[2,0] Τάδε καὶ ἡ βʹ περιέχει βίβλος τῆς Ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας <Α> Περὶ τῆς μετὰ τὴν ἀνάληψιν τοῦ Χριστοῦ διαγωγῆς τῶν ἀποστόλων. <Β> Ὅπως Τιβέριος ὑπὸ Πιλάτου τὰ περὶ τοῦ Χριστοῦ διδαχθεὶς ἐκινήθη. <Γ> Ὅπως εἰς πάντα τὸν κόσμον ἐν βραχεῖ χρόνῳ διέδραμεν ὁ περὶ τοῦ Χριστοῦ λόγος. <Δ> Ὡς μετὰ Τιβέριον Γάϊος Ἰουδαίων βασιλέα καθίστησιν Ἀγρίππαν, τὸν Ἡρῴδην ἀϊδίῳ ζημιώσας φυγῇ. <Ε> Ὡς Φίλων ὑπὲρ Ἰουδαίων πρεσβείαν ἐστείλατο πρὸς Γάϊον. <Ϛ> Ὅσα Ἰουδαίοις συνερρύη κακὰ μετὰ τὴν κατὰ τοῦ Χριστοῦ τόλμαν. <Ζ> Ὡς καὶ Πιλᾶτος ἑαυτὸν διεχρήσατο. <Η> Περὶ τοῦ κατὰ Κλαύδιον λιμοῦ. <Θ> Μαρτύριον Ἰακώβου τοῦ ἀποστόλου. <Ι> Ὡς Ἀγρίππας ὁ καὶ Ἡρῴδης τοὺς ἀποστόλους διώξας τῆς θείας παραυτίκα δίκης ᾔσθετο. <ΙΑ> Περὶ Θευδᾶ τοῦ γόητος. <ΙΒ> Περὶ Ἑλένης τῆς τῶν Ἀδιαβηνῶν βασιλίδος. <ΙΓ> Περὶ Σίμωνος τοῦ μάγου. <ΙΔ> Περὶ τοῦ κατὰ Ῥώμην κηρύγματος Πέτρου τοῦ ἀποστόλου. <ΙΕ> Περὶ τοῦ κατὰ Μάρκον εὐαγγελίου. <ΙϚ> Ὡς πρῶτος Μάρκος τοῖς κατ´ Αἴγυπτον τὴν εἰς τὸν Χριστὸν γνῶσιν ἐκήρυξεν. <ΙΖ> Οἵα περὶ τῶν κατ´ Αἴγυπτον ἀσκητῶν ὁ Φίλων ἱστορεῖ. <ΙΗ> Ὅσα τοῦ Φίλωνος εἰς ἡμᾶς περιῆλθεν συγγράμματα. <ΙΘ> Οἵα τοὺς ἐν Ἱεροσολύμοις Ἰουδαίους συμφορὰ μετῆλθεν ἐν τῇ τοῦ πάσχα ἡμέρᾳ. <Κ> Οἵα καὶ κατὰ Νέρωνα ἐν τοῖς Ἱεροσολύμοις ἐπράχθη. <ΚΑ> Περὶ τοῦ Αἰγυπτίου, οὗ καὶ τῶν ἀποστόλων αἱ Πράξεις ἐμνημόνευσαν. <ΚΒ> Ὡς ἐκ τῆς Ἰουδαίας εἰς τὴν Ῥώμην δέσμιος ἀναπεμφθεὶς Παῦλος ἀπολογησάμενος πάσης ἀπελύθη αἰτίας. <ΚΓ> Ὡς ἐμαρτύρησεν Ἰάκωβος ὁ τοῦ κυρίου χρηματίσας ἀδελφός. <ΚΔ> Ὡς μετὰ Μάρκον πρῶτος ἐπίσκοπος τῆς Ἀλεξανδρέων ἐκκλησίας Ἀννιανὸς κατέστη. <ΚΕ> Περὶ τοῦ κατὰ Νέρωνα διωγμοῦ, καθ´ ὃν ἐπὶ Ῥώμης Παῦλος καὶ Πέτρος τοῖς ὑπὲρ εὐσεβείας μαρτυρίοις κατε κοσμήθησαν. <ΚϚ> Ὡς μυρίοις κακοῖς περιηλάθησαν Ἰουδαῖοι, καὶ ὡς τὸν ὕστατον πρὸς Ῥωμαίους ἤραντο πόλεμον. Συνῆκται ἡμῖν ἡ βίβλος ἀπὸ τῶν Κλήμεντος Τερτυλλιανοῦ Ἰωσήπου Φίλωνος. «Ὅσα μὲν τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας ἐχρῆν ὡς ἐν προοιμίῳ διαστείλασθαι τῆς τε θεολογίας πέρι τοῦ σωτηρίου λόγου καὶ τῆς ἀρχαιολογίας τῶν τῆς ἡμετέρας διδασκαλίας δογμάτων ἀρχαιόητός τε τῆς κατὰ Χριστιανοὺς εὐαγγελικῆς πολιτείας, οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ ὅσα περὶ τῆς γενομένης ἔναγχος ἐπιφανείας αὐτοῦ,τά τε πρὸ τοῦ πάθους καὶ τὰ περὶ τῆς τῶν ἀποστόλων ἐκλογῆς, ἐν τῷ πρὸ τούτου, συντεμόντες τὰς ἀποδείξεις, διειλήφαμεν. <2> Φέρε δ´, ἐπὶ τοῦ παρόντος ἤδη καὶ τὰ μετὰ τὴν ἀνάληψιν αὐτοῦ διασκεψώμεθα, τὰ μὲν ἐκ τῶν θείων παρασημαινόμενοι γραμμά των, τὰ δ´ ἔξωθεν προσιστοροῦντες ἐξ ὧν κατὰ καιρὸν μνημονεύσομεν ὑπομνημάτων.

