HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

Maxime de Tyr, Dissertations, XL

Liste des contextes (ordre alphabétique inverse)


ι  =  103 formes différentes pour 254 occurrences

α   β   γ   δ   ε   ζ   η   θ   ι   κ   λ   μ   ν   ξ   ο   π   ρ   ς   τ   υ   φ   χ   ψ   ω   

Dissertations, Chap.
[40, 3]   δέ ἐστιν ἁπλοῦν παντὸς ἧττον;  αἱ   γὰρ τῶν σωμάτων φύσεις πολὺ
[40, 4]   χαλκός. Καὶ πάντως ἁπλῶς γίγνονται  αἱ   ἐξετάσεις ἐν τῇ παραβολῇ τοῦ
[40, 6]   λέγεις) ἐὰν δὲ Λεωνίδαν λέγῃς  καὶ   Ἀγησίλαον, γνωρίζω τὴν ἀρετήν, καὶ
[40, 6]   δὲ ὅμοιος καὶ Κρόνου παῖς,  καὶ   Ἅιδης, καὶ Ποσειδῶν, καὶ Ζεύς·
[40, 4]   ἡμέρᾳ ἥλιος κρατεῖ, τὸ ἄριστον  καὶ   ἀκμαιότατον τῶν ἐν οὐρανῷ σωμάτων·
[40, 4]   αὐτῷ πρὸς τὰ ὅμοια δρόμον  καὶ   ἅμιλλαν, τότε ὄψει τὸ ἄριστον
[40, 4]   διδούς, καὶ ἀναπαύλας διὰ μέσου  καὶ   ἀναγωγὰς πολλάς, προὔπεμψεν πόρρω πάνυ
[40, 4]   ὁδοῦ; δὲ ὑποβάθρας διδούς,  καὶ   ἀναπαύλας διὰ μέσου καὶ ἀναγωγὰς
[40, 4]   τὸ αὐτὸ ἀμυδρὸν καὶ ἀσθενὲς  καὶ   ἀνταγωνιστὴν ἰσχυρότερον οὐ φέρον· οὕτως
[40, 6]   Καὶ μέχρι μὲν ταύτης ἀνδρίζῃ,  καὶ   ἀξιόπιστος εἶ λέγων· ἐὰν δέ
[40, 4]   ἐλέγχει χρυσὸς ἥττων, οὐ μόλιβδος,  καὶ   ἄργυρον ἄργυρος, καὶ χαλκὸν χαλκός.
[40, 2]   Ἠώ, καὶ τὴν Ἀθηνᾶν γλαυκῶπιν,  καὶ   ἀργυρόπεζαν τὴν Θέτιν, καὶ Ἥβην
[40, 4]   δὲ ἡλίῳ τὸ αὐτὸ ἀμυδρὸν  καὶ   ἀσθενὲς καὶ ἀνταγωνιστὴν ἰσχυρότερον οὐ
[40, 3]   ψυχῆς ἀμφιλαφέστεραι εἰς ὑγείας μέτρον·  καὶ   αὐτὸ τοὐναντίον, μὲν διώκων
[40, 4]   μὲν εἰς νύκτα καὶ ζόφον  καὶ   ἀφέγγειαν κακῶν ἐμβάλῃς, κρατεῖ τὸ
[40, 6]   Ἅιδης, καὶ Ποσειδῶν, καὶ Ζεύς·  καὶ   γὰρ Λύσανδρος Σπαρτιάτης, ἀλλὰ Ἀγησίλαος
[40, 2]   κεφαλὴν καὶ τὰ ὄμματα,  καὶ   δῆλον, ὡς καλλίων Ἀγαμέμνων
[40, 5]   ἐπιρροὴ τῶν πνευμάτων, κἂν φέρῃ.  Καὶ   διὰ τοῦτο ἐν μὲν θαλάττῃ
[40, 4]   ἐν τῷ ἀρίστῳ μόνῳ, διέσκαψεν  καὶ   διετείχισεν τὴν ἐλπίδα τῶν πολλῶν
[40, 5]   δὲ ἀπὸ τοῦ κυβερνήτου ἄρξῃ,  καὶ   ἐκεῖνον ἀφέλῃς, ἀχρεῖος μὲν
[40, 3]   κατὰ τὴν μετουσίαν, εἰς ὑπεροχῆς  καὶ   ἐλαττώσεως μοῖραν παραβαλεῖν ἐθέλων· ὅς
[40, 4]   τὸ τυχόν, ἄριστον καὶ μέγιστον  καὶ   ἐξοχώτατον, ὡς ἐν πολλῷ ζόφῳ
[40, 6]   ἀρετήν, καὶ μέμνημαι τοῦ Ἡρακλέους,  καὶ   ἐπαινῶ τὴν εὐγένειαν. Εἴθε μοι
[40, 5]   τὰ περιλαμπέστερα. ~Παύομαι τοῦ δυνατοῦ,  καὶ   ἐπὶ τὸ ἀληθὲς μέτειμι. Τὸν
[40, 6]   παῖς, καὶ Ἅιδης, καὶ Ποσειδῶν,  καὶ   Ζεύς· καὶ γὰρ Λύσανδρος Σπαρτιάτης,
[40, 4]   ἀγαθόν, ἐὰν μὲν εἰς νύκτα  καὶ   ζόφον καὶ ἀφέγγειαν κακῶν ἐμβάλῃς,
[40, 2]   γλαυκῶπιν, καὶ ἀργυρόπεζαν τὴν Θέτιν,  καὶ   Ἥβην καλλίσφυρον· ὧν οὐδεμιᾶς ἀφαιρήσει
[40, 2]   γε ἐθέλων εἶναι τὰ θεῖα,  καὶ   ἥκιστα πλημμελής. Ἀκούεις δ´ αὐτοῦ
