Lettres, pages |
[13, 360] |
τότε
εἶπεν·
ἦ
που
πολλά,
|
ὦ |
Διονύσιε,
εἰς
σοφίαν
ὠφελῇ
ὑπὸ |
[3, 315] |
ταῦτ'
εἶναι
βέλτιστα.
Ῥητέον
δέ,
|
ὦ |
Διονύσιε,
καὶ
τοὐπὶ
τούτῳ
τότε |
[3, 315] |
ἄνευ
τοῦ
πείθειν,
τὸν
κολοφῶνα,
|
ὦ |
θαυμάσιε,
ταῖς
ὑποσχέσεσιν
ἁπάσαις
νεανικώτατον |
[2, 310] |
ποῖόν
τι
μήν;
τοῦτ'
ἐστίν,
|
ὦ |
παῖ
Διονυσίου
καὶ
Δωρίδος,
τὸ |
[7, 324] |
ἡμᾶς
φεύγων
καὶ
ἀνέροιτο
εἰπών·
|
Ὦ |
Πλάτων,
ἥκω
σοι
φυγὰς
οὐχ |
[8, 352] |
ἡ
Δίωνος
συμβουλή;
τόνδε.
Δέξασθε,
|
ὦ |
Συρακόσιοι,
πάντων
πρῶτον
νόμους
οἵτινες |
[1, 309] |
εἰσάγωσιν,
ἀναβοῶντα
ποιοῦσιν·
(Φίλων
ἔρημος,
|
ὦ |
τάλας,
ἀπόλλυμαι·
Χρυσίου
δὲ
σπάνει |
[3, 315] |
(Συρακοσίοις
καὶ
Σικελιώταις
πᾶσιν.
Ἀλλ'
|
ὦ |
τᾶν,
εἰ
μὲν
μὴ
φῂς |
[13, 360] |
ἄνδρα,
ὥσπερ
ἐδόκει
ἡμῖν
τότε,
|
(ᾧ |
γε
σὺ
καὶ
Ἀρχύτης,
εἴπερ |
[7, 349] |
μοχθηρίας
τε
καὶ
λαιμαργίας,
ἔλαθον,
|
ᾧ |
δὴ
σφαλεὶς
κεῖται,
Σικελίαν
πένθει |
[7, 339] |
σχήμασιν
ἀλλ'
ἐν
ψυχαῖς
ἐνόν,
|
ᾧ |
δῆλον
ἕτερόν
τε
ὂν
αὐτοῦ |
[7, 334] |
που
χρὴ
πάντα
τινὰ
ἄνδρα,
|
ᾧ |
καὶ
βραχὺ
δόξης
ὀρθῆς
μετέδωκεν |
[7, 349] |
γυναῖκας
ἐν
τῷ
κήπῳ,
ἐν
|
ᾧ |
κατῴκουν
ἐγώ,
δέοι
θῦσαι
θυσίαν |
[7, 334] |
τε
ἅμα
καὶ
ἐμμελῶς
γέγονεν,
|
ᾧ |
μέλει
ἀκούειν
ἔξεστι
τὸ
μετὰ |
[7, 339] |
νόησον.
Κύκλος
ἐστίν
τι
λεγόμενον,
|
ᾧ |
τοῦτ'
αὐτό
ἐστιν
ὄνομα
ὃ |
[2, 310] |
πάθῃ,
(ὁ
ἀναγνοὺς
μὴ
γνῷ.
|
Ὧδε |
γὰρ
ἔχει.
Περὶ
τὸν
πάντων |
[2, 310] |
μᾶλλον
δὲ
ἡ
περὶ
τούτου
|
ὠδὶς |
ἐν
τῇ
ψυχῇ
ἐγγιγνομένη,
ἣν |
[3, 315] |
ἀλλὰ
καὶ
Δίωνι
τότ'
ἀπηχθόμην·
|
ᾤετο |
γὰρ
(εἶναι
βέλτιον
ἐλθεῖν
ἐμὲ |
[7, 349] |
δ'
ἐχθροῦ,
καὶ
οὐκ
εὐνοεῖν
|
ᾤετό |
με,
ὅτι
Δίωνι
τὰ
χρήματα |
[5, 321] |
εἰ
μὴ
μάτην
μὲν
κινδυνεύσειν
|
ᾤετο, |
πλέον
δ'
οὐδὲν
ποιήσειν.
Ταὐτὸν |
[7, 324] |
συμβῆναι
γενόμενον.
Πρὸς
δὴ
τούτοις
|
ᾠήθη |
δεῖν
ἐκ
παντὸς
τρόπου
εἰς |
[3, 315] |
ὅτε
τι
πλέον
ποιεῖν
ἂν
|
ᾠήθην, |
ἄλλα
τε
βραχέα
ἄττα
καὶ |
[7, 324] |
θαυμαστὸν
οὐδὲν
ἔπαθον
ὑπὸ
νεότητος·
|
ᾠήθην |
γὰρ
αὐτοὺς
ἔκ
τινος
ἀδίκου |
[7, 324] |
ὢν
πολλοῖς
δὴ
ταὐτὸν
ἔπαθον·
|
ᾠήθην, |
εἰ
θᾶττον
ἐμαυτοῦ
γενοίμην
κύριος, |
[11, 358] |
οὕτω
κατεσκευάσθησαν,
καὶ
ἔπειτα
εὖ
|
ᾤκησαν, |
ὑπὸ
συμβάσεων
πραγμάτων
μεγάλων
καὶ |
[7, 329] |
οὕτως
ἐγένετο,
εἴπερ
ἐγίγνετο,
κάλλιστα,
|
ὤκνει |
(ὡς
δὴ
μανθάνων
καὶ
ἀκούων |
[7, 344] |
ὁρμώμενον
ἐκ
τῆς
Διονυσίου
οἰκίας;
|
ᾤκουν |
γὰρ
πρὸς
τοῖς
ἄλλοισιν
κακοῖς |
[7, 344] |
μὲν
οὔ,
βροτοὶ
δὲ
φρένας
|
ὤλεσαν |
αὐτοί.
Τούτῳ
δὴ
τῷ
μύθῳ |
[7, 344] |
ἐγὼ
τῷ
λεχθέντι
πάνυ
μὲν
|
ᾤμην |
γελοῖον
εἶναι
ἀντιλέγειν
ἔτι,
ὅμως |
[3, 315] |
οἶσθα
σύ·
πρὸς
δὲ
τούτοις
|
ᾤμην |
δεῖν
τὰ
κατ'
ἐνιαυτὸν
ἕκαστον |
[7, 344] |
διελεγόμην·
οὐδὲν
γὰρ
ἔτι
πλέον
|
ᾤμην |
ποιεῖν.
Μέχρι
μὲν
δὴ
τούτων |
[7, 339] |
ἐμὲ
πραγμάτων.
(Ἐπειδὴ
δὲ
ἀφικόμην,
|
ᾤμην |
τούτου
πρῶτον
ἔλεγχον
δεῖν
λαβεῖν, |
[7, 344] |
χθὲς
οἷς
περὶ
Ἡρακλείδου
Διονύσιος
|
ὡμολόγει |
πρὸς
ἐμὲ
καὶ
σέ;
πῶς |
[3, 315] |
καὶ
μόγις
μέν,
ὅμως
δ'
|
ὡμολογήθη |
νῷν
(πλεῦσαι
μὲν
οἴκαδε
ἐμέ, |
[7, 349] |
τολμήσει
Διονύσιος
παρὰ
τὰ
χθὲς
|
ὡμολογημένα |
ἄλλα
ποτὲ
δρᾶν.
