HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

Platon, Lettres

Liste des contextes (ordre alphabétique)


ε  =  923 formes différentes pour 2378 occurrences

α   β   γ   δ   ε   ζ   η   θ   ι   κ   λ   μ   ν   ξ   ο   π   ρ   ς   τ   υ   φ   χ   ψ   ω   

Lettres, pages
[7, 344]   (δεινὸν μή τις αὐτὸ ἐπιλάθηται,  ἐὰν   ἅπαξ τῇ ψυχῇ περιλάβῃ· πάντων
[8, 352]   δ' ἀληθῆ ταῦτ' ἐγὼ παρακελεύομαι,  ἐὰν   γεύσησθε τῶν νῦν λεγομένων περὶ
[4, 320]   μὲν οὖν μηδεὶς εἴη τοιοῦτος·  ἐὰν   δ' ἄρα καὶ γίγνηταί τις,
[7, 329]   καὶ οὐκ ἀφοσιωσάμενος μόνον ἐπαυσάμην.  Ἐὰν   δὲ μὴ συμβουλεύηταί μοι τὸ
[13, 360]   ἐν τῷ νῦν ταῦτά ἐστιν·  ἐὰν   δέ τι ἄλλο γίγνηται ἴδιον
[7, 329]   προσβιάζεσθαι μὴ νόσῳ παραφροσύνης ἐχομένους,  ἐὰν   δέ τινα καθεστῶτα ζῶσι βίον,
[5, 321]   αὐτὸς καὶ ἐκεῖνον πλεῖστα ὠφελήσεις.  Ἐὰν   δέ τις ἀκούσας ταῦτα εἴπῃ·
[2, 310]   ἐμπορευσάμενος ἥξει πάλιν· καὶ τοῦτο  ἐὰν   δὶς τρὶς ποιήσῃς καὶ
[7, 344]   ἔφη, Διονύσιον ἐγὼ πείθω τουτονί,  ἐὰν   ἐγὼ γένωμαι δεῦρο Ἡρακλείδην κομίσαι
[8, 352]   ἄρχοντα στρατοπέδου, Διονύσιον τὸν Διονυσίου,  ἐὰν   ἐθέλῃ ἑκὼν εἰς βασιλέως σχῆμα
[8, 352]   δ' ἔτι καὶ νῦν ἀκούετε.  Ἐὰν   ἐθέλῃ τὸ γένος ὑμῖν τὸ
[7, 344]   ὧν φησιν, ἀπελθόντος δ' ἐμοῦ  ἐὰν   ἐπιστέλλῃ Δίωνι πιθανῶς, αὐτός τε
[3, 315]   λοιπῶν τὰ (μὲν πολιτικὰ χαίρειν  ἐᾶν,   εὐλαβούμενον τὰς ἐκ τῶν φθόνων
[13, 360]   αὗται ἡμῖν προῖκες. Ἔτι δὲ  ἐὰν   μήτηρ τελευτήσῃ ἐμή,
[7, 334]   πολλὰ καὶ Δίωνα καὶ Διονύσιον  ἐᾶν,   καὶ ἀπηχθόμην ἀμφοῖν ἀποκρινάμενος ὅτι
[7, 329]   τῷ συμβούλῳ τὴν μὲν πολιτείαν  ἐᾶν   καὶ μὴ (κινεῖν, ὡς ἀποθανουμένῳ
[7, 329]   καὶ μὴ (κινεῖν, ὡς ἀποθανουμένῳ  ἐὰν   κινῇ, ταῖς δὲ βουλήσεσιν καὶ
[7, 344]   εἰμὶ καὶ πράττω· καὶ  ἐὰν   μὲν δὴ ποιῇ τι Διονύσιος
[7, 339]   πόνον ἔχει. γὰρ ἀκούσας,  ἐὰν   μὲν ὄντως φιλόσοφος οἰκεῖός
[7, 324]   δὲ μὴ καὶ πλειόνων ἔτι,  ἐὰν   μὴ νῦν ὑμεῖς ἐμοὶ πείθησθε
[7, 334]   ἀνὴρ τὴν ψυχὴν οὔτε ἀκούει,  ἐάν   τε ἀκούσῃ, καταγελῶν, ὡς οἴεται,
[13, 360]   τῆς ἀναλώσεως, ὅτι πρῶτον μὲν  ἐάν   τι δέῃ ἐμὲ ἀναλίσκειν εἰς
[13, 360]   τοῖς τε ἄλλοις καὶ Ἀριστοκρίτῳ,  ἐάν   τις παρ' ἐμοῦ λόγος
[2, 310]   Εἰ μὲν ὅλως φιλοσοφίας καταπεφρόνηκας,  ἐᾶν   χαίρειν, εἰ δὲ παρ' ἑτέρου
[8, 352]   τὸ δημοτικὸν γένος, ἥξει δέ,  ἐάνπερ   τῶν εἰκότων γίγνηταί τι καὶ
[7, 344]   δέομαι, ἄν τις ἐντυγχάνῃ Ἡρακλείδῃ  ἐάντ'   ἐν ἀγρῷ ἐάντ' ἐνθάδε, μηδὲν
[7, 344]   ἐντυγχάνῃ Ἡρακλείδῃ ἐάντ' ἐν ἀγρῷ  ἐάντ'   ἐνθάδε, μηδὲν ἄλλο (αὐτῷ φλαῦρον
[3, 315]   δ' οὖν πάντα ταῦτα χαίρειν  ἐάσας   ἦλθον, διανοηθεὶς ὡς οὐδένα δεῖ
[7, 324]   τῶν τοιούτων ταχεῖαι καὶ πολλάκις  ἑαυταῖς   ἐναντίαι φερόμεναι τὸ δὲ Δίωνος
[7, 339]   ἐν τῇ ψυχῇ γενόμενον αὐτὸ  ἑαυτὸ   ἤδη τρέφει. Καίτοι τοσόνδε γε
[7, 329]   δέ τινα καθεστῶτα ζῶσι βίον,  ἑαυτοῖς   ἀρέσκοντα, ἐμοὶ δὲ μή, μήτε
[7, 329]   τρόπου τε καὶ ἤθους συνουσίαν,  ἑαυτὸν   δὲ ἐπαινεῖν μᾶλλον Δίωνα
[7, 329]   πορευθεὶς δὲ ὡς λέγομεν, καὶ  ἑαυτὸν   ἔμφρονά τε καὶ σώφρονα ἀπεργασάμενος,
[7, 349]   δὲ οὐκ ἄν τις πλούσιον  ἑαυτὸν   ποιήσῃ καὶ ἑταίρους καὶ πόλιν,
[7, 334]   μὲν πρῶτον, τὴν πατρίδα τὴν  ἑαυτοῦ,   ἐπεὶ τὴν δουλείαν αὐτῆς ἀπήλλαξεν
[7, 344]   τῷ πρόσθεν Δίωνα ἐῶν τὰ  ἑαυτοῦ   κεκτῆσθαι καὶ καρποῦσθαι χρήματα, τότε
[7, 344]   Διονύσιον ἐκεῖ, καρπούμενον δὲ τὰ  ἑαυτοῦ.   Μετεπεμψάμην μὲν οὖν καὶ πρότερον
[7, 349]   συνωμότας συναγαγών, πένης ὢν καὶ  ἑαυτοῦ   μὴ κρατῶν, ὑπὸ δειλίας τῆς
[7, 344]   τάδε. Ἀξιῶ ἐκεῖνον ἀπολαβόντα τὰ  ἑαυτοῦ   οἰκεῖν μὲν ἐν Πελοποννήσῳ, μὴ
[7, 349]   καὶ πολλῶν ἀρχούσης ἐλαττόνων, τῇ  ἑαυτοῦ   πόλει τὰ τῶν σμικροτέρων (χρήματα
[8, 352]   τυράννων δύναμιν ἀφικομένους καὶ διαφθείραντας  ἑαυτούς   τε καὶ τὴν πόλιν ἑκατέρους
[7, 334]   τὰ περὶ τὴν ἀρχὴν ἀσφαλέστερον  ἑαυτῷ,   Δίωνα δὲ ἠξίου (διανοεῖσθαι μὴ
[7, 349]   πολλῶν ἐπιβουλεύειν ἐμὲ μετὰ σοῦ  ἑαυτῷ   καὶ τῇ τυραννίδι, καὶ ὅμως
[7, 349]   ἐπὶ δύναμιν ἑκὼν εἶσιν ἀλιτηριώδη  ἑαυτῷ   τε καὶ γένει εἰς τὸν
[7, 329]   ἐμβεβλημένας ἀλλ' οἰκουμένας παραλαβόντες, ὅμως  (ἑβδομήκοντα   ἔτη διεφύλαξαν τὴν ἀρχὴν ἄνδρας
[7, 324]   περὶ τὰ τυραννικὰ νόμιμα ζῶσιν  ἐβίω   μέχρι τοῦ θανάτου τοῦ περὶ
[7, 334]   ἔπος εἰπεῖν ἅπαντας τὰ μέγιστα  ἔβλαψαν   ἀνθρώπους, οἱ μὲν τὸν βουλόμενον
[7, 334]   παιδευθεὶς (ἐνδίκως. Ταῦτα μὲν Διονύσιος  ἔβλαψεν·   τὰ δὲ ἄλλα σμικρὰ ἂν
[7, 329]   δὲ ἐπαινεῖν μᾶλλον Δίωνα  ἐβούλετό   με καὶ φίλον ἡγεῖσθαι διαφερόντως
[7, 344]   δόξαντα ἀπαγγελεῖν. Ταῦτα συνεθέμεθα τότε.  Ἐβουλευόμην   δὴ τὸ μετὰ ταῦτα κατ'
[11, 358]   ἀνὴρ καλός τε καὶ ἀγαθὸς  ἐγγένηται   μεγάλην δύναμιν ἔχων· τὸ δ'
[7, 344]   γὰρ ἐν ἀλλοτρίαις ἕξεσιν οὐκ  ἐγγίγνεται   ὥστε ὁπόσοι τῶν δικαίων τε
[2, 310]   τούτου ὠδὶς ἐν τῇ ψυχῇ  ἐγγιγνομένη,   ἣν εἰ μή τις ἐξαιρεθήσεται,
[7, 324]   ὑπὸ τῶν ὀρθῶν λόγων ἔσχεν,  ἐγγιγνομένην   δὲ αὐτὴν καὶ ἐν ἄλλοις
[7, 344]   μὴ ἐπιβουλεύοντος ἐμοί, τούτων δὲ  ἐγγυητὰς   γίγνεσθαι σέ τε καὶ τοὺς
[7, 339]   ἔμπροσθεν λεχθέντων τριῶν. Τούτων δὲ  ἐγγύτατα   μὲν συγγενείᾳ καὶ ὁμοιότητι τοῦ
[7, 334]   Οὐ γὰρ διὰ βαναύσου φιλότητος  ἐγεγόνει   φίλος, διὰ δὲ ἐλευθέρας παιδείας
[7, 344]   δὴ τούτων ταύτῃ μοι βεβοηθημένον  ἐγεγόνει   φιλοσοφίᾳ καὶ φίλοις· τὸ δὲ
[7, 329]   τῆς πρὸς τὴν κάθοδον ὑπηρεσίας  ἐγενέσθην   ἑταίρω· ~ἐλθόντες (δὲ εἰς Σικελίαν,
[8, 352]   εὐκλείας σῴζεσθαι, νόμος (ἐπειδὴ κύριος  ἐγένετο   βασιλεὺς τῶν ἀνθρώπων, ἀλλ' οὐκ
[7, 329]   τοιοῦτον· δ' ἂν οὕτως  ἐγένετο,   εἴπερ ἐγίγνετο, κάλλιστα, ὤκνει (ὡς
[8, 352]   τὴν ἅπασαν, τόθ' ὅτε κίνδυνος  ἐγένετο   ἔσχατος Σικελίᾳ τῇ τῶν Ἑλλήνων
[7, 329]   ποιήσασθαι, Δαρείου δὲ ἑπταπλασίῳ φαυλότερος  ἐγένετο,   ὃς οὐκ ἀδελφοῖς πιστεύσας οὐδ'
[7, 349]   παντάπασι κατηλλάγη, οὐκ ἄν ποτε  ἐγένετο   οὐδέν, ὅσα γε δὴ τἀνθρώπινα
[3, 315]   ἡμᾶς. Καὶ ταῦτα μὲν οὕτως  ἐγένετο   τῆς ἐμῆς εἰς Συρακούσας ἀποδημίας
[8, 352]   πάντῃ πάντως· ὅθεν αἱ τυραννίδες  ἐγένοντο   αὐτοῖς. Δουλεία γὰρ καὶ ἐλευθερία
[7, 349]   νῦν γεγονότων κακῶν αὐτοὶ αἴτιοι  ἐγένοντο   αὑτοῖς, ὧν, εἰ Διονύσιος (ἀπέδωκεν
[7, 334]   ἀλλ' οἷον τοῦ φόνου αὐτόχειρες  ἐγένοντο,   ὅπλα ἔχοντες ἐν ταῖς χερσὶν
[7, 329]   διεκελεύετο καὶ ἐδεῖτο πάντως μένειν·  ἐγίγνετο   γάρ οἱ τὸ μὲν ἐμὲ
[7, 329]   δ' ἂν οὕτως ἐγένετο, εἴπερ  ἐγίγνετο,   κάλλιστα, ὤκνει (ὡς δὴ μανθάνων
[8, 357]   ἄλλην, εἴπερ ἔργα ἐπὶ νῷ  ἐγίγνετο,   κατῴκισα, τοὺς μὲν βαρβάρους ἣν
[7, 349]   ἑταίροις παρακελεύηται ὅπως μηδεὶς αὐτῷ  ἐγκαλεῖ   πένης φάσκων εἶναι· ταὐτὸν δὲ
[7, 344]   ἡμῖν εἰς λόγους περὶ τῶν  ἐγκλημάτων   αὐτῷ τῶν νῦν γεγονότων, ἂν
[7, 334]   τιμωρίας παύσωνται τρεπόμενοι τῶν ἐχθρῶν,  ἐγκρατεῖς   δὲ ὄντες αὑτῶν, θέμενοι νόμους
[7, 329]   τὸ καθ' ἡμέραν πρῶτον, ὅπως  ἐγκρατὴς   αὐτὸς αὑτοῦ ὅτι μάλιστα (ἔσεσθαι
[7, 324]   σοι φέρει· φιλοσοφία δέ, ἣν  ἐγκωμιάζεις   ἀεὶ καὶ ἀτίμως φῂς ὑπὸ
[7, 339]   ἐν Τάραντι, τήν τε φιλοσοφίαν  ἐγκωμιάζουσαι   τὴν Διονυσίου, καὶ ὅτι, ἂν
[13, 360]   προθύμως σὲ πανταχοῦ καὶ ἐμὲ  ἐγκωμιάζουσιν,   καὶ οὐχ ἥκιστα Φίλαγρος, ὃς
[13, 360]   μὴ πάνυ μακρᾶς ἐπιστολῆς ἦν,  ἔγραψα   ἂν ἔλεγεν, νῦν δὲ
[7, 344]   οὐδὲ μεμαθηκὼς ἦν ὑγιὲς ὧν  ἔγραψεν   κατὰ τὸν ἐμὸν λόγον· ὁμοίως
[7, 344]   ἐκβάλλειν. Οὔτε γὰρ ὑπομνημάτων χάριν  ἔγραψεν   οὐδὲν γὰρ (δεινὸν μή τις
[7, 344]   εὖ εἴσεται, εἴτ' οὖν Διονύσιος  ἔγραψέν   τι τῶν περὶ φύσεως ἄκρων
[8, 357]   λεχθέντα, οἷον ὀνείρατα θεῖα ἐπιστάντα  ἐγρηγορόσιν,   ἐναργῆ τε ἐξεργάσησθε τελεσθέντα καὶ
[7, 324]   νόμων τε καὶ πολιτείας ἀποτελεῖν  ἐγχειρήσοι,   καὶ νῦν πειρατέον εἶναι· πείσας
[13, 360]   ὀνῆσαι, μὴ ἀναλωθὲν δὲ ἀλλ'  ἐγχρονισθὲν   ἕως ἄν τις παρὰ σοῦ
[7, 344]   δὲ οὕτω γενομένων, ἑωράκη τε  ἐγὼ   ἀκριβῶς τὴν ἐπιθυμίαν τὴν Διονυσίου
[7, 324]   γὰρ κατ' ἀρχὰς εἰς Συρακούσας  ἐγὼ   ἀφικόμην, σχεδὸν ἔτη τετταράκοντα γεγονώς,
[13, 360]   τοιοῦτόν σοί ἐστιν καὶ αἰσχρόν.  Ἐγὼ   (γὰρ δὴ ταῦτά γε ἐξήτασα,
[7, 344]   δὲ ἄνευ ὑμῶν γιγνέσθω ἀνελέσθαι.  Ἐγὼ   γὰρ ἐκείνῳ μὲν οὐ σφόδρα
[7, 344]   αὐτός μοι πομπὴν (παρασκευάσειν ἔφη.  Ἐγὼ   γὰρ ἐν τοῖς ἀποστόλοις πλοίοις
[7, 334]   τε παρὰ Διονύσιον (πρὶν) ἀφικέσθαι  ἐγὼ   γὰρ πρὶν ἀπιέναι ξενίαν καὶ
[2, 310]   τινος, γράμματα πέμψαντα ἐμὲ ἐρέσθαι·  ἐγὼ   γὰρ τἀληθῆ λέγειν οὔτε ὀκνήσω
[7, 344]   Διονύσιον ἐγὼ πείθω τουτονί, ἐὰν  ἐγὼ   γένωμαι δεῦρο Ἡρακλείδην κομίσαι δυνατὸς
[7, 334]   αὑτῷ γεγονέναι τότε, μετάστασιν δέ·  ἐγὼ   δ' ἥξειν ὡμολόγησα ἐπὶ τούτοις
[8, 352]   τῷ τότε χρόνῳ τὴν (πόλιν,  ἐγὼ   δὲ ἀπὸ τυράννων νῦν δίς,
[7, 324]   τέ εἰμι ἔργῳ καὶ λόγῳ.  Ἐγὼ   δέ, εἰ μὲν δόξαν καὶ
[7, 349]   τὼ μὲν ἑστάτην σιγῇ δακρύοντε,  ἐγὼ   δὲ εἶπον· οἵδε πεφόβηνται μή
[8, 352]   ἐκείνου καὶ ἐμὴν κοινὴν συμβουλήν·  ἐγὼ   δὲ ἑρμηνεύσω ἃν ἐκεῖνος ἔμπνους
[7, 334]   ἡμῶν τῇ μεταπέμψει μὴ ἀπειθεῖν.  Ἐγὼ   δὲ ᾔδη μέν που (κατὰ
[4, 320]   διότι καὶ αὐτὸς οὐκ ἀγνοεῖς·  ἐγὼ   δὲ καὶ ἐν τοῖς θεάτροις
[2, 310]   Πολυξένου ἐθαύμασας ὅτι (πέμψαιμί σοι·  ἐγὼ   δὲ καὶ περὶ Λυκόφρονος καὶ
[3, 315]   καὶ ἡδόμενον βίοτον διάσῳζε τυράννου"  (ἐγὼ   δὲ οὐδὲ ἀνθρώπῳ κλήσει, μήτι
[7, 329]   δίων δὴ πάντα εἴη διαπεπραγμένος.  Ἐγὼ   δὲ πάντα ὑπέμενον, τὴν πρώτην
[2, 310]   σοι οἴσει ὡς φιλοσόφῳ ὄντι.  Ἐγὼ   δὲ σὲ τιμῶν μὴ τιμῶντα
[3, 315]   (τὰς πόλεις τὰς Ἑλληνίδας κατοικίζειν·  ἐγὼ   δὲ συνεχώρουν μεμνῆσθαι καὶ ἔτι
[11, 358]   διαπράξασθαι ἐφ' ἅπερ σὺ παρακαλεῖς.  Ἐγὼ   δὲ ταῦτα γενέσθαι ἂν οὐ
[7, 349]   τῷ κήπῳ, ἐν κατῴκουν  ἐγώ,   δέοι θῦσαι θυσίαν τινὰ δεχήμερον·
[7, 339]   ῥηθέντα. Πάντα μὲν οὖν οὔτ'  ἐγὼ   διεξῆλθον οὔτε (Διονύσιος ἐδεῖτο· πολλὰ
[3, 315]   σαφεστέρους τούτων εἰς ἔλεγχον λόγους  ἐγὼ   δοίην ἄν, εἴ τις ἱκανή
[7, 324]   πειθοῦς, σὲ μάλιστα ἠπιστάμην  ἐγὼ   δυνάμενον ἀνθρώπους νέους ἐπὶ τὰ
[2, 310]   ἐγώ φημι. Νῦν δὲ μέγας  ἐγώ   εἰμι ἐμαυτὸν παρέχων τῷ ἐμῷ
[2, 310]   (καὶ εἶναι σὸν εὕρημα· καὶ  ἐγὼ   εἶπον ὅτι τοῦτο εἰ φαίνοιτό
[2, 310]   ἔχει, ἐγὼ φράσω. Ἦλθον  ἐγὼ   εἰς Σικελίαν δόξαν ἔχων πολὺ
[13, 360]   καὶ τὰς μητέρας δὲ αὐτῶν  ἐγὼ   (ἐξέδωκα καὶ μετ' ἄλλων καὶ
[7, 334]   ὧν τε δίων ὧν τ'  ἐγὼ   ἐπεχειρήσαμεν Συρακούσαις εὖ φρονοῦντες συμπρᾶξαι,
[13, 360]   τοῖς ἐμοῖς ἐπιτηδείοις, αἷς ἂν  ἐγὼ   ἐπιβιῶ· αἷς δ' ἂν μή,
[7, 329]   νῦν πράγματα. Ἦλθον Ἀθηναῖος ἀνὴρ  ἐγώ,   ἑταῖρος Δίωνος, σύμμαχος αὐτῷ, πρὸς
[7, 349]   τῶν Δίωνος δὲ χρημάτων οὔτ'  ἐγὼ   ἔτι ἀπῄτουν οὔτε τις ἀπέδωκεν.
[3, 315]   εἰωθότα αὐτῷ κομίζεσθαι καὶ μᾶλλον  ἐγὼ   ἔτι καὶ οὐχ ἧττον ἐμοῦ
[13, 360]   ἐκδοτέον· τὰ δὲ νῦν αὐτῶν  ἐγὼ   εὐπορώτατος, καὶ τὰς μητέρας δὲ
[3, 315]   τὰ τότε γιγνόμενα, ἵνα μηδὲ  ἐγὼ   ζητοίην (τὰ χρήματα ἀποπέμπεσθαι. Ἡνίκα
[7, 324]   ἐπὶ προσήκοντα πράγματά με. Καὶ  ἐγὼ   θαυμαστὸν οὐδὲν ἔπαθον ὑπὸ νεότητος·
[7, 344]   μὲν γὰρ ὡς εἶπόν τε  ἐγὼ   καὶ ἅπαξ μόνον, ὕστερον δὲ
[7, 344]   τὸ δὲ μετὰ ταῦτα ἐζῶμεν  ἐγὼ   καὶ (Διονύσιος, ἐγὼ μὲν βλέπων
[7, 329]   δὴ καὶ Διονυσίῳ συνεβουλεύομεν  ἐγὼ   καὶ Δίων, ἐπειδὴ τὰ παρὰ
[8, 357]   δεσμοῦ καὶ φυγῆς. Ταῦθ' ὑμῖν  ἐγὼ   καὶ ζῶν διενοήθην γίγνεσθαι καὶ
[7, 349]   γε δὴ τἀνθρώπινα Δίωνα γὰρ  ἐγὼ   καὶ τῷ βούλεσθαι καὶ τῷ
[6, 322]   σοφίᾳ τῇ καλῇ ταύτῃ, φήμ'  ἐγώ,   καίπερ γέρων ὤν, προσδεῖν σοφίας
[3, 315]   ταῦτα μὴ ποιεῖν. Ἔφην  ἐγὼ   κάλλιστα μνημονεῦσαί σε. Οὐκοῦν παιδευθέντα,
[7, 324]   κατὰ τὸ σὸν μέρος νῦν  ἐγὼ   καταλιπὼν Συρακούσας ἐνθάδε πάρειμι. Καὶ
[7, 329]   ἄνδρα. Ταύτην δὴ τὴν διάνοιαν  ἐγὼ   κεκτημένος, ὅταν τίς μοι συμβουλεύηται
[7, 334]   ἀθλίαν πάντως πανταχῇ. Δίωνα δὴ  ἐγὼ   λέγων ταῦτά τε καὶ ἄλλα
[3, 315]   ἄρα σοῦ ποτε λέγοντος ἀκούσας  ἐγὼ   μέλλοντος τάς τε Ἑλληνίδας πόλεις
[7, 344]   ταῦτα ἐζῶμεν ἐγὼ καὶ (Διονύσιος,  ἐγὼ   μὲν βλέπων ἔξω, καθάπερ ὄρνις
[2, 310]   Ἴσως γὰρ ὀξύτερον ἐμοῦ ἀκούει·  ἐγὼ   μὲν γὰρ οὐκ ἤκουσα. Χρὴ
[3, 315]   ἱκανή που φαίνοιτο κρίσις, ὡς  ἐγὼ   μὲν ἐκέλευον, σὺ δ' οὐκ
[3, 315]   σὺ πάντα τἀντεῦθεν ἤδη γενόμενα  ἐγὼ   μὲν ἠξίουν δήπου κατὰ τὴν
[1, 309]   τοσοῦτον παρ' ὑμῖν διατρίψαντα χρόνον.  Ἐγὼ   μὲν οὖν περὶ ἐμαυτοῦ βουλεύσομαι
[13, 360]   ἀπ' ἀλλήλων ὠφελία. Καὶ  ἐγὼ   νῦν τοῦτ' αὐτὸ παρασκευάζων, τῶν
[7, 334]   Διονυσίου πάντα διακηκοότος ὅσα διενοούμην  ἐγώ.   δὲ οὔτε ἄλλως ἐστὶν
[7, 334]   γιγνόμενος (οὐδὲν ἀκηκοὼς ὅτ' ἐπεδήμουν  ἐγώ,   ὅθεν ἅμα μὲν εἰς ἐπιθυμίαν
[11, 358]   παιδεύσων οὔτε οἱ παιδευθησόμενοι, ὡς  ἐγὼ   οἶμαι, εἰσὶν ὑμῖν, ἀλλὰ τὸ
[13, 360]   (θυγατέρες τῶν ἀποθανουσῶν τότε ὅτ'  ἐγὼ   οὐκ ἐστεφανούμην, σὺ δ' ἐκέλευες,
[7, 349]   καὶ μάλα τυραννικῶς, σοί, ἔφη,  ἐγὼ   οὔτε τι σμικρὸν οὔτε μέγα
[2, 310]   ἐμῶν ἐπιτηδείων· εἰ γὰρ ἦρχον  ἐγὼ   οὕτω τῶν τε ἄλλων καὶ
[1, 309]   ~(Πλάτων Διονυσίῳ εὖ πράττειν. Διατρίψας  ἐγὼ   παρ' ὑμῖν χρόνον τοσοῦτον καὶ
[8, 352]   τοιούτους. Ὅτι δ' ἀληθῆ ταῦτ'  ἐγὼ   παρακελεύομαι, ἐὰν γεύσησθε τῶν νῦν
[7, 349]   μηδὲν τοιοῦτον ποιεῖν, ὑπολαβὼν δ'  ἐγὼ   παραμυθούμενος, θάρρει, Θεοδότα, ἔφην· οὐ
[7, 334]   Ταῦτα πρῶτον μὲν Δίωνα ἐπεχείρησα  ἐγὼ   πείθειν, δεύτερον δὲ Διονύσιον, τρίτους
[7, 344]   μέμνημαι. Πλάτων γάρ, ἔφη, Διονύσιον  ἐγὼ   πείθω τουτονί, ἐὰν ἐγὼ γένωμαι
[8, 352]   μοι φαίνεταί πῃ τὰ νῦν,  ἐγὼ   πειράσομαι πάσῃ παρρησίᾳ καὶ κοινῷ
[2, 310]   ἐκπεσεῖν. Διὰ ταῦτα οὐδὲν πώποτ'  ἐγὼ   περὶ τούτων γέγραφα, οὐδ' ἔστιν
[1, 309]   ὑμῶν ὑπάρχουσί μοι μάρτυρες, ὧν  ἐγὼ   πολλοῖς συνηγωνισάμην, ἀπολύσας αὐτοὺς οὐ
[7, 324]   γὰρ καιρὸν τὰ νῦν. Νέος  ἐγώ   ποτε ὢν πολλοῖς δὴ ταὐτὸν
[7, 344]   περὶ αὐτῶν, καὶ μὴν ὡσαύτως  ἐγὼ   πρὸς ἐκεῖνον αὖ περὶ τῶν
[7, 324]   πειράσομαι δὲ ἐξ ἀρχῆς αὐτὴν  ἐγὼ   πρὸς ὑμᾶς διεξελθεῖν· ἔχει γὰρ
[7, 324]   σφόδρα, ὡς οὐδεὶς πώποτε ὧν  ἐγὼ   προσέτυχον νέων, καὶ τὸν ἐπίλοιπον
[7, 334]   ταὐτὸν ἐξειργασμένος τούτῳ. Δίωνα γὰρ  ἐγὼ   σαφῶς οἶδα, ὡς οἷόν τε
[3, 315]   διάβαλλε λέγων ὡς οὐκ εἴων  ἐγώ   σε πόλεις Ἑλληνίδας ἐρρούσας (ὑπὸ
[13, 360]   δ' οὖν περὶ τῶν χρημάτων  ἐγώ   σοι παρρησιάσομαι· δίκαιον γάρ, καὶ
[7, 339]   ὅσοι φασὶν εἰδέναι περὶ ὧν  ἐγὼ   σπουδάζω, εἴτ' ἐμοῦ ἀκηκοότες εἴτ'
[7, 349]   Νὴ τοὺς θεούς, ἦν δ'  ἐγώ,   σύ γε, ταῦτα σοῦ
[7, 324]   τότε εἰς Σικελίαν ἐμὴν ἄφιξιν;  ἐγὼ   συγγενόμενος Δίωνι τότε νέῳ κινδυνεύω,
[7, 339]   οἶδ' ὅτι τὰ μέτρια, καὶ  ἐγὼ   συγχωρήσομαι εἰ δὲ μή, οὐδέν
[7, 324]   (ἄνδρα ἐμοὶ πρεσβύτερον Σωκράτη, ὃν  ἐγὼ   σχεδὸν οὐκ ἂν αἰσχυνοίμην εἰπὼν
[2, 310]   εὖ ἀκούσωσιν. δὴ καὶ  ἐγὼ   τεκμήριον ποιοῦμαι ὅτι ἔστιν τις
[2, 310]   λόγῳ· περὶ γὰρ φιλοσοφίαν φημὶ  (ἐγὼ   τὴν ἀληθινὴν δόξαν ἔσεσθαι καὶ
[2, 310]   ἀρχῆς, σὺ καθηγοῦ, ἕψομαι δὲ  ἐγώ·   τιμώμενος γὰρ (ὑπὸ σοῦ τιμήσω
[13, 360]   Ἀθήνησιν καὶ περὶ τὰ ἐμά.  Ἐγὼ   τοῖς σοῖς χρήμασιν, ὥσπερ τότε
[7, 344]   ταῦτα ὑπὲρ ἐκείνου. Τοῦτον δὴ  ἐγὼ   τὸν λόγον ἀκούσας ἐδυσχέραινον μέν,
[7, 329]   συμβαίνῃ λεγόμενα. Λέγω δὴ τάδε  ἐγώ.   Τὸν συμβουλεύοντα ἀνδρὶ κάμνοντι καὶ
[7, 344]   δ' ἐν τῷ κήπῳ καὶ  ἐγὼ   τότε περιπατῶν τὰ μὲν οὖν
[7, 349]   ἀδίκου καὶ φυγῆς. Ἀκούσας δ'  ἐγὼ   τοὺς μὲν φίλους παρακαλεῖν αὐτὸν
[7, 334]   ἀποκτείνασιν ἐκεῖνον δικαιότατ' ἂν ὀργιζοίμην  ἐγὼ   τρόπον τινὰ ὁμοιότατα καὶ Διονυσίῳ·
[7, 344]   δικαιότατον οὕτως ἔχειν. Πληγεὶς δ'  ἐγὼ   τῷ λεχθέντι πάνυ μὲν ᾤμην
[2, 310]   ἐξαίρετον εἶναι, ὅτι οὐκ ἄρχω  ἐγὼ   τῶν ἐμῶν ἐπιτηδείων· εἰ γὰρ
[7, 329]   Κατὰ δὴ τοῦτον τὸν τρόπον  ἐγὼ   ὑμῖν τ' ἂν συμβουλεύοιμι, συνεβούλευον
[7, 349]   δίων εἶχεν βούλησιν ἥνπερ ἂν  ἐγὼ   φαίην δεῖν ἐμὲ καὶ ἄλλον,
[10, 358]   καὶ πιστὸν καὶ ὑγιές, τοῦτο  ἐγώ   φημι εἶναι τὴν ἀληθινὴν φιλοσοφίαν,
[2, 310]   τοῖς τε ἄλλοις Ἕλλησιν, ὡς  ἐγώ   φημι. Νῦν δὲ μέγας ἐγώ
[7, 344]   ποτ' ἄν; πῶς δ' ἠτίμασεν,  ἐγὼ   φράζοιμ' ἄν. Οὐ πολὺν χρόνον
[2, 310]   καὶ τὸ δίκαιον ἔχει,  ἐγὼ   φράσω. Ἦλθον ἐγὼ εἰς Σικελίαν
[7, 334]   αἰσχρὸν καὶ ἀνόσιον οὔτε παρίεμαι  ἔγωγε   οὔτε τι λέγω πολλοῖς γὰρ
[2, 310]   τὰ τῶν μή. Οἶμαι δ'  ἔγωγε   τοῖς ἔμπροσθεν, περὶ ὧν λέγω,
[7, 349]   (ὁ Θεοδότης, λαβόμενος τῆς χειρὸς  ἐδάκρυσέν   τε καὶ ἱκέτευεν μηδὲν τοιοῦτον
[3, 315]   περὶ σὲ τούτων (ὧν ἔμπειρον  ἔδει   γεγονέναι, καὶ σφόδρα ἀγνῶτος ἐμοί.
[7, 324]   τ' ἐν τοῖς ἄστεσι διοικεῖν  ἔδει   τριάκοντα δὲ πάντων (ἄρχοντες κατέστησαν
[8, 352]   (εἴη, μεταβαλεῖν. Δυνατὸν δέ, ὡς  ἔδειξεν   ἔργῳ σοφὸς ἀνὴρ καὶ ἀγαθὸς
[7, 329]   ἐπιτιθεμένοις οὔτε αὐτῷ οὔτε ἀλλήλοις,  ἔδειξέν   τε παράδειγμα οἷον χρὴ τὸν
[7, 349]   Λαμίσκον αὑτῶν ἕνα, ὃς ἐλθὼν  ἐδεῖτο   Διονυσίου περὶ ἐμοῦ, λέγων ὅτι
[7, 324]   βελτίστου παρατρέψαι. Λέγων δὲ τάδε  ἐδεῖτο,   εἰ καὶ μακρότερα εἰπεῖν. Τίνας
[7, 334]   Δίωνα δὲ ἐπισχεῖν ἔτι ἐνιαυτὸν  ἐδεῖτο,   ἐμὲ δὲ ἥκειν ἐκ παντὸς
[7, 334]   νῦν· ὅθεν δίων συντεταμένως  ἐδεῖτο   ἡμῶν τῇ μεταπέμψει μὴ ἀπειθεῖν.
[7, 334]   ἐκέλευέ τέ με πλεῖν καὶ  ἐδεῖτο·   καὶ γὰρ δὴ λόγος ἐχώρει
[7, 344]   δὲ παρεμυθεῖτό τε καὶ  ἐδεῖτο   μένειν, οὐκ οἰόμενός οἱ καλῶς
[7, 329]   τε καὶ θαρρεῖν διεκελεύετο καὶ  ἐδεῖτο   πάντως μένειν· ἐγίγνετο γάρ οἱ
[7, 324]   μεταπέμπεσθαι Διονύσιον ἐμέ, καὶ αὐτὸς  ἐδεῖτο   πέμπων ἥκειν ὅτι τάχιστα ἐκ
[7, 339]   οὔτ' ἐγὼ διεξῆλθον οὔτε (Διονύσιος  ἐδεῖτο·   πολλὰ γὰρ αὐτὸς καὶ τὰ
[13, 360]   τῆς ἧττον. Οἱ πρέσβεις καὶ  ἐδέοντο   ἐπιστέλλειν σοι, καὶ εἰκός· πάνυ
[3, 315]   δεόμεναι σοὶ πάντως ἐμὲ πείθεσθαι.  Ἐδόκει   δὴ πᾶσιν, ἀρξαμένοις ἀπὸ Δίωνος,
[7, 344]   τότε καὶ ἔκπλοι τῶν νεῶν·  ἐδόκει   δὴ χαλεπαίνειν μὲν οὐ δεῖν
[13, 360]   ἔργον ἦν πάνυ κομψόν, ὡς  ἐδόκει·   ἐπριάμην οὖν αὐτὸ βουλόμενός σου
[13, 360]   παρὰ Λεπτίνου, λέγων μοι  ἐδόκει   εὐσχημονέστατα ἡμῖν εἶναι καὶ ἀληθῆ
[13, 360]   τῶν διαιρέσεων, καὶ ἄνδρα, ὥσπερ  ἐδόκει   ἡμῖν τότε, (ᾧ γε σὺ
[13, 360]   ῥᾳδίως οἴσει γιγνομένων, καί μοι  ἐδόκει   οὐκ ἠρέμα ἂν ἄχθεσθαι εἰ
[13, 360]   τι ῥῆμα ἔχον, ὡς ἔμοιγε  ἐδόκεις   καὶ (τῷ παρακατακειμένῳ ἦν δ'
[7, 324]   ἀπῆρα οἴκοθεν, οὐχ τινες  ἐδόξαζον,   ἀλλ' αἰσχυνόμενος μὲν ἐμαυτὸν τὸ
[7, 349]   ἄφιξιν τὴν δευτέραν, ἀναγκαῖον εἶναι  ἔδοξέ   μοι ῥηθῆναι δεῖν διὰ τὴν
[7, 349]   μὴ ἀποδοῦναι τὰ Δίωνος χρήματα  ἔδοξεν   ἔχθρας λόγον ἔχειν ἂν πρός
[4, 320]   καὶ εἴ τις ἄλλος πώποτε  ἔδοξεν   ἤθει καὶ πολιτείᾳ διενεγκεῖν, ἄλλως
[12, 359]   ἠγάσθημεν ὡς ἔνι μάλιστα, καὶ  ἔδοξεν   ἡμῖν εἶναι ἀνὴρ ἄξιος
[7, 349]   πρὸς τὰ γενόμενα ἱκανὰς ἔχειν  ἔδοξέν   τῳ, μετρίως ἂν ἡμῖν καὶ
[7, 334]   ὅμως δ' οὖν ἀσφαλέστερόν μοι  ἔδοξεν   χαίρειν τότε γε πολλὰ καὶ
[7, 334]   οὖν ἔπεισα ὅπῃ δή ποτ'  ἐδυνάμην   Διονύσιον ἀφεῖναί με, εἰρήνης δὲ
[7, 324]   τότε φευγόντων φίλων, ὅτε φεύγοντες  ἐδυστύχουν   αὐτοί. Σκοποῦντι δή μοι ταῦτά
[7, 344]   δὴ ἐγὼ τὸν λόγον ἀκούσας  ἐδυσχέραινον   μέν, ὅμως δὲ βουλευσάμενος ἔφην
[7, 324]   τιν' ἄλλα τοιαῦτα οὐ σμικρά,  ἐδυσχέρανά   τε καὶ ἐμαυτὸν ἐπανήγαγον ἀπὸ
[1, 309]   δὲ χρυσίον τὸ λαμπρόν, (ὅπερ  ἔδωκας   εἰς ἀποστολήν, ἄγει σοι Βακχεῖος
[9, 357]   ἐπιστολὴν φέροντες ἣν σὺ αὐτοῖς  ἔδωκας,   καὶ ἀπαγγέλλοντες τὰ παρὰ σοῦ.
[13, 360]   ἄξιον ἐπαινέσαι Λεπτίνην, οὐχ ὅτι  ἔδωκεν,   ἀλλ' ὅτι προθύμως, καὶ τὰ
[7, 339]   βουληθέντων ἀπολέσαι με διεκώλυσεν καὶ  ἔδωκέν   τι μέρος αἰδοῖ τῶν περὶ
[7, 344]   αὑτὸν ἔσχεν ἀφανῆ, Διονύσιος (δὲ  ἐζήτει   λαβεῖν, ἀπορῶν δέ, Θεοδότην μεταπεμψάμενος
[7, 344]   φίλοις· τὸ δὲ μετὰ ταῦτα  ἐζῶμεν   ἐγὼ καὶ (Διονύσιος, ἐγὼ μὲν
[8, 352]   Σικελιῶται τότε ὡς ᾤοντο εὐδαιμόνως  ἔζων,   τρυφῶντές τε καὶ ἅμα ἀρχόντων
[2, 310]   μὲν ταύτῃ. Περὶ δὲ Πολυξένου  ἐθαύμασας   ὅτι (πέμψαιμί σοι· ἐγὼ δὲ
[7, 339]   τῆς διαίτης ἔμπειρος γεγονώς, οὐκέτ'  ἐθέλειν   δυσχεραίνων παρ' αὐτὸν ἀφικνεῖσθαι. Δίκαιος
[2, 310]   ἀλλ' ἐμὲ μέν πως ἀποπέμψασθαι  ἐθέλειν,   ἑτέρους δὲ μεταπέμψασθαι, καὶ ζητεῖν
[7, 329]   δοκῇ ζῆν συμβουλεύσαντος ἂν  ἐθέλειν   πείθεσθαι περὶ ὧν ἀνακοινοῦται, προθύμως
[8, 352]   στρατοπέδου, Διονύσιον τὸν Διονυσίου, ἐὰν  ἐθέλῃ   ἑκὼν εἰς βασιλέως σχῆμα ἀπαλλάττεσθαι,
[7, 344]   δὲ καὶ τούτοισιν ἔτι μηδ'  ἐθέλῃ   με ἐκπέμπειν, αὐτὸς τῶν ναυκλήρων
[6, 322]   πάντ' ἀγαθὰ ποιήσειν, ἂν θεὸς  ἐθέλῃ.   Ταύτην τὴν ἐπιστολὴν πάντας ὑμᾶς
[8, 352]   ἔτι καὶ νῦν ἀκούετε. Ἐὰν  ἐθέλῃ   τὸ γένος ὑμῖν τὸ Διονυσίου
[7, 339]   ταύτῃ γιγνόμενα ὅπῃπερ ἂν αὐτὸς  ἐθέλῃς   θελήσεις δὲ οἶδ' ὅτι τὰ
[7, 324]   τότε τῆς ἀνοσίου ἀγωγῆς οὐκ  ἐθελήσαντα   μετασχεῖν περὶ ἕνα τῶν τότε
[7, 344]   μὲν ἐθέλοντος, ἐμοῦ δὲ οὐκ  ἐθελήσαντος   προυκαλεῖτό με δρᾶν, ἀλλ'
[7, 334]   χρῆσθαι διαφθείραντες, δὲ οὐδὲν  ἐθελήσας   χρήσασθαι δικαιοσύνῃ (διὰ πάσης τῆς
[7, 344]   ἀβουλῶν ἐμὲ ἐκπλεῖν, ἆρά τις  ἐθελήσει   με ἄγειν ναύτην ὁρμώμενον ἐκ
[8, 352]   πρότερον ἐρρήθη, πρέσβεις οὓς ἂν  ἐθελήσωσιν   κυρίους ποιησάμενοι τῶν διαλλαγῶν εἴτε
[7, 329]   ἃς αὐτὸς ἀσπαζόμενος οὐκ ἂν  ἐθέλοιμι   ζῆν. Ταὐτὸν δὴ καὶ περὶ
[7, 329]   δὲ συμβουλεύσαιμ' ἂν καὶ μὴ  ἐθέλοντά   γε προσβιαζοίμην· (πατέρα δὲ
[7, 334]   ἡδονὰς καὶ τοῖς νόμοις μᾶλλον  ἐθέλοντές   τε καὶ δυνάμενοι δουλεύειν. Ἄλλως
[7, 329]   καὶ τἆλλα ἤδη παραινεῖν· μὴ  ἐθέλοντι   δέ, φεύγοντα ἀπὸ τῆς τοῦ
[7, 329]   μὲν μεταβάλλειν τὸν βίον, καὶ  ἐθέλοντι   μὲν πείθεσθαι καὶ τἆλλα ἤδη
[7, 344]   ἐμὲ λέγει, ὡς αὐτοῦ μὲν  ἐθέλοντος,   ἐμοῦ δὲ οὐκ ἐθελήσαντος
[7, 329]   τῆς ὀρθῆς πολιτείας καὶ μηδαμῇ  ἐθέλουσιν   αὐτῆς εἰς ἴχνος ἰέναι, προαγορεύουσιν
[13, 360]   ἂν οἴωνται ἀνάλωμα εἰσαγγέλλειν, οὐκ  ἐθέλουσιν   προσαγγέλλειν, ὡς δὴ ἀπεχθησόμενοι· (ἔθιζε
[7, 324]   τε τῶν νόμων γράμματα καὶ  ἔθη   διεφθείρετο καὶ ἐπεδίδου θαυμαστὸν ὅσον,
[7, 344]   ποιεῖν παρὰ τὰ τοῦ πατρὸς  ἔθη,   θυμωθέντες δὲ οἱ στρατιῶται συνελέγησαν
[7, 324]   καὶ τοὺς νόμους γε καὶ  ἔθη,   ὅσῳ μᾶλλον διεσκόπουν ἡλικίας τε
[13, 360]   ἐθέλουσιν προσαγγέλλειν, ὡς δὴ ἀπεχθησόμενοι·  (ἔθιζε   οὖν αὐτοὺς καὶ ἀνάγκαζε φράζειν
[7, 329]   (ποθεν ὀθνείων οὔτε ἀδελφῶν, οὓς  ἔθρεψέν   τε αὐτὸς νεωτέρους ὄντας, ἔκ
[7, 324]   βίῳ· ἐκ γὰρ τούτων τῶν  ἐθῶν   οὔτ' ἂν φρόνιμος οὐδείς ποτε
[2, 310]   αὑτά, νῦν σοι ταῦτά τε,  εἰ   ἀληθὴς βάσανος, προσφύσεται, καὶ
[7, 349]   μὲν φίλους παρακαλεῖν αὐτὸν ἐκέλευον,  εἰ   βούλοιντο· ἐμὲ δ' εἶπον ὅτι
[5, 321]   ἂν καὶ τὴν ἐμὴν συμβουλήν.  Εἰ   γὰρ δόξαιμεν ἀνιάτως ἔχειν, πολλὰ
[2, 310]   ἄρχω ἐγὼ τῶν ἐμῶν ἐπιτηδείων·  εἰ   γὰρ ἦρχον ἐγὼ οὕτω τῶν
[11, 358]   εἶναι φαῦλον, χαλεπὸν δὲ νοῆσαι.  Εἰ   γὰρ οἷόν τε ὑπὸ νόμων
[13, 360]   ἐδόκει οὐκ ἠρέμα ἂν ἄχθεσθαι  εἰ   γίγνοιτο. Τὰ δὲ ἄλλα περὶ
[2, 310]   τῶν παρ' ἐμοί, ἐκεῖνα τίμα·  εἰ   δ' ἄρα τὰ παρ' ἡμῶν
[11, 358]   (τῆς ἀρχῆς ταύτης, γένοιτ' ἄν·  εἰ   δ' ἐπὶ τὸ παιδεῦσαι δεῖ
[3, 315]   εἰρηκὼς ταῦτα, ἔχω τὴν δίκην·  εἰ   δ' ὁμολογεῖς, τὸ μετὰ τοῦτο
[7, 334]   ξενοφόνων τε ἀνδρῶν μισοῦντες τόλμας.  Εἰ   δ' οὖν ταῦτα μὲν ὕστερα
[7, 344]   Διονυσίου κυριώτεροι ἂν εἶεν κριταί·  εἰ   δὲ ηὑρηκέναι μεμαθηκέναι, ἄξια
[7, 324]   αὐτὴν ἔχετε ἐκείνῳ, σύμφημι κοινωνήσειν,  εἰ   δὲ μή, βουλεύσεσθαι πολλάκις. Τίς
[13, 360]   παρ' αὐτοῦ καὶ τἆλλα φιλοσόφει·  εἰ   δὲ μή, ἐκδίδαξαί τινα, ἵνα
[6, 322]   ἀναγνῶναι χρή, μάλιστα μὲν ἁθρόους,  εἰ   δὲ μή, κατὰ δύο, κοινῇ
[7, 334]   μεστὰ καὶ πάντων κακῶν ἀποφυγή·  εἰ   δὲ μή, μήτ' ἐμὲ μήτ'
[7, 339]   τὰ μέτρια, καὶ ἐγὼ συγχωρήσομαι  εἰ   δὲ μή, οὐδέν σοι τῶν
[13, 360]   τοῦ μεγάλου ἔλεγεν περὶ σοῦ·  εἰ   δὲ μὴ πάνυ μακρᾶς ἐπιστολῆς
[13, 360]   ἂν μὲν αὐτός τῳ βούλῃ,  εἰ   δὲ μή, Τηρίλλῳ δός· ἔστι
[7, 339]   οὐχ ἥκιστ' ἂν ἐμὲ λυποῖ.  Εἰ   δέ μοι ἐφαίνετο γραπτέα θ'
[2, 310]   μὲν αὐτὸς χρῇ, σφόδρα χρῶ,  εἰ   δὲ οἷόν τε, Σπευσίππῳ χρῆσον
[7, 344]   χώρᾳ τῇ καλλίστῃ τῶν τούτου·  εἰ   δὲ ὄντως αὐτῷ ταῦτ' ἐσπουδασμένα
[2, 310]   ὅλως φιλοσοφίας καταπεφρόνηκας, ἐᾶν χαίρειν,  εἰ   δὲ παρ' ἑτέρου ἀκήκοας
[8, 352]   τοῖς σώσασιν πάντας χάριν ἔχειν·  εἰ   δέ τι τὸν μετέπειτα χρόνον
[3, 315]   προσδέομαι πρός τε Συρακουσίους καὶ  εἰ   δή τινας ἑτέρους πείθεις λέγων
[7, 344]   τεθυμωμένος, πάσχειν τε οἰόμενος δεῖν,  εἰ   διακωλυοίμην, ὁτιοῦν, ἐπειδὴ περιφανῶς ἠδίκουν
[7, 344]   βουλῆς ἡγούμενος ὅδε (λόγος. Φέρε,  εἰ   διανοεῖται τούτων μηδὲν ποιεῖν Διονύσιος
[7, 324]   βίου· δὴ καὶ νῦν  εἰ   διαπράξαιτο ἐν Διονυσίῳ ὡς ἐπεχείρησε,
[7, 349]   αὐτοὶ αἴτιοι ἐγένοντο αὑτοῖς, ὧν,  εἰ   Διονύσιος (ἀπέδωκεν τὰ χρήματα Δίωνι
[7, 334]   δόξαν τοῖς πολλοῖς, ἥπερ ἄν,  εἰ   Διονύσιος ἐπείσθη, παρὰ πᾶσιν ἂν
[8, 352]   τοὖργον τοῦτο, εἰς βασιλείαν δέ,  εἰ   δυνατὸν (εἴη, μεταβαλεῖν. Δυνατὸν δέ,
[11, 358]   εἶναι, μετὰ τοῦτο ἦν δεύτερον,  εἰ   δυνατὸν ἐμὲ ἀφικέσθαι Σωκράτη,
[3, 315]   οἰκειωσάμενον, φράζων τὴν οἰκειότητα, ἣν  εἰ   ἐμοὶ τότε ἐπείθου, τάχ' ἂν
[2, 310]   τοῖς ἔμπροσθεν, περὶ ὧν λέγω,  εἰ   ἐξείη αὐτοῖς ἐπανορθώσασθαι τὰς αὑτῶν
[7, 324]   πολλοῖς δὴ ταὐτὸν ἔπαθον· ᾠήθην,  εἰ   θᾶττον ἐμαυτοῦ γενοίμην κύριος, ἐπὶ
[7, 324]   παρατρέψαι. Λέγων δὲ τάδε ἐδεῖτο,  εἰ   καὶ μακρότερα εἰπεῖν. Τίνας γὰρ
[4, 320]   τοὺς ἐξ ἁπάσης τῆς οἰκουμένης,  εἰ   καὶ νεανικώτερόν ἐστιν εἰπεῖν, εἰς
[7, 334]   ἄνθρωπον διισχυρίζεσθαι, ὅτι, τὴν ἀρχὴν  εἰ   κατέσχεν, ὡς οὐκ ἄν ποτε
[7, 329]   σοὶ γέγονεν; ~(καὶ Μεγαροῖ μὲν  εἰ   κατοικοῦντες ἐτυγχάνομεν, ἦλθες δήπου ἄν
[7, 329]   μὴ (καλῶς αὐτῷ φαίνοιτο πολιτεύεσθαι,  εἰ   μέλλοι μήτε ματαίως ἐρεῖν μήτε
[4, 320]   ἀναγκαῖον εἶναι πλανηθῆναι πολὺν τόπον,  εἰ   μέλλουσιν γνωσθῆναι· τὸ δὲ νῦν
[3, 315]   δὲ (καὶ μάλα πλαστῶς γελῶν,  εἰ   μέμνημαι, ὡς παιδευθέντα με ἐκέλευες
[2, 310]   ὡς περὶ τοιούτων· (Φιλιστίωνι δέ,  εἰ   μὲν αὐτὸς χρῇ, σφόδρα χρῶ,
[7, 344]   τε καὶ ἀρετῆς ζῆν ἐπιμελούμενος.  Εἰ   μὲν γὰρ φαῦλα, πολλοῖς μάρτυσι
[8, 352]   πάντας τοὺς Ἕλληνας τέμνειν φάρμακον.  Εἰ   μὲν δή τις ὀρθότερον ἄμεινόν
[7, 324]   ἔργῳ καὶ λόγῳ. Ἐγὼ δέ,  εἰ   μὲν δόξαν καὶ ἐπιθυμίαν τὴν
[11, 358]   ὀρθῶς διανοοῦνται. Τοῦτο δ' αὖ,  εἰ   μέν εἰσιν ἤδη ἄνδρες ἄξιοι
[7, 329]   εἴη κύριος εἴτε καὶ πλείους,  εἰ   μὲν κατὰ τρόπον ὀρθῇ πορευομένης
[3, 315]   Σικελιώταις πᾶσιν. Ἀλλ' τᾶν,  εἰ   μὲν μὴ φῂς εἰρηκέναι εἰρηκὼς
[2, 310]   ἐμὲ καὶ σὲ πρὸς ἀλλήλους.  Εἰ   μὲν ὅλως φιλοσοφίας καταπεφρόνηκας, ἐᾶν
[7, 344]   δόξαν τὴν (τῆς μετοχῆς γενομένης.  Εἰ   μὲν οὖν ἐκ τῆς μιᾶς
[8, 352]   ἂν ἐκ τῶν ὑπαρχόντων αὐτοῖς;  εἰ   μὲν ῥᾳδίως ὑμεῖς ἀποφυγεῖν οἷοί
[3, 315]   ἀρχὴν ἀφαιρούμεθά σε. Σὺ δ'  εἰ   μέν τι διὰ τοὺς λόγους
[3, 315]   τις εἶναι τῆς ἐμῆς μεταβολῆς,  εἰ   μετεβαλόμην. Ἀλλὰ ταῦτα μὲν ταύτῃ
[7, 344]   εἴτε ἀρκεῖ ταῦτα αὐτῷ, καὶ  εἰ   μή, βούλεται δὲ ἄλλ' ἄττα
[7, 329]   ζῆν τὸν ἔμφρονα· λέγειν μέν,  εἰ   μὴ (καλῶς αὐτῷ φαίνοιτο πολιτεύεσθαι,
[5, 321]   ἥδιστα καθάπερ πατρὶ συνεβούλευεν αὐτῷ,  εἰ   μὴ μάτην μὲν κινδυνεύσειν ᾤετο,
[8, 357]   κρατήσας τῶν ἐχθρῶν μεθ' ὑμῶν,  εἰ   μὴ ξενικαὶ ἐρινύες ἐκώλυσαν, κατέστησα
[7, 329]   κωλύοντος ἐξήγαγε Διονυσίου, ἀλλ' οὐδ'  εἰ   μὴ πέμπων αὐτὸς τὸν κελεύοντα
[2, 310]   ἐμοῦ πεμφθέντα ἱκανῶς, θαυμάζοιμ' ἂν  εἰ   μὴ τὰ νῦν ἀπορούμενα πολύ
[6, 322]   παρ' ἡμῶν ἐντεῦθεν ἐλθόντας λόγους,  εἰ   μή τι τὸ λυθὲν μέγα
[2, 310]   ἐν τῇ ψυχῇ ἐγγιγνομένη, ἣν  εἰ   μή τις ἐξαιρεθήσεται, τῆς ἀληθείας
[7, 339]   ἐπιχείρησιν περὶ αὐτῶν λεγομένην ἀγαθόν,  εἰ   μή τισιν ὀλίγοις ὁπόσοι δυνατοὶ
[3, 315]   Καί με τούτων ἐναντίον διηρώτησας  εἰ   μνημονεύω, κατ' ἀρχὰς ὅτ' ἦλθον,
[7, 349]   πάθος ἂν ἴσως οὐ θαυμαστὸν  εἰ   πάθοι, ὃν χειμὼν μὲν ἐσόμενος
[2, 310]   ὑπέσχετο δέ μοι καὶ Φιλιστίων,  εἰ   σὺ ἀφείης αὐτόν, ἥξειν προθύμως
[7, 349]   πρόσθεν, πέμψας τινὰ ἠρώτα με  εἰ   συγγιγνοίμην ὄντως μεταπεμψαμένου με Θεοδότου.
