Apologie, Chap. |
[2, 5] |
ἑαυτοῖς
ἐδούλωσαν·
τὰ
μὲν
διὰ
|
μαγικῶν |
γραφῶν,
τὰ
δὲ
διὰ
φόβων |
[2, 6] |
ἐκ
τῶν
ὑπ’
ὄψιν
γινομένων
|
μαθεῖν |
δύνασθε.
δαιμονιολήπτους
γὰρ
πολλοὺς
κατὰ |
[2, 3] |
αὐτὸν
ἐρωτήσεις
τινὰς
τοιαύτας
καὶ
|
μαθεῖν |
καὶ
ἐλέγξαι,
ὅτι
ἀληθῶς
μηδὲν |
[2, 12] |
φέροντες;
ἐπειδὴ
δὲ
ταῦτα
τὰ
|
μαθήματα |
καὶ
τοὺς
ταῦτα
πράξαντας
καὶ |
[2, 2] |
ἐκολάσατο,
διδάσκαλον
ἐκείνης
τῶν
Χριστιανῶν
|
μαθημάτων |
γενόμενον,
ἐτράπετο
διὰ
τοῦδε
τοῦ |
[2, 4] |
τοῦ
μὴ
γεννηθῆναί
τινα
καὶ
|
μαθητευθῆναι |
εἰς
τὰ
θεῖα
διδάγματα,
ἢ |
[2, 13] |
μετάθεσθε,
σωφρονίσθητε.
~Καὶ
γὰρ
ἐγώ,
|
μαθὼν |
περίβλημα
πονηρὸν
εἰς
ἀποστροφὴν
τῶν |
[2, 2] |
εἶναι
τοιοῦτος.
καὶ
Λουκίου
φήσαντος·
|
Μάλιστα, |
πάλιν
καὶ
αὐτὸν
ἀπαχθῆναι
ἐκέλευσεν. |
[2, 3] |
ὑποπτευθῆναι
τοιοῦτος
ταῦτα
ποιεῖ,
πολὺ
|
μᾶλλον |
ἀγεννὴς
καὶ
παμπόνηρος,
ἰδιωτικῆς
καὶ |
[2, 8] |
Χριστοῦ,
γνῶσιν
καὶ
θεωρίαν
πολὺ
|
μᾶλλον |
μισεῖσθαι
οἱ
δαίμονες
ἐλεγχόμενοι
ἐνεργοῦσιν· |
[2, 12] |
θεὸν
τὸν
ἀγέννητον
καὶ
ἄρρητον
|
μάρτυρα |
ἔχοντες
τῶν
τε
λογισμῶν
καὶ |
[2, 0] |
αὐτοῦ
ἁγίου
Ἰουστίνον
Φιλοσόφου
καὶ
|
Μάρτυρος |
Ἀπολογία
ὑπὲρ
Χριστιανῶν
πρὸς
τὴν |
[2, 3] |
ἐλάττων
ὤν.
καὶ
γὰρ
προθέντα
|
με |
καὶ
ἐρωτήσαντα
αὐτὸν
ἐρωτήσεις
τινὰς |
[2, 1] |
τῶν
ἡγουμένων
ἀλόγως
πραττόμενα
ἐξηνάγκασέ
|
με |
ὑπὲρ
ὑμῶν,
ὁμοιοπαθῶν
ὄντων
καὶ |
[2, 3] |
μὴ
συνῆκε
τὸ
ἐν
αὐτοῖς
|
μεγαλεῖον, |
ἢ
συνείς,
πρὸς
τὸ
μὴ |
[2, 10] |
δὲ
ἐπὶ
τὸ
προκείμενον
ἀνέρχομαι.
