Livre, par.
[10, 4]	περὶ τῆς εἰκάδος, Καὶ Διονύσιος	ὁ	Ἁλικαρνασσεύς. Καὶ γὰρ σὺν τῇ
[10, 145]	μεγίστους φόβους παρεσκεύαζε τῇ διανοίᾳ.	~Ὁ	ἄπειρος χρόνος ἴσην ἔχει τὴν
[10, 87]	ἤδη ἀλογίας καὶ κενῆς δόξης	ὁ	βίος ἡμῶν ἔχει χρείαν, ἀλλὰ
[10, 16]	Ἀΐδην ψυχρὸν ἐπεσπάσατο. Οὗτος μὲν	ὁ	βίος τἀνδρός, ἥδε δὲ ἡ
[10, 13]	ἣν ὅτι ἰδιωτάτη ἐστίν, Ἀριστοφάνης	ὁ	γραμματικὸς αἰτιᾶται. Σαφὴς δ' ἦν
[10, 144]	καὶ διοικήσει. Ὁ δίκαιος ἀταρακτότατος,	ὁ	δ' ἄδικος πλείστης ταραχῆς γέμων.
[10, 136]	κατὰ κίνησιν καὶ τῆς καταστηματικῆς.	Ὁ	δ' Ἐπίκουρος ἐν τῷ Περὶ
[10, 138]	καὶ διαγωγὴν λέγει τὴν ἀγωγήν.	Ὁ	δ' Ἐπίκουρος καὶ ἀχώριστόν φησι
[10, 136]	μόνην δὲ τὴν ἐν κινήσει·	ὁ	δὲ ἀμφότερα τὰ γένη> ψυχῆς
[10, 122]	πρὸς τὸ κατὰ ψυχὴν ὑγιαῖνον.	Ὁ	δὲ λέγων ἢ μήπω τοῦ
[10, 126]	μήκιστον ἀλλὰ τὸν ἥδιστον καρπίζεται.	Ὁ	δὲ παραγγέλλων τὸν μὲν νέον
[10, 126]	ἐν τῷ ζῆν κακῶν αἱροῦνται.	~Ὁ	δὲ σοφὸς οὔτε παραιτεῖται τὸ
[10, 137]	κολάζεσθαι γοῦν τοὺς ἁμαρτάνοντας σώματι·	ὁ	δὲ τὰς ψυχικάς. Τὴν γοῦν
[10, 144]	καὶ ὥρισται καὶ εὐπόριστός ἐστιν·	ὁ	δὲ τῶν κενῶν δοξῶν εἰς
[10, 24]	οἱ περὶ Φιλόδημόν φασι. Καὶ	ὁ	διαδεξάμενος αὐτὸν Ἕρμαρχος Ἀγεμόρτου Μυτιληναῖος,
[10, 25]	ἐλλόγιμοι, ὧν ἦν καὶ Πολύστρατος	ὁ	διαδεξάμενος Ἕρμαρχον· ὃν διεδέξατο Διονύσιος·
[10, 144]	τοῦ βίου διοικεῖ καὶ διοικήσει.	Ὁ	δίκαιος ἀταρακτότατος, ὁ δ' ἄδικος
[10, 118]	θεόπεμπτον εἶναι τὸν ἔρωτα, ὡς	ὁ	Διογένης ἐν τῷ Οὐδὲ ῥητορεύσειν
[10, 26]	Ἀπολλοδώρου, πολυγράφος ἀνήρ· καὶ Δημήτριος	ὁ	ἐπικληθεὶς Λάκων· Διογένης τε ὁ
[10, 13]	ὃν ἔνιοί φασι καὶ Ἀπολλόδωρος	ὁ	Ἐπικούρειος διδάσκαλον Δημοκρίτου γεγενῆσθαι. Δημήτριος
[10, 97]	ἀναχώρησιν. ~Τοῦτο δὲ καὶ Διογένης	ὁ	Ἐπικούρειος ἐν τῇ αʹ τῶν
[10, 3]	Χαιρέδημος Ἀριστόβουλος, καθά φησι Φιλόδημος	ὁ	Ἐπικούρειος ἐν τῷ δεκάτῳ τῆς
[10, 2]	ἔτη γεγονὼς τεσσαρεσκαίδεκα. Ἀπολλόδωρος δ'	ὁ	Ἐπικούρειος ἐν τῷ πρώτῳ περὶ
[10, 119]	μὴν ληρήσειν ἐν μέθῃ φησὶν	ὁ	Ἐπίκουρος ἐν τῷ Συμποσίῳ. Οὐδὲ
[10, 25]	Θεμίστα, πρὸς ἣν καὶ γέγραφεν	ὁ	Ἐπίκουρος· ἔτι τε Κολώτης καὶ
[10, 31]	τοίνυν τῷ Κανόνι λέγων ἐστὶν	ὁ	Ἐπίκουρος κριτήρια τῆς ἀληθείας εἶναι
[10, 26]	τέταρτος ὁπλομάχος. Γέγονε δὲ πολυγραφώτατος	ὁ	Ἐπίκουρος, πάντας ὑπερβαλλόμενος πλήθει βιβλίων·
[10, 149]	γινόμεναι. Φυσικὰς καὶ ἀναγκαίας ἡγεῖται	ὁ	Ἐπίκουρος τὰς ἀλγηδόνος ἀπολυούσας, ὡς
[10, 26]	ἀποκαλῶν· εἰ γάρ τι γράψαι	ὁ	Ἐπίκουρος, φιλονεικεῖ τοσοῦτον γράψαι ὁ
[10, 137]	φεύγομεν τὴν ἀλγηδόνα· ἵνα καὶ	ὁ	Ἡρακλῆς καταβιβρωσκόμενος ὑπὸ τοῦ χιτῶνος
[10, 124]	αἰσθήσει· στέρησις δέ ἐστιν αἰσθήσεως	ὁ	θάνατος. Ὅθεν γνῶσις ὀρθὴ τοῦ
[10, 125]	περ ὅταν μὲν ἡμεῖς ὦμεν,	ὁ	θάνατος οὐ πάρεστιν· ὅταν δ'
[10, 139]	ἐπὶ τὸ αὐτὸ ἀποτετελεσμένων, ἀνθρωποειδεῖς.	Ὁ	θάνατος οὐδὲν πρὸς ἡμᾶς· τὸ
[10, 125]	Τὸ φρικωδέστατον οὖν τῶν κακῶν	ὁ	θάνατος οὐθὲν πρὸς ἡμᾶς, ἐπειδή
[10, 125]	θάνατος οὐ πάρεστιν· ὅταν δ'	ὁ	θάνατος παρῇ, τόθ' ἡμεῖς οὐκ
[10, 25]	ὃν Βασιλείδης. Καὶ Ἀπολλόδωρος δ'	ὁ	Κηποτύραννος γέγονεν ἐλλόγιμος, ὃς ὑπὲρ
[10, 81]	ἐκεῖνο δεῖ κατανοεῖν, ὅτι τάραχος	ὁ	κυριώτατος ταῖς ἀνθρωπίναις ψυχαῖς γίνεται
[10, 125]	μὴ ζῆν δεινόν· ὥστε μάταιος	ὁ	λέγων δεδιέναι τὸν θάνατον οὐχ
[10, 126]	ἀποθνῄσκειν. πολὺ δὲ χείρων καὶ	ὁ	λέγων καλὸν μὲν μὴ φῦναι,
[10, 25]	Ἀλεξανδρεῖς, ὅ τε μέλας καὶ	ὁ	λευκός. ~Ζήνων τε ὁ Σιδώνιος,
[10, 144]	τὰ δὲ μέγιστα καὶ κυριώτατα	ὁ	λογισμὸς διῴκηκε καὶ κατὰ τὸν
[10, 83]	ἐπιτετμημένα. ~Ὥστ' ἂν γένοιτο οὗτος	ὁ	λόγος δυνατὸς κατασχεθῆναι μετ' ἀκριβείας,
[10, 13]	Δημοκρίτου γεγενῆσθαι. Δημήτριος δέ φησιν	ὁ	Μάγνης καὶ Ξενοκράτους αὐτὸν ἀκοῦσαι.
