HODOI ELEKTRONIKAI: Du texte à l'hypertexte

HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

Grégoire de Nysse, Éloge funèbre de Pulchérie

Liste des contextes (ordre alphabétique inverse)

ι = 208 formes différentes pour 421 occurrences

α β γ δ ε ζ η θ ι κ λ μ ν ξ ο π ρ ς τ υ φ χ ψ ω

Chapitre

[10]   ἐδωδίμων ἡ τράπεζα, ἐν χερσὶν αἱ κύλικες, θεάματα ὡς εἰκὸς ἐπὶ

[7]   αἶνον. ὡς καλαὶ αἱ χεῖρες αἱ μηδέποτε τὸ κακὸν ἐνεργήσασαι. ὡς

[5]   τὰ ἐκ χρυσοῦ ὑφάσματα καὶ αἱ τοῦ ἀργύρου μαρμαρυγαὶ καὶ τὸ

[11]   τῶν ἀφαιρεθέντων δέδοται. ἐπειδὴ δὲ αἱ τῶν ἀνθρώπων ψυχαὶ εἰς ἀεὶ

[5]   ὁ χρυσὸς ἀποστίλβειν. ἀλλὰ καὶ αἱ τῶν λίθων αὐγαὶ καὶ τὰ

[7]   θηλαζόντων κατηρτίσω αἶνον. ὡς καλαὶ αἱ χεῖρες αἱ μηδέποτε τὸ κακὸν

[5]   ἀλλὰ καὶ αἱ τῶν λίθων αὐγαὶ καὶ τὰ ἐκ χρυσοῦ ὑφάσματα

[5]   ὑφάσματα καὶ αἱ τοῦ ἀργύρου μαρμαρυγαὶ καὶ τὸ ἐκ τοῦ (πυρὸς

[2]   σιδήρεος, ὡς ἀναλγητὶ τὸ συμβὰν δέξασθαι; ~ἔγνωτε πάντως τὴν νέαν ταύτην

[10]   ταῖς προλαβούσαις πληγαῖς τὴν ψυχὴν ἀναλέξασθαι, ἡ τελευταία κατεμηνύθη πληγή, πῶς

[10]   ἀφθαρσίαν, καὶ τὸ θνητὸν τοῦτο ἐνδύσασθαι ἀθανασίαν. ~πρὸς ταῦτα βλέπων ὁ

[10]   Δεῖ γὰρ τὸ φθαρτὸν τοῦτο ἐνδύσασθαι ἀφθαρσίαν, καὶ τὸ θνητὸν τοῦτο

[7]   καὶ παρανοεῖν τῇ καρδίᾳ καὶ παραφθέγγεσθαι τῇ φωνῇ, οἷα τῇ ἡλικίᾳ

[7]   ὑποσκάζειν τῷ ποδὶ καὶ χειραγωγοῖς ἐπερείδεσθαι καὶ παρανοεῖν τῇ καρδίᾳ καὶ

[8]   ἄξια. τὸ γὰρ ἐν μηδενὶ γενέσθαι κακῷ κρεῖττον ἢ κατὰ τὴν

[11]   θανάτου δὲ μὴ προηγησαμένου ἀνάστασις γενέσθαι οὐ δύναται, ἀγαθὸν ἂν εἴη

[8]   ἐν ταῖς ἱεραῖς ψαλμῳδίαις ἔξω γενέσθαι τῆς τοιαύτης ἀνάγκης ἐπιθυμοῦντος, ἐν

[9]   ἐργάζονται· εἰ δὲ χρὴ πάντως γενέσθαι τὸ κακόν, μὴ ἴδοι Σάρρας

[6]   νήματα. ἄκουσον τοῦ Δαβίδ, ὅθεν ἐξυφαίνεσθαι λέγει τῷ θεῷ τὰ ἐνδύματα·

[2]   μόνου τοῦ ὑπερβάλλοντος τὴν αἴσθησιν γίνεσθαι, ἐν τῷ πλεονάζοντι τῆς ἐπικρατούσης

[10]   ἐν συνόδῳ νέων ἐφ´ ἑστίας ἁβρύνεσθαι. τί οὖν ἐπὶ τούτοις; ἐν

[6]   παιδία καὶ μὴ κωλύετε αὐτὰ ἔρχεσθαι πρός με· τῶν γὰρ τοιούτων

[5]   Μὴ δεῖν ἐπὶ τῶν κεκοιμημένων λυπεῖσθαι· μόνων γὰρ τοῦτο τῶν οὐκ

[10]   ὁ αὐτὸς ἔχει καὶ τοῦ ἀφαιρεῖσθαι τὴν ἐξουσίαν· ἀγαθὸς ὢν ἀγαθὰ

[5]   λογισμῶν συμβουλῆς ὡς ἔστι δυνατὸν ἀναρρώννυσθαι. κίνδυνος γὰρ οὐ μικρὸς παρακούσαντας

[7]   τῷ γήρᾳ; ἆρα καλὸν τὸ κνυζοῦσθαι τὰ ὄμματα, τὸ ῥυσοῦσθαι τὴν

[7]   τὸ κνυζοῦσθαι τὰ ὄμματα, τὸ ῥυσοῦσθαι τὴν παρειάν, τὸ ἀπορρεῖν τοὺς

[10]   τούτοις καὶ ἀκροάματα καὶ πᾶσαι θυμηδίαι συμποτικαί· προπόσεις, φιλοφροσύναι, παίγνια, μειδιάματα·

[8]   θυμοὶ καὶ φόβοι, ἐλπίδες καὶ ἐπιθυμίαι. ταῦτά ἐστι καὶ τὰ τοιαῦτα,

[5]   καὶ τὰ ἐκ χρυσοῦ ὑφάσματα καὶ αἱ τοῦ ἀργύρου μαρμαρυγαὶ καὶ

[5]   χάριν ὁ χρυσὸς ἀποστίλβειν. ἀλλὰ καὶ αἱ τῶν λίθων αὐγαὶ καὶ

[7]   λίθων αὐγαῖς κεκοσμημένη, ἀλλ´ ἁπλότητι καὶ ἀκακίᾳ ἐκλάμπουσα. ἀλλὰ λυπεῖ σε

[7]   κρίσιν οὐ δέδοικεν, ἄφοβος διαμένει καὶ ἀκατάπληκτος, οὐδενὸς πονηροῦ συνειδότος τὸν

[10]   ἀγαθά, ἃ ὑπὲρ ὀφθαλμόν τε καὶ ἀκοὴν καὶ καρδίαν ἐστίν· οὔτε

[10]   θεάματα ὡς εἰκὸς ἐπὶ τούτοις καὶ ἀκροάματα καὶ πᾶσαι θυμηδίαι συμποτικαί·

[11]   κακίας ἐκρυείσης ἀναπλασθῇ τὸ ἀνθρώπινον καὶ ἀμιγὲς κακίας τῷ ἐξ ἀρχῆς

[10]   ἀνάλυσις· ὅθεν παρῆκται, πρὸς ἐκεῖνο καὶ ἀναλύεται. θεὸς οὖν ὁ τοῦ

[10]   καθ´ ἑαυτὸν ὑποδείγματι πρὸς ὑπομονὴν καὶ ἀνδρείαν τὴν ψυχὴν ἀλείφων ἐν

[5]   ἰδίας ὑμνῳδίας τοῖς θρήνοις ἔχρησε καὶ ἀντὶ τῆς φαιδρᾶς χοροστασίας μεταλαβὼν

[3]   ὅμως ἐν τῷ μικρῷ τε καὶ ἀτελεῖ ὑπερέλαμπεν· ὅπως ἀθρόως ἐναπέσβη

[5]   τοῦ (πυρὸς φῶς πολύ τε καὶ ἄφθονον κατὰ τὰ πλάγια ἑκατέρωθεν

[9]   Ἀβραὰμ ἡ τῆς ψυχῆς δοκιμασία καὶ βάσανος, εἰ ἀκριβῶς ἐν τῇ

[2]   μὴ παρόντας ὁ λόγος διαδοθήσεται. καὶ γὰρ καὶ τῶν ἰατρῶν ἐκεῖνοι

[10]   ἐν τῷ μέρει καὶ εὐφραινόμενοι. καὶ δῆτα καὶ τότε κατὰ περίοδον

[1]   τῆς βασιλικῆς εὐκληρίας ἀθρόως ἀφαιρεθεῖσα καὶ διὰ τοῦτο τῇ κατηφείᾳ τῶν

[7]   γλώσσῃ, τὸ ὑποτρέμειν τῇ χειρὶ καὶ εἰς γῆν κύπτειν, καὶ ὑποσκάζειν

[2]   ἀλλὰ διὰ τῶν παρόντων ἴσως καὶ εἰς τοὺς μὴ παρόντας ὁ

[8]   φησι νῦν μέν, ὅτι Ἐπιποθεῖ καὶ ἐκλείπει ἡ ψυχή μου εἰς

[2]   ἀλγηδόνος ἐκκλεπτομένης τῆς ἥττονος, οὕτω καὶ ἐπὶ τοῦ παρόντος βλέπω· τὸ

[8]   ἡδοναί, θυμοὶ καὶ φόβοι, ἐλπίδες καὶ ἐπιθυμίαι. ταῦτά ἐστι καὶ τὰ

[10]   (ἔδοξε δὲ πάντως καλῶς) οὕτως καὶ ἐποίησεν· Εἴη τὸ ὄνομα κυρίου

[10]   ἀνακαλῶν τὰ τῶν κατοιχομένων ὀνόματα καὶ ἐποιμώζων τῇ μνήμῃ; οὐκ ἔστι

[10]   ὁ δὲ ὁμοῦ τε ἤκουσε καὶ εὐθὺς περὶ τῆς τῶν ὄντων

[10]   ἀπάτας καὶ πλάνας καὶ θορύβους, καὶ εὑρίσκει ἐκεῖνα τὰ ἀγαθά, ἃ

[10]   εὐφραίνοντες ἀλλήλους ἐν τῷ μέρει καὶ εὐφραινόμενοι. καὶ δῆτα καὶ τότε

[9]   γίνεται, παρεληλυθότι δὲ τὴν ἀκμὴν καὶ ἤδη καταμαρανθέντι ὑπὸ τοῦ χρόνου,

[8]   τὰ τοῦ βίου καλά; λῦπαι καὶ ἡδοναί, θυμοὶ καὶ φόβοι, ἐλπίδες

[2]   βλέπω· τὸ γὰρ νέον τε καὶ ἡμέτερον ἄλγημα τῶν διὰ τῆς

[9]   ὅτι πρὸς τὸ κρεῖττόν τε καὶ θειότερον γενήσεται τῷ παιδὶ ἡ

[7]   Ἐκ στόματος γάρ, φησίν, νηπίων καὶ θηλαζόντων κατηρτίσω αἶνον. ὡς καλαὶ

[10]   ἀλήθειαν, ἀφίησιν ἀπάτας καὶ πλάνας καὶ θορύβους, καὶ εὑρίσκει ἐκεῖνα τὰ

[10]   ὑπὲρ ὀφθαλμόν τε καὶ ἀκοὴν καὶ καρδίαν ἐστίν· οὔτε ἔρως αὐτὸν

[2]   τὸ ὑπερβάλλον τοῦ πάθους στῆναι καὶ καταπραῧ ναι τῆς πόλεως τὴν

[3]   ἄνθος, αὐτὸ περὶ ἑαυτὸ κατερρύη καὶ κόνις ἐγένετο, ὃ οὔτε ἐδρέψατό

[6]   τῷ θεῷ τὰ ἐνδύματα· Ἐξομολόγησιν καὶ μεγαλοπρέπειαν ἐνεδύσω, ἀναβαλλόμενος φῶς ὡς

[9]   τι ἔρνος ἀναδραμὼν εἰς κάλλος καὶ μέγεθος, ἡδὺς ἦν τοῖς ὀφθαλμοῖς

[6]   τὸν ἐν τῇ φύσει ζῶντα καὶ μὴ κρατηθῆναι τῇ λύπῃ ἐπὶ

[6]   τοῦ κυρίου· Ἄφετε τὰ παιδία καὶ μὴ κωλύετε αὐτὰ ἔρχεσθαι πρός

[2]   λογισμοῖς τισι καταφαρμάσσοντα; εἰ γὰρ καὶ μὴ πάντες οἱ τοῦ κακοῦ

[7]   εἰς τὴν τῶν τοιούτων πεῖραν; καὶ μὴν συγχαίρειν προσήκει ἐκείνοις, ὧν

[10]   ὁ ἀνήρ; ἆρά τι δυσγενὲς καὶ μικρόψυχον ἢ εἶπε τῷ ῥήματι

[8]   αὐτὴν εἰς μέτρον ἡλικίας ἐλθεῖν καὶ νυμφικῷ θαλάμῳ ἐμφαιδρυνθῆναι. ἀλλ´ ἐρεῖ

[8]   τὴν ψυχήν μου. ὡσαύτως δὲ καὶ ὁ Ἰερεμίας κατάρας ἀξίαν κρίνει

[8]   πρὸ τοῦ περιόντος τὸν κατοιχόμενον καὶ ὁ μέγας Δαβὶδ θρήνου καὶ

[5]   μετεῖχε τῆς κοινῆς κατηφείας. τότε καὶ ὁ μέγας Δαβὶδ τὰς ἰδίας

[9]   ἐν σαρκὶ διαγωγὴν ἐβαρύνοντο. ~Οὕτως καὶ ὁ μέγας ποτὲ Ἀβραὰμ προθύμως

[8]   τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν ἐστίν. οὕτως καὶ ὁ σοφὸς Σολομὼν ἐν τῇ

[11]   ἂν εἴη ὁ θάνατος, ἀρχὴ καὶ ὁδὸς τῆς πρὸς τὸ κρεῖττον

[8]   καὶ ὁ μέγας Δαβὶδ θρήνου καὶ οἰμωγῆς ἀξίαν τὴν ἐν σαρκὶ

[3]   καὶ πρὶν εἰς ἀκμὴν προελθεῖν καὶ ὅλον ἄνω διαπετάσαι τὸ ἄνθος,

[3]   ἤδη, τὸ δὲ λάμψειν ἠλπίζετο καὶ ὅμως ἐν τῷ μικρῷ τε

[1]   προτεταγμένη καλλίπολις ἄλλον σεισμὸν ὑπέστη καὶ οὐ μικρὸν ἀπεσυλήθη κόσμον, τοῦ

[11]   ὡς πάντων τῷ θεῷ ζώντων, καὶ οὐδὲν τοῦ προσκαίρου θανάτου τοὺς

[7]   τῶν σκυθρωπῶν πεῖραν οὐ παρεδέξατο καὶ οὔτε ἐνταῦθα τῶν λυπηρῶν ᾔσθετο

[9]   οἴδατε πάντως ὅσοι πατέρες ἐστὲ καὶ παῖδας ἔχετε καὶ τὴν πρὸς

[10]   συμφοράν; τρεῖς αὐτῷ θυγατέρες ἦσαν, καὶ παῖδες ἑπτά. μακαριστὸς ἦν τῆς

[4]   κλάδοις πάσης ὑπερανεστῶτα τῆς οἰκουμένης καὶ πάντα διαλαμβάνοντα· εἶδον αὐτὸν τῶν

[5]   παρατεινόμενον, πάντα τῷ πένθει συνεμελαίνετο καὶ πάντα μετεῖχε τῆς κοινῆς κατηφείας.

[6]   τοῖς γεννησαμένοις τοῦτο δοκῇ, ἀλλὰ καὶ παντὶ τῷ πρὸς τὸ πάθος

[10]   φύσεως, πόθεν τὰ ὄντα λέγων καὶ παρὰ τίνος εἰς γένεσιν ἄγεται

[7]   τῷ ποδὶ καὶ χειραγωγοῖς ἐπερείδεσθαι καὶ παρανοεῖν τῇ καρδίᾳ καὶ παραφθέγγεσθαι

[7]   ἐπερείδεσθαι καὶ παρανοεῖν τῇ καρδίᾳ καὶ παραφθέγγεσθαι τῇ φωνῇ, οἷα τῇ

[10]   εἰκὸς ἐπὶ τούτοις καὶ ἀκροάματα καὶ πᾶσαι θυμηδίαι συμποτικαί· προπόσεις, φιλοφροσύναι,

[5]   χοροστασίας μεταλαβὼν τὴν γοεράν τε καὶ πένθιμον ἐξεκαλεῖτο τοὺς θρήνους τοῖς

[1]   ἀδακρυτὶ διεξέλθοι; ἡ δὲ μεγάλη καὶ περιφανὴς αὕτη καὶ τῆς ὑφ´

[10]   σκιάς, καταλαμβάνει ἀλήθειαν, ἀφίησιν ἀπάτας καὶ πλάνας καὶ θορύβους, καὶ εὑρίσκει

[9]   οὐ πῦρ ἐπιτάφιον· ταῦτα λῃσταὶ καὶ πολέμιοι, οὐ πατέρων χεῖρες ἐπὶ

[8]   ἄρξασαν αὐτῷ τῆς τοιαύτης ζωῆς. καὶ πολλάς ἐστι τοιαύτας τῶν παλαιῶν

[3]   ὅπως ἀθρόως ἐναπέσβη τῇ κάλυκι καὶ πρὶν εἰς ἀκμὴν προελθεῖν καὶ

[10]   φησί, τοῖς ἀνθρώποις (ἡ γένεσις, καὶ πρὸς αὐτὸν ἡ ἀνάλυσις· ὅθεν

[4]   κρατοῦντα, τῇ δὲ φύσει καμπτόμενον καὶ πρὸς τὴν ἀποβολὴν τοῦ ἄνθους

[1]   τε γὰρ ὁρῶ τὴν ὑπόθεσιν καὶ σκυθρωπὴν καθ´ ἑκάτερον, ὡς μὴ

[10]   ἐν τοῖς ὁμοίοις τὸν ἄνδρα καί σοι γένηται παιδοτρίβης ὁ ἀθλητής,

[6]   βασιλεία τῶν οὐρανῶν. οὐκοῦν εἰ καὶ σοῦ ἀπεφοίτησε τὸ παιδίον, ἀλλὰ

[9]   καὶ τίκτεται παῖς ὁ Ἰσαάκ· καὶ συμμέτρου διαγεγονότος χρόνου, οἷόν τι

[10]   τῶν νέων ὁ κρατὴρ καταμίγνυται, καὶ τὰ ἐδώδιμα τῷ ἐκ τῶν

[5]   καὶ αἱ τῶν λίθων αὐγαὶ καὶ τὰ ἐκ χρυσοῦ ὑφάσματα καὶ

[10]   συμφορὰν τραγῳδείτω. ~ταῦτα πάντως ἂν καὶ τὰ τοιαῦτα διεξῄει ἡ Σάρρα,

[8]   ἐλπίδες καὶ ἐπιθυμίαι. ταῦτά ἐστι καὶ τὰ τοιαῦτα, οἷς κατὰ τὴν

[9]   συγκινηθεῖσα σπλάγχνοις περιεχύθη τῷ τέκνῳ καὶ ταῖς ὠλέναις αὐτὸν ἐμπλεξαμένη πρὸ

[1]   τόπον τοῦτον, ἐν ᾧ συνειλέγμεθα, καὶ τὴν ἐν τῷ τόπῳ κατήφειαν.

