Discours, par.
[32, 5]	ἀπάτας τῆς πόλεως· μαινοίμην γὰρ	ἄν·	ἀλλ´ ἀξιῶν ὑμᾶς, ὥσπερ τούτοις
[32, 1]	λόγος, ὧν οἱ τυχόντες εἰκότως	{ἄν}	ἄνδρες ἀγαθοὶ γίγνονται καὶ σωτῆρες
[32, 85]	μόνον ἡγεῖσθε ἅλωσιν εἶναι πόλεως,	ἄν	τινες τὸ τεῖχος καταβαλόντες ἀποσφάττωσι
[32, 30]	μέλει. οὐ γὰρ ὑμεῖς μέν,	ἄν	τις ἀσχημονῇ τῶν μειζόνων ἐν
[32, 45]	ἔλεγεν. περὶ δὲ ὑμῶν τί	ἄν	τις ἔχοι λέγειν; καὶ γὰρ
[32, 1]	~ΠΡΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΣ. ~Ἆρά γε βούλοισθ´	ἄν,	ὦ ἄνδρες, σπουδάσαι χρόνον σμικρὸν
[32, 55]	μανίαν· τὰς δὲ παρθένους, ὡς	ἂν	αἰδουμένας τε καὶ σώφρονας. ἥ
[32, 95]	ὁ τῶν Ἀλεξανδρέων δῆμος. οὐκοῦν	ἂν	ἀκούσωσιν ὅτι φρόνιμος, ἀλλ´ οὐχ
[32, 5]	οὐ δι´ ὑμᾶς· δηλώσετε δέ,	ἂν	ἀνάσχησθε τήμερον· ἀλλὰ μᾶλλον παρὰ
[32, 50]	τἄλλα ἄμεινον πράττετε. ἐπεὶ πῶς	ἂν	ἀπείχεσθε ἀλλήλων; καίτοι ποίους τινὰς
[32, 70]	ἀγερωχίαν, οὐκ ἐπιβουλεύοντες. ὑμεῖς γὰρ	ἂν	ἀποσταίητέ τινος; πολεμήσαιτε δ´ ἂν
[32, 35]	βουλόμενος ὑμῖν ὡς ὅ, τι	ἂν	ἀσχημονῆτε οὐ κρύφα γίγνεται τοῦτο
[32, 40]	λέγειν ἢ ποιεῖν ὅ, τι	ἂν	αὐτοῖς ἐπέλθῃ. τὸ δὲ πάντων
[32, 25]	δυνάστῃ καὶ ἄρχοντι πλεόνων, ὅσῳπερ	ἂν	αὐτὸς ᾖ πλείων ὁ δῆμος
[32, 75]	παρ´ ἐκεῖνον τὸν καιρόν, οὐδὲ	ἂν	αὐτὸς ὑμῖν ὁ τοῦ Πέλοπος
[32, 95]	ὑμᾶς ἀγαθὰ ἐργάσεται. καὶ ἴσως	ἂν	αὐτῷ καὶ τῆς ἐνθάδε ἀφίξεως
[32, 15]	καὶ μὴ ἐθέλειν ἀκούειν, μηδ´	ἂν	βιάζηταί τις, ὥσπερ οἶμαι καὶ
[32, 45]	καὶ γὰρ ἐκείναις ὅ, τι	ἂν	γευσαμέναις γλυκὺ φανῇ, πρὸς τούτῳ
[32, 65]	εἴ τις παρίοι δικαστήριον, οὐκ	ἂν	γνοίη ῥᾳδίως πότερον ἔνδον πίνουσιν
[32, 10]	καὶ κοινῇ καὶ ἀθρόοις μηδὲν	ἂν	δεῖξαι τῶν χρησίμων. πολλάκις γὰρ
[32, 20]	γοῦν, εἰ ἦν ᾠδικός, οὐκ	ἂν	δεῦρο εἰσῆλθον δίχα μέλους τινὸς
[32, 60]	τινὰ ἀναλαβεῖν καὶ σῶσαι, πῶς	ἂν	διέκεισθε; τούτων μὲν γάρ ἐστιν
[32, 40]	περιουσίᾳ, πάντα ἀκριβῶς διεξιόντας ὡς	ἂν	δύνωνται τοῖς αὑτῶν, ἃ καὶ
[32, 35]	λίμνην ἢ ποταμόν. ὑμεῖς δέ,	ἂν	ἐγκωμιάζῃ τις τὸν Νεῖλον, ἐπαίρεσθε,
[32, 45]	σεμνὸν τὸ αἴσχιστον. ἑλοίμην γὰρ	ἂν	ἔγωγε λῃστεύων ἀποθανεῖν ἢ διὰ
[32, 70]	εἰς τὸ στάδιον ἔλθητε, τίς	ἂν	εἰπεῖν δύναιτο τὰς ἐκεῖ κραυγὰς
[32, 30]	τὸ δὲ Ἀλεξανδρέων πλῆθος τί	ἂν	εἴποι τις, οἷς μόνον δεῖ
[32, 30]	καὶ οὐδείς ἐστιν ὃς οὐκ	ἂν	εἰσελθὼν καταπλαγείη τε ὑμᾶς καὶ
[32, 95]	τοῦ μὲν μηδέποτε γεύσασθαι, μηδ´	ἂν	ἐκχέηται, τῆς δὲ ἑτέρας τροφῆς.
[32, 20]	ἐλθέμεν οὐκ ἐθέλοντα· τίς δ´	ἂν	ἑκὼν τοσσόνδε διαδράμοι ἁλμυρὸν ὕδωρ
[32, 1]	καὶ ταχὺ φθέγγεσθε ὅ, τι	ἂν	ἐννοήσητε· ἐγὼ δὲ μᾶλλον ἂν
[32, 45]	χεῖρον ᾄσεταί τις τῶν ᾀδόντων,	ἂν	εὐσχημονῆτε ὑμεῖς. νυνὶ δὲ τὸ
[32, 25]	ἐμοῦ κρειττόνων. καὶ μὴν οὐδὲν	ἂν〉	ἔχοιτε θέαμα κάλλιον καὶ παραδοξότερον
[32, 85]	καταγελᾶσθαι παρασκευάζουσα· παρ´ οἷς δ´	ἂν	ᾖ πάντων ἀμέλεια τῶν καλῶν,
[32, 95]	πενίαν κατεγνωκὼς ἢ ἀπειρίαν οὐκ	ἂν	θέλοι μάτην ἐνοχλεῖσθαι, σαφῶς εἰδὼς
[32, 95]	τῶν ἀνθρώπων τούτων οὐθεὶς οὔτ´	ἂν	ἴσως προσέλθοι. καὶ Θεόφιλος τοίνυν
[32, 90]	καὶ νὴ Δία ἑαλωκέναι λέγοιτ´	ἂν	καὶ κατὰ κράτος ὃς οὕτως
[32, 1]	δὲ οὐδὲ τούτου· τί γάρ,	ἂν	κοινῇ πάντες ἀποτυγχάνωσι τοῦ μέλους;
[32, 90]	ἐπιθυμίας. αἰχμάλωτος οὖν γενέσθαι καλῶς	ἂν	λέγοιτο καὶ ἀνὴρ καὶ πόλις,
[32, 20]	ἣν ἀηδῆ οὖσαν ἐκόμιζε, τάχ´	ἂν〉	ληρεῖν με φαίητε, ῥητέα δ´
[32, 90]	ἑάλωκε καὶ περιηγκωνίσθαι. οὐ γὰρ	ἂν	μὲν τὸ σῶμά τινος κρατῆται
[32, 95]	γνώμην εὐθὺς πρὸς αὐτούς, οἵας	ἂν	μετάσχητε τῆς φήμης, ἐκείνους δὲ
[32, 65]	καὶ ἐφύλαττον τὰ ὦτα, ὡς	ἂν	μὴ διαφθαρῶσιν αἱ ἀκοαὶ μηδὲ
[32, 55]	προσέχειν μᾶλλον αὑτοῖς. νυνὶ δὲ	ἂν	μόνον ἀκούσητε χορδῆς, ὥσπερ σάλπιγγος
[32, 35]	χαίρουσι, καὶ μακαρίους ἑαυτοὺς κρίνουσιν,	ἂν	οἰκῶσι καθ´ Ὅμηρον νῆσον δενδρήεσσαν
[32, 65]	μὴ τῶν προεστηκότων ἐτύχετε, χαλεπῶς	ἂν	οἶμαι καὶ ἐσῴζεσθε. ~τεκμήριον δὲ
[32, 85]	οὐδὲ γὰρ πόλιν εἴποι τις	ἂν〉	ὀρθῶς τὴν ἐκ τοιούτων, οὐδέ
[32, 20]	γένηται, τὸν πολίτην κατέπιεν. τάχ´	ἂν〉	οὖν καὶ ὑμεῖς ἐμὲ τῷ
[32, 30]	ὑμῖν σκώμματα, πληγαί, γέλως. τίς	ἂν	οὖν τοὺς οὕτω διακειμένους ἐπαινέσειεν;
[32, 95]	σώφρονας καὶ βεβαίους. οὕτως γὰρ	ἂν	οὔτ´ ἐπὶ τοῖς γεγονόσι μετανοήσειε
[32, 40]	ὥστε ὑμεῖς μὲν ἀκούετε ἑνός,	ἂν	οὕτω τύχῃ, κιθαρῳδοῦ, καὶ τούτου
[32, 70]	τῶν ἐν ταῖς τραγῳδίαις, οὐκ	ἂν	οὕτως χαλεπῶς διέκεισθε. ~αὐτὸν γὰρ
[32, 5]	τοὺς ἀνοήτους τῶν φιλοσόφων, ὥσπερ	ἂν	παῖδάς τις ἐθίζοι διδασκάλων καταφρονεῖν,
[32, 90]	γὰρ πάντα ἁμαρτήματα εὕροι τις	ἂν	πανταχοῦ, καὶ οἰνόφλυγες καὶ πόρνοι
[32, 35]	οὗτός ἐστιν, ἀλλὰ φρεάτων· οὐδ´	ἂν	περὶ εὐκρασίας λέγῃ τις, τοὺς
[32, 35]	ἀγαθούς, ἀλλὰ τὴν χώραν· οὐδ´	ἂν	περὶ ἰχθύων, τὴν πόλιν ἐπαινεῖ·
[32, 5]	διακινδυνεύειν, ἀπεγνωκότες ἴσως τὸ βελτίους	ἂν	ποιῆσαι τοὺς πολλούς· οἱ δ´
[32, 30]	ὑμᾶς· ἀλλ´ ὅμως ὅ, τι	ἂν	πράττῃ τις καθ´ αὑτόν, οὐ
[32, 30]	τὸ τῆς ἀταξίας πνεῦμα, ὥσπερ	ἂν	τραχὺς ἄνεμος κινήσῃ θάλατταν ἰλυώδη
[32, 90]	καὶ ἀνὴρ καὶ πόλις, ἥτις	ἂν	τῶν κρειττόνων ἐπιτηδευμάτων ἀφεμένη καὶ
[32, 35]	ἐγκώμιον, οὐ πόλεως· οὐδέ γε,	ἂν	ὕδωρ ἐπαινῇ τις, ἀνθρώπων ἔπαινος
[32, 1]	ἂν ἐννοήσητε· ἐγὼ δὲ μᾶλλον	ἂν	ὑμᾶς ἐπῄνουν βραδὺ μὲν φθεγγομένους,
[32, 25]	τῶν χρησίμων ἐστὶ καὶ μᾶλλον	ἂν	ὑμᾶς ὠφελήσειεν ἢ περὶ οὐρανοῦ
[32, 50]	ἀπείχεσθε ἀλλήλων; καίτοι ποίους τινὰς	ἂν	ὑμεῖς ἡγοῖσθε ἀνθρώπους, οἷς ἐλευθερία
[32, 70]	ἂν ἀποσταίητέ τινος; πολεμήσαιτε δ´	ἂν	ὑμεῖς μίαν ἡμέραν; οὐκ ἐν
[32, 95]	οὐ δύνασθε ὑμεῖς ἀναλίσκειν οὐδ´	ἂν	ὑπερβάλοισθέ ποτε οἶμαι τὴν ἐκείνου
[32, 10]	σαφεῖ, διδάσκοντι περὶ τῶν ἀναγκαιοτάτων,	ἂν	ὑπομένητε, μετὰ γνώμης καὶ πειθοῦς.
[32, 95]	ἐνοχλεῖσθαι, σαφῶς εἰδὼς ὅτι οὔτ´	ἂν	ὠνήσαιτο τῶν ἀνθρώπων τούτων οὐθεὶς
[32, 65]	τοῦτο αὖθις ὕστερον μετὰ Ἀλεξάνδρου	διαβὰν	ἐνθάδε οἰκῆσαι. καὶ διὰ τοῦτο
[32, 40]	καθ´ ἡμέραν, τὸ γυμνάσιον λέγων·	ἐπειδὰν	γὰρ ἐλθόντες ἀποδύσωνται, χρίονται φαρμάκῳ.
[32, 40]	ἀλλὰ καὶ παῖδες καὶ γύναια.	ἐπειδὰν	δὲ παύσηται τὸ δεινὸν καὶ
[32, 30]	γὰρ εἰρῆσθαι πολὺ βέλτιον· καὶ	θέαν	ἵππων· ὡς τῶν γε ἄλλων
[32, 40]	πάντων χαλεπώτατον, ἐσπουδακότες περὶ τὴν	θέαν	οὐχ ὁρῶσι καὶ ἀκούειν ἐθέλοντες
[32, 55]	ἀφικνεῖται δεῦρο αὐτόματον οὐδὲ τὴν	μᾶζαν	ἔχετε ἐν ἐξουσίᾳ δήπουθεν, ἀλλὰ
[32, 5]	νοῦν μὲν ἢ φρόνησιν ἢ	δικαίαν	διάθεσιν ἢ πρὸς θεοὺς εὐσέβειαν
[32, 75]	καὶ μείζονος δεόμενα ἀποτροπῆς. φασὶν	ἀρχαίαν	βασιλίδα ἐν Κρήτῃ τῶν Ἡλιαδῶν
[32, 60]	καὶ πάντα τρόπον λωβησάμενοι τὴν	ἀρχαίαν	μουσικήν— τίς γὰρ αὐτῶν ᾠδὴν
[32, 5]	τοιοῦτον ὄχλον, σκώμματα καὶ πολλὴν	σπερμολογίαν	συνείροντες καὶ τὰς ἀγοραίους ταύτας
[32, 100]	τὰς Χάριτας Μούσαις ἀναμιγνύς, ἁδίσταν	συζυγίαν·	ἵνα μὴ τὸ Μουσεῖον ὑμῖν
[32, 10]	ἐπιμελεῖσθαι τὸν θεόν, {καὶ} κατ´	ἰδίαν	ἑκάστῳ μηνύοντα τὸ συμφέρον, ἐγρηγορότων
[32, 55]	τῶν βαρβάρων μέθην φασὶ γίγνεσθαι	πραεῖαν	δι´ ἀτμοῦ θυμιαμάτων τινῶν· ἔπειτα
[32, 75]	{καὶ κολαζόμενον διὰ τοιαύτην τινὰ	ἀσέβειαν.	φέρε οὖν, εἰ μεταξὺ θεῶν
[32, 5]	δικαίαν διάθεσιν ἢ πρὸς θεοὺς	εὐσέβειαν	οὐκ ἔστι κτήσασθαι, ἔριν δὲ
[32, 50]	ἑαυτῷ, τοῦ δὲ ταραχήν καὶ〉	ἀναίδειαν·	σπουδῇ πρόσεισι, φθέγγεται βαδίζων {ἢ}
[32, 15]	καὶ φάρμακον ἐποίησαν οἱ θεοὶ	παιδείαν	καὶ λόγον, ᾧ διὰ βίου
[32, 15]	ῥητόρων ὄχλος, καθάπερ οἶμαι δι´	ἔνδειαν	ἰατρῶν ἢ {δι´} ἀπειρίαν πλείους
[32, 1]	σπουδῆς δὲ ὑμῖν τὴν πᾶσαν	ἔνδειαν	ὁρῶ οὖσαν. καίτοι τινὲς ἐπαινοῦσιν
[32, 85]	καὶ μαινομένων, ὥσπερ τινὰ κόπρον	βαθεῖαν	ἐν ταὐτῷ νενημένην ἐκ παντοδαπῶν
[32, 35]	καθ´ Ὅμηρον νῆσον δενδρήεσσαν ἢ	βαθεῖαν	{ἤ} τινα ἤπειρον {εὔβοτον, εὔμηλον,
[32, 55]	ἀποτρ έποντα τῶν κακῶν καὶ	ὑγίειαν	ἐμποιοῦντα ταῖς ψυχαῖς καὶ σώμασιν,
[32, 65]	μεταβαλόντας εἰς ἀνθρώπους διαφυλάττειν τὴν	ἐπιμέλειαν.	εἶναι δὲ τοῦτο αὐτὸ τὸ
[32, 15]	αὐτὸ πράττοντες. τὴν δὲ ἑτέραν	ἐπιμέλειαν	ἔργον εἶναί φημι τῶν δυναμένων
[32, 95]	αὐτοκράτωρ ὑμῶν πεποίηται τῆς πόλεως	ἐπιμέλειαν;	οὐκοῦν χρὴ καὶ ὑμᾶς ἀντιφιλοτιμεῖσθαι
[32, 90]	δεῖ ταῦτα νομίζειν αἰχμαλωσίαν καὶ	δουλείαν	καὶ ἀπαγωγήν, τῆς δὲ ψυχῆς
[32, 40]	θαλάττης καὶ τὸ μέγιστον τὴν	ἐπιφάνειαν	τοῦ θεοῦ· μαινομένην δὲ ὑπὸ
[32, 45]	ἐστι διὰ τὴν τῶν πολλῶν	ἀσθένειαν	καὶ σχολήν· ἴσως δὲ καὶ
[32, 45]	ἀλλ´ ἀκροατῶν κουφότητα καὶ πόλεως	ἀσθένειαν.	φασὶ γοῦν ἤδη τινὰς τῶν
[32, 35]	ἢ κοιμᾶσθε ἢ διοικεῖτε τὴν	οἰκίαν	ἕκαστος οὐ πάνυ δῆλός ἐστιν·
[32, 85]	ἔστι γὰρ ὅμοιον ὥσπερ εἰ	οἰκίαν	μέν τις ἴδοι πάνυ καλήν,
[32, 60]	ἀλλ´ οὐδ´ ἐκεῖνον ὤνησεν ἡ	λίαν	ἐμπειρία περὶ τοῦτο καὶ σπουδή.
[32, 65]	ἐν τοῖς Ἕλλησιν. ὅτι γὰρ	λίαν	ἡδὺς ἐδόκει καὶ περιττὸς εἶναι,
[32, 15]	καὶ τῶν ἑλκῶν τὰ δυσχερῆ	λίαν	οὐκ ἐᾷ προσάψασθαι, καὶ τοῦτο
[32, 60]	πρὸς τὸν υἱὸν εὔνοιαν καὶ	φιλίαν	αἰτησαμένην παρὰ Διὸς τὰ σώματα
[32, 70]	τινος; πολεμήσαιτε δ´ ἂν ὑμεῖς	μίαν	ἡμέραν; οὐκ ἐν τῇ γενομένῃ
[32, 25]	Χιμαίρας, ἐκ παντοδαπῶν φύσεων {εἰς}	μίαν	μορφὴν εἰδώλου ξυντιθέντες. τῷ δὲ
[32, 30]	ὁ λόγος παρέσχηκεν οὐ μικρόν,	μίαν	ὥραν σωφρονῆσαι. καὶ γὰρ τοῖς
[32, 15]	τὰς ἀκοὰς ὑπέχοντες ὁλοκλήρως ἄθλιοι	μηδεμίαν	σκέπην μηδὲ προβολὴν ἔχοντες ἀπὸ
[32, 20]	τῶν πόλεων {καὶ τῶν} ἀνθρώπων	ἐρημίαν·	ἐγὼ δὲ ἄνθρωπος οὐδεὶς οὐδαμόθεν
[32, 85]	ἄξιον. τῷ παντὶ γὰρ κρεῖττον	ἐρημίαν	καθορᾶν καὶ δεκαπέντε ἀνθρώπους εὐπόρους
[32, 5]	κτήσασθαι, ἔριν δὲ ἀμαθῆ καὶ	φιλοτιμίαν	ἄμετρον καὶ κενὴν λύπην καὶ
[32, 15]	ἀνθρώπων ἄνοιαν καὶ τρυφὴν καὶ	φιλοτιμίαν	δυσχερὴς ὁ βίος καὶ μεστὸς
[32, 60]	τὴν αἰσχρὰν ταύτην καὶ ἄμετρον	φιλοτιμίαν;	οὐ φυλάξεσθε τοὺς ἄλλους σκώπτοντες
[32, 90]	νῦν; ὅτι κοινῇ ἐκτήσαντο τὴν	φιλοτιμίαν.	τοὺς δὲ Ἀθηναίους τὰ περὶ
[32, 65]	τὴν περὶ τοῦτο καὶ τὴν	ἐπιθυμίαν,	πάντες δὴ ᾄδουσι καὶ ῥήτορες
[32, 40]	δὲ ἔφη κινεῖν αὐτοῖς τὴν	μανίαν.	εὐθὺς γὰρ οἱ μὲν τρέχουσιν,
[32, 55]	καὶ σώμασιν, οὐ νόσον οὐδὲ	μανίαν·	τὰς δὲ παρθένους, ὡς ἂν
[32, 95]	γὰρ ὡς ἐσχάτην τινὰ αὐτῶν	πενίαν	κατεγνωκὼς ἢ ἀπειρίαν οὐκ ἂν
[32, 60]	ἐκεῖνος περί τε Θρᾴκην καὶ	Μακεδονίαν	τὸν Ὀρφέα μελῳδεῖν, καθάπερ εἴρηται,
[32, 50]	οἶμαι διὰ τῶν ὤτων τὴν	εὐδαιμονίαν	δεχομένους, σωτῆρα καὶ θεὸν καλοῦντας
[32, 55]	ἔδοξε πρέπειν ἡ μουσικῆς δύναμις,	ἁρμονίαν	καὶ τάξιν αὐτόματον ταῖς ψυχαῖς
[32, 70]	ἐκεῖ κραυγὰς καὶ θόρυβον καὶ	ἀγωνίαν	καὶ σχημάτων μεταβολὰς καὶ χρωμάτων
[32, 10]	εἰ δέοι, καὶ καταγελᾶσθαι, καὶ	ἀταξίαν	πλήθους ἐνεγκεῖν καὶ θόρυβον, οὐ
[32, 50]	δόντες ἢ παρ´ ἐκείνων λαβόντες·	οἵαν	ποτὲ γενέσθαι φασὶ Κενταύρων συνουσίαν.
[32, 15]	οὗτοι ἵστανται. διὰ γὰρ ἀνθρώπων	ἄνοιαν	καὶ τρυφὴν καὶ φιλοτιμίαν δυσχερὴς
[32, 50]	φέρει πρᾴως τὴν τῶν πολλῶν	ἄνοιαν.	τοιγαροῦν ὡς παισὶν ὑμῖν παιδαγωγοὺς
[32, 95]	ἰσχυρῷ καὶ μεγάλῳ, τὴν δὲ	διάνοιαν	ἀμαθεῖ. πρὸς τοῦ Διὸς οὐχ
[32, 55]	γὰρ ᾠδὴ μέθην ἐμποιεῖ καὶ	παράνοιαν.	οἴνου μὲν οὖν τοιαύτη φύσις,
[32, 60]	διὰ τὴν πρὸς τὸν υἱὸν	εὔνοιαν	καὶ φιλίαν αἰτησαμένην παρὰ Διὸς
[32, 60]	διὰ τὸ εὔηθες καὶ τὴν	φιλανθρωπίαν,	τῶν δὲ ὀρνίθων μουσικὸν δήπου
[32, 45]	δύναμιν, ἀλλὰ διὰ τὴν ὑμετέραν	ἀβελτερίαν.	διὰ τί γὰρ ἔξω παραπλησίως
[32, 15]	πρὶν ἐλθεῖν εἰς τέλος τὴν	πονηρίαν	εἴργοντες καὶ κατέχοντες. δεῖ μὲν
[32, 90]	μήτε ἀκούουσα τῶν φερόντων εἰς	σωτηρίαν,	ἀλλ´ αἱρεθεῖσα ὑπὸ μέθης ἢ
[32, 30]	τοῖς νοσοῦσι μεγάλη ῥοπὴ πρὸς	σωτηρίαν	μικρὸν ἡσυχάσασιν. ἐν δὲ ταῖς
[32, 30]	τοῖς νοσοῦσι μεγάλη ῥοπὴ πρὸς	σωτηρίαν	μικρὸν ἡσυχάσασιν. καὶ μὴν περί
[32, 95]	τινὰ αὐτῶν πενίαν κατεγνωκὼς ἢ	ἀπειρίαν	οὐκ ἂν θέλοι μάτην ἐνοχλεῖσθαι,
[32, 15]	δι´ ἔνδειαν ἰατρῶν ἢ {δι´}	ἀπειρίαν	πλείους οἱ θάπτοντες γίγνονται. ~καὶ
[32, 5]	λύπην καὶ χαρὰν ἀνόητον καὶ	λοιδορίαν	καὶ δαπάνην. λέγω δὲ ταῦτα
[32, 95]	ταῦτα, συνειδὼς ὑμῖν τὴν ἐσχάτην	ἀπορίαν,	οὐ χρημάτων, ἀλλὰ νοῦ καὶ
[32, 75]	πρόγονος; τίνα οὖν εὕρῃ τις	ἐπικουρίαν	ἢ τίνα ἐξιλάσασθαι δεῖ δαιμόνων;
[32, 10]	αὐτοῖς εἰσφέροι. τινὲς δὲ ὀλίγοι	παρρησίαν	ἀγηόχασι πρὸς ὑμᾶς, καὶ ταύτην
[32, 5]	τὴν ἐπὶ τῷ συμφέροντι δέξασθαι	παρρησίαν·	ἐπεὶ καὶ τοὺς Ἀθηναίους, ὧν
[32, 50]	οἵαν ποτὲ γενέσθαι φασὶ Κενταύρων	συνουσίαν.	καὶ τί δεῖ τἄλλα ἐπεξιέναι
[32, 30]	κἂν μυριάκις ὑμῶν ἔχῃ τινὰ	ἐξουσίαν,	αὐτοὶ δὲ δύνασθε σεμνοὶ δοκεῖν
[32, 25]	καὶ σφόδρα ἰσχυρῷ, μεγάλην τινὰ	ἐξουσίαν	καὶ ῥώμην ἔχοντι, καὶ τοσούτῳ
[32, 90]	τὰ δυσχερῆ δεῖ ταῦτα νομίζειν	αἰχμαλωσίαν	καὶ δουλείαν καὶ ἀπαγωγήν, τῆς
[32, 90]	ἐποίησε θαυμάζεσθαι διὰ τὴν αὐτὴν	αἰτίαν.	σκοπεῖτε δὲ μὴ ὑμεῖς οὐχ
[32, 45]	λῃστεύων ἀποθανεῖν ἢ διὰ τοιαύτην	αἰτίαν.	τὸ μὲν γάρ ἐστιν ἀνδρὸς
[32, 80]	φιλοτιμουμένους, τοὺς δὲ θεατὰς καθ´	ἡσυχίαν	θεωροῦντας, ὥσπερ καὶ προσῆκε. μόνον
[32, 50]	δήπουθεν, τοῦ μὲν ἐμφαίνει τὴν	ἡσυχίαν	τοῦ τρόπου καὶ τὸ προσέχειν
[32, 95]	ὑπερβάλοισθέ ποτε οἶμαι τὴν ἐκείνου	μεγαλοψυχίαν·	ἀλλ´ εὐταξίᾳ, κόσμῳ, τῷ δεικνύειν
[32, 5]	καταφρονεῖν, καὶ δέον ἐκκόπτειν τὴν	ἀγερωχίαν	αὐτῶν οἱ δ´ ἔτι αὔξουσιν.
[32, 70]	πρότερον· καὶ τοῦτο εἴργασθε δι´	ἀγερωχίαν,	οὐκ ἐπιβουλεύοντες. ὑμεῖς γὰρ ἂν
[32, 70]	οὕτως ἐπιεικεῖς ἔχοντες ἡγεμόνας εἰς	ὑποψίαν	αὐτοὺς καθ´ ὑμῶν αὐτῶν ἠγάγετε,
[32, 20]	εντηχω παν πνεῦμα βραχὺ κορύσσεται.	κἄν	τις αἰτία γένηται, τὸν πολίτην
[32, 65]	ὑπὸ ᾠδῆς, ὡς οὐδένας ἄλλους,	κἂν	ἀκούσωσι κιθάρας ὁποιασοῦν, ἐξεστάναι καὶ
[32, 5]	ἑορτὴν ἄγειν, ἀλλὰ μὴ βαρύνεσθαι,	κἂν	ἄρα, δυσωπεῖσθαι ἐξειπεῖν, πηνίκα παύσεται;
[32, 10]	πλέων τις ἐμπείρου τύχῃ κυβερνήτου	κἂν	ἔθνος ἢ πόλις χρηστῶν ἡγεμόνων,
[32, 10]	ἔθνος ἢ πόλις χρηστῶν ἡγεμόνων,	κἂν	ἰατρὸς ἐν καιρῷ παραγένηται τῷ
[32, 10]	χρὴ βοηθὸν ἥκειν παρὰ θεοῦ,	κἂν	λόγων τις ἀκούσῃ φρονίμων, ἐκεῖθεν
[32, 45]	ἀξίας τῆς ἑαυτῶν οὐ φροντίζετε.	κἂν	μὲν ὑμῖν ὁ κιθαρῳδὸς ἐκμελῶς
[32, 30]	αὐτοῦ καὶ νομιεῖτε οὐδενὸς ἄξιον,	κἂν	μυριάκις ὑμῶν ἔχῃ τινὰ ἐξουσίαν,
[32, 30]	αἱ κακαὶ γυναῖκες, δέον αὐτάς,	κἂν	οἴκοι μὴ σωφρονῶσιν, ἔξω γε
[32, 10]	ἀγαθῷ πάνθ´ ὁμοίως ἐστὶ δαιμόνια,	κἂν	πλέων τις ἐμπείρου τύχῃ κυβερνήτου
[32, 65]	πότερον ἔνδον πίνουσιν ἢ δικάζονται·	κἂν	σοφιστοῦ δὲ οἴκημα πλησίον ᾖ,
[32, 55]	ἑλκῶν ὑγραίνοντες καὶ μαλακοποιοῦντες ἀνώδυνα	ἔθηκαν.	οὐχ ἧττον δὲ καὶ περὶ
[32, 70]	ἐπιβουλεύσαντες, καὶ οὐ πρότερον ὑμᾶς	ἀνῆκαν	ἕως ἐγεύσασθε πολέμου καὶ τὸ
[32, 5]	ὡς οἷόν τε τὸ μέγιστον,	καταγελᾶν	ἐθίζοντες τοὺς ἀνοήτους τῶν φιλοσόφων,
[32, 50]	τινὰ γέλωτα τοὺς θεοὺς ὑμῶν	καταγελᾶν	οἴεσθε, ὅταν πάλιν ἐκείνους προσκυνοῦντες
[32, 50]	καὶ διὰ τῶν αὐτῶν ἀναγκάζησθε	τιμᾶν	τὸ δαιμόνιον; ἀλλ´ ἔστιν εὐγνώμων
[32, 80]	μέντοι ἐστὶν ὁ περὶ τὴν	Ἀθηνᾶν	αὖθις ἀσεβήσας ἁλισκομένης τῆς Τροίας,
[32, 90]	τῶν βελτιόνων τινὲς ἐθαυμάσθησαν καὶ	δόξαν	ἔσχον. πόσους γὰρ οἴεσθε Ἀθηναίων
[32, 45]	δι´ ἡδονὴν μικράν, μᾶλλον δὲ	δόξαν	κενήν. οὐ γὰρ ἡδόμενοι τοσοῦτον
[32, 30]	ἀφυλάκτως ἔχετε καὶ προήσεσθε τὴν	δόξαν	τῆς πόλεως· ὥσπερ αἱ κακαὶ
[32, 45]	τοῖς ἄλλοις καὶ πολλάκις ἀηδεῖς	ἔδοξαν;	μὴ τὰ ὦτα ἐπαλήλιπται τῶν
[32, 70]	ἄνοια τῶν ἁμαρτημάτων, ἀλλ´ ἐπὶ	πᾶν	ὁμοίως πρόεισι καὶ παντὸς ἅπτεται
[32, 20]	οὖν ἔχω λέγειν ὅτι οὐ	πᾶν	πλῆθος ἀσελγές ἐστιν οὐδὲ ἀνήκοον,
[32, 20]	ἀνέμου ῥιπίζεται. καὶ γαληνὸς εντηχω	παν	πνεῦμα βραχὺ κορύσσεται. κἄν τις
[32, 95]	παρ´ ὑμῖν γενόμενον ἄνδρα σοφὸν	σιωπᾶν	πρὸς ὑμᾶς καὶ μηδὲν ἐθέλειν
[32, 60]	αὐλὸν πολεμεῖν· ὑμεῖς δὲ πρὸς	κιθάραν	αὐτὸ δρᾶτε. ἢ βούλεσθε, ἐπειδὴ
[32, 65]	ἐτίμησαν αὐτόν, ἀλλ´ ἀφείλοντο τὴν	κιθάραν	καὶ τὰς χορδὰς ἐξέτεμον, ἀπιέναι
[32, 30]	ἄνεμος κινήσῃ θάλατταν ἰλυώδη καὶ	ῥυπαράν,	ἀτεχνῶς οἶμαι καθ´ Ὅμηρον ὁρᾶται
[32, 5]	ἄμετρον καὶ κενὴν λύπην καὶ	χαρὰν	ἀνόητον καὶ λοιδορίαν καὶ δαπάνην.
[32, 10]	καὶ μόνον οὐ καθ´ ἑκάστην	ἡμέραν	διά τε χρησμῶν καὶ δι´
[32, 10]	καὶ ὕπαρ ὤνησε καὶ μεθ´	ἡμέραν	ἐναργῶς προεῖπεν. ἴστε δήπου τὰς
[32, 70]	πολεμήσαιτε δ´ ἂν ὑμεῖς μίαν	ἡμέραν;	οὐκ ἐν τῇ γενομένῃ ταραχῇ
[32, 70]	ἐν τούτοις ἃ πράττουσι καθ´	ἡμέραν,	τἄλλα σωφρονεῖν καὶ περὶ τῶν
[32, 90]	μικρῶν, ἐν ᾗ μὴ καθ´	ἡμέραν	τις πυρέττει πάντως· ἀλλὰ Καυνίους
[32, 40]	χωρίον, ἐν ᾧ μαίνονται καθ´	ἡμέραν,	τὸ γυμνάσιον λέγων· ἐπειδὰν γὰρ
[32, 15]	ῥᾳδίως αὐτὸ πράττοντες. τὴν δὲ	ἑτέραν	ἐπιμέλειαν ἔργον εἶναί φημι τῶν
[32, 75]	ἐνέγκῃ τῷ χρόνῳ. {πάλιν δὲ	ἑτέραν	παρθένον ποταμοῦ τινος ἐρασθεῖσαν ὁσημέραι
[32, 45]	ἢ δύναμιν, ἀλλὰ διὰ τὴν	ὑμετέραν	ἀβελτερίαν. διὰ τί γὰρ ἔξω
[32, 55]	σκληρὸν καὶ ἄτεγκτον τοῦ πάθους,	θηλυτέραν	δὲ τὴν λύπην ἐργαζομένων δι´
[32, 35]	ἔξωθεν ὑπερκειμένην ἔχετε, τήν τε	Ἐρυθρὰν	καὶ τὴν Ἰνδικήν, ἧς πρότερον
[32, 1]	ὠκυπόδων ἐπιβήτορες, οἵ τε τάχιστα	ἤγειραν	μέγα νεῖκος ἀπαιδεύτοισι θεαταῖς, νηπιάχοις,
[32, 45]	ἐν ἐρήμῳ ἦσαν πελάγει καὶ	μακρὰν	ἀπῳκισμέναι καθ´ αὑτὰς ἐπὶ σκοπέλου
[32, 45]	τοῦτο πάσχουσι καὶ δι´ ἡδονὴν	μικράν,	μᾶλλον δὲ δόξαν κενήν. οὐ
[32, 80]	τέλει φησὶν Αἴαντα τὸν Λοκρὸν	ὁρᾶν	ἀπρεπέστερον καὶ λοιδορεῖσθαι Ἰδομενεῖ περὶ
[32, 45]	οὐκ ἦν ὑμῖν ἐπιεικῶς αὐτὰ	ὁρᾶν.	μὴ γὰρ τοῦτό με〉 οἴεσθε
[32, 85]	τῷ παντὶ γὰρ κρεῖττον ἐρημίαν	καθορᾶν	καὶ δεκαπέντε ἀνθρώπους εὐπόρους ἢ
[32, 45]	τοῦ δίφρου δεινὸν ἡγεῖσθε καὶ	συμφορὰν	πασῶν μεγίστην· αὐτοὶ δὲ ἐκπίπτοντες
[32, 55]	καὶ τῶν φιλοσόφων ἔνιοι πρὸς	λύραν	αὑτοὺς ἡρμόσαντο ἕωθεν, ἀποπαύοντες τῆς
[32, 60]	λόγῳ προσέχοντα; οὐκ ἀποθήσεσθε τὴν	αἰσχρὰν	ταύτην καὶ ἄμετρον φιλοτιμίαν; οὐ
[32, 30]	λόγος παρέσχηκεν οὐ μικρόν, μίαν	ὥραν	σωφρονῆσαι. καὶ γὰρ τοῖς νοσοῦσι
[32, 35]	εἶναί φησιν ἀγαθούς, ἀλλὰ τὴν	χώραν·	οὐδ´ ἂν περὶ ἰχθύων, τὴν
[32, 1]	ἔχετε· σπουδῆς δὲ ὑμῖν τὴν	πᾶσαν	ἔνδειαν ὁρῶ οὖσαν. καίτοι τινὲς
[32, 35]	τε θάλατταν τὴν καθ´ ἡμᾶς	ἅπασαν	ἐκδέχεσθε, κάλλει τε λιμένων καὶ
[32, 75]	ἀΐξασκε μετήορα, τοὶ δ´ ἐλατῆρες	ἕστασαν	ἐν δίφροισι, πάτασσε δὲ θυμὸς
[32, 80]	θεαταὶ θώκοις ἐν σφετέροις οὔθ´	ἕστασαν	οὔτε κάθηντο, χλωροὶ ὑπαὶ δείους
[32, 70]	οἱ δ´ ἐπὶ τοὺς ὅρμους	ᾔεσαν	ὥσπερ ἐν ἑορτῇ πιούμενοι. καὶ
[32, 65]	ἔχοντες. οἱ μὲν γὰρ ἄρχειν	ἦσαν	ἱκανοί, καὶ τῶν μὲν Ἑλλήνων
[32, 45]	ἀλλ´ ἐκεῖναι μὲν ἐν ἐρήμῳ	ἦσαν	πελάγει καὶ μακρὰν ἀπῳκισμέναι καθ´
[32, 60]	μέντοι ψυχὰς διαμένειν, οἷαι πρότερον	ἦσαν.	~χαλεπὸν οὖν ἤδη ἐστὶ τὸ
[32, 70]	ἠγάγετε, ὥστε ἐπιμελεστέρας χρῆναι φυλακῆς	ᾠήθησαν	ἢ πρότερον· καὶ τοῦτο εἴργασθε
[32, 90]	καὶ ἀπὸ τῶν βελτιόνων τινὲς	ἐθαυμάσθησαν	καὶ δόξαν ἔσχον. πόσους γὰρ
[32, 65]	Λακεδαιμονίων ἔργον εἰπεῖν, ὡς ἐκεῖνοι	προσηνέχθησαν	ἀνδρὶ κιθαρῳδῷ θαυμαζομένῳ τότε ἐν
[32, 15]	δὲ ἓν ἴαμα καὶ φάρμακον	ἐποίησαν	οἱ θεοὶ παιδείαν καὶ λόγον,
[32, 65]	περιττὸς εἶναι, μὰ Δί´ οὐκ	ἐτίμησαν	αὐτόν, ἀλλ´ ἀφείλοντο τὴν κιθάραν
[32, 15]	ποτὲ ἐξαισίων δεινῶν ἐπικειμένων αὐτοῖς	ἀπετράπησαν.	οἱ δὲ διὰ παντὸς ἄπειροι
[32, 65]	ἱκανοί, καὶ τῶν μὲν Ἑλλήνων	προέστησαν	πολλὰ ἔτη, τοὺς δὲ βαρβάρους
[32, 75]	δὲ ἑτέραν παρθένον ποταμοῦ τινος	ἐρασθεῖσαν	ὁσημέραι φοιτᾶν ἐπὶ τὸ ῥεῦμα,
[32, 35]	ἂν οἰκῶσι καθ´ Ὅμηρον νῆσον	δενδρήεσσαν	ἢ βαθεῖαν {ἤ} τινα ἤπειρον
[32, 20]	ὑπὲρ τῆς ἀγγελίας, ἣν ἀηδῆ	οὖσαν	ἐκόμιζε, τάχ´ ἂν〉 ληρεῖν με
[32, 85]	τῆς μικρᾶς καὶ ἀδόξου σφόδρα	οὖσαν	εὐρύχωρον. φοβοῦμαι δὴ μὴ καὶ
[32, 1]	ὑμῖν τὴν πᾶσαν ἔνδειαν ὁρῶ	οὖσαν.	καίτοι τινὲς ἐπαινοῦσιν ὑμᾶς ὡς
[32, 40]	δρόμων ἱππικῶν καὶ μηδὲν ἄξιον	πράττουσαν	ἐν τούτοις ἑαυτῆς; οἱ γὰρ
[32, 65]	περίεργον ἐπιθέσθαι τῇ μουσικῇ, καὶ	μελετᾶν	τότ´ εὐθὺς ἀπιόντας καθ´ αὑτοὺς
[32, 75]	παρθένον ποταμοῦ τινος ἐρασθεῖσαν ὁσημέραι	φοιτᾶν	ἐπὶ τὸ ῥεῦμα, καὶ τόν
[32, 95]	ἔχει τῶν ὅπου δήποτε· ἀλλ´	ὅταν	ἀκούσῃ τοὺς ὑποδεξομένους αὐτὸν εὐνοίας
[32, 40]	καθ´ αὑτοὺς καὶ τἄλλα πράττοντες·	ὅταν	δὲ εἰς τὸ θέατρον εἰσέλθωσιν
[32, 90]	οὐδὲν τοῦτο χαλεπὸν οὐδὲ ὑπερβάλλον·	ὅταν	δὲ ἐπικρατῇ τὸ πάθος καὶ
[32, 90]	μεγάλης οὐδὲ φοβερᾶς προσηγορίας τυγχάνουσιν·	ὅταν	δὲ κοινὸν γένηται τὸ πρᾶγμα,
[32, 30]	αἰσχρὸν ποιεῖν· παραπλησίως καὶ δῆμος,	ὅταν	εἰς ταὐτὸ προέλθῃ καὶ ἀθρόος
[32, 70]	τὰ περὶ τὸ θέατρον. ἀλλ´	ὅταν	εἰς τὸ στάδιον ἔλθητε, τίς
[32, 90]	τὰ αἰσχρὰ καὶ καταγέλαστα μᾶλλον,	ὅταν	ᾖ περὶ τὰς πόλεις. ὥσπερ
[32, 50]	τοὺς θεοὺς ὑμῶν καταγελᾶν οἴεσθε,	ὅταν	πάλιν ἐκείνους προσκυνοῦντες ταὐτὰ προσφέρησθε
[32, 5]	τὰ τῆς πόλεως ἀρρωστήματα. τοιγαροῦν	ὅταν	ποτὲ φαίνηται τὸ πρᾶγμα, προθύμως
[32, 30]	ὅτι ὥσπερ ἡγεμὼν καὶ βασιλεὺς	ὅταν	προέλθῃ, τότε σαφέστατα ὁρᾶται καὶ
[32, 45]	ἔχοι λέγειν; καὶ γὰρ ὑμεῖς	ὅταν	συνέλθητε, πυκτεύετε, βοᾶτε, ῥιπτεῖτε, ὀρχεῖσθε,
[32, 30]	αὑτοὺς ἐν τῷ παρόντι καὶ	ὅταν	τὰ συνήθη θεωρῆτε, οἷοί ἐστε.
[32, 70]	περὶ μικρῶν εἶναι τὸν λόγον,	ὅταν	τις ὑμῖν διαλέγηται περὶ τῶν
[32, 30]	ἐν δὲ ταῖς ἄλλαις σπουδαῖς,	ὅταν	ὑμῖν ἐμπέσῃ τὸ τῆς ἀταξίας
[32, 100]	παυσαίμην τὰς Χάριτας Μούσαις ἀναμιγνύς,	ἁδίσταν	συζυγίαν· ἵνα μὴ τὸ Μουσεῖον
[32, 10]	οἱ χειμῶνος ἀποτολμῶντες εἰς τὴν	θάλατταν	βραχύν τινα καὶ σύντομον πλοῦν.
[32, 35]	τὴν πόλιν ἐπαινεῖ· πόθεν; ἀλλὰ	θάλατταν	ἢ λίμνην ἢ ποταμόν. ὑμεῖς
[32, 30]	ὥσπερ ἂν τραχὺς ἄνεμος κινήσῃ	θάλατταν	ἰλυώδη καὶ ῥυπαράν, ἀτεχνῶς οἶμαι
[32, 35]	καὶ τὸ ὠφέλιμον, τήν τε	θάλατταν	τὴν καθ´ ἡμᾶς ἅπασαν ἐκδέχεσθε,
[32, 25]	παρρησίας καὶ μὴ πάντα ἐθέλειν	τρυφᾶν,	ἐπιεικής, μεγαλόφρων, αἰδούμενος τοὺς ἀγαθοὺς
[32, 15]	σκάφει σαθρῷ καὶ λελυμένῳ πάντων	ἐν	ἀγνώμονι γνώμῃ καὶ πονηρίᾳ. συμβαίνει
[32, 80]	τί δ´ ὀπιπτεύεις κατὰ ἅρμ´	ἐν	ἀγῶνι; εἰ δ´ ἄγε νυν
[32, 15]	ἔχοντες ἀπὸ τῶν παθῶν, ἀλλ´	ἐν	ἀκαλύπτῳ καὶ ταλαιπώρῳ βίῳ χειμαζόμενοι,
[32, 50]	φύσει τοιοῦτον. οὐ γὰρ καὶ	ἐν	ἄλλαις πόλεσιν ᾄδουσι καὶ νὴ
[32, 60]	τοὺς ἄλλους σκώπτοντες καὶ ταῦτα	ἐν	ἀνθρώποις, εἰ θεμιτὸν εἰπεῖν, οὐδὲν
[32, 35]	τοῦτο οὐδ´ ἐν ὀλίγοις, ἀλλ´	ἐν	ἅπασιν ἀνθρώποις. ~ὁρῶ γὰρ ἔγωγε
[32, 20]	οἱ θάπτοντες γίγνονται. ~καὶ τούτων	ἐν	ἀρχῇ μὲν ᾐτιασάμην τοὺς μὴ
[32, 50]	καὶ τούτους μὲν ἐάσωμεν, ἀλλ´	ἐν	αὐτῇ τῇ θέᾳ τὰ γιγνόμενα
[32, 60]	{τῶν} πάντων θηρίων. πλεῖστα δὲ	ἐν	αὐτοῖς εἶναι τούς τε ὄρνιθας
[32, 30]	ῥοπὴ πρὸς σωτηρίαν μικρὸν ἡσυχάσασιν.	ἐν	δὲ ταῖς ἄλλαις σπουδαῖς, ὅταν
[32, 75]	μετήορα, τοὶ δ´ ἐλατῆρες ἕστασαν	ἐν	δίφροισι, πάτασσε δὲ θυμὸς ἑκάστου
[32, 40]	ἀνθρώπους· ἔλεγεν οὖν ὡς ἔστιν	ἐν	ἑκάστῃ πόλει τῶν Ἑλλήνων ἀποδεδειγμένον
[32, 50]	Ῥοδίους ἐγγὺς οὕτως ὑμῶν ζῶντας	ἐν	ἐλευθερίᾳ καὶ μετὰ πάσης ἀδείας·
[32, 55]	αὐτόματον οὐδὲ τὴν μᾶζαν ἔχετε	ἐν	ἐξουσίᾳ δήπουθεν, ἀλλὰ καὶ ταύτην
[32, 70]	ἐπὶ τοὺς ὅρμους ᾔεσαν ὥσπερ	ἐν	ἑορτῇ πιούμενοι. καὶ μὴν ἐκεῖνο
[32, 45]	ἡσθέντας αὐταῖς; ἀλλ´ ἐκεῖναι μὲν	ἐν	ἐρήμῳ ἦσαν πελάγει καὶ μακρὰν
[32, 90]	μὴ σφόδρα ἐρήμων καὶ μικρῶν,	ἐν	ᾗ μὴ καθ´ ἡμέραν τις
[32, 30]	μὲν πάντα ἐπεξελθεῖν, καὶ ταῦτα	ἐν	ἡμέρᾳ μιᾷ, καὶ τελέως ὑμᾶς
[32, 10]	πόλις χρηστῶν ἡγεμόνων, κἂν ἰατρὸς	ἐν	καιρῷ παραγένηται τῷ κάμνοντι, καὶ
[32, 75]	δεόμενα ἀποτροπῆς. φασὶν ἀρχαίαν βασιλίδα	ἐν	Κρήτῃ τῶν Ἡλιαδῶν ἐρασθῆναι ταύρου,
[32, 90]	δοκεῖ, παραφερόμενον, καὶ καθάπερ εἰώθασιν,	ἐν	κροκωτῷ, παραπλησίως καὶ δῆμος οὕτως
[32, 10]	τὰς τοῦ Ἄπιδος φήμας ἐνθάδε	ἐν	Μέμφει πλησίον ὑμῶν, ὅτι παῖδες
[32, 45]	ἡσυχίας ἤκουσεν. αὗται δὲ σχεδὸν	ἐν	μέσῳ τῆς οἰκουμένης ἐν τῇ
[32, 20]	λέγοιμι πρὸς ὑμᾶς, ὡς ἐκεῖνος	ἐν	Ὀδυσσείᾳ πεποίηται Καλυψοῖ ἀπολογούμενος ὑπὲρ
[32, 55]	ἐπεισάγουσα καὶ τὸ σφαλερὸν τῆς	ἐν	οἴνῳ τέρψεως παραμυθουμένη μετὰ ξυγγενοῦς
[32, 35]	οὐ κρύφα γίγνεται τοῦτο οὐδ´	ἐν	ὀλίγοις, ἀλλ´ ἐν ἅπασιν ἀνθρώποις.
[32, 90]	οἰνόφλυγες καὶ πόρνοι καὶ γυναιμανεῖς	ἐν	πάσαις εἰσὶ ταῖς πόλεσιν· ἀλλ´
[32, 55]	τρόπος αὐλοῦ τε καὶ ᾠδῆς	ἐν	πένθεσιν, ἰωμένων οἶμαι τὸ σκληρὸν
[32, 35]	γίγνεσθαι παρ´ ὑμῖν. κεῖται γὰρ	ἐν	συνδέσμῳ τινὶ τῆς ὅλης γῆς
[32, 80]	μετήορα· τοὶ δὲ θεαταὶ θώκοις	ἐν	σφετέροις οὔθ´ ἕστασαν οὔτε κάθηντο,
[32, 55]	ἐνδεῖ καὶ τὸ λέοντας φέρειν	ἐν	ταῖς ἀγκάλαις· τὰ δὲ ἄλλα
[32, 15]	πόλεσι, πολὺ δὲ ἐπιεικεστέρων τῶν	ἐν	ταῖς ἐξουσίαις. κολάζειν μὲν γὰρ
[32, 90]	ᾖ περὶ τὰς πόλεις. ὥσπερ	ἐν	ταῖς κωμῳδίαις καὶ διασκευαῖς Καρίωνα
[32, 5]	σὺν πολλοῖς ἑτέροις καὶ τοιαῦτα	ἐν	ταῖς κωμῳδίαις λέγεσθαι· δῆμος πυκνίτης,
[32, 30]	προϊέναι κοσμίως, αἱ δὲ μάλιστα	ἐν	ταῖς ὁδοῖς {πλεῖστα} ἁμαρτάνουσιν. τί
[32, 45]	χρὴ καὶ τὰ τοιαῦτα γίγνεσθαι	ἐν	ταῖς πόλεσι· χρὴ γὰρ ἴσως
[32, 70]	δ´ ὑπὸ μαστίγων ἠλαύνεσθε τῶν	ἐν	ταῖς τραγῳδίαις, οὐκ ἂν οὕτως
[32, 85]	μαινομένων, ὥσπερ τινὰ κόπρον βαθεῖαν	ἐν	ταὐτῷ νενημένην ἐκ παντοδαπῶν λυμάτων.
