Apologie, Chap.
[1, 3]	ἄρχοντες καὶ οἱ ἀρχόμενοι ἀπολαύοιεν	τοῦ	ἀγαθοῦ. ἔφη γάρ που καί
[1, 65]	τοῦ υἱοῦ καὶ τοῦ πνεύματος	τοῦ	ἁγίου ἀναπέμπει καὶ εὐχαριστίαν ὑπὲρ
[1, 67]	Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ διὰ πνεύματος	τοῦ	ἁγίου. καὶ τῇ τοῦ ἡλίου
[1, 27]	κατὰ πᾶν ἔθνος ἐπὶ τούτου	τοῦ	ἄγους ἕστηκε. καὶ τούτων μισθοὺς
[1, 6]	θεῶν ἄθεοι εἶναι, ἀλλ’ οὐχὶ	τοῦ	ἀληθεστάτου καὶ πατρὸς δικαιοσύνης καὶ
[1, 54]	ἀνεληλυθέναι. ὅτε δὲ ἤκουσαν διὰ	τοῦ	ἄλλου προφήτου Ἠσαίου λεχθέν, ὅτι
[1, 69]	οὕτως διόριζε κατὰ τὴν δύναμιν	τοῦ	ἁμαρτήματος· ὡς μὰ τὸν Ἡρακλέα,
[1, 15]	πατὴρ ὁ οὐράνιος τὴν μετάνοιαν	τοῦ	ἁμαρτωλοῦ ἢ τὴν κόλασιν αὐτοῦ.
[1, 67]	ἀναγινώσκεται, μέχρις ἐγχωρεῖ. εἶτα παυσαμένου	τοῦ	ἀναγινώσκοντος ὁ προεστὼς διὰ λόγου
[1, 16]	ἐν τοῖς οὐρανοῖς. ~Περὶ δὲ	τοῦ	ἀνεξικάκους εἶναι καὶ ὑπηρετικοὺς πᾶσι
[1, 11]	θεοῦ λεγόντων, ὡς καὶ ἐκ	τοῦ	ἀνεταζομένους ὑφ’ ὑμῶν ὁμολογεῖν εἶναι
[1, 63]	δὲ διὰ θελήματος θεοῦ ὑπὲρ	τοῦ	ἀνθρωπείου γένους ἄνθρωπος γενόμενος ὑπέμεινε
[1, 54]	καὶ ἐπὶ ἀπάτῃ καὶ ἀπαγωγῇ	τοῦ	ἀνθρωπείου γένους εἰρῆσθαι ἀποδείκνυμεν κατ’
[1, 23]	ἐδίδαξεν ἐπ’ ἀλλαγῇ καὶ ἐπαναγωγῇ	τοῦ	ἀνθρωπείου γένους· πρὶν ἢ ἐν
[1, 19]	ἐκ μικρᾶς τινος ῥανίδος τῆς	τοῦ	ἀνθρωπείου σπέρματος δυνατὸν ὀστέα τε
[1, 15]	ἐστιν, ἐκεῖ καὶ ὁ νοῦς	τοῦ	ἀνθρώπου. καί· Μὴ ποιῆτε ταῦτα
[1, 63]	εἶπεν· Ὁ ἐμοῦ ἀκούων ἀκούει	τοῦ	ἀποστείλαντός με. καὶ ἐκ τῶν
[1, 16]	καὶ ποιεῖ ἃ λέγω ἀκούει	τοῦ	ἀποστείλαντός με. πολλοὶ δὲ ἐροῦσί
[1, 4]	ὁμολογοῦντος βίον εὐθύνειν καὶ τὸν	τοῦ	ἀρνουμένου, ὅπως διὰ τῶν πράξεων
[1, 1]	μισουμένων καὶ ἐπηρεαζομένων, Ἰουστῖνος Πρίσκου	τοῦ	Βακχείου, τῶν ἀπὸ Φλαουΐας Νέας
[1, 40]	πῶς μηνύει τὴν γεγενημένην Ἡρώδου	τοῦ	βασιλέως Ἰουδαίων καὶ αὐτῶν Ἰουδαίων
[1, 8]	ἀλλ’ οὐ βουλόμεθα ζῆν ψευδολογοῦντες·	τοῦ	γὰρ αἰωνίου καὶ καθαροῦ βίου
[1, 13]	καὶ ὕμνους πέμπειν ὑπέρ τε	τοῦ	γεγονέναι καὶ τῶν εἰς εὐρωστίαν
[1, 13]	τὸν σταυρωθέντα ἐπὶ Ποντίου Πιλάτου,	τοῦ	γενομένου ἐν Ἰουδαίᾳ ἐπὶ χρόνοις
[1, 32]	τῆς ἀπὸ τοῦ σπέρματος Ἰακώβ,	τοῦ	γενομένου πατρὸς Ἰούδα, τοῦ δεδηλωμένου
[1, 40]	ἑτέρων τῶν προφητευθέντων δι’ αὐτοῦ	τοῦ	Δαυεὶδ καλῶς ἔχον καὶ οἰκείως
[1, 41]	τὸ προφητικὸν πνεῦμα δι’ αὐτοῦ	τοῦ	Δαυείδ, ὅτι μετὰ τὸ σταυρωθῆναι