|
~Μεγαλειότερα |
μὲν
οὖν
πάσης
ἀνθρωπείου
διδασκαλίας |
[2, 2] |
καὶ
τῶν
μισθοφόρων
εὐχερῶς
ἔπραττε,
|
μέθαις |
χαίρουσα
καὶ
κακίᾳ
πάσῃ,
τούτων |
[2, 9] |
θεός,
ἤ,
εἰ
ἔστιν,
οὐ
|
μέλει |
αὐτῷ
τῶν
ἀνθρώπων,
καὶ
οὐδέν |
[2, 10] |
διὰ
τῶν
προφητῶν
προειπὼν
τὰ
|
μέλλοντα |
γίνεσθαι
καὶ
δι’
ἑαυτοῦ
ὁμοιοπαθοῦς |
[2, 2] |
τὰ
διδάγματα
ἀναφέρουσα,
τήν
τε
|
μέλλουσαν |
τοῖς
οὐ
σωφρόνως
καὶ
μετὰ |
[2, 8] |
ἡττῶνται,
δίδαγμά
ἐστι
τῆς
καὶ
|
μελλούσης |
αὐτοῖς
καὶ
τοῖς
λατρεύουσιν
αὐτοῖς |
[2, 8] |
γένει
ἀνθρώπων
σπέρμα
τοῦ
λόγου,
|
μεμισῆσθαι |
καὶ
πεφονεῦσθαι
οἴδαμεν·
Ἡράκλειτον
μέν, |
[2, 12] |
ἀλλ’
οὐκ
ἐκ
παντὸς
ζῆν
|
μὲν |
ἀεὶ
τὴν
ἐνθάδε
βιοτὴν
καὶ |
[2, 9] |
προβάληται,
λέγων
ὅτι
παρ’
οἷς
|
μὲν |
ἀνθρώποις
τάδε
καλά,
τὰ
δὲ |
[2, 2] |
αὐτὴν
Χριστιανὴν
εἶναι.
καὶ
ἡ
|
μὲν |
βιβλίδιόν
σοι
τῷ
αὐτοκράτορι
ἀνέδωκεν, |
[2, 10] |
τῆς
ἑαυτοῦ
δυνάμεως
ἔπραξε.
Σωκράτει
|
μὲν |
γὰρ
οὐδεὶς
ἐπείσθη
ὑπὲρ
τούτου |
[2, 5] |
ἀνθρώπειον
γένος
ἑαυτοῖς
ἐδούλωσαν·
τὰ
|
μὲν |
διὰ
μαγικῶν
γραφῶν,
τὰ
δὲ |
[2, 12] |
καὶ
γυναιξὶν
ἀδεῶς
μίγνυσθαι,
Ἐπικούρου
|
μὲν |
καὶ
τὰ
τῶν
ποιητῶν
συγγράμματα |
[2, 11] |
γυναικῶν
μορφαῖς
φαινομένας.
καὶ
τὴν
|
μὲν |
κακίαν,
ἁβρᾷ
ἐσθῆτι
καὶ
ἐρωτοπεποιημένῳ |
[2, 6] |
πάντα
ἔκτισε
καὶ
ἐκόσμησε,
Χριστὸς
|
μὲν |
κατὰ
τὸ
κεχρῖσθαι
καὶ
κοσμῆσαι |
[2, 2] |
ταύτης
ποτὲ
ἀνήρ,
πρὸς
ἐκείνην
|
μὲν |
μὴ
δυνάμενος
τὰ
νῦν
ἔτι |
[2, 12] |
θείαν
αὐτὰ
ἀπεδείκνυμεν,
φάσκοντες
Κρόνου
|
μὲν |
μυστήρια
τελεῖν
ἐν
τῷ
ἀνδροφονεῖν, |
[2, 10] |
ἐπὶ
τὸ
προκείμενον
ἀνέρχομαι.
~Μεγαλειότερα
|
μὲν |
οὖν
πάσης
ἀνθρωπείου
διδασκαλίας
φαίνεται |
[2, 7] |
ἄνθρωποι
ἐκ
τοῦ
ὑπαγορεύειν
τάδε
|
μὲν |
πράττειν,
τῶνδε
δὲ
ἀπέχεσθαι.
καὶ |
[2, 7] |
πάσχειν
τὰ
γινόμενα,
ἀλλὰ
κατὰ
|
μὲν |
τὴν
προαίρεσιν
ἕκαστον
κατορθοῦν
ἢ |
[2, 10] |
ἡγεῖσθαι
αὐτόν.