[10, 134]	τῇ τῶν φυσικῶν εἱμαρμένῃ δουλεύειν·	ὁ	μὲν γὰρ ἐλπίδα παραιτήσεως ὑπογράφει
[10, 6]	Τιμοκράτης ἐν τοῖς ἐπιγραφομένοις Εὐφραντοῖς	ὁ	Μητροδώρου μὲν ἀδελφός, μαθητὴς δὲ
[10, 104]	πλείονας ἐνδέχεται κεραυνοὺς ἀποτελεῖσθαι· μόνον	ὁ	μῦθος ἀπέστω· ἀπέσται δὲ ἐάν
[10, 145]	ἴσην ἔχει τὴν ἡδονὴν καὶ	ὁ	πεπερασμένος, ἐάν τις αὐτῆς τὰ
[10, 12]	καὶ πολέμων· τᾶς φύσιος δ'	ὁ	πλοῦτος ὅρον τινὰ βαιὸν ἐπίσχει,
[10, 10]	συνεφιλοσόφουν αὐτῷ, ὧν ἦν ἐνδοξότατος	ὁ	προειρημένος Μῦς· καθόλου τε ἡ
[10, 101]	κατὰ παράτριψιν καὶ σύγκρουσιν νεφῶν	ὁ	πυρὸς ἀποτελεστικὸς σχηματισμὸς ἐξολισθαίνων ἀστραπὴν
[10, 26]	καὶ ὁ λευκός. ~Ζήνων τε	ὁ	Σιδώνιος, ἀκροατὴς Ἀπολλοδώρου, πολυγράφος ἀνήρ·
[10, 118]	παντὶ ἔθνει. ~Κἂν στρεβλωθῇ δ'	ὁ	σοφός, εἶναι αὐτὸν εὐδαίμονα. Μόνον
[10, 3]	Ὁμοίοις ἱστορικοῖς κεφαλαίοις. Διότιμος δ'	ὁ	Στωικὸς δυσμενῶς ἔχων πρὸς αὐτὸν
[10, 3]	πεντήκοντα ἀσελγεῖς ὡς Ἐπικούρου· καὶ	ὁ	τὰ εἰς Χρύσιππον ἀναφερόμενα ἐπιστόλια
[10, 146]	τι τοῦ ἀρίστου βίου κατέστρεφεν.	~Ὁ	τὰ πέρατα τοῦ βίου κατειδὼς
[10, 82]	γὰρ τούτοις προσέχωμεν, τὸ ὅθεν	ὁ	τάραχος καὶ ὁ φόβος ἐγίνετο
[10, 26]	ὁ ἐπικληθεὶς Λάκων· Διογένης τε	ὁ	Ταρσεὺς ὁ τὰς ἐπιλέκτους σχολὰς
[10, 26]	Λάκων· Διογένης τε ὁ Ταρσεὺς	ὁ	τὰς ἐπιλέκτους σχολὰς συγγράψας· καὶ
[10, 123]	τῶν πολλῶν θεοὺς ἀναιρῶν, ἀλλ'	ὁ	τὰς τῶν πολλῶν δόξας θεοῖς
[10, 11]	βούλωμαι πολυτελεύσασθαι δύνωμαι. Τοιοῦτος ἦν	ὁ	τὴν ἡδονὴν εἶναι τέλος δογματίζων,
[10, 144]	καὶ ἐκχωρήσεως τῶν πολλῶν ἀσφάλεια.	~Ὁ	τῆς φύσεως πλοῦτος καὶ ὥρισται
[10, 128]	περὶ ἡμᾶς γένηται, λύεται πᾶς	ὁ	τῆς ψυχῆς χειμών, οὐκ ἔχοντος
[10, 154]	ἔτι δίκαια, ὅτε μὴ συνέφερεν.	~Ὁ	τὸ μὴ θαρροῦν ἀπὸ τῶν
[10, 89]	ἔστι καταλαβεῖν, καὶ ὅτι καὶ	ὁ	τοιοῦτος δύναται κόσμος γίνεσθαι καὶ
[10, 123]	οἵους νομίζουσιν. Ἀσεβὴς δὲ οὐχ	ὁ	τοὺς τῶν πολλῶν θεοὺς ἀναιρῶν,
[10, 33]	ἄνθρωπος εὐθὺς κατὰ πρόληψιν καὶ	ὁ	τύπος αὐτοῦ νοεῖται προηγουμένων τῶν
[10, 141]	περιποιήσεσθαι. Ὥστ' εἰ μὲν ἀσφαλὴς	ὁ	τῶν τοιούτων βίος, ἀπέλαβον τὸ
[10, 82]	τὸ ὅθεν ὁ τάραχος καὶ	ὁ	φόβος ἐγίνετο ἐξαιτιολογήσομεν ὀρθῶς καὶ
[10, 26]	ὁ Ἐπίκουρος, φιλονεικεῖ τοσοῦτον γράψαι	ὁ	Χρύσιππος. ~Καὶ διὰ τοῦτο καὶ
[10, 26]	δὲ καὶ ἄλλοι Ἐπίκουροι τρεῖς·	ὅ	τε Λεοντέως υἱὸς καὶ Θεμίστας·
[10, 25]	βιβλία· δύο τε Πτολεμαῖοι Ἀλεξανδρεῖς,	ὅ	τε μέλας καὶ ὁ λευκός.
[10, 19]	ἡμῖν προσόδων εἰς τροφὴν τούτοις,	ὅ	τι ἂν αὐτοῖς κατ' ἐνιαυτὸν
[10, 142]	ἐδίδασκεν, οὐκ ἄν ποτε εἴχομεν	ὅ	τι μεμψαίμεθα αὐτοῖς πανταχόθεν ἐκπληρουμένοις
[10, 67]	καὶ τόδε γε δεῖ προσκατανοεῖν,	ὅ	τι τὸ ἀσώματον λέγομεν κατὰ
[10, 39]	γὰρ τὸ πᾶν οὐθέν ἐστιν	ὃ	ἂν εἰσελθὸν εἰς αὐτὸ τὴν
[10, 38]	ἢ ἀπορούμενον καὶ δοξαζόμενον ἐφ'	ὃ	ἀνάξομεν. Ἔτι τε κατὰ τὰς
[10, 33]	προτέρου τινὸς ἐναργοῦς ἤρτηται, ἐφ'	ὃ	ἀναφέροντες λέγομεν, οἷον Πόθεν ἴσμεν
[10, 125]	παρὼν ἀλλ' ὅτι λυπεῖ μέλλων.	Ὃ	γὰρ παρὸν οὐκ ἐνοχλεῖ προσδοκώμενον
[10, 111]	περὶ αὐτὴν καὶ παχυμερὲς περιστῆσαι.	~Ὃ	γίνεται κατὰ μέρη τινὰ ἤτοι
[10, 71]	τοῦ ὅλου φύσιν ᾧ συμβαίνει	ὃ	δὴ καὶ σῶμα προσαγορεύομεν, οὐδὲ
[10, 64]	ἕτερον ἅμα συγγεγενημένον αὐτῷ παρεσκεύαζεν,	ὃ	διὰ τῆς συντελεσθείσης περὶ αὐτὸ
[10, 40]	πρόσθεν. ~Εἰ δὲ> μὴ ἦν	ὃ	κενὸν καὶ χώραν καὶ ἀναφῆ
[10, 89]	καὶ ἐν κόσμῳ καὶ μετακοσμίῳ	ὃ	λέγομεν μεταξὺ κόσμων διάστημα, ἐν
[10, 107]	οἱονεὶ σύνωσιν ποιούμενα χάλαζαν ἀποτελεῖ,	ὃ	μάλιστα γίνεται ἐν τῷ ἔαρι.
