Lettres, pages
[7, 329]	ὑπηρετεῖν αὐτοῖς, πληρώσεις ἐπιθυμιῶν ἐκπορίζοντα	ἃς	αὐτὸς ἀσπαζόμενος οὐκ ἂν ἐθέλοιμι
[7, 329]	τὰ τοιαῦτα καταλιπὼν τὰς ἐμαυτοῦ	διατριβάς,	οὔσας οὐκ ἀσχήμονας, ὑπὸ τυραννίδα
[7, 344]	γὰρ ἐν τοῖς ἀποστόλοις πλοίοις	ἐμβὰς	διενοούμην πλεῖν, τεθυμωμένος, πάσχειν τε
[2, 310]	ὡς ἐγώ φημι. Νῦν δὲ	μέγας	ἐγώ εἰμι ἐμαυτὸν παρέχων τῷ
[7, 324]	εἰπών· Ὦ Πλάτων, ἥκω σοι	φυγὰς	οὐχ ὁπλιτῶν δεόμενος οὐδὲ ἱππέων
[7, 334]	ὄντας, πρῶτον μὲν γέροντας, καὶ	παῖδας	καὶ γυναῖκας κεκτημένους οἴκοι καὶ
[3, 315]	οὐκ εἴων ἐγώ σε πόλεις	Ἑλληνίδας	ἐρρούσας (ὑπὸ βαρβάρων οἰκίζειν, οὐδὲ
[3, 315]	κελεύων σε (τὰς πόλεις τὰς	Ἑλληνίδας	κατοικίζειν· ἐγὼ δὲ συνεχώρουν μεμνῆσθαι
[3, 315]	οὐδὲ διακώλυσιν, μέλλοντί σοι κατοικίζειν	Ἑλληνίδας	(πόλεις ἐμποδὼν ἐμὲ γεγενῆσθαι. Τὴν
[3, 315]	ἀκούσας ἐγὼ μέλλοντος τάς τε	Ἑλληνίδας	πόλεις ἐν Σικελίᾳ οἰκίζειν καὶ
[7, 324]	δὲ εἶναι ταύτας τὰς πόλεις	τυραννίδας	τε καὶ ὀλιγαρχίας καὶ δημοκρατίας
[7, 324]	ἐν Διονυσίῳ ὡς ἐπεχείρησε, μεγάλας	ἐλπίδας	εἶχεν ἄνευ σφαγῶν καὶ θανάτων
[7, 324]	εὐωχίας καὶ πότους καὶ ἀφροδισίων	σπουδὰς	διαπονουμένας· ἀναγκαῖον δὲ εἶναι ταύτας
[8, 352]	καὶ πολιτείαν τοιαύτην, ἐν ᾗ	βασιλέας	ἁρμόττει γίγνεσθαι κυρίους ἱερῶν τε
[8, 352]	ἐπίχαρτος γενόμενος. Τρεῖς δ' ὄντας	βασιλέας,	εἴτ' οὖν τὴν Λακωνικὴν δύναμιν
[8, 352]	τῆς βασιλικῆς ἀρχῆς σωτήριον, ὥστε	γενεὰς	τοσαύτας ἤδη μετ' εὐκλείας σῴζεσθαι,
[1, 309]	δοκιμαζόμεν' ἀστράπτει πρὸς ὄψεις· οὐδὲ	γαίας	εὐρυπέδου γόνιμοι βρίθοντες αὐτάρκεις γύαι,
[13, 360]	φανερῶς διωθεῖσθαι. Τῆς μὲν γὰρ	σπουδαίας	ἐπιστολῆς θεὸς ἄρχει, θεοὶ δὲ
[6, 322]	τῆς δὲ ἀνθρωπίνης τε καὶ	ἀναγκαίας	ἐπιμελεῖσθαι μειζόνως ἢ δεῖ. Ταύτην
[8, 357]	τῶν Ἑλληνικῶν τόπων εἰς τὰς	ἀρχαίας	καὶ πατρῴας οἰκήσεις κατοικίσας· ταὐτὰ
[3, 315]	ἐκάλεις με οὐ κατὰ τὰς	ὁμολογίας,	ἀλλὰ μόνον ἥκειν ἐπέστειλας, Δίωνα
[7, 334]	τε εἴην καὶ κατὰ τὰς	ὁμολογίας	οὐδὲν γίγνοιτο τῶν τὰ νῦν
[3, 315]	λέγων αὐτά, ἀλλὰ πολὺ μᾶλλον	(ἀπολογίας	πρός τε τὴν προτέραν γενομένην
[3, 315]	μοι διττὰς ἀναγκαῖον ποιήσασθαι τὰς	ἀπολογίας,	πρῶτον μὲν ὡς εἰκότως σοι
[7, 349]	τῆς ἄλλης μοχθηρίας τε καὶ	λαιμαργίας,	ἔλαθον, ᾧ δὴ σφαλεὶς κεῖται,
[13, 360]	περὶ μέντοι ἐκείνων ὧν οὐκ	εἴας	μεμνῆσθαι πρὸς αὐτόν, οὔτε ἐμνήσθην
[7, 349]	τυγχάνω· οἱ δὲ πρόφασίν τινα	πρεσβείας	πορισάμενοι παρὰ τῆς πόλεως πέμπουσιν
[7, 329]	(αὐτῷ συνεβεβήκει οὕτως, ἀνομιλήτῳ μὲν	παιδείας,	ἀνομιλήτῳ δὲ συνουσιῶν τῶν προσηκουσῶν
[7, 344]	ὡς αὑτοῦ τιθέμενος εἴθ' ὡς	παιδείας	δὴ μέτοχος ὤν, ἧς οὐκ
[7, 334]	ἐγεγόνει φίλος, διὰ δὲ ἐλευθέρας	παιδείας	κοινωνίαν, ᾗ μόνῃ χρὴ πιστεύειν
[7, 324]	τὴν Διονυσίου, φιλοσοφίας τε καὶ	παιδείας	ὡς ἔχοι σφόδρα λέγων, τούς
[7, 324]	ταῖς πόλεσιν ἔκ τινος μοίρας	θείας	ὄντως φιλοσοφήσῃ. Ταύτην δὴ τὴν
[2, 310]	εἰ μή τις ἐξαιρεθήσεται, τῆς	ἀληθείας	ὄντως οὐ μή ποτε τύχῃ.
[8, 352]	χάριν τῆς τε δὴ νῦν	βοηθείας	καὶ ὁσίου τρόπου· ὃς γενόμενος
[7, 329]	εἶναι πρὸς τὰς τῶν βαρβάρων	βοηθείας,	οὐ (διπλασίαν τὴν πατρῴαν ἀρχὴν
[7, 329]	καὶ πολιτείαις, ὥστε αὑτῷ τε	οἰκείας	καὶ ἀλλήλαις εἶναι πρὸς τὰς
[7, 329]	(ἢ περὶ σώματος ἢ ψυχῆς	ἐπιμελείας,	ἂν μέν μοι τὸ καθ'
[8, 352]	ὥστε γενεὰς τοσαύτας ἤδη μετ'	εὐκλείας	σῴζεσθαι, νόμος (ἐπειδὴ κύριος ἐγένετο
[7, 329]	τῆς ἐπὶ Γέλωνος αὐτοῖς γενομένης	δουλείας,	ἀλλ' οὐχ ὥσπερ νῦν τοὐναντίον
[6, 322]	Ταύτην δ' αὖ τὴν δύναμιν	Ἑρμείας	μοι φαίνεται φύσει τε, ὅσα
[7, 339]	ἐμὲ τριήρη ῥᾳστώνης ἕνεκα τῆς	πορείας,	ἔπεμψεν δὲ Ἀρχέδημον, ὃν ἡγεῖτό
[7, 329]	δ' ἄρα τὸ μῆκος τῆς	πορείας	καὶ τὸ μέγεθος δὴ τοῦ
[2, 310]	ὥσπερ χρυσὸς ἐκκαθαίρεται μετὰ πολλῆς	πραγματείας.	Ὃ δὲ θαυμαστὸν αὐτοῦ γέγονεν,
[7, 324]	διανοηθέντα (περὶ νόμων τε καὶ	πολιτείας	ἀποτελεῖν ἐγχειρήσοι, καὶ νῦν πειρατέον
[7, 324]	εἰς τὴν αὐτὴν δόξαν περὶ	πολιτείας	ἐκείνῳ γενέσθαι σύμφρονα ποιήσειεν. Τίς
[7, 329]	οὐχ οἷός τ' ἦν κατοικίσας	πολιτείας	ἐν ἑκάσταις καταστήσασθαι πιστὰς ἑταίρων
[7, 329]	τὸ παράπαν βαίνουσι τῆς ὀρθῆς	πολιτείας	καὶ μηδαμῇ ἐθέλουσιν αὐτῆς εἰς
[7, 324]	Ὑπὸ πολλῶν γὰρ τῆς τότε	πολιτείας	λοιδορουμένης μεταβολὴ γίγνεται, καὶ τῆς
[7, 329]	ἀποθανεῖσθαι λέγων, βίαν δὲ πατρίδι	πολιτείας	μεταβολῆς μὴ προσφέρειν, ὅταν ἄνευ
[8, 352]	τοὺς Ἕλληνας, ὥστ' ἐξεῖναι περὶ	πολιτείας	νῦν ποιεῖσθαι λόγους· ἔρρουσι δὲ
[7, 329]	τρόπον ὀρθῇ πορευομένης ὁδῷ τῆς	πολιτείας	συμβουλεύοιτό (τι τῶν προσφόρων, νοῦν
[7, 324]	λήγειν, δικαίου δὲ καὶ ἰσονόμου	πολιτείας	τοὺς ἐν αὐταῖς δυναστεύοντας μηδ'
[7, 339]	παρεχόμενον ἕκαστον, ἀπορίας τε καὶ	ἀσαφείας	ἐμπίμπλησι πάσης ὡς ἔπος εἰπεῖν
[7, 349]	οἱ σφήλαντες, ὅσον δὲ ὕψος	ἀμαθίας	(εἶχον καὶ τῆς ἄλλης μοχθηρίας
[7, 334]	ἀθεότητι καὶ τὸ μέγιστον τόλμαις	ἀμαθίας,	ἐξ ἧς πάντα κακὰ πᾶσιν
[7, 344]	ἀρετῆς εἰς (τὸ δυνατὸν οὐδὲ	κακίας.	Ἅμα γὰρ αὐτὰ ἀνάγκη μανθάνειν
[7, 329]	τοῦ πόνου ἐπαιτιώμενος οἴει δόξαν	κακίας	ἀποφευξεῖσθαί ποτε; πολλοῦ καὶ δεήσει.
[7, 324]	καὶ ἔθη, ὅσῳ μᾶλλον διεσκόπουν	ἡλικίας	τε εἰς τὸ πρόσθε προύβαινον,
[7, 324]	πέρι φύσει τε ἐμβριθὲς ὂν	ἡλικίας	τε ἤδη μετρίως ἔχον. Ὅθεν
[7, 344]	ναύτην ὁρμώμενον ἐκ τῆς Διονυσίου	οἰκίας;	ᾤκουν γὰρ πρὸς τοῖς ἄλλοισιν
[7, 339]	μὲν ἐκ Σικελίας τε καὶ	Ἰταλίας	ἑλκόντων, τῶν δὲ Ἀθήνηθεν ἀτεχνῶς
[3, 315]	ἄλλων ἦλθον (διὰ σὲ ἐξ	Ἰταλίας	καὶ Σικελίας, καὶ παρ' ὅσους
[7, 324]	δὲ τήν τε ἀρχὴν τῆς	Ἰταλίας	καὶ Σικελίας (καὶ τὴν αὑτοῦ
[2, 310]	ἄξιον· μόνος γὰρ τῶν ἐκ	Σικελίας	Ἀθήναζε ἀφικομένων οὐδὲν μετεβάλετο περὶ
[8, 352]	πρεσβύτερον Ἱππαρῖνον, ἐπὶ σωτηρίᾳ τῆς	Σικελίας	αὐτοκράτορας, ὥς φασιν, τυράννους ἐπονομάζοντες.
[7, 334]	καὶ ἰσονομίαν ἔκ τε αὐτῆς	Σικελίας	καὶ ἐκ Πελοποννήσου συμπάσης, φοβεῖσθαι
[3, 315]	(διὰ σὲ ἐξ Ἰταλίας καὶ	Σικελίας,	καὶ παρ' ὅσους τῶν ἐμῶν
[7, 324]	τε ἀρχὴν τῆς Ἰταλίας καὶ	Σικελίας	(καὶ τὴν αὑτοῦ δύναμιν ἐν
[7, 334]	δὲ ἄλλους παρακαλεῖν ἐπὶ πάσης	Σικελίας	κατοικισμόν τε καὶ ἰσονομίαν ἔκ
[7, 329]	διένειμέ τε μέρη μείζω ἕκαστα	Σικελίας	πάσης ἑπτά, καὶ πιστοῖς ἐχρήσατο
[8, 352]	τε καὶ Ἱππαρίνου ἐπὶ σωτηρίᾳ	Σικελίας	παύσασθαι τῶν νῦν παρόντων κακῶν,
[7, 329]	σώφρονα ἀπεργασάμενος, εἰ τὰς ἐξηρημωμένας	Σικελίας	πόλεις κατοικίσειεν νόμοις τε συνδήσειεν
[7, 329]	ὁ πατὴρ αὐτοῦ, ὃς παραλαβὼν	Σικελίας	πολλὰς καὶ μεγάλας πόλεις ὑπὸ
[7, 339]	τῆς μεταπέμψεως, τῶν μὲν ἐκ	Σικελίας	τε καὶ Ἰταλίας ἑλκόντων, τῶν
[7, 334]	δὴ λόγος ἐχώρει πολὺς ἐκ	Σικελίας	ὡς Διονύσιος θαυμαστῶς φιλοσοφίας ἐν
[1, 309]	ἀρχὴν πεπιστευμένος πάντων μάλιστα, τὰς	ὠφελίας	ὑμῶν λαμβανόντων, τὰς διαβολὰς δυσχερεῖς
[7, 349]	καὶ ἑαυτοῦ μὴ κρατῶν, ὑπὸ	δειλίας	τῆς πρὸς τὰς ἡδονὰς ἡττημένος,
[7, 349]	ποτέ τι πρὸς ἀλλήλους δεηθέντες	φιλίας	ἀγαθόν τι ποιεῖν βουληθῆτε· κακὰ
[6, 322]	(ἀνθέξεσιν ἀλλήλων εἰς μίαν ἀφικέσθαι	φιλίας	συμπλοκήν. Ἂν δέ τις ὑμῶν
[9, 357]	δύνασαι τῆς περὶ τὰ κοινὰ	ἀσχολίας	ἀπολυθῆναι. Ὅτι μὲν οὖν ἥδιστόν
[7, 344]	Εἰ μὲν οὖν ἐκ τῆς	μιᾶς	συνουσίας Διονυσίῳ τοῦτο γέγονεν, τάχ'
[7, 329]	χρόνος τῆς εἰς Σικελίαν ἐμῆς	ἐπιδημίας	(τε καὶ διατριβῆς διὰ πάντα
[3, 315]	τῆς ἐμῆς ἐκ Συρακουσῶν οἴκαδ'	ἀποδημίας,	ἃ νῦν δὴ λέγεις ἐμοὶ
[3, 315]	ἐγένετο τῆς ἐμῆς εἰς Συρακούσας	ἀποδημίας	πέρι τῆς πρώτης καὶ τῆς
[1, 309]	συνηγωνισάμην, ἀπολύσας αὐτοὺς οὐ σμικρᾶς	ζημίας.	Αὐτοκράτωρ δὲ πολλάκις τὴν ὑμετέραν
[7, 344]	πάντων γὰρ ἐν βραχυτάτοις κεῖται	φιλοτιμίας	δὲ αἰσχρᾶς, εἴπερ, ἕνεκα, εἴθ'
[4, 320]	ἢ τῆς ἐπὶ τοῖς καλοῖς	φιλοτιμίας·	(νομίζω γὰρ δίκαιον εἶναι τοὺς
[8, 352]	τρέψοντες τὰς γνώμας ὑμῶν μετ'	ἐπιθυμίας,	ἀλλ' ὄντων τριῶν, ψυχῆς καὶ
[7, 334]	πάντ' ἔσται σωτηρίας τε καὶ	εὐδαιμονίας	μεστὰ καὶ πάντων κακῶν ἀποφυγή·
[3, 315]	μὲν ταύτῃ περὶ τὰ πολιτικὰ	κοινωνίας	τῆς ἐμῆς καὶ σῆς· καὶ
[8, 352]	συμβουλεύοιμ' ἂν μή ποτε ἀπληστίᾳ	ἐλευθερίας	ἀκαίρου τινὸς εἰς τὸ τῶν
[8, 357]	ὅσοι μὴ ὑπὲρ τῆς κοινῆς	ἐλευθερίας	(διεπολέμησαν πρὸς τὴν τυραννίδα, τοὺς
[8, 352]	ἀναρχίαν οἱ τότε ἔπαθον, ἀμέτρῳ	ἐλευθερίας	χρώμενοι ἔρωτι. Οἱ γὰρ πρὸ
[7, 349]	ἀμαθίας (εἶχον καὶ τῆς ἄλλης	μοχθηρίας	τε καὶ λαιμαργίας, ἔλαθον, ᾧ
[8, 352]	μετὰ τῶν τότε πολιτῶν τῆς	σωτηρίας	αἰτίαν συμβῆναι γενομένην, ἔστω ταύτῃ
[7, 334]	κρατήσαντας ἀεὶ χρή, ὅτανπερ ἐπιθυμήσωσιν	σωτηρίας,	αὐτοὺς ἐν αὑτοῖς ἄνδρας προκρῖναι
[7, 334]	τῶν νενικημένων παρέχωνται, πάντ' ἔσται	σωτηρίας	τε καὶ εὐδαιμονίας μεστὰ καὶ
[3, 315]	πρώτης καὶ τῆς πάλιν οἴκαδε	σωτηρίας·	τὸ δὲ δεύτερον εἰρήνης γενομένης
[7, 329]	φίλω, ἀλλ' ἐκ τῆς περιτρεχούσης	ἑταιρίας	ταύτης τῆς τῶν πλείστων φίλων,
[3, 315]	μὲν σφόδρα νέου, πολλῆς δὲ	ἀπειρίας	οὔσης περὶ σὲ τούτων (ὧν
[6, 322]	(μήπω συγγεγονότι, καὶ τέχνῃ δι'	ἐμπειρίας	εἰληφέναι. Τί οὖν δὴ λέγω;
[7, 339]	καὶ δεικνύμενον ἀεὶ παρεχόμενον ἕκαστον,	ἀπορίας	τε καὶ ἀσαφείας ἐμπίμπλησι πάσης
[2, 310]	οὐ μὴ γάρ ποτε τῆς	ἐμπορίας	ταύτης οὔτε σὺ στείλῃς οὔτε
[11, 358]	ἐστιν περὶ ἀσθένειαν τὴν τῆς	στραγγουρίας,	ἐμὲ δὲ ἀφικόμενον ἐνταῦθα ἄσχημον
[7, 324]	καὶ οὐδέν τι θαυμαστὸν ἦν	τιμωρίας	ἐχθρῶν γίγνεσθαί τινών τισιν μείζους
[7, 334]	ἴσχειν καὶ τίνειν τὰς μεγίστας	τιμωρίας,	ὅταν τις ἀπαλλαχθῇ τοῦ σώματος·
[7, 334]	καὶ σφαγαῖς μνησικακοῦντες (καὶ ἐπὶ	τιμωρίας	παύσωνται τρεπόμενοι τῶν ἐχθρῶν, ἐγκρατεῖς
[3, 315]	μή μοι στενὸς γίγνοιτο ἀντ'	εὐρυχωρίας.	Ἀλλ' οὖν ὧν ἕνεκα πάντ'
[7, 329]	ἐκ τῆς πρὸς τὴν κάθοδον	ὑπηρεσίας	ἐγενέσθην ἑταίρω· ~ἐλθόντες (δὲ εἰς
[7, 344]	λέγων ὅτι τὴν ἡμίσειαν τῆς	οὐσίας	εἶναι δέοι Δίωνος, τὴν δ'
[3, 315]	καὶ νῦν ὁρῶ τὰς μεγάλας	οὐσίας	καὶ ὑπερόγκους τῶν τε ἰδιωτῶν
[7, 349]	ἡδονὰς ἡττημένος, (εἶτα τοὺς τὰς	οὐσίας	κεκτημένους ἀποκτείνας, ἐχθροὺς καλῶν τούτους,
[7, 344]	ἅμα καὶ ἀληθὲς τῆς ὅλης	οὐσίας,	μετὰ τριβῆς πάσης καὶ χρόνου
[2, 310]	περὶ τῆς σῆς καὶ ἐμῆς	συνουσίας,	ἀλλ' ἀεί τι ἀγαθὸν καὶ
[7, 339]	ἄλλα μαθήματα, ἀλλ' ἐκ πολλῆς	συνουσίας	γιγνομένης περὶ τὸ πρᾶγμα αὐτὸ
[7, 344]	μὲν οὖν ἐκ τῆς μιᾶς	συνουσίας	Διονυσίῳ τοῦτο γέγονεν, τάχ' ἂν
[2, 310]	ἐξείη αὐτοῖς ἐπανορθώσασθαι τὰς αὑτῶν	συνουσίας,	πάνυ ἂν σπουδάσαι ὥστε βελτίω
[3, 315]	τε καὶ ἡ τῆς ἄλλης	ἐξουσίας	δύναμις ὅμως δ' οὖν πάντα
[7, 349]	παρασκευάζεσθαι τιμωρεῖσθαι Διονύσιον, ἡμᾶς μὲν	ξεναπατίας	χάριν οὕτω γὰρ ἔλεγέν τε
[5, 321]	καθαπερεί τινων ζῴων, ἄλλη μὲν	δημοκρατίας,	ἄλλη δ' ὀλιγαρχίας, ἡ δ'
[7, 324]	τυραννίδας τε καὶ ὀλιγαρχίας καὶ	δημοκρατίας	μεταβαλλούσας μηδέποτε λήγειν, δικαίου δὲ
[7, 339]	τι σμικρότερον οὔτε μεῖζον τῆς	ἐναντίας	ἔχει ἐν αὑτῷ φύσεως. Ὄνομά
[4, 320]	τὴν ἐμὴν προθυμίαν περὶ τὰς	συμβεβηκυίας	πράξεις, καὶ ὅτι πολλὴν εἶχον
[7, 329]	πόλιν ἁθροίσας πᾶσαν Σικελίαν, ὑπὸ	σοφίας	πιστεύων οὐδενί, μόγις ἐσώθη· πένης
[10, 358]	τε καὶ εἰς ἄλλα τεινούσας	σοφίας	τε καὶ δεινότητας κομψότητας οἶμαι
[6, 322]	ἀναγκάζωνται τῆς ἀληθινῆς μὲν ἀμελεῖν	σοφίας,	τῆς δὲ ἀνθρωπίνης τε καὶ
[6, 322]	ἐγώ, καίπερ γέρων ὤν, προσδεῖν	σοφίας	τῆς περὶ τοὺς πονηροὺς καὶ
[7, 344]	ἀκριβῶς τὴν ἐπιθυμίαν τὴν Διονυσίου	φιλοσοφίας,	ἀγανακτεῖν τε ἐξῆν εἴτε βουλοίμην
[7, 329]	δύο προσλαμβάνει Ἀθήνηθεν, οὐκ ἐκ	φιλοσοφίας	γεγονότε φίλω, ἀλλ' ἐκ τῆς
[7, 334]	ἐκ Σικελίας ὡς Διονύσιος θαυμαστῶς	φιλοσοφίας	ἐν ἐπιθυμίᾳ πάλιν εἴη γεγονὼς
[7, 339]	πράξεσιν, παρὰ πάντα δὲ ἀεὶ	φιλοσοφίας	ἐχόμενος καὶ τροφῆς τῆς καθ'
[2, 310]	πρὸς ἀλλήλους. Εἰ μὲν ὅλως	φιλοσοφίας	καταπεφρόνηκας, ἐᾶν χαίρειν, εἰ δὲ
[7, 324]	καὶ τὴν ἐπιθυμίαν τὴν Διονυσίου,	φιλοσοφίας	τε καὶ παιδείας ὡς ἔχοι
[7, 339]	γεγονότα ἀκούσας καταφρονήσει τῆς ἐμῆς	φιλοσοφίας,	τὸν τύραννον δὲ ἡγήσεται νοῦν
[7, 339]	ὄντως εἴη Διονύσιος ἐξημμένος ὑπὸ	φιλοσοφίας	ὥσπερ πυρός, ἢ μάτην ὁ
[6, 322]	ἵππων πλῆθος οὔτε ἄλλης πολεμικῆς	συμμαχίας	οὐδ' αὖ χρυσοῦ προσγενομένου γένοιτ'
[5, 321]	ἄλλη μὲν δημοκρατίας, ἄλλη δ'	ὀλιγαρχίας,	ἡ δ' αὖ μοναρχίας· (ταύτας
[7, 324]	τὰς πόλεις τυραννίδας τε καὶ	ὀλιγαρχίας	καὶ δημοκρατίας μεταβαλλούσας μηδέποτε λήγειν,
[5, 321]	ὢν ἀνδρεῖος· (τοὺς γὰρ τῆς	μοναρχίας	λόγους οὐχ ἥκιστ' αὐτὸν ἐλπίζω
[5, 321]	δ' ὀλιγαρχίας, ἡ δ' αὖ	μοναρχίας·	(ταύτας φαῖεν μὲν ἂν ἐπίστασθαι
[7, 324]	αὖ δεῖν γίγνεσθαι πλὴν ἐς	εὐωχίας	καὶ πότους καὶ ἀφροδισίων σπουδὰς
[2, 310]	ἐμοῦ μὲν (καταπεφρόνηκας, ἄλλα δ'	ἐσπούδακας.	Ταῦτα δὴ διαβεβόηται. Ὃ δὴ
[8, 352]	πολέμου δὲ καὶ εἰρήνης ἄρχοντας	νομοφύλακας	ποιήσασθαι ἀριθμὸν τριάκοντα καὶ πέντε
[3, 315]	θαυμάσιε, ταῖς ὑποσχέσεσιν ἁπάσαις νεανικώτατον	ἐπέθηκας·	μηχανὴν γὰρ οὔτε καλὴν οὔτε
[2, 310]	λέγοντες ὡς σὺ ἐμοῦ μὲν	(καταπεφρόνηκας,	ἄλλα δ' ἐσπούδακας. Ταῦτα δὴ
[2, 310]	ἀλλήλους. Εἰ μὲν ὅλως φιλοσοφίας	καταπεφρόνηκας,	ἐᾶν χαίρειν, εἰ δὲ παρ'
[3, 315]	δεύτερον ὡς οὐκ ἐμὴν ταύτην	εἴρηκας	συμβουλὴν οὐδὲ διακώλυσιν, μέλλοντί σοι
[2, 310]	ἑτέρου ἀκήκοας ἢ αὐτὸς βελτίονα	ηὕρηκας	τῶν παρ' ἐμοί, ἐκεῖνα τίμα·
[7, 349]	με, εὑρὼν (πρόφασιν ὡς τὰς	γυναῖκας	ἐν τῷ κήπῳ, ἐν ᾧ
[7, 334]	μὲν γέροντας, καὶ παῖδας καὶ	γυναῖκας	κεκτημένους οἴκοι καὶ προγόνους αὑτῶν
[8, 352]	τῆς πόλεως δωρεᾷ κατακέχρηται, τούτων	δίκας	τὰς μὲν ἔχει, τὰς δὲ
[7, 324]	γένος εἰς ἀρχὰς ἔλθῃ τὰς	πολιτικὰς	ἢ τὸ τῶν δυναστευόντων ἐν
[1, 309]	δὲ χρυσίον τὸ λαμπρόν, (ὅπερ	ἔδωκας	εἰς ἀποστολήν, ἄγει σοι Βακχεῖος
[9, 357]	ἐπιστολὴν φέροντες ἣν σὺ αὐτοῖς	ἔδωκας,	καὶ ἀπαγγέλλοντες τὰ παρὰ σοῦ.
[7, 324]	διαπράξαιτο ἐν Διονυσίῳ ὡς ἐπεχείρησε,	μεγάλας	ἐλπίδας εἶχεν ἄνευ σφαγῶν καὶ
[3, 315]	τότε καὶ νῦν ὁρῶ τὰς	μεγάλας	οὐσίας καὶ ὑπερόγκους τῶν τε
[7, 329]	ὃς παραλαβὼν Σικελίας πολλὰς καὶ	μεγάλας	πόλεις ὑπὸ τῶν βαρβάρων ἐκπεπορθημένας,
[1, 309]	ἀναβοῶντα ποιοῦσιν· (Φίλων ἔρημος, ὦ	τάλας,	ἀπόλλυμαι· Χρυσίου δὲ σπάνει ἀπολλύμενον
[2, 310]	καὶ περὶ Ἡγησίππου τοῦ Ἀρίστωνος·	ἐπέστειλας	(γάρ μοι, ἄν τις ἀδικῇ
[3, 315]	τὰς ὁμολογίας, ἀλλὰ μόνον ἥκειν	ἐπέστειλας,	Δίωνα δ' εἰς αὖθις ἔφησθα
[12, 359]	παρ' ἐμοὶ ὑπομνήματα, περὶ ὧν	ἐπέστειλας,	ἱκανῶς μὲν οὔπω ἔχει, ὡς
[11, 358]	ἐμὲ ἀφικέσθαι ἢ Σωκράτη, ὥσπερ	ἐπέστειλας.	Νῦν δὲ (Σωκράτης μέν ἐστιν
[2, 310]	ἐμὴν δόξαν ηὑρήκαμεν ὃ σὺ	ἐπέστειλας,	ὅπως δεῖ πρὸς ἀλλήλους ἡμᾶς
[3, 315]	γεγονότων διατελεῖ. ~Πλάτων Διονυσίῳ χαίρειν”	Ἐπιστείλας	ἆρ' ὀρθῶς ἂν (τυγχάνοιμι τῆς
[11, 358]	κατὰ πόλεμον καὶ κατὰ τὰς	ἄλλας	πράξεις γενομένων, ὅταν ἐν τοιούτοις
[10, 358]	τὴν ἀληθινὴν φιλοσοφίαν, τὰς δὲ	ἄλλας	τε καὶ εἰς ἄλλα τεινούσας
[7, 334]	αὐτὸν τοῦτον, ἐξὸν χρήματα καὶ	ἄλλας	τιμὰς πολλὰς λαμβάνειν. Οὐ γὰρ
[7, 329]	πατὴρ αὐτοῦ, ὃς παραλαβὼν Σικελίας	πολλὰς	καὶ μεγάλας πόλεις ὑπὸ τῶν
[7, 334]	ἐξὸν χρήματα καὶ ἄλλας τιμὰς	πολλὰς	λαμβάνειν. Οὐ γὰρ διὰ βαναύσου
[7, 329]	πρὸς τούτοις, οὐκ αὐτοὶ κατοικίσαντες,	πολλὰς	τῶν Ἑλλήνων πόλεις ὑπὸ βαρβάρων
[1, 309]	τὰς ὠφελίας ὑμῶν λαμβανόντων, τὰς	διαβολὰς	δυσχερεῖς οὔσας ὑπέμενον· ᾔδη γὰρ
[3, 315]	εὐλαβούμενον τὰς ἐκ τῶν φθόνων	διαβολάς,	ὑμᾶς δὲ πάντως, καίπερ ἀλλήλων
[7, 324]	ἀναλίσκειν μὲν δεῖν (πάντα εἰς	ὑπερβολάς,	ἀργῶν δὲ εἰς ἅπαντα ἡγουμένων
[13, 360]	τοῦ συμβόλου τοῦ περὶ τὰς	ἐπιστολάς,	ὅσας τε ἂν ἐπιστέλλω σπουδῇ
[7, 329]	ἀεὶ χρόνον, τὸν μὲν ὑπομένοντα	συμβουλὰς	τοιαύτας ἡγοίμην ἂν ἄνανδρον, τὸν
[7, 344]	(βιάζεσθαι κλείσας τὰς τῆς ἀκροπόλεως	πύλας,	οἱ δ' ἐφέροντο εὐθὺς πρὸς
[1, 309]	ἐν θνατῶν δυσελπίστῳ βίῳ, οὐδ'	ἀδάμας	οὐδ' ἀργύρου κλῖναι πρὸς ἄνθρωπον
[4, 320]	λέγω, ἀναμιμνῄσκειν δὲ ὅμως δεῖ	ἡμᾶς	αὐτοὺς ὅτι προσήκει πλέον ἢ
[4, 320]	οἶσθα δήπου. Φανεροὺς οὖν δεῖ	ἡμᾶς	γενέσθαι ὅτι ἐσμὲν τοιοῦτοι οἷοίπερ
[7, 329]	παρὰ Διονυσίῳ ἐξέβαλον μὲν Δίωνα,	ἡμᾶς	(δ' εἰς φόβον κατέβαλον· ἵνα
[2, 310]	ἐπέστειλας, ὅπως δεῖ πρὸς ἀλλήλους	ἡμᾶς	ἔχειν. Ἐπεὶ γὰρ βασανίζεις αὐτὰ
[3, 315]	τ' ἔσοιο ἀνταρκέσαι τοῖς διαβάλλουσιν	ἡμᾶς	καὶ βουλομένοις εἰς ἔχθραν ἐλθεῖν
[3, 315]	εἰς Συρακούσας, σὲ δὲ καλεῖν	ἡμᾶς.	Καὶ ταῦτα μὲν οὕτως ἐγένετο
[7, 344]	τὴν παρὰ Δίωνος ἐπιστολὴν περιμένειν	ἡμᾶς	καὶ ταῦτα πάλιν αὐτὰ ἐπιστέλλειν.
[7, 349]	καὶ φίλοις παρασκευάζεσθαι τιμωρεῖσθαι Διονύσιον,	ἡμᾶς	μὲν ξεναπατίας χάριν οὕτω γὰρ
[9, 357]	Ταραντίνῳ εὖ πράττειν. Ἀφίκοντο πρὸς	ἡμᾶς	οἱ περὶ Ἄρχιππον καὶ Φιλωνίδην,
[7, 329]	αἴτιος. Ὁ δὲ αἰσθανόμενος πάντας	ἡμᾶς	οὕτω διατεθέντας, φοβούμενος μὴ μεῖζον
[6, 322]	μαντεύομαι, καὶ φημὶ δὴ ταῦθ'	ἡμᾶς	πάντ' ἀγαθὰ ποιήσειν, ἂν θεὸς
[7, 324]	τῶν ἄλλων ἐχθρῶν ἔλθοι παρ'	ἡμᾶς	φεύγων καὶ ἀνέροιτο εἰπών· Ὦ
[8, 352]	παύσασθαι τῶν νῦν παρόντων κακῶν,	τιμὰς	αὑτοῖς καὶ γένει λαβόντες εἴς
[8, 352]	δουλεῦσαι νόμοις βασιλικοῖς, τὰς μεγίστας	τιμὰς	κεκτημένους παρ' ἑκόντων τε ἀνθρώπων
[8, 357]	συνδοκεῖν. Ἀλλὰ θεοῖς τε πᾶσιν	τιμὰς	μετ' εὐχῶν δόντες, τοῖς τε
[7, 334]	τοῦτον, ἐξὸν χρήματα καὶ ἄλλας	τιμὰς	πολλὰς λαμβάνειν. Οὐ γὰρ διὰ
[7, 334]	ἀρετήν, ξενοφόνων τε ἀνδρῶν μισοῦντες	τόλμας.	Εἰ δ' οὖν ταῦτα μὲν
[7, 334]	ὕστερα γένοιτ' ἄν, κατεπείγουσιν δὲ	ὑμᾶς	αἱ τῶν (στάσεων πολλαὶ καὶ
[8, 352]	μέλλοντα ῥηθήσεσθαι· νῦν (δ' ἐννοεῖν	ὑμᾶς	ἀμφοτέρους χρεὼν καὶ ἀναμιμνῄσκεσθαι ποσάκις
[3, 315]	τὰς ἐκ τῶν φθόνων διαβολάς,	ὑμᾶς	δὲ πάντως, καίπερ ἀλλήλων χωρὶς
[7, 324]	ἐξ ἀρχῆς αὐτὴν ἐγὼ πρὸς	ὑμᾶς	διεξελθεῖν· ἔχει γὰρ καιρὸν τὰ
[3, 315]	μὲν οἴκαδε ἐμέ, ἐπειδὴ πόλεμος	ὑμᾶς	κατεῖχεν, εἰρήνης δ' αὖ γενομένης
[7, 334]	δεύτερον δὲ Διονύσιον, τρίτους δὲ	ὑμᾶς	νῦν. Καὶ ἐμοὶ πείθεσθε Διὸς
[8, 352]	καὶ δυνάμενος εἶπεν νῦν πρὸς	ὑμᾶς.	Τίν' οὖν δή, τις ἂν
[6, 322]	ἐθέλῃ. Ταύτην τὴν ἐπιστολὴν πάντας	ὑμᾶς	τρεῖς ὄντας ἀναγνῶναι χρή, μάλιστα
[8, 352]	χρηματισμὸν καὶ πλοῦτον τρέψοντες τὰς	γνώμας	ὑμῶν μετ' ἐπιθυμίας, ἀλλ' ὄντων
[7, 349]	καὶ προφάσεις πρὸς τὰ γενόμενα	ἱκανὰς	ἔχειν ἔδοξέν τῳ, μετρίως ἂν
[7, 344]	ἔργοις ἐλέγξαι πειρᾶσθαι τὰς Διονυσίου	μηχανάς.	Ταῦτά μοι δόξαντα, εἰς τὴν
[7, 329]	μεγάλας πόλεις ὑπὸ τῶν βαρβάρων	ἐκπεπορθημένας,	οὐχ οἷός τ' ἦν κατοικίσας
[7, 329]	τῶν Ἑλλήνων πόλεις ὑπὸ βαρβάρων	ἐμβεβλημένας	ἀλλ' οἰκουμένας παραλαβόντες, ὅμως (ἑβδομήκοντα
[5, 321]	καὶ τῇ φωνῇ τὰς πράξεις	ἑπομένας	ἀποδιδῷ, θάλλει τε ἀεὶ καὶ
[7, 329]	πόλεις ὑπὸ βαρβάρων ἐμβεβλημένας ἀλλ'	οἰκουμένας	παραλαβόντες, ὅμως (ἑβδομήκοντα ἔτη διεφύλαξαν
[7, 324]	καὶ πότους καὶ ἀφροδισίων σπουδὰς	διαπονουμένας·	ἀναγκαῖον δὲ εἶναι ταύτας τὰς
[7, 329]	καὶ σώφρονα ἀπεργασάμενος, εἰ τὰς	ἐξηρημωμένας	Σικελίας πόλεις κατοικίσειεν νόμοις τε
[7, 344]	θεοὶ μὲν οὔ, βροτοὶ δὲ	φρένας	ὤλεσαν αὐτοί. Τούτῳ δὴ τῷ
[7, 334]	Πελοποννήσου συμπάσης, φοβεῖσθαι δὲ μηδὲ	Ἀθήνας·	εἰσὶ γὰρ καὶ ἐκεῖ πάντων
[7, 344]	λάβῃ, (κατὰ Πελοπόννησον μὲν καὶ	Ἀθήνας	κείσθω παρ' οἷστισιν ἂν ὑμῖν
[8, 352]	χρὴ πάσῃ προθυμίᾳ πάντας τοὺς	Ἕλληνας	τέμνειν φάρμακον. Εἰ μὲν δή
[8, 352]	μέγιστον, ἔσωσαν ἀπὸ βαρβάρων τοὺς	Ἕλληνας,	ὥστ' ἐξεῖναι περὶ πολιτείας νῦν
[7, 349]	(εἶτα τοὺς τὰς οὐσίας κεκτημένους	ἀποκτείνας,	ἐχθροὺς καλῶν τούτους, διαφορῇ τὰ
[7, 334]	μοι βλάβη. Ὁ δὲ Δίωνα	ἀποκτείνας	οὐκ οἶδεν ταὐτὸν ἐξειργασμένος τούτῳ.
[7, 339]	ἄλλως ποιοῦντι· μετὰ τοῦτο δὴ	συντείνας	αὐτός τε καὶ τὸν ἡγούμενον
[7, 324]	τάχιστα ἐκ (παντὸς τρόπου, πρίν	τινας	ἄλλους ἐντυχόντας Διονυσίῳ ἐπ' ἄλλον
[3, 315]	ἕτερος· ἀκούω γὰρ ὕστερον ὑμῶν	τινας	αὐτὰ διασκευωρεῖν, δῆλα μὴν ἑκάτερα
[8, 352]	κυρίους ποιησάμενοι τῶν διαλλαγῶν εἴτε	τινὰς	αὐτόθεν εἴτε ἔξωθεν εἴτε ἀμφότερα
[7, 324]	ἐδεῖτο, εἰ καὶ μακρότερα εἰπεῖν.	Τίνας	γὰρ καιρούς, ἔφη, μείζους περιμενοῦμεν
[3, 315]	τε Συρακουσίους καὶ εἰ δή	τινας	ἑτέρους πείθεις λέγων αὐτά, ἀλλὰ
[7, 339]	δὲ οὐδὲν τούτων. Ἄλλους μέν	τινας	οἶδα γεγραφότας περὶ τῶν αὐτῶν
[3, 315]	οὐκ ὀλίγοι λέγειν σε πρός	τινας	τῶν παρὰ σὲ (πρεσβευόντων ὡς
[7, 349]	ὑπὸ δειλίας τῆς πρὸς τὰς	ἡδονὰς	ἡττημένος, (εἶτα τοὺς τὰς οὐσίας
[7, 334]	κρείττους φαίνεσθαι περί τε τὰς	ἡδονὰς	καὶ τοῖς νόμοις μᾶλλον ἐθέλοντές
[7, 329]	τὰς ἐμαυτοῦ διατριβάς, οὔσας οὐκ	ἀσχήμονας,	ὑπὸ τυραννίδα δοκοῦσαν οὐ πρέπειν
[8, 352]	ὀρθῶς ὑμῖν εἴη κείμενος, ὄντως	εὐδαίμονας	ἀποτελῶν τοὺς χρωμένους· ὁ δὲ
[8, 352]	χρωμένους· ὁ δὲ τοὺς πλουσίους	εὐδαίμονας	ὀνομάζων λόγος αὐτός τε ἄθλιος,
[7, 334]	ἐπεὶ τὴν δουλείαν αὐτῆς ἀπήλλαξεν	φαιδρύνας	ἐλευθέρας δ' ἐν σχήματι κατέστησεν,
[1, 309]	δὲ πολλάκις τὴν ὑμετέραν πόλιν	διαφυλάξας,	ἀπεπέμφθην ἀτιμότερον ἢ πτωχὸν ὑμῶν
[7, 339]	διὰ τὰς ὑπὸ τῶν ἄλλων	παρακοάς.	Ὕστερον δὲ καὶ ἀκούω γεγραφέναι
[2, 310]	χαίρειν, εἰ δὲ παρ' ἑτέρου	ἀκήκοας	ἢ αὐτὸς βελτίονα ηὕρηκας τῶν
[7, 339]	ἅμα καὶ περιφεροῦς σχήματος καὶ	χρόας,	περί τε ἀγαθοῦ καὶ καλοῦ
[7, 329]	τοῖς λόγοις ὡς οὕτω μὲν	πᾶς	ἀνὴρ αὑτόν τε καὶ ἐκείνους
[7, 344]	εἰς δύναμιν ἀνθρωπίνην. Διὸ δὴ	πᾶς	ἀνὴρ σπουδαῖος τῶν ὄντων σπουδαίων
[7, 324]	πράξοιεν. Καὶ ὁρῶν δήπου τοὺς	ἄνδρας	ἐν χρόνῳ ὀλίγῳ χρυσὸν ἀποδείξαντας
[7, 334]	ἐπιθυμήσωσιν σωτηρίας, αὐτοὺς ἐν αὑτοῖς	ἄνδρας	προκρῖναι τῶν Ἑλλήνων οὓς ἂν
[7, 329]	(ἑβδομήκοντα ἔτη διεφύλαξαν τὴν ἀρχὴν	ἄνδρας	φίλους ἐν ταῖς πόλεσιν ἑκάσταις
[7, 334]	τὴν δουλείαν αὐτῆς ἀπήλλαξεν φαιδρύνας	ἐλευθέρας	δ' ἐν σχήματι κατέστησεν, τὸ
[7, 334]	φιλότητος ἐγεγόνει φίλος, διὰ δὲ	ἐλευθέρας	παιδείας κοινωνίαν, ᾗ μόνῃ χρὴ
[7, 344]	οὖν εἶναι πρὸς παιδείαν ψυχῆς	ἐλευθέρας,	(πῶς ἄν, μὴ θαυμαστὸς ὢν
[7, 334]	πολλαὶ καὶ παντοδαπαὶ φυόμεναι ἑκάστης	ἡμέρας	διαφοραί, εἰδέναι μέν που χρὴ
[7, 324]	οὐδαμῶς ἤρεσεν, δίς τε τῆς	ἡμέρας	ἐμπιμπλάμενον ζῆν καὶ μηδέποτε κοιμώμενον
[7, 349]	εἰς τὴν Καρχηδονίων ἐπικράτειαν ἐκφυγὼν	ἡμέρας	σμικρῷ τινι μέρει. Τὸ δὴ
[8, 352]	αἴτιον ἑκάστοτε συμβαίνει γιγνόμενον, καὶ	πέρας	οὐδέν ποτε τελεῖται, συνάπτει δὲ
[11, 358]	ἔχω δι' ἃ δέ, μακρᾶς	ἑτέρας	δέοιτ' ἂν ἐπιστολῆς ἥτις πάντα
[13, 360]	αὐτῶν ἐγὼ εὐπορώτατος, καὶ τὰς	μητέρας	δὲ αὐτῶν ἐγὼ (ἐξέδωκα καὶ
[7, 344]	νῦν, ἄντ' οὖν ἀπὸ τῆς	προτέρας	μεταπομπῆς ἄντε καὶ ἀπὸ τῆς
[7, 339]	τὸ ἀληθὲς ζητεῖν ἐσμεν ὑπὸ	πονηρᾶς	τροφῆς, ἐξαρκεῖ δὲ τὸ προταθὲν
[7, 349]	ἀποδοῦναι τὰ Δίωνος χρήματα ἔδοξεν	ἔχθρας	λόγον ἔχειν ἂν πρός με
[7, 324]	ἐν ταῖς πόλεσιν ἔκ τινος	μοίρας	θείας ὄντως φιλοσοφήσῃ. Ταύτην δὴ
[7, 329]	ξενίου καὶ τῆς φιλοσόφου ἀνέγκλητον	μοίρας	παρέσχον, ἐπονειδίστου γενομένης ἄν, εἴ
[13, 360]	σοῦ· εἰ δὲ μὴ πάνυ	μακρᾶς	ἐπιστολῆς ἦν, ἔγραψα ἂν ἃ
[11, 358]	ἐλπίδα ἔχω δι' ἃ δέ,	μακρᾶς	ἑτέρας δέοιτ' ἂν ἐπιστολῆς ἥτις
[7, 339]	ὁπόσοι δυνατοὶ ἀνευρεῖν αὐτοὶ διὰ	σμικρᾶς	ἐνδείξεως, τῶν τε δὴ ἄλλων
[1, 309]	πολλοῖς συνηγωνισάμην, ἀπολύσας αὐτοὺς οὐ	σμικρᾶς	ζημίας. Αὐτοκράτωρ δὲ πολλάκις τὴν
[8, 352]	Ἱππαρῖνον, ἐπὶ σωτηρίᾳ τῆς Σικελίας	αὐτοκράτορας,	ὥς φασιν, τυράννους ἐπονομάζοντες. Καὶ
[7, 349]	ταύτην ἄλλην τῆς πρὸς ἐμὲ	διαφορᾶς	ποιούμενος, ἀδελφὴν τῆς πρόσθεν, πέμψας
[3, 315]	διαβάλλοντας καὶ πρὸς ἡδονὴν μετὰ	αἰσχρᾶς	βλάβης ὁμιλοῦντας τρεφούσας, οὗ κακὸν
[7, 344]	ἐν βραχυτάτοις κεῖται φιλοτιμίας δὲ	αἰσχρᾶς,	εἴπερ, ἕνεκα, εἴθ' ὡς αὑτοῦ
[7, 344]	τὸν ἐνιαυτὸν τοῦτον, εἰς δὲ	ὥρας	ἄπιθι (λαβὼν τὰ χρήματα ταῦτα·
[7, 329]	οὔτε τῶν ἐν ταῖς τῆς	χώρας	ἐξόδοις ἀρχόντων οὐδ' ἂν εἷς
[7, 344]	γίγνεσθαι, μεταστῆναι δ' ἐκ τῆς	χώρας,	ἕως ἂν ἄλλο τι Διονυσίῳ
[7, 329]	τῇ τυραννίδι, σμικρὸν εἰς πλοῖον	ἐμβιβάσας,	ἐξέβαλεν ἀτίμως. Οἱ δὴ Δίωνος
[3, 315]	δ' οὖν πάντα ταῦτα χαίρειν	ἐάσας	ἦλθον, διανοηθεὶς ὡς οὐδένα δεῖ
[2, 310]	μὲν ταύτῃ. Περὶ δὲ Πολυξένου	ἐθαύμασας	ὅτι (πέμψαιμί σοι· ἐγὼ δὲ
[7, 329]	τὸν ἀγαθὸν γίγνεσθαι· νόμους γὰρ	κατασκευάσας	ἔτι καὶ νῦν διασέσωκεν τὴν
[2, 310]	ἀποδείξεις ὡς ἔχων βεβαίως οὐ	κατέδησας,	ἀλλ' ᾄττει σοι τοτὲ μὲν
[7, 334]	τοῖς ἐν (Τάραντι καὶ Διονυσίῳ	ποιήσας	ἀπέπλεον ἄλλοι τέ τινες ἐν
[2, 310]	Τὸν ἐκ τῶν λατομιῶν εὖ	ἐποίησας	ἀφείς, ἐλαφρὰ δὲ ἡ δέησις
[3, 315]	ἔχων εἰπεῖν ὧν ὑποσχόμενος οὐδὲν	ἐποίησας,	διὰ τὸ πλῆθος αὐτῶν συντέμνω.
[7, 349]	συνέστιον καὶ κοινωνὸν ἱερῶν Διονυσίῳ	ἐποίησας,	ὃς ἴσως ἡγεῖτο διαβαλλόντων πολλῶν
[2, 310]	τὸν Ἀρχέδημον νῦν τε ὀρθῶς	ἐποίησας	πέμψας, καὶ τὸ λοιπόν, ἐπειδὰν
[7, 334]	χρῆσθαι διαφθείραντες, ὁ δὲ οὐδὲν	ἐθελήσας	χρήσασθαι δικαιοσύνῃ (διὰ πάσης τῆς
[7, 349]	ἃ δὴ δίων νῦν πράττων,	προτιμήσας	τὸ πάσχειν ἀνόσια τοῦ δρᾶσαι
[2, 310]	ἂν θείᾳ μοίρᾳ κατὰ τοῦθ'	ὁρμήσας,	ἔπειτα αὐτοῦ τὰς ἀποδείξεις ὡς
[8, 357]	καὶ νῦν διανοοῦμαι, καὶ τότε	κρατήσας	τῶν ἐχθρῶν μεθ' ὑμῶν, εἰ
[3, 315]	μέλοι. Καί με τούτων ἐναντίον	διηρώτησας	εἰ μνημονεύω, κατ' ἀρχὰς ὅτ'
[8, 352]	καὶ τὴν πόλιν ἑκατέρους ἑκατέραν,	δείσας	περὶ τῆς αὑτοῦ πόλεως ἅμα
[7, 344]	ἐπιτρέψειν. Ὁ δ' ἐπεχείρει (βιάζεσθαι	κλείσας	τὰς τῆς ἀκροπόλεως πύλας, οἱ
[7, 324]	ἐγχειρήσοι, καὶ νῦν πειρατέον εἶναι·	πείσας	γὰρ ἕνα μόνον ἱκανῶς πάντα
[3, 315]	δὴ χρήματα πάντα ἀποδόμενος, οὐ	πείσας	Δίωνα, φάσκων οὐ πωλήσειν ἄνευ
[7, 329]	ἔκπλουν, εἰς ἀκρόπολιν ἀγαγὼν καὶ	κατοικίσας	ὅθεν οὐδ' ἂν εἷς ἔτι
[7, 329]	ἐκπεπορθημένας, οὐχ οἷός τ' ἦν	κατοικίσας	πολιτείας ἐν ἑκάσταις καταστήσασθαι πιστὰς
[8, 357]	τὰς ἀρχαίας καὶ πατρῴας οἰκήσεις	κατοικίσας·	ταὐτὰ δὲ ταῦτα καὶ νῦν
[7, 329]	Διονύσιος δὲ εἰς μίαν πόλιν	ἁθροίσας	πᾶσαν Σικελίαν, ὑπὸ σοφίας πιστεύων
[13, 360]	τε ἂν ἐπιστέλλω σπουδῇ καὶ	ὅσας	ἂν μή, οἶμαι μέν σε
[13, 360]	συμβόλου τοῦ περὶ τὰς ἐπιστολάς,	ὅσας	τε ἂν ἐπιστέλλω σπουδῇ καὶ
[7, 329]	καὶ Διονύσιος, ὅτε αὐτὸν ἐπεχείρει	παιδεύσας	καὶ θρέψας βασιλέα τῆς ἀρχῆς
[7, 349]	ποιήσῃ καὶ ἑταίρους καὶ πόλιν,	ἐπιβουλεύσας	καὶ συνωμότας συναγαγών, πένης ὢν
[7, 329]	καὶ δίκαια, ὑμῖν πρῶτον μὲν	συμβουλεύσας	ἃ χρὴ ποιεῖν ἐκ τῶν
[3, 315]	προσεῖπες ἐν Δελφοῖς αὐτῷ τούτῳ	θωπεύσας	τῷ ῥήματι, καὶ γέγραφας, ὡς
[7, 329]	φαυλότερος ἐγένετο, ὃς οὐκ ἀδελφοῖς	πιστεύσας	οὐδ' ὑφ' αὑτοῦ τραφεῖσιν, κοινωνοῖς
[1, 309]	μάρτυρες, ὧν ἐγὼ πολλοῖς συνηγωνισάμην,	ἀπολύσας	αὐτοὺς οὐ σμικρᾶς ζημίας. Αὐτοκράτωρ
[7, 329]	τοιαῦτα καταλιπὼν τὰς ἐμαυτοῦ διατριβάς,	οὔσας	οὐκ ἀσχήμονας, ὑπὸ τυραννίδα δοκοῦσαν
[1, 309]	ὑμῶν λαμβανόντων, τὰς διαβολὰς δυσχερεῖς	οὔσας	ὑπέμενον· ᾔδη γὰρ ὅτι τῶν
[7, 349]	γεγονέναι φανερὸς ἀποτετραμμένος. Ὁ δὲ	ἀκούσας	ἀνεφλέχθη τε καὶ παντοδαπὰ χρώματα
[7, 349]	δ' ἐκβολῆς ἀδίκου καὶ φυγῆς.	Ἀκούσας	δ' ἐγὼ τοὺς μὲν φίλους
[7, 339]	ὅσον πόνον ἔχει. Ὁ γὰρ	ἀκούσας,	ἐὰν μὲν ὄντως ᾖ φιλόσοφος
[3, 315]	ὡς ἄρα σοῦ ποτε λέγοντος	ἀκούσας	ἐγὼ μέλλοντος τάς τε Ἑλληνίδας
[7, 344]	Τοῦτον δὴ ἐγὼ τὸν λόγον	ἀκούσας	ἐδυσχέραινον μέν, ὅμως δὲ βουλευσάμενος
[7, 339]	εἴ τις ἄρα τὰ γεγονότα	ἀκούσας	καταφρονήσει τῆς ἐμῆς φιλοσοφίας, τὸν
[7, 344]	τε οὐ διεξῇμεν· πότερον Διονύσιος	ἀκούσας	μόνον (ἅπαξ, οὕτως εἰδέναι τε
[7, 344]	εἴη γεγονὼς πάντων τούτων· ὃν	ἀκούσας	ὁ μὲν Ἡρακλείδης ἐκποδὼν αὑτὸν
[7, 349]	καὶ ἐμέμφετο Διονυσίῳ· ὁ δ'	ἀκούσας	ὅτι παρὰ Θεοδότην εἴην εἰσεληλυθώς,
[5, 321]	πλεῖστα ὠφελήσεις. Ἐὰν δέ τις	ἀκούσας	ταῦτα εἴπῃ· Πλάτων, ὡς ἔοικεν,
[2, 310]	εἴη· σὺ δὲ ἴσως μὲν	ἀκούσας	του, τάχα δ' ἂν θείᾳ
[3, 315]	οὕτως ἐγένετο τῆς ἐμῆς εἰς	Συρακούσας	ἀποδημίας πέρι τῆς πρώτης καὶ
[7, 324]	περὶ Δίωνα καὶ τῶν περὶ	Συρακούσας·	δέος δὲ μὴ καὶ πλειόνων
[7, 324]	πρὸς τοῖς πρόσθε διανοούμενος, εἰς	Συρακούσας	(διεπορεύθην, ἴσως μὲν κατὰ τύχην,
[7, 324]	Ὅτε γὰρ κατ' ἀρχὰς εἰς	Συρακούσας	ἐγὼ ἀφικόμην, σχεδὸν ἔτη τετταράκοντα
[7, 339]	τοῦ ἐμὲ πλεῖν καὶ εἰς	Συρακούσας	ἐλθεῖν· πρὸς γὰρ δὴ πάντα
[7, 324]	σὸν μέρος νῦν ἐγὼ καταλιπὼν	Συρακούσας	ἐνθάδε πάρειμι. Καὶ τὸ μὲν
[7, 334]	ἀρχῆς ἐτράπετο ἢ ἐπὶ τὸ	Συρακούσας	μὲν πρῶτον, τὴν πατρίδα τὴν
[7, 324]	δεῖν ἐκ παντὸς τρόπου εἰς	Συρακούσας	ὅτι τάχιστα ἐλθεῖν ἐμὲ (κοινωνὸν
[3, 315]	ἐμέ τε καὶ Δίωνα εἰς	Συρακούσας,	σὲ δὲ καλεῖν ἡμᾶς. Καὶ
[2, 310]	διαφέρειν, βουλόμενος δὲ (ἐλθὼν εἰς	Συρακούσας	συμμάρτυρα λαβεῖν σέ, ἵνα μοι
[3, 315]	ἄκουε πρότερον. Ἦλθον καλούμενος εἰς	Συρακούσας	ὑπό τε σοῦ καὶ Δίωνος,
[7, 324]	τε καὶ ὀλιγαρχίας καὶ δημοκρατίας	μεταβαλλούσας	μηδέποτε λήγειν, δικαίου δὲ καὶ
[10, 358]	ἄλλας τε καὶ εἰς ἄλλα	τεινούσας	σοφίας τε καὶ δεινότητας κομψότητας
[8, 352]	πολεμικὸν ἐπὶ τὰς τοῦ πολέμου	πρεπούσας	αὐτῷ πράξεις, σύμβουλον δὲ καὶ
[3, 315]	εἴων ἐγώ σε πόλεις Ἑλληνίδας	ἐρρούσας	(ὑπὸ βαρβάρων οἰκίζειν, οὐδὲ Συρακουσίους
[3, 315]	ἡδονὴν μετὰ αἰσχρᾶς βλάβης ὁμιλοῦντας	τρεφούσας,	οὗ κακὸν οὐδὲν μεῖζον γεννᾷ
[13, 360]	καὶ ἀνθρώπινα, ὅτι καὶ πρότερον	ἀναλώσας	τῷ πατρί σου μόλις κομίσαιτο,
[7, 344]	δ' ἐπεχείρει (βιάζεσθαι κλείσας τὰς	τῆς	ἀκροπόλεως πύλας, οἱ δ' ἐφέροντο
[11, 358]	καὶ κατὰ πόλεμον καὶ κατὰ	τὰς	ἄλλας πράξεις γενομένων, ὅταν ἐν
[2, 310]	κατὰ τοῦθ' ὁρμήσας, ἔπειτα αὐτοῦ	τὰς	ἀποδείξεις ὡς ἔχων βεβαίως οὐ
[3, 315]	δή μοι διττὰς ἀναγκαῖον ποιήσασθαι	τὰς	ἀπολογίας, πρῶτον μὲν ὡς εἰκότως
[8, 357]	οἰκητὰς τῶν Ἑλληνικῶν τόπων εἰς	τὰς	ἀρχαίας καὶ πατρῴας οἰκήσεις κατοικίσας·
[2, 310]	λέγω, εἰ ἐξείη αὐτοῖς ἐπανορθώσασθαι	τὰς	αὑτῶν συνουσίας, πάνυ ἂν σπουδάσαι
[8, 352]	πρὸς χρηματισμὸν καὶ πλοῦτον τρέψοντες	τὰς	γνώμας ὑμῶν μετ' ἐπιθυμίας, ἀλλ'
[7, 349]	ἐκπέμπει με, εὑρὼν (πρόφασιν ὡς	τὰς	γυναῖκας ἐν τῷ κήπῳ, ἐν
[10, 358]	φημι εἶναι τὴν ἀληθινὴν φιλοσοφίαν,	τὰς	δὲ ἄλλας τε καὶ εἰς
[8, 352]	τούτων δίκας τὰς μὲν ἔχει,	τὰς	δὲ τινέτω. Τίνες οὖν δὴ
[7, 329]	δὴ καὶ σφόδρα προσεποιεῖτο δεῖσθαι.	Τὰς	δὲ τῶν τυράννων δεήσεις ἴσμεν
[1, 309]	μάλιστα, τὰς ὠφελίας ὑμῶν λαμβανόντων,	τὰς	διαβολὰς δυσχερεῖς οὔσας ὑπέμενον· ᾔδη
[7, 344]	πονῆσαι καὶ ἔργοις ἐλέγξαι πειρᾶσθαι	τὰς	Διονυσίου μηχανάς. Ταῦτά μοι δόξαντα,
[8, 357]	(οὐκ εὖ φρονεῖ. Λέγω δὲ	τὰς	δύο τήν τε Ἱππαρίνου τοῦ
[3, 315]	(μὲν πολιτικὰ χαίρειν ἐᾶν, εὐλαβούμενον	τὰς	ἐκ τῶν φθόνων διαβολάς, ὑμᾶς
[7, 334]	δίαιταν, ἐπὶ λῳόνων δὲ ὀρνίθων	τὰς	ἐκείνου βουλήσεις πειρᾶσθαι ἀποτελεῖν αἳ
[3, 315]	ἦλθον, κελεύων σε (τὰς πόλεις	τὰς	Ἑλληνίδας κατοικίζειν· ἐγὼ δὲ συνεχώρουν
[7, 329]	διά τε τὰ τοιαῦτα καταλιπὼν	τὰς	ἐμαυτοῦ διατριβάς, οὔσας οὐκ ἀσχήμονας,
[7, 329]	τε καὶ σώφρονα ἀπεργασάμενος, εἰ	τὰς	ἐξηρημωμένας Σικελίας πόλεις κατοικίσειεν νόμοις
[13, 360]	δὴ τοῦ συμβόλου τοῦ περὶ	τὰς	ἐπιστολάς, ὅσας τε ἂν ἐπιστέλλω
[7, 349]	κρατῶν, ὑπὸ δειλίας τῆς πρὸς	τὰς	ἡδονὰς ἡττημένος, (εἶτα τοὺς τὰς
[7, 334]	τὸ κρείττους φαίνεσθαι περί τε	τὰς	ἡδονὰς καὶ τοῖς νόμοις μᾶλλον
[3, 315]	καὶ τότε καὶ νῦν ὁρῶ	τὰς	μεγάλας οὐσίας καὶ ὑπερόγκους τῶν
[8, 352]	μεταβάλλειν καὶ δουλεῦσαι νόμοις βασιλικοῖς,	τὰς	μεγίστας τιμὰς κεκτημένους παρ' ἑκόντων
[7, 334]	δικαστάς τε ἴσχειν καὶ τίνειν	τὰς	μεγίστας τιμωρίας, ὅταν τις ἀπαλλαχθῇ
[8, 352]	πόλεως δωρεᾷ κατακέχρηται, τούτων δίκας	τὰς	μὲν ἔχει, τὰς δὲ τινέτω.
[13, 360]	νῦν αὐτῶν ἐγὼ εὐπορώτατος, καὶ	τὰς	μητέρας δὲ αὐτῶν ἐγὼ (ἐξέδωκα
[3, 315]	γενομένης ἐκάλεις με οὐ κατὰ	τὰς	ὁμολογίας, ἀλλὰ μόνον ἥκειν ἐπέστειλας,
[7, 334]	γέρων τε εἴην καὶ κατὰ	τὰς	ὁμολογίας οὐδὲν γίγνοιτο τῶν τὰ
[7, 349]	τὰς ἡδονὰς ἡττημένος, (εἶτα τοὺς	τὰς	οὐσίας κεκτημένους ἀποκτείνας, ἐχθροὺς καλῶν
[3, 315]	ἀρχὰς ὅτ' ἦλθον, κελεύων σε	(τὰς	πόλεις τὰς Ἑλληνίδας κατοικίζειν· ἐγὼ
[7, 324]	διαπονουμένας· ἀναγκαῖον δὲ εἶναι ταύτας	τὰς	πόλεις τυραννίδας τε καὶ ὀλιγαρχίας
[7, 324]	ἀληθῶς γένος εἰς ἀρχὰς ἔλθῃ	τὰς	πολιτικὰς ἢ τὸ τῶν δυναστευόντων
[5, 321]	πρὸς ἀνθρώπους, καὶ τῇ φωνῇ	τὰς	πράξεις ἑπομένας ἀποδιδῷ, θάλλει τε
[8, 357]	τε καὶ παρακαλεῖν ἐπὶ ταύτας	τὰς	πράξεις πάντας, τὸν μὴ θέλοντα
[4, 320]	χρόνου τὴν ἐμὴν προθυμίαν περὶ	τὰς	συμβεβηκυίας πράξεις, καὶ ὅτι πολλὴν
[3, 315]	ποτε λέγοντος ἀκούσας ἐγὼ μέλλοντος	τάς	τε Ἑλληνίδας πόλεις ἐν Σικελίᾳ
[7, 344]	Ὁ δ' ἐπεχείρει (βιάζεσθαι κλείσας	τὰς	τῆς ἀκροπόλεως πύλας, οἱ δ'
[8, 352]	ὡς νέον (καὶ πολεμικὸν ἐπὶ	τὰς	τοῦ πολέμου πρεπούσας αὐτῷ πράξεις,
[8, 352]	βασιλέως σχῆμα ἀπαλλάττεσθαι, δεδιὼς μὲν	τὰς	τύχας, ἐλεῶν δὲ πατρίδα καὶ
[7, 329]	οἰκείας καὶ ἀλλήλαις εἶναι πρὸς	τὰς	τῶν βαρβάρων βοηθείας, οὐ (διπλασίαν
[7, 339]	καὶ ἱκανῶς ἔχειν προσεποιεῖτο διὰ	τὰς	ὑπὸ τῶν ἄλλων παρακοάς. Ὕστερον
[1, 309]	ὑμετέραν ἀρχὴν πεπιστευμένος πάντων μάλιστα,	τὰς	ὠφελίας ὑμῶν λαμβανόντων, τὰς διαβολὰς
[8, 357]	τὴν τυραννίδα, τοὺς δ' ἔμπροσθεν	οἰκητὰς	τῶν Ἑλληνικῶν τόπων εἰς τὰς
[10, 358]	ἄλλα τεινούσας σοφίας τε καὶ	δεινότητας	κομψότητας οἶμαι προσαγορεύων ὀρθῶς ὀνομάζειν.
[10, 358]	τεινούσας σοφίας τε καὶ δεινότητας	κομψότητας	οἶμαι προσαγορεύων ὀρθῶς ὀνομάζειν. Ἀλλ'
[7, 344]	μὴ ἐπιβουλεύοντος ἐμοί, τούτων δὲ	ἐγγυητὰς	γίγνεσθαι σέ τε καὶ τοὺς
[7, 334]	προσήκουσίν τε καὶ ἀρίστοις τοὺς	πολίτας,	τό τε ἐφεξῆς τούτοις προυθυμεῖτ'
[7, 324]	ἄνδρας ἐν χρόνῳ ὀλίγῳ χρυσὸν	ἀποδείξαντας	τὴν ἔμπροσθεν πολιτείαν τά τε
[7, 329]	τῶν φόβων γένοιτό τι, φιλοφρόνως	πάντας	ἀνελάμβανεν, καὶ δὴ καὶ τὸν
[7, 329]	(γεγονότων αἴτιος. Ὁ δὲ αἰσθανόμενος	πάντας	ἡμᾶς οὕτω διατεθέντας, φοβούμενος μὴ
[7, 334]	καὶ ὀνομαστοὺς καὶ κτῆσιν κεκτημένους	πάντας	(ἱκανήν ἀριθμὸν δὲ εἶναι μυριάνδρῳ
[8, 357]	παρακαλεῖν ἐπὶ ταύτας τὰς πράξεις	πάντας,	τὸν μὴ θέλοντα δὲ πολέμιον
[8, 352]	Τούτων δὴ χρὴ πάσῃ προθυμίᾳ	πάντας	τοὺς Ἕλληνας τέμνειν φάρμακον. Εἰ
[6, 322]	θεὸς ἐθέλῃ. Ταύτην τὴν ἐπιστολὴν	πάντας	ὑμᾶς τρεῖς ὄντας ἀναγνῶναι χρή,
[8, 352]	γεγονότων, δίκαιόν που τοῖς σώσασιν	πάντας	χάριν ἔχειν· εἰ δέ τι
[7, 334]	τοὺς ἄλλους ὡς ἔπος εἰπεῖν	ἅπαντας	τὰ μέγιστα ἔβλαψαν ἀνθρώπους, οἱ
[8, 352]	εἰς τυράννων δύναμιν ἀφικομένους καὶ	διαφθείραντας	ἑαυτούς τε καὶ τὴν πόλιν
[7, 334]	ἀεὶ γίγνεσθαι φιλεῖ. Τοὺς δὴ	κρατήσαντας	ἀεὶ χρή, ὅτανπερ ἐπιθυμήσωσιν σωτηρίας,
[7, 334]	μεγίσταις οἴκοθεν μεταπέμψασθαι, μεταπεμψαμένους δὲ	ὀμόσαντας	δεῖσθαι καὶ κελεύειν θεῖναι νόμους,
[7, 329]	δὲ αἰσθανόμενος πάντας ἡμᾶς οὕτω	διατεθέντας,	φοβούμενος μὴ μεῖζον ἐκ τῶν
[7, 334]	Δίωνα ᾔσθοντο διαβεβλημένον εἰς τοὺς	ἐλευθερωθέντας	ὑπ' αὐτοῦ Σικελιώτας ὡς ἐπιβουλεύοντα
[6, 322]	τὴν ἐπιστολὴν πάντας ὑμᾶς τρεῖς	ὄντας	ἀναγνῶναι χρή, μάλιστα μὲν ἁθρόους,
[8, 352]	βαρβάροις ἐπίχαρτος γενόμενος. Τρεῖς δ'	ὄντας	βασιλέας, εἴτ' οὖν τὴν Λακωνικὴν
[7, 329]	οὓς ἔθρεψέν τε αὐτὸς νεωτέρους	ὄντας,	ἔκ τε ἰδιωτῶν ἄρχοντας καὶ
[3, 315]	ἀλλήλων χωρὶς γεγονότας καὶ διαφόρους	ὄντας,	πειρᾶσθαι φίλους ἀλλήλοις ὅτι μάλιστα
[7, 334]	Ἑλλήνων οὓς ἂν πυνθάνωνται ἀρίστους	ὄντας,	πρῶτον μὲν γέροντας, καὶ παῖδας
[4, 320]	(νομίζω γὰρ δίκαιον εἶναι τοὺς	ὄντας	τῇ ἀληθείᾳ ἐπιεικεῖς καὶ πράττοντας
[7, 324]	ἀδίκου βίου ἐπὶ δίκαιον τρόπον	ἄγοντας	διοικήσειν δὴ τὴν πόλιν, ὥστε
[6, 322]	αἰδοῖ τοὺς παρ' ἡμῶν ἐντεῦθεν	ἐλθόντας	λόγους, εἰ μή τι τὸ
[8, 352]	ὁπόσους ἂν συγχωρήσωσιν· τούτους (δ'	ἐλθόντας	νόμους μὲν πρῶτον θεῖναι καὶ
[8, 352]	ἕτερα. Δεῖ δὲ οὐ μακρὰν	ἐλθόντας	ποι τὰ τοιαῦτα ἐναργῶς ἰδεῖν,
[2, 310]	τοὺς δ' εἰς φιλίαν ἀλλήλοις	ἰόντας,	τοὺς δὲ τοτὲ μὲν εἰς
[3, 315]	πᾶν εἰς ἐμὲ τρέπειν, σὲ	φάσκοντας	πάντα ἐμοὶ πείθεσθαι. Σὺ δ'
[3, 315]	τοσούτῳ πλείους καὶ μείζους τοὺς	διαβάλλοντας	καὶ πρὸς ἡδονὴν μετὰ αἰσχρᾶς
[7, 334]	πυνθάνωνται ἀρίστους ὄντας, πρῶτον μὲν	γέροντας,	καὶ παῖδας καὶ γυναῖκας κεκτημένους
[7, 324]	τε καὶ τοὺς ἀνθρώπους τοὺς	πράττοντας	τὰ πολιτικά, καὶ τοὺς νόμους
[4, 320]	ὄντας τῇ ἀληθείᾳ ἐπιεικεῖς καὶ	πράττοντας	τοιαῦτα τυγχάνειν δόξης τῆς προσηκούσης.
