Dissertations, Chap.
[13, 6]	γῆ, δυοῖν ἑστία ἢ ὀχήματα,	τὰ	ἀθάνατα. Ὧν τὸν μὲν νέμονται
[13, 3]	ἑξῆς, καὶ τὰ καλὰ καὶ	τὰ	αἰσχρά, καὶ τὰ τίμια καὶ
[13, 7]	μετὰ θεοῦ τύχη καὶ καιρὸς	τὰ	ἀνθρώπινα κυβερνῶσιν τὰ ξύμπαντα· ἡμερώτερόν
[13, 3]	αἰσχρά, καὶ τὰ τίμια καὶ	τὰ	ἄτιμα; φείδομαι τῶν ῥημάτων, καὶ
[13, 9]	ταῦτα καὶ τὸν συκοφάντην ἐπὶ	τὰ	δικαστήρια, καὶ τὸν λῃστὴν ἐπὶ
[13, 3]	σοι γινώσκειν πάντα ἑξῆς, καὶ	τὰ	καλὰ καὶ τὰ αἰσχρά, καὶ
[13, 2]	δήποτ´ οὖν οἱ ἄνθρωποι ἐπὶ	τὰ	μαντεῖα παραγίγνονται, ἀμελήσαντες τῆς παρὰ
[13, 8]	ἔγωγ´ ἂν θείην. ~Ταῦτά μου	τὰ	μαντεύματα τὴν ψυχὴν ταράττει, καὶ
[13, 4]	συνεπιλαμβάνει δέ τι αὐτῷ καὶ	τὰ	μερικά. Κάλει τοίνυν τεχνίτην μὲν
[13, 7]	καὶ καιρὸς τὰ ἀνθρώπινα κυβερνῶσιν	τὰ	ξύμπαντα· ἡμερώτερόν γε μὴν τρίτον
[13, 9]	Ἐρινύς. ~Ἔοικεν δὲ καὶ ταυτὶ	τὰ	ὀνόματα εἶναι μοχθηρίας ἀνθρωπίνης εὔφημοι
[13, 4]	Καὶ στρατηγὸς στρατόπεδον ἔχων, καὶ	τὰ	ὅπλα εἰδώς, καὶ τῆς παρασκευῆς
[13, 7]	Τάττε δέ μοι κατὰ μὲν	τὰ	ὄργανα καὶ τὰς ὑπηρεσίας τοὺς
[13, 4]	κυβερνήτης ναῦν ἔχων, καὶ εἰδὼς	τὰ	ὄργανα, καὶ τὴν θάλατταν ὁρῶν,
[13, 7]	ψυχῆς, κατὰ δὲ θάλατταν καὶ	τὰ	πνεύματα τὸ ἄδηλον τῶν ἀνθρωπίνων,
[13, 6]	τε γὰρ θεοὶ ἐπιβόσκονται, σώζοντες	τὰ	τῆς γῆς ἔγγονα, οὐχ ὁρώμενοι,
[13, 3]	καλὰ καὶ τὰ αἰσχρά, καὶ	τὰ	τίμια καὶ τὰ ἄτιμα; φείδομαι
[13, 1]	Ἀθηναῖοι, τί χρὴ δρᾶν, ἐπιόντος	ταῖς	Ἀθήναις τοσούτου κακοῦ. Ὁ δὲ
[13, 9]	δαιμονίῳ, καὶ ταῖς Μοίραις, καὶ	ταῖς	Ἐρινύσιν· οἱ δὲ ἐν μὲν
[13, 9]	τὴν αἰτίαν τῷ δαιμονίῳ, καὶ	ταῖς	Μοίραις, καὶ ταῖς Ἐρινύσιν· οἱ
[13, 9]	Ἐρινύσιν· οἱ δὲ ἐν μὲν	ταῖς	τραγῳδίαις ἐχέτωσαν χώραν, οὐ νεμεσῶ
[13, 3]	καὶ ψεῦδος ὤνησεν ἀνθρώπους, καὶ	τἀληθὲς	ἔβλαψεν. Εἰ μὲν οὖν ἄλλό
[13, 3]	ἀληθεῖ· οὐδὲν γὰρ σεμνὸν τὸ	τἀληθῆ	λέγειν, εἰ μὴ γίγνοιτο ἐπ´
[13, 8]	μου τὰ μαντεύματα τὴν ψυχὴν	ταράττει,	καὶ οὔτε καθαρῶς εἰς ὑπεροψίαν
[13, 4]	δὲ τὴν εἱμαρμένην, ὅπλα δὲ	τὰς	εὐπορίας, πολεμίους δὲ τὰς συμφοράς,
[13, 4]	δὲ τὰς εὐπορίας, πολεμίους δὲ	τὰς	συμφοράς, σύμμαχον δὲ τὸν λογισμόν,
[13, 7]	κατὰ μὲν τὰ ὄργανα καὶ	τὰς	ὑπηρεσίας τοὺς λογισμοὺς τῆς ψυχῆς,
[13, 7]	εὐκολία ὀργάνων, καὶ θαλάττης φύσις.	Τάττε	δέ μοι κατὰ μὲν τὰ
[13, 9]	τέλος ἀπιστίας; τί τέλος ἀκολασίας;	Ταῦτα	καὶ Σωκράτης προὔλεγεν, οὐχ ὁ
[13, 9]	ὅτ´ ἄριστον Ἀχαιῶν οὐδὲν ἔτισεν·	ταῦτα	καὶ τὸν Ἐλπήνορα εἰς μέθην
[13, 9]	τὸν Ἐλπήνορα εἰς μέθην ἄγει,	ταῦτα	καὶ τὸν Θυέστην ὠθεῖ ἐπὶ
[13, 9]	ἐπὶ τὸν τοῦ ἀδελφοῦ γάμον,	ταῦτα	καὶ τὸν Οἰδίποδα ἐπὶ τὸν
[13, 9]	ἐπὶ τὸν τοῦ πατρὸς φόνον,	ταῦτα	καὶ τὸν συκοφάντην ἐπὶ τὰ
[13, 9]	δὲ τῷ βίου ὁράματι μήποτε	ταῦτα	κενά. Ἡ δὲ Ἐρινὺς καὶ
[13, 5]	παῖδα, ἀποκτενεῖ σε ὁ φῦς·	ταῦτα	λέγει μέν, ἀλλὰ οἶδεν ἀνδρὶ
[13, 8]	μέγα πλεονέκτημα ἔγωγ´ ἂν θείην.	~Ταῦτά	μου τὰ μαντεύματα τὴν ψυχὴν
[13, 1]	τεῖχος αἱ τριήρεις εἶναι. Συνεδόκει	ταῦτα	τοῖς Ἀθηναίοις, καὶ ἀναστάντες ἐκ
[13, 9]	ἠεροφοῖτις Ἐρινύς. ~Ἔοικεν δὲ καὶ	ταυτὶ	τὰ ὀνόματα εἶναι μοχθηρίας ἀνθρωπίνης
[13, 6]	τοὺς βίους ἐπιστάται θεοί· γῆν	τε	γὰρ θεοὶ ἐπιβόσκονται, σώζοντες τὰ
[13, 1]	χρᾷ φράττεσθαι τὸ ἄστυ ξυλίνῳ	τείχει.	Θεμιστοκλῆς λέγει ὅτι οἱ δοκεῖ
