HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

Platon, Lettres

Liste des contextes (ordre alphabétique)


λ  =  98 formes différentes pour 254 occurrences

α   β   γ   δ   ε   ζ   η   θ   ι   κ   λ   μ   ν   ξ   ο   π   ρ   ς   τ   υ   φ   χ   ψ   ω   

Lettres, pages
[7, 339]   δὲ ἐπιστήμη. Περὶ ἓν οὖν  λαβὲ   βουλόμενος μαθεῖν τὸ νῦν λεγόμενον,
[7, 344]   ἔσχεν ἀφανῆ, Διονύσιος (δὲ ἐζήτει  λαβεῖν,   ἀπορῶν δέ, Θεοδότην μεταπεμψάμενος εἰς
[7, 344]   δ' ὅς, περιθέουσιν πελτασταὶ  λαβεῖν   Ἡρακλείδην ζητοῦντες, δὲ εἶναί
[1, 309]   οὐδὲν διαφέρει δῆλον ὅτι καὶ  λαβεῖν   καὶ δοῦναι τοσοῦτον, ὥστε κομισάμενος
[7, 339]   ᾤμην τούτου πρῶτον ἔλεγχον δεῖν  λαβεῖν,   πότερον ὄντως εἴη Διονύσιος ἐξημμένος
[2, 310]   δὲ (ἐλθὼν εἰς Συρακούσας συμμάρτυρα  λαβεῖν   σέ, ἵνα μοι τιμῷτο φιλοσοφία
[7, 339]   τούτων (μή τις τὰ τέτταρα  λάβῃ   ἁμῶς γέ πως, οὔποτε τελέως
[7, 339]   τέλος ἐπιθῇ πᾶσιν,  λάβῃ   δύναμιν ὥστε αὐτὸς αὑτὸν χωρὶς
[7, 344]   Τὰ χρήματα δὲ ἂν  λάβῃ,   (κατὰ Πελοπόννησον μὲν καὶ Ἀθήνας
[7, 349]   προσπεσὼν δ' αὐτῷ (ὁ Θεοδότης,  λαβόμενος   τῆς χειρὸς ἐδάκρυσέν τε καὶ
[7, 344]   ἐν Σικελίᾳ, τόν τε ὑὸν  λαβόντα   καὶ τὴν γυναῖκα ἀξιῶ εἰς
[8, 352]   κακῶν, τιμὰς αὑτοῖς καὶ γένει  λαβόντες   εἴς τε τὸν ἔπειτα καὶ
[13, 360]   μναῖ· τοῦτ' οὖν ἔλαβον, καὶ  λαβὼν   αὐτός (τε ἐχρησάμην καὶ ὑμῖν
[7, 344]   τοῦτον, εἰς δὲ ὥρας ἄπιθι  (λαβὼν   τὰ χρήματα ταῦτα· καὶ δίων
[3, 315]   σου μὴ ποιεῖν ταῦτα, ταύτην  λαβὼν   ὡς ἱκανὴν πρόφασιν, εἶπες ὅτι
[7, 349]   δὲ ἐξαίσιον καὶ ἀπροσδόκητον μέγεθος  λάθοι   τ' ἂν καὶ λαθὸν κατακλύσειεν
[7, 349]   μὲν ἐσόμενος οὐκ ἂν πάνυ  λάθοι,   χειμώνων δὲ ἐξαίσιον καὶ ἀπροσδόκητον
[7, 349]   μέγεθος λάθοι τ' ἂν καὶ  λαθὸν   κατακλύσειεν βίᾳ. αὐτὸν δὴ καὶ
[7, 349]   τῆς ἄλλης μοχθηρίας τε καὶ  λαιμαργίας,   ἔλαθον, δὴ σφαλεὶς κεῖται,
[4, 320]   Θεοδότου καὶ Ἡρακλείδου ἥκουσιν εἰς  Λακεδαίμονα   καὶ Αἴγιναν, ἡμεῖς δέ, καθάπερ
[2, 310]   διαλέγωνται ἄνθρωποι καὶ Παυσανίου τοῦ  Λακεδαιμονίου,   χαίρουσι τὴν Σιμωνίδου συνουσίαν παραφέροντες,
[8, 352]   ὄντας βασιλέας, εἴτ' οὖν τὴν  Λακωνικὴν   δύναμιν αὐτοῖς δόντες εἴτε ἀφελόντες
[13, 360]   ὑμετέρου ξένου, εἴ τι δεοίμην,  λαμβάνειν,   βουλόμενος καὶ ἄλλα μείζονα
[7, 334]   χρήματα καὶ ἄλλας τιμὰς πολλὰς  λαμβάνειν.   Οὐ γὰρ διὰ βαναύσου φιλότητος
[7, 339]   τοῦ περὶ τὰ τοιαῦτα πεῖραν  λαμβάνειν   οὐκ ἀγεννὴς ἀλλ' ὄντως τυράννοις
[1, 309]   οὐ πολλῷ δὲ ἐλάττω κἀμοὶ  λαμβάνοντι,   διόπερ οὐ λαμβάνω. σοὶ δ'
[1, 309]   πάντων μάλιστα, τὰς ὠφελίας ὑμῶν  λαμβανόντων,   τὰς διαβολὰς δυσχερεῖς οὔσας ὑπέμενον·
[13, 360]   δοκεῖ καὶ παρ' οὗ ἂν  λαμβάνω.   Ἐμοὶ δὴ τοιοῦτον νῦν συμβέβηκεν.
