Dissertations, Chap.
[13, 8]	δαίμονος αἶσα κακή· ψεύδεται δὲ	ὁ	Ἀγαμέμνων λέγων, ἐγὼ δ´ οὐκ
[13, 9]	ὁ Ἀπόλλων μόνον· διὰ τοῦτο	ὁ	Ἀπόλλων ἐπῄνει Σωκράτην, ὅτι ἦν
[13, 9]	Ταῦτα καὶ Σωκράτης προὔλεγεν, οὐχ	ὁ	Ἀπόλλων μόνον· διὰ τοῦτο ὁ
[13, 1]	ἐπιόντος ταῖς Ἀθήναις τοσούτου κακοῦ.	Ὁ	δὲ αὐτοῖς χρᾷ φράττεσθαι τὸ
[13, 8]	ἐπὶ χθονὶ ναιετάουσιν, ψεύδεται μὲν	ὁ	Ἐλπήνωρ λέγων, ἆσέ με δαίμονος
[13, 5]	Λάϊος, ἐγνώρισεν δὲ τὴν αἰτίαν	ὁ	θεός. Κροῖσος Ἅλυν διαβὰς μεγάλην
[13, 5]	σπεῖρε τέκνων ἄλοκα δαιμόνων ἄτερ,	ὁ	θεὸς λέγει· ἢν γὰρ φυτεύσῃς
[13, 3]	δηλαδὴ πᾶσι τοῖς δεομένοις θεσπίζει	ὁ	θεὸς τὸ ἀληθὲς μαθεῖν, καὶ
[13, 5]	ἧς παρέσχεν μὲν τὴν ἀρχὴν	ὁ	Λάϊος, ἐγνώρισεν δὲ τὴν αἰτίαν
[13, 9]	πῦρ ἐπὶ γῆν ῥεῖ, καὶ	ὁ	λοιμὸς μέχρι τῶν Ἀθηνῶν προελθὼν
[13, 9]	πῦρ ῥεῖ, ὡς ἐξ Αἰθιοπίας	ὁ	λοιμὸς ῥεῖ; καὶ τὸ μὲν
[13, 3]	μαθεῖν, καὶ συμφέρει, κἂν μέλλῃ	ὁ	μαθών, ἄδικος ὤν, πλεονεκτήσειν. Δεινῶς
[13, 4]	ἐν αὐτῇ θόρυβον. ~Τίς δὲ	ὁ	τρόπος τῆς θείας τέχνης, ὀνόματι
[13, 5]	γὰρ φυτεύσῃς παῖδα, ἀποκτενεῖ σε	ὁ	φῦς· ταῦτα λέγει μέν, ἀλλὰ
[13, 3]	κύκλοις ἀγειρόντων διαφέροντα, οἳ δυοῖν	ὀβολοῖν	τῷ προστυχόντι ἀποθεσπίζουσιν· ἐγὼ δὲ
[13, 1]	ἱππικόν· ἐχρῶντο οὖν τῷ θεῷ	οἱ	Ἀθηναῖοι, τί χρὴ δρᾶν, ἐπιόντος
[13, 1]	τοῦ θεοῦ μετῳκίσθησαν. Εἰ οὖν	οἱ	Ἀθηναῖοι τότε τῷ μὲν θεῷ
[13, 1]	ἐπὶ τὴν Ἑλλάδα ἐστρατεύοντο, ἐχρῶντο	οἱ	Ἀθηναῖοι τῷ θεῷ, τί χρῆ
[13, 2]	νικᾶν μαχόμεναι. ~Τί δήποτ´ οὖν	οἱ	ἄνθρωποι ἐπὶ τὰ μαντεῖα παραγίγνονται,
[13, 9]	Ἐρινὺς καὶ ἡ Αἶσα καὶ	οἱ	δαίμονες καὶ ὅσα ἄλλα διανοίας
[13, 9]	ταῖς Μοίραις, καὶ ταῖς Ἐρινύσιν·	οἱ	δὲ ἐν μὲν ταῖς τραγῳδίαις
[13, 9]	μέχρι τῶν Ἀθηνῶν προελθὼν ἔστη·	οἱ	δὲ ὀχετοὶ τῆς μοχθηρίας πολλοὶ
[13, 1]	ξυλίνῳ τείχει. Θεμιστοκλῆς λέγει ὅτι	οἱ	δοκεῖ τὸ ξύλινον τεῖχος αἱ