[13, 1]	ὅτι οἱ δοκεῖ τὸ ξύλινον	τεῖχος	αἱ τριήρεις εἶναι. Συνεδόκει ταῦτα
[13, 1]	ἐκ τοῦ ἄστεος ἐς τὸ	τεῖχος	τοῦ θεοῦ μετῳκίσθησαν. Εἰ οὖν
[13, 1]	ἂν ἐδεήθη πρὸς αὐτούς, οὐδὲ	τείχους	ἀμφισβητησίμου· ἀλλ´ εἶπεν ἄν, ὧδέ
[13, 5]	ἐφ´ ἡμῖν καταμαντεύεται; Μὴ σπεῖρε	τέκνων	ἄλοκα δαιμόνων ἄτερ, ὁ θεὸς
[13, 9]	μοχθηρίας; τί τέλος ἀπιστίας; τί	τέλος	ἀκολασίας; Ταῦτα καὶ Σωκράτης προὔλεγεν,
[13, 9]	μαντευόμενος τί τέλος μοχθηρίας; τί	τέλος	ἀπιστίας; τί τέλος ἀκολασίας; Ταῦτα
[13, 9]	ἂν οὖν ἁμάρτοι μαντευόμενος τί	τέλος	μοχθηρίας; τί τέλος ἀπιστίας; τί
[13, 7]	δὲ αὐτὴν οὐ μόνον κυβερνήτου	τέχνη,	ἀλλὰ καὶ πνευμάτων καιροί, καὶ
[13, 4]	τὴν μοχθηρίαν, μαντικὴν δὲ τὴν	τέχνην	αὐτὴν τὴν ἐκ τῆς παρασκευῆς
[13, 4]	δὲ τοὺς λογισμοὺς τοὺς ἀνθρωπίνους,	τέχνην	δὲ τὴν ἀνθρωπίνην σπῶσαν ἡμᾶς
[13, 7]	τούτοις προσθεῖναι δεῖν ἕπεσθαι, τὴν	τέχνην.	Καιρῷ γὰρ χειμῶνι συλλαβέσθαι κυβερνητικήν,
[13, 4]	τῆς νόσου ξυνείς, καὶ τῆς	τέχνης	αἰσθανόμενος, οἶδεν τὸ ἀποβησόμενον. Ὁρᾷς
[13, 4]	δὲ ὁ τρόπος τῆς θείας	τέχνης,	ὀνόματι μὲν εἰπεῖν οὐκ ἔχω,
[13, 7]	δὲ τὸ προορατικὸν τῆς κυβερνητικῆς	τέχνης	τὸ εὔστοχον τῆς μαντικῆς. Εἰ
[13, 4]	τῶν μάντεων, ὡς σαφές, ὡς	τεχνικόν,	ὡς εὔστοχον; Εἰ μὲν οὖν
[13, 4]	καὶ τὰ μερικά. Κάλει τοίνυν	τεχνίτην	μὲν τὸν θεόν, ὄργανα δὲ
[13, 3]	τινὰ εἶναι ὀργάνου μουσικοῦ, καὶ	τεχνίτην	μὲν τὸν θεόν, τὴν δὲ
[13, 6]	ὀρθῇ τῇ ψυχῇ, καὶ ἀνηρτημένοι	τῇ	γνώμῃ πρὸς τὸν Δία. Διέλαχον
[13, 3]	τὸ λαμπρότερον, μὴ ἀτίμαζε δὲ	τῇ	διαιρέσει τὸ ἀμαυρότερον. Ἀλλ´ ἡγοῦ
[13, 9]	διανοίας εἱμαρμένης ὀνόματα, ἔνδον ἐν	τῇ	ψυχῇ καθειργμένα, καὶ τὸν Ἀγαμέμνονα
[13, 6]	εἰς τὸν οὐρανὸν ὁρῶντες ὀρθῇ	τῇ	ψυχῇ, καὶ ἀνηρτημένοι τῇ γνώμῃ
[13, 4]	νειμάμενον, ἕτερον ἐξ ἑτέρου διαδεχόμενον	τὴν	ἀγωγήν, κινεῖ τὸ πᾶν· καὶ
[13, 4]	τὴν ἀνθρωπίνην σπῶσαν ἡμᾶς ἐπὶ	τὴν	ἀγωγὴν τῆς εἱμαρμένης. Εἰ δέ
[13, 5]	ἀρχὴν ὁ Λάϊος, ἐγνώρισεν δὲ	τὴν	αἰτίαν ὁ θεός. Κροῖσος Ἅλυν
[13, 4]	καὶ τὸ μὲν ὅλον ἔχει	τὴν	αἰτίαν τοῦ ἔργου· συνεπιλαμβάνει δέ
[13, 9]	ἀνθρωπίνης εὔφημοι ἀποστροφαί, ἀναθέντων αὐτῆς	τὴν	αἰτίαν τῷ δαιμονίῳ, καὶ ταῖς
[13, 2]	τὴν ὑπεροχὴν πιστόν· κατὰ δὲ	τὴν	ἀλήθειαν δόκιμον, κατὰ δὲ τὴν
[13, 8]	ἄγουσιν· ὥστε ἐγὼ ὑποπτεύω μὲν	τὴν	ἀνάγκην, ὀνομάσαι δὲ αὐτὴν εὐπόρως
[13, 4]	λογισμοὺς τοὺς ἀνθρωπίνους, τέχνην δὲ	τὴν	ἀνθρωπίνην σπῶσαν ἡμᾶς ἐπὶ τὴν
[13, 6]	μὲν τὴν μαντικήν, συνήσεις δὲ	τὴν	ἀρετήν, γνωριεῖς δὲ τὴν ἑκατέρου
[13, 4]	δὲ τὸν λογισμόν, ἀριστείαν δὲ	τὴν	ἀρετήν, ἧτταν δὲ τὴν μοχθηρίαν,
[13, 5]	τὴν συμφοράν, ἧς παρέσχεν μὲν	τὴν	ἀρχὴν ὁ Λάϊος, ἐγνώρισεν δὲ
[13, 3]	καὶ τεχνίτην μὲν τὸν θεόν,	τὴν	δὲ ἁρμονίαν αὐτὴν ἀρξαμένην παρ´
[13, 6]	νέμονται θεοὶ καὶ θεῶν παῖδες,	τὴν	δὲ ὑποφῆται θεῶν, ἄνθρωποι, οὐ
[13, 8]	τοιαύτην ὁρῷ καὶ τῷ ἀνθρώπῳ	τὴν	διαγωγὴν τοῦ βίου, ἀμφίβιον καὶ
[13, 4]	οὐκ ἔχω, εἴσῃ δὲ αὐτῆς	τὴν	δύναμιν ἐξ εἰκόνος ἣ οἵα
[13, 4]	δὲ τὸν ἄνθρωπον, σύνθεμα δὲ	τὴν	εἱμαρμένην, ὅπλα δὲ τὰς εὐπορίας,
[13, 4]	μαντικὴν δὲ τὴν τέχνην αὐτὴν	τὴν	ἐκ τῆς παρασκευῆς ἐπισταμένην τὸ
[13, 6]	δὲ τὴν ἀρετήν, γνωριεῖς δὲ	τὴν	ἑκατέρου ἐπιμέλειαν καὶ κοινωνίαν. ~Πολιτείαν