[7, 329]   ἔμφρονά τε καὶ σώφρονα ἀπεργασάμενος,  εἰ   τὰς ἐξηρημωμένας Σικελίας πόλεις κατοικίσειεν
[2, 310]   καὶ ἐγὼ εἶπον ὅτι τοῦτο  εἰ   φαίνοιτό σοι οὕτως ἔχειν, πολλῶν
[7, 324]   πῶς, ὅμως ἔρρεψε δεῖν,  εἴ   ποτέ τις τὰ διανοηθέντα (περὶ
[7, 349]   πελτασταῖς καί μοί τινες ἀπειλοῖεν,  εἴ   που λήψονταί με, διαφθερεῖν. Μηχανῶμαι
[7, 329]   πρώτην διάνοιαν φυλάττων ᾗπερ ἀφικόμην,  εἴ   πως εἰς ἐπιθυμίαν ἔλθοι τῆς
[7, 344]   μᾶλλον πεπίστευκα. Ὅρα δὴ ταῦτα  εἴ   σοι ἀρέσκει, καὶ μένε ἐπὶ
[2, 310]   ἔτι, σὺν θεῷ εἰπεῖν, ἔξεστιν,  εἴ   τι ἄρα μὴ καλῶς πέπρακται
[3, 315]   ἐν ἀκροπόλει, τοὺς δ' ἔξωθεν,  εἴ   τι γίγνοιτο ἁμάρτημα, πᾶν εἰς
[13, 360]   οὗ ἐκέλευες τοῦ ὑμετέρου ξένου,  εἴ   τι δεοίμην, λαμβάνειν, βουλόμενος καὶ
[7, 329]   μοίρας παρέσχον, ἐπονειδίστου γενομένης ἄν,  εἴ   τι καταμαλθακισθεὶς καὶ ἀποδειλιῶν αἰσχύνης
[7, 324]   δὴ πάντα καθορῶν καὶ  εἴ   τιν' ἄλλα τοιαῦτα οὐ σμικρά,
[3, 315]   τῆς ἐμῆς καὶ σῆς· καὶ  εἴ   τινα ἑτέραν ἀλλοτριότητα ἐνεῖδες ἐν
[4, 320]   ἀποδείξων καὶ τὸν Κῦρον, καὶ  εἴ   τις ἄλλος πώποτε ἔδοξεν ἤθει
[7, 339]   λέγειν εἰμὶ τἀληθὲς καὶ ὑπομένειν,  εἴ   τις ἄρα τὰ γεγονότα ἀκούσας
[8, 352]   τοῖς ἐχθροῖς καὶ πολεμίοις, πλὴν  εἴ   τις αὐτῶν ἀνοσιουργὸς γέγονεν· ταῦτα
[9, 357]   αὑτοῦ πράττειν, (ἄλλως τε καὶ  εἴ   τις ἕλοιτο τοιαῦτα πράττειν οἷα
[7, 324]   ἀρίστους οἰκοῦντας· ὥστε οὐδὲν θαυμαστὸν  εἴ   τις θεῶν καὶ τοῦτον εἰς
[3, 315]   ἔλεγχον λόγους ἐγὼ δοίην ἄν,  εἴ   τις ἱκανή που φαίνοιτο κρίσις,
[4, 320]   αὐτοί τε ἀγωνίζεσθε καὶ ἡμῖν  εἴ   του δεῖ ἐπιστέλλετε· τὰ δ'
[7, 334]   πέφυκεν ἀθάνατος ἡμῶν οὐδείς, οὔτ'  εἴ   τῳ συμβαίη, γένοιτο ἂν εὐδαίμων,
[5, 321]   οὗ καὶ σὺ νῦν ἐνδεὴς  εἶ   διά τε τὴν ἡλικίαν καὶ
[7, 344]   καὶ καρποῦσθαι χρήματα, τότε οὐκέτ'  εἴα   τοὺς ἐπιτρόπους αὐτοῦ πέμπειν εἰς
[13, 360]   περὶ μέντοι ἐκείνων ὧν οὐκ  εἴας   μεμνῆσθαι πρὸς αὐτόν, οὔτε ἐμνήσθην
[5, 321]   προσποιεῖται μὲν τὰ δημοκρατίᾳ συμφέροντα  εἰδέναι,   ἐξὸν δ' ἐν τῷ δήμῳ
[7, 334]   παντοδαπαὶ φυόμεναι ἑκάστης ἡμέρας διαφοραί,  εἰδέναι   μέν που χρὴ πάντα τινὰ
[13, 360]   εἶναι καὶ μὴ φεύγειν τὸ  εἰδέναι.   Πάντων γὰρ ἄριστόν σοι ἔσται
[7, 339]   γεγραφότων (καὶ γραψόντων, ὅσοι φασὶν  εἰδέναι   περὶ ὧν ἐγὼ σπουδάζω, εἴτ'
[7, 339]   γὰρ αὐτὸς καὶ τὰ μέγιστα  εἰδέναι   τε καὶ ἱκανῶς ἔχειν προσεποιεῖτο
[7, 344]   Διονύσιος ἀκούσας μόνον (ἅπαξ, οὕτως  εἰδέναι   τε οἴεται καὶ ἱκανῶς οἶδεν,
[13, 360]   τὰ ἄλλα· σὲ γὰρ δεῖ  εἰδέναι   τε τὰ πάντα κατὰ δύναμιν
[7, 339]   τι, τὸ δὲ τί, ζητούσης  εἰδέναι   τῆς ψυχῆς, τὸ μὴ ζητούμενον
[7, 339]   γε μετὰ θεὸν Διονυσίῳ χάριν  εἰδέναι   χρεών, ὅτι πολλῶν βουληθέντων ἀπολέσαι
[8, 352]   καὶ ἀνοήτων, εἰς βασιλέως δ'  εἶδος   πειρᾶσθαι μεταβάλλειν καὶ δουλεῦσαι νόμοις
[7, 334]   παρόντα καιρὸν ἀγαθῶν καὶ δικαίων  εἰδότα   θείων τε καὶ ἀνθρωπίνων. Ταῦτα
[7, 339]   δὲ λόγος, τὸ δὲ τρίτον  εἴδωλον,   τέταρτον δὲ ἐπιστήμη. Περὶ ἓν
[7, 339]   ἐξαρκεῖ δὲ τὸ προταθὲν τῶν  εἰδώλων,   οὐ καταγέλαστοι γιγνόμεθα ὑπ' ἀλλήλων,
[6, 322]   καὶ Κορίσκῳ, πρὸς τῇ τῶν  εἰδῶν   σοφίᾳ τῇ καλῇ ταύτῃ, φήμ'
[7, 324]   σχεδὸν οὐκ εἰκάζων ἀλλ' ὡς  εἰδὼς   σαφῶς εἴποιμ' ἄν. Ὅτε γὰρ
[7, 339]   Ἔπεμψεν δὲ ἐπιστολὴν πάνυ μακράν,  εἰδὼς   ὡς πρὸς Δίωνα διεκείμην καὶ
[7, 344]   τοιούτων πάμπολυ Διονυσίου κυριώτεροι ἂν  εἶεν   κριταί· εἰ δὲ ηὑρηκέναι
[3, 315]   Θεοδότης καὶ Ἡρακλείδης ἐν διαβολαῖς  εἶεν,   οἰκεῖοι Δίωνος ὄντες, πᾶν (μηχανῴμην
[8, 352]   μήτε νόμῳ δεσπότῃ, ἐλεύθεροι δ'  εἶεν   πάντῃ πάντως· ὅθεν αἱ τυραννίδες
[7, 324]   καὶ τοὺς οἰκείους ὡς εὐπαράκλητοι  εἶεν   πρὸς τὸν ὑπ' ἐμοῦ λεγόμενον
[7, 344]   Διονυσίῳ τοῦτο γέγονεν, τάχ' ἂν  εἴη,   γέγονεν δ' οὖν ὅπως, ἴττω
[7, 344]   ταχὺ διῆλθεν ὡς Ἡρακλείδης αἴτιος  εἴη   γεγονὼς πάντων τούτων· ὃν ἀκούσας
[7, 334]   θαυμαστῶς φιλοσοφίας ἐν ἐπιθυμίᾳ πάλιν  εἴη   γεγονὼς τὰ νῦν· ὅθεν
[7, 329]   παραποδισθείη καὶ δίων δὴ πάντα  εἴη   διαπεπραγμένος. Ἐγὼ δὲ πάντα ὑπέμενον,
[7, 339]   ἔλεγχον δεῖν λαβεῖν, πότερον ὄντως  εἴη   Διονύσιος ἐξημμένος ὑπὸ φιλοσοφίας ὥσπερ
[7, 344]   Διονύσιον ὅτι μοι μένειν ἀδύνατον  εἴη   Δίωνος οὕτω προπεπηλακισμένου. δὲ
[7, 339]   ἴσον ἀπέχον πάντῃ, λόγος ἂν  εἴη   ἐκείνου ᾧπερ στρογγύλον καὶ περιφερὲς
[7, 339]   εἶπεν, τἆλλα δὲ (μακρὰ ἂν  εἴη   καὶ ἄνευ καιροῦ λεγόμενα. Ἐπιστολαὶ
[8, 352]   θεσμὸς νόμος ἂν ὀρθῶς ὑμῖν  εἴη   κείμενος, ὄντως εὐδαίμονας ἀποτελῶν τοὺς
[7, 329]   καὶ πόλει, εἴτε αὐτῆς εἷς  εἴη   κύριος εἴτε καὶ πλείους, εἰ
[7, 339]   περὶ ὧν λέγω σαφέστερον ἂν  εἴη   λεχθέντων αὐτῶν. Ἔστι γάρ τις
[8, 352]   εἰς βασιλείαν δέ, εἰ δυνατὸν  (εἴη,   μεταβαλεῖν. Δυνατὸν δέ, ὡς ἔδειξεν
[11, 358]   δὲ ἀφικόμενον ἐνταῦθα ἄσχημον ἂν  εἴη   μὴ διαπράξασθαι ἐφ' ἅπερ σὺ
[13, 360]   καὶ ἀληθῆ λέγειν, ὅτι ἡμέτερον  εἴη   εἰς τὴν ναῦν ἀναλώσαμεν
[7, 324]   ἀρετῆς αὐτὸς λόγος ἂν  εἴη,   πόλις τε οὐδεμία ἂν ἠρεμήσαι
[7, 324]   μοι σκοπουμένῳ καὶ διστάζοντι πότερον  εἴη   πορευτέον καὶ ὑπακουστέον πῶς,
[7, 334]   τὰ δὲ ἄλλα σμικρὰ ἂν  εἴη   πρὸς ταῦτά μοι βλάβη.
[7, 339]   ὡς θαυμαστὸν ὅσον Διονύσιος ἐπιδεδωκὼς  εἴη   πρὸς φιλοσοφίαν. Ἔπεμψεν δὲ ἐπιστολὴν
[8, 352]   τε καὶ νοεῖν ἐπιτελὴς δ'  εἴη   σημαίνουσα ἡμῖν τοιόνδε τινὰ λόγον·
[2, 310]   πολλή μοι πραγματεία περὶ τοῦτ'  εἴη·   σὺ δὲ ἴσως μὲν ἀκούσας
[8, 352]   γ' ἐμὸς λόγος ἂν  εἴη   σύμβουλος τυράννῳ παντὶ φεύγειν μὲν
[7, 349]   μετρίως ἂν ἡμῖν καὶ ἱκανῶς  εἴη   τὰ νῦν εἰρημένα. ~(Πλάτων τοῖς
[4, 320]   φιλοτιμίαν. Μάλιστα μὲν οὖν μηδεὶς  εἴη   τοιοῦτος· ἐὰν δ' ἄρα καὶ
[7, 339]   τηλικούτου ἀληθῶς ὀνείδους, (εἴπερ ὄντως  εἴη   τῳ ταῦτα λελεγμένα. Πορεύομαι δὴ
[7, 349]   δ' ἀκούσας ὅτι παρὰ Θεοδότην  εἴην   εἰσεληλυθώς, πρόφασιν (αὖ ταύτην ἄλλην
[7, 349]   ἐμοὶ πολῖται, ἀπήγγελλον ὅτι διαβεβλημένος  εἴην   ἐν τοῖς πελτασταῖς καί μοί
[7, 334]   ἀμφοῖν ἀποκρινάμενος ὅτι γέρων τε  εἴην   καὶ κατὰ τὰς ὁμολογίας οὐδὲν
[3, 315]   ὅτι καὶ πάλαι σοι δῆλος  εἴην   σοῦ μὲν οὐδὲν φροντίζων, Δίωνος
[7, 329]   τις ἐν Συρακούσαις, ὡς τεθνεὼς  εἴην   ὑπὸ Διονυσίου τούτων ὡς πάντων
[2, 310]   σοι οὕτως ἔχειν, πολλῶν ἂν  εἴης   λόγων ἐμὲ ἀπολελυκώς. Οὐ μὴν
[7, 344]   φιλοτιμίας δὲ αἰσχρᾶς, εἴπερ, ἕνεκα,  εἴθ'   ὡς αὑτοῦ τιθέμενος εἴθ' ὡς
[7, 339]   εἴτ' ἐμοῦ ἀκηκοότες εἴτ' ἄλλων  εἴθ'   ὡς εὑρόντες αὐτοί· τούτους οὐκ
[7, 344]   ἕνεκα, εἴθ' ὡς αὑτοῦ τιθέμενος  εἴθ'   ὡς παιδείας δὴ μέτοχος ὤν,
[7, 339]   Ἐν οἷσι μὲν οὖν μηδ'  εἰθισμένοι   τὸ ἀληθὲς ζητεῖν ἐσμεν ὑπὸ
[5, 321]   δῆμον κατέλαβεν (ἤδη πρεσβύτερον καὶ  εἰθισμένον   ὑπὸ τῶν ἔμπροσθεν πολλὰ καὶ
[7, 324]   διάνοια καὶ ἐπιθυμία, σχεδὸν οὐκ  εἰκάζων   ἀλλ' ὡς εἰδὼς σαφῶς εἴποιμ'
[7, 344]   γίγνηται τὰ νῦν ὑποφαίνοντα οἷα  εἰκὸς   αὐτὰ γίγνεσθαι, ἀπορῶ μὲν ὅτι
[13, 360]   καὶ ἐδέοντο ἐπιστέλλειν σοι, καὶ  εἰκός·   πάνυ γὰρ προθύμως σὲ πανταχοῦ
[3, 315]   καὶ Ἀριστοκρίτου, σχεδὸν ἡμέραις πρότερον  εἴκοσι   τῆς ἐμῆς ἐκ Συρακουσῶν οἴκαδ'
[13, 360]   ἐπέστελλες πέμπειν. δὲ εἶπεν  εἰκότα   καὶ ἀνθρώπινα, ὅτι καὶ πρότερον
[7, 329]   ἕνεκα καὶ ὅσα ἔπραξα, ὡς  εἰκότα   τε καὶ δίκαια, ὑμῖν πρῶτον
[8, 352]   γένος, ἥξει δέ, ἐάνπερ τῶν  εἰκότων   γίγνηταί τι καὶ ἀπευκτῶν, σχεδὸν
[3, 315]   ἐνεῖδες ἐν ἐμοὶ πρὸς σέ,  εἰκότως   οἴει ταύτῃ πάντα ταῦτα γεγονέναι.
[3, 315]   τὰς ἀπολογίας, πρῶτον μὲν ὡς  εἰκότως   σοι ἔφυγον κοινωνεῖν περὶ τὰ
[7, 334]   πορεία τε καὶ πλοῦς ὡς  εἰκότως   τε ἅμα καὶ ἐμμελῶς γέγονεν,
[4, 320]   τοὺς ἀντιποιουμένους τὰ τοιαῦτα τιμᾶν  εἰκότως   τῶν ἄλλων διαφέρειν. Νῦν οὖν
[6, 322]   συγγεγονότι, καὶ τέχνῃ δι' ἐμπειρίας  εἰληφέναι.   Τί οὖν δὴ λέγω; σοὶ
[7, 324]   πολιτεία· πάλιν δὲ βραδύτερον μέν,  εἷλκεν   δέ με ὅμως (περὶ
[8, 352]   ὅλην ἐκβαρβαρωθεῖσαν γενέσθαι. Τότε γὰρ  εἵλοντο   Διονύσιον μὲν ὡς νέον (καὶ
[7, 349]   σχεδὸν οὐδενί, κοινός τε ὑμῖν  εἰμι,   ἄν ποτέ τι πρὸς ἀλλήλους
[2, 310]   φημι. Νῦν δὲ μέγας ἐγώ  εἰμι   ἐμαυτὸν παρέχων τῷ ἐμῷ λόγῳ
[7, 324]   (μοι, καθ' ὅσον οἷός τέ  εἰμι   ἔργῳ καὶ λόγῳ. Ἐγὼ δέ,
[7, 344]   ἐπιστέλλειν, ἐν οἷς τ' αὖτ'  εἰμὶ   καὶ πράττω· καὶ ἐὰν
[6, 322]   Ἐράστῳ πάλιν Ἑρμείου ἀντέχεσθαι σύμβουλός  εἰμι   καὶ πειρᾶσθαι ταῖς (ἀνθέξεσιν ἀλλήλων
[5, 321]   περὶ ταῦτα διατρίβειν· δίκαιος δ'  εἰμὶ   καὶ σοὶ ξενικὴν καὶ ἱερὰν
[7, 339]   αὐτὸν ἀφικνεῖσθαι. Δίκαιος δὴ λέγειν  εἰμὶ   τἀληθὲς καὶ ὑπομένειν, εἴ τις
[7, 339]   δόξαν περὶ τοῦ πράγματος ἐπαί̈  ειν   οὐδέν. Οὔκουν ἐμόν γε περὶ
[7, 329]   ἔρημον μὴ τοιούτων ἀνδρῶν  εἶναι.   δὴ καὶ Διονυσίῳ συνεβουλεύομεν
[7, 344]   λεχθέντι πάνυ μὲν ᾤμην γελοῖον  εἶναι   ἀντιλέγειν ἔτι, ὅμως δ' εἶπον
[7, 339]   ῥημάτων σύγκειται, μηδὲν ἱκανῶς βεβαίως  εἶναι   βέβαιον· μυρίος δὲ λόγος αὖ
[3, 315]   Δίωνι τότ' ἀπηχθόμην· ᾤετο γὰρ  (εἶναι   βέλτιον ἐλθεῖν ἐμὲ καὶ ὑπακοῦσαί
[3, 315]   ἔτι νῦν μοι δοκεῖν ταῦτ'  εἶναι   βέλτιστα. Ῥητέον δέ, Διονύσιε,
[7, 344]   καθάπερ ἐπιλελησμένος τῆς ἐπιστολῆς παντάπασιν·  εἶναι   γὰρ αὐτὰ οὐ Δίωνος ἀλλὰ
[13, 360]   ἐλαφρὸς καὶ εὐήθης (δόξειεν ἂν  εἶναι.   Δεδιὼς δὲ λέγω ταῦτα, ὅτι
[7, 334]   μὲν διὰ τὸ κρείττους αὐτῶν  εἶναι   δεικνύντες τὴν βίαν, αἰδοῖ δὲ
[7, 344]   ὅτι τὴν ἡμίσειαν τῆς οὐσίας  εἶναι   δέοι Δίωνος, τὴν δ' ἡμίσειαν
[4, 320]   εὖ πράττειν. Οἶμαι μὲν φανερὰν  εἶναι   διὰ παντὸς τοῦ χρόνου τὴν
[7, 334]   δὴ μηνύουσιν ἡμῖν ἀθάνατον ψυχὴν  εἶναι   δικαστάς τε ἴσχειν καὶ τίνειν
[13, 360]   καὶ ἔργῳ μέτριός μοι δοκεῖ  εἶναι   δίων. (Κρατίνῳ τῷ Τιμοθέου μὲν
[7, 349]   Σικελίαν ἄφιξιν τὴν δευτέραν, ἀναγκαῖον  εἶναι   ἔδοξέ μοι ῥηθῆναι δεῖν διὰ
[13, 360]   μοι ἐδόκει εὐσχημονέστατα ἡμῖν  εἶναι   καὶ ἀληθῆ λέγειν, ὅτι ἡμέτερον
[8, 352]   τῆς ἀρχῆς τὸν ἄριστον δόξαντ'  εἶναι   καὶ δικαιότατον· τούτους δὲ τὸν
[13, 360]   πάντα κατὰ δύναμιν καὶ κριτὴν  εἶναι   καὶ μὴ φεύγειν τὸ εἰδέναι.
[7, 339]   πρόσθεν ῥηθείς, ἔοικεν δ' οὖν  εἶναι   καὶ νῦν λεκτέος. Ἔστιν τῶν
[13, 360]   καὶ σὺ δὴ φῂς ἀγαθὸν  εἶναι   καὶ φήσεις. Μὴ οὖν σε
[7, 324]   ἔχων, Συρακοσίους οἴεσθαι δεῖν ἐλευθέρους  εἶναι,   κατὰ νόμους τοὺς ἀρίστους οἰκοῦντας·
[3, 315]   οὖν οἴει μοι τότε πολιτικῶν  εἶναι   κοινωνίαν πρὸς σέ, τὸν μὲν
[7, 339]   αὐτῶν φαμεν οὐδὲν οὐδενὶ (βέβαιον  εἶναι,   κωλύειν δ' οὐδὲν τὰ νῦν
[11, 358]   ἐπειδὴ δὲ σὺ φῂς ἀδύνατον  εἶναι,   μετὰ τοῦτο ἦν δεύτερον, εἰ
[7, 344]   φίλοις κοινῇ συνδοκῇ· ταῦτα δ'  εἶναι   μὴ ἐπιβουλεύοντος ἐμοί, τούτων δὲ
[4, 320]   τισιν ἐνδεεστέρως τοῦ προσήκοντος θεραπευτικὸς  εἶναι·   μὴ οὖν λανθανέτω σε ὅτι
[7, 324]   τὰ δοκοῦντα ἐμοὶ βέλτιστα ἀνθρώποις  εἶναι   μηνύων διὰ λόγων καὶ πράττειν
[7, 324]   προύβαινον, τοσούτῳ χαλεπώτερον ἐφαίνετο ὀρθῶς  εἶναί   μοι τὰ πολιτικὰ (διοικεῖν· οὔτε
[7, 334]   κεκτημένους πάντας (ἱκανήν ἀριθμὸν δὲ  εἶναι   μυριάνδρῳ πόλει πεντήκοντα ἱκανοὶ τοιοῦτοι
[7, 339]   ἡγεῖται θαυμαστὴν ἀκηκοέναι συντατέον τε  εἶναι   νῦν καὶ οὐ βιωτὸν ἄλλως
[2, 310]   τὰ μὲν τότε ἀπιστότατα δόξαντα  εἶναι   νῦν πιστότατα καὶ ἐναργέστατα φαίνεσθαι,
[12, 359]   ἔνι μάλιστα, καὶ ἔδοξεν ἡμῖν  εἶναι   ἀνὴρ ἄξιος ἐκείνων τῶν
[7, 334]   ἐξαιροῦμαι· φημὶ γὰρ κἀκεῖνον Ἀθηναῖον  εἶναι   ὃς οὐ προύδωκεν τὸν αὐτὸν
[2, 310]   λόγος σημαίνει, τὸ Δίωνα ἐξαίρετον  εἶναι,   ὅτι οὐκ ἄρχω ἐγὼ τῶν
[12, 359]   δὴ οἱ ἄνδρες οὗτοι Μύριοι  εἶναι   οὗτοι δ' ἦσαν τῶν ἐπὶ
[7, 324]   ἀποτελεῖν ἐγχειρήσοι, καὶ νῦν πειρατέον  εἶναι·   πείσας γὰρ ἕνα μόνον ἱκανῶς
[7, 344]   λαβεῖν Ἡρακλείδην ζητοῦντες, δὲ  εἶναί   πῃ ταύτῃ κινδυνεύει· ἀλλ' ἡμῖν,
[4, 320]   (μὲν γὰρ ἄλλοις συμβέβηκεν ἀναγκαῖον  εἶναι   πλανηθῆναι πολὺν τόπον, εἰ μέλλουσιν
[7, 339]   αὑτὸν χωρὶς τοῦ δείξοντος δυνατὸς  εἶναι   ποδηγεῖν. (Ταύτῃ καὶ κατὰ ταῦτα
[7, 324]   καὶ ἑταίρων πιστῶν οἷόν τ'  εἶναι   πράττειν οὓς οὔθ' ὑπάρχοντας ἦν
[7, 344]   μεμαθηκέναι, ἄξια δ' οὖν  εἶναι   πρὸς παιδείαν ψυχῆς ἐλευθέρας, (πῶς
[7, 344]   ὅμως δὲ ἔφαμεν ἑταῖροί γε  εἶναι   πρὸς πᾶσαν Σικελίαν. Τῶν δὴ
[7, 329]   αὑτῷ τε οἰκείας καὶ ἀλλήλαις  εἶναι   πρὸς τὰς τῶν βαρβάρων βοηθείας,
[7, 339]   μοι ἐφαίνετο γραπτέα θ' ἱκανῶς  εἶναι   πρὸς τοὺς πολλοὺς καὶ ῥητά,
[3, 315]   μοι τὸ δεύτερον ἀπολογητέον ἔφην  εἶναι.   (Σκόπει δὴ καὶ πρόσεχε πάντως,
[2, 310]   δάφναις αὐτὸς ἔφησθα ἐννενοηκέναι (καὶ  εἶναι   σὸν εὕρημα· καὶ ἐγὼ εἶπον
[3, 315]   ὁμολογεῖς, τὸ μετὰ τοῦτο ἡγησάμενος  εἶναι   σοφὸν τὸν Στησίχορον, τὴν παλινῳδίαν
[7, 344]   ἔμπροσθεν παρ' ἑτέρων, φαῦλα  εἶναι   τὰ λεχθέντα, τὸ τρίτον
[13, 360]   πρὸς δόξαν σοι, δοκεῖν δυσσύμβολον  (εἶναι.   Τὰ μετὰ ταῦτα περὶ Δίωνος
[8, 352]   (ὀρθὴ δοκεῖ ἑκάστοτε τοῖς πολλοῖς  εἶναι   ταῦτα συμβουλεύειν δεῖν τοὺς
[7, 324]   ἀφροδισίων σπουδὰς διαπονουμένας· ἀναγκαῖον δὲ  εἶναι   ταύτας τὰς πόλεις τυραννίδας τε
[7, 349]   μηδεὶς αὐτῷ ἐγκαλεῖ πένης φάσκων  εἶναι·   ταὐτὸν δὲ καὶ τὴν πόλιν
[10, 358]   Δίωνος ἐν τοῖς μάλιστα ἑταῖρον  εἶναί   τέ σε νῦν καὶ γεγονέναι
[10, 358]   καὶ ὑγιές, τοῦτο ἐγώ φημι  εἶναι   τὴν ἀληθινὴν φιλοσοφίαν, τὰς δὲ
[7, 324]   νομίζειν δεῖν τὴν διάνοιαν ὑμῶν  εἶναι   τὴν αὐτὴν ἣν εἶχεν καὶ
[13, 360]   δ' ἂν μὴ δύνωμαι, σὴν  εἶναι   τὴν δαπάνην. Τὸ δὴ μετὰ
[3, 315]   ἂν ἕτερον ἔφησεν αἴτιόν τις  εἶναι   τῆς ἐμῆς μεταβολῆς, εἰ μετεβαλόμην.
[11, 358]   ποτε πολιτείαν κατασκευασθῆναι ἄνευ τοῦ  εἶναί   τι κύριον ἐπιμελούμενον ἐν τῇ
[4, 320]   διενεγκεῖν δόξειεν ἂν καὶ ἑτέρων  εἶναί   τινων, ἀληθείᾳ δὲ καὶ δικαιοσύνῃ
[7, 324]   ἐμαυτῷ παντάπασι λόγος μόνον ἀτεχνῶς  εἶναι   τίς, ἔργου δὲ οὐδενὸς ἄν
[4, 320]   δὲ ἴσως γελοῖόν σοι φαίνεται  εἶναι   τὸ ἐμὲ λέγειν, διότι καὶ
[8, 352]   σχεδὸν ἀεί τινος σμικροῦ ἐπιδεεῖς  εἶναι   τὸ μὴ πάντα κατὰ νοῦν
[5, 321]   μὴ πολλοὺς αὐτοῦ πέρι συμβούλους  εἶναι   τοῖς νέοις. Ἔστιν γὰρ δή
[4, 320]   καλοῖς φιλοτιμίας· (νομίζω γὰρ δίκαιον  εἶναι   τοὺς ὄντας τῇ ἀληθείᾳ ἐπιεικεῖς
[7, 329]   πολλαπλασίαν δὲ ὄντως· ἕτοιμον γὰρ  εἶναι   τούτων γενομένων πολὺ μᾶλλον δουλώσασθαι
[7, 324]   οὐκ ἂν αἰσχυνοίμην εἰπὼν δικαιότατον  εἶναι   τῶν τότε, ἐπί τινα τῶν
[11, 358]   ἐμοῦ, φησὶν Ἡσίοδος, δόξαι ἂν  εἶναι   φαῦλον, χαλεπὸν δὲ νοῆσαι. Εἰ
[7, 344]   καὶ ὄντως οὐκ ἂν δυνατὸς  εἶναι   φρονήσεώς τε καὶ ἀρετῆς ζῆν
[7, 334]   μεγάλα ἁμαρτήματα καὶ ἀδικήματα σμικρότερον  εἶναι   χρὴ νομίζειν κακὸν πάσχειν
[7, 334]   παρὰ πᾶσιν ἂν ὡς ἔπος  εἰπεῖν   ἀνθρώποις ἀπέσωσεν γενομένη. Νῦν δὲ
[2, 310]   ἐπιτρέψειν. Καὶ περὶ Λυσικλείδου τἀληθὲς  εἰπεῖν   ἄξιον· μόνος γὰρ τῶν ἐκ
[7, 334]   καὶ τοὺς ἄλλους ὡς ἔπος  εἰπεῖν   ἅπαντας τὰ μέγιστα ἔβλαψαν ἀνθρώπους,
[4, 320]   οἰκουμένης, εἰ καὶ νεανικώτερόν ἐστιν  εἰπεῖν,   εἰς ἕνα τόπον ἀποβλέπειν, καὶ
[3, 315]   αὐτά· καὶ μὴν οὐ χαλεπὸν  εἰπεῖν   ἐναργῶς ὡς ἦν ταῦτα ἄριστα
[2, 310]   οὖν ἡμῖν ἔτι, σὺν θεῷ  εἰπεῖν,   ἔξεστιν, εἴ τι ἄρα μὴ
[4, 320]   εἰς τὸ παρόν, σὺν θεῷ  εἰπεῖν,   ἔχει καλῶς, τὰ δὲ περὶ
[5, 321]   πώποτε ἀναστὰς ἐφθέγξατο, πρὸς ταῦτ'  εἰπεῖν   ὅτι Πλάτων ὀψὲ ἐν τῇ
[1, 309]   τοῦ Εὐριπίδου κατὰ καιρόν ἐστιν  εἰπεῖν,   ὅτι σοὶ πραγμάτων ἄλλων ποτὲ
[3, 315]   μετὰ ταῦτα ἐπῄει μοι  εἰπεῖν   οὐκ εἶπον, φοβούμενος μὴ σμικροῦ
[2, 310]   ἐσμεν οὐδενὶ Ἑλλήνων ὡς ἔπος  (εἰπεῖν,   οὔτε συνουσία ἡμῶν σιγᾶται.
[7, 339]   ἀσαφείας ἐμπίμπλησι πάσης ὡς ἔπος  εἰπεῖν   πάντ' ἄνδρα. Ἐν οἷσι μὲν
[4, 320]   τε καὶ ἐπειδή, σὺν θεῷ  εἰπεῖν,   ῥᾴδιον ἔσται. Τοῖς (μὲν γὰρ
[2, 310]   ἔχει· ὡς δ' ἐν κεφαλαίῳ  εἰπεῖν,   σοῦ μὲν τιμῶντος ἀμφοτέροις κόσμος,
[7, 339]   αὐτῶν ἐν νῷ μοι γέγονεν  εἰπεῖν·   τάχα γὰρ ἂν περὶ ὧν
[7, 324]   τάδε ἐδεῖτο, εἰ καὶ μακρότερα  εἰπεῖν.   Τίνας γὰρ καιρούς, ἔφη, μείζους
[3, 315]   παιδὶ καταλείψειν (αὐτοῦ. Πολλὰ ἔχων  εἰπεῖν   ὧν ὑποσχόμενος οὐδὲν ἐποίησας, διὰ
[13, 360]   ἐπέστελλες πέμπειν. δὲ  εἶπεν   εἰκότα καὶ ἀνθρώπινα, ὅτι καὶ
[13, 360]   τῶν καλῶν τις ὃς τότε  εἶπεν·   που πολλά, Διονύσιε,
[7, 344]   ἤκουον διαλεγομένων, δὲ ἐναντίον  εἶπεν   Θεοδότης ἐμοῦ πρὸς Διονύσιον, οἶδά
[8, 352]   ἐκεῖνος ἔμπνους ὢν καὶ δυνάμενος  εἶπεν   νῦν πρὸς ὑμᾶς. Τίν' οὖν
[2, 310]   παραφέροντες, τε ἔπραξεν καὶ  εἶπεν   πρὸς αὐτούς· καὶ Περίανδρον τὸν
[7, 339]   εἰπὼν οὐδὲν τὸ μετὰ τοῦτο  εἶπεν   πρότερον ὡς ἂν εἰς
[7, 339]   κατὰ νοῦν γιγνόμενα. Ταῦθ' οὕτως  εἶπεν,   τἆλλα δὲ (μακρὰ ἂν εἴη
[7, 329]   δ' ἂν οὕτως ἐγένετο,  εἴπερ   ἐγίγνετο, κάλλιστα, ὤκνει (ὡς δὴ
[7, 344]   βραχυτάτοις κεῖται φιλοτιμίας δὲ αἰσχρᾶς,  εἴπερ,   ἕνεκα, εἴθ' ὡς αὑτοῦ τιθέμενος
[7, 339]   λόγου γε αὐτὸς λόγος,  εἴπερ   ἐξ ὀνομάτων καὶ ῥημάτων σύγκειται,
[8, 357]   ταῦτα Σικελίαν ἂν τὴν ἄλλην,  εἴπερ   ἔργα ἐπὶ νῷ ἐγίγνετο, κατῴκισα,
[7, 344]   οὐκ ἦν τούτῳ ταῦτα σπουδαιότατα,  εἴπερ   ἔστ' αὐτὸς σπουδαῖος, κεῖται δέ
[13, 360]   (ᾧ γε σὺ καὶ Ἀρχύτης,  εἴπερ   ἥκει παρά σε Ἀρχύτης, χρῆσθαι
[7, 339]   αἴτιον γενέσθαι τηλικούτου ἀληθῶς ὀνείδους,  (εἴπερ   ὄντως εἴη τῳ ταῦτα λελεγμένα.
[7, 324]   ἱκανώτατοί τε Διονύσιον συμπαρακαλεῖν, ὥστε  εἴπερ   ποτὲ καὶ νῦν ἐλπὶς πᾶσα
[3, 315]   νῦν ὕπαρ ἀντ' ὀνείρατος γέγονεν  εἶπες   δὲ (καὶ μάλα πλαστῶς γελῶν,
[13, 360]   ἀνέστης παρ' ἐμὲ καὶ φιλοφρονούμενος  εἶπες   εὖ τι ῥῆμα ἔχον, ὡς
[13, 360]   ὠφελῇ ὑπὸ Πλάτωνος· σὺ δ'  εἶπες·   καὶ εἰς ἄλλα πολλά, ἐπεὶ
[3, 315]   ταύτην λαβὼν ὡς ἱκανὴν πρόφασιν,  εἶπες   ὅτι καὶ πάλαι σοι δῆλος
[5, 321]   Ἐὰν δέ τις ἀκούσας ταῦτα  εἴπῃ·   Πλάτων, ὡς ἔοικεν, προσποιεῖται μὲν
[8, 352]   Τίν' οὖν δή, τις ἂν  εἴποι,   λόγον ἀποφαίνεται ἡμῖν περὶ τῶν
[2, 310]   οὐ λέγω ὅπερ ἂν πολλοὶ  εἴποιεν,   ἀλλ' ὅτι ἐφαίνου οὐ πάνυ
[7, 324]   εἰκάζων ἀλλ' ὡς εἰδὼς σαφῶς  εἴποιμ'   ἄν. Ὅτε γὰρ κατ' ἀρχὰς
[7, 339]   ἀσαφές, τὸ δὲ μέγιστον, ὅπερ  εἴπομεν   ὀλίγον ἔμπροσθεν, ὅτι δυοῖν ὄντοιν,
[6, 322]   βίου· διὸ δὴ τούτων προσδεῖν  εἶπον,   ἵνα μὴ ἀναγκάζωνται τῆς ἀληθινῆς
[7, 349]   ἂν ἐπιθυμῆτε, ἄλλους παρακαλεῖτε. Ταῦτα  εἶπον   μεμισηκὼς τὴν περὶ Σικελίαν πλάνην
[7, 344]   χρόνου πολλοῦ, ὅπερ ἐν ἀρχαῖς  εἶπον·   μόγις δὲ τριβόμενα πρὸς ἄλληλα
[7, 334]   καλοῦντος τὸ δεύτερον ἀπηρνήθην, καθάπερ  εἶπον   νυνδή, δοκεῖ μοι Διονύσιος παντάπασιν
[7, 349]   ἑστάτην σιγῇ δακρύοντε, ἐγὼ δὲ  εἶπον·   οἵδε πεφόβηνται μή τι σὺ
[7, 349]   ἐκέλευον, εἰ βούλοιντο· ἐμὲ δ'  εἶπον   ὅτι σὺ μετὰ τῶν ἄλλων
[2, 310]   εἶναι σὸν εὕρημα· καὶ ἐγὼ  εἶπον   ὅτι τοῦτο εἰ φαίνοιτό σοι
[7, 344]   εἶναι ἀντιλέγειν ἔτι, ὅμως δ'  εἶπον   ὅτι χρείη τὴν παρὰ Δίωνος
[3, 315]   κρίνειν. Ἀλλ' οὖν, ὅπερ ἀρτίως  εἶπον,   οὐ διαβολῆς προσδέομαι πρός τε
[2, 310]   δὴ βασιλέως πέρι καὶ ὧν  εἶπον,   οὐδέν ἐστιν τοιοῦτον τὸ δὴ
[3, 315]   γεγενῆσθαι. Τὴν οὖν ἀρχὴν ὧν  εἶπον   περὶ προτέρων ἄκουε πρότερον. Ἦλθον
[7, 334]   Σικελίᾳ διατριβῆς μοι διεπεράνθη, καθάπερ  εἶπον,   πρὶν συμβουλεύειν τοῖς οἰκείοις καὶ
[7, 344]   μοι δόξαντα, εἰς τὴν ὑστεραίαν  εἶπον   πρὸς Διονύσιον ὅτι δέδοκταί (μοι
[7, 344]   Θηβαῖος· διεξῆλθον μὲν γὰρ ὡς  εἶπόν   τε ἐγὼ καὶ ἅπαξ μόνον,
[3, 315]   ἐπῄει μοι εἰπεῖν οὐκ  εἶπον,   φοβούμενος μὴ σμικροῦ ῥήματος ἕνεκα
[11, 358]   τε καὶ τοῖς οἰκισταῖς,  εἰπόντος   μὲν ἐμοῦ, φησὶν Ἡσίοδος, δόξαι
[3, 315]   μηδὲν σοῦ χείρω, ἵνα οὕτως  εἴπω,   (τοῦτον μὲν προδοῦναι, σὲ δὲ
[7, 324]   ἐγὼ σχεδὸν οὐκ ἂν αἰσχυνοίμην  εἰπὼν   δικαιότατον εἶναι τῶν τότε, ἐπί
[5, 321]   ἔχειν, πολλὰ ἂν χαίρειν ἡμῖν  εἰπὼν   ἐκτὸς (ἂν γίγνοιτο τῆς περὶ
[7, 339]   (Πλάτωνι” τὰ νόμιμα ἐπὶ τούτοις  εἰπὼν   οὐδὲν τὸ μετὰ τοῦτο εἶπεν
[7, 349]   οὗτος δεῖται μὴ ποιεῖν· καὶ  εἰπὼν   ταῦτα ἀποστρεφόμενος ᾠχόμην ἔξω. Τὸ
[7, 324]   παρ' ἡμᾶς φεύγων καὶ ἀνέροιτο  εἰπών·   Πλάτων, ἥκω σοι φυγὰς
[2, 310]   τ' ἔσται καὶ πάντα  εἰρήκαμεν;   τὸν Ἀρχέδημον νῦν τε ὀρθῶς
[3, 315]   δεύτερον ὡς οὐκ ἐμὴν ταύτην  εἴρηκας   συμβουλὴν οὐδὲ διακώλυσιν, μέλλοντί σοι
[3, 315]   τᾶν, εἰ μὲν μὴ φῂς  εἰρηκέναι   εἰρηκὼς ταῦτα, ἔχω τὴν δίκην·
[2, 310]   Κρατιστόλου καὶ Πολυξένου πρὸς σὲ  εἰρηκότων,   ὧν φασὶ (λέγειν τὸν ἕτερον
[3, 315]   εἰ μὲν μὴ φῂς εἰρηκέναι  εἰρηκὼς   ταῦτα, ἔχω τὴν δίκην· εἰ
[7, 349]   καὶ ἱκανῶς εἴη τὰ νῦν  εἰρημένα.   ~(Πλάτων τοῖς Δίωνος οἰκείοις τε
[7, 344]   φλαῦρον μηδὲν παρὰ τὰ νῦν  εἰρημένα.   Τῇ δὴ μετὰ ταύτην τὴν
[8, 352]   ποτὲ εὐεργέταις, πολέμου δὲ καὶ  εἰρήνης   ἄρχοντας νομοφύλακας ποιήσασθαι ἀριθμὸν τριάκοντα
[3, 315]   οἴκαδε σωτηρίας· τὸ δὲ δεύτερον  εἰρήνης   γενομένης ἐκάλεις με οὐ κατὰ
[3, 315]   ἐμέ, ἐπειδὴ πόλεμος ὑμᾶς κατεῖχεν,  εἰρήνης   δ' αὖ γενομένης ἐλθεῖν ἐμέ
[7, 334]   ποτ' ἐδυνάμην Διονύσιον ἀφεῖναί με,  εἰρήνης   δὲ γενομένης ἦν γὰρ τότε
[7, 334]   τούτοις τοῖς λόγοις. Γενομένης δὲ  εἰρήνης,   μετεπέμπετό με, Δίωνα δὲ ἐπισχεῖν
[7, 334]   Συμβουλὴ μὲν δὴ καὶ ἐπιστολὴ  εἰρήσθω   καὶ παρὰ Διονύσιον ἐμὴ
[3, 315]   ψυχῇ. Καὶ ταῦτα μὲν οὕτως  εἰρήσθω   παρ' ἐμοῦ περὶ τῆς προσρήσεως·
[7, 349]   σχεδὸν εἴρηταί τέ μοι καὶ  εἰρήσθω·   ὧν δ' ἐπανέλαβον ἕνεκα τὴν
[8, 352]   καταστήσασθε τρόπῳ τινὶ τοιῷδε, (ὃς  εἴρηται   μὲν καὶ πρότερον ὑμῖν, ὅμως
[7, 334]   ἐλλογίμω πώποτε ἄνδρε γενομένω. Ταῦτα  εἴρηται   πάντα τῆς συμβουλῆς ἕνεκα τῶν
[4, 320]   καὶ Αἴγιναν, ἡμεῖς δέ, καθάπερ  εἴρηται,   πολλὰ ἀκούοντες περὶ τῶν τῇδε
[7, 344]   ἐρρήθη, ταῦτα συνωμολογήσαμεν, ὡς νῦν  εἴρηται   σχεδόν. Ἐξέπλευσεν δὴ τὰ πλοῖα
[3, 315]   Ἀλλ' οὖν ὧν ἕνεκα πάντ'  εἴρηται   ταῦτ' ἐστί· μή με διάβαλλε
[7, 349]   νῦν ῥηθέντα συμβουλεύω, σχεδὸν  εἴρηταί   τέ μοι καὶ εἰρήσθω· ὧν
[7, 329]   μηχανώμενος διεκώλυέν μου τὸν ἔκπλουν,  εἰς   ἀκρόπολιν ἀγαγὼν καὶ κατοικίσας ὅθεν
[13, 360]   Πλάτωνος· σὺ δ' εἶπες· καὶ  εἰς   ἄλλα πολλά, ἐπεὶ καὶ ἀπ'
[10, 358]   τὰς δὲ ἄλλας τε καὶ  εἰς   ἄλλα τεινούσας σοφίας τε καὶ
[7, 339]   νενοημένα ὑπ' αὐτοῦ, καὶ ταῦτα  εἰς   ἀμετακίνητον, δὴ πάσχει τὰ
[7, 344]   καὶ οὐκ ἂν αὐτὰ ἐτόλμησεν  εἰς   ἀναρμοστίαν καὶ ἀπρέπειαν ἐκβάλλειν. Οὔτε
[2, 310]   μέντοι μή ποτε ἐκπέσῃ ταῦτα  εἰς   ἀνθρώπους ἀπαιδεύτους· σχεδὸν γάρ, ὡς
[7, 324]   (πάντα εἰς ὑπερβολάς, ἀργῶν δὲ  εἰς   ἅπαντα ἡγουμένων αὖ δεῖν γίγνεσθαι
[1, 309]   χρυσίον τὸ λαμπρόν, (ὅπερ ἔδωκας  εἰς   ἀποστολήν, ἄγει σοι Βακχεῖος
[7, 329]   καὶ πιστῶν, οὗ μεῖζον σημεῖον  εἰς   ἀρετὴν καὶ κακίαν οὐκ ἔστιν
[7, 324]   ὀρθῶς γε καὶ ἀληθῶς γένος  εἰς   ἀρχὰς ἔλθῃ τὰς πολιτικὰς
[3, 315]   μόνον ἥκειν ἐπέστειλας, Δίωνα δ'  εἰς   αὖθις ἔφησθα μεταπέμψεσθαι. Διὰ ταῦτα
[7, 339]   νοῦν ἔχων οὐδεὶς τολμήσει ποτὲ  εἰς   αὐτὸ τιθέναι τὰ νενοημένα ὑπ'
[8, 352]   τοὔνομά τε καὶ τοὖργον τοῦτο,  εἰς   βασιλείαν δέ, εἰ δυνατὸν (εἴη,
[3, 315]   ἐπικουφίσαι, τὴν ἀρχὴν ἀντὶ τυραννίδος  εἰς   βασιλείαν μεταστήσαντα, ταῦτ' ἄρα σὲ
[8, 352]   πεινώντων εὐδαιμόνισμα ἀνθρώπων καὶ ἀνοήτων,  εἰς   βασιλέως δ' εἶδος πειρᾶσθαι μεταβάλλειν
[8, 352]   τὸν Διονυσίου, ἐὰν ἐθέλῃ ἑκὼν  εἰς   βασιλέως σχῆμα ἀπαλλάττεσθαι, δεδιὼς μὲν
[7, 344]   ἐπὶ τούτοις τὸν ἐνιαυτὸν τοῦτον,  εἰς   δὲ ὥρας ἄπιθι (λαβὼν τὰ
[2, 310]   μὲν εἰς φιλίαν, τοτὲ δ'  εἰς   διαφοράν, καὶ τὰ μὲν ὁμονοοῦντας,
[2, 310]   ἄνθρωποι τούτων δὲ τοὺς μὲν  εἰς   διαφοράν, τοὺς δ' εἰς φιλίαν
[7, 324]   Σωκράτη τοῦτον δυναστεύοντές τινες εἰσάγουσιν  εἰς   δικαστήριον, ἀνοσιωτάτην αἰτίαν ἐπιβαλόντες (καὶ
[7, 334]   Διὸς τρίτου σωτῆρος χάριν, εἶτα  εἰς   Διονύσιον βλέψαντες καὶ Δίωνα, ὧν
[7, 344]   καὶ νοῦς, συντείνων ὅτι (μάλιστ'  εἰς   δύναμιν ἀνθρωπίνην. Διὸ δὴ πᾶς
[6, 322]   ὄντως φιλοσοφῶμεν, εἰσόμεθα πάντες σαφῶς  εἰς   δύναμιν ἀνθρώπων εὐδαιμόνων. ~Πλάτων τοῖς
[3, 315]   δὲ τούτοις ἔτι σαφεστέρους τούτων  εἰς   ἔλεγχον λόγους ἐγὼ δοίην ἄν,
[3, 315]   εἴ τι γίγνοιτο ἁμάρτημα, πᾶν  εἰς   ἐμὲ τρέπειν, σὲ φάσκοντας πάντα
[3, 315]   μάλ' ἀπεκρίνω μεμηνιμένως καὶ ὑβριστικῶς  εἰς   ἐμέ, ὡς ᾤου διὸ τὸ
[4, 320]   εἰ καὶ νεανικώτερόν ἐστιν εἰπεῖν,  εἰς   ἕνα τόπον ἀποβλέπειν, καὶ ἐν
[7, 324]   ἐμὴν συνουσίαν ὡς εὐπετῶς ἐξηργάσατο  εἰς   ἐπιθυμίαν ἐλθεῖν αὐτὸν τοῦ καλλίστου
[7, 329]   φυλάττων ᾗπερ ἀφικόμην, εἴ πως  εἰς   ἐπιθυμίαν ἔλθοι τῆς φιλοσόφου ζωῆς·
[7, 334]   ἐπεδήμουν ἐγώ, ὅθεν ἅμα μὲν  εἰς   ἐπιθυμίαν ᾔει τοῦ διακοῦσαι ἐναργέστερον,
[8, 352]   γίγνηταί τι καὶ ἀπευκτῶν, σχεδὸν  εἰς   ἐρημίαν τῆς Ἑλληνικῆς φωνῆς Σικελία
[3, 315]   τοῖς διαβάλλουσιν ἡμᾶς καὶ βουλομένοις  εἰς   ἔχθραν ἐλθεῖν ἑώρων γὰρ καὶ
[7, 324]   Ταύτην δὴ τὴν διάνοιαν ἔχων  εἰς   Ἰταλίαν τε καὶ Σικελίαν ἦλθον,
[7, 329]   πολιτείας καὶ μηδαμῇ ἐθέλουσιν αὐτῆς  εἰς   ἴχνος ἰέναι, προαγορεύουσιν δὲ τῷ
[3, 315]   πᾶσαν τὰ μὲν ἡμίσεα ἀποπέμψειν  εἰς   Κόρινθον, τὰ δ' ἄλλα τῷ
[4, 320]   μὲν Θεοδότου καὶ Ἡρακλείδου ἥκουσιν  εἰς   Λακεδαίμονα καὶ Αἴγιναν, ἡμεῖς δέ,
[3, 315]   διὰ σὲ ἀπηργάσατο. Σχεδὸν δ'  εἰς   λόγον λόγος ἥκει μοι
[7, 344]   δεῦρο Ἡρακλείδην κομίσαι δυνατὸς ἡμῖν  εἰς   λόγους περὶ τῶν ἐγκλημάτων αὐτῷ
[6, 322]   καὶ πειρᾶσθαι ταῖς (ἀνθέξεσιν ἀλλήλων  εἰς   μίαν ἀφικέσθαι φιλίας συμπλοκήν. Ἂν
[7, 329]   πόλεσιν ἑκάσταις κεκτημένοι. Διονύσιος δὲ  εἰς   μίαν πόλιν ἁθροίσας πᾶσαν Σικελίαν,
[13, 360]   πλὴν πάνυ ὀλίγων τινῶν καὶ  εἰς   ὀλίγα· ἐπεὶ καὶ περὶ τούτου
[7, 349]   ἀπέδωκεν. Ἐλθὼν δὲ εἰς Πελοπόννησον  εἰς   Ὀλυμπίαν, Δίωνα καταλαβὼν θεωροῦντα, ἤγγελλον
[7, 344]   λαβόντα καὶ τὴν γυναῖκα ἀξιῶ  εἰς   (Πελοπόννησον ἀποπλεῖν, οἰκεῖν τε βλάπτοντα
[7, 349]   οὔτε τις ἀπέδωκεν. Ἐλθὼν δὲ  εἰς   Πελοπόννησον εἰς Ὀλυμπίαν, Δίωνα καταλαβὼν
[7, 344]   εἴα τοὺς ἐπιτρόπους αὐτοῦ πέμπειν  εἰς   Πελοπόννησον, καθάπερ ἐπιλελησμένος τῆς ἐπιστολῆς
[7, 329]   αἰτιώμενος ἐπιβουλεύειν τῇ τυραννίδι, σμικρὸν  εἰς   πλοῖον ἐμβιβάσας, ἐξέβαλεν ἀτίμως. Οἱ
[7, 349]   ὧν δ' ἐπανέλαβον ἕνεκα τὴν  εἰς   Σικελίαν ἄφιξιν τὴν δευτέραν, ἀναγκαῖον
[2, 310]   ἔχει, ἐγὼ φράσω. Ἦλθον ἐγὼ  εἰς   Σικελίαν δόξαν ἔχων πολὺ τῶν
[7, 324]   πάντων (ἀρχὴν γεγονέναι τὴν τότε  εἰς   Σικελίαν ἐμὴν ἄφιξιν; ἐγὼ συγγενόμενος
[7, 329]   πρῶτος δὴ χρόνος τῆς  εἰς   Σικελίαν ἐμῆς ἐπιδημίας (τε καὶ
[7, 334]   ὑπηρεσίας ἐγενέσθην ἑταίρω· ~ἐλθόντες (δὲ  εἰς   Σικελίαν, ἐπειδὴ Δίωνα ᾔσθοντο διαβεβλημένον
[7, 339]   εἶπεν πρότερον ὡς ἂν  εἰς   Σικελίαν πεισθεὶς ὑφ' ἡμῶν ἔλθῃς
[13, 360]   που πολλά, Διονύσιε,  εἰς   σοφίαν ὠφελῇ ὑπὸ Πλάτωνος· σὺ
[3, 315]   μὲν οὕτως ἐγένετο τῆς ἐμῆς  εἰς   Συρακούσας ἀποδημίας πέρι τῆς πρώτης
[7, 324]   δὴ πρὸς τοῖς πρόσθε διανοούμενος,  εἰς   Συρακούσας (διεπορεύθην, ἴσως μὲν κατὰ
[7, 324]   ἄν. Ὅτε γὰρ κατ' ἀρχὰς  εἰς   Συρακούσας ἐγὼ ἀφικόμην, σχεδὸν ἔτη
[7, 339]   προθυμίαν τοῦ ἐμὲ πλεῖν καὶ  εἰς   Συρακούσας ἐλθεῖν· πρὸς γὰρ δὴ
[7, 324]   ᾠήθη δεῖν ἐκ παντὸς τρόπου  εἰς   Συρακούσας ὅτι τάχιστα ἐλθεῖν ἐμὲ
[3, 315]   ἐλθεῖν ἐμέ τε καὶ Δίωνα  εἰς   Συρακούσας, σὲ δὲ καλεῖν ἡμᾶς.
