Dissertations, Chap.
[13, 5]	θεὸς λέγει· ἢν γὰρ φυτεύσῃς	παῖδα,	ἀποκτενεῖ σε ὁ φῦς· ταῦτα
[13, 6]	μὲν νέμονται θεοὶ καὶ θεῶν	παῖδες,	τὴν δὲ ὑποφῆται θεῶν, ἄνθρωποι,
[13, 1]	βαρβάρῳ· αὐτοὶ δὲ πανοικησίᾳ, αὐτοῖς	παισίν,	καὶ ἐλευθερίᾳ, καὶ νόμοις, ἴτε
[13, 2]	ἀπορεῖς, καὶ ἀναστρέφεις, ἐξὸν τὸ	πᾶν	διελέσθαι ὡς δεῖ. Οὔτε τὸ
[13, 4]	διαδεχόμενον τὴν ἀγωγήν, κινεῖ τὸ	πᾶν·	καὶ τὸ μὲν ὅλον ἔχει
[13, 3]	τὸ ἀμαυρότερον. Ἀλλ´ ἡγοῦ τὸ	πᾶν	τοῦτο ἁρμονίαν τινὰ εἶναι ὀργάνου
[13, 1]	ἐξίστασθαι τῷ βαρβάρῳ· αὐτοὶ δὲ	πανοικησίᾳ,	αὐτοῖς παισίν, καὶ ἐλευθερίᾳ, καὶ
[13, 3]	ἔχει· σεμνὸν γάρ τι τὸ	πάντα	εἰδέναι, καὶ ἀριθμὸν ψάμμων, καὶ
[13, 3]	δὲ θεῖον δοκεῖ σοι γινώσκειν	πάντα	ἑξῆς, καὶ τὰ καλὰ καὶ
[13, 7]	ὡδὶ λέγοντος, ὡς θεὸς μὲν	πάντα,	καὶ μετὰ θεοῦ τύχη καὶ
[13, 2]	ἀεὶ ὅμοιον, καὶ οὐκ ἐν	παντὶ	εὔστοχον· τὸ δὲ θεῖον κατὰ
[13, 4]	λίθων ἀγωγὰς ὑπερφυῶν κατὰ μέγεθος,	παντοδαποῖς	ἑλιγμοῖς καὶ ἀναστροφαῖς ὀργάνων· ὧν
[13, 2]	πάντων εὔστοχον, οὔτε τὸ ἀνθρώπινον	πάντων	ἄστοχον. ~Καὶ περὶ μὲν τοῦ
[13, 2]	ὡς δεῖ. Οὔτε τὸ θεῖον	πάντων	εὔστοχον, οὔτε τὸ ἀνθρώπινον πάντων
[13, 3]	τὴν δὲ ἁρμονίαν αὐτὴν ἀρξαμένην	παρ´	αὐτοῦ, δι´ ἀέρος ἰοῦσαν, καὶ
[13, 2]	τὰ μαντεῖα παραγίγνονται, ἀμελήσαντες τῆς	παρὰ	τοῦ ὁμοίου συμβουλῆς; ἢ διότι
[13, 2]	οἱ ἄνθρωποι ἐπὶ τὰ μαντεῖα	παραγίγνονται,	ἀμελήσαντες τῆς παρὰ τοῦ ὁμοίου
[13, 1]	παροῦσαν δύναμιν, καὶ τὴν ἐπιοῦσαν	παρασκευήν,	καὶ τὸν μέλλοντα κίνδυνον, καὶ
[13, 4]	τέχνην αὐτὴν τὴν ἐκ τῆς	παρασκευῆς	ἐπισταμένην τὸ μέλλον. Καὶ γὰρ
[13, 4]	τὰ ὅπλα εἰδώς, καὶ τῆς	παρασκευῆς	μεμνημένος, καὶ τῶν πολεμίων αἰσθανόμενος,
[13, 5]	τοῦτο προλέγει τὴν συμφοράν, ἧς	παρέσχεν	μὲν τὴν ἀρχὴν ὁ Λάϊος,
[13, 1]	καὶ δυναμένῳ ἐκλογίζεσθαι καὶ τὴν	παροῦσαν	δύναμιν, καὶ τὴν ἐπιοῦσαν παρασκευήν,