[13, 1]	ἡμῖν. ~Ὅτε οἱ Μῆδοι ἐπὶ	τὴν	Ἑλλάδα ἐστρατεύοντο, ἐχρῶντο οἱ Ἀθηναῖοι
[13, 1]	καὶ τὴν παροῦσαν δύναμιν, καὶ	τὴν	ἐπιοῦσαν παρασκευήν, καὶ τὸν μέλλοντα
[13, 4]	μὲν τὸν θεόν, στρατείαν δὲ	τὴν	ζωήν, ὁπλίτην δὲ τὸν ἄνθρωπον,
[13, 9]	δικαστήρια, καὶ τὸν λῃστὴν ἐπὶ	τὴν	θάλατταν, καὶ τὸν ἀνδροφόνον ἐπὶ
[13, 4]	καὶ εἰδὼς τὰ ὄργανα, καὶ	τὴν	θάλατταν ὁρῶν, καὶ αἰσθανόμενος τῶν
[13, 1]	ἐλευθερίᾳ, καὶ νόμοις, ἴτε ἐπὶ	τὴν	θάλατταν· ὑποδέξονται δὲ ὑμᾶς τριήρεις
[13, 3]	οὖν ἄλλό τι ἡγεῖ εἶναι	τὴν	μαντικήν, ἢ νοῦν θεῖον, διαφέροντα
[13, 6]	τὸ σύνθημα, καὶ ὄψει μὲν	τὴν	μαντικήν, συνήσεις δὲ τὴν ἀρετήν,
[13, 5]	ἀνθρώπου νοῦν, καὶ διέλυσας ἁρμονιῶν	τὴν	μουσικωτάτην. ~Οἶκος οὗτος εἷς θεῶν
[13, 4]	δὲ τὴν ἀρετήν, ἧτταν δὲ	τὴν	μοχθηρίαν, μαντικὴν δὲ τὴν τέχνην
[13, 1]	ἀνδρὶ καὶ δυναμένῳ ἐκλογίζεσθαι καὶ	τὴν	παροῦσαν δύναμιν, καὶ τὴν ἐπιοῦσαν
[13, 2]	τὴν ἀλήθειαν δόκιμον, κατὰ δὲ	τὴν	πεῖραν εὔστοχον, κατὰ δὲ τὴν
[13, 4]	ὧν ἕκαστον πρὸς τὸ πλησίον	τὴν	ῥώμην νειμάμενον, ἕτερον ἐξ ἑτέρου
[13, 5]	μέθης, καὶ διὰ τοῦτο προλέγει	τὴν	συμφοράν, ἧς παρέσχεν μὲν τὴν
[13, 4]	δὲ τὴν μοχθηρίαν, μαντικὴν δὲ	τὴν	τέχνην αὐτὴν τὴν ἐκ τῆς
[13, 7]	ἐπὶ τούτοις προσθεῖναι δεῖν ἕπεσθαι,	τὴν	τέχνην. Καιρῷ γὰρ χειμῶνι συλλαβέσθαι
[13, 2]	τὴν πεῖραν εὔστοχον, κατὰ δὲ	τὴν	τιμὴν ἀνεπίφθονον; Θεοῦ δὲ μαντεῖα
[13, 2]	τὸ δὲ θεῖον κατὰ μὲν	τὴν	ὑπεροχὴν πιστόν· κατὰ δὲ τὴν
[13, 1]	καὶ τὸν μέλλοντα κίνδυνον, καὶ	τὴν	ὑποφαινομένην ἀσφάλειαν· τί εἰκὸς συμβουλεῦσαι
[13, 8]	θείην. ~Ταῦτά μου τὰ μαντεύματα	τὴν	ψυχὴν ταράττει, καὶ οὔτε καθαρῶς
[13, 9]	τῶν κακῶν πλῆθος, ὡς ἀπὸ	τῆς	Αἴτνης τὸ πῦρ ῥεῖ, ὡς
[13, 2]	μηθ´ ὅντινα τρόπον τὸ αὐτεξούσιον	τῆς	ἀνθρωπίνης γνώμης χρῆται μαντικῇ, μήθ´
[13, 6]	γὰρ θεοὶ ἐπιβόσκονται, σώζοντες τὰ	τῆς	γῆς ἔγγονα, οὐχ ὁρώμενοι, οὐδὲ
[13, 4]	σπῶσαν ἡμᾶς ἐπὶ τὴν ἀγωγὴν	τῆς	εἱμαρμένης. Εἰ δέ σοι καὶ
[13, 4]	ὅλοις, μέρος ὅσον καὶ τοῦτο	τῆς	εἱμαρμένης, κατὰ μὲν τὸ ἀναγκαῖον
[13, 4]	θόρυβον. ~Τίς δὲ ὁ τρόπος	τῆς	θείας τέχνης, ὀνόματι μὲν εἰπεῖν
[13, 7]	ἀνθρωπίνων, κατὰ δὲ τὸ προορατικὸν	τῆς	κυβερνητικῆς τέχνης τὸ εὔστοχον τῆς
[13, 2]	χρῆται μαντικῇ, μήθ´ ὅπως, ἀληθευούσης	τῆς	μαντικῆς, δύναταί τι καὶ ἀνθρώπου
[13, 7]	τῆς κυβερνητικῆς τέχνης τὸ εὔστοχον	τῆς	μαντικῆς. Εἰ δέ σου ἀντε〈
[13, 8]	οὔτε καθαρῶς εἰς ὑπεροψίαν ἄγει	τῆς	μαντικῆς, οὔτε καθαρῶς τοῖς λογισμοῖς
[13, 9]	προελθὼν ἔστη· οἱ δὲ ὀχετοὶ	τῆς	μοχθηρίας πολλοὶ καὶ ἀέναοι, καὶ
[13, 4]	ἰατρὸς τὸν κάμνοντα ἰδών, καὶ	τῆς	νόσου ξυνείς, καὶ τῆς τέχνης
[13, 2]	ἐπὶ τὰ μαντεῖα παραγίγνονται, ἀμελήσαντες	τῆς	παρὰ τοῦ ὁμοίου συμβουλῆς; ἢ
[13, 4]	τὴν τέχνην αὐτὴν τὴν ἐκ	τῆς	παρασκευῆς ἐπισταμένην τὸ μέλλον. Καὶ
[13, 4]	καὶ τὰ ὅπλα εἰδώς, καὶ	τῆς	παρασκευῆς μεμνημένος, καὶ τῶν πολεμίων
[13, 7]	ἀντε〈 τίθει〉 τύχη τῷ λογισμῷ	τῆς	πολιτείας κράσεις, ἀκούσῃ Πλάτωνος ὡδὶ
[13, 5]	διαβὰς λέγει. Εἰ δὲ ἀπαλλάξεις	τῆς	συμπλοκῆς καὶ διοικίσεις μαντικὴν θεοῦ
[13, 4]	καὶ τῆς νόσου ξυνείς, καὶ	τῆς	τέχνης αἰσθανόμενος, οἶδεν τὸ ἀποβησόμενον.