[2, 310]   φιλοσοφίᾳ διαφέρειν, βουλόμενος δὲ (ἐλθὼν  εἰς   Συρακούσας συμμάρτυρα λαβεῖν σέ, ἵνα
[3, 315]   προτέρων ἄκουε πρότερον. Ἦλθον καλούμενος  εἰς   Συρακούσας ὑπό τε σοῦ καὶ
[2, 310]   μαθεῖν ποῖ' ἄττα ἐστίν, βλέπουσα  εἰς   τὰ αὑτῆς συγγενῆ, ὧν (οὐδὲν
[6, 322]   καὶ χρείαν ἔχοντες ὥστε ἀλλήλους  εἰς   τὰ (μέγιστα ὠφελεῖν. Ἑρμείᾳ μὲν
[6, 322]   χρυσοῦ προσγενομένου γένοιτ' ἂν μείζων  εἰς   τὰ πάντα δύναμις, φίλων
[7, 349]   Ἀρχύτην καὶ τοὺς ἄλλους φίλους  εἰς   Τάραντα, φράζων ἐν οἷς ὢν
[8, 357]   ἔμπροσθεν οἰκητὰς τῶν Ἑλληνικῶν τόπων  εἰς   τὰς ἀρχαίας καὶ πατρῴας οἰκήσεις
[5, 321]   περὶ τὴν σὴν διατριβὴν ὄντων·  εἰς   ταῦτ' οὖν αὐτῷ χρώμενος ὀνήσῃ
[13, 360]   Λεπτίνης σοι ἐρεῖ. Ἀργύριον δ'  εἰς   ταῦτα ἕνεκά τε τούτων καὶ
[7, 324]   τὸ πράττειν τὰ κοινά, βλέποντα  εἰς   ταῦτα καὶ φερόμενα ὁρῶντα πάντῃ
[2, 310]   ἐρῶ ἄνωθεν ἀρξάμενος. Πέφυκε συνιέναι  εἰς   ταὐτὸν φρόνησίς τε καὶ δύναμις
[7, 324]   εἴ τις θεῶν καὶ τοῦτον  εἰς   τὴν αὐτὴν δόξαν περὶ πολιτείας
[7, 349]   φθάνει δέ, ὡς ἐλέγετο, Ἡρακλείδης  εἰς   τὴν Καρχηδονίων ἐπικράτειαν ἐκφυγὼν ἡμέρας
[13, 360]   λέγειν, ὅτι ἡμέτερον εἴη  εἰς   τὴν ναῦν ἀναλώσαμεν τὴν Λευκαδίαν,
[7, 349]   ἐρρήθη, καὶ οὐκέτι μετεπέμψατό με  εἰς   τὴν οἴκησιν πάλιν, ὡς ἤδη
[13, 360]   δέκα μνῶν δέοι ἂν  εἰς   τὴν οἰκοδομίαν τοῦ τάφου. Καὶ
[13, 360]   τε τούτων καὶ εἰσφορῶν τινων  εἰς   τὴν πόλιν ἔλαβον παρὰ Λεπτίνου,
[6, 322]   ἂν συμφῦσαι καὶ συνδῆσαι πάλιν  εἰς   τὴν προϋ πάρχουσαν (φιλότητά τε
[7, 344]   μέν, ὅμως δὲ βουλευσάμενος ἔφην  εἰς   τὴν ὑστεραίαν αὐτῷ περὶ τούτων
[7, 344]   Διονυσίου μηχανάς. Ταῦτά μοι δόξαντα,  εἰς   τὴν ὑστεραίαν εἶπον πρὸς Διονύσιον
[7, 344]   τούτων μήποτε μάθωσιν ἀλήθειαν ἀρετῆς  εἰς   (τὸ δυνατὸν οὐδὲ κακίας. Ἅμα
[8, 352]   τοῦ ὑπ' ἐμοῦ ῥηθησομένου, ἐνεγκὼν  εἰς   τὸ μέσον (ὀρθότατα φιλέλλην ἂν
[4, 320]   τῆς προσηκούσης. Τὰ μὲν οὖν  εἰς   τὸ παρόν, σὺν θεῷ εἰπεῖν,
[7, 324]   ὅσῳ μᾶλλον διεσκόπουν ἡλικίας τε  εἰς   τὸ πρόσθε προύβαινον, τοσούτῳ χαλεπώτερον
[4, 320]   πολλὴν εἶχον περὶ αὐτῶν σπουδὴν  εἰς   τὸ συμπερανθῆναι, οὐκ ἄλλου τινὸς
[3, 315]   πολλῶν πρὸς τοὺς μισθοφόρους καὶ  εἰς   τὸ Συρακουσίων πλῆθος διεβλήθην διὰ
[8, 352]   ποτε ἀπληστίᾳ ἐλευθερίας ἀκαίρου τινὸς  εἰς   τὸ τῶν προγόνων νόσημα ἐμπέσωσιν,
[7, 349]   ἀλιτηριώδη ἑαυτῷ τε καὶ γένει  εἰς   τὸν ἀεὶ χρόνον, ἐπὶ πολιτείαν
[7, 329]   ἂν ῥᾷστά τε καὶ τάχιστα  εἰς   τὸν ἀεὶ χρόνον, τὸν μὲν
[3, 315]   αὐτοῦ μιμησάμενος, ἐκ τοῦ ψεύδους  εἰς   τὸν ἀληθῆ λόγον μεταστήσῃ. ~Πλάτων
[7, 334]   ἁρπάζειν κέρδη φιλεῖ, οὐδὲν τῶν  εἰς   τὸν ἔπειτα καὶ εἰς τὸν
[7, 334]   ἄλλοις ὑμνεῖν ταῦτα ἐπιμελὲς (καὶ  εἰς   τὸν ἔπειτα μελήσει χρόνον τὸ
[2, 310]   ἐπιεικέστατοι πᾶν ποιοῦντες ὅπως ἂν  εἰς   τὸν ἔπειτα χρόνον εὖ ἀκούσωσιν.
[2, 310]   λανθανέτω δέ σε ὅτι οὐδ'  εἰς   τὸν ἔπειτα χρόνον σιγηθήσεται· τοιοῦτοι
[7, 344]   λαβεῖν, ἀπορῶν δέ, Θεοδότην μεταπεμψάμενος  εἰς   τὸν κῆπον ἔτυχον δ' ἐν
[9, 357]   καὶ νῦν ἐπιμέλειαν ἔχομεν καὶ  εἰς   τὸν λοιπὸν χρόνον ἕξομεν καὶ
[7, 334]   τῶν εἰς τὸν ἔπειτα καὶ  εἰς   τὸν παρόντα καιρὸν ἀγαθῶν καὶ
[7, 344]   βιασαμένοις ἐλθεῖν ἐμὲ τὸ (τρίτον  εἰς   τὸν πορθμὸν τὸν περὶ τὴν
[7, 334]   Σικελίαν, ἐπειδὴ Δίωνα ᾔσθοντο διαβεβλημένον  εἰς   τοὺς ἐλευθερωθέντας ὑπ' αὐτοῦ Σικελιώτας
[8, 352]   Ἄργει καὶ Μεσσήνῃ ἐκ βασιλέων  εἰς   τυράννων δύναμιν ἀφικομένους καὶ διαφθείραντας
[7, 324]   οἰομένων ἀναλίσκειν μὲν δεῖν (πάντα  εἰς   ὑπερβολάς, ἀργῶν δὲ εἰς ἅπαντα
[7, 334]   πᾶσιν ἐρρίζωται καὶ βλαστάνει καὶ  εἰς   ὕστερον ἀποτελεῖ καρπὸν τοῖς γεννήσασιν
[7, 344]   μὴ γράψας ποτὲ ἐν ἀνθρώποις  εἰς   φθόνον καὶ ἀπορίαν καταβαλεῖ. Ἑνὶ
[2, 310]   μὲν εἰς διαφοράν, τοὺς δ'  εἰς   φιλίαν ἀλλήλοις ἰόντας, τοὺς δὲ
[7, 324]   ἀγαθὰ καὶ τὰ δίκαια προτρέποντα  εἰς   φιλίαν τε καὶ ἑταιρίαν ἀλλήλοις
[2, 310]   ἰόντας, τοὺς δὲ τοτὲ μὲν  εἰς   φιλίαν, τοτὲ δ' εἰς διαφοράν,
[10, 358]   παντός, τὸ σοφώτατον ἦθος τῶν  εἰς   φιλοσοφίαν παρεχόμενον· τὸ γὰρ βέβαιον
[7, 329]   ἐξέβαλον μὲν Δίωνα, ἡμᾶς (δ'  εἰς   φόβον κατέβαλον· ἵνα δ' ἐκπεράνωμεν
[7, 339]   ὄφελος γράψαι καὶ τὴν φύσιν  εἰς   φῶς (πᾶσιν προαγαγεῖν; ἀλλ' οὔτε
[13, 360]   ἐάν τι δέῃ ἐμὲ ἀναλίσκειν  εἰς   χορηγίαν τι τοιοῦτον, οὐκ
[7, 344]   ψυχῆς εἴς τε τὸ μαθεῖν  εἴς   τε τὰ λεγόμενα ἤθη (πέφυκεν,
[7, 344]   τῶν πολλῶν ἕξις τῆς ψυχῆς  εἴς   τε τὸ μαθεῖν εἴς τε
[8, 352]   τιμὰς αὑτοῖς καὶ γένει λαβόντες  εἴς   τε τὸν ἔπειτα καὶ τὸν
[8, 352]   πᾶσα, Φοινίκων Ὀπικῶν μεταβαλοῦσα  εἴς   τινα δυναστείαν καὶ κράτος. Τούτων
[7, 329]   δὴ καὶ πόλει, εἴτε αὐτῆς  εἷς   εἴη κύριος εἴτε καὶ πλείους,
[7, 329]   καὶ κατοικίσας ὅθεν οὐδ' ἂν  εἷς   ἔτι με ναύκληρος μὴ ὅτι
[7, 324]   μεταβολὴ γίγνεται, καὶ τῆς μεταβολῆς  εἷς   καὶ πεντήκοντά τινες ἄνδρες προύστησαν
[7, 329]   χώρας ἐξόδοις ἀρχόντων οὐδ' ἂν  εἷς   περιεῖδέν με μόνον ἐκπορευόμενον, ὃς
[13, 360]   σοι, ὅτι ἂν οἴωνται ἀνάλωμα  εἰσαγγέλλειν,   οὐκ ἐθέλουσιν προσαγγέλλειν, ὡς δὴ
[7, 324]   ἡμῶν Σωκράτη τοῦτον δυναστεύοντές τινες  εἰσάγουσιν   εἰς δικαστήριον, ἀνοσιωτάτην αἰτίαν ἐπιβαλόντες
[1, 309]   ὅταν ὑπό τινος ἀποθνῄσκοντα τύραννον  εἰσάγωσιν,   ἀναβοῶντα ποιοῦσιν· (Φίλων ἔρημος,
[7, 349]   ἀκούσας ὅτι παρὰ Θεοδότην εἴην  εἰσεληλυθώς,   πρόφασιν (αὖ ταύτην ἄλλην τῆς
[7, 344]   καὶ πλάνῳ συνεπισπόμενος εὖ  εἴσεται,   εἴτ' οὖν Διονύσιος ἔγραψέν τι
[7, 324]   ὡς ἀσεβῆ γὰρ οἱ μὲν  εἰσήγαγον,   οἱ δὲ κατεψηφίσαντο καὶ ἀπέκτειναν
[7, 349]   ἁπάσῃ μηχανῇ. χόμεθα οὖν καὶ  εἰσήλθομεν   παρ' αὐτόν, καὶ τὼ μὲν
[7, 334]   συμπάσης, φοβεῖσθαι δὲ μηδὲ Ἀθήνας·  εἰσὶ   γὰρ καὶ ἐκεῖ πάντων ἀνθρώπων
[6, 322]   τινος ἀμυντικῆς δυνάμεως. Ἄπειροι γάρ  εἰσι   διὰ τὸ μεθ' ἡμῶν μετρίων
[13, 360]   Ἐμοὶ δὴ τοιοῦτον νῦν συμβέβηκεν.  Εἰσί   μοι ἀδελφιδῶν (θυγατέρες τῶν ἀποθανουσῶν
[2, 310]   χρόνον σιγηθήσεται· τοιοῦτοι οἱ παραδεδεγμένοι  εἰσὶν   αὐτήν, ἅτε οὐκ ὀλίγην γεγενημένην
[2, 310]   δὲ θαυμαστὸν αὐτοῦ γέγονεν, ἄκουσον.  Εἰσὶν   γὰρ ἄνθρωποι ταῦτα ἀκηκοότες καὶ
[11, 358]   Τοῦτο δ' αὖ, εἰ μέν  εἰσιν   ἤδη ἄνδρες ἄξιοι (τῆς ἀρχῆς
[7, 344]   ἄλλων ὅσα καλὰ μὴ προσφυεῖς  εἰσιν   καὶ συγγενεῖς, ἄλλοι δὲ ἄλλων
[7, 329]   δεήσεις ἴσμεν ὅτι μεμειγμέναι ἀνάγκαις  (εἰσίν   δὴ μηχανώμενος διεκώλυέν μου
[7, 339]   πείθουσιν αὑτοὺς ὡς ἱκανῶς ἀκηκοότες  εἰσὶν   τὸ ὅλον, καὶ οὐδὲν ἔτι
[11, 358]   οἱ παιδευθησόμενοι, ὡς ἐγὼ οἶμαι,  εἰσὶν   ὑμῖν, ἀλλὰ τὸ λοιπὸν τοῖς
[7, 349]   τὲ οὐδεὶς ἐπὶ δύναμιν ἑκὼν  εἶσιν   ἀλιτηριώδη ἑαυτῷ τε καὶ γένει
[6, 322]   ἐπομνύντας, ὅν, ἂν ὄντως φιλοσοφῶμεν,  εἰσόμεθα   πάντες σαφῶς εἰς δύναμιν ἀνθρώπων
[13, 360]   ταῦτα ἕνεκά τε τούτων καὶ  εἰσφορῶν   τινων εἰς τὴν πόλιν ἔλαβον
[7, 339]   ἐγὼ σπουδάζω, εἴτ' ἐμοῦ ἀκηκοότες  εἴτ'   ἄλλων εἴθ' ὡς εὑρόντες αὐτοί·
[3, 315]   ἀγνῶτος ἐμοί. Τὸ μετὰ τοῦτο  εἴτ'   ἄνθρωπος εἴτε θεὸς εἴτε τύχη
[7, 324]   σμικροῖς. Εἴτ' οὖν πάθοι τι,  εἴτ'   ἐκπεσὼν ὑπὸ Διονυσίου καὶ τῶν
[7, 339]   εἰδέναι περὶ ὧν ἐγὼ σπουδάζω,  εἴτ'   ἐμοῦ ἀκηκοότες εἴτ' ἄλλων εἴθ'
[7, 344]   πλάνῳ συνεπισπόμενος εὖ εἴσεται,  εἴτ'   οὖν Διονύσιος ἔγραψέν τι τῶν
[7, 324]   κινδύνοις ὄντως γεγονότος οὐ σμικροῖς.  Εἴτ'   οὖν πάθοι τι, εἴτ' ἐκπεσὼν
[8, 352]   γενόμενος. Τρεῖς δ' ὄντας βασιλέας,  εἴτ'   οὖν τὴν Λακωνικὴν δύναμιν αὐτοῖς
[7, 334]   πείθεσθε Διὸς τρίτου σωτῆρος χάριν,  εἶτα   εἰς Διονύσιον βλέψαντες καὶ Δίωνα,
[7, 349]   τῆς πρὸς τὰς ἡδονὰς ἡττημένος,  (εἶτα   τοὺς τὰς οὐσίας κεκτημένους ἀποκτείνας,
[8, 352]   εἴτε τινὰς αὐτόθεν εἴτε ἔξωθεν  εἴτε   ἀμφότερα καὶ ὁπόσους ἂν συγχωρήσωσιν·
[7, 344]   νῦν δεδογμένα δηλοῦντα, καὶ ἐρωτᾶν  εἴτε   ἀρκεῖ ταῦτα αὐτῷ, καὶ εἰ
[7, 329]   ἄτεχνον. Ταὐτὸν δὴ καὶ πόλει,  εἴτε   αὐτῆς εἷς εἴη κύριος εἴτε
[7, 344]   τε οἴεται καὶ ἱκανῶς οἶδεν,  εἴτε   αὐτὸς εὑρὼν καὶ μαθὼν
[8, 352]   τὴν Λακωνικὴν δύναμιν αὐτοῖς δόντες  εἴτε   ἀφελόντες καὶ συνομολογησάμενοι, καταστήσασθε τρόπῳ
[7, 344]   Διονυσίου φιλοσοφίας, ἀγανακτεῖν τε ἐξῆν  εἴτε   βουλοίμην εἴτε μή. Ἦν γὰρ
[7, 324]   δὴ μετέχοι τῶν πραγμάτων αὐτοῖς,  εἴτε   βούλοιτο εἴτε μή· δ'
[8, 352]   ὥς φασιν, τυράννους ἐπονομάζοντες. Καὶ  εἴτε   δὴ θείαν τις ἡγεῖσθαι βούλεται
[7, 344]   γεγραμμένα εἴτε ἐν νόμοις νομοθέτου  εἴτε   ἐν ἄλλοις τισὶν ἅττ' οὖν,
[7, 344]   ἴδῃ τίς του συγγράμματα γεγραμμένα  εἴτε   ἐν νόμοις νομοθέτου εἴτε ἐν
[8, 352]   τῶν διαλλαγῶν εἴτε τινὰς αὐτόθεν  εἴτε   ἔξωθεν εἴτε ἀμφότερα καὶ ὁπόσους
[3, 315]   Τὸ μετὰ τοῦτο εἴτ' ἄνθρωπος  εἴτε   θεὸς εἴτε τύχη τις μετὰ
[7, 329]   εἴτε αὐτῆς εἷς εἴη κύριος  εἴτε   καὶ πλείους, εἰ μὲν κατὰ
[8, 352]   εἴτε τὴν τῶν ἀρχόντων ἀρετὴν  εἴτε   καὶ τὸ συναμφότερον μετὰ τῶν
[7, 344]   καὶ πρώτων εἴτε τις ἐλάττων  εἴτε   μείζων, ὡς οὐδὲν ἀκηκοὼς οὐδὲ
[7, 344]   ἀγανακτεῖν τε ἐξῆν εἴτε βουλοίμην  εἴτε   μή. Ἦν γὰρ θέρος ἤδη
[7, 324]   τῶν πραγμάτων αὐτοῖς, εἴτε βούλοιτο  εἴτε   μή· δ' οὐκ ἐπείθετο,
[13, 360]   διελέχθην, ἐξεπειρώμην δὲ εἴτε χαλεπῶς  εἴτε   ῥᾳδίως οἴσει γιγνομένων, καί μοι
[8, 352]   ἡγεῖσθαι βούλεται τύχην καὶ θεὸν  εἴτε   τὴν τῶν ἀρχόντων ἀρετὴν εἴτε
[8, 352]   ἐθελήσωσιν κυρίους ποιησάμενοι τῶν διαλλαγῶν  εἴτε   τινὰς αὐτόθεν εἴτε ἔξωθεν εἴτε
[7, 344]   περὶ φύσεως ἄκρων καὶ πρώτων  εἴτε   τις ἐλάττων εἴτε μείζων, ὡς
[3, 315]   τοῦτο εἴτ' ἄνθρωπος εἴτε θεὸς  εἴτε   τύχη τις μετὰ σοῦ Δίωνα
[13, 360]   ἐμνήσθην οὔτε διελέχθην, ἐξεπειρώμην δὲ  εἴτε   χαλεπῶς εἴτε ῥᾳδίως οἴσει γιγνομένων,
[7, 324]   σχεδὸν ἔτη τετταράκοντα γεγονώς, δίων  εἶχε   τὴν ἡλικίαν ἣν τὰ νῦν
[7, 324]   Διονυσίῳ ὡς ἐπεχείρησε, μεγάλας ἐλπίδας  εἶχεν   ἄνευ σφαγῶν καὶ θανάτων καὶ
[7, 349]   (Καίτοι τήν γε αὐτὴν δίων  εἶχεν   βούλησιν ἥνπερ ἂν ἐγὼ φαίην
[7, 329]   θαυμαστῶς ὡς ἀσπάζεται. Τὸ δ'  εἶχεν   δὴ πῶς; τὸ γὰρ ἀληθὲς
[7, 324]   ὑμῶν εἶναι τὴν αὐτὴν ἣν  εἶχεν   καὶ δίων, καὶ δὴ καὶ
[7, 324]   τῶν νέων, ὅπῃ ποτὲ γενήσοιτο,  εἶχεν   φόβος αἱ γὰρ ἐπιθυμίαι τῶν
[7, 349]   σφήλαντες, ὅσον δὲ ὕψος ἀμαθίας  (εἶχον   καὶ τῆς ἄλλης μοχθηρίας τε
[4, 320]   συμβεβηκυίας πράξεις, καὶ ὅτι πολλὴν  εἶχον   περὶ αὐτῶν σπουδὴν εἰς τὸ
[3, 315]   συνήθειαν γράφων Εὖ πράττειν, ὥσπερ  εἴωθα   ἐν ταῖς ἐπιστολαῖς τοὺς φίλους
[2, 310]   καὶ Θαλῆν τὸν Μιλήσιον ὑμνεῖν  εἰώθασιν   ἅμα, καὶ Περικλέα καὶ Ἀναξαγόραν,
[3, 315]   δεῖν τὰ κατ' ἐνιαυτὸν ἕκαστον  εἰωθότα   αὐτῷ κομίζεσθαι καὶ μᾶλλον ἐγὼ
[3, 315]   με διάβαλλε λέγων ὡς οὐκ  εἴων   ἐγώ σε πόλεις Ἑλληνίδας ἐρρούσας
[8, 352]   γένος ἐν Ἄργει καὶ Μεσσήνῃ  ἐκ   βασιλέων εἰς τυράννων δύναμιν ἀφικομένους
[7, 324]   τούτῳ ἐπιτηδεύματα συνέπεται τῷ βίῳ·  ἐκ   γὰρ τούτων τῶν ἐθῶν οὔτ'
[13, 360]   μὲν Ἑλίκων, τὸ δὲ γένος  ἐκ   Κυζίκου, μαθητὴς δὲ Εὐδόξου καὶ
[7, 324]   τῶν ὑπὸ τὸν οὐρανὸν ἀνθρώπων  ἐκ   νέου ἐπιτηδεύων δύναιτο οὐχ οὕτως
[7, 324]   Πρὸς δὴ τούτοις ᾠήθη δεῖν  ἐκ   παντὸς τρόπου εἰς Συρακούσας ὅτι
[7, 334]   ἐνιαυτὸν ἐδεῖτο, ἐμὲ δὲ ἥκειν  ἐκ   παντὸς τρόπου ἠξίου. Δίων μὲν
[7, 324]   ἐδεῖτο πέμπων ἥκειν ὅτι τάχιστα  ἐκ   (παντὸς τρόπου, πρίν τινας ἄλλους
[7, 329]   τὰ ἐν ὀλίγῳ χρόνῳ, ἐλθὼν  ἐκ   Πελοποννήσου καὶ Ἀθηνῶν δίων ἔργῳ
[7, 334]   ἔκ τε αὐτῆς Σικελίας καὶ  ἐκ   Πελοποννήσου συμπάσης, φοβεῖσθαι δὲ μηδὲ
[7, 329]   ἔκ τε ἰδιωτῶν ἄρχοντας καὶ  ἐκ   πενήτων πλουσίους ἐπεποιήκει διαφερόντως. Τούτων
[7, 339]   ἐστιν ὡς ἄλλα μαθήματα, ἀλλ'  ἐκ   πολλῆς συνουσίας γιγνομένης περὶ τὸ
[2, 310]   εἰπεῖν ἄξιον· μόνος γὰρ τῶν  ἐκ   Σικελίας Ἀθήναζε ἀφικομένων οὐδὲν μετεβάλετο
[7, 339]   χρόνῳ τῆς μεταπέμψεως, τῶν μὲν  ἐκ   Σικελίας τε καὶ Ἰταλίας ἑλκόντων,
[7, 334]   γὰρ δὴ λόγος ἐχώρει πολὺς  ἐκ   Σικελίας ὡς Διονύσιος θαυμαστῶς φιλοσοφίας
[3, 315]   ἡμέραις πρότερον εἴκοσι τῆς ἐμῆς  ἐκ   Συρακουσῶν οἴκαδ' ἀποδημίας, νῦν
[7, 324]   ἐπαινῶν τὴν ὀρθὴν φιλοσοφίαν, ὡς  ἐκ   ταύτης ἔστιν τά τε πολιτικὰ
[7, 349]   με πιθανόν, καὶ πρῶτον μὲν  ἐκ   τῆς ἀκροπόλεως ἐκπέμπει με, εὑρὼν
[7, 329]   δὲ σφετερίσαιτο καὶ Διονύσιον ἐκβάλοι  ἐκ   τῆς ἀρχῆς δόλῳ. Ταῦτα τότε
[7, 344]   ἐθελήσει με ἄγειν ναύτην ὁρμώμενον  ἐκ   τῆς Διονυσίου οἰκίας; ᾤκουν γὰρ
[7, 344]   μετοχῆς γενομένης. Εἰ μὲν οὖν  ἐκ   τῆς μιᾶς συνουσίας Διονυσίῳ τοῦτο
[7, 329]   ἐκ φιλοσοφίας γεγονότε φίλω, ἀλλ'  ἐκ   τῆς περιτρεχούσης ἑταιρίας ταύτης τῆς
[7, 329]   φίλω ἐκ τούτων τε καὶ  ἐκ   τῆς πρὸς τὴν κάθοδον ὑπηρεσίας
[7, 344]   (αὐτῷ φλαῦρον γίγνεσθαι, μεταστῆναι δ'  ἐκ   τῆς χώρας, ἕως ἂν ἄλλο
[7, 329]   τῆς τῶν πλείστων φίλων, ἣν  ἐκ   τοῦ ξενίζειν τε καὶ μυεῖν
[3, 315]   Στησίχορον, τὴν παλινῳδίαν αὐτοῦ μιμησάμενος,  ἐκ   τοῦ ψεύδους εἰς τὸν ἀληθῆ
[7, 344]   καὶ ἀπορίαν καταβαλεῖ. Ἑνὶ δὴ  ἐκ   τούτων δεῖ γιγνώσκειν λόγῳ, ὅταν
[7, 329]   τούτω τὼ συγκαταγαγόντε αὐτὸν φίλω  ἐκ   τούτων τε καὶ ἐκ τῆς
[7, 339]   καὶ ῥημάτων συγκείμενος· τὸ γὰρ  ἐκ   τῶν ἐσχάτων ἐπὶ τὸ μέσον
[2, 310]   αὐτόν, ἥξειν προθύμως Ἀθήναζε. Τὸν  ἐκ   τῶν λατομιῶν εὖ ἐποίησας ἀφείς,
[3, 315]   μῶν οὐχ ὅπερ ἐποίουν ἀναγκαῖον,  ἐκ   τῶν λοιπῶν τὰ (μὲν πολιτικὰ
[8, 352]   τούτοις τε ἐκλεκτοὺς γίγνεσθαι δικαστὰς  ἐκ   τῶν νῦν ἀεὶ περυσινῶν ἀρχόντων,
[7, 329]   μὲν συμβουλεύσας χρὴ ποιεῖν  ἐκ   τῶν νῦν γεγονότων, ὕστερον τὰ
[8, 352]   δίκαι ἀναγκαίως ὀρθαὶ γίγνοιντ' ἂν  ἐκ   τῶν ὑπαρχόντων αὐτοῖς; εἰ μὲν
[3, 315]   πολιτικὰ χαίρειν ἐᾶν, εὐλαβούμενον τὰς  ἐκ   τῶν φθόνων διαβολάς, ὑμᾶς δὲ
[7, 329]   οὕτω διατεθέντας, φοβούμενος μὴ μεῖζον  ἐκ   τῶν φόβων γένοιτό τι, φιλοφρόνως
[7, 329]   ἀδελφὼ δύο προσλαμβάνει Ἀθήνηθεν, οὐκ  ἐκ   φιλοσοφίας γεγονότε φίλω, ἀλλ' ἐκ
[7, 334]   Σικελίας κατοικισμόν τε καὶ ἰσονομίαν  ἔκ   τε αὐτῆς Σικελίας καὶ ἐκ
[7, 329]   ἔθρεψέν τε αὐτὸς νεωτέρους ὄντας,  ἔκ   τε ἰδιωτῶν ἄρχοντας καὶ ἐκ
[7, 324]   ὑπὸ νεότητος· ᾠήθην γὰρ αὐτοὺς  ἔκ   τινος ἀδίκου βίου ἐπὶ δίκαιον
[7, 324]   τῶν δυναστευόντων ἐν ταῖς πόλεσιν  ἔκ   τινος μοίρας θείας ὄντως φιλοσοφήσῃ.
[3, 315]   τὸ δὲ δεύτερον εἰρήνης γενομένης  ἐκάλεις   με οὐ κατὰ τὰς ὁμολογίας,
[7, 344]   δὲ τριβόμενα πρὸς ἄλληλα αὐτῶν  ἕκαστα,   ὀνόματα καὶ λόγοι ὄψεις τε
[7, 329]   χειρώσεως, διένειμέ τε μέρη μείζω  ἕκαστα   Σικελίας πάσης ἑπτά, καὶ πιστοῖς
[7, 329]   τ' ἦν κατοικίσας πολιτείας ἐν  ἑκάσταις   καταστήσασθαι πιστὰς ἑταίρων ἀνδρῶν, οὔτε
[7, 329]   ἄνδρας φίλους ἐν ταῖς πόλεσιν  ἑκάσταις   κεκτημένοι. Διονύσιος δὲ εἰς μίαν
[7, 334]   σώματος οὔσῃ ψυχῇ τοῦτο συμβήσεται  ἑκάστῃ   κεχωρισμένῃ. Πείθεσθαι δὲ ὄντως
[7, 334]   (στάσεων πολλαὶ καὶ παντοδαπαὶ φυόμεναι  ἑκάστης   ἡμέρας διαφοραί, εἰδέναι μέν που
[5, 321]   δή τις φωνὴ τῶν πολιτειῶν  ἑκάστης   καθαπερεί τινων ζῴων, ἄλλη μὲν
[8, 352]   ἀεὶ περυσινῶν ἀρχόντων, (ἕνα ἀφ'  ἑκάστης   τῆς ἀρχῆς τὸν ἄριστον δόξαντ'
[7, 339]   λεγόμενον καὶ δεικνύμενον ἀεὶ παρεχόμενον  ἕκαστον,   ἀπορίας τε καὶ ἀσαφείας ἐμπίμπλησι
[7, 339]   ἐπιχειρεῖ τὸ ποῖόν τι περὶ  ἕκαστον   δηλοῦν (ἢ τὸ ὂν ἑκάστου
[3, 315]   ᾤμην δεῖν τὰ κατ' ἐνιαυτὸν  ἕκαστον   εἰωθότα αὐτῷ κομίζεσθαι καὶ μᾶλλον
[7, 344]   ἀποκρίσεσιν χρωμένων, ἐξέλαμψε φρόνησις περὶ  ἕκαστον   καὶ νοῦς, συντείνων ὅτι (μάλιστ'
[7, 339]   ἄνω καὶ κάτω μεταβαίνουσα ἐφ'  ἕκαστον,   μόγις ἐπιστήμην ἐνέτεκεν εὖ πεφυκότος
[7, 339]   τῆς ψυχῆς, τὸ μὴ ζητούμενον  ἕκαστον   τῶν τεττάρων προτεῖνον τῇ ψυχῇ
[13, 360]   ἐμὲ ἀπαγγέλλειν, ὁποῖός τις ἂν  ἕκαστος   ἐμοὶ φαίνηται περὶ σέ. Τὸ
[9, 357]   κἀκεῖνο δεῖ σε ἐνθυμεῖσθαι, ὅτι  ἕκαστος   ἡμῶν οὐχ αὑτῷ μόνον γέγονεν,
[7, 339]   νῦν λεγόμενον δεῖ μαθεῖν. Κύκλος  ἕκαστος   τῶν ἐν ταῖς πράξεσι γραφομένων
[8, 352]   ἄλλοις μυθολογοῦντες ἱκανοὶ γίγνοισθ' ἂν  ἑκάστοτε   διδάσκαλοι. Τούτων μὲν δὴ σχεδὸν
[13, 360]   σοὶ λέγοιμ' ἄν. Οἱ προσαγγέλλοντες  ἑκάστοτέ   σοι, ὅτι ἂν οἴωνται ἀνάλωμα
[8, 352]   μεγάλων καὶ μυρίων κακῶν αἴτιον  ἑκάστοτε   συμβαίνει γιγνόμενον, καὶ πέρας οὐδέν
[8, 352]   περὶ τῶν τοιούτων (ὀρθὴ δοκεῖ  ἑκάστοτε   τοῖς πολλοῖς εἶναι ταῦτα συμβουλεύειν
[7, 324]   τε καὶ ἑταιρίαν ἀλλήλοις (καθιστάναι  ἑκάστοτε·   ὧν ἐνδείᾳ κατὰ τὸ σὸν
[7, 339]   ἕκαστον δηλοῦν (ἢ τὸ ὂν  ἑκάστου   διὰ τὸ τῶν λόγων ἀσθενές·
[7, 334]   κακὸν ἡλίκον ἀεὶ μετ' ἀδικήματος  ἑκάστου,   ἣν ἀναγκαῖον τῷ ἀδικήσαντι συνεφέλκειν
[7, 339]   ἀλλ' τῶν τεττάρων φύσις  ἑκάστου,   πεφυκυῖα (φαύλως. δὲ διὰ
[7, 339]   μυρίος δὲ λόγος αὖ περὶ  ἑκάστου   τῶν τεττάρων ὡς ἀσαφές, τὸ
[7, 339]   νῦν λεκτέος. Ἔστιν τῶν ὄντων  ἑκάστῳ,   δι' ὧν τὴν ἐπιστήμην ἀνάγκη
[6, 322]   ὑμεῖς, ὅσον ἂν δυνώμεθα καὶ  ἑκάστῳ   παρείκῃ, κύρια τὰ νῦν κεχρησμῳδημένα
[3, 315]   τινας αὐτὰ διασκευωρεῖν, δῆλα μὴν  ἑκάτερα   ἔσται τοῖς τὸ ἐμὸν ἦθος
[8, 352]   γὰρ καὶ ἐλευθερία ὑπερβάλλουσα μὲν  ἑκατέρα   πάγκακον, ἔμμετρος δὲ οὖσα πανάγαθον·
[8, 352]   τε καὶ τὴν πόλιν ἑκατέρους  ἑκατέραν,   δείσας περὶ τῆς αὑτοῦ πόλεως
[8, 352]   καὶ ἀναμιμνῄσκεσθαι ποσάκις ἐν ἐλπίδι  ἑκάτεροι   γεγόνατε τοῦ νῦν οἴεσθαι σχεδὸν
[7, 324]   ἐν Πειραεῖ περί τε ἀγορὰν  ἑκάτεροι   τούτων ὅσα τ' ἐν τοῖς
[8, 352]   ἑαυτούς τε καὶ τὴν πόλιν  ἑκατέρους   ἑκατέραν, δείσας περὶ τῆς αὑτοῦ
[8, 352]   τε καὶ τυραννευθέντι, ὡς ἑνὶ  ἑκατέρῳ   παλαιὰν ἐμὴν συμβουλήν· καὶ νῦν
[7, 344]   ἔλαττον, ἂν ἐκτιμᾷ τις ὀρθῶς,  ἑκατὸν   Δίωνος οὐσία ἂν δ'
[7, 344]   ἐτόλμησεν εἰς ἀναρμοστίαν καὶ ἀπρέπειαν  ἐκβάλλειν.   Οὔτε γὰρ ὑπομνημάτων χάριν ἔγραψεν
[7, 334]   τῶν βαρβάρων ποιεῖν, τοὺς μὲν  ἐκβάλλων,   τοὺς δὲ χειρούμενος ῥᾷον Ἱέρωνος·
[7, 329]   δὲ σφετερίσαιτο καὶ Διονύσιον  ἐκβάλοι   ἐκ τῆς ἀρχῆς δόλῳ. Ταῦτα
[8, 352]   Ἑλλήνων ὑπὸ Καρχηδονίων ἀνάστατον ὅλην  ἐκβαρβαρωθεῖσαν   γενέσθαι. Τότε γὰρ εἵλοντο Διονύσιον
[7, 334]   ἂν οἱ κρατήσαντες μάχαις καὶ  ἐκβολαῖς   ἀνθρώπων καὶ σφαγαῖς μνησικακοῦντες (καὶ
[7, 349]   τε καὶ ἐνόει αὐτὸν δ'  ἐκβολῆς   ἀδίκου καὶ φυγῆς. Ἀκούσας δ'
[7, 329]   φίλον πρὸς τὴν εὐπρέπειαν τῆς  ἐκβολῆς   τῆς Δίωνος αὐτῷ γίγνεσθαι, τούτων
[7, 334]   καὶ παισὶ παίδων τε καὶ  ἐκγόνοις,   ἀλλ' ὀλέθριος πάντως πεῖρα,
[13, 360]   τἆλλα φιλοσόφει· εἰ δὲ μή,  ἐκδίδαξαί   τινα, ἵνα κατὰ σχολὴν μανθάνων
[13, 360]   δὲ οὔπω ἐνιαυσία. Ταύτας  ἐκδοτέον   ἐμοί ἐστιν καὶ τοῖς ἐμοῖς
[13, 360]   πατέρες αὐτῶν ἐμοῦ πλουσιώτεροι, οὐκ  ἐκδοτέον·   τὰ δὲ νῦν αὐτῶν ἐγὼ
[7, 349]   τοῦτον μεῖναι. Ὄντος δ' ἐμοῦ  ἐκεῖ,   Θεοδότης μεταπεμψάμενός με πολλὰ περὶ
[7, 344]   οἰκεῖν τε βλάπτοντα μηδὲν Διονύσιον  ἐκεῖ,   καρπούμενον δὲ τὰ ἑαυτοῦ. Μετεπεμψάμην
[7, 334]   μηδὲ Ἀθήνας· εἰσὶ γὰρ καὶ  ἐκεῖ   πάντων ἀνθρώπων διαφέροντες πρὸς ἀρετήν,
[7, 334]   τοῖς περὶ Δίωνα· τὸ μετ'  ἐκεῖνα   δ' οὖν ἔπεισα ὅπῃ δή
[2, 310]   βελτίονα ηὕρηκας τῶν παρ' ἐμοί,  ἐκεῖνα   τίμα· εἰ δ' ἄρα τὰ
[3, 315]   διαβολὴν καὶ τὴν νῦν μετ'  ἐκείνην   μείζω φυομένην καὶ σφοδροτέραν. Πρὸς
[2, 310]   καὶ ἐκείνου ἕνεκα πάντα, καὶ  ἐκεῖνο   αἴτιον ἁπάντων τῶν καλῶν· δεύτερον
[1, 309]   ἐπιστολὴν φέρων· οὔτε γὰρ ἐφόδιον  ἐκεῖνό   γ' ἦν ἱκανὸν οὔτε πρὸς
[7, 324]   ἐπιθυμία. Ἦν οὖν καὶ ἐν  ἐκείνοις   ἅτε τεταραγμένοις πολλὰ γιγνόμενα
[7, 344]   σέ, ἔφη, Δίωνι τάδε. Ἀξιῶ  ἐκεῖνον   ἀπολαβόντα τὰ ἑαυτοῦ οἰκεῖν μὲν
[4, 320]   ὁρώμενος παρασκευάζου τόν τε Λυκοῦργον  ἐκεῖνον   ἀρχαῖον ἀποδείξων καὶ τὸν Κῦρον,
[7, 344]   καὶ μὴν ὡσαύτως ἐγὼ πρὸς  ἐκεῖνον   αὖ περὶ τῶν Δίωνος πραγμάτων
[7, 334]   τοιαῦτα ἔπειθον, καὶ τοῖς ἀποκτείνασιν  ἐκεῖνον   δικαιότατ' ἂν ὀργιζοίμην ἐγὼ τρόπον
[5, 321]   χρώμενος ὀνήσῃ τε αὐτὸς καὶ  ἐκεῖνον   πλεῖστα ὠφελήσεις. Ἐὰν δέ τις
[7, 344]   νεωτερίζειν μηδέν πω τῶν περὶ  ἐκεῖνον.   Ταῦτα ἐρρήθη, ταῦτα συνωμολογήσαμεν, ὡς
[8, 352]   συμβουλήν· ἐγὼ δὲ ἑρμηνεύσω ἃν  ἐκεῖνος   ἔμπνους ὢν καὶ δυνάμενος εἶπεν
[7, 344]   Δίωνος, ὑμῖν δὲ τὸ βέβαιον  ἐκεῖνος   παρεχέτω. Τὰ χρήματα δὲ
[7, 334]   ἐπὶ λῳόνων δὲ ὀρνίθων τὰς  ἐκείνου   βουλήσεις πειρᾶσθαι ἀποτελεῖν αἳ δὲ
[7, 324]   πολλάκις. Τίς δ' ἦν  ἐκείνου   διάνοια καὶ ἐπιθυμία, σχεδὸν οὐκ
[2, 310]   πάντων βασιλέα πάντ' ἐστὶ καὶ  ἐκείνου   ἕνεκα πάντα, καὶ ἐκεῖνο αἴτιον
[8, 352]   φράζειν παρακελεύομαι τοῖς Δίωνος φίλοις  ἐκείνου   καὶ ἐμὴν κοινὴν συμβουλήν· ἐγὼ
[2, 310]   Φῂς γὰρ δὴ κατὰ τὸν  ἐκείνου   λόγον, οὐχ ἱκανῶς ἀποδεδεῖχθαί σοι
[13, 360]   Εὐδόξου καὶ περὶ πάντα τὰ  ἐκείνου   πάνυ χαριέντως ἔχων· ἔτι δὲ
[5, 321]   ἔμπροσθεν πολλὰ καὶ ἀνόμοια τῇ  ἐκείνου   συμβουλῇ πράττειν· ἐπεὶ πάντων ἂν
[7, 344]   με δρᾶν, ἀλλ' ὀλιγωρήσαντος τῶν  ἐκείνου   τὸ παράπαν πραγμάτων, πρὸς δὲ
[7, 344]   ἕξει σοι διαπραξαμένῳ ταῦτα ὑπὲρ  ἐκείνου.   Τοῦτον δὴ ἐγὼ τὸν λόγον
[7, 339]   ἀπέχον πάντῃ, λόγος ἂν εἴη  ἐκείνου   ᾧπερ στρογγύλον καὶ περιφερὲς (ὄνομα
[2, 310]   τις ἀδικῇ τοῦτον  ἐκείνους   καὶ σὺ αἴσθῃ, μὴ ἐπιτρέψειν.
[7, 329]   πᾶς ἀνὴρ αὑτόν τε καὶ  ἐκείνους   ὧν ἂν ἡγεμὼν γίγνηται σώσει,
[7, 324]   τὴν αὐτὴν δόξαν περὶ πολιτείας  ἐκείνῳ   γενέσθαι σύμφρονα ποιήσειεν. Τίς δ'
[7, 344]   ὑμῶν γιγνέσθω ἀνελέσθαι. Ἐγὼ γὰρ  ἐκείνῳ   μὲν οὐ σφόδρα πιστεύω τούτοις
[7, 329]   κηληθεὶς ἀμελοῖ τῆς ἀρχῆς ἐπιτρέψας  ἐκείνῳ,   δὲ σφετερίσαιτο καὶ Διονύσιον
[7, 324]   καὶ ἐπιθυμίαν τὴν αὐτὴν ἔχετε  ἐκείνῳ,   σύμφημι κοινωνήσειν, εἰ δὲ μή,
[7, 344]   καὶ δεῦρο ἐξὸν ἀποδημεῖν, ὅταν  ἐκείνῳ   τε καὶ ἐμοὶ καὶ ὑμῖν
[12, 359]   ἡμῖν εἶναι ἀνὴρ ἄξιος  ἐκείνων   τῶν πάλαι προγόνων· λέγονται γὰρ
[13, 360]   ἐπιστολαί, ὥσπερ ἔφης· περὶ μέντοι  ἐκείνων   ὧν οὐκ εἴας μεμνῆσθαι πρὸς
[7, 334]   τρόπου ἠξίου. Δίων μὲν οὖν  ἐκέλευέ   τέ με πλεῖν καὶ ἐδεῖτο·
[7, 349]   Κἀγώ, παντάπασιν, ἔφην· δέ,  ἐκέλευε   τοίνυν, ἔφη, σοὶ φράζειν ὅτι
[7, 349]   ἐκπέμψας Τεισίαν καὶ πελταστὰς διώκειν  ἐκέλευε·   φθάνει δέ, ὡς ἐλέγετο, Ἡρακλείδης
[3, 315]   εἰ μέμνημαι, ὡς παιδευθέντα με  ἐκέλευες   ποιεῖν πάντα ταῦτα μὴ
[13, 360]   ἐγὼ οὐκ ἐστεφανούμην, σὺ δ'  ἐκέλευες,   τέτταρες, μὲν νῦν ἐπίγαμος,
[13, 360]   Αἰγινήτην πέμψας Ἔραστον, παρ' οὗ  ἐκέλευες   τοῦ ὑμετέρου ξένου, εἴ τι
[7, 349]   τοὺς μὲν φίλους παρακαλεῖν αὐτὸν  ἐκέλευον,   εἰ βούλοιντο· ἐμὲ δ' εἶπον
[3, 315]   φαίνοιτο κρίσις, ὡς ἐγὼ μὲν  ἐκέλευον,   σὺ δ' οὐκ ἤθελες πράττειν
[2, 310]   πολλὰ ἔτη, μόγις ὥσπερ χρυσὸς  ἐκκαθαίρεται   μετὰ πολλῆς πραγματείας. δὲ
[13, 360]   ναῦν ἀναλώσαμεν τὴν Λευκαδίαν, σχεδὸν  ἑκκαίδεκα   μναῖ· τοῦτ' οὖν ἔλαβον, καὶ
[8, 352]   τριάκοντα ὑπάρχειν· πρὸς τούτοις τε  ἐκλεκτοὺς   γίγνεσθαι δικαστὰς ἐκ τῶν νῦν
[2, 310]   φυλακὴ τὸ μὴ γράφειν ἀλλ'  ἐκμανθάνειν·   (οὐ γὰρ ἔστιν τὰ γραφέντα
[8, 352]   οὐκ ἄν ποτέ τις αὐτὰ  ἐκνίψειν.   Νοήσατε δὲ λέγω νῦν.
[8, 352]   προκαλεῖσθαι χρὴ βασιλέα γίγνεσθαι Συρακουσῶν,  ἑκόντα   ἑκούσης τῆς πόλεως, τὸν νῦν
[3, 315]   (πολιτικῶν ἐμὲ σοὶ κοινῇ πραγματευσάμενον  ἑκόντα   ὀλίγα δὴ κατ' ἀρχάς, ὅτε
[8, 352]   τὰς μεγίστας τιμὰς κεκτημένους παρ'  ἑκόντων   τε ἀνθρώπων καὶ τῶν νόμων·
[7, 334]   μετὰ τοῦτ' ἂν πάσῃ μηχανῇ  ἐκόσμησεν   νόμοις τοῖς προσήκουσίν τε καὶ
[8, 352]   χρὴ βασιλέα γίγνεσθαι Συρακουσῶν, ἑκόντα  ἑκούσης   τῆς πόλεως, τὸν νῦν τοῦ
[7, 349]   πρῶτον μὲν ἐκ τῆς ἀκροπόλεως  ἐκπέμπει   με, εὑρὼν (πρόφασιν ὡς τὰς
[7, 344]   τούτοισιν ἔτι μηδ' ἐθέλῃ με  ἐκπέμπειν,   αὐτὸς τῶν ναυκλήρων (μηδενὶ προστάττων,
[7, 349]   Ἡρακλείδῃ φεύγειν διεκελεύετο. δὲ  ἐκπέμψας   Τεισίαν καὶ πελταστὰς διώκειν ἐκέλευε·
[7, 329]   μεγάλας πόλεις ὑπὸ τῶν βαρβάρων  ἐκπεπορθημένας,   οὐχ οἷός τ' ἦν κατοικίσας
[7, 329]   εἰς φόβον κατέβαλον· ἵνα δ'  ἐκπεράνωμεν   οὐκ ὀλίγα πράγματα τὰ ἐν
[2, 310]   ἔστιν τὰ γραφέντα μὴ οὐκ  ἐκπεσεῖν.   Διὰ ταῦτα οὐδὲν πώποτ' ἐγὼ
[2, 310]   θεοφιλεστέραν. Εὐλαβοῦ μέντοι μή ποτε  ἐκπέσῃ   ταῦτα εἰς ἀνθρώπους ἀπαιδεύτους· σχεδὸν
[2, 310]   σοι μεταμελήσῃ τῶν νῦν ἀναξίως  ἐκπεσόντων.   Μεγίστη δὲ φυλακὴ τὸ μὴ
[7, 324]   Εἴτ' οὖν πάθοι τι, εἴτ'  ἐκπεσὼν   ὑπὸ Διονυσίου καὶ τῶν ἄλλων
[7, 344]   πᾶσιν ῥᾳδίως ὡς ἀβουλῶν ἐμὲ  ἐκπλεῖν,   ἆρά τις ἐθελήσει με ἄγειν
[1, 309]   ὑμῶν ἀποστελλόντων προσήκει καὶ κελευόντων  ἐκπλεῦσαι,   τοσοῦτον παρ' ὑμῖν διατρίψαντα χρόνον.