[13, 1]	ἔστίν τι ἐφ´ ἡμῖν. ~Ὅτε	οἱ	Μῆδοι ἐπὶ τὴν Ἑλλάδα ἐστρατεύοντο,
[13, 8]	ἀλλ´ ὥσπερ τῶν ἀμφιβίων ζῴων	οἱ	ὄρνιθες κοινωνοῦσιν τοῦ ἐν ἀέρι
[13, 3]	ἐν τοῖς κύκλοις ἀγειρόντων διαφέροντα,	οἳ	δυοῖν ὀβολοῖν τῷ προστυχόντι ἀποθεσπίζουσιν·
[13, 8]	κεκραμένην ὁμοῦ ἐξουσίᾳ καὶ ἀνάγκῃ·	οἵα	γένοιτ´ ἂν καὶ δεσμώτῃ ἀνδρὶ
[13, 4]	τὴν δύναμιν ἐξ εἰκόνος ἣ	οἵα	δήποτε· ἐθεάσω νεῶν ἐρύσεις ἐκ
[13, 5]	φῦς· ταῦτα λέγει μέν, ἀλλὰ	οἶδεν	ἀνδρὶ συμβουλεύων ἀκολάστῳ καὶ ἀκρατεῖ
[13, 5]	καὶ ἀέρων μεταβολὰς οὐ θεὸς	οἶδεν	μόνος, ἀλλὰ καὶ ἀνθρώπων ὅσοι
[13, 4]	μεμνημένος, καὶ τῶν πολεμίων αἰσθανόμενος,	οἶδεν	τὸ ἀποβησόμενον. Καὶ ἰατρὸς τὸν
[13, 4]	ὁρῶν, καὶ αἰσθανόμενος τῶν πνευμάτων,	οἶδεν	τὸ ἀποβησόμενον. Καὶ στρατηγὸς στρατόπεδον
[13, 4]	ξυνείς, καὶ τῆς τέχνης αἰσθανόμενος,	οἶδεν	τὸ ἀποβησόμενον. Ὁρᾷς τὸ πλῆθος
[13, 9]	ἀδελφοῦ γάμον, ταῦτα καὶ τὸν	Οἰδίποδα	ἐπὶ τὸν τοῦ πατρὸς φόνον,
[13, 1]	τῶν μὲν λίθων καὶ τῶν	οἰκοδομημάτων	ἐξίστασθαι τῷ βαρβάρῳ· αὐτοὶ δὲ
[13, 6]	ὁρᾶν τὸν τοῦ Διὸς περιλαμπῆ	οἶκον,	οὐ χρυσοῖς, καθ´ Ὅμηρον, κόσμοις
[13, 6]	καὶ διέλυσας ἁρμονιῶν τὴν μουσικωτάτην.	~Οἶκος	οὗτος εἷς θεῶν καὶ ἀνθρώπων,
[13, 1]	χρησμῳδίας τοῦ θεοῦ; Ἐγὼ μὲν	οἶμαι,	οὐδὲ αἰνίγματος ἂν ἐδεήθη πρὸς
[13, 6]	σῖτον ἔδους´, οὐ πίνους´ αἴθοπα	οἶνον.	Ἄνθρωποι δὲ εἰς τὸν οὐρανὸν
[13, 7]	ἑδραῖον οὐδὲ ἠπειρωτικόν, ἀλλὰ νεὼς	ὁλκάδος,	ἐν πελάγει πλατεῖ περαιούμενος· σώζει
[13, 4]	ἀνακέκραται τὸ ἐφ´ ἡμῖν τοῖς	ὅλοις,	μέρος ὅσον καὶ τοῦτο τῆς
[13, 4]	τὸ πᾶν· καὶ τὸ μὲν	ὅλον	ἔχει τὴν αἰτίαν τοῦ ἔργου·
[13, 6]	περιλαμπῆ οἶκον, οὐ χρυσοῖς, καθ´	Ὅμηρον,	κόσμοις καὶ κόραις δᾷδας μετὰ
[13, 6]	θεῶν, ἄνθρωποι, οὐ χαμαιεῦναι, καθ´	Ὅμηρον,	οὐδὲ ἀνιπτόποδες, ἀλλὰ ἄνω εἰς
