Dissertations, Chap.
[28, 4]	κρείττονος σωτηρίας ἀνάπτει τὸ χεῖρον·	ἤ	σοι δοκεῖ ἄνθρωπος ὑγιαίνων τῇ
[28, 4]	ποιεῖσθαι προσπεσούσης ὀδύνης καὶ τραυμάτων	ἤ	τινος ἄλλης κακουχίας σωμάτων; οὐδαμῶς
[28, 1]	τις ἀλυπίαν τῇ ψυχῇ περιποιήσαιτο;	ἢ	δεῖ κἀνταῦθα ἰατροῦ, καθάπερ ἐν
[28, 2]	διὰ μέσου ἀέρα τῇ εὐωδίᾳ·	ἢ	καθάπερ τὰ χρώματα ἐν ὀφθαλμοῖς
[28, 2]	καθάπερ τὸ φῶς τῷ ἀέρι;	ἢ	μᾶλλον οὑτωσὶ λέγωμεν· καθάπερ αἱ
[28, 2]	ὀδύνης γένος, ἐπειδὰν μόριον μὲν	ᾖ	τὸ τὴν αἰτίαν ἔχον καὶ
[28, 4]	ὁποτερονοῦν τοῖν μεροῖν, θάτερον δέ·	ἡ	γὰρ τοῦ χείρονος πρὸς τὸ
[28, 1]	ἀνὴρ ἰατρικός· Χείρωνα αὐτὸν καλοῦσιν,	ἡ	δὲ τέχνη τῷ Χείρωνι ἦν
[28, 4]	τὸν Χαρμίδην, οὐκ αὐτὸ ἐκεῖνο,	ἡ	Θρᾴκιος ἐπῳδή, ἀλλὰ ἀντιστρόφως. Ὁ
[28, 1]	καὶ διεστα〉 σίασται πρὸς ἑαυτὴν	ἡ	τέχνη, μήπω σοι τοῦτο θαυμαστὸν
[28, 4]	εἰ δὲ μή, πάντως γε	ἡ	ὑπεροψία τῶν ἐν αὐτῷ δεινῶν.
[28, 2]	γίγνεσθαι ἄν, εἰ μὴ ἐτύγχανεν	ἡ	ψυχὴ διειληφυῖα τὸ σῶμα πᾶν
[28, 2]	Οὕτω δὴ πρὸς τὸ σῶμα	ἡ	ψυχὴ ἔχουσα, ἀνακέκραται αὐτοῦ ταῖς
[28, 4]	τὴν ὑγίειαν ποριστέον καὶ ἐκθηρατέον,	ᾗ	τάχα μὲν καὶ περὶ τουτὶ
[28, 2]	ψυχῇ δὲ πάθος. Μία μὲν	δὴ	αὕτη χορηγία ὀδύνης τῷ ἀνθρώπῳ.
[28, 4]	πάντολμος ψυχὴ ἐπιτεχνήσαιτο; ~Διὰ μέσου	δὴ	ἥκων πίστεως καὶ ἀπιστίας, καὶ
[28, 2]	ὅλης, μετὰ τὸν Ἀλέξανδρον. ~Τί	δὴ	οὖν ὁ Χείρων ἦλθεν ἡμῖν
[28, 3]	μέλος κινημάτων οὐδὲν ὁτιοῦν. ~Τί	δὴ	οὖν τούτων ἐπιμέμνημαι; Ὅτι τὸ
[28, 2]	ἐν φυτοῖς τὰ ἀναισθητότατα. Οὕτω	δὴ	πρὸς τὸ σῶμα ἡ ψυχὴ
[28, 4]	σωμάτων; οὐδαμῶς μὰ Δία. Ἐκείνην	δὴ	τὴν ἰατρικὴν μαστευτέον καὶ βασανιστέον,
[28, 2]	σῶμα πᾶν· καὶ ἔστιν οὕτω	δή	τις ὀξύτατος ὁ τοῦ ἀλγεῖν
[28, 3]	τοῦ Ὀλύμπου ὑψηλότερον) οὔτε ἀπιστῷ	κομιδῇ.	Τί γὰρ οὐκ ἂν ἐθελήσασα
[28, 4]	οὐκ αὐτὸ ἐκεῖνο, ἡ Θρᾴκιος	ἐπῳδή,	ἀλλὰ ἀντιστρόφως. Ὁ μὲν γὰρ
[28, 3]	κεῖνον, ἵνα μοι διπλᾶ τἀγαθὰ	ἔλθῃ·	καὶ οὔτε πιστεύω τῷ τεχνιτεύματι
[28, 4]	μορίῳ, πρὶν καὶ τῷ παντὶ	ἔλθῃ·	ὀρθῶς λέγων, κἀγὼ πείθομαι, ὅσα
[28, 2]	διὰ πενίαν τρυχώσεις, καὶ διὰ	πένθη	ἀκοιμιστίαι. Ἀποπέμπουσιν δὲ τῷ σώματι
[28, 0]	~Πῶς ἄν τις ἄλυπος	εἴη.	~Πῶς ἄν τις ἀλυπίαν τῇ
[28, 4]	ἂν τὸ μέρος καλῶς ἔχῃ,	ἀνάγκη	τὸ πᾶν τούτῳ ἔχειν καλῶς,
[28, 2]	Φέρε, ἴδω μετὰ σοῦ, εἰ	μὴ	ἐν δέοντι, εἴπερ γάρ μοι
[28, 2]	δὲ οἴει γίγνεσθαι ἄν, εἰ	μὴ	ἐτύγχανεν ἡ ψυχὴ διειληφυῖα τὸ
[28, 4]	μίαν μὲν εἶναι τὴν τέχνην,	μὴ	μέντοι δυοῖν, ψυχῆς καὶ σώματος,