[4]   ἀποβολὴν τοῦ ἄνθους ἐπικλινόμενον. εἶδον καὶ τὴν εὐγενῆ κληματίδα τὴν περιειλημμένην

[9]   πατέρες ἐστὲ καὶ παῖδας ἔχετε καὶ τὴν πρὸς τὰ τέκνα στοργὴν

[1]   δὲ μεγάλη καὶ περιφανὴς αὕτη καὶ τῆς ὑφ´ ἥλιον πάσης προτεταγμένη

[9]   εἰς πέρας ἡ ὑπόσχεσις ἄγεται, καὶ τίκτεται παῖς ὁ Ἰσαάκ· καὶ

[10]   παρὰ τίνος εἰς γένεσιν ἄγεται καὶ τίνα εἰκὸς τῶν ὄντων ἐπιστατεῖν·

[5]   καὶ αἱ τοῦ ἀργύρου μαρμαρυγαὶ καὶ τὸ ἐκ τοῦ (πυρὸς φῶς

[10]   τὸ φθαρτὸν τοῦτο ἐνδύσασθαι ἀφθαρσίαν, καὶ τὸ θνητὸν τοῦτο ἐνδύσασθαι ἀθανασίαν.

[12]   ὁ Χριστός· ᾧ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας

[4]   σεισμὸς οὗτος διέλυσεν. ~εἶδον ἐγὼ καὶ τὸ ὑψηλὸν ἔρνος, τὸν ὑψίκομον

[10]   δέκα παίδων τὸ συμπόσιον γίνεται, καὶ τοῖς αἵμασι τῶν νέων ὁ

[10]   μέρει καὶ εὐφραινόμενοι. καὶ δῆτα καὶ τότε κατὰ περίοδον παρὰ τῷ

[10]   ἐξουσίαν ἔχων, ὁ αὐτὸς ἔχει καὶ τοῦ ἀφαιρεῖσθαι τὴν ἐξουσίαν· ἀγαθὸς

[2]   ὁ λόγος διαδοθήσεται. καὶ γὰρ καὶ τῶν ἰατρῶν ἐκεῖνοι σοφοὶ οἱ

[7]   ταύτῃ κατ´ ἀνάγκην συμβαίνει πάθη; καὶ ὑπὲρ τούτου ἀγανακτοῦμεν, ὅτι μὴ

[6]   ἀδύνατα κελεύειν τὸν θεῖον Ἀπόστολον καὶ ὑπερβαίνειν τὴν φύσιν τοῖς ἐπιτάγμασιν.

[7]   χειρὶ καὶ εἰς γῆν κύπτειν, καὶ ὑποσκάζειν τῷ ποδὶ καὶ χειραγωγοῖς

[9]   πρὸς τὴν παροῦσαν βλέπει ζωήν, καί φησι πρὸς αὐτὸν ὁ θεός·

[8]   καλά; λῦπαι καὶ ἡδοναί, θυμοὶ καὶ φόβοι, ἐλπίδες καὶ ἐπιθυμίαι. ταῦτά

[7]   κύπτειν, καὶ ὑποσκάζειν τῷ ποδὶ καὶ χειραγωγοῖς ἐπερείδεσθαι καὶ παρανοεῖν τῇ

[7]   ἀπορρεῖν τοὺς ὀδόντας τοῦ στόματος καὶ ψελλισμὸν ἐμποιεῖν τῇ γλώσσῃ, τὸ

[10]   καὶ ἀκροάματα καὶ πᾶσαι θυμηδίαι συμποτικαί· προπόσεις, φιλοφροσύναι, παίγνια, μειδιάματα· πάντα

[7]   καὶ θηλαζόντων κατηρτίσω αἶνον. ὡς καλαὶ αἱ χεῖρες αἱ μηδέποτε τὸ

[1]   πρὸς τὸν νῦν ἢ τὸν πάλαι γενόμενον. ~ἢ καλῶς ἔχει πρὸς

[6]   εἶναι. ~ἀλλ´ εἴποι τις ἄν, οἶμαι, τῶν μικροψυχοτέρων ἀδύνατα κελεύειν τὸν

[1]   ~(Οὐκ οἶδα ὅπως τῷ λόγῳ χρήσομαι· διπλῆν τε γὰρ ὁρῶ τὴν

[2]   τοῦ πάθους στῆναι καὶ καταπραῧ ναι τῆς πόλεως τὴν ἰδίαν ἀλγηδόνα

[4]   δεδακρυμένα τὰ ὄμματα. χεῖρες ἀλλήλαις συναρασσόμεναι. στεναγμοὶ πρὸς τούτοις τὴν ἐγκάρδιον

[9]   τῆς φύσεως ἐδιδάχθητε, ὅπως εἰκὸς διατεθῆναι τὸν Ἀβραάμ, εἰ πρὸς τὴν

[6]   τῇ φύσει ζῶντα καὶ μὴ κρατηθῆναι τῇ λύπῃ ἐπὶ τοιούτῳ θεάματι,

[5]   τούτῳ τῆς τοῦ Ἀποστόλου φωνῆς συγκατακριθῆναι τοῖς ἀνελπίστοις. φησὶ γάρ, καθὼς

[8]   ἡλικίας ἐλθεῖν καὶ νυμφικῷ θαλάμῳ ἐμφαιδρυνθῆναι. ἀλλ´ ἐρεῖ σοι πρὸς τοῦτο

[6]   ἐπιτάγμασιν. πῶς γάρ ἐστι δυνατὸν ὑπεραρθῆναι τοῦ πάθους τὸν ἐν τῇ

[11]   ἀναστοιχείωσις. εἰ οὖν ἀμήχανόν ἐστιν ἀναστοιχειωθῆναι πρὸς τὸ κρεῖττον τὴν φύσιν

[2]   πρὸς τὸ ὑπερβάλλον τοῦ πάθους στῆναι καὶ καταπραῧ ναι τῆς πόλεως

[5]   οὐκ ἐχόντων ἐλπίδα τὸ πάθος εἶναι. ~ἀλλ´ εἴποι τις ἄν, οἶμαι,

[11]   θανάτου τοὺς κατοιχομένους πρὸς (τὸ εἶναι κωλύοντος. οὐδὲ γὰρ ἄλλο τί

[9]   μὴ ἠπίστατο τὴν κεκρυμμένην ζωὴν εἶναι τῆς φαινομένης ἀμείνονα, οὐκ ἂν

[8]   ἀξίαν τὴν ἐν σαρκὶ διαγωγὴν εἶναί φησιν. καίτοι γε ἀμφότεροι λαμπροὶ

[8]   τοῦ βίου καλά; λῦπαι καὶ ἡδοναί, θυμοὶ καὶ φόβοι, ἐλπίδες καὶ

[10]   ἀναλύεται. θεὸς οὖν ὁ τοῦ διδόναι τὴν ἐξουσίαν ἔχων, ὁ αὐτὸς

[10]   καὶ πᾶσαι θυμηδίαι συμποτικαί· προπόσεις, φιλοφροσύναι, παίγνια, μειδιάματα· πάντα ὅσα εἰκὸς

[8]   σοι τὰ τοῦ βίου καλά; λῦπαι καὶ ἡδοναί, θυμοὶ καὶ φόβοι,

[10]   τοιαύτης συμφορᾶς τῷ Ἰὼβ ἀγγελθείσης (θέασαί μοι τῷ λόγῳ τὸν ἀθλητήν,

[10]   ἐπὶ τούτοις καὶ ἀκροάματα καὶ πᾶσαι θυμηδίαι συμποτικαί· προπόσεις, φιλοφροσύναι, παίγνια,

[7]   χεῖρες αἱ μηδέποτε τὸ κακὸν ἐνεργήσασαι. ὡς ὡραῖοι οἱ πόδες οἱ

[3]   ἀκμὴν προελθεῖν καὶ ὅλον ἄνω διαπετάσαι τὸ ἄνθος, αὐτὸ περὶ ἑαυτὸ

[9]   ἀνδρὶ τοιαῦτα κατὰ τοῦ παιδὸς ἐνεργῆσαι· πάντως γὰρ τοῖς μητρικοῖς συγκινηθεῖσα

[9]   τὸν Ἀβραὰμ ταῦτα τὰ ῥήματα; φεῖσαι τοῦ παιδός, ἄνερ, μὴ πονηρὸν

[11]   μὴ προηγησαμένου ἀνάστασις γενέσθαι οὐ δύναται, ἀγαθὸν ἂν εἴη ὁ θάνατος,

[10]   βουλεύεται, σοφὸς ὢν τὸ συμφέρον ἐπίσταται. Ὡς τῷ κυρίῳ ἔδοξεν (ἔδοξε

[9]   ἐλπίδας εἰς πέρας ἡ ὑπόσχεσις ἄγεται, καὶ τίκτεται παῖς ὁ Ἰσαάκ·

[10]   καὶ παρὰ τίνος εἰς γένεσιν ἄγεται καὶ τίνα εἰκὸς τῶν ὄντων

[9]   τῆς νεότητος κάλλει λαμπόμενος. τότε προσάγεται τῷ Ἀβραὰμ ἡ τῆς ψυχῆς

[9]   τέκνοις οὐ τάφος παρὰ πατέρων σπουδάζεται, στέφανος γαμικὸς οὐ ξίφος φονικόν,

[7]   ἐν τῇ πανηγύρει τῶν οὐρανίων ἀγάλλεται. ὡς καλὸς ἐκεῖνος ὁ ὀφθαλμὸς

[10]   τὴν ψυχὴν ἐνοχλήσει, ἀλλὰ πάντα γίνεται αὐτῷ ὁ θεός. διὰ τοῦτο

[10]   τῶν δέκα παίδων τὸ συμπόσιον γίνεται, καὶ τοῖς αἵμασι τῶν νέων

[10]   τοῦ θειοτέρου βίου τοῖς μεταστᾶσι γίνεται· καταλείπει σκιάς, καταλαμβάνει ἀλήθειαν, ἀφίησιν

[9]   θεόθεν περὶ τοῦ παιδὸς ἐπαγγελία γίνεται, παρεληλυθότι δὲ τὴν ἀκμὴν καὶ

[8]   ἐπικρατῇ τῆς ψυχῆς, τύραννος ἡμῶν γίνεται τοὺς λογισμοὺς δουλωσάμενος. ἢ λυπεῖ

[2]   τοὺς μὴ παρόντας ὁ λόγος διαδοθήσεται. καὶ γὰρ καὶ τῶν ἰατρῶν

[9]   τὸ κρεῖττόν τε καὶ θειότερον γενήσεται τῷ παιδὶ ἡ μετάστασις. ὅσοι

[7]   οὔτε τι τῶν ἐκεῖ σκυθρωπῶν ἐπιγνώσεται. ἡ γὰρ τοιαύτη ψυχὴ ἡ

[9]   πέρας ἡ ὑπόσχεσις ἄγεται, καὶ τίκτεται παῖς ὁ Ἰσαάκ· καὶ συμμέτρου

[9]   καταμαρανθέντι ὑπὸ τοῦ χρόνου, ὅτε παύεται ἡ φύσις ἑαυτὴν αὔξουσα οὐκέτι

[10]   τὴν ἐξουσίαν· ἀγαθὸς ὢν ἀγαθὰ βουλεύεται, σοφὸς ὢν τὸ συμφέρον ἐπίσταται.

[11]   θανάτῳ τὸ σκεῦος πρὸς καιρὸν διαλύεται, ἵνα τῆς κακίας ἐκρυείσης ἀναπλασθῇ

[10]   ὅθεν παρῆκται, πρὸς ἐκεῖνο καὶ ἀναλύεται. θεὸς οὖν ὁ τοῦ διδόναι

[10]   ὁ στάχυς τοῦ κόκκου ὅθεν ἐκφύεται. ὁ νῦν βίος ἀναλογεῖ πρὸς

[11]   τούτου χάριν τῶν ἀπολλυμένων διπλασίαν δέχεται τὴν ἀντίδοσιν, ἐπὶ δὲ τῶν

[3]   χάρισιν ὅπως ἀφεῖσα τὴν καλιὰν οἴχεται, ὅπως ἔξω τῶν ὀφθαλμῶν ἡμῶν

[10]   ὁμοίοις τὸν ἄνδρα καί σοι γένηται παιδοτρίβης ὁ ἀθλητής, τῷ καθ´

[6]   δὲ τῇ σιωπῇ τὸ στόμα, μελαίνηται δὲ τὸ ἐπὶ τοῦ χείλους

[8]   οὖν, εἰπέ μοι, τῶν καλῶν ἀπεστέρηται τὸν σάρκινον τοῦτον ἐκδυσαμένη βίον;

[7]   εἰς κρίσιν ἔλθῃ, γέενναν οὐ φοβεῖται, κρίσιν οὐ δέδοικεν, ἄφοβος διαμένει

[10]   ἡ ὄντως ζωὴ δι´ ἐλπίδος ἀπόκειται, ἡ δὲ παροῦσα ζωὴ οἱονεὶ

[11]   τέκνων τὰ ἐπιγενόμενα τοῖς προγεννηθεῖσι συναριθμεῖται ὡς πάντων τῷ θεῷ ζώντων,

[10]   πρὸς αὐτὸν ἡ ἀνάλυσις· ὅθεν παρῆκται, πρὸς ἐκεῖνο καὶ ἀναλύεται. θεὸς

[1]   χθὲς τοῦτο παρὰ τοῦ ποιμένος ἐπήγγελται, σκυθρωπῶν πραγμάτων τῶν τῇ γείτονι

[9]   πατέρων χεῖρες ἐπὶ τῶν τέκνων ἐργάζονται· εἰ δὲ χρὴ πάντως γενέσθαι

[11]   δέκα μόνα ἀντὶ τῶν ἀφαιρεθέντων δέδοται. ἐπειδὴ δὲ αἱ τῶν ἀνθρώπων

[9]   λαμπὰς οὐ πῦρ ἐπιτάφιον· ταῦτα λῃσταὶ καὶ πολέμιοι, οὐ πατέρων χεῖρες

[10]   αἵμασι τῶν νέων ὁ κρατὴρ καταμίγνυται, καὶ τὰ ἐδώδιμα τῷ ἐκ

[10]   ἐν τῷ κάλλει τοῦ στάχυος δείκνυται· Δεῖ γὰρ τὸ φθαρτὸν τοῦτο

[11]   ἐπειδὴ δὲ αἱ τῶν ἀνθρώπων ψυχαὶ εἰς ἀεὶ διαμένουσιν, τούτου χάριν

[9]   τε καὶ θειότερον γενήσεται τῷ παιδὶ ἡ μετάστασις. ὅσοι δὲ τῆς

[7]   γῆν κύπτειν, καὶ ὑποσκάζειν τῷ ποδὶ καὶ χειραγωγοῖς ἐπερείδεσθαι καὶ παρανοεῖν

[9]   τῆς ψυχῆς δοκιμασία καὶ βάσανος, εἰ ἀκριβῶς ἐν τῇ τῶν ὄντων

[2]   ἰδίαν ἀλγηδόνα λογισμοῖς τισι καταφαρμάσσοντα; εἰ γὰρ καὶ μὴ πάντες οἱ

[9]   χεῖρες ἐπὶ τῶν τέκνων ἐργάζονται· εἰ δὲ χρὴ πάντως γενέσθαι τὸ

[9]   τὴν παροῦσαν μόνην ἀφεώρα ζωήν, εἰ δοῦλος τῆς φύσεως ἦν, εἰ

[2]   φασιν οἱ περὶ ταῦτα δεινοί, εἰ δύο κατὰ ταὐτὸν ἑνὶ σώματι

[9]   εἰ δοῦλος τῆς φύσεως ἦν, εἰ ἐν τῷ παρόντι βίῳ τὸ

[6]   ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. οὐκοῦν εἰ καὶ σοῦ ἀπεφοίτησε τὸ παιδίον,

[10]   τὰ τοιαῦτα διεξῄει ἡ Σάρρα, εἰ μὴ ἐκεῖνα τοῖς ὀφθαλμοῖς ἔβλεπεν,

[9]   ὑπὸ τοῦ ἀνδρὸς τὰ θειότερα, εἰ μὴ ἠπίστατο τὴν κεκρυμμένην ζωὴν

[11]   ἐστιν ἐπ´ ἀνθρώπων ὁ θάνατος, εἰ μὴ κακίας καθάρσιον. ἐπειδὴ γὰρ

[9]   ἀσθενέστερον μέρος τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως; εἰ μὴ πεπαίδευτο κἀκείνη ὑπὸ τοῦ

[9]   ὄντων φύσει διαγιγνώσκει τὸ κάλλιον, εἰ μὴ πρὸς τὴν παροῦσαν βλέπει

[11]   ἀρχαῖον τῆς φύσεως ἡμῶν ἀναστοιχείωσις. εἰ οὖν ἀμήχανόν ἐστιν ἀναστοιχειωθῆναι πρὸς

[9]   ὅπως εἰκὸς διατεθῆναι τὸν Ἀβραάμ, εἰ πρὸς τὴν παροῦσαν μόνην ἀφεώρα

[11]   αἱ τῶν ἀνθρώπων ψυχαὶ εἰς ἀεὶ διαμένουσιν, τούτου χάριν τῶν ἀπολλυμένων

[6]   ἄκουσον τοῦ Δαβίδ, ὅθεν ἐξυφαίνεσθαι λέγει τῷ θεῷ τὰ ἐνδύματα· Ἐξομολόγησιν