[13, 2]	καὶ κίβδηλον καὶ οὐκ ἀεὶ	ὅμοιον,	καὶ οὐκ ἐν παντὶ εὔστοχον·
[13, 2]	καὶ εἴπέρ τι ἄλλο ἄλλῳ	ὅμοιον,	οὐδὲν ἂν εἴη ἐμφερέστερον ἀρετῆς
[13, 2]	καὶ ἀνθρώπου γνώμη· περὶ γὰρ	ὁμοίου	πράγματος σκοπεῖς· τὸ γὰρ αὐτὸ
[13, 2]	παραγίγνονται, ἀμελήσαντες τῆς παρὰ τοῦ	ὁμοίου	συμβουλῆς; ἢ διότι γνώμη μὲν
[13, 9]	Ἀπόλλων ἐπῄνει Σωκράτην, ὅτι ἦν	ὁμότεχνος	αὐτῷ.
[13, 8]	τοῦ βίου, ἀμφίβιον καὶ κεκραμένην	ὁμοῦ	ἐξουσίᾳ καὶ ἀνάγκῃ· οἵα γένοιτ´
[13, 2]	(τολμηρὸν μὲν εἰπεῖν, φράσω δὲ	ὅμως)	χρῆμα συγγενές, καὶ εἴπέρ τι
[13, 8]	ἔχω. Κἂν γὰρ πεπρωμένην φῶ,	ὄνομα	λέγω πλανώμενον ἐν ἀνθρώπων δόξαις·
[13, 8]	ἐγὼ ὑποπτεύω μὲν τὴν ἀνάγκην,	ὀνομάσαι	δὲ αὐτὴν εὐπόρως οὐκ ἔχω.
[13, 9]	~Ἔοικεν δὲ καὶ ταυτὶ τὰ	ὀνόματα	εἶναι μοχθηρίας ἀνθρωπίνης εὔφημοι ἀποστροφαί,
[13, 9]	καὶ ὅσα ἄλλα διανοίας εἱμαρμένης	ὀνόματα,	ἔνδον ἐν τῇ ψυχῇ καθειργμένα,
[13, 4]	ὁ τρόπος τῆς θείας τέχνης,	ὀνόματι	μὲν εἰπεῖν οὐκ ἔχω, εἴσῃ
[13, 9]	οὐ νεμεσῶ τοῖς ποιηταῖς τῶν	ὀνομάτων·	ἐν δὲ τῷ βίου ὁράματι
[13, 2]	θεοῦ. Μὴ τοίνυν ἀπόρει, μηθ´	ὅντινα	τρόπον τὸ αὐτεξούσιον τῆς ἀνθρωπίνης
[13, 4]	ἄνθρωπον, σύνθεμα δὲ τὴν εἱμαρμένην,	ὅπλα	δὲ τὰς εὐπορίας, πολεμίους δὲ
[13, 4]	στρατηγὸς στρατόπεδον ἔχων, καὶ τὰ	ὅπλα	εἰδώς, καὶ τῆς παρασκευῆς μεμνημένος,
[13, 1]	Παφλαγόνες, καὶ πελτασταὶ Θρᾷκες, καὶ	ὁπλῖται	Μακεδόνες, καὶ Θετταλικὸν ἱππικόν· ἐχρῶντο
[13, 4]	θεόν, στρατείαν δὲ τὴν ζωήν,	ὁπλίτην	δὲ τὸν ἄνθρωπον, σύνθεμα δὲ
[13, 2]	ἀνθρωπίνης γνώμης χρῆται μαντικῇ, μήθ´	ὅπως,	ἀληθευούσης τῆς μαντικῆς, δύναταί τι
[13, 9]	ὀνομάτων· ἐν δὲ τῷ βίου	ὁράματι	μήποτε ταῦτα κενά. Ἡ δὲ
[13, 6]	τὸν οὐρανὸν ἀφορῶντες, ᾗ θέμις	ὁρᾶν	τὸν τοῦ Διὸς περιλαμπῆ οἶκον,
[13, 6]	συντεταγμένων ἀκμαίῳ πυρὶ καταφεγγόμενον. Στρατὸν	ὁρᾷς	ἡγεμόνων ἀγαθῶν καὶ θεραπόντων ἀναγκαίων·