[40, 4]   σελήνην, ἄστρον ἀμφίβιον πρὸς νύκτα  καὶ   ἡμέραν, ἐν μὲν νυκτὶ λαμπράν,
[40, 2]   ἀλλὰ φειδὼ ἔχε ὀνομάτων αἰσχρῶν,  καὶ   ἠρέμα κάτιθι ἐκ τῶν ἄκρων
[40, 6]   νομὴ οὐρανοῦ πρὸς θάλατταν,  καὶ   θαλάττης πρὸς Ἅιδην· θεὸς δὲ
[40, 2]   οὐδὲν ἦν διαφέρων τοῦ Θερσίτου.  Καὶ   ἵνα μὴ περὶ κάλλους σοι
[40, 3]   τῶν ἀρίστων ἐπὶ τοὺς καταδεεστέρους.  ~Καὶ   ἵνα ποτὲ ἀπαλλαγῶμεν τῶν σωμάτων,
[40, 1]   ἀφίκετο τῶν οὐ κατ´ ᾠδὴν  καὶ   κατὰ δαῖτα εὐδαιμόνων, οὐδὲ τῶν
[40, 2]   μιάνθην αἵματι μηροί· εὐφυεῖς ησὶν  καὶ   κνῆμαι καὶ σφυρά. Τοῦ δὲ
[40, 6]   πρὸς Ἅιδην· θεὸς δὲ ὅμοιος  καὶ   Κρόνου παῖς, καὶ Ἅιδης, καὶ
[40, 3]   τῶν Πανελλήνων βασιλέα, τὸν διογενῆ  καὶ   λαῶν ποιμένα, καθυβρίσαι δυσφήμῳ αἰτίᾳ;
[40, 4]   συνεξεταζόμενον, καὶ τὸ τυχόν, ἄριστον  καὶ   μέγιστον καὶ ἐξοχώτατον, ὡς ἐν
[40, 6]   καὶ Ἀγησίλαον, γνωρίζω τὴν ἀρετήν,  καὶ   μέμνημαι τοῦ Ἡρακλέους, καὶ ἐπαινῶ
[40, 5]   τύχη; Ἐὰν δὲ χειμὼν ἐπιγένηται,  καὶ   μένῃ μὲν ναῦς, μένῃ
[40, 5]   καὶ μετὰ τοῦτον ναῦς,  καὶ   μετὰ ταύτην ἔξωθεν ἐπικουρία·
[40, 5]   καὶ πλῷ τιμιώτατον κυβερνήτης,  καὶ   μετὰ τοῦτον ναῦς, καὶ
[40, 6]   καθαρᾶς, γνήσιος μένῃ, ἀνεπίμικτος μένῃ;  Καὶ   μέχρι μὲν ταύτης ἀνδρίζῃ, καὶ
[40, 5]   διὰ τοῦτο ἐν μὲν θαλάττῃ  καὶ   νηῒ καὶ πλῷ τιμιώτατον
[40, 1]   ὕλης ἰσοστασίῳ τῇ γνώμῃ δοθέντα.  Καὶ   μὲν Γλαῦκος ἡμῖν ἀπίτω
[40, 3]   τὸ πλεῖον νέμων. Συμβουλεύει δὲ  καὶ   Νέστωρ τῷ Ἀγαμέμνονι· ἆρ´
[40, 3]   ἐν ὑγιεινῷ διώκει πρᾶγμα φεῦγον,  καὶ   οὔτε Ἀσκληπιῷ οὔτε Χείρωνι ἐξ
[40, 4]   ἄργυρον ἄργυρος, καὶ χαλκὸν χαλκός.  Καὶ   πάντως ἁπλῶς γίγνονται αἱ ἐξετάσεις
[40, 1]   Καλυψώ; Οἶμαι δὲ αὐτόν, εἰ  καὶ   παρ´ ἄλλόν τινα ἀφίκετο τῶν
[40, 1]   μείζονα ἀγαθὰ κεκτημένων, εἰπεῖν ἂν  καὶ   περὶ ἐκείνων τὰ εἰκότα. Ἐπεὶ
[40, 2]   κάλλος Ἄρτεμιν; Ἀκούεις δὲ αὐτοῦ  καὶ   περὶ Μενελάου κάλλους τοιαυτὶ λέγοντος·
[40, 6]   εἶ λέγων· ἐὰν δέ σου  καὶ   περὶ πλούτου πυνθάνομαι, τί φῆς;
[40, 1]   ἑνὶ τὴν χώραν ἔχον, φέρε  καὶ   περὶ τούτου σοι βραχέα ἄττα
[40, 4]   τὰ πρῶτα ἄγων τὸ ἀγαθὸν  καὶ   περιγράφων αὐτοῦ τὴν οὐσίαν ἐν
[40, 5]   ἐν μὲν θαλάττῃ καὶ νηῒ  καὶ   πλῷ τιμιώτατον κυβερνήτης, καὶ
[40, 6]   καὶ Κρόνου παῖς, καὶ Ἅιδης,  καὶ   Ποσειδῶν, καὶ Ζεύς· καὶ γὰρ
[40, 1]   νὴ Δία· τιμητέος γάρ μοι  καὶ   πρὸ τῶν ἄλλων Ὅμηρος εἴη,
[40, 4]   κακὰ αὐτὰ ἐμβαλὼν οὕτως ἐξετάζεις·  καὶ   πῶς οὐ φανεῖταί σοι τὸ
[40, 2]   κάρη ἔχει ἠδὲ μέτωπα, φησίν·  καὶ   ῥεῖα δ´ ἀριγνώτη πέλεται, καλαὶ
[40, 2]   προφέρω, λευκώλενον τὴν Ἥραν λέγοντα,  καὶ   ῥοδόπηχυν τὴν Ἠώ, καὶ τὴν
[40, 1]   τῷ Γλαύκῳ τῆς ἀμοιβῆς, πότερα  καὶ   σοὶ ὑπὲρ τοῦ Ὁμήρου ἀπολογητέον,
[40, 5]   εῖς τὸν στρατηγόν· τιμιώτερον δὲ  καὶ   στρατιώτης ὅπλων, καὶ στρατιώτου στρατηγός.