[7, 344]   γὰρ θέρος ἤδη τότε καὶ  ἔκπλοι   τῶν νεῶν· ἐδόκει δὴ χαλεπαίνειν
[7, 329]   δὴ μηχανώμενος διεκώλυέν μου τὸν  ἔκπλουν,   εἰς ἀκρόπολιν ἀγαγὼν καὶ κατοικίσας
[7, 344]   μηχανὴν τοῦ μεῖναι τὸν τότε  ἔκπλουν   μηχανᾶται τοιάνδε τινά. Τῇ μετὰ
[3, 315]   μὴ σμικροῦ ῥήματος ἕνεκα τὸν  ἔκπλουν   ὃν προσεδόκων, μή μοι στενὸς
[7, 344]   Δίων, ἔφη, καὶ τὰ Δίωνος  (ἐκποδὼν   ἀπαλλαχθήτω τοῦ περὶ αὐτὰ πολλάκις
[7, 344]   ὃν ἀκούσας μὲν Ἡρακλείδης  ἐκποδὼν   αὑτὸν ἔσχεν ἀφανῆ, Διονύσιος (δὲ
[7, 329]   ἂν εἷς περιεῖδέν με μόνον  ἐκπορευόμενον,   ὃς οὐκ ἂν συλλαβὼν εὐθέως
[7, 329]   γε ὑπηρετεῖν αὐτοῖς, πληρώσεις ἐπιθυμιῶν  ἐκπορίζοντα   ἃς αὐτὸς ἀσπαζόμενος οὐκ ἂν
[7, 344]   ἴσως ἐστὶν οὐκ ἔλαττον, ἂν  ἐκτιμᾷ   τις ὀρθῶς, ἑκατὸν Δίωνος
[5, 321]   πολλὰ ἂν χαίρειν ἡμῖν εἰπὼν  ἐκτὸς   (ἂν γίγνοιτο τῆς περὶ ἐμὲ
[7, 349]   Τὸ μετὰ (ταῦτα μὲν  ἐκυνήγει   τὸν Ἡρακλείδην, Θεοδότης δὲ ἀγγέλους
[3, 315]   δικαίαν οὔτε συμφέρουσαν ηὗρες, ἐμὲ  ἐκφοβεῖν   ὡς ἀγνοοῦντα τὰ τότε γιγνόμενα,
[7, 349]   Ἡρακλείδης εἰς τὴν Καρχηδονίων ἐπικράτειαν  ἐκφυγὼν   ἡμέρας σμικρῷ τινι μέρει. Τὸ
[8, 357]   ὑμῶν, εἰ μὴ ξενικαὶ ἐρινύες  ἐκώλυσαν,   κατέστησα ᾗπερ καὶ διενοούμην, καὶ
[7, 324]   ἔργου δὲ οὐδενὸς ἄν ποτε  ἑκὼν   ἀνθάψασθαι, κινδυνεύσειν δὲ προδοῦναι πρῶτον
[8, 352]   Διονύσιον τὸν Διονυσίου, ἐὰν ἐθέλῃ  ἑκὼν   εἰς βασιλέως σχῆμα ἀπαλλάττεσθαι, δεδιὼς
[7, 349]   πo τὲ οὐδεὶς ἐπὶ δύναμιν  ἑκὼν   εἶσιν ἀλιτηριώδη ἑαυτῷ τε καὶ
[2, 310]   διαφέρεις αὐτῶν, καὶ οὐδεὶς αὐτῶν  ἑκὼν   ἐξελέγχεται, ὥς τινες ὑπολαμβάνουσιν, ἀλλ'
[8, 352]   τρόπου· ὃς γενόμενος τυράννου πατρὸς  ἑκὼν   τὴν πόλιν ἐλευθεροῖ, τιμὴν αὑτῷ
[12, 359]   ὑπομνήματα θαυμαστῶς ὡς (ἅσμενοί τε  ἐλάβομεν   καὶ τοῦ γράψαντος αὐτὰ ἠγάσθημεν
[13, 360]   σχεδὸν ἑκκαίδεκα μναῖ· τοῦτ' οὖν  ἔλαβον,   καὶ λαβὼν αὐτός (τε ἐχρησάμην
[13, 360]   οὔ. Οὕτω δὴ παρὰ Λεπτίνου  ἔλαβον·   καὶ τοῦτό γε ἄξιον ἐπαινέσαι
[13, 360]   εἰσφορῶν τινων εἰς τὴν πόλιν  ἔλαβον   παρὰ Λεπτίνου, λέγων μοι
[7, 349]   γὰρ ὄντες αὐτὸν σφόδρα οὐκ  ἔλαθον   οἱ σφήλαντες, ὅσον δὲ ὕψος
[7, 349]   ἄλλης μοχθηρίας τε καὶ λαιμαργίας,  ἔλαθον,   δὴ σφαλεὶς κεῖται, Σικελίαν
[7, 324]   τινὰ τρόπον κατάλυσιν ἐσομένην μηχανώμενος  ἐλάνθανον   ἐμαυτόν. Δίων μὲν γὰρ δή,
[7, 344]   τάλαντα γὰρ ἴσως ἐστὶν οὐκ  ἔλαττον,   ἂν ἐκτιμᾷ τις ὀρθῶς, ἑκατὸν
[7, 324]   πάρειμι. Καὶ τὸ μὲν ἐμὸν  ἔλαττον   ὄνειδός σοι φέρει· φιλοσοφία δέ,
[7, 349]   προεστὼς πόλεως καὶ πολλῶν ἀρχούσης  ἐλαττόνων,   τῇ ἑαυτοῦ πόλει τὰ τῶν
[1, 309]   σοὶ παρασκευάζον, οὐ πολλῷ δὲ  ἐλάττω   κἀμοὶ λαμβάνοντι, διόπερ οὐ λαμβάνω.
[2, 310]   πλείω ἔχων πράγματα, δὲ  ἐλάττω,   μόγις ἀπαλλάττονται, σχεδὸν δὲ οὐδεὶς
[2, 310]   κρῖναι, γέροντες ἤδη καὶ οὐκ  ἐλάττω   τριάκοντα ἐτῶν ἀκηκοότες, οἳ νῦν
[7, 344]   ἄκρων καὶ πρώτων εἴτε τις  ἐλάττων   εἴτε μείζων, ὡς οὐδὲν ἀκηκοὼς
[2, 310]   τῶν λατομιῶν εὖ ἐποίησας ἀφείς,  ἐλαφρὰ   δὲ δέησις καὶ περὶ
[13, 360]   οὔτε κακοήθει ἔοικεν, ἀλλὰ μᾶλλον  ἐλαφρὸς   καὶ εὐήθης (δόξειεν ἂν εἶναι.
[13, 360]   ἐπιστολῆς ἦν, ἔγραψα ἂν  ἔλεγεν,   νῦν δὲ Λεπτίνου πυνθάνου. Ἂν
[13, 360]   παρὰ βασιλέως ἥκων τοῦ μεγάλου  ἔλεγεν   περὶ σοῦ· εἰ δὲ μὴ
[7, 349]   μὲν ξεναπατίας χάριν οὕτω γὰρ  ἔλεγέν   τε καὶ ἐνόει αὐτὸν δ'
[13, 360]   αὐτοῦ, καὶ οὐδεὶς οὐδὲν φλαῦρον  ἔλεγεν   τὸν ἄνδρα. Σκόπει δὲ καὶ
[7, 349]   διώκειν ἐκέλευε· φθάνει δέ, ὡς  ἐλέγετο,   Ἡρακλείδης εἰς τὴν Καρχηδονίων ἐπικράτειαν
[7, 344]   γ' ἔτι πονῆσαι καὶ ἔργοις  ἐλέγξαι   πειρᾶσθαι τὰς Διονυσίου μηχανάς. Ταῦτά
[13, 360]   παρὰ σὲ ἄφιξιν, ὥσπερ τότε  ἔλεγον   δεῖ ποιεῖν, ἐμὲ μὲν διαμάχεσθαι
[13, 360]   σοῖς χρήμασιν, ὥσπερ τότε σοι  ἔλεγον,   χρήσομαι καθάπερ τοῖς τῶν ἄλλων
[7, 339]   τὰ τέτταρα διαρρίπτειν τε καὶ  ἐλέγχειν·   ἐν οἷς δ' ἂν τὸ
[7, 339]   ψυχὴ τοῦ γράψαντος λέξαντος  ἐλέγχεται,   ἀλλ' τῶν τεττάρων φύσις
[7, 344]   τε καὶ αἰσθήσεις, ἐν εὐμενέσιν  ἐλέγχοις   ἐλεγχόμενα καὶ ἄνευ φθόνων ἐρωτήσεσιν
[7, 344]   καὶ αἰσθήσεις, ἐν εὐμενέσιν ἐλέγχοις  ἐλεγχόμενα   καὶ ἄνευ φθόνων ἐρωτήσεσιν καὶ
[7, 339]   δὲ ἀφικόμην, ᾤμην τούτου πρῶτον  ἔλεγχον   δεῖν λαβεῖν, πότερον ὄντως εἴη
[3, 315]   τούτοις ἔτι σαφεστέρους τούτων εἰς  ἔλεγχον   λόγους ἐγὼ δοίην ἄν, εἴ
[8, 352]   κινδύνων καὶ πόνων, κεῖνοι  ἑλεῖν   εὐπετῶς πάλιν τὴν ἀρχήν, οὐδ'
[8, 352]   τότε οὔτε λόγος οὔτ' ἐλπὶς  ἐλείπετ'   ἂν οὐδαμῇ οὐδαμῶς. Νῦν οὖν
[3, 315]   μετὰ σοῦ Δίωνα ἐξέβαλεν, καὶ  ἐλείφθης   μόνος. Ἆρ' οὖν οἴει μοι
[3, 315]   προδοῦναι, σὲ δὲ τὸν ἀδικοῦντα  ἑλέσθαι   καὶ πᾶν δρᾶν ὅπῃ σὺ
[8, 352]   τῶν νόμων· (τοῖς δὲ δὴ  ἐλεύθερα   διώκουσιν ἤθη καὶ φεύγουσιν τὸν
[7, 334]   πρᾶξαι, πᾶσαν Σικελίαν κατοικίζειν καὶ  ἐλευθέραν   ἀπὸ τῶν βαρβάρων ποιεῖν, τοὺς
[7, 334]   τὴν δουλείαν αὐτῆς ἀπήλλαξεν φαιδρύνας  ἐλευθέρας   δ' ἐν σχήματι κατέστησεν, τὸ
[7, 334]   φιλότητος ἐγεγόνει φίλος, διὰ δὲ  ἐλευθέρας   παιδείας κοινωνίαν, μόνῃ χρὴ
[7, 344]   οὖν εἶναι πρὸς παιδείαν ψυχῆς  ἐλευθέρας,   (πῶς ἄν, μὴ θαυμαστὸς ὢν
[8, 352]   οὐδαμῶς. Νῦν οὖν τοῖς μὲν  ἐλευθερία   (γιγνέσθω μετὰ βασιλικῆς ἀρχῆς, τοῖς
[8, 352]   ἐγένοντο αὐτοῖς. Δουλεία γὰρ καὶ  ἐλευθερία   ὑπερβάλλουσα μὲν ἑκατέρα πάγκακον, ἔμμετρος
[8, 352]   συμβουλεύοιμ' ἂν μή ποτε ἀπληστίᾳ  ἐλευθερίας   ἀκαίρου τινὸς εἰς τὸ τῶν
[8, 357]   ὅσοι μὴ ὑπὲρ τῆς κοινῆς  ἐλευθερίας   (διεπολέμησαν πρὸς τὴν τυραννίδα, τοὺς
[8, 352]   ἀναρχίαν οἱ τότε ἔπαθον, ἀμέτρῳ  ἐλευθερίας   χρώμενοι ἔρωτι. Οἱ γὰρ πρὸ
[8, 352]   σὺν δίκῃ μήτε νόμῳ δεσπότῃ,  ἐλεύθεροι   δ' εἶεν πάντῃ πάντως· ὅθεν
[8, 352]   τυράννου πατρὸς ἑκὼν τὴν πόλιν  ἐλευθεροῖ,   τιμὴν αὑτῷ καὶ γένει ἀείζωον
[13, 360]   (Ἰατροκλῆς, μετὰ Μυρωνίδου τότε  ἐλεύθερος   ἀφεθεὶς ὑπ' ἐμοῦ, πλεῖ νῦν
[7, 324]   διετέλεσεν ἔχων, Συρακοσίους οἴεσθαι δεῖν  ἐλευθέρους   εἶναι, κατὰ νόμους τοὺς ἀρίστους
[7, 334]   Δίωνα ᾔσθοντο διαβεβλημένον εἰς τοὺς  ἐλευθερωθέντας   ὑπ' αὐτοῦ Σικελιώτας ὡς ἐπιβουλεύοντα
[11, 358]   καὶ ἀνδρικὴ δούλων τε καὶ  ἐλευθέρων,   οὐκ ὀρθῶς διανοοῦνται. Τοῦτο δ'
[8, 352]   ἀπαλλάττεσθαι, δεδιὼς μὲν τὰς τύχας,  ἐλεῶν   δὲ πατρίδα καὶ ἱερῶν ἀθεραπευσίαν
[7, 324]   ὡς εὐπετῶς ἐξηργάσατο εἰς ἐπιθυμίαν  ἐλθεῖν   αὐτὸν τοῦ καλλίστου τε καὶ
[3, 315]   ἀπηχθόμην· ᾤετο γὰρ (εἶναι βέλτιον  ἐλθεῖν   ἐμὲ καὶ ὑπακοῦσαί σοι. Τὸ
[7, 324]   τρόπου εἰς Συρακούσας ὅτι τάχιστα  ἐλθεῖν   ἐμὲ (κοινωνὸν τούτων, μεμνημένος τήν
[3, 315]   κατεῖχεν, εἰρήνης δ' αὖ γενομένης  ἐλθεῖν   ἐμέ τε καὶ Δίωνα εἰς
[7, 344]   ἐμαυτῷ τε καὶ τοῖς βιασαμένοις  ἐλθεῖν   ἐμὲ τὸ (τρίτον εἰς τὸν
[3, 315]   ἡμᾶς καὶ βουλομένοις εἰς ἔχθραν  ἐλθεῖν   ἑώρων γὰρ καὶ τότε καὶ
[7, 344]   ἐμὲ ἄγγελον αὐτὸν τῶν τοιούτων  ἐλθεῖν   ὅτι τάχος· οὐ πείθων δὲ
[7, 339]   ἐμὲ πλεῖν καὶ εἰς Συρακούσας  ἐλθεῖν·   πρὸς γὰρ δὴ πάντα ταῦτα
[7, 339]   λόγου πραγμάτων, εὐμαθῆ, πρὸς ἔρωτα  ἐλθεῖν   τοῦ βελτίστου βίου· δεῖν οὖν
[13, 360]   ἕως ἄν τις παρὰ σοῦ  ἔλθῃ,   βλάψαι, πρὸς τῷ χαλεπῷ τὸ
[2, 310]   δηλώσει δέ σοι Ἀρχέδημος, ἐπειδὰν  ἔλθῃ.   Καὶ δὴ καὶ περὶ τοῦδε,
[2, 310]   πέμψας, καὶ τὸ λοιπόν, ἐπειδὰν  ἔλθῃ   πρὸς σὲ καὶ ἀπαγγείλῃ τὰ
[7, 324]   καὶ ἀληθῶς γένος εἰς ἀρχὰς  ἔλθῃ   τὰς πολιτικὰς τὸ τῶν
[7, 339]   εἰς Σικελίαν πεισθεὶς ὑφ' ἡμῶν  ἔλθῃς   τὰ νῦν, πρῶτον μέν σοι
[7, 339]   μάτην πολὺς οὗτος  ἔλθοι   λόγος Ἀθήναζε. Ἔστιν δή τις
[7, 324]   Διονυσίου καὶ τῶν ἄλλων ἐχθρῶν  ἔλθοι   παρ' ἡμᾶς φεύγων καὶ ἀνέροιτο
[7, 329]   ἀφικόμην, εἴ πως εἰς ἐπιθυμίαν  ἔλθοι   τῆς φιλοσόφου ζωῆς· δ'
[4, 320]   ἰατρεύων, καὶ πρὸς τὸ βέλτιστον  (ἔλθοιτ'   ἄν. Ταῦτα δὲ ἴσως γελοῖόν
[12, 359]   πράττειν. Τὰ μὲν παρὰ σοῦ  ἐλθόνθ'   ὑπομνήματα θαυμαστῶς ὡς (ἅσμενοί τε
[7, 324]   Σικελίαν ἦλθον, ὅτε πρῶτον ἀφικόμην.  Ἐλθόντα   δέ με ταύτῃ λεγόμενος
[6, 322]   αἰδοῖ τοὺς παρ' ἡμῶν ἐντεῦθεν  ἐλθόντας   λόγους, εἰ μή τι τὸ
[8, 352]   ὁπόσους ἂν συγχωρήσωσιν· τούτους (δ'  ἐλθόντας   νόμους μὲν πρῶτον θεῖναι καὶ
[8, 352]   ἕτερα. Δεῖ δὲ οὐ μακρὰν  ἐλθόντας   ποι τὰ τοιαῦτα ἐναργῶς ἰδεῖν,
[7, 334]   τὴν κάθοδον ὑπηρεσίας ἐγενέσθην ἑταίρω·  ~ἐλθόντες   (δὲ εἰς Σικελίαν, ἐπειδὴ Δίωνα
[8, 352]   οἱ πατέρες ὑμῶν ἐς ἀπορίαν  ἐλθόντες   τὴν ἅπασαν, τόθ' ὅτε κίνδυνος
[7, 339]   οὐ πάνυ καλῶς, ὡς ἔοικεν  ἐλθὼν   δ' οὖν τὸ τρίτον τῷ
[7, 349]   ἔτι ἀπῄτουν οὔτε τις ἀπέδωκεν.  Ἐλθὼν   δὲ εἰς Πελοπόννησον εἰς Ὀλυμπίαν,
[3, 315]   (πάντα ἐξὸν μὴ ἀπολέσθαι διώλετο·  ἐλθὼν   δέ οἶσθα γὰρ δὴ σὺ
[7, 329]   καὶ ἀποδειλιῶν αἰσχύνης μετέσχον κακῆς.  Ἐλθὼν   δέ οὐ γὰρ δεῖ μηκύνειν
[7, 349]   καὶ Λαμίσκον αὑτῶν ἕνα, ὃς  ἐλθὼν   ἐδεῖτο Διονυσίου περὶ ἐμοῦ, λέγων
[2, 310]   ἐν φιλοσοφίᾳ διαφέρειν, βουλόμενος δὲ  (ἐλθὼν   εἰς Συρακούσας συμμάρτυρα λαβεῖν σέ,
[7, 329]   πράγματα τὰ ἐν ὀλίγῳ χρόνῳ,  ἐλθὼν   ἐκ Πελοποννήσου καὶ Ἀθηνῶν δίων
[7, 344]   τοιάνδε τινά. Τῇ μετὰ ταῦτα  ἐλθὼν   ἡμέρᾳ λέγει πρός με πιθανὸν
[7, 339]   δὴ κἀγὼ Διονύσιον εὐθὺς  ἐλθὼν   ᾐσθόμην καὶ μάλα πεπονθότα. Δεικνύναι
[7, 329]   τοῖς ἐμοῖς λόγοις οὐδὲ ἐμοί·  ἐλθών   τε ἐμαυτὸν ἠλευθέρωσα Διὸς ξενίου
[7, 349]   παθεῖν, ὅμως ἔπταισεν ἐπ' ἄκρον  ἐλθὼν   τοῦ περιγενέσθαι τῶν (ἐχθρῶν, θαυμαστὸν
[13, 360]   λέγειν, πρὶν ἂν παρὰ σοῦ  ἔλθωσιν   αἱ ἐπιστολαί, ὥσπερ ἔφης· περὶ
[13, 360]   ἄν. Ἔστι δὲ ὄνομα μὲν  Ἑλίκων,   τὸ δὲ γένος ἐκ Κυζίκου,
[7, 339]   ἐκ Σικελίας τε καὶ Ἰταλίας  ἑλκόντων,   τῶν δὲ Ἀθήνηθεν ἀτεχνῶς μετὰ
[8, 352]   χρὴ πάσῃ προθυμίᾳ πάντας τοὺς  Ἕλληνας   τέμνειν φάρμακον. Εἰ μὲν δή
[8, 352]   μέγιστον, ἔσωσαν ἀπὸ βαρβάρων τοὺς  Ἕλληνας,   ὥστ' ἐξεῖναι περὶ πολιτείας νῦν
[3, 315]   οὐκ εἴων ἐγώ σε πόλεις  Ἑλληνίδας   ἐρρούσας (ὑπὸ βαρβάρων οἰκίζειν, οὐδὲ
[3, 315]   κελεύων σε (τὰς πόλεις τὰς  Ἑλληνίδας   κατοικίζειν· ἐγὼ δὲ συνεχώρουν μεμνῆσθαι
[3, 315]   οὐδὲ διακώλυσιν, μέλλοντί σοι κατοικίζειν  Ἑλληνίδας   (πόλεις ἐμποδὼν ἐμὲ γεγενῆσθαι. Τὴν
[3, 315]   ἀκούσας ἐγὼ μέλλοντος τάς τε  Ἑλληνίδας   πόλεις ἐν Σικελίᾳ οἰκίζειν καὶ
[8, 352]   ἀπευκτῶν, σχεδὸν εἰς ἐρημίαν τῆς  Ἑλληνικῆς   φωνῆς Σικελία πᾶσα, Φοινίκων
[8, 357]   τοὺς δ' ἔμπροσθεν οἰκητὰς τῶν  Ἑλληνικῶν   τόπων εἰς τὰς ἀρχαίας καὶ
[7, 334]   ἐν αὑτοῖς ἄνδρας προκρῖναι τῶν  Ἑλλήνων   οὓς ἂν πυνθάνωνται ἀρίστους ὄντας,
[7, 329]   οὐκ αὐτοὶ κατοικίσαντες, πολλὰς τῶν  Ἑλλήνων   πόλεις ὑπὸ βαρβάρων ἐμβεβλημένας ἀλλ'
[7, 334]   ἐν ταὐτῷ διὰ πάντων ἀνθρώπων  Ἑλλήνων   τε καὶ βαρβάρων λάμψασ' ἂν
[8, 352]   ἐγένετο ἔσχατος Σικελίᾳ τῇ τῶν  Ἑλλήνων   ὑπὸ Καρχηδονίων ἀνάστατον ὅλην ἐκβαρβαρωθεῖσαν
[2, 310]   αὐτοὶ (ἂν) ἀγνῶτές ἐσμεν οὐδενὶ  Ἑλλήνων   ὡς ἔπος (εἰπεῖν, οὔτε
[2, 310]   πᾶσιν ἀγαθὰ τοῖς τε ἄλλοις  Ἕλλησιν,   ὡς ἐγώ φημι. Νῦν δὲ
[3, 315]   καὶ Συρακούσαις καὶ τοῖς ἄλλοις  Ἕλλησιν,   ὡς ἐμὴ δόξα μαντεύεται·
[7, 334]   πόλει τὼ Δίωνα ἀποκτείναντε, ὡς  ἐλλογίμω   πώποτε ἄνδρε γενομένω. Ταῦτα εἴρηται
[9, 357]   (ἄλλως τε καὶ εἴ τις  ἕλοιτο   τοιαῦτα πράττειν οἷα καὶ σύ,
[11, 358]   ταῦτα γενέσθαι ἂν οὐ πολλὴν  ἐλπίδα   ἔχω δι' δέ, μακρᾶς
[7, 324]   ἐν Διονυσίῳ ὡς ἐπεχείρησε, μεγάλας  ἐλπίδας   εἶχεν ἄνευ σφαγῶν καὶ θανάτων
[8, 352]   χρεὼν καὶ ἀναμιμνῄσκεσθαι ποσάκις ἐν  ἐλπίδι   ἑκάτεροι γεγόνατε τοῦ νῦν οἴεσθαι
[7, 339]   τοὺς δὲ ὑψηλῆς καὶ χαύνης  ἐλπίδος,   ὡς (σέμν' ἄττα μεμαθηκότας. Ἔτι
[8, 352]   ταῦθ' ὑμῖν κατὰ δύναμιν διεξελθεῖν.  Ἐλπίζω   δὲ οὐχ ὑμῖν μόνοις συμβουλεύσειν
[5, 321]   μοναρχίας λόγους οὐχ ἥκιστ' αὐτὸν  ἐλπίζω   συνεξευρήσειν τῶν περὶ τὴν σὴν
[4, 320]   τῇδε λέγουσιν ὡς πολλή ἐστιν  ἐλπὶς   ἀναιρεθέντος Διονυσίου διαφθαρῆναι τὰ πράγματα
[8, 352]   δὲ τότε οὔτε λόγος οὔτ'  ἐλπὶς   ἐλείπετ' ἂν οὐδαμῇ οὐδαμῶς. Νῦν
[7, 324]   ὥστε εἴπερ ποτὲ καὶ νῦν  ἐλπὶς   πᾶσα ἀποτελεσθήσεται τοῦ τοὺς αὐτοὺς
[13, 360]   Καὶ περὶ ταῦτα τὰ μὲν  ἐμὰ   ἀναγκαῖα σχεδόν τι ἐν τῷ
[13, 360]   τὰ Ἀθήνησιν καὶ περὶ τὰ  ἐμά.   Ἐγὼ τοῖς σοῖς χρήμασιν, ὥσπερ
[5, 321]   τῆς περὶ ἐμὲ καὶ τὰ  ἐμὰ   συμβουλῆς. Εὐτύχει. ~Πλάτων Ἑρμείᾳ καὶ
[7, 344]   δὴ τὸ μετὰ ταῦτα κατ'  ἐμαυτὸν   γενόμενος, μάλα συγκεχυμένος· πρῶτος δ'
[7, 324]   τρόπον κατάλυσιν ἐσομένην μηχανώμενος ἐλάνθανον  ἐμαυτόν.   Δίων μὲν γὰρ δή, μάλ'
[7, 324]   οὐ σμικρά, ἐδυσχέρανά τε καὶ  ἐμαυτὸν   ἐπανήγαγον ἀπὸ τῶν τότε κακῶν.
[7, 329]   λόγοις οὐδὲ ἐμοί· ἐλθών τε  ἐμαυτὸν   ἠλευθέρωσα Διὸς ξενίου καὶ τῆς
[2, 310]   Νῦν δὲ μέγας ἐγώ εἰμι  ἐμαυτὸν   παρέχων τῷ ἐμῷ λόγῳ ἑπόμενον.
[7, 324]   τινες ἐδόξαζον, ἀλλ' αἰσχυνόμενος μὲν  ἐμαυτὸν   τὸ μέγιστον, μὴ δόξαιμί ποτε
[1, 309]   χρόνον. Ἐγὼ μὲν οὖν περὶ  ἐμαυτοῦ   βουλεύσομαι τὸ λοιπὸν τρόπον ἀπανθρωπότερον,
[7, 324]   ταὐτὸν ἔπαθον· ᾠήθην, εἰ θᾶττον  ἐμαυτοῦ   γενοίμην κύριος, ἐπὶ τὰ κοινὰ
[7, 329]   τε τὰ τοιαῦτα καταλιπὼν τὰς  ἐμαυτοῦ   διατριβάς, οὔσας οὐκ ἀσχήμονας, ὑπὸ
[7, 344]   γίγνεσθαι, ἀπορῶ μὲν ὅτι χρήσομαι  ἐμαυτῷ,   ὅμως δὲ ἀναγκαῖον ἴσως ἐνιαυτόν
[7, 324]   τὸ μέγιστον, μὴ δόξαιμί ποτε  ἐμαυτῷ   παντάπασι λόγος μόνον ἀτεχνῶς εἶναι
[7, 344]   δεῖν ἐμὲ Διονυσίῳ μᾶλλον  ἐμαυτῷ   τε καὶ τοῖς βιασαμένοις ἐλθεῖν
[7, 344]   γὰρ ἐν τοῖς ἀποστόλοις πλοίοις  ἐμβὰς   διενοούμην πλεῖν, τεθυμωμένος, πάσχειν τε
[7, 329]   τῶν Ἑλλήνων πόλεις ὑπὸ βαρβάρων  ἐμβεβλημένας   ἀλλ' οἰκουμένας παραλαβόντες, ὅμως (ἑβδομήκοντα
[7, 329]   τῇ τυραννίδι, σμικρὸν εἰς πλοῖον  ἐμβιβάσας,   ἐξέβαλεν ἀτίμως. Οἱ δὴ Δίωνος
[7, 349]   ἄλλα ποτὲ δρᾶν. Καὶ ὃς  ἐμβλέψας   μοι καὶ μάλα τυραννικῶς, σοί,
[7, 324]   τῆς ψυχῆς πέρι φύσει τε  ἐμβριθὲς   ὂν ἡλικίας τε ἤδη μετρίως
[7, 344]   οὐκ οἰόμενός οἱ καλῶς ἔχειν  ἐμὲ   ἄγγελον αὐτὸν τῶν τοιούτων ἐλθεῖν
[3, 315]   οὐδένα δεῖ τῶν ἐμῶν φίλων  ἐμὲ   αἰτιᾶσθαι ὡς διὰ τὴν ἐμὴν
[13, 360]   πρῶτον μὲν ἐάν τι δέῃ  ἐμὲ   ἀναλίσκειν εἰς χορηγίαν τι
[13, 360]   τὰ τοιαῦτα καὶ τἀναντία τούτων  ἐμὲ   ἀπαγγέλλειν, ὁποῖός τις ἂν ἕκαστος
[2, 310]   ἔχειν, πολλῶν ἂν εἴης λόγων  ἐμὲ   ἀπολελυκώς. Οὐ μὴν ἄλλῳ γέ
[11, 358]   τοῦτο ἦν δεύτερον, εἰ δυνατὸν  ἐμὲ   ἀφικέσθαι Σωκράτη, ὥσπερ ἐπέστειλας.
[3, 315]   σοι κατοικίζειν Ἑλληνίδας (πόλεις ἐμποδὼν  ἐμὲ   γεγενῆσθαι. Τὴν οὖν ἀρχὴν ὧν
[7, 349]   παρακαλεῖν αὐτὸν ἐκέλευον, εἰ βούλοιντο·  ἐμὲ   δ' εἶπον ὅτι σὺ μετὰ
[11, 358]   περὶ ἀσθένειαν τὴν τῆς στραγγουρίας,  ἐμὲ   δὲ ἀφικόμενον ἐνταῦθα ἄσχημον ἂν
[7, 334]   δὲ ἐπισχεῖν ἔτι ἐνιαυτὸν ἐδεῖτο,  ἐμὲ   δὲ ἥκειν ἐκ παντὸς τρόπου
[7, 344]   ὅπως ἤθελε καὶ οἷστισι, πρὸς  ἐμὲ   δὲ οὐδὲν ὅλως ἐφθέγγετο περὶ
[7, 349]   (αὖ ταύτην ἄλλην τῆς πρὸς  ἐμὲ   διαφορᾶς ποιούμενος, ἀδελφὴν τῆς πρόσθεν,
[7, 344]   δὴ χαλεπαίνειν μὲν οὐ δεῖν  ἐμὲ   Διονυσίῳ μᾶλλον ἐμαυτῷ τε
[13, 360]   γὰρ προθύμως σὲ πανταχοῦ καὶ  ἐμὲ   ἐγκωμιάζουσιν, καὶ οὐχ ἥκιστα Φίλαγρος,
[7, 344]   δὲ πᾶσιν ῥᾳδίως ὡς ἀβουλῶν  ἐμὲ   ἐκπλεῖν, ἆρά τις ἐθελήσει με
[3, 315]   οὔτε δικαίαν οὔτε συμφέρουσαν ηὗρες,  ἐμὲ   ἐκφοβεῖν ὡς ἀγνοοῦντα τὰ τότε
[2, 310]   τύχῃ. Σὺ δὲ τοῦτο πρὸς  ἐμὲ   ἐν τῷ κήπῳ ὑπὸ ταῖς
[3, 315]   ὡμολογήθη νῷν (πλεῦσαι μὲν οἴκαδε  ἐμέ,   ἐπειδὴ πόλεμος ὑμᾶς κατεῖχεν, εἰρήνης
[2, 310]   περὶ ἡμῶν τινος, γράμματα πέμψαντα  ἐμὲ   ἐρέσθαι· ἐγὼ γὰρ τἀληθῆ λέγειν
[2, 310]   χρῆναι περὶ σοῦ μὴ μόνον  ἐμὲ   ἡσυχίαν ἄγειν, ἀλλὰ καὶ τοὺς
[1, 309]   τινὰ τῶν ἑταίρων θεράπευσον ὥσπερ  ἐμέ·   κἀγὼ γὰρ (ἱκανῶς ὑπὸ σοῦ
[7, 349]   ἥνπερ ἂν ἐγὼ φαίην δεῖν  ἐμὲ   καὶ ἄλλον, ὅστις μέτριος, περί
[7, 324]   ὀρθῶς διανοηθεὶς ἔπεισε μεταπέμπεσθαι Διονύσιον  ἐμέ,   καὶ αὐτὸς ἐδεῖτο πέμπων ἥκειν
[2, 310]   σὺ ἐρωτᾷς, πῶς χρὴ ἔχειν  ἐμὲ   καὶ σὲ πρὸς ἀλλήλους. Εἰ
[7, 344]   περὶ Ἡρακλείδου Διονύσιος ὡμολόγει πρὸς  ἐμὲ   καὶ σέ; πῶς δὲ οὔκ;
[5, 321]   ἐκτὸς (ἂν γίγνοιτο τῆς περὶ  ἐμὲ   καὶ τὰ ἐμὰ συμβουλῆς. Εὐτύχει.
[7, 334]   ὁμοιότατα καὶ Διονυσίῳ· ἀμφότεροι γὰρ  ἐμὲ   καὶ τοὺς ἄλλους ὡς ἔπος
[6, 322]   οὐ παντάπασιν βέβαιον δεῦρο παρ'  ἐμὲ   καὶ τοὺς ἐμοὺς πέμπετε μομφῆς
[3, 315]   ᾤετο γὰρ (εἶναι βέλτιον ἐλθεῖν  ἐμὲ   καὶ ὑπακοῦσαί σοι. Τὸ δὲ
[13, 360]   κατακείμενος ἀπ' ἐμοῦ, ἀνέστης παρ'  ἐμὲ   καὶ φιλοφρονούμενος εἶπες εὖ τι
[7, 324]   εἰς Συρακούσας ὅτι τάχιστα ἐλθεῖν  ἐμὲ   (κοινωνὸν τούτων, μεμνημένος τήν τε
[7, 344]   αὐτοῦ διακελευόμενος, νῦν πρὸς  ἐμὲ   λέγει, ὡς αὐτοῦ μὲν ἐθέλοντος,
[4, 320]   γελοῖόν σοι φαίνεται εἶναι τὸ  ἐμὲ   λέγειν, διότι καὶ αὐτὸς οὐκ
[7, 339]   γεγραμμένα κακῶς οὐχ ἥκιστ' ἂν  ἐμὲ   λυποῖ. Εἰ δέ μοι ἐφαίνετο
[2, 310]   ἡμῶν σοι ἀρέσκει, τιμητέον καὶ  ἐμὲ   μάλιστα. Νῦν οὖν, ὥσπερ καὶ
[7, 329]   καὶ χρήμασιν γενέσθαι μετ' αὐτοῦ  ἐμὲ   μάρτυρά τε καὶ φίλον πρὸς
[13, 360]   ὥσπερ τότε ἔλεγον δεῖ ποιεῖν,  ἐμὲ   μὲν διαμάχεσθαι ὅπως ὡς ὀλίγιστον
[2, 310]   πάνυ ἐμοὶ πιστεύειν σύ, ἀλλ'  ἐμὲ   μέν πως ἀποπέμψασθαι ἐθέλειν, ἑτέρους
[7, 349]   ἴσως ἡγεῖτο διαβαλλόντων πολλῶν ἐπιβουλεύειν  ἐμὲ   μετὰ σοῦ ἑαυτῷ καὶ τῇ
[7, 334]   ἀποφυγή· εἰ δὲ μή, μήτ'  ἐμὲ   μήτ' ἄλλον κοινωνὸν παρακαλεῖν ἐπὶ
[3, 315]   ἐν οἷς τί χρῆν ποιεῖν  ἐμέ;   μῶν οὐχ ὅπερ ἐποίουν ἀναγκαῖον,
[7, 344]   τοῖς χρήμασιν δίκαιον γίγνεσθαι περὶ  ἐμέ   οὐ γὰρ ὀλίγα ἔσται σοὶ
[7, 334]   μὲν ἔφη μεταπέμψεσθαι Δίωνα καὶ  ἐμὲ   πάλιν, καταστησάμενος τὰ περὶ τὴν
[7, 329]   γὰρ γέγονεν, ἀκοῦσαι χρὴ τοὺς  (ἐμὲ   παρακαλοῦντας πρὸς τὰ νῦν πράγματα.
[7, 329]   ἀνελάμβανεν, καὶ δὴ καὶ τὸν  ἐμὲ   παρεμυθεῖτό τε καὶ θαρρεῖν διεκελεύετο
[3, 315]   ἰέναι καὶ δεόμεναι σοὶ πάντως  ἐμὲ   πείθεσθαι. Ἐδόκει δὴ πᾶσιν, ἀρξαμένοις
[7, 344]   μὴ κύριον ἡγεῖσθαί σε Δίωνος  ἐμέ,   πέμπειν δὲ μετ' ἐμοῦ σὲ
[7, 339]   τὴν αὖ Δίωνος προθυμίαν τοῦ  ἐμὲ   πλεῖν καὶ εἰς Συρακούσας ἐλθεῖν·
[3, 315]   πᾶσιν, ἀρξαμένοις ἀπὸ Δίωνος, δεῖν  ἐμὲ   πλεῦσαι καὶ μὴ μαλθακίζεσθαι. Καίτοι
[7, 339]   τι μέρος αἰδοῖ τῶν περὶ  ἐμὲ   πραγμάτων. (Ἐπειδὴ δὲ ἀφικόμην, ᾤμην
[3, 315]   αὐτὸς οἶσθα σαφέστατα τῶν (πολιτικῶν  ἐμὲ   σοὶ κοινῇ πραγματευσάμενον ἑκόντα ὀλίγα
[3, 315]   γιγνώσκεις αὐτός, ἀδικεῖς δ' οὖν  ἐμὲ   τἀναντία τῶν γενομένων λέγων. Ἄδην
[3, 315]   εἰρήνης δ' αὖ γενομένης ἐλθεῖν  ἐμέ   τε καὶ Δίωνα εἰς Συρακούσας,
[2, 310]   ἕξω. Ἔτι δὲ σὺ μὲν  ἐμὲ   τιμῶν καὶ τούτου καθηγούμενος φιλοσοφίαν
[7, 344]   τε καὶ τοῖς βιασαμένοις ἐλθεῖν  ἐμὲ   τὸ (τρίτον εἰς τὸν πορθμὸν
[7, 339]   τοῦτ' αὐτὸ μηδαμῇ προδοῦναι μηδ'  ἐμὲ   τὸν αἴτιον γενέσθαι τηλικούτου ἀληθῶς
[2, 310]   αὖθις, ἂν ὀρθῶς βουλεύῃ, παρ'  ἐμὲ   τὸν Ἀρχέδημον, δ' ἐμπορευσάμενος
[3, 315]   τι γίγνοιτο ἁμάρτημα, πᾶν εἰς  ἐμὲ   τρέπειν, σὲ φάσκοντας πάντα ἐμοὶ
[7, 339]   γὰρ δὴ Διονύσιος τρίτον ἐπ'  ἐμὲ   τριήρη ῥᾳστώνης ἕνεκα τῆς πορείας,
[7, 329]   ἐγίγνετο γάρ οἱ τὸ μὲν  ἐμὲ   φυγεῖν ἀπ' αὐτοῦ καλὸν οὐδέν,
[3, 315]   ἀπεκρίνω μεμηνιμένως καὶ ὑβριστικῶς εἰς  ἐμέ,   ὡς ᾤου διὸ τὸ τότε
[13, 360]   καὶ εὐδοξῇς, ὅπως τὸ δι'  ἐμὲ   ὠφελεῖσθαί σοι μὴ ἀνιῇ. Καὶ
[7, 349]   τῶν τότε πραχθέντων ἠγανάκτει καὶ  ἐμέμφετο   Διονυσίῳ· δ' ἀκούσας ὅτι
[3, 315]   τοῖς ἄλλοις Ἕλλησιν, ὡς  ἐμὴ   δόξα μαντεύεται· ἔπειτα τὰ Δίωνος
[13, 360]   ἐὰν μήτηρ τελευτήσῃ  ἐμή,   οὐδὲν αὖ πλείονος δέκα
[7, 334]   εἰρήσθω καὶ παρὰ Διονύσιον  ἐμὴ   προτέρα ἄφιξις· δὲ δὴ
[7, 324]   γεγονέναι τὴν τότε εἰς Σικελίαν  ἐμὴν   ἄφιξιν; ἐγὼ συγγενόμενος Δίωνι τότε
[2, 310]   ἐχόντων οὕτω, σχεδὸν κατὰ τὴν  ἐμὴν   δόξαν ηὑρήκαμεν σὺ ἐπέστειλας,
[7, 339]   οὐκ ἔστιν κατά γε τὴν  ἐμὴν   δόξαν περὶ τοῦ πράγματος ἐπαί̈
[7, 324]   τοιαῦτα ἕτερα πάμπολλα, τὴν δ'  ἐμὴν   δόξαν τὸ μὲν περὶ τῶν
[3, 315]   ταῦτα μὲν ταύτῃ γενόμενα τὴν  ἐμὴν   καὶ σὴν λυκοφιλίαν καὶ ἀκοινωνίαν
[8, 352]   τοῖς Δίωνος φίλοις ἐκείνου καὶ  ἐμὴν   κοινὴν συμβουλήν· ἐγὼ δὲ ἑρμηνεύσω
[4, 320]   διὰ παντὸς τοῦ χρόνου τὴν  ἐμὴν   προθυμίαν περὶ τὰς συμβεβηκυίας πράξεις,
[3, 315]   ἐμὲ αἰτιᾶσθαι ὡς διὰ τὴν  ἐμὴν   ῥᾳθυμίαν τὰ σφέτερα (πάντα ἐξὸν
[5, 321]   οἶμαι δρᾶσαι ἂν καὶ τὴν  ἐμὴν   συμβουλήν. Εἰ γὰρ δόξαιμεν ἀνιάτως
[8, 352]   τυραννευθέντι, ὡς ἑνὶ ἑκατέρῳ παλαιὰν  ἐμὴν   συμβουλήν· καὶ νῦν δὲ
[3, 315]   προσρήσεως; μᾶλλον κατὰ τὴν  ἐμὴν   συνήθειαν γράφων Εὖ πράττειν, ὥσπερ
[7, 324]   μεμνημένος τήν τε αὑτοῦ καὶ  ἐμὴν   συνουσίαν ὡς εὐπετῶς ἐξηργάσατο εἰς
[3, 315]   τὸ δὲ δεύτερον ὡς οὐκ  ἐμὴν   ταύτην εἴρηκας συμβουλὴν οὐδὲ διακώλυσιν,
[3, 315]   ταῦτα μὲν οὕτως ἐγένετο τῆς  ἐμῆς   εἰς Συρακούσας ἀποδημίας πέρι τῆς
[3, 315]   σχεδὸν ἡμέραις πρότερον εἴκοσι τῆς  ἐμῆς   ἐκ Συρακουσῶν οἴκαδ' ἀποδημίας,
[7, 329]   δὴ χρόνος τῆς εἰς Σικελίαν  ἐμῆς   ἐπιδημίας (τε καὶ διατριβῆς διὰ
[3, 315]   περὶ τὰ πολιτικὰ κοινωνίας τῆς  ἐμῆς   καὶ σῆς· καὶ εἴ τινα
[3, 315]   ἔφησεν αἴτιόν τις εἶναι τῆς  ἐμῆς   μεταβολῆς, εἰ μετεβαλόμην. Ἀλλὰ ταῦτα
[2, 310]   μετεβάλετο περὶ τῆς σῆς καὶ  ἐμῆς   συνουσίας, ἀλλ' ἀεί τι ἀγαθὸν
[7, 339]   τὰ γεγονότα ἀκούσας καταφρονήσει τῆς  ἐμῆς   φιλοσοφίας, τὸν τύραννον δὲ ἡγήσεται
[7, 334]   ὡς εἰκότως τε ἅμα καὶ  ἐμμελῶς   γέγονεν, μέλει ἀκούειν ἔξεστι
[7, 339]   οὐκ ὀρθῆς ἐμπλήσειεν ἂν οὐδαμῇ  ἐμμελῶς,   τοὺς δὲ ὑψηλῆς καὶ χαύνης
[7, 334]   τούτων τινὲς ἄλλοι, παρακουσμάτων τινῶν  ἔμμεστοι   τῶν κατὰ φιλοσοφίαν· οἳ δοκοῦσί
[8, 352]   ἐλευθερία ὑπερβάλλουσα μὲν ἑκατέρα πάγκακον,  ἔμμετρος   δὲ οὖσα πανάγαθον· μετρία δὲ
[13, 360]   μετὰ τῶν πεμπομένων παρ' ἐμοῦ·  ἔμμισθον   οὖν που αὐτὸν κατάστησον ὡς
[7, 344]   ὅτε δή μοι καὶ (Διονύσιος  ἐμνήσθη   λέγων ὅτι τὴν ἡμίσειαν τῆς
[13, 360]   εἴας μεμνῆσθαι πρὸς αὐτόν, οὔτε  ἐμνήσθην   οὔτε διελέχθην, ἐξεπειρώμην δὲ εἴτε
[7, 324]   τότε νέῳ κινδυνεύω, τὰ δοκοῦντα  ἐμοὶ   βέλτιστα ἀνθρώποις εἶναι μηνύων διὰ
[2, 310]   λέγειν οὔτε ὀκνήσω οὔτε αἰσχυνοῦμαι.  Ἐμοὶ   δὲ δὴ καὶ σοὶ τὰ
[7, 329]   καθεστῶτα ζῶσι βίον, ἑαυτοῖς ἀρέσκοντα,  ἐμοὶ   δὲ μή, μήτε ἀπεχθάνεσθαι μάτην
[13, 360]   καὶ παρ' οὗ ἂν λαμβάνω.  Ἐμοὶ   δὴ τοιοῦτον νῦν συμβέβηκεν. Εἰσί
[3, 315]   οὔτε Συρακοσίοις δοκοῦν δικαίως οὔτ'  ἐμοί,   διότι μετὰ Θεοδότου καὶ Εὐρυβίου
[2, 310]   τὸ ἐμόν ἐστιν, ἀπιστῶν, ὡς  ἐμοὶ   δοκεῖ· καὶ οἱ ἐπὶ τούτοις
[2, 310]   Ὀδυσσέα καὶ Παλαμήδη ὡς δ'  ἐμοὶ   δοκεῖ, καὶ Προμηθέα Διὶ ταύτῃ
[2, 310]   ἀνθρώπους ἀπαιδεύτους· σχεδὸν γάρ, ὡς  ἐμοὶ   δοκεῖ, οὐκ ἔστιν τούτων πρὸς
[2, 310]   οὐκ ἤκουσα. Χρὴ δέ, ὡς  ἐμοὶ   δοκεῖ, οὑτωσί σε ποιεῖν τοῦ
[7, 344]   πραθείσης δὲ τὰ μὲν ἡμίσεα  ἐμοὶ   δώσειν ἄγειν, τὰ δ' ἡμίσεα
[2, 310]   αὐτὸς βελτίονα ηὕρηκας τῶν παρ'  ἐμοί,   ἐκεῖνα τίμα· εἰ δ' ἄρα
[7, 329]   πρέπειν τοῖς ἐμοῖς λόγοις οὐδὲ  ἐμοί·   ἐλθών τε ἐμαυτὸν ἠλευθέρωσα Διὸς
[13, 360]   δὲ οὔπω ἐνιαυσία. Ταύτας ἐκδοτέον  ἐμοί   ἐστιν καὶ τοῖς ἐμοῖς ἐπιτηδείοις,
[7, 324]   τε ὄντες καὶ γνώριμοι ἐτύγχανον  ἐμοί,   καὶ δὴ καὶ παρεκάλουν εὐθὺς
[3, 315]   Δίωνος, τοῦ μὲν δεδοκιμασμένου παρ'  ἐμοὶ   καὶ ξένου πάλαι γεγονότος, ἐν
[7, 344]   ὁμοίως γὰρ ἂν αὐτὰ ἐσέβετο  ἐμοί,   καὶ οὐκ ἂν αὐτὰ ἐτόλμησεν
[7, 344]   λέγει πρός με πιθανὸν λόγον·  ἐμοὶ   καὶ σοὶ Δίων, ἔφη, καὶ
[7, 349]   τὸν Δία ἐπιμαρτυράμενος εὐθὺς παρήγγελλεν  ἐμοὶ   καὶ τοῖς ἐμοῖς (οἰκείοις καὶ
[7, 344]   ἀποδημεῖν, ὅταν ἐκείνῳ τε καὶ  ἐμοὶ   καὶ ὑμῖν τοῖς φίλοις κοινῇ
[3, 315]   ἀποδημίας, νῦν δὴ λέγεις  ἐμοὶ   μεμφόμενος, ὡς Ἡρακλείδου τέ μοι
[3, 315]   ἐμὲ τρέπειν, σὲ φάσκοντας πάντα  ἐμοὶ   πείθεσθαι. Σὺ δ' αὐτὸς οἶσθα
[7, 334]   τρίτους δὲ ὑμᾶς νῦν. Καὶ  ἐμοὶ   πείθεσθε Διὸς τρίτου σωτῆρος χάριν,
[7, 324]   ἔτι, ἐὰν μὴ νῦν ὑμεῖς  ἐμοὶ   πείθησθε τὸ δεύτερον συμβουλεύοντι. Πῶς
[2, 310]   ἀλλ' ὅτι ἐφαίνου οὐ πάνυ  ἐμοὶ   πιστεύειν σύ, ἀλλ' ἐμὲ μέν
[7, 349]   οἱ τῶν ὑπηρεσιῶν ὄντες Ἀθήνηθεν,  ἐμοὶ   πολῖται, ἀπήγγελλον ὅτι διαβεβλημένος εἴην
[3, 315]   μεταστήσαντα. Τούτων γὰρ οὔθ' ἧττον  ἐμοὶ   πρέποντα ἔχοις ἄν ποτε λέγων
[7, 324]   τε ἄλλα καὶ φίλον (ἄνδρα  ἐμοὶ   πρεσβύτερον Σωκράτη, ὃν ἐγὼ σχεδὸν
[3, 315]   τινα ἑτέραν ἀλλοτριότητα ἐνεῖδες ἐν  ἐμοὶ   πρὸς σέ, εἰκότως οἴει ταύτῃ
[7, 329]   περὶ φιλοσοφίαν λόγων οἰκειοῦσθαι καὶ  ἐμοὶ   συγγίγνεσθαι, φοβούμενος τοὺς τῶν διαβαλλόντων
[13, 360]   ἀναγκαῖα δίκαια εὐσχήμονα  ἐμοί   τε δοκεῖ καὶ παρ' οὗ
[3, 315]   ἔδει γεγονέναι, καὶ σφόδρα ἀγνῶτος  ἐμοί.   Τὸ μετὰ τοῦτο εἴτ' ἄνθρωπος
[3, 315]   φράζων τὴν οἰκειότητα, ἣν εἰ  ἐμοὶ   τότε ἐπείθου, τάχ' ἂν βέλτιον
[7, 344]   ταῦτα δ' εἶναι μὴ ἐπιβουλεύοντος  ἐμοί,   τούτων δὲ ἐγγυητὰς γίγνεσθαι σέ
[12, 359]   μῦθος δηλοῖ. Τὰ δὲ παρ'  ἐμοὶ   ὑπομνήματα, περὶ ὧν ἐπέστειλας, ἱκανῶς
[6, 322]   Ἐράστῳ καὶ Κορίσκῳ εὖ πράττειν.  Ἐμοὶ   φαίνεται θεῶν τις ὑμῖν τύχην
[13, 360]   ἀπαγγέλλειν, ὁποῖός τις ἂν ἕκαστος  ἐμοὶ   φαίνηται περὶ σέ. Τὸ δ'
[13, 360]   εὖ τι ῥῆμα ἔχον, ὡς  ἔμοιγε   ἐδόκεις καὶ (τῷ παρακατακειμένῳ ἦν
[13, 360]   ἐκδοτέον ἐμοί ἐστιν καὶ τοῖς  ἐμοῖς   ἐπιτηδείοις, αἷς ἂν ἐγὼ ἐπιβιῶ·
[7, 329]   τυραννίδα δοκοῦσαν οὐ πρέπειν τοῖς  ἐμοῖς   λόγοις οὐδὲ ἐμοί· ἐλθών τε
[7, 349]   εὐθὺς παρήγγελλεν ἐμοὶ καὶ τοῖς  ἐμοῖς   (οἰκείοις καὶ φίλοις παρασκευάζεσθαι τιμωρεῖσθαι
[7, 339]   πράγματος ἐπαί̈ ειν οὐδέν. Οὔκουν  ἐμόν   γε περὶ αὐτῶν ἔστιν σύγγραμμα
[7, 324]   ἐνθάδε πάρειμι. Καὶ τὸ μὲν  ἐμὸν   ἔλαττον ὄνειδός σοι φέρει· φιλοσοφία
[2, 310]   ζητεῖν τὸ πρᾶγμα τί τὸ  ἐμόν   ἐστιν, ἀπιστῶν, ὡς ἐμοὶ δοκεῖ·
[3, 315]   μὴν ἑκάτερα ἔσται τοῖς τὸ  ἐμὸν   ἦθος δυναμένοις κρίνειν. Ἀλλ' οὖν,
[7, 344]   ὑγιὲς ὧν ἔγραψεν κατὰ τὸν  ἐμὸν   λόγον· ὁμοίως γὰρ ἂν αὐτὰ
[3, 315]   πράγματα πάντα κατὰ νοῦν τὸν  ἐμόν,   μὴ ἀφικομένου δέ, τἀναντία. Αἰσχύνομαι
[8, 352]   βασιλέα στήσασθε, πρῶτον μὲν τὸν  ἐμὸν   ὑὸν χαρίτων ἕνεκα διττῶν, τῆς
[7, 334]   μηδὲ ἄλλην πόλιν, γ'  ἐμὸς   λόγος, ἀλλ' ὑπὸ νόμοις· οὔτε
[8, 352]   καὶ νῦν δὲ γ'  ἐμὸς   λόγος ἂν εἴη σύμβουλος τυράννῳ
[7, 339]   περὶ ὧν ἐγὼ σπουδάζω, εἴτ'  ἐμοῦ   ἀκηκοότες εἴτ' ἄλλων εἴθ' ὡς
[2, 310]   σε κακηγορούντων. Ἴσως γὰρ ὀξύτερον  ἐμοῦ   ἀκούει· ἐγὼ μὲν γὰρ οὐκ
[13, 360]   ἑστιῶν νεανίσκους, πόρρω κατακείμενος ἀπ'  ἐμοῦ,   ἀνέστης παρ' ἐμὲ καὶ φιλοφρονούμενος
[7, 339]   ὅτι γραφέντα λεχθέντα ὑπ'  ἐμοῦ   βέλτιστ' ἂν λεχθείη· καὶ μὴν
[2, 310]   σοῦ μὲν τιμῶντος ἀμφοτέροις κόσμος,  (ἐμοῦ   δὲ ὄνειδος ἀμφοῖν. Περὶ μὲν
[7, 344]   λέγει, ὡς αὐτοῦ μὲν ἐθέλοντος,  ἐμοῦ   δὲ οὐκ ἐθελήσαντος προυκαλεῖτό
[7, 349]   καὶ οὐ πειθόμενοι ταῖς ὑπ'  ἐμοῦ   διαλλάξεσιν πάντων τῶν νῦν γεγονότων
[7, 344]   Διονύσιος ὧν φησιν, ἀπελθόντος δ'  ἐμοῦ   ἐὰν ἐπιστέλλῃ Δίωνι πιθανῶς, αὐτός
[7, 349]   χρόνον τοῦτον μεῖναι. Ὄντος δ'  ἐμοῦ   ἐκεῖ, Θεοδότης μεταπεμψάμενός με πολλὰ
[13, 360]   νῦν μετὰ τῶν πεμπομένων παρ'  ἐμοῦ·   ἔμμισθον οὖν που αὐτὸν κατάστησον
[13, 360]   καὶ ἅμα σύμβολον ὅτι παρ'  ἐμοῦ   ἐστιν· τοὺς Λοκρούς ποθ' ἑστιῶν
[7, 329]   τῆς Δίωνος ἐπιβουλῆς· περὶ δ'  ἐμοῦ   καὶ διῆλθε λόγος τις ἐν
[7, 339]   καὶ ὁτιοῦν, πολλάκις μὲν ὑπ'  ἐμοῦ   καὶ πρόσθεν ῥηθείς, ἔοικεν δ'
[13, 360]   καὶ τοὺς συσφαιριστὰς ἀσπάζου ὑπὲρ  ἐμοῦ,   καὶ πρόσταττε τοῖς τε ἄλλοις
[8, 352]   ἕνεκα διττῶν, τῆς τε παρ'  ἐμοῦ   καὶ τῆς παρὰ τοῦ ἐμοῦ
[7, 324]   εὐπαράκλητοι εἶεν πρὸς τὸν ὑπ'  ἐμοῦ   λεγόμενον ἀεὶ λόγον καὶ βίον,
[7, 349]   ὃς ἐλθὼν ἐδεῖτο Διονυσίου περὶ  ἐμοῦ,   λέγων ὅτι βουλοίμην ἀπιέναι, καὶ
[13, 360]   καὶ Ἀριστοκρίτῳ, ἐάν τις παρ'  ἐμοῦ   λόγος ἐπιστολὴ ἴῃ παρὰ
[7, 324]   καὶ πρὸς τοὺς τότε ὑπ'  ἐμοῦ   λόγους γενομένους, οὕτως ὀξέως ὑπήκουσεν
[2, 310]   πολλοὶ ἦσαν, λέγοντες ὡς σὺ  ἐμοῦ   μὲν (καταπεφρόνηκας, ἄλλα δ' ἐσπούδακας.