[13, 4]	τέχνης αἰσθανόμενος, οἶδεν τὸ ἀποβησόμενον.	Ὁρᾷς	τὸ πλῆθος τῶν μάντεων, ὡς
[13, 7]	ἑκατέρου ἐπιμέλειαν καὶ κοινωνίαν. ~Πολιτείαν	ὁρᾷς	τὸν ἀνθρώπινον βίον, οὐχ ἑδραῖον
[13, 4]	τοίνυν τεχνίτην μὲν τὸν θεόν,	ὄργανα	δὲ τοὺς λογισμοὺς τοὺς ἀνθρωπίνους,
[13, 7]	δέ μοι κατὰ μὲν τὰ	ὄργανα	καὶ τὰς ὑπηρεσίας τοὺς λογισμοὺς
[13, 4]	ναῦν ἔχων, καὶ εἰδὼς τὰ	ὄργανα,	καὶ τὴν θάλατταν ὁρῶν, καὶ
[13, 3]	πᾶν τοῦτο ἁρμονίαν τινὰ εἶναι	ὀργάνου	μουσικοῦ, καὶ τεχνίτην μὲν τὸν
[13, 7]	καὶ ὑπηρεσία ναυτῶν, καὶ εὐκολία	ὀργάνων,	καὶ θαλάττης φύσις. Τάττε δέ
[13, 4]	μέγεθος, παντοδαποῖς ἑλιγμοῖς καὶ ἀναστροφαῖς	ὀργάνων·	ὧν ἕκαστον πρὸς τὸ πλησίον
[13, 6]	ἄνω εἰς τὸν οὐρανὸν ὁρῶντες	ὀρθῇ	τῇ ψυχῇ, καὶ ἀνηρτημένοι τῇ
[13, 8]	ὥσπερ τῶν ἀμφιβίων ζῴων οἱ	ὄρνιθες	κοινωνοῦσιν τοῦ ἐν ἀέρι δρόμου
[13, 8]	ἀέρι δρόμου τοῖς μεταρσίοις, τοιαύτην	ὁρῷ	καὶ τῷ ἀνθρώπῳ τὴν διαγωγὴν
[13, 6]	τὰ τῆς γῆς ἔγγονα, οὐχ	ὁρώμενοι,	οὐδὲ τοξεύοντες, ἢ τιτρωσκόμενοι, οὐ
[13, 4]	τὰ ὄργανα, καὶ τὴν θάλατταν	ὁρῶν,	καὶ αἰσθανόμενος τῶν πνευμάτων, οἶδεν
[13, 6]	ἀλλὰ ἄνω εἰς τὸν οὐρανὸν	ὁρῶντες	ὀρθῇ τῇ ψυχῇ, καὶ ἀνηρτημένοι
[13, 9]	Αἶσα καὶ οἱ δαίμονες καὶ	ὅσα	ἄλλα διανοίας εἱμαρμένης ὀνόματα, ἔνδον
[13, 5]	δὲ δὴ καὶ θεὸς τῶν	ὅσα	ἐφ´ ἡμῖν καταμαντεύεται; Μὴ σπεῖρε
[13, 5]	οἶδεν μόνος, ἀλλὰ καὶ ἀνθρώπων	ὅσοι	δαιμόνιοι. Οὕτω καὶ Φερεκύδης σεισμὸν
[13, 4]	ἐφ´ ἡμῖν τοῖς ὅλοις, μέρος	ὅσον	καὶ τοῦτο τῆς εἱμαρμένης, κατὰ
[13, 3]	δέ ἐστιν οὐδὲν ἀλλοιότερον, ἢ	ὅσον	τὸ ἐξ ἡλίου φῶς τοῦ
[13, 9]	καθειργμένα, καὶ τὸν Ἀγαμέμνονα ἐνοχλεῖ,	ὅτ´	ἄριστον Ἀχαιῶν οὐδὲν ἔτισεν· ταῦτα
[13, 1]	οὔσης, ἔστίν τι ἐφ´ ἡμῖν.	~Ὅτε	οἱ Μῆδοι ἐπὶ τὴν Ἑλλάδα
[13, 9]	τοῦτο ὁ Ἀπόλλων ἐπῄνει Σωκράτην,	ὅτι	ἦν ὁμότεχνος αὐτῷ.