[40, 5]   τιμιώτερον δὲ καὶ στρατιώτης ὅπλων,  καὶ   στρατιώτου στρατηγός. Ἐὰν δὲ δυοῖν
[40, 2]   μηροί· εὐφυεῖς ησὶν καὶ κνῆμαι  καὶ   σφυρά. Τοῦ δὲ Ἀγαμέμνονος αὖθις
[40, 5]   διαγωγὴν ζωῆς συγκεκραμένην ἐκ ψυχῆς  καὶ   σώματος καὶ τύχης; Ἐκ δὲ
[40, 6]   λέγω δὲ κατὰ τὰς ἀρετάς,  καὶ   τὰ γένη προστιμῶ (οὐ γὰρ
[40, 2]   τὸ κάλλος περὶ τὴν κεφαλὴν  καὶ   τὰ ὄμματα, τῷ δὲ ἀμφὶ
[40, 2]   αὐτοῦ τῷ Διὶ τὴν κεφαλὴν  καὶ   τὰ ὄμματα, καὶ δῆλον,
[40, 2]   τῷ δὲ ἀμφὶ τοὺς μηροὺς  καὶ   τὰ σφυρά· δὲ τὰ
[40, 4]   νῦν δὲ συγχεῖς τὴν κρίσιν  καὶ   ταράττεις. Οὐχ ὁρᾷς καὶ τὴν
[40, 5]   στρατηγὸς τῇ τέχνῃ;  καὶ   ταῦτα εἰσάγων ἰσοτιμίαν νέμῃς, τί
[40, 2]   λέγοντα, καὶ ῥοδόπηχυν τὴν Ἠώ,  καὶ   τὴν Ἀθηνᾶν γλαυκῶπιν, καὶ ἀργυρόπεζαν
[40, 4]   κρίσιν καὶ ταράττεις. Οὐχ ὁρᾷς  καὶ   τὴν σελήνην, ἄστρον ἀμφίβιον πρὸς
[40, 3]   μοῖραν παραβαλεῖν ἐθέλων· ὅς γε  καὶ   τὴν ὑγίειαν ἡγεῖ ἁπλοῦν τι
[40, 1]   καταδικάσαι ἂν αἶσχος τῆς Ἥρας  καὶ   τῆς Ἀθηνᾶς· εἰ γὰρ ἓν
[40, 1]   τὸν Ἀλκίνου οἶκον τῆς εὐφροσύνης  καὶ   τῆς ᾠδῆς, συνευχόμενος δὲ τῇ
[40, 4]   κρατεῖ, τὸ ἀσθενέστατον. Καὶ τοίνυν  καὶ   τὸ ἀγαθόν, ἐὰν μὲν εἰς
[40, 4]   ἰσχυρότερον οὐ φέρον· οὕτως ἀμέλει  καὶ   τὸ ἀγαθὸν τοῖς μὲν κακοῖς
[40, 6]   ἐπαινῶ τὴν εὐγένειαν. Εἴθε μοι  καὶ   τὸ Ἀριστείδου γένος ἦν Ἀθήνησιν,
[40, 3]   σωμάτων, οἷς ἀναμέμικται ῥώμη  καὶ   τὸ κάλλος, εἰ τὴν Ἀνδρομάχην
[40, 1]   ἐκείνων τὰ εἰκότα. Ἐπεὶ δὲ  καὶ   τὸ κάλλος μοι προφέρεις, ὡς
[40, 4]   τὸν δὲ ἰσχυρὸν ἐν ἀσθενεστάτοις;  καὶ   τὸ ὅλον ἀνταγωνιστὰς τοῖς ἀρίστοις
[40, 4]   ἀγαθὸν τοῖς μὲν κακοῖς συνεξεταζόμενον,  καὶ   τὸ τυχόν, ἄριστον καὶ μέγιστον
[40, 4]   νυκτὶ σελήνη κρατεῖ, τὸ ἀσθενέστατον.  Καὶ   τοίνυν καὶ τὸ ἀγαθόν, ἐὰν
[40, 3]   πρὸς τὴν ἀκρότητα. Οὕτω τοι  καὶ   τοῖς ἀγαθοῖς ἔχει. Τριῶν γὰρ
[40, 5]   ἰσοτιμίαν αὐτῶν ἀφαιρῶ. Οὐχ ὁρᾷς  καὶ   τὸν ἐν θαλάττῃ πλοῦν, ἔνθα
[40, 4]   τὰς ἀρετὰς ἐν τοῖς ὁμοίοις.  Καὶ   τοῦ μὲν ὠφελίμου παύομαι, τὸ
[40, 5]   μετὰ δὲ ταύτην τὸ σῶμα,  καὶ   τρίτον τύχη· τὰ δὲ
[40, 5]   συγκεκραμένην ἐκ ψυχῆς καὶ σώματος  καὶ   τύχης; Ἐκ δὲ τῆς τούτων
[40, 6]   τῶν ἧττον τιμίων τιμιώτερα. ~Ἐγὼ  καὶ   τῶν αἰσθήσεων τὴν ἰσοτιμίαν ἀφαιρῶ.