[32, 95]	ἠκούσατε· ὥσπερ ἔφη τις τοὺς	ἐν	τῇ Ἀττικῇ κανθάρους, τοῦ καθαρωτάτου
[32, 70]	ἂν ὑμεῖς μίαν ἡμέραν; οὐκ	ἐν	τῇ γενομένῃ ταραχῇ μέχρι σκωμμάτων
[32, 80]	ὡς ἐκεῖνος) ὑμῶν δὲ οὐδεὶς	ἐν	τῇ θέᾳ καθέστηκεν, ἀλλὰ πολὺ
[32, 1]	εἰπόντος, εἰ θέλουσιν ἄνδρας ἀγαθοὺς	ἐν	τῇ πόλει γενέσθαι, τὸ κάλλιστον
[32, 50]	παρ´ ἐκείνοις οὐδὲ τὸ δραμεῖν	ἐν	τῇ πόλει δοκεῖ μέτριον, ἀλλὰ
[32, 100]	ὑμῖν ἄλλως εἶναι δοκῇ τόπος	ἐν	τῇ πόλει, καθάπερ οἶμαι καὶ
[32, 5]	δὲ Κυνικῶν λεγομένων ἔστι μὲν	ἐν	τῇ πόλει πλῆθος οὐκ ὀλίγον,
[32, 75]	ὑμῖν εὐδοκιμοῦν· καὶ νῦν ἐστιν	ἐν	τῇ πόλει τόπος οὕτω καλούμενος
[32, 45]	σχεδὸν ἐν μέσῳ τῆς οἰκουμένης	ἐν	τῇ πολυανθρωποτάτῃ πασῶν πόλει τοιαῦτα
[32, 65]	τινα λόγον. τὰ γὰρ ζῷα	ἐν	τῇ συνουσίᾳ τῇ πρὸς τὸν
[32, 80]	πᾶσιν αἴτιος γενόμενος. ὁ γὰρ	ἐν	τοιούτοις θρασὺς καὶ προπετὴς οὐδὲ
[32, 65]	προσηνέχθησαν ἀνδρὶ κιθαρῳδῷ θαυμαζομένῳ τότε	ἐν	τοῖς Ἕλλησιν. ὅτι γὰρ λίαν
[32, 70]	τις ὑμῖν διαλέγηται περὶ τῶν	ἐν	τοῖς θεάτροις θορύβων. οὐ γὰρ
[32, 5]	ποιῆσαι τοὺς πολλούς· οἱ δ´	ἐν	τοῖς καλουμένοις ἀκροατηρίοις φωνασκοῦσιν, ἐνσπόνδους
[32, 35]	δ´ ἡμέτερα φαῦλα καὶ πεζὰ	ἐν	τοῖς λόγοις, οὐ μέντοι περὶ
[32, 95]	αὐτὸν γοῦν ἐκεῖνον εἴρηκεν Ὅμηρος	ἐν	τοῖς πᾶσιν Ἕλλησιν ἀφικέσθαι γελωτοποιόν·
[32, 10]	ἀλλὰ καὶ πάνυ εὐτυχοῦς πόλεως,	ἐν	τοσαύτῃ σπάνει γενναίων καὶ ἐλευθέρων
[32, 70]	ἄξια, φαύλως καὶ ἀκρατῶς ἔχοντας	ἐν	τούτοις ἃ πράττουσι καθ´ ἡμέραν,
[32, 40]	ἱππικῶν καὶ μηδὲν ἄξιον πράττουσαν	ἐν	τούτοις ἑαυτῆς; οἱ γὰρ ἄνθρωποι
[32, 20]	ἐγὼ δὲ ἄνθρωπος οὐδεὶς οὐδαμόθεν	ἐν	τριβωνίῳ φαύλῳ μήτε ᾄδειν ἡδὺς
[32, 45]	δεόμενοι διατριβῆς τινος καὶ παραμυθίας	ἐν	τῷ βίῳ· δεῖ δὲ μετὰ
[32, 65]	διατριβήν. δοκεῖ δέ μοι, καὶ	ἐν	τῷ γυμνασίῳ πορϊόντες ἤδη γυμνάσονται
[32, 30]	ἐστι τοῦτο οὐδὲ τῆς πόλεως·	ἐν	τῷ θεάτρῳ δὲ βλέπεται τὸ
[32, 30]	ἄν τις ἀσχημονῇ τῶν μειζόνων	ἐν	τῷ μέσῳ πάντων ὁρώντων, καταφρονήσετε
[32, 30]	τοσοῦδε πλήθους. ~ἴδετε δὲ αὑτοὺς	ἐν	τῷ παρόντι καὶ ὅταν τὰ
[32, 60]	Ἀρίων, ὑφ´ οὗ λέγουσιν ᾄδοντος	ἐν	τῷ πελάγει τοὺς δελφῖνας ἀφικέσθαι
[32, 55]	ἀπὸ τῆς ἀρχῆς, οὐχ ὥσπερ	ἐν	τῷ πότῳ προϊόντας, οὐκ ἔστιν
[32, 75]	τὸν Ἰξίονα λῆρον ἀποφαίνετε τὸν	ἐν	τῷ τροχῷ παρὰ τοῖς ποιηταῖς
[32, 40]	πόλει τῶν Ἑλλήνων ἀποδεδειγμένον χωρίον,	ἐν	ᾧ μαίνονται καθ´ ἡμέραν, τὸ
[32, 40]	ἔσβεσται τῆς ταραχῆς· ἔτι δὲ	ἔν	τε συνόδοις καὶ στενωποῖς μένει
[32, 60]	καὶ νεμόμενα· καὶ γὰρ ἐκεῖνον	ἔν	τε τοῖς ὄρεσι καὶ περὶ
[32, 5]	ἀλλὰ χρείων τροφῆς· οὗτοι δὲ	ἔν	τε τριόδοις καὶ στενωποῖς καὶ
[32, 25]	περὶ ὑμῶν αὐτῶν. καὶ γὰρ	ἕν	τι τῶν χρησίμων ἐστὶ καὶ
[32, 10]	οὐδ´ ὥστε διατελέσαι λέγοντες, ἀλλὰ	ἓν	ἢ δύο ῥήματα εἰπόντες, καὶ
[32, 15]	μυρίων ἄλλων κακῶν. τούτων δὲ	ἓν	ἴαμα καὶ φάρμακον ἐποίησαν οἱ
[32, 70]	πέρας καὶ τὸν ὄλεθρον αὐξηθεῖσα	ἤγαγεν.	καὶ ταῦτα μὲν δὴ τὰ
[32, 100]	τύραννος ἀκούσας τῶν ἑρμηνέων οἷα	ἔλεγεν	ἔδει καὶ ἐμαστίγου τὸν ἄνδρα,
[32, 60]	ὃν εἰς Ὀρφέα καὶ ὑμᾶς	ἔλεγεν.	ἔστι δὲ τῶν ὑμετέρων σκωμμάτων
[32, 40]	τε ἔθη καὶ τοὺς ἀνθρώπους·	ἔλεγεν	οὖν ὡς ἔστιν ἐν ἑκάστῃ
[32, 45]	πράγματος, ὡς ἐγὼ δοκῶ, ταῦτα	ἔλεγεν.	περὶ δὲ ὑμῶν τί ἄν
[32, 60]	ηὔλει παρ´ ὑμῖν ἢ Τιμόθεος	ᾖδεν	ὁ παλαιὸς ἢ Ἀρίων, ὑφ´
[32, 30]	τότε σαφέστατα ὁρᾶται καὶ δεῖ	μηδὲν	ἀγεννὲς μηδὲ αἰσχρὸν ποιεῖν· παραπλησίως
[32, 5]	καὶ ἐξὸν αὐτοῖς, εἰ ἐβούλοντο,	μηδὲν	ἀηδὲς ἀκούειν. ὑμῖν δὲ οὔτε
[32, 30]	ὑμᾶς ὑπομένοντας ἀκούειν. ὥστ´, εἰ	μηδὲν	ἄλλο παρέσχηκεν ὑμῖν μέγα ὁ
[32, 30]	ὑμᾶς καὶ τιμήσειεν· {ὥστε, εἰ	μηδὲν	ἄλλο, τοῦτό γε ὑμῖν ὁ
[32, 10]	ἀμελεῖν καὶ κοινῇ καὶ ἀθρόοις	μηδὲν	ἂν δεῖξαι τῶν χρησίμων. πολλάκις
[32, 50]	αἰδούμενοι γὰρ αὑτοὺς πρῶτοι καὶ	μηδὲν	ἀνόητον ποιοῦντες εἰκότως οἶμαι παρά
[32, 40]	ᾠδῆς καὶ δρόμων ἱππικῶν καὶ	μηδὲν	ἄξιον πράττουσαν ἐν τούτοις ἑαυτῆς;
[32, 95]	σοφὸν σιωπᾶν πρὸς ὑμᾶς καὶ	μηδὲν	ἐθέλειν διαλέγεσθαι. καίτοι τίνα γνώμην
[32, 65]	μόνον καὶ ἐκπεπλῆχθαι, μιμεῖσθαι δὲ	μηδὲν	ἐπιχειρεῖν· τῶν κυνῶν δὲ ἐνίους,
[32, 90]	ἐπιτηδευμάτων ἀφεμένη καὶ μήτε ὁρῶσα	μηδὲν	μήτε ἀκούουσα τῶν φερόντων εἰς
[32, 95]	συχνὸν μήτε προθείη τῶν ὠνίων	μηδὲν	μήτε δείξειε μηδέποτε· δῆλον γὰρ
[32, 85]	οἷα, περὶ δὲ ὑμῶν αὐτῶν	μηδὲν	σεμνὸν λέγεσθαι μηδ´ ἄξιον ζήλου,
[32, 55]	ἄνθρωποι πεπωκότες, οὐ μέντοι κακὸν	οὐδὲν	ἀλλήλους ἐργάζονται· τῶν δὲ Ἑλλήνων
[32, 25]	τῶν ἐμοῦ κρειττόνων. καὶ μὴν	οὐδὲν	ἂν〉 ἔχοιτε θέαμα κάλλιον καὶ
[32, 25]	ἐξ ἡνίας εὐτελοῦς πρᾴως ἄγοντα,	οὐδὲν	δεόμενον ψαλίων. οἱ δὲ πλείους
[32, 1]	θορύβου καὶ βωμολοχίας καὶ σκωμμάτων	οὐδὲν	ἐοικότων χρυσῷ. διὰ τοῦτο οὖν
[32, 5]	ταύτας ἀποκρίσεις. τοιγαροῦν ἀγαθὸν μὲν	οὐδὲν	ἐργάζονται, κακὸν δ´ ὡς οἷόν
[32, 15]	φρονίμων, ἐκεῖθεν ἐπιπεμφθῆναι. ~καθόλου γὰρ	οὐδὲν	εὔδαιμον οὐδ´ ὠφέλιμον, ὃ μὴ
[32, 70]	τοῖς ἐλάττοσιν οὐδ´ ἔχει μέτρον	οὐδὲν	ἡ ἄνοια τῶν ἁμαρτημάτων, ἀλλ´
[32, 35]	σκιεροῖς ἢ πηγαῖς διαυγέσιν· ὧν	οὐδὲν	ἴδιόν ἐστιν ἐκείνων· ἀρετῆς δὲ
[32, 10]	μέν εἰσι ποιηταὶ καὶ ῥήτορες,	οὐδὲν	ἴσως δεινόν· εἰ δ´ ὡς
[32, 60]	ἐν ἀνθρώποις, εἰ θεμιτὸν εἰπεῖν,	οὐδὲν	μέγα οὐδὲ θαυμαστὸν ἔχουσιν; εἰ
[32, 40]	ὥσπερ φαρμάκων αὐτοῖς ἐκεῖ κατορωρυγμένων,	οὐδὲν	οἴδασι τῶν προτέρων οὐδὲ αἰσχύνονται
[32, 40]	καὶ ἐλευθερίας ἐπιτηδεύουσιν· ἀλλ´ ὅμως	οὐδὲν	τοιοῦτον {οὐδ´ αὖ ὅμοιον} πεπόνθασιν·
[32, 90]	πάσαις εἰσὶ ταῖς πόλεσιν· ἀλλ´	οὐδὲν	τοῦτο χαλεπὸν οὐδὲ ὑπερβάλλον· ὅταν
[32, 1]	δὲ καλὸν μὲν ἢ τίμιον	οὐδὲν	ὑμῖν ἢ σπανίως ποτὲ εἰσέρχεται·
[32, 30]	φήσει τις ὡς πολλὰ λέγων	οὐδὲν	ὑμῖν συμβεβούλευκα οὐδὲ εἴρηκα σαφῶς,
[32, 65]	τοῦ μέλους. ταῦτα μὲν ἐκεῖνος	ἔπαιζεν	ὁ Φρύξ. ἐγὼ δ´ ὑμῖν
[32, 1]	ταῦτα θεοῦ προστάξαντος, οὐκ ἄλλο	ἥρμοζεν	ἢ παιδεία καὶ λόγος, ὧν
[32, 90]	δ´ εἰσέβαινεν ἄντυγας, κἄθεινε κέντρον	δῆθεν	ὡς ἔχων χερί. ~μὴ οὖν
[32, 10]	κἂν λόγων τις ἀκούσῃ φρονίμων,	ἐκεῖθεν	ἐπιπεμφθῆναι. ~καθόλου γὰρ οὐδὲν εὔδαιμον
[32, 45]	μὲν ἀδικηθεὶς ἴσως ἐπὶ τοῦτο	ἦλθεν,	ὑπὲρ τοὺς νόμους ἀμύνασθαι πειρώμενος,
[32, 70]	καὶ τὸ δεινὸν ἄχρι πείρας	προῆλθεν.	τί δὴ καὶ τούτων ἐπεμνήσθην;
[32, 85]	ὡς μή μοι τρύζητε καθήμενοι	ἄλλοθεν	ἄλλος. ὣς ἔφαθ´· οἱ δ´
[32, 20]	ἐρημίαν· ἐγὼ δὲ ἄνθρωπος οὐδεὶς	οὐδαμόθεν	ἐν τριβωνίῳ φαύλῳ μήτε ᾄδειν
[32, 35]	περὶ ἰχθύων, τὴν πόλιν ἐπαινεῖ·	πόθεν;	ἀλλὰ θάλατταν ἢ λίμνην ἢ
[32, 15]	τρέφον καὶ γόνιμον ὄντως ἄνωθέν	ποθεν	ἐκ δαιμονίου τινὸς πηγῆς κάτεισι,
[32, 95]	δεινότατοι. οὐ δήμου τὸ ἐπιτήδευμα·	πόθεν;	οὐδὲ πόλεως, ἀλλὰ Θερσίτου τινός·
[32, 55]	διψήσασιν ὁ οἶνος ἐκ πέτρας	ποθέν	τινος ἢ νάπης, οὐδὲ γάλα
[32, 15]	ἐθέλουσι δέχεσθαι· τὰ κακὰ δὲ	ἀλλαχόθεν,	ὡς ἐξ ἑτέρας τινὸς πηγῆς
[32, 60]	μὲν οὖν Ὀρφέως συνέπεσθαι αὐτῷ	πανταχόθεν	ἀκούοντα {αὐτοῦ} ὁμοῦ καὶ νεμόμενα·
[32, 40]	τοῖς αὑτῶν, ἃ καὶ μικρὸν	ἔμπροσθεν	εἶπον, τὰ τοῦ Νείλου καὶ
[32, 10]	γε ἁπάντων, ἵνα, ὅθενπερ ἐχρῆν,	ἐγγύθεν	ἄρξωμαι, τοῦτο πείσθητε βεβαίως, ὅτι
[32, 30]	μόνου λέγεις ἡμῖν, ἄλλο δ´	οὐθέν;	δέδοικα ἅμα τὸ περὶ πάντων
[32, 5]	μέντοι γε καὶ ἀγεννὲς ἀνθρώπων	οὐθέν,	ὡς εἰπεῖν, ἐπισταμένων, ἀλλὰ χρείων
[32, 55]	τὴν μᾶζαν ἔχετε ἐν ἐξουσίᾳ	δήπουθεν,	ἀλλὰ καὶ ταύτην ἐκ τῆς
[32, 50]	ὃ κοινόν ἐστι καὶ ἁπλοῦν	δήπουθεν,	τοῦ μὲν ἐμφαίνει τὴν ἡσυχίαν
[32, 55]	ἔνιοι πρὸς λύραν αὑτοὺς ἡρμόσαντο	ἕωθεν,	ἀποπαύοντες τῆς διὰ τῶν ὀνειράτων
[32, 15]	καὶ τρέφον καὶ γόνιμον ὄντως	ἄνωθέν	ποθεν ἐκ δαιμονίου τινὸς πηγῆς
[32, 35]	ἀφθονίᾳ καὶ διαθέσει, καὶ τὴν	ἔξωθεν	ὑπερκειμένην ἔχετε, τήν τε Ἐρυθρὰν
[32, 30]	μὲν γλῶσσαι, δέκα δὲ στόματ´	εἶεν,	φωνὴ δ´ ἄρρηκτος, χάλκεον δέ
[32, 30]	ἂν οὖν τοὺς οὕτω διακειμένους	ἐπαινέσειεν;	οὐ γὰρ διὰ τοῦτο καὶ
[32, 25]	ἐστὶ καὶ μᾶλλον ἂν ὑμᾶς	ὠφελήσειεν	ἢ περὶ οὐρανοῦ καὶ γῆς
[32, 30]	εἰσελθὼν καταπλαγείη τε ὑμᾶς καὶ	τιμήσειεν·	{ὥστε, εἰ μηδὲν ἄλλο, τοῦτό
[32, 95]	ἐμπόρων πολλὰ καὶ τίμια ἔχων	καταπλεύσειεν	εἰς πόλιν, ἔπειθ´ ὑπ´ ἀνέμων
[32, 20]	τις αἰτία γένηται, τὸν πολίτην	κατέπιεν.	τάχ´ ἂν〉 οὖν καὶ ὑμεῖς
[32, 10]	ὡς φιλόσοφοι ταῦτα πράττουσι κέρδους	ἕνεκεν	καὶ δόξης τῆς ἑαυτῶν, οὐ
[32, 45]	ἀριστεῖς καὶ τυραννοκτόνοι μνημονεύονται, σωτηρίας	ἕνεκεν	τῶν πατρίδων ἐπιδιδόντες αὑτούς· παρὰ
[32, 100]	δὲ ὁ τύραννος τῶν Σύρων	ἧκεν	εἰς Μέμφιν, ἐκπληττομένων αὐτὸν τῶν
[32, 100]	ἀλλὰ γὰρ δέδοικα μὴ κἀμοὶ	συμβέβηκεν	ὅ φασιν Αἰγυπτίων τινὶ τῶν
[32, 80]	ἵπποις. ~ἐνταῦθα τοὺς μὲν ἡνιόχους	πεποίηκεν	ἀγωνιστὰς καὶ φιλοτιμουμένους, τοὺς δὲ
[32, 95]	Θερσίτου τινός· αὐτὸν γοῦν ἐκεῖνον	εἴρηκεν	Ὅμηρος ἐν τοῖς πᾶσιν Ἕλλησιν
[32, 80]	δὲ οὐδεὶς ἐν τῇ θέᾳ	καθέστηκεν,	ἀλλὰ πολὺ μᾶλλον πέτεσθε τῶν
[32, 55]	δὴ πάντα ἀνέστραπται νῦν καὶ	μεθέστηκεν	εἰς τοὐναντίον. οὐ γὰρ ἐκ
[32, 30]	τοῦτό γε ὑμῖν ὁ λόγος	παρέσχηκεν	οὐ μικρόν, μίαν ὥραν σωφρονῆσαι.
[32, 30]	ἀκούειν. ὥστ´, εἰ μηδὲν ἄλλο	παρέσχηκεν	ὑμῖν μέγα ὁ λόγος, τοῦτο
[32, 95]	μᾶλλον δ´ ἴσως οὐχ Ἡρακλεῖ	προσέοικεν	ὑμῶν ὁ δῆμος, ἀλλὰ Κενταύρῳ
[32, 80]	Διὸς αὐλάς. ὧδε δέ τις	εἴπεσκεν	ἰδὼν ἐς πλησίον ἄλλον· οἰνοβαρές,
[32, 25]	προστάται χρηστοὶ καὶ δίκαιοι, τῶν	μὲν	ἀγαθῶν ἑκούσιοι ταμίαι, τῶν δὲ
[32, 45]	τὸ δὲ ἀνδραπόδου δυστυχοῦς. κἀκεῖνος	μὲν	ἀδικηθεὶς ἴσως ἐπὶ τοῦτο ἦλθεν,
[32, 40]	τὸ δεινὸν καὶ διαλυθῶσι, τὸ	μὲν	ἀκμαιότερον ἔσβεσται τῆς ταραχῆς· ἔτι
[32, 40]	πάρεισιν ἑκάστοτε ὑμῖν· ὥστε ὑμεῖς	μὲν	ἀκούετε ἑνός, ἂν οὕτω τύχῃ,
[32, 25]	σκληροὶ καὶ ἄγριοι τύραννοι, χαλεποὶ	μὲν	ἀκοῦσαι, χαλεποὶ δὲ συμβαλεῖν· τούτων
[32, 85]	πυνθανομένους περὶ τῆς πόλεως τὰ	μὲν	ἄλλ´ ἀκούειν θαυμαστὰ οἷα, περὶ
[32, 65]	τῇ πρὸς τὸν Ὀρφέα τὰ	μὲν	ἄλλα ἥδεσθαι μόνον καὶ ἐκπεπλῆχθαι,
[32, 40]	οὐχ ὡς πόλιν εἴδομεν τὰ	μὲν	ἄλλα θαυμαστὴν καὶ τῶν ἀνθρωπίνων
[32, 100]	ὦτα ᾄσεται. καὶ δὴ τὸν	μὲν	ἄλλον χρόνον οὐ προσεῖχεν οὐδὲ
[32, 30]	αὐτοῖς μέλει. οὐ γὰρ ὑμεῖς	μέν,	ἄν τις ἀσχημονῇ τῶν μειζόνων
[32, 30]	οἷοί ἐστε. ἐμοὶ γὰρ νῦν	μὲν	ἀξιοθέατοι δοκεῖτε εἶναι καὶ ἰδιώταις
[32, 70]	προσεῖχεν, ὑμεῖς δὲ πρὸς ἐκεῖνον	μὲν	ἀπεχθῶς, πρὸς ἀλλήλους δὲ στασιαστικῶς
[32, 20]	ἢ ᾄσματος. νῦν δὲ τούτου	μὲν	ἀπορῶ τοῦ φαρμάκου· θεὸς δ´,
[32, 70]	διὰ Ῥωμαίων; καὶ τέλος ἐκεῖνος	μὲν	αὐλῶν, ὑμεῖς δὲ ὀρχούμενοι τὴν
[32, 70]	τόπον βραχὺν προηγόρευεν ὡς εἰ	μὲν	αὐτὸς ἐκεῖ προέλθοι, νενικηκὼς εἴη
[32, 70]	καθ´ αὑτοὺς ἦτε. οὐχ ὁ	μὲν	βασιλεὺς ὑμῶν περὶ αὔλησιν ἠσχολεῖτο
[32, 20]	χωρὶς ᾠδῆς καὶ κιθάρας. τοῦτο	μὲν	γὰρ ἀλεξιφάρμακόν ἐστι πρὸς τὸν
[32, 55]	συντείνεσθε ὑπὸ τῶν ᾀσμάτων· τοὺς	μὲν	γὰρ ἄλλους ἀνθρώπους ἡ μέθη
[32, 1]	δὲ τὸ καλῶς ἀκοῦσαι. νῦν	μὲν	γὰρ ἁμαρτάνετε τὸ Ἀθηναίων ποτὲ
[32, 65]	ὡς ἔφην, εὐλαβῶς ἔχοντες. οἱ	μὲν	γὰρ ἄρχειν ἦσαν ἱκανοί, καὶ
[32, 5]	παρὰ τοὺς καλουμένους φιλοσόφους. οἱ	μὲν	γὰρ αὐτῶν ὅλως εἰς πλῆθος
[32, 50]	τοῦτο λαμπρόν, ὦ κακοδαίμονες; ὑπὲρ	μὲν	γὰρ δικαιοσύνης καὶ ἀρετῆς καὶ
[32, 40]	τὸν Σκύθην φασὶν εἰπεῖν· ἐδόκει	μὲν	γὰρ εἶναι τῶν σοφῶν· ἧκε
[32, 55]	οὐκ ἔστιν ἄλλους ἰδεῖν. παρὰ	μὲν	γὰρ ἐνίοις τῶν βαρβάρων μέθην
[32, 1]	ἀλλὰ καὶ ἀκούσαντες νοῆσαι. χοροῦ	μὲν	γὰρ ἔπαινος τὸ ἅμα εἰπεῖν,
[32, 35]	ἠρξάμην, ὁρᾶτε ἡλίκον ἐστίν. ὅπως	μὲν	γὰρ ἑστιᾶσθε καθ´ ἑαυτοὺς ἢ
[32, 45]	ἢ διὰ τοιαύτην αἰτίαν. τὸ	μὲν	γάρ ἐστιν ἀνδρὸς πονηροῦ θάνατος,
[32, 60]	σῶσαι, πῶς ἂν διέκεισθε; τούτων	μὲν	γάρ ἐστιν οὐδεὶς Ἀμφίων οὐδὲ
[32, 1]	οὐ συνέντες τοῦ θεοῦ. τοῦτο	μὲν	γὰρ κόραις μᾶλλον ἔπρεπε καὶ
[32, 35]	οὐ μέντοι περὶ φαύλων. {τὰ	μὲν	γὰρ λεγόμενα αὐτὰ οὐ μεγάλα,
[32, 60]	ὄρνιθας καὶ τὰ πρόβατα. τοὺς	μὲν	γὰρ λέοντας καὶ τὰ τοιαῦτα
[32, 30]	προέλθῃ καὶ ἀθρόος γένηται; χρὴ	μὲν	γὰρ οἶμαι καὶ τὸν ἄλλον
[32, 5]	λῆρος ἢ τοιοῦτος ἕτερος; ἐκεῖνο	μὲν	γάρ, ὅπερ εἶπον, ἀεὶ ὑμῖν
[32, 95]	κρήναις οὐδὲ προπυλαίοις· εἰς〉 ταῦτα	μὲν	γὰρ οὐ δύνασθε ὑμεῖς ἀναλίσκειν
[32, 10]	καὶ γοήτων καὶ σοφιστῶν. ἐγὼ	μὲν	γὰρ οὐκ ἀπ´ ἐμαυτοῦ μοι
[32, 55]	ἤπια δῶρα καὶ προσηνῆ. τὸν	μὲν	γὰρ Παιήονα καὶ Ἀλεξίκακον προσαγορεύουσιν,
[32, 45]	διὰ ταῦθ´ ὑμῶν ἀπολώλασιν; ἀδοξοῦσι	μὲν	γὰρ πάντες. αἱ δὲ Σειρῆνες
[32, 15]	τῶν ἐν ταῖς ἐξουσίαις. κολάζειν	μὲν	γὰρ προσήκει φειδόμενον, διδάσκειν δὲ
[32, 15]	κακοῦ μὴ πικρὸν εἶναι. τὸ	μὲν	γὰρ τῆς τιμωρίας σκληρὸν ἀπόλλυσι,
[32, 60]	οὐδεὶς Ἀμφίων οὐδὲ Ὀρφεύς· ὁ	μὲν	γὰρ υἱὸς ἦν Μούσης, οἱ
[32, 25]	τῆς ποίας μερίδος θῶμεν; ἐγὼ	μὲν	γὰρ ὡς τῆς βελτίονος οὖσιν
[32, 30]	δυνατόν· οὐδ´ εἴ μοι δέκα	μὲν	γλῶσσαι, δέκα δὲ στόματ´ εἶεν,
[32, 75]	οὐδ´ Οἰνόμαος οὐδὲ Μυρτίλος, ὁ	μὲν	δεύτερος ἀπὸ Διὸς γεγονώς, ὁ
[32, 70]	ὄλεθρον αὐξηθεῖσα ἤγαγεν. καὶ ταῦτα	μὲν	δὴ τὰ περὶ τὸ θέατρον.
[32, 50]	ἀξίου, πόσης αἰσχύνης; καὶ τούτους	μὲν	ἐάσωμεν, ἀλλ´ ἐν αὐτῇ τῇ
[32, 20]	τολμῶντας ὑμῖν διαλέγεσθαι, ἀλλὰ σεμνοὺς	μὲν	εἶναι βουλομένους, ἀνωφελεῖς δ´ ὁρωμένους
[32, 90]	ταῖς κωμῳδίαις καὶ διασκευαῖς Καρίωνα	μὲν	εἰσάγοντες μεθύοντα καὶ Δᾶον οὐ
[32, 40]	ἑαυτῆς; οἱ γὰρ ἄνθρωποι θύοντες	μέν	εἰσι μέτριοι καὶ βαδίζοντες καθ´
[32, 10]	ὑμῶν κατεγνωκότες. οὗτοι δ´ εἰ	μέν	εἰσι ποιηταὶ καὶ ῥήτορες, οὐδὲν
[32, 50]	καὶ περὶ τὰς θέας οἱ	μέν	εἰσιν ἄπληστοι καὶ λίχνοι καὶ
[32, 65]	ἐμμένειν κύνειον τοῦ μέλους. ταῦτα	μὲν	ἐκεῖνος ἔπαιζεν ὁ Φρύξ. ἐγὼ
[32, 65]	ἄρχειν ἦσαν ἱκανοί, καὶ τῶν	μὲν	Ἑλλήνων προέστησαν πολλὰ ἔτη, τοὺς
[32, 40]	ἡνιόχους, ὁρᾶσθε δὲ ὑπὸ τοσούτων	μὲν	Ἑλλήνων, τοσούτων δὲ βαρβάρων. τί
[32, 50]	ἐστι καὶ ἁπλοῦν δήπουθεν, τοῦ	μὲν	ἐμφαίνει τὴν ἡσυχίαν τοῦ τρόπου
[32, 45]	σφόδρα ἡσθέντας αὐταῖς; ἀλλ´ ἐκεῖναι	μὲν	ἐν ἐρήμῳ ἦσαν πελάγει καὶ
[32, 5]	τῶν δὲ Κυνικῶν λεγομένων ἔστι	μὲν	ἐν τῇ πόλει πλῆθος οὐκ
[32, 15]	καθάπερ τῶν ἄλλων νόσων· ἡ	μὲν	ἐοικυῖα διαίτῃ καὶ φαρμάκοις, ἡ
[32, 10]	ὑμᾶς παρϊόντων ὡς πεπαιδευμένων οἱ	μὲν	ἐπιδεικτικοὺς λόγους καὶ τοὺς ἀμαθεῖς,
[32, 15]	δὲ μὴ φειδόμενον· καὶ χρηστοῦ	μέν	ἐστιν ἡγεμόνος συγγνώμη, φιλοσόφου δὲ
[32, 15]	διὰ χρόνου ποτὲ περιτυχόντες ἄλλοτε	μὲν	ζώους´ ἑτερήμεροι, ἄλλοτε δ´ αὖτε
[32, 1]	θέατρον· εἰς τοῦτο δὲ καλὸν	μὲν	ἢ τίμιον οὐδὲν ὑμῖν ἢ
[32, 5]	τοιαῦτά ἐστε, ἀφ´ ὧν νοῦν	μὲν	ἢ φρόνησιν ἢ δικαίαν διάθεσιν
[32, 30]	διδάσκοντος. ἐγὼ δὲ καὶ νῦν	μὲν	ἡγοῦμαι πολλὰ καὶ χρήσιμα εἰρηκέναι
[32, 60]	καὶ ὑλαγμοῖς εἰκάζετε. καίτοι φιλοσόφους	μὲν	ᾔδειν οὕτως καλουμένους, κιθαρῳδοὶ δὲ
[32, 80]	οἷσιν ἕκαστος ἵπποις. ~ἐνταῦθα τοὺς	μὲν	ἡνιόχους πεποίηκεν ἀγωνιστὰς καὶ φιλοτιμουμένους,
[32, 20]	γίγνονται. ~καὶ τούτων ἐν ἀρχῇ	μὲν	ᾐτιασάμην τοὺς μὴ παριόντας εἰς
[32, 75]	ὑπὲρ τοῦ τυχόντος ἀργυρίου, νῦν	μὲν	ἡττωμένων, νῦν δὲ νικώντων, ἀεὶ
[32, 20]	τις ἄγχι βροτῶν πόλις. ἐκεῖνος	μὲν	θεὸς ὢν καὶ πετόμενος δυσχεραίνει
[32, 40]	ἢ τῶν Βακτρίων, ὡς αὐτοὶ	μὲν	ἴσασιν ἱππεύειν καὶ σχεδὸν ἄριστοι
[32, 85]	καὶ τὰς οἰκίας κατακάωσιν· αὕτη	μὲν	ἴσως τελευταία καὶ πρὸς ὀλίγον
[32, 85]	τινὸς φθαρῆναι λέγεται· πλὴν οἱ	μὲν	ἴσως ὑφ´ ἑνός, ὑμεῖς δὲ
[32, 1]	καὶ οὐ προσέχοντες καὶ παιδιᾶς	μὲν	καὶ ἡδονῆς καὶ γέλωτος, ὡς
[32, 80]	ἐπειγόμενοι πυρὸς ὁρμῇ· ὣς οἱ	μὲν	μάρναντο πυρὸς δέμας· οὐδέ κε
[32, 95]	τοῦ καθαρωτάτου μέλιτος ὄντος, τοῦ	μὲν	μηδέποτε γεύσασθαι, μηδ´ ἂν ἐκχέηται,
[32, 60]	προσιέναι καὶ μηκέτ´ ἀπαλλάττεσθαι· τὰ	μὲν	οἶμαι διὰ τὸ εὔηθες καὶ
[32, 25]	χαλεποὶ δὲ συμβαλεῖν· τούτων ἡ	μὲν	ὀργὴ πρὸς πάντα ἕτοιμος, ὥσπερ
[32, 60]	ἀγριότητα δυσπιστότερα εἶναι, καὶ τὰ	μὲν	οὐδ´ ὅλως πελάζειν, τὰ δ´
[32, 5]	ἀγοραίους ταύτας ἀποκρίσεις. τοιγαροῦν ἀγαθὸν	μὲν	οὐδὲν ἐργάζονται, κακὸν δ´ ὡς
[32, 60]	παρὰ μόνοις ὑμῖν γεγόνασιν. ὁ	μὲν	οὖν Ἀμφίων πρὸς τὸ μέλος,
[32, 25]	δῆμος καὶ πόλεως γενναιοτέρας. ἐκείνων	μὲν	οὖν εἰσι βασιλεῖς, θεοὶ ἐπὶ
[32, 15]	πονηρίαν εἴργοντες καὶ κατέχοντες. δεῖ	μὲν	οὖν ἑκατέρων ταῖς πόλεσι, πολὺ
[32, 1]	καὶ σωτῆρες τῶν πόλεων. ἐκεῖνοι	μὲν	οὖν κακῶς ἐχρήσαντο τοῖς ὠσὶ
[32, 60]	γένος αὐτὸ καὶ φιλῳδόν. ζῶντος	μὲν	οὖν Ὀρφέως συνέπεσθαι αὐτῷ πανταχόθεν
[32, 65]	προειπόντες ἐκ τῆς πόλεως. ἐκεῖνοι	μὲν	οὖν τὸ πρᾶγμα οὕτως ὑφεωρῶντο,
[32, 55]	μέθην ἐμποιεῖ καὶ παράνοιαν. οἴνου	μὲν	οὖν τοιαύτη φύσις, τὸ μὴ
[32, 80]	ὥσπερ καὶ εἶπον ἤδη. τοῦτο	μὲν	οὖν τοιοῦτον παράδειγμα κακίας καὶ
[32, 50]	πάντα· αὐτίκα ἑστιώμενοι πρῶτον οἱ	μὲν	οὔτε ἀμαθῶς οὔτε ἀπρεπῶς διάγουσιν,
[32, 20]	καὶ πρὸς ὕβριν ἕτοιμον, τοῦ	μὲν	οὕτω λέγοντος· κινήθη δ´ ἀγορή,
[32, 45]	ὁρῶντες, αἰσχυνόμενοι τοῖς πεπραγμένοις. ~ἐκεῖνος	μὲν	παίζων καὶ καταγελῶν οὐ φαύλου
[32, 30]	περί γε τῶν ἄλλων τὸ	μὲν	πάντα ἐπεξελθεῖν, καὶ ταῦτα ἐν
[32, 95]	τὴν σαρδόνιον καλουμένην, ἣ γέλωτα	μὲν	ποιεῖ, χαλεπὸν δὲ τοῦτον καὶ
[32, 95]	αὐτήν, καὶ ὑμεῖς τοῦ δεῖνος	μὲν	πολλάκις ἀκηκόατε καὶ διαμέμνησθε τῶν
[32, 90]	εἰρωνεύεσθαι καὶ ὑποτιμᾶσθαι. καίτοι δεινὰ	μέν	που καὶ ἐφ´ ἑκάστων τὰ
[32, 95]	προτιμήσῃ. μὴ γὰρ οἴεσθε ὑμᾶς	μὲν	πυνθάνεσθαι περὶ τῶν καταπλεόντων, ὁποῖοί
[32, 15]	ἐπὶ τοῦδε τοῦ ὕδατος τὸ	μὲν	σῷζον καὶ τρέφον καὶ γόνιμον
[32, 95]	Κύκλωπι πεπωκότι καὶ ἐρῶντι, τὸ	μὲν	σῶμα ἰσχυρῷ καὶ μεγάλῳ, τὴν
[32, 10]	ἐπὶ κάμνοντας ἀνθρώπους εἰσιὼν τῆς	μὲν	σωτηρίας αὐτῶν καὶ τῆς θεραπείας
[32, 20]	μακρὰ θαλάσσης πόντου Ἰκαρίοιο, τὰ	μέν	τ´ Εὖρός τε Νότος τε
[32, 65]	τὴν αὑτῶν φύσιν, ἀλλὰ μικρὸν	μέν	τι διασῴζειν τῆς Ὀρφέως διδασκαλίας,
[32, 10]	ἀπιστεῖν χρή, παρ´ οἷς μάλιστα	μὲν	τιμᾶται τὸ δαιμόνιον, μάλιστα δὲ
[32, 25]	ὁμοίως δὲ καὶ δῆμος ὁ	μέν	τις εὐγνώμων καὶ πρᾷος καὶ
[32, 85]	γὰρ ὅμοιον ὥσπερ εἰ οἰκίαν	μέν	τις ἴδοι πάνυ καλήν, τὸν
[32, 15]	καὶ λόγον, ᾧ διὰ βίου	μέν	τις χρώμενος καὶ συνεχῶς ἦλθέ
[32, 90]	καὶ περιηγκωνίσθαι. οὐ γὰρ ἂν	μὲν	τὸ σῶμά τινος κρατῆται καὶ
[32, 45]	καταγέλωτι τῆς πόλεως, εἰ παρὰ	μὲν	τοῖς ἄλλοις ἀριστεῖς καὶ τυραννοκτόνοι
[32, 40]	οὐκ ἐπισταμένων ὑμᾶς, καὶ ὁρᾶτε	μὲν	τρεῖς ἢ τέτταρας ἡνιόχους, ὁρᾶσθε
[32, 40]	τὴν μανίαν. εὐθὺς γὰρ οἱ	μὲν	τρέχουσιν, οἱ δὲ καταβάλλουσιν ἀλλήλους,
[32, 45]	εὐσχημονῆτε ὑμεῖς. νυνὶ δὲ τὸ	μὲν	τῶν ἡνιόχων τινὰ ἐκπεσεῖν ἐκ
[32, 90]	γὰρ αἱ λοιπαὶ νόσοι μέχρι	μὲν	τῶν καθ´ ἕνα εἰσὶν οὐ
[32, 85]	εὔχοντο Διὶ Κρονίωνι ἄνακτι. ταῦτα	μὲν	ὑμῖν ἀπὸ πολλῶν καὶ φαύλων
[32, 45]	τῆς ἑαυτῶν οὐ φροντίζετε. κἂν	μὲν	ὑμῖν ὁ κιθαρῳδὸς ἐκμελῶς ᾄδῃ
[32, 65]	τὸν τῶν Ἀλεξανδρέων δῆμον ἄγεσθαι	μὲν	ὑπὸ ᾠδῆς, ὡς οὐδένας ἄλλους,
[32, 1]	μᾶλλον ἂν ὑμᾶς ἐπῄνουν βραδὺ	μὲν	φθεγγομένους, ἐγκρατῶς δὲ σιγῶντας, ὀρθῶς
[32, 75]	τι μικρόν· ἅρματα δ´ ἄλλοτε	μὲν	χθονὶ πίλνατο πουλυβοτείρῃ, ἄλλοτε δ´
[32, 80]	τούτων ποιητῶν· ἅρματα δ´ ἄλλοτε	μὲν	χθονὶ πίλνατο πουλυβοτείρῃ, ἄλλοτε δ´
[32, 90]	ἅλωσις. ~καὶ γὰρ ἀνθρώπους ἑαλωκέναι	φαμὲν	οὐχ ὑπὸ λῃστῶν μόνον, {ἢ
[32, 20]	Ζεὺς ἐμέ γ´ ἠνώγει δεῦρ´	ἐλθέμεν	οὐκ ἐθέλοντα· τίς δ´ ἂν
[32, 40]	ἐλθόντας λέγειν; οὐχ ὡς πόλιν	εἴδομεν	τὰ μὲν ἄλλα θαυμαστὴν καὶ
[32, 30]	τάχα ἐρεῖ τις, τοῦτο μόνον	ἁμαρτάνομεν,	τὸ φαύλως θεωρεῖν; καὶ περὶ
[32, 5]	μικρῷ πρότερον ἐμνήσθην, οὐ πάντως	εὑρήσομεν	ἁμαρτάνοντας· ἀλλὰ τοῦτό γε ἐκεῖνοι
[32, 50]	τυγχάνουσιν· ἐπεὶ καὶ τῶν ἄλλων	εὑρήσομεν	τὰ πλεῖστα ταὐτὰ πράττοντας τοῖς
[32, 55]	ταραχῆς. καὶ θεοῖς μετὰ μέλους	θύομεν,	ἵνα εὔτακτοι καὶ καθεστηκότες ὦμεν.
[32, 15]	δὲ ὀχετοὺς καὶ δυσώδεις αὐτοὶ	ποιοῦμεν	καὶ ἀφ´ ἡμῶν οὗτοι ἵστανται.
[32, 55]	θύομεν, ἵνα εὔτακτοι καὶ καθεστηκότες	ὦμεν.	ἕτερος δὲ αὖ τρόπος αὐλοῦ
[32, 25]	ὥς φασι, τῆς ποίας μερίδος	θῶμεν;	ἐγὼ μὲν γὰρ ὡς τῆς
[32, 50]	πόσης αἰσχύνης; καὶ τούτους μὲν	ἐάσωμεν,	ἀλλ´ ἐν αὐτῇ τῇ θέᾳ
[32, 10]	τῷ θεῷ, καὶ τοῦτο ἀψευδὲς	πέφηνεν.	ὁ δὲ ὑμέτερος θεὸς οἶμαι,
[32, 90]	ἔχων ἔχειν ἔφασκε, δίφρου δ´	εἰσέβαινεν	ἄντυγας, κἄθεινε κέντρον δῆθεν ὡς
[32, 75]	καὶ πλεῖστα διαφθείρεσθαι τῶν ἁρμάτων.	ἔδοξεν	οὖν τοῖς Ἠλείοις ὡς δαιμονίου
[32, 10]	ὤνησε καὶ μεθ´ ἡμέραν ἐναργῶς	προεῖπεν.	ἴστε δήπου τὰς τοῦ Ἄπιδος
[32, 100]	Μέμφιν, ἐκπληττομένων αὐτὸν τῶν Αἰγυπτίων	ἐκάλεσεν.	ἐπεδείκνυτο οὖν πάσῃ προθυμίᾳ καὶ
[32, 85]	ὅμως ὁ τῆς Ἰθάκης πολίτης	ἐπόρθησεν	αὐτήν, {ὁ} τῆς μικρᾶς καὶ
[32, 60]	ἔχοντες νόσον; ἀλλ´ οὐδ´ ἐκεῖνον	ὤνησεν	ἡ λίαν ἐμπειρία περὶ τοῦτο
[32, 45]	ἔχων ἐσώθη καὶ μεθ´ ἡσυχίας	ἤκουσεν.	αὗται δὲ σχεδὸν ἐν μέσῳ
[32, 70]	καὶ δείξας τινὰ τόπον βραχὺν	προηγόρευεν	ὡς εἰ μὲν αὐτὸς ἐκεῖ
[32, 100]	τὸν μὲν ἄλλον χρόνον οὐ	προσεῖχεν	οὐδὲ ἐφρόντιζε τοῦ ὀνείρατος, ὡς
[32, 70]	αὔλησιν ἠσχολεῖτο καὶ μόνῳ τούτῳ	προσεῖχεν,	ὑμεῖς δὲ πρὸς ἐκεῖνον μὲν
[32, 20]	δ´, ὅπερ ἔφην, θαρρῆσαί μοι	παρέσχεν,	ὅς τε καὶ ἄλκιμον ἄνδρα
[32, 85]	καίτοι μεγάλη τε καὶ ἔνδοξος	ἦν·	ἀλλ´ ὅμως ὁ τῆς Ἰθάκης
[32, 100]	ἀναμνησθεὶς ἐκείνου τοῦ ὀνείρατος, Τοῦτ´	ἦν	ἄρα, ἔφη, τὸ εἰς ὄνου
[32, 90]	ὅτι} καὶ ταῦθ´ ὅτ´ ἀναγκαῖον	ἦν	αὐτοῖς ἄνδρας ἀγαθοὺς ὑπὲρ τῶν
[32, 60]	Ὀρφεύς· ὁ μὲν γὰρ υἱὸς	ἦν	Μούσης, οἱ δὲ ἐκ τῆς
[32, 100]	τέχνης· ὁ δέ, οὐ γὰρ	ἦν	οἱ σύνεσις μουσικῆς, ἐκέλευε παύσασθαι
[32, 30]	τοῦτο γὰρ οἶμαι καὶ ἀναγκαιότατον	ἦν,	παρασκευάσαι πρῶτον ὑμᾶς ὑπομένοντας ἀκούειν.
