Pages
[359]	οὖσα. Ὡμολόγει. Ἀλλὰ μὴν ἐπὶ	ἅ	γε θαρροῦσι πάντες αὖ ἔρχονται,
[342]	Ἐγὼ τοίνυν, ἦν δ´ ἐγώ,	ἅ	γέ μοι δοκεῖ περὶ τοῦ
[333]	δ´ ἐγώ, ταῦτ´ ἐστὶν ἀγαθὰ	ἅ	ἐστιν ὠφέλιμα τοῖς ἀνθρώποις; (Καὶ
[341]	Πρόδικος καὶ οὐδαμῶς Κεῖον. ἀλλ´	ἅ	μοι δοκεῖ διανοεῖσθαι Σιμωνίδης ἐν
[339]	λεγόμενα οἷόν τ´ εἶναι συνιέναι	ἅ	τε ὀρθῶς πεποίηται καὶ ἃ
[328]	ἀφικέσθαι· πολλοῦ γὰρ ποιοῦμαι (ἀκηκοέναι	ἃ	ἀκήκοα Πρωταγόρου. ἐγὼ γὰρ ἐν
[334]	ἔφη· ἀλλ´ ἔγωγε πολλὰ οἶδ´	ἃ	ἀνθρώποις μὲν ἀνωφελῆ ἐστι, καὶ
[342]	οὐδὲ Κρῆτες, ἵνα μὴ ἀπομανθάνωσιν	ἃ	αὐτοὶ διδάσκουσιν. εἰσὶν δὲ ἐν
[358]	ἢ ἀδύνατον ἐκ τῶν ὡμολογημένων;	ἃ	γὰρ δέδοικεν, ὡμολόγηται ἡγεῖσθαι κακὰ
[320]	εἴχετο καλῶς καὶ εὖ ἐπαίδευσεν,	~(ἃ	δὲ αὐτὸς σοφός ἐστιν οὔτε
[358]	δέδοικεν, ὡμολόγηται ἡγεῖσθαι κακὰ εἶναι·	ἃ	δὲ ἡγεῖται κακά, οὐδένα οὔτε
[321]	φυγὴν ἢ κατάγειον οἴκησιν ἔνεμεν·	~ἃ	δὲ ηὖξε μεγέθει, τῷδε (αὐτῷ
[358]	ἀνθρώπων ἐθελήσει ἐπὶ ταῦτα ἰέναι	ἃ	δέδοικεν, ἐξὸν ἐπὶ ἃ μή;
[359]	τοῦτο ὀρθῶς ἀπεδείχθη, ἐπὶ μὲν	ἃ	δεινὰ ἡγεῖται εἶναι οὐδεὶς ἔρχεται,
[343]	τὸν ἐν Δελφοῖς, γράψαντες ταῦτα	ἃ	δὴ πάντες ὑμνοῦσιν, Γνῶθι σαυτόν
[312]	Δία, ὦ Σώκρατες, εἴπερ γε	ἃ	διανοοῦμαι χρὴ λέγειν. Ἀλλ´ ἄρα,
[324]	ἄλλα τοὺς αὑτῶν ὑεῖς διδάσκουσιν	ἃ	διδασκάλων ἔχεται καὶ σοφοὺς ποιοῦσιν,
[331]	σκληρὸν τῷ μαλακῷ, καὶ τἆλλα	ἃ	δοκεῖ ἐναντιώτατα εἶναι ἀλλήλοις· καὶ
[350]	καλῶς, ἔφη, μνημονεύεις, ὦ Σώκρατες,	ἃ	ἔλεγόν τε καὶ ἀπεκρινόμην σοι.
[329]	ὄντος τῆς ἀρετῆς μόριά ἐστιν	ἃ	ἐρωτᾷς. Πότερον, ἔφην, ὥσπερ προσώπου
[360]	ὦ Πρωταγόρα, οὔτε σὺ φῂς	ἃ	ἐρωτῶ οὔτε ἀπόφῃς; Αὐτός, ἔφη,
[351]	οὐκ ἔστι κακά, ἔστι δ´	ἃ	ἔστι, καὶ τρίτον ἃ οὐδέτερα,
[320]	αὐτοῖς ἐμηχανᾶτο δύναμιν εἰς σωτηρίαν.	ἃ	μὲν γὰρ αὐτῶν σμικρότητι ἤμπισχεν,
[319]	τουτωνὶ τῶν νεανίσκων πατήρ, τούτους	ἃ	μὲν διδασκάλων εἴχετο καλῶς καὶ
[358]	ἰέναι ἃ δέδοικεν, ἐξὸν ἐπὶ	ἃ	μή; ἢ ἀδύνατον ἐκ τῶν
[339]	ἅ τε ὀρθῶς πεποίηται καὶ	ἃ	μή, καὶ ἐπίστασθαι διελεῖν τε
[334]	δ´ ἐγώ, λέγεις, ὦ (Πρωταγόρα,	ἃ	μηδενὶ ἀνθρώπων ὠφέλιμά ἐστιν, ἢ
[329]	καὶ ὁσιότης, ἢ ταῦτ´ ἐστὶν	ἃ	νυνδὴ ἐγὼ (ἔλεγον πάντα ὀνόματα
[340]	ὡς οὐ ταὐτὸν ὄν, καὶ	ἃ	νυνδὴ εἶπες πολλά τε καὶ
[349]	Καὶ ἴτας γε, ἔφη, ἐφ´	ἃ	οἱ πολλοὶ φοβοῦνται ἰέναι. Φέρε
[359]	πᾶν γε τοὐναντίον ἐστὶν ἐπὶ	ἃ	οἵ τε δειλοὶ ἔρχονται καὶ
[358]	ἔοικεν, ἐν ἀνθρώπου φύσει, ἐπὶ	ἃ	οἴεται κακὰ εἶναι ἐθέλειν ἰέναι
[358]	οὐδεὶς ἑκὼν ἔρχεται οὐδὲ ἐπὶ	ἃ	οἴεται κακὰ εἶναι, οὐδ´ (ἔστι
[329]	τε καὶ ἀποδέξασθαι τὴν ἀπόκρισιν,	ἃ	ὀλίγοις ἐστὶ παρεσκευασμένα. νῦν οὖν,
[351]	δ´ ἃ ἔστι, καὶ τρίτον	ἃ	οὐδέτερα, οὔτε κακὰ οὔτ´ ἀγαθά.
[313]	ὦ ἑταῖρε, ὁ σοφιστὴς ἐπαινῶν	ἃ	πωλεῖ ἐξαπατήσῃ ἡμᾶς, ὥσπερ οἱ
[313]	ἀεὶ ἐπιθυμοῦντι ἐπαινοῦσιν μὲν πάντα	ἃ	πωλοῦσιν, τάχα δ´ ἄν τινες,
[359]	Ἱππία, ἀπολογείσθω ἡμῖν Πρωταγόρας ὅδε	ἃ	τὸ πρῶτον ἀπεκρίνατο πῶς ὀρθῶς
[359]	ἀπεκρίνατο πῶς ὀρθῶς ἔχει— μὴ	ἃ	τὸ πρῶτον παντάπασι· τότε μὲν
[359]	ἀλλ´ οὐ ταῦτα λέγω, ἀλλ´	ἃ	τὸ ὕστερον εἶπεν. τὸ γὰρ
[331]	δοκεῖ ἐναντιώτατα εἶναι ἀλλήλοις· καὶ	ἃ	τότε ἔφαμεν ἄλλην δύναμιν ἔχειν
[351]	ἀγαθά, ἔστι δ´ αὖ καὶ	ἃ	τῶν ἀνιαρῶν οὐκ ἔστι κακά,
[351]	τὸν ἐμόν, ὅτι ἔστι μὲν	ἃ	τῶν ἡδέων οὐκ ἔστιν ἀγαθά,
[347]	γε· νῦν δὲ δίκαιόν ἐστιν	ἃ	ὡμολογησάτην πρὸς ἀλλήλω Πρωταγόρας καὶ
[310]	ᾔει ἐπειγόμενος, καὶ τῇ φωνῇ	μέγα	λέγων, Ὦ Σώκρατες, ἔφη, ἐγρήγορας
[341]	οὐ λέγει τὸ χαλεπὸν (κακόν,	μέγα	τεκμήριόν ἐστιν εὐθὺς τὸ μετὰ
[342]	οὐ μόνον ἄνδρες ἐπὶ παιδεύσει	μέγα	φρονοῦντες, ἀλλὰ καὶ γυναῖκες. γνοῖτε
[344]	ᾄσματος. Λέγει γὰρ μετὰ τοῦτο	ὀλίγα	διελθών, ὡς ἂν εἰ λέγοι
[360]	Οὐκέτι ἐνταῦθα οὔτ´ ἐπινεῦσαι ἠθέλησεν	ἐσίγα	τε. Καὶ ἐγὼ εἶπον· Τί
[321]	(καταναλώσας τὰς δυνάμεις εἰς τὰ	ἄλογα·	λοιπὸν δὴ ἀκόσμητον ἔτι αὐτῷ
[325]	καὶ διδάσκειν καὶ κολάζειν καὶ	παῖδα	καὶ ἄνδρα καὶ γυναῖκα, ἕωσπερ
[310]	κωλύει, καθεζόμενος ἐνταυθί, ἐξαναστήσας τὸν	παῖδα	τουτονί; (ΣΩ. Πάνυ μὲν οὖν·
[361]	ποτ´ ἐστὶν αὐτό, ἡ ἀρετή.	~οἶδα	γὰρ ὅτι τούτου φανεροῦ (γενομένου
[339]	τάδε λέγει κἀκεῖνα τὰ ἔμπροσθεν;	Οἶδα,	ἦν δ´ ἐγώ. Δοκεῖ οὖν
[351]	καθ´ ὅσον ἀνιαρά, κακά; Οὐκ	οἶδα,	ὦ Σώκρατες, ἔφη, ἁπλῶς οὕτως,
[345]	δυνατὸν διζήμενος κενεὰν ἐς ἄπρακτον	ἐλπίδα	μοῖραν αἰῶνος βαλέω, πανάμωμον ἄνθρωπον,
[346]	μητέρα ἢ πατέρα ἀλλόκοτον ἢ	πατρίδα	ἢ ἄλλο τι τῶν τοιούτων.
[327]	ἂν εἰ ἐντύχοις Εὐρυβάτῳ καὶ	Φρυνώνδᾳ,	καὶ ἀνολοφύραι´ ἂν ποθῶν τὴν
[314]	θύραν, ἀνοίξας καὶ ἰδὼν ἡμᾶς,	Ἔα,	ἔφη, σοφισταί τινες· οὐ σχολὴ
[351]	οὐδέτερα, οὔτε κακὰ οὔτ´ ἀγαθά.	Ἡδέα	δὲ καλεῖς, ἦν δ´ ἐγώ,
[351]	ἐγὼ γὰρ λέγω, καθ´ ὃ	ἡδέα	ἐστίν, ἆρα κατὰ τοῦτο οὐκ
[351]	Τοῦτο τοίνυν λέγω, καθ´ ὅσον	ἡδέα	ἐστίν, εἰ οὐκ ἀγαθά, τὴν
[356]	ἐὰν μὲν γὰρ ἡδέα πρὸς	ἡδέα	ἱστῇς, τὰ μείζω ἀεὶ καὶ
[356]	(ἀγαθὸς ἱστάναι ἄνθρωπος, συνθεὶς τὰ	ἡδέα	καὶ συνθεὶς τὰ λυπηρά, καὶ
[356]	πλείω ἐστίν. ἐὰν μὲν γὰρ	ἡδέα	πρὸς ἡδέα ἱστῇς, τὰ μείζω
[356]	ἐλάττω καὶ σμικρότερα· ἐὰν δὲ	ἡδέα	πρὸς λυπηρά, ἐὰν μὲν τὰ
[351]	ἐμοὶ ἀποκριτέον ἐστὶν ὡς τὰ	ἡδέα	τε ἀγαθά ἐστιν ἅπαντα καὶ
[356]	ταῦτ´ ἐνῇ· ἐὰν (δὲ τὰ	ἡδέα	ὑπὸ τῶν ἀνιαρῶν, οὐ πρακτέα.
[322]	(βίου γίγνεται, Προμηθέα δὲ δι´	Ἐπιμηθέα	ὕστερον, ᾗπερ λέγεται, κλοπῆς δίκη
[322]	μὲν ἀνθρώπῳ τοῦ (βίου γίγνεται,	Προμηθέα	δὲ δι´ Ἐπιμηθέα ὕστερον, ᾗπερ
[320]	νεῖμαι δυνάμεις ἑκάστοις ὡς πρέπει.	Προμηθέα	δὲ παραιτεῖται Ἐπιμηθεὺς αὐτὸς νεῖμαι,
[359]	οἱ μὲν δειλοὶ ἐπὶ τὰ	θαρραλέα	ἔρχονται, οἱ δὲ ἀνδρεῖοι ἐπὶ
[356]	ἡδέα ὑπὸ τῶν ἀνιαρῶν, οὐ	πρακτέα.	μή πῃ ἄλλῃ ἔχει, φαίην
[356]	τὰ μείζω ἀεὶ καὶ πλείω	ληπτέα·	ἐὰν δὲ λυπηρὰ πρὸς λυπηρά,
[316]	καὶ χρησμῳδίας, τοὺς ἀμφί τε	Ὀρφέα	καὶ Μουσαῖον· ἐνίους δέ τινας
[356]	ἢ οὔ; Φήσουσιν. Καὶ τὰ	παχέα	καὶ τὰ πολλὰ ὡσαύτως; καὶ
[343]	τὴν σοφίαν τοιαύτην οὖσαν, ῥήματα	βραχέα	ἀξιομνημόνευτα ἑκάστῳ εἰρημένα· οὗτοι καὶ
[334]	ἕπεσθαι. Πῶς οὖν κελεύεις με	βραχέα	ἀποκρίνεσθαι; ἢ βραχύτερά σοι, ἔφη,
[335]	λόγον μηδέποτε ἐπιλιπεῖν, ~καὶ αὖ	βραχέα	(οὕτως ὥστε μηδένα σοῦ ἐν
[333]	ἦν δ´ ἐγώ, ταῦτ´ ἐστὶν	ἀγαθὰ	ἅ ἐστιν ὠφέλιμα τοῖς ἀνθρώποις;
[323]	ἀσκήσεως καὶ διδαχῆς οἴονται γίγνεσθαι	ἀγαθὰ	ἀνθρώποις, (ἐάν τις ταῦτα μὴ
[354]	Ὦ ἄνθρωποι οἱ λέγοντες αὖ	ἀγαθὰ	ἀνιαρὰ εἶναι, ἆρα οὐ τὰ
[333]	κακῶς; Εἰ εὖ. Λέγεις οὖν	ἀγαθὰ	ἄττα εἶναι; Λέγω. Ἆρ´ οὖν,
[354]	Συνεδόκει. Πότερον (οὖν κατὰ τόδε	ἀγαθὰ	αὐτὰ καλεῖτε, ὅτι ἐν τῷ
[310]	ἦ δ´ ὅς, εἰ μὴ	ἀγαθά	γε. Εὖ ἂν λέγοις, ἦν
[351]	ἄττα καλεῖς κακὰ καὶ ἀνιαρὰ	ἀγαθά;	ἐγὼ γὰρ λέγω, καθ´ ὃ
[354]	ὡς ἐγᾦμαι. Συνεδόκει. Ταῦτα δὲ	ἀγαθά	ἐστι δι´ ἄλλο τι ἢ
[351]	ἃ τῶν ἡδέων οὐκ ἔστιν	ἀγαθά,	ἔστι δ´ αὖ καὶ ἃ
[351]	ἐστὶν ὡς τὰ ἡδέα τε	ἀγαθά	ἐστιν ἅπαντα καὶ τὰ ἀνιαρὰ
[351]	ἃ οὐδέτερα, οὔτε κακὰ οὔτ´	ἀγαθά.	Ἡδέα δὲ καλεῖς, ἦν δ´
[333]	ἀνθρώποις ὠφέλιμα ᾖ, ἔγωγε καλῶ	ἀγαθά.	Καί μοι ἐδόκει ὁ Πρωταγόρας
[334]	ὠφέλιμα; καὶ τὰ τοιαῦτα σὺ	ἀγαθὰ	καλεῖς; Οὐδαμῶς, ἔφη· ἀλλ´ ἔγωγε
[354]	(λέγειν, εἰς ὃ ἀποβλέψαντες αὐτὰ	ἀγαθὰ	καλεῖτε, ἀλλ´ ἢ ἡδονάς τε
[354]	καὶ λιμοκτονιῶν γιγνομένας, ὅτι ταῦτα	ἀγαθὰ	μέν ἐστιν, ἀνιαρὰ δέ; Φαῖεν
[351]	ἐστίν, ἆρα κατὰ τοῦτο οὐκ	ἀγαθά,	μὴ εἴ τι ἀπ´ αὐτῶν
[360]	Ὡμολόγει. Εἰ δὲ καλά, καὶ	ἀγαθά;	Ναί. Οὐκοῦν καὶ οἱ δειλοὶ
[334]	τοῦ δένδρου ταῖς μὲν ῥίζαις	ἀγαθά,	ταῖς δὲ βλάσταις πονηρά, οἷον
[357]	τοὺς ἐξαμαρτάνοντας— ταῦτα δέ ἐστιν	ἀγαθά	τε καὶ κακά— καὶ οὐ
[351]	ὅσον ἡδέα ἐστίν, εἰ οὐκ	ἀγαθά,	τὴν ἡδονὴν αὐτὴν ἐρωτῶν εἰ
[341]	ἀνήρ, ἐρωτᾷ (εἰ οὐκ αἰσχύνομαι	τἀγαθὰ	δεινὰ καλῶν. τὸ γὰρ δεινόν,
[352]	ἀνθρώπου, καὶ ἐάνπερ γιγνώσκῃ τις	τἀγαθὰ	καὶ τὰ κακά, μὴ ἂν
[355]	λέγετε ὅτι γιγνώσκων ὁ ἄνθρωπος	τἀγαθὰ	πράττειν οὐκ ἐθέλει διὰ τὰς
[355]	δέ, φήσει ἴσως, ἀνάξιά ἐστιν	τἀγαθὰ	τῶν κακῶν ἢ τὰ κακὰ
[348]	ἐμοὶ παράσχες, περὶ ὧν μεταξὺ	ἐπαυσάμεθα	διεξιόντες, τούτοις τέλος ἐπιθεῖναι. (Λέγοντος
[311]	χρήματα τελεῖν; τί ἂν αὐτῷ	(ἀποκριναίμεθα;	τί ὄνομα ἄλλο γε λεγόμενον
[345]	ἰατρικῆς ἰδιῶται οὐκ ἄν ποτε	γενοίμεθα	κακῶς πράξαντες οὔτε ἰατροὶ οὔτε
[337]	οἱ ἀκούοντες μάλιστ´ ἂν οὕτως	εὐφραινοίμεθα,	οὐχ ἡδοίμεσθα— εὐφραίνεσθαι μὲν γὰρ
[312]	τί σοφῶν ἐστιν; τί ἂν	ἀποκρινοίμεθα	αὐτῷ; ποίας ἐργασίας ἐπιστάτης; Τί
[354]	ἂν αὐτοὺς τὸ ἐναντίον εἰ	ἐροίμεθα·	Ὦ ἄνθρωποι οἱ λέγοντες αὖ
[339]	ἐγώ τε καὶ σὺ νῦν	διαλεγόμεθα,	περὶ ἀρετῆς, μετενηνεγμένον δ´ εἰς
[314]	ἐσίοιμεν, στάντες ἐν τῷ προθύρῳ	διελεγόμεθα	ἕως συνωμολογήσαμεν ἀλλήλοις. δοκεῖ οὖν
[314]	ἐγενόμεθα, ἐπιστάντες περί τινος λόγου	διελεγόμεθα,	ὃς ἡμῖν κατὰ τὴν ὁδὸν
[317]	τοῦ Προδίκου. Ἐπεὶ δὲ πάντες	συνεκαθεζόμεθα,	ὁ Πρωταγόρας, Νῦν δὴ ἄν,
[314]	ἐπειδὴ δὲ ἐν τῷ προθύρῳ	ἐγενόμεθα,	ἐπιστάντες περί τινος λόγου διελεγόμεθα,
[353]	πρὸς αὐτοὺς ὡδί· Ἀκούετε δή·	πειρασόμεθα	γὰρ ὑμῖν ἐγώ τε καὶ
[311]	σὺ ἀργύριον ἐκείνῳ μισθὸν ἕτοιμοι	ἐσόμεθα	τελεῖν ὑπὲρ σοῦ, ἂν μὲν
[338]	καὶ ἐγὼ καὶ ὑμεῖς κοινῇ	δεησόμεθα	αὐτοῦ ἅπερ ὑμεῖς ἐμοῦ, μὴ
[351]	φαίνηται ἡδύ τε καὶ ἀγαθόν,	συγχωρησόμεθα·	εἰ δὲ μή, τότε ἤδη
[314]	καὶ σοφοί. Δόξαν ἡμῖν ταῦτα	ἐπορευόμεθα·	ἐπειδὴ δὲ ἐν τῷ προθύρῳ
[311]	εἶναι, ἔφη. Ὡς σοφιστῇ ἄρα	ἐρχόμεθα	τελοῦντες τὰ χρήματα; Μάλιστα. Εἰ
[357]	ἐπιστήμη ἐστὶν αὕτη, εἰς αὖθις	σκεψόμεθα·	ὅτι δὲ ἐπιστήμη ἐστίν, τοσοῦτον
[311]	Πρωταγόρας ἔνδον διατρίβει, ὥστε, θάρρει,	καταληψόμεθα	αὐτόν, ὡς τὸ εἰκός, ἔνδον.
[345]	πανάμωμον ἄνθρωπον, εὐρυεδοῦς ὅσοι καρπὸν	αἰνύμεθα	χθονός· ἐπί θ´ ὑμῖν εὑρὼν
[346]	πανάμωμον ἄνθρωπον, εὐρυεδοῦς ὅσοι καρπὸν	αἰνύμεθα	χθονός, ἐπί θ´ ὑμῖν εὑρὼν
[331]	ὁμολογεῖν. Τί οὖν, ὦ Πρωταγόρα,	ἀποκρινούμεθα	αὐτῷ, ταῦτα ὁμολογήσαντες, ἐὰν ἡμᾶς
[331]	τὸ δὲ ἀνόσιον; τί αὐτῷ	ἀποκρινούμεθα;	ἐγὼ μὲν γὰρ αὐτὸς ὑπέρ
[355]	ἡδονῆς τὸ ἀγαθόν— ἐκείνῳ δὴ	ἀποκρινώμεθα	καὶ λέγωμεν ὅτι Ἡττώμενος Ὑπὸ
[351]	λέγεις, ἔφη, ἑκάστοτε, ὦ Σώκρατες,	σκοπώμεθα	αὐτό, καὶ ἐὰν μὲν πρὸς
[314]	βεβλαμμένον ἢ ὠφελημένον. ταῦτα οὖν	σκοπώμεθα	καὶ μετὰ τῶν πρεσβυτέρων ἡμῶν·
[341]	τι ὃ σὺ οὐ μανθάνεις·	ἐρώμεθα	οὖν Πρόδικον— δίκαιον γὰρ τὴν
[355]	ἔσται, ἐὰν μὴ πολλοῖς ὀνόμασι	χρώμεθα	ἅμα, ἡδεῖ τε καὶ ἀνιαρῷ
[332]	(Ἴθι δή, ἦν δ´ ἐγώ,	ἀναλογισώμεθα	τὰ ὡμολογημένα ἡμῖν. ὡμολογήκαμεν ἓν
[314]	ἀνδρός, ἔπειτα ἀκούσαντες καὶ ἄλλοις	ἀνακοινωσώμεθα·	καὶ γὰρ οὐ μόνος Πρωταγόρας
[330]	Φέρε δή, ἔφην ἐγώ, κοινῇ	σκεψώμεθα	ποῖόν τι αὐτῶν ἐστιν ἕκαστον.
[333]	ἀποκάμωμεν ἀλλὰ καὶ τὰ λοιπὰ	διασκεψώμεθα.	ἆρά τίς σοι δοκεῖ ἀδικῶν
[332]	τόδε δὲ ἄλλο ὧν ἔλεγες	ἐπισκεψώμεθα.	ἀφροσύνην τι καλεῖς; Ἔφη. Τούτῳ
[343]	ᾆσμα πεποίηκεν, ὥς μοι φαίνεται.	Ἐπισκεψώμεθα	δὴ αὐτὸ κοινῇ ἅπαντες, εἰ
[324]	τὸ ἐναντίον τῆς πολιτικῆς ἀρετῆς·	ἔνθα	δὴ πᾶς παντὶ θυμοῦται καὶ
[337]	μάλιστ´ ἂν οὕτως εὐφραινοίμεθα, οὐχ	ἡδοίμεσθα—	εὐφραίνεσθαι μὲν γὰρ ἔστιν μανθάνοντά
[349]	τὸ ἕτερον αὐτῶν τὸ ἕτερον;	ἔφησθα	οὖν σὺ οὐκ ὀνόματα ἐπὶ
[313]	εἶπον μετὰ τοῦτο· Τί οὖν;	οἶσθα	εἰς οἷόν τινα κίνδυνον ἔρχῃ
[312]	σοφιστής ἐστιν, θαυμάζοιμ´ ἂν εἰ	οἶσθα.	καίτοι εἰ τοῦτ´ ἀγνοεῖς, οὐδὲ
[339]	(βέλτιον. Ἀλλ´, ὠγαθέ, ἔσκεμμαι ἱκανῶς.	Οἶσθα	οὖν, ἔφη, ὅτι προϊόντος τοῦ
[312]	εἶναι ἡ παρὰ Πρωταγόρου μάθησις.	Οἶσθα	οὖν ὃ μέλλεις νῦν πράττειν,
[352]	ἐγώ, σὺ λέγων καὶ ἀληθῆ.	οἶσθα	οὖν ὅτι οἱ πολλοὶ τῶν
[350]	καλὸν ὡς οἷόν τε μάλιστα.	~Οἶσθα	οὖν τίνες εἰς τὰ (φρέατα
[312]	οὐδὲ ὅτῳ παραδίδως τὴν ψυχὴν	οἶσθα,	οὔτ´ εἰ ἀγαθῷ οὔτ´ εἰ
[346]	δὲ ἐπαίνημι καὶ φιλέω ἑκών—	ἐνταῦθα	δεῖ ἐν τῷ ἑκών διαλαβεῖν
[360]	τούτων ἀμαθία δειλία; Πάνυ μόγις	ἐνταῦθα	ἐπένευσεν. Ἡ σοφία ἄρα τῶν
[360]	τῇ τούτων ἀμαθίᾳ ἐστίν; Καὶ	ἐνταῦθα	ἔτι ἐπένευσεν. Ἡ δὲ τούτων
[346]	καὶ ἐπαίνημι— καὶ τῇ φωνῇ	ἐνταῦθα	κέχρηται τῇ (τῶν Μυτιληναίων, ὡς
[323]	σωφροσύνην ἡγοῦντο εἶναι, τἀληθῆ λέγειν,	ἐνταῦθα	μανίαν, καί φασιν πάντας δεῖν
[350]	ἰσχύς. ἐγὼ δὲ οὐδαμοῦ οὐδ´	ἐνταῦθα	ὁμολογῶ τοὺς δυνατοὺς ἰσχυροὺς εἶναι,
[360]	οὖσα τῇ τούτων ἀμαθίᾳ; Οὐκέτι	ἐνταῦθα	οὔτ´ ἐπινεῦσαι ἠθέλησεν ἐσίγα τε.