[10, 39]	ἔσται. Οὐθὲν γάρ ἐστιν εἰς	ὃ	μεταβάλλει. Παρὰ γὰρ τὸ πᾶν
[10, 56]	καὶ πρὸς ἡμᾶς ὁρατὰς ἀτόμους·	ὃ	οὐ θεωρεῖται γινόμενον οὔθ' ὅπως
[10, 70]	τὴν τοῦ ὅλου φύσιν ἔχειν,	ὃ	συλλαβόντες κατὰ τὸ ἀθρόον σῶμα
[10, 112]	αἰτίας. ~Τινὰ ἄστρα στρέφεται αὐτοῦ	ὃ	συμβαίνει οὐ μόνον τῷ τὸ
[10, 54]	τῶν συγκρίσεων στερεὸν καὶ ἀδιάλυτον,	ὃ	τὰς μεταβολὰς οὐκ εἰς τὸ
[10, 105]	αὐτῆς παράθεσιν καὶ συνεχῆ κίνησιν,	ὃ	τὴν κράδανσιν τῇ γῇ παρασκευάζει.
[10, 112]	τοῦτο τοῦ κόσμου ἑστάναι περὶ	ὃ	τὸ λοιπὸν στρέφεται καθάπερ τινές
[10, 72]	ἀλλ' αὐτὸ τὸ ἐνάργημα, καθ'	ὃ	τὸν πολὺν ἢ ὀλίγον χρόνον
[10, 66]	τὸ μέν τι ἄλογον αὐτῆς,	ὃ	τῷ λοιπῷ παρεσπάρθαι σώματι· τὸ
[10, 73]	πάλιν αὐτὸ τοῦτο ἐννοοῦντες, καθ'	ὃ	χρόνον ὀνομάζομεν. Φησὶ δὲ τοῦτο
[10, 126]	φύντα δ' ὅπως ὤκιστα πύλας	Ἀΐδαο	περῆσαι. ~εἰ μὲν γὰρ πεποιθὼς
[10, 64]	μέντοι πάντων ὧν ἐκείνη κέκτηται·	διὸ	ἀπαλλαγείσης τῆς ψυχῆς οὐκ ἔχει
[10, 65]	συμπάθειαν καὶ ἐκείνῳ, καθάπερ εἶπον.	~Διὸ	δὴ καὶ ἐνυπάρχουσα ἡ ψυχὴ
[10, 79]	τὴν περὶ τῶν κυριωτάτων οἰκονομίαν.	Διὸ	δὴ κἂν πλείους αἰτίας εὑρίσκωμεν
[10, 3]	Δημοκρίτου βιβλίοις ἐπὶ φιλοσοφίαν ᾆξαι·	~διὸ	καὶ τὸν Τίμωνα φάσκειν περὶ
[10, 132]	καὶ τὸ μέγιστον ἀγαθὸν φρόνησις·	διὸ	καὶ φιλοσοφίας τιμιώτερον ὑπάρχει φρόνησις,
[10, 91]	πολλῷ μᾶλλον ἂν τὴν χρόαν.	Ἄλλο	γὰρ τούτῳ συμμετρότερον διάστημα οὐθέν
[10, 13]	τῷ Περὶ ῥητορικῆς ἀξιοῖ μηδὲν	ἄλλο	ἢ σαφήνειαν ἀπαιτεῖν. ~Καὶ ἐν
[10, 72]	ὑπαρχούσαις κατ' αὐτοῦ χρηστέον, οὔτε	ἄλλο	τι κατ' αὐτοῦ κατηγορητέον ὡς
[10, 148]	φυγὴν εἴτε δίωξιν ποιούμενος εἰς	ἄλλο	τι, οὐκ ἔσονταί σοι τοῖς
[10, 85]	ἀπεστείλαμεν. Πρῶτον μὲν οὖν μὴ	ἄλλο	τι τέλος ἐκ τῆς περὶ
[10, 81]	~Ἐπὶ δὲ τούτοις ὅλως ἅπασιν	ἐκεῖνο	δεῖ κατανοεῖν, ὅτι τάραχος ὁ
[10, 59]	ἀτόμῳ ἐλάχιστον κεχρῆσθαι· μικρότητι γὰρ	ἐκεῖνο	δῆλον ὡς διαφέρει τοῦ κατὰ
[10, 55]	ἐνυπάρχουσαι ἐν τῷ μεταβάλλοντι, ὥσπερ	ἐκεῖνο	καταλείπεται, ἀλλ' ἐξ ὅλου τοῦ
[10, 100]	~ἔτι τε ῥευμάτων κατὰ ἀποφορὰν	ἀπὸ	ἐπιτηδείων τόπων καὶ δι' ἀέρος
[10, 17]	καὶ ἀεὶ δὲ τοῖς φιλοσοφοῦσιν	ἀπὸ	ἡμῶν, ὅπως ἂν συνδιασώσωσιν Ἀμυνομάχῳ
[10, 17]	καὶ αὐτοὶ οἷς ἂν οἱ	ἀπὸ	ἡμῶν φιλοσοφοῦντες παραδίδωσιν. Τὴν δ'
[10, 121]	ἑτέρου σοφώτερον. Χρηματίσεσθαί τε, ἀλλ'	ἀπὸ	μόνης σοφίας, ἀπορήσαντα. Καὶ μόναρχον
[10, 108]	καὶ κατ' ἀναφορὰν δὲ ἢ	ἀπὸ	νοτερῶν τόπων ἢ ὕδατα κεκτημένων,
[10, 89]	κόσμου ἢ μετακοσμίου ἢ καὶ	ἀπὸ	πλειόνων κατὰ μικρὸν προσθέσεις τε
[10, 33]	αἱ προλήψεις· καὶ τὸ δοξαστὸν	ἀπὸ	προτέρου τινὸς ἐναργοῦς ἤρτηται, ἐφ'
[10, 128]	πρῶτον καὶ συγγενικὸν ἔγνωμεν, καὶ	ἀπὸ	ταύτης καταρχόμεθα πάσης αἱρέσεως καὶ
[10, 99]	τελέσαι καὶ κατὰ ῥευμάτων συλλογὴν	ἀπό	τε γῆς καὶ ὑδάτων· καὶ
[10, 29]	τὰ περὶ βίων. Ἀρκτέον δὴ	ἀπὸ	τῆς πρώτης, ὀλίγα προειπόντα περὶ
[10, 100]	ἀέρος κινουμένων, βιαιοτέρας ἐπαρδεύσεως γινομένης	ἀπό	τινων ἀθροισμάτων ἐπιτηδείων εἰς τὰς
[10, 88]	αὐτῷ σύγχυσιν λήψεται, ἀποτομὴν ἔχουσα	ἀπὸ	τοῦ ἀπείρου καὶ καταλήγουσα ἐν
[10, 75]	περιόδοις καὶ χρόνοις {ἀπὸ τῶν	ἀπὸ	τοῦ ἀπείρου} μείζους λαμβάνειν ἐπιδόσεις>
[10, 74]	ἔχειν. Οὐδὲ ζῷα εἶναι ἀποκριθέντα	ἀπὸ	τοῦ ἀπείρου. Οὐδὲ γὰρ ἂν
[10, 73]	θεωρουμένοις πυκνῶς ἔχουσαν νομίζειν γεγονέναι	ἀπὸ	τοῦ ἀπείρου, πάντων τούτων ἐκ
[10, 110]	τόμων ἢ ἐν τοῖς νέφεσιν	ἀπὸ	τοῦ αὐτοῦ ἀέρος {προσφερομένου πρὸς
[10, 95]	ἔχειν τὸ φῶς, ~ἐνδέχεται δὲ	ἀπὸ	τοῦ ἡλίου. Καὶ γὰρ παρ'