[13, 1]	ἂν τὸν ἄνδρα τοῦτον καταδεέστερον	τῆς	χρησμῳδίας τοῦ θεοῦ; Ἐγὼ μὲν
[13, 7]	καὶ τὰς ὑπηρεσίας τοὺς λογισμοὺς	τῆς	ψυχῆς, κατὰ δὲ θάλατταν καὶ
[13, 2]	ὅμως) χρῆμα συγγενές, καὶ εἴπέρ	τι	ἄλλο ἄλλῳ ὅμοιον, οὐδὲν ἂν
[13, 4]	αἰτίαν τοῦ ἔργου· συνεπιλαμβάνει δέ	τι	αὐτῷ καὶ τὰ μερικά. Κάλει
[13, 5]	ὅτι μὲν διαβήσεται οὐ λέγει,	τί	δὲ πείσεται διαβὰς λέγει. Εἰ
[13, 2]	σώζειν φέρουσαι, καὶ νικᾶν μαχόμεναι.	~Τί	δήποτ´ οὖν οἱ ἄνθρωποι ἐπὶ
[13, 1]	κίνδυνον, καὶ τὴν ὑποφαινομένην ἀσφάλειαν·	τί	εἰκὸς συμβουλεῦσαι ἂν τὸν ἄνδρα
[13, 0]	~Εἰ μαντικῆς οὔσης, ἔστίν	τι	ἐφ´ ἡμῖν. ~Ὅτε οἱ Μῆδοι
[13, 3]	ἔβλαψεν. Εἰ μὲν οὖν ἄλλό	τι	ἡγεῖ εἶναι τὴν μαντικήν, ἢ
[13, 2]	ὅπως, ἀληθευούσης τῆς μαντικῆς, δύναταί	τι	καὶ ἀνθρώπου γνώμη· περὶ γὰρ
[13, 5]	ἐκλείποντα ἥλιον, καὶ ἄλλος ἄλλό	τι.	Πῶς δὲ δὴ καὶ θεὸς
[13, 9]	τέλος μοχθηρίας; τί τέλος ἀπιστίας;	τί	τέλος ἀκολασίας; Ταῦτα καὶ Σωκράτης
[13, 9]	ἁμάρτοι μαντευόμενος τί τέλος μοχθηρίας;	τί	τέλος ἀπιστίας; τί τέλος ἀκολασίας;
[13, 9]	Τίς ἂν οὖν ἁμάρτοι μαντευόμενος	τί	τέλος μοχθηρίας; τί τέλος ἀπιστίας;
[13, 3]	τοῦ θεοῦ ἔχει· σεμνὸν γάρ	τι	τὸ πάντα εἰδέναι, καὶ ἀριθμὸν
[13, 1]	ἐχρῶντο οἱ Ἀθηναῖοι τῷ θεῷ,	τί	χρῆ δρᾶν ἐπιόντος αὐτοῖς βαρβαρικοῦ
[13, 1]	οὖν τῷ θεῷ οἱ Ἀθηναῖοι,	τί	χρὴ δρᾶν, ἐπιόντος ταῖς Ἀθήναις
[13, 7]	μαντικῆς. Εἰ δέ σου ἀντε〈	τίθει〉	τύχη τῷ λογισμῷ τῆς πολιτείας
[13, 2]	πεῖραν εὔστοχον, κατὰ δὲ τὴν	τιμὴν	ἀνεπίφθονον; Θεοῦ δὲ μαντεῖα καὶ
[13, 5]	Ἱπποκράτης Θετταλοῖς προσιόντα λοιμόν, καὶ	Τιμήσιος	Κλαζομενίοις ἐκλείποντα ἥλιον, καὶ ἄλλος
[13, 3]	καὶ τὰ αἰσχρά, καὶ τὰ	τίμια	καὶ τὰ ἄτιμα; φείδομαι τῶν
[13, 3]	ἡγοῦ τὸ πᾶν τοῦτο ἁρμονίαν	τινὰ	εἶναι ὀργάνου μουσικοῦ, καὶ τεχνίτην
[13, 3]	μαθών, ἄδικος ὤν, πλεονεκτήσειν. Δεινῶς	τινα	πολυπράγμονα ἡγεῖ τὸν θεόν, καὶ
[13, 5]	γνώμη μαντικῇ δηλωτική. Πῶς καὶ	τίνα	τρόπον ἑκατέρα; Αὐχμοὺς μέν, καὶ
[13, 8]	γὰρ ἡ πεπρωμένη; ποίας φύσεως;	τίνος	οὐσίας; Εἰ μέν τοι θεός
[13, 9]	μαντείων πολλῶν καὶ χρησμῶν μυρίων.	Τίς	ἂν οὖν ἁμάρτοι μαντευόμενος τί
[13, 8]	λέγω πλανώμενον ἐν ἀνθρώπων δόξαις·	τίς	γὰρ ἡ πεπρωμένη; ποίας φύσεως;
[13, 4]	συντάττει τὸν ἐν αὐτῇ θόρυβον.	~Τίς	δὲ ὁ τρόπος τῆς θείας
[13, 8]	θεῶν αἰτίαν κακοῦ· εἰ δέ	τις	ἐστὶ βροτῶν, τοὶ ἐπὶ χθονὶ
[13, 6]	οὐχ ὁρώμενοι, οὐδὲ τοξεύοντες, ἢ	τιτρωσκόμενοι,	οὐ γὰρ σῖτον ἔδους´, οὐ
[13, 7]	δὲ θάλατταν καὶ τὰ πνεύματα	τὸ	ἄδηλον τῶν ἀνθρωπίνων, κατὰ δὲ
[13, 3]	τοῖς δεομένοις θεσπίζει ὁ θεὸς	τὸ	ἀληθὲς μαθεῖν, καὶ συμφέρει, κἂν
[13, 3]	μὴ ἀτίμαζε δὲ τῇ διαιρέσει	τὸ	ἀμαυρότερον. Ἀλλ´ ἡγοῦ τὸ πᾶν
[13, 4]	τοῦτο τῆς εἱμαρμένης, κατὰ μὲν	τὸ	ἀναγκαῖον ἡ μαντικὴ στήσεται· κατὰ
[13, 2]	τὸ θεῖον πάντων εὔστοχον, οὔτε	τὸ	ἀνθρώπινον πάντων ἄστοχον. ~Καὶ περὶ
[13, 4]	καὶ τῶν πολεμίων αἰσθανόμενος, οἶδεν	τὸ	ἀποβησόμενον. Καὶ ἰατρὸς τὸν κάμνοντα
[13, 4]	καὶ αἰσθανόμενος τῶν πνευμάτων, οἶδεν	τὸ	ἀποβησόμενον. Καὶ στρατηγὸς στρατόπεδον ἔχων,
