Pages
[323]	ἄλλης πολιτικῆς ἀρετῆς, τόδε αὖ	λαβὲ	τεκμήριον. ἐν γὰρ ταῖς ἄλλαις
[312]	τὸν Δία, ὦ Σώκρατες, εἴπερ	γε	ἃ διανοοῦμαι χρὴ λέγειν. Ἀλλ´
[333]	πῶς γὰρ ἂν συνᾴδοιεν, εἴπερ	γε	ἀνάγκη ἑνὶ (μὲν ἓν μόνον
[324]	αὐτό σε διδάξει ὅτι οἵ	γε	ἄνθρωποι ἡγοῦνται παρασκευαστὸν εἶναι ἀρετήν.
[333]	μοι διαφέρει, ἐὰν μόνον σύ	γε	ἀποκρίνῃ, εἴτ´ οὖν δοκεῖ σοι
[353]	ταῦτα τὰ βέλτιστα, ἐπεὶ γιγνώσκειν	γε	αὐτά. ἴσως γὰρ ἂν λεγόντων
[341]	λέγειν; Καὶ ὁ Πρωταγόρας, Πολλοῦ	γε	δεῖ, ἔφη, οὕτως ἔχειν, ὦ
[336]	πολλοὶ τῶν ἀκουόντων· ἐπεὶ Σωκράτη	γε	ἐγὼ ἐγγυῶμαι μὴ ἐπιλήσεσθαι, οὐχ
[315]	Καὶ μὲν δὴ καὶ Τάνταλόν	γε	εἰσεῖδον— ἐπεδήμει (γὰρ ἄρα καὶ
[310]	Πάνυ μὲν οὖν· καὶ χάριν	γε	εἴσομαι, ἐὰν ἀκούητε. (ΕΤ. Καὶ
[331]	ἐγὼ μὲν γὰρ αὐτὸς ὑπέρ	γε	ἐμαυτοῦ φαίην ἂν καὶ τὴν
[330]	οὕτως ἔχει, εἴπερ τῷ παραδείγματί	γε	ἔοικε; Ἀλλ´ οὕτως, ἔφη, ἔχει,
[359]	δειλοὶ καὶ ἀνδρεῖοι, καὶ ταύτῃ	γε	ἐπὶ τὰ αὐτὰ (ἔρχονται οἱ
[312]	ἀληθῆ λέγοιμεν, οὐ μέντοι ἱκανῶς	γε·	ἐρωτήσεως γὰρ ἔτι ἡ ἀπόκρισις
[309]	τῇ πόλει. (ΣΩ. Καὶ πολύ	γε.	(ΕΤ. Τί φῄς; ἀστῷ ἢ
[317]	ὁμολογεῖν σοφιστὴς εἶναι. καίτοι πολλά	γε	ἔτη ἤδη εἰμὶ ἐν τῇ
[310]	δ´ ὅς, εἰ μὴ ἀγαθά	γε.	Εὖ ἂν λέγοις, ἦν δ´
[349]	ἢ ἄλλο τι; Καὶ ἴτας	γε,	ἔφη, ἐφ´ ἃ οἱ πολλοὶ
[359]	ἀεὶ ἔμοιγε δοκεῖ οὕτως. Ὀρθῶς	γε,	ἔφην ἐγώ. ~(ἀλλὰ ποτέρους φῂς
[352]	εἶναι τῶν ἀνθρωπείων πραγμάτων. Καλῶς	γε,	ἔφην ἐγώ, σὺ λέγων καὶ
[330]	ὅσιον εἴη, εἰ μὴ αὐτή	(γε	ἡ ὁσιότης ὅσιον ἔσται. τί
[330]	μάλιστα δήπου, ἔφη· καὶ μέγιστόν	γε	ἡ σοφία τῶν μορίων. Ἕκαστον
[309]	λέγεις; Πρωταγόρας ἐπιδεδήμηκεν; (ΣΩ. Τρίτην	γε	ἤδη ἡμέραν. (ΕΤ. Καὶ ἄρτι
[318]	ἄν φησι πυθέσθαι. τοσοῦτος ὅ	γε	ἡμέτερος λόγος. Ὑπολαβὼν οὖν ὁ
[351]	θαρραλέους εἶναι, μὴ μέντοι τούς	γε	θαρραλέους ἀνδρείους πάντας· θάρσος μὲν
[350]	ἦ δ´ ὅς, καὶ λίαν	γε	θαρροῦντας. Οὐκοῦν οἱ θαρραλέοι οὗτοι
[359]	Ὡμολόγει. Ἀλλὰ μὴν ἐπὶ ἅ	γε	θαρροῦσι πάντες αὖ ἔρχονται, καὶ
[322]	ὥσπερ ἄλλων τεχνῶν· καὶ νόμον	γε	θὲς παρ´ ἐμοῦ τὸν μὴ
[310]	Νὴ τοὺς θεούς, ἔφη, ἑσπέρας	γε.	(Καὶ ἅμα ἐπιψηλαφήσας τοῦ σκίμποδος
[351]	γίγνεται ἀνθρώποις καὶ (ἀπὸ θυμοῦ	γε	καὶ ἀπὸ μανίας, ὥσπερ ἡ
[351]	τὴν δύναμιν, καὶ ἀπὸ μανίας	γε	καὶ θυμοῦ, ἰσχὺν δὲ ἀπὸ
[311]	αὐτῷ (ἀποκριναίμεθα; τί ὄνομα ἄλλο	γε	λεγόμενον περὶ Πρωταγόρου ἀκούομεν; ὥσπερ
[341]	ἔχοι γέρας, οὐ δήπου τοῦτό	γε	λέγων, κακὸν ἐσθλὸν ἔμμεναι, εἶτα
[350]	εἴη ἡ ἀνδρεία· ἐπεὶ οὗτοί	γε	μαινόμενοί εἰσιν. Πῶς οὖν, ἔφην
[323]	ἀνέχονται, ὡς παντὶ προσῆκον ταύτης	γε	μετέχειν τῆς ἀρετῆς ἢ μὴ
[313]	ἦν δ´ ἐγώ. καὶ ὅπως	γε	μή, ὦ ἑταῖρε, ὁ σοφιστὴς
[342]	τοίνυν, ἦν δ´ ἐγώ, ἅ	γέ	μοι δοκεῖ περὶ τοῦ ᾄσματος
[348]	(Καὶ ὁ Πρωταγόρας αἰσχυνθείς, ὥς	γέ	μοι ἔδοξεν, τοῦ τε Ἀλκιβιάδου
[324]	σοι, ὦ Σώκρατες, ἱκανῶς, ὥς	γέ	μοι (φαίνεται. Ἔτι δὴ λοιπὴ
[310]	θεούς, ἔφη, ὦ Σώκρατες, ὅτι	γε	μόνος ἐστὶ σοφός, ἐμὲ δὲ
[347]	ἔφη, ὦ Ἱππία, εἰς αὖθίς	γε·	νῦν δὲ δίκαιόν ἐστιν ἃ
[309]	Σοφωτάτῳ μὲν οὖν δήπου τῶν	γε	νῦν, εἴ σοι δοκεῖ σοφώτατος
[361]	τηλικούτων καὶ πάνυ· καὶ λέγω	γε	ὅτι οὐκ ἂν θαυμάζοιμι εἰ
[348]	γὰρ ἄλλον ἢ σέ; ὅς	γε	οὐ μόνον αὐτὸς οἴει καλὸς
[332]	ὑπὸ ἀφροσύνης; Ναί. Ἐναντίως; Πάνυ	γε.	Οὐκοῦν ὑπὸ ἐναντίων ὄντων; Ναί.
[310]	καὶ εἶπεν· Ἑσπέρας δῆτα, μάλα	γε	ὀψὲ ἀφικόμενος ἐξ Οἰνόης. ὁ
[350]	Οἱ πελταστικοί. καὶ τὰ ἄλλα	γε	πάντα, εἰ τοῦτο ζητεῖς, ἔφη,
[340]	Νὴ τὸν Δία, εἰς καιρόν	γε	παρατετύχηκεν ἡμῖν ἐν τοῖς λόγοις
[331]	τὰ τοῦ προσώπου μόρια, ἁμῇ	γέ	πῃ προσέοικεν καὶ ἔστιν τὸ
[331]	καὶ γὰρ ὁτιοῦν ὁτῳοῦν ἁμῇ	γέ	πῃ προσέοικεν. τὸ γὰρ λευκὸν
[340]	ἔφη ὁ Πρόδικος. Τὸν δέ	γε	Πιττακόν, ἦν δ´ ἐγώ, μέμφεται,
[310]	ἐκείνῳ συγγεγονὼς ἥκεις; ~(ΣΩ. Πάνυ	γε,	πολλὰ καὶ εἰπὼν καὶ ἀκούσας.
[317]	ἐστὶν τὰ προσχήματα· ἐπεὶ οἵ	γε	πολλοὶ ὡς ἔπος εἰπεῖν οὐδὲν
[349]	οὖν, ἔφη, εἰ μὴ μαίνομαί	γε.	Πότερον οὖν, ἦν δ´ ἐγώ,
[324]	τιμωρεῖται— οὐ γὰρ ἂν τό	γε	πραχθὲν ἀγένητον θείη— ἀλλὰ τοῦ
[339]	τῶν ἄλλων ἐπιθορυβησάντων· ἔπειτα— ὥς	γε	πρὸς σὲ εἰρῆσθαι τἀληθῆ, ἵνα
[323]	ἀναγκαῖον (οὐδένα ὅντιν´ οὐχὶ ἁμῶς	γέ	πως μετέχειν αὐτῆς, ἢ μὴ
[319]	οὐ γάρ τι ἄλλο πρός	γε	σὲ εἰρήσεται ἢ ἅπερ νοῶ.
[341]	σαυτοῦ λόγῳ βοηθεῖν. ἐπεὶ ὅτι	γε	Σιμωνίδης οὐ λέγει τὸ χαλεπὸν
[358]	τι οὖν, ἔφην ἐγώ, ἐπί	γε	τὰ κακὰ οὐδεὶς ἑκὼν ἔρχεται
[309]	τινὶ καλλίονι ἐνέτυχες ἄλλῳ ἔν	γε	τῇδε τῇ πόλει. (ΣΩ. Καὶ
[312]	περὶ οὗπερ καὶ ἐπίστασθαι; Εἰκός	γε.	τί δή ἐστιν τοῦτο περὶ
[339]	ὁ ταῦτα ἀμφότερα λέγων, ὅς	γε	τὸ μὲν πρῶτον αὐτὸς ὑπέθετο
[345]	ἀγαθὸν οἷόν τε, καὶ κακόν	γε	τὸν αὐτὸν τοῦτον· ἐπὶ πλεῖστον
[341]	τοῦτο λέγειν Σιμωνίδην, καὶ Πρόδικόν	γε	τόνδε εἰδέναι, ἀλλὰ παίζειν καὶ
[345]	Πιττακὸν εἴρηται, καὶ τὰ ἐπιόντα	γε	τοῦ ᾄσματος ἔτι μᾶλλον δηλοῖ.
[359]	μέντοι, ἔφη, ὦ Σώκρατες, πᾶν	γε	τοὐναντίον ἐστὶν ἐπὶ ἃ οἵ
[334]	τὰ δὲ κυσίν· τὰ δέ	γε	τούτων μὲν οὐδενί, δένδροις δέ·
[331]	οἷον τὸ ἕτερον. ὥστε τούτῳ	γε	τῷ τρόπῳ (κἂν ταῦτα ἐλέγχοις,
[343]	μέντοι ἀληθῶς— εὔηθες γὰρ τοῦτό	γε	φανείη ἂν καὶ οὐ Σιμωνίδου
[333]	Σώκρατες, τοῦτο ὁμολογεῖν, ἐπεὶ πολλοί	γέ	φασιν τῶν ἀνθρώπων. Πότερον οὖν
[325]	οὐδ´ ἐπιμελοῦνται πᾶσαν ἐπιμέλειαν; οἴεσθαί	γε	χρή, ὦ Σώκρατες. ἐκ παίδων
[344]	ἀλαθέως, οἷόν τε μέντοι ἐπί	γε	χρόνον τινά· γενόμενον δὲ διαμένειν
[311]	ἀκούομεν; Σοφιστὴν δή τοι ὀνομάζουσί	γε,	ὦ Σώκρατες, τὸν ἄνδρα εἶναι,
[334]	καὶ ἄλλα μυρία, τὰ δέ	γε	ὠφέλιμα· τὰ δὲ ἀνθρώποις μὲν
[312]	πράγματι. Οἶμαί γ´, ἔφη, εἰδέναι.	Λέγε	δή, τί ἡγῇ εἶναι τὸν
[346]	τοῦτο λέγει, ὥσπερ ἂν εἰ	ἔλεγε	πάντα τοι λευκά, οἷς μέλανα
[342]	Ἑλλήνων περίεισιν, ὥσπερ οὓς Πρωταγόρας	ἔλεγε	τοὺς σοφιστάς, ἀλλὰ δοκῶσιν τῷ
[332]	πᾶν τοὐναντίον ἐστὶν ἡ σοφία;	Ἔμοιγε	δοκεῖ, ἔφη. Πότερον δὲ ὅταν
[359]	ὡμολογήσαμεν. Ἀληθῆ λέγεις, καὶ ἀεὶ	ἔμοιγε	δοκεῖ οὕτως. Ὀρθῶς γε, ἔφην
[309]	ὁ νεανίας διάκειται; (ΣΩ. Εὖ,	ἔμοιγε	ἔδοξεν, οὐχ ἥκιστα δὲ καὶ
[339]	ἔφη, ταῦτα ἐκείνοις ὁμολογεῖσθαι; Φαίνεται	ἔμοιγε	(καὶ ἅμα μέντοι ἐφοβούμην μὴ
[313]	ὧν ψυχὴ τρέφεται; φαίνεται γὰρ	ἔμοιγε	τοιοῦτός τις. Τρέφεται δέ, ὦ
[330]	οἷον δίκαιον εἶναι, φαίην ἂν	ἔγωγε	ἀποκρινόμενος τῷ (ἐρωτῶντι· οὐκοῦν καὶ
[350]	ἔλεγόν τε καὶ ἀπεκρινόμην σοι.	ἔγωγε	ἐρωτηθεὶς ὑπὸ σοῦ εἰ οἱ
[356]	Μῶν ἄλλῳ τῳ, φαίην ἂν	ἔγωγε,	ἢ ἡδονῇ καὶ λύπῃ; οὐ
[350]	θαρροῦντας δὲ πρὸς ἕκαστα τούτων;	Ἔγωγε,	ἦ δ´ ὅς, καὶ λίαν
[315]	χορῷ. τοῦτον τὸν χορὸν μάλιστα	ἔγωγε	ἰδὼν ἥσθην, ὡς καλῶς ηὐλαβοῦντο
[353]	ἐμὲ ἡγήσασθαι ᾗ οἶμαι ἂν	ἔγωγε	κάλλιστα φανερὸν γενέσθαι, ἕπου· εἰ
[333]	μὴ τοῖς ἀνθρώποις ὠφέλιμα ᾖ,	ἔγωγε	καλῶ ἀγαθά. Καί μοι ἐδόκει
[315]	δὲ ὧν διελέγοντο οὐκ ἐδυνάμην	ἔγωγε	μαθεῖν ἔξωθεν, καίπερ λιπαρῶς ἔχων
[333]	εἴτε μή· τὸν γὰρ λόγον	ἔγωγε	μάλιστα ἐξετάζω, συμβαίνει μέντοι ἴσως
[350]	εἰς τὰ (φρέατα κολυμβῶσιν θαρραλέως;	Ἔγωγε,	ὅτι οἱ κολυμβηταί. Πότερον διότι
[330]	οἷον τὸ ἕτερον· εἴποιμ´ ἂν	ἔγωγε	ὅτι Τὰ μὲν ἄλλα ὀρθῶς
[349]	ἄλλως πως, τοῦτο διόρισαι, ὡς	ἔγωγε	οὐδέν σοι ὑπόλογον τίθεμαι, ἐάν
[334]	ἀγαθὰ καλεῖς; Οὐδαμῶς, ἔφη· ἀλλ´	ἔγωγε	πολλὰ οἶδ´ ἃ ἀνθρώποις μὲν
[353]	τῶν ἡδονῶν ἐλέγομεν; εἴποιμ´ ἂν	ἔγωγε	πρὸς αὐτοὺς ὡδί· Ἀκούετε δή·
[347]	Καὶ ἐγὼ εἶπον· Ἐπιτρέπω μὲν	ἔγωγε	Πρωταγόρᾳ ὁπότερον αὐτῷ ἥδιον· εἰ
[354]	πολλαχῇ; Συγγιγνώσκετέ μοι, φαίην ἂν	ἔγωγε.	πρῶτον μὲν γὰρ οὐ ῥᾴδιον
[335]	Ὦ παῖ Ἱππονίκου, ἀεὶ μὲν	ἔγωγέ	σου τὴν φιλοσοφίαν ἄγαμαι, ἀτὰρ
[354]	ἄν, ὡς ἐγᾦμαι. Συνεδόκει. Ταῦτα	δὲ	ἀγαθά ἐστι δι´ ἄλλο τι
[316]	τὸ δὲ ἀρχαῖον Μεγαρεύς· μουσικὴν	δὲ	Ἀγαθοκλῆς τε ὁ ὑμέτερος πρόσχημα
[345]	οἷόν τε, διατελοῦντα ἀγαθόν, γενέσθαι	δὲ	ἀγαθὸν οἷόν τε, καὶ κακόν
[343]	μὲν ὡς ἀληθῶς ἀγαθῶν, τῶν	δὲ	ἀγαθῶν μέν, οὐ μέντοι ἀληθῶς—
[310]	Ἱπποκράτης, ὁ Ἀπολλοδώρου ὑὸς Φάσωνος	δὲ	ἀδελφός, τὴν (θύραν τῇ βακτηρίᾳ
[325]	ὅτι τὸ μὲν δίκαιον, τὸ	δὲ	ἄδικον, καὶ τόδε μὲν καλόν,
[344]	χαλεπόν, δυνατὸν δέ, ἐσθλόν, ἔμμεναι	δὲ	ἀδύνατον· πράξας μὲν γὰρ εὖ
[344]	ἀμήχανος ἂν συμφορὰ καθέλοι, τὸν	δὲ	ἀεὶ ἀμήχανον ὄντα οὔ, καὶ
[336]	μάλα πρὸς (Πρωταγόρου εἶναι, Ἀλκιβιάδης	δὲ	ἀεὶ φιλόνικός ἐστι πρὸς ὃ
[338]	τοῦδε σοφώτερόν τινα ἑλέσθαι· εἰ	δὲ	αἱρήσεσθε μὲν μηδὲν βελτίω, φήσετε
[325]	καὶ τόδε μὲν καλόν, τόδε	δὲ	αἰσχρόν, καὶ τόδε μὲν ὅσιον,
[338]	αἱρήσεσθε μὲν μηδὲν βελτίω, φήσετε	δέ,	αἰσχρὸν καὶ τοῦτο τῷδε γίγνεται,
[329]	μορίων οἱ μὲν ἄλλο, οἱ	δὲ	ἄλλο, ἢ ἀνάγκη, ἐάνπερ τις
[330]	ἦν δ´ ἐγώ, ἄλλο, τὸ	δὲ	ἄλλο; Ναί. Ἦ καὶ δύναμιν
[332]	τοῦτο, τοῦτο μὲν ἐάσωμεν, τόδε	δὲ	ἄλλο ὧν ἔλεγες ἐπισκεψώμεθα. ἀφροσύνην
[348]	τούτῳ μὲν ταῦτα συνειδῶμεν, Σωκράτης	δὲ	ἄλλῳ τῳ διαλέγηται ἢ ἄλλος
[341]	ἢ καὶ ἔτι παλαιοτέρα. σὺ	δὲ	ἄλλων πολλῶν ἔμπειρος ὢν ταύτης
[349]	ἔτι ὥσπερ τότε, φάθι· εἰ	δὲ	ἄλλως πως, τοῦτο διόρισαι, ὡς
[337]	τῷ μὲν σοφωτέρῳ πλέον, τῷ	δὲ	ἀμαθεστέρῳ ἔλαττον. ἐγὼ μὲν καὶ
[357]	Ἀμαθία, κατεγελᾶτε ἂν ἡμῶν· νῦν	δὲ	ἂν ἡμῶν καταγελᾶτε, καὶ ὑμῶν
[349]	ἐπιεικῶς παραπλήσια ἀλλήλοις ἐστίν, ἡ	δὲ	ἀνδρεία πάνυ πολὺ διαφέρον πάντων
[359]	ἐπὶ τὰ θαρραλέα ἔρχονται, οἱ	δὲ	ἀνδρεῖοι ἐπὶ τὰ δεινά; Λέγεται
[350]	ἂν ὅτι (οὐ πάντες— τοὺς	δὲ	ἀνδρείους ὡς οὐ θαρραλέοι εἰσίν,
[335]	πᾶσιν. Καὶ ἐγὼ εἶπον— ἤδη	δὲ	ἀνειστήκη ὡς ἐξιών— Ὦ παῖ
[334]	τὰ δέ γε ὠφέλιμα· τὰ	δὲ	ἀνθρώποις μὲν οὐδέτερα, ἵπποις δέ·
[321]	ζῷα ἐμμελῶς πάντων ἔχοντα, τὸν	δὲ	ἄνθρωπον γυμνόν τε καὶ ἀνυπόδητον
[358]	μὲν ἡδὺ ἀγαθὸν εἶναι, τὸ	δὲ	ἀνιαρὸν κακόν. τὴν δὲ Προδίκου
[325]	καὶ τόδε μὲν ὅσιον, τόδε	δὲ	ἀνόσιον, καὶ τὰ μὲν ποίει,
[331]	δίκαιον, ἀλλ´ ἄδικον (ἄρα, τὸ	δὲ	ἀνόσιον; τί αὐτῷ ἀποκρινούμεθα; ἐγὼ
[336]	Σωκράτους διαλεχθῆναι, ἐξαρκεῖ Σωκράτει· εἰ	δὲ	ἀντιποιεῖται, διαλεγέσθω ἐρωτῶν τε καὶ
[328]	Σώκρατες, τούτων διδάσκαλον φανῆναι, τῶν	δὲ	ἀπείρων παντάπασι ῥᾴδιον, οὕτω δὲ
[350]	ἄλλο τι; Ὅτι ἐπίστανται. Τίνες	δὲ	ἀπὸ τῶν ἵππων πολεμεῖν θαρραλέοι
[351]	μανίας, ὥσπερ ἡ δύναμις, ἀνδρεία	δὲ	ἀπὸ φύσεως καὶ εὐτροφίας τῶν
[351]	μανίας γε καὶ θυμοῦ, ἰσχὺν	δὲ	ἀπὸ φύσεως καὶ εὐτροφίας τῶν
[344]	ἄνθρωποι, χαλεπὸν ἐσθλὸν ἔμμεναι, ~τὸν	δὲ	(ἀποκρινόμενον ὅτι Ὦ Πιττακέ, οὐκ
[338]	ἀποκρίνεσθαι, οὗτος μὲν ἐρωτάτω, ἐγὼ	δὲ	ἀποκρινοῦμαι, καὶ ἅμα πειράσομαι αὐτῷ
[342]	τοῦτο ἀσκήσειν, τὴν σοφίαν. νῦν	δὲ	ἀποκρυψάμενοι ἐκεῖνο ἐξηπατήκασιν τοὺς ἐν
[328]	δὲ ἀπείρων παντάπασι ῥᾴδιον, οὕτω	δὲ	ἀρετῆς καὶ τῶν ἄλλων πάντων·
[355]	τὸν βίον ἄνευ λυπῶν; εἰ	δὲ	ἀρκεῖ καὶ μὴ ἔχετε μηδὲν
[310]	ἐμοί. Πρῴην, ἔφην ἐγώ· σὺ	δὲ	ἄρτι πέπυσαι; Νὴ τοὺς θεούς,
[316]	σοφιστὴς (Ἡρόδικος ὁ Σηλυμβριανός, τὸ	δὲ	ἀρχαῖον Μεγαρεύς· μουσικὴν δὲ Ἀγαθοκλῆς
[316]	καὶ Ἡσίοδον καὶ Σιμωνίδην, τοὺς	δὲ	αὖ τελετάς τε καὶ χρησμῳδίας,
[353]	τε καὶ σὺ πάλιν· Πονηρὰ	δὲ	αὐτὰ πῇ φατε εἶναι; (πότερον
[323]	μετεῖναι αὐτῆς, ταῦτα λέγω· ὅτι	δὲ	αὐτὴν οὐ φύσει ἡγοῦνται εἶναι
[329]	τί ἐστιν ἡ ἀρετή, μόρια	δὲ	αὐτῆς ἐστιν ἡ δικαιοσύνη καὶ
[319]	ἔχω ὅπως {ἂν} ἀπιστῶ. ὅθεν	δὲ	αὐτὸ ἡγοῦμαι οὐ διδακτὸν εἶναι
[324]	ἔχεται καὶ σοφοὺς ποιοῦσιν, ἣν	δὲ	αὐτοὶ ἀρετὴν ἀγαθοὶ οὐδενὸς βελτίους
[321]	μή τι γένος ἀϊστωθείη· ἐπειδὴ	δὲ	αὐτοῖς ἀλληλοφθοριῶν διαφυγὰς ἐπήρκεσε, πρὸς
[320]	γεγονέναι, πολλὰ δὲ μεμαθηκέναι, τὰ	δὲ	αὐτὸν ἐξηυρηκέναι. εἰ οὖν ἔχεις
[320]	καλῶς καὶ εὖ ἐπαίδευσεν, ~(ἃ	δὲ	αὐτὸς σοφός ἐστιν οὔτε αὐτὸς
[337]	μεταξὺ διαλῦσαι τὴν συνουσίαν. ~(Εἰπόντος	δὲ	αὐτοῦ ταῦτα, ὁ Πρόδικος, Καλῶς
[359]	ἕτερον οἷον τὸ ἕτερον, ἰδίαν	δὲ	αὑτοῦ ἕκαστον ἔχειν δύναμιν· ἀλλ´
[315]	μάλα πολλοῖς, ὡς ἐφαίνετο· παρεκάθηντο	δὲ	αὐτῷ ἐπὶ ταῖς πλησίον κλίναις
[321]	καὶ ἠπόρει ὅτι χρήσαιτο. ἀποροῦντι	δὲ	αὐτῷ ἔρχεται Προμηθεὺς ἐπισκεψόμενος τὴν
[330]	ἡ σοφία τῶν μορίων. Ἕκαστον	δὲ	αὐτῶν ἐστιν, ἦν δ´ ἐγώ,
[332]	πραττόμενον ὑπὸ σωφροσύνης πράττεσθαι, τὸ	δὲ	ἀφρόνως ὑπὸ ἀφροσύνης; (Συνεχώρει. Οὐκοῦν
[333]	εἶναι, πλείοσιν δὲ μή, τῇ	δὲ	ἀφροσύνῃ ἑνὶ ὄντι σοφία ἐναντία
[327]	οὗτος (ἂν ἐλλόγιμος ηὐξήθη, ὅτου	δὲ	ἀφυής, ἀκλεής· καὶ πολλάκις μὲν
[334]	ταῖς μὲν ῥίζαις ἀγαθά, ταῖς	δὲ	βλάσταις πονηρά, οἷον καὶ ἡ
[320]	αὐτόματοι περιτύχωσιν τῇ ἀρετῇ. εἰ	δὲ	βούλει, Κλεινίαν, τὸν Ἀλκιβιάδου τουτουῒ
[347]	Πρωταγόρᾳ ὁπότερον αὐτῷ ἥδιον· εἰ	δὲ	βούλεται, περὶ μὲν ᾀσμάτων τε
[342]	λέγεις τοῦτο, περὶ ἐπῶν· ἐὰν	δὲ	βούλῃ, σοῦ ἀκούσομαι. Ὁ μὲν
[348]	εἰμί σοι παρέχειν ἀποκρινόμενος· ἐὰν	δὲ	βούλῃ, σὺ ἐμοὶ παράσχες, περὶ
[334]	μὲν οὐδέτερα, ἵπποις δέ· τὰ	δὲ	βουσὶν μόνον, τὰ δὲ κυσίν·
[340]	λέγεις, ἔφη ὁ Πρόδικος. Τὸν	δέ	γε Πιττακόν, ἦν δ´ ἐγώ,
[334]	μόνον, τὰ δὲ κυσίν· τὰ	δέ	γε τούτων μὲν οὐδενί, δένδροις
[334]	φάρμακα καὶ ἄλλα μυρία, τὰ	δέ	γε ὠφέλιμα· τὰ δὲ ἀνθρώποις
[320]	ὅτε θεοὶ μὲν ἦσαν, θνητὰ	δὲ	γένη (οὐκ ἦν. ἐπειδὴ δὲ
[311]	ἂν ὡς ἀγαλματοποιοῖς. Ὡς τίς	δὲ	γενησόμενος αὐτός; Δῆλον ὅτι ἀγαλματοποιός.