[334]	ἀγαθὸν καὶ παντοδαπόν, ὥστε καὶ	ἐνταῦθα	τοῖς μὲν ἔξωθεν τοῦ (σώματος
[317]	τούτων τὴν ἐναντίαν ἅπασαν ὁδὸν	ἐλήλυθα,	καὶ ὁμολογῶ τε σοφιστὴς εἶναι
[336]	Ἀλλ´— ὁρᾷς; ἔφη, ὦ Σώκρατες,	δίκαια	δοκεῖ λέγειν Πρωταγόρας ἀξιῶν αὑτῷ
[327]	λέγει καὶ διδάσκει καὶ τὰ	δίκαια	καὶ τὰ νόμιμα— εἰ οὖν
[318]	βελτίονι γεγονότι, καὶ ἐν τῇ	ὑστεραίᾳ	ταὐτὰ ταῦτα· καὶ ἑκάστης ἡμέρας
[345]	ἡ τούτων μάθησις. τίς δὲ	εὐπραγία	ἀγαθὸν ἰατρὸν ποιεῖ; δῆλον ὅτι
[335]	δὲ καὶ αὐτός, καὶ ἐν	μακρολογίᾳ	καὶ ἐν βραχυλογίᾳ οἷός τ´
[335]	καὶ ἐν μακρολογίᾳ καὶ ἐν	βραχυλογίᾳ	οἷός τ´ εἶ συνουσίας ποιεῖσθαι
[343]	ἦν τῶν παλαιῶν τῆς φιλοσοφίας,	βραχυλογία	τις Λακωνική· καὶ δὴ καὶ
[335]	χρῶ τρόπῳ πρός με, τῇ	βραχυλογίᾳ.	Ὦ Σώκρατες, ἔφη, ἐγὼ πολλοῖς
[355]	φήσει. Τοῦ ἀγαθοῦ, φήσομεν νὴ	Δία.	ἂν οὖν τύχῃ ὁ ἐρόμενος
[336]	ὥσπερ τὸ πρῶτόν μοι ἀπεκρίνατο	διὰ	βραχέων τε καὶ αὐτὰ τὰ
[323]	πολιτικῆς (ἀρετῆς ἴωσιν, ἣν δεῖ	διὰ	δικαιοσύνης πᾶσαν ἰέναι καὶ σωφροσύνης,
[340]	Καὶ ἐγὼ εἶπον· Νὴ τὸν	Δία,	εἰς καιρόν γε παρατετύχηκεν ἡμῖν
[310]	οὐ ποιεῖ. Ἀλλὰ ναὶ μὰ	Δία,	ἔφην ἐγώ, ἂν αὐτῷ διδῷς
[354]	ὑπὸ τῶν ἰατρῶν θεραπείας τὰς	διὰ	καύσεών τε καὶ τομῶν καὶ
[327]	μήτε νόμοι μηδὲ ἀνάγκη μηδεμία	διὰ	παντὸς ἀναγκάζουσα ἀρετῆς ἐπιμελεῖσθαι, ἀλλ´
[344]	ἔλεγχός ἐστιν τοῦ Πιττακείου ῥήματος	διὰ	παντὸς τοῦ ᾄσματος. Λέγει γὰρ
[341]	ἂν μὴ ῥᾴδιον ᾖ ἀλλὰ	διὰ	πολλῶν πραγμάτων γίγνηται. Ἀλλὰ καὶ
[353]	παραχρῆμα ἐργασίαν κακά ἐστιν, (ἀλλὰ	διὰ	τὰ ὕστερον γιγνόμενα, νόσους τε
[355]	ἄνθρωπος τἀγαθὰ πράττειν οὐκ ἐθέλει	διὰ	τὰς παραχρῆμα ἡδονάς, ὑπὸ τούτων
[341]	τὸ (χαλεπὸν" Σιμωνίδης; Κακόν, ἔφη.	Διὰ	ταῦτ´ ἄρα καὶ μέμφεται, ἦν
[328]	καὶ αὐτῷ δοκεῖν τῷ μαθόντι.	διὰ	ταῦτα καὶ τὸν τρόπον τῆς
[322]	οὕτω δή, ὦ Σώκρατες, καὶ	διὰ	ταῦτα οἵ τε ἄλλοι καὶ
[327]	ἡ ἀλλήλων δικαιοσύνη καὶ ἀρετή·	διὰ	ταῦτα πᾶς παντὶ προθύμως λέγει
[347]	μεγίστων ψευδόμενος δοκεῖς ἀληθῆ λέγειν,	διὰ	ταῦτά σε ἐγὼ ψέγω. ταῦτά
[346]	ὅτι Ἐγώ, (ὦ Πιττακέ, οὐ	διὰ	ταῦτά σε ψέγω, ὅτι εἰμὶ
[353]	ἡδονῶν ἡττᾶσθαι καὶ οὐ πράττειν	διὰ	ταῦτα τὰ βέλτιστα, ἐπεὶ γιγνώσκειν
[360]	ἐφάνησαν ὄντες; Πάνυ γ´, ἔφη.	Διὰ	ταύτην ἄρα τὴν ἀμαθίαν δειλοί
[316]	ἁνὴρ ~(εἶναι καὶ θεῖος— ἀλλὰ	διὰ	τὴν βαρύτητα τῆς φωνῆς βόμβος
[316]	ἑαυτῷ συνεῖναι ὡς βελτίους ἐσομένους	διὰ	(τὴν ἑαυτοῦ συνουσίαν, χρὴ εὐλαβεῖσθαι
[326]	(οὔσῃ, καὶ μὴ ἀναγκάζωνται ἀποδειλιᾶν	διὰ	τὴν πονηρίαν τῶν σωμάτων καὶ
[322]	θείας μετέσχε μοίρας, πρῶτον μὲν	διὰ	τὴν τοῦ θεοῦ συγγένειαν ζῴων
[360]	ἔγωγ´, ἔφη. Δειλοὶ δὲ οὐ	διὰ	τὴν τῶν δεινῶν ἀμαθίαν ἐφάνησαν
[347]	λήρων τε καὶ παιδιῶν τούτων	διὰ	τῆς αὑτῶν φωνῆς, λέγοντάς τε
[347]	συνεῖναι ἐν τῷ πότῳ μηδὲ	διὰ	τῆς ἑαυτῶν φωνῆς καὶ τῶν
[347]	φωνὴν τὴν τῶν αὐλῶν, καὶ	διὰ	τῆς ἐκείνων φωνῆς ἀλλήλοις σύνεισιν·
[355]	ἐὰν οὖν τις ἡμᾶς ἔρηται,	Διὰ	τί; Ἡττώμενος, φήσομεν· Ὑπὸ τοῦ;
[326]	πολὺ μᾶλλον εἰ μὴ διδακτόν.	Διὰ	τί οὖν τῶν ἀγαθῶν πατέρων
[322]	φιλίας συναγωγοί. ἐρωτᾷ οὖν Ἑρμῆς	Δία	τίνα οὖν τρόπον δοίη δίκην
[323]	περὶ ταύτης τῆς ἀρετῆς σύμβουλον	διὰ	τὸ ἡγεῖσθαι παντὶ μετεῖναι αὐτῆς,
[320]	καὶ οἶμαί τί σε λέγειν	διὰ	τὸ ἡγεῖσθαί σε πολλῶν μὲν
[341]	φαίνῃ, οὐχ ὥσπερ ἐγὼ ἔμπειρος	διὰ	τὸ μαθητὴς εἶναι Προδίκου τουτουΐ·
[347]	ἀγοραίων ἀνθρώπων. καὶ γὰρ οὗτοι,	διὰ	τὸ μὴ δύνασθαι ἀλλήλοις δι´
[357]	Πρόδικος καὶ Ἱππίας· ὑμεῖς δὲ	διὰ	τὸ οἴεσθαι ἄλλο τι ἢ
[317]	θεῷ εἰπεῖν, μηδὲν δεινὸν πάσχειν	διὰ	(τὸ ὁμολογεῖν σοφιστὴς εἶναι. καίτοι
[322]	ἀπώλλυντο οὖν ὑπὸ τῶν θηρίων	διὰ	τὸ πανταχῇ αὐτῶν ἀσθενέστεροι εἶναι,
[314]	τις, κατήκουεν ἡμῶν, κινδυνεύει δὲ	(διὰ	τὸ πλῆθος τῶν σοφιστῶν ἄχθεσθαι
[334]	ἐντὸς ταὐτὸν τοῦτο κάκιστον· καὶ	διὰ	τοῦτο οἱ ἰατροὶ πάντες ἀπαγορεύουσιν
[334]	τὴν ἐπὶ ταῖς αἰσθήσεσι ταῖς	διὰ	τῶν ῥινῶν γιγνομένην ἐν τοῖς
[312]	σαυτὸν σοφιστὴν παρέχων; Νὴ τὸν	Δία,	ὦ Σώκρατες, εἴπερ γε ἃ
[319]	τῆς πόλεως οὕτως ἔχει, ἀλλὰ	ἰδίᾳ	ἡμῖν οἱ σοφώτατοι καὶ ἄριστοι
[325]	γὰρ διδακτὸν αὐτὸ ἡγοῦνται καὶ	ἰδίᾳ	καὶ δημοσίᾳ, ἀπεδείξαμεν· διδακτοῦ δὲ
[326]	τῆς ἐπιμελείας οὔσης περὶ ἀρετῆς	ἰδίᾳ	καὶ δημοσίᾳ, θαυμάζεις, ὦ Σώκρατες,
[327]	ἐδύνατο ἕκαστος, καὶ τοῦτο καὶ	ἰδίᾳ	καὶ δημοσίᾳ πᾶς πάντα καὶ
[357]	διδόντες τούτοις κακῶς πράττετε καὶ	ἰδίᾳ	καὶ δημοσίᾳ. ~(Ταῦτα μὲν τοῖς
[324]	πάντες ἔχουσιν ὅσοιπερ (τιμωροῦνται καὶ	ἰδίᾳ	καὶ δημοσίᾳ. τιμωροῦνται δὲ καὶ
[343]	καὶ δὴ καὶ τοῦ Πιττακοῦ	ἰδίᾳ	περιεφέρετο τοῦτο τὸ ῥῆμα ἐγκωμιαζόμενον
[311]	νῷ ἔχεις Πολυκλείτῳ τε καὶ	Φειδίᾳ;	τί ἂν ἀπεκρίνω; Εἶπον ἂν
[323]	καὶ ἡ ἀδικία καὶ ἡ	ἀσέβεια	καὶ ~(συλλήβδην πᾶν τὸ ἐναντίον
[327]	κρίνεσθαι (πρὸς ἀνθρώπους οἷς μήτε	παιδεία	ἐστὶν μήτε δικαστήρια μήτε νόμοι
[312]	ὡς δημιουργὸς ἐσόμενος, ἀλλ´ ἐπὶ	παιδείᾳ,	ὡς τὸν ἰδιώτην καὶ τὸν
[357]	καὶ γὰρ ὑμεῖς ὡμολογήκατε ἐπιστήμης	ἐνδείᾳ	ἐξαμαρτάνειν περὶ τὴν τῶν ἡδονῶν
[341]	ὦ (Πρωταγόρα, ἡ Προδίκου σοφία	θεία	τις εἶναι πάλαι, ἤτοι ἀπὸ
[339]	χαλεπὸν εἶναι ἄνδρα ἀγαθὸν γενέσθαι	ἀλαθείᾳ,	ὀλίγον δὲ τοῦ ποιήματος εἰς
[343]	ὦ Πιττακέ, ὡς ἀληθῶς— οὐκ	ἀληθείᾳ	ἀγαθόν, οὐκ ἐπὶ τούτῳ λέγει
[340]	γνώμην ἀπεφήνατο, ὅτι ἄνδρα (ἀγαθὸν	ἀληθείᾳ	γενέσθαι χαλεπὸν εἴη; Ἀληθῆ λέγεις,
[338]	βελτίονα ἡμῶν αἱρήσεσθε. τῇ μὲν	ἀληθείᾳ,	ὡς ἐγᾦμαι, ἀδύνατον ὑμῖν ὥστε
[321]	ὑπάρχοι τὰ αὐτὰ ταῦτα στρωμνὴ	οἰκεία	τε καὶ αὐτοφυὴς ἑκάστῳ· καὶ
[324]	τὸ ἓν οὐ τεκτονικὴ οὐδὲ	χαλκεία	οὐδὲ κεραμεία ~(ἀλλὰ δικαιοσύνη καὶ
[324]	οὐ τεκτονικὴ οὐδὲ χαλκεία οὐδὲ	κεραμεία	~(ἀλλὰ δικαιοσύνη καὶ σωφροσύνη καὶ
[332]	ἰσχυρῶς πράττεται, καὶ εἴ τι	ἀσθενείᾳ,	ἀσθενῶς; Ἐδόκει. Καὶ εἴ τι
[351]	ἀπὸ μανίας, ὥσπερ ἡ δύναμις,	ἀνδρεία	δὲ ἀπὸ φύσεως καὶ εὐτροφίας
[360]	μήν, ἦν δ´ ἐγώ, ἐναντίον	(ἀνδρεία	δειλίᾳ. Ἔφη. Οὐκοῦν ἡ τῶν
[350]	τὸν λόγον ἡ σοφία ἂν	ἀνδρεία	εἴη; Οὐ καλῶς, ἔφη, μνημονεύεις,
[350]	Αἰσχρὸν μεντἄν, ἔφη, εἴη ἡ	ἀνδρεία·	ἐπεὶ οὗτοί γε μαινόμενοί εἰσιν.
[360]	τῶν δεινῶν καὶ μὴ δεινῶν	ἀνδρεία	ἐστίν, ἐναντία οὖσα τῇ τούτων
[349]	τόδε· σοφία καὶ σωφροσύνη καὶ	ἀνδρεία	καὶ δικαιοσύνη καὶ ὁσιότης, πότερον
[330]	οὐδ´ οἷον δικαιοσύνη, οὐδ´ οἷον	ἀνδρεία,	οὐδ´ οἷον σωφροσύνη, οὐδ´ οἷον
[330]	ἔφην ἐγώ, σοφία τε καὶ	ἀνδρεία;	Πάντων μάλιστα δήπου, ἔφη· καὶ
[349]	παραπλήσια ἀλλήλοις ἐστίν, ἡ δὲ	ἀνδρεία	πάνυ πολὺ διαφέρον πάντων τούτων.
[342]	ἀλλὰ δοκῶσιν τῷ μάχεσθαι καὶ	ἀνδρείᾳ	περιεῖναι, ἡγούμενοι, εἰ γνωσθεῖεν ᾧ
[359]	γνώσῃ ὅτι πολὺ διαφέρει ἡ	ἀνδρεία	τῶν ἄλλων μορίων τῆς ἀρετῆς.
[361]	δικαιοσύνη καὶ σωφροσύνη καὶ ἡ	ἀνδρεία,	ᾧ τρόπῳ μάλιστ´ ἂν διδακτὸν
[360]	τῶν δεινῶν καὶ μὴ δεινῶν	ἀμαθία	δειλία ἂν εἴη; Ἐπένευσε. Ἀλλὰ
[360]	ἔτι ἐπένευσεν. Ἡ δὲ τούτων	ἀμαθία	δειλία; Πάνυ μόγις ἐνταῦθα ἐπένευσεν.
[340]	δ´ ἐγώ. Πολλὴ ἄν, ἔφη,	ἀμαθία	εἴη τοῦ ποιητοῦ, εἰ οὕτω
[360]	δεινῶν σοφία ἐναντία τῇ τούτων	ἀμαθίᾳ	ἐστίν; Καὶ ἐνταῦθα ἔτι ἐπένευσεν.
[357]	ἐστὶν τὸ ἡδονῆς ἥττω εἶναι,	ἀμαθία	ἡ μεγίστη, ἧς Πρωταγόρας ὅδε
[357]	τότε εὐθὺς ὑμῖν εἴπομεν ὅτι	Ἀμαθία,	κατεγελᾶτε ἂν ἡμῶν· νῦν δὲ
[358]	ἄλλο τι τοῦτ´ ἐστὶν ἢ	ἀμαθία,	οὐδὲ κρείττω ἑαυτοῦ ἄλλο τι
[360]	ἐστίν, ἐναντία οὖσα τῇ τούτων	ἀμαθίᾳ;	Οὐκέτι ἐνταῦθα οὔτ´ ἐπινεῦσαι ἠθέλησεν
[359]	τὸ ἥττω εἶναι ἑαυτοῦ ηὑρέθη	ἀμαθία	οὖσα. Ὡμολόγει. Ἀλλὰ μὴν ἐπὶ
[357]	ἴστε που καὶ αὐτοὶ ὅτι	ἀμαθίᾳ	πράττεται. ὥστε τοῦτ´ ἐστὶν τὸ
[323]	ὧν ἐστιν ἓν καὶ ἡ	ἀδικία	καὶ ἡ ἀσέβεια καὶ ~(συλλήβδην
[329]	τι τῶν ῥηθέντων, ὥσπερ τὰ	χαλκία	πληγέντα μακρὸν ἠχεῖ καὶ ἀποτείνει
[329]	δὲ ἐπανέροιτό τινά τι, ὥσπερ	βιβλία	οὐδὲν ἔχουσιν οὔτε ἀποκρίνασθαι οὔτε
[360]	δεινῶν καὶ μὴ δεινῶν ἀμαθία	δειλία	ἂν εἴη; Ἐπένευσε. Ἀλλὰ μήν,
[360]	ἦν δ´ ἐγώ, ἐναντίον (ἀνδρεία	δειλίᾳ.	Ἔφη. Οὐκοῦν ἡ τῶν δεινῶν
[360]	Δι´ ὃ δὲ δειλοί εἰσιν,	δειλία	ὁμολογεῖται παρὰ σοῦ; Συνέφη. Οὐκοῦν
[360]	ἐπένευσεν. Ἡ δὲ τούτων ἀμαθία	δειλία;	Πάνυ μόγις ἐνταῦθα ἐπένευσεν. Ἡ
[348]	πρὸς τὸν Καλλίαν βλέψας, Ὦ	Καλλία,	δοκεῖ σοι, ἔφη, καὶ νῦν
[336]	Οὐ καλῶς λέγεις, ἔφη, ὦ	Καλλία·	Σωκράτης μὲν γὰρ ὅδε ὁμολογεῖ
[311]	δ´, ὡς ἐγὼ ἤκουσα, παρὰ	Καλλίᾳ	τῷ Ἱππονίκου· ἀλλ´ ἴωμεν. Καὶ
[362]	ἔφην ἰέναι πάλαι ὥρα, ἀλλὰ	Καλλίᾳ	τῷ καλῷ χαριζόμενος παρέμεινα. Ταῦτ´
[335]	οὐκ ἐθέλεις καὶ ἐμοί τις	ἀσχολία	ἐστὶν καὶ οὐκ ἂν οἷός
[318]	ἥκει. τὸ δὲ μάθημά ἐστιν	εὐβουλία	περὶ τῶν οἰκείων, ὅπως ἂν
[327]	δικαστήρια μήτε νόμοι μηδὲ ἀνάγκη	μηδεμία	διὰ παντὸς ἀναγκάζουσα ἀρετῆς ἐπιμελεῖσθαι,
[325]	οἷς οὐκ ἔστι θάνατος ἡ	ζημία	ἐὰν μὴ ἐπίστωνται, ἐφ´ ᾧ
[325]	ἐφ´ ᾧ δὲ ἥ τε	ζημία	θάνατος αὐτῶν τοῖς παισὶ καὶ
[318]	Ἱπποκράτης γὰρ ὅδε τυγχάνει ἐν	ἐπιθυμίᾳ	ὢν τῆς σῆς συνουσίας· ὅτι
[326]	δὲ διέξοδοι καὶ ἔπαινοι καὶ	ἐγκώμια	παλαιῶν ἀνδρῶν ἀγαθῶν, ἵνα ὁ
[328]	ἱερόν, ὀμόσας ὅσου ἂν φῇ	ἄξια	εἶναι τὰ μαθήματα, τοσοῦτον κατέθηκε.
[355]	Κατὰ τί δέ, φήσει ἴσως,	ἀνάξιά	ἐστιν τἀγαθὰ τῶν κακῶν ἢ
[356]	ὄντων νικᾶν. καὶ τίς ἄλλη	ἀναξία	ἡδονῇ πρὸς λύπην ἐστίν, ἀλλ´
[335]	ὁ Καλλίας τῆς χειρὸς τῇ	δεξιᾷ,	(τῇ δ´ ἀριστερᾷ ἀντελάβετο τοῦ
[355]	τούτων ἡττώμενος. ὡς δὲ ταῦτα	γελοῖά	ἐστιν, κατάδηλον ἔσται, ἐὰν μὴ
[331]	εἰ βούλοιο, ὡς ἅπαντά ἐστιν	ὅμοια	ἀλλήλοις. ἀλλ´ οὐχὶ τὰ ὅμοιόν
[331]	οὐχὶ τὰ ὅμοιόν τι ἔχοντα	ὅμοια	δίκαιον καλεῖν, οὐδὲ τὰ ἀνόμοιόν
[349]	ὡς τὰ τοῦ χρυσοῦ μόρια	ὅμοιά	ἐστιν ἀλλήλοις καὶ τῷ ὅλῳ
[338]	ὀρθῶς· ὁ γὰρ ὅμοιος ἡμῖν	ὅμοια	καὶ ποιήσει, ὥστε ἐκ (περιττοῦ
[349]	οὗ μόριά ἐστιν καὶ ἀλλήλοις	ἀνόμοια,	ἰδίαν ἕκαστα δύναμιν ἔχοντα. ταῦτα
[333]	πρὸς τῷ ἕτερον εἶναι καὶ	ἀνόμοια	καὶ αὐτὰ καὶ αἱ δυνάμεις
[331]	οὐδὲ τὰ ἀνόμοιόν τι ἔχοντα	ἀνόμοια,	κἂν πάνυ σμικρὸν ἔχῃ τὸ
[337]	καὶ φρονήσεως μεταλαμβάνοντα αὐτῇ τῇ	διανοίᾳ,	ἥδεσθαι δὲ ἐσθίοντά τι ἢ
[326]	σώματα βελτίω ἔχοντες ὑπηρετῶσι τῇ	διανοίᾳ	χρηστῇ (οὔσῃ, καὶ μὴ ἀναγκάζωνται
[329]	Πότερον, ἔφην, ὥσπερ προσώπου τὰ	μόοια	μόριά ἐστιν, στόμα τε καὶ
[359]	δ´ ἐγώ, Πρόδικέ τε καὶ	Ἱππία,	ἀπολογείσθω ἡμῖν Πρωταγόρας ὅδε ἃ
[358]	καλεῖτε. Ἐδόκει Πρωταγόρᾳ μὲν καὶ	Ἱππίᾳ	δέος τε καὶ φόβος εἶναι
[347]	ὁ Ἀλκιβιάδης, Ναί, ἔφη, ὦ	Ἱππία,	εἰς αὖθίς γε· νῦν δὲ
[317]	τῶν κλινῶν κατεσκευάζομεν παρὰ τῷ	Ἱππίᾳ—	ἐκεῖ γὰρ προϋπῆρχε τὰ βάθρα—
[317]	τῷ τε Προδίκῳ καὶ τῷ	Ἱππίᾳ	ἐνδείξασθαι καὶ καλλωπίσασθαι ὅτι ἐρασταὶ
[336]	ὁ εἰπών· Ὦ Πρόδικε καὶ	Ἱππία,	Καλλίας μὲν δοκεῖ μοι μάλα
[358]	δὴ μετὰ Πρωταγόρου ἐρωτῶ, ὦ	Ἱππία	τε καὶ Πρόδικε (κοινὸς γὰρ
[310]	δὲ ἀδελφός, τὴν (θύραν τῇ	βακτηρίᾳ	πάνυ σφόδρα ἔκρουε, καὶ ἐπειδὴ
[327]	οἷς μήτε παιδεία ἐστὶν μήτε	δικαστήρια	μήτε νόμοι μηδὲ ἀνάγκη μηδεμία
[356]	μὴ πράττειν, τίς ἂν ἡμῖν	σωτηρία	ἐφάνη τοῦ βίου; ἆρα ἡ
[356]	ἀρτίου αἱρέσει ἡμῖν ἦν ἡ	σωτηρία	τοῦ βίου, ὁπότε τὸ πλέον
[357]	τῇ αἱρέσει ἐφάνη ἡμῖν ἡ	σωτηρία	τοῦ βίου οὖσα, τοῦ τε
[331]	τὸ ἕτερον, τὰ τοῦ προσώπου	μόρια,	ἁμῇ γέ πῃ προσέοικεν καὶ
[329]	μέν τί ἐστιν ἡ ἀρετή,	μόρια	δὲ αὐτῆς ἐστιν ἡ δικαιοσύνη
[349]	τούτων ἐπικεῖσθαι, πάντα δὲ ταῦτα	μόρια	εἶναι ἀρετῆς, οὐχ ὡς τὰ
[330]	μοι φάναι τὰ τῆς ἀρετῆς	μόρια	εἶναι οὕτως ἔχοντα πρὸς ἄλληλα,
[329]	ὅτι ἑνὸς ὄντος τῆς ἀρετῆς	μόριά	ἐστιν ἃ ἐρωτᾷς. Πότερον, ἔφην,
[349]	ἀλλήλοις καὶ τῷ ὅλῳ οὗ	μόριά	ἐστιν, ἀλλ´ ὡς τὰ τοῦ
[349]	μόρια καὶ τῷ ὅλῳ οὗ	μόριά	ἐστιν καὶ ἀλλήλοις ἀνόμοια, ἰδίαν
[329]	ἔφην, ὥσπερ προσώπου τὰ μόοια	μόριά	ἐστιν, στόμα τε καὶ ῥὶς
[329]	(Σώκρατες, ὥσπερ τὰ τοῦ προσώπου	μόρια	ἔχει πρὸς τὸ ὅλον πρόσωπον.
[349]	ἀλλ´ ὡς τὰ τοῦ προσώπου	μόρια	καὶ τῷ ὅλῳ οὗ μόριά
[349]	ὦ Σώκρατες, ὅτι ταῦτα πάντα	μόρια	μέν ἐστιν ἀρετῆς, καὶ τὰ
[349]	οὐχ ὡς τὰ τοῦ χρυσοῦ	μόρια	ὅμοιά ἐστιν ἀλλήλοις καὶ τῷ
[329]	ἢ ὥσπερ τὰ τοῦ χρυσοῦ	μόρια	οὐδὲν διαφέρει τὰ ἕτερα τῶν
[330]	οὕτω καὶ τὰ τῆς ἀρετῆς	μόρια	οὐκ ἔστιν τὸ ἕτερον οἷον
[333]	αὐτῶν, ὥσπερ τὰ τοῦ προσώπου	μόρια;	πότερον οὖν δὴ λύσωμεν; οὗτοι
[353]	ἐξευρεῖν περὶ ἀνδρείας, πρὸς τἆλλα	μόρια	τὰ τῆς ἀρετῆς πῶς ποτ´
[330]	~Ἔστιν γὰρ οὖν καὶ ταῦτα	μόρια	(τῆς ἀρετῆς, ἔφην ἐγώ, σοφία
[324]	μοι (φαίνεται. Ἔτι δὴ λοιπὴ	ἀπορία	ἐστίν, ἣν ἀπορεῖς περὶ τῶν
[324]	τούτῳ γὰρ αὕτη λύεται ἡ	ἀπορία	ἣν σὺ ἀπορεῖς ἢ ἄλλοθι
[321]	ἐξιέναι ἐκ γῆς εἰς φῶς.	ἀπορίᾳ	οὖν σχόμενος ὁ Προμηθεὺς ἥντινα
[322]	δίδωσιν ἀνθρώπῳ, ~καὶ ἐκ τούτου	εὐπορία	μὲν ἀνθρώπῳ τοῦ (βίου γίγνεται,
[334]	ποτὰ καὶ φάρμακα καὶ ἄλλα	μυρία,	τὰ δέ γε ὠφέλιμα· τὰ
[338]	αὖ Πρωταγόραν πάντα κάλων ἐκτείναντα,	οὐρίᾳ	ἐφέντα, φεύγειν εἰς τὸ πέλαγος
[317]	ἀποδρᾶναι, ἀλλὰ καταφανῆ εἶναι, πολλὴ	μωρία	καὶ τοῦ ἐπιχειρήματος, (καὶ πολὺ
[354]	τοιάδε λέγετε, οἷον τά τε	γυμνάσια	καὶ τὰς στρατείας καὶ τὰς
[359]	ἔφη τὰ μὲν τέτταρα ἐπιεικῶς	παραπλήσια	ἀλλήλοις (εἶναι, τὸ δὲ ἓν
[349]	τὰ μὲν τέτταρα αὐτῶν ἐπιεικῶς	παραπλήσια	ἀλλήλοις ἐστίν, ἡ δὲ ἀνδρεία
[325]	αὐτὸ ἡγοῦνται καὶ ἰδίᾳ καὶ	δημοσίᾳ,	ἀπεδείξαμεν· διδακτοῦ δὲ ὄντος καὶ
[326]	οὔσης περὶ ἀρετῆς ἰδίᾳ καὶ	δημοσίᾳ,	θαυμάζεις, ὦ Σώκρατες, καὶ ἀπορεῖς
[327]	καὶ τοῦτο καὶ ἰδίᾳ καὶ	δημοσίᾳ	πᾶς πάντα καὶ ἐδίδασκε καὶ
[357]	κακῶς πράττετε καὶ ἰδίᾳ καὶ	δημοσίᾳ.	~(Ταῦτα μὲν τοῖς πολλοῖς ἀποκεκριμένοι
[324]	ὅσοιπερ (τιμωροῦνται καὶ ἰδίᾳ καὶ	δημοσίᾳ.	τιμωροῦνται δὲ καὶ κολάζονται οἵ
[349]	ὀνομάτων τούτων ὑπόκειταί τις ἴδιος	οὐσία	καὶ πρᾶγμα ἔχον ἑαυτοῦ δύναμιν
[337]	οὕτως ἂν καλλίστη ἡμῖν ἡ	συνουσία	γίγνοιτο· ὑμεῖς τε γὰρ οἱ
[335]	τὸν ἀμφότερα δυνάμενον, ἵνα ἡ	συνουσία	ἐγίγνετο· νῦν δὲ ἐπειδὴ οὐκ
[338]	ἐθέλω ποιῆσαι, ἵν´ ὃ προθυμεῖσθε	συνουσία	τε καὶ διάλογοι ἡμῖν γίγνωνται·
[323]	πόλεις. αὕτη, ὦ Σώκρατες, τούτου	αἰτία.	Ἵνα δὲ μὴ οἴῃ ἀπατᾶσθαι
[337]	μοι, ἔφη, δοκεῖς λέγειν, ὦ	Κριτία·	χρὴ γὰρ τοὺς ἐν τοιοῖσδε
[334]	ἀνθρώποις μὲν ἀνωφελῆ ἐστι, καὶ	σιτία	καὶ ποτὰ καὶ φάρμακα καὶ
[314]	ἢ ἐν τῇ τῶν σιτίων.	σιτία	μὲν γὰρ καὶ ποτὰ πριάμενον
[361]	ἐν τοῖς ἔμπροσθεν, νῦν σεαυτῷ	τἀναντία	(σπεύδεις, ἐπιχειρῶν ἀποδεῖξαι ὡς πάντα
[323]	ἀνθρώποις γίγνεται, τὰ καλὰ καὶ	τἀναντία	τούτοις· ὅσα δὲ ἐξ ἐπιμελείας
[323]	τις ταῦτα μὴ ἔχῃ, ἀλλὰ	τἀναντία	τούτων κακά, ἐπὶ τούτοις που
[333]	δὲ ἀφροσύνῃ ἑνὶ ὄντι σοφία	ἐναντία	καὶ σωφροσύνη αὖ φαίνεται· ἦ
[339]	δέ σοι καλῶς πεποιῆσθαι, εἰ	ἐναντία	λέγει αὐτὸς αὑτῷ ὁ ποιητής;
[340]	τὸ εἶναι τῷ γενέσθαι, οὐκ	ἐναντία	λέγει ὁ Σιμωνίδης αὐτὸς αὑτῷ.
[340]	ὅπερ ἐμοί. οὐ γὰρ φαίνεται	ἐναντία	λέγειν αὐτὸς αὑτῷ Σιμωνίδης. σὺ
[360]	καὶ μὴ δεινῶν ἀνδρεία ἐστίν,	ἐναντία	οὖσα τῇ τούτων ἀμαθίᾳ; Οὐκέτι
[360]	δεινῶν καὶ μὴ δεινῶν σοφία	ἐναντία	τῇ τούτων ἀμαθίᾳ ἐστίν; Καὶ
[350]	κατὰ τοῦτον τὸν λόγον ἡ	σοφία	ἂν ἀνδρεία εἴη; Οὐ καλῶς,
[360]	Πάνυ μόγις ἐνταῦθα ἐπένευσεν. Ἡ	σοφία	ἄρα τῶν δεινῶν καὶ μὴ
[343]	Σιμωνίδης, (ἅτε φιλότιμος ὢν ἐπὶ	σοφίᾳ,	ἔγνω ὅτι εἰ καθέλοι τοῦτο
[332]	οὐ πᾶν τοὐναντίον ἐστὶν ἡ	σοφία;	Ἔμοιγε δοκεῖ, ἔφη. Πότερον δὲ
[333]	τῇ δὲ ἀφροσύνῃ ἑνὶ ὄντι	σοφία	ἐναντία καὶ σωφροσύνη αὖ φαίνεται·
[360]	τῶν δεινῶν καὶ μὴ δεινῶν	σοφία	ἐναντία τῇ τούτων ἀμαθίᾳ ἐστίν;
[332]	τοῖς ἔμπροσθεν ὡμολόγηται ἡμῖν ἀφροσύνη	σοφίᾳ	ἐναντίον εἶναι; Συνωμολόγει. ~Ἓν δὲ
[350]	κατὰ τὴν ἐμὴν ὁμολογίαν ἡ	σοφία	ἐστὶν ἰσχύς. ἐγὼ δὲ οὐδαμοῦ
[341]	τοι, ὦ (Πρωταγόρα, ἡ Προδίκου	σοφία	θεία τις εἶναι πάλαι, ἤτοι
[361]	τῶν ἐλλογίμων γένοιο ἀνδρῶν ἐπὶ	σοφίᾳ.	καὶ περὶ τούτων δὲ εἰς
[349]	(ὡς ἐγᾦμαι, τὸ ἐρώτημα τόδε·	σοφία	καὶ σωφροσύνη καὶ ἀνδρεία καὶ
[333]	ᾧ ἐλέγετο ἕτερον εἶναι σωφροσύνης	σοφία,	μόριον δὲ ἑκάτερον ἀρετῆς, καὶ
[358]	κρείττω ἑαυτοῦ ἄλλο τι ἢ	σοφία.	Συνεδόκει πᾶσιν. Τί δὲ δή;
[330]	μόρια (τῆς ἀρετῆς, ἔφην ἐγώ,	σοφία	τε καὶ ἀνδρεία; Πάντων μάλιστα
[333]	εἴη ἡ σωφροσύνη καὶ ἡ	σοφία;	τὸ δὲ πρότερον αὖ ἐφάνη
[342]	ἵνα μὴ κατάδηλοι ὦσιν ὅτι	σοφίᾳ	τῶν Ἑλλήνων περίεισιν, ὥσπερ οὓς
[330]	ἔφη· καὶ μέγιστόν γε ἡ	σοφία	τῶν μορίων. Ἕκαστον δὲ αὐτῶν
[342]	ᾄσματος τούτου, πειράσομαι ὑμῖν διεξελθεῖν.	φιλοσοφία	γάρ ἐστιν παλαιοτάτη τε καὶ
[351]	ἐστιν ἅπαντα καὶ τὰ ἀνιαρὰ	κακά·	ἀλλά μοι δοκεῖ οὐ μόνον
[355]	λέγητε ὅτι πολλάκις γιγνώσκων τὰ	κακὰ	ἄνθρωπος ὅτι κακά ἐστιν, ὅμως
[355]	λέγετε πρᾶγμα, εἰ πράττει τις	κακά,	γιγνώσκων ὅτι κακά ἐστιν, οὐ
[360]	Θαρροῦσιν δὲ τὰ αἰσχρὰ καὶ	κακὰ	δι´ ἄλλο τι ἢ δι´
[358]	ἃ γὰρ δέδοικεν, ὡμολόγηται ἡγεῖσθαι	κακὰ	εἶναι· ἃ δὲ ἡγεῖται κακά,
[358]	ἀνθρώπου φύσει, ἐπὶ ἃ οἴεται	κακὰ	εἶναι ἐθέλειν ἰέναι ἀντὶ τῶν
[358]	ἔρχεται οὐδὲ ἐπὶ ἃ οἴεται	κακὰ	εἶναι, οὐδ´ (ἔστι τοῦτο, ὡς
[345]	ἐξαμαρτάνειν οὐδὲ αἰσχρά τε καὶ	κακὰ	ἑκόντα ἐργάζεσθαι, ἀλλ´ εὖ ἴσασιν
[323]	μὴ ἔχῃ, ἀλλὰ τἀναντία τούτων	κακά,	ἐπὶ τούτοις που οἵ τε
[351]	ἃ τῶν ἀνιαρῶν οὐκ ἔστι	κακά,	ἔστι δ´ ἃ ἔστι, καὶ
[353]	τῆς ἡδονῆς τῆς παραχρῆμα ἐργασίαν	κακά	ἐστιν, (ἀλλὰ διὰ τὰ ὕστερον
[355]	ὁ ἄνθρωπος τὰ κακὰ ὅτι	κακά	ἐστιν, ὅμως αὐτὰ ποιεῖ. ἐὰν
[355]	γιγνώσκων τὰ κακὰ ἄνθρωπος ὅτι	κακά	ἐστιν, ὅμως πράττει αὐτά, ἐξὸν
[355]	πράττει τις κακά, γιγνώσκων ὅτι	κακά	ἐστιν, οὐ δέον αὐτὸν πράττειν,
[323]	ἀποδεῖξαι. ὅσα γὰρ ἡγοῦνται ἀλλήλους	κακὰ	ἔχειν ἄνθρωποι (φύσει ἢ τύχῃ,
[355]	ἐν ὑμῖν τῶν ἀγαθῶν τὰ	κακά,	ἢ ἀξίων; φήσομεν δῆλον ὅτι
[353]	μόνον ποιεῖ, ὅμως δ´ ἂν	κακὰ	ἦν, ὅτι μαθόντα χαίρειν ποιεῖ
[351]	οἱ πολλοί, ἡδέ´ ἄττα καλεῖς	κακὰ	καὶ ἀνιαρὰ ἀγαθά; ἐγὼ γὰρ
[357]	δέ ἐστιν ἀγαθά τε καὶ	κακά—	καὶ οὐ μόνον ἐπιστήμης, ἀλλὰ
[355]	λέγετε, ἀντὶ ἐλαττόνων ἀγαθῶν μείζω	κακὰ	λαμβάνειν. Ταῦτα μὲν οὖν οὕτω.