[40, 6]   οὐκ ἀφαιρήσεις τὴν διδάσκαλον. Ἐγὼ  καὶ   τῶν θεῶν τὴν ἰσοτιμίαν ἀφαιρῶ·
[40, 3]   τὸ ὠφέλιμον· πολλὰ γάρ που  καὶ   τῶν οὔτε ἀληθῶν οὔτε δυνατῶν
[40, 3]   ἀντεξετάζοις, οὐχὶ σώφρων μὲν ἑκατέρα  καὶ   φίλανδρος; προτιμήσεις δὲ τὴν Πηνελόπην,
[40, 6]   εὐγενείας σκυλάκων ἐρᾷ· φιλάνθρωπος δὲ  καὶ   φιλοθρέμμων τοῦ ζῴου τούτου, οὐκ
[40, 6]   ἐὰν καθαρὰ ἐκ πηγῶν ἔλθῃ,  καὶ   φυτὰ ἐπαινεῖς, κἂν γηράσκῃ μὲν
[40, 4]   οὐ μόλιβδος, καὶ ἄργυρον ἄργυρος,  καὶ   χαλκὸν χαλκός. Καὶ πάντως ἁπλῶς
[40, 1]   μοι λυμαινόμενος· ἐν δὲ χρυσοῦ  καὶ   χαλκοῦ ἀλλαγῇ μήπω πάνυ αἰτιάσῃ
[40, 6]   οὐ κακόν· ἀλλ´ ἐν μεθορίᾳ  καὶ   χώρᾳ μέσῃ. Τήρησον αὐτὸ ἀδιάφορον,
[40, 3]   ποιμένα, καθυβρίσαι δυσφήμῳ αἰτίᾳ; ἀλλὰ  καὶ   ὣς ἐδέησεν αὐτῷ φρονίμῳ ὄντι
[40, 2]   καὶ ῥεῖα δ´ ἀριγνώτη πέλεται,  καλαὶ   δέ τε πᾶσαι. που
[40, 2]   αἵματι μηροί· εὐφυεῖς ησὶν καὶ  κνῆμαι   καὶ σφυρά. Τοῦ δὲ Ἀγαμέμνονος
[40, 6]   Ἀγησίλαον, γνωρίζω τὴν ἀρετήν, καὶ  μέμνημαι   τοῦ Ἡρακλέους, καὶ ἐπαινῶ τὴν
[40, 1]   αὖ τῆς ἀθανασίας τὴν Καλυψώ;  Οἶμαι   δὲ αὐτόν, εἰ καὶ παρ´
[40, 6]   τῶν θεῶν τὴν ἰσοτιμίαν ἀφαιρῶ·  πείθομαι   γὰρ Ὁμήρῳ λέγοντι· τριχθὰ δὲ
[40, 6]   δέ σου καὶ περὶ πλούτου  πυνθάνομαι,   τί φῆς; ποῖ τὸ πρᾶγμα
[40, 4]   ὁμοίοις. Καὶ τοῦ μὲν ὠφελίμου  παύομαι,   τὸ δὲ δυνατὸν ἤδη σκοπῶ.
[40, 5]   ἀγαθοῖς, ἀνάγκη κρατεῖν τὰ περιλαμπέστερα.  ~Παύομαι   τοῦ δυνατοῦ, καὶ ἐπὶ τὸ
[40, 5]   τύχη· πάντα ἐπαινῶ, πάντα  δέχομαι·   ἀλλὰ τὴν ἰσοτιμίαν αὐτῶν ἀφαιρῶ.
[40, 2]   μὴ περὶ κάλλους σοι μόνον  διαλέγωμαι,   οὐκ ἀμφισβητεῖ τῷ Ἀχιλλεῖ περὶ
[40, 1]   περὶ τούτου σοι βραχέα ἄττα  ἀποκρίνωμαι.   Δοκεῖς γάρ μοι, γενόμενος ἐν
[40, 1]   δὲ τῇ Ναυσικᾷ ὁμόφρονα αὐτῇ  ξυστῆναι   γάμον, εὐδαιμονίζων δ´ αὖ τῆς
[40, 2]   τοιαυτὶ λέγοντος· ὅτε ἔφη τρωθέντος  ῥυῆναι   τὸ αἷμα κατὰ τοῦ μηροῦ,
[40, 2]   τέχνῃ ἐλέφαντα χραινούσης φοίνικι, ἵπποις  εἶναι   παρήϊον· τοῖοί τοι, Μενέλαε, μιάνθην
[40, 2]   μέρει ᾖ, εὔφημός γε ἐθέλων  εἶναι   τὰ θεῖα, καὶ ἥκιστα πλημμελής.
[40, 3]   τὴν ὑγίειαν ἡγεῖ ἁπλοῦν τι  εἶναι.   Τί δέ ἐστιν ἁπλοῦν παντὸς
[40, 3]   φύσεις πολὺ τῶν τῆς ψυχῆς  ἀμφιλαφέστεραι   εἰς ὑγείας μέτρον· καὶ αὐτὸ
[40, 1]   ἡσθεὶς τῇ Ἀφροδίτῃ, καθάπερ ἐκεῖνος,  καταδικάσαι   ἂν αἶσχος τῆς Ἥρας καὶ
[40, 2]   ἀριγνώτη πέλεται, καλαὶ δέ τε  πᾶσαι.   που καταγελᾷς τοῦ Ὁμήρου,
[40, 3]   γὰρ ὄντων οἷς ἄν τις  διαιτήσαι   τὸ παρὸν τουτὶ τὸ σκέμμα,
[40, 3]   τὸν διογενῆ καὶ λαῶν ποιμένα,  καθυβρίσαι   δυσφήμῳ αἰτίᾳ; ἀλλὰ καὶ ὣς
[40, 1]   τρεῖς πρὸς δικαστήν γε, προστάττοντος  βραβεῦσαι   περὶ κάλλους αὐταῖς, ἡσθεὶς τῇ
[40, 5]   οἴχηται ναῦς ὀρθά,  κατακλύζεται,   διὰ τῆς τέχνης· ἐὰν δὲ
[40, 2]   φησίν· καὶ ῥεῖα δ´ ἀριγνώτη  πέλεται,   καλαὶ δέ τε πᾶσαι.
