Dissertations, Chap.
[13, 3]	ὅτι θεόν, ἀλλ´ οὐδὲ ἄνδρα	ἀγαθόν,	ἀξίως ἐπιπηδᾶν τῷ ἀληθεῖ· οὐδὲν
[13, 3]	λέγειν, εἰ μὴ γίγνοιτο ἐπ´	ἀγαθῷ	τοῦ μαθόντος. Οὕτω καὶ ἰατρὸς
[13, 6]	πυρὶ καταφεγγόμενον. Στρατὸν ὁρᾷς ἡγεμόνων	ἀγαθῶν	καὶ θεραπόντων ἀναγκαίων· τοῦτό μοι
[13, 9]	τῇ ψυχῇ καθειργμένα, καὶ τὸν	Ἀγαμέμνονα	ἐνοχλεῖ, ὅτ´ ἄριστον Ἀχαιῶν οὐδὲν
[13, 8]	αἶσα κακή· ψεύδεται δὲ ὁ	Ἀγαμέμνων	λέγων, ἐγὼ δ´ οὐκ αἴτιός
[13, 3]	ἐκ πυρός, φῶς δὲ ἑκάτερον,	ἀγάπα	μὲν τὸ λαμπρότερον, μὴ ἀτίμαζε
[13, 9]	καὶ τὸν Ἐλπήνορα εἰς μέθην	ἄγει,	ταῦτα καὶ τὸν Θυέστην ὠθεῖ
[13, 8]	καὶ οὔτε καθαρῶς εἰς ὑπεροψίαν	ἄγει	τῆς μαντικῆς, οὔτε καθαρῶς τοῖς
[13, 3]	μηδὲν τῶν ἐν τοῖς κύκλοις	ἀγειρόντων	διαφέροντα, οἳ δυοῖν ὀβολοῖν τῷ
[13, 8]	ἀνδρὶ ἐξουσία ἑπομένῳ αὐθαιρέτως τοῖς	ἄγουσιν·	ὥστε ἐγὼ ὑποπτεύω μὲν τὴν
[13, 4]	ἐκ θαλάττης ἄνω, καὶ λίθων	ἀγωγὰς	ὑπερφυῶν κατὰ μέγεθος, παντοδαποῖς ἑλιγμοῖς
[13, 4]	ἕτερον ἐξ ἑτέρου διαδεχόμενον τὴν	ἀγωγήν,	κινεῖ τὸ πᾶν· καὶ τὸ
[13, 4]	ἀνθρωπίνην σπῶσαν ἡμᾶς ἐπὶ τὴν	ἀγωγὴν	τῆς εἱμαρμένης. Εἰ δέ σοι
[13, 9]	Θυέστην ὠθεῖ ἐπὶ τὸν τοῦ	ἀδελφοῦ	γάμον, ταῦτα καὶ τὸν Οἰδίποδα
[13, 7]	θάλατταν καὶ τὰ πνεύματα τὸ	ἄδηλον	τῶν ἀνθρωπίνων, κατὰ δὲ τὸ
[13, 3]	συμφέρει, κἂν μέλλῃ ὁ μαθών,	ἄδικος	ὤν, πλεονεκτήσειν. Δεινῶς τινα πολυπράγμονα
[13, 2]	ἐπίφθονον καὶ κίβδηλον καὶ οὐκ	ἀεὶ	ὅμοιον, καὶ οὐκ ἐν παντὶ
[13, 9]	ὀχετοὶ τῆς μοχθηρίας πολλοὶ καὶ	ἀέναοι,	καὶ δεόμενοι μαντείων πολλῶν καὶ
[13, 8]	οἱ ὄρνιθες κοινωνοῦσιν τοῦ ἐν	ἀέρι	δρόμου τοῖς μεταρσίοις, τοιαύτην ὁρῷ
[13, 3]	αὐτὴν ἀρξαμένην παρ´ αὐτοῦ, δι´	ἀέρος	ἰοῦσαν, καὶ γῆς καὶ θαλάττης,
[13, 5]	ἐκβολάς, καὶ πνευμάτων ἐμβολάς, καὶ	ἀέρων	μεταβολὰς οὐ θεὸς οἶδεν μόνος,
[13, 6]	δυοῖν ἑστία ἢ ὀχήματα, τὰ	ἀθάνατα.	Ὧν τὸν μὲν νέμονται θεοὶ
[13, 1]	ἐχρῶντο οὖν τῷ θεῷ οἱ	Ἀθηναῖοι,	τί χρὴ δρᾶν, ἐπιόντος ταῖς
[13, 1]	θεοῦ μετῳκίσθησαν. Εἰ οὖν οἱ	Ἀθηναῖοι	τότε τῷ μὲν θεῷ συμβουλεύεσθαι
[13, 1]	τὴν Ἑλλάδα ἐστρατεύοντο, ἐχρῶντο οἱ	Ἀθηναῖοι	τῷ θεῷ, τί χρῆ δρᾶν
[13, 1]	εἶπεν ἄν, ὧδέ πως· Ὦ	Ἀθηναῖοι,	τῶν μὲν λίθων καὶ τῶν
[13, 1]	τριήρεις εἶναι. Συνεδόκει ταῦτα τοῖς	Ἀθηναίοις,	καὶ ἀναστάντες ἐκ τοῦ ἄστεος
[13, 1]	τί χρὴ δρᾶν, ἐπιόντος ταῖς	Ἀθήναις	τοσούτου κακοῦ. Ὁ δὲ αὐτοῖς
