Apologie, Chap. |
[1, 22] |
τὸν
Ἑρμῆν
λόγον
τὸν
παρὰ
|
θεοῦ |
ἀγγελτικὸν
λέγουσιν.
εἰ
δὲ
αἰτιάσαιτό |
[1, 6] |
ἄλλων
ἀρετῶν
ἀνεπιμίκτου
τε
κακίας
|
θεοῦ· |
ἀλλ’
ἐκεῖνόν
τε
καὶ
τὸν |
[1, 19] |
ἀνθρώπεια
σώματα
κατὰ
καιρὸν
προστάξει
|
θεοῦ |
ἀναστῆναι
καὶ
ἀφθαρσίαν
ἐνδύσασθαι
οὐκ |
[1, 21] |
ὅ
ἐστι
πρῶτον
γέννημα
τοῦ
|
θεοῦ, |
ἄνευ
ἐπιμιξίας
φάσκειν
ἡμᾶς
γεγεννῆσθαι, |
[1, 32] |
δεδηλωμένου
Ἰουδαίων
πατρός,
διὰ
δυνάμεως
|
θεοῦ |
ἀπεκυήθη·
καὶ
Ἰεσσαὶ
προπάτωρ
μὲν |
[1, 46] |
τοῦ
πατρὸς
πάντων
καὶ
δεσπότου
|
θεοῦ |
βουλὴν
διὰ
παρθένου
ἄνθρωπος
ἀπεκυήθη |
[1, 9] |
ἀλλὰ
καὶ
ἐφ’
ὕβρει
τοῦ
|
θεοῦ |
γίνεσθαι,
ὃς
ἄρρητον
δόξαν
καὶ |
[1, 39] |
λαλεῖν
μὴ
δυνάμενοι,
διὰ
δὲ
|
θεοῦ |
δυνάμεως
ἐμήνυσαν
παντὶ
γένει
ἀνθρώπων |
[1, 19] |
οὐκ
ἀδύνατον.
ποίαν
γὰρ
ἀξίαν
|
θεοῦ |
δύναμιν
λέγουσιν
οἱ
φάσκοντες
εἰς |
[1, 46] |
λυσόμεθα.
τὸν
Χριστὸν
πρωτότοκον
τοῦ
|
θεοῦ |
εἶναι
ἐδιδάχθημεν
καὶ
προεμηνύσαμεν
λόγον |
[1, 30] |
καὶ
δόξαι
διὰ
τοῦτο
υἱὸν
|
θεοῦ |
εἶναι,
τὴν
ἀπόδειξιν
ἤδη
ποιησόμεθα, |
[1, 44] |
πατρὸς
τῶν
ὅλων
καὶ
δεσπότου
|
θεοῦ |
εἰς
τοῦτο
λεχθῆναι
οὕτως·
Λούσασθε, |
[1, 59] |
καὶ
ἐγένετο
οὕτως.
ὥστε
λόγῳ
|
θεοῦ |
ἐκ
τῶν
ὑποκειμένων
καὶ
προδηλωθέντων |
[1, 63] |
οὕτως·
Καὶ
ἐλάλησε
Μωυσεῖ
ἄγγελος
|
θεοῦ |
ἐν
φλογὶ
πυρὸς
ἐκ
τῆς |
[1, 33] |
ἔτι
ἦν
παρθένος·
ἀλλὰ
δύναμις
|
θεοῦ |
ἐπελθοῦσα
τῇ
παρθένῳ
ἐπεσκίασεν
αὐτήν, |
[1, 64] |
ἀόρατος
καὶ
ἀκατασκεύαστος,
καὶ
πνεῦμα
|
θεοῦ |
ἐπεφέρετο
ἐπάνω
τῶν
ὑδάτων.
εἰς |
[1, 59] |
ἐπάνω
τῆς
ἀβύσσου·
καὶ
πνεῦμα
|
θεοῦ |
ἐπεφέρετο
ἐπάνω
τῶν
ὑδάτων.