Καὶ
ὃς |
[7, 349] |
τι
σὺ
παρὰ
τὰ
χθὲς
|
ὡμολογημένα |
ποιήσῃς
περὶ
Ἡρακλείδην
νεώτερον·
δοκεῖ |
[7, 334] |
μετάστασιν
δέ·
ἐγὼ
δ'
ἥξειν
|
ὡμολόγησα |
ἐπὶ
τούτοις
τοῖς
λόγοις.
Γενομένης |
[7, 349] |
οὔτε
τι
σμικρὸν
οὔτε
μέγα
|
ὡμολόγησα. |
Νὴ
τοὺς
θεούς,
ἦν
δ' |
[1, 309] |
ὑπέμενον·
ᾔδη
γὰρ
ὅτι
τῶν
|
ὠμοτέρων |
οὐδὲν
ἐμοῦ
συνεθέλοντος
ὑμῖν
δόξει |
[7, 344] |
εἴθ'
ὡς
παιδείας
δὴ
μέτοχος
|
ὤν, |
ἧς
οὐκ
ἄξιος
ἦν
ἀγαπῶν |
[7, 339] |
καὶ
ἄξιος
τοῦ
πράγματος
θεῖος
|
ὤν, |
ὁδόν
τε
ἡγεῖται
θαυμαστὴν
ἀκηκοέναι |
[6, 322] |
ταύτῃ,
φήμ'
ἐγώ,
καίπερ
γέρων
|
ὤν, |
προσδεῖν
σοφίας
τῆς
περὶ
τοὺς |
[5, 321] |
χρήσιμος,
καίπερ
καὶ
πρὸς
ἄλλα
|
ὢν |
ἀνδρεῖος·
(τοὺς
γὰρ
τῆς
μοναρχίας |
[7, 344] |
ἐλευθέρας,
(πῶς
ἄν,
μὴ
θαυμαστὸς
|
ὢν |
ἄνθρωπος,
τὸν
ἡγεμόνα
τούτων
καὶ |
[8, 352] |
δὲ
ἑρμηνεύσω
ἃν
ἐκεῖνος
ἔμπνους
|
ὢν |
καὶ
δυνάμενος
εἶπεν
νῦν
πρὸς |
[7, 349] |
ἐπιβουλεύσας
καὶ
συνωμότας
συναγαγών,
πένης
|
ὢν |
καὶ
ἑαυτοῦ
μὴ
κρατῶν,
ὑπὸ |
[7, 334] |
ἡδονὴν
ποριεῖν
αὑτῷ
τοὐμπίμπλασθαι,
τυφλὸς
|
ὢν |
καὶ
οὐχ
ὁρῶν,
οἷς
συνέπεται |
[8, 352] |
τε
ἄθλιος,
γυναικῶν
καὶ
παίδων
|
ὢν |
λόγος
ἄνους,
τοὺς
πειθομένους
τε |
[7, 324] |
τὰ
νῦν.
Νέος
ἐγώ
ποτε
|
ὢν |
πολλοῖς
δὴ
ταὐτὸν
ἔπαθον·
ᾠήθην, |
[7, 324] |
μὲν
γὰρ
δή,
μάλ'
εὐμαθὴς
|
ὢν |
πρός
τε
τἆλλα
καὶ
πρὸς |
[7, 349] |
εἰς
Τάραντα,
φράζων
ἐν
οἷς
|
ὢν |
τυγχάνω·
οἱ
δὲ
πρόφασίν
τινα |
[1, 309] |
τρόπον
ἀπανθρωπότερον,
σὺ
δὲ
τοιοῦτος
|
ὢν |
τύραννος
οἰκήσεις
μόνος.
Τὸ
δὲ |
[7, 339] |
αὑτοῦ
τέχνην,
οὐδὲν
τῶν
αὐτῶν
|
ὧν |
ἀκούοι·
οἶδα
δὲ
οὐδὲν
τούτων. |
[13, 360] |
δ'
ἂν
μή,
χαιρόντων.
Καὶ
|
ὧν |
ἂν
γένωνται
οἱ
πατέρες
αὐτῶν |
[7, 339] |
τῶν
ἀκουόντων
δοκεῖν
μηδὲν
γιγνώσκειν
|
ὧν |
ἂν
ἐπιχειρῇ
γράφειν
ἢ
λέγειν, |
[7, 329] |
ἀνὴρ
αὑτόν
τε
καὶ
ἐκείνους
|
ὧν |
ἂν
ἡγεμὼν
γίγνηται
σώσει,
(μὴ |
[5, 321] |
συμβουλεύειν
(περί
τε
τῶν
ἄλλων
|
ὧν |
ἂν
φράζῃς
καὶ
ὡς
Εὐφραίῳ |
[7, 329] |
συμβουλεύσαντος
ἂν
ἐθέλειν
πείθεσθαι
περὶ
|
ὧν |
ἀνακοινοῦται,
προθύμως
συμβουλεύω
καὶ
οὐκ |
[8, 352] |
δὲ
ἀπὸ
τυράννων
νῦν
δίς,
|
ὧν |
αὐτοὶ
μάρτυρες
ὑμεῖς
γεγόνατε
δεύτερον |
[7, 339] |
ἐξαλειφόμενον
καὶ
τορνευόμενον
καὶ
ἀπολλύμενον·
|
ὧν |
αὐτὸς
ὁ
κύκλος,
ὃν
πέρι |
[7, 349] |
εἴρηταί
τέ
μοι
καὶ
εἰρήσθω·
|
ὧν |
δ'
ἐπανέλαβον
ἕνεκα
τὴν
εἰς |
[7, 329] |
ἀφικόμην
πάσῃ
σπουδῇ
μεταπεμπομένου
Διονυσίου·
|
ὧν |
δὲ
ἕνεκα
καὶ
ὅσα
ἔπραξα, |
[3, 315] |
ὄντος
μέσῃ
τε
καὶ
καθεστηκυίᾳ,
|
ὧν |
δὴ
παντάπασιν
χρεία
τοῖς
νοῦν |
[7, 344] |
ἀκηκοὼς
οὐδὲ
μεμαθηκὼς
ἦν
ὑγιὲς
|
ὧν |
ἔγραψεν
κατὰ
τὸν
ἐμὸν
λόγον· |
[1, 309] |
(μεθ'
ὑμῶν
ὑπάρχουσί
μοι
μάρτυρες,
|
ὧν |
ἐγὼ
πολλοῖς
συνηγωνισάμην,
ἀπολύσας
αὐτοὺς |
[7, 324] |
(καὶ
σφόδρα,
ὡς
οὐδεὶς
πώποτε
|
ὧν |
ἐγὼ
προσέτυχον
νέων,
καὶ
τὸν |
[7, 339] |
γραψόντων,
ὅσοι
φασὶν
εἰδέναι
περὶ
|
ὧν |
ἐγὼ
σπουδάζω,
εἴτ'
ἐμοῦ
ἀκηκοότες |
[7, 349] |
κακῶν
αὐτοὶ
αἴτιοι
ἐγένοντο
αὑτοῖς,
|
ὧν, |
εἰ
Διονύσιος
(ἀπέδωκεν
τὰ
χρήματα |
[2, 310] |
Τοῦ
δὴ
βασιλέως
πέρι
καὶ
|
ὧν |
εἶπον,
οὐδέν
ἐστιν
τοιοῦτον
τὸ |
[3, 315] |
ἐμὲ
γεγενῆσθαι.