[1, 309]   ἐλάττω κἀμοὶ λαμβάνοντι, διόπερ οὐ  λαμβάνω.   σοὶ δ' οὐδὲν διαφέρει δῆλον
[7, 349]   πόλεως πέμπουσιν (τριακόντορόν τε καὶ  Λαμίσκον   αὑτῶν ἕνα, ὃς ἐλθὼν ἐδεῖτο
[1, 309]   μόνος. Τὸ δὲ χρυσίον τὸ  λαμπρόν,   (ὅπερ ἔδωκας εἰς ἀποστολήν, ἄγει
[7, 334]   ἀνθρώπων Ἑλλήνων τε καὶ βαρβάρων  λάμψασ'   ἂν ἱκανῶς δόξαν παρέστησεν πᾶσιν
[2, 310]   συνουσία ἡμῶν σιγᾶται. Μὴ  λανθανέτω   δέ σε ὅτι οὐδ' εἰς
[4, 320]   προσήκοντος θεραπευτικὸς εἶναι· μὴ οὖν  λανθανέτω   σε ὅτι διὰ τοῦ ἀρέσκειν
[11, 358]   οἷσπερ καὶ νῦν μένεις. ~(Πλάτων  Λαοδάμαντι   εὖ πράττειν. Ἐπέστειλα μέν σοι
[12, 359]   οὗτοι δ' ἦσαν τῶν ἐπὶ  Λαομέδοντος   ἐξαναστάντων Τρώων ἄνδρες ἀγαθοί, ὡς
[2, 310]   προθύμως Ἀθήναζε. Τὸν ἐκ τῶν  λατομιῶν   εὖ ἐποίησας ἀφείς, ἐλαφρὰ δὲ
[7, 344]   σπουδῇ τεθορυβημένω θαυμαστῶς, καὶ Θεοδότης  λέγει,   Πλάτων, ἔφη, παρῆσθα χθὲς οἷς
[7, 344]   Τῇ μετὰ ταῦτα ἐλθὼν ἡμέρᾳ  λέγει   πρός με πιθανὸν λόγον· ἐμοὶ
[7, 344]   διακελευόμενος, νῦν πρὸς ἐμὲ  λέγει,   ὡς αὐτοῦ μὲν ἐθέλοντος, ἐμοῦ
[7, 339]   ὧν ἂν ἐπιχειρῇ γράφειν  λέγειν,   ἀγνοούντων ἐνίοτε ὡς οὐχ
[7, 344]   ἔτι τὴν ὀλοὴν ἀναμετρήσαιμι Χάρυβδιν"  λέγειν   δὲ πρὸς Διονύσιον ὅτι μοι
[4, 320]   σοι φαίνεται εἶναι τὸ ἐμὲ  λέγειν,   διότι καὶ αὐτὸς οὐκ ἀγνοεῖς·
[7, 339]   παρ' αὐτὸν ἀφικνεῖσθαι. Δίκαιος δὴ  λέγειν   εἰμὶ τἀληθὲς καὶ ὑπομένειν, εἴ
[5, 321]   ἐξὸν δ' ἐν τῷ δήμῳ  λέγειν   καὶ συμβουλεύειν αὐτῷ τὰ βέλτιστα
[7, 329]   διανοούμενον χρὴ ζῆν τὸν ἔμφρονα·  λέγειν   μέν, εἰ μὴ (καλῶς αὐτῷ
[3, 315]   ἀφικομένου δέ, τἀναντία. Αἰσχύνομαι δὴ  λέγειν   ὅσαι τότε ἐπιστολαὶ παρὰ σοῦ
[13, 360]   εὐσχημονέστατα ἡμῖν εἶναι καὶ ἀληθῆ  λέγειν,   ὅτι ἡμέτερον εἴη εἰς
[2, 310]   ἐμὲ ἐρέσθαι· ἐγὼ γὰρ τἀληθῆ  λέγειν   οὔτε ὀκνήσω οὔτε αἰσχυνοῦμαι. Ἐμοὶ
[2, 310]   τοῦ φλαῦρόν τι ποιεῖν  λέγειν   περὶ σέ· Δίωνα δὲ μόνον
[13, 360]   Τὰ μὲν ἄλλ' οὔπω ἔχω  λέγειν,   πρὶν ἂν παρὰ σοῦ ἔλθωσιν
[3, 315]   δέχου. Φασὶν δ' οὐκ ὀλίγοι  λέγειν   σε πρός τινας τῶν παρὰ
[7, 324]   παρασκευῆς θαυμαστῆς τινος μετὰ τύχης  λέγειν   τε ἠναγκάσθην, ἐπαινῶν τὴν ὀρθὴν
[8, 352]   θεῶν χρὴ πάντα ἀρχόμενον ἀεὶ  λέγειν   τε καὶ νοεῖν ἐπιτελὴς δ'
[2, 310]   πρὸς σὲ εἰρηκότων, ὧν φασὶ  (λέγειν   τὸν ἕτερον ὅτι ἀκούοι Ὀλυμπίασι
[3, 315]   ψεύδεσθαι δόξω καὶ μὴ τἀληθῆ  λέγειν.   Φημὶ γάρ σε Ἀρχεδήμου παρόντος
[11, 358]   πολὺ διαφέρει πρὸς ἅπαντα  λέγεις   αὐτὸν ἀφικέσθαι σε Ἀθήναζε· ἐπειδὴ
[3, 315]   οἴκαδ' ἀποδημίας, νῦν δὴ  λέγεις   ἐμοὶ μεμφόμενος, ὡς Ἡρακλείδου τέ
[2, 310]   πάνυ ἂν σπουδάσαι ὥστε βελτίω  λέγεσθαι   περὶ αὑτῶν νῦν. Τοῦτο
[2, 310]   τοῦ λοιποῦ, ὅταν τι τοιοῦτον  λέγῃ   τις περὶ ἡμῶν τινος, γράμματα
[13, 360]   ἐμπείρως ἔχων τῶν παρὰ σοὶ  λέγοιμ'   ἄν. Οἱ προσαγγέλλοντες ἑκάστοτέ σοι,