[40, 6]   μὴ ἀκούων· Ἄτυϊ μὲν οὐκ  ᾄσεται   Καλλιόπη, Ὁμήρου δὲ οὐκ
[40, 5]   τιμῶν τὰ λοιπὰ ἀτιμάσῃς, τί  χρήσεται   στρατηγὸς τῇ τέχνῃ;
[40, 5]   ταῦτα εἰσάγων ἰσοτιμίαν νέμῃς, τί  χρήσεται   τέχνη τῷ στρατηγῷ; Ἀρχέτω ψυχή,
[40, 5]   ψυχὴ σώματος· δὲ ναῦς  ἄρχεται,   ὡς ὑπὸ ψυχῆς σῶμα· τὰ
[40, 5]   ἐξ ὧν ἁπάντων τὸ νικᾶν  ἔρχεται.   Ἐὰν δὲ ἀφέλῃς τὴν τύχην,
[40, 5]   τύχη; Ἐὰν δὲ χειμὼν  ἐπιγένηται,   καὶ μένῃ μὲν ναῦς,
[40, 5]   κυβερνήτης, ἐλπὶς σωτηρίας, κἂν  οἴχηται   ναῦς ὀρθά, κατακλύζεται,
[40, 4]   οὕτως ἐξετάζεις· καὶ πῶς οὐ  φανεῖταί   σοι τὸ σμικρότατον τῶν ἀγαθῶν
[40, 3]   ποτὲ ἀπαλλαγῶμεν τῶν σωμάτων, οἷς  ἀναμέμικται   ῥώμη καὶ τὸ κάλλος,
[40, 4]   χαλκὸν χαλκός. Καὶ πάντως ἁπλῶς  γίγνονται   αἱ ἐξετάσεις ἐν τῇ παραβολῇ
[40, 6]   Ὁμήρῳ λέγοντι· τριχθὰ δὲ πάντα  δέδασται,   ἕκαστος δ´ ἔμμορε τιμῆς· τιμῆς
[40, 3]   ὠφελίμου ἀρξάμενοι· μήπω γὰρ δυνατὸν  ἔσται   μηδὲ ἀληθὲς τὸ λεγόμενον, ὡς
[40, 6]   δῶχ´ υἷος ποινὴν Γανυμήδεος, οὕνεκ´  ἄρισται   ἵπποι ἔσαν, δὲ θηρευτὴς
[40, 1]   τῆς Ἥρας καὶ τῆς Ἀθηνᾶς·  εἰ   γὰρ ἓν μὲν τὸ ἐν
[40, 0]    ~Εἰ   ἔστιν ἀγαθὸν ἀγαθοῦ μεῖζον· ἐν
[40, 1]   τὴν Καλυψώ; Οἶμαι δὲ αὐτόν,  εἰ   καὶ παρ´ ἄλλόν τινα ἀφίκετο
[40, 1]   Ὧδε τοίνυν Γλαῦκος λέγει·  Εἰ   μέν τι, Ὅμηρε,
[40, 3]   ῥώμη καὶ τὸ κάλλος,  εἰ   τὴν Ἀνδρομάχην τῇ Πηνελόπῃ ἀντεξετάζοις,
[40, 6]   μὲν ταύτης ἀνδρίζῃ, καὶ ἀξιόπιστος  εἶ   λέγων· ἐὰν δέ σου καὶ
[40, 1]   σου. Ὧδε τοίνυν Γλαῦκος  λέγει·   Εἰ μέν τι, Ὅμηρε,
[40, 3]   ὅς γε καὶ τὴν ὑγίειαν  ἡγεῖ   ἁπλοῦν τι εἶναι. Τί δέ
[40, 6]   δὲ φρὴν ἀνώμοτος. Ἀλλ´ οὐδέτερον  ἡγεῖ,   οὐκ ἀγαθόν, οὐ κακόν· ἀλλ´
[40, 2]   Αἴαντι Διομήδης, οὐδὲ τῷ  Διομήδει   Σθένελος, οὐδὲ τῷ Σθενέλῳ
[40, 2]   γυναικὸς βαρβάρου φοίνικι ἐξηνθισμένου· ἀλλὰ  εἰκάζει   αὐτοῦ τῷ Διὶ τὴν κεφαλὴν
[40, 2]   αἷμα κατὰ τοῦ μηροῦ, ἔπειτα  εἰκάζει   τὸ τοῦ μηροῦ κάλλος γυναικὸς
[40, 3]   μὲν διώκων ἀκρότητα ἐν ὑγιεινῷ  διώκει   πρᾶγμα φεῦγον, καὶ οὔτε Ἀσκληπιῷ
[40, 4]   ἀνταγωνιστὴν ἰσχυρότερον οὐ φέρον· οὕτως  ἀμέλει   καὶ τὸ ἀγαθὸν τοῖς μὲν
[40, 1]   γὰρ ἓν μὲν τὸ ἐν  κάλλει   καλόν, κρατῇ δὲ ἐν ἀγῶνι
[40, 2]   μόνον διαλέγωμαι, οὐκ ἀμφισβητεῖ τῷ  Ἀχιλλεῖ   περὶ ἀνδρείας Αἴας, οὐδὲ
[40, 1]   καὶ περὶ ἐκείνων τὰ εἰκότα.  Ἐπεὶ   δὲ καὶ τὸ κάλλος μοι
[40, 1]   ἐν ὅτι ἐστίν. ~Ἀλλ´  ἐπεὶ   τὸν Ὅμηρον αἰτιᾷ, μεμφόμενον τῷ
[40, 2]   ἀφαιρήσει τὸ κάλλος, κἂν ἐν  μέρει   ᾖ, εὔφημός γε ἐθέλων εἶναι
[40, 2]   οὐδεὶς διὰ τοῦτο τὴν ἀρετὴν  ἀφαιρεῖ   τοῦ Μενεσθέως διὰ τὸν Σθένελον·
[40, 2]   διηγουμένου χορὸν ἀγρευτικόν, παιζούσας ἐν  ὄρει   τὰς νύμφας, ἐξηγουμένης τῆς Ἀρτέμιδος;
[40, 5]   ψυχῆς σῶμα· τὰ δὲ πνεύματα  ἐπιρρεῖ,   ὡς ταῖς ἀρεταῖς τύχη;
[40, 6]   φιλοθρέμμων τοῦ ζῴου τούτου, οὐκ  ἐξετάσει   τὰ γένη) λέγων οὐκ Ἀρτοξέρξην
[40, 2]   καὶ Ἥβην καλλίσφυρον· ὧν οὐδεμιᾶς  ἀφαιρήσει   τὸ κάλλος, κἂν ἐν μέρει
[40, 4]   ζόφον καὶ ἀφέγγειαν κακῶν ἐμβάλῃς,  κρατεῖ   τὸ ἀμαυρότατον· ἐὰν δὲ παραθῇς
[40, 4]   ἀμαυράν; Οὐκοῦν ἐν ἡμέρᾳ ἥλιος  κρατεῖ,   τὸ ἄριστον καὶ ἀκμαιότατον τῶν
[40, 4]   σωμάτων· ἐν δὲ νυκτὶ σελήνη  κρατεῖ,   τὸ ἀσθενέστατον. Καὶ τοίνυν καὶ
[40, 2]   κάλλους σοι μόνον διαλέγωμαι, οὐκ  ἀμφισβητεῖ   τῷ Ἀχιλλεῖ περὶ ἀνδρείας
[40, 3]   τὴν ἀρετὴν τὸ πλεῖον νέμων.  Συμβουλεύει   δὲ καὶ Νέστωρ τῷ
[40, 4]   τοῖς ἀρίστοις οὐ δίδωσιν, οὐδὲ  ἐλέγχει   τὰς ἀρετὰς ἐν τοῖς ὁμοίοις.