[13, 9]	καὶ ὁ λοιμὸς μέχρι τῶν	Ἀθηνῶν	προελθὼν ἔστη· οἱ δὲ ὀχετοὶ
[13, 8]	σὸν ἔργον, οὐδὲ καθ´ εἱμαρμένην	αἱ	ἀνθρώπιναι συμφοραί· οὐ γὰρ θέμις
[13, 1]	οἱ δοκεῖ τὸ ξύλινον τεῖχος	αἱ	τριήρεις εἶναι. Συνεδόκει ταῦτα τοῖς
[13, 1]	ἵππου Μηδικῆς, ἁρμάτων Περσικῶν, ἀσπίδων	Αἰγυπτίων·	εἵποντο δὲ καὶ σφενδονῆται Κᾶρες,
[13, 3]	ἄτιμα; φείδομαι τῶν ῥημάτων, καὶ	αἰδώς	με τοῦ θεοῦ ἔχει· σεμνὸν
[13, 9]	τὸ πῦρ ῥεῖ, ὡς ἐξ	Αἰθιοπίας	ὁ λοιμὸς ῥεῖ; καὶ τὸ
[13, 6]	γὰρ σῖτον ἔδους´, οὐ πίνους´	αἴθοπα	οἶνον. Ἄνθρωποι δὲ εἰς τὸν
[13, 1]	θεοῦ; Ἐγὼ μὲν οἶμαι, οὐδὲ	αἰνίγματος	ἂν ἐδεήθη πρὸς αὐτούς, οὐδὲ
[13, 9]	Ἡ δὲ Ἐρινὺς καὶ ἡ	Αἶσα	καὶ οἱ δαίμονες καὶ ὅσα
[13, 8]	Ἐλπήνωρ λέγων, ἆσέ με δαίμονος	αἶσα	κακή· ψεύδεται δὲ ὁ Ἀγαμέμνων
[13, 4]	παρασκευῆς μεμνημένος, καὶ τῶν πολεμίων	αἰσθανόμενος,	οἶδεν τὸ ἀποβησόμενον. Καὶ ἰατρὸς
[13, 4]	νόσου ξυνείς, καὶ τῆς τέχνης	αἰσθανόμενος,	οἶδεν τὸ ἀποβησόμενον. Ὁρᾷς τὸ
[13, 4]	καὶ τὴν θάλατταν ὁρῶν, καὶ	αἰσθανόμενος	τῶν πνευμάτων, οἶδεν τὸ ἀποβησόμενον.
[13, 3]	καὶ τὰ καλὰ καὶ τὰ	αἰσχρά,	καὶ τὰ τίμια καὶ τὰ
[13, 8]	οὐ γὰρ θέμις ἀνάπτειν θεῶν	αἰτίαν	κακοῦ· εἰ δέ τις ἐστὶ
[13, 5]	ὁ Λάϊος, ἐγνώρισεν δὲ τὴν	αἰτίαν	ὁ θεός. Κροῖσος Ἅλυν διαβὰς
[13, 4]	τὸ μὲν ὅλον ἔχει τὴν	αἰτίαν	τοῦ ἔργου· συνεπιλαμβάνει δέ τι
[13, 9]	εὔφημοι ἀποστροφαί, ἀναθέντων αὐτῆς τὴν	αἰτίαν	τῷ δαιμονίῳ, καὶ ταῖς Μοίραις,
[13, 8]	Ἀγαμέμνων λέγων, ἐγὼ δ´ οὐκ	αἴτιός	εἰμι, ἀλλὰ Ζεύς, καὶ Μοῖρα,
[13, 9]	κακῶν πλῆθος, ὡς ἀπὸ τῆς	Αἴτνης	τὸ πῦρ ῥεῖ, ὡς ἐξ
[13, 6]	σελήνῃ καὶ τῶν τούτοις συντεταγμένων	ἀκμαίῳ	πυρὶ καταφεγγόμενον. Στρατὸν ὁρᾷς ἡγεμόνων
[13, 9]	τί τέλος ἀπιστίας; τί τέλος	ἀκολασίας;	Ταῦτα καὶ Σωκράτης προὔλεγεν, οὐχ
[13, 9]	ἐπὶ τὸ ξίφος, καὶ τὸν	ἀκόλαστον	ἐφ´ ἡδονάς. Αὗται πηγαὶ συμφορῶν
[13, 5]	μέν, ἀλλὰ οἶδεν ἀνδρὶ συμβουλεύων	ἀκολάστῳ	καὶ ἀκρατεῖ μέθης, καὶ διὰ
[13, 1]	δὲ καὶ σφενδονῆται Κᾶρες, καὶ	ἀκοντισταὶ	Παφλαγόνες, καὶ πελτασταὶ Θρᾷκες, καὶ
[13, 7]	τῷ λογισμῷ τῆς πολιτείας κράσεις,	ἀκούσῃ	Πλάτωνος ὡδὶ λέγοντος, ὡς θεὸς
[13, 5]	οἶδεν ἀνδρὶ συμβουλεύων ἀκολάστῳ καὶ	ἀκρατεῖ	μέθης, καὶ διὰ τοῦτο προλέγει
[13, 3]	νοῦν θεῖον, διαφέροντα τοῦ ἀνθρωπίνου	ἀκριβείᾳ	καὶ βεβαιότητι, νόμιζε πολεμεῖν λόγον
[13, 3]	ἄνδρα ἀγαθόν, ἀξίως ἐπιπηδᾶν τῷ	ἀληθεῖ·	οὐδὲν γὰρ σεμνὸν τὸ τἀληθῆ