ὁ
δὲ
δαίμονας
|
μὲν |
τοὺς
φαύλους
καὶ
τοὺς
πράξαντας |
[2, 11] |
καὶ
τὴν
ἀρετὴν
ἐν
αὐχμηρῷ
|
μὲν |
τῷ
προσώπῳ
καὶ
τῇ
περιβολῇ |
[2, 5] |
δι’
ἀνθρώπους
φαίνεται
πεποιηκὼς,
τὴν
|
μὲν |
τῶν
ἀνθρώπων
καὶ
τῶν
ὑπὸ |
[2, 2] |
χαίρουσα
καὶ
κακίᾳ
πάσῃ,
τούτων
|
μὲν |
τῶν
πράξεων
πέπαυτο
καὶ
αὐτὸν |
[2, 9] |
δόγματα
καλὰ
ἀποδείκνυσιν,
ἀλλὰ
τὰ
|
μὲν |
φαῦλα,
τὰ
δὲ
ἀγαθά·
ὥστε |
[2, 7] |
οἱ
τοσοῦτοι
γεγόνασιν,
ὧν
οἱ
|
μὲν |
φαῦλοι,
οἱ
δὲ
σπουδαῖοι.
οὕτω |
[2, 15] |
κρίσιν
σώφρονα
αἰσχρά,
ἀλλὰ
πάσης
|
μὲν |
φιλοσοφίας
ἀνθρωπείου
ὑπέρτερα·
εἰ
δὲ |
[2, 8] |
μεμισῆσθαι
καὶ
πεφονεῦσθαι
οἴδαμεν·
Ἡράκλειτον
|
μέν, |
ὡς
προέφημεν,
καὶ
Μουσώνιον
δὲ |
[2, 2] |
τῶν
ἀδικημάτων
καὶ
ἀσεβημάτων
γένηται,
|
μένουσα |
ἐν
τῇ
συζυγίᾳ
καὶ
ὁμοδίαιτος |
[2, 8] |
τοὺς
οὐ
κατὰ
σπερματικοῦ
λόγου
|
μέρος, |
ἀλλὰ
κατὰ
τὴν
τοῦ
παντὸς |
[2, 10] |
φιλοσοφήσαντες
ἢ
νομοθετήσαντες,
κατὰ
λόγου
|
μέρος |
δι’
εὑρέσεως
καὶ
θεωρίας
ἐστὶ |
[2, 10] |
τῷ
καὶ
ὑπὸ
Σωκράτους
ἀπὸ
|
μέρους |
γνωσθέντι
(λόγος
γὰρ
ἦν
καὶ |
[2, 13] |
συγγραφέων.
ἕκαστος
γάρ
τις
ἀπὸ
|
μέρους |
τοῦ
σπερματικοῦ
θείου
λόγου
τὸ |
[2, 7] |
τὸν
θεὸν
διά
τε
τῶν
|
μερῶν |
καὶ
διὰ
τοῦ
ὅλου
ἐν |
[2, 2] |
μέλλουσαν
τοῖς
οὐ
σωφρόνως
καὶ
|
μετὰ |
λόγου
ὀρθοῦ
βιοῦσιν
ἔσεσθαι
ἐν |
[2, 2] |
ἔπειτα
ἀπολογήσασθαι
περὶ
τοῦ
κατηγορήματος
|
μετὰ |
τὴν
τῶν
πραγμάτων
αὐτῆς
διοίκησιν· |
[2, 5] |
καὶ
σπονδῶν,
ὧν
ἐνδεεῖς
γεγόνασι
|
μετὰ |
τὸ
πάθεσιν
ἐπιθυμιῶν
δουλωθῆναι·
καὶ |
[2, 13] |
ἀγεννήτου
καὶ
ἀρρήτου
θεοῦ
λόγον
|
μετὰ |
τὸν
θεὸν
προσκυνοῦμεν
καὶ
ἀγαπῶμεν, |
[2, 2] |
αὐτὸν
χαίρειν
ὅτι
ἃ
πάλαι
|
μετὰ |
τῶν
ὑπηρετῶν
καὶ
τῶν
μισθοφόρων |
[2, 5] |
εἰς
αὔξησιν
καρπῶν
καὶ
ὡρῶν
|
μεταβολὰς |
κοσμήσας
καὶ
θεῖον
τούτοις
νόμον |
[2, 2] |
προσμένειν
συμβουλευόντων,
ὡς
εἰς
ἐλπίδα
|
μεταβολῆς |
ἥξοντός
ποτε
τοῦ
ἀνδρός,
βιαζομένη |
[2, 7] |
τὸν
τῆς
εἰς
ἄλληλα
πάντων
|
μεταβολῆς |
λόγον,
ὃ
αἴσχιστον
ἐφάνη·
ἀλλ’ |
[2, 12] |
οὐδ’
ἐπὶ
ποσὸν
μετουσία
ἐστί.