[40, 4]   σκοπῶ. Χρυσὸν μὲν τὸν διαφέροντα  ἐλέγχει   χρυσὸς ἥττων, οὐ μόλιβδος, καὶ
[40, 1]   χαλκὸς ἔλαττον· ἀλλὰ ἀμφοτέροις καλῶς  ἔχει   ἑκάτερα, ἐν τῷ ἀνίσῳ τῆς
[40, 1]   γνώμην, ἣν περὶ ἀγαθῶν κτήσεως  ἔχει.   γὰρ οὐχ οὗτός ἐστιν
[40, 2]   Πασάων δ´ ὕπερ ἥδε κάρη  ἔχει   ἠδὲ μέτωπα, φησίν· καὶ ῥεῖα
[40, 3]   Οὕτω τοι καὶ τοῖς ἀγαθοῖς  ἔχει.   Τριῶν γὰρ ὄντων οἷς ἄν
[40, 5]   πλοῦν, ἔνθα μὲν κυβερνήτης  ἄρχει,   ὡς ψυχὴ σώματος· δὲ
[40, 4]   ὅμοια δρόμον καὶ ἅμιλλαν, τότε  ὄψει   τὸ ἄριστον ὄντως· νῦν δὲ
[40, 5]   τοῦτο ἐν μὲν θαλάττῃ καὶ  νηῒ   καὶ πλῷ τιμιώτατον κυβερνήτης,
[40, 2]   ἔχε ὀνομάτων αἰσχρῶν, καὶ ἠρέμα  κάτιθι   ἐκ τῶν ἄκρων ἐπὶ τὰ
[40, 2]   ἐξηνθισμένου· ἀλλὰ εἰκάζει αὐτοῦ τῷ  Διὶ   τὴν κεφαλὴν καὶ τὰ ὄμματα,
[40, 2]   οὐδὲ ἐλέφαντος ὑπὸ γυναικὸς βαρβάρου  φοίνικι   ἐξηνθισμένου· ἀλλὰ εἰκάζει αὐτοῦ τῷ
[40, 2]   κάλλος γυναικὸς τέχνῃ ἐλέφαντα χραινούσης  φοίνικι,   ἵπποις εἶναι παρήϊον· τοῖοί τοι,
[40, 5]   δυνατοῦ, καὶ ἐπὶ τὸ ἀληθὲς  μέτειμι.   Τὸν γὰρ τοῦ ἀνθρώπου βίον
[40, 1]   μοι προφέρεις, ὡς ἐν μέτρῳ  ἑνὶ   τὴν χώραν ἔχον, φέρε καὶ
[40, 3]   δὲ καὶ Νέστωρ τῷ  Ἀγαμέμνονι·   ἆρ´ ἀνοήτῳ φρόνιμος; οὐκ
[40, 1]   κάλλει καλόν, κρατῇ δὲ ἐν  ἀγῶνι   τριῶν μία, ἀνάγκη τὰς ἡττωμένας
[40, 3]   φεῦγον, καὶ οὔτε Ἀσκληπιῷ οὔτε  Χείρωνι   ἐξ ἐπιδρομῆς ἁλώσιμον· δὲ
[40, 2]   χραινούσης φοίνικι, ἵπποις εἶναι παρήϊον·  τοῖοί   τοι, Μενέλαε, μιάνθην αἵματι μηροί·
[40, 1]   βραχέα ἄττα ἀποκρίνωμαι. Δοκεῖς γάρ  μοι,   γενόμενος ἐν χώρᾳ τοῦ Τρωϊκοῦ
[40, 6]   οὐκ Ἀρτοξέρξην τὸν Ξέρξου (δειλόν  μοι   γένος λέγεις) οὐδὲ Ἱππίαν τὸν
[40, 6]   οὐδὲ Ἱππίαν τὸν Πεισιστράτου (πονηρόν  μοι   γένος λέγεις) οὐδὲ Κροῖσον τὸν
[40, 1]   Τούτῳ, νὴ Δία· τιμητέος γάρ  μοι   καὶ πρὸ τῶν ἄλλων Ὅμηρος
[40, 6]   καὶ ἐπαινῶ τὴν εὐγένειαν. Εἴθε  μοι   καὶ τὸ Ἀριστείδου γένος ἦν
[40, 1]   Ζεύς, ὡς τὰς φρένας  μοι   λυμαινόμενος· ἐν δὲ χρυσοῦ καὶ
[40, 1]   Ἐπεὶ δὲ καὶ τὸ κάλλος  μοι   προφέρεις, ὡς ἐν μέτρῳ ἑνὶ
[40, 4]   τὸν μὲν ἀριστέα ἐν δειλοῖς  στεφανοῖ,   τὸν δὲ ἰσχυρὸν ἐν ἀσθενεστάτοις;
[40, 3]   τὴν ἀκολουθίαν, ἀπὸ τοῦ ὠφελίμου  ἀρξάμενοι·   μήπω γὰρ δυνατὸν ἔσται μηδὲ
