Apologie, Chap. |
[1, 60] |
λέγουσι.
παρ’
ἡμῖν
οὖν
ἔστι
|
ταῦτα |
ἀκοῦσαι
καὶ
μαθεῖν
παρὰ
τῶν |
[1, 5] |
διὰ
Σωκράτους
ὑπὸ
λόγου
ἠλέγχθη
|
ταῦτα, |
ἀλλὰ
καὶ
ἐν
βαρβάροις
ὑπ’ |
[1, 50] |
εἰς
τοῦτο
προφητειῶν.
ἔστι
δὲ
|
ταῦτα· |
Ἀνθ’
ὧν
παρέδωκαν
εἰς
θανάτον |
[1, 67] |
ἀποστόλοις
αὐτοῦ
καὶ
μαθηταῖς
ἐδίδαξε
|
ταῦτα, |
ἅπερ
εἰς
ἐπίσκεψιν
καὶ
ὑμῖν |
[1, 60] |
ὡς
συνεῖναι
οὐ
σοφίᾳ
ἀνθρωπείᾳ
|
ταῦτα |
γεγονέναι,
ἀλλὰ
δυνάμει
θεοῦ
λέγεσθαι. |
[1, 21] |
διαφορὰν
καὶ
προτροπὴν
τῶν
ἐκπαιδευομένων
|
ταῦτα |
γέγραπται·
μιμητὰς
γὰρ
θεῶν
καλὸν |
[1, 19] |
ἀδίκως
βιώσαντες
καὶ
μὴ
πιστεύοντες
|
ταῦτα |
γενήσεσθαι
ὅσα
ὁ
θεὸς
διὰ |
[1, 9] |
προσωνόμασαν,
ἐπεὶ
ἄψυχα
καὶ
νεκρὰ
|
ταῦτα |
γινώσκομεν
καὶ
θεοῦ
μορφὴν
μὴ |
[1, 54] |
ὑπὸ
τῶν
ποιητῶν
λεχθεῖσι.
καὶ
|
ταῦτα |
δ’
ἐλέχθη
καὶ
ἐν
Ἕλλησιν |
[1, 14] |
δυνατῶν
βασιλέων
ἐξετάσαι
εἰ
ἀληθῶς
|
ταῦτα |
δεδιδάγμεθα
καὶ
διδάσκομεν.
βραχεῖς
δὲ |
[1, 5] |
μηδὲν
ἀδικεῖν
μηδὲ
τὰ
ἄθεα
|
ταῦτα |
δοξάζειν,
οὐ
κρίσεις
ἐξετάζετε,
ἀλλὰ |
[1, 12] |
ἐσμὲν
πάντων
μᾶλλον
ἀνθρώπων,
οἳ
|
ταῦτα |
δοξάζομεν,
ὡς
λαθεῖν
θεὸν
κακόεργον |
[1, 12] |
εἰ
γὰρ
οἱ
πάντες
ἄνθρωποι
|
ταῦτα |
ἐγίνωσκον,
οὐκ
ἄν
τις
τὴν |
[1, 50] |
εἰς
πᾶν
γένος
ἀνθρώπων
ἐλθόντες,
|
ταῦτα |
ἐδίδαξαν
καὶ
ἀπόστολοι
προσηγορεύθησαν.
~Ἵνα |
[1, 15] |
περὶ
δὲ
τοῦ
στέργειν
ἅπαντας
|
ταῦτα |
ἐδίδαξεν·
Εἰ
ἀγαπᾶτε
τοὺς
ἀγαπῶντας |
[1, 18] |
καὶ
τὰ
γινόμενα
ὑπὸ
τῶν
|
ταῦτα |
εἰδότων
πεισάτωσαν
ὑμᾶς,
ὅτι
καὶ |
[1, 3] |
φωνὴν
καὶ
τολμηρὰν
δόξῃ
τις
|
ταῦτα |
εἶναι,
ἀξιοῦμεν
τὰ
κατηγορούμενα
αὐτῶν |
[1, 45] |
Δαυεὶδ
τοῦ
προφήτου.
ἔστι
δὲ
|
ταῦτα· |
Εἶπεν
ὁ
κύριος
τῷ
κυρίῳ |
[1, 63] |
ὅλων
πατέρα
καὶ
δημιουργὸν
τὸν
|
ταῦτα |
εἰπόντα
λέγουσιν
εἶναι.
ὅθεν
καὶ |
[1, 5] |
Σωκράτης
λόγῳ
ἀληθεῖ
καὶ
ἐξεταστικῶς
|
ταῦτα |
εἰς
φανερὸν
ἐπειρᾶτο
φέρειν
καὶ |
[1, 37] |
οὐ
βούλομαι.