[13, 360]   Τὰ μετὰ ταῦτα περὶ Δίωνος  λέγοιμ'   ἄν. Τὰ μὲν ἄλλ' οὔπω
[7, 329]   πάντα ἀποτελεῖ· πορευθεὶς δὲ ὡς  λέγομεν,   καὶ ἑαυτὸν ἔμφρονά τε καὶ
[7, 339]   ἂν εἴη καὶ ἄνευ καιροῦ  λεγόμενα.   Ἐπιστολαὶ δὲ ἄλλαι ἐφοίτων παρά
[7, 344]   τὸ μαθεῖν εἴς τε τὰ  λεγόμενα   ἤθη (πέφυκεν, τὰ δὲ διέφθαρται,
[7, 334]   τε οὖν ἴσως αὐτῷ τὰ  λεγόμενα   ᾐσχύνετό τε φανερὸς γιγνόμενος (οὐδὲν
[2, 310]   τε καὶ ἐνθουσιαστικώτερα. Πολλάκις δὲ  λεγόμενα   καὶ ἀεὶ ἀκουόμενα καὶ πολλὰ
[7, 329]   καὶ τὸ δεύτερον ἐν Συρακοσίοις  λεγόμενα,   καὶ μάλα ἀτόπῳ τε καὶ
[7, 329]   τοῖς βαρβάροις. Ταῦτα ἦν τὰ  λεγόμενα   καὶ παρακελευόμενα ὑφ' ἡμῶν τῶν
[7, 329]   πάρεργα ὡς ἔργα μοι συμβαίνῃ  λεγόμενα.   Λέγω δὴ τάδε ἐγώ. Τὸν
[2, 310]   οὐδ' ἔσται, τὰ δὲ νῦν  λεγόμενα   Σωκράτους ἐστὶν καλοῦ καὶ νέου
[7, 339]   ἡγοῦμαι τὴν ἐπιχείρησιν περὶ αὐτῶν  λεγομένην   ἀγαθόν, εἰ μή τισιν ὀλίγοις
[7, 334]   τὴν ἀνδραποδώδη καὶ ἀχάριστον, ἀφροδίσιον  λεγομένην   οὐκ ὀρθῶς, ἡδονὴν ποριεῖν αὑτῷ
[5, 321]   σοὶ ξενικὴν καὶ ἱερὰν συμβουλὴν  λεγομένην   συμβουλεύειν (περί τε τῶν ἄλλων
[7, 324]   εἶεν πρὸς τὸν ὑπ' ἐμοῦ  λεγόμενον   ἀεὶ λόγον καὶ βίον, ἱκανώτατοί
[7, 339]   δὲ πάλιν αὖ τὸ νῦν  λεγόμενον   δεῖ μαθεῖν. Κύκλος ἕκαστος τῶν
[7, 339]   ἔργα, αἰσθήσεσιν εὐέλεγκτον τό τε  λεγόμενον   καὶ δεικνύμενον ἀεὶ παρεχόμενον ἕκαστον,
[7, 339]   λαβὲ βουλόμενος μαθεῖν τὸ νῦν  λεγόμενον,   καὶ πάντων οὕτω πέρι νόησον.
[7, 339]   πέρι νόησον. Κύκλος ἐστίν τι  λεγόμενον,   τοῦτ' αὐτό ἐστιν ὄνομα
[7, 334]   χρόνον τὸ δὲ Ἀθηναίων πέρι  λεγόμενον,   ὡς αἰσχύνην οὗτοι περιῆψαν τῇ
[7, 324]   Ἐλθόντα δέ με ταύτῃ  λεγόμενος   αὖ βίος εὐδαίμων, Ἰταλιωτικῶν τε
[8, 352]   παρακελεύομαι, ἐὰν γεύσησθε τῶν νῦν  λεγομένων   περὶ νόμων, ἔργῳ γνώσεσθε·
[12, 359]   ἄξιος ἐκείνων τῶν πάλαι προγόνων·  λέγονται   γὰρ δὴ οἱ ἄνδρες οὗτοι
[7, 329]   γὰρ αὐτὸν θαυμαστῶς ἐνδεᾶ γεγονέναι,  λέγοντες   οὐκ ἐναργῶς οὕτως οὐ γὰρ
[9, 357]   δὲ παρὰ σοῦ διῆλθον ἡμῖν,  λέγοντες   ὑποδυσφορεῖν σε ὅτι οὐ δύνασαι
[2, 310]   ἐπὶ τούτοις βοῶντες πολλοὶ ἦσαν,  λέγοντες   ὡς σὺ ἐμοῦ μὲν (καταπεφρόνηκας,
[3, 315]   (πρεσβευόντων ὡς ἄρα σοῦ ποτε  λέγοντος   ἀκούσας ἐγὼ μέλλοντος τάς τε
[7, 344]   πολλοῖς μάρτυσι μαχεῖται τὰ ἐναντία  λέγουσιν,   οἳ περὶ τῶν τοιούτων πάμπολυ
[7, 329]   δὲ τοῖς (διαβάλλουσιν καὶ  λέγουσιν   ὡς ἐπιβουλεύων τῇ τυραννίδι δίων
[4, 320]   καὶ σχεδὸν (ἅπαντες οἱ τῇδε  λέγουσιν   ὡς πολλή ἐστιν ἐλπὶς ἀναιρεθέντος
[4, 320]   οὖν δῆλον μέν ἐστιν  λέγω,   ἀναμιμνῄσκειν δὲ ὅμως δεῖ ἡμᾶς
[8, 352]   τινι δικαίῳ λόγῳ χρώμενος δηλοῦν.  Λέγω   γὰρ δὴ διαιτητοῦ τινα τρόπον
[8, 357]   κρίνων ἀδύνατα (οὐκ εὖ φρονεῖ.  Λέγω   δὲ τὰς δύο τήν τε
