Dissertations, Chap.
[13, 3]	θεσπίζει ὁ θεὸς τὸ ἀληθὲς	μαθεῖν,	καὶ συμφέρει, κἂν μέλλῃ ὁ
[13, 3]	μὴ γίγνοιτο ἐπ´ ἀγαθῷ τοῦ	μαθόντος.	Οὕτω καὶ ἰατρὸς νοσοῦντα ἐξαπατᾷ,
[13, 3]	καὶ συμφέρει, κἂν μέλλῃ ὁ	μαθών,	ἄδικος ὤν, πλεονεκτήσειν. Δεινῶς τινα
[13, 1]	καὶ πελτασταὶ Θρᾷκες, καὶ ὁπλῖται	Μακεδόνες,	καὶ Θετταλικὸν ἱππικόν· ἐχρῶντο οὖν
[13, 2]	τὴν τιμὴν ἀνεπίφθονον; Θεοῦ δὲ	μαντεῖα	καὶ ἀνθρώπου νοῦς (τολμηρὸν μὲν
[13, 2]	οὖν οἱ ἄνθρωποι ἐπὶ τὰ	μαντεῖα	παραγίγνονται, ἀμελήσαντες τῆς παρὰ τοῦ
[13, 9]	πολλοὶ καὶ ἀέναοι, καὶ δεόμενοι	μαντείων	πολλῶν καὶ χρησμῶν μυρίων. Τίς
[13, 8]	ἂν θείην. ~Ταῦτά μου τὰ	μαντεύματα	τὴν ψυχὴν ταράττει, καὶ οὔτε
[13, 9]	μυρίων. Τίς ἂν οὖν ἁμάρτοι	μαντευόμενος	τί τέλος μοχθηρίας; τί τέλος
[13, 4]	ἀποβησόμενον. Ὁρᾷς τὸ πλῆθος τῶν	μάντεων,	ὡς σαφές, ὡς τεχνικόν, ὡς
[13, 5]	καὶ τοῦ ἀναγκαίου ἡ γνώμη	μαντικῇ	δηλωτική. Πῶς καὶ τίνα τρόπον
[13, 2]	αὐτεξούσιον τῆς ἀνθρωπίνης γνώμης χρῆται	μαντικῇ,	μήθ´ ὅπως, ἀληθευούσης τῆς μαντικῆς,
[13, 4]	κατὰ μὲν τὸ ἀναγκαῖον ἡ	μαντικὴ	στήσεται· κατὰ δὲ τὸ δῆλον
[13, 4]	ἀρετήν, ἧτταν δὲ τὴν μοχθηρίαν,	μαντικὴν	δὲ τὴν τέχνην αὐτὴν τὴν
[13, 3]	ἄλλό τι ἡγεῖ εἶναι τὴν	μαντικήν,	ἢ νοῦν θεῖον, διαφέροντα τοῦ
[13, 5]	ἀπαλλάξεις τῆς συμπλοκῆς καὶ διοικίσεις	μαντικὴν	θεοῦ καὶ ἀνθρώπου νοῦν, καὶ
[13, 6]	σύνθημα, καὶ ὄψει μὲν τὴν	μαντικήν,	συνήσεις δὲ τὴν ἀρετήν, γνωριεῖς
[13, 2]	μαντικῇ, μήθ´ ὅπως, ἀληθευούσης τῆς	μαντικῆς,	δύναταί τι καὶ ἀνθρώπου γνώμη·
[13, 4]	ἀπήλλακτο δὲ εἱμαρμένης, οὐδὲν ἔδει	μαντικῆς·	εἰ δὲ ἀνακέκραται τὸ ἐφ´
[13, 7]	κυβερνητικῆς τέχνης τὸ εὔστοχον τῆς	μαντικῆς.	Εἰ δέ σου ἀντε〈 τίθει〉
[13, 0]	~Εἰ	μαντικῆς	οὔσης, ἔστίν τι ἐφ´ ἡμῖν.