τίς
γὰρ
ἐξεζήτησε
|
ταῦτα |
ἐκ
τῶν
χειρῶν
ὑμῶν;
ἀλλὰ |
[1, 48] |
ἀναστήσονται
καὶ
περιπατήσουσιν.
ὅτι
τε
|
ταῦτα |
ἐποίησεν,
ἐκ
τῶν
ἐπὶ
Ποντίου |
[1, 21] |
ὡς
προέφημεν,
οἱ
φαῦλοι
δαίμονες
|
ταῦτα |
ἔπραξαν·
ἀπαθανατίζεσθαι
δὲ
ἡμεῖς
μόνους |
[1, 32] |
ὑμῶν
ὕστερον
κατεστράφη·
καὶ
μετὰ
|
ταῦτα |
ἐσταυρώθη,
ὅπως
τὸ
λεῖπον
τῆς |
[1, 15] |
καὶ
μηδὲν
πρὸς
δόξαν
ποιεῖν
|
ταῦτα |
ἔφη·
Παντὶ
τῷ
αἰτοῦντι
δίδοτε |
[1, 8] |
~Λογίσασθε
δ’
ὅτι
ὑπὲρ
ὑμῶν
|
ταῦτα |
ἔφημεν
ἐκ
τοῦ
ἐφ’
ἡμῖν |
[1, 28] |
ἀνθρώπους
ἢ
ἀγαθὰ
ἢ
κακὰ
|
ταῦτα |
ἡγεῖσθαι·
ἥπερ
μεγίστη
ἀσέβεια
καὶ |
[1, 23] |
τῇ
βουλῇ
αὐτοῦ
γενόμενος
ἄνθρωπος
|
ταῦτα |
ἡμᾶς
ἐδίδαξεν
ἐπ’
ἀλλαγῇ
καὶ |
[1, 48] |
λεχθέντων
διὰ
Ἠσαίου.
ἔστι
δὲ
|
ταῦτα· |
Ἴδε
ὡς
ὁ
δίκαιος
ἀπώλετο, |
[1, 51] |
Ἰερεμίου
τοῦ
προφήτου.
ἔστι
δὲ
|
ταῦτα· |
Ἰδοὺ
ὡς
υἱὸς
ἀνθρώπου
ἔρχεται |
[1, 61] |
τὸ
γὰρ
στόμα
κυρίου
ἐλάλησε
|
ταῦτα. |
καὶ
λόγον
δὲ
εἰς
τοῦτο |
[1, 6] |
υἱὸν
ἐλθόντα
καὶ
διδάξαντα
ἡμᾶς
|
ταῦτα, |
καὶ
τὸν
τῶν
ἄλλων
ἑπομένων |
[1, 31] |
εἰς
πᾶν
γένος
ἀνθρώπων
κηρύξοντας
|
ταῦτα, |
καὶ
τοὺς
ἐξ
ἐθνῶν
ἀνθρώπους |
[1, 66] |
κοινὸν
ἄρτον
οὐδὲ
κοινὸν
πόμα
|
ταῦτα |
λαμβάνομεν·
ἀλλ’
ὃν
τρόπον
διὰ |
[1, 49] |
ὅτι
δὲ
προεγινώσκετο
τὰ
δύσφημα
|
ταῦτα |
λεχθησόμενα
κατὰ
τῶν
τὸν
Χριστὸν |
[1, 67] |
μαθεῖν
δύνασθε.
~Ἡμεῖς
δὲ
μετὰ
|
ταῦτα |
λοιπὸν
ἀεὶ
τούτων
ἀλλήλους
ἀναμιμνήσκομεν· |
[1, 15] |
τῶν
ἐξ
ἀκολασίας
μεταβαλόντων
καὶ
|
ταῦτα |
μαθόντων;
οὐ
γὰρ
τοὺς
δικαίους |
[1, 10] |
ἡγούμεθα
εἶναι
τὸ
μὴ
εἴργεσθαι
|
ταῦτα |
μανθάνειν,
ἀλλὰ
καὶ
προτρέπεσθαι
ἐπὶ |
[1, 61] |
ὡς
φωτιζομένων
τὴν
διάνοιαν
τῶν
|
ταῦτα |
μανθανόντων.
καὶ
ἐπ’
ὀνόματος
δὲ |
[1, 19] |
τοὺς
ἀναιροῦντας
ὑμᾶς
καὶ
μετὰ
|
ταῦτα |
μὴ
δυναμένους
τι
ποιῆσαι,
εἶπε, |
[1, 19] |
ἐξ
οὗπερ
ἐγένετο,
καὶ
παρὰ
|
ταῦτα |
μηδὲν
ἄλλο
δύνασθαι
μηδὲ
τὸν |
[1, 33] |
νομιζόμενα
παρὰ
τοῖς
ἀνθρώποις
γενήσεσθαι,
|
ταῦτα |
ὁ
θεὸς
προεμήνυσε
διὰ
τοῦ |
[1, 10] |
ἠδυνήθησαν
οἱ
ἀνθρώπειοι
νόμοι
πρᾶξαι,
|
ταῦτα |
ὁ
λόγος
θεῖος
ὢν
εἰργάσατο, |
[1, 52] |
εἰς
τοῦτο
εἰρημένων.