[349]	πολὺ διαφέρον πάντων τούτων. ὧδε	δὲ	γνώσῃ ὅτι ἐγὼ ἀληθῆ λέγω·
[360]	δειλοί εἰσιν; Ὡμολόγει. Δι´ ὃ	δὲ	δειλοί εἰσιν, δειλία ὁμολογεῖται παρὰ
[321]	μὲν ἐκ γῆς βοτάνην, ἄλλοις	δὲ	δένδρων καρπούς, τοῖς δὲ ῥίζας·
[358]	καὶ φόβος εἶναι τοῦτο, (Προδίκῳ	δὲ	δέος, φόβος δ´ οὔ. Ἀλλ´
[358]	ἢ σοφία. Συνεδόκει πᾶσιν. Τί	δὲ	δή; ἀμαθίαν ἆρα τὸ τοιόνδε
[347]	βούλεται ἐρωτᾶν, ἀποκρίνεσθαι Σωκράτη, εἰ	δὲ	δὴ βούλεται Σωκράτει ἀποκρίνεσθαι, ἐρωτᾶν
[357]	καὶ τῶν ἄλλων ἁπάντων· ὑμεῖς	δὲ	δὴ ἔφατε τὴν ἡδονὴν πολλάκις
[357]	ὁμολογεῖν. Εἶεν, ὦ ἄνθρωποι· ἐπεὶ	δὲ	δὴ ἡδονῆς τε καὶ λύπης
[328]	ἐροῦντά τι, ἐπιθυμῶν ἀκούειν· ἐπεὶ	δὲ	δὴ ᾐσθόμην ὅτι τῷ ὄντι
[358]	πολλοῖς ἀποκεκριμένοι ἂν ἦμεν· ὑμᾶς	δὲ	δὴ μετὰ Πρωταγόρου ἐρωτῶ, ὦ
[311]	Εἶεν, ἦν δ´ ἐγώ· (παρὰ	δὲ	δὴ Πρωταγόραν νῦν ἀφικόμενοι ἐγώ
[312]	ἦ γάρ; Ναί. Εἶεν· ὁ	δὲ	δὴ σοφιστὴς περὶ τίνος δεινὸν
[358]	συνωμολόγησε, καὶ οἱ ἄλλοι. Τί	δὲ	δή, ὦ ἄνδρες, ἔφην ἐγώ,
[312]	τοῦτό τίς σε προσέροιτο· ~(Αὐτὸς	δὲ	δὴ ὡς τίς γενησόμενος ἔρχῃ
[322]	ἀνθρώπῳ τοῦ (βίου γίγνεται, Προμηθέα	δὲ	δι´ Ἐπιμηθέα ὕστερον, ᾗπερ λέγεται,
[357]	καὶ Πρόδικος καὶ Ἱππίας· ὑμεῖς	δὲ	διὰ τὸ οἴεσθαι ἄλλο τι
[314]	εὐνοῦχός τις, κατήκουεν ἡμῶν, κινδυνεύει	δὲ	(διὰ τὸ πλῆθος τῶν σοφιστῶν
[336]	μακρολογίας καὶ παραχωρεῖ Πρωταγόρᾳ, τοῦ	δὲ	διαλέγεσθαι (οἷός τ´ εἶναι καὶ
[344]	ἐπί γε χρόνον τινά· γενόμενον	δὲ	διαμένειν (ἐν ταύτῃ τῇ ἕξει
[349]	καὶ ἀκολαστοτάτους καὶ ἀμαθεστάτους, ἀνδρειοτάτους	δὲ	διαφερόντως. (Ἔχε δή, ἔφην ἐγώ·
[325]	γραμμάτων τε καὶ κιθαρίσεως· οἱ	δὲ	διδάσκαλοι τούτων τε ἐπιμελοῦνται, καὶ
[326]	πολλαὶ μὲν νουθετήσεις ἔνεισιν πολλαὶ	δὲ	διέξοδοι καὶ ἔπαινοι καὶ ἐγκώμια
[347]	Ἱππία, εἰς αὖθίς γε· νῦν	δὲ	δίκαιόν ἐστιν ἃ ὡμολογησάτην πρὸς
[323]	προσιόντες νουθετοῦσιν ὡς μαινόμενον· ἐν	δὲ	δικαιοσύνῃ καὶ ἐν τῇ ἄλλῃ
[326]	οἱ μάλιστα δυνάμενοι μάλιστα μάλιστα	δὲ	δύνανται οἱ πλουσιώτατοι— καὶ οἱ
[336]	οὐ δύναμαι ταχὺ θεῖν, οὗτος	δὲ	δύναται βραδέως. εἰ οὖν ἐπιθυμεῖς
[338]	χρῆναι τὸν ἀποκρινόμενον ἀποκρίνεσθαι· ἐπειδὰν	δὲ	ἐγὼ ἀποκρίνωμαι ὁπός´ ἂν οὗτος
[357]	περὶ ὧν ἤρεσθ´ ἡμᾶς. ἤρεσθε	δέ,	εἰ μέμνησθε, ἡνίκα ἡμεῖς ἀλλήλοις
[361]	οὐκ ἂν ἦν διδακτόν· νῦν	δὲ	εἰ φανήσεται ἐπιστήμη ὅλον, ὡς
[331]	ὁσιότητα δίκαιον· καὶ ὑπὲρ σοῦ	δέ,	εἴ με ἐῴης, ταὐτὰ ἂν
[361]	ἐπὶ σοφίᾳ. καὶ περὶ τούτων	δὲ	εἰς αὖθις, ὅταν βούλῃ, διέξιμεν·
[323]	εἰκότως, ὡς ἐγώ φημι— ~ὅταν	δὲ	εἰς συμβουλὴν πολιτικῆς (ἀρετῆς ἴωσιν,
[314]	ἅνθρωπος ἀνέῳξεν τὴν θύραν. Ἐπειδὴ	δὲ	εἰσήλθομεν, κατελάβομεν Πρωταγόραν ἐν τῷ
[326]	ἀρξάμενοι φοιτᾶν, ὀψιαίτατα ἀπαλλάττονται. ἐπειδὰν	δὲ	ἐκ διδασκάλων ἀπαλλαγῶσιν, ἡ πόλις
[333]	ἕτερον εἶναι σωφροσύνης σοφία, μόριον	δὲ	ἑκάτερον ἀρετῆς, καὶ πρὸς τῷ
[356]	μεγέθη ἐγγύθεν μὲν μείζω, πόρρωθεν	δὲ	ἐλάττω· ἢ οὔ; Φήσουσιν. Καὶ
[355]	(σμικρότερα ᾖ; ἢ πλείω, τὰ	δὲ	ἐλάττω ᾖ; οὐχ ἕξομεν εἰπεῖν
[321]	τἆλλα οὕτως ἐπανισῶν ἔνεμεν. ταῦτα	δὲ	ἐμηχανᾶτο εὐλάβειαν ἔχων μή τι
[350]	πρὶν μαθεῖν, φαίην ἄν· ταῦτα	δὲ	ἐμοῦ ὁμολογήσαντος ἐξείη ἄν σοι,
[337]	τῶν ἀκουόντων ἄνευ ἀπάτης, ἐπαινεῖσθαι	δὲ	ἐν λόγῳ πολλάκις παρὰ δόξαν
[315]	καὶ Πρόδικος ὁ Κεῖος— ἦν	δὲ	ἐν οἰκήματί τινι, ᾧ πρὸ
[342]	ἀπομανθάνωσιν ἃ αὐτοὶ διδάσκουσιν. εἰσὶν	δὲ	ἐν ταύταις ταῖς πόλεσιν οὐ
[314]	Δόξαν ἡμῖν ταῦτα ἐπορευόμεθα· ἐπειδὴ	δὲ	ἐν τῷ προθύρῳ ἐγενόμεθα, ἐπιστάντες
[359]	ἐπιεικῶς παραπλήσια ἀλλήλοις (εἶναι, τὸ	δὲ	ἓν πάνυ πολὺ διαφέρειν τῶν
[332]	ὑπὸ ἐναντίων πράττεσθαι; Ἔφη. Ὡμολογήκαμεν	δὲ	ἐναντίως πράττεσθαι ὃ ἂν ἀφρόνως
[332]	πλείω δὲ μή; Ὡμολογήκαμεν. Τὸ	δὲ	ἐναντίως πραττόμενον ὑπὸ ἐναντίων πράττεσθαι;
[333]	σοφίᾳ ἐναντίον εἶναι; Συνωμολόγει. ~Ἓν	δὲ	ἑνὶ μόνον ἐναντίον (εἶναι; Φημί.
[323]	καλὰ καὶ τἀναντία τούτοις· ὅσα	δὲ	ἐξ ἐπιμελείας καὶ ἀσκήσεως καὶ
[357]	ἔτι ὡμολογήκατε ὅτι μετρητικῆς· ἡ	δὲ	ἐξαμαρτανομένη πρᾶξις (ἄνευ ἐπιστήμης ἴστε
[346]	πρὸς Πιττακὸν λέγων τὸ πάντας	δὲ	ἐπαίνημι καὶ φιλέω ἑκών— ἐνταῦθα
[329]	τινὸς τῶν ἱκανῶν εἰπεῖν· εἰ	δὲ	ἐπανέροιτό τινά τι, ὥσπερ βιβλία
[335]	ἵνα ἡ συνουσία ἐγίγνετο· νῦν	δὲ	ἐπειδὴ οὐκ ἐθέλεις καὶ ἐμοί
[357]	αὕτη, εἰς αὖθις σκεψόμεθα· ὅτι	δὲ	ἐπιστήμη ἐστίν, τοσοῦτον ἐξαρκεῖ πρὸς
[352]	ἡδονήν, τοτὲ δὲ λύπην, ἐνίοτε	δὲ	ἔρωτα, πολλάκις δὲ φόβον, ἀτεχνῶς
[337]	μεταλαμβάνοντα αὐτῇ τῇ διανοίᾳ, ἥδεσθαι	δὲ	ἐσθίοντά τι ἢ ἄλλο ἡδὺ
[344]	ἐστὶ γενέσθαι μὲν χαλεπόν, δυνατὸν	δέ,	ἐσθλόν, ἔμμεναι δὲ ἀδύνατον· πράξας
[357]	καὶ λυπῶν τοὺς ἐξαμαρτάνοντας— ταῦτα	δέ	ἐστιν ἀγαθά τε καὶ κακά—
[332]	τὸ αἰσχρόν; Οὐκ ἔστιν. Τί	δέ;	ἔστιν τι ἀγαθόν; Ἔστιν. Τούτῳ
[332]	τὸ κακόν; Οὐκ ἔστιν. Τί	δέ;	ἔστιν τι ὀξὺ ἐν φωνῇ;
[345]	ὅτι ἡ τούτων μάθησις. τίς	δὲ	εὐπραγία ἀγαθὸν ἰατρὸν ποιεῖ; δῆλον
[325]	ἐὰν μὴ ἐπίστωνται, ἐφ´ ᾧ	δὲ	ἥ τε ζημία θάνατος αὐτῶν
[358]	ὡμολόγηται ἡγεῖσθαι κακὰ εἶναι· ἃ	δὲ	ἡγεῖται κακά, οὐδένα οὔτε ἰέναι
[356]	τὰ ἐλάττω καὶ σμικρότερα· ἐὰν	δὲ	ἡδέα πρὸς λυπηρά, ἐὰν μὲν
[352]	τι, τοτὲ μὲν θυμόν, τοτὲ	δὲ	ἡδονήν, τοτὲ δὲ λύπην, ἐνίοτε
[310]	ὑπό τινος ἄλλου ἐπελαθόμην. ἐπειδὴ	δὲ	ἦλθον καὶ δεδειπνηκότες ἦμεν καὶ
[316]	ἡμεῖς μὲν ἄρτι εἰσεληλύθεμεν, κατόπιν	δὲ	ἡμῶν ἐπεισῆλθον Ἀλκιβιάδης τε ὁ
[312]	δῆλον ὅτι σοφιστὴς γενησόμενος. Σὺ	δέ,	ἦν δ´ ἐγώ, πρὸς θεῶν,
[338]	πάνυ μὲν οὐκ ἤθελεν, ὅμως	δὲ	ἠναγκάσθη ὁμολογῆσαι ἐρωτήσειν, καὶ ἐπειδὰν
[331]	γὰρ (ὅδε ταῦτα ἀπεκρίνατο, ἐγὼ	δὲ	ἠρώτων. εἰ οὖν εἴποι· Ἀληθῆ
[321]	ἢ κατάγειον οἴκησιν ἔνεμεν· ~ἃ	δὲ	ηὖξε μεγέθει, τῷδε (αὐτῷ αὐτὰ
[321]	(ὑποδῶν τὰ μὲν ὁπλαῖς, τὰ	δὲ	{θριξὶν καὶ} δέρμασιν στερεοῖς καὶ
[321]	οἴκησιν οὐκέτι ἐνεχώρει εἰσελθεῖν— πρὸς	δὲ	καὶ αἱ Διὸς φυλακαὶ φοβεραὶ
[347]	πάνυ (πολὺν οἶνον πίωσιν. οὕτω	δὲ	καὶ αἱ τοιαίδε συνουσίαι, ἐὰν
[345]	τὸν αὐτὸν τοῦτον· ἐπὶ πλεῖστον	δὲ	καὶ ἄριστοί εἰσιν οὓς ἂν
[348]	δὲ οὐ δύνανται ποιεῖν· σὺ	δὲ	καὶ αὐτὸς ἀγαθὸς εἶ καὶ
[335]	ὡς λέγεται περὶ σοῦ, φῂς	δὲ	καὶ αὐτός, καὶ ἐν μακρολογίᾳ
[329]	ἐπεὶ πολλοὶ ἀνδρεῖοί εἰσιν, ἄδικοι	δέ,	καὶ δίκαιοι αὖ, σοφοὶ δὲ
[330]	μὲν ἄλλα ὀρθῶς ἤκουσας, ὅτι	δὲ	καὶ ἐμὲ οἴει εἰπεῖν τοῦτο,
[329]	εἰπεῖν, ὡς αὐτὰ δηλοῖ, ἱκανὸς	δὲ	καὶ ἐρωτηθεὶς ἀποκρίνασθαι κατὰ βραχὺ
[321]	καὶ ἄστρωτον καὶ ἄοπλον· ἤδη	δὲ	καὶ ἡ εἱμαρμένη ἡμέρα παρῆν,
[326]	τὴν ὑφήγησιν τῶν γραμμῶν, ὣς	δὲ	καὶ ἡ πόλις νόμους ὑπογράψασα,
[359]	τοὺς ἀνδρείους λέγοι θαρραλέους· ὁ	δέ,	Καὶ (ἴτας γ´, ἔφη. μέμνησαι,
[321]	ἱκανοῖς μὲν ἀμῦναι χειμῶνα, δυνατοῖς	δὲ	καὶ καύματα, καὶ εἰς εὐνὰς
[324]	καὶ ἰδίᾳ καὶ δημοσίᾳ. τιμωροῦνται	δὲ	καὶ κολάζονται οἵ τε ἄλλοι
[350]	ἀνδρεῖοι θαρραλέοι εἰσίν, ὡμολόγησα· εἰ	δὲ	καὶ οἱ θαρραλέοι ἀνδρεῖοι, οὐκ
[313]	γυμναστικὸς ἢ ἰατρὸς ὤν. οὕτω	δὲ	καὶ οἱ τὰ μαθήματα περιάγοντες
[314]	καὶ Ἱππίας ὁ Ἠλεῖος— οἶμαι	δὲ	καὶ Πρόδικον τὸν Κεῖον— καὶ
[309]	Εὖ, ἔμοιγε ἔδοξεν, οὐχ ἥκιστα	δὲ	καὶ τῇ νῦν ἡμέρᾳ· καὶ
[320]	δὲ γένη (οὐκ ἦν. ἐπειδὴ	δὲ	καὶ τούτοις χρόνος ἦλθεν εἱμαρμένος
[351]	καὶ εὐτροφίας τῶν σωμάτων. οὕτω	δὲ	κἀκεῖ οὐ ταὐτὸν εἶναι θάρσος
[345]	κακὴ πρᾶξις, ἐπιστήμης στερηθῆναι— ὁ	δὲ	κακὸς ἀνὴρ οὐκ ἄν ποτε
[344]	κακός, ἄλλοτε δ´ ἐσθλός· (τῷ	δὲ	κακῷ οὐκ ἐγχωρεῖ γενέσθαι, ἀλλ´
[351]	τῶν ἀνθρώπων εὖ ζῆν, τοὺς	δὲ	κακῶς; Ἔφη. Ἆρ´ οὖν δοκεῖ
[345]	καμνόντων τῆς θεραπείας μάθησις. κακὸς	δὲ	κακῶς· τίς οὖν ἂν κακὸς
[360]	ἆρ´ οὐ καλά; Ὡμολόγει. Εἰ	δὲ	καλά, καὶ ἀγαθά; Ναί. Οὐκοῦν
[351]	οὔτε κακὰ οὔτ´ ἀγαθά. Ἡδέα	δὲ	καλεῖς, ἦν δ´ ἐγώ, οὐ
[347]	ἐκείνων φωνῆς ἀλλήλοις σύνεισιν· ὅπου	δὲ	καλοὶ κἀγαθοὶ συμπόται καὶ πεπαιδευμένοι
[315]	τῇ φωνῇ ὥσπερ (Ὀρφεύς, οἱ	δὲ	κατὰ τὴν φωνὴν ἕπονται κεκηλημένοι—
[344]	τις ὥστε κείμενον ποιῆσαι, τὸν	δὲ	κείμενον (οὔ, οὕτω καὶ τὸν
[334]	τὰ δὲ βουσὶν μόνον, τὰ	δὲ	κυσίν· τὰ δέ γε τούτων
[342]	τῶν Ἑλλήνων τοὺς Λακεδαιμονίους· οἱ	δὲ	Λακεδαιμόνιοι, ἐπειδὰν βούλωνται ἀνέδην τοῖς
[319]	οὐκ ᾤμην διδακτὸν (εἶναι, σοὶ	δὲ	λέγοντι οὐκ ἔχω ὅπως {ἂν}
[355]	μὲν ἐλέγομεν τὰ κακά, νῦν	δὲ	λέγωμεν τὰ ἀνιαρά, γιγνώσκων ὅτι
[352]	θυμόν, τοτὲ δὲ ἡδονήν, τοτὲ	δὲ	λύπην, ἐνίοτε δὲ ἔρωτα, πολλάκις
[354]	διώκετε ὡς ἀγαθὸν ὄν, τὴν	δὲ	λύπην φεύγετε ὡς κακόν; Συνεδόκει.