[32, 85]	τὸ τοῦ Ξέρξου στράτευμα λαμπρὸν	ἦν,	πλὴν εἰ μή τι διορύττειν
[32, 55]	χειρὸς λαμβάνετε· ὥστε ἴσως καιρὸς	ἦν	ὑμᾶς παύσασθαι βακχειῶν καὶ προσέχειν
[32, 45]	τῷ τῆς ἀνοίας· ὡς οὐκ	ἦν	ὑμῖν ἐπιεικῶς αὐτὰ ὁρᾶν. μὴ
[32, 20]	τῶν χαλεπῶν. ἐγὼ γοῦν, εἰ	ἦν	ᾠδικός, οὐκ ἂν δεῦρο εἰσῆλθον
[32, 35]	ἧς πρότερον τοὔνομα ἀκοῦσαι χαλεπὸν	ἦν·	ὥστε τὰς ἐμπορίας οὐ νήσων
[32, 20]	Καλυψοῖ ἀπολογούμενος ὑπὲρ τῆς ἀγγελίας,	ἣν	ἀηδῆ οὖσαν ἐκόμιζε, τάχ´ ἂν〉
[32, 65]	ᾖ, οὐκ ἔσται γνῶναι τὴν	διατριβήν.	δοκεῖ δέ μοι, καὶ ἐν
[32, 35]	ἐγὼ δὲ ἐπῄνεσα ὕδωρ καὶ	γῆν	καὶ λιμένας καὶ τόπους καὶ
[32, 5]	πολιτῶν, εἴ τινα ἤθελον πρὸς	ὀργὴν	ἀπολέσαι τῶν ταῦτα λεγόντων, κύριοι
[32, 20]	οὐδὲ τὸν γέλωτα οὐδὲ τὴν	ὀργὴν	οὐδὲ τοὺς〉 συριγμοὺς οὐδὲ τὰ
[32, 90]	νομίζειν αἰχμαλωσίαν καὶ δουλείαν καὶ	ἀπαγωγήν,	τῆς δὲ ψυχῆς ἠνδραποδισμένης καὶ
[32, 100]	ποιεῖτε τὰς Χάριτας, ἀλλὰ μᾶλλον	Εὐριπίδην	μιμεῖσθε οὕτω λέγοντα· μὴ παυσαίμην
[32, 10]	μᾶλλον ἢ διδάξαντες ὑμᾶς, κατὰ	σπουδὴν	ἀπίασιν, εὐλαβούμενοι μὴ μεταξὺ θορυβήσητε
[32, 65]	ῥᾴδιον. ὡς γὰρ ὁρῶσι τὴν	σπουδὴν	ὑμῶν τὴν περὶ τοῦτο καὶ
[32, 60]	ἀρχαίαν μουσικήν— τίς γὰρ αὐτῶν	ᾠδὴν	τέλειον ἢ γενναῖον ῥυθμὸν οἷός
[32, 55]	ἄλλους ἀνθρώπους ἡ μέθη πρὸς	ᾠδὴν	τρέπει καὶ ὄρχησιν· παρ´ ὑμῖν
[32, 50]	ψαλτρίας ἀπάγχεσθαι, καθάρματος ἀγεννοῦς καὶ	ζῆν	οὐκ ἀξίου, πόσης αἰσχύνης; καὶ
[32, 90]	Κορινθίων τὰ σώματα ἀσκεῖν καὶ	ζῆν	φιλοπόνως {πολλοὺς δῆλον ὅτι} καὶ
[32, 55]	τοὐναντίον ἐστίν. ἡ γὰρ ᾠδὴ	μέθην	ἐμποιεῖ καὶ παράνοιαν. οἴνου μὲν
[32, 55]	μὲν γὰρ ἐνίοις τῶν βαρβάρων	μέθην	φασὶ γίγνεσθαι πραεῖαν δι´ ἀτμοῦ
[32, 5]	τοὺς Ἀθηναίους, ὧν μικρῷ πρότερον	ἐμνήσθην,	οὐ πάντως εὑρήσομεν ἁμαρτάνοντας· ἀλλὰ
[32, 35]	αὐτοῖς μέλει. ἐγὼ δὲ τούτων	ἐμνήσθην	οὔτε ὑμᾶς ἐπαίρων οὔτε τοῖς
[32, 70]	προῆλθεν. τί δὴ καὶ τούτων	ἐπεμνήσθην;	ὅπως εἰδῆτε τὰ φυόμενα ἐκ
[32, 40]	περὶ τῶν Ἑλλήνων Ἀνάχαρσιν τὸν	Σκύθην	φασὶν εἰπεῖν· ἐδόκει μὲν γὰρ
[32, 80]	ἄλλον· οἰνοβαρές, κυνὸς ὄμματ´ ἔχων,	κραδίην	δ´ ἐλάφοιο, τί πτώσσεις; τί
[32, 45]	ἀνοίᾳ διὰ〉 δυστυχῆ φθόγγον καὶ	κακὴν	ἔγκλισιν καὶ τὰς ἐκμελεῖς καμπὰς
[32, 60]	ἔφη τοίνυν ἐκεῖνος περί τε	Θρᾴκην	καὶ Μακεδονίαν τὸν Ὀρφέα μελῳδεῖν,
[32, 25]	χαλεπῶν σπανίως μεταδιδόντες καὶ κατὰ	ἀνάγκην,	κόσμῳ πόλεων ἡδόμενοι. οἱ δὲ
[32, 35]	τήν τε Ἐρυθρὰν καὶ τὴν	Ἰνδικήν,	ἧς πρότερον τοὔνομα ἀκοῦσαι χαλεπὸν
[32, 60]	πάντα τρόπον λωβησάμενοι τὴν ἀρχαίαν	μουσικήν—	τίς γὰρ αὐτῶν ᾠδὴν τέλειον
[32, 60]	καὶ τὰ τοιαῦτα διὰ τὴν	ἀλκὴν	καὶ τὴν ἀγριότητα δυσπιστότερα εἶναι,
[32, 25]	ἀνδρὶ δυνάστῃ καὶ σφόδρα ἰσχυρῷ,	μεγάλην	τινὰ ἐξουσίαν καὶ ῥώμην ἔχοντι,
[32, 85]	οἰκίαν μέν τις ἴδοι πάνυ	καλήν,	τὸν δὲ δεσπότην αὐτὸν ἀνδράποδον
[32, 5]	καὶ τοιοῦτον ὄχλον, σκώμματα καὶ	πολλὴν	σπερμολογίαν συνείροντες καὶ τὰς ἀγοραίους
[32, 15]	ὁλοκλήρως ἄθλιοι μηδεμίαν σκέπην μηδὲ	προβολὴν	ἔχοντες ἀπὸ τῶν παθῶν, ἀλλ´
[32, 45]	Δί´ οὐ μουσικῆς ἰσχὺν οὐδ´	ὑπερβολὴν	τέχνης, ἀλλ´ ἀκροατῶν κουφότητα καὶ
[32, 45]	τὴν τῶν πολλῶν ἀσθένειαν καὶ	σχολήν·	ἴσως δὲ καὶ τῶν βελτιόνων
[32, 85]	τοῦ Ξέρξου στράτευμα λαμπρὸν ἦν,	πλὴν	εἰ μή τι διορύττειν ἢ
[32, 85]	ὑπὸ ἵππου τινὸς φθαρῆναι λέγεται·	πλὴν	οἱ μὲν ἴσως ὑφ´ ἑνός,
[32, 80]	τοιούτων ἀνθρώπων τοῖς παρ´ ὑμῖν	(πλὴν	ὅτι μάχεσθαί γε οὐδεὶς ἱκανός
[32, 55]	ἀεὶ καὶ φιλογέλωτες καὶ φιλορχησταί·	πλὴν	οὐκ αὐτόματος ὑμῖν ἀναβλύει διψήσασιν
[32, 85]	μόνοι δοκῆτε εἶναι γελοῖοι. καὶ	μὴν	αἰσχρόν ἐστιν, ἄνδρες Ἀλεξανδρεῖς, τοὺς
[32, 70]	ὥσπερ ἐν ἑορτῇ πιούμενοι. καὶ	μὴν	ἐκεῖνο μέμνησθε τὸ γελοῖον ὡς
[32, 60]	δὲ ἀνατρέπουσι καὶ καταλύουσιν. καὶ	μὴν	ὅ γε Ὀρφεὺς τὰ θηρία
[32, 25]	προαιρήσεται τῶν ἐμοῦ κρειττόνων. καὶ	μὴν	οὐδὲν ἂν〉 ἔχοιτε θέαμα κάλλιον
[32, 30]	πρὸς σωτηρίαν μικρὸν ἡσυχάσασιν. καὶ	μὴν	περί γε τῶν ἄλλων τὸ
[32, 35]	δὲ τοῦτο περὶ οὗ λέγειν	ἠρξάμην,	ὁρᾶτε ἡλίκον ἐστίν. ὅπως μὲν
[32, 20]	~καὶ τούτων ἐν ἀρχῇ μὲν	ᾐτιασάμην	τοὺς μὴ παριόντας εἰς τὸ
[32, 65]	ὁποιασοῦν, ἐξεστάναι καὶ φρίττειν κατὰ	μνήμην	τὴν Ὀρφέως. εἶναι δὲ τῷ
[32, 100]	Εὐριπίδην μιμεῖσθε οὕτω λέγοντα· μὴ	παυσαίμην	τὰς Χάριτας Μούσαις ἀναμιγνύς, ἁδίσταν
[32, 45]	ἀνανδρότατον καὶ σεμνὸν τὸ αἴσχιστον.	ἑλοίμην	γὰρ ἂν ἔγωγε λῃστεύων ἀποθανεῖν
[32, 5]	ψυχαγωγίας καὶ ἀπάτας τῆς πόλεως·	μαινοίμην	γὰρ ἄν· ἀλλ´ ἀξιῶν ὑμᾶς,
[32, 95]	τυγχάνουσιν ὄντες, καὶ τοιαύτην ἔχειν	γνώμην	εὐθὺς πρὸς αὐτούς, οἵας ἂν
[32, 15]	οὐδ´ ὠφέλιμον, ὃ μὴ κατὰ	γνώμην	καὶ δύναμιν τῶν θεῶν ἀφικνεῖται
[32, 95]	μηδὲν ἐθέλειν διαλέγεσθαι. καίτοι τίνα	γνώμην	νομίζετε αὐτὸν ἔχειν; πότερον ὡς
[32, 25]	ἰσχυρῷ, μεγάλην τινὰ ἐξουσίαν καὶ	ῥώμην	ἔχοντι, καὶ τοσούτῳ μείζονι δυνάστῃ
[32, 5]	χαρὰν ἀνόητον καὶ λοιδορίαν καὶ	δαπάνην.	λέγω δὲ ταῦτα οὐκ ἀποτρέπων
[32, 95]	ἄνθρωποι διώκουσι γέλωτα. τὴν γοῦν	βοτάνην	ἀκηκόατε τὴν σαρδόνιον καλουμένην, ἣ
[32, 5]	ἀμαθῆ καὶ φιλοτιμίαν ἄμετρον καὶ	κενὴν	λύπην καὶ χαρὰν ἀνόητον καὶ
[32, 45]	ἡδονὴν μικράν, μᾶλλον δὲ δόξαν	κενήν.	οὐ γὰρ ἡδόμενοι τοσοῦτον ὅσον
[32, 60]	τὸν υἱὸν εὔνοιαν καὶ φιλίαν	αἰτησαμένην	παρὰ Διὸς τὰ σώματα αὐτῶν
[32, 85]	τινὰ κόπρον βαθεῖαν ἐν ταὐτῷ	νενημένην	ἐκ παντοδαπῶν λυμάτων. οὐδὲ γὰρ
[32, 35]	καὶ διαθέσει, καὶ τὴν ἔξωθεν	ὑπερκειμένην	ἔχετε, τήν τε Ἐρυθρὰν καὶ
[32, 75]	τῶν Ἡλιαδῶν ἐρασθῆναι ταύρου, καὶ	συγγενομένην	χαλεπόν τι καὶ μέγα τεκεῖν
[32, 40]	μέγιστον τὴν ἐπιφάνειαν τοῦ θεοῦ·	μαινομένην	δὲ ὑπὸ ᾠδῆς καὶ δρόμων
[32, 95]	γοῦν βοτάνην ἀκηκόατε τὴν σαρδόνιον	καλουμένην,	ἣ γέλωτα μὲν ποιεῖ, χαλεπὸν
[32, 80]	ποτ´ ἠέλιον σόον ἔμμεναι οὔτε	σελήνην.	οἵηπερ φύλλων γενεή, τοίη δὲ
[32, 55]	ὥσπερ σάλπιγγος ἀκηκοότες, οὐκέτι δύνασθε	εἰρήνην	ἄγειν. ~ἆρά γε μὴ Λακεδαιμονίους
[32, 85]	καὶ ψυχρότερόν ἐστιν εἰπεῖν ὅτι	κἀκείνην	ὑπὸ ἵππου τινὸς φθαρῆναι λέγεται·
[32, 35]	ἐπαινεῖ· πόθεν; ἀλλὰ θάλατταν ἢ	λίμνην	ἢ ποταμόν. ὑμεῖς δέ, ἂν
[32, 45]	Δί´ οὐ δι´ αὑτῶν τινα	ἡδονὴν	ἢ δύναμιν, ἀλλὰ διὰ τὴν
[32, 45]	χορδῆς τοῦτο πάσχουσι καὶ δι´	ἡδονὴν	μικράν, μᾶλλον δὲ δόξαν κενήν.
[32, 15]	ἀκοὰς ὑπέχοντες ὁλοκλήρως ἄθλιοι μηδεμίαν	σκέπην	μηδὲ προβολὴν ἔχοντες ἀπὸ τῶν
[32, 60]	φέρειν· ὥστε τὴν μητέρα αὐτοῦ	Καλλιόπην	διὰ τὴν πρὸς τὸν υἱὸν
[32, 55]	τοῦ πάθους, θηλυτέραν δὲ τὴν	λύπην	ἐργαζομένων δι´ ᾠδῆς λανθανούσης μετὰ
[32, 5]	καὶ φιλοτιμίαν ἄμετρον καὶ κενὴν	λύπην	καὶ χαρὰν ἀνόητον καὶ λοιδορίαν
[32, 15]	διὰ τὴν ἐκείνων ἀναχώρησιν καὶ	σιωπὴν	ἐρίδων ὑμῖν φύεται πλῆθος καὶ
[32, 75]	καί φασιν οὕτω διαφθαρῆναι τὴν	κόρην.	σκοπεῖτε δὲ μὴ καὶ ὑμεῖς
[32, 10]	πρῶτόν γε ἁπάντων, ἵνα, ὅθενπερ	ἐχρῆν,	ἐγγύθεν ἄρξωμαι, τοῦτο πείσθητε βεβαίως,
[32, 95]	πρὸς τοῦ Διὸς οὐχ ὁρᾶτε	ὅσην	ὁ αὐτοκράτωρ ὑμῶν πεποίηται τῆς
[32, 5]	διδασκάλων καταφρονεῖν, καὶ δέον ἐκκόπτειν	τὴν	ἀγερωχίαν αὐτῶν οἱ δ´ ἔτι
[32, 60]	τοιαῦτα διὰ τὴν ἀλκὴν καὶ	τὴν	ἀγριότητα δυσπιστότερα εἶναι, καὶ τὰ
[32, 80]	οὗτος μέντοι ἐστὶν ὁ περὶ	τὴν	Ἀθηνᾶν αὖθις ἀσεβήσας ἁλισκομένης τῆς
[32, 60]	καὶ λόγῳ προσέχοντα; οὐκ ἀποθήσεσθε	τὴν	αἰσχρὰν ταύτην καὶ ἄμετρον φιλοτιμίαν;
[32, 60]	λέοντας καὶ τὰ τοιαῦτα διὰ	τὴν	ἀλκὴν καὶ τὴν ἀγριότητα δυσπιστότερα
[32, 60]	μέλους καὶ πάντα τρόπον λωβησάμενοι	τὴν	ἀρχαίαν μουσικήν— τίς γὰρ αὐτῶν
[32, 90]	τούτοις αὐτοὺς ἐποίησε θαυμάζεσθαι διὰ	τὴν	αὐτὴν αἰτίαν. σκοπεῖτε δὲ μὴ
[32, 60]	δήμους κἀγὼ παρέβαλον, Νέρωνι φαίνεσθαι	τὴν	αὐτὴν ἔχοντες νόσον; ἀλλ´ οὐδ´
[32, 10]	δαιμόνιον, μάλιστα δὲ αὐτὸ δείκνυσι	τὴν	αὑτοῦ δύναμιν καὶ μόνον οὐ
[32, 65]	διὸ μὴ δύνασθαι παντάπασιν ἐκβῆναι	τὴν	αὑτῶν φύσιν, ἀλλὰ μικρὸν μέν
[32, 95]	ἀγνοίᾳ χαρᾶς ἄνθρωποι διώκουσι γέλωτα.	τὴν	γοῦν βοτάνην ἀκηκόατε τὴν σαρδόνιον
[32, 95]	μὲν σῶμα ἰσχυρῷ καὶ μεγάλῳ,	τὴν	δὲ διάνοιαν ἀμαθεῖ. πρὸς τοῦ
[32, 15]	οἱ μὴ ῥᾳδίως αὐτὸ πράττοντες.	τὴν	δὲ ἑτέραν ἐπιμέλειαν ἔργον εἶναί
[32, 65]	πλησίον ᾖ, οὐκ ἔσται γνῶναι	τὴν	διατριβήν. δοκεῖ δέ μοι, καὶ
[32, 30]	ἐνταῦθα ἀφυλάκτως ἔχετε καὶ προήσεσθε	τὴν	δόξαν τῆς πόλεως· ὥσπερ αἱ
[32, 85]	πόλιν εἴποι τις ἂν〉 ὀρθῶς	τὴν	ἐκ τοιούτων, οὐδέ γε χορὸν
[32, 95]	οὐδ´ ἂν ὑπερβάλοισθέ ποτε οἶμαι	τὴν	ἐκείνου μεγαλοψυχίαν· ἀλλ´ εὐταξίᾳ, κόσμῳ,
[32, 15]	οὐκ ἔδει φροντίζειν· τοιγαροῦν διὰ	τὴν	ἐκείνων ἀναχώρησιν καὶ σιωπὴν ἐρίδων
[32, 40]	τῶν σοφῶν· ἧκε δὲ εἰς	τὴν	Ἑλλάδα θεασόμενος οἶμαι τά τε
[32, 35]	γιγνομένων ἀφθονίᾳ καὶ διαθέσει, καὶ	τὴν	ἔξωθεν ὑπερκειμένην ἔχετε, τήν τε
[32, 5]	λόγου χρηστοῦ ποτε ἀκοῦσαι καὶ	τὴν	ἐπὶ τῷ συμφέροντι δέξασθαι παρρησίαν·
[32, 65]	ὑμῶν τὴν περὶ τοῦτο καὶ	τὴν	ἐπιθυμίαν, πάντες δὴ ᾄδουσι καὶ
[32, 65]	εἴδη μεταβαλόντας εἰς ἀνθρώπους διαφυλάττειν	τὴν	ἐπιμέλειαν. εἶναι δὲ τοῦτο αὐτὸ
[32, 40]	τῆς θαλάττης καὶ τὸ μέγιστον	τὴν	ἐπιφάνειαν τοῦ θεοῦ· μαινομένην δὲ
[32, 95]	παρ´ αὑτῷ ταῦτα, συνειδὼς ὑμῖν	τὴν	ἐσχάτην ἀπορίαν, οὐ χρημάτων, ἀλλὰ
[32, 50]	καθάπερ οἶμαι διὰ τῶν ὤτων	τὴν	εὐδαιμονίαν δεχομένους, σωτῆρα καὶ θεὸν
[32, 50]	ἁπλοῦν δήπουθεν, τοῦ μὲν ἐμφαίνει	τὴν	ἡσυχίαν τοῦ τρόπου καὶ τὸ
[32, 10]	ὥσπερ οἱ χειμῶνος ἀποτολμῶντες εἰς	τὴν	θάλατταν βραχύν τινα καὶ σύντομον
[32, 40]	δὲ πάντων χαλεπώτατον, ἐσπουδακότες περὶ	τὴν	θέαν οὐχ ὁρῶσι καὶ ἀκούειν
[32, 35]	ἔχετε, τήν τε Ἐρυθρὰν καὶ	τὴν	Ἰνδικήν, ἧς πρότερον τοὔνομα ἀκοῦσαι
[32, 35]	τὸ ὠφέλιμον, τήν τε θάλατταν	τὴν	καθ´ ἡμᾶς ἅπασαν ἐκδέχεσθε, κάλλει
[32, 65]	οὐκ ἐτίμησαν αὐτόν, ἀλλ´ ἀφείλοντο	τὴν	κιθάραν καὶ τὰς χορδὰς ἐξέτεμον,
[32, 75]	ἵππῳ, καί φασιν οὕτω διαφθαρῆναι	τὴν	κόρην. σκοπεῖτε δὲ μὴ καὶ
[32, 55]	ἄτεγκτον τοῦ πάθους, θηλυτέραν δὲ	τὴν	λύπην ἐργαζομένων δι´ ᾠδῆς λανθανούσης
[32, 55]	ὑμῖν ἀφικνεῖται δεῦρο αὐτόματον οὐδὲ	τὴν	μᾶζαν ἔχετε ἐν ἐξουσίᾳ δήπουθεν,
[32, 40]	τοῦτο δὲ ἔφη κινεῖν αὐτοῖς	τὴν	μανίαν. εὐθὺς γὰρ οἱ μὲν
[32, 20]	κύματα καὶ τὸ πέλαγος καὶ	τὴν	μεταξὺ τῶν πόλεων {καὶ τῶν}
[32, 60]	ὀδύρεσθαι καὶ χαλεπῶς φέρειν· ὥστε	τὴν	μητέρα αὐτοῦ Καλλιόπην διὰ τὴν
[32, 60]	πελάγει τοὺς δελφῖνας ἀφικέσθαι πρὸς	τὴν	ναῦν, καὶ μετὰ ταῦτα ἐκπεσόντα
[32, 35]	ἑαυτοὺς ἢ κοιμᾶσθε ἢ διοικεῖτε	τὴν	οἰκίαν ἕκαστος οὐ πάνυ δῆλός
[32, 20]	θροῦν οὐδὲ τὸν γέλωτα οὐδὲ	τὴν	ὀργὴν οὐδὲ τοὺς〉 συριγμοὺς οὐδὲ
[32, 65]	ἐξεστάναι καὶ φρίττειν κατὰ μνήμην	τὴν	Ὀρφέως. εἶναι δὲ τῷ τρόπῳ
[32, 75]	ἄβατον. ὁ γὰρ πατὴρ συγκαθεῖρξε	τὴν	παῖδα τῷ ἵππῳ, καί φασιν
[32, 1]	τούτων ἔχετε· σπουδῆς δὲ ὑμῖν	τὴν	πᾶσαν ἔνδειαν ὁρῶ οὖσαν. καίτοι
[32, 95]	χρὴ καὶ ὑμᾶς ἀντιφιλοτιμεῖσθαι καὶ	τὴν	πατρίδα κρείττω ποιεῖν, μὰ Δί´
[32, 65]	γὰρ ὁρῶσι τὴν σπουδὴν ὑμῶν	τὴν	περὶ τοῦτο καὶ τὴν ἐπιθυμίαν,
[32, 70]	μὲν αὐλῶν, ὑμεῖς δὲ ὀρχούμενοι	τὴν	πόλιν ἀπωλέσατε. καὶ νῦν οὕτως
[32, 5]	ἄνδρα ἐλέγχειν, ἀλλὰ καὶ κοινῇ	τὴν	πόλιν, εἴ τι μὴ καλῶς
[32, 35]	χώραν· οὐδ´ ἂν περὶ ἰχθύων,	τὴν	πόλιν ἐπαινεῖ· πόθεν; ἀλλὰ θάλατταν
[32, 60]	ὥς φασιν, ἤγειρε καὶ ἐπύργου	τὴν	πόλιν· οὗτοι δὲ ἀνατρέπουσι καὶ
[32, 95]	συνέσεως. τοιγαροῦν τέθνηκε κατασιωπήσας ὑμῶν	τὴν	πόλιν, {τοῦτ´ ἔστι καταδικάσας αὐτήν,
[32, 50]	οἶμαι, καὶ φέρει πρᾴως τὴν	τῶν	πολλῶν ἄνοιαν. τοιγαροῦν ὡς παισὶν
[32, 45]	καὶ ἀναγκαῖόν ἐστι διὰ τὴν	τῶν	πολλῶν ἀσθένειαν καὶ σχολήν· ἴσως
[32, 15]	σώζεσθαι, πρὶν ἐλθεῖν εἰς τέλος	τὴν	πονηρίαν εἴργοντες καὶ κατέχοντες. δεῖ
[32, 60]	τὴν μητέρα αὐτοῦ Καλλιόπην διὰ	τὴν	πρὸς τὸν υἱὸν εὔνοιαν καὶ
[32, 95]	γέλωτα. τὴν γοῦν βοτάνην ἀκηκόατε	τὴν	σαρδόνιον καλουμένην, ἣ γέλωτα μὲν
[32, 65]	γνῶναι ῥᾴδιον. ὡς γὰρ ὁρῶσι	τὴν	σπουδὴν ὑμῶν τὴν περὶ τοῦτο
[32, 35]	καὶ τὴν ἔξωθεν ὑπερκειμένην ἔχετε,	τήν	τε Ἐρυθρὰν καὶ τὴν Ἰνδικήν,
[32, 35]	θαυμαστὸν αὐτοῦ καὶ τὸ ὠφέλιμον,	τήν	τε θάλατταν τὴν καθ´ ἡμᾶς
[32, 40]	λήξαντος ἰδεῖν ἔστι μέχρι πολλοῦ	τήν	τε λιγνὺν καὶ μέρη τινὰ
[32, 45]	ἤδη τινὰς τῶν ἀπολωλότων διὰ	τὴν	τοιαύτην πρόφασιν νεανιεύσασθαι, μὴ παραιτουμένους
[32, 50]	θεός, οἶμαι, καὶ φέρει πρᾴως	τὴν	τῶν πολλῶν ἄνοιαν. τοιγαροῦν ὡς
[32, 45]	ἴσως καὶ ἀναγκαῖόν ἐστι διὰ	τὴν	τῶν πολλῶν ἀσθένειαν καὶ σχολήν·
[32, 45]	ἡδονὴν ἢ δύναμιν, ἀλλὰ διὰ	τὴν	ὑμετέραν ἀβελτερίαν. διὰ τί γὰρ
[32, 60]	οἶμαι διὰ τὸ εὔηθες καὶ	τὴν	φιλανθρωπίαν, τῶν δὲ ὀρνίθων μουσικὸν
[32, 90]	καὶ νῦν; ὅτι κοινῇ ἐκτήσαντο	τὴν	φιλοτιμίαν. τοὺς δὲ Ἀθηναίους τὰ
[32, 35]	ἀνθρώπους εἶναί φησιν ἀγαθούς, ἀλλὰ	τὴν	χώραν· οὐδ´ ἂν περὶ ἰχθύων,
[32, 95]	ἢ ἀπειρίαν οὐκ ἂν θέλοι	μάτην	ἐνοχλεῖσθαι, σαφῶς εἰδὼς ὅτι οὔτ´
[32, 100]	καθάπερ οἶμαι καὶ ἄλλοι τόποι	μάτην	προσαγορεύονται, τὸ πρᾶγμα μὴ ἔχοντες
[32, 95]	αὑτῷ ταῦτα, συνειδὼς ὑμῖν τὴν	ἐσχάτην	ἀπορίαν, οὐ χρημάτων, ἀλλὰ νοῦ
[32, 95]	δείξειε μηδέποτε· δῆλον γὰρ ὡς	ἐσχάτην	τινὰ αὐτῶν πενίαν κατεγνωκὼς ἢ
[32, 20]	κἄν τις αἰτία γένηται, τὸν	πολίτην	κατέπιεν. τάχ´ ἂν〉 οὖν καὶ
[32, 85]	ἴδοι πάνυ καλήν, τὸν δὲ	δεσπότην	αὐτὸν ἀνδράποδον μηδὲ θυρωρεῖν ἄξιον.
[32, 5]	δέχεσθαι δεῖ καὶ τότε νομίζειν	ἑορτὴν	ἄγειν, ἀλλὰ μὴ βαρύνεσθαι, κἂν
[32, 10]	δύναμιν καὶ μόνον οὐ καθ´	ἑκάστην	ἡμέραν διά τε χρησμῶν καὶ
[32, 40]	πόλιν εἴδομεν τὰ μὲν ἄλλα	θαυμαστὴν	καὶ τῶν ἀνθρωπίνων θεαμάτων πάντων
[32, 45]	δεινὸν ἡγεῖσθε καὶ συμφορὰν πασῶν	μεγίστην·	αὐτοὶ δὲ ἐκπίπτοντες ἐκ τοῦ
[32, 90]	αὐτοὺς ἐποίησε θαυμάζεσθαι διὰ τὴν	αὐτὴν	αἰτίαν. σκοπεῖτε δὲ μὴ ὑμεῖς
[32, 60]	κἀγὼ παρέβαλον, Νέρωνι φαίνεσθαι τὴν	αὐτὴν	ἔχοντες νόσον; ἀλλ´ οὐδ´ ἐκεῖνον
[32, 95]	τὴν πόλιν, {τοῦτ´ ἔστι καταδικάσας	αὐτήν,	καὶ ὑμεῖς τοῦ δεῖνος μὲν
[32, 85]	ὁ τῆς Ἰθάκης πολίτης ἐπόρθησεν	αὐτήν,	{ὁ} τῆς μικρᾶς καὶ ἀδόξου
[32, 45]	ἔγωγε λῃστεύων ἀποθανεῖν ἢ διὰ	τοιαύτην	αἰτίαν. τὸ μὲν γάρ ἐστιν
[32, 95]	ὁποῖοί τινες τυγχάνουσιν ὄντες, καὶ	τοιαύτην	ἔχειν γνώμην εὐθὺς πρὸς αὐτούς,
[32, 45]	τινὰς τῶν ἀπολωλότων διὰ τὴν	τοιαύτην	πρόφασιν νεανιεύσασθαι, μὴ παραιτουμένους τὸν
[32, 75]	ποιηταῖς ἐνδεδεμένον {καὶ κολαζόμενον διὰ	τοιαύτην	τινὰ ἀσέβειαν. φέρε οὖν, εἰ
[32, 55]	ἐν ἐξουσίᾳ δήπουθεν, ἀλλὰ καὶ	ταύτην	ἐκ τῆς τῶν κρειττόνων χειρὸς
[32, 10]	παρρησίαν ἀγηόχασι πρὸς ὑμᾶς, καὶ	ταύτην	ἐνδεῶς, οὐδ´ ὡς ἐμπλῆσαι τὰς
[32, 60]	προσέχοντα; οὐκ ἀποθήσεσθε τὴν αἰσχρὰν	ταύτην	καὶ ἄμετρον φιλοτιμίαν; οὐ φυλάξεσθε
[32, 1]	χρυσῷ. διὰ τοῦτο οὖν ὀρθῶς	ἔφην	ἀπορεῖν ὑμᾶς σπουδῆς. οὔτε γὰρ
[32, 65]	ὑμῶν διέφερον, περὶ ταῦτα, ὡς	ἔφην,	εὐλαβῶς ἔχοντες. οἱ μὲν γὰρ
[32, 20]	τοῦ φαρμάκου· θεὸς δ´, ὅπερ	ἔφην,	θαρρῆσαί μοι παρέσχεν, ὅς τε
[32, 25]	ἐκ παντοδαπῶν φύσεων {εἰς} μίαν	μορφὴν	εἰδώλου ξυντιθέντες. τῷ δὲ τοιούτῳ
[32, 15]	διὰ γὰρ ἀνθρώπων ἄνοιαν καὶ	τρυφὴν	καὶ φιλοτιμίαν δυσχερὴς ὁ βίος
[32, 50]	τὸ προσέχειν ἑαυτῷ, τοῦ δὲ	ταραχήν	καὶ〉 ἀναίδειαν· σπουδῇ πρόσεισι, φθέγγεται
[32, 60]	μετὰ ταῦτα ἐκπεσόντα αὐτὸν κατὰ	τύχην	τινὰ ἀναλαβεῖν καὶ σῶσαι, πῶς
[32, 10]	καὶ σύντομον πλοῦν. ἄνδρα δὲ	λαβεῖν	καθαρῶς καὶ ἀδόλως παρρησιαζόμενον, καὶ
[32, 60]	ἐκπεσόντα αὐτὸν κατὰ τύχην τινὰ	ἀναλαβεῖν	καὶ σῶσαι, πῶς ἂν διέκεισθε;
[32, 60]	περὶ τὰς νάπας τὰ πολλὰ	διατρίβειν·	ἀποθανόντος δὲ ἐρημωθέντα ὀδύρεσθαι καὶ
[32, 5]	δεῖ καὶ τότε νομίζειν ἑορτὴν	ἄγειν,	ἀλλὰ μὴ βαρύνεσθαι, κἂν ἄρα,
[32, 55]	σάλπιγγος ἀκηκοότες, οὐκέτι δύνασθε εἰρήνην	ἄγειν.	~ἆρά γε μὴ Λακεδαιμονίους μιμεῖσθε;
[32, 95]	οὕτως τὸ κάλλος τῶν οἰκοδομημάτων	προσάγειν	αὐτὸν δύναται· πάντα γὰρ κρείττω
[32, 40]	οἴδασι τῶν προτέρων οὐδὲ αἰσχύνονται	λέγειν	ἢ ποιεῖν ὅ, τι ἂν
[32, 35]	~αὐτὸ δὲ τοῦτο περὶ οὗ	λέγειν	ἠρξάμην, ὁρᾶτε ἡλίκον ἐστίν. ὅπως
[32, 45]	ὑμῶν τί ἄν τις ἔχοι	λέγειν;	καὶ γὰρ ὑμεῖς ὅταν συνέλθητε,
[32, 20]	θορύβῳ παρέβαλον· ὅπως οὖν ἔχω	λέγειν	ὅτι οὐ πᾶν πλῆθος ἀσελγές
[32, 40]	τούτους ἐπὶ γῆς πέρατα ἐλθόντας	λέγειν;	οὐχ ὡς πόλιν εἴδομεν τὰ
[32, 45]	μὴ γὰρ τοῦτό με〉 οἴεσθε	λέγειν	ὡς οὐ χρὴ καὶ τὰ
[32, 15]	κακίστους καὶ ἀτυχεστάτους ὡς πορρωτάτω	φεύγειν	ἀπὸ τοῦ λόγου καὶ μὴ
[32, 20]	ἀπὸ παντὸς δεῖ τοὺς πεπαιδευμένους	φεύγειν.	~σαφέστερον δ´ ὑμῖν, εἰ βούλεσθε,
[32, 70]	τοιαῦθ´ ἕτερα ἑταιρειῶν ὀνόματα· ὥστε	φυγεῖν	αὐτὸν ἠναγκάσατε καὶ μετὰ ταῦτα
[32, 30]	δήμου φύσεως καὶ περὶ τοῦ	δεῖν	ἀκούειν, κεἰ μὴ πείθεσθε, λόγων.
[32, 20]	οὐδαμόθεν ἐν τριβωνίῳ φαύλῳ μήτε	ᾄδειν	ἡδὺς μήτε μεῖζον ἑτέρου φθεγγόμενος,
[32, 100]	ἔφη, τὸ εἰς ὄνου ὦτα	ᾄδειν.	ὁ δὲ τύραννος ἀκούσας τῶν
[32, 60]	ὑλαγμοῖς εἰκάζετε. καίτοι φιλοσόφους μὲν	ᾔδειν	οὕτως καλουμένους, κιθαρῳδοὶ δὲ Κυνικοὶ
[32, 40]	ἡμέρας· καθάπερ ἐμπρησμοῦ μεγάλου λήξαντος	ἰδεῖν	ἔστι μέχρι πολλοῦ τήν τε
[32, 75]	δρόμον, ὡς τὰς ὑμετέρας ψυχὰς	ἰδεῖν	ἔστι πασχούσας. φησὶ δ´ οὕτως,
[32, 55]	πότῳ προϊόντας, οὐκ ἔστιν ἄλλους	ἰδεῖν.	παρὰ μὲν γὰρ ἐνίοις τῶν
[32, 60]	Θρᾴκην καὶ Μακεδονίαν τὸν Ὀρφέα	μελῳδεῖν,	καθάπερ εἴρηται, κἀκεῖ τὰ ζῷα
[32, 60]	καὶ τὰ μὲν οὐδ´ ὅλως	πελάζειν,	τὰ δ´ εὐθὺς ἀποχωρεῖν, οὐχ
[32, 15]	ἐπιεικεστέρων τῶν ἐν ταῖς ἐξουσίαις.	κολάζειν	μὲν γὰρ προσήκει φειδόμενον, διδάσκειν
[32, 50]	ἐπεξιέναι καθ´ ἕκαστον; ἀλλὰ τὸ	βαδίζειν,	ὃ κοινόν ἐστι καὶ ἁπλοῦν
[32, 90]	φρουροῖς, τὰ δυσχερῆ δεῖ ταῦτα	νομίζειν	αἰχμαλωσίαν καὶ δουλείαν καὶ ἀπαγωγήν,
[32, 5]	προθύμως δέχεσθαι δεῖ καὶ τότε	νομίζειν	ἑορτὴν ἄγειν, ἀλλὰ μὴ βαρύνεσθαι,
[32, 15]	προπηλακισμός· ὧν ἴσως οὐκ ἔδει	φροντίζειν·	τοιγαροῦν διὰ τὴν ἐκείνων ἀναχώρησιν
[32, 15]	τὸ δὲ τοῦ λόγου πικρὸν	σῴζειν	πέφυκε. κινδυνεύει μέντοι πολλή τις
[32, 65]	φύσιν, ἀλλὰ μικρὸν μέν τι	διασῴζειν	τῆς Ὀρφέως διδασκαλίας, τὸ πολὺ
[32, 90]	τοῦτο Εὐριπίδης τὸν Ἡρακλέα φησὶ	παθεῖν	μαινόμενον· ἐκ τοῦδε βαίνων ἅρματ´
[32, 15]	τῶν οἵων τε σώζεσθαι, πρὶν	ἐλθεῖν	εἰς τέλος τὴν πονηρίαν εἴργοντες
[32, 30]	τῶν ἄλλων τὸ μὲν πάντα	ἐπεξελθεῖν,	καὶ ταῦτα ἐν ἡμέρᾳ μιᾷ,
[32, 30]	δέδοικα ἅμα τὸ περὶ πάντων	ἐπεξελθεῖν.	{καίτοι τάχα φήσει τις ὡς
[32, 95]	ἀντιφιλοτιμεῖσθαι καὶ τὴν πατρίδα κρείττω	ποιεῖν,	μὰ Δί´ οὐ κρήναις οὐδὲ
[32, 40]	προτέρων οὐδὲ αἰσχύνονται λέγειν ἢ	ποιεῖν	ὅ, τι ἂν αὐτοῖς ἐπέλθῃ.
[32, 30]	δεῖ μηδὲν ἀγεννὲς μηδὲ αἰσχρὸν	ποιεῖν·	παραπλησίως καὶ δῆμος, ὅταν εἰς
[32, 10]	καὶ καταγελᾶσθαι, καὶ ἀταξίαν πλήθους	ἐνεγκεῖν	καὶ θόρυβον, οὐ ῥᾴδιον, ἀλλὰ
[32, 20]	δι´ ὑμᾶς. οὐ γὰρ ῥᾴδιον	ἐνεγκεῖν	τοσοῦδε πλήθους θόρυβον οὐδὲ μυριάσιν
[32, 75]	συγγενομένην χαλεπόν τι καὶ μέγα	τεκεῖν	τέρας. δέδοικα δὴ κἀγὼ τὸν
[32, 10]	καὶ τοῦτον ἡγεῖσθαι χρὴ βοηθὸν	ἥκειν	παρὰ θεοῦ, κἂν λόγων τις
[32, 5]	καὶ σωφρονέστεροι γίγνονται καὶ βέλτιον	οἰκεῖν	δύνανται τὰς πόλεις, οὐ πολλάκις
[32, 30]	ἐξουσίαν, αὐτοὶ δὲ δύνασθε σεμνοὶ	δοκεῖν	καὶ σπουδαῖοι τοιαῦτα πράττοντες. οὐκ
[32, 90]	Μεγαρέων ἢ Κορινθίων τὰ σώματα	ἀσκεῖν	καὶ ζῆν φιλοπόνως {πολλοὺς δῆλον
[32, 15]	κολάζειν μὲν γὰρ προσήκει φειδόμενον,	διδάσκειν	δὲ μὴ φειδόμενον· καὶ χρηστοῦ
[32, 50]	βασιλέως, εἰ δέοι, πονεῖν καὶ	ἀποθνῄσκειν	ἀγαθῆς ἐστι καὶ οὐ φιλοζῴου
[32, 95]	μὲν γὰρ οὐ δύνασθε ὑμεῖς	ἀναλίσκειν	οὐδ´ ἂν ὑπερβάλοισθέ ποτε οἶμαι
[32, 60]	παρὰ Διὸς τὰ σώματα αὐτῶν	μεταβαλεῖν	εἰς ἀνθρώπων τύπον, τὰς μέντοι
[32, 25]	χαλεποὶ μὲν ἀκοῦσαι, χαλεποὶ δὲ	συμβαλεῖν·	τούτων ἡ μὲν ὀργὴ πρὸς
[32, 15]	ἀπὸ τοῦ λόγου καὶ μὴ	ἐθέλειν	ἀκούειν, μηδ´ ἂν βιάζηταί τις,
[32, 95]	σιωπᾶν πρὸς ὑμᾶς καὶ μηδὲν	ἐθέλειν	διαλέγεσθαι. καίτοι τίνα γνώμην νομίζετε
[32, 25]	γεύσασθαι παρρησίας καὶ μὴ πάντα	ἐθέλειν	τρυφᾶν, ἐπιεικής, μεγαλόφρων, αἰδούμενος τοὺς
[32, 10]	μηνύοντα τὸ συμφέρον, ἐγρηγορότων δὲ	ἀμελεῖν	καὶ κοινῇ καὶ ἀθρόοις μηδὲν
[32, 20]	καὶ τῇ ταραχῇ, βουλόμενον ὑμᾶς	ὠφελεῖν.	μείναντες δὲ καὶ ἀκούσαντες διὰ
[32, 10]	ὑμᾶς καὶ μετὰ σπουδῆς βούλεται	ὠφελεῖν,	οὐ δι´ ὀλίγων ῥημάτων, ἀλλ´
[32, 20]	καθάπερ στέαρ φασὶν ἐνίων ζῴων	ὠφελεῖν	πρός τι τῶν χαλεπῶν. ἐγὼ
[32, 30]	εἴποι τις, οἷς μόνον δεῖ	παραβάλλειν	τὸν πολὺν ἄρτον· οὕτω γὰρ
[32, 1]	τῇ πόλει γενέσθαι, τὸ κάλλιστον	ἐμβάλλειν	τοῖς ὠσὶ τῶν παίδων, οἱ
[32, 50]	ἀλλὰ παρ´ ἐκείνοις οὐδὲ τὸ	δραμεῖν	ἐν τῇ πόλει δοκεῖ μέτριον,
[32, 60]	αὐτοὺς τὸ ἀρχαῖον πρὸς αὐλὸν	πολεμεῖν·	ὑμεῖς δὲ πρὸς κιθάραν αὐτὸ
[32, 45]	ἑλοίμην γὰρ ἂν ἔγωγε λῃστεύων	ἀποθανεῖν	ἢ διὰ τοιαύτην αἰτίαν. τὸ
[32, 70]	καὶ τὸ ἀλόγιστον οὐκ ἐᾷ	μένειν	ἐπὶ τοῖς ἐλάττοσιν οὐδ´ ἔχει
[32, 60]	ἀνθρώπων τύπον, τὰς μέντοι ψυχὰς	διαμένειν,	οἷαι πρότερον ἦσαν. ~χαλεπὸν οὖν
[32, 65]	διδασκαλίας, τὸ πολὺ δ´ αὐτοῖς	ἐμμένειν	κύνειον τοῦ μέλους. ταῦτα μὲν
[32, 70]	οὕτως ἡ πενία ταχὺ πέφυκε	συμβαίνειν	διὰ τὰς κατ´ ὀλίγον ζημίας,
[32, 40]	χρίονται φαρμάκῳ. τοῦτο δὲ ἔφη	κινεῖν	αὐτοῖς τὴν μανίαν. εὐθὺς γὰρ
[32, 95]	ἐκείνους δὲ περὶ ὑμῶν μὴ	πολυπραγμονεῖν,	ὁποῖος ὁ τῶν Ἀλεξανδρέων δῆμος.
[32, 50]	καὶ χρηστοῦ βασιλέως, εἰ δέοι,	πονεῖν	καὶ ἀποθνῄσκειν ἀγαθῆς ἐστι καὶ
[32, 5]	ἂν παῖδάς τις ἐθίζοι διδασκάλων	καταφρονεῖν,	καὶ δέον ἐκκόπτειν τὴν ἀγερωχίαν
[32, 55]	τοιαύτη φύσις, τὸ μὴ δύνασθαι	σωφρονεῖν,	ἀλλὰ πολλὰ δυσχερῆ πράττειν ἀναγκάζεσθαι
[32, 70]	ἃ πράττουσι καθ´ ἡμέραν, τἄλλα	σωφρονεῖν	καὶ περὶ τῶν μειζόνων ὀρθῶς
[32, 30]	οἶμαι καὶ τὸν ἄλλον χρόνον	σωφρονεῖν	ὑμᾶς· ἀλλ´ ὅμως ὅ, τι
[32, 15]	διὰ πειθοῦς καὶ λόγου ψυχὰς	πραΰνειν	καὶ μαλάττειν. οὗτοι δὲ σωτῆρές
[32, 50]	πάσης ὕβρεως, τὸ〉 ἀνατετάσθαι καὶ	ἀποβλέπειν,	μόνον οὐκ ἐπὶ τοῖς χείλεσι
[32, 55]	δὲ καὶ περὶ συνουσίας ἔδοξε	πρέπειν	ἡ μουσικῆς δύναμις, ἁρμονίαν καὶ
[32, 25]	προσιέναι φημὶ καὶ διαλέγεσθαι τούτῳ	πρέπειν,	καθάπερ ἵππον γενναῖον ἐξ ἡνίας
[32, 60]	ἢ γενναῖον ῥυθμὸν οἷός τε	εἰπεῖν;	ἀλλὰ ᾄσματα γυναικῶν καὶ κρούματα
[32, 1]	οὐ μόνον ἐστὲ ἱκανοὶ νοήσαντες	εἰπεῖν,	ἀλλὰ καὶ ἀκούσαντες νοῆσαι. χοροῦ
[32, 5]	πολλάκις ἀκηκόατε· οὐ βούλομαι γὰρ	εἰπεῖν,	ἀνήκοοί ἐστε. καὶ τοῦτο ἴσως
[32, 70]	τὸ στάδιον ἔλθητε, τίς ἂν	εἰπεῖν	δύναιτο τὰς ἐκεῖ κραυγὰς καὶ
[32, 40]	Ἑλλήνων Ἀνάχαρσιν τὸν Σκύθην φασὶν	εἰπεῖν·	ἐδόκει μὲν γὰρ εἶναι τῶν
[32, 65]	δέδοικα πρὸς〉 ὑμᾶς σαφῶς αὐτὸ	εἰπεῖν.	ἔλεγε γὰρ ἐξ ἐκείνων γένος
[32, 5]	καὶ ἀγεννὲς ἀνθρώπων οὐθέν, ὡς	εἰπεῖν,	ἐπισταμένων, ἀλλὰ χρείων τροφῆς· οὗτοι
[32, 60]	ἀπαιδεύτους. ἔχω δὲ καὶ ἄλλον	εἰπεῖν	λόγον ἀνθρώπου Φρυγὸς ἀκούσας, Αἰσώπου
[32, 1]	μὲν γὰρ ἔπαινος τὸ ἅμα	εἰπεῖν,	μᾶλλον δὲ οὐδὲ τούτου· τί
[32, 85]	παραπλησίως, εἰ καὶ ψυχρότερόν ἐστιν	εἰπεῖν	ὅτι κἀκείνην ὑπὸ ἵππου τινὸς
[32, 75]	τίς ἀνθρώπων δύναται τὰ συμβαίνοντα	εἰπεῖν;	οὐ γὰρ οὕτως ἐκεῖνός φησι
[32, 60]	ταῦτα ἐν ἀνθρώποις, εἰ θεμιτὸν	εἰπεῖν,	οὐδὲν μέγα οὐδὲ θαυμαστὸν ἔχουσιν;
[32, 1]	καὶ ἡδονῆς καὶ γέλωτος, ὡς	εἰπεῖν,	οὐδέποτε ἀπορεῖτε· καὶ γὰρ αὐτοὶ
[32, 65]	δ´ ὑμῖν βούλομαι Λακεδαιμονίων ἔργον	εἰπεῖν,	ὡς ἐκεῖνοι προσηνέχθησαν ἀνδρὶ κιθαρῳδῷ
[32, 5]	μὴ βαρύνεσθαι, κἂν ἄρα, δυσωπεῖσθαι	ἐξειπεῖν,	πηνίκα παύσεται; καὶ πότε εἴσεισι
[32, 100]	ἐκείνῳ γὰρ τὸ δαιμόνιόν ποτε	προειπεῖν	καθ´ ὕπνον ὡς εἰς ὄνου
[32, 55]	θύρσων ἐνδεῖ καὶ τὸ λέοντας	φέρειν	ἐν ταῖς ἀγκάλαις· τὰ δὲ
[32, 60]	δὲ ἐρημωθέντα ὀδύρεσθαι καὶ χαλεπῶς	φέρειν·	ὥστε τὴν μητέρα αὐτοῦ Καλλιόπην
[32, 20]	ἀηδῆ οὖσαν ἐκόμιζε, τάχ´ ἂν〉	ληρεῖν	με φαίητε, ῥητέα δ´ ὅμως·
[32, 80]	ἱκανός ἐστιν οὐδὲ ἀριστεύειν οὐδὲ	αἱρεῖν	πόλεις, ὡς ἐκεῖνος) ὑμῶν δὲ
[32, 95]	ἐστιν οὐδὲ τίμιον, ἀλλὰ τὸ	χαίρειν·	ἀπορίᾳ δὲ καὶ ἀγνοίᾳ χαρᾶς
[32, 65]	καὶ ἐκπεπλῆχθαι, μιμεῖσθαι δὲ μηδὲν	ἐπιχειρεῖν·	τῶν κυνῶν δὲ ἐνίους, οἷα
[32, 1]	διὰ τοῦτο οὖν ὀρθῶς ἔφην	ἀπορεῖν	ὑμᾶς σπουδῆς. οὔτε γὰρ αὐτοὶ
[32, 30]	τοῦτο μόνον ἁμαρτάνομεν, τὸ φαύλως	θεωρεῖν;	καὶ περὶ τούτου μόνου λέγεις
[32, 85]	δὲ δεσπότην αὐτὸν ἀνδράποδον μηδὲ	θυρωρεῖν	ἄξιον. τῷ παντὶ γὰρ κρεῖττον
[32, 70]	ὑμᾶς ἀπαλλάττεσθαι καθ´ αὑτοὺς καὶ	παραχωρεῖν·	εἰ δ´ ὑμεῖς, ἔφη, τέτταρα
[32, 60]	ὅλως πελάζειν, τὰ δ´ εὐθὺς	ἀποχωρεῖν,	οὐχ ἡδόμενα τῷ μέλει. τὰ
[32, 45]	τὸ μὲν τῶν ἡνιόχων τινὰ	ἐκπεσεῖν	ἐκ τοῦ δίφρου δεινὸν ἡγεῖσθε
[32, 35]	ὀρθῶς λέγουσι, τὸ μὴ πάντοτε	ζητεῖν	ἡδονάς. ἀναγωγαὶ δὲ καὶ κατάρσεις
[32, 85]	εἰ μή τι διορύττειν ἢ	διασκάπτειν	ἢ τοιοῦτον ἕτερον ἔργον πράττειν·
[32, 5]	ἐθίζοι διδασκάλων καταφρονεῖν, καὶ δέον	ἐκκόπτειν	τὴν ἀγερωχίαν αὐτῶν οἱ δ´
[32, 10]	εἰρῆσθαι. καὶ τοῦτο ἥκιστα ὑμᾶς	ἀπιστεῖν	χρή, παρ´ οἷς μάλιστα μὲν
[32, 15]	καὶ λόγου ψυχὰς πραΰνειν καὶ	μαλάττειν.	οὗτοι δὲ σωτῆρές εἰσι καὶ
[32, 65]	τὰ εἴδη μεταβαλόντας εἰς ἀνθρώπους	διαφυλάττειν	τὴν ἐπιμέλειαν. εἶναι δὲ τοῦτο
[32, 55]	δύνασθαι σωφρονεῖν, ἀλλὰ πολλὰ δυσχερῆ	πράττειν	ἀναγκάζεσθαι τοὺς σκαιῶς αὐτῷ καὶ
[32, 85]	διασκάπτειν ἢ τοιοῦτον ἕτερον ἔργον	πράττειν·	οὐδὲ ἡ τῶν Τρώων πόλις
[32, 65]	ἀκούσωσι κιθάρας ὁποιασοῦν, ἐξεστάναι καὶ	φρίττειν	κατὰ μνήμην τὴν Ὀρφέως. εἶναι
[32, 85]	ἦν, πλὴν εἰ μή τι	διορύττειν	ἢ διασκάπτειν ἢ τοιοῦτον ἕτερον
[32, 5]	πλῆθος οὐκ ἴασιν οὐδὲ θέλουσι	διακινδυνεύειν,	ἀπεγνωκότες ἴσως τὸ βελτίους ἂν
[32, 40]	Βακτρίων, ὡς αὐτοὶ μὲν ἴσασιν	ἱππεύειν	καὶ σχεδὸν ἄριστοι δοκοῦσιν ἱππεῖς·
[32, 80]	γε οὐδεὶς ἱκανός ἐστιν οὐδὲ	ἀριστεύειν	οὐδὲ αἱρεῖν πόλεις, ὡς ἐκεῖνος)
[32, 5]	δὲ ταῦτα οὐκ ἀποτρέπων οὐδὲ	καταλύειν	κελεύων τὰς τοιαύτας ψυχαγωγίας καὶ
[32, 95]	μεγαλοψυχίαν· ἀλλ´ εὐταξίᾳ, κόσμῳ, τῷ	δεικνύειν	ὑμᾶς αὐτοὺς σώφρονας καὶ βεβαίους.
[32, 40]	τὴν θέαν οὐχ ὁρῶσι καὶ	ἀκούειν	ἐθέλοντες οὐκ ἀκούουσι, σαφῶς ἐξεστηκότες
[32, 85]	τῆς πόλεως τὰ μὲν ἄλλ´	ἀκούειν	θαυμαστὰ οἷα, περὶ δὲ ὑμῶν
[32, 30]	φύσεως καὶ περὶ τοῦ δεῖν	ἀκούειν,	κεἰ μὴ πείθεσθε, λόγων. τοῦτο
[32, 15]	τοῦ λόγου καὶ μὴ ἐθέλειν	ἀκούειν,	μηδ´ ἂν βιάζηταί τις, ὥσπερ
[32, 5]	αὐτοῖς, εἰ ἐβούλοντο, μηδὲν ἀηδὲς	ἀκούειν.	ὑμῖν δὲ οὔτε χορός ἐστι
[32, 30]	ἦν, παρασκευάσαι πρῶτον ὑμᾶς ὑπομένοντας	ἀκούειν.	ὥστ´, εἰ μηδὲν ἄλλο παρέσχηκεν
[32, 55]	τῶν παθῶν καὶ μάλιστα δὴ	μεταστρέφειν	ψυχὰς ἀπηνῶς καὶ ἀγρίως διακειμένας.
[32, 5]	μὴ μόνον τοὺς κατ´ ἄνδρα	ἐλέγχειν,	ἀλλὰ καὶ κοινῇ τὴν πόλιν,
[32, 55]	καὶ μέλι δύνασθε εὐχερῶς οὕτως	ἔχειν	ἄκροισι δακτύλοισι διαμῶντες χθόνα’ ἀλλ´
[32, 95]	τινες τυγχάνουσιν ὄντες, καὶ τοιαύτην	ἔχειν	γνώμην εὐθὺς πρὸς αὐτούς, οἵας
[32, 90]	τοῦδε βαίνων ἅρματ´ οὐκ ἔχων	ἔχειν	ἔφασκε, δίφρου δ´ εἰσέβαινεν ἄντυγας,
[32, 15]	ἐστι τοῦ πάνυ πονήρως αὐτὰ	ἔχειν.	οἱ δὲ τοιοῦτοι παρ´ ἑτέρους
[32, 95]	καίτοι τίνα γνώμην νομίζετε αὐτὸν	ἔχειν;	πότερον ὡς σοφοὺς ὑμᾶς καὶ
[32, 50]	ἡσυχίαν τοῦ τρόπου καὶ τὸ	προσέχειν	ἑαυτῷ, τοῦ δὲ ταραχήν καὶ〉
[32, 1]	ἄνδρες, σπουδάσαι χρόνον σμικρὸν καὶ	προσέχειν;	ἐπειδὴ παίζοντες ἀεὶ διατελεῖτε καὶ
[32, 55]	ἦν ὑμᾶς παύσασθαι βακχειῶν καὶ	προσέχειν	μᾶλλον αὑτοῖς. νυνὶ δὲ ἂν
[32, 35]	πρᾳότης, ὁμόνοια, κόσμος πολιτείας, τὸ	προσέχειν	τοῖς ὀρθῶς λέγουσι, τὸ μὴ
[32, 40]	οὐδ´ ἐπιβάντες ἵππων οὐ δύνασθε	κατέχειν	αὑτοὺς, ἀλλ´ ἐστὲ ὅμοιοι χωλοῖς
[32, 65]	εὐλαβῶς ἔχοντες. οἱ μὲν γὰρ	ἄρχειν	ἦσαν ἱκανοί, καὶ τῶν μὲν
[32, 20]	Διὸς ἐκ νεφελάων· ἑτέρου δὲ	πάλιν	αὖ, δῆμος ἄστατον κακόν, καὶ
[32, 75]	καὶ ξένον ἐνέγκῃ τῷ χρόνῳ.	{πάλιν	δὲ ἑτέραν παρθένον ποταμοῦ τινος
[32, 50]	θεοὺς ὑμῶν καταγελᾶν οἴεσθε, ὅταν	πάλιν	ἐκείνους προσκυνοῦντες ταὐτὰ προσφέρησθε καὶ
[32, 90]	μέγας μινυρίζων διὰ βίου καὶ	πάλιν	ἡνιοχῶν χωρὶς ἵππων αἰσχρὸν γίγνεται
[32, 70]	αὐλῶν, ὑμεῖς δὲ ὀρχούμενοι τὴν	πόλιν	ἀπωλέσατε. καὶ νῦν οὕτως ἐπιεικεῖς
[32, 5]	ἐλέγχειν, ἀλλὰ καὶ κοινῇ τὴν	πόλιν,	εἴ τι μὴ καλῶς ἔπραττον·
[32, 40]	πέρατα ἐλθόντας λέγειν; οὐχ ὡς	πόλιν	εἴδομεν τὰ μὲν ἄλλα θαυμαστὴν
[32, 85]	ἐκ παντοδαπῶν λυμάτων. οὐδὲ γὰρ	πόλιν	εἴποι τις ἂν〉 ὀρθῶς τὴν
[32, 35]	οὐδ´ ἂν περὶ ἰχθύων, τὴν	πόλιν	ἐπαινεῖ· πόθεν; ἀλλὰ θάλατταν ἢ
[32, 95]	καὶ τίμια ἔχων καταπλεύσειεν εἰς	πόλιν,	ἔπειθ´ ὑπ´ ἀνέμων τινῶν ἢ
[32, 60]	φασιν, ἤγειρε καὶ ἐπύργου τὴν	πόλιν·	οὗτοι δὲ ἀνατρέπουσι καὶ καταλύουσιν.