[10, 53]	εἰ μὴ ὄγκοι τινὲς ἦσαν	ἀπὸ	τοῦ πράγματος ἀποφερόμενοι σύμμετροι πρὸς
[10, 58]	προσπίπτειν. Ἑξῆς τε θεωροῦμεν ταῦτα	ἀπὸ	τοῦ πρώτου καταρχόμενοι καὶ οὐκ
[10, 101]	νεφῶν τοῦ λεπτομερεστάτου φωτός, ἢ	ἀπὸ	τοῦ πυρὸς νέφη συνεφλέχθαι καὶ
[10, 7]	εἶχε γὰρ ἐκεῖνος ὠδίνων τὴν	ἀπὸ	τοῦ στόματος καύχησιν τὴν σοφιστικήν,
[10, 50]	φαντασίαν ἀποδιδόντων καὶ τὴν συμπάθειαν	ἀπὸ	τοῦ ὑποκειμένου σῳζόντων κατὰ τὸν
[10, 7]	ὡς πολλῶν ἐτῶν μὴ δύνασθαι	ἀπὸ	τοῦ φορείου διαναστῆναι· μνᾶν τε
[10, 52]	ἀκούειν γίνεται ῥεύματός τινος φερομένου	ἀπὸ	τοῦ φωνοῦντος ἢ ἠχοῦντος ἢ
[10, 68]	ἐμπεριειλημμένα εἰς τὸ κατὰ μέρος	ἀπὸ	τούτων ἐξακριβοῦσθαι βεβαίως. Ἀλλὰ μὴν
[10, 6]	δὶς αὐτὸν τῆς ἡμέρας ἐμεῖν	ἀπὸ	τρυφῆς, ἑαυτόν τε διηγεῖται μόγις
[10, 133]	ἀνάγκην γίνεσθαι λέγοντος> ἃ δὲ	ἀπὸ	τύχης, ἃ δὲ παρ' ἡμᾶς
[10, 32]	Καὶ γὰρ καὶ ἐπίνοιαι πᾶσαι	ἀπὸ	τῶν αἰσθήσεων γεγόνασι κατά τε
[10, 32]	μὴν λόγος, πᾶς γὰρ λόγος	ἀπὸ	τῶν αἰσθήσεων ἤρτηται. Οὔθ' ἡ
[10, 75]	μὲν τισὶ περιόδοις καὶ χρόνοις	{ἀπὸ	τῶν ἀπὸ τοῦ ἀπείρου} μείζους
[10, 101]	καὶ κατ' ἐμπερίληψιν δὲ τοῦ	ἀπὸ	τῶν ἄστρων κατεσπαρμένου φωτός, εἶτα
[10, 154]	συνέφερεν. ~Ὁ τὸ μὴ θαρροῦν	ἀπὸ	τῶν ἔξωθεν ἄριστα συστησάμενος οὗτος
[10, 48]	ἐναργείας ἵνα καὶ τὰς συμπαθείας	ἀπὸ	τῶν ἔξωθεν πρὸς ἡμᾶς ἀνοίσει.
[10, 49]	δὲ καὶ νομίζειν ἐπεισιόντος τινὸς	ἀπὸ	τῶν ἔξωθεν τὰς μορφὰς ὁρᾶν
[10, 21]	τῶν ἀναγκαίων, κατὰ τὸ δυνατὸν	ἀπὸ	τῶν καταλελειμμένων ὑφ' ἡμῶν προσόδων.
[10, 49]	ὡς τύπων τινῶν ἐπεισιόντων ἡμῖν	ἀπὸ	τῶν πραγμάτων ὁμοχρόων τε καὶ
[10, 48]	νοήματι συμβαίνει. Καὶ γὰρ ῥεῦσις	ἀπὸ	τῶν σωμάτων τοῦ ἐπιπολῆς συνεχής,
[10, 20]	καὶ Τιμοκράτης ὅσον ἂν ἐπιδέχηται	ἀπὸ	τῶν ὑπαρχόντων ἀφαιροῦντες μετὰ τῆς
[10, 32]	ὅθεν καὶ περὶ τῶν ἀδήλων	ἀπὸ	τῶν φαινομένων χρὴ σημειοῦσθαι. Καὶ
[10, 2]	τοῖς ἄλλοις φιλοσοφεῖν, ἔπειτα ἰδίᾳ	ἀπο<	φαίνεσθαι> τὴν ἀπ' αὐτοῦ κληθεῖσαν
[10, 75]	τὴν φύσιν πολλὰ καὶ παντοῖα	ὑπὸ	αὐτῶν τῶν πραγμάτων διδαχθῆναί τε
[10, 143]	ἄνωθεν ὑπόπτων καθεστώτων καὶ τῶν	ὑπὸ	γῆς καὶ ἁπλῶς τῶν ἐν
[10, 1]	Μακεδόνος καὶ τῶν Ἀθηναίων ἐκπεσόντων	ὑπὸ	Περδίκκου μετελθεῖν εἰς Κολοφῶνα πρὸς
[10, 104]	εἰς τοὺς κάτω τόπους στυλοειδῶς	ὑπὸ	πνεύματος ἀθρόου ὠσθέντος καὶ διὰ
[10, 107]	καὶ θλίψεις ἐπιτηδείων νεφῶν ἀεὶ	ὑπὸ	πνεύματος σφοδράς, εἶτα τούτου πῆξιν
[10, 102]	~καὶ κατὰ ῥήξεις δὲ νεφῶν	ὑπὸ	πνευμάτων ἔκπτωσίν τε πυρὸς ἀποτελεστικῶν
[10, 101]	γινομένης, εἴθ' ὑπ' ἀλλήλων εἴθ'	ὑπὸ	πνευμάτων· καὶ κατ' ἐμπερίληψιν δὲ
[10, 101]	κατ' ἐκριπισμὸν ἐκ τῶν νεφῶν	ὑπὸ	πνευμάτων τῶν τοιούτων σωμάτων ἃ
[10, 75]	ἀναγκασθῆναι· τὸν δὲ λογισμὸν τὰ	ὑπὸ	ταύτης παρεγγυηθέντα ὕστερον ἐπακριβοῦν καὶ
[10, 134]	μέντοι μεγάλων ἀγαθῶν ἢ κακῶν	ὑπὸ	ταύτης χορηγεῖσθαι) ~κρεῖττον εἶναι νομίζοντος
[10, 62]	ἀλλὰ πυκνὸν ἀντικόπτουσιν, ἕως ἂν	ὑπὸ	τὴν αἴσθησιν τὸ συνεχὲς τῆς
[10, 114]	τὸ τὴν ἐναντίαν κινεῖσθαι ἀντισπώμενα	ὑπὸ	τῆς αὐτῆς δίνης· καὶ παρὰ
[10, 101]	ἄστρων κατεσπαρμένου φωτός, εἶτα συνελαυνομένου	ὑπὸ	τῆς κινήσεως νεφῶν τε καὶ
[10, 110]	τὸ τὸ διάστημα πάντοθεν ἴσον	ὑπὸ	τῆς ὄψεως θεωρεῖσθαι, ἢ σύνωσιν
[10, 53]	οὖν δεῖ νομίζειν τὸν ἀέρα	ὑπὸ	τῆς προϊεμένης φωνῆς ἢ καὶ
[10, 133]	πόνους ἔχει βραχεῖς, τὴν δὲ	ὑπό	τινων δεσπότιν εἰσαγομένην πάντων ἐγγελῶντος
[10, 90]	καθ' ἑαυτὰ γενόμενα ὕστερον ἐμπεριελαμβάνετο	ὑπὸ	τοῦ κόσμου {καὶ ὅσα γε
[10, 64]	εἰλήφει ἂν ταύτην, εἰ μὴ	ὑπὸ	τοῦ λοιποῦ ἀθροίσματος ἐστεγάζετό πως.