[10]   ὅθεν ἐκφύεται. ὁ νῦν βίος ἀναλογεῖ πρὸς τὸν κόκκον, ὁ δὲ

[10]   τῷ κάλλει τοῦ στάχυος δείκνυται· Δεῖ γὰρ τὸ φθαρτὸν τοῦτο ἐνδύσασθαι

[8]   τῆς κρίσεως φόβον ἐπάγοντος. ~ἀλλ´ ἔδει, φησίν, αὐτὴν εἰς μέτρον ἡλικίας

[10]   περὶ τῶν ὄντων φιλοσοφίας μετέστησεν. ᾔδει γὰρ ἀκριβῶς, ὅτι ἡ ὄντως

[10]   ἔβλεπεν, ἅπερ ἡμῖν ἐστιν ἀθέατα. ᾔδει γὰρ ὅτι τὸ τέλος τῆς

[8]   Σολομὼν ἐν τῇ ἰδίᾳ γραφῇ μακαρίζει πρὸ τοῦ περιόντος τὸν κατοιχόμενον

[10]   πάντως ἂν καὶ τὰ τοιαῦτα διεξῄει ἡ Σάρρα, εἰ μὴ ἐκεῖνα

[4]   ὠλοφύρατο; τίς οὐκ ἐπαφῆκε τῷ πάθει δάκρυα; τίς οὐ κατέμιξε τῇ

[4]   εἰς ταὐτὸν συνδραμούσης ἐπὶ τῷ πάθει. θέαμα δὲ προέκειτο πᾶσι τὸ

[5]   κηροῦ λαμπάδων παρατεινόμενον, πάντα τῷ πένθει συνεμελαίνετο καὶ πάντα μετεῖχε τῆς

[8]   οἷς φησι νῦν μέν, ὅτι Ἐπιποθεῖ καὶ ἐκλείπει ἡ ψυχή μου

[7]   λυπηρῶν ᾔσθετο οὔτε τι τῶν ἐκεῖ σκυθρωπῶν ἐπιγνώσεται. ἡ γὰρ τοιαύτη

[7]   τοιούτων πεῖραν; καὶ μὴν συγχαίρειν προσήκει ἐκείνοις, ὧν ἡ ζωὴ τὴν

[10]   καὶ πλάνας καὶ θορύβους, καὶ εὑρίσκει ἐκεῖνα τὰ ἀγαθά, ἃ ὑπὲρ

[9]   ἐν τῇ τῶν ὄντων φύσει διαγιγνώσκει τὸ κάλλιον, εἰ μὴ πρὸς

[3]   ἐν τῷ μικρῷ τε καὶ ἀτελεῖ ὑπερέλαμπεν· ὅπως ἀθρόως ἐναπέσβη τῇ

[9]   τῶν γονέων τῷ τῆς νεότητος κάλλει λαμπόμενος. τότε προσάγεται τῷ Ἀβραὰμ

[10]   δὲ προσδοκώμενος βίος ἐν τῷ κάλλει τοῦ στάχυος δείκνυται· Δεῖ γὰρ

[3]   φύσεως τὸ οἰκοδόμημα λαμπρὸν τῷ κάλλει, ὑπεραστράπτον (ταῖς χάρισιν, ἀθρόως προσπεσὼν

[1]   σκυθρωπῶν πραγμάτων τῶν τῇ γείτονι πόλει ποτὲ διὰ τοῦ σεισμοῦ συμπεπτωκότων

[10]   τοῖς μεταστᾶσι γίνεται· καταλείπει σκιάς, καταλαμβάνει ἀλήθειαν, ἀφίησιν ἀπάτας καὶ πλάνας

[7]   φοβεῖται, κρίσιν οὐ δέδοικεν, ἄφοβος διαμένει καὶ ἀκατάπληκτος, οὐδενὸς πονηροῦ συνειδότος

[7]   τῇ ἡλικίᾳ ταύτῃ κατ´ ἀνάγκην συμβαίνει πάθη; καὶ ὑπὲρ τούτου ἀγανακτοῦμεν,

[8]   καὶ ὁ Ἰερεμίας κατάρας ἀξίαν κρίνει τὴν ἡμέραν ἐκείνην τὴν ἄρξασαν

[10]   ἀπόκειται, ἡ δὲ παροῦσα ζωὴ οἱονεὶ σπέρμα τῆς μελλούσης ἐστίν. πολὺ

[9]   εἰ μὴ πρὸς τὴν παροῦσαν βλέπει ζωήν, καί φησι πρὸς αὐτὸν

[10]   θειοτέρου βίου τοῖς μεταστᾶσι γίνεται· καταλείπει σκιάς, καταλαμβάνει ἀλήθειαν, ἀφίησιν ἀπάτας

[8]   νῦν μέν, ὅτι Ἐπιποθεῖ καὶ ἐκλείπει ἡ ψυχή μου εἰς τὰς

[8]   γίνεται τοὺς λογισμοὺς δουλωσάμενος. ἢ λυπεῖ ἡμᾶς, ὅτι μὴ κατεπονήθη διὰ

[7]   ὁρᾷς οἷα ἀνθ´ οἵων ἠλλάξατο; ~λυπεῖ σε τὸ τοῦ σώματος κάλλος

[7]   ἁπλότητι καὶ ἀκακίᾳ ἐκλάμπουσα. ἀλλὰ λυπεῖ σε τυχὸν (τὸ μὴ εἰς

[8]   καὶ νυμφικῷ θαλάμῳ ἐμφαιδρυνθῆναι. ἀλλ´ ἐρεῖ σοι πρὸς τοῦτο ὁ ἀληθινὸς

[10]   διετέλουν εὐφραίνοντες ἀλλήλους ἐν τῷ μέρει καὶ εὐφραινόμενοι. καὶ δῆτα καὶ

[10]   τῶν παρόντων τὰ προσδοκώμενα, ὅσον διαφέρει ὁ στάχυς τοῦ κόκκου ὅθεν

[11]   ~πρὸς ταῦτα βλέπων ὁ Ἰὼβ συγχαίρει τοῖς τέκνοις τῆς εὐκληρίας, ὡς

[7]   κάλλος, ᾧ νῦν ἐν τῇ πανηγύρει τῶν οὐρανίων ἀγάλλεται. ὡς καλὸς

[10]   καρδίαν ἐστίν· οὔτε ἔρως αὐτὸν ἀνιάσει οὔτε ἐπιθυμία ῥυπαρὰ διαστρέψει, οὐχ

[9]   δειλαίας ἀρξάμενος· μία τοῖς δυσὶν ἀρκέσει πληγή, κοινὸν ἐπ´ ἀμφοτέρων γενέσθω

[10]   πάθος τῶν λυπούντων τὴν ψυχὴν ἐνοχλήσει, ἀλλὰ πάντα γίνεται αὐτῷ ὁ

[9]   ἀκριβῶς ἐν τῇ τῶν ὄντων φύσει διαγιγνώσκει τὸ κάλλιον, εἰ μὴ

[6]   τοῦ πάθους τὸν ἐν τῇ φύσει ζῶντα καὶ μὴ κρατηθῆναι τῇ

[4]   μὲν ἄλλων κρατοῦντα, τῇ δὲ φύσει καμπτόμενον καὶ πρὸς τὴν ἀποβολὴν

[10]   ἐπιθυμία ῥυπαρὰ διαστρέψει, οὐχ ὑπερηφανία χαυνώσει, οὐκ ἄλλο τι πάθος τῶν

[10]   εὐθὺς περὶ τῆς τῶν ὄντων ἐφιλοσόφει φύσεως, πόθεν τὰ ὄντα λέγων

[10]   τὴν ἐξουσίαν ἔχων, ὁ αὐτὸς ἔχει καὶ τοῦ ἀφαιρεῖσθαι τὴν ἐξουσίαν·

[2]   τὸν πάλαι γενόμενον. ~ἢ καλῶς ἔχει πρὸς τὸ ὑπερβάλλον τοῦ πάθους

[1]   ποτὲ διὰ τοῦ σεισμοῦ συμπεπτωκότων περιέχει τὴν μνήμην. ἃ τίς ἂν

[10]   αὐτὸν ἀνιάσει οὔτε ἐπιθυμία ῥυπαρὰ διαστρέψει, οὐχ ὑπερηφανία χαυνώσει, οὐκ ἄλλο

[4]   εὐγενῆ κληματίδα τὴν περιειλημμένην τῷ φοίνικι τὴν τὸ ἄνθος ἡμῖν τοῦτο

[8]   τῆς ὄντως ζωῆς τὴν ἐν σαρκὶ διαγωγὴν ἐβαρύνοντο. ~Οὕτως καὶ ὁ

[8]   καὶ οἰμωγῆς ἀξίαν τὴν ἐν σαρκὶ διαγωγὴν εἶναί φησιν. καίτοι γε

[8]   ἔχοντες συμφορὰν ἐποιοῦντο τὴν ἐν σαρκὶ ζωήν. ἤκουσα πολλαχῇ τοῦ Δαβὶδ

[10]   ὅτι τὸ τέλος τῆς ἐν σαρκὶ ζωῆς ἀρχὴ τοῦ θειοτέρου βίου

[3]   ὑπερέλαμπεν· ὅπως ἀθρόως ἐναπέσβη τῇ κάλυκι καὶ πρὶν εἰς ἀκμὴν προελθεῖν

[9]   ἐλογίζετο. τί δὲ περὶ ἐκείνου φημί, καταλιπὼν τὴν γυναῖκα, τὸ ἀσθενέστερον

[4]   τὸν ὑψίκομον φοίνικα (τὸ βασιλικόν φημι κράτος) τὸν ταῖς βασιλικαῖς ἀρεταῖς

[2]   δεινοί, εἰ δύο κατὰ ταὐτὸν ἑνὶ σώματι πόνοι συμπέσοιεν, μόνου τοῦ

[8]   ἐστιν ἄξια. τὸ γὰρ ἐν μηδενὶ γενέσθαι κακῷ κρεῖττον ἢ κατὰ

[1]   ἐπήγγελται, σκυθρωπῶν πραγμάτων τῶν τῇ γείτονι πόλει ποτὲ διὰ τοῦ σεισμοῦ

[11]   ἡμῖν ἡ ἐμφυεῖσα κακία, προνοίᾳ κρείττονι θανάτῳ τὸ σκεῦος πρὸς καιρὸν

[8]   ἀλγηδόνας ἐδέξατο, ἃς ἐπ´ αὐτῆς οἱ γεγεννηκότες ὑπέμειναν; ἀλλὰ τὰ τοιαῦτα

[10]   ἀδελφῶν ἦν τὸ συμπόσιον· πλήρεις οἱ κρατῆρες, πλήρης τῶν ἐδωδίμων ἡ

[7]   ἐνεργήσασαι. ὡς ὡραῖοι οἱ πόδες οἱ μὴ ἐπιβάντες κακίας, μηδὲ τῇ

[12]   τῶν κεκοιμημένων, ἣν μόνοι ὑπομένουσιν οἱ μὴ ἔχοντες ἐλπίδα. ἐλπὶς δέ

[10]   τοσοῦτοι γὰρ ὄντες εἷς ἦσαν οἱ πάντες τῇ μετ´ ἀλλήλων στοργῇ

[2]   θεραπείαν ὑπερτιθέμενοι. ὥσπερ δέ φασιν οἱ περὶ ταῦτα δεινοί, εἰ δύο

[1]   δὲ λεγόμενον οὐκ ἀγνοεῖτε πάντως οἱ πληροῦντες τὸν σύλλογον ὁρῶντες αὐτόν

[7]   τὸ κακὸν ἐνεργήσασαι. ὡς ὡραῖοι οἱ πόδες οἱ μὴ ἐπιβάντες κακίας,

[2]   καὶ τῶν ἰατρῶν ἐκεῖνοι σοφοὶ οἱ πρὸς τὸ πλεονάζον τῶν ἀλγηδόνων

[4]   τὸ προαύλιον, ἡ ἐκδεχομένη πλατεῖα, οἱ στενωποί, τὰ ἄμφοδα, ἡ μέση,

[2]   εἰ γὰρ καὶ μὴ πάντες οἱ τοῦ κακοῦ συμμετέχοντες τῷ συλλόγῳ

[8]   τῇ θείᾳ γραφῇ φερομένας εὑρεῖν, οἳ δι´ ἐπιθυμίαν τῆς ὄντως ζωῆς

[8]   λῦπαι καὶ ἡδοναί, θυμοὶ καὶ φόβοι, ἐλπίδες καὶ ἐπιθυμίαι. ταῦτά ἐστι

[9]   πάντως γενέσθαι τὸ κακόν, μὴ ἴδοι Σάρρας ὀφθαλμὸς νεκρούμενον τὸν Ἰσαάκ·

[11]   τούτου ἕνεκεν, ὡς ἂν μὴ διαιωνίζοι ἡμῖν ἡ ἐμφυεῖσα κακία, προνοίᾳ

[2]   ἄν τις ἐπὶ τοῖς συμβεβηκόσι πάθοι; τίς οὕτως ἀπαθὴς τὴν ψυχήν;

[4]   ὃ οὐκ ἂν εἰς πίστιν ἔλθοι τοῖς ἀκοῇ παραδεχομένοις τὰ θαύματα·

[1]   μνήμην. ἃ τίς ἂν ἀδακρυτὶ διεξέλθοι; ἡ δὲ μεγάλη καὶ περιφανὴς

[7]   μηδέποτε τὸ κακὸν ἐνεργήσασαι. ὡς ὡραῖοι οἱ πόδες οἱ μὴ ἐπιβάντες

[9]   πῦρ ἐπιτάφιον· ταῦτα λῃσταὶ καὶ πολέμιοι, οὐ πατέρων χεῖρες ἐπὶ τῶν

[5]   τὴν ἐγκάρδιον ὀδύνην καταμηνύοντες. ~οὔ μοι ἔδοξε κατὰ τὴν ὥραν ἐκείνην

[7]   γῆρας ἐλθεῖν. τί γάρ, εἰπέ μοι, καλὸν ἐνορᾷς τῷ γήρᾳ; ἆρα

[10]   συμφορᾶς τῷ Ἰὼβ ἀγγελθείσης (θέασαί μοι τῷ λόγῳ τὸν ἀθλητήν, οὐχ

[8]   οὐκ ἔστιν. τίνος οὖν, εἰπέ μοι, τῶν καλῶν ἀπεστέρηται τὸν σάρκινον

[4]   τὰ ὄμματα. χεῖρες ἀλλήλαις συναρασσόμεναι. στεναγμοὶ πρὸς τούτοις τὴν ἐγκάρδιον ὀδύνην

[8]   βίου καλά; λῦπαι καὶ ἡδοναί, θυμοὶ καὶ φόβοι, ἐλπίδες καὶ ἐπιθυμίαι.

[2]   τῶν ἀλγηδόνων διὰ τῆς τέχνης ἱστάμενοι, (τῶν δὲ ἧττον ὀδυνηρῶν τὴν

[2]   δὲ ἧττον ὀδυνηρῶν τὴν θεραπείαν ὑπερτιθέμενοι. ὥσπερ δέ φασιν οἱ περὶ

[10]   ἀλλήλους ἐν τῷ μέρει καὶ εὐφραινόμενοι. καὶ δῆτα καὶ τότε κατὰ

[2]   δέ φασιν οἱ περὶ ταῦτα δεινοί, εἰ δύο κατὰ ταὐτὸν ἑνὶ

[2]   καὶ γὰρ καὶ τῶν ἰατρῶν ἐκεῖνοι σοφοὶ οἱ πρὸς τὸ πλεονάζον

[12]   τὴν περὶ τῶν κεκοιμημένων, ἣν μόνοι ὑπομένουσιν οἱ μὴ ἔχοντες ἐλπίδα.