[1, 32]	μὲν κατὰ τὸ λόγιον γεγένηται,	τοῦ	δὲ Ἰακὼβ καὶ τοῦ Ἰούδα
[1, 32]	Ἰακώβ, τοῦ γενομένου πατρὸς Ἰούδα,	τοῦ	δεδηλωμένου Ἰουδαίων πατρός, διὰ δυνάμεως
[1, 44]	ὡς γεωργοὶ γὰρ ἀγαθοὶ παρὰ	τοῦ	δεσπόζοντος τὴν ἀμοιβὴν ἕξομεν. ~Ὅτι
[1, 36]	ποτὲ δ’ ὡς ἀπὸ προσώπου	τοῦ	δεσπότου πάντων καὶ πατρὸς θεοῦ
[1, 31]	βίβλοι καὶ παρ’ Αἰγυπτίοις μέχρι	τοῦ	δεῦρο, καὶ πανταχοῦ παρὰ πᾶσίν
[1, 26]	πειθομένους, ἄλλον τινὰ νομίζειν μείζονα	τοῦ	δημιουργοῦ θεόν· ὃς κατὰ πᾶν
[1, 59]	διδασκάλων, λέγομεν δὲ τοῦ λόγου	τοῦ	διὰ τῶν προφητῶν, λαβόντα τὸν
[1, 4]	γὰρ τρόπον παραλαβόντες τινὲς παρὰ	τοῦ	διδασκάλου Χριστοῦ μὴ ἀρνεῖσθαι ἐξεταζόμενοι
[1, 64]	ὁμοίως τοὺς ἄλλους λεγομένους υἱοὺς	τοῦ	Διὸς αἱ πράξεις ἐλέγχουσιν. ~Ἡμεῖς
[1, 54]	Διόνυσον μὲν ἔφασαν γεγονέναι υἱὸν	τοῦ	Διός, εὑρετὴν δὲ γενέσθαι ἀμπέλου
[1, 64]	πνεύματος θεοῦ τὴν Κόρην θυγατέρα	τοῦ	Διὸς ἔφασαν. καὶ τὴν Ἀθηνᾶν
[1, 64]	Ἀθηνᾶν δὲ ὁμοίως πονηρευόμενοι θυγατέρα	τοῦ	Διὸς ἔφασαν, οὐκ ἀπὸ μίξεως,
[1, 21]	ὁποῖαι ἑκάστου τῶν λεγομένων υἱῶν	τοῦ	Διὸς ἱστοροῦνται αἱ πράξεις, πρὸς
[1, 53]	μυθοποιηθεῖσι περὶ τῶν νομισθέντων υἱῶν	τοῦ	Διὸς καὶ ἡμεῖς μόνον λέγομεν,
[1, 64]	δαίμονας, λέγοντας θυγατέρα αὐτὴν εἶναι	τοῦ	Διός, μιμησαμένους τὸ διὰ Μωυσέως
[1, 21]	φέρομεν. πόσους γὰρ υἱοὺς φάσκουσι	τοῦ	Διὸς οἱ παρ’ ὑμῖν τιμώμενοι
[1, 55]	ἐπί τινος τῶν λεγομένων υἱῶν	τοῦ	Διὸς τὸ σταυρωθῆναι ἐμιμήσαντο· οὐ
[1, 22]	προκατηριθμημένοις παθοῦσιν υἱοῖς καθ’ ὑμᾶς	τοῦ	Διὸς ὑπάρχει. ἐκείνων τε γὰρ
[1, 39]	ὑπὲρ τοῦ τὰ ποθούμενα παρὰ	τοῦ	δυναμένου δοῦναι λαβεῖν. ~Ἀκούσατε δὲ
[1, 3]	τὸ τοὺς ἀρχομένους τὴν εὐθύνην	τοῦ	ἑαυτῶν βίου καὶ λόγου ἄληπτον
[1, 25]	βοηθείας τυχόντα διὰ Θέτιδος ὑπὸ	τοῦ	ἑκατοντάχειρος ἐκείνου, οὐδὲ μεριμνῶντα διὰ
[1, 16]	τὸ θέλημα τοῦ πατρός μου	τοῦ	ἐν τοῖς οὐρανοῖς. ὃς γὰρ
[1, 15]	ἔχετε παρὰ τοῦ πατρὸς ὑμῶν	τοῦ	ἐν τοῖς οὐρανοῖς. ~Περὶ δὲ
[1, 68]	Ἀδριανοῦ μᾶλλον ἠξιώσαμεν, ἀλλ’ ἐκ	τοῦ	ἐπίστασθαι δίκαια ἀξιοῦν τὴν προσφώνησιν
[1, 44]	ἀγαθόν. καὶ πάλιν διὰ Ἠσαίου,	τοῦ	ἑτέρου προφήτου, ὡς ἀπὸ τοῦ
[1, 65]	ἑκάστῳ τῶν παρόντων μεταλαβεῖν ἀπὸ	τοῦ	εὐχαριστηθέντος ἄρτου καὶ οἴνου καὶ
[1, 8]	ὑπὲρ ὑμῶν ταῦτα ἔφημεν ἐκ	τοῦ	ἐφ’ ἡμῖν εἶναι ἀρνεῖσθαι ἐξεταζομένους.