[13, 2]	ὑπεροχὴν πιστόν· κατὰ δὲ τὴν	ἀλήθειαν	δόκιμον, κατὰ δὲ τὴν πεῖραν
[13, 3]	δεομένοις θεσπίζει ὁ θεὸς τὸ	ἀληθὲς	μαθεῖν, καὶ συμφέρει, κἂν μέλλῃ
[13, 2]	γνώμης χρῆται μαντικῇ, μήθ´ ὅπως,	ἀληθευούσης	τῆς μαντικῆς, δύναταί τι καὶ
[13, 1]	πρὸς αὐτούς, οὐδὲ τείχους ἀμφισβητησίμου·	ἀλλ´	εἶπεν ἄν, ὧδέ πως· Ὦ
[13, 3]	δὲ τῇ διαιρέσει τὸ ἀμαυρότερον.	Ἀλλ´	ἡγοῦ τὸ πᾶν τοῦτο ἁρμονίαν
[13, 3]	ἐγὼ δὲ μὴ ὅτι θεόν,	ἀλλ´	οὐδὲ ἄνδρα ἀγαθόν, ἀξίως ἐπιπηδᾶν
[13, 8]	οὔτε καθαρῶς τοῖς λογισμοῖς διαπιστεύει·	ἀλλ´	ὥσπερ τῶν ἀμφιβίων ζῴων οἱ
[13, 6]	χαμαιεῦναι, καθ´ Ὅμηρον, οὐδὲ ἀνιπτόποδες,	ἀλλὰ	ἄνω εἰς τὸν οὐρανὸν ὁρῶντες
[13, 8]	ἐγὼ δ´ οὐκ αἴτιός εἰμι,	ἀλλὰ	Ζεύς, καὶ Μοῖρα, καὶ ἠεροφοῖτις
[13, 3]	κυβερνήτης ναύτας, καὶ δεινὸν οὐδέν·	ἀλλὰ	ἤδη καὶ ψεῦδος ὤνησεν ἀνθρώπους,
[13, 6]	δᾷδας μετὰ χεῖρας φέρουσιν λαμπόμενον,	ἀλλὰ	ἡλίῳ καὶ σελήνῃ καὶ τῶν
[13, 5]	μεταβολὰς οὐ θεὸς οἶδεν μόνος,	ἀλλὰ	καὶ ἀνθρώπων ὅσοι δαιμόνιοι. Οὕτω
[13, 7]	αὐτὴν οὐ μόνον κυβερνήτου τέχνη,	ἀλλὰ	καὶ πνευμάτων καιροί, καὶ ὑπηρεσία
[13, 7]	βίον, οὐχ ἑδραῖον οὐδὲ ἠπειρωτικόν,	ἀλλὰ	νεὼς ὁλκάδος, ἐν πελάγει πλατεῖ
[13, 5]	ὁ φῦς· ταῦτα λέγει μέν,	ἀλλὰ	οἶδεν ἀνδρὶ συμβουλεύων ἀκολάστῳ καὶ
[13, 9]	καὶ οἱ δαίμονες καὶ ὅσα	ἄλλα	διανοίας εἱμαρμένης ὀνόματα, ἔνδον ἐν
[13, 2]	χρῆμα συγγενές, καὶ εἴπέρ τι	ἄλλο	ἄλλῳ ὅμοιον, οὐδὲν ἂν εἴη
[13, 3]	τἀληθὲς ἔβλαψεν. Εἰ μὲν οὖν	ἄλλό	τι ἡγεῖ εἶναι τὴν μαντικήν,
[13, 5]	Κλαζομενίοις ἐκλείποντα ἥλιον, καὶ ἄλλος	ἄλλό	τι. Πῶς δὲ δὴ καὶ
[13, 3]	λόγῳ· εἰ δέ ἐστιν οὐδὲν	ἀλλοιότερον,	ἢ ὅσον τὸ ἐξ ἡλίου
[13, 5]	Τιμήσιος Κλαζομενίοις ἐκλείποντα ἥλιον, καὶ	ἄλλος	ἄλλό τι. Πῶς δὲ δὴ
[13, 2]	συγγενές, καὶ εἴπέρ τι ἄλλο	ἄλλῳ	ὅμοιον, οὐδὲν ἂν εἴη ἐμφερέστερον
[13, 5]	ἡμῖν καταμαντεύεται; Μὴ σπεῖρε τέκνων	ἄλοκα	δαιμόνων ἄτερ, ὁ θεὸς λέγει·
[13, 5]	τὴν αἰτίαν ὁ θεός. Κροῖσος	Ἅλυν	διαβὰς μεγάλην ἀρχὴν καταλύσει· ὅτι
[13, 9]	χρησμῶν μυρίων. Τίς ἂν οὖν	ἁμάρτοι	μαντευόμενος τί τέλος μοχθηρίας; τί
[13, 3]	ἀτίμαζε δὲ τῇ διαιρέσει τὸ	ἀμαυρότερον.	Ἀλλ´ ἡγοῦ τὸ πᾶν τοῦτο
[13, 2]	ἄνθρωποι ἐπὶ τὰ μαντεῖα παραγίγνονται,	ἀμελήσαντες	τῆς παρὰ τοῦ ὁμοίου συμβουλῆς;
[13, 8]	ἀνθρώπῳ τὴν διαγωγὴν τοῦ βίου,	ἀμφίβιον	καὶ κεκραμένην ὁμοῦ ἐξουσίᾳ καὶ