[13, 4]	καὶ τῆς τέχνης αἰσθανόμενος, οἶδεν	τὸ	ἀποβησόμενον. Ὁρᾷς τὸ πλῆθος τῶν
[13, 1]	Ὁ δὲ αὐτοῖς χρᾷ φράττεσθαι	τὸ	ἄστυ ξυλίνῳ τείχει. Θεμιστοκλῆς λέγει
[13, 2]	τοίνυν ἀπόρει, μηθ´ ὅντινα τρόπον	τὸ	αὐτεξούσιον τῆς ἀνθρωπίνης γνώμης χρῆται
[13, 2]	περὶ γὰρ ὁμοίου πράγματος σκοπεῖς·	τὸ	γὰρ αὐτὸ ἐρωτᾷς, καὶ ἀπορεῖς,
[13, 3]	ἀνθρωπίνου νόμου καὶ αὖθις ῥητέον·	τὸ	δὲ θεῖον δοκεῖ σοι γινώσκειν
[13, 2]	καὶ οὐκ ἐν παντὶ εὔστοχον·	τὸ	δὲ θεῖον κατὰ μὲν τὴν
[13, 4]	ἡ μαντικὴ στήσεται· κατὰ δὲ	τὸ	δῆλον ἢ μή, βουλεύσεται. ~Ἤδη
[13, 3]	ἐστιν οὐδὲν ἀλλοιότερον, ἢ ὅσον	τὸ	ἐξ ἡλίου φῶς τοῦ ἐκ
[13, 7]	τὸ προορατικὸν τῆς κυβερνητικῆς τέχνης	τὸ	εὔστοχον τῆς μαντικῆς. Εἰ δέ
[13, 4]	ὡς εὔστοχον; Εἰ μὲν οὖν	τὸ	ἐφ´ ἡμῖν αὐτὸ ἦν καθ´
[13, 4]	ἔδει μαντικῆς· εἰ δὲ ἀνακέκραται	τὸ	ἐφ´ ἡμῖν τοῖς ὅλοις, μέρος
[13, 2]	πᾶν διελέσθαι ὡς δεῖ. Οὔτε	τὸ	θεῖον πάντων εὔστοχον, οὔτε τὸ
[13, 3]	φῶς δὲ ἑκάτερον, ἀγάπα μὲν	τὸ	λαμπρότερον, μὴ ἀτίμαζε δὲ τῇ
[13, 4]	τὴν ἐκ τῆς παρασκευῆς ἐπισταμένην	τὸ	μέλλον. Καὶ γὰρ κυβερνήτης ναῦν
[13, 4]	ἀγωγήν, κινεῖ τὸ πᾶν· καὶ	τὸ	μὲν ὅλον ἔχει τὴν αἰτίαν
[13, 9]	Αἰθιοπίας ὁ λοιμὸς ῥεῖ; καὶ	τὸ	μὲν πῦρ ἐπὶ γῆν ῥεῖ,
[13, 9]	θάλατταν, καὶ τὸν ἀνδροφόνον ἐπὶ	τὸ	ξίφος, καὶ τὸν ἀκόλαστον ἐφ´
[13, 1]	Θεμιστοκλῆς λέγει ὅτι οἱ δοκεῖ	τὸ	ξύλινον τεῖχος αἱ τριήρεις εἶναι.
[13, 2]	καὶ ἀπορεῖς, καὶ ἀναστρέφεις, ἐξὸν	τὸ	πᾶν διελέσθαι ὡς δεῖ. Οὔτε
[13, 4]	ἑτέρου διαδεχόμενον τὴν ἀγωγήν, κινεῖ	τὸ	πᾶν· καὶ τὸ μὲν ὅλον
[13, 3]	διαιρέσει τὸ ἀμαυρότερον. Ἀλλ´ ἡγοῦ	τὸ	πᾶν τοῦτο ἁρμονίαν τινὰ εἶναι
[13, 3]	θεοῦ ἔχει· σεμνὸν γάρ τι	τὸ	πάντα εἰδέναι, καὶ ἀριθμὸν ψάμμων,
[13, 4]	αἰσθανόμενος, οἶδεν τὸ ἀποβησόμενον. Ὁρᾷς	τὸ	πλῆθος τῶν μάντεων, ὡς σαφές,
[13, 4]	ἀναστροφαῖς ὀργάνων· ὧν ἕκαστον πρὸς	τὸ	πλησίον τὴν ῥώμην νειμάμενον, ἕτερον
[13, 7]	ἄδηλον τῶν ἀνθρωπίνων, κατὰ δὲ	τὸ	προορατικὸν τῆς κυβερνητικῆς τέχνης τὸ
[13, 9]	πλῆθος, ὡς ἀπὸ τῆς Αἴτνης	τὸ	πῦρ ῥεῖ, ὡς ἐξ Αἰθιοπίας
[13, 6]	θεραπόντων ἀναγκαίων· τοῦτό μοι φύλαττε	τὸ	σύνθημα, καὶ ὄψει μὲν τὴν
[13, 3]	τῷ ἀληθεῖ· οὐδὲν γὰρ σεμνὸν	τὸ	τἀληθῆ λέγειν, εἰ μὴ γίγνοιτο
[13, 1]	ἀναστάντες ἐκ τοῦ ἄστεος ἐς	τὸ	τεῖχος τοῦ θεοῦ μετῳκίσθησαν. Εἰ
[13, 9]	πηγαὶ συμφορῶν ἀνθρωπίνων· ἐντεῦθεν ῥεῖ	τὸ	τῶν κακῶν πλῆθος, ὡς ἀπὸ
[13, 8]	εἰ δέ τις ἐστὶ βροτῶν,	τοὶ	ἐπὶ χθονὶ ναιετάουσιν, ψεύδεται μὲν
[13, 8]	φύσεως; τίνος οὐσίας; Εἰ μέν	τοι	θεός ἐσσι, τοὶ οὐρανὸν εὐρὺν
[13, 8]	Εἰ μέν τοι θεός ἐσσι,	τοὶ	οὐρανὸν εὐρὺν ἔχουσιν, οὐδὲν τῶν
[13, 8]	ἐν ἀέρι δρόμου τοῖς μεταρσίοις,	τοιαύτην	ὁρῷ καὶ τῷ ἀνθρώπῳ τὴν
[13, 2]	ἀρετῆς ἀνθρωπίνης γνώμῃ θεοῦ. Μὴ	τοίνυν	ἀπόρει, μηθ´ ὅντινα τρόπον τὸ
[13, 4]	αὐτῷ καὶ τὰ μερικά. Κάλει	τοίνυν	τεχνίτην μὲν τὸν θεόν, ὄργανα
[13, 8]	δεσμώτῃ ἀνδρὶ ἐξουσία ἑπομένῳ αὐθαιρέτως	τοῖς	ἄγουσιν· ὥστε ἐγὼ ὑποπτεύω μὲν
[13, 1]	αἱ τριήρεις εἶναι. Συνεδόκει ταῦτα	τοῖς	Ἀθηναίοις, καὶ ἀναστάντες ἐκ τοῦ
[13, 3]	ἐν Λυδοῖς. Καὶ δηλαδὴ πᾶσι	τοῖς	δεομένοις θεσπίζει ὁ θεὸς τὸ