[10, 137]	ἵνα καὶ ὁ Ἡρακλῆς καταβιβρωσκόμενος	ὑπὸ	τοῦ χιτῶνος βοᾷ, δάκνων ἰύζων·
[10, 113]	μανικὸν καὶ οὐ καθηκότως πραττόμενον	ὑπὸ	τῶν τὴν ματαίαν ἀστρολογίαν ἐζηλωκότων
[10, 73]	δὲ βραδύτερον, καὶ τὰ μὲν	ὑπὸ	τῶν τοιῶνδε, τὰ δὲ ὑπὸ
[10, 73]	ὑπὸ τῶν τοιῶνδε, τὰ δὲ	ὑπὸ	τῶν τοιῶνδε τοῦτο πάσχοντα. Δῆλον
[10, 93]	κόσμου ἀνάγκην ἀπογεννηθεῖσαν ἐπ' ἀνατολῇ·	~σφοδρο>	τάτῃ θερμασίᾳ κατά τινα ἐπινέμησιν
[10, 23]	Μητροδώρῳ φησί. Φασὶ δὲ καὶ	πρὸ	ἑπτὰ ἐτῶν αὐτοῦ τελευτῆσαι πεντηκοστὸν
[10, 21]	τῶν ἀνθρωπίνων περὶ Ἕρμαρχον γένηται	πρὸ	τοῦ τὰ Μητροδώρου παιδία εἰς
[10, 38]	ἂν καὶ τὸ προσμένον καὶ	τὸ	ἄδηλον ἔχωμεν οἷς σημειωσόμεθα. Ταῦτα
[10, 39]	πάντων μαρτυρεῖ, καθ' ἣν ἀναγκαῖον	τὸ	ἄδηλον τῷ λογισμῷ τεκμαίρεσθαι, ὥσπερ
[10, 97]	τὸ ἐνδεχόμενον ἐκβάλλειν εἴς τε	τὸ	ἀδιανόητον φερομένους καὶ τὰ φαινόμενα
[10, 86]	καὶ ἐπὶ τῶν λοιπῶν. ~Μήτε	τὸ	ἀδύνατον καὶ παραβιάζεσθαι μήτε ὁμοίαν
[10, 63]	σῶμά ἐστι λεπτομερὲς παρ' ὅλον	τὸ	ἄθροισμα παρεσπαρμένον, προσεμφερέστατον δὲ πνεύματι
[10, 142]	καὶ χρόνῳ καὶ περὶ ὅλον	τὸ	ἄθροισμα ὑπῆρχεν ἢ τὰ κυριώτατα
[10, 70]	φύσιν ἔχειν, ὃ συλλαβόντες κατὰ	τὸ	ἀθρόον σῶμα προσαγορεύομεν, οὔτε τὴν
[10, 53]	ἀποφερόμενοι σύμμετροι πρὸς τὸ τοῦτο	τὸ	αἰσθητήριον κινεῖν, οἱ μὲν τοῖοι
[10, 99]	ποίοις παρὰ τοῦτο ἢ τοῦτο	τὸ	αἴτιον γίνεται οὐκ ἔστι συνιδεῖν.
[10, 52]	πάντα συνταράττῃ. Ἀλλὰ μὴν καὶ	τὸ	ἀκούειν γίνεται ῥεύματός τινος φερομένου
[10, 53]	ἀποτελεστικῶν ποιεῖσθαι, ἢ τὸ πάθος	τὸ	ἀκουστικὸν ἡμῖν παρασκευάζει. Καὶ μὴν
[10, 32]	ὁρᾶν ἡμᾶς καὶ ἀκούειν ὥσπερ	τὸ	ἀλγεῖν· ὅθεν καὶ περὶ τῶν
[10, 149]	τὴν ἡδονήν, μὴ ὑπεξαιρουμένας δὲ	τὸ	ἄλγημα, ὡς πολυτελῆ σιτία· οὔτε
[10, 139]	ἂν χρόνον ᾖ, οὐκ ἔστι	τὸ	ἀλγοῦν ἢ τὸ λυπούμενον ἢ
[10, 130]	τὴν ἡδονὴν ἐπιφέρουσιν ὅταν ἅπαν	τὸ	ἀλγοῦν κατ' ἔνδειαν ἐξαιρεθῇ· ~καὶ
[10, 146]	οἶδεν, ὡς εὐπόριστόν ἐστι τὸ	τὸ>	ἀλγοῦν κατ' ἔνδειαν ἐξαιροῦν καὶ
[10, 140]	ἡδόμενον ἐν τῇ σαρκὶ ἤπερ	τὸ	ἀλγοῦν. Οὐκ ἔστιν ἡδέως ζῆν
[10, 142]	τῶν ἡδονῶν καὶ οὐθαμόθεν οὔτε	τὸ	ἀλγοῦν οὔτε τὸ λυπούμενον ἔχουσιν,
[10, 140]	ἢ τὸ συναμφότερον. ~Οὐ χρονίζει	τὸ	ἀλγοῦν συνεχῶς ἐν τῇ σαρκί,
[10, 51]	δὲ ἐπιμαρτυρηθῇ ἢ μὴ ἀντιμαρτυρηθῇ,	τὸ	ἀληθές. ~Καὶ ταύτην οὖν σφόδρα
[10, 102]	τινι περιστάσει νεφῶν καὶ διὰ	τὸ	ἅμα τῷ τὸ πνεῦμα ἐμπίπτειν
[10, 60]	καὶ κατωτάτω οὐ δεῖ κατηγορεῖν	τὸ	ἄνω ἢ κάτω. Εἰς μέντοι
[10, 42]	τὰ σώματα, ἀλλ' ἐφέρετο κατὰ	τὸ	ἄπειρον κενὸν διεσπαρμένα, οὐκ ἔχοντα
[10, 57]	ἑξῆς εἰς τοὔμπροσθεν βαδίζοντα εἰς	τὸ	ἄπειρον ὑπάρχειν κατὰ τὸ> τοιοῦτον
[10, 52]	καὶ ἑνότητα ἰδιότροπον, διατείνουσαν πρὸς	τὸ	ἀποστεῖλαν καὶ τὴν ἐπαίσθησιν τὴν
[10, 67]	γε δεῖ προσκατανοεῖν, ὅ τι	τὸ	ἀσώματον λέγομεν κατὰ τὴν πλείστην
[10, 67]	ἑαυτὸ δὲ οὐκ ἔστι νοῆσαι	τὸ	ἀσώματον πλὴν τοῦ κενοῦ. Τὸ
[10, 80]	ἀκρίβειαν μὴ ἀπειληφέναι ὅση πρὸς	τὸ	ἀτάραχον καὶ μακάριον ἡμῶν συντείνει.