[13, 3]	προστυχόντι ἀποθεσπίζουσιν· ἐγὼ δὲ μὴ	ὅτι	θεόν, ἀλλ´ οὐδὲ ἄνδρα ἀγαθόν,
[13, 5]	Ἅλυν διαβὰς μεγάλην ἀρχὴν καταλύσει·	ὅτι	μὲν διαβήσεται οὐ λέγει, τί
[13, 1]	ἄστυ ξυλίνῳ τείχει. Θεμιστοκλῆς λέγει	ὅτι	οἱ δοκεῖ τὸ ξύλινον τεῖχος
[13, 8]	καθ´ εἱμαρμένην αἱ ἀνθρώπιναι συμφοραί·	οὐ	γὰρ θέμις ἀνάπτειν θεῶν αἰτίαν
[13, 6]	ὁρώμενοι, οὐδὲ τοξεύοντες, ἢ τιτρωσκόμενοι,	οὐ	γὰρ σῖτον ἔδους´, οὐ πίνους´
[13, 5]	πνευμάτων ἐμβολάς, καὶ ἀέρων μεταβολὰς	οὐ	θεὸς οἶδεν μόνος, ἀλλὰ καὶ
[13, 5]	ἀρχὴν καταλύσει· ὅτι μὲν διαβήσεται	οὐ	λέγει, τί δὲ πείσεται διαβὰς
[13, 7]	πλατεῖ περαιούμενος· σώζει δὲ αὐτὴν	οὐ	μόνον κυβερνήτου τέχνη, ἀλλὰ καὶ
[13, 9]	μὲν ταῖς τραγῳδίαις ἐχέτωσαν χώραν,	οὐ	νεμεσῶ τοῖς ποιηταῖς τῶν ὀνομάτων·
[13, 6]	τιτρωσκόμενοι, οὐ γὰρ σῖτον ἔδους´,	οὐ	πίνους´ αἴθοπα οἶνον. Ἄνθρωποι δὲ
[13, 6]	τὴν δὲ ὑποφῆται θεῶν, ἄνθρωποι,	οὐ	χαμαιεῦναι, καθ´ Ὅμηρον, οὐδὲ ἀνιπτόποδες,
[13, 6]	τὸν τοῦ Διὸς περιλαμπῆ οἶκον,	οὐ	χρυσοῖς, καθ´ Ὅμηρον, κόσμοις καὶ
[13, 1]	τοῦ θεοῦ; Ἐγὼ μὲν οἶμαι,	οὐδὲ	αἰνίγματος ἂν ἐδεήθη πρὸς αὐτούς,
[13, 3]	δὲ μὴ ὅτι θεόν, ἀλλ´	οὐδὲ	ἄνδρα ἀγαθόν, ἀξίως ἐπιπηδᾶν τῷ
[13, 6]	ἄνθρωποι, οὐ χαμαιεῦναι, καθ´ Ὅμηρον,	οὐδὲ	ἀνιπτόποδες, ἀλλὰ ἄνω εἰς τὸν
[13, 7]	τὸν ἀνθρώπινον βίον, οὐχ ἑδραῖον	οὐδὲ	ἠπειρωτικόν, ἀλλὰ νεὼς ὁλκάδος, ἐν
[13, 8]	οὐδὲν τῶν δεινῶν σὸν ἔργον,	οὐδὲ	καθ´ εἱμαρμένην αἱ ἀνθρώπιναι συμφοραί·
[13, 1]	αἰνίγματος ἂν ἐδεήθη πρὸς αὐτούς,	οὐδὲ	τείχους ἀμφισβητησίμου· ἀλλ´ εἶπεν ἄν,