[7, 324]   οὐ προδέδοται τὰ νῦν μετ'  ἐμοῦ   μέρος ὅσον ἐπὶ σοὶ γέγονεν;
[2, 310]   σὲ καὶ ἀπαγγείλῃ τὰ παρ'  ἐμοῦ,   μετὰ ταῦτα ἴσως ἄλλαι σε
[7, 339]   Διονύσιον αὐτοῖς γενομένην φιλίαν δι'  ἐμοῦ,   οὐ σμικρὰν οὖσαν πρὸς τὰ
[3, 315]   ἐγὼ ἔτι καὶ οὐχ ἧττον  ἐμοῦ   παραγενομένου πέμπεσθαι. Τούτων οὐδενὸς τυγχάνων,
[8, 352]   ἐμοῦ καὶ τῆς παρὰ τοῦ  ἐμοῦ   πατρός μὲν γὰρ ἀπὸ
[2, 310]   ποιήσῃς καὶ (βασανίσῃς τὰ παρ'  ἐμοῦ   πεμφθέντα ἱκανῶς, θαυμάζοιμ' ἂν εἰ
[3, 315]   ταῦτα μὲν οὕτως εἰρήσθω παρ'  ἐμοῦ   περὶ τῆς προσρήσεως· σὺ δ'
[13, 360]   Μυρωνίδου τότε ἐλεύθερος ἀφεθεὶς ὑπ'  ἐμοῦ,   πλεῖ νῦν μετὰ τῶν πεμπομένων
[13, 360]   ἂν γένωνται οἱ πατέρες αὐτῶν  ἐμοῦ   πλουσιώτεροι, οὐκ ἐκδοτέον· τὰ δὲ
[7, 344]   δὲ ἐναντίον εἶπεν Θεοδότης  ἐμοῦ   πρὸς Διονύσιον, οἶδά τε καὶ
[8, 352]   ἄμεινόν τ' ἔχει τοῦ ὑπ'  ἐμοῦ   ῥηθησομένου, ἐνεγκὼν εἰς τὸ μέσον
[7, 334]   αἳ δὲ ἦσαν, ἀκηκόατε παρ'  ἐμοῦ   σαφῶς τὸν δὲ μὴ δυνάμενον
[2, 310]   Ὀλυμπίασι πολλῶν τινων τῶν μετ'  ἐμοῦ   σε κακηγορούντων. Ἴσως γὰρ ὀξύτερον
[7, 344]   Δίωνος ἐμέ, πέμπειν δὲ μετ'  ἐμοῦ   σὲ παρ' αὐτὸν γράμματα τὰ
[1, 309]   γὰρ ὅτι τῶν ὠμοτέρων οὐδὲν  ἐμοῦ   συνεθέλοντος ὑμῖν δόξει πεπρᾶχθαι· πάντες
[13, 360]   καὶ ὑγιαίνοντος καὶ ἀσθενοῦντος ἀξίως  ἐμοῦ   τε καὶ σοῦ. Δὸς οὖν
[8, 357]   Διονυσίου ὑέος καὶ τὴν τοῦ  ἐμοῦ   ὑέος· τούτοιν γὰρ συνομολογησάντοιν τοῖς
[11, 358]   τοῖς οἰκισταῖς, εἰπόντος μὲν  ἐμοῦ,   φησὶν Ἡσίοδος, δόξαι ἂν εἶναι
[2, 310]   ἡσυχίαν ἄγειν, ἀλλὰ καὶ τοὺς  ἐμοὺς   ἐπιτηδείους τοῦ φλαῦρόν τι ποιεῖν
[6, 322]   δεῦρο παρ' ἐμὲ καὶ τοὺς  ἐμοὺς   πέμπετε μομφῆς κατήγορον ἐπιστολήν· οἶμαι
[6, 322]   (μήπω συγγεγονότι, καὶ τέχνῃ δι'  ἐμπειρίας   εἰληφέναι. Τί οὖν δὴ λέγω;
[3, 315]   οὔσης περὶ σὲ τούτων (ὧν  ἔμπειρον   ἔδει γεγονέναι, καὶ σφόδρα ἀγνῶτος
[7, 339]   ἕξεως ἅμα καὶ τῆς διαίτης  ἔμπειρος   γεγονώς, οὐκέτ' ἐθέλειν δυσχεραίνων παρ'
[13, 360]   παρρησιάσομαι· δίκαιον γάρ, καὶ ἅμα  ἐμπείρως   ἔχων τῶν παρὰ σοὶ λέγοιμ'
[7, 349]   ὁρμήσαντες ἐπ' ἀλλήλους κακῶν πάντα  ἐμπεπλήκασιν.   (Καίτοι τήν γε αὐτὴν δίων
[7, 334]   τις δαίμων τις ἀλιτήριος  ἐμπεσὼν   ἀνομίᾳ καὶ ἀθεότητι καὶ τὸ
[8, 352]   εἰς τὸ τῶν προγόνων νόσημα  ἐμπέσωσιν,   διὰ τὴν ἄγαν ἀναρχίαν
[7, 324]   ἤρεσεν, δίς τε τῆς ἡμέρας  ἐμπιμπλάμενον   ζῆν καὶ μηδέποτε κοιμώμενον μόνον
[7, 339]   ἕκαστον, ἀπορίας τε καὶ ἀσαφείας  ἐμπίμπλησι   πάσης ὡς ἔπος εἰπεῖν πάντ'
[7, 339]   τοὺς μὲν καταφρονήσεως οὐκ ὀρθῆς  ἐμπλήσειεν   ἂν οὐδαμῇ ἐμμελῶς, τοὺς δὲ
[8, 352]   ἐγὼ δὲ ἑρμηνεύσω ἃν ἐκεῖνος  ἔμπνους   ὢν καὶ δυνάμενος εἶπεν νῦν
[3, 315]   μέλλοντί σοι κατοικίζειν Ἑλληνίδας (πόλεις  ἐμποδὼν   ἐμὲ γεγενῆσθαι. Τὴν οὖν ἀρχὴν
[2, 310]   ἐμὲ τὸν Ἀρχέδημον, δ'  ἐμπορευσάμενος   ἥξει πάλιν· καὶ τοῦτο ἐὰν
[2, 310]   οὔτε σὺ στείλῃς οὔτε Ἀρχέδημος  ἐμπορεύσεται   καλλίω (καὶ θεοφιλεστέραν. Εὐλαβοῦ μέντοι
[2, 310]   οὐ μὴ γάρ ποτε τῆς  ἐμπορίας   ταύτης οὔτε σὺ στείλῃς οὔτε
[7, 329]   κελεύοντα ἐξαγαγεῖν ἐπέστελλεν, οὔτ' ἂν  ἔμπορος   οὔτε τῶν ἐν ταῖς τῆς
[11, 358]   μεγάλην δύναμιν ἔχων· τὸ δ'  ἔμπροσθεν   (αὐτὰ προθυμεῖσθαι μὲν χρὴ καὶ
[7, 339]   κύκλου τῆς φύσεως τῶν (τε  ἔμπροσθεν   λεχθέντων τριῶν. Τούτων δὲ ἐγγύτατα
[8, 357]   πρὸς τὴν τυραννίδα, τοὺς δ'  ἔμπροσθεν   οἰκητὰς τῶν Ἑλληνικῶν τόπων εἰς
[7, 339]   δὲ μέγιστον, ὅπερ εἴπομεν ὀλίγον  ἔμπροσθεν,   ὅτι δυοῖν ὄντοιν, τοῦ τε
[7, 344]   αὐτὸς εὑρὼν καὶ μαθὼν  ἔμπροσθεν   παρ' ἑτέρων, φαῦλα εἶναι
[2, 310]   μή. Οἶμαι δ' ἔγωγε τοῖς  ἔμπροσθεν,   περὶ ὧν λέγω, εἰ ἐξείη
[11, 358]   γὰρ σχεδόν τι καὶ αἱ  ἔμπροσθεν   πόλεις οὕτω κατεσκευάσθησαν, καὶ ἔπειτα
[7, 324]   χρόνῳ ὀλίγῳ χρυσὸν ἀποδείξαντας τὴν  ἔμπροσθεν   πολιτείαν τά τε ἄλλα καὶ
[5, 321]   πρεσβύτερον καὶ εἰθισμένον ὑπὸ τῶν  ἔμπροσθεν   πολλὰ καὶ ἀνόμοια τῇ ἐκείνου
[2, 310]   μὴ καλῶς πέπρακται κατὰ τὴν  ἔμπροσθεν   συνουσίαν, ἐπανορθώσασθαι καὶ ἔργῳ καὶ
[3, 315]   κοινωνίαν πρὸς σέ, τὸν μὲν  ἔμφρονα   κοινωνὸν ἀπολωλεκότι, τὸν δὲ ἄφρονα
[7, 329]   αὑτοῦ διανοούμενον χρὴ ζῆν τὸν  ἔμφρονα·   λέγειν μέν, εἰ μὴ (καλῶς
[7, 329]   δὲ ὡς λέγομεν, καὶ ἑαυτὸν  ἔμφρονά   τε καὶ σώφρονα ἀπεργασάμενος, εἰ
[7, 349]   ἀνοσίων πέρι, σώφρων τε καὶ  ἔμφρων,   τὸ μὲν ὅλον οὐκ ἄν
[13, 360]   (Κρατίνῳ τῷ Τιμοθέου μὲν ἀδελφῷ,  ἐμῷ   δ' ἑταίρῳ, θώρακα δωρησώμεθα ὁπλιτικὸν
[2, 310]   ἐγώ εἰμι ἐμαυτὸν παρέχων τῷ  ἐμῷ   λόγῳ ἑπόμενον. Καὶ ταῦτα λέγω
[8, 352]   ποιεῖσθε βασιλέα τὸν τῷ μὲν  ἐμῷ   πατρὶ ταὐτὸν κεκτημένον ὄνομα, ὑὸν
[2, 310]   ὅτι οὐκ ἄρχω ἐγὼ τῶν  ἐμῶν   ἐπιτηδείων· εἰ γὰρ ἦρχον ἐγὼ
[3, 315]   Σικελίας, καὶ παρ' ὅσους τῶν  ἐμῶν   οἰκείων καὶ τῶν γνωρίμων, καὶ
[3, 315]   διανοηθεὶς ὡς οὐδένα δεῖ τῶν  ἐμῶν   φίλων ἐμὲ αἰτιᾶσθαι ὡς διὰ
[7, 344]   ἄν τις ἐντυγχάνῃ Ἡρακλείδῃ ἐάντ'  ἐν   ἀγρῷ ἐάντ' ἐνθάδε, μηδὲν ἄλλο
[7, 339]   τοιοῦτος ζῇ, πράττων μὲν  ἐν   αἷστισιν ἂν πράξεσιν, παρὰ
[7, 339]   ἀδυνάτους διαπονεῖν, ὡς μηδέποτε βαλεῖν  ἐν   αἰτίᾳ τὸν δεικνύντα ἀλλ' αὐτὸν
[3, 315]   πλῆθος διεβλήθην διὰ τὸ μένειν  ἐν   ἀκροπόλει, τοὺς δ' ἔξωθεν, εἴ
[7, 324]   ἔσχεν, ἐγγιγνομένην δὲ αὐτὴν καὶ  ἐν   ἄλλοις ὁρῶν κατενόει, πολλοῖς μὲν
[7, 344]   εἴτε ἐν νόμοις νομοθέτου εἴτε  ἐν   ἄλλοις τισὶν ἅττ' οὖν, ὡς
[7, 344]   οὔτε μνήμη τὴν ἀρχὴν γὰρ  ἐν   ἀλλοτρίαις ἕξεσιν οὐκ ἐγγίγνεται ὥστε
[7, 344]   πολλοῦ δεῖ μὴ γράψας ποτὲ  ἐν   ἀνθρώποις εἰς φθόνον καὶ ἀπορίαν
[8, 352]   ἰδὼν τὸ τῶν οἰκείων γένος  ἐν   Ἄργει καὶ Μεσσήνῃ ἐκ βασιλέων
[7, 344]   πάσης καὶ χρόνου πολλοῦ, ὅπερ  ἐν   ἀρχαῖς εἶπον· μόγις δὲ τριβόμενα
[7, 324]   ἄνδρες προύστησαν ἄρχοντες, ἕνδεκα μὲν  ἐν   ἄστει, δέκα δ' ἐν Πειραεῖ
[7, 324]   δὲ καὶ ἰσονόμου πολιτείας τοὺς  ἐν   αὐταῖς δυναστεύοντας μηδ' ὄνομα ἀκούοντας
[7, 324]   Σικελίας (καὶ τὴν αὑτοῦ δύναμιν  ἐν   αὐτῇ, καὶ τὴν νεότητα καὶ
[7, 334]   ἄν ποτε κακῶν λήξαι (πόλις  ἐν   αὑτῇ στασιάσασα, ἀλλὰ στάσεις καὶ
[7, 334]   χρή, ὅτανπερ ἐπιθυμήσωσιν σωτηρίας, αὐτοὺς  ἐν   αὑτοῖς ἄνδρας προκρῖναι τῶν Ἑλλήνων
[7, 334]   δικαιοσύνῃ διαγάγῃ τὸν βίον, ἤτοι  ἐν   αὑτῷ κεκτημένος ὁσίων ἀνδρῶν
[7, 339]   καὶ μνήμονα καὶ λογίζεσθαι δυνατὸν  ἐν   αὑτῷ νήφοντα ἀπεργάζηται· τὴν δὲ
[7, 324]   δὲ τοῦτο διενοήθη μὴ μόνον  ἐν   αὑτῷ ποτ' ἂν γενέσθαι ταύτην
[7, 339]   οὔτε μεῖζον τῆς ἐναντίας ἔχει  ἐν   αὑτῷ φύσεως. Ὄνομά τε αὐτῶν
[7, 344]   τῇ ψυχῇ περιλάβῃ· πάντων γὰρ  ἐν   βραχυτάτοις κεῖται φιλοτιμίας δὲ αἰσχρᾶς,
[7, 344]   δὲ ὄντως αὐτῷ ταῦτ' ἐσπουδασμένα  ἐν   γράμμασιν (ἐτέθη, ἐξ ἄρα δή
[3, 315]   ἤγγειλαν οἱ τότε θεωροῦντες, προσεῖπες  ἐν   Δελφοῖς αὐτῷ τούτῳ θωπεύσας τῷ
[3, 315]   ἐπειδὴ νῦν Θεοδότης καὶ Ἡρακλείδης  ἐν   διαβολαῖς εἶεν, οἰκεῖοι Δίωνος ὄντες,
[7, 329]   Ἀλλ' ἦλθον μὲν κατὰ λόγον  ἐν   δίκῃ τε (ὡς οἷόν τε
[7, 324]   δὴ καὶ νῦν εἰ διαπράξαιτο  ἐν   Διονυσίῳ ὡς ἐπεχείρησε, μεγάλας ἐλπίδας
[7, 349]   τῆς αὑτοῦ διανοοῖτ' ἂν εὐεργετῶν  ἐν   δυνάμει καὶ τιμαῖσιν γενέσθαι τὰ
[8, 357]   ταῦτα οὐκ ἀδύνατα· γὰρ  ἐν   δυοῖν τε ὄντα ψυχαῖν τυγχάνει
[7, 329]   οἷός τ' ἦν κατοικίσας πολιτείας  ἐν   ἑκάσταις καταστήσασθαι πιστὰς ἑταίρων ἀνδρῶν,
[7, 324]   πολιτικὰ ἐπιθυμία. Ἦν οὖν καὶ  ἐν   ἐκείνοις ἅτε τεταραγμένοις πολλὰ γιγνόμενα
[8, 352]   ἀμφοτέρους χρεὼν καὶ ἀναμιμνῄσκεσθαι ποσάκις  ἐν   ἐλπίδι ἑκάτεροι γεγόνατε τοῦ νῦν
[3, 315]   εἴ τινα ἑτέραν ἀλλοτριότητα ἐνεῖδες  ἐν   ἐμοὶ πρὸς σέ, εἰκότως οἴει
[7, 334]   Σικελίας ὡς Διονύσιος θαυμαστῶς φιλοσοφίας  ἐν   ἐπιθυμίᾳ πάλιν εἴη γεγονὼς τὰ
[7, 344]   λόγοι ὄψεις τε καὶ αἰσθήσεις,  ἐν   εὐμενέσιν ἐλέγχοις ἐλεγχόμενα καὶ ἄνευ
[8, 352]   πρῶτον θεῖναι καὶ πολιτείαν τοιαύτην,  ἐν   βασιλέας ἁρμόττει γίγνεσθαι κυρίους
[7, 334]   τῆς ἀρχῆς, μεγίστην δύναμιν ἔχων,  ἐν   γενομένη φιλοσοφία τε καὶ
[7, 334]   κεκτημένος ὁσίων ἀνδρῶν ἀρχόντων  ἐν   ἤθεσιν τραφείς τε καὶ παιδευθεὶς
[3, 315]   ἐμοὶ καὶ ξένου πάλαι γεγονότος,  ἐν   ἡλικίᾳ δὲ ὄντος μέσῃ τε
[1, 309]   δοκεῖ Οὐ χρυσὸς ἀγλαὸς σπανιώτατος  ἐν   θνατῶν δυσελπίστῳ βίῳ, οὐδ' ἀδάμας
[2, 310]   οὐ καλὸν ἔχει· ὡς δ'  ἐν   κεφαλαίῳ εἰπεῖν, σοῦ μὲν τιμῶντος
[7, 324]   Δίωνος ξενίαν τε καὶ ἑταιρίαν  ἐν   κινδύνοις ὄντως γεγονότος οὐ σμικροῖς.
[7, 339]   κρατεῖ. Καὶ ποιεῖ τὸν ἐξηγούμενον  ἐν   λόγοις γράμμασιν ἀποκρίσεσιν
[7, 324]   ἐχθρῶν γίγνεσθαί τινών τισιν μείζους  ἐν   μεταβολαῖς· καίτοι πολλῇ γε ἐχρήσαντο
[7, 344]   τίς του συγγράμματα γεγραμμένα εἴτε  ἐν   νόμοις νομοθέτου εἴτε ἐν ἄλλοις
[7, 339]   Ἔτι δὲ μακρότερα περὶ αὐτῶν  ἐν   νῷ μοι γέγονεν εἰπεῖν· τάχα
[7, 339]   τέτταρα διαρρίπτειν τε καὶ ἐλέγχειν·  ἐν   οἷς δ' ἂν τὸ πέμπτον
[7, 344]   ἕξω μὲν Δίωνι ταῦτα ἐπιστέλλειν,  ἐν   οἷς τ' αὖτ' εἰμὶ καὶ
[3, 315]   ὑπὸ δὲ τοιούτων ἀνθρώπων ἀρχόμενον;  ἐν   οἷς τί χρῆν ποιεῖν ἐμέ;
[7, 349]   ἄλλους φίλους εἰς Τάραντα, φράζων  ἐν   οἷς ὢν τυγχάνω· οἱ δὲ
[7, 339]   ὡς ἔπος εἰπεῖν πάντ' ἄνδρα.  Ἐν   οἷσι μὲν οὖν μηδ' εἰθισμένοι
[7, 329]   ἐκπεράνωμεν οὐκ ὀλίγα πράγματα τὰ  ἐν   ὀλίγῳ χρόνῳ, ἐλθὼν ἐκ Πελοποννήσου
[7, 324]   βίον ἂν εὐδαίμονα καὶ ἀληθινὸν  ἐν   πάσῃ τῇ χώρᾳ κατασκευάσαι. Ταῦτα
[7, 324]   μὲν ἐν ἄστει, δέκα δ'  ἐν   Πειραεῖ περί τε ἀγορὰν ἑκάτεροι
[7, 344]   ἀπολαβόντα τὰ ἑαυτοῦ οἰκεῖν μὲν  ἐν   Πελοποννήσῳ, μὴ ὡς φυγάδα δέ,
[2, 310]   δέλτος πόντου γῆς  ἐν   πτυχαῖς πάθῃ, (ὁ ἀναγνοὺς μὴ
[7, 334]   γὰρ δὴ πρῶτος χρόνος (τῆς  ἐν   Σικελίᾳ διατριβῆς μοι διεπεράνθη, καθάπερ
[3, 315]   μέλλοντος τάς τε Ἑλληνίδας πόλεις  ἐν   Σικελίᾳ οἰκίζειν καὶ Συρακουσίους ἐπικουφίσαι,
[7, 339]   ἕνα, καὶ ἄλλους γνωρίμους τῶν  ἐν   Σικελίᾳ· οὗτοι δὲ ἡμῖν ἤγγελλον
[7, 339]   Ἀρχέδημον, ὃν ἡγεῖτό με τῶν  ἐν   (Σικελίᾳ περὶ πλείστου ποιεῖσθαι, τῶν
[7, 334]   γενομένης ἦν γὰρ τότε πόλεμος  ἐν   Σικελίᾳ συνωμολογήσαμεν ἀμφότεροι. Διονύσιος μὲν
[7, 344]   μὴ δόξῃ δεῖν αὐτὸν οἰκεῖν  ἐν   Σικελίᾳ, τόν τε ὑὸν λαβόντα
[7, 329]   τότε ἐνίκησεν καὶ τὸ δεύτερον  ἐν   Συρακοσίοις λεγόμενα, καὶ μάλα ἀτόπῳ
[7, 334]   ποιήσας ἀπέπλεον ἄλλοι τέ τινες  ἐν   Συρακούσαις ἦσαν Δίωνός τε ἄττα
[8, 352]   (ὑμῖν, καὶ δευτέροις πᾶσιν τοῖς  ἐν   Συρακούσαις, τρίτοις δὲ ὑμῶν καὶ
[7, 329]   ἐμοῦ καὶ διῆλθε λόγος τις  ἐν   Συρακούσαις, ὡς τεθνεὼς εἴην ὑπὸ
[7, 334]   αὐτῆς ἀπήλλαξεν φαιδρύνας ἐλευθέρας δ'  ἐν   σχήματι κατέστησεν, τὸ μετὰ τοῦτ'
[7, 339]   θετέον, οὐκ ἐν φωναῖς οὐδ'  ἐν   σωμάτων σχήμασιν ἀλλ' ἐν ψυχαῖς
[3, 315]   ἐπιστολαὶ παρὰ σοῦ, τῶν δ'  ἐν   ταῖς ἐπιστολαῖς γραμμάτων ἦρχεν ὡς,
[3, 315]   γράφων Εὖ πράττειν, ὥσπερ εἴωθα  ἐν   ταῖς ἐπιστολαῖς τοὺς φίλους προσαγορεύειν;
[7, 349]   καὶ τιμαῖσιν γενέσθαι τὰ μέγιστα  ἐν   ταῖς μεγίσταις. Ἔστιν δὲ οὐκ
[2, 310]   ἔν τε ἰδίαις συνουσίαις καὶ  (ἐν   ταῖς ποιήσεσιν. Οἷον καὶ περὶ
[7, 324]   πολιτικὰς τὸ τῶν δυναστευόντων  ἐν   ταῖς πόλεσιν ἔκ τινος μοίρας
[7, 329]   διεφύλαξαν τὴν ἀρχὴν ἄνδρας φίλους  ἐν   ταῖς πόλεσιν ἑκάσταις κεκτημένοι. Διονύσιος
[11, 358]   ἀπαντᾷ, καὶ νῦν πάντα κινδύνων  ἐν   ταῖς πορείαις ἐστὶ μεστά. Συμβουλεῦσαι
[7, 339]   δεῖ μαθεῖν. Κύκλος ἕκαστος τῶν  ἐν   ταῖς πράξεσι γραφομένων καὶ
[7, 329]   οὔτ' ἂν ἔμπορος οὔτε τῶν  ἐν   ταῖς τῆς χώρας ἐξόδοις ἀρχόντων
[7, 334]   φόνου αὐτόχειρες ἐγένοντο, ὅπλα ἔχοντες  ἐν   ταῖς χερσὶν αὐτοὶ τοῖς φονεῦσι
[7, 334]   καὶ φιλίαν Ἀρχύτῃ καὶ τοῖς  ἐν   (Τάραντι καὶ Διονυσίῳ ποιήσας ἀπέπλεον
[7, 339]   δεῖν προδοῦναι Δίωνα μηδὲ τοὺς  ἐν   Τάραντι ξένους τε καὶ ἑταίρους,
[7, 339]   παρά τε Ἀρχύτου καὶ τῶν  ἐν   Τάραντι, τήν τε φιλοσοφίαν ἐγκωμιάζουσαι
[7, 334]   φιλοσοφία τε καὶ δύναμις ὄντως  ἐν   ταὐτῷ διὰ πάντων ἀνθρώπων Ἑλλήνων
[5, 321]   ταῦτ' εἰπεῖν ὅτι Πλάτων ὀψὲ  ἐν   τῇ πατρίδι γέγονεν καὶ τὸν
[11, 358]   τοῦ εἶναί τι κύριον ἐπιμελούμενον  ἐν   τῇ πόλει τῆς καθ' ἡμέραν
[7, 334]   δι' δὲ οὐκ ἤκουσεν  ἐν   τῇ πρόσθεν ἐπιδημίᾳ, διεξήλθομεν ἐν
[7, 339]   ἀπὸ πυρὸς (πηδήσαντος ἐξαφθὲν φῶς,  ἐν   τῇ ψυχῇ γενόμενον αὐτὸ ἑαυτὸ
[2, 310]   δὲ περὶ τούτου ὠδὶς  ἐν   τῇ ψυχῇ ἐγγιγνομένη, ἣν εἰ
[3, 315]   καὶ ἀφροσύνην καὶ ὕβριν τίκτουσα  ἐν   τῇ ψυχῇ. Καὶ ταῦτα μὲν
[11, 358]   τὰς ἄλλας πράξεις γενομένων, ὅταν  ἐν   τοιούτοις καιροῖς ἀνὴρ καλός τε
[7, 334]   ἐν τῇ πρόσθεν ἐπιδημίᾳ, διεξήλθομεν  ἐν   τοῖς ἄνω ῥηθεῖσιν νυνδὴ λόγοις
[7, 344]   πομπὴν (παρασκευάσειν ἔφη. Ἐγὼ γὰρ  ἐν   τοῖς ἀποστόλοις πλοίοις ἐμβὰς διενοούμην
[7, 324]   ἀγορὰν ἑκάτεροι τούτων ὅσα τ'  ἐν   τοῖς ἄστεσι διοικεῖν ἔδει τριάκοντα
[10, 358]   Ἀλλ' ἔρρωσό τε καὶ μένε  ἐν   τοῖς ἤθεσιν οἷσπερ καὶ νῦν
[4, 320]   οὐκ ἀγνοεῖς· ἐγὼ δὲ καὶ  ἐν   τοῖς θεάτροις ὁρῶ τοὺς ἀγωνιστὰς
[10, 358]   Ἀριστοδώρῳ εὖ πράττειν. Ἀκούω Δίωνος  ἐν   τοῖς μάλιστα ἑταῖρον εἶναί τέ
[7, 349]   μετὰ τοῦτο ἔξω τῆς ἀκροπόλεως  ἐν   τοῖς μισθοφόροις· προσιόντες δέ μοι
[7, 349]   πολῖται, ἀπήγγελλον ὅτι διαβεβλημένος εἴην  ἐν   τοῖς πελτασταῖς καί μοί τινες
[13, 360]   τοὔνομα κέβητος· γεγραμμένος γάρ ἐστιν  ἐν   τοῖς Σωκρατείοις λόγοις μετὰ Σιμμίου
[7, 324]   εὑρεῖν εὐπετές, οὐ γὰρ ἔτι  ἐν   τοῖς τῶν πατέρων ἤθεσιν καὶ
[7, 334]   πόλει. Τεθέντων δὲ τῶν νόμων  ἐν   τούτῳ δὴ τὰ πάντα ἐστίν.
[4, 320]   εἰς ἕνα τόπον ἀποβλέπειν, καὶ  ἐν   τούτῳ μάλιστα πρὸς σέ. Ὡς
[7, 339]   τούτου κάλλιον ἐπέπρακτ' ἂν ἡμῖν  ἐν   τῷ βίῳ τοῖς τε
[9, 357]   Ὅτι μὲν οὖν ἥδιστόν ἐστιν  ἐν   τῷ βίῳ τὸ τὰ αὑτοῦ
[5, 321]   δημοκρατίᾳ συμφέροντα εἰδέναι, ἐξὸν δ'  ἐν   τῷ δήμῳ λέγειν καὶ συμβουλεύειν
[7, 349]   εὑρὼν (πρόφασιν ὡς τὰς γυναῖκας  ἐν   τῷ κήπῳ, ἐν κατῴκουν
[3, 315]   Φημὶ γάρ σε Ἀρχεδήμου παρόντος  ἐν   τῷ κήπῳ καὶ Ἀριστοκρίτου, σχεδὸν
[7, 344]   εἰς τὸν κῆπον ἔτυχον δ'  ἐν   τῷ κήπῳ καὶ ἐγὼ τότε
[7, 344]   γὰρ πρὸς τοῖς ἄλλοισιν κακοῖς  ἐν   τῷ κήπῳ τῷ περὶ τὴν
[2, 310]   Σὺ δὲ τοῦτο πρὸς ἐμὲ  ἐν   τῷ κήπῳ ὑπὸ ταῖς δάφναις
[13, 360]   μὲν ἐμὰ ἀναγκαῖα σχεδόν τι  ἐν   τῷ νῦν ταῦτά ἐστιν· ἐὰν
[13, 360]   λόγοις μετὰ Σιμμίου Σωκράτει διαλεγόμενος  ἐν   τῷ περὶ ψυχῆς λόγῳ, ἀνὴρ
[7, 344]   χρόνον διαλιπὼν τὸ μετὰ τοῦτο,  ἐν   τῷ πρόσθεν Δίωνα ἐῶν τὰ
[7, 329]   δίων πράττοι πάντα ὅσα ἔπραττεν  ἐν   τῷ τότε χρόνῳ, ἵνα
[8, 352]   μὲν γὰρ ἀπὸ βαρβάρων ἠλευθέρωσεν  ἐν   τῷ τότε χρόνῳ τὴν (πόλιν,
[7, 339]   διαβαλοίην. Ταύτης δὴ τοιαύτης γενομένης  ἐν   τῷ τότε χρόνῳ τῆς μεταπέμψεως,
[7, 344]   πεπραγμένα μέχρι τούτου ταῦτ' ἦν  ἐν   τῷ τότε χρόνῳ, τούτων δὲ
[2, 310]   Σικελίαν δόξαν ἔχων πολὺ τῶν  ἐν   φιλοσοφίᾳ διαφέρειν, βουλόμενος δὲ (ἐλθὼν
[7, 339]   τοῦτο αὖ πᾶν θετέον, οὐκ  ἐν   φωναῖς οὐδ' ἐν σωμάτων σχήμασιν
[7, 324]   Καὶ ὁρῶν δήπου τοὺς ἄνδρας  ἐν   χρόνῳ ὀλίγῳ χρυσὸν ἀποδείξαντας τὴν
[7, 344]   αὐτὸς σπουδαῖος, κεῖται δέ που  ἐν   χώρᾳ τῇ καλλίστῃ τῶν τούτου·
[7, 339]   οὐδ' ἐν σωμάτων σχήμασιν ἀλλ'  ἐν   ψυχαῖς ἐνόν, δῆλον ἕτερόν
[7, 339]   καὶ ζῴου σύμπαντος πέρι καὶ  ἐν   ψυχαῖς ἤθους, καὶ περὶ ποιήματα
[7, 349]   τὰς γυναῖκας ἐν τῷ κήπῳ,  ἐν   κατῴκουν ἐγώ, δέοι θῦσαι
[2, 310]   τε διαλεγόμενοι καὶ ἄλλων ἀκούοντες  ἔν   τε ἰδίαις συνουσίαις καὶ (ἐν
[7, 329]   μέν μοι τὸ καθ' ἡμέραν  ἔν   τινι τρόπῳ δοκῇ ζῆν
[7, 324]   μὲν οὔ, γιγνομένην δ' οὖν  ἔν   τισιν, ὧν καὶ Διονύσιον ἡγήσατο
[7, 339]   τε καὶ ἀληθῶς ἐστιν ὄν  ἓν   μὲν ὄνομα, δεύτερον δὲ λόγος,
[7, 339]   εἴδωλον, τέταρτον δὲ ἐπιστήμη. Περὶ  ἓν   οὖν λαβὲ βουλόμενος μαθεῖν τὸ
[7, 339]   περὶ ταῦτ' ἐστίν· ὡς δὲ  ἓν   τοῦτο αὖ πᾶν θετέον, οὐκ
[8, 352]   τῶν νῦν ἀεὶ περυσινῶν ἀρχόντων,  (ἕνα   ἀφ' ἑκάστης τῆς ἀρχῆς τὸν
[7, 324]   τισιν, ὧν καὶ Διονύσιον ἡγήσατο  ἕνα   γενέσθαι τάχ' ἂν συλλαμβανόντων θεῶν,
[7, 339]   πλείστου ποιεῖσθαι, τῶν Ἀρχύτῃ συγγεγονότων  ἕνα,   καὶ ἄλλους γνωρίμους τῶν ἐν
[7, 324]   νῦν πειρατέον εἶναι· πείσας γὰρ  ἕνα   μόνον ἱκανῶς πάντα ἐξειργασμένος ἐσοίμην
[7, 349]   (τριακόντορόν τε καὶ Λαμίσκον αὑτῶν  ἕνα,   ὃς ἐλθὼν ἐδεῖτο Διονυσίου περὶ
[4, 320]   καὶ νεανικώτερόν ἐστιν εἰπεῖν, εἰς  ἕνα   τόπον ἀποβλέπειν, καὶ ἐν τούτῳ
[7, 324]   ἀγωγῆς οὐκ ἐθελήσαντα μετασχεῖν περὶ  ἕνα   τῶν τότε φευγόντων φίλων, ὅτε
[7, 344]   φαῦλα, πολλοῖς μάρτυσι μαχεῖται τὰ  ἐναντία   λέγουσιν, οἳ περὶ τῶν τοιούτων
[7, 324]   τοιούτων ταχεῖαι καὶ πολλάκις ἑαυταῖς  ἐναντίαι   φερόμεναι τὸ δὲ Δίωνος ἦθος
[7, 339]   αὑτῷ νήφοντα ἀπεργάζηται· τὴν δὲ  ἐναντίαν   ταύτῃ μισῶν διατελεῖ. Οἱ δὲ
[7, 339]   τι σμικρότερον οὔτε μεῖζον τῆς  ἐναντίας   ἔχει ἐν αὑτῷ φύσεως. Ὄνομά
[3, 315]   σοῦ μέλοι. Καί με τούτων  ἐναντίον   διηρώτησας εἰ μνημονεύω, κατ' ἀρχὰς
[7, 344]   οὔτ' ἤκουον διαλεγομένων, δὲ  ἐναντίον   εἶπεν Θεοδότης ἐμοῦ πρὸς Διονύσιον,
[7, 339]   Ἔστι γάρ τις λόγος ἀληθής,  ἐναντίος   τῷ τολμήσαντι γράφειν τῶν τοιούτων
[7, 339]   καὶ τορνευθέντων μεστὸς τοῦ  ἐναντίου   ἐστὶν τῷ πέμπτῳ τοῦ γὰρ
[7, 339]   βεβαίως ἕξειν τοῖς μεταθεμένοις καὶ  ἐναντίως   καλοῦσιν. Καὶ μὴν περὶ λόγου
[2, 310]   δόξαντα εἶναι νῦν πιστότατα καὶ  ἐναργέστατα   φαίνεσθαι, δὲ τότε πιστότατα,
[7, 334]   εἰς ἐπιθυμίαν ᾔει τοῦ διακοῦσαι  ἐναργέστερον,   ἅμα δ' φιλοτιμία κατήπειγεν
[8, 357]   οἷον ὀνείρατα θεῖα ἐπιστάντα ἐγρηγορόσιν,  ἐναργῆ   τε ἐξεργάσησθε τελεσθέντα καὶ εὐτυχῆ.
[8, 352]   μακρὰν ἐλθόντας ποι τὰ τοιαῦτα  ἐναργῶς   ἰδεῖν, ἀλλ' ὅσα νῦν γέγονεν
[7, 329]   θαυμαστῶς ἐνδεᾶ γεγονέναι, λέγοντες οὐκ  ἐναργῶς   οὕτως οὐ γὰρ ἦν ἀσφαλές
[3, 315]   καὶ μὴν οὐ χαλεπὸν εἰπεῖν  ἐναργῶς   ὡς ἦν ταῦτα ἄριστα πραχθέντα
[7, 329]   αὑτῷ, τούτου γὰρ αὐτὸν θαυμαστῶς  ἐνδεᾶ   γεγονέναι, λέγοντες οὐκ ἐναργῶς οὕτως
[4, 320]   δὲ καὶ ὅτι δοκεῖς τισιν  ἐνδεεστέρως   τοῦ προσήκοντος θεραπευτικὸς εἶναι· μὴ
[7, 324]   οὐχ ὁπλιτῶν δεόμενος οὐδὲ ἱππέων  ἐνδεὴς   γενόμενος τοῦ ἀμύνασθαι τοὺς ἐχθρούς,
[5, 321]   δὲ οὗ καὶ σὺ νῦν  ἐνδεὴς   εἶ διά τε τὴν ἡλικίαν
[7, 324]   ἑταιρίαν ἀλλήλοις (καθιστάναι ἑκάστοτε· ὧν  ἐνδείᾳ   κατὰ τὸ σὸν μέρος νῦν
[2, 310]   δὴ ταῦτα λέγω τόδε βουλόμενος  ἐνδείξασθαι,   (ὅτι οὐκ, ἐπειδὰν ἡμεῖς τελευτήσωμεν,
[7, 339]   δυνατοὶ ἀνευρεῖν αὐτοὶ διὰ σμικρᾶς  ἐνδείξεως,   τῶν τε δὴ ἄλλων τοὺς
[7, 344]   αὐτὸς τῶν ναυκλήρων (μηδενὶ προστάττων,  ἐνδείξηται   δὲ πᾶσιν ῥᾳδίως ὡς ἀβουλῶν
[7, 324]   πεντήκοντά τινες ἄνδρες προύστησαν ἄρχοντες,  ἕνδεκα   μὲν ἐν ἄστει, δέκα δ'
[3, 315]   ἔχοντί γε νοῦν ἀνδρὶ φαινοίμην  ἐνδίκως,   πεισθεὶς ὑπὸ τοῦ μεγέθους τῆς
[7, 334]   ἤθεσιν τραφείς τε καὶ παιδευθεὶς  (ἐνδίκως.   Ταῦτα μὲν Διονύσιος ἔβλαψεν· τὰ
[8, 352]   ἔχει τοῦ ὑπ' ἐμοῦ ῥηθησομένου,  ἐνεγκὼν   εἰς τὸ μέσον (ὀρθότατα φιλέλλην
[3, 315]   καὶ εἴ τινα ἑτέραν ἀλλοτριότητα  ἐνεῖδες   ἐν ἐμοὶ πρὸς σέ, εἰκότως
[8, 352]   μὲν τὸν ἐμὸν ὑὸν χαρίτων  ἕνεκα   διττῶν, τῆς τε παρ' ἐμοῦ
[7, 344]   κεῖται φιλοτιμίας δὲ αἰσχρᾶς, εἴπερ,  ἕνεκα,   εἴθ' ὡς αὑτοῦ τιθέμενος εἴθ'
[7, 329]   σπουδῇ μεταπεμπομένου Διονυσίου· ὧν δὲ  ἕνεκα   καὶ ὅσα ἔπραξα, ὡς εἰκότα
[4, 320]   τὸ συμπερανθῆναι, οὐκ ἄλλου τινὸς  ἕνεκα   μᾶλλον τῆς ἐπὶ τοῖς
[7, 339]   τὸ τῶν λόγων ἀσθενές· ὧν  ἕνεκα   νοῦν ἔχων οὐδεὶς τολμήσει ποτὲ
[3, 315]   ἀντ' εὐρυχωρίας. Ἀλλ' οὖν ὧν  ἕνεκα   πάντ' εἴρηται ταῦτ' ἐστί· μή
[2, 310]   βασιλέα πάντ' ἐστὶ καὶ ἐκείνου  ἕνεκα   πάντα, καὶ ἐκεῖνο αἴτιον ἁπάντων
[13, 360]   ἐρεῖ. Ἀργύριον δ' εἰς ταῦτα  ἕνεκά   τε τούτων καὶ εἰσφορῶν τινων
[7, 349]   καὶ εἰρήσθω· ὧν δ' ἐπανέλαβον  ἕνεκα   τὴν εἰς Σικελίαν ἄφιξιν τὴν
[7, 339]   τρίτον ἐπ' ἐμὲ τριήρη ῥᾳστώνης  ἕνεκα   τῆς πορείας, ἔπεμψεν δὲ Ἀρχέδημον,
[7, 329]   περὶ ταῦτα διέξειμι, τῶν ἐπανερωτώντων  ἕνεκα   τί δὴ βουλόμενος ἦλθον τὸ
[3, 315]   εἶπον, φοβούμενος μὴ σμικροῦ ῥήματος  ἕνεκα   τὸν ἔκπλουν ὃν προσεδόκων, μή
[7, 334]   Ταῦτα εἴρηται πάντα τῆς συμβουλῆς  ἕνεκα   τῶν Διωνείων φίλων καὶ συγγενῶν·
[3, 315]   πᾶν δρᾶν ὅπῃ σὺ προσέταττες,  ἕνεκα   χρημάτων δῆλον ὅτι· οὐδὲν γὰρ
[7, 339]   μεταβαίνουσα ἐφ' ἕκαστον, μόγις ἐπιστήμην  ἐνέτεκεν   εὖ πεφυκότος εὖ πεφυκότι· κακῶς
[2, 310]   τις αἴσθησις τοῖς τεθνεῶσιν τῶν  ἐνθάδε·   αἱ γὰρ βέλτισται (ψυχαὶ μαντεύονται
[7, 344]   τοὺς σοὺς οἰκείους καὶ τοὺς  ἐνθάδε   Δίωνος, ὑμῖν δὲ τὸ βέβαιον
[7, 344]   Ἡρακλείδῃ ἐάντ' ἐν ἀγρῷ ἐάντ'  ἐνθάδε,   μηδὲν ἄλλο (αὐτῷ φλαῦρον γίγνεσθαι,
[4, 320]   του δεῖ ἐπιστέλλετε· τὰ δ'  ἐνθάδε   παραπλησίως ἔχει καθάπερ καὶ ὑμῶν
[7, 324]   μέρος νῦν ἐγὼ καταλιπὼν Συρακούσας  ἐνθάδε   πάρειμι. Καὶ τὸ μὲν ἐμὸν
[2, 310]   τοὺς εὐφυεῖς θαυμαστότερά τε καὶ  ἐνθουσιαστικώτερα.   Πολλάκις δὲ λεγόμενα καὶ ἀεὶ
[9, 357]   δῆλον· ἀλλὰ κἀκεῖνο δεῖ σε  ἐνθυμεῖσθαι,   ὅτι ἕκαστος ἡμῶν οὐχ αὑτῷ
[4, 320]   περὶ τῶν τῇδε οὐδὲν ἴσμεν.  Ἐνθυμοῦ   δὲ καὶ ὅτι δοκεῖς τισιν
[12, 359]   τοῦ γράψαντος αὐτὰ ἠγάσθημεν ὡς  ἔνι   μάλιστα, καὶ ἔδοξεν ἡμῖν εἶναι
[7, 344]   Λυγκεὺς ἰδεῖν ποιήσειεν τοὺς τοιούτους.  Ἑνὶ   δὲ λόγῳ, τὸν μὴ συγγενῆ
[7, 344]   εἰς φθόνον καὶ ἀπορίαν καταβαλεῖ.  Ἑνὶ   δὴ ἐκ τούτων δεῖ γιγνώσκειν
[8, 352]   τυραννεύσαντί τε καὶ τυραννευθέντι, ὡς  ἑνὶ   ἑκατέρῳ παλαιὰν ἐμὴν συμβουλήν· καὶ
[13, 360]   τρισὶν ἔτεσιν, δὲ οὔπω  ἐνιαυσία.   Ταύτας ἐκδοτέον ἐμοί ἐστιν καὶ
[7, 344]   ἐμαυτῷ, ὅμως δὲ ἀναγκαῖον ἴσως  ἐνιαυτόν   γ' ἔτι πονῆσαι καὶ ἔργοις
[8, 352]   δικαιότατον· τούτους δὲ τὸν ἐπιόντα  ἐνιαυτὸν   δικάζειν ὅσα θανάτου καὶ δεσμοῦ
[7, 334]   με, Δίωνα δὲ ἐπισχεῖν ἔτι  ἐνιαυτὸν   ἐδεῖτο, ἐμὲ δὲ ἥκειν ἐκ
[3, 315]   τούτοις ᾤμην δεῖν τὰ κατ'  ἐνιαυτὸν   ἕκαστον εἰωθότα αὐτῷ κομίζεσθαι καὶ
[7, 344]   Διονυσίου ἂν δὲ περιμείνω τὸν  ἐνιαυτόν,   ἕξω μὲν Δίωνι ταῦτα ἐπιστέλλειν,
[7, 344]   καὶ μένε ἐπὶ τούτοις τὸν  ἐνιαυτὸν   τοῦτον, εἰς δὲ ὥρας ἄπιθι
[3, 315]   ταῦτα ἔπειθές με μεῖναι τὸν  ἐνιαυτόν,   φάσκων τὴν Δίωνος ἀποδόμενος οὐσίαν
[3, 315]   Τὸ δὲ μετὰ ταῦτα ὕστερον  ἐνιαυτῷ   τριήρης ἀφίκετο καὶ ἐπιστολαὶ παρὰ
[7, 329]   τῆς φιλοσόφου ζωῆς· δ'  ἐνίκησεν   ἀντιτείνων. Καὶ πρῶτος δὴ
[7, 329]   τῆς ἀρχῆς δόλῳ. Ταῦτα τότε  ἐνίκησεν   καὶ τὸ δεύτερον ἐν Συρακοσίοις
[7, 339]   οὔτε δὴ (ἐπιτηδεύειν δυνατοὶ γίγνονται,  ἔνιοι   δὲ αὐτῶν πείθουσιν αὑτοὺς ὡς
[7, 339]   ἐπιχειρῇ γράφειν λέγειν, ἀγνοούντων  ἐνίοτε   ὡς οὐχ ψυχὴ τοῦ
[2, 310]   ὑπὸ ταῖς δάφναις αὐτὸς ἔφησθα  ἐννενοηκέναι   (καὶ εἶναι σὸν εὕρημα· καὶ
[13, 360]   μέν σε μεμνῆσθαι, ὅμως δ'  ἐννόει   καὶ πάνυ πρόσεχε τὸν νοῦν·
[7, 344]   ὕστερον δὲ οὐ πώποτε ἔτι.  Ἐννοεῖν   δὴ δεῖ τὸ μετὰ τοῦτο,
[8, 352]   τὰ μέλλοντα ῥηθήσεσθαι· νῦν (δ'  ἐννοεῖν   ὑμᾶς ἀμφοτέρους χρεὼν καὶ ἀναμιμνῄσκεσθαι
[7, 349]   οὕτω γὰρ ἔλεγέν τε καὶ  ἐνόει   αὐτὸν δ' ἐκβολῆς ἀδίκου καὶ
[7, 339]   σωμάτων σχήμασιν ἀλλ' ἐν ψυχαῖς  ἐνόν,   δῆλον ἕτερόν τε ὂν
[7, 329]   Ἀθηνῶν δίων ἔργῳ τὸν Διονύσιον  ἐνουθέτησεν.   Ἐπειδὴ δ' οὖν ἠλευθέρωσέν τε
[11, 358]   τῆς στραγγουρίας, ἐμὲ δὲ ἀφικόμενον  ἐνταῦθα   ἄσχημον ἂν εἴη μὴ διαπράξασθαι
[2, 310]   μὴν ἄλλῳ γέ ποτ' ἔφην  ἐντετυχηκέναι   τοῦθ' ηὑρηκότι, ἀλλὰ πολλή
[6, 322]   καὶ αἰδοῖ τοὺς παρ' ἡμῶν  ἐντεῦθεν   ἐλθόντας λόγους, εἰ μή τι
[8, 352]   χρημάτων, τὴν τῆς ψυχῆς ἀρετὴν  ἐντιμοτάτην   ποιοῦντες, δευτέραν δὲ τὴν τοῦ
[7, 344]   ἀφεῖναι μὴ πεμφθείσης αὐτῷ τινος  ἐντολῆς   παρὰ Διονυσίου ἂν δὲ περιμείνω
[7, 344]   ἀξιῶ καὶ δέομαι, ἄν τις  ἐντυγχάνῃ   Ἡρακλείδῃ ἐάντ' ἐν ἀγρῷ ἐάντ'
[13, 360]   καὶ ἀπιστῶν ἐσκόπουν αὐτός τε  ἐντυγχάνων   καὶ ἐπυνθανόμην τῶν πολιτῶν αὐτοῦ,
[13, 360]   ἐπὶ τούτοις, οὔτε ἄχαρίς ἐστιν  ἐντυχεῖν   οὔτε κακοήθει ἔοικεν, ἀλλὰ μᾶλλον
[7, 324]   (παντὸς τρόπου, πρίν τινας ἄλλους  ἐντυχόντας   Διονυσίῳ ἐπ' ἄλλον βίον αὐτὸν
[4, 320]   σὲ τοιοῦτόν ἐστιν, ὡς τοὺς  ἐξ   ἁπάσης τῆς οἰκουμένης, εἰ καὶ
[7, 344]   ταῦτ' ἐσπουδασμένα ἐν γράμμασιν (ἐτέθη,  ἐξ   ἄρα δή τοι ἔπειτα, θεοὶ
[7, 324]   καὶ μὴ νέῳ, πειράσομαι δὲ  ἐξ   ἀρχῆς αὐτὴν ἐγὼ πρὸς ὑμᾶς
[2, 310]   μάλιστα. Νῦν οὖν, ὥσπερ καὶ  ἐξ   ἀρχῆς, σὺ καθηγοῦ, ἕψομαι δὲ
[7, 334]   καὶ τὸ μέγιστον τόλμαις ἀμαθίας,  ἐξ   ἧς πάντα κακὰ πᾶσιν ἐρρίζωται
[3, 315]   παρ' ἄλλων ἦλθον (διὰ σὲ  ἐξ   Ἰταλίας καὶ Σικελίας, καὶ παρ'
[7, 339]   Λόγος δ' αὐτοῦ τὸ δεύτερον,  ἐξ   ὀνομάτων καὶ ῥημάτων συγκείμενος· τὸ
[7, 339]   γε αὐτὸς λόγος, εἴπερ  ἐξ   ὀνομάτων καὶ ῥημάτων σύγκειται, μηδὲν
[8, 352]   ὑμῖν καὶ τοῖς πολεμίοις σχεδόν,  ἐξ   οὗπερ γέγονεν πόλεμος, συγγένεια
[7, 329]   μὴ πέμπων αὐτὸς τὸν κελεύοντα  ἐξαγαγεῖν   ἐπέστελλεν, οὔτ' ἂν ἔμπορος οὔτε
[2, 310]   ἐγγιγνομένη, ἣν εἰ μή τις  ἐξαιρεθήσεται,   τῆς ἀληθείας ὄντως οὐ μή
[2, 310]   λόγος σημαίνει, τὸ Δίωνα  ἐξαίρετον   εἶναι, ὅτι οὐκ ἄρχω ἐγὼ
[2, 310]   περὶ σέ· Δίωνα δὲ μόνον  (ἐξαίρετον   ποιῇ. Οὗτος δὲ λόγος
[7, 334]   αἰσχύνην οὗτοι περιῆψαν τῇ πόλει,  ἐξαιροῦμαι·   φημὶ γὰρ κἀκεῖνον Ἀθηναῖον εἶναι
[7, 349]   ἂν πάνυ λάθοι, χειμώνων δὲ  ἐξαίσιον   καὶ ἀπροσδόκητον μέγεθος λάθοι τ'
[7, 339]   πρᾶγμα αὐτὸ καὶ τοῦ συζῆν  ἐξαίφνης,   οἷον ἀπὸ πυρὸς (πηδήσαντος ἐξαφθὲν
[7, 339]   δὲ τὸ ζωγραφούμενόν τε καὶ  ἐξαλειφόμενον   καὶ τορνευόμενον καὶ ἀπολλύμενον· ὧν
[12, 359]   δ' ἦσαν τῶν ἐπὶ Λαομέδοντος  ἐξαναστάντων   Τρώων ἄνδρες ἀγαθοί, ὡς
[7, 339]   ζητεῖν ἐσμεν ὑπὸ πονηρᾶς τροφῆς,  ἐξαρκεῖ   δὲ τὸ προταθὲν τῶν εἰδώλων,
[7, 339]   ἐξαίφνης, οἷον ἀπὸ πυρὸς (πηδήσαντος  ἐξαφθὲν   φῶς, ἐν τῇ ψυχῇ γενόμενον
[7, 329]   τυραννίδι, σμικρὸν εἰς πλοῖον ἐμβιβάσας,  ἐξέβαλεν   ἀτίμως. Οἱ δὴ Δίωνος τὸ
[3, 315]   τύχη τις μετὰ σοῦ Δίωνα  ἐξέβαλεν,   καὶ ἐλείφθης μόνος. Ἆρ' οὖν
[3, 315]   χρήματα ἀποπέμπεσθαι. Ἡνίκα γὰρ Ἡρακλείδην  ἐξέβαλες,   οὔτε Συρακοσίοις δοκοῦν δικαίως οὔτ'
[7, 329]   δὴ καὶ κρατήσαντες παρὰ Διονυσίῳ  ἐξέβαλον   μὲν Δίωνα, ἡμᾶς (δ' εἰς
[13, 360]   τὰς μητέρας δὲ αὐτῶν ἐγὼ  (ἐξέδωκα   καὶ μετ' ἄλλων καὶ μετὰ
[7, 339]   οὐδέν σοι τῶν περὶ Δίωνα  ἕξει   πραγμάτων οὔτε περὶ τἆλλα οὔτε
[7, 344]   εὖ οἶδ' ὅτι πολλὴν χάριν  ἕξει   σοι διαπραξαμένῳ ταῦτα ὑπὲρ ἐκείνου.