[7, 329]   ὡς ἔργα μοι συμβαίνῃ λεγόμενα.  Λέγω   δὴ τάδε ἐγώ. Τὸν συμβουλεύοντα
[2, 310]   ἔγωγε τοῖς ἔμπροσθεν, περὶ ὧν  λέγω,   εἰ ἐξείη αὐτοῖς ἐπανορθώσασθαι τὰς
[11, 358]   ἀνάγκη, διανοεῖσθαι μέντοι αὐτὰ οἷα  λέγω,   καὶ μὴ ἀνοηταίνειν οἰομένους τι
[2, 310]   ἄλλων τῶν παρὰ σοὶ ὄντων  λέγω   καὶ πάλαι καὶ νῦν τὸν
[8, 352]   αὐτὰ ἐκνίψειν. Νοήσατε δὲ  λέγω   νῦν. Ἔσθ' ὑμῖν κατὰ Σικελίαν
[2, 310]   οὐδ' ἠρέμα. Τί οὖν δὴ  λέγω   νυνί; ἐρῶ ἄνωθεν ἀρξάμενος. Πέφυκε
[2, 310]   ἀπέβη. Τὸ δ' αἴτιον οὐ  λέγω   ὅπερ ἂν πολλοὶ εἴποιεν, ἀλλ'
[7, 324]   δεύτερον συμβουλεύοντι. Πῶς οὖν δὴ  λέγω   πάντων (ἀρχὴν γεγονέναι τὴν τότε
[13, 360]   δαπάνην. Τὸ δὴ μετὰ ταῦτα  λέγω   περὶ τῶν σῶν αὖ χρημάτων
[7, 334]   οὔτε παρίεμαι ἔγωγε οὔτε τι  λέγω   πολλοῖς γὰρ καὶ ἄλλοις ὑμνεῖν
[7, 339]   τάχα γὰρ ἂν περὶ ὧν  λέγω   σαφέστερον ἂν εἴη λεχθέντων αὐτῶν.
[6, 322]   ἐμπειρίας εἰληφέναι. Τί οὖν δὴ  λέγω;   σοὶ μέν, Ἑρμεία, πεπειραμένος Ἐράστου
[13, 360]   (δόξειεν ἂν εἶναι. Δεδιὼς δὲ  λέγω   ταῦτα, ὅτι ὑπὲρ ἀνθρώπου δόξαν
[2, 310]   διαφερομένους ᾄδουσι. Πάντα δὴ ταῦτα  λέγω   τόδε βουλόμενος ἐνδείξασθαι, (ὅτι οὐκ,
[2, 310]   ἐμῷ λόγῳ ἑπόμενον. Καὶ ταῦτα  λέγω   ὡς οὐχ ὑγιές τι Κρατιστόλου
[13, 360]   τὴν πόλιν ἔλαβον παρὰ Λεπτίνου,  λέγων   μοι ἐδόκει εὐσχημονέστατα ἡμῖν
[3, 315]   οὖν ἐμὲ τἀναντία τῶν γενομένων  λέγων.   Ἄδην γὰρ ὑπὸ Φιλιστίδου καὶ
[3, 315]   εἰ δή τινας ἑτέρους πείθεις  λέγων   αὐτά, ἀλλὰ πολὺ μᾶλλον (ἀπολογίας
[7, 329]   μήτε ματαίως ἐρεῖν μήτε ἀποθανεῖσθαι  λέγων,   βίαν δὲ πατρίδι πολιτείας μεταβολῆς
[7, 324]   βίον αὐτὸν τοῦ βελτίστου παρατρέψαι.  Λέγων   δὲ τάδε ἐδεῖτο, εἰ καὶ
[7, 334]   συμβουλὴν καὶ λόγον τὸν αὐτὸν  λέγων   ἤδη τρίτον τρίτοις ὑμῖν. Μὴ
[13, 360]   τὰ ἄλλα περὶ σὲ (καὶ  λέγων   καὶ πράττων, ὅτι οἷός τ'
[3, 315]   ἐμοὶ πρέποντα ἔχοις ἄν ποτε  λέγων   μου καταψεύσασθαι, πρὸς δὲ τούτοις
[7, 349]   ἐλθὼν ἐδεῖτο Διονυσίου περὶ ἐμοῦ,  λέγων   ὅτι βουλοίμην ἀπιέναι, καὶ μηδαμῶς
[7, 344]   δή μοι καὶ (Διονύσιος ἐμνήσθη  λέγων   ὅτι τὴν ἡμίσειαν τῆς οὐσίας
[2, 310]   ἀγαθὸν καὶ ἐπὶ τὰ βελτίω  λέγων   περὶ τῶν γεγονότων διατελεῖ. ~Πλάτων
[7, 344]   Διονυσίῳ δόξῃ. Ταῦτα, ἔφη, συγχωρεῖς;  λέγων   πρὸς τὸν Διονύσιον. Συγχωρῶ· μηδ'
[7, 334]   πάντως πανταχῇ. Δίωνα δὴ ἐγὼ  λέγων   ταῦτά τε καὶ ἄλλα τοιαῦτα
[7, 324]   καὶ παιδείας ὡς ἔχοι σφόδρα  λέγων,   τούς τε αὑτοῦ ἀδελφιδοῦς καὶ
[3, 315]   ταῦτ' ἐστί· μή με διάβαλλε  λέγων   ὡς οὐκ εἴων ἐγώ σε
[7, 339]   δ' οὖν εἶναι καὶ νῦν  λεκτέος.   Ἔστιν τῶν ὄντων ἑκάστῳ, δι'
[7, 339]   (εἴπερ ὄντως εἴη τῳ ταῦτα  λελεγμένα.   Πορεύομαι δὴ τῷ λογισμῷ τούτῳ
[8, 352]   Ἔσθ' ὑμῖν κατὰ Σικελίαν πᾶσαν  λελυμένης   τῆς τυραννίδος πᾶσα μάχη περὶ