Τὴν
οὖν
ἀρχὴν
|
ὧν |
εἶπον
περὶ
προτέρων
ἄκουε
πρότερον. |
[3, 315] |
ἀπειρίας
οὔσης
περὶ
σὲ
τούτων
|
(ὧν |
ἔμπειρον
ἔδει
γεγονέναι,
καὶ
σφόδρα |
[7, 324] |
καὶ
ἑταιρίαν
ἀλλήλοις
(καθιστάναι
ἑκάστοτε·
|
ὧν |
ἐνδείᾳ
κατὰ
τὸ
σὸν
μέρος |
[7, 339] |
διὰ
τὸ
τῶν
λόγων
ἀσθενές·
|
ὧν |
ἕνεκα
νοῦν
ἔχων
οὐδεὶς
τολμήσει |
[3, 315] |
γίγνοιτο
ἀντ'
εὐρυχωρίας.
Ἀλλ'
οὖν
|
ὧν |
ἕνεκα
πάντ'
εἴρηται
ταῦτ'
ἐστί· |
[12, 359] |
δὲ
παρ'
ἐμοὶ
ὑπομνήματα,
περὶ
|
ὧν |
ἐπέστειλας,
ἱκανῶς
μὲν
οὔπω
ἔχει, |
[13, 360] |
μὲν
δὴ
ταύτῃ.
(Περὶ
δὲ
|
ὧν |
ἐπέστελλές
μοι
ἀποπέμπειν
σοι,
τὸν |
[13, 360] |
τὸν
θώρακα
ἢ
ἄλλο
τι
|
ὧν |
ἐπιστέλλω
πέμπῃς,
ἂν
μὲν
αὐτός |
[7, 324] |
γιγνομένην
δ'
οὖν
ἔν
τισιν,
|
ὧν |
καὶ
Διονύσιον
ἡγήσατο
ἕνα
γενέσθαι |
[2, 310] |
δ'
ἔγωγε
τοῖς
ἔμπροσθεν,
περὶ
|
ὧν |
λέγω,
εἰ
ἐξείη
αὐτοῖς
ἐπανορθώσασθαι |
[7, 339] |
εἰπεῖν·
τάχα
γὰρ
ἂν
περὶ
|
ὧν |
λέγω
σαφέστερον
ἂν
εἴη
λεχθέντων |
[7, 334] |
εἰς
Διονύσιον
βλέψαντες
καὶ
Δίωνα,
|
ὧν |
ὁ
μὲν
μὴ
πειθόμενος
ζῇ |
[7, 334] |
νομίζειν
κακὸν
πάσχειν
ἢ
δρᾶσαι,
|
ὧν |
ὁ
φιλοχρήματος
(πένης
τε
ἀνὴρ |
[8, 352] |
τῆς
ἀρχῆς
πάλιν
ἐρῶσιν
τυχεῖν,
|
ὧν |
οἱ
πρόγονοι
τότε,
μέγιστον,
ἔσωσαν |
[2, 310] |
βλέπουσα
εἰς
τὰ
αὑτῆς
συγγενῆ,
|
ὧν |
(οὐδὲν
ἱκανῶς
ἔχει.
Τοῦ
δὴ |
[13, 360] |
ὥσπερ
ἔφης·
περὶ
μέντοι
ἐκείνων
|
ὧν |
οὐκ
εἴας
μεμνῆσθαι
πρὸς
αὐτόν, |
[3, 315] |
νόμων
προοίμια
σπουδάσαντα
μετρίως,
χωρὶς
|
ὧν |
σὺ
προσέγραψας
ἤ
τις
ἕτερος· |
[7, 334] |
ἐστιν
ἀδελφὰ
ὧν
τε
δίων
|
ὧν |
τ'
ἐγὼ
ἐπεχειρήσαμεν
Συρακούσαις
εὖ |
[7, 334] |
ἐπεσταλμένοις.
Ταῦτα
γάρ
ἐστιν
ἀδελφὰ
|
ὧν |
τε
δίων
ὧν
τ'
ἐγὼ |
[7, 339] |
Ἔστιν
τῶν
ὄντων
ἑκάστῳ,
δι'
|
ὧν |
τὴν
ἐπιστήμην
ἀνάγκη
παραγίγνεσθαι,
τρία, |
[7, 339] |
καὶ
ἀκούω
γεγραφέναι
αὐτὸν
περὶ
|
ὧν |
τότε
ἤκουσε,
συνθέντα
ὡς
αὑτοῦ |
[3, 315] |
καταλείψειν
(αὐτοῦ.
Πολλὰ
ἔχων
εἰπεῖν
|
ὧν |
ὑποσχόμενος
οὐδὲν
ἐποίησας,
διὰ
τὸ |
[2, 310] |
καὶ
Πολυξένου
πρὸς
σὲ
εἰρηκότων,
|
ὧν |
φασὶ
(λέγειν
τὸν
ἕτερον
ὅτι |
[7, 344] |
διανοεῖται
τούτων
μηδὲν
ποιεῖν
Διονύσιος
|
ὧν |
φησιν,
ἀπελθόντος
δ'
ἐμοῦ
ἐὰν |
[7, 344] |
μὲν
δὴ
ποιῇ
τι
Διονύσιος
|
ὧν |
φησιν,
οὐ
(παντάπασιν
ἔσται
μοι |
[11, 358] |
τε
ὑπὸ
νόμων
θέσεως
καὶ
|
ὧντινων |
εὖ
ποτε
πολιτείαν
κατασκευασθῆναι
ἄνευ |
[13, 360] |
ξένος
οὐδεὶς
ὅστις
δώσει,
ὡς
|
ᾠόμεθα, |
ἔπει
καὶ
ἄν
τι
σοὶ |
[8, 352] |
Ἱππαρίνου
ἀρξάντων
Σικελιῶται
τότε
ὡς
|
ᾤοντο |
εὐδαιμόνως
ἔζων,
τρυφῶντές
τε
καὶ |
[3, 315] |
καὶ
ὑβριστικῶς
εἰς
ἐμέ,
ὡς
|
ᾤου |
διὸ
τὸ
τότε
σοι
ὕβρισμα |
[7, 339] |
πάντῃ,
λόγος
ἂν
εἴη
ἐκείνου
|
ᾧπερ |
στρογγύλον
καὶ
περιφερὲς
(ὄνομα
καὶ |
[7, 344] |
τὸν
ἐνιαυτὸν
τοῦτον,
εἰς
δὲ
|
ὥρας |
ἄπιθι
(λαβὼν
τὰ
χρήματα
ταῦτα· |
[7, 344] |
προστάττων,
ἐνδείξηται
δὲ
πᾶσιν
ῥᾳδίως
|
ὡς |
ἀβουλῶν
ἐμὲ
ἐκπλεῖν,
ἆρά
τις |
[1, 309] |
εὐρυπέδου
γόνιμοι
βρίθοντες
αὐτάρκεις
γύαι,
|
ὡς |
ἀγαθῶν
ἀνδρῶν
ὁμοφράδμων
νόησις.
(ἔρρωσο, |
[3, 315] |
οὔτε
συμφέρουσαν
ηὗρες,
ἐμὲ
ἐκφοβεῖν
|
ὡς |
ἀγνοοῦντα
τὰ
τότε
γιγνόμενα,
ἵνα |
[7, 334] |
τὸ
δὲ
Ἀθηναίων
πέρι
λεγόμενον,
|
ὡς |
αἰσχύνην
οὗτοι
περιῆψαν
τῇ
πόλει, |
[7, 339] |
γένηται·
ῥητὸν
γὰρ
οὐδαμῶς
ἐστιν
|
ὡς |
ἄλλα
μαθήματα,
ἀλλ'
ἐκ
πολλῆς |
[7, 334] |
δουλεύειν.