[2,0] LIVRE II. CE QUE CONTIENT LE SECOND LIVRE DE L'HISTOIRE ECCLÉSIASTIQUE : I. Ce que firent les apôtres après l'ascension du Christ. II. Comment Tibère fut vivement frappé de ce qu'il apprit par Pilate concernant le Christ. III. Comment la doctrine du Christ fut propagée en peu de temps dans le monde entier. IV. Après Tibère, Caïus établit Agrippa roi des Juifs et condamna Hérode à l'exil perpétuel. V. Philon est envoyé en ambassade auprès de Caïus en faveur des Juifs. VI. Nombreux malheurs arrivés aux Juifs après le meurtre du Christ. VII. Comment Pilate se suicida. VIII. La famine sous Claude. IX Martyre de l'apôtre Jacques, 113 X. Hérode Agrippa pour avoir persécuté les apôtres éprouva sur-le- champ la vengeance divine. XI. Le magicien Theudas. XII. Hélène, reine des Adiabéniens. XIII. Simon le Mage. XIV. Prédication de l'apôtre Pierre à Rome. XV. L'Évangile de Marc. XVI. Marc le premier prêcha la connaissance du Christ en Égypte. XVII. Ce que Philon raconte des ascètes d'Égypte. XVIII. Livres de Philon parvenus jusqu'à nous. XIX. Malheurs arrivés aux Juifs à Jérusalem au jour de Pâques. XX. Ce qui arriva à Jérusalem sous Néron. XXI. De l'Égyptien dont parlent les Actes des apôtres. XXII. Paul, envoyé de Judée à Rome comme prisonnier, se lave et est absout de toutes accusations. XXIII. Comment Jacques appelé le frère du Seigneur fut martyr. XXIV. Après Marc, Annianus fut établi premier évêque de l'église d'Alexandrie. XXV. De la persécution de Néron, sous lequel Pierre et Paul furent honorés, à Rome, du martyre pour la religion. XXVI. Comment les Juifs accablés de maux sans nombre déclarèrent enfin la guerre aux Romains. Ce livre a pour sources Clément, Tertullien, Josèphe, Philon. Ce qu'il fallait traiter de l'histoire ecclésiastique dans une introduction concernant la divinité du Verbe Sauveur, l'antiquité des dogmes de notre enseignement, l'ancienneté du genre de vie évangélique à la manière des chrétiens, comme aussi ce qui se rapporte à la récente venue du Christ, ce qui s'est passé avant sa passion, ce qui regarde l'élection des apôtres, nous l'avons exposé dans le livre précédent et nous en avons brièvement indiqué les preuves. <2> Examinons maintenant dans le livre présent ce qui est arrivé après l'ascension de Jésus. Nous l'exposerons en partie d'après les écrits divins et en partie d'après des documents profanes que nous citerons en leur lieu.