[13, 3]	ἑψομένου ἐν Λυδοῖς. Καὶ δηλαδὴ	πᾶσι	τοῖς δεομένοις θεσπίζει ὁ θεὸς
[13, 9]	τὸν Οἰδίποδα ἐπὶ τὸν τοῦ	πατρὸς	φόνον, ταῦτα καὶ τὸν συκοφάντην
[13, 1]	καὶ σφενδονῆται Κᾶρες, καὶ ἀκοντισταὶ	Παφλαγόνες,	καὶ πελτασταὶ Θρᾷκες, καὶ ὁπλῖται
[13, 2]	ἀλήθειαν δόκιμον, κατὰ δὲ τὴν	πεῖραν	εὔστοχον, κατὰ δὲ τὴν τιμὴν
[13, 5]	διαβήσεται οὐ λέγει, τί δὲ	πείσεται	διαβὰς λέγει. Εἰ δὲ ἀπαλλάξεις
[13, 7]	ἠπειρωτικόν, ἀλλὰ νεὼς ὁλκάδος, ἐν	πελάγει	πλατεῖ περαιούμενος· σώζει δὲ αὐτὴν
[13, 1]	Κᾶρες, καὶ ἀκοντισταὶ Παφλαγόνες, καὶ	πελτασταὶ	Θρᾷκες, καὶ ὁπλῖται Μακεδόνες, καὶ
[13, 8]	ἀνθρώπων δόξαις· τίς γὰρ ἡ	πεπρωμένη;	ποίας φύσεως; τίνος οὐσίας; Εἰ
[13, 8]	εὐπόρως οὐκ ἔχω. Κἂν γὰρ	πεπρωμένην	φῶ, ὄνομα λέγω πλανώμενον ἐν
[13, 7]	νεὼς ὁλκάδος, ἐν πελάγει πλατεῖ	περαιούμενος·	σώζει δὲ αὐτὴν οὐ μόνον
[13, 2]	δύναταί τι καὶ ἀνθρώπου γνώμη·	περὶ	γὰρ ὁμοίου πράγματος σκοπεῖς· τὸ
[13, 3]	τὸ ἀνθρώπινον πάντων ἄστοχον. ~Καὶ	περὶ	μὲν τοῦ ἀνθρωπίνου νόμου καὶ
[13, 1]	τότε τῷ μὲν θεῷ συμβουλεύεσθαι	περὶ	τούτων οὐκ ἤθελον, νοῦν δὲ
[13, 3]	πολυπράγμονα ἡγεῖ τὸν θεόν, καὶ	περίεργον,	καὶ εὐήθη, καὶ μηδὲν τῶν
[13, 6]	θέμις ὁρᾶν τὸν τοῦ Διὸς	περιλαμπῆ	οἶκον, οὐ χρυσοῖς, καθ´ Ὅμηρον,
[13, 1]	βαρβαρικοῦ στόλου, ἵππου Μηδικῆς, ἁρμάτων	Περσικῶν,	ἀσπίδων Αἰγυπτίων· εἵποντο δὲ καὶ
[13, 9]	τὸν ἀκόλαστον ἐφ´ ἡδονάς. Αὗται	πηγαὶ	συμφορῶν ἀνθρωπίνων· ἐντεῦθεν ῥεῖ τὸ
[13, 6]	οὐ γὰρ σῖτον ἔδους´, οὐ	πίνους´	αἴθοπα οἶνον. Ἄνθρωποι δὲ εἰς
[13, 2]	θεῖον κατὰ μὲν τὴν ὑπεροχὴν	πιστόν·	κατὰ δὲ τὴν ἀλήθειαν δόκιμον,
[13, 8]	γὰρ πεπρωμένην φῶ, ὄνομα λέγω	πλανώμενον	ἐν ἀνθρώπων δόξαις· τίς γὰρ
[13, 7]	ἀλλὰ νεὼς ὁλκάδος, ἐν πελάγει	πλατεῖ	περαιούμενος· σώζει δὲ αὐτὴν οὐ
[13, 7]	λογισμῷ τῆς πολιτείας κράσεις, ἀκούσῃ	Πλάτωνος	ὡδὶ λέγοντος, ὡς θεὸς μὲν