[7, 324]	ἰσονόμου πολιτείας τοὺς ἐν αὐταῖς	δυναστεύοντας	μηδ' ὄνομα ἀκούοντας ἀνέχεσθαι. Ταῦτα
[7, 324]	ἐν αὐταῖς δυναστεύοντας μηδ' ὄνομα	ἀκούοντας	ἀνέχεσθαι. Ταῦτα δὴ πρὸς τοῖς
[7, 329]	νεωτέρους ὄντας, ἔκ τε ἰδιωτῶν	ἄρχοντας	καὶ ἐκ πενήτων πλουσίους ἐπεποιήκει
[7, 324]	αὐτοὺς φιλοσόφους τε καὶ πόλεων	ἄρχοντας	μεγάλων (συμβῆναι γενομένους. Τὰ μὲν
[8, 352]	εὐεργέταις, πολέμου δὲ καὶ εἰρήνης	ἄρχοντας	νομοφύλακας ποιήσασθαι ἀριθμὸν τριάκοντα καὶ
[7, 324]	τ' εἶναι πράττειν οὓς οὔθ'	ὑπάρχοντας	ἦν εὑρεῖν εὐπετές, οὐ γὰρ
[7, 324]	(παντὸς τρόπου, πρίν τινας ἄλλους	ἐντυχόντας	Διονυσίῳ ἐπ' ἄλλον βίον αὐτὸν
[6, 322]	ἡγεμόνος καὶ αἰτίου πατέρα κύριον	ἐπομνύντας,	ὅν, ἂν ὄντως φιλοσοφῶμεν, εἰσόμεθα
[6, 322]	νόμῳ κυρίῳ, ὅ ἐστιν δίκαιον,	ἐπομνύντας	σπουδῇ τε ἅμα μὴ ἀμούσῳ
[7, 324]	εἶναι, κατὰ νόμους τοὺς ἀρίστους	οἰκοῦντας·	ὥστε οὐδὲν θαυμαστὸν εἴ τις
[7, 329]	γέγονεν, ἀκοῦσαι χρὴ τοὺς (ἐμὲ	παρακαλοῦντας	πρὸς τὰ νῦν πράγματα. Ἦλθον
[3, 315]	πρὸς ἡδονὴν μετὰ αἰσχρᾶς βλάβης	ὁμιλοῦντας	τρεφούσας, οὗ κακὸν οὐδὲν μεῖζον
[2, 310]	εἰς διαφοράν, καὶ τὰ μὲν	ὁμονοοῦντας,	τὰ δὲ διαφερομένους ᾄδουσι. Πάντα
[7, 329]	δὲ βουλήσεσιν καὶ ἐπιθυμίαις αὐτῶν	ὑπηρετοῦντας	συμβουλεύειν κελεύοιεν, τίνα τρόπον γίγνοιτ'
[8, 352]	δρᾶν, τῶν δὲ ἀμύνασθαι (τοὺς	δρῶντας·	ἃ κἂν ἄλλοις μυθολογοῦντες ἱκανοὶ
[7, 339]	τε καὶ ἀσφαλεστάτη πρὸς τοὺς	τρυφῶντάς	τε καὶ ἀδυνάτους διαπονεῖν, ὡς
[7, 339]	χαύνης ἐλπίδος, ὡς (σέμν' ἄττα	μεμαθηκότας.	Ἔτι δὲ μακρότερα περὶ αὐτῶν
[7, 349]	ἑταίρους καὶ πόλιν, ἐπιβουλεύσας καὶ	συνωμότας	συναγαγών, πένης ὢν καὶ ἑαυτοῦ
[3, 315]	δὲ πάντως, καίπερ ἀλλήλων χωρὶς	γεγονότας	καὶ διαφόρους ὄντας, πειρᾶσθαι φίλους
[7, 339]	τούτων. Ἄλλους μέν τινας οἶδα	γεγραφότας	περὶ τῶν αὐτῶν τούτων, οἵτινες
[8, 352]	πρὸς τούτοις τε ἐκλεκτοὺς γίγνεσθαι	δικαστὰς	ἐκ τῶν νῦν ἀεὶ περυσινῶν
[7, 334]	μηνύουσιν ἡμῖν ἀθάνατον ψυχὴν εἶναι	δικαστάς	τε ἴσχειν καὶ τίνειν τὰς
[5, 321]	αὐτῷ τὰ βέλτιστα οὐ πώποτε	ἀναστὰς	ἐφθέγξατο, πρὸς ταῦτ' εἰπεῖν ὅτι
[7, 349]	Ὁ δὲ ἐκπέμψας Τεισίαν καὶ	πελταστὰς	διώκειν ἐκέλευε· φθάνει δέ, ὡς
[8, 352]	καὶ δουλεῦσαι νόμοις βασιλικοῖς, τὰς	μεγίστας	τιμὰς κεκτημένους παρ' ἑκόντων τε
[7, 334]	τε ἴσχειν καὶ τίνειν τὰς	μεγίστας	τιμωρίας, ὅταν τις ἀπαλλαχθῇ τοῦ
[4, 320]	ἐν τοῖς θεάτροις ὁρῶ τοὺς	ἀγωνιστὰς	ὑπὸ τῶν παίδων παροξυνομένους, μήτι
[7, 329]	κατοικίσας πολιτείας ἐν ἑκάσταις καταστήσασθαι	πιστὰς	ἑταίρων ἀνδρῶν, οὔτε ἄλλων δή
[13, 360]	προτρέπου τοὺς (νεωτέρους, καὶ τοὺς	συσφαιριστὰς	ἀσπάζου ὑπὲρ ἐμοῦ, καὶ πρόσταττε
[3, 315]	σφοδροτέραν. Πρὸς δύο δή μοι	διττὰς	ἀναγκαῖον ποιήσασθαι τὰς ἀπολογίας, πρῶτον
[5, 321]	πλεῖστον δ' ἀπολείπονται τοῦ κατανοεῖν	αὐτὰς	πλὴν ὀλίγων δή τινων. Ἥτις
[7, 334]	οὕτω διατεθείσαις πόλεσιν αὐταῖς πρὸς	αὑτὰς	ἀεὶ γίγνεσθαι φιλεῖ. Τοὺς δὴ
[7, 329]	χρόνον, τὸν μὲν ὑπομένοντα συμβουλὰς	τοιαύτας	ἡγοίμην ἂν ἄνανδρον, τὸν δ'
[8, 352]	βασιλικῆς ἀρχῆς σωτήριον, ὥστε γενεὰς	τοσαύτας	ἤδη μετ' εὐκλείας σῴζεσθαι, νόμος
[13, 360]	ἔτεσιν, ἡ δὲ οὔπω ἐνιαυσία.	Ταύτας	ἐκδοτέον ἐμοί ἐστιν καὶ τοῖς
[7, 324]	σπουδὰς διαπονουμένας· ἀναγκαῖον δὲ εἶναι	ταύτας	τὰς πόλεις τυραννίδας τε καὶ
[8, 357]	πράττειν τε καὶ παρακαλεῖν ἐπὶ	ταύτας	τὰς πράξεις πάντας, τὸν μὴ
[5, 321]	ὀλιγαρχίας, ἡ δ' αὖ μοναρχίας·	(ταύτας	φαῖεν μὲν ἂν ἐπίστασθαι πάμπολλοι,
[7, 334]	εἰς τοὺς ἐλευθερωθέντας ὑπ' αὐτοῦ	Σικελιώτας	ὡς ἐπιβουλεύοντα γενέσθαι τύραννον, οὐ
[2, 310]	σοι καὶ ἀποκρίνωμαι ὃ σὺ	ἐρωτᾷς,	πῶς χρὴ ἔχειν ἐμὲ καὶ
[3, 315]	τούτῳ θωπεύσας τῷ ῥήματι, καὶ	γέγραφας,	ὡς φασί, αῖρε καὶ ἡδόμενον
[2, 310]	αὐτῷ δηλωτέον, ὑπὲρ οὗ σὺ	πέπομφας	ἀπορούμενος. Φῂς γὰρ δὴ κατὰ
[7, 324]	εἴποιμ' ἄν. Ὅτε γὰρ κατ'	ἀρχὰς	εἰς Συρακούσας ἐγὼ ἀφικόμην, σχεδὸν
[7, 324]	γε καὶ ἀληθῶς γένος εἰς	ἀρχὰς	ἔλθῃ τὰς πολιτικὰς ἢ τὸ
[2, 310]	ἄλλως πως ἢ οὕτως κατ'	ἀρχάς,	καὶ ὁ μὲν πλείω ἔχων
[3, 315]	ἐναντίον διηρώτησας εἰ μνημονεύω, κατ'	ἀρχὰς	ὅτ' ἦλθον, κελεύων σε (τὰς
[3, 315]	πραγματευσάμενον ἑκόντα ὀλίγα δὴ κατ'	ἀρχάς,	ὅτε τι πλέον ποιεῖν ἂν
[8, 352]	σχῆμα ἀπαλλάττεσθαι, δεδιὼς μὲν τὰς	τύχας,	ἐλεῶν δὲ πατρίδα καὶ ἱερῶν
[7, 344]	σπουδαίων πέρι πολλοῦ δεῖ μὴ	γράψας	ποτὲ ἐν ἀνθρώποις εἰς φθόνον
[3, 315]	σπουδάσαντα μετρίως, χωρὶς ὧν σὺ	προσέγραψας	ἤ τις ἕτερος· ἀκούω γὰρ
[7, 349]	ἄλλα ποτὲ δρᾶν. Καὶ ὃς	ἐμβλέψας	μοι καὶ μάλα τυραννικῶς, σοί,
[7, 329]	ὅτε αὐτὸν ἐπεχείρει παιδεύσας καὶ	θρέψας	βασιλέα τῆς ἀρχῆς ἄξιον, οὕτω
[7, 329]	νοῦν κηληθεὶς ἀμελοῖ τῆς ἀρχῆς	ἐπιτρέψας	ἐκείνῳ, ὁ δὲ σφετερίσαιτο καὶ
[1, 309]	~(Πλάτων Διονυσίῳ εὖ πράττειν.	Διατρίψας	ἐγὼ παρ' ὑμῖν χρόνον τοσοῦτον
[7, 334]	ἀνθρώπων Ἑλλήνων τε καὶ βαρβάρων	λάμψασ'	ἂν ἱκανῶς δόξαν παρέστησεν πᾶσιν
[13, 360]	ἐξήτασα, παρ' Ἀνδρομήδη τὸν Αἰγινήτην	πέμψας	Ἔραστον, παρ' οὗ ἐκέλευες τοῦ
[2, 310]	Ἀρχέδημον νῦν τε ὀρθῶς ἐποίησας	πέμψας,	καὶ τὸ λοιπόν, ἐπειδὰν ἔλθῃ
[7, 349]	διαφορᾶς ποιούμενος, ἀδελφὴν τῆς πρόσθεν,	πέμψας	τινὰ ἠρώτα με εἰ συγγιγνοίμην
[7, 349]	Ἡρακλείδῃ φεύγειν διεκελεύετο. Ὁ δὲ	ἐκπέμψας	Τεισίαν καὶ πελταστὰς διώκειν ἐκέλευε·
[8, 357]	τόπων εἰς τὰς ἀρχαίας καὶ	πατρῴας	οἰκήσεις κατοικίσας· ταὐτὰ δὲ ταῦτα
[8, 352]	ποτε κατέστησαν οἱ πατέρες ὑμῶν	ἐς	ἀπορίαν ἐλθόντες τὴν ἅπασαν, τόθ'
[7, 324]	ἡγουμένων αὖ δεῖν γίγνεσθαι πλὴν	ἐς	εὐωχίας καὶ πότους καὶ ἀφροδισίων
[2, 310]	τῷ πλήθει. Τοῦτο δ' οὐκ	εὐαγές	μοι ἀπέβη. Τὸ δ' αἴτιον
[3, 315]	καὶ εἴ τινα ἑτέραν ἀλλοτριότητα	ἐνεῖδες	ἐν ἐμοὶ πρὸς σέ, εἰκότως
[8, 352]	εἶεν πάντῃ πάντως· ὅθεν αἱ	τυραννίδες	ἐγένοντο αὐτοῖς. Δουλεία γὰρ καὶ
[7, 329]	εἶχεν δὴ πῶς; τὸ γὰρ	ἀληθὲς	δεῖ φράζειν. Ἠσπάζετο μὲν ἀεὶ
[7, 339]	μὲν οὖν μηδ' εἰθισμένοι τὸ	ἀληθὲς	ζητεῖν ἐσμεν ὑπὸ πονηρᾶς τροφῆς,
[7, 344]	καὶ τὸ ψεῦδος ἅμα καὶ	ἀληθὲς	τῆς ὅλης οὐσίας, μετὰ τριβῆς
[2, 310]	μὴ ἐπιτρέψειν. Καὶ περὶ Λυσικλείδου	τἀληθὲς	εἰπεῖν ἄξιον· μόνος γὰρ τῶν
[7, 339]	ἀφικνεῖσθαι. Δίκαιος δὴ λέγειν εἰμὶ	τἀληθὲς	καὶ ὑπομένειν, εἴ τις ἄρα
[3, 315]	ἠξίουν ἀπιέναι. Τὸ μετὰ ταῦτα	ἔπειθές	με μεῖναι τὸν ἐνιαυτόν, φάσκων
[7, 324]	τῆς ψυχῆς πέρι φύσει τε	ἐμβριθὲς	ὂν ἡλικίας τε ἤδη μετρίως
[7, 329]	Μεγαροῖ μὲν εἰ κατοικοῦντες ἐτυγχάνομεν,	ἦλθες	δήπου ἄν μοι βοηθὸς ἐφ'
[7, 344]	Θεοδότης λέγει, Πλάτων, ἔφη, παρῆσθα	χθὲς	οἷς περὶ Ἡρακλείδου Διονύσιος ὡμολόγει
[7, 349]	γὰρ τολμήσει Διονύσιος παρὰ τὰ	χθὲς	ὡμολογημένα ἄλλα ποτὲ δρᾶν. Καὶ
[7, 349]	μή τι σὺ παρὰ τὰ	χθὲς	ὡμολογημένα ποιήσῃς περὶ Ἡρακλείδην νεώτερον·
[6, 322]	βεβαίων τε καὶ ἦθος ἐχόντων	ὑγιές·	Ἐράστῳ δὲ καὶ Κορίσκῳ, πρὸς
[7, 334]	οἴεσθαι πιστὸν ἄν τι καὶ	ὑγιὲς	πρᾶξαί ποτε, τοὺς δὲ ἄλλους
[2, 310]	Καὶ ταῦτα λέγω ὡς οὐχ	ὑγιές	τι Κρατιστόλου καὶ Πολυξένου πρὸς
[10, 358]	γὰρ βέβαιον καὶ πιστὸν καὶ	ὑγιές,	τοῦτο ἐγώ φημι εἶναι τὴν
[7, 344]	οὐδὲν ἀκηκοὼς οὐδὲ μεμαθηκὼς ἦν	ὑγιὲς	ὧν ἔγραψεν κατὰ τὸν ἐμὸν
[13, 360]	μνῶν· μέτριαι γὰρ αὗται ἡμῖν	προῖκες.	Ἔτι δὲ ἐὰν ἡ μήτηρ
[3, 315]	χρήματα ἀποπέμπεσθαι. Ἡνίκα γὰρ Ἡρακλείδην	ἐξέβαλες,	οὔτε Συρακοσίοις δοκοῦν δικαίως οὔτ'
[7, 329]	ἐναργῶς οὕτως οὐ γὰρ ἦν	ἀσφαλές	αἰνιττόμενοι δὲ καὶ διαμαχόμενοι τοῖς
[3, 315]	μὲν ἐκέλευον, σὺ δ' οὐκ	ἤθελες	πράττειν αὐτά· καὶ μὴν οὐ
[7, 334]	γὰρ καὶ ἄλλοις ὑμνεῖν ταῦτα	ἐπιμελὲς	(καὶ εἰς τὸν ἔπειτα μελήσει
[13, 360]	δὴ ταύτῃ. (Περὶ δὲ ὧν	ἐπέστελλές	μοι ἀποπέμπειν σοι, τὸν μὲν
[13, 360]	βουλόμενος καὶ ἄλλα μείζονα ἃ	ἐπέστελλες	πέμπειν. Ὁ δὲ εἶπεν εἰκότα
[5, 321]	πράττειν. Εὐφραίῳ μὲν συνεβούλευσα, καθάπερ	ἐπέστελλες,	τῶν σῶν ἐπιμελούμενον περὶ ταῦτα
[7, 344]	συγγενεῖς, δυσμαθεῖς δὲ καὶ ἀμνήμονες,	οὐδένες	τούτων μήποτε μάθωσιν ἀλήθειαν ἀρετῆς
[7, 339]	ἑκάστου διὰ τὸ τῶν λόγων	ἀσθενές·	ὧν ἕνεκα νοῦν ἔχων οὐδεὶς
[7, 334]	τε ἄττα διακηκοότες καὶ τούτων	τινὲς	ἄλλοι, παρακουσμάτων τινῶν ἔμμεστοι τῶν
[7, 324]	τῆς μεταβολῆς εἷς καὶ πεντήκοντά	τινες	ἄνδρες προύστησαν ἄρχοντες, ἕνδεκα μὲν
[7, 349]	ἐν τοῖς πελτασταῖς καί μοί	τινες	ἀπειλοῖεν, εἴ που λήψονταί με,
[7, 324]	τόλμῃ ἀπῆρα οἴκοθεν, οὐχ ᾗ	τινες	ἐδόξαζον, ἀλλ' αἰσχυνόμενος μὲν ἐμαυτὸν
[7, 324]	ἑταῖρον ἡμῶν Σωκράτη τοῦτον δυναστεύοντές	τινες	εἰσάγουσιν εἰς δικαστήριον, ἀνοσιωτάτην αἰτίαν
[7, 334]	Διονυσίῳ ποιήσας ἀπέπλεον ἄλλοι τέ	τινες	ἐν Συρακούσαις ἦσαν Δίωνός τε
[7, 324]	(ἄρχοντες κατέστησαν αὐτοκράτορες. Τούτων δή	τινες	οἰκεῖοί τε ὄντες καὶ γνώριμοι
[8, 352]	μὲν ἔχει, τὰς δὲ τινέτω.	Τίνες	οὖν δὴ δίκαι ἀναγκαίως ὀρθαὶ
[7, 324]	(εὐθὺς ἰέναι. Καί μοι τύχαι	τινὲς	τῶν τῆς πόλεως πραγμάτων τοιαίδε
[2, 310]	οὐδεὶς αὐτῶν ἑκὼν ἐξελέγχεται, ὥς	τινες	ὑπολαμβάνουσιν, ἀλλ' ἄκοντες. Καὶ δοκεῖς
[8, 352]	ὦ Συρακόσιοι, πάντων πρῶτον νόμους	οἵτινες	(ἂν ὑμῖν φαίνωνται μὴ πρὸς
[7, 339]	γεγραφότας περὶ τῶν αὐτῶν τούτων,	οἵτινες	δέ, οὐδ' αὐτοὶ αὑτούς. Τοσόνδε
[7, 344]	δὲ ἄλλων εὐμαθεῖς ἅμα καὶ	μνήμονες,	οὐδ' ὅσοι συγγενεῖς, δυσμαθεῖς δὲ
[7, 344]	ὅσοι συγγενεῖς, δυσμαθεῖς δὲ καὶ	ἀμνήμονες,	οὐδένες τούτων μήποτε μάθωσιν ἀλήθειαν
[6, 322]	ἱκανῶς παρασκευάζειν· οἰκεῖτε γὰρ δὴ	γείτονές	τε ὑμῖν αὐτοῖς καὶ χρείαν
[3, 315]	νῦν ὕπαρ ἀντ' ὀνείρατος γέγονεν	εἶπες	δὲ (καὶ μάλα πλαστῶς γελῶν,
[13, 360]	ἀνέστης παρ' ἐμὲ καὶ φιλοφρονούμενος	εἶπες	εὖ τι ῥῆμα ἔχον, ὡς
[13, 360]	ὠφελῇ ὑπὸ Πλάτωνος· σὺ δ'	εἶπες·	καὶ εἰς ἄλλα πολλά, ἐπεὶ
[3, 315]	ταύτην λαβὼν ὡς ἱκανὴν πρόφασιν,	εἶπες	ὅτι καὶ πάλαι σοι δῆλος
[3, 315]	ὡς ἤγγειλαν οἱ τότε θεωροῦντες,	προσεῖπες	ἐν Δελφοῖς αὐτῷ τούτῳ θωπεύσας
[13, 360]	οὐκ ἐστεφανούμην, σὺ δ' ἐκέλευες,	τέτταρες,	ἡ μὲν νῦν ἐπίγαμος, ἡ
[12, 359]	τῶν ἐπὶ Λαομέδοντος ἐξαναστάντων Τρώων	ἄνδρες	ἀγαθοί, ὡς ὁ παραδεδομένος μῦθος
[11, 358]	αὖ, εἰ μέν εἰσιν ἤδη	ἄνδρες	ἄξιοι (τῆς ἀρχῆς ταύτης, γένοιτ'
[12, 359]	προγόνων· λέγονται γὰρ δὴ οἱ	ἄνδρες	οὗτοι Μύριοι εἶναι οὗτοι δ'
[7, 324]	μεταβολῆς εἷς καὶ πεντήκοντά τινες	ἄνδρες	προύστησαν ἄρχοντες, ἕνδεκα μὲν ἐν
[13, 360]	νῦν συμβέβηκεν. Εἰσί μοι ἀδελφιδῶν	(θυγατέρες	τῶν ἀποθανουσῶν τότε ὅτ' ἐγὼ
[13, 360]	Καὶ ὧν ἂν γένωνται οἱ	πατέρες	αὐτῶν ἐμοῦ πλουσιώτεροι, οὐκ ἐκδοτέον·
[8, 352]	τέλους, ἥν ποτε κατέστησαν οἱ	πατέρες	ὑμῶν ἐς ἀπορίαν ἐλθόντες τὴν
[7, 339]	εἴη ἐκείνου ᾧπερ στρογγύλον καὶ	περιφερὲς	(ὄνομα καὶ κύκλος. Τρίτον δὲ
[7, 334]	προύδοσαν, ἀλλ' οἷον τοῦ φόνου	αὐτόχειρες	ἐγένοντο, ὅπλα ἔχοντες ἐν ταῖς
[7, 324]	τριάκοντα δὲ πάντων (ἄρχοντες κατέστησαν	αὐτοκράτορες.	Τούτων δή τινες οἰκεῖοί τε
[3, 315]	κομψὴν οὔτε δικαίαν οὔτε συμφέρουσαν	ηὗρες,	ἐμὲ ἐκφοβεῖν ὡς ἀγνοοῦντα τὰ
[8, 352]	τυράννων νῦν δίς, ὧν αὐτοὶ	μάρτυρες	ὑμεῖς γεγόνατε δεύτερον δὲ δὴ
[1, 309]	συμπολιτευόμενοι (μεθ' ὑμῶν ὑπάρχουσί μοι	μάρτυρες,	ὧν ἐγὼ πολλοῖς συνηγωνισάμην, ἀπολύσας
[7, 324]	οὓς οὔθ' ὑπάρχοντας ἦν εὑρεῖν	εὐπετές,	οὐ γὰρ ἔτι ἐν τοῖς
[7, 349]	αὐτὸν σφόδρα οὐκ ἔλαθον οἱ	σφήλαντες,	ὅσον δὲ ὕψος ἀμαθίας (εἶχον
[8, 352]	πρὸ (Διονυσίου, κατὰ νόμον οὐδένα	κρίναντες,	ἵνα δὴ δουλεύοιεν μηδενὶ μήτε
[1, 309]	ἐμοῦ συνεθέλοντος ὑμῖν δόξει πεπρᾶχθαι·	πάντες	γὰρ οἱ συμπολιτευόμενοι (μεθ' ὑμῶν
[6, 322]	ὅν, ἂν ὄντως φιλοσοφῶμεν, εἰσόμεθα	πάντες	σαφῶς εἰς δύναμιν ἀνθρώπων εὐδαιμόνων.
[7, 339]	Σικελίᾳ· οὗτοι δὲ ἡμῖν ἤγγελλον	πάντες	τὸν αὐτὸν λόγον, ὡς θαυμαστὸν
[7, 329]	δὴ Δίωνος τὸ μετὰ τοῦτο	πάντες	φίλοι ἐφοβούμεθα μή τινα ἐπαιτιώμενος
[6, 322]	κοινωνίαν, ἣν ἂν μὲν φιλοσοφῶμεν	ἅπαντες	ἡμεῖς τε καὶ ὑμεῖς, ὅσον
[4, 320]	καὶ ἐπειδὴ πολλοὶ καὶ σχεδὸν	(ἅπαντες	οἱ τῇδε λέγουσιν ὡς πολλή
[7, 334]	μὲν τὸν βουλόμενον δικαιοσύνῃ χρῆσθαι	διαφθείραντες,	ὁ δὲ οὐδὲν ἐθελήσας χρήσασθαι
[7, 349]	κατεῖχον ἂν ῥᾳδίως νῦν δὲ	ὁρμήσαντες	ἐπ' ἀλλήλους κακῶν πάντα ἐμπεπλήκασιν.
[9, 357]	μερίζεται, τὸ δέ τι οἱ	γεννήσαντες,	τὸ δὲ οἱ λοιποὶ φίλοι,
[7, 344]	πρὸς τὰ τείχη, παιῶνά τινα	ἀναβοήσαντες	βάρβαρον καὶ πολεμικόν· οὗ δὴ
[7, 334]	τοῖς στασιάσασιν, πρὶν ἂν οἱ	κρατήσαντες	μάχαις καὶ ἐκβολαῖς ἀνθρώπων καὶ
[7, 329]	τοιοῦτοι λόγοι, οἳ δὴ καὶ	κρατήσαντες	παρὰ Διονυσίῳ ἐξέβαλον μὲν Δίωνα,
[7, 329]	Ἀθηναῖοι πρὸς τούτοις, οὐκ αὐτοὶ	κατοικίσαντες,	πολλὰς τῶν Ἑλλήνων πόλεις ὑπὸ
[2, 310]	μαθεῖν, δυνατοὶ δὲ μνημονεῦσαι καὶ	βασανίσαντες	πάντῃ πάντως κρῖναι, γέροντες ἤδη
[7, 334]	σωτῆρος χάριν, εἶτα εἰς Διονύσιον	βλέψαντες	καὶ Δίωνα, ὧν ὁ μὲν
[7, 349]	ἄν ποτέ τι πρὸς ἀλλήλους	δεηθέντες	φιλίας ἀγαθόν τι ποιεῖν βουληθῆτε·
[8, 352]	εὖ πράττειν. Ἃ δ' ἂν	διανοηθέντες	μάλιστα εὖ πράττοιτε ὄντως, πειράσομαι
[7, 344]	παρὰ τὰ τοῦ πατρὸς ἔθη,	θυμωθέντες	δὲ οἱ στρατιῶται συνελέγησαν ἁθρόοι
[7, 349]	τε καὶ οἱ τῶν ὑπηρεσιῶν	ὄντες	Ἀθήνηθεν, ἐμοὶ πολῖται, ἀπήγγελλον ὅτι
[7, 349]	Δίωνα ἔσφηλεν· κακοὶ μὲν γὰρ	ὄντες	αὐτὸν σφόδρα οὐκ ἔλαθον οἱ
[7, 334]	τρεπόμενοι τῶν ἐχθρῶν, ἐγκρατεῖς δὲ	ὄντες	αὑτῶν, θέμενοι νόμους κοινοὺς μηδὲν
[7, 324]	Τούτων δή τινες οἰκεῖοί τε	ὄντες	καὶ γνώριμοι ἐτύγχανον ἐμοί, καὶ
[3, 315]	ἐν διαβολαῖς εἶεν, οἰκεῖοι Δίωνος	ὄντες,	πᾶν (μηχανῴμην ὅπως οὗτοι μὴ
[8, 352]	κακῶν, τιμὰς αὑτοῖς καὶ γένει	λαβόντες	εἴς τε τὸν ἔπειτα καὶ
[7, 329]	ὑπὸ βαρβάρων ἐμβεβλημένας ἀλλ' οἰκουμένας	παραλαβόντες,	ὅμως (ἑβδομήκοντα ἔτη διεφύλαξαν τὴν
[7, 329]	γὰρ αὐτὸν θαυμαστῶς ἐνδεᾶ γεγονέναι,	λέγοντες	οὐκ ἐναργῶς οὕτως οὐ γὰρ
[9, 357]	δὲ παρὰ σοῦ διῆλθον ἡμῖν,	λέγοντες	ὑποδυσφορεῖν σε ὅτι οὐ δύνασαι
[2, 310]	ἐπὶ τούτοις βοῶντες πολλοὶ ἦσαν,	λέγοντες	ὡς σὺ ἐμοῦ μὲν (καταπεφρόνηκας,
[7, 324]	τῶν τότε φευγόντων φίλων, ὅτε	φεύγοντες	ἐδυστύχουν αὐτοί. Σκοποῦντι δή μοι
[8, 352]	οὖν τὴν Λακωνικὴν δύναμιν αὐτοῖς	δόντες	εἴτε ἀφελόντες καὶ συνομολογησάμενοι, καταστήσασθε
[8, 357]	τε πᾶσιν τιμὰς μετ' εὐχῶν	δόντες,	τοῖς τε ἄλλοις ὅσοις μετὰ
[7, 339]	σώματα ὑπὸ τῶν ἡλίων ἐπικεκαυμένοι,	ἰδόντες	τε ὅσα μαθήματά ἐστιν καὶ
[8, 352]	Σικελίας αὐτοκράτορας, ὥς φασιν, τυράννους	ἐπονομάζοντες.	Καὶ εἴτε δὴ θείαν τις
[2, 310]	φύσιν οἱ μὲν ἀνδραποδωδέστατοι οὐδὲν	φροντίζοντες	αὐτοῦ, οἱ δ' ἐπιεικέστατοι πᾶν
[8, 357]	ἄλλοις ὅσοις μετὰ θεῶν πρέπει,	πείθοντες	καὶ προκαλούμενοι φίλους καὶ διαφόρους
[1, 309]	ὄψεις· οὐδὲ γαίας εὐρυπέδου γόνιμοι	βρίθοντες	αὐτάρκεις γύαι, ὡς ἀγαθῶν ἀνδρῶν
[7, 334]	τὴν κάθοδον ὑπηρεσίας ἐγενέσθην ἑταίρω·	~ἐλθόντες	(δὲ εἰς Σικελίαν, ἐπειδὴ Δίωνα
[8, 352]	οἱ πατέρες ὑμῶν ἐς ἀπορίαν	ἐλθόντες	τὴν ἅπασαν, τόθ' ὅτε κίνδυνος
[7, 324]	πολλῇ γε ἐχρήσαντο οἱ τότε	κατελθόντες	ἐπιεικείᾳ. Κατὰ δέ τινα τύχην
[7, 349]	τῆς ἀκροπόλεως ἐν τοῖς μισθοφόροις·	προσιόντες	δέ μοι ἄλλοι τε καὶ
[2, 310]	ἐξελέγχεται, ὥς τινες ὑπολαμβάνουσιν, ἀλλ'	ἄκοντες.	Καὶ δοκεῖς μέντοι πάνυ μετρίως
[13, 360]	τοὺς ἀνθρώπους οἱ κήδεσθαί σου	φάσκοντες·	τοῦτο γὰρ οὔτε ἀγαθὸν οὔτε
[7, 324]	εἰσάγουσιν εἰς δικαστήριον, ἀνοσιωτάτην αἰτίαν	ἐπιβαλόντες	(καὶ πάντων ἥκιστα Σωκράτει προσήκουσαν·
[7, 334]	ἡδονὰς καὶ τοῖς νόμοις μᾶλλον	ἐθέλοντές	τε καὶ δυνάμενοι δουλεύειν. Ἄλλως
[8, 352]	Λακωνικὴν δύναμιν αὐτοῖς δόντες εἴτε	ἀφελόντες	καὶ συνομολογησάμενοι, καταστήσασθε τρόπῳ τινὶ
[8, 352]	καὶ τοὺς δέκα στρατηγοὺς κατέλευσαν	βάλλοντες	τοὺς πρὸ (Διονυσίου, κατὰ νόμον
[9, 357]	ἣν σὺ αὐτοῖς ἔδωκας, καὶ	ἀπαγγέλλοντες	τὰ παρὰ σοῦ. Τὰ μὲν
[13, 360]	παρὰ σοὶ λέγοιμ' ἄν. Οἱ	προσαγγέλλοντες	ἑκάστοτέ σοι, ὅτι ἂν οἴωνται
[2, 310]	καὶ βασανίσαντες πάντῃ πάντως κρῖναι,	γέροντες	ἤδη καὶ οὐκ ἐλάττω τριάκοντα
[9, 357]	καὶ Φιλωνίδην, (τήν τε ἐπιστολὴν	φέροντες	ἣν σὺ αὐτοῖς ἔδωκας, καὶ
[7, 334]	γὰρ καὶ ἐκεῖ πάντων ἀνθρώπων	διαφέροντες	πρὸς ἀρετήν, ξενοφόνων τε ἀνδρῶν
[2, 310]	Λακεδαιμονίου, χαίρουσι τὴν Σιμωνίδου συνουσίαν	παραφέροντες,	ἅ τε ἔπραξεν καὶ εἶπεν
[7, 339]	ἀκηκοότες εἴτ' ἄλλων εἴθ' ὡς	εὑρόντες	αὐτοί· τούτους οὐκ ἔστιν κατά
[4, 320]	καὶ ὅτι πέπρακται ὑμῖν ἢ	πράττοντες	τυγχάνετε, ὡς ἡμεῖς πολλὰ ἀκούοντες
[13, 360]	τὸν νοῦν· πολλοὶ γὰρ οἱ	κελεύοντες	γράφειν, οὓς οὐ ῥᾴδιον φανερῶς
[7, 324]	τὸν ἑταῖρον ἡμῶν Σωκράτη τοῦτον	δυναστεύοντές	τινες εἰσάγουσιν εἰς δικαστήριον, ἀνοσιωτάτην
[2, 310]	αὐτοί τε διαλεγόμενοι καὶ ἄλλων	ἀκούοντες	ἔν τε ἰδίαις συνουσίαις καὶ
[4, 320]	πράττοντες τυγχάνετε, ὡς ἡμεῖς πολλὰ	ἀκούοντες	οὐδὲν ἴσμεν· καὶ νῦν ἐπιστολαὶ
[4, 320]	ἡμεῖς δέ, καθάπερ εἴρηται, πολλὰ	ἀκούοντες	περὶ τῶν τῇδε οὐδὲν ἴσμεν.
[7, 334]	τοῦ φόνου αὐτόχειρες ἐγένοντο, ὅπλα	ἔχοντες	ἐν ταῖς χερσὶν αὐτοὶ τοῖς
[6, 322]	τε ὑμῖν αὐτοῖς καὶ χρείαν	ἔχοντες	ὥστε ἀλλήλους εἰς τὰ (μέγιστα
[7, 324]	καὶ πεντήκοντά τινες ἄνδρες προύστησαν	ἄρχοντες,	ἕνδεκα μὲν ἐν ἄστει, δέκα
[7, 324]	διοικεῖν ἔδει τριάκοντα δὲ πάντων	(ἄρχοντες	κατέστησαν αὐτοκράτορες. Τούτων δή τινες
[8, 352]	τρυφῶντές τε καὶ ἅμα ἀρχόντων	ἄρχοντες·	οἳ καὶ τοὺς δέκα στρατηγοὺς
[8, 352]	μὴ πρὸς χρηματισμὸν καὶ πλοῦτον	τρέψοντες	τὰς γνώμας ὑμῶν μετ' ἐπιθυμίας,
[7, 334]	διὰ τὸ κρείττους αὐτῶν εἶναι	δεικνύντες	τὴν βίαν, αἰδοῖ δὲ αὖ
[8, 352]	(τοὺς δρῶντας· ἃ κἂν ἄλλοις	μυθολογοῦντες	ἱκανοὶ γίγνοισθ' ἂν ἑκάστοτε διδάσκαλοι.
[7, 349]	περὶ Σικελίαν πλάνην καὶ ἀτυχίαν·	ἀπειθοῦντες	δὲ καὶ οὐ πειθόμενοι ταῖς
[8, 352]	τὴν τῆς ψυχῆς ἀρετὴν ἐντιμοτάτην	ποιοῦντες,	δευτέραν δὲ τὴν τοῦ σώματος,
[2, 310]	αὐτοῦ, οἱ δ' ἐπιεικέστατοι πᾶν	ποιοῦντες	ὅπως ἂν εἰς τὸν ἔπειτα
[7, 334]	καὶ ἐκβολαῖς ἀνθρώπων καὶ σφαγαῖς	μνησικακοῦντες	(καὶ ἐπὶ τιμωρίας παύσωνται τρεπόμενοι
[7, 329]	γέγονεν; ~(καὶ Μεγαροῖ μὲν εἰ	κατοικοῦντες	ἐτυγχάνομεν, ἦλθες δήπου ἄν μοι
[2, 310]	οὐδὲν ἂν εὐσεβέστερον πράττοιμεν, οὐδ'	ἀμελοῦντες	ἀσεβέστερον. Ὡς δὴ δεῖ γίγνεσθαι,
[7, 334]	τ' ἐγὼ ἐπεχειρήσαμεν Συρακούσαις εὖ	φρονοῦντες	συμπρᾶξαι, δεύτερα μήν· πρῶτα δ'
[2, 310]	πολύ σοι διοίσει ἢ νῦν.	Θαρροῦντες	οὖν ποιεῖτε οὕτως· οὐ μὴ
[3, 315]	θεόν, ὡς ἤγγειλαν οἱ τότε	θεωροῦντες,	προσεῖπες ἐν Δελφοῖς αὐτῷ τούτῳ
[7, 334]	πρὸς ἀρετήν, ξενοφόνων τε ἀνδρῶν	μισοῦντες	τόλμας. Εἰ δ' οὖν ταῦτα
[7, 344]	ὅς, περιθέουσιν πελτασταὶ λαβεῖν Ἡρακλείδην	ζητοῦντες,	ὁ δὲ εἶναί πῃ ταύτῃ
[2, 310]	δοκεῖ· καὶ οἱ ἐπὶ τούτοις	βοῶντες	πολλοὶ ἦσαν, λέγοντες ὡς σὺ
[13, 360]	καὶ οἱ ἄλλοι πρὸς τοῦτον	ὁρῶντες	προθυμότεροι ὦσιν ἡμῖν ὑπηρετεῖν. (Ἰατροκλῆς,
[8, 352]	τότε ὡς ᾤοντο εὐδαιμόνως ἔζων,	τρυφῶντές	τε καὶ ἅμα ἀρχόντων ἄρχοντες·
[7, 334]	ἐστίν. Ἂν μὲν γὰρ οἱ	νενικηκότες	ἥττους αὑτοὺς τῶν νόμων (μᾶλλον
[7, 339]	αὐτῶν πείθουσιν αὑτοὺς ὡς ἱκανῶς	ἀκηκοότες	εἰσὶν τὸ ὅλον, καὶ οὐδὲν
[7, 339]	ὧν ἐγὼ σπουδάζω, εἴτ' ἐμοῦ	ἀκηκοότες	εἴτ' ἄλλων εἴθ' ὡς εὑρόντες
[2, 310]	ἄκουσον. Εἰσὶν γὰρ ἄνθρωποι ταῦτα	ἀκηκοότες	καὶ πλείους, δυνατοὶ (μὲν μαθεῖν,
[2, 310]	καὶ οὐκ ἐλάττω τριάκοντα ἐτῶν	ἀκηκοότες,	οἳ νῦν ἄρτι σφίσι φασὶν
[7, 334]	Συρακούσαις ἦσαν Δίωνός τε ἄττα	διακηκοότες	καὶ τούτων τινὲς ἄλλοι, παρακουσμάτων
[3, 315]	καὶ πᾶν δρᾶν ὅπῃ σὺ	προσέταττες,	ἕνεκα χρημάτων δῆλον ὅτι· οὐδὲν
[2, 310]	τυγχάνει ἔχοντα· οὔτε αὐτοὶ (ἂν)	ἀγνῶτές	ἐσμεν οὐδενὶ Ἑλλήνων ὡς ἔπος
[7, 334]	ταῖς χερσὶν αὐτοὶ τοῖς φονεῦσι	παρεστῶτες	ἐπίκουροι. Καὶ τὸ μὲν αἰσχρὸν
[3, 315]	εἰ μέμνημαι, ὡς παιδευθέντα με	ἐκέλευες	ποιεῖν πάντα ταῦτα ἢ μὴ
[13, 360]	ἐγὼ οὐκ ἐστεφανούμην, σὺ δ'	ἐκέλευες,	τέτταρες, ἡ μὲν νῦν ἐπίγαμος,
[13, 360]	Αἰγινήτην πέμψας Ἔραστον, παρ' οὗ	ἐκέλευες	τοῦ ὑμετέρου ξένου, εἴ τι
[8, 357]	μεθ' ὑμῶν, εἰ μὴ ξενικαὶ	ἐρινύες	ἐκώλυσαν, κατέστησα ᾗπερ καὶ διενοούμην,
[7, 339]	περὶ ἑκάστου τῶν τεττάρων ὡς	ἀσαφές,	τὸ δὲ μέγιστον, ὅπερ εἴπομεν
[7, 344]	ὡς παιδείας δὴ μέτοχος ὤν,	ἧς	οὐκ ἄξιος ἦν ἀγαπῶν δόξαν
[7, 334]	τὸ μέγιστον τόλμαις ἀμαθίας, ἐξ	ἧς	πάντα κακὰ πᾶσιν ἐρρίζωται καὶ
[3, 315]	καὶ πρὸς ἡδονὴν μετὰ αἰσχρᾶς	βλάβης	ὁμιλοῦντας τρεφούσας, οὗ κακὸν οὐδὲν
[7, 344]	ἀληθὲς τῆς ὅλης οὐσίας, μετὰ	τριβῆς	πάσης καὶ χρόνου πολλοῦ, ὅπερ
[7, 329]	Σικελίαν ἐμῆς ἐπιδημίας (τε καὶ	διατριβῆς	διὰ πάντα ταῦτα συνέβη γενόμενος.
[7, 334]	πρῶτος χρόνος (τῆς ἐν Σικελίᾳ	διατριβῆς	μοι διεπεράνθη, καθάπερ εἶπον, πρὶν
[2, 310]	ἡ δέλτος ἢ πόντου ἢ	γῆς	ἐν πτυχαῖς πάθῃ, (ὁ ἀναγνοὺς
[7, 334]	τε γῇ στρεφομένῳ καὶ ὑπὸ	γῆς	(νοστήσαντι πορείαν ἄτιμόν τε καὶ
[7, 329]	προσφέρειν, ὅταν ἄνευ φυγῆς καὶ	σφαγῆς	ἀνδρῶν μὴ δυνατὸν ᾖ γίγνεσθαι
[7, 349]	αὐτὸν δ' ἐκβολῆς ἀδίκου καὶ	φυγῆς.	Ἀκούσας δ' ἐγὼ τοὺς μὲν
[7, 329]	μεταβολῆς μὴ προσφέρειν, ὅταν ἄνευ	φυγῆς	καὶ σφαγῆς ἀνδρῶν μὴ δυνατὸν
[8, 357]	φόνου καθαρεύοντα καὶ δεσμοῦ καὶ	φυγῆς.	Ταῦθ' ὑμῖν ἐγὼ καὶ ζῶν
[8, 352]	μὲν ἄλλων, θανάτου δὲ καὶ	φυγῆς	τούς τε πέντε καὶ τριάκοντα
[7, 324]	ἀπέκτειναν τὸν τότε τῆς ἀνοσίου	ἀγωγῆς	οὐκ ἐθελήσαντα μετασχεῖν περὶ ἕνα
[13, 360]	τότε τὴν χεῖρα ἠσθένει. Καὶ	(Φιλαίδης	παρὰ βασιλέως ἥκων τοῦ μεγάλου
[7, 344]	δή τις ταχὺ διῆλθεν ὡς	Ἡρακλείδης	αἴτιος εἴη γεγονὼς πάντων τούτων·
[7, 349]	ἐκέλευε· φθάνει δέ, ὡς ἐλέγετο,	Ἡρακλείδης	εἰς τὴν Καρχηδονίων ἐπικράτειαν ἐκφυγὼν
[7, 344]	τούτων· ὃν ἀκούσας ὁ μὲν	Ἡρακλείδης	ἐκποδὼν αὑτὸν ἔσχεν ἀφανῆ, Διονύσιος
[3, 315]	καὶ ἐπειδὴ νῦν Θεοδότης καὶ	Ἡρακλείδης	ἐν διαβολαῖς εἶεν, οἰκεῖοι Δίωνος
[6, 322]	μὴ ἀμούσῳ καὶ τῇ τῆς	σπουδῆς	ἀδελφῇ παιδιᾷ, καὶ τὸν τῶν
[4, 320]	οὓς ἄν τις οἴηται μετὰ	σπουδῆς	κατ' εὔνοιαν παρακελεύεσθαι. Νῦν οὖν
[6, 322]	τὸ λυθὲν μέγα τύχοι γενόμενον,	ἐπῳδῆς	ἡστινοσοῦν μᾶλλον ἂν συμφῦσαι καὶ
[7, 344]	βάρβαρον καὶ πολεμικόν· οὗ δὴ	περιδεὴς	Διονύσιος γενόμενος ἅπαντα συνεχώρησεν καὶ
[7, 324]	οὐχ ὁπλιτῶν δεόμενος οὐδὲ ἱππέων	ἐνδεὴς	γενόμενος τοῦ ἀμύνασθαι τοὺς ἐχθρούς,
[5, 321]	δὲ οὗ καὶ σὺ νῦν	ἐνδεὴς	εἶ διά τε τὴν ἡλικίαν
[13, 360]	μὲν οὖν, ἂν καὶ ὁπωστιοῦν	σχολάζῃς,	(μάνθανε παρ' αὐτοῦ καὶ τἆλλα
[5, 321]	τε τῶν ἄλλων ὧν ἂν	φράζῃς	καὶ ὡς Εὐφραίῳ δεῖ τὰ
[7, 324]	Δίων μὲν γὰρ δή, μάλ'	εὐμαθὴς	ὢν πρός τε τἆλλα καὶ
[7, 339]	αὐτῶν. Ἔστι γάρ τις λόγος	ἀληθής,	ἐναντίος τῷ τολμήσαντι γράφειν τῶν
[2, 310]	νῦν σοι ταῦτά τε, εἰ	ἀληθὴς	ἡ βάσανος, προσφύσεται, καὶ οἰκεῖος
[7, 339]	Τέταρτον δὲ ἐπιστήμη καὶ νοῦς	ἀληθής	τε δόξα περὶ ταῦτ' ἐστίν·
[13, 360]	ἔοικεν, ἀλλὰ μᾶλλον ἐλαφρὸς καὶ	εὐήθης	(δόξειεν ἂν εἶναι. Δεδιὼς δὲ
[7, 339]	εἰς Σικελίαν πεισθεὶς ὑφ' ἡμῶν	ἔλθῃς	τὰ νῦν, πρῶτον μέν σοι
[7, 339]	ἄλλων τοὺς μὲν καταφρονήσεως οὐκ	ὀρθῆς	ἐμπλήσειεν ἂν οὐδαμῇ ἐμμελῶς, τοὺς
[7, 334]	ἄνδρα, ᾧ καὶ βραχὺ δόξης	ὀρθῆς	μετέδωκεν θεία τις τύχη, ὡς
[7, 329]	ἔξω τὸ παράπαν βαίνουσι τῆς	ὀρθῆς	πολιτείας καὶ μηδαμῇ ἐθέλουσιν αὐτῆς
[3, 315]	μετὰ σοῦ Δίωνα ἐξέβαλεν, καὶ	ἐλείφθης	μόνος. Ἆρ' οὖν οἴει μοι
[2, 310]	σοι οὕτως ἔχειν, πολλῶν ἂν	εἴης	λόγων ἐμὲ ἀπολελυκώς. Οὐ μὴν
[2, 310]	μοι καὶ Φιλιστίων, εἰ σὺ	ἀφείης	αὐτόν, ἥξειν προθύμως Ἀθήναζε. Τὸν
[7, 329]	καταμαλθακισθεὶς καὶ ἀποδειλιῶν αἰσχύνης μετέσχον	κακῆς.	Ἐλθὼν δέ οὐ γὰρ δεῖ
[12, 359]	ἀπέσταλκά (σοι· περὶ δὲ τῆς	φυλακῆς	ἀμφότεροι συμφωνοῦμεν, ὥστ' οὐδὲν δεῖ
[8, 352]	τὸν τῶν ἐφόρων δεσμὸν τῆς	βασιλικῆς	ἀρχῆς σωτήριον, ὥστε γενεὰς τοσαύτας
[8, 352]	τοῖς μὲν ἐλευθερία (γιγνέσθω μετὰ	βασιλικῆς	ἀρχῆς, τοῖς δὲ ἀρχὴ ὑπεύθυνος
[6, 322]	οὔτε ἵππων πλῆθος οὔτε ἄλλης	πολεμικῆς	συμμαχίας οὐδ' αὖ χρυσοῦ προσγενομένου
[7, 329]	καὶ αἰσχρᾷ νίκῃ τοῖς τῆς	νίκης	αἰτίοις. Οἷον γὰρ γέγονεν, ἀκοῦσαι
[8, 352]	ἀπευκτῶν, σχεδὸν εἰς ἐρημίαν τῆς	Ἑλληνικῆς	φωνῆς Σικελία πᾶσα, Φοινίκων ἢ
[6, 322]	περὶ τοὺς πονηροὺς καὶ ἀδίκους	(φυλακτικῆς	καί τινος ἀμυντικῆς δυνάμεως. Ἄπειροι
[6, 322]	καὶ ἀδίκους (φυλακτικῆς καί τινος	ἀμυντικῆς	δυνάμεως. Ἄπειροι γάρ εἰσι διὰ
[7, 349]	ὀλίγων ὑπὸ ψηφισμάτων διανέμων, ἢ	μεγάλης	προεστὼς πόλεως καὶ πολλῶν ἀρχούσης
[7, 339]	ταύτῃ γιγνόμενα ὅπῃπερ ἂν αὐτὸς	ἐθέλῃς	θελήσεις δὲ οἶδ' ὅτι τὰ
[8, 352]	ἀεὶ λέγειν τε καὶ νοεῖν	ἐπιτελὴς	δ' εἴη σημαίνουσα ἡμῖν τοιόνδε
[7, 339]	ἂν οὐδαμῇ ἐμμελῶς, τοὺς δὲ	ὑψηλῆς	καὶ χαύνης ἐλπίδος, ὡς (σέμν'
[7, 344]	δὴ μετὰ ταύτην τὴν ἡμέραν	δείλης	Εὐρύβιος καὶ Θεοδότης προσηλθέτην μοι
[2, 310]	τῆς ἐμπορίας ταύτης οὔτε σὺ	στείλῃς	οὔτε Ἀρχέδημος ἐμπορεύσεται καλλίω (καὶ
[13, 360]	ὁρῶντες προθυμότεροι ὦσιν ἡμῖν ὑπηρετεῖν.	(Ἰατροκλῆς,	ὁ μετὰ Μυρωνίδου τότε ἐλεύθερος
[7, 324]	καὶ δὴ καὶ περὶ τῆς	ἄλλης	ἀρετῆς ὁ αὐτὸς λόγος ἂν
[3, 315]	πλοῦτός τε καὶ ἡ τῆς	ἄλλης	ἐξουσίας δύναμις ὅμως δ' οὖν
[7, 349]	ὕψος ἀμαθίας (εἶχον καὶ τῆς	ἄλλης	μοχθηρίας τε καὶ λαιμαργίας, ἔλαθον,
[6, 322]	γὰρ οὔτε ἵππων πλῆθος οὔτε	ἄλλης	πολεμικῆς συμμαχίας οὐδ' αὖ χρυσοῦ
[7, 324]	περὶ πλείονος ἡδονῆς τῆς τε	ἄλλης	τρυφῆς ἠγαπηκώς· ὅθεν ἐπαχθέστερον τοῖς
[3, 315]	δὲ ὄντος μὲν σφόδρα νέου,	πολλῆς	δὲ ἀπειρίας οὔσης περὶ σὲ
[7, 324]	ὅσον, ὥστε με, (τὸ πρῶτον	πολλῆς	μεστὸν ὄντα ὁρμῆς ἐπὶ τὸ
[2, 310]	μόγις ὥσπερ χρυσὸς ἐκκαθαίρεται μετὰ	πολλῆς	πραγματείας. Ὃ δὲ θαυμαστὸν αὐτοῦ
[7, 339]	ὡς ἄλλα μαθήματα, ἀλλ' ἐκ	πολλῆς	συνουσίας γιγνομένης περὶ τὸ πρᾶγμα
[7, 344]	ψεῦδος ἅμα καὶ ἀληθὲς τῆς	ὅλης	οὐσίας, μετὰ τριβῆς πάσης καὶ
[3, 315]	οὖν, ὅπερ ἀρτίως εἶπον, οὐ	διαβολῆς	προσδέομαι πρός τε Συρακουσίους καὶ
[3, 315]	αἴτιόν τις εἶναι τῆς ἐμῆς	μεταβολῆς,	εἰ μετεβαλόμην. Ἀλλὰ ταῦτα μὲν
[7, 324]	λοιδορουμένης μεταβολὴ γίγνεται, καὶ τῆς	μεταβολῆς	εἷς καὶ πεντήκοντά τινες ἄνδρες
[7, 329]	λέγων, βίαν δὲ πατρίδι πολιτείας	μεταβολῆς	μὴ προσφέρειν, ὅταν ἄνευ φυγῆς
[7, 349]	τε καὶ ἐνόει αὐτὸν δ'	ἐκβολῆς	ἀδίκου καὶ φυγῆς. Ἀκούσας δ'
[7, 329]	φίλον πρὸς τὴν εὐπρέπειαν τῆς	ἐκβολῆς	τῆς Δίωνος αὐτῷ γίγνεσθαι, τούτων
[7, 344]	ἀφεῖναι μὴ πεμφθείσης αὐτῷ τινος	ἐντολῆς	παρὰ Διονυσίου ἂν δὲ περιμείνω
[13, 360]	εὖ πράττειν. Ἀρχή σοι τῆς	ἐπιστολῆς	ἔστω καὶ ἅμα σύμβολον ὅτι
[13, 360]	εἰ δὲ μὴ πάνυ μακρᾶς	ἐπιστολῆς	ἦν, ἔγραψα ἂν ἃ ἔλεγεν,
[11, 358]	δέ, μακρᾶς ἑτέρας δέοιτ' ἂν	ἐπιστολῆς	ἥτις πάντα διεξίοι καὶ ἅμα
[13, 360]	διωθεῖσθαι. Τῆς μὲν γὰρ σπουδαίας	ἐπιστολῆς	θεὸς ἄρχει, θεοὶ δὲ τῆς
[7, 344]	εἰς Πελοπόννησον, καθάπερ ἐπιλελησμένος τῆς	ἐπιστολῆς	παντάπασιν· εἶναι γὰρ αὐτὰ οὐ
[8, 352]	πέντε μετά τε δήμου καὶ	βουλῆς.	Δικαστήρια δὲ ἄλλα μὲν ἄλλων,
[7, 344]	πρῶτος δ' ἦν μοι τῆς	βουλῆς	ἡγούμενος ὅδε (λόγος. Φέρε, εἰ
[7, 329]	τιμωροῖτο ὡς συναίτιον τῆς Δίωνος	ἐπιβουλῆς·	περὶ δ' ἐμοῦ καὶ διῆλθε
[7, 329]	φεύγοντα ἀπὸ τῆς τοῦ τοιούτου	συμβουλῆς	ἄνδρα τε ἡγοίμην ἂν καὶ
[7, 334]	γενομένω. Ταῦτα εἴρηται πάντα τῆς	συμβουλῆς	ἕνεκα τῶν Διωνείων φίλων καὶ
[5, 321]	περὶ ἐμὲ καὶ τὰ ἐμὰ	συμβουλῆς.	Εὐτύχει. ~Πλάτων Ἑρμείᾳ καὶ Ἐράστῳ
[3, 315]	ταῦτα μὲν οὕτως ἐγένετο τῆς	ἐμῆς	εἰς Συρακούσας ἀποδημίας πέρι τῆς
[3, 315]	σχεδὸν ἡμέραις πρότερον εἴκοσι τῆς	ἐμῆς	ἐκ Συρακουσῶν οἴκαδ' ἀποδημίας, ἃ
[7, 329]	δὴ χρόνος τῆς εἰς Σικελίαν	ἐμῆς	ἐπιδημίας (τε καὶ διατριβῆς διὰ
[3, 315]	περὶ τὰ πολιτικὰ κοινωνίας τῆς	ἐμῆς	καὶ σῆς· καὶ εἴ τινα
[3, 315]	ἔφησεν αἴτιόν τις εἶναι τῆς	ἐμῆς	μεταβολῆς, εἰ μετεβαλόμην. Ἀλλὰ ταῦτα
[2, 310]	μετεβάλετο περὶ τῆς σῆς καὶ	ἐμῆς	συνουσίας, ἀλλ' ἀεί τι ἀγαθὸν
[7, 339]	τὰ γεγονότα ἀκούσας καταφρονήσει τῆς	ἐμῆς	φιλοσοφίας, τὸν τύραννον δὲ ἡγήσεται
[7, 339]	ἁμῶς γέ πως, οὔποτε τελέως	ἐπιστήμης	τοῦ πέμπτου μέτοχος ἔσται. Πρὸς
[7, 324]	(τὸ πρῶτον πολλῆς μεστὸν ὄντα	ὁρμῆς	ἐπὶ τὸ πράττειν τὰ κοινά,
[7, 339]	μαθήματα, ἀλλ' ἐκ πολλῆς συνουσίας	γιγνομένης	περὶ τὸ πρᾶγμα αὐτὸ καὶ
[7, 329]	φιλοσόφου ἀνέγκλητον μοίρας παρέσχον, ἐπονειδίστου	γενομένης	ἄν, εἴ τι καταμαλθακισθεὶς καὶ
[7, 334]	ὡμολόγησα ἐπὶ τούτοις τοῖς λόγοις.	Γενομένης	δὲ εἰρήνης, μετεπέμπετό με, Δίωνα
[7, 329]	Καρχηδονίους τῆς ἐπὶ Γέλωνος αὐτοῖς	γενομένης	δουλείας, ἀλλ' οὐχ ὥσπερ νῦν
[7, 344]	ἀγαπῶν δόξαν τὴν (τῆς μετοχῆς	γενομένης.	Εἰ μὲν οὖν ἐκ τῆς
[3, 315]	σωτηρίας· τὸ δὲ δεύτερον εἰρήνης	γενομένης	ἐκάλεις με οὐ κατὰ τὰς
[3, 315]	ὑμᾶς κατεῖχεν, εἰρήνης δ' αὖ	γενομένης	ἐλθεῖν ἐμέ τε καὶ Δίωνα
[7, 339]	παντάπασιν διαβαλοίην. Ταύτης δὴ τοιαύτης	γενομένης	ἐν τῷ τότε χρόνῳ τῆς
[7, 334]	Διονύσιον ἀφεῖναί με, εἰρήνης δὲ	γενομένης	ἦν γὰρ τότε πόλεμος ἐν
[7, 329]	εἰ μὲν κατὰ τρόπον ὀρθῇ	πορευομένης	ὁδῷ τῆς πολιτείας συμβουλεύοιτό (τι
[8, 352]	Ἔσθ' ὑμῖν κατὰ Σικελίαν πᾶσαν	λελυμένης	τῆς τυραννίδος πᾶσα μάχη περὶ
[4, 320]	ὡς τοὺς ἐξ ἁπάσης τῆς	οἰκουμένης,	εἰ καὶ νεανικώτερόν ἐστιν εἰπεῖν,
[7, 324]	πολλῶν γὰρ τῆς τότε πολιτείας	λοιδορουμένης	μεταβολὴ γίγνεται, καὶ τῆς μεταβολῆς
[7, 329]	σοφίας πιστεύων οὐδενί, μόγις ἐσώθη·	πένης	γὰρ ἦν ἀνδρῶν φίλων καὶ
[7, 334]	ἢ δρᾶσαι, ὧν ὁ φιλοχρήματος	(πένης	τε ἀνὴρ τὴν ψυχὴν οὔτε
[7, 349]	παρακελεύηται ὅπως μηδεὶς αὐτῷ ἐγκαλεῖ	πένης	φάσκων εἶναι· ταὐτὸν δὲ καὶ
[7, 349]	πόλιν, ἐπιβουλεύσας καὶ συνωμότας συναγαγών,	πένης	ὢν καὶ ἑαυτοῦ μὴ κρατῶν,
[8, 352]	ποτὲ εὐεργέταις, πολέμου δὲ καὶ	εἰρήνης	ἄρχοντας νομοφύλακας ποιήσασθαι ἀριθμὸν τριάκοντα
[3, 315]	οἴκαδε σωτηρίας· τὸ δὲ δεύτερον	εἰρήνης	γενομένης ἐκάλεις με οὐ κατὰ
[3, 315]	ἐμέ, ἐπειδὴ πόλεμος ὑμᾶς κατεῖχεν,	εἰρήνης	δ' αὖ γενομένης ἐλθεῖν ἐμέ
[7, 334]	ποτ' ἐδυνάμην Διονύσιον ἀφεῖναί με,	εἰρήνης	δὲ γενομένης ἦν γὰρ τότε
[7, 334]	τούτοις τοῖς λόγοις. Γενομένης δὲ	εἰρήνης,	μετεπέμπετό με, Δίωνα δὲ ἐπισχεῖν
[6, 322]	εἶπον, ἵνα μὴ ἀναγκάζωνται τῆς	ἀληθινῆς	μὲν ἀμελεῖν σοφίας, τῆς δὲ
[8, 357]	ἀφελόμενος, ὅσοι μὴ ὑπὲρ τῆς	κοινῆς	ἐλευθερίας (διεπολέμησαν πρὸς τὴν τυραννίδα,
[6, 322]	μὲν ἀμελεῖν σοφίας, τῆς δὲ	ἀνθρωπίνης	τε καὶ ἀναγκαίας ἐπιμελεῖσθαι μειζόνως
[13, 360]	ἐποιησάμην τε καὶ ἄγει σοι	Λεπτίνης,	νέου καὶ ἀγαθοῦ δημιουργοῦ· ὄνομα
[13, 360]	βέλτιον ἐπιμελησόμεθα. Περὶ δὲ φυτῶν	Λεπτίνης	σοι ἐρεῖ. Ἀργύριον δ' εἰς
[7, 339]	τὰ τοιαῦτα πεῖραν λαμβάνειν οὐκ	ἀγεννὴς	ἀλλ' ὄντως τυράννοις πρέπων, ἄλλως
[3, 315]	φύσιν προστάττοιμ' ἄν, πόρρω γὰρ	ἡδονῆς	ἵδρυται καὶ λύπης τὸ θεῖον,
[7, 324]	καὶ Σικελιωτῶν, ἀρετὴν περὶ πλείονος	ἡδονῆς	τῆς τε ἄλλης τρυφῆς ἠγαπηκώς·
[7, 339]	ἐμμελῶς, τοὺς δὲ ὑψηλῆς καὶ	χαύνης	ἐλπίδος, ὡς (σέμν' ἄττα μεμαθηκότας.
[7, 329]	ὅσιον ἡγοῦμαι προσβιάζεσθαι μὴ νόσῳ	παραφροσύνης	ἐχομένους, ἐὰν δέ τινα καθεστῶτα
[7, 329]	εἴ τι καταμαλθακισθεὶς καὶ ἀποδειλιῶν	αἰσχύνης	μετέσχον κακῆς. Ἐλθὼν δέ οὐ
[7, 339]	πρᾶγμα αὐτὸ καὶ τοῦ συζῆν	ἐξαίφνης,	οἷον ἀπὸ πυρὸς (πηδήσαντος ἐξαφθὲν
[7, 339]	Διονύσιος τρίτον ἐπ' ἐμὲ τριήρη	ῥᾳστώνης	ἕνεκα τῆς πορείας, ἔπεμψεν δὲ
[7, 324]	ἀδύνατον ἦν κτᾶσθαι μετά τινος	ῥᾳστώνης	τά τε τῶν νόμων γράμματα
[8, 352]	σχεδὸν εἰς ἐρημίαν τῆς Ἑλληνικῆς	φωνῆς	Σικελία πᾶσα, Φοινίκων ἢ Ὀπικῶν
[7, 344]	πάλιν αὐτὰ ἐπιστέλλειν. Ὁ δὲ	ἑξῆς	τούτοις πάνυ νεανικῶς (ἐπώλει τὴν
[7, 334]	ἀρίστοις τοὺς πολίτας, τό τε	ἐφεξῆς	τούτοις προυθυμεῖτ' ἂν πρᾶξαι, πᾶσαν
[7, 334]	τινὰ ἄνδρα, ᾧ καὶ βραχὺ	δόξης	ὀρθῆς μετέδωκεν θεία τις τύχη,
[4, 320]	ἐπιεικεῖς καὶ πράττοντας τοιαῦτα τυγχάνειν	δόξης	τῆς προσηκούσης. Τὰ μὲν οὖν
[13, 360]	σχολὴν μανθάνων βελτίων γίγνῃ καὶ	εὐδοξῇς,	ὅπως τὸ δι' ἐμὲ ὠφελεῖσθαί
[13, 360]	ἢ ἄλλο τι ὧν ἐπιστέλλω	πέμπῃς,	ἂν μὲν αὐτός τῳ βούλῃ,
[7, 344]	ἄντ' οὖν ἀπὸ τῆς προτέρας	μεταπομπῆς	ἄντε καὶ ἀπὸ τῆς νῦν
[3, 315]	πόρρω γὰρ ἡδονῆς ἵδρυται καὶ	λύπης	τὸ θεῖον, ἀνθρώπῳ δέ, ὅτι
[13, 360]	δημιουργοῦ· ὄνομα δ' ἔστιν αὐτῷ	Λεωχάρης.	Ἕτερον δὲ παρ' αὐτῷ ἔργον
[3, 315]	δὲ μετὰ ταῦτα ὕστερον ἐνιαυτῷ	τριήρης	ἀφίκετο καὶ ἐπιστολαὶ παρὰ σοῦ,
[7, 324]	Ἰταλιωτικῶν τε καὶ Συρακουσίων τραπεζῶν	πλήρης,	οὐδαμῇ οὐδαμῶς ἤρεσεν, δίς τε
[3, 315]	πεισθεὶς ὑπὸ τοῦ μεγέθους τῆς	σῆς	ἀρχῆς τὸν μὲν παλαιὸν φίλον
[3, 315]	πολιτικὰ κοινωνίας τῆς ἐμῆς καὶ	σῆς·	καὶ εἴ τινα ἑτέραν ἀλλοτριότητα
[2, 310]	ἀφικομένων οὐδὲν μετεβάλετο περὶ τῆς	σῆς	καὶ ἐμῆς συνουσίας, ἀλλ' ἀεί
[7, 329]	τε μέρη μείζω ἕκαστα Σικελίας	πάσης	ἑπτά, καὶ πιστοῖς ἐχρήσατο τοῖς
[7, 344]	τῆς ὅλης οὐσίας, μετὰ τριβῆς	πάσης	καὶ χρόνου πολλοῦ, ὅπερ ἐν
[7, 334]	τοὺς δὲ ἄλλους παρακαλεῖν ἐπὶ	πάσης	Σικελίας κατοικισμόν τε καὶ ἰσονομίαν
[7, 334]	οὐδὲν ἐθελήσας χρήσασθαι δικαιοσύνῃ (διὰ	πάσης	τῆς ἀρχῆς, μεγίστην δύναμιν ἔχων,
[7, 339]	ἀπορίας τε καὶ ἀσαφείας ἐμπίμπλησι	πάσης	ὡς ἔπος εἰπεῖν πάντ' ἄνδρα.