[7, 339]   ψυχὴ τοῦ γράψαντος  λέξαντος   ἐλέγχεται, ἀλλ' τῶν τεττάρων
[13, 360]   ἐπιμελῇ τῶν ἐπισταλέντων. Καὶ νῦν  Λεπτίνῃ   τῆς ἀποδόσεως τοῦ ἀργυρίου μὴ
[13, 360]   καὶ τοῦτό γε ἄξιον ἐπαινέσαι  Λεπτίνην,   οὐχ ὅτι ἔδωκεν, ἀλλ' ὅτι
[13, 360]   ἐποιησάμην τε καὶ ἄγει σοι  Λεπτίνης,   νέου καὶ ἀγαθοῦ δημιουργοῦ· ὄνομα
[13, 360]   βέλτιον ἐπιμελησόμεθα. Περὶ δὲ φυτῶν  Λεπτίνης   σοι ἐρεῖ. Ἀργύριον δ' εἰς
[13, 360]   δὲ οὔ. Οὕτω δὴ παρὰ  Λεπτίνου   ἔλαβον· καὶ τοῦτό γε ἄξιον
[13, 360]   εἰς τὴν πόλιν ἔλαβον παρὰ  Λεπτίνου,   λέγων μοι ἐδόκει εὐσχημονέστατα
[13, 360]   ἂν ἔλεγεν, νῦν δὲ  Λεπτίνου   πυνθάνου. Ἂν τὸν θώρακα
[13, 360]   εἰς τὴν ναῦν ἀναλώσαμεν τὴν  Λευκαδίαν,   σχεδὸν ἑκκαίδεκα μναῖ· τοῦτ' οὖν
[7, 339]   λεχθέντα ὑπ' ἐμοῦ βέλτιστ' ἂν  λεχθείη·   καὶ μὴν ὅτι γεγραμμένα κακῶς
[8, 352]   τὸ μέσον (ὀρθότατα φιλέλλην ἂν  λεχθείη·   δέ μοι φαίνεταί πῃ
[3, 315]   Διονύσιε, καὶ τοὐπὶ τούτῳ τότε  λεχθέν.   Ἠρόμην γὰρ δή σε πότερον
[7, 344]   ἑτέρων, φαῦλα εἶναι τὰ  λεχθέντα,   τὸ τρίτον οὐ καθ'
[8, 357]   ἂν τὰ (νῦν ὑφ' ἡμῶν  λεχθέντα,   οἷον ὀνείρατα θεῖα ἐπιστάντα ἐγρηγορόσιν,
[7, 339]   γε οἶδα, ὅτι γραφέντα  λεχθέντα   ὑπ' ἐμοῦ βέλτιστ' ἂν λεχθείη·
[7, 344]   ἔχειν. Πληγεὶς δ' ἐγὼ τῷ  λεχθέντι   πάνυ μὲν ᾤμην γελοῖον εἶναι
[7, 339]   ὧν λέγω σαφέστερον ἂν εἴη  λεχθέντων   αὐτῶν. Ἔστι γάρ τις λόγος
[7, 329]   ἀποφευξεῖσθαί ποτε; πολλοῦ καὶ δεήσει.  Λεχθέντων   δὲ τούτων τίς ἂν ἦν
[7, 339]   τῆς φύσεως τῶν (τε ἔμπροσθεν  λεχθέντων   τριῶν. Τούτων δὲ ἐγγύτατα μὲν
[13, 360]   δημιουργοῦ· ὄνομα δ' ἔστιν αὐτῷ  Λεωχάρης.   Ἕτερον δὲ παρ' αὐτῷ ἔργον
[7, 324]   ὀλιγαρχίας καὶ δημοκρατίας μεταβαλλούσας μηδέποτε  λήγειν,   δικαίου δὲ καὶ ἰσονόμου πολιτείας
[3, 315]   καὶ λύπη γεννᾷ, δυσμάθειαν καὶ  λήθην   καὶ ἀφροσύνην καὶ ὕβριν τίκτουσα
[7, 334]   ἔστιν ὡς ἄν ποτε κακῶν  λήξαι   (πόλις ἐν αὑτῇ στασιάσασα, ἀλλὰ
[7, 324]   πάντα κατιδεῖν· κακῶν οὖν οὐ  (λήξειν   τὰ ἀνθρώπινα γένη, πρὶν ἂν
[7, 349]   μοί τινες ἀπειλοῖεν, εἴ που  λήψονταί   με, διαφθερεῖν. Μηχανῶμαι δή τινα
[2, 310]   ταῦτα ἴσως ἄλλαι σε ἀπορίαι  λήψονται.   Πέμψεις οὖν αὖθις, ἂν ὀρθῶς
[13, 360]   Ἀμοργίνων, ἀλλὰ τῶν Σικελικῶν τῶν  λινῶν.   Ἐπιεικῶς δὲ γιγνώσκεις τοὔνομα κέβητος·
[7, 339]   εὐμαθῆ τε καὶ μνήμονα καὶ  λογίζεσθαι   δυνατὸν ἐν αὑτῷ νήφοντα ἀπεργάζηται·
[8, 357]   τε ὄντα ψυχαῖν τυγχάνει καὶ  λογισαμένοις   εὑρεῖν βέλτιστα ἑτοίμως ἔχει, ταῦτα
[7, 339]   ταῦτα λελεγμένα. Πορεύομαι δὴ τῷ  λογισμῷ   τούτῳ κατακαλυψάμενος πολλὰ δεδιὼς μαντευόμενός
[2, 310]   ἐπειδὰν ἡμεῖς τελευτήσωμεν, καὶ οἱ  λόγοι   οἱ περὶ ἡμῶν αὐτῶν σεσιγήσονται·