Ἄλλως
δὲ
οὐκ
ἔστιν
|
ὡς |
ἄν
ποτε
κακῶν
λήξαι
(πόλις |
[3, 315] |
ἐν
ταῖς
ἐπιστολαῖς
γραμμάτων
ἦρχεν
|
ὡς, |
ἂν
ἀφίκωμαι,
τὰ
Δίωνός
μοι |
[13, 360] |
τῶν
ἄλλων
ἐπιτηδείων,
χρῶμαι
δὲ
|
ὡς |
ἂν
δύνωμαι
ὀλιγίστοις,
ὅσα
ἀναγκαῖα |
[7, 339] |
μετὰ
τοῦτο
εἶπεν
πρότερον
ἢ
|
ὡς |
ἂν
εἰς
Σικελίαν
πεισθεὶς
ὑφ' |
[7, 324] |
μεθ'
ἑτέρων
ἔπεμπον,
βίᾳ
ἄξοντα
|
ὡς |
ἀποθανούμενον,
(ἵνα
δὴ
μετέχοι
τῶν |
[7, 329] |
πολιτείαν
ἐᾶν
καὶ
μὴ
(κινεῖν,
|
ὡς |
ἀποθανουμένῳ
ἐὰν
κινῇ,
ταῖς
δὲ |
[3, 315] |
τινας
τῶν
παρὰ
σὲ
(πρεσβευόντων
|
ὡς |
ἄρα
σοῦ
ποτε
λέγοντος
ἀκούσας |
[7, 339] |
αὖ
περὶ
ἑκάστου
τῶν
τεττάρων
|
ὡς |
ἀσαφές,
τὸ
δὲ
μέγιστον,
ὅπερ |
[7, 324] |
(καὶ
πάντων
ἥκιστα
Σωκράτει
προσήκουσαν·
|
ὡς |
ἀσεβῆ
γὰρ
οἱ
μὲν
εἰσήγαγον, |
[12, 359] |
παρὰ
σοῦ
ἐλθόνθ'
ὑπομνήματα
θαυμαστῶς
|
ὡς |
(ἅσμενοί
τε
ἐλάβομεν
καὶ
τοῦ |
[7, 329] |
πάλιν,
ὡς
Πλάτωνα
Διονύσιος
θαυμαστῶς
|
ὡς |
ἀσπάζεται.
Τὸ
δ'
εἶχεν
δὴ |
[7, 344] |
ἃ
νῦν
πρὸς
ἐμὲ
λέγει,
|
ὡς |
αὐτοῦ
μὲν
ἐθέλοντος,
ἐμοῦ
δὲ |
[7, 339] |
περὶ
ὧν
τότε
ἤκουσε,
συνθέντα
|
ὡς |
αὑτοῦ
τέχνην,
οὐδὲν
τῶν
αὐτῶν |
[7, 344] |
δὲ
αἰσχρᾶς,
εἴπερ,
ἕνεκα,
εἴθ'
|
ὡς |
αὑτοῦ
τιθέμενος
εἴθ'
ὡς
παιδείας |
[7, 344] |
μὴ
ὡς
φυγάδα
δέ,
ἀλλ'
|
ὡς |
αὐτῷ
καὶ
δεῦρο
ἐξὸν
ἀποδημεῖν, |
[2, 310] |
Νέστορα
καὶ
Ὀδυσσέα
καὶ
Παλαμήδη
|
ὡς |
δ'
ἐμοὶ
δοκεῖ,
καὶ
Προμηθέα |
[2, 310] |
πᾶσιν
ὄνομα
οὐ
καλὸν
ἔχει·
|
ὡς |
δ'
ἐν
κεφαλαίῳ
εἰπεῖν,
σοῦ |
[7, 339] |
τε
δόξα
περὶ
ταῦτ'
ἐστίν·
|
ὡς |
δὲ
ἓν
τοῦτο
αὖ
πᾶν |
[12, 359] |
ἐπέστειλας,
ἱκανῶς
μὲν
οὔπω
ἔχει,
|
ὡς |
δέ
ποτε
τυγχάνει
ἔχοντα,
ἀπέσταλκά |
[13, 360] |
ἀνάλωμα
εἰσαγγέλλειν,
οὐκ
ἐθέλουσιν
προσαγγέλλειν,
|
ὡς |
δὴ
ἀπεχθησόμενοι·
(ἔθιζε
οὖν
αὐτοὺς |
[2, 310] |
εὐσεβέστερον
πράττοιμεν,
οὐδ'
ἀμελοῦντες
ἀσεβέστερον.
|
Ὡς |
δὴ
δεῖ
γίγνεσθαι,
καὶ
τὸ |
[7, 329] |
ἐγένετο,
εἴπερ
ἐγίγνετο,
κάλλιστα,
ὤκνει
|
(ὡς |
δὴ
μανθάνων
καὶ
ἀκούων
τῶν |
[3, 315] |
τῶν
ἐμῶν
φίλων
ἐμὲ
αἰτιᾶσθαι
|
ὡς |
διὰ
τὴν
ἐμὴν
ῥᾳθυμίαν
τὰ |
[7, 334] |
λόγος
ἐχώρει
πολὺς
ἐκ
Σικελίας
|
ὡς |
Διονύσιος
θαυμαστῶς
φιλοσοφίας
ἐν
ἐπιθυμίᾳ |
[7, 334] |
διαλέγεσθαι
τῶν
περὶ
τὰ
τοιαῦτα,
|
ὡς |
Διονυσίου
πάντα
διακηκοότος
ὅσα
διενοούμην |
[7, 334] |
τῳ
συμβαίη,
γένοιτο
ἂν
εὐδαίμων,
|
ὡς |
δοκεῖ
τοῖς
πολλοῖς·
κακὸν
γὰρ |
[2, 310] |
Σόλωνα
ὡς
σοφοὺς
καὶ
Κῦρον
|
ὡς |
δυνάστην.
Καὶ
δὴ
ταῦτα
μιμούμενοι |
[8, 352] |
δὴ
διαιτητοῦ
τινα
τρόπον
διαλεγόμενος
|
ὡς |
δυοῖν,
τυραννεύσαντί
τε
καὶ
τυραννευθέντι, |
[3, 315] |
τις
ἱκανή
που
φαίνοιτο
κρίσις,
|
ὡς |
ἐγὼ
μὲν
ἐκέλευον,
σὺ
δ' |
[11, 358] |
ὁ
παιδεύσων
οὔτε
οἱ
παιδευθησόμενοι,
|
ὡς |
ἐγὼ
οἶμαι,
εἰσὶν
ὑμῖν,
ἀλλὰ |
[2, 310] |
ἀγαθὰ
τοῖς
τε
ἄλλοις
Ἕλλησιν,
|
ὡς |
ἐγώ
φημι.
Νῦν
δὲ
μέγας |
[8, 352] |
δυνατὸν
(εἴη,
μεταβαλεῖν.
Δυνατὸν
δέ,
|
ὡς |
ἔδειξεν
ἔργῳ
σοφὸς
ἀνὴρ
καὶ |
[13, 360] |
αὐτῷ
ἔργον
ἦν
πάνυ
κομψόν,
|
ὡς |
ἐδόκει·
ἐπριάμην
οὖν
αὐτὸ
βουλόμενός |
[7, 324] |
ἐπιθυμία,
σχεδὸν
οὐκ
εἰκάζων
ἀλλ'
|
ὡς |
εἰδὼς
σαφῶς
εἴποιμ'
ἄν.