[4, 320]	τοιοῦτόν ἐστιν, ὡς τοὺς ἐξ	ἁπάσης	τῆς οἰκουμένης, εἰ καὶ νεανικώτερόν
[7, 334]	αὐτῆς Σικελίας καὶ ἐκ Πελοποννήσου	συμπάσης,	φοβεῖσθαι δὲ μηδὲ Ἀθήνας· εἰσὶ
[2, 310]	τοῦτο ἐὰν δὶς ἢ τρὶς	ποιήσῃς	καὶ (βασανίσῃς τὰ παρ' ἐμοῦ
[7, 349]	σὺ παρὰ τὰ χθὲς ὡμολογημένα	ποιήσῃς	περὶ Ἡρακλείδην νεώτερον· δοκεῖ γάρ
[13, 360]	τῆς ἀποδόσεως τοῦ ἀργυρίου μὴ	ἀμελήσῃς,	ἀλλ' ὡς τάχιστα ἀπόδος, ἵνα
[7, 344]	ὑέος· ἔφη δὴ πωλήσειν αὐτήν,	πραθείσης	δὲ τὰ μὲν ἡμίσεα ἐμοὶ
[7, 344]	θυρωρὸς ἤθελέν με ἀφεῖναι μὴ	πεμφθείσης	αὐτῷ τινος ἐντολῆς παρὰ Διονυσίου
[2, 310]	δὶς ἢ τρὶς ποιήσῃς καὶ	(βασανίσῃς	τὰ παρ' ἐμοῦ πεμφθέντα ἱκανῶς,
[3, 315]	σφόδρα νέου, πολλῆς δὲ ἀπειρίας	οὔσης	περὶ σὲ τούτων (ὧν ἔμπειρον
[8, 352]	χρὴ βασιλέα γίγνεσθαι Συρακουσῶν, ἑκόντα	ἑκούσης	τῆς πόλεως, τὸν νῦν τοῦ
[4, 320]	πράττοντας τοιαῦτα τυγχάνειν δόξης τῆς	προσηκούσης.	Τὰ μὲν οὖν εἰς τὸ
[9, 357]	τοῖς τὸν βίον ἡμῶν καταλαμβάνουσι.	Καλούσης	δὲ τῆς πατρίδος αὐτῆς πρὸς
[7, 339]	(ποιόν τι, τὸ δὲ τί,	ζητούσης	εἰδέναι τῆς ψυχῆς, τὸ μὴ
[7, 329]	γεγονότε φίλω, ἀλλ' ἐκ τῆς	περιτρεχούσης	ἑταιρίας ταύτης τῆς τῶν πλείστων
[7, 349]	μεγάλης προεστὼς πόλεως καὶ πολλῶν	ἀρχούσης	ἐλαττόνων, τῇ ἑαυτοῦ πόλει τὰ
[7, 349]	πιθανόν, καὶ πρῶτον μὲν ἐκ	τῆς	ἀκροπόλεως ἐκπέμπει με, εὑρὼν (πρόφασιν
[7, 349]	δὴ τὸ μετὰ τοῦτο ἔξω	τῆς	ἀκροπόλεως ἐν τοῖς μισθοφόροις· προσιόντες
[2, 310]	ἣν εἰ μή τις ἐξαιρεθήσεται,	τῆς	ἀληθείας ὄντως οὐ μή ποτε
[6, 322]	προσδεῖν εἶπον, ἵνα μὴ ἀναγκάζωνται	τῆς	ἀληθινῆς μὲν ἀμελεῖν σοφίας, τῆς
[7, 324]	γενέσθαι, καὶ δὴ καὶ περὶ	τῆς	ἄλλης ἀρετῆς ὁ αὐτὸς λόγος
[3, 315]	γεννᾷ πλοῦτός τε καὶ ἡ	τῆς	ἄλλης ἐξουσίας δύναμις ὅμως δ'
[7, 349]	δὲ ὕψος ἀμαθίας (εἶχον καὶ	τῆς	ἄλλης μοχθηρίας τε καὶ λαιμαργίας,
[13, 360]	σῶν αὖ χρημάτων τῶν Ἀθήνησιν	τῆς	ἀναλώσεως, ὅτι πρῶτον μὲν ἐάν
[7, 324]	κατεψηφίσαντο καὶ ἀπέκτειναν τὸν τότε	τῆς	ἀνοσίου ἀγωγῆς οὐκ ἐθελήσαντα μετασχεῖν
[13, 360]	τῶν ἐπισταλέντων. Καὶ νῦν Λεπτίνῃ	τῆς	ἀποδόσεως τοῦ ἀργυρίου μὴ ἀμελήσῃς,
[13, 360]	δύο. (Ἰσχάδων δὲ ὕστερον ἤλθομεν	τῆς	ἀποθέσεως, τὰ δὲ μύρτα ἀποτεθέντα
[7, 329]	ἐπεχείρει παιδεύσας καὶ θρέψας βασιλέα	τῆς	ἀρχῆς ἄξιον, οὕτω κοινωνεῖν αὐτῷ
[7, 329]	σφετερίσαιτο καὶ Διονύσιον ἐκβάλοι ἐκ	τῆς	ἀρχῆς δόλῳ. Ταῦτα τότε ἐνίκησεν
[7, 329]	δὴ τὸν νοῦν κηληθεὶς ἀμελοῖ	τῆς	ἀρχῆς ἐπιτρέψας ἐκείνῳ, ὁ δὲ
[7, 334]	ἐθελήσας χρήσασθαι δικαιοσύνῃ (διὰ πάσης	τῆς	ἀρχῆς, μεγίστην δύναμιν ἔχων, ἐν
[7, 329]	πλουσίους ἐπεποιήκει διαφερόντως. Τούτων κοινωνὸν	τῆς	ἀρχῆς οὐδένα οἷός τ' ἦν
[8, 352]	τὴν χαλεπότητα ὑμῖν καὶ τοῖς	τῆς	ἀρχῆς πάλιν ἐρῶσιν τυχεῖν, ὧν
[11, 358]	μέν εἰσιν ἤδη ἄνδρες ἄξιοι	(τῆς	ἀρχῆς ταύτης, γένοιτ' ἄν· εἰ
[8, 352]	μέσον τεμεῖν, τοῖς τε φεύγουσιν	τῆς	ἀρχῆς τὴν χαλεπότητα ὑμῖν καὶ
[8, 352]	περυσινῶν ἀρχόντων, (ἕνα ἀφ' ἑκάστης	τῆς	ἀρχῆς τὸν ἄριστον δόξαντ' εἶναι
[7, 349]	καὶ φίλων καὶ περὶ πόλεως	τῆς	αὑτοῦ διανοοῖτ' ἂν εὐεργετῶν ἐν
[7, 349]	ἄλλον, ὅστις μέτριος, περί τε	τῆς	αὑτοῦ δυνάμεως καὶ φίλων καὶ
[8, 352]	πόλιν ἑκατέρους ἑκατέραν, δείσας περὶ	τῆς	αὑτοῦ πόλεως ἅμα καὶ γένους,
[8, 352]	καὶ τὸν τῶν ἐφόρων δεσμὸν	τῆς	βασιλικῆς ἀρχῆς σωτήριον, ὥστε γενεὰς
[3, 315]	Ἐπιστείλας ἆρ' ὀρθῶς ἂν (τυγχάνοιμι	τῆς	βελτίστης προσρήσεως; Ἢ μᾶλλον κατὰ
[7, 344]	συγκεχυμένος· πρῶτος δ' ἦν μοι	τῆς	βουλῆς ἡγούμενος ὅδε (λόγος. Φέρε,
[7, 324]	Τίς δ' ἦν ὁ τρόπος	τῆς	γενέσεως αὐτῆς, οὐκ ἀπάξιον ἀκοῦσαι
[9, 357]	οὐχ αὑτῷ μόνον γέγονεν, ἀλλὰ	τῆς	γενέσεως ἡμῶν τὸ μέν τι
[6, 322]	τῆς ἀληθινῆς μὲν ἀμελεῖν σοφίας,	τῆς	δὲ ἀνθρωπίνης τε καὶ ἀναγκαίας
[7, 339]	τε καὶ ἕξεως ἅμα καὶ	τῆς	διαίτης ἔμπειρος γεγονώς, οὐκέτ' ἐθέλειν
[7, 344]	με ἄγειν ναύτην ὁρμώμενον ἐκ	τῆς	Διονυσίου οἰκίας; ᾤκουν γὰρ πρὸς
[7, 329]	πρὸς τὴν εὐπρέπειαν τῆς ἐκβολῆς	τῆς	Δίωνος αὐτῷ γίγνεσθαι, τούτων δὴ
[7, 329]	τινα ἐπαιτιώμενος τιμωροῖτο ὡς συναίτιον	τῆς	Δίωνος ἐπιβουλῆς· περὶ δ' ἐμοῦ
[7, 329]	Καὶ ὁ πρῶτος δὴ χρόνος	τῆς	εἰς Σικελίαν ἐμῆς ἐπιδημίας (τε
[7, 329]	καὶ φίλον πρὸς τὴν εὐπρέπειαν	τῆς	ἐκβολῆς τῆς Δίωνος αὐτῷ γίγνεσθαι,
[8, 352]	καὶ ἀπευκτῶν, σχεδὸν εἰς ἐρημίαν	τῆς	Ἑλληνικῆς φωνῆς Σικελία πᾶσα, Φοινίκων
[3, 315]	Καὶ ταῦτα μὲν οὕτως ἐγένετο	τῆς	ἐμῆς εἰς Συρακούσας ἀποδημίας πέρι
[3, 315]	Ἀριστοκρίτου, σχεδὸν ἡμέραις πρότερον εἴκοσι	τῆς	ἐμῆς ἐκ Συρακουσῶν οἴκαδ' ἀποδημίας,
[3, 315]	ταύτῃ περὶ τὰ πολιτικὰ κοινωνίας	τῆς	ἐμῆς καὶ σῆς· καὶ εἴ
[3, 315]	ἕτερον ἔφησεν αἴτιόν τις εἶναι	τῆς	ἐμῆς μεταβολῆς, εἰ μετεβαλόμην. Ἀλλὰ
[7, 339]	ἄρα τὰ γεγονότα ἀκούσας καταφρονήσει	τῆς	ἐμῆς φιλοσοφίας, τὸν τύραννον δὲ
[2, 310]	οὕτως· οὐ μὴ γάρ ποτε	τῆς	ἐμπορίας ταύτης οὔτε σὺ στείλῃς
[7, 334]	μὲν γὰρ δὴ πρῶτος χρόνος	(τῆς	ἐν Σικελίᾳ διατριβῆς μοι διεπεράνθη,
[7, 339]	οὔτε τι σμικρότερον οὔτε μεῖζον	τῆς	ἐναντίας ἔχει ἐν αὑτῷ φύσεως.
[7, 329]	γενομένων πολὺ μᾶλλον δουλώσασθαι Καρχηδονίους	τῆς	ἐπὶ Γέλωνος αὐτοῖς γενομένης δουλείας,
[4, 320]	ἄλλου τινὸς ἕνεκα μᾶλλον ἢ	τῆς	ἐπὶ τοῖς καλοῖς φιλοτιμίας· (νομίζω
[13, 360]	Συρακουσῶν εὖ πράττειν. Ἀρχή σοι	τῆς	ἐπιστολῆς ἔστω καὶ ἅμα σύμβολον
[7, 344]	πέμπειν εἰς Πελοπόννησον, καθάπερ ἐπιλελησμένος	τῆς	ἐπιστολῆς παντάπασιν· εἶναι γὰρ αὐτὰ
[7, 324]	οὐδαμῇ οὐδαμῶς ἤρεσεν, δίς τε	τῆς	ἡμέρας ἐμπιμπλάμενον ζῆν καὶ μηδέποτε
[13, 360]	ἐπιστολῆς θεὸς ἄρχει, θεοὶ δὲ	τῆς	ἧττον. Οἱ πρέσβεις καὶ ἐδέοντο
[7, 324]	καταλέγων δὲ τήν τε ἀρχὴν	τῆς	Ἰταλίας καὶ Σικελίας (καὶ τὴν
[11, 358]	κύριον ἐπιμελούμενον ἐν τῇ πόλει	τῆς	καθ' ἡμέραν διαίτης, ὅπως ἂν
[7, 339]	ἀεὶ φιλοσοφίας ἐχόμενος καὶ τροφῆς	τῆς	καθ' ἡμέραν ἥτις ἂν αὐτὸν
[8, 357]	ἔχουσιν ἀφελόμενος, ὅσοι μὴ ὑπὲρ	τῆς	κοινῆς ἐλευθερίας (διεπολέμησαν πρὸς τὴν
[13, 360]	οὓς οὐ ῥᾴδιον φανερῶς διωθεῖσθαι.	Τῆς	μὲν γὰρ σπουδαίας ἐπιστολῆς θεὸς
[7, 324]	πολιτείας λοιδορουμένης μεταβολὴ γίγνεται, καὶ	τῆς	μεταβολῆς εἷς καὶ πεντήκοντά τινες
[13, 360]	πολλά, ἐπεὶ καὶ ἀπ' αὐτῆς	τῆς	μεταπέμψεως, ὅτι μετεπεμψάμην αὐτόν, δι'
[7, 339]	γενομένης ἐν τῷ τότε χρόνῳ	τῆς	μεταπέμψεως, τῶν μὲν ἐκ Σικελίας
[7, 344]	ἄξιος ἦν ἀγαπῶν δόξαν τὴν	(τῆς	μετοχῆς γενομένης. Εἰ μὲν οὖν
[7, 344]	γενομένης. Εἰ μὲν οὖν ἐκ	τῆς	μιᾶς συνουσίας Διονυσίῳ τοῦτο γέγονεν,
[5, 321]	ἄλλα ὢν ἀνδρεῖος· (τοὺς γὰρ	τῆς	μοναρχίας λόγους οὐχ ἥκιστ' αὐτὸν
[7, 329]	τε καὶ αἰσχρᾷ νίκῃ τοῖς	τῆς	νίκης αἰτίοις. Οἷον γὰρ γέγονεν,
[7, 344]	προτέρας μεταπομπῆς ἄντε καὶ ἀπὸ	τῆς	νῦν ὑπακούσῃ μοι· Διονύσιον δὲ
[4, 320]	ἐστιν, ὡς τοὺς ἐξ ἁπάσης	τῆς	οἰκουμένης, εἰ καὶ νεανικώτερόν ἐστιν
[7, 344]	τὸ ψεῦδος ἅμα καὶ ἀληθὲς	τῆς	ὅλης οὐσίας, μετὰ τριβῆς πάσης
[7, 329]	δ' ἔξω τὸ παράπαν βαίνουσι	τῆς	ὀρθῆς πολιτείας καὶ μηδαμῇ ἐθέλουσιν
[7, 344]	ἐμνήσθη λέγων ὅτι τὴν ἡμίσειαν	τῆς	οὐσίας εἶναι δέοι Δίωνος, τὴν
[3, 315]	ἀποδημίας πέρι τῆς πρώτης καὶ	τῆς	πάλιν οἴκαδε σωτηρίας· τὸ δὲ
[8, 352]	τῆς τε παρ' ἐμοῦ καὶ	τῆς	παρὰ τοῦ ἐμοῦ πατρός ὁ
[9, 357]	βίον ἡμῶν καταλαμβάνουσι. Καλούσης δὲ	τῆς	πατρίδος αὐτῆς πρὸς τὰ κοινά,
[7, 334]	ὑμῖν τοῖς φίλοις τήν τε	τῆς	πατρίδος εὔνοιαν καὶ τὴν τῆς
[5, 321]	ἡμῖν εἰπὼν ἐκτὸς (ἂν γίγνοιτο	τῆς	περὶ ἐμὲ καὶ τὰ ἐμὰ
[9, 357]	ὑποδυσφορεῖν σε ὅτι οὐ δύνασαι	τῆς	περὶ τὰ κοινὰ ἀσχολίας ἀπολυθῆναι.
[6, 322]	καίπερ γέρων ὤν, προσδεῖν σοφίας	τῆς	περὶ τοὺς πονηροὺς καὶ ἀδίκους
[7, 329]	φιλοσοφίας γεγονότε φίλω, ἀλλ' ἐκ	τῆς	περιτρεχούσης ἑταιρίας ταύτης τῆς τῶν
[8, 352]	ἡ τυραννὶς οὐκ ὀρθῶς τῇ	τῆς	πόλεως δωρεᾷ κατακέχρηται, τούτων δίκας
[7, 324]	γενοίμην κύριος, ἐπὶ τὰ κοινὰ	τῆς	πόλεως (εὐθὺς ἰέναι. Καί μοι
[8, 357]	ἄλλοις Συρακουσίοις οἶμαι πᾶσιν ὅσοιπερ	τῆς	πόλεως κήδονται συνδοκεῖν. Ἀλλὰ θεοῖς
[7, 349]	πρόφασίν τινα πρεσβείας πορισάμενοι παρὰ	τῆς	πόλεως πέμπουσιν (τριακόντορόν τε καὶ
[3, 315]	σοι ἔφυγον κοινωνεῖν περὶ τὰ	τῆς	πόλεως πράγματα, τὸ δὲ δεύτερον
[7, 324]	Καί μοι τύχαι τινὲς τῶν	τῆς	πόλεως πραγμάτων τοιαίδε παρέπεσον. Ὑπὸ
[8, 352]	βασιλέα γίγνεσθαι Συρακουσῶν, ἑκόντα ἑκούσης	τῆς	πόλεως, τὸν νῦν τοῦ τῶν
[7, 329]	κατὰ τρόπον ὀρθῇ πορευομένης ὁδῷ	τῆς	πολιτείας συμβουλεύοιτό (τι τῶν προσφόρων,
[7, 339]	ἐπ' ἐμὲ τριήρη ῥᾳστώνης ἕνεκα	τῆς	πορείας, ἔπεμψεν δὲ Ἀρχέδημον, ὃν
[7, 329]	νῦν δ' ἄρα τὸ μῆκος	τῆς	πορείας καὶ τὸ μέγεθος δὴ
[7, 349]	εἰσεληλυθώς, πρόφασιν (αὖ ταύτην ἄλλην	τῆς	πρὸς ἐμὲ διαφορᾶς ποιούμενος, ἀδελφὴν
[7, 349]	ἑαυτοῦ μὴ κρατῶν, ὑπὸ δειλίας	τῆς	πρὸς τὰς ἡδονὰς ἡττημένος, (εἶτα
[7, 329]	ἐκ τούτων τε καὶ ἐκ	τῆς	πρὸς τὴν κάθοδον ὑπηρεσίας ἐγενέσθην
[4, 320]	καὶ πράττοντας τοιαῦτα τυγχάνειν δόξης	τῆς	προσηκούσης. Τὰ μὲν οὖν εἰς
[7, 349]	πρὸς ἐμὲ διαφορᾶς ποιούμενος, ἀδελφὴν	τῆς	πρόσθεν, πέμψας τινὰ ἠρώτα με
[3, 315]	οὕτως εἰρήσθω παρ' ἐμοῦ περὶ	τῆς	προσρήσεως· σὺ δ' ἀναγνοὺς αὐτά,
[7, 344]	καὶ νῦν, ἄντ' οὖν ἀπὸ	τῆς	προτέρας μεταπομπῆς ἄντε καὶ ἀπὸ
[3, 315]	ἐμῆς εἰς Συρακούσας ἀποδημίας πέρι	τῆς	πρώτης καὶ τῆς πάλιν οἴκαδε
[3, 315]	ἐνδίκως, πεισθεὶς ὑπὸ τοῦ μεγέθους	τῆς	σῆς ἀρχῆς τὸν μὲν παλαιὸν
[2, 310]	Ἀθήναζε ἀφικομένων οὐδὲν μετεβάλετο περὶ	τῆς	σῆς καὶ ἐμῆς συνουσίας, ἀλλ'
[8, 352]	καὶ πρεσβύτερον Ἱππαρῖνον, ἐπὶ σωτηρίᾳ	τῆς	Σικελίας αὐτοκράτορας, ὥς φασιν, τυράννους
[6, 322]	ἅμα μὴ ἀμούσῳ καὶ τῇ	τῆς	σπουδῆς ἀδελφῇ παιδιᾷ, καὶ τὸν
[11, 358]	μέν ἐστιν περὶ ἀσθένειαν τὴν	τῆς	στραγγουρίας, ἐμὲ δὲ ἀφικόμενον ἐνταῦθα
[7, 334]	ἄνδρε γενομένω. Ταῦτα εἴρηται πάντα	τῆς	συμβουλῆς ἕνεκα τῶν Διωνείων φίλων
[8, 352]	συναμφότερον μετὰ τῶν τότε πολιτῶν	τῆς	σωτηρίας αἰτίαν συμβῆναι γενομένην, ἔστω
[7, 324]	Σικελιωτῶν, ἀρετὴν περὶ πλείονος ἡδονῆς	τῆς	τε ἄλλης τρυφῆς ἠγαπηκώς· ὅθεν
[8, 352]	ὄνομα, ὑὸν δὲ Διονυσίου, χάριν	τῆς	τε δὴ νῦν βοηθείας καὶ
[8, 352]	ἐμὸν ὑὸν χαρίτων ἕνεκα διττῶν,	τῆς	τε παρ' ἐμοῦ καὶ τῆς
[7, 324]	τοιαίδε παρέπεσον. Ὑπὸ πολλῶν γὰρ	τῆς	τότε πολιτείας λοιδορουμένης μεταβολὴ γίγνεται,
[7, 329]	αὑτοῦ τραφεῖσιν, κοινωνοῖς δὲ μόνον	τῆς	τοῦ Μήδου τε (καὶ εὐνούχου
[2, 310]	οὐχ ἱκανῶς ἀποδεδεῖχθαί σοι περὶ	τῆς	τοῦ πρώτου φύσεως. Φραστέον δή
[7, 329]	μὴ ἐθέλοντι δέ, φεύγοντα ἀπὸ	τῆς	τοῦ τοιούτου συμβουλῆς ἄνδρα τε
[7, 334]	τῆς πατρίδος εὔνοιαν καὶ τὴν	τῆς	τροφῆς σώφρονα δίαιταν, ἐπὶ λῳόνων
[8, 352]	τὴν ἀρχήν, τῶν δὲ τῇ	τῆς	τυραννίδος ἀποφυγῇ τέλος ἐπιθεῖναι. Συμβουλὴ
[8, 352]	ὑμῖν κατὰ Σικελίαν πᾶσαν λελυμένης	τῆς	τυραννίδος πᾶσα μάχη περὶ αὐτῶν
[7, 329]	ἐκ τῆς περιτρεχούσης ἑταιρίας ταύτης	τῆς	τῶν πλείστων φίλων, ἣν ἐκ
[7, 329]	ἐμαυτὸν ἠλευθέρωσα Διὸς ξενίου καὶ	τῆς	φιλοσόφου ἀνέγκλητον μοίρας παρέσχον, ἐπονειδίστου
[7, 329]	εἴ πως εἰς ἐπιθυμίαν ἔλθοι	τῆς	φιλοσόφου ζωῆς· ὁ δ' ἐνίκησεν
[12, 359]	ἔχοντα, ἀπέσταλκά (σοι· περὶ δὲ	τῆς	φυλακῆς ἀμφότεροι συμφωνοῦμεν, ὥστ' οὐδὲν
[7, 339]	ποτέ τισιν δόξαιμι καταφρονῶν (αὐτοῦ	τῆς	φύσεώς τε καὶ ἕξεως ἅμα
[7, 339]	τε ὂν αὐτοῦ τοῦ κύκλου	τῆς	φύσεως τῶν (τε ἔμπροσθεν λεχθέντων
[7, 349]	δ' αὐτῷ (ὁ Θεοδότης, λαβόμενος	τῆς	χειρὸς ἐδάκρυσέν τε καὶ ἱκέτευεν
[7, 329]	ἔμπορος οὔτε τῶν ἐν ταῖς	τῆς	χώρας ἐξόδοις ἀρχόντων οὐδ' ἂν
[7, 344]	φλαῦρον γίγνεσθαι, μεταστῆναι δ' ἐκ	τῆς	χώρας, ἕως ἂν ἄλλο τι
[8, 352]	σώματος ἔτι δὲ χρημάτων, τὴν	τῆς	ψυχῆς ἀρετὴν ἐντιμοτάτην ποιοῦντες, δευτέραν
[7, 344]	~ὡς ἡ τῶν πολλῶν ἕξις	τῆς	ψυχῆς εἴς τε τὸ μαθεῖν
[8, 352]	τὴν τοῦ σώματος, ὑπὸ τῇ	τῆς	ψυχῆς κειμένην, τρίτην δὲ καὶ
[7, 324]	τὸ δὲ Δίωνος ἦθος ἠπιστάμην	τῆς	ψυχῆς πέρι φύσει τε ἐμβριθὲς
[7, 339]	τὸ δὲ τί, ζητούσης εἰδέναι	τῆς	ψυχῆς, τὸ μὴ ζητούμενον ἕκαστον
[7, 349]	ὅλον οὐκ ἄν ποτε διαψευσθείη	τῆς	ψυχῆς τῶν τοιούτων πέρι, κυβερνήτου
[7, 329]	τὸ καθ' ἡμέραν πρῶτον, ὅπως	ἐγκρατὴς	αὐτὸς αὑτοῦ ὅτι μάλιστα (ἔσεσθαι
[11, 358]	Σωκράτη, ὥσπερ ἐπέστειλας. Νῦν δὲ	(Σωκράτης	μέν ἐστιν περὶ ἀσθένειαν τὴν
[7, 334]	σώφρονος καὶ φιλοσόφου, τὴν αὐτὴν	ἀρετῆς	ἂν πέρι γενέσθαι δόξαν τοῖς
[7, 344]	οὐδένες τούτων μήποτε μάθωσιν ἀλήθειαν	ἀρετῆς	εἰς (τὸ δυνατὸν οὐδὲ κακίας.
[7, 344]	δυνατὸς εἶναι φρονήσεώς τε καὶ	ἀρετῆς	ζῆν ἐπιμελούμενος. Εἰ μὲν γὰρ
[7, 324]	δὴ καὶ περὶ τῆς ἄλλης	ἀρετῆς	ὁ αὐτὸς λόγος ἂν εἴη,
[13, 360]	τὸ δὲ γένος ἐκ Κυζίκου,	μαθητὴς	δὲ Εὐδόξου καὶ περὶ πάντα
[7, 339]	καὶ ἕξεως ἅμα καὶ τῆς	διαίτης	ἔμπειρος γεγονώς, οὐκέτ' ἐθέλειν δυσχεραίνων
[11, 358]	τῇ πόλει τῆς καθ' ἡμέραν	διαίτης,	ὅπως ἂν ᾖ σώφρων τε
[7, 349]	ὁ μὲν ἐκυνήγει τὸν Ἡρακλείδην,	Θεοδότης	δὲ ἀγγέλους πέμπων Ἡρακλείδῃ φεύγειν
[7, 344]	διαλεγομένων, ἃ δὲ ἐναντίον εἶπεν	Θεοδότης	ἐμοῦ πρὸς Διονύσιον, οἶδά τε
[3, 315]	καὶ οἰκείων, καὶ ἐπειδὴ νῦν	Θεοδότης	καὶ Ἡρακλείδης ἐν διαβολαῖς εἶεν,
[7, 349]	ἀφείη· προσπεσὼν δ' αὐτῷ (ὁ	Θεοδότης,	λαβόμενος τῆς χειρὸς ἐδάκρυσέν τε
[7, 344]	μοι σπουδῇ τεθορυβημένω θαυμαστῶς, καὶ	Θεοδότης	λέγει, Πλάτων, ἔφη, παρῆσθα χθὲς
[7, 349]	μεῖναι. Ὄντος δ' ἐμοῦ ἐκεῖ,	Θεοδότης	μεταπεμψάμενός με πολλὰ περὶ τῶν
[7, 344]	τὴν ἡμέραν δείλης Εὐρύβιος καὶ	Θεοδότης	προσηλθέτην μοι σπουδῇ τεθορυβημένω θαυμαστῶς,
[7, 334]	(στάσεων πολλαὶ καὶ παντοδαπαὶ φυόμεναι	ἑκάστης	ἡμέρας διαφοραί, εἰδέναι μέν που
[5, 321]	δή τις φωνὴ τῶν πολιτειῶν	ἑκάστης	καθαπερεί τινων ζῴων, ἄλλη μὲν
[8, 352]	ἀεὶ περυσινῶν ἀρχόντων, (ἕνα ἀφ'	ἑκάστης	τῆς ἀρχῆς τὸν ἄριστον δόξαντ'
[7, 324]	ἀνιάτως ἔχοντά ἐστιν ἄνευ παρασκευῆς	θαυμαστῆς	τινος μετὰ τύχης λέγειν τε
[13, 360]	φιλοσοφίαν χαρίεις. Τείσωνος δ' ἔστιν	κηδεστής,	ὃς τότε ὅθ' ἡμεῖς ἀπεπλέομεν
[13, 360]	νεανίσκους, πόρρω κατακείμενος ἀπ' ἐμοῦ,	ἀνέστης	παρ' ἐμὲ καὶ φιλοφρονούμενος εἶπες
[3, 315]	ἆρ' ὀρθῶς ἂν (τυγχάνοιμι τῆς	βελτίστης	προσρήσεως; Ἢ μᾶλλον κατὰ τὴν
[7, 334]	τὴν ἑαυτοῦ, ἐπεὶ τὴν δουλείαν	αὐτῆς	ἀπήλλαξεν φαιδρύνας ἐλευθέρας δ' ἐν
[7, 329]	ὀρθῆς πολιτείας καὶ μηδαμῇ ἐθέλουσιν	αὐτῆς	εἰς ἴχνος ἰέναι, προαγορεύουσιν δὲ
[7, 329]	Ταὐτὸν δὴ καὶ πόλει, εἴτε	αὐτῆς	εἷς εἴη κύριος εἴτε καὶ
[7, 324]	ἦν ὁ τρόπος τῆς γενέσεως	αὐτῆς,	οὐκ ἀπάξιον ἀκοῦσαι νέῳ καὶ
[9, 357]	καταλαμβάνουσι. Καλούσης δὲ τῆς πατρίδος	αὐτῆς	πρὸς τὰ κοινά, ἄτοπον ἴσως
[7, 334]	τε καὶ ἰσονομίαν ἔκ τε	αὐτῆς	Σικελίας καὶ ἐκ Πελοποννήσου συμπάσης,
[13, 360]	ἐπιστολὴν ἢ αὐτὴν ἢ ὑπόμνημα	αὐτῆς	σῷζέ τε, καὶ ὁ αὐτὸς
[13, 360]	ἄλλα πολλά, ἐπεὶ καὶ ἀπ'	αὐτῆς	τῆς μεταπέμψεως, ὅτι μετεπεμψάμην αὐτόν,
[7, 349]	οὕτω τις εὐεργετῶν τιμᾶται ὑπ'	αὐτῆς,	τοῖς πολλοῖς τὰ τῶν ὀλίγων
[2, 310]	ἄττα ἐστίν, βλέπουσα εἰς τὰ	αὑτῆς	συγγενῆ, ὧν (οὐδὲν ἱκανῶς ἔχει.
[5, 321]	ἂν οὖν τῶν πολιτειῶν τὴν	αὑτῆς	φθέγγηται φωνὴν πρός τε θεοὺς
[7, 339]	πολιτικά, παντάπασιν διαβαλοίην. Ταύτης δὴ	τοιαύτης	γενομένης ἐν τῷ τότε χρόνῳ
[11, 358]	ἤδη ἄνδρες ἄξιοι (τῆς ἀρχῆς	ταύτης,	γένοιτ' ἄν· εἰ δ' ἐπὶ
[7, 339]	πρὸς τὰ πολιτικά, παντάπασιν διαβαλοίην.	Ταύτης	δὴ τοιαύτης γενομένης ἐν τῷ
[7, 324]	τὴν ὀρθὴν φιλοσοφίαν, ὡς ἐκ	ταύτης	ἔστιν τά τε πολιτικὰ δίκαια
[2, 310]	μὴ γάρ ποτε τῆς ἐμπορίας	ταύτης	οὔτε σὺ στείλῃς οὔτε Ἀρχέδημος
[7, 329]	ἀλλ' ἐκ τῆς περιτρεχούσης ἑταιρίας	ταύτης	τῆς τῶν πλείστων φίλων, ἣν
[13, 360]	τότε, (ᾧ γε σὺ καὶ	Ἀρχύτης,	εἴπερ ἥκει παρά σε Ἀρχύτης,
[7, 334]	Ἔοικεν δὴ τὸ μετὰ τοῦτο	Ἀρχύτης	τε παρὰ Διονύσιον (πρὶν) ἀφικέσθαι
[13, 360]	Ἀρχύτης, εἴπερ ἥκει παρά σε	Ἀρχύτης,	χρῆσθαι δύναισθ' ἄν. Ἔστι δὲ
[3, 315]	εἰς Συρακούσας ἀποδημίας πέρι τῆς	πρώτης	καὶ τῆς πάλιν οἴκαδε σωτηρίας·
[7, 324]	σχεδὸν ἀνιάτως ἔχοντά ἐστιν ἄνευ	παρασκευῆς	θαυμαστῆς τινος μετὰ τύχης λέγειν
[7, 334]	Ὁ δὲ οὔτε ἄλλως ἐστὶν	ἀφυὴς	πρὸς τὴν τοῦ μανθάνειν δύναμιν
[13, 360]	χρημάτων κτῆσιν καὶ σὺ δὴ	φῂς	ἀγαθὸν εἶναι καὶ φήσεις. Μὴ
[11, 358]	σε Ἀθήναζε· ἐπειδὴ δὲ σὺ	φῂς	ἀδύνατον εἶναι, μετὰ τοῦτο ἦν
[2, 310]	ὑπὲρ οὗ σὺ πέπομφας ἀπορούμενος.	Φῂς	γὰρ δὴ κατὰ τὸν ἐκείνου
[3, 315]	ὦ τᾶν, εἰ μὲν μὴ	φῂς	εἰρηκέναι εἰρηκὼς ταῦτα, ἔχω τὴν
[3, 315]	μὲν τότε διεκώλυσα, ὡς σὺ	φῄς,	σοῦ σφόδρα προθυμουμένου, νῦν δὲ
[7, 324]	ἣν ἐγκωμιάζεις ἀεὶ καὶ ἀτίμως	φῂς	ὑπὸ τῶν λοιπῶν ἀνθρώπων φέρεσθαι,
[7, 339]	δὴ πεῖρα αὕτη γίγνεται ἡ	σαφής	τε καὶ ἀσφαλεστάτη πρὸς τοὺς
[13, 360]	σοῦ ἔλθωσιν αἱ ἐπιστολαί, ὥσπερ	ἔφης·	περὶ μέντοι ἐκείνων ὧν οὐκ
[13, 360]	Ἡ μὲν οὖν Σπευσίππῳ γαμεῖται,	ἀδελφῆς	οὖσα αὐτῷ θυγάτηρ. Δεῖ δὴ
[6, 322]	ἐμὲ καὶ τοὺς ἐμοὺς πέμπετε	μομφῆς	κατήγορον ἐπιστολήν· οἶμαι γὰρ δίκῃ
[7, 339]	ἀληθὲς ζητεῖν ἐσμεν ὑπὸ πονηρᾶς	τροφῆς,	ἐξαρκεῖ δὲ τὸ προταθὲν τῶν
[7, 334]	πατρίδος εὔνοιαν καὶ τὴν τῆς	τροφῆς	σώφρονα δίαιταν, ἐπὶ λῳόνων δὲ
[7, 339]	δὲ ἀεὶ φιλοσοφίας ἐχόμενος καὶ	τροφῆς	τῆς καθ' ἡμέραν ἥτις ἂν
[7, 324]	πλείονος ἡδονῆς τῆς τε ἄλλης	τρυφῆς	ἠγαπηκώς· ὅθεν ἐπαχθέστερον τοῖς περὶ
[3, 315]	λόγον ὁ λόγος ἥκει μοι	συνεχὴς	τῷ νυνδὴ γενόμενος, περὶ οὗ
[7, 344]	ἦν ἀγαπῶν δόξαν τὴν (τῆς	μετοχῆς	γενομένης. Εἰ μὲν οὖν ἐκ
[7, 329]	παιδεύσας καὶ θρέψας βασιλέα τῆς	ἀρχῆς	ἄξιον, οὕτω κοινωνεῖν αὐτῷ τοῦ
[7, 324]	μὴ νέῳ, πειράσομαι δὲ ἐξ	ἀρχῆς	αὐτὴν ἐγὼ πρὸς ὑμᾶς διεξελθεῖν·
[7, 329]	καὶ Διονύσιον ἐκβάλοι ἐκ τῆς	ἀρχῆς	δόλῳ. Ταῦτα τότε ἐνίκησεν καὶ
[7, 329]	τὸν νοῦν κηληθεὶς ἀμελοῖ τῆς	ἀρχῆς	ἐπιτρέψας ἐκείνῳ, ὁ δὲ σφετερίσαιτο
[7, 334]	ποτε ἐπ' ἄλλο γε (σχῆμα	ἀρχῆς	ἐτράπετο ἢ ἐπὶ τὸ Συρακούσας
[7, 334]	χρήσασθαι δικαιοσύνῃ (διὰ πάσης τῆς	ἀρχῆς,	μεγίστην δύναμιν ἔχων, ἐν ᾗ
[7, 329]	ἐπεποιήκει διαφερόντως. Τούτων κοινωνὸν τῆς	ἀρχῆς	οὐδένα οἷός τ' ἦν πειθοῖ
[8, 352]	χαλεπότητα ὑμῖν καὶ τοῖς τῆς	ἀρχῆς	πάλιν ἐρῶσιν τυχεῖν, ὧν οἱ
[2, 310]	Νῦν οὖν, ὥσπερ καὶ ἐξ	ἀρχῆς,	σὺ καθηγοῦ, ἕψομαι δὲ ἐγώ·
[8, 352]	τῶν ἐφόρων δεσμὸν τῆς βασιλικῆς	ἀρχῆς	σωτήριον, ὥστε γενεὰς τοσαύτας ἤδη
[11, 358]	εἰσιν ἤδη ἄνδρες ἄξιοι (τῆς	ἀρχῆς	ταύτης, γένοιτ' ἄν· εἰ δ'
[8, 352]	τεμεῖν, τοῖς τε φεύγουσιν τῆς	ἀρχῆς	τὴν χαλεπότητα ὑμῖν καὶ τοῖς
[8, 352]	μὲν ἐλευθερία (γιγνέσθω μετὰ βασιλικῆς	ἀρχῆς,	τοῖς δὲ ἀρχὴ ὑπεύθυνος βασιλική,
[8, 352]	ἀρχόντων, (ἕνα ἀφ' ἑκάστης τῆς	ἀρχῆς	τὸν ἄριστον δόξαντ' εἶναι καὶ
[3, 315]	ὑπὸ τοῦ μεγέθους τῆς σῆς	ἀρχῆς	τὸν μὲν παλαιὸν φίλον καὶ
[7, 324]	ἄνευ παρασκευῆς θαυμαστῆς τινος μετὰ	τύχης	λέγειν τε ἠναγκάσθην, ἐπαινῶν τὴν
[8, 352]	ἔτι δὲ χρημάτων, τὴν τῆς	ψυχῆς	ἀρετὴν ἐντιμοτάτην ποιοῦντες, δευτέραν δὲ
[7, 344]	ἡ τῶν πολλῶν ἕξις τῆς	ψυχῆς	εἴς τε τὸ μαθεῖν εἴς
[7, 344]	δ' οὖν εἶναι πρὸς παιδείαν	ψυχῆς	ἐλευθέρας, (πῶς ἄν, μὴ θαυμαστὸς
[7, 329]	κτήσεως (ἢ περὶ σώματος ἢ	ψυχῆς	ἐπιμελείας, ἂν μέν μοι τὸ
[8, 352]	μετ' ἐπιθυμίας, ἀλλ' ὄντων τριῶν,	ψυχῆς	καὶ σώματος ἔτι δὲ χρημάτων,
[8, 352]	τοῦ σώματος, ὑπὸ τῇ τῆς	ψυχῆς	κειμένην, τρίτην δὲ καὶ ὑστάτην
[13, 360]	Σωκράτει διαλεγόμενος ἐν τῷ περὶ	ψυχῆς	λόγῳ, ἀνὴρ πᾶσιν ἡμῖν οἰκεῖός
[7, 324]	δὲ Δίωνος ἦθος ἠπιστάμην τῆς	ψυχῆς	πέρι φύσει τε ἐμβριθὲς ὂν
[7, 339]	δὲ τί, ζητούσης εἰδέναι τῆς	ψυχῆς,	τὸ μὴ ζητούμενον ἕκαστον τῶν
[7, 349]	οὐκ ἄν ποτε διαψευσθείη τῆς	ψυχῆς	τῶν τοιούτων πέρι, κυβερνήτου δὲ
[7, 329]	εἰς ἐπιθυμίαν ἔλθοι τῆς φιλοσόφου	ζωῆς·	ὁ δ' ἐνίκησεν ἀντιτείνων. Καὶ
[13, 360]	ἐστιν καὶ τοῖς ἐμοῖς ἐπιτηδείοις,	αἷς	ἂν ἐγὼ ἐπιβιῶ· αἷς δ'
[13, 360]	ἐπιτηδείοις, αἷς ἂν ἐγὼ ἐπιβιῶ·	αἷς	δ' ἂν μή, χαιρόντων. Καὶ
[7, 334]	μάχαις καὶ ἐκβολαῖς ἀνθρώπων καὶ	σφαγαῖς	μνησικακοῦντες (καὶ ἐπὶ τιμωρίας παύσωνται
[2, 310]	καὶ ἄλλων ἀκούοντες ἔν τε	ἰδίαις	συνουσίαις καὶ (ἐν ταῖς ποιήσεσιν.
[7, 329]	καὶ διδαχῇ καὶ εὐεργεσίαις καὶ	συγγενείαις	ἀπεργασάμενος ποιήσασθαι, Δαρείου δὲ ἑπταπλασίῳ
[11, 358]	νῦν πάντα κινδύνων ἐν ταῖς	πορείαις	ἐστὶ μεστά. Συμβουλεῦσαι μέντοι (ἔχω
[7, 329]	κατοικίσειεν νόμοις τε συνδήσειεν καὶ	πολιτείαις,	ὥστε αὑτῷ τε οἰκείας καὶ
[7, 329]	κινῇ, ταῖς δὲ βουλήσεσιν καὶ	ἐπιθυμίαις	αὐτῶν ὑπηρετοῦντας συμβουλεύειν κελεύοιεν, τίνα
[7, 344]	μνήμη τὴν ἀρχὴν γὰρ ἐν	ἀλλοτρίαις	ἕξεσιν οὐκ ἐγγίγνεται ὥστε ὁπόσοι
[7, 329]	ἦν πειθοῖ καὶ διδαχῇ καὶ	εὐεργεσίαις	καὶ συγγενείαις ἀπεργασάμενος ποιήσασθαι, Δαρείου
[2, 310]	ἄλλων ἀκούοντες ἔν τε ἰδίαις	συνουσίαις	καὶ (ἐν ταῖς ποιήσεσιν. Οἷον
[7, 334]	χρῆσθαι τοῖς νόμοις διτταῖς οὔσαις	ἀνάγκαις,	αἰδοῖ καὶ φόβῳ, φόβῳ μὲν
[7, 329]	τυράννων δεήσεις ἴσμεν ὅτι μεμειγμέναι	ἀνάγκαις	(εἰσίν ὃ δὴ μηχανώμενος διεκώλυέν
[7, 329]	ὥστε αὑτῷ τε οἰκείας καὶ	ἀλλήλαις	εἶναι πρὸς τὰς τῶν βαρβάρων
[3, 315]	νῦν Θεοδότης καὶ Ἡρακλείδης ἐν	διαβολαῖς	εἶεν, οἰκεῖοι Δίωνος ὄντες, πᾶν
[7, 324]	γίγνεσθαί τινών τισιν μείζους ἐν	μεταβολαῖς·	καίτοι πολλῇ γε ἐχρήσαντο οἱ
[7, 334]	ἂν οἱ κρατήσαντες μάχαις καὶ	ἐκβολαῖς	ἀνθρώπων καὶ σφαγαῖς μνησικακοῦντες (καὶ
[3, 315]	σοῦ, τῶν δ' ἐν ταῖς	ἐπιστολαῖς	γραμμάτων ἦρχεν ὡς, ἂν ἀφίκωμαι,
[3, 315]	πράττειν, ὥσπερ εἴωθα ἐν ταῖς	ἐπιστολαῖς	τοὺς φίλους προσαγορεύειν; σὺ μὲν
[7, 329]	διαβάλλουσιν ἡττήθην. Πείθοντος δὲ Διονυσίου	τιμαῖς	καὶ χρήμασιν γενέσθαι μετ' αὐτοῦ
[7, 334]	τοιοῦτοι τούτους δὴ δεήσεσιν καὶ	τιμαῖς	ὅτι μεγίσταις οἴκοθεν μεταπέμψασθαι, μεταπεμψαμένους
[7, 334]	καὶ ἀθεότητι καὶ τὸ μέγιστον	τόλμαις	ἀμαθίας, ἐξ ἧς πάντα κακὰ
[2, 310]	ἐν τῷ κήπῳ ὑπὸ ταῖς	δάφναις	αὐτὸς ἔφησθα ἐννενοηκέναι (καὶ εἶναι
[7, 339]	αὖ πᾶν θετέον, οὐκ ἐν	φωναῖς	οὐδ' ἐν σωμάτων σχήμασιν ἀλλ'
[7, 339]	δὲ ὄντως μὲν μὴ φιλόσοφοι,	δόξαις	δ' ἐπικεχρωσμένοι, καθάπερ οἱ τὰ
[3, 315]	τῷ κήπῳ καὶ Ἀριστοκρίτου, σχεδὸν	ἡμέραις	πρότερον εἴκοσι τῆς ἐμῆς ἐκ
[3, 315]	κολοφῶνα, ὦ θαυμάσιε, ταῖς ὑποσχέσεσιν	ἁπάσαις	νεανικώτατον ἐπέθηκας· μηχανὴν γὰρ οὔτε
[7, 334]	μίση καὶ ἀπιστίαι ταῖς οὕτω	διατεθείσαις	πόλεσιν αὐταῖς πρὸς αὑτὰς ἀεὶ
[7, 334]	αὐτοὺς χρῆσθαι τοῖς νόμοις διτταῖς	οὔσαις	ἀνάγκαις, αἰδοῖ καὶ φόβῳ, φόβῳ
[7, 334]	δίων ὧν τ' ἐγὼ ἐπεχειρήσαμεν	Συρακούσαις	εὖ φρονοῦντες συμπρᾶξαι, δεύτερα μήν·
[7, 334]	ἀπέπλεον ἄλλοι τέ τινες ἐν	Συρακούσαις	ἦσαν Δίωνός τε ἄττα διακηκοότες
[3, 315]	γεγονότων ἔσχεν καὶ σοὶ καὶ	Συρακούσαις	καὶ τοῖς ἄλλοις Ἕλλησιν, ὡς
[8, 352]	καὶ δευτέροις πᾶσιν τοῖς ἐν	Συρακούσαις,	τρίτοις δὲ ὑμῶν καὶ τοῖς
[7, 329]	καὶ διῆλθε λόγος τις ἐν	Συρακούσαις,	ὡς τεθνεὼς εἴην ὑπὸ Διονυσίου
[6, 322]	ἀντέχεσθαι σύμβουλός εἰμι καὶ πειρᾶσθαι	ταῖς	(ἀνθέξεσιν ἀλλήλων εἰς μίαν ἀφικέσθαι
[2, 310]	ἐμὲ ἐν τῷ κήπῳ ὑπὸ	ταῖς	δάφναις αὐτὸς ἔφησθα ἐννενοηκέναι (καὶ
[7, 329]	(κινεῖν, ὡς ἀποθανουμένῳ ἐὰν κινῇ,	ταῖς	δὲ βουλήσεσιν καὶ ἐπιθυμίαις αὐτῶν
[3, 315]	παρὰ σοῦ, τῶν δ' ἐν	ταῖς	ἐπιστολαῖς γραμμάτων ἦρχεν ὡς, ἂν
[3, 315]	Εὖ πράττειν, ὥσπερ εἴωθα ἐν	ταῖς	ἐπιστολαῖς τοὺς φίλους προσαγορεύειν; σὺ
[13, 360]	τῶν μαλακῶν τῶν πεζῶν, καὶ	ταῖς	κέβητος θυγατράσι χιτώνια τρία ἑπταπήχη,
[7, 349]	τιμαῖσιν γενέσθαι τὰ μέγιστα ἐν	ταῖς	μεγίσταις. Ἔστιν δὲ οὐκ ἄν
[7, 334]	ἔχθραι καὶ μίση καὶ ἀπιστίαι	ταῖς	οὕτω διατεθείσαις πόλεσιν αὐταῖς πρὸς
[2, 310]	τε ἰδίαις συνουσίαις καὶ (ἐν	ταῖς	ποιήσεσιν. Οἷον καὶ περὶ Ἱέρωνος
[7, 324]	ἢ τὸ τῶν δυναστευόντων ἐν	ταῖς	πόλεσιν ἔκ τινος μοίρας θείας
[7, 329]	τὴν ἀρχὴν ἄνδρας φίλους ἐν	ταῖς	πόλεσιν ἑκάσταις κεκτημένοι. Διονύσιος δὲ
[11, 358]	καὶ νῦν πάντα κινδύνων ἐν	ταῖς	πορείαις ἐστὶ μεστά. Συμβουλεῦσαι μέντοι
[7, 339]	μαθεῖν. Κύκλος ἕκαστος τῶν ἐν	ταῖς	πράξεσι γραφομένων ἢ καὶ τορνευθέντων
[7, 329]	ἂν ἔμπορος οὔτε τῶν ἐν	ταῖς	τῆς χώρας ἐξόδοις ἀρχόντων οὐδ'
[7, 349]	ἀπειθοῦντες δὲ καὶ οὐ πειθόμενοι	ταῖς	ὑπ' ἐμοῦ διαλλάξεσιν πάντων τῶν
[3, 315]	πείθειν, τὸν κολοφῶνα, ὦ θαυμάσιε,	ταῖς	ὑποσχέσεσιν ἁπάσαις νεανικώτατον ἐπέθηκας· μηχανὴν
[7, 334]	αὐτόχειρες ἐγένοντο, ὅπλα ἔχοντες ἐν	ταῖς	χερσὶν αὐτοὶ τοῖς φονεῦσι παρεστῶτες
[8, 352]	ἄλλων πρέπει τοῖς γενομένοις ποτὲ	εὐεργέταις,	πολέμου δὲ καὶ εἰρήνης ἄρχοντας
[7, 334]	Μὴ δουλοῦσθαι Σικελίαν ὑπ' ἀνθρώποις	δεσπόταις,	μηδὲ ἄλλην πόλιν, ὅ γ'
[7, 329]	τ' ἦν κατοικίσας πολιτείας ἐν	ἑκάσταις	καταστήσασθαι πιστὰς ἑταίρων ἀνδρῶν, οὔτε
[7, 329]	ἄνδρας φίλους ἐν ταῖς πόλεσιν	ἑκάσταις	κεκτημένοι. Διονύσιος δὲ εἰς μίαν
[7, 349]	ὅτι διαβεβλημένος εἴην ἐν τοῖς	πελτασταῖς	καί μοί τινες ἀπειλοῖεν, εἴ
[7, 349]	γενέσθαι τὰ μέγιστα ἐν ταῖς	μεγίσταις.	Ἔστιν δὲ οὐκ ἄν τις
[7, 334]	δὴ δεήσεσιν καὶ τιμαῖς ὅτι	μεγίσταις	οἴκοθεν μεταπέμψασθαι, μεταπεμψαμένους δὲ ὀμόσαντας
[11, 358]	(ἔχω σοί τε καὶ τοῖς	οἰκισταῖς,	ὃ εἰπόντος μὲν ἐμοῦ, φησὶν
[7, 334]	ἀναγκάσωσιν αὐτοὺς χρῆσθαι τοῖς νόμοις	διτταῖς	οὔσαις ἀνάγκαις, αἰδοῖ καὶ φόβῳ,
[7, 324]	καὶ ἰσονόμου πολιτείας τοὺς ἐν	αὐταῖς	δυναστεύοντας μηδ' ὄνομα ἀκούοντας ἀνέχεσθαι.
[7, 334]	ἀπιστίαι ταῖς οὕτω διατεθείσαις πόλεσιν	αὐταῖς	πρὸς αὑτὰς ἀεὶ γίγνεσθαι φιλεῖ.
[7, 324]	πολιτεύονται τὰ γὰρ τῶν νόμων	αὐταῖς	σχεδὸν ἀνιάτως ἔχοντά ἐστιν ἄνευ
[7, 324]	τῶν τοιούτων ταχεῖαι καὶ πολλάκις	ἑαυταῖς	ἐναντίαι φερόμεναι τὸ δὲ Δίωνος
[3, 315]	καὶ σοὶ καὶ (Συρακοσίοις καὶ	Σικελιώταις	πᾶσιν. Ἀλλ' ὦ τᾶν, εἰ
[7, 334]	στασιάσασιν, πρὶν ἂν οἱ κρατήσαντες	μάχαις	καὶ ἐκβολαῖς ἀνθρώπων καὶ σφαγαῖς
[7, 344]	καὶ χρόνου πολλοῦ, ὅπερ ἐν	ἀρχαῖς	εἶπον· μόγις δὲ τριβόμενα πρὸς
[2, 310]	ἢ πόντου ἢ γῆς ἐν	πτυχαῖς	πάθῃ, (ὁ ἀναγνοὺς μὴ γνῷ.
[7, 339]	ἐν σωμάτων σχήμασιν ἀλλ' ἐν	ψυχαῖς	ἐνόν, ᾧ δῆλον ἕτερόν τε
[7, 339]	ζῴου σύμπαντος πέρι καὶ ἐν	ψυχαῖς	ἤθους, καὶ περὶ ποιήματα καὶ
[2, 310]	ἔχων πράγματα, ὁ δὲ ἐλάττω,	μόγις	ἀπαλλάττονται, σχεδὸν δὲ οὐδεὶς ὀλίγα.
[7, 344]	πολλοῦ, ὅπερ ἐν ἀρχαῖς εἶπον·	μόγις	δὲ τριβόμενα πρὸς ἄλληλα αὐτῶν
[7, 339]	καὶ κάτω μεταβαίνουσα ἐφ' ἕκαστον,	μόγις	ἐπιστήμην ἐνέτεκεν εὖ πεφυκότος εὖ
[7, 329]	Σικελίαν, ὑπὸ σοφίας πιστεύων οὐδενί,	μόγις	ἐσώθη· πένης γὰρ ἦν ἀνδρῶν
[3, 315]	συντείνων οὐκ ἀνῆκα πώποτε· καὶ	μόγις	μέν, ὅμως δ' ὡμολογήθη νῷν
[2, 310]	ἀεὶ ἀκουόμενα καὶ πολλὰ ἔτη,	μόγις	ὥσπερ χρυσὸς ἐκκαθαίρεται μετὰ πολλῆς
[2, 310]	ἥξει πάλιν· καὶ τοῦτο ἐὰν	δὶς	ἢ τρὶς ποιήσῃς καὶ (βασανίσῃς
[7, 324]	τραπεζῶν πλήρης, οὐδαμῇ οὐδαμῶς ἤρεσεν,	δίς	τε τῆς ἡμέρας ἐμπιμπλάμενον ζῆν
[7, 329]	ἠλευθέρωσέν τε καὶ ἀπέδωκεν αὐτοῖς	δὶς	τὴν πόλιν, ταὐτὸν πρὸς Δίωνα
[8, 352]	ἐγὼ δὲ ἀπὸ τυράννων νῦν	δίς,	ὧν αὐτοὶ μάρτυρες ὑμεῖς γεγόνατε
[2, 310]	μᾶλλον δὲ ἡ περὶ τούτου	ὠδὶς	ἐν τῇ ψυχῇ ἐγγιγνομένη, ἣν
[7, 329]	μηχανώμενος διεκώλυέν μου τὸν ἔκπλουν,	εἰς	ἀκρόπολιν ἀγαγὼν καὶ κατοικίσας ὅθεν
[13, 360]	Πλάτωνος· σὺ δ' εἶπες· καὶ	εἰς	ἄλλα πολλά, ἐπεὶ καὶ ἀπ'
[10, 358]	τὰς δὲ ἄλλας τε καὶ	εἰς	ἄλλα τεινούσας σοφίας τε καὶ
[7, 339]	νενοημένα ὑπ' αὐτοῦ, καὶ ταῦτα	εἰς	ἀμετακίνητον, ὃ δὴ πάσχει τὰ
[7, 344]	καὶ οὐκ ἂν αὐτὰ ἐτόλμησεν	εἰς	ἀναρμοστίαν καὶ ἀπρέπειαν ἐκβάλλειν. Οὔτε
[2, 310]	μέντοι μή ποτε ἐκπέσῃ ταῦτα	εἰς	ἀνθρώπους ἀπαιδεύτους· σχεδὸν γάρ, ὡς
[7, 324]	(πάντα εἰς ὑπερβολάς, ἀργῶν δὲ	εἰς	ἅπαντα ἡγουμένων αὖ δεῖν γίγνεσθαι
[1, 309]	χρυσίον τὸ λαμπρόν, (ὅπερ ἔδωκας	εἰς	ἀποστολήν, ἄγει σοι Βακχεῖος ὁ
[7, 329]	καὶ πιστῶν, οὗ μεῖζον σημεῖον	εἰς	ἀρετὴν καὶ κακίαν οὐκ ἔστιν
[7, 324]	ὀρθῶς γε καὶ ἀληθῶς γένος	εἰς	ἀρχὰς ἔλθῃ τὰς πολιτικὰς ἢ
[3, 315]	μόνον ἥκειν ἐπέστειλας, Δίωνα δ'	εἰς	αὖθις ἔφησθα μεταπέμψεσθαι. Διὰ ταῦτα
[7, 339]	νοῦν ἔχων οὐδεὶς τολμήσει ποτὲ	εἰς	αὐτὸ τιθέναι τὰ νενοημένα ὑπ'
[8, 352]	τοὔνομά τε καὶ τοὖργον τοῦτο,	εἰς	βασιλείαν δέ, εἰ δυνατὸν (εἴη,
[3, 315]	ἐπικουφίσαι, τὴν ἀρχὴν ἀντὶ τυραννίδος	εἰς	βασιλείαν μεταστήσαντα, ταῦτ' ἄρα σὲ
[8, 352]	πεινώντων εὐδαιμόνισμα ἀνθρώπων καὶ ἀνοήτων,	εἰς	βασιλέως δ' εἶδος πειρᾶσθαι μεταβάλλειν
[8, 352]	τὸν Διονυσίου, ἐὰν ἐθέλῃ ἑκὼν	εἰς	βασιλέως σχῆμα ἀπαλλάττεσθαι, δεδιὼς μὲν
[7, 344]	ἐπὶ τούτοις τὸν ἐνιαυτὸν τοῦτον,	εἰς	δὲ ὥρας ἄπιθι (λαβὼν τὰ
[2, 310]	μὲν εἰς φιλίαν, τοτὲ δ'	εἰς	διαφοράν, καὶ τὰ μὲν ὁμονοοῦντας,
[2, 310]	ἄνθρωποι τούτων δὲ τοὺς μὲν	εἰς	διαφοράν, τοὺς δ' εἰς φιλίαν
[7, 324]	Σωκράτη τοῦτον δυναστεύοντές τινες εἰσάγουσιν	εἰς	δικαστήριον, ἀνοσιωτάτην αἰτίαν ἐπιβαλόντες (καὶ
[7, 334]	Διὸς τρίτου σωτῆρος χάριν, εἶτα	εἰς	Διονύσιον βλέψαντες καὶ Δίωνα, ὧν
[7, 344]	καὶ νοῦς, συντείνων ὅτι (μάλιστ'	εἰς	δύναμιν ἀνθρωπίνην. Διὸ δὴ πᾶς
[6, 322]	ὄντως φιλοσοφῶμεν, εἰσόμεθα πάντες σαφῶς	εἰς	δύναμιν ἀνθρώπων εὐδαιμόνων. ~Πλάτων τοῖς
[3, 315]	δὲ τούτοις ἔτι σαφεστέρους τούτων	εἰς	ἔλεγχον λόγους ἐγὼ δοίην ἄν,
[3, 315]	εἴ τι γίγνοιτο ἁμάρτημα, πᾶν	εἰς	ἐμὲ τρέπειν, σὲ φάσκοντας πάντα
[3, 315]	μάλ' ἀπεκρίνω μεμηνιμένως καὶ ὑβριστικῶς	εἰς	ἐμέ, ὡς ᾤου διὸ τὸ
[4, 320]	εἰ καὶ νεανικώτερόν ἐστιν εἰπεῖν,	εἰς	ἕνα τόπον ἀποβλέπειν, καὶ ἐν
[7, 324]	ἐμὴν συνουσίαν ὡς εὐπετῶς ἐξηργάσατο	εἰς	ἐπιθυμίαν ἐλθεῖν αὐτὸν τοῦ καλλίστου
[7, 329]	φυλάττων ᾗπερ ἀφικόμην, εἴ πως	εἰς	ἐπιθυμίαν ἔλθοι τῆς φιλοσόφου ζωῆς·
[7, 334]	ἐπεδήμουν ἐγώ, ὅθεν ἅμα μὲν	εἰς	ἐπιθυμίαν ᾔει τοῦ διακοῦσαι ἐναργέστερον,
[8, 352]	γίγνηταί τι καὶ ἀπευκτῶν, σχεδὸν	εἰς	ἐρημίαν τῆς Ἑλληνικῆς φωνῆς Σικελία
[3, 315]	τοῖς διαβάλλουσιν ἡμᾶς καὶ βουλομένοις	εἰς	ἔχθραν ἐλθεῖν ἑώρων γὰρ καὶ
[7, 324]	Ταύτην δὴ τὴν διάνοιαν ἔχων	εἰς	Ἰταλίαν τε καὶ Σικελίαν ἦλθον,
[7, 329]	πολιτείας καὶ μηδαμῇ ἐθέλουσιν αὐτῆς	εἰς	ἴχνος ἰέναι, προαγορεύουσιν δὲ τῷ
[3, 315]	πᾶσαν τὰ μὲν ἡμίσεα ἀποπέμψειν	εἰς	Κόρινθον, τὰ δ' ἄλλα τῷ
[4, 320]	μὲν Θεοδότου καὶ Ἡρακλείδου ἥκουσιν	εἰς	Λακεδαίμονα καὶ Αἴγιναν, ἡμεῖς δέ,
[3, 315]	διὰ σὲ ἀπηργάσατο. Σχεδὸν δ'	εἰς	λόγον ὁ λόγος ἥκει μοι
[7, 344]	δεῦρο Ἡρακλείδην κομίσαι δυνατὸς ἡμῖν	εἰς	λόγους περὶ τῶν ἐγκλημάτων αὐτῷ
[6, 322]	καὶ πειρᾶσθαι ταῖς (ἀνθέξεσιν ἀλλήλων	εἰς	μίαν ἀφικέσθαι φιλίας συμπλοκήν. Ἂν
[7, 329]	πόλεσιν ἑκάσταις κεκτημένοι. Διονύσιος δὲ	εἰς	μίαν πόλιν ἁθροίσας πᾶσαν Σικελίαν,
[13, 360]	πλὴν πάνυ ὀλίγων τινῶν καὶ	εἰς	ὀλίγα· ἐπεὶ καὶ περὶ τούτου
[7, 349]	ἀπέδωκεν. Ἐλθὼν δὲ εἰς Πελοπόννησον	εἰς	Ὀλυμπίαν, Δίωνα καταλαβὼν θεωροῦντα, ἤγγελλον
[7, 344]	λαβόντα καὶ τὴν γυναῖκα ἀξιῶ	εἰς	(Πελοπόννησον ἀποπλεῖν, οἰκεῖν τε βλάπτοντα
[7, 349]	οὔτε τις ἀπέδωκεν. Ἐλθὼν δὲ	εἰς	Πελοπόννησον εἰς Ὀλυμπίαν, Δίωνα καταλαβὼν
[7, 344]	εἴα τοὺς ἐπιτρόπους αὐτοῦ πέμπειν	εἰς	Πελοπόννησον, καθάπερ ἐπιλελησμένος τῆς ἐπιστολῆς
[7, 329]	αἰτιώμενος ἐπιβουλεύειν τῇ τυραννίδι, σμικρὸν	εἰς	πλοῖον ἐμβιβάσας, ἐξέβαλεν ἀτίμως. Οἱ
[7, 349]	ὧν δ' ἐπανέλαβον ἕνεκα τὴν	εἰς	Σικελίαν ἄφιξιν τὴν δευτέραν, ἀναγκαῖον
[2, 310]	ἔχει, ἐγὼ φράσω. Ἦλθον ἐγὼ	εἰς	Σικελίαν δόξαν ἔχων πολὺ τῶν
[7, 324]	πάντων (ἀρχὴν γεγονέναι τὴν τότε	εἰς	Σικελίαν ἐμὴν ἄφιξιν; ἐγὼ συγγενόμενος
[7, 329]	ὁ πρῶτος δὴ χρόνος τῆς	εἰς	Σικελίαν ἐμῆς ἐπιδημίας (τε καὶ
[7, 334]	ὑπηρεσίας ἐγενέσθην ἑταίρω· ~ἐλθόντες (δὲ	εἰς	Σικελίαν, ἐπειδὴ Δίωνα ᾔσθοντο διαβεβλημένον
[7, 339]	εἶπεν πρότερον ἢ ὡς ἂν	εἰς	Σικελίαν πεισθεὶς ὑφ' ἡμῶν ἔλθῃς
[13, 360]	ἦ που πολλά, ὦ Διονύσιε,	εἰς	σοφίαν ὠφελῇ ὑπὸ Πλάτωνος· σὺ
[3, 315]	μὲν οὕτως ἐγένετο τῆς ἐμῆς	εἰς	Συρακούσας ἀποδημίας πέρι τῆς πρώτης
[7, 324]	δὴ πρὸς τοῖς πρόσθε διανοούμενος,	εἰς	Συρακούσας (διεπορεύθην, ἴσως μὲν κατὰ
[7, 324]	ἄν. Ὅτε γὰρ κατ' ἀρχὰς	εἰς	Συρακούσας ἐγὼ ἀφικόμην, σχεδὸν ἔτη
[7, 339]	προθυμίαν τοῦ ἐμὲ πλεῖν καὶ	εἰς	Συρακούσας ἐλθεῖν· πρὸς γὰρ δὴ
[7, 324]	ᾠήθη δεῖν ἐκ παντὸς τρόπου	εἰς	Συρακούσας ὅτι τάχιστα ἐλθεῖν ἐμὲ
[3, 315]	ἐλθεῖν ἐμέ τε καὶ Δίωνα	εἰς	Συρακούσας, σὲ δὲ καλεῖν ἡμᾶς.
[2, 310]	φιλοσοφίᾳ διαφέρειν, βουλόμενος δὲ (ἐλθὼν	εἰς	Συρακούσας συμμάρτυρα λαβεῖν σέ, ἵνα
[3, 315]	προτέρων ἄκουε πρότερον. Ἦλθον καλούμενος	εἰς	Συρακούσας ὑπό τε σοῦ καὶ
[2, 310]	μαθεῖν ποῖ' ἄττα ἐστίν, βλέπουσα	εἰς	τὰ αὑτῆς συγγενῆ, ὧν (οὐδὲν
[6, 322]	καὶ χρείαν ἔχοντες ὥστε ἀλλήλους	εἰς	τὰ (μέγιστα ὠφελεῖν. Ἑρμείᾳ μὲν
[6, 322]	χρυσοῦ προσγενομένου γένοιτ' ἂν μείζων	εἰς	τὰ πάντα δύναμις, ἢ φίλων
[7, 349]	Ἀρχύτην καὶ τοὺς ἄλλους φίλους	εἰς	Τάραντα, φράζων ἐν οἷς ὢν
[8, 357]	ἔμπροσθεν οἰκητὰς τῶν Ἑλληνικῶν τόπων	εἰς	τὰς ἀρχαίας καὶ πατρῴας οἰκήσεις
[5, 321]	περὶ τὴν σὴν διατριβὴν ὄντων·	εἰς	ταῦτ' οὖν αὐτῷ χρώμενος ὀνήσῃ
[13, 360]	Λεπτίνης σοι ἐρεῖ. Ἀργύριον δ'	εἰς	ταῦτα ἕνεκά τε τούτων καὶ
[7, 324]	τὸ πράττειν τὰ κοινά, βλέποντα	εἰς	ταῦτα καὶ φερόμενα ὁρῶντα πάντῃ
[2, 310]	ἐρῶ ἄνωθεν ἀρξάμενος. Πέφυκε συνιέναι	εἰς	ταὐτὸν φρόνησίς τε καὶ δύναμις
[7, 324]	εἴ τις θεῶν καὶ τοῦτον	εἰς	τὴν αὐτὴν δόξαν περὶ πολιτείας
[7, 349]	φθάνει δέ, ὡς ἐλέγετο, Ἡρακλείδης	εἰς	τὴν Καρχηδονίων ἐπικράτειαν ἐκφυγὼν ἡμέρας
[13, 360]	λέγειν, ὅτι ἡμέτερον εἴη ὃ	εἰς	τὴν ναῦν ἀναλώσαμεν τὴν Λευκαδίαν,
[7, 349]	ἐρρήθη, καὶ οὐκέτι μετεπέμψατό με	εἰς	τὴν οἴκησιν πάλιν, ὡς ἤδη
[13, 360]	ἢ δέκα μνῶν δέοι ἂν	εἰς	τὴν οἰκοδομίαν τοῦ τάφου. Καὶ
[13, 360]	τε τούτων καὶ εἰσφορῶν τινων	εἰς	τὴν πόλιν ἔλαβον παρὰ Λεπτίνου,
[6, 322]	ἂν συμφῦσαι καὶ συνδῆσαι πάλιν	εἰς	τὴν προϋ πάρχουσαν (φιλότητά τε
[7, 344]	μέν, ὅμως δὲ βουλευσάμενος ἔφην	εἰς	τὴν ὑστεραίαν αὐτῷ περὶ τούτων
[7, 344]	Διονυσίου μηχανάς. Ταῦτά μοι δόξαντα,	εἰς	τὴν ὑστεραίαν εἶπον πρὸς Διονύσιον
[7, 344]	τούτων μήποτε μάθωσιν ἀλήθειαν ἀρετῆς	εἰς	(τὸ δυνατὸν οὐδὲ κακίας. Ἅμα
[8, 352]	τοῦ ὑπ' ἐμοῦ ῥηθησομένου, ἐνεγκὼν	εἰς	τὸ μέσον (ὀρθότατα φιλέλλην ἂν
[4, 320]	τῆς προσηκούσης. Τὰ μὲν οὖν	εἰς	τὸ παρόν, σὺν θεῷ εἰπεῖν,
[7, 324]	ὅσῳ μᾶλλον διεσκόπουν ἡλικίας τε	εἰς	τὸ πρόσθε προύβαινον, τοσούτῳ χαλεπώτερον
[4, 320]	πολλὴν εἶχον περὶ αὐτῶν σπουδὴν	εἰς	τὸ συμπερανθῆναι, οὐκ ἄλλου τινὸς
[3, 315]	πολλῶν πρὸς τοὺς μισθοφόρους καὶ	εἰς	τὸ Συρακουσίων πλῆθος διεβλήθην διὰ
[8, 352]	ποτε ἀπληστίᾳ ἐλευθερίας ἀκαίρου τινὸς	εἰς	τὸ τῶν προγόνων νόσημα ἐμπέσωσιν,
[7, 349]	ἀλιτηριώδη ἑαυτῷ τε καὶ γένει	εἰς	τὸν ἀεὶ χρόνον, ἐπὶ πολιτείαν
[7, 329]	ἂν ῥᾷστά τε καὶ τάχιστα	εἰς	τὸν ἀεὶ χρόνον, τὸν μὲν
[3, 315]	αὐτοῦ μιμησάμενος, ἐκ τοῦ ψεύδους	εἰς	τὸν ἀληθῆ λόγον μεταστήσῃ. ~Πλάτων
[7, 334]	ἁρπάζειν κέρδη φιλεῖ, οὐδὲν τῶν	εἰς	τὸν ἔπειτα καὶ εἰς τὸν
[7, 334]	ἄλλοις ὑμνεῖν ταῦτα ἐπιμελὲς (καὶ	εἰς	τὸν ἔπειτα μελήσει χρόνον τὸ
[2, 310]	ἐπιεικέστατοι πᾶν ποιοῦντες ὅπως ἂν	εἰς	τὸν ἔπειτα χρόνον εὖ ἀκούσωσιν.