[7, 329]   ὡς πολλαχόθεν ἐχώρουν οἱ τοιοῦτοι  λόγοι,   οἳ δὴ καὶ κρατήσαντες παρὰ
[7, 344]   ἄλληλα αὐτῶν ἕκαστα, ὀνόματα καὶ  λόγοι   ὄψεις τε καὶ αἰσθήσεις, ἐν
[7, 334]   ἥξειν ὡμολόγησα ἐπὶ τούτοις τοῖς  λόγοις.   Γενομένης δὲ εἰρήνης, μετεπέμπετό με,
[7, 334]   ἐν τοῖς ἄνω ῥηθεῖσιν νυνδὴ  λόγοις   ἐπειδὴ δ' οὖν οἴκαδέ τ'
[7, 339]   Καὶ ποιεῖ τὸν ἐξηγούμενον ἐν  λόγοις   γράμμασιν ἀποκρίσεσιν τοῖς
[13, 360]   γάρ ἐστιν ἐν τοῖς Σωκρατείοις  λόγοις   μετὰ Σιμμίου Σωκράτει διαλεγόμενος ἐν
[7, 334]   τοῖς παλαιοῖς τε καὶ ἱεροῖς  λόγοις,   οἳ δὴ μηνύουσιν ἡμῖν ἀθάνατον
[7, 329]   δοκοῦσαν οὐ πρέπειν τοῖς ἐμοῖς  λόγοις   οὐδὲ ἐμοί· ἐλθών τε ἐμαυτὸν
[7, 329]   αἰνιττόμενοι δὲ καὶ διαμαχόμενοι τοῖς  λόγοις   ὡς οὕτω μὲν πᾶς ἀνὴρ
[7, 344]   ἐκείνου. Τοῦτον δὴ ἐγὼ τὸν  λόγον   ἀκούσας ἐδυσχέραινον μέν, ὅμως δὲ
[8, 352]   οὖν δή, τις ἂν εἴποι,  λόγον   ἀποφαίνεται ἡμῖν περὶ τῶν νῦν
[7, 344]   ἡμέρᾳ λέγει πρός με πιθανὸν  λόγον·   ἐμοὶ καὶ σοὶ Δίων, ἔφη,
[7, 329]   ἔστιν. Ἀλλ' ἦλθον μὲν κατὰ  λόγον   ἐν δίκῃ τε (ὡς οἷόν
[7, 349]   τὰ Δίωνος χρήματα ἔδοξεν ἔχθρας  λόγον   ἔχειν ἂν πρός με πιθανόν,
[2, 310]   τὴν ἀληθινὴν δόξαν ἔσεσθαι καὶ  λόγον   ἡμῶν μὲν ὄντων ἐπιεικῶν βελτίω,
[7, 324]   τὸν ὑπ' ἐμοῦ λεγόμενον ἀεὶ  λόγον   καὶ βίον, ἱκανώτατοί τε Διονύσιον
[3, 315]   τοῦ ψεύδους εἰς τὸν ἀληθῆ  λόγον   μεταστήσῃ. ~Πλάτων Δίωνι Συρακοσίῳ εὖ
[8, 352]   εἴη σημαίνουσα ἡμῖν τοιόνδε τινὰ  λόγον·   νῦν ὑμῖν καὶ τοῖς πολεμίοις
[3, 315]   σὲ ἀπηργάσατο. Σχεδὸν δ' εἰς  λόγον   λόγος ἥκει μοι συνεχὴς
[7, 344]   ὧν ἔγραψεν κατὰ τὸν ἐμὸν  λόγον·   ὁμοίως γὰρ ἂν αὐτὰ ἐσέβετο
[2, 310]   πάλαι καὶ νῦν τὸν αὐτὸν  λόγον,   ὅτι πρὸς τὸ διαλεχθῆναι καὶ
[2, 310]   γὰρ δὴ κατὰ τὸν ἐκείνου  λόγον,   οὐχ ἱκανῶς ἀποδεδεῖχθαί σοι περὶ
[7, 334]   τούτοις τὴν αὐτὴν συμβουλὴν καὶ  λόγον   τὸν αὐτὸν λέγων ἤδη τρίτον
[7, 339]   ἡμῖν ἤγγελλον πάντες τὸν αὐτὸν  λόγον,   ὡς θαυμαστὸν ὅσον Διονύσιος ἐπιδεδωκὼς
[7, 339]   μάτην πολὺς οὗτος ἔλθοι  λόγος   Ἀθήναζε. Ἔστιν δή τις τρόπος
[7, 339]   λεχθέντων αὐτῶν. Ἔστι γάρ τις  λόγος   ἀληθής, ἐναντίος τῷ τολμήσαντι γράφειν
[7, 334]   ἄλλην πόλιν, γ' ἐμὸς  λόγος,   ἀλλ' ὑπὸ νόμοις· οὔτε γὰρ
[7, 339]   τὸ μέσον ἴσον ἀπέχον πάντῃ,  λόγος   ἂν εἴη ἐκείνου ᾧπερ στρογγύλον
[7, 324]   τῆς ἄλλης ἀρετῆς αὐτὸς  λόγος   ἂν εἴη, πόλις τε οὐδεμία
[8, 352]   νῦν δὲ γ' ἐμὸς  λόγος   ἂν εἴη σύμβουλος τυράννῳ παντὶ
[8, 352]   ἄθλιος, γυναικῶν καὶ παίδων ὢν  λόγος   ἄνους, τοὺς πειθομένους τε ἀπεργάζεται
[7, 339]   βεβαίως εἶναι βέβαιον· μυρίος δὲ  λόγος   αὖ περὶ ἑκάστου τῶν τεττάρων
[8, 352]   δὲ τοὺς πλουσίους εὐδαίμονας ὀνομάζων  λόγος   αὐτός τε ἄθλιος, γυναικῶν καὶ
[7, 339]   ἐστιν ὄνομα νῦν ἐφθέγμεθα.  Λόγος   δ' αὐτοῦ τὸ δεύτερον, ἐξ