[13, 6]	τῆς γῆς ἔγγονα, οὐχ ὁρώμενοι,	οὐδὲ	τοξεύοντες, ἢ τιτρωσκόμενοι, οὐ γὰρ
[13, 3]	καὶ κυβερνήτης ναύτας, καὶ δεινὸν	οὐδέν·	ἀλλὰ ἤδη καὶ ψεῦδος ὤνησεν
[13, 3]	λόγον λόγῳ· εἰ δέ ἐστιν	οὐδὲν	ἀλλοιότερον, ἢ ὅσον τὸ ἐξ
[13, 2]	εἴπέρ τι ἄλλο ἄλλῳ ὅμοιον,	οὐδὲν	ἂν εἴη ἐμφερέστερον ἀρετῆς ἀνθρωπίνης
[13, 3]	ἀγαθόν, ἀξίως ἐπιπηδᾶν τῷ ἀληθεῖ·	οὐδὲν	γὰρ σεμνὸν τὸ τἀληθῆ λέγειν,
[13, 4]	καθ´ αὑτό, ἀπήλλακτο δὲ εἱμαρμένης,	οὐδὲν	ἔδει μαντικῆς· εἰ δὲ ἀνακέκραται
[13, 9]	Ἀγαμέμνονα ἐνοχλεῖ, ὅτ´ ἄριστον Ἀχαιῶν	οὐδὲν	ἔτισεν· ταῦτα καὶ τὸν Ἐλπήνορα
[13, 8]	ἐσσι, τοὶ οὐρανὸν εὐρὺν ἔχουσιν,	οὐδὲν	τῶν δεινῶν σὸν ἔργον, οὐδὲ
[13, 2]	καὶ ἐπίφθονον καὶ κίβδηλον καὶ	οὐκ	ἀεὶ ὅμοιον, καὶ οὐκ ἐν
[13, 8]	ὁ Ἀγαμέμνων λέγων, ἐγὼ δ´	οὐκ	αἴτιός εἰμι, ἀλλὰ Ζεύς, καὶ
[13, 2]	καὶ οὐκ ἀεὶ ὅμοιον, καὶ	οὐκ	ἐν παντὶ εὔστοχον· τὸ δὲ
[13, 4]	θείας τέχνης, ὀνόματι μὲν εἰπεῖν	οὐκ	ἔχω, εἴσῃ δὲ αὐτῆς τὴν
[13, 8]	ἀνάγκην, ὀνομάσαι δὲ αὐτὴν εὐπόρως	οὐκ	ἔχω. Κἂν γὰρ πεπρωμένην φῶ,
[13, 1]	μὲν θεῷ συμβουλεύεσθαι περὶ τούτων	οὐκ	ἤθελον, νοῦν δὲ ἔχοντι ἀνδρὶ
[13, 3]	καὶ τἀληθὲς ἔβλαψεν. Εἰ μὲν	οὖν	ἄλλό τι ἡγεῖ εἶναι τὴν
[13, 9]	καὶ χρησμῶν μυρίων. Τίς ἂν	οὖν	ἁμάρτοι μαντευόμενος τί τέλος μοχθηρίας;
[13, 1]	τεῖχος τοῦ θεοῦ μετῳκίσθησαν. Εἰ	οὖν	οἱ Ἀθηναῖοι τότε τῷ μὲν
[13, 2]	καὶ νικᾶν μαχόμεναι. ~Τί δήποτ´	οὖν	οἱ ἄνθρωποι ἐπὶ τὰ μαντεῖα
[13, 4]	τεχνικόν, ὡς εὔστοχον; Εἰ μὲν	οὖν	τὸ ἐφ´ ἡμῖν αὐτὸ ἦν
[13, 1]	Μακεδόνες, καὶ Θετταλικὸν ἱππικόν· ἐχρῶντο	οὖν	τῷ θεῷ οἱ Ἀθηναῖοι, τί
[13, 6]	οἶνον. Ἄνθρωποι δὲ εἰς τὸν	οὐρανὸν	ἀφορῶντες, ᾗ θέμις ὁρᾶν τὸν