Ὅτε |
[7, 329] |
δὲ
ἕνεκα
καὶ
ὅσα
ἔπραξα,
|
ὡς |
εἰκότα
τε
καὶ
δίκαια,
ὑμῖν |
[3, 315] |
ποιήσασθαι
τὰς
ἀπολογίας,
πρῶτον
μὲν
|
ὡς |
εἰκότως
σοι
ἔφυγον
κοινωνεῖν
περὶ |
[7, 334] |
ὑστέρα
πορεία
τε
καὶ
πλοῦς
|
ὡς |
εἰκότως
τε
ἅμα
καὶ
ἐμμελῶς |
[7, 344] |
ὁ
Θηβαῖος·
διεξῆλθον
μὲν
γὰρ
|
ὡς |
εἶπόν
τε
ἐγὼ
καὶ
ἅπαξ |
[7, 324] |
ἠναγκάσθην,
ἐπαινῶν
τὴν
ὀρθὴν
φιλοσοφίαν,
|
ὡς |
ἐκ
ταύτης
ἔστιν
τά
τε |
[7, 349] |
πελταστὰς
διώκειν
ἐκέλευε·
φθάνει
δέ,
|
ὡς |
ἐλέγετο,
Ἡρακλείδης
εἰς
τὴν
Καρχηδονίων |
[7, 334] |
τῇ
πόλει
τὼ
Δίωνα
ἀποκτείναντε,
|
ὡς |
ἐλλογίμω
πώποτε
ἄνδρε
γενομένω.
Ταῦτα |
[2, 310] |
τί
τὸ
ἐμόν
ἐστιν,
ἀπιστῶν,
|
ὡς |
ἐμοὶ
δοκεῖ·
καὶ
οἱ
ἐπὶ |
[2, 310] |
εἰς
ἀνθρώπους
ἀπαιδεύτους·
σχεδὸν
γάρ,
|
ὡς |
ἐμοὶ
δοκεῖ,
οὐκ
ἔστιν
τούτων |
[2, 310] |
γὰρ
οὐκ
ἤκουσα.
Χρὴ
δέ,
|
ὡς |
ἐμοὶ
δοκεῖ,
οὑτωσί
σε
ποιεῖν |
[13, 360] |
εἶπες
εὖ
τι
ῥῆμα
ἔχον,
|
ὡς |
ἔμοιγε
ἐδόκεις
καὶ
(τῷ
παρακατακειμένῳ |
[12, 359] |
καὶ
τοῦ
γράψαντος
αὐτὰ
ἠγάσθημεν
|
ὡς |
ἔνι
μάλιστα,
καὶ
ἔδοξεν
ἡμῖν |
[8, 352] |
δυοῖν,
τυραννεύσαντί
τε
καὶ
τυραννευθέντι,
|
ὡς |
ἑνὶ
ἑκατέρῳ
παλαιὰν
ἐμὴν
συμβουλήν· |
[2, 310] |
ἐπιμελητέον
αὐτῶν
ἐστιν.
Ἀνάγκη
γάρ,
|
ὡς |
ἔοικε,
μέλειν
ἡμῖν
καὶ
τοῦ |
[7, 339] |
μαντευόμενός
τε
οὐ
πάνυ
καλῶς,
|
ὡς |
ἔοικεν
ἐλθὼν
δ'
οὖν
τὸ |
[5, 321] |
τις
ἀκούσας
ταῦτα
εἴπῃ·
Πλάτων,
|
ὡς |
ἔοικεν,
προσποιεῖται
μὲν
τὰ
δημοκρατίᾳ |
[7, 324] |
νῦν
εἰ
διαπράξαιτο
ἐν
Διονυσίῳ
|
ὡς |
ἐπεχείρησε,
μεγάλας
ἐλπίδας
εἶχεν
ἄνευ |
[7, 324] |
καὶ
δὴ
καὶ
παρεκάλουν
εὐθὺς
|
ὡς |
ἐπὶ
προσήκοντα
πράγματά
με.
Καὶ |
[7, 334] |
τοὺς
ἐλευθερωθέντας
ὑπ'
αὐτοῦ
Σικελιώτας
|
ὡς |
ἐπιβουλεύοντα
γενέσθαι
τύραννον,
οὐ
μόνον |
[7, 329] |
δὲ
τοῖς
(διαβάλλουσιν
καὶ
λέγουσιν
|
ὡς |
ἐπιβουλεύων
τῇ
τυραννίδι
δίων
πράττοι |
[7, 334] |
Διονύσιος
ἐπείσθη,
παρὰ
πᾶσιν
ἂν
|
ὡς |
ἔπος
εἰπεῖν
ἀνθρώποις
ἀπέσωσεν
γενομένη. |
[7, 334] |
γὰρ
ἐμὲ
καὶ
τοὺς
ἄλλους
|
ὡς |
ἔπος
εἰπεῖν
ἅπαντας
τὰ
μέγιστα |
[2, 310] |
(ἂν)
ἀγνῶτές
ἐσμεν
οὐδενὶ
Ἑλλήνων
|
ὡς |
ἔπος
(εἰπεῖν,
οὔτε
ἡ
συνουσία |
[7, 339] |
τε
καὶ
ἀσαφείας
ἐμπίμπλησι
πάσης
|
ὡς |
ἔπος
εἰπεῖν
πάντ'
ἄνδρα.
Ἐν |
[7, 329] |
δεύτερον,
ἵνα
μὴ
τὰ
πάρεργα
|
ὡς |
ἔργα
μοι
συμβαίνῃ
λεγόμενα.
Λέγω |
[7, 339] |
ἐστὶν
ταῦτα,
οὐδὲν
πάσχει,
τούτων
|
ὡς |
ἕτερον
ὄν.