[2]   δύο κατὰ ταὐτὸν ἑνὶ σώματι πόνοι συμπέσοιεν, μόνου τοῦ ὑπερβάλλοντος τὴν

[6]   ἐλπίδα τὸ πάθος εἶναι. ~ἀλλ´ εἴποι τις ἄν, οἶμαι, τῶν μικροψυχοτέρων

[4]   προαύλιον, ἡ ἐκδεχομένη πλατεῖα, οἱ στενωποί, τὰ ἄμφοδα, ἡ μέση, τὰ

[8]   διαγωγὴν εἶναί φησιν. καίτοι γε ἀμφότεροι λαμπροὶ κατὰ τὴν βασιλείαν ὑπάρχοντες,

[8]   εἶναί φησιν. καίτοι γε ἀμφότεροι λαμπροὶ κατὰ τὴν βασιλείαν ὑπάρχοντες, πάντων

[10]   τοῖς ὁμοίοις τὸν ἄνδρα καί σοι γένηται παιδοτρίβης ὁ ἀθλητής, τῷ

[8]   νυμφικῷ θαλάμῳ ἐμφαιδρυνθῆναι. ἀλλ´ ἐρεῖ σοι πρὸς τοῦτο ὁ ἀληθινὸς νυμφίος,

[8]   σάρκινον τοῦτον ἐκδυσαμένη βίον; εἴπω σοι τὰ τοῦ βίου καλά; λῦπαι

[6]   βασιλείας τὴν περιβολὴν ἐνεδύσατο. εἴπω σοι τὴν ὕλην τοῦ θείου ἐνδύματος;

[6]   ἀλλὰ πρὸς τὸν δεσπότην ἀπέδραμεν. σοὶ τὸν ὀφθαλμὸν ἔκλεισεν, ἀλλὰ τῷ

[9]   γενήσεται τῷ παιδὶ ἡ μετάστασις. ὅσοι δὲ τῆς ἱστορίας ἐμπείρως ἔχετε,

[9]   θυσίας εἰς ὁλοκάρπωσιν. οἴδατε πάντως ὅσοι πατέρες ἐστὲ καὶ παῖδας ἔχετε

[8]   ἐν σαρκὶ διαγωγὴν εἶναί φησιν. καίτοι γε ἀμφότεροι λαμπροὶ κατὰ τὴν

[10]   ἑπτά. μακαριστὸς ἦν τῆς εὐπαιδίας· τοσοῦτοι γὰρ ὄντες εἷς ἦσαν οἱ

[6]   τούτοις ἡμεῖς; οὐχ (ἡμέτερον ἐροῦμεν, ἀδελφοί, λόγον, ἀλλὰ τὴν ἀναγνωσθεῖσαν ἡμῖν

[12]   μεταβολῆς ἡμῖν γενόμενος. ~οὐκοῦν ἐκβάλωμεν, ἀδελφοί, τὴν λύπην τὴν περὶ τῶν

[3]   διέκοψεν. σεισμός τις ἦν ἄντικρυς, ἀδελφοί, τὸ γενόμενον, σεισμὸς οὐδὲν τῶν

[2]   γὰρ καὶ τῶν ἰατρῶν ἐκεῖνοι σοφοὶ οἱ πρὸς τὸ πλεονάζον τῶν

[10]   στήθη ταῖς χερσὶ μαστιγώσας ἢ ἐπὶ γῆν ἑαυτὸν ῥίψας ἢ θρηνῳδοὺς

[11]   ἀπολλυμένων διπλασίαν δέχεται τὴν ἀντίδοσιν, ἐπὶ δὲ τῶν τέκνων τὰ ἐπιγενόμενα

[4]   πᾶσι τὸ ἱερὸν ἄνθος ἐκεῖνο ἐπὶ κλίνης χρυσῆς κομιζόμενον. πῶς κατηφῆ

[10]   πάντων τῶν περιόντων ἀθρόως, πρὶν ἐπὶ ταῖς προλαβούσαις πληγαῖς τὴν ψυχὴν

[6]   καὶ μὴ κρατηθῆναι τῇ λύπῃ ἐπὶ τοιούτῳ θεάματι, ὅταν μὴ καθ´

[10]   κατεμηνύθη πληγή, πῶς ἐδέξατο τὴν ἐπὶ τοῖς παισὶ συμφοράν; τρεῖς αὐτῷ

[2]   πῶς γὰρ οὐκ ἄν τις ἐπὶ τοῖς συμβεβηκόσι πάθοι; τίς οὕτως

[2]   ἐκκλεπτομένης τῆς ἥττονος, οὕτω καὶ ἐπὶ τοῦ παρόντος βλέπω· τὸ γὰρ

[6]   τὸ στόμα, μελαίνηται δὲ τὸ ἐπὶ τοῦ χείλους ἄνθος, χαλεπὸν δὲ

[10]   ἐφ´ ἑστίας ἁβρύνεσθαι. τί οὖν ἐπὶ τούτοις; ἐν ἀκμῇ τῆς ἀπολαύσεως

[10]   αἱ κύλικες, θεάματα ὡς εἰκὸς ἐπὶ τούτοις καὶ ἀκροάματα καὶ πᾶσαι

[4]   τῆς οἰκουμένης εἰς ταὐτὸν συνδραμούσης ἐπὶ τῷ πάθει. θέαμα δὲ προέκειτο

[4]   ἡ μέση, τὰ πλάγια, ἡ ἐπὶ τῶν δωμάτων εὐρυχωρία· πᾶν τὸ

[5]   ὑπαναγινώσκοντος ἀρτίως ἠκούσαμεν, Μὴ δεῖν ἐπὶ τῶν κεκοιμημένων λυπεῖσθαι· μόνων γὰρ

[9]   καὶ πολέμιοι, οὐ πατέρων χεῖρες ἐπὶ τῶν τέκνων ἐργάζονται· εἰ δὲ

[9]   ἀμείνονα, οὐκ ἂν ἐπέτρεπε τῷ ἀνδρὶ τοιαῦτα κατὰ τοῦ παιδὸς ἐνεργῆσαι·

[9]   ἔχετε, πάντως οὐκ ἀγνοεῖτε (τὰ περὶ αὐτοῦ διηγήματα. τί γάρ φησιν

[3]   ἄνω διαπετάσαι τὸ ἄνθος, αὐτὸ περὶ ἑαυτὸ κατερρύη καὶ κόνις ἐγένετο,

[9]   τῆς ζωῆς ἐλογίζετο. τί δὲ περὶ ἐκείνου φημί, καταλιπὼν τὴν γυναῖκα,

[2]   ὑπερτιθέμενοι. ὥσπερ δέ φασιν οἱ περὶ ταῦτα δεινοί, εἰ δύο κατὰ

[10]   ὁμοῦ τε ἤκουσε καὶ εὐθὺς περὶ τῆς τῶν ὄντων ἐφιλοσόφει φύσεως,

[9]   μὲν ὄντι τῷ Ἀβραὰμ θεόθεν περὶ τοῦ παιδὸς ἐπαγγελία γίνεται, παρεληλυθότι

[12]   ἐκβάλωμεν, ἀδελφοί, τὴν λύπην τὴν περὶ τῶν κεκοιμημένων, ἣν μόνοι ὑπομένουσιν

[10]   θλίψεως καιρὸν εἰς ἐπίσκεψιν τῆς περὶ τῶν ὄντων φιλοσοφίας μετέστησεν. ᾔδει

[7]   τῇ γλώσσῃ, τὸ ὑποτρέμειν τῇ χειρὶ καὶ εἰς γῆν κύπτειν, καὶ

[10]   τὸ συμπόσιον γίνεται, καὶ τοῖς αἵμασι τῶν νέων ὁ κρατὴρ καταμίγνυται,

[4]   τῷ πάθει. θέαμα δὲ προέκειτο πᾶσι τὸ ἱερὸν ἄνθος ἐκεῖνο ἐπὶ

[11]   πάντων ὑποσχομένης, ἐν τοῖς ἄλλοις ἅπασι διπλασιασθείσης τῆς ἀντιδόσεως, μόνων τῶν

[10]   ἀρχὴ τοῦ θειοτέρου βίου τοῖς μεταστᾶσι γίνεται· καταλείπει σκιάς, καταλαμβάνει ἀλήθειαν,

[5]   Ἀποστόλου φωνῆς συγκατακριθῆναι τοῖς ἀνελπίστοις. φησὶ γάρ, καθὼς τοῦ ὑπαναγινώσκοντος ἀρτίως

[8]   τοιαύτης ἀνάγκης ἐπιθυμοῦντος, ἐν οἷς φησι νῦν μέν, ὅτι Ἐπιποθεῖ καὶ

[9]   τὴν παροῦσαν βλέπει ζωήν, καί φησι πρὸς αὐτὸν ὁ θεός· ἀνένεγκε

[10]   ὁ κύριος ἀφείλετο. ἐκ θεοῦ, φησί, τοῖς ἀνθρώποις (ἡ γένεσις, καὶ

[10]   πῶς ἐδέξατο τὴν ἐπὶ τοῖς παισὶ συμφοράν; τρεῖς αὐτῷ θυγατέρες ἦσαν,

[11]   τῶν τέκνων τὰ ἐπιγενόμενα τοῖς προγεννηθεῖσι συναριθμεῖται ὡς πάντων τῷ θεῷ

[11]   τέκνοις τῆς εὐκληρίας, ὡς θᾶττον ἐκλυθεῖσι τῶν τοῦ βίου δεσμῶν. τεκμήριον

[2]   πόλεως τὴν ἰδίαν ἀλγηδόνα λογισμοῖς τισι καταφαρμάσσοντα; εἰ γὰρ καὶ μὴ

[4]   τὸν ταῖς βασιλικαῖς ἀρεταῖς οἷόν τισι κλάδοις πάσης ὑπερανεστῶτα τῆς οἰκουμένης

[2]   οὐκ ἄν τις ἐπὶ τοῖς συμβεβηκόσι πάθοι; τίς οὕτως ἀπαθὴς τὴν

[10]   καταπασάμενος ἢ τὰ στήθη ταῖς χερσὶ μαστιγώσας ἢ ἐπὶ γῆν ἑαυτὸν

[10]   ὁ θεός. διὰ τοῦτο προθύμως δίδωσι τῷ θεῷ τὸν παῖδα. τί

[7]   (τὸ μὴ εἰς γῆρας ἐλθεῖν. τί γάρ, εἰπέ μοι, καλὸν ἐνορᾷς

[9]   ἀγνοεῖτε (τὰ περὶ αὐτοῦ διηγήματα. τί γάρ φησιν ἡ γραφή; ὅτι

[10]   δίδωσι τῷ θεῷ τὸν παῖδα. τί δὲ ὁ μέγας Ἰώβ; ὅτε

[9]   τὸ γλυκὺ τῆς ζωῆς ἐλογίζετο. τί δὲ περὶ ἐκείνου φημί, καταλιπὼν

[10]   οὖν ἐποίησεν ὁ ἀνήρ; ἆρά τι δυσγενὲς καὶ μικρόψυχον ἢ εἶπε

[9]   καὶ συμμέτρου διαγεγονότος χρόνου, οἷόν τι ἔρνος ἀναδραμὼν εἰς κάλλος καὶ

[11]   εἶναι κωλύοντος. οὐδὲ γὰρ ἄλλο τί ἐστιν ἐπ´ ἀνθρώπων ὁ θάνατος,

[10]   συνόδῳ νέων ἐφ´ ἑστίας ἁβρύνεσθαι. τί οὖν ἐπὶ τούτοις; ἐν ἀκμῇ

[10]   καιρῷ τῆς τῶν πειρασμῶν συμπλοκῆς) τί οὖν ἐποίησεν ὁ ἀνήρ; ἆρά

[8]   κατὰ τὴν παροῦσαν ζωὴν συμπεπλέγμεθα. τί οὖν κακὸν πέπονθεν ἡ τοσούτων

[6]   τῷ πρὸς τὸ πάθος βλέποντι; τί οὖν πρὸς τούτοις ἡμεῖς; οὐχ

[10]   οὐχ ὑπερηφανία χαυνώσει, οὐκ ἄλλο τι πάθος τῶν λυπούντων τὴν ψυχὴν

[11]   κακίας καθάρσιον. ἐπειδὴ γὰρ οἷόν τι σκεῦος ἀγαθῶν δεκτικὸν τὸ κατ´

[7]   ἐνταῦθα τῶν λυπηρῶν ᾔσθετο οὔτε τι τῶν ἐκεῖ σκυθρωπῶν ἐπιγνώσεται. ἡ

[4]   τῇ πυκνότητι τῶν συνεστώτων οἷόν τι ὕδωρ κατὰ πᾶν μέρος τοῖς

[6]   κρατηθῆναι τῇ λύπῃ ἐπὶ τοιούτῳ θεάματι, ὅταν μὴ καθ´ ὥραν ἐν

[10]   ὁ ἀθλητής, τῷ καθ´ ἑαυτὸν ὑποδείγματι πρὸς ὑπομονὴν καὶ ἀνδρείαν τὴν

[10]   καὶ μικρόψυχον ἢ εἶπε τῷ ῥήματι ἢ διὰ σχήματος ἐνεδείξατο ἢ

[4]   ὠδῖνας ἐν ψυχῇ, οὐκ ἐν σώματι, ὅτε αὐτῆς οὗτος ὁ βλαστὸς

[2]   εἰ δύο κατὰ ταὐτὸν ἑνὶ σώματι πόνοι συμπέσοιεν, μόνου τοῦ ὑπερβάλλοντος

[7]   σε τὸ τοῦ σώματος κάλλος μηκέτι φαινόμενον, οὐ γὰρ ὁρᾷς αὐτῆς

[9]   παύεται ἡ φύσις ἑαυτὴν αὔξουσα οὐκέτι τοῦ γήρως ταῖς ὁρμαῖς ὑπακούοντος,

[2]   οὕτω τὸν τρόπον σιδήρεος, ὡς ἀναλγητὶ τὸ συμβὰν δέξασθαι; ~ἔγνωτε πάντως

[7]   οὐ λίθων αὐγαῖς κεκοσμημένη, ἀλλ´ ἁπλότητι καὶ ἀκακίᾳ ἐκλάμπουσα. ἀλλὰ λυπεῖ

[4]   εἶδον ἐξ ἀνθρώπων πέλαγος τῇ πυκνότητι τῶν συνεστώτων οἷόν τι ὕδωρ

[5]   ὑμνῳδίας τοῖς θρήνοις ἔχρησε καὶ ἀντὶ τῆς φαιδρᾶς χοροστασίας μεταλαβὼν τὴν

[11]   οὐκ ἐζήτησεν, ἀλλὰ δέκα μόνα ἀντὶ τῶν ἀφαιρεθέντων δέδοται. ἐπειδὴ δὲ

[11]   ἐπαγγελίας τοῦ θεοῦ τὸ διπλάσιον ἀντὶ τῶν ἀφαιρεθέντων πάντων ὑποσχομένης, ἐν

[6]   γεννησαμένοις τοῦτο δοκῇ, ἀλλὰ καὶ παντὶ τῷ πρὸς τὸ πάθος βλέποντι;

[9]   δὲ τὴν ἀκμὴν καὶ ἤδη καταμαρανθέντι ὑπὸ τοῦ χρόνου, ὅτε παύεται

[10]   ὁ μέγας Ἰώβ; ὅτε αὐτῷ γυμνωθέντι πάντων τῶν περιόντων ἀθρόως, πρὶν

[9]   ἡ γραφή; ὅτι νέῳ μὲν ὄντι τῷ Ἀβραὰμ θεόθεν περὶ τοῦ

[2]   τὴν αἴσθησιν γίνεσθαι, ἐν τῷ πλεονάζοντι τῆς ἐπικρατούσης ἀλγηδόνος ἐκκλεπτομένης τῆς

[6]   παντὶ τῷ πρὸς τὸ πάθος βλέποντι; τί οὖν πρὸς τούτοις ἡμεῖς;

[9]   φύσεως ἦν, εἰ ἐν τῷ παρόντι βίῳ τὸ γλυκὺ τῆς ζωῆς

[8]   αὐλὰς τοῦ κυρίου, νῦν δέ, ὅτι Ἐξάγαγε ἐκ φυλακῆς τὴν ψυχήν

[8]   ἐν οἷς φησι νῦν μέν, ὅτι Ἐπιποθεῖ καὶ ἐκλείπει ἡ ψυχή

[10]   φιλοσοφίας μετέστησεν. ᾔδει γὰρ ἀκριβῶς, ὅτι ἡ ὄντως ζωὴ δι´ ἐλπίδος

[8]   πρὸς τοῦτο ὁ ἀληθινὸς νυμφίος, ὅτι κρείττων ἡ οὐρανία παστάς, προτιμότερος

[7]   πάθη; καὶ ὑπὲρ τούτου ἀγανακτοῦμεν, ὅτι μὴ ἀφίκετο εἰς τὴν τῶν

[8]   λογισμοὺς δουλωσάμενος. ἢ λυπεῖ ἡμᾶς, ὅτι μὴ κατεπονήθη διὰ ὠδίνων, ὅτι

[8]   ὅτι μὴ κατεπονήθη διὰ ὠδίνων, ὅτι μὴ συνετρίβη διὰ φροντίδων (παιδοτροφίας,

[8]   μὴ συνετρίβη διὰ φροντίδων (παιδοτροφίας, ὅτι μὴ τὰς ὁμοίας ἀλγηδόνας ἐδέξατο,

