Livre, Chap. |
[1, 21] |
μεταστάσεως,
ἐς
ἣν
διὰ
παντὸς
|
χαίνουσι |
τὸν
ποθούμενον
αὐτοῖς
ἰδεῖν
ἐπειγόμενοι. |
[1, 1] |
μανίας
συνδεθείσης
ταῖς
ἐν
Νικαίᾳ
|
χαλκευθείσαις |
πέδαις,
Εὐνομίου
τε
αὖ
καὶ |
[1, 2] |
ὑπὸ
τοῦ
παναγίου
πνεύματος
ἤδη
|
χαλκευθεῖσαν |
διὰ
πολλῶν
ἐγκρίτων
πατέρων
ἐξώθησέ |
[1, 20] |
παναρίστοις
σοφισταῖς.
Καὶ
εἰκόνι
ἐκ
|
χαλκοῦ |
τεχνικῶς
ἠσκημένῃ
παῖδες
Ἀντιοχέων
αὐτὴν |
[1, 6] |
δίδωσι
μὲν
κατακρατεῖν
τῶν
ἀνθεστηκότων,
|
χαρίζεται |
δὲ
τὸ
νικᾶν.
Οὐ
γὰρ |
[1, 21] |
δὶς
ἀφικνεῖται.
Καὶ
ὅτου
μὲν
|
χάριν |
ἢ
τί
πρωτοτύπως
ὥς
φασι |
[1, 10] |
Ἐπράχθη
δὲ
καί
τινα
Σωφρονίου
|
χάριν |
τὴν
Κωνσταντιναίων
ἐπισκοπήσαντος.
Καθαιρεῖται
δὲ |
[1, 13] |
ἰδίας
ἀνακαλεσάμενον
κελεύσεις
πάντα
πρὸς
|
χάριν |
Χριστιανῶν
ἐκπληρῶσαι,
παραλῦσαι
δὲ
καὶ |
[1, 19] |
ὡς
καὶ
πρεσβευσαμένοις
αὐτοῖς
εἰρήνην
|
χαρίσασθαι, |
ἣ
καὶ
διήρκεσε
μέχρι
δύο |
[1, 13] |
Τούτῳ
τοσοῦτον
ἡ
τῆς
θείας
|
χάριτος |
ἐνέσκηψε
δύναμις,
ὡς
καὶ
Θεοδοσίου |
[1, 15] |
ἕψεται
καὶ
ταῦτα,
τῆς
θείας
|
χάριτος |
μηδὲν
ἐλλειπὲς
ἔχειν
ἀνεχομένης·
καὶ |
[1, 21] |
συναγούσης
καὶ
αὖ
πάλιν
διαιρούσης
|
χάριτος, |
ὥστε
ζωὴν
ἐν
αὐτοῖς
καὶ |
[1, 6] |
τοῦ
θεοσεβεστάτου
Παύλου
τοῦ
ἐπισκόπου
|
χάρτην |
προκομίσαντος
ἀδιάβλητον
ἔχοντα
τῆς
πίστεως |
[1, 7] |
καὶ
γηράσαντι
σώματι,
καὶ
τὴν
|
χεῖρα |
καὶ
τὴν
πλευρὰν
συντριβέντες
ἀφικόμεθα |
[1, 6] |
ὁ
τῶν
δυνάμεων
Κύριος
πλουσίᾳ
|
χειρὶ |
διανέμει
τὰ
ἀγαθά,
καὶ
δίδωσι |
[1, 11] |
ἐπινοοῦντες
καὶ
τῶν
οἰκείων
παθῶν
|
χειροτονοῦντές |
τε
καὶ
ὀνομάζοντες,
ἵνα
συγγνώμην |
[1, 17] |
ἐνεχθῆναι,
συμπεσεῖν
τε
καὶ
τὸ
|
Χερρονήσου |
καλούμενον
μακρὸν
τεῖχος·
διαχῆναι
δὲ |
[1, 13] |
πλείους,
εἰ
μή
γε
ὅσοι
|
χερσὶν |
ἀνθρώπων
πιστῶν
βιαίως
ἀφῃρέθησαν,
διὰ |
[1, 21] |
τὴν
κενοδοξίαν
καταπατοῦσιν,
ὃν
τελευταῖον
|
χιτῶνα |
κατὰ
Πλάτωνα
τὸν
σοφὸν
ἡ |
[1, 2] |
γεγραμμένον,
ἢ
τὸν
ὑφαντὸν
διόλου
|
χιτῶνα |
παρὰ
τῶν
θεοκτόνων
περιρραγείς,
τὴν |
[1, 14] |
τῶν
ἀγροίκων
περὶ
τὸν
κίονα
|
χορευόντων, |
ἀστέρα
ὑπερμεγέθη
κατὰ
πᾶν
τὸ |
[1, 21] |
ὀσπρίοις
μόνοις
δεξιουμένη
εἰς
τοσοῦτον
|
χορηγουμένοις |
ὅσον
ἀποζῆν
καὶ
μόνον.