[2, 310]	λανθανέτω δέ σε ὅτι οὐδ'	εἰς	τὸν ἔπειτα χρόνον σιγηθήσεται· τοιοῦτοι
[7, 344]	λαβεῖν, ἀπορῶν δέ, Θεοδότην μεταπεμψάμενος	εἰς	τὸν κῆπον ἔτυχον δ' ἐν
[9, 357]	καὶ νῦν ἐπιμέλειαν ἔχομεν καὶ	εἰς	τὸν λοιπὸν χρόνον ἕξομεν καὶ
[7, 334]	τῶν εἰς τὸν ἔπειτα καὶ	εἰς	τὸν παρόντα καιρὸν ἀγαθῶν καὶ
[7, 344]	βιασαμένοις ἐλθεῖν ἐμὲ τὸ (τρίτον	εἰς	τὸν πορθμὸν τὸν περὶ τὴν
[7, 334]	Σικελίαν, ἐπειδὴ Δίωνα ᾔσθοντο διαβεβλημένον	εἰς	τοὺς ἐλευθερωθέντας ὑπ' αὐτοῦ Σικελιώτας
[8, 352]	Ἄργει καὶ Μεσσήνῃ ἐκ βασιλέων	εἰς	τυράννων δύναμιν ἀφικομένους καὶ διαφθείραντας
[7, 324]	οἰομένων ἀναλίσκειν μὲν δεῖν (πάντα	εἰς	ὑπερβολάς, ἀργῶν δὲ εἰς ἅπαντα
[7, 334]	πᾶσιν ἐρρίζωται καὶ βλαστάνει καὶ	εἰς	ὕστερον ἀποτελεῖ καρπὸν τοῖς γεννήσασιν
[7, 344]	μὴ γράψας ποτὲ ἐν ἀνθρώποις	εἰς	φθόνον καὶ ἀπορίαν καταβαλεῖ. Ἑνὶ
[2, 310]	μὲν εἰς διαφοράν, τοὺς δ'	εἰς	φιλίαν ἀλλήλοις ἰόντας, τοὺς δὲ
[7, 324]	ἀγαθὰ καὶ τὰ δίκαια προτρέποντα	εἰς	φιλίαν τε καὶ ἑταιρίαν ἀλλήλοις
[2, 310]	ἰόντας, τοὺς δὲ τοτὲ μὲν	εἰς	φιλίαν, τοτὲ δ' εἰς διαφοράν,
[10, 358]	παντός, τὸ σοφώτατον ἦθος τῶν	εἰς	φιλοσοφίαν παρεχόμενον· τὸ γὰρ βέβαιον
[7, 329]	ἐξέβαλον μὲν Δίωνα, ἡμᾶς (δ'	εἰς	φόβον κατέβαλον· ἵνα δ' ἐκπεράνωμεν
[7, 339]	ὄφελος γράψαι καὶ τὴν φύσιν	εἰς	φῶς (πᾶσιν προαγαγεῖν; ἀλλ' οὔτε
[13, 360]	ἐάν τι δέῃ ἐμὲ ἀναλίσκειν	εἰς	χορηγίαν ἤ τι τοιοῦτον, οὐκ
[7, 344]	ψυχῆς εἴς τε τὸ μαθεῖν	εἴς	τε τὰ λεγόμενα ἤθη (πέφυκεν,
[7, 344]	τῶν πολλῶν ἕξις τῆς ψυχῆς	εἴς	τε τὸ μαθεῖν εἴς τε
[8, 352]	τιμὰς αὑτοῖς καὶ γένει λαβόντες	εἴς	τε τὸν ἔπειτα καὶ τὸν
[8, 352]	πᾶσα, Φοινίκων ἢ Ὀπικῶν μεταβαλοῦσα	εἴς	τινα δυναστείαν καὶ κράτος. Τούτων
[7, 329]	δὴ καὶ πόλει, εἴτε αὐτῆς	εἷς	εἴη κύριος εἴτε καὶ πλείους,
[7, 329]	καὶ κατοικίσας ὅθεν οὐδ' ἂν	εἷς	ἔτι με ναύκληρος μὴ ὅτι
[7, 324]	μεταβολὴ γίγνεται, καὶ τῆς μεταβολῆς	εἷς	καὶ πεντήκοντά τινες ἄνδρες προύστησαν
[7, 329]	χώρας ἐξόδοις ἀρχόντων οὐδ' ἂν	εἷς	περιεῖδέν με μόνον ἐκπορευόμενον, ὃς
[13, 360]	θεοὶ δὲ τῆς ἧττον. Οἱ	πρέσβεις	καὶ ἐδέοντο ἐπιστέλλειν σοι, καὶ
[8, 352]	καλεῖτε, ὥσπερ καὶ πρότερον ἐρρήθη,	πρέσβεις	οὓς ἂν ἐθελήσωσιν κυρίους ποιησάμενοι
[11, 358]	πολὺ διαφέρει πρὸς ἅπαντα ἃ	λέγεις	αὐτὸν ἀφικέσθαι σε Ἀθήναζε· ἐπειδὴ
[3, 315]	οἴκαδ' ἀποδημίας, ἃ νῦν δὴ	λέγεις	ἐμοὶ μεμφόμενος, ὡς Ἡρακλείδου τέ
[7, 344]	γὰρ δὴ δικαιότατον οὕτως ἔχειν.	Πληγεὶς	δ' ἐγὼ τῷ λεχθέντι πάνυ
[3, 315]	ἔχω τὴν δίκην· εἰ δ'	ὁμολογεῖς,	τὸ μετὰ τοῦτο ἡγησάμενος εἶναι
[7, 349]	τε καὶ ἑταίροις παρακελεύηται ὅπως	μηδεὶς	αὐτῷ ἐγκαλεῖ πένης φάσκων εἶναι·
[4, 320]	γνωρίμων φιλοτιμίαν. Μάλιστα μὲν οὖν	μηδεὶς	εἴη τοιοῦτος· ἐὰν δ' ἄρα
[2, 310]	λόγων πάμπολυ διαφέρεις αὐτῶν, καὶ	οὐδεὶς	αὐτῶν ἑκὼν ἐξελέγχεται, ὥς τινες
[7, 349]	Δίων οὔτε ἄλλος πo τὲ	οὐδεὶς	ἐπὶ δύναμιν ἑκὼν εἶσιν ἀλιτηριώδη
[2, 310]	ἐλάττω, μόγις ἀπαλλάττονται, σχεδὸν δὲ	οὐδεὶς	ὀλίγα. Τούτων δὴ γεγονότων καὶ
[7, 334]	εὐδαίμων οὔτε πόλις οὔτ' ἀνὴρ	οὐδείς,	ὃς ἂν μὴ μετὰ φρονήσεως
[13, 360]	τοιοῦτον, οὐκ ἔστι σοι ξένος	οὐδεὶς	ὅστις δώσει, ὡς ᾠόμεθα, ἔπει
[13, 360]	ἐπυνθανόμην τῶν πολιτῶν αὐτοῦ, καὶ	οὐδεὶς	οὐδὲν φλαῦρον ἔλεγεν τὸν ἄνδρα.
[7, 334]	Οὔτε γὰρ πέφυκεν ἀθάνατος ἡμῶν	οὐδείς,	οὔτ' εἴ τῳ συμβαίη, γένοιτο
[1, 309]	ἀπόλλυμαι· Χρυσίου δὲ σπάνει ἀπολλύμενον	οὐδεὶς	πεποίηκεν. Κἀκεῖνο δὲ τὸ ποίημα
[7, 324]	τῶν ἐθῶν οὔτ' ἂν φρόνιμος	οὐδείς	ποτε γενέσθαι τῶν ὑπὸ τὸν
[7, 324]	ὀξέως ὑπήκουσεν (καὶ σφόδρα, ὡς	οὐδεὶς	πώποτε ὧν ἐγὼ προσέτυχον νέων,
[7, 339]	ἀσθενές· ὧν ἕνεκα νοῦν ἔχων	οὐδεὶς	τολμήσει ποτὲ εἰς αὐτὸ τιθέναι
[8, 352]	οἴεσθαι σχεδὸν ἀεί τινος σμικροῦ	ἐπιδεεῖς	εἶναι τὸ μὴ πάντα κατὰ
[7, 324]	σοι φέρει· φιλοσοφία δέ, ἣν	ἐγκωμιάζεις	ἀεὶ καὶ ἀτίμως φῂς ὑπὸ
[2, 310]	ἀλλήλους ἡμᾶς ἔχειν. Ἐπεὶ γὰρ	βασανίζεις	αὐτὰ συγγιγνόμενός τε ἄλλοις καὶ
[7, 344]	καὶ μνήμονες, οὐδ' ὅσοι συγγενεῖς,	δυσμαθεῖς	δὲ καὶ ἀμνήμονες, οὐδένες τούτων
[7, 344]	καὶ συγγενεῖς, ἄλλοι δὲ ἄλλων	εὐμαθεῖς	ἅμα καὶ μνήμονες, οὐδ' ὅσοι
[13, 360]	ὁ μετὰ Μυρωνίδου τότε ἐλεύθερος	ἀφεθεὶς	ὑπ' ἐμοῦ, πλεῖ νῦν μετὰ
[7, 329]	μὲν παιδείᾳ δὴ τὸν νοῦν	κηληθεὶς	ἀμελοῖ τῆς ἀρχῆς ἐπιτρέψας ἐκείνῳ,
[7, 324]	χώρᾳ κατασκευάσαι. Ταῦτα δίων ὀρθῶς	διανοηθεὶς	ἔπεισε μεταπέμπεσθαι Διονύσιον ἐμέ, καὶ
[7, 339]	ποδηγεῖν. (Ταύτῃ καὶ κατὰ ταῦτα	διανοηθεὶς	ὁ τοιοῦτος ζῇ, πράττων μὲν
[3, 315]	πάντα ταῦτα χαίρειν ἐάσας ἦλθον,	διανοηθεὶς	ὡς οὐδένα δεῖ τῶν ἐμῶν
[7, 339]	μὲν ὑπ' ἐμοῦ καὶ πρόσθεν	ῥηθείς,	ἔοικεν δ' οὖν εἶναι καὶ
[3, 315]	καὶ εἰ δή τινας ἑτέρους	πείθεις	λέγων αὐτά, ἀλλὰ πολὺ μᾶλλον
[3, 315]	γε νοῦν ἀνδρὶ φαινοίμην ἐνδίκως,	πεισθεὶς	ὑπὸ τοῦ μεγέθους τῆς σῆς
[7, 339]	ἢ ὡς ἂν εἰς Σικελίαν	πεισθεὶς	ὑφ' ἡμῶν ἔλθῃς τὰ νῦν,
[7, 329]	ἐπονειδίστου γενομένης ἄν, εἴ τι	καταμαλθακισθεὶς	καὶ ἀποδειλιῶν αἰσχύνης μετέσχον κακῆς.
[7, 334]	ἐν ἤθεσιν τραφείς τε καὶ	παιδευθεὶς	(ἐνδίκως. Ταῦτα μὲν Διονύσιος ἔβλαψεν·
[7, 329]	δὲ τραπόμενος τἀναντία πάντα ἀποτελεῖ·	πορευθεὶς	δὲ ὡς λέγομεν, καὶ ἑαυτὸν
[7, 349]	σοὶ φράζειν ὅτι καλῶς οὐδαμῇ	ποιεῖς	Δίωνα καὶ τοὺς Δίωνος φίλους
[13, 360]	τὰ ἄλλα καὶ περὶ φιλοσοφίαν	χαρίεις.	Τείσωνος δ' ἔστιν κηδεστής, ὃς
[3, 315]	λόγους τούτους ὠφελῇ, γιγνώσκεις αὐτός,	ἀδικεῖς	δ' οὖν ἐμὲ τἀναντία τῶν
[4, 320]	εἶναι τοὺς ὄντας τῇ ἀληθείᾳ	ἐπιεικεῖς	καὶ πράττοντας τοιαῦτα τυγχάνειν δόξης
[2, 310]	τινες ὑπολαμβάνουσιν, ἀλλ' ἄκοντες. Καὶ	δοκεῖς	μέντοι πάνυ μετρίως κεχρῆσθαί τε
[4, 320]	ἴσμεν. Ἐνθυμοῦ δὲ καὶ ὅτι	δοκεῖς	τισιν ἐνδεεστέρως τοῦ προσήκοντος θεραπευτικὸς
[13, 360]	τι ῥῆμα ἔχον, ὡς ἔμοιγε	ἐδόκεις	καὶ (τῷ παρακατακειμένῳ ἦν δ'
[1, 309]	οὐδὲ γαίας εὐρυπέδου γόνιμοι βρίθοντες	αὐτάρκεις	γύαι, ὡς ἀγαθῶν ἀνδρῶν ὁμοφράδμων
[3, 315]	διὰ τοὺς λόγους τούτους ὠφελῇ,	γιγνώσκεις	αὐτός, ἀδικεῖς δ' οὖν ἐμὲ
[13, 360]	Σικελικῶν τῶν λινῶν. Ἐπιεικῶς δὲ	γιγνώσκεις	τοὔνομα κέβητος· γεγραμμένος γάρ ἐστιν
[11, 358]	μὴ διαπράξασθαι ἐφ' ἅπερ σὺ	παρακαλεῖς.	Ἐγὼ δὲ ταῦτα γενέσθαι ἂν
[3, 315]	τὸ δὲ δεύτερον εἰρήνης γενομένης	ἐκάλεις	με οὐ κατὰ τὰς ὁμολογίας,
[7, 349]	καὶ λαιμαργίας, ἔλαθον, ᾧ δὴ	σφαλεὶς	κεῖται, Σικελίαν πένθει περιβαλὼν μυρίῳ.
[3, 315]	ὡς οὐκ εἴων ἐγώ σε	πόλεις	Ἑλληνίδας ἐρρούσας (ὑπὸ βαρβάρων οἰκίζειν,
[3, 315]	διακώλυσιν, μέλλοντί σοι κατοικίζειν Ἑλληνίδας	(πόλεις	ἐμποδὼν ἐμὲ γεγενῆσθαι. Τὴν οὖν
[3, 315]	ἐγὼ μέλλοντος τάς τε Ἑλληνίδας	πόλεις	ἐν Σικελίᾳ οἰκίζειν καὶ Συρακουσίους
[7, 329]	ἀπεργασάμενος, εἰ τὰς ἐξηρημωμένας Σικελίας	πόλεις	κατοικίσειεν νόμοις τε συνδήσειεν καὶ
[11, 358]	σχεδόν τι καὶ αἱ ἔμπροσθεν	πόλεις	οὕτω κατεσκευάσθησαν, καὶ ἔπειτα εὖ
[3, 315]	ὅτ' ἦλθον, κελεύων σε (τὰς	πόλεις	τὰς Ἑλληνίδας κατοικίζειν· ἐγὼ δὲ
[7, 324]	ἀναγκαῖον δὲ εἶναι ταύτας τὰς	πόλεις	τυραννίδας τε καὶ ὀλιγαρχίας καὶ
[7, 329]	αὐτοὶ κατοικίσαντες, πολλὰς τῶν Ἑλλήνων	πόλεις	ὑπὸ βαρβάρων ἐμβεβλημένας ἀλλ' οἰκουμένας
[7, 329]	παραλαβὼν Σικελίας πολλὰς καὶ μεγάλας	πόλεις	ὑπὸ τῶν βαρβάρων ἐκπεπορθημένας, οὐχ
[13, 360]	ἔστιν κηδεστής, ὃς τότε ὅθ'	ἡμεῖς	ἀπεπλέομεν ἐπολιανόμει. Ἔρρωσο καὶ φιλοσόφει
[4, 320]	ἥκουσιν εἰς Λακεδαίμονα καὶ Αἴγιναν,	ἡμεῖς	δέ, καθάπερ εἴρηται, πολλὰ ἀκούοντες
[2, 310]	δέ, τοὐναντίον. Καίτοι περὶ τούτου	ἡμεῖς	ἐπιμελούμενοι οὐδὲν ἂν εὐσεβέστερον πράττοιμεν,
[4, 320]	ὑμῖν ἢ πράττοντες τυγχάνετε, ὡς	ἡμεῖς	πολλὰ ἀκούοντες οὐδὲν ἴσμεν· καὶ
[6, 322]	ἣν ἂν μὲν φιλοσοφῶμεν ἅπαντες	ἡμεῖς	τε καὶ ὑμεῖς, ὅσον ἂν
[2, 310]	βουλόμενος ἐνδείξασθαι, (ὅτι οὐκ, ἐπειδὰν	ἡμεῖς	τελευτήσωμεν, καὶ οἱ λόγοι οἱ
[8, 352]	ὑπαρχόντων αὐτοῖς; εἰ μὲν ῥᾳδίως	ὑμεῖς	ἀποφυγεῖν οἷοί τ' ἦτε αὐτοὺς
[8, 352]	νῦν δίς, ὧν αὐτοὶ μάρτυρες	ὑμεῖς	γεγόνατε δεύτερον δὲ δὴ ποιεῖσθε
[7, 324]	πλειόνων ἔτι, ἐὰν μὴ νῦν	ὑμεῖς	ἐμοὶ πείθησθε τὸ δεύτερον συμβουλεύοντι.
[6, 322]	φιλοσοφῶμεν ἅπαντες ἡμεῖς τε καὶ	ὑμεῖς,	ὅσον ἂν δυνώμεθα καὶ ἑκάστῳ
[7, 334]	κρείττων διεφόρησεν. (Τὰ δὲ νῦν	ὑμεῖς	πειρᾶσθε εὐτυχέστερον αὐτὰ ἀγαθῇ πρᾶξαι
[7, 344]	καλὰ μὴ προσφυεῖς εἰσιν καὶ	συγγενεῖς,	ἄλλοι δὲ ἄλλων εὐμαθεῖς ἅμα
[7, 344]	ἅμα καὶ μνήμονες, οὐδ' ὅσοι	συγγενεῖς,	δυσμαθεῖς δὲ καὶ ἀμνήμονες, οὐδένες
[10, 358]	τοῖς ἤθεσιν οἷσπερ καὶ νῦν	μένεις.	~(Πλάτων Λαοδάμαντι εὖ πράττειν. Ἐπέστειλα
[11, 358]	πόλεμον καὶ κατὰ τὰς ἄλλας	πράξεις	γενομένων, ὅταν ἐν τοιούτοις καιροῖς
[5, 321]	ἀνθρώπους, καὶ τῇ φωνῇ τὰς	πράξεις	ἑπομένας ἀποδιδῷ, θάλλει τε ἀεὶ
[4, 320]	ἐμὴν προθυμίαν περὶ τὰς συμβεβηκυίας	πράξεις,	καὶ ὅτι πολλὴν εἶχον περὶ
[8, 357]	καὶ παρακαλεῖν ἐπὶ ταύτας τὰς	πράξεις	πάντας, τὸν μὴ θέλοντα δὲ
[8, 352]	τὰς τοῦ πολέμου πρεπούσας αὐτῷ	πράξεις,	σύμβουλον δὲ καὶ πρεσβύτερον Ἱππαρῖνον,
[2, 310]	τοῦθ' ὁρμήσας, ἔπειτα αὐτοῦ τὰς	ἀποδείξεις	ὡς ἔχων βεβαίως οὐ κατέδησας,
[2, 310]	τιμῶν καὶ τούτου καθηγούμενος φιλοσοφίαν	δόξεις	τιμᾶν, καὶ αὐτὸ τοῦτο, ὅτι
[4, 320]	λέγειν, διότι καὶ αὐτὸς οὐκ	ἀγνοεῖς·	ἐγὼ δὲ καὶ ἐν τοῖς
[2, 310]	τιμᾶν, καὶ αὐτὸ τοῦτο, ὅτι	διεσκόπεις	καὶ ἄλλους, πρὸς πολλῶν εὐδοξίαν
[2, 310]	τῇ μεθόδῳ τῶν λόγων πάμπολυ	διαφέρεις	αὐτῶν, καὶ οὐδεὶς αὐτῶν ἑκὼν
[1, 309]	ὠφελίας ὑμῶν λαμβανόντων, τὰς διαβολὰς	δυσχερεῖς	οὔσας ὑπέμενον· ᾔδη γὰρ ὅτι
[8, 352]	πάντα ἀπολέσῃ βαρβάροις ἐπίχαρτος γενόμενος.	Τρεῖς	δ' ὄντας βασιλέας, εἴτ' οὖν
[6, 322]	Ταύτην τὴν ἐπιστολὴν πάντας ὑμᾶς	τρεῖς	ὄντας ἀναγνῶναι χρή, μάλιστα μὲν
[7, 344]	τι Διονυσίῳ δόξῃ. Ταῦτα, ἔφη,	συγχωρεῖς;	λέγων πρὸς τὸν Διονύσιον. Συγχωρῶ·
[7, 334]	(πόλις ἐν αὑτῇ στασιάσασα, ἀλλὰ	στάσεις	καὶ ἔχθραι καὶ μίση καὶ
[7, 349]	νῦν ῥηθέντα εὐλογώτερα ἐφάνη καὶ	προφάσεις	πρὸς τὰ γενόμενα ἱκανὰς ἔχειν
[7, 329]	δεῖσθαι. Τὰς δὲ τῶν τυράννων	δεήσεις	ἴσμεν ὅτι μεμειγμέναι ἀνάγκαις (εἰσίν
[7, 344]	καὶ λόγοι ὄψεις τε καὶ	αἰσθήσεις,	ἐν εὐμενέσιν ἐλέγχοις ἐλεγχόμενα καὶ
[8, 357]	εἰς τὰς ἀρχαίας καὶ πατρῴας	οἰκήσεις	κατοικίσας· ταὐτὰ δὲ ταῦτα καὶ
[1, 309]	σὺ δὲ τοιοῦτος ὢν τύραννος	οἰκήσεις	μόνος. Τὸ δὲ χρυσίον τὸ
[7, 339]	γιγνόμενα ὅπῃπερ ἂν αὐτὸς ἐθέλῃς	θελήσεις	δὲ οἶδ' ὅτι τὰ μέτρια,
[5, 321]	τε αὐτὸς καὶ ἐκεῖνον πλεῖστα	ὠφελήσεις.	Ἐὰν δέ τις ἀκούσας ταῦτα
[7, 334]	λῳόνων δὲ ὀρνίθων τὰς ἐκείνου	βουλήσεις	πειρᾶσθαι ἀποτελεῖν αἳ δὲ ἦσαν,
[13, 360]	δὴ φῂς ἀγαθὸν εἶναι καὶ	φήσεις.	Μὴ οὖν σε διαβαλλόντων πρὸς
[7, 329]	δὴ κολακεύοντά γε ὑπηρετεῖν αὐτοῖς,	πληρώσεις	ἐπιθυμιῶν ἐκπορίζοντα ἃς αὐτὸς ἀσπαζόμενος
[7, 334]	τιμωρίας παύσωνται τρεπόμενοι τῶν ἐχθρῶν,	ἐγκρατεῖς	δὲ ὄντες αὑτῶν, θέμενοι νόμους
[7, 344]	τῶν ἄλλων ὅσα καλὰ μὴ	προσφυεῖς	εἰσιν καὶ συγγενεῖς, ἄλλοι δὲ
[2, 310]	ἀκούσματα, οὐδ' αὖ πρὸς τοὺς	εὐφυεῖς	θαυμαστότερά τε καὶ ἐνθουσιαστικώτερα. Πολλάκις
[2, 310]	ἐκ τῶν λατομιῶν εὖ ἐποίησας	ἀφείς,	ἐλαφρὰ δὲ ἡ δέησις καὶ
[7, 334]	ὁσίων ἀνδρῶν ἀρχόντων ἐν ἤθεσιν	τραφείς	τε καὶ παιδευθεὶς (ἐνδίκως. Ταῦτα
[2, 310]	ἴσως ἄλλαι σε ἀπορίαι λήψονται.	Πέμψεις	οὖν αὖθις, ἂν ὀρθῶς βουλεύῃ,
[1, 309]	πρὸς ἄνθρωπον δοκιμαζόμεν' ἀστράπτει πρὸς	ὄψεις·	οὐδὲ γαίας εὐρυπέδου γόνιμοι βρίθοντες
[7, 344]	αὐτῶν ἕκαστα, ὀνόματα καὶ λόγοι	ὄψεις	τε καὶ αἰσθήσεις, ἐν εὐμενέσιν
[2, 310]	σε ἀπορίαι λήψονται. Πέμψεις οὖν	αὖθις,	ἂν ὀρθῶς βουλεύῃ, παρ' ἐμὲ
[13, 360]	δὲ μύρτα ἀποτεθέντα κατεσάπη· ἀλλ'	αὖθις	βέλτιον ἐπιμελησόμεθα. Περὶ δὲ φυτῶν
[3, 315]	ἥκειν ἐπέστειλας, Δίωνα δ' εἰς	αὖθις	ἔφησθα μεταπέμψεσθαι. Διὰ ταῦτα οὐκ
[2, 310]	τὴν ἐπιστολὴν ταύτην νῦν πρῶτον	πολλάκις	ἀναγνοὺς κατάκαυσον. Ταῦτα μὲν ταύτῃ.
[2, 310]	εὐφυεῖς θαυμαστότερά τε καὶ ἐνθουσιαστικώτερα.	Πολλάκις	δὲ λεγόμενα καὶ ἀεὶ ἀκουόμενα
[7, 344]	(ἐκποδὼν ἀπαλλαχθήτω τοῦ περὶ αὐτὰ	πολλάκις	διαφέρεσθαι· ποιήσω γὰρ διὰ σέ,
[7, 324]	ἐπιθυμίαι τῶν τοιούτων ταχεῖαι καὶ	πολλάκις	ἑαυταῖς ἐναντίαι φερόμεναι τὸ δὲ
[7, 339]	γράφειν τῶν τοιούτων καὶ ὁτιοῦν,	πολλάκις	μὲν ὑπ' ἐμοῦ καὶ πρόσθεν
[1, 309]	οὐ σμικρᾶς ζημίας. Αὐτοκράτωρ δὲ	πολλάκις	τὴν ὑμετέραν πόλιν διαφυλάξας, ἀπεπέμφθην
[7, 324]	κοινωνήσειν, εἰ δὲ μή, βουλεύσεσθαι	πολλάκις.	Τίς δ' ἦν ἡ ἐκείνου
[7, 344]	τὸ δεύτερον καὶ τὸ τρίτον,	πλεονάκις	τε οὐ διεξῇμεν· πότερον Διονύσιος
[8, 352]	ὑμᾶς ἀμφοτέρους χρεὼν καὶ ἀναμιμνῄσκεσθαι	ποσάκις	ἐν ἐλπίδι ἑκάτεροι γεγόνατε τοῦ
[6, 322]	δύναμιν ὡς οἷόν τ' ἐστὶν	πλειστάκις,	καὶ χρῆσθαι συνθήκῃ (καὶ νόμῳ
[13, 360]	πρότερον ἀναλώσας τῷ πατρί σου	μόλις	κομίσαιτο, καὶ νῦν σμικρὰ μὲν
[7, 334]	ὡς ἄν ποτε κακῶν λήξαι	(πόλις	ἐν αὑτῇ στασιάσασα, ἀλλὰ στάσεις
[7, 324]	πατέρων ἤθεσιν καὶ ἐπιτηδεύμασιν ἡ	πόλις	ἡμῶν διῳκεῖτο, καινούς τε ἄλλους
[7, 334]	ἄν ποτε γένοιτο εὐδαίμων οὔτε	πόλις	οὔτ' ἀνὴρ οὐδείς, ὃς ἂν
[7, 324]	ὁ αὐτὸς λόγος ἂν εἴη,	πόλις	τε οὐδεμία ἂν ἠρεμήσαι κατὰ
[6, 322]	ἂν μείζων εἰς τὰ πάντα	δύναμις,	ἢ φίλων βεβαίων τε καὶ
[2, 310]	εἰς ταὐτὸν φρόνησίς τε καὶ	δύναμις	μεγάλη, καὶ ταῦτ' ἄλληλα ἀεὶ
[3, 315]	καὶ ἡ τῆς ἄλλης ἐξουσίας	δύναμις	ὅμως δ' οὖν πάντα ταῦτα
[7, 334]	ᾗ γενομένη φιλοσοφία τε καὶ	δύναμις	ὄντως ἐν ταὐτῷ διὰ πάντων
[8, 352]	τι τὸν μετέπειτα χρόνον ἡ	τυραννὶς	οὐκ ὀρθῶς τῇ τῆς πόλεως
[7, 344]	ἐγὼ μὲν βλέπων ἔξω, καθάπερ	ὄρνις	ποθῶν ποθεν ἀναπτέσθαι, ὁ δὲ
[7, 344]	φυῇ, ~ὡς ἡ τῶν πολλῶν	ἕξις	τῆς ψυχῆς εἴς τε τὸ
[7, 334]	ἡ παρὰ Διονύσιον ἐμὴ προτέρα	ἄφιξις·	ἡ δὲ δὴ ὑστέρα πορεία
[7, 339]	διαρρίπτειν τε καὶ ἐλέγχειν· ἐν	οἷς	δ' ἂν τὸ πέμπτον ἀποκρίνασθαι
[7, 344]	λέγει, Πλάτων, ἔφη, παρῆσθα χθὲς	οἷς	περὶ Ἡρακλείδου Διονύσιος ὡμολόγει πρὸς
[7, 334]	τυφλὸς ὢν καὶ οὐχ ὁρῶν,	οἷς	συνέπεται τῶν ἁρπαγμάτων ἀνοσιουργία, κακὸν
[7, 344]	μὲν Δίωνι ταῦτα ἐπιστέλλειν, ἐν	οἷς	τ' αὖτ' εἰμὶ καὶ ἃ
[3, 315]	δὲ τοιούτων ἀνθρώπων ἀρχόμενον; ἐν	οἷς	τί χρῆν ποιεῖν ἐμέ; μῶν
[7, 349]	φίλους εἰς Τάραντα, φράζων ἐν	οἷς	ὢν τυγχάνω· οἱ δὲ πρόφασίν
[7, 339]	λεγομένην ἀγαθόν, εἰ μή τισιν	ὀλίγοις	ὁπόσοι δυνατοὶ ἀνευρεῖν αὐτοὶ διὰ
[7, 334]	ἥξειν ὡμολόγησα ἐπὶ τούτοις τοῖς	λόγοις.	Γενομένης δὲ εἰρήνης, μετεπέμπετό με,
[7, 334]	ἐν τοῖς ἄνω ῥηθεῖσιν νυνδὴ	λόγοις	ἐπειδὴ δ' οὖν οἴκαδέ τ'
[7, 339]	Καὶ ποιεῖ τὸν ἐξηγούμενον ἐν	λόγοις	ἢ γράμμασιν ἢ ἀποκρίσεσιν τοῖς
[13, 360]	γάρ ἐστιν ἐν τοῖς Σωκρατείοις	λόγοις	μετὰ Σιμμίου Σωκράτει διαλεγόμενος ἐν
[7, 334]	τοῖς παλαιοῖς τε καὶ ἱεροῖς	λόγοις,	οἳ δὴ μηνύουσιν ἡμῖν ἀθάνατον
[7, 329]	δοκοῦσαν οὐ πρέπειν τοῖς ἐμοῖς	λόγοις	οὐδὲ ἐμοί· ἐλθών τε ἐμαυτὸν
[7, 329]	αἰνιττόμενοι δὲ καὶ διαμαχόμενοι τοῖς	λόγοις	ὡς οὕτω μὲν πᾶς ἀνὴρ
[7, 344]	ἐνιαυτόν γ' ἔτι πονῆσαι καὶ	ἔργοις	ἐλέγξαι πειρᾶσθαι τὰς Διονυσίου μηχανάς.
[7, 349]	τὰ τούτων χρήματα καὶ τοῖς	συνεργοῖς	τε καὶ ἑταίροις παρακελεύηται ὅπως
[7, 329]	τῶν ἐν ταῖς τῆς χώρας	ἐξόδοις	ἀρχόντων οὐδ' ἂν εἷς περιεῖδέν
[11, 358]	ὑμῖν, ἀλλὰ τὸ λοιπὸν τοῖς	θεοῖς	εὔχεσθε. Καὶ γὰρ σχεδόν τι
[8, 357]	τῆς πόλεως κήδονται συνδοκεῖν. Ἀλλὰ	θεοῖς	τε πᾶσιν τιμὰς μετ' εὐχῶν
[5, 321]	αὐτοῦ πέρι συμβούλους εἶναι τοῖς	νέοις.	Ἔστιν γὰρ δή τις φωνὴ
[7, 334]	που (κατὰ τὴν φιλοσοφίαν τοῖς	νέοις	πολλὰ τοιαῦτα γιγνόμενα, ὅμως δ'
[7, 334]	δὲ ὄντως ἀεὶ χρὴ τοῖς	παλαιοῖς	τε καὶ ἱεροῖς λόγοις, οἳ
[13, 360]	ἐμοί ἐστιν καὶ τοῖς ἐμοῖς	ἐπιτηδείοις,	αἷς ἂν ἐγὼ ἐπιβιῶ· αἷς
[7, 334]	καθάπερ εἶπον, πρὶν συμβουλεύειν τοῖς	οἰκείοις	καὶ ἑταίροις τοῖς περὶ Δίωνα·
[7, 349]	παρήγγελλεν ἐμοὶ καὶ τοῖς ἐμοῖς	(οἰκείοις	καὶ φίλοις παρασκευάζεσθαι τιμωρεῖσθαι Διονύσιον,
[8, 352]	νῦν εἰρημένα. ~(Πλάτων τοῖς Δίωνος	οἰκείοις	τε καὶ ἑταίροις εὖ πράττειν.
[7, 324]	ἀνθρώπων εὐδαιμόνων. ~Πλάτων τοῖς Δίωνος	οἰκείοις	τε καὶ ἑταίροις εὖ πράττειν.
[13, 360]	γεγραμμένος γάρ ἐστιν ἐν τοῖς	Σωκρατείοις	λόγοις μετὰ Σιμμίου Σωκράτει διαλεγόμενος
[8, 352]	ὑμῶν καὶ τοῖς ἐχθροῖς καὶ	πολεμίοις,	πλὴν εἴ τις αὐτῶν ἀνοσιουργὸς
[8, 352]	λόγον· νῦν ὑμῖν καὶ τοῖς	πολεμίοις	σχεδόν, ἐξ οὗπερ γέγονεν ὁ
[7, 344]	Ἐγὼ γὰρ ἐν τοῖς ἀποστόλοις	πλοίοις	ἐμβὰς διενοούμην πλεῖν, τεθυμωμένος, πάσχειν
[3, 315]	Ἡνίκα γὰρ Ἡρακλείδην ἐξέβαλες, οὔτε	Συρακοσίοις	δοκοῦν δικαίως οὔτ' ἐμοί, διότι
[3, 315]	ἄριστα πραχθέντα καὶ σοὶ καὶ	(Συρακοσίοις	καὶ Σικελιώταις πᾶσιν. Ἀλλ' ὦ
[7, 329]	ἐνίκησεν καὶ τὸ δεύτερον ἐν	Συρακοσίοις	λεγόμενα, καὶ μάλα ἀτόπῳ τε
[8, 352]	δὴ ταύτῃ πεφυκότων, ἃ συμβουλεύω	Συρακοσίοις	πᾶσιν φράζειν παρακελεύομαι τοῖς Δίωνος
[8, 357]	γὰρ συνομολογησάντοιν τοῖς γε ἄλλοις	Συρακουσίοις	οἶμαι πᾶσιν ὅσοιπερ τῆς πόλεως
[7, 329]	αἰσχρᾷ νίκῃ τοῖς τῆς νίκης	αἰτίοις.	Οἷον γὰρ γέγονεν, ἀκοῦσαι χρὴ
[7, 344]	ᾤκουν γὰρ πρὸς τοῖς ἄλλοισιν	κακοῖς	ἐν τῷ κήπῳ τῷ περὶ
[8, 352]	πειρᾶσθαι μεταβάλλειν καὶ δουλεῦσαι νόμοις	βασιλικοῖς,	τὰς μεγίστας τιμὰς κεκτημένους παρ'
[4, 320]	μᾶλλον ἢ τῆς ἐπὶ τοῖς	καλοῖς	φιλοτιμίας· (νομίζω γὰρ δίκαιον εἶναι
[7, 329]	οὐκ ἐπιτιθεμένοις οὔτε αὐτῷ οὔτε	ἀλλήλοις,	ἔδειξέν τε παράδειγμα οἷον χρὴ
[2, 310]	διαφοράν, τοὺς δ' εἰς φιλίαν	ἀλλήλοις	ἰόντας, τοὺς δὲ τοτὲ μὲν
[7, 324]	εἰς φιλίαν τε καὶ ἑταιρίαν	ἀλλήλοις	(καθιστάναι ἑκάστοτε· ὧν ἐνδείᾳ κατὰ
[3, 315]	καὶ διαφόρους ὄντας, πειρᾶσθαι φίλους	ἀλλήλοις	ὅτι μάλιστα ποιεῖν; τούτων δὴ
[8, 352]	πᾶσιν φράζειν παρακελεύομαι τοῖς Δίωνος	φίλοις	ἐκείνου καὶ ἐμὴν κοινὴν συμβουλήν·
[8, 352]	πᾶσιν συμφέροντα ἐχθροῖς τε καὶ	φίλοις	ἢ ὅτι σμικρότατα κακὰ ἀμφοῖν,
[7, 344]	καὶ ἐμοὶ καὶ ὑμῖν τοῖς	φίλοις	κοινῇ συνδοκῇ· ταῦτα δ' εἶναι
[7, 349]	καὶ τοῖς ἐμοῖς (οἰκείοις καὶ	φίλοις	παρασκευάζεσθαι τιμωρεῖσθαι Διονύσιον, ἡμᾶς μὲν
[7, 334]	μὲν συμβουλεύω Δίωνα ὑμῖν τοῖς	φίλοις	τήν τε τῆς πατρίδος εὔνοιαν
[7, 344]	μοι βεβοηθημένον ἐγεγόνει φιλοσοφίᾳ καὶ	φίλοις·	τὸ δὲ μετὰ ταῦτα ἐζῶμεν
[2, 310]	τε πᾶσιν ἀγαθὰ τοῖς τε	ἄλλοις	Ἕλλησιν, ὡς ἐγώ φημι. Νῦν
[3, 315]	σοὶ καὶ Συρακούσαις καὶ τοῖς	ἄλλοις	Ἕλλησιν, ὡς ἡ ἐμὴ δόξα
[13, 360]	ἐμοῦ, καὶ πρόσταττε τοῖς τε	ἄλλοις	καὶ Ἀριστοκρίτῳ, ἐάν τις παρ'
[2, 310]	γὰρ βασανίζεις αὐτὰ συγγιγνόμενός τε	ἄλλοις	καὶ παραθεώμενος (παρὰ τὰ τῶν
[8, 352]	ἀμύνασθαι (τοὺς δρῶντας· ἃ κἂν	ἄλλοις	μυθολογοῦντες ἱκανοὶ γίγνοισθ' ἂν ἑκάστοτε
[7, 324]	ἐγγιγνομένην δὲ αὐτὴν καὶ ἐν	ἄλλοις	ὁρῶν κατενόει, πολλοῖς μὲν οὔ,
[8, 357]	μετ' εὐχῶν δόντες, τοῖς τε	ἄλλοις	ὅσοις μετὰ θεῶν πρέπει, πείθοντες
[7, 344]	Δίωνι πιθανῶς, αὐτός τε καὶ	ἄλλοις	πολλοῖς τῶν αὐτοῦ διακελευόμενος, ἃ
[4, 320]	ῥᾴδιον ἔσται. Τοῖς (μὲν γὰρ	ἄλλοις	συμβέβηκεν ἀναγκαῖον εἶναι πλανηθῆναι πολὺν
[8, 357]	τούτοιν γὰρ συνομολογησάντοιν τοῖς γε	ἄλλοις	Συρακουσίοις οἶμαι πᾶσιν ὅσοιπερ τῆς
[7, 344]	ἐν νόμοις νομοθέτου εἴτε ἐν	ἄλλοις	τισὶν ἅττ' οὖν, ὡς οὐκ
[7, 334]	τι λέγω πολλοῖς γὰρ καὶ	ἄλλοις	ὑμνεῖν ταῦτα ἐπιμελὲς (καὶ εἰς
[7, 334]	παρίεμαι ἔγωγε οὔτε τι λέγω	πολλοῖς	γὰρ καὶ ἄλλοις ὑμνεῖν ταῦτα
[7, 324]	νῦν. Νέος ἐγώ ποτε ὢν	πολλοῖς	δὴ ταὐτὸν ἔπαθον· ᾠήθην, εἰ
[8, 352]	τοιούτων (ὀρθὴ δοκεῖ ἑκάστοτε τοῖς	πολλοῖς	εἶναι ταῦτα συμβουλεύειν δεῖν ἃ
[7, 334]	ἂν πέρι γενέσθαι δόξαν τοῖς	πολλοῖς,	ἥπερ ἄν, εἰ Διονύσιος ἐπείσθη,
[7, 334]	ἂν εὐδαίμων, ὡς δοκεῖ τοῖς	πολλοῖς·	κακὸν γὰρ καὶ ἀγαθὸν οὐδὲν
[7, 344]	ἐπιμελούμενος. Εἰ μὲν γὰρ φαῦλα,	πολλοῖς	μάρτυσι μαχεῖται τὰ ἐναντία λέγουσιν,
[7, 324]	καὶ ἐν ἄλλοις ὁρῶν κατενόει,	πολλοῖς	μὲν οὔ, γιγνομένην δ' οὖν
[1, 309]	ὑπάρχουσί μοι μάρτυρες, ὧν ἐγὼ	πολλοῖς	συνηγωνισάμην, ἀπολύσας αὐτοὺς οὐ σμικρᾶς
[7, 349]	εὐεργετῶν τιμᾶται ὑπ' αὐτῆς, τοῖς	πολλοῖς	τὰ τῶν ὀλίγων ὑπὸ ψηφισμάτων
[7, 339]	ἢ γράμμασιν ἢ ἀποκρίσεσιν τοῖς	πολλοῖς	τῶν ἀκουόντων δοκεῖν μηδὲν γιγνώσκειν
[7, 344]	πιθανῶς, αὐτός τε καὶ ἄλλοις	πολλοῖς	τῶν αὐτοῦ διακελευόμενος, ἃ νῦν
[7, 344]	ἔφη. Ἐγὼ γὰρ ἐν τοῖς	ἀποστόλοις	πλοίοις ἐμβὰς διενοούμην πλεῖν, τεθυμωμένος,
[9, 357]	γὰρ συμβαίνει καὶ χώραν καταλιμπάνειν	φαύλοις	ἀνθρώποις, οἳ οὐκ ἀπὸ τοῦ
[13, 360]	ἐκδοτέον ἐμοί ἐστιν καὶ τοῖς	ἐμοῖς	ἐπιτηδείοις, αἷς ἂν ἐγὼ ἐπιβιῶ·
[7, 329]	τυραννίδα δοκοῦσαν οὐ πρέπειν τοῖς	ἐμοῖς	λόγοις οὐδὲ ἐμοί· ἐλθών τε
[7, 349]	εὐθὺς παρήγγελλεν ἐμοὶ καὶ τοῖς	ἐμοῖς	(οἰκείοις καὶ φίλοις παρασκευάζεσθαι τιμωρεῖσθαι
[8, 352]	εἶδος πειρᾶσθαι μεταβάλλειν καὶ δουλεῦσαι	νόμοις	βασιλικοῖς, τὰς μεγίστας τιμὰς κεκτημένους
[7, 334]	κειμένους, ἀναγκάσωσιν αὐτοὺς χρῆσθαι τοῖς	νόμοις	διτταῖς οὔσαις ἀνάγκαις, αἰδοῖ καὶ
[7, 334]	τε τὰς ἡδονὰς καὶ τοῖς	νόμοις	μᾶλλον ἐθέλοντές τε καὶ δυνάμενοι
[7, 344]	του συγγράμματα γεγραμμένα εἴτε ἐν	νόμοις	νομοθέτου εἴτε ἐν ἄλλοις τισὶν
[7, 334]	γ' ἐμὸς λόγος, ἀλλ' ὑπὸ	νόμοις·	οὔτε γὰρ τοῖς δουλουμένοις οὔτε
[7, 329]	τὰς ἐξηρημωμένας Σικελίας πόλεις κατοικίσειεν	νόμοις	τε συνδήσειεν καὶ πολιτείαις, ὥστε
[7, 334]	τοῦτ' ἂν πάσῃ μηχανῇ ἐκόσμησεν	νόμοις	τοῖς προσήκουσίν τε καὶ ἀρίστοις
[3, 315]	ἔσται τοῖς τὸ ἐμὸν ἦθος	δυναμένοις	κρίνειν. Ἀλλ' οὖν, ὅπερ ἀρτίως
[3, 315]	ἐμὲ πείθεσθαι. Ἐδόκει δὴ πᾶσιν,	ἀρξαμένοις	ἀπὸ Δίωνος, δεῖν ἐμὲ πλεῦσαι
[7, 344]	ἢ ἐμαυτῷ τε καὶ τοῖς	βιασαμένοις	ἐλθεῖν ἐμὲ τὸ (τρίτον εἰς
[8, 357]	τε ὄντα ψυχαῖν τυγχάνει καὶ	λογισαμένοις	εὑρεῖν βέλτιστα ἑτοίμως ἔχει, ταῦτα
[7, 324]	οὖν καὶ ἐν ἐκείνοις ἅτε	τεταραγμένοις	πολλὰ γιγνόμενα ἅ τις ἂν
[7, 339]	οὐδὲν ἧττον βεβαίως ἕξειν τοῖς	μεταθεμένοις	καὶ ἐναντίως καλοῦσιν. Καὶ μὴν
[7, 329]	ἐχρήσατο τοῖς κοινωνοῖς καὶ οὐκ	ἐπιτιθεμένοις	οὔτε αὐτῷ οὔτε ἀλλήλοις, ἔδειξέν
[8, 352]	πᾶσιν παρακελεύεται, τοῖς μὲν τυραννίδος	ἐφιεμένοις	ἀποτρέπεσθαι καὶ φεύγειν φυγῇ ἀπλήστως
[3, 315]	χρεία τοῖς νοῦν καὶ σμικρὸν	κεκτημένοις,	μέλλουσιν περὶ τοσούτων ὅσα ἦν
[7, 334]	τὸν μὴ πειθόμενον τοῖς νῦν	ἐπεσταλμένοις.	Ταῦτα γάρ ἐστιν ἀδελφὰ ὧν
[3, 315]	ἀνταρκέσαι τοῖς διαβάλλουσιν ἡμᾶς καὶ	βουλομένοις	εἰς ἔχθραν ἐλθεῖν ἑώρων γὰρ
[8, 352]	καὶ ὅσων ἄλλων πρέπει τοῖς	γενομένοις	ποτὲ εὐεργέταις, πολέμου δὲ καὶ
[8, 352]	οὖν οὕτως συνέβη τοῖς τότε	γενομένοις.	Τοιούτων οὖν (αὐτῶν γεγονότων, δίκαιόν
[7, 334]	ὑπὸ νόμοις· οὔτε γὰρ τοῖς	δουλουμένοις	οὔτε τοῖς δουλωθεῖσιν ἄμεινον, (αὐτοῖς
[7, 324]	ἐπιθυμία. Ἦν οὖν καὶ ἐν	ἐκείνοις	ἅτε τεταραγμένοις πολλὰ γιγνόμενα ἅ
[7, 339]	λαμβάνειν οὐκ ἀγεννὴς ἀλλ' ὄντως	τυράννοις	πρέπων, ἄλλως τε καὶ τοῖς
[7, 334]	καὶ παισὶ παίδων τε καὶ	ἐκγόνοις,	ἀλλ' ὀλέθριος πάντως ἡ πεῖρα,
[8, 352]	διεξελθεῖν. Ἐλπίζω δὲ οὐχ ὑμῖν	μόνοις	συμβουλεύσειν τὰ συμφέροντα, μάλιστά γε
[7, 324]	ξενίαν τε καὶ ἑταιρίαν ἐν	κινδύνοις	ὄντως γεγονότος οὐ σμικροῖς. Εἴτ'
[7, 329]	πιστεύσας οὐδ' ὑφ' αὑτοῦ τραφεῖσιν,	κοινωνοῖς	δὲ μόνον τῆς τοῦ Μήδου
[7, 329]	ἑπτά, καὶ πιστοῖς ἐχρήσατο τοῖς	κοινωνοῖς	καὶ οὐκ ἐπιτιθεμένοις οὔτε αὐτῷ
[7, 339]	ὃ δὴ πάσχει τὰ γεγραμμένα	τύποις.	Τοῦτο δὲ πάλιν αὖ τὸ
[7, 334]	πᾶσιν ἂν ὡς ἔπος εἰπεῖν	ἀνθρώποις	ἀπέσωσεν γενομένη. Νῦν δὲ ἤ
[7, 334]	ὑμῖν. Μὴ δουλοῦσθαι Σικελίαν ὑπ'	ἀνθρώποις	δεσπόταις, μηδὲ ἄλλην πόλιν, ὅ
[7, 324]	κινδυνεύω, τὰ δοκοῦντα ἐμοὶ βέλτιστα	ἀνθρώποις	εἶναι μηνύων διὰ λόγων καὶ
[7, 344]	δεῖ μὴ γράψας ποτὲ ἐν	ἀνθρώποις	εἰς φθόνον καὶ ἀπορίαν καταβαλεῖ.
[7, 339]	φῶς (πᾶσιν προαγαγεῖν; ἀλλ' οὔτε	ἀνθρώποις	ἡγοῦμαι τὴν ἐπιχείρησιν περὶ αὐτῶν
[8, 352]	δουλεία, ἄμετρος δὲ ἡ τοῖς	ἀνθρώποις·	θεὸς δὲ ἀνθρώποις σώφροσιν (νόμος,
[4, 320]	ὅτι διὰ τοῦ ἀρέσκειν τοῖς	ἀνθρώποις	καὶ τὸ (πράττειν ἐστίν, ἡ
[9, 357]	συμβαίνει καὶ χώραν καταλιμπάνειν φαύλοις	ἀνθρώποις,	οἳ οὐκ ἀπὸ τοῦ βελτίστου
[8, 352]	ἡ τοῖς ἀνθρώποις· θεὸς δὲ	ἀνθρώποις	σώφροσιν (νόμος, ἄφροσιν δὲ ἡδονή.
[8, 352]	διὰ φιλονικίαν πάντως πάντα ἀπολέσῃ	βαρβάροις	ἐπίχαρτος γενόμενος. Τρεῖς δ' ὄντας
[7, 329]	αὐτοῦ φόρον ἐτάξατο φέρειν τοῖς	βαρβάροις.	Ταῦτα ἦν τὰ λεγόμενα καὶ
[7, 334]	χρὴ τοῖς παλαιοῖς τε καὶ	ἱεροῖς	λόγοις, οἳ δὴ μηνύουσιν ἡμῖν
[2, 310]	κεφαλαίῳ εἰπεῖν, σοῦ μὲν τιμῶντος	ἀμφοτέροις	κόσμος, (ἐμοῦ δὲ ὄνειδος ἀμφοῖν.
[8, 352]	μάλιστά γε μὴν (ὑμῖν, καὶ	δευτέροις	πᾶσιν τοῖς ἐν Συρακούσαις, τρίτοις
[8, 352]	τρίτοις δὲ ὑμῶν καὶ τοῖς	ἐχθροῖς	καὶ πολεμίοις, πλὴν εἴ τις
[8, 352]	γένοιτ' ἂν ἢ πᾶσιν συμφέροντα	ἐχθροῖς	τε καὶ φίλοις ἢ ὅτι
[11, 358]	πράξεις γενομένων, ὅταν ἐν τοιούτοις	καιροῖς	ἀνὴρ καλός τε καὶ ἀγαθὸς
[9, 357]	φίλοι, πολλὰ δὲ καὶ τοῖς	καιροῖς	δίδοται τοῖς τὸν βίον ἡμῶν
[8, 352]	τοῖς Δίωνος οἰκείοις τε καὶ	ἑταίροις	εὖ πράττειν. Ἃ δ' ἂν
[7, 324]	τοῖς Δίωνος οἰκείοις τε καὶ	ἑταίροις	εὖ πράττειν. Ἐπεστείλατέ μοι νομίζειν
[7, 349]	καὶ τοῖς συνεργοῖς τε καὶ	ἑταίροις	παρακελεύηται ὅπως μηδεὶς αὐτῷ ἐγκαλεῖ
[7, 334]	πρὶν συμβουλεύειν τοῖς οἰκείοις καὶ	ἑταίροις	τοῖς περὶ Δίωνα· τὸ μετ'
[7, 324]	ἐν κινδύνοις ὄντως γεγονότος οὐ	σμικροῖς.	Εἴτ' οὖν πάθοι τι, εἴτ'
[7, 349]	ἔξω τῆς ἀκροπόλεως ἐν τοῖς	μισθοφόροις·	προσιόντες δέ μοι ἄλλοι τε
[4, 320]	ἐγὼ δὲ καὶ ἐν τοῖς	θεάτροις	ὁρῶ τοὺς ἀγωνιστὰς ὑπὸ τῶν
[7, 344]	ἔσται σοὶ δὲ καὶ τοῖς	σοῖς	μᾶλλον πεπίστευκα. Ὅρα δὴ ταῦτα
[3, 315]	ταῦτα, καὶ τοῖς διανοήμασιν τοῖς	σοῖς	τὴν (σὴν ἀρχὴν ἀφαιρούμεθά σε.
[13, 360]	περὶ τὰ ἐμά. Ἐγὼ τοῖς	σοῖς	χρήμασιν, ὥσπερ τότε σοι ἔλεγον,
[8, 357]	εὐχῶν δόντες, τοῖς τε ἄλλοις	ὅσοις	μετὰ θεῶν πρέπει, πείθοντες καὶ
[3, 315]	καὶ σοὶ καὶ Συρακούσαις καὶ	τοῖς	ἄλλοις Ἕλλησιν, ὡς ἡ ἐμὴ
[7, 344]	Διονυσίου οἰκίας; ᾤκουν γὰρ πρὸς	τοῖς	ἄλλοισιν κακοῖς ἐν τῷ κήπῳ
[8, 352]	θεῷ δουλεία, ἄμετρος δὲ ἡ	τοῖς	ἀνθρώποις· θεὸς δὲ ἀνθρώποις σώφροσιν
[4, 320]	σε ὅτι διὰ τοῦ ἀρέσκειν	τοῖς	ἀνθρώποις καὶ τὸ (πράττειν ἐστίν,
[7, 334]	τῇ πρόσθεν ἐπιδημίᾳ, διεξήλθομεν ἐν	τοῖς	ἄνω ῥηθεῖσιν νυνδὴ λόγοις ἐπειδὴ
[7, 334]	καὶ ἄλλα τοιαῦτα ἔπειθον, καὶ	τοῖς	ἀποκτείνασιν ἐκεῖνον δικαιότατ' ἂν ὀργιζοίμην
[7, 344]	(παρασκευάσειν ἔφη. Ἐγὼ γὰρ ἐν	τοῖς	ἀποστόλοις πλοίοις ἐμβὰς διενοούμην πλεῖν,
[7, 324]	ἑκάτεροι τούτων ὅσα τ' ἐν	τοῖς	ἄστεσι διοικεῖν ἔδει τριάκοντα δὲ
[7, 334]	ἀγαθὸν οὐδὲν λόγου ἄξιόν (ἐστιν	τοῖς	ἀψύχοις, ἀλλ' ἢ μετὰ σώματος
[7, 329]	πατὴρ αὐτοῦ φόρον ἐτάξατο φέρειν	τοῖς	βαρβάροις. Ταῦτα ἦν τὰ λεγόμενα
[7, 344]	μᾶλλον ἢ ἐμαυτῷ τε καὶ	τοῖς	βιασαμένοις ἐλθεῖν ἐμὲ τὸ (τρίτον
[8, 357]	ἐμοῦ ὑέος· τούτοιν γὰρ συνομολογησάντοιν	τοῖς	γε ἄλλοις Συρακουσίοις οἶμαι πᾶσιν
[7, 334]	καὶ εἰς ὕστερον ἀποτελεῖ καρπὸν	τοῖς	γεννήσασιν πικρότατον, αὕτη πάντα τὸ
[8, 352]	τε καὶ ὅσων ἄλλων πρέπει	τοῖς	γενομένοις ποτὲ εὐεργέταις, πολέμου δὲ
[7, 329]	ἔχοντος τὸ τοῖς τοιούτοις συμβουλεύειν·	τοῖς	δ' ἔξω τὸ παράπαν βαίνουσι
[8, 352]	ἐλευθερία (γιγνέσθω μετὰ βασιλικῆς ἀρχῆς,	τοῖς	δὲ ἀρχὴ ὑπεύθυνος βασιλική, δεσποζόντων
[8, 352]	τε ἀνθρώπων καὶ τῶν νόμων·	(τοῖς	δὲ δὴ ἐλεύθερα διώκουσιν ἤθη
[3, 315]	οὐχ οἷός τ' ἔσοιο ἀνταρκέσαι	τοῖς	διαβάλλουσιν ἡμᾶς καὶ βουλομένοις εἰς
[7, 329]	πολέμου φιλίαν ποιήσαιμι· διαμαχόμενος δὲ	τοῖς	διαβάλλουσιν ἡττήθην. Πείθοντος δὲ Διονυσίου
[7, 329]	τοῦ βίου παντός, ὁ δὲ	τοῖς	(διαβάλλουσιν καὶ λέγουσιν ὡς ἐπιβουλεύων
[3, 315]	διδάσκοιμι δρᾶν αὐτὰ ταῦτα, καὶ	τοῖς	διανοήμασιν τοῖς σοῖς τὴν (σὴν
[8, 352]	εἴη τὰ νῦν εἰρημένα. ~(Πλάτων	τοῖς	Δίωνος οἰκείοις τε καὶ ἑταίροις
[7, 324]	εἰς δύναμιν ἀνθρώπων εὐδαιμόνων. ~Πλάτων	τοῖς	Δίωνος οἰκείοις τε καὶ ἑταίροις
[8, 352]	συμβουλεύω Συρακοσίοις πᾶσιν φράζειν παρακελεύομαι	τοῖς	Δίωνος φίλοις ἐκείνου καὶ ἐμὴν
[7, 334]	ἀλλ' ὑπὸ νόμοις· οὔτε γὰρ	τοῖς	δουλουμένοις οὔτε τοῖς δουλωθεῖσιν ἄμεινον,
[7, 334]	οὔτε γὰρ τοῖς δουλουμένοις οὔτε	τοῖς	δουλωθεῖσιν ἄμεινον, (αὐτοῖς καὶ παισὶ
[13, 360]	Ταύτας ἐκδοτέον ἐμοί ἐστιν καὶ	τοῖς	ἐμοῖς ἐπιτηδείοις, αἷς ἂν ἐγὼ
[7, 329]	ὑπὸ τυραννίδα δοκοῦσαν οὐ πρέπειν	τοῖς	ἐμοῖς λόγοις οὐδὲ ἐμοί· ἐλθών
[7, 349]	ἐπιμαρτυράμενος εὐθὺς παρήγγελλεν ἐμοὶ καὶ	τοῖς	ἐμοῖς (οἰκείοις καὶ φίλοις παρασκευάζεσθαι
[2, 310]	τῶν μή. Οἶμαι δ' ἔγωγε	τοῖς	ἔμπροσθεν, περὶ ὧν λέγω, εἰ
[8, 352]	μὴν (ὑμῖν, καὶ δευτέροις πᾶσιν	τοῖς	ἐν Συρακούσαις, τρίτοις δὲ ὑμῶν
[7, 334]	ξενίαν καὶ φιλίαν Ἀρχύτῃ καὶ	τοῖς	ἐν (Τάραντι καὶ Διονυσίῳ ποιήσας
[8, 352]	Συρακούσαις, τρίτοις δὲ ὑμῶν καὶ	τοῖς	ἐχθροῖς καὶ πολεμίοις, πλὴν εἴ
[10, 358]	ἔρρωσό τε καὶ μένε ἐν	τοῖς	ἤθεσιν οἷσπερ καὶ νῦν μένεις.
[7, 334]	μᾶλλον πρὸς ἡδονὴν αὑτοῖς ἢ	τοῖς	ἡττηθεῖσιν κειμένους, ἀναγκάσωσιν αὐτοὺς χρῆσθαι
[4, 320]	ἀγνοεῖς· ἐγὼ δὲ καὶ ἐν	τοῖς	θεάτροις ὁρῶ τοὺς ἀγωνιστὰς ὑπὸ
[11, 358]	εἰσὶν ὑμῖν, ἀλλὰ τὸ λοιπὸν	τοῖς	θεοῖς εὔχεσθε. Καὶ γὰρ σχεδόν
[9, 357]	λοιποὶ φίλοι, πολλὰ δὲ καὶ	τοῖς	καιροῖς δίδοται τοῖς τὸν βίον
[4, 320]	ἕνεκα μᾶλλον ἢ τῆς ἐπὶ	τοῖς	καλοῖς φιλοτιμίας· (νομίζω γὰρ δίκαιον
[7, 329]	πάσης ἑπτά, καὶ πιστοῖς ἐχρήσατο	τοῖς	κοινωνοῖς καὶ οὐκ ἐπιτιθεμένοις οὔτε
[7, 334]	δ' ἥξειν ὡμολόγησα ἐπὶ τούτοις	τοῖς	λόγοις. Γενομένης δὲ εἰρήνης, μετεπέμπετό
[7, 329]	ἀσφαλές αἰνιττόμενοι δὲ καὶ διαμαχόμενοι	τοῖς	λόγοις ὡς οὕτω μὲν πᾶς
[10, 358]	εὖ πράττειν. Ἀκούω Δίωνος ἐν	τοῖς	μάλιστα ἑταῖρον εἶναί τέ σε
[4, 320]	σὺν θεῷ εἰπεῖν, ῥᾴδιον ἔσται.	Τοῖς	(μὲν γὰρ ἄλλοις συμβέβηκεν ἀναγκαῖον
[8, 352]	ἂν οὐδαμῇ οὐδαμῶς. Νῦν οὖν	τοῖς	μὲν ἐλευθερία (γιγνέσθω μετὰ βασιλικῆς
[8, 352]	νῦν οὑμὸς λόγος πᾶσιν παρακελεύεται,	τοῖς	μὲν τυραννίδος ἐφιεμένοις ἀποτρέπεσθαι καὶ
[7, 339]	καὶ οὐδὲν ἧττον βεβαίως ἕξειν	τοῖς	μεταθεμένοις καὶ ἐναντίως καλοῦσιν. Καὶ
[7, 349]	τοῦτο ἔξω τῆς ἀκροπόλεως ἐν	τοῖς	μισθοφόροις· προσιόντες δέ μοι ἄλλοι
[5, 321]	πολλοὺς αὐτοῦ πέρι συμβούλους εἶναι	τοῖς	νέοις. Ἔστιν γὰρ δή τις
[7, 334]	μέν που (κατὰ τὴν φιλοσοφίαν	τοῖς	νέοις πολλὰ τοιαῦτα γιγνόμενα, ὅμως
[7, 334]	ἡττηθεῖσιν κειμένους, ἀναγκάσωσιν αὐτοὺς χρῆσθαι	τοῖς	νόμοις διτταῖς οὔσαις ἀνάγκαις, αἰδοῖ
[7, 334]	περί τε τὰς ἡδονὰς καὶ	τοῖς	νόμοις μᾶλλον ἐθέλοντές τε καὶ
[1, 309]	πεποίηκεν. Κἀκεῖνο δὲ τὸ ποίημα	τοῖς	νοῦν ἔχουσιν οὐ κακῶς ἔχειν
[3, 315]	καθεστηκυίᾳ, ὧν δὴ παντάπασιν χρεία	τοῖς	νοῦν καὶ σμικρὸν κεκτημένοις, μέλλουσιν
[7, 334]	παρακαλεῖν ἐπὶ τὸν μὴ πειθόμενον	τοῖς	νῦν ἐπεσταλμένοις. Ταῦτα γάρ ἐστιν
[7, 334]	διεπεράνθη, καθάπερ εἶπον, πρὶν συμβουλεύειν	τοῖς	οἰκείοις καὶ ἑταίροις τοῖς περὶ
[11, 358]	μέντοι (ἔχω σοί τε καὶ	τοῖς	οἰκισταῖς, ὃ εἰπόντος μὲν ἐμοῦ,
[13, 360]	καὶ οἴνου γλυκέος δώδεκα σταμνία	τοῖς	παισὶ καὶ μέλιτος δύο. (Ἰσχάδων
[7, 334]	Πείθεσθαι δὲ ὄντως ἀεὶ χρὴ	τοῖς	παλαιοῖς τε καὶ ἱεροῖς λόγοις,
[7, 349]	ἀπήγγελλον ὅτι διαβεβλημένος εἴην ἐν	τοῖς	πελτασταῖς καί μοί τινες ἀπειλοῖεν,
[7, 334]	συμβουλεύειν τοῖς οἰκείοις καὶ ἑταίροις	τοῖς	περὶ Δίωνα· τὸ μετ' ἐκεῖνα
[7, 324]	ἄλλης τρυφῆς ἠγαπηκώς· ὅθεν ἐπαχθέστερον	τοῖς	περὶ τὰ τυραννικὰ νόμιμα ζῶσιν
[8, 352]	τινὰ λόγον· νῦν ὑμῖν καὶ	τοῖς	πολεμίοις σχεδόν, ἐξ οὗπερ γέγονεν
[8, 352]	τῶν τοιούτων (ὀρθὴ δοκεῖ ἑκάστοτε	τοῖς	πολλοῖς εἶναι ταῦτα συμβουλεύειν δεῖν
[7, 334]	ἀρετῆς ἂν πέρι γενέσθαι δόξαν	τοῖς	πολλοῖς, ἥπερ ἄν, εἰ Διονύσιος
[7, 334]	γένοιτο ἂν εὐδαίμων, ὡς δοκεῖ	τοῖς	πολλοῖς· κακὸν γὰρ καὶ ἀγαθὸν
[7, 349]	τις εὐεργετῶν τιμᾶται ὑπ' αὐτῆς,	τοῖς	πολλοῖς τὰ τῶν ὀλίγων ὑπὸ
[7, 339]	λόγοις ἢ γράμμασιν ἢ ἀποκρίσεσιν	τοῖς	πολλοῖς τῶν ἀκουόντων δοκεῖν μηδὲν
[7, 334]	ἂν πάσῃ μηχανῇ ἐκόσμησεν νόμοις	τοῖς	προσήκουσίν τε καὶ ἀρίστοις τοὺς
[7, 324]	ἀκούοντας ἀνέχεσθαι. Ταῦτα δὴ πρὸς	τοῖς	πρόσθε διανοούμενος, εἰς Συρακούσας (διεπορεύθην,
[7, 344]	ὀλίγα ἔσται σοὶ δὲ καὶ	τοῖς	σοῖς μᾶλλον πεπίστευκα. Ὅρα δὴ
[3, 315]	αὐτὰ ταῦτα, καὶ τοῖς διανοήμασιν	τοῖς	σοῖς τὴν (σὴν ἀρχὴν ἀφαιρούμεθά
[13, 360]	καὶ περὶ τὰ ἐμά. Ἐγὼ	τοῖς	σοῖς χρήμασιν, ὥσπερ τότε σοι
[7, 334]	ὡς οὐκ ἔστιν παῦλα κακῶν	τοῖς	στασιάσασιν, πρὶν ἂν οἱ κρατήσαντες
[7, 349]	διαφορῇ τὰ τούτων χρήματα καὶ	τοῖς	συνεργοῖς τε καὶ ἑταίροις παρακελεύηται
[13, 360]	κέβητος· γεγραμμένος γάρ ἐστιν ἐν	τοῖς	Σωκρατείοις λόγοις μετὰ Σιμμίου Σωκράτει
[8, 352]	οὖν (αὐτῶν γεγονότων, δίκαιόν που	τοῖς	σώσασιν πάντας χάριν ἔχειν· εἰ
[2, 310]	ἦν ἡμῖν τε πᾶσιν ἀγαθὰ	τοῖς	τε ἄλλοις Ἕλλησιν, ὡς ἐγώ
[13, 360]	ἀσπάζου ὑπὲρ ἐμοῦ, καὶ πρόσταττε	τοῖς	τε ἄλλοις καὶ Ἀριστοκρίτῳ, ἐάν
[8, 357]	πᾶσιν τιμὰς μετ' εὐχῶν δόντες,	τοῖς	τε ἄλλοις ὅσοις μετὰ θεῶν
[7, 339]	ἡμῖν ἐν τῷ βίῳ ἢ	τοῖς	τε ἀνθρώποισι μέγα ὄφελος γράψαι
[8, 352]	γίγνοιτο ὑμῖν πᾶσιν μέσον τεμεῖν,	τοῖς	τε φεύγουσιν τῆς ἀρχῆς τὴν
[2, 310]	ποιοῦμαι ὅτι ἔστιν τις αἴσθησις	τοῖς	τεθνεῶσιν τῶν ἐνθάδε· αἱ γὰρ
[8, 352]	ἀρχῆς τὴν χαλεπότητα ὑμῖν καὶ	τοῖς	τῆς ἀρχῆς πάλιν ἐρῶσιν τυχεῖν,
[7, 329]	ἀτόπῳ τε καὶ αἰσχρᾷ νίκῃ	τοῖς	τῆς νίκης αἰτίοις. Οἷον γὰρ
[3, 315]	διασκευωρεῖν, δῆλα μὴν ἑκάτερα ἔσται	τοῖς	τὸ ἐμὸν ἦθος δυναμένοις κρίνειν.