[1, 32]	εἰρημένον Αἷμα τῆς σταφυλῆς σημαντικὸν	τοῦ	ἔχειν μὲν αἷμα τὸν φανησόμενον,
[1, 29]	αὐτοῦ ἀφελεῖν· ἄνευ γὰρ τῆς	τοῦ	ἡγεμόνος ἐπιτροπῆς τοῦτο πράττειν ἀπειρῆσθαι
[1, 67]	οὖσι κηδεμὼν γίνεται. τὴν δὲ	τοῦ	ἡλίου ἡμέραν κοινῇ πάντες τὴν
[1, 67]	πνεύματος τοῦ ἁγίου. καὶ τῇ	τοῦ	ἡλίου λεγομένῃ ἡμέρᾳ πάντων κατὰ
[1, 32]	μέχρι τῆς φανερώσεως Ἰησοῦ Χριστοῦ,	τοῦ	ἡμετέρου διδασκάλου καὶ τῶν ἀγνοουμένων
[1, 33]	διὰ παρθένου μὲν τεχθησόμενος διὰ	τοῦ	Ἠσαίου προεφητεύθη, ἀκούσατε. Ἐλέχθη δὲ
[1, 22]	γὰρ οὐχ ὅμοια τὰ πάθη	τοῦ	θανάτου ἀλλὰ διάφορα ἱστορεῖται· ὥστε
[1, 51]	αὐτοῦ καὶ τοὺς πλουσίους ἀντὶ	τοῦ	θανάτου αὐτοῦ, ὅτι ἀνομίαν οὐκ
[1, 32]	προφητειῶν ἐξηγητοῦ, ὡς προερρέθη ὑπὸ	τοῦ	θείου ἁγίου προφητικοῦ πνεύματος διὰ
[1, 32]	αὐτῷ. ἡ γὰρ κεκλημένη ὑπὸ	τοῦ	θείου πνεύματος διὰ τοῦ προφήτου
[1, 21]	λόγον, ὅ ἐστι πρῶτον γέννημα	τοῦ	θεοῦ, ἄνευ ἐπιμιξίας φάσκειν ἡμᾶς
[1, 9]	ἡγούμεθα, ἀλλὰ καὶ ἐφ’ ὕβρει	τοῦ	θεοῦ γίνεσθαι, ὃς ἄρρητον δόξαν
[1, 46]	ἀπορίαν λυσόμεθα. τὸν Χριστὸν πρωτότοκον	τοῦ	θεοῦ εἶναι ἐδιδάχθημεν καὶ προεμηνύσαμεν
[1, 44]	τοὺς παρακούσαντας, ἀλλ’ ἡ μάχαιρα	τοῦ	θεοῦ ἔστι τὸ πῦρ, οὗ
[1, 63]	ὁ υἱός. ὁ λόγος δὲ	τοῦ	θεοῦ ἐστιν ὁ υἱὸς αὐτοῦ,
[1, 63]	ὃς καὶ λόγος πρωτότοκος ὢν	τοῦ	θεοῦ καὶ θεὸς ὑπάρχει. καὶ
[1, 68]	ὅτι οὐκ ἐκφεύξεσθε τὴν ἐσομένην	τοῦ	θεοῦ κρίσιν, ἐὰν ἐπιμένητε τῇ
[1, 60]	ἐπίπνοιαν καὶ ἐνέργειαν τὴν παρὰ	τοῦ	θεοῦ λεγομένην λαβεῖν τὸν Μωυσέα
[1, 53]	καὶ Σαμαρεῖς, ἔχοντες τὸν παρὰ	τοῦ	θεοῦ λόγον διὰ τῶν προφητῶν
[1, 39]	τοῦ Χριστοῦ διδάξαι πάντας τὸν	τοῦ	θεοῦ λόγον· καὶ οἱ πάλαι
[1, 37]	διδασκόμενα διὰ τῶν προφητῶν ἀπὸ	τοῦ	θεοῦ, νοεῖν δύνασθε. ~Ὅταν δὲ
[1, 54]	οὐ ῥητῶς ἐσημαίνετο, εἴτε υἱὸς	τοῦ	θεοῦ ὁ παραγενησόμενός ἐστι, καὶ
[1, 44]	ἀνάγκῃ πράττεσθαι λέγομεν· ἀλλὰ προγνώστου	τοῦ	θεοῦ ὄντος τῶν μελλόντων ὑπὸ
[1, 63]	τοῦ λαλήσαντος αὐτῷ ὄντος υἱοῦ	τοῦ	θεοῦ, ὃς καὶ ἄγγελος καὶ
[1, 60]	Τιμαίῳ φυσιολογούμενον περὶ τοῦ υἱοῦ	τοῦ	θεοῦ, ὅτε λέγει· Ἐχίασεν αὐτὸν
[1, 33]	καὶ τὴν δύναμιν τὴν παρὰ	τοῦ	θεοῦ οὐδὲν ἄλλο νοῆσαι θέμις
[1, 44]	πρώτῳ πλασθέντι ἀνθρώπῳ εἰρῆσθαι ὑπὸ	τοῦ	θεοῦ οὕτως· Ἰδοὺ πρὸ προσώπου
[1, 60]	ὑπὸ Μωυσέως εἰρημένον ἐπιφέρεσθαι τὸ	τοῦ	θεοῦ πνεῦμα. δευτέραν μὲν γὰρ
[1, 32]	ἐν οἷς οἰκεῖ τὸ παρὰ	τοῦ	θεοῦ σπέρμα, ὁ λόγος. τὸ
[1, 12]	ἐκόσμει ἀρετῇ, ὅπως τῶν παρὰ	τοῦ	θεοῦ τύχῃ ἀγαθῶν καὶ τῶν
[1, 17]	Καίσαρος τῷ Καίσαρι καὶ τὰ	τοῦ	θεοῦ τῷ θεῷ. ὅθεν θεὸν
[1, 63]	Μωυσέως συντάγμασι· Καὶ ἐλάλησεν ἄγγελος	τοῦ	θεοῦ τῷ Μωυσεῖ ἐν πυρὶ
[1, 61]	τε καὶ αἰτεῖν νηστεύοντες παρὰ	τοῦ	θεοῦ τῶν προημαρτημένων ἄφεσιν διδάσκονται,
[1, 63]	ὢν τοῦ Ἰσαάκ, Ἰσαὰκ δὲ	τοῦ	Ἰακώβ, ὡς καὶ Μωυσῆς ἀνέγραψε.