[32, 95]	τοιγαροῦν τέθνηκε κατασιωπήσας ὑμῶν τὴν	πόλιν,	{τοῦτ´ ἔστι καταδικάσας αὐτήν, καὶ
[32, 45]	δι´ αὑτῶν τινα ἡδονὴν ἢ	δύναμιν,	ἀλλὰ διὰ τὴν ὑμετέραν ἀβελτερίαν.
[32, 10]	δὲ αὐτὸ δείκνυσι τὴν αὑτοῦ	δύναμιν	καὶ μόνον οὐ καθ´ ἑκάστην
[32, 15]	ὃ μὴ κατὰ γνώμην καὶ	δύναμιν	τῶν θεῶν ἀφικνεῖται πρὸς ἡμᾶς,
[32, 30]	καὶ περὶ τούτου μόνου λέγεις	ἡμῖν,	ἄλλο δ´ οὐθέν; δέδοικα ἅμα
[32, 65]	γὰρ τῆς τέχνης καὶ νῦν	ἡμῖν	διαλέγονται ᾄδοντες. κινδυνεύει δ´ ὁ
[32, 15]	ἔρχεται {τῶν} πλησίον οὔσης παρ´	ἡμῖν,	ὥσπερ ἐπὶ τοῦδε τοῦ ὕδατος
[32, 100]	συζυγίαν· ἵνα μὴ τὸ Μουσεῖον	ὑμῖν	ἄλλως εἶναι δοκῇ τόπος ἐν
[32, 55]	καὶ φιλορχησταί· πλὴν οὐκ αὐτόματος	ὑμῖν	ἀναβλύει διψήσασιν ὁ οἶνος ἐκ
[32, 85]	Διὶ Κρονίωνι ἄνακτι. ταῦτα μὲν	ὑμῖν	ἀπὸ πολλῶν καὶ φαύλων ὀλίγα,
[32, 60]	ὁ ζῆλος αὐτῶν ὠνόμασται παρ´	ὑμῖν	αὐτοῖς, ἀλλ´, ὡς ἔοικε, κνυζηθμοῖς
[32, 55]	χθόνα’ ἀλλ´ οὐδὲ τὸ ὕδωρ	ὑμῖν	ἀφικνεῖται δεῦρο αὐτόματον οὐδὲ τὴν
[32, 65]	ἔπαιζεν ὁ Φρύξ. ἐγὼ δ´	ὑμῖν	βούλομαι Λακεδαιμονίων ἔργον εἰπεῖν, ὡς
[32, 60]	κιθαρῳδοὶ δὲ Κυνικοὶ παρὰ μόνοις	ὑμῖν	γεγόνασιν. ὁ μὲν οὖν Ἀμφίων
[32, 95]	ὅπως ἕξουσιν. Θεόφιλόν φασι παρ´	ὑμῖν	γενόμενον ἄνδρα σοφὸν σιωπᾶν πρὸς
[32, 5]	εἰ ἐβούλοντο, μηδὲν ἀηδὲς ἀκούειν.	ὑμῖν	δὲ οὔτε χορός ἐστι τοιοῦτος
[32, 55]	ᾠδὴν τρέπει καὶ ὄρχησιν· παρ´	ὑμῖν	δὲ τοὐναντίον ἐστίν. ἡ γὰρ
[32, 20]	εἰς τὸ πλῆθος μηδὲ τολμῶντας	ὑμῖν	διαλέγεσθαι, ἀλλὰ σεμνοὺς μὲν εἶναι
[32, 70]	εἶναι τὸν λόγον, ὅταν τις	ὑμῖν	διαλέγηται περὶ τῶν ἐν τοῖς
[32, 25]	τοὺς πεπαιδευμένους φεύγειν. ~σαφέστερον δ´	ὑμῖν,	εἰ βούλεσθε, διελεύσομαι περὶ δήμου
[32, 30]	δὲ ταῖς ἄλλαις σπουδαῖς, ὅταν	ὑμῖν	ἐμπέσῃ τὸ τῆς ἀταξίας πνεῦμα,
[32, 45]	τῆς ἀνοίας· ὡς οὐκ ἦν	ὑμῖν	ἐπιεικῶς αὐτὰ ὁρᾶν. μὴ γὰρ
[32, 75]	οὖν, εἰ μεταξὺ θεῶν τις	ὑμῖν	ἐπιστὰς εἴποι διατεινάμενος, δαιμόνιοι, μαίνεσθε
[32, 65]	περὶ τῶν κιθαρῳδῶν τῶν παρ´	ὑμῖν	ἕτερον τοιοῦτόν τινα λόγον. τὰ
[32, 75]	ζῷον ἀγαπηθῆναι τὸ καὶ παρ´	ὑμῖν	εὐδοκιμοῦν· καὶ νῦν ἐστιν ἐν
[32, 1]	καλὸν μὲν ἢ τίμιον οὐδὲν	ὑμῖν	ἢ σπανίως ποτὲ εἰσέρχεται· κρουμάτων
[32, 60]	εἰ γὰρ Ἰσμηνίας ηὔλει παρ´	ὑμῖν	ἢ Τιμόθεος ᾖδεν ὁ παλαιὸς
[32, 75]	τῆς πόλεως, μή τι δυσχερὲς	ὑμῖν	καὶ ξένον ἐνέγκῃ τῷ χρόνῳ.
[32, 50]	πάνθ´ ὅσα γίγνεται {καὶ} παρ´	ὑμῖν	καὶ παρ´ ἑτέροις τισίν; ἀλλ´
[32, 75]	πασχούσας. φησὶ δ´ οὕτως, ἵν´	ὑμῖν	καὶ χαρίσωμαί τι μικρόν· ἅρματα
[32, 35]	ἁπάσης τῆς οἰκουμένης γίγνεσθαι παρ´	ὑμῖν.	κεῖται γὰρ ἐν συνδέσμῳ τινὶ
[32, 70]	τὸ γελοῖον ὡς ὁ βέλτιστος	ὑμῖν	Κόνων ἐχρήσατο προελθών, οὗ μάλιστα
[32, 30]	ὥστ´, εἰ μηδὲν ἄλλο παρέσχηκεν	ὑμῖν	μέγα ὁ λόγος, τοῦτο γοῦν
[32, 30]	ὅση κακότης παρὰ πᾶσιν, οὐχ	ὑμῖν	μόνοις. ~αὐτὸ δὲ τοῦτο περὶ
[32, 45]	ἑαυτῶν οὐ φροντίζετε. κἂν μὲν	ὑμῖν	ὁ κιθαρῳδὸς ἐκμελῶς ᾄδῃ καὶ
[32, 30]	εἰ μηδὲν ἄλλο, τοῦτό γε	ὑμῖν	ὁ λόγος παρέσχηκεν οὐ μικρόν,
[32, 75]	τὸν καιρόν, οὐδὲ ἂν αὐτὸς	ὑμῖν	ὁ τοῦ Πέλοπος διαλέγηται πρόγονος;
[32, 5]	ποιητὴς οὔτε ἄλλος οὐδείς, ὃς	ὑμῖν	ὀνειδιεῖ μετ´ εὐνοίας καὶ φανερὰ
[32, 40]	ἔγωγε οὐ μόνον Ἕλληνας παρ´	ὑμῖν	οὐδ´ Ἰταλοὺς οὐδὲ ἀπὸ τῶν
[32, 50]	πολλῶν ἄνοιαν. τοιγαροῦν ὡς παισὶν	ὑμῖν	παιδαγωγοὺς δέδωκε τοὺς φρονιμωτέρους τῆς
[32, 5]	μὲν γάρ, ὅπερ εἶπον, ἀεὶ	ὑμῖν	πάρεστι, καὶ οὐ δέος μήποτε
[32, 25]	γὰρ ὡς τῆς βελτίονος οὖσιν	ὑμῖν	παρέσχηκα ἐμαυτόν· ἴσως δὲ καὶ
[32, 80]	τῶν τοιούτων ἀνθρώπων τοῖς παρ´	ὑμῖν	(πλὴν ὅτι μάχεσθαί γε οὐδεὶς
[32, 30]	ἐκχεομένων· ὡσαύτως δὴ καὶ παρ´	ὑμῖν	σκώμματα, πληγαί, γέλως. τίς ἂν
[32, 30]	τις ὡς πολλὰ λέγων οὐδὲν	ὑμῖν	συμβεβούλευκα οὐδὲ εἴρηκα σαφῶς, ἐφ´
[32, 75]	ἀσφαλῆ. πολὺ δὴ μᾶλλον ἔγωγε	ὑμῖν	συμβουλεύω τὸν θεὸν τοῦτον ἐξιλάσασθαι
[32, 55]	ὑπὸ μέλους καὶ Σατύρους· οὐκοῦν	ὑμῖν	τὰ τῶν νεβρίδων τε καὶ
[32, 95]	ὤνια παρ´ αὑτῷ ταῦτα, συνειδὼς	ὑμῖν	τὴν ἐσχάτην ἀπορίαν, οὐ χρημάτων,
[32, 1]	πολλοὺς τούτων ἔχετε· σπουδῆς δὲ	ὑμῖν	τὴν πᾶσαν ἔνδειαν ὁρῶ οὖσαν.
[32, 15]	μέντοι πολλή τις εἶναι σπάνις	ὑμῖν	τῶν τὸ〉 ὕστερον ἐπισταμένων. οὔτε
[32, 45]	πατρίδων ἐπιδιδόντες αὑτούς· παρὰ δὲ	ὑμῖν	ὑπὲρ χορδῆς τοῦτο πάσχουσι καὶ
[32, 15]	ἐκείνων ἀναχώρησιν καὶ σιωπὴν ἐρίδων	ὑμῖν	φύεται πλῆθος καὶ δικῶν καὶ
[32, 35]	περὶ τῆς πόλεως, δεῖξαι βουλόμενος	ὑμῖν	ὡς ὅ, τι ἂν ἀσχημονῆτε
[32, 40]	οἳ συνθεῶνται καὶ πάρεισιν ἑκάστοτε	ὑμῖν·	ὥστε ὑμεῖς μὲν ἀκούετε ἑνός,
[32, 55]	ἡ μουσικῆς δύναμις, ἁρμονίαν καὶ	τάξιν	αὐτόματον ταῖς ψυχαῖς ἐπεισάγουσα καὶ
[32, 25]	λόγους, τοῖς νουθετοῦσι καὶ διδάσκουσι	χάριν	εἰδώς· ὃν ἐγὼ τίθημι τῆς
[32, 10]	ἀδόλως παρρησιαζόμενον, καὶ μήτε δόξης	χάριν	μήτ´ ἐπ´ ἀργυρίῳ προσποιούμενον, ἀλλ´
[32, 20]	τε καὶ ἀπειθῆ καὶ πρὸς	ὕβριν	ἕτοιμον, τοῦ μὲν οὕτω λέγοντος·
[32, 5]	θεοὺς εὐσέβειαν οὐκ ἔστι κτήσασθαι,	ἔριν	δὲ ἀμαθῆ καὶ φιλοτιμίαν ἄμετρον
[32, 15]	φύλακες τῶν οἵων τε σώζεσθαι,	πρὶν	ἐλθεῖν εἰς τέλος τὴν πονηρίαν
[32, 40]	οὐδὲν τοιοῦτον {οὐδ´ αὖ ὅμοιον}	πεπόνθασιν·	ὑμεῖς δὲ οὐδεπώποτε αὐτοὶ θιγόντες
[32, 90]	γελοῖον δοκεῖ, παραφερόμενον, καὶ καθάπερ	εἰώθασιν,	ἐν κροκωτῷ, παραπλησίως καὶ δῆμος
[32, 15]	οἱ δὲ τοιοῦτοι παρ´ ἑτέρους	ἴασιν	ἰατροὺς οὐχ ἑκόντες ἰσχυροτέρους. διττὴ
[32, 5]	αὐτῶν ὅλως εἰς πλῆθος οὐκ	ἴασιν	οὐδὲ θέλουσι διακινδυνεύειν, ἀπεγνωκότες ἴσως
[32, 10]	ἢ διδάξαντες ὑμᾶς, κατὰ σπουδὴν	ἀπίασιν,	εὐλαβούμενοι μὴ μεταξὺ θορυβήσητε καὶ
[32, 20]	ἐνεγκεῖν τοσοῦδε πλήθους θόρυβον οὐδὲ	μυριάσιν	ἀνθρώπων ἀπείροις ἐναντίον βλέψαι χωρὶς
[32, 45]	καίτοι πόσοι διὰ ταῦθ´ ὑμῶν	ἀπολώλασιν;	ἀδοξοῦσι μὲν γὰρ πάντες. αἱ
[32, 55]	ὑγίειαν ἐμποιοῦντα ταῖς ψυχαῖς καὶ	σώμασιν,	οὐ νόσον οὐδὲ μανίαν· τὰς
[32, 15]	ζώους´ ἑτερήμεροι, ἄλλοτε δ´ αὖτε	τεθνᾶσιν·	ὅμως δὲ ἤδη ποτὲ ἐξαισίων
[32, 60]	δὲ Κυνικοὶ παρὰ μόνοις ὑμῖν	γεγόνασιν.	ὁ μὲν οὖν Ἀμφίων πρὸς
[32, 80]	χειμῶνος καὶ τῆς ναυαγίας τοῖς	πᾶσιν	αἴτιος γενόμενος. ὁ γὰρ ἐν
[32, 95]	ἐκεῖνον εἴρηκεν Ὅμηρος ἐν τοῖς	πᾶσιν	Ἕλλησιν ἀφικέσθαι γελωτοποιόν· ἀλλ´ ὅτι
[32, 30]	θυγατέρες, μνησαίαθ´ ὅση κακότης παρὰ	πᾶσιν,	οὐχ ὑμῖν μόνοις. ~αὐτὸ δὲ
[32, 35]	οὐδ´ ἐν ὀλίγοις, ἀλλ´ ἐν	ἅπασιν	ἀνθρώποις. ~ὁρῶ γὰρ ἔγωγε οὐ
[32, 65]	τῶν κιθαρῳδῶν· διὸ μὴ δύνασθαι	παντάπασιν	ἐκβῆναι τὴν αὑτῶν φύσιν, ἀλλὰ
[32, 30]	μεγάλη ῥοπὴ πρὸς σωτηρίαν μικρὸν	ἡσυχάσασιν.	ἐν δὲ ταῖς ἄλλαις σπουδαῖς,
[32, 30]	μεγάλη ῥοπὴ πρὸς σωτηρίαν μικρὸν	ἡσυχάσασιν.	καὶ μὴν περί γε τῶν
[32, 55]	πλὴν οὐκ αὐτόματος ὑμῖν ἀναβλύει	διψήσασιν	ὁ οἶνος ἐκ πέτρας ποθέν
[32, 35]	ἐστὲ ἅπαντες Ἕλληνες καὶ βάρβαροι	ἴσασιν.	ἡ γὰρ πόλις ὑμῶν τῷ
[32, 40]	τῶν Βακτρίων, ὡς αὐτοὶ μὲν	ἴσασιν	ἱππεύειν καὶ σχεδὸν ἄριστοι δοκοῦσιν
[32, 100]	δέδοικα μὴ κἀμοὶ συμβέβηκεν ὅ	φασιν	Αἰγυπτίων τινὶ τῶν σφόδρα ἀρχαίων
[32, 75]	ἱδρύσασθαι βωμόν. καὶ τὸ λοιπόν	φασιν	ἀπ´ ἐκείνου γεγονέναι τὸν τόπον
[32, 75]	τοιαῦτα καὶ μείζονος δεόμενα ἀποτροπῆς.	φασὶν	ἀρχαίαν βασιλίδα ἐν Κρήτῃ τῶν
[32, 40]	τῶν Ἑλλήνων Ἀνάχαρσιν τὸν Σκύθην	φασὶν	εἰπεῖν· ἐδόκει μὲν γὰρ εἶναι
[32, 20]	τὸν δῆμον ὑμῶν, καθάπερ στέαρ	φασὶν	ἐνίων ζῴων ὠφελεῖν πρός τι
[32, 60]	Ἀμφίων πρὸς τὸ μέλος, ὥς	φασιν,	ἤγειρε καὶ ἐπύργου τὴν πόλιν·
[32, 75]	τὴν παῖδα τῷ ἵππῳ, καί	φασιν	οὕτω διαφθαρῆναι τὴν κόρην. σκοπεῖτε
[32, 45]	τῶν ἀπολωλότων διὰ τὴν τοιαύτην	πρόφασιν	νεανιεύσασθαι, μὴ παραιτουμένους τὸν θάνατον,
[32, 35]	πρὸς ὄρεσι σκιεροῖς ἢ πηγαῖς	διαυγέσιν·	ὧν οὐδὲν ἴδιόν ἐστιν ἐκείνων·
[32, 5]	μὲν ἢ φρόνησιν ἢ δικαίαν	διάθεσιν	ἢ πρὸς θεοὺς εὐσέβειαν οὐκ
[32, 55]	αὐλοῦ τε καὶ ᾠδῆς ἐν	πένθεσιν,	ἰωμένων οἶμαι τὸ σκληρὸν καὶ
[32, 25]	οὐκ ἔστιν εἰς αὐτὰ λόγοις	ἐπιεικέσιν,	ἀλλὰ κολακεία καὶ ἀπάτη κρατεῖ
[32, 50]	οὐ γὰρ καὶ ἐν ἄλλαις	πόλεσιν	ᾄδουσι καὶ νὴ Δία αὐλοῦσι
[32, 90]	γυναιμανεῖς ἐν πάσαις εἰσὶ ταῖς	πόλεσιν·	ἀλλ´ οὐδὲν τοῦτο χαλεπὸν οὐδὲ
[32, 90]	τοὺς λόγους μᾶλλον ἐπιτηδεύοντας καὶ	ποίησιν	καὶ χοροὺς ἐπὶ τούτοις αὐτοὺς
[32, 1]	εἰσιόντες, μῖμοί τ´ ὀρχησταί τε	χοροιτυπίῃσιν	ἄριστοι, ἵππων τ´ ὠκυπόδων ἐπιβήτορες,
[32, 95]	εἴρηκεν Ὅμηρος ἐν τοῖς πᾶσιν	Ἕλλησιν	ἀφικέσθαι γελωτοποιόν· ἀλλ´ ὅτι οἱ
[32, 65]	κιθαρῳδῷ θαυμαζομένῳ τότε ἐν τοῖς	Ἕλλησιν.	ὅτι γὰρ λίαν ἡδὺς ἐδόκει
[32, 70]	ὁ μὲν βασιλεὺς ὑμῶν περὶ	αὔλησιν	ἠσχολεῖτο καὶ μόνῳ τούτῳ προσεῖχεν,
[32, 5]	ἀφ´ ὧν νοῦν μὲν ἢ	φρόνησιν	ἢ δικαίαν διάθεσιν ἢ πρὸς
[32, 15]	φροντίζειν· τοιγαροῦν διὰ τὴν ἐκείνων	ἀναχώρησιν	καὶ σιωπὴν ἐρίδων ὑμῖν φύεται
[32, 35]	λέγῃ τις, τοὺς ἀνθρώπους εἶναί	φησιν	ἀγαθούς, ἀλλὰ τὴν χώραν· οὐδ´
[32, 80]	μόνον δ´ ἐπὶ τῷ τέλει	φησὶν	Αἴαντα τὸν Λοκρὸν ὁρᾶν ἀπρεπέστερον
[32, 45]	τι ἐποίουν, ὡς ὁ μῦθός	φησιν,	οὐκ ἀπώλλυον τοὺς σφόδρα ἡσθέντας
[32, 55]	μέθη πρὸς ᾠδὴν τρέπει καὶ	ὄρχησιν·	παρ´ ὑμῖν δὲ τοὐναντίον ἐστίν.
[32, 50]	τῶν πολλῶν ἄνοιαν. τοιγαροῦν ὡς	παισὶν	ὑμῖν παιδαγωγοὺς δέδωκε τοὺς φρονιμωτέρους
[32, 50]	περὶ τὰς θέας οἱ μέν	εἰσιν	ἄπληστοι καὶ λίχνοι καὶ περὶ
[32, 45]	ἴσως δὲ καὶ τῶν βελτιόνων	εἰσὶν	οἱ δεόμενοι διατριβῆς τινος καὶ
[32, 15]	καὶ ἀνίατον ἐξαιροῦσι. βελτίους δέ	εἰσιν	οἱ μὴ ῥᾳδίως αὐτὸ πράττοντες.
[32, 90]	μέχρι μὲν τῶν καθ´ ἕνα	εἰσὶν	οὐ μεγάλης οὐδὲ φοβερᾶς προσηγορίας
[32, 70]	ὀλίγον ζημίας, ὡς ἡ κακία	πρόεισιν	ἐκ τῶν κατὰ μέρος τούτων
[32, 40]	Ἰνδῶν τινας, οἳ συνθεῶνται καὶ	πάρεισιν	ἑκάστοτε ὑμῖν· ὥστε ὑμεῖς μὲν
[32, 45]	διὰ〉 δυστυχῆ φθόγγον καὶ κακὴν	ἔγκλισιν	καὶ τὰς ἐκμελεῖς καμπὰς καὶ
[32, 75]	ἑκάστου νίκης ἱεμένων, κέκλοντο δὲ	οἷσιν	ἕκαστος ἵπποις. ~ἐνταῦθα τοὺς μὲν
[32, 95]	ἀλλ´ ὅτι οἱ εἴσαιτο γελοίιον	Ἀργείοισιν	ἔμμεναι. ἀλλ´ οὐ τὸ γελοῖον
[32, 80]	ἵππον, ὃς ἀνθρώποισι φόνον φέρει	ἠλιθίοισιν·	ὣς οἱ κεκλήγοντες ἐπ´ ἀλλήλοισιν
[32, 80]	ἠλιθίοισιν· ὣς οἱ κεκλήγοντες ἐπ´	ἀλλήλοισιν	ἔπιπτον. ὡς δ´ ἄνεμος ἄχνας
[32, 50]	παρ´ ὑμῖν καὶ παρ´ ἑτέροις	τισίν;	ἀλλ´ οὐδαμοῦ τοιοῦτος ἔρως ἐστὶ
[32, 90]	τινος κρατῆται καὶ περιέχηται δεσμοῖς	τισιν	ἢ φρουροῖς, τὰ δυσχερῆ δεῖ
[32, 90]	καὶ Λακεδαιμονίοις, ἀλλὰ μᾶλλον ἑτέροις	τισίν·	οὐ βούλομαι γὰρ ὀνομάσαι. ὅπερ
[32, 70]	οὐκ ἐᾷ μένειν ἐπὶ τοῖς	ἐλάττοσιν	οὐδ´ ἔχει μέτρον οὐδὲν ἡ
[32, 40]	λέγωσιν ἢ περὶ τῶν Ἑλλήνων	Ἀνάχαρσιν	τὸν Σκύθην φασὶν εἰπεῖν· ἐδόκει
[32, 35]	οὔτε τοῖς συνήθως ὑμνοῦσιν αὐτὰ	ῥήτορσιν	ἢ ποιηταῖς παραβάλλων ἐμαυτόν. δεινοὶ
[32, 25]	μὲν γὰρ ὡς τῆς βελτίονος	οὖσιν	ὑμῖν παρέσχηκα ἐμαυτόν· ἴσως δὲ
[32, 50]	μὲν οὔτε ἀμαθῶς οὔτε ἀπρεπῶς	διάγουσιν,	ἀλλ´ εὐσχημόνως ἅμα καὶ προσηνῶς,
[32, 60]	παλαιὸς ἢ Ἀρίων, ὑφ´ οὗ	λέγουσιν	ᾄδοντος ἐν τῷ πελάγει τοὺς
[32, 100]	τὸν ἄνδρα, καὶ τοῦτο πολέμου	λέγουσιν	αἴτιον γενέσθαι.
[32, 10]	ἀμαθεῖς, οἱ δὲ ποιήματα συνθέντες	ᾄδουσιν,	ὡς πάνυ φιλῳδῶν ὑμῶν κατεγνωκότες.
[32, 40]	ἐστὲ ὅμοιοι χωλοῖς ὑπὲρ δρόμου	ἐρίζουσιν.	τοιγαροῦν δειλοὶ ὄντες καὶ ἀστράτευτοι
[32, 55]	καὶ ἀνίστανται γελῶντες καὶ πάντα	ποιοῦσιν	ὅσα ἄνθρωποι πεπωκότες, οὐ μέντοι
[32, 40]	ἴσασιν ἱππεύειν καὶ σχεδὸν ἄριστοι	δοκοῦσιν	ἱππεῖς· τὸ γὰρ πρᾶγμα ὑπὲρ
[32, 5]	δ´ ἐν τοῖς καλουμένοις ἀκροατηρίοις	φωνασκοῦσιν,	ἐνσπόνδους λαβόντες ἀκροατὰς καὶ χειροήθεις
[32, 1]	τοῦ γὰρ Ἀπόλλωνος εἰπόντος, εἰ	θέλουσιν	ἄνδρας ἀγαθοὺς ἐν τῇ πόλει
[32, 20]	εἰς δ´ τὸ στάδιον οὐκ	ἐθέλουσιν	ἰέναι, τὸν ἥλιον καὶ τὰς
[32, 40]	οἱ μὲν τρέχουσιν, οἱ δὲ	καταβάλλουσιν	ἀλλήλους, οἱ δὲ τὼ χεῖρε
[32, 30]	μάλιστα ἐν ταῖς ὁδοῖς {πλεῖστα}	ἁμαρτάνουσιν.	τί οὖν; τάχα ἐρεῖ τις,
[32, 50]	εἰκότως εὐδοκιμοῦσι καὶ πάσης τιμῆς	τυγχάνουσιν.	αἰδούμενοι γὰρ αὑτοὺς πρῶτοι καὶ
[32, 50]	ἄλλων καὶ τῶν ἡγουμένων αἰδοῦς	τυγχάνουσιν·	ἐπεὶ καὶ τῶν ἄλλων εὑρήσομεν
[32, 95]	περὶ τῶν καταπλεόντων, ὁποῖοί τινες	τυγχάνουσιν	ὄντες, καὶ τοιαύτην ἔχειν γνώμην
[32, 90]	οὐ μεγάλης οὐδὲ φοβερᾶς προσηγορίας	τυγχάνουσιν·	ὅταν δὲ κοινὸν γένηται τὸ
[32, 1]	ἔνδειαν ὁρῶ οὖσαν. καίτοι τινὲς	ἐπαινοῦσιν	ὑμᾶς ὡς σοφούς τε καὶ
[32, 60]	νόμους} ἰδιώτας καὶ λίχνους ἀκροατὰς	κινοῦσιν.	τοιγαροῦν οὐκ ἀπὸ κύκνων οὐδὲ
[32, 65]	ἂν γνοίη ῥᾳδίως πότερον ἔνδον	πίνουσιν	ἢ δικάζονται· κἂν σοφιστοῦ δὲ
[32, 35]	τοιούτοις χαίρουσι, καὶ μακαρίους ἑαυτοὺς	κρίνουσιν,	ἂν οἰκῶσι καθ´ Ὅμηρον νῆσον
[32, 35]	ὑμᾶς ἐπαίρων οὔτε τοῖς συνήθως	ὑμνοῦσιν	αὐτὰ ῥήτορσιν ἢ ποιηταῖς παραβάλλων
[32, 95]	καὶ κιθαρῳδῶν, οὐκ ἄδηλον ὅπως	ἕξουσιν.	Θεόφιλόν φασι παρ´ ὑμῖν γενόμενον
[32, 5]	ἀγερωχίαν αὐτῶν οἱ δ´ ἔτι	αὔξουσιν.	~τῶν δὲ εἰς ὑμᾶς παρϊόντων
[32, 10]	γνώμης. ὧν γὰρ οἱ θεοὶ	προνοοῦσιν,	ἐκείνοις παρασκευάζουσι καὶ συμβούλους ἀγαθοὺς
[32, 1]	νηπιάχοις, ξυνὸν δὲ κακὸν πολέεσσι	φέρουσιν.	~τοῦτο γὰρ ἀεὶ ὁρᾶτε καὶ
[32, 80]	οἱ δέ τε θάμνοι πρόρριζοι	πίπτουσιν	ἐπειγόμενοι πυρὸς ὁρμῇ· ὣς οἱ
[32, 90]	τὸ ὄνομα καὶ τῆς δόξης	ἀπολαύουσιν	ἔτι καὶ νῦν; ὅτι κοινῇ
[32, 40]	πρᾶγμα ὑπὲρ ἀρχῆς καὶ ἐλευθερίας	ἐπιτηδεύουσιν·	ἀλλ´ ὅμως οὐδὲν τοιοῦτον {οὐδ´
[32, 55]	μὲν γὰρ Παιήονα καὶ Ἀλεξίκακον	προσαγορεύουσιν,	ὡς ἀποτρ έποντα τῶν κακῶν
[32, 60]	πόλιν· οὗτοι δὲ ἀνατρέπουσι καὶ	καταλύουσιν.	καὶ μὴν ὅ γε Ὀρφεὺς
[32, 60]	εἰπεῖν, οὐδὲν μέγα οὐδὲ θαυμαστὸν	ἔχουσιν;	εἰ γὰρ Ἰσμηνίας ηὔλει παρ´
[32, 40]	μανίαν. εὐθὺς γὰρ οἱ μὲν	τρέχουσιν,	οἱ δὲ καταβάλλουσιν ἀλλήλους, οἱ
[32, 50]	δὲ κοσμίως καὶ μετ´ εἰρήνης	μετέχουσιν.	~ἀλλ´ οὐχ ὑμεῖς, ἀλλ´ ἐκπεπληγμένοι
[32, 30]	γὰρ διὰ τοῦτο καὶ τοῖς	ἄρχουσιν	εὐτελέστεροι φαίνεσθε; καὶ πρότερόν τινα
[32, 90]	τὸ ὄνειδος, ὅτι πάντες αὐτὸ	πάσχουσιν·	ὥσπερ καὶ ἀπὸ τῶν βελτιόνων
[32, 65]	δύνασθαι παντάπασιν ἐκβῆναι τὴν αὑτῶν	φύσιν,	ἀλλὰ μικρὸν μέν τι διασῴζειν
[32, 45]	ἔξω τῆς ἁρμονίας τῆς κατὰ	φύσιν	γιγνόμενοι καὶ σφόδρα ἀμούσως ἔχοντες
[32, 85]	γυναῖκας ἀπάγωσιν καὶ τὰς οἰκίας	κατακάωσιν·	αὕτη μὲν ἴσως τελευταία καὶ
[32, 85]	τοὺς ἀνθρώπους καὶ τὰς γυναῖκας	ἀπάγωσιν	καὶ τὰς οἰκίας κατακάωσιν· αὕτη
[32, 40]	μὴ περὶ ὑμῶν ἀληθέστερον οὗτοι	λέγωσιν	ἢ περὶ τῶν Ἑλλήνων Ἀνάχαρσιν
[32, 80]	ἠὲ κολοιῶν οὖλον κεκλήγοντες, ὅτε	προΐδωσιν	ἰόντα ἵππον, ὃς ἀνθρώποισι φόνον
[32, 40]	ὅταν δὲ εἰς τὸ θέατρον	εἰσέλθωσιν	ἢ τὸ στάδιον, ὥσπερ φαρμάκων
[32, 85]	μὴ γὰρ τοῦτο μόνον ἡγεῖσθε	ἅλωσιν	εἶναι πόλεως, ἄν τινες τὸ
[32, 55]	καὶ παραφέρεσθε καὶ μᾶλλον ἐοίκατε	κραιπαλῶσιν.	καίτοι τὰ τῶν Μουσῶν καὶ
[32, 5]	τε τριόδοις καὶ στενωποῖς καὶ	πυλῶσιν	ἱερῶν ἀγείρουσι καὶ ἀπατῶσι παιδάρια
[32, 30]	δέον αὐτάς, κἂν οἴκοι μὴ	σωφρονῶσιν,	ἔξω γε προϊέναι κοσμίως, αἱ
[32, 65]	τὰ ὦτα, ὡς ἂν μὴ	διαφθαρῶσιν	αἱ ἀκοαὶ μηδὲ τρυφερώτεραι γένωνται
[32, 45]	τὸν θάνατον, ἀλλὰ προσλιπαροῦντας, ὅπως	ἀκούσωσιν	ἐπὶ πλέον. τοῦτο δ´ ἐστὶ
[32, 95]	τῶν Ἀλεξανδρέων δῆμος. οὐκοῦν ἂν	ἀκούσωσιν	ὅτι φρόνιμος, ἀλλ´ οὐχ οἷα
[32, 1]	τοῖς αὑτῶν κάκιον. δήμου γάρ	ἐστιν	ἀκοὴ τὸ θέατρον· εἰς τοῦτο
[32, 35]	ἐπαινῇ τις, ἀνθρώπων ἔπαινος οὗτός	ἐστιν,	ἀλλὰ φρεάτων· οὐδ´ ἂν περὶ
[32, 85]	εἶναι γελοῖοι. καὶ μὴν αἰσχρόν	ἐστιν,	ἄνδρες Ἀλεξανδρεῖς, τοὺς πυνθανομένους περὶ
[32, 45]	τοιαύτην αἰτίαν. τὸ μὲν γάρ	ἐστιν	ἀνδρὸς πονηροῦ θάνατος, τὸ δὲ
[32, 35]	πανηγύρεως καὶ λιμένος καὶ ἀγορᾶς	ἐστιν	ἐγκώμιον, οὐ πόλεως· οὐδέ γε,
[32, 85]	{ἐκείνοις} παραπλησίως, εἰ καὶ ψυχρότερόν	ἐστιν	εἰπεῖν ὅτι κἀκείνην ὑπὸ ἵππου
[32, 35]	πηγαῖς διαυγέσιν· ὧν οὐδὲν ἴδιόν	ἐστιν	ἐκείνων· ἀρετῆς δὲ οὐδὲ ὄναρ
[32, 75]	παρ´ ὑμῖν εὐδοκιμοῦν· καὶ νῦν	ἐστιν	ἐν τῇ πόλει τόπος οὕτω
[32, 55]	ὄρχησιν· παρ´ ὑμῖν δὲ τοὐναντίον	ἐστίν.	ἡ γὰρ ᾠδὴ μέθην ἐμποιεῖ
[32, 15]	μὴ φειδόμενον· καὶ χρηστοῦ μέν	ἐστιν	ἡγεμόνος συγγνώμη, φιλοσόφου δὲ κακοῦ
[32, 75]	ὁ ἀγών; οὐ γὰρ Πέλοψ	ἐστὶν	ὁ διώκων, οὐδ´ Οἰνόμαος οὐδὲ
[32, 80]	ἵππων τῶν Εὐμήλου. οὗτος μέντοι	ἐστὶν	ὁ περὶ τὴν Ἀθηνᾶν αὖθις
[32, 35]	οὗ λέγειν ἠρξάμην, ὁρᾶτε ἡλίκον	ἐστίν.	ὅπως μὲν γὰρ ἑστιᾶσθε καθ´
[32, 35]	οἰκίαν ἕκαστος οὐ πάνυ δῆλός	ἐστιν·	ὅπως μέντοι θεωρεῖτε καὶ ποῖοί
[32, 30]	ἰδιώταις καὶ βασιλεῦσι, καὶ οὐδείς	ἐστιν	ὃς οὐκ ἂν εἰσελθὼν καταπλαγείη
[32, 20]	ὅτι οὐ πᾶν πλῆθος ἀσελγές	ἐστιν	οὐδὲ ἀνήκοον, οὐδὲ ἀπὸ παντὸς
[32, 80]	ὅτι μάχεσθαί γε οὐδεὶς ἱκανός	ἐστιν	οὐδὲ ἀριστεύειν οὐδὲ αἱρεῖν πόλεις,
[32, 95]	ἀλλ´ οὐ τὸ γελοῖον ἀγαθόν	ἐστιν	οὐδὲ τίμιον, ἀλλὰ τὸ χαίρειν·
[32, 60]	ἂν διέκεισθε; τούτων μὲν γάρ	ἐστιν	οὐδεὶς Ἀμφίων οὐδὲ Ὀρφεύς· ὁ
[32, 85]	ἀπὸ τῆς θέας ἐνίοτε, τοῦτ´	ἔστιν	αἰσχρὰ πόλεως καὶ ἐπονείδιστος ἅλωσις.
[32, 55]	ἐν τῷ πότῳ προϊόντας, οὐκ	ἔστιν	ἄλλους ἰδεῖν. παρὰ μὲν γὰρ
[32, 25]	ὦτα ἐμπέφρακται, καὶ πάροδος οὐκ	ἔστιν	εἰς αὐτὰ λόγοις ἐπιεικέσιν, ἀλλὰ
[32, 40]	τοὺς ἀνθρώπους· ἔλεγεν οὖν ὡς	ἔστιν	ἐν ἑκάστῃ πόλει τῶν Ἑλλήνων
[32, 50]	ἀναγκάζησθε τιμᾶν τὸ δαιμόνιον; ἀλλ´	ἔστιν	εὐγνώμων ὁ θεός, ὡς θεός,
[32, 75]	οὐδὲ θανάτου πρόκειται κρίσις, ἀλλ´	ἔστιν	ὁ ἀγὼν ἀνδραπόδων ὑπὲρ τοῦ
[32, 75]	ἢ τίνα ἐξιλάσασθαι δεῖ δαιμόνων;	ἔστιν	Ὀλυμπίασι κατὰ μέσον τὸν ἱππόδρομον
[32, 100]	τύραννος τῶν Σύρων ἧκεν εἰς	Μέμφιν,	ἐκπληττομένων αὐτὸν τῶν Αἰγυπτίων ἐκάλεσεν.
[32, 85]	ἵπποι. ~τὸν δ´ ἄρ´ ὑπὸ	ζυγόφιν	προσέφη πόδας αἰόλος ἵππος· οὐχ
[32, 25]	νουθετοῦσι καὶ διδάσκουσι χάριν εἰδώς·	ὃν	ἐγὼ τίθημι τῆς θείας καὶ
[32, 60]	ἀκούσας, Αἰσώπου συγγενοῦς, δεῦρο ἐπιδημήσαντος,	ὃν	εἰς Ὀρφέα καὶ ὑμᾶς ἔλεγεν.
[32, 90]	Καρίωνα μὲν εἰσάγοντες μεθύοντα καὶ	Δᾶον	οὐ σφόδρα κινοῦσι γέλωτα, τὸν
[32, 25]	ἀληθῶς καὶ μεγαλοπρεπὲς δήμου πρόσωπον	πρᾷον	καὶ καθεστηκὸς καὶ μήτε γέλωτι
[32, 70]	δύναιτο τὰς ἐκεῖ κραυγὰς καὶ	θόρυβον	καὶ ἀγωνίαν καὶ σχημάτων μεταβολὰς
[32, 10]	καὶ ἀταξίαν πλήθους ἐνεγκεῖν καὶ	θόρυβον,	οὐ ῥᾴδιον, ἀλλὰ καὶ πάνυ
[32, 20]	γὰρ ῥᾴδιον ἐνεγκεῖν τοσοῦδε πλήθους	θόρυβον	οὐδὲ μυριάσιν ἀνθρώπων ἀπείροις ἐναντίον
[32, 45]	μόνον καὶ ἀνοίᾳ διὰ〉 δυστυχῆ	φθόγγον	καὶ κακὴν ἔγκλισιν καὶ τὰς
[32, 85]	μὲν ἴσως τελευταία καὶ πρὸς	ὀλίγον	γιγνομένη καὶ μᾶλλον ἐλεεῖσθαι τοὺς
[32, 70]	πέφυκε συμβαίνειν διὰ τὰς κατ´	ὀλίγον	ζημίας, ὡς ἡ κακία πρόεισιν
[32, 5]	ἐν τῇ πόλει πλῆθος οὐκ	ὀλίγον,	καὶ καθάπερ ἄλλου τινὸς πράγματος
[32, 60]	ἔχω δὲ καὶ ἄλλον εἰπεῖν	λόγον	ἀνθρώπου Φρυγὸς ἀκούσας, Αἰσώπου συγγενοῦς,
[32, 70]	οἴεσθε περὶ μικρῶν εἶναι τὸν	λόγον,	ὅταν τις ὑμῖν διαλέγηται περὶ
[32, 65]	παρ´ ὑμῖν ἕτερον τοιοῦτόν τινα	λόγον.	τὰ γὰρ ζῷα ἐν τῇ
[32, 15]	ἐποίησαν οἱ θεοὶ παιδείαν καὶ	λόγον,	ᾧ διὰ βίου μέν τις
[32, 30]	ᾧ μάλιστα ἐπιτιμῶ· τοῦτο δὲ	ἔργον	εἶναι τοῦ διδάσκοντος. ἐγὼ δὲ
[32, 15]	πράττοντες. τὴν δὲ ἑτέραν ἐπιμέλειαν	ἔργον	εἶναί φημι τῶν δυναμένων διὰ
[32, 65]	ἐγὼ δ´ ὑμῖν βούλομαι Λακεδαιμονίων	ἔργον	εἰπεῖν, ὡς ἐκεῖνοι προσηνέχθησαν ἀνδρὶ
[32, 25]	ὁμόσε ἰέναι μαινομένου τινὸς ἀληθῶς	ἔργον	ἢ σφόδρα ἀνδρείου καὶ πτηνοῦ,
[32, 85]	ἢ διασκάπτειν ἢ τοιοῦτον ἕτερον	ἔργον	πράττειν· οὐδὲ ἡ τῶν Τρώων
[32, 65]	οἷα δὴ γένος ἀναιδὲς καὶ	περίεργον	ἐπιθέσθαι τῇ μουσικῇ, καὶ μελετᾶν
[32, 85]	τοὺς ὁποίους δήποτε συνελθόντας, οὐδὲ	στρατόπεδον	πάντα ὄχλον. οὐδὲ γὰρ τὸ
[32, 65]	ᾄδοντες. κινδυνεύει δ´ ὁ βίος	σχεδὸν	ἅπας γεγονέναι κῶμος εἷς, οὐχ
[32, 35]	πορθμῶν τινων καὶ ἰσθμῶν, ἀλλὰ	σχεδὸν	ἁπάσης τῆς οἰκουμένης γίγνεσθαι παρ´
[32, 40]	αὐτοὶ μὲν ἴσασιν ἱππεύειν καὶ	σχεδὸν	ἄριστοι δοκοῦσιν ἱππεῖς· τὸ γὰρ
[32, 35]	ὥσπερ αὐτοὶ ῥέοντες ἀπὸ Αἰθιοπίας.	σχεδὸν	δὲ καὶ τῶν ἄλλων οἱ
[32, 45]	μεθ´ ἡσυχίας ἤκουσεν. αὗται δὲ	σχεδὸν	ἐν μέσῳ τῆς οἰκουμένης ἐν
[32, 65]	οὐκ ἂν γνοίη ῥᾳδίως πότερον	ἔνδον	πίνουσιν ἢ δικάζονται· κἂν σοφιστοῦ
[32, 95]	τοίνυν πολλὰ ἔχων καὶ μεγάλα	ἔνδον	ὤνια παρ´ αὑτῷ ταῦτα, συνειδὼς
[32, 85]	καλήν, τὸν δὲ δεσπότην αὐτὸν	ἀνδράποδον	μηδὲ θυρωρεῖν ἄξιον. τῷ παντὶ
[32, 60]	δήπου τὸ γένος αὐτὸ καὶ	φιλῳδόν.	ζῶντος μὲν οὖν Ὀρφέως συνέπεσθαι
[32, 30]	πόλεως· ὥσπερ αἱ κακαὶ γυναῖκες,	δέον	αὐτάς, κἂν οἴκοι μὴ σωφρονῶσιν,
[32, 5]	τις ἐθίζοι διδασκάλων καταφρονεῖν, καὶ	δέον	ἐκκόπτειν τὴν ἀγερωχίαν αὐτῶν οἱ
[32, 10]	οἴεσθε κοιμωμένων μόνον ἐπιμελεῖσθαι τὸν	θεόν,	{καὶ} κατ´ ἰδίαν ἑκάστῳ μηνύοντα
[32, 50]	τὴν εὐδαιμονίαν δεχομένους, σωτῆρα καὶ	θεὸν	καλοῦντας ἄνθρωπον ἄθλιον; πόσον τινὰ
[32, 75]	μᾶλλον ἔγωγε ὑμῖν συμβουλεύω τὸν	θεὸν	τοῦτον ἐξιλάσασθαι καὶ βωμὸν ἱδρύσασθαι
[32, 30]	στόματ´ εἶεν, φωνὴ δ´ ἄρρηκτος,	χάλκεον	δέ μοι ἦτορ ἐνείη· εἰ
[32, 45]	ἀλλὰ προσλιπαροῦντας, ὅπως ἀκούσωσιν ἐπὶ	πλέον.	τοῦτο δ´ ἐστὶ θαυμαστὸν ἐπ´
[32, 20]	φαύλῳ μήτε ᾄδειν ἡδὺς μήτε	μεῖζον	ἑτέρου φθεγγόμενος, οὐκ ἄρα ἔδεισα
[32, 35]	παρὰ τοὺς ἄλλους ἅπαντας λόγου	μεῖζον,	τό τε θαυμαστὸν αὐτοῦ καὶ
[32, 15]	τοῦδε τοῦ ὕδατος τὸ μὲν	σῷζον	καὶ τρέφον καὶ γόνιμον ὄντως
[32, 95]	ἔμμεναι. ἀλλ´ οὐ τὸ γελοῖον	ἀγαθόν	ἐστιν οὐδὲ τίμιον, ἀλλὰ τὸ
[32, 5]	τὰς ἀγοραίους ταύτας ἀποκρίσεις. τοιγαροῦν	ἀγαθὸν	μὲν οὐδὲν ἐργάζονται, κακὸν δ´
[32, 10]	κάμνοντι, καὶ τοῦτον ἡγεῖσθαι χρὴ	βοηθὸν	ἥκειν παρὰ θεοῦ, κἂν λόγων
[32, 20]	ἦν ᾠδικός, οὐκ ἂν δεῦρο	εἰσῆλθον	δίχα μέλους τινὸς ἢ ᾄσματος.