[13, 8]	μέν τοι θεός ἐσσι, τοὶ	οὐρανὸν	εὐρὺν ἔχουσιν, οὐδὲν τῶν δεινῶν
[13, 6]	ἀνιπτόποδες, ἀλλὰ ἄνω εἰς τὸν	οὐρανὸν	ὁρῶντες ὀρθῇ τῇ ψυχῇ, καὶ
[13, 6]	οὗτος εἷς θεῶν καὶ ἀνθρώπων,	οὐρανὸς	καὶ γῆ, δυοῖν ἑστία ἢ
[13, 0]	~Εἰ μαντικῆς	οὔσης,	ἔστίν τι ἐφ´ ἡμῖν. ~Ὅτε
[13, 8]	ἡ πεπρωμένη; ποίας φύσεως; τίνος	οὐσίας;	Εἰ μέν τοι θεός ἐσσι,
[13, 8]	μαντεύματα τὴν ψυχὴν ταράττει, καὶ	οὔτε	καθαρῶς εἰς ὑπεροψίαν ἄγει τῆς
[13, 8]	εἰς ὑπεροψίαν ἄγει τῆς μαντικῆς,	οὔτε	καθαρῶς τοῖς λογισμοῖς διαπιστεύει· ἀλλ´
[13, 2]	Οὔτε τὸ θεῖον πάντων εὔστοχον,	οὔτε	τὸ ἀνθρώπινον πάντων ἄστοχον. ~Καὶ
[13, 2]	τὸ πᾶν διελέσθαι ὡς δεῖ.	Οὔτε	τὸ θεῖον πάντων εὔστοχον, οὔτε
[13, 6]	διέλυσας ἁρμονιῶν τὴν μουσικωτάτην. ~Οἶκος	οὗτος	εἷς θεῶν καὶ ἀνθρώπων, οὐρανὸς
[13, 3]	γίγνοιτο ἐπ´ ἀγαθῷ τοῦ μαθόντος.	Οὕτω	καὶ ἰατρὸς νοσοῦντα ἐξαπατᾷ, καὶ
[13, 5]	ἀλλὰ καὶ ἀνθρώπων ὅσοι δαιμόνιοι.	Οὕτω	καὶ Φερεκύδης σεισμὸν Σαμίοις προεμήνυσεν,
[13, 7]	~Πολιτείαν ὁρᾷς τὸν ἀνθρώπινον βίον,	οὐχ	ἑδραῖον οὐδὲ ἠπειρωτικόν, ἀλλὰ νεὼς
[13, 9]	ἀκολασίας; Ταῦτα καὶ Σωκράτης προὔλεγεν,	οὐχ	ὁ Ἀπόλλων μόνον· διὰ τοῦτο
[13, 6]	σώζοντες τὰ τῆς γῆς ἔγγονα,	οὐχ	ὁρώμενοι, οὐδὲ τοξεύοντες, ἢ τιτρωσκόμενοι,
[13, 9]	Ἀθηνῶν προελθὼν ἔστη· οἱ δὲ	ὀχετοὶ	τῆς μοχθηρίας πολλοὶ καὶ ἀέναοι,
[13, 6]	καὶ γῆ, δυοῖν ἑστία ἢ	ὀχήματα,	τὰ ἀθάνατα. Ὧν τὸν μὲν
[13, 6]	μοι φύλαττε τὸ σύνθημα, καὶ	ὄψει	μὲν τὴν μαντικήν, συνήσεις δὲ

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 24/04/2008