[13, 3]	εὐήθη, καὶ μηδὲν τῶν ἐν	τοῖς	κύκλοις ἀγειρόντων διαφέροντα, οἳ δυοῖν
[13, 8]	ἄγει τῆς μαντικῆς, οὔτε καθαρῶς	τοῖς	λογισμοῖς διαπιστεύει· ἀλλ´ ὥσπερ τῶν
[13, 8]	κοινωνοῦσιν τοῦ ἐν ἀέρι δρόμου	τοῖς	μεταρσίοις, τοιαύτην ὁρῷ καὶ τῷ
[13, 4]	δὲ ἀνακέκραται τὸ ἐφ´ ἡμῖν	τοῖς	ὅλοις, μέρος ὅσον καὶ τοῦτο
[13, 9]	τραγῳδίαις ἐχέτωσαν χώραν, οὐ νεμεσῶ	τοῖς	ποιηταῖς τῶν ὀνομάτων· ἐν δὲ
[13, 2]	δὲ μαντεῖα καὶ ἀνθρώπου νοῦς	(τολμηρὸν	μὲν εἰπεῖν, φράσω δὲ ὅμως)
[13, 9]	ἐν τῇ ψυχῇ καθειργμένα, καὶ	τὸν	Ἀγαμέμνονα ἐνοχλεῖ, ὅτ´ ἄριστον Ἀχαιῶν
[13, 9]	ἀνδροφόνον ἐπὶ τὸ ξίφος, καὶ	τὸν	ἀκόλαστον ἐφ´ ἡδονάς. Αὗται πηγαὶ
[13, 1]	ἀσφάλειαν· τί εἰκὸς συμβουλεῦσαι ἂν	τὸν	ἄνδρα τοῦτον καταδεέστερον τῆς χρησμῳδίας
[13, 9]	λῃστὴν ἐπὶ τὴν θάλατταν, καὶ	τὸν	ἀνδροφόνον ἐπὶ τὸ ξίφος, καὶ
[13, 7]	ἐπιμέλειαν καὶ κοινωνίαν. ~Πολιτείαν ὁρᾷς	τὸν	ἀνθρώπινον βίον, οὐχ ἑδραῖον οὐδὲ
[13, 4]	δὲ τὴν ζωήν, ὁπλίτην δὲ	τὸν	ἄνθρωπον, σύνθεμα δὲ τὴν εἱμαρμένην,
[13, 6]	καὶ ἀνηρτημένοι τῇ γνώμῃ πρὸς	τὸν	Δία. Διέλαχον δὲ αὐτῶν τοὺς
[13, 9]	Ἀχαιῶν οὐδὲν ἔτισεν· ταῦτα καὶ	τὸν	Ἐλπήνορα εἰς μέθην ἄγει, ταῦτα
[13, 3]	πολλὰς καὶ ἀνομοίους φύσεις, συντάττειν	τὸν	ἐν αὐταῖς πόλεμον· ὡς κορυφαία
[13, 3]	ἐμπεσοῦσα εἰς πολυφωνίαν χοροῦ, συντάττει	τὸν	ἐν αὐτῇ θόρυβον. ~Τίς δὲ
[13, 3]	πλεονεκτήσειν. Δεινῶς τινα πολυπράγμονα ἡγεῖ	τὸν	θεόν, καὶ περίεργον, καὶ εὐήθη,
[13, 4]	μερικά. Κάλει τοίνυν τεχνίτην μὲν	τὸν	θεόν, ὄργανα δὲ τοὺς λογισμοὺς
[13, 4]	δεῖ, νόει μοι στρατηγὸν μὲν	τὸν	θεόν, στρατείαν δὲ τὴν ζωήν,
[13, 3]	ὀργάνου μουσικοῦ, καὶ τεχνίτην μὲν	τὸν	θεόν, τὴν δὲ ἁρμονίαν αὐτὴν
[13, 9]	εἰς μέθην ἄγει, ταῦτα καὶ	τὸν	Θυέστην ὠθεῖ ἐπὶ τὸν τοῦ
[13, 4]	οἶδεν τὸ ἀποβησόμενον. Καὶ ἰατρὸς	τὸν	κάμνοντα ἰδών, καὶ τῆς νόσου
[13, 9]	συκοφάντην ἐπὶ τὰ δικαστήρια, καὶ	τὸν	λῃστὴν ἐπὶ τὴν θάλατταν, καὶ
[13, 4]	δὲ τὰς συμφοράς, σύμμαχον δὲ	τὸν	λογισμόν, ἀριστείαν δὲ τὴν ἀρετήν,
[13, 1]	καὶ τὴν ἐπιοῦσαν παρασκευήν, καὶ	τὸν	μέλλοντα κίνδυνον, καὶ τὴν ὑποφαινομένην
[13, 6]	ἢ ὀχήματα, τὰ ἀθάνατα. Ὧν	τὸν	μὲν νέμονται θεοὶ καὶ θεῶν
[13, 9]	τοῦ ἀδελφοῦ γάμον, ταῦτα καὶ	τὸν	Οἰδίποδα ἐπὶ τὸν τοῦ πατρὸς
[13, 6]	αἴθοπα οἶνον. Ἄνθρωποι δὲ εἰς	τὸν	οὐρανὸν ἀφορῶντες, ᾗ θέμις ὁρᾶν
[13, 6]	οὐδὲ ἀνιπτόποδες, ἀλλὰ ἄνω εἰς	τὸν	οὐρανὸν ὁρῶντες ὀρθῇ τῇ ψυχῇ,
[13, 9]	τοῦ πατρὸς φόνον, ταῦτα καὶ	τὸν	συκοφάντην ἐπὶ τὰ δικαστήρια, καὶ
[13, 9]	καὶ τὸν Θυέστην ὠθεῖ ἐπὶ	τὸν	τοῦ ἀδελφοῦ γάμον, ταῦτα καὶ
[13, 6]	οὐρανὸν ἀφορῶντες, ᾗ θέμις ὁρᾶν	τὸν	τοῦ Διὸς περιλαμπῆ οἶκον, οὐ
[13, 9]	ταῦτα καὶ τὸν Οἰδίποδα ἐπὶ	τὸν	τοῦ πατρὸς φόνον, ταῦτα καὶ
[13, 6]	γῆς ἔγγονα, οὐχ ὁρώμενοι, οὐδὲ	τοξεύοντες,	ἢ τιτρωσκόμενοι, οὐ γὰρ σῖτον
[13, 1]	χρὴ δρᾶν, ἐπιόντος ταῖς Ἀθήναις	τοσούτου	κακοῦ. Ὁ δὲ αὐτοῖς χρᾷ
[13, 1]	μετῳκίσθησαν. Εἰ οὖν οἱ Ἀθηναῖοι	τότε	τῷ μὲν θεῷ συμβουλεύεσθαι περὶ
[13, 9]	τὸν Θυέστην ὠθεῖ ἐπὶ τὸν	τοῦ	ἀδελφοῦ γάμον, ταῦτα καὶ τὸν
[13, 5]	μή, βουλεύσεται. ~Ἤδη δὲ καὶ	τοῦ	ἀναγκαίου ἡ γνώμη μαντικῇ δηλωτική.