[7, 344]   τοῖς τότε συλλεχθεῖσι τῶν πελταστῶν.  Λόγος   δή τις ταχὺ διῆλθεν ὡς
[7, 339]   περὶ λόγου γε αὐτὸς  λόγος,   εἴπερ ἐξ ὀνομάτων καὶ ῥημάτων
[7, 334]   καὶ ἐδεῖτο· καὶ γὰρ δὴ  λόγος   ἐχώρει πολὺς ἐκ Σικελίας ὡς
[13, 360]   Ἀριστοκρίτῳ, ἐάν τις παρ' ἐμοῦ  λόγος   ἐπιστολὴ ἴῃ παρὰ σέ,
[3, 315]   Σχεδὸν δ' εἰς λόγον  λόγος   ἥκει μοι συνεχὴς τῷ νυνδὴ
[7, 339]   (ἐξωθούντων με, καὶ πάλιν  λόγος   ἧκεν αὐτός, τὸ μὴ
[7, 324]   μὴ δόξαιμί ποτε ἐμαυτῷ παντάπασι  λόγος   μόνον ἀτεχνῶς εἶναι τίς, ἔργου
[8, 352]   λόγους· ἔρρουσι δὲ τότε οὔτε  λόγος   οὔτ' ἐλπὶς ἐλείπετ' ἂν οὐδαμῇ
[8, 352]   δὴ καὶ νῦν οὑμὸς  λόγος   πᾶσιν παρακελεύεται, τοῖς μὲν τυραννίδος
[2, 310]   (ἐξαίρετον ποιῇ. Οὗτος δὲ  λόγος   σημαίνει, τὸ Δίωνα ἐξαίρετον εἶναι,
[7, 329]   περὶ δ' ἐμοῦ καὶ διῆλθε  λόγος   τις ἐν Συρακούσαις, ὡς τεθνεὼς
[7, 339]   ἓν μὲν ὄνομα, δεύτερον δὲ  λόγος,   τὸ δὲ τρίτον εἴδωλον, τέταρτον
[7, 344]   μοι τῆς βουλῆς ἡγούμενος ὅδε  (λόγος.   Φέρε, εἰ διανοεῖται τούτων μηδὲν
[7, 334]   κακὸν γὰρ καὶ ἀγαθὸν οὐδὲν  λόγου   ἄξιόν (ἐστιν τοῖς ἀψύχοις, ἀλλ'
[7, 339]   ἐναντίως καλοῦσιν. Καὶ μὴν περὶ  λόγου   γε αὐτὸς λόγος, εἴπερ
[8, 352]   συμβουλή τε καὶ ἐπιχείρησις τοῦ  λόγου.   Ἔστω δὴ παντάπασι (μὲν εὐχή
[7, 339]   θαυμαστὸν νέον ἄνθρωπον παρακούοντα ἀξίων  λόγου   πραγμάτων, εὐμαθῆ, πρὸς ἔρωτα ἐλθεῖν
[7, 324]   πρὸς τοὺς τότε ὑπ' ἐμοῦ  λόγους   γενομένους, οὕτως ὀξέως ὑπήκουσεν (καὶ
[3, 315]   ἔτι σαφεστέρους τούτων εἰς ἔλεγχον  λόγους   ἐγὼ δοίην ἄν, εἴ τις
[6, 322]   τοὺς παρ' ἡμῶν ἐντεῦθεν ἐλθόντας  λόγους,   εἰ μή τι τὸ λυθὲν
[8, 352]   ἐξεῖναι περὶ πολιτείας νῦν ποιεῖσθαι  λόγους·   ἔρρουσι δὲ τότε οὔτε λόγος
[7, 329]   συγγίγνεσθαι, φοβούμενος τοὺς τῶν διαβαλλόντων  λόγους,   μή πῃ παραποδισθείη καὶ δίων
[5, 321]   ἀνδρεῖος· (τοὺς γὰρ τῆς μοναρχίας  λόγους   οὐχ ἥκιστ' αὐτὸν ἐλπίζω συνεξευρήσειν
[7, 344]   Ἡρακλείδην κομίσαι δυνατὸς ἡμῖν εἰς  λόγους   περὶ τῶν ἐγκλημάτων αὐτῷ τῶν
[3, 315]   εἰ μέν τι διὰ τοὺς  λόγους   τούτους ὠφελῇ, γιγνώσκεις αὐτός, ἀδικεῖς
[13, 360]   διαλεγόμενος ἐν τῷ περὶ ψυχῆς  λόγῳ,   ἀνὴρ πᾶσιν ἡμῖν οἰκεῖός τε
[7, 324]   οἷός τέ εἰμι ἔργῳ καὶ  λόγῳ.   Ἐγὼ δέ, εἰ μὲν δόξαν
[2, 310]   εἰμι ἐμαυτὸν παρέχων τῷ ἐμῷ  λόγῳ   ἑπόμενον. Καὶ ταῦτα λέγω ὡς
[13, 360]   δὲ ἄλλα περὶ σὲ καὶ  λόγῳ   καὶ ἔργῳ μέτριός μοι δοκεῖ
[7, 344]   δὴ ἐκ τούτων δεῖ γιγνώσκειν  λόγῳ,   ὅταν ἴδῃ τίς του συγγράμματα
[2, 310]   συνουσίαν, ἐπανορθώσασθαι καὶ ἔργῳ καὶ  λόγῳ·   περὶ γὰρ φιλοσοφίαν φημὶ (ἐγὼ
[7, 339]   τῶν τεττάρων προτεῖνον τῇ ψυχῇ  λόγῳ   τε καὶ κατ' ἔργα, αἰσθήσεσιν
[7, 344]   ποιήσειεν τοὺς τοιούτους. Ἑνὶ δὲ  λόγῳ,   τὸν μὴ συγγενῆ τοῦ πράγματος