[2, 310]   ἔμπροσθεν, περὶ ὧν λέγω, εἰ  ἐξείη   αὐτοῖς ἐπανορθώσασθαι τὰς αὑτῶν συνουσίας,
[7, 339]   στρογγύλα, καὶ οὐδὲν ἧττον βεβαίως  ἕξειν   τοῖς μεταθεμένοις καὶ ἐναντίως καλοῦσιν.
[8, 352]   δὲ τῶν τοιούτων δικῶν μὴ  ἐξεῖναι   δικαστὴν γίγνεσθαι, ~(καθάπερ ἱερέα φόνου
[8, 352]   ἀπὸ βαρβάρων τοὺς Ἕλληνας, ὥστ'  ἐξεῖναι   περὶ πολιτείας νῦν ποιεῖσθαι λόγους·
[7, 324]   γὰρ ἕνα μόνον ἱκανῶς πάντα  ἐξειργασμένος   ἐσοίμην ἀγαθά. Ταύτῃ μὲν δὴ
[7, 334]   Δίωνα ἀποκτείνας οὐκ οἶδεν ταὐτὸν  ἐξειργασμένος   τούτῳ. Δίωνα γὰρ ἐγὼ σαφῶς
[7, 344]   φθόνων ἐρωτήσεσιν καὶ ἀποκρίσεσιν χρωμένων,  ἐξέλαμψε   φρόνησις περὶ ἕκαστον καὶ νοῦς,
[7, 339]   βελτίστου βίου· δεῖν οὖν αὐτὸ  ἐξελέγξαι   σαφῶς ὁποτέρως ποτὲ ἄρα ἔχοι,
[2, 310]   αὐτῶν, καὶ οὐδεὶς αὐτῶν ἑκὼν  ἐξελέγχεται,   ὥς τινες ὑπολαμβάνουσιν, ἀλλ' ἄκοντες.
[13, 360]   αὐτόν, οὔτε ἐμνήσθην οὔτε διελέχθην,  ἐξεπειρώμην   δὲ εἴτε χαλεπῶς εἴτε ῥᾳδίως
[7, 344]   συνωμολογήσαμεν, ὡς νῦν εἴρηται σχεδόν.  Ἐξέπλευσεν   δὴ τὰ πλοῖα μετὰ τοῦτο,
[8, 352]   μὲν πολεμίους ὡς πλεῖστα κακὰ  ἐξεργάσεται,   τοὺς δὲ φίλους ὡς πλεῖστα
[8, 357]   θεῖα ἐπιστάντα ἐγρηγορόσιν, ἐναργῆ τε  ἐξεργάσησθε   τελεσθέντα καὶ εὐτυχῆ. ~Πλάτων Ἀρχύτᾳ
[7, 344]   τὴν ἀρχὴν γὰρ ἐν ἀλλοτρίαις  ἕξεσιν   οὐκ ἐγγίγνεται ὥστε ὁπόσοι τῶν
[7, 334]   ἐμμελῶς γέγονεν, μέλει ἀκούειν  ἔξεστι   τὸ μετὰ τοῦτο. μὲν
[2, 310]   ἡμῖν ἔτι, σὺν θεῷ εἰπεῖν,  ἔξεστιν,   εἴ τι ἄρα μὴ καλῶς
[7, 339]   (αὐτοῦ τῆς φύσεώς τε καὶ  ἕξεως   ἅμα καὶ τῆς διαίτης ἔμπειρος
[7, 329]   με ναύκληρος μὴ ὅτι κωλύοντος  ἐξήγαγε   Διονυσίου, ἀλλ' οὐδ' εἰ μὴ
[7, 339]   ἀνατρέπειν κρατεῖ. Καὶ ποιεῖ τὸν  ἐξηγούμενον   ἐν λόγοις γράμμασιν
[7, 339]   λαβεῖν, πότερον ὄντως εἴη Διονύσιος  ἐξημμένος   ὑπὸ φιλοσοφίας ὥσπερ πυρός,
[7, 344]   τὴν Διονυσίου φιλοσοφίας, ἀγανακτεῖν τε  ἐξῆν   εἴτε βουλοίμην εἴτε μή. Ἦν
[7, 324]   καὶ ἐμὴν συνουσίαν ὡς εὐπετῶς  ἐξηργάσατο   εἰς ἐπιθυμίαν ἐλθεῖν αὐτὸν τοῦ
[7, 329]   καὶ σώφρονα ἀπεργασάμενος, εἰ τὰς  ἐξηρημωμένας   Σικελίας πόλεις κατοικίσειεν νόμοις τε
[7, 344]   πάλιν αὐτὰ ἐπιστέλλειν. δὲ  ἑξῆς   τούτοις πάνυ νεανικῶς (ἐπώλει τὴν
[13, 360]   Ἐγὼ (γὰρ δὴ ταῦτά γε  ἐξήτασα,   παρ' Ἀνδρομήδη τὸν Αἰγινήτην πέμψας
[7, 344]   φυῇ, ~ὡς τῶν πολλῶν  ἕξις   τῆς ψυχῆς εἴς τε τὸ
[7, 329]   τῶν ἐν ταῖς τῆς χώρας  ἐξόδοις   ἀρχόντων οὐδ' ἂν εἷς περιεῖδέν
[9, 357]   καὶ εἰς τὸν λοιπὸν χρόνον  ἕξομεν   καὶ διὰ σὲ καὶ διὰ
[7, 344]   ἀλλ' ὡς αὐτῷ καὶ δεῦρο  ἐξὸν   ἀποδημεῖν, ὅταν ἐκείνῳ τε καὶ
[5, 321]   μὲν τὰ δημοκρατίᾳ συμφέροντα εἰδέναι,  ἐξὸν   δ' ἐν τῷ δήμῳ λέγειν
[3, 315]   ἐμὴν ῥᾳθυμίαν τὰ σφέτερα (πάντα  ἐξὸν   μὴ ἀπολέσθαι διώλετο· ἐλθὼν δέ
[7, 334]   οὐ προύδωκεν τὸν αὐτὸν τοῦτον,  ἐξὸν   χρήματα καὶ ἄλλας τιμὰς πολλὰς
[3, 315]   τε καὶ τῆς ἄλλης  ἐξουσίας   δύναμις ὅμως δ' οὖν πάντα
[7, 349]   δέοι θῦσαι θυσίαν τινὰ δεχήμερον·  ἔξω   δή με παρ' Ἀρχεδήμῳ προσέταττεν
[7, 344]   καὶ (Διονύσιος, ἐγὼ μὲν βλέπων  ἔξω,   καθάπερ ὄρνις ποθῶν ποθεν ἀναπτέσθαι,
[7, 349]   (κουν δὴ τὸ μετὰ τοῦτο  ἔξω   τῆς ἀκροπόλεως ἐν τοῖς μισθοφόροις·
[7, 349]   καὶ εἰπὼν ταῦτα ἀποστρεφόμενος ᾠχόμην  ἔξω.   Τὸ μετὰ (ταῦτα μὲν
[7, 329]   τοῖς τοιούτοις συμβουλεύειν· τοῖς δ'  ἔξω   τὸ παράπαν βαίνουσι τῆς ὀρθῆς
[2, 310]   σέ, μὴ τιμώμενος δὲ ἡσυχίαν  ἕξω.   Ἔτι δὲ σὺ μὲν ἐμὲ
[7, 344]   ἂν δὲ περιμείνω τὸν ἐνιαυτόν,  ἕξω   μὲν Δίωνι ταῦτα ἐπιστέλλειν, ἐν
[3, 315]   μένειν ἐν ἀκροπόλει, τοὺς δ'  ἔξωθεν,   εἴ τι γίγνοιτο ἁμάρτημα, πᾶν
[8, 352]   διαλλαγῶν εἴτε τινὰς αὐτόθεν εἴτε  ἔξωθεν   εἴτε ἀμφότερα καὶ ὁπόσους ἂν
[7, 339]   Ἀθήνηθεν ἀτεχνῶς μετὰ δεήσεως οἷον  (ἐξωθούντων   με, καὶ πάλιν λόγος
[2, 310]   αὐτῶν ἐστιν. Ἀνάγκη γάρ, ὡς  ἔοικε,   μέλειν ἡμῖν καὶ τοῦ ἔπειτα
[13, 360]   ἄχαρίς ἐστιν ἐντυχεῖν οὔτε κακοήθει  ἔοικεν,   ἀλλὰ μᾶλλον ἐλαφρὸς καὶ εὐήθης
[7, 339]   ὑπ' ἐμοῦ καὶ πρόσθεν ῥηθείς,  ἔοικεν   δ' οὖν εἶναι καὶ νῦν
[7, 334]   γίγνοιτο τῶν τὰ νῦν πραττομένων.  Ἔοικεν   δὴ τὸ μετὰ τοῦτο Ἀρχύτης
[7, 339]   τε οὐ πάνυ καλῶς, ὡς  ἔοικεν   ἐλθὼν δ' οὖν τὸ τρίτον
[7, 324]   (διεπορεύθην, ἴσως μὲν κατὰ τύχην,  ἔοικεν   μὴν τότε μηχανωμένῳ τινὶ τῶν
[5, 321]   ἀκούσας ταῦτα εἴπῃ· Πλάτων, ὡς  ἔοικεν,   προσποιεῖται μὲν τὰ δημοκρατίᾳ συμφέροντα
[7, 349]   δὲ μὴ παθεῖν, ὅμως ἔπταισεν  ἐπ'   ἄκρον ἐλθὼν τοῦ περιγενέσθαι τῶν
[7, 349]   ἂν ῥᾳδίως νῦν δὲ ὁρμήσαντες  ἐπ'   ἀλλήλους κακῶν πάντα ἐμπεπλήκασιν. (Καίτοι
[7, 334]   κατέσχεν, ὡς οὐκ ἄν ποτε  ἐπ'   ἄλλο γε (σχῆμα ἀρχῆς ἐτράπετο
[7, 324]   πρίν τινας ἄλλους ἐντυχόντας Διονυσίῳ  ἐπ'   ἄλλον βίον αὐτὸν τοῦ βελτίστου
[7, 339]   μὲν γὰρ δὴ Διονύσιος τρίτον  ἐπ'   ἐμὲ τριήρη ῥᾳστώνης ἕνεκα τῆς
[8, 352]   τὴν ἄγαν ἀναρχίαν οἱ τότε  ἔπαθον,   ἀμέτρῳ ἐλευθερίας χρώμενοι ἔρωτι. Οἱ
[7, 329]   ταὐτὸν πρὸς Δίωνα Συρακόσιοι τότε  ἔπαθον   ὅπερ καὶ Διονύσιος, ὅτε αὐτὸν
[7, 324]   με. Καὶ ἐγὼ θαυμαστὸν οὐδὲν  ἔπαθον   ὑπὸ νεότητος· ᾠήθην γὰρ αὐτοὺς
[7, 324]   ποτε ὢν πολλοῖς δὴ ταὐτὸν  ἔπαθον·   ᾠήθην, εἰ θᾶττον ἐμαυτοῦ γενοίμην
[7, 339]   ἐμὴν δόξαν περὶ τοῦ πράγματος  ἐπαί̈   ειν οὐδέν. Οὔκουν ἐμόν γε
[7, 329]   καὶ ἤθους συνουσίαν, ἑαυτὸν δὲ  ἐπαινεῖν   μᾶλλον Δίωνα ἐβούλετό με
[13, 360]   ἔλαβον· καὶ τοῦτό γε ἄξιον  ἐπαινέσαι   Λεπτίνην, οὐχ ὅτι ἔδωκεν, ἀλλ'
[7, 324]   μετὰ τύχης λέγειν τε ἠναγκάσθην,  ἐπαινῶν   τὴν ὀρθὴν φιλοσοφίαν, ὡς ἐκ
[7, 329]   τοῦ πλοῦ καὶ τοῦ πόνου  ἐπαιτιώμενος   οἴει δόξαν κακίας ἀποφευξεῖσθαί ποτε;
[7, 329]   πάντες φίλοι ἐφοβούμεθα μή τινα  ἐπαιτιώμενος   τιμωροῖτο ὡς συναίτιον τῆς Δίωνος
[7, 349]   μοι καὶ εἰρήσθω· ὧν δ'  ἐπανέλαβον   ἕνεκα τὴν εἰς Σικελίαν ἄφιξιν
[7, 329]   τὰ περὶ ταῦτα διέξειμι, τῶν  ἐπανερωτώντων   ἕνεκα τί δὴ βουλόμενος ἦλθον
[7, 324]   σμικρά, ἐδυσχέρανά τε καὶ ἐμαυτὸν  ἐπανήγαγον   ἀπὸ τῶν τότε κακῶν. Χρόνῳ
[2, 310]   πέπρακται κατὰ τὴν ἔμπροσθεν συνουσίαν,  ἐπανορθώσασθαι   καὶ ἔργῳ καὶ λόγῳ· περὶ
[2, 310]   ὧν λέγω, εἰ ἐξείη αὐτοῖς  ἐπανορθώσασθαι   τὰς αὑτῶν συνουσίας, πάνυ ἂν
[7, 329]   συμβουλεύω καὶ οὐκ ἀφοσιωσάμενος μόνον  ἐπαυσάμην.   Ἐὰν δὲ μὴ συμβουλεύηταί μοι
[7, 324]   τε ἄλλης τρυφῆς ἠγαπηκώς· ὅθεν  ἐπαχθέστερον   τοῖς περὶ τὰ τυραννικὰ νόμιμα
[7, 334]   φανερὸς γιγνόμενος (οὐδὲν ἀκηκοὼς ὅτ'  ἐπεδήμουν   ἐγώ, ὅθεν ἅμα μὲν εἰς
[7, 324]   γράμματα καὶ ἔθη διεφθείρετο καὶ  ἐπεδίδου   θαυμαστὸν ὅσον, ὥστε με, (τὸ
[3, 315]   θαυμάσιε, ταῖς ὑποσχέσεσιν ἁπάσαις νεανικώτατον  ἐπέθηκας·   μηχανὴν γὰρ οὔτε καλὴν οὔτε
[2, 310]   δεῖ πρὸς ἀλλήλους ἡμᾶς ἔχειν.  Ἐπεὶ   γὰρ βασανίζεις αὐτὰ συγγιγνόμενός τε
[13, 360]   εἶπες· καὶ εἰς ἄλλα πολλά,  ἐπεὶ   καὶ ἀπ' αὐτῆς τῆς μεταπέμψεως,
[13, 360]   ὀλίγων τινῶν καὶ εἰς ὀλίγα·  ἐπεὶ   καὶ περὶ τούτου φοβούμενος καὶ
[5, 321]   ἀνόμοια τῇ ἐκείνου συμβουλῇ πράττειν·  ἐπεὶ   πάντων ἂν ἥδιστα καθάπερ πατρὶ
[7, 334]   πρῶτον, τὴν πατρίδα τὴν ἑαυτοῦ,  ἐπεὶ   τὴν δουλείαν αὐτῆς ἀπήλλαξεν φαιδρύνας
[13, 360]   οὐδεὶς ὅστις δώσει, ὡς ᾠόμεθα,  ἔπει   καὶ ἄν τι σοὶ αὐτῷ
[2, 310]   ἔχει· δηλώσει δέ σοι Ἀρχέδημος,  ἐπειδὰν   ἔλθῃ. Καὶ δὴ καὶ περὶ
[2, 310]   ἐποίησας πέμψας, καὶ τὸ λοιπόν,  ἐπειδὰν   ἔλθῃ πρὸς σὲ καὶ ἀπαγγείλῃ
[2, 310]   τόδε βουλόμενος ἐνδείξασθαι, (ὅτι οὐκ,  ἐπειδὰν   ἡμεῖς τελευτήσωμεν, καὶ οἱ λόγοι
[7, 329]   δίων ἔργῳ τὸν Διονύσιον ἐνουθέτησεν.  Ἐπειδὴ   δ' οὖν ἠλευθέρωσέν τε καὶ
[7, 334]   τοῖς ἄνω ῥηθεῖσιν νυνδὴ λόγοις  ἐπειδὴ   δ' οὖν οἴκαδέ τ' ἐσώθην
[7, 339]   αἰδοῖ τῶν περὶ ἐμὲ πραγμάτων.  (Ἐπειδὴ   δὲ ἀφικόμην, ᾤμην τούτου πρῶτον
[11, 358]   λέγεις αὐτὸν ἀφικέσθαι σε Ἀθήναζε·  ἐπειδὴ   δὲ σὺ φῂς ἀδύνατον εἶναι,
[7, 334]   ἑταίρω· ~ἐλθόντες (δὲ εἰς Σικελίαν,  ἐπειδὴ   Δίωνα ᾔσθοντο διαβεβλημένον εἰς τοὺς
[2, 310]   ἡμῖν καὶ τοῦ ἔπειτα χρόνου,  ἐπειδὴ   καὶ τυγχάνουσιν κατά τινα φύσιν
[8, 352]   Δεξάμενοι δὲ τοὺς τοιούτους νόμους,  (ἐπειδὴ   κατέχει κίνδυνος Σικελίαν, καὶ οὔτε
[8, 352]   ἤδη μετ' εὐκλείας σῴζεσθαι, νόμος  (ἐπειδὴ   κύριος ἐγένετο βασιλεὺς τῶν ἀνθρώπων,
[3, 315]   Δίωνος φίλων καὶ οἰκείων, καὶ  ἐπειδὴ   νῦν Θεοδότης καὶ Ἡρακλείδης ἐν
[7, 344]   οἰόμενος δεῖν, εἰ διακωλυοίμην, ὁτιοῦν,  ἐπειδὴ   περιφανῶς ἠδίκουν μὲν οὐδέν, ἠδικούμην
[3, 315]   νῷν (πλεῦσαι μὲν οἴκαδε ἐμέ,  ἐπειδὴ   πόλεμος ὑμᾶς κατεῖχεν, εἰρήνης δ'
[4, 320]   πολιτείᾳ διενεγκεῖν, ἄλλως τε καὶ  ἐπειδὴ   πολλοὶ καὶ σχεδὸν (ἅπαντες οἱ
[4, 320]   οἷοίπερ φαμέν, ἄλλως τε καὶ  ἐπειδή,   σὺν θεῷ εἰπεῖν, ῥᾴδιον ἔσται.
[7, 329]   Διονυσίῳ συνεβουλεύομεν ἐγὼ καὶ Δίων,  ἐπειδὴ   τὰ παρὰ τοῦ πατρὸς (αὐτῷ
[3, 315]   ἠξίουν ἀπιέναι. Τὸ μετὰ ταῦτα  ἔπειθές   με μεῖναι τὸν ἐνιαυτόν, φάσκων
[7, 324]   εἴτε μή· δ' οὐκ  ἐπείθετο,   πᾶν δὲ παρεκινδύνευσεν παθεῖν πρὶν
[7, 334]   ταῦτά τε καὶ ἄλλα τοιαῦτα  ἔπειθον,   καὶ τοῖς ἀποκτείνασιν ἐκεῖνον δικαιότατ'
[3, 315]   οἰκειότητα, ἣν εἰ ἐμοὶ τότε  ἐπείθου,   τάχ' ἂν βέλτιον τῶν νῦν
[7, 334]   τὸ μετ' ἐκεῖνα δ' οὖν  ἔπεισα   ὅπῃ δή ποτ' ἐδυνάμην Διονύσιον
[7, 324]   κατασκευάσαι. Ταῦτα δίων ὀρθῶς διανοηθεὶς  ἔπεισε   μεταπέμπεσθαι Διονύσιον ἐμέ, καὶ αὐτὸς
[7, 334]   πολλοῖς, ἥπερ ἄν, εἰ Διονύσιος  ἐπείσθη,   παρὰ πᾶσιν ἂν ὡς ἔπος
[2, 310]   θείᾳ μοίρᾳ κατὰ τοῦθ' ὁρμήσας,  ἔπειτα   αὐτοῦ τὰς ἀποδείξεις ὡς ἔχων
[11, 358]   ἔμπροσθεν πόλεις οὕτω κατεσκευάσθησαν, καὶ  ἔπειτα   εὖ ᾤκησαν, ὑπὸ συμβάσεων πραγμάτων
[7, 344]   (ἐτέθη, ἐξ ἄρα δή τοι  ἔπειτα,   θεοὶ μὲν οὔ, βροτοὶ δὲ
[7, 334]   φιλεῖ, οὐδὲν τῶν εἰς τὸν  ἔπειτα   καὶ εἰς τὸν παρόντα καιρὸν
[2, 310]   διώκει καὶ ζητεῖ καὶ συγγίγνεται·  ἔπειτα   καὶ οἱ ἄνθρωποι χαίρουσιν περὶ
[8, 352]   γένει λαβόντες εἴς τε τὸν  ἔπειτα   καὶ τὸν νῦν χρόνον, ἐπὶ
[7, 334]   ταῦτα ἐπιμελὲς (καὶ εἰς τὸν  ἔπειτα   μελήσει χρόνον τὸ δὲ Ἀθηναίων
[3, 315]   ὡς ἐμὴ δόξα μαντεύεται·  ἔπειτα   τὰ Δίωνος τοὺς οἰκείους ἔχειν
[7, 329]   συνουσιῶν τῶν προσηκουσῶν γεγονέναι, πρῶτον  ἔπειτα   ταύτῃ ὁρμήσαντα φίλους ἄλλους αὑτῷ
[2, 310]   ποιοῦντες ὅπως ἂν εἰς τὸν  ἔπειτα   χρόνον εὖ ἀκούσωσιν. δὴ
[2, 310]   σε ὅτι οὐδ' εἰς τὸν  ἔπειτα   χρόνον σιγηθήσεται· τοιοῦτοι οἱ παραδεδεγμένοι
[2, 310]   ἔοικε, μέλειν ἡμῖν καὶ τοῦ  ἔπειτα   χρόνου, ἐπειδὴ καὶ τυγχάνουσιν κατά
[13, 360]   τῇ γυναικὶ δοῦναι, ὅτι μου  ἐπεμελεῖτο   καὶ ὑγιαίνοντος καὶ ἀσθενοῦντος ἀξίως
[7, 324]   τινα τῶν πολιτῶν μεθ' ἑτέρων  ἔπεμπον,   βίᾳ ἄξοντα ὡς ἀποθανούμενον, (ἵνα
[7, 339]   τύραννον δὲ ἡγήσεται νοῦν ἔχειν.  Ἔπεμψε   μὲν γὰρ δὴ Διονύσιος τρίτον
[7, 339]   τριήρη ῥᾳστώνης ἕνεκα τῆς πορείας,  ἔπεμψεν   δὲ Ἀρχέδημον, ὃν ἡγεῖτό με
[7, 339]   Διονύσιος ἐπιδεδωκὼς εἴη πρὸς φιλοσοφίαν.  Ἔπεμψεν   δὲ ἐπιστολὴν πάνυ μακράν, εἰδὼς
[7, 329]   ἄρχοντας καὶ ἐκ πενήτων πλουσίους  ἐπεποιήκει   διαφερόντως. Τούτων κοινωνὸν τῆς ἀρχῆς
[7, 339]   καὶ ῥητά, τί τούτου κάλλιον  ἐπέπρακτ'   ἂν ἡμῖν ἐν τῷ βίῳ
[7, 334]   τὸν μὴ πειθόμενον τοῖς νῦν  ἐπεσταλμένοις.   Ταῦτα γάρ ἐστιν ἀδελφὰ ὧν
[11, 358]   μένεις. ~(Πλάτων Λαοδάμαντι εὖ πράττειν.  Ἐπέστειλα   μέν σοι καὶ πρότερον ὅτι
[2, 310]   καὶ περὶ Ἡγησίππου τοῦ Ἀρίστωνος·  ἐπέστειλας   (γάρ μοι, ἄν τις ἀδικῇ
[3, 315]   τὰς ὁμολογίας, ἀλλὰ μόνον ἥκειν  ἐπέστειλας,   Δίωνα δ' εἰς αὖθις ἔφησθα
[12, 359]   παρ' ἐμοὶ ὑπομνήματα, περὶ ὧν  ἐπέστειλας,   ἱκανῶς μὲν οὔπω ἔχει, ὡς
[11, 358]   ἐμὲ ἀφικέσθαι Σωκράτη, ὥσπερ  ἐπέστειλας.   Νῦν δὲ (Σωκράτης μέν ἐστιν
[2, 310]   ἐμὴν δόξαν ηὑρήκαμεν σὺ  ἐπέστειλας,   ὅπως δεῖ πρὸς ἀλλήλους ἡμᾶς
[7, 324]   τε καὶ ἑταίροις εὖ πράττειν.  Ἐπεστείλατέ   μοι νομίζειν δεῖν τὴν διάνοιαν
[7, 329]   πέμπων αὐτὸς τὸν κελεύοντα ἐξαγαγεῖν  ἐπέστελλεν,   οὔτ' ἂν ἔμπορος οὔτε τῶν
[13, 360]   δὴ ταύτῃ. (Περὶ δὲ ὧν  ἐπέστελλές   μοι ἀποπέμπειν σοι, τὸν μὲν
[13, 360]   βουλόμενος καὶ ἄλλα μείζονα  ἐπέστελλες   πέμπειν. δὲ εἶπεν εἰκότα
[5, 321]   πράττειν. Εὐφραίῳ μὲν συνεβούλευσα, καθάπερ  ἐπέστελλες,   τῶν σῶν ἐπιμελούμενον περὶ ταῦτα
[7, 344]   οὐκ ἔφασαν ἐπιτρέψειν. δ'  ἐπεχείρει   (βιάζεσθαι κλείσας τὰς τῆς ἀκροπόλεως
[7, 329]   ὅπερ καὶ Διονύσιος, ὅτε αὐτὸν  ἐπεχείρει   παιδεύσας καὶ θρέψας βασιλέα τῆς
[7, 334]   δ' ἦν τὸ πρῶτον  ἐπεχειρήθη   μετ' αὐτοῦ Διονυσίου πραχθῆναι πᾶσιν
[7, 334]   ἀνθρωπίνων. Ταῦτα πρῶτον μὲν Δίωνα  ἐπεχείρησα   ἐγὼ πείθειν, δεύτερον δὲ Διονύσιον,
[7, 334]   τε δίων ὧν τ' ἐγὼ  ἐπεχειρήσαμεν   Συρακούσαις εὖ φρονοῦντες συμπρᾶξαι, δεύτερα
[7, 324]   εἰ διαπράξαιτο ἐν Διονυσίῳ ὡς  ἐπεχείρησε,   μεγάλας ἐλπίδας εἶχεν ἄνευ σφαγῶν
[7, 344]   δὴ μισθοφόρων τοὺς πρεσβυτέρους Διονύσιος  ἐπεχείρησεν   ὀλιγομισθοτέρους ποιεῖν παρὰ τὰ τοῦ
[3, 315]   κἀγὼ τὸ μετὰ ταῦτα  ἐπῄει   μοι εἰπεῖν οὐκ εἶπον, φοβούμενος
[8, 352]   πόλεως ἅμα καὶ γένους, φάρμακον  ἐπήνεγκεν   τὴν τῶν γερόντων ἀρχὴν καὶ
[7, 329]   πολὺ μᾶλλον δουλώσασθαι Καρχηδονίους τῆς  ἐπὶ   Γέλωνος αὐτοῖς γενομένης δουλείας, ἀλλ'
[8, 352]   αὐτῶν, ἄν τι παράνομον πράττωσιν·  ἐπὶ   δὲ τούτοις σύμπασιν ἀδόλῳ γνώμῃ
[7, 324]   αὐτοὺς ἔκ τινος ἀδίκου βίου  ἐπὶ   δίκαιον τρόπον ἄγοντας διοικήσειν δὴ
[7, 349]   οὔτε ἄλλος πo τὲ οὐδεὶς  ἐπὶ   δύναμιν ἑκὼν εἶσιν ἀλιτηριώδη ἑαυτῷ
[12, 359]   εἶναι οὗτοι δ' ἦσαν τῶν  ἐπὶ   Λαομέδοντος ἐξαναστάντων Τρώων ἄνδρες ἀγαθοί,
[7, 334]   τὴν τῆς τροφῆς σώφρονα δίαιταν,  ἐπὶ   λῳόνων δὲ ὀρνίθων τὰς ἐκείνου
[8, 357]   ἂν τὴν ἄλλην, εἴπερ ἔργα  ἐπὶ   νῷ ἐγίγνετο, κατῴκισα, τοὺς μὲν
[7, 334]   ποτε, τοὺς δὲ ἄλλους παρακαλεῖν  ἐπὶ   πάσης Σικελίας κατοικισμόν τε καὶ
[7, 349]   γένει εἰς τὸν ἀεὶ χρόνον,  ἐπὶ   πολιτείαν δὲ καὶ νόμων κατασκευὴν
[7, 324]   δὴ καὶ παρεκάλουν εὐθὺς ὡς  ἐπὶ   προσήκοντα πράγματά με. Καὶ ἐγὼ
[7, 324]   νῦν μετ' ἐμοῦ μέρος ὅσον  ἐπὶ   σοὶ γέγονεν; ~(καὶ Μεγαροῖ μὲν
[8, 352]   τὸ Διονυσίου τε καὶ Ἱππαρίνου  ἐπὶ   σωτηρίᾳ Σικελίας παύσασθαι τῶν νῦν
[8, 352]   σύμβουλον δὲ καὶ πρεσβύτερον Ἱππαρῖνον,  ἐπὶ   σωτηρίᾳ τῆς Σικελίας αὐτοκράτορας, ὥς
[7, 324]   ἠπιστάμην ἐγὼ δυνάμενον ἀνθρώπους νέους  ἐπὶ   τὰ ἀγαθὰ καὶ τὰ δίκαια
[2, 310]   ἀλλ' ἀεί τι ἀγαθὸν καὶ  ἐπὶ   τὰ βελτίω λέγων περὶ τῶν
[7, 324]   εἰ θᾶττον ἐμαυτοῦ γενοίμην κύριος,  ἐπὶ   τὰ κοινὰ τῆς πόλεως (εὐθὺς
[8, 352]   μὲν ὡς νέον (καὶ πολεμικὸν  ἐπὶ   τὰς τοῦ πολέμου πρεπούσας αὐτῷ
[8, 357]   καὶ πράττειν τε καὶ παρακαλεῖν  ἐπὶ   ταύτας τὰς πράξεις πάντας, τὸν
[7, 334]   ἣν ἀναγκαῖον τῷ ἀδικήσαντι συνεφέλκειν  ἐπί   τε γῇ στρεφομένῳ καὶ ὑπὸ
[7, 334]   ἀνθρώπων καὶ σφαγαῖς μνησικακοῦντες (καὶ  ἐπὶ   τιμωρίας παύσωνται τρεπόμενοι τῶν ἐχθρῶν,
[7, 324]   εἰπὼν δικαιότατον εἶναι τῶν τότε,  ἐπί   τινα τῶν πολιτῶν μεθ' ἑτέρων
[7, 339]   τὸ γὰρ ἐκ τῶν ἐσχάτων  ἐπὶ   τὸ μέσον ἴσον ἀπέχον πάντῃ,
[11, 358]   ταύτης, γένοιτ' ἄν· εἰ δ'  ἐπὶ   τὸ παιδεῦσαι δεῖ τινος, οὔτε
[7, 324]   πρῶτον πολλῆς μεστὸν ὄντα ὁρμῆς  ἐπὶ   τὸ πράττειν τὰ κοινά, βλέποντα
[7, 334]   γε (σχῆμα ἀρχῆς ἐτράπετο  ἐπὶ   τὸ Συρακούσας μὲν πρῶτον, τὴν
[4, 320]   τινὸς ἕνεκα μᾶλλον τῆς  ἐπὶ   τοῖς καλοῖς φιλοτιμίας· (νομίζω γὰρ
[7, 334]   ἐμὲ μήτ' ἄλλον κοινωνὸν παρακαλεῖν  ἐπὶ   τὸν μὴ πειθόμενον τοῖς νῦν
[7, 329]   δῆλος μηδαμῇ πεισόμενος, αὐτόκλητος  ἐπὶ   τὸν τοιοῦτον οὐκ ἔρχομαι συμβουλεύσων,
[2, 310]   ὡς ἐμοὶ δοκεῖ· καὶ οἱ  ἐπὶ   τούτοις βοῶντες πολλοὶ ἦσαν, λέγοντες
[7, 339]   φράζουσα Διονύσιος (Πλάτωνι” τὰ νόμιμα  ἐπὶ   τούτοις εἰπὼν οὐδὲν τὸ μετὰ
[8, 352]   ἔπειτα καὶ τὸν νῦν χρόνον,  ἐπὶ   τούτοις καλεῖτε, ὥσπερ καὶ πρότερον
[13, 360]   τινι ἑταίρων. δὲ σπάνιον  ἐπὶ   τούτοις, οὔτε ἄχαρίς ἐστιν ἐντυχεῖν
[7, 334]   δέ· ἐγὼ δ' ἥξειν ὡμολόγησα  ἐπὶ   τούτοις τοῖς λόγοις. Γενομένης δὲ
[7, 344]   εἴ σοι ἀρέσκει, καὶ μένε  ἐπὶ   τούτοις τὸν ἐνιαυτὸν τοῦτον, εἰς
[7, 324]   εἰσάγουσιν εἰς δικαστήριον, ἀνοσιωτάτην αἰτίαν  ἐπιβαλόντες   (καὶ πάντων ἥκιστα Σωκράτει προσήκουσαν·
[13, 360]   ἐμοῖς ἐπιτηδείοις, αἷς ἂν ἐγὼ  ἐπιβιῶ·   αἷς δ' ἂν μή, χαιρόντων.
[7, 349]   ὃς ἴσως ἡγεῖτο διαβαλλόντων πολλῶν  ἐπιβουλεύειν   ἐμὲ μετὰ σοῦ ἑαυτῷ καὶ
[7, 329]   ἴσως τετάρτῳ Δίωνα Διονύσιος αἰτιώμενος  ἐπιβουλεύειν   τῇ τυραννίδι, σμικρὸν εἰς πλοῖον
[7, 334]   ἐλευθερωθέντας ὑπ' αὐτοῦ Σικελιώτας ὡς  ἐπιβουλεύοντα   γενέσθαι τύραννον, οὐ μόνον τὸν
[7, 344]   συνδοκῇ· ταῦτα δ' εἶναι μὴ  ἐπιβουλεύοντος   ἐμοί, τούτων δὲ ἐγγυητὰς γίγνεσθαι
[7, 329]   καὶ παρακελευόμενα ὑφ' ἡμῶν τῶν  ἐπιβουλευόντων   Διονυσίῳ, ὡς πολλαχόθεν ἐχώρουν οἱ
[7, 349]   ποιήσῃ καὶ ἑταίρους καὶ πόλιν,  ἐπιβουλεύσας   καὶ συνωμότας συναγαγών, πένης ὢν
[7, 329]   τοῖς (διαβάλλουσιν καὶ λέγουσιν ὡς  ἐπιβουλεύων   τῇ τυραννίδι δίων πράττοι πάντα
[7, 349]   δὴ μετὰ τοῦτο πάλαι  ἐπιβουλὴ   Διονυσίῳ τοῦ μὴ ἀποδοῦναι τὰ
[7, 329]   τιμωροῖτο ὡς συναίτιον τῆς Δίωνος  ἐπιβουλῆς·   περὶ δ' ἐμοῦ καὶ διῆλθε
[13, 360]   ἐκέλευες, τέτταρες, μὲν νῦν  ἐπίγαμος,   δὲ ὀκταέτις, δὲ
[7, 339]   λόγον, ὡς θαυμαστὸν ὅσον Διονύσιος  ἐπιδεδωκὼς   εἴη πρὸς φιλοσοφίαν. Ἔπεμψεν δὲ
[8, 352]   οἴεσθαι σχεδὸν ἀεί τινος σμικροῦ  ἐπιδεεῖς   εἶναι τὸ μὴ πάντα κατὰ
[7, 334]   οὐκ ἤκουσεν ἐν τῇ πρόσθεν  ἐπιδημίᾳ,   διεξήλθομεν ἐν τοῖς ἄνω ῥηθεῖσιν
[7, 329]   χρόνος τῆς εἰς Σικελίαν ἐμῆς  ἐπιδημίας   (τε καὶ διατριβῆς διὰ πάντα
[7, 324]   γε ἐχρήσαντο οἱ τότε κατελθόντες  ἐπιεικείᾳ.   Κατὰ δέ τινα τύχην αὖ
[4, 320]   εἶναι τοὺς ὄντας τῇ ἀληθείᾳ  ἐπιεικεῖς   καὶ πράττοντας τοιαῦτα τυγχάνειν δόξης
[2, 310]   οὐδὲν φροντίζοντες αὐτοῦ, οἱ δ'  ἐπιεικέστατοι   πᾶν ποιοῦντες ὅπως ἂν εἰς
[2, 310]   καὶ λόγον ἡμῶν μὲν ὄντων  ἐπιεικῶν   βελτίω, φαύλων δέ, τοὐναντίον. Καίτοι
[13, 360]   ἀλλὰ τῶν Σικελικῶν τῶν λινῶν.  Ἐπιεικῶς   δὲ γιγνώσκεις τοὔνομα κέβητος· γεγραμμένος
[8, 352]   τῇ τῆς τυραννίδος ἀποφυγῇ τέλος  ἐπιθεῖναι.   Συμβουλὴ δὴ περὶ τῶν τοιούτων
[7, 339]   ἀνίησιν πρὶν ἂν τέλος  ἐπιθῇ   πᾶσιν, λάβῃ δύναμιν ὥστε
[7, 334]   δὴ κρατήσαντας ἀεὶ χρή, ὅτανπερ  ἐπιθυμήσωσιν   σωτηρίας, αὐτοὺς ἐν αὑτοῖς ἄνδρας
[7, 349]   βουληθῆτε· κακὰ δὲ ἕως ἂν  ἐπιθυμῆτε,   ἄλλους παρακαλεῖτε. Ταῦτα εἶπον μεμισηκὼς
[7, 324]   πράττειν τὰ κοινὰ καὶ πολιτικὰ  ἐπιθυμία.   Ἦν οὖν καὶ ἐν ἐκείνοις
[7, 334]   ὡς Διονύσιος θαυμαστῶς φιλοσοφίας ἐν  ἐπιθυμίᾳ   πάλιν εἴη γεγονὼς τὰ νῦν·
[7, 324]   ἦν ἐκείνου διάνοια καὶ  ἐπιθυμία,   σχεδὸν οὐκ εἰκάζων ἀλλ' ὡς
[7, 324]   γενήσοιτο, εἶχεν φόβος αἱ γὰρ  ἐπιθυμίαι   τῶν τοιούτων ταχεῖαι καὶ πολλάκις
[7, 329]   κινῇ, ταῖς δὲ βουλήσεσιν καὶ  ἐπιθυμίαις   αὐτῶν ὑπηρετοῦντας συμβουλεύειν κελεύοιεν, τίνα
[7, 324]   συνουσίαν ὡς εὐπετῶς ἐξηργάσατο εἰς  ἐπιθυμίαν   ἐλθεῖν αὐτὸν τοῦ καλλίστου τε
[7, 329]   ᾗπερ ἀφικόμην, εἴ πως εἰς  ἐπιθυμίαν   ἔλθοι τῆς φιλοσόφου ζωῆς·
[7, 334]   ἐγώ, ὅθεν ἅμα μὲν εἰς  ἐπιθυμίαν   ᾔει τοῦ διακοῦσαι ἐναργέστερον, ἅμα
[7, 324]   δέ, εἰ μὲν δόξαν καὶ  ἐπιθυμίαν   τὴν αὐτὴν ἔχετε ἐκείνῳ, σύμφημι
[7, 344]   ἑωράκη τε ἐγὼ ἀκριβῶς τὴν  ἐπιθυμίαν   τὴν Διονυσίου φιλοσοφίας, ἀγανακτεῖν τε
[7, 324]   καὶ τὴν νεότητα καὶ τὴν  ἐπιθυμίαν   τὴν Διονυσίου, φιλοσοφίας τε καὶ
[8, 352]   τρέψοντες τὰς γνώμας ὑμῶν μετ'  ἐπιθυμίας,   ἀλλ' ὄντων τριῶν, ψυχῆς καὶ
[7, 329]   κολακεύοντά γε ὑπηρετεῖν αὐτοῖς, πληρώσεις  ἐπιθυμιῶν   ἐκπορίζοντα ἃς αὐτὸς ἀσπαζόμενος οὐκ
[7, 339]   τὰ σώματα ὑπὸ τῶν ἡλίων  ἐπικεκαυμένοι,   ἰδόντες τε ὅσα μαθήματά ἐστιν
[7, 339]   μὲν μὴ φιλόσοφοι, δόξαις δ'  ἐπικεχρωσμένοι,   καθάπερ οἱ τὰ σώματα ὑπὸ
[7, 334]   χερσὶν αὐτοὶ τοῖς φονεῦσι παρεστῶτες  ἐπίκουροι.   Καὶ τὸ μὲν αἰσχρὸν καὶ
[3, 315]   (ὑπὸ βαρβάρων οἰκίζειν, οὐδὲ Συρακουσίους  ἐπικουφίσαι   βασιλείαν ἀντὶ τυραννίδος μεταστήσαντα. Τούτων
[3, 315]   ἐν Σικελίᾳ οἰκίζειν καὶ Συρακουσίους  ἐπικουφίσαι,   τὴν ἀρχὴν ἀντὶ τυραννίδος εἰς
[7, 349]   ἐλέγετο, Ἡρακλείδης εἰς τὴν Καρχηδονίων  ἐπικράτειαν   ἐκφυγὼν ἡμέρας σμικρῷ τινι μέρει.