[40, 6]   περὶ πλούτου πυνθάνομαι, τί φῆς;  ποῖ   τὸ πρᾶγμα τάττεις; ἐν ποίῳ
[40, 6]   υἷος ποινὴν Γανυμήδεος, οὕνεκ´ ἄρισται  ἵπποι   ἔσαν, δὲ θηρευτὴς εὐγενείας
[40, 2]   τοῖοί τοι, Μενέλαε, μιάνθην αἵματι  μηροί·   εὐφυεῖς ησὶν καὶ κνῆμαι καὶ
[40, 2]   δεύτερα Νιρεύς; δικαστῇ δέ  σοι,   ἀπολειπόμενος Νιρεὺς τοῦ Ἀχιλλέως,
[40, 1]   ἔχον, φέρε καὶ περὶ τούτου  σοι   βραχέα ἄττα ἀποκρίνωμαι. Δοκεῖς γάρ
[40, 1]   ἔλαττον μείζονος, εἰκότως ἄρα  σοι   εἶχεν αἰτίαν Ζεύς, ὡς
[40, 2]   Καὶ ἵνα μὴ περὶ κάλλους  σοι   μόνον διαλέγωμαι, οὐκ ἀμφισβητεῖ τῷ
[40, 2]   ἵνα μὴ τὸν Ὅμηρον αὖθίς  σοι   προφέρω, λευκώλενον τὴν Ἥραν λέγοντα,
[40, 4]   ἐξετάζεις· καὶ πῶς οὐ φανεῖταί  σοι   τὸ σμικρότατον τῶν ἀγαθῶν ἐν
[40, 1]   Γλαύκῳ τῆς ἀμοιβῆς, πότερα καὶ  σοὶ   ὑπὲρ τοῦ Ὁμήρου ἀπολογητέον,
[40, 3]   δὲ πρὸς τὴν ἀκρότητα. Οὕτω  τοι   καὶ τοῖς ἀγαθοῖς ἔχει. Τριῶν
[40, 2]   φοίνικι, ἵπποις εἶναι παρήϊον· τοῖοί  τοι,   Μενέλαε, μιάνθην αἵματι μηροί· εὐφυεῖς
[40, 2]   ἠρέμα κάτιθι ἐκ τῶν ἄκρων  ἐπὶ   τὰ ἔσχατα· ἵνα μὴ τὸν
[40, 3]   τὸ σκέμμα, ἑνὸς μὲν τείνοντος  ἐπὶ   τὸ ἀληθὲς αὐτό, δευτέρου δὲ
[40, 5]   περιλαμπέστερα. ~Παύομαι τοῦ δυνατοῦ, καὶ  ἐπὶ   τὸ ἀληθὲς μέτειμι. Τὸν γὰρ
[40, 3]   τὸ ἀληθὲς αὐτό, δευτέρου δὲ  ἐπὶ   τὸ δυνατόν, τρίτου δὲ ἐπὶ
[40, 3]   ἐπὶ τὸ δυνατόν, τρίτου δὲ  ἐπὶ   τὸ ὠφέλιμον, καθ´ ἕκα– στον
[40, 2]   κατιοῦσα ἠρέμα ἀπὸ τῶν ἀρίστων  ἐπὶ   τοὺς καταδεεστέρους. ~Καὶ ἵνα ποτὲ
[40, 1]   ἡμῖν τὴν αὑτοῦ γνώμην, ἣν  περὶ   ἀγαθῶν κτήσεως ἔχει. γὰρ
[40, 2]   διαλέγωμαι, οὐκ ἀμφισβητεῖ τῷ Ἀχιλλεῖ  περὶ   ἀνδρείας Αἴας, οὐδὲ τῷ
[40, 1]   ἀγαθὰ κεκτημένων, εἰπεῖν ἂν καὶ  περὶ   ἐκείνων τὰ εἰκότα. Ἐπεὶ δὲ
[40, 1]   πρὸς δικαστήν γε, προστάττοντος βραβεῦσαι  περὶ   κάλλους αὐταῖς, ἡσθεὶς τῇ Ἀφροδίτῃ,
[40, 2]   τοῦ Θερσίτου. Καὶ ἵνα μὴ  περὶ   κάλλους σοι μόνον διαλέγωμαι, οὐκ
[40, 2]   Ἄρτεμιν; Ἀκούεις δὲ αὐτοῦ καὶ  περὶ   Μενελάου κάλλους τοιαυτὶ λέγοντος· ὅτε
[40, 6]   λέγων· ἐὰν δέ σου καὶ  περὶ   πλούτου πυνθάνομαι, τί φῆς; ποῖ
[40, 2]   μὲν γὰρ ἦν τὸ κάλλος  περὶ   τὴν κεφαλὴν καὶ τὰ ὄμματα,
[40, 1]   τὴν χώραν ἔχον, φέρε καὶ  περὶ   τούτου σοι βραχέα ἄττα ἀποκρίνωμαι.