[1, 32]	γεγένηται, τοῦ δὲ Ἰακὼβ καὶ	τοῦ	Ἰούδα κατὰ γένους διαδοχὴν υἱὸς
[1, 63]	ἠσχολήθησαν, Ἀβραὰμ μὲν πατὴρ ὢν	τοῦ	Ἰσαάκ, Ἰσαὰκ δὲ τοῦ Ἰακώβ,
[1, 45]	ἐξ Ἰερουσαλὴμ προαγγελτικὸν τοῦ λόγου	τοῦ	ἰσχυροῦ, ὃν ἀπὸ Ἰερουσαλὴμ οἱ
[1, 63]	θεὸς τῶν πατέρων σου, σημαντικὸν	τοῦ	καὶ ἀποθανόντας ἐκείνους μένειν καὶ
[1, 11]	ἐλπίδας ἔχομεν, ἀναιρούντων οὐ πεφροντίκαμεν	τοῦ	καὶ πάντως ἀποθανεῖν ὀφειλομένου. ~Ἀρωγοὶ
[1, 33]	αὐτὴν τὴν παρθένον κατ’ ἐκεῖνο	τοῦ	καιροῦ ἄγγελος θεοῦ εὐηγγελίσατο αὐτὴν
[1, 60]	γραφαῖς ἀναγέγραπται, ὡς κατ’ ἐκεῖνο	τοῦ	καιροῦ, ὅτε ἐξῆλθον ἀπὸ Αἰγύπτου
[1, 62]	δαίμονες ἐμιμήσαντο. κατ’ ἐκεῖνο γὰρ	τοῦ	καιροῦ ὅτε Μωυσῆς ἐκελεύσθη κατελθὼν
[1, 17]	παρ’ αὐτοῦ. κατ’ ἐκεῖνο γὰρ	τοῦ	καιροῦ προσελθόντες τινὲς ἠρώτων αὐτόν,
[1, 26]	τὴν περινοστήσασαν αὐτῷ κατ’ ἐκεῖνο	τοῦ	καιροῦ, πρότερον ἐπὶ τέγους σταθεῖσαν,
[1, 47]	αὐτῇ γένηται, καὶ θάνατος κατὰ	τοῦ	καταλαμβανομένου Ἰουδαίου εἰσιόντος ὥρισται, ἀκριβῶς
[1, 4]	πράξεων· ἐπεί, ὅσον τε ἐκ	τοῦ	κατηγορουμένου ἡμῶν ὀνόματος χρηστότατοι ὑπάρχομεν.
[1, 65]	ἁγίου ἀναπέμπει καὶ εὐχαριστίαν ὑπὲρ	τοῦ	κατηξιῶσθαι τούτων παρ’ αὐτοῦ ἐπὶ
[1, 50]	ἤχθη, καὶ ὡς ἀμνὸς ἐναντίον	τοῦ	κείροντος αὐτὸν ἄφωνος, οὕτως οὐκ
[1, 68]	τὰς κρίσεις γενέσθαι, οὐκ ἐκ	τοῦ	κεκρῖσθαι τοῦτο ὑπὸ Ἀδριανοῦ μᾶλλον
[1, 36]	ἐμπεπνευσμένων λέγεσθαι νομίσητε, ἀλλ’ ἀπὸ	τοῦ	κινοῦντος αὐτοὺς θείου λόγου. ποτὲ
[1, 37]	κτησάμενον καὶ ὄνος τὴν φάτνην	τοῦ	κυρίου αὐτοῦ, Ἰσραὴλ δέ με
[1, 63]	κτησάμενον καὶ ὄνος τὴν φάτνην	τοῦ	κυρίου αὐτοῦ, Ἰσραὴλ δέ με
[1, 40]	συνήχθησαν ἐπὶ τὸ αὐτὸ κατὰ	τοῦ	κυρίου καὶ κατὰ τοῦ Χριστοῦ
[1, 62]	καὶ δύναμιν ἰσχυρὰν ἔλαβε παρὰ	τοῦ	λαλήσαντος αὐτῷ ἐν ἰδέᾳ πυρὸς
[1, 63]	τῶν ὅλων λελαληκέναι τῷ Μωυσεῖ,	τοῦ	λαλήσαντος αὐτῷ ὄντος υἱοῦ τοῦ
[1, 65]	τοῦ προεστῶτος καὶ ἐπευφημήσαντος παντὸς	τοῦ	λαοῦ οἱ καλούμενοι παρ’ ἡμῖν
[1, 64]	τῶν ὑδάτων. εἰς μίμησιν οὖν	τοῦ	λεχθέντος ἐπιφερομένου τῷ ὕδατι πνεύματος
[1, 22]	τοῦτον, ἀλλ’ ὡς ὑπεσχόμεθα, προϊόντος	τοῦ	λόγου καὶ κρείττονα ἀποδείξομεν, μᾶλλον
[1, 46]	ἣν δ’ αἰτίαν διὰ δυνάμεως	τοῦ	λόγου κατὰ τὴν τοῦ πατρὸς
[1, 5]	καὶ ἐν βαρβάροις ὑπ’ αὐτοῦ	τοῦ	λόγου μορφωθέντος καὶ ἀνθρώπου γενομένου
[1, 35]	τοὺς ὤμους σταυρωθείς, ὡς προϊόντος	τοῦ	λόγου σαφέστερον δειχθήσεται. καὶ πάλιν
[1, 59]	τῶν ἡμετέρων διδασκάλων, λέγομεν δὲ	τοῦ	λόγου τοῦ διὰ τῶν προφητῶν,
[1, 45]	ἐξαποστελεῖ σοι ἐξ Ἰερουσαλὴμ προαγγελτικὸν	τοῦ	λόγου τοῦ ἰσχυροῦ, ὃν ἀπὸ
[1, 68]	γενέσθω. Καὶ ἐξ ἐπιστολῆς δὲ	τοῦ	μεγίστου καὶ ἐπιφανεστάτου Καίσαρος Ἀδριανοῦ,
[1, 48]	ἡ ταφὴ αὐτοῦ· ἦρται ἐκ	τοῦ	μέσου. ~Καὶ πάλιν πῶς δι’
[1, 55]	καὶ ἐν τῷ προσώπῳ ἀπὸ	τοῦ	μετωπίου τεταμένον τὸν λεγόμενον μυξωτῆρα