[7, 344]   γὰρ (δεινὸν μή τις αὐτὸ  ἐπιλάθηται,   ἐὰν ἅπαξ τῇ ψυχῇ περιλάβῃ·
[7, 344]   αὐτοῦ πέμπειν εἰς Πελοπόννησον, καθάπερ  ἐπιλελησμένος   τῆς ἐπιστολῆς παντάπασιν· εἶναι γὰρ
[7, 324]   ἐγὼ προσέτυχον νέων, καὶ τὸν  ἐπίλοιπον   βίον ζῆν ἠθέλησεν διαφερόντως τῶν
[7, 349]   γεγονότα· δὲ τὸν Δία  ἐπιμαρτυράμενος   εὐθὺς παρήγγελλεν ἐμοὶ καὶ τοῖς
[9, 357]   ἱκανῶς, Ἐχεκράτους δὲ καὶ νῦν  ἐπιμέλειαν   ἔχομεν καὶ εἰς τὸν λοιπὸν
[7, 329]   (ἢ περὶ σώματος ψυχῆς  ἐπιμελείας,   ἂν μέν μοι τὸ καθ'
[6, 322]   δὲ ἀνθρωπίνης τε καὶ ἀναγκαίας  ἐπιμελεῖσθαι   μειζόνως δεῖ. Ταύτην δ'
[13, 360]   ἐπιστολὴ ἴῃ παρὰ σέ,  ἐπιμελεῖσθαι   ὅπως ὡς τάχιστα σὺ αἴσθῃ,
[7, 334]   γὰρ καὶ ἄλλοις ὑμνεῖν ταῦτα  ἐπιμελὲς   (καὶ εἰς τὸν ἔπειτα μελήσει
[13, 360]   αἴσθῃ, καὶ ὑπομιμνῄσκειν σε ἵνα  ἐπιμελῇ   τῶν ἐπισταλέντων. Καὶ νῦν Λεπτίνῃ
[13, 360]   ἀποτεθέντα κατεσάπη· ἀλλ' αὖθις βέλτιον  ἐπιμελησόμεθα.   Περὶ δὲ φυτῶν Λεπτίνης σοι
[2, 310]   περὶ ἡμῶν αὐτῶν σεσιγήσονται· ὥστ'  ἐπιμελητέον   αὐτῶν ἐστιν. Ἀνάγκη γάρ, ὡς
[2, 310]   τοὐναντίον. Καίτοι περὶ τούτου ἡμεῖς  ἐπιμελούμενοι   οὐδὲν ἂν εὐσεβέστερον πράττοιμεν, οὐδ'
[11, 358]   ἄνευ τοῦ εἶναί τι κύριον  ἐπιμελούμενον   ἐν τῇ πόλει τῆς καθ'
[5, 321]   συνεβούλευσα, καθάπερ ἐπέστελλες, τῶν σῶν  ἐπιμελούμενον   περὶ ταῦτα διατρίβειν· δίκαιος δ'
[7, 344]   φρονήσεώς τε καὶ ἀρετῆς ζῆν  ἐπιμελούμενος.   Εἰ μὲν γὰρ φαῦλα, πολλοῖς
[8, 352]   καὶ δικαιότατον· τούτους δὲ τὸν  ἐπιόντα   ἐνιαυτὸν δικάζειν ὅσα θανάτου καὶ
[13, 360]   ὑπομιμνῄσκειν σε ἵνα ἐπιμελῇ τῶν  ἐπισταλέντων.   Καὶ νῦν Λεπτίνῃ τῆς ἀποδόσεως
[8, 357]   ἡμῶν λεχθέντα, οἷον ὀνείρατα θεῖα  ἐπιστάντα   ἐγρηγορόσιν, ἐναργῆ τε ἐξεργάσησθε τελεσθέντα
[5, 321]   μοναρχίας· (ταύτας φαῖεν μὲν ἂν  ἐπίστασθαι   πάμπολλοι, πλεῖστον δ' ἀπολείπονται τοῦ
[3, 315]   γεγονότων διατελεῖ. ~Πλάτων Διονυσίῳ χαίρειν”  Ἐπιστείλας   ἆρ' ὀρθῶς ἂν (τυγχάνοιμι τῆς
[7, 344]   ἐνιαυτόν, ἕξω μὲν Δίωνι ταῦτα  ἐπιστέλλειν,   ἐν οἷς τ' αὖτ' εἰμὶ
[7, 344]   ἡμᾶς καὶ ταῦτα πάλιν αὐτὰ  ἐπιστέλλειν.   δὲ ἑξῆς τούτοις πάνυ
[7, 344]   ἄττα καὶ ἀξιοῖ, καὶ ταῦτα  ἐπιστέλλειν   ὅτι τάχιστα, σὲ δὲ νεωτερίζειν
[13, 360]   ἧττον. Οἱ πρέσβεις καὶ ἐδέοντο  ἐπιστέλλειν   σοι, καὶ εἰκός· πάνυ γὰρ
[4, 320]   ἔχει καθάπερ καὶ ὑμῶν παρόντων.  Ἐπιστέλλετε   (δὲ καὶ ὅτι πέπρακται ὑμῖν
[4, 320]   καὶ ἡμῖν εἴ του δεῖ  ἐπιστέλλετε·   τὰ δ' ἐνθάδε παραπλησίως ἔχει
[7, 344]   φησιν, ἀπελθόντος δ' ἐμοῦ ἐὰν  ἐπιστέλλῃ   Δίωνι πιθανῶς, αὐτός τε καὶ
[13, 360]   θώρακα ἄλλο τι ὧν  ἐπιστέλλω   πέμπῃς, ἂν μὲν αὐτός τῳ
[13, 360]   τὰς ἐπιστολάς, ὅσας τε ἂν  ἐπιστέλλω   σπουδῇ καὶ ὅσας ἂν μή,
[7, 339]   ὡς ἕτερον ὄν. Τέταρτον δὲ  ἐπιστήμη   καὶ νοῦς ἀληθής τε δόξα
[7, 339]   δὲ τρίτον εἴδωλον, τέταρτον δὲ  ἐπιστήμη.   Περὶ ἓν οὖν λαβὲ βουλόμενος
[7, 339]   ὄντων ἑκάστῳ, δι' ὧν τὴν  ἐπιστήμην   ἀνάγκη παραγίγνεσθαι, τρία, τέταρτον δ'
[7, 339]   κάτω μεταβαίνουσα ἐφ' ἕκαστον, μόγις  ἐπιστήμην   ἐνέτεκεν εὖ πεφυκότος εὖ πεφυκότι·
[7, 339]   ἁμῶς γέ πως, οὔποτε τελέως  ἐπιστήμης   τοῦ πέμπτου μέτοχος ἔσται. Πρὸς
[7, 339]   εἴη καὶ ἄνευ καιροῦ λεγόμενα.  Ἐπιστολαὶ   δὲ ἄλλαι ἐφοίτων παρά τε
[4, 320]   ἀκούοντες οὐδὲν ἴσμεν· καὶ νῦν  ἐπιστολαὶ   παρὰ μὲν Θεοδότου καὶ Ἡρακλείδου
[3, 315]   Αἰσχύνομαι δὴ λέγειν ὅσαι τότε  ἐπιστολαὶ   παρὰ σοῦ καὶ παρ' ἄλλων
[3, 315]   ὕστερον ἐνιαυτῷ τριήρης ἀφίκετο καὶ  ἐπιστολαὶ   παρὰ σοῦ, τῶν δ' ἐν
[13, 360]   ἂν παρὰ σοῦ ἔλθωσιν αἱ  ἐπιστολαί,   ὥσπερ ἔφης· περὶ μέντοι ἐκείνων
[3, 315]   σοῦ, τῶν δ' ἐν ταῖς  ἐπιστολαῖς   γραμμάτων ἦρχεν ὡς, ἂν ἀφίκωμαι,
[3, 315]   πράττειν, ὥσπερ εἴωθα ἐν ταῖς  ἐπιστολαῖς   τοὺς φίλους προσαγορεύειν; σὺ μὲν
[13, 360]   τοῦ συμβόλου τοῦ περὶ τὰς  ἐπιστολάς,   ὅσας τε ἂν ἐπιστέλλω σπουδῇ
[7, 334]   τύχῃ. Συμβουλὴ μὲν δὴ καὶ  ἐπιστολὴ   εἰρήσθω καὶ παρὰ Διονύσιον
[13, 360]   τις παρ' ἐμοῦ λόγος  ἐπιστολὴ   ἴῃ παρὰ σέ, ἐπιμελεῖσθαι ὅπως
[7, 339]   παρεσκευασμένη τὴν ἀρχὴν ἔχουσα  ἐπιστολή,   τῇδέ πῃ φράζουσα Διονύσιος (Πλάτωνι”
[13, 360]   βούλῃ, αὐτῷ χρῷ. αὶ τὴν  ἐπιστολὴν   αὐτὴν ὑπόμνημα αὐτῆς
[6, 322]   τοὺς ἐμοὺς πέμπετε μομφῆς κατήγορον  ἐπιστολήν·   οἶμαι γὰρ δίκῃ τε καὶ
[6, 322]   ἂν θεὸς ἐθέλῃ. Ταύτην τὴν  ἐπιστολὴν   πάντας ὑμᾶς τρεῖς ὄντας ἀναγνῶναι
[7, 339]   εἴη πρὸς φιλοσοφίαν. Ἔπεμψεν δὲ  ἐπιστολὴν   πάνυ μακράν, εἰδὼς ὡς πρὸς
[7, 344]   ὅτι χρείη τὴν παρὰ Δίωνος  ἐπιστολὴν   περιμένειν ἡμᾶς καὶ ταῦτα πάλιν
[2, 310]   Ἔρρωσο καὶ πείθου, καὶ τὴν  ἐπιστολὴν   ταύτην νῦν πρῶτον πολλάκις ἀναγνοὺς
[9, 357]   Ἄρχιππον καὶ Φιλωνίδην, (τήν τε  ἐπιστολὴν   φέροντες ἣν σὺ αὐτοῖς ἔδωκας,
[1, 309]   ἄγει σοι Βακχεῖος τὴν  ἐπιστολὴν   φέρων· οὔτε γὰρ ἐφόδιον ἐκεῖνό
[13, 360]   εὖ πράττειν. Ἀρχή σοι τῆς  ἐπιστολῆς   ἔστω καὶ ἅμα σύμβολον ὅτι
[13, 360]   εἰ δὲ μὴ πάνυ μακρᾶς  ἐπιστολῆς   ἦν, ἔγραψα ἂν ἔλεγεν,
[11, 358]   δέ, μακρᾶς ἑτέρας δέοιτ' ἂν  ἐπιστολῆς   ἥτις πάντα διεξίοι καὶ ἅμα
[13, 360]   διωθεῖσθαι. Τῆς μὲν γὰρ σπουδαίας  ἐπιστολῆς   θεὸς ἄρχει, θεοὶ δὲ τῆς
[7, 344]   εἰς Πελοπόννησον, καθάπερ ἐπιλελησμένος τῆς  ἐπιστολῆς   παντάπασιν· εἶναι γὰρ αὐτὰ οὐ
[3, 315]   δήπου κατὰ τὴν ὁμολογίαν τῶν  ἐπιστολῶν   πρῶτον μὲν κατάγειν Δίωνα οἰκειωσάμενον,
[7, 334]   εἰρήνης, μετεπέμπετό με, Δίωνα δὲ  ἐπισχεῖν   ἔτι ἐνιαυτὸν ἐδεῖτο, ἐμὲ δὲ
[8, 352]   οὔτε ῥᾴδιον ὁρᾶν οὔτε ἰδόντα  ἐπιτελεῖν,   εὐχῇ δὲ προσέοικεν τοιαύτη
[8, 352]   ἀεὶ λέγειν τε καὶ νοεῖν  ἐπιτελὴς   δ' εἴη σημαίνουσα ἡμῖν τοιόνδε
[13, 360]   ἐμοί ἐστιν καὶ τοῖς ἐμοῖς  ἐπιτηδείοις,   αἷς ἂν ἐγὼ ἐπιβιῶ· αἷς
[13, 360]   δὲ τῶν ἀεὶ πλεόντων, ἡμέτερος  ἐπιτήδειος   καὶ τὰ ἄλλα καὶ περὶ
[13, 360]   πράττων, ὅτι οἷός τ' ἦν  ἐπιτήδειος,   φανερὸς ἦν. Χρὴ γὰρ δὴ
[2, 310]   ἄγειν, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἐμοὺς  ἐπιτηδείους   τοῦ φλαῦρόν τι ποιεῖν
[2, 310]   οὐκ ἄρχω ἐγὼ τῶν ἐμῶν  ἐπιτηδείων·   εἰ γὰρ ἦρχον ἐγὼ οὕτω
[13, 360]   χρήσομαι καθάπερ τοῖς τῶν ἄλλων  ἐπιτηδείων,   χρῶμαι δὲ ὡς ἂν δύνωμαι
[7, 339]   καὶ ἀδύνατον αὑτοῖς, οὔτε δὴ  (ἐπιτηδεύειν   δυνατοὶ γίγνονται, ἔνιοι δὲ αὐτῶν
[7, 339]   μὴ δυνάμενον πάντα τὰ πρόσφορα  ἐπιτηδεύειν   τῷ πράγματι. Οὕτω δὴ καὶ
[7, 324]   τοῖς τῶν πατέρων ἤθεσιν καὶ  ἐπιτηδεύμασιν   πόλις ἡμῶν διῳκεῖτο, καινούς
[7, 324]   μόνον νύκτωρ, (καὶ ὅσα τούτῳ  ἐπιτηδεύματα   συνέπεται τῷ βίῳ· ἐκ γὰρ
[7, 324]   τὸν οὐρανὸν ἀνθρώπων ἐκ νέου  ἐπιτηδεύων   δύναιτο οὐχ οὕτως θαυμαστῇ φύσει
[7, 329]   ἐχρήσατο τοῖς κοινωνοῖς καὶ οὐκ  ἐπιτιθεμένοις   οὔτε αὐτῷ οὔτε ἀλλήλοις, ἔδειξέν
[7, 329]   νοῦν κηληθεὶς ἀμελοῖ τῆς ἀρχῆς  ἐπιτρέψας   ἐκείνῳ, δὲ σφετερίσαιτο καὶ
[2, 310]   ἐκείνους καὶ σὺ αἴσθῃ, μὴ  ἐπιτρέψειν.   Καὶ περὶ Λυσικλείδου τἀληθὲς εἰπεῖν
[7, 344]   συνελέγησαν ἁθρόοι καὶ οὐκ ἔφασαν  ἐπιτρέψειν.   δ' ἐπεχείρει (βιάζεσθαι κλείσας
[7, 344]   μὲν ἀδελφιδοῦ (αὐτοῦ κατὰ νόμους  ἐπιτροπεύοντος.   Τὰ μὲν δὴ πεπραγμένα μέχρι
[7, 344]   χρήματα, τότε οὐκέτ' εἴα τοὺς  ἐπιτρόπους   αὐτοῦ πέμπειν εἰς Πελοπόννησον, καθάπερ
[8, 352]   φιλονικίαν πάντως πάντα ἀπολέσῃ βαρβάροις  ἐπίχαρτος   γενόμενος. Τρεῖς δ' ὄντας βασιλέας,
[7, 339]   γὰρ τούτοις ταῦτα οὐχ ἧττον  ἐπιχειρεῖ   τὸ ποῖόν τι περὶ ἕκαστον
[7, 339]   δοκεῖν μηδὲν γιγνώσκειν ὧν ἂν  ἐπιχειρῇ   γράφειν λέγειν, ἀγνοούντων ἐνίοτε
[7, 339]   ἀλλ' οὔτε ἀνθρώποις ἡγοῦμαι τὴν  ἐπιχείρησιν   περὶ αὐτῶν λεγομένην ἀγαθόν, εἰ
[8, 352]   τοιαύτη συμβουλή τε καὶ  ἐπιχείρησις   τοῦ λόγου. Ἔστω δὴ παντάπασι
[8, 352]   αὐτοῦ περὶ Σικελίαν, τῶν μὲν  ἐπιχειρούντων   δρᾶν, τῶν δὲ ἀμύνασθαι (τοὺς
[13, 360]   ἀποπέμπειν σοι, τὸν μὲν Ἀπόλλω  ἐποιησάμην   τε καὶ ἄγει σοι Λεπτίνης,
[2, 310]   Τὸν ἐκ τῶν λατομιῶν εὖ  ἐποίησας   ἀφείς, ἐλαφρὰ δὲ δέησις
[3, 315]   ἔχων εἰπεῖν ὧν ὑποσχόμενος οὐδὲν  ἐποίησας,   διὰ τὸ πλῆθος αὐτῶν συντέμνω.
[7, 349]   συνέστιον καὶ κοινωνὸν ἱερῶν Διονυσίῳ  ἐποίησας,   ὃς ἴσως ἡγεῖτο διαβαλλόντων πολλῶν
[2, 310]   τὸν Ἀρχέδημον νῦν τε ὀρθῶς  ἐποίησας   πέμψας, καὶ τὸ λοιπόν, ἐπειδὰν
[3, 315]   ποιεῖν ἐμέ; μῶν οὐχ ὅπερ  ἐποίουν   ἀναγκαῖον, ἐκ τῶν λοιπῶν τὰ
[13, 360]   ὃς τότε ὅθ' ἡμεῖς ἀπεπλέομεν  ἐπολιανόμει.   Ἔρρωσο καὶ φιλοσόφει καὶ τοὺς
[5, 321]   καὶ τῇ φωνῇ τὰς πράξεις  ἑπομένας   ἀποδιδῷ, θάλλει τε ἀεὶ καὶ
[2, 310]   ἐμαυτὸν παρέχων τῷ ἐμῷ λόγῳ  ἑπόμενον.   Καὶ ταῦτα λέγω ὡς οὐχ
[6, 322]   ἡγεμόνος καὶ αἰτίου πατέρα κύριον  ἐπομνύντας,   ὅν, ἂν ὄντως φιλοσοφῶμεν, εἰσόμεθα
[6, 322]   νόμῳ κυρίῳ, ἐστιν δίκαιον,  ἐπομνύντας   σπουδῇ τε ἅμα μὴ ἀμούσῳ
[7, 329]   τῆς φιλοσόφου ἀνέγκλητον μοίρας παρέσχον,  ἐπονειδίστου   γενομένης ἄν, εἴ τι καταμαλθακισθεὶς
[8, 352]   Σικελίας αὐτοκράτορας, ὥς φασιν, τυράννους  ἐπονομάζοντες.   Καὶ εἴτε δὴ θείαν τις
[7, 329]   ξενίζειν τε καὶ μυεῖν καὶ  ἐποπτεύειν   πραγματεύονται, καὶ δὴ καὶ τούτω
[7, 334]   ἐπείσθη, παρὰ πᾶσιν ἂν ὡς  ἔπος   εἰπεῖν ἀνθρώποις ἀπέσωσεν γενομένη. Νῦν
[7, 334]   ἐμὲ καὶ τοὺς ἄλλους ὡς  ἔπος   εἰπεῖν ἅπαντας τὰ μέγιστα ἔβλαψαν
[2, 310]   ἀγνῶτές ἐσμεν οὐδενὶ Ἑλλήνων ὡς  ἔπος   (εἰπεῖν, οὔτε συνουσία ἡμῶν
[7, 339]   καὶ ἀσαφείας ἐμπίμπλησι πάσης ὡς  ἔπος   εἰπεῖν πάντ' ἄνδρα. Ἐν οἷσι
[7, 339]   τῷ σωτῆρι τοῦτό γε οὖν  ἔπραξα   ὄντως· ἐσώθην γάρ τοι πάλιν
[7, 329]   ὧν δὲ ἕνεκα καὶ ὅσα  ἔπραξα,   ὡς εἰκότα τε καὶ δίκαια,
[2, 310]   Σιμωνίδου συνουσίαν παραφέροντες, τε  ἔπραξεν   καὶ εἶπεν πρὸς αὐτούς· καὶ
[7, 329]   τυραννίδι δίων πράττοι πάντα ὅσα  ἔπραττεν   ἐν τῷ τότε χρόνῳ, ἵνα
[13, 360]   ἦν πάνυ κομψόν, ὡς ἐδόκει·  ἐπριάμην   οὖν αὐτὸ βουλόμενός σου τῇ
[7, 329]   μέρη μείζω ἕκαστα Σικελίας πάσης  ἑπτά,   καὶ πιστοῖς ἐχρήσατο τοῖς κοινωνοῖς
[7, 349]   διευλαβούμενος δὲ μὴ παθεῖν, ὅμως  ἔπταισεν   ἐπ' ἄκρον ἐλθὼν τοῦ περιγενέσθαι
[13, 360]   ταῖς κέβητος θυγατράσι χιτώνια τρία  ἑπταπήχη,   μὴ τῶν πολυτελῶν τῶν Ἀμοργίνων,
[7, 329]   συγγενείαις ἀπεργασάμενος ποιήσασθαι, Δαρείου δὲ  ἑπταπλασίῳ   φαυλότερος ἐγένετο, ὃς οὐκ ἀδελφοῖς
[13, 360]   ἐσκόπουν αὐτός τε ἐντυγχάνων καὶ  ἐπυνθανόμην   τῶν πολιτῶν αὐτοῦ, καὶ οὐδεὶς
[6, 322]   τὸ λυθὲν μέγα τύχοι γενόμενον,  ἐπῳδῆς   ἡστινοσοῦν μᾶλλον ἂν συμφῦσαι καὶ
[7, 344]   δὲ ἑξῆς τούτοις πάνυ νεανικῶς  (ἐπώλει   τὴν οὐσίαν αὐτοῦ πᾶσαν, ὅπῃ
[13, 360]   παρ' Ἀνδρομήδη τὸν Αἰγινήτην πέμψας  Ἔραστον,   παρ' οὗ ἐκέλευες τοῦ ὑμετέρου
[6, 322]   λέγω; σοὶ μέν, Ἑρμεία, πεπειραμένος  Ἐράστου   καὶ Κορίσκου πλέονα σύ,
[6, 322]   τε καὶ ἦθος ἐχόντων ὑγιές·  Ἐράστῳ   δὲ καὶ Κορίσκῳ, πρὸς τῇ
[6, 322]   συμβουλῆς. Εὐτύχει. ~Πλάτων Ἑρμείᾳ καὶ  Ἐράστῳ   καὶ Κορίσκῳ εὖ πράττειν. Ἐμοὶ
[6, 322]   πάρεργον ἡγουμένῳ. Κορίσκῳ δὲ καὶ  Ἐράστῳ   πάλιν Ἑρμείου ἀντέχεσθαι σύμβουλός εἰμι
[7, 339]   ψυχῇ λόγῳ τε καὶ κατ'  ἔργα,   αἰσθήσεσιν εὐέλεγκτον τό τε λεγόμενον
[8, 357]   Σικελίαν ἂν τὴν ἄλλην, εἴπερ  ἔργα   ἐπὶ νῷ ἐγίγνετο, κατῴκισα, τοὺς
[7, 329]   ἵνα μὴ τὰ πάρεργα ὡς  ἔργα   μοι συμβαίνῃ λεγόμενα. Λέγω δὴ
[7, 344]   ἐνιαυτόν γ' ἔτι πονῆσαι καὶ  ἔργοις   ἐλέγξαι πειρᾶσθαι τὰς Διονυσίου μηχανάς.
[13, 360]   Λεωχάρης. Ἕτερον δὲ παρ' αὐτῷ  ἔργον   ἦν πάνυ κομψόν, ὡς ἐδόκει·
[7, 324]   λόγος μόνον ἀτεχνῶς εἶναι τίς,  ἔργου   δὲ οὐδενὸς ἄν ποτε ἑκὼν
[8, 352]   τῶν νῦν λεγομένων περὶ νόμων,  ἔργῳ   γνώσεσθε· δὴ βάσανος ἀληθεστάτη
[7, 324]   καθ' ὅσον οἷός τέ εἰμι  ἔργῳ   καὶ λόγῳ. Ἐγὼ δέ, εἰ
[2, 310]   τὴν ἔμπροσθεν συνουσίαν, ἐπανορθώσασθαι καὶ  ἔργῳ   καὶ λόγῳ· περὶ γὰρ φιλοσοφίαν
[13, 360]   περὶ σὲ καὶ λόγῳ καὶ  ἔργῳ   μέτριός μοι δοκεῖ εἶναι δίων.
[8, 352]   μεταβαλεῖν. Δυνατὸν δέ, ὡς ἔδειξεν  ἔργῳ   σοφὸς ἀνὴρ καὶ ἀγαθὸς Λυκοῦργος,
[7, 329]   ἐκ Πελοποννήσου καὶ Ἀθηνῶν δίων  ἔργῳ   τὸν Διονύσιον ἐνουθέτησεν. Ἐπειδὴ δ'
[9, 357]   καὶ γὰρ οὐδὲ παντελῶς ἦν  ἐργώδη   τὰ δὲ παρὰ σοῦ διῆλθον
[7, 324]   παρεκινδύνευσεν παθεῖν πρὶν ἀνοσίων αὐτοῖς  ἔργων   γενέσθαι κοινωνός δὴ πάντα
[13, 360]   Περὶ δὲ φυτῶν Λεπτίνης σοι  ἐρεῖ.   Ἀργύριον δ' εἰς ταῦτα ἕνεκά
[7, 329]   πολιτεύεσθαι, εἰ μέλλοι μήτε ματαίως  ἐρεῖν   μήτε ἀποθανεῖσθαι λέγων, βίαν δὲ
[2, 310]   ἡμῶν τινος, γράμματα πέμψαντα ἐμὲ  ἐρέσθαι·   ἐγὼ γὰρ τἀληθῆ λέγειν οὔτε
[4, 320]   (πράττειν ἐστίν, δ' αὐθάδεια  ἐρημίᾳ   σύνοικος. Εὐτύχει. ~Πλάτων Περδίκκᾳ εὖ
[8, 352]   τι καὶ ἀπευκτῶν, σχεδὸν εἰς  ἐρημίαν   τῆς Ἑλληνικῆς φωνῆς Σικελία πᾶσα,
[7, 329]   κακίαν οὐκ ἔστιν οὐδέν, τοῦ  ἔρημον   μὴ τοιούτων ἀνδρῶν εἶναι.
[1, 309]   τύραννον εἰσάγωσιν, ἀναβοῶντα ποιοῦσιν· (Φίλων  ἔρημος,   τάλας, ἀπόλλυμαι· Χρυσίου δὲ
[8, 357]   μεθ' ὑμῶν, εἰ μὴ ξενικαὶ  ἐρινύες   ἐκώλυσαν, κατέστησα ᾗπερ καὶ διενοούμην,
[6, 322]   τὰ ἐμὰ συμβουλῆς. Εὐτύχει. ~Πλάτων  Ἑρμείᾳ   καὶ Ἐράστῳ καὶ Κορίσκῳ εὖ
[6, 322]   ἀλλήλους εἰς τὰ (μέγιστα ὠφελεῖν.  Ἑρμείᾳ   μὲν γὰρ οὔτε ἵππων πλῆθος
[6, 322]   οὖν δὴ λέγω; σοὶ μέν,  Ἑρμεία,   πεπειραμένος Ἐράστου καὶ Κορίσκου πλέονα
[6, 322]   Ταύτην δ' αὖ τὴν δύναμιν  Ἑρμείας   μοι φαίνεται φύσει τε, ὅσα
[6, 322]   Κορίσκῳ δὲ καὶ Ἐράστῳ πάλιν  Ἑρμείου   ἀντέχεσθαι σύμβουλός εἰμι καὶ πειρᾶσθαι
[8, 352]   ἐμὴν κοινὴν συμβουλήν· ἐγὼ δὲ  ἑρμηνεύσω   ἃν ἐκεῖνος ἔμπνους ὢν καὶ
[7, 349]   με, ὅτι Δίωνι τὰ χρήματα  ἔρρει   παντελῶς. (κουν δὴ τὸ μετὰ
[7, 324]   καὶ ὑπακουστέον πῶς, ὅμως  ἔρρεψε   δεῖν, εἴ ποτέ τις τὰ
[7, 349]   περὶ πλείονος αὐτοῦ ποιούμενος. Ταῦτ'  ἐρρήθη,   καὶ οὐκέτι μετεπέμψατό με εἰς
[8, 352]   τούτοις καλεῖτε, ὥσπερ καὶ πρότερον  ἐρρήθη,   πρέσβεις οὓς ἂν ἐθελήσωσιν κυρίους
[7, 339]   Οὕτω δὴ καὶ Διονυσίῳ τότ'  ἐρρήθη   τὰ ῥηθέντα. Πάντα μὲν οὖν
[7, 344]   πω τῶν περὶ ἐκεῖνον. Ταῦτα  ἐρρήθη,   ταῦτα συνωμολογήσαμεν, ὡς νῦν εἴρηται
[7, 334]   ἐξ ἧς πάντα κακὰ πᾶσιν  ἐρρίζωται   καὶ βλαστάνει καὶ εἰς ὕστερον
[3, 315]   εἴων ἐγώ σε πόλεις Ἑλληνίδας  ἐρρούσας   (ὑπὸ βαρβάρων οἰκίζειν, οὐδὲ Συρακουσίους
[8, 352]   περὶ πολιτείας νῦν ποιεῖσθαι λόγους·  ἔρρουσι   δὲ τότε οὔτε λόγος οὔτ'
[1, 309]   ὡς ἀγαθῶν ἀνδρῶν ὁμοφράδμων νόησις.  (ἔρρωσο,   καὶ γίγνωσκε τοσοῦτον ἡμῶν διημαρτηκώς,
[2, 310]   ἐστὶν καλοῦ καὶ νέου γεγονότος.  Ἔρρωσο   καὶ πείθου, καὶ τὴν ἐπιστολὴν
[13, 360]   τότε ὅθ' ἡμεῖς ἀπεπλέομεν ἐπολιανόμει.  Ἔρρωσο   καὶ φιλοσόφει καὶ τοὺς ἄλλους
[10, 358]   οἶμαι προσαγορεύων ὀρθῶς ὀνομάζειν. Ἀλλ'  ἔρρωσό   τε καὶ μένε ἐν τοῖς
[7, 329]   αὐτόκλητος ἐπὶ τὸν τοιοῦτον οὐκ  ἔρχομαι   συμβουλεύσων, βιασόμενος δὲ οὐδ' ἂν
[2, 310]   Τί οὖν δὴ λέγω νυνί;  ἐρῶ   ἄνωθεν ἀρξάμενος. Πέφυκε συνιέναι εἰς
[6, 322]   ἂν μὴ δρῶμεν ταῦτα οὐκ  ἐρῶ·   φήμην γὰρ ἀγαθὴν μαντεύομαι, καὶ
[8, 352]   καὶ τοῖς τῆς ἀρχῆς πάλιν  ἐρῶσιν   τυχεῖν, ὧν οἱ πρόγονοι τότε,
[7, 339]   ἀξίων λόγου πραγμάτων, εὐμαθῆ, πρὸς  ἔρωτα   ἐλθεῖν τοῦ βελτίστου βίου· δεῖν
[7, 344]   τὰ νῦν δεδογμένα δηλοῦντα, καὶ  ἐρωτᾶν   εἴτε ἀρκεῖ ταῦτα αὐτῷ, καὶ
[2, 310]   σοι καὶ ἀποκρίνωμαι σὺ  ἐρωτᾷς,   πῶς χρὴ ἔχειν ἐμὲ καὶ
[2, 310]   παῖ Διονυσίου καὶ Δωρίδος, τὸ  ἐρώτημα   πάντων αἴτιόν ἐστιν κακῶν,
[7, 344]   ἐλέγχοις ἐλεγχόμενα καὶ ἄνευ φθόνων  ἐρωτήσεσιν   καὶ ἀποκρίσεσιν χρωμένων, ἐξέλαμψε φρόνησις
[8, 352]   τότε ἔπαθον, ἀμέτρῳ ἐλευθερίας χρώμενοι  ἔρωτι.   Οἱ γὰρ πρὸ Διονυσίου καὶ
[7, 339]   καταγέλαστοι γιγνόμεθα ὑπ' ἀλλήλων, οἱ  ἐρωτώμενοι   ὑπὸ (τῶν ἐρωτώντων, δυναμένων δὲ
[7, 339]   ἀλλήλων, οἱ ἐρωτώμενοι ὑπὸ (τῶν  ἐρωτώντων,   δυναμένων δὲ τὰ τέτταρα διαρρίπτειν
[8, 352]   ποτε κατέστησαν οἱ πατέρες ὑμῶν  ἐς   ἀπορίαν ἐλθόντες τὴν ἅπασαν, τόθ'
[7, 324]   ἡγουμένων αὖ δεῖν γίγνεσθαι πλὴν  ἐς   εὐωχίας καὶ πότους καὶ ἀφροδισίων
[7, 344]   λόγον· ὁμοίως γὰρ ἂν αὐτὰ  ἐσέβετο   ἐμοί, καὶ οὐκ ἂν αὐτὰ
[2, 310]   φημὶ (ἐγὼ τὴν ἀληθινὴν δόξαν  ἔσεσθαι   καὶ λόγον ἡμῶν μὲν ὄντων
[7, 329]   ἐγκρατὴς αὐτὸς αὑτοῦ ὅτι μάλιστα  (ἔσεσθαι   μέλλοι καὶ πιστοὺς φίλους τε
[2, 310]   οἰκεῖος τούτοις τε καὶ ἡμῖν  ἔσῃ.   Πῶς οὖν αὐτά τ' ἔσται
[8, 352]   Νοήσατε δὲ λέγω νῦν.  Ἔσθ'   ὑμῖν κατὰ Σικελίαν πᾶσαν λελυμένης
[13, 360]   περὶ τούτου φοβούμενος καὶ ἀπιστῶν  ἐσκόπουν   αὐτός τε ἐντυγχάνων καὶ ἐπυνθανόμην
[2, 310]   ἔχοντα· οὔτε αὐτοὶ (ἂν) ἀγνῶτές  ἐσμεν   οὐδενὶ Ἑλλήνων ὡς ἔπος (εἰπεῖν,
[4, 320]   οὖν δεῖ ἡμᾶς γενέσθαι ὅτι  ἐσμὲν   τοιοῦτοι οἷοίπερ φαμέν, ἄλλως τε
[7, 339]   μηδ' εἰθισμένοι τὸ ἀληθὲς ζητεῖν  ἐσμεν   ὑπὸ πονηρᾶς τροφῆς, ἐξαρκεῖ δὲ
[7, 324]   ἕνα μόνον ἱκανῶς πάντα ἐξειργασμένος  ἐσοίμην   ἀγαθά. Ταύτῃ μὲν δὴ τῇ
[3, 315]   διισχυριζόμην ὡς οὐχ οἷός τ'  ἔσοιο   ἀνταρκέσαι τοῖς διαβάλλουσιν ἡμᾶς καὶ
[7, 324]   ὅτι τυραννίδος τινὰ τρόπον κατάλυσιν  ἐσομένην   μηχανώμενος ἐλάνθανον ἐμαυτόν. Δίων μὲν
[7, 349]   εἰ πάθοι, ὃν χειμὼν μὲν  ἐσόμενος   οὐκ ἂν πάνυ λάθοι, χειμώνων
[2, 310]   ἐμοῦ μὲν (καταπεφρόνηκας, ἄλλα δ'  ἐσπούδακας.   Ταῦτα δὴ διαβεβόηται. δὴ
[7, 344]   εἰ δὲ ὄντως αὐτῷ ταῦτ'  ἐσπουδασμένα   ἐν γράμμασιν (ἐτέθη, ἐξ ἄρα
[7, 344]   ἦν τούτῳ ταῦτα σπουδαιότατα, εἴπερ  ἔστ'   αὐτὸς σπουδαῖος, κεῖται δέ που
[2, 310]   ἔσῃ. Πῶς οὖν αὐτά τ'  ἔσται   καὶ πάντα εἰρήκαμεν; τὸν
[7, 344]   Διονύσιος ὧν φησιν, οὐ (παντάπασιν  ἔσται   μοι καταγελάστως πεπραγμένα τάλαντα γὰρ
[7, 339]   τελέως ἐπιστήμης τοῦ πέμπτου μέτοχος  ἔσται.   Πρὸς γὰρ τούτοις ταῦτα οὐχ
[13, 360]   εἰδέναι. Πάντων γὰρ ἄριστόν σοι  ἔσται   πρὸς τὴν ἀρχήν· τὰ γὰρ
[7, 344]   περὶ ἐμέ οὐ γὰρ ὀλίγα  ἔσται   σοὶ δὲ καὶ τοῖς σοῖς
[7, 334]   (μᾶλλον τῶν νενικημένων παρέχωνται, πάντ'  ἔσται   σωτηρίας τε καὶ εὐδαιμονίας μεστὰ
[2, 310]   ἔστιν σύγγραμμα Πλάτωνος οὐδὲν οὐδ'  ἔσται,   τὰ δὲ νῦν λεγόμενα Σωκράτους
[6, 322]   παρείκῃ, κύρια τὰ νῦν κεχρησμῳδημένα  ἔσται.   Τὸ δὲ ἂν μὴ δρῶμεν
[4, 320]   ἐπειδή, σὺν θεῷ εἰπεῖν, ῥᾴδιον  ἔσται.   Τοῖς (μὲν γὰρ ἄλλοις συμβέβηκεν
[3, 315]   αὐτὰ διασκευωρεῖν, δῆλα μὴν ἑκάτερα  ἔσται   τοῖς τὸ ἐμὸν ἦθος δυναμένοις
[7, 349]   παρ' αὐτόν, καὶ τὼ μὲν  ἑστάτην   σιγῇ δακρύοντε, ἐγὼ δὲ εἶπον·
[13, 360]   ἀποθανουσῶν τότε ὅτ' ἐγὼ οὐκ  ἐστεφανούμην,   σὺ δ' ἐκέλευες, τέτταρες,
[2, 310]   Περὶ τὸν πάντων βασιλέα πάντ'  ἐστὶ   καὶ ἐκείνου ἕνεκα πάντα, καὶ
[11, 358]   πάντα κινδύνων ἐν ταῖς πορείαις  ἐστὶ   μεστά. Συμβουλεῦσαι μέντοι (ἔχω σοί
[3, 315]   ὧν ἕνεκα πάντ' εἴρηται ταῦτ'  ἐστί·   μή με διάβαλλε λέγων ὡς
[2, 310]   δὴ μετὰ ταῦτα δίκαιόν  ἐστι   ποιεῖν, ἄκουε, ἵνα σοι καὶ
[7, 339]   σαφέστερον ἂν εἴη λεχθέντων αὐτῶν.  Ἔστι   γάρ τις λόγος ἀληθής, ἐναντίος
[13, 360]   σε Ἀρχύτης, χρῆσθαι δύναισθ' ἄν.  Ἔστι   δὲ ὄνομα μὲν Ἑλίκων, τὸ
[13, 360]   εἰ δὲ μή, Τηρίλλῳ δός·  ἔστι   δὲ τῶν ἀεὶ πλεόντων, ἡμέτερος
[7, 339]   δὴ δεῖ τοῖς τοιούτοις ὅτι  ἔστι   πᾶν τὸ πρᾶγμα οἷόν τε
[13, 360]   χορηγίαν τι τοιοῦτον, οὐκ  ἔστι   σοι ξένος οὐδεὶς ὅστις δώσει,
[4, 320]   περὶ τῶν μελλόντων μέγιστός  ἐστιν   ἀγών. Ἀνδρείᾳ μὲν γὰρ καὶ
[7, 334]   τοῖς νῦν ἐπεσταλμένοις. Ταῦτα γάρ  ἐστιν   ἀδελφὰ ὧν τε δίων ὧν
[7, 334]   ἐν τούτῳ δὴ τὰ πάντα  ἐστίν.   Ἂν μὲν γὰρ οἱ νενικηκότες
[2, 310]   αὐτῶν σεσιγήσονται· ὥστ' ἐπιμελητέον αὐτῶν  ἐστιν.   Ἀνάγκη γάρ, ὡς ἔοικε, μέλειν
[7, 324]   νόμων αὐταῖς σχεδὸν ἀνιάτως ἔχοντά  ἐστιν   ἄνευ παρασκευῆς θαυμαστῆς τινος μετὰ
[2, 310]   τὸ πρᾶγμα τί τὸ ἐμόν  ἐστιν,   ἀπιστῶν, ὡς ἐμοὶ δοκεῖ· καὶ
[7, 334]   ἐγώ. δὲ οὔτε ἄλλως  ἐστὶν   ἀφυὴς πρὸς τὴν τοῦ μανθάνειν
[2, 310]   αὐτὰ ὀρέγεται μαθεῖν ποῖ' ἄττα  ἐστίν,   βλέπουσα εἰς τὰ αὑτῆς συγγενῆ,
[6, 322]   συνθήκῃ (καὶ νόμῳ κυρίῳ,  ἐστιν   δίκαιον, ἐπομνύντας σπουδῇ τε ἅμα
[13, 360]   τι ἐν τῷ νῦν ταῦτά  ἐστιν·   ἐὰν δέ τι ἄλλο γίγνηται
[4, 320]   τῆς οἰκουμένης, εἰ καὶ νεανικώτερόν  ἐστιν   εἰπεῖν, εἰς ἕνα τόπον ἀποβλέπειν,
[1, 309]   τὸ τοῦ Εὐριπίδου κατὰ καιρόν  ἐστιν   εἰπεῖν, ὅτι σοὶ πραγμάτων ἄλλων
[4, 320]   οἱ τῇδε λέγουσιν ὡς πολλή  ἐστιν   ἐλπὶς ἀναιρεθέντος Διονυσίου διαφθαρῆναι τὰ
[13, 360]   γιγνώσκεις τοὔνομα κέβητος· γεγραμμένος γάρ  ἐστιν   ἐν τοῖς Σωκρατείοις λόγοις μετὰ
[9, 357]   ἀπολυθῆναι. Ὅτι μὲν οὖν ἥδιστόν  ἐστιν   ἐν τῷ βίῳ τὸ τὰ
[13, 360]   σπάνιον ἐπὶ τούτοις, οὔτε ἄχαρίς  ἐστιν   ἐντυχεῖν οὔτε κακοήθει ἔοικεν, ἀλλὰ
[4, 320]   τοῖς ἀνθρώποις καὶ τὸ (πράττειν  ἐστίν,   δ' αὐθάδεια ἐρημίᾳ σύνοικος.
[13, 360]   τῷ χαλεπῷ τὸ τοιοῦτόν σοί  ἐστιν   καὶ αἰσχρόν. Ἐγὼ (γὰρ δὴ
[2, 310]   δὴ τούτου τιμιώτερόν τ'  ἐστὶν   καὶ θειότερον, καὶ μάλα σφόδρ'
[7, 339]   ἐπικεκαυμένοι, ἰδόντες τε ὅσα μαθήματά  ἐστιν   καὶ πόνος (ἡλίκος καὶ
[13, 360]   οὔπω ἐνιαυσία. Ταύτας ἐκδοτέον ἐμοί  ἐστιν   καὶ τοῖς ἐμοῖς ἐπιτηδείοις, αἷς
[2, 310]   τὸ ἐρώτημα πάντων αἴτιόν  ἐστιν   κακῶν, μᾶλλον δὲ περὶ
[2, 310]   τὰ δὲ νῦν λεγόμενα Σωκράτους  ἐστὶν   καλοῦ καὶ νέου γεγονότος. Ἔρρωσο
[4, 320]   διαφέρειν. Νῦν οὖν δῆλον μέν  ἐστιν   λέγω, ἀναμιμνῄσκειν δὲ ὅμως
[7, 339]   δὴ γνωστόν τε καὶ ἀληθῶς  ἐστιν   ὄν ἓν μὲν ὄνομα, δεύτερον
[7, 339]   τι λεγόμενον, τοῦτ' αὐτό  ἐστιν   ὄνομα νῦν ἐφθέγμεθα. Λόγος
[7, 344]   καταγελάστως πεπραγμένα τάλαντα γὰρ ἴσως  ἐστὶν   οὐκ ἔλαττον, ἂν ἐκτιμᾷ τις
[11, 358]   ἐπέστειλας. Νῦν δὲ (Σωκράτης μέν  ἐστιν   περὶ ἀσθένειαν τὴν τῆς στραγγουρίας,
[6, 322]   κατὰ δύναμιν ὡς οἷόν τ'  ἐστὶν   πλειστάκις, καὶ χρῆσθαι συνθήκῃ (καὶ
[7, 339]   κύκλος, ὃν πέρι πάντ'  ἐστὶν   ταῦτα, οὐδὲν πάσχει, τούτων ὡς
[7, 339]   πάντων οὕτω πέρι νόησον. Κύκλος  ἐστίν   τι λεγόμενον, τοῦτ' αὐτό
[2, 310]   τὸ φανταζόμενον, τὸ δὲ οὐδέν  ἐστιν   τοιοῦτον. Καὶ τοῦτο οὐ σοὶ
[2, 310]   πέρι καὶ ὧν εἶπον, οὐδέν  ἐστιν   τοιοῦτον τὸ δὴ μετὰ τοῦτο
[7, 334]   καὶ ἀγαθὸν οὐδὲν λόγου ἄξιόν  (ἐστιν   τοῖς ἀψύχοις, ἀλλ' μετὰ
[13, 360]   ἅμα σύμβολον ὅτι παρ' ἐμοῦ  ἐστιν·   τοὺς Λοκρούς ποθ' ἑστιῶν νεανίσκους,
[7, 339]   καὶ τορνευθέντων μεστὸς τοῦ ἐναντίου  ἐστὶν   τῷ πέμπτῳ τοῦ γὰρ εὐθέος
[2, 310]   ἀλλὰ ποῖόν τι μήν; τοῦτ'  ἐστίν,   παῖ Διονυσίου καὶ Δωρίδος,
[7, 339]   μήποτε γένηται· ῥητὸν γὰρ οὐδαμῶς  ἐστιν   ὡς ἄλλα μαθήματα, ἀλλ' ἐκ
[7, 339]   ἀληθής τε δόξα περὶ ταῦτ'  ἐστίν·   ὡς δὲ ἓν τοῦτο αὖ
[4, 320]   νῦν ὑπάρχον περὶ σὲ τοιοῦτόν  ἐστιν,   ὡς τοὺς ἐξ ἁπάσης τῆς
[7, 329]   πρὸς ταῦτα εὐσχήμων ἀπόκρισις; οὐκ  ἔστιν.   Ἀλλ' ἦλθον μὲν κατὰ λόγον
[13, 360]   καὶ ἀγαθοῦ δημιουργοῦ· ὄνομα δ'  ἔστιν   αὐτῷ Λεωχάρης. Ἕτερον δὲ παρ'
[5, 321]   πέρι συμβούλους εἶναι τοῖς νέοις.  Ἔστιν   γὰρ δή τις φωνὴ τῶν
[7, 349]   τὰ μέγιστα ἐν ταῖς μεγίσταις.  Ἔστιν   δὲ οὐκ ἄν τις πλούσιον
[8, 357]   θέλοντα δὲ πολέμιον ἡγεῖσθαι κοινῇ.  Ἔστιν   δὲ ταῦτα οὐκ ἀδύνατα·
[7, 339]   πολὺς οὗτος ἔλθοι λόγος Ἀθήναζε.  Ἔστιν   δή τις τρόπος τοῦ περὶ
[7, 339]   ὡς εὑρόντες αὐτοί· τούτους οὐκ  ἔστιν   κατά γε τὴν ἐμὴν δόξαν
[13, 360]   περὶ φιλοσοφίαν χαρίεις. Τείσωνος δ'  ἔστιν   κηδεστής, ὃς τότε ὅθ' ἡμεῖς
[7, 329]   εἰς ἀρετὴν καὶ κακίαν οὐκ  ἔστιν   οὐδέν, τοῦ ἔρημον μὴ
[7, 334]   θεία τις τύχη, ὡς οὐκ  ἔστιν   παῦλα κακῶν τοῖς στασιάσασιν, πρὶν
[7, 339]   Οὔκουν ἐμόν γε περὶ αὐτῶν  ἔστιν   σύγγραμμα οὐδὲ μήποτε γένηται· ῥητὸν
[2, 310]   ἐγὼ περὶ τούτων γέγραφα, οὐδ'  ἔστιν   σύγγραμμα Πλάτωνος οὐδὲν οὐδ' ἔσται,
[2, 310]   γράφειν ἀλλ' ἐκμανθάνειν· (οὐ γὰρ  ἔστιν   τὰ γραφέντα μὴ οὐκ ἐκπεσεῖν.
[7, 324]   ὀρθὴν φιλοσοφίαν, ὡς ἐκ ταύτης  ἔστιν   τά τε πολιτικὰ δίκαια καὶ
[2, 310]   καὶ ἐγὼ τεκμήριον ποιοῦμαι ὅτι  ἔστιν   τις αἴσθησις τοῖς τεθνεῶσιν τῶν
[2, 310]   γάρ, ὡς ἐμοὶ δοκεῖ, οὐκ  ἔστιν   τούτων πρὸς τοὺς πολλοὺς καταγελαστότερα
[7, 339]   οὖν εἶναι καὶ νῦν λεκτέος.  Ἔστιν   τῶν ὄντων ἑκάστῳ, δι' ὧν
[7, 334]   δυνάμενοι δουλεύειν. Ἄλλως δὲ οὐκ  ἔστιν   ὡς ἄν ποτε κακῶν λήξαι
[13, 360]   ἐμοῦ ἐστιν· τοὺς Λοκρούς ποθ'  ἑστιῶν   νεανίσκους, πόρρω κατακείμενος ἀπ' ἐμοῦ,
[8, 352]   τε καὶ ἐπιχείρησις τοῦ λόγου.  Ἔστω   δὴ παντάπασι (μὲν εὐχή τις
[13, 360]   πράττειν. Ἀρχή σοι τῆς ἐπιστολῆς  ἔστω   καὶ ἅμα σύμβολον ὅτι παρ'
[8, 352]   τῆς σωτηρίας αἰτίαν συμβῆναι γενομένην,  ἔστω   ταύτῃ ὅπῃ τις ὑπολαμβάνει· σωτηρία
[7, 349]   βίᾳ. αὐτὸν δὴ καὶ Δίωνα  ἔσφηλεν·   κακοὶ μὲν γὰρ ὄντες αὐτὸν
[8, 352]   ἅπασαν, τόθ' ὅτε κίνδυνος ἐγένετο  ἔσχατος   Σικελίᾳ τῇ τῶν Ἑλλήνων ὑπὸ
[7, 339]   συγκείμενος· τὸ γὰρ ἐκ τῶν  ἐσχάτων   ἐπὶ τὸ μέσον ἴσον ἀπέχον
[7, 344]   μὲν Ἡρακλείδης ἐκποδὼν αὑτὸν  ἔσχεν   ἀφανῆ, Διονύσιος (δὲ ἐζήτει λαβεῖν,
[7, 324]   (αὐτὸς ὑπὸ τῶν ὀρθῶν λόγων  ἔσχεν,   ἐγγιγνομένην δὲ αὐτὴν καὶ ἐν
[3, 315]   ἂν βέλτιον τῶν νῦν γεγονότων  ἔσχεν   καὶ σοὶ καὶ Συρακούσαις καὶ
[7, 324]   νῦν Ἱππαρῖνος γέγονεν, καὶ ἣν  ἔσχεν   (τότε δόξαν, ταύτην καὶ διετέλεσεν
[7, 329]   ὑπὸ σοφίας πιστεύων οὐδενί, μόγις  ἐσώθη·   πένης γὰρ ἦν ἀνδρῶν φίλων
[7, 339]   τοῦτό γε οὖν ἔπραξα ὄντως·  ἐσώθην   γάρ τοι πάλιν εὐτυχῶς, καὶ
[7, 334]   ἐπειδὴ δ' οὖν οἴκαδέ τ'  ἐσώθην   καὶ καλοῦντος τὸ δεύτερον ἀπηρνήθην,
[8, 352]   ὧν οἱ πρόγονοι τότε, μέγιστον,  ἔσωσαν   ἀπὸ βαρβάρων τοὺς Ἕλληνας, ὥστ'
[7, 324]   προτρέποντα εἰς φιλίαν τε καὶ  ἑταιρίαν   ἀλλήλοις (καθιστάναι ἑκάστοτε· ὧν ἐνδείᾳ
[7, 324]   τὴν Δίωνος ξενίαν τε καὶ  ἑταιρίαν   ἐν κινδύνοις ὄντως γεγονότος οὐ
[7, 329]   φίλω, ἀλλ' ἐκ τῆς περιτρεχούσης  ἑταιρίας   ταύτης τῆς τῶν πλείστων φίλων,
[7, 344]   τῶν Δίωνος· ὅμως δὲ ἔφαμεν  ἑταῖροί   γε εἶναι πρὸς πᾶσαν Σικελίαν.
[8, 352]   τοῖς Δίωνος οἰκείοις τε καὶ  ἑταίροις   εὖ πράττειν. δ' ἂν
[7, 324]   τοῖς Δίωνος οἰκείοις τε καὶ  ἑταίροις   εὖ πράττειν. Ἐπεστείλατέ μοι νομίζειν
[7, 349]   καὶ τοῖς συνεργοῖς τε καὶ  ἑταίροις   παρακελεύηται ὅπως μηδεὶς αὐτῷ ἐγκαλεῖ
[7, 334]   πρὶν συμβουλεύειν τοῖς οἰκείοις καὶ  ἑταίροις   τοῖς περὶ Δίωνα· τὸ μετ'
[10, 358]   Ἀκούω Δίωνος ἐν τοῖς μάλιστα  ἑταῖρον   εἶναί τέ σε νῦν καὶ
[7, 324]   δέ τινα τύχην αὖ τὸν  ἑταῖρον   ἡμῶν Σωκράτη τοῦτον δυναστεύοντές τινες
[7, 334]   γενέσθαι τύραννον, οὐ μόνον τὸν  ἑταῖρον   καὶ ξένον προύδοσαν, ἀλλ' οἷον
[7, 329]   πράγματα. Ἦλθον Ἀθηναῖος ἀνὴρ ἐγώ,  ἑταῖρος   Δίωνος, σύμμαχος αὐτῷ, πρὸς τὸν
[7, 339]   ἐν Τάραντι ξένους τε καὶ  ἑταίρους,   αὐτῷ δέ μοι ὑπῆν ὡς
[7, 349]   τις πλούσιον ἑαυτὸν ποιήσῃ καὶ  ἑταίρους   καὶ πόλιν, ἐπιβουλεύσας καὶ συνωμότας
[7, 329]   καὶ πιστοὺς φίλους τε καὶ  ἑταίρους   κτήσεσθαι, ὅπως μὴ πάθοι ἅπερ
[7, 329]   πρὸς τὴν κάθοδον ὑπηρεσίας ἐγενέσθην  ἑταίρω·   ~ἐλθόντες (δὲ εἰς Σικελίαν, ἐπειδὴ
[13, 360]   Τιμοθέου μὲν ἀδελφῷ, ἐμῷ δ'  ἑταίρῳ,   θώρακα δωρησώμεθα ὁπλιτικὸν τῶν μαλακῶν
[7, 329]   πολιτείας ἐν ἑκάσταις καταστήσασθαι πιστὰς  ἑταίρων   ἀνδρῶν, οὔτε ἄλλων δή (ποθεν
[1, 309]   ὥστε κομισάμενος ἄλλον τινὰ τῶν  ἑταίρων   θεράπευσον ὥσπερ ἐμέ· κἀγὼ γὰρ
[13, 360]   καὶ Πολυξένῳ τῶν Βρύσωνός τινι  ἑταίρων.   δὲ σπάνιον ἐπὶ τούτοις,
[7, 324]   γὰρ ἄνευ φίλων ἀνδρῶν καὶ  ἑταίρων   πιστῶν οἷόν τ' εἶναι πράττειν
[7, 329]   τοὐναντίον πατὴρ αὐτοῦ φόρον  ἐτάξατο   φέρειν τοῖς βαρβάροις. Ταῦτα ἦν
[7, 344]   αὐτῷ ταῦτ' ἐσπουδασμένα ἐν γράμμασιν  (ἐτέθη,   ἐξ ἄρα δή τοι ἔπειτα,
[8, 352]   οὐ καὶ πάσχειν αὐτὸν πολλὰ  ἕτερα.   Δεῖ δὲ οὐ μακρὰν ἐλθόντας
[7, 324]   ἦν ταῦτά τε καὶ τοιαῦτα  ἕτερα   πάμπολλα, τὴν δ' ἐμὴν δόξαν
[3, 315]   καὶ σῆς· καὶ εἴ τινα  ἑτέραν   ἀλλοτριότητα ἐνεῖδες ἐν ἐμοὶ πρὸς
[11, 358]   ἔχω δι' δέ, μακρᾶς  ἑτέρας   δέοιτ' ἂν ἐπιστολῆς ἥτις πάντα
[13, 360]   ὄνομα δ' ἔστιν αὐτῷ Λεωχάρης.  Ἕτερον   δὲ παρ' αὐτῷ ἔργον ἦν
[3, 315]   δῆλον ὅτι· οὐδὲν γὰρ ἂν  ἕτερον   ἔφησεν αἴτιόν τις εἶναι τῆς
[7, 339]   ταῦτα, οὐδὲν πάσχει, τούτων ὡς  ἕτερον   ὄν. Τέταρτον δὲ ἐπιστήμη καὶ
[2, 310]   εἰρηκότων, ὧν φασὶ (λέγειν τὸν  ἕτερον   ὅτι ἀκούοι Ὀλυμπίασι πολλῶν τινων
[7, 339]   ἐν ψυχαῖς ἐνόν, δῆλον  ἕτερόν   τε ὂν αὐτοῦ τοῦ κύκλου
[3, 315]   ὧν σὺ προσέγραψας τις  ἕτερος·   ἀκούω γὰρ ὕστερον ὑμῶν τινας
[2, 310]   ἐᾶν χαίρειν, εἰ δὲ παρ'  ἑτέρου   ἀκήκοας αὐτὸς βελτίονα ηὕρηκας
[2, 310]   ἐμὲ μέν πως ἀποπέμψασθαι ἐθέλειν,  ἑτέρους   δὲ μεταπέμψασθαι, καὶ ζητεῖν τὸ
[3, 315]   Συρακουσίους καὶ εἰ δή τινας  ἑτέρους   πείθεις λέγων αὐτά, ἀλλὰ πολὺ
[4, 320]   ῥώμῃ διενεγκεῖν δόξειεν ἂν καὶ  ἑτέρων   εἶναί τινων, ἀληθείᾳ δὲ καὶ
[7, 324]   ἐπί τινα τῶν πολιτῶν μεθ'  ἑτέρων   ἔπεμπον, βίᾳ ἄξοντα ὡς ἀποθανούμενον,
[7, 344]   καὶ μαθὼν ἔμπροσθεν παρ'  ἑτέρων,   φαῦλα εἶναι τὰ λεχθέντα,
[13, 360]   δὲ σμικρὸν πρὸς τρισὶν  ἔτεσιν,   δὲ οὔπω ἐνιαυσία. Ταύτας
[7, 329]   ἀλλ' οἰκουμένας παραλαβόντες, ὅμως (ἑβδομήκοντα  ἔτη   διεφύλαξαν τὴν ἀρχὴν ἄνδρας φίλους
[2, 310]   καὶ ἀεὶ ἀκουόμενα καὶ πολλὰ  ἔτη,   μόγις ὥσπερ χρυσὸς ἐκκαθαίρεται μετὰ
[7, 324]   εἰς Συρακούσας ἐγὼ ἀφικόμην, σχεδὸν  ἔτη   τετταράκοντα γεγονώς, δίων εἶχε τὴν
[7, 349]   Δίωνος δὲ χρημάτων οὔτ' ἐγὼ  ἔτι   ἀπῄτουν οὔτε τις ἀπέδωκεν. Ἐλθὼν
[7, 329]   νῦν διασέσωκεν τὴν Περσῶν ἀρχήν.  Ἔτι   δὲ Ἀθηναῖοι πρὸς τούτοις, οὐκ
[13, 360]   μέτριαι γὰρ αὗται ἡμῖν προῖκες.  Ἔτι   δὲ ἐὰν μήτηρ τελευτήσῃ
[13, 360]   τὰ ἐκείνου πάνυ χαριέντως ἔχων·  ἔτι   δὲ καὶ τῶν Ἰσοκράτους μαθητῶν
[7, 339]   ἐλπίδος, ὡς (σέμν' ἄττα μεμαθηκότας.  Ἔτι   δὲ μακρότερα περὶ αὐτῶν ἐν
[2, 310]   μὴ τιμώμενος δὲ ἡσυχίαν ἕξω.  Ἔτι   δὲ σὺ μὲν ἐμὲ τιμῶν
[8, 352]   ὄντων τριῶν, ψυχῆς καὶ σώματος  ἔτι   δὲ χρημάτων, τὴν τῆς ψυχῆς
[7, 339]   εἰσὶν τὸ ὅλον, καὶ οὐδὲν  ἔτι   δέονταί τινων πραγμάτων. μὲν
[7, 344]   περὶ τῶν Δίωνος πραγμάτων οὐδὲν  ἔτι   διελεγόμην· οὐδὲν γὰρ ἔτι πλέον
[7, 324]   δέος δὲ μὴ καὶ πλειόνων  ἔτι,   ἐὰν μὴ νῦν ὑμεῖς ἐμοὶ
[7, 324]   ἦν εὑρεῖν εὐπετές, οὐ γὰρ  ἔτι   ἐν τοῖς τῶν πατέρων ἤθεσιν
[7, 334]   μετεπέμπετό με, Δίωνα δὲ ἐπισχεῖν  ἔτι   ἐνιαυτὸν ἐδεῖτο, ἐμὲ δὲ ἥκειν
[7, 344]   μόνον, ὕστερον δὲ οὐ πώποτε  ἔτι.   Ἐννοεῖν δὴ δεῖ τὸ μετὰ
[8, 352]   καὶ πρότερον ὑμῖν, ὅμως δ'  ἔτι   καὶ νῦν ἀκούετε. Ἐὰν ἐθέλῃ
[7, 329]   ἀγαθὸν γίγνεσθαι· νόμους γὰρ κατασκευάσας  ἔτι   καὶ νῦν διασέσωκεν τὴν Περσῶν
[3, 315]   αὐτῷ κομίζεσθαι καὶ μᾶλλον ἐγὼ  ἔτι   καὶ οὐχ ἧττον ἐμοῦ παραγενομένου
[7, 329]   κατοικίσας ὅθεν οὐδ' ἂν εἷς  ἔτι   με ναύκληρος μὴ ὅτι κωλύοντος
[7, 344]   πραγμάτων, πρὸς δὲ καὶ τούτοισιν  ἔτι   μηδ' ἐθέλῃ με ἐκπέμπειν, αὐτὸς
[3, 315]   ἐγὼ δὲ συνεχώρουν μεμνῆσθαι καὶ  ἔτι   νῦν μοι δοκεῖν ταῦτ' εἶναι
[7, 344]   μὲν ᾤμην γελοῖον εἶναι ἀντιλέγειν  ἔτι,   ὅμως δ' εἶπον ὅτι χρείη
[7, 344]   Διονύσιος γενόμενος ἅπαντα συνεχώρησεν καὶ  ἔτι   πλείω τοῖς τότε συλλεχθεῖσι τῶν
[7, 344]   οὐδὲν ἔτι διελεγόμην· οὐδὲν γὰρ  ἔτι   πλέον ᾤμην ποιεῖν. Μέχρι μὲν
[7, 344]   δὲ ἀναγκαῖον ἴσως ἐνιαυτόν γ'  ἔτι   πονῆσαι καὶ ἔργοις ἐλέγξαι πειρᾶσθαι
[3, 315]   μου καταψεύσασθαι, πρὸς δὲ τούτοις  ἔτι   σαφεστέρους τούτων εἰς ἔλεγχον λόγους
[2, 310]   νῦν. Τοῦτο οὖν ἡμῖν  ἔτι,   σὺν θεῷ εἰπεῖν, ἔξεστιν, εἴ
[7, 349]   Οὔτ' οὖν ἡλικίαν ἔχω συμπολεμεῖν  ἔτι   σχεδὸν οὐδενί, κοινός τε ὑμῖν
[7, 344]   τὸν περὶ τὴν Σκύλλαν, ὄφρ'  ἔτι   τὴν ὀλοὴν ἀναμετρήσαιμι Χάρυβδιν" λέγειν
[7, 329]   μόνον ποιήσοι, πολλαπλασίαν δὲ ὄντως·  ἕτοιμον   γὰρ εἶναι τούτων γενομένων πολὺ
[11, 358]   καὶ μὴ ἀνοηταίνειν οἰομένους τι  ἑτοίμως   διαπράξασθαι. Εὐτύχει. ~Πλάτων Ἀρχύτᾳ Ταραντίνῳ
[8, 357]   τυγχάνει καὶ λογισαμένοις εὑρεῖν βέλτιστα  ἑτοίμως   ἔχει, ταῦτα δὲ σχεδὸν
[7, 344]   ἐμοί, καὶ οὐκ ἂν αὐτὰ  ἐτόλμησεν   εἰς ἀναρμοστίαν καὶ ἀπρέπειαν ἐκβάλλειν.