καὶ |
[1, 12] |
ὅσα
φθάσας
γενέσθαι
προεῖπεν·
ὅπερ
|
θεοῦ |
ἔργον
ἐστί,
πρὶν
ἢ
γενέσθαι |
[1, 44] |
παρακούσαντας,
ἀλλ’
ἡ
μάχαιρα
τοῦ
|
θεοῦ |
ἔστι
τὸ
πῦρ,
οὗ
βορὰ |
[1, 63] |
υἱός.
ὁ
λόγος
δὲ
τοῦ
|
θεοῦ |
ἐστιν
ὁ
υἱὸς
αὐτοῦ,
ὡς |
[1, 54] |
ἵππου
ὁ
προκηρυσσόμενος,
καὶ
υἱὸς
|
θεοῦ |
ἐστιν,
ὡς
προέφημεν,
ἢ
ἀνθρώπου, |
[1, 33] |
κατ’
ἐκεῖνο
τοῦ
καιροῦ
ἄγγελος
|
θεοῦ |
εὐηγγελίσατο
αὐτὴν
εἰπών·
Ἰδοὺ
συλλήψῃ |
[1, 63] |
τῶν
πάντων
ἀνθρώπων
ἐκεῖνοι
περὶ
|
θεοῦ |
ζήτησιν
ἠσχολήθησαν,
Ἀβραὰμ
μὲν
πατὴρ |
[1, 63] |
οἵδε
οἱ
λόγοι
ὅτι
υἱὸς
|
θεοῦ |
καὶ
ἀπόστολος
Ἰησοῦς
ὁ
Χριστός |
[1, 63] |
καὶ
λόγος
πρωτότοκος
ὢν
τοῦ
|
θεοῦ |
καὶ
θεὸς
ὑπάρχει.
καὶ
πρότερον |
[1, 40] |
τοῦ
πατρὸς
πάντων
καὶ
δεσπότου
|
θεοῦ |
καὶ
τὴν
αὐτοῦ
τοῦ
Χριστοῦ |
[1, 58] |
τοὺς
ἀνθρώπους
ἀπὸ
τοῦ
ποιήσαντος
|
θεοῦ |
καὶ
τοῦ
πρωτογόνου
αὐτοῦ
Χριστοῦ· |
[1, 61] |
πατρὸς
τῶν
ὅλων
καὶ
δεσπότου
|
θεοῦ |
καὶ
τοῦ
σωτῆρος
ἡμῶν
Ἰησοῦ |
[1, 68] |
οὐκ
ἐκφεύξεσθε
τὴν
ἐσομένην
τοῦ
|
θεοῦ |
κρίσιν,
ἐὰν
ἐπιμένητε
τῇ
ἀδικίᾳ· |
[1, 60] |
ἀνθρωπείᾳ
ταῦτα
γεγονέναι,
ἀλλὰ
δυνάμει
|
θεοῦ |
λέγεσθαι.