[13, 8]	λογισμοῖς διαπιστεύει· ἀλλ´ ὥσπερ τῶν	ἀμφιβίων	ζῴων οἱ ὄρνιθες κοινωνοῦσιν τοῦ
[13, 1]	ἐδεήθη πρὸς αὐτούς, οὐδὲ τείχους	ἀμφισβητησίμου·	ἀλλ´ εἶπεν ἄν, ὧδέ πως·
[13, 1]	οὐδὲ τείχους ἀμφισβητησίμου· ἀλλ´ εἶπεν	ἄν,	ὧδέ πως· Ὦ Ἀθηναῖοι, τῶν
[13, 1]	Ἐγὼ μὲν οἶμαι, οὐδὲ αἰνίγματος	ἂν	ἐδεήθη πρὸς αὐτούς, οὐδὲ τείχους
[13, 2]	τι ἄλλο ἄλλῳ ὅμοιον, οὐδὲν	ἂν	εἴη ἐμφερέστερον ἀρετῆς ἀνθρωπίνης γνώμῃ
[13, 7]	ἢ μή, μέγα πλεονέκτημα ἔγωγ´	ἂν	θείην. ~Ταῦτά μου τὰ μαντεύματα
[13, 8]	ἐξουσίᾳ καὶ ἀνάγκῃ· οἵα γένοιτ´	ἂν	καὶ δεσμώτῃ ἀνδρὶ ἐξουσία ἑπομένῳ
[13, 9]	πολλῶν καὶ χρησμῶν μυρίων. Τίς	ἂν	οὖν ἁμάρτοι μαντευόμενος τί τέλος
[13, 1]	ὑποφαινομένην ἀσφάλειαν· τί εἰκὸς συμβουλεῦσαι	ἂν	τὸν ἄνδρα τοῦτον καταδεέστερον τῆς
[13, 4]	τῆς εἱμαρμένης, κατὰ μὲν τὸ	ἀναγκαῖον	ἡ μαντικὴ στήσεται· κατὰ δὲ
[13, 5]	βουλεύσεται. ~Ἤδη δὲ καὶ τοῦ	ἀναγκαίου	ἡ γνώμη μαντικῇ δηλωτική. Πῶς
[13, 6]	ὁρᾷς ἡγεμόνων ἀγαθῶν καὶ θεραπόντων	ἀναγκαίων·	τοῦτό μοι φύλαττε τὸ σύνθημα,
[13, 8]	καὶ κεκραμένην ὁμοῦ ἐξουσίᾳ καὶ	ἀνάγκῃ·	οἵα γένοιτ´ ἂν καὶ δεσμώτῃ
[13, 8]	ὥστε ἐγὼ ὑποπτεύω μὲν τὴν	ἀνάγκην,	ὀνομάσαι δὲ αὐτὴν εὐπόρως οὐκ
[13, 9]	εἶναι μοχθηρίας ἀνθρωπίνης εὔφημοι ἀποστροφαί,	ἀναθέντων	αὐτῆς τὴν αἰτίαν τῷ δαιμονίῳ,
[13, 4]	οὐδὲν ἔδει μαντικῆς· εἰ δὲ	ἀνακέκραται	τὸ ἐφ´ ἡμῖν τοῖς ὅλοις,
[13, 8]	ἀνθρώπιναι συμφοραί· οὐ γὰρ θέμις	ἀνάπτειν	θεῶν αἰτίαν κακοῦ· εἰ δέ
[13, 1]	Συνεδόκει ταῦτα τοῖς Ἀθηναίοις, καὶ	ἀναστάντες	ἐκ τοῦ ἄστεος ἐς τὸ
[13, 2]	αὐτὸ ἐρωτᾷς, καὶ ἀπορεῖς, καὶ	ἀναστρέφεις,	ἐξὸν τὸ πᾶν διελέσθαι ὡς
[13, 4]	κατὰ μέγεθος, παντοδαποῖς ἑλιγμοῖς καὶ	ἀναστροφαῖς	ὀργάνων· ὧν ἕκαστον πρὸς τὸ
[13, 3]	μὴ ὅτι θεόν, ἀλλ´ οὐδὲ	ἄνδρα	ἀγαθόν, ἀξίως ἐπιπηδᾶν τῷ ἀληθεῖ·
[13, 1]	τί εἰκὸς συμβουλεῦσαι ἂν τὸν	ἄνδρα	τοῦτον καταδεέστερον τῆς χρησμῳδίας τοῦ
[13, 8]	οἵα γένοιτ´ ἂν καὶ δεσμώτῃ	ἀνδρὶ	ἐξουσία ἑπομένῳ αὐθαιρέτως τοῖς ἄγουσιν·
[13, 1]	οὐκ ἤθελον, νοῦν δὲ ἔχοντι	ἀνδρὶ	καὶ δυναμένῳ ἐκλογίζεσθαι καὶ τὴν
[13, 5]	ταῦτα λέγει μέν, ἀλλὰ οἶδεν	ἀνδρὶ	συμβουλεύων ἀκολάστῳ καὶ ἀκρατεῖ μέθης,
[13, 9]	ἐπὶ τὴν θάλατταν, καὶ τὸν	ἀνδροφόνον	ἐπὶ τὸ ξίφος, καὶ τὸν
[13, 2]	εὔστοχον, κατὰ δὲ τὴν τιμὴν	ἀνεπίφθονον;	Θεοῦ δὲ μαντεῖα καὶ ἀνθρώπου
[13, 6]	ὁρῶντες ὀρθῇ τῇ ψυχῇ, καὶ	ἀνηρτημένοι	τῇ γνώμῃ πρὸς τὸν Δία.
