Livre, Chap.
[2, 9]	παιδὸς οὔτε ὑπόνοιαν δυνήσεται παρασχεῖν.	~θʹ	Καὶ μή τοι νομίσῃς βασιλέων
[2, 4]	μετὰ τῶν ὀρῶν καὶ τῆς	θαλάσσης	καὶ τῶν ποταμῶν, ἀντ´ ἐκείνου
[2, 5]	γῆς οὔσης αὐτοῦ καὶ τῆς	θαλάσσης,	οὕτως εὐκόλως καὶ ἀλύπως ἀπὸ
[2, 10]	κἂν γὰρ βασιλεὺς γράμματα καταπέμψῃ	θάνατον	ἀπειλοῦντα, τὸ πλέον τῶν ἀνθρώπων
[2, 7]	ἀγάγῃ· ἕν ἐστι τὸ λειπόμενον,	θάνατος·	ἀλλ´ ἐνταῦθα μάλιστα οὐ δυνήσεται
[2, 8]	ὅτι οὐδὲν ὕπνου πλέον ὁ	θάνατος	ἔχει· οὐ γὰρ πολλοὺς ἀριθμήσει
[2, 2]	καὶ παρὰ βαρβάροις ἀνημέροις δουλεύοντος	θανάτου	παντὸς πικροτέραν δουλείαν; Περιέβαλον μελαίνῃ
[2, 2]	πενίας τῆς ἐσχάτης, ἀλλὰ καὶ	θανάτου	τοῦ ἐλεεινοῦ καὶ ἀπωλείας δέος,
[2, 9]	τοῦτον ἡδίω, ὡς ἑλέσθαι μυρίους	θανάτους	πολλάκις, εἴ τις κελεύοιτο ταύτην
[2, 10]	ἡδονῆς· ἐκείνης δὲ, κἂν μυρίους	θανάτους	τις ἐπιφέρῃ, οὐ πείσει καταφρονεῖν,
[2, 10]	πρὸ τῆς πλησμονῆς δὲ ῥεύματος	θᾶττον	παρέρχεται, πρὸς αὐτὸν ἀφανιζομένη τὸν
[2, 5]	ἔχειν, μηδὲ βασκανίᾳ χειροῦσθαι, ἀλλὰ	θαῦμα	καὶ ἔπαινον καὶ εὐφημίαν κεκτῆσθαι
[2, 1]	μᾶλλον δυσχεραινόντων, ἢ τῶν ἄλλων	θαυμάζειν	χρή. Καὶ διὰ τοῦτο καὶ
[2, 6]	τῶν ἱματίων πολλὰς ἔχει τοῦ	θαυμάζεσθαι	τὰς ἀφορμάς. Ὥστε αὕτη ἡ
[2, 5]	πλοῦτον τὸν ἀληθῆ, διὰ τοῦτο	θαυμάζεται	μάλιστα, καὶ διὰ τοῦτο οὐ
[2, 6]	περιβέβληται χρυσῆν, οὐ μόνον οὐ	θαυμάζομεν,	ἀλλὰ καὶ γελῶμεν τὸ λεχθὲν,
[2, 6]	καὶ ὑποδεικνύντας αὐτὸν ἅπαντας καὶ	θαυμάζοντας	καὶ ἐκπληττομένους, ὡς ἀγγέλου τινὸς
[2, 1]	ἐστιν ὃ μάλιστα πάντων ἐγὼ	θαυμάζω,	καὶ τοῦ πάντα διεφθάρθαι τεκμήριον
[2, 6]	διὰ ταῦτα κἂν εἴποι τις	θαυμάζων	τὸν βασιλέα, ὅτι στολὴν περιβέβληται
[2, 7]	ἄλλους φιλανθρωπίαν; Τίνα τιμήσει καὶ	θαυμάσεται,	περὶ οὗ μηδὲν ταπεινὸν ὑποπτεῦσαι
[2, 6]	φαῦλον, πάντες εὐθέως συνδραμοῦνται καὶ	θαυμάσουσι	καὶ κροτήσουσιν ὑπὲρ τῆς μεγαλοψυχίας
[2, 5]	ὤν. Καὶ οὐ τοῦτό πω	θαυμαστὸν,	ἀλλ´ ὅτι καὶ δοῦλος γενόμενος,
[2, 1]	βουλευόμενοι. Καὶ οὐ τοῦτό πω	θαυμαστὸν,	ἀλλ´ ὅτι πολλάκις βουλῆς γινομένης,