Τέταρτον
δὲ
ἐπιστήμη |
[7, 324] |
αὑτοῦ
ἀδελφιδοῦς
καὶ
τοὺς
οἰκείους
|
ὡς |
εὐπαράκλητοι
εἶεν
πρὸς
τὸν
ὑπ' |
[7, 324] |
τε
αὑτοῦ
καὶ
ἐμὴν
συνουσίαν
|
ὡς |
εὐπετῶς
ἐξηργάσατο
εἰς
ἐπιθυμίαν
ἐλθεῖν |
[7, 339] |
ἐμοῦ
ἀκηκοότες
εἴτ'
ἄλλων
εἴθ'
|
ὡς |
εὑρόντες
αὐτοί·
τούτους
οὐκ
ἔστιν |
[5, 321] |
ἄλλων
ὧν
ἂν
φράζῃς
καὶ
|
ὡς |
Εὐφραίῳ
δεῖ
τὰ
νῦν
χρῆσθαι. |
[7, 324] |
Διονυσίου,
φιλοσοφίας
τε
καὶ
παιδείας
|
ὡς |
ἔχοι
σφόδρα
λέγων,
τούς
τε |
[2, 310] |
ὁρμήσας,
ἔπειτα
αὐτοῦ
τὰς
ἀποδείξεις
|
ὡς |
ἔχων
βεβαίως
οὐ
κατέδησας,
ἀλλ' |
[3, 315] |
Συρακούσαις
καὶ
τοῖς
ἄλλοις
Ἕλλησιν,
|
ὡς |
ἡ
ἐμὴ
δόξα
μαντεύεται·
ἔπειτα |
[7, 344] |
πεφυκότι·
κακῶς
δὲ
ἂν
φυῇ,
|
~ὡς |
ἡ
τῶν
πολλῶν
ἕξις
τῆς |
[3, 315] |
γὰρ
δὴ
καὶ
τὸν
θεόν,
|
ὡς |
ἤγγειλαν
οἱ
τότε
θεωροῦντες,
προσεῖπες |
[7, 349] |
με
εἰς
τὴν
οἴκησιν
πάλιν,
|
ὡς |
ἤδη
σαφῶς
Θεοδότου
μὲν
ὄντος |
[4, 320] |
πέπρακται
ὑμῖν
ἢ
πράττοντες
τυγχάνετε,
|
ὡς |
ἡμεῖς
πολλὰ
ἀκούοντες
οὐδὲν
ἴσμεν· |
[3, 315] |
μὴν
οὐ
χαλεπὸν
εἰπεῖν
ἐναργῶς
|
ὡς |
ἦν
ταῦτα
ἄριστα
πραχθέντα
καὶ |
[7, 344] |
Λόγος
δή
τις
ταχὺ
διῆλθεν
|
ὡς |
Ἡρακλείδης
αἴτιος
εἴη
γεγονὼς
πάντων |
[3, 315] |
νῦν
δὴ
λέγεις
ἐμοὶ
μεμφόμενος,
|
ὡς |
Ἡρακλείδου
τέ
μοι
καὶ
τῶν |
[7, 339] |
ἤγγελλον
πάντες
τὸν
αὐτὸν
λόγον,
|
ὡς |
θαυμαστὸν
ὅσον
Διονύσιος
ἐπιδεδωκὼς
εἴη |
[3, 315] |
μὴ
ποιεῖν
ταῦτα,
ταύτην
λαβὼν
|
ὡς |
ἱκανὴν
πρόφασιν,
εἶπες
ὅτι
καὶ |
[7, 339] |
ἔνιοι
δὲ
αὐτῶν
πείθουσιν
αὑτοὺς
|
ὡς |
ἱκανῶς
ἀκηκοότες
εἰσὶν
τὸ
ὅλον, |
[7, 329] |
τἀναντία
πάντα
ἀποτελεῖ·
πορευθεὶς
δὲ
|
ὡς |
λέγομεν,
καὶ
ἑαυτὸν
ἔμφρονά
τε |
[7, 339] |
τρυφῶντάς
τε
καὶ
ἀδυνάτους
διαπονεῖν,
|
ὡς |
μηδέποτε
βαλεῖν
ἐν
αἰτίᾳ
τὸν |
[8, 352] |
Τότε
γὰρ
εἵλοντο
Διονύσιον
μὲν
|
ὡς |
νέον
(καὶ
πολεμικὸν
ἐπὶ
τὰς |
[7, 344] |
ἐκεῖνον.
Ταῦτα
ἐρρήθη,
ταῦτα
συνωμολογήσαμεν,
|
ὡς |
νῦν
εἴρηται
σχεδόν.
Ἐξέπλευσεν
δὴ |
[12, 359] |
Λαομέδοντος
ἐξαναστάντων
Τρώων
ἄνδρες
ἀγαθοί,
|
ὡς |
ὁ
παραδεδομένος
μῦθος
δηλοῖ.
Τὰ |
[7, 334] |
ἀκούει,
ἐάν
τε
ἀκούσῃ,
καταγελῶν,
|
ὡς |
οἴεται,
πανταχόθεν
ἀναιδῶς
ἁρπάζει
πᾶν |
[6, 322] |
κατὰ
δύο,
κοινῇ
κατὰ
δύναμιν
|
ὡς |
οἷόν
τ'
ἐστὶν
πλειστάκις,
καὶ |
[7, 329] |
κατὰ
λόγον
ἐν
δίκῃ
τε
|
(ὡς |
οἷόν
τε
ἀνθρώπῳ
μάλιστα,
διά |
[7, 334] |
Δίωνα
γὰρ
ἐγὼ
σαφῶς
οἶδα,
|
ὡς |
οἷόν
τε
περὶ
ἀνθρώπων
ἄνθρωπον |
[13, 360] |
ποιεῖν,
ἐμὲ
μὲν
διαμάχεσθαι
ὅπως
|
ὡς |
ὀλίγιστον
γένηται
τὸ
(ἀνάλωμα,
ὃ |
[8, 352] |
καὶ
φεύγουσιν
τὸν
δούλειον
ζυγὸν
|
ὡς |
ὂν
κακόν,
εὐλαβεῖσθαι
συμβουλεύοιμ'
ἂν |
[13, 360] |
ἔμμισθον
οὖν
που
αὐτὸν
κατάστησον
|
ὡς |
ὄντα
σοι
εὔνουν,
καὶ
ἄν |
[7, 324] |
οὕτως
ὀξέως
ὑπήκουσεν
(καὶ
σφόδρα,
|
ὡς |
οὐδεὶς
πώποτε
ὧν
ἐγὼ
προσέτυχον |
[7, 344] |
εἴτε
τις
ἐλάττων
εἴτε
μείζων,
|
ὡς |
οὐδὲν
ἀκηκοὼς
οὐδὲ
μεμαθηκὼς
ἦν |
[7, 339] |
ἑταίρους,
αὐτῷ
δέ
μοι
ὑπῆν
|
ὡς |
οὐδὲν
θαυμαστὸν
νέον
ἄνθρωπον
παρακούοντα |
[3, 315] |
ταῦτα
χαίρειν
ἐάσας
ἦλθον,
διανοηθεὶς
|
ὡς |
οὐδένα
δεῖ
τῶν
ἐμῶν
φίλων |
[7, 334] |
δόξαν
παρέστησεν
πᾶσιν
τὴν
ἀληθῆ,
|
ὡς |
οὐκ
ἄν
ποτε
γένοιτο
εὐδαίμων |
[7, 334] |
ὅτι,
τὴν
ἀρχὴν
εἰ
κατέσχεν,
|
ὡς |
οὐκ
ἄν
ποτε
ἐπ'
ἄλλο |
[3, 315] |
ἐστί·
μή
με
διάβαλλε
λέγων
|
ὡς |
οὐκ
εἴων
ἐγώ
σε
πόλεις |
[3, 315] |
πόλεως
πράγματα,
τὸ
δὲ
δεύτερον
|
ὡς |
οὐκ
ἐμὴν
ταύτην
εἴρηκας
συμβουλὴν |
[7, 334] |
ὀρθῆς
μετέδωκεν
θεία
τις
τύχη,
|
ὡς |
οὐκ
ἔστιν
παῦλα
κακῶν
τοῖς |
[7, 344] |
ἐν
ἄλλοις
τισὶν
ἅττ'
οὖν,
|
ὡς |
οὐκ
ἦν
τούτῳ
ταῦτα
σπουδαιότατα, |
[4, 320] |
ἐν
τούτῳ
μάλιστα
πρὸς
σέ.
|
Ὡς |
οὖν
ὑπὸ
πάντων
ὁρώμενος
παρασκευάζου |
[7, 329] |
δὲ
καὶ
διαμαχόμενοι
τοῖς
λόγοις
|
ὡς |
οὕτω
μὲν
πᾶς
ἀνὴρ
αὑτόν |
[7, 339] |
γράφειν
ἢ
λέγειν,
ἀγνοούντων
ἐνίοτε
|
ὡς |
οὐχ
ἡ
ψυχὴ
τοῦ
γράψαντος |
[3, 315] |
προυτεινόμην
καὶ
περὶ
σοῦ
διισχυριζόμην
|
ὡς |
οὐχ
οἷός
τ'
ἔσοιο
ἀνταρκέσαι |
[2, 310] |
λόγῳ
ἑπόμενον.