[352]	γιγνώσκῃ τις τἀγαθὰ καὶ τὰ	κακά,	μὴ ἂν κρατηθῆναι ὑπὸ μηδενὸς
[355]	πράττει— τότε μὲν ἐλέγομεν τὰ	κακά,	νῦν δὲ λέγωμεν τὰ ἀνιαρά,
[353]	Πρωταγόρας, δι´ οὐδὲν ἄλλο ταῦτα	κακὰ	ὄντα ἢ διότι εἰς ἀνίας
[355]	ὅτι Γιγνώσκων ὁ ἄνθρωπος τὰ	κακὰ	ὅτι κακά ἐστιν, ὅμως αὐτὰ
[358]	ἔφην ἐγώ, ἐπί γε τὰ	κακὰ	οὐδεὶς ἑκὼν ἔρχεται οὐδὲ ἐπὶ
[358]	κακὰ εἶναι· ἃ δὲ ἡγεῖται	κακά,	οὐδένα οὔτε ἰέναι ἐπὶ ταῦτα
[351]	οὕτως οὐ καθ´ ὅσον ἀνιαρά,	κακά;	Οὐκ οἶδα, ὦ Σώκρατες, ἔφη,
[351]	καὶ τρίτον ἃ οὐδέτερα, οὔτε	κακὰ	οὔτ´ ἀγαθά. Ἡδέα δὲ καλεῖς,
[345]	Σιμωνίδης οὐχ ὃς ἂν μὴ	κακὰ	ποιῇ ἑκών, τούτων φησὶν ἐπαινέτης
[345]	οἱ τὰ αἰσχρὰ καὶ τὰ	κακὰ	ποιοῦντες ἄκοντες ποιοῦσιν· καὶ δὴ
[345]	ὡς ὄντων τινῶν οἳ ἑκόντες	κακὰ	ποιοῦσιν. ἐγὼ γὰρ σχεδόν τι
[355]	τἀγαθὰ τῶν κακῶν ἢ τὰ	κακὰ	τῶν ἀγαθῶν; ἢ κατ´ ἄλλο
[334]	καὶ σιτία καὶ ποτὰ καὶ	φάρμακα	καὶ ἄλλα μυρία, τὰ δέ
[310]	νεώτερός εἰμι, ἅμα δὲ οὐδὲ	ἑώρακα	Πρωταγόραν πώποτε οὐδ´ ἀκήκοα οὐδέν·
[324]	ἐπιχειρῶν κολάζειν οὐ τοῦ παρεληλυθότος	ἕνεκα	ἀδικήματος τιμωρεῖται— οὐ γὰρ ἂν
[338]	συνουσίαν· (καὶ οὐδὲν δεῖ τούτου	ἕνεκα	ἕνα ἐπιστάτην γενέσθαι, ἀλλὰ πάντες
[360]	Οὔτοι, ἦν δ´ ἐγώ, ἄλλου	ἕνεκα	ἐρωτῶ πάντα ταῦτα ἢ σκέψασθαι
[316]	οὖν δή ἐστιν, ἔφη, οὗ	ἕνεκα	ἥκετε; Ἱπποκράτης ὅδε ἐστὶν μὲν
[316]	οὐδὲν διαφέρει· ἀκούσας δὲ οὗ	ἕνεκα	ἤλθομεν, αὐτὸς σκέψαι. Τί οὖν
[324]	παιδευτὴν εἶναι ἀρετήν· ἀποτροπῆς γοῦν	ἕνεκα	κολάζει. ταύτην οὖν τὴν δόξαν
[324]	τὸν νοῦν ἔχων καὶ τούτου	ἕνεκα,	ὅτι ἠδίκησεν, ὅστις (μὴ ὥσπερ
[346]	εὑρὼν ἀπαγγελέω· ὥστε τούτου γ´	ἕνεκα	οὐδένα ἐπαινέσομαι, ἀλλά μοι ἐξαρκεῖ
[354]	ὦ ἄνθρωποι, Τίνος οὖν δήποτε	ἕνεκα	πολλὰ περὶ τούτου λέγεις καὶ
[317]	ἐν ταῖς πόλεσι πράττειν, ὧνπερ	ἕνεκα	ταῦτ´ ἐστὶν τὰ προσχήματα· ἐπεὶ
[343]	καὶ Μηδὲν ἄγαν. τοῦ δὴ	ἕνεκα	ταῦτα λέγω; ὅτι οὗτος ὁ
[310]	ἔστι δὲ τί, καὶ τοῦ	ἕνεκα	τηνικάδε ἀφίκου; Πρωταγόρας, ἔφη, ἥκει,
[348]	ἂν ἐντύχῃ. ὥσπερ καὶ ἐγὼ	ἕνεκα	τούτου σοὶ ἡδέως διαλέγομαι μᾶλλον
[343]	οὖν τὸ ῥῆμα καὶ τούτου	ἕνεκα	τούτῳ ἐπιβουλεύων κολοῦσαι αὐτὸ ἅπαν
[361]	περὶ σοῦ πρὸς πολλοὺς δὴ	εἴρηκα	ὅτι ὧν ἐντυγχάνω πολὺ μάλιστα
[328]	ἐγὼ καὶ μῦθον καὶ λόγον	εἴρηκα,	ὡς διδακτὸν ἀρετὴ καὶ Ἀθηναῖοι
[325]	καὶ παῖδα καὶ ἄνδρα καὶ	γυναῖκα,	ἕωσπερ ἂν κολαζόμενος βελτίων γένηται,
[315]	καὶ οὐκ ἂν θαυμάζοιμι εἰ	παιδικὰ	Παυσανίου τυγχάνει ὤν. τοῦτό τ´
[315]	φύσεώς τε καὶ τῶν μετεώρων	ἀστρονομικὰ	ἄττα διερωτᾶν τὸν Ἱππίαν, ὁ
[357]	ἡμᾶς. ἤρεσθε δέ, εἰ μέμνησθε,	ἡνίκα	ἡμεῖς ἀλλήλοις ὡμολογοῦμεν ἐπιστήμης μηδὲν
[324]	χαλκέως καὶ σκυτοτόμου συμβουλεύοντος τὰ	πολιτικά,	καὶ ὅτι διδακτὸν καὶ παρασκευαστὸν
[359]	δειλοὶ ἔρχονται καὶ οἱ ἀνδρεῖοι.	αὐτίκα	εἰς τὸν πόλεμον οἱ μὲν
[318]	οὕτως, ἀλλ´ ὥσπερ ἂν εἰ	αὐτίκα	μάλα μεταβαλὼν τὴν ἐπιθυμίαν Ἱπποκράτης
[348]	μοῦνος δ´ εἴπερ τε νοήσῃ,	αὐτίκα	περιιὼν ζητεῖ ὅτῳ ἐπιδείξηται καὶ
[346]	ἂν εἰ ἔλεγε πάντα τοι	λευκά,	οἷς μέλανα μὴ μέμεικται— γελοῖον
[356]	πράττειν, ἐν τῷ τὰ μὲν	μεγάλα	μήκη καὶ πράττειν καὶ λαμβάνειν,
[360]	οὐ καλά; Ὡμολόγει. Εἰ δὲ	καλά,	καὶ ἀγαθά; Ναί. Οὐκοῦν καὶ
[340]	νυνδὴ εἶπες πολλά τε καὶ	καλά.	καὶ νῦν σκόπει εἴ σοι
[323]	τύχῃ τοῖς ἀνθρώποις γίγνεται, τὰ	καλὰ	καὶ τἀναντία τούτοις· ὅσα δὲ
[346]	ἂν ἐκείνους μεμφόμενος— πάντα τοι	καλά,	τοῖσί τ´ αἰσχρὰ μὴ μέμεικται.
[360]	δὲ μὴ αἰσχρά, ἆρ´ οὐ	καλά;	Ὡμολόγει. Εἰ δὲ καλά, καὶ
[310]	μου, καὶ εἶπεν· Ἑσπέρας δῆτα,	μάλα	γε ὀψὲ ἀφικόμενος ἐξ Οἰνόης.
[318]	ἀλλ´ ὥσπερ ἂν εἰ αὐτίκα	μάλα	μεταβαλὼν τὴν ἐπιθυμίαν Ἱπποκράτης ὅδε
[315]	κῳδίοις τισὶν καὶ στρώμασιν καὶ	μάλα	πολλοῖς, ὡς ἐφαίνετο· παρεκάθηντο δὲ
[336]	Ἱππία, Καλλίας μὲν δοκεῖ μοι	μάλα	πρὸς (Πρωταγόρου εἶναι, Ἀλκιβιάδης δὲ
[309]	Πόθεν, ὦ Σώκρατες, φαίνῃ; ἢ	δῆλα	δὴ ὅτι ἀπὸ κυνηγεσίου τοῦ
[330]	οὔτε ἡ δύναμις αὐτοῦ; ἢ	δῆλα	δὴ ὅτι οὕτως ἔχει, εἴπερ
[331]	δίκαιον καὶ τὸ ὅσιον πρὸς	ἄλληλα	ἔχει, ὥστε ὅμοιόν τι σμικρὸν
[330]	μόρια εἶναι οὕτως ἔχοντα πρὸς	ἄλληλα,	ὡς οὐκ εἶναι τὸ ἕτερον
[346]	φιλόμωμος— τῶν γὰρ ἠλιθίων ἀπείρων	γενέθλα,	ὥστ´ εἴ τις χαίρει ψέγων,
[352]	οὐκ ἐθέλειν πράττειν, ἐξὸν αὐτοῖς,	ἀλλὰ	ἄλλα πράττειν· καὶ ὅσους δὴ
[347]	αὐλητρίδας οὔτε ὀρχηστρίδας οὔτε ψαλτρίας,	ἀλλὰ	αὐτοὺς αὑτοῖς ἱκανοὺς ὄντας συνεῖναι
[310]	ἦ ὅτε τὸ πρότερον ἐπεδήμησε.	ἀλλὰ	γάρ, ὦ Σώκρατες, πάντες τὸν
[344]	ἀληθῆ λέγεις· οὐ γὰρ εἶναι	ἀλλὰ	γενέσθαι μέν ἐστιν ἄνδρα ἀγαθὸν
[343]	ἔμμεναι, ἀμφισβητοῦντα εἰπεῖν ὅτι Οὔκ,	ἀλλὰ	γενέσθαι μὲν χαλεπὸν ἄνδρα ἀγαθόν
[341]	δεινῆς εἰρήνης" οὐδὲ δεινῆς ὑγιείας,	ἀλλὰ	δεινῆς νόσου" καὶ δεινοῦ πολέμου"
[311]	ἐκεῖσε ἴωμεν— πρῲ γάρ ἐστιν—	ἀλλὰ	δεῦρο ἐξαναστῶμεν εἰς τὴν αὐλήν,
[338]	ποιήσει, ὥστε ἐκ (περιττοῦ ᾑρήσεται.	ἀλλὰ	δὴ βελτίονα ἡμῶν αἱρήσεσθε. τῇ
[341]	ὃ ἂν μὴ ῥᾴδιον ᾖ	ἀλλὰ	διὰ πολλῶν πραγμάτων γίγνηται. Ἀλλὰ
[353]	τῆς παραχρῆμα ἐργασίαν κακά ἐστιν,	(ἀλλὰ	διὰ τὰ ὕστερον γιγνόμενα, νόσους
[316]	δοκεῖ ἁνὴρ ~(εἶναι καὶ θεῖος—	ἀλλὰ	διὰ τὴν βαρύτητα τῆς φωνῆς
[314]	ἵν´ οὖν μὴ ἀτελὴς γένοιτο,	ἀλλὰ	διαπερανάμενοι οὕτως ἐσίοιμεν, στάντες ἐν
[323]	εἶναι οὐδ´ ἀπὸ τοῦ αὐτομάτου,	ἀλλὰ	διδακτόν τε καὶ ἐξ ἐπιμελείας
[325]	τεκτονικὴ οὐδὲ χαλκεία οὐδὲ κεραμεία	~(ἀλλὰ	δικαιοσύνη καὶ σωφροσύνη καὶ τὸ
[342]	οὓς Πρωταγόρας ἔλεγε τοὺς σοφιστάς,	ἀλλὰ	δοκῶσιν τῷ μάχεσθαι καὶ ἀνδρείᾳ
[318]	τοῦτο μὲν οὐδὲν θαυμαστὸν λέγεις,	ἀλλὰ	εἰκός, ἐπεὶ κἂν σύ, καίπερ
[349]	οὐκ ὀνόματα ἐπὶ ἑνὶ εἶναι,	ἀλλὰ	(ἕκαστον ἰδίῳ πράγματι τῶν ὀνομάτων
[314]	Καλλίαν ἥκομεν οὔτε σοφισταί ἐσμεν.	ἀλλὰ	θάρρει· (Πρωταγόραν γάρ τοι δεόμενοι
[344]	Πιττακέ, ἀδύνατον καὶ οὐκ ἀνθρώπειον,	ἀλλὰ	θεὸς ἂν μόνος τοῦτο ἔχοι
[319]	κοινὸν τῆς πόλεως οὕτως ἔχει,	ἀλλὰ	ἰδίᾳ ἡμῖν οἱ σοφώτατοι καὶ
[342]	ἄνδρες ἐπὶ παιδεύσει μέγα φρονοῦντες,	ἀλλὰ	καὶ γυναῖκες. γνοῖτε δ´ ἂν
[341]	ἀλλὰ διὰ πολλῶν πραγμάτων γίγνηται.	Ἀλλὰ	καὶ ἐγὼ οἶμαι, ἔφην, ὦ
[357]	κακά— καὶ οὐ μόνον ἐπιστήμης,	ἀλλὰ	καὶ ἧς τὸ πρόσθεν ἔτι
[314]	οὐ μόνος Πρωταγόρας αὐτόθι ἐστίν,	(ἀλλὰ	καὶ Ἱππίας ὁ Ἠλεῖος— οἶμαι
[351]	ἀπόκρισιν ἐμοὶ ἀσφαλέστερον εἶναι ἀποκρίνασθαι,	ἀλλὰ	καὶ πρὸς πάντα τὸν ἄλλον
[333]	ἐγώ, ὦ Πρωταγόρα, μὴ ἀποκάμωμεν	ἀλλὰ	καὶ τὰ λοιπὰ διασκεψώμεθα. ἆρά
[360]	τε καὶ ἄμεινον καὶ ἥδιον;	Ἀλλὰ	καὶ τοῦτο ἐὰν ὁμολογῶμεν, ἔφη,
[362]	οἷπερ ἔφην ἰέναι πάλαι ὥρα,	ἀλλὰ	Καλλίᾳ τῷ καλῷ χαριζόμενος παρέμεινα.
[328]	ἀρετῆς καὶ τῶν ἄλλων πάντων·	ἀλλὰ	κἂν εἰ ὀλίγον ἔστιν τις
[319]	γενναίων, οὐδέν τι μᾶλλον ἀποδέχονται,	ἀλλὰ	καταγελῶσι καὶ θορυβοῦσιν, ἕως ἂν
[317]	οὖν ἀποδιδράσκοντα μὴ δύνασθαι ἀποδρᾶναι,	ἀλλὰ	καταφανῆ εἶναι, πολλὴ μωρία καὶ
[357]	πέμπετε, ὡς οὐ διδακτοῦ ὄντος,	ἀλλὰ	κηδόμενοι τοῦ ἀργυρίου καὶ οὐ
[336]	συμφιλονικεῖν οὔτε Σωκράτει οὔτε Πρωταγόρᾳ,	ἀλλὰ	κοινῇ ἀμφοτέρων δεῖσθαι μὴ μεταξὺ
[324]	Σώκρατες, οὐκέτι μῦθόν σοι ἐρῶ	ἀλλὰ	λόγον. ὧδε γὰρ ἐννόησον· πότερον
[350]	οὕτω θαρραλέοι ὄντες οὐκ ἀνδρεῖοι	ἀλλὰ	μαινόμενοι φαίνονται; καὶ ἐκεῖ αὖ
[344]	γὰρ χαριέντως καὶ μεμελημένως ἔχει—	ἀλλὰ	μακρὸν ἂν εἴη αὐτὸ οὕτω
[359]	δειλοί τε καὶ οἱ ἀνδρεῖοι.	Ἀλλὰ	μέντοι, ἔφη, ὦ Σώκρατες, πᾶν
[331]	τις τὸ εἴ" ἀφέλοι αὐτοῦ.	Ἀλλὰ	μέντοι, ἦ δ´ ὅς, προσέοικέν
[338]	πέλαγος τῶν λόγων ἀποκρύψαντα γῆν,	ἀλλὰ	μέσον τι ἀμφοτέρους τεμεῖν. ὣς
[318]	τυγχάνοις ἐπιστάμενος, βελτίων ἂν γένοιο.	ἀλλὰ	μὴ οὕτως, ἀλλ´ ὥσπερ ἂν
[359]	ἑαυτοῦ ηὑρέθη ἀμαθία οὖσα. Ὡμολόγει.	Ἀλλὰ	μὴν ἐπὶ ἅ γε θαρροῦσι
[332]	ὡς σύ μοι δοκεῖς οἴεσθαι.	Ἀλλὰ	μήν, ἔφην ἐγώ, ἐπειδὴ δυσχερῶς
[360]	ἀμαθία δειλία ἂν εἴη; Ἐπένευσε.	Ἀλλὰ	μήν, ἦν δ´ ἐγώ, ἐναντίον
[351]	ἅπαντα καὶ τὰ ἀνιαρὰ κακά·	ἀλλά	μοι δοκεῖ οὐ μόνον πρὸς
[346]	τούτου γ´ ἕνεκα οὐδένα ἐπαινέσομαι,	ἀλλά	μοι ἐξαρκεῖ ἂν ᾖ μέσος
[310]	σοφός, ἐμὲ δὲ οὐ ποιεῖ.	Ἀλλὰ	ναὶ μὰ Δία, ἔφην ἐγώ,
[327]	τῶν φαύλων; οἶμαι μὲν οὔ,	ἀλλὰ	ὅτου ἔτυχεν ὁ ὑὸς εὐφυέστατος
[341]	καὶ Πρόδικόν γε τόνδε εἰδέναι,	ἀλλὰ	παίζειν καὶ σοῦ δοκεῖν ἀποπειρᾶσθαι
[338]	τούτου ἕνεκα ἕνα ἐπιστάτην γενέσθαι,	ἀλλὰ	πάντες κοινῇ ἐπιστατήσετε. Ἐδόκει πᾶσιν
[345]	ἑκών, τούτων φησὶν ἐπαινέτης εἶναι,	ἀλλὰ	περὶ ἑαυτοῦ λέγει τοῦτο τὸ
[352]	τε καὶ σοὶ οὐ πείθονται,	ἀλλὰ	πολλούς φασι γιγνώσκοντας τὰ βέλτιστα
[356]	εἰ γάρ τις λέγοι ὅτι	Ἀλλὰ	πολὺ διαφέρει, ὦ Σώκρατες, τὸ
[326]	ἀρετή; ἀλλ´ οὐ χρὴ θαυμάζειν,	ἀλλὰ	πολὺ μᾶλλον εἰ μὴ διδακτόν.
[320]	ὦ Σώκρατες, ἔφη, οὐ φθονήσω·	ἀλλὰ	πότερον ὑμῖν, ὡς πρεσβύτερος νεωτέροις,
[360]	οὕτως. Ὀρθῶς γε, ἔφην ἐγώ.	~(ἀλλὰ	ποτέρους φῂς εἰς τὸν πόλεμον
[329]	τοῦτ´ ἐστὶν ὃ ἔτι ἐπιποθῶ.	Ἀλλὰ	ῥᾴδιον τοῦτό γ´, ἔφη, ὦ
[335]	ἐβουλόμην ἂν οἷός τ´ εἶναι.	ἀλλὰ	σὲ ἐχρῆν ἡμῖν συγχωρεῖν τὸν
[359]	λέγεις· ἀλλ´ οὐ τοῦτο (ἐρωτῶ,	ἀλλὰ	σὺ ἐπὶ τί φῂς ἴτας
[323]	(ἐάν τις ταῦτα μὴ ἔχῃ,	ἀλλὰ	τἀναντία τούτων κακά, ἐπὶ τούτοις
[348]	πράγματος διαλεγόμενοι ὃ ἀδυνατοῦσι ἐξελέγξαι·	~ἀλλὰ	τὰς μὲν τοιαύτας συνουσίας (ἐῶσιν
[331]	εἶναι καὶ τὴν ὁσιότητα δίκαιον,	ἀλλά	τί μοι δοκεῖ ἐν αὐτῷ
[341]	ὅτι ἐστὶν κακὸν ἐσθλὸν ἔμμεναι.	Ἀλλὰ	τί οἴει, ἔφη, λέγειν, ὦ
[310]	καί φασιν σοφώτατον εἶναι λέγειν·	ἀλλὰ	τί οὐ βαδίζομεν παρ´ αὐτόν,
[353]	τοῦτο τὸ πάθημα ἡδονῆς ἡττᾶσθαι,	ἀλλὰ	τί ποτ´ ἐστίν, καὶ τί
[357]	τοῦτο τὸ πάθημα ἡδονῆς ἡττᾶσθαι,	ἀλλὰ	τί ποτ´ ἐστὶν καὶ τί
[331]	δοκεῖ ἐν αὐτῷ διάφορον εἶναι.	ἀλλὰ	τί τοῦτο διαφέρει; ἔφη· εἰ
[340]	γενέσθαι ἐσθλόν, ὥσπερ ὁ Σιμωνίδης,	ἀλλὰ	τὸ ἔμμεναι· ἔστιν δὲ οὐ
[351]	εἶναι δύναμίν τε καὶ ἰσχύν,	ἀλλὰ	τὸ μὲν καὶ ἀπὸ ἐπιστήμης
[358]	οὐδέν, ἔφην ἐγώ, Πρόδικε, διαφέρει·	ἀλλὰ	τόδε. εἰ ἀληθῆ τὰ ἔμπροσθέν
[335]	εἶναι παρεῖναι ἐν ταῖς συνουσίαις,	Ἀλλά	τοι, ἔφην, ὦ Πρωταγόρα, οὐδ´
[344]	τὸν κείμενόν τις ἂν καταβάλοι,	ἀλλὰ	τὸν μὲν ἑστῶτά ποτε καταβάλοι
[344]	ἂν εἴη αὐτὸ οὕτω διελθεῖν·	ἀλλὰ	τὸν τύπον αὐτοῦ τὸν ὅλον
[324]	τό γε πραχθὲν ἀγένητον θείη—	ἀλλὰ	τοῦ μέλλοντος χάριν, ἵνα μὴ
[357]	ὡμολογοῦμεν ἐπιστήμης μηδὲν εἶναι κρεῖττον,	ἀλλὰ	τοῦτο ἀεὶ κρατεῖν, ὅπου ἂν
[359]	εἶναι, ἢ ἐπὶ τὰ μή;	Ἀλλὰ	τοῦτό γ´, ἔφη, ἐν οἷς
[337]	μὴ ἴσον δὲ νεῖμαι ἑκατέρῳ,	ἀλλὰ	τῷ μὲν σοφωτέρῳ πλέον, τῷ
[335]	σοῦ τε καὶ Πρωταγόρου διαλεγομένων.	ἀλλὰ	χάρισαι ἡμῖν πᾶσιν. Καὶ ἐγὼ
[353]	Οὐκ ὀρθῶς λέγετε, ὦ ἄνθρωποι,	ἀλλὰ	ψεύδεσθε, ἔροιντ´ ἂν ἡμᾶς· Ὦ
[330]	τὴν δύναμιν οὔτε κατὰ τὰ	ἄλλα·	ἆρ´ οὖν οὕτω καὶ τὰ
[325]	ὄντος καὶ θεραπευτοῦ τὰ μὲν	ἄλλα	ἄρα τοὺς ὑεῖς διδάσκονται, ἐφ´
[358]	οὐδεὶς οὔτε εἰδὼς οὔτε οἰόμενος	ἄλλα	βελτίω εἶναι ἢ (ἃ ποιεῖ,
[350]	μή; Οἱ πελταστικοί. καὶ τὰ	ἄλλα	γε πάντα, εἰ τοῦτο ζητεῖς,
[325]	ἀγαθοὶ ἄνδρες εἰ τὰ μὲν	ἄλλα	διδάσκονται τοὺς ὑεῖς, τοῦτο δὲ
[321]	νομήν, καὶ ὁρᾷ τὰ μὲν	ἄλλα	ζῷα ἐμμελῶς πάντων ἔχοντα, τὸν
[334]	καὶ ποτὰ καὶ φάρμακα καὶ	ἄλλα	μυρία, τὰ δέ γε ὠφέλιμα·
[330]	ἂν ἔγωγε ὅτι Τὰ μὲν	ἄλλα	ὀρθῶς ἤκουσας, ὅτι δὲ καὶ
[348]	οὖν ἐμοῦ ταῦτα καὶ τοιαῦτα	ἄλλα	οὐδὲν ἀπεσάφει ὁ Πρωταγόρας ὁπότερα
[352]	οἶμαι, ἔφη, ὦ Σώκρατες, καὶ	ἄλλα	οὐκ ὀρθῶς λέγουσιν οἱ ἄνθρωποι.
[352]	ἐθέλειν πράττειν, ἐξὸν αὐτοῖς, ἀλλὰ	ἄλλα	πράττειν· καὶ ὅσους δὴ ἐγὼ
[353]	τε ποιεῖ καὶ πενίας καὶ	ἄλλα	τοιαῦτα πολλὰ παρασκευάζει; ἢ κἂν
[324]	ἄνδρες οἱ ἀγαθοὶ τὰ μὲν	ἄλλα	τοὺς αὑτῶν ὑεῖς διδάσκουσιν ἃ
[331]	τὸ σκληρὸν τῷ μαλακῷ, καὶ	τἆλλα	ἃ δοκεῖ ἐναντιώτατα εἶναι ἀλλήλοις·
[353]	ὕστερον γιγνόμενα, νόσους τε καὶ	τἆλλα.	Ἐγὼ μὲν οἶμαι, ἔφη ὁ
[353]	τὸ ἐξευρεῖν περὶ ἀνδρείας, πρὸς	τἆλλα	μόρια τὰ τῆς ἀρετῆς πῶς
[361]	τῶν λόγων. καὶ γὰρ οὔτε	(τἆλλα	οἶμαι κακὸς εἶναι ἄνθρωπος, φθονερός
[312]	ἀπεργασίαν τὴν τῶν εἰκόνων, καὶ	τἆλλα	οὕτως. εἰ δέ τις ἐκεῖνο
[321]	τῷδε (αὐτῷ αὐτὰ ἔσῳζεν· καὶ	τἆλλα	οὕτως ἐπανισῶν ἔνεμεν. ταῦτα δὲ
[319]	περὶ ναυπηγίας, τοὺς ναυπηγούς, καὶ	τἆλλα	πάντα οὕτως, (ὅσα ἡγοῦνται μαθητά
[313]	χρηστὸν αὐτὸ γενέσθαι ἢ πονηρόν,	πολλὰ	ἂν περιεσκέψω εἴτ´ ἐπιτρεπτέον εἴτε
[352]	κρατουμένους ταῦτα ποιεῖν τοὺς ποιοῦντας.	Πολλὰ	γὰρ οἶμαι, ἔφη, ὦ Σώκρατες,
[317]	(τὸ ὁμολογεῖν σοφιστὴς εἶναι. καίτοι	πολλά	γε ἔτη ἤδη εἰμὶ ἐν
[320]	σε πολλῶν μὲν ἔμπειρον γεγονέναι,	πολλὰ	δὲ μεμαθηκέναι, τὰ δὲ αὐτὸν
[342]	τῷ φαυλοτάτῳ συγγενέσθαι, τὰ μὲν	πολλὰ	ἐν τοῖς λόγοις εὑρήσει (αὐτὸν
[310]	συγγεγονὼς ἥκεις; ~(ΣΩ. Πάνυ γε,	πολλὰ	καὶ εἰπὼν καὶ ἀκούσας. (ΕΤ.