[13, 8]	καθαρῶς εἰς ὑπεροψίαν ἄγει τῆς	μαντικῆς,	οὔτε καθαρῶς τοῖς λογισμοῖς διαπιστεύει·
[13, 1]	καὶ σώζειν φέρουσαι, καὶ νικᾶν	μαχόμεναι.	~Τί δήποτ´ οὖν οἱ ἄνθρωποι
[13, 8]	μὲν ὁ Ἐλπήνωρ λέγων, ἆσέ	με	δαίμονος αἶσα κακή· ψεύδεται δὲ
[13, 3]	φείδομαι τῶν ῥημάτων, καὶ αἰδώς	με	τοῦ θεοῦ ἔχει· σεμνὸν γάρ
[13, 7]	χειμῶνι συλλαβέσθαι κυβερνητικήν, ἢ μή,	μέγα	πλεονέκτημα ἔγωγ´ ἂν θείην. ~Ταῦτά
[13, 5]	ὁ θεός. Κροῖσος Ἅλυν διαβὰς	μεγάλην	ἀρχὴν καταλύσει· ὅτι μὲν διαβήσεται
[13, 4]	καὶ λίθων ἀγωγὰς ὑπερφυῶν κατὰ	μέγεθος,	παντοδαποῖς ἑλιγμοῖς καὶ ἀναστροφαῖς ὀργάνων·
[13, 9]	ταῦτα καὶ τὸν Ἐλπήνορα εἰς	μέθην	ἄγει, ταῦτα καὶ τὸν Θυέστην
[13, 5]	ἀνδρὶ συμβουλεύων ἀκολάστῳ καὶ ἀκρατεῖ	μέθης,	καὶ διὰ τοῦτο προλέγει τὴν
[13, 3]	ἀληθὲς μαθεῖν, καὶ συμφέρει, κἂν	μέλλῃ	ὁ μαθών, ἄδικος ὤν, πλεονεκτήσειν.
[13, 4]	ἐκ τῆς παρασκευῆς ἐπισταμένην τὸ	μέλλον.	Καὶ γὰρ κυβερνήτης ναῦν ἔχων,
[13, 1]	τὴν ἐπιοῦσαν παρασκευήν, καὶ τὸν	μέλλοντα	κίνδυνον, καὶ τὴν ὑποφαινομένην ἀσφάλειαν·
[13, 4]	ὅπλα εἰδώς, καὶ τῆς παρασκευῆς	μεμνημένος,	καὶ τῶν πολεμίων αἰσθανόμενος, οἶδεν
[13, 5]	σε ὁ φῦς· ταῦτα λέγει	μέν,	ἀλλὰ οἶδεν ἀνδρὶ συμβουλεύων ἀκολάστῳ
[13, 2]	ὁμοίου συμβουλῆς; ἢ διότι γνώμη	μὲν	ἀνθρώπου ἐπισφαλὲς καὶ ἄπιστον καὶ
[13, 5]	διαβὰς μεγάλην ἀρχὴν καταλύσει· ὅτι	μὲν	διαβήσεται οὐ λέγει, τί δὲ
[13, 4]	τρόπος τῆς θείας τέχνης, ὀνόματι	μὲν	εἰπεῖν οὐκ ἔχω, εἴσῃ δὲ
[13, 2]	μαντεῖα καὶ ἀνθρώπου νοῦς (τολμηρὸν	μὲν	εἰπεῖν, φράσω δὲ ὅμως) χρῆμα
[13, 1]	οὖν οἱ Ἀθηναῖοι τότε τῷ	μὲν	θεῷ συμβουλεύεσθαι περὶ τούτων οὐκ
[13, 5]	καὶ τίνα τρόπον ἑκατέρα; Αὐχμοὺς	μέν,	καὶ ἀνομβρίας, καὶ σεισμοὺς γῆς,