Κοινὰς |
[1, 22] |
τῆς
ἄνωθεν
ῥοπῆς
τὴν
οἰκείαν
|
χορηγούσης |
εὐμένειαν.
Τέλος
τοῦ
αʹ
τόμου |
[1, 11] |
μὲν
σωφροσύνην
ὡς
ἐναγές
τι
|
χρῆμα |
καί
τι
τῶν
ἄλλως
ἐκτόπων |
[1, 5] |
ἐγνωκότος
εὐσεβέσι
τε
αὖ
γράμμασι
|
χρησαμένου |
πρός
τε
Κύριλλον
καὶ
Ἰωάννην |
[1, 16] |
ἀνελεῖν
τι
ἠδύνατο
τῷ
βασιλεῖ
|
χρηστηριαζομένῳ, |
Βαβύλα
τοῦ
ἁγίου
παντοίως
ἐκ |
[1, 15] |
λόγος,
καὶ
ὅσα
τῶν
ἐκείνου
|
χρηστῶν |
φέρεται
πόνων.
~ιςʹ
Ὅπως
ὁ |
[1, 11] |
οὐδεὶς
{ἀδύνατον}
τῶν
αἱρέσεις
παρὰ
|
Χριστιανοῖς |
ἐξευρηκότων
πρωτοτύπως
βλασφημεῖν
ἠθέλησεν,
ἢ |
[1, 13] |
σφῶν
συναγωγάς,
ἅσπερ
ἔφθησαν
παρὰ
|
Χριστιανῶν |
ἀφῃρημένοι,
οὕτω
παρρησίᾳ
γέγραφεν,
οὕτω |
[1, 13] |
ἀνακαλεσάμενον
κελεύσεις
πάντα
πρὸς
χάριν
|
Χριστιανῶν |
ἐκπληρῶσαι,
παραλῦσαι
δὲ
καὶ
τὸν |
[1, 15] |
ἀκρότατον
ἐξήσκησεν
ὡς
καὶ
παρὰ
|
Χριστιανῶν |
θαυμασθῆναι
τῶν
μὴ
προσπαθείᾳ
ἢ |
[1, 7] |
τὰ
ἐπίχειρα
καθεστᾶσι
τῆς
εἰς
|
Χριστὸν |
βλασφημίας.
Ἄμφω
γὰρ
παραπλησίως
εἰς |
[1, 2] |
βλασφημίας
ἐργαστήριον,
ἐν
ᾧ
πάλιν
|
Χριστὸς |
συμφωνεῖταί
τε
καὶ
πιπράσκεται,
τὰς |
[1, 4] |
παρ´
αὐτοῦ
κύριος
ἡμῶν
Ἰησοῦς
|
Χριστὸς |
ὥρισε
διὰ
τῆς
παρούσης
ἁγίας |
[1, 2] |
μαθητοῦ
διδάσκοντος
μὴ
θεοτόκον
ἀλλὰ
|
χριστοτόκον |
τὴν
ἁγίαν
καλῶν
θεομήτορα,
δι´ |
[1, 7] |
μερῶν
τοῦ
ἑτέρου
στερηθείη,
τὴν
|
χριστοτόκος |
ἐπενόησε
φωνήν.
Ἐπισημαίνεταί
τε
ὡς |
[1, 2] |
τε
καὶ
ἀπεβάλετο,
τὴν
δὲ
|
χριστοτόκος |
παραχαράξας
ἀντεχάλκευσέ
τε
καὶ
ἀνετύπωσε, |
[1, 21] |
δ´
οὖν
ἀνὰ
τὴν
ἁγίαν
|
Χριστοῦ |
πόλιν
γενομένη
πολλὰ
πρὸς
τιμῆς |
[1, 6] |
τρόπος,
τοῦ
πάντων
ἡμῶν
σωτῆρος
|
Χριστοῦ |
ταῖς
αὐτοῦ
ἐκκλησίαις
τὴν
εἰρήνην |
[1, 8] |
οὗ
πάσης
εἰρήνης
ἡ
τοῦ
|
Χριστοῦ |
τετύχηκεν
ἐκκλησία.
Τούτου
δὲ
αὖ |
[1, 2] |
τελευτῆς
καταντήσειν,
εἴ
γε
προοιμιασθείη,
|
Χριστοῦ |
τοῦ
ἐπὶ
πάντων
συνεργοῦντος
θεοῦ, |
[1, 20] |
ὕστερον
ἐπὶ
τὴν
ἁγίαν
ἐπειγομένη
|
Χριστοῦ |
τοῦ
θεοῦ
ἡμῶν
πόλιν,
ἐνταῦθά |
[1, 13] |
τοῦ
Στυλίτου.
Ἐν
τούτοις
τοῖς
|
χρόνοις |
ἤκμασέ
τε
καὶ
διεφάνη
καὶ |
[1, 19] |
Θεοδοσίου
γεγόνασι.
Ἐν
τοῖς
αὐτοῖς
|
χρόνοις |
Θεοδοσίου
ἐπαναστάσεις
συχναὶ
κατὰ
τὴν |
[1, 17] |
φοβερῶν
σημείων.