[356]	ἀεὶ καὶ πλείω ληπτέα· ἐὰν	δὲ	λυπηρὰ πρὸς λυπηρά, τὰ ἐλάττω
[359]	τῶν ἄλλων, τὴν ἀνδρείαν, γνώσεσθαι	δέ	μ´ ἔφη τεκμηρίῳ τῷδε· Εὑρήσεις
[318]	ἢ περὶ οὗ ἥκει. τὸ	δὲ	μάθημά ἐστιν εὐβουλία περὶ τῶν
[327]	ὃ λέγω οὕτως ἔχει— ἔχει	δὲ	μάλιστα πάντων οὕτως— ἐνθυμήθητι ἄλλο
[320]	πολλῶν μὲν ἔμπειρον γεγονέναι, πολλὰ	δὲ	μεμαθηκέναι, τὰ δὲ αὐτὸν ἐξηυρηκέναι.
[315]	τὸ ὄπισθεν καθίσταντο κάλλιστα. Τὸν	δὲ	μετ´ εἰσενόησα, ἔφη Ὅμηρος, Ἱππίαν
[324]	ὥσπερ θηρίον ἀλογίστως τιμωρεῖται· ὁ	δὲ	μετὰ λόγου ἐπιχειρῶν κολάζειν οὐ
[316]	φημὶ μὲν εἶναι παλαιάν, τοὺς	δὲ	μεταχειριζομένους αὐτὴν τῶν παλαιῶν ἀνδρῶν,
[356]	μεγάλων τε καὶ σμικρῶν, ἡ	δὲ	μετρητικὴ ἄκυρον μὲν ἂν ἐποίησε
[357]	ἀλλήλας σκέψις; Ἀλλ´ ἀνάγκη. Ἐπεὶ	δὲ	μετρητική, ἀνάγκῃ δήπου τέχνη καὶ
[360]	θάρρη θαρροῦσιν; Ἀληθῆ, ἔφη. Εἰ	δὲ	μὴ αἰσχρά, ἆρ´ οὐ καλά;
[337]	τῶν λόγων ἀμφισβητεῖν μέν, (ἐρίζειν	δὲ	μή— ἀμφισβητοῦσι μὲν γὰρ καὶ
[353]	κάλλιστα φανερὸν γενέσθαι, ἕπου· εἰ	δὲ	μὴ βούλει, εἴ σοι φίλον,
[328]	ὃ ἐγὼ πράττομαι ἀργύριον· (ἐὰν	δὲ	μή, ἐλθὼν εἰς ἱερόν, ὀμόσας
[337]	ἀμφοῖν τοῖν διαλεγομένοιν ἀκροατάς, ἴσους	δὲ	μή— ἔστιν γὰρ οὐ ταὐτόν·
[345]	(ἄλλο οὐδὲν τῶν τοιούτων· ὅστις	δὲ	μὴ ἰατρὸς ἂν γένοιτο κακῶς
[311]	καὶ τούτοις πείθωμεν αὐτόν, εἰ	δὲ	μή, καὶ τὰ τῶν φίλων
[323]	ὦ Σώκρατες, τούτου αἰτία. Ἵνα	δὲ	μὴ οἴῃ ἀπατᾶσθαι ὡς τῷ
[314]	καὶ παρ´ ἄλλου ὁτουοῦν· ~εἰ	δὲ	μή, ὅρα, ὦ μακάριε, (μὴ
[325]	καὶ τὰ μὲν ποίει, τὰ	δὲ	μὴ ποίει. καὶ ἐὰν μὲν
[325]	ἄλλα διδάσκονται τοὺς ὑεῖς, τοῦτο	δὲ	μή, σκέψαι ὡς θαυμασίως γίγνονται
[333]	ἓν μόνον ἐναντίον εἶναι, πλείοσιν	δὲ	μή, τῇ δὲ ἀφροσύνῃ ἑνὶ
[336]	οὕτω καὶ νῦν ἀποκρίνεσθαι· (εἰ	δὲ	μή, τίς ὁ τρόπος ἔσται
[340]	εἶναι καὶ τὸ γενέσθαι. εἰ	δὲ	μὴ τὸ αὐτό ἐστιν τὸ
[351]	τε καὶ ἀγαθόν, συγχωρησόμεθα· εἰ	δὲ	μή, τότε ἤδη ἀμφισβητήσομεν. Πότερον
[332]	ἑνὶ μόνον ἐναντίον εἶναι, πλείω	δὲ	μή; Ὡμολογήκαμεν. Τὸ δὲ ἐναντίως
[325]	ἐὰν μὲν ἑκὼν πείθηται· εἰ	δὲ	μή, ὥσπερ ξύλον διαστρεφόμενον καὶ
[316]	ἐνάμιλλος εἶναι τοῖς ἡλικιώταις. ἐπιθυμεῖν	δέ	μοι (δοκεῖ ἐλλόγιμος γενέσθαι ἐν
[353]	τὸ ὕστερον μηδὲν παρασκευάζει, χαίρειν	δὲ	μόνον ποιεῖ, ὅμως δ´ ἂν
[320]	παραιτεῖται Ἐπιμηθεὺς αὐτὸς νεῖμαι, Νείμαντος	δέ	μου, ἔφη, ἐπίσκεψαι· καὶ οὕτω
[337]	ἀκοῦσαι δεῖ ἀμφοτέρων, μὴ ἴσον	δὲ	νεῖμαι ἑκατέρῳ, ἀλλὰ τῷ μὲν
[337]	ὁμοίῳ φύσει συγγενές ἐστιν, ὁ	δὲ	νόμος, τύραννος ὢν τῶν ἀνθρώπων,
[322]	λέγεται, κλοπῆς δίκη μετῆλθεν. Ἐπειδὴ	δὲ	ὁ ἄνθρωπος θείας μετέσχε μοίρας,
[329]	δόλιχον κατατείνουσι τοῦ λόγου. Πρωταγόρας	δὲ	ὅδε ἱκανὸς μὲν μακροὺς λόγους
[337]	οἱ φίλοι τοῖς φίλοις, ἐρίζουσιν	δὲ	οἱ διάφοροί τε καὶ ἐχθροὶ
[345]	ἂν καὶ κακὸς γένοιτο— ἡμεῖς	δὲ	οἱ ἰατρικῆς ἰδιῶται οὐκ ἄν
[315]	μανθάνει, ὡς σοφιστὴς ἐσόμενος. τούτων	δὲ	οἳ ὄπισθεν ἠκολούθουν ἐπακούοντες τῶν
[316]	γενέσθαι ἐν τῇ πόλει, τοῦτο	δὲ	οἴεταί οἱ μάλιστ´ ἂν γενέσθαι,
[346]	τοὺς ἑαυτῶν καὶ ἐπαινεῖν. πολλάκις	δὲ	οἶμαι καὶ Σιμωνίδης ἡγήσατο καὶ
[337]	φύσιν τῶν πραγμάτων εἰδέναι, σοφωτάτους	δὲ	ὄντας τῶν Ἑλλήνων, καὶ κατ´
[350]	οὗτοι καὶ θαρραλεώτατοί εἰσιν, θαρραλεώτατοι	δὲ	ὄντες ἀνδρειότατοι; καὶ κατὰ τοῦτον
[325]	ἰδίᾳ καὶ δημοσίᾳ, ἀπεδείξαμεν· διδακτοῦ	δὲ	ὄντος καὶ θεραπευτοῦ τὰ μὲν
[332]	σοφία; Ἔμοιγε δοκεῖ, ἔφη. Πότερον	δὲ	ὅταν πράττωσιν ἅνθρωποι ὀρθῶς τε
[360]	καλεῖς; Δειλίαν ἔγωγ´, ἔφη. Δειλοὶ	δὲ	οὐ διὰ τὴν τῶν δεινῶν
[348]	αὐτοὶ μὲν ἐπιεικεῖς εἰσιν, ἄλλους	δὲ	οὐ δύνανται ποιεῖν· σὺ δὲ
[310]	γε μόνος ἐστὶ σοφός, ἐμὲ	δὲ	οὐ ποιεῖ. Ἀλλὰ ναὶ μὰ
[340]	Σιμωνίδης, ἀλλὰ τὸ ἔμμεναι· ἔστιν	δὲ	οὐ ταὐτόν, ὦ Πρωταγόρα, ὥς
[329]	δέ, καὶ δίκαιοι αὖ, σοφοὶ	δὲ	οὔ. ~Ἔστιν γὰρ οὖν καὶ
[316]	δ´ ἐγώ, οὐδὲν διαφέρει· ἀκούσας	δὲ	οὗ ἕνεκα ἤλθομεν, αὐτὸς σκέψαι.
[350]	ἡ σοφία ἐστὶν ἰσχύς. ἐγὼ	δὲ	οὐδαμοῦ οὐδ´ ἐνταῦθα ὁμολογῶ τοὺς
[310]	μὲν καὶ νεώτερός εἰμι, ἅμα	δὲ	οὐδὲ ἑώρακα Πρωταγόραν πώποτε οὐδ´
[336]	πρὸς ὃ ἂν ὁρμήσῃ· ἡμᾶς	δὲ	οὐδὲν δεῖ συμφιλονικεῖν οὔτε Σωκράτει
[359]	οἱ μὲν ἐθέλουσιν ἰέναι, οἱ	δὲ	οὐκ ἐθέλουσιν. Πότερον, ἔφην ἐγώ,
[314]	οὐ μέγας ὁ (κίνδυνος. μαθήματα	δὲ	οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ ἀγγείῳ
[322]	ἀρχὰς (ἄνθρωποι ᾤκουν σποράδην, πόλεις	δὲ	οὐκ ἦσαν· ἀπώλλυντο οὖν ὑπὸ
[328]	καὶ ἄλλοι ἄλλων δημιουργῶν. τῶνδε	δὲ	(οὔπω ἄξιον τοῦτο κατηγορεῖν· ἔτι
[313]	πονηρὸν περὶ τὸ σῶμα, ἐπαινοῦσιν	δὲ	πάντα πωλοῦντες, οὔτε οἱ ὠνούμενοι
[317]	καθεζόμενοι διαλέγησθε; Ἐδόκει χρῆναι· ἅσμενοι	δὲ	πάντες ἡμεῖς, ὡς ἀκουσόμενοι ἀνδρῶν
[317]	τοὺς μετὰ τοῦ Προδίκου. Ἐπεὶ	δὲ	πάντες συνεκαθεζόμεθα, ὁ Πρωταγόρας, Νῦν
[311]	γενησόμενος; Ὡς ἰατρός, ἔφη. Εἰ	δὲ	παρὰ Πολύκλειτον τὸν Ἀργεῖον ἢ
[320]	δυνάμεις ἑκάστοις ὡς πρέπει. Προμηθέα	δὲ	παραιτεῖται Ἐπιμηθεὺς αὐτὸς νεῖμαι, Νείμαντος
[350]	οἱ ἄφιπποι; Οἱ ἱππικοί. Τίνες	δὲ	πέλτας ἔχοντες; οἱ πελταστικοὶ ἢ
[328]	ἀγαθοὶ οἱ ἀγαθοὶ γίγνονται· νῦν	δὲ	πέπεισμαι. πλὴν σμικρόν τί μοι
[319]	συμβούλους περὶ τῶν οἰκοδομημάτων, ὅταν	δὲ	περὶ ναυπηγίας, τοὺς ναυπηγούς, καὶ
[313]	οἰκείους σκοπούμενος ἡμέρας συχνάς· ὃ	δὲ	περὶ πλείονος τοῦ σώματος ἡγῇ,
[315]	αὐτοῦ καὶ ἄλλοι τινές. ἐφαίνοντο	δὲ	περὶ φύσεώς τε καὶ τῶν
[357]	ἐνδείας ἐστὶν ἡ τέχνη; ἐπειδὴ	δὲ	περιττοῦ τε καὶ ἀρτίου, ἆρα
[334]	καὶ τῷ ἄλλῳ σώματι. οὕτω	δὲ	ποικίλον τί ἐστιν τὸ ἀγαθὸν
[321]	σοφίαν ἄνθρωπος ταύτῃ ἔσχεν, τὴν	δὲ	πολιτικὴν οὐκ εἶχεν· ἦν γὰρ
[312]	ἀνδρί, ὡς φῄς, σοφιστῇ· ὅτι	δέ	ποτε ὁ σοφιστής ἐστιν, θαυμάζοιμ´
[342]	βούλει, ἔφη, ὦ Σώκρατες· ὁ	δὲ	Πρόδικός τε καὶ ὁ Ἱππίας
[358]	τὸ δὲ ἀνιαρὸν κακόν. τὴν	δὲ	Προδίκου τοῦδε διαίρεσιν τῶν ὀνομάτων
[321]	γὰρ παρὰ τῷ Διί. τῷ	δὲ	Προμηθεῖ εἰς μὲν τὴν ἀκρόπολιν
[350]	πάντων τούτων ἀνεπιστήμονας ὄντας, θαρροῦντας	δὲ	πρὸς ἕκαστα τούτων; Ἔγωγε, ἦ
[333]	σωφροσύνη καὶ ἡ σοφία; τὸ	δὲ	πρότερον αὖ ἐφάνη ἡμῖν ἡ
[340]	ἀκούσας ταῦτα ἐπῄνεσέν με· ὁ	δὲ	Πρωταγόρας, Τὸ ἐπανόρθωμά σοι, ἔφη,
[321]	ἄλλοις δὲ δένδρων καρπούς, τοῖς	δὲ	ῥίζας· ἔστι δ´ οἷς ἔδωκεν
[356]	καὶ πράττειν καὶ λαμβάνειν, τὰ	δὲ	σμικρὰ καὶ φεύγειν καὶ μὴ
[355]	ὅταν τὰ μὲν μείζω, τὰ	δὲ	(σμικρότερα ᾖ; ἢ πλείω, τὰ
[356]	ἴσαι ἐγγύθεν μὲν μείζους, πόρρωθεν	δὲ	σμικρότεραι; Φαῖεν ἄν. Εἰ οὖν
[339]	καλῶς τε καὶ ὀρθῶς. Δοκεῖ	δέ	σοι καλῶς πεποιῆσθαι, εἰ ἐναντία
[330]	ἐμοὶ μὲν γὰρ δοκεῖ· τί	δὲ	σοί; Κἀμοί, ἔφη. Τί οὖν;
[320]	ἡγοῦμαι διδακτὸν εἶναι ἀρετήν· ἐπειδὴ	δέ	σου ἀκούω ταῦτα λέγοντος, κάμπτομαι
[313]	οὐδεπώποτε, σοφιστὴν δ´ ὀνομάζεις, τὸν	δὲ	σοφιστὴν ὅτι ποτ´ ἔστιν φαίνῃ
[312]	δέ τις ἐκεῖνο ἔροιτο, Ὁ	δὲ	σοφιστὴς τῶν τί σοφῶν ἐστιν;
[330]	ἡ ὁσιότης ὅσιον ἔσται. τί	δὲ	σύ; οὐχ οὕτως ἂν ἀποκρίναιο;
[349]	μὲν ἀναμνησθῆναι παρὰ σοῦ, τὰ	δὲ	συνδιασκέψασθαι. ἦν δέ, (ὡς ἐγᾦμαι,
[347]	οὐκ ἄν ποτε ἔψεγον· νῦν	δὲ	σφόδρα γὰρ καὶ περὶ τῶν
[333]	σωφρονεῖν ἀδικοῦντες; Ἔστω, ἔφη. Τὸ	δὲ	σωφρονεῖν λέγεις εὖ φρονεῖν; Ἔφη.