[344]	τούτῳ μαρτυρεῖ, ὅτι οὕτως εἴρηται.	πολλὰ	μὲν γὰρ ἔστι καὶ περὶ
[317]	καὶ γὰρ καὶ τὰ σύμπαντα	πολλά	μοί ἐστιν— οὐδενὸς ὅτου οὐ
[334]	καλεῖς; Οὐδαμῶς, ἔφη· ἀλλ´ ἔγωγε	πολλὰ	οἶδ´ ἃ ἀνθρώποις μὲν ἀνωφελῆ
[337]	νόμος, τύραννος ὢν τῶν ἀνθρώπων,	πολλὰ	παρὰ τὴν φύσιν βιάζεται— ἡμᾶς
[353]	καὶ πενίας καὶ ἄλλα τοιαῦτα	πολλὰ	παρασκευάζει; ἢ κἂν εἴ τι
[354]	ἄνθρωποι, Τίνος οὖν δήποτε ἕνεκα	πολλὰ	περὶ τούτου λέγεις καὶ πολλαχῇ;
[311]	εἶτα ἴωμεν. καὶ γὰρ τὰ	πολλὰ	Πρωταγόρας ἔνδον διατρίβει, ὥστε, θάρρει,
[332]	μόνον ἐστὶν ἐναντίον καὶ οὐ	πολλά;	Συνωμολόγει. (Ἴθι δή, ἦν δ´
[328]	ῥᾳδίως ἐπεκδιδάξει, ἐπειδὴ καὶ τὰ	πολλὰ	ταῦτα ἐξεδίδαξεν. καὶ γὰρ εἰ
[340]	ὄν, καὶ ἃ νυνδὴ εἶπες	πολλά	τε καὶ καλά. καὶ νῦν
[309]	τῇ νῦν ἡμέρᾳ· καὶ γὰρ	πολλὰ	ὑπὲρ ἐμοῦ εἶπε βοηθῶν ἐμοί,
[356]	Καὶ τὰ παχέα καὶ τὰ	πολλὰ	ὡσαύτως; καὶ αἱ φωναὶ αἱ
[333]	ὠφέλιμα τοῖς ἀνθρώποις; (Καὶ ναὶ	μὰ	Δί´, ἔφη, κἂν μὴ τοῖς
[312]	σοφιστὴς καὶ τὸν μαθητὴν ποιεῖ;	Μὰ	Δί´, ἔφη, οὐκέτι ἔχω σοι
[310]	δὲ οὐ ποιεῖ. Ἀλλὰ ναὶ	μὰ	Δία, ἔφην ἐγώ, ἂν αὐτῷ
[314]	τινες· οὐ σχολὴ αὐτῷ· καὶ	ἅμα	ἀμφοῖν τοῖν χεροῖν τὴν θύραν
[310]	ἅμα μὲν καὶ νεώτερός εἰμι,	ἅμα	δὲ οὐδὲ ἑώρακα Πρωταγόραν πώποτε
[352]	σὺ λέγεις, ὦ Σώκρατες, καὶ	ἅμα,	(εἴπερ τῳ ἄλλῳ, αἰσχρόν ἐστι
[318]	γεωμετρίαν καὶ μουσικὴν διδάσκοντες— καὶ	ἅμα	εἰς τὸν Ἱππίαν ἀπέβλεψεν— παρὰ
[310]	θεούς, ἔφη, ἑσπέρας γε. (Καὶ	ἅμα	ἐπιψηλαφήσας τοῦ σκίμποδος ἐκαθέζετο παρὰ
[355]	ἐὰν μὴ πολλοῖς ὀνόμασι χρώμεθα	ἅμα,	ἡδεῖ τε καὶ ἀνιαρῷ καὶ
[310]	ἐμοῦ διαλεχθῇς αὐτῷ. ἐγὼ γὰρ	ἅμα	μὲν καὶ νεώτερός εἰμι, ἅμα
[339]	ἐκείνοις ὁμολογεῖσθαι; Φαίνεται ἔμοιγε (καὶ	ἅμα	μέντοι ἐφοβούμην μὴ τὶ λέγοι)
[338]	ἐρωτάτω, ἐγὼ δὲ ἀποκρινοῦμαι, καὶ	ἅμα	πειράσομαι αὐτῷ δεῖξαι ὡς ἐγώ
[335]	οὐκ ἀηδῶς σου ἤκουον. Καὶ	ἅμα	ταῦτ´ εἰπὼν ἀνιστάμην ὡς ἀπιών·
[309]	τὸν νοῦν, ἐπελανθανόμην τε αὐτοῦ	θαμά.	(ΕΤ. Καὶ τί ἂν γεγονὸς
[314]	γὰρ ἔτι νέοι ὥστε τοσοῦτον	πρᾶγμα	διελέσθαι. νῦν μέντοι, ὥσπερ ὡρμήσαμεν,
[355]	(καὶ ἐρεῖ· Ἦ γελοῖον λέγετε	πρᾶγμα,	εἰ πράττει τις κακά, γιγνώσκων
[330]	πρᾶγμά τί ἐστιν ἢ οὐδὲν	πρᾶγμα;	ἐμοὶ μὲν γὰρ δοκεῖ· τί
[349]	ὑπόκειταί τις ἴδιος οὐσία καὶ	πρᾶγμα	ἔχον ἑαυτοῦ δύναμιν ἕκαστον, οὐκ
[330]	εἴπετον δή μοι, τοῦτο τὸ	πρᾶγμα	ὃ ὠνομάσατε ἄρτι, ἡ δικαιοσύνη,
[309]	εἴη περὶ σὲ κἀκεῖνον τοσοῦτον	πρᾶγμα;	οὐ γὰρ δήπου τινὶ καλλίονι
[331]	ἐστὶν ὁσιότης οἷον δίκαιον εἶναι	πρᾶγμα,	οὐδὲ δικαιοσύνη οἷον ὅσιον ἀλλ´
[330]	ὅς. Οὐκοῦν φατε καὶ τοῦτο	πρᾶγμά	τι εἶναι; φαῖμεν ἄν· ἢ
[330]	μὲν τὸ τοιόνδε· (ἡ δικαιοσύνη	πρᾶγμά	τί ἐστιν ἢ οὐδὲν πρᾶγμα;
[330]	Πότερον δὲ τοῦτο αὐτὸ τὸ	πρᾶγμά	φατε τοιοῦτον πεφυκέναι οἷον ἀνόσιον
[326]	καὶ κατὰ τούτους ζῆν κατὰ	παράδειγμα,	(ἵνα μὴ αὐτοὶ ἐφ´ αὑτῶν
[333]	ἑώρων αὐτὸν οὕτως ἔχοντα, εὐλαβούμενος	ἠρέμα	ἠρόμην. ~Πότερον, ἦν δ´ ἐγώ,
[350]	οὐ θαρραλέοι εἰσίν, τὸ ἐμὸν	ὁμολόγημα	οὐδαμοῦ ἐπέδειξας ὡς οὐκ ὀρθῶς
[314]	ἀνάγκη καταθέντα τὴν τιμὴν τὸ	μάθημα	ἐν αὐτῇ τῇ ψυχῇ λαβόντα
[318]	περὶ οὗ ἥκει. τὸ δὲ	μάθημά	ἐστιν εὐβουλία περὶ τῶν οἰκείων,
[353]	εἰ μὴ ἔστιν τοῦτο τὸ	πάθημα	ἡδονῆς ἡττᾶσθαι, ἀλλὰ τί ποτ´
[357]	εἰ μὴ ἔστι τοῦτο τὸ	πάθημα	ἡδονῆς ἡττᾶσθαι, ἀλλὰ τί ποτ´
[321]	τὸ τῆς Ἀθηνᾶς καὶ Ἡφαίστου	οἴκημα	τὸ κοινόν, ἐν ᾧ (ἐφιλοτεχνείτην,
[319]	Ἦ καλόν, ἦν δ´ ἐγώ,	τέχνημα	ἄρα κέκτησαι, εἴπερ κέκτησαι· οὐ
[348]	ἅπαν ἔργον καὶ λόγον καὶ	διανόημα·	μοῦνος δ´ εἴπερ τε νοήσῃ,
[342]	ἂν τύχῃ τῶν λεγομένων, ἐνέβαλεν	ῥῆμα	ἄξιον λόγου βραχὺ καὶ συνεστραμμένον
[343]	Πιττακοῦ ἰδίᾳ περιεφέρετο τοῦτο τὸ	ῥῆμα	ἐγκωμιαζόμενον ὑπὸ τῶν σοφῶν, τὸ
[343]	ἀνθρώποις. εἰς τοῦτο οὖν τὸ	ῥῆμα	καὶ τούτου ἕνεκα τούτῳ ἐπιβουλεύων
[341]	ἐστιν εὐθὺς τὸ μετὰ τοῦτο	ῥῆμα·	λέγει γὰρ ὅτι— θεὸς ἂν
[343]	ὑπολάβῃ πρὸς τὸ τοῦ Πιττακοῦ	ῥῆμα	ὥσπερ ἐρίζοντα λέγειν τὸν Σιμωνίδην·
[343]	ὅτι εἰ καθέλοι τοῦτο τὸ	ῥῆμα	ὥσπερ εὐδοκιμοῦντα ἀθλητὴν καὶ περιγένοιτο
[353]	τὴν αὐτῆς τῆς ἡδονῆς τῆς	παραχρῆμα	ἐργασίαν κακά ἐστιν, (ἀλλὰ διὰ
[355]	πράττειν οὐκ ἐθέλει διὰ τὰς	παραχρῆμα	ἡδονάς, ὑπὸ τούτων ἡττώμενος. ὡς
[356]	πολὺ διαφέρει, ὦ Σώκρατες, τὸ	παραχρῆμα	ἡδὺ τοῦ εἰς τὸν ὕστερον
[354]	αὐτὰ καλεῖτε, ὅτι ἐν τῷ	παραχρῆμα	ὀδύνας τὰς ἐσχάτας παρέχει καὶ
[353]	τὴν ἡδονὴν ταύτην ἐν τῷ	παραχρῆμα	παρέχει καὶ ἡδύ ἐστιν ἕκαστον
[340]	γελοῖος ἰατρός· ἰώμενος μεῖζον τὸ	νόσημα	ποιῶ. Ἀλλ´ οὕτως ἔχει, ἔφη.
[340]	σοι, ἔφη, ὦ Σώκρατες, μεῖζον	ἁμάρτημα	ἔχει ἢ ὃ ἐπανορθοῖς. Καὶ
[336]	ἂν ἐπιλάθωνται περὶ ὅτου τὸ	ἐρώτημα	ἦν οἱ πολλοὶ τῶν ἀκουόντων·
[339]	δὴ καὶ νῦν ἔσται τὸ	ἐρώτημα	περὶ τοῦ αὐτοῦ μὲν περὶ
[349]	ἦν δέ, (ὡς ἐγᾦμαι, τὸ	ἐρώτημα	τόδε· σοφία καὶ σωφροσύνη καὶ
[316]	δὲ Ἀγαθοκλῆς τε ὁ ὑμέτερος	πρόσχημα	ἐποιήσατο, μέγας ὢν σοφιστής, καὶ
[316]	ἀνδρῶν, φοβουμένους τὸ ἐπαχθὲς αὐτῆς,	πρόσχημα	ποιεῖσθαι καὶ προκαλύπτεσθαι, τοὺς μὲν
[334]	ὦ (Πρωταγόρα, ἃ μηδενὶ ἀνθρώπων	ὠφέλιμά	ἐστιν, ἢ ἃ μηδὲ τὸ
[333]	ἔφη, κἂν μὴ τοῖς ἀνθρώποις	ὠφέλιμα	ᾖ, ἔγωγε καλῶ ἀγαθά. Καί
[334]	ἢ ἃ μηδὲ τὸ παράπαν	ὠφέλιμα;	καὶ τὰ τοιαῦτα σὺ ἀγαθὰ
[334]	ἄλλα μυρία, τὰ δέ γε	ὠφέλιμα·	τὰ δὲ ἀνθρώποις μὲν οὐδέτερα,
[333]	ταῦτ´ ἐστὶν ἀγαθὰ ἅ ἐστιν	ὠφέλιμα	τοῖς ἀνθρώποις; (Καὶ ναὶ μὰ
[327]	καὶ τὰ δίκαια καὶ τὰ	νόμιμα—	εἰ οὖν οὕτω καὶ ἐν
[319]	ἐστιν, ἔφη, ὦ Σώκρατες, τὸ	ἐπάγγελμα	ὃ ἐπαγγέλλομαι. Ἦ καλόν, ἦν
[351]	πρὸς λόγον δοκῇ εἶναι τὸ	σκέμμα	καὶ τὸ αὐτὸ φαίνηται ἡδύ
[311]	τί ἂν αὐτῷ (ἀποκριναίμεθα; τί	ὄνομα	ἄλλο γε λεγόμενον περὶ Πρωταγόρου
[315]	ἰδέαν πάνυ καλός. ἔδοξα ἀκοῦσαι	ὄνομα	αὐτῷ εἶναι Ἀγάθωνα, καὶ οὐκ
[335]	ἐφαινόμην οὐδ´ ἂν ἐγένετο Πρωταγόρου	ὄνομα	ἐν τοῖς Ἕλλησιν. Καὶ ἐγώ—
[355]	οὐκέτι ἔξεστιν εἰπεῖν— ἄλλο γὰρ	ὄνομα	μετείληφεν ἀντὶ τῆς ἡδονῆς τὸ
[326]	ἐκτὸς βαίνῃ τούτων, κολάζει· καὶ	ὄνομα	τῇ κολάσει ταύτῃ καὶ παρ´
[312]	μέν, ἦ δ´ ὅς, ὥσπερ	τοὔνομα	λέγει, τοῦτον εἶναι τὸν τῶν
[329]	προσώπου τὰ μόοια μόριά ἐστιν,	στόμα	τε καὶ ῥὶς καὶ ὀφθαλμοὶ
[339]	ψόγου τετυγμένον. τοῦτο ἐπίστασαι τὸ	ᾆσμα,	ἢ πᾶν σοι διεξέλθω; Καὶ
[347]	Σιμωνίδης διανοούμενος πεποιηκέναι τοῦτο τὸ	ᾆσμα.	Καὶ ὁ Ἱππίας, Εὖ μέν
[343]	ἐπιβουλεύων κολοῦσαι αὐτὸ ἅπαν τὸ	ᾆσμα	πεποίηκεν, ὥς μοι φαίνεται. Ἐπισκεψώμεθα
[356]	μὲν ἂν ἐποίησε τοῦτο τὸ	φάντασμα,	δηλώσασα (δὲ τὸ ἀληθὲς ἡσυχίαν
[340]	με· ὁ δὲ Πρωταγόρας, Τὸ	ἐπανόρθωμά	σοι, ἔφη, ὦ Σώκρατες, μεῖζον
[340]	καὶ δεῖται τὸ ὑπὲρ Σιμωνίδου	ἐπανόρθωμα	τῆς σῆς μουσικῆς, ᾗ τό
[313]	χρηστὸν ἢ πονηρὸν περὶ τὸ	σῶμα,	ἐπαινοῦσιν δὲ πάντα πωλοῦντες, οὔτε
[313]	ψυχήν; ἢ εἰ μὲν τὸ	σῶμα	ἐπιτρέπειν σε ἔδει τῳ διακινδυνεύοντα
[314]	πρὶν δέξασθαι αὐτὰ εἰς τὸ	σῶμα	πιόντα ἢ φαγόντα, καταθέμενον οἴκαδε
[346]	ἔλεγε πάντα τοι λευκά, οἷς	μέλανα	μὴ μέμεικται— γελοῖον γὰρ ἂν
[356]	δύναμις; ἢ αὕτη μὲν ἡμᾶς	ἐπλάνα	καὶ ἐποίει ἄνω τε καὶ
[338]	(καὶ οὐδὲν δεῖ τούτου ἕνεκα	ἕνα	ἐπιστάτην γενέσθαι, ἀλλὰ πάντες κοινῇ
[343]	μέν. τοῦτο γὰρ οὐδὲ πρὸς	ἕνα	λόγον φαίνεται ἐμβεβλῆσθαι, ἐὰν μή
[335]	~καὶ αὖ βραχέα (οὕτως ὥστε	μηδένα	σοῦ ἐν βραχυτέροις εἰπεῖν· εἰ
[345]	οὐδεὶς τῶν (σοφῶν ἀνδρῶν ἡγεῖται	οὐδένα	ἀνθρώπων ἑκόντα ἐξαμαρτάνειν οὐδὲ αἰσχρά
[327]	ἀρετῆς, εἰ μέλλει πόλις εἶναι,	οὐδένα	δεῖ ἰδιωτεύειν. εἰ γὰρ δὴ
[346]	ἀπαγγελέω· ὥστε τούτου γ´ ἕνεκα	οὐδένα	ἐπαινέσομαι, ἀλλά μοι ἐξαρκεῖ ἂν
[342]	λανθάνοντες τοὺς ξένους, καὶ αὐτοὶ	οὐδένα	ἐῶσιν τῶν νέων (εἰς τὰς
[313]	ὄρθριος ἥκων περὶ μὲν τούτου	οὐδένα	λόγον οὐδὲ συμβουλὴν ποιῇ, εἴτε
[323]	μὴ προσποιούμενον {δικαιοσύνην} ὡς ἀναγκαῖον	(οὐδένα	ὅντιν´ οὐχὶ ἁμῶς γέ πως
[358]	εἶναι· ἃ δὲ ἡγεῖται κακά,	οὐδένα	οὔτε ἰέναι ἐπὶ ταῦτα οὔτε
[320]	λέγειν, οἳ αὐτοὶ ἀγαθοὶ ὄντες	οὐδένα	πώποτε βελτίω ἐποίησαν οὔτε τῶν
[332]	ἦν δ´ ἐγώ, ἀναλογισώμεθα τὰ	ὡμολογημένα	ἡμῖν. ὡμολογήκαμεν ἓν ἑνὶ μόνον
[358]	ἐδόκει ἅπασιν ἀληθῆ εἶναι τὰ	εἰρημένα.	Ὁμολογεῖτε ἄρα, ἦν δ´ ἐγώ,
[343]	οὖσαν, ῥήματα βραχέα ἀξιομνημόνευτα ἑκάστῳ	εἰρημένα·	οὗτοι καὶ κοινῇ συνελθόντες (ἀπαρχὴν
[325]	μάθωσιν καὶ μέλλωσιν συνήσειν τὰ	γεγραμμένα	ὥσπερ τότε τὴν φωνήν, παρατιθέασιν
[316]	οἰκήματι γιγνόμενος ἀσαφῆ ἐποίει τὰ	λεγόμενα.	Καὶ ἡμεῖς μὲν ἄρτι εἰσεληλύθεμεν,
[325]	ἐπειδὰν θᾶττον συνιῇ τις τὰ	λεγόμενα,	καὶ τροφὸς καὶ μήτηρ καὶ
[339]	τοῦτο τὰ ὑπὸ τῶν ποιητῶν	λεγόμενα	οἷόν τ´ εἶναι συνιέναι ἅ
[356]	ἐστὶ μείζω τε καὶ σμικρότερα	γιγνόμενα	ἀλλήλων καὶ πλείω καὶ ἐλάττω
[353]	ἐστιν, (ἀλλὰ διὰ τὰ ὕστερον	γιγνόμενα,	νόσους τε καὶ τἆλλα. Ἐγὼ
[361]	πάντα ταῦτα καθορῶν ἄνω κάτω	ταραττόμενα	δεινῶς, πᾶσαν προθυμίαν ἔχω καταφανῆ
[332]	Ἔφη. Οὐκοῦν τὰ μὲν ἀφρόνως	πραττόμενα	ἀφροσύνῃ πράττεται, τὰ δὲ σωφρόνως
[329]	τὴν ἀπόκρισιν, ἃ ὀλίγοις ἐστὶ	παρεσκευασμένα.	νῦν οὖν, ὦ Πρωταγόρα, σμικροῦ
[315]	αὐτῶν διέκρινεν καὶ διεξῄει τὰ	ἐρωτώμενα.	Καὶ μὲν δὴ καὶ Τάνταλόν
[336]	βραχέων τε καὶ αὐτὰ τὰ	ἐρωτώμενα,	οὕτω καὶ νῦν ἀποκρίνεσθαι· (εἰ
[346]	πονηρίαν τῶν γονέων ἢ πατρίδος,	ἵνα	αὐτοῖς ἀμελοῦσιν αὐτῶν μὴ ἐγκαλῶσιν
[323]	αὕτη, ὦ Σώκρατες, τούτου αἰτία.	Ἵνα	δὲ μὴ οἴῃ ἀπατᾶσθαι ὡς
[311]	τί οὐ βαδίζομεν παρ´ αὐτόν,	~(ἵνα	ἔνδον καταλάβωμεν; καταλύει δ´, ὡς
[317]	ἐκαλέσαμεν καὶ τοὺς μετ´ αὐτῶν,	ἵνα	ἐπακούσωσιν ἡμῶν; Πάνυ μὲν οὖν,
[352]	στήθη καὶ τὸ μετάφρενον ἐπίδειξον,	ἵνα	ἐπισκέψωμαι σαφέστερον, καὶ ἐγὼ τοιοῦτόν
[335]	ἡμῖν συγχωρεῖν τὸν ἀμφότερα δυνάμενον,	ἵνα	ἡ συνουσία ἐγίγνετο· νῦν δὲ
[326]	οἰκειοῦσθαι ταῖς ψυχαῖς τῶν παίδων,	ἵνα	ἡμερώτεροί τε ὦσιν, καὶ εὐρυθμότεροι
[317]	ὁ Καλλίας ἔφη, συνέδριον κατασκευάσωμεν,	ἵνα	καθεζόμενοι διαλέγησθε; Ἐδόκει χρῆναι· ἅσμενοι
[338]	χαλάσαι τὰς ἡνίας τοῖς λόγοις,	ἵνα	μεγαλοπρεπέστεροι καὶ εὐσχημονέστεροι ἡμῖν φαίνωνται,
[342]	πόλεις ἐξιέναι, ὥσπερ οὐδὲ Κρῆτες,	ἵνα	μὴ ἀπομανθάνωσιν ἃ αὐτοὶ διδάσκουσιν.
[324]	θείη— ἀλλὰ τοῦ μέλλοντος χάριν,	ἵνα	μὴ αὖθις ἀδικήσῃ μήτε αὐτὸς
[326]	κατὰ τούτους ζῆν κατὰ παράδειγμα,	(ἵνα	μὴ αὐτοὶ ἐφ´ αὑτῶν εἰκῇ
[342]	ἐξαρνοῦνται καὶ σχηματίζονται ἀμαθεῖς εἶναι,	ἵνα	μὴ κατάδηλοι ὦσιν ὅτι σοφίᾳ
[323]	οὐδὲ κολάζει τοὺς ταῦτα ἔχοντας,	ἵνα	μὴ τοιοῦτοι ὦσιν, ἀλλ´ ἐλεοῦσιν·
[339]	γε πρὸς σὲ εἰρῆσθαι τἀληθῆ,	ἵνα	μοι χρόνος ἐγγένηται τῇ σκέψει
[326]	καὶ ἐγκώμια παλαιῶν ἀνδρῶν ἀγαθῶν,	ἵνα	ὁ παῖς ζηλῶν μιμῆται καὶ
[326]	πρὸς τούτοις εἰς παιδοτρίβου πέμπουσιν,	ἵνα	τὰ σώματα βελτίω ἔχοντες ὑπηρετῶσι
[348]	εἰπέτω ὅτι οὐκ ἐθέλει διαλέγεσθαι,	ἵνα	τούτῳ μὲν ταῦτα συνειδῶμεν, Σωκράτης
[310]	καὶ νῦν ἥκω παρὰ σέ,	ἵνα	ὑπὲρ ἐμοῦ διαλεχθῇς αὐτῷ. ἐγὼ
[359]	ἆρ´ ἐπὶ τὰ δεινά, ἡγουμένους	δεινὰ	εἶναι, ἢ ἐπὶ τὰ μή;
[359]	ὀρθῶς ἀπεδείχθη, ἐπὶ μὲν ἃ	δεινὰ	ἡγεῖται εἶναι οὐδεὶς ἔρχεται, ἐπειδὴ
[359]	τοὺς ἀνδρείους; ἆρ´ ἐπὶ τὰ	δεινά,	ἡγουμένους δεινὰ εἶναι, ἢ ἐπὶ
[341]	ἐρωτᾷ (εἰ οὐκ αἰσχύνομαι τἀγαθὰ	δεινὰ	καλῶν. τὸ γὰρ δεινόν, φησίν,
[359]	οἱ δὲ ἀνδρεῖοι ἐπὶ τὰ	δεινά;	Λέγεται δή, ὦ Σώκρατες, οὕτως
[339]	αὐτὸς οὗτος καὶ τάδε λέγει	κἀκεῖνα	τὰ ἔμπροσθεν; Οἶδα, ἦν δ´
[349]	οὔ. καὶ νῦν δὴ ἐγὼ	ἐκεῖνα,	ἅπερ τὸ πρῶτον ἠρώτων περὶ
[362]	ἀλλὰ Καλλίᾳ τῷ καλῷ χαριζόμενος	παρέμεινα.	Ταῦτ´ εἰπόντες καὶ ἀκούσαντες ἀπῇμεν.
[311]	μισθὸν ὑπὲρ σεαυτοῦ, ὡς παρὰ	τίνα	ἀφιξόμενος καὶ τίς γενησόμενος; ὥσπερ
[348]	καὶ δὴ καὶ περὶ ἀρετῆς.	τίνα	γὰρ ἄλλον ἢ σέ; ὅς
[344]	τε μέντοι ἐπί γε χρόνον	τινά·	γενόμενον δὲ διαμένειν (ἐν ταύτῃ
[338]	ὑμῖν ὥστε Πρωταγόρου τοῦδε σοφώτερόν	τινα	ἑλέσθαι· εἰ δὲ αἱρήσεσθε μὲν
[323]	τῇ ἄλλῃ πολιτικῇ ἀρετῇ, ἐάν	τινα	καὶ εἰδῶσιν ὅτι ἄδικός ἐστιν,
[313]	Τί οὖν; οἶσθα εἰς οἷόν	τινα	κίνδυνον ἔρχῃ ὑποθήσων τὴν ψυχήν;
[341]	ἀπένειμε μόνῳ· ἀκόλαστον γὰρ ἄν	τινα	λέγοι Σιμωνίδην ὁ Πρόδικος καὶ
[358]	σὲ λέγω, ὦ Πρόδικε) προσδοκίαν	τινὰ	λέγω κακοῦ τοῦτο, εἴτε φόβον
[341]	ἐγὼ ἢ σὲ ἢ ἄλλον	τινὰ	λέγω ὅτι Πρωταγόρας σοφὸς καὶ
[344]	ὃν {ἂν} ἀμήχανος συμφορὰ καθέλῃ.	τίνα	οὖν ἀμήχανος συμφορὰ καθαιρεῖ ἐν
[322]	συναγωγοί. ἐρωτᾷ οὖν Ἑρμῆς Δία	τίνα	οὖν τρόπον δοίη δίκην καὶ
[328]	ἂν τῶν ἄλλων ἀνθρώπων ὀνῆσαί	τινα	πρὸς τὸ καλὸν καὶ ἀγαθὸν
[329]	ἱκανῶν εἰπεῖν· εἰ δὲ ἐπανέροιτό	τινά	τι, ὥσπερ βιβλία οὐδὲν ἔχουσιν
[346]	αὐτὸς ἢ τύραννον ἢ ἄλλον	τινὰ	τῶν τοιούτων ἐπαινέσαι καὶ ἐγκωμιάσαι
[342]	τοῖς λόγοις εὑρήσει (αὐτὸν φαῦλόν	τινα	φαινόμενον, ἔπειτα, ὅπου ἂν τύχῃ
[330]	ἡμᾶς ἔροιτο· Οὐκοῦν καὶ ὁσιότητά	τινά	φατε εἶναι; φαῖμεν ἄν, ὡς
[321]	ἀπορίᾳ οὖν σχόμενος ὁ Προμηθεὺς	ἥντινα	σωτηρίαν τῷ ἀνθρώπῳ εὕροι, (κλέπτει
[338]	ἐκ (περιττοῦ ᾑρήσεται. ἀλλὰ δὴ	βελτίονα	ἡμῶν αἱρήσεσθε. τῇ μὲν ἀληθείᾳ,
[312]	τοῦτον εἶναι τὸν τῶν σοφῶν	ἐπιστήμονα.	Οὐκοῦν, ἦν δ´ ἐγώ, τοῦτο
[312]	ποιεῖ λέγειν περὶ οὗπερ καὶ	ἐπιστήμονα,	περὶ κιθαρίσεως· ἦ γάρ; Ναί.
[335]	ἔφη, ἐγὼ πολλοῖς ἤδη εἰς	ἀγῶνα	λόγων ἀφικόμην ἀνθρώποις, καὶ εἰ
[315]	ἔδοξα ἀκοῦσαι ὄνομα αὐτῷ εἶναι	Ἀγάθωνα,	καὶ οὐκ ἂν θαυμάζοιμι εἰ
[321]	στερεοῖς δέρμασιν, ἱκανοῖς μὲν ἀμῦναι	χειμῶνα,	δυνατοῖς δὲ καὶ καύματα, καὶ
[336]	τῷ αὐτῷ ἐμέ τε καὶ	Κρίσωνα	θέοντας, τούτου δέου συγκαθεῖναι· ἐγὼ
[315]	δ´ οὖν ἰδέαν πάνυ καλός.	ἔδοξα	ἀκοῦσαι ὄνομα αὐτῷ εἶναι Ἀγάθωνα,
[334]	σοι ἀποκρίνωμαι, ἢ ὅσα σοί;	Ἀκήκοα	γοῦν, ἦν δ´ ἐγώ, ὅτι
[310]	οὐδὲ ἑώρακα Πρωταγόραν πώποτε οὐδ´	ἀκήκοα	οὐδέν· ἔτι γὰρ παῖς ἦ
[328]	πολλοῦ γὰρ ποιοῦμαι (ἀκηκοέναι ἃ	ἀκήκοα	Πρωταγόρου. ἐγὼ γὰρ ἐν μὲν
[333]	μὴ ἀποκάμωμεν ἀλλὰ καὶ τὰ	λοιπὰ	διασκεψώμεθα. ἆρά τίς σοι δοκεῖ
[343]	δὴ αὐτὸ κοινῇ ἅπαντες, εἰ	ἄρα	ἐγὼ ἀληθῆ λέγω. εὐθὺς γὰρ
[309]	ἤδη ἡμέραν. (ΕΤ. Καὶ ἄρτι	ἄρα	ἐκείνῳ συγγεγονὼς ἥκεις; ~(ΣΩ. Πάνυ
[311]	ἄνδρα εἶναι, ἔφη. Ὡς σοφιστῇ	ἄρα	ἐρχόμεθα τελοῦντες τὰ χρήματα; Μάλιστα.
[331]	ὁμολογήσαντες, ἐὰν ἡμᾶς ἐπανέρηται· Οὐκ	ἄρα	ἐστὶν ὁσιότης οἷον δίκαιον εἶναι
[332]	πράττοντες; Συνδοκεῖ μοι, ἔφη. Τοὐναντίον	ἄρα	ἐστὶν τὸ ἀφρόνως πράττειν τῷ
[330]	Σώκρατες. Καὶ ἐγὼ εἶπον· Οὐδὲν	ἄρα	ἐστὶν τῶν τῆς ἀρετῆς μορίων
[358]	τε καὶ ὠφέλιμον; Συνεδόκει. Εἰ	ἄρα,	ἔφην ἐγώ, τὸ ἡδὺ ἀγαθόν
[354]	φεύγετε ὡς κακόν; Συνεδόκει. Τοῦτ´	ἄρα	ἡγεῖσθ´ εἶναι κακόν, τὴν λύπην,
[351]	βεβιωκέναι; Ἔμοιγ´, ἔφη. Τὸ μὲν	ἄρα	(ἡδέως ζῆν ἀγαθόν, τὸ δ´
[358]	ἀληθῆ εἶναι τὰ εἰρημένα. Ὁμολογεῖτε	ἄρα,	ἦν δ´ ἐγώ, τὸ μὲν
[341]	Σιμωνίδης; Κακόν, ἔφη. Διὰ ταῦτ´	ἄρα	καὶ μέμφεται, ἦν δ´ ἐγώ,
[315]	Τάνταλόν γε εἰσεῖδον— ἐπεδήμει (γὰρ	ἄρα	καὶ Πρόδικος ὁ Κεῖος— ἦν
[319]	καλόν, ἦν δ´ ἐγώ, τέχνημα	ἄρα	κέκτησαι, εἴπερ κέκτησαι· οὐ γάρ
[340]	ἐπανορθοῖς. Καὶ ἐγὼ εἶπον· Κακὸν	ἄρα	μοι εἴργασται, ὡς ἔοικεν, ὦ
[343]	τούτῳ λέγει τὴν ἀλήθειαν, ὡς	ἄρα	ὄντων τινῶν (τῶν μὲν ὡς
[325]	τῶν οἴκων ἀνατροπαί, ταῦτα δ´	ἄρα	οὐ διδάσκονται οὐδ´ ἐπιμελοῦνται πᾶσαν
[360]	Πάνυ γ´, ἔφη. Διὰ ταύτην	ἄρα	τὴν ἀμαθίαν δειλοί εἰσιν; Ὡμολόγει.