[13, 3]	μαντικήν, ἢ νοῦν θεῖον, διαφέροντα	τοῦ	ἀνθρωπίνου ἀκριβείᾳ καὶ βεβαιότητι, νόμιζε
[13, 3]	πάντων ἄστοχον. ~Καὶ περὶ μὲν	τοῦ	ἀνθρωπίνου νόμου καὶ αὖθις ῥητέον·
[13, 1]	τοῖς Ἀθηναίοις, καὶ ἀναστάντες ἐκ	τοῦ	ἄστεος ἐς τὸ τεῖχος τοῦ
[13, 8]	καὶ τῷ ἀνθρώπῳ τὴν διαγωγὴν	τοῦ	βίου, ἀμφίβιον καὶ κεκραμένην ὁμοῦ
[13, 6]	ἀφορῶντες, ᾗ θέμις ὁρᾶν τὸν	τοῦ	Διὸς περιλαμπῆ οἶκον, οὐ χρυσοῖς,
[13, 3]	ὅσον τὸ ἐξ ἡλίου φῶς	τοῦ	ἐκ πυρός, φῶς δὲ ἑκάτερον,
[13, 8]	ἀμφιβίων ζῴων οἱ ὄρνιθες κοινωνοῦσιν	τοῦ	ἐν ἀέρι δρόμου τοῖς μεταρσίοις,
[13, 4]	μὲν ὅλον ἔχει τὴν αἰτίαν	τοῦ	ἔργου· συνεπιλαμβάνει δέ τι αὐτῷ
[13, 1]	ἄνδρα τοῦτον καταδεέστερον τῆς χρησμῳδίας	τοῦ	θεοῦ; Ἐγὼ μὲν οἶμαι, οὐδὲ
[13, 3]	τῶν ῥημάτων, καὶ αἰδώς με	τοῦ	θεοῦ ἔχει· σεμνὸν γάρ τι
[13, 1]	τοῦ ἄστεος ἐς τὸ τεῖχος	τοῦ	θεοῦ μετῳκίσθησαν. Εἰ οὖν οἱ
[13, 3]	εἰ μὴ γίγνοιτο ἐπ´ ἀγαθῷ	τοῦ	μαθόντος. Οὕτω καὶ ἰατρὸς νοσοῦντα
[13, 2]	μαντεῖα παραγίγνονται, ἀμελήσαντες τῆς παρὰ	τοῦ	ὁμοίου συμβουλῆς; ἢ διότι γνώμη
[13, 9]	καὶ τὸν Οἰδίποδα ἐπὶ τὸν	τοῦ	πατρὸς φόνον, ταῦτα καὶ τὸν
[13, 4]	θεόν, ὄργανα δὲ τοὺς λογισμοὺς	τοὺς	ἀνθρωπίνους, τέχνην δὲ τὴν ἀνθρωπίνην
[13, 6]	τὸν Δία. Διέλαχον δὲ αὐτῶν	τοὺς	βίους ἐπιστάται θεοί· γῆν τε
[13, 7]	τὰ ὄργανα καὶ τὰς ὑπηρεσίας	τοὺς	λογισμοὺς τῆς ψυχῆς, κατὰ δὲ
[13, 4]	μὲν τὸν θεόν, ὄργανα δὲ	τοὺς	λογισμοὺς τοὺς ἀνθρωπίνους, τέχνην δὲ
[13, 3]	ἀμαυρότερον. Ἀλλ´ ἡγοῦ τὸ πᾶν	τοῦτο	ἁρμονίαν τινὰ εἶναι ὀργάνου μουσικοῦ,
[13, 3]	ζῴων, καὶ φυτῶν, ἐμπεσοῦσαν μετὰ	τοῦτο	εἰς πολλὰς καὶ ἀνομοίους φύσεις,
[13, 6]	ἡγεμόνων ἀγαθῶν καὶ θεραπόντων ἀναγκαίων·	τοῦτό	μοι φύλαττε τὸ σύνθημα, καὶ
[13, 9]	οὐχ ὁ Ἀπόλλων μόνον· διὰ	τοῦτο	ὁ Ἀπόλλων ἐπῄνει Σωκράτην, ὅτι
[13, 5]	καὶ ἀκρατεῖ μέθης, καὶ διὰ	τοῦτο	προλέγει τὴν συμφοράν, ἧς παρέσχεν
[13, 4]	τοῖς ὅλοις, μέρος ὅσον καὶ	τοῦτο	τῆς εἱμαρμένης, κατὰ μὲν τὸ
[13, 7]	ἡμερώτερόν γε μὴν τρίτον ἐπὶ	τούτοις	προσθεῖναι δεῖν ἕπεσθαι, τὴν τέχνην.