Καὶ
ταῦτα
λέγω
|
ὡς |
οὐχ
ὑγιές
τι
Κρατιστόλου
καὶ |
[7, 344] |
εἴθ'
ὡς
αὑτοῦ
τιθέμενος
εἴθ'
|
ὡς |
παιδείας
δὴ
μέτοχος
ὤν,
ἧς |
[3, 315] |
μάλα
πλαστῶς
γελῶν,
εἰ
μέμνημαι,
|
ὡς |
παιδευθέντα
με
ἐκέλευες
ποιεῖν
πάντα |
[7, 329] |
τεθνεὼς
εἴην
ὑπὸ
Διονυσίου
τούτων
|
ὡς |
πάντων
τῶν
τότε
(γεγονότων
αἴτιος. |
[2, 310] |
Ταῦτα
μὲν
περὶ
τούτων,
πολλὰ
|
ὡς |
περὶ
τοιούτων·
(Φιλιστίωνι
δέ,
εἰ |
[7, 329] |
τοὐναντίον
ἢ
(τὸ
πρότερον
πάλιν,
|
ὡς |
Πλάτωνα
Διονύσιος
θαυμαστῶς
ὡς
ἀσπάζεται. |
[8, 352] |
κακὰ
ἐξεργάσεται,
τοὺς
δὲ
φίλους
|
ὡς |
πλεῖστα
ἀγαθά·
τὸ
δὲ
οὐδαμῶς |
[8, 352] |
δεῖν
ἃ
τοὺς
μὲν
πολεμίους
|
ὡς |
πλεῖστα
κακὰ
ἐξεργάσεται,
τοὺς
δὲ |
[7, 329] |
ὑφ'
ἡμῶν
τῶν
ἐπιβουλευόντων
Διονυσίῳ,
|
ὡς |
πολλαχόθεν
ἐχώρουν
οἱ
τοιοῦτοι
λόγοι, |
[4, 320] |
σχεδὸν
(ἅπαντες
οἱ
τῇδε
λέγουσιν
|
ὡς |
πολλή
ἐστιν
ἐλπὶς
ἀναιρεθέντος
Διονυσίου |
[7, 339] |
καὶ
δίαιτα
ἡ
καθ'
ἡμέραν
|
ὡς |
πρέπουσα
ἡ
κοσμία
τῷ
πράγματι, |
[7, 339] |
δὲ
ἐπιστολὴν
πάνυ
μακράν,
εἰδὼς
|
ὡς |
πρὸς
Δίωνα
διεκείμην
καὶ
τὴν |
[7, 339] |
δὲ
ὑψηλῆς
καὶ
χαύνης
ἐλπίδος,
|
ὡς |
(σέμν'
ἄττα
μεμαθηκότας.
Ἔτι
δὲ |
[2, 310] |
καὶ
Κροῖσον
αὖ
καὶ
Σόλωνα
|
ὡς |
σοφοὺς
καὶ
Κῦρον
ὡς
δυνάστην. |
[2, 310] |
τούτοις
βοῶντες
πολλοὶ
ἦσαν,
λέγοντες
|
ὡς |
σὺ
ἐμοῦ
μὲν
(καταπεφρόνηκας,
ἄλλα |
[3, 315] |
ἄρα
σὲ
μὲν
τότε
διεκώλυσα,
|
ὡς |
σὺ
φῄς,
σοῦ
σφόδρα
προθυμουμένου, |
[7, 329] |
ἐφοβούμεθα
μή
τινα
ἐπαιτιώμενος
τιμωροῖτο
|
ὡς |
συναίτιον
τῆς
Δίωνος
ἐπιβουλῆς·
περὶ |
[7, 349] |
ἀκροπόλεως
ἐκπέμπει
με,
εὑρὼν
(πρόφασιν
|
ὡς |
τὰς
γυναῖκας
ἐν
τῷ
κήπῳ, |
[13, 360] |
τοῦ
ἀργυρίου
μὴ
ἀμελήσῃς,
ἀλλ'
|
ὡς |
τάχιστα
ἀπόδος,
ἵνα
καὶ
οἱ |
[13, 360] |
ἴῃ
παρὰ
σέ,
ἐπιμελεῖσθαι
ὅπως
|
ὡς |
τάχιστα
σὺ
αἴσθῃ,
καὶ
ὑπομιμνῄσκειν |
[7, 329] |
διῆλθε
λόγος
τις
ἐν
Συρακούσαις,
|
ὡς |
τεθνεὼς
εἴην
ὑπὸ
Διονυσίου
τούτων |
[4, 320] |
ὑπάρχον
περὶ
σὲ
τοιοῦτόν
ἐστιν,
|
ὡς |
τοὺς
ἐξ
ἁπάσης
τῆς
οἰκουμένης, |
[3, 315] |
θωπεύσας
τῷ
ῥήματι,
καὶ
γέγραφας,
|
ὡς |
φασί,
αῖρε
καὶ
ἡδόμενον
βίοτον |
[2, 310] |
πρὸς
πολλῶν
εὐδοξίαν
σοι
οἴσει
|
ὡς |
φιλοσόφῳ
ὄντι.
Ἐγὼ
δὲ
σὲ |
[7, 344] |
οἰκεῖν
μὲν
ἐν
Πελοποννήσῳ,
μὴ
|
ὡς |
φυγάδα
δέ,
ἀλλ'
ὡς
αὐτῷ |
[13, 360] |
σοι
ξένος
οὐδεὶς
ὅστις
δώσει,
|
ὡς |
ᾠόμεθα,
ἔπει
καὶ
ἄν
τι |
[8, 352] |
καὶ
Ἱππαρίνου
ἀρξάντων
Σικελιῶται
τότε
|
ὡς |
ᾤοντο
εὐδαιμόνως
ἔζων,
τρυφῶντές
τε |
[3, 315] |
μεμηνιμένως
καὶ
ὑβριστικῶς
εἰς
ἐμέ,
|
ὡς |
ᾤου
διὸ
τὸ
τότε
σοι |
[13, 360] |
μετὰ
τοῦτο
περὶ
χρημάτων
ἄκουε
|
ὥς |
σοι
ἔχει,
περί
τε
τὰ |
[2, 310] |
καὶ
οὐδεὶς
αὐτῶν
ἑκὼν
ἐξελέγχεται,
|
ὥς |
τινες
ὑπολαμβάνουσιν,
ἀλλ'
ἄκοντες.
Καὶ |
[8, 352] |
ἐπὶ
σωτηρίᾳ
τῆς
Σικελίας
αὐτοκράτορας,
|
ὥς |
φασιν,
τυράννους
ἐπονομάζοντες.
Καὶ
εἴτε |
[7, 344] |
ἐφθέγγετο
περὶ
αὐτῶν,
καὶ
μὴν
|
ὡσαύτως |
ἐγὼ
πρὸς
ἐκεῖνον
αὖ
περὶ |
[13, 360] |
ἄλλοι
πρὸς
τοῦτον
ὁρῶντες
προθυμότεροι
|
ὦσιν |
ἡμῖν
ὑπηρετεῖν.
(Ἰατροκλῆς,
ὁ
μετὰ |
[3, 315] |
μονάρχων
σχεδόν,
(ὅσῳπερ
ἂν
μείζους
|
ὦσιν, |
τοσούτῳ
πλείους
καὶ
μείζους
τοὺς |
[13, 360] |
καὶ
τῶν
διαιρέσεων,
καὶ
ἄνδρα,
|
ὥσπερ |
ἐδόκει
ἡμῖν
τότε,
(ᾧ
γε |
[3, 315] |
ἐμὴν
συνήθειαν
γράφων
Εὖ
πράττειν,
|
ὥσπερ |
εἴωθα
ἐν
ταῖς
ἐπιστολαῖς
τοὺς |
[1, 309] |
ἄλλον
τινὰ
τῶν
ἑταίρων
θεράπευσον
|
ὥσπερ |
ἐμέ·
κἀγὼ
γὰρ
(ἱκανῶς
ὑπὸ |
[11, 358] |
δυνατὸν
ἐμὲ
ἀφικέσθαι
ἢ
Σωκράτη,
|
ὥσπερ |
ἐπέστειλας.