[331]	οἷον μὴ δίκαιον, ἀλλ´ ἄδικον	(ἄρα,	τὸ δὲ ἀνόσιον; τί αὐτῷ
[330]	ἄλλην; Τὴν αὐτήν, ἔφη. Ἔστιν	ἄρα	τοιοῦτον ἡ δικαιοσύνη οἷον δίκαιον
[325]	καὶ θεραπευτοῦ τὰ μὲν ἄλλα	ἄρα	τοὺς ὑεῖς διδάσκονται, ἐφ´ οἷς
[360]	μόγις ἐνταῦθα ἐπένευσεν. Ἡ σοφία	ἄρα	τῶν δεινῶν καὶ μὴ δεινῶν
[355]	εἰπεῖν ἄλλο ἢ τοῦτο. Δῆλον	ἄρα,	φήσει, ὅτι τὸ ἡττᾶσθαι τοῦτο
[312]	ἃ διανοοῦμαι χρὴ λέγειν. Ἀλλ´	ἄρα,	ὦ Ἱππόκρατες, μὴ οὐ τοιαύτην
[357]	δὲ περιττοῦ τε καὶ ἀρτίου,	ἆρα	ἄλλη τις ἢ ἀριθμητική; Ὁμολογοῖεν
[319]	εἴη καὶ πράττειν καὶ λέγειν.	Ἆρα,	ἔφην ἐγώ, ἕπομαί σου τῷ
[356]	ἡμῖν σωτηρία ἐφάνη τοῦ βίου;	ἆρα	ἡ μετρητικὴ τέχνη ἢ ἡ
[351]	λέγω, καθ´ ὃ ἡδέα ἐστίν,	ἆρα	κατὰ τοῦτο οὐκ ἀγαθά, μὴ
[358]	τι δέος καὶ φόβον; καὶ	ἆρα	ὅπερ ἐγώ; (πρὸς σὲ λέγω,
[354]	λέγοντες αὖ ἀγαθὰ ἀνιαρὰ εἶναι,	ἆρα	οὐ τὰ τοιάδε λέγετε, οἷον
[357]	σμικροτέρου καὶ πορρωτέρω καὶ ἐγγυτέρω,	ἆρα	πρῶτον μὲν οὐ μετρητικὴ φαίνεται,
[358]	εἰ ἀληθῆ τὰ ἔμπροσθέν ἐστιν,	ἆρά	τις ἀνθρώπων ἐθελήσει ἐπὶ ταῦτα
[333]	ἀλλὰ καὶ τὰ λοιπὰ διασκεψώμεθα.	ἆρά	τίς σοι δοκεῖ ἀδικῶν (ἄνθρωπος
[358]	πᾶσιν. Τί δὲ δή; ἀμαθίαν	ἆρα	τὸ τοιόνδε λέγετε, τὸ ψευδῆ
[355]	πράττειν, ἡττώμενος ὑπὸ τῶν ἀγαθῶν.	ἆρα,	φήσει, οὐκ ἀξίων ὄντων νικᾶν
[351]	ἡδέ´ ἄττα καλεῖς κακὰ καὶ	ἀνιαρὰ	ἀγαθά; ἐγὼ γὰρ λέγω, καθ´
[355]	κακά, νῦν δὲ λέγωμεν τὰ	ἀνιαρά,	γιγνώσκων ὅτι ἀνιαρά ἐστιν, ~ἡττώμενος
[354]	ὅτι ταῦτα ἀγαθὰ μέν ἐστιν,	ἀνιαρὰ	δέ; Φαῖεν ἄν; Συνεδόκει. Πότερον
[354]	ἄνθρωποι οἱ λέγοντες αὖ ἀγαθὰ	ἀνιαρὰ	εἶναι, ἆρα οὐ τὰ τοιάδε
[355]	λέγωμεν τὰ ἀνιαρά, γιγνώσκων ὅτι	ἀνιαρά	ἐστιν, ~ἡττώμενος (ὑπὸ τῶν ἡδέων,
[351]	ἀγαθά ἐστιν ἅπαντα καὶ τὰ	ἀνιαρὰ	κακά· ἀλλά μοι δοκεῖ οὐ
[351]	ὡσαύτως οὕτως οὐ καθ´ ὅσον	ἀνιαρά,	κακά; Οὐκ οἶδα, ὦ Σώκρατες,
[356]	πρὸς λυπηρά, ἐὰν μὲν τὰ	ἀνιαρὰ	ὑπερβάλληται ὑπὸ τῶν ἡδέων, ἐάντε
[351]	ἄλλο; καὶ αὖθις αὖ τὰ	ἀνιαρὰ	ὡσαύτως οὕτως οὐ καθ´ ὅσον
[318]	ἅμα εἰς τὸν Ἱππίαν ἀπέβλεψεν—	παρὰ	δ´ ἐμὲ ἀφικόμενος μαθήσεται οὐ
[311]	ἀγαλματοποιός. Εἶεν, ἦν δ´ ἐγώ·	(παρὰ	δὲ δὴ Πρωταγόραν νῦν ἀφικόμενοι
[337]	ἐπαινεῖσθαι δὲ ἐν λόγῳ πολλάκις	παρὰ	δόξαν ψευδομένων— (ἡμεῖς τ´ αὖ
[311]	καταλύει δ´, ὡς ἐγὼ ἤκουσα,	παρὰ	Καλλίᾳ τῷ Ἱππονίκου· ἀλλ´ ἴωμεν.
[314]	Ἀλλ´ ὠγαθέ, ἔφην ἐγώ, οὔτε	παρὰ	Καλλίαν ἥκομεν οὔτε σοφισταί ἐσμεν.
[311]	Ὡς ἰατρός, ἔφη. Εἰ δὲ	παρὰ	Πολύκλειτον τὸν Ἀργεῖον ἢ Φειδίαν
[311]	μοι, ἔφην ἐγώ, ὦ Ἱππόκρατες,	παρὰ	Πρωταγόραν νῦν ἐπιχειρεῖς ἰέναι, ἀργύριον
[313]	ἀσφαλές σοι ὠνεῖσθαι μαθήματα καὶ	παρὰ	Πρωταγόρου καὶ παρ´ ἄλλου ὁτουοῦν·
[312]	οὐ τοιαύτην ὑπολαμβάνεις σου τὴν	παρὰ	Πρωταγόρου μάθησιν (ἔσεσθαι, ἀλλ´ οἵαπερ
[312]	ἔφη, τοιαύτη μᾶλλον εἶναι ἡ	παρὰ	Πρωταγόρου μάθησις. Οἶσθα οὖν ὃ
[310]	καὶ ἔτι μὲν ἐνεχείρησα εὐθὺς	παρὰ	σὲ ἰέναι, ἔπειτά μοι λίαν
[310]	αὐτὰ ταῦτα καὶ νῦν ἥκω	παρὰ	σέ, ἵνα ὑπὲρ ἐμοῦ διαλεχθῇς
[318]	καὶ ἀφικόμενος παρ´ αὐτόν, ὥσπερ	παρὰ	σὲ (νῦν, ἀκούσειεν αὐτοῦ ταὐτὰ
[360]	δὲ δειλοί εἰσιν, δειλία ὁμολογεῖται	παρὰ	σοῦ; Συνέφη. Οὐκοῦν ἡ τῶν
[349]	ἐξ ἀρχῆς τὰ μὲν ἀναμνησθῆναι	παρὰ	σοῦ, τὰ δὲ συνδιασκέψασθαι. ἦν
[335]	Πρωταγόρα, οὐδ´ ἐγὼ λιπαρῶς ἔχω	παρὰ	τὰ σοὶ δοκοῦντα τὴν συνουσίαν
[337]	ἐπαινοῖσθε— εὐδοκιμεῖν μὲν γὰρ ἔστιν	παρὰ	ταῖς ψυχαῖς τῶν ἀκουόντων ἄνευ
[337]	τύραννος ὢν τῶν ἀνθρώπων, πολλὰ	παρὰ	τὴν φύσιν βιάζεται— ἡμᾶς οὖν
[311]	ἐκείνῳ μισθὸν ὑπὲρ σεαυτοῦ, ὡς	παρὰ	τίνα ἀφιξόμενος καὶ τίς γενησόμενος;
[312]	δὴ ὡς τίς γενησόμενος ἔρχῃ	παρὰ	τὸν Πρωταγόραν; Καὶ ὃς εἶπεν
[311]	γενησόμενος; ὥσπερ ἂν εἰ ἐπενόεις	παρὰ	τὸν σαυτοῦ ὁμώνυμον ἐλθὼν Ἱπποκράτη
[312]	μάθησιν (ἔσεσθαι, ἀλλ´ οἵαπερ ἡ	παρὰ	τοῦ γραμματιστοῦ ἐγένετο καὶ κιθαριστοῦ
[314]	μὲν γὰρ καὶ ποτὰ πριάμενον	παρὰ	τοῦ καπήλου καὶ ἐμπόρου ἔξεστιν
[328]	ταύτην τὴν τέχνην ἣν δὴ	παρὰ	τοῦ πατρὸς μεμαθήκασιν, καθ´ ὅσον
[310]	ἅμα ἐπιψηλαφήσας τοῦ σκίμποδος ἐκαθέζετο	παρὰ	τοὺς πόδας μου, καὶ εἶπεν·
[357]	αὐτοὶ οὔτε τοὺς ὑμετέρους παῖδας	παρὰ	τοὺς τούτων διδασκάλους τούσδε τοὺς
[321]	πολιτικὴν οὐκ εἶχεν· ἦν γὰρ	παρὰ	τῷ Διί. τῷ δὲ Προμηθεῖ
[317]	βάθρων καὶ τῶν κλινῶν κατεσκευάζομεν	παρὰ	τῷ Ἱππίᾳ— ἐκεῖ γὰρ προϋπῆρχε
[339]	τὸ Πιττάκειον νέμεται, καίτοι σοφοῦ	παρὰ	φωτὸς εἰρημένον· χαλεπὸν φάτ´ ἐσθλὸν
[349]	ἐστιν ἀρετῆς, καὶ τὰ μὲν	τέτταρα	αὐτῶν ἐπιεικῶς παραπλήσια ἀλλήλοις ἐστίν,
[359]	γὰρ ὕστερον ἔφη τὰ μὲν	τέτταρα	ἐπιεικῶς παραπλήσια ἀλλήλοις (εἶναι, τὸ
[310]	τοι παῖς με ὁ Σάτυρος	ἀπέδρα·	καὶ δῆτα μέλλων σοι φράζειν
[340]	τὴν ἑαυτοῦ γνώμην ἀπεφήνατο, ὅτι	ἄνδρα	(ἀγαθὸν ἀληθείᾳ γενέσθαι χαλεπὸν εἴη;
[339]	πρῶτον αὐτὸς ὑπέθετο χαλεπὸν εἶναι	ἄνδρα	ἀγαθὸν γενέσθαι ἀλαθείᾳ, ὀλίγον δὲ
[343]	φανείη, εἰ βουλόμενος λέγειν ὅτι	ἄνδρα	ἀγαθὸν γενέσθαι χαλεπόν, (ἔπειτα ἐνέβαλε
[343]	Οὔκ, ἀλλὰ γενέσθαι μὲν χαλεπὸν	ἄνδρα	ἀγαθόν ἐστιν, ὦ Πιττακέ, ὡς
[345]	τοῦτο τείνει, (ὅτι εἶναι μὲν	ἄνδρα	ἀγαθὸν οὐχ οἷόν τε, διατελοῦντα
[345]	ἀγαθὴ πρᾶξίς ἐστιν, καὶ τίς	ἄνδρα	ἀγαθὸν ποιεῖ εἰς γράμματα; δῆλον
[344]	λέγοι λόγον, ὅτι γενέσθαι μὲν	ἄνδρα	ἀγαθὸν χαλεπὸν ἀλαθέως, οἷόν τε
[344]	εἶναι ἀλλὰ γενέσθαι μέν ἐστιν	ἄνδρα	ἀγαθὸν χερσί τε καὶ ποσὶ
[344]	ταύτῃ τῇ ἕξει καὶ εἶναι	ἄνδρα	ἀγαθόν, ὡς σὺ λέγεις, ὦ
[344]	μόνος τοῦτο ἔχοι τὸ γέρας,	ἄνδρα	δ´ οὐκ ἔστι μὴ οὐ
[325]	μετέχειν καὶ μετὰ τούτου πάντ´	ἄνδρα,	ἐάν τι καὶ ἄλλο βούληται
[323]	ἀνθρώποις. Ὅτι μὲν οὖν πάντ´	ἄνδρα	εἰκότως ἀποδέχονται περὶ ταύτης τῆς
[311]	ὀνομάζουσί γε, ὦ Σώκρατες, τὸν	ἄνδρα	εἶναι, ἔφη. Ὡς σοφιστῇ ἄρα
[310]	γάρ, ὦ Σώκρατες, πάντες τὸν	ἄνδρα	ἐπαινοῦσιν καί φασιν σοφώτατον εἶναι
[325]	καὶ κολάζειν καὶ παῖδα καὶ	ἄνδρα	καὶ γυναῖκα, ἕωσπερ ἂν κολαζόμενος
[316]	Σώκρατες, ὑπὲρ ἐμοῦ. ξένον γὰρ	ἄνδρα	καὶ ἰόντα εἰς πόλεις μεγάλας,
[345]	τοῦτο τὸ ἑκών. ἡγεῖτο γὰρ	ἄνδρα	καλὸν κἀγαθὸν πολλάκις αὑτὸν ἐπαναγκάζειν
[323]	ὄντι ἡγοῦνται πάντες ἄνθρωποι πάντα	ἄνδρα	μετέχειν δικαιοσύνης τε καὶ τῆς
[347]	ἄν ποτε ἔψεγον· νῦν δὲ	σφόδρα	γὰρ καὶ περὶ τῶν μεγίστων
[310]	τὴν (θύραν τῇ βακτηρίᾳ πάνυ	σφόδρα	ἔκρουε, καὶ ἐπειδὴ αὐτῷ ἀνέῳξέ
[327]	ποιητὴς ἐδίδαξεν ἐπὶ Ληναίῳ. ἦ	σφόδρα	ἐν τοῖς τοιούτοις ἀνθρώποις γενόμενος,
[345]	ὑμῖν εὑρὼν ἀπαγγελέω, (φησίν— οὕτω	σφόδρα	καὶ δι´ ὅλου τοῦ ᾄσματος
[311]	τις ἡμᾶς περὶ ταῦτα οὕτω	σφόδρα	σπουδάζοντας ἔροιτο· Εἰπέ μοι, ὦ
[318]	ἐὰν ἐμοὶ συνῇς, ᾗ ἂν	ἡμέρᾳ	ἐμοὶ συγγένῃ, ἀπιέναι οἴκαδε βελτίονι
[309]	ἥκιστα δὲ καὶ τῇ νῦν	ἡμέρᾳ·	καὶ γὰρ πολλὰ ὑπὲρ ἐμοῦ
[321]	ἤδη δὲ καὶ ἡ εἱμαρμένη	ἡμέρα	παρῆν, ἐν ᾗ ἔδει καὶ
[318]	Πρωταγόρᾳ συγγενόμενος, ᾗ ἂν αὐτῷ	ἡμέρᾳ	συγγένηται, βελτίων ἄπεισι γενόμενος καὶ
[314]	συμπεριεπάτουν ἐκ μὲν τοῦ ἐπὶ	θάτερα	Καλλίας ὁ Ἱππονίκου καὶ ὁ
[315]	Γλαύκωνος, ἐκ δὲ τοῦ ἐπὶ	θάτερα	ὁ ἕτερος τῶν Περικλέους Ξάνθιππος,
[346]	ἀνδρὶ πολλάκις συμβῆναι μητέρα ἢ	πατέρα	ἀλλόκοτον ἢ πατρίδα ἢ ἄλλο
[328]	τοῦδε ἡλικιῶται, οὐδὲν πρὸς τὸν	πατέρα	εἰσίν, καὶ ἄλλοι ἄλλων δημιουργῶν.
[359]	δειλοί; Οὐκ ἔφη. Οὐκοῦν ἐφ´	ἕτερα.	Ναί, ἦ δ´ ὅς. Πότερον
[347]	τὸν ποιητὴν νοεῖν, οἱ δ´	ἕτερα,	περὶ πράγματος διαλεγόμενοι ὃ ἀδυνατοῦσι
[326]	γενέσθαι. οἵ τ´ αὖ κιθαρισταί,	ἕτερα	τοιαῦτα, σωφροσύνης τε ἐπιμελοῦνται καὶ
[329]	χρυσοῦ μόρια οὐδὲν διαφέρει τὰ	ἕτερα	τῶν ἑτέρων, ἀλλήλων καὶ τοῦ
[334]	ὠφέλιμα· τὰ δὲ ἀνθρώποις μὲν	οὐδέτερα,	ἵπποις δέ· τὰ δὲ βουσὶν
[351]	ἃ ἔστι, καὶ τρίτον ἃ	οὐδέτερα,	οὔτε κακὰ οὔτ´ ἀγαθά. Ἡδέα
[311]	σοῦ, ἂν μὲν ἐξικνῆται τὰ	ἡμέτερα	χρήματα καὶ τούτοις πείθωμεν αὐτόν,
[346]	ἐπαινεῖν} οἷον ἀνδρὶ πολλάκις συμβῆναι	μητέρα	ἢ πατέρα ἀλλόκοτον ἢ πατρίδα
[341]	Σιμωνίδου ἀρξαμένη, ἢ καὶ ἔτι	παλαιοτέρα.	σὺ δὲ ἄλλων πολλῶν ἔμπειρος
[334]	ἔφη. (Ναί, ἦν δ´ ἐγώ.	Πότερα	οὖν ὅσα ἐμοὶ δοκεῖ δεῖν
[356]	στήσας ἐν τῷ ζυγῷ, εἰπὲ	πότερα	πλείω ἐστίν. ἐὰν μὲν γὰρ
[348]	ἄλλα οὐδὲν ἀπεσάφει ὁ Πρωταγόρας	ὁπότερα	ποιήσοι. εἶπεν οὖν ὁ Ἀλκιβιάδης
[356]	δ´ ἐστὶ μείζω τε καὶ	σμικρότερα	γιγνόμενα ἀλλήλων καὶ πλείω καὶ
[356]	πρὸς λυπηρά, τὰ ἐλάττω καὶ	σμικρότερα·	ἐὰν δὲ ἡδέα πρὸς λυπηρά,
[355]	τὰ μὲν μείζω, τὰ δὲ	(σμικρότερα	ᾖ; ἢ πλείω, τὰ δὲ
[335]	σὲ ἐχρῆν ἡμῖν συγχωρεῖν τὸν	ἀμφότερα	δυνάμενον, ἵνα ἡ συνουσία ἐγίγνετο·
[339]	ὁμολογεῖν αὐτὸς ἑαυτῷ ὁ ταῦτα	ἀμφότερα	λέγων, ὅς γε τὸ μὲν
[336]	εἶναι. ἐμοὶ μὲν οὖν δοκεῖ	ἐπιεικέστερα	Σωκράτης λέγειν· χρὴ γὰρ ἕκαστον
[335]	χειρὸς τῇ δεξιᾷ, (τῇ δ´	ἀριστερᾷ	ἀντελάβετο τοῦ τρίβωνος τουτουΐ, καὶ
[334]	κελεύεις με βραχέα ἀποκρίνεσθαι; ἢ	βραχύτερά	σοι, ἔφη, ἀποκρίνωμαι ἢ δεῖ;
[353]	ἐγώ τε καὶ σὺ πάλιν·	Πονηρὰ	δὲ αὐτὰ πῇ φατε εἶναι;
[353]	κρατούμενοι ἡδέων ὄντων, γιγνώσκοντες ὅτι	πονηρά	ἐστιν, ὅμως αὐτὰ πράττειν; Φαῖεν
[334]	ῥίζαις ἀγαθά, ταῖς δὲ βλάσταις	πονηρά,	οἷον καὶ ἡ κόπρος πάντων
[356]	σμικρότερα· ἐὰν δὲ ἡδέα πρὸς	λυπηρά,	ἐὰν μὲν τὰ ἀνιαρὰ ὑπερβάλληται
[356]	τὰ ἡδέα καὶ συνθεὶς τὰ	λυπηρά,	καὶ τὸ ἐγγὺς καὶ τὸ
[356]	καὶ πλείω ληπτέα· ἐὰν δὲ	λυπηρὰ	πρὸς λυπηρά, τὰ ἐλάττω καὶ
[356]	ληπτέα· ἐὰν δὲ λυπηρὰ πρὸς	λυπηρά,	τὰ ἐλάττω καὶ σμικρότερα· ἐὰν
[317]	Ἱππίᾳ— ἐκεῖ γὰρ προϋπῆρχε τὰ	βάθρα—	ἐν δὲ τούτῳ Καλλίας τε
[342]	συγγενέσθαι σοφισταῖς καὶ ἤδη ἄχθωνται	λάθρᾳ	συγγιγνόμενοι, ξενηλασίας ποιούμενοι τῶν τε
[334]	διδάξαι περὶ τῶν αὐτῶν καὶ	μακρὰ	λέγειν, ἐὰν βούλῃ, οὕτως ὥστε
[334]	ἄνθρωπος, καὶ ἐάν τίς μοι	μακρὰ	λέγῃ, (ἐπιλανθάνομαι περὶ οὗ ἂν
[335]	γὰρ εἶ— ἐγὼ δὲ τὰ	μακρὰ	ταῦτα ἀδύνατος, ἐπεὶ ἐβουλόμην ἂν
[329]	τις, καὶ οἱ ῥήτορες οὕτω,	σμικρὰ	(ἐρωτηθέντες δόλιχον κατατείνουσι τοῦ λόγου.
[356]	πράττειν καὶ λαμβάνειν, τὰ δὲ	σμικρὰ	καὶ φεύγειν καὶ μὴ πράττειν,
[321]	Προμηθεὺς ἐπισκεψόμενος τὴν νομήν, καὶ	ὁρᾷ	τὰ μὲν ἄλλα ζῷα ἐμμελῶς
[339]	Οὐ καλῶς, ἦν δ´ ἐγώ.	Ὅρα	δή, ἔφη, (βέλτιον. Ἀλλ´, ὠγαθέ,
[331]	ἡ ὁσιότης οἷον δικαιοσύνη. ἀλλ´	ὅρα	εἰ διακωλύεις ἀποκρίνεσθαι, ἢ καὶ
[314]	ἄλλου ὁτουοῦν· ~εἰ δὲ μή,	ὅρα,	ὦ μακάριε, (μὴ περὶ τοῖς
[318]	ὅτι πρὸς γραφικήν· κἂν εἰ	Ὀρθαγόρᾳ	τῷ Θηβαίῳ συγγενόμενος, ἀκούσας ἐκείνου
[334]	ἦν δ´ ἐγώ, λέγεις, ὦ	(Πρωταγόρα,	ἃ μηδενὶ ἀνθρώπων ὠφέλιμά ἐστιν,
[338]	βραχὺ λίαν, εἰ μὴ ἡδὺ	Πρωταγόρᾳ,	ἀλλ´ ἐφεῖναι καὶ χαλάσαι τὰς
[336]	δεῖ συμφιλονικεῖν οὔτε Σωκράτει οὔτε	Πρωταγόρᾳ,	ἀλλὰ κοινῇ ἀμφοτέρων δεῖσθαι μὴ
[353]	ἆρ´ οἰόμεθ´ ἂν αὐτούς, ὦ	Πρωταγόρα,	ἄλλο τι ἀποκρίνασθαι ἢ ὅτι
[331]	Σώκρατες, ὁμολογεῖν. Τί οὖν, ὦ	Πρωταγόρα,	ἀποκρινούμεθα αὐτῷ, ταῦτα ὁμολογήσαντες, ἐὰν
[334]	λέγοι, καὶ ἐγὼ εἶπον· Ὦ	Πρωταγόρα,	ἐγὼ τυγχάνω ἐπιλήσμων τις ὢν
[320]	τῶν ἀλλοτρίων. ἐγὼ οὖν, ὦ	Πρωταγόρα,	εἰς ταῦτα ἀποβλέπων οὐχ ἡγοῦμαι
[311]	Ἱππόκρατες, ὡς τίνι ὄντι τῷ	Πρωταγόρᾳ	ἐν νῷ ἔχετε χρήματα τελεῖν;
[333]	αὖ φαίνεται· ἦ γάρ, ὦ	Πρωταγόρα,	ἔφην ἐγώ, ἢ ἄλλως πως;
[341]	ὅδε. ~κινδυνεύει γάρ τοι, ὦ	(Πρωταγόρα,	ἡ Προδίκου σοφία θεία τις
[347]	πρῶτον ἐγώ σε ἠρώτησα, ὦ	Πρωταγόρα,	ἡδέως ἂν ἐπὶ τέλος ἔλθοιμι
[347]	μοι δοκεῖ, ὦ Πρόδικε καὶ	Πρωταγόρα,	ἦν δ´ ἐγώ, Σιμωνίδης διανοούμενος
[318]	αὐτή μοι ἀρχή ἐστιν, ὦ	Πρωταγόρα,	ἥπερ ἄρτι, περὶ ὧν ἀφικόμην.