[13, 1]	ὧδέ πως· Ὦ Ἀθηναῖοι, τῶν	μὲν	λίθων καὶ τῶν οἰκοδομημάτων ἐξίστασθαι
[13, 6]	ὀχήματα, τὰ ἀθάνατα. Ὧν τὸν	μὲν	νέμονται θεοὶ καὶ θεῶν παῖδες,
[13, 8]	τοὶ ἐπὶ χθονὶ ναιετάουσιν, ψεύδεται	μὲν	ὁ Ἐλπήνωρ λέγων, ἆσέ με
[13, 1]	τῆς χρησμῳδίας τοῦ θεοῦ; Ἐγὼ	μὲν	οἶμαι, οὐδὲ αἰνίγματος ἂν ἐδεήθη
[13, 4]	κινεῖ τὸ πᾶν· καὶ τὸ	μὲν	ὅλον ἔχει τὴν αἰτίαν τοῦ
[13, 3]	ἀνθρώπους, καὶ τἀληθὲς ἔβλαψεν. Εἰ	μὲν	οὖν ἄλλό τι ἡγεῖ εἶναι
[13, 4]	ὡς τεχνικόν, ὡς εὔστοχον; Εἰ	μὲν	οὖν τὸ ἐφ´ ἡμῖν αὐτὸ
[13, 7]	Πλάτωνος ὡδὶ λέγοντος, ὡς θεὸς	μὲν	πάντα, καὶ μετὰ θεοῦ τύχη
[13, 9]	ὁ λοιμὸς ῥεῖ; καὶ τὸ	μὲν	πῦρ ἐπὶ γῆν ῥεῖ, καὶ
[13, 7]	φύσις. Τάττε δέ μοι κατὰ	μὲν	τὰ ὄργανα καὶ τὰς ὑπηρεσίας
[13, 9]	ταῖς Ἐρινύσιν· οἱ δὲ ἐν	μὲν	ταῖς τραγῳδίαις ἐχέτωσαν χώραν, οὐ
[13, 8]	τοῖς ἄγουσιν· ὥστε ἐγὼ ὑποπτεύω	μὲν	τὴν ἀνάγκην, ὀνομάσαι δὲ αὐτὴν
[13, 5]	προλέγει τὴν συμφοράν, ἧς παρέσχεν	μὲν	τὴν ἀρχὴν ὁ Λάϊος, ἐγνώρισεν
[13, 6]	φύλαττε τὸ σύνθημα, καὶ ὄψει	μὲν	τὴν μαντικήν, συνήσεις δὲ τὴν
[13, 2]	εὔστοχον· τὸ δὲ θεῖον κατὰ	μὲν	τὴν ὑπεροχὴν πιστόν· κατὰ δὲ
[13, 4]	καὶ τοῦτο τῆς εἱμαρμένης, κατὰ	μὲν	τὸ ἀναγκαῖον ἡ μαντικὴ στήσεται·
[13, 3]	πυρός, φῶς δὲ ἑκάτερον, ἀγάπα	μὲν	τὸ λαμπρότερον, μὴ ἀτίμαζε δὲ
[13, 8]	ποίας φύσεως; τίνος οὐσίας; Εἰ	μέν	τοι θεός ἐσσι, τοὶ οὐρανὸν
[13, 4]	τὰ μερικά. Κάλει τοίνυν τεχνίτην	μὲν	τὸν θεόν, ὄργανα δὲ τοὺς
[13, 4]	εἰκόνος δεῖ, νόει μοι στρατηγὸν	μὲν	τὸν θεόν, στρατείαν δὲ τὴν
[13, 3]	εἶναι ὀργάνου μουσικοῦ, καὶ τεχνίτην	μὲν	τὸν θεόν, τὴν δὲ ἁρμονίαν
[13, 3]	ἀνθρώπινον πάντων ἄστοχον. ~Καὶ περὶ	μὲν	τοῦ ἀνθρωπίνου νόμου καὶ αὖθις