[7, 339]	μάλα πεπονθότα. Δεικνύναι δὴ δεῖ	τοῖς	τοιούτοις ὅτι ἔστι πᾶν τὸ
[7, 329]	τῶν προσφόρων, νοῦν ἔχοντος τὸ	τοῖς	τοιούτοις συμβουλεύειν· τοῖς δ' ἔξω
[9, 357]	δὲ καὶ τοῖς καιροῖς δίδοται	τοῖς	τὸν βίον ἡμῶν καταλαμβάνουσι. Καλούσης
[8, 352]	σωτηρία δ' οὖν οὕτως συνέβη	τοῖς	τότε γενομένοις. Τοιούτων οὖν (αὐτῶν
[7, 344]	ἅπαντα συνεχώρησεν καὶ ἔτι πλείω	τοῖς	τότε συλλεχθεῖσι τῶν πελταστῶν. Λόγος
[13, 360]	τότε σοι ἔλεγον, χρήσομαι καθάπερ	τοῖς	τῶν ἄλλων ἐπιτηδείων, χρῶμαι δὲ
[7, 339]	τυράννοις πρέπων, ἄλλως τε καὶ	τοῖς	τῶν παρακουσμάτων μεστοῖς, ὃ δὴ
[7, 324]	εὐπετές, οὐ γὰρ ἔτι ἐν	τοῖς	τῶν πατέρων ἤθεσιν καὶ ἐπιτηδεύμασιν
[7, 344]	τε καὶ ἐμοὶ καὶ ὑμῖν	τοῖς	φίλοις κοινῇ συνδοκῇ· ταῦτα δ'
[7, 334]	μιμεῖσθαι μὲν συμβουλεύω Δίωνα ὑμῖν	τοῖς	φίλοις τήν τε τῆς πατρίδος
[7, 334]	ἔχοντες ἐν ταῖς χερσὶν αὐτοὶ	τοῖς	φονεῦσι παρεστῶτες ἐπίκουροι. Καὶ τὸ
[7, 344]	σφόδρα πιστεύω τούτοις χρώμενον ἂν	τοῖς	χρήμασιν δίκαιον γίγνεσθαι περὶ ἐμέ
[7, 344]	ψυχῇ περιλάβῃ· πάντων γὰρ ἐν	βραχυτάτοις	κεῖται φιλοτιμίας δὲ αἰσχρᾶς, εἴπερ,
[8, 352]	δευτέροις πᾶσιν τοῖς ἐν Συρακούσαις,	τρίτοις	δὲ ὑμῶν καὶ τοῖς ἐχθροῖς
[7, 334]	τὸν αὐτὸν λέγων ἤδη τρίτον	τρίτοις	ὑμῖν. Μὴ δουλοῦσθαι Σικελίαν ὑπ'
[7, 339]	τε καὶ τοῖς τῶν παρακουσμάτων	μεστοῖς,	ὃ δὴ κἀγὼ Διονύσιον εὐθὺς
[13, 360]	χρῶμαι δὲ ὡς ἂν δύνωμαι	ὀλιγίστοις,	ὅσα ἀναγκαῖα ἢ δίκαια ἢ
[7, 329]	ἕκαστα Σικελίας πάσης ἑπτά, καὶ	πιστοῖς	ἐχρήσατο τοῖς κοινωνοῖς καὶ οὐκ
[7, 334]	νόμοις τοῖς προσήκουσίν τε καὶ	ἀρίστοις	τοὺς πολίτας, τό τε ἐφεξῆς
[7, 339]	ἀφίκωμαι νῦν, τὴν πρὸς Διονύσιον	αὐτοῖς	γενομένην φιλίαν δι' ἐμοῦ, οὐ
[7, 329]	δουλώσασθαι Καρχηδονίους τῆς ἐπὶ Γέλωνος	αὐτοῖς	γενομένης δουλείας, ἀλλ' οὐχ ὥσπερ
[7, 329]	οὖν ἠλευθέρωσέν τε καὶ ἀπέδωκεν	αὐτοῖς	δὶς τὴν πόλιν, ταὐτὸν πρὸς
[8, 352]	εἴτ' οὖν τὴν Λακωνικὴν δύναμιν	αὐτοῖς	δόντες εἴτε ἀφελόντες καὶ συνομολογησάμενοι,
[8, 352]	πάντως· ὅθεν αἱ τυραννίδες ἐγένοντο	αὐτοῖς.	Δουλεία γὰρ καὶ ἐλευθερία ὑπερβάλλουσα
[9, 357]	τε ἐπιστολὴν φέροντες ἣν σὺ	αὐτοῖς	ἔδωκας, καὶ ἀπαγγέλλοντες τὰ παρὰ
[8, 352]	γίγνοιντ' ἂν ἐκ τῶν ὑπαρχόντων	αὐτοῖς;	εἰ μὲν ῥᾳδίως ὑμεῖς ἀποφυγεῖν
[7, 324]	(ἵνα δὴ μετέχοι τῶν πραγμάτων	αὐτοῖς,	εἴτε βούλοιτο εἴτε μή· ὁ
[2, 310]	περὶ ὧν λέγω, εἰ ἐξείη	αὐτοῖς	ἐπανορθώσασθαι τὰς αὑτῶν συνουσίας, πάνυ
[7, 324]	δὲ παρεκινδύνευσεν παθεῖν πρὶν ἀνοσίων	αὐτοῖς	ἔργων γενέσθαι κοινωνός ἃ δὴ
[2, 310]	μέντοι πάνυ μετρίως κεχρῆσθαί τε	αὐτοῖς	καὶ δεδωρῆσθαι. Ταῦτα μὲν περὶ
[7, 334]	δουλουμένοις οὔτε τοῖς δουλωθεῖσιν ἄμεινον,	(αὐτοῖς	καὶ παισὶ παίδων τε καὶ
[6, 322]	γὰρ δὴ γείτονές τε ὑμῖν	αὐτοῖς	καὶ χρείαν ἔχοντες ὥστε ἀλλήλους
[7, 329]	μήτε δὴ κολακεύοντά γε ὑπηρετεῖν	αὐτοῖς,	πληρώσεις ἐπιθυμιῶν ἐκπορίζοντα ἃς αὐτὸς
[3, 315]	μαλθακίζεσθαι. Καίτοι τήν θ' ἡλικίαν	αὐτοῖς	προυτεινόμην καὶ περὶ σοῦ διισχυριζόμην
[7, 324]	διοικήσειν δὴ τὴν πόλιν, ὥστε	αὐτοῖς	σφόδρα προσεῖχον τὸν νοῦν, τί
[7, 334]	ὅτανπερ ἐπιθυμήσωσιν σωτηρίας, αὐτοὺς ἐν	αὑτοῖς	ἄνδρας προκρῖναι τῶν Ἑλλήνων οὓς
[7, 334]	κοινοὺς μηδὲν μᾶλλον πρὸς ἡδονὴν	αὑτοῖς	ἢ τοῖς ἡττηθεῖσιν κειμένους, ἀναγκάσωσιν
[8, 352]	τῶν νῦν παρόντων κακῶν, τιμὰς	αὑτοῖς	καὶ γένει λαβόντες εἴς τε
[7, 339]	πράγματι, χαλεπὸν ἡγησάμενοι καὶ ἀδύνατον	αὑτοῖς,	οὔτε δὴ (ἐπιτηδεύειν δυνατοὶ γίγνονται,
[7, 349]	γεγονότων κακῶν αὐτοὶ αἴτιοι ἐγένοντο	αὑτοῖς,	ὧν, εἰ Διονύσιος (ἀπέδωκεν τὰ
[7, 329]	δέ τινα καθεστῶτα ζῶσι βίον,	ἑαυτοῖς	ἀρέσκοντα, ἐμοὶ δὲ μή, μήτε
[11, 358]	ἄλλας πράξεις γενομένων, ὅταν ἐν	τοιούτοις	καιροῖς ἀνὴρ καλός τε καὶ
[7, 339]	πεπονθότα. Δεικνύναι δὴ δεῖ τοῖς	τοιούτοις	ὅτι ἔστι πᾶν τὸ πρᾶγμα
[7, 329]	προσφόρων, νοῦν ἔχοντος τὸ τοῖς	τοιούτοις	συμβουλεύειν· τοῖς δ' ἔξω τὸ
[2, 310]	ἐμοὶ δοκεῖ· καὶ οἱ ἐπὶ	τούτοις	βοῶντες πολλοὶ ἦσαν, λέγοντες ὡς
[7, 339]	Διονύσιος (Πλάτωνι” τὰ νόμιμα ἐπὶ	τούτοις	εἰπὼν οὐδὲν τὸ μετὰ τοῦτο
[3, 315]	λέγων μου καταψεύσασθαι, πρὸς δὲ	τούτοις	ἔτι σαφεστέρους τούτων εἰς ἔλεγχον
[8, 352]	καὶ τὸν νῦν χρόνον, ἐπὶ	τούτοις	καλεῖτε, ὥσπερ καὶ πρότερον ἐρρήθη,
[7, 329]	ἀρχήν. Ἔτι δὲ Ἀθηναῖοι πρὸς	τούτοις,	οὐκ αὐτοὶ κατοικίσαντες, πολλὰς τῶν
[13, 360]	ἑταίρων. Ὃ δὲ σπάνιον ἐπὶ	τούτοις,	οὔτε ἄχαρίς ἐστιν ἐντυχεῖν οὔτε
[7, 344]	αὐτὰ ἐπιστέλλειν. Ὁ δὲ ἑξῆς	τούτοις	πάνυ νεανικῶς (ἐπώλει τὴν οὐσίαν
[7, 334]	τοὺς πολίτας, τό τε ἐφεξῆς	τούτοις	προυθυμεῖτ' ἂν πρᾶξαι, πᾶσαν Σικελίαν
[8, 352]	τι παράνομον πράττωσιν· ἐπὶ δὲ	τούτοις	σύμπασιν ἀδόλῳ γνώμῃ καὶ ὑγιεῖ
[7, 339]	πέμπτου μέτοχος ἔσται. Πρὸς γὰρ	τούτοις	ταῦτα οὐχ ἧττον ἐπιχειρεῖ τὸ
[8, 352]	πέντε καὶ τριάκοντα ὑπάρχειν· πρὸς	τούτοις	τε ἐκλεκτοὺς γίγνεσθαι δικαστὰς ἐκ
[2, 310]	ἡ βάσανος, προσφύσεται, καὶ οἰκεῖος	τούτοις	τε καὶ ἡμῖν ἔσῃ. Πῶς
[7, 334]	συμβουλεύω δὲ δή τι πρὸς	τούτοις	τὴν αὐτὴν συμβουλὴν καὶ λόγον
[7, 334]	ἐγὼ δ' ἥξειν ὡμολόγησα ἐπὶ	τούτοις	τοῖς λόγοις. Γενομένης δὲ εἰρήνης,
[7, 344]	σοι ἀρέσκει, καὶ μένε ἐπὶ	τούτοις	τὸν ἐνιαυτὸν τοῦτον, εἰς δὲ
[7, 344]	ἐκείνῳ μὲν οὐ σφόδρα πιστεύω	τούτοις	χρώμενον ἂν τοῖς χρήμασιν δίκαιον
[7, 324]	μακαριότητι συμβῆναι γενόμενον. Πρὸς δὴ	τούτοις	ᾠήθη δεῖν ἐκ παντὸς τρόπου
[3, 315]	οὓς οἶσθα σύ· πρὸς δὲ	τούτοις	ᾤμην δεῖν τὰ κατ' ἐνιαυτὸν
[3, 315]	οἱ τότε θεωροῦντες, προσεῖπες ἐν	Δελφοῖς	αὐτῷ τούτῳ θωπεύσας τῷ ῥήματι,
[7, 329]	ἑπταπλασίῳ φαυλότερος ἐγένετο, ὃς οὐκ	ἀδελφοῖς	πιστεύσας οὐδ' ὑφ' αὑτοῦ τραφεῖσιν,
[7, 344]	τε καὶ αἰσθήσεις, ἐν εὐμενέσιν	ἐλέγχοις	ἐλεγχόμενα καὶ ἄνευ φθόνων ἐρωτήσεσιν
[3, 315]	γὰρ οὔθ' ἧττον ἐμοὶ πρέποντα	ἔχοις	ἄν ποτε λέγων μου καταψεύσασθαι,
[7, 334]	οὐδὲν λόγου ἄξιόν (ἐστιν τοῖς	ἀψύχοις,	ἀλλ' ἢ μετὰ σώματος οὔσῃ
[4, 320]	τῇδε λέγουσιν ὡς πολλή ἐστιν	ἐλπὶς	ἀναιρεθέντος Διονυσίου διαφθαρῆναι τὰ πράγματα
[8, 352]	δὲ τότε οὔτε λόγος οὔτ'	ἐλπὶς	ἐλείπετ' ἂν οὐδαμῇ οὐδαμῶς. Νῦν
[7, 324]	ὥστε εἴπερ ποτὲ καὶ νῦν	ἐλπὶς	πᾶσα ἀποτελεσθήσεται τοῦ τοὺς αὐτοὺς
[13, 360]	δὲ σπάνιον ἐπὶ τούτοις, οὔτε	ἄχαρίς	ἐστιν ἐντυχεῖν οὔτε κακοήθει ἔοικεν,
[2, 310]	καὶ τοῦτο ἐὰν δὶς ἢ	τρὶς	ποιήσῃς καὶ (βασανίσῃς τὰ παρ'
[9, 357]	ἡμῶν τὸ μέν τι ἡ	πατρὶς	μερίζεται, τὸ δέ τι οἱ
[3, 315]	ὑμᾶς δὲ πάντως, καίπερ ἀλλήλων	χωρὶς	γεγονότας καὶ διαφόρους ὄντας, πειρᾶσθαι
[7, 339]	λάβῃ δύναμιν ὥστε αὐτὸς αὑτὸν	χωρὶς	τοῦ δείξοντος δυνατὸς εἶναι ποδηγεῖν.
[3, 315]	τῶν νόμων προοίμια σπουδάσαντα μετρίως,	χωρὶς	ὧν σὺ προσέγραψας ἤ τις
[2, 310]	ἐποίησας ἀφείς, ἐλαφρὰ δὲ ἡ	δέησις	καὶ περὶ τῶν οἰκετῶν αὐτοῦ
[2, 310]	τεκμήριον ποιοῦμαι ὅτι ἔστιν τις	αἴσθησις	τοῖς τεθνεῶσιν τῶν ἐνθάδε· αἱ
[7, 344]	ἐρωτήσεσιν καὶ ἀποκρίσεσιν χρωμένων, ἐξέλαμψε	φρόνησις	περὶ ἕκαστον καὶ νοῦς, συντείνων
[2, 310]	ἀρξάμενος. Πέφυκε συνιέναι εἰς ταὐτὸν	φρόνησίς	τε καὶ δύναμις μεγάλη, καὶ
[1, 309]	γύαι, ὡς ἀγαθῶν ἀνδρῶν ὁμοφράδμων	νόησις.	(ἔρρωσο, καὶ γίγνωσκε τοσοῦτον ἡμῶν
[8, 352]	ἡ τοιαύτη συμβουλή τε καὶ	ἐπιχείρησις	τοῦ λόγου. Ἔστω δὴ παντάπασι
[3, 315]	εἴ τις ἱκανή που φαίνοιτο	κρίσις,	ὡς ἐγὼ μὲν ἐκέλευον, σὺ
[7, 329]	ἦν μοι πρὸς ταῦτα εὐσχήμων	ἀπόκρισις;	οὐκ ἔστιν. Ἀλλ' ἦλθον μὲν
[7, 339]	ἐλέγχεται, ἀλλ' ἡ τῶν τεττάρων	φύσις	ἑκάστου, πεφυκυῖα (φαύλως. Ἡ δὲ
[2, 310]	Ἀρίστωνος· ἐπέστειλας (γάρ μοι, ἄν	τις	ἀδικῇ ἢ τοῦτον ἢ ἐκείνους
[2, 310]	ἐγὼ τεκμήριον ποιοῦμαι ὅτι ἔστιν	τις	αἴσθησις τοῖς τεθνεῶσιν τῶν ἐνθάδε·
[5, 321]	ἐκεῖνον πλεῖστα ὠφελήσεις. Ἐὰν δέ	τις	ἀκούσας ταῦτα εἴπῃ· Πλάτων, ὡς
[7, 334]	ἤ πού τις δαίμων ἤ	τις	ἀλιτήριος ἐμπεσὼν ἀνομίᾳ καὶ ἀθεότητι
[4, 320]	καὶ τὸν Κῦρον, καὶ εἴ	τις	ἄλλος πώποτε ἔδοξεν ἤθει καὶ
[7, 324]	ἅτε τεταραγμένοις πολλὰ γιγνόμενα ἅ	τις	ἂν δυσχεράνειεν, καὶ οὐδέν τι
[8, 352]	πρὸς ὑμᾶς. Τίν' οὖν δή,	τις	ἂν εἴποι, λόγον ἀποφαίνεται ἡμῖν
[13, 360]	τἀναντία τούτων ἐμὲ ἀπαγγέλλειν, ὁποῖός	τις	ἂν ἕκαστος ἐμοὶ φαίνηται περὶ
[7, 329]	καὶ δεήσει. Λεχθέντων δὲ τούτων	τίς	ἂν ἦν μοι πρὸς ταῦτα
[4, 320]	περὶ πάντα ταῦτα εὐσχημοσύνῃ, συμφαίη	τις	ἂν τοὺς ἀντιποιουμένους τὰ τοιαῦτα
[7, 334]	πᾶσιν κοινὰ ἀγαθά, τύχη δέ	τις	ἀνθρώπων κρείττων διεφόρησεν. (Τὰ δὲ
[7, 334]	τίνειν τὰς μεγίστας τιμωρίας, ὅταν	τις	ἀπαλλαχθῇ τοῦ σώματος· διὸ καὶ
[7, 349]	οὔτ' ἐγὼ ἔτι ἀπῄτουν οὔτε	τις	ἀπέδωκεν. Ἐλθὼν δὲ εἰς Πελοπόννησον
[8, 352]	Ἔστω δὴ παντάπασι (μὲν εὐχή	τις	ἀπὸ γὰρ θεῶν χρὴ πάντα
[7, 339]	εἰμὶ τἀληθὲς καὶ ὑπομένειν, εἴ	τις	ἄρα τὰ γεγονότα ἀκούσας καταφρονήσει
[8, 352]	ἀνίατα καὶ οὐκ ἄν ποτέ	τις	αὐτὰ ἐκνίψειν. Νοήσατε δὲ ἃ
[7, 344]	ἔγραψεν οὐδὲν γὰρ (δεινὸν μή	τις	αὐτὸ ἐπιλάθηται, ἐὰν ἅπαξ τῇ
[8, 352]	ἐχθροῖς καὶ πολεμίοις, πλὴν εἴ	τις	αὐτῶν ἀνοσιουργὸς γέγονεν· ταῦτα γὰρ
[7, 324]	εἰ δὲ μή, βουλεύσεσθαι πολλάκις.	Τίς	δ' ἦν ἡ ἐκείνου διάνοια
[7, 324]	πολιτείας ἐκείνῳ γενέσθαι σύμφρονα ποιήσειεν.	Τίς	δ' ἦν ὁ τρόπος τῆς
[7, 334]	γενομένη. Νῦν δὲ ἤ πού	τις	δαίμων ἤ τις ἀλιτήριος ἐμπεσὼν
[7, 344]	ὡς ἀβουλῶν ἐμὲ ἐκπλεῖν, ἆρά	τις	ἐθελήσει με ἄγειν ναύτην ὁρμώμενον
[3, 315]	γὰρ ἂν ἕτερον ἔφησεν αἴτιόν	τις	εἶναι τῆς ἐμῆς μεταβολῆς, εἰ
[7, 344]	φύσεως ἄκρων καὶ πρώτων εἴτε	τις	ἐλάττων εἴτε μείζων, ὡς οὐδὲν
[9, 357]	πράττειν, (ἄλλως τε καὶ εἴ	τις	ἕλοιτο τοιαῦτα πράττειν οἷα καὶ
[7, 329]	δ' ἐμοῦ καὶ διῆλθε λόγος	τις	ἐν Συρακούσαις, ὡς τεθνεὼς εἴην
[7, 344]	δὲ ἀξιῶ καὶ δέομαι, ἄν	τις	ἐντυγχάνῃ Ἡρακλείδῃ ἐάντ' ἐν ἀγρῷ
[2, 310]	ψυχῇ ἐγγιγνομένη, ἣν εἰ μή	τις	ἐξαιρεθήσεται, τῆς ἀληθείας ὄντως οὐ
[7, 324]	παντάπασι λόγος μόνον ἀτεχνῶς εἶναι	τίς,	ἔργου δὲ οὐδενὸς ἄν ποτε
[3, 315]	χωρὶς ὧν σὺ προσέγραψας ἤ	τις	ἕτερος· ἀκούω γὰρ ὕστερον ὑμῶν
[7, 349]	καὶ τὴν πόλιν ἂν οὕτω	τις	εὐεργετῶν τιμᾶται ὑπ' αὐτῆς, τοῖς
[8, 352]	ἐπονομάζοντες. Καὶ εἴτε δὴ θείαν	τις	ἡγεῖσθαι βούλεται τύχην καὶ θεὸν
[7, 324]	οἰκοῦντας· ὥστε οὐδὲν θαυμαστὸν εἴ	τις	θεῶν καὶ τοῦτον εἰς τὴν
[3, 315]	λόγους ἐγὼ δοίην ἄν, εἴ	τις	ἱκανή που φαίνοιτο κρίσις, ὡς
[7, 339]	εἴη λεχθέντων αὐτῶν. Ἔστι γάρ	τις	λόγος ἀληθής, ἐναντίος τῷ τολμήσαντι
[3, 315]	ἄνθρωπος εἴτε θεὸς εἴτε τύχη	τις	μετὰ σοῦ Δίωνα ἐξέβαλεν, καὶ
[7, 329]	τὴν διάνοιαν ἐγὼ κεκτημένος, ὅταν	τίς	μοι συμβουλεύηται περί τινος τῶν
[4, 320]	γε τῶν φίλων, οὓς ἄν	τις	οἴηται μετὰ σπουδῆς κατ' εὔνοιαν
[8, 352]	τέμνειν φάρμακον. Εἰ μὲν δή	τις	ὀρθότερον ἄμεινόν τ' ἔχει τοῦ
[7, 344]	ἐστὶν οὐκ ἔλαττον, ἂν ἐκτιμᾷ	τις	ὀρθῶς, ἑκατὸν ἡ Δίωνος οὐσία
[13, 360]	ἦν δ' οὗτος τῶν καλῶν	τις	ὃς τότε εἶπεν· ἦ που
[13, 360]	τε ἄλλοις καὶ Ἀριστοκρίτῳ, ἐάν	τις	παρ' ἐμοῦ λόγος ἢ ἐπιστολὴ
[13, 360]	δὲ ἀλλ' ἐγχρονισθὲν ἕως ἄν	τις	παρὰ σοῦ ἔλθῃ, βλάψαι, πρὸς
[2, 310]	λοιποῦ, ὅταν τι τοιοῦτον λέγῃ	τις	περὶ ἡμῶν τινος, γράμματα πέμψαντα
[7, 349]	μεγίσταις. Ἔστιν δὲ οὐκ ἄν	τις	πλούσιον ἑαυτὸν ποιήσῃ καὶ ἑταίρους
[4, 320]	ἐὰν δ' ἄρα καὶ γίγνηταί	τις,	σὺ φαίνου ἰατρεύων, καὶ πρὸς
[7, 324]	ὅμως ἔρρεψε δεῖν, εἴ ποτέ	τις	τὰ διανοηθέντα (περὶ νόμων τε
[7, 339]	οὐ γὰρ ἂν τούτων (μή	τις	τὰ τέτταρα λάβῃ ἁμῶς γέ
[7, 344]	συλλεχθεῖσι τῶν πελταστῶν. Λόγος δή	τις	ταχὺ διῆλθεν ὡς Ἡρακλείδης αἴτιος
[7, 344]	δεῖ γιγνώσκειν λόγῳ, ὅταν ἴδῃ	τίς	του συγγράμματα γεγραμμένα εἴτε ἐν
[7, 339]	ἔλθοι λόγος Ἀθήναζε. Ἔστιν δή	τις	τρόπος τοῦ περὶ τὰ τοιαῦτα
[7, 334]	βραχὺ δόξης ὀρθῆς μετέδωκεν θεία	τις	τύχη, ὡς οὐκ ἔστιν παῦλα
[6, 322]	εὖ πράττειν. Ἐμοὶ φαίνεται θεῶν	τις	ὑμῖν τύχην ἀγαθήν, ἂν εὖ
[6, 322]	ἀφικέσθαι φιλίας συμπλοκήν. Ἂν δέ	τις	ὑμῶν ἄρα ταύτην πῃ λύειν
[8, 352]	συμβῆναι γενομένην, ἔστω ταύτῃ ὅπῃ	τις	ὑπολαμβάνει· σωτηρία δ' οὖν οὕτως
[5, 321]	τοῖς νέοις. Ἔστιν γὰρ δή	τις	φωνὴ τῶν πολιτειῶν ἑκάστης καθαπερεί
[13, 360]	μὲν νῦν ἐπίγαμος, ἡ δὲ	ὀκταέτις,	ἡ δὲ σμικρὸν πρὸς τρισὶν
[7, 339]	καὶ τροφῆς τῆς καθ' ἡμέραν	ἥτις	ἂν αὐτὸν μάλιστα εὐμαθῆ τε
[5, 321]	αὐτὰς πλὴν ὀλίγων δή τινων.	Ἥτις	μὲν ἂν οὖν τῶν πολιτειῶν
[11, 358]	μακρᾶς ἑτέρας δέοιτ' ἂν ἐπιστολῆς	ἥτις	πάντα διεξίοι καὶ ἅμα οὐδὲ
[13, 360]	οὐκ ἔστι σοι ξένος οὐδεὶς	ὅστις	δώσει, ὡς ᾠόμεθα, ἔπει καὶ
[7, 349]	φαίην δεῖν ἐμὲ καὶ ἄλλον,	ὅστις	μέτριος, περί τε τῆς αὑτοῦ
[7, 344]	ἔφην. Νῦν τοίνυν, ἦ δ'	ὅς,	περιθέουσιν πελτασταὶ λαβεῖν Ἡρακλείδην ζητοῦντες,
[7, 334]	οὔτε πόλις οὔτ' ἀνὴρ οὐδείς,	ὃς	ἂν μὴ μετὰ φρονήσεως ὑπὸ
[8, 352]	νῦν βοηθείας καὶ ὁσίου τρόπου·	ὃς	γενόμενος τυράννου πατρὸς ἑκὼν τὴν
[8, 352]	συνομολογησάμενοι, καταστήσασθε τρόπῳ τινὶ τοιῷδε,	(ὃς	εἴρηται μὲν καὶ πρότερον ὑμῖν,
[7, 349]	τε καὶ Λαμίσκον αὑτῶν ἕνα,	ὃς	ἐλθὼν ἐδεῖτο Διονυσίου περὶ ἐμοῦ,
[7, 349]	ὡμολογημένα ἄλλα ποτὲ δρᾶν. Καὶ	ὃς	ἐμβλέψας μοι καὶ μάλα τυραννικῶς,
[8, 352]	σοφὸς ἀνὴρ καὶ ἀγαθὸς Λυκοῦργος,	ὃς	ἰδὼν τὸ τῶν οἰκείων γένος
[7, 349]	καὶ κοινωνὸν ἱερῶν Διονυσίῳ ἐποίησας,	ὃς	ἴσως ἡγεῖτο διαβαλλόντων πολλῶν ἐπιβουλεύειν
[7, 334]	φημὶ γὰρ κἀκεῖνον Ἀθηναῖον εἶναι	ὃς	οὐ προύδωκεν τὸν αὐτὸν τοῦτον,
[7, 329]	Δαρείου δὲ ἑπταπλασίῳ φαυλότερος ἐγένετο,	ὃς	οὐκ ἀδελφοῖς πιστεύσας οὐδ' ὑφ'
[7, 329]	εἷς περιεῖδέν με μόνον ἐκπορευόμενον,	ὃς	οὐκ ἂν συλλαβὼν εὐθέως παρὰ
[7, 329]	πάθοι ἅπερ ὁ πατὴρ αὐτοῦ,	ὃς	παραλαβὼν Σικελίας πολλὰς καὶ μεγάλας
[13, 360]	δ' οὗτος τῶν καλῶν τις	ὃς	τότε εἶπεν· ἦ που πολλά,
[13, 360]	χαρίεις. Τείσωνος δ' ἔστιν κηδεστής,	ὃς	τότε ὅθ' ἡμεῖς ἀπεπλέομεν ἐπολιανόμει.
[13, 360]	ἐγκωμιάζουσιν, καὶ οὐχ ἥκιστα Φίλαγρος,	ὃς	τότε τὴν χεῖρα ἠσθένει. Καὶ
[1, 309]	κακῶς ἔχειν δοκεῖ Οὐ χρυσὸς	ἀγλαὸς	σπανιώτατος ἐν θνατῶν δυσελπίστῳ βίῳ,
[7, 324]	νέων, ὅπῃ ποτὲ γενήσοιτο, εἶχεν	φόβος	αἱ γὰρ ἐπιθυμίαι τῶν τοιούτων
[7, 339]	μάτην ὁ πολὺς οὗτος ἔλθοι	λόγος	Ἀθήναζε. Ἔστιν δή τις τρόπος
[7, 339]	λεχθέντων αὐτῶν. Ἔστι γάρ τις	λόγος	ἀληθής, ἐναντίος τῷ τολμήσαντι γράφειν
[7, 334]	ἄλλην πόλιν, ὅ γ' ἐμὸς	λόγος,	ἀλλ' ὑπὸ νόμοις· οὔτε γὰρ
[7, 339]	τὸ μέσον ἴσον ἀπέχον πάντῃ,	λόγος	ἂν εἴη ἐκείνου ᾧπερ στρογγύλον
[7, 324]	τῆς ἄλλης ἀρετῆς ὁ αὐτὸς	λόγος	ἂν εἴη, πόλις τε οὐδεμία
[8, 352]	νῦν δὲ ὅ γ' ἐμὸς	λόγος	ἂν εἴη σύμβουλος τυράννῳ παντὶ
[8, 352]	ἄθλιος, γυναικῶν καὶ παίδων ὢν	λόγος	ἄνους, τοὺς πειθομένους τε ἀπεργάζεται
[7, 339]	βεβαίως εἶναι βέβαιον· μυρίος δὲ	λόγος	αὖ περὶ ἑκάστου τῶν τεττάρων
[8, 352]	δὲ τοὺς πλουσίους εὐδαίμονας ὀνομάζων	λόγος	αὐτός τε ἄθλιος, γυναικῶν καὶ
[7, 339]	ἐστιν ὄνομα ὃ νῦν ἐφθέγμεθα.	Λόγος	δ' αὐτοῦ τὸ δεύτερον, ἐξ
[7, 344]	τοῖς τότε συλλεχθεῖσι τῶν πελταστῶν.	Λόγος	δή τις ταχὺ διῆλθεν ὡς
[7, 339]	περὶ λόγου γε ὁ αὐτὸς	λόγος,	εἴπερ ἐξ ὀνομάτων καὶ ῥημάτων
[7, 334]	καὶ ἐδεῖτο· καὶ γὰρ δὴ	λόγος	ἐχώρει πολὺς ἐκ Σικελίας ὡς
[13, 360]	Ἀριστοκρίτῳ, ἐάν τις παρ' ἐμοῦ	λόγος	ἢ ἐπιστολὴ ἴῃ παρὰ σέ,
[3, 315]	Σχεδὸν δ' εἰς λόγον ὁ	λόγος	ἥκει μοι συνεχὴς τῷ νυνδὴ
[7, 339]	(ἐξωθούντων με, καὶ πάλιν ὁ	λόγος	ἧκεν ὁ αὐτός, τὸ μὴ
[7, 324]	μὴ δόξαιμί ποτε ἐμαυτῷ παντάπασι	λόγος	μόνον ἀτεχνῶς εἶναι τίς, ἔργου
[8, 352]	λόγους· ἔρρουσι δὲ τότε οὔτε	λόγος	οὔτ' ἐλπὶς ἐλείπετ' ἂν οὐδαμῇ
[8, 352]	Ὃ δὴ καὶ νῦν οὑμὸς	λόγος	πᾶσιν παρακελεύεται, τοῖς μὲν τυραννίδος
[2, 310]	(ἐξαίρετον ποιῇ. Οὗτος δὲ ὁ	λόγος	σημαίνει, τὸ Δίωνα ἐξαίρετον εἶναι,
[7, 329]	περὶ δ' ἐμοῦ καὶ διῆλθε	λόγος	τις ἐν Συρακούσαις, ὡς τεθνεὼς
[7, 339]	ἓν μὲν ὄνομα, δεύτερον δὲ	λόγος,	τὸ δὲ τρίτον εἴδωλον, τέταρτον
[7, 344]	μοι τῆς βουλῆς ἡγούμενος ὅδε	(λόγος.	Φέρε, εἰ διανοεῖται τούτων μηδὲν
[8, 352]	πολεμίοις, πλὴν εἴ τις αὐτῶν	ἀνοσιουργὸς	γέγονεν· ταῦτα γὰρ ἀνίατα καὶ
[8, 352]	ἔργῳ σοφὸς ἀνὴρ καὶ ἀγαθὸς	Λυκοῦργος,	ὃς ἰδὼν τὸ τῶν οἰκείων
[13, 360]	βούλῃ, εἰ δὲ μή, Τηρίλλῳ	δός·	ἔστι δὲ τῶν ἀεὶ πλεόντων,
[13, 360]	ἀξίως ἐμοῦ τε καὶ σοῦ.	Δὸς	οὖν αὐτῇ, ἂν μή τι
[8, 352]	καὶ ἀνοήτων, εἰς βασιλέως δ'	εἶδος	πειρᾶσθαι μεταβάλλειν καὶ δουλεῦσαι νόμοις
[2, 310]	τιμῶντος ἀμφοτέροις κόσμος, (ἐμοῦ δὲ	ὄνειδος	ἀμφοῖν. Περὶ μὲν οὖν τούτων
[7, 324]	Καὶ τὸ μὲν ἐμὸν ἔλαττον	ὄνειδός	σοι φέρει· φιλοσοφία δέ, ἣν
[8, 352]	ἀρχήν, τῶν δὲ τῇ τῆς	τυραννίδος	ἀποφυγῇ τέλος ἐπιθεῖναι. Συμβουλὴ δὴ
[3, 315]	Συρακουσίους ἐπικουφίσαι, τὴν ἀρχὴν ἀντὶ	τυραννίδος	εἰς βασιλείαν μεταστήσαντα, ταῦτ' ἄρα
[8, 352]	αὑτῷ καὶ γένει ἀείζωον ἀντὶ	τυραννίδος	ἐφημέρου καὶ ἀδίκου κτώμενος. Τρίτον
[8, 352]	λόγος πᾶσιν παρακελεύεται, τοῖς μὲν	τυραννίδος	ἐφιεμένοις ἀποτρέπεσθαι καὶ φεύγειν φυγῇ
[3, 315]	οὐδὲ Συρακουσίους ἐπικουφίσαι βασιλείαν ἀντὶ	τυραννίδος	μεταστήσαντα. Τούτων γὰρ οὔθ' ἧττον
[8, 352]	κατὰ Σικελίαν πᾶσαν λελυμένης τῆς	τυραννίδος	πᾶσα μάχη περὶ αὐτῶν τούτων,
[7, 324]	πράττειν αὐτὰ συμβουλεύων, ἀγνοεῖν ὅτι	τυραννίδος	τινὰ τρόπον κατάλυσιν ἐσομένην μηχανώμενος
[7, 339]	τοὺς δὲ ὑψηλῆς καὶ χαύνης	ἐλπίδος,	ὡς (σέμν' ἄττα μεμαθηκότας. Ἔτι
[9, 357]	ἡμῶν καταλαμβάνουσι. Καλούσης δὲ τῆς	πατρίδος	αὐτῆς πρὸς τὰ κοινά, ἄτοπον
[7, 334]	τοῖς φίλοις τήν τε τῆς	πατρίδος	εὔνοιαν καὶ τὴν τῆς τροφῆς
[2, 310]	ἐστίν, ὦ παῖ Διονυσίου καὶ	Δωρίδος,	τὸ ἐρώτημα ὃ πάντων αἴτιόν
[11, 358]	ὃ εἰπόντος μὲν ἐμοῦ, φησὶν	Ἡσίοδος,	δόξαι ἂν εἶναι φαῦλον, χαλεπὸν
[13, 360]	μὴ ἀμελήσῃς, ἀλλ' ὡς τάχιστα	ἀπόδος,	ἵνα καὶ οἱ ἄλλοι πρὸς
[7, 344]	αὐτὰ ἀνάγκη μανθάνειν καὶ τὸ	ψεῦδος	ἅμα καὶ ἀληθὲς τῆς ὅλης
[7, 324]	Δίωνα καὶ τῶν περὶ Συρακούσας·	δέος	δὲ μὴ καὶ πλειόνων ἔτι,
[13, 360]	Τῆς μὲν γὰρ σπουδαίας ἐπιστολῆς	θεὸς	ἄρχει, θεοὶ δὲ τῆς ἧττον.
[8, 352]	ἄμετρος δὲ ἡ τοῖς ἀνθρώποις·	θεὸς	δὲ ἀνθρώποις σώφροσιν (νόμος, ἄφροσιν
[6, 322]	ἡμᾶς πάντ' ἀγαθὰ ποιήσειν, ἂν	θεὸς	ἐθέλῃ. Ταύτην τὴν ἐπιστολὴν πάντας
[3, 315]	μετὰ τοῦτο εἴτ' ἄνθρωπος εἴτε	θεὸς	εἴτε τύχη τις μετὰ σοῦ
[7, 339]	ἀπέχει. Ταὐτὸν δὴ περί τε	εὐθέος	ἅμα καὶ περιφεροῦς σχήματος καὶ
[7, 339]	ἐστὶν τῷ πέμπτῳ τοῦ γὰρ	εὐθέος	ἐφάπτεται πάντῃ αὐτὸς δέ, φαμέν,
[13, 360]	δόξῃ. Πέμπω δὲ καὶ οἴνου	γλυκέος	δώδεκα σταμνία τοῖς παισὶ καὶ
[7, 324]	ἔχει γὰρ καιρὸν τὰ νῦν.	Νέος	ἐγώ ποτε ὢν πολλοῖς δὴ
[7, 339]	δ' οὖν εἶναι καὶ νῦν	λεκτέος.	Ἔστιν τῶν ὄντων ἑκάστῳ, δι'
[7, 344]	Δίωνος, τὴν δ' ἡμίσειαν τοῦ	ὑέος·	ἔφη δὴ πωλήσειν αὐτήν, πραθείσης
[8, 357]	τήν τε Ἱππαρίνου τοῦ Διονυσίου	ὑέος	καὶ τὴν τοῦ ἐμοῦ ὑέος·
[7, 344]	αὐτὰ οὐ Δίωνος ἀλλὰ τοῦ	ὑέος,	ὄντος μὲν ἀδελφιδοῦ (αὐτοῦ κατὰ
[8, 357]	ὑέος καὶ τὴν τοῦ ἐμοῦ	ὑέος·	τούτοιν γὰρ συνομολογησάντοιν τοῖς γε
[11, 358]	καιροῖς ἀνὴρ καλός τε καὶ	ἀγαθὸς	ἐγγένηται μεγάλην δύναμιν ἔχων· τὸ
[8, 352]	ἔδειξεν ἔργῳ σοφὸς ἀνὴρ καὶ	ἀγαθὸς	Λυκοῦργος, ὃς ἰδὼν τὸ τῶν
[7, 349]	τοιούτων πέρι, κυβερνήτου δὲ ἀγαθοῦ	πάθος	ἂν ἴσως οὐ θαυμαστὸν εἰ
[7, 329]	μῆκος τῆς πορείας καὶ τὸ	μέγεθος	δὴ τοῦ πλοῦ καὶ τοῦ
[7, 349]	χειμώνων δὲ ἐξαίσιον καὶ ἀπροσδόκητον	μέγεθος	λάθοι τ' ἂν καὶ λαθὸν
[3, 315]	ἑκάτερα ἔσται τοῖς τὸ ἐμὸν	ἦθος	δυναμένοις κρίνειν. Ἀλλ' οὖν, ὅπερ
[6, 322]	ἢ φίλων βεβαίων τε καὶ	ἦθος	ἐχόντων ὑγιές· Ἐράστῳ δὲ καὶ
[7, 324]	ἐναντίαι φερόμεναι τὸ δὲ Δίωνος	ἦθος	ἠπιστάμην τῆς ψυχῆς πέρι φύσει
[10, 358]	γεγονέναι διὰ παντός, τὸ σοφώτατον	ἦθος	τῶν εἰς φιλοσοφίαν παρεχόμενον· τὸ
[3, 315]	ὑποσχόμενος οὐδὲν ἐποίησας, διὰ τὸ	πλῆθος	αὐτῶν συντέμνω. Τὰ γὰρ δὴ
[3, 315]	μισθοφόρους καὶ εἰς τὸ Συρακουσίων	πλῆθος	διεβλήθην διὰ τὸ μένειν ἐν
[6, 322]	Ἑρμείᾳ μὲν γὰρ οὔτε ἵππων	πλῆθος	οὔτε ἄλλης πολεμικῆς συμμαχίας οὐδ'
[7, 329]	ἐτυγχάνομεν, ἦλθες δήπου ἄν μοι	βοηθὸς	ἐφ' ἅ σε παρεκάλουν, ἢ
[12, 359]	ἄνδρες ἀγαθοί, ὡς ὁ παραδεδομένος	μῦθος	δηλοῖ. Τὰ δὲ παρ' ἐμοὶ
[7, 344]	ὅπως, ἴττω Ζεύς, φησὶν ὁ	Θηβαῖος·	διεξῆλθον μὲν γὰρ ὡς εἶπόν
[7, 344]	ταῦτα σπουδαιότατα, εἴπερ ἔστ' αὐτὸς	σπουδαῖος,	κεῖται δέ που ἐν χώρᾳ
[7, 344]	ἀνθρωπίνην. Διὸ δὴ πᾶς ἀνὴρ	σπουδαῖος	τῶν ὄντων σπουδαίων πέρι πολλοῦ
[5, 321]	σῶν ἐπιμελούμενον περὶ ταῦτα διατρίβειν·	δίκαιος	δ' εἰμὶ καὶ σοὶ ξενικὴν
[7, 339]	ἐθέλειν δυσχεραίνων παρ' αὐτὸν ἀφικνεῖσθαι.	Δίκαιος	δὴ λέγειν εἰμὶ τἀληθὲς καὶ
[7, 329]	πρὸς τὰ νῦν πράγματα. Ἦλθον	Ἀθηναῖος	ἀνὴρ ἐγώ, ἑταῖρος Δίωνος, σύμμαχος
[5, 321]	ἄλλην φθείρεται. Πρὸς ταῦτ' οὖν	Εὐφραῖός	σοι γίγνοιτ' οὐχ ἥκιστα ἂν
[7, 324]	με ὁ ταύτῃ λεγόμενος αὖ	βίος	εὐδαίμων, Ἰταλιωτικῶν τε καὶ Συρακουσίων
[7, 344]	μετὰ ταύτην τὴν ἡμέραν δείλης	Εὐρύβιος	καὶ Θεοδότης προσηλθέτην μοι σπουδῇ
[7, 329]	ἐμοί· ἐλθών τε ἐμαυτὸν ἠλευθέρωσα	Διὸς	ξενίου καὶ τῆς φιλοσόφου ἀνέγκλητον
[7, 334]	ὑμᾶς νῦν. Καὶ ἐμοὶ πείθεσθε	Διὸς	τρίτου σωτῆρος χάριν, εἶτα εἰς
[13, 360]	δὲ τῶν ἀεὶ πλεόντων, ἡμέτερος	ἐπιτήδειος	καὶ τὰ ἄλλα καὶ περὶ
[13, 360]	πράττων, ὅτι οἷός τ' ἦν	ἐπιτήδειος,	φανερὸς ἦν. Χρὴ γὰρ δὴ
[7, 339]	τε καὶ ἄξιος τοῦ πράγματος	θεῖος	ὤν, ὁδόν τε ἡγεῖται θαυμαστὴν
[7, 339]	ἐὰν μὲν ὄντως ᾖ φιλόσοφος	οἰκεῖός	τε καὶ ἄξιος τοῦ πράγματος
[13, 360]	ψυχῆς λόγῳ, ἀνὴρ πᾶσιν ἡμῖν	οἰκεῖός	τε καὶ εὔνους. (Περὶ δὲ
[2, 310]	ἀληθὴς ἡ βάσανος, προσφύσεται, καὶ	οἰκεῖος	τούτοις τε καὶ ἡμῖν ἔσῃ.
[5, 321]	καίπερ καὶ πρὸς ἄλλα ὢν	ἀνδρεῖος·	(τοὺς γὰρ τῆς μοναρχίας λόγους
[1, 309]	ἔδωκας εἰς ἀποστολήν, ἄγει σοι	Βακχεῖος	ὁ τὴν ἐπιστολὴν φέρων· οὔτε
[8, 352]	εὐδαίμονας ὀνομάζων λόγος αὐτός τε	ἄθλιος,	γυναικῶν καὶ παίδων ὢν λόγος
[12, 359]	ἔδοξεν ἡμῖν εἶναι ὁ ἀνὴρ	ἄξιος	ἐκείνων τῶν πάλαι προγόνων· λέγονται
[7, 344]	δὴ μέτοχος ὤν, ἧς οὐκ	ἄξιος	ἦν ἀγαπῶν δόξαν τὴν (τῆς
[7, 339]	ᾖ φιλόσοφος οἰκεῖός τε καὶ	ἄξιος	τοῦ πράγματος θεῖος ὤν, ὁδόν
[3, 315]	περὶ σοῦ διισχυριζόμην ὡς οὐχ	οἷός	τ' ἔσοιο ἀνταρκέσαι τοῖς διαβάλλουσιν
[7, 329]	καθ' ὅσον ἠδυνάμην, σμικρὰ δ'	οἷός	τ' ἦ, μηνὶ δὲ σχεδὸν
[13, 360]	(καὶ λέγων καὶ πράττων, ὅτι	οἷός	τ' ἦν ἐπιτήδειος, φανερὸς ἦν.
[7, 329]	ὑπὸ τῶν βαρβάρων ἐκπεπορθημένας, οὐχ	οἷός	τ' ἦν κατοικίσας πολιτείας ἐν
[7, 329]	Τούτων κοινωνὸν τῆς ἀρχῆς οὐδένα	οἷός	τ' ἦν πειθοῖ καὶ διδαχῇ
[7, 324]	κοινωνεῖν διεκελεύεσθέ (μοι, καθ' ὅσον	οἷός	τέ εἰμι ἔργῳ καὶ λόγῳ.
[13, 360]	καὶ τἀναντία τούτων ἐμὲ ἀπαγγέλλειν,	ὁποῖός	τις ἂν ἕκαστος ἐμοὶ φαίνηται
[7, 334]	πού τις δαίμων ἤ τις	ἀλιτήριος	ἐμπεσὼν ἀνομίᾳ καὶ ἀθεότητι καὶ
[7, 334]	παίδων τε καὶ ἐκγόνοις, ἀλλ'	ὀλέθριος	πάντως ἡ πεῖρα, σμικρὰ δὲ
[13, 360]	σὲ καὶ λόγῳ καὶ ἔργῳ	μέτριός	μοι δοκεῖ εἶναι δίων. (Κρατίνῳ
[7, 349]	δεῖν ἐμὲ καὶ ἄλλον, ὅστις	μέτριος,	περί τε τῆς αὑτοῦ δυνάμεως
[7, 344]	δοκῇ, καρπούσθω δὲ δίων, μὴ	κύριος	δὲ ἄνευ ὑμῶν γιγνέσθω ἀνελέσθαι.
[8, 352]	μετ' εὐκλείας σῴζεσθαι, νόμος (ἐπειδὴ	κύριος	ἐγένετο βασιλεὺς τῶν ἀνθρώπων, ἀλλ'
[7, 329]	πόλει, εἴτε αὐτῆς εἷς εἴη	κύριος	εἴτε καὶ πλείους, εἰ μὲν
[7, 324]	ᾠήθην, εἰ θᾶττον ἐμαυτοῦ γενοίμην	κύριος,	ἐπὶ τὰ κοινὰ τῆς πόλεως
[7, 339]	μηδὲν ἱκανῶς βεβαίως εἶναι βέβαιον·	μυρίος	δὲ λόγος αὖ περὶ ἑκάστου
[7, 349]	τῶν (ἐχθρῶν, θαυμαστὸν παθὼν οὐδέν.	Ὅσιος	γὰρ ἄνθρωπος ἀνοσίων πέρι, σώφρων
[7, 329]	δὲ σχεδὸν ἴσως τετάρτῳ Δίωνα	Διονύσιος	αἰτιώμενος ἐπιβουλεύειν τῇ τυραννίδι, σμικρὸν
[7, 344]	πλεονάκις τε οὐ διεξῇμεν· πότερον	Διονύσιος	ἀκούσας μόνον (ἅπαξ, οὕτως εἰδέναι
[7, 349]	αἴτιοι ἐγένοντο αὑτοῖς, ὧν, εἰ	Διονύσιος	(ἀπέδωκεν τὰ χρήματα Δίωνι ἢ
[7, 344]	καὶ πολεμικόν· οὗ δὴ περιδεὴς	Διονύσιος	γενόμενος ἅπαντα συνεχώρησεν καὶ ἔτι
[7, 344]	Ἡρακλείδης ἐκποδὼν αὑτὸν ἔσχεν ἀφανῆ,	Διονύσιος	(δὲ ἐζήτει λαβεῖν, ἀπορῶν δέ,
[7, 329]	ἐν ταῖς πόλεσιν ἑκάσταις κεκτημένοι.	Διονύσιος	δὲ εἰς μίαν πόλιν ἁθροίσας
[7, 334]	καὶ παιδευθεὶς (ἐνδίκως. Ταῦτα μὲν	Διονύσιος	ἔβλαψεν· τὰ δὲ ἄλλα σμικρὰ
[7, 344]	συνεπισπόμενος εὖ εἴσεται, εἴτ' οὖν	Διονύσιος	ἔγραψέν τι τῶν περὶ φύσεως
[7, 344]	μετὰ ταῦτα ἐζῶμεν ἐγὼ καὶ	(Διονύσιος,	ἐγὼ μὲν βλέπων ἔξω, καθάπερ
[7, 339]	οὖν οὔτ' ἐγὼ διεξῆλθον οὔτε	(Διονύσιος	ἐδεῖτο· πολλὰ γὰρ αὐτὸς καὶ
[7, 344]	πλεῖν, ὅτε δή μοι καὶ	(Διονύσιος	ἐμνήσθη λέγων ὅτι τὴν ἡμίσειαν
[7, 339]	δεῖν λαβεῖν, πότερον ὄντως εἴη	Διονύσιος	ἐξημμένος ὑπὸ φιλοσοφίας ὥσπερ πυρός,
[7, 334]	τοῖς πολλοῖς, ἥπερ ἄν, εἰ	Διονύσιος	ἐπείσθη, παρὰ πᾶσιν ἂν ὡς
[7, 344]	Τῶν δὴ μισθοφόρων τοὺς πρεσβυτέρους	Διονύσιος	ἐπεχείρησεν ὀλιγομισθοτέρους ποιεῖν παρὰ τὰ
[7, 339]	αὐτὸν λόγον, ὡς θαυμαστὸν ὅσον	Διονύσιος	ἐπιδεδωκὼς εἴη πρὸς φιλοσοφίαν. Ἔπεμψεν
[7, 334]	ἐχώρει πολὺς ἐκ Σικελίας ὡς	Διονύσιος	θαυμαστῶς φιλοσοφίας ἐν ἐπιθυμίᾳ πάλιν
[7, 329]	(τὸ πρότερον πάλιν, ὡς Πλάτωνα	Διονύσιος	θαυμαστῶς ὡς ἀσπάζεται. Τὸ δ'
[7, 334]	πόλεμος ἐν Σικελίᾳ συνωμολογήσαμεν ἀμφότεροι.	Διονύσιος	μὲν ἔφη μεταπέμψεσθαι Δίωνα καὶ
[7, 329]	Συρακόσιοι τότε ἔπαθον ὅπερ καὶ	Διονύσιος,	ὅτε αὐτὸν ἐπεχείρει παιδεύσας καὶ
[7, 334]	καθάπερ εἶπον νυνδή, δοκεῖ μοι	Διονύσιος	παντάπασιν φιλοτιμηθῆναι ~μή ποτέ τισιν
[7, 349]	Θεοδότα, ἔφην· οὐ γὰρ τολμήσει	Διονύσιος	παρὰ τὰ χθὲς ὡμολογημένα ἄλλα
[7, 339]	ἡ ἐπιστολή, τῇδέ πῃ φράζουσα	Διονύσιος	(Πλάτωνι” τὰ νόμιμα ἐπὶ τούτοις
[7, 339]	ἔχειν. Ἔπεμψε μὲν γὰρ δὴ	Διονύσιος	τρίτον ἐπ' ἐμὲ τριήρη ῥᾳστώνης
[7, 344]	παρῆσθα χθὲς οἷς περὶ Ἡρακλείδου	Διονύσιος	ὡμολόγει πρὸς ἐμὲ καὶ σέ;
[7, 344]	εἰ διανοεῖται τούτων μηδὲν ποιεῖν	Διονύσιος	ὧν φησιν, ἀπελθόντος δ' ἐμοῦ
[7, 344]	ἐὰν μὲν δὴ ποιῇ τι	Διονύσιος	ὧν φησιν, οὐ (παντάπασιν ἔσται
[7, 344]	τις ταχὺ διῆλθεν ὡς Ἡρακλείδης	αἴτιος	εἴη γεγονὼς πάντων τούτων· ὃν
[7, 329]	ὡς πάντων τῶν τότε (γεγονότων	αἴτιος.	Ὁ δὲ αἰσθανόμενος πάντας ἡμᾶς
[7, 339]	Ἔστι γάρ τις λόγος ἀληθής,	ἐναντίος	τῷ τολμήσαντι γράφειν τῶν τοιούτων
[3, 315]	ταῦτα γεγονέναι. Καὶ μὴ θαύμαζε·	κακὸς	γὰρ ἂν ἔχοντί γε νοῦν
[7, 329]	σαυτόν· νῦν δ' ἄρα τὸ	μῆκος	τῆς πορείας καὶ τὸ μέγεθος
[7, 344]	γίγνηται τὰ νῦν ὑποφαίνοντα οἷα	εἰκὸς	αὐτὰ γίγνεσθαι, ἀπορῶ μὲν ὅτι
[13, 360]	καὶ ἐδέοντο ἐπιστέλλειν σοι, καὶ	εἰκός·	πάνυ γὰρ προθύμως σὲ πανταχοῦ
[7, 339]	μαθήματά ἐστιν καὶ ὁ πόνος	(ἡλίκος	καὶ δίαιτα ἡ καθ' ἡμέραν
[4, 320]	ἐστίν, ἡ δ' αὐθάδεια ἐρημίᾳ	σύνοικος.	Εὐτύχει. ~Πλάτων Περδίκκᾳ εὖ πράττειν.
[4, 320]	δοκεῖς τισιν ἐνδεεστέρως τοῦ προσήκοντος	θεραπευτικὸς	εἶναι· μὴ οὖν λανθανέτω σε
[11, 358]	ὅταν ἐν τοιούτοις καιροῖς ἀνὴρ	καλός	τε καὶ ἀγαθὸς ἐγγένηται μεγάλην
[8, 352]	δὲ τῇ τῆς τυραννίδος ἀποφυγῇ	τέλος	ἐπιθεῖναι. Συμβουλὴ δὴ περὶ τῶν
[7, 339]	οὐκ ἀνίησιν πρὶν ἂν ἢ	τέλος	ἐπιθῇ πᾶσιν, ἢ λάβῃ δύναμιν
[7, 339]	ἢ τοῖς τε ἀνθρώποισι μέγα	ὄφελος	γράψαι καὶ τὴν φύσιν εἰς
[3, 315]	εἶπες ὅτι καὶ πάλαι σοι	δῆλος	εἴην σοῦ μὲν οὐδὲν φροντίζων,
[7, 329]	μοι τὸ παράπαν ἢ συμβουλεύοντι	δῆλος	ᾖ μηδαμῇ πεισόμενος, αὐτόκλητος ἐπὶ
[7, 334]	γὰρ διὰ βαναύσου φιλότητος ἐγεγόνει	φίλος,	διὰ δὲ ἐλευθέρας παιδείας κοινωνίαν,
[7, 339]	τὸ νῦν λεγόμενον δεῖ μαθεῖν.	Κύκλος	ἕκαστος τῶν ἐν ταῖς πράξεσι
[7, 339]	καὶ πάντων οὕτω πέρι νόησον.	Κύκλος	ἐστίν τι λεγόμενον, ᾧ τοῦτ'
[7, 339]	καὶ ἀπολλύμενον· ὧν αὐτὸς ὁ	κύκλος,	ὃν πέρι πάντ' ἐστὶν ταῦτα,
[7, 339]	πάντῃ αὐτὸς δέ, φαμέν, ὁ	κύκλος	οὔτε τι σμικρότερον οὔτε μεῖζον
[7, 339]	στρογγύλον καὶ περιφερὲς (ὄνομα καὶ	κύκλος.	Τρίτον δὲ τὸ ζωγραφούμενόν τε
[7, 349]	μὲν γὰρ οὔτε Δίων οὔτε	ἄλλος	πo τὲ οὐδεὶς ἐπὶ δύναμιν
[4, 320]	τὸν Κῦρον, καὶ εἴ τις	ἄλλος	πώποτε ἔδοξεν ἤθει καὶ πολιτείᾳ
[6, 322]	καὶ Ἐράστῳ πάλιν Ἑρμείου ἀντέχεσθαι	σύμβουλός	εἰμι καὶ πειρᾶσθαι ταῖς (ἀνθέξεσιν
[8, 352]	γ' ἐμὸς λόγος ἂν εἴη	σύμβουλος	τυράννῳ παντὶ φεύγειν μὲν τοὔνομά
[7, 334]	ὀρθῶς, ἡδονὴν ποριεῖν αὑτῷ τοὐμπίμπλασθαι,	τυφλὸς	ὢν καὶ οὐχ ὁρῶν, οἷς
[13, 360]	ἐκέλευες, τέτταρες, ἡ μὲν νῦν	ἐπίγαμος,	ἡ δὲ ὀκταέτις, ἡ δὲ
[7, 334]	μηδὲ ἄλλην πόλιν, ὅ γ'	ἐμὸς	λόγος, ἀλλ' ὑπὸ νόμοις· οὔτε
[8, 352]	καὶ νῦν δὲ ὅ γ'	ἐμὸς	λόγος ἂν εἴη σύμβουλος τυράννῳ
[7, 334]	δὲ γενομένης ἦν γὰρ τότε	πόλεμος	ἐν Σικελίᾳ συνωμολογήσαμεν ἀμφότεροι. Διονύσιος
[8, 352]	σχεδόν, ἐξ οὗπερ γέγονεν ὁ	πόλεμος,	συγγένεια ἄρχει μία διὰ τέλους,
[3, 315]	(πλεῦσαι μὲν οἴκαδε ἐμέ, ἐπειδὴ	πόλεμος	ὑμᾶς κατεῖχεν, εἰρήνης δ' αὖ
[2, 310]	ταύτης οὔτε σὺ στείλῃς οὔτε	Ἀρχέδημος	ἐμπορεύσεται καλλίω (καὶ θεοφιλεστέραν. Εὐλαβοῦ
[2, 310]	ὀρθῶς ἔχει· δηλώσει δέ σοι	Ἀρχέδημος,	ἐπειδὰν ἔλθῃ. Καὶ δὴ καὶ
[1, 309]	τύραννον εἰσάγωσιν, ἀναβοῶντα ποιοῦσιν· (Φίλων	ἔρημος,	ὦ τάλας, ἀπόλλυμαι· Χρυσίου δὲ
[7, 324]	τούτων τῶν ἐθῶν οὔτ' ἂν	φρόνιμος	οὐδείς ποτε γενέσθαι τῶν ὑπὸ
[5, 321]	σοι γίγνοιτ' οὐχ ἥκιστα ἂν	χρήσιμος,	καίπερ καὶ πρὸς ἄλλα ὢν
[5, 321]	Πολλὰ μὲν γὰρ ὁ ἀνὴρ	χρήσιμος,	μέγιστον δὲ οὗ καὶ σὺ
[7, 334]	πρὸς τὴν τοῦ μανθάνειν δύναμιν	φιλότιμός	τε θαυμαστῶς· ἤρεσκέν τε οὖν
[8, 352]	(ὁ μὲν ταῦτα ἀπεργαζόμενος θεσμὸς	νόμος	ἂν ὀρθῶς ὑμῖν εἴη κείμενος,
[8, 352]	ἀνθρώποις· θεὸς δὲ ἀνθρώποις σώφροσιν	(νόμος,	ἄφροσιν δὲ ἡδονή. Τούτων δὴ
[8, 352]	τοσαύτας ἤδη μετ' εὐκλείας σῴζεσθαι,	νόμος	(ἐπειδὴ κύριος ἐγένετο βασιλεὺς τῶν
[8, 352]	Καὶ (ὁ μὲν ταῦτα ἀπεργαζόμενος	θεσμὸς	νόμος ἂν ὀρθῶς ὑμῖν εἴη
[2, 310]	εἰπεῖν, σοῦ μὲν τιμῶντος ἀμφοτέροις	κόσμος,	(ἐμοῦ δὲ ὄνειδος ἀμφοῖν. Περὶ
[8, 352]	νόμων. Ὃ δὴ καὶ νῦν	οὑμὸς	λόγος πᾶσιν παρακελεύεται, τοῖς μὲν
[8, 352]	νόμων, ἔργῳ γνώσεσθε· ἣ δὴ	βάσανος	ἀληθεστάτη δοκεῖ γίγνεσθαι τῶν πάντων
[2, 310]	ταῦτά τε, εἰ ἀληθὴς ἡ	βάσανος,	προσφύσεται, καὶ οἰκεῖος τούτοις τε
[7, 324]	φιλοσοφούντων ὀρθῶς γε καὶ ἀληθῶς	γένος	εἰς ἀρχὰς ἔλθῃ τὰς πολιτικὰς
[13, 360]	ὄνομα μὲν Ἑλίκων, τὸ δὲ	γένος	ἐκ Κυζίκου, μαθητὴς δὲ Εὐδόξου
[8, 352]	ὃς ἰδὼν τὸ τῶν οἰκείων	γένος	ἐν Ἄργει καὶ Μεσσήνῃ ἐκ
[8, 352]	τυραννικὸν ἅπαν καὶ τὸ δημοτικὸν	γένος,	ἥξει δέ, ἐάνπερ τῶν εἰκότων
[8, 352]	νῦν ἀκούετε. Ἐὰν ἐθέλῃ τὸ	γένος	ὑμῖν τὸ Διονυσίου τε καὶ
[7, 324]	ἀτεχνῶς εἶναι τίς, ἔργου δὲ	οὐδενὸς	ἄν ποτε ἑκὼν ἀνθάψασθαι, κινδυνεύσειν
[3, 315]	ἧττον ἐμοῦ παραγενομένου πέμπεσθαι. Τούτων	οὐδενὸς	τυγχάνων, ἠξίουν ἀπιέναι. Τὸ μετὰ
[7, 334]	Διονύσιον ἐᾶν, καὶ ἀπηχθόμην ἀμφοῖν	ἀποκρινάμενος	ὅτι γέρων τε εἴην καὶ
[8, 352]	ἃν ἐκεῖνος ἔμπνους ὢν καὶ	δυνάμενος	εἶπεν νῦν πρὸς ὑμᾶς. Τίν'
[2, 310]	δὴ λέγω νυνί; ἐρῶ ἄνωθεν	ἀρξάμενος.	Πέφυκε συνιέναι εἰς ταὐτὸν φρόνησίς
[6, 322]	δὴ λέγω; σοὶ μέν, Ἑρμεία,	πεπειραμένος	Ἐράστου καὶ Κορίσκου πλέονα ἢ
[7, 349]	γεγονότα· ὁ δὲ τὸν Δία	ἐπιμαρτυράμενος	εὐθὺς παρήγγελλεν ἐμοὶ καὶ τοῖς
[7, 329]	ἑαυτὸν ἔμφρονά τε καὶ σώφρονα	ἀπεργασάμενος,	εἰ τὰς ἐξηρημωμένας Σικελίας πόλεις
[7, 329]	διδαχῇ καὶ εὐεργεσίαις καὶ συγγενείαις	ἀπεργασάμενος	ποιήσασθαι, Δαρείου δὲ ἑπταπλασίῳ φαυλότερος
[3, 315]	δ' ὁμολογεῖς, τὸ μετὰ τοῦτο	ἡγησάμενος	εἶναι σοφὸν τὸν Στησίχορον, τὴν
[3, 315]	τὸν Στησίχορον, τὴν παλινῳδίαν αὐτοῦ	μιμησάμενος,	ἐκ τοῦ ψεύδους εἰς τὸν
[7, 334]	μεταπέμψεσθαι Δίωνα καὶ ἐμὲ πάλιν,	καταστησάμενος	τὰ περὶ τὴν ἀρχὴν ἀσφαλέστερον
[1, 309]	λαβεῖν καὶ δοῦναι τοσοῦτον, ὥστε	κομισάμενος	ἄλλον τινὰ τῶν ἑταίρων θεράπευσον
[7, 344]	ἀκούσας ἐδυσχέραινον μέν, ὅμως δὲ	βουλευσάμενος	ἔφην εἰς τὴν ὑστεραίαν αὐτῷ
[2, 310]	ἐμὲ τὸν Ἀρχέδημον, ὁ δ'	ἐμπορευσάμενος	ἥξει πάλιν· καὶ τοῦτο ἐὰν
[7, 329]	ἀνακοινοῦται, προθύμως συμβουλεύω καὶ οὐκ	ἀφοσιωσάμενος	μόνον ἐπαυσάμην. Ἐὰν δὲ μὴ
[7, 344]	ἐζήτει λαβεῖν, ἀπορῶν δέ, Θεοδότην	μεταπεμψάμενος	εἰς τὸν κῆπον ἔτυχον δ'
[7, 349]	Ὄντος δ' ἐμοῦ ἐκεῖ, Θεοδότης	μεταπεμψάμενός	με πολλὰ περὶ τῶν τότε
[7, 339]	Πορεύομαι δὴ τῷ λογισμῷ τούτῳ	κατακαλυψάμενος	πολλὰ δεδιὼς μαντευόμενός τε οὐ
[7, 329]	καὶ δίων δὴ πάντα εἴη	διαπεπραγμένος.	Ἐγὼ δὲ πάντα ὑπέμενον, τὴν
[7, 344]	εἴπερ, ἕνεκα, εἴθ' ὡς αὑτοῦ	τιθέμενος	εἴθ' ὡς παιδείας δὴ μέτοχος
[7, 349]	Ἀθήνηθεν, ἐμοὶ πολῖται, ἀπήγγελλον ὅτι	διαβεβλημένος	εἴην ἐν τοῖς πελτασταῖς καί
[7, 324]	τάχιστα ἐλθεῖν ἐμὲ (κοινωνὸν τούτων,	μεμνημένος	τήν τε αὑτοῦ καὶ ἐμὴν
[7, 334]	τὸν βίον, ἤτοι ἐν αὑτῷ	κεκτημένος	ἢ ὁσίων ἀνδρῶν ἀρχόντων ἐν
[7, 329]	Ταύτην δὴ τὴν διάνοιαν ἐγὼ	κεκτημένος,	ὅταν τίς μοι συμβουλεύηται περί
[7, 349]	δειλίας τῆς πρὸς τὰς ἡδονὰς	ἡττημένος,	(εἶτα τοὺς τὰς οὐσίας κεκτημένους
[8, 352]	νόμος ἂν ὀρθῶς ὑμῖν εἴη	κείμενος,	ὄντως εὐδαίμονας ἀποτελῶν τοὺς χρωμένους·
[13, 360]	Λοκρούς ποθ' ἑστιῶν νεανίσκους, πόρρω	κατακείμενος	ἀπ' ἐμοῦ, ἀνέστης παρ' ἐμὲ
[7, 339]	δεύτερον, ἐξ ὀνομάτων καὶ ῥημάτων	συγκείμενος·	τὸ γὰρ ἐκ τῶν ἐσχάτων
[13, 360]	Ἐπιεικῶς δὲ γιγνώσκεις τοὔνομα κέβητος·	γεγραμμένος	γάρ ἐστιν ἐν τοῖς Σωκρατείοις
[7, 349]	μοι ταύτῃ πῃ γεγονέναι φανερὸς	ἀποτετραμμένος.	Ὁ δὲ ἀκούσας ἀνεφλέχθη τε
[7, 339]	λαβεῖν, πότερον ὄντως εἴη Διονύσιος	ἐξημμένος	ὑπὸ φιλοσοφίας ὥσπερ πυρός, ἢ
[7, 349]	προσπεσὼν δ' αὐτῷ (ὁ Θεοδότης,	λαβόμενος	τῆς χειρὸς ἐδάκρυσέν τε καὶ
[7, 324]	Ἐλθόντα δέ με ὁ ταύτῃ	λεγόμενος	αὖ βίος εὐδαίμων, Ἰταλιωτικῶν τε
[13, 360]	Σωκρατείοις λόγοις μετὰ Σιμμίου Σωκράτει	διαλεγόμενος	ἐν τῷ περὶ ψυχῆς λόγῳ,
[8, 352]	γὰρ δὴ διαιτητοῦ τινα τρόπον	διαλεγόμενος	ὡς δυοῖν, τυραννεύσαντί τε καὶ
[12, 359]	Τρώων ἄνδρες ἀγαθοί, ὡς ὁ	παραδεδομένος	μῦθος δηλοῖ. Τὰ δὲ παρ'
[3, 315]	Τὰ γὰρ δὴ χρήματα πάντα	ἀποδόμενος,	οὐ πείσας Δίωνα, φάσκων οὐ
[3, 315]	τὸν ἐνιαυτόν, φάσκων τὴν Δίωνος	ἀποδόμενος	οὐσίαν πᾶσαν τὰ μὲν ἡμίσεα
[7, 324]	ἥκω σοι φυγὰς οὐχ ὁπλιτῶν	δεόμενος	οὐδὲ ἱππέων ἐνδεὴς γενόμενος τοῦ
[8, 352]	ψυχῇ. Καὶ (ὁ μὲν ταῦτα	ἀπεργαζόμενος	θεσμὸς νόμος ἂν ὀρθῶς ὑμῖν
[7, 329]	πληρώσεις ἐπιθυμιῶν ἐκπορίζοντα ἃς αὐτὸς	ἀσπαζόμενος	οὐκ ἂν ἐθέλοιμι ζῆν. Ταὐτὸν
[7, 334]	Δίωνα, ὧν ὁ μὲν μὴ	πειθόμενος	ζῇ τὰ νῦν (οὐ καλῶς,
[7, 334]	νῦν (οὐ καλῶς, ὁ δὲ	πειθόμενος	τέθνηκεν καλῶς· τὸ γὰρ τῶν
[7, 344]	διενοούμην πλεῖν, τεθυμωμένος, πάσχειν τε	οἰόμενος	δεῖν, εἰ διακωλυοίμην, ὁτιοῦν, ἐπειδὴ
[7, 344]	τε καὶ ἐδεῖτο μένειν, οὐκ	οἰόμενός	οἱ καλῶς ἔχειν ἐμὲ ἄγγελον
[8, 357]	μὲν βαρβάρους ἣν νῦν ἔχουσιν	ἀφελόμενος,	ὅσοι μὴ ὑπὲρ τῆς κοινῆς
[2, 310]	πολὺ τῶν ἐν φιλοσοφίᾳ διαφέρειν,	βουλόμενος	δὲ (ἐλθὼν εἰς Συρακούσας συμμάρτυρα
[2, 310]	Πάντα δὴ ταῦτα λέγω τόδε	βουλόμενος	ἐνδείξασθαι, (ὅτι οὐκ, ἐπειδὰν ἡμεῖς
[7, 329]	τῶν ἐπανερωτώντων ἕνεκα τί δὴ	βουλόμενος	ἦλθον τὸ δεύτερον, ἵνα μὴ
[13, 360]	ξένου, εἴ τι δεοίμην, λαμβάνειν,	βουλόμενος	καὶ ἄλλα μείζονα ἃ ἐπέστελλες
[7, 339]	ἐπιστήμη. Περὶ ἓν οὖν λαβὲ	βουλόμενος	μαθεῖν τὸ νῦν λεγόμενον, καὶ
[13, 360]	ὡς ἐδόκει· ἐπριάμην οὖν αὐτὸ	βουλόμενός	σου τῇ γυναικὶ δοῦναι, ὅτι
[7, 339]	ἀποκρίνασθαι καὶ δηλοῦν ἀναγκάζωμεν, ὁ	βουλόμενος	τῶν δυναμένων ἀνατρέπειν κρατεῖ. Καὶ
[7, 329]	τότε (γεγονότων αἴτιος. Ὁ δὲ	αἰσθανόμενος	πάντας ἡμᾶς οὕτω διατεθέντας, φοβούμενος
[7, 334]	τὰ λεγόμενα ᾐσχύνετό τε φανερὸς	γιγνόμενος	(οὐδὲν ἀκηκοὼς ὅτ' ἐπεδήμουν ἐγώ,
[2, 310]	ἔχειν. Ἐπεὶ γὰρ βασανίζεις αὐτὰ	συγγιγνόμενός	τε ἄλλοις καὶ παραθεώμενος (παρὰ
[7, 344]	πολεμικόν· οὗ δὴ περιδεὴς Διονύσιος	γενόμενος	ἅπαντα συνεχώρησεν καὶ ἔτι πλείω
[7, 344]	τὸ μετὰ ταῦτα κατ' ἐμαυτὸν	γενόμενος,	μάλα συγκεχυμένος· πρῶτος δ' ἦν
[7, 329]	διατριβῆς διὰ πάντα ταῦτα συνέβη	γενόμενος.	Μετὰ δὲ τοῦτο ἀπεδήμησά τε
[3, 315]	ἥκει μοι συνεχὴς τῷ νυνδὴ	γενόμενος,	περὶ οὗ μοι τὸ δεύτερον
[7, 324]	ὁπλιτῶν δεόμενος οὐδὲ ἱππέων ἐνδεὴς	γενόμενος	τοῦ ἀμύνασθαι τοὺς ἐχθρούς, ἀλλὰ
[8, 352]	πάντως πάντα ἀπολέσῃ βαρβάροις ἐπίχαρτος	γενόμενος.	Τρεῖς δ' ὄντας βασιλέας, εἴτ'
[8, 352]	βοηθείας καὶ ὁσίου τρόπου· ὃς	γενόμενος	τυράννου πατρὸς ἑκὼν τὴν πόλιν
[7, 324]	εἰς Σικελίαν ἐμὴν ἄφιξιν; ἐγὼ	συγγενόμενος	Δίωνι τότε νέῳ κινδυνεύω, τὰ
[7, 324]	οὐχ ᾗ τινες ἐδόξαζον, ἀλλ'	αἰσχυνόμενος	μὲν ἐμαυτὸν τὸ μέγιστον, μὴ
[7, 329]	γίγνηται σώσει, (μὴ ταύτῃ δὲ	τραπόμενος	τἀναντία πάντα ἀποτελεῖ· πορευθεὶς δὲ
[7, 344]	μύθῳ τε καὶ πλάνῳ ὁ	συνεπισπόμενος	εὖ εἴσεται, εἴτ' οὖν Διονύσιος