ἔστι
δὲ
|
ταῦτα· |
Ὁ
σκώληξ
αὐτῶν
οὐ
παυθήσεται, |
[1, 10] |
μανθάνειν,
ἀλλὰ
καὶ
προτρέπεσθαι
ἐπὶ
|
ταῦτα. |
ὅπερ
γὰρ
οὐκ
ἠδυνήθησαν
οἱ |
[1, 35] |
ἑαυτοῖς
οἱ
σταυρώσαντες
αὐτόν.
καὶ
|
ταῦτα |
ὅτι
γέγονε,
δύνασθε
μαθεῖν
ἐκ |
[1, 49] |
εἰρημένων
διὰ
Ἠσαίου.
ἔστι
δὲ
|
ταῦτα· |
Οὐαὶ
τοῖς
λέγουσι
τὸ
γλυκὺ |
[1, 35] |
βασιλεὺς
καὶ
προφήτης,
ὁ
εἰπὼν
|
ταῦτα, |
οὐδὲν
τούτων
ἔπαθεν·
Ἰησοῦς
δὲ |
[1, 35] |
προειρημένων
εἰς
τοῦτο.
ἔστι
δὲ
|
ταῦτα· |
Παιδίον
ἐγεννήθη
ἡμῖν,
καὶ
νεανίσκος |
[1, 12] |
ὁ
νουνεχὴς
οὐχ
αἱρήσεται.
γενήσεσθαι
|
ταῦτα |
πάντα
προεῖπε,
φημί,
ὁ
ἡμέτερος |
[1, 15] |
τὴν
βασιλείαν
τῶν
οὐρανῶν,
καὶ
|
ταῦτα |
πάντα
προστεθήσεται
ὑμῖν.
ὅπου
γὰρ |
[1, 51] |
τὸ
προφητικὸν
πνεῦμα
ὅτι
ὁ
|
ταῦτα |
πάσχων
ἀνεκδιήγητον
ἔχει
τὸ
γένος |
[1, 5] |
κληθέντος,
ᾧ
πεισθέντες
ἡμεῖς
τοὺς
|
ταῦτα |
πράξαντας
δαίμονας
οὐ
μόνον
μὴ |
[1, 52] |
πῦρ
πέμψει.
ὡς
δὲ
καὶ
|
ταῦτα |
προείρηται
γενησόμενα,
δηλώσομεν.
ἐρρέθη
δὲ |
[1, 50] |
προφητείαις
ἐντυχεῖν,
ἐν
αἷς
πάντα
|
ταῦτα |
προείρητο
γενησόμενα,
διδάξαντος,
καὶ
εἰς |
[1, 15] |
τοῦ
ἀνθρώπου.
καί·
Μὴ
ποιῆτε
|
ταῦτα |
πρὸς
τὸ
θεαθῆναι
ὑπὸ
τῶν |
[1, 61] |
ἂν
πεισθῶσι
καὶ
πιστεύωσιν
ἀληθῆ
|
ταῦτα |
τὰ
ὑφ’
ἡμῶν
διδασκόμενα
καὶ |
[1, 48] |
ἀκούσατε
τῶν
λελεγμένων.
ἔστι
δὲ
|
ταῦτα· |
Τῇ
παρουσίᾳ
αὐτοῦ
ἁλεῖται
χωλὸς |
[1, 44] |
ὃ
ἐγεγόνει.
~Ἐδίδαξε
δὲ
ἡμᾶς
|
ταῦτα |
τὸ
ἅγιον
προφητικὸν
πνεῦμα,
διὰ |
[1, 44] |
τὸ
γὰρ
στόμα
κυρίου
ἐλάλησε
|
ταῦτα. |
τὸ
δὲ
προειρημένον
Μάχαιρα
ὑμᾶς |
[1, 20] |
Μενάνδρῳ
τῷ
κωμικῷ
καὶ
τοῖς
|
ταῦτα |
φήσασι
ταὐτὰ
φράζομεν·
μείζονα
γὰρ |
[1, 12] |
αἰτοῦσι
θύματα
καὶ
θεραπείας,
καὶ
|
ταῦτα, |
ὡς
προέφημεν,
ἐνεργεῖσθαι·
ἀλλ’
οὐχ |