[13, 4]	δέ τι αὐτῷ καὶ τὰ	μερικά.	Κάλει τοίνυν τεχνίτην μὲν τὸν
[13, 4]	τὸ ἐφ´ ἡμῖν τοῖς ὅλοις,	μέρος	ὅσον καὶ τοῦτο τῆς εἱμαρμένης,
[13, 7]	ὡς θεὸς μὲν πάντα, καὶ	μετὰ	θεοῦ τύχη καὶ καιρὸς τὰ
[13, 3]	καὶ ζῴων, καὶ φυτῶν, ἐμπεσοῦσαν	μετὰ	τοῦτο εἰς πολλὰς καὶ ἀνομοίους
[13, 6]	Ὅμηρον, κόσμοις καὶ κόραις δᾷδας	μετὰ	χεῖρας φέρουσιν λαμπόμενον, ἀλλὰ ἡλίῳ
[13, 5]	καὶ πνευμάτων ἐμβολάς, καὶ ἀέρων	μεταβολὰς	οὐ θεὸς οἶδεν μόνος, ἀλλὰ
[13, 8]	τοῦ ἐν ἀέρι δρόμου τοῖς	μεταρσίοις,	τοιαύτην ὁρῷ καὶ τῷ ἀνθρώπῳ
[13, 3]	καὶ ἀριθμὸν ψάμμων, καὶ θαλάττης	μέτρα,	καὶ ξυνιέναι ἀτόπου λέβητος ἑψομένου
[13, 1]	ἐς τὸ τεῖχος τοῦ θεοῦ	μετῳκίσθησαν.	Εἰ οὖν οἱ Ἀθηναῖοι τότε
[13, 9]	γῆν ῥεῖ, καὶ ὁ λοιμὸς	μέχρι	τῶν Ἀθηνῶν προελθὼν ἔστη· οἱ
[13, 3]	ἑκάτερον, ἀγάπα μὲν τὸ λαμπρότερον,	μὴ	ἀτίμαζε δὲ τῇ διαιρέσει τὸ
[13, 4]	κατὰ δὲ τὸ δῆλον ἢ	μή,	βουλεύσεται. ~Ἤδη δὲ καὶ τοῦ
[13, 3]	σεμνὸν τὸ τἀληθῆ λέγειν, εἰ	μὴ	γίγνοιτο ἐπ´ ἀγαθῷ τοῦ μαθόντος.
[13, 7]	γὰρ χειμῶνι συλλαβέσθαι κυβερνητικήν, ἢ	μή,	μέγα πλεονέκτημα ἔγωγ´ ἂν θείην.
[13, 3]	τῷ προστυχόντι ἀποθεσπίζουσιν· ἐγὼ δὲ	μὴ	ὅτι θεόν, ἀλλ´ οὐδὲ ἄνδρα
[13, 5]	τῶν ὅσα ἐφ´ ἡμῖν καταμαντεύεται;	Μὴ	σπεῖρε τέκνων ἄλοκα δαιμόνων ἄτερ,
[13, 2]	ἐμφερέστερον ἀρετῆς ἀνθρωπίνης γνώμῃ θεοῦ.	Μὴ	τοίνυν ἀπόρει, μηθ´ ὅντινα τρόπον
[13, 3]	καὶ περίεργον, καὶ εὐήθη, καὶ	μηδὲν	τῶν ἐν τοῖς κύκλοις ἀγειρόντων
[13, 1]	ἐπιόντος αὐτοῖς βαρβαρικοῦ στόλου, ἵππου	Μηδικῆς,	ἁρμάτων Περσικῶν, ἀσπίδων Αἰγυπτίων· εἵποντο
[13, 1]	τι ἐφ´ ἡμῖν. ~Ὅτε οἱ	Μῆδοι	ἐπὶ τὴν Ἑλλάδα ἐστρατεύοντο, ἐχρῶντο
[13, 2]	γνώμῃ θεοῦ. Μὴ τοίνυν ἀπόρει,	μηθ´	ὅντινα τρόπον τὸ αὐτεξούσιον τῆς