[9]   τί γάρ φησιν ἡ γραφή; ὅτι νέῳ μὲν ὄντι τῷ Ἀβραὰμ

[9]   προσῆγε τὸν ἠγαπημένον υἱόν, εἰδὼς ὅτι πρὸς τὸ κρεῖττόν τε καὶ

[11]   τοῦ βίου δεσμῶν. τεκμήριον δὲ ὅτι τῆς ἐπαγγελίας τοῦ θεοῦ τὸ

[10]   ἡμῖν ἐστιν ἀθέατα. ᾔδει γὰρ ὅτι τὸ τέλος τῆς ἐν σαρκὶ

[9]   περὶ τοῦ παιδὸς ἐπαγγελία γίνεται, παρεληλυθότι δὲ τὴν ἀκμὴν καὶ ἤδη

[3]   ἐντρεφομένην τῇ βασιλικῇ καλιᾷ, τὴν ἄρτι μὲν πτερουμένην ἐν λαμπρῷ τῷ

[6]   φύσιν τοῖς ἐπιτάγμασιν. πῶς γάρ ἐστι δυνατὸν ὑπεραρθῆναι τοῦ πάθους τὸν

[8]   φόβοι, ἐλπίδες καὶ ἐπιθυμίαι. ταῦτά ἐστι καὶ τὰ τοιαῦτα, οἷς κατὰ

[8]   τῆς τοιαύτης ζωῆς. καὶ πολλάς ἐστι τοιαύτας τῶν παλαιῶν ἁγίων φωνὰς

[5]   τῆς τῶν λογισμῶν συμβουλῆς ὡς ἔστι δυνατὸν ἀναρρώννυσθαι. κίνδυνος γὰρ οὐ

[10]   καὶ ἐποιμώζων τῇ μνήμῃ; οὐκ ἔστι τούτων οὐδέν. ἀλλ´ ὁ μὲν

[1]   τὴν μνήμην. ἃ τίς ἂν ἀδακρυτὶ διεξέλθοι; ἡ δὲ μεγάλη καὶ

[6]   τὸν ὀφθαλμὸν ἔκλεισεν, ἀλλὰ τῷ φωτὶ τῷ αἰωνίῳ διήνοιξεν. τῆς σῆς

Chapitre
[10]	ἐδωδίμων ἡ τράπεζα, ἐν χερσὶν	αἱ	κύλικες, θεάματα ὡς εἰκὸς ἐπὶ
[7]	αἶνον. ὡς καλαὶ αἱ χεῖρες	αἱ	μηδέποτε τὸ κακὸν ἐνεργήσασαι. ὡς
[5]	τὰ ἐκ χρυσοῦ ὑφάσματα καὶ	αἱ	τοῦ ἀργύρου μαρμαρυγαὶ καὶ τὸ
[11]	τῶν ἀφαιρεθέντων δέδοται. ἐπειδὴ δὲ	αἱ	τῶν ἀνθρώπων ψυχαὶ εἰς ἀεὶ
[5]	ὁ χρυσὸς ἀποστίλβειν. ἀλλὰ καὶ	αἱ	τῶν λίθων αὐγαὶ καὶ τὰ
[7]	θηλαζόντων κατηρτίσω αἶνον. ὡς καλαὶ	αἱ	χεῖρες αἱ μηδέποτε τὸ κακὸν
[5]	ἀλλὰ καὶ αἱ τῶν λίθων	αὐγαὶ	καὶ τὰ ἐκ χρυσοῦ ὑφάσματα
[5]	ὑφάσματα καὶ αἱ τοῦ ἀργύρου	μαρμαρυγαὶ	καὶ τὸ ἐκ τοῦ (πυρὸς
[2]	σιδήρεος, ὡς ἀναλγητὶ τὸ συμβὰν	δέξασθαι;	~ἔγνωτε πάντως τὴν νέαν ταύτην
[10]	ταῖς προλαβούσαις πληγαῖς τὴν ψυχὴν	ἀναλέξασθαι,	ἡ τελευταία κατεμηνύθη πληγή, πῶς
[10]	ἀφθαρσίαν, καὶ τὸ θνητὸν τοῦτο	ἐνδύσασθαι	ἀθανασίαν. ~πρὸς ταῦτα βλέπων ὁ
[10]	Δεῖ γὰρ τὸ φθαρτὸν τοῦτο	ἐνδύσασθαι	ἀφθαρσίαν, καὶ τὸ θνητὸν τοῦτο
[7]	καὶ παρανοεῖν τῇ καρδίᾳ καὶ	παραφθέγγεσθαι	τῇ φωνῇ, οἷα τῇ ἡλικίᾳ
[7]	ὑποσκάζειν τῷ ποδὶ καὶ χειραγωγοῖς	ἐπερείδεσθαι	καὶ παρανοεῖν τῇ καρδίᾳ καὶ
[8]	ἄξια. τὸ γὰρ ἐν μηδενὶ	γενέσθαι	κακῷ κρεῖττον ἢ κατὰ τὴν
[11]	θανάτου δὲ μὴ προηγησαμένου ἀνάστασις	γενέσθαι	οὐ δύναται, ἀγαθὸν ἂν εἴη
[8]	ἐν ταῖς ἱεραῖς ψαλμῳδίαις ἔξω	γενέσθαι	τῆς τοιαύτης ἀνάγκης ἐπιθυμοῦντος, ἐν
[9]	ἐργάζονται· εἰ δὲ χρὴ πάντως	γενέσθαι	τὸ κακόν, μὴ ἴδοι Σάρρας
[6]	νήματα. ἄκουσον τοῦ Δαβίδ, ὅθεν	ἐξυφαίνεσθαι	λέγει τῷ θεῷ τὰ ἐνδύματα·
[2]	μόνου τοῦ ὑπερβάλλοντος τὴν αἴσθησιν	γίνεσθαι,	ἐν τῷ πλεονάζοντι τῆς ἐπικρατούσης
[10]	ἐν συνόδῳ νέων ἐφ´ ἑστίας	ἁβρύνεσθαι.	τί οὖν ἐπὶ τούτοις; ἐν
[6]	παιδία καὶ μὴ κωλύετε αὐτὰ	ἔρχεσθαι	πρός με· τῶν γὰρ τοιούτων
[5]	Μὴ δεῖν ἐπὶ τῶν κεκοιμημένων	λυπεῖσθαι·	μόνων γὰρ τοῦτο τῶν οὐκ
[10]	ὁ αὐτὸς ἔχει καὶ τοῦ	ἀφαιρεῖσθαι	τὴν ἐξουσίαν· ἀγαθὸς ὢν ἀγαθὰ
[5]	λογισμῶν συμβουλῆς ὡς ἔστι δυνατὸν	ἀναρρώννυσθαι.	κίνδυνος γὰρ οὐ μικρὸς παρακούσαντας
[7]	τῷ γήρᾳ; ἆρα καλὸν τὸ	κνυζοῦσθαι	τὰ ὄμματα, τὸ ῥυσοῦσθαι τὴν
[7]	τὸ κνυζοῦσθαι τὰ ὄμματα, τὸ	ῥυσοῦσθαι	τὴν παρειάν, τὸ ἀπορρεῖν τοὺς
[10]	τούτοις καὶ ἀκροάματα καὶ πᾶσαι	θυμηδίαι	συμποτικαί· προπόσεις, φιλοφροσύναι, παίγνια, μειδιάματα·
[8]	θυμοὶ καὶ φόβοι, ἐλπίδες καὶ	ἐπιθυμίαι.	ταῦτά ἐστι καὶ τὰ τοιαῦτα,
[5]	καὶ τὰ ἐκ χρυσοῦ ὑφάσματα	καὶ	αἱ τοῦ ἀργύρου μαρμαρυγαὶ καὶ
[5]	χάριν ὁ χρυσὸς ἀποστίλβειν. ἀλλὰ	καὶ	αἱ τῶν λίθων αὐγαὶ καὶ
[7]	λίθων αὐγαῖς κεκοσμημένη, ἀλλ´ ἁπλότητι	καὶ	ἀκακίᾳ ἐκλάμπουσα. ἀλλὰ λυπεῖ σε
[7]	κρίσιν οὐ δέδοικεν, ἄφοβος διαμένει	καὶ	ἀκατάπληκτος, οὐδενὸς πονηροῦ συνειδότος τὸν
[10]	ἀγαθά, ἃ ὑπὲρ ὀφθαλμόν τε	καὶ	ἀκοὴν καὶ καρδίαν ἐστίν· οὔτε
[10]	θεάματα ὡς εἰκὸς ἐπὶ τούτοις	καὶ	ἀκροάματα καὶ πᾶσαι θυμηδίαι συμποτικαί·
[11]	κακίας ἐκρυείσης ἀναπλασθῇ τὸ ἀνθρώπινον	καὶ	ἀμιγὲς κακίας τῷ ἐξ ἀρχῆς
[10]	ἀνάλυσις· ὅθεν παρῆκται, πρὸς ἐκεῖνο	καὶ	ἀναλύεται. θεὸς οὖν ὁ τοῦ
[10]	καθ´ ἑαυτὸν ὑποδείγματι πρὸς ὑπομονὴν	καὶ	ἀνδρείαν τὴν ψυχὴν ἀλείφων ἐν
[5]	ἰδίας ὑμνῳδίας τοῖς θρήνοις ἔχρησε	καὶ	ἀντὶ τῆς φαιδρᾶς χοροστασίας μεταλαβὼν
[3]	ὅμως ἐν τῷ μικρῷ τε	καὶ	ἀτελεῖ ὑπερέλαμπεν· ὅπως ἀθρόως ἐναπέσβη
[5]	τοῦ (πυρὸς φῶς πολύ τε	καὶ	ἄφθονον κατὰ τὰ πλάγια ἑκατέρωθεν
[9]	Ἀβραὰμ ἡ τῆς ψυχῆς δοκιμασία	καὶ	βάσανος, εἰ ἀκριβῶς ἐν τῇ
[2]	μὴ παρόντας ὁ λόγος διαδοθήσεται.	καὶ	γὰρ καὶ τῶν ἰατρῶν ἐκεῖνοι
[10]	ἐν τῷ μέρει καὶ εὐφραινόμενοι.	καὶ	δῆτα καὶ τότε κατὰ περίοδον
[1]	τῆς βασιλικῆς εὐκληρίας ἀθρόως ἀφαιρεθεῖσα	καὶ	διὰ τοῦτο τῇ κατηφείᾳ τῶν
[7]	γλώσσῃ, τὸ ὑποτρέμειν τῇ χειρὶ	καὶ	εἰς γῆν κύπτειν, καὶ ὑποσκάζειν
[2]	ἀλλὰ διὰ τῶν παρόντων ἴσως	καὶ	εἰς τοὺς μὴ παρόντας ὁ
[8]	φησι νῦν μέν, ὅτι Ἐπιποθεῖ	καὶ	ἐκλείπει ἡ ψυχή μου εἰς
[2]	ἀλγηδόνος ἐκκλεπτομένης τῆς ἥττονος, οὕτω	καὶ	ἐπὶ τοῦ παρόντος βλέπω· τὸ
[8]	ἡδοναί, θυμοὶ καὶ φόβοι, ἐλπίδες	καὶ	ἐπιθυμίαι. ταῦτά ἐστι καὶ τὰ
[10]	(ἔδοξε δὲ πάντως καλῶς) οὕτως	καὶ	ἐποίησεν· Εἴη τὸ ὄνομα κυρίου
[10]	ἀνακαλῶν τὰ τῶν κατοιχομένων ὀνόματα	καὶ	ἐποιμώζων τῇ μνήμῃ; οὐκ ἔστι
[10]	ὁ δὲ ὁμοῦ τε ἤκουσε	καὶ	εὐθὺς περὶ τῆς τῶν ὄντων
[10]	ἀπάτας καὶ πλάνας καὶ θορύβους,	καὶ	εὑρίσκει ἐκεῖνα τὰ ἀγαθά, ἃ
[10]	εὐφραίνοντες ἀλλήλους ἐν τῷ μέρει	καὶ	εὐφραινόμενοι. καὶ δῆτα καὶ τότε
[9]	γίνεται, παρεληλυθότι δὲ τὴν ἀκμὴν	καὶ	ἤδη καταμαρανθέντι ὑπὸ τοῦ χρόνου,
[8]	τὰ τοῦ βίου καλά; λῦπαι	καὶ	ἡδοναί, θυμοὶ καὶ φόβοι, ἐλπίδες
[2]	βλέπω· τὸ γὰρ νέον τε	καὶ	ἡμέτερον ἄλγημα τῶν διὰ τῆς
[9]	ὅτι πρὸς τὸ κρεῖττόν τε	καὶ	θειότερον γενήσεται τῷ παιδὶ ἡ
[7]	Ἐκ στόματος γάρ, φησίν, νηπίων	καὶ	θηλαζόντων κατηρτίσω αἶνον. ὡς καλαὶ
[10]	ἀλήθειαν, ἀφίησιν ἀπάτας καὶ πλάνας	καὶ	θορύβους, καὶ εὑρίσκει ἐκεῖνα τὰ
[10]	ὑπὲρ ὀφθαλμόν τε καὶ ἀκοὴν	καὶ	καρδίαν ἐστίν· οὔτε ἔρως αὐτὸν
[2]	τὸ ὑπερβάλλον τοῦ πάθους στῆναι	καὶ	καταπραῧ ναι τῆς πόλεως τὴν
[3]	ἄνθος, αὐτὸ περὶ ἑαυτὸ κατερρύη	καὶ	κόνις ἐγένετο, ὃ οὔτε ἐδρέψατό
[6]	τῷ θεῷ τὰ ἐνδύματα· Ἐξομολόγησιν	καὶ	μεγαλοπρέπειαν ἐνεδύσω, ἀναβαλλόμενος φῶς ὡς
[9]	τι ἔρνος ἀναδραμὼν εἰς κάλλος	καὶ	μέγεθος, ἡδὺς ἦν τοῖς ὀφθαλμοῖς
[6]	τὸν ἐν τῇ φύσει ζῶντα	καὶ	μὴ κρατηθῆναι τῇ λύπῃ ἐπὶ
[6]	τοῦ κυρίου· Ἄφετε τὰ παιδία	καὶ	μὴ κωλύετε αὐτὰ ἔρχεσθαι πρός
[2]	λογισμοῖς τισι καταφαρμάσσοντα; εἰ γὰρ	καὶ	μὴ πάντες οἱ τοῦ κακοῦ
[7]	εἰς τὴν τῶν τοιούτων πεῖραν;	καὶ	μὴν συγχαίρειν προσήκει ἐκείνοις, ὧν
[10]	ὁ ἀνήρ; ἆρά τι δυσγενὲς	καὶ	μικρόψυχον ἢ εἶπε τῷ ῥήματι
[8]	αὐτὴν εἰς μέτρον ἡλικίας ἐλθεῖν	καὶ	νυμφικῷ θαλάμῳ ἐμφαιδρυνθῆναι. ἀλλ´ ἐρεῖ
[8]	τὴν ψυχήν μου. ὡσαύτως δὲ	καὶ	ὁ Ἰερεμίας κατάρας ἀξίαν κρίνει
[8]	πρὸ τοῦ περιόντος τὸν κατοιχόμενον	καὶ	ὁ μέγας Δαβὶδ θρήνου καὶ
[5]	μετεῖχε τῆς κοινῆς κατηφείας. τότε	καὶ	ὁ μέγας Δαβὶδ τὰς ἰδίας
[9]	ἐν σαρκὶ διαγωγὴν ἐβαρύνοντο. ~Οὕτως	καὶ	ὁ μέγας ποτὲ Ἀβραὰμ προθύμως
[8]	τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν ἐστίν. οὕτως	καὶ	ὁ σοφὸς Σολομὼν ἐν τῇ
[11]	ἂν εἴη ὁ θάνατος, ἀρχὴ	καὶ	ὁδὸς τῆς πρὸς τὸ κρεῖττον
[8]	καὶ ὁ μέγας Δαβὶδ θρήνου	καὶ	οἰμωγῆς ἀξίαν τὴν ἐν σαρκὶ
[3]	καὶ πρὶν εἰς ἀκμὴν προελθεῖν	καὶ	ὅλον ἄνω διαπετάσαι τὸ ἄνθος,
[3]	ἤδη, τὸ δὲ λάμψειν ἠλπίζετο	καὶ	ὅμως ἐν τῷ μικρῷ τε
[1]	προτεταγμένη καλλίπολις ἄλλον σεισμὸν ὑπέστη	καὶ	οὐ μικρὸν ἀπεσυλήθη κόσμον, τοῦ
[11]	ὡς πάντων τῷ θεῷ ζώντων,	καὶ	οὐδὲν τοῦ προσκαίρου θανάτου τοὺς
[7]	τῶν σκυθρωπῶν πεῖραν οὐ παρεδέξατο	καὶ	οὔτε ἐνταῦθα τῶν λυπηρῶν ᾔσθετο
[9]	οἴδατε πάντως ὅσοι πατέρες ἐστὲ	καὶ	παῖδας ἔχετε καὶ τὴν πρὸς
[10]	συμφοράν; τρεῖς αὐτῷ θυγατέρες ἦσαν,	καὶ	παῖδες ἑπτά. μακαριστὸς ἦν τῆς
[4]	κλάδοις πάσης ὑπερανεστῶτα τῆς οἰκουμένης	καὶ	πάντα διαλαμβάνοντα· εἶδον αὐτὸν τῶν
[5]	παρατεινόμενον, πάντα τῷ πένθει συνεμελαίνετο	καὶ	πάντα μετεῖχε τῆς κοινῆς κατηφείας.
[6]	τοῖς γεννησαμένοις τοῦτο δοκῇ, ἀλλὰ	καὶ	παντὶ τῷ πρὸς τὸ πάθος
[10]	φύσεως, πόθεν τὰ ὄντα λέγων	καὶ	παρὰ τίνος εἰς γένεσιν ἄγεται
[7]	τῷ ποδὶ καὶ χειραγωγοῖς ἐπερείδεσθαι	καὶ	παρανοεῖν τῇ καρδίᾳ καὶ παραφθέγγεσθαι
[7]	ἐπερείδεσθαι καὶ παρανοεῖν τῇ καρδίᾳ	καὶ	παραφθέγγεσθαι τῇ φωνῇ, οἷα τῇ
[10]	εἰκὸς ἐπὶ τούτοις καὶ ἀκροάματα	καὶ	πᾶσαι θυμηδίαι συμποτικαί· προπόσεις, φιλοφροσύναι,
[5]	χοροστασίας μεταλαβὼν τὴν γοεράν τε	καὶ	πένθιμον ἐξεκαλεῖτο τοὺς θρήνους τοῖς
[1]	ἀδακρυτὶ διεξέλθοι; ἡ δὲ μεγάλη	καὶ	περιφανὴς αὕτη καὶ τῆς ὑφ´
[10]	σκιάς, καταλαμβάνει ἀλήθειαν, ἀφίησιν ἀπάτας	καὶ	πλάνας καὶ θορύβους, καὶ εὑρίσκει