[332]	τῷ σωφρόνως πραττομένῳ; Ἔφη. Τὸ	δὲ	σωφρόνως πραττόμενον ὑπὸ σωφροσύνης πράττεσθαι,
[332]	ἀφρόνως πραττόμενα ἀφροσύνῃ πράττεται, τὰ	δὲ	σωφρόνως σωφροσύνῃ; Ὡμολόγει. Οὐκοῦν εἴ
[360]	αἰσχρὰ θάρρη θαρροῦσιν; Ὡμολόγει. Θαρροῦσιν	δὲ	τὰ αἰσχρὰ καὶ κακὰ δι´
[334]	δὲ ἀνθρώποις μὲν οὐδέτερα, ἵπποις	δέ·	τὰ δὲ βουσὶν μόνον, τὰ
[334]	γε τούτων μὲν οὐδενί, δένδροις	δέ·	τὰ δὲ τοῦ δένδρου ταῖς
[356]	ᾗ ἂν ταῦτ´ ἐνῇ· ἐὰν	(δὲ	τὰ ἡδέα ὑπὸ τῶν ἀνιαρῶν,
[335]	ποιεῖσθαι (σοφὸς γὰρ εἶ— ἐγὼ	δὲ	τὰ μακρὰ ταῦτα ἀδύνατος, ἐπεὶ
[355]	ἡδονάς, ὑπὸ τούτων ἡττώμενος. ὡς	δὲ	ταῦτα γελοῖά ἐστιν, κατάδηλον ἔσται,
[325]	εὐθύνουσιν ἀπειλαῖς καὶ πληγαῖς. μετὰ	δὲ	ταῦτα εἰς διδασκάλων πέμποντες πολὺ
[349]	τῶν ὀνομάτων τούτων ἐπικεῖσθαι, πάντα	δὲ	ταῦτα μόρια εἶναι ἀρετῆς, οὐχ
[310]	ἔδοξε τῶν νυκτῶν εἶναι· ἐπειδὴ	(δὲ	τάχιστά με ἐκ τοῦ κόπου
[316]	δυσμένειαί τε καὶ ἐπιβουλαί. ἐγὼ	δὲ	τὴν σοφιστικὴν τέχνην φημὶ μὲν
[316]	μεγάλης τε καὶ εὐδαίμονος, αὐτὸς	δὲ	τὴν φύσιν δοκεῖ ἐνάμιλλος εἶναι
[310]	λέγοις, ἦν δ´ ἐγώ· ἔστι	δὲ	τί, καὶ τοῦ ἕνεκα τηνικάδε
[349]	μέν τι αὐτοῦ αἰσχρόν, τὸ	δέ	τι καλόν, ἢ ὅλον καλόν;
[319]	τέχνῃ εἶναι, οὕτω διαπράττονται· ἐπειδὰν	δέ	τι περὶ τῶν τῆς (πόλεως
[330]	αὐτῷ ἀποκριναίμην ὅτι δίκαιον· σὺ	δὲ	τίν´ ἂν ψῆφον θεῖο; τὴν
[351]	εὐτροφίας τῶν ψυχῶν γίγνεται. Λέγεις	δέ	τινας, ἔφην, ὦ Πρωταγόρα, τῶν
[350]	μάθωσιν ἢ πρὶν μαθεῖν. Ἤδη	δέ	τινας ἑώρακας, ἔφην, πάντων τούτων
[316]	τε Ὀρφέα καὶ Μουσαῖον· ἐνίους	δέ	τινας ᾔσθημαι καὶ γυμναστικήν, οἷον
[315]	τὴν φωνὴν ἕπονται κεκηλημένοι— ἦσαν	δέ	τινες καὶ τῶν ἐπιχωρίων ἐν
[319]	τε καὶ διδακτὰ εἶναι· ἐὰν	δέ	τις ἄλλος ἐπιχειρῇ αὐτοῖς συμβουλεύειν
[340]	τοὺς θεοὺς ἱδρῶτα θεῖναι— ὅταν	δέ	τις αὐτῆς εἰς ἄκρον ἵκηται,
[312]	εἰκόνων, καὶ τἆλλα οὕτως. εἰ	δέ	τις ἐκεῖνο ἔροιτο, Ὁ δὲ
[356]	ἐποίησε τοῦτο τὸ φάντασμα, δηλώσασα	(δὲ	τὸ ἀληθὲς ἡσυχίαν ἂν ἐποίησεν
[332]	ἐναντίου πράττοιτ´ ἄν; Ναί. Πράττεται	δὲ	τὸ μὲν ὑπὸ σωφροσύνης, τὸ
[321]	Διὸς φυλακαὶ φοβεραὶ ἦσαν— εἰς	δὲ	τὸ τῆς Ἀθηνᾶς καὶ Ἡφαίστου
[320]	καὶ οὕτω πείσας νέμει. νέμων	δὲ	τοῖς μὲν ἰσχὺν ἄνευ τάχους
[352]	πολλοῖς ἀνθρώποις, ἢ ἄλλως; δοκεῖ	δὲ	τοῖς πολλοῖς περὶ ἐπιστήμης τοιοῦτόν
[336]	τὴν ἑαυτοῦ γνώμην ἀποφαίνεσθαι. Μετὰ	δὲ	τὸν Ἀλκιβιάδην, ὡς ἐγᾦμαι, Κριτίας
[337]	πάνυ τῶν παρόντων ἀπεδέξαντο· μετὰ	δὲ	τὸν Πρόδικον Ἱππίας ὁ σοφὸς
[322]	τροφὴν ἱκανὴ βοηθὸς ἦν, πρὸς	δὲ	τὸν τῶν θηρίων πόλεμον ἐνδεής
[334]	πλὴν ταῖς τοῦ ἀνθρώπου, ταῖς	δὲ	τοῦ ἀνθρώπου ἀρωγὸν καὶ τῷ
[334]	μὲν οὐδενί, δένδροις δέ· τὰ	δὲ	τοῦ δένδρου ταῖς μὲν ῥίζαις
[315]	καὶ Χαρμίδης ὁ Γλαύκωνος, ἐκ	δὲ	τοῦ ἐπὶ θάτερα ὁ ἕτερος
[339]	ἄνδρα ἀγαθὸν γενέσθαι ἀλαθείᾳ, ὀλίγον	δὲ	τοῦ ποιήματος εἰς τὸ πρόσθεν
[330]	οὔ; Καὶ τοῦτο συνέφη. Πότερον	δὲ	τοῦτο αὐτὸ τὸ πρᾶγμά φατε
[339]	περὶ ἐπῶν (δεινὸν εἶναι· ἔστιν	δὲ	τοῦτο τὰ ὑπὸ τῶν ποιητῶν
[317]	τέχναις ταύταις παραπετάσμασιν ἐχρήσαντο. ~ἐγὼ	δὲ	τούτοις (ἅπασιν κατὰ τοῦτο εἶναι
[326]	οἱ νέοι μηδὲν κακουργῶσιν· πρὸς	δὲ	τούτοις, ἐπειδὰν κιθαρίζειν μάθωσιν, ἄλλων
[325]	ἢ πράττειν, οὕτω πράττειν, ἄνευ	δὲ	τούτου μή, ἢ τὸν μὴ
[313]	ἢ πονηροῦ αὐτοῦ γενομένου, περὶ	δὲ	τούτου οὔτε τῷ πατρὶ οὔτε
[317]	γὰρ προϋπῆρχε τὰ βάθρα— ἐν	δὲ	τούτῳ Καλλίας τε καὶ Ἀλκιβιάδης
[360]	Καὶ ἐνταῦθα ἔτι ἐπένευσεν. Ἡ	δὲ	τούτων ἀμαθία δειλία; Πάνυ μόγις
[327]	τῶν ἐνθάδε ἀνθρώπων (πονηρίαν. νῦν	δὲ	τρυφᾷς, ὦ Σώκρατες, διότι πάντες
[350]	τὴν σοφίαν ταὐτὸν εἶναι· τούτῳ	δὲ	τῷ τρόπῳ μετιὼν καὶ τὴν
[357]	καὶ τοῦ εἰδότος ἀνθρώπου, ἐπειδὴ	δὲ	ὑμῖν οὐχ ὡμολογοῦμεν, μετὰ τοῦτο
[332]	τὸ μὲν ὑπὸ σωφροσύνης, τὸ	δὲ	ὑπὸ ἀφροσύνης; Ναί. Ἐναντίως; Πάνυ
[355]	τοῦ; ἐκεῖνος ἐρήσεται ἡμᾶς· ἡμῖν	δὲ	ὑπὸ μὲν ἡδονῆς οὐκέτι ἔξεστιν
[315]	ὡς ταμιείῳ ἐχρῆτο Ἱππόνικος, νῦν	δὲ	ὑπὸ τοῦ πλήθους τῶν καταλυόντων
[354]	ταῦτα ἀγαθὰ μέν ἐστιν, ἀνιαρὰ	δέ;	Φαῖεν ἄν; Συνεδόκει. Πότερον (οὖν
[344]	μὴ οὐ κακὸν ἔμμεναι· σὺ	δὲ	φῄς, ὦ Πιττακέ, χαλεπὸν ἐσθλὸν
[355]	εἶναι τῶν ἡδονῶν. Κατὰ τί	δέ,	φήσει ἴσως, ἀνάξιά ἐστιν τἀγαθὰ
[360]	τινες ἄνθρωποι ἀμαθέστατοι μέν, ἀνδρειότατοι	δέ.	Φιλονικεῖν μοι, ἔφη, δοκεῖς, ὦ
[352]	λύπην, ἐνίοτε δὲ ἔρωτα, πολλάκις	δὲ	φόβον, ἀτεχνῶς (διανοούμενοι περὶ τῆς
[319]	τούτων ὁμοίως μὲν τέκτων, ὁμοίως	δὲ	χαλκεὺς σκυτοτόμος, ἔμπορος ναύκληρος, πλούσιος
[353]	φατε εἶναι; εἴπατον ἡμῖν. Τί	δέ,	ὦ Σώκρατες, δεῖ ἡμᾶς σκοπεῖσθαι
[313]	γὰρ ἔμοιγε τοιοῦτός τις. Τρέφεται	δέ,	ὦ Σώκρατες, ψυχὴ τίνι; Μαθήμασιν
[359]	καὶ ἀκολαστοτάτους καὶ ἀμαθεστάτους, ἀνδρειοτάτους	δέ·	ᾧ γνώσῃ ὅτι πολὺ διαφέρει
[322]	οὕτω καὶ ταύτας νείμω; νενέμηνται	δὲ	ὧδε· εἷς ἔχων ἰατρικὴν πολλοῖς
[315]	καὶ ἄλλοι τινὲς ἐφαίνοντο· περὶ	δὲ	ὧν διελέγοντο οὐκ ἐδυνάμην ἔγωγε
[347]	τε καὶ ἐπῶν (ἐάσωμεν, περὶ	δὲ	ὧν τὸ πρῶτον ἐγώ σε
[320]	δ´ ἀσθενεστέρους τάχει ἐκόσμει· τοὺς	δὲ	ὥπλιζε, τοῖς δ´ ἄοπλον διδοὺς
[349]	σοῦ, τὰ δὲ συνδιασκέψασθαι. ἦν	δέ,	(ὡς ἐγᾦμαι, τὸ ἐρώτημα τόδε·
[327]	ἀνολοφύραι´ ἂν ποθῶν τὴν τῶν	ἐνθάδε	ἀνθρώπων (πονηρίαν. νῦν δὲ τρυφᾷς,
[354]	ἀνιαρὰ εἶναι, ἆρα οὐ τὰ	τοιάδε	λέγετε, οἷον τά τε γυμνάσια
[310]	δὲ τί, καὶ τοῦ ἕνεκα	τηνικάδε	ἀφίκου; Πρωταγόρας, ἔφη, ἥκει, στὰς
[318]	ἂν ἡμέρᾳ ἐμοὶ συγγένῃ, ἀπιέναι	οἴκαδε	βελτίονι γεγονότι, καὶ ἐν τῇ
[314]	σῶμα πιόντα ἢ φαγόντα, καταθέμενον	οἴκαδε	ἔξεστιν συμβουλεύσασθαι, παρακαλέσαντα τὸν ἐπαΐοντα,
[339]	ὅτι ὁ αὐτὸς οὗτος καὶ	τάδε	λέγει κἀκεῖνα τὰ ἔμπροσθεν; Οἶδα,
[327]	ἐστὶν μήτε δικαστήρια μήτε νόμοι	μηδὲ	ἀνάγκη μηδεμία διὰ παντὸς ἀναγκάζουσα
[347]	ἑαυτῶν συνεῖναι ἐν τῷ πότῳ	μηδὲ	διὰ τῆς ἑαυτῶν φωνῆς καὶ
[325]	παισὶ καὶ φυγαὶ μὴ μαθοῦσι	(μηδὲ	θεραπευθεῖσιν εἰς ἀρετήν, καὶ πρὸς
[334]	ἀνθρώπων ὠφέλιμά ἐστιν, ἢ ἃ	μηδὲ	τὸ παράπαν ὠφέλιμα; καὶ τὰ
[352]	~(Ἆρ´ οὖν, ἦν δ´ ἐγώ,	τῇδέ	πῃ καταφανὲς ἂν ἡμῖν γένοιτο;
[309]	καλλίονι ἐνέτυχες ἄλλῳ ἔν γε	τῇδε	τῇ πόλει. (ΣΩ. Καὶ πολύ
[347]	πίωσιν. οὕτω δὲ καὶ αἱ	τοιαίδε	συνουσίαι, ἐὰν μὲν λάβωνται ἀνδρῶν
[317]	λέγοις, ὦ Σώκρατες, ἐπειδὴ καὶ	οἵδε	πάρεισιν, περὶ ὧν ὀλίγον πρότερον
[358]	ὦ ἄνδρες, ἔφην ἐγώ, τὸ	τοιόνδε;	αἱ ἐπὶ τούτου πράξεις ἅπασαι,
[330]	ἐστιν ἕκαστον. πρῶτον μὲν τὸ	τοιόνδε·	(ἡ δικαιοσύνη πρᾶγμά τί ἐστιν
[358]	δὲ δή; ἀμαθίαν ἆρα τὸ	τοιόνδε	λέγετε, τὸ ψευδῆ ἔχειν δόξαν
[341]	λέγειν Σιμωνίδην, καὶ Πρόδικόν γε	τόνδε	εἰδέναι, ἀλλὰ παίζειν καὶ σοῦ
[337]	τὸν μέγιστον καὶ ὀλβιώτατον οἶκον	τόνδε,	μηδὲν τούτου τοῦ (ἀξιώματος ἄξιον
[328]	εἰσίν, καὶ ἄλλοι ἄλλων δημιουργῶν.	τῶνδε	δὲ (οὔπω ἄξιον τοῦτο κατηγορεῖν·
[359]	καὶ Ἱππία, ἀπολογείσθω ἡμῖν Πρωταγόρας	ὅδε	ἃ τὸ πρῶτον ἀπεκρίνατο πῶς
[318]	μάλα μεταβαλὼν τὴν ἐπιθυμίαν Ἱπποκράτης	ὅδε	ἐπιθυμήσειεν τῆς συνουσίας τούτου τοῦ
[316]	ἔφη, οὗ ἕνεκα ἥκετε; Ἱπποκράτης	ὅδε	ἐστὶν μὲν τῶν ἐπιχωρίων, Ἀπολλοδώρου
[329]	κατατείνουσι τοῦ λόγου. Πρωταγόρας δὲ	ὅδε	ἱκανὸς μὲν μακροὺς λόγους καὶ
[340]	καὶ ἴσως ἂν (φαίη Πρόδικος	ὅδε	καὶ ἄλλοι πολλοὶ καθ´ Ἡσίοδον
[340]	ἡμῖν ἐν τοῖς λόγοις Πρόδικος	ὅδε.	~κινδυνεύει γάρ τοι, ὦ (Πρωταγόρα,
[331]	ἠρώτων. εἰ οὖν εἴποι· Ἀληθῆ	ὅδε	λέγει, ὦ Πρωταγόρα; σὺ φῂς
[336]	ὦ Καλλία· Σωκράτης μὲν γὰρ	ὅδε	ὁμολογεῖ μὴ μετεῖναί οἱ μακρολογίας
[318]	ἐμοὶ ὑπὲρ (τούτου ἐρωτῶντι, Ἱπποκράτης	ὅδε	Πρωταγόρᾳ συγγενόμενος, ᾗ ἂν αὐτῷ
[331]	εἰπεῖν τοῦτο, παρήκουσας· ~Πρωταγόρας γὰρ	(ὅδε	ταῦτα ἀπεκρίνατο, ἐγὼ δὲ ἠρώτων.
[340]	ὦ Πρωταγόρα, ὥς φησιν Πρόδικος	ὅδε,	τὸ εἶναι καὶ τὸ γενέσθαι.
[318]	περὶ ὧν ἀφικόμην. Ἱπποκράτης γὰρ	ὅδε	τυγχάνει ἐν ἐπιθυμίᾳ ὢν τῆς
[357]	ἀμαθία ἡ μεγίστη, ἧς Πρωταγόρας	ὅδε	φησὶν ἰατρὸς εἶναι καὶ Πρόδικος
[354]	ἄν; Συνεδόκει. Πότερον (οὖν κατὰ	τόδε	ἀγαθὰ αὐτὰ καλεῖτε, ὅτι ἐν
[323]	καὶ τῆς ἄλλης πολιτικῆς ἀρετῆς,	τόδε	αὖ λαβὲ τεκμήριον. ἐν γὰρ
[325]	ἄδικον, καὶ τόδε μὲν καλόν,	τόδε	δὲ αἰσχρόν, καὶ τόδε μὲν
[332]	πρὸς τοῦτο, τοῦτο μὲν ἐάσωμεν,	τόδε	δὲ ἄλλο ὧν ἔλεγες ἐπισκεψώμεθα.
[325]	αἰσχρόν, καὶ τόδε μὲν ὅσιον,	τόδε	δὲ ἀνόσιον, καὶ τὰ μὲν
[358]	ἔφην ἐγώ, Πρόδικε, διαφέρει· ἀλλὰ	τόδε.	εἰ ἀληθῆ τὰ ἔμπροσθέν ἐστιν,
[325]	δίκαιον, τὸ δὲ ἄδικον, καὶ	τόδε	μὲν καλόν, τόδε δὲ αἰσχρόν,
[325]	καλόν, τόδε δὲ αἰσχρόν, καὶ	τόδε	μὲν ὅσιον, τόδε δὲ ἀνόσιον,
[356]	Ὅτε δὴ τοῦτο οὕτως ἔχει,	τόδε	μοι ἀποκρίνασθε, φήσω. φαίνεται ὑμῖν
[349]	δέ, (ὡς ἐγᾦμαι, τὸ ἐρώτημα	τόδε·	σοφία καὶ σωφροσύνη καὶ ἀνδρεία
[329]	πάντ´ ἔχειν, εἴ μοι ἀποκρίναιο	τόδε.	τὴν ἀρετὴν φῂς διδακτὸν εἶναι,
[352]	δή μοι, ὦ Πρωταγόρα, (καὶ	τόδε	τῆς διανοίας ἀποκάλυψον· πῶς ἔχεις
[337]	Κριτία· χρὴ γὰρ τοὺς ἐν	τοιοῖσδε	λόγοις παραγιγνομένους κοινοὺς μὲν εἶναι
[353]	φατὲ ὑμῖν τοῦτο γίγνεσθαι ἐν	τοῖσδε,	οἷον πολλάκις ὑπὸ σίτων καὶ
[357]	παῖδας παρὰ τοὺς τούτων διδασκάλους	τούσδε	τοὺς σοφιστὰς πέμπετε, ὡς οὐ
[360]	αἰσχροὺς φόβους φοβοῦνται, ὅταν φοβῶνται,	οὐδὲ	αἰσχρὰ θάρρη θαρροῦσιν; Ἀληθῆ, ἔφη.
[345]	ἡγεῖται οὐδένα ἀνθρώπων ἑκόντα ἐξαμαρτάνειν	οὐδὲ	αἰσχρά τε καὶ κακὰ ἑκόντα
[332]	πάνυ, (ἔφη, οὕτως, οὐ μέντοι	οὐδὲ	αὖ ὡς σύ μοι δοκεῖς
[328]	ἑλληνίζειν, οὐδ´ ἂν εἷς φανείη,	οὐδέ	γ´ ἂν οἶμαι εἰ ζητοῖς
[341]	γοῦν λέγει ἑκάστοτε δεινοῦ πλούτου"	οὐδὲ	δεινῆς εἰρήνης" οὐδὲ δεινῆς ὑγιείας,
[341]	δεινοῦ πλούτου" οὐδὲ δεινῆς εἰρήνης"	οὐδὲ	δεινῆς ὑγιείας, ἀλλὰ δεινῆς νόσου"
[323]	τύχῃ, οὐδεὶς θυμοῦται οὐδὲ νουθετεῖ	οὐδὲ	διδάσκει οὐδὲ κολάζει τοὺς ταῦτα
[331]	ὁσιότης οἷον δίκαιον εἶναι πρᾶγμα,	οὐδὲ	δικαιοσύνη οἷον ὅσιον ἀλλ´ οἷον
[358]	τὰ κακὰ οὐδεὶς ἑκὼν ἔρχεται	οὐδὲ	ἐπὶ ἃ οἴεται κακὰ εἶναι,
[310]	καὶ νεώτερός εἰμι, ἅμα δὲ	οὐδὲ	ἑώρακα Πρωταγόραν πώποτε οὐδ´ ἀκήκοα
[345]	ἕρδῃ μηδὲν αἰσχρόν· ἀνάγκῃ δ´	οὐδὲ	θεοὶ μάχονται· καὶ τοῦτ´ ἐστὶ
[345]	γένοιτο κακῶς πράξας, δῆλον ὅτι	οὐδὲ	κακὸς ἰατρός. οὕτω καὶ ὁ
[324]	ἓν οὐ τεκτονικὴ οὐδὲ χαλκεία	οὐδὲ	κεραμεία ~(ἀλλὰ δικαιοσύνη καὶ σωφροσύνη
[323]	θυμοῦται οὐδὲ νουθετεῖ οὐδὲ διδάσκει	οὐδὲ	κολάζει τοὺς ταῦτα ἔχοντας, ἵνα
[358]	τι τοῦτ´ ἐστὶν ἢ ἀμαθία,	οὐδὲ	κρείττω ἑαυτοῦ ἄλλο τι ἢ
[342]	τὰς ἄλλας πόλεις ἐξιέναι, ὥσπερ	οὐδὲ	Κρῆτες, ἵνα μὴ ἀπομανθάνωσιν ἃ
[339]	προϊόντος τοῦ ᾄσματος λέγει που—	οὐδέ	μοι ἐμμελέως τὸ Πιττάκειον νέμεται,
[323]	(φύσει ἢ τύχῃ, οὐδεὶς θυμοῦται	οὐδὲ	νουθετεῖ οὐδὲ διδάσκει οὐδὲ κολάζει
[319]	τοῖς πρότερον, ὅτι οὐδαμόθεν μαθών,	οὐδὲ	ὄντος διδασκάλου οὐδενὸς αὐτῷ, ἔπειτα
[312]	οἶσθα. καίτοι εἰ τοῦτ´ ἀγνοεῖς,	οὐδὲ	ὅτῳ παραδίδως τὴν ψυχὴν οἶσθα,
[347]	εἶναι, οὐδὲν δέονται ἀλλοτρίας φωνῆς	οὐδὲ	ποιητῶν, οὓς οὔτε ἀνερέσθαι οἷόν
[343]	ἐνέβαλε τὸ μέν. τοῦτο γὰρ	οὐδὲ	πρὸς ἕνα λόγον φαίνεται ἐμβεβλῆσθαι,
[313]	περὶ μὲν τούτου οὐδένα λόγον	οὐδὲ	συμβουλὴν ποιῇ, εἴτε χρὴ ἐπιτρέπειν
[333]	μουσικῶς λέγονται· οὐ γὰρ συνᾴδουσιν	οὐδὲ	συναρμόττουσιν ἀλλήλοις. πῶς γὰρ ἂν
[331]	τι ἔχοντα ὅμοια δίκαιον καλεῖν,	οὐδὲ	τὰ ἀνόμοιόν τι ἔχοντα ἀνόμοια,
[358]	ποιεῖ ταῦτα, ἐξὸν τὰ βελτίω·	οὐδὲ	τὸ ἥττω εἶναι αὑτοῦ ἄλλο
[330]	ἡ δύναμις αὐτοῦ ἡ αὐτή·	οὐδὲ	τῶν ἄλλων οὐδέν ἐστιν οἷον
[324]	ἐστιν τὸ ἓν οὐ τεκτονικὴ	οὐδὲ	χαλκεία οὐδὲ κεραμεία ~(ἀλλὰ δικαιοσύνη
[352]	οὐδ´ ἡγεμονικὸν οὐδ´ ἀρχικὸν εἶναι·	οὐδὲ	ὡς περὶ τοιούτου αὐτοῦ ὄντος
[358]	ἀνιαρὸν κακόν. τὴν δὲ Προδίκου	τοῦδε	διαίρεσιν τῶν ὀνομάτων παραιτοῦμαι· εἴτε
[341]	ἔφην ἐγώ, ὦ Πρωταγόρα, Προδίκου	τοῦδε.	(ἔχεις τι πρὸς ταῦτα λέγειν;
[328]	Πολυκλείτου ὑεῖς, Παράλου καὶ Ξανθίππου	τοῦδε	ἡλικιῶται, οὐδὲν πρὸς τὸν πατέρα
[338]	ἐγᾦμαι, ἀδύνατον ὑμῖν ὥστε Πρωταγόρου	τοῦδε	σοφώτερόν τινα ἑλέσθαι· εἰ δὲ
[328]	σοι ἔχω ὅτι προύτρεψάς με	ὧδε	ἀφικέσθαι· πολλοῦ γὰρ ποιοῦμαι (ἀκηκοέναι
[324]	μῦθόν σοι ἐρῶ ἀλλὰ λόγον.	ὧδε	γὰρ ἐννόησον· πότερον ἔστιν τι
[349]	πάνυ πολὺ διαφέρον πάντων τούτων.	ὧδε	δὲ γνώσῃ ὅτι ἐγὼ ἀληθῆ
[342]	φιλοσοφίαν καὶ λόγους ἄριστα πεπαίδευνται,	ὧδε·	εἰ γὰρ ἐθέλει τις Λακεδαιμονίων
[322]	καὶ ταύτας νείμω; νενέμηνται δὲ	ὧδε·	εἷς ἔχων ἰατρικὴν πολλοῖς ἱκανὸς
[321]	ἔνεμεν· ~ἃ δὲ ηὖξε μεγέθει,	τῷδε	(αὐτῷ αὐτὰ ἔσῳζεν· καὶ τἆλλα
[338]	φήσετε δέ, αἰσχρὸν καὶ τοῦτο	τῷδε	γίγνεται, ὥσπερ φαύλῳ ἀνθρώπῳ ἐπιστάτην
[359]	γνώσεσθαι δέ μ´ ἔφη τεκμηρίῳ	τῷδε·	Εὑρήσεις γάρ, ὦ Σώκρατες, ἀνθρώπους
[320]	ἀσθενεστέρους τάχει ἐκόσμει· τοὺς δὲ	ὥπλιζε,	τοῖς δ´ ἄοπλον διδοὺς φύσιν
[311]	ἴωμεν. Καὶ ἐγὼ εἶπον· Μήπω,	ἀγαθέ,	ἐκεῖσε ἴωμεν— πρῲ γάρ ἐστιν—
[339]	Ὅρα δή, ἔφη, (βέλτιον. Ἀλλ´,	ὠγαθέ,	ἔσκεμμαι ἱκανῶς. Οἶσθα οὖν, ἔφη,
[314]	ὅτι οὐ σχολὴ αὐτῷ; Ἀλλ´	ὠγαθέ,	ἔφην ἐγώ, οὔτε παρὰ Καλλίαν
[326]	ὑεῖς φαῦλοι γίγνονται; τοῦτο αὖ	μάθε·	οὐδὲν γὰρ θαυμαστόν, εἴπερ ἀληθῆ
[329]	συλλήβδην, ἀρετή· ταῦτ´ οὖν αὐτὰ	δίελθέ	μοι ἀκριβῶς τῷ λόγῳ, πότερον
[356]	τοῦτο οὕτως ἔχει, τόδε μοι	ἀποκρίνασθε,	φήσω. φαίνεται ὑμῖν τῇ ὄψει
[353]	ὀρθῶς λέγετε, ὦ ἄνθρωποι, ἀλλὰ	ψεύδεσθε,	ἔροιντ´ ἂν ἡμᾶς· Ὦ Πρωταγόρα
[338]	τεμεῖν. ὣς οὖν ποιήσετε, καὶ	πείθεσθέ	μοι ῥαβδοῦχον καὶ ἐπιστάτην καὶ
[317]	μὲν οὖν, ἔφη ὁ Πρωταγόρας.	Βούλεσθε	οὖν, ὁ Καλλίας ἔφη, συνέδριον
[317]	μοι ἥδιστόν ἐστιν, εἴ τι	βούλεσθε,	περὶ τούτων ἁπάντων ἐναντίον τῶν
[357]	(ἀποδεῖξαι περὶ ὧν ἤρεσθ´ ἡμᾶς.	ἤρεσθε	δέ, εἰ μέμνησθε, ἡνίκα ἡμεῖς
[357]	ὑμῖν οὐχ ὡμολογοῦμεν, μετὰ τοῦτο	ἤρεσθε	ἡμᾶς· Ὦ Πρωταγόρα τε καὶ
[357]	ἡμῶν καταγελᾶτε, καὶ ὑμῶν αὐτῶν	καταγελάσεσθε.	καὶ γὰρ ὑμεῖς ὡμολογήκατε ἐπιστήμης
[338]	σοφώτερόν τινα ἑλέσθαι· εἰ δὲ	αἱρήσεσθε	μὲν μηδὲν βελτίω, φήσετε δέ,
[338]	ᾑρήσεται. ἀλλὰ δὴ βελτίονα ἡμῶν	αἱρήσεσθε.	τῇ μὲν ἀληθείᾳ, ὡς ἐγᾦμαι,
[317]	ἔφη, συνέδριον κατασκευάσωμεν, ἵνα καθεζόμενοι	διαλέγησθε;	Ἐδόκει χρῆναι· ἅσμενοι δὲ πάντες
[347]	ἔχων, ὃν ὑμῖν ἐπιδείξω, ἂν	βούλησθε.	Καὶ ὁ Ἀλκιβιάδης, Ναί, ἔφη,
[357]	ἤρεσθ´ ἡμᾶς. ἤρεσθε δέ, εἰ	μέμνησθε,	ἡνίκα ἡμεῖς ἀλλήλοις ὡμολογοῦμεν ἐπιστήμης
[338]	οὑτωσὶ ἐθέλω ποιῆσαι, ἵν´ ὃ	προθυμεῖσθε	συνουσία τε καὶ διάλογοι ἡμῖν
[337]	τοῖς ἀκούουσιν εὐδοκιμοῖτε καὶ οὐκ	ἐπαινοῖσθε—	εὐδοκιμεῖν μὲν γὰρ ἔστιν παρὰ
[354]	τοίνυν, ἔφην ἐγώ, εἴ με	ἀνέροισθε,	ὦ ἄνθρωποι, Τίνος οὖν δήποτε
[329]	τὴν δικαιοσύνην καὶ τὴν αἰδῶ	πέμψειε	τοῖς ἀνθρώποις, καὶ αὖ πολλαχοῦ
[314]	~εἰ δὲ μή, ὅρα, ὦ	μακάριε,	(μὴ περὶ τοῖς φιλτάτοις κυβεύῃς
[309]	Πῶς δ´ οὐ μέλλει, ὦ	μακάριε,	τὸ σοφώτατον κάλλιον φαίνεσθαι; (ΕΤ.