[10, 139]	ἐπιρρύσεως τῶν ὁμοίων εἰδώλων ἐπὶ	τὸ	αὐτὸ ἀποτετελεσμένων, ἀνθρωποειδεῖς. Ὁ θάνατος
[10, 151]	ποτε αἰτίων οὐ πᾶσι συνέπεται	τὸ	αὐτὸ δίκαιον εἶναι. ~Τὸ μὲν
[10, 152]	πᾶσι γένηται ἐάν τε μὴ	τὸ	αὐτό. Ἐὰν δὲ νόμον θῆταί
[10, 108]	συντελεῖται, εἶτα σύνοδον τούτων εἰς	τὸ	αὐτὸ λαβόντων καὶ ἀποτέλεσιν ὑγρασίας
[10, 152]	δικαίου χώρᾳ εἶναι, ἐάν τε	τὸ	αὐτὸ πᾶσι γένηται ἐάν τε
[10, 151]	τὸ> κοινὸν πᾶσι τὸ δίκαιον	τὸ	αὐτό, συμφέρον γάρ τι ἦν
[10, 113]	παρεκτάσεις ἀέρος εἶναι ὁμαλὰς ἐπὶ	τὸ	αὐτὸ συνωθούσας κατὰ τὸ ἑξῆς
[10, 60]	τε εἶναι καὶ κάτω πρὸς	τὸ	αὐτό· τοῦτο γὰρ ἀδύνατον διανοηθῆναι.
[10, 39]	προσδεόμενον. ~Καὶ εἰ ἐφθείρετο δὲ	τὸ	ἀφανιζόμενον εἰς τὸ μὴ ὄν,
[10, 154]	καὶ ἐβίωσαν μετ' ἀλλήλων ἥδιστα	τὸ	βεβαιότατον πίστωμα ἔχοντες, καὶ πληρεστάτην
[10, 114]	τινων θεωρεῖσθαι συμβαίνει καὶ παρὰ	τὸ	βραδύτερον συμπεριφέρεσθαι τὸν αὐτὸν κύκλον
[10, 139]	Ὁ θάνατος οὐδὲν πρὸς ἡμᾶς·	τὸ	γὰρ διαλυθὲν ἀναισθητεῖ· τὸ δ'
[10, 41]	καὶ τὸ πᾶν ἄπειρόν ἐστι.	Τὸ	γὰρ πεπερασμένον ἄκρον ἔχει· τὸ
[10, 62]	τὸ συνεχὲς τῆς φορᾶς γίνηται.	Τὸ	γὰρ προσδοξαζόμενον περὶ τοῦ ἀοράτου,
[10, 62]	ἐστιν ἐπὶ τῶν τοιούτων· ἐπεὶ	τό	γε θεωρούμενον πᾶν ἢ κατ'
[10, 139]	ἡμᾶς· τὸ γὰρ διαλυθὲν ἀναισθητεῖ·	τὸ	δ' ἀναισθητοῦν οὐδὲν πρὸς ἡμᾶς.
[10, 79]	τῇ διανοίᾳ ἔστιν ἁπλῶς εἶναι.	~Τὸ	δ' ἐν τῇ ἱστορίᾳ πεπτωκός,
[10, 41]	Τὸ γὰρ πεπερασμένον ἄκρον ἔχει·	τὸ	δὲ ἄκρον παρ' ἕτερόν τι
[10, 114]	ἐλάττονος, τὴν αὐτὴν δίνην περικυκλοῦντα.	Τὸ	δὲ ἁπλῶς ἀποφαίνεσθαι περὶ τούτων
[10, 51]	ἦν τινα καὶ τοιαῦτα προσβαλλόμενα·	τὸ	δὲ διημαρτημένον οὐκ ἂν ὑπῆρχεν
[10, 87]	δέ τις τὸ μὲν ἀπολίπῃ	τὸ	δὲ ἐκβάλῃ ὁμοίως σύμφωνον ὂν
[10, 58]	τι αὐτοῦ, τὸ μὲν ἐπιτάδε,	τὸ	δὲ ἐπέκεινα, τὸ ἴσον ἡμῖν
[10, 30]	καὶ φθορᾶς, καὶ περὶ φύσεως·	τὸ	δὲ ἠθικὸν περὶ αἱρετῶν καὶ
[10, 30]	καὶ ταῖς ἐπιστολαῖς κατὰ στοιχεῖον·	τὸ	δὲ ἠθικὸν τὰ περὶ αἱρέσεως
[10, 130]	μὲν φυσικὸν πᾶν εὐπόριστόν ἐστι,	τὸ	δὲ κενὸν δυσπόριστον. Οἵ τε
[10, 67]	τὸ ἀσώματον πλὴν τοῦ κενοῦ.	Τὸ	δὲ κενὸν οὔτε ποιῆσαι οὔτε
[10, 66]	ὃ τῷ λοιπῷ παρεσπάρθαι σώματι·	τὸ	δὲ λογικὸν ἐν τῷ θώρακι,
[10, 65]	ἐάνπερ διαμένῃ, ἕξει τὴν αἴσθησιν.	Τὸ	δὲ λοιπὸν ἄθροισμα διαμένον καὶ
[10, 64]	τοῦ λοιποῦ ἀθροίσματος ἐστεγάζετό πως.	Τὸ	δὲ λοιπὸν ἄθροισμα παρασκευάσαν ἐκείνῃ
[10, 91]	ταῦτα οὕτως ἡ αἴσθησις ὑποβάλλει.	~Τὸ	δὲ μέγεθος ἡλίου τε καὶ
[10, 32]	κατ' ὄναρ ἀληθῆ, κινεῖ γάρ·	τὸ	δὲ μὴ ὂν οὐ κινεῖ.