[2, 4]	ὁμολογεῖτε μέγαν τινὰ ἐκεῖνον καὶ	θαυμαστόν·	οὗτοι δὲ οὐκ ἂν ἕλοιντο
[2, 1]	Ἐμοὶ δὲ τοὐναντίον εἶναι δοκεῖ	θαυμαστόν.	Τοὺς μὲν γὰρ μήτε κηδεμονίας,
[2, 5]	ὅσον παιδίου τινὸς εὐτελοῦς φιλόσοφος	θαυμαστός.	Παρὰ Θηβαίοις Ἐπαμεινώνδας, ἄνθρωπος εἰς
[2, 7]	τὴν δύναμιν ἰδεῖν τοῦ ἀνδρὸς	θαυμαστοτέραν	καὶ ἡδίστην, ἀπὸ μέρους ταπεινοτέρου
[2, 7]	μέγα, ἀλλὰ τὸ πολλῷ τούτου	θαυμαστότερον·	καθάπερ γὰρ εὐεργέτας καὶ προστάτας,
[2, 6]	προστήσεται τὰ χρυσᾶ, τοσοῦτον ἀπέχει	θαυμαστοὺς	δεῖξαι ὄντας αὐτούς· οὗτος δὲ
[2, 5]	χρυσῆς καὶ τῶν τοίχων τῶν	θαυμαστῶν.	Ὅταν γοῦν ἐκ πολλῶν πόνων
[2, 5]	καὶ τὸν ὀφθαλμὸν ἑστιῶντα τῇ	θέᾳ,	καὶ καθαρωτέραν ἔχοντα τοῦ οὐρανοῦ
[2, 10]	παρ´ ἡμῖν ἀρετὴ, ἅτε δὴ	θείᾳ	βλαστάνουσα χάριτι, καὶ ὄψει πάντα
[2, 7]	τῆς ἀσφαλείας αὐτῷ. Τί οὖν	θειότερον	γένοιτ´ ἂν ταύτης τῆς ζωῆς,
[2, 6]	τοῦτο ἐκείνου καὶ δυνατώτερον καὶ	θειότερον·	καὶ οὐ τοῦτο μόνον, ἀλλὰ
[2, 7]	καὶ μάλιστα, ὅταν τὸ μὴ	θέλειν	οὐκ ἐκ τοῦ μὴ δύνασθαι
[2, 5]	καλοῦντος ἐκείνου πρὸς ἑαυτὸν, μὴ	θελῆσαι	τὸ Λύκειον ἀφεῖναι, καὶ πρὸς
[2, 10]	γεγενημένα, ἀλλὰ κἂν μικρὸν διαναστῆναι	θελήσῃς,	ταχέως καὶ πρὸς τὸν αὐτὸν
[2, 7]	ποιῆσαι ἰσχυρούς· εἰ δὲ μὴ	θέλοιεν,	ἀλλὰ τὴν ἀνθρωπινωτέραν ταύτην καὶ
[2, 7]	γὰρ ἂν ἐτέχθη πολὺ τοῖς	θέλουσι	μὲν, οὐ δυναμένοις δὲ ἀδικεῖν·
[2, 9]	πρὸ τῶν ἄλλων διὰ τὸν	Θεὸν,	δι´ ὃν καὶ πάντων τῶν
[2, 3]	ἡττηθέντος ὑφ´ ἡμῶν τῇ τοῦ	Θεοῦ	χάριτι, μηδεὶς τοῖς λοιποῖς γένοιτο
[2, 2]	γε ἄλλοις αὐτὸν τῇ τοῦ	Θεοῦ	χάριτι ῥᾳδίως αἱρήσομεν, κἂν εὐγνώμων
[2, 9]	κελευόμεθα, λόγῳ τε καὶ ἔργῳ	θεραπεύειν,	ὅταν μηδὲ τὰ τῆς εὐσεβείας
[2, 6]	τοῦ καὶ τὰ οἰκεῖα τραύματα	θεραπεύειν·	οὐ γὰρ ἕπεται τοῦτο πάντως
[2, 9]	τὸν πατέρα ἕξει τιμῇ, καὶ	θεραπεύσει	πολλῷ πλέον, ἢ εἰ δυναστείαν
[2, 9]	παρὰ τῆς φύσεως κείμενον νόμον	θεραπεύων	σε καὶ τιμῶν, ἀλλὰ πρὸ
[2, 5]	τοῦτο μόνον καὶ χειμῶνος καὶ	θέρους	καὶ ἐν πάσαις ταῖς ὥραις