[344]	ἀγαθόν, ὡς σὺ λέγεις, ὦ	Πιττακέ,	ἀδύνατον καὶ οὐκ ἀνθρώπειον, ἀλλὰ
[346]	Πιττακῷ λέγει ὅτι Ἐγώ, (ὦ	Πιττακέ,	οὐ διὰ ταῦτά σε ψέγω,
[344]	~τὸν δὲ (ἀποκρινόμενον ὅτι Ὦ	Πιττακέ,	οὐκ ἀληθῆ λέγεις· οὐ γὰρ
[347]	~(ἔλεγες ἐπιεικῆ καὶ ἀληθῆ, ὦ	Πιττακέ,	οὐκ ἄν ποτε ἔψεγον· νῦν
[344]	ἔμμεναι· σὺ δὲ φῄς, ὦ	Πιττακέ,	χαλεπὸν ἐσθλὸν ἔμμεναι· τὸ δ´
[343]	χαλεπὸν ἄνδρα ἀγαθόν ἐστιν, ὦ	Πιττακέ,	ὡς ἀληθῶς— οὐκ ἀληθείᾳ ἀγαθόν,
[328]	ἄξια εἶναι τὰ μαθήματα, τοσοῦτον	κατέθηκε.	Τοιοῦτόν σοι, ἔφη, ὦ Σώκρατες,
[341]	δεῖ, ἔφη, οὕτως ἔχειν, ὦ	Πρόδικε·	ἀλλ´ ἐγὼ εὖ οἶδ´ ὅτι
[358]	οὔ. Ἀλλ´ οὐδέν, ἔφην ἐγώ,	Πρόδικε,	διαφέρει· ἀλλὰ τόδε. εἰ ἀληθῆ
[339]	Πρόδικον, καὶ καλέσας αὐτόν, Ὦ	Πρόδικε,	ἔφην ἐγώ, σὸς μέντοι Σιμωνίδης
[336]	Κριτίας ἦν ὁ εἰπών· Ὦ	Πρόδικε	καὶ Ἱππία, Καλλίας μὲν δοκεῖ
[347]	ψέγω. ταῦτά μοι δοκεῖ, ὦ	Πρόδικε	καὶ Πρωταγόρα, ἦν δ´ ἐγώ,
[358]	ἐρωτῶ, ὦ Ἱππία τε καὶ	Πρόδικε	(κοινὸς γὰρ δὴ ἔστω ὑμῖν
[340]	αὑτῷ Σιμωνίδης. σὺ γάρ, ὦ	Πρόδικε,	προαπόφηναι τὴν σὴν γνώμην· ταὐτόν
[358]	ἐγώ; (πρὸς σὲ λέγω, ὦ	Πρόδικε)	προσδοκίαν τινὰ λέγω κακοῦ τοῦτο,
[359]	τούτων ὑποκειμένων, ἦν δ´ ἐγώ,	Πρόδικέ	τε καὶ Ἱππία, ἀπολογείσθω ἡμῖν
[341]	τοῦτον ἐρωτᾶν— τί ἔλεγεν, ὦ	Πρόδικε,	τὸ (χαλεπὸν" Σιμωνίδης; Κακόν, ἔφη.
[341]	μέμφεται, ἦν δ´ ἐγώ, ὦ	Πρόδικε,	τὸν Πιττακὸν λέγοντα χαλεπὸν ἐσθλὸν
[358]	τὰ τοιαῦτα (ὀνομάζων, ὦ βέλτιστε	Πρόδικε,	τοῦτό μοι πρὸς ὃ βούλομαι
[330]	ἔχει, εἴπερ τῷ παραδείγματί γε	ἔοικε;	Ἀλλ´ οὕτως, ἔφη, ἔχει, ὦ
[327]	καὶ δημοσίᾳ πᾶς πάντα καὶ	ἐδίδασκε	καὶ ἐπέπληττε τὸν μὴ καλῶς
[318]	οὖν ὁ Πρωταγόρας εἶπεν· Ὦ	νεανίσκε,	ἔσται τοίνυν σοι, ἐὰν ἐμοὶ
[320]	καὶ πρὶν ἓξ μῆνας γεγονέναι,	(ἀπέδωκε	τούτῳ οὐκ ἔχων ὅτι χρήσαιτο
[343]	ἄνδρα ἀγαθὸν γενέσθαι χαλεπόν, (ἔπειτα	ἐνέβαλε	τὸ μέν. τοῦτο γὰρ οὐδὲ
[340]	Ἀχιλλέως τὸν Σιμόεντα παρακαλεῖν, εἰπόντα—	φίλε	κασίγνητε, σθένος ἀνέρος ἀμφότεροί περσχῶμεν,
[354]	Πάλιν τοίνυν, ἔφην ἐγώ, εἴ	με	ἀνέροισθε, ὦ ἄνθρωποι, Τίνος οὖν
[334]	σοι ἕπεσθαι. Πῶς οὖν κελεύεις	με	βραχέα ἀποκρίνεσθαι; ἢ βραχύτερά σοι,
[335]	μακροὺς λόγους— ἐλθεῖν γάρ ποί	με	δεῖ— εἶμι· ἐπεὶ καὶ ταῦτ´
[335]	κελεύεις, ὡς ὁ ἀντιλέγων ἐκέλευέν	με	διαλέγεσθαι, οὕτω διελεγόμην, οὐδενὸς ἂν
[350]	γὰρ εἰ οὕτω μετιὼν ἔροιό	με	εἰ οἱ ἰσχυροὶ (δυνατοί εἰσιν,
[310]	νυκτῶν εἶναι· ἐπειδὴ (δὲ τάχιστά	με	ἐκ τοῦ κόπου ὁ ὕπνος
[331]	καὶ ὑπὲρ σοῦ δέ, εἴ	με	ἐῴης, ταὐτὰ ἂν ταῦτα ἀποκρινοίμην,
[340]	οὖν Πρόδικος ἀκούσας ταῦτα ἐπῄνεσέν	με·	ὁ δὲ Πρωταγόρας, Τὸ ἐπανόρθωμά
[310]	Οἰνόης. ὁ γάρ τοι παῖς	με	ὁ Σάτυρος ἀπέδρα· καὶ δῆτα
[341]	ὥσπερ περὶ τοῦ δεινοῦ" Πρόδικός	με	οὑτοσὶ νουθετεῖ ἑκάστοτε, ὅταν ἐπαινῶν
[348]	Ὦ Πρωταγόρα, μὴ οἴου διαλέγεσθαί	μέ	σοι ἄλλο τι βουλόμενον ἢ
[335]	τῷ ἑτέρῳ χρῶ τρόπῳ πρός	με,	τῇ βραχυλογίᾳ. Ὦ Σώκρατες, ἔφη,
[350]	ἀνδρεῖοι, οὐκ ἠρωτήθην— εἰ γάρ	με	τότε ἤρου, εἶπον ἂν ὅτι
[328]	χάριν σοι ἔχω ὅτι προύτρεψάς	με	ὧδε ἀφικέσθαι· πολλοῦ γὰρ ποιοῦμαι
[318]	τὸν Ἱππίαν ἀπέβλεψεν— παρὰ δ´	ἐμὲ	ἀφικόμενος μαθήσεται οὐ περὶ ἄλλου
[318]	χαίρω ἀποκρινόμενος. Ἱπποκράτης γὰρ παρ´	ἐμὲ	ἀφικόμενος οὐ πείσεται ἅπερ ἂν
[310]	ὅτι γε μόνος ἐστὶ σοφός,	ἐμὲ	δὲ οὐ ποιεῖ. Ἀλλὰ ναὶ
[357]	ἐξαρκεῖ πρὸς τὴν ἀπόδειξιν ἣν	ἐμὲ	δεῖ καὶ Πρωταγόραν (ἀποδεῖξαι περὶ
[360]	ἔφη, δοκεῖς, ὦ Σώκρατες, τὸ	ἐμὲ	εἶναι τὸν ἀποκρινόμενον· χαριοῦμαι οὖν
[353]	ἐμμένειν οἷς ἄρτι ἔδοξεν ἡμῖν,	ἐμὲ	ἡγήσασθαι ᾗ οἶμαι ἂν ἔγωγε
[330]	ὀρθῶς ἤκουσας, ὅτι δὲ καὶ	ἐμὲ	οἴει εἰπεῖν τοῦτο, παρήκουσας· ~Πρωταγόρας
[336]	δέῃ θεάσασθαι ἐν τῷ αὐτῷ	ἐμέ	τε καὶ Κρίσωνα θέοντας, τούτου
[348]	μοι δοκεῖ χρῆναι μᾶλλον μιμεῖσθαι	ἐμέ	τε καὶ σέ, καταθεμένους τοὺς
[331]	εἴ σοι δοκεῖ" ἐλέγχεσθαι, ἀλλ´	ἐμέ	τε καὶ σέ· τὸ δ´
[331]	τε καὶ σέ· τὸ δ´	ἐμέ	τε καὶ σέ" τοῦτο λέγω,
[330]	Τί οὖν; εἴ τις ἔροιτο	ἐμέ	τε καὶ σέ· Ὦ Πρωταγόρα
[338]	παροῦσι, καὶ πάντες ἐπῄνεσαν, καὶ	ἐμέ	τε ὁ Καλλίας οὐκ ἔφη
[333]	ἐξετάζω, συμβαίνει μέντοι ἴσως καὶ	ἐμὲ	τὸν ἐρωτῶντα καὶ τὸν ἀποκρινόμενον
[317]	ὀλίγον πρότερον μνείαν ἐποιοῦ πρὸς	ἐμὲ	ὑπὲρ τοῦ νεανίσκου. ~(Καὶ ἐγὼ
[341]	καὶ τῷ θεῷ τοῦτο γέρας	ἀπένειμε	μόνῳ· ἀκόλαστον γὰρ ἄν τινα
[353]	Ἀλλ´, ἔφη, ὀρθῶς λέγεις· καὶ	πέραινε	ὥσπερ ἤρξω. (Πάλιν τοίνυν, ἔφην
[334]	καὶ νῦν, ἐπειδὴ ἐπιλήσμονι ἐνέτυχες,	σύντεμνέ	μοι τὰς ἀποκρίσεις καὶ βραχυτέρας
[310]	ἰέναι, ἔπειτά μοι λίαν πόρρω	ἔδοξε	τῶν νυκτῶν εἶναι· ἐπειδὴ (δὲ
[321]	κατάγειον οἴκησιν ἔνεμεν· ~ἃ δὲ	ηὖξε	μεγέθει, τῷδε (αὐτῷ αὐτὰ ἔσῳζεν·
[310]	σφόδρα ἔκρουε, καὶ ἐπειδὴ αὐτῷ	ἀνέῳξέ	τις, εὐθὺς εἴσω ᾔει ἐπειγόμενος,
[359]	Ὡμολόγει. Ἴθι δή, ἔφην ἐγώ,	εἰπὲ	ἡμῖν, ἐπὶ τί λέγεις ἴτας
[311]	ῥώμης διεσκόπουν αὐτὸν καὶ ἠρώτων,	Εἰπέ	μοι, ἔφην ἐγώ, ὦ Ἱππόκρατες,
[311]	ἐκείνῳ, εἴ τίς σε ἤρετο·	Εἰπέ	μοι, μέλλεις τελεῖν, ὦ Ἱππόκρατες,
[311]	ταῦτα οὕτω σφόδρα σπουδάζοντας ἔροιτο·	Εἰπέ	μοι, ὦ Σώκρατές τε καὶ
[356]	πόρρω στήσας ἐν τῷ ζυγῷ,	εἰπὲ	πότερα πλείω ἐστίν. ἐὰν μὲν
[318]	αὔλησιν· οὕτω δὴ καὶ σὺ	εἰπὲ	τῷ νεανίσκῳ καὶ ἐμοὶ ὑπὲρ
[309]	καὶ γὰρ πολλὰ ὑπὲρ ἐμοῦ	εἶπε	βοηθῶν ἐμοί, καὶ οὖν καὶ
[330]	καὶ εἴποιμ´ ἄν· Εὐφήμει, ὦ	ἄνθρωπε·	σχολῇ μεντἄν τι ἄλλο ὅσιον
[330]	οὐδ´ οἷον ὁσιότης. Οὐκ ἔφη.	Φέρε	δή, ἔφην ἐγώ, κοινῇ σκεψώμεθα
[332]	ἐναντίως, ὑπὸ τοῦ ἐναντίου; Συνέφη.	Φέρε	δή, ἦν δ´ ἐγώ, ἔστιν
[349]	ἃ οἱ πολλοὶ φοβοῦνται ἰέναι.	Φέρε	δή, τὴν ἀρετὴν καλόν τι
[313]	καὶ ὅπως γε μή, ὦ	ἑταῖρε,	ὁ σοφιστὴς ἐπαινῶν ἃ πωλεῖ
[310]	δ´ ἐγώ, τοῦτο; μῶν τί	σε	ἀδικεῖ Πρωταγόρας; Καὶ ὃς γελάσας,
[348]	μᾶλλον ἢ ἄλλῳ τινί, ἡγούμενός	σε	βέλτιστ´ ἂν ἐπισκέψασθαι καὶ περὶ
[324]	ἀδικοῦντας τί ποτε δύναται, αὐτό	σε	διδάξει ὅτι οἵ γε ἄνθρωποι
[318]	καὶ οὕτως σοφός, εἴ τίς	σε	διδάξειεν ὃ μὴ τυγχάνοις ἐπιστάμενος,
[347]	δοκεῖς ἀληθῆ λέγειν, διὰ ταῦτά	σε	ἐγὼ ψέγω. ταῦτά μοι δοκεῖ,
[313]	εἰ μὲν τὸ σῶμα ἐπιτρέπειν	σε	ἔδει τῳ διακινδυνεύοντα ἢ χρηστὸν
[333]	λόγον ποιήσομαι, ἔφην, ἢ πρὸς	σέ;	Εἰ βούλει, ἔφη, πρὸς τοῦτον
[360]	ἔφην ἐγώ, μόνον (ἐρόμενος ἔτι	σέ,	εἴ σοι ὥσπερ τὸ πρῶτον
[319]	γάρ τι ἄλλο πρός γε	σὲ	εἰρήσεται ἢ ἅπερ νοῶ. ἐγὼ
[339]	ἐπιθορυβησάντων· ἔπειτα— ὥς γε πρὸς	σὲ	εἰρῆσθαι τἀληθῆ, ἵνα μοι χρόνος
[335]	ἂν οἷός τ´ εἶναι. ἀλλὰ	σὲ	ἐχρῆν ἡμῖν συγχωρεῖν τὸν ἀμφότερα
[341]	ἑκάστοτε, ὅταν ἐπαινῶν ἐγὼ ἢ	σὲ	ἢ ἄλλον τινὰ λέγω ὅτι
[311]	σαυτοῦ μισθὸν ἐκείνῳ, εἴ τίς	σε	ἤρετο· Εἰπέ μοι, μέλλεις τελεῖν,
[311]	σαυτοῦ τελεῖν ἐκείνοις, εἴ τίς	σε	ἤρετο· Τελεῖν τοῦτο τὸ ἀργύριον
[347]	δὲ ὧν τὸ πρῶτον ἐγώ	σε	ἠρώτησα, ὦ Πρωταγόρα, ἡδέως ἂν
[310]	ἔτι μὲν ἐνεχείρησα εὐθὺς παρὰ	σὲ	ἰέναι, ἔπειτά μοι λίαν πόρρω
[310]	ταῦτα καὶ νῦν ἥκω παρὰ	σέ,	ἵνα ὑπὲρ ἐμοῦ διαλεχθῇς αὐτῷ.
[309]	τί ἂν γεγονὸς εἴη περὶ	σὲ	κἀκεῖνον τοσοῦτον πρᾶγμα; οὐ γὰρ
[348]	μᾶλλον μιμεῖσθαι ἐμέ τε καὶ	σέ,	καταθεμένους τοὺς ποιητὰς αὐτοὺς δι´
[312]	ὃ μέλλεις νῦν πράττειν, ἤ	σε	λανθάνει; ἦν δ´ ἐγώ. Τοῦ
[320]	λέγοντος, κάμπτομαι καὶ οἶμαί τί	σε	λέγειν διὰ τὸ ἡγεῖσθαί σε
[358]	καὶ ἆρα ὅπερ ἐγώ; (πρὸς	σὲ	λέγω, ὦ Πρόδικε) προσδοκίαν τινὰ
[318]	ἀφικόμενος παρ´ αὐτόν, ὥσπερ παρὰ	σὲ	(νῦν, ἀκούσειεν αὐτοῦ ταὐτὰ ταῦτα
[309]	ἐκείνου φαίνῃ; καὶ πῶς πρός	σε	ὁ νεανίας διάκειται; (ΣΩ. Εὖ,
[348]	ἀρετῆς. τίνα γὰρ ἄλλον ἢ	σέ;	ὅς γε οὐ μόνον αὐτὸς
[346]	οὓς ἐγὼ ἐπαινῶ καὶ φιλῶ.	σὲ	οὖν, καὶ εἰ μέσως ~(ἔλεγες
[340]	ἀμφότεροί περσχῶμεν, ἀτὰρ καὶ ἐγὼ	σὲ	παρακαλῶ, μὴ ἡμῖν ὁ Πρωταγόρας
[320]	σε λέγειν διὰ τὸ ἡγεῖσθαί	σε	πολλῶν μὲν ἔμπειρον γεγονέναι, πολλὰ
[311]	Εἰ οὖν καὶ τοῦτό τίς	σε	προσέροιτο· ~(Αὐτὸς δὲ δὴ ὡς
[310]	καὶ πείθῃς ἐκεῖνον, ποιήσει καὶ	σὲ	σοφόν. Εἰ γάρ, ἦ δ´
[310]	ἡμῖν τὴν συνουσίαν, εἰ μή	σέ	τι κωλύει, καθεζόμενος ἐνταυθί, ἐξαναστήσας
[338]	~(εἰς τὸ μέσον, καὶ μήτε	σὲ	τὸ ἀκριβὲς τοῦτο εἶδος τῶν
[331]	ἐλέγχεσθαι, ἀλλ´ ἐμέ τε καὶ	σέ·	τὸ δ´ ἐμέ τε καὶ
[316]	ἐγὼ εἶπον· Ὦ Πρωταγόρα, πρὸς	σέ	τοι ἤλθομεν ἐγώ τε καὶ
[331]	τὸ δ´ ἐμέ τε καὶ	σέ"	τοῦτο λέγω, οἰόμενος οὕτω τὸν
[361]	ὧν ἐντυγχάνω πολὺ μάλιστα ἄγαμαι	σέ,	τῶν μὲν τηλικούτων καὶ πάνυ·
[349]	ἀξιώσας ἄρνυσθαι. πῶς οὖν οὐ	σὲ	χρῆν παρακαλεῖν ἐπὶ τὴν τούτων
[346]	(ὦ Πιττακέ, οὐ διὰ ταῦτά	σε	ψέγω, ὅτι εἰμὶ φιλόψογος, ἐπεὶ—
[330]	τις ἔροιτο ἐμέ τε καὶ	σέ·	Ὦ Πρωταγόρα τε καὶ Σώκρατες,
[335]	τουτουΐ, καὶ εἶπεν· Οὐκ ἀφήσομέν	σε,	ὦ Σώκρατες· ἐὰν γὰρ σὺ
[340]	δοκῶ οὖν μοι ἐγὼ παρακαλεῖν	σέ·	ὥσπερ ἔφη Ὅμηρος τὸν Σκάμανδρον
[321]	ἐπειδὴ δὲ αὐτοῖς ἀλληλοφθοριῶν διαφυγὰς	ἐπήρκεσε,	πρὸς τὰς ἐκ Διὸς ὥρας
[338]	μῆκος τῶν λόγων ἑκατέρου. Ταῦτα	ἤρεσε	τοῖς παροῦσι, καὶ πάντες ἐπῄνεσαν,
[358]	ἀπόκριναι. Γελάσας οὖν ὁ Πρόδικος	συνωμολόγησε,	καὶ οἱ ἄλλοι. Τί δὲ
[356]	δὲ μετρητικὴ ἄκυρον μὲν ἂν	ἐποίησε	τοῦτο τὸ φάντασμα, δηλώσασα (δὲ
[310]	παῖς ἦ ὅτε τὸ πρότερον	ἐπεδήμησε.	ἀλλὰ γάρ, ὦ Σώκρατες, πάντες
[311]	Καὶ ἐγὼ εἶπον· Μήπω, ἀγαθέ,	ἐκεῖσε	ἴωμεν— πρῲ γάρ ἐστιν— ἀλλὰ
[360]	δεινῶν ἀμαθία δειλία ἂν εἴη;	Ἐπένευσε.	Ἀλλὰ μήν, ἦν δ´ ἐγώ,
[351]	ἀποκριτέον ἐστὶν ὡς τὰ ἡδέα	τε	ἀγαθά ἐστιν ἅπαντα καὶ τὰ
[348]	ὥς γέ μοι ἔδοξεν, τοῦ	τε	Ἀλκιβιάδου ταῦτα λέγοντος καὶ τοῦ
[336]	ἔγωγ´ ᾤμην εἶναι τὸ συνεῖναί	τε	ἀλλήλοις διαλεγομένους καὶ τὸ δημηγορεῖν.