[32, 20]	αἰτιωμένους καὶ καταγιγνώσκοντας, ὅτι δεῦρο	εἰσῆλθον,	ᾖ δικαίως ἀπολογεῖσθαι· αἰτιάσονται γάρ,
[32, 5]	πράγματος καὶ τούτου φορὰ γέγονε·	νόθον	μέντοι γε καὶ ἀγεννὲς ἀνθρώπων
[32, 95]	καὶ τῆς ἐνθάδε ἀφίξεως παράσχοιτε	πόθον.	οὐ γὰρ οὕτως τὸ κάλλος
[32, 80]	ἠὲ κολοιῶν, αἵτ´ ἐπεὶ οὖν	ζῦθόν	τ´ ἔπιον καὶ ἀθέσφατον οἶνον,
[32, 45]	πόλεσι· χρὴ γὰρ ἴσως καὶ	ἀναγκαῖόν	ἐστι διὰ τὴν τῶν πολλῶν
[32, 90]	δῆλον ὅτι} καὶ ταῦθ´ ὅτ´	ἀναγκαῖον	ἦν αὐτοῖς ἄνδρας ἀγαθοὺς ὑπὲρ
[32, 45]	πειρώμενος, καὶ τάχα τι καὶ	γενναῖον	ἐδύνατο πρᾶξαι μὴ τοιούτου τυχὼν
[32, 25]	διαλέγεσθαι τούτῳ πρέπειν, καθάπερ ἵππον	γενναῖον	ἐξ ἡνίας εὐτελοῦς πρᾴως ἄγοντα,
[32, 60]	γὰρ αὐτῶν ᾠδὴν τέλειον ἢ	γενναῖον	ῥυθμὸν οἷός τε εἰπεῖν; ἀλλὰ
[32, 70]	κατὰ μέρος τούτων ἁμαρτημάτων καὶ	τελευταῖον	ἐπ´ αὐτὸ τὸ πέρας καὶ
[32, 60]	μιμεῖσθε; φασὶ γοῦν αὐτοὺς τὸ	ἀρχαῖον	πρὸς αὐλὸν πολεμεῖν· ὑμεῖς δὲ
[32, 70]	φυόμενα ἐκ τῆς περὶ τὸν	βίον	ταύτης ἀταξίας. οὐ γὰρ ἔστι
[32, 10]	πλήθους ἐνεγκεῖν καὶ θόρυβον, οὐ	ῥᾴδιον,	ἀλλὰ καὶ πάνυ εὐτυχοῦς πόλεως,
[32, 20]	καὶ δι´ ὑμᾶς. οὐ γὰρ	ῥᾴδιον	ἐνεγκεῖν τοσοῦδε πλήθους θόρυβον οὐδὲ
[32, 65]	δὲ τοὺς ῥήτορας οὐδὲ γνῶναι	ῥᾴδιον.	ὡς γὰρ ὁρῶσι τὴν σπουδὴν
[32, 45]	οὔτε τῶν ἵππων οὐδεὶς δραμεῖται	βράδιον	οὐδὲ χεῖρον ᾄσεταί τις τῶν
[32, 70]	θέατρον. ἀλλ´ ὅταν εἰς τὸ	στάδιον	ἔλθητε, τίς ἂν εἰπεῖν δύναιτο
[32, 20]	καὶ παλαίοντες, εἰς δ´ τὸ	στάδιον	οὐκ ἐθέλουσιν ἰέναι, τὸν ἥλιον
[32, 40]	τὸ θέατρον εἰσέλθωσιν ἢ τὸ	στάδιον,	ὥσπερ φαρμάκων αὐτοῖς ἐκεῖ κατορωρυγμένων,
[32, 35]	ἢ πηγαῖς διαυγέσιν· ὧν οὐδὲν	ἴδιόν	ἐστιν ἐκείνων· ἀρετῆς δὲ οὐδὲ
[32, 35]	προσθήκη, τοῦ τε ποταμοῦ τὸ	ἴδιον	τῆς φύσεως {καὶ} παρὰ τοὺς
[32, 25]	παραδοξότερον αὑτῶν σωφρονούντων καὶ προσεχόντων.	θεῖον	γὰρ δὴ καὶ σεμνὸν ἀληθῶς
[32, 60]	μουσικήν— τίς γὰρ αὐτῶν ᾠδὴν	τέλειον	ἢ γενναῖον ῥυθμὸν οἷός τε
[32, 15]	ἐᾷ προσάψασθαι, καὶ τοῦτο αὐτὸ	σημεῖόν	ἐστι τοῦ πάνυ πονήρως αὐτὰ
[32, 65]	τὸ πολὺ δ´ αὐτοῖς ἐμμένειν	κύνειον	τοῦ μέλους. ταῦτα μὲν ἐκεῖνος
[32, 45]	ἐστὶ δυστυχία τῶν ταλαιπώρων, ὥστε	ἀνδρεῖον	ἡγοῦνται τὸ πάντων ἀνανδρότατον καὶ
[32, 100]	ἁδίσταν συζυγίαν· ἵνα μὴ τὸ	Μουσεῖον	ὑμῖν ἄλλως εἶναι δοκῇ τόπος
[32, 95]	γελωτοποιόν· ἀλλ´ ὅτι οἱ εἴσαιτο	γελοίιον	Ἀργείοισιν ἔμμεναι. ἀλλ´ οὐ τὸ
[32, 1]	παίδων, ὑμεῖς δὲ τοῖς αὑτῶν	κάκιον.	δήμου γάρ ἐστιν ἀκοὴ τὸ
[32, 55]	δὲ ᾠδῆς σφαλλομένους καὶ πολὺ	κάκιον	ἔχοντας τῶν παροινούντων εὐθὺς ἀπὸ
[32, 55]	πάσχετε, μᾶλλον δὲ ληρεῖτε ἐκείνων	{κάκιον}	καὶ παραφέρεσθε καὶ μᾶλλον ἐοίκατε
[32, 80]	οὐδέ κε φαίης οὔτε ποτ´	ἠέλιον	σόον ἔμμεναι οὔτε σελήνην. οἵηπερ
[32, 35]	ἀποδέδεικται δευτέρα τῶν ὑπὸ τὸν	ἥλιον.	ἥ τε γὰρ Αἴγυπτος {ὑμῶν}
[32, 20]	στάδιον οὐκ ἐθέλουσιν ἰέναι, τὸν	ἥλιον	καὶ τὰς πληγὰς ὑφορώμενοι. τὸ
[32, 50]	σωτῆρα καὶ θεὸν καλοῦντας ἄνθρωπον	ἄθλιον;	πόσον τινὰ γέλωτα τοὺς θεοὺς
[32, 25]	μὴν οὐδὲν ἂν〉 ἔχοιτε θέαμα	κάλλιον	καὶ παραδοξότερον αὑτῶν σωφρονούντων καὶ
[32, 95]	τὸ γελοῖον ἀγαθόν ἐστιν οὐδὲ	τίμιον,	ἀλλὰ τὸ χαίρειν· ἀπορίᾳ δὲ
[32, 1]	τοῦτο δὲ καλὸν μὲν ἢ	τίμιον	οὐδὲν ὑμῖν ἢ σπανίως ποτὲ
[32, 35]	καὶ λιμένος καὶ ἀγορᾶς ἐστιν	ἐγκώμιον,	οὐ πόλεως· οὐδέ γε, ἂν
[32, 95]	τὴν γοῦν βοτάνην ἀκηκόατε τὴν	σαρδόνιον	καλουμένην, ἣ γέλωτα μὲν ποιεῖ,
[32, 50]	τῶν αὐτῶν ἀναγκάζησθε τιμᾶν τὸ	δαιμόνιον;	ἀλλ´ ἔστιν εὐγνώμων ὁ θεός,
[32, 10]	οἷς μάλιστα μὲν τιμᾶται τὸ	δαιμόνιον,	μάλιστα δὲ αὐτὸ δείκνυσι τὴν
[32, 100]	ἀρχαίων μουσικῷ. ἐκείνῳ γὰρ τὸ	δαιμόνιόν	ποτε προειπεῖν καθ´ ὕπνον ὡς
[32, 85]	αὐτῶν μηδὲν σεμνὸν λέγεσθαι μηδ´	ἄξιον	ζήλου, τοὐναντίον δὲ ὡς φαύλους
[32, 30]	καταφρονήσετε αὐτοῦ καὶ νομιεῖτε οὐδενὸς	ἄξιον,	κἂν μυριάκις ὑμῶν ἔχῃ τινὰ
[32, 40]	καὶ δρόμων ἱππικῶν καὶ μηδὲν	ἄξιον	πράττουσαν ἐν τούτοις ἑαυτῆς; οἱ
[32, 85]	δεσπότην αὐτὸν ἀνδράποδον μηδὲ θυρωρεῖν	ἄξιον.	τῷ παντὶ γὰρ κρεῖττον ἐρημίαν
[32, 50]	πράττοντας τοῖς ἀνοήτοις τοὺς σώφρονας,	οἷον	ἐσθίοντας, βαδίζοντας, παίζοντας, θεωροῦντας· ἡ
[32, 35]	μεγάλα, περὶ μεγίστων δὲ ὡς	οἷόν	τε. καὶ νῦν εἶπον τὰ
[32, 35]	τε ἀλλήλοις καὶ καθ´ ὅσον	οἷόν	τε ὁμοφύλους ποιοῦσα. ἴσως οὖν
[32, 5]	οὐδὲν ἐργάζονται, κακὸν δ´ ὡς	οἷόν	τε τὸ μέγιστον, καταγελᾶν ἐθίζοντες
[32, 95]	Ἀργείοισιν ἔμμεναι. ἀλλ´ οὐ τὸ	γελοῖον	ἀγαθόν ἐστιν οὐδὲ τίμιον, ἀλλὰ
[32, 90]	τὸν δὲ Ἡρακλέα τοιοῦτον ὁρῶσι	γελοῖον	δοκεῖ, παραφερόμενον, καὶ καθάπερ εἰώθασιν,
[32, 70]	καὶ μὴν ἐκεῖνο μέμνησθε τὸ	γελοῖον	ὡς ὁ βέλτιστος ὑμῖν Κόνων
[32, 10]	ὠφελείας, τοῦτο δ´ ἤδη δεινόν.	ὅμοιον	γὰρ ὥσπερ εἴ τις ἰατρὸς
[32, 40]	ὅμως οὐδὲν τοιοῦτον {οὐδ´ αὖ	ὅμοιον}	πεπόνθασιν· ὑμεῖς δὲ οὐδεπώποτε αὐτοὶ
[32, 20]	ἄστατον κακόν, καὶ θαλάσσῃ πάνθ´	ὅμοιον	ὑπ´ ἀνέμου ῥιπίζεται. καὶ γαληνὸς
[32, 85]	ναυτική τ´ ἀταξία. ἔστι γὰρ	ὅμοιον	ὥσπερ εἰ οἰκίαν μέν τις
[32, 95]	ἐν τοῖς πᾶσιν Ἕλλησιν ἀφικέσθαι	γελωτοποιόν·	ἀλλ´ ὅτι οἱ εἴσαιτο γελοίιον
[32, 80]	αἵτ´ ἐπεὶ οὖν ζῦθόν τ´	ἔπιον	καὶ ἀθέσφατον οἶνον, κλαγγῇ ταί
[32, 25]	ποικίλον τε καὶ δεινὸν εἶναι	θηρίον,	οἷα ποιηταὶ καὶ δημιουργοὶ πλάττουσι
[32, 70]	χαλεπῶς ἂν οἶμαι καὶ ἐσῴζεσθε.	~τεκμήριον	δὲ τὰ τελευταῖα συμβάντα περὶ
[32, 65]	ᾠδῆς· ὥστ´, εἴ τις παρίοι	δικαστήριον,	οὐκ ἂν γνοίη ῥᾳδίως πότερον
[32, 50]	δραμεῖν ἐν τῇ πόλει δοκεῖ	μέτριον,	ἀλλὰ καὶ τῶν ξένων ἐπιπλήττουσι
[32, 55]	αὐτῷ συγκεραννύμενον ἐμμελὲς γίγνεται καὶ	μέτριον.	ταῦτα δὴ πάντα ἀνέστραπται νῦν
[32, 40]	ἑκάστῃ πόλει τῶν Ἑλλήνων ἀποδεδειγμένον	χωρίον,	ἐν ᾧ μαίνονται καθ´ ἡμέραν,
[32, 40]	ᾧ μαίνονται καθ´ ἡμέραν, τὸ	γυμνάσιον	λέγων· ἐπειδὰν γὰρ ἐλθόντες ἀποδύσωνται,
[32, 80]	δέ τις εἴπεσκεν ἰδὼν ἐς	πλησίον	ἄλλον· οἰνοβαρές, κυνὸς ὄμματ´ ἔχων,
[32, 65]	δικάζονται· κἂν σοφιστοῦ δὲ οἴκημα	πλησίον	ᾖ, οὐκ ἔσται γνῶναι τὴν
[32, 15]	ἑτέρας τινὸς πηγῆς ἔρχεται {τῶν}	πλησίον	οὔσης παρ´ ἡμῖν, ὥσπερ ἐπὶ
[32, 40]	οὐδ´ Ἰταλοὺς οὐδὲ ἀπὸ τῶν	πλησίον	Συρίας, Λιβύης, Κιλικίας, οὐδὲ τοὺς
[32, 10]	Ἄπιδος φήμας ἐνθάδε ἐν Μέμφει	πλησίον	ὑμῶν, ὅτι παῖδες ἀπαγγέλλουσι παίζοντες
[32, 95]	ἢ μᾶλλον ὡς ἀνιάτων ἀπεγνωκέναι;	παραπλήσιον	γάρ, ὥσπερ εἴ τις τῶν
[32, 30]	τῷ θεάτρῳ δὲ βλέπεται τὸ	δημόσιον	ἦθος. ὑμεῖς δὲ μάλιστα ἐνταῦθα
[32, 1]	οἱ δὲ τρήσαντες τὸ ἕτερον	χρυσίον	ἐνέβαλον, οὐ συνέντες τοῦ θεοῦ.
[32, 100]	ἄνδρα, καὶ τοῦτο πολέμου λέγουσιν	αἴτιον	γενέσθαι.
[32, 30]	ἄρτον· οὕτω γὰρ εἰρῆσθαι πολὺ	βέλτιον·	καὶ θέαν ἵππων· ὡς τῶν
[32, 5]	κρείττους καὶ σωφρονέστεροι γίγνονται καὶ	βέλτιον	οἰκεῖν δύνανται τὰς πόλεις, οὐ
[32, 20]	θόρυβον οὐδὲ μυριάσιν ἀνθρώπων ἀπείροις	ἐναντίον	βλέψαι χωρὶς ᾠδῆς καὶ κιθάρας.
[32, 85]	σεμνὸν λέγεσθαι μηδ´ ἄξιον ζήλου,	τοὐναντίον	δὲ ὡς φαύλους τοὺς ἀνθρώπους
[32, 55]	καὶ ὄρχησιν· παρ´ ὑμῖν δὲ	τοὐναντίον	ἐστίν. ἡ γὰρ ᾠδὴ μέθην
[32, 55]	ἀνέστραπται νῦν καὶ μεθέστηκεν εἰς	τοὐναντίον.	οὐ γὰρ ἐκ Μουσῶν, ἀλλ´
[32, 25]	κόσμῳ πόλεων ἡδόμενοι. οἱ δὲ	τοὐναντίον	σκληροὶ καὶ ἄγριοι τύραννοι, χαλεποὶ
[32, 5]	κωμῳδίαις λέγεσθαι· δῆμος πυκνίτης, δύσκολον	γερόντιον,	ὑπόκωφον, καὶ τί δ´ ἔστ´
[32, 60]	Καλλιόπην διὰ τὴν πρὸς τὸν	υἱὸν	εὔνοιαν καὶ φιλίαν αἰτησαμένην παρὰ
[32, 5]	τοιγαροῦν ἀγαθὸν μὲν οὐδὲν ἐργάζονται,	κακὸν	δ´ ὡς οἷόν τε τὸ
[32, 20]	δὲ πάλιν αὖ, δῆμος ἄστατον	κακόν,	καὶ θαλάσσῃ πάνθ´ ὅμοιον ὑπ´
[32, 55]	ὅσα ἄνθρωποι πεπωκότες, οὐ μέντοι	κακὸν	οὐδὲν ἀλλήλους ἐργάζονται· τῶν δὲ
[32, 1]	ἀπαιδεύτοισι θεαταῖς, νηπιάχοις, ξυνὸν δὲ	κακὸν	πολέεσσι φέρουσιν. ~τοῦτο γὰρ ἀεὶ
[32, 50]	ἀλλήλους, οὐ παρακαλοῦντες, τελευτῶντες ἀπίασι	κακόν	τι τοῖς συμπόταις δόντες ἢ
[32, 55]	τὸν μὲν γὰρ Παιήονα καὶ	Ἀλεξίκακον	προσαγορεύουσιν, ὡς ἀποτρ έποντα τῶν
[32, 40]	ταῦτα δὲ ποιήσαντες, ἀποξυσάμενοι τὸ	φάρμακον	αὐτίκα σωφρονοῦσι, καὶ φιλικῶς αὑτοῖς
[32, 15]	τούτων δὲ ἓν ἴαμα καὶ	φάρμακον	ἐποίησαν οἱ θεοὶ παιδείαν καὶ
[32, 20]	καὶ κιθάρας. τοῦτο μὲν γὰρ	ἀλεξιφάρμακόν	ἐστι πρὸς τὸν δῆμον ὑμῶν,
[32, 35]	περὶ οὗ λέγειν ἠρξάμην, ὁρᾶτε	ἡλίκον	ἐστίν. ὅπως μὲν γὰρ ἑστιᾶσθε
[32, 75]	τέρας. δέδοικα δὴ κἀγὼ τὸν	ἱππικὸν	τοῦτον ἔρωτα τῆς πόλεως, μή
[32, 60]	τὴν φιλανθρωπίαν, τῶν δὲ ὀρνίθων	μουσικὸν	δήπου τὸ γένος αὐτὸ καὶ
[32, 1]	δὲ τρήσαντες τὸ ἕτερον χρυσίον	ἐνέβαλον,	οὐ συνέντες τοῦ θεοῦ. τοῦτο
[32, 60]	τοῖς βασιλεῦσι τοὺς δήμους κἀγὼ	παρέβαλον,	Νέρωνι φαίνεσθαι τὴν αὐτὴν ἔχοντες
[32, 20]	ὅστις ἐμαυτὸν ὄχλῳ καὶ θορύβῳ	παρέβαλον·	ὅπως οὖν ἔχω λέγειν ὅτι
[32, 1]	τὸ θέατρον· εἰς τοῦτο δὲ	καλὸν	μὲν ἢ τίμιον οὐδὲν ὑμῖν
[32, 5]	τῶν σφετέρων πολιτῶν, εἴ τινα	ἤθελον	πρὸς ὀργὴν ἀπολέσαι τῶν ταῦτα
[32, 95]	ὠνίων μηδὲν μήτε δείξειε μηδέποτε·	δῆλον	γὰρ ὡς ἐσχάτην τινὰ αὐτῶν
[32, 90]	ἀσκεῖν καὶ ζῆν φιλοπόνως {πολλοὺς	δῆλον	ὅτι} καὶ ταῦθ´ ὅτ´ ἀναγκαῖον
[32, 75]	λέγοι ταῦτα, τί ἐρεῖτε; ἢ	δῆλον	ὅτι οὐδ´ ἀκούσεσθε παρ´ ἐκεῖνον
[32, 45]	ῥιπτεῖτε, ὀρχεῖσθε, ποίῳ χρισάμενοι φαρμάκῳ;	δῆλον	ὅτι τῷ τῆς ἀνοίας· ὡς
[32, 95]	ἐραστὴς ἡνιόχων καὶ κιθαρῳδῶν, οὐκ	ἄδηλον	ὅπως ἕξουσιν. Θεόφιλόν φασι παρ´
[32, 95]	~μὴ οὖν καὶ ὑμεῖς κατὰ	ζῆλον	τὸν ἐπ´ Ἀλεξάνδρῳ· καὶ γὰρ
[32, 35]	βαθεῖαν {ἤ} τινα ἤπειρον {εὔβοτον,	εὔμηλον,	ἢ πρὸς ὄρεσι σκιεροῖς ἢ
[32, 35]	δέ, ἂν ἐγκωμιάζῃ τις τὸν	Νεῖλον,	ἐπαίρεσθε, ὥσπερ αὐτοὶ ῥέοντες ἀπὸ
[32, 25]	συμπεφορημένης ἐκ μυρίων· ὥστε πάνυ	ποικίλον	τε καὶ δεινὸν εἶναι θηρίον,
[32, 95]	κιθαρῳδῶν, οὐκ ἄδηλον ὅπως ἕξουσιν.	Θεόφιλόν	φασι παρ´ ὑμῖν γενόμενον ἄνδρα
[32, 60]	καὶ ἀπαιδεύτους. ἔχω δὲ καὶ	ἄλλον	εἰπεῖν λόγον ἀνθρώπου Φρυγὸς ἀκούσας,
[32, 80]	τις εἴπεσκεν ἰδὼν ἐς πλησίον	ἄλλον·	οἰνοβαρές, κυνὸς ὄμματ´ ἔχων, κραδίην
[32, 100]	ᾄσεται. καὶ δὴ τὸν μὲν	ἄλλον	χρόνον οὐ προσεῖχεν οὐδὲ ἐφρόντιζε
[32, 30]	μὲν γὰρ οἶμαι καὶ τὸν	ἄλλον	χρόνον σωφρονεῖν ὑμᾶς· ἀλλ´ ὅμως
[32, 90]	ἀλλ´ οὐδὲν τοῦτο χαλεπὸν οὐδὲ	ὑπερβάλλον·	ὅταν δὲ ἐπικρατῇ τὸ πάθος
[32, 1]	τι ἂν ἐννοήσητε· ἐγὼ δὲ	μᾶλλον	ἂν ὑμᾶς ἐπῄνουν βραδὺ μὲν
[32, 25]	τι τῶν χρησίμων ἐστὶ καὶ	μᾶλλον	ἂν ὑμᾶς ὠφελήσειεν ἢ περὶ
[32, 15]	δὲ καύσει καὶ τομῇ, προσήκουσα	μᾶλλον	ἄρχουσι καὶ νόμοις καὶ δικασταῖς,
[32, 55]	ὑμᾶς παύσασθαι βακχειῶν καὶ προσέχειν	μᾶλλον	αὑτοῖς. νυνὶ δὲ ἂν μόνον
[32, 95]	αὐτὸς ἔλεγε Διὸς υἱὸς εἶναι.	μᾶλλον	δ´ ἴσως οὐχ Ἡρακλεῖ προσέοικεν
[32, 45]	πάσχουσι καὶ δι´ ἡδονὴν μικράν,	μᾶλλον	δὲ δόξαν κενήν. οὐ γὰρ
[32, 55]	ὤτων καὶ φωνῆς αὐτὸ πάσχετε,	μᾶλλον	δὲ ληρεῖτε ἐκείνων {κάκιον} καὶ
[32, 1]	γὰρ ἔπαινος τὸ ἅμα εἰπεῖν,	μᾶλλον	δὲ οὐδὲ τούτου· τί γάρ,
[32, 35]	ἔθνος, σῶμα τῆς πόλεώς ἐστι,	μᾶλλον	δὲ προσθήκη, τοῦ τε ποταμοῦ
[32, 65]	ῥητόρων ἅπτεσθαι καὶ φιλοσόφων ἐνίων·	μᾶλλον	δὲ τοὺς ῥήτορας οὐδὲ γνῶναι
[32, 75]	τὸν τόπον ἀσφαλῆ. πολὺ δὴ	μᾶλλον	ἔγωγε ὑμῖν συμβουλεύω τὸν θεὸν
[32, 85]	καὶ πρὸς ὀλίγον γιγνομένη καὶ	μᾶλλον	ἐλεεῖσθαι τοὺς παθόντας ἢ καταγελᾶσθαι
[32, 55]	ἐκείνων {κάκιον} καὶ παραφέρεσθε καὶ	μᾶλλον	ἐοίκατε κραιπαλῶσιν. καίτοι τὰ τῶν
[32, 90]	Ἀθηναίους τὰ περὶ τοὺς λόγους	μᾶλλον	ἐπιτηδεύοντας καὶ ποίησιν καὶ χοροὺς
[32, 1]	θεοῦ. τοῦτο μὲν γὰρ κόραις	μᾶλλον	ἔπρεπε καὶ παισὶ Λυδῶν ἢ
[32, 90]	τοῖς Ἀθηναίοις καὶ Λακεδαιμονίοις, ἀλλὰ	μᾶλλον	ἑτέροις τισίν· οὐ βούλομαι γὰρ
[32, 100]	ἀμαθεῖς ποιεῖτε τὰς Χάριτας, ἀλλὰ	μᾶλλον	Εὐριπίδην μιμεῖσθε οὕτω λέγοντα· μὴ
[32, 10]	δύο ῥήματα εἰπόντες, καὶ λοιδορήσαντες	μᾶλλον	ἢ διδάξαντες ὑμᾶς, κατὰ σπουδὴν
[32, 35]	λιμένας καὶ τόπους καὶ πάντα	μᾶλλον	ἢ ὑμᾶς. ποῦ γὰρ εἶπον
[32, 15]	περιγίγνεται διὰ τούτου, ἀλλ´ ἀπέχθεια	μᾶλλον	καὶ λοιδορία καὶ προπηλακισμός· ὧν
[32, 90]	αἰσχίω τὰ αἰσχρὰ καὶ καταγέλαστα	μᾶλλον,	ὅταν ᾖ περὶ τὰς πόλεις.
[32, 85]	ἀνθρώπους διαβεβλῆσθαι, μίμους καὶ γελωτοποιοὺς	μᾶλλον,	οὐκ ἄνδρας ἐρρωμένους, {ὡς τῶν
[32, 5]	δέ, ἂν ἀνάσχησθε τήμερον· ἀλλὰ	μᾶλλον	παρὰ τοὺς καλουμένους φιλοσόφους. οἱ
[32, 80]	τῇ θέᾳ καθέστηκεν, ἀλλὰ πολὺ	μᾶλλον	πέτεσθε τῶν ἵππων καὶ τῶν
[32, 55]	ἐκπεπληγμένοι κάθησθε, ἀναπηδᾶτε τῶν ὀρχηστῶν	μᾶλλον,	συντείνεσθε ὑπὸ τῶν ᾀσμάτων· τοὺς
[32, 60]	δὲ πτηνὰ καὶ τὰ πρόβατα	μᾶλλόν	τε προσιέναι καὶ μηκέτ´ ἀπαλλάττεσθαι·
[32, 95]	καὶ μὴ δεομένους θεραπείας; ἢ	μᾶλλον	ὡς ἀνιάτων ἀπεγνωκέναι; παραπλήσιον γάρ,
[32, 5]	ταῖς κωμῳδίαις λέγεσθαι· δῆμος πυκνίτης,	δύσκολον	γερόντιον, ὑπόκωφον, καὶ τί δ´
[32, 60]	γοῦν αὐτοὺς τὸ ἀρχαῖον πρὸς	αὐλὸν	πολεμεῖν· ὑμεῖς δὲ πρὸς κιθάραν
[32, 80]	ψαρῶν νέφος ἔρχεται ἠὲ κολοιῶν	οὖλον	κεκλήγοντες, ὅτε προΐδωσιν ἰόντα ἵππον,
[32, 85]	δήποτε συνελθόντας, οὐδὲ στρατόπεδον πάντα	ὄχλον.	οὐδὲ γὰρ τὸ τοῦ Ξέρξου
[32, 5]	παιδάρια καὶ ναύτας καὶ τοιοῦτον	ὄχλον,	σκώμματα καὶ πολλὴν σπερμολογίαν συνείροντες
[32, 20]	ἄλλων ποιητῶν ὑμνούντων ἀεὶ τὸν	ὄχλον	ὡς χαλεπόν τε καὶ ἀπειθῆ
[32, 35]	ἀλλὰ θάλατταν ἢ λίμνην ἢ	ποταμόν.	ὑμεῖς δέ, ἂν ἐγκωμιάζῃ τις
[32, 65]	τὴν κιθάραν καὶ τὰς χορδὰς	ἐξέτεμον,	ἀπιέναι προειπόντες ἐκ τῆς πόλεως.
[32, 65]	τοῦτο δὴ τὸν τῶν Ἀλεξανδρέων	δῆμον	ἄγεσθαι μὲν ὑπὸ ᾠδῆς, ὡς
[32, 25]	γῆς εἰ λέγοιμι. φημὶ δὴ	δῆμον	ἐοικέναι μάλιστα ἀνδρὶ δυνάστῃ καὶ
[32, 25]	Βελλεροφόντου. τὸν οὖν τῶν Ἀλεξανδρέων	δῆμον	τὸν ἄπειρον, ὥς φασι, τῆς
[32, 20]	γὰρ ἀλεξιφάρμακόν ἐστι πρὸς τὸν	δῆμον	ὑμῶν, καθάπερ στέαρ φασὶν ἐνίων
[32, 90]	πάθος καὶ βλέπηται κοινόν, τότε	ἐπίσημον	καὶ μέγα καὶ δημοσίᾳ γίγνεται.
[32, 85]	δεκαπέντε ἀνθρώπους εὐπόρους ἢ πλῆθος	ἀνήριθμον	ἀνθρώπων ἀθλίων καὶ μαινομένων, ὥσπερ
[32, 60]	αὐτῶν ᾠδὴν τέλειον ἢ γενναῖον	ῥυθμὸν	οἷός τε εἰπεῖν; ἀλλὰ ᾄσματα
[32, 15]	ποτε πρὸς τέλος ὑγιὲς καὶ	εὔδαιμον·	οἱ δὲ σπανίως καὶ διὰ
[32, 15]	ἐκεῖθεν ἐπιπεμφθῆναι. ~καθόλου γὰρ οὐδὲν	εὔδαιμον	οὐδ´ ὠφέλιμον, ὃ μὴ κατὰ
[32, 20]	μοι παρέσχεν, ὅς τε καὶ	ἄλκιμον	ἄνδρα φοβεῖ καὶ ἀφείλετο νίκης
[32, 15]	~καθόλου γὰρ οὐδὲν εὔδαιμον οὐδ´	ὠφέλιμον,	ὃ μὴ κατὰ γνώμην καὶ
[32, 35]	τε θαυμαστὸν αὐτοῦ καὶ τὸ	ὠφέλιμον,	τήν τε θάλατταν τὴν καθ´
[32, 15]	μὲν σῷζον καὶ τρέφον καὶ	γόνιμον	ὄντως ἄνωθέν ποθεν ἐκ δαιμονίου
[32, 10]	εὐνοίᾳ καὶ κηδεμονίᾳ τῶν ἄλλων	ἕτοιμον,	εἰ δέοι, καὶ καταγελᾶσθαι, καὶ
[32, 20]	καὶ ἀπειθῆ καὶ πρὸς ὕβριν	ἕτοιμον,	τοῦ μὲν οὕτω λέγοντος· κινήθη
[32, 75]	καὶ σφόδρα ὑψηλὰ κατὰ τὸν	δρόμον,	ὡς τὰς ὑμετέρας ψυχὰς ἰδεῖν
[32, 75]	ἔστιν Ὀλυμπίασι κατὰ μέσον τὸν	ἱππόδρομον	Ταραξίππου Ποσειδῶνος βωμός, ἔνθα μάλιστα
[32, 10]	τὴν θάλατταν βραχύν τινα καὶ	σύντομον	πλοῦν. ἄνδρα δὲ λαβεῖν καθαρῶς
[32, 75]	τὸν θεὸν τοῦτον ἐξιλάσασθαι καὶ	βωμὸν	ἱδρύσασθαι τὸν αὐτόν, μὰ Δί´
[32, 75]	ὡς δαιμονίου τινὸς ὄντος ἱδρύσασθαι	βωμόν.	καὶ τὸ λοιπόν φασιν ἀπ´
[32, 75]	τῷ χρόνῳ. {πάλιν δὲ ἑτέραν	παρθένον	ποταμοῦ τινος ἐρασθεῖσαν ὁσημέραι φοιτᾶν
[32, 25]	μήτε θορύβῳ συνεχεῖ καὶ ἀτάκτῳ	τεταραγμένον,	ἀλλ´ ἀκοὴ μία τοσοῦδε πλήθους.
[32, 40]	ἐν ἑκάστῃ πόλει τῶν Ἑλλήνων	ἀποδεδειγμένον	χωρίον, ἐν ᾧ μαίνονται καθ´
[32, 75]	τῷ τροχῷ παρὰ τοῖς ποιηταῖς	ἐνδεδεμένον	{καὶ κολαζόμενον διὰ τοιαύτην τινὰ
[32, 15]	ἐξουσίαις. κολάζειν μὲν γὰρ προσήκει	φειδόμενον,	διδάσκειν δὲ μὴ φειδόμενον· καὶ
[32, 15]	προσήκει φειδόμενον, διδάσκειν δὲ μὴ	φειδόμενον·	καὶ χρηστοῦ μέν ἐστιν ἡγεμόνος
[32, 25]	ἡνίας εὐτελοῦς πρᾴως ἄγοντα, οὐδὲν	δεόμενον	ψαλίων. οἱ δὲ πλείους {καὶ
[32, 10]	δὲ λαβεῖν καθαρῶς καὶ ἀδόλως	παρρησιαζόμενον,	καὶ μήτε δόξης χάριν μήτ´
[32, 75]	παρὰ τοῖς ποιηταῖς ἐνδεδεμένον {καὶ	κολαζόμενον	διὰ τοιαύτην τινὰ ἀσέβειαν. φέρε
[32, 20]	θορύβῳ καταπίοιτε καὶ τῇ ταραχῇ,	βουλόμενον	ὑμᾶς ὠφελεῖν. μείναντες δὲ καὶ
[32, 95]	ἕξουσιν. Θεόφιλόν φασι παρ´ ὑμῖν	γενόμενον	ἄνδρα σοφὸν σιωπᾶν πρὸς ὑμᾶς
[32, 90]	Εὐριπίδης τὸν Ἡρακλέα φησὶ παθεῖν	μαινόμενον·	ἐκ τοῦδε βαίνων ἅρματ´ οὐκ
[32, 20]	καὶ φήσουσι δοξοκόπον εἶναι καὶ	μαινόμενον,	ὅστις ἐμαυτὸν ὄχλῳ καὶ θορύβῳ
[32, 65]	~χαλεπὸν οὖν ἤδη ἐστὶ τὸ	λειπόμενον	τοῦ λόγου, καὶ δέδοικα πρὸς〉
[32, 90]	Ἡρακλέα τοιοῦτον ὁρῶσι γελοῖον δοκεῖ,	παραφερόμενον,	καὶ καθάπερ εἰώθασιν, ἐν κροκωτῷ,
[32, 25]	μήτε γέλωτι σφοδρῷ καὶ ἀκολάστῳ	βρασσόμενον	μήτε θορύβῳ συνεχεῖ καὶ ἀτάκτῳ
[32, 55]	μετὰ ξυγγενοῦς δυνάμεως, ὥσπερ αὐτῷ	συγκεραννύμενον	ἐμμελὲς γίγνεται καὶ μέτριον. ταῦτα
[32, 10]	δόξης χάριν μήτ´ ἐπ´ ἀργυρίῳ	προσποιούμενον,	ἀλλ´ ἐπὶ εὐνοίᾳ καὶ κηδεμονίᾳ
[32, 75]	μή τι δυσχερὲς ὑμῖν καὶ	ξένον	ἐνέγκῃ τῷ χρόνῳ. {πάλιν δὲ
[32, 1]	κτήσησθε πρὸς ἐκείνῳ τῷ ἐπαίνῳ	καινὸν	ἕτερον μείζω τε καὶ σεμνότερον,
[32, 70]	ἕως ἐγεύσασθε πολέμου καὶ τὸ	δεινὸν	ἄχρι πείρας προῆλθεν. τί δὴ
[32, 10]	ποιηταὶ καὶ ῥήτορες, οὐδὲν ἴσως	δεινόν·	εἰ δ´ ὡς φιλόσοφοι ταῦτα
[32, 25]	ὥστε πάνυ ποικίλον τε καὶ	δεινὸν	εἶναι θηρίον, οἷα ποιηταὶ καὶ
[32, 45]	τινὰ ἐκπεσεῖν ἐκ τοῦ δίφρου	δεινὸν	ἡγεῖσθε καὶ συμφορὰν πασῶν μεγίστην·
[32, 40]	γύναια. ἐπειδὰν δὲ παύσηται τὸ	δεινὸν	καὶ διαλυθῶσι, τὸ μὲν ἀκμαιότερον
[32, 10]	ὑμετέρας ὠφελείας, τοῦτο δ´ ἤδη	δεινόν.	ὅμοιον γὰρ ὥσπερ εἴ τις
[32, 95]	ἀλλὰ Θερσίτου τινός· αὐτὸν γοῦν	ἐκεῖνον	εἴρηκεν Ὅμηρος ἐν τοῖς πᾶσιν
[32, 60]	ὁμοῦ καὶ νεμόμενα· καὶ γὰρ	ἐκεῖνον	ἔν τε τοῖς ὄρεσι καὶ
[32, 70]	τούτῳ προσεῖχεν, ὑμεῖς δὲ πρὸς	ἐκεῖνον	μὲν ἀπεχθῶς, πρὸς ἀλλήλους δὲ
[32, 75]	δῆλον ὅτι οὐδ´ ἀκούσεσθε παρ´	ἐκεῖνον	τὸν καιρόν, οὐδὲ ἂν αὐτὸς
[32, 60]	αὐτὴν ἔχοντες νόσον; ἀλλ´ οὐδ´	ἐκεῖνον	ὤνησεν ἡ λίαν ἐμπειρία περὶ
[32, 50]	ὧν καὶ θεωρεῖτε καὶ τἄλλα	ἄμεινον	πράττετε. ἐπεὶ πῶς ἂν ἀπείχεσθε
[32, 80]	ζῦθόν τ´ ἔπιον καὶ ἀθέσφατον	οἶνον,	κλαγγῇ ταί γε πέτονται ἀπὸ
[32, 90]	φοβερᾶς προσηγορίας τυγχάνουσιν· ὅταν δὲ	κοινὸν	γένηται τὸ πρᾶγμα, τότε λοιμὸς
[32, 50]	ἕκαστον; ἀλλὰ τὸ βαδίζειν, ὃ	κοινόν	ἐστι καὶ ἁπλοῦν δήπουθεν, τοῦ
[32, 30]	πράττῃ τις καθ´ αὑτόν, οὐ	κοινόν	ἐστι τοῦτο οὐδὲ τῆς πόλεως·
[32, 90]	ἐπικρατῇ τὸ πάθος καὶ βλέπηται	κοινόν,	τότε ἐπίσημον καὶ μέγα καὶ
[32, 25]	προσεχόντων. θεῖον γὰρ δὴ καὶ	σεμνὸν	ἀληθῶς καὶ μεγαλοπρεπὲς δήμου πρόσωπον
[32, 85]	περὶ δὲ ὑμῶν αὐτῶν μηδὲν	σεμνὸν	λέγεσθαι μηδ´ ἄξιον ζήλου, τοὐναντίον
[32, 45]	ἡγοῦνται τὸ πάντων ἀνανδρότατον καὶ	σεμνὸν	τὸ αἴσχιστον. ἑλοίμην γὰρ ἂν
[32, 60]	διαθρύψαντες γὰρ〉 καὶ κατάξαντες τὸ	σεμνὸν	τοῦ μέλους καὶ πάντα τρόπον
[32, 55]	μᾶλλον αὑτοῖς. νυνὶ δὲ ἂν	μόνον	ἀκούσητε χορδῆς, ὥσπερ σάλπιγγος ἀκηκοότες,
[32, 40]	ἐξεστηκότες καὶ παρανοοῦντες, οὐκ ἄνδρες	μόνον,	ἀλλὰ καὶ παῖδες καὶ γύναια.
[32, 30]	οὖν; τάχα ἐρεῖ τις, τοῦτο	μόνον	ἁμαρτάνομεν, τὸ φαύλως θεωρεῖν; καὶ
[32, 80]	ἡσυχίαν θεωροῦντας, ὥσπερ καὶ προσῆκε.	μόνον	δ´ ἐπὶ τῷ τέλει φησὶν
[32, 30]	τί ἂν εἴποι τις, οἷς	μόνον	δεῖ παραβάλλειν τὸν πολὺν ἄρτον·
[32, 40]	ἀνθρώποις. ~ὁρῶ γὰρ ἔγωγε οὐ	μόνον	Ἕλληνας παρ´ ὑμῖν οὐδ´ Ἰταλοὺς
[32, 10]	ὀνειράτων. μὴ οὖν οἴεσθε κοιμωμένων	μόνον	ἐπιμελεῖσθαι τὸν θεόν, {καὶ} κατ´
[32, 1]	πρὸς τούτῳ ἐδείξατε ὅτι οὐ	μόνον	ἐστὲ ἱκανοὶ νοήσαντες εἰπεῖν, ἀλλὰ
[32, 90]	ἑαλωκέναι φαμὲν οὐχ ὑπὸ λῃστῶν	μόνον,	{ἢ ἑταιρῶν} ἀλλὰ καὶ ἑταίρας
[32, 85]	πλειόνων ἑαλώκατε. μὴ γὰρ τοῦτο	μόνον	ἡγεῖσθε ἅλωσιν εἶναι πόλεως, ἄν
[32, 45]	τυχὼν δαίμονος· ὁδὶ δὲ κραυγῇ	μόνον	καὶ ἀνοίᾳ διὰ〉 δυστυχῆ φθόγγον
[32, 65]	Ὀρφέα τὰ μὲν ἄλλα ἥδεσθαι	μόνον	καὶ ἐκπεπλῆχθαι, μιμεῖσθαι δὲ μηδὲν
[32, 20]	πᾶσι θαυμαστοὶ δόξετε, καὶ οὐ	μόνον	κρουμάτων ἔμπειροι καὶ ὀρχημάτων, ἀλλὰ
[32, 10]	δείκνυσι τὴν αὑτοῦ δύναμιν καὶ	μόνον	οὐ καθ´ ἑκάστην ἡμέραν διά
[32, 50]	ὕβρεως, τὸ〉 ἀνατετάσθαι καὶ ἀποβλέπειν,	μόνον	οὐκ ἐπὶ τοῖς χείλεσι τὰς
[32, 90]	τις πυρέττει πάντως· ἀλλὰ Καυνίους	μόνον	παρείληφε {κἀκείνων ἐστὶ} τὸ ὄνειδος,
[32, 5]	ὅτι τοῖς ποιηταῖς ἐπέτρεπον μὴ	μόνον	τοὺς κατ´ ἄνδρα ἐλέγχειν, ἀλλὰ
[32, 85]	πράγματος ἀγεννοῦς ἔρως, καὶ πρὸς	μόνον	τοῦτο ἀποβλέπωσι καὶ περὶ τοῦτο
[32, 5]	ἑορτάζοντες καὶ δημοκρατούμενοι, καὶ οὐ	μόνον	τῶν σφετέρων πολιτῶν, εἴ τινα
[32, 30]	λόγος, τοῦτο γοῦν ὅτι τοσοῦτον	χρόνον	κάθησθε σωφρονοῦντες. καὶ γὰρ τοῖς
[32, 100]	καὶ δὴ τὸν μὲν ἄλλον	χρόνον	οὐ προσεῖχεν οὐδὲ ἐφρόντιζε τοῦ
[32, 1]	βούλοισθ´ ἄν, ὦ ἄνδρες, σπουδάσαι	χρόνον	σμικρὸν καὶ προσέχειν; ἐπειδὴ παίζοντες
[32, 95]	ἄλλης κρατούμενος καὶ διατρίβων ἐκεῖ	χρόνον	συχνὸν μήτε προθείη τῶν ὠνίων
[32, 30]	γὰρ οἶμαι καὶ τὸν ἄλλον	χρόνον	σωφρονεῖν ὑμᾶς· ἀλλ´ ὅμως ὅ,
[32, 45]	ἐκμελῶς ᾄδῃ καὶ παρὰ τὸν	τόνον,	συνίετε· αὐτοὶ δὲ παντελῶς ἔξω
[32, 80]	προΐδωσιν ἰόντα ἵππον, ὃς ἀνθρώποισι	φόνον	φέρει ἠλιθίοισιν· ὣς οἱ κεκλήγοντες
[32, 100]	τὸ δαιμόνιόν ποτε προειπεῖν καθ´	ὕπνον	ὡς εἰς ὄνου ὦτα ᾄσεται.
[32, 1]	μέγα νεῖκος ἀπαιδεύτοισι θεαταῖς, νηπιάχοις,	ξυνὸν	δὲ κακὸν πολέεσσι φέρουσιν. ~τοῦτο
[32, 95]	κρατούμενος καὶ διατρίβων ἐκεῖ χρόνον	συχνὸν	μήτε προθείη τῶν ὠνίων μηδὲν
[32, 5]	τῶν ἄλλων Ἑλλήνων ἄρχοντες, καὶ	ἐξὸν	αὐτοῖς, εἰ ἐβούλοντο, μηδὲν ἀηδὲς
[32, 20]	πᾶν πλῆθος ἀσελγές ἐστιν οὐδὲ	ἀνήκοον,	οὐδὲ ἀπὸ παντὸς δεῖ τοὺς
[32, 80]	κε φαίης οὔτε ποτ´ ἠέλιον	σόον	ἔμμεναι οὔτε σελήνην. οἵηπερ φύλλων
[32, 95]	καλουμένην, ἣ γέλωτα μὲν ποιεῖ,	χαλεπὸν	δὲ τοῦτον καὶ ἐπ´ ὀλέθρῳ.
[32, 35]	Ἰνδικήν, ἧς πρότερον τοὔνομα ἀκοῦσαι	χαλεπὸν	ἦν· ὥστε τὰς ἐμπορίας οὐ
[32, 90]	ταῖς πόλεσιν· ἀλλ´ οὐδὲν τοῦτο	χαλεπὸν	οὐδὲ ὑπερβάλλον· ὅταν δὲ ἐπικρατῇ
[32, 65]	ψυχὰς διαμένειν, οἷαι πρότερον ἦσαν.	~χαλεπὸν	οὖν ἤδη ἐστὶ τὸ λειπόμενον
[32, 20]	ὑμνούντων ἀεὶ τὸν ὄχλον ὡς	χαλεπόν	τε καὶ ἀπειθῆ καὶ πρὸς
[32, 75]	Ἡλιαδῶν ἐρασθῆναι ταύρου, καὶ συγγενομένην	χαλεπόν	τι καὶ μέγα τεκεῖν τέρας.
[32, 5]	καλῶς ἐποίουν, ὅτι τοῖς ποιηταῖς	ἐπέτρεπον	μὴ μόνον τοὺς κατ´ ἄνδρα
[32, 5]	ἕτερος; ἐκεῖνο μὲν γάρ, ὅπερ	εἶπον,	ἀεὶ ὑμῖν πάρεστι, καὶ οὐ
[32, 90]	ὀνομάσαι. ὅπερ γὰρ ἤδη πολλάκις	εἶπον,	αἰσχίω τὰ αἰσχρὰ καὶ καταγέλαστα
[32, 80]	εἶναι δύναται σώφρων, ὥσπερ καὶ	εἶπον	ἤδη. τοῦτο μὲν οὖν τοιοῦτον
[32, 35]	ὡς οἷόν τε. καὶ νῦν	εἶπον	τὰ περὶ τῆς πόλεως, δεῖξαι
[32, 40]	αὑτῶν, ἃ καὶ μικρὸν ἔμπροσθεν	εἶπον,	τὰ τοῦ Νείλου καὶ τῆς
[32, 35]	μᾶλλον ἢ ὑμᾶς. ποῦ γὰρ	εἶπον	ὥς ἐστε φρόνιμοι καὶ σώφρονες
[32, 75]	ὄντος ἱδρύσασθαι βωμόν. καὶ τὸ	λοιπόν	φασιν ἀπ´ ἐκείνου γεγονέναι τὸν
[32, 20]	γάρ, εὖ ἴστε, καὶ φήσουσι	δοξοκόπον	εἶναι καὶ μαινόμενον, ὅστις ἐμαυτὸν
[32, 60]	σεμνὸν τοῦ μέλους καὶ πάντα	τρόπον	λωβησάμενοι τὴν ἀρχαίαν μουσικήν— τίς
[32, 75]	φασιν ἀπ´ ἐκείνου γεγονέναι τὸν	τόπον	ἀσφαλῆ. πολὺ δὴ μᾶλλον ἔγωγε
[32, 70]	ὑμῶν συνειστήκει, καὶ δείξας τινὰ	τόπον	βραχὺν προηγόρευεν ὡς εἰ μὲν
[32, 25]	καὶ διαλέγεσθαι τούτῳ πρέπειν, καθάπερ	ἵππον	γενναῖον ἐξ ἡνίας εὐτελοῦς πρᾴως
[32, 80]	οὖλον κεκλήγοντες, ὅτε προΐδωσιν ἰόντα	ἵππον,	ὃς ἀνθρώποισι φόνον φέρει ἠλιθίοισιν·
[32, 60]	σώματα αὐτῶν μεταβαλεῖν εἰς ἀνθρώπων	τύπον,	τὰς μέντοι ψυχὰς διαμένειν, οἷαι
[32, 50]	δεχομένους, σωτῆρα καὶ θεὸν καλοῦντας	ἄνθρωπον	ἄθλιον; πόσον τινὰ γέλωτα τοὺς
[32, 25]	σεμνὸν ἀληθῶς καὶ μεγαλοπρεπὲς δήμου	πρόσωπον	πρᾷον καὶ καθεστηκὸς καὶ μήτε
[32, 55]	ταῖς ψυχαῖς ἐπεισάγουσα καὶ τὸ	σφαλερὸν	τῆς ἐν οἴνῳ τέρψεως παραμυθουμένη
[32, 5]	ὑμᾶς· δηλώσετε δέ, ἂν ἀνάσχησθε	τήμερον·	ἀλλὰ μᾶλλον παρὰ τοὺς καλουμένους
[32, 85]	διορύττειν ἢ διασκάπτειν ἢ τοιοῦτον	ἕτερον	ἔργον πράττειν· οὐδὲ ἡ τῶν
[32, 1]	πρὸς ἐκείνῳ τῷ ἐπαίνῳ καινὸν	ἕτερον	μείζω τε καὶ σεμνότερον, ὅτι
[32, 50]	πεσών τινα ἔωσε, μάχεται πρὸς	ἕτερον.	ὁμοίως καὶ περὶ τὰς θέας
[32, 65]	τῶν κιθαρῳδῶν τῶν παρ´ ὑμῖν	ἕτερον	τοιοῦτόν τινα λόγον. τὰ γὰρ
[32, 1]	παίδων, οἱ δὲ τρήσαντες τὸ	ἕτερον	χρυσίον ἐνέβαλον, οὐ συνέντες τοῦ
[32, 20]	φθεγγόμενος, οὐκ ἄρα ἔδεισα τὸν	ὑμέτερον	θροῦν οὐδὲ τὸν γέλωτα οὐδὲ
[32, 40]	δεινὸν καὶ διαλυθῶσι, τὸ μὲν	ἀκμαιότερον	ἔσβεσται τῆς ταραχῆς· ἔτι δὲ
[32, 1]	καινὸν ἕτερον μείζω τε καὶ	σεμνότερον,	ὅτι τοσοῦτοι ὄντες λόγων χρησίμων
[32, 25]	ἂν〉 ἔχοιτε θέαμα κάλλιον καὶ	παραδοξότερον	αὑτῶν σωφρονούντων καὶ προσεχόντων. θεῖον
[32, 65]	δικαστήριον, οὐκ ἂν γνοίη ῥᾳδίως	πότερον	ἔνδον πίνουσιν ἢ δικάζονται· κἂν
[32, 95]	τίνα γνώμην νομίζετε αὐτὸν ἔχειν;	πότερον	ὡς σοφοὺς ὑμᾶς καὶ μὴ
[32, 5]	καὶ τοὺς Ἀθηναίους, ὧν μικρῷ	πρότερον	ἐμνήσθην, οὐ πάντως εὑρήσομεν ἁμαρτάνοντας·
[32, 60]	τὰς μέντοι ψυχὰς διαμένειν, οἷαι	πρότερον	ἦσαν. ~χαλεπὸν οὖν ἤδη ἐστὶ
[32, 70]	ἐπιμελεστέρας χρῆναι φυλακῆς ᾠήθησαν ἢ	πρότερον·	καὶ τοῦτο εἴργασθε δι´ ἀγερωχίαν,
[32, 30]	τοῖς ἄρχουσιν εὐτελέστεροι φαίνεσθε; καὶ	πρότερόν	τινα εἰρηκέναι φασί· τὸ δὲ
[32, 35]	Ἐρυθρὰν καὶ τὴν Ἰνδικήν, ἧς	πρότερον	τοὔνομα ἀκοῦσαι χαλεπὸν ἦν· ὥστε
[32, 70]	συγχέαι πάντα ἐπιβουλεύσαντες, καὶ οὐ	πρότερον	ὑμᾶς ἀνῆκαν ἕως ἐγεύσασθε πολέμου
[32, 85]	ἀπόλησθε {ἐκείνοις} παραπλησίως, εἰ καὶ	ψυχρότερόν	ἐστιν εἰπεῖν ὅτι κἀκείνην ὑπὸ
[32, 40]	σκοπεῖτε δὲ μὴ περὶ ὑμῶν	ἀληθέστερον	οὗτοι λέγωσιν ἢ περὶ τῶν
[32, 80]	φησὶν Αἴαντα τὸν Λοκρὸν ὁρᾶν	ἀπρεπέστερον	καὶ λοιδορεῖσθαι Ἰδομενεῖ περὶ τῶν
[32, 25]	παντὸς δεῖ τοὺς πεπαιδευμένους φεύγειν.	~σαφέστερον	δ´ ὑμῖν, εἰ βούλεσθε, διελεύσομαι
[32, 15]	εἶναι σπάνις ὑμῖν τῶν τὸ〉	ὕστερον	ἐπισταμένων. οὔτε γὰρ χρήματα αὐτοῖς
[32, 65]	φῦναι Μακεδόνων, καὶ τοῦτο αὖθις	ὕστερον	μετὰ Ἀλεξάνδρου διαβὰν ἐνθάδε οἰκῆσαι.