[13, 7]	θεοῦ τύχη καὶ καιρὸς τὰ	ἀνθρώπινα	κυβερνῶσιν τὰ ξύμπαντα· ἡμερώτερόν γε
[13, 8]	ἔργον, οὐδὲ καθ´ εἱμαρμένην αἱ	ἀνθρώπιναι	συμφοραί· οὐ γὰρ θέμις ἀνάπτειν
[13, 4]	τοὺς ἀνθρωπίνους, τέχνην δὲ τὴν	ἀνθρωπίνην	σπῶσαν ἡμᾶς ἐπὶ τὴν ἀγωγὴν
[13, 2]	οὐδὲν ἂν εἴη ἐμφερέστερον ἀρετῆς	ἀνθρωπίνης	γνώμῃ θεοῦ. Μὴ τοίνυν ἀπόρει,
[13, 2]	ὅντινα τρόπον τὸ αὐτεξούσιον τῆς	ἀνθρωπίνης	γνώμης χρῆται μαντικῇ, μήθ´ ὅπως,
[13, 9]	ταυτὶ τὰ ὀνόματα εἶναι μοχθηρίας	ἀνθρωπίνης	εὔφημοι ἀποστροφαί, ἀναθέντων αὐτῆς τὴν
[13, 7]	καὶ κοινωνίαν. ~Πολιτείαν ὁρᾷς τὸν	ἀνθρώπινον	βίον, οὐχ ἑδραῖον οὐδὲ ἠπειρωτικόν,
[13, 2]	θεῖον πάντων εὔστοχον, οὔτε τὸ	ἀνθρώπινον	πάντων ἄστοχον. ~Καὶ περὶ μὲν
[13, 3]	ἢ νοῦν θεῖον, διαφέροντα τοῦ	ἀνθρωπίνου	ἀκριβείᾳ καὶ βεβαιότητι, νόμιζε πολεμεῖν
[13, 3]	ἄστοχον. ~Καὶ περὶ μὲν τοῦ	ἀνθρωπίνου	νόμου καὶ αὖθις ῥητέον· τὸ
[13, 4]	ὄργανα δὲ τοὺς λογισμοὺς τοὺς	ἀνθρωπίνους,	τέχνην δὲ τὴν ἀνθρωπίνην σπῶσαν
[13, 9]	ἐφ´ ἡδονάς. Αὗται πηγαὶ συμφορῶν	ἀνθρωπίνων·	ἐντεῦθεν ῥεῖ τὸ τῶν κακῶν
[13, 7]	τὰ πνεύματα τὸ ἄδηλον τῶν	ἀνθρωπίνων,	κατὰ δὲ τὸ προορατικὸν τῆς
[13, 6]	ἔδους´, οὐ πίνους´ αἴθοπα οἶνον.	Ἄνθρωποι	δὲ εἰς τὸν οὐρανὸν ἀφορῶντες,
[13, 2]	μαχόμεναι. ~Τί δήποτ´ οὖν οἱ	ἄνθρωποι	ἐπὶ τὰ μαντεῖα παραγίγνονται, ἀμελήσαντες
[13, 6]	παῖδες, τὴν δὲ ὑποφῆται θεῶν,	ἄνθρωποι,	οὐ χαμαιεῦναι, καθ´ Ὅμηρον, οὐδὲ
[13, 4]	τὴν ζωήν, ὁπλίτην δὲ τὸν	ἄνθρωπον,	σύνθεμα δὲ τὴν εἱμαρμένην, ὅπλα
[13, 2]	τῆς μαντικῆς, δύναταί τι καὶ	ἀνθρώπου	γνώμη· περὶ γὰρ ὁμοίου πράγματος
[13, 2]	συμβουλῆς; ἢ διότι γνώμη μὲν	ἀνθρώπου	ἐπισφαλὲς καὶ ἄπιστον καὶ ἐπίφθονον
[13, 5]	καὶ διοικίσεις μαντικὴν θεοῦ καὶ	ἀνθρώπου	νοῦν, καὶ διέλυσας ἁρμονιῶν τὴν
[13, 2]	ἀνεπίφθονον; Θεοῦ δὲ μαντεῖα καὶ	ἀνθρώπου	νοῦς (τολμηρὸν μὲν εἰπεῖν, φράσω
[13, 3]	ἀλλὰ ἤδη καὶ ψεῦδος ὤνησεν	ἀνθρώπους,	καὶ τἀληθὲς ἔβλαψεν. Εἰ μὲν
[13, 8]	μεταρσίοις, τοιαύτην ὁρῷ καὶ τῷ	ἀνθρώπῳ	τὴν διαγωγὴν τοῦ βίου, ἀμφίβιον