[9]	οὐ πῦρ ἐπιτάφιον· ταῦτα λῃσταὶ	καὶ	πολέμιοι, οὐ πατέρων χεῖρες ἐπὶ
[8]	ἄρξασαν αὐτῷ τῆς τοιαύτης ζωῆς.	καὶ	πολλάς ἐστι τοιαύτας τῶν παλαιῶν
[3]	ὅπως ἀθρόως ἐναπέσβη τῇ κάλυκι	καὶ	πρὶν εἰς ἀκμὴν προελθεῖν καὶ
[10]	φησί, τοῖς ἀνθρώποις (ἡ γένεσις,	καὶ	πρὸς αὐτὸν ἡ ἀνάλυσις· ὅθεν
[4]	κρατοῦντα, τῇ δὲ φύσει καμπτόμενον	καὶ	πρὸς τὴν ἀποβολὴν τοῦ ἄνθους
[1]	τε γὰρ ὁρῶ τὴν ὑπόθεσιν	καὶ	σκυθρωπὴν καθ´ ἑκάτερον, ὡς μὴ
[10]	ἐν τοῖς ὁμοίοις τὸν ἄνδρα	καί	σοι γένηται παιδοτρίβης ὁ ἀθλητής,
[6]	βασιλεία τῶν οὐρανῶν. οὐκοῦν εἰ	καὶ	σοῦ ἀπεφοίτησε τὸ παιδίον, ἀλλὰ
[9]	καὶ τίκτεται παῖς ὁ Ἰσαάκ·	καὶ	συμμέτρου διαγεγονότος χρόνου, οἷόν τι
[10]	τῶν νέων ὁ κρατὴρ καταμίγνυται,	καὶ	τὰ ἐδώδιμα τῷ ἐκ τῶν
[5]	καὶ αἱ τῶν λίθων αὐγαὶ	καὶ	τὰ ἐκ χρυσοῦ ὑφάσματα καὶ
[10]	συμφορὰν τραγῳδείτω. ~ταῦτα πάντως ἂν	καὶ	τὰ τοιαῦτα διεξῄει ἡ Σάρρα,
[8]	ἐλπίδες καὶ ἐπιθυμίαι. ταῦτά ἐστι	καὶ	τὰ τοιαῦτα, οἷς κατὰ τὴν
[9]	συγκινηθεῖσα σπλάγχνοις περιεχύθη τῷ τέκνῳ	καὶ	ταῖς ὠλέναις αὐτὸν ἐμπλεξαμένη πρὸ
[1]	τόπον τοῦτον, ἐν ᾧ συνειλέγμεθα,	καὶ	τὴν ἐν τῷ τόπῳ κατήφειαν.
[4]	ἀποβολὴν τοῦ ἄνθους ἐπικλινόμενον. εἶδον	καὶ	τὴν εὐγενῆ κληματίδα τὴν περιειλημμένην
[9]	πατέρες ἐστὲ καὶ παῖδας ἔχετε	καὶ	τὴν πρὸς τὰ τέκνα στοργὴν
[1]	δὲ μεγάλη καὶ περιφανὴς αὕτη	καὶ	τῆς ὑφ´ ἥλιον πάσης προτεταγμένη
[9]	εἰς πέρας ἡ ὑπόσχεσις ἄγεται,	καὶ	τίκτεται παῖς ὁ Ἰσαάκ· καὶ
[10]	παρὰ τίνος εἰς γένεσιν ἄγεται	καὶ	τίνα εἰκὸς τῶν ὄντων ἐπιστατεῖν·
[5]	καὶ αἱ τοῦ ἀργύρου μαρμαρυγαὶ	καὶ	τὸ ἐκ τοῦ (πυρὸς φῶς
[10]	τὸ φθαρτὸν τοῦτο ἐνδύσασθαι ἀφθαρσίαν,	καὶ	τὸ θνητὸν τοῦτο ἐνδύσασθαι ἀθανασίαν.
[12]	ὁ Χριστός· ᾧ ἡ δόξα	καὶ	τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας
[4]	σεισμὸς οὗτος διέλυσεν. ~εἶδον ἐγὼ	καὶ	τὸ ὑψηλὸν ἔρνος, τὸν ὑψίκομον
[10]	δέκα παίδων τὸ συμπόσιον γίνεται,	καὶ	τοῖς αἵμασι τῶν νέων ὁ
[10]	μέρει καὶ εὐφραινόμενοι. καὶ δῆτα	καὶ	τότε κατὰ περίοδον παρὰ τῷ
[10]	ἐξουσίαν ἔχων, ὁ αὐτὸς ἔχει	καὶ	τοῦ ἀφαιρεῖσθαι τὴν ἐξουσίαν· ἀγαθὸς
[2]	ὁ λόγος διαδοθήσεται. καὶ γὰρ	καὶ	τῶν ἰατρῶν ἐκεῖνοι σοφοὶ οἱ
[7]	ταύτῃ κατ´ ἀνάγκην συμβαίνει πάθη;	καὶ	ὑπὲρ τούτου ἀγανακτοῦμεν, ὅτι μὴ
[6]	ἀδύνατα κελεύειν τὸν θεῖον Ἀπόστολον	καὶ	ὑπερβαίνειν τὴν φύσιν τοῖς ἐπιτάγμασιν.
[7]	χειρὶ καὶ εἰς γῆν κύπτειν,	καὶ	ὑποσκάζειν τῷ ποδὶ καὶ χειραγωγοῖς
[9]	πρὸς τὴν παροῦσαν βλέπει ζωήν,	καί	φησι πρὸς αὐτὸν ὁ θεός·
[8]	καλά; λῦπαι καὶ ἡδοναί, θυμοὶ	καὶ	φόβοι, ἐλπίδες καὶ ἐπιθυμίαι. ταῦτά
[7]	κύπτειν, καὶ ὑποσκάζειν τῷ ποδὶ	καὶ	χειραγωγοῖς ἐπερείδεσθαι καὶ παρανοεῖν τῇ
[7]	ἀπορρεῖν τοὺς ὀδόντας τοῦ στόματος	καὶ	ψελλισμὸν ἐμποιεῖν τῇ γλώσσῃ, τὸ
[10]	καὶ ἀκροάματα καὶ πᾶσαι θυμηδίαι	συμποτικαί·	προπόσεις, φιλοφροσύναι, παίγνια, μειδιάματα· πάντα
[7]	καὶ θηλαζόντων κατηρτίσω αἶνον. ὡς	καλαὶ	αἱ χεῖρες αἱ μηδέποτε τὸ
[1]	πρὸς τὸν νῦν ἢ τὸν	πάλαι	γενόμενον. ~ἢ καλῶς ἔχει πρὸς
[6]	εἶναι. ~ἀλλ´ εἴποι τις ἄν,	οἶμαι,	τῶν μικροψυχοτέρων ἀδύνατα κελεύειν τὸν
[1]	~(Οὐκ οἶδα ὅπως τῷ λόγῳ	χρήσομαι·	διπλῆν τε γὰρ ὁρῶ τὴν
[2]	τοῦ πάθους στῆναι καὶ καταπραῧ	ναι	τῆς πόλεως τὴν ἰδίαν ἀλγηδόνα
[4]	δεδακρυμένα τὰ ὄμματα. χεῖρες ἀλλήλαις	συναρασσόμεναι.	στεναγμοὶ πρὸς τούτοις τὴν ἐγκάρδιον
[9]	τῆς φύσεως ἐδιδάχθητε, ὅπως εἰκὸς	διατεθῆναι	τὸν Ἀβραάμ, εἰ πρὸς τὴν
[6]	τῇ φύσει ζῶντα καὶ μὴ	κρατηθῆναι	τῇ λύπῃ ἐπὶ τοιούτῳ θεάματι,
[5]	τούτῳ τῆς τοῦ Ἀποστόλου φωνῆς	συγκατακριθῆναι	τοῖς ἀνελπίστοις. φησὶ γάρ, καθὼς
[8]	ἡλικίας ἐλθεῖν καὶ νυμφικῷ θαλάμῳ	ἐμφαιδρυνθῆναι.	ἀλλ´ ἐρεῖ σοι πρὸς τοῦτο
[6]	ἐπιτάγμασιν. πῶς γάρ ἐστι δυνατὸν	ὑπεραρθῆναι	τοῦ πάθους τὸν ἐν τῇ
[11]	ἀναστοιχείωσις. εἰ οὖν ἀμήχανόν ἐστιν	ἀναστοιχειωθῆναι	πρὸς τὸ κρεῖττον τὴν φύσιν
[2]	πρὸς τὸ ὑπερβάλλον τοῦ πάθους	στῆναι	καὶ καταπραῧ ναι τῆς πόλεως
[5]	οὐκ ἐχόντων ἐλπίδα τὸ πάθος	εἶναι.	~ἀλλ´ εἴποι τις ἄν, οἶμαι,
[11]	θανάτου τοὺς κατοιχομένους πρὸς (τὸ	εἶναι	κωλύοντος. οὐδὲ γὰρ ἄλλο τί
[9]	μὴ ἠπίστατο τὴν κεκρυμμένην ζωὴν	εἶναι	τῆς φαινομένης ἀμείνονα, οὐκ ἂν
[8]	ἀξίαν τὴν ἐν σαρκὶ διαγωγὴν	εἶναί	φησιν. καίτοι γε ἀμφότεροι λαμπροὶ
[8]	τοῦ βίου καλά; λῦπαι καὶ	ἡδοναί,	θυμοὶ καὶ φόβοι, ἐλπίδες καὶ
[10]	ἀναλύεται. θεὸς οὖν ὁ τοῦ	διδόναι	τὴν ἐξουσίαν ἔχων, ὁ αὐτὸς
[10]	καὶ πᾶσαι θυμηδίαι συμποτικαί· προπόσεις,	φιλοφροσύναι,	παίγνια, μειδιάματα· πάντα ὅσα εἰκὸς
[8]	σοι τὰ τοῦ βίου καλά;	λῦπαι	καὶ ἡδοναί, θυμοὶ καὶ φόβοι,
[10]	τοιαύτης συμφορᾶς τῷ Ἰὼβ ἀγγελθείσης	(θέασαί	μοι τῷ λόγῳ τὸν ἀθλητήν,
[10]	ἐπὶ τούτοις καὶ ἀκροάματα καὶ	πᾶσαι	θυμηδίαι συμποτικαί· προπόσεις, φιλοφροσύναι, παίγνια,
[7]	χεῖρες αἱ μηδέποτε τὸ κακὸν	ἐνεργήσασαι.	ὡς ὡραῖοι οἱ πόδες οἱ
[3]	ἀκμὴν προελθεῖν καὶ ὅλον ἄνω	διαπετάσαι	τὸ ἄνθος, αὐτὸ περὶ ἑαυτὸ
[9]	ἀνδρὶ τοιαῦτα κατὰ τοῦ παιδὸς	ἐνεργῆσαι·	πάντως γὰρ τοῖς μητρικοῖς συγκινηθεῖσα
[9]	τὸν Ἀβραὰμ ταῦτα τὰ ῥήματα;	φεῖσαι	τοῦ παιδός, ἄνερ, μὴ πονηρὸν
[11]	μὴ προηγησαμένου ἀνάστασις γενέσθαι οὐ	δύναται,	ἀγαθὸν ἂν εἴη ὁ θάνατος,
[10]	βουλεύεται, σοφὸς ὢν τὸ συμφέρον	ἐπίσταται.	Ὡς τῷ κυρίῳ ἔδοξεν (ἔδοξε
[9]	ἐλπίδας εἰς πέρας ἡ ὑπόσχεσις	ἄγεται,	καὶ τίκτεται παῖς ὁ Ἰσαάκ·
[10]	καὶ παρὰ τίνος εἰς γένεσιν	ἄγεται	καὶ τίνα εἰκὸς τῶν ὄντων
[9]	τῆς νεότητος κάλλει λαμπόμενος. τότε	προσάγεται	τῷ Ἀβραὰμ ἡ τῆς ψυχῆς
[9]	τέκνοις οὐ τάφος παρὰ πατέρων	σπουδάζεται,	στέφανος γαμικὸς οὐ ξίφος φονικόν,
[7]	ἐν τῇ πανηγύρει τῶν οὐρανίων	ἀγάλλεται.	ὡς καλὸς ἐκεῖνος ὁ ὀφθαλμὸς
[10]	τὴν ψυχὴν ἐνοχλήσει, ἀλλὰ πάντα	γίνεται	αὐτῷ ὁ θεός. διὰ τοῦτο
[10]	τῶν δέκα παίδων τὸ συμπόσιον	γίνεται,	καὶ τοῖς αἵμασι τῶν νέων
[10]	τοῦ θειοτέρου βίου τοῖς μεταστᾶσι	γίνεται·	καταλείπει σκιάς, καταλαμβάνει ἀλήθειαν, ἀφίησιν
[9]	θεόθεν περὶ τοῦ παιδὸς ἐπαγγελία	γίνεται,	παρεληλυθότι δὲ τὴν ἀκμὴν καὶ
[8]	ἐπικρατῇ τῆς ψυχῆς, τύραννος ἡμῶν	γίνεται	τοὺς λογισμοὺς δουλωσάμενος. ἢ λυπεῖ
[2]	τοὺς μὴ παρόντας ὁ λόγος	διαδοθήσεται.	καὶ γὰρ καὶ τῶν ἰατρῶν
[9]	τὸ κρεῖττόν τε καὶ θειότερον	γενήσεται	τῷ παιδὶ ἡ μετάστασις. ὅσοι
[7]	οὔτε τι τῶν ἐκεῖ σκυθρωπῶν	ἐπιγνώσεται.	ἡ γὰρ τοιαύτη ψυχὴ ἡ
[9]	πέρας ἡ ὑπόσχεσις ἄγεται, καὶ	τίκτεται	παῖς ὁ Ἰσαάκ· καὶ συμμέτρου
[9]	καταμαρανθέντι ὑπὸ τοῦ χρόνου, ὅτε	παύεται	ἡ φύσις ἑαυτὴν αὔξουσα οὐκέτι
[10]	τὴν ἐξουσίαν· ἀγαθὸς ὢν ἀγαθὰ	βουλεύεται,	σοφὸς ὢν τὸ συμφέρον ἐπίσταται.
[11]	θανάτῳ τὸ σκεῦος πρὸς καιρὸν	διαλύεται,	ἵνα τῆς κακίας ἐκρυείσης ἀναπλασθῇ
[10]	ὅθεν παρῆκται, πρὸς ἐκεῖνο καὶ	ἀναλύεται.	θεὸς οὖν ὁ τοῦ διδόναι
[10]	ὁ στάχυς τοῦ κόκκου ὅθεν	ἐκφύεται.	ὁ νῦν βίος ἀναλογεῖ πρὸς
[11]	τούτου χάριν τῶν ἀπολλυμένων διπλασίαν	δέχεται	τὴν ἀντίδοσιν, ἐπὶ δὲ τῶν
[3]	χάρισιν ὅπως ἀφεῖσα τὴν καλιὰν	οἴχεται,	ὅπως ἔξω τῶν ὀφθαλμῶν ἡμῶν
[10]	ὁμοίοις τὸν ἄνδρα καί σοι	γένηται	παιδοτρίβης ὁ ἀθλητής, τῷ καθ´
[6]	δὲ τῇ σιωπῇ τὸ στόμα,	μελαίνηται	δὲ τὸ ἐπὶ τοῦ χείλους
[8]	οὖν, εἰπέ μοι, τῶν καλῶν	ἀπεστέρηται	τὸν σάρκινον τοῦτον ἐκδυσαμένη βίον;
[7]	εἰς κρίσιν ἔλθῃ, γέενναν οὐ	φοβεῖται,	κρίσιν οὐ δέδοικεν, ἄφοβος διαμένει
[10]	ἡ ὄντως ζωὴ δι´ ἐλπίδος	ἀπόκειται,	ἡ δὲ παροῦσα ζωὴ οἱονεὶ
[11]	τέκνων τὰ ἐπιγενόμενα τοῖς προγεννηθεῖσι	συναριθμεῖται	ὡς πάντων τῷ θεῷ ζώντων,
[10]	πρὸς αὐτὸν ἡ ἀνάλυσις· ὅθεν	παρῆκται,	πρὸς ἐκεῖνο καὶ ἀναλύεται. θεὸς
[1]	χθὲς τοῦτο παρὰ τοῦ ποιμένος	ἐπήγγελται,	σκυθρωπῶν πραγμάτων τῶν τῇ γείτονι
[9]	πατέρων χεῖρες ἐπὶ τῶν τέκνων	ἐργάζονται·	εἰ δὲ χρὴ πάντως γενέσθαι
[11]	δέκα μόνα ἀντὶ τῶν ἀφαιρεθέντων	δέδοται.	ἐπειδὴ δὲ αἱ τῶν ἀνθρώπων
[9]	λαμπὰς οὐ πῦρ ἐπιτάφιον· ταῦτα	λῃσταὶ	καὶ πολέμιοι, οὐ πατέρων χεῖρες
[10]	αἵμασι τῶν νέων ὁ κρατὴρ	καταμίγνυται,	καὶ τὰ ἐδώδιμα τῷ ἐκ
[10]	ἐν τῷ κάλλει τοῦ στάχυος	δείκνυται·	Δεῖ γὰρ τὸ φθαρτὸν τοῦτο
[11]	ἐπειδὴ δὲ αἱ τῶν ἀνθρώπων	ψυχαὶ	εἰς ἀεὶ διαμένουσιν, τούτου χάριν
[9]	τε καὶ θειότερον γενήσεται τῷ	παιδὶ	ἡ μετάστασις. ὅσοι δὲ τῆς
[7]	γῆν κύπτειν, καὶ ὑποσκάζειν τῷ	ποδὶ	καὶ χειραγωγοῖς ἐπερείδεσθαι καὶ παρανοεῖν
[9]	τῆς ψυχῆς δοκιμασία καὶ βάσανος,	εἰ	ἀκριβῶς ἐν τῇ τῶν ὄντων
[2]	ἰδίαν ἀλγηδόνα λογισμοῖς τισι καταφαρμάσσοντα;	εἰ	γὰρ καὶ μὴ πάντες οἱ
[9]	χεῖρες ἐπὶ τῶν τέκνων ἐργάζονται·	εἰ	δὲ χρὴ πάντως γενέσθαι τὸ
[9]	τὴν παροῦσαν μόνην ἀφεώρα ζωήν,	εἰ	δοῦλος τῆς φύσεως ἦν, εἰ
[2]	φασιν οἱ περὶ ταῦτα δεινοί,	εἰ	δύο κατὰ ταὐτὸν ἑνὶ σώματι
[9]	εἰ δοῦλος τῆς φύσεως ἦν,	εἰ	ἐν τῷ παρόντι βίῳ τὸ
[6]	ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. οὐκοῦν	εἰ	καὶ σοῦ ἀπεφοίτησε τὸ παιδίον,