[13, 7]	συλλαβέσθαι κυβερνητικήν, ἢ μή, μέγα	πλεονέκτημα	ἔγωγ´ ἂν θείην. ~Ταῦτά μου
[13, 3]	μέλλῃ ὁ μαθών, ἄδικος ὤν,	πλεονεκτήσειν.	Δεινῶς τινα πολυπράγμονα ἡγεῖ τὸν
[13, 4]	οἶδεν τὸ ἀποβησόμενον. Ὁρᾷς τὸ	πλῆθος	τῶν μάντεων, ὡς σαφές, ὡς
[13, 9]	ἐντεῦθεν ῥεῖ τὸ τῶν κακῶν	πλῆθος,	ὡς ἀπὸ τῆς Αἴτνης τὸ
[13, 4]	ὀργάνων· ὧν ἕκαστον πρὸς τὸ	πλησίον	τὴν ῥώμην νειμάμενον, ἕτερον ἐξ
[13, 7]	κατὰ δὲ θάλατταν καὶ τὰ	πνεύματα	τὸ ἄδηλον τῶν ἀνθρωπίνων, κατὰ
[13, 5]	γῆς, καὶ πυρὸς ἐκβολάς, καὶ	πνευμάτων	ἐμβολάς, καὶ ἀέρων μεταβολὰς οὐ
[13, 7]	μόνον κυβερνήτου τέχνη, ἀλλὰ καὶ	πνευμάτων	καιροί, καὶ ὑπηρεσία ναυτῶν, καὶ
[13, 4]	θάλατταν ὁρῶν, καὶ αἰσθανόμενος τῶν	πνευμάτων,	οἶδεν τὸ ἀποβησόμενον. Καὶ στρατηγὸς
[13, 8]	δόξαις· τίς γὰρ ἡ πεπρωμένη;	ποίας	φύσεως; τίνος οὐσίας; Εἰ μέν
[13, 9]	ἐχέτωσαν χώραν, οὐ νεμεσῶ τοῖς	ποιηταῖς	τῶν ὀνομάτων· ἐν δὲ τῷ
[13, 3]	ἀνθρωπίνου ἀκριβείᾳ καὶ βεβαιότητι, νόμιζε	πολεμεῖν	λόγον λόγῳ· εἰ δέ ἐστιν
[13, 4]	εἱμαρμένην, ὅπλα δὲ τὰς εὐπορίας,	πολεμίους	δὲ τὰς συμφοράς, σύμμαχον δὲ
[13, 4]	τῆς παρασκευῆς μεμνημένος, καὶ τῶν	πολεμίων	αἰσθανόμενος, οἶδεν τὸ ἀποβησόμενον. Καὶ
[13, 3]	φύσεις, συντάττειν τὸν ἐν αὐταῖς	πόλεμον·	ὡς κορυφαία ἁρμονία, ἐμπεσοῦσα εἰς
[13, 7]	τὴν ἑκατέρου ἐπιμέλειαν καὶ κοινωνίαν.	~Πολιτείαν	ὁρᾷς τὸν ἀνθρώπινον βίον, οὐχ
[13, 7]	τίθει〉 τύχη τῷ λογισμῷ τῆς	πολιτείας	κράσεις, ἀκούσῃ Πλάτωνος ὡδὶ λέγοντος,
[13, 3]	φυτῶν, ἐμπεσοῦσαν μετὰ τοῦτο εἰς	πολλὰς	καὶ ἀνομοίους φύσεις, συντάττειν τὸν
[13, 9]	οἱ δὲ ὀχετοὶ τῆς μοχθηρίας	πολλοὶ	καὶ ἀέναοι, καὶ δεόμενοι μαντείων
[13, 9]	καὶ ἀέναοι, καὶ δεόμενοι μαντείων	πολλῶν	καὶ χρησμῶν μυρίων. Τίς ἂν
[13, 3]	ἄδικος ὤν, πλεονεκτήσειν. Δεινῶς τινα	πολυπράγμονα	ἡγεῖ τὸν θεόν, καὶ περίεργον,