[13, 8]	φῶ, ὄνομα λέγω πλανώμενον ἐν	ἀνθρώπων	δόξαις· τίς γὰρ ἡ πεπρωμένη;
[13, 5]	θεὸς οἶδεν μόνος, ἀλλὰ καὶ	ἀνθρώπων	ὅσοι δαιμόνιοι. Οὕτω καὶ Φερεκύδης
[13, 6]	~Οἶκος οὗτος εἷς θεῶν καὶ	ἀνθρώπων,	οὐρανὸς καὶ γῆ, δυοῖν ἑστία
[13, 6]	οὐ χαμαιεῦναι, καθ´ Ὅμηρον, οὐδὲ	ἀνιπτόποδες,	ἀλλὰ ἄνω εἰς τὸν οὐρανὸν
[13, 5]	τρόπον ἑκατέρα; Αὐχμοὺς μέν, καὶ	ἀνομβρίας,	καὶ σεισμοὺς γῆς, καὶ πυρὸς
[13, 3]	μετὰ τοῦτο εἰς πολλὰς καὶ	ἀνομοίους	φύσεις, συντάττειν τὸν ἐν αὐταῖς
[13, 7]	τῆς μαντικῆς. Εἰ δέ σου	ἀντε〈	τίθει〉 τύχη τῷ λογισμῷ τῆς
[13, 6]	καθ´ Ὅμηρον, οὐδὲ ἀνιπτόποδες, ἀλλὰ	ἄνω	εἰς τὸν οὐρανὸν ὁρῶντες ὀρθῇ
[13, 4]	ἐθεάσω νεῶν ἐρύσεις ἐκ θαλάττης	ἄνω,	καὶ λίθων ἀγωγὰς ὑπερφυῶν κατὰ
[13, 3]	θεόν, ἀλλ´ οὐδὲ ἄνδρα ἀγαθόν,	ἀξίως	ἐπιπηδᾶν τῷ ἀληθεῖ· οὐδὲν γὰρ
[13, 5]	πείσεται διαβὰς λέγει. Εἰ δὲ	ἀπαλλάξεις	τῆς συμπλοκῆς καὶ διοικίσεις μαντικὴν
[13, 4]	ἡμῖν αὐτὸ ἦν καθ´ αὑτό,	ἀπήλλακτο	δὲ εἱμαρμένης, οὐδὲν ἔδει μαντικῆς·
[13, 9]	τί τέλος μοχθηρίας; τί τέλος	ἀπιστίας;	τί τέλος ἀκολασίας; Ταῦτα καὶ
[13, 2]	γνώμη μὲν ἀνθρώπου ἐπισφαλὲς καὶ	ἄπιστον	καὶ ἐπίφθονον καὶ κίβδηλον καὶ
[13, 9]	τὸ τῶν κακῶν πλῆθος, ὡς	ἀπὸ	τῆς Αἴτνης τὸ πῦρ ῥεῖ,
[13, 4]	τῶν πολεμίων αἰσθανόμενος, οἶδεν τὸ	ἀποβησόμενον.	Καὶ ἰατρὸς τὸν κάμνοντα ἰδών,
[13, 4]	αἰσθανόμενος τῶν πνευμάτων, οἶδεν τὸ	ἀποβησόμενον.	Καὶ στρατηγὸς στρατόπεδον ἔχων, καὶ
[13, 4]	τῆς τέχνης αἰσθανόμενος, οἶδεν τὸ	ἀποβησόμενον.	Ὁρᾷς τὸ πλῆθος τῶν μάντεων,
[13, 3]	οἳ δυοῖν ὀβολοῖν τῷ προστυχόντι	ἀποθεσπίζουσιν·	ἐγὼ δὲ μὴ ὅτι θεόν,
[13, 5]	λέγει· ἢν γὰρ φυτεύσῃς παῖδα,	ἀποκτενεῖ	σε ὁ φῦς· ταῦτα λέγει
[13, 9]	Ἀπόλλων μόνον· διὰ τοῦτο ὁ	Ἀπόλλων	ἐπῄνει Σωκράτην, ὅτι ἦν ὁμότεχνος
[13, 9]	καὶ Σωκράτης προὔλεγεν, οὐχ ὁ	Ἀπόλλων	μόνον· διὰ τοῦτο ὁ Ἀπόλλων
[13, 2]	ἀνθρωπίνης γνώμῃ θεοῦ. Μὴ τοίνυν	ἀπόρει,	μηθ´ ὅντινα τρόπον τὸ αὐτεξούσιον
[13, 2]	τὸ γὰρ αὐτὸ ἐρωτᾷς, καὶ	ἀπορεῖς,	καὶ ἀναστρέφεις, ἐξὸν τὸ πᾶν