[10, 113]	ὥστε τὰς θεωρουμένας παραλλαγὰς συντελεῖσθαι.	Τὸ	δὲ μίαν αἰτίαν τούτων ἀποδιδόναι,
[10, 140]	ἄκρον τὸν ἐλάχιστον χρόνον πάρεστι,	τὸ	δὲ μόνον ὑπερτεῖνον τὸ ἡδόμενον
[10, 11]	Κοτύλῃ γοῦν, φησίν, οἰνιδίου ἠρκοῦντο,	τὸ	δὲ πᾶν ὕδωρ ἦν αὐτοῖς
[10, 133]	τὴν δὲ τύχην ἄστατον ὁρᾶν,	τὸ	δὲ παρ' ἡμᾶς ἀδέσποτον ᾧ
[10, 52]	ἢ ὁπωσδήποτε ἀκουστικὸν πάθος παρασκευάζοντος.	Τὸ	δὲ ῥεῦμα τοῦτο εἰς ὁμοιομερεῖς
[10, 110]	κατὰ πρόσλαμψιν πρὸς τὰ μέρη.	~Τὸ	δὲ τῆς περιφερείας τοῦτο φάντασμα
[10, 133]	εὐσυμπλήρωτόν τε καὶ εὐπόριστον διαλαμβάνοντος,	τὸ	δὲ τῶν κακῶν ὡς ἢ
[10, 30]	κριτηρίου καὶ ἀρχῆς, καὶ στοιχειωτικόν·	τὸ	δὲ φυσικὸν περὶ γενέσεως καὶ
[10, 30]	ἐν ἑνὶ τῷ ἐπιγραφομένῳ Κανών·	τὸ	δὲ φυσικὸν τὴν περὶ φύσεως
[10, 44]	σχήματος καὶ μεγέθους καὶ βάρους·	τὸ	δὲ χρῶμα παρὰ τὴν θέσιν
[10, 50]	πύκνωμα ἢ ἐγκατάλειμμα τοῦ εἰδώλου·	τὸ	δὲ ψεῦδος καὶ τὸ διημαρτημένον
[10, 81]	τινι παραστάσει, ὅθεν μὴ ὁρίζοντας	τὸ	δεινὸν τὴν ἴσην ἢ καὶ
[10, 15]	Ἀθήνας μετελθεῖν καὶ τελευτῆσαι κατὰ	τὸ	δεύτερον ἔτος τῆς ἑβδόμης καὶ
[10, 91]	γάρ, φησί, τὸ μέγεθος διὰ	τὸ	διάστημα ἀπεβεβλήκει, πολλῷ μᾶλλον ἂν
[10, 110]	τοῦτο φάντασμα γίνεται διὰ τὸ	τὸ	διάστημα πάντοθεν ἴσον ὑπὸ τῆς
[10, 147]	μὴ τὴν ἐπιμαρτύρησιν, οὐκ ἐκλείψεις	τὸ	διεψευσμένον· ὡς τετηρηκὼς ἔσῃ πᾶσαν
[10, 50]	εἰδώλου· τὸ δὲ ψεῦδος καὶ	τὸ	διημαρτημένον ἐν τῷ προσδοξαζομένῳ ἀεί
[10, 52]	τὰ κατὰ τὰς ἐναργείας μήτε	τὸ	διημαρτημένον ὁμοίως βεβαιούμενον πάντα συνταράττῃ.
[10, 152]	ἔχει. Κἂν μεταπίπτῃ τὸ κατὰ	τὸ	δίκαιον συμφέρον χρόνον δέ τινα
[10, 151]	Κατὰ μὲν τὸ> κοινὸν πᾶσι	τὸ	δίκαιον τὸ αὐτό, συμφέρον γάρ
[10, 90]	ἐνδέχεται κόσμον γίνεσθαι κενῷ κατὰ	τὸ	δοξαζόμενον ἐξ ἀνάγκης, αὔξεσθαί τε
[10, 147]	ἁπλῶς αἴσθησιν καὶ μὴ διαιρήσεις	τὸ	δοξαζόμενον κατὰ τὸ προσμένον καὶ
[10, 33]	οὖν εἰσιν αἱ προλήψεις· καὶ	τὸ	δοξαστὸν ἀπὸ προτέρου τινὸς ἐναργοῦς
[10, 32]	προσθεῖναι ἢ ἀφελεῖν· ~οὐδὲ ἔστι	τὸ	δυνάμενον αὐτὰς διελέγξαι. Οὔτε γὰρ
[10, 21]	ἕκαστα γίνηται τῶν ἀναγκαίων, κατὰ	τὸ	δυνατὸν ἀπὸ τῶν καταλελειμμένων ὑφ'
[10, 18]	ἡμῶν Ἀμυνομάχῳ καὶ Τιμοκράτει κατὰ	τὸ	δυνατὸν μεριζέσθωσαν μεθ' Ἑρμάρχου σκοπούμενοι
[10, 17]	συνδιασώσωσιν Ἀμυνομάχῳ καὶ Τιμοκράτει κατὰ	τὸ	δυνατόν, τὴν ἐν τῷ κήπῳ
[10, 129]	ἡδονὰς ὑπερβαίνομεν, ὅταν πλεῖον ἡμῖν	τὸ	δυσχερὲς ἐκ τούτων ἕπηται· καὶ
[10, 45]	ὅσοι διάφοροι τούτοις. Ὥστε οὐδὲν	τὸ	ἐμποδοστατῆσόν ἐστι πρὸς τὴν ἀπειρίαν
[10, 58]	τῇ ἐννοίᾳ. ~Τό τε ἐλάχιστον	τὸ	ἐν τῇ αἰσθήσει δεῖ κατανοεῖν
[10, 59]	~Ταύτῃ τῇ ἀναλογίᾳ νομιστέον καὶ	τὸ	ἐν τῇ ἀτόμῳ ἐλάχιστον κεχρῆσθαι·
[10, 152]	τῶν νομισθέντων εἶναι δικαίων ἔχει	τὸ	ἐν τοῦ δικαίου χώρᾳ εἶναι,
[10, 98]	ἐπὶ τῶν μετεώρων. Οἱ δὲ	τὸ	ἓν λαμβάνοντες τοῖς τε φαινομένοις
[10, 133]	ᾧ καὶ τὸ μεμπτὸν καὶ	τὸ	ἐναντίον παρακολουθεῖν πέφυκεν ~(ἐπεὶ κρεῖττον
[10, 72]	ἡμῖν αὐτοῖς προλήψεις, ἀλλ' αὐτὸ	τὸ	ἐνάργημα, καθ' ὃ τὸν πολὺν
[10, 49]	ὁμοχρόων τε καὶ ὁμοιομόρφων κατὰ	τὸ	ἐναρμόττον μέγεθος εἰς τὴν ὄψιν
[10, 21]	συντετάχαμεν ἐπιμελείσθωσαν, ὅπως ἂν κατὰ	τὸ	ἐνδεχόμενον ἕκαστα γίγνηται. Ἀφίημι δὲ
[10, 97]	δ' ἄλλους πάντας τοὺς κατὰ	τὸ	ἐνδεχόμενον ἐκβάλλειν εἴς τε τὸ
[10, 78]	ἐν τοῖς τοιούτοις εἶναι καὶ	τὸ	ἐνδεχόμενον καὶ ἄλλως πως ἔχειν,
[10, 121]	καὶ ὑπὲρ φίλου ποτὲ τεθνήξεσθαι.	{Τὸ	ἑξῆς} δοκεῖ δ' αὐτοῖς ἁμαρτήματα
[10, 57]	τοιοῦτον νοεῖν καὶ οὕτω κατὰ	τὸ	ἑξῆς εἰς τοὔμπροσθεν βαδίζοντα εἰς
[10, 112]	τὰ ἄλλα· ἢ καὶ διὰ	τὸ	ἑξῆς μὲν αὐτοῖς ὕλην ἐπιτηδείαν
[10, 113]	ἐπὶ τὸ αὐτὸ συνωθούσας κατὰ	τὸ	ἑξῆς ὁμαλῶς τε ἐκκαούσας, οὗ
[10, 50]	αὕτη τοῦ στερεμνίου, γινομένη κατὰ	τὸ	ἑξῆς πύκνωμα ἢ ἐγκατάλειμμα τοῦ
[10, 57]	οὐκ ἔστι μὴ οὐ καὶ	τὸ	ἑξῆς τούτου τοιοῦτον νοεῖν καὶ
[10, 52]	ποιοῦσαν, εἰ δὲ μή γε	τὸ	ἔξωθεν μόνον ἔνδηλον παρασκευάζουσαν. ~ἄνευ
[10, 27]	καὶ πολλάκις ταὐτὰ γέγραφε καὶ	τὸ	ἐπελθόν, καὶ ἀδιόρθωτα εἴακε τῷ
[10, 5]	κροτοθορύβου ἡμᾶς ἐνέπλησας ἀναγνόντας σου	τὸ	ἐπιστόλιον· πρὸς δὲ Θεμίσταν τὴν
[10, 132]	ἀρεταὶ τῷ ζῆν ἡδέως, καὶ	τὸ	ζῆν ἡδέως τούτων ἐστὶν ἀχώριστον.