[1, 47]	τῆς ἐρημώσεως αὐτῆς, καὶ περὶ	τοῦ	μὴ ἐπιτραπήσεσθαι μηδένα αὐτῶν οἰκεῖν,
[1, 16]	ἢ συμπραγματευομένων πειραθέντες. περὶ δὲ	τοῦ	μὴ ὀμνύναι ὅλως, τἀληθῆ δὲ
[1, 39]	πολεμοῦμεν τοὺς ἐχθρούς, ἀλλ’ ὑπὲρ	τοῦ	μηδὲ ψεύδεσθαι μηδ’ ἐξαπατῆσαι τοὺς
[1, 28]	Χριστός. καὶ γὰρ ἡ ἐπιμονὴ	τοῦ	μηδέπω τοῦτο πρᾶξαι τὸν θεὸν
[1, 66]	μεταδοῦναι. ὅπερ καὶ ἐν τοῖς	τοῦ	Μίθρα μυστηρίοις παρέδωκαν γίνεσθαι μιμησάμενοι
[1, 66]	ποτήριον ὕδατος τίθεται ἐν ταῖς	τοῦ	μυουμένου τελεταῖς μετ’ ἐπιλόγων τινῶν,
[1, 63]	ἀποστείλαντός με. καὶ ἐκ τῶν	τοῦ	Μωυσέως δὲ συγγραμμάτων φανερὸν τοῦτο
[1, 32]	θείου ἁγίου προφητικοῦ πνεύματος διὰ	τοῦ	Μωυσέως μὴ ἐκλείψειν ἄρχοντα ἀπὸ
[1, 29]	ἐν τούτοις ἡγησάμεθα καὶ Ἀντινόου	τοῦ	νῦν γεγενημένου, ὃν καὶ πάντες
[1, 41]	ἔθνεσιν· ὁ κύριος ἐβασίλευσεν ἀπὸ	τοῦ	ξύλου. ~Ὅταν δὲ τὸ προφητικὸν
[1, 14]	δαίμονες ἐξαπατήσωσιν ὑμᾶς καὶ ἀποτρέψωσι	τοῦ	ὅλως ἐντυχεῖν καὶ συνεῖναι τὰ
[1, 4]	ὁμολογίαν κολάζετε· δέον καὶ τὸν	τοῦ	ὁμολογοῦντος βίον εὐθύνειν καὶ τὸν
[1, 4]	μηδὲν διά τε τὴν προσηγορίαν	τοῦ	ὀνόματος καὶ διὰ τὴν πολιτείαν
[1, 65]	τῷ πατρὶ τῶν ὅλων διὰ	τοῦ	ὀνόματος τοῦ υἱοῦ καὶ τοῦ
[1, 4]	λαμβάνετε, καίπερ, ὅσον γε ἐκ	τοῦ	ὀνόματος, τοὺς κατηγοροῦντας μᾶλλον κολάζειν
[1, 13]	Τιβερίου Καίσαρος ἐπιτρόπου, υἱὸν αὐτοῦ	τοῦ	ὄντως θεοῦ μαθόντες καὶ ἐν
[1, 51]	ἀνθρώπου ἔρχεται ἐπάνω τῶν νεφελῶν	τοῦ	οὐρανοῦ, καὶ οἱ ἄγγελοι αὐτοῦ
[1, 22]	ἱστορεῖται· ὥστε μηδὲ τὸ ἴδιον	τοῦ	πάθους ἥττονα δοκεῖν εἶναι τοῦτον,
[1, 32]	ἐν αἵματι σταφυλῆς προαγγελτικὸν ἦν	τοῦ	πάθους οὗ πάσχειν ἔμελλε, δι’
[1, 13]	γενῶν καὶ μεταβολῶν ὡρῶν, καὶ	τοῦ	πάλιν ἐν ἀφθαρσίᾳ γενέσθαι διὰ
[1, 53]	ἐστι καὶ αὐτὸς τὴν κρίσιν	τοῦ	παντὸς ἀνθρωπείου γένους ποιήσεται, εἰ
[1, 26]	καὶ ἀρνεῖσθαι τὸν ποιητὴν τοῦδε	τοῦ	παντὸς θεόν, ἄλλον δέ τινα,
[1, 13]	οὔκ ἐσμεν, τὸν δημιουργὸν τοῦδε	τοῦ	παντὸς σεβόμενοι, ἀνενδεῆ αἱμάτων καὶ
[1, 14]	σὺν ἡμῖν τῶν αὐτῶν παρὰ	τοῦ	πάντων δεσπόζοντος θεοῦ τυχεῖν. ἵνα
[1, 8]	βίου ἐπιθυμοῦντες τῆς μετὰ θεοῦ	τοῦ	πάντων πατρὸς καὶ δημιουργοῦ διαγωγῆς
[1, 57]	βουλόμεθα. οὐ γὰρ δεδοίκαμεν θάνατον,	τοῦ	πάντως ἀποθανεῖν ὁμολογουμένου, καὶ μηδενὸς
[1, 66]	καὶ τὴν δι’ εὐχῆς λόγου	τοῦ	παρ’ αὐτοῦ εὐχαριστηθεῖσαν τροφήν, ἐξ
[1, 63]	παρθένου ἄνθρωπος γενόμενος κατὰ τὴν	τοῦ	πατρὸς βουλὴν ὑπὲρ σωτηρίας τῶν
[1, 37]	ὑμῖν φανερὸν γένηται, ἀπὸ προσώπου	τοῦ	πατρὸς ἐλέχθησαν διὰ Ἠσαίου τοῦ
[1, 16]	ἀλλ’ ὁ ποιῶν τὸ θέλημα	τοῦ	πατρός μου τοῦ ἐν τοῖς
[1, 40]	ὅσον ἐπ’ αὐτοῖς, τήν τε	τοῦ	πατρὸς πάντων καὶ δεσπότου θεοῦ
[1, 46]	δυνάμεως τοῦ λόγου κατὰ τὴν	τοῦ	πατρὸς πάντων καὶ δεσπότου θεοῦ
[1, 12]	φημί, ὁ ἡμέτερος διδάσκαλος καὶ	τοῦ	πατρὸς πάντων καὶ δεσπότου θεοῦ