[32, 65]	οὖν Λακεδαιμόνιοι πλεῖστον ὅσον ὑμῶν	διέφερον,	περὶ ταῦτα, ὡς ἔφην, εὐλαβῶς
[32, 10]	κατ´ ἰδίαν ἑκάστῳ μηνύοντα τὸ	συμφέρον,	ἐγρηγορότων δὲ ἀμελεῖν καὶ κοινῇ
[32, 75]	~αὐτὸν γὰρ οἶμαι τὸν Ἰξίονα	λῆρον	ἀποφαίνετε τὸν ἐν τῷ τροχῷ
[32, 15]	τὸ μὲν γὰρ τῆς τιμωρίας	σκληρὸν	ἀπόλλυσι, τὸ δὲ τοῦ λόγου
[32, 55]	ἐν πένθεσιν, ἰωμένων οἶμαι τὸ	σκληρὸν	καὶ ἄτεγκτον τοῦ πάθους, θηλυτέραν
[32, 35]	ἑαυτοὺς κρίνουσιν, ἂν οἰκῶσι καθ´	Ὅμηρον	νῆσον δενδρήεσσαν ἢ βαθεῖαν {ἤ}
[32, 30]	καὶ ῥυπαράν, ἀτεχνῶς οἶμαι καθ´	Ὅμηρον	ὁρᾶται ἀφρός τε καὶ ἄχνη
[32, 70]	αὐτὸ τὸ πέρας καὶ τὸν	ὄλεθρον	αὐξηθεῖσα ἤγαγεν. καὶ ταῦτα μὲν
[32, 75]	οὐδ´ ἀκούσεσθε παρ´ ἐκεῖνον τὸν	καιρόν,	οὐδὲ ἂν αὐτὸς ὑμῖν ὁ
[32, 25]	οὖν τῶν Ἀλεξανδρέων δῆμον τὸν	ἄπειρον,	ὥς φασι, τῆς ποίας μερίδος
[32, 35]	δενδρήεσσαν ἢ βαθεῖαν {ἤ} τινα	ἤπειρον	{εὔβοτον, εὔμηλον, ἢ πρὸς ὄρεσι
[32, 45]	ἵππων οὐδεὶς δραμεῖται βράδιον οὐδὲ	χεῖρον	ᾄσεταί τις τῶν ᾀδόντων, ἂν
[32, 75]	ἵν´ ὑμῖν καὶ χαρίσωμαί τι	μικρόν·	ἅρματα δ´ ἄλλοτε μὲν χθονὶ
[32, 40]	δύνωνται τοῖς αὑτῶν, ἃ καὶ	μικρὸν	ἔμπροσθεν εἶπον, τὰ τοῦ Νείλου
[32, 30]	νοσοῦσι μεγάλη ῥοπὴ πρὸς σωτηρίαν	μικρὸν	ἡσυχάσασιν. ἐν δὲ ταῖς ἄλλαις
[32, 30]	νοσοῦσι μεγάλη ῥοπὴ πρὸς σωτηρίαν	μικρὸν	ἡσυχάσασιν. καὶ μὴν περί γε
[32, 65]	ἐκβῆναι τὴν αὑτῶν φύσιν, ἀλλὰ	μικρὸν	μέν τι διασῴζειν τῆς Ὀρφέως
[32, 30]	ὑμῖν ὁ λόγος παρέσχηκεν οὐ	μικρόν,	μίαν ὥραν σωφρονῆσαι. καὶ γὰρ
[32, 1]	ἄν, ὦ ἄνδρες, σπουδάσαι χρόνον	σμικρὸν	καὶ προσέχειν; ἐπειδὴ παίζοντες ἀεὶ
[32, 15]	συγγνώμη, φιλοσόφου δὲ κακοῦ μὴ	πικρὸν	εἶναι. τὸ μὲν γὰρ τῆς
[32, 15]	ἀπόλλυσι, τὸ δὲ τοῦ λόγου	πικρὸν	σῴζειν πέφυκε. κινδυνεύει μέντοι πολλή
[32, 80]	τῷ τέλει φησὶν Αἴαντα τὸν	Λοκρὸν	ὁρᾶν ἀπρεπέστερον καὶ λοιδορεῖσθαι Ἰδομενεῖ
[32, 85]	τὴν ἐκ τοιούτων, οὐδέ γε	χορὸν	τοὺς ὁποίους δήποτε συνελθόντας, οὐδὲ
[32, 85]	γὰρ τὸ τοῦ Ξέρξου στράτευμα	λαμπρὸν	ἦν, πλὴν εἰ μή τι
[32, 50]	τούτῳ διαφθείρονται. ~τί οὖν τοῦτο	λαμπρόν,	ὦ κακοδαίμονες; ὑπὲρ μὲν γὰρ
[32, 85]	ἀθλίων καὶ μαινομένων, ὥσπερ τινὰ	κόπρον	βαθεῖαν ἐν ταὐτῷ νενημένην ἐκ
[32, 70]	μὲν δὴ τὰ περὶ τὸ	θέατρον.	ἀλλ´ ὅταν εἰς τὸ στάδιον
[32, 1]	δήμου γάρ ἐστιν ἀκοὴ τὸ	θέατρον·	εἰς τοῦτο δὲ καλὸν μὲν
[32, 40]	πράττοντες· ὅταν δὲ εἰς τὸ	θέατρον	εἰσέλθωσιν ἢ τὸ στάδιον, ὥσπερ
[32, 70]	ἐπὶ τοῖς ἐλάττοσιν οὐδ´ ἔχει	μέτρον	οὐδὲν ἡ ἄνοια τῶν ἁμαρτημάτων,
[32, 5]	ἔριν δὲ ἀμαθῆ καὶ φιλοτιμίαν	ἄμετρον	καὶ κενὴν λύπην καὶ χαρὰν
[32, 60]	ἀποθήσεσθε τὴν αἰσχρὰν ταύτην καὶ	ἄμετρον	φιλοτιμίαν; οὐ φυλάξεσθε τοὺς ἄλλους
[32, 90]	δίφρου δ´ εἰσέβαινεν ἄντυγας, κἄθεινε	κέντρον	δῆθεν ὡς ἔχων χερί. ~μὴ
[32, 10]	στεφάνους δὲ καὶ ἑταίρας καὶ	μύρον	αὐτοῖς εἰσφέροι. τινὲς δὲ ὀλίγοι
[32, 20]	δ´ ἂν ἑκὼν τοσσόνδε διαδράμοι	ἁλμυρὸν	ὕδωρ ἄσπετον; οὐδέ τις ἄγχι
[32, 75]	τὸ ῥεῦμα, καὶ τόν τε	ἀφρὸν	ἐντίθεσθαι ταῖς ἀγκάλαις καὶ τὸ
[32, 90]	καὶ πάλιν ἡνιοχῶν χωρὶς ἵππων	αἰσχρὸν	γίγνεται καὶ καταγέλαστον. αὐτὸ γὰρ
[32, 85]	δοκῆτε εἶναι γελοῖοι. καὶ μὴν	αἰσχρόν	ἐστιν, ἄνδρες Ἀλεξανδρεῖς, τοὺς πυνθανομένους
[32, 30]	καὶ δεῖ μηδὲν ἀγεννὲς μηδὲ	αἰσχρὸν	ποιεῖν· παραπλησίως καὶ δῆμος, ὅταν
[32, 85]	μικρᾶς καὶ ἀδόξου σφόδρα οὖσαν	εὐρύχωρον.	φοβοῦμαι δὴ μὴ καὶ ὑμεῖς
[32, 75]	δεῖ δαιμόνων; ἔστιν Ὀλυμπίασι κατὰ	μέσον	τὸν ἱππόδρομον Ταραξίππου Ποσειδῶνος βωμός,
[32, 35]	κρίνουσιν, ἂν οἰκῶσι καθ´ Ὅμηρον	νῆσον	δενδρήεσσαν ἢ βαθεῖαν {ἤ} τινα
[32, 35]	μεγέθει καὶ τῷ τόπῳ πλεῖστον	ὅσον	διαφέρει καὶ περιφανῶς ἀποδέδεικται δευτέρα
[32, 45]	κενήν. οὐ γὰρ ἡδόμενοι τοσοῦτον	ὅσον	οἰόμενοι καὶ βουλόμενοι προΐενται σφᾶς
[32, 35]	δεικνύουσά τε ἀλλήλοις καὶ καθ´	ὅσον	οἷόν τε ὁμοφύλους ποιοῦσα. ἴσως
[32, 65]	οἱ δ´ οὖν Λακεδαιμόνιοι πλεῖστον	ὅσον	ὑμῶν διέφερον, περὶ ταῦτα, ὡς
[32, 60]	Νέρωνι φαίνεσθαι τὴν αὐτὴν ἔχοντες	νόσον;	ἀλλ´ οὐδ´ ἐκεῖνον ὤνησεν ἡ
[32, 55]	ταῖς ψυχαῖς καὶ σώμασιν, οὐ	νόσον	οὐδὲ μανίαν· τὰς δὲ παρθένους,
[32, 50]	καὶ θεὸν καλοῦντας ἄνθρωπον ἄθλιον;	πόσον	τινὰ γέλωτα τοὺς θεοὺς ὑμῶν
[32, 65]	καὶ διὰ τοῦτο δὴ τὸν	τῶν	Ἀλεξανδρέων δῆμον ἄγεσθαι μὲν ὑπὸ
[32, 30]	χρὴ μὲν γὰρ οἶμαι καὶ	τὸν	ἄλλον χρόνον σωφρονεῖν ὑμᾶς· ἀλλ´
[32, 100]	οἷα ἔλεγεν ἔδει καὶ ἐμαστίγου	τὸν	ἄνδρα, καὶ τοῦτο πολέμου λέγουσιν
[32, 25]	τὸν οὖν τῶν Ἀλεξανδρέων δῆμον	τὸν	ἄπειρον, ὥς φασι, τῆς ποίας
[32, 75]	τοῦτον ἐξιλάσασθαι καὶ βωμὸν ἱδρύσασθαι	τὸν	αὐτόν, μὰ Δί´ οὐχ ὑπὲρ
[32, 70]	τὰ φυόμενα ἐκ τῆς περὶ	τὸν	βίον ταύτης ἀταξίας. οὐ γὰρ
[32, 20]	ἔδεισα τὸν ὑμέτερον θροῦν οὐδὲ	τὸν	γέλωτα οὐδὲ τὴν ὀργὴν οὐδὲ
[32, 85]	θεράπων, βραδέες δέ τοι ἵπποι.	~τὸν	δ´ ἄρ´ ὑπὸ ζυγόφιν προσέφη
[32, 80]	νυν πείρησαι, ἵνα κναφθεὶς ἀποτίνῃς.	τὸν	δ´ αὖθ´ Ἱπποκόων ἀπαμειβόμενος προσέειπε·
[32, 85]	μέν τις ἴδοι πάνυ καλήν,	τὸν	δὲ δεσπότην αὐτὸν ἀνδράποδον μηδὲ
[32, 90]	Δᾶον οὐ σφόδρα κινοῦσι γέλωτα,	τὸν	δὲ Ἡρακλέα τοιοῦτον ὁρῶσι γελοῖον
[32, 20]	μὲν γὰρ ἀλεξιφάρμακόν ἐστι πρὸς	τὸν	δῆμον ὑμῶν, καθάπερ στέαρ φασὶν
[32, 75]	μεταξὺ καὶ σφόδρα ὑψηλὰ κατὰ	τὸν	δρόμον, ὡς τὰς ὑμετέρας ψυχὰς
[32, 75]	οἶμαι τὸν Ἰξίονα λῆρον ἀποφαίνετε	τὸν	ἐν τῷ τροχῷ παρὰ τοῖς
[32, 95]	οὖν καὶ ὑμεῖς κατὰ ζῆλον	τὸν	ἐπ´ Ἀλεξάνδρῳ· καὶ γὰρ αὐτὸς
[32, 35]	περιφανῶς ἀποδέδεικται δευτέρα τῶν ὑπὸ	τὸν	ἥλιον. ἥ τε γὰρ Αἴγυπτος
[32, 20]	τὸ στάδιον οὐκ ἐθέλουσιν ἰέναι,	τὸν	ἥλιον καὶ τὰς πληγὰς ὑφορώμενοι.
[32, 90]	καταγέλαστον. αὐτὸ γὰρ τοῦτο Εὐριπίδης	τὸν	Ἡρακλέα φησὶ παθεῖν μαινόμενον· ἐκ
[32, 45]	τοιαύτην πρόφασιν νεανιεύσασθαι, μὴ παραιτουμένους	τὸν	θάνατον, ἀλλὰ προσλιπαροῦντας, ὅπως ἀκούσωσιν
[32, 10]	οὖν οἴεσθε κοιμωμένων μόνον ἐπιμελεῖσθαι	τὸν	θεόν, {καὶ} κατ´ ἰδίαν ἑκάστῳ
[32, 75]	δὴ μᾶλλον ἔγωγε ὑμῖν συμβουλεύω	τὸν	θεὸν τοῦτον ἐξιλάσασθαι καὶ βωμὸν
[32, 75]	χαλεπῶς διέκεισθε. ~αὐτὸν γὰρ οἶμαι	τὸν	Ἰξίονα λῆρον ἀποφαίνετε τὸν ἐν
[32, 75]	τεκεῖν τέρας. δέδοικα δὴ κἀγὼ	τὸν	ἱππικὸν τοῦτον ἔρωτα τῆς πόλεως,
[32, 75]	δαιμόνων; ἔστιν Ὀλυμπίασι κατὰ μέσον	τὸν	ἱππόδρομον Ταραξίππου Ποσειδῶνος βωμός, ἔνθα
[32, 75]	ὅτι οὐδ´ ἀκούσεσθε παρ´ ἐκεῖνον	τὸν	καιρόν, οὐδὲ ἂν αὐτὸς ὑμῖν
[32, 70]	οὖν οἴεσθε περὶ μικρῶν εἶναι	τὸν	λόγον, ὅταν τις ὑμῖν διαλέγηται
[32, 80]	ἐπὶ τῷ τέλει φησὶν Αἴαντα	τὸν	Λοκρὸν ὁρᾶν ἀπρεπέστερον καὶ λοιδορεῖσθαι
[32, 100]	ὄνου ὦτα ᾄσεται. καὶ δὴ	τὸν	μὲν ἄλλον χρόνον οὐ προσεῖχεν
[32, 55]	Ἀπόλλωνος ἤπια δῶρα καὶ προσηνῆ.	τὸν	μὲν γὰρ Παιήονα καὶ Ἀλεξίκακον
[32, 35]	ὑμεῖς δέ, ἂν ἐγκωμιάζῃ τις	τὸν	Νεῖλον, ἐπαίρεσθε, ὥσπερ αὐτοὶ ῥέοντες
[32, 60]	σπουδή. καὶ πόσῳ κρεῖττον μιμεῖσθαι	τὸν	νῦν ἄρχοντα παιδείᾳ καὶ λόγῳ
[32, 70]	ἐπ´ αὐτὸ τὸ πέρας καὶ	τὸν	ὄλεθρον αὐξηθεῖσα ἤγαγεν. καὶ ταῦτα
[32, 60]	περί τε Θρᾴκην καὶ Μακεδονίαν	τὸν	Ὀρφέα μελῳδεῖν, καθάπερ εἴρηται, κἀκεῖ
[32, 65]	ἐν τῇ συνουσίᾳ τῇ πρὸς	τὸν	Ὀρφέα τὰ μὲν ἄλλα ἥδεσθαι
[32, 25]	καὶ πτηνοῦ, Περσέως ἢ Βελλεροφόντου.	τὸν	οὖν τῶν Ἀλεξανδρέων δῆμον τὸν
[32, 20]	τῶν ἄλλων ποιητῶν ὑμνούντων ἀεὶ	τὸν	ὄχλον ὡς χαλεπόν τε καὶ
[32, 20]	κορύσσεται. κἄν τις αἰτία γένηται,	τὸν	πολίτην κατέπιεν. τάχ´ ἂν〉 οὖν
[32, 30]	τις, οἷς μόνον δεῖ παραβάλλειν	τὸν	πολὺν ἄρτον· οὕτω γὰρ εἰρῆσθαι
[32, 40]	ἢ περὶ τῶν Ἑλλήνων Ἀνάχαρσιν	τὸν	Σκύθην φασὶν εἰπεῖν· ἐδόκει μὲν
[32, 75]	φοιτᾶν ἐπὶ τὸ ῥεῦμα, καὶ	τόν	τε ἀφρὸν ἐντίθεσθαι ταῖς ἀγκάλαις
[32, 45]	κιθαρῳδὸς ἐκμελῶς ᾄδῃ καὶ παρὰ	τὸν	τόνον, συνίετε· αὐτοὶ δὲ παντελῶς
[32, 75]	λοιπόν φασιν ἀπ´ ἐκείνου γεγονέναι	τὸν	τόπον ἀσφαλῆ. πολὺ δὴ μᾶλλον
[32, 65]	οἰκῆσαι. καὶ διὰ τοῦτο δὴ	τὸν	τῶν Ἀλεξανδρέων δῆμον ἄγεσθαι μὲν
[32, 60]	αὐτοῦ Καλλιόπην διὰ τὴν πρὸς	τὸν	υἱὸν εὔνοιαν καὶ φιλίαν αἰτησαμένην
[32, 20]	ἑτέρου φθεγγόμενος, οὐκ ἄρα ἔδεισα	τὸν	ὑμέτερον θροῦν οὐδὲ τὸν γέλωτα
[32, 75]	οὕτω καλούμενος Ἵππου καὶ κόρης	ἄβατον.	ὁ γὰρ πατὴρ συγκαθεῖρξε τὴν
[32, 15]	οἳ τὸ περιττὸν δὴ καὶ	ἀνίατον	ἐξαιροῦσι. βελτίους δέ εἰσιν οἱ
[32, 55]	τὸ ὕδωρ ὑμῖν ἀφικνεῖται δεῦρο	αὐτόματον	οὐδὲ τὴν μᾶζαν ἔχετε ἐν
[32, 55]	μουσικῆς δύναμις, ἁρμονίαν καὶ τάξιν	αὐτόματον	ταῖς ψυχαῖς ἐπεισάγουσα καὶ τὸ
[32, 45]	πρόφασιν νεανιεύσασθαι, μὴ παραιτουμένους τὸν	θάνατον,	ἀλλὰ προσλιπαροῦντας, ὅπως ἀκούσωσιν ἐπὶ
[32, 30]	κακίας καὶ τῶν ἁμαρτημάτων οὐ	δυνατόν·	οὐδ´ εἴ μοι δέκα μὲν
[32, 30]	λόγων. τοῦτο γὰρ οἶμαι καὶ	ἀναγκαιότατον	ἦν, παρασκευάσαι πρῶτον ὑμᾶς ὑπομένοντας
[32, 45]	ὥστε ἀνδρεῖον ἡγοῦνται τὸ πάντων	ἀνανδρότατον	καὶ σεμνὸν τὸ αἴσχιστον. ἑλοίμην
[32, 20]	ἑτέρου δὲ πάλιν αὖ, δῆμος	ἄστατον	κακόν, καὶ θαλάσσῃ πάνθ´ ὅμοιον
[32, 40]	αὐτοῖς ἐπέλθῃ. τὸ δὲ πάντων	χαλεπώτατον,	ἐσπουδακότες περὶ τὴν θέαν οὐχ
[32, 80]	οὖν ζῦθόν τ´ ἔπιον καὶ	ἀθέσφατον	οἶνον, κλαγγῇ ταί γε πέτονται
[32, 20]	ἑκὼν τοσσόνδε διαδράμοι ἁλμυρὸν ὕδωρ	ἄσπετον;	οὐδέ τις ἄγχι βροτῶν πόλις.
[32, 5]	καὶ κενὴν λύπην καὶ χαρὰν	ἀνόητον	καὶ λοιδορίαν καὶ δαπάνην. λέγω
[32, 50]	γὰρ αὑτοὺς πρῶτοι καὶ μηδὲν	ἀνόητον	ποιοῦντες εἰκότως οἶμαι παρά τε
[32, 65]	δὲ τῷ τρόπῳ κοῦφον καὶ	ἀνόητον,	ὡς ἐκ τοιούτου σπέρματος· ἐπεὶ
[32, 60]	καὶ ταῦτα ἐν ἀνθρώποις, εἰ	θεμιτὸν	εἰπεῖν, οὐδὲν μέγα οὐδὲ θαυμαστὸν
[32, 55]	ἰωμένων οἶμαι τὸ σκληρὸν καὶ	ἄτεγκτον	τοῦ πάθους, θηλυτέραν δὲ τὴν
[32, 35]	ἢ βαθεῖαν {ἤ} τινα ἤπειρον	{εὔβοτον,	εὔμηλον, ἢ πρὸς ὄρεσι σκιεροῖς
[32, 5]	τί δ´ ἔστ´ Ἀθηναίοισι πρᾶγμ´	ἀπώμοτον;	καὶ ταῦτα ἤκουον ἑορτάζοντες καὶ
[32, 80]	ὣς οἱ κεκλήγοντες ἐπ´ ἀλλήλοισιν	ἔπιπτον.	ὡς δ´ ἄνεμος ἄχνας φορέει
[32, 30]	μόνον δεῖ παραβάλλειν τὸν πολὺν	ἄρτον·	οὕτω γὰρ εἰρῆσθαι πολὺ βέλτιον·
[32, 50]	τί δεῖ τἄλλα ἐπεξιέναι καθ´	ἕκαστον;	ἀλλὰ τὸ βαδίζειν, ὃ κοινόν
[32, 90]	χωρὶς ἵππων αἰσχρὸν γίγνεται καὶ	καταγέλαστον.	αὐτὸ γὰρ τοῦτο Εὐριπίδης τὸν
[32, 35]	ἅπαντας λόγου μεῖζον, τό τε	θαυμαστὸν	αὐτοῦ καὶ τὸ ὠφέλιμον, τήν
[32, 45]	ἐπὶ πλέον. τοῦτο δ´ ἐστὶ	θαυμαστὸν	ἐπ´ ὀνείδει καὶ καταγέλωτι τῆς
[32, 60]	θεμιτὸν εἰπεῖν, οὐδὲν μέγα οὐδὲ	θαυμαστὸν	ἔχουσιν; εἰ γὰρ Ἰσμηνίας ηὔλει
[32, 1]	ποτὲ εἰσέρχεται· κρουμάτων δὲ ἀεὶ	μεστόν	ἐστι καὶ θορύβου καὶ βωμολοχίας
[32, 5]	δ´ ὡς οἷόν τε τὸ	μέγιστον,	καταγελᾶν ἐθίζοντες τοὺς ἀνοήτους τῶν
[32, 40]	καὶ τῆς θαλάττης καὶ τὸ	μέγιστον	τὴν ἐπιφάνειαν τοῦ θεοῦ· μαινομένην
[32, 70]	τῶν τρόπων κουφότης καὶ τὸ	ἀλόγιστον	οὐκ ἐᾷ μένειν ἐπὶ τοῖς
[32, 35]	τῆς ὅλης γῆς καὶ τῶν	πλεῖστον	ἀπῳκισμένων ἐθνῶν, ὥσπερ ἀγορὰ μιᾶς
[32, 35]	τῷ μεγέθει καὶ τῷ τόπῳ	πλεῖστον	ὅσον διαφέρει καὶ περιφανῶς ἀποδέδεικται
[32, 65]	μιαιφονούντων. οἱ δ´ οὖν Λακεδαιμόνιοι	πλεῖστον	ὅσον ὑμῶν διέφερον, περὶ ταῦτα,
[32, 1]	ἐν τῇ πόλει γενέσθαι, τὸ	κάλλιστον	ἐμβάλλειν τοῖς ὠσὶ τῶν παίδων,
[32, 45]	πάντων ἀνανδρότατον καὶ σεμνὸν τὸ	αἴσχιστον.	ἑλοίμην γὰρ ἂν ἔγωγε λῃστεύων
[32, 65]	τὸ πρᾶγμα οὕτως ὑφεωρῶντο, καὶ	ἐφύλαττον	τὰ ὦτα, ὡς ἂν μὴ
[32, 5]	πόλιν, εἴ τι μὴ καλῶς	ἔπραττον·	ὥστε σὺν πολλοῖς ἑτέροις καὶ
[32, 55]	καὶ μαλακοποιοῦντες ἀνώδυνα ἔθηκαν. οὐχ	ἧττον	δὲ καὶ περὶ συνουσίας ἔδοξε
[32, 85]	θυρωρεῖν ἄξιον. τῷ παντὶ γὰρ	κρεῖττον	ἐρημίαν καθορᾶν καὶ δεκαπέντε ἀνθρώπους
[32, 40]	καὶ τῶν ἀνθρωπίνων θεαμάτων πάντων	κρεῖττον	θέαμα, κόσμῳ τε ἱερῶν καὶ
[32, 60]	τοῦτο καὶ σπουδή. καὶ πόσῳ	κρεῖττον	μιμεῖσθαι τὸν νῦν ἄρχοντα παιδείᾳ
[32, 15]	νόμοις καὶ δικασταῖς, οἳ τὸ	περιττὸν	δὴ καὶ ἀνίατον ἐξαιροῦσι. βελτίους
[32, 65]	εἶναι, μὰ Δί´ οὐκ ἐτίμησαν	αὐτόν,	ἀλλ´ ἀφείλοντο τὴν κιθάραν καὶ
[32, 85]	πάνυ καλήν, τὸν δὲ δεσπότην	αὐτὸν	ἀνδράποδον μηδὲ θυρωρεῖν ἄξιον. τῷ
[32, 100]	οἱ σύνεσις μουσικῆς, ἐκέλευε παύσασθαι	αὐτὸν	ἀτιμάσας. ὁ δὲ ἀναμνησθεὶς ἐκείνου
[32, 75]	οὐκ ἂν οὕτως χαλεπῶς διέκεισθε.	~αὐτὸν	γὰρ οἶμαι τὸν Ἰξίονα λῆρον
[32, 95]	οὐδὲ πόλεως, ἀλλὰ Θερσίτου τινός·	αὐτὸν	γοῦν ἐκεῖνον εἴρηκεν Ὅμηρος ἐν
[32, 95]	τὸ κάλλος τῶν οἰκοδομημάτων προσάγειν	αὐτὸν	δύναται· πάντα γὰρ κρείττω καὶ
[32, 95]	ἀλλ´ ὅταν ἀκούσῃ τοὺς ὑποδεξομένους	αὐτὸν	εὐνοίας καὶ πίστεως ἀξίους καὶ
[32, 95]	διαλέγεσθαι. καίτοι τίνα γνώμην νομίζετε	αὐτὸν	ἔχειν; πότερον ὡς σοφοὺς ὑμᾶς
[32, 70]	ἕτερα ἑταιρειῶν ὀνόματα· ὥστε φυγεῖν	αὐτὸν	ἠναγκάσατε καὶ μετὰ ταῦτα κατιέναι
[32, 60]	ναῦν, καὶ μετὰ ταῦτα ἐκπεσόντα	αὐτὸν	κατὰ τύχην τινὰ ἀναλαβεῖν καὶ
[32, 75]	ἐξιλάσασθαι καὶ βωμὸν ἱδρύσασθαι τὸν	αὐτόν,	μὰ Δί´ οὐχ ὑπὲρ τῶν
[32, 100]	Σύρων ἧκεν εἰς Μέμφιν, ἐκπληττομένων	αὐτὸν	τῶν Αἰγυπτίων ἐκάλεσεν. ἐπεδείκνυτο οὖν
[32, 30]	τι ἂν πράττῃ τις καθ´	αὑτόν,	οὐ κοινόν ἐστι τοῦτο οὐδὲ
[32, 35]	αὐτὰ ῥήτορσιν ἢ ποιηταῖς παραβάλλων	ἐμαυτόν.	δεινοὶ γὰρ ἐκεῖνοι καὶ μεγάλοι
[32, 25]	τῆς βελτίονος οὖσιν ὑμῖν παρέσχηκα	ἐμαυτόν·	ἴσως δὲ καὶ ἄλλος προαιρήσεται
[32, 20]	δοξοκόπον εἶναι καὶ μαινόμενον, ὅστις	ἐμαυτὸν	ὄχλῳ καὶ θορύβῳ παρέβαλον· ὅπως
[32, 85]	τι διορύττειν ἢ διασκάπτειν ἢ	τοιοῦτον	ἕτερον ἔργον πράττειν· οὐδὲ ἡ
[32, 90]	κινοῦσι γέλωτα, τὸν δὲ Ἡρακλέα	τοιοῦτον	ὁρῶσι γελοῖον δοκεῖ, παραφερόμενον, καὶ
[32, 50]	τὸ γὰρ πρᾶγμά ἐστι φύσει	τοιοῦτον.	οὐ γὰρ καὶ ἐν ἄλλαις
[32, 40]	ἐλευθερίας ἐπιτηδεύουσιν· ἀλλ´ ὅμως οὐδὲν	τοιοῦτον	{οὐδ´ αὖ ὅμοιον} πεπόνθασιν· ὑμεῖς
[32, 5]	ἀπατῶσι παιδάρια καὶ ναύτας καὶ	τοιοῦτον	ὄχλον, σκώμματα καὶ πολλὴν σπερμολογίαν
[32, 80]	εἶπον ἤδη. τοῦτο μὲν οὖν	τοιοῦτον	παράδειγμα κακίας καὶ ἀνοίας ὅμοιος
[32, 65]	κιθαρῳδῶν τῶν παρ´ ὑμῖν ἕτερον	τοιοῦτόν	τινα λόγον. τὰ γὰρ ζῷα
[32, 35]	ἥ τε γὰρ Αἴγυπτος {ὑμῶν}	τηλικοῦτον	ἔθνος, σῶμα τῆς πόλεώς ἐστι,
[32, 45]	δόξαν κενήν. οὐ γὰρ ἡδόμενοι	τοσοῦτον	ὅσον οἰόμενοι καὶ βουλόμενοι προΐενται
[32, 30]	ὁ λόγος, τοῦτο γοῦν ὅτι	τοσοῦτον	χρόνον κάθησθε σωφρονοῦντες. καὶ γὰρ
[32, 75]	ἔγωγε ὑμῖν συμβουλεύω τὸν θεὸν	τοῦτον	ἐξιλάσασθαι καὶ βωμὸν ἱδρύσασθαι τὸν
[32, 75]	δέδοικα δὴ κἀγὼ τὸν ἱππικὸν	τοῦτον	ἔρωτα τῆς πόλεως, μή τι
[32, 10]	καιρῷ παραγένηται τῷ κάμνοντι, καὶ	τοῦτον	ἡγεῖσθαι χρὴ βοηθὸν ἥκειν παρὰ
[32, 95]	γέλωτα μὲν ποιεῖ, χαλεπὸν δὲ	τοῦτον	καὶ ἐπ´ ὀλέθρῳ. ~μὴ οὖν
[32, 10]	μετὰ γνώμης καὶ πειθοῦς. καὶ	πρῶτόν	γε ἁπάντων, ἵνα, ὅθενπερ ἐχρῆν,
[32, 50]	περὶ ταῦτα πάντα· αὐτίκα ἑστιώμενοι	πρῶτον	οἱ μὲν οὔτε ἀμαθῶς οὔτε
[32, 30]	οἶμαι καὶ ἀναγκαιότατον ἦν, παρασκευάσαι	πρῶτον	ὑμᾶς ὑπομένοντας ἀκούειν. ὥστ´, εἰ
[32, 45]	ὡς ὁ μῦθός φησιν, οὐκ	ἀπώλλυον	τοὺς σφόδρα ἡσθέντας αὐταῖς; ἀλλ´
[32, 5]	Ἀθηναίοισι πρᾶγμ´ ἀπώμοτον; καὶ ταῦτα	ἤκουον	ἑορτάζοντες καὶ δημοκρατούμενοι, καὶ οὐ
[32, 15]	ὕδατος τὸ μὲν σῷζον καὶ	τρέφον	καὶ γόνιμον ὄντως ἄνωθέν ποθεν
[32, 95]	φασι παρ´ ὑμῖν γενόμενον ἄνδρα	σοφὸν	σιωπᾶν πρὸς ὑμᾶς καὶ μηδὲν
[32, 65]	Ὀρφέως. εἶναι δὲ τῷ τρόπῳ	κοῦφον	καὶ ἀνόητον, ὡς ἐκ τοιούτου
[32, 5]	λέγεσθαι· δῆμος πυκνίτης, δύσκολον γερόντιον,	ὑπόκωφον,	καὶ τί δ´ ἔστ´ Ἀθηναίοισι
[32, 90]	βελτιόνων τινὲς ἐθαυμάσθησαν καὶ δόξαν	ἔσχον.	πόσους γὰρ οἴεσθε Ἀθηναίων ἢ
[32, 90]	τί οὖν μόνοι Λακεδαιμόνιοι τοῦτ´	ἔσχον	τὸ ὄνομα καὶ τῆς δόξης
[32, 70]	δὲ ὀλίγοι βάλλοντες ὅ, τι	ἔτυχον	ἅπαξ ἢ δίς, ὥσπερ οἱ
[32, 75]	Ἀθήνησι δὲ αὐτὸ τοῦτο τὸ	ζῷον	ἀγαπηθῆναι τὸ καὶ παρ´ ὑμῖν
[32, 60]	τοὺς δελφῖνας ἀφικέσθαι πρὸς τὴν	ναῦν,	καὶ μετὰ ταῦτα ἐκπεσόντα αὐτὸν
[32, 30]	οἷς μόνον δεῖ παραβάλλειν τὸν	πολὺν	ἄρτον· οὕτω γὰρ εἰρῆσθαι πολὺ
[32, 60]	καὶ πόσῳ κρεῖττον μιμεῖσθαι τὸν	νῦν	ἄρχοντα παιδείᾳ καὶ λόγῳ προσέχοντα;
[32, 75]	τυχόντος ἀργυρίου, νῦν μὲν ἡττωμένων,	νῦν	δὲ νικώντων, ἀεὶ τῶν αὐτῶν·
[32, 20]	δίχα μέλους τινὸς ἢ ᾄσματος.	νῦν	δὲ τούτου μὲν ἀπορῶ τοῦ
[32, 35]	δὲ ὡς οἷόν τε. καὶ	νῦν	εἶπον τὰ περὶ τῆς πόλεως,
[32, 75]	καὶ παρ´ ὑμῖν εὐδοκιμοῦν· καὶ	νῦν	ἐστιν ἐν τῇ πόλει τόπος
[32, 65]	περὶ γὰρ τῆς τέχνης καὶ	νῦν	ἡμῖν διαλέγονται ᾄδοντες. κινδυνεύει δ´
[32, 55]	μέτριον. ταῦτα δὴ πάντα ἀνέστραπται	νῦν	καὶ μεθέστηκεν εἰς τοὐναντίον. οὐ
[32, 95]	φρόνιμος, ἀλλ´ οὐχ οἷα τὰ	νῦν	λεγόμενα, ὡς ἐπτοημένος, ὡς εὐχερής,
[32, 30]	θεωρῆτε, οἷοί ἐστε. ἐμοὶ γὰρ	νῦν	μὲν ἀξιοθέατοι δοκεῖτε εἶναι καὶ
[32, 1]	δήμου δὲ τὸ καλῶς ἀκοῦσαι.	νῦν	μὲν γὰρ ἁμαρτάνετε τὸ Ἀθηναίων
[32, 30]	τοῦ διδάσκοντος. ἐγὼ δὲ καὶ	νῦν	μὲν ἡγοῦμαι πολλὰ καὶ χρήσιμα
[32, 75]	ἀνδραπόδων ὑπὲρ τοῦ τυχόντος ἀργυρίου,	νῦν	μὲν ἡττωμένων, νῦν δὲ νικώντων,
[32, 90]	τῆς δόξης ἀπολαύουσιν ἔτι καὶ	νῦν;	ὅτι κοινῇ ἐκτήσαντο τὴν φιλοτιμίαν.
[32, 70]	ὀρχούμενοι τὴν πόλιν ἀπωλέσατε. καὶ	νῦν	οὕτως ἐπιεικεῖς ἔχοντες ἡγεμόνας εἰς
[32, 80]	ἐν ἀγῶνι; εἰ δ´ ἄγε	νυν	πείρησαι, ἵνα κναφθεὶς ἀποτίνῃς. τὸν
[32, 1]	ὀρθῶς δὲ διανοουμένους, ὃ καὶ	νῦν	ποιήσατε, ἵνα κτήσησθε πρὸς ἐκείνῳ
[32, 40]	ἔστι μέχρι πολλοῦ τήν τε	λιγνὺν	καὶ μέρη τινὰ φλεγόμενα. καίτοι
[32, 60]	ἀκοῦσαι, καὶ μὴ δυσχεράνητε. ἔφη	τοίνυν	ἐκεῖνος περί τε Θρᾴκην καὶ
[32, 95]	ἂν ἴσως προσέλθοι. καὶ Θεόφιλος	τοίνυν	πολλὰ ἔχων καὶ μεγάλα ἔνδον
[32, 60]	μόνοις ὑμῖν γεγόνασιν. ὁ μὲν	οὖν	Ἀμφίων πρὸς τὸ μέλος, ὥς
[32, 90]	ἄλλης τινὸς φαύλης ἐπιθυμίας. αἰχμάλωτος	οὖν	γενέσθαι καλῶς ἂν λέγοιτο καὶ
[32, 70]	ὁρῶν καὶ ἑτοίμους ἀπόλλυσθαι. τί	οὖν;	ἐβιάσαντο μετὰ ταῦτα οἱ προπετεῖς
[32, 60]	σκωμμάτων ἀτοπώτερος καὶ μακρότερος. σκοπεῖτε	οὖν,	εἰ βούλεσθε ἀκοῦσαι, καὶ μὴ
[32, 75]	διὰ τοιαύτην τινὰ ἀσέβειαν. φέρε	οὖν,	εἰ μεταξὺ θεῶν τις ὑμῖν
[32, 25]	καὶ πόλεως γενναιοτέρας. ἐκείνων μὲν	οὖν	εἰσι βασιλεῖς, θεοὶ ἐπὶ σωτηρίᾳ
[32, 15]	εἴργοντες καὶ κατέχοντες. δεῖ μὲν	οὖν	ἑκατέρων ταῖς πόλεσι, πολὺ δὲ
[32, 75]	τοῦ Πέλοπος διαλέγηται πρόγονος; τίνα	οὖν	εὕρῃ τις ἐπικουρίαν ἢ τίνα
[32, 20]	ὄχλῳ καὶ θορύβῳ παρέβαλον· ὅπως	οὖν	ἔχω λέγειν ὅτι οὐ πᾶν
[32, 80]	πέλει ἠὲ κολοιῶν, αἵτ´ ἐπεὶ	οὖν	ζῦθόν τ´ ἔπιον καὶ ἀθέσφατον
[32, 65]	διαμένειν, οἷαι πρότερον ἦσαν. ~χαλεπὸν	οὖν	ἤδη ἐστὶ τὸ λειπόμενον τοῦ
[32, 20]	τὸν πολίτην κατέπιεν. τάχ´ ἂν〉	οὖν	καὶ ὑμεῖς ἐμὲ τῷ θορύβῳ
[32, 95]	δῆθεν ὡς ἔχων χερί. ~μὴ	οὖν	καὶ ὑμεῖς κατὰ ζῆλον τὸν
[32, 1]	σωτῆρες τῶν πόλεων. ἐκεῖνοι μὲν	οὖν	κακῶς ἐχρήσαντο τοῖς ὠσὶ τῶν
[32, 65]	ὀρχουμένων, τερετιζόντων, μιαιφονούντων. οἱ δ´	οὖν	Λακεδαιμόνιοι πλεῖστον ὅσον ὑμῶν διέφερον,
[32, 90]	ὑπὲρ τῶν πατρίδων γίγνεσθαι; τί	οὖν	μόνοι Λακεδαιμόνιοι τοῦτ´ ἔσχον τὸ
[32, 10]	χρησμῶν καὶ δι´ ὀνειράτων. μὴ	οὖν	οἴεσθε κοιμωμένων μόνον ἐπιμελεῖσθαι τὸν
[32, 70]	μετὰ τῆς ἴσης εὐχερείας. μὴ	οὖν	οἴεσθε περὶ μικρῶν εἶναι τὸν
[32, 40]	Ἑλλήνων, τοσούτων δὲ βαρβάρων. τί	οὖν	οἴεσθε τούτους ἐπὶ γῆς πέρατα
[32, 1]	οὐδὲν ἐοικότων χρυσῷ. διὰ τοῦτο	οὖν	ὀρθῶς ἔφην ἀπορεῖν ὑμᾶς σπουδῆς.
[32, 60]	αὐτὸ καὶ φιλῳδόν. ζῶντος μὲν	οὖν	Ὀρφέως συνέπεσθαι αὐτῷ πανταχόθεν ἀκούοντα
[32, 100]	αὐτὸν τῶν Αἰγυπτίων ἐκάλεσεν. ἐπεδείκνυτο	οὖν	πάσῃ προθυμίᾳ καὶ τἀκριβέστερα τῆς
[32, 100]	τοῦτον καὶ ἐπ´ ὀλέθρῳ. ~μὴ	οὖν	σφόδρα οὕτως περιέχεσθε τούτου, μηδὲ
[32, 20]	αὐτὸς ἐποτρύνει καὶ ἀνώγει. εἰ	οὖν	τὰ τοῦ Ἑρμοῦ ἔπη κἀγὼ
[32, 30]	ταῖς ὁδοῖς {πλεῖστα} ἁμαρτάνουσιν. τί	οὖν;	τάχα ἐρεῖ τις, τοῦτο μόνον
[32, 65]	ἐκ τῆς πόλεως. ἐκεῖνοι μὲν	οὖν	τὸ πρᾶγμα οὕτως ὑφεωρῶντο, καὶ
[32, 55]	ἐμποιεῖ καὶ παράνοιαν. οἴνου μὲν	οὖν	τοιαύτη φύσις, τὸ μὴ δύνασθαι
[32, 80]	καὶ εἶπον ἤδη. τοῦτο μὲν	οὖν	τοιοῦτον παράδειγμα κακίας καὶ ἀνοίας
[32, 75]	πλεῖστα διαφθείρεσθαι τῶν ἁρμάτων. ἔδοξεν	οὖν	τοῖς Ἠλείοις ὡς δαιμονίου τινὸς
[32, 30]	σκώμματα, πληγαί, γέλως. τίς ἂν	οὖν	τοὺς οὕτω διακειμένους ἐπαινέσειεν; οὐ
[32, 45]	ὦτα ἐπαλήλιπται τῶν ἐκεῖ; τί	οὖν	τοῦτο δείκνυσι; μὰ Δί´ οὐ
[32, 50]	φανῇ, πρὸς τούτῳ διαφθείρονται. ~τί	οὖν	τοῦτο λαμπρόν, ὦ κακοδαίμονες; ὑπὲρ
[32, 25]	πτηνοῦ, Περσέως ἢ Βελλεροφόντου. τὸν	οὖν	τῶν Ἀλεξανδρέων δῆμον τὸν ἄπειρον,
[32, 35]	οἷόν τε ὁμοφύλους ποιοῦσα. ἴσως	οὖν	χαίρετε ἀκούοντες, καὶ νομίζετε ἐπαινεῖσθαι
[32, 40]	ἔθη καὶ τοὺς ἀνθρώπους· ἔλεγεν	οὖν	ὡς ἔστιν ἐν ἑκάστῃ πόλει
[32, 60]	γε μὴ Λακεδαιμονίους μιμεῖσθε; φασὶ	γοῦν	αὐτοὺς τὸ ἀρχαῖον πρὸς αὐλὸν
[32, 95]	χαρᾶς ἄνθρωποι διώκουσι γέλωτα. τὴν	γοῦν	βοτάνην ἀκηκόατε τὴν σαρδόνιον καλουμένην,
[32, 20]	πρός τι τῶν χαλεπῶν. ἐγὼ	γοῦν,	εἰ ἦν ᾠδικός, οὐκ ἂν
[32, 95]	πόλεως, ἀλλὰ Θερσίτου τινός· αὐτὸν	γοῦν	ἐκεῖνον εἴρηκεν Ὅμηρος ἐν τοῖς
[32, 45]	κουφότητα καὶ πόλεως ἀσθένειαν. φασὶ	γοῦν	ἤδη τινὰς τῶν ἀπολωλότων διὰ
[32, 30]	ὑμῖν μέγα ὁ λόγος, τοῦτο	γοῦν	ὅτι τοσοῦτον χρόνον κάθησθε σωφρονοῦντες.
[32, 5]	γε ἐκεῖνοι καὶ πάνυ καλῶς	ἐποίουν,	ὅτι τοῖς ποιηταῖς ἐπέτρεπον μὴ
[32, 45]	αἱ δὲ Σειρῆνες ἄλλο τι	ἐποίουν,	ὡς ὁ μῦθός φησιν, οὐκ
[32, 10]	ὅτι παῖδες ἀπαγγέλλουσι παίζοντες τὸ	δοκοῦν	τῷ θεῷ, καὶ τοῦτο ἀψευδὲς
[32, 95]	ὁποῖος ὁ τῶν Ἀλεξανδρέων δῆμος.	οὐκοῦν	ἂν ἀκούσωσιν ὅτι φρόνιμος, ἀλλ´
[32, 55]	μαινομένας ὑπὸ μέλους καὶ Σατύρους·	οὐκοῦν	ὑμῖν τὰ τῶν νεβρίδων τε
[32, 95]	ὑμῶν πεποίηται τῆς πόλεως ἐπιμέλειαν;	οὐκοῦν	χρὴ καὶ ὑμᾶς ἀντιφιλοτιμεῖσθαι καὶ
[32, 10]	θάλατταν βραχύν τινα καὶ σύντομον	πλοῦν.	ἄνδρα δὲ λαβεῖν καθαρῶς καὶ
[32, 50]	βαδίζειν, ὃ κοινόν ἐστι καὶ	ἁπλοῦν	δήπουθεν, τοῦ μὲν ἐμφαίνει τὴν
[32, 75]	ἀγαπηθῆναι τὸ καὶ παρ´ ὑμῖν	εὐδοκιμοῦν·	καὶ νῦν ἐστιν ἐν τῇ
[32, 45]	ῥᾳδίως παρέβαλλε· κἀκεῖ δ´ ὁ	νοῦν	ἔχων ἐσώθη καὶ μεθ´ ἡσυχίας
[32, 5]	περὶ τοιαῦτά ἐστε, ἀφ´ ὧν	νοῦν	μὲν ἢ φρόνησιν ἢ δικαίαν
[32, 1]	ἐγὼ δὲ μᾶλλον ἂν ὑμᾶς	ἐπῄνουν	βραδὺ μὲν φθεγγομένους, ἐγκρατῶς δὲ
[32, 5]	καὶ τὰς ἀγοραίους ταύτας ἀποκρίσεις.	τοιγαροῦν	ἀγαθὸν μὲν οὐδὲν ἐργάζονται, κακὸν
[32, 40]	ὅμοιοι χωλοῖς ὑπὲρ δρόμου ἐρίζουσιν.	τοιγαροῦν	δειλοὶ ὄντες καὶ ἀστράτευτοι πολλὰς
[32, 15]	ὧν ἴσως οὐκ ἔδει φροντίζειν·	τοιγαροῦν	διὰ τὴν ἐκείνων ἀναχώρησιν καὶ
[32, 65]	δὲ οὐδὲ ἄρχεσθαι καλῶς ἐπίστασθε.	τοιγαροῦν	εἰ μὴ τῶν προεστηκότων ἐτύχετε,
[32, 50]	ξένων ἐπιπλήττουσι τοῖς εἰκῇ βαδίζουσι.	τοιγαροῦν	εἰκότως εὐδοκιμοῦσι καὶ πάσης τιμῆς
[32, 5]	ποιήσει τὰ τῆς πόλεως ἀρρωστήματα.	τοιγαροῦν	ὅταν ποτὲ φαίνηται τὸ πρᾶγμα,
[32, 80]	διώκετε καὶ ἡγεῖσθε καὶ πίπτετε.	τοιγαροῦν	οὐ κακῶς τις παρεποίησε τῶν
[32, 60]	ἰδιώτας καὶ λίχνους ἀκροατὰς κινοῦσιν.	τοιγαροῦν	οὐκ ἀπὸ κύκνων οὐδὲ ἀηδόνων
[32, 95]	χρημάτων, ἀλλὰ νοῦ καὶ συνέσεως.	τοιγαροῦν	τέθνηκε κατασιωπήσας ὑμῶν τὴν πόλιν,
[32, 50]	πρᾴως τὴν τῶν πολλῶν ἄνοιαν.	τοιγαροῦν	ὡς παισὶν ὑμῖν παιδαγωγοὺς δέδωκε
[32, 20]	οὐκ ἄρα ἔδεισα τὸν ὑμέτερον	θροῦν	οὐδὲ τὸν γέλωτα οὐδὲ τὴν
[32, 65]	οὐδένας ἄλλους, κἂν ἀκούσωσι κιθάρας	ὁποιασοῦν,	ἐξεστάναι καὶ φρίττειν κατὰ μνήμην
[32, 5]	τι μὴ καλῶς ἔπραττον· ὥστε	σὺν	πολλοῖς ἑτέροις καὶ τοιαῦτα ἐν
[32, 75]	μαίνεσθε καὶ οὐκέτι κεύθετε θυμῷ	βρωτὺν	οὐδὲ ποτῆτα. τί σφόδρα οὕτω
[32, 70]	συνειστήκει, καὶ δείξας τινὰ τόπον	βραχὺν	προηγόρευεν ὡς εἰ μὲν αὐτὸς
[32, 10]	χειμῶνος ἀποτολμῶντες εἰς τὴν θάλατταν	βραχύν	τινα καὶ σύντομον πλοῦν. ἄνδρα
[32, 45]	δείκνυσι; μὰ Δί´ οὐ μουσικῆς	ἰσχὺν	οὐδ´ ὑπερβολὴν τέχνης, ἀλλ´ ἀκροατῶν
[32, 10]	δὲ ὑμέτερος θεὸς οἶμαι, τελειότερος	ὤν,	δι´ ἀνδρῶν ὑμᾶς καὶ μετὰ
[32, 20]	βροτῶν πόλις. ἐκεῖνος μὲν θεὸς	ὢν	καὶ πετόμενος δυσχεραίνει τὰ κύματα
[32, 10]	ἀλλ´ ὑπὸ δαιμονίου τινὸς γνώμης.	ὧν	γὰρ οἱ θεοὶ προνοοῦσιν, ἐκείνοις
[32, 15]	μᾶλλον καὶ λοιδορία καὶ προπηλακισμός·	ὧν	ἴσως οὐκ ἔδει φροντίζειν· τοιγαροῦν
[32, 50]	τοὺς φρονιμωτέρους τῆς πόλεως, μεθ´	ὧν	καὶ θεωρεῖτε καὶ τἄλλα ἄμεινον
[32, 5]	παρρησίαν· ἐπεὶ καὶ τοὺς Ἀθηναίους,	ὧν	μικρῷ πρότερον ἐμνήσθην, οὐ πάντως
[32, 5]	καὶ περὶ τοιαῦτά ἐστε, ἀφ´	ὧν	νοῦν μὲν ἢ φρόνησιν ἢ
[32, 1]	ἥρμοζεν ἢ παιδεία καὶ λόγος,	ὧν	οἱ τυχόντες εἰκότως {ἄν} ἄνδρες
[32, 35]	ὄρεσι σκιεροῖς ἢ πηγαῖς διαυγέσιν·	ὧν	οὐδὲν ἴδιόν ἐστιν ἐκείνων· ἀρετῆς
[32, 20]	ὤρορ´ ἐπαΐξας πατρὸς Διὸς ἐκ	νεφελάων·	ἑτέρου δὲ πάλιν αὖ, δῆμος
[32, 95]	ἢ τύχης ἄλλης κρατούμενος καὶ	διατρίβων	ἐκεῖ χρόνον συχνὸν μήτε προθείη
[32, 70]	περὶ τῶν ἐν τοῖς θεάτροις	θορύβων.	οὐ γὰρ οὕτως ἡ πενία
[32, 75]	πρόκειται κρίσις, ἀλλ´ ἔστιν ὁ	ἀγὼν	ἀνδραπόδων ὑπὲρ τοῦ τυχόντος ἀργυρίου,
[32, 75]	τίς ἡ σπουδή; τίς ὁ	ἀγών;	οὐ γὰρ Πέλοψ ἐστὶν ὁ
[32, 40]	μαίνονται καθ´ ἡμέραν, τὸ γυμνάσιον	λέγων·	ἐπειδὰν γὰρ ἐλθόντες ἀποδύσωνται, χρίονται
[32, 30]	τάχα φήσει τις ὡς πολλὰ	λέγων	οὐδὲν ὑμῖν συμβεβούλευκα οὐδὲ εἴρηκα
[32, 10]	σπουδῆς βούλεται ὠφελεῖν, οὐ δι´	ὀλίγων	ῥημάτων, ἀλλ´ ἰσχυρᾷ καὶ πλήρει
[32, 70]	τούτους συνήθεις, αὐτοὶ δ´ ὑπὸ	μαστίγων	ἠλαύνεσθε τῶν ἐν ταῖς τραγῳδίαις,
[32, 5]	μήποτε ἐπιλίπῃ· τῶν δὲ τοιούτων	λόγων,	δι´ οὓς ἄνθρωποι εὐδαιμονοῦσι καὶ
[32, 10]	βοηθὸν ἥκειν παρὰ θεοῦ, κἂν	λόγων	τις ἀκούσῃ φρονίμων, ἐκεῖθεν ἐπιπεμφθῆναι.
[32, 30]	δεῖν ἀκούειν, κεἰ μὴ πείθεσθε,	λόγων.	τοῦτο γὰρ οἶμαι καὶ ἀναγκαιότατον
[32, 20]	ἔμπειροι καὶ ὀρχημάτων, ἀλλὰ καὶ	λόγων	φρονίμων, ἵνα κἀμοὶ πρὸς τοὺς
[32, 1]	καὶ σεμνότερον, ὅτι τοσοῦτοι ὄντες	λόγων	χρησίμων γενομένων ἅπαντες ἐσιωπήσατε, καὶ
[32, 1]	ἔπρεπε καὶ παισὶ Λυδῶν ἢ	Φρυγῶν·	Ἑλλήνων δὲ παισί, καὶ ταῦτα
[32, 75]	ἀρχαίαν βασιλίδα ἐν Κρήτῃ τῶν	Ἡλιαδῶν	ἐρασθῆναι ταύρου, καὶ συγγενομένην χαλεπόν
[32, 80]	αὐλάς. ὧδε δέ τις εἴπεσκεν	ἰδὼν	ἐς πλησίον ἄλλον· οἰνοβαρές, κυνὸς
[32, 1]	κάλλιστον ἐμβάλλειν τοῖς ὠσὶ τῶν	παίδων,	οἱ δὲ τρήσαντες τὸ ἕτερον
[32, 1]	κακῶς ἐχρήσαντο τοῖς ὠσὶ τῶν	παίδων,	ὑμεῖς δὲ τοῖς αὑτῶν κάκιον.