|
μετάθεσθε, |
σωφρονίσθητε.
~Καὶ
γὰρ
ἐγώ,
μαθὼν |
[2, 15] |
φανερὸν
ποιήσαιμεν,
ἵνα
εἰ
δύναιντο
|
μεταθῶνται· |
τούτου
γε
μόνου
χάριν
τούσδε |
[2, 11] |
δὲ
νομιζόμενα
σκληρὰ
καὶ
ἄλογα
|
μετερχόμενον, |
εὐδαιμονίαν
ἐκδέχεσθαι.
ἡ
γὰρ
κακία, |
[2, 12] |
ὧν
οὐδὲν
οὐδ’
ἐπὶ
ποσὸν
|
μετουσία |
ἐστί.
μετάθεσθε,
σωφρονίσθητε.
~Καὶ
γὰρ |
[2, 13] |
χάριν
τὴν
ἀπ’
ἐκείνου
ἡ
|
μετουσία |
καὶ
μίμησις
γίνεται.
~Καὶ
ὑμᾶς |
[2, 3] |
καὶ
ὅτι
ἀληθῆ
λέγω,
εἰ
|
μὴ |
ἀνηνέχθησαν
ἡμῖν
αἱ
κοινωνίαι
τῶν |
[2, 2] |
τὰ
αὐτὰ
παύσασθαι
πράττοντα
ἐβούλετο,
|
μὴ |
βουλομένου
ἀπαλλαγείσης
κατηγορίαν
πεποίηται,
λέγων |
[2, 4] |
οὖν
πάντες
ἑαυτοὺς
φονεύσομεν,
τοῦ
|
μὴ |
γεννηθῆναί
τινα
καὶ
μαθητευθῆναι
εἰς |
[2, 14] |
τοιοῦτον
προστιμᾶν
ἑαυτοὺς
κατακρίνειν,
ὡς
|
μὴ |
δέεσθαι
ἄλλων
δικαστῶν.
~{Καὶ
τοῦ |
[2, 2] |
ποτὲ
ἀνήρ,
πρὸς
ἐκείνην
μὲν
|
μὴ |
δυνάμενος
τὰ
νῦν
ἔτι
λέγειν, |
[2, 4] |
τὰ
θεῖα
διδάγματα,
ἢ
καὶ
|
μὴ |
εἶναι
τὸ
ἀνθρώπειον
γένος,
ὅσον |
[2, 3] |
πεπλανημένων
ταῦτα
πράττων.
εἴτε
γὰρ
|
μὴ |
ἐντυχὼν
τοῖς
τοῦ
Χριστοῦ
διδάγμασι |
[2, 3] |
ὅς
γε
περὶ
ἡμῶν
ἃ
|
μὴ |
ἐπίσταται
δημοσίᾳ
καταμαρτυρεῖ,
ὡς
ἀθέων |
[2, 10] |
οὓς
ἡ
πόλις
νομίζει
θεοὺς
|
μὴ |
ἡγεῖσθαι
αὐτόν.