~Ὃν
τρόπον
δὲ
καὶ |
[1, 22] |
ἄνθρωπος,
διὰ
σοφίαν
ἄξιος
υἱὸς
|
θεοῦ |
λέγεσθαι·
πατέρα
γὰρ
ἀνδρῶν
τε |
[1, 22] |
κοινὴν
γένεσιν,
γεγεννῆσθαι
αὐτὸν
ἐκ
|
θεοῦ |
λέγομεν
λόγον
θεοῦ,
ὡς
προέφημεν, |
[1, 60] |
καὶ
ἐνέργειαν
τὴν
παρὰ
τοῦ
|
θεοῦ |
λεγομένην
λαβεῖν
τὸν
Μωυσέα
χαλκὸν |
[1, 11] |
ἡμᾶς
ὑπειλήφατε,
ἡμῶν
τὴν
μετὰ
|
θεοῦ |
λεγόντων,
ὡς
καὶ
ἐκ
τοῦ |
[1, 53] |
Σαμαρεῖς,
ἔχοντες
τὸν
παρὰ
τοῦ
|
θεοῦ |
λόγον
διὰ
τῶν
προφητῶν
παραδοθέντα |
[1, 39] |
Χριστοῦ
διδάξαι
πάντας
τὸν
τοῦ
|
θεοῦ |
λόγον·
καὶ
οἱ
πάλαι
ἀλληλοφόνται |
[1, 60] |
μὲν
γὰρ
χώραν
τῷ
παρὰ
|
θεοῦ |
λόγῳ,
ὃν
κεχιάσθαι
ἐν
τῷ |
[1, 13] |
ἐπιτρόπου,
υἱὸν
αὐτοῦ
τοῦ
ὄντως
|
θεοῦ |
μαθόντες
καὶ
ἐν
δευτέρᾳ
χώρᾳ |
[1, 9] |
καὶ
νεκρὰ
ταῦτα
γινώσκομεν
καὶ
|
θεοῦ |
μορφὴν
μὴ
ἔχοντα
(οὐ
γὰρ |
[1, 37] |
διὰ
τῶν
προφητῶν
ἀπὸ
τοῦ
|
θεοῦ, |
νοεῖν
δύνασθε.
~Ὅταν
δὲ
ἀπὸ |
[1, 22] |
αἰωνίῳ
πυρὶ
πιστεύομεν.
~Υἱὸς
δὲ
|
θεοῦ, |
ὁ
Ἰησοῦς
λεγόμενος,
εἰ
καὶ |
[1, 14] |
γὰρ
σοφιστὴς
ὑπῆρχεν,
ἀλλὰ
δύναμις
|
θεοῦ |
ὁ
λόγος
αὐτοῦ
ἦν.
~Περὶ |
[1, 54] |
ῥητῶς
ἐσημαίνετο,
εἴτε
υἱὸς
τοῦ
|
θεοῦ |
ὁ
παραγενησόμενός
ἐστι,
καὶ
εἰ |
[1, 61] |
πατρὸς
τῶν
ὅλων
καὶ
δεσπότου
|
θεοῦ |
ὄνομα,
αὐτὸ
τοῦτο
μόνον
ἐπιλέγοντος |
[1, 31] |
εἰς
οὐρανοὺς
ἀνερχόμενον,
καὶ
υἱὸν
|
θεοῦ |
ὄντα
καὶ
κεκλημένον,
καί
τινας |
[1, 44] |
πράττεσθαι
λέγομεν·
ἀλλὰ
προγνώστου
τοῦ
|
θεοῦ |
ὄντος
τῶν
μελλόντων
ὑπὸ
πάντων |
[1, 63] |
λαλήσαντος
αὐτῷ
ὄντος
υἱοῦ
τοῦ
|
θεοῦ, |
ὃς
καὶ
ἄγγελος
καὶ
ἀπόστολος |
[1, 60] |
φυσιολογούμενον
περὶ
τοῦ
υἱοῦ
τοῦ
|
θεοῦ, |
ὅτε
λέγει·
Ἐχίασεν
αὐτὸν
ἐν |
[1, 33] |
τὴν
δύναμιν
τὴν
παρὰ
τοῦ
|
θεοῦ |
οὐδὲν
ἄλλο
νοῆσαι
θέμις
ἢ |
[1, 44] |
πλασθέντι
ἀνθρώπῳ
εἰρῆσθαι
ὑπὸ
τοῦ
|
θεοῦ |
οὕτως·
Ἰδοὺ
πρὸ
προσώπου
σου |
[1, 20] |
τῷ
γὰρ
λέγειν
ἡμᾶς
ὑπὸ
|
θεοῦ |
πάντα
κεκοσμῆσθαι
καὶ
γεγενῆσθαι
Πλάτωνος |
[1, 60] |
Μωυσέως
εἰρημένον
ἐπιφέρεσθαι
τὸ
τοῦ
|
θεοῦ |
πνεῦμα.