[7, 329]	τὸν τοιοῦτον οὐκ ἔρχομαι συμβουλεύσων,	βιασόμενος	δὲ οὐδ' ἂν ὑὸς ᾖ
[7, 349]	εἰ πάθοι, ὃν χειμὼν μὲν	ἐσόμενος	οὐκ ἂν πάνυ λάθοι, χειμώνων
[7, 329]	ἢ συμβουλεύοντι δῆλος ᾖ μηδαμῇ	πεισόμενος,	αὐτόκλητος ἐπὶ τὸν τοιοῦτον οὐκ
[7, 344]	καὶ ἄλλοις πολλοῖς τῶν αὐτοῦ	διακελευόμενος,	ἃ νῦν πρὸς ἐμὲ λέγει,
[7, 339]	λογισμῷ τούτῳ κατακαλυψάμενος πολλὰ δεδιὼς	μαντευόμενός	τε οὐ πάνυ καλῶς, ὡς
[7, 349]	μὴ ποιεῖν· καὶ εἰπὼν ταῦτα	ἀποστρεφόμενος	ᾠχόμην ἔξω. Τὸ μετὰ (ταῦτα
[3, 315]	ἃ νῦν δὴ λέγεις ἐμοὶ	μεμφόμενος,	ὡς Ἡρακλείδου τέ μοι καὶ
[7, 329]	ὅπως ἀντὶ πολέμου φιλίαν ποιήσαιμι·	διαμαχόμενος	δὲ τοῖς διαβάλλουσιν ἡττήθην. Πείθοντος
[7, 339]	παρὰ πάντα δὲ ἀεὶ φιλοσοφίας	ἐχόμενος	καὶ τροφῆς τῆς καθ' ἡμέραν
[3, 315]	(αὐτοῦ. Πολλὰ ἔχων εἰπεῖν ὧν	ὑποσχόμενος	οὐδὲν ἐποίησας, διὰ τὸ πλῆθος
[7, 324]	γὰρ ἕνα μόνον ἱκανῶς πάντα	ἐξειργασμένος	ἐσοίμην ἀγαθά. Ταύτῃ μὲν δὴ
[7, 334]	Δίωνα ἀποκτείνας οὐκ οἶδεν ταὐτὸν	ἐξειργασμένος	τούτῳ. Δίωνα γὰρ ἐγὼ σαφῶς
[7, 344]	αὐτοῦ πέμπειν εἰς Πελοπόννησον, καθάπερ	ἐπιλελησμένος	τῆς ἐπιστολῆς παντάπασιν· εἶναι γὰρ
[1, 309]	καὶ διοικῶν τὴν ὑμετέραν ἀρχὴν	πεπιστευμένος	πάντων μάλιστα, τὰς ὠφελίας ὑμῶν
[7, 349]	πάσχειν ἀνόσια τοῦ δρᾶσαι πρότερον,	διευλαβούμενος	δὲ μὴ παθεῖν, ὅμως ἔπταισεν
[13, 360]	ὀλίγα· ἐπεὶ καὶ περὶ τούτου	φοβούμενος	καὶ ἀπιστῶν ἐσκόπουν αὐτός τε
[7, 329]	αἰσθανόμενος πάντας ἡμᾶς οὕτω διατεθέντας,	φοβούμενος	μὴ μεῖζον ἐκ τῶν φόβων
[3, 315]	ἐπῄει μοι εἰπεῖν οὐκ εἶπον,	φοβούμενος	μὴ σμικροῦ ῥήματος ἕνεκα τὸν
[7, 329]	λόγων οἰκειοῦσθαι καὶ ἐμοὶ συγγίγνεσθαι,	φοβούμενος	τοὺς τῶν διαβαλλόντων λόγους, μή
[7, 344]	δ' ἦν μοι τῆς βουλῆς	ἡγούμενος	ὅδε (λόγος. Φέρε, εἰ διανοεῖται
[2, 310]	μὲν ἐμὲ τιμῶν καὶ τούτου	καθηγούμενος	φιλοσοφίαν δόξεις τιμᾶν, καὶ αὐτὸ
[7, 349]	τοιοῦτον ποιεῖν, ὑπολαβὼν δ' ἐγὼ	παραμυθούμενος,	θάρρει, Θεοδότα, ἔφην· οὐ γὰρ
[7, 349]	ἄλλην τῆς πρὸς ἐμὲ διαφορᾶς	ποιούμενος,	ἀδελφὴν τῆς πρόσθεν, πέμψας τινὰ
[7, 349]	φίλους ἀεὶ περὶ πλείονος αὐτοῦ	ποιούμενος.	Ταῦτ' ἐρρήθη, καὶ οὐκέτι μετεπέμψατό
[3, 315]	περὶ προτέρων ἄκουε πρότερον. Ἦλθον	καλούμενος	εἰς Συρακούσας ὑπό τε σοῦ
[7, 344]	φρονήσεώς τε καὶ ἀρετῆς ζῆν	ἐπιμελούμενος.	Εἰ μὲν γὰρ φαῦλα, πολλοῖς
[7, 349]	παντοδαπὰ χρώματα ἧκεν, οἷ' ἂν	θυμούμενος	ἀφείη· προσπεσὼν δ' αὐτῷ (ὁ
[13, 360]	ἐμοῦ, ἀνέστης παρ' ἐμὲ καὶ	φιλοφρονούμενος	εἶπες εὖ τι ῥῆμα ἔχον,
[7, 324]	Ταῦτα δὴ πρὸς τοῖς πρόσθε	διανοούμενος,	εἰς Συρακούσας (διεπορεύθην, ἴσως μὲν
[7, 334]	τοὺς μὲν ἐκβάλλων, τοὺς δὲ	χειρούμενος	ῥᾷον Ἱέρωνος· τούτων δ' αὖ
[2, 310]	δηλωτέον, ὑπὲρ οὗ σὺ πέπομφας	ἀπορούμενος.	Φῂς γὰρ δὴ κατὰ τὸν
[7, 344]	ταῦτα κατ' ἐμαυτὸν γενόμενος, μάλα	συγκεχυμένος·	πρῶτος δ' ἦν μοι τῆς
[2, 310]	αὐτὰ συγγιγνόμενός τε ἄλλοις καὶ	παραθεώμενος	(παρὰ τὰ τῶν ἄλλων καὶ
[7, 329]	σχεδὸν ἴσως τετάρτῳ Δίωνα Διονύσιος	αἰτιώμενος	ἐπιβουλεύειν τῇ τυραννίδι, σμικρὸν εἰς
[7, 329]	τοῦ πλοῦ καὶ τοῦ πόνου	ἐπαιτιώμενος	οἴει δόξαν κακίας ἀποφευξεῖσθαί ποτε;
[7, 329]	πάντες φίλοι ἐφοβούμεθα μή τινα	ἐπαιτιώμενος	τιμωροῖτο ὡς συναίτιον τῆς Δίωνος
[2, 310]	σὺ καθηγοῦ, ἕψομαι δὲ ἐγώ·	τιμώμενος	γὰρ (ὑπὸ σοῦ τιμήσω σέ,
[2, 310]	(ὑπὸ σοῦ τιμήσω σέ, μὴ	τιμώμενος	δὲ ἡσυχίαν ἕξω. Ἔτι δὲ
[7, 344]	ἀποστόλοις πλοίοις ἐμβὰς διενοούμην πλεῖν,	τεθυμωμένος,	πάσχειν τε οἰόμενος δεῖν, εἰ
[7, 329]	μεμειγμέναι ἀνάγκαις (εἰσίν ὃ δὴ	μηχανώμενος	διεκώλυέν μου τὸν ἔκπλουν, εἰς
[7, 324]	τυραννίδος τινὰ τρόπον κατάλυσιν ἐσομένην	μηχανώμενος	ἐλάνθανον ἐμαυτόν. Δίων μὲν γὰρ
[7, 344]	ποθῶν ποθεν ἀναπτέσθαι, ὁ δὲ	διαμηχανώμενος	τίνα τρόπον ἀνασοβήσοι με μηδὲν
[4, 320]	σέ. Ὡς οὖν ὑπὸ πάντων	ὁρώμενος	παρασκευάζου τόν τε Λυκοῦργον ἐκεῖνον
[8, 352]	καὶ κοινῷ τινι δικαίῳ λόγῳ	χρώμενος	δηλοῦν. Λέγω γὰρ δὴ διαιτητοῦ
[5, 321]	ὄντων· εἰς ταῦτ' οὖν αὐτῷ	χρώμενος	ὀνήσῃ τε αὐτὸς καὶ ἐκεῖνον
[8, 352]	ἀντὶ τυραννίδος ἐφημέρου καὶ ἀδίκου	κτώμενος.	Τρίτον δὲ προκαλεῖσθαι χρὴ βασιλέα
[13, 360]	τι τοιοῦτον, οὐκ ἔστι σοι	ξένος	οὐδεὶς ὅστις δώσει, ὡς ᾠόμεθα,
[3, 315]	ἔκπλουν ὃν προσεδόκων, μή μοι	στενὸς	γίγνοιτο ἀντ' εὐρυχωρίας. Ἀλλ' οὖν
[8, 352]	συμβουλήν· ἐγὼ δὲ ἑρμηνεύσω ἃν	ἐκεῖνος	ἔμπνους ὢν καὶ δυνάμενος εἶπεν
[7, 344]	Δίωνος, ὑμῖν δὲ τὸ βέβαιον	ἐκεῖνος	παρεχέτω. Τὰ χρήματα δὲ ἃ
[7, 349]	ἔχω συμπολεμεῖν ἔτι σχεδὸν οὐδενί,	κοινός	τε ὑμῖν εἰμι, ἄν ποτέ
[7, 324]	τὴν ἡλικίαν ἣν τὰ νῦν	Ἱππαρῖνος	γέγονεν, καὶ ἣν ἔσχεν (τότε
[7, 324]	νεότητος· ᾠήθην γὰρ αὐτοὺς ἔκ	τινος	ἀδίκου βίου ἐπὶ δίκαιον τρόπον
[6, 322]	πονηροὺς καὶ ἀδίκους (φυλακτικῆς καί	τινος	ἀμυντικῆς δυνάμεως. Ἄπειροι γάρ εἰσι
[1, 309]	τραγῳδοποιῶν οἱ πλεῖστοι, ὅταν ὑπό	τινος	ἀποθνῄσκοντα τύραννον εἰσάγωσιν, ἀναβοῶντα ποιοῦσιν·
[2, 310]	τοιοῦτον λέγῃ τις περὶ ἡμῶν	τινος,	γράμματα πέμψαντα ἐμὲ ἐρέσθαι· ἐγὼ
[8, 352]	μή ποτε ἀπληστίᾳ ἐλευθερίας ἀκαίρου	τινὸς	εἰς τὸ τῶν προγόνων νόσημα
[4, 320]	εἰς τὸ συμπερανθῆναι, οὐκ ἄλλου	τινὸς	ἕνεκα μᾶλλον ἢ τῆς ἐπὶ
[7, 344]	με ἀφεῖναι μὴ πεμφθείσης αὐτῷ	τινος	ἐντολῆς παρὰ Διονυσίου ἂν δὲ
[7, 324]	ἔχοντά ἐστιν ἄνευ παρασκευῆς θαυμαστῆς	τινος	μετὰ τύχης λέγειν τε ἠναγκάσθην,
[7, 324]	δυναστευόντων ἐν ταῖς πόλεσιν ἔκ	τινος	μοίρας θείας ὄντως φιλοσοφήσῃ. Ταύτην
[7, 339]	τε ὄντος καὶ τοῦ ποιοῦ	τινος,	οὐ τὸ (ποιόν τι, τὸ
[11, 358]	δ' ἐπὶ τὸ παιδεῦσαι δεῖ	τινος,	οὔτε ὁ παιδεύσων οὔτε οἱ
[7, 324]	ἄλλους ἀδύνατον ἦν κτᾶσθαι μετά	τινος	ῥᾳστώνης τά τε τῶν νόμων
[8, 352]	τοῦ νῦν οἴεσθαι σχεδὸν ἀεί	τινος	σμικροῦ ἐπιδεεῖς εἶναι τὸ μὴ
[7, 329]	ὅταν τίς μοι συμβουλεύηται περί	τινος	τῶν μεγίστων περὶ τὸν αὑτοῦ
[1, 309]	ἀπανθρωπότερον, σὺ δὲ τοιοῦτος ὢν	τύραννος	οἰκήσεις μόνος. Τὸ δὲ χρυσίον
[7, 344]	ὅτῳ μέλει τὸ περὶ αὐτὰ	γεγονὸς	εὑρεῖν ὅπῃ ποτὲ γέγονεν, τίνι
[7, 349]	τοὺς Δίωνος φίλους ἀεὶ περὶ	πλείονος	αὐτοῦ ποιούμενος. Ταῦτ' ἐρρήθη, καὶ
[13, 360]	τελευτήσῃ ἡ ἐμή, οὐδὲν αὖ	πλείονος	ἢ δέκα μνῶν δέοι ἂν
[7, 324]	τε καὶ Σικελιωτῶν, ἀρετὴν περὶ	πλείονος	ἡδονῆς τῆς τε ἄλλης τρυφῆς
[3, 315]	σοῦ Δίωνα ἐξέβαλεν, καὶ ἐλείφθης	μόνος.	Ἆρ' οὖν οἴει μοι τότε
[2, 310]	περὶ Λυσικλείδου τἀληθὲς εἰπεῖν ἄξιον·	μόνος	γὰρ τῶν ἐκ Σικελίας Ἀθήναζε
[1, 309]	δὲ τοιοῦτος ὢν τύραννος οἰκήσεις	μόνος.	Τὸ δὲ χρυσίον τὸ λαμπρόν,
[6, 322]	καὶ τῶν μελλόντων, τοῦ τε	ἡγεμόνος	καὶ αἰτίου πατέρα κύριον ἐπομνύντας,
[7, 339]	ὅσα μαθήματά ἐστιν καὶ ὁ	πόνος	(ἡλίκος καὶ δίαιτα ἡ καθ'
[2, 310]	σοι· ἐγὼ δὲ καὶ περὶ	Λυκόφρονος	καὶ τῶν ἄλλων τῶν παρὰ
[7, 334]	(δικαίου τε καὶ ἀνδρείου καὶ	σώφρονος	καὶ φιλοσόφου, τὴν αὐτὴν ἀρετῆς
[7, 329]	ἀντιτείνων. Καὶ ὁ πρῶτος δὴ	χρόνος	τῆς εἰς Σικελίαν ἐμῆς ἐπιδημίας
[7, 334]	Ὁ μὲν γὰρ δὴ πρῶτος	χρόνος	(τῆς ἐν Σικελίᾳ διατριβῆς μοι
[8, 352]	ἐλθόντες τὴν ἅπασαν, τόθ' ὅτε	κίνδυνος	ἐγένετο ἔσχατος Σικελίᾳ τῇ τῶν
[8, 352]	τοὺς τοιούτους νόμους, (ἐπειδὴ κατέχει	κίνδυνος	Σικελίαν, καὶ οὔτε κρατεῖτε ἱκανῶς
[8, 352]	βασιλικῆς ἀρχῆς, τοῖς δὲ ἀρχὴ	ὑπεύθυνος	βασιλική, δεσποζόντων νόμων τῶν τε
[7, 329]	καὶ μηδαμῇ ἐθέλουσιν αὐτῆς εἰς	ἴχνος	ἰέναι, προαγορεύουσιν δὲ τῷ συμβούλῳ
[7, 344]	παντάπασιν· εἶναι γὰρ αὐτὰ οὐ	Δίωνος	ἀλλὰ τοῦ ὑέος, ὄντος μὲν
[3, 315]	μεῖναι τὸν ἐνιαυτόν, φάσκων τὴν	Δίωνος	ἀποδόμενος οὐσίαν πᾶσαν τὰ μὲν
[7, 329]	τὴν εὐπρέπειαν τῆς ἐκβολῆς τῆς	Δίωνος	αὐτῷ γίγνεσθαι, τούτων δὴ τὸ
[3, 315]	εἴην σοῦ μὲν οὐδὲν φροντίζων,	Δίωνος	δὲ καὶ τῶν Δίωνος φίλων
[7, 349]	καὶ ἀπέπεμψεν ἐφόδια δούς, τῶν	Δίωνος	δὲ χρημάτων οὔτ' ἐγὼ ἔτι
[3, 315]	Ἐδόκει δὴ πᾶσιν, ἀρξαμένοις ἀπὸ	Δίωνος,	δεῖν ἐμὲ πλεῦσαι καὶ μὴ
[7, 344]	σοὶ Δίων, ἔφη, καὶ τὰ	Δίωνος	(ἐκποδὼν ἀπαλλαχθήτω τοῦ περὶ αὐτὰ
[7, 344]	ἔφην, μὴ κύριον ἡγεῖσθαί σε	Δίωνος	ἐμέ, πέμπειν δὲ μετ' ἐμοῦ
[10, 358]	~(Πλάτων Ἀριστοδώρῳ εὖ πράττειν. Ἀκούω	Δίωνος	ἐν τοῖς μάλιστα ἑταῖρον εἶναί
[7, 329]	ἐπαιτιώμενος τιμωροῖτο ὡς συναίτιον τῆς	Δίωνος	ἐπιβουλῆς· περὶ δ' ἐμοῦ καὶ
[7, 344]	εἶπον ὅτι χρείη τὴν παρὰ	Δίωνος	ἐπιστολὴν περιμένειν ἡμᾶς καὶ ταῦτα
[7, 329]	συνεβούλευον δὲ καὶ Διονυσίῳ μετὰ	Δίωνος,	ζῆν μὲν τὸ καθ' ἡμέραν
[13, 360]	καὶ μετ' ἄλλων καὶ μετὰ	Δίωνος.	Ἡ μὲν οὖν Σπευσίππῳ γαμεῖται,
[7, 324]	ἑαυταῖς ἐναντίαι φερόμεναι τὸ δὲ	Δίωνος	ἦθος ἠπιστάμην τῆς ψυχῆς πέρι
[13, 360]	(εἶναι. Τὰ μετὰ ταῦτα περὶ	Δίωνος	λέγοιμ' ἄν. Τὰ μὲν ἄλλ'
[3, 315]	ἦρχεν ὡς, ἂν ἀφίκωμαι, τὰ	Δίωνός	μοι γενήσοιτο πράγματα πάντα κατὰ
[7, 324]	δὲ προδοῦναι πρῶτον (μὲν τὴν	Δίωνος	ξενίαν τε καὶ ἑταιρίαν ἐν
[8, 352]	τὰ νῦν εἰρημένα. ~(Πλάτων τοῖς	Δίωνος	οἰκείοις τε καὶ ἑταίροις εὖ
[7, 324]	δύναμιν ἀνθρώπων εὐδαιμόνων. ~Πλάτων τοῖς	Δίωνος	οἰκείοις τε καὶ ἑταίροις εὖ
[7, 344]	ἀνασοβήσοι με μηδὲν ἀποδοὺς τῶν	Δίωνος·	ὅμως δὲ ἔφαμεν ἑταῖροί γε
[3, 315]	Ἡρακλείδης ἐν διαβολαῖς εἶεν, οἰκεῖοι	Δίωνος	ὄντες, πᾶν (μηχανῴμην ὅπως οὗτοι
[7, 344]	ἐκτιμᾷ τις ὀρθῶς, ἑκατὸν ἡ	Δίωνος	οὐσία ἂν δ' οὖν γίγνηται
[7, 344]	ὅτι μοι μένειν ἀδύνατον εἴη	Δίωνος	οὕτω προπεπηλακισμένου. Ὁ δὲ παρεμυθεῖτό
[7, 329]	καὶ διαβολῶν (πρὸς τὴν τυραννίδα	Δίωνος	πέρι· ἤμυνον μὲν οὖν καθ'
[2, 310]	τε ἄλλων καὶ σοῦ καὶ	Δίωνος,	πλείω ἂν ἦν ἡμῖν τε
[7, 344]	πρὸς ἐκεῖνον αὖ περὶ τῶν	Δίωνος	πραγμάτων οὐδὲν ἔτι διελεγόμην· οὐδὲν
[7, 339]	Δίωνα διεκείμην καὶ τὴν αὖ	Δίωνος	προθυμίαν τοῦ ἐμὲ πλεῖν καὶ
[8, 352]	περὶ τῶν νῦν παρόντων ἡ	Δίωνος	συμβουλή; τόνδε. Δέξασθε, ὦ Συρακόσιοι,
[7, 329]	Ἦλθον Ἀθηναῖος ἀνὴρ ἐγώ, ἑταῖρος	Δίωνος,	σύμμαχος αὐτῷ, πρὸς τὸν τύραννον,
[7, 334]	διώκοντα δὲ τόν τε τῶν	Δίωνος	σφαγέων καὶ τὸν Σικελικὸν βίον,
[7, 334]	τέ τινες ἐν Συρακούσαις ἦσαν	Δίωνός	τε ἄττα διακηκοότες καὶ τούτων
[7, 344]	ἡμίσειαν τῆς οὐσίας εἶναι δέοι	Δίωνος,	τὴν δ' ἡμίσειαν τοῦ ὑέος·
[7, 329]	ἐμβιβάσας, ἐξέβαλεν ἀτίμως. Οἱ δὴ	Δίωνος	τὸ μετὰ τοῦτο πάντες φίλοι
[3, 315]	Συρακούσας ὑπό τε σοῦ καὶ	Δίωνος,	τοῦ μὲν δεδοκιμασμένου παρ' ἐμοὶ
[3, 315]	ἐμὴ δόξα μαντεύεται· ἔπειτα τὰ	Δίωνος	τοὺς οἰκείους ἔχειν (ἠξίουν καὶ
[7, 344]	σοὺς οἰκείους καὶ τοὺς ἐνθάδε	Δίωνος,	ὑμῖν δὲ τὸ βέβαιον ἐκεῖνος
[8, 352]	Συρακοσίοις πᾶσιν φράζειν παρακελεύομαι τοῖς	Δίωνος	φίλοις ἐκείνου καὶ ἐμὴν κοινὴν
[7, 349]	οὐδαμῇ ποιεῖς Δίωνα καὶ τοὺς	Δίωνος	φίλους ἀεὶ περὶ πλείονος αὐτοῦ
[3, 315]	φροντίζων, Δίωνος δὲ καὶ τῶν	Δίωνος	φίλων καὶ οἰκείων, καὶ ἐπειδὴ
[7, 349]	Διονυσίῳ τοῦ μὴ ἀποδοῦναι τὰ	Δίωνος	χρήματα ἔδοξεν ἔχθρας λόγον ἔχειν
[7, 329]	μᾶλλον δουλώσασθαι Καρχηδονίους τῆς ἐπὶ	Γέλωνος	αὐτοῖς γενομένης δουλείας, ἀλλ' οὐχ
[7, 324]	πρὶν ἀνοσίων αὐτοῖς ἔργων γενέσθαι	κοινωνός	ἃ δὴ πάντα καθορῶν καὶ
[2, 310]	ταῖς ποιήσεσιν. Οἷον καὶ περὶ	Ἱέρωνος	ὅταν διαλέγωνται ἄνθρωποι καὶ Παυσανίου
[7, 334]	ἐκβάλλων, τοὺς δὲ χειρούμενος ῥᾷον	Ἱέρωνος·	τούτων δ' αὖ γενομένων δι'
[13, 360]	ἄλλα καὶ περὶ φιλοσοφίαν χαρίεις.	Τείσωνος	δ' ἔστιν κηδεστής, ὃς τότε
[13, 360]	τῳ συγγέγονεν καὶ Πολυξένῳ τῶν	Βρύσωνός	τινι ἑταίρων. Ὃ δὲ σπάνιον
[2, 310]	τούτων γέγραφα, οὐδ' ἔστιν σύγγραμμα	Πλάτωνος	οὐδὲν οὐδ' ἔσται, τὰ δὲ
[13, 360]	Διονύσιε, εἰς σοφίαν ὠφελῇ ὑπὸ	Πλάτωνος·	σὺ δ' εἶπες· καὶ εἰς
[2, 310]	αὐτοῦ καὶ περὶ Ἡγησίππου τοῦ	Ἀρίστωνος·	ἐπέστειλας (γάρ μοι, ἄν τις
[7, 334]	ἐπείσθη, παρὰ πᾶσιν ἂν ὡς	ἔπος	εἰπεῖν ἀνθρώποις ἀπέσωσεν γενομένη. Νῦν
[7, 334]	ἐμὲ καὶ τοὺς ἄλλους ὡς	ἔπος	εἰπεῖν ἅπαντας τὰ μέγιστα ἔβλαψαν
[2, 310]	ἀγνῶτές ἐσμεν οὐδενὶ Ἑλλήνων ὡς	ἔπος	(εἰπεῖν, οὔτε ἡ συνουσία ἡμῶν
[7, 339]	καὶ ἀσαφείας ἐμπίμπλησι πάσης ὡς	ἔπος	εἰπεῖν πάντ' ἄνδρα. Ἐν οἷσι
[7, 324]	ποιήσειεν. Τίς δ' ἦν ὁ	τρόπος	τῆς γενέσεως αὐτῆς, οὐκ ἀπάξιον
[7, 339]	λόγος Ἀθήναζε. Ἔστιν δή τις	τρόπος	τοῦ περὶ τὰ τοιαῦτα πεῖραν
[2, 310]	ἀπόπεμψον. Δεῖται δὲ σοῦ καὶ	Σπεύσιππος·	ὑπέσχετο δέ μοι καὶ Φιλιστίων,
[7, 349]	θαυμαστὸν παθὼν οὐδέν. Ὅσιος γὰρ	ἄνθρωπος	ἀνοσίων πέρι, σώφρων τε καὶ
[3, 315]	ἐμοί. Τὸ μετὰ τοῦτο εἴτ'	ἄνθρωπος	εἴτε θεὸς εἴτε τύχη τις
[7, 344]	(πῶς ἄν, μὴ θαυμαστὸς ὢν	ἄνθρωπος,	τὸν ἡγεμόνα τούτων καὶ κύριον
[13, 360]	ἐμὲ ἐγκωμιάζουσιν, καὶ οὐχ ἥκιστα	Φίλαγρος,	ὃς τότε τὴν χεῖρα ἠσθένει.
[7, 334]	τούτων δ' αὖ γενομένων δι'	ἀνδρὸς	(δικαίου τε καὶ ἀνδρείου καὶ
[7, 344]	βουλοίμην εἴτε μή. Ἦν γὰρ	θέρος	ἤδη τότε καὶ ἔκπλοι τῶν
[13, 360]	(Ἰατροκλῆς, ὁ μετὰ Μυρωνίδου τότε	ἐλεύθερος	ἀφεθεὶς ὑπ' ἐμοῦ, πλεῖ νῦν
[7, 339]	με διεκώλυσεν καὶ ἔδωκέν τι	μέρος	αἰδοῖ τῶν περὶ ἐμὲ πραγμάτων.
[7, 324]	ὧν ἐνδείᾳ κατὰ τὸ σὸν	μέρος	νῦν ἐγὼ καταλιπὼν Συρακούσας ἐνθάδε
[7, 324]	προδέδοται τὰ νῦν μετ' ἐμοῦ	μέρος	ὅσον ἐπὶ σοὶ γέγονεν; ~(καὶ
[7, 349]	γάρ μοι ταύτῃ πῃ γεγονέναι	φανερὸς	ἀποτετραμμένος. Ὁ δὲ ἀκούσας ἀνεφλέχθη
[7, 334]	αὐτῷ τὰ λεγόμενα ᾐσχύνετό τε	φανερὸς	γιγνόμενος (οὐδὲν ἀκηκοὼς ὅτ' ἐπεδήμουν
[13, 360]	ὅτι οἷός τ' ἦν ἐπιτήδειος,	φανερὸς	ἦν. Χρὴ γὰρ δὴ καὶ
[3, 315]	ὧν σὺ προσέγραψας ἤ τις	ἕτερος·	ἀκούω γὰρ ὕστερον ὑμῶν τινας
[13, 360]	ἔστι δὲ τῶν ἀεὶ πλεόντων,	ἡμέτερος	ἐπιτήδειος καὶ τὰ ἄλλα καὶ
[7, 329]	ἀπεργασάμενος ποιήσασθαι, Δαρείου δὲ ἑπταπλασίῳ	φαυλότερος	ἐγένετο, ὃς οὐκ ἀδελφοῖς πιστεύσας
[7, 329]	οὐδ' ἂν εἷς ἔτι με	ναύκληρος	μὴ ὅτι κωλύοντος ἐξήγαγε Διονυσίου,
[7, 334]	Καὶ ἐμοὶ πείθεσθε Διὸς τρίτου	σωτῆρος	χάριν, εἶτα εἰς Διονύσιον βλέψαντες
[7, 329]	πράγματα. Ἦλθον Ἀθηναῖος ἀνὴρ ἐγώ,	ἑταῖρος	Δίωνος, σύμμαχος αὐτῷ, πρὸς τὸν
[7, 339]	ἕξεως ἅμα καὶ τῆς διαίτης	ἔμπειρος	γεγονώς, οὐκέτ' ἐθέλειν δυσχεραίνων παρ'
[7, 349]	αὐτῷ (ὁ Θεοδότης, λαβόμενος τῆς	χειρὸς	ἐδάκρυσέν τε καὶ ἱκέτευεν μηδὲν
[7, 329]	κελεύοντα ἐξαγαγεῖν ἐπέστελλεν, οὔτ' ἂν	ἔμπορος	οὔτε τῶν ἐν ταῖς τῆς
[5, 321]	ἥκιστα ἂν χρήσιμος, καίπερ καὶ	πρὸς	ἄλλα ὢν ἀνδρεῖος· (τοὺς γὰρ
[7, 344]	ἀρχαῖς εἶπον· μόγις δὲ τριβόμενα	πρὸς	ἄλληλα αὐτῶν ἕκαστα, ὀνόματα καὶ
[7, 349]	ὑμῖν εἰμι, ἄν ποτέ τι	πρὸς	ἀλλήλους δεηθέντες φιλίας ἀγαθόν τι
[2, 310]	χρὴ ἔχειν ἐμὲ καὶ σὲ	πρὸς	ἀλλήλους. Εἰ μὲν ὅλως φιλοσοφίας
[2, 310]	ὃ σὺ ἐπέστειλας, ὅπως δεῖ	πρὸς	ἀλλήλους ἡμᾶς ἔχειν. Ἐπεὶ γὰρ
[2, 310]	δὲ δὴ καὶ σοὶ τὰ	πρὸς	ἀλλήλους οὑτωσὶ τυγχάνει ἔχοντα· οὔτε
[1, 309]	οὐδ' ἀδάμας οὐδ' ἀργύρου κλῖναι	πρὸς	ἄνθρωπον δοκιμαζόμεν' ἀστράπτει πρὸς ὄψεις·
[5, 321]	φωνὴν πρός τε θεοὺς καὶ	πρὸς	ἀνθρώπους, καὶ τῇ φωνῇ τὰς
[11, 358]	καὶ πρότερον ὅτι πολὺ διαφέρει	πρὸς	ἅπαντα ἃ λέγεις αὐτὸν ἀφικέσθαι
[7, 329]	ἅμα καὶ ἡλικιωτῶν καὶ συμφώνους	πρὸς	ἀρετὴν κτήσασθαι, μάλιστα δ' αὐτὸν
[7, 334]	καὶ ἐκεῖ πάντων ἀνθρώπων διαφέροντες	πρὸς	ἀρετήν, ξενοφόνων τε ἀνδρῶν μισοῦντες
[7, 334]	ταῖς οὕτω διατεθείσαις πόλεσιν αὐταῖς	πρὸς	αὑτὰς ἀεὶ γίγνεσθαι φιλεῖ. Τοὺς
[13, 360]	ἀποδιδόμενα πρός τε τἆλλα καὶ	πρὸς	αὐτὴν τὴν τῶν χρημάτων κτῆσιν
[13, 360]	ἐκείνων ὧν οὐκ εἴας μεμνῆσθαι	πρὸς	αὐτόν, οὔτε ἐμνήσθην οὔτε διελέχθην,
[2, 310]	ἅ τε ἔπραξεν καὶ εἶπεν	πρὸς	αὐτούς· καὶ Περίανδρον τὸν Κορίνθιον
[7, 339]	πλεῖν καὶ εἰς Συρακούσας ἐλθεῖν·	πρὸς	γὰρ δὴ πάντα ταῦτα ἦν
[7, 339]	ἐπιστήμης τοῦ πέμπτου μέτοχος ἔσται.	Πρὸς	γὰρ τούτοις ταῦτα οὐχ ἧττον
[7, 344]	τῶν ἐκείνου τὸ παράπαν πραγμάτων,	πρὸς	δὲ καὶ τούτοισιν ἔτι μηδ'
[3, 315]	ἄν ποτε λέγων μου καταψεύσασθαι,	πρὸς	δὲ τούτοις ἔτι σαφεστέρους τούτων
[3, 315]	τοὺς διανειμαμένους, οὓς οἶσθα σύ·	πρὸς	δὲ τούτοις ᾤμην δεῖν τὰ
[7, 324]	ἀμήχανον ἂν μακαριότητι συμβῆναι γενόμενον.	Πρὸς	δὴ τούτοις ᾠήθη δεῖν ἐκ
[7, 349]	κινδυνεύει· ἀλλ' ἡμῖν, ἔφη, ~(συνακολούθησον	πρὸς	Διονύσιον ἁπάσῃ μηχανῇ. χόμεθα οὖν
[7, 339]	ἂν μὴ ἀφίκωμαι νῦν, τὴν	πρὸς	Διονύσιον αὐτοῖς γενομένην φιλίαν δι'
[7, 344]	δὲ ἐναντίον εἶπεν Θεοδότης ἐμοῦ	πρὸς	Διονύσιον, οἶδά τε καὶ μέμνημαι.
[7, 344]	δόξαντα, εἰς τὴν ὑστεραίαν εἶπον	πρὸς	Διονύσιον ὅτι δέδοκταί (μοι μένειν·
[7, 344]	ὀλοὴν ἀναμετρήσαιμι Χάρυβδιν" λέγειν δὲ	πρὸς	Διονύσιον ὅτι μοι μένειν ἀδύνατον
[7, 339]	ἐπιστολὴν πάνυ μακράν, εἰδὼς ὡς	πρὸς	Δίωνα διεκείμην καὶ τὴν αὖ
[7, 329]	αὐτοῖς δὶς τὴν πόλιν, ταὐτὸν	πρὸς	Δίωνα Συρακόσιοι τότε ἔπαθον ὅπερ
[13, 360]	γὰρ οὔτε ἀγαθὸν οὔτε καλὸν	πρὸς	δόξαν σοι, δοκεῖν δυσσύμβολον (εἶναι.
[3, 315]	ἐκείνην μείζω φυομένην καὶ σφοδροτέραν.	Πρὸς	δύο δή μοι διττὰς ἀναγκαῖον
[7, 344]	αὐτῶν, καὶ μὴν ὡσαύτως ἐγὼ	πρὸς	ἐκεῖνον αὖ περὶ τῶν Δίωνος
[7, 344]	καὶ ὅπως ἤθελε καὶ οἷστισι,	πρὸς	ἐμὲ δὲ οὐδὲν ὅλως ἐφθέγγετο
[7, 349]	πρόφασιν (αὖ ταύτην ἄλλην τῆς	πρὸς	ἐμὲ διαφορᾶς ποιούμενος, ἀδελφὴν τῆς
[2, 310]	ποτε τύχῃ. Σὺ δὲ τοῦτο	πρὸς	ἐμὲ ἐν τῷ κήπῳ ὑπὸ
[7, 344]	οἷς περὶ Ἡρακλείδου Διονύσιος ὡμολόγει	πρὸς	ἐμὲ καὶ σέ; πῶς δὲ
[7, 344]	τῶν αὐτοῦ διακελευόμενος, ἃ νῦν	πρὸς	ἐμὲ λέγει, ὡς αὐτοῦ μὲν
[7, 339]	παρακούοντα ἀξίων λόγου πραγμάτων, εὐμαθῆ,	πρὸς	ἔρωτα ἐλθεῖν τοῦ βελτίστου βίου·
[7, 334]	θέμενοι νόμους κοινοὺς μηδὲν μᾶλλον	πρὸς	ἡδονὴν αὑτοῖς ἢ τοῖς ἡττηθεῖσιν
[3, 315]	καὶ μείζους τοὺς διαβάλλοντας καὶ	πρὸς	ἡδονὴν μετὰ αἰσχρᾶς βλάβης ὁμιλοῦντας
[9, 357]	Ἀρχύτᾳ Ταραντίνῳ εὖ πράττειν. Ἀφίκοντο	πρὸς	ἡμᾶς οἱ περὶ Ἄρχιππον καὶ
[7, 349]	ἔδοξεν ἔχθρας λόγον ἔχειν ἂν	πρός	με πιθανόν, καὶ πρῶτον μὲν
[7, 344]	μετὰ ταῦτα ἐλθὼν ἡμέρᾳ λέγει	πρός	με πιθανὸν λόγον· ἐμοὶ καὶ
[1, 309]	κλῖναι πρὸς ἄνθρωπον δοκιμαζόμεν' ἀστράπτει	πρὸς	ὄψεις· οὐδὲ γαίας εὐρυπέδου γόνιμοι
[7, 344]	μεμαθηκέναι, ἄξια δ' οὖν εἶναι	πρὸς	παιδείαν ψυχῆς ἐλευθέρας, (πῶς ἄν,
[7, 344]	δὲ ἔφαμεν ἑταῖροί γε εἶναι	πρὸς	πᾶσαν Σικελίαν. Τῶν δὴ μισθοφόρων
[2, 310]	τοῦτο, ὅτι διεσκόπεις καὶ ἄλλους,	πρὸς	πολλῶν εὐδοξίαν σοι οἴσει ὡς
[3, 315]	ἑτέραν ἀλλοτριότητα ἐνεῖδες ἐν ἐμοὶ	πρὸς	σέ, εἰκότως οἴει ταύτῃ πάντα
[2, 310]	ὑγιές τι Κρατιστόλου καὶ Πολυξένου	πρὸς	σὲ εἰρηκότων, ὧν φασὶ (λέγειν
[2, 310]	καὶ τὸ λοιπόν, ἐπειδὰν ἔλθῃ	πρὸς	σὲ καὶ ἀπαγγείλῃ τὰ παρ'
[3, 315]	μοι τότε πολιτικῶν εἶναι κοινωνίαν	πρὸς	σέ, τὸν μὲν ἔμφρονα κοινωνὸν
[4, 320]	ἀποβλέπειν, καὶ ἐν τούτῳ μάλιστα	πρὸς	σέ. Ὡς οὖν ὑπὸ πάντων
[7, 349]	ῥηθέντα εὐλογώτερα ἐφάνη καὶ προφάσεις	πρὸς	τὰ γενόμενα ἱκανὰς ἔχειν ἔδοξέν
[9, 357]	Καλούσης δὲ τῆς πατρίδος αὐτῆς	πρὸς	τὰ κοινά, ἄτοπον ἴσως τὸ
[9, 357]	οἳ οὐκ ἀπὸ τοῦ βελτίστου	πρὸς	τὰ κοινὰ προσέρχονται. Περὶ τούτων
[7, 329]	ἀκοῦσαι χρὴ τοὺς (ἐμὲ παρακαλοῦντας	πρὸς	τὰ νῦν πράγματα. Ἦλθον Ἀθηναῖος
[7, 339]	δι' ἐμοῦ, οὐ σμικρὰν οὖσαν	πρὸς	τὰ πολιτικά, παντάπασιν διαβαλοίην. Ταύτης
[7, 344]	πύλας, οἱ δ' ἐφέροντο εὐθὺς	πρὸς	τὰ τείχη, παιῶνά τινα ἀναβοήσαντες
[7, 349]	μὴ κρατῶν, ὑπὸ δειλίας τῆς	πρὸς	τὰς ἡδονὰς ἡττημένος, (εἶτα τοὺς
[7, 329]	τε οἰκείας καὶ ἀλλήλαις εἶναι	πρὸς	τὰς τῶν βαρβάρων βοηθείας, οὐ
[5, 321]	βέλτιστα οὐ πώποτε ἀναστὰς ἐφθέγξατο,	πρὸς	ταῦτ' εἰπεῖν ὅτι Πλάτων ὀψὲ
[5, 321]	σῴζεται, μιμουμένη δ' ἄλλην φθείρεται.	Πρὸς	ταῦτ' οὖν Εὐφραῖός σοι γίγνοιτ'
[2, 310]	δὲ τότε πιστότατα, νῦν τοὐναντίον.	Πρὸς	ταῦτ' οὖν σκοπῶν εὐλαβοῦ μή
[7, 329]	τούτων τίς ἂν ἦν μοι	πρὸς	ταῦτα εὐσχήμων ἀπόκρισις; οὐκ ἔστιν.
[7, 334]	δὲ ἄλλα σμικρὰ ἂν εἴη	πρὸς	ταῦτά μοι βλάβη. Ὁ δὲ
[5, 321]	πολιτειῶν τὴν αὑτῆς φθέγγηται φωνὴν	πρός	τε θεοὺς καὶ πρὸς ἀνθρώπους,
[3, 315]	ἀρτίως εἶπον, οὐ διαβολῆς προσδέομαι	πρός	τε Συρακουσίους καὶ εἰ δή
[13, 360]	ὀρθῶς ἀναλισκόμενα καὶ ὀρθῶς ἀποδιδόμενα	πρός	τε τἆλλα καὶ πρὸς αὐτὴν
[7, 324]	γὰρ δή, μάλ' εὐμαθὴς ὢν	πρός	τε τἆλλα καὶ πρὸς τοὺς
[3, 315]	αὐτά, ἀλλὰ πολὺ μᾶλλον (ἀπολογίας	πρός	τε τὴν προτέραν γενομένην διαβολὴν
[7, 344]	τὸν Διονύσιον. Συγχωρῶ· μηδ' ἂν	πρὸς	τῇ σῇ, ἔφη, φανῇ οἰκίᾳ,
[6, 322]	ὑγιές· Ἐράστῳ δὲ καὶ Κορίσκῳ,	πρὸς	τῇ τῶν εἰδῶν σοφίᾳ τῇ
[13, 360]	Πάντων γὰρ ἄριστόν σοι ἔσται	πρὸς	τὴν ἀρχήν· τὰ γὰρ ἀναλώματα
[7, 329]	ἐμὲ μάρτυρά τε καὶ φίλον	πρὸς	τὴν εὐπρέπειαν τῆς ἐκβολῆς τῆς
[7, 329]	τούτων τε καὶ ἐκ τῆς	πρὸς	τὴν κάθοδον ὑπηρεσίας ἐγενέσθην ἑταίρω·
[9, 357]	παρὰ σοῦ. Τὰ μὲν οὖν	πρὸς	τὴν πόλιν οὐ χαλεπῶς διεπράξαντο
[7, 334]	δὲ οὔτε ἄλλως ἐστὶν ἀφυὴς	πρὸς	τὴν τοῦ μανθάνειν δύναμιν φιλότιμός
[7, 329]	Διονύσιον μεστὰ σύμπαντα καὶ διαβολῶν	(πρὸς	τὴν τυραννίδα Δίωνος πέρι· ἤμυνον
[8, 357]	ὑπὲρ τῆς κοινῆς ἐλευθερίας (διεπολέμησαν	πρὸς	τὴν τυραννίδα, τοὺς δ' ἔμπροσθεν
[3, 315]	δ' οὐκ ὀλίγοι λέγειν σε	πρός	τινας τῶν παρὰ σὲ (πρεσβευόντων
[4, 320]	τις, σὺ φαίνου ἰατρεύων, καὶ	πρὸς	τὸ βέλτιστον (ἔλθοιτ' ἄν. Ταῦτα
[2, 310]	νῦν τὸν αὐτὸν λόγον, ὅτι	πρὸς	τὸ διαλεχθῆναι καὶ φύσει καὶ
[7, 329]	ἢ κεῖνον, καὶ θαυμαστῶς ἐφιλονίκει	πρὸς	τὸ τοιοῦτον· ᾗ δ' ἂν
[7, 344]	τῆς Διονυσίου οἰκίας; ᾤκουν γὰρ	πρὸς	τοῖς ἄλλοισιν κακοῖς ἐν τῷ
[7, 324]	ὄνομα ἀκούοντας ἀνέχεσθαι. Ταῦτα δὴ	πρὸς	τοῖς πρόσθε διανοούμενος, εἰς Συρακούσας
[1, 309]	ἐκεῖνό γ' ἦν ἱκανὸν οὔτε	πρὸς	τὸν ἄλλον βίον συμφέρον, ἀδοξίαν
[7, 344]	δόξῃ. Ταῦτα, ἔφη, συγχωρεῖς; λέγων	πρὸς	τὸν Διονύσιον. Συγχωρῶ· μηδ' ἂν
[7, 329]	ἐγώ, ἑταῖρος Δίωνος, σύμμαχος αὐτῷ,	πρὸς	τὸν τύραννον, ὅπως ἀντὶ πολέμου
[7, 324]	τοὺς οἰκείους ὡς εὐπαράκλητοι εἶεν	πρὸς	τὸν ὑπ' ἐμοῦ λεγόμενον ἀεὶ
[1, 309]	γίγνωσκε τοσοῦτον ἡμῶν διημαρτηκώς, ἵνα	πρὸς	τοὺς ἄλλους βέλτιον προσφέρῃ. ~Πλάτων
[13, 360]	φήσεις. Μὴ οὖν σε διαβαλλόντων	πρὸς	τοὺς ἀνθρώπους οἱ κήδεσθαί σου
[2, 310]	πολλοὺς καταγελαστότερα ἀκούσματα, οὐδ' αὖ	πρὸς	τοὺς εὐφυεῖς θαυμαστότερά τε καὶ
[3, 315]	ὑπὸ Φιλιστίδου καὶ ἄλλων πολλῶν	πρὸς	τοὺς μισθοφόρους καὶ εἰς τὸ
[7, 339]	ἐφαίνετο γραπτέα θ' ἱκανῶς εἶναι	πρὸς	τοὺς πολλοὺς καὶ ῥητά, τί
[2, 310]	ἐμοὶ δοκεῖ, οὐκ ἔστιν τούτων	πρὸς	τοὺς πολλοὺς καταγελαστότερα ἀκούσματα, οὐδ'
[7, 324]	ὢν πρός τε τἆλλα καὶ	πρὸς	τοὺς τότε ὑπ' ἐμοῦ λόγους
[7, 339]	ἡ σαφής τε καὶ ἀσφαλεστάτη	πρὸς	τοὺς τρυφῶντάς τε καὶ ἀδυνάτους
[7, 329]	Περσῶν ἀρχήν. Ἔτι δὲ Ἀθηναῖοι	πρὸς	τούτοις, οὐκ αὐτοὶ κατοικίσαντες, πολλὰς
[8, 352]	τε πέντε καὶ τριάκοντα ὑπάρχειν·	πρὸς	τούτοις τε ἐκλεκτοὺς γίγνεσθαι δικαστὰς
[7, 334]	συγγενῶν· συμβουλεύω δὲ δή τι	πρὸς	τούτοις τὴν αὐτὴν συμβουλὴν καὶ
[13, 360]	ἀπόδος, ἵνα καὶ οἱ ἄλλοι	πρὸς	τοῦτον ὁρῶντες προθυμότεροι ὦσιν ἡμῖν
[3, 315]	μόνον ἤ τι καὶ ἄλλο	πρὸς	τούτῳ· σὺ δὲ καὶ μάλ'
[13, 360]	δὲ ὀκταέτις, ἡ δὲ σμικρὸν	πρὸς	τρισὶν ἔτεσιν, ἡ δὲ οὔπω
[13, 360]	τις παρὰ σοῦ ἔλθῃ, βλάψαι,	πρὸς	τῷ χαλεπῷ τὸ τοιοῦτόν σοί
[7, 329]	κάμνοντι καὶ δίαιταν διαιτωμένῳ (μοχθηρὰν	πρὸς	ὑγίειαν ἄλλο τι χρὴ πρῶτον
[7, 324]	δὲ ἐξ ἀρχῆς αὐτὴν ἐγὼ	πρὸς	ὑμᾶς διεξελθεῖν· ἔχει γὰρ καιρὸν
[8, 352]	ὢν καὶ δυνάμενος εἶπεν νῦν	πρὸς	ὑμᾶς. Τίν' οὖν δή, τις
[7, 339]	θαυμαστὸν ὅσον Διονύσιος ἐπιδεδωκὼς εἴη	πρὸς	φιλοσοφίαν. Ἔπεμψεν δὲ ἐπιστολὴν πάνυ
[8, 352]	οἵτινες (ἂν ὑμῖν φαίνωνται μὴ	πρὸς	χρηματισμὸν καὶ πλοῦτον τρέψοντες τὰς
[7, 329]	Δίων, ἐπειδὴ τὰ παρὰ τοῦ	πατρὸς	(αὐτῷ συνεβεβήκει οὕτως, ἀνομιλήτῳ μὲν
[7, 344]	ὀλιγομισθοτέρους ποιεῖν παρὰ τὰ τοῦ	πατρὸς	ἔθη, θυμωθέντες δὲ οἱ στρατιῶται
[8, 352]	ὁσίου τρόπου· ὃς γενόμενος τυράννου	πατρὸς	ἑκὼν τὴν πόλιν ἐλευθεροῖ, τιμὴν
[8, 352]	καὶ τῆς παρὰ τοῦ ἐμοῦ	πατρός	ὁ μὲν γὰρ ἀπὸ βαρβάρων
[8, 352]	μετρία δὲ ἡ θεῷ δουλεία,	ἄμετρος	δὲ ἡ τοῖς ἀνθρώποις· θεὸς
[8, 352]	ἐλευθερία ὑπερβάλλουσα μὲν ἑκατέρα πάγκακον,	ἔμμετρος	δὲ οὖσα πανάγαθον· μετρία δὲ
[7, 339]	Διονύσιος ἐξημμένος ὑπὸ φιλοσοφίας ὥσπερ	πυρός,	ἢ μάτην ὁ πολὺς οὗτος
[7, 339]	τοῦ συζῆν ἐξαίφνης, οἷον ἀπὸ	πυρὸς	(πηδήσαντος ἐξαφθὲν φῶς, ἐν τῇ
[7, 339]	τε καὶ κατὰ φύσιν γεγονότος,	πυρὸς	ὕδατός τε καὶ τῶν τοιούτων
[13, 360]	οὔτε κακοήθει ἔοικεν, ἀλλὰ μᾶλλον	ἐλαφρὸς	καὶ εὐήθης (δόξειεν ἂν εἶναι.
[7, 344]	οἰκίαν, ὅθεν οὐδ' ἂν ὁ	θυρωρὸς	ἤθελέν με ἀφεῖναι μὴ πεμφθείσης
[1, 309]	οὐ κακῶς ἔχειν δοκεῖ Οὐ	χρυσὸς	ἀγλαὸς σπανιώτατος ἐν θνατῶν δυσελπίστῳ
[2, 310]	καὶ πολλὰ ἔτη, μόγις ὥσπερ	χρυσὸς	ἐκκαθαίρεται μετὰ πολλῆς πραγματείας. Ὃ
[7, 339]	καὶ κατὰ φύσιν γεγονότος, πυρὸς	ὕδατός	τε καὶ τῶν τοιούτων πάντων,
[7, 339]	τὴν ἐμὴν δόξαν περὶ τοῦ	πράγματος	ἐπαί̈ ειν οὐδέν. Οὔκουν ἐμόν
[7, 339]	οἰκεῖός τε καὶ ἄξιος τοῦ	πράγματος	θεῖος ὤν, ὁδόν τε ἡγεῖται
[7, 344]	λόγῳ, τὸν μὴ συγγενῆ τοῦ	πράγματος	οὔτ' ἂν εὐμάθεια ποιήσειέν ποτε
[7, 334]	ἀνοσιουργία, κακὸν ἡλίκον ἀεὶ μετ'	ἀδικήματος	ἑκάστου, ἣν ἀναγκαῖον τῷ ἀδικήσαντι
[3, 315]	οὐκ εἶπον, φοβούμενος μὴ σμικροῦ	ῥήματος	ἕνεκα τὸν ἔκπλουν ὃν προσεδόκων,
[7, 334]	πάσχειν ἢ δρᾶσαι, ὧν ὁ	φιλοχρήματος	(πένης τε ἀνὴρ τὴν ψυχὴν
[7, 339]	τε εὐθέος ἅμα καὶ περιφεροῦς	σχήματος	καὶ χρόας, περί τε ἀγαθοῦ
[7, 339]	καλοῦ καὶ δικαίου, καὶ περὶ	σώματος	ἅπαντος σκευαστοῦ τε καὶ κατὰ
[7, 334]	τιμωρίας, ὅταν τις ἀπαλλαχθῇ τοῦ	σώματος·	διὸ καὶ τὰ μεγάλα ἁμαρτήματα
[8, 352]	ἀλλ' ὄντων τριῶν, ψυχῆς καὶ	σώματος	ἔτι δὲ χρημάτων, τὴν τῆς
[7, 329]	περὶ χρημάτων κτήσεως (ἢ περὶ	σώματος	ἢ ψυχῆς ἐπιμελείας, ἂν μέν
[7, 334]	τοῖς ἀψύχοις, ἀλλ' ἢ μετὰ	σώματος	οὔσῃ ψυχῇ τοῦτο συμβήσεται ἑκάστῃ
[8, 352]	ποιοῦντες, δευτέραν δὲ τὴν τοῦ	σώματος,	ὑπὸ τῇ τῆς ψυχῆς κειμένην,
[7, 334]	καὶ καλόν. Οὔτε γὰρ πέφυκεν	ἀθάνατος	ἡμῶν οὐδείς, οὔτ' εἴ τῳ
[7, 339]	αὐτὸς αὑτὸν χωρὶς τοῦ δείξοντος	δυνατὸς	εἶναι ποδηγεῖν. (Ταύτῃ καὶ κατὰ
[7, 344]	δέ, καὶ ὄντως οὐκ ἂν	δυνατὸς	εἶναι φρονήσεώς τε καὶ ἀρετῆς
[7, 344]	ἐγὼ γένωμαι δεῦρο Ἡρακλείδην κομίσαι	δυνατὸς	ἡμῖν εἰς λόγους περὶ τῶν
[3, 315]	σοι ὕβρισμα νῦν ὕπαρ ἀντ'	ὀνείρατος	γέγονεν εἶπες δὲ (καὶ μάλα
[8, 352]	μεταβαλοῦσα εἴς τινα δυναστείαν καὶ	κράτος.	Τούτων δὴ χρὴ πάσῃ προθυμίᾳ
[1, 309]	ἔχειν δοκεῖ Οὐ χρυσὸς ἀγλαὸς	σπανιώτατος	ἐν θνατῶν δυσελπίστῳ βίῳ, οὐδ'
[13, 360]	τὰ δὲ νῦν αὐτῶν ἐγὼ	εὐπορώτατος,	καὶ τὰς μητέρας δὲ αὐτῶν
[8, 352]	ἅπασαν, τόθ' ὅτε κίνδυνος ἐγένετο	ἔσχατος	Σικελίᾳ τῇ τῶν Ἑλλήνων ὑπὸ
[13, 360]	λινῶν. Ἐπιεικῶς δὲ γιγνώσκεις τοὔνομα	κέβητος·	γεγραμμένος γάρ ἐστιν ἐν τοῖς
[13, 360]	μαλακῶν τῶν πεζῶν, καὶ ταῖς	κέβητος	θυγατράσι χιτώνια τρία ἑπταπήχη, μὴ
[7, 329]	συμβουλεύοντι δῆλος ᾖ μηδαμῇ πεισόμενος,	αὐτόκλητος	ἐπὶ τὸν τοιοῦτον οὐκ ἔρχομαι
[7, 324]	ἐγὼ θαυμαστὸν οὐδὲν ἔπαθον ὑπὸ	νεότητος·	ᾠήθην γὰρ αὐτοὺς ἔκ τινος
[7, 334]	λαμβάνειν. Οὐ γὰρ διὰ βαναύσου	φιλότητος	ἐγεγόνει φίλος, διὰ δὲ ἐλευθέρας
[13, 360]	δώδεκα σταμνία τοῖς παισὶ καὶ	μέλιτος	δύο. (Ἰσχάδων δὲ ὕστερον ἤλθομεν
[5, 321]	πολλὰ ἂν χαίρειν ἡμῖν εἰπὼν	ἐκτὸς	(ἂν γίγνοιτο τῆς περὶ ἐμὲ
[2, 310]	αἰνιγμῶν, ἵν' ἄν τι ἡ	δέλτος	ἢ πόντου ἢ γῆς ἐν
[7, 339]	ἡ ψυχὴ τοῦ γράψαντος ἢ	λέξαντος	ἐλέγχεται, ἀλλ' ἡ τῶν τεττάρων
[7, 329]	οὕτω κοινωνεῖν αὐτῷ τοῦ βίου	παντός,	ὁ δὲ τοῖς (διαβάλλουσιν καὶ
[10, 358]	σε νῦν καὶ γεγονέναι διὰ	παντός,	τὸ σοφώτατον ἦθος τῶν εἰς
[4, 320]	Οἶμαι μὲν φανερὰν εἶναι διὰ	παντὸς	τοῦ χρόνου τὴν ἐμὴν προθυμίαν
[7, 324]	δὴ τούτοις ᾠήθη δεῖν ἐκ	παντὸς	τρόπου εἰς Συρακούσας ὅτι τάχιστα
[7, 334]	ἐδεῖτο, ἐμὲ δὲ ἥκειν ἐκ	παντὸς	τρόπου ἠξίου. Δίων μὲν οὖν
[7, 324]	πέμπων ἥκειν ὅτι τάχιστα ἐκ	(παντὸς	τρόπου, πρίν τινας ἄλλους ἐντυχόντας
[7, 339]	καὶ δικαίου, καὶ περὶ σώματος	ἅπαντος	σκευαστοῦ τε καὶ κατὰ φύσιν
[7, 339]	τῶν τοιούτων πάντων, καὶ ζῴου	σύμπαντος	πέρι καὶ ἐν ψυχαῖς ἤθους,
[7, 339]	συζῆν ἐξαίφνης, οἷον ἀπὸ πυρὸς	(πηδήσαντος	ἐξαφθὲν φῶς, ἐν τῇ ψυχῇ
[7, 344]	μὲν ἐθέλοντος, ἐμοῦ δὲ οὐκ	ἐθελήσαντος	ἃ προυκαλεῖτό με δρᾶν, ἀλλ'
[7, 344]	ἃ προυκαλεῖτό με δρᾶν, ἀλλ'	ὀλιγωρήσαντος	τῶν ἐκείνου τὸ παράπαν πραγμάτων,
[7, 329]	τινι τρόπῳ δοκῇ ζῆν ἢ	συμβουλεύσαντος	ἂν ἐθέλειν πείθεσθαι περὶ ὧν
[12, 359]	(ἅσμενοί τε ἐλάβομεν καὶ τοῦ	γράψαντος	αὐτὰ ἠγάσθημεν ὡς ἔνι μάλιστα,
[7, 339]	ὡς οὐχ ἡ ψυχὴ τοῦ	γράψαντος	ἢ λέξαντος ἐλέγχεται, ἀλλ' ἡ
[4, 320]	λέγουσιν ὡς πολλή ἐστιν ἐλπὶς	ἀναιρεθέντος	Διονυσίου διαφθαρῆναι τὰ πράγματα διὰ
[7, 329]	φράζειν. Ἠσπάζετο μὲν ἀεὶ προϊ	όντος	τοῦ χρόνου μᾶλλον κατὰ τὴν
[7, 349]	προσέταττεν τὸν χρόνον τοῦτον μεῖναι.	Ὄντος	δ' ἐμοῦ ἐκεῖ, Θεοδότης μεταπεμψάμενός
[7, 339]	ὅτι δυοῖν ὄντοιν, τοῦ τε	ὄντος	καὶ τοῦ ποιοῦ τινος, οὐ
[7, 344]	οὐ Δίωνος ἀλλὰ τοῦ ὑέος,	ὄντος	μὲν ἀδελφιδοῦ (αὐτοῦ κατὰ νόμους
[3, 315]	τὰ σὰ βουλεύεσθαι, σοῦ δὲ	ὄντος	μὲν σφόδρα νέου, πολλῆς δὲ
[3, 315]	πάλαι γεγονότος, ἐν ἡλικίᾳ δὲ	ὄντος	μέσῃ τε καὶ καθεστηκυίᾳ, ὧν
[7, 349]	ὡς ἤδη σαφῶς Θεοδότου μὲν	ὄντος	μου καὶ Ἡρακλείδου φίλου, αὐτοῦ
[3, 315]	(πρεσβευόντων ὡς ἄρα σοῦ ποτε	λέγοντος	ἀκούσας ἐγὼ μέλλοντος τάς τε
[12, 359]	οὗτοι δ' ἦσαν τῶν ἐπὶ	Λαομέδοντος	ἐξαναστάντων Τρώων ἄνδρες ἀγαθοί, ὡς
[7, 329]	διαμαχόμενος δὲ τοῖς διαβάλλουσιν ἡττήθην.	Πείθοντος	δὲ Διονυσίου τιμαῖς καὶ χρήμασιν
[7, 344]	μηδὲν ποιεῖν Διονύσιος ὧν φησιν,	ἀπελθόντος	δ' ἐμοῦ ἐὰν ἐπιστέλλῃ Δίωνι
[4, 320]	ὅτι δοκεῖς τισιν ἐνδεεστέρως τοῦ	προσήκοντος	θεραπευτικὸς εἶναι· μὴ οὖν λανθανέτω
[7, 344]	ἐμὲ λέγει, ὡς αὐτοῦ μὲν	ἐθέλοντος,	ἐμοῦ δὲ οὐκ ἐθελήσαντος ἃ
[1, 309]	ὅτι τῶν ὠμοτέρων οὐδὲν ἐμοῦ	συνεθέλοντος	ὑμῖν δόξει πεπρᾶχθαι· πάντες γὰρ
[3, 315]	σοῦ ποτε λέγοντος ἀκούσας ἐγὼ	μέλλοντος	τάς τε Ἑλληνίδας πόλεις ἐν
[13, 360]	δοῦναι, ὅτι μου ἐπεμελεῖτο καὶ	ὑγιαίνοντος	καὶ ἀσθενοῦντος ἀξίως ἐμοῦ τε
[7, 339]	ὥστε αὐτὸς αὑτὸν χωρὶς τοῦ	δείξοντος	δυνατὸς εἶναι ποδηγεῖν. (Ταύτῃ καὶ
[11, 358]	τε καὶ τοῖς οἰκισταῖς, ὃ	εἰπόντος	μὲν ἐμοῦ, φησὶν Ἡσίοδος, δόξαι
[3, 315]	λέγειν. Φημὶ γάρ σε Ἀρχεδήμου	παρόντος	ἐν τῷ κήπῳ καὶ Ἀριστοκρίτου,
[7, 344]	συνδοκῇ· ταῦτα δ' εἶναι μὴ	ἐπιβουλεύοντος	ἐμοί, τούτων δὲ ἐγγυητὰς γίγνεσθαι
[7, 344]	μὲν ἀδελφιδοῦ (αὐτοῦ κατὰ νόμους	ἐπιτροπεύοντος.	Τὰ μὲν δὴ πεπραγμένα μέχρι
[7, 329]	ἔτι με ναύκληρος μὴ ὅτι	κωλύοντος	ἐξήγαγε Διονυσίου, ἀλλ' οὐδ' εἰ
[7, 329]	συμβουλεύοιτό (τι τῶν προσφόρων, νοῦν	ἔχοντος	τὸ τοῖς τοιούτοις συμβουλεύειν· τοῖς
[7, 334]	οὖν οἴκαδέ τ' ἐσώθην καὶ	καλοῦντος	τὸ δεύτερον ἀπηρνήθην, καθάπερ εἶπον
[13, 360]	μου ἐπεμελεῖτο καὶ ὑγιαίνοντος καὶ	ἀσθενοῦντος	ἀξίως ἐμοῦ τε καὶ σοῦ.
[2, 310]	ἐν κεφαλαίῳ εἰπεῖν, σοῦ μὲν	τιμῶντος	ἀμφοτέροις κόσμος, (ἐμοῦ δὲ ὄνειδος
[7, 339]	ἕκαστον, μόγις ἐπιστήμην ἐνέτεκεν εὖ	πεφυκότος	εὖ πεφυκότι· κακῶς δὲ ἂν
[3, 315]	παρ' ἐμοὶ καὶ ξένου πάλαι	γεγονότος,	ἐν ἡλικίᾳ δὲ ὄντος μέσῃ
[2, 310]	Σωκράτους ἐστὶν καλοῦ καὶ νέου	γεγονότος.	Ἔρρωσο καὶ πείθου, καὶ τὴν
[7, 324]	καὶ ἑταιρίαν ἐν κινδύνοις ὄντως	γεγονότος	οὐ σμικροῖς. Εἴτ' οὖν πάθοι
[7, 339]	σκευαστοῦ τε καὶ κατὰ φύσιν	γεγονότος,	πυρὸς ὕδατός τε καὶ τῶν
[7, 334]	τὰ τοιαῦτα, ὡς Διονυσίου πάντα	διακηκοότος	ὅσα διενοούμην ἐγώ. Ὁ δὲ
[8, 352]	φιλονικίαν πάντως πάντα ἀπολέσῃ βαρβάροις	ἐπίχαρτος	γενόμενος. Τρεῖς δ' ὄντας βασιλέας,
[13, 360]	ἐμὲ ἀπαγγέλλειν, ὁποῖός τις ἂν	ἕκαστος	ἐμοὶ φαίνηται περὶ σέ. Τὸ
[9, 357]	κἀκεῖνο δεῖ σε ἐνθυμεῖσθαι, ὅτι	ἕκαστος	ἡμῶν οὐχ αὑτῷ μόνον γέγονεν,
[7, 339]	νῦν λεγόμενον δεῖ μαθεῖν. Κύκλος	ἕκαστος	τῶν ἐν ταῖς πράξεσι γραφομένων
[7, 344]	ψυχῆς ἐλευθέρας, (πῶς ἄν, μὴ	θαυμαστὸς	ὢν ἄνθρωπος, τὸν ἡγεμόνα τούτων
[7, 339]	πράξεσι γραφομένων ἢ καὶ τορνευθέντων	μεστὸς	τοῦ ἐναντίου ἐστὶν τῷ πέμπτῳ
[4, 320]	δὲ περὶ τῶν μελλόντων ὁ	μέγιστός	ἐστιν ἀγών. Ἀνδρείᾳ μὲν γὰρ
[3, 315]	τοὺς λόγους τούτους ὠφελῇ, γιγνώσκεις	αὐτός,	ἀδικεῖς δ' οὖν ἐμὲ τἀναντία
[7, 329]	αὐτοῖς, πληρώσεις ἐπιθυμιῶν ἐκπορίζοντα ἃς	αὐτὸς	ἀσπαζόμενος οὐκ ἂν ἐθέλοιμι ζῆν.
[7, 339]	πᾶσιν, ἢ λάβῃ δύναμιν ὥστε	αὐτὸς	αὑτὸν χωρὶς τοῦ δείξοντος δυνατὸς
[7, 329]	καθ' ἡμέραν πρῶτον, ὅπως ἐγκρατὴς	αὐτὸς	αὑτοῦ ὅτι μάλιστα (ἔσεσθαι μέλλοι
[2, 310]	δὲ παρ' ἑτέρου ἀκήκοας ἢ	αὐτὸς	βελτίονα ηὕρηκας τῶν παρ' ἐμοί,
[7, 339]	τοῦ γὰρ εὐθέος ἐφάπτεται πάντῃ	αὐτὸς	δέ, φαμέν, ὁ κύκλος οὔτε
[7, 324]	ἔπεισε μεταπέμπεσθαι Διονύσιον ἐμέ, καὶ	αὐτὸς	ἐδεῖτο πέμπων ἥκειν ὅτι τάχιστα
[7, 339]	ὑπάρξει ταύτῃ γιγνόμενα ὅπῃπερ ἂν	αὐτὸς	ἐθέλῃς θελήσεις δὲ οἶδ' ὅτι
[7, 344]	οἴεται καὶ ἱκανῶς οἶδεν, εἴτε	αὐτὸς	εὑρὼν ἢ καὶ μαθὼν ἔμπροσθεν
[2, 310]	τῷ κήπῳ ὑπὸ ταῖς δάφναις	αὐτὸς	ἔφησθα ἐννενοηκέναι (καὶ εἶναι σὸν
[13, 360]	αὐτῆς σῷζέ τε, καὶ ὁ	αὐτὸς	ἴσθι.
[5, 321]	οὖν αὐτῷ χρώμενος ὀνήσῃ τε	αὐτὸς	καὶ ἐκεῖνον πλεῖστα ὠφελήσεις. Ἐὰν
[13, 360]	τὸν ἄνδρα. Σκόπει δὲ καὶ	αὐτὸς	καὶ εὐλαβοῦ. Μάλιστα μὲν οὖν,
[7, 339]	οὔτε (Διονύσιος ἐδεῖτο· πολλὰ γὰρ	αὐτὸς	καὶ τὰ μέγιστα εἰδέναι τε
[7, 324]	περὶ τῆς ἄλλης ἀρετῆς ὁ	αὐτὸς	λόγος ἂν εἴη, πόλις τε
[7, 339]	μὴν περὶ λόγου γε ὁ	αὐτὸς	λόγος, εἴπερ ἐξ ὀνομάτων καὶ
[7, 344]	ὅτι τάχος· οὐ πείθων δὲ	αὐτός	μοι πομπὴν (παρασκευάσειν ἔφη. Ἐγὼ
[7, 329]	οὔτε ἀδελφῶν, οὓς ἔθρεψέν τε	αὐτὸς	νεωτέρους ὄντας, ἔκ τε ἰδιωτῶν
[7, 339]	καὶ τορνευόμενον καὶ ἀπολλύμενον· ὧν	αὐτὸς	ὁ κύκλος, ὃν πέρι πάντ'
[3, 315]	πάντα ἐμοὶ πείθεσθαι. Σὺ δ'	αὐτὸς	οἶσθα σαφέστατα τῶν (πολιτικῶν ἐμὲ
[4, 320]	τὸ ἐμὲ λέγειν, διότι καὶ	αὐτὸς	οὐκ ἀγνοεῖς· ἐγὼ δὲ καὶ
[7, 344]	τούτῳ ταῦτα σπουδαιότατα, εἴπερ ἔστ'	αὐτὸς	σπουδαῖος, κεῖται δέ που ἐν
[8, 352]	τοὺς πλουσίους εὐδαίμονας ὀνομάζων λόγος	αὐτός	τε ἄθλιος, γυναικῶν καὶ παίδων
[13, 360]	τούτου φοβούμενος καὶ ἀπιστῶν ἐσκόπουν	αὐτός	τε ἐντυγχάνων καὶ ἐπυνθανόμην τῶν
[13, 360]	τοῦτ' οὖν ἔλαβον, καὶ λαβὼν	αὐτός	(τε ἐχρησάμην καὶ ὑμῖν ταῦτα
[7, 344]	ἐμοῦ ἐὰν ἐπιστέλλῃ Δίωνι πιθανῶς,	αὐτός	τε καὶ ἄλλοις πολλοῖς τῶν
[7, 339]	ποιοῦντι· μετὰ τοῦτο δὴ συντείνας	αὐτός	τε καὶ τὸν ἡγούμενον τὴν
[7, 339]	πάλιν ὁ λόγος ἧκεν ὁ	αὐτός,	τὸ μὴ δεῖν προδοῦναι Δίωνα
[7, 329]	ἀλλ' οὐδ' εἰ μὴ πέμπων	αὐτὸς	τὸν κελεύοντα ἐξαγαγεῖν ἐπέστελλεν, οὔτ'
[13, 360]	ὧν ἐπιστέλλω πέμπῃς, ἂν μὲν	αὐτός	τῳ βούλῃ, εἰ δὲ μή,
[7, 344]	ἔτι μηδ' ἐθέλῃ με ἐκπέμπειν,	αὐτὸς	τῶν ναυκλήρων (μηδενὶ προστάττων, ἐνδείξηται
[7, 324]	γενέσθαι ταύτην τὴν διάνοιαν, ἣν	(αὐτὸς	ὑπὸ τῶν ὀρθῶν λόγων ἔσχεν,
[2, 310]	τοιούτων· (Φιλιστίωνι δέ, εἰ μὲν	αὐτὸς	χρῇ, σφόδρα χρῶ, εἰ δὲ
[2, 310]	Δίωνα δὲ μόνον (ἐξαίρετον ποιῇ.	Οὗτος	δὲ ὁ λόγος σημαίνει, τὸ
[7, 349]	γε, ταῦτα ἃ σοῦ νῦν	οὗτος	δεῖται μὴ ποιεῖν· καὶ εἰπὼν
[7, 339]	πυρός, ἢ μάτην ὁ πολὺς	οὗτος	ἔλθοι λόγος Ἀθήναζε. Ἔστιν δή
[13, 360]	καὶ (τῷ παρακατακειμένῳ ἦν δ'	οὗτος	τῶν καλῶν τις ὃς τότε
[4, 320]	Μάλιστα μὲν οὖν μηδεὶς εἴη	τοιοῦτος·	ἐὰν δ' ἄρα καὶ γίγνηταί
[7, 339]	καὶ κατὰ ταῦτα διανοηθεὶς ὁ	τοιοῦτος	ζῇ, πράττων μὲν ἐν αἷστισιν
[1, 309]	λοιπὸν τρόπον ἀπανθρωπότερον, σὺ δὲ	τοιοῦτος	ὢν τύραννος οἰκήσεις μόνος. Τὸ
[3, 315]	οὗ κακὸν οὐδὲν μεῖζον γεννᾷ	πλοῦτός	τε καὶ ἡ τῆς ἄλλης
[3, 315]	ἔμπειρον ἔδει γεγονέναι, καὶ σφόδρα	ἀγνῶτος	ἐμοί. Τὸ μετὰ τοῦτο εἴτ'
[7, 344]	κατ' ἐμαυτὸν γενόμενος, μάλα συγκεχυμένος·	πρῶτος	δ' ἦν μοι τῆς βουλῆς
[7, 329]	δ' ἐνίκησεν ἀντιτείνων. Καὶ ὁ	πρῶτος	δὴ χρόνος τῆς εἰς Σικελίαν
[7, 334]	τοῦτο. Ὁ μὲν γὰρ δὴ	πρῶτος	χρόνος (τῆς ἐν Σικελίᾳ διατριβῆς
[7, 329]	συμβουλεύσων, βιασόμενος δὲ οὐδ' ἂν	ὑὸς	ᾖ μου. Δούλῳ δὲ συμβουλεύσαιμ'
[8, 352]	Δυνατὸν δέ, ὡς ἔδειξεν ἔργῳ	σοφὸς	ἀνὴρ καὶ ἀγαθὸς Λυκοῦργος, ὃς
[7, 339]	ἀκούσας, ἐὰν μὲν ὄντως ᾖ	φιλόσοφος	οἰκεῖός τε καὶ ἄξιος τοῦ
[7, 329]	Ἀθηναῖος ἀνὴρ ἐγώ, ἑταῖρος Δίωνος,	σύμμαχος	αὐτῷ, πρὸς τὸν τύραννον, ὅπως
[7, 344]	αὐτὸν τῶν τοιούτων ἐλθεῖν ὅτι	τάχος·	οὐ πείθων δὲ αὐτός μοι
[7, 339]	οὔποτε τελέως ἐπιστήμης τοῦ πέμπτου	μέτοχος	ἔσται. Πρὸς γὰρ τούτοις ταῦτα
[7, 344]	τιθέμενος εἴθ' ὡς παιδείας δὴ	μέτοχος	ὤν, ἧς οὐκ ἄξιος ἦν
[7, 349]	ἔλαθον οἱ σφήλαντες, ὅσον δὲ	ὕψος	ἀμαθίας (εἶχον καὶ τῆς ἄλλης
[7, 344]	γέγονεν δ' οὖν ὅπως, ἴττω	Ζεύς,	φησὶν ὁ Θηβαῖος· διεξῆλθον μὲν
[7, 344]	δὲ διέφθαρται, οὐδ' ἂν ὁ	Λυγκεὺς	ἰδεῖν ποιήσειεν τοὺς τοιούτους. Ἑνὶ
[8, 352]	σῴζεσθαι, νόμος (ἐπειδὴ κύριος ἐγένετο	βασιλεὺς	τῶν ἀνθρώπων, ἀλλ' οὐκ ἄνθρωποι
[7, 339]	μεστοῖς, ὃ δὴ κἀγὼ Διονύσιον	εὐθὺς	ἐλθὼν ᾐσθόμην καὶ μάλα πεπονθότα.