ὁ
δὲ
δαίμονας |
[2, 1] |
καὶ
ἀδελφῶν,
κἂν
ἀγνοῆτε
καὶ
|
μὴ |
θέλητε
διὰ
τὴν
δόξαν
τῶν |
[2, 6] |
ἐπορκιστῶν
καὶ
ἐπᾳστῶν
καὶ
φαρμακευτῶν
|
μὴ |
ἰαθέντας,
ἰάσαντο
καὶ
ἔτι
νῦν |
[2, 15] |
φιλοσοφίας
ἀνθρωπείου
ὑπέρτερα·
εἰ
δὲ
|
μὴ, |
κἂν
Σωταδείοις
καὶ
Φιλαινιδείοις
καὶ |
[2, 4] |
μηδὲν
φαῦλον,
ἀσεβὲς
δὲ
ἡγούμενοι
|
μὴ |
κατὰ
πάντα
ἀληθεύειν,
ὃ
καὶ |
[2, 2] |
πορευθεὶς
χαλεπώτερα
πράττειν
ἀπηγγέλθη,
ὅπως
|
μὴ |
κοινωνὸς
τῶν
ἀδικημάτων
καὶ
ἀσεβημάτων |
[2, 7] |
καὶ
δόξῃ
δοκεῖν
εὐδαιμονεῖν.
ὃ
|
μὴ |
νοήσαντες
οἱ
Στωϊκοὶ
καθ’
εἱμαρμένης |
[2, 11] |
ἄδικοι
ἄνθρωποι
καὶ
δαίμονες,
εἰ
|
μὴ |
πάντως
παντὶ
γεννωμένῳ
ἀνθρώπῳ
καὶ |
[2, 4] |
τὸν
θεὸν
καὶ
ἡμῖν
πράγματα
|
μὴ |
παρέχετε,
ἐρῶ
δι’
ἣν
αἰτίαν |
[2, 7] |
καὶ
κατάλυσιν
τοῦ
παντὸς
κόσμου
|
μὴ |
ποιῆσαι,
ἵνα
καὶ
οἱ
φαῦλοι |
[2, 3] |
καὶ
ψευδομαρτυρεῖν·
ἢ
εἰ
ἐντυχών,
|
μὴ |
συνῆκε
τὸ
ἐν
αὐτοῖς
μεγαλεῖον, |
[2, 4] |
εἰδέναι
πλὴν
ἀδιαφορίας.
~Ὅπως
δὲ
|
μή |
τις
εἴπῃ·
Πάντες
οὖν
ἑαυτοὺς |
[2, 9] |
ἡμέτερος
διδάσκαλος
ἐδίδαξε.
~Ἵνα
δὲ
|
μή |
τις
εἴπῃ
τὸ
λεγόμενον
ὑπὸ |
[2, 9] |
πρὸς
τοῦτο
ἀποκρινοῦμαι,
ὅτι,
εἰ
|
μὴ |
τοῦτό
ἐστιν,
οὔτε
ἔστι
θεός, |
[2, 7] |
ὅτι
αἴτιόν
ἐστιν.
ἐπεὶ
εἰ
|
μὴ |
τοῦτο
ἦν,
οὐκ
ἂν
οὐδὲ |
[2, 3] |
μεγαλεῖον,
ἢ
συνείς,
πρὸς
τὸ
|
μὴ |
ὑποπτευθῆναι
τοιοῦτος
ταῦτα
ποιεῖ,
πολὺ |
[2, 7] |
γινόμενον
ἢ
μηδὲν
εἶναι
κακίαν
|
μηδ’ |
ἀρετήν·
ὅπερ
καὶ
παρὰ
πᾶσαν |
[2, 3] |
φιλόδοξος
ἀνὴρ
δείκνυται,
ὅς
γε
|
μηδὲ |
τὸ
Σωκρατικὸν
ἀξιέραστον
ὂν
τιμᾷ· |
[2, 7] |
γινόμενα
πρὸς
ἀνθρώπων
γίνεσθαι,
ἢ
|
μηδὲν |
εἶναι
θεὸν
παρὰ
τρεπόμενα
καὶ |
[2, 7] |
ἐν
πάσῃ
κακίᾳ
γινόμενον
ἢ
|
μηδὲν |
εἶναι
κακίαν
μηδ’
ἀρετήν·
ὅπερ |
[2, 3] |
μαθεῖν
καὶ
ἐλέγξαι,
ὅτι
ἀληθῶς
|
μηδὲν |
ἐπίσταται,
εἰδέναι
ὑμᾶς
βούλομαι.