[324]	τιμωροῦνται δὲ καὶ κολάζονται οἵ	τε	ἄλλοι ἄνθρωποι οὓς ἂν οἴωνται
[322]	Σώκρατες, καὶ διὰ ταῦτα οἵ	τε	ἄλλοι καὶ Ἀθηναῖοι, ὅταν μὲν
[319]	ἀρετὴν ἣν ἔχουσιν οὐχ οἷοί	τε	ἄλλοις παραδιδόναι· ἐπεὶ Περικλῆς, ὁ
[358]	ἰέναι ἀντὶ τῶν ἀγαθῶν· ὅταν	τε	ἀναγκασθῇ δυοῖν κακοῖν τὸ ἕτερον
[317]	ἀκουσόμενοι ἀνδρῶν σοφῶν, καὶ αὐτοί	τε	ἀντιλαβόμενοι τῶν βάθρων καὶ τῶν
[354]	εἰς τὸν ὕστερον χρόνον ὑγίειαί	τε	ἀπ´ αὐτῶν γίγνονται καὶ εὐεξίαι
[353]	ὄντα ἢ διότι εἰς ἀνίας	τε	ἀποτελευτᾷ ~καὶ ἄλλων (ἡδονῶν ἀποστερεῖ;
[309]	οὔτε προσεῖχον τὸν νοῦν, ἐπελανθανόμην	τε	αὐτοῦ θαμά. (ΕΤ. Καὶ τί
[315]	Ἀνδροτίωνος καὶ τῶν ξένων πολῖταί	τε	αὐτοῦ καὶ ἄλλοι τινές. ἐφαίνοντο
[346]	ἀμελοῦσιν, ὥστε ἔτι μᾶλλον ψέγειν	τε	αὐτοὺς καὶ ἔχθρας (ἑκουσίους πρὸς
[347]	ἐστὶν περὶ ὧν λέγουσιν, ἐπαγόμενοί	τε	αὐτοὺς οἱ πολλοὶ ἐν τοῖς
[340]	τῆς σῆς μουσικῆς, ᾗ τό	τε	βούλεσθαι καὶ (ἐπιθυμεῖν διαιρεῖς ὡς
[339]	εἶπον ὅτι Οὐδὲν δεῖ· ἐπίσταμαί	τε	γάρ, καὶ πάνυ μοι τυγχάνει
[337]	ἡμῖν ἡ συνουσία γίγνοιτο· ὑμεῖς	τε	γὰρ οἱ λέγοντες μάλιστ´ ἂν
[316]	γὰρ σμικροὶ περὶ αὐτὰ φθόνοι	τε	γίγνονται καὶ ἄλλαι δυσμένειαί τε
[354]	τὰ τοιάδε λέγετε, οἷον τά	τε	γυμνάσια καὶ τὰς στρατείας καὶ
[359]	τοὐναντίον ἐστὶν ἐπὶ ἃ οἵ	τε	δειλοὶ ἔρχονται καὶ οἱ ἀνδρεῖοι.
[325]	καὶ πρὸς τῷ θανάτῳ χρημάτων	τε	δημεύσεις καὶ ὡς ἔπος εἰπεῖν
[345]	μὲν ἄνδρα ἀγαθὸν οὐχ οἷόν	τε,	διατελοῦντα ἀγαθόν, γενέσθαι δὲ ἀγαθὸν
[331]	ὁμοιότατον, καὶ μάλιστα πάντων ἥ	τε	δικαιοσύνη οἷον ὁσιότης καὶ ἡ
[331]	ἁπλοῦν (εἶναι, ὥστε συγχωρῆσαι τήν	τε	δικαιοσύνην ὅσιον εἶναι καὶ τὴν
[336]	τ´ εἶναι καὶ ἐπίστασθαι λόγον	τε	δοῦναι καὶ δέξασθαι θαυμάζοιμ´ ἂν
[348]	τι τὸν Ὅμηρον τὸ— (σύν	τε	δύ´ ἐρχομένω, καί τε πρὸ
[314]	συμβουλεύσασθαι, παρακαλέσαντα τὸν ἐπαΐοντα, ὅτι	τε	ἐδεστέον ἢ ποτέον καὶ ὅτι
[352]	περὶ αὐτῆς δοκεῖ, ἢ καλόν	τε	εἶναι ἡ ἐπιστήμη καὶ οἷον
[337]	αὐτὸ τοῦτο νῦν συνεληλυθότας τῆς	τε	Ἑλλάδος εἰς αὐτὸ τὸ πρυτανεῖον
[321]	λαθὼν εἰσέρχεται, καὶ κλέψας τήν	τε	ἔμπυρον τέχνην τὴν τοῦ Ἡφαίστου
[336]	δοκεῖ λέγειν Πρωταγόρας ἀξιῶν αὑτῷ	τε	ἐξεῖναι διαλέγεσθαι ὅπως βούλεται, καὶ
[325]	κιθαρίσεως· οἱ δὲ διδάσκαλοι τούτων	τε	ἐπιμελοῦνται, καὶ ἐπειδὰν αὖ γράμματα
[326]	αὖ κιθαρισταί, ἕτερα τοιαῦτα, σωφροσύνης	τε	ἐπιμελοῦνται καὶ ὅπως ἂν οἱ
[312]	ἐστιν τοῦτο περὶ οὗ αὐτός	τε	ἐπιστήμων ἐστὶν ὁ σοφιστὴς καὶ
[325]	ἐπίστωνται, ἐφ´ ᾧ δὲ ἥ	τε	ζημία θάνατος αὐτῶν τοῖς παισὶ
[361]	οἶμαι κακὸς εἶναι ἄνθρωπος, φθονερός	τε	ἥκιστ´ ἀνθρώπων, ἐπεὶ καὶ περὶ
[321]	εὐμάρειαν ἐμηχανᾶτο ἀμφιεννὺς αὐτὰ πυκναῖς	τε	θριξὶν καὶ στερεοῖς δέρμασιν, ἱκανοῖς
[323]	κακά, ἐπὶ τούτοις που οἵ	τε	θυμοὶ γίγνονται καὶ αἱ κολάσεις
[322]	θεοὺς ἐνόμισεν, καὶ ἐπεχείρει βωμούς	τε	ἱδρύεσθαι καὶ ἀγάλματα θεῶν· ἔπειτα
[315]	μειράκιον, ὡς μὲν ἐγᾦμαι καλόν	τε	(κἀγαθὸν τὴν φύσιν, τὴν δ´
[351]	καὶ τὸ αὐτὸ φαίνηται ἡδύ	τε	καὶ ἀγαθόν, συγχωρησόμεθα· εἰ δὲ
[333]	ἐδόκει ὁ Πρωταγόρας ἤδη τετραχύνθαι	τε	καὶ ἀγωνιᾶν καὶ παρατετάχθαι πρὸς
[347]	διὰ τῆς αὑτῶν φωνῆς, λέγοντάς	τε	καὶ ἀκούοντας ἐν μέρει ἑαυτῶν
[317]	βάθρα— ἐν δὲ τούτῳ Καλλίας	τε	καὶ Ἀλκιβιάδης (ἡκέτην ἄγοντε τὸν
[360]	ἐθέλουσιν ἰέναι ἐπὶ τὸ κάλλιόν	τε	καὶ ἄμεινον καὶ ἥδιον; Ἀλλὰ
[360]	ἀνδρεῖος; οὐκ ἐπὶ τὸ κάλλιόν	τε	καὶ ἄμεινον καὶ ἥδιον ἔρχεται;
[330]	(τῆς ἀρετῆς, ἔφην ἐγώ, σοφία	τε	καὶ ἀνδρεία; Πάντων μάλιστα δήπου,
[351]	κἀκεῖ οὐ ταὐτὸν εἶναι θάρσος	τε	καὶ ἀνδρείαν· ὥστε συμβαίνει τοὺς
[355]	τὰ ὀνόματα πάλιν τὸ ἡδύ	τε	καὶ ἀνιαρὸν ἐπὶ τοῖς αὐτοῖς
[355]	καὶ κακῷ, ἔπειτα αὖθις ἡδεῖ	τε	(καὶ ἀνιαρῷ. θέμενοι δὴ οὕτω
[355]	πολλοῖς ὀνόμασι χρώμεθα ἅμα, ἡδεῖ	τε	καὶ ἀνιαρῷ καὶ ἀγαθῷ καὶ
[321]	ἔχοντα, τὸν δὲ ἄνθρωπον γυμνόν	τε	καὶ ἀνυπόδητον καὶ ἄστρωτον καὶ
[350]	μνημονεύεις, ὦ Σώκρατες, ἃ ἔλεγόν	τε	καὶ ἀπεκρινόμην σοι. ἔγωγε ἐρωτηθεὶς
[329]	κατὰ βραχὺ καὶ ἐρόμενος περιμεῖναί	τε	καὶ ἀποδέξασθαι τὴν ἀπόκρισιν, ἃ
[336]	εἰ δὲ ἀντιποιεῖται, διαλεγέσθω ἐρωτῶν	τε	καὶ ἀποκρινόμενος, μὴ ἐφ´ ἑκάστῃ
[354]	ἡδονὰς ἀποτελευτᾷ καὶ λυπῶν ἀπαλλαγάς	τε	καὶ ἀποτροπάς; ἢ ἔχετέ τι
[357]	ἡ τέχνη; ἐπειδὴ δὲ περιττοῦ	τε	καὶ ἀρτίου, ἆρα ἄλλη τις
[318]	ἄγοντες ἐμβάλλουσιν εἰς τέχνας, λογισμούς	τε	καὶ ἀστρονομίαν καὶ γεωμετρίαν καὶ
[336]	πρῶτόν μοι ἀπεκρίνατο διὰ βραχέων	τε	καὶ αὐτὰ τὰ ἐρωτώμενα, οὕτω
[321]	τὰ αὐτὰ ταῦτα στρωμνὴ οἰκεία	τε	καὶ αὐτοφυὴς ἑκάστῳ· καὶ (ὑποδῶν
[322]	δίκην, ἵν´ εἶεν πόλεων κόσμοι	τε	καὶ δεσμοὶ φιλίας συναγωγοί. ἐρωτᾷ
[338]	ποιῆσαι, ἵν´ ὃ προθυμεῖσθε συνουσία	τε	καὶ διάλογοι ἡμῖν γίγνωνται· εἰ
[319]	πάντα οὕτως, (ὅσα ἡγοῦνται μαθητά	τε	καὶ διδακτὰ εἶναι· ἐὰν δέ
[322]	πέμπει ἄγοντα εἰς ἀνθρώπους αἰδῶ	τε	καὶ δίκην, ἵν´ εἶεν πόλεων
[360]	ἐνταῦθα οὔτ´ ἐπινεῦσαι ἠθέλησεν ἐσίγα	τε.	Καὶ ἐγὼ εἶπον· Τί δή,
[342]	πλείστη τῶν Ἑλλήνων ἐν Κρήτῃ	τε	καὶ (ἐν Λακεδαίμονι, καὶ σοφισταὶ
[357]	οὐ μετρητική τις, ἐπειδήπερ ὑπερβολῆς	τε	καὶ ἐνδείας ἐστὶν ἡ τέχνη;
[357]	μὲν οὐ μετρητικὴ φαίνεται, ὑπερβολῆς	τε	καὶ ἐνδείας οὖσα καὶ ἰσότητος
[323]	ἀπὸ τοῦ αὐτομάτου, ἀλλὰ διδακτόν	τε	καὶ ἐξ ἐπιμελείας παραγίγνεσθαι ᾧ
[346]	προστίθεσθαι· τοὺς δ´ ἀγαθοὺς ἐπικρύπτεσθαί	τε	καὶ ἐπαινεῖν ἀναγκάζεσθαι, καὶ ἄν
[335]	τῳ ἢ τῶν ἡμεροδρόμων διαθεῖν	τε	καὶ ἕπεσθαι, ~(εἴποιμι ἄν σοι
[316]	τε γίγνονται καὶ ἄλλαι δυσμένειαί	τε	καὶ ἐπιβουλαί. ἐγὼ δὲ τὴν
[347]	δὲ βούλεται, περὶ μὲν ᾀσμάτων	τε	καὶ ἐπῶν (ἐάσωμεν, περὶ δὲ
[339]	ἃ μή, καὶ ἐπίστασθαι διελεῖν	τε	καὶ ἐρωτώμενον λόγον δοῦναι. καὶ
[326]	ὁ βίος τοῦ ἀνθρώπου εὐρυθμίας	τε	καὶ εὐαρμοστίας δεῖται. ἔτι τοίνυν
[316]	ἐπιχωρίων, Ἀπολλοδώρου ὑός, οἰκίας μεγάλης	τε	καὶ εὐδαίμονος, αὐτὸς δὲ τὴν
[337]	φίλοις, ἐρίζουσιν δὲ οἱ διάφοροί	τε	καὶ ἐχθροὶ ἀλλήλοις— καὶ οὕτως
[316]	τοὺς μὲν ποίησιν, οἷον Ὅμηρόν	τε	καὶ Ἡσίοδον καὶ Σιμωνίδην, τοὺς
[339]	ὑπὸ ἀγαθοῦ πύκτου πληγείς, ἐσκοτώθην	τε	καὶ ἰλιγγίασα εἰπόντος αὐτοῦ ταῦτα
[359]	ὑποκειμένων, ἦν δ´ ἐγώ, Πρόδικέ	τε	καὶ Ἱππία, ἀπολογείσθω ἡμῖν Πρωταγόρας
[311]	ἔροιτο· Εἰπέ μοι, ὦ Σώκρατές	τε	καὶ Ἱππόκρατες, ὡς τίνι ὄντι
[316]	πρὸς σέ τοι ἤλθομεν ἐγώ	τε	καὶ Ἱπποκράτης οὗτος. Πότερον, ἔφη,
[351]	~(οὐ γὰρ ταὐτὸν εἶναι δύναμίν	τε	καὶ ἰσχύν, ἀλλὰ τὸ μὲν
[345]	ἀνθρώπων ἑκόντα ἐξαμαρτάνειν οὐδὲ αἰσχρά	τε	καὶ κακὰ ἑκόντα ἐργάζεσθαι, ἀλλ´
[357]	ἐξαμαρτάνοντας— ταῦτα δέ ἐστιν ἀγαθά	τε	καὶ κακά— καὶ οὐ μόνον
[345]	ἀγαθόν, γενέσθαι δὲ ἀγαθὸν οἷόν	τε,	καὶ κακόν γε τὸν αὐτὸν
[340]	καὶ ἃ νυνδὴ εἶπες πολλά	τε	καὶ καλά. καὶ νῦν σκόπει
[313]	τοῦ σώματος τροφήν, ὁ (ἔμπορός	τε	καὶ κάπηλος. καὶ γὰρ οὗτοί
[361]	τῶν λόγων ὥσπερ ἄνθρωπος κατηγορεῖν	τε	καὶ καταγελᾶν, καὶ εἰ φωνὴν
[356]	ἡμᾶς ἐπλάνα καὶ ἐποίει ἄνω	τε	καὶ κάτω πολλάκις μεταλαμβάνειν ταὐτὰ
[325]	(εὐκοσμίας τῶν παίδων ἢ γραμμάτων	τε	καὶ κιθαρίσεως· οἱ δὲ διδάσκαλοι
[314]	(μὴ περὶ τοῖς φιλτάτοις κυβεύῃς	τε	καὶ κινδυνεύῃς. καὶ γὰρ δὴ
[336]	θεάσασθαι ἐν τῷ αὐτῷ ἐμέ	τε	καὶ Κρίσωνα θέοντας, τούτου δέου
[354]	ἀγαθὰ καλεῖτε, ἀλλ´ ἢ ἡδονάς	τε	καὶ λύπας; Οὐκ ἂν φαῖεν,
[357]	ἄνθρωποι· ἐπεὶ δὲ δὴ ἡδονῆς	τε	καὶ λύπης ἐν ὀρθῇ τῇ
[320]	προσέταξαν Προμηθεῖ καὶ Ἐπιμηθεῖ κοσμῆσαί	τε	καὶ νεῖμαι δυνάμεις ἑκάστοις ὡς
[342]	ὦ Σώκρατες· ὁ δὲ Πρόδικός	τε	καὶ ὁ Ἱππίας ἐκελευέτην πάνυ,
[351]	ἂν εὖ ζῆν, εἰ ἀνιώμενός	τε	καὶ ὀδυνώμενος ζῴη; Οὐκ ἔφη.
