Texte grec :
| [56,22] ὡς δὲ τοῦτο διηγγέλθη, οὐδὲ τῶν ἄλλων οὐδεὶς ἔτι, εἰ καὶ
ἔρρωτό τις, ἠμύνατο, ἀλλ´ οἱ μὲν τὸν ἄρχοντά σφων ἐμιμήσαντο,
οἱ δὲ καὶ τὰ ὅπλα παρέντες ἐπέτρεπόν σφας τῷ βουλομένῳ φονεύειν·
φυγεῖν γὰρ οὐδ´ εἰ τὰ μάλιστά τις ἤθελεν ἐδύνατο. ἐκόπτετό τε
οὖν ἀδεῶς πᾶς καὶ ἀνὴρ καὶ ἵππος, καὶ τά τε - - -
καὶ τὰ ἐρύματα πάντα κατέσχον οἱ βάρβαροι ἄτερ ἑνός, περὶ ὃ ἀσχοληθέντες
οὔτε τὸν Ῥῆνον διέβησαν οὔτ´ ἐς τὴν Γαλατίαν εἰσέβαλον. ἀλλ´ οὐδ´ ἐκεῖνο
χειρώσασθαι ἠδυνήθησαν, ἐπεὶ μήτε πολιορκεῖν ἠπίσταντο καὶ τοξόταις
οἱ Ῥωμαῖοι συχνοῖς ἐχρῶντο, ἐξ ὧν καὶ ἀνεκόπτοντο καὶ πλεῖστοι
ἀπώλλυντο.
μετὰ δὲ τοῦτο πυθόμενοι φυλακὴν τοῦ Ῥήνου τοὺς Ῥωμαίους ποιήσασθαι
καὶ τὸν Τιβέριον σὺν βαρεῖ προσελαύνειν στρατεύματι, οἱ μὲν
πολλοὶ ἀπανέστησαν τοῦ ἐρύματος, οἱ δ´ ὑπολειφθέντες ἀποστάντες αὐτοῦ,
ὥστε μὴ αἰφνιδίοις ἐπεξελεύσεσι τῶν ἐντὸς κακοῦσθαι, τὰς ὁδοὺς ἐτήρουν,
σπάνει σιτίων αἱρήσειν ἠλπικότες αὐτούς. οἱ δ´ ἐντὸς ὄντες Ῥωμαῖοι
ἕως μὲν εὐπόρουν τροφῆς, κατὰ χώραν ἔμενον βοήθειαν προσδεχόμενοι·
ὡς δ´ οὔτε τις ἐπεκούρει αὐτοῖς καὶ λιμῷ συνείχοντο, ἐξῆλθον νύκτα
τηρήσαντες χειμέριον (ἦσαν δὲ στρατιῶται μὲν ὀλίγοι, ἄοπλοι δὲ πολλοί),
καὶ τὸ μὲν πρῶτον τό τε δεύτερόν σφων φυλακτήριον παρῆλθον,
ἐπεὶ δὲ πρὸς τῷ τρίτῳ ἐγένοντο, ἐφωράθησαν, τῶν τε γυναικῶν
καὶ τῶν παίδων συνεχῶς τοὺς ἐν τῇ ἡλικίᾳ διά τε τὸν κάματον
καὶ διὰ τὸν φόβον τό τε σκότος καὶ τὸ ψῦχος ἀνακαλούντων. κἂν
πάντες ἀπώλοντο ἢ καὶ ἑάλωσαν, εἰ μὴ οἱ βάρβαροι περὶ τὴν τῆς
λείας ἁρπαγὴν ἄσχολοι ἐγένοντο. οὕτω γὰρ οἵ τε ἐρρωμενέστατοι
πολὺ ἀπέσπασαν, καὶ οἱ σαλπικταὶ οἱ σὺν αὐτοῖς ὄντες τροχαῖόν
τι συμβοήσαντες δόξαν τοῖς ἐναντίοις ὡς καὶ παρὰ τοῦ Ἀσπρήνου
πεπεμμένοι παρέσχον. κἀκ τούτου ἐκεῖνοί τε ἐπέσχον τῆς διώξεως,
καὶ ὁ Ἀσπρήνας μαθὼν τὸ γιγνόμενον ὄντως σφίσιν ἐπεκούρησε.
καί τινες μετὰ τοῦτο καὶ τῶν ἑαλωκότων ἀνεκομίσθησαν, λυτρωθέντες
ὑπὸ τῶν οἰκείων· ἐπετράπη γάρ σφισι τοῦτο ποιῆσαι ἐφ´
ᾧ τε ἔξω τῆς Ἰταλίας αὐτοὺς εἶναι. τοῦτο μὲν ὕστερον ἐγένετο·
|
|
Traduction française :
| [56,22] A cette nouvelle, personne, même celui qui en
avait la force, ne se défendit plus; les uns imitèrent leur
chef, les autres, jetant leurs armes, se laissèrent tuer par
qui le voulut ; car la fuite, quelque désir qu'on eût de
s'échapper, était impossible. Hommes et chevaux, tout
était impunément taillé en pièces - - -. - - - ils franchirent les
premières et les secondes gardes des ennemis ; mais,
arrivés aux troisièmes, les femmes et les enfants, à cause
de la fatigue, de la peur, des ténèbres et du froid,
appelant sans cesse ceux qui étaient dans la force de
l'âge, les firent découvrir. Ils auraient tous péri ou ils
eussent été faits prisonniers, si les barbares ne s'étaient
arrêtés à piller. Grâce à cette circonstance, les plus
robustes s'échappèrent bien loin, et les trompettes qui
étaient avec eux s'étant mis à sonner la charge (la nuit était
survenue et on ne les voyait pas) firent croire aux ennemis
que c'était Asprénas qui avait envoyé des renforts.
Dès lors les barbares renoncèrent à poursuvire les Romains
au secours desquels, quand il fut instruit de ce
qui se passait, Asprénas vint effectivement. Dans la
suite, quelques-uns des captifs rentrèrent dans leurs
foyers, moyennant une rançon payée par leurs parents,
à qui cette permission fut accordée à la condition que
les captifs resteraient en dehors de l'Italie. Mais cela
n'eut lieu que plus tard.
|
|