καὶ |
[2, 4] |
ἀρνούμεθα
διὰ
τὸ
συνεπίστασθαι
ἑαυτοῖς
|
μηδὲν |
φαῦλον,
ἀσεβὲς
δὲ
ἡγούμενοι
μὴ |
[2, 7] |
ὡς
καὶ
πρότερον
ὁ
κατακλυσμὸς
|
μηδένα |
λιπὼν
ἀλλ’
ἢ
τὸν
μόνον |
[2, 7] |
ἄγγελοι
καὶ
δαίμονες
καὶ
ἄνθρωποι
|
μηκέτι |
ὦσι,
διὰ
τὸ
σπέρμα
τῶν |
[2, 2] |
τοῦ
μήτε
μοιχὸν
μήτε
πόρνον
|
μήτε |
ἀνδροφόνον
μήτε
λωποδύτην
μήτε
ἅρπαγα |
[2, 2] |
ἀνδροφόνον
μήτε
λωποδύτην
μήτε
ἅρπαγα
|
μήτε |
ἁπλῶς
ἀδίκημά
τι
πράξαντα
ἐλεγχόμενον, |
[2, 2] |
πόρνον
μήτε
ἀνδροφόνον
μήτε
λωποδύτην
|
μήτε |
ἅρπαγα
μήτε
ἁπλῶς
ἀδίκημά
τι |
[2, 2] |
μοιχὸν
μήτε
πόρνον
μήτε
ἀνδροφόνον
|
μήτε |
λωποδύτην
μήτε
ἅρπαγα
μήτε
ἁπλῶς |
[2, 2] |
ἔφη·
Τίς
ἡ
αἰτία;
τοῦ
|
μήτε |
μοιχὸν
μήτε
πόρνον
μήτε
ἀνδροφόνον |
[2, 2] |
ἡ
αἰτία;
τοῦ
μήτε
μοιχὸν
|
μήτε |
πόρνον
μήτε
ἀνδροφόνον
μήτε
λωποδύτην |
[2, 12] |
τῷ
ἀνδροβατεῖν
καὶ
γυναιξὶν
ἀδεῶς
|
μίγνυσθαι, |
Ἐπικούρου
μὲν
καὶ
τὰ
τῶν |
[2, 13] |
γάρ
ἐστι
σπέρμα
τινὸς
καὶ
|
μίμημα |
κατὰ
δύναμιν
δοθέν,
καὶ
ἕτερον |
[2, 11] |
καὶ
ὄντως
ὄντα
καλὰ
διὰ
|
μιμήσεως |
ἀφθάρτων
περιβαλλομένη
(ἄφθαρτον
γὰρ
οὐδὲν |
[2, 13] |
ἀπ’
ἐκείνου
ἡ
μετουσία
καὶ
|
μίμησις |
γίνεται.
~Καὶ
ὑμᾶς
οὖν
ἀξιοῦμεν |
[2, 12] |
δὲ
καὶ
τῶν
ἄλλων
θεῶν
|
μιμηταὶ |
γενόμενοι
ἐν
τῷ
ἀνδροβατεῖν
καὶ |
[2, 4] |
τε
τοῖς
τὰ
προσόντα
αὐτῷ
|
μιμουμένοις |
προέφημεν,
ἀπαρέσκεσθαι
δὲ
τοῖς
τὰ |
[2, 12] |
καὶ
τοὺς
ταῦτα
πράξαντας
καὶ
|
μιμουμένους |
φεύγειν
πείθομεν,
ὡς
καὶ
νῦν |
[2, 5] |
παραβάντες
τήνδε
τὴν
τάξιν,
γυναικῶν
|
μίξεσιν |
ἡττήθησαν
καὶ
παῖδας
ἐτέκνωσαν,
οἵ |
[2, 8] |
βιοῦν
σπουδάζοντας
καὶ
κακίαν
φεύγειν
|
μισεῖσθαι |
ἀεὶ
ἐνήργησαν
οἱ
δαίμονες.