[8, 352]   παρρησίᾳ καὶ κοινῷ τινι δικαίῳ  λόγῳ   χρώμενος δηλοῦν. Λέγω γὰρ δὴ
[7, 339]   ὂν ἑκάστου διὰ τὸ τῶν  λόγων   ἀσθενές· ὧν ἕνεκα νοῦν ἔχων
[2, 310]   οὕτως ἔχειν, πολλῶν ἂν εἴης  λόγων   ἐμὲ ἀπολελυκώς. Οὐ μὴν ἄλλῳ
[7, 324]   ἣν (αὐτὸς ὑπὸ τῶν ὀρθῶν  λόγων   ἔσχεν, ἐγγιγνομένην δὲ αὐτὴν καὶ
[7, 324]   τοῦ ἀμύνασθαι τοὺς ἐχθρούς, ἀλλὰ  λόγων   καὶ πειθοῦς, σὲ μάλιστα
[7, 324]   βέλτιστα ἀνθρώποις εἶναι μηνύων διὰ  λόγων   καὶ πράττειν αὐτὰ συμβουλεύων, ἀγνοεῖν
[7, 329]   καὶ ἀκούων τῶν περὶ φιλοσοφίαν  λόγων   οἰκειοῦσθαι καὶ ἐμοὶ συγγίγνεσθαι, φοβούμενος
[2, 310]   φύσει καὶ τῇ μεθόδῳ τῶν  λόγων   πάμπολυ διαφέρεις αὐτῶν, καὶ οὐδεὶς
[7, 324]   πολλῶν γὰρ τῆς τότε πολιτείας  λοιδορουμένης   μεταβολὴ γίγνεται, καὶ τῆς μεταβολῆς
[9, 357]   οἱ γεννήσαντες, τὸ δὲ οἱ  λοιποὶ   φίλοι, πολλὰ δὲ καὶ τοῖς
[2, 310]   ὀρθῶς ἐποίησας πέμψας, καὶ τὸ  λοιπόν,   ἐπειδὰν ἔλθῃ πρὸς σὲ καὶ
[11, 358]   οἶμαι, εἰσὶν ὑμῖν, ἀλλὰ τὸ  λοιπὸν   τοῖς θεοῖς εὔχεσθε. Καὶ γὰρ
[1, 309]   οὖν περὶ ἐμαυτοῦ βουλεύσομαι τὸ  λοιπὸν   τρόπον ἀπανθρωπότερον, σὺ δὲ τοιοῦτος
[9, 357]   ἐπιμέλειαν ἔχομεν καὶ εἰς τὸν  λοιπὸν   χρόνον ἕξομεν καὶ διὰ σὲ
[2, 310]   δοκεῖ, οὑτωσί σε ποιεῖν τοῦ  λοιποῦ,   ὅταν τι τοιοῦτον λέγῃ τις
[7, 324]   καὶ ἀτίμως φῂς ὑπὸ τῶν  λοιπῶν   ἀνθρώπων φέρεσθαι, πῶς οὐ προδέδοται
[3, 315]   ὅπερ ἐποίουν ἀναγκαῖον, ἐκ τῶν  λοιπῶν   τὰ (μὲν πολιτικὰ χαίρειν ἐᾶν,
[13, 360]   ὅτι παρ' ἐμοῦ ἐστιν· τοὺς  Λοκρούς   ποθ' ἑστιῶν νεανίσκους, πόρρω κατακείμενος
[7, 344]   δὲ διέφθαρται, οὐδ' ἂν  Λυγκεὺς   ἰδεῖν ποιήσειεν τοὺς τοιούτους. Ἑνὶ
[6, 322]   τις ὑμῶν ἄρα ταύτην πῃ  λύειν   δοκῇ τὸ γὰρ ἀνθρώπινον οὐ
[6, 322]   λόγους, εἰ μή τι τὸ  λυθὲν   μέγα τύχοι γενόμενον, ἐπῳδῆς ἡστινοσοῦν
[4, 320]   πάντων ὁρώμενος παρασκευάζου τόν τε  Λυκοῦργον   ἐκεῖνον ἀρχαῖον ἀποδείξων καὶ τὸν
[8, 352]   ἔργῳ σοφὸς ἀνὴρ καὶ ἀγαθὸς  Λυκοῦργος,   ὃς ἰδὼν τὸ τῶν οἰκείων
[3, 315]   γενόμενα τὴν ἐμὴν καὶ σὴν  λυκοφιλίαν   καὶ ἀκοινωνίαν διὰ σὲ ἀπηργάσατο.
[2, 310]   σοι· ἐγὼ δὲ καὶ περὶ  Λυκόφρονος   καὶ τῶν ἄλλων τῶν παρὰ
[3, 315]   τὰ πολλὰ βλάβην ἡδονὴ καὶ  λύπη   γεννᾷ, δυσμάθειαν καὶ λήθην καὶ
[3, 315]   πόρρω γὰρ ἡδονῆς ἵδρυται καὶ  λύπης   τὸ θεῖον, ἀνθρώπῳ δέ, ὅτι
[7, 339]   κακῶς οὐχ ἥκιστ' ἂν ἐμὲ  λυποῖ.   Εἰ δέ μοι ἐφαίνετο γραπτέα
[2, 310]   αἴσθῃ, μὴ ἐπιτρέψειν. Καὶ περὶ  Λυσικλείδου   τἀληθὲς εἰπεῖν ἄξιον· μόνος γὰρ
[7, 334]   τῆς τροφῆς σώφρονα δίαιταν, ἐπὶ  λῳόνων   δὲ ὀρνίθων τὰς ἐκείνου βουλήσεις




Recherches | Texte | Lecture | Liste du vocabulaire | Index inverse | Menu | Site de Philippe Remacle

 
UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher

Dernière mise à jour : 4/10/2007