δευτέραν
μὲν
γὰρ
χώραν |
[1, 31] |
οὖν
τινες
ἐν
Ἰουδαίοις
γεγένηνται
|
θεοῦ |
προφῆται,
δι’
ὧν
τὸ
προφητικὸν |
[1, 66] |
ἀλλ’
ὃν
τρόπον
διὰ
λόγου
|
θεοῦ |
σαρκοποιηθεὶς
Ἰησοῦς
Χριστὸς
ὁ
σωτὴρ |
[1, 32] |
οἷς
οἰκεῖ
τὸ
παρὰ
τοῦ
|
θεοῦ |
σπέρμα,
ὁ
λόγος.
τὸ
δὲ |
[1, 64] |
λεχθέντος
ἐπιφερομένου
τῷ
ὕδατι
πνεύματος
|
θεοῦ |
τὴν
Κόρην
θυγατέρα
τοῦ
Διὸς |
[1, 17] |
ἀναλογίαν
ὧν
ἔλαβε
δυνάμεων
παρὰ
|
θεοῦ |
τὸν
λόγον
ἀπαιτηθήσεσθαι,
ὡς
ὁ |
[1, 8] |
καθαροῦ
βίου
ἐπιθυμοῦντες
τῆς
μετὰ
|
θεοῦ |
τοῦ
πάντων
πατρὸς
καὶ
δημιουργοῦ |
[1, 14] |
αὐτῶν
παρὰ
τοῦ
πάντων
δεσπόζοντος
|
θεοῦ |
τυχεῖν.
ἵνα
δὲ
μὴ
σοφίζεσθαι |
[1, 12] |
ἀρετῇ,
ὅπως
τῶν
παρὰ
τοῦ
|
θεοῦ |
τύχῃ
ἀγαθῶν
καὶ
τῶν
κολαστηρίων |
[1, 17] |
τῷ
Καίσαρι
καὶ
τὰ
τοῦ
|
θεοῦ |
τῷ
θεῷ.
ὅθεν
θεὸν
μὲν |
[1, 63] |
συντάγμασι·
Καὶ
ἐλάλησεν
ἄγγελος
τοῦ
|
θεοῦ |
τῷ
Μωυσεῖ
ἐν
πυρὶ
φλογὸς |
[1, 61] |
καὶ
αἰτεῖν
νηστεύοντες
παρὰ
τοῦ
|
θεοῦ |
τῶν
προημαρτημένων
ἄφεσιν
διδάσκονται,
ἡμῶν |
[1, 12] |
τοῦ
πατρὸς
πάντων
καὶ
δεσπότου
|
θεοῦ |
υἱὸς
καὶ
ἀπόστολος
ὢν
Ἰησοῦς |
[1, 63] |
ἀσωμάτῳ·
νῦν
δὲ
διὰ
θελήματος
|
θεοῦ |
ὑπὲρ
τοῦ
ἀνθρωπείου
γένους
ἄνθρωπος |
[1, 36] |
τοῦ
δεσπότου
πάντων
καὶ
πατρὸς
|
θεοῦ |
φθέγγεται,
ποτὲ
δὲ
ὡς
ἀπὸ |
[1, 53] |
ἦν
πάντα
τὰ
ἔθνη
ἀληθινοῦ
|
θεοῦ, |
χειρῶν
ἔργοις
λατρεύοντα·
Ἰουδαῖοι
δὲ |
[1, 32] |
τὸ
αἷμα
ἀλλ’
ἐκ
δυνάμεως
|
θεοῦ, |
ὡς
προέφημεν.
καὶ
Ἠσαίας
δέ, |
[1, 22] |
αὐτὸν
ἐκ
θεοῦ
λέγομεν
λόγον
|
θεοῦ, |
ὡς
προέφημεν,
κοινὸν
τοῦτο
ἔστω |