[7, 324]	ἐπὶ τὰ κοινὰ τῆς πόλεως	(εὐθὺς	ἰέναι. Καί μοι τύχαι τινὲς
[7, 349]	ὁ δὲ τὸν Δία ἐπιμαρτυράμενος	εὐθὺς	παρήγγελλεν ἐμοὶ καὶ τοῖς ἐμοῖς
[7, 344]	ἀκροπόλεως πύλας, οἱ δ' ἐφέροντο	εὐθὺς	πρὸς τὰ τείχη, παιῶνά τινα
[7, 324]	ἐμοί, καὶ δὴ καὶ παρεκάλουν	εὐθὺς	ὡς ἐπὶ προσήκοντα πράγματά με.
[13, 360]	μετεπεμψάμην αὐτόν, δι' αὐτὸ τοῦτο	εὐθὺς	ὠφελήθην. Τοῦτ' οὖν διασωστέον, ὅπως
[7, 334]	καὶ γὰρ δὴ λόγος ἐχώρει	πολὺς	ἐκ Σικελίας ὡς Διονύσιος θαυμαστῶς
[7, 339]	ὥσπερ πυρός, ἢ μάτην ὁ	πολὺς	οὗτος ἔλθοι λόγος Ἀθήναζε. Ἔστιν
[4, 320]	δὴ ὑπό γε τῶν φίλων,	οὓς	ἄν τις οἴηται μετὰ σπουδῆς
[8, 352]	ὥσπερ καὶ πρότερον ἐρρήθη, πρέσβεις	οὓς	ἂν ἐθελήσωσιν κυρίους ποιησάμενοι τῶν
[7, 334]	αὑτοῖς ἄνδρας προκρῖναι τῶν Ἑλλήνων	οὓς	ἂν πυνθάνωνται ἀρίστους ὄντας, πρῶτον
[7, 329]	δή (ποθεν ὀθνείων οὔτε ἀδελφῶν,	οὓς	ἔθρεψέν τε αὐτὸς νεωτέρους ὄντας,
[3, 315]	καὶ μὴ διανείμασθαι τοὺς διανειμαμένους,	οὓς	οἶσθα σύ· πρὸς δὲ τούτοις
[13, 360]	πολλοὶ γὰρ οἱ κελεύοντες γράφειν,	οὓς	οὐ ῥᾴδιον φανερῶς διωθεῖσθαι. Τῆς
[7, 324]	πιστῶν οἷόν τ' εἶναι πράττειν	οὓς	οὔθ' ὑπάρχοντας ἦν εὑρεῖν εὐπετές,
[8, 352]	ἄρχοντες· οἳ καὶ τοὺς δέκα	στρατηγοὺς	κατέλευσαν βάλλοντες τοὺς πρὸ (Διονυσίου,
[7, 324]	πρὸς τοὺς τότε ὑπ' ἐμοῦ	λόγους	γενομένους, οὕτως ὀξέως ὑπήκουσεν (καὶ
[3, 315]	ἔτι σαφεστέρους τούτων εἰς ἔλεγχον	λόγους	ἐγὼ δοίην ἄν, εἴ τις
[6, 322]	τοὺς παρ' ἡμῶν ἐντεῦθεν ἐλθόντας	λόγους,	εἰ μή τι τὸ λυθὲν
[8, 352]	ἐξεῖναι περὶ πολιτείας νῦν ποιεῖσθαι	λόγους·	ἔρρουσι δὲ τότε οὔτε λόγος
[7, 329]	συγγίγνεσθαι, φοβούμενος τοὺς τῶν διαβαλλόντων	λόγους,	μή πῃ παραποδισθείη καὶ δίων
[5, 321]	ἀνδρεῖος· (τοὺς γὰρ τῆς μοναρχίας	λόγους	οὐχ ἥκιστ' αὐτὸν ἐλπίζω συνεξευρήσειν
[7, 344]	Ἡρακλείδην κομίσαι δυνατὸς ἡμῖν εἰς	λόγους	περὶ τῶν ἐγκλημάτων αὐτῷ τῶν
[3, 315]	εἰ μέν τι διὰ τοὺς	λόγους	τούτους ὠφελῇ, γιγνώσκεις αὐτός, ἀδικεῖς
[7, 349]	δὲ συνωμολόγησεν καὶ ἀπέπεμψεν ἐφόδια	δούς,	τῶν Δίωνος δὲ χρημάτων οὔτ'
[7, 334]	καὶ σωμάτων· ὥστε οὐκ ἀξίω	(ὀνείδους	γεγόνατον τῇ πόλει τὼ Δίωνα
[7, 339]	τὸν αἴτιον γενέσθαι τηλικούτου ἀληθῶς	ὀνείδους,	(εἴπερ ὄντως εἴη τῳ ταῦτα
[7, 324]	σφόδρα λέγων, τούς τε αὑτοῦ	ἀδελφιδοῦς	καὶ τοὺς οἰκείους ὡς εὐπαράκλητοι
[7, 344]	τίνα τρόπον ἀνασοβήσοι με μηδὲν	ἀποδοὺς	τῶν Δίωνος· ὅμως δὲ ἔφαμεν
[3, 315]	παλινῳδίαν αὐτοῦ μιμησάμενος, ἐκ τοῦ	ψεύδους	εἰς τὸν ἀληθῆ λόγον μεταστήσῃ.
[7, 349]	οὔτε μέγα ὡμολόγησα. Νὴ τοὺς	θεούς,	ἦν δ' ἐγώ, σύ γε,
[5, 321]	αὑτῆς φθέγγηται φωνὴν πρός τε	θεοὺς	καὶ πρὸς ἀνθρώπους, καὶ τῇ
[7, 324]	μάλιστα ἠπιστάμην ἐγὼ δυνάμενον ἀνθρώπους	νέους	ἐπὶ τὰ ἀγαθὰ καὶ τὰ
[7, 324]	τιμωρίας ἐχθρῶν γίγνεσθαί τινών τισιν	μείζους	ἐν μεταβολαῖς· καίτοι πολλῇ γε
[7, 324]	εἰπεῖν. Τίνας γὰρ καιρούς, ἔφη,	μείζους	περιμενοῦμεν τῶν νῦν παραγεγονότων θείᾳ
[3, 315]	μείζους ὦσιν, τοσούτῳ πλείους καὶ	μείζους	τοὺς διαβάλλοντας καὶ πρὸς ἡδονὴν
[3, 315]	τῶν μονάρχων σχεδόν, (ὅσῳπερ ἂν	μείζους	ὦσιν, τοσούτῳ πλείους καὶ μείζους
[7, 334]	ὅτι μάλιστα πολλούς τε καὶ	ἀγαθοὺς	καὶ ὀνομαστοὺς καὶ κτῆσιν κεκτημένους
[3, 315]	φαινοίμην ἐνδίκως, πεισθεὶς ὑπὸ τοῦ	μεγέθους	τῆς σῆς ἀρχῆς τὸν μὲν
[7, 339]	σύμπαντος πέρι καὶ ἐν ψυχαῖς	ἤθους,	καὶ περὶ ποιήματα καὶ παθήματα
[7, 329]	τὴν τοῦ τρόπου τε καὶ	ἤθους	συνουσίαν, ἑαυτὸν δὲ ἐπαινεῖν μᾶλλον
[7, 324]	τοὺς ἐχθρούς, ἀλλὰ λόγων καὶ	πειθοῦς,	ᾗ σὲ μάλιστα ἠπιστάμην ἐγὼ
[2, 310]	ἄγειν, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἐμοὺς	ἐπιτηδείους	τοῦ φλαῦρόν τι ποιεῖν ἢ
[3, 315]	μαντεύεται· ἔπειτα τὰ Δίωνος τοὺς	οἰκείους	ἔχειν (ἠξίουν καὶ μὴ διανείμασθαι
[7, 344]	σέ τε καὶ τοὺς σοὺς	οἰκείους	καὶ τοὺς ἐνθάδε Δίωνος, ὑμῖν
[7, 324]	τε αὑτοῦ ἀδελφιδοῦς καὶ τοὺς	οἰκείους	ὡς εὐπαράκλητοι εἶεν πρὸς τὸν
[2, 310]	γὰρ ἄνθρωποι ταῦτα ἀκηκοότες καὶ	πλείους,	δυνατοὶ (μὲν μαθεῖν, δυνατοὶ δὲ
[7, 329]	εἷς εἴη κύριος εἴτε καὶ	πλείους,	εἰ μὲν κατὰ τρόπον ὀρθῇ
[3, 315]	(ὅσῳπερ ἂν μείζους ὦσιν, τοσούτῳ	πλείους	καὶ μείζους τοὺς διαβάλλοντας καὶ
[8, 352]	συμβουλεύειν δεῖν ἃ τοὺς μὲν	πολεμίους	ὡς πλεῖστα κακὰ ἐξεργάσεται, τοὺς
[7, 329]	τούτων γενομένων πολὺ μᾶλλον δουλώσασθαι	Καρχηδονίους	τῆς ἐπὶ Γέλωνος αὐτοῖς γενομένης
[8, 352]	ἐν ᾗ βασιλέας ἁρμόττει γίγνεσθαι	κυρίους	ἱερῶν τε καὶ ὅσων ἄλλων
[8, 352]	ἐρρήθη, πρέσβεις οὓς ἂν ἐθελήσωσιν	κυρίους	ποιησάμενοι τῶν διαλλαγῶν εἴτε τινὰς
[7, 324]	δόξαν, ταύτην καὶ διετέλεσεν ἔχων,	Συρακοσίους	οἴεσθαι δεῖν ἐλευθέρους εἶναι, κατὰ
[3, 315]	ἐρρούσας (ὑπὸ βαρβάρων οἰκίζειν, οὐδὲ	Συρακουσίους	ἐπικουφίσαι βασιλείαν ἀντὶ τυραννίδος μεταστήσαντα.
[3, 315]	πόλεις ἐν Σικελίᾳ οἰκίζειν καὶ	Συρακουσίους	ἐπικουφίσαι, τὴν ἀρχὴν ἀντὶ τυραννίδος
[3, 315]	οὐ διαβολῆς προσδέομαι πρός τε	Συρακουσίους	καὶ εἰ δή τινας ἑτέρους
[7, 329]	ἰδιωτῶν ἄρχοντας καὶ ἐκ πενήτων	πλουσίους	ἐπεποιήκει διαφερόντως. Τούτων κοινωνὸν τῆς
[8, 352]	τοὺς χρωμένους· ὁ δὲ τοὺς	πλουσίους	εὐδαίμονας ὀνομάζων λόγος αὐτός τε
[3, 315]	ὁρῶ τὰς μεγάλας οὐσίας καὶ	ὑπερόγκους	τῶν τε ἰδιωτῶν καὶ τῶν
[6, 322]	τῆς περὶ τοὺς πονηροὺς καὶ	ἀδίκους	(φυλακτικῆς καί τινος ἀμυντικῆς δυνάμεως.
[13, 360]	ἐστιν· τοὺς Λοκρούς ποθ' ἑστιῶν	νεανίσκους,	πόρρω κατακείμενος ἀπ' ἐμοῦ, ἀνέστης
[7, 349]	ἐκυνήγει τὸν Ἡρακλείδην, Θεοδότης δὲ	ἀγγέλους	πέμπων Ἡρακλείδῃ φεύγειν διεκελεύετο. Ὁ
[8, 352]	πόλεμος, συγγένεια ἄρχει μία διὰ	τέλους,	ἥν ποτε κατέστησαν οἱ πατέρες
[7, 349]	εἰμι, ἄν ποτέ τι πρὸς	ἀλλήλους	δεηθέντες φιλίας ἀγαθόν τι ποιεῖν
[2, 310]	ἔχειν ἐμὲ καὶ σὲ πρὸς	ἀλλήλους.	Εἰ μὲν ὅλως φιλοσοφίας καταπεφρόνηκας,
[6, 322]	αὐτοῖς καὶ χρείαν ἔχοντες ὥστε	ἀλλήλους	εἰς τὰ (μέγιστα ὠφελεῖν. Ἑρμείᾳ
[2, 310]	σὺ ἐπέστειλας, ὅπως δεῖ πρὸς	ἀλλήλους	ἡμᾶς ἔχειν. Ἐπεὶ γὰρ βασανίζεις
[7, 349]	ῥᾳδίως νῦν δὲ ὁρμήσαντες ἐπ'	ἀλλήλους	κακῶν πάντα ἐμπεπλήκασιν. (Καίτοι τήν
[2, 310]	δὴ καὶ σοὶ τὰ πρὸς	ἀλλήλους	οὑτωσὶ τυγχάνει ἔχοντα· οὔτε αὐτοὶ
[7, 349]	ποιεῖς Δίωνα καὶ τοὺς Δίωνος	φίλους	ἀεὶ περὶ πλείονος αὐτοῦ ποιούμενος.
[3, 315]	γεγονότας καὶ διαφόρους ὄντας, πειρᾶσθαι	φίλους	ἀλλήλοις ὅτι μάλιστα ποιεῖν; τούτων
[7, 329]	γεγονέναι, πρῶτον ἔπειτα ταύτῃ ὁρμήσαντα	φίλους	ἄλλους αὑτῷ τῶν οἰκείων ἅμα
[7, 349]	παρ' Ἀρχύτην καὶ τοὺς ἄλλους	φίλους	εἰς Τάραντα, φράζων ἐν οἷς
[7, 329]	ἔτη διεφύλαξαν τὴν ἀρχὴν ἄνδρας	φίλους	ἐν ταῖς πόλεσιν ἑκάσταις κεκτημένοι.
[8, 357]	θεῶν πρέπει, πείθοντες καὶ προκαλούμενοι	φίλους	καὶ διαφόρους μαλακῶς τε καὶ
[7, 349]	Ἀκούσας δ' ἐγὼ τοὺς μὲν	φίλους	παρακαλεῖν αὐτὸν ἐκέλευον, εἰ βούλοιντο·
[3, 315]	εἴωθα ἐν ταῖς ἐπιστολαῖς τοὺς	φίλους	προσαγορεύειν; σὺ μὲν γὰρ δὴ
[7, 329]	μάλιστα (ἔσεσθαι μέλλοι καὶ πιστοὺς	φίλους	τε καὶ ἑταίρους κτήσεσθαι, ὅπως
[8, 352]	πλεῖστα κακὰ ἐξεργάσεται, τοὺς δὲ	φίλους	ὡς πλεῖστα ἀγαθά· τὸ δὲ
[7, 324]	πόλις ἡμῶν διῳκεῖτο, καινούς τε	ἄλλους	ἀδύνατον ἦν κτᾶσθαι μετά τινος
[7, 329]	πρῶτον ἔπειτα ταύτῃ ὁρμήσαντα φίλους	ἄλλους	αὑτῷ τῶν οἰκείων ἅμα καὶ
[1, 309]	ἡμῶν διημαρτηκώς, ἵνα πρὸς τοὺς	ἄλλους	βέλτιον προσφέρῃ. ~Πλάτων Διονυσίῳ εὖ
[7, 339]	τῶν Ἀρχύτῃ συγγεγονότων ἕνα, καὶ	ἄλλους	γνωρίμους τῶν ἐν Σικελίᾳ· οὗτοι
[7, 324]	ἐκ (παντὸς τρόπου, πρίν τινας	ἄλλους	ἐντυχόντας Διονυσίῳ ἐπ' ἄλλον βίον
[7, 339]	ἀκούοι· οἶδα δὲ οὐδὲν τούτων.	Ἄλλους	μέν τινας οἶδα γεγραφότας περὶ
[8, 352]	ῥᾴδιον πολλὰ κακὰ δρῶντα τοὺς	ἄλλους	μὴ οὐ καὶ πάσχειν αὐτὸν
[7, 334]	ὑγιὲς πρᾶξαί ποτε, τοὺς δὲ	ἄλλους	παρακαλεῖν ἐπὶ πάσης Σικελίας κατοικισμόν
[7, 349]	κακὰ δὲ ἕως ἂν ἐπιθυμῆτε,	ἄλλους	παρακαλεῖτε. Ταῦτα εἶπον μεμισηκὼς τὴν
[2, 310]	αὐτὸ τοῦτο, ὅτι διεσκόπεις καὶ	ἄλλους,	πρὸς πολλῶν εὐδοξίαν σοι οἴσει
[13, 360]	Ἔρρωσο καὶ φιλοσόφει καὶ τοὺς	ἄλλους	προτρέπου τοὺς (νεωτέρους, καὶ τοὺς
[7, 349]	Πέμπω παρ' Ἀρχύτην καὶ τοὺς	ἄλλους	φίλους εἰς Τάραντα, φράζων ἐν
[7, 334]	ἀμφότεροι γὰρ ἐμὲ καὶ τοὺς	ἄλλους	ὡς ἔπος εἰπεῖν ἅπαντας τὰ
[5, 321]	ἡλικίαν καὶ διὰ τὸ μὴ	πολλοὺς	αὐτοῦ πέρι συμβούλους εἶναι τοῖς
[7, 339]	θ' ἱκανῶς εἶναι πρὸς τοὺς	πολλοὺς	καὶ ῥητά, τί τούτου κάλλιον
[2, 310]	οὐκ ἔστιν τούτων πρὸς τοὺς	πολλοὺς	καταγελαστότερα ἀκούσματα, οὐδ' αὖ πρὸς
[7, 334]	καὶ προγόνους αὑτῶν ὅτι μάλιστα	πολλούς	τε καὶ ἀγαθοὺς καὶ ὀνομαστοὺς
[7, 334]	δὴ ὑστέρα πορεία τε καὶ	πλοῦς	ὡς εἰκότως τε ἅμα καὶ
[5, 321]	τὸ μὴ πολλοὺς αὐτοῦ πέρι	συμβούλους	εἶναι τοῖς νέοις. Ἔστιν γὰρ
[2, 310]	ἡσυχίαν ἄγειν, ἀλλὰ καὶ τοὺς	ἐμοὺς	ἐπιτηδείους τοῦ φλαῦρόν τι ποιεῖν
[6, 322]	δεῦρο παρ' ἐμὲ καὶ τοὺς	ἐμοὺς	πέμπετε μομφῆς κατήγορον ἐπιστολήν· οἶμαι
[7, 339]	Ἀρχύτῃ συγγεγονότων ἕνα, καὶ ἄλλους	γνωρίμους	τῶν ἐν Σικελίᾳ· οὗτοι δὲ
[7, 329]	καὶ βασιλέα τὸν ἀγαθὸν γίγνεσθαι·	νόμους	γὰρ κατασκευάσας ἔτι καὶ νῦν
[7, 324]	πράττοντας τὰ πολιτικά, καὶ τοὺς	νόμους	γε καὶ ἔθη, ὅσῳ μᾶλλον
[8, 352]	πέρι. Δεξάμενοι δὲ τοὺς τοιούτους	νόμους,	(ἐπειδὴ κατέχει κίνδυνος Σικελίαν, καὶ
[7, 344]	ὄντος μὲν ἀδελφιδοῦ (αὐτοῦ κατὰ	νόμους	ἐπιτροπεύοντος. Τὰ μὲν δὴ πεπραγμένα
[7, 334]	ἐγκρατεῖς δὲ ὄντες αὑτῶν, θέμενοι	νόμους	κοινοὺς μηδὲν μᾶλλον πρὸς ἡδονὴν
[8, 352]	ἂν συγχωρήσωσιν· τούτους (δ' ἐλθόντας	νόμους	μὲν πρῶτον θεῖναι καὶ πολιτείαν
[7, 334]	ὀμόσαντας δεῖσθαι καὶ κελεύειν θεῖναι	νόμους,	μήτε νικήσασιν μήτε νικηθεῖσιν νέμειν
[8, 352]	Δέξασθε, ὦ Συρακόσιοι, πάντων πρῶτον	νόμους	οἵτινες (ἂν ὑμῖν φαίνωνται μὴ
[7, 324]	τε οὐδεμία ἂν ἠρεμήσαι κατὰ	νόμους	οὐδ' οὑστινασοῦν ἀνδρῶν οἰομένων ἀναλίσκειν
[7, 324]	οἴεσθαι δεῖν ἐλευθέρους εἶναι, κατὰ	νόμους	τοὺς ἀρίστους οἰκοῦντας· ὥστε οὐδὲν
[7, 339]	ὄν. Τέταρτον δὲ ἐπιστήμη καὶ	νοῦς	ἀληθής τε δόξα περὶ ταῦτ'
[7, 339]	συγγενείᾳ καὶ ὁμοιότητι τοῦ πέμπτου	νοῦς	πεπλησίακεν, τἆλλα δὲ πλέον ἀπέχει.
[7, 344]	ἐξέλαμψε φρόνησις περὶ ἕκαστον καὶ	νοῦς,	συντείνων ὅτι (μάλιστ' εἰς δύναμιν
[8, 352]	γυναικῶν καὶ παίδων ὢν λόγος	ἄνους,	τοὺς πειθομένους τε ἀπεργάζεται τοιούτους.
[3, 315]	περὶ τῆς προσρήσεως· σὺ δ'	ἀναγνοὺς	αὐτά, ὅπῃ βούλει δέξασθαι, ταύτῃ
[2, 310]	ἐπιστολὴν ταύτην νῦν πρῶτον πολλάκις	ἀναγνοὺς	κατάκαυσον. Ταῦτα μὲν ταύτῃ. Περὶ
[2, 310]	γῆς ἐν πτυχαῖς πάθῃ, (ὁ	ἀναγνοὺς	μὴ γνῷ. Ὧδε γὰρ ἔχει.
[8, 352]	τῆς αὑτοῦ πόλεως ἅμα καὶ	γένους,	φάρμακον ἐπήνεγκεν τὴν τῶν γερόντων
[3, 315]	(ἠξίουν καὶ μὴ διανείμασθαι τοὺς	διανειμαμένους,	οὓς οἶσθα σύ· πρὸς δὲ
[7, 334]	τιμαῖς ὅτι μεγίσταις οἴκοθεν μεταπέμψασθαι,	μεταπεμψαμένους	δὲ ὀμόσαντας δεῖσθαι καὶ κελεύειν
[7, 349]	ἡττημένος, (εἶτα τοὺς τὰς οὐσίας	κεκτημένους	ἀποκτείνας, ἐχθροὺς καλῶν τούτους, διαφορῇ
[7, 334]	γέροντας, καὶ παῖδας καὶ γυναῖκας	κεκτημένους	οἴκοι καὶ προγόνους αὑτῶν ὅτι
[7, 334]	ἀγαθοὺς καὶ ὀνομαστοὺς καὶ κτῆσιν	κεκτημένους	πάντας (ἱκανήν ἀριθμὸν δὲ εἶναι
[8, 352]	νόμοις βασιλικοῖς, τὰς μεγίστας τιμὰς	κεκτημένους	παρ' ἑκόντων τε ἀνθρώπων καὶ
[7, 334]	ἡδονὴν αὑτοῖς ἢ τοῖς ἡττηθεῖσιν	κειμένους,	ἀναγκάσωσιν αὐτοὺς χρῆσθαι τοῖς νόμοις
[8, 352]	παίδων ὢν λόγος ἄνους, τοὺς	πειθομένους	τε ἀπεργάζεται τοιούτους. Ὅτι δ'
[11, 358]	οἷα λέγω, καὶ μὴ ἀνοηταίνειν	οἰομένους	τι ἑτοίμως διαπράξασθαι. Εὐτύχει. ~Πλάτων
[8, 352]	ἐκ βασιλέων εἰς τυράννων δύναμιν	ἀφικομένους	καὶ διαφθείραντας ἑαυτούς τε καὶ
[7, 324]	τοὺς τότε ὑπ' ἐμοῦ λόγους	γενομένους,	οὕτως ὀξέως ὑπήκουσεν (καὶ σφόδρα,
[7, 324]	καὶ πόλεων ἄρχοντας μεγάλων (συμβῆναι	γενομένους.	Τὰ μὲν δὴ παρακελεύματα ἦν
[4, 320]	τοὺς ἀγωνιστὰς ὑπὸ τῶν παίδων	παροξυνομένους,	μήτι δὴ ὑπό γε τῶν
[2, 310]	τὰ μὲν ὁμονοοῦντας, τὰ δὲ	διαφερομένους	ᾄδουσι. Πάντα δὴ ταῦτα λέγω
[7, 329]	ἡγοῦμαι προσβιάζεσθαι μὴ νόσῳ παραφροσύνης	ἐχομένους,	ἐὰν δέ τινα καθεστῶτα ζῶσι
[4, 320]	εὐσχημοσύνῃ, συμφαίη τις ἂν τοὺς	ἀντιποιουμένους	τὰ τοιαῦτα τιμᾶν εἰκότως τῶν
[8, 352]	κείμενος, ὄντως εὐδαίμονας ἀποτελῶν τοὺς	χρωμένους·	ὁ δὲ τοὺς πλουσίους εὐδαίμονας
[7, 339]	Δίωνα μηδὲ τοὺς ἐν Τάραντι	ξένους	τε καὶ ἑταίρους, αὐτῷ δέ
[7, 324]	ἐπιτηδεύμασιν ἡ πόλις ἡμῶν διῳκεῖτο,	καινούς	τε ἄλλους ἀδύνατον ἦν κτᾶσθαι
[2, 310]	τις ἀδικῇ ἢ τοῦτον ἢ	ἐκείνους	καὶ σὺ αἴσθῃ, μὴ ἐπιτρέψειν.
[7, 329]	πᾶς ἀνὴρ αὑτόν τε καὶ	ἐκείνους	ὧν ἂν ἡγεμὼν γίγνηται σώσει,
[7, 334]	δὲ ὄντες αὑτῶν, θέμενοι νόμους	κοινοὺς	μηδὲν μᾶλλον πρὸς ἡδονὴν αὑτοῖς
[8, 352]	τῆς Σικελίας αὐτοκράτορας, ὥς φασιν,	τυράννους	ἐπονομάζοντες. Καὶ εἴτε δὴ θείαν
[7, 334]	καὶ γυναῖκας κεκτημένους οἴκοι καὶ	προγόνους	αὑτῶν ὅτι μάλιστα πολλούς τε
[8, 352]	ἐγὼ δὲ ἑρμηνεύσω ἃν ἐκεῖνος	ἔμπνους	ὢν καὶ δυνάμενος εἶπεν νῦν
[13, 360]	πᾶσιν ἡμῖν οἰκεῖός τε καὶ	εὔνους.	(Περὶ δὲ δὴ τοῦ συμβόλου
[7, 329]	οἰκείων ἅμα καὶ ἡλικιωτῶν καὶ	συμφώνους	πρὸς ἀρετὴν κτήσασθαι, μάλιστα δ'
[6, 322]	ὄντας ἀναγνῶναι χρή, μάλιστα μὲν	ἁθρόους,	εἰ δὲ μή, κατὰ δύο,
[7, 344]	χρήματα, τότε οὐκέτ' εἴα τοὺς	ἐπιτρόπους	αὐτοῦ πέμπειν εἰς Πελοπόννησον, καθάπερ
[2, 310]	μή ποτε ἐκπέσῃ ταῦτα εἰς	ἀνθρώπους	ἀπαιδεύτους· σχεδὸν γάρ, ὡς ἐμοὶ
[5, 321]	πρός τε θεοὺς καὶ πρὸς	ἀνθρώπους,	καὶ τῇ φωνῇ τὰς πράξεις
[7, 324]	σὲ μάλιστα ἠπιστάμην ἐγὼ δυνάμενον	ἀνθρώπους	νέους ἐπὶ τὰ ἀγαθὰ καὶ
[13, 360]	οὖν σε διαβαλλόντων πρὸς τοὺς	ἀνθρώπους	οἱ κήδεσθαί σου φάσκοντες· τοῦτο
[7, 334]	εἰπεῖν ἅπαντας τὰ μέγιστα ἔβλαψαν	ἀνθρώπους,	οἱ μὲν τὸν βουλόμενον δικαιοσύνῃ
[7, 324]	μοι ταῦτά τε καὶ τοὺς	ἀνθρώπους	τοὺς πράττοντας τὰ πολιτικά, καὶ
[8, 357]	νῷ ἐγίγνετο, κατῴκισα, τοὺς μὲν	βαρβάρους	ἣν νῦν ἔχουσιν ἀφελόμενος, ὅσοι
[7, 324]	διετέλεσεν ἔχων, Συρακοσίους οἴεσθαι δεῖν	ἐλευθέρους	εἶναι, κατὰ νόμους τοὺς ἀρίστους
[4, 320]	ἀνθρώπων διαφέρειν τοὺς οἶσθα δήπου.	Φανεροὺς	οὖν δεῖ ἡμᾶς γενέσθαι ὅτι
[8, 352]	ἑαυτούς τε καὶ τὴν πόλιν	ἑκατέρους	ἑκατέραν, δείσας περὶ τῆς αὑτοῦ
[2, 310]	ἐμὲ μέν πως ἀποπέμψασθαι ἐθέλειν,	ἑτέρους	δὲ μεταπέμψασθαι, καὶ ζητεῖν τὸ
[3, 315]	Συρακουσίους καὶ εἰ δή τινας	ἑτέρους	πείθεις λέγων αὐτά, ἀλλὰ πολὺ
[7, 344]	μισθοφόρων τοὺς πρεσβυτέρους Διονύσιος ἐπεχείρησεν	ὀλιγομισθοτέρους	ποιεῖν παρὰ τὰ τοῦ πατρὸς
[8, 352]	ῥηθήσεσθαι· νῦν (δ' ἐννοεῖν ὑμᾶς	ἀμφοτέρους	χρεὼν καὶ ἀναμιμνῄσκεσθαι ποσάκις ἐν
[3, 315]	καταψεύσασθαι, πρὸς δὲ τούτοις ἔτι	σαφεστέρους	τούτων εἰς ἔλεγχον λόγους ἐγὼ
[7, 344]	Σικελίαν. Τῶν δὴ μισθοφόρων τοὺς	πρεσβυτέρους	Διονύσιος ἐπεχείρησεν ὀλιγομισθοτέρους ποιεῖν παρὰ
[13, 360]	καὶ τοὺς ἄλλους προτρέπου τοὺς	(νεωτέρους,	καὶ τοὺς συσφαιριστὰς ἀσπάζου ὑπὲρ
[7, 329]	ἀδελφῶν, οὓς ἔθρεψέν τε αὐτὸς	νεωτέρους	ὄντας, ἔκ τε ἰδιωτῶν ἄρχοντας
[7, 339]	περί τε εὐθέος ἅμα καὶ	περιφεροῦς	σχήματος καὶ χρόας, περί τε
[6, 322]	προσδεῖν σοφίας τῆς περὶ τοὺς	πονηροὺς	καὶ ἀδίκους (φυλακτικῆς καί τινος
[7, 324]	ἐνδεὴς γενόμενος τοῦ ἀμύνασθαι τοὺς	ἐχθρούς,	ἀλλὰ λόγων καὶ πειθοῦς, ᾗ
[7, 349]	τοὺς τὰς οὐσίας κεκτημένους ἀποκτείνας,	ἐχθροὺς	καλῶν τούτους, διαφορῇ τὰ τούτων
[7, 324]	καὶ μακρότερα εἰπεῖν. Τίνας γὰρ	καιρούς,	ἔφη, μείζους περιμενοῦμεν τῶν νῦν
[7, 324]	δὲ πράττειν αὖ περιμένειν ἀεὶ	καιρούς,	τελευτῶντα δὲ νοῆσαι περὶ πασῶν
[7, 339]	ἐν Τάραντι ξένους τε καὶ	ἑταίρους,	αὐτῷ δέ μοι ὑπῆν ὡς
[7, 349]	τις πλούσιον ἑαυτὸν ποιήσῃ καὶ	ἑταίρους	καὶ πόλιν, ἐπιβουλεύσας καὶ συνωμότας
[7, 329]	καὶ πιστοὺς φίλους τε καὶ	ἑταίρους	κτήσεσθαι, ὅπως μὴ πάθοι ἅπερ
[13, 360]	ὅτι παρ' ἐμοῦ ἐστιν· τοὺς	Λοκρούς	ποθ' ἑστιῶν νεανίσκους, πόρρω κατακείμενος
[8, 357]	πείθοντες καὶ προκαλούμενοι φίλους καὶ	διαφόρους	μαλακῶς τε καὶ πάντως μὴ
[3, 315]	καίπερ ἀλλήλων χωρὶς γεγονότας καὶ	διαφόρους	ὄντας, πειρᾶσθαι φίλους ἀλλήλοις ὅτι
[3, 315]	καὶ ἄλλων πολλῶν πρὸς τοὺς	μισθοφόρους	καὶ εἰς τὸ Συρακουσίων πλῆθος
[7, 344]	γίγνεσθαι σέ τε καὶ τοὺς	σοὺς	οἰκείους καὶ τοὺς ἐνθάδε Δίωνος,
[3, 315]	Ἰταλίας καὶ Σικελίας, καὶ παρ'	ὅσους	τῶν ἐμῶν οἰκείων καὶ τῶν
[8, 352]	εἴτε ἔξωθεν εἴτε ἀμφότερα καὶ	ὁπόσους	ἂν συγχωρήσωσιν· τούτους (δ' ἐλθόντας
[4, 320]	καὶ ἐν τοῖς θεάτροις ὁρῶ	τοὺς	ἀγωνιστὰς ὑπὸ τῶν παίδων παροξυνομένους,
[1, 309]	τοσοῦτον ἡμῶν διημαρτηκώς, ἵνα πρὸς	τοὺς	ἄλλους βέλτιον προσφέρῃ. ~Πλάτων Διονυσίῳ
[8, 352]	οὐδαμῶς ῥᾴδιον πολλὰ κακὰ δρῶντα	τοὺς	ἄλλους μὴ οὐ καὶ πάσχειν
[13, 360]	ἐπολιανόμει. Ἔρρωσο καὶ φιλοσόφει καὶ	τοὺς	ἄλλους προτρέπου τοὺς (νεωτέρους, καὶ
[7, 349]	σωτηρίαν. Πέμπω παρ' Ἀρχύτην καὶ	τοὺς	ἄλλους φίλους εἰς Τάραντα, φράζων
[7, 334]	Διονυσίῳ· ἀμφότεροι γὰρ ἐμὲ καὶ	τοὺς	ἄλλους ὡς ἔπος εἰπεῖν ἅπαντας
[7, 324]	τί πράξοιεν. Καὶ ὁρῶν δήπου	τοὺς	ἄνδρας ἐν χρόνῳ ὀλίγῳ χρυσὸν
[13, 360]	Μὴ οὖν σε διαβαλλόντων πρὸς	τοὺς	ἀνθρώπους οἱ κήδεσθαί σου φάσκοντες·
[7, 324]	δή μοι ταῦτά τε καὶ	τοὺς	ἀνθρώπους τοὺς πράττοντας τὰ πολιτικά,
[4, 320]	ταῦτα εὐσχημοσύνῃ, συμφαίη τις ἂν	τοὺς	ἀντιποιουμένους τὰ τοιαῦτα τιμᾶν εἰκότως
[7, 324]	δεῖν ἐλευθέρους εἶναι, κατὰ νόμους	τοὺς	ἀρίστους οἰκοῦντας· ὥστε οὐδὲν θαυμαστὸν
[7, 324]	νῦν ἐλπὶς πᾶσα ἀποτελεσθήσεται τοῦ	τοὺς	αὐτοὺς φιλοσόφους τε καὶ πόλεων
[5, 321]	καὶ πρὸς ἄλλα ὢν ἀνδρεῖος·	(τοὺς	γὰρ τῆς μοναρχίας λόγους οὐχ
[2, 310]	δὲ τοὺς μὲν εἰς διαφοράν,	τοὺς	δ' εἰς φιλίαν ἀλλήλοις ἰόντας,
[8, 357]	ἐλευθερίας (διεπολέμησαν πρὸς τὴν τυραννίδα,	τοὺς	δ' ἔμπροσθεν οἰκητὰς τῶν Ἑλληνικῶν
[3, 315]	διὰ τὸ μένειν ἐν ἀκροπόλει,	τοὺς	δ' ἔξωθεν, εἴ τι γίγνοιτο
[7, 334]	τι καὶ ὑγιὲς πρᾶξαί ποτε,	τοὺς	δὲ ἄλλους παρακαλεῖν ἐπὶ πάσης
[2, 310]	δ' εἰς φιλίαν ἀλλήλοις ἰόντας,	τοὺς	δὲ τοτὲ μὲν εἰς φιλίαν,
[7, 339]	ὀρθῆς ἐμπλήσειεν ἂν οὐδαμῇ ἐμμελῶς,	τοὺς	δὲ ὑψηλῆς καὶ χαύνης ἐλπίδος,
[8, 352]	πολεμίους ὡς πλεῖστα κακὰ ἐξεργάσεται,	τοὺς	δὲ φίλους ὡς πλεῖστα ἀγαθά·
[7, 334]	βαρβάρων ποιεῖν, τοὺς μὲν ἐκβάλλων,	τοὺς	δὲ χειρούμενος ῥᾷον Ἱέρωνος· τούτων
[8, 352]	ἅμα ἀρχόντων ἄρχοντες· οἳ καὶ	τοὺς	δέκα στρατηγοὺς κατέλευσαν βάλλοντες τοὺς
[7, 334]	πρὸς αὑτὰς ἀεὶ γίγνεσθαι φιλεῖ.	Τοὺς	δὴ κρατήσαντας ἀεὶ χρή, ὅτανπερ
[3, 315]	ὦσιν, τοσούτῳ πλείους καὶ μείζους	τοὺς	διαβάλλοντας καὶ πρὸς ἡδονὴν μετὰ
[3, 315]	ἔχειν (ἠξίουν καὶ μὴ διανείμασθαι	τοὺς	διανειμαμένους, οὓς οἶσθα σύ· πρὸς
[7, 349]	καλῶς οὐδαμῇ ποιεῖς Δίωνα καὶ	τοὺς	Δίωνος φίλους ἀεὶ περὶ πλείονος
[8, 352]	ἐπιχειρούντων δρᾶν, τῶν δὲ ἀμύνασθαι	(τοὺς	δρῶντας· ἃ κἂν ἄλλοις μυθολογοῦντες
[7, 334]	ἐπειδὴ Δίωνα ᾔσθοντο διαβεβλημένον εἰς	τοὺς	ἐλευθερωθέντας ὑπ' αὐτοῦ Σικελιώτας ὡς
[8, 352]	δὴ χρὴ πάσῃ προθυμίᾳ πάντας	τοὺς	Ἕλληνας τέμνειν φάρμακον. Εἰ μὲν
[8, 352]	τότε, μέγιστον, ἔσωσαν ἀπὸ βαρβάρων	τοὺς	Ἕλληνας, ὥστ' ἐξεῖναι περὶ πολιτείας
[7, 329]	Οἷον γὰρ γέγονεν, ἀκοῦσαι χρὴ	τοὺς	(ἐμὲ παρακαλοῦντας πρὸς τὰ νῦν
[2, 310]	ἐμὲ ἡσυχίαν ἄγειν, ἀλλὰ καὶ	τοὺς	ἐμοὺς ἐπιτηδείους τοῦ φλαῦρόν τι
[6, 322]	βέβαιον δεῦρο παρ' ἐμὲ καὶ	τοὺς	ἐμοὺς πέμπετε μομφῆς κατήγορον ἐπιστολήν·
[7, 324]	δικαίου δὲ καὶ ἰσονόμου πολιτείας	τοὺς	ἐν αὐταῖς δυναστεύοντας μηδ' ὄνομα
[7, 339]	μὴ δεῖν προδοῦναι Δίωνα μηδὲ	τοὺς	ἐν Τάραντι ξένους τε καὶ
[7, 344]	καὶ τοὺς σοὺς οἰκείους καὶ	τοὺς	ἐνθάδε Δίωνος, ὑμῖν δὲ τὸ
[4, 320]	περὶ σὲ τοιοῦτόν ἐστιν, ὡς	τοὺς	ἐξ ἁπάσης τῆς οἰκουμένης, εἰ
[7, 344]	καρποῦσθαι χρήματα, τότε οὐκέτ' εἴα	τοὺς	ἐπιτρόπους αὐτοῦ πέμπειν εἰς Πελοπόννησον,
[2, 310]	καταγελαστότερα ἀκούσματα, οὐδ' αὖ πρὸς	τοὺς	εὐφυεῖς θαυμαστότερά τε καὶ ἐνθουσιαστικώτερα.
[7, 324]	ἱππέων ἐνδεὴς γενόμενος τοῦ ἀμύνασθαι	τοὺς	ἐχθρούς, ἀλλὰ λόγων καὶ πειθοῦς,
[7, 349]	σμικρὸν οὔτε μέγα ὡμολόγησα. Νὴ	τοὺς	θεούς, ἦν δ' ἐγώ, σύ
[3, 315]	δ' εἰ μέν τι διὰ	τοὺς	λόγους τούτους ὠφελῇ, γιγνώσκεις αὐτός,
[13, 360]	σύμβολον ὅτι παρ' ἐμοῦ ἐστιν·	τοὺς	Λοκρούς ποθ' ἑστιῶν νεανίσκους, πόρρω
[8, 357]	ἔργα ἐπὶ νῷ ἐγίγνετο, κατῴκισα,	τοὺς	μὲν βαρβάρους ἣν νῦν ἔχουσιν
[2, 310]	οἱ πρῶτοι ἄνθρωποι τούτων δὲ	τοὺς	μὲν εἰς διαφοράν, τοὺς δ'
[7, 334]	ἐλευθέραν ἀπὸ τῶν βαρβάρων ποιεῖν,	τοὺς	μὲν ἐκβάλλων, τοὺς δὲ χειρούμενος
[7, 339]	ἐνδείξεως, τῶν τε δὴ ἄλλων	τοὺς	μὲν καταφρονήσεως οὐκ ὀρθῆς ἐμπλήσειεν
[8, 352]	εἶναι ταῦτα συμβουλεύειν δεῖν ἃ	τοὺς	μὲν πολεμίους ὡς πλεῖστα κακὰ
[7, 349]	καὶ φυγῆς. Ἀκούσας δ' ἐγὼ	τοὺς	μὲν φίλους παρακαλεῖν αὐτὸν ἐκέλευον,
[3, 315]	Φιλιστίδου καὶ ἄλλων πολλῶν πρὸς	τοὺς	μισθοφόρους καὶ εἰς τὸ Συρακουσίων
[13, 360]	φιλοσόφει καὶ τοὺς ἄλλους προτρέπου	τοὺς	(νεωτέρους, καὶ τοὺς συσφαιριστὰς ἀσπάζου
[7, 324]	τοὺς πράττοντας τὰ πολιτικά, καὶ	τοὺς	νόμους γε καὶ ἔθη, ὅσῳ
[3, 315]	δόξα μαντεύεται· ἔπειτα τὰ Δίωνος	τοὺς	οἰκείους ἔχειν (ἠξίουν καὶ μὴ
[7, 324]	τούς τε αὑτοῦ ἀδελφιδοῦς καὶ	τοὺς	οἰκείους ὡς εὐπαράκλητοι εἶεν πρὸς
[4, 320]	παίδων τῶν ἄλλων ἀνθρώπων διαφέρειν	τοὺς	οἶσθα δήπου. Φανεροὺς οὖν δεῖ
[4, 320]	φιλοτιμίας· (νομίζω γὰρ δίκαιον εἶναι	τοὺς	ὄντας τῇ ἀληθείᾳ ἐπιεικεῖς καὶ
[6, 322]	γὰρ δίκῃ τε καὶ αἰδοῖ	τοὺς	παρ' ἡμῶν ἐντεῦθεν ἐλθόντας λόγους,
[8, 352]	καὶ παίδων ὢν λόγος ἄνους,	τοὺς	πειθομένους τε ἀπεργάζεται τοιούτους. Ὅτι
[8, 352]	ἀποτελῶν τοὺς χρωμένους· ὁ δὲ	τοὺς	πλουσίους εὐδαίμονας ὀνομάζων λόγος αὐτός
[7, 334]	τοῖς προσήκουσίν τε καὶ ἀρίστοις	τοὺς	πολίτας, τό τε ἐφεξῆς τούτοις
[7, 339]	γραπτέα θ' ἱκανῶς εἶναι πρὸς	τοὺς	πολλοὺς καὶ ῥητά, τί τούτου
[2, 310]	δοκεῖ, οὐκ ἔστιν τούτων πρὸς	τοὺς	πολλοὺς καταγελαστότερα ἀκούσματα, οὐδ' αὖ
[6, 322]	ὤν, προσδεῖν σοφίας τῆς περὶ	τοὺς	πονηροὺς καὶ ἀδίκους (φυλακτικῆς καί
[7, 324]	ταῦτά τε καὶ τοὺς ἀνθρώπους	τοὺς	πράττοντας τὰ πολιτικά, καὶ τοὺς
[7, 344]	πᾶσαν Σικελίαν. Τῶν δὴ μισθοφόρων	τοὺς	πρεσβυτέρους Διονύσιος ἐπεχείρησεν ὀλιγομισθοτέρους ποιεῖν
[8, 352]	τοὺς δέκα στρατηγοὺς κατέλευσαν βάλλοντες	τοὺς	πρὸ (Διονυσίου, κατὰ νόμον οὐδένα
[7, 344]	ἐγγυητὰς γίγνεσθαι σέ τε καὶ	τοὺς	σοὺς οἰκείους καὶ τοὺς ἐνθάδε
[13, 360]	ἄλλους προτρέπου τοὺς (νεωτέρους, καὶ	τοὺς	συσφαιριστὰς ἀσπάζου ὑπὲρ ἐμοῦ, καὶ
[7, 349]	πρὸς τὰς ἡδονὰς ἡττημένος, (εἶτα	τοὺς	τὰς οὐσίας κεκτημένους ἀποκτείνας, ἐχθροὺς
[7, 324]	παιδείας ὡς ἔχοι σφόδρα λέγων,	τούς	τε αὑτοῦ ἀδελφιδοῦς καὶ τοὺς
[8, 352]	ἄλλων, θανάτου δὲ καὶ φυγῆς	τούς	τε πέντε καὶ τριάκοντα ὑπάρχειν·
[7, 344]	ἂν ὁ Λυγκεὺς ἰδεῖν ποιήσειεν	τοὺς	τοιούτους. Ἑνὶ δὲ λόγῳ, τὸν
[8, 352]	τῶν πάντων πέρι. Δεξάμενοι δὲ	τοὺς	τοιούτους νόμους, (ἐπειδὴ κατέχει κίνδυνος
[7, 324]	πρός τε τἆλλα καὶ πρὸς	τοὺς	τότε ὑπ' ἐμοῦ λόγους γενομένους,
[7, 339]	σαφής τε καὶ ἀσφαλεστάτη πρὸς	τοὺς	τρυφῶντάς τε καὶ ἀδυνάτους διαπονεῖν,
[7, 329]	οἰκειοῦσθαι καὶ ἐμοὶ συγγίγνεσθαι, φοβούμενος	τοὺς	τῶν διαβαλλόντων λόγους, μή πῃ
[3, 315]	ὥσπερ εἴωθα ἐν ταῖς ἐπιστολαῖς	τοὺς	φίλους προσαγορεύειν; σὺ μὲν γὰρ
[8, 352]	εἴη κείμενος, ὄντως εὐδαίμονας ἀποτελῶν	τοὺς	χρωμένους· ὁ δὲ τοὺς πλουσίους
[7, 339]	πρὸς τοὺς τρυφῶντάς τε καὶ	ἀδυνάτους	διαπονεῖν, ὡς μηδέποτε βαλεῖν ἐν
[9, 357]	Περὶ τούτων μὲν οὖν ἱκανῶς,	Ἐχεκράτους	δὲ καὶ νῦν ἐπιμέλειαν ἔχομεν
[13, 360]	ἔχων· ἔτι δὲ καὶ τῶν	Ἰσοκράτους	μαθητῶν τῳ συγγέγονεν καὶ Πολυξένῳ
[2, 310]	ἔσται, τὰ δὲ νῦν λεγόμενα	Σωκράτους	ἐστὶν καλοῦ καὶ νέου γεγονότος.
[7, 334]	ἐγὼ πείθειν, δεύτερον δὲ Διονύσιον,	τρίτους	δὲ ὑμᾶς νῦν. Καὶ ἐμοὶ
[8, 352]	τριάκοντα ὑπάρχειν· πρὸς τούτοις τε	ἐκλεκτοὺς	γίγνεσθαι δικαστὰς ἐκ τῶν νῦν
[7, 324]	γίγνεσθαι πλὴν ἐς εὐωχίας καὶ	πότους	καὶ ἀφροδισίων σπουδὰς διαπονουμένας· ἀναγκαῖον
[7, 334]	πολλούς τε καὶ ἀγαθοὺς καὶ	ὀνομαστοὺς	καὶ κτῆσιν κεκτημένους πάντας (ἱκανήν
[7, 329]	ὅτι μάλιστα (ἔσεσθαι μέλλοι καὶ	πιστοὺς	φίλους τε καὶ ἑταίρους κτήσεσθαι,
[7, 324]	ἐλευθέρους εἶναι, κατὰ νόμους τοὺς	ἀρίστους	οἰκοῦντας· ὥστε οὐδὲν θαυμαστὸν εἴ
[7, 334]	τῶν Ἑλλήνων οὓς ἂν πυνθάνωνται	ἀρίστους	ὄντας, πρῶτον μὲν γέροντας, καὶ
[7, 334]	Ἂν μὲν γὰρ οἱ νενικηκότες	ἥττους	αὑτοὺς τῶν νόμων (μᾶλλον τῶν
[7, 334]	φόβῳ, φόβῳ μὲν διὰ τὸ	κρείττους	αὐτῶν εἶναι δεικνύντες τὴν βίαν,
[7, 334]	αἰδοῖ δὲ αὖ διὰ τὸ	κρείττους	φαίνεσθαι περί τε τὰς ἡδονὰς
[7, 324]	ἔπαθον ὑπὸ νεότητος· ᾠήθην γὰρ	αὐτοὺς	ἔκ τινος ἀδίκου βίου ἐπὶ
[7, 334]	ἀεὶ χρή, ὅτανπερ ἐπιθυμήσωσιν σωτηρίας,	αὐτοὺς	ἐν αὑτοῖς ἄνδρας προκρῖναι τῶν
[13, 360]	ὡς δὴ ἀπεχθησόμενοι· (ἔθιζε οὖν	αὐτοὺς	καὶ ἀνάγκαζε φράζειν καὶ ταῦτα
[8, 352]	ὑμεῖς ἀποφυγεῖν οἷοί τ' ἦτε	αὐτοὺς	καὶ ἄνευ μεγάλων κινδύνων καὶ
[2, 310]	τε ἔπραξεν καὶ εἶπεν πρὸς	αὐτούς·	καὶ Περίανδρον τὸν Κορίνθιον καὶ
[4, 320]	ἀναμιμνῄσκειν δὲ ὅμως δεῖ ἡμᾶς	αὐτοὺς	ὅτι προσήκει πλέον ἢ παίδων
[1, 309]	ὧν ἐγὼ πολλοῖς συνηγωνισάμην, ἀπολύσας	αὐτοὺς	οὐ σμικρᾶς ζημίας. Αὐτοκράτωρ δὲ
[7, 324]	ἐλπὶς πᾶσα ἀποτελεσθήσεται τοῦ τοὺς	αὐτοὺς	φιλοσόφους τε καὶ πόλεων ἄρχοντας
[7, 334]	ἢ τοῖς ἡττηθεῖσιν κειμένους, ἀναγκάσωσιν	αὐτοὺς	χρῆσθαι τοῖς νόμοις διτταῖς οὔσαις
[7, 339]	τούτων, οἵτινες δέ, οὐδ' αὐτοὶ	αὑτούς.	Τοσόνδε γε μὴν περὶ πάντων
[7, 334]	μὲν γὰρ οἱ νενικηκότες ἥττους	αὑτοὺς	τῶν νόμων (μᾶλλον τῶν νενικημένων
[7, 339]	γίγνονται, ἔνιοι δὲ αὐτῶν πείθουσιν	αὑτοὺς	ὡς ἱκανῶς ἀκηκοότες εἰσὶν τὸ
[8, 352]	τυράννων δύναμιν ἀφικομένους καὶ διαφθείραντας	ἑαυτούς	τε καὶ τὴν πόλιν ἑκατέρους
[2, 310]	ποτε ἐκπέσῃ ταῦτα εἰς ἀνθρώπους	ἀπαιδεύτους·	σχεδὸν γάρ, ὡς ἐμοὶ δοκεῖ,
[7, 344]	ὁ Λυγκεὺς ἰδεῖν ποιήσειεν τοὺς	τοιούτους.	Ἑνὶ δὲ λόγῳ, τὸν μὴ
[8, 352]	πάντων πέρι. Δεξάμενοι δὲ τοὺς	τοιούτους	νόμους, (ἐπειδὴ κατέχει κίνδυνος Σικελίαν,
[8, 352]	ἄνους, τοὺς πειθομένους τε ἀπεργάζεται	τοιούτους.	Ὅτι δ' ἀληθῆ ταῦτ' ἐγὼ
[8, 352]	ἀμφότερα καὶ ὁπόσους ἂν συγχωρήσωσιν·	τούτους	(δ' ἐλθόντας νόμους μὲν πρῶτον
[8, 352]	ἄριστον δόξαντ' εἶναι καὶ δικαιότατον·	τούτους	δὲ τὸν ἐπιόντα ἐνιαυτὸν δικάζειν
[7, 334]	μυριάνδρῳ πόλει πεντήκοντα ἱκανοὶ τοιοῦτοι	τούτους	δὴ δεήσεσιν καὶ τιμαῖς ὅτι
[7, 349]	οὐσίας κεκτημένους ἀποκτείνας, ἐχθροὺς καλῶν	τούτους,	διαφορῇ τὰ τούτων χρήματα καὶ
[7, 339]	ἄλλων εἴθ' ὡς εὑρόντες αὐτοί·	τούτους	οὐκ ἔστιν κατά γε τὴν
[3, 315]	μέν τι διὰ τοὺς λόγους	τούτους	ὠφελῇ, γιγνώσκεις αὐτός, ἀδικεῖς δ'
[8, 352]	πατρίδα καὶ ἱερῶν ἀθεραπευσίαν καὶ	τάφους,	μὴ διὰ φιλονικίαν πάντως πάντα
[2, 310]	Κροῖσον αὖ καὶ Σόλωνα ὡς	σοφοὺς	καὶ Κῦρον ὡς δυνάστην. Καὶ
[7, 324]	πᾶσα ἀποτελεσθήσεται τοῦ τοὺς αὐτοὺς	φιλοσόφους	τε καὶ πόλεων ἄρχοντας μεγάλων
[3, 315]	ποιεῖν; τούτων δὴ καὶ σὺ	μάρτυς,	ὅτι τοῦτο αὐτὸ συντείνων οὐκ
[7, 344]	προστάττων, ἐνδείξηται δὲ πᾶσιν ῥᾳδίως	ὡς	ἀβουλῶν ἐμὲ ἐκπλεῖν, ἆρά τις
[1, 309]	εὐρυπέδου γόνιμοι βρίθοντες αὐτάρκεις γύαι,	ὡς	ἀγαθῶν ἀνδρῶν ὁμοφράδμων νόησις. (ἔρρωσο,
[3, 315]	οὔτε συμφέρουσαν ηὗρες, ἐμὲ ἐκφοβεῖν	ὡς	ἀγνοοῦντα τὰ τότε γιγνόμενα, ἵνα
[7, 334]	τὸ δὲ Ἀθηναίων πέρι λεγόμενον,	ὡς	αἰσχύνην οὗτοι περιῆψαν τῇ πόλει,
[7, 339]	γένηται· ῥητὸν γὰρ οὐδαμῶς ἐστιν	ὡς	ἄλλα μαθήματα, ἀλλ' ἐκ πολλῆς
[7, 334]	δουλεύειν. Ἄλλως δὲ οὐκ ἔστιν	ὡς	ἄν ποτε κακῶν λήξαι (πόλις
[3, 315]	ἐν ταῖς ἐπιστολαῖς γραμμάτων ἦρχεν	ὡς,	ἂν ἀφίκωμαι, τὰ Δίωνός μοι
[13, 360]	τῶν ἄλλων ἐπιτηδείων, χρῶμαι δὲ	ὡς	ἂν δύνωμαι ὀλιγίστοις, ὅσα ἀναγκαῖα
[7, 339]	μετὰ τοῦτο εἶπεν πρότερον ἢ	ὡς	ἂν εἰς Σικελίαν πεισθεὶς ὑφ'
[7, 324]	μεθ' ἑτέρων ἔπεμπον, βίᾳ ἄξοντα	ὡς	ἀποθανούμενον, (ἵνα δὴ μετέχοι τῶν
[7, 329]	πολιτείαν ἐᾶν καὶ μὴ (κινεῖν,	ὡς	ἀποθανουμένῳ ἐὰν κινῇ, ταῖς δὲ
[3, 315]	τινας τῶν παρὰ σὲ (πρεσβευόντων	ὡς	ἄρα σοῦ ποτε λέγοντος ἀκούσας
[7, 339]	αὖ περὶ ἑκάστου τῶν τεττάρων	ὡς	ἀσαφές, τὸ δὲ μέγιστον, ὅπερ
[7, 324]	(καὶ πάντων ἥκιστα Σωκράτει προσήκουσαν·	ὡς	ἀσεβῆ γὰρ οἱ μὲν εἰσήγαγον,
[12, 359]	παρὰ σοῦ ἐλθόνθ' ὑπομνήματα θαυμαστῶς	ὡς	(ἅσμενοί τε ἐλάβομεν καὶ τοῦ
[7, 329]	πάλιν, ὡς Πλάτωνα Διονύσιος θαυμαστῶς	ὡς	ἀσπάζεται. Τὸ δ' εἶχεν δὴ
[7, 344]	ἃ νῦν πρὸς ἐμὲ λέγει,	ὡς	αὐτοῦ μὲν ἐθέλοντος, ἐμοῦ δὲ
[7, 339]	περὶ ὧν τότε ἤκουσε, συνθέντα	ὡς	αὑτοῦ τέχνην, οὐδὲν τῶν αὐτῶν
[7, 344]	δὲ αἰσχρᾶς, εἴπερ, ἕνεκα, εἴθ'	ὡς	αὑτοῦ τιθέμενος εἴθ' ὡς παιδείας
[7, 344]	μὴ ὡς φυγάδα δέ, ἀλλ'	ὡς	αὐτῷ καὶ δεῦρο ἐξὸν ἀποδημεῖν,
[2, 310]	Νέστορα καὶ Ὀδυσσέα καὶ Παλαμήδη	ὡς	δ' ἐμοὶ δοκεῖ, καὶ Προμηθέα
[2, 310]	πᾶσιν ὄνομα οὐ καλὸν ἔχει·	ὡς	δ' ἐν κεφαλαίῳ εἰπεῖν, σοῦ
[7, 339]	τε δόξα περὶ ταῦτ' ἐστίν·	ὡς	δὲ ἓν τοῦτο αὖ πᾶν
[12, 359]	ἐπέστειλας, ἱκανῶς μὲν οὔπω ἔχει,	ὡς	δέ ποτε τυγχάνει ἔχοντα, ἀπέσταλκά
[13, 360]	ἀνάλωμα εἰσαγγέλλειν, οὐκ ἐθέλουσιν προσαγγέλλειν,	ὡς	δὴ ἀπεχθησόμενοι· (ἔθιζε οὖν αὐτοὺς
[2, 310]	εὐσεβέστερον πράττοιμεν, οὐδ' ἀμελοῦντες ἀσεβέστερον.	Ὡς	δὴ δεῖ γίγνεσθαι, καὶ τὸ
[7, 329]	ἐγένετο, εἴπερ ἐγίγνετο, κάλλιστα, ὤκνει	(ὡς	δὴ μανθάνων καὶ ἀκούων τῶν
[3, 315]	τῶν ἐμῶν φίλων ἐμὲ αἰτιᾶσθαι	ὡς	διὰ τὴν ἐμὴν ῥᾳθυμίαν τὰ
[7, 334]	λόγος ἐχώρει πολὺς ἐκ Σικελίας	ὡς	Διονύσιος θαυμαστῶς φιλοσοφίας ἐν ἐπιθυμίᾳ
[7, 334]	διαλέγεσθαι τῶν περὶ τὰ τοιαῦτα,	ὡς	Διονυσίου πάντα διακηκοότος ὅσα διενοούμην
[7, 334]	τῳ συμβαίη, γένοιτο ἂν εὐδαίμων,	ὡς	δοκεῖ τοῖς πολλοῖς· κακὸν γὰρ
[2, 310]	Σόλωνα ὡς σοφοὺς καὶ Κῦρον	ὡς	δυνάστην. Καὶ δὴ ταῦτα μιμούμενοι
[8, 352]	δὴ διαιτητοῦ τινα τρόπον διαλεγόμενος	ὡς	δυοῖν, τυραννεύσαντί τε καὶ τυραννευθέντι,
[3, 315]	τις ἱκανή που φαίνοιτο κρίσις,	ὡς	ἐγὼ μὲν ἐκέλευον, σὺ δ'
[11, 358]	ὁ παιδεύσων οὔτε οἱ παιδευθησόμενοι,	ὡς	ἐγὼ οἶμαι, εἰσὶν ὑμῖν, ἀλλὰ
[2, 310]	ἀγαθὰ τοῖς τε ἄλλοις Ἕλλησιν,	ὡς	ἐγώ φημι. Νῦν δὲ μέγας
[8, 352]	δυνατὸν (εἴη, μεταβαλεῖν. Δυνατὸν δέ,	ὡς	ἔδειξεν ἔργῳ σοφὸς ἀνὴρ καὶ
[13, 360]	αὐτῷ ἔργον ἦν πάνυ κομψόν,	ὡς	ἐδόκει· ἐπριάμην οὖν αὐτὸ βουλόμενός
[7, 324]	ἐπιθυμία, σχεδὸν οὐκ εἰκάζων ἀλλ'	ὡς	εἰδὼς σαφῶς εἴποιμ' ἄν. Ὅτε
[7, 329]	δὲ ἕνεκα καὶ ὅσα ἔπραξα,	ὡς	εἰκότα τε καὶ δίκαια, ὑμῖν
[3, 315]	ποιήσασθαι τὰς ἀπολογίας, πρῶτον μὲν	ὡς	εἰκότως σοι ἔφυγον κοινωνεῖν περὶ
[7, 334]	ὑστέρα πορεία τε καὶ πλοῦς	ὡς	εἰκότως τε ἅμα καὶ ἐμμελῶς
[7, 344]	ὁ Θηβαῖος· διεξῆλθον μὲν γὰρ	ὡς	εἶπόν τε ἐγὼ καὶ ἅπαξ
[7, 324]	ἠναγκάσθην, ἐπαινῶν τὴν ὀρθὴν φιλοσοφίαν,	ὡς	ἐκ ταύτης ἔστιν τά τε
[7, 349]	πελταστὰς διώκειν ἐκέλευε· φθάνει δέ,	ὡς	ἐλέγετο, Ἡρακλείδης εἰς τὴν Καρχηδονίων
[7, 334]	τῇ πόλει τὼ Δίωνα ἀποκτείναντε,	ὡς	ἐλλογίμω πώποτε ἄνδρε γενομένω. Ταῦτα
[2, 310]	τί τὸ ἐμόν ἐστιν, ἀπιστῶν,	ὡς	ἐμοὶ δοκεῖ· καὶ οἱ ἐπὶ
[2, 310]	εἰς ἀνθρώπους ἀπαιδεύτους· σχεδὸν γάρ,	ὡς	ἐμοὶ δοκεῖ, οὐκ ἔστιν τούτων
[2, 310]	γὰρ οὐκ ἤκουσα. Χρὴ δέ,	ὡς	ἐμοὶ δοκεῖ, οὑτωσί σε ποιεῖν
[13, 360]	εἶπες εὖ τι ῥῆμα ἔχον,	ὡς	ἔμοιγε ἐδόκεις καὶ (τῷ παρακατακειμένῳ
[12, 359]	καὶ τοῦ γράψαντος αὐτὰ ἠγάσθημεν	ὡς	ἔνι μάλιστα, καὶ ἔδοξεν ἡμῖν
[8, 352]	δυοῖν, τυραννεύσαντί τε καὶ τυραννευθέντι,	ὡς	ἑνὶ ἑκατέρῳ παλαιὰν ἐμὴν συμβουλήν·
[2, 310]	ἐπιμελητέον αὐτῶν ἐστιν. Ἀνάγκη γάρ,	ὡς	ἔοικε, μέλειν ἡμῖν καὶ τοῦ
[7, 339]	μαντευόμενός τε οὐ πάνυ καλῶς,	ὡς	ἔοικεν ἐλθὼν δ' οὖν τὸ
[5, 321]	τις ἀκούσας ταῦτα εἴπῃ· Πλάτων,	ὡς	ἔοικεν, προσποιεῖται μὲν τὰ δημοκρατίᾳ
[7, 324]	νῦν εἰ διαπράξαιτο ἐν Διονυσίῳ	ὡς	ἐπεχείρησε, μεγάλας ἐλπίδας εἶχεν ἄνευ
[7, 324]	καὶ δὴ καὶ παρεκάλουν εὐθὺς	ὡς	ἐπὶ προσήκοντα πράγματά με. Καὶ
[7, 334]	τοὺς ἐλευθερωθέντας ὑπ' αὐτοῦ Σικελιώτας	ὡς	ἐπιβουλεύοντα γενέσθαι τύραννον, οὐ μόνον
[7, 329]	δὲ τοῖς (διαβάλλουσιν καὶ λέγουσιν	ὡς	ἐπιβουλεύων τῇ τυραννίδι δίων πράττοι
[7, 334]	Διονύσιος ἐπείσθη, παρὰ πᾶσιν ἂν	ὡς	ἔπος εἰπεῖν ἀνθρώποις ἀπέσωσεν γενομένη.
[7, 334]	γὰρ ἐμὲ καὶ τοὺς ἄλλους	ὡς	ἔπος εἰπεῖν ἅπαντας τὰ μέγιστα
[2, 310]	(ἂν) ἀγνῶτές ἐσμεν οὐδενὶ Ἑλλήνων	ὡς	ἔπος (εἰπεῖν, οὔτε ἡ συνουσία
[7, 339]	τε καὶ ἀσαφείας ἐμπίμπλησι πάσης	ὡς	ἔπος εἰπεῖν πάντ' ἄνδρα. Ἐν
[7, 329]	δεύτερον, ἵνα μὴ τὰ πάρεργα	ὡς	ἔργα μοι συμβαίνῃ λεγόμενα. Λέγω
[7, 339]	ἐστὶν ταῦτα, οὐδὲν πάσχει, τούτων	ὡς	ἕτερον ὄν. Τέταρτον δὲ ἐπιστήμη
[7, 324]	αὑτοῦ ἀδελφιδοῦς καὶ τοὺς οἰκείους	ὡς	εὐπαράκλητοι εἶεν πρὸς τὸν ὑπ'
[7, 324]	τε αὑτοῦ καὶ ἐμὴν συνουσίαν	ὡς	εὐπετῶς ἐξηργάσατο εἰς ἐπιθυμίαν ἐλθεῖν
[7, 339]	ἐμοῦ ἀκηκοότες εἴτ' ἄλλων εἴθ'	ὡς	εὑρόντες αὐτοί· τούτους οὐκ ἔστιν
[5, 321]	ἄλλων ὧν ἂν φράζῃς καὶ	ὡς	Εὐφραίῳ δεῖ τὰ νῦν χρῆσθαι.