[32, 55]	Σατύρους· οὐκοῦν ὑμῖν τὰ τῶν	νεβρίδων	τε καὶ θύρσων ἐνδεῖ καὶ
[32, 15]	τὴν ἐκείνων ἀναχώρησιν καὶ σιωπὴν	ἐρίδων	ὑμῖν φύεται πλῆθος καὶ δικῶν
[32, 90]	αὐτοῖς ἄνδρας ἀγαθοὺς ὑπὲρ τῶν	πατρίδων	γίγνεσθαι; τί οὖν μόνοι Λακεδαιμόνιοι
[32, 45]	τυραννοκτόνοι μνημονεύονται, σωτηρίας ἕνεκεν τῶν	πατρίδων	ἐπιδιδόντες αὑτούς· παρὰ δὲ ὑμῖν
[32, 40]	καὶ Σκύθας καὶ Πέρσας καὶ	Ἰνδῶν	τινας, οἳ συνθεῶνται καὶ πάρεισιν
[32, 75]	κρίσις, ἀλλ´ ἔστιν ὁ ἀγὼν	ἀνδραπόδων	ὑπὲρ τοῦ τυχόντος ἀργυρίου, νῦν
[32, 1]	τε χοροιτυπίῃσιν ἄριστοι, ἵππων τ´	ὠκυπόδων	ἐπιβήτορες, οἵ τε τάχιστα ἤγειραν
[32, 1]	κόραις μᾶλλον ἔπρεπε καὶ παισὶ	Λυδῶν	ἢ Φρυγῶν· Ἑλλήνων δὲ παισί,
[32, 10]	ποιήματα συνθέντες ᾄδουσιν, ὡς πάνυ	φιλῳδῶν	ὑμῶν κατεγνωκότες. οὗτοι δ´ εἰ
[32, 65]	τοῦτο αὐτὸ τὸ γένος τῶν	κιθαρῳδῶν·	διὸ μὴ δύνασθαι παντάπασιν ἐκβῆναι
[32, 95]	τυχόντος {πραγμάτων} ἐραστὴς ἡνιόχων καὶ	κιθαρῳδῶν,	οὐκ ἄδηλον ὅπως ἕξουσιν. Θεόφιλόν
[32, 65]	ἔλεγε δὲ καὶ περὶ τῶν	κιθαρῳδῶν	τῶν παρ´ ὑμῖν ἕτερον τοιοῦτόν
[32, 15]	κατὰ γνώμην καὶ δύναμιν τῶν	θεῶν	ἀφικνεῖται πρὸς ἡμᾶς, ἀλλὰ πανταχῇ
[32, 75]	ἀσέβειαν. φέρε οὖν, εἰ μεταξὺ	θεῶν	τις ὑμῖν ἐπιστὰς εἴποι διατεινάμενος,
[32, 20]	ἀεὶ περίεστε καὶ ἰδιωτῶν καὶ	βασιλέων;	καὶ ταῦτα ἀκούων Ὁμήρου τε
[32, 1]	ἀγαθοὶ γίγνονται καὶ σωτῆρες τῶν	πόλεων.	ἐκεῖνοι μὲν οὖν κακῶς ἐχρήσαντο
[32, 25]	μεταδιδόντες καὶ κατὰ ἀνάγκην, κόσμῳ	πόλεων	ἡδόμενοι. οἱ δὲ τοὐναντίον σκληροὶ
[32, 20]	πέλαγος καὶ τὴν μεταξὺ τῶν	πόλεων	{καὶ τῶν} ἀνθρώπων ἐρημίαν· ἐγὼ
[32, 10]	πάνθ´ ὁμοίως ἐστὶ δαιμόνια, κἂν	πλέων	τις ἐμπείρου τύχῃ κυβερνήτου κἂν
[32, 35]	πλήθους ὑπερβολὴ καὶ ὠνίων καὶ	νεῶν	πανηγύρεως καὶ λιμένος καὶ ἀγορᾶς
[32, 100]	ὁ δὲ τύραννος ἀκούσας τῶν	ἑρμηνέων	οἷα ἔλεγεν ἔδει καὶ ἐμαστίγου
[32, 90]	πόσους γὰρ οἴεσθε Ἀθηναίων ἢ	Μεγαρέων	ἢ Κορινθίων τὰ σώματα ἀσκεῖν
[32, 65]	διὰ τοῦτο δὴ τὸν τῶν	Ἀλεξανδρέων	δῆμον ἄγεσθαι μὲν ὑπὸ ᾠδῆς,
[32, 25]	ἢ Βελλεροφόντου. τὸν οὖν τῶν	Ἀλεξανδρέων	δῆμον τὸν ἄπειρον, ὥς φασι,
[32, 95]	μὴ πολυπραγμονεῖν, ὁποῖος ὁ τῶν	Ἀλεξανδρέων	δῆμος. οὐκοῦν ἂν ἀκούσωσιν ὅτι
[32, 30]	τινα εἰρηκέναι φασί· τὸ δὲ	Ἀλεξανδρέων	πλῆθος τί ἂν εἴποι τις,
[32, 25]	Σφίγγας καὶ Χιμαίρας, ἐκ παντοδαπῶν	φύσεων	{εἰς} μίαν μορφὴν εἰδώλου ξυντιθέντες.
[32, 95]	ἐπτοημένος, ὡς εὐχερής, τὰ μικρὰ	θαυμάζων,	ἥττων τοῦ τυχόντος {πραγμάτων} ἐραστὴς
[32, 45]	αἰσχυνόμενοι τοῖς πεπραγμένοις. ~ἐκεῖνος μὲν	παίζων	καὶ καταγελῶν οὐ φαύλου πράγματος,
[32, 70]	καὶ καταγελῶν καὶ καθάπερ παισὶ	προσπαίζων.	ἐπεὶ τὸ στράτευμα ἐφειστήκει κἀκεῖνος
[32, 50]	καὶ〉 ἀναίδειαν· σπουδῇ πρόσεισι, φθέγγεται	βαδίζων	{ἢ} πεσών τινα ἔωσε, μάχεται
[32, 90]	παραπλησίως καὶ δῆμος οὕτως μέγας	μινυρίζων	διὰ βίου καὶ πάλιν ἡνιοχῶν
[32, 15]	πρὸς ἡμᾶς, ἀλλὰ πανταχῇ πάντων	ἀγαθῶν	αὐτοὶ κρατοῦσι καὶ διανέμουσι δαψιλῶς
[32, 25]	χρηστοὶ καὶ δίκαιοι, τῶν μὲν	ἀγαθῶν	ἑκούσιοι ταμίαι, τῶν δὲ χαλεπῶν
[32, 15]	μηδὲ προβολὴν ἔχοντες ἀπὸ τῶν	παθῶν,	ἀλλ´ ἐν ἀκαλύπτῳ καὶ ταλαιπώρῳ
[32, 55]	τοῖς ἀνθρώποις εὑρῆσθαι δοκεῖ τῶν	παθῶν	καὶ μάλιστα δὴ μεταστρέφειν ψυχὰς
[32, 60]	καὶ τὴν φιλανθρωπίαν, τῶν δὲ	ὀρνίθων	μουσικὸν δήπου τὸ γένος αὐτὸ
[32, 70]	ὁ βέλτιστος ὑμῖν Κόνων ἐχρήσατο	προελθών,	οὗ μάλιστα τὸ πλῆθος ὑμῶν
[32, 30]	οὐδείς ἐστιν ὃς οὐκ ἂν	εἰσελθὼν	καταπλαγείη τε ὑμᾶς καὶ τιμήσειεν·
[32, 70]	ταῦτα κατιέναι πολέμῳ καὶ διὰ	Ῥωμαίων;	καὶ τέλος ἐκεῖνος μὲν αὐλῶν,
[32, 90]	δόξαν ἔσχον. πόσους γὰρ οἴεσθε	Ἀθηναίων	ἢ Μεγαρέων ἢ Κορινθίων τὰ
[32, 1]	νῦν μὲν γὰρ ἁμαρτάνετε τὸ	Ἀθηναίων	ποτὲ ἁμάρτημα. τοῦ γὰρ Ἀπόλλωνος
[32, 10]	εὐτυχοῦς πόλεως, ἐν τοσαύτῃ σπάνει	γενναίων	καὶ ἐλευθέρων ἀνδρῶν, ἀφθονίᾳ δὲ
[32, 100]	φασιν Αἰγυπτίων τινὶ τῶν σφόδρα	ἀρχαίων	μουσικῷ. ἐκείνῳ γὰρ τὸ δαιμόνιόν
[32, 40]	καὶ πλήθει πολιτῶν καὶ τῶν	ἐπιτηδείων	περιουσίᾳ, πάντα ἀκριβῶς διεξιόντας ὡς
[32, 25]	πλεόνων, ὅσῳπερ ἂν αὐτὸς ᾖ	πλείων	ὁ δῆμος καὶ πόλεως γενναιοτέρας.
[32, 70]	πράγματα, Σιμάριστοι καὶ τοιαῦθ´ ἕτερα	ἑταιρειῶν	ὀνόματα· ὥστε φυγεῖν αὐτὸν ἠναγκάσατε
[32, 5]	οὐθέν, ὡς εἰπεῖν, ἐπισταμένων, ἀλλὰ	χρείων	τροφῆς· οὗτοι δὲ ἔν τε
[32, 55]	ἴσως καιρὸς ἦν ὑμᾶς παύσασθαι	βακχειῶν	καὶ προσέχειν μᾶλλον αὑτοῖς. νυνὶ
[32, 90]	οἴεσθε Ἀθηναίων ἢ Μεγαρέων ἢ	Κορινθίων	τὰ σώματα ἀσκεῖν καὶ ζῆν
[32, 30]	ἀφρός τε καὶ ἄχνη καὶ	φυκίων	πλῆθος ἐκχεομένων· ὡσαύτως δὴ καὶ
[32, 25]	εὐτελοῦς πρᾴως ἄγοντα, οὐδὲν δεόμενον	ψαλίων.	οἱ δὲ πλείους {καὶ οἱ}
[32, 85]	εὐπόρους ἢ πλῆθος ἀνήριθμον ἀνθρώπων	ἀθλίων	καὶ μαινομένων, ὥσπερ τινὰ κόπρον
[32, 20]	δῆμον ὑμῶν, καθάπερ στέαρ φασὶν	ἐνίων	ζῴων ὠφελεῖν πρός τι τῶν
[32, 65]	τῶν ῥητόρων ἅπτεσθαι καὶ φιλοσόφων	ἐνίων·	μᾶλλον δὲ τοὺς ῥήτορας οὐδὲ
[32, 65]	Φρύξ. ἐγὼ δ´ ὑμῖν βούλομαι	Λακεδαιμονίων	ἔργον εἰπεῖν, ὡς ἐκεῖνοι προσηνέχθησαν
[32, 35]	κατάρσεις καὶ πλήθους ὑπερβολὴ καὶ	ὠνίων	καὶ νεῶν πανηγύρεως καὶ λιμένος
[32, 95]	χρόνον συχνὸν μήτε προθείη τῶν	ὠνίων	μηδὲν μήτε δείξειε μηδέποτε· δῆλον
[32, 5]	πόλεως· μαινοίμην γὰρ ἄν· ἀλλ´	ἀξιῶν	ὑμᾶς, ὥσπερ τούτοις ἑτοίμως καὶ
[32, 15]	σωτῆρές εἰσι καὶ φύλακες τῶν	οἵων	τε σώζεσθαι, πρὶν ἐλθεῖν εἰς
[32, 80]	περ κλαγγὴ γεράνων πέλει ἠὲ	κολοιῶν,	αἵτ´ ἐπεὶ οὖν ζῦθόν τ´
[32, 80]	ὥστε ψαρῶν νέφος ἔρχεται ἠὲ	κολοιῶν	οὖλον κεκλήγοντες, ὅτε προΐδωσιν ἰόντα
[32, 50]	ἡ γὰρ φύσις ἀναγκάζει πολλῶν	ὁμοίων	δεῖσθαι· διαφέρουσι μέντοι περὶ ταῦτα
[32, 60]	Τιμόθεος ᾖδεν ὁ παλαιὸς ἢ	Ἀρίων,	ὑφ´ οὗ λέγουσιν ᾄδοντος ἐν
[32, 25]	ὀργὴ πρὸς πάντα ἕτοιμος, ὥσπερ	θηρίων	ἀνημέρων, τὰ δὲ ὦτα ἐμπέφρακται,
[32, 60]	τι πλῆθος οἶμαι {τῶν} πάντων	θηρίων.	πλεῖστα δὲ ἐν αὐτοῖς εἶναι
[32, 40]	τις τῶν Περσῶν ἢ τῶν	Βακτρίων,	ὡς αὐτοὶ μὲν ἴσασιν ἱππεύειν
[32, 15]	καὶ μεστὸς ἀπάτης, πονηρίας, λύπης,	μυρίων	ἄλλων κακῶν. τούτων δὲ ἓν
[32, 40]	τούτου συνήθους, ἀκούεσθε δὲ ὑπὸ	μυρίων	ἐθνῶν οὐκ ἐπισταμένων ὑμᾶς, καὶ
[32, 25]	οὐδὲ ἁπλῆς, ἀλλὰ συμπεφορημένης ἐκ	μυρίων·	ὥστε πάνυ ποικίλον τε καὶ
[32, 15]	τεθνᾶσιν· ὅμως δὲ ἤδη ποτὲ	ἐξαισίων	δεινῶν ἐπικειμένων αὐτοῖς ἀπετράπησαν. οἱ
[32, 10]	τις ἰατρὸς ἐπὶ κάμνοντας ἀνθρώπους	εἰσιὼν	τῆς μὲν σωτηρίας αὐτῶν καὶ
[32, 100]	εἰς Μέμφιν, ἐκπληττομένων αὐτὸν τῶν	Αἰγυπτίων	ἐκάλεσεν. ἐπεδείκνυτο οὖν πάσῃ προθυμίᾳ
[32, 100]	μὴ κἀμοὶ συμβέβηκεν ὅ φασιν	Αἰγυπτίων	τινὶ τῶν σφόδρα ἀρχαίων μουσικῷ.
[32, 60]	τούτων μὲν γάρ ἐστιν οὐδεὶς	Ἀμφίων	οὐδὲ Ὀρφεύς· ὁ μὲν γὰρ
[32, 60]	ὑμῖν γεγόνασιν. ὁ μὲν οὖν	Ἀμφίων	πρὸς τὸ μέλος, ὥς φασιν,
[32, 55]	προσαγορεύουσιν, ὡς ἀποτρ έποντα τῶν	κακῶν	καὶ ὑγίειαν ἐμποιοῦντα ταῖς ψυχαῖς
[32, 15]	ἀπάτης, πονηρίας, λύπης, μυρίων ἄλλων	κακῶν.	τούτων δὲ ἓν ἴαμα καὶ
[32, 10]	καὶ ἐλευθέρων ἀνδρῶν, ἀφθονίᾳ δὲ	κολάκων	καὶ γοήτων καὶ σοφιστῶν. ἐγὼ
[32, 40]	εἰσέλθωσιν ἢ τὸ στάδιον, ὥσπερ	φαρμάκων	αὐτοῖς ἐκεῖ κατορωρυγμένων, οὐδὲν οἴδασι
[32, 20]	οὐκ ἐθέλοντα· τίς δ´ ἂν	ἑκὼν	τοσσόνδε διαδράμοι ἁλμυρὸν ὕδωρ ἄσπετον;
[32, 90]	αἱρεθεῖσα ὑπὸ μέθης ἢ ᾠδῆς	γυναικῶν	ἢ ἁρμάτων ἄγηται καὶ φέρηται
[32, 60]	οἷός τε εἰπεῖν; ἀλλὰ ᾄσματα	γυναικῶν	καὶ κρούματα ὀρχηστῶν καὶ παροινίας
[32, 15]	ἐρίδων ὑμῖν φύεται πλῆθος καὶ	δικῶν	καὶ βοὴ τραχεῖα καὶ γλῶτται
[32, 85]	οὐκ ἄνδρας ἐρρωμένους, {ὡς τῶν	κωμικῶν	ἔφη τις ἐπὶ τοῖς τοιούτοις·
[32, 65]	πολλὰ ἔτη, τοὺς δὲ βαρβάρους	ἐνίκων	ἀεὶ πάντας· ὑμεῖς δὲ οὐδὲ
[32, 5]	καὶ χειροήθεις ἑαυτοῖς. τῶν δὲ	Κυνικῶν	λεγομένων ἔστι μὲν ἐν τῇ
[32, 40]	δὲ ὑπὸ ᾠδῆς καὶ δρόμων	ἱππικῶν	καὶ μηδὲν ἄξιον πράττουσαν ἐν
[32, 15]	τις, ὥσπερ οἶμαι καὶ τῶν	ἑλκῶν	τὰ δυσχερῆ λίαν οὐκ ἐᾷ
[32, 55]	οἱ ἰατροὶ τὰ φλεγμαίνοντα τῶν	ἑλκῶν	ὑγραίνοντες καὶ μαλακοποιοῦντες ἀνώδυνα ἔθηκαν.
[32, 75]	οὐ γὰρ Πέλοψ ἐστὶν ὁ	διώκων,	οὐδ´ Οἰνόμαος οὐδὲ Μυρτίλος, ὁ
[32, 85]	ἂν ᾖ πάντων ἀμέλεια τῶν	καλῶν,	ἑνὸς δὲ πράγματος ἀγεννοῦς ἔρως,
[32, 5]	ὥσπερ ἂν παῖδάς τις ἐθίζοι	διδασκάλων	καταφρονεῖν, καὶ δέον ἐκκόπτειν τὴν
[32, 70]	δὲ ἔλεγε, φειδόμενος ὑμῶν καὶ	καταγελῶν	καὶ καθάπερ παισὶ προσπαίζων. ἐπεὶ
[32, 45]	πεπραγμένοις. ~ἐκεῖνος μὲν παίζων καὶ	καταγελῶν	οὐ φαύλου πράγματος, ὡς ἐγὼ
[32, 50]	πράττετε. ἐπεὶ πῶς ἂν ἀπείχεσθε	ἀλλήλων;	καίτοι ποίους τινὰς ἂν ὑμεῖς
[32, 5]	κύριοι καθεστηκότες, ἀλλὰ καὶ τῶν	ἄλλων	Ἑλλήνων ἄρχοντες, καὶ ἐξὸν αὐτοῖς,
[32, 10]	ἐπὶ εὐνοίᾳ καὶ κηδεμονίᾳ τῶν	ἄλλων	ἕτοιμον, εἰ δέοι, καὶ καταγελᾶσθαι,
[32, 50]	αἰδοῦς τυγχάνουσιν· ἐπεὶ καὶ τῶν	ἄλλων	εὑρήσομεν τὰ πλεῖστα ταὐτὰ πράττοντας
[32, 50]	εἰκότως οἶμαι παρά τε τῶν	ἄλλων	καὶ τῶν ἡγουμένων αἰδοῦς τυγχάνουσιν·
[32, 15]	μεστὸς ἀπάτης, πονηρίας, λύπης, μυρίων	ἄλλων	κακῶν. τούτων δὲ ἓν ἴαμα
[32, 15]	κακίας καὶ πρόνοια, καθάπερ τῶν	ἄλλων	νόσων· ἡ μὲν ἐοικυῖα διαίτῃ
[32, 35]	Αἰθιοπίας. σχεδὸν δὲ καὶ τῶν	ἄλλων	οἱ πλείους ἐπὶ τοῖς τοιούτοις
[32, 30]	θέαν ἵππων· ὡς τῶν γε	ἄλλων	οὐδενὸς αὐτοῖς μέλει. οὐ γὰρ
[32, 20]	ἀκούων Ὁμήρου τε καὶ τῶν	ἄλλων	ποιητῶν ὑμνούντων ἀεὶ τὸν ὄχλον
[32, 30]	καὶ μὴν περί γε τῶν	ἄλλων	τὸ μὲν πάντα ἐπεξελθεῖν, καὶ
[32, 35]	ἐμοῦ λέγοντος, ὥσπερ ὑπὸ τῶν	ἄλλων	τῶν ἀεὶ θωπευόντων ὑμᾶς· ἐγὼ
[32, 35]	ὑμνοῦσιν αὐτὰ ῥήτορσιν ἢ ποιηταῖς	παραβάλλων	ἐμαυτόν. δεινοὶ γὰρ ἐκεῖνοι καὶ
[32, 50]	καὶ φέρει πρᾴως τὴν τῶν	πολλῶν	ἄνοιαν. τοιγαροῦν ὡς παισὶν ὑμῖν
[32, 45]	ἀναγκαῖόν ἐστι διὰ τὴν τῶν	πολλῶν	ἀσθένειαν καὶ σχολήν· ἴσως δὲ
[32, 85]	ἄνακτι. ταῦτα μὲν ὑμῖν ἀπὸ	πολλῶν	καὶ φαύλων ὀλίγα, ὅπως μὴ
[32, 50]	θεωροῦντας· ἡ γὰρ φύσις ἀναγκάζει	πολλῶν	ὁμοίων δεῖσθαι· διαφέρουσι μέντοι περὶ
[32, 80]	σόον ἔμμεναι οὔτε σελήνην. οἵηπερ	φύλλων	γενεή, τοίη δὲ καὶ ἀνδρῶν,
[32, 70]	Ῥωμαίων; καὶ τέλος ἐκεῖνος μὲν	αὐλῶν,	ὑμεῖς δὲ ὀρχούμενοι τὴν πόλιν
[32, 85]	μὲν ὑμῖν ἀπὸ πολλῶν καὶ	φαύλων	ὀλίγα, ὅπως μὴ μόνοι δοκῆτε
[32, 35]	τοῖς λόγοις, οὐ μέντοι περὶ	φαύλων.	{τὰ μὲν γὰρ λεγόμενα αὐτὰ
[32, 30]	πράττοντες. οὐκ ἴστε ὅτι ὥσπερ	ἡγεμὼν	καὶ βασιλεὺς ὅταν προέλθῃ, τότε
[32, 95]	καταπλεύσειεν εἰς πόλιν, ἔπειθ´ ὑπ´	ἀνέμων	τινῶν ἢ τύχης ἄλλης κρατούμενος
[32, 15]	δυσώδεις αὐτοὶ ποιοῦμεν καὶ ἀφ´	ἡμῶν	οὗτοι ἵστανται. διὰ γὰρ ἀνθρώπων
[32, 90]	πόλις ἐστὶ τῶν μὴ σφόδρα	ἐρήμων	καὶ μικρῶν, ἐν ᾗ μὴ
[32, 35]	οὐ νήσων οὐδὲ λιμένων οὐδὲ	πορθμῶν	τινων καὶ ἰσθμῶν, ἀλλὰ σχεδὸν
[32, 35]	λιμένων οὐδὲ πορθμῶν τινων καὶ	ἰσθμῶν,	ἀλλὰ σχεδὸν ἁπάσης τῆς οἰκουμένης
[32, 85]	οὐδὲ ἡ τῶν Τρώων πόλις	εὐδαίμων,	ὅτι πονηρῶν καὶ ἀκολάστων ὑπῆρξε
[32, 10]	θεοῦ, κἂν λόγων τις ἀκούσῃ	φρονίμων,	ἐκεῖθεν ἐπιπεμφθῆναι. ~καθόλου γὰρ οὐδὲν
[32, 20]	καὶ ὀρχημάτων, ἀλλὰ καὶ λόγων	φρονίμων,	ἵνα κἀμοὶ πρὸς τοὺς αἰτιωμένους
[32, 1]	σεμνότερον, ὅτι τοσοῦτοι ὄντες λόγων	χρησίμων	γενομένων ἅπαντες ἐσιωπήσατε, καὶ πρὸς
[32, 25]	καὶ γὰρ ἕν τι τῶν	χρησίμων	ἐστὶ καὶ μᾶλλον ἂν ὑμᾶς
[32, 10]	ἀθρόοις μηδὲν ἂν δεῖξαι τῶν	χρησίμων.	πολλάκις γὰρ ἤδη καὶ ὕπαρ
[32, 50]	ἀρετῆς καὶ πατρῴων γερῶν καὶ	νόμων	καὶ χρηστοῦ βασιλέως, εἰ δέοι,
[32, 40]	μαινομένην δὲ ὑπὸ ᾠδῆς καὶ	δρόμων	ἱππικῶν καὶ μηδὲν ἄξιον πράττουσαν
[32, 10]	καθ´ ἑκάστην ἡμέραν διά τε	χρησμῶν	καὶ δι´ ὀνειράτων. μὴ οὖν
[32, 40]	ἱππομαχίας. σκοπεῖτε δὲ μὴ περὶ	ὑμῶν	ἀληθέστερον οὗτοι λέγωσιν ἢ περὶ
[32, 45]	διαφέρεσθε. καίτοι πόσοι διὰ ταῦθ´	ὑμῶν	ἀπολώλασιν; ἀδοξοῦσι μὲν γὰρ πάντες.
[32, 70]	ἡγεμόνας εἰς ὑποψίαν αὐτοὺς καθ´	ὑμῶν	αὐτῶν ἠγάγετε, ὥστε ἐπιμελεστέρας χρῆναι
[32, 25]	δήμου φύσεως, τοῦτ´ ἔστι περὶ	ὑμῶν	αὐτῶν. καὶ γὰρ ἕν τι
[32, 85]	ἀκούειν θαυμαστὰ οἷα, περὶ δὲ	ὑμῶν	αὐτῶν μηδὲν σεμνὸν λέγεσθαι μηδ´
[32, 75]	ὑπὲρ τῶν ἵππων, ἀλλ´ ὑπὲρ	ὑμῶν	αὐτῶν, ὅπως μὴ ταράττησθε μηδὲ
[32, 80]	οὐδὲ αἱρεῖν πόλεις, ὡς ἐκεῖνος)	ὑμῶν	δὲ οὐδεὶς ἐν τῇ θέᾳ
[32, 65]	δ´ οὖν Λακεδαιμόνιοι πλεῖστον ὅσον	ὑμῶν	διέφερον, περὶ ταῦτα, ὡς ἔφην,
[32, 30]	νομιεῖτε οὐδενὸς ἄξιον, κἂν μυριάκις	ὑμῶν	ἔχῃ τινὰ ἐξουσίαν, αὐτοὶ δὲ
[32, 50]	οἶστρος. {ἴστε Ῥοδίους ἐγγὺς οὕτως	ὑμῶν	ζῶντας ἐν ἐλευθερίᾳ καὶ μετὰ
[32, 20]	ἀλεξιφάρμακόν ἐστι πρὸς τὸν δῆμον	ὑμῶν,	καθάπερ στέαρ φασὶν ἐνίων ζῴων
[32, 70]	βαδιοῦμαι· ταῦτα δὲ ἔλεγε, φειδόμενος	ὑμῶν	καὶ καταγελῶν καὶ καθάπερ παισὶ
[32, 50]	πόσον τινὰ γέλωτα τοὺς θεοὺς	ὑμῶν	καταγελᾶν οἴεσθε, ὅταν πάλιν ἐκείνους
[32, 10]	συνθέντες ᾄδουσιν, ὡς πάνυ φιλῳδῶν	ὑμῶν	κατεγνωκότες. οὗτοι δ´ εἰ μέν
[32, 95]	τῆς φήμης, ἐκείνους δὲ περὶ	ὑμῶν	μὴ πολυπραγμονεῖν, ὁποῖος ὁ τῶν
[32, 95]	δ´ ἴσως οὐχ Ἡρακλεῖ προσέοικεν	ὑμῶν	ὁ δῆμος, ἀλλὰ Κενταύρῳ τινὶ
[32, 10]	φήμας ἐνθάδε ἐν Μέμφει πλησίον	ὑμῶν,	ὅτι παῖδες ἀπαγγέλλουσι παίζοντες τὸ
[32, 10]	οὐδ´ ὡς ἐμπλῆσαι τὰς ἀκοὰς	ὑμῶν	οὐδ´ ὥστε διατελέσαι λέγοντες, ἀλλὰ
[32, 95]	οὐχ ὁρᾶτε ὅσην ὁ αὐτοκράτωρ	ὑμῶν	πεποίηται τῆς πόλεως ἐπιμέλειαν; οὐκοῦν
[32, 70]	ἦτε. οὐχ ὁ μὲν βασιλεὺς	ὑμῶν	περὶ αὔλησιν ἠσχολεῖτο καὶ μόνῳ
[32, 70]	προελθών, οὗ μάλιστα τὸ πλῆθος	ὑμῶν	συνειστήκει, καὶ δείξας τινὰ τόπον
[32, 35]	ἥλιον. ἥ τε γὰρ Αἴγυπτος	{ὑμῶν}	τηλικοῦτον ἔθνος, σῶμα τῆς πόλεώς
[32, 65]	ὡς γὰρ ὁρῶσι τὴν σπουδὴν	ὑμῶν	τὴν περὶ τοῦτο καὶ τὴν
[32, 95]	καὶ συνέσεως. τοιγαροῦν τέθνηκε κατασιωπήσας	ὑμῶν	τὴν πόλιν, {τοῦτ´ ἔστι καταδικάσας
[32, 45]	δοκῶ, ταῦτα ἔλεγεν. περὶ δὲ	ὑμῶν	τί ἄν τις ἔχοι λέγειν;
[32, 35]	βάρβαροι ἴσασιν. ἡ γὰρ πόλις	ὑμῶν	τῷ μεγέθει καὶ τῷ τόπῳ
[32, 25]	καὶ δῆμος ὁ μέν τις	εὐγνώμων	καὶ πρᾷος καὶ γαληνὸς ὄντως,
[32, 50]	τιμᾶν τὸ δαιμόνιον; ἀλλ´ ἔστιν	εὐγνώμων	ὁ θεός, ὡς θεός, οἶμαι,
[32, 80]	εὐχετόωντο ἕκαστοι. ἠΰτε περ κλαγγὴ	γεράνων	πέλει ἠὲ κολοιῶν, αἵτ´ ἐπεὶ
[32, 15]	ἐπιμέλειαν ἔργον εἶναί φημι τῶν	δυναμένων	διὰ πειθοῦς καὶ λόγου ψυχὰς
[32, 5]	ἀγεννὲς ἀνθρώπων οὐθέν, ὡς εἰπεῖν,	ἐπισταμένων,	ἀλλὰ χρείων τροφῆς· οὗτοι δὲ
[32, 15]	σπάνις ὑμῖν τῶν τὸ〉 ὕστερον	ἐπισταμένων.	οὔτε γὰρ χρήματα αὐτοῖς οὔτε
[32, 40]	δὲ ὑπὸ μυρίων ἐθνῶν οὐκ	ἐπισταμένων	ὑμᾶς, καὶ ὁρᾶτε μὲν τρεῖς
[32, 40]	στάδιον, ὥσπερ φαρμάκων αὐτοῖς ἐκεῖ	κατορωρυγμένων,	οὐδὲν οἴδασι τῶν προτέρων οὐδὲ
[32, 75]	πάτασσε δὲ θυμὸς ἑκάστου νίκης	ἱεμένων,	κέκλοντο δὲ οἷσιν ἕκαστος ἵπποις.
[32, 15]	δὲ ἤδη ποτὲ ἐξαισίων δεινῶν	ἐπικειμένων	αὐτοῖς ἀπετράπησαν. οἱ δὲ διὰ
[32, 35]	ἡμᾶς ἅπασαν ἐκδέχεσθε, κάλλει τε	λιμένων	καὶ μεγέθει στόλου καὶ τῶν
[32, 35]	τὰς ἐμπορίας οὐ νήσων οὐδὲ	λιμένων	οὐδὲ πορθμῶν τινων καὶ ἰσθμῶν,
[32, 5]	χειροήθεις ἑαυτοῖς. τῶν δὲ Κυνικῶν	λεγομένων	ἔστι μὲν ἐν τῇ πόλει
[32, 30]	καὶ ἄχνη καὶ φυκίων πλῆθος	ἐκχεομένων·	ὡσαύτως δὴ καὶ παρ´ ὑμῖν
[32, 55]	πάθους, θηλυτέραν δὲ τὴν λύπην	ἐργαζομένων	δι´ ᾠδῆς λανθανούσης μετὰ γόων,
[32, 35]	μεγέθει στόλου καὶ τῶν πανταχοῦ	γιγνομένων	ἀφθονίᾳ καὶ διαθέσει, καὶ τὴν
[32, 1]	ὅτι τοσοῦτοι ὄντες λόγων χρησίμων	γενομένων	ἅπαντες ἐσιωπήσατε, καὶ πρὸς τούτῳ
[32, 85]	πλῆθος ἀνήριθμον ἀνθρώπων ἀθλίων καὶ	μαινομένων,	ὥσπερ τινὰ κόπρον βαθεῖαν ἐν
[32, 95]	καὶ πίστεως ἀξίους καὶ τῶν	πεμπομένων	ἕκαστος καὶ διοικούντων ὑμᾶς προτιμήσῃ.
[32, 100]	τῶν Σύρων ἧκεν εἰς Μέμφιν,	ἐκπληττομένων	αὐτὸν τῶν Αἰγυπτίων ἐκάλεσεν. ἐπεδείκνυτο
[32, 35]	ὅλης γῆς καὶ τῶν πλεῖστον	ἀπῳκισμένων	ἐθνῶν, ὥσπερ ἀγορὰ μιᾶς πόλεως
[32, 10]	δὲ εἰς ὑμᾶς παρϊόντων ὡς	πεπαιδευμένων	οἱ μὲν ἐπιδεικτικοὺς λόγους καὶ
[32, 50]	τε τῶν ἄλλων καὶ τῶν	ἡγουμένων	αἰδοῦς τυγχάνουσιν· ἐπεὶ καὶ τῶν
[32, 65]	ἀλλ´ ἄγριος καὶ χαλεπός, ἅμα	ὀρχουμένων,	τερετιζόντων, μιαιφονούντων. οἱ δ´ οὖν
[32, 55]	τε καὶ ᾠδῆς ἐν πένθεσιν,	ἰωμένων	οἶμαι τὸ σκληρὸν καὶ ἄτεγκτον
[32, 10]	δι´ ὀνειράτων. μὴ οὖν οἴεσθε	κοιμωμένων	μόνον ἐπιμελεῖσθαι τὸν θεόν, {καὶ}
[32, 75]	τοῦ τυχόντος ἀργυρίου, νῦν μὲν	ἡττωμένων,	νῦν δὲ νικώντων, ἀεὶ τῶν
[32, 50]	δοκεῖ μέτριον, ἀλλὰ καὶ τῶν	ξένων	ἐπιπλήττουσι τοῖς εἰκῇ βαδίζουσι. τοιγαροῦν
[32, 40]	οὗτοι λέγωσιν ἢ περὶ τῶν	Ἑλλήνων	Ἀνάχαρσιν τὸν Σκύθην φασὶν εἰπεῖν·
[32, 40]	ἔστιν ἐν ἑκάστῃ πόλει τῶν	Ἑλλήνων	ἀποδεδειγμένον χωρίον, ἐν ᾧ μαίνονται
[32, 5]	καθεστηκότες, ἀλλὰ καὶ τῶν ἄλλων	Ἑλλήνων	ἄρχοντες, καὶ ἐξὸν αὐτοῖς, εἰ
[32, 1]	καὶ παισὶ Λυδῶν ἢ Φρυγῶν·	Ἑλλήνων	δὲ παισί, καὶ ταῦτα θεοῦ
[32, 65]	ἦσαν ἱκανοί, καὶ τῶν μὲν	Ἑλλήνων	προέστησαν πολλὰ ἔτη, τοὺς δὲ
[32, 40]	ὁρᾶσθε δὲ ὑπὸ τοσούτων μὲν	Ἑλλήνων,	τοσούτων δὲ βαρβάρων. τί οὖν
[32, 55]	οὐδὲν ἀλλήλους ἐργάζονται· τῶν δὲ	Ἑλλήνων	ὑμεῖς μόνοι δι´ ὤτων καὶ
[32, 40]	συνήθους, ἀκούεσθε δὲ ὑπὸ μυρίων	ἐθνῶν	οὐκ ἐπισταμένων ὑμᾶς, καὶ ὁρᾶτε
[32, 35]	γῆς καὶ τῶν πλεῖστον ἀπῳκισμένων	ἐθνῶν,	ὥσπερ ἀγορὰ μιᾶς πόλεως εἰς
[32, 90]	φησὶ παθεῖν μαινόμενον· ἐκ τοῦδε	βαίνων	ἅρματ´ οὐκ ἔχων ἔχειν ἔφασκε,
[32, 15]	ὅμως δὲ ἤδη ποτὲ ἐξαισίων	δεινῶν	ἐπικειμένων αὐτοῖς ἀπετράπησαν. οἱ δὲ
[32, 90]	πάντως· ἀλλὰ Καυνίους μόνον παρείληφε	{κἀκείνων	ἐστὶ} τὸ ὄνειδος, ὅτι πάντες
[32, 15]	ἔδει φροντίζειν· τοιγαροῦν διὰ τὴν	ἐκείνων	ἀναχώρησιν καὶ σιωπὴν ἐρίδων ὑμῖν
[32, 35]	διαυγέσιν· ὧν οὐδὲν ἴδιόν ἐστιν	ἐκείνων·	ἀρετῆς δὲ οὐδὲ ὄναρ αὐτοῖς
[32, 65]	αὐτὸ εἰπεῖν. ἔλεγε γὰρ ἐξ	ἐκείνων	γένος τι φῦναι Μακεδόνων, καὶ
[32, 55]	αὐτὸ πάσχετε, μᾶλλον δὲ ληρεῖτε	ἐκείνων	{κάκιον} καὶ παραφέρεσθε καὶ μᾶλλον
[32, 50]	τοῖς συμπόταις δόντες ἢ παρ´	ἐκείνων	λαβόντες· οἵαν ποτὲ γενέσθαι φασὶ
[32, 25]	ὁ δῆμος καὶ πόλεως γενναιοτέρας.	ἐκείνων	μὲν οὖν εἰσι βασιλεῖς, θεοὶ
[32, 40]	μὲν ἄλλα θαυμαστὴν καὶ τῶν	ἀνθρωπίνων	θεαμάτων πάντων κρεῖττον θέαμα, κόσμῳ
[32, 55]	γίγνεσθαι πραεῖαν δι´ ἀτμοῦ θυμιαμάτων	τινῶν·	ἔπειτα χαίρουσι καὶ ἀνίστανται γελῶντες
[32, 95]	εἰς πόλιν, ἔπειθ´ ὑπ´ ἀνέμων	τινῶν	ἢ τύχης ἄλλης κρατούμενος καὶ
[32, 35]	νήσων οὐδὲ λιμένων οὐδὲ πορθμῶν	τινων	καὶ ἰσθμῶν, ἀλλὰ σχεδὸν ἁπάσης
[32, 55]	ἐκ Μουσῶν, ἀλλ´ ἐκ Κορυβάντων	τινῶν	κατέχεσθε, καὶ πιστὰ ποιεῖτε τὰ
[32, 60]	ἀκροατὰς κινοῦσιν. τοιγαροῦν οὐκ ἀπὸ	κύκνων	οὐδὲ ἀηδόνων ὁ ζῆλος αὐτῶν
[32, 65]	ἐξ ἐκείνων γένος τι φῦναι	Μακεδόνων,	καὶ τοῦτο αὖθις ὕστερον μετὰ
[32, 60]	τοιγαροῦν οὐκ ἀπὸ κύκνων οὐδὲ	ἀηδόνων	ὁ ζῆλος αὐτῶν ὠνόμασται παρ´
[32, 25]	τοσούτῳ μείζονι δυνάστῃ καὶ ἄρχοντι	πλεόνων,	ὅσῳπερ ἂν αὐτὸς ᾖ πλείων
[32, 30]	μέν, ἄν τις ἀσχημονῇ τῶν	μειζόνων	ἐν τῷ μέσῳ πάντων ὁρώντων,
[32, 70]	τἄλλα σωφρονεῖν καὶ περὶ τῶν	μειζόνων	ὀρθῶς βουλεύεσθαι. ἡ γὰρ τῶν
[32, 85]	ὑφ´ ἑνός, ὑμεῖς δὲ ὑπὸ	πλειόνων	ἑαλώκατε. μὴ γὰρ τοῦτο μόνον
[32, 45]	σχολήν· ἴσως δὲ καὶ τῶν	βελτιόνων	εἰσὶν οἱ δεόμενοι διατριβῆς τινος
[32, 90]	πάσχουσιν· ὥσπερ καὶ ἀπὸ τῶν	βελτιόνων	τινὲς ἐθαυμάσθησαν καὶ δόξαν ἔσχον.
[32, 70]	γελοῖον ὡς ὁ βέλτιστος ὑμῖν	Κόνων	ἐχρήσατο προελθών, οὗ μάλιστα τὸ
[32, 10]	κἂν ἔθνος ἢ πόλις χρηστῶν	ἡγεμόνων,	κἂν ἰατρὸς ἐν καιρῷ παραγένηται
[32, 75]	ἐπικουρίαν ἢ τίνα ἐξιλάσασθαι δεῖ	δαιμόνων;	ἔστιν Ὀλυμπίασι κατὰ μέσον τὸν
[32, 90]	καὶ πόλις, ἥτις ἂν τῶν	κρειττόνων	ἐπιτηδευμάτων ἀφεμένη καὶ μήτε ὁρῶσα
[32, 25]	καὶ ἄλλος προαιρήσεται τῶν ἐμοῦ	κρειττόνων.	καὶ μὴν οὐδὲν ἂν〉 ἔχοιτε
[32, 55]	καὶ ταύτην ἐκ τῆς τῶν	κρειττόνων	χειρὸς λαμβάνετε· ὥστε ἴσως καιρὸς
[32, 65]	μιμεῖσθαι δὲ μηδὲν ἐπιχειρεῖν· τῶν	κυνῶν	δὲ ἐνίους, οἷα δὴ γένος
[32, 55]	ἐργαζομένων δι´ ᾠδῆς λανθανούσης μετὰ	γόων,	ὥσπερ οἱ ἰατροὶ τὰ φλεγμαίνοντα
[32, 80]	κναφθεὶς ἀποτίνῃς. τὸν δ´ αὖθ´	Ἱπποκόων	ἀπαμειβόμενος προσέειπε· τέττα, σιωπῇ ἧσο,
[32, 80]	τοίη δὲ καὶ ἀνδρῶν, ἀνδρῶν	κουφονόων,	φιλαοιδοτάτων, ἀγερώχων. ἠχὴ δ´ ἀμφοτέρων
[32, 80]	ἄγκεα θεσπιδαὲς πῦρ, πάντῃ δ´	εἰλυφόων	ἄνεμος φέρει, οἱ δέ τε
[32, 85]	βαθεῖαν ἐν ταὐτῷ νενημένην ἐκ	παντοδαπῶν	λυμάτων. οὐδὲ γὰρ πόλιν εἴποι
[32, 25]	καὶ Σφίγγας καὶ Χιμαίρας, ἐκ	παντοδαπῶν	φύσεων {εἰς} μίαν μορφὴν εἰδώλου
[32, 80]	μύθῳ· ἠπεδανὸς δέ νύ τοι	θεράπων,	βραδέες δέ τοι ἵπποι. ~τὸν
[32, 20]	ζῴων ὠφελεῖν πρός τι τῶν	χαλεπῶν.	ἐγὼ γοῦν, εἰ ἦν ᾠδικός,
[32, 25]	ἀγαθῶν ἑκούσιοι ταμίαι, τῶν δὲ	χαλεπῶν	σπανίως μεταδιδόντες καὶ κατὰ ἀνάγκην,
[32, 5]	δαπάνην. λέγω δὲ ταῦτα οὐκ	ἀποτρέπων	οὐδὲ καταλύειν κελεύων τὰς τοιαύτας
[32, 70]	ὀρθῶς βουλεύεσθαι. ἡ γὰρ τῶν	τρόπων	κουφότης καὶ τὸ ἀλόγιστον οὐκ
[32, 90]	βίου καὶ πάλιν ἡνιοχῶν χωρὶς	ἵππων	αἰσχρὸν γίγνεται καὶ καταγέλαστον. αὐτὸ
[32, 75]	μὰ Δί´ οὐχ ὑπὲρ τῶν	ἵππων,	ἀλλ´ ὑπὲρ ὑμῶν αὐτῶν, ὅπως
[32, 80]	ἀλλὰ πολὺ μᾶλλον πέτεσθε τῶν	ἵππων	καὶ τῶν ἡνιόχων, καὶ γελοίως
[32, 40]	οὐδεπώποτε αὐτοὶ θιγόντες οὐδ´ ἐπιβάντες	ἵππων	οὐ δύνασθε κατέχειν αὑτοὺς, ἀλλ´
[32, 45]	γὰρ παρὰ τοῦτο οὔτε τῶν	ἵππων	οὐδεὶς δραμεῖται βράδιον οὐδὲ χεῖρον
[32, 1]	τ´ ὀρχησταί τε χοροιτυπίῃσιν ἄριστοι,	ἵππων	τ´ ὠκυπόδων ἐπιβήτορες, οἵ τε
[32, 80]	καὶ λοιδορεῖσθαι Ἰδομενεῖ περὶ τῶν	ἵππων	τῶν Εὐμήλου. οὗτος μέντοι ἐστὶν
[32, 30]	εἰρῆσθαι πολὺ βέλτιον· καὶ θέαν	ἵππων·	ὡς τῶν γε ἄλλων οὐδενὸς
[32, 85]	ἀνθρώπους εὐπόρους ἢ πλῆθος ἀνήριθμον	ἀνθρώπων	ἀθλίων καὶ μαινομένων, ὥσπερ τινὰ
[32, 1]	καὶ δεινούς, ὅτι τοσαῦται μυριάδες	ἀνθρώπων	ἅμα καὶ τὰ δέοντα ἐννοεῖτε
[32, 15]	ἡμῶν οὗτοι ἵστανται. διὰ γὰρ	ἀνθρώπων	ἄνοιαν καὶ τρυφὴν καὶ φιλοτιμίαν
[32, 20]	τοσοῦδε πλήθους θόρυβον οὐδὲ μυριάσιν	ἀνθρώπων	ἀπείροις ἐναντίον βλέψαι χωρὶς ᾠδῆς
[32, 75]	ποῖος γὰρ Ὅμηρος ἢ τίς	ἀνθρώπων	δύναται τὰ συμβαίνοντα εἰπεῖν; οὐ
[32, 35]	οὐχὶ τἀναντία τούτων; ἔστι γὰρ	ἀνθρώπων	ἔπαινος εὐταξία, πρᾳότης, ὁμόνοια, κόσμος
[32, 35]	γε, ἂν ὕδωρ ἐπαινῇ τις,	ἀνθρώπων	ἔπαινος οὗτός ἐστιν, ἀλλὰ φρεάτων·
[32, 20]	μεταξὺ τῶν πόλεων {καὶ τῶν}	ἀνθρώπων	ἐρημίαν· ἐγὼ δὲ ἄνθρωπος οὐδεὶς
[32, 40]	χεῖρε ἀνατείναντες μάχονται πρὸς οὐδένα	ἀνθρώπων,	οἱ δὲ παίονται. ταῦτα δὲ
[32, 5]	νόθον μέντοι γε καὶ ἀγεννὲς	ἀνθρώπων	οὐθέν, ὡς εἰπεῖν, ἐπισταμένων, ἀλλὰ
[32, 80]	ἀνοίας ὅμοιος ἐκ τῶν τοιούτων	ἀνθρώπων	τοῖς παρ´ ὑμῖν (πλὴν ὅτι
[32, 95]	ὅτι οὔτ´ ἂν ὠνήσαιτο τῶν	ἀνθρώπων	τούτων οὐθεὶς οὔτ´ ἂν ἴσως
[32, 60]	τὰ σώματα αὐτῶν μεταβαλεῖν εἰς	ἀνθρώπων	τύπον, τὰς μέντοι ψυχὰς διαμένειν,
[32, 55]	παρὰ μὲν γὰρ ἐνίοις τῶν	βαρβάρων	μέθην φασὶ γίγνεσθαι πραεῖαν δι´
[32, 40]	τοσούτων μὲν Ἑλλήνων, τοσούτων δὲ	βαρβάρων.	τί οὖν οἴεσθε τούτους ἐπὶ
[32, 80]	σταδίοιο κελεύθου. οἱ δ´ ὥστε	ψαρῶν	νέφος ἔρχεται ἠὲ κολοιῶν οὖλον
[32, 80]	φύλλων γενεή, τοίη δὲ καὶ	ἀνδρῶν,	ἀνδρῶν κουφονόων, φιλαοιδοτάτων, ἀγερώχων. ἠχὴ
[32, 10]	τοσαύτῃ σπάνει γενναίων καὶ ἐλευθέρων	ἀνδρῶν,	ἀφθονίᾳ δὲ κολάκων καὶ γοήτων
[32, 80]	γενεή, τοίη δὲ καὶ ἀνδρῶν,	ἀνδρῶν	κουφονόων, φιλαοιδοτάτων, ἀγερώχων. ἠχὴ δ´
[32, 10]	θεὸς οἶμαι, τελειότερος ὤν, δι´	ἀνδρῶν	ὑμᾶς καὶ μετὰ σπουδῆς βούλεται
[32, 50]	δικαιοσύνης καὶ ἀρετῆς καὶ πατρῴων	γερῶν	καὶ νόμων καὶ χρηστοῦ βασιλέως,
[32, 10]	ἐν τοσαύτῃ σπάνει γενναίων καὶ	ἐλευθέρων	ἀνδρῶν, ἀφθονίᾳ δὲ κολάκων καὶ
[32, 5]	τριόδοις καὶ στενωποῖς καὶ πυλῶσιν	ἱερῶν	ἀγείρουσι καὶ ἀπατῶσι παιδάρια καὶ
[32, 40]	πάντων κρεῖττον θέαμα, κόσμῳ τε	ἱερῶν	καὶ πλήθει πολιτῶν καὶ τῶν
[32, 25]	πρὸς πάντα ἕτοιμος, ὥσπερ θηρίων	ἀνημέρων,	τὰ δὲ ὦτα ἐμπέφρακται, καὶ
[32, 15]	καὶ κατέχοντες. δεῖ μὲν οὖν	ἑκατέρων	ταῖς πόλεσι, πολὺ δὲ ἐπιεικεστέρων
[32, 60]	ὑμᾶς ἔλεγεν. ἔστι δὲ τῶν	ὑμετέρων	σκωμμάτων ἀτοπώτερος καὶ μακρότερος. σκοπεῖτε
[32, 5]	δημοκρατούμενοι, καὶ οὐ μόνον τῶν	σφετέρων	πολιτῶν, εἴ τινα ἤθελον πρὸς
[32, 40]	ἐκεῖ κατορωρυγμένων, οὐδὲν οἴδασι τῶν	προτέρων	οὐδὲ αἰσχύνονται λέγειν ἢ ποιεῖν
[32, 80]	κουφονόων, φιλαοιδοτάτων, ἀγερώχων. ἠχὴ δ´	ἀμφοτέρων	ἵκετ´ αἰθέρα καὶ Διὸς αὐλάς.
[32, 15]	ἑκατέρων ταῖς πόλεσι, πολὺ δὲ	ἐπιεικεστέρων	τῶν ἐν ταῖς ἐξουσίαις. κολάζειν
[32, 85]	τῶν Τρώων πόλις εὐδαίμων, ὅτι	πονηρῶν	καὶ ἀκολάστων ὑπῆρξε πολιτῶν. καίτοι
[32, 35]	δὲ τούτων ἐμνήσθην οὔτε ὑμᾶς	ἐπαίρων	οὔτε τοῖς συνήθως ὑμνοῦσιν αὐτὰ
[32, 90]	οὐχ ὑπὸ λῃστῶν μόνον, {ἢ	ἑταιρῶν}	ἀλλὰ καὶ ἑταίρας καὶ γαστρὸς
[32, 70]	εὐχερείας. μὴ οὖν οἴεσθε περὶ	μικρῶν	εἶναι τὸν λόγον, ὅταν τις
[32, 90]	τῶν μὴ σφόδρα ἐρήμων καὶ	μικρῶν,	ἐν ᾗ μὴ καθ´ ἡμέραν
[32, 70]	οὐδένα εἴα ἅπτεσθαι, γυμνοὺς ἅπαντας	ὁρῶν	καὶ ἑτοίμους ἀπόλλυσθαι. τί οὖν;
[32, 95]	γάρ, ὥσπερ εἴ τις τῶν	ἐμπόρων	πολλὰ καὶ τίμια ἔχων καταπλεύσειεν
[32, 65]	δοκεῖ τὸ πρᾶγμα καὶ τῶν	ῥητόρων	ἅπτεσθαι καὶ φιλοσόφων ἐνίων· μᾶλλον
[32, 15]	καὶ ἀκόλαστοι, κατήγοροι, συκοφαντήματα, γραφαί,	ῥητόρων	ὄχλος, καθάπερ οἶμαι δι´ ἔνδειαν
[32, 80]	οὐ κακῶς τις παρεποίησε τῶν	σαπρῶν	τούτων ποιητῶν· ἅρματα δ´ ἄλλοτε
[32, 15]	ὄχλος, καθάπερ οἶμαι δι´ ἔνδειαν	ἰατρῶν	ἢ {δι´} ἀπειρίαν πλείους οἱ
[32, 50]	λαβόντες· οἵαν ποτὲ γενέσθαι φασὶ	Κενταύρων	συνουσίαν. καὶ τί δεῖ τἄλλα
[32, 100]	ἐπεὶ δὲ ὁ τύραννος τῶν	Σύρων	ἧκεν εἰς Μέμφιν, ἐκπληττομένων αὐτὸν
[32, 25]	μὴ πάντα ἐθέλειν τρυφᾶν, ἐπιεικής,	μεγαλόφρων,	αἰδούμενος τοὺς ἀγαθοὺς καὶ ἄνδρας
[32, 80]	προπετὴς οὐδὲ τἄλλα εἶναι δύναται	σώφρων,	ὥσπερ καὶ εἶπον ἤδη. τοῦτο
[32, 45]	τοσαύτη δ´ ἐστὶ δυστυχία τῶν	ταλαιπώρων,	ὥστε ἀνδρεῖον ἡγοῦνται τὸ πάντων
[32, 45]	δίφρου δεινὸν ἡγεῖσθε καὶ συμφορὰν	πασῶν	μεγίστην· αὐτοὶ δὲ ἐκπίπτοντες ἐκ
[32, 45]	τῆς οἰκουμένης ἐν τῇ πολυανθρωποτάτῃ	πασῶν	πόλει τοιαῦτα ἐργάζονται, μὰ Δί´
[32, 50]	σπουδῇ πρόσεισι, φθέγγεται βαδίζων {ἢ}	πεσών	τινα ἔωσε, μάχεται πρὸς ἕτερον.