[13, 2]	τῆς ἀνθρωπίνης γνώμης χρῆται μαντικῇ,	μήθ´	ὅπως, ἀληθευούσης τῆς μαντικῆς, δύναταί
[13, 7]	κυβερνῶσιν τὰ ξύμπαντα· ἡμερώτερόν γε	μὴν	τρίτον ἐπὶ τούτοις προσθεῖναι δεῖν
[13, 9]	ἐν δὲ τῷ βίου ὁράματι	μήποτε	ταῦτα κενά. Ἡ δὲ Ἐρινὺς
[13, 7]	καὶ θαλάττης φύσις. Τάττε δέ	μοι	κατὰ μὲν τὰ ὄργανα καὶ
[13, 4]	καὶ σαφεστέρας εἰκόνος δεῖ, νόει	μοι	στρατηγὸν μὲν τὸν θεόν, στρατείαν
[13, 6]	ἀγαθῶν καὶ θεραπόντων ἀναγκαίων· τοῦτό	μοι	φύλαττε τὸ σύνθημα, καὶ ὄψει
[13, 8]	αἴτιός εἰμι, ἀλλὰ Ζεύς, καὶ	Μοῖρα,	καὶ ἠεροφοῖτις Ἐρινύς. ~Ἔοικεν δὲ
[13, 9]	αἰτίαν τῷ δαιμονίῳ, καὶ ταῖς	Μοίραις,	καὶ ταῖς Ἐρινύσιν· οἱ δὲ
[13, 9]	Σωκράτης προὔλεγεν, οὐχ ὁ Ἀπόλλων	μόνον·	διὰ τοῦτο ὁ Ἀπόλλων ἐπῄνει
[13, 7]	περαιούμενος· σώζει δὲ αὐτὴν οὐ	μόνον	κυβερνήτου τέχνη, ἀλλὰ καὶ πνευμάτων
[13, 5]	ἀέρων μεταβολὰς οὐ θεὸς οἶδεν	μόνος,	ἀλλὰ καὶ ἀνθρώπων ὅσοι δαιμόνιοι.
[13, 8]	πλεονέκτημα ἔγωγ´ ἂν θείην. ~Ταῦτά	μου	τὰ μαντεύματα τὴν ψυχὴν ταράττει,
[13, 3]	τοῦτο ἁρμονίαν τινὰ εἶναι ὀργάνου	μουσικοῦ,	καὶ τεχνίτην μὲν τὸν θεόν,
[13, 5]	νοῦν, καὶ διέλυσας ἁρμονιῶν τὴν	μουσικωτάτην.	~Οἶκος οὗτος εἷς θεῶν καὶ
[13, 4]	τὴν ἀρετήν, ἧτταν δὲ τὴν	μοχθηρίαν,	μαντικὴν δὲ τὴν τέχνην αὐτὴν
[13, 9]	καὶ ταυτὶ τὰ ὀνόματα εἶναι	μοχθηρίας	ἀνθρωπίνης εὔφημοι ἀποστροφαί, ἀναθέντων αὐτῆς
[13, 9]	ἔστη· οἱ δὲ ὀχετοὶ τῆς	μοχθηρίας	πολλοὶ καὶ ἀέναοι, καὶ δεόμενοι
[13, 9]	οὖν ἁμάρτοι μαντευόμενος τί τέλος	μοχθηρίας;	τί τέλος ἀπιστίας; τί τέλος
[13, 9]	δεόμενοι μαντείων πολλῶν καὶ χρησμῶν	μυρίων.	Τίς ἂν οὖν ἁμάρτοι μαντευόμενος

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 24/04/2008