[359]	τὰ αὐτὰ (ἔρχονται οἱ δειλοί	τε	καὶ οἱ ἀνδρεῖοι. Ἀλλὰ μέντοι,
[337]	παρόντες, ἡγοῦμαι ἐγὼ ὑμᾶς συγγενεῖς	τε	καὶ οἰκείους καὶ πολίτας ἅπαντας
[339]	οὔ; Πάνυ, ἔφην ἐγώ, καλῶς	τε	καὶ ὀρθῶς. Δοκεῖ δέ σοι
[339]	χαλεπὸν ἐσθλὸν ἔμμεναι, τοῦτον μέμφεταί	τε	καὶ οὔ φησιν ἀποδέχεσθαι αὐτοῦ
[334]	ῥινῶν γιγνομένην ἐν τοῖς σιτίοις	τε	καὶ ὄψοις. Εἰπόντος οὖν ταῦτα
[347]	ὄντας συνεῖναι ἄνευ τῶν λήρων	τε	καὶ παιδιῶν τούτων διὰ τῆς
[342]	διεξελθεῖν. φιλοσοφία γάρ ἐστιν παλαιοτάτη	τε	καὶ πλείστη τῶν Ἑλλήνων ἐν
[339]	μὲν ἀλαθέως γενέσθαι χαλεπόν, χερσίν	τε	καὶ ποσὶ καὶ νόῳ τετράγωνον,
[344]	μέν ἐστιν ἄνδρα ἀγαθὸν χερσί	τε	καὶ ποσὶ καὶ νόῳ τετράγωνον,
[326]	χρήσιμοι ὦσιν εἰς τὸ λέγειν	τε	καὶ πράττειν· πᾶς γὰρ ὁ
[358]	μετὰ Πρωταγόρου ἐρωτῶ, ὦ Ἱππία	τε	καὶ Πρόδικε (κοινὸς γὰρ δὴ
[361]	Ἄτοποί γ´ ἐστέ, ὦ Σώκρατές	τε	καὶ Πρωταγόρα· σὺ μὲν λέγων
[353]	ἄνθρωποι, ὑμῖν, ὥς φαμεν ἐγώ	τε	καὶ Πρωταγόρας, δι´ οὐδὲν ἄλλο
[353]	δή· πειρασόμεθα γὰρ ὑμῖν ἐγώ	τε	καὶ Πρωταγόρας φράσαι. ἄλλο τι
[335]	ἑνὸς ἥδιον ἀκούσαιμι ἢ σοῦ	τε	καὶ Πρωταγόρου διαλεγομένων. ἀλλὰ χάρισαι
[329]	τὰ μόοια μόριά ἐστιν, στόμα	τε	καὶ ῥὶς καὶ ὀφθαλμοὶ καὶ
[348]	δοκεῖ χρῆναι μᾶλλον μιμεῖσθαι ἐμέ	τε	καὶ σέ, καταθεμένους τοὺς ποιητὰς
[331]	σοι δοκεῖ" ἐλέγχεσθαι, ἀλλ´ ἐμέ	τε	καὶ σέ· τὸ δ´ ἐμέ
[331]	καὶ σέ· τὸ δ´ ἐμέ	τε	καὶ σέ" τοῦτο λέγω, οἰόμενος
[330]	οὖν; εἴ τις ἔροιτο ἐμέ	τε	καὶ σέ· Ὦ Πρωταγόρα τε
[356]	ἔλλειψις; ταῦτα δ´ ἐστὶ μείζω	τε	καὶ σμικρότερα γιγνόμενα ἀλλήλων καὶ
[356]	ἐν ταῖς αἱρέσεσιν τῶν μεγάλων	τε	καὶ σμικρῶν, ἡ δὲ μετρητικὴ
[352]	οἱ πολλοὶ τῶν ἀνθρώπων ἐμοί	τε	καὶ σοὶ οὐ πείθονται, ἀλλὰ
[311]	δὴ Πρωταγόραν νῦν ἀφικόμενοι ἐγώ	τε	καὶ σὺ ἀργύριον ἐκείνῳ μισθὸν
[361]	γένοιτο ἐκεῖνο περὶ οὗ ἐγώ	τε	καὶ σὺ μακρὸν λόγον ἑκάτερος
[339]	αὐτοῦ μὲν περὶ οὗπερ ἐγώ	τε	καὶ σὺ νῦν διαλεγόμεθα, περὶ
[353]	Οὐκοῦν ἐροίμεθ´ ἂν αὐτοὺς ἐγώ	τε	καὶ σὺ πάλιν· Πονηρὰ δὲ
[337]	μὲν καὶ αὐτός, ὦ Πρωταγόρα	τε	καὶ Σώκρατες, ἀξιῶ ὑμᾶς συγχωρεῖν
[357]	τοῦτο ἤρεσθε ἡμᾶς· Ὦ Πρωταγόρα	τε	καὶ Σώκρατες, εἰ μὴ ἔστι
[353]	ἔροιντ´ ἂν ἡμᾶς· Ὦ Πρωταγόρα	τε	καὶ Σώκρατες, εἰ μὴ ἔστιν
[330]	τε καὶ σέ· Ὦ Πρωταγόρα	τε	καὶ Σώκρατες, εἴπετον δή μοι,
[337]	δέομαι καὶ συμβουλεύω, ὦ Πρωταγόρα	τε	καὶ Σώκρατες, συμβῆναι ὑμᾶς ὥσπερ
[353]	διὰ τὰ ὕστερον γιγνόμενα, νόσους	τε	καὶ τἆλλα. Ἐγὼ μὲν οἶμαι,
[326]	(κιθαρίσματα ἐντείνοντες, καὶ τοὺς ῥυθμούς	τε	καὶ τὰς ἁρμονίας ἀναγκάζουσιν οἰκειοῦσθαι
[323]	ἄνθρωποι πάντα ἄνδρα μετέχειν δικαιοσύνης	τε	καὶ τῆς ἄλλης πολιτικῆς ἀρετῆς,
[354]	ἰατρῶν θεραπείας τὰς διὰ καύσεών	τε	καὶ τομῶν καὶ φαρμακειῶν καὶ
[323]	γὰρ οἶμαι ἴσασιν ὅτι φύσει	τε	καὶ τύχῃ τοῖς ἀνθρώποις γίγνεται,
[315]	τινές. ἐφαίνοντο δὲ περὶ φύσεώς	τε	καὶ τῶν μετεώρων ἀστρονομικὰ ἄττα
[311]	ὄντι ἐν νῷ ἔχεις Πολυκλείτῳ	τε	καὶ Φειδίᾳ; τί ἂν ἀπεκρίνω;
[358]	Πρωταγόρᾳ μὲν καὶ Ἱππίᾳ δέος	τε	καὶ φόβος εἶναι τοῦτο, (Προδίκῳ
[316]	Σιμωνίδην, τοὺς δὲ αὖ τελετάς	τε	καὶ χρησμῳδίας, τοὺς ἀμφί τε
[358]	καὶ τὸ καλὸν ἔργον ἀγαθόν	τε	καὶ ὠφέλιμον; Συνεδόκει. Εἰ ἄρα,
[332]	δὲ ὅταν πράττωσιν ἅνθρωποι ὀρθῶς	τε	καὶ ὠφελίμως, τότε σωφρονεῖν σοι
[318]	Πρωταγόρας ἐμοῦ ταῦτα ἀκούσας, Σύ	τε	καλῶς ἐρωτᾷς, ἔφη, ὦ Σώκρατες,
[342]	λακωνίζοντας, καὶ οἱ μὲν ὦτά	τε	κατάγνυνται μιμούμενοι (αὐτούς, καὶ ἱμάντας
[315]	καὶ τὼ Ἀδειμάντω ἀμφοτέρω, ὅ	τε	Κήπιδος καὶ ὁ Λευκολοφίδου, καὶ
[342]	λάθρᾳ συγγιγνόμενοι, ξενηλασίας ποιούμενοι τῶν	τε	λακωνιζόντων τούτων καὶ ἐάν τις
[349]	Ὅλον που καλὸν ὡς οἷόν	τε	μάλιστα. ~Οἶσθα οὖν τίνες εἰς
[344]	ἄνδρα ἀγαθὸν χαλεπὸν ἀλαθέως, οἷόν	τε	μέντοι ἐπί γε χρόνον τινά·
[348]	καὶ διανόημα· μοῦνος δ´ εἴπερ	τε	νοήσῃ, αὐτίκα περιιὼν ζητεῖ ὅτῳ
[326]	ἀπαλλαγῶσιν, ἡ πόλις αὖ τούς	τε	νόμους ἀναγκάζει μανθάνειν καὶ κατὰ
[315]	δ´ ἐκάθηντο ἐπὶ βάθρων Ἐρυξίμαχός	τε	ὁ Ἀκουμενοῦ καὶ Φαῖδρος ὁ
[315]	ἐπὶ ταῖς πλησίον κλίναις Παυσανίας	τε	ὁ ἐκ Κεραμέων καὶ μετὰ
[338]	καὶ πάντες ἐπῄνεσαν, καὶ ἐμέ	τε	ὁ Καλλίας οὐκ ἔφη ἀφήσειν
[316]	κατόπιν δὲ ἡμῶν ἐπεισῆλθον Ἀλκιβιάδης	τε	ὁ καλός, ὡς φῂς σὺ
[316]	ᾔσθημαι καὶ γυμναστικήν, οἷον Ἴκκος	τε	ὁ Ταραντῖνος καὶ ὁ νῦν
[316]	ἀρχαῖον Μεγαρεύς· μουσικὴν δὲ Ἀγαθοκλῆς	τε	ὁ ὑμέτερος πρόσχημα ἐποιήσατο, μέγας
[339]	οἷόν τ´ εἶναι συνιέναι ἅ	τε	ὀρθῶς πεποίηται καὶ ἃ μή,
[316]	τε καὶ χρησμῳδίας, τοὺς ἀμφί	τε	Ὀρφέα καὶ Μουσαῖον· ἐνίους δέ
[345]	ἂν οἱ θεοὶ φιλῶσιν. Ταῦτά	τε	οὖν πάντα πρὸς τὸν Πιττακὸν
[357]	σωτηρία τοῦ βίου οὖσα, τοῦ	τε	πλέονος καὶ ἐλάττονος καὶ (μείζονος
[353]	εἰς τὸν ὕστερον χρόνον νόσους	τε	ποιεῖ καὶ πενίας καὶ ἄλλα
[348]	(σύν τε δύ´ ἐρχομένω, καί	τε	πρὸ ὃ τοῦ ἐνόησεν. εὐπορώτεροι
[317]	ὑπώπτευσα γὰρ βούλεσθαι αὐτὸν τῷ	τε	Προδίκῳ καὶ τῷ Ἱππίᾳ ἐνδείξασθαι
[313]	ἕτοιμος δ´ εἶ ἀναλίσκειν τά	τε	σαυτοῦ καὶ τὰ τῶν φίλων
[317]	ἅπασαν ὁδὸν ἐλήλυθα, καὶ ὁμολογῶ	τε	σοφιστὴς εἶναι καὶ παιδεύειν ἀνθρώπους,
[313]	οὔ, καὶ εἰς συμβουλὴν τούς	τε	φίλους ἂν παρεκάλεις καὶ τοὺς
[360]	καὶ οἱ μαινόμενοι τοὐναντίον αἰσχρούς	τε	φόβους φοβοῦνται καὶ αἰσχρὰ θάρρη
[326]	ψυχαῖς τῶν παίδων, ἵνα ἡμερώτεροί	τε	ὦσιν, καὶ εὐρυθμότεροι καὶ εὐαρμοστότεροι
[321]	πολυγονίαν, σωτηρίαν τῷ γένει πορίζων.	ἅτε	δὴ οὖν οὐ πάνυ τι
[341]	ὀνόματα οὐκ ἠπίστατο ὀρθῶς διαιρεῖν	ἅτε	Λέσβιος ὢν καὶ ἐν φωνῇ
[322]	ὅτ´ οὖν ἁθροισθεῖεν, ἠδίκουν ἀλλήλους	ἅτε	οὐκ ἔχοντες τὴν πολιτικὴν τέχνην,
[343]	ἐσθλὸν ἔμμεναι. ὁ οὖν Σιμωνίδης,	(ἅτε	φιλότιμος ὢν ἐπὶ σοφίᾳ, ἔγνω
[357]	αὐτῶν καταγελάσεσθε. καὶ γὰρ ὑμεῖς	ὡμολογήκατε	ἐπιστήμης ἐνδείᾳ ἐξαμαρτάνειν περὶ τὴν
[357]	καὶ ἧς τὸ πρόσθεν ἔτι	ὡμολογήκατε	ὅτι μετρητικῆς· ἡ δὲ ἐξαμαρτανομένη
[357]	ἡμῶν· νῦν δὲ ἂν ἡμῶν	καταγελᾶτε,	καὶ ὑμῶν αὐτῶν καταγελάσεσθε. καὶ
[357]	εὐθὺς ὑμῖν εἴπομεν ὅτι Ἀμαθία,	κατεγελᾶτε	ἂν ἡμῶν· νῦν δὲ ἂν
[330]	ἆρ´ οὐκ ὀρθῶς ὑμῶν κατήκουσα;	ἐδόξατέ	μοι φάναι τὰ τῆς ἀρετῆς
[314]	εἶπεν, Ὦ ἄνθρωποι, ἔφη, οὐκ	ἀκηκόατε	ὅτι οὐ σχολὴ αὐτῷ; Ἀλλ´
[357]	τί ὑμεῖς αὐτό φατε εἶναι;	εἴπατε	(ἡμῖν. εἰ μὲν οὖν τότε
[330]	μοι, τοῦτο τὸ πρᾶγμα ὃ	ὠνομάσατε	ἄρτι, ἡ δικαιοσύνη, αὐτὸ τοῦτο
[357]	ἐστὶν καὶ τί ὑμεῖς αὐτό	φατε	εἶναι; εἴπατε (ἡμῖν. εἰ μὲν
[353]	ἐστίν, καὶ τί ὑμεῖς αὐτό	φατε	εἶναι; εἴπατον ἡμῖν. Τί δέ,
[353]	πάλιν· Πονηρὰ δὲ αὐτὰ πῇ	φατε	εἶναι; (πότερον ὅτι τὴν ἡδονὴν
[330]	ἔροιτο· Οὐκοῦν καὶ ὁσιότητά τινά	φατε	εἶναι; φαῖμεν ἄν, ὡς ἐγᾦμαι.
[330]	Ναί, ἦ δ´ ὅς. Οὐκοῦν	φατε	καὶ τοῦτο πρᾶγμά τι εἶναι;
[330]	δὲ τοῦτο αὐτὸ τὸ πρᾶγμά	φατε	τοιοῦτον πεφυκέναι οἷον ἀνόσιον εἶναι
[353]	εἰ ἔροιντο ἡμᾶς· Τί οὖν	φατε	τοῦτο εἶναι, ὃ ἡμεῖς ἥττω
[353]	ἄλλο τι γάρ, ὦ ἄνθρωποι,	φατὲ	ὑμῖν τοῦτο γίγνεσθαι ἐν τοῖσδε,
[357]	ἄλλων ἁπάντων· ὑμεῖς δὲ δὴ	ἔφατε	τὴν ἡδονὴν πολλάκις κρατεῖν καὶ
[355]	φήσει, ὅτι τὸ ἡττᾶσθαι τοῦτο	λέγετε,	ἀντὶ ἐλαττόνων ἀγαθῶν μείζω κακὰ
[354]	καὶ αὐτὸ τὸ χαίρειν τότε	λέγετε	κακὸν εἶναι, ὅταν μειζόνων ἡδονῶν
[354]	εἶναι, ἆρα οὐ τὰ τοιάδε	λέγετε,	οἷον τά τε γυμνάσια καὶ
[355]	καὶ ἐκπληττόμενος· καὶ αὖθις αὖ	λέγετε	ὅτι γιγνώσκων ὁ ἄνθρωπος τἀγαθὰ
[355]	γελάσεται (καὶ ἐρεῖ· Ἦ γελοῖον	λέγετε	πρᾶγμα, εἰ πράττει τις κακά,
[358]	δή; ἀμαθίαν ἆρα τὸ τοιόνδε	λέγετε,	τὸ ψευδῆ ἔχειν δόξαν καὶ
[353]	λεγόντων ἡμῶν ὅτι Οὐκ ὀρθῶς	λέγετε,	ὦ ἄνθρωποι, ἀλλὰ ψεύδεσθε, ἔροιντ´
[330]	ἡμᾶς· Πῶς οὖν ὀλίγον πρότερον	ἐλέγετε;	ἆρ´ οὐκ ὀρθῶς ὑμῶν κατήκουσα;
[354]	ἀγαθὸν ὄν, τὴν δὲ λύπην	φεύγετε	ὡς κακόν; Συνεδόκει. Τοῦτ´ ἄρα
[316]	δή ἐστιν, ἔφη, οὗ ἕνεκα	ἥκετε;	Ἱπποκράτης ὅδε ἐστὶν μὲν τῶν
[354]	περὶ τούτου λέγεις καὶ πολλαχῇ;	Συγγιγνώσκετέ	μοι, φαίην ἂν ἔγωγε. πρῶτον
[354]	Πρωταγόρας. Οὐκοῦν τὴν μὲν ἡδονὴν	διώκετε	ὡς ἀγαθὸν ὄν, τὴν δὲ
[354]	ἔχετε ἡμῖν εἰπεῖν· ἀλλ´ οὐχ	ἕξετε.	Ἀληθῆ, ἔφη, λέγεις, ὁ Πρωταγόρας.
[354]	καὶ ἡμῖν εἰπεῖν· ἀλλ´ οὐχ	ἕξετε.	Οὐδ´ ἐμοὶ δοκοῦσιν, ἔφη ὁ
[354]	εἰ πρὸς ἄλλο τι τέλος	ἀποβλέπετε,	ὅταν καλῆτε αὐτὸ τὸ λυπεῖσθαι
[357]	τούτων διδασκάλους τούσδε τοὺς σοφιστὰς	πέμπετε,	ὡς οὐ διδακτοῦ ὄντος, ἀλλὰ
[338]	τι ἀμφοτέρους τεμεῖν. ὣς οὖν	ποιήσετε,	καὶ πείθεσθέ μοι ῥαβδοῦχον καὶ
[338]	ἐπιστάτην γενέσθαι, ἀλλὰ πάντες κοινῇ	ἐπιστατήσετε.	Ἐδόκει πᾶσιν οὕτω ποιητέον εἶναι·
[338]	δὲ αἱρήσεσθε μὲν μηδὲν βελτίω,	φήσετε	δέ, αἰσχρὸν καὶ τοῦτο τῷδε
[357]	καὶ οὐ διδόντες τούτοις κακῶς	πράττετε	καὶ ἰδίᾳ καὶ δημοσίᾳ. ~(Ταῦτα
[353]	ἂν ἔγωγε πρὸς αὐτοὺς ὡδί·	Ἀκούετε	δή· πειρασόμεθα γὰρ ὑμῖν ἐγώ
[310]	εἴη ἡ χάρις. ἀλλ´ οὖν	ἀκούετε.	Τῆς γὰρ παρελθούσης νυκτὸς ταυτησί,
[355]	ταῦτα τελευτᾷ, τὸ μετὰ τοῦτο	ἀκούετε.	φημὶ γὰρ ὑμῖν τούτου οὕτως
[355]	νῦν ἀναθέσθαι ἔξεστιν, ~(εἴ πῃ	ἔχετε	ἄλλο τι φάναι εἶναι τὸ
[354]	ἢ πρὸς ὃ ἐγὼ λέγω,	ἔχετε	ἡμῖν εἰπεῖν· ἀλλ´ οὐχ ἕξετε.
[355]	εἰ δὲ ἀρκεῖ καὶ μὴ	ἔχετε	μηδὲν ἄλλο φάναι εἶναι ἀγαθὸν
[354]	ἀπαλλαγάς τε καὶ ἀποτροπάς; ἢ	ἔχετέ	τι ἄλλο τέλος (λέγειν, εἰς
[311]	ὄντι τῷ Πρωταγόρᾳ ἐν νῷ	ἔχετε	χρήματα τελεῖν; τί ἂν αὐτῷ
[355]	γελοῖον τὸν λόγον γίγνεσθαι, ὅταν	λέγητε	ὅτι πολλάκις γιγνώσκων τὰ κακὰ
[354]	ἄλλο τι τέλος ἀποβλέπετε, ὅταν	καλῆτε	αὐτὸ τὸ λυπεῖσθαι (ἀγαθόν, ἢ
[324]	αὖθις ἀδικήσῃ μήτε αὐτὸς οὗτος	μήτε	ἄλλος ὁ τοῦτον ἰδὼν κολασθέντα.
[324]	χάριν, ἵνα μὴ αὖθις ἀδικήσῃ	μήτε	αὐτὸς οὗτος μήτε ἄλλος ὁ
[327]	ἀνθρώπους οἷς μήτε παιδεία ἐστὶν	μήτε	δικαστήρια μήτε νόμοι μηδὲ ἀνάγκη
[327]	μήτε παιδεία ἐστὶν μήτε δικαστήρια	μήτε	νόμοι μηδὲ ἀνάγκη μηδεμία διὰ
[327]	αὐτὸν κρίνεσθαι (πρὸς ἀνθρώπους οἷς	μήτε	παιδεία ἐστὶν μήτε δικαστήρια μήτε
[338]	συμβιβαζόντων ~(εἰς τὸ μέσον, καὶ	μήτε	σὲ τὸ ἀκριβὲς τοῦτο εἶδος
[340]	τὸν Σιμόεντα παρακαλεῖν, εἰπόντα— φίλε	κασίγνητε,	σθένος ἀνέρος ἀμφότεροί περσχῶμεν, ἀτὰρ
[310]	καὶ χάριν γε εἴσομαι, ἐὰν	ἀκούητε.	(ΕΤ. Καὶ μὴν καὶ ἡμεῖς
[358]	τοῦδε διαίρεσιν τῶν ὀνομάτων παραιτοῦμαι·	εἴτε	γὰρ ἡδὺ εἴτε τερπνὸν λέγεις
[338]	εἴη βραβευτὴν ἑλέσθαι τῶν λόγων.	εἴτε	γὰρ χείρων ἔσται ἡμῶν ὁ
[358]	λέγω κακοῦ τοῦτο, εἴτε φόβον	εἴτε	δέος καλεῖτε. Ἐδόκει Πρωταγόρᾳ μὲν
[361]	καὶ πάλιν ἐπισκέψασθαι περὶ αὐτοῦ	εἴτε	διδακτὸν εἴτε μὴ διδακτόν, μὴ
[348]	καλῶς Πρωταγόρας ποιεῖν, οὐκ ἐθέλων	εἴτε	δώσει λόγον εἴτε μὴ διασαφεῖν;
[313]	τῶν ἑταίρων οὐδενί, εἴτ´ ἐπιτρεπτέον	εἴτε	καὶ οὐ τῷ ἀφικομένῳ τούτῳ
[348]	οὐκ ἐθέλων εἴτε δώσει λόγον	εἴτε	μὴ διασαφεῖν; ἐμοὶ γὰρ οὐ
[361]	ἐπισκέψασθαι περὶ αὐτοῦ εἴτε διδακτὸν	εἴτε	μὴ διδακτόν, μὴ πολλάκις ἡμᾶς
[313]	εἴτε χρὴ ἐπιτρέπειν σαυτὸν αὐτῷ	εἴτε	μή, ἕτοιμος δ´ εἶ ἀναλίσκειν
[333]	εἴτ´ οὖν δοκεῖ σοι ταῦτα	εἴτε	μή· τὸν γὰρ λόγον ἔγωγε
[338]	τὸν χείρω τῶν βελτιόνων ἐπιστατεῖν,	εἴτε	ὅμοιος, οὐδ´ οὕτως ὀρθῶς· ὁ
[358]	εἴτε τερπνὸν λέγεις εἴτε χαρτόν,	εἴτε	ὁπόθεν καὶ ὅπως χαίρεις τὰ
[313]	πολλὰ ἂν περιεσκέψω εἴτ´ ἐπιτρεπτέον	εἴτε	οὔ, καὶ εἰς συμβουλὴν τούς
[356]	πρὸς τὸ ἕτερον, εἴτ´ ἐγγὺς	εἴτε	πόρρω εἴη; ~τί ἂν ἔσῳζεν
[358]	ὀνομάτων παραιτοῦμαι· εἴτε γὰρ ἡδὺ	εἴτε	τερπνὸν λέγεις εἴτε χαρτόν, εἴτε
[358]	προσδοκίαν τινὰ λέγω κακοῦ τοῦτο,	εἴτε	φόβον εἴτε δέος καλεῖτε. Ἐδόκει
[358]	γὰρ ἡδὺ εἴτε τερπνὸν λέγεις	εἴτε	χαρτόν, εἴτε ὁπόθεν καὶ ὅπως
[313]	οὐδένα λόγον οὐδὲ συμβουλὴν ποιῇ,	εἴτε	χρὴ ἐπιτρέπειν σαυτὸν αὐτῷ εἴτε
[358]	ἅπασιν ἀληθῆ εἶναι τὰ εἰρημένα.	Ὁμολογεῖτε	ἄρα, ἦν δ´ ἐγώ, τὸ
[354]	εἰς ὃ ἀποβλέψαντες αὐτὰ ἀγαθὰ	καλεῖτε,	ἀλλ´ ἢ ἡδονάς τε καὶ
[354]	λυπεῖσθαι ὁ αὐτὸς τρόπος; τότε	καλεῖτε	αὐτὸ τὸ λυπεῖσθαι ἀγαθόν, ὅταν
[358]	τοῦτο, εἴτε φόβον εἴτε δέος	καλεῖτε.	Ἐδόκει Πρωταγόρᾳ μὲν καὶ Ἱππίᾳ
[354]	τι αὐτὸ τὸ χαίρειν κακὸν	καλεῖτε	καὶ εἰς ἄλλο τι τέλος
[354]	(οὖν κατὰ τόδε ἀγαθὰ αὐτὰ	καλεῖτε,	ὅτι ἐν τῷ παραχρῆμα ὀδύνας
[358]	ἡμῖν. Τί οὖν; ἔφην ἐγώ,	καλεῖτέ	τι δέος καὶ φόβον; καὶ
[354]	ἐστίν ποτε τοῦτο ὃ ὑμεῖς	καλεῖτε	τῶν ἡδονῶν ἥττω εἶναι· ἔπειτα
[337]	οὕτως ἐν ἡμῖν τοῖς ἀκούουσιν	εὐδοκιμοῖτε	καὶ οὐκ ἐπαινοῖσθε— εὐδοκιμεῖν μὲν
[342]	μέγα φρονοῦντες, ἀλλὰ καὶ γυναῖκες.	γνοῖτε	δ´ ἂν ὅτι ἐγὼ ταῦτα
[354]	εἰς ἄλλο τι τέλος ἀποβλέψαντες,	ἔχοιτε	ἂν καὶ ἡμῖν εἰπεῖν· ἀλλ´
[323]	φάναι εἶναι δικαίους, ἐάντε ὦσιν	ἐάντε	μή, ἢ μαίνεσθαι τὸν μὴ
[356]	ἀνιαρὰ ὑπερβάλληται ὑπὸ τῶν ἡδέων,	ἐάντε	τὰ ἐγγὺς ὑπὸ τῶν πόρρω
[356]	τὰ ἐγγὺς ὑπὸ τῶν πόρρω	ἐάντε	τὰ πόρρω ὑπὸ τῶν ἐγγύς,
[323]	πάντας δεῖν φάναι εἶναι δικαίους,	ἐάντε	ὦσιν ἐάντε μή, ἢ μαίνεσθαι
[349]	δικαιοσύνη καὶ ὁσιότης, πότερον ταῦτα,	πέντε	ὄντα ὀνόματα, ἐπὶ ἑνὶ πράγματί
[359]	παντάπασι· τότε μὲν γὰρ δὴ	πέντε	ὄντων μορίων τῆς ἀρετῆς οὐδὲν
[317]	Καλλίας τε καὶ Ἀλκιβιάδης (ἡκέτην	ἄγοντε	τὸν Πρόδικον, ἀναστήσαντες ἐκ τῆς
[356]	ἄλλως λέγειν. Συνεδόκει καὶ ἐκείνῳ.	Ὅτε	δὴ τοῦτο οὕτως ἔχει, τόδε
[320]	λέγειν. Ἦν γάρ ποτε χρόνος	ὅτε	θεοὶ μὲν ἦσαν, θνητὰ δὲ
[310]	οὐδέν· ἔτι γὰρ παῖς ἦ	ὅτε	τὸ πρότερον ἐπεδήμησε. ἀλλὰ γάρ,
[352]	δὲ ἡδονήν, τοτὲ δὲ λύπην,	ἐνίοτε	δὲ ἔρωτα, πολλάκις δὲ φόβον,
[344]	ἀνὴρ ἀγαθὸς τοτὲ μὲν κακός,	ἄλλοτε	δ´ ἐσθλός· (τῷ δὲ κακῷ
[352]	ὅσους δὴ ἐγὼ ἠρόμην ὅτι	ποτε	αἴτιόν ἐστι τούτου, ὑπὸ ἡδονῆς
[344]	οὕτω καὶ τὸν εὐμήχανον ὄντα	ποτὲ	ἀμήχανος ἂν συμφορὰ καθέλοι, τὸν
[345]	οἱ ἰατρικῆς ἰδιῶται οὐκ ἄν	ποτε	γενοίμεθα κακῶς πράξαντες οὔτε ἰατροὶ
[345]	δὲ κακὸς ἀνὴρ οὐκ ἄν	ποτε	γένοιτο κακός— ἔστιν γὰρ ἀεί—
[324]	ὦ Σώκρατες, τοὺς ἀδικοῦντας τί	ποτε	δύναται, αὐτό σε διδάξει ὅτι
[347]	ἀληθῆ, ὦ Πιττακέ, οὐκ ἄν	ποτε	ἔψεγον· νῦν δὲ σφόδρα γὰρ
[314]	ἤλθομεν· εἰσάγγειλον οὖν. μόγις οὖν	ποτε	ἡμῖν ἅνθρωπος ἀνέῳξεν τὴν θύραν.