[7, 334]   ἐπ' ἄλλο γε (σχῆμα ἀρχῆς  ἐτράπετο   ἐπὶ τὸ Συρακούσας μὲν
[7, 329]   ~(καὶ Μεγαροῖ μὲν εἰ κατοικοῦντες  ἐτυγχάνομεν,   ἦλθες δήπου ἄν μοι βοηθὸς
[7, 324]   οἰκεῖοί τε ὄντες καὶ γνώριμοι  ἐτύγχανον   ἐμοί, καὶ δὴ καὶ παρεκάλουν
[7, 344]   Θεοδότην μεταπεμψάμενος εἰς τὸν κῆπον  ἔτυχον   δ' ἐν τῷ κήπῳ καὶ
[2, 310]   ἤδη καὶ οὐκ ἐλάττω τριάκοντα  ἐτῶν   ἀκηκοότες, οἳ νῦν ἄρτι σφίσι
[2, 310]   ἂν εἰς τὸν ἔπειτα χρόνον  εὖ   ἀκούσωσιν. δὴ καὶ ἐγὼ
[6, 322]   τις ὑμῖν τύχην ἀγαθήν, ἂν  εὖ   δέξησθε, εὐμενῶς καὶ ἱκανῶς παρασκευάζειν·
[7, 344]   τε καὶ πλάνῳ συνεπισπόμενος  εὖ   εἴσεται, εἴτ' οὖν Διονύσιος ἔγραψέν
[2, 310]   Ἀθήναζε. Τὸν ἐκ τῶν λατομιῶν  εὖ   ἐποίησας ἀφείς, ἐλαφρὰ δὲ
[2, 310]   οὐ σοὶ μόνῳ γέγονεν, ἀλλ'  εὖ   ἴσθι μηδένα πώποτέ μου τὸ
[7, 344]   τὰ χρήματα ταῦτα· καὶ δίων  εὖ   οἶδ' ὅτι πολλὴν χάριν ἕξει
[7, 339]   μόγις ἐπιστήμην ἐνέτεκεν εὖ πεφυκότος  εὖ   πεφυκότι· κακῶς δὲ ἂν φυῇ,
[7, 339]   ἐφ' ἕκαστον, μόγις ἐπιστήμην ἐνέτεκεν  εὖ   πεφυκότος εὖ πεφυκότι· κακῶς δὲ
[11, 358]   ὑπὸ νόμων θέσεως καὶ ὧντινων  εὖ   ποτε πολιτείαν κατασκευασθῆναι ἄνευ τοῦ
[8, 352]   Δίωνος οἰκείοις τε καὶ ἑταίροις  εὖ   πράττειν. δ' ἂν διανοηθέντες
[10, 358]   αὐτὸν τὸν νεανίσκον. ~(Πλάτων Ἀριστοδώρῳ  εὖ   πράττειν. Ἀκούω Δίωνος ἐν τοῖς
[13, 360]   παρακελεύεσθαι. ~(Πλάτων Διονυσίῳ τυράννῳ Συρακουσῶν  εὖ   πράττειν. Ἀρχή σοι τῆς ἐπιστολῆς
[9, 357]   καὶ εὐτυχῆ. ~Πλάτων Ἀρχύτᾳ Ταραντίνῳ  εὖ   πράττειν. Ἀφίκοντο πρὸς ἡμᾶς οἱ
[1, 309]   ~(Πλάτων Διονυσίῳ  εὖ   πράττειν. Διατρίψας ἐγὼ παρ' ὑμῖν
[6, 322]   Ἑρμείᾳ καὶ Ἐράστῳ καὶ Κορίσκῳ  εὖ   πράττειν. Ἐμοὶ φαίνεται θεῶν τις
[11, 358]   καὶ νῦν μένεις. ~(Πλάτων Λαοδάμαντι  εὖ   πράττειν. Ἐπέστειλα μέν σοι καὶ
[7, 324]   Δίωνος οἰκείοις τε καὶ ἑταίροις  εὖ   πράττειν. Ἐπεστείλατέ μοι νομίζειν δεῖν
[5, 321]   ἐρημίᾳ σύνοικος. Εὐτύχει. ~Πλάτων Περδίκκᾳ  εὖ   πράττειν. Εὐφραίῳ μὲν συνεβούλευσα, καθάπερ
[2, 310]   ἄλλους βέλτιον προσφέρῃ. ~Πλάτων Διονυσίῳ  εὖ   πράττειν. Ἤκουσα Ἀρχεδήμου ὅτι σὺ
[4, 320]   λόγον μεταστήσῃ. ~Πλάτων Δίωνι Συρακοσίῳ  εὖ   πράττειν. Οἶμαι μὲν φανερὰν εἶναι
[12, 359]   διαπράξασθαι. Εὐτύχει. ~Πλάτων Ἀρχύτᾳ Ταραντίνῳ  εὖ   πράττειν. Τὰ μὲν παρὰ σοῦ
[3, 315]   κατὰ τὴν ἐμὴν συνήθειαν γράφων  Εὖ   πράττειν, ὥσπερ εἴωθα ἐν ταῖς
[8, 352]   δ' ἂν διανοηθέντες μάλιστα  εὖ   πράττοιτε ὄντως, πειράσομαι ταῦθ' ὑμῖν
[13, 360]   παρ' ἐμὲ καὶ φιλοφρονούμενος εἶπες  εὖ   τι ῥῆμα ἔχον, ὡς ἔμοιγε
[8, 357]   σχεδὸν κρίνων ἀδύνατα (οὐκ  εὖ   φρονεῖ. Λέγω δὲ τὰς δύο
[7, 334]   ὧν τ' ἐγὼ ἐπεχειρήσαμεν Συρακούσαις  εὖ   φρονοῦντες συμπρᾶξαι, δεύτερα μήν· πρῶτα
[11, 358]   πόλεις οὕτω κατεσκευάσθησαν, καὶ ἔπειτα  εὖ   ᾤκησαν, ὑπὸ συμβάσεων πραγμάτων μεγάλων
[2, 310]   τῷ πλήθει. Τοῦτο δ' οὐκ  εὐαγές   μοι ἀπέβη. Τὸ δ' αἴτιον
[7, 324]   νῦν γεγονότων κακῶν βίον ἂν  εὐδαίμονα   καὶ ἀληθινὸν ἐν πάσῃ τῇ
[8, 352]   ὀρθῶς ὑμῖν εἴη κείμενος, ὄντως  εὐδαίμονας   ἀποτελῶν τοὺς χρωμένους· δὲ
[8, 352]   χρωμένους· δὲ τοὺς πλουσίους  εὐδαίμονας   ὀνομάζων λόγος αὐτός τε ἄθλιος,
[7, 334]   πάντ' ἔσται σωτηρίας τε καὶ  εὐδαιμονίας   μεστὰ καὶ πάντων κακῶν ἀποφυγή·
[8, 352]   καὶ φεύγειν φυγῇ ἀπλήστως πεινώντων  εὐδαιμόνισμα   ἀνθρώπων καὶ ἀνοήτων, εἰς βασιλέως
[6, 322]   πάντες σαφῶς εἰς δύναμιν ἀνθρώπων  εὐδαιμόνων.   ~Πλάτων τοῖς Δίωνος οἰκείοις τε
[8, 352]   ἀρξάντων Σικελιῶται τότε ὡς ᾤοντο  εὐδαιμόνως   ἔζων, τρυφῶντές τε καὶ ἅμα
[7, 324]   ταύτῃ λεγόμενος αὖ βίος  εὐδαίμων,   Ἰταλιωτικῶν τε καὶ Συρακουσίων τραπεζῶν
[7, 334]   ὡς οὐκ ἄν ποτε γένοιτο  εὐδαίμων   οὔτε πόλις οὔτ' ἀνὴρ οὐδείς,
[7, 334]   εἴ τῳ συμβαίη, γένοιτο ἂν  εὐδαίμων,   ὡς δοκεῖ τοῖς πολλοῖς· κακὸν
[13, 360]   σχολὴν μανθάνων βελτίων γίγνῃ καὶ  εὐδοξῇς,   ὅπως τὸ δι' ἐμὲ ὠφελεῖσθαί
[2, 310]   διεσκόπεις καὶ ἄλλους, πρὸς πολλῶν  εὐδοξίαν   σοι οἴσει ὡς φιλοσόφῳ ὄντι.
[13, 360]   γένος ἐκ Κυζίκου, μαθητὴς δὲ  Εὐδόξου   καὶ περὶ πάντα τὰ ἐκείνου
[7, 339]   τε καὶ κατ' ἔργα, αἰσθήσεσιν  εὐέλεγκτον   τό τε λεγόμενον καὶ δεικνύμενον
[7, 329]   ἦν πειθοῖ καὶ διδαχῇ καὶ  εὐεργεσίαις   καὶ συγγενείαις ἀπεργασάμενος ποιήσασθαι, Δαρείου
[8, 352]   ἄλλων πρέπει τοῖς γενομένοις ποτὲ  εὐεργέταις,   πολέμου δὲ καὶ εἰρήνης ἄρχοντας
[7, 349]   πόλεως τῆς αὑτοῦ διανοοῖτ' ἂν  εὐεργετῶν   ἐν δυνάμει καὶ τιμαῖσιν γενέσθαι
[7, 349]   τὴν πόλιν ἂν οὕτω τις  εὐεργετῶν   τιμᾶται ὑπ' αὐτῆς, τοῖς πολλοῖς
[13, 360]   ἔοικεν, ἀλλὰ μᾶλλον ἐλαφρὸς καὶ  εὐήθης   (δόξειεν ἂν εἶναι. Δεδιὼς δὲ
[7, 339]   καλούμενα εὐθέα κεκλῆσθαι τά τε  εὐθέα   δὴ στρογγύλα, καὶ οὐδὲν ἧττον
[7, 339]   οὐδὲν τὰ νῦν στρογγύλα καλούμενα  εὐθέα   κεκλῆσθαι τά τε εὐθέα δὴ
[7, 339]   ἀπέχει. Ταὐτὸν δὴ περί τε  εὐθέος   ἅμα καὶ περιφεροῦς σχήματος καὶ
[7, 339]   ἐστὶν τῷ πέμπτῳ τοῦ γὰρ  εὐθέος   ἐφάπτεται πάντῃ αὐτὸς δέ, φαμέν,
[7, 329]   ἐκπορευόμενον, ὃς οὐκ ἂν συλλαβὼν  εὐθέως   παρὰ Διονύσιον πάλιν ἀπήγαγεν, ἄλλως
[7, 339]   μεστοῖς, δὴ κἀγὼ Διονύσιον  εὐθὺς   ἐλθὼν ᾐσθόμην καὶ μάλα πεπονθότα.
[7, 324]   ἐπὶ τὰ κοινὰ τῆς πόλεως  (εὐθὺς   ἰέναι. Καί μοι τύχαι τινὲς
[7, 349]   δὲ τὸν Δία ἐπιμαρτυράμενος  εὐθὺς   παρήγγελλεν ἐμοὶ καὶ τοῖς ἐμοῖς
[7, 344]   ἀκροπόλεως πύλας, οἱ δ' ἐφέροντο  εὐθὺς   πρὸς τὰ τείχη, παιῶνά τινα
[7, 324]   ἐμοί, καὶ δὴ καὶ παρεκάλουν  εὐθὺς   ὡς ἐπὶ προσήκοντα πράγματά με.
[13, 360]   μετεπεμψάμην αὐτόν, δι' αὐτὸ τοῦτο  εὐθὺς   ὠφελήθην. Τοῦτ' οὖν διασωστέον, ὅπως
[8, 352]   ὥστε γενεὰς τοσαύτας ἤδη μετ'  εὐκλείας   σῴζεσθαι, νόμος (ἐπειδὴ κύριος ἐγένετο
[8, 352]   δούλειον ζυγὸν ὡς ὂν κακόν,  εὐλαβεῖσθαι   συμβουλεύοιμ' ἂν μή ποτε ἀπληστίᾳ
[13, 360]   Σκόπει δὲ καὶ αὐτὸς καὶ  εὐλαβοῦ.   Μάλιστα μὲν οὖν, ἂν καὶ
[2, 310]   Ἀρχέδημος ἐμπορεύσεται καλλίω (καὶ θεοφιλεστέραν.  Εὐλαβοῦ   μέντοι μή ποτε ἐκπέσῃ ταῦτα
[2, 310]   τοὐναντίον. Πρὸς ταῦτ' οὖν σκοπῶν  εὐλαβοῦ   μή ποτέ σοι μεταμελήσῃ τῶν
[3, 315]   τὰ (μὲν πολιτικὰ χαίρειν ἐᾶν,  εὐλαβούμενον   τὰς ἐκ τῶν φθόνων διαβολάς,
[7, 349]   δ' ἄρα τινὶ νῦν ῥηθέντα  εὐλογώτερα   ἐφάνη καὶ προφάσεις πρὸς τὰ
[7, 344]   συγγενῆ τοῦ πράγματος οὔτ' ἂν  εὐμάθεια   ποιήσειέν ποτε οὔτε μνήμη τὴν
[7, 344]   καὶ συγγενεῖς, ἄλλοι δὲ ἄλλων  εὐμαθεῖς   ἅμα καὶ μνήμονες, οὐδ' ὅσοι
[7, 339]   ἄνθρωπον παρακούοντα ἀξίων λόγου πραγμάτων,  εὐμαθῆ,   πρὸς ἔρωτα ἐλθεῖν τοῦ βελτίστου
[7, 339]   ἡμέραν ἥτις ἂν αὐτὸν μάλιστα  εὐμαθῆ   τε καὶ μνήμονα καὶ λογίζεσθαι
[7, 324]   Δίων μὲν γὰρ δή, μάλ'  εὐμαθὴς   ὢν πρός τε τἆλλα καὶ
[7, 344]   ὄψεις τε καὶ αἰσθήσεις, ἐν  εὐμενέσιν   ἐλέγχοις ἐλεγχόμενα καὶ ἄνευ φθόνων
[6, 322]   τύχην ἀγαθήν, ἂν εὖ δέξησθε,  εὐμενῶς   καὶ ἱκανῶς παρασκευάζειν· οἰκεῖτε γὰρ
[13, 360]   ἀποφαίνομαι, οὐ φαύλου ζῴου ἀλλ'  εὐμεταβόλου,   πλὴν πάνυ ὀλίγων τινῶν καὶ
[7, 349]   αὐτοῦ δ' ἐχθροῦ, καὶ οὐκ  εὐνοεῖν   ᾤετό με, ὅτι Δίωνι τὰ
[7, 334]   φίλοις τήν τε τῆς πατρίδος  εὔνοιαν   καὶ τὴν τῆς τροφῆς σώφρονα
[4, 320]   τις οἴηται μετὰ σπουδῆς κατ'  εὔνοιαν   παρακελεύεσθαι. Νῦν οὖν αὐτοί τε
[13, 360]   αὐτὸν κατάστησον ὡς ὄντα σοι  εὔνουν,   καὶ ἄν τι βούλῃ, αὐτῷ
[13, 360]   πᾶσιν ἡμῖν οἰκεῖός τε καὶ  εὔνους.   (Περὶ δὲ δὴ τοῦ συμβόλου
[7, 329]   τῆς τοῦ Μήδου τε (καὶ  εὐνούχου   χειρώσεως, διένειμέ τε μέρη μείζω
[1, 309]   σοὶ πραγμάτων ἄλλων ποτὲ συμπεσόντων.  Εὔξῃ   τοιοῦτον ἄνδρα σοι παρεστάναι. Ὑπομνῆσαι
[7, 324]   ἀδελφιδοῦς καὶ τοὺς οἰκείους ὡς  εὐπαράκλητοι   εἶεν πρὸς τὸν ὑπ' ἐμοῦ
[7, 324]   οὓς οὔθ' ὑπάρχοντας ἦν εὑρεῖν  εὐπετές,   οὐ γὰρ ἔτι ἐν τοῖς
[7, 324]   αὑτοῦ καὶ ἐμὴν συνουσίαν ὡς  εὐπετῶς   ἐξηργάσατο εἰς ἐπιθυμίαν ἐλθεῖν αὐτὸν
[8, 352]   καὶ πόνων, κεῖνοι ἑλεῖν  εὐπετῶς   πάλιν τὴν ἀρχήν, οὐδ' ἂν
[13, 360]   τὰ δὲ νῦν αὐτῶν ἐγὼ  εὐπορώτατος,   καὶ τὰς μητέρας δὲ αὐτῶν
[7, 329]   τε καὶ φίλον πρὸς τὴν  εὐπρέπειαν   τῆς ἐκβολῆς τῆς Δίωνος αὐτῷ
[8, 357]   ὄντα ψυχαῖν τυγχάνει καὶ λογισαμένοις  εὑρεῖν   βέλτιστα ἑτοίμως ἔχει, ταῦτα δὲ
[7, 324]   πράττειν οὓς οὔθ' ὑπάρχοντας ἦν  εὑρεῖν   εὐπετές, οὐ γὰρ ἔτι ἐν
[7, 344]   μέλει τὸ περὶ αὐτὰ γεγονὸς  εὑρεῖν   ὅπῃ ποτὲ γέγονεν, τίνι πότ'
[2, 310]   ἔφησθα ἐννενοηκέναι (καὶ εἶναι σὸν  εὕρημα·   καὶ ἐγὼ εἶπον ὅτι τοῦτο
[6, 322]   μηνύω καὶ μαρτυρῶ μὴ ῥᾳδίως  εὑρήσειν   σε ἀξιοπιστότερα ἤθη τούτων τῶν
[1, 309]   τεθεράπευμαι. Καί μοι τὸ τοῦ  Εὐριπίδου   κατὰ καιρόν ἐστιν εἰπεῖν, ὅτι
[7, 339]   ἀκηκοότες εἴτ' ἄλλων εἴθ' ὡς  εὑρόντες   αὐτοί· τούτους οὐκ ἔστιν κατά
[7, 344]   μετὰ ταύτην τὴν ἡμέραν δείλης  Εὐρύβιος   καὶ Θεοδότης προσηλθέτην μοι σπουδῇ
[3, 315]   ἐμοί, διότι μετὰ Θεοδότου καὶ  Εὐρυβίου   συνεδεήθην σου μὴ ποιεῖν ταῦτα,
[1, 309]   ἀστράπτει πρὸς ὄψεις· οὐδὲ γαίας  εὐρυπέδου   γόνιμοι βρίθοντες αὐτάρκεις γύαι, ὡς
[3, 315]   μή μοι στενὸς γίγνοιτο ἀντ'  εὐρυχωρίας.   Ἀλλ' οὖν ὧν ἕνεκα πάντ'
[7, 344]   καὶ ἱκανῶς οἶδεν, εἴτε αὐτὸς  εὑρὼν   καὶ μαθὼν ἔμπροσθεν παρ'
[7, 349]   ἐκ τῆς ἀκροπόλεως ἐκπέμπει με,  εὑρὼν   (πρόφασιν ὡς τὰς γυναῖκας ἐν
[2, 310]   τούτου ἡμεῖς ἐπιμελούμενοι οὐδὲν ἂν  εὐσεβέστερον   πράττοιμεν, οὐδ' ἀμελοῦντες ἀσεβέστερον. Ὡς
[13, 360]   ὅσα ἀναγκαῖα δίκαια  εὐσχήμονα   ἐμοί τε δοκεῖ καὶ παρ'
[13, 360]   Λεπτίνου, λέγων μοι ἐδόκει  εὐσχημονέστατα   ἡμῖν εἶναι καὶ ἀληθῆ λέγειν,
[4, 320]   (καὶ τῇ περὶ πάντα ταῦτα  εὐσχημοσύνῃ,   συμφαίη τις ἂν τοὺς ἀντιποιουμένους
[7, 329]   ἂν ἦν μοι πρὸς ταῦτα  εὐσχήμων   ἀπόκρισις; οὐκ ἔστιν. Ἀλλ' ἦλθον
[11, 358]   ἀνοηταίνειν οἰομένους τι ἑτοίμως διαπράξασθαι.  Εὐτύχει.   ~Πλάτων Ἀρχύτᾳ Ταραντίνῳ εὖ πράττειν.
[5, 321]   ἐμὲ καὶ τὰ ἐμὰ συμβουλῆς.  Εὐτύχει.   ~Πλάτων Ἑρμείᾳ καὶ Ἐράστῳ καὶ
[4, 320]   δ' αὐθάδεια ἐρημίᾳ σύνοικος.  Εὐτύχει.   ~Πλάτων Περδίκκᾳ εὖ πράττειν. Εὐφραίῳ
[7, 334]   (Τὰ δὲ νῦν ὑμεῖς πειρᾶσθε  εὐτυχέστερον   αὐτὰ ἀγαθῇ πρᾶξαι μοίρᾳ καὶ
[8, 357]   ἐναργῆ τε ἐξεργάσησθε τελεσθέντα καὶ  εὐτυχῆ.   ~Πλάτων Ἀρχύτᾳ Ταραντίνῳ εὖ πράττειν.
[7, 339]   ὄντως· ἐσώθην γάρ τοι πάλιν  εὐτυχῶς,   καὶ τούτων γε μετὰ θεὸν
[7, 334]   καὶ (ἀπώλεσεν. Νῦν δὲ δὴ  εὐφημῶμεν   χάριν οἰωνοῦ τὸ τρίτον. Ὅμως
[5, 321]   ἄλλην φθείρεται. Πρὸς ταῦτ' οὖν  Εὐφραῖός   σοι γίγνοιτ' οὐχ ἥκιστα ἂν
[5, 321]   ὧν ἂν φράζῃς καὶ ὡς  Εὐφραίῳ   δεῖ τὰ νῦν χρῆσθαι. Πολλὰ
[5, 321]   Εὐτύχει. ~Πλάτων Περδίκκᾳ εὖ πράττειν.  Εὐφραίῳ   μὲν συνεβούλευσα, καθάπερ ἐπέστελλες, τῶν
[2, 310]   ἀκούσματα, οὐδ' αὖ πρὸς τοὺς  εὐφυεῖς   θαυμαστότερά τε καὶ ἐνθουσιαστικώτερα. Πολλάκις
[7, 344]   ἡγεμόνα τούτων καὶ κύριον οὕτως  εὐχερῶς   ἠτίμασέν ποτ' ἄν; πῶς δ'
[7, 329]   τὴν ἀρίστην, ἡσυχίαν δὲ ἄγοντα  εὔχεσθαι   τὰ ἀγαθὰ αὑτῷ τε καὶ
[11, 358]   ἀλλὰ τὸ λοιπὸν τοῖς θεοῖς  εὔχεσθε.   Καὶ γὰρ σχεδόν τι καὶ
[8, 352]   ῥᾴδιον ὁρᾶν οὔτε ἰδόντα ἐπιτελεῖν,  εὐχῇ   δὲ προσέοικεν τοιαύτη συμβουλή
[8, 352]   λόγου. Ἔστω δὴ παντάπασι (μὲν  εὐχή   τις ἀπὸ γὰρ θεῶν χρὴ
[8, 357]   θεοῖς τε πᾶσιν τιμὰς μετ'  εὐχῶν   δόντες, τοῖς τε ἄλλοις ὅσοις
[7, 324]   αὖ δεῖν γίγνεσθαι πλὴν ἐς  εὐωχίας   καὶ πότους καὶ ἀφροδισίων σπουδὰς
[7, 329]   ἦλθες δήπου ἄν μοι βοηθὸς  ἐφ'   σε παρεκάλουν, πάντων
[11, 358]   ἄσχημον ἂν εἴη μὴ διαπράξασθαι  ἐφ'   ἅπερ σὺ παρακαλεῖς. Ἐγὼ δὲ
[7, 339]   διαγωγή, ἄνω καὶ κάτω μεταβαίνουσα  ἐφ'   ἕκαστον, μόγις ἐπιστήμην ἐνέτεκεν εὖ
[7, 339]   ἐμὲ λυποῖ. Εἰ δέ μοι  ἐφαίνετο   γραπτέα θ' ἱκανῶς εἶναι πρὸς
[7, 324]   τὸ πρόσθε προύβαινον, τοσούτῳ χαλεπώτερον  ἐφαίνετο   ὀρθῶς εἶναί μοι τὰ πολιτικὰ
[2, 310]   ἂν πολλοὶ εἴποιεν, ἀλλ' ὅτι  ἐφαίνου   οὐ πάνυ ἐμοὶ πιστεύειν σύ,
[7, 344]   ἀποδοὺς τῶν Δίωνος· ὅμως δὲ  ἔφαμεν   ἑταῖροί γε εἶναι πρὸς πᾶσαν
[7, 349]   ἄρα τινὶ νῦν ῥηθέντα εὐλογώτερα  ἐφάνη   καὶ προφάσεις πρὸς τὰ γενόμενα
[7, 339]   τῷ πέμπτῳ τοῦ γὰρ εὐθέος  ἐφάπτεται   πάντῃ αὐτὸς δέ, φαμέν,
[7, 344]   στρατιῶται συνελέγησαν ἁθρόοι καὶ οὐκ  ἔφασαν   ἐπιτρέψειν. δ' ἐπεχείρει (βιάζεσθαι
[7, 334]   ἀρίστοις τοὺς πολίτας, τό τε  ἐφεξῆς   τούτοις προυθυμεῖτ' ἂν πρᾶξαι, πᾶσαν
[7, 344]   τῆς ἀκροπόλεως πύλας, οἱ δ'  ἐφέροντο   εὐθὺς πρὸς τὰ τείχη, παιῶνά
[7, 344]   τὴν δ' ἡμίσειαν τοῦ ὑέος·  ἔφη   δὴ πωλήσειν αὐτήν, πραθείσης δὲ
[7, 344]   τε καὶ μέμνημαι. Πλάτων γάρ,  ἔφη,   Διονύσιον ἐγὼ πείθω τουτονί, ἐὰν
[7, 344]   διαφέρεσθαι· ποιήσω γὰρ διὰ σέ,  ἔφη,   Δίωνι τάδε. Ἀξιῶ ἐκεῖνον ἀπολαβόντα
[7, 344]   δὲ αὐτός μοι πομπὴν (παρασκευάσειν  ἔφη.   Ἐγὼ γὰρ ἐν τοῖς ἀποστόλοις
[7, 349]   μοι καὶ μάλα τυραννικῶς, σοί,  ἔφη,   ἐγὼ οὔτε τι σμικρὸν οὔτε
[7, 344]   λόγον· ἐμοὶ καὶ σοὶ Δίων,  ἔφη,   καὶ τὰ Δίωνος (ἐκποδὼν ἀπαλλαχθήτω
[7, 324]   μακρότερα εἰπεῖν. Τίνας γὰρ καιρούς,  ἔφη,   μείζους περιμενοῦμεν τῶν νῦν παραγεγονότων
[7, 334]   Σικελίᾳ συνωμολογήσαμεν ἀμφότεροι. Διονύσιος μὲν  ἔφη   μεταπέμψεσθαι Δίωνα καὶ ἐμὲ πάλιν,
[7, 344]   θαυμαστῶς, καὶ Θεοδότης λέγει, Πλάτων,  ἔφη,   παρῆσθα χθὲς οἷς περὶ Ἡρακλείδου
[7, 349]   ἔφην· δέ, ἐκέλευε τοίνυν,  ἔφη,   σοὶ φράζειν ὅτι καλῶς οὐδαμῇ
[7, 344]   ἄλλο τι Διονυσίῳ δόξῃ. Ταῦτα,  ἔφη,   συγχωρεῖς; λέγων πρὸς τὸν Διονύσιον.
[7, 344]   πῃ ταύτῃ κινδυνεύει· ἀλλ' ἡμῖν,  ἔφη,   ~(συνακολούθησον πρὸς Διονύσιον ἁπάσῃ μηχανῇ.
[7, 344]   μηδ' ἂν πρὸς τῇ σῇ,  ἔφη,   φανῇ οἰκίᾳ, πείσεσθαι φλαῦρον μηδὲν
[8, 352]   καὶ γένει ἀείζωον ἀντὶ τυραννίδος  ἐφημέρου   καὶ ἀδίκου κτώμενος. Τρίτον δὲ
[3, 315]   πάντα ταῦτα μὴ ποιεῖν.  Ἔφην   ἐγὼ κάλλιστα μνημονεῦσαί σε. Οὐκοῦν
[3, 315]   οὗ μοι τὸ δεύτερον ἀπολογητέον  ἔφην   εἶναι. (Σκόπει δὴ καὶ πρόσεχε
[7, 344]   ἐδυσχέραινον μέν, ὅμως δὲ βουλευσάμενος  ἔφην   εἰς τὴν ὑστεραίαν αὐτῷ περὶ
[2, 310]   Οὐ μὴν ἄλλῳ γέ ποτ'  ἔφην   ἐντετυχηκέναι τοῦθ' ηὑρηκότι, ἀλλὰ
[7, 344]   δέδοκταί (μοι μένειν· ἀξιῶ μήν,  ἔφην,   μὴ κύριον ἡγεῖσθαί σε Δίωνος
[7, 344]   καὶ σέ; πῶς δὲ οὔκ;  ἔφην.   Νῦν τοίνυν, δ' ὅς,
[7, 349]   μεταπεμψαμένου με Θεοδότου. Κἀγώ, παντάπασιν,  ἔφην·   δέ, ἐκέλευε τοίνυν, ἔφη,
[7, 349]   δ' ἐγὼ παραμυθούμενος, θάρρει, Θεοδότα,  ἔφην·   οὐ γὰρ τολμήσει Διονύσιος παρὰ
[13, 360]   σοῦ ἔλθωσιν αἱ ἐπιστολαί, ὥσπερ  ἔφης·   περὶ μέντοι ἐκείνων ὧν οὐκ
[3, 315]   ὅτι· οὐδὲν γὰρ ἂν ἕτερον  ἔφησεν   αἴτιόν τις εἶναι τῆς ἐμῆς
[3, 315]   κάλλιστα μνημονεῦσαί σε. Οὐκοῦν παιδευθέντα,  ἔφησθα,   γεωμετρεῖν, πῶς; κἀγὼ τὸ
[2, 310]   κήπῳ ὑπὸ ταῖς δάφναις αὐτὸς  ἔφησθα   ἐννενοηκέναι (καὶ εἶναι σὸν εὕρημα·
[3, 315]   ἐπέστειλας, Δίωνα δ' εἰς αὖθις  ἔφησθα   μεταπέμψεσθαι. Διὰ ταῦτα οὐκ ἦλθον,
[7, 344]   πρὸς ἐμὲ δὲ οὐδὲν ὅλως  ἐφθέγγετο   περὶ αὐτῶν, καὶ μὴν ὡσαύτως
[7, 339]   αὐτό ἐστιν ὄνομα νῦν  ἐφθέγμεθα.   Λόγος δ' αὐτοῦ τὸ δεύτερον,
[5, 321]   τὰ βέλτιστα οὐ πώποτε ἀναστὰς  ἐφθέγξατο,   πρὸς ταῦτ' εἰπεῖν ὅτι Πλάτων
[8, 352]   πᾶσιν παρακελεύεται, τοῖς μὲν τυραννίδος  ἐφιεμένοις   ἀποτρέπεσθαι καὶ φεύγειν φυγῇ ἀπλήστως
[7, 334]   καλῶς· τὸ γὰρ τῶν καλλίστων  ἐφιέμενον   αὑτῷ τε καὶ πόλει πάσχειν
[7, 329]   μᾶλλον κεῖνον, καὶ θαυμαστῶς  ἐφιλονίκει   πρὸς τὸ τοιοῦτον· δ'
[7, 329]   τὸ μετὰ τοῦτο πάντες φίλοι  ἐφοβούμεθα   μή τινα ἐπαιτιώμενος τιμωροῖτο ὡς
[7, 349]   δὲ συνωμολόγησεν καὶ ἀπέπεμψεν  ἐφόδια   δούς, τῶν Δίωνος δὲ χρημάτων
[1, 309]   τὴν ἐπιστολὴν φέρων· οὔτε γὰρ  ἐφόδιον   ἐκεῖνό γ' ἦν ἱκανὸν οὔτε
[7, 339]   καιροῦ λεγόμενα. Ἐπιστολαὶ δὲ ἄλλαι  ἐφοίτων   παρά τε Ἀρχύτου καὶ τῶν
[8, 352]   γερόντων ἀρχὴν καὶ τὸν τῶν  ἐφόρων   δεσμὸν τῆς βασιλικῆς ἀρχῆς σωτήριον,
[3, 315]   πρῶτον μὲν ὡς εἰκότως σοι  ἔφυγον   κοινωνεῖν περὶ τὰ τῆς πόλεως
[7, 324]   αὐτὴν ἐγὼ πρὸς ὑμᾶς διεξελθεῖν·  ἔχει   γὰρ καιρὸν τὰ νῦν. Νέος
[2, 310]   Τὸ δὲ σφαιρίον οὐκ ὀρθῶς  ἔχει·   δηλώσει δέ σοι Ἀρχέδημος, ἐπειδὰν
[2, 310]   γίγνεσθαι, καὶ τὸ δίκαιον  ἔχει,   ἐγὼ φράσω. Ἦλθον ἐγὼ εἰς
[7, 339]   σμικρότερον οὔτε μεῖζον τῆς ἐναντίας  ἔχει   ἐν αὑτῷ φύσεως. Ὄνομά τε
[4, 320]   ἐπιστέλλετε· τὰ δ' ἐνθάδε παραπλησίως  ἔχει   καθάπερ καὶ ὑμῶν παρόντων. Ἐπιστέλλετε
[4, 320]   τὸ παρόν, σὺν θεῷ εἰπεῖν,  ἔχει   καλῶς, τὰ δὲ περὶ τῶν
[7, 339]   ὅσων πραγμάτων καὶ ὅσον πόνον  ἔχει.   γὰρ ἀκούσας, ἐὰν μὲν
[13, 360]   περὶ χρημάτων ἄκουε ὥς σοι  ἔχει,   περί τε τὰ σὰ τὰ
[2, 310]   ἀναγνοὺς μὴ γνῷ. Ὧδε γὰρ  ἔχει.   Περὶ τὸν πάντων βασιλέα πάντ'
[8, 352]   κατακέχρηται, τούτων δίκας τὰς μὲν  ἔχει,   τὰς δὲ τινέτω. Τίνες οὖν
[8, 357]   καὶ λογισαμένοις εὑρεῖν βέλτιστα ἑτοίμως  ἔχει,   ταῦτα δὲ σχεδὸν κρίνων
[2, 310]   αὑτῆς συγγενῆ, ὧν (οὐδὲν ἱκανῶς  ἔχει.   Τοῦ δὴ βασιλέως πέρι καὶ
[8, 352]   δή τις ὀρθότερον ἄμεινόν τ'  ἔχει   τοῦ ὑπ' ἐμοῦ ῥηθησομένου, ἐνεγκὼν
[2, 310]   παρὰ πᾶσιν ὄνομα οὐ καλὸν  ἔχει·   ὡς δ' ἐν κεφαλαίῳ εἰπεῖν,
[12, 359]   ὧν ἐπέστειλας, ἱκανῶς μὲν οὔπω  ἔχει,   ὡς δέ ποτε τυγχάνει ἔχοντα,
[2, 310]   βέλτισται (ψυχαὶ μαντεύονται ταῦτα οὕτως  ἔχειν,   αἱ δὲ μοχθηρόταται οὔ φασι,
[2, 310]   πώποτέ μου τὸ πρῶτον ἀκούσαντα  ἔχειν   ἄλλως πως οὕτως κατ'
[7, 349]   Δίωνος χρήματα ἔδοξεν ἔχθρας λόγον  ἔχειν   ἂν πρός με πιθανόν, καὶ
[1, 309]   τοῖς νοῦν ἔχουσιν οὐ κακῶς  ἔχειν   δοκεῖ Οὐ χρυσὸς ἀγλαὸς σπανιώτατος
[7, 349]   προφάσεις πρὸς τὰ γενόμενα ἱκανὰς  ἔχειν   ἔδοξέν τῳ, μετρίως ἂν ἡμῖν
[8, 352]   που τοῖς σώσασιν πάντας χάριν  ἔχειν·   εἰ δέ τι τὸν μετέπειτα
[7, 344]   μένειν, οὐκ οἰόμενός οἱ καλῶς  ἔχειν   ἐμὲ ἄγγελον αὐτὸν τῶν τοιούτων
[2, 310]   σὺ ἐρωτᾷς, πῶς χρὴ  ἔχειν   ἐμὲ καὶ σὲ πρὸς ἀλλήλους.
[2, 310]   ὅπως δεῖ πρὸς ἀλλήλους ἡμᾶς  ἔχειν.   Ἐπεὶ γὰρ βασανίζεις αὐτὰ συγγιγνόμενός
[7, 339]   τὸν τύραννον δὲ ἡγήσεται νοῦν  ἔχειν.   Ἔπεμψε μὲν γὰρ δὴ Διονύσιος
[3, 315]   ἔπειτα τὰ Δίωνος τοὺς οἰκείους  ἔχειν   (ἠξίουν καὶ μὴ διανείμασθαι τοὺς
[7, 344]   τὸ γὰρ δὴ δικαιότατον οὕτως  ἔχειν.   Πληγεὶς δ' ἐγὼ τῷ λεχθέντι
[5, 321]   συμβουλήν. Εἰ γὰρ δόξαιμεν ἀνιάτως  ἔχειν,   πολλὰ ἂν χαίρειν ἡμῖν εἰπὼν
[2, 310]   τοῦτο εἰ φαίνοιτό σοι οὕτως  ἔχειν,   πολλῶν ἂν εἴης λόγων ἐμὲ
[7, 339]   μέγιστα εἰδέναι τε καὶ ἱκανῶς  ἔχειν   προσεποιεῖτο διὰ τὰς ὑπὸ τῶν
[9, 357]   Περὶ τούτων μὲν οὖν ἱκανῶς,  Ἐχεκράτους   δὲ καὶ νῦν ἐπιμέλειαν ἔχομεν
[6, 322]   ἀξιοπιστότερα ἤθη τούτων τῶν γειτόνων·  ἔχεσθαι   δὴ παντὶ συμβουλεύω δικαίῳ τρόπῳ
[7, 324]   δόξαν καὶ ἐπιθυμίαν τὴν αὐτὴν  ἔχετε   ἐκείνῳ, σύμφημι κοινωνήσειν, εἰ δὲ
[7, 334]   αὑτῇ στασιάσασα, ἀλλὰ στάσεις καὶ  ἔχθραι   καὶ μίση καὶ ἀπιστίαι ταῖς
[3, 315]   διαβάλλουσιν ἡμᾶς καὶ βουλομένοις εἰς  ἔχθραν   ἐλθεῖν ἑώρων γὰρ καὶ τότε
[7, 349]   ἀποδοῦναι τὰ Δίωνος χρήματα ἔδοξεν  ἔχθρας   λόγον ἔχειν ἂν πρός με
[8, 352]   τρίτοις δὲ ὑμῶν καὶ τοῖς  ἐχθροῖς   καὶ πολεμίοις, πλὴν εἴ τις
[8, 352]   γένοιτ' ἂν πᾶσιν συμφέροντα  ἐχθροῖς   τε καὶ φίλοις ὅτι
[7, 349]   καὶ Ἡρακλείδου φίλου, αὐτοῦ δ'  ἐχθροῦ,   καὶ οὐκ εὐνοεῖν ᾤετό με,
[7, 324]   ἐνδεὴς γενόμενος τοῦ ἀμύνασθαι τοὺς  ἐχθρούς,   ἀλλὰ λόγων καὶ πειθοῦς,
[7, 349]   τοὺς τὰς οὐσίας κεκτημένους ἀποκτείνας,  ἐχθροὺς   καλῶν τούτους, διαφορῇ τὰ τούτων
[7, 324]   οὐδέν τι θαυμαστὸν ἦν τιμωρίας  ἐχθρῶν   γίγνεσθαί τινών τισιν μείζους ἐν
[7, 334]   ἐπὶ τιμωρίας παύσωνται τρεπόμενοι τῶν  ἐχθρῶν,   ἐγκρατεῖς δὲ ὄντες αὑτῶν, θέμενοι
[7, 324]   ὑπὸ Διονυσίου καὶ τῶν ἄλλων  ἐχθρῶν   ἔλθοι παρ' ἡμᾶς φεύγων καὶ
[7, 349]   ἄκρον ἐλθὼν τοῦ περιγενέσθαι τῶν  (ἐχθρῶν,   θαυμαστὸν παθὼν οὐδέν. Ὅσιος γὰρ
[8, 357]   διανοοῦμαι, καὶ τότε κρατήσας τῶν  ἐχθρῶν   μεθ' ὑμῶν, εἰ μὴ ξενικαὶ
[7, 339]   ἐξελέγξαι σαφῶς ὁποτέρως ποτὲ ἄρα  ἔχοι,   καὶ τοῦτ' αὐτὸ μηδαμῇ προδοῦναι
[7, 324]   φιλοσοφίας τε καὶ παιδείας ὡς  ἔχοι   σφόδρα λέγων, τούς τε αὑτοῦ
[3, 315]   γὰρ οὔθ' ἧττον ἐμοὶ πρέποντα  ἔχοις   ἄν ποτε λέγων μου καταψεύσασθαι,
[9, 357]   Ἐχεκράτους δὲ καὶ νῦν ἐπιμέλειαν  ἔχομεν   καὶ εἰς τὸν λοιπὸν χρόνον
[7, 339]   παρὰ πάντα δὲ ἀεὶ φιλοσοφίας  ἐχόμενος   καὶ τροφῆς τῆς καθ' ἡμέραν
[7, 329]   ἡγοῦμαι προσβιάζεσθαι μὴ νόσῳ παραφροσύνης  ἐχομένους,   ἐὰν δέ τινα καθεστῶτα ζῶσι
[7, 324]   ὂν ἡλικίας τε ἤδη μετρίως  ἔχον.   Ὅθεν μοι σκοπουμένῳ καὶ διστάζοντι
[13, 360]   φιλοφρονούμενος εἶπες εὖ τι ῥῆμα  ἔχον,   ὡς ἔμοιγε ἐδόκεις καὶ (τῷ
[12, 359]   ἔχει, ὡς δέ ποτε τυγχάνει  ἔχοντα,   ἀπέσταλκά (σοι· περὶ δὲ τῆς
[7, 324]   τῶν νόμων αὐταῖς σχεδὸν ἀνιάτως  ἔχοντά   ἐστιν ἄνευ παρασκευῆς θαυμαστῆς τινος
[2, 310]   τὰ πρὸς ἀλλήλους οὑτωσὶ τυγχάνει  ἔχοντα·   οὔτε αὐτοὶ (ἂν) ἀγνῶτές ἐσμεν
[7, 334]   τοῦ φόνου αὐτόχειρες ἐγένοντο, ὅπλα  ἔχοντες   ἐν ταῖς χερσὶν αὐτοὶ τοῖς
[6, 322]   τε ὑμῖν αὐτοῖς καὶ χρείαν  ἔχοντες   ὥστε ἀλλήλους εἰς τὰ (μέγιστα
[3, 315]   μὴ θαύμαζε· κακὸς γὰρ ἂν  ἔχοντί   γε νοῦν ἀνδρὶ φαινοίμην ἐνδίκως,
[7, 329]   συμβουλεύοιτό (τι τῶν προσφόρων, νοῦν  ἔχοντος   τὸ τοῖς τοιούτοις συμβουλεύειν· τοῖς
[2, 310]   ὀλίγα. Τούτων δὴ γεγονότων καὶ  ἐχόντων   οὕτω, σχεδὸν κατὰ τὴν ἐμὴν
[6, 322]   φίλων βεβαίων τε καὶ ἦθος  ἐχόντων   ὑγιές· Ἐράστῳ δὲ καὶ Κορίσκῳ,
[7, 339]   ταῦτα ἦν παρεσκευασμένη τὴν ἀρχὴν  ἔχουσα   ἐπιστολή, τῇδέ πῃ φράζουσα
[8, 357]   τοὺς μὲν βαρβάρους ἣν νῦν  ἔχουσιν   ἀφελόμενος, ὅσοι μὴ ὑπὲρ τῆς
[1, 309]   δὲ τὸ ποίημα τοῖς νοῦν  ἔχουσιν   οὐ κακῶς ἔχειν δοκεῖ Οὐ
[13, 360]   ἔλαβον, καὶ λαβὼν αὐτός (τε  ἐχρησάμην   καὶ ὑμῖν ταῦτα ἀπέπεμψα. Τὸ
[7, 324]   ἐν μεταβολαῖς· καίτοι πολλῇ γε  ἐχρήσαντο   οἱ τότε κατελθόντες ἐπιεικείᾳ. Κατὰ
[7, 329]   Σικελίας πάσης ἑπτά, καὶ πιστοῖς  ἐχρήσατο   τοῖς κοινωνοῖς καὶ οὐκ ἐπιτιθεμένοις
[11, 358]   γενέσθαι ἂν οὐ πολλὴν ἐλπίδα  ἔχω   δι' δέ, μακρᾶς ἑτέρας
[13, 360]   ἄν. Τὰ μὲν ἄλλ' οὔπω  ἔχω   λέγειν, πρὶν ἂν παρὰ σοῦ
[11, 358]   σώματι διὰ τὴν ἡλικίαν ἱκανῶς  ἔχω   πλανᾶσθαι καὶ κινδυνεύειν κατά τε
[11, 358]   πορείαις ἐστὶ μεστά. Συμβουλεῦσαι μέντοι  (ἔχω   σοί τε καὶ τοῖς οἰκισταῖς,
[7, 349]   (ᾐδέσθη δέ. Οὔτ' οὖν ἡλικίαν  ἔχω   συμπολεμεῖν ἔτι σχεδὸν οὐδενί, κοινός
[3, 315]   μὴ φῂς εἰρηκέναι εἰρηκὼς ταῦτα,  ἔχω   τὴν δίκην· εἰ δ' ὁμολογεῖς,
[7, 339]   Τοσόνδε γε μὴν περὶ πάντων  ἔχω   φράζειν τῶν γεγραφότων (καὶ γραψόντων,
[2, 310]   ἔπειτα αὐτοῦ τὰς ἀποδείξεις ὡς  ἔχων   βεβαίως οὐ κατέδησας, ἀλλ' ᾄττει
[3, 315]   τῷ παιδὶ καταλείψειν (αὐτοῦ. Πολλὰ  ἔχων   εἰπεῖν ὧν ὑποσχόμενος οὐδὲν ἐποίησας,
[7, 324]   φιλοσοφήσῃ. Ταύτην δὴ τὴν διάνοιαν  ἔχων   εἰς Ἰταλίαν τε καὶ Σικελίαν
[7, 334]   πάσης τῆς ἀρχῆς, μεγίστην δύναμιν  ἔχων,   ἐν γενομένη φιλοσοφία τε
[13, 360]   πάντα τὰ ἐκείνου πάνυ χαριέντως  ἔχων·   ἔτι δὲ καὶ τῶν Ἰσοκράτους
[7, 339]   λόγων ἀσθενές· ὧν ἕνεκα νοῦν  ἔχων   οὐδεὶς τολμήσει ποτὲ εἰς αὐτὸ
[2, 310]   Ἦλθον ἐγὼ εἰς Σικελίαν δόξαν  ἔχων   πολὺ τῶν ἐν φιλοσοφίᾳ διαφέρειν,
[2, 310]   ἀρχάς, καὶ μὲν πλείω  ἔχων   πράγματα, δὲ ἐλάττω, μόγις
[7, 324]   (τότε δόξαν, ταύτην καὶ διετέλεσεν  ἔχων,   Συρακοσίους οἴεσθαι δεῖν ἐλευθέρους εἶναι,
[11, 358]   καὶ ἀγαθὸς ἐγγένηται μεγάλην δύναμιν  ἔχων·   τὸ δ' ἔμπροσθεν (αὐτὰ προθυμεῖσθαι
[13, 360]   δίκαιον γάρ, καὶ ἅμα ἐμπείρως  ἔχων   τῶν παρὰ σοὶ λέγοιμ' ἄν.
[7, 334]   ἐδεῖτο· καὶ γὰρ δὴ λόγος  ἐχώρει   πολὺς ἐκ Σικελίας ὡς Διονύσιος
[7, 329]   τῶν ἐπιβουλευόντων Διονυσίῳ, ὡς πολλαχόθεν  ἐχώρουν   οἱ τοιοῦτοι λόγοι, οἳ δὴ
[2, 310]   καὶ ἐξ ἀρχῆς, σὺ καθηγοῦ,  ἕψομαι   δὲ ἐγώ· τιμώμενος γὰρ (ὑπὸ
[7, 344]   τοῦτο, ἐν τῷ πρόσθεν Δίωνα  ἐῶν   τὰ ἑαυτοῦ κεκτῆσθαι καὶ καρποῦσθαι
[7, 344]   χρόνῳ, τούτων δὲ οὕτω γενομένων,  ἑωράκη   τε ἐγὼ ἀκριβῶς τὴν ἐπιθυμίαν
[3, 315]   καὶ βουλομένοις εἰς ἔχθραν ἐλθεῖν  ἑώρων   γὰρ καὶ τότε καὶ νῦν
[13, 360]   μὴ ἀναλωθὲν δὲ ἀλλ' ἐγχρονισθὲν  ἕως   ἄν τις παρὰ σοῦ ἔλθῃ,
[7, 344]   μεταστῆναι δ' ἐκ τῆς χώρας,  ἕως   ἂν ἄλλο τι Διονυσίῳ δόξῃ.
[7, 349]   τι ποιεῖν βουληθῆτε· κακὰ δὲ  ἕως   ἂν ἐπιθυμῆτε, ἄλλους παρακαλεῖτε. Ταῦτα




Recherches | Texte | Lecture | Liste du vocabulaire | Index inverse | Menu | Site de Philippe Remacle

 
UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher

Dernière mise à jour : 4/10/2007