[10]	τὰ τοιαῦτα διεξῄει ἡ Σάρρα,	εἰ	μὴ ἐκεῖνα τοῖς ὀφθαλμοῖς ἔβλεπεν,
[9]	ὑπὸ τοῦ ἀνδρὸς τὰ θειότερα,	εἰ	μὴ ἠπίστατο τὴν κεκρυμμένην ζωὴν
[11]	ἐστιν ἐπ´ ἀνθρώπων ὁ θάνατος,	εἰ	μὴ κακίας καθάρσιον. ἐπειδὴ γὰρ
[9]	ἀσθενέστερον μέρος τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως;	εἰ	μὴ πεπαίδευτο κἀκείνη ὑπὸ τοῦ
[9]	ὄντων φύσει διαγιγνώσκει τὸ κάλλιον,	εἰ	μὴ πρὸς τὴν παροῦσαν βλέπει
[11]	ἀρχαῖον τῆς φύσεως ἡμῶν ἀναστοιχείωσις.	εἰ	οὖν ἀμήχανόν ἐστιν ἀναστοιχειωθῆναι πρὸς
[9]	ὅπως εἰκὸς διατεθῆναι τὸν Ἀβραάμ,	εἰ	πρὸς τὴν παροῦσαν μόνην ἀφεώρα
[11]	αἱ τῶν ἀνθρώπων ψυχαὶ εἰς	ἀεὶ	διαμένουσιν, τούτου χάριν τῶν ἀπολλυμένων
[6]	ἄκουσον τοῦ Δαβίδ, ὅθεν ἐξυφαίνεσθαι	λέγει	τῷ θεῷ τὰ ἐνδύματα· Ἐξομολόγησιν
[10]	ὅθεν ἐκφύεται. ὁ νῦν βίος	ἀναλογεῖ	πρὸς τὸν κόκκον, ὁ δὲ
[10]	τῷ κάλλει τοῦ στάχυος δείκνυται·	Δεῖ	γὰρ τὸ φθαρτὸν τοῦτο ἐνδύσασθαι
[8]	τῆς κρίσεως φόβον ἐπάγοντος. ~ἀλλ´	ἔδει,	φησίν, αὐτὴν εἰς μέτρον ἡλικίας
[10]	περὶ τῶν ὄντων φιλοσοφίας μετέστησεν.	ᾔδει	γὰρ ἀκριβῶς, ὅτι ἡ ὄντως
[10]	ἔβλεπεν, ἅπερ ἡμῖν ἐστιν ἀθέατα.	ᾔδει	γὰρ ὅτι τὸ τέλος τῆς
[8]	Σολομὼν ἐν τῇ ἰδίᾳ γραφῇ	μακαρίζει	πρὸ τοῦ περιόντος τὸν κατοιχόμενον
[10]	πάντως ἂν καὶ τὰ τοιαῦτα	διεξῄει	ἡ Σάρρα, εἰ μὴ ἐκεῖνα
[4]	ὠλοφύρατο; τίς οὐκ ἐπαφῆκε τῷ	πάθει	δάκρυα; τίς οὐ κατέμιξε τῇ
[4]	εἰς ταὐτὸν συνδραμούσης ἐπὶ τῷ	πάθει.	θέαμα δὲ προέκειτο πᾶσι τὸ
[5]	κηροῦ λαμπάδων παρατεινόμενον, πάντα τῷ	πένθει	συνεμελαίνετο καὶ πάντα μετεῖχε τῆς
[8]	οἷς φησι νῦν μέν, ὅτι	Ἐπιποθεῖ	καὶ ἐκλείπει ἡ ψυχή μου
[7]	λυπηρῶν ᾔσθετο οὔτε τι τῶν	ἐκεῖ	σκυθρωπῶν ἐπιγνώσεται. ἡ γὰρ τοιαύτη
[7]	τοιούτων πεῖραν; καὶ μὴν συγχαίρειν	προσήκει	ἐκείνοις, ὧν ἡ ζωὴ τὴν
[10]	καὶ πλάνας καὶ θορύβους, καὶ	εὑρίσκει	ἐκεῖνα τὰ ἀγαθά, ἃ ὑπὲρ
[9]	ἐν τῇ τῶν ὄντων φύσει	διαγιγνώσκει	τὸ κάλλιον, εἰ μὴ πρὸς
[3]	ἐν τῷ μικρῷ τε καὶ	ἀτελεῖ	ὑπερέλαμπεν· ὅπως ἀθρόως ἐναπέσβη τῇ
[9]	τῶν γονέων τῷ τῆς νεότητος	κάλλει	λαμπόμενος. τότε προσάγεται τῷ Ἀβραὰμ
[10]	δὲ προσδοκώμενος βίος ἐν τῷ	κάλλει	τοῦ στάχυος δείκνυται· Δεῖ γὰρ
[3]	φύσεως τὸ οἰκοδόμημα λαμπρὸν τῷ	κάλλει,	ὑπεραστράπτον (ταῖς χάρισιν, ἀθρόως προσπεσὼν
[1]	σκυθρωπῶν πραγμάτων τῶν τῇ γείτονι	πόλει	ποτὲ διὰ τοῦ σεισμοῦ συμπεπτωκότων
[10]	τοῖς μεταστᾶσι γίνεται· καταλείπει σκιάς,	καταλαμβάνει	ἀλήθειαν, ἀφίησιν ἀπάτας καὶ πλάνας
[7]	φοβεῖται, κρίσιν οὐ δέδοικεν, ἄφοβος	διαμένει	καὶ ἀκατάπληκτος, οὐδενὸς πονηροῦ συνειδότος
[7]	τῇ ἡλικίᾳ ταύτῃ κατ´ ἀνάγκην	συμβαίνει	πάθη; καὶ ὑπὲρ τούτου ἀγανακτοῦμεν,
[8]	καὶ ὁ Ἰερεμίας κατάρας ἀξίαν	κρίνει	τὴν ἡμέραν ἐκείνην τὴν ἄρξασαν
[10]	ἀπόκειται, ἡ δὲ παροῦσα ζωὴ	οἱονεὶ	σπέρμα τῆς μελλούσης ἐστίν. πολὺ
[9]	εἰ μὴ πρὸς τὴν παροῦσαν	βλέπει	ζωήν, καί φησι πρὸς αὐτὸν
[10]	θειοτέρου βίου τοῖς μεταστᾶσι γίνεται·	καταλείπει	σκιάς, καταλαμβάνει ἀλήθειαν, ἀφίησιν ἀπάτας
[8]	νῦν μέν, ὅτι Ἐπιποθεῖ καὶ	ἐκλείπει	ἡ ψυχή μου εἰς τὰς
[8]	γίνεται τοὺς λογισμοὺς δουλωσάμενος. ἢ	λυπεῖ	ἡμᾶς, ὅτι μὴ κατεπονήθη διὰ
[7]	ὁρᾷς οἷα ἀνθ´ οἵων ἠλλάξατο;	~λυπεῖ	σε τὸ τοῦ σώματος κάλλος
[7]	ἁπλότητι καὶ ἀκακίᾳ ἐκλάμπουσα. ἀλλὰ	λυπεῖ	σε τυχὸν (τὸ μὴ εἰς
[8]	καὶ νυμφικῷ θαλάμῳ ἐμφαιδρυνθῆναι. ἀλλ´	ἐρεῖ	σοι πρὸς τοῦτο ὁ ἀληθινὸς
[10]	διετέλουν εὐφραίνοντες ἀλλήλους ἐν τῷ	μέρει	καὶ εὐφραινόμενοι. καὶ δῆτα καὶ
[10]	τῶν παρόντων τὰ προσδοκώμενα, ὅσον	διαφέρει	ὁ στάχυς τοῦ κόκκου ὅθεν
[11]	~πρὸς ταῦτα βλέπων ὁ Ἰὼβ	συγχαίρει	τοῖς τέκνοις τῆς εὐκληρίας, ὡς
[7]	κάλλος, ᾧ νῦν ἐν τῇ	πανηγύρει	τῶν οὐρανίων ἀγάλλεται. ὡς καλὸς
[10]	καρδίαν ἐστίν· οὔτε ἔρως αὐτὸν	ἀνιάσει	οὔτε ἐπιθυμία ῥυπαρὰ διαστρέψει, οὐχ
[9]	δειλαίας ἀρξάμενος· μία τοῖς δυσὶν	ἀρκέσει	πληγή, κοινὸν ἐπ´ ἀμφοτέρων γενέσθω
[10]	πάθος τῶν λυπούντων τὴν ψυχὴν	ἐνοχλήσει,	ἀλλὰ πάντα γίνεται αὐτῷ ὁ
[9]	ἀκριβῶς ἐν τῇ τῶν ὄντων	φύσει	διαγιγνώσκει τὸ κάλλιον, εἰ μὴ
[6]	τοῦ πάθους τὸν ἐν τῇ	φύσει	ζῶντα καὶ μὴ κρατηθῆναι τῇ
[4]	μὲν ἄλλων κρατοῦντα, τῇ δὲ	φύσει	καμπτόμενον καὶ πρὸς τὴν ἀποβολὴν
[10]	ἐπιθυμία ῥυπαρὰ διαστρέψει, οὐχ ὑπερηφανία	χαυνώσει,	οὐκ ἄλλο τι πάθος τῶν
[10]	εὐθὺς περὶ τῆς τῶν ὄντων	ἐφιλοσόφει	φύσεως, πόθεν τὰ ὄντα λέγων
[10]	τὴν ἐξουσίαν ἔχων, ὁ αὐτὸς	ἔχει	καὶ τοῦ ἀφαιρεῖσθαι τὴν ἐξουσίαν·
[2]	τὸν πάλαι γενόμενον. ~ἢ καλῶς	ἔχει	πρὸς τὸ ὑπερβάλλον τοῦ πάθους
[1]	ποτὲ διὰ τοῦ σεισμοῦ συμπεπτωκότων	περιέχει	τὴν μνήμην. ἃ τίς ἂν
[10]	αὐτὸν ἀνιάσει οὔτε ἐπιθυμία ῥυπαρὰ	διαστρέψει,	οὐχ ὑπερηφανία χαυνώσει, οὐκ ἄλλο
[4]	εὐγενῆ κληματίδα τὴν περιειλημμένην τῷ	φοίνικι	τὴν τὸ ἄνθος ἡμῖν τοῦτο
[8]	τῆς ὄντως ζωῆς τὴν ἐν	σαρκὶ	διαγωγὴν ἐβαρύνοντο. ~Οὕτως καὶ ὁ
[8]	καὶ οἰμωγῆς ἀξίαν τὴν ἐν	σαρκὶ	διαγωγὴν εἶναί φησιν. καίτοι γε
[8]	ἔχοντες συμφορὰν ἐποιοῦντο τὴν ἐν	σαρκὶ	ζωήν. ἤκουσα πολλαχῇ τοῦ Δαβὶδ
[10]	ὅτι τὸ τέλος τῆς ἐν	σαρκὶ	ζωῆς ἀρχὴ τοῦ θειοτέρου βίου
[3]	ὑπερέλαμπεν· ὅπως ἀθρόως ἐναπέσβη τῇ	κάλυκι	καὶ πρὶν εἰς ἀκμὴν προελθεῖν
[9]	ἐλογίζετο. τί δὲ περὶ ἐκείνου	φημί,	καταλιπὼν τὴν γυναῖκα, τὸ ἀσθενέστερον
[4]	τὸν ὑψίκομον φοίνικα (τὸ βασιλικόν	φημι	κράτος) τὸν ταῖς βασιλικαῖς ἀρεταῖς
[2]	δεινοί, εἰ δύο κατὰ ταὐτὸν	ἑνὶ	σώματι πόνοι συμπέσοιεν, μόνου τοῦ
[8]	ἐστιν ἄξια. τὸ γὰρ ἐν	μηδενὶ	γενέσθαι κακῷ κρεῖττον ἢ κατὰ
[1]	ἐπήγγελται, σκυθρωπῶν πραγμάτων τῶν τῇ	γείτονι	πόλει ποτὲ διὰ τοῦ σεισμοῦ
[11]	ἡμῖν ἡ ἐμφυεῖσα κακία, προνοίᾳ	κρείττονι	θανάτῳ τὸ σκεῦος πρὸς καιρὸν
[8]	ἀλγηδόνας ἐδέξατο, ἃς ἐπ´ αὐτῆς	οἱ	γεγεννηκότες ὑπέμειναν; ἀλλὰ τὰ τοιαῦτα
[10]	ἀδελφῶν ἦν τὸ συμπόσιον· πλήρεις	οἱ	κρατῆρες, πλήρης τῶν ἐδωδίμων ἡ
[7]	ἐνεργήσασαι. ὡς ὡραῖοι οἱ πόδες	οἱ	μὴ ἐπιβάντες κακίας, μηδὲ τῇ
[12]	τῶν κεκοιμημένων, ἣν μόνοι ὑπομένουσιν	οἱ	μὴ ἔχοντες ἐλπίδα. ἐλπὶς δέ
[10]	τοσοῦτοι γὰρ ὄντες εἷς ἦσαν	οἱ	πάντες τῇ μετ´ ἀλλήλων στοργῇ
[2]	θεραπείαν ὑπερτιθέμενοι. ὥσπερ δέ φασιν	οἱ	περὶ ταῦτα δεινοί, εἰ δύο
[1]	δὲ λεγόμενον οὐκ ἀγνοεῖτε πάντως	οἱ	πληροῦντες τὸν σύλλογον ὁρῶντες αὐτόν
[7]	τὸ κακὸν ἐνεργήσασαι. ὡς ὡραῖοι	οἱ	πόδες οἱ μὴ ἐπιβάντες κακίας,
[2]	καὶ τῶν ἰατρῶν ἐκεῖνοι σοφοὶ	οἱ	πρὸς τὸ πλεονάζον τῶν ἀλγηδόνων
[4]	τὸ προαύλιον, ἡ ἐκδεχομένη πλατεῖα,	οἱ	στενωποί, τὰ ἄμφοδα, ἡ μέση,
[2]	εἰ γὰρ καὶ μὴ πάντες	οἱ	τοῦ κακοῦ συμμετέχοντες τῷ συλλόγῳ
[8]	τῇ θείᾳ γραφῇ φερομένας εὑρεῖν,	οἳ	δι´ ἐπιθυμίαν τῆς ὄντως ζωῆς
[8]	λῦπαι καὶ ἡδοναί, θυμοὶ καὶ	φόβοι,	ἐλπίδες καὶ ἐπιθυμίαι. ταῦτά ἐστι
[9]	πάντως γενέσθαι τὸ κακόν, μὴ	ἴδοι	Σάρρας ὀφθαλμὸς νεκρούμενον τὸν Ἰσαάκ·
[11]	τούτου ἕνεκεν, ὡς ἂν μὴ	διαιωνίζοι	ἡμῖν ἡ ἐμφυεῖσα κακία, προνοίᾳ
[2]	ἄν τις ἐπὶ τοῖς συμβεβηκόσι	πάθοι;	τίς οὕτως ἀπαθὴς τὴν ψυχήν;
[4]	ὃ οὐκ ἂν εἰς πίστιν	ἔλθοι	τοῖς ἀκοῇ παραδεχομένοις τὰ θαύματα·
[1]	μνήμην. ἃ τίς ἂν ἀδακρυτὶ	διεξέλθοι;	ἡ δὲ μεγάλη καὶ περιφανὴς
[7]	μηδέποτε τὸ κακὸν ἐνεργήσασαι. ὡς	ὡραῖοι	οἱ πόδες οἱ μὴ ἐπιβάντες
[9]	πῦρ ἐπιτάφιον· ταῦτα λῃσταὶ καὶ	πολέμιοι,	οὐ πατέρων χεῖρες ἐπὶ τῶν
[5]	τὴν ἐγκάρδιον ὀδύνην καταμηνύοντες. ~οὔ	μοι	ἔδοξε κατὰ τὴν ὥραν ἐκείνην
[7]	γῆρας ἐλθεῖν. τί γάρ, εἰπέ	μοι,	καλὸν ἐνορᾷς τῷ γήρᾳ; ἆρα
[10]	συμφορᾶς τῷ Ἰὼβ ἀγγελθείσης (θέασαί	μοι	τῷ λόγῳ τὸν ἀθλητήν, οὐχ
[8]	οὐκ ἔστιν. τίνος οὖν, εἰπέ	μοι,	τῶν καλῶν ἀπεστέρηται τὸν σάρκινον
[4]	τὰ ὄμματα. χεῖρες ἀλλήλαις συναρασσόμεναι.	στεναγμοὶ	πρὸς τούτοις τὴν ἐγκάρδιον ὀδύνην
[8]	βίου καλά; λῦπαι καὶ ἡδοναί,	θυμοὶ	καὶ φόβοι, ἐλπίδες καὶ ἐπιθυμίαι.
[2]	τῶν ἀλγηδόνων διὰ τῆς τέχνης	ἱστάμενοι,	(τῶν δὲ ἧττον ὀδυνηρῶν τὴν
[2]	δὲ ἧττον ὀδυνηρῶν τὴν θεραπείαν	ὑπερτιθέμενοι.	ὥσπερ δέ φασιν οἱ περὶ
[10]	ἀλλήλους ἐν τῷ μέρει καὶ	εὐφραινόμενοι.	καὶ δῆτα καὶ τότε κατὰ
[2]	δέ φασιν οἱ περὶ ταῦτα	δεινοί,	εἰ δύο κατὰ ταὐτὸν ἑνὶ
[2]	καὶ γὰρ καὶ τῶν ἰατρῶν	ἐκεῖνοι	σοφοὶ οἱ πρὸς τὸ πλεονάζον
[12]	τὴν περὶ τῶν κεκοιμημένων, ἣν	μόνοι	ὑπομένουσιν οἱ μὴ ἔχοντες ἐλπίδα.
[2]	δύο κατὰ ταὐτὸν ἑνὶ σώματι	πόνοι	συμπέσοιεν, μόνου τοῦ ὑπερβάλλοντος τὴν
[6]	ἐλπίδα τὸ πάθος εἶναι. ~ἀλλ´	εἴποι	τις ἄν, οἶμαι, τῶν μικροψυχοτέρων
[4]	προαύλιον, ἡ ἐκδεχομένη πλατεῖα, οἱ	στενωποί,	τὰ ἄμφοδα, ἡ μέση, τὰ
[8]	διαγωγὴν εἶναί φησιν. καίτοι γε	ἀμφότεροι	λαμπροὶ κατὰ τὴν βασιλείαν ὑπάρχοντες,
[8]	εἶναί φησιν. καίτοι γε ἀμφότεροι	λαμπροὶ	κατὰ τὴν βασιλείαν ὑπάρχοντες, πάντων
[10]	τοῖς ὁμοίοις τὸν ἄνδρα καί	σοι	γένηται παιδοτρίβης ὁ ἀθλητής, τῷ