[13, 3]	ὡς κορυφαία ἁρμονία, ἐμπεσοῦσα εἰς	πολυφωνίαν	χοροῦ, συντάττει τὸν ἐν αὐτῇ
[13, 2]	ἀνθρώπου γνώμη· περὶ γὰρ ὁμοίου	πράγματος	σκοπεῖς· τὸ γὰρ αὐτὸ ἐρωτᾷς,
[13, 9]	ὁ λοιμὸς μέχρι τῶν Ἀθηνῶν	προελθὼν	ἔστη· οἱ δὲ ὀχετοὶ τῆς
[13, 5]	Οὕτω καὶ Φερεκύδης σεισμὸν Σαμίοις	προεμήνυσεν,	καὶ Ἱπποκράτης Θετταλοῖς προσιόντα λοιμόν,
[13, 5]	ἀκρατεῖ μέθης, καὶ διὰ τοῦτο	προλέγει	τὴν συμφοράν, ἧς παρέσχεν μὲν
[13, 7]	τῶν ἀνθρωπίνων, κατὰ δὲ τὸ	προορατικὸν	τῆς κυβερνητικῆς τέχνης τὸ εὔστοχον
[13, 1]	οἶμαι, οὐδὲ αἰνίγματος ἂν ἐδεήθη	πρὸς	αὐτούς, οὐδὲ τείχους ἀμφισβητησίμου· ἀλλ´
[13, 4]	καὶ ἀναστροφαῖς ὀργάνων· ὧν ἕκαστον	πρὸς	τὸ πλησίον τὴν ῥώμην νειμάμενον,
[13, 6]	ψυχῇ, καὶ ἀνηρτημένοι τῇ γνώμῃ	πρὸς	τὸν Δία. Διέλαχον δὲ αὐτῶν
[13, 7]	γε μὴν τρίτον ἐπὶ τούτοις	προσθεῖναι	δεῖν ἕπεσθαι, τὴν τέχνην. Καιρῷ
[13, 5]	Σαμίοις προεμήνυσεν, καὶ Ἱπποκράτης Θετταλοῖς	προσιόντα	λοιμόν, καὶ Τιμήσιος Κλαζομενίοις ἐκλείποντα
[13, 3]	διαφέροντα, οἳ δυοῖν ὀβολοῖν τῷ	προστυχόντι	ἀποθεσπίζουσιν· ἐγὼ δὲ μὴ ὅτι
[13, 9]	τέλος ἀκολασίας; Ταῦτα καὶ Σωκράτης	προὔλεγεν,	οὐχ ὁ Ἀπόλλων μόνον· διὰ
[13, 9]	λοιμὸς ῥεῖ; καὶ τὸ μὲν	πῦρ	ἐπὶ γῆν ῥεῖ, καὶ ὁ
[13, 9]	ὡς ἀπὸ τῆς Αἴτνης τὸ	πῦρ	ῥεῖ, ὡς ἐξ Αἰθιοπίας ὁ
[13, 6]	καὶ τῶν τούτοις συντεταγμένων ἀκμαίῳ	πυρὶ	καταφεγγόμενον. Στρατὸν ὁρᾷς ἡγεμόνων ἀγαθῶν
[13, 5]	ἀνομβρίας, καὶ σεισμοὺς γῆς, καὶ	πυρὸς	ἐκβολάς, καὶ πνευμάτων ἐμβολάς, καὶ
[13, 3]	ἐξ ἡλίου φῶς τοῦ ἐκ	πυρός,	φῶς δὲ ἑκάτερον, ἀγάπα μὲν
[13, 5]	ἥλιον, καὶ ἄλλος ἄλλό τι.	Πῶς	δὲ δὴ καὶ θεὸς τῶν
[13, 5]	ἀναγκαίου ἡ γνώμη μαντικῇ δηλωτική.	Πῶς	καὶ τίνα τρόπον ἑκατέρα; Αὐχμοὺς
[13, 1]	ἀμφισβητησίμου· ἀλλ´ εἶπεν ἄν, ὧδέ	πως·	Ὦ Ἀθηναῖοι, τῶν μὲν λίθων

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 24/04/2008