[1, 37]	ὁ αὐτὸς προφήτης ὁμοίως ἀπὸ	τοῦ	πατρός· Ποῖόν μοι οἶκον οἰκοδομήσετε;
[1, 61]	ἀνεγεννήθημεν, ἀναγεννῶνται· ἐπ’ ὀνόματος γὰρ	τοῦ	πατρὸς τῶν ὅλων καὶ δεσπότου
[1, 44]	τοῦ ἑτέρου προφήτου, ὡς ἀπὸ	τοῦ	πατρὸς τῶν ὅλων καὶ δεσπότου
[1, 61]	μετανοήσαντι ἐπὶ τοῖς ἡμαρτημένοις τὸ	τοῦ	πατρὸς τῶν ὅλων καὶ δεσπότου
[1, 68]	μεγίστου καὶ ἐπιφανεστάτου Καίσαρος Ἀδριανοῦ,	τοῦ	πατρὸς ὑμῶν, ἔχοντες ἀπαιτεῖν ὑμᾶς
[1, 15]	γε, μισθὸν οὐκ ἔχετε παρὰ	τοῦ	πατρὸς ὑμῶν τοῦ ἐν τοῖς
[1, 12]	κατεχομένην ψυχὴν συντόμως μεταβάλλειν, ὑπὲρ	τοῦ	πεῖσαι τοὺς φιλαλήθεις μικρὰ προσθεῖναι
[1, 29]	ἤδη τις τῶν ἡμετέρων, ὑπὲρ	τοῦ	πεῖσαι ὑμᾶς ὅτι οὐκ ἔστιν
[1, 46]	δέ, οὐκ ἀναγκαίου ὄντος τανῦν	τοῦ	περὶ τῆς ἀποδείξεως τούτου λόγου,
[1, 65]	τοῦ ὀνόματος τοῦ υἱοῦ καὶ	τοῦ	πνεύματος τοῦ ἁγίου ἀναπέμπει καὶ
[1, 58]	ἢ ἀπάγειν τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ	τοῦ	ποιήσαντος θεοῦ καὶ τοῦ πρωτογόνου
[1, 16]	τὸ δὲ περισσὸν τούτων ἐκ	τοῦ	πονηροῦ. ὡς δὲ καὶ τὸν
[1, 27]	ἡμῖν προσγράφετε· ὅπερ ἀπηλλαγμένοις ἡμῖν	τοῦ	πράττειν τι τούτων οὐ βλάβην
[1, 59]	τῶν αὐτολεξεὶ εἰρημένων διὰ Μωυσέως,	τοῦ	προδεδηλωμένου πρώτου προφήτου καὶ πρεσβυτέρου
[1, 33]	ἐπιστεύσαμεν, ἐπειδὴ καὶ διὰ Ἠσαίου	τοῦ	προδεδηλωμένου τὸ προφητικὸν πνεῦμα τοῦτον
[1, 43]	ἡμᾶς τὰ γινόμενα γίνεσθαι, ἐκ	τοῦ	προειπεῖν προεγνωσμένα, καὶ τοῦτο διαλύομεν.
[1, 40]	καὶ μηνυσάντων τὴν ἐπιφάνειαν προερρέθη,	τοῦ	προειρημένου προφήτου καὶ βασιλέως οὕτως
[1, 37]	τοῦ πατρὸς ἐλέχθησαν διὰ Ἠσαίου	τοῦ	προειρημένου προφήτου οἵδε οἱ λόγοι·
[1, 33]	γένηται μὴ ἀπιστηθῇ, ἀλλ’ ἐκ	τοῦ	προειρῆσθαι πιστευθῇ. ὅπως δέ τινες
[1, 65]	τὸ Γένοιτο σημαίνει. εὐχαριστήσαντος δὲ	τοῦ	προεστῶτος καὶ ἐπευφημήσαντος παντὸς τοῦ
[1, 63]	τὸ προφητικὸν πνεῦμα διὰ Ἠσαίου	τοῦ	προμεμηνυμένου προφήτου ἐλέγχον αὐτούς, ὡς
[1, 62]	ἐν τῇ Ἀρραβικῇ γῇ πρόβατα	τοῦ	πρὸς μητρὸς θείου, ἐν ἰδέᾳ
[1, 48]	δύνασθε. πῶς τε προμεμήνυται ὑπὸ	τοῦ	προφητικοῦ πνεύματος ἀναιρεθησόμενος ἅμα τοῖς
[1, 47]	ἔμελλεν, ἀκούσατε τῶν εἰρημένων ὑπὸ	τοῦ	προφητικοῦ πνεύματος· εἴρηνται δὲ οἱ
[1, 40]	καὶ βασιλέως οὕτως εἰπόντος διὰ	τοῦ	προφητικοῦ πνεύματος· Ἡμέρα τῇ ἡμέρᾳ
[1, 63]	κέκληται, δικαίως ἐλέγχονται καὶ διὰ	τοῦ	προφητικοῦ πνεύματος καὶ δι’ αὐτοῦ
[1, 53]	ἄλλα πάντα γένη ἀνθρώπεια ὑπὸ	τοῦ	προφητικοῦ πνεύματος καλεῖται ἔθνη, τὸ
[1, 33]	ταῦτα ὁ θεὸς προεμήνυσε διὰ	τοῦ	προφητικοῦ πνεύματος μέλλειν γίνεσθαι, ἵν’
[1, 44]	ἀξίαν τῶν πραττομένων ἀπαντήσεσθαι, διὰ	τοῦ	προφητικοῦ πνεύματος προλέγει, εἰς ἐπίστασιν
[1, 55]	σχῆμα τοῦ σταυροῦ. καὶ διὰ	τοῦ	προφήτου δὲ ἐλέχθη οὕτως· Πνεῦμα