[13, 9]	ὀνόματα εἶναι μοχθηρίας ἀνθρωπίνης εὔφημοι	ἀποστροφαί,	ἀναθέντων αὐτῆς τὴν αἰτίαν τῷ
[13, 6]	τὴν μαντικήν, συνήσεις δὲ τὴν	ἀρετήν,	γνωριεῖς δὲ τὴν ἑκατέρου ἐπιμέλειαν
[13, 4]	τὸν λογισμόν, ἀριστείαν δὲ τὴν	ἀρετήν,	ἧτταν δὲ τὴν μοχθηρίαν, μαντικὴν
[13, 2]	ὅμοιον, οὐδὲν ἂν εἴη ἐμφερέστερον	ἀρετῆς	ἀνθρωπίνης γνώμῃ θεοῦ. Μὴ τοίνυν
[13, 3]	τι τὸ πάντα εἰδέναι, καὶ	ἀριθμὸν	ψάμμων, καὶ θαλάττης μέτρα, καὶ
[13, 4]	συμφοράς, σύμμαχον δὲ τὸν λογισμόν,	ἀριστείαν	δὲ τὴν ἀρετήν, ἧτταν δὲ
[13, 9]	καὶ τὸν Ἀγαμέμνονα ἐνοχλεῖ, ὅτ´	ἄριστον	Ἀχαιῶν οὐδὲν ἔτισεν· ταῦτα καὶ
[13, 1]	αὐτοῖς βαρβαρικοῦ στόλου, ἵππου Μηδικῆς,	ἁρμάτων	Περσικῶν, ἀσπίδων Αἰγυπτίων· εἵποντο δὲ
[13, 3]	ἐν αὐταῖς πόλεμον· ὡς κορυφαία	ἁρμονία,	ἐμπεσοῦσα εἰς πολυφωνίαν χοροῦ, συντάττει
[13, 3]	μὲν τὸν θεόν, τὴν δὲ	ἁρμονίαν	αὐτὴν ἀρξαμένην παρ´ αὐτοῦ, δι´
[13, 3]	Ἀλλ´ ἡγοῦ τὸ πᾶν τοῦτο	ἁρμονίαν	τινὰ εἶναι ὀργάνου μουσικοῦ, καὶ
[13, 5]	καὶ ἀνθρώπου νοῦν, καὶ διέλυσας	ἁρμονιῶν	τὴν μουσικωτάτην. ~Οἶκος οὗτος εἷς
[13, 3]	θεόν, τὴν δὲ ἁρμονίαν αὐτὴν	ἀρξαμένην	παρ´ αὐτοῦ, δι´ ἀέρος ἰοῦσαν,
[13, 5]	θεός. Κροῖσος Ἅλυν διαβὰς μεγάλην	ἀρχὴν	καταλύσει· ὅτι μὲν διαβήσεται οὐ
[13, 5]	συμφοράν, ἧς παρέσχεν μὲν τὴν	ἀρχὴν	ὁ Λάϊος, ἐγνώρισεν δὲ τὴν
[13, 8]	ψεύδεται μὲν ὁ Ἐλπήνωρ λέγων,	ἆσέ	με δαίμονος αἶσα κακή· ψεύδεται
[13, 1]	στόλου, ἵππου Μηδικῆς, ἁρμάτων Περσικῶν,	ἀσπίδων	Αἰγυπτίων· εἵποντο δὲ καὶ σφενδονῆται
[13, 1]	Ἀθηναίοις, καὶ ἀναστάντες ἐκ τοῦ	ἄστεος	ἐς τὸ τεῖχος τοῦ θεοῦ
[13, 2]	εὔστοχον, οὔτε τὸ ἀνθρώπινον πάντων	ἄστοχον.	~Καὶ περὶ μὲν τοῦ ἀνθρωπίνου
[13, 1]	δὲ αὐτοῖς χρᾷ φράττεσθαι τὸ	ἄστυ	ξυλίνῳ τείχει. Θεμιστοκλῆς λέγει ὅτι
[13, 1]	μέλλοντα κίνδυνον, καὶ τὴν ὑποφαινομένην	ἀσφάλειαν·	τί εἰκὸς συμβουλεῦσαι ἂν τὸν
[13, 5]	Μὴ σπεῖρε τέκνων ἄλοκα δαιμόνων	ἄτερ,	ὁ θεὸς λέγει· ἢν γὰρ
[13, 3]	καὶ τὰ τίμια καὶ τὰ	ἄτιμα;	φείδομαι τῶν ῥημάτων, καὶ αἰδώς
[13, 3]	ἀγάπα μὲν τὸ λαμπρότερον, μὴ	ἀτίμαζε	δὲ τῇ διαιρέσει τὸ ἀμαυρότερον.