[7, 324]	Διονυσίου, φιλοσοφίας τε καὶ παιδείας	ὡς	ἔχοι σφόδρα λέγων, τούς τε
[2, 310]	ὁρμήσας, ἔπειτα αὐτοῦ τὰς ἀποδείξεις	ὡς	ἔχων βεβαίως οὐ κατέδησας, ἀλλ'
[3, 315]	Συρακούσαις καὶ τοῖς ἄλλοις Ἕλλησιν,	ὡς	ἡ ἐμὴ δόξα μαντεύεται· ἔπειτα
[7, 344]	πεφυκότι· κακῶς δὲ ἂν φυῇ,	~ὡς	ἡ τῶν πολλῶν ἕξις τῆς
[3, 315]	γὰρ δὴ καὶ τὸν θεόν,	ὡς	ἤγγειλαν οἱ τότε θεωροῦντες, προσεῖπες
[7, 349]	με εἰς τὴν οἴκησιν πάλιν,	ὡς	ἤδη σαφῶς Θεοδότου μὲν ὄντος
[4, 320]	πέπρακται ὑμῖν ἢ πράττοντες τυγχάνετε,	ὡς	ἡμεῖς πολλὰ ἀκούοντες οὐδὲν ἴσμεν·
[3, 315]	μὴν οὐ χαλεπὸν εἰπεῖν ἐναργῶς	ὡς	ἦν ταῦτα ἄριστα πραχθέντα καὶ
[7, 344]	Λόγος δή τις ταχὺ διῆλθεν	ὡς	Ἡρακλείδης αἴτιος εἴη γεγονὼς πάντων
[3, 315]	νῦν δὴ λέγεις ἐμοὶ μεμφόμενος,	ὡς	Ἡρακλείδου τέ μοι καὶ τῶν
[7, 339]	ἤγγελλον πάντες τὸν αὐτὸν λόγον,	ὡς	θαυμαστὸν ὅσον Διονύσιος ἐπιδεδωκὼς εἴη
[3, 315]	μὴ ποιεῖν ταῦτα, ταύτην λαβὼν	ὡς	ἱκανὴν πρόφασιν, εἶπες ὅτι καὶ
[7, 339]	ἔνιοι δὲ αὐτῶν πείθουσιν αὑτοὺς	ὡς	ἱκανῶς ἀκηκοότες εἰσὶν τὸ ὅλον,
[7, 329]	τἀναντία πάντα ἀποτελεῖ· πορευθεὶς δὲ	ὡς	λέγομεν, καὶ ἑαυτὸν ἔμφρονά τε
[7, 339]	τρυφῶντάς τε καὶ ἀδυνάτους διαπονεῖν,	ὡς	μηδέποτε βαλεῖν ἐν αἰτίᾳ τὸν
[8, 352]	Τότε γὰρ εἵλοντο Διονύσιον μὲν	ὡς	νέον (καὶ πολεμικὸν ἐπὶ τὰς
[7, 344]	ἐκεῖνον. Ταῦτα ἐρρήθη, ταῦτα συνωμολογήσαμεν,	ὡς	νῦν εἴρηται σχεδόν. Ἐξέπλευσεν δὴ
[12, 359]	Λαομέδοντος ἐξαναστάντων Τρώων ἄνδρες ἀγαθοί,	ὡς	ὁ παραδεδομένος μῦθος δηλοῖ. Τὰ
[7, 334]	ἀκούει, ἐάν τε ἀκούσῃ, καταγελῶν,	ὡς	οἴεται, πανταχόθεν ἀναιδῶς ἁρπάζει πᾶν
[6, 322]	κατὰ δύο, κοινῇ κατὰ δύναμιν	ὡς	οἷόν τ' ἐστὶν πλειστάκις, καὶ
[7, 329]	κατὰ λόγον ἐν δίκῃ τε	(ὡς	οἷόν τε ἀνθρώπῳ μάλιστα, διά
[7, 334]	Δίωνα γὰρ ἐγὼ σαφῶς οἶδα,	ὡς	οἷόν τε περὶ ἀνθρώπων ἄνθρωπον
[13, 360]	ποιεῖν, ἐμὲ μὲν διαμάχεσθαι ὅπως	ὡς	ὀλίγιστον γένηται τὸ (ἀνάλωμα, ὃ
[8, 352]	καὶ φεύγουσιν τὸν δούλειον ζυγὸν	ὡς	ὂν κακόν, εὐλαβεῖσθαι συμβουλεύοιμ' ἂν
[13, 360]	ἔμμισθον οὖν που αὐτὸν κατάστησον	ὡς	ὄντα σοι εὔνουν, καὶ ἄν
[7, 324]	οὕτως ὀξέως ὑπήκουσεν (καὶ σφόδρα,	ὡς	οὐδεὶς πώποτε ὧν ἐγὼ προσέτυχον
[7, 344]	εἴτε τις ἐλάττων εἴτε μείζων,	ὡς	οὐδὲν ἀκηκοὼς οὐδὲ μεμαθηκὼς ἦν
[7, 339]	ἑταίρους, αὐτῷ δέ μοι ὑπῆν	ὡς	οὐδὲν θαυμαστὸν νέον ἄνθρωπον παρακούοντα
[3, 315]	ταῦτα χαίρειν ἐάσας ἦλθον, διανοηθεὶς	ὡς	οὐδένα δεῖ τῶν ἐμῶν φίλων
[7, 334]	δόξαν παρέστησεν πᾶσιν τὴν ἀληθῆ,	ὡς	οὐκ ἄν ποτε γένοιτο εὐδαίμων
[7, 334]	ὅτι, τὴν ἀρχὴν εἰ κατέσχεν,	ὡς	οὐκ ἄν ποτε ἐπ' ἄλλο
[3, 315]	ἐστί· μή με διάβαλλε λέγων	ὡς	οὐκ εἴων ἐγώ σε πόλεις
[3, 315]	πόλεως πράγματα, τὸ δὲ δεύτερον	ὡς	οὐκ ἐμὴν ταύτην εἴρηκας συμβουλὴν
[7, 334]	ὀρθῆς μετέδωκεν θεία τις τύχη,	ὡς	οὐκ ἔστιν παῦλα κακῶν τοῖς
[7, 344]	ἐν ἄλλοις τισὶν ἅττ' οὖν,	ὡς	οὐκ ἦν τούτῳ ταῦτα σπουδαιότατα,
[4, 320]	ἐν τούτῳ μάλιστα πρὸς σέ.	Ὡς	οὖν ὑπὸ πάντων ὁρώμενος παρασκευάζου
[7, 329]	δὲ καὶ διαμαχόμενοι τοῖς λόγοις	ὡς	οὕτω μὲν πᾶς ἀνὴρ αὑτόν
[7, 339]	γράφειν ἢ λέγειν, ἀγνοούντων ἐνίοτε	ὡς	οὐχ ἡ ψυχὴ τοῦ γράψαντος
[3, 315]	προυτεινόμην καὶ περὶ σοῦ διισχυριζόμην	ὡς	οὐχ οἷός τ' ἔσοιο ἀνταρκέσαι
[2, 310]	λόγῳ ἑπόμενον. Καὶ ταῦτα λέγω	ὡς	οὐχ ὑγιές τι Κρατιστόλου καὶ
[7, 344]	εἴθ' ὡς αὑτοῦ τιθέμενος εἴθ'	ὡς	παιδείας δὴ μέτοχος ὤν, ἧς
[3, 315]	μάλα πλαστῶς γελῶν, εἰ μέμνημαι,	ὡς	παιδευθέντα με ἐκέλευες ποιεῖν πάντα
[7, 329]	τεθνεὼς εἴην ὑπὸ Διονυσίου τούτων	ὡς	πάντων τῶν τότε (γεγονότων αἴτιος.
[2, 310]	Ταῦτα μὲν περὶ τούτων, πολλὰ	ὡς	περὶ τοιούτων· (Φιλιστίωνι δέ, εἰ
[7, 329]	τοὐναντίον ἢ (τὸ πρότερον πάλιν,	ὡς	Πλάτωνα Διονύσιος θαυμαστῶς ὡς ἀσπάζεται.
[8, 352]	κακὰ ἐξεργάσεται, τοὺς δὲ φίλους	ὡς	πλεῖστα ἀγαθά· τὸ δὲ οὐδαμῶς
[8, 352]	δεῖν ἃ τοὺς μὲν πολεμίους	ὡς	πλεῖστα κακὰ ἐξεργάσεται, τοὺς δὲ
[7, 329]	ὑφ' ἡμῶν τῶν ἐπιβουλευόντων Διονυσίῳ,	ὡς	πολλαχόθεν ἐχώρουν οἱ τοιοῦτοι λόγοι,
[4, 320]	σχεδὸν (ἅπαντες οἱ τῇδε λέγουσιν	ὡς	πολλή ἐστιν ἐλπὶς ἀναιρεθέντος Διονυσίου
[7, 339]	καὶ δίαιτα ἡ καθ' ἡμέραν	ὡς	πρέπουσα ἡ κοσμία τῷ πράγματι,
[7, 339]	δὲ ἐπιστολὴν πάνυ μακράν, εἰδὼς	ὡς	πρὸς Δίωνα διεκείμην καὶ τὴν
[7, 339]	δὲ ὑψηλῆς καὶ χαύνης ἐλπίδος,	ὡς	(σέμν' ἄττα μεμαθηκότας. Ἔτι δὲ
[2, 310]	καὶ Κροῖσον αὖ καὶ Σόλωνα	ὡς	σοφοὺς καὶ Κῦρον ὡς δυνάστην.
[2, 310]	τούτοις βοῶντες πολλοὶ ἦσαν, λέγοντες	ὡς	σὺ ἐμοῦ μὲν (καταπεφρόνηκας, ἄλλα
[3, 315]	ἄρα σὲ μὲν τότε διεκώλυσα,	ὡς	σὺ φῄς, σοῦ σφόδρα προθυμουμένου,
[7, 329]	ἐφοβούμεθα μή τινα ἐπαιτιώμενος τιμωροῖτο	ὡς	συναίτιον τῆς Δίωνος ἐπιβουλῆς· περὶ
[7, 349]	ἀκροπόλεως ἐκπέμπει με, εὑρὼν (πρόφασιν	ὡς	τὰς γυναῖκας ἐν τῷ κήπῳ,
[13, 360]	τοῦ ἀργυρίου μὴ ἀμελήσῃς, ἀλλ'	ὡς	τάχιστα ἀπόδος, ἵνα καὶ οἱ
[13, 360]	ἴῃ παρὰ σέ, ἐπιμελεῖσθαι ὅπως	ὡς	τάχιστα σὺ αἴσθῃ, καὶ ὑπομιμνῄσκειν
[7, 329]	διῆλθε λόγος τις ἐν Συρακούσαις,	ὡς	τεθνεὼς εἴην ὑπὸ Διονυσίου τούτων
[4, 320]	ὑπάρχον περὶ σὲ τοιοῦτόν ἐστιν,	ὡς	τοὺς ἐξ ἁπάσης τῆς οἰκουμένης,
[3, 315]	θωπεύσας τῷ ῥήματι, καὶ γέγραφας,	ὡς	φασί, αῖρε καὶ ἡδόμενον βίοτον
[2, 310]	πρὸς πολλῶν εὐδοξίαν σοι οἴσει	ὡς	φιλοσόφῳ ὄντι. Ἐγὼ δὲ σὲ
[7, 344]	οἰκεῖν μὲν ἐν Πελοποννήσῳ, μὴ	ὡς	φυγάδα δέ, ἀλλ' ὡς αὐτῷ
[13, 360]	σοι ξένος οὐδεὶς ὅστις δώσει,	ὡς	ᾠόμεθα, ἔπει καὶ ἄν τι
[8, 352]	καὶ Ἱππαρίνου ἀρξάντων Σικελιῶται τότε	ὡς	ᾤοντο εὐδαιμόνως ἔζων, τρυφῶντές τε
[3, 315]	μεμηνιμένως καὶ ὑβριστικῶς εἰς ἐμέ,	ὡς	ᾤου διὸ τὸ τότε σοι
[13, 360]	μετὰ τοῦτο περὶ χρημάτων ἄκουε	ὥς	σοι ἔχει, περί τε τὰ
[2, 310]	καὶ οὐδεὶς αὐτῶν ἑκὼν ἐξελέγχεται,	ὥς	τινες ὑπολαμβάνουσιν, ἀλλ' ἄκοντες. Καὶ
[8, 352]	ἐπὶ σωτηρίᾳ τῆς Σικελίας αὐτοκράτορας,	ὥς	φασιν, τυράννους ἐπονομάζοντες. Καὶ εἴτε
[7, 344]	οὕτω γενομένων, ἑωράκη τε ἐγὼ	ἀκριβῶς	τὴν ἐπιθυμίαν τὴν Διονυσίου φιλοσοφίας,
[8, 352]	μακρὰν ἐλθόντας ποι τὰ τοιαῦτα	ἐναργῶς	ἰδεῖν, ἀλλ' ὅσα νῦν γέγονεν
[7, 329]	θαυμαστῶς ἐνδεᾶ γεγονέναι, λέγοντες οὐκ	ἐναργῶς	οὕτως οὐ γὰρ ἦν ἀσφαλές
[3, 315]	καὶ μὴν οὐ χαλεπὸν εἰπεῖν	ἐναργῶς	ὡς ἦν ταῦτα ἄριστα πραχθέντα
[7, 334]	ἀκούσῃ, καταγελῶν, ὡς οἴεται, πανταχόθεν	ἀναιδῶς	ἁρπάζει πᾶν ὅτιπερ ἂν οἴηται,
[7, 324]	σχεδὸν οὐκ εἰκάζων ἀλλ' ὡς	εἰδὼς	σαφῶς εἴποιμ' ἄν. Ὅτε γὰρ
[7, 339]	Ἔπεμψεν δὲ ἐπιστολὴν πάνυ μακράν,	εἰδὼς	ὡς πρὸς Δίωνα διεκείμην καὶ
[13, 360]	μὴ ἀναλωθὲν δὲ ἀλλ' ἐγχρονισθὲν	ἕως	ἄν τις παρὰ σοῦ ἔλθῃ,
[7, 344]	μεταστῆναι δ' ἐκ τῆς χώρας,	ἕως	ἂν ἄλλο τι Διονυσίῳ δόξῃ.
[7, 349]	τι ποιεῖν βουληθῆτε· κακὰ δὲ	ἕως	ἂν ἐπιθυμῆτε, ἄλλους παρακαλεῖτε. Ταῦτα
[7, 329]	ἐκπορευόμενον, ὃς οὐκ ἂν συλλαβὼν	εὐθέως	παρὰ Διονύσιον πάλιν ἀπήγαγεν, ἄλλως
[7, 339]	λάβῃ ἁμῶς γέ πως, οὔποτε	τελέως	ἐπιστήμης τοῦ πέμπτου μέτοχος ἔσται.
[8, 352]	εὐδαιμόνισμα ἀνθρώπων καὶ ἀνοήτων, εἰς	βασιλέως	δ' εἶδος πειρᾶσθαι μεταβάλλειν καὶ
[13, 360]	χεῖρα ἠσθένει. Καὶ (Φιλαίδης παρὰ	βασιλέως	ἥκων τοῦ μεγάλου ἔλεγεν περὶ
[2, 310]	(οὐδὲν ἱκανῶς ἔχει. Τοῦ δὴ	βασιλέως	πέρι καὶ ὧν εἶπον, οὐδέν
[8, 352]	Διονυσίου, ἐὰν ἐθέλῃ ἑκὼν εἰς	βασιλέως	σχῆμα ἀπαλλάττεσθαι, δεδιὼς μὲν τὰς
[8, 352]	ἑκατέραν, δείσας περὶ τῆς αὑτοῦ	πόλεως	ἅμα καὶ γένους, φάρμακον ἐπήνεγκεν
[7, 329]	ζῆν. Ταὐτὸν δὴ καὶ περὶ	πόλεως	αὑτοῦ διανοούμενον χρὴ ζῆν τὸν
[8, 352]	τυραννὶς οὐκ ὀρθῶς τῇ τῆς	πόλεως	δωρεᾷ κατακέχρηται, τούτων δίκας τὰς
[7, 324]	κύριος, ἐπὶ τὰ κοινὰ τῆς	πόλεως	(εὐθὺς ἰέναι. Καί μοι τύχαι
[7, 349]	ψηφισμάτων διανέμων, ἢ μεγάλης προεστὼς	πόλεως	καὶ πολλῶν ἀρχούσης ἐλαττόνων, τῇ
[8, 357]	Συρακουσίοις οἶμαι πᾶσιν ὅσοιπερ τῆς	πόλεως	κήδονται συνδοκεῖν. Ἀλλὰ θεοῖς τε
[7, 349]	τινα πρεσβείας πορισάμενοι παρὰ τῆς	πόλεως	πέμπουσιν (τριακόντορόν τε καὶ Λαμίσκον
[3, 315]	ἔφυγον κοινωνεῖν περὶ τὰ τῆς	πόλεως	πράγματα, τὸ δὲ δεύτερον ὡς
[7, 324]	μοι τύχαι τινὲς τῶν τῆς	πόλεως	πραγμάτων τοιαίδε παρέπεσον. Ὑπὸ πολλῶν
[7, 349]	δυνάμεως καὶ φίλων καὶ περὶ	πόλεως	τῆς αὑτοῦ διανοοῖτ' ἂν εὐεργετῶν
[8, 352]	γίγνεσθαι Συρακουσῶν, ἑκόντα ἑκούσης τῆς	πόλεως,	τὸν νῦν τοῦ τῶν (πολεμίων
[7, 349]	καὶ πρῶτον μὲν ἐκ τῆς	ἀκροπόλεως	ἐκπέμπει με, εὑρὼν (πρόφασιν ὡς
[7, 349]	τὸ μετὰ τοῦτο ἔξω τῆς	ἀκροπόλεως	ἐν τοῖς μισθοφόροις· προσιόντες δέ
[7, 344]	ἐπεχείρει (βιάζεσθαι κλείσας τὰς τῆς	ἀκροπόλεως	πύλας, οἱ δ' ἐφέροντο εὐθὺς
[6, 322]	ἀδίκους (φυλακτικῆς καί τινος ἀμυντικῆς	δυνάμεως.	Ἄπειροι γάρ εἰσι διὰ τὸ
[7, 349]	μέτριος, περί τε τῆς αὑτοῦ	δυνάμεως	καὶ φίλων καὶ περὶ πόλεως
[7, 329]	λόγος τις ἐν Συρακούσαις, ὡς	τεθνεὼς	εἴην ὑπὸ Διονυσίου τούτων ὡς
[7, 339]	(αὐτοῦ τῆς φύσεώς τε καὶ	ἕξεως	ἅμα καὶ τῆς διαίτης ἔμπειρος
[7, 339]	δυνατοὶ ἀνευρεῖν αὐτοὶ διὰ σμικρᾶς	ἐνδείξεως,	τῶν τε δὴ ἄλλων τοὺς
[7, 324]	ὑπ' ἐμοῦ λόγους γενομένους, οὕτως	ὀξέως	ὑπήκουσεν (καὶ σφόδρα, ὡς οὐδεὶς
[7, 329]	οὐ γὰρ δεῖ μηκύνειν ηὗρον	στάσεως	τὰ περὶ Διονύσιον μεστὰ σύμπαντα
[8, 352]	ὅσα θανάτου καὶ δεσμοῦ καὶ	μεταστάσεως	τῶν πολιτῶν· βασιλέα δὲ τῶν
[11, 358]	γὰρ οἷόν τε ὑπὸ νόμων	θέσεως	καὶ ὧντινων εὖ ποτε πολιτείαν
[13, 360]	(Ἰσχάδων δὲ ὕστερον ἤλθομεν τῆς	ἀποθέσεως,	τὰ δὲ μύρτα ἀποτεθέντα κατεσάπη·
[7, 324]	δ' ἦν ὁ τρόπος τῆς	γενέσεως	αὐτῆς, οὐκ ἀπάξιον ἀκοῦσαι νέῳ
[9, 357]	αὑτῷ μόνον γέγονεν, ἀλλὰ τῆς	γενέσεως	ἡμῶν τὸ μέν τι ἡ
[7, 339]	τῶν δὲ Ἀθήνηθεν ἀτεχνῶς μετὰ	δεήσεως	οἷον (ἐξωθούντων με, καὶ πάλιν
[7, 344]	ὄντως οὐκ ἂν δυνατὸς εἶναι	φρονήσεώς	τε καὶ ἀρετῆς ζῆν ἐπιμελούμενος.
[7, 334]	οὐδείς, ὃς ἂν μὴ μετὰ	φρονήσεως	ὑπὸ δικαιοσύνῃ διαγάγῃ τὸν βίον,
[7, 339]	τε δὴ ἄλλων τοὺς μὲν	καταφρονήσεως	οὐκ ὀρθῆς ἐμπλήσειεν ἂν οὐδαμῇ
[3, 315]	ὀρθῶς ἂν (τυγχάνοιμι τῆς βελτίστης	προσρήσεως;	Ἢ μᾶλλον κατὰ τὴν ἐμὴν
[3, 315]	εἰρήσθω παρ' ἐμοῦ περὶ τῆς	προσρήσεως·	σὺ δ' ἀναγνοὺς αὐτά, ὅπῃ
[7, 329]	αὑτοῦ βίον, οἷον περὶ χρημάτων	κτήσεως	(ἢ περὶ σώματος ἢ ψυχῆς
[13, 360]	ἐπισταλέντων. Καὶ νῦν Λεπτίνῃ τῆς	ἀποδόσεως	τοῦ ἀργυρίου μὴ ἀμελήσῃς, ἀλλ'
[7, 344]	Διονύσιος ἔγραψέν τι τῶν περὶ	φύσεως	ἄκρων καὶ πρώτων εἴτε τις
[7, 339]	τῆς ἐναντίας ἔχει ἐν αὑτῷ	φύσεως.	Ὄνομά τε αὐτῶν φαμεν οὐδὲν
[7, 339]	τισιν δόξαιμι καταφρονῶν (αὐτοῦ τῆς	φύσεώς	τε καὶ ἕξεως ἅμα καὶ
[7, 339]	ὂν αὐτοῦ τοῦ κύκλου τῆς	φύσεως	τῶν (τε ἔμπροσθεν λεχθέντων τριῶν.
[2, 310]	σοι περὶ τῆς τοῦ πρώτου	φύσεως.	Φραστέον δή σοι δι' αἰνιγμῶν,
[13, 360]	αὖ χρημάτων τῶν Ἀθήνησιν τῆς	ἀναλώσεως,	ὅτι πρῶτον μὲν ἐάν τι
[7, 329]	τοῦ Μήδου τε (καὶ εὐνούχου	χειρώσεως,	διένειμέ τε μέρη μείζω ἕκαστα
[13, 360]	ἐπεὶ καὶ ἀπ' αὐτῆς τῆς	μεταπέμψεως,	ὅτι μετεπεμψάμην αὐτόν, δι' αὐτὸ
[7, 339]	ἐν τῷ τότε χρόνῳ τῆς	μεταπέμψεως,	τῶν μὲν ἐκ Σικελίας τε
[7, 324]	τῶν φιλοσοφούντων ὀρθῶς γε καὶ	ἀληθῶς	γένος εἰς ἀρχὰς ἔλθῃ τὰς
[7, 339]	ὃ δὴ γνωστόν τε καὶ	ἀληθῶς	ἐστιν ὄν ἓν μὲν ὄνομα,
[7, 339]	ἐμὲ τὸν αἴτιον γενέσθαι τηλικούτου	ἀληθῶς	ὀνείδους, (εἴπερ ὄντως εἴη τῳ
[3, 315]	~Πλάτων Διονυσίῳ χαίρειν” Ἐπιστείλας ἆρ'	ὀρθῶς	ἂν (τυγχάνοιμι τῆς βελτίστης προσρήσεως;
[13, 360]	τὴν ἀρχήν· τὰ γὰρ ἀναλώματα	ὀρθῶς	ἀναλισκόμενα καὶ ὀρθῶς ἀποδιδόμενα πρός
[13, 360]	γὰρ ἀναλώματα ὀρθῶς ἀναλισκόμενα καὶ	ὀρθῶς	ἀποδιδόμενα πρός τε τἆλλα καὶ
[2, 310]	λήψονται. Πέμψεις οὖν αὖθις, ἂν	ὀρθῶς	βουλεύῃ, παρ' ἐμὲ τὸν Ἀρχέδημον,
[7, 324]	ἂν ἢ τὸ τῶν φιλοσοφούντων	ὀρθῶς	γε καὶ ἀληθῶς γένος εἰς
[7, 324]	τῇ χώρᾳ κατασκευάσαι. Ταῦτα δίων	ὀρθῶς	διανοηθεὶς ἔπεισε μεταπέμπεσθαι Διονύσιον ἐμέ,
[11, 358]	δούλων τε καὶ ἐλευθέρων, οὐκ	ὀρθῶς	διανοοῦνται. Τοῦτο δ' αὖ, εἰ
[7, 324]	πρόσθε προύβαινον, τοσούτῳ χαλεπώτερον ἐφαίνετο	ὀρθῶς	εἶναί μοι τὰ πολιτικὰ (διοικεῖν·
[7, 344]	οὐκ ἔλαττον, ἂν ἐκτιμᾷ τις	ὀρθῶς,	ἑκατὸν ἡ Δίωνος οὐσία ἂν
[2, 310]	εἰρήκαμεν; τὸν Ἀρχέδημον νῦν τε	ὀρθῶς	ἐποίησας πέμψας, καὶ τὸ λοιπόν,
[2, 310]	ταῦτα. Τὸ δὲ σφαιρίον οὐκ	ὀρθῶς	ἔχει· δηλώσει δέ σοι Ἀρχέδημος,
[7, 334]	καὶ ἀχάριστον, ἀφροδίσιον λεγομένην οὐκ	ὀρθῶς,	ἡδονὴν ποριεῖν αὑτῷ τοὐμπίμπλασθαι, τυφλὸς
[10, 358]	καὶ δεινότητας κομψότητας οἶμαι προσαγορεύων	ὀρθῶς	ὀνομάζειν. Ἀλλ' ἔρρωσό τε καὶ
[8, 352]	μετέπειτα χρόνον ἡ τυραννὶς οὐκ	ὀρθῶς	τῇ τῆς πόλεως δωρεᾷ κατακέχρηται,
[8, 352]	ταῦτα ἀπεργαζόμενος θεσμὸς νόμος ἂν	ὀρθῶς	ὑμῖν εἴη κείμενος, ὄντως εὐδαίμονας
[7, 349]	ἀκούσας ὅτι παρὰ Θεοδότην εἴην	εἰσεληλυθώς,	πρόφασιν (αὖ ταύτην ἄλλην τῆς
[7, 339]	καὶ ῥημάτων σύγκειται, μηδὲν ἱκανῶς	βεβαίως	εἶναι βέβαιον· μυρίος δὲ λόγος
[7, 339]	δὴ στρογγύλα, καὶ οὐδὲν ἧττον	βεβαίως	ἕξειν τοῖς μεταθεμένοις καὶ ἐναντίως
[2, 310]	αὐτοῦ τὰς ἀποδείξεις ὡς ἔχων	βεβαίως	οὐ κατέδησας, ἀλλ' ᾄττει σοι
[8, 352]	τινέτω. Τίνες οὖν δὴ δίκαι	ἀναγκαίως	ὀρθαὶ γίγνοιντ' ἂν ἐκ τῶν
[3, 315]	Ἡρακλείδην ἐξέβαλες, οὔτε Συρακοσίοις δοκοῦν	δικαίως	οὔτ' ἐμοί, διότι μετὰ Θεοδότου
[7, 329]	φαίνοιτο πολιτεύεσθαι, εἰ μέλλοι μήτε	ματαίως	ἐρεῖν μήτε ἀποθανεῖσθαι λέγων, βίαν
[6, 322]	καὶ μηνύω καὶ μαρτυρῶ μὴ	ῥᾳδίως	εὑρήσειν σε ἀξιοπιστότερα ἤθη τούτων
[7, 349]	καὶ τῷ δύνασθαι κατεῖχον ἂν	ῥᾳδίως	νῦν δὲ ὁρμήσαντες ἐπ' ἀλλήλους
[13, 360]	ἐξεπειρώμην δὲ εἴτε χαλεπῶς εἴτε	ῥᾳδίως	οἴσει γιγνομένων, καί μοι ἐδόκει
[8, 352]	τῶν ὑπαρχόντων αὐτοῖς; εἰ μὲν	ῥᾳδίως	ὑμεῖς ἀποφυγεῖν οἷοί τ' ἦτε
[7, 344]	(μηδενὶ προστάττων, ἐνδείξηται δὲ πᾶσιν	ῥᾳδίως	ὡς ἀβουλῶν ἐμὲ ἐκπλεῖν, ἆρά
[13, 360]	καὶ εὐήθης (δόξειεν ἂν εἶναι.	Δεδιὼς	δὲ λέγω ταῦτα, ὅτι ὑπὲρ
[7, 339]	τῷ λογισμῷ τούτῳ κατακαλυψάμενος πολλὰ	δεδιὼς	μαντευόμενός τε οὐ πάνυ καλῶς,
[8, 352]	ἑκὼν εἰς βασιλέως σχῆμα ἀπαλλάττεσθαι,	δεδιὼς	μὲν τὰς τύχας, ἐλεῶν δὲ
[13, 360]	ἐπεμελεῖτο καὶ ὑγιαίνοντος καὶ ἀσθενοῦντος	ἀξίως	ἐμοῦ τε καὶ σοῦ. Δὸς
[2, 310]	ποτέ σοι μεταμελήσῃ τῶν νῦν	ἀναξίως	ἐκπεσόντων. Μεγίστη δὲ φυλακὴ τὸ
[7, 344]	ἔγραψεν κατὰ τὸν ἐμὸν λόγον·	ὁμοίως	γὰρ ἂν αὐτὰ ἐσέβετο ἐμοί,
[7, 349]	γενόμενα ἱκανὰς ἔχειν ἔδοξέν τῳ,	μετρίως	ἂν ἡμῖν καὶ ἱκανῶς εἴη
[7, 324]	ἐμβριθὲς ὂν ἡλικίας τε ἤδη	μετρίως	ἔχον. Ὅθεν μοι σκοπουμένῳ καὶ
[2, 310]	ἄκοντες. Καὶ δοκεῖς μέντοι πάνυ	μετρίως	κεχρῆσθαί τε αὐτοῖς καὶ δεδωρῆσθαι.
[3, 315]	περὶ τῶν νόμων προοίμια σπουδάσαντα	μετρίως,	χωρὶς ὧν σὺ προσέγραψας ἤ
[4, 320]	δεῖ ἐπιστέλλετε· τὰ δ' ἐνθάδε	παραπλησίως	ἔχει καθάπερ καὶ ὑμῶν παρόντων.
[7, 339]	βεβαίως ἕξειν τοῖς μεταθεμένοις καὶ	ἐναντίως	καλοῦσιν. Καὶ μὴν περὶ λόγου
[3, 315]	δυναμένοις κρίνειν. Ἀλλ' οὖν, ὅπερ	ἀρτίως	εἶπον, οὐ διαβολῆς προσδέομαι πρός
[7, 339]	ἐνέτεκεν εὖ πεφυκότος εὖ πεφυκότι·	κακῶς	δὲ ἂν φυῇ, ~ὡς ἡ
[1, 309]	ποίημα τοῖς νοῦν ἔχουσιν οὐ	κακῶς	ἔχειν δοκεῖ Οὐ χρυσὸς ἀγλαὸς
[7, 339]	λεχθείη· καὶ μὴν ὅτι γεγραμμένα	κακῶς	οὐχ ἥκιστ' ἂν ἐμὲ λυποῖ.
[3, 315]	μὲν παλαιὸν φίλον καὶ ξένον	κακῶς	πράττοντα διὰ σέ, μηδὲν σοῦ
[7, 324]	πασῶν τῶν νῦν πόλεων ὅτι	κακῶς	σύμπασαι πολιτεύονται τὰ γὰρ τῶν
[8, 357]	καὶ προκαλούμενοι φίλους καὶ διαφόρους	μαλακῶς	τε καὶ πάντως μὴ ἀποστῆτε,
[7, 344]	μείζων, ὡς οὐδὲν ἀκηκοὼς οὐδὲ	μεμαθηκὼς	ἦν ὑγιὲς ὧν ἔγραψεν κατὰ
[7, 324]	ἡδονῆς τῆς τε ἄλλης τρυφῆς	ἠγαπηκώς·	ὅθεν ἐπαχθέστερον τοῖς περὶ τὰ
[3, 315]	εἰ μὲν μὴ φῂς εἰρηκέναι	εἰρηκὼς	ταῦτα, ἔχω τὴν δίκην· εἰ
[7, 349]	ἐπιθυμῆτε, ἄλλους παρακαλεῖτε. Ταῦτα εἶπον	μεμισηκὼς	τὴν περὶ Σικελίαν πλάνην καὶ
[1, 309]	(ἔρρωσο, καὶ γίγνωσκε τοσοῦτον ἡμῶν	διημαρτηκώς,	ἵνα πρὸς τοὺς ἄλλους βέλτιον
[3, 315]	ἔχοντί γε νοῦν ἀνδρὶ φαινοίμην	ἐνδίκως,	πεισθεὶς ὑπὸ τοῦ μεγέθους τῆς
[7, 334]	ἤθεσιν τραφείς τε καὶ παιδευθεὶς	(ἐνδίκως.	Ταῦτα μὲν Διονύσιος ἔβλαψεν· τὰ
[13, 360]	ἀλλὰ τῶν Σικελικῶν τῶν λινῶν.	Ἐπιεικῶς	δὲ γιγνώσκεις τοὔνομα κέβητος· γεγραμμένος
[7, 344]	Ὁ δὲ ἑξῆς τούτοις πάνυ	νεανικῶς	(ἐπώλει τὴν οὐσίαν αὐτοῦ πᾶσαν,
[7, 349]	ὃς ἐμβλέψας μοι καὶ μάλα	τυραννικῶς,	σοί, ἔφη, ἐγὼ οὔτε τι
[3, 315]	καὶ μάλ' ἀπεκρίνω μεμηνιμένως καὶ	ὑβριστικῶς	εἰς ἐμέ, ὡς ᾤου διὸ
[2, 310]	πολλῶν ἂν εἴης λόγων ἐμὲ	ἀπολελυκώς.	Οὐ μὴν ἄλλῳ γέ ποτ'
[7, 339]	λόγον, ὡς θαυμαστὸν ὅσον Διονύσιος	ἐπιδεδωκὼς	εἴη πρὸς φιλοσοφίαν. Ἔπεμψεν δὲ
[7, 329]	ἔμφρονα· λέγειν μέν, εἰ μὴ	(καλῶς	αὐτῷ φαίνοιτο πολιτεύεσθαι, εἰ μέλλοι
[7, 344]	ἐδεῖτο μένειν, οὐκ οἰόμενός οἱ	καλῶς	ἔχειν ἐμὲ ἄγγελον αὐτὸν τῶν
[7, 334]	πειθόμενος ζῇ τὰ νῦν (οὐ	καλῶς,	ὁ δὲ πειθόμενος τέθνηκεν καλῶς·
[7, 349]	τοίνυν, ἔφη, σοὶ φράζειν ὅτι	καλῶς	οὐδαμῇ ποιεῖς Δίωνα καὶ τοὺς
[2, 310]	ἔξεστιν, εἴ τι ἄρα μὴ	καλῶς	πέπρακται κατὰ τὴν ἔμπροσθεν συνουσίαν,
[4, 320]	παρόν, σὺν θεῷ εἰπεῖν, ἔχει	καλῶς,	τὰ δὲ περὶ τῶν μελλόντων
[7, 334]	καλῶς, ὁ δὲ πειθόμενος τέθνηκεν	καλῶς·	τὸ γὰρ τῶν καλλίστων ἐφιέμενον
[7, 339]	δεδιὼς μαντευόμενός τε οὐ πάνυ	καλῶς,	ὡς ἔοικεν ἐλθὼν δ' οὖν
[7, 334]	ὡς εἰκότως τε ἅμα καὶ	ἐμμελῶς	γέγονεν, ᾧ μέλει ἀκούειν ἔξεστι
[7, 339]	οὐκ ὀρθῆς ἐμπλήσειεν ἂν οὐδαμῇ	ἐμμελῶς,	τοὺς δὲ ὑψηλῆς καὶ χαύνης
[9, 357]	χαλεπῶς διεπράξαντο καὶ γὰρ οὐδὲ	παντελῶς	ἦν ἐργώδη τὰ δὲ παρὰ
[7, 349]	ὅτι Δίωνι τὰ χρήματα ἔρρει	παντελῶς.	(κουν δὴ τὸ μετὰ τοῦτο
[7, 334]	ἐθέλοντές τε καὶ δυνάμενοι δουλεύειν.	Ἄλλως	δὲ οὐκ ἔστιν ὡς ἄν
[7, 334]	διενοούμην ἐγώ. Ὁ δὲ οὔτε	ἄλλως	ἐστὶν ἀφυὴς πρὸς τὴν τοῦ
[2, 310]	τοτὲ μὲν οὕτως, τοτὲ δὲ	ἄλλως	(περὶ τὸ φανταζόμενον, τὸ δὲ
[7, 349]	ὅτι βουλοίμην ἀπιέναι, καὶ μηδαμῶς	ἄλλως	ποιεῖν. Ὁ δὲ συνωμολόγησεν καὶ
[7, 339]	εἶναι νῦν καὶ οὐ βιωτὸν	ἄλλως	ποιοῦντι· μετὰ τοῦτο δὴ συντείνας
[2, 310]	μου τὸ πρῶτον ἀκούσαντα ἔχειν	ἄλλως	πως ἢ οὕτως κατ' ἀρχάς,
[7, 329]	εὐθέως παρὰ Διονύσιον πάλιν ἀπήγαγεν,	ἄλλως	τε καὶ διηγγελμένον ἤδη ποτὲ
[9, 357]	βίῳ τὸ τὰ αὑτοῦ πράττειν,	(ἄλλως	τε καὶ εἴ τις ἕλοιτο
[4, 320]	ἔδοξεν ἤθει καὶ πολιτείᾳ διενεγκεῖν,	ἄλλως	τε καὶ ἐπειδὴ πολλοὶ καὶ
[4, 320]	ὅτι ἐσμὲν τοιοῦτοι οἷοίπερ φαμέν,	ἄλλως	τε καὶ ἐπειδή, σὺν θεῷ
[7, 339]	ἀγεννὴς ἀλλ' ὄντως τυράννοις πρέπων,	ἄλλως	τε καὶ τοῖς τῶν παρακουσμάτων
[7, 344]	οἷστισι, πρὸς ἐμὲ δὲ οὐδὲν	ὅλως	ἐφθέγγετο περὶ αὐτῶν, καὶ μὴν
[2, 310]	σὲ πρὸς ἀλλήλους. Εἰ μὲν	ὅλως	φιλοσοφίας καταπεφρόνηκας, ἐᾶν χαίρειν, εἰ
[7, 339]	τῶν τεττάρων φύσις ἑκάστου, πεφυκυῖα	(φαύλως.	Ἡ δὲ διὰ πάντων αὐτῶν
[7, 339]	(μή τις τὰ τέτταρα λάβῃ	ἁμῶς	γέ πως, οὔποτε τελέως ἐπιστήμης
[7, 349]	λέγων ὅτι βουλοίμην ἀπιέναι, καὶ	μηδαμῶς	ἄλλως ποιεῖν. Ὁ δὲ συνωμολόγησεν
[7, 339]	οὐδὲ μήποτε γένηται· ῥητὸν γὰρ	οὐδαμῶς	ἐστιν ὡς ἄλλα μαθήματα, ἀλλ'
[7, 324]	καὶ Συρακουσίων τραπεζῶν πλήρης, οὐδαμῇ	οὐδαμῶς	ἤρεσεν, δίς τε τῆς ἡμέρας
[8, 352]	οὔτ' ἐλπὶς ἐλείπετ' ἂν οὐδαμῇ	οὐδαμῶς.	Νῦν οὖν τοῖς μὲν ἐλευθερία
[8, 352]	ὡς πλεῖστα ἀγαθά· τὸ δὲ	οὐδαμῶς	ῥᾴδιον πολλὰ κακὰ δρῶντα τοὺς
[11, 358]	καὶ μὴ ἀνοηταίνειν οἰομένους τι	ἑτοίμως	διαπράξασθαι. Εὐτύχει. ~Πλάτων Ἀρχύτᾳ Ταραντίνῳ
[8, 357]	τυγχάνει καὶ λογισαμένοις εὑρεῖν βέλτιστα	ἑτοίμως	ἔχει, ταῦτα δὲ σχεδὸν ὁ
[7, 329]	σμικρὸν εἰς πλοῖον ἐμβιβάσας, ἐξέβαλεν	ἀτίμως.	Οἱ δὴ Δίωνος τὸ μετὰ
[7, 324]	δέ, ἣν ἐγκωμιάζεις ἀεὶ καὶ	ἀτίμως	φῂς ὑπὸ τῶν λοιπῶν ἀνθρώπων
[7, 344]	ᾤμην γελοῖον εἶναι ἀντιλέγειν ἔτι,	ὅμως	δ' εἶπον ὅτι χρείη τὴν
[13, 360]	μή, οἶμαι μέν σε μεμνῆσθαι,	ὅμως	δ' ἐννόει καὶ πάνυ πρόσεχε
[8, 352]	εἴρηται μὲν καὶ πρότερον ὑμῖν,	ὅμως	δ' ἔτι καὶ νῦν ἀκούετε.
[7, 334]	τοῖς νέοις πολλὰ τοιαῦτα γιγνόμενα,	ὅμως	δ' οὖν ἀσφαλέστερόν μοι ἔδοξεν
[3, 315]	ἡ τῆς ἄλλης ἐξουσίας δύναμις	ὅμως	δ' οὖν πάντα ταῦτα χαίρειν
[3, 315]	ἀνῆκα πώποτε· καὶ μόγις μέν,	ὅμως	δ' ὡμολογήθη νῷν (πλεῦσαι μὲν
[7, 344]	ἀπορῶ μὲν ὅτι χρήσομαι ἐμαυτῷ,	ὅμως	δὲ ἀναγκαῖον ἴσως ἐνιαυτόν γ'
[7, 344]	τὸν λόγον ἀκούσας ἐδυσχέραινον μέν,	ὅμως	δὲ βουλευσάμενος ἔφην εἰς τὴν
[7, 344]	με μηδὲν ἀποδοὺς τῶν Δίωνος·	ὅμως	δὲ ἔφαμεν ἑταῖροί γε εἶναι
[7, 334]	εὐφημῶμεν χάριν οἰωνοῦ τὸ τρίτον.	Ὅμως	δὲ μιμεῖσθαι μὲν συμβουλεύω Δίωνα
[4, 320]	ἐστιν ὃ λέγω, ἀναμιμνῄσκειν δὲ	ὅμως	δεῖ ἡμᾶς αὐτοὺς ὅτι προσήκει
[7, 329]	βαρβάρων ἐμβεβλημένας ἀλλ' οἰκουμένας παραλαβόντες,	ὅμως	(ἑβδομήκοντα ἔτη διεφύλαξαν τὴν ἀρχὴν
[7, 349]	πρότερον, διευλαβούμενος δὲ μὴ παθεῖν,	ὅμως	ἔπταισεν ἐπ' ἄκρον ἐλθὼν τοῦ
[7, 324]	πορευτέον καὶ ὑπακουστέον ἢ πῶς,	ὅμως	ἔρρεψε δεῖν, εἴ ποτέ τις
[7, 324]	βραδύτερον μέν, εἷλκεν δέ με	ὅμως	ἡ (περὶ τὸ πράττειν τὰ
[7, 349]	ἑαυτῷ καὶ τῇ τυραννίδι, καὶ	ὅμως	οὐκ ἀπέκτεινεν, (ᾐδέσθη δέ. Οὔτ'
[2, 310]	εἰ σὺ ἀφείης αὐτόν, ἥξειν	προθύμως	Ἀθήναζε. Τὸν ἐκ τῶν λατομιῶν
[13, 360]	οὐχ ὅτι ἔδωκεν, ἀλλ' ὅτι	προθύμως,	καὶ τὰ ἄλλα περὶ σὲ
[13, 360]	σοι, καὶ εἰκός· πάνυ γὰρ	προθύμως	σὲ πανταχοῦ καὶ ἐμὲ ἐγκωμιάζουσιν,
[7, 329]	ἐθέλειν πείθεσθαι περὶ ὧν ἀνακοινοῦται,	προθύμως	συμβουλεύω καὶ οὐκ ἀφοσιωσάμενος μόνον
[7, 344]	δ' ἐμοῦ ἐὰν ἐπιστέλλῃ Δίωνι	πιθανῶς,	αὐτός τε καὶ ἄλλοις πολλοῖς
[7, 339]	δὲ αὐτῶν πείθουσιν αὑτοὺς ὡς	ἱκανῶς	ἀκηκοότες εἰσὶν τὸ ὅλον, καὶ
[2, 310]	κατὰ τὸν ἐκείνου λόγον, οὐχ	ἱκανῶς	ἀποδεδεῖχθαί σοι περὶ τῆς τοῦ
[7, 339]	ὀνομάτων καὶ ῥημάτων σύγκειται, μηδὲν	ἱκανῶς	βεβαίως εἶναι βέβαιον· μυρίος δὲ
[7, 334]	τε καὶ βαρβάρων λάμψασ' ἂν	ἱκανῶς	δόξαν παρέστησεν πᾶσιν τὴν ἀληθῆ,
[7, 349]	τῳ, μετρίως ἂν ἡμῖν καὶ	ἱκανῶς	εἴη τὰ νῦν εἰρημένα. ~(Πλάτων
[7, 339]	δέ μοι ἐφαίνετο γραπτέα θ'	ἱκανῶς	εἶναι πρὸς τοὺς πολλοὺς καὶ
[2, 310]	τὰ αὑτῆς συγγενῆ, ὧν (οὐδὲν	ἱκανῶς	ἔχει. Τοῦ δὴ βασιλέως πέρι
[7, 339]	τὰ μέγιστα εἰδέναι τε καὶ	ἱκανῶς	ἔχειν προσεποιεῖτο διὰ τὰς ὑπὸ
[9, 357]	προσέρχονται. Περὶ τούτων μὲν οὖν	ἱκανῶς,	Ἐχεκράτους δὲ καὶ νῦν ἐπιμέλειαν
[11, 358]	τῷ σώματι διὰ τὴν ἡλικίαν	ἱκανῶς	ἔχω πλανᾶσθαι καὶ κινδυνεύειν κατά
[2, 310]	(βασανίσῃς τὰ παρ' ἐμοῦ πεμφθέντα	ἱκανῶς,	θαυμάζοιμ' ἂν εἰ μὴ τὰ
[12, 359]	ἐμοὶ ὑπομνήματα, περὶ ὧν ἐπέστειλας,	ἱκανῶς	μὲν οὔπω ἔχει, ὡς δέ
[7, 344]	οὕτως εἰδέναι τε οἴεται καὶ	ἱκανῶς	οἶδεν, εἴτε αὐτὸς εὑρὼν ἢ
[8, 352]	κίνδυνος Σικελίαν, καὶ οὔτε κρατεῖτε	ἱκανῶς	οὔτ' αὖ διαφερόντως κρατεῖσθε, δίκαιον
[7, 324]	εἶναι· πείσας γὰρ ἕνα μόνον	ἱκανῶς	πάντα ἐξειργασμένος ἐσοίμην ἀγαθά. Ταύτῃ
[6, 322]	ἂν εὖ δέξησθε, εὐμενῶς καὶ	ἱκανῶς	παρασκευάζειν· οἰκεῖτε γὰρ δὴ γείτονές
[1, 309]	θεράπευσον ὥσπερ ἐμέ· κἀγὼ γὰρ	(ἱκανῶς	ὑπὸ σοῦ τεθεράπευμαι. Καί μοι
[7, 344]	δεῖν, εἰ διακωλυοίμην, ὁτιοῦν, ἐπειδὴ	περιφανῶς	ἠδίκουν μὲν οὐδέν, ἠδικούμην δέ·
[7, 334]	τὰ νῦν· ὅθεν ὁ δίων	συντεταμένως	ἐδεῖτο ἡμῶν τῇ μεταπέμψει μὴ
[3, 315]	σὺ δὲ καὶ μάλ' ἀπεκρίνω	μεμηνιμένως	καὶ ὑβριστικῶς εἰς ἐμέ, ὡς
[6, 322]	τύχην ἀγαθήν, ἂν εὖ δέξησθε,	εὐμενῶς	καὶ ἱκανῶς παρασκευάζειν· οἰκεῖτε γὰρ
[7, 324]	ἐγὼ ἀφικόμην, σχεδὸν ἔτη τετταράκοντα	γεγονώς,	δίων εἶχε τὴν ἡλικίαν ἣν
[7, 339]	ἅμα καὶ τῆς διαίτης ἔμπειρος	γεγονώς,	οὐκέτ' ἐθέλειν δυσχεραίνων παρ' αὐτὸν
[7, 344]	διῆλθεν ὡς Ἡρακλείδης αἴτιος εἴη	γεγονὼς	πάντων τούτων· ὃν ἀκούσας ὁ
[7, 334]	φιλοσοφίας ἐν ἐπιθυμίᾳ πάλιν εἴη	γεγονὼς	τὰ νῦν· ὅθεν ὁ δίων
[6, 322]	ἀνθρωπίνης τε καὶ ἀναγκαίας ἐπιμελεῖσθαι	μειζόνως	ἢ δεῖ. Ταύτην δ' αὖ
[8, 352]	ἀρξάντων Σικελιῶται τότε ὡς ᾤοντο	εὐδαιμόνως	ἔζων, τρυφῶντές τε καὶ ἅμα
[7, 329]	ἐκ τῶν φόβων γένοιτό τι,	φιλοφρόνως	πάντας ἀνελάμβανεν, καὶ δὴ καὶ
[7, 324]	ποτε ἐμαυτῷ παντάπασι λόγος μόνον	ἀτεχνῶς	εἶναι τίς, ἔργου δὲ οὐδενὸς
[7, 339]	Ἰταλίας ἑλκόντων, τῶν δὲ Ἀθήνηθεν	ἀτεχνῶς	μετὰ δεήσεως οἷον (ἐξωθούντων με,
[7, 334]	ᾐσχύνετό τε φανερὸς γιγνόμενος (οὐδὲν	ἀκηκοὼς	ὅτ' ἐπεδήμουν ἐγώ, ὅθεν ἅμα
[7, 344]	ἐλάττων εἴτε μείζων, ὡς οὐδὲν	ἀκηκοὼς	οὐδὲ μεμαθηκὼς ἦν ὑγιὲς ὧν
[7, 344]	εἶναι πρὸς παιδείαν ψυχῆς ἐλευθέρας,	(πῶς	ἄν, μὴ θαυμαστὸς ὢν ἄνθρωπος,
[2, 310]	πιστεύειν σύ, ἀλλ' ἐμὲ μέν	πως	ἀποπέμψασθαι ἐθέλειν, ἑτέρους δὲ μεταπέμψασθαι,
[7, 344]	οὕτως εὐχερῶς ἠτίμασέν ποτ' ἄν;	πῶς	δ' ἠτίμασεν, ἐγὼ φράζοιμ' ἄν.
[7, 344]	ὡμολόγει πρὸς ἐμὲ καὶ σέ;	πῶς	δὲ οὔκ; ἔφην. Νῦν τοίνυν,
[7, 329]	διάνοιαν φυλάττων ᾗπερ ἀφικόμην, εἴ	πως	εἰς ἐπιθυμίαν ἔλθοι τῆς φιλοσόφου
[2, 310]	τὸ πρῶτον ἀκούσαντα ἔχειν ἄλλως	πως	ἢ οὕτως κατ' ἀρχάς, καὶ
[3, 315]	Οὐκοῦν παιδευθέντα, ἔφησθα, γεωμετρεῖν, ἢ	πῶς;	κἀγὼ τὸ μετὰ ταῦτα ὃ
[7, 324]	εἴη πορευτέον καὶ ὑπακουστέον ἢ	πῶς,	ὅμως ἔρρεψε δεῖν, εἴ ποτέ
[7, 324]	ὑπὸ τῶν λοιπῶν ἀνθρώπων φέρεσθαι,	πῶς	οὐ προδέδοται τὰ νῦν μετ'
[2, 310]	τούτοις τε καὶ ἡμῖν ἔσῃ.	Πῶς	οὖν αὐτά τ' ἔσται καὶ
[7, 324]	ἐμοὶ πείθησθε τὸ δεύτερον συμβουλεύοντι.	Πῶς	οὖν δὴ λέγω πάντων (ἀρχὴν
[7, 339]	τὰ τέτταρα λάβῃ ἁμῶς γέ	πως,	οὔποτε τελέως ἐπιστήμης τοῦ πέμπτου
[7, 329]	ἀσπάζεται. Τὸ δ' εἶχεν δὴ	πῶς;	τὸ γὰρ ἀληθὲς δεῖ φράζειν.
[2, 310]	καὶ ἀποκρίνωμαι ὃ σὺ ἐρωτᾷς,	πῶς	χρὴ ἔχειν ἐμὲ καὶ σὲ
[9, 357]	οὖν πρὸς τὴν πόλιν οὐ	χαλεπῶς	διεπράξαντο καὶ γὰρ οὐδὲ παντελῶς
[13, 360]	οὔτε διελέχθην, ἐξεπειρώμην δὲ εἴτε	χαλεπῶς	εἴτε ῥᾳδίως οἴσει γιγνομένων, καί
[13, 360]	εὐθὺς ὠφελήθην. Τοῦτ' οὖν διασωστέον,	ὅπως	ἂν αὐξάνηται ἀεὶ ἡμῶν ἡ
[2, 310]	οἱ δ' ἐπιεικέστατοι πᾶν ποιοῦντες	ὅπως	ἂν εἰς τὸν ἔπειτα χρόνον
[11, 358]	πόλει τῆς καθ' ἡμέραν διαίτης,	ὅπως	ἂν ᾖ σώφρων τε καὶ
[7, 329]	σύμμαχος αὐτῷ, πρὸς τὸν τύραννον,	ὅπως	ἀντὶ πολέμου φιλίαν ποιήσαιμι· διαμαχόμενος
[2, 310]	δόξαν ηὑρήκαμεν ὃ σὺ ἐπέστειλας,	ὅπως	δεῖ πρὸς ἀλλήλους ἡμᾶς ἔχειν.
[7, 329]	μὲν τὸ καθ' ἡμέραν πρῶτον,	ὅπως	ἐγκρατὴς αὐτὸς αὑτοῦ ὅτι μάλιστα
[7, 344]	αὐτοῦ πᾶσαν, ὅπῃ τε καὶ	ὅπως	ἤθελε καὶ οἷστισι, πρὸς ἐμὲ
[7, 344]	ἂν εἴη, γέγονεν δ' οὖν	ὅπως,	ἴττω Ζεύς, φησὶν ὁ Θηβαῖος·
[7, 329]	φίλους τε καὶ ἑταίρους κτήσεσθαι,	ὅπως	μὴ πάθοι ἅπερ ὁ πατὴρ
[7, 349]	συνεργοῖς τε καὶ ἑταίροις παρακελεύηται	ὅπως	μηδεὶς αὐτῷ ἐγκαλεῖ πένης φάσκων
[3, 315]	οἰκεῖοι Δίωνος ὄντες, πᾶν (μηχανῴμην	ὅπως	οὗτοι μὴ δώσουσιν δίκην. Καὶ
[13, 360]	μανθάνων βελτίων γίγνῃ καὶ εὐδοξῇς,	ὅπως	τὸ δι' ἐμὲ ὠφελεῖσθαί σοι
[13, 360]	δεῖ ποιεῖν, ἐμὲ μὲν διαμάχεσθαι	ὅπως	ὡς ὀλίγιστον γένηται τὸ (ἀνάλωμα,
[13, 360]	ἐπιστολὴ ἴῃ παρὰ σέ, ἐπιμελεῖσθαι	ὅπως	ὡς τάχιστα σὺ αἴσθῃ, καὶ
[13, 360]	κελεύοντες γράφειν, οὓς οὐ ῥᾴδιον	φανερῶς	διωθεῖσθαι. Τῆς μὲν γὰρ σπουδαίας
[7, 339]	δεῖν οὖν αὐτὸ ἐξελέγξαι σαφῶς	ὁποτέρως	ποτὲ ἄρα ἔχοι, καὶ τοῦτ'
[4, 320]	δὲ καὶ ὅτι δοκεῖς τισιν	ἐνδεεστέρως	τοῦ προσήκοντος θεραπευτικὸς εἶναι· μὴ
[7, 344]	ἡγεμόνα τούτων καὶ κύριον οὕτως	εὐχερῶς	ἠτίμασέν ποτ' ἄν; πῶς δ'
[13, 360]	παρρησιάσομαι· δίκαιον γάρ, καὶ ἅμα	ἐμπείρως	ἔχων τῶν παρὰ σοὶ λέγοιμ'
[2, 310]	τὰ παρ' ἐμοῦ, μετὰ ταῦτα	ἴσως	ἄλλαι σε ἀπορίαι λήψονται. Πέμψεις
[7, 334]	τε θαυμαστῶς· ἤρεσκέν τε οὖν	ἴσως	αὐτῷ τὰ λεγόμενα ᾐσχύνετό τε
[2, 310]	τῶν μετ' ἐμοῦ σε κακηγορούντων.	Ἴσως	γὰρ ὀξύτερον ἐμοῦ ἀκούει· ἐγὼ
[4, 320]	βέλτιστον (ἔλθοιτ' ἄν. Ταῦτα δὲ	ἴσως	γελοῖόν σοι φαίνεται εἶναι τὸ
[7, 344]	χρήσομαι ἐμαυτῷ, ὅμως δὲ ἀναγκαῖον	ἴσως	ἐνιαυτόν γ' ἔτι πονῆσαι καὶ
[7, 344]	μοι καταγελάστως πεπραγμένα τάλαντα γὰρ	ἴσως	ἐστὶν οὐκ ἔλαττον, ἂν ἐκτιμᾷ
[7, 349]	κοινωνὸν ἱερῶν Διονυσίῳ ἐποίησας, ὃς	ἴσως	ἡγεῖτο διαβαλλόντων πολλῶν ἐπιβουλεύειν ἐμὲ
[8, 352]	αὖ διαφερόντως κρατεῖσθε, δίκαιον ἂν	ἴσως	καὶ συμφέρον γίγνοιτο ὑμῖν πᾶσιν
[2, 310]	περὶ τοῦτ' εἴη· σὺ δὲ	ἴσως	μὲν ἀκούσας του, τάχα δ'
[7, 324]	πρόσθε διανοούμενος, εἰς Συρακούσας (διεπορεύθην,	ἴσως	μὲν κατὰ τύχην, ἔοικεν μὴν
[7, 349]	κυβερνήτου δὲ ἀγαθοῦ πάθος ἂν	ἴσως	οὐ θαυμαστὸν εἰ πάθοι, ὃν
[7, 329]	τ' ἦ, μηνὶ δὲ σχεδὸν	ἴσως	τετάρτῳ Δίωνα Διονύσιος αἰτιώμενος ἐπιβουλεύειν
[9, 357]	αὐτῆς πρὸς τὰ κοινά, ἄτοπον	ἴσως	τὸ μὴ ὑπακούειν· (ἅμα γὰρ
[5, 321]	ἐμὴν συμβουλήν. Εἰ γὰρ δόξαιμεν	ἀνιάτως	ἔχειν, πολλὰ ἂν χαίρειν ἡμῖν
[7, 324]	γὰρ τῶν νόμων αὐταῖς σχεδὸν	ἀνιάτως	ἔχοντά ἐστιν ἄνευ παρασκευῆς θαυμαστῆς
[7, 324]	αὑτοῦ καὶ ἐμὴν συνουσίαν ὡς	εὐπετῶς	ἐξηργάσατο εἰς ἐπιθυμίαν ἐλθεῖν αὐτὸν
[8, 352]	καὶ πόνων, ἢ κεῖνοι ἑλεῖν	εὐπετῶς	πάλιν τὴν ἀρχήν, οὐδ' ἂν
[3, 315]	εἶναι. (Σκόπει δὴ καὶ πρόσεχε	πάντως,	ἄν σοί τι ψεύδεσθαι δόξω
[3, 315]	μοι ἰέναι καὶ δεόμεναι σοὶ	πάντως	ἐμὲ πείθεσθαι. Ἐδόκει δὴ πᾶσιν,
[7, 334]	τε καὶ ἐκγόνοις, ἀλλ' ὀλέθριος	πάντως	ἡ πεῖρα, σμικρὰ δὲ καὶ
[3, 315]	τῶν φθόνων διαβολάς, ὑμᾶς δὲ	πάντως,	καίπερ ἀλλήλων χωρὶς γεγονότας καὶ
[2, 310]	δὲ μνημονεῦσαι καὶ βασανίσαντες πάντῃ	πάντως	κρῖναι, γέροντες ἤδη καὶ οὐκ
[7, 329]	καὶ θαρρεῖν διεκελεύετο καὶ ἐδεῖτο	πάντως	μένειν· ἐγίγνετο γάρ οἱ τὸ
[8, 357]	καὶ διαφόρους μαλακῶς τε καὶ	πάντως	μὴ ἀποστῆτε, πρὶν ἂν τὰ
[8, 352]	δεσπότῃ, ἐλεύθεροι δ' εἶεν πάντῃ	πάντως·	ὅθεν αἱ τυραννίδες ἐγένοντο αὐτοῖς.
[8, 352]	καὶ τάφους, μὴ διὰ φιλονικίαν	πάντως	πάντα ἀπολέσῃ βαρβάροις ἐπίχαρτος γενόμενος.
[7, 334]	πορείαν ἄτιμόν τε καὶ ἀθλίαν	πάντως	πανταχῇ. Δίωνα δὴ ἐγὼ λέγων
[7, 324]	ταῦτα καὶ φερόμενα ὁρῶντα πάντῃ	πάντως,	τελευτῶντα ἰλιγγιᾶν, καὶ τοῦ μὲν
[13, 360]	περὶ πάντα τὰ ἐκείνου πάνυ	χαριέντως	ἔχων· ἔτι δὲ καὶ τῶν
[7, 334]	ἑκάστῃ ἢ κεχωρισμένῃ. Πείθεσθαι δὲ	ὄντως	ἀεὶ χρὴ τοῖς παλαιοῖς τε
[7, 344]	καλλίστῃ τῶν τούτου· εἰ δὲ	ὄντως	αὐτῷ ταῦτ' ἐσπουδασμένα ἐν γράμμασιν
[7, 324]	τε καὶ ἑταιρίαν ἐν κινδύνοις	ὄντως	γεγονότος οὐ σμικροῖς. Εἴτ' οὖν
[7, 339]	πρῶτον ἔλεγχον δεῖν λαβεῖν, πότερον	ὄντως	εἴη Διονύσιος ἐξημμένος ὑπὸ φιλοσοφίας
[7, 339]	γενέσθαι τηλικούτου ἀληθῶς ὀνείδους, (εἴπερ	ὄντως	εἴη τῳ ταῦτα λελεγμένα. Πορεύομαι
[7, 334]	γενομένη φιλοσοφία τε καὶ δύναμις	ὄντως	ἐν ταὐτῷ διὰ πάντων ἀνθρώπων
[7, 339]	σωτῆρι τοῦτό γε οὖν ἔπραξα	ὄντως·	ἐσώθην γάρ τοι πάλιν εὐτυχῶς,
[7, 329]	ἀρχὴν μόνον ποιήσοι, πολλαπλασίαν δὲ	ὄντως·	ἕτοιμον γὰρ εἶναι τούτων γενομένων
[8, 352]	ἂν ὀρθῶς ὑμῖν εἴη κείμενος,	ὄντως	εὐδαίμονας ἀποτελῶν τοὺς χρωμένους· ὁ
[7, 339]	Ὁ γὰρ ἀκούσας, ἐὰν μὲν	ὄντως	ᾖ φιλόσοφος οἰκεῖός τε καὶ
[7, 339]	ταύτῃ μισῶν διατελεῖ. Οἱ δὲ	ὄντως	μὲν μὴ φιλόσοφοι, δόξαις δ'
[7, 349]	τινὰ ἠρώτα με εἰ συγγιγνοίμην	ὄντως	μεταπεμψαμένου με Θεοδότου. Κἀγώ, παντάπασιν,
[2, 310]	μή τις ἐξαιρεθήσεται, τῆς ἀληθείας	ὄντως	οὐ μή ποτε τύχῃ. Σὺ
[7, 344]	καθ' αὑτόν, μείζονα δέ, καὶ	ὄντως	οὐκ ἂν δυνατὸς εἶναι φρονήσεώς
[8, 352]	ἂν διανοηθέντες μάλιστα εὖ πράττοιτε	ὄντως,	πειράσομαι ταῦθ' ὑμῖν κατὰ δύναμιν
[7, 339]	πεῖραν λαμβάνειν οὐκ ἀγεννὴς ἀλλ'	ὄντως	τυράννοις πρέπων, ἄλλως τε καὶ
[7, 324]	πόλεσιν ἔκ τινος μοίρας θείας	ὄντως	φιλοσοφήσῃ. Ταύτην δὴ τὴν διάνοιαν
[6, 322]	πατέρα κύριον ἐπομνύντας, ὅν, ἂν	ὄντως	φιλοσοφῶμεν, εἰσόμεθα πάντες σαφῶς εἰς
[8, 352]	οὔτε κρατεῖτε ἱκανῶς οὔτ' αὖ	διαφερόντως	κρατεῖσθε, δίκαιον ἂν ἴσως καὶ
[7, 329]	ἐβούλετό με καὶ φίλον ἡγεῖσθαι	διαφερόντως	μᾶλλον ἢ κεῖνον, καὶ θαυμαστῶς
[7, 329]	καὶ ἐκ πενήτων πλουσίους ἐπεποιήκει	διαφερόντως.	Τούτων κοινωνὸν τῆς ἀρχῆς οὐδένα
[7, 324]	τὸν ἐπίλοιπον βίον ζῆν ἠθέλησεν	διαφερόντως	τῶν πολλῶν Ἰταλιωτῶν τε καὶ
[3, 315]	ἐνεῖδες ἐν ἐμοὶ πρὸς σέ,	εἰκότως	οἴει ταύτῃ πάντα ταῦτα γεγονέναι.
[3, 315]	τὰς ἀπολογίας, πρῶτον μὲν ὡς	εἰκότως	σοι ἔφυγον κοινωνεῖν περὶ τὰ
[7, 334]	πορεία τε καὶ πλοῦς ὡς	εἰκότως	τε ἅμα καὶ ἐμμελῶς γέγονεν,
[4, 320]	τοὺς ἀντιποιουμένους τὰ τοιαῦτα τιμᾶν	εἰκότως	τῶν ἄλλων διαφέρειν. Νῦν οὖν
[7, 344]	φησιν, οὐ (παντάπασιν ἔσται μοι	καταγελάστως	πεπραγμένα τάλαντα γὰρ ἴσως ἐστὶν
[3, 315]	γέγονεν εἶπες δὲ (καὶ μάλα	πλαστῶς	γελῶν, εἰ μέμνημαι, ὡς παιδευθέντα
[7, 329]	αὐτὸν αὑτῷ, τούτου γὰρ αὐτὸν	θαυμαστῶς	ἐνδεᾶ γεγονέναι, λέγοντες οὐκ ἐναργῶς
[7, 329]	διαφερόντως μᾶλλον ἢ κεῖνον, καὶ	θαυμαστῶς	ἐφιλονίκει πρὸς τὸ τοιοῦτον· ᾗ
[7, 334]	τοῦ μανθάνειν δύναμιν φιλότιμός τε	θαυμαστῶς·	ἤρεσκέν τε οὖν ἴσως αὐτῷ
[7, 344]	Θεοδότης προσηλθέτην μοι σπουδῇ τεθορυβημένω	θαυμαστῶς,	καὶ Θεοδότης λέγει, Πλάτων, ἔφη,
[7, 334]	πολὺς ἐκ Σικελίας ὡς Διονύσιος	θαυμαστῶς	φιλοσοφίας ἐν ἐπιθυμίᾳ πάλιν εἴη
[12, 359]	μὲν παρὰ σοῦ ἐλθόνθ' ὑπομνήματα	θαυμαστῶς	ὡς (ἅσμενοί τε ἐλάβομεν καὶ
[7, 329]	πρότερον πάλιν, ὡς Πλάτωνα Διονύσιος	θαυμαστῶς	ὡς ἀσπάζεται. Τὸ δ' εἶχεν
[7, 349]	ὑπὸ ψηφισμάτων διανέμων, ἢ μεγάλης	προεστὼς	πόλεως καὶ πολλῶν ἀρχούσης ἐλαττόνων,
[8, 352]	ἐφιεμένοις ἀποτρέπεσθαι καὶ φεύγειν φυγῇ	ἀπλήστως	πεινώντων εὐδαιμόνισμα ἀνθρώπων καὶ ἀνοήτων,
[7, 344]	ἐφθέγγετο περὶ αὐτῶν, καὶ μὴν	ὡσαύτως	ἐγὼ πρὸς ἐκεῖνον αὖ περὶ
[7, 329]	παρὰ τοῦ πατρὸς (αὐτῷ συνεβεβήκει	οὕτως,	ἀνομιλήτῳ μὲν παιδείας, ἀνομιλήτῳ δὲ
[7, 329]	τὸ τοιοῦτον· ᾗ δ' ἂν	οὕτως	ἐγένετο, εἴπερ ἐγίγνετο, κάλλιστα, ὤκνει
[3, 315]	καλεῖν ἡμᾶς. Καὶ ταῦτα μὲν	οὕτως	ἐγένετο τῆς ἐμῆς εἰς Συρακούσας
[7, 344]	πότερον Διονύσιος ἀκούσας μόνον (ἅπαξ,	οὕτως	εἰδέναι τε οἴεται καὶ ἱκανῶς
[7, 339]	αὐτὸν κατὰ νοῦν γιγνόμενα. Ταῦθ'	οὕτως	εἶπεν, τἆλλα δὲ (μακρὰ ἂν
[3, 315]	σέ, μηδὲν σοῦ χείρω, ἵνα	οὕτως	εἴπω, (τοῦτον μὲν προδοῦναι, σὲ
[3, 315]	τῇ ψυχῇ. Καὶ ταῦτα μὲν	οὕτως	εἰρήσθω παρ' ἐμοῦ περὶ τῆς
[7, 344]	τὸν ἡγεμόνα τούτων καὶ κύριον	οὕτως	εὐχερῶς ἠτίμασέν ποτ' ἄν; πῶς
[2, 310]	γὰρ βέλτισται (ψυχαὶ μαντεύονται ταῦτα	οὕτως	ἔχειν, αἱ δὲ μοχθηρόταται οὔ
[7, 344]	αὐτοῦ· τὸ γὰρ δὴ δικαιότατον	οὕτως	ἔχειν. Πληγεὶς δ' ἐγὼ τῷ
[2, 310]	ὅτι τοῦτο εἰ φαίνοιτό σοι	οὕτως	ἔχειν, πολλῶν ἂν εἴης λόγων
[7, 324]	ἐκ νέου ἐπιτηδεύων δύναιτο οὐχ	οὕτως	θαυμαστῇ φύσει κραθήσεται σώφρων δὲ
[2, 310]	ἀκούσαντα ἔχειν ἄλλως πως ἢ	οὕτως	κατ' ἀρχάς, καὶ ὁ μὲν
[7, 324]	τότε ὑπ' ἐμοῦ λόγους γενομένους,	οὕτως	ὀξέως ὑπήκουσεν (καὶ σφόδρα, ὡς
[7, 329]	ἐνδεᾶ γεγονέναι, λέγοντες οὐκ ἐναργῶς	οὕτως	οὐ γὰρ ἦν ἀσφαλές αἰνιττόμενοι
[2, 310]	ἢ νῦν. Θαρροῦντες οὖν ποιεῖτε	οὕτως·	οὐ μὴ γάρ ποτε τῆς
[8, 352]	τις ὑπολαμβάνει· σωτηρία δ' οὖν	οὕτως	συνέβη τοῖς τότε γενομένοις. Τοιούτων
[2, 310]	ἀλλ' ᾄττει σοι τοτὲ μὲν	οὕτως,	τοτὲ δὲ ἄλλως (περὶ τὸ
[7, 339]	οἷον ἀπὸ πυρὸς (πηδήσαντος ἐξαφθὲν	φῶς,	ἐν τῇ ψυχῇ γενόμενον αὐτὸ
[7, 339]	γράψαι καὶ τὴν φύσιν εἰς	φῶς	(πᾶσιν προαγαγεῖν; ἀλλ' οὔτε ἀνθρώποις
[7, 324]	οὐκ εἰκάζων ἀλλ' ὡς εἰδὼς	σαφῶς	εἴποιμ' ἄν. Ὅτε γὰρ κατ'
[6, 322]	ἂν ὄντως φιλοσοφῶμεν, εἰσόμεθα πάντες	σαφῶς	εἰς δύναμιν ἀνθρώπων εὐδαιμόνων. ~Πλάτων
[7, 349]	τὴν οἴκησιν πάλιν, ὡς ἤδη	σαφῶς	Θεοδότου μὲν ὄντος μου καὶ
[7, 334]	ἐξειργασμένος τούτῳ. Δίωνα γὰρ ἐγὼ	σαφῶς	οἶδα, ὡς οἷόν τε περὶ
[7, 339]	βίου· δεῖν οὖν αὐτὸ ἐξελέγξαι	σαφῶς	ὁποτέρως ποτὲ ἄρα ἔχοι, καὶ
[7, 334]	δὲ ἦσαν, ἀκηκόατε παρ' ἐμοῦ	σαφῶς	τὸν δὲ μὴ δυνάμενον ὑμῶν
[7, 339]	ὄντως· ἐσώθην γάρ τοι πάλιν	εὐτυχῶς,	καὶ τούτων γε μετὰ θεὸν