[340]	μοι εἴργασται, ὡς ἔοικεν, ὦ	(Πρωταγόρα,	καὶ εἰμί τις γελοῖος ἰατρός·
[318]	οὕτως ἐπιδώσει εἰς τί, ὦ	Πρωταγόρα,	καὶ περὶ τοῦ; Καὶ ὁ
[352]	εἰπεῖν· Ἴθι δή μοι, ὦ	Πρωταγόρα,	(καὶ τόδε τῆς διανοίας ἀποκάλυψον·
[333]	(εἶναι; Φημί. Πότερον οὖν, ὦ	Πρωταγόρα,	λύσωμεν τῶν λόγων; τὸ ἓν
[358]	φόβον εἴτε δέος καλεῖτε. Ἐδόκει	Πρωταγόρᾳ	μὲν καὶ Ἱππίᾳ δέος τε
[333]	δή, ἦν δ´ ἐγώ, ὦ	Πρωταγόρα,	μὴ ἀποκάμωμεν ἀλλὰ καὶ τὰ
[351]	ζῴη ἡδόμενος. Τί δή, ὦ	Πρωταγόρα;	μὴ καὶ σύ, ὥσπερ οἱ
[348]	ἀποκρινούμενος. Εἶπον δὴ ἐγώ· Ὦ	Πρωταγόρα,	μὴ οἴου διαλέγεσθαί μέ σοι
[357]	οὔ; Ἐδόκουν ἂν καὶ τῷ	Πρωταγόρᾳ	ὁμολογεῖν. Εἶεν, ὦ ἄνθρωποι· ἐπεὶ
[313]	ἤδη διεγνωκὼς ὅτι πάντως συνεστέον	Πρωταγόρᾳ,	ὃν οὔτε γιγνώσκεις, ὡς φῄς,
[347]	ἐγὼ εἶπον· Ἐπιτρέπω μὲν ἔγωγε	Πρωταγόρᾳ	ὁπότερον αὐτῷ ἥδιον· εἰ δὲ
[335]	συνουσίαις, Ἀλλά τοι, ἔφην, ὦ	Πρωταγόρα,	οὐδ´ ἐγὼ λιπαρῶς ἔχω παρὰ
[319]	νοῶ. ἐγὼ γὰρ τοῦτο, ὦ	Πρωταγόρα,	οὐκ ᾤμην διδακτὸν (εἶναι, σοὶ
[360]	ἐγὼ εἶπον· Τί δή, ὦ	Πρωταγόρα,	οὔτε σὺ φῂς ἃ ἐρωτῶ
[361]	εἴη διδακτόν. ἐγὼ οὖν, ὦ	Πρωταγόρα,	πάντα ταῦτα καθορῶν ἄνω κάτω
[341]	Ἀκούεις δή, ἔφην ἐγώ, ὦ	Πρωταγόρα,	Προδίκου τοῦδε. (ἔχεις τι πρὸς
[316]	Πρωταγόραν, (καὶ ἐγὼ εἶπον· Ὦ	Πρωταγόρα,	πρὸς σέ τοι ἤλθομεν ἐγώ
[329]	ἐστὶ παρεσκευασμένα. νῦν οὖν, ὦ	Πρωταγόρα,	σμικροῦ τινος ἐνδεής εἰμι πάντ´
[361]	ἐστέ, ὦ Σώκρατές τε καὶ	Πρωταγόρα·	σὺ μὲν λέγων ὅτι οὐ
[331]	εἴποι· Ἀληθῆ ὅδε λέγει, ὦ	Πρωταγόρα;	σὺ φῂς οὐκ εἶναι τὸ
[318]	ὑπὲρ (τούτου ἐρωτῶντι, Ἱπποκράτης ὅδε	Πρωταγόρᾳ	συγγενόμενος, ᾗ ἂν αὐτῷ ἡμέρᾳ
[359]	μέμνησαι, ἦν δ´ ἐγώ, ὦ	Πρωταγόρα,	ταῦτα ἀποκρινόμενος; Ὡμολόγει. Ἴθι δή,
[337]	ἐγὼ μὲν καὶ αὐτός, ὦ	Πρωταγόρα	τε καὶ Σώκρατες, ἀξιῶ ὑμᾶς
[357]	μετὰ τοῦτο ἤρεσθε ἡμᾶς· Ὦ	Πρωταγόρα	τε καὶ Σώκρατες, εἰ μὴ
[353]	ψεύδεσθε, ἔροιντ´ ἂν ἡμᾶς· Ὦ	Πρωταγόρα	τε καὶ Σώκρατες, εἰ μὴ
[330]	ἐμέ τε καὶ σέ· Ὦ	Πρωταγόρα	τε καὶ Σώκρατες, εἴπετον δή
[337]	καὶ δέομαι καὶ συμβουλεύω, ὦ	Πρωταγόρα	τε καὶ Σώκρατες, συμβῆναι ὑμᾶς
[336]	μετεῖναί οἱ μακρολογίας καὶ παραχωρεῖ	Πρωταγόρᾳ,	τοῦ δὲ διαλέγεσθαι (οἷός τ´
[341]	καὶ ἐγὼ οἶμαι, ἔφην, ὦ	Πρωταγόρα,	τοῦτο λέγειν Σιμωνίδην, καὶ Πρόδικόν
[318]	(Καὶ ἐγὼ ἀκούσας εἶπον· Ὦ	Πρωταγόρα,	τοῦτο μὲν οὐδὲν θαυμαστὸν λέγεις,
[351]	Λέγεις δέ τινας, ἔφην, ὦ	Πρωταγόρα,	τῶν ἀνθρώπων εὖ ζῆν, τοὺς
[340]	ἔστιν δὲ οὐ ταὐτόν, ὦ	Πρωταγόρα,	ὥς φησιν Πρόδικος ὅδε, τὸ
[344]	συμφορὰ καθέλῃ. τίνα οὖν ἀμήχανος	συμφορὰ	καθαιρεῖ ἐν πλοίου ἀρχῇ; δῆλον
[344]	σοφὸν καὶ ἀγαθὸν ἐπειδὰν ἀμήχανος	συμφορὰ	καθέλῃ, οὐκ ἔστι μὴ οὐ
[344]	κακὸν ἔμμεναι, ὃν {ἂν} ἀμήχανος	συμφορὰ	καθέλῃ. τίνα οὖν ἀμήχανος συμφορὰ
[344]	εὐμήχανον ὄντα ποτὲ ἀμήχανος ἂν	συμφορὰ	καθέλοι, τὸν δὲ ἀεὶ ἀμήχανον
[360]	Ἀληθῆ, ἔφη. Εἰ δὲ μὴ	αἰσχρά,	ἆρ´ οὐ καλά; Ὡμολόγει. Εἰ
[360]	φόβους φοβοῦνται, ὅταν φοβῶνται, οὐδὲ	αἰσχρὰ	θάρρη θαρροῦσιν; Ἀληθῆ, ἔφη. Εἰ
[360]	αἰσχρούς τε φόβους φοβοῦνται καὶ	αἰσχρὰ	θάρρη θαρροῦσιν; Ὡμολόγει. Θαρροῦσιν δὲ
[360]	θαρροῦσιν; Ὡμολόγει. Θαρροῦσιν δὲ τὰ	αἰσχρὰ	καὶ κακὰ δι´ ἄλλο τι
[345]	ἴσασιν ὅτι πάντες οἱ τὰ	αἰσχρὰ	καὶ τὰ κακὰ ποιοῦντες ἄκοντες
[346]	πάντα τοι καλά, τοῖσί τ´	αἰσχρὰ	μὴ μέμεικται. (οὐ τοῦτο λέγει,
[345]	οὐδένα ἀνθρώπων ἑκόντα ἐξαμαρτάνειν οὐδὲ	αἰσχρά	τε καὶ κακὰ ἑκόντα ἐργάζεσθαι,
[362]	ἐμοὶ οἷπερ ἔφην ἰέναι πάλαι	ὥρα,	ἀλλὰ Καλλίᾳ τῷ καλῷ χαριζόμενος
[344]	ἂν ποιήσειεν, καὶ γεωργὸν χαλεπὴ	ὥρα	ἐπελθοῦσα ἀμήχανον ἂν θείη, καὶ
[361]	ὅταν βούλῃ, διέξιμεν· νῦν δ´	ὥρα	ἤδη καὶ ἐπ´ ἄλλο τι
[313]	ἐν ᾧ πάντ´ ἐστὶν τὰ	σὰ	ἢ εὖ ἢ κακῶς πράττειν,
[339]	πύκτου πληγείς, ἐσκοτώθην τε καὶ	ἰλιγγίασα	εἰπόντος αὐτοῦ ταῦτα καὶ τῶν
[329]	καὶ σοὶ πείθομαι· (ὃ δ´	ἐθαύμασά	σου λέγοντος, τοῦτό μοι ἐν
[359]	καὶ ἐγὼ εὐθὺς τότε πάνυ	ἐθαύμασα	τὴν ἀπόκρισιν, καὶ ἔτι μᾶλλον
[356]	ἂν ἐποίησε τοῦτο τὸ φάντασμα,	δηλώσασα	(δὲ τὸ ἀληθὲς ἡσυχίαν ἂν
[326]	δὲ καὶ ἡ πόλις νόμους	ὑπογράψασα,	ἀγαθῶν καὶ παλαιῶν νομοθετῶν εὑρήματα,
[346]	ἀλλ´ ὅτι αὐτὸς καὶ τὰ	μέσα	ἀποδέχεται ὥστε μὴ ψέγειν. καὶ
[350]	εἰ οἱ ἀνδρεῖοι θαρραλέοι εἰσίν,	ὡμολόγησα·	εἰ δὲ καὶ οἱ θαρραλέοι
[350]	οὐδαμοῦ ἐπέδειξας ὡς οὐκ ὀρθῶς	ὡμολόγησα.	ἔπειτα τοὺς ἐπισταμένους αὐτοὺς ἑαυτῶν
[315]	καθίσταντο κάλλιστα. Τὸν δὲ μετ´	εἰσενόησα,	ἔφη Ὅμηρος, Ἱππίαν τὸν (Ἠλεῖον,
[310]	ἥκει Πρωταγόρας. καὶ ἔτι μὲν	ἐνεχείρησα	εὐθὺς παρὰ σὲ ἰέναι, ἔπειτά
[347]	ὧν τὸ πρῶτον ἐγώ σε	ἠρώτησα,	ὦ Πρωταγόρα, ἡδέως ἂν ἐπὶ
[323]	σοι μετὰ τοῦτο πειράσομαι ἀποδεῖξαι.	ὅσα	γὰρ ἡγοῦνται ἀλλήλους κακὰ ἔχειν
[323]	τὰ καλὰ καὶ τἀναντία τούτοις·	ὅσα	δὲ ἐξ ἐπιμελείας καὶ ἀσκήσεως
[334]	Μηδαμῶς, ἦν δ´ ἐγώ. Ἀλλ´	ὅσα	δεῖ; ἔφη. (Ναί, ἦν δ´
[334]	ἦν δ´ ἐγώ. Πότερα οὖν	ὅσα	ἐμοὶ δοκεῖ δεῖν ἀποκρίνεσθαι, τοσαῦτά
[319]	ναυπηγούς, καὶ τἆλλα πάντα οὕτως,	(ὅσα	ἡγοῦνται μαθητά τε καὶ διδακτὰ
[320]	καὶ πυρὸς μείξαντες καὶ τῶν	ὅσα	πυρὶ καὶ γῇ κεράννυται. ἐπειδὴ
[334]	ἀποκρίνεσθαι, τοσαῦτά σοι ἀποκρίνωμαι, ἢ	ὅσα	σοί; Ἀκήκοα γοῦν, ἦν δ´
[317]	τὸν λόγον ποιεῖσθαι. Καὶ ἐγώ—	ὑπώπτευσα	γὰρ βούλεσθαι αὐτὸν τῷ τε
[357]	φαίνεται, ὑπερβολῆς τε καὶ ἐνδείας	οὖσα	καὶ ἰσότητος πρὸς ἀλλήλας σκέψις;
[360]	μὴ δεινῶν ἀνδρεία ἐστίν, ἐναντία	οὖσα	τῇ τούτων ἀμαθίᾳ; Οὐκέτι ἐνταῦθα
[357]	ἡμῖν ἡ σωτηρία τοῦ βίου	οὖσα,	τοῦ τε πλέονος καὶ ἐλάττονος
[359]	ἥττω εἶναι ἑαυτοῦ ηὑρέθη ἀμαθία	οὖσα.	Ὡμολόγει. Ἀλλὰ μὴν ἐπὶ ἅ
[327]	μηδὲ ἀνάγκη μηδεμία διὰ παντὸς	ἀναγκάζουσα	ἀρετῆς ἐπιμελεῖσθαι, ἀλλ´ εἶεν ἄγριοί
[344]	ποιήσειεν, καὶ γεωργὸν χαλεπὴ ὥρα	ἐπελθοῦσα	ἀμήχανον ἂν θείη, καὶ ἰατρὸν
[311]	καταλάβωμεν; καταλύει δ´, ὡς ἐγὼ	ἤκουσα,	παρὰ Καλλίᾳ τῷ Ἱππονίκου· ἀλλ´
[330]	ἐλέγετε; ἆρ´ οὐκ ὀρθῶς ὑμῶν	κατήκουσα;	ἐδόξατέ μοι φάναι τὰ τῆς
[360]	θάρρη θαρροῦσιν; Ὡμολόγει. Θαρροῦσιν δὲ	τὰ	αἰσχρὰ καὶ κακὰ δι´ ἄλλο
[345]	εὖ ἴσασιν ὅτι πάντες οἱ	τὰ	αἰσχρὰ καὶ τὰ κακὰ ποιοῦντες
[330]	κατὰ τὴν δύναμιν οὔτε κατὰ	τὰ	ἄλλα· ἆρ´ οὖν οὕτω καὶ
[350]	οἱ μή; Οἱ πελταστικοί. καὶ	τὰ	ἄλλα γε πάντα, εἰ τοῦτο
[321]	αὑτὸν (καταναλώσας τὰς δυνάμεις εἰς	τὰ	ἄλογα· λοιπὸν δὴ ἀκόσμητον ἔτι
[355]	τὰ κακά, νῦν δὲ λέγωμεν	τὰ	ἀνιαρά, γιγνώσκων ὅτι ἀνιαρά ἐστιν,
[351]	τε ἀγαθά ἐστιν ἅπαντα καὶ	τὰ	ἀνιαρὰ κακά· ἀλλά μοι δοκεῖ
[356]	ἡδέα πρὸς λυπηρά, ἐὰν μὲν	τὰ	ἀνιαρὰ ὑπερβάλληται ὑπὸ τῶν ἡδέων,
[351]	ἀποβήσεται ἄλλο; καὶ αὖθις αὖ	τὰ	ἀνιαρὰ ὡσαύτως οὕτως οὐ καθ´
[331]	ἔχοντα ὅμοια δίκαιον καλεῖν, οὐδὲ	τὰ	ἀνόμοιόν τι ἔχοντα ἀνόμοια, κἂν
[339]	καὶ οὔ φησιν ἀποδέχεσθαι αὐτοῦ	τὰ	αὐτὰ ἑαυτῷ λέγοντος; καίτοι ὁπότε
[359]	ἀνδρεῖοι, καὶ ταύτῃ γε ἐπὶ	τὰ	αὐτὰ (ἔρχονται οἱ δειλοί τε
[356]	φήσω. φαίνεται ὑμῖν τῇ ὄψει	τὰ	αὐτὰ μεγέθη ἐγγύθεν μὲν μείζω,
[321]	εἰς εὐνὰς ἰοῦσιν ὅπως ὑπάρχοι	τὰ	αὐτὰ ταῦτα στρωμνὴ οἰκεία τε
[317]	τῷ Ἱππίᾳ— ἐκεῖ γὰρ προϋπῆρχε	τὰ	βάθρα— ἐν δὲ τούτῳ Καλλίας
[353]	καὶ οὐ πράττειν διὰ ταῦτα	τὰ	βέλτιστα, ἐπεὶ γιγνώσκειν γε αὐτά.
[352]	πείθονται, ἀλλὰ πολλούς φασι γιγνώσκοντας	τὰ	βέλτιστα οὐκ ἐθέλειν πράττειν, ἐξὸν
[358]	δυνατά, ἔπειτα ποιεῖ ταῦτα, ἐξὸν	τὰ	βελτίω· οὐδὲ τὸ ἥττω εἶναι
[325]	γράμματα μάθωσιν καὶ μέλλωσιν συνήσειν	τὰ	γεγραμμένα ὥσπερ τότε τὴν φωνήν,
[334]	μυρία, τὰ δέ γε ὠφέλιμα·	τὰ	δὲ ἀνθρώποις μὲν οὐδέτερα, ἵπποις
[320]	ἔμπειρον γεγονέναι, πολλὰ δὲ μεμαθηκέναι,	τὰ	δὲ αὐτὸν ἐξηυρηκέναι. εἰ οὖν
[334]	ἀνθρώποις μὲν οὐδέτερα, ἵπποις δέ·	τὰ	δὲ βουσὶν μόνον, τὰ δὲ
[334]	βουσὶν μόνον, τὰ δὲ κυσίν·	τὰ	δέ γε τούτων μὲν οὐδενί,
[334]	καὶ φάρμακα καὶ ἄλλα μυρία,	τὰ	δέ γε ὠφέλιμα· τὰ δὲ
[355]	δὲ (σμικρότερα ᾖ; ἢ πλείω,	τὰ	δὲ ἐλάττω ᾖ; οὐχ ἕξομεν
[321]	καὶ (ὑποδῶν τὰ μὲν ὁπλαῖς,	τὰ	δὲ {θριξὶν καὶ} δέρμασιν στερεοῖς
[334]	δέ· τὰ δὲ βουσὶν μόνον,	τὰ	δὲ κυσίν· τὰ δέ γε
[325]	ἀνόσιον, καὶ τὰ μὲν ποίει,	τὰ	δὲ μὴ ποίει. καὶ ἐὰν
[356]	μήκη καὶ πράττειν καὶ λαμβάνειν,	τὰ	δὲ σμικρὰ καὶ φεύγειν καὶ
[355]	ἢ ὅταν τὰ μὲν μείζω,	τὰ	δὲ (σμικρότερα ᾖ; ἢ πλείω,
[349]	τὰ μὲν ἀναμνησθῆναι παρὰ σοῦ,	τὰ	δὲ συνδιασκέψασθαι. ἦν δέ, (ὡς
[332]	μὲν ἀφρόνως πραττόμενα ἀφροσύνῃ πράττεται,	τὰ	δὲ σωφρόνως σωφροσύνῃ; Ὡμολόγει. Οὐκοῦν
[334]	τούτων μὲν οὐδενί, δένδροις δέ·	τὰ	δὲ τοῦ δένδρου ταῖς μὲν
[359]	εἶναι τοὺς ἀνδρείους; ἆρ´ ἐπὶ	τὰ	δεινά, ἡγουμένους δεινὰ εἶναι, ἢ
[359]	ἔρχονται, οἱ δὲ ἀνδρεῖοι ἐπὶ	τὰ	δεινά; Λέγεται δή, ὦ Σώκρατες,
[327]	προθύμως λέγει καὶ διδάσκει καὶ	τὰ	δίκαια καὶ τὰ νόμιμα— εἰ
[356]	ὑπερβάλληται ὑπὸ τῶν ἡδέων, ἐάντε	τὰ	ἐγγὺς ὑπὸ τῶν πόρρω ἐάντε
[358]	Ὑπερφυῶς ἐδόκει ἅπασιν ἀληθῆ εἶναι	τὰ	εἰρημένα. Ὁμολογεῖτε ἄρα, ἦν δ´
[356]	ἐὰν δὲ λυπηρὰ πρὸς λυπηρά,	τὰ	ἐλάττω καὶ σμικρότερα· ἐὰν δὲ
[358]	διαφέρει· ἀλλὰ τόδε. εἰ ἀληθῆ	τὰ	ἔμπροσθέν ἐστιν, ἆρά τις ἀνθρώπων
[339]	οὗτος καὶ τάδε λέγει κἀκεῖνα	τὰ	ἔμπροσθεν; Οἶδα, ἦν δ´ ἐγώ.
[345]	πρὸς τὸν Πιττακὸν εἴρηται, καὶ	τὰ	ἐπιόντα γε τοῦ ᾄσματος ἔτι
[344]	ὀρθῶς ἐπ´ ἐσχάτῳ κείμενον· καὶ	τὰ	ἐπιόντα πάντα τούτῳ μαρτυρεῖ, ὅτι
[315]	ἑκάστοις αὐτῶν διέκρινεν καὶ διεξῄει	τὰ	ἐρωτώμενα. Καὶ μὲν δὴ καὶ
[336]	διὰ βραχέων τε καὶ αὐτὰ	τὰ	ἐρωτώμενα, οὕτω καὶ νῦν ἀποκρίνεσθαι·
[329]	τοῦ χρυσοῦ μόρια οὐδὲν διαφέρει	τὰ	ἕτερα τῶν ἑτέρων, ἀλλήλων καὶ
[356]	ὥσπερ (ἀγαθὸς ἱστάναι ἄνθρωπος, συνθεὶς	τὰ	ἡδέα καὶ συνθεὶς τὰ λυπηρά,
[351]	(εἰ ἐμοὶ ἀποκριτέον ἐστὶν ὡς	τὰ	ἡδέα τε ἀγαθά ἐστιν ἅπαντα
[356]	ἂν ταῦτ´ ἐνῇ· ἐὰν (δὲ	τὰ	ἡδέα ὑπὸ τῶν ἀνιαρῶν, οὐ
[351]	καλεῖς, ἦν δ´ ἐγώ, οὐ	τὰ	ἡδονῆς (μετέχοντα ἢ ποιοῦντα ἡδονήν;
[311]	ὑπὲρ σοῦ, ἂν μὲν ἐξικνῆται	τὰ	ἡμέτερα χρήματα καὶ τούτοις πείθωμεν
[359]	Πότερον οἱ μὲν δειλοὶ ἐπὶ	τὰ	θαρραλέα ἔρχονται, οἱ δὲ ἀνδρεῖοι
[355]	ὅταν λέγητε ὅτι πολλάκις γιγνώσκων	τὰ	κακὰ ἄνθρωπος ὅτι κακά ἐστιν,
[355]	νικᾶν ἐν ὑμῖν τῶν ἀγαθῶν	τὰ	κακά, ἢ ἀξίων; φήσομεν δῆλον
[352]	ἐάνπερ γιγνώσκῃ τις τἀγαθὰ καὶ	τὰ	κακά, μὴ ἂν κρατηθῆναι ὑπὸ
[355]	Ἄνθρωπος πράττει— τότε μὲν ἐλέγομεν	τὰ	κακά, νῦν δὲ λέγωμεν τὰ
[355]	λέγωμεν ὅτι Γιγνώσκων ὁ ἄνθρωπος	τὰ	κακὰ ὅτι κακά ἐστιν, ὅμως
[358]	οὖν, ἔφην ἐγώ, ἐπί γε	τὰ	κακὰ οὐδεὶς ἑκὼν ἔρχεται οὐδὲ
[345]	πάντες οἱ τὰ αἰσχρὰ καὶ	τὰ	κακὰ ποιοῦντες ἄκοντες ποιοῦσιν· καὶ
[355]	ἐστιν τἀγαθὰ τῶν κακῶν ἢ	τὰ	κακὰ τῶν ἀγαθῶν; ἢ κατ´
[323]	καὶ τύχῃ τοῖς ἀνθρώποις γίγνεται,	τὰ	καλὰ καὶ τἀναντία τούτοις· ὅσα
[326]	ἀγαθῶν ποιήματα διδάσκουσι μελοποιῶν, εἰς	τὰ	(κιθαρίσματα ἐντείνοντες, καὶ τοὺς ῥυθμούς
[316]	τῷ οἰκήματι γιγνόμενος ἀσαφῆ ἐποίει	τὰ	λεγόμενα. Καὶ ἡμεῖς μὲν ἄρτι
[325]	νουθετοῦσιν. ἐπειδὰν θᾶττον συνιῇ τις	τὰ	λεγόμενα, καὶ τροφὸς καὶ μήτηρ
[333]	Πρωταγόρα, μὴ ἀποκάμωμεν ἀλλὰ καὶ	τὰ	λοιπὰ διασκεψώμεθα. ἆρά τίς σοι
[356]	συνθεὶς τὰ ἡδέα καὶ συνθεὶς	τὰ	λυπηρά, καὶ τὸ ἐγγὺς καὶ
[313]	ὤν. οὕτω δὲ καὶ οἱ	τὰ	μαθήματα περιάγοντες κατὰ τὰς πόλεις
[328]	ὅσου ἂν φῇ ἄξια εἶναι	τὰ	μαθήματα, τοσοῦτον κατέθηκε. Τοιοῦτόν σοι,
[335]	(σοφὸς γὰρ εἶ— ἐγὼ δὲ	τὰ	μακρὰ ταῦτα ἀδύνατος, ἐπεὶ ἐβουλόμην
[356]	γὰρ ἡδέα πρὸς ἡδέα ἱστῇς,	τὰ	μείζω ἀεὶ καὶ πλείω ληπτέα·
[325]	διδακτοῦ δὲ ὄντος καὶ θεραπευτοῦ	τὰ	μὲν ἄλλα ἄρα τοὺς ὑεῖς
[325]	πεφυκότος οἱ ἀγαθοὶ ἄνδρες εἰ	τὰ	μὲν ἄλλα διδάσκονται τοὺς ὑεῖς,
[321]	ἐπισκεψόμενος τὴν νομήν, καὶ ὁρᾷ	τὰ	μὲν ἄλλα ζῷα ἐμμελῶς πάντων
[330]	ἕτερον· εἴποιμ´ ἂν ἔγωγε ὅτι	Τὰ	μὲν ἄλλα ὀρθῶς ἤκουσας, ὅτι
[324]	δήποτε οἱ ἄνδρες οἱ ἀγαθοὶ	τὰ	μὲν ἄλλα τοὺς αὑτῶν ὑεῖς
[349]	τούτων, πάλιν ἐπιθυμῶ ἐξ ἀρχῆς	τὰ	μὲν ἀναμνησθῆναι παρὰ σοῦ, τὰ
[332]	πράττειν τῷ σωφρόνως; Ἔφη. Οὐκοῦν	τὰ	μὲν ἀφρόνως πραττόμενα ἀφροσύνῃ πράττεται,
[355]	κατ´ ἄλλο τι ἢ ὅταν	τὰ	μὲν μείζω, τὰ δὲ (σμικρότερα
[321]	καὶ αὐτοφυὴς ἑκάστῳ· καὶ (ὑποδῶν	τὰ	μὲν ὁπλαῖς, τὰ δὲ {θριξὶν
[325]	ὅσιον, τόδε δὲ ἀνόσιον, καὶ	τὰ	μὲν ποίει, τὰ δὲ μὴ
[342]	τις Λακεδαιμονίων τῷ φαυλοτάτῳ συγγενέσθαι,	τὰ	μὲν πολλὰ ἐν τοῖς λόγοις
[349]	μόρια μέν ἐστιν ἀρετῆς, καὶ	τὰ	μὲν τέτταρα αὐτῶν ἐπιεικῶς παραπλήσια
[359]	εἶπεν. τὸ γὰρ ὕστερον ἔφη	τὰ	μὲν τέτταρα ἐπιεικῶς παραπλήσια ἀλλήλοις
[346]	πολλαχῇ— ἀλλ´ ὅτι αὐτὸς καὶ	τὰ	μέσα ἀποδέχεται ὥστε μὴ ψέγειν.
[359]	ἡγουμένους δεινὰ εἶναι, ἢ ἐπὶ	τὰ	μή; Ἀλλὰ τοῦτό γ´, ἔφη,
[329]	ἐρωτᾷς. Πότερον, ἔφην, ὥσπερ προσώπου	τὰ	μόοια μόριά ἐστιν, στόμα τε
[327]	διδάσκει καὶ τὰ δίκαια καὶ	τὰ	νόμιμα— εἰ οὖν οὕτω καὶ
[309]	Ἀλκιβιάδης ἔχει; (ΕΤ. Τί οὖν	τὰ	νῦν; ἦ παρ´ ἐκείνου φαίνῃ;
[331]	ἐστιν ὅμοια ἀλλήλοις. ἀλλ´ οὐχὶ	τὰ	ὅμοιόν τι ἔχοντα ὅμοια δίκαιον
[341]	καὶ ὀνειδίζειν τῷ Πιττακῷ ὅτι	τὰ	ὀνόματα οὐκ ἠπίστατο ὀρθῶς διαιρεῖν
[355]	μὲν οὖν οὕτω. μεταλάβωμεν δὴ	τὰ	ὀνόματα πάλιν τὸ ἡδύ τε
[356]	ἐλάττω· ἢ οὔ; Φήσουσιν. Καὶ	τὰ	παχέα καὶ τὰ πολλὰ ὡσαύτως;
[360]	σκέψασθαι βουλόμενος πῶς ποτ´ ἔχει	τὰ	περὶ τῆς ἀρετῆς καὶ τί
[324]	καὶ χαλκέως καὶ σκυτοτόμου συμβουλεύοντος	τὰ	πολιτικά, καὶ ὅτι διδακτὸν καὶ
[311]	γένηται· εἶτα ἴωμεν. καὶ γὰρ	τὰ	πολλὰ Πρωταγόρας ἔνδον διατρίβει, ὥστε,
[328]	Πρωταγόρας ῥᾳδίως ἐπεκδιδάξει, ἐπειδὴ καὶ	τὰ	πολλὰ ταῦτα ἐξεδίδαξεν. καὶ γὰρ
[356]	Φήσουσιν. Καὶ τὰ παχέα καὶ	τὰ	πολλὰ ὡσαύτως; καὶ αἱ φωναὶ
[356]	ἐγγὺς ὑπὸ τῶν πόρρω ἐάντε	τὰ	πόρρω ὑπὸ τῶν ἐγγύς, ταύτην
[317]	πράττειν, ὧνπερ ἕνεκα ταῦτ´ ἐστὶν	τὰ	προσχήματα· ἐπεὶ οἵ γε πολλοὶ
[313]	καὶ ἐν ᾧ πάντ´ ἐστὶν	τὰ	σὰ ἢ εὖ ἢ κακῶς
[335]	οὐδ´ ἐγὼ λιπαρῶς ἔχω παρὰ	τὰ	σοὶ δοκοῦντα τὴν συνουσίαν ἡμῖν
[352]	Ἴθι δή μοι ἀποκαλύψας καὶ	τὰ	στήθη καὶ τὸ μετάφρενον ἐπίδειξον,
[317]	τῇ τέχνῃ· καὶ γὰρ καὶ	τὰ	σύμπαντα πολλά μοί ἐστιν— οὐδενὸς
[326]	τούτοις εἰς παιδοτρίβου πέμπουσιν, ἵνα	τὰ	σώματα βελτίω ἔχοντες ὑπηρετῶσι τῇ
[354]	οὐ τὰ τοιάδε λέγετε, οἷον	τά	τε γυμνάσια καὶ τὰς στρατείας
[313]	μή, ἕτοιμος δ´ εἶ ἀναλίσκειν	τά	τε σαυτοῦ καὶ τὰ τῶν
[330]	ὑμῶν κατήκουσα; ἐδόξατέ μοι φάναι	τὰ	τῆς ἀρετῆς μόρια εἶναι οὕτως
[330]	ἄλλα· ἆρ´ οὖν οὕτω καὶ	τὰ	τῆς ἀρετῆς μόρια οὐκ ἔστιν
[353]	περὶ ἀνδρείας, πρὸς τἆλλα μόρια	τὰ	τῆς ἀρετῆς πῶς ποτ´ ἔχει.
[319]	περὶ τῶν τῆς πόλεως, ὅπως	τὰ	τῆς πόλεως δυνατώτατος ἂν εἴη
[354]	ἀγαθὰ ἀνιαρὰ εἶναι, ἆρα οὐ	τὰ	τοιάδε λέγετε, οἷον τά τε
[358]	εἴτε ὁπόθεν καὶ ὅπως χαίρεις	τὰ	τοιαῦτα (ὀνομάζων, ὦ βέλτιστε Πρόδικε,
[334]	μηδὲ τὸ παράπαν ὠφέλιμα; καὶ	τὰ	τοιαῦτα σὺ ἀγαθὰ καλεῖς; Οὐδαμῶς,
[331]	τὸ ἕτερον οἷον τὸ ἕτερον,	τὰ	τοῦ προσώπου μόρια, ἁμῇ γέ
[329]	μοι φαίνεται, ὦ (Σώκρατες, ὥσπερ	τὰ	τοῦ προσώπου μόρια ἔχει πρὸς
[349]	οὗ μόριά ἐστιν, ἀλλ´ ὡς	τὰ	τοῦ προσώπου μόρια καὶ τῷ
[333]	καὶ αἱ δυνάμεις αὐτῶν, ὥσπερ	τὰ	τοῦ προσώπου μόρια; πότερον οὖν
[330]	αὐτῶν ἕκαστον ἰδίαν ἔχει; ὥσπερ	τὰ	τοῦ προσώπου, οὐκ ἔστιν ὀφθαλμὸς
[349]	μόρια εἶναι ἀρετῆς, οὐχ ὡς	τὰ	τοῦ χρυσοῦ μόρια ὅμοιά ἐστιν
[329]	ὀφθαλμοὶ καὶ ὦτα, ἢ ὥσπερ	τὰ	τοῦ χρυσοῦ μόρια οὐδὲν διαφέρει
[311]	αὐτόν, εἰ δὲ μή, καὶ	τὰ	τῶν φίλων προσαναλίσκοντες. εἰ οὖν
[313]	ἀναλίσκειν τά τε σαυτοῦ καὶ	τὰ	τῶν φίλων χρήματα, ὡς ἤδη
[339]	(δεινὸν εἶναι· ἔστιν δὲ τοῦτο	τὰ	ὑπὸ τῶν ποιητῶν λεγόμενα οἷόν
[353]	ἐργασίαν κακά ἐστιν, (ἀλλὰ διὰ	τὰ	ὕστερον γιγνόμενα, νόσους τε καὶ
[350]	μάλιστα. ~Οἶσθα οὖν τίνες εἰς	τὰ	(φρέατα κολυμβῶσιν θαρραλέως; Ἔγωγε, ὅτι
[329]	ἐπερωτήσῃ τι τῶν ῥηθέντων, ὥσπερ	τὰ	χαλκία πληγέντα μακρὸν ἠχεῖ καὶ
[311]	Ὡς σοφιστῇ ἄρα ἐρχόμεθα τελοῦντες	τὰ	χρήματα; Μάλιστα. Εἰ οὖν καὶ
[332]	δή, ἦν δ´ ἐγώ, ἀναλογισώμεθα	τὰ	ὡμολογημένα ἡμῖν. ὡμολογήκαμεν ἓν ἑνὶ
[330]	προσώπου, οὐκ ἔστιν ὀφθαλμὸς οἷον	τὰ	ὦτα, οὐδ´ ἡ δύναμις αὐτοῦ
[350]	~Οἶσθα οὖν τίνες εἰς τὰ	(φρέατα	κολυμβῶσιν θαρραλέως; Ἔγωγε, ὅτι οἱ
[329]	ἱκανὸς δὲ καὶ ἐρωτηθεὶς ἀποκρίνασθαι	κατὰ	βραχὺ καὶ ἐρόμενος περιμεῖναί τε
[338]	εἶδος τῶν διαλόγων ζητεῖν τὸ	κατὰ	βραχὺ λίαν, εἰ μὴ ἡδὺ
[326]	μανθάνειν καὶ κατὰ τούτους ζῆν	κατὰ	παράδειγμα, (ἵνα μὴ αὐτοὶ ἐφ´
[338]	ἱκανῶς ἐρωτήσῃ, πάλιν δώσειν λόγον	κατὰ	σμικρὸν ἀποκρινόμενος. Ἤρξατο οὖν ἐρωτᾶν
[330]	οὔτε κατὰ τὴν δύναμιν οὔτε	κατὰ	τὰ ἄλλα· ἆρ´ οὖν οὕτω
[313]	καὶ οἱ τὰ μαθήματα περιάγοντες	κατὰ	τὰς πόλεις καὶ πωλοῦντες καὶ
[353]	τι ἀποκρίνασθαι ἢ ὅτι οὐ	κατὰ	τὴν αὐτῆς τῆς ἡδονῆς τῆς
[330]	ἐστιν οἷον τὸ ἕτερον οὔτε	κατὰ	τὴν δύναμιν οὔτε κατὰ τὰ
[350]	αὐτοῖς τεκμηρίοις τούτοις, λέγειν ὡς	κατὰ	τὴν ἐμὴν ὁμολογίαν ἡ σοφία
[314]	τινος λόγου διελεγόμεθα, ὃς ἡμῖν	κατὰ	τὴν ὁδὸν ἐνέπεσεν· ἵν´ οὖν
[326]	γραμματεῖον διδόασιν καὶ ἀναγκάζουσι γράφειν	κατὰ	τὴν ὑφήγησιν τῶν γραμμῶν, ὣς
[315]	φωνῇ ὥσπερ (Ὀρφεύς, οἱ δὲ	κατὰ	τὴν φωνὴν ἕπονται κεκηλημένοι— ἦσαν
[355]	φαμεν ἥττω εἶναι τῶν ἡδονῶν.	Κατὰ	τί δέ, φήσει ἴσως, ἀνάξιά
[354]	Φαῖεν ἄν; Συνεδόκει. Πότερον (οὖν	κατὰ	τόδε ἀγαθὰ αὐτὰ καλεῖτε, ὅτι
[317]	ἐχρήσαντο. ~ἐγὼ δὲ τούτοις (ἅπασιν	κατὰ	τοῦτο εἶναι οὐ συμφέρομαι· ἡγοῦμαι
[351]	καθ´ ὃ ἡδέα ἐστίν, ἆρα	κατὰ	τοῦτο οὐκ ἀγαθά, μὴ εἴ
[350]	θαρραλεώτατοι δὲ ὄντες ἀνδρειότατοι; καὶ	κατὰ	τοῦτον τὸν λόγον ἡ σοφία
[324]	Ἀθηναῖοι οἱ σοὶ πολῖται· ὥστε	κατὰ	τοῦτον τὸν λόγον καὶ Ἀθηναῖοί
[326]	ἀγαθῶν καὶ παλαιῶν νομοθετῶν εὑρήματα,	κατὰ	τούτους ἀναγκάζει καὶ ἄρχειν καὶ
[326]	τε νόμους ἀναγκάζει μανθάνειν καὶ	κατὰ	τούτους ζῆν κατὰ παράδειγμα, (ἵνα
[314]	ὠνῇ οὐ μέγας ὁ (κίνδυνος.	μαθήματα	δὲ οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ
[313]	καὶ πονηρόν, ἀσφαλές σοι ὠνεῖσθαι	μαθήματα	καὶ παρὰ Πρωταγόρου καὶ παρ´
[313]	οὕτω δὲ καὶ οἱ τὰ	μαθήματα	περιάγοντες κατὰ τὰς πόλεις καὶ
[328]	ἂν φῇ ἄξια εἶναι τὰ	μαθήματα,	τοσοῦτον κατέθηκε. Τοιοῦτόν σοι, ἔφη,
[326]	μάθωσιν, ἄλλων αὖ ποιητῶν ἀγαθῶν	ποιήματα	διδάσκουσι μελοποιῶν, εἰς τὰ (κιθαρίσματα
[325]	τῶν βάθρων ἀναγιγνώσκειν ποιητῶν ἀγαθῶν	ποιήματα	καὶ ἐκμανθάνειν ~(ἀναγκάζουσιν, ἐν οἷς
[343]	αὐτῶν τὴν σοφίαν τοιαύτην οὖσαν,	ῥήματα	βραχέα ἀξιομνημόνευτα ἑκάστῳ εἰρημένα· οὗτοι
[342]	ὅτι τοιαῦτα οἷόν τ´ εἶναι	ῥήματα	φθέγγεσθαι ~(τελέως πεπαιδευμένου ἐστὶν ἀνθρώπου.