[32, 35]	ἦν· ὥστε τὰς ἐμπορίας οὐ	νήσων	οὐδὲ λιμένων οὐδὲ πορθμῶν τινων
[32, 15]	καὶ πρόνοια, καθάπερ τῶν ἄλλων	νόσων·	ἡ μὲν ἐοικυῖα διαίτῃ καὶ
[32, 40]	καίτοι τάχα ἐρεῖ τις τῶν	Περσῶν	ἢ τῶν Βακτρίων, ὡς αὐτοὶ
[32, 55]	τὰ τῶν νεβρίδων τε καὶ	θύρσων	ἐνδεῖ καὶ τὸ λέοντας φέρειν
[32, 55]	εἰς τοὐναντίον. οὐ γὰρ ἐκ	Μουσῶν,	ἀλλ´ ἐκ Κορυβάντων τινῶν κατέχεσθε,
[32, 55]	ἐοίκατε κραιπαλῶσιν. καίτοι τὰ τῶν	Μουσῶν	καὶ τὰ τοῦ Ἀπόλλωνος ἤπια
[32, 45]	βράδιον οὐδὲ χεῖρον ᾄσεταί τις	τῶν	ᾀδόντων, ἂν εὐσχημονῆτε ὑμεῖς. νυνὶ
[32, 35]	λέγοντος, ὥσπερ ὑπὸ τῶν ἄλλων	τῶν	ἀεὶ θωπευόντων ὑμᾶς· ἐγὼ δὲ
[32, 20]	ὁρωμένους καὶ ὁμοίους τοῖς ἀγεννέσι	τῶν	ἀθλητῶν, οἳ τὰς παλαίστρας ἐνοχλοῦσι
[32, 100]	ἧκεν εἰς Μέμφιν, ἐκπληττομένων αὐτὸν	τῶν	Αἰγυπτίων ἐκάλεσεν. ἐπεδείκνυτο οὖν πάσῃ
[32, 25]	Περσέως ἢ Βελλεροφόντου. τὸν οὖν	τῶν	Ἀλεξανδρέων δῆμον τὸν ἄπειρον, ὥς
[32, 95]	ὑμῶν μὴ πολυπραγμονεῖν, ὁποῖος ὁ	τῶν	Ἀλεξανδρέων δῆμος. οὐκοῦν ἂν ἀκούσωσιν
[32, 5]	λεγόντων, κύριοι καθεστηκότες, ἀλλὰ καὶ	τῶν	ἄλλων Ἑλλήνων ἄρχοντες, καὶ ἐξὸν
[32, 10]	ἀλλ´ ἐπὶ εὐνοίᾳ καὶ κηδεμονίᾳ	τῶν	ἄλλων ἕτοιμον, εἰ δέοι, καὶ
[32, 50]	ἡγουμένων αἰδοῦς τυγχάνουσιν· ἐπεὶ καὶ	τῶν	ἄλλων εὑρήσομεν τὰ πλεῖστα ταὐτὰ
[32, 50]	ποιοῦντες εἰκότως οἶμαι παρά τε	τῶν	ἄλλων καὶ τῶν ἡγουμένων αἰδοῦς
[32, 15]	θεραπεία κακίας καὶ πρόνοια, καθάπερ	τῶν	ἄλλων νόσων· ἡ μὲν ἐοικυῖα
[32, 35]	ἀπὸ Αἰθιοπίας. σχεδὸν δὲ καὶ	τῶν	ἄλλων οἱ πλείους ἐπὶ τοῖς
[32, 20]	ταῦτα ἀκούων Ὁμήρου τε καὶ	τῶν	ἄλλων ποιητῶν ὑμνούντων ἀεὶ τὸν
[32, 30]	ἡσυχάσασιν. καὶ μὴν περί γε	τῶν	ἄλλων τὸ μὲν πάντα ἐπεξελθεῖν,
[32, 35]	ταῦτα ἐμοῦ λέγοντος, ὥσπερ ὑπὸ	τῶν	ἄλλων τῶν ἀεὶ θωπευόντων ὑμᾶς·
[32, 70]	ἔχει μέτρον οὐδὲν ἡ ἄνοια	τῶν	ἁμαρτημάτων, ἀλλ´ ἐπὶ πᾶν ὁμοίως
[32, 30]	ἀναγκάσαι καταγνῶναι τῆς κακίας καὶ	τῶν	ἁμαρτημάτων οὐ δυνατόν· οὐδ´ εἴ
[32, 10]	καὶ λόγῳ σαφεῖ, διδάσκοντι περὶ	τῶν	ἀναγκαιοτάτων, ἂν ὑπομένητε, μετὰ γνώμης
[32, 40]	τὰ μὲν ἄλλα θαυμαστὴν καὶ	τῶν	ἀνθρωπίνων θεαμάτων πάντων κρεῖττον θέαμα,
[32, 20]	τὴν μεταξὺ τῶν πόλεων {καὶ	τῶν}	ἀνθρώπων ἐρημίαν· ἐγὼ δὲ ἄνθρωπος
[32, 95]	εἰδὼς ὅτι οὔτ´ ἂν ὠνήσαιτο	τῶν	ἀνθρώπων τούτων οὐθεὶς οὔτ´ ἂν
[32, 45]	ἀσθένειαν. φασὶ γοῦν ἤδη τινὰς	τῶν	ἀπολωλότων διὰ τὴν τοιαύτην πρόφασιν
[32, 75]	ἵππους πτοεῖσθαι καὶ πλεῖστα διαφθείρεσθαι	τῶν	ἁρμάτων. ἔδοξεν οὖν τοῖς Ἠλείοις
[32, 55]	τῶν ὀρχηστῶν μᾶλλον, συντείνεσθε ὑπὸ	τῶν	ᾀσμάτων· τοὺς μὲν γὰρ ἄλλους
[32, 50]	προσκυνοῦντες ταὐτὰ προσφέρησθε καὶ διὰ	τῶν	αὐτῶν ἀναγκάζησθε τιμᾶν τὸ δαιμόνιον;
[32, 75]	ἡττωμένων, νῦν δὲ νικώντων, ἀεὶ	τῶν	αὐτῶν· εἰ λέγοι ταῦτα, τί
[32, 40]	ἐρεῖ τις τῶν Περσῶν ἢ	τῶν	Βακτρίων, ὡς αὐτοὶ μὲν ἴσασιν
[32, 55]	ἰδεῖν. παρὰ μὲν γὰρ ἐνίοις	τῶν	βαρβάρων μέθην φασὶ γίγνεσθαι πραεῖαν
[32, 45]	καὶ σχολήν· ἴσως δὲ καὶ	τῶν	βελτιόνων εἰσὶν οἱ δεόμενοι διατριβῆς
[32, 90]	αὐτὸ πάσχουσιν· ὥσπερ καὶ ἀπὸ	τῶν	βελτιόνων τινὲς ἐθαυμάσθησαν καὶ δόξαν
[32, 30]	βέλτιον· καὶ θέαν ἵππων· ὡς	τῶν	γε ἄλλων οὐδενὸς αὐτοῖς μέλει.
[32, 10]	αὐτῶν οἱ δ´ ἔτι αὔξουσιν.	~τῶν	δὲ εἰς ὑμᾶς παρϊόντων ὡς
[32, 55]	μέντοι κακὸν οὐδὲν ἀλλήλους ἐργάζονται·	τῶν	δὲ Ἑλλήνων ὑμεῖς μόνοι δι´
[32, 5]	λαβόντες ἀκροατὰς καὶ χειροήθεις ἑαυτοῖς.	τῶν	δὲ Κυνικῶν λεγομένων ἔστι μὲν
[32, 60]	τὸ εὔηθες καὶ τὴν φιλανθρωπίαν,	τῶν	δὲ ὀρνίθων μουσικὸν δήπου τὸ
[32, 5]	καὶ οὐ δέος μήποτε ἐπιλίπῃ·	τῶν	δὲ τοιούτων λόγων, δι´ οὓς
[32, 25]	τῶν μὲν ἀγαθῶν ἑκούσιοι ταμίαι,	τῶν	δὲ χαλεπῶν σπανίως μεταδιδόντες καὶ
[32, 15]	ἑτέραν ἐπιμέλειαν ἔργον εἶναί φημι	τῶν	δυναμένων διὰ πειθοῦς καὶ λόγου
[32, 45]	ἔδοξαν; μὴ τὰ ὦτα ἐπαλήλιπται	τῶν	ἐκεῖ; τί οὖν τοῦτο δείκνυσι;
[32, 15]	βιάζηταί τις, ὥσπερ οἶμαι καὶ	τῶν	ἑλκῶν τὰ δυσχερῆ λίαν οὐκ
[32, 55]	ὥσπερ οἱ ἰατροὶ τὰ φλεγμαίνοντα	τῶν	ἑλκῶν ὑγραίνοντες καὶ μαλακοποιοῦντες ἀνώδυνα
[32, 40]	ἀληθέστερον οὗτοι λέγωσιν ἢ περὶ	τῶν	Ἑλλήνων Ἀνάχαρσιν τὸν Σκύθην φασὶν
[32, 40]	ὡς ἔστιν ἐν ἑκάστῃ πόλει	τῶν	Ἑλλήνων ἀποδεδειγμένον χωρίον, ἐν ᾧ
[32, 25]	ἴσως δὲ καὶ ἄλλος προαιρήσεται	τῶν	ἐμοῦ κρειττόνων. καὶ μὴν οὐδὲν
[32, 95]	παραπλήσιον γάρ, ὥσπερ εἴ τις	τῶν	ἐμπόρων πολλὰ καὶ τίμια ἔχων
[32, 15]	ταῖς πόλεσι, πολὺ δὲ ἐπιεικεστέρων	τῶν	ἐν ταῖς ἐξουσίαις. κολάζειν μὲν
[32, 70]	αὐτοὶ δ´ ὑπὸ μαστίγων ἠλαύνεσθε	τῶν	ἐν ταῖς τραγῳδίαις, οὐκ ἂν
[32, 70]	ὅταν τις ὑμῖν διαλέγηται περὶ	τῶν	ἐν τοῖς θεάτροις θορύβων. οὐ
[32, 40]	ἱερῶν καὶ πλήθει πολιτῶν καὶ	τῶν	ἐπιτηδείων περιουσίᾳ, πάντα ἀκριβῶς διεξιόντας
[32, 100]	ᾄδειν. ὁ δὲ τύραννος ἀκούσας	τῶν	ἑρμηνέων οἷα ἔλεγεν ἔδει καὶ
[32, 80]	λοιδορεῖσθαι Ἰδομενεῖ περὶ τῶν ἵππων	τῶν	Εὐμήλου. οὗτος μέντοι ἐστὶν ὁ
[32, 50]	παρά τε τῶν ἄλλων καὶ	τῶν	ἡγουμένων αἰδοῦς τυγχάνουσιν· ἐπεὶ καὶ
[32, 75]	φασὶν ἀρχαίαν βασιλίδα ἐν Κρήτῃ	τῶν	Ἡλιαδῶν ἐρασθῆναι ταύρου, καὶ συγγενομένην
[32, 80]	μᾶλλον πέτεσθε τῶν ἵππων καὶ	τῶν	ἡνιόχων, καὶ γελοίως ἐλαύνετε καὶ
[32, 45]	ὑμεῖς. νυνὶ δὲ τὸ μὲν	τῶν	ἡνιόχων τινὰ ἐκπεσεῖν ἐκ τοῦ
[32, 15]	μὴ κατὰ γνώμην καὶ δύναμιν	τῶν	θεῶν ἀφικνεῖται πρὸς ἡμᾶς, ἀλλὰ
[32, 75]	αὐτόν, μὰ Δί´ οὐχ ὑπὲρ	τῶν	ἵππων, ἀλλ´ ὑπὲρ ὑμῶν αὐτῶν,
[32, 80]	καθέστηκεν, ἀλλὰ πολὺ μᾶλλον πέτεσθε	τῶν	ἵππων καὶ τῶν ἡνιόχων, καὶ
[32, 45]	οὐ γὰρ παρὰ τοῦτο οὔτε	τῶν	ἵππων οὐδεὶς δραμεῖται βράδιον οὐδὲ
[32, 80]	ἀπρεπέστερον καὶ λοιδορεῖσθαι Ἰδομενεῖ περὶ	τῶν	ἵππων τῶν Εὐμήλου. οὗτος μέντοι
[32, 90]	αἱ λοιπαὶ νόσοι μέχρι μὲν	τῶν	καθ´ ἕνα εἰσὶν οὐ μεγάλης
[32, 55]	Ἀλεξίκακον προσαγορεύουσιν, ὡς ἀποτρ έποντα	τῶν	κακῶν καὶ ὑγίειαν ἐμποιοῦντα ταῖς
[32, 85]	δ´ ἂν ᾖ πάντων ἀμέλεια	τῶν	καλῶν, ἑνὸς δὲ πράγματος ἀγεννοῦς
[32, 70]	ὡς ἡ κακία πρόεισιν ἐκ	τῶν	κατὰ μέρος τούτων ἁμαρτημάτων καὶ
[32, 95]	οἴεσθε ὑμᾶς μὲν πυνθάνεσθαι περὶ	τῶν	καταπλεόντων, ὁποῖοί τινες τυγχάνουσιν ὄντες,
[32, 65]	δὲ τοῦτο αὐτὸ τὸ γένος	τῶν	κιθαρῳδῶν· διὸ μὴ δύνασθαι παντάπασιν
[32, 65]	βεβαίους. ἔλεγε δὲ καὶ περὶ	τῶν	κιθαρῳδῶν τῶν παρ´ ὑμῖν ἕτερον
[32, 90]	ἀνὴρ καὶ πόλις, ἥτις ἂν	τῶν	κρειττόνων ἐπιτηδευμάτων ἀφεμένη καὶ μήτε
[32, 55]	ἀλλὰ καὶ ταύτην ἐκ τῆς	τῶν	κρειττόνων χειρὸς λαμβάνετε· ὥστε ἴσως
[32, 65]	ἐκπεπλῆχθαι, μιμεῖσθαι δὲ μηδὲν ἐπιχειρεῖν·	τῶν	κυνῶν δὲ ἐνίους, οἷα δὴ
[32, 85]	μᾶλλον, οὐκ ἄνδρας ἐρρωμένους, {ὡς	τῶν	κωμικῶν ἔφη τις ἐπὶ τοῖς
[32, 30]	ὑμεῖς μέν, ἄν τις ἀσχημονῇ	τῶν	μειζόνων ἐν τῷ μέσῳ πάντων
[32, 70]	ἡμέραν, τἄλλα σωφρονεῖν καὶ περὶ	τῶν	μειζόνων ὀρθῶς βουλεύεσθαι. ἡ γὰρ
[32, 25]	καὶ προστάται χρηστοὶ καὶ δίκαιοι,	τῶν	μὲν ἀγαθῶν ἑκούσιοι ταμίαι, τῶν
[32, 65]	γὰρ ἄρχειν ἦσαν ἱκανοί, καὶ	τῶν	μὲν Ἑλλήνων προέστησαν πολλὰ ἔτη,
[32, 90]	γίγνεται. ποία γὰρ πόλις ἐστὶ	τῶν	μὴ σφόδρα ἐρήμων καὶ μικρῶν,
[32, 55]	μᾶλλον ἐοίκατε κραιπαλῶσιν. καίτοι τὰ	τῶν	Μουσῶν καὶ τὰ τοῦ Ἀπόλλωνος
[32, 55]	καὶ Σατύρους· οὐκοῦν ὑμῖν τὰ	τῶν	νεβρίδων τε καὶ θύρσων ἐνδεῖ
[32, 50]	πόλει δοκεῖ μέτριον, ἀλλὰ καὶ	τῶν	ξένων ἐπιπλήττουσι τοῖς εἰκῇ βαδίζουσι.
[32, 95]	οὐ γὰρ οὕτως τὸ κάλλος	τῶν	οἰκοδομημάτων προσάγειν αὐτὸν δύναται· πάντα
[32, 15]	δὲ σωτῆρές εἰσι καὶ φύλακες	τῶν	οἵων τε σώζεσθαι, πρὶν ἐλθεῖν
[32, 55]	ἡρμόσαντο ἕωθεν, ἀποπαύοντες τῆς διὰ	τῶν	ὀνειράτων ταραχῆς. καὶ θεοῖς μετὰ
[32, 95]	γὰρ κρείττω καὶ πολυτελέστερα ἔχει	τῶν	ὅπου δήποτε· ἀλλ´ ὅταν ἀκούσῃ
[32, 55]	ὑμεῖς, ἀλλ´ ἐκπεπληγμένοι κάθησθε, ἀναπηδᾶτε	τῶν	ὀρχηστῶν μᾶλλον, συντείνεσθε ὑπὸ τῶν
[32, 15]	σκέπην μηδὲ προβολὴν ἔχοντες ἀπὸ	τῶν	παθῶν, ἀλλ´ ἐν ἀκαλύπτῳ καὶ
[32, 55]	ἕνεκα τοῖς ἀνθρώποις εὑρῆσθαι δοκεῖ	τῶν	παθῶν καὶ μάλιστα δὴ μεταστρέφειν
[32, 1]	τὸ κάλλιστον ἐμβάλλειν τοῖς ὠσὶ	τῶν	παίδων, οἱ δὲ τρήσαντες τὸ
[32, 1]	οὖν κακῶς ἐχρήσαντο τοῖς ὠσὶ	τῶν	παίδων, ὑμεῖς δὲ τοῖς αὑτῶν
[32, 35]	λιμένων καὶ μεγέθει στόλου καὶ	τῶν	πανταχοῦ γιγνομένων ἀφθονίᾳ καὶ διαθέσει,
[32, 60]	αὐτῷ, πολύ τι πλῆθος οἶμαι	{τῶν}	πάντων θηρίων. πλεῖστα δὲ ἐν
[32, 65]	δὲ καὶ περὶ τῶν κιθαρῳδῶν	τῶν	παρ´ ὑμῖν ἕτερον τοιοῦτόν τινα
[32, 70]	ἢ δίς, ὥσπερ οἱ καταχέοντες	τῶν	παριόντων, κατέκειντο εὐθὺς ᾄδοντες, οἱ
[32, 55]	σφαλλομένους καὶ πολὺ κάκιον ἔχοντας	τῶν	παροινούντων εὐθὺς ἀπὸ τῆς ἀρχῆς,
[32, 90]	ἦν αὐτοῖς ἄνδρας ἀγαθοὺς ὑπὲρ	τῶν	πατρίδων γίγνεσθαι; τί οὖν μόνοι
[32, 45]	καὶ τυραννοκτόνοι μνημονεύονται, σωτηρίας ἕνεκεν	τῶν	πατρίδων ἐπιδιδόντες αὑτούς· παρὰ δὲ
[32, 95]	εὐνοίας καὶ πίστεως ἀξίους καὶ	τῶν	πεμπομένων ἕκαστος καὶ διοικούντων ὑμᾶς
[32, 40]	φλεγόμενα. καίτοι τάχα ἐρεῖ τις	τῶν	Περσῶν ἢ τῶν Βακτρίων, ὡς
[32, 35]	τινὶ τῆς ὅλης γῆς καὶ	τῶν	πλεῖστον ἀπῳκισμένων ἐθνῶν, ὥσπερ ἀγορὰ
[32, 15]	ἐξ ἑτέρας τινὸς πηγῆς ἔρχεται	{τῶν}	πλησίον οὔσης παρ´ ἡμῖν, ὥσπερ
[32, 40]	ὑμῖν οὐδ´ Ἰταλοὺς οὐδὲ ἀπὸ	τῶν	πλησίον Συρίας, Λιβύης, Κιλικίας, οὐδὲ
[32, 55]	κατέχεσθε, καὶ πιστὰ ποιεῖτε τὰ	τῶν	ποιητῶν μυθολογήματα· ὡς ἐκεῖνοί γε
[32, 1]	ἄνδρες ἀγαθοὶ γίγνονται καὶ σωτῆρες	τῶν	πόλεων. ἐκεῖνοι μὲν οὖν κακῶς
[32, 20]	τὸ πέλαγος καὶ τὴν μεταξὺ	τῶν	πόλεων {καὶ τῶν} ἀνθρώπων ἐρημίαν·
[32, 65]	καλῶς ἐπίστασθε. τοιγαροῦν εἰ μὴ	τῶν	προεστηκότων ἐτύχετε, χαλεπῶς ἂν οἶμαι
[32, 40]	αὐτοῖς ἐκεῖ κατορωρυγμένων, οὐδὲν οἴδασι	τῶν	προτέρων οὐδὲ αἰσχύνονται λέγειν ἢ
[32, 65]	μοι δοκεῖ τὸ πρᾶγμα καὶ	τῶν	ῥητόρων ἅπτεσθαι καὶ φιλοσόφων ἐνίων·
[32, 80]	τοιγαροῦν οὐ κακῶς τις παρεποίησε	τῶν	σαπρῶν τούτων ποιητῶν· ἅρματα δ´
[32, 95]	μὲν πολλάκις ἀκηκόατε καὶ διαμέμνησθε	τῶν	σκωμμάτων αὐτοῦ καὶ τῶν τοῦ
[32, 40]	εἰπεῖν· ἐδόκει μὲν γὰρ εἶναι	τῶν	σοφῶν· ἧκε δὲ εἰς τὴν
[32, 100]	ὄντος. ἐπεὶ δὲ ὁ τύραννος	τῶν	Σύρων ἧκεν εἰς Μέμφιν, ἐκπληττομένων
[32, 5]	καὶ δημοκρατούμενοι, καὶ οὐ μόνον	τῶν	σφετέρων πολιτῶν, εἴ τινα ἤθελον
[32, 100]	συμβέβηκεν ὅ φασιν Αἰγυπτίων τινὶ	τῶν	σφόδρα ἀρχαίων μουσικῷ. ἐκείνῳ γὰρ
[32, 45]	αὐτούς. τοσαύτη δ´ ἐστὶ δυστυχία	τῶν	ταλαιπώρων, ὥστε ἀνδρεῖον ἡγοῦνται τὸ
[32, 5]	τινα ἤθελον πρὸς ὀργὴν ἀπολέσαι	τῶν	ταῦτα λεγόντων, κύριοι καθεστηκότες, ἀλλὰ
[32, 15]	πολλή τις εἶναι σπάνις ὑμῖν	τῶν	τὸ〉 ὕστερον ἐπισταμένων. οὔτε γὰρ
[32, 80]	κακίας καὶ ἀνοίας ὅμοιος ἐκ	τῶν	τοιούτων ἀνθρώπων τοῖς παρ´ ὑμῖν
[32, 95]	διαμέμνησθε τῶν σκωμμάτων αὐτοῦ καὶ	τῶν	τοῦ δεῖνος ᾀσμάτων, Θεοφίλου δὲ
[32, 70]	μειζόνων ὀρθῶς βουλεύεσθαι. ἡ γὰρ	τῶν	τρόπων κουφότης καὶ τὸ ἀλόγιστον
[32, 85]	ἕτερον ἔργον πράττειν· οὐδὲ ἡ	τῶν	Τρώων πόλις εὐδαίμων, ὅτι πονηρῶν
[32, 60]	καὶ ὑμᾶς ἔλεγεν. ἔστι δὲ	τῶν	ὑμετέρων σκωμμάτων ἀτοπώτερος καὶ μακρότερος.
[32, 35]	διαφέρει καὶ περιφανῶς ἀποδέδεικται δευτέρα	τῶν	ὑπὸ τὸν ἥλιον. ἥ τε
[32, 90]	μήτε ὁρῶσα μηδὲν μήτε ἀκούουσα	τῶν	φερόντων εἰς σωτηρίαν, ἀλλ´ αἱρεθεῖσα
[32, 55]	ἀγρίως διακειμένας. διὰ τοῦτο καὶ	τῶν	φιλοσόφων ἔνιοι πρὸς λύραν αὑτοὺς
[32, 5]	μέγιστον, καταγελᾶν ἐθίζοντες τοὺς ἀνοήτους	τῶν	φιλοσόφων, ὥσπερ ἂν παῖδάς τις
[32, 20]	ἐνίων ζῴων ὠφελεῖν πρός τι	τῶν	χαλεπῶν. ἐγὼ γοῦν, εἰ ἦν
[32, 25]	αὐτῶν. καὶ γὰρ ἕν τι	τῶν	χρησίμων ἐστὶ καὶ μᾶλλον ἂν
[32, 10]	καὶ ἀθρόοις μηδὲν ἂν δεῖξαι	τῶν	χρησίμων. πολλάκις γὰρ ἤδη καὶ
[32, 95]	ἐκεῖ χρόνον συχνὸν μήτε προθείη	τῶν	ὠνίων μηδὲν μήτε δείξειε μηδέποτε·
[32, 50]	ψυχὰς ἔχοντας, καθάπερ οἶμαι διὰ	τῶν	ὤτων τὴν εὐδαιμονίαν δεχομένους, σωτῆρα
[32, 35]	ἀνθρώπων ἔπαινος οὗτός ἐστιν, ἀλλὰ	φρεάτων·	οὐδ´ ἂν περὶ εὐκρασίας λέγῃ
[32, 95]	δεομένους θεραπείας; ἢ μᾶλλον ὡς	ἀνιάτων	ἀπεγνωκέναι; παραπλήσιον γάρ, ὥσπερ εἴ
[32, 40]	ἄλλα θαυμαστὴν καὶ τῶν ἀνθρωπίνων	θεαμάτων	πάντων κρεῖττον θέαμα, κόσμῳ τε
[32, 55]	φασὶ γίγνεσθαι πραεῖαν δι´ ἀτμοῦ	θυμιαμάτων	τινῶν· ἔπειτα χαίρουσι καὶ ἀνίστανται
[32, 95]	μικρὰ θαυμάζων, ἥττων τοῦ τυχόντος	{πραγμάτων}	ἐραστὴς ἡνιόχων καὶ κιθαρῳδῶν, οὐκ
[32, 95]	γὰρ οὕτως τὸ κάλλος τῶν	οἰκοδομημάτων	προσάγειν αὐτὸν δύναται· πάντα γὰρ
[32, 10]	βούλεται ὠφελεῖν, οὐ δι´ ὀλίγων	ῥημάτων,	ἀλλ´ ἰσχυρᾷ καὶ πλήρει κληδόνι
[32, 95]	ὑμῖν τὴν ἐσχάτην ἀπορίαν, οὐ	χρημάτων,	ἀλλὰ νοῦ καὶ συνέσεως. τοιγαροῦν
[32, 70]	μέτρον οὐδὲν ἡ ἄνοια τῶν	ἁμαρτημάτων,	ἀλλ´ ἐπὶ πᾶν ὁμοίως πρόεισι
[32, 70]	ἐκ τῶν κατὰ μέρος τούτων	ἁμαρτημάτων	καὶ τελευταῖον ἐπ´ αὐτὸ τὸ
[32, 30]	καταγνῶναι τῆς κακίας καὶ τῶν	ἁμαρτημάτων	οὐ δυνατόν· οὐδ´ εἴ μοι
[32, 20]	οὐ μόνον κρουμάτων ἔμπειροι καὶ	ὀρχημάτων,	ἀλλὰ καὶ λόγων φρονίμων, ἵνα
[32, 70]	καὶ θόρυβον καὶ ἀγωνίαν καὶ	σχημάτων	μεταβολὰς καὶ χρωμάτων καὶ βλασφημίας
[32, 60]	ἔλεγεν. ἔστι δὲ τῶν ὑμετέρων	σκωμμάτων	ἀτοπώτερος καὶ μακρότερος. σκοπεῖτε οὖν,
[32, 95]	πολλάκις ἀκηκόατε καὶ διαμέμνησθε τῶν	σκωμμάτων	αὐτοῦ καὶ τῶν τοῦ δεῖνος
[32, 70]	ἐν τῇ γενομένῃ ταραχῇ μέχρι	σκωμμάτων	ἐθρασύνοντο οἱ πολλοί, τινὲς δὲ
[32, 1]	καὶ θορύβου καὶ βωμολοχίας καὶ	σκωμμάτων	οὐδὲν ἐοικότων χρυσῷ. διὰ τοῦτο
[32, 90]	μέθης ἢ ᾠδῆς γυναικῶν ἢ	ἁρμάτων	ἄγηται καὶ φέρηται καὶ πᾶσα
[32, 75]	πτοεῖσθαι καὶ πλεῖστα διαφθείρεσθαι τῶν	ἁρμάτων.	ἔδοξεν οὖν τοῖς Ἠλείοις ὡς
[32, 95]	αὐτοῦ καὶ τῶν τοῦ δεῖνος	ᾀσμάτων,	Θεοφίλου δὲ οὐκ οἶδα εἴ
[32, 55]	ὀρχηστῶν μᾶλλον, συντείνεσθε ὑπὸ τῶν	ᾀσμάτων·	τοὺς μὲν γὰρ ἄλλους ἀνθρώπους
[32, 60]	καὶ κρούματα ὀρχηστῶν καὶ παροινίας	τερετισμάτων	ὥσπερ κακοὶ καὶ περίεργοι μάγειροι
[32, 90]	πόλις, ἥτις ἂν τῶν κρειττόνων	ἐπιτηδευμάτων	ἀφεμένη καὶ μήτε ὁρῶσα μηδὲν
[32, 85]	ἐν ταὐτῷ νενημένην ἐκ παντοδαπῶν	λυμάτων.	οὐδὲ γὰρ πόλιν εἴποι τις
[32, 1]	ὑμῖν ἢ σπανίως ποτὲ εἰσέρχεται·	κρουμάτων	δὲ ἀεὶ μεστόν ἐστι καὶ
[32, 20]	θαυμαστοὶ δόξετε, καὶ οὐ μόνον	κρουμάτων	ἔμπειροι καὶ ὀρχημάτων, ἀλλὰ καὶ
[32, 70]	ἀγωνίαν καὶ σχημάτων μεταβολὰς καὶ	χρωμάτων	καὶ βλασφημίας οἵας καὶ ὅσας
[32, 45]	ἰσχὺν οὐδ´ ὑπερβολὴν τέχνης, ἀλλ´	ἀκροατῶν	κουφότητα καὶ πόλεως ἀσθένειαν. φασὶ
[32, 10]	διά τε χρησμῶν καὶ δι´	ὀνειράτων.	μὴ οὖν οἴεσθε κοιμωμένων μόνον
[32, 55]	ἕωθεν, ἀποπαύοντες τῆς διὰ τῶν	ὀνειράτων	ταραχῆς. καὶ θεοῖς μετὰ μέλους
[32, 80]	δὲ καὶ ἀνδρῶν, ἀνδρῶν κουφονόων,	φιλαοιδοτάτων,	ἀγερώχων. ἠχὴ δ´ ἀμφοτέρων ἵκετ´
[32, 10]	λόγῳ σαφεῖ, διδάσκοντι περὶ τῶν	ἀναγκαιοτάτων,	ἂν ὑπομένητε, μετὰ γνώμης καὶ
[32, 80]	τις παρεποίησε τῶν σαπρῶν τούτων	ποιητῶν·	ἅρματα δ´ ἄλλοτε μὲν χθονὶ
[32, 55]	καὶ πιστὰ ποιεῖτε τὰ τῶν	ποιητῶν	μυθολογήματα· ὡς ἐκεῖνοί γε παρεισάγουσι
[32, 20]	Ὁμήρου τε καὶ τῶν ἄλλων	ποιητῶν	ὑμνούντων ἀεὶ τὸν ὄχλον ὡς
[32, 20]	καὶ ὁμοίους τοῖς ἀγεννέσι τῶν	ἀθλητῶν,	οἳ τὰς παλαίστρας ἐνοχλοῦσι καὶ
[32, 10]	ἀνδρῶν, ἀφθονίᾳ δὲ κολάκων καὶ	γοήτων	καὶ σοφιστῶν. ἐγὼ μὲν γὰρ
[32, 5]	καὶ οὐ μόνον τῶν σφετέρων	πολιτῶν,	εἴ τινα ἤθελον πρὸς ὀργὴν
[32, 40]	κόσμῳ τε ἱερῶν καὶ πλήθει	πολιτῶν	καὶ τῶν ἐπιτηδείων περιουσίᾳ, πάντα
[32, 85]	ὅτι πονηρῶν καὶ ἀκολάστων ὑπῆρξε	πολιτῶν.	καίτοι μεγάλη τε καὶ ἔνδοξος
[32, 55]	γὰρ ἐκ Μουσῶν, ἀλλ´ ἐκ	Κορυβάντων	τινῶν κατέχεσθε, καὶ πιστὰ ποιεῖτε
[32, 15]	ἀφικνεῖται πρὸς ἡμᾶς, ἀλλὰ πανταχῇ	πάντων	ἀγαθῶν αὐτοὶ κρατοῦσι καὶ διανέμουσι
[32, 20]	οἷς πάντας ἐκπλήττετε καὶ πανταχοῦ	πάντων	ἀεὶ περίεστε καὶ ἰδιωτῶν καὶ
[32, 85]	παρ´ οἷς δ´ ἂν ᾖ	πάντων	ἀμέλεια τῶν καλῶν, ἑνὸς δὲ
[32, 45]	ταλαιπώρων, ὥστε ἀνδρεῖον ἡγοῦνται τὸ	πάντων	ἀνανδρότατον καὶ σεμνὸν τὸ αἴσχιστον.
[32, 95]	ἀλλ´ ἐστὲ ἱλαροὶ καὶ σκῶψαι	πάντων	δεινότατοι. οὐ δήμου τὸ ἐπιτήδευμα·
[32, 15]	καθάπερ σκάφει σαθρῷ καὶ λελυμένῳ	πάντων	ἐν ἀγνώμονι γνώμῃ καὶ πονηρίᾳ.
[32, 30]	οὐθέν; δέδοικα ἅμα τὸ περὶ	πάντων	ἐπεξελθεῖν. {καίτοι τάχα φήσει τις
[32, 60]	πολύ τι πλῆθος οἶμαι {τῶν}	πάντων	θηρίων. πλεῖστα δὲ ἐν αὐτοῖς
[32, 40]	θαυμαστὴν καὶ τῶν ἀνθρωπίνων θεαμάτων	πάντων	κρεῖττον θέαμα, κόσμῳ τε ἱερῶν
[32, 30]	τῶν μειζόνων ἐν τῷ μέσῳ	πάντων	ὁρώντων, καταφρονήσετε αὐτοῦ καὶ νομιεῖτε
[32, 40]	ἂν αὐτοῖς ἐπέλθῃ. τὸ δὲ	πάντων	χαλεπώτατον, ἐσπουδακότες περὶ τὴν θέαν
[32, 10]	καὶ πειθοῦς. καὶ πρῶτόν γε	ἁπάντων,	ἵνα, ὅθενπερ ἐχρῆν, ἐγγύθεν ἄρξωμαι,
[32, 5]	πρὸς ὀργὴν ἀπολέσαι τῶν ταῦτα	λεγόντων,	κύριοι καθεστηκότες, ἀλλὰ καὶ τῶν
[32, 45]	οὐδὲ χεῖρον ᾄσεταί τις τῶν	ᾀδόντων,	ἂν εὐσχημονῆτε ὑμεῖς. νυνὶ δὲ
[32, 95]	ὑμᾶς μὲν πυνθάνεσθαι περὶ τῶν	καταπλεόντων,	ὁποῖοί τινες τυγχάνουσιν ὄντες, καὶ
[32, 65]	ἄγριος καὶ χαλεπός, ἅμα ὀρχουμένων,	τερετιζόντων,	μιαιφονούντων. οἱ δ´ οὖν Λακεδαιμόνιοι
[32, 70]	δίς, ὥσπερ οἱ καταχέοντες τῶν	παριόντων,	κατέκειντο εὐθὺς ᾄδοντες, οἱ δ´
[32, 10]	αὔξουσιν. ~τῶν δὲ εἰς ὑμᾶς	παρϊόντων	ὡς πεπαιδευμένων οἱ μὲν ἐπιδεικτικοὺς
[32, 90]	ὁρῶσα μηδὲν μήτε ἀκούουσα τῶν	φερόντων	εἰς σωτηρίαν, ἀλλ´ αἱρεθεῖσα ὑπὸ
[32, 35]	ὑπὸ τῶν ἄλλων τῶν ἀεὶ	θωπευόντων	ὑμᾶς· ἐγὼ δὲ ἐπῄνεσα ὕδωρ
[32, 25]	καὶ παραδοξότερον αὑτῶν σωφρονούντων καὶ	προσεχόντων.	θεῖον γὰρ δὴ καὶ σεμνὸν
[32, 95]	καὶ τῶν πεμπομένων ἕκαστος καὶ	διοικούντων	ὑμᾶς προτιμήσῃ. μὴ γὰρ οἴεσθε
[32, 55]	καὶ πολὺ κάκιον ἔχοντας τῶν	παροινούντων	εὐθὺς ἀπὸ τῆς ἀρχῆς, οὐχ
[32, 20]	τε καὶ τῶν ἄλλων ποιητῶν	ὑμνούντων	ἀεὶ τὸν ὄχλον ὡς χαλεπόν
[32, 25]	θέαμα κάλλιον καὶ παραδοξότερον αὑτῶν	σωφρονούντων	καὶ προσεχόντων. θεῖον γὰρ δὴ
[32, 65]	καὶ χαλεπός, ἅμα ὀρχουμένων, τερετιζόντων,	μιαιφονούντων.	οἱ δ´ οὖν Λακεδαιμόνιοι πλεῖστον
[32, 75]	νῦν μὲν ἡττωμένων, νῦν δὲ	νικώντων,	ἀεὶ τῶν αὐτῶν· εἰ λέγοι
[32, 30]	μειζόνων ἐν τῷ μέσῳ πάντων	ὁρώντων,	καταφρονήσετε αὐτοῦ καὶ νομιεῖτε οὐδενὸς
[32, 65]	ἐπίστασθε. τοιγαροῦν εἰ μὴ τῶν	προεστηκότων	ἐτύχετε, χαλεπῶς ἂν οἶμαι καὶ
[32, 1]	καὶ βωμολοχίας καὶ σκωμμάτων οὐδὲν	ἐοικότων	χρυσῷ. διὰ τοῦτο οὖν ὀρθῶς
[32, 45]	φασὶ γοῦν ἤδη τινὰς τῶν	ἀπολωλότων	διὰ τὴν τοιαύτην πρόφασιν νεανιεύσασθαι,
[32, 20]	ὕδωρ ἄσπετον; οὐδέ τις ἄγχι	βροτῶν	πόλις. ἐκεῖνος μὲν θεὸς ὢν
[32, 10]	ἰδίαν ἑκάστῳ μηνύοντα τὸ συμφέρον,	ἐγρηγορότων	δὲ ἀμελεῖν καὶ κοινῇ καὶ
[32, 90]	δεινὰ μέν που καὶ ἐφ´	ἑκάστων	τὰ τοιαῦτα, τῷ παντὶ δὲ
[32, 85]	πόλις εὐδαίμων, ὅτι πονηρῶν καὶ	ἀκολάστων	ὑπῆρξε πολιτῶν. καίτοι μεγάλη τε
[32, 90]	ἀνθρώπους ἑαλωκέναι φαμὲν οὐχ ὑπὸ	λῃστῶν	μόνον, {ἢ ἑταιρῶν} ἀλλὰ καὶ
[32, 10]	κυβερνήτου κἂν ἔθνος ἢ πόλις	χρηστῶν	ἡγεμόνων, κἂν ἰατρὸς ἐν καιρῷ
[32, 60]	ἀλλὰ ᾄσματα γυναικῶν καὶ κρούματα	ὀρχηστῶν	καὶ παροινίας τερετισμάτων ὥσπερ κακοὶ
[32, 55]	ἀλλ´ ἐκπεπληγμένοι κάθησθε, ἀναπηδᾶτε τῶν	ὀρχηστῶν	μᾶλλον, συντείνεσθε ὑπὸ τῶν ᾀσμάτων·
[32, 35]	λεγόμενα αὐτὰ οὐ μεγάλα, περὶ	μεγίστων	δὲ ὡς οἷόν τε. καὶ
[32, 10]	δὲ κολάκων καὶ γοήτων καὶ	σοφιστῶν.	ἐγὼ μὲν γὰρ οὐκ ἀπ´
[32, 95]	ὡς εὐχερής, τὰ μικρὰ θαυμάζων,	ἥττων	τοῦ τυχόντος {πραγμάτων} ἐραστὴς ἡνιόχων
[32, 50]	ταὐτὰ προσφέρησθε καὶ διὰ τῶν	αὐτῶν	ἀναγκάζησθε τιμᾶν τὸ δαιμόνιον; ἀλλ´
[32, 75]	νῦν δὲ νικώντων, ἀεὶ τῶν	αὐτῶν·	εἰ λέγοι ταῦτα, τί ἐρεῖτε;
[32, 70]	εἰς ὑποψίαν αὐτοὺς καθ´ ὑμῶν	αὐτῶν	ἠγάγετε, ὥστε ἐπιμελεστέρας χρῆναι φυλακῆς
[32, 25]	φύσεως, τοῦτ´ ἔστι περὶ ὑμῶν	αὐτῶν.	καὶ γὰρ ἕν τι τῶν
[32, 10]	ἀνθρώπους εἰσιὼν τῆς μὲν σωτηρίας	αὐτῶν	καὶ τῆς θεραπείας ἀμελήσειε, στεφάνους
[32, 60]	αἰτησαμένην παρὰ Διὸς τὰ σώματα	αὐτῶν	μεταβαλεῖν εἰς ἀνθρώπων τύπον, τὰς
[32, 85]	θαυμαστὰ οἷα, περὶ δὲ ὑμῶν	αὐτῶν	μηδὲν σεμνὸν λέγεσθαι μηδ´ ἄξιον
[32, 5]	καὶ δέον ἐκκόπτειν τὴν ἀγερωχίαν	αὐτῶν	οἱ δ´ ἔτι αὔξουσιν. ~τῶν
[32, 5]	καλουμένους φιλοσόφους. οἱ μὲν γὰρ	αὐτῶν	ὅλως εἰς πλῆθος οὐκ ἴασιν
[32, 75]	τῶν ἵππων, ἀλλ´ ὑπὲρ ὑμῶν	αὐτῶν,	ὅπως μὴ ταράττησθε μηδὲ ἐκπίπτητε
[32, 25]	χείρους· οἷα δὴ τῆς κακίας	αὐτῶν	οὔσης οὐ μιᾶς οὐδὲ ἁπλῆς,
[32, 95]	δῆλον γὰρ ὡς ἐσχάτην τινὰ	αὐτῶν	πενίαν κατεγνωκὼς ἢ ἀπειρίαν οὐκ
[32, 60]	τὴν ἀρχαίαν μουσικήν— τίς γὰρ	αὐτῶν	ᾠδὴν τέλειον ἢ γενναῖον ῥυθμὸν
[32, 60]	κύκνων οὐδὲ ἀηδόνων ὁ ζῆλος	αὐτῶν	ὠνόμασται παρ´ ὑμῖν αὐτοῖς, ἀλλ´,
[32, 40]	διεξιόντας ὡς ἂν δύνωνται τοῖς	αὑτῶν,	ἃ καὶ μικρὸν ἔμπροσθεν εἶπον,
[32, 1]	τῶν παίδων, ὑμεῖς δὲ τοῖς	αὑτῶν	κάκιον. δήμου γάρ ἐστιν ἀκοὴ
[32, 25]	ἔχοιτε θέαμα κάλλιον καὶ παραδοξότερον	αὑτῶν	σωφρονούντων καὶ προσεχόντων. θεῖον γὰρ
[32, 45]	ἐργάζονται, μὰ Δί´ οὐ δι´	αὑτῶν	τινα ἡδονὴν ἢ δύναμιν, ἀλλὰ
[32, 65]	μὴ δύνασθαι παντάπασιν ἐκβῆναι τὴν	αὑτῶν	φύσιν, ἀλλὰ μικρὸν μέν τι
[32, 10]	κέρδους ἕνεκεν καὶ δόξης τῆς	ἑαυτῶν,	οὐ τῆς ὑμετέρας ὠφελείας, τοῦτο
[32, 45]	προσήκοντος καὶ τῆς ἀξίας τῆς	ἑαυτῶν	οὐ φροντίζετε. κἂν μὲν ὑμῖν
[32, 80]	καὶ ἀνοίας ὅμοιος ἐκ τῶν	τοιούτων	ἀνθρώπων τοῖς παρ´ ὑμῖν (πλὴν
[32, 5]	δέος μήποτε ἐπιλίπῃ· τῶν δὲ	τοιούτων	λόγων, δι´ οὓς ἄνθρωποι εὐδαιμονοῦσι
[32, 85]	τις ἂν〉 ὀρθῶς τὴν ἐκ	τοιούτων,	οὐδέ γε χορὸν τοὺς ὁποίους
[32, 40]	δὲ ὑπὸ τοσούτων μὲν Ἑλλήνων,	τοσούτων	δὲ βαρβάρων. τί οὖν οἴεσθε
[32, 40]	τέτταρας ἡνιόχους, ὁρᾶσθε δὲ ὑπὸ	τοσούτων	μὲν Ἑλλήνων, τοσούτων δὲ βαρβάρων.
[32, 70]	πρόεισιν ἐκ τῶν κατὰ μέρος	τούτων	ἁμαρτημάτων καὶ τελευταῖον ἐπ´ αὐτὸ
[32, 15]	πονηρίας, λύπης, μυρίων ἄλλων κακῶν.	τούτων	δὲ ἓν ἴαμα καὶ φάρμακον
[32, 35]	ὄναρ αὐτοῖς μέλει. ἐγὼ δὲ	τούτων	ἐμνήσθην οὔτε ὑμᾶς ἐπαίρων οὔτε
[32, 20]	πλείους οἱ θάπτοντες γίγνονται. ~καὶ	τούτων	ἐν ἀρχῇ μὲν ᾐτιασάμην τοὺς
[32, 70]	πείρας προῆλθεν. τί δὴ καὶ	τούτων	ἐπεμνήσθην; ὅπως εἰδῆτε τὰ φυόμενα
[32, 35]	σώφρονες καὶ δίκαιοι; οὐχὶ τἀναντία	τούτων;	ἔστι γὰρ ἀνθρώπων ἔπαινος εὐταξία,
[32, 1]	καὶ ἡδεῖς καὶ διακόνους πολλοὺς	τούτων	ἔχετε· σπουδῆς δὲ ὑμῖν τὴν
[32, 25]	μὲν ἀκοῦσαι, χαλεποὶ δὲ συμβαλεῖν·	τούτων	ἡ μὲν ὀργὴ πρὸς πάντα
[32, 60]	καὶ σῶσαι, πῶς ἂν διέκεισθε;	τούτων	μὲν γάρ ἐστιν οὐδεὶς Ἀμφίων
[32, 95]	οὔτ´ ἂν ὠνήσαιτο τῶν ἀνθρώπων	τούτων	οὐθεὶς οὔτ´ ἂν ἴσως προσέλθοι.
[32, 80]	κακῶς τις παρεποίησε τῶν σαπρῶν	τούτων	ποιητῶν· ἅρματα δ´ ἄλλοτε μὲν
[32, 55]	δὲ Ἑλλήνων ὑμεῖς μόνοι δι´	ὤτων	καὶ φωνῆς αὐτὸ πάσχετε, μᾶλλον
[32, 50]	ἔχοντας, καθάπερ οἶμαι διὰ τῶν	ὤτων	τὴν εὐδαιμονίαν δεχομένους, σωτῆρα καὶ
[32, 20]	πανταχοῦ πάντων ἀεὶ περίεστε καὶ	ἰδιωτῶν	καὶ βασιλέων; καὶ ταῦτα ἀκούων
[32, 5]	ταῦτα οὐκ ἀποτρέπων οὐδὲ καταλύειν	κελεύων	τὰς τοιαύτας ψυχαγωγίας καὶ ἀπάτας
[32, 45]	αἴσχιστον. ἑλοίμην γὰρ ἂν ἔγωγε	λῃστεύων	ἀποθανεῖν ἢ διὰ τοιαύτην αἰτίαν.
[32, 35]	τὴν χώραν· οὐδ´ ἂν περὶ	ἰχθύων,	τὴν πόλιν ἐπαινεῖ· πόθεν; ἀλλὰ
[32, 20]	ἰδιωτῶν καὶ βασιλέων; καὶ ταῦτα	ἀκούων	Ὁμήρου τε καὶ τῶν ἄλλων
[32, 40]	ἐδόκει μὲν γὰρ εἶναι τῶν	σοφῶν·	ἧκε δὲ εἰς τὴν Ἑλλάδα
[32, 55]	διακειμένας. διὰ τοῦτο καὶ τῶν	φιλοσόφων	ἔνιοι πρὸς λύραν αὑτοὺς ἡρμόσαντο
[32, 65]	καὶ τῶν ῥητόρων ἅπτεσθαι καὶ	φιλοσόφων	ἐνίων· μᾶλλον δὲ τοὺς ῥήτορας
[32, 5]	καταγελᾶν ἐθίζοντες τοὺς ἀνοήτους τῶν	φιλοσόφων,	ὥσπερ ἂν παῖδάς τις ἐθίζοι
[32, 45]	παρέβαλλε· κἀκεῖ δ´ ὁ νοῦν	ἔχων	ἐσώθη καὶ μεθ´ ἡσυχίας ἤκουσεν.
[32, 90]	ἐκ τοῦδε βαίνων ἅρματ´ οὐκ	ἔχων	ἔχειν ἔφασκε, δίφρου δ´ εἰσέβαινεν
[32, 95]	προσέλθοι. καὶ Θεόφιλος τοίνυν πολλὰ	ἔχων	καὶ μεγάλα ἔνδον ὤνια παρ´
[32, 95]	τῶν ἐμπόρων πολλὰ καὶ τίμια	ἔχων	καταπλεύσειεν εἰς πόλιν, ἔπειθ´ ὑπ´
[32, 80]	πλησίον ἄλλον· οἰνοβαρές, κυνὸς ὄμματ´	ἔχων,	κραδίην δ´ ἐλάφοιο, τί πτώσσεις;
[32, 90]	ἄντυγας, κἄθεινε κέντρον δῆθεν ὡς	ἔχων	χερί. ~μὴ οὖν καὶ ὑμεῖς
[32, 80]	πέτεσθε τῶν ἵππων καὶ τῶν	ἡνιόχων,	καὶ γελοίως ἐλαύνετε καὶ ἡνιοχεῖτε
[32, 95]	ἥττων τοῦ τυχόντος {πραγμάτων} ἐραστὴς	ἡνιόχων	καὶ κιθαρῳδῶν, οὐκ ἄδηλον ὅπως
[32, 45]	νυνὶ δὲ τὸ μὲν τῶν	ἡνιόχων	τινὰ ἐκπεσεῖν ἐκ τοῦ δίφρου
[32, 90]	μινυρίζων διὰ βίου καὶ πάλιν	ἡνιοχῶν	χωρὶς ἵππων αἰσχρὸν γίγνεται καὶ
[32, 45]	γενναῖον ἐδύνατο πρᾶξαι μὴ τοιούτου	τυχὼν	δαίμονος· ὁδὶ δὲ κραυγῇ μόνον
[32, 80]	καὶ ἀνδρῶν, ἀνδρῶν κουφονόων, φιλαοιδοτάτων,	ἀγερώχων.	ἠχὴ δ´ ἀμφοτέρων ἵκετ´ αἰθέρα
[32, 20]	ὑμῶν, καθάπερ στέαρ φασὶν ἐνίων	ζῴων	ὠφελεῖν πρός τι τῶν χαλεπῶν.
[32, 85]	ἔργον πράττειν· οὐδὲ ἡ τῶν	Τρώων	πόλις εὐδαίμων, ὅτι πονηρῶν καὶ
[32, 50]	γὰρ δικαιοσύνης καὶ ἀρετῆς καὶ	πατρῴων	γερῶν καὶ νόμων καὶ χρηστοῦ