Ἐν
τούτοις
τοῖς
|
χρόνοις |
ὁ
πολὺς
τῷ
λόγῳ
πόλεμος |
[1, 15] |
δείκνυται
τοῦ
θεσπεσίου
συνακμάσαι
τοῖς
|
χρόνοις. |
Ταῦτά
μοι
κομψῶς
ὡς
δυνατὸν |
[1, 16] |
καλουμένῳ
κοιμητηρίῳ,
μετατίθεται
πολλοῖς
ὕστερον
|
χρόνοις, |
ὑποθεμένου
τοῦ
παναγάθου
θεοῦ
Θεοδοσίῳ |
[1, 20] |
δὲ
πρὸς
τὴν
Κωνσταντίνου.
Ἣ
|
χρόνοις |
ὕστερον
ἐπὶ
τὴν
ἁγίαν
ἐπειγομένη |
[1, 7] |
αὐτὸς
ὁ
Νεστόριος
ὡς
τετραετῆ
|
χρόνον |
αὐτόθι
διατρίψας
παντοίας
ἔτυχε
τιμῆς |
[1, 17] |
Ὃ
δὴ
πάθος
καὶ
ἐπὶ
|
χρόνον |
τῆς
γῆς
ἐπεκράτησεν,
οὐχ
ὥσπερ |
[1, 4] |
εἰ
καὶ
φθαῖεν,
μετὰ
πολλοῦ
|
χρόνου |
τριβήν,
συναλίζονται,
Κυρίλλου
τοῦ
θεσπεσίου |
[1, 18] |
ἐργασάμενοι
ταύτας.
Κατὰ
τούτους
τοὺς
|
χρόνους |
Μεμνόνιος
καὶ
Ζωΐλος
καὶ
Κάλλιστος |
[1, 21] |
τὸ
ζῆν
ἐντεῦθεν
ποριζόμενοι,
ὥστε
|
χρόνῳ |
καὶ
θηρίοις
συναφομοιοῦσθαι,
τῆς
τε |
[1, 7] |
διερρύη
τε
καὶ
κατεπόθη
τῷ
|
χρόνῳ |
μηδὲ
ψιλῶς
ἀκουόμενα,
εἰ
μὴ |
[1, 10] |
Ὅσα
παρὰ
τοῦ
Διοσκόρου
καὶ
|
Χρυσαφίου |
τὸ
παράλογον
ἐν
Ἐφέσῳ
συνέδριον |
[1, 10] |
πρὸς
ἔχθρας
Φλαβιανοῦ
τοῦτο
τεχνάσαντος
|
Χρυσαφίου |
τῶν
βασιλείων
τηνικαῦτα
κρατοῦντος,
συνδραμόντων |
[1, 20] |
Θεοδόσιον
τὸ
τεῖχος
εὐρῦναι.
Καὶ
|
χρυσίον |
δὲ
διακοσίας
ἕλκον
λίτρας
τῷ |
[1, 21] |
ἐς
γῆν
βριθόντων
κρατοῦνται·
οὐ
|
χρυσὸς |
γὰρ
αὐτοῖς
ἐστι,
τί
δ´ |
[1, 21] |
ἐστι,
τί
δ´
ἂν
φαίην
|
χρυσός, |
ὅτε
οὔτε
ἰδική
τις
ἐσθὴς |
[1, 17] |
ταῖς
σφίσι
ῥίζαις
ἀναβρασθῆναι
καὶ
|
χώματα |
πλεῖστα
εἰς
ὄρη
σχεδιασθῆναι·
τὴν |
[1, 7] |
ἀπειλητικαῖς
καταπλῆξαι
διὰ
τάχους
τὴν
|
χώραν |
ἐκδραμεῖν,
ὡς
Μαζίκων
αὐτὴν
μετ´ |
[1, 21] |
τινι
τῶν
ἐπὶ
γῆς
δυσόδων
|
χωρίων |
τὸ
λαθεῖν
ἑαυτοῖς
πορίζονται.
Λέξω |
[1, 14] |
κεκαλυμμένον
ὥσπερ
εἰώθει.
Ὧδε
τοῦ
|
χώρου |
γινόμενοι
ἄνδρες
ἀφυλάκτως
εἰσίασι,
μετὰ |
[1, 21] |
ἀντιταλαντεύεται
ζυγοῖς
ὡς
ἐκ
διαμέτρου
|
χωροῦσιν |
αὐτοῖς
τὴν
ῥοπὴν
ἀνεπαίσθητον
εἶναι, |
[1, 16] |
εὐαγῆ
λείψανα
ἐν
εὐαγεῖ
μετενεχθεῖεν
|
χώρῳ, |
καλλίστῳ
τεμένει
τιμώμενα.
~ιζʹ
Περὶ |
[1, 14] |
παναγίου
Συμεώνου
τὴν
προσηγορίαν
τῷ
|
χώρῳ |
καταλιπούσης.
Διήκει
δὲ
τὸ
πρόσαντες |