[326]	ὑπογράψασα, ἀγαθῶν καὶ παλαιῶν νομοθετῶν	εὑρήματα,	κατὰ τούτους ἀναγκάζει καὶ ἄρχειν
[361]	(σπεύδεις, ἐπιχειρῶν ἀποδεῖξαι ὡς πάντα	χρήματά	ἐστιν ἐπιστήμη, καὶ ἡ δικαιοσύνη
[311]	ἂν μὲν ἐξικνῆται τὰ ἡμέτερα	χρήματα	καὶ τούτοις πείθωμεν αὐτόν, εἰ
[311]	σοφιστῇ ἄρα ἐρχόμεθα τελοῦντες τὰ	χρήματα;	Μάλιστα. Εἰ οὖν καὶ τοῦτό
[311]	τῷ Πρωταγόρᾳ ἐν νῷ ἔχετε	χρήματα	τελεῖν; τί ἂν αὐτῷ (ἀποκριναίμεθα;
[313]	σαυτοῦ καὶ τὰ τῶν φίλων	χρήματα,	ὡς ἤδη διεγνωκὼς ὅτι πάντως
[317]	ὧνπερ ἕνεκα ταῦτ´ ἐστὶν τὰ	προσχήματα·	ἐπεὶ οἵ γε πολλοὶ ὡς
[322]	ἐπεχείρει βωμούς τε ἱδρύεσθαι καὶ	ἀγάλματα	θεῶν· ἔπειτα φωνὴν καὶ ὀνόματα
[345]	εἰ κακῶς. ~(τίς οὖν εἰς	γράμματα	ἀγαθὴ πρᾶξίς ἐστιν, καὶ τίς
[345]	τίς ἄνδρα ἀγαθὸν ποιεῖ εἰς	γράμματα;	δῆλον ὅτι ἡ τούτων μάθησις.
[325]	τε ἐπιμελοῦνται, καὶ ἐπειδὰν αὖ	γράμματα	μάθωσιν καὶ μέλλωσιν συνήσειν τὰ
[349]	ἕτερον; ἔφησθα οὖν σὺ οὐκ	ὀνόματα	ἐπὶ ἑνὶ εἶναι, ἀλλὰ (ἕκαστον
[349]	ὁσιότης, πότερον ταῦτα, πέντε ὄντα	ὀνόματα,	ἐπὶ ἑνὶ πράγματί ἐστιν, ἢ
[341]	ὀνειδίζειν τῷ Πιττακῷ ὅτι τὰ	ὀνόματα	οὐκ ἠπίστατο ὀρθῶς διαιρεῖν ἅτε
[355]	οὖν οὕτω. μεταλάβωμεν δὴ τὰ	ὀνόματα	πάλιν τὸ ἡδύ τε καὶ
[322]	ἀγάλματα θεῶν· ἔπειτα φωνὴν καὶ	ὀνόματα	ταχὺ διηρθρώσατο τῇ τέχνῃ, καὶ
[329]	ἃ νυνδὴ ἐγὼ (ἔλεγον πάντα	ὀνόματα	τοῦ αὐτοῦ ἑνὸς ὄντος. τοῦτ´
[326]	ποιήματα διδάσκουσι μελοποιῶν, εἰς τὰ	(κιθαρίσματα	ἐντείνοντες, καὶ τοὺς ῥυθμούς τε
[321]	ἀμῦναι χειμῶνα, δυνατοῖς δὲ καὶ	καύματα,	καὶ εἰς εὐνὰς ἰοῦσιν ὅπως
[326]	εἰς παιδοτρίβου πέμπουσιν, ἵνα τὰ	σώματα	βελτίω ἔχοντες ὑπηρετῶσι τῇ διανοίᾳ
[335]	ἂν χαρίζεσθαί σοι, εἴ μου	δυνατὰ	δέοιο· νῦν δ´ ἐστὶν ὥσπερ
[358]	εἶναι ἢ (ἃ ποιεῖ, καὶ	δυνατά,	ἔπειτα ποιεῖ ταῦτα, ἐξὸν τὰ
[326]	διδασκάλων τῆς ἡλικίας ἀρξάμενοι φοιτᾶν,	ὀψιαίτατα	ἀπαλλάττονται. ἐπειδὰν δὲ ἐκ διδασκάλων
[326]	πλουσιώτατοι— καὶ οἱ τούτων ὑεῖς,	πρῳαίτατα	εἰς διδασκάλων τῆς ἡλικίας ἀρξάμενοι
[331]	μαλακῷ, καὶ τἆλλα ἃ δοκεῖ	ἐναντιώτατα	εἶναι ἀλλήλοις· καὶ ἃ τότε
[332]	τάχους, ταχέως, καὶ εἴ τι	μετὰ	βραδυτῆτος, (βραδέως; Ἔφη. Καὶ εἴ
[325]	καμπτόμενον εὐθύνουσιν ἀπειλαῖς καὶ πληγαῖς.	μετὰ	δὲ ταῦτα εἰς διδασκάλων πέμποντες
[336]	ἕκαστον τὴν ἑαυτοῦ γνώμην ἀποφαίνεσθαι.	Μετὰ	δὲ τὸν Ἀλκιβιάδην, ὡς ἐγᾦμαι,
[337]	πολλοὶ πάνυ τῶν παρόντων ἀπεδέξαντο·	μετὰ	δὲ τὸν Πρόδικον Ἱππίας ὁ
[324]	θηρίον ἀλογίστως τιμωρεῖται· ὁ δὲ	μετὰ	λόγου ἐπιχειρῶν κολάζειν οὐ τοῦ
[315]	τε ὁ ἐκ Κεραμέων καὶ	μετὰ	Παυσανίου νέον τι ἔτι μειράκιον,
[358]	ἂν ἦμεν· ὑμᾶς δὲ δὴ	μετὰ	Πρωταγόρου ἐρωτῶ, ὦ Ἱππία τε
[361]	ὅπερ καὶ κατ´ ἀρχὰς ἔλεγον,	μετὰ	σοῦ ἂν ἥδιστα ταῦτα συνδιασκοποίην.
[347]	ἡδέως ἂν ἐπὶ τέλος ἔλθοιμι	μετὰ	σοῦ σκοπούμενος. καὶ γὰρ δοκεῖ
[311]	αὐτόν, ὡς τὸ εἰκός, ἔνδον.	Μετὰ	ταῦτα ἀναστάντες εἰς τὴν αὐλὴν
[332]	ἀσθενῶς; Ἐδόκει. Καὶ εἴ τι	μετὰ	τάχους, ταχέως, καὶ εἴ τι
[317]	ἐκ τῆς κλίνης, καὶ τοὺς	μετὰ	τοῦ Προδίκου. Ἐπεὶ δὲ πάντες
[355]	μὴ εἰς ταῦτα τελευτᾷ, τὸ	μετὰ	τοῦτο ἀκούετε. φημὶ γὰρ ὑμῖν
[330]	μὲν οὖν, ἔφη. Εἰ οὖν	μετὰ	τοῦτο εἴποι ἐρωτῶν ἡμᾶς· Πῶς
[330]	σύ; Ναί, ἔφη. Εἰ οὖν	μετὰ	τοῦτο ἡμᾶς ἔροιτο· Οὐκοῦν καὶ
[357]	ἐπειδὴ δὲ ὑμῖν οὐχ ὡμολογοῦμεν,	μετὰ	τοῦτο ἤρεσθε ἡμᾶς· Ὦ Πρωταγόρα
[344]	παντὸς τοῦ ᾄσματος. Λέγει γὰρ	μετὰ	τοῦτο ὀλίγα διελθών, ὡς ἂν
[323]	ᾧ ἂν παραγίγνηται, τοῦτό σοι	μετὰ	τοῦτο πειράσομαι ἀποδεῖξαι. ὅσα γὰρ
[341]	μέγα τεκμήριόν ἐστιν εὐθὺς τὸ	μετὰ	τοῦτο ῥῆμα· λέγει γὰρ ὅτι—
[313]	σοι λέγειν. ~(Καὶ ἐγὼ εἶπον	μετὰ	τοῦτο· Τί οὖν; οἶσθα εἰς
[325]	οὗ δεῖ πάντας μετέχειν καὶ	μετὰ	τούτου πάντ´ ἄνδρα, ἐάν τι
[316]	μόνῳ βουλόμενοι διαλεχθῆναι ἢ καὶ	μετὰ	τῶν ἄλλων; Ἡμῖν μέν, ἦν
[314]	ὠφελημένον. ταῦτα οὖν σκοπώμεθα καὶ	μετὰ	τῶν πρεσβυτέρων ἡμῶν· ἡμεῖς γὰρ
[310]	πόδας μου, καὶ εἶπεν· Ἑσπέρας	δῆτα,	μάλα γε ὀψὲ ἀφικόμενος ἐξ
[310]	με ὁ Σάτυρος ἀπέδρα· καὶ	δῆτα	μέλλων σοι φράζειν ὅτι διωξοίμην
[319]	τἆλλα πάντα οὕτως, (ὅσα ἡγοῦνται	μαθητά	τε καὶ διδακτὰ εἶναι· ἐὰν
[320]	χρόνος ὅτε θεοὶ μὲν ἦσαν,	θνητὰ	δὲ γένη (οὐκ ἦν. ἐπειδὴ
[331]	δικαιοσύνην ὅσιον εἶναι καὶ τὴν	ὁσιότητα	δίκαιον, ἀλλά τί μοι δοκεῖ
[331]	δικαιοσύνην ὅσιον εἶναι καὶ τὴν	ὁσιότητα	δίκαιον· καὶ ὑπὲρ σοῦ δέ,
[330]	τοῦτο ἡμᾶς ἔροιτο· Οὐκοῦν καὶ	ὁσιότητά	τινά φατε εἶναι; φαῖμεν ἄν,
[316]	καὶ θεῖος— ἀλλὰ διὰ τὴν	βαρύτητα	τῆς φωνῆς βόμβος τις ἐν
[311]	διατρίψωμεν ἕως ἂν φῶς γένηται·	εἶτα	ἴωμεν. καὶ γὰρ τὰ πολλὰ
[309]	καὶ πώγωνος ἤδη ὑποπιμπλάμενος. (ΣΩ.	Εἶτα	τί τοῦτο; οὐ σὺ μέντοι
[341]	γε λέγων, κακὸν ἐσθλὸν ἔμμεναι,	εἶτα	τὸν θεόν φησιν μόνον τοῦτο
[345]	πρῶτον μὲν ὑπάρχει ἰατρῷ εἶναι,	ἔπειτα	ἀγαθῷ ἰατρῷ— οὗτος γὰρ ἂν
[314]	ἴωμεν καὶ ἀκούσωμεν τοῦ ἀνδρός,	ἔπειτα	ἀκούσαντες καὶ ἄλλοις ἀνακοινωσώμεθα· καὶ
[355]	πρῶτον μὲν ἀγαθῷ καὶ κακῷ,	ἔπειτα	αὖθις ἡδεῖ τε (καὶ ἀνιαρῷ.
[350]	ἰσχυροὶ (δυνατοί εἰσιν, φαίην ἄν·	ἔπειτα,	εἰ οἱ ἐπιστάμενοι παλαίειν δυνατώτεροί
[354]	καλεῖτε τῶν ἡδονῶν ἥττω εἶναι·	ἔπειτα	ἐν τούτῳ εἰσὶν πᾶσαι αἱ
[343]	ὅτι ἄνδρα ἀγαθὸν γενέσθαι χαλεπόν,	(ἔπειτα	ἐνέβαλε τὸ μέν. τοῦτο γὰρ
[333]	γὰρ λόγον ᾐτιᾶτο δυσχερῆ εἶναι—	ἔπειτα	μέντοι συνεχώρησεν ἀποκρίνεσθαι. Ἴθι δή,
[310]	ἐνεχείρησα εὐθὺς παρὰ σὲ ἰέναι,	ἔπειτά	μοι λίαν πόρρω ἔδοξε τῶν
[342]	εὑρήσει (αὐτὸν φαῦλόν τινα φαινόμενον,	ἔπειτα,	ὅπου ἂν τύχῃ τῶν λεγομένων,
[358]	ἢ (ἃ ποιεῖ, καὶ δυνατά,	ἔπειτα	ποιεῖ ταῦτα, ἐξὸν τὰ βελτίω·
[319]	οὐδὲ ὄντος διδασκάλου οὐδενὸς αὐτῷ,	ἔπειτα	συμβουλεύειν ἐπιχειρεῖ· δῆλον γὰρ ὅτι
[350]	ἐπέδειξας ὡς οὐκ ὀρθῶς ὡμολόγησα.	ἔπειτα	τοὺς ἐπισταμένους αὐτοὺς ἑαυτῶν θαρραλεωτέρους
[322]	τε ἱδρύεσθαι καὶ ἀγάλματα θεῶν·	ἔπειτα	φωνὴν καὶ ὀνόματα ταχὺ διηρθρώσατο
[339]	ταῦτα καὶ τῶν ἄλλων ἐπιθορυβησάντων·	ἔπειτα—	ὥς γε πρὸς σὲ εἰρῆσθαι
[340]	αὐτῆς εἰς ἄκρον ἵκηται, ῥηϊδίην	δἤπειτα	πέλειν, χαλεπήν περ ἐοῦσαν, ἐκτῆσθαι.
[319]	(ὅσα ἡγοῦνται μαθητά τε καὶ	διδακτὰ	εἶναι· ἐὰν δέ τις ἄλλος
[338]	μήτ´ αὖ Πρωταγόραν πάντα κάλων	ἐκτείναντα,	οὐρίᾳ ἐφέντα, φεύγειν εἰς τὸ
[313]	τῷ ἀεὶ ἐπιθυμοῦντι ἐπαινοῦσιν μὲν	πάντα	ἃ πωλοῦσιν, τάχα δ´ ἄν
[323]	τῷ ὄντι ἡγοῦνται πάντες ἄνθρωποι	πάντα	ἄνδρα μετέχειν δικαιοσύνης τε καὶ
[334]	καὶ τοὺς νέους κλῶνας ἐπιβάλλειν,	πάντα	ἀπόλλυσιν· ἐπεὶ καὶ τὸ ἔλαιον
[349]	πράγματι τῶν ὀνομάτων τούτων ἐπικεῖσθαι,	πάντα	δὲ ταῦτα μόρια εἶναι ἀρετῆς,
[350]	πελταστικοί. καὶ τὰ ἄλλα γε	πάντα,	εἰ τοῦτο ζητεῖς, ἔφη, οἱ
[327]	καὶ ἰδίᾳ καὶ δημοσίᾳ πᾶς	πάντα	καὶ ἐδίδασκε καὶ ἐπέπληττε τὸν
[338]	ἡμῖν φαίνωνται, μήτ´ αὖ Πρωταγόραν	πάντα	κάλων ἐκτείναντα, οὐρίᾳ ἐφέντα, φεύγειν
[361]	νῦν τοὐναντίον ἔοικεν σπεύδοντι ὀλίγου	πάντα	(μᾶλλον φανῆναι αὐτὸ ἢ ἐπιστήμην·
[349]	λέγω, ὦ Σώκρατες, ὅτι ταῦτα	πάντα	μόρια μέν ἐστιν ἀρετῆς, καὶ
[329]	ἐστὶν ἃ νυνδὴ ἐγὼ (ἔλεγον	πάντα	ὀνόματα τοῦ αὐτοῦ ἑνὸς ὄντος.
[319]	ναυπηγίας, τοὺς ναυπηγούς, καὶ τἆλλα	πάντα	οὕτως, (ὅσα ἡγοῦνται μαθητά τε
[345]	θεοὶ φιλῶσιν. Ταῦτά τε οὖν	πάντα	πρὸς τὸν Πιττακὸν εἴρηται, καὶ
[313]	περὶ τὸ σῶμα, ἐπαινοῦσιν δὲ	πάντα	πωλοῦντες, οὔτε οἱ ὠνούμενοι παρ´
[360]	δ´ ἐγώ, ἄλλου ἕνεκα ἐρωτῶ	πάντα	ταῦτα ἢ σκέψασθαι βουλόμενος πῶς
[361]	διδακτόν. ἐγὼ οὖν, ὦ Πρωταγόρα,	πάντα	ταῦτα καθορῶν ἄνω κάτω ταραττόμενα
[361]	τοῦ βίου τοῦ ἐμαυτοῦ παντὸς	πάντα	ταῦτα πραγματεύομαι, καὶ εἰ σὺ
[329]	καὶ σωφροσύνη καὶ ὁσιότης καὶ	πάντα	ταῦτα ὡς ἕν τι εἴη
[346]	ψέγων, ἐμπλησθείη ἂν ἐκείνους μεμφόμενος—	πάντα	τοι καλά, τοῖσί τ´ αἰσχρὰ
[346]	λέγει, ὥσπερ ἂν εἰ ἔλεγε	πάντα	τοι λευκά, οἷς μέλανα μὴ
[351]	εἶναι ἀποκρίνασθαι, ἀλλὰ καὶ πρὸς	πάντα	τὸν ἄλλον βίον τὸν ἐμόν,
[344]	ἐσχάτῳ κείμενον· καὶ τὰ ἐπιόντα	πάντα	τούτῳ μαρτυρεῖ, ὅτι οὕτως εἴρηται.
[361]	τἀναντία (σπεύδεις, ἐπιχειρῶν ἀποδεῖξαι ὡς	πάντα	χρήματά ἐστιν ἐπιστήμη, καὶ ἡ
[331]	ταῦτα ἐλέγχοις, εἰ βούλοιο, ὡς	ἅπαντά	ἐστιν ὅμοια ἀλλήλοις. ἀλλ´ οὐχὶ
[329]	ἀνάγκη, ἐάνπερ τις ἓν λάβῃ,	ἅπαντα	ἔχειν; Οὐδαμῶς, ἔφη, ἐπεὶ πολλοὶ
[351]	τὰ ἡδέα τε ἀγαθά ἐστιν	ἅπαντα	καὶ τὰ ἀνιαρὰ κακά· ἀλλά
[358]	μεῖζον αἱρήσεται ἐξὸν τὸ ἔλαττον;	Ἅπαντα	ταῦτα συνεδόκει ἅπασιν ἡμῖν. Τί
[317]	τέχνῃ· καὶ γὰρ καὶ τὰ	σύμπαντα	πολλά μοί ἐστιν— οὐδενὸς ὅτου
[314]	φαγόντα, καταθέμενον οἴκαδε ἔξεστιν συμβουλεύσασθαι,	παρακαλέσαντα	τὸν ἐπαΐοντα, ὅτι τε ἐδεστέον
[338]	εἰς τὸ πέλαγος τῶν λόγων	ἀποκρύψαντα	γῆν, ἀλλὰ μέσον τι ἀμφοτέρους
[329]	τῶν ῥηθέντων, ὥσπερ τὰ χαλκία	πληγέντα	μακρὸν ἠχεῖ καὶ ἀποτείνει ἐὰν
[314]	ἄλλῳ ἀγγείῳ ἀπενεγκεῖν, ἀλλ´ ἀνάγκη	καταθέντα	τὴν τιμὴν τὸ μάθημα ἐν
[324]	μήτε ἄλλος ὁ τοῦτον ἰδὼν	κολασθέντα.	καὶ τοιαύτην διάνοιαν ἔχων διανοεῖται
[340]	πολιορκούμενον ὑπὸ τοῦ Ἀχιλλέως τὸν	Σιμόεντα	παρακαλεῖν, εἰπόντα— φίλε κασίγνητε, σθένος
[338]	Πρωταγόραν πάντα κάλων ἐκτείναντα, οὐρίᾳ	ἐφέντα,	φεύγειν εἰς τὸ πέλαγος τῶν
[353]	δι´ οὐδὲν ἄλλο ταῦτα κακὰ	ὄντα	ἢ διότι εἰς ἀνίας τε
[349]	καὶ ὁσιότης, πότερον ταῦτα, πέντε	ὄντα	ὀνόματα, ἐπὶ ἑνὶ πράγματί ἐστιν,
[344]	καθέλοι, τὸν δὲ ἀεὶ ἀμήχανον	ὄντα	οὔ, καὶ τὸν κυβερνήτην μέγας
[344]	(οὔ, οὕτω καὶ τὸν εὐμήχανον	ὄντα	ποτὲ ἀμήχανος ἂν συμφορὰ καθέλοι,
[325]	κολαζόμενος καὶ διδασκόμενος, ὡς ἀνίατον	ὄντα	τοῦτον (ἐκβάλλειν ἐκ τῶν πόλεων
[314]	μάθημα ἐν αὐτῇ τῇ ψυχῇ	λαβόντα	καὶ μαθόντα ἀπιέναι ἢ βεβλαμμένον
[322]	μὴ ἀπόλοιτο πᾶν, Ἑρμῆν πέμπει	ἄγοντα	εἰς ἀνθρώπους αἰδῶ τε καὶ
[314]	εἰς τὸ σῶμα πιόντα ἢ	φαγόντα,	καταθέμενον οἴκαδε ἔξεστιν συμβουλεύσασθαι, παρακαλέσαντα
[340]	ὡς οἴεται Πρωταγόρας, ταὐτὸν ἑαυτῷ	λέγοντα,	ἀλλ´ ἄλλο. οὐ γὰρ τοῦτο
[339]	λέγοντος; καίτοι ὁπότε τὸν ταὐτὰ	λέγοντα	αὑτῷ μέμφεται, δῆλον ὅτι καὶ
[339]	ἐπελάθετο, καὶ Πιττακὸν τὸν ταὐτὰ	λέγοντα	ἑαυτῷ, ὅτι χαλεπὸν ἐσθλὸν ἔμμεναι,
[346]	δεῖ ἐν τῷ ἑκών διαλαβεῖν	λέγοντα—	ὅστις ἕρδῃ μηδὲν αἰσχρόν, ἄκων
[343]	ὥσπερ ἂν εἰ θεῖμεν αὐτὸν	λέγοντα	τὸν Πιττακὸν καὶ Σιμωνίδην ἀποκρινόμενον
[341]	ἐγώ, ὦ Πρόδικε, τὸν Πιττακὸν	λέγοντα	χαλεπὸν ἐσθλὸν ἔμμεναι, ὥσπερ ἂν
[343]	τὸ τοῦ Πιττακοῦ ῥῆμα ὥσπερ	ἐρίζοντα	λέγειν τὸν Σιμωνίδην· λέγοντος τοῦ
[314]	αὐτῇ τῇ ψυχῇ λαβόντα καὶ	μαθόντα	ἀπιέναι ἢ βεβλαμμένον ἢ ὠφελημένον.