οὐδὲν |
[2, 8] |
γνῶσιν
καὶ
θεωρίαν
πολὺ
μᾶλλον
|
μισεῖσθαι |
οἱ
δαίμονες
ἐλεγχόμενοι
ἐνεργοῦσιν·
οἳ |
[2, 2] |
μετὰ
τῶν
ὑπηρετῶν
καὶ
τῶν
|
μισθοφόρων |
εὐχερῶς
ἔπραττε,
μέθαις
χαίρουσα
καὶ |
[2, 9] |
φαῦλα,
τὰ
δὲ
ἀγαθά·
ὥστε
|
μοι |
καὶ
πρὸς
τοὺς
τοιούτους
τὰ |
[2, 2] |
πρὸς
τὸν
Λούκιον
ἔφη·
Δοκεῖς
|
μοι |
καὶ
σὺ
εἶναι
τοιοῦτος.
καὶ |
[2, 5] |
καὶ
εἰς
ἀνθρώπους
φόνους,
πολέμους,
|
μοιχείας, |
ἀκολασίας
καὶ
πᾶσαν
κακίαν
ἔσπειραν. |
[2, 2] |
Τίς
ἡ
αἰτία;
τοῦ
μήτε
|
μοιχὸν |
μήτε
πόρνον
μήτε
ἀνδροφόνον
μήτε |
[2, 12] |
ὑμῖν
τιμωμένῳ
εἰδώλῳ,
ᾧ
οὐ
|
μόνον |
ἀλόγων
ζώων
αἵματα
προσραίνεται
ἀλλὰ |
[2, 2] |
ὁ
ἄνθρωπος,
ὁμοίως
αὐτὸ
τοῦτο
|
μόνον |
ἐξητάσθη,
εἰ
εἴη
Χριστιανός.
καὶ |
[2, 10] |
ταῦτα)
οὐ
φιλόσοφοι
οὐδὲ
φιλόλογοι
|
μόνον |
ἐπείσθησαν,
ἀλλὰ
καὶ
χειροτέχναι
καὶ |
[2, 7] |
μηδένα
λιπὼν
ἀλλ’
ἢ
τὸν
|
μόνον |
σὺν
τοῖς
ἰδίοις
παρ’
ἡμῖν |
[2, 2] |
καὶ
ἀνερωτῆσαι
εἰ,
αὐτὸ
τοῦτο
|
μόνον, |
Χριστιανός
ἐστιν.
καὶ
τὸν
Πτολεμαῖον, |
[2, 6] |
ὁ
δὲ
υἱὸς
ἐκείνου,
ὁ
|
μόνος |
λεγόμενος
κυρίως
υἱός,
ὁ
λόγος |
[2, 15] |
εἰ
δύναιντο
μεταθῶνται·
τούτου
γε
|
μόνου |
χάριν
τούσδε
τοὺς
λόγους
συνετάξαμεν. |
[2, 7] |
εἰς
τὰ
αὐτὰ
ἀεί,
φθαρτῶν
|
μόνων |
φανήσονται
κατάληψιν
ἐσχηκέναι
καὶ
αὐτὸν |
[2, 11] |
καὶ
τὴν
κακίαν,
ἐν
γυναικῶν
|
μορφαῖς |
φαινομένας.
καὶ
τὴν
μὲν
κακίαν, |
[2, 3] |
καὶ
ἐγνώσθησαν
ὑμῖν
αἱ
ἐρωτήσεις
|
μου |
καὶ
αἱ
ἐκείνου
ἀποκρίσεις,
φανερὸν |
[2, 8] |
Ἡράκλειτον
μέν,
ὡς
προέφημεν,
καὶ
|
Μουσώνιον |
δὲ
ἐν
τοῖς
καθ’
ἡμᾶς |
[2, 5] |
ἔσπειραν.
ὅθεν
καὶ
ποιηταὶ
καὶ
|
μυθολόγοι, |
ἀγνοοῦντες
τοὺς
ἀγγέλους
καὶ
τοὺς |
[2, 12] |
φοβερῶν
ἐξαναγκάζουσι
κατειπεῖν
ταῦτα
τὰ
|
μυθολογούμενα, |
ἃ
αὐτοὶ
φανερῶς
πράττουσιν·
ὧν |
[2, 12] |
αὐτὰ
ἀπεδείκνυμεν,
φάσκοντες
Κρόνου
μὲν
|
μυστήρια |
τελεῖν
ἐν
τῷ
ἀνδροφονεῖν,
καὶ |