[345]	μὲν ἀγαθὸς ἀνὴρ γένοιτ´ ἄν	ποτε	καὶ κακὸς ἢ ὑπὸ χρόνου
[344]	καταβάλοι, ἀλλὰ τὸν μὲν ἑστῶτά	ποτε	καταβάλοι ἄν τις ὥστε κείμενον
[312]	ὡς φῄς, σοφιστῇ· ὅτι δέ	ποτε	ὁ σοφιστής ἐστιν, θαυμάζοιμ´ ἂν
[354]	οὐ ῥᾴδιον ἀποδεῖξαι τί ἐστίν	ποτε	τοῦτο ὃ ὑμεῖς καλεῖτε τῶν
[320]	μῦθον ὑμῖν λέγειν. Ἦν γάρ	ποτε	χρόνος ὅτε θεοὶ μὲν ἦσαν,
[315]	ἰδὼν ἥσθην, ὡς καλῶς ηὐλαβοῦντο	μηδέποτε	ἐμποδὼν ἐν τῷ πρόσθεν εἶναι
[334]	βούλῃ, οὕτως ὥστε τὸν λόγον	μηδέποτε	ἐπιλιπεῖν, ~καὶ αὖ βραχέα (οὕτως
[354]	ἀνέροισθε, ὦ ἄνθρωποι, Τίνος οὖν	δήποτε	ἕνεκα πολλὰ περὶ τούτου λέγεις
[324]	τῶν ἀνδρῶν τῶν ἀγαθῶν, τί	δήποτε	οἱ ἄνδρες οἱ ἀγαθοὶ τὰ
[356]	πλέον ὀρθῶς ἔδει ἑλέσθαι καὶ	ὁπότε	τὸ ἔλαττον, ἢ αὐτὸ πρὸς
[356]	ἦν ἡ σωτηρία τοῦ βίου,	ὁπότε	τὸ πλέον ὀρθῶς ἔδει ἑλέσθαι
[339]	τὰ αὐτὰ ἑαυτῷ λέγοντος; καίτοι	ὁπότε	τὸν ταὐτὰ λέγοντα αὑτῷ μέμφεται,
[314]	ὅτι μή, καὶ ὁπόσον καὶ	ὁπότε·	ὥστε ἐν τῇ ὠνῇ οὐ
[320]	οἳ αὐτοὶ ἀγαθοὶ ὄντες οὐδένα	πώποτε	βελτίω ἐποίησαν οὔτε τῶν οἰκείων
[310]	ἅμα δὲ οὐδὲ ἑώρακα Πρωταγόραν	πώποτε	οὐδ´ ἀκήκοα οὐδέν· ἔτι γὰρ
[313]	γιγνώσκεις, ὡς φῄς, οὔτε (διείλεξαι	οὐδεπώποτε,	σοφιστὴν δ´ ὀνομάζεις, τὸν δὲ
[343]	αὐτοῦ, αὐτὸς εὐδοκιμήσει ἐν τοῖς	τότε	ἀνθρώποις. εἰς τοῦτο οὖν τὸ
[349]	οὐ γὰρ ἂν θαυμάζοιμι εἰ	τότε	ἀποπειρώμενός (μου ταῦτα ἔλεγες. Ἀλλ´
[352]	ἄλλο τι, τοτὲ μὲν θυμόν,	τοτὲ	δὲ ἡδονήν, τοτὲ δὲ λύπην,
[352]	μὲν θυμόν, τοτὲ δὲ ἡδονήν,	τοτὲ	δὲ λύπην, ἐνίοτε δὲ ἔρωτα,
[357]	εἴπατε (ἡμῖν. εἰ μὲν οὖν	τότε	εὐθὺς ὑμῖν εἴπομεν ὅτι Ἀμαθία,
[331]	ἐναντιώτατα εἶναι ἀλλήλοις· καὶ ἃ	τότε	ἔφαμεν ἄλλην δύναμιν ἔχειν καὶ
[351]	ἀγαθόν, συγχωρησόμεθα· εἰ δὲ μή,	τότε	ἤδη ἀμφισβητήσομεν. Πότερον οὖν, ἦν
[350]	οὐκ ἠρωτήθην— εἰ γάρ με	τότε	ἤρου, εἶπον ἂν ὅτι (οὐ
[354]	τοῦ λυπεῖσθαι ὁ αὐτὸς τρόπος;	τότε	καλεῖτε αὐτὸ τὸ λυπεῖσθαι ἀγαθόν,
[354]	ἐπεὶ καὶ αὐτὸ τὸ χαίρειν	τότε	λέγετε κακὸν εἶναι, ὅταν μειζόνων
[359]	μὴ ἃ τὸ πρῶτον παντάπασι·	τότε	μὲν γὰρ δὴ πέντε ὄντων
[355]	καὶ λέγωμεν ὅτι Ἄνθρωπος πράττει—	τότε	μὲν ἐλέγομεν τὰ κακά, νῦν
[352]	αὐτοῦ ἄρχειν ἀλλ´ ἄλλο τι,	τοτὲ	μὲν θυμόν, τοτὲ δὲ ἡδονήν,
[344]	τοῦ εἰπόντος— αὐτὰρ ἀνὴρ ἀγαθὸς	τοτὲ	μὲν κακός, ἄλλοτε δ´ ἐσθλός·
[310]	δεδειπνηκότες ἦμεν καὶ ἐμέλλομεν ἀναπαύεσθαι,	τότε	μοι ἁδελφὸς λέγει ὅτι ἥκει
[359]	τῆς ἀρετῆς. καὶ ἐγὼ εὐθὺς	τότε	πάνυ ἐθαύμασα τὴν ἀπόκρισιν, καὶ
[335]	διαλέγεσθαι ὡς ἐγὼ δύναμαι ἕπεσθαι,	τότε	σοι διαλέξομαι. σὺ μὲν γάρ,
[332]	ἅνθρωποι ὀρθῶς τε καὶ ὠφελίμως,	τότε	σωφρονεῖν σοι δοκοῦσιν οὕτω πράττοντες,
[325]	μέλλωσιν συνήσειν τὰ γεγραμμένα ὥσπερ	τότε	τὴν φωνήν, παρατιθέασιν αὐτοῖς ἐπὶ
[361]	ὄν. Πρωταγόρας δ´ αὖ διδακτὸν	τότε	ὑποθέμενος, νῦν τοὐναντίον ἔοικεν σπεύδοντι
[349]	μέν σοι δοκεῖ ἔτι ὥσπερ	τότε,	φάθι· εἰ δὲ ἄλλως πως,
[341]	κακόν ἐστιν· οὐδεὶς γοῦν λέγει	ἑκάστοτε	δεινοῦ πλούτου" οὐδὲ δεινῆς εἰρήνης"
[341]	δεινοῦ" Πρόδικός με οὑτοσὶ νουθετεῖ	ἑκάστοτε,	ὅταν ἐπαινῶν ἐγὼ ἢ σὲ
[348]	βουλόμενον ἢ ἃ αὐτὸς ἀπορῶ	ἑκάστοτε,	ταῦτα διασκέψασθαι. ἡγοῦμαι γὰρ πάνυ
[351]	ἐστιν. Ὥσπερ σὺ λέγεις, ἔφη,	ἑκάστοτε,	ὦ Σώκρατες, σκοπώμεθα αὐτό, καὶ
[361]	εἰπεῖν ἂν ὅτι Ἄτοποί γ´	ἐστέ,	ὦ Σώκρατές τε καὶ Πρωταγόρα·
[357]	δὲ ἐξαμαρτανομένη πρᾶξις (ἄνευ ἐπιστήμης	ἴστε	που καὶ αὐτοὶ ὅτι ἀμαθίᾳ
[313]	τάχα δ´ ἄν τινες, ὦ	ἄριστε,	καὶ τούτων ἀγνοοῖεν ὧν πωλοῦσιν
[358]	χαίρεις τὰ τοιαῦτα (ὀνομάζων, ὦ	βέλτιστε	Πρόδικε, τοῦτό μοι πρὸς ὃ
[352]	μὴ ἂν κρατηθῆναι ὑπὸ μηδενὸς	ὥστε	ἄλλ´ ἄττα πράττειν ἢ ἃν
[335]	(καὶ νῦν ἐπαινῶ καὶ φιλῶ,	ὥστε	βουλοίμην ἂν χαρίζεσθαί σοι, εἴ
[338]	ὅμοιος ἡμῖν ὅμοια καὶ ποιήσει,	ὥστε	ἐκ (περιττοῦ ᾑρήσεται. ἀλλὰ δὴ
[314]	μή, καὶ ὁπόσον καὶ ὁπότε·	ὥστε	ἐν τῇ ὠνῇ οὐ μέγας
[346]	ἄνθρωποι μηδ´ ὀνειδίζωσιν ὅτι ἀμελοῦσιν,	ὥστε	ἔτι μᾶλλον ψέγειν τε αὐτοὺς
[339]	δῆλον ὅτι καὶ ἑαυτὸν μέμφεται,	ὥστε	ἤτοι τὸ πρότερον ἢ ὕστερον
[311]	τὰ πολλὰ Πρωταγόρας ἔνδον διατρίβει,	ὥστε,	θάρρει, καταληψόμεθα αὐτόν, ὡς τὸ
[348]	ἀγαθούς, καὶ οὕτω πεπίστευκας σαυτῷ,	ὥστε	καὶ ἄλλων ταύτην τὴν τέχνην
[328]	ὃν πράττομαι καὶ ἔτι πλείονος,	ὥστε	καὶ αὐτῷ δοκεῖν τῷ μαθόντι.
[334]	ἐστιν τὸ ἀγαθὸν καὶ παντοδαπόν,	ὥστε	καὶ ἐνταῦθα τοῖς μὲν ἔξωθεν
[345]	δεῖ αὐτὸν πρότερον ἀγαθὸν γενέσθαι.	ὥστε	καὶ τοῦτο τοῦ ᾄσματος πρὸς
[324]	ἥκιστα Ἀθηναῖοι οἱ σοὶ πολῖται·	ὥστε	κατὰ τοῦτον τὸν λόγον καὶ
[312]	ἤδη γὰρ ὑπέφαινέν τι ἡμέρας,	ὥστε	καταφανῆ αὐτὸν γενέσθαι— Εἰ μέν
[344]	ἑστῶτά ποτε καταβάλοι ἄν τις	ὥστε	κείμενον ποιῆσαι, τὸν δὲ κείμενον
[346]	αὐτὸς καὶ τὰ μέσα ἀποδέχεται	ὥστε	μὴ ψέγειν. καὶ οὐ ζητῶ,
[335]	ἐπιλιπεῖν, ~καὶ αὖ βραχέα (οὕτως	ὥστε	μηδένα σοῦ ἐν βραχυτέροις εἰπεῖν·
[331]	τὸ ὅσιον πρὸς ἄλληλα ἔχει,	ὥστε	ὅμοιόν τι σμικρὸν ἔχειν ἀλλήλοις;
[322]	οὐκ ἔχοντες τὴν πολιτικὴν τέχνην,	ὥστε	πάλιν σκεδαννύμενοι διεφθείροντο. (Ζεὺς οὖν
[317]	ὑμῶν καθ´ ἡλικίαν πατὴρ εἴην	ὥστε	πολύ μοι ἥδιστόν ἐστιν, εἴ
[338]	ἀληθείᾳ, ὡς ἐγᾦμαι, ἀδύνατον ὑμῖν	ὥστε	Πρωταγόρου τοῦδε σοφώτερόν τινα ἑλέσθαι·
[331]	ὦ Σώκρατες, οὕτως ἁπλοῦν (εἶναι,	ὥστε	συγχωρῆσαι τήν τε δικαιοσύνην ὅσιον
[351]	εἶναι θάρσος τε καὶ ἀνδρείαν·	ὥστε	συμβαίνει τοὺς μὲν ἀνδρείους θαρραλέους
[317]	καὶ ἄλλας πρὸς ταύτῃ ἔσκεμμαι,	ὥστε,	σὺν θεῷ εἰπεῖν, μηδὲν δεινὸν
[323]	ἢ ἀσθενεῖς τίς οὕτως ἀνόητος	ὥστε	τι τούτων ἐπιχειρεῖν ποιεῖν; ταῦτα
[334]	μακρὰ λέγειν, ἐὰν βούλῃ, οὕτως	ὥστε	τὸν λόγον μηδέποτε ἐπιλιπεῖν, ~καὶ
[344]	γενέσθαι, ἀλλ´ ἀεὶ εἶναι ἀνάγκη.	ὥστε	τὸν μὲν εὐμήχανον καὶ σοφὸν
[314]	ἡμῶν· ἡμεῖς γὰρ ἔτι νέοι	ὥστε	τοσοῦτον πρᾶγμα διελέσθαι. νῦν μέντοι,
[309]	ὁ ξένος ἔδοξέν σοι εἶναι,	ὥστε	τοῦ Κλεινίου ὑέος καλλίων σοι
[357]	καὶ αὐτοὶ ὅτι ἀμαθίᾳ πράττεται.	ὥστε	τοῦτ´ ἐστὶν τὸ ἡδονῆς ἥττω
[346]	ἐπί θ´ ὑμῖν εὑρὼν ἀπαγγελέω·	ὥστε	τούτου γ´ ἕνεκα οὐδένα ἐπαινέσομαι,
[345]	γὰρ οὕτως ἀπαίδευτος ἦν Σιμωνίδης,	ὥστε	τούτους φάναι ἐπαινεῖν, ὃς ἂν
[331]	τὸ ἕτερον οἷον τὸ ἕτερον.	ὥστε	τούτῳ γε τῷ τρόπῳ (κἂν
[342]	καὶ συνεστραμμένον ὥσπερ δεινὸς ἀκοντιστής,	ὥστε	φαίνεσθαι τὸν προσδιαλεγόμενον παιδὸς μηδὲν
[327]	πᾶς πάντα καὶ ἐδίδασκε καὶ	ἐπέπληττε	τὸν μὴ καλῶς αὐλοῦντα, καὶ
[345]	πράξαντες οὔτε ἰατροὶ οὔτε τέκτονες	οὔτε	(ἄλλο οὐδὲν τῶν τοιούτων· ὅστις
[347]	ἀλλοτρίας φωνῆς οὐδὲ ποιητῶν, οὓς	οὔτε	ἀνερέσθαι οἷόν τ´ ἐστὶν περὶ
[329]	τι, ὥσπερ βιβλία οὐδὲν ἔχουσιν	οὔτε	ἀποκρίνασθαι οὔτε αὐτοὶ ἐρέσθαι, ἀλλ´
[360]	οὔτε σὺ φῂς ἃ ἐρωτῶ	οὔτε	ἀπόφῃς; Αὐτός, ἔφη, πέρανον. Ἕν
[330]	τὸ ἕτερον οἷον τὸ (ἕτερον,	οὔτε	αὐτὸ οὔτε ἡ δύναμις αὐτοῦ;
[329]	βιβλία οὐδὲν ἔχουσιν οὔτε ἀποκρίνασθαι	οὔτε	αὐτοὶ ἐρέσθαι, ἀλλ´ ἐάν τις
[313]	οὗτοί που ὧν ἄγουσιν ἀγωγίμων	οὔτε	αὐτοὶ ἴσασιν ὅτι χρηστὸν ἢ
[357]	ἄλλο τι ἢ ἀμαθίαν εἶναι	οὔτε	αὐτοὶ οὔτε τοὺς ὑμετέρους παῖδας
[320]	~(ἃ δὲ αὐτὸς σοφός ἐστιν	οὔτε	αὐτὸς παιδεύει οὔτε τῳ ἄλλῳ
[313]	ὅτι πάντως συνεστέον Πρωταγόρᾳ, ὃν	οὔτε	γιγνώσκεις, ὡς φῄς, οὔτε (διείλεξαι
[313]	ὃν οὔτε γιγνώσκεις, ὡς φῄς,	οὔτε	(διείλεξαι οὐδεπώποτε, σοφιστὴν δ´ ὀνομάζεις,
[358]	τὸ ἡδὺ ἀγαθόν ἐστιν, οὐδεὶς	οὔτε	εἰδὼς οὔτε οἰόμενος ἄλλα βελτίω
[330]	οἷον τὸ (ἕτερον, οὔτε αὐτὸ	οὔτε	ἡ δύναμις αὐτοῦ; ἢ δῆλα
[313]	πατρὶ οὔτε τῷ ἀδελφῷ (ἐπεκοινώσω	οὔτε	ἡμῶν τῶν ἑταίρων οὐδενί, εἴτ´
[345]	ἄν ποτε γενοίμεθα κακῶς πράξαντες	οὔτε	ἰατροὶ οὔτε τέκτονες οὔτε (ἄλλο
[358]	ἃ δὲ ἡγεῖται κακά, οὐδένα	οὔτε	ἰέναι ἐπὶ ταῦτα οὔτε λαμβάνειν
[351]	ἔστι, καὶ τρίτον ἃ οὐδέτερα,	οὔτε	κακὰ οὔτ´ ἀγαθά. Ἡδέα δὲ
[330]	ἕτερον οὔτε κατὰ τὴν δύναμιν	οὔτε	κατὰ τὰ ἄλλα· ἆρ´ οὖν
[330]	οὐδέν ἐστιν οἷον τὸ ἕτερον	οὔτε	κατὰ τὴν δύναμιν οὔτε κατὰ
[358]	οὐδένα οὔτε ἰέναι ἐπὶ ταῦτα	οὔτε	λαμβάνειν ἑκόντα. ~Ἐδόκει (καὶ ταῦτα
[313]	σῶμα, ἐπαινοῦσιν δὲ πάντα πωλοῦντες,	οὔτε	οἱ ὠνούμενοι παρ´ αὐτῶν, ἐὰν
[358]	ἀγαθόν ἐστιν, οὐδεὶς οὔτε εἰδὼς	οὔτε	οἰόμενος ἄλλα βελτίω εἶναι ἢ
[347]	οὐκ ἂν ἴδοις οὔτ´ αὐλητρίδας	οὔτε	ὀρχηστρίδας οὔτε ψαλτρίας, ἀλλὰ αὐτοὺς
[314]	αὐτῷ; Ἀλλ´ ὠγαθέ, ἔφην ἐγώ,	οὔτε	παρὰ Καλλίαν ἥκομεν οὔτε σοφισταί
[309]	ἐθέλω εἰπεῖν· παρόντος γὰρ ἐκείνου,	οὔτε	προσεῖχον τὸν νοῦν, ἐπελανθανόμην τε
[336]	οὐδὲν δεῖ συμφιλονικεῖν οὔτε Σωκράτει	οὔτε	Πρωταγόρᾳ, ἀλλὰ κοινῇ ἀμφοτέρων δεῖσθαι
[314]	ἐγώ, οὔτε παρὰ Καλλίαν ἥκομεν	οὔτε	σοφισταί ἐσμεν. ἀλλὰ θάρρει· (Πρωταγόραν
[360]	εἶπον· Τί δή, ὦ Πρωταγόρα,	οὔτε	σὺ φῂς ἃ ἐρωτῶ οὔτε
[336]	ἡμᾶς δὲ οὐδὲν δεῖ συμφιλονικεῖν	οὔτε	Σωκράτει οὔτε Πρωταγόρᾳ, ἀλλὰ κοινῇ
[361]	διέξοδον τῶν λόγων. καὶ γὰρ	οὔτε	(τἆλλα οἶμαι κακὸς εἶναι ἄνθρωπος,
[345]	γενοίμεθα κακῶς πράξαντες οὔτε ἰατροὶ	οὔτε	τέκτονες οὔτε (ἄλλο οὐδὲν τῶν
[357]	ἢ ἀμαθίαν εἶναι οὔτε αὐτοὶ	οὔτε	τοὺς ὑμετέρους παῖδας παρὰ τοὺς
[313]	δὲ τούτου οὔτε τῷ πατρὶ	οὔτε	τῷ ἀδελφῷ (ἐπεκοινώσω οὔτε ἡμῶν
[320]	σοφός ἐστιν οὔτε αὐτὸς παιδεύει	οὔτε	τῳ ἄλλῳ παραδίδωσιν, ἀλλ´ αὐτοὶ
[313]	αὐτοῦ γενομένου, περὶ δὲ τούτου	οὔτε	τῷ πατρὶ οὔτε τῷ ἀδελφῷ
[320]	βελτίω ἐποίησαν οὔτε τῶν οἰκείων	οὔτε	τῶν ἀλλοτρίων. ἐγὼ οὖν, ὦ
[320]	ὄντες οὐδένα πώποτε βελτίω ἐποίησαν	οὔτε	τῶν οἰκείων οὔτε τῶν ἀλλοτρίων.
[310]	ἂν τῶν ἐμῶν ἐπιλίποιμι οὐδὲν	οὔτε	τῶν φίλων· ἀλλ´ αὐτὰ ταῦτα
[347]	ἴδοις οὔτ´ αὐλητρίδας οὔτε ὀρχηστρίδας	οὔτε	ψαλτρίας, ἀλλὰ αὐτοὺς αὑτοῖς ἱκανοὺς
[320]	ἀπὸ τούτου, καταθέμενος ἐν Ἀρίφρονος	ἐπαίδευε·	καὶ πρὶν ἓξ μῆνας γεγονέναι,
[310]	(θύραν τῇ βακτηρίᾳ πάνυ σφόδρα	ἔκρουε,	καὶ ἐπειδὴ αὐτῷ ἀνέῳξέ τις,
[349]	καὶ ἀμαθεστάτους, ἀνδρειοτάτους δὲ διαφερόντως.	(Ἔχε	δή, ἔφην ἐγώ· ἄξιον γάρ
[317]	παρὰ τῷ Ἱππίᾳ— ἐκεῖ γὰρ	προϋπῆρχε	τὰ βάθρα— ἐν δὲ τούτῳ
[322]	Ἐπειδὴ δὲ ὁ ἄνθρωπος θείας	μετέσχε	μοίρας, πρῶτον μὲν διὰ τὴν
[321]	βοράν· καὶ τοῖς μὲν ὀλιγογονίαν	προσῆψε,	τοῖς δ´ ἀναλισκομένοις ὑπὸ τούτων
[310]	εἶπεν· Ἑσπέρας δῆτα, μάλα γε	ὀψὲ	ἀφικόμενος ἐξ Οἰνόης. ὁ γάρ