[353]	δ´ ἂν κακὰ ἦν, ὅτι	μαθόντα	χαίρειν ποιεῖ καὶ ὁπῃοῦν; ἆρ´
[316]	πόλεις μεγάλας, καὶ ἐν ταύταις	πείθοντα	τῶν νέων τοὺς βελτίστους ἀπολείποντας
[316]	ἐμοῦ. ξένον γὰρ ἄνδρα καὶ	ἰόντα	εἰς πόλεις μεγάλας, καὶ ἐν
[314]	οἴκαδε ἔξεστιν συμβουλεύσασθαι, παρακαλέσαντα τὸν	ἐπαΐοντα,	ὅτι τε ἐδεστέον ἢ ποτέον
[337]	αὐτῇ τῇ διανοίᾳ, ἥδεσθαι δὲ	ἐσθίοντά	τι ἢ ἄλλο ἡδὺ πάσχοντα
[314]	δέξασθαι αὐτὰ εἰς τὸ σῶμα	πιόντα	ἢ φαγόντα, καταθέμενον οἴκαδε ἔξεστιν
[345]	τὸν Πιττακὸν εἴρηται, καὶ τὰ	ἐπιόντα	γε τοῦ ᾄσματος ἔτι μᾶλλον
[344]	ἐπ´ ἐσχάτῳ κείμενον· καὶ τὰ	ἐπιόντα	πάντα τούτῳ μαρτυρεῖ, ὅτι οὕτως
[358]	ἰέναι ἐπὶ ταῦτα οὔτε λαμβάνειν	ἑκόντα.	~Ἐδόκει (καὶ ταῦτα πᾶσιν. Οὕτω
[345]	(σοφῶν ἀνδρῶν ἡγεῖται οὐδένα ἀνθρώπων	ἑκόντα	ἐξαμαρτάνειν οὐδὲ αἰσχρά τε καὶ
[345]	οὐδὲ αἰσχρά τε καὶ κακὰ	ἑκόντα	ἐργάζεσθαι, ἀλλ´ εὖ ἴσασιν ὅτι
[317]	διαγγέλλωσι, ταῦτα ὑμνοῦσιν— τὸ οὖν	ἀποδιδράσκοντα	μὴ δύνασθαι ἀποδρᾶναι, ἀλλὰ καταφανῆ
[337]	ἔστιν μανθάνοντά τι καὶ φρονήσεως	μεταλαμβάνοντα	αὐτῇ τῇ διανοίᾳ, ἥδεσθαι δὲ
[337]	ἡδοίμεσθα— εὐφραίνεσθαι μὲν γὰρ ἔστιν	μανθάνοντά	τι καὶ φρονήσεως μεταλαμβάνοντα αὐτῇ
[340]	τοῦ Ἀχιλλέως τὸν Σιμόεντα παρακαλεῖν,	εἰπόντα—	φίλε κασίγνητε, σθένος ἀνέρος ἀμφότεροί
[343]	τὸν Πιττακὸν καὶ Σιμωνίδην ἀποκρινόμενον	εἰπόντα·	Ὦ ἄνθρωποι, χαλεπὸν ἐσθλὸν ἔμμεναι,
[343]	ᾄσματι τὸ ἀλαθέως, οὑτωσί πως	ὑπειπόντα	τὸ τοῦ Πιττακοῦ, ὥσπερ ἂν
[316]	συνουσίαν, χρὴ εὐλαβεῖσθαι τὸν ταῦτα	πράττοντα·	οὐ γὰρ σμικροὶ περὶ αὐτὰ
[313]	σῶμα ἐπιτρέπειν σε ἔδει τῳ	διακινδυνεύοντα	ἢ χρηστὸν αὐτὸ γενέσθαι ἢ
[331]	καλεῖν, οὐδὲ τὰ ἀνόμοιόν τι	ἔχοντα	ἀνόμοια, κἂν πάνυ σμικρὸν ἔχῃ
[333]	ἐπειδὴ οὖν ἑώρων αὐτὸν οὕτως	ἔχοντα,	εὐλαβούμενος ἠρέμα ἠρόμην. ~Πότερον, ἦν
[331]	ἀλλ´ οὐχὶ τὰ ὅμοιόν τι	ἔχοντα	ὅμοια δίκαιον καλεῖν, οὐδὲ τὰ
[330]	τῆς ἀρετῆς μόρια εἶναι οὕτως	ἔχοντα	πρὸς ἄλληλα, ὡς οὐκ εἶναι
[349]	ἀλλήλοις ἀνόμοια, ἰδίαν ἕκαστα δύναμιν	ἔχοντα.	ταῦτα εἰ μέν σοι δοκεῖ
[321]	μὲν ἄλλα ζῷα ἐμμελῶς πάντων	ἔχοντα,	τὸν δὲ ἄνθρωπον γυμνόν τε
[351]	δ´ ἐγώ, οὐ τὰ ἡδονῆς	(μετέχοντα	ἢ ποιοῦντα ἡδονήν; Πάνυ γ´,
[325]	τούτου μή, ἢ τὸν μὴ	μετέχοντα	καὶ διδάσκειν καὶ κολάζειν καὶ
[337]	ἐσθίοντά τι ἢ ἄλλο ἡδὺ	πάσχοντα	αὐτῷ τῷ σώματι. Ταῦτα οὖν
[353]	ἂν ταῦτα ἀποκρίνασθαι. Οὐκοῦν νόσους	ποιοῦντα	ἀνίας ποιεῖ, καὶ πενίας ποιοῦντα
[353]	ποιοῦντα ἀνίας ποιεῖ, καὶ πενίας	ποιοῦντα	ἀνίας ποιεῖ; Ὁμολογοῖεν ἄν, ὡς
[351]	οὐ τὰ ἡδονῆς (μετέχοντα ἢ	ποιοῦντα	ἡδονήν; Πάνυ γ´, ἔφη. Τοῦτο
[335]	λιπαρῶς ἔχω παρὰ τὰ σοὶ	δοκοῦντα	τὴν συνουσίαν ἡμῖν γίγνεσθαι, ἀλλ´
[345]	ἄνδρα ἀγαθὸν οὐχ οἷόν τε,	διατελοῦντα	ἀγαθόν, γενέσθαι δὲ ἀγαθὸν οἷόν
[327]	καὶ ἐπέπληττε τὸν μὴ καλῶς	αὐλοῦντα,	καὶ μὴ ἐφθόνει τούτου, ὥσπερ
[343]	καθέλοι τοῦτο τὸ ῥῆμα ὥσπερ	εὐδοκιμοῦντα	ἀθλητὴν καὶ περιγένοιτο αὐτοῦ, αὐτὸς
[328]	ἔτι πρὸς αὐτὸν ἔβλεπον ὡς	ἐροῦντά	τι, ἐπιθυμῶν ἀκούειν· ἐπεὶ δὲ
[314]	κατελάβομεν Πρωταγόραν ἐν τῷ προστῴῳ	περιπατοῦντα,	ἑξῆς δ´ αὐτῷ συμπεριεπάτουν ἐκ
[343]	Πιττακοῦ ὅτι χαλεπὸν ἐσθλὸν ἔμμεναι,	ἀμφισβητοῦντα	εἰπεῖν ὅτι Οὔκ, ἀλλὰ γενέσθαι
[333]	μέντοι ἴσως καὶ ἐμὲ τὸν	ἐρωτῶντα	καὶ τὸν ἀποκρινόμενον ἐξετάζεσθαι. (Τὸ
[334]	ἀνωφελῆ ἐστι, καὶ σιτία καὶ	ποτὰ	καὶ φάρμακα καὶ ἄλλα μυρία,
[314]	σιτίων. σιτία μὲν γὰρ καὶ	ποτὰ	πριάμενον παρὰ τοῦ καπήλου καὶ
[349]	ἐστιν καὶ ἀλλήλοις ἀνόμοια, ἰδίαν	ἕκαστα	δύναμιν ἔχοντα. ταῦτα εἰ μέν
[350]	ἀνεπιστήμονας ὄντας, θαρροῦντας δὲ πρὸς	ἕκαστα	τούτων; Ἔγωγε, ἦ δ´ ὅς,
[361]	ἀρχὰς ἔλεγον, μετὰ σοῦ ἂν	ἥδιστα	ταῦτα συνδιασκοποίην. Καὶ ὁ Πρωταγόρας,
[324]	ἂν οἴωνται ἀδικεῖν, καὶ οὐχ	ἥκιστα	Ἀθηναῖοι οἱ σοὶ πολῖται· ὥστε
[309]	(ΣΩ. Εὖ, ἔμοιγε ἔδοξεν, οὐχ	ἥκιστα	δὲ καὶ τῇ νῦν ἡμέρᾳ·
[361]	ἢ ἐπιστήμην· καὶ οὕτως ἂν	ἥκιστα	εἴη διδακτόν. ἐγὼ οὖν, ὦ
[361]	εἴρηκα ὅτι ὧν ἐντυγχάνω πολὺ	μάλιστα	ἄγαμαι σέ, τῶν μὲν τηλικούτων
[326]	ποιοῦσιν οἱ μάλιστα δυνάμενοι μάλιστα	μάλιστα	δὲ δύνανται οἱ πλουσιώτατοι— καὶ
[330]	σοφία τε καὶ ἀνδρεία; Πάντων	μάλιστα	δήπου, ἔφη· καὶ μέγιστόν γε
[326]	πράξεσιν. καὶ ταῦτα ποιοῦσιν οἱ	μάλιστα	δυνάμενοι μάλιστα μάλιστα δὲ δύνανται
[315]	τῷ χορῷ. τοῦτον τὸν χορὸν	μάλιστα	ἔγωγε ἰδὼν ἥσθην, ὡς καλῶς
[311]	ἄρα ἐρχόμεθα τελοῦντες τὰ χρήματα;	Μάλιστα.	Εἰ οὖν καὶ τοῦτό τίς
[333]	μή· τὸν γὰρ λόγον ἔγωγε	μάλιστα	ἐξετάζω, συμβαίνει μέντοι ἴσως καὶ
[326]	ταῦτα ποιοῦσιν οἱ μάλιστα δυνάμενοι	μάλιστα	μάλιστα δὲ δύνανται οἱ πλουσιώτατοι—
[349]	που καλὸν ὡς οἷόν τε	μάλιστα.	~Οἶσθα οὖν τίνες εἰς τὰ
[331]	ὁσιότητι ἢ ὅτι ὁμοιότατον, καὶ	μάλιστα	πάντων ἥ τε δικαιοσύνη οἷον
[327]	λέγω οὕτως ἔχει— ἔχει δὲ	μάλιστα	πάντων οὕτως— ἐνθυμήθητι ἄλλο τῶν
[315]	Ἀντίμοιρος ὁ Μενδαῖος, ὅσπερ εὐδοκιμεῖ	μάλιστα	τῶν Πρωταγόρου μαθητῶν καὶ ἐπὶ
[315]	ἀεὶ εἰς τὸ ὄπισθεν καθίσταντο	κάλλιστα.	Τὸν δὲ μετ´ εἰσενόησα, ἔφη
[353]	ἡγήσασθαι ᾗ οἶμαι ἂν ἔγωγε	κάλλιστα	φανερὸν γενέσθαι, ἕπου· εἰ δὲ
[342]	Λακεδαιμόνιοι πρὸς φιλοσοφίαν καὶ λόγους	ἄριστα	πεπαίδευνται, ὧδε· εἰ γὰρ ἐθέλει
[318]	περὶ τῶν οἰκείων, ὅπως ἂν	ἄριστα	τὴν αὑτοῦ οἰκίαν διοικοῖ, ~(καὶ
[353]	οὐ πράττειν διὰ ταῦτα τὰ	βέλτιστα,	ἐπεὶ γιγνώσκειν γε αὐτά. ἴσως
[352]	ἀλλὰ πολλούς φασι γιγνώσκοντας τὰ	βέλτιστα	οὐκ ἐθέλειν πράττειν, ἐξὸν αὐτοῖς,
[310]	τῶν νυκτῶν εἶναι· ἐπειδὴ (δὲ	τάχιστά	με ἐκ τοῦ κόπου ὁ
[316]	οὖν ὡς εἰσήλθομεν, ἔτι σμίκρ´	ἄττα	διατρίψαντες καὶ ταῦτα διαθεασάμενοι προσῇμεν
[315]	τε καὶ τῶν μετεώρων ἀστρονομικὰ	ἄττα	διερωτᾶν τὸν Ἱππίαν, ὁ δ´
[333]	Εἰ εὖ. Λέγεις οὖν ἀγαθὰ	ἄττα	εἶναι; Λέγω. Ἆρ´ οὖν, ἦν
[351]	σύ, ὥσπερ οἱ πολλοί, ἡδέ´	ἄττα	καλεῖς κακὰ καὶ ἀνιαρὰ ἀγαθά;
[352]	κρατηθῆναι ὑπὸ μηδενὸς ὥστε ἄλλ´	ἄττα	πράττειν ἢ ἃν ἐπιστήμη κελεύῃ,
[354]	τέλος (λέγειν, εἰς ὃ ἀποβλέψαντες	αὐτὰ	ἀγαθὰ καλεῖτε, ἀλλ´ ἢ ἡδονάς
[361]	δεινῶς, πᾶσαν προθυμίαν ἔχω καταφανῆ	αὐτὰ	γενέσθαι, καὶ βουλοίμην ἂν ταῦτα
[329]	λόγους καὶ καλοὺς εἰπεῖν, ὡς	αὐτὰ	δηλοῖ, ἱκανὸς δὲ καὶ ἐρωτηθεὶς
[329]	εἴη συλλήβδην, ἀρετή· ταῦτ´ οὖν	αὐτὰ	δίελθέ μοι ἀκριβῶς τῷ λόγῳ,
[339]	οὔ φησιν ἀποδέχεσθαι αὐτοῦ τὰ	αὐτὰ	ἑαυτῷ λέγοντος; καίτοι ὁπότε τὸν
[314]	ἀγγείοις ἀποφέρειν, καὶ πρὶν δέξασθαι	αὐτὰ	εἰς τὸ σῶμα πιόντα ἢ
[355]	ὅτι κακά ἐστιν, ὅμως πράττει	αὐτά,	ἐξὸν μὴ πράττειν, ὑπὸ τῶν
[359]	καὶ ταύτῃ γε ἐπὶ τὰ	αὐτὰ	(ἔρχονται οἱ δειλοί τε καὶ
[320]	χρόνος ἦλθεν εἱμαρμένος γενέσεως, τυποῦσιν	αὐτὰ	θεοὶ γῆς ἔνδον ἐκ γῆς
[353]	τὰ βέλτιστα, ἐπεὶ γιγνώσκειν γε	αὐτά.	ἴσως γὰρ ἂν λεγόντων ἡμῶν
[333]	ἕτερον εἶναι καὶ ἀνόμοια καὶ	αὐτὰ	καὶ αἱ δυνάμεις αὐτῶν, ὥσπερ
[354]	Πότερον (οὖν κατὰ τόδε ἀγαθὰ	αὐτὰ	καλεῖτε, ὅτι ἐν τῷ παραχρῆμα
[356]	φαίνεται ὑμῖν τῇ ὄψει τὰ	αὐτὰ	μεγέθη ἐγγύθεν μὲν μείζω, πόρρωθεν
[353]	καὶ σὺ πάλιν· Πονηρὰ δὲ	αὐτὰ	πῇ φατε εἶναι; (πότερον ὅτι
[355]	κακὰ ὅτι κακά ἐστιν, ὅμως	αὐτὰ	ποιεῖ. ἐὰν οὖν τις ἡμᾶς
[353]	γιγνώσκοντες ὅτι πονηρά ἐστιν, ὅμως	αὐτὰ	πράττειν; Φαῖεν ἄν. Οὐκοῦν ἐροίμεθ´
[320]	γῇ κεράννυται. ἐπειδὴ δ´ ἄγειν	αὐτὰ	πρὸς φῶς ἔμελλον, προσέταξαν Προμηθεῖ
[355]	ταῦτα, δυοῖν καὶ ὀνόμασιν προσαγορεύωμεν	αὐτά,	πρῶτον μὲν ἀγαθῷ καὶ κακῷ,
[321]	Διὸς ὥρας εὐμάρειαν ἐμηχανᾶτο ἀμφιεννὺς	αὐτὰ	πυκναῖς τε θριξὶν καὶ στερεοῖς
[336]	ἀπεκρίνατο διὰ βραχέων τε καὶ	αὐτὰ	τὰ ἐρωτώμενα, οὕτω καὶ νῦν
[310]	οὐδὲν οὔτε τῶν φίλων· ἀλλ´	αὐτὰ	ταῦτα καὶ νῦν ἥκω παρὰ
[321]	εὐνὰς ἰοῦσιν ὅπως ὑπάρχοι τὰ	αὐτὰ	ταῦτα στρωμνὴ οἰκεία τε καὶ
[316]	πράττοντα· οὐ γὰρ σμικροὶ περὶ	αὐτὰ	φθόνοι τε γίγνονται καὶ ἄλλαι
[348]	(Λέγοντος οὖν ἐμοῦ ταῦτα καὶ	τοιαῦτα	ἄλλα οὐδὲν ἀπεσάφει ὁ Πρωταγόρας
[328]	γάρ. Πρωταγόρας μὲν τοσαῦτα καὶ	τοιαῦτα	ἐπιδειξάμενος ἀπεπαύσατο τοῦ λόγου. καὶ
[342]	φιλοσοφεῖν ἢ φιλογυμναστεῖν, εἰδότες ὅτι	τοιαῦτα	οἷόν τ´ εἶναι ῥήματα φθέγγεσθαι
[358]	ὁπόθεν καὶ ὅπως χαίρεις τὰ	τοιαῦτα	(ὀνομάζων, ὦ βέλτιστε Πρόδικε, τοῦτό
[353]	ποιεῖ καὶ πενίας καὶ ἄλλα	τοιαῦτα	πολλὰ παρασκευάζει; ἢ κἂν εἴ
[334]	τὸ παράπαν ὠφέλιμα; καὶ τὰ	τοιαῦτα	σὺ ἀγαθὰ καλεῖς; Οὐδαμῶς, ἔφη·
[326]	οἵ τ´ αὖ κιθαρισταί, ἕτερα	τοιαῦτα,	σωφροσύνης τε ἐπιμελοῦνται καὶ ὅπως
[328]	ἐλπίδες· νέοι γάρ. Πρωταγόρας μὲν	τοσαῦτα	καὶ τοιαῦτα ἐπιδειξάμενος ἀπεπαύσατο τοῦ
[334]	ὅσα ἐμοὶ δοκεῖ δεῖν ἀποκρίνεσθαι,	τοσαῦτά	σοι ἀποκρίνωμαι, ἢ ὅσα σοί;
[343]	νεὼν τὸν ἐν Δελφοῖς, γράψαντες	ταῦτα	ἃ δὴ πάντες ὑμνοῦσιν, Γνῶθι
[354]	φαρμακειῶν καὶ λιμοκτονιῶν γιγνομένας, ὅτι	ταῦτα	ἀγαθὰ μέν ἐστιν, ἀνιαρὰ δέ;
[335]	εἶ— ἐγὼ δὲ τὰ μακρὰ	ταῦτα	ἀδύνατος, ἐπεὶ ἐβουλόμην ἂν οἷός
[318]	τοῦ; Καὶ ὁ Πρωταγόρας ἐμοῦ	ταῦτα	ἀκούσας, Σύ τε καλῶς ἐρωτᾷς,
[342]	γνοῖτε δ´ ἂν ὅτι ἐγὼ	ταῦτα	ἀληθῆ λέγω καὶ Λακεδαιμόνιοι πρὸς
[339]	(φαίνοιτο ὁμολογεῖν αὐτὸς ἑαυτῷ ὁ	ταῦτα	ἀμφότερα λέγων, ὅς γε τὸ
[311]	ὡς τὸ εἰκός, ἔνδον. Μετὰ	ταῦτα	ἀναστάντες εἰς τὴν αὐλὴν περιῇμεν·
[331]	τοῦτο, παρήκουσας· ~Πρωταγόρας γὰρ (ὅδε	ταῦτα	ἀπεκρίνατο, ἐγὼ δὲ ἠρώτων. εἰ
[318]	Θηβαίῳ συγγενόμενος, ἀκούσας ἐκείνου ταὐτὰ	ταῦτα	ἅπερ σοῦ, ἐπανέροιτο αὐτὸν εἰς
[318]	σὲ (νῦν, ἀκούσειεν αὐτοῦ ταὐτὰ	ταῦτα	ἅπερ σοῦ, ὅτι ἑκάστης ἡμέρας
[320]	ἐγὼ οὖν, ὦ Πρωταγόρα, εἰς	ταῦτα	ἀποβλέπων οὐχ ἡγοῦμαι διδακτὸν εἶναι
[353]	ὁ Πρωταγόρας, τοὺς πολλοὺς ἂν	ταῦτα	ἀποκρίνασθαι. Οὐκοῦν νόσους ποιοῦντα ἀνίας
[331]	εἴ με ἐῴης, ταὐτὰ ἂν	ταῦτα	ἀποκρινοίμην, ὅτι ἤτοι ταὐτόν γ´
[359]	ἦν δ´ ἐγώ, ὦ Πρωταγόρα,	ταῦτα	ἀποκρινόμενος; Ὡμολόγει. Ἴθι δή, ἔφην
[334]	τε καὶ ὄψοις. Εἰπόντος οὖν	ταῦτα	αὐτοῦ οἱ παρόντες ἀνεθορύβησαν ὡς
[355]	ὑπὸ τούτων ἡττώμενος. ὡς δὲ	ταῦτα	γελοῖά ἐστιν, κατάδηλον ἔσται, ἐὰν
[325]	εἰπεῖν συλλήβδην τῶν οἴκων ἀνατροπαί,	ταῦτα	δ´ ἄρα οὐ διδάσκονται οὐδ´
[356]	ἢ ὑπερβολὴ ἀλλήλων καὶ ἔλλειψις;	ταῦτα	δ´ ἐστὶ μείζω τε καὶ
[354]	Φαῖεν ἄν, ὡς ἐγᾦμαι. Συνεδόκει.	Ταῦτα	δὲ ἀγαθά ἐστι δι´ ἄλλο
[321]	καὶ τἆλλα οὕτως ἐπανισῶν ἔνεμεν.	ταῦτα	δὲ ἐμηχανᾶτο εὐλάβειαν ἔχων μή
[350]	ἢ πρὶν μαθεῖν, φαίην ἄν·	ταῦτα	δὲ ἐμοῦ ὁμολογήσαντος ἐξείη ἄν
[357]	αἵρεσιν καὶ λυπῶν τοὺς ἐξαμαρτάνοντας—	ταῦτα	δέ ἐστιν ἀγαθά τε καὶ
[346]	ἐγκωμιάσαι οὐχ ἑκών, ἀλλ´ ἀναγκαζόμενος.	ταῦτα	δὴ καὶ τῷ Πιττακῷ λέγει
[316]	ἔτι σμίκρ´ ἄττα διατρίψαντες καὶ	ταῦτα	διαθεασάμενοι προσῇμεν πρὸς τὸν Πρωταγόραν,
[348]	ἢ ἃ αὐτὸς ἀπορῶ ἑκάστοτε,	ταῦτα	διασκέψασθαι. ἡγοῦμαι γὰρ πάνυ λέγειν
[361]	αὐτὰ γενέσθαι, καὶ βουλοίμην ἂν	ταῦτα	διεξελθόντας ἡμᾶς ἐξελθεῖν καὶ ἐπὶ
[355]	κακῷ, ἀλλ´ ἐπειδὴ δύο ἐφάνη	ταῦτα,	δυοῖν καὶ ὀνόμασιν προσαγορεύωμεν αὐτά,
[349]	ἀνόμοια, ἰδίαν ἕκαστα δύναμιν ἔχοντα.	ταῦτα	εἰ μέν σοι δοκεῖ ἔτι
[325]	ἀπειλαῖς καὶ πληγαῖς. μετὰ δὲ	ταῦτα	εἰς διδασκάλων πέμποντες πολὺ μᾶλλον
[333]	ἀποκρίνῃ, εἴτ´ οὖν δοκεῖ σοι	ταῦτα	εἴτε μή· τὸν γὰρ λόγον
[339]	ἐγώ. Δοκεῖ οὖν σοι, ἔφη,	ταῦτα	ἐκείνοις ὁμολογεῖσθαι; Φαίνεται ἔμοιγε (καὶ
[349]	θαυμάζοιμι εἰ τότε ἀποπειρώμενός (μου	ταῦτα	ἔλεγες. Ἀλλ´ ἐγώ σοι, ἔφη,
[331]	τούτῳ γε τῷ τρόπῳ (κἂν	ταῦτα	ἐλέγχοις, εἰ βούλοιο, ὡς ἅπαντά
[328]	ἐπεκδιδάξει, ἐπειδὴ καὶ τὰ πολλὰ	ταῦτα	ἐξεδίδαξεν. καὶ γὰρ εἰ μέν
[358]	ποιεῖ, καὶ δυνατά, ἔπειτα ποιεῖ	ταῦτα,	ἐξὸν τὰ βελτίω· οὐδὲ τὸ
[340]	Ὁ μὲν οὖν Πρόδικος ἀκούσας	ταῦτα	ἐπῄνεσέν με· ὁ δὲ Πρωταγόρας,
[314]	πολλοὶ καὶ σοφοί. Δόξαν ἡμῖν	ταῦτα	ἐπορευόμεθα· ἐπειδὴ δὲ ἐν τῷ
[323]	οὐδὲ διδάσκει οὐδὲ κολάζει τοὺς	ταῦτα	ἔχοντας, ἵνα μὴ τοιοῦτοι ὦσιν,
[360]	ἐγώ, ἄλλου ἕνεκα ἐρωτῶ πάντα	ταῦτα	ἢ σκέψασθαι βουλόμενος πῶς ποτ´
[356]	ἂν ὁμολογοῖεν οἱ ἄνθρωποι πρὸς	ταῦτα	ἡμᾶς τὴν μετρητικὴν σῴζειν ἂν
[338]	μέτριον μῆκος τῶν λόγων ἑκατέρου.	Ταῦτα	ἤρεσε τοῖς παροῦσι, καὶ πάντες
[358]	ἆρά τις ἀνθρώπων ἐθελήσει ἐπὶ	ταῦτα	ἰέναι ἃ δέδοικεν, ἐξὸν ἐπὶ
[361]	ἐγὼ οὖν, ὦ Πρωταγόρα, πάντα	ταῦτα	καθορῶν ἄνω κάτω ταραττόμενα δεινῶς,
[318]	καὶ ἐν τῇ ὑστεραίᾳ ταὐτὰ	ταῦτα·	καὶ ἑκάστης ἡμέρας ἀεὶ ἐπὶ
[310]	οὔτε τῶν φίλων· ἀλλ´ αὐτὰ	ταῦτα	καὶ νῦν ἥκω παρὰ σέ,
[348]	τέλος ἐπιθεῖναι. (Λέγοντος οὖν ἐμοῦ	ταῦτα	καὶ τοιαῦτα ἄλλα οὐδὲν ἀπεσάφει
[328]	αὐτῷ δοκεῖν τῷ μαθόντι. διὰ	ταῦτα	καὶ τὸν τρόπον τῆς πράξεως
[339]	τε καὶ ἰλιγγίασα εἰπόντος αὐτοῦ	ταῦτα	καὶ τῶν ἄλλων ἐπιθορυβησάντων· ἔπειτα—
[353]	καὶ Πρωταγόρας, δι´ οὐδὲν ἄλλο	ταῦτα	κακὰ ὄντα ἢ διότι εἰς
[341]	Προδίκου τοῦδε. (ἔχεις τι πρὸς	ταῦτα	λέγειν; Καὶ ὁ Πρωταγόρας, Πολλοῦ
[342]	μὲν οὖν Πρωταγόρας ἀκούσας μου	ταῦτα	λέγοντος, Εἰ σὺ βούλει, ἔφη,
[348]	μοι ἔδοξεν, τοῦ τε Ἀλκιβιάδου	ταῦτα	λέγοντος καὶ τοῦ Καλλίου δεομένου
[320]	ἀρετήν· ἐπειδὴ δέ σου ἀκούω	ταῦτα	λέγοντος, κάμπτομαι καὶ οἶμαί τί
[359]	ἕκαστον ἔχειν δύναμιν· ἀλλ´ οὐ	ταῦτα	λέγω, ἀλλ´ ἃ τὸ ὕστερον
[323]	τὸ ἡγεῖσθαι παντὶ μετεῖναι αὐτῆς,	ταῦτα	λέγω· ὅτι δὲ αὐτὴν οὐ
[343]	Μηδὲν ἄγαν. τοῦ δὴ ἕνεκα	ταῦτα	λέγω; ὅτι οὗτος ὁ τρόπος
[359]	ἀπόκρισιν, καὶ ἔτι μᾶλλον ἐπειδὴ	ταῦτα	μεθ´ ὑμῶν διεξῆλθον. ἠρόμην δ´
[323]	ὥστε τι τούτων ἐπιχειρεῖν ποιεῖν;	ταῦτα	μὲν γὰρ οἶμαι ἴσασιν ὅτι
[355]	ἐλαττόνων ἀγαθῶν μείζω κακὰ λαμβάνειν.	Ταῦτα	μὲν οὖν οὕτω. μεταλάβωμεν δὴ
[358]	πράττετε καὶ ἰδίᾳ καὶ δημοσίᾳ.	~(Ταῦτα	μὲν τοῖς πολλοῖς ἀποκεκριμένοι ἂν
[323]	γίγνεσθαι ἀγαθὰ ἀνθρώποις, (ἐάν τις	ταῦτα	μὴ ἔχῃ, ἀλλὰ τἀναντία τούτων
[347]	διὰ ταῦτά σε ἐγὼ ψέγω.	ταῦτά	μοι δοκεῖ, ὦ Πρόδικε καὶ
[349]	ὀνομάτων τούτων ἐπικεῖσθαι, πάντα δὲ	ταῦτα	μόρια εἶναι ἀρετῆς, οὐχ ὡς
[330]	οὔ. ~Ἔστιν γὰρ οὖν καὶ	ταῦτα	μόρια (τῆς ἀρετῆς, ἔφην ἐγώ,
[337]	τὴν συνουσίαν. ~(Εἰπόντος δὲ αὐτοῦ	ταῦτα,	ὁ Πρόδικος, Καλῶς μοι, ἔφη,
[322]	δή, ὦ Σώκρατες, καὶ διὰ	ταῦτα	οἵ τε ἄλλοι καὶ Ἀθηναῖοι,
[331]	οὖν, ὦ Πρωταγόρα, ἀποκρινούμεθα αὐτῷ,	ταῦτα	ὁμολογήσαντες, ἐὰν ἡμᾶς ἐπανέρηται· Οὐκ
[337]	ἡδὺ πάσχοντα αὐτῷ τῷ σώματι.	Ταῦτα	οὖν εἰπόντος τοῦ Προδίκου πολλοὶ
[314]	ἀπιέναι ἢ βεβλαμμένον ἢ ὠφελημένον.	ταῦτα	οὖν σκοπώμεθα καὶ μετὰ τῶν
[358]	κακά, οὐδένα οὔτε ἰέναι ἐπὶ	ταῦτα	οὔτε λαμβάνειν ἑκόντα. ~Ἐδόκει (καὶ
[311]	εἰ οὖν τις ἡμᾶς περὶ	ταῦτα	οὕτω σφόδρα σπουδάζοντας ἔροιτο· Εἰπέ
[349]	ἔφη, λέγω, ὦ Σώκρατες, ὅτι	ταῦτα	πάντα μόρια μέν ἐστιν ἀρετῆς,
[327]	ἀλλήλων δικαιοσύνη καὶ ἀρετή· διὰ	ταῦτα	πᾶς παντὶ προθύμως λέγει καὶ
[359]	οὔτε λαμβάνειν ἑκόντα. ~Ἐδόκει (καὶ	ταῦτα	πᾶσιν. Οὕτω δὴ τούτων ὑποκειμένων,
[349]	καὶ δικαιοσύνη καὶ ὁσιότης, πότερον	ταῦτα,	πέντε ὄντα ὀνόματα, ἐπὶ ἑνὶ
[352]	ἔλεγον ὑπό τινος τούτων κρατουμένους	ταῦτα	ποιεῖν τοὺς ποιοῦντας. Πολλὰ γὰρ
[326]	ἐν ταῖς ἄλλαις πράξεσιν. καὶ	ταῦτα	ποιοῦσιν οἱ μάλιστα δυνάμενοι μάλιστα
[339]	οὐκ ὀρθῶς λέγει. Εἰπὼν οὖν	ταῦτα	πολλοῖς θόρυβον παρέσχεν καὶ ἔπαινον
[361]	βίου τοῦ ἐμαυτοῦ παντὸς πάντα	ταῦτα	πραγματεύομαι, καὶ εἰ σὺ ἐθέλοις,
[316]	ἑαυτοῦ συνουσίαν, χρὴ εὐλαβεῖσθαι τὸν	ταῦτα	πράττοντα· οὐ γὰρ σμικροὶ περὶ
[347]	ψευδόμενος δοκεῖς ἀληθῆ λέγειν, διὰ	ταῦτά	σε ἐγὼ ψέγω. ταῦτά μοι
[346]	Ἐγώ, (ὦ Πιττακέ, οὐ διὰ	ταῦτά	σε ψέγω, ὅτι εἰμὶ φιλόψογος,
[321]	ἰοῦσιν ὅπως ὑπάρχοι τὰ αὐτὰ	ταῦτα	στρωμνὴ οἰκεία τε καὶ αὐτοφυὴς
[361]	ἔλεγον, μετὰ σοῦ ἂν ἥδιστα	ταῦτα	συνδιασκοποίην. Καὶ ὁ Πρωταγόρας, Ἐγὼ
[358]	αἱρήσεται ἐξὸν τὸ ἔλαττον; Ἅπαντα	ταῦτα	συνεδόκει ἅπασιν ἡμῖν. Τί οὖν;
[348]	ἐθέλει διαλέγεσθαι, ἵνα τούτῳ μὲν	ταῦτα	συνειδῶμεν, Σωκράτης δὲ ἄλλῳ τῳ
[353]	ἡττᾶσθαι καὶ οὐ πράττειν διὰ	ταῦτα	τὰ βέλτιστα, ἐπεὶ γιγνώσκειν γε
[345]	οὓς ἂν οἱ θεοὶ φιλῶσιν.	Ταῦτά	τε οὖν πάντα πρὸς τὸν
[355]	ἢ κακὸν ὃ μὴ εἰς	ταῦτα	τελευτᾷ, τὸ μετὰ τοῦτο ἀκούετε.
[344]	ἂν θείη, καὶ ἰατρὸν ταὐτὰ	ταῦτα.	τῷ μὲν γὰρ ἐσθλῷ ἐγχωρεῖ
[317]	ἀλλ´ ἅττ´ ἂν οὗτοι διαγγέλλωσι,	ταῦτα	ὑμνοῦσιν— τὸ οὖν ἀποδιδράσκοντα μὴ
[347]	ἐν τοῖς λόγοις οἱ μὲν	ταῦτά	φασιν τὸν ποιητὴν νοεῖν, οἱ
[356]	πῃ ἄλλῃ ἔχει, φαίην ἄν,	ταῦτα,	ὦ ἄνθρωποι; οἶδ´ ὅτι οὐκ
[329]	σωφροσύνη καὶ ὁσιότης καὶ πάντα	ταῦτα	ὡς ἕν τι εἴη συλλήβδην,
[331]	σοῦ δέ, εἴ με ἐῴης,	ταὐτὰ	ἂν ταῦτα ἀποκρινοίμην, ὅτι ἤτοι
[356]	τε καὶ κάτω πολλάκις μεταλαμβάνειν	ταὐτὰ	καὶ μεταμέλειν καὶ ἐν ταῖς
[339]	ἑαυτῷ λέγοντος; καίτοι ὁπότε τὸν	ταὐτὰ	λέγοντα αὑτῷ μέμφεται, δῆλον ὅτι
[339]	προελθὼν ἐπελάθετο, καὶ Πιττακὸν τὸν	ταὐτὰ	λέγοντα ἑαυτῷ, ὅτι χαλεπὸν ἐσθλὸν
[318]	τῷ Θηβαίῳ συγγενόμενος, ἀκούσας ἐκείνου	ταὐτὰ	ταῦτα ἅπερ σοῦ, ἐπανέροιτο αὐτὸν
[318]	παρὰ σὲ (νῦν, ἀκούσειεν αὐτοῦ	ταὐτὰ	ταῦτα ἅπερ σοῦ, ὅτι ἑκάστης
[318]	γεγονότι, καὶ ἐν τῇ ὑστεραίᾳ	ταὐτὰ	ταῦτα· καὶ ἑκάστης ἡμέρας ἀεὶ
[344]	ἀμήχανον ἂν θείη, καὶ ἰατρὸν	ταὐτὰ	ταῦτα. τῷ μὲν γὰρ ἐσθλῷ
[355]	κακὸν ὃ μὴ εἰς ταῦτα	τελευτᾷ,	τὸ μετὰ τοῦτο ἀκούετε. φημὶ
[353]	ἢ διότι εἰς ἀνίας τε	ἀποτελευτᾷ	~καὶ ἄλλων (ἡδονῶν ἀποστερεῖ; Ὁμολογοῖεν
[354]	τι ἢ ὅτι εἰς ἡδονὰς	ἀποτελευτᾷ	καὶ λυπῶν ἀπαλλαγάς τε καὶ
[343]	σοφίαν τοιαύτην οὖσαν, ῥήματα βραχέα	ἀξιομνημόνευτα	ἑκάστῳ εἰρημένα· οὗτοι καὶ κοινῇ
[329]	καὶ ῥὶς καὶ ὀφθαλμοὶ καὶ	ὦτα,	ἢ ὥσπερ τὰ τοῦ χρυσοῦ
[330]	οὐκ ἔστιν ὀφθαλμὸς οἷον τὰ	ὦτα,	οὐδ´ ἡ δύναμις αὐτοῦ ἡ
[342]	πόλεσι λακωνίζοντας, καὶ οἱ μὲν	ὦτά	τε κατάγνυνται μιμούμενοι (αὐτούς, καὶ
[340]	γὰρ ἀρετῆς ἔμπροσθεν τοὺς θεοὺς	ἱδρῶτα	θεῖναι— ὅταν δέ τις αὐτῆς
[341]	σοφὸς καὶ δεινός ἐστιν ἀνήρ,	ἐρωτᾷ	(εἰ οὐκ αἰσχύνομαι τἀγαθὰ δεινὰ
[322]	τε καὶ δεσμοὶ φιλίας συναγωγοί.	ἐρωτᾷ	οὖν Ἑρμῆς Δία τίνα οὖν
[352]	τοτὲ δὲ λύπην, ἐνίοτε δὲ	ἔρωτα,	πολλάκις δὲ φόβον, ἀτεχνῶς (διανοούμενοι
[344]	ἂν καταβάλοι, ἀλλὰ τὸν μὲν	ἑστῶτά	ποτε καταβάλοι ἄν τις ὥστε
[313]	ἐπαινοῦσιν μὲν πάντα ἃ πωλοῦσιν,	τάχα	δ´ ἄν τινες, ὦ ἄριστε,
[321]	καὶ ὁρᾷ τὰ μὲν ἄλλα	ζῷα	ἐμμελῶς πάντων ἔχοντα, τὸν δὲ
[348]	σοι ἄλλο τι βουλόμενον ἢ	ἃ	αὐτὸς ἀπορῶ ἑκάστοτε, ταῦτα διασκέψασθαι.
[334]	μηδενὶ ἀνθρώπων ὠφέλιμά ἐστιν, ἢ	ἃ	μηδὲ τὸ παράπαν ὠφέλιμα; καὶ
[358]	οἰόμενος ἄλλα βελτίω εἶναι ἢ	(ἃ	ποιεῖ, καὶ δυνατά, ἔπειτα ποιεῖ
[356]	τὸ εὖ πράττειν, ἐν τῷ	τὰ	μὲν μεγάλα μήκη καὶ πράττειν
[321]	δὲ ηὖξε μεγέθει, τῷδε (αὐτῷ	αὐτὰ	ἔσῳζεν· καὶ τἆλλα οὕτως ἐπανισῶν