[40, 3]   δέ γε οὐδέν τι μᾶλλον  περὶ   τῶν ἀρετῶν διαλεγόμενος, τὰ ὅμοια
[40, 6]   γνήσιος μένῃ, ἀνεπίμικτος μένῃ; Καὶ  μέχρι   μὲν ταύτης ἀνδρίζῃ, καὶ ἀξιόπιστος
[40, 1]   τῶν ἄλλων Ὅμηρος εἴη, μή  τι   γε πρὸ δικαστοῦ σου. Ὧδε
[40, 2]   μὲν αἰσχρός, καλὸς δὲ ἧττον.  Τί   δὲ ἐν τῷ στρατοπέδῳ τῷ
[40, 3]   ὑγίειαν ἡγεῖ ἁπλοῦν τι εἶναι.  Τί   δέ ἐστιν ἁπλοῦν παντὸς ἧττον;
[40, 3]   καὶ τὴν ὑγίειαν ἡγεῖ ἁπλοῦν  τι   εἶναι. Τί δέ ἐστιν ἁπλοῦν
[40, 5]   τοῦ ἀνθρώπου βίον ἆρα ἄλλο  τι   ἡγητέον διαγωγὴν ζωῆς συγκεκραμένην
[40, 3]   Νέστορος. Πείθω δέ γε οὐδέν  τι   μᾶλλον περὶ τῶν ἀρετῶν διαλεγόμενος,
[40, 6]   τί φῆς τὸν πλοῦτον; Κακόν;  τί   οὖν ἐρᾷς; Ἀγαθόν; τί οὖν
[40, 6]   Κακόν; τί οὖν ἐρᾷς; Ἀγαθόν;  τί   οὖν φεύγεις; γλῶττα ἐπώμοσεν,
[40, 6]   σου καὶ περὶ πλούτου πυνθάνομαι,  τί   φῆς; ποῖ τὸ πρᾶγμα τάττεις;
[40, 6]   τὰς τῆς ψυχῆς φωνὰς λέγε·  τί   φῆς τὸν πλοῦτον; Κακόν; τί
[40, 5]   στρατηγὸν τιμῶν τὰ λοιπὰ ἀτιμάσῃς,  τί   χρήσεται στρατηγὸς τῇ τέχνῃ;
[40, 5]   καὶ ταῦτα εἰσάγων ἰσοτιμίαν νέμῃς,  τί   χρήσεται τέχνη τῷ στρατηγῷ; Ἀρχέτω
[40, 1]   Γλαῦκος λέγει· Εἰ μέν  τι,   Ὅμηρε, ἔλαττον ἦν
[40, 2]   παρήϊον· τοῖοί τοι, Μενέλαε, μιάνθην  αἵματι   μηροί· εὐφυεῖς ησὶν καὶ κνῆμαι
[40, 1]   κατὰ ἁρμονίαν γάμου, ἀλλὰ τὰ  ἔτι   τούτων μείζονα ἀγαθὰ κεκτημένων, εἰπεῖν
[40, 4]   νύκτα καὶ ἡμέραν, ἐν μὲν  νυκτὶ   λαμπράν, μετὰ δὲ ἡλίου ἀμαυράν;
[40, 4]   ζόφῳ μικρὸν ζώπυρον, ἐν πολλῇ  νυκτὶ   ὀλίγον φῶς· ἐὰν δὲ παράσχῃς
[40, 4]   ἐν οὐρανῷ σωμάτων· ἐν δὲ  νυκτὶ   σελήνη κρατεῖ, τὸ ἀσθενέστατον. Καὶ
[40, 4]   τοῦ ἀρίστου; Ὡς γὰρ ἐν  νυκτὶ   φῶς ἐκ πυρὸς τοῦ δι´
[40, 2]   ἀνδρείας Αἴας, οὐδὲ τῷ  Αἴαντι   Διομήδης, οὐδὲ τῷ Διομήδει
[40, 3]   καὶ ὣς ἐδέησεν αὐτῷ φρονίμῳ  ὄντι   φρονιμωτέρων συμβούλων, τοῦ Νέστορος. Πείθω
[40, 1]   ἐμέ· οὐδὲν γὰρ οὔτε τῷ  λαβόντι   χρυσὸς πλέον, οὔτε τῷ ἀλλαξαμένῳ
[40, 6]   ἰσοτιμίαν ἀφαιρῶ· πείθομαι γὰρ Ὁμήρῳ  λέγοντι·   τριχθὰ δὲ πάντα δέδασται, ἕκαστος
[40, 3]   γυναικὸς βαρβαρικῆς Ἑλληνίδα, ἀλλὰ τῷ  περιόντι   κατὰ τὴν ἀρετὴν τὸ πλεῖον
[40, 0]   ἀγαθὸν ἀγαθοῦ μεῖζον· ἐν  ὅτι   ἐστίν. ~Ἀλλ´ ἐπεὶ τὸν Ὅμηρον
[40, 2]   αὐτοῦ καὶ περὶ Μενελάου κάλλους  τοιαυτὶ   λέγοντος· ὅτε ἔφη τρωθέντος ῥυῆναι
[40, 3]   ἄν τις διαιτήσαι τὸ παρὸν  τουτὶ   τὸ σκέμμα, ἑνὸς μὲν τείνοντος
[40, 6]   ὁρῶν, βλεπέτω Ὅμηρος μὴ ἀκούων·  Ἄτυϊ   μὲν οὐκ ᾄσεται Καλλιόπη,
[40, 2]   καὶ τὰ ὄμματα, τῷ δὲ  ἀμφὶ   τοὺς μηροὺς καὶ τὰ σφυρά·
[40, 3]   τὴν Ἀνδρομάχην τῇ Πηνελόπῃ ἀντεξετάζοις,  οὐχὶ   σώφρων μὲν ἑκατέρα καὶ φίλανδρος;
[40, 4]   δὲ ἕτερος τῶν λόγων  οὐχὶ   τὸν μὲν ἀριστέα ἐν δειλοῖς
[40, 6]   πωλοδάμνης εὐγενείας ἱππικῆς ἐρᾷ, ἧς  Τρωΐ   περ εὐρύοπα Ζεὺς δῶχ´ υἷος




Recherches | Texte | Lecture | Liste du vocabulaire | Index inverse | Menu | Site de Philippe Remacle

 
UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher

Dernière mise à jour : 28/08/2008