[2, 4]	σε. Ἐὰν δὲ βούλῃ εἰς	Θετταλίαν	ἰέναι, εἰσὶν ἐμοὶ ἐκεῖ ξένοι,
[2, 4]	σοι μηδὲν ἐλλείπειν τῶν κατὰ	Θετταλίαν.	Τί ταύτης τῆς εὐπορίας ἥδιον;
[2, 5]	τινὸς εὐτελοῦς φιλόσοφος θαυμαστός. Παρὰ	Θηβαίοις	Ἐπαμεινώνδας, ἄνθρωπος εἰς ἐκκλησίαν καλούμενος,
[2, 4]	τούτῳ ἀργύριον ἱκανὸν Σιμμίας ὁ	Θηβαῖος,	ἕτοιμος (δὲ καὶ Κέβης, καὶ
[2, 2]	καὶ πρὸς πῦρ καὶ πρὸς	θηρία	καὶ πρὸς πᾶν ὁτιοῦν στῆναι
[2, 10]	ἀχείμαστον τηρεῖ τὴν ψυχὴν, καὶ	θόρυβον	οὐδένα, οὐδὲ κλόνον ἐπάγει, καθαρὰν
[2, 5]	τὴν ψυχὴν, καὶ ταραχῆς καὶ	θορύβου	πόῤῥω καθήμενον, ἢ τὸν ἐν
[2, 10]	ἔστιν ἐν ἡδονῇ, ἀλλ´ (ἐν	θορύβῳ	καὶ ταραχῇ καὶ οἴστρῳ καὶ
[2, 10]	ὄντα καὶ μένοντα διαβαίνοντι, μηδὲ	θρήνει	τὸν μακαρίζεσθαι ἄξιον, ἀλλ´ εἴ
[2, 3]	αὐτῆς ὡς καὶ ἐπὶ μεγίστοις	θρηνεῖν	τοῖς κακοῖς. (Πόθεν οὖν ἀρξόμεθα
[2, 9]	μεγαλονοίας, τίνος ἕνεκεν, εἰπέ μοι,	θρηνεῖς;	ὅτι καθ´ ἑκάστην οὐ τρέμεις
[2, 5]	βαδίζετε. Ἀλλ´ ὑπὲρ δόξης ἴσως	θρηνεῖς,	τῆς πολλῆς ἐκείνης καὶ μεγάλης,
[2, 3]	Διὰ ταῦτα οὖν, εἰπέ μοι,	θρηνεῖς	τὸν υἱὸν, ὅτι μανίας καὶ
[2, 2]	καὶ τῶν πνευμάτων ἀνωτέρου γινομένου·	θρηνείτω	δὲ ὁ τοιοῦτος, καὶ προβαλέτω
[2, 5]	Ὅθεν οὐδὲ πενίαν οἶδεν ἐκεῖνος	θρηνῆσαί	ποτε. Οὐδὲ γὰρ τῇ ἀφθονίᾳ
[2, 10]	μὲν ἑαυτοὺς μακαρίζωμεν, ἐκείνους δὲ	θρηνῶμεν,	ἅτε πάντων ἀθλιωτέρους ὄντας, καὶ
[2, 3]	ἀπαλλαγῆναι βουλόμενος, καὶ τοὺς ἀπηλλαγμένους	θρηνῶν;	Ἀγάγωμεν δὴ τὸν λόγον τοῦτον
[2, 10]	τοιαῦτα δακρύοντας ἀγαθά; Οὐ δὴ	θρήνων	ἄξιος ὁ παῖς ὁ σὸς,
[2, 5]	τις δέκα δραχμὰς ἀφέληται μόνον,	θρηνῶν	καὶ ὀδυρόμενος οὐ διαλείψεις ποτέ.
[2, 3]	μειζόνως εὐπορώτερον ὄντα νῦν, παύσῃ	θρηνῶν	πάντως καὶ ὀλοφυρόμενος οὕτω πικρῶς;
[2, 2]	μᾶλλον ἐμπρῆσαι τὸν καθ´ ἡμῶν	θυμὸν,	καὶ πρὸς πάντας τοιαῦτα κατηγορείτω
[2, 1]	ἐκπλήττονται· ἀποπνίγεσθαι δέ φασι τῷ	θυμῷ,	ὅταν ἴδωσι τοὺς μήτε πατέρας,
[2, 7]	φιλοσοφίαν μένει. Οὐδὲ γὰρ ἁλίσκεται	θυμῷ,	οὐ χειροῦται μίσει, οὐκ ἀπεχθείᾳ

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 11/06/2009