[1, 45]	ἐπακούσατε τῶν εἰρημένων διὰ Δαυεὶδ	τοῦ	προφήτου. ἔστι δὲ ταῦτα· Εἶπεν
[1, 51]	εἰρημένων εἰς τοῦτο διὰ Ἰερεμίου	τοῦ	προφήτου. ἔστι δὲ ταῦτα· Ἰδοὺ
[1, 53]	ἀπαγγελοῦμεν τὰ εἰρημένα διὰ Ἠσαίου	τοῦ	προφήτου. ἔφη δὲ οὕτως· Ἰσραὴλ
[1, 62]	τοῦτο ἀκούσαντες οἱ δαίμονες διὰ	τοῦ	προφήτου κεκηρυγμένον ἐνήργησαν καὶ ῥαντίζειν
[1, 44]	θεὸς δ’ ἀναίτιος, παρὰ Μωυσέως	τοῦ	προφήτου λαβὼν εἶπε· πρεσβύτερος γὰρ
[1, 47]	μηδένα αὐτῶν οἰκεῖν, διὰ Ἠσαίου	τοῦ	προφήτου οὕτως· Ἡ γῆ αὐτῶν
[1, 52]	δηλώσομεν. ἐρρέθη δὲ διὰ Ἰεζεκιὴλ	τοῦ	προφήτου οὕτως· Συναχθήσεται ἁρμονία πρὸς
[1, 52]	ἐν δόξῃ παραγενόμενον, διὰ Ζαχαρίου	τοῦ	προφήτου προφητευθέντα ἐλέχθη οὕτως· Ἐντελοῦμαι
[1, 32]	ὑπὸ τοῦ θείου πνεύματος διὰ	τοῦ	προφήτου στολὴ οἱ πιστεύοντες αὐτῷ
[1, 61]	πᾶσίν ἐστι. καὶ διὰ Ἠσαίου	τοῦ	προφήτου, ὡς προεγράψαμεν, εἴρηται, τίνα
[1, 58]	ἀπὸ τοῦ ποιήσαντος θεοῦ καὶ	τοῦ	πρωτογόνου αὐτοῦ Χριστοῦ· καὶ τοὺς
[1, 63]	ὑπάρχει. καὶ πρότερον διὰ τῆς	τοῦ	πυρὸς μορφῆς καὶ εἰκόνος ἀσωμάτου
[1, 54]	εἰς οὐρανὸν ἀνελεύσεται, καὶ τὸ	τοῦ	πώλου ὄνομα καὶ ὄνου πῶλον
[1, 66]	κατὰ μεταβολὴν τρέφονται ἡμῶν, ἐκείνου	τοῦ	σαρκοποιηθέντος Ἰησοῦ καὶ σάρκα καὶ
[1, 26]	ἀπὸ κώμης Καππαρεταίας, γενόμενον μαθητὴν	τοῦ	Σίμωνος, ἐνεργηθέντα καὶ ὑπὸ τῶν
[1, 20]	φράζομεν· μείζονα γὰρ τὸν δημιουργὸν	τοῦ	σκευαζομένου ἀπεφήναντο. ~Τῷ δὲ καὶ
[1, 35]	τὰ Ἰεροσόλυμα προεφητεύετο, ἑτέρου προφήτου	τοῦ	Σοφονίου τὰς τῆς προφητείας λέξεις
[1, 32]	διὰ γὰρ παρθένου τῆς ἀπὸ	τοῦ	σπέρματος Ἰακώβ, τοῦ γενομένου πατρὸς
[1, 55]	ἄλλο δείκνυσιν ἢ τὸ σχῆμα	τοῦ	σταυροῦ. καὶ διὰ τοῦ προφήτου
[1, 35]	τῶν ὤμων· μηνυτικὸν τῆς δυνάμεως	τοῦ	σταυροῦ, ᾧ προσέθηκε τοὺς ὤμους
[1, 61]	ἐπ’ ὀνόματος δὲ Ἰησοῦ Χριστοῦ,	τοῦ	σταυρωθέντος ἐπὶ Ποντίου Πιλάτου, καὶ
[1, 15]	τὴν κόλασιν αὐτοῦ. περὶ δὲ	τοῦ	στέργειν ἅπαντας ταῦτα ἐδίδαξεν· Εἰ
[1, 55]	ἐν τῷ κόσμῳ, εἰ ἄνευ	τοῦ	σχήματος τούτου διοικεῖται ἢ κοινωνίαν
[1, 55]	παρ’ ὑμῖν δὲ σύμβολα τὴν	τοῦ	σχήματος τούτου δύναμιν δηλοῖ, {ἵνα
[1, 33]	οἱ ἀπομνημονεύσαντες πάντα τὰ περὶ	τοῦ	σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐδίδαξαν,
[1, 61]	ὅλων καὶ δεσπότου θεοῦ καὶ	τοῦ	σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ
[1, 39]	ἐρῶντας, μὴ πάνθ’ ὑπομεῖναι ὑπὲρ	τοῦ	τὰ ποθούμενα παρὰ τοῦ δυναμένου
[1, 19]	δεικνὺς καὶ εἰκόνα γραπτήν, ἐκ	τοῦ	τοιοῦδε οἷόν τε γενέσθαι διαβεβαιούμενος,
[1, 61]	ὄνομα, αὐτὸ τοῦτο μόνον ἐπιλέγοντος	τοῦ	τὸν λουσόμενον ἄγοντος ἐπὶ τὸ
[1, 67]	τὸν ποιητὴν τῶν πάντων διὰ	τοῦ	υἱοῦ αὐτοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ
[1, 14]	δὲ μόνῳ τῷ ἀγεννήτῳ διὰ	τοῦ	υἱοῦ ἑπόμεθα· οἱ πάλαι μὲν
[1, 65]	τῶν ὅλων διὰ τοῦ ὀνόματος	τοῦ	υἱοῦ καὶ τοῦ πνεύματος τοῦ