Νῦν
δὲ
(Σωκράτης
μέν |
[13, 360] |
παρὰ
σοῦ
ἔλθωσιν
αἱ
ἐπιστολαί,
|
ὥσπερ |
ἔφης·
περὶ
μέντοι
ἐκείνων
ὧν |
[2, 310] |
καὶ
ἐμὲ
μάλιστα.
Νῦν
οὖν,
|
ὥσπερ |
καὶ
ἐξ
ἀρχῆς,
σὺ
καθηγοῦ, |
[8, 352] |
νῦν
χρόνον,
ἐπὶ
τούτοις
καλεῖτε,
|
ὥσπερ |
καὶ
πρότερον
ἐρρήθη,
πρέσβεις
οὓς |
[7, 329] |
αὐτοῖς
γενομένης
δουλείας,
ἀλλ'
οὐχ
|
ὥσπερ |
νῦν
τοὐναντίον
ὁ
πατὴρ
αὐτοῦ |
[7, 339] |
εἴη
Διονύσιος
ἐξημμένος
ὑπὸ
φιλοσοφίας
|
ὥσπερ |
πυρός,
ἢ
μάτην
ὁ
πολὺς |
[13, 360] |
διὰ
τὴν
παρὰ
σὲ
ἄφιξιν,
|
ὥσπερ |
τότε
ἔλεγον
δεῖ
ποιεῖν,
ἐμὲ |
[13, 360] |
ἐμά.
Ἐγὼ
τοῖς
σοῖς
χρήμασιν,
|
ὥσπερ |
τότε
σοι
ἔλεγον,
χρήσομαι
καθάπερ |
[2, 310] |
ἀκουόμενα
καὶ
πολλὰ
ἔτη,
μόγις
|
ὥσπερ |
χρυσὸς
ἐκκαθαίρεται
μετὰ
πολλῆς
πραγματείας. |
[8, 352] |
ἔσωσαν
ἀπὸ
βαρβάρων
τοὺς
Ἕλληνας,
|
ὥστ' |
ἐξεῖναι
περὶ
πολιτείας
νῦν
ποιεῖσθαι |
[2, 310] |
οἱ
περὶ
ἡμῶν
αὐτῶν
σεσιγήσονται·
|
ὥστ' |
ἐπιμελητέον
αὐτῶν
ἐστιν.
Ἀνάγκη
γάρ, |
[12, 359] |
δὲ
τῆς
φυλακῆς
ἀμφότεροι
συμφωνοῦμεν,
|
ὥστ' |
οὐδὲν
δεῖ
παρακελεύεσθαι.
~(Πλάτων
Διονυσίῳ |
[6, 322] |
ὑμῖν
αὐτοῖς
καὶ
χρείαν
ἔχοντες
|
ὥστε |
ἀλλήλους
εἰς
τὰ
(μέγιστα
ὠφελεῖν. |
[13, 360] |
τι
σοὶ
αὐτῷ
διαφέρῃ
μέγα,
|
ὥστε |
ἀναλωθὲν
μὲν
ἤδη
ὀνῆσαι,
μὴ |
[7, 324] |
ἄγοντας
διοικήσειν
δὴ
τὴν
πόλιν,
|
ὥστε |
αὐτοῖς
σφόδρα
προσεῖχον
τὸν
νοῦν, |
[7, 339] |
ἐπιθῇ
πᾶσιν,
ἢ
λάβῃ
δύναμιν
|
ὥστε |
αὐτὸς
αὑτὸν
χωρὶς
τοῦ
δείξοντος |
[7, 329] |
νόμοις
τε
συνδήσειεν
καὶ
πολιτείαις,
|
ὥστε |
αὑτῷ
τε
οἰκείας
καὶ
ἀλλήλαις |
[2, 310] |
αὑτῶν
συνουσίας,
πάνυ
ἂν
σπουδάσαι
|
ὥστε |
βελτίω
λέγεσθαι
περὶ
αὑτῶν
ἢ |
[8, 352] |
δεσμὸν
τῆς
βασιλικῆς
ἀρχῆς
σωτήριον,
|
ὥστε |
γενεὰς
τοσαύτας
ἤδη
μετ'
εὐκλείας |
[7, 324] |
βίον,
ἱκανώτατοί
τε
Διονύσιον
συμπαρακαλεῖν,
|
ὥστε |
εἴπερ
ποτὲ
καὶ
νῦν
ἐλπὶς |
[1, 309] |
καὶ
λαβεῖν
καὶ
δοῦναι
τοσοῦτον,
|
ὥστε |
κομισάμενος
ἄλλον
τινὰ
τῶν
ἑταίρων |
[7, 324] |
διεφθείρετο
καὶ
ἐπεδίδου
θαυμαστὸν
ὅσον,
|
ὥστε |
με,
(τὸ
πρῶτον
πολλῆς
μεστὸν |
[7, 344] |
ἐν
ἀλλοτρίαις
ἕξεσιν
οὐκ
ἐγγίγνεται
|
ὥστε |
ὁπόσοι
τῶν
δικαίων
τε
καὶ |
[7, 324] |
κατὰ
νόμους
τοὺς
ἀρίστους
οἰκοῦντας·
|
ὥστε |
οὐδὲν
θαυμαστὸν
εἴ
τις
θεῶν |
[7, 334] |
ἢ
συγγενείᾳ
ψυχῶν
καὶ
σωμάτων·
|
ὥστε |
οὐκ
ἀξίω
(ὀνείδους
γεγόνατον
τῇ |
[6, 322] |
ὥστε
ἀλλήλους
εἰς
τὰ
(μέγιστα
|
ὠφελεῖν. |
Ἑρμείᾳ
μὲν
γὰρ
οὔτε
ἵππων |
[13, 360] |
εὐδοξῇς,
ὅπως
τὸ
δι'
ἐμὲ
|
ὠφελεῖσθαί |
σοι
μὴ
ἀνιῇ.
Καὶ
ταῦτα |
[3, 315] |
τι
διὰ
τοὺς
λόγους
τούτους
|
ὠφελῇ, |
γιγνώσκεις
αὐτός,
ἀδικεῖς
δ'
οὖν |
[13, 360] |
πολλά,
ὦ
Διονύσιε,
εἰς
σοφίαν
|
ὠφελῇ |
ὑπὸ
Πλάτωνος·
σὺ
δ'
εἶπες· |
[13, 360] |
αὐτόν,
δι'
αὐτὸ
τοῦτο
εὐθὺς
|
ὠφελήθην. |
Τοῦτ'
οὖν
διασωστέον,
ὅπως
ἂν |
[5, 321] |
τε
αὐτὸς
καὶ
ἐκεῖνον
πλεῖστα
|
ὠφελήσεις. |
Ἐὰν
δέ
τις
ἀκούσας
ταῦτα |
[13, 360] |
ἀεὶ
ἡμῶν
ἡ
ἀπ'
ἀλλήλων
|
ὠφελία. |
Καὶ
ἐγὼ
νῦν
τοῦτ'
αὐτὸ |
[1, 309] |
ἀρχὴν
πεπιστευμένος
πάντων
μάλιστα,
τὰς
|
ὠφελίας |
ὑμῶν
λαμβανόντων,
τὰς
διαβολὰς
δυσχερεῖς |
[7, 349] |
ποιεῖν·
καὶ
εἰπὼν
ταῦτα
ἀποστρεφόμενος
|
ᾠχόμην |
ἔξω.
Τὸ
μετὰ
(ταῦτα
ὁ |