[13, 3]	καὶ θαλάττης μέτρα, καὶ ξυνιέναι	ἀτόπου	λέβητος ἑψομένου ἐν Λυδοῖς. Καὶ
[13, 8]	καὶ δεσμώτῃ ἀνδρὶ ἐξουσία ἑπομένῳ	αὐθαιρέτως	τοῖς ἄγουσιν· ὥστε ἐγὼ ὑποπτεύω
[13, 3]	μὲν τοῦ ἀνθρωπίνου νόμου καὶ	αὖθις	ῥητέον· τὸ δὲ θεῖον δοκεῖ
[13, 9]	καὶ τὸν ἀκόλαστον ἐφ´ ἡδονάς.	Αὗται	πηγαὶ συμφορῶν ἀνθρωπίνων· ἐντεῦθεν ῥεῖ
[13, 3]	ἀνομοίους φύσεις, συντάττειν τὸν ἐν	αὐταῖς	πόλεμον· ὡς κορυφαία ἁρμονία, ἐμπεσοῦσα
[13, 2]	ἀπόρει, μηθ´ ὅντινα τρόπον τὸ	αὐτεξούσιον	τῆς ἀνθρωπίνης γνώμης χρῆται μαντικῇ,
[13, 3]	πολυφωνίαν χοροῦ, συντάττει τὸν ἐν	αὐτῇ	θόρυβον. ~Τίς δὲ ὁ τρόπος
[13, 3]	τὸν θεόν, τὴν δὲ ἁρμονίαν	αὐτὴν	ἀρξαμένην παρ´ αὐτοῦ, δι´ ἀέρος
[13, 8]	μὲν τὴν ἀνάγκην, ὀνομάσαι δὲ	αὐτὴν	εὐπόρως οὐκ ἔχω. Κἂν γὰρ
[13, 7]	πελάγει πλατεῖ περαιούμενος· σώζει δὲ	αὐτὴν	οὐ μόνον κυβερνήτου τέχνη, ἀλλὰ
[13, 4]	μοχθηρίαν, μαντικὴν δὲ τὴν τέχνην	αὐτὴν	τὴν ἐκ τῆς παρασκευῆς ἐπισταμένην
[13, 9]	μοχθηρίας ἀνθρωπίνης εὔφημοι ἀποστροφαί, ἀναθέντων	αὐτῆς	τὴν αἰτίαν τῷ δαιμονίῳ, καὶ
[13, 4]	εἰπεῖν οὐκ ἔχω, εἴσῃ δὲ	αὐτῆς	τὴν δύναμιν ἐξ εἰκόνος ἣ
[13, 2]	ὁμοίου πράγματος σκοπεῖς· τὸ γὰρ	αὐτὸ	ἐρωτᾷς, καὶ ἀπορεῖς, καὶ ἀναστρέφεις,
[13, 4]	μὲν οὖν τὸ ἐφ´ ἡμῖν	αὐτὸ	ἦν καθ´ αὑτό, ἀπήλλακτο δὲ
[13, 4]	ἐφ´ ἡμῖν αὐτὸ ἦν καθ´	αὑτό,	ἀπήλλακτο δὲ εἱμαρμένης, οὐδὲν ἔδει
[13, 1]	τῶν οἰκοδομημάτων ἐξίστασθαι τῷ βαρβάρῳ·	αὐτοὶ	δὲ πανοικησίᾳ, αὐτοῖς παισίν, καὶ
[13, 1]	θεῷ, τί χρῆ δρᾶν ἐπιόντος	αὐτοῖς	βαρβαρικοῦ στόλου, ἵππου Μηδικῆς, ἁρμάτων
[13, 1]	τῷ βαρβάρῳ· αὐτοὶ δὲ πανοικησίᾳ,	αὐτοῖς	παισίν, καὶ ἐλευθερίᾳ, καὶ νόμοις,
[13, 1]	Ἀθήναις τοσούτου κακοῦ. Ὁ δὲ	αὐτοῖς	χρᾷ φράττεσθαι τὸ ἄστυ ξυλίνῳ
[13, 3]	δὲ ἁρμονίαν αὐτὴν ἀρξαμένην παρ´	αὐτοῦ,	δι´ ἀέρος ἰοῦσαν, καὶ γῆς
[13, 1]	οὐδὲ αἰνίγματος ἂν ἐδεήθη πρὸς	αὐτούς,	οὐδὲ τείχους ἀμφισβητησίμου· ἀλλ´ εἶπεν
[13, 9]	ἐπῄνει Σωκράτην, ὅτι ἦν ὁμότεχνος	αὐτῷ.
[13, 4]	τοῦ ἔργου· συνεπιλαμβάνει δέ τι	αὐτῷ	καὶ τὰ μερικά. Κάλει τοίνυν
[13, 6]	πρὸς τὸν Δία. Διέλαχον δὲ	αὐτῶν	τοὺς βίους ἐπιστάται θεοί· γῆν
[13, 5]	Πῶς καὶ τίνα τρόπον ἑκατέρα;	Αὐχμοὺς	μέν, καὶ ἀνομβρίας, καὶ σεισμοὺς
[13, 6]	Ἄνθρωποι δὲ εἰς τὸν οὐρανὸν	ἀφορῶντες,	ᾗ θέμις ὁρᾶν τὸν τοῦ
[13, 9]	τὸν Ἀγαμέμνονα ἐνοχλεῖ, ὅτ´ ἄριστον	Ἀχαιῶν	οὐδὲν ἔτισεν· ταῦτα καὶ τὸν

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 24/04/2008