[13, 6]	ἡλίῳ καὶ σελήνῃ καὶ τῶν	τούτοις	συντεταγμένων ἀκμαίῳ πυρὶ καταφεγγόμενον. Στρατὸν
[13, 1]	εἰκὸς συμβουλεῦσαι ἂν τὸν ἄνδρα	τοῦτον	καταδεέστερον τῆς χρησμῳδίας τοῦ θεοῦ;
[13, 1]	τῷ μὲν θεῷ συμβουλεύεσθαι περὶ	τούτων	οὐκ ἤθελον, νοῦν δὲ ἔχοντι
[13, 9]	οἱ δὲ ἐν μὲν ταῖς	τραγῳδίαις	ἐχέτωσαν χώραν, οὐ νεμεσῶ τοῖς
[13, 1]	δοκεῖ τὸ ξύλινον τεῖχος αἱ	τριήρεις	εἶναι. Συνεδόκει ταῦτα τοῖς Ἀθηναίοις,
[13, 1]	τὴν θάλατταν· ὑποδέξονται δὲ ὑμᾶς	τριήρεις	ἱκαναί, καὶ σώζειν φέρουσαι, καὶ
[13, 7]	τὰ ξύμπαντα· ἡμερώτερόν γε μὴν	τρίτον	ἐπὶ τούτοις προσθεῖναι δεῖν ἕπεσθαι,
[13, 5]	μαντικῇ δηλωτική. Πῶς καὶ τίνα	τρόπον	ἑκατέρα; Αὐχμοὺς μέν, καὶ ἀνομβρίας,
[13, 2]	Μὴ τοίνυν ἀπόρει, μηθ´ ὅντινα	τρόπον	τὸ αὐτεξούσιον τῆς ἀνθρωπίνης γνώμης
[13, 4]	αὐτῇ θόρυβον. ~Τίς δὲ ὁ	τρόπος	τῆς θείας τέχνης, ὀνόματι μὲν
[13, 7]	μὲν πάντα, καὶ μετὰ θεοῦ	τύχη	καὶ καιρὸς τὰ ἀνθρώπινα κυβερνῶσιν
[13, 7]	Εἰ δέ σου ἀντε〈 τίθει〉	τύχη	τῷ λογισμῷ τῆς πολιτείας κράσεις,
[13, 3]	οὐδὲ ἄνδρα ἀγαθόν, ἀξίως ἐπιπηδᾶν	τῷ	ἀληθεῖ· οὐδὲν γὰρ σεμνὸν τὸ
[13, 8]	τοῖς μεταρσίοις, τοιαύτην ὁρῷ καὶ	τῷ	ἀνθρώπῳ τὴν διαγωγὴν τοῦ βίου,
[13, 1]	λίθων καὶ τῶν οἰκοδομημάτων ἐξίστασθαι	τῷ	βαρβάρῳ· αὐτοὶ δὲ πανοικησίᾳ, αὐτοῖς
[13, 9]	ποιηταῖς τῶν ὀνομάτων· ἐν δὲ	τῷ	βίου ὁράματι μήποτε ταῦτα κενά.
[13, 9]	ἀποστροφαί, ἀναθέντων αὐτῆς τὴν αἰτίαν	τῷ	δαιμονίῳ, καὶ ταῖς Μοίραις, καὶ
[13, 1]	καὶ Θετταλικὸν ἱππικόν· ἐχρῶντο οὖν	τῷ	θεῷ οἱ Ἀθηναῖοι, τί χρὴ
[13, 1]	Ἑλλάδα ἐστρατεύοντο, ἐχρῶντο οἱ Ἀθηναῖοι	τῷ	θεῷ, τί χρῆ δρᾶν ἐπιόντος
[13, 7]	δέ σου ἀντε〈 τίθει〉 τύχη	τῷ	λογισμῷ τῆς πολιτείας κράσεις, ἀκούσῃ
[13, 1]	Εἰ οὖν οἱ Ἀθηναῖοι τότε	τῷ	μὲν θεῷ συμβουλεύεσθαι περὶ τούτων
[13, 3]	ἀγειρόντων διαφέροντα, οἳ δυοῖν ὀβολοῖν	τῷ	προστυχόντι ἀποθεσπίζουσιν· ἐγὼ δὲ μὴ
[13, 9]	ῥεῖ, καὶ ὁ λοιμὸς μέχρι	τῶν	Ἀθηνῶν προελθὼν ἔστη· οἱ δὲ
[13, 8]	τοῖς λογισμοῖς διαπιστεύει· ἀλλ´ ὥσπερ	τῶν	ἀμφιβίων ζῴων οἱ ὄρνιθες κοινωνοῦσιν
[13, 7]	καὶ τὰ πνεύματα τὸ ἄδηλον	τῶν	ἀνθρωπίνων, κατὰ δὲ τὸ προορατικὸν
[13, 8]	τοὶ οὐρανὸν εὐρὺν ἔχουσιν, οὐδὲν	τῶν	δεινῶν σὸν ἔργον, οὐδὲ καθ´
[13, 3]	περίεργον, καὶ εὐήθη, καὶ μηδὲν	τῶν	ἐν τοῖς κύκλοις ἀγειρόντων διαφέροντα,
[13, 9]	συμφορῶν ἀνθρωπίνων· ἐντεῦθεν ῥεῖ τὸ	τῶν	κακῶν πλῆθος, ὡς ἀπὸ τῆς
[13, 4]	τὸ ἀποβησόμενον. Ὁρᾷς τὸ πλῆθος	τῶν	μάντεων, ὡς σαφές, ὡς τεχνικόν,
[13, 1]	ἄν, ὧδέ πως· Ὦ Ἀθηναῖοι,	τῶν	μὲν λίθων καὶ τῶν οἰκοδομημάτων
[13, 1]	Ἀθηναῖοι, τῶν μὲν λίθων καὶ	τῶν	οἰκοδομημάτων ἐξίστασθαι τῷ βαρβάρῳ· αὐτοὶ
[13, 9]	χώραν, οὐ νεμεσῶ τοῖς ποιηταῖς	τῶν	ὀνομάτων· ἐν δὲ τῷ βίου
[13, 5]	Πῶς δὲ δὴ καὶ θεὸς	τῶν	ὅσα ἐφ´ ἡμῖν καταμαντεύεται; Μὴ
[13, 4]	τὴν θάλατταν ὁρῶν, καὶ αἰσθανόμενος	τῶν	πνευμάτων, οἶδεν τὸ ἀποβησόμενον. Καὶ
[13, 4]	καὶ τῆς παρασκευῆς μεμνημένος, καὶ	τῶν	πολεμίων αἰσθανόμενος, οἶδεν τὸ ἀποβησόμενον.
[13, 3]	τίμια καὶ τὰ ἄτιμα; φείδομαι	τῶν	ῥημάτων, καὶ αἰδώς με τοῦ
[13, 6]	ἀλλὰ ἡλίῳ καὶ σελήνῃ καὶ	τῶν	τούτοις συντεταγμένων ἀκμαίῳ πυρὶ καταφεγγόμενον.

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 24/04/2008