[1, 60]	παρὰ Πλάτωνι Τιμαίῳ φυσιολογούμενον περὶ	τοῦ	υἱοῦ τοῦ θεοῦ, ὅτε λέγει·
[1, 34]	ἀπογραφῶν τῶν γενομένων ἐπὶ Κυρηνίου,	τοῦ	ὑμετέρου ἐν Ἰουδαίᾳ πρώτου γενομένου
[1, 40]	καὶ αὐτῶν Ἰουδαίων καὶ Πιλάτου	τοῦ	ὑμετέρου παρ’ αὐτοῖς γενομένου ἐπιτρόπου
[1, 55]	διὰ λόγου οὖν καὶ σχήματος	τοῦ	φαινομένου, ὅση δύναμις, προτρεψάμενοι ὑμᾶς
[1, 44]	προφητῶν βίβλους ἀναγινωσκόντων, ὅπως διὰ	τοῦ	φόβου ἀποστρέψωσιν ἐντυγχάνοντας τοὺς ἀνθρώπους
[1, 45]	πλέον τι δύνασθε, ὡς προέφημεν,	τοῦ	φονεύειν· ὅπερ ἡμῖν μὲν οὐδεμίαν
[1, 65]	ποιησόμενοι ὑπέρ τε ἑαυτῶν καὶ	τοῦ	φωτισθέντος καὶ ἄλλων πανταχοῦ πάντων
[1, 63]	ἐκείνους μένειν καὶ εἶναι αὐτοῦ	τοῦ	Χριστοῦ ἀνθρώπους· καὶ γὰρ πρῶτοι
[1, 40]	κατὰ τοῦ κυρίου καὶ κατὰ	τοῦ	Χριστοῦ αὐτοῦ, λέγοντες· Διαρρήξωμεν τοὺς
[1, 16]	κἂν λέγωσιν διὰ γλώττης τὰ	τοῦ	Χριστοῦ διδάγματα· οὐ γὰρ τοὺς
[1, 14]	ὀλίγων τινῶν τῶν παρ’ αὐτοῦ	τοῦ	Χριστοῦ διδαγμάτων ἐπιμνησθῆναι καλῶς ἔχειν
[1, 39]	γένει ἀνθρώπων ὡς ἀπεστάλησαν ὑπὸ	τοῦ	Χριστοῦ διδάξαι πάντας τὸν τοῦ
[1, 49]	καὶ τῷ ἀγεννήτῳ θεῷ διὰ	τοῦ	Χριστοῦ ἑαυτοὺς ἀνέθηκαν. ὅτι δὲ
[1, 19]	γενήσεσθαι ὅσα ὁ θεὸς διὰ	τοῦ	Χριστοῦ ἐδίδαξε. ~Καὶ Σίβυλλα δὲ
[1, 56]	φαῦλοι δαίμονες πρὸ τῆς φανερώσεως	τοῦ	Χριστοῦ εἰπεῖν τοὺς λεχθέντας υἱοὺς
[1, 26]	ὅτι καὶ μετὰ τὴν ἀνέλευσιν	τοῦ	Χριστοῦ εἰς οὐρανὸν προεβάλλοντο οἱ
[1, 49]	λόγοι ὡς ἀπὸ προσώπου αὐτοῦ	τοῦ	Χριστοῦ. εἰσὶ δὲ οὗτοι· Ἐμφανὴς
[1, 61]	ἑαυτοὺς τῷ θεῷ καινοποιηθέντες διὰ	τοῦ	Χριστοῦ, ἐξηγησόμεθα, ὅπως μὴ τοῦτο
[1, 45]	ἢ ὅλως ὁμολογούντων τὸ ὄνομα	τοῦ	Χριστοῦ, ἡμεῖς πανταχοῦ καὶ ἀσπαζόμεθα
[1, 8]	τε προσδοκῶμεν καὶ μεμαθήκαμεν διὰ	τοῦ	Χριστοῦ καὶ διδάσκομεν ταῦτά ἐστι.
[1, 24]	λέγοντες μόνοι μισούμεθα δι’ ὄνομα	τοῦ	Χριστοῦ, καὶ μηδὲν ἀδικοῦντες ὡς
[1, 8]	πρᾶγμά φαμεν γενήσεσθαι, ἀλλ’ ὑπὸ	τοῦ	Χριστοῦ, καὶ τοῖς αὐτοῖς σώμασι
[1, 23]	ὅτι ὁπόσα λέγομεν μαθόντες παρὰ	τοῦ	Χριστοῦ καὶ τῶν προελθόντων αὐτοῦ
[1, 14]	πειρώμενοι, ὅπως οἱ κατὰ τὰς	τοῦ	Χριστοῦ καλὰς ὑποθημοσύνας βιώσαντες εὐέλπιδες
[1, 38]	δύνασθε. ~Ὅταν δὲ ἀπὸ προσώπου	τοῦ	Χριστοῦ λέγῃ τὸ προφητικὸν πνεῦμα,
[1, 49]	ἐθνῶν μηδέποτε μηδὲν ἀκούσαντες περὶ	τοῦ	Χριστοῦ, μέχρις οὗ οἱ ἀπὸ
[1, 14]	ποιούμενοι, νῦν μετὰ τὴν ἐπιφάνειαν	τοῦ	Χριστοῦ ὁμοδίαιτοι γινόμενοι, καὶ ὑπὲρ
[1, 40]	δεσπότου θεοῦ καὶ τὴν αὐτοῦ	τοῦ	Χριστοῦ παστοῦ αὐτοῦ, ἀγαλλιάσεται ὡς
[1, 36]	ποτὲ δὲ ὡς ἀπὸ προσώπου	τοῦ	Χριστοῦ, ποτὲ δὲ ὡς ἀπὸ
[1, 40]	σὺν τοῖς αὐτοῦ στρατιώταις κατὰ	τοῦ	Χριστοῦ συνέλευσιν, καὶ ὅτι πιστεύεσθαι
[1, 63]	προφητικοῦ πνεύματος καὶ δι’ αὐτοῦ	τοῦ	Χριστοῦ, ὡς οὔτε τὸν πατέρα

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 24/07/2008