[8]	νυμφικῷ θαλάμῳ ἐμφαιδρυνθῆναι. ἀλλ´ ἐρεῖ	σοι	πρὸς τοῦτο ὁ ἀληθινὸς νυμφίος,
[8]	σάρκινον τοῦτον ἐκδυσαμένη βίον; εἴπω	σοι	τὰ τοῦ βίου καλά; λῦπαι
[6]	βασιλείας τὴν περιβολὴν ἐνεδύσατο. εἴπω	σοι	τὴν ὕλην τοῦ θείου ἐνδύματος;
[6]	ἀλλὰ πρὸς τὸν δεσπότην ἀπέδραμεν.	σοὶ	τὸν ὀφθαλμὸν ἔκλεισεν, ἀλλὰ τῷ
[9]	γενήσεται τῷ παιδὶ ἡ μετάστασις.	ὅσοι	δὲ τῆς ἱστορίας ἐμπείρως ἔχετε,
[9]	θυσίας εἰς ὁλοκάρπωσιν. οἴδατε πάντως	ὅσοι	πατέρες ἐστὲ καὶ παῖδας ἔχετε
[8]	ἐν σαρκὶ διαγωγὴν εἶναί φησιν.	καίτοι	γε ἀμφότεροι λαμπροὶ κατὰ τὴν
[10]	ἑπτά. μακαριστὸς ἦν τῆς εὐπαιδίας·	τοσοῦτοι	γὰρ ὄντες εἷς ἦσαν οἱ
[6]	τούτοις ἡμεῖς; οὐχ (ἡμέτερον ἐροῦμεν,	ἀδελφοί,	λόγον, ἀλλὰ τὴν ἀναγνωσθεῖσαν ἡμῖν
[12]	μεταβολῆς ἡμῖν γενόμενος. ~οὐκοῦν ἐκβάλωμεν,	ἀδελφοί,	τὴν λύπην τὴν περὶ τῶν
[3]	διέκοψεν. σεισμός τις ἦν ἄντικρυς,	ἀδελφοί,	τὸ γενόμενον, σεισμὸς οὐδὲν τῶν
[2]	γὰρ καὶ τῶν ἰατρῶν ἐκεῖνοι	σοφοὶ	οἱ πρὸς τὸ πλεονάζον τῶν
[10]	στήθη ταῖς χερσὶ μαστιγώσας ἢ	ἐπὶ	γῆν ἑαυτὸν ῥίψας ἢ θρηνῳδοὺς
[11]	ἀπολλυμένων διπλασίαν δέχεται τὴν ἀντίδοσιν,	ἐπὶ	δὲ τῶν τέκνων τὰ ἐπιγενόμενα
[4]	πᾶσι τὸ ἱερὸν ἄνθος ἐκεῖνο	ἐπὶ	κλίνης χρυσῆς κομιζόμενον. πῶς κατηφῆ
[10]	πάντων τῶν περιόντων ἀθρόως, πρὶν	ἐπὶ	ταῖς προλαβούσαις πληγαῖς τὴν ψυχὴν
[6]	καὶ μὴ κρατηθῆναι τῇ λύπῃ	ἐπὶ	τοιούτῳ θεάματι, ὅταν μὴ καθ´
[10]	κατεμηνύθη πληγή, πῶς ἐδέξατο τὴν	ἐπὶ	τοῖς παισὶ συμφοράν; τρεῖς αὐτῷ
[2]	πῶς γὰρ οὐκ ἄν τις	ἐπὶ	τοῖς συμβεβηκόσι πάθοι; τίς οὕτως
[2]	ἐκκλεπτομένης τῆς ἥττονος, οὕτω καὶ	ἐπὶ	τοῦ παρόντος βλέπω· τὸ γὰρ
[6]	τὸ στόμα, μελαίνηται δὲ τὸ	ἐπὶ	τοῦ χείλους ἄνθος, χαλεπὸν δὲ
[10]	ἐφ´ ἑστίας ἁβρύνεσθαι. τί οὖν	ἐπὶ	τούτοις; ἐν ἀκμῇ τῆς ἀπολαύσεως
[10]	αἱ κύλικες, θεάματα ὡς εἰκὸς	ἐπὶ	τούτοις καὶ ἀκροάματα καὶ πᾶσαι
[4]	τῆς οἰκουμένης εἰς ταὐτὸν συνδραμούσης	ἐπὶ	τῷ πάθει. θέαμα δὲ προέκειτο
[4]	ἡ μέση, τὰ πλάγια, ἡ	ἐπὶ	τῶν δωμάτων εὐρυχωρία· πᾶν τὸ
[5]	ὑπαναγινώσκοντος ἀρτίως ἠκούσαμεν, Μὴ δεῖν	ἐπὶ	τῶν κεκοιμημένων λυπεῖσθαι· μόνων γὰρ
[9]	καὶ πολέμιοι, οὐ πατέρων χεῖρες	ἐπὶ	τῶν τέκνων ἐργάζονται· εἰ δὲ
[9]	ἀμείνονα, οὐκ ἂν ἐπέτρεπε τῷ	ἀνδρὶ	τοιαῦτα κατὰ τοῦ παιδὸς ἐνεργῆσαι·
[9]	ἔχετε, πάντως οὐκ ἀγνοεῖτε (τὰ	περὶ	αὐτοῦ διηγήματα. τί γάρ φησιν
[3]	ἄνω διαπετάσαι τὸ ἄνθος, αὐτὸ	περὶ	ἑαυτὸ κατερρύη καὶ κόνις ἐγένετο,
[9]	τῆς ζωῆς ἐλογίζετο. τί δὲ	περὶ	ἐκείνου φημί, καταλιπὼν τὴν γυναῖκα,
[2]	ὑπερτιθέμενοι. ὥσπερ δέ φασιν οἱ	περὶ	ταῦτα δεινοί, εἰ δύο κατὰ
[10]	ὁμοῦ τε ἤκουσε καὶ εὐθὺς	περὶ	τῆς τῶν ὄντων ἐφιλοσόφει φύσεως,
[9]	μὲν ὄντι τῷ Ἀβραὰμ θεόθεν	περὶ	τοῦ παιδὸς ἐπαγγελία γίνεται, παρεληλυθότι
[12]	ἐκβάλωμεν, ἀδελφοί, τὴν λύπην τὴν	περὶ	τῶν κεκοιμημένων, ἣν μόνοι ὑπομένουσιν
[10]	θλίψεως καιρὸν εἰς ἐπίσκεψιν τῆς	περὶ	τῶν ὄντων φιλοσοφίας μετέστησεν. ᾔδει
[7]	τῇ γλώσσῃ, τὸ ὑποτρέμειν τῇ	χειρὶ	καὶ εἰς γῆν κύπτειν, καὶ
[10]	τὸ συμπόσιον γίνεται, καὶ τοῖς	αἵμασι	τῶν νέων ὁ κρατὴρ καταμίγνυται,
[4]	τῷ πάθει. θέαμα δὲ προέκειτο	πᾶσι	τὸ ἱερὸν ἄνθος ἐκεῖνο ἐπὶ
[11]	πάντων ὑποσχομένης, ἐν τοῖς ἄλλοις	ἅπασι	διπλασιασθείσης τῆς ἀντιδόσεως, μόνων τῶν
[10]	ἀρχὴ τοῦ θειοτέρου βίου τοῖς	μεταστᾶσι	γίνεται· καταλείπει σκιάς, καταλαμβάνει ἀλήθειαν,
[5]	Ἀποστόλου φωνῆς συγκατακριθῆναι τοῖς ἀνελπίστοις.	φησὶ	γάρ, καθὼς τοῦ ὑπαναγινώσκοντος ἀρτίως
[8]	τοιαύτης ἀνάγκης ἐπιθυμοῦντος, ἐν οἷς	φησι	νῦν μέν, ὅτι Ἐπιποθεῖ καὶ
[9]	τὴν παροῦσαν βλέπει ζωήν, καί	φησι	πρὸς αὐτὸν ὁ θεός· ἀνένεγκε
[10]	ὁ κύριος ἀφείλετο. ἐκ θεοῦ,	φησί,	τοῖς ἀνθρώποις (ἡ γένεσις, καὶ
[10]	πῶς ἐδέξατο τὴν ἐπὶ τοῖς	παισὶ	συμφοράν; τρεῖς αὐτῷ θυγατέρες ἦσαν,
[11]	τῶν τέκνων τὰ ἐπιγενόμενα τοῖς	προγεννηθεῖσι	συναριθμεῖται ὡς πάντων τῷ θεῷ
[11]	τέκνοις τῆς εὐκληρίας, ὡς θᾶττον	ἐκλυθεῖσι	τῶν τοῦ βίου δεσμῶν. τεκμήριον
[2]	πόλεως τὴν ἰδίαν ἀλγηδόνα λογισμοῖς	τισι	καταφαρμάσσοντα; εἰ γὰρ καὶ μὴ
[4]	τὸν ταῖς βασιλικαῖς ἀρεταῖς οἷόν	τισι	κλάδοις πάσης ὑπερανεστῶτα τῆς οἰκουμένης
[2]	οὐκ ἄν τις ἐπὶ τοῖς	συμβεβηκόσι	πάθοι; τίς οὕτως ἀπαθὴς τὴν
[10]	καταπασάμενος ἢ τὰ στήθη ταῖς	χερσὶ	μαστιγώσας ἢ ἐπὶ γῆν ἑαυτὸν
[10]	ὁ θεός. διὰ τοῦτο προθύμως	δίδωσι	τῷ θεῷ τὸν παῖδα. τί
[7]	(τὸ μὴ εἰς γῆρας ἐλθεῖν.	τί	γάρ, εἰπέ μοι, καλὸν ἐνορᾷς
[9]	ἀγνοεῖτε (τὰ περὶ αὐτοῦ διηγήματα.	τί	γάρ φησιν ἡ γραφή; ὅτι
[10]	δίδωσι τῷ θεῷ τὸν παῖδα.	τί	δὲ ὁ μέγας Ἰώβ; ὅτε
[9]	τὸ γλυκὺ τῆς ζωῆς ἐλογίζετο.	τί	δὲ περὶ ἐκείνου φημί, καταλιπὼν
[10]	οὖν ἐποίησεν ὁ ἀνήρ; ἆρά	τι	δυσγενὲς καὶ μικρόψυχον ἢ εἶπε
[9]	καὶ συμμέτρου διαγεγονότος χρόνου, οἷόν	τι	ἔρνος ἀναδραμὼν εἰς κάλλος καὶ
[11]	εἶναι κωλύοντος. οὐδὲ γὰρ ἄλλο	τί	ἐστιν ἐπ´ ἀνθρώπων ὁ θάνατος,
[10]	συνόδῳ νέων ἐφ´ ἑστίας ἁβρύνεσθαι.	τί	οὖν ἐπὶ τούτοις; ἐν ἀκμῇ
[10]	καιρῷ τῆς τῶν πειρασμῶν συμπλοκῆς)	τί	οὖν ἐποίησεν ὁ ἀνήρ; ἆρά
[8]	κατὰ τὴν παροῦσαν ζωὴν συμπεπλέγμεθα.	τί	οὖν κακὸν πέπονθεν ἡ τοσούτων
[6]	τῷ πρὸς τὸ πάθος βλέποντι;	τί	οὖν πρὸς τούτοις ἡμεῖς; οὐχ
[10]	οὐχ ὑπερηφανία χαυνώσει, οὐκ ἄλλο	τι	πάθος τῶν λυπούντων τὴν ψυχὴν
[11]	κακίας καθάρσιον. ἐπειδὴ γὰρ οἷόν	τι	σκεῦος ἀγαθῶν δεκτικὸν τὸ κατ´
[7]	ἐνταῦθα τῶν λυπηρῶν ᾔσθετο οὔτε	τι	τῶν ἐκεῖ σκυθρωπῶν ἐπιγνώσεται. ἡ
[4]	τῇ πυκνότητι τῶν συνεστώτων οἷόν	τι	ὕδωρ κατὰ πᾶν μέρος τοῖς
[6]	κρατηθῆναι τῇ λύπῃ ἐπὶ τοιούτῳ	θεάματι,	ὅταν μὴ καθ´ ὥραν ἐν
[10]	ὁ ἀθλητής, τῷ καθ´ ἑαυτὸν	ὑποδείγματι	πρὸς ὑπομονὴν καὶ ἀνδρείαν τὴν
[10]	καὶ μικρόψυχον ἢ εἶπε τῷ	ῥήματι	ἢ διὰ σχήματος ἐνεδείξατο ἢ
[4]	ὠδῖνας ἐν ψυχῇ, οὐκ ἐν	σώματι,	ὅτε αὐτῆς οὗτος ὁ βλαστὸς
[2]	εἰ δύο κατὰ ταὐτὸν ἑνὶ	σώματι	πόνοι συμπέσοιεν, μόνου τοῦ ὑπερβάλλοντος
[7]	σε τὸ τοῦ σώματος κάλλος	μηκέτι	φαινόμενον, οὐ γὰρ ὁρᾷς αὐτῆς
[9]	παύεται ἡ φύσις ἑαυτὴν αὔξουσα	οὐκέτι	τοῦ γήρως ταῖς ὁρμαῖς ὑπακούοντος,
[2]	οὕτω τὸν τρόπον σιδήρεος, ὡς	ἀναλγητὶ	τὸ συμβὰν δέξασθαι; ~ἔγνωτε πάντως
[7]	οὐ λίθων αὐγαῖς κεκοσμημένη, ἀλλ´	ἁπλότητι	καὶ ἀκακίᾳ ἐκλάμπουσα. ἀλλὰ λυπεῖ
[4]	εἶδον ἐξ ἀνθρώπων πέλαγος τῇ	πυκνότητι	τῶν συνεστώτων οἷόν τι ὕδωρ
[5]	ὑμνῳδίας τοῖς θρήνοις ἔχρησε καὶ	ἀντὶ	τῆς φαιδρᾶς χοροστασίας μεταλαβὼν τὴν
[11]	οὐκ ἐζήτησεν, ἀλλὰ δέκα μόνα	ἀντὶ	τῶν ἀφαιρεθέντων δέδοται. ἐπειδὴ δὲ
[11]	ἐπαγγελίας τοῦ θεοῦ τὸ διπλάσιον	ἀντὶ	τῶν ἀφαιρεθέντων πάντων ὑποσχομένης, ἐν
[6]	γεννησαμένοις τοῦτο δοκῇ, ἀλλὰ καὶ	παντὶ	τῷ πρὸς τὸ πάθος βλέποντι;
[9]	δὲ τὴν ἀκμὴν καὶ ἤδη	καταμαρανθέντι	ὑπὸ τοῦ χρόνου, ὅτε παύεται
[10]	ὁ μέγας Ἰώβ; ὅτε αὐτῷ	γυμνωθέντι	πάντων τῶν περιόντων ἀθρόως, πρὶν
[9]	ἡ γραφή; ὅτι νέῳ μὲν	ὄντι	τῷ Ἀβραὰμ θεόθεν περὶ τοῦ
[2]	τὴν αἴσθησιν γίνεσθαι, ἐν τῷ	πλεονάζοντι	τῆς ἐπικρατούσης ἀλγηδόνος ἐκκλεπτομένης τῆς
[6]	παντὶ τῷ πρὸς τὸ πάθος	βλέποντι;	τί οὖν πρὸς τούτοις ἡμεῖς;
[9]	φύσεως ἦν, εἰ ἐν τῷ	παρόντι	βίῳ τὸ γλυκὺ τῆς ζωῆς
[8]	αὐλὰς τοῦ κυρίου, νῦν δέ,	ὅτι	Ἐξάγαγε ἐκ φυλακῆς τὴν ψυχήν
[8]	ἐν οἷς φησι νῦν μέν,	ὅτι	Ἐπιποθεῖ καὶ ἐκλείπει ἡ ψυχή
[10]	φιλοσοφίας μετέστησεν. ᾔδει γὰρ ἀκριβῶς,	ὅτι	ἡ ὄντως ζωὴ δι´ ἐλπίδος
[8]	πρὸς τοῦτο ὁ ἀληθινὸς νυμφίος,	ὅτι	κρείττων ἡ οὐρανία παστάς, προτιμότερος
[7]	πάθη; καὶ ὑπὲρ τούτου ἀγανακτοῦμεν,	ὅτι	μὴ ἀφίκετο εἰς τὴν τῶν
[8]	λογισμοὺς δουλωσάμενος. ἢ λυπεῖ ἡμᾶς,	ὅτι	μὴ κατεπονήθη διὰ ὠδίνων, ὅτι
[8]	ὅτι μὴ κατεπονήθη διὰ ὠδίνων,	ὅτι	μὴ συνετρίβη διὰ φροντίδων (παιδοτροφίας,
[8]	μὴ συνετρίβη διὰ φροντίδων (παιδοτροφίας,	ὅτι	μὴ τὰς ὁμοίας ἀλγηδόνας ἐδέξατο,
[9]	τί γάρ φησιν ἡ γραφή;	ὅτι	νέῳ μὲν ὄντι τῷ Ἀβραὰμ
[9]	προσῆγε τὸν ἠγαπημένον υἱόν, εἰδὼς	ὅτι	πρὸς τὸ κρεῖττόν τε καὶ
[11]	τοῦ βίου δεσμῶν. τεκμήριον δὲ	ὅτι	τῆς ἐπαγγελίας τοῦ θεοῦ τὸ
[10]	ἡμῖν ἐστιν ἀθέατα. ᾔδει γὰρ	ὅτι	τὸ τέλος τῆς ἐν σαρκὶ
[9]	περὶ τοῦ παιδὸς ἐπαγγελία γίνεται,	παρεληλυθότι	δὲ τὴν ἀκμὴν καὶ ἤδη
[3]	ἐντρεφομένην τῇ βασιλικῇ καλιᾷ, τὴν	ἄρτι	μὲν πτερουμένην ἐν λαμπρῷ τῷ
[6]	φύσιν τοῖς ἐπιτάγμασιν. πῶς γάρ	ἐστι	δυνατὸν ὑπεραρθῆναι τοῦ πάθους τὸν
[8]	φόβοι, ἐλπίδες καὶ ἐπιθυμίαι. ταῦτά	ἐστι	καὶ τὰ τοιαῦτα, οἷς κατὰ
[8]	τῆς τοιαύτης ζωῆς. καὶ πολλάς	ἐστι	τοιαύτας τῶν παλαιῶν ἁγίων φωνὰς
[5]	τῆς τῶν λογισμῶν συμβουλῆς ὡς	ἔστι	δυνατὸν ἀναρρώννυσθαι. κίνδυνος γὰρ οὐ
[10]	καὶ ἐποιμώζων τῇ μνήμῃ; οὐκ	ἔστι	τούτων οὐδέν. ἀλλ´ ὁ μὲν
[1]	τὴν μνήμην. ἃ τίς ἂν	ἀδακρυτὶ	διεξέλθοι; ἡ δὲ μεγάλη καὶ
[6]	τὸν ὀφθαλμὸν ἔκλεισεν, ἀλλὰ τῷ	φωτὶ	τῷ αἰωνίῳ διήνοιξεν. τῆς σῆς

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher
Dernière mise à jour : 28/04/2009