[28, 4]	σῶμα ῥᾳστώνη ἕψεται, εἰ δὲ	μή,	πάντως γε ἡ ὑπεροψία τῶν
[28, 2]	φανούμενον, εἰ πυρετὸς καλοῖτο, ἀλλὰ	μὴ	πῦρ. Ἕτερον δ´ αὖ ἐστιν
[28, 1]	τέχνη, μήπω σοι τοῦτο θαυμαστὸν	φανῇ,	πρὶν ἄν μοι δείξῃς καὶ
[28, 2]	τὸ σῶμα πᾶν πάντοθεν, καὶ	ἀνακεκραμένη	αὐτῷ, καθάπερ τὸ φῶς τῷ
[28, 1]	κατασμικρυνομένην ἑκάστοτε εἰς λεπτὰ καὶ	ἀγεννῆ	μόρια, ἀφανισθῆναι παντάπασι· καθάπερ τὴν
[28, 2]	συνελκύσῃ τὲ καὶ συνεπισπάσηται τῇ	ὀδύνῃ	καὶ τὸ ἄλλο σῶμα πᾶν·
[28, 1]	διεστα〉 σίασται πρὸς ἑαυτὴν ἡ	τέχνη,	μήπω σοι τοῦτο θαυμαστὸν φανῇ,
[28, 1]	εἶναι ὁ αὐτός, δύο ὀνόματα	τέχνῃ	μιᾷ ἐπιφημισάντων τῶν ποιητῶν. Εἰ
[28, 1]	Χείρωνα αὐτὸν καλοῦσιν, ἡ δὲ	τέχνη	τῷ Χείρωνι ἦν τείνουσα ἐφ´
[28, 4]	καὶ περὶ τουτὶ τὸ σῶμα	ῥᾳστώνη	ἕψεται, εἰ δὲ μή, πάντως
[28, 2]	τὸ σῶμα. Ψυχῆς γοῦν καμούσης	λύπῃ,	συγκάμνει τοι σῶμα τὶ καὶ
[28, 2]	ὁρμηθὲν δὲ ἐντεῦθεν τὸ δεινὸν	συνελκύσῃ	τὲ καὶ συνεπισπάσηται τῇ ὀδύνῃ
[28, 2]	ἐπιγράψαντα καὶ ταῦτα τὸν ἀέρα	τῇ	αὑτῶν φύσει· ταύτῃ νόμιζε καὶ
[28, 2]	ἀνακεράσασαι τὸν διὰ μέσου ἀέρα	τῇ	εὐωδίᾳ· ἢ καθάπερ τὰ χρώματα
[28, 2]	δεινὸν συνελκύσῃ τὲ καὶ συνεπισπάσηται	τῇ	ὀδύνῃ καὶ τὸ ἄλλο σῶμα
[28, 4]	δυοῖν, ψυχῆς καὶ σώματος, ἀλλὰ	τῇ	πραγματείᾳ τοῦ κρείττονος τὴν τοῦ
[28, 4]	ἤ σοι δοκεῖ ἄνθρωπος ὑγιαίνων	τῇ	ψυχῇ λόγον τινὰ ποιεῖσθαι προσπεσούσης
[28, 1]	εἴη. ~Πῶς ἄν τις ἀλυπίαν	τῇ	ψυχῇ περιποιήσαιτο; ἢ δεῖ κἀνταῦθα
[28, 4]	γε ἐπὶ σώματος· ἐν δὲ	τῇ	ψυχῆς καὶ σώματος συζυγίᾳ ἀντιστρόφως
[28, 2]	ἔχουσα· ἀπὸ γὰρ τῆς ψυχῆς	αὕτη	ἔρχεται, καὶ τελευτᾷ ἐπὶ τὸ
[28, 2]	δὲ πάθος. Μία μὲν δὴ	αὕτη	χορηγία ὀδύνης τῷ ἀνθρώπῳ. Δευτέρα
[28, 2]	τὸν ἀέρα τῇ αὑτῶν φύσει·	ταύτῃ	νόμιζε καὶ τὴν ψυχὴν πανταχοῦ
[28, 4]	γὰρ ἂν τὸ μέρος καλῶς	ἔχῃ,	ἀνάγκη τὸ πᾶν τούτῳ ἔχειν
[28, 2]	ἀλγεῖν ἔστιν αἰτία μὲν σώματος,	ψυχῇ	δὲ πάθος. Μία μὲν δὴ
[28, 2]	ἄν, εἰ μὴ ἐτύγχανεν ἡ	ψυχὴ	διειληφυῖα τὸ σῶμα πᾶν πάντοθεν,
[28, 3]	γὰρ οὐκ ἂν ἐθελήσασα πάντολμος	ψυχὴ	ἐπιτεχνήσαιτο; ~Διὰ μέσου δὴ ἥκων
[28, 2]	δὴ πρὸς τὸ σῶμα ἡ	ψυχὴ	ἔχουσα, ἀνακέκραται αὐτοῦ ταῖς λύπαις
[28, 4]	σοι δοκεῖ ἄνθρωπος ὑγιαίνων τῇ	ψυχῇ	λόγον τινὰ ποιεῖσθαι προσπεσούσης ὀδύνης
[28, 1]	~Πῶς ἄν τις ἀλυπίαν τῇ	ψυχῇ	περιποιήσαιτο; ἢ δεῖ κἀνταῦθα ἰατροῦ,

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 24/07/2008