[10, 126]	ζῆν· οὔτε γὰρ αὐτῷ προσίσταται	τὸ	ζῆν οὔτε δοξάζεται κακὸν εἶναί
[10, 126]	~Ὁ δὲ σοφὸς οὔτε παραιτεῖται	τὸ	ζῆν> οὔτε φοβεῖται τὸ μὴ
[10, 127]	ἀοχλησίαν, αἱ δὲ πρὸς αὐτὸ	τὸ	ζῆν. ~Τούτων γὰρ ἀπλανὴς θεωρία
[10, 33]	ἐστι· καὶ οὐκ ἂν ἐζητήσαμεν	τὸ	ζητούμενον εἰ μὴ πρότερον ἐγνώκειμεν
[10, 38]	μηθὲν ἀποδείξεως προσδεῖσθαι, εἴπερ ἕξομεν	τὸ	ζητούμενον ἢ ἀπορούμενον καὶ δοξαζόμενον
[10, 126]	οὐ τὸ πλεῖον πάντως ἀλλὰ	τὸ	ἥδιστον αἱρεῖται, οὕτω καὶ χρόνον
[10, 140]	πολυχρόνιοι τῶν ἀρρωστιῶν πλεονάζον ἔχουσι	τὸ	ἡδόμενον ἐν τῇ σαρκὶ ἤπερ
[10, 139]	ἀλγοῦντος ὑπεξαίρεσις. Ὅπου δ' ἂν	τὸ	ἡδόμενον ἐνῇ, καθ' ὃν ἂν
[10, 140]	πάρεστι, τὸ δὲ μόνον ὑπερτεῖνον	τὸ	ἡδόμενον κατὰ σάρκα οὐ πολλὰς
[10, 79]	τάχα δὲ καὶ πλείους, ὅταν	τὸ	θάμβος ἐκ τῆς τούτων προσκατανοήσεως
[10, 154]	Ὅσοι τὴν δύναμιν ἔσχον τοῦ	τὸ	θαρρεῖν μάλιστα ἐκ τῶν ὁμορούντων
[10, 82]	κοινὸν ταῖς κοιναῖς, κατὰ δὲ	τὸ	ἴδιον ταῖς ἰδίαις, καὶ πάσῃ
[10, 72]	τινες- ἀλλὰ μόνον ᾧ συμπλέκομεν	τὸ	ἴδιον τοῦτο καὶ παραμετροῦμεν, μάλιστα
[10, 151]	πρὸς ἀλλήλους κοινωνίᾳ· κατὰ δὲ	τὸ	ἴδιον χώρας καὶ ὅσων δή
[10, 58]	μὲν ἐπιτάδε, τὸ δὲ ἐπέκεινα,	τὸ	ἴσον ἡμῖν δεῖ προσπίπτειν. Ἑξῆς
[10, 91]	διάστημα οὐθέν ἐστι. Κατὰ δὲ	τὸ	καθ' αὑτὸ ἤτοι μεῖζον τοῦ
[10, 36]	φωνῶν ἅπαν ἐμπεριλαβεῖν ἐν αὑτῷ	τὸ	καὶ κατὰ μέρος ἂν ἐξακριβωθέν.
[10, 142]	τὸ λυπούμενον ἔχουσιν, ὅπερ ἐστὶ	τὸ	κακόν. Εἰ μηθὲν ἡμᾶς αἱ
[10, 135]	βέλτιον γὰρ ἐν ταῖς πράξεσι	τὸ	καλῶς κριθὲν μὴ> ὀρθωθῆναι διὰ
[10, 30]	τῷ Περὶ τέλους. Εἰώθασι μέντοι	τὸ	κανονικὸν ὁμοῦ τῷ φυσικῷ τάττειν·
[10, 144]	σαρκὶ ἡ ἡδονὴ ἐπειδὰν ἅπαξ	τὸ	κατ' ἔνδειαν ἀλγοῦν ἐξαιρεθῇ, ἀλλὰ
[10, 106]	ποιουμένην καὶ τὴν διάρρηξιν πρὸς	τὸ	κατὰ μέρη συνίστασθαι πηγνύμενα καὶ
[10, 36]	πράγματα ἔσται καὶ δὴ καὶ	τὸ	κατὰ μέρος ἀκρίβωμα πᾶν ἐξευρήσεται,
[10, 68]	κατόψεται τοῖς τύποις ἐμπεριειλημμένα εἰς	τὸ	κατὰ μέρος ἀπὸ τούτων ἐξακριβοῦσθαι
[10, 144]	Τῆς δὲ διανοίας τὸ πέρας	τὸ	κατὰ τὴν ἡδονὴν ἀπεγέννησεν ἥ
[10, 152]	δικαίου φύσιν ἔχει. Κἂν μεταπίπτῃ	τὸ	κατὰ τὸ δίκαιον συμφέρον χρόνον
[10, 122]	οὐδείς ἐστιν οὔτε πάρωρος πρὸς	τὸ	κατὰ ψυχὴν ὑγιαῖνον. Ὁ δὲ
[10, 22]	μεγέθους. Ἀντιπαρετάττετο δὲ πᾶσι τούτοις	τὸ	κατὰ ψυχὴν χαῖρον ἐπὶ τῇ
[10, 59]	πέρατα δεῖ νομίζειν τῶν μηκῶν	τὸ	καταμέτρημα ἐξ αὑτῶν πρώτων τοῖς
[10, 35]	ἐπιτομὴν τῆς ὅλης πραγματείας εἰς	τὸ	κατασχεῖν τῶν ὁλοσχερωτάτων γε δοξῶν
[10, 113]	ματαίαν ἀστρολογίαν ἐζηλωκότων καὶ εἰς	τὸ	κενὸν αἰτίας τινῶν ἀποδιδόντων, ὅταν
[10, 42]	κενοῦ. ~Εἴ τε γὰρ ἦν	τὸ	κενὸν ἄπειρον τὰ δὲ σώματα
[10, 42]	κατὰ τὰς ἀνακοπάς· εἴ τε	τὸ	κενὸν ἦν ὡρισμένον, οὐκ ἂν
[10, 11]	τ' Ἐπίκουρον μὴ ἀξιοῦν εἰς	τὸ	κοινὸν κατατίθεσθαι τὰς οὐσίας, καθάπερ
[10, 151]	εἰ καὶ λήσει. Κατὰ μὲν	τὸ>	κοινὸν πᾶσι τὸ δίκαιον τὸ
[10, 82]	καὶ ταῖς αἰσθήσεσι, κατὰ μὲν	τὸ	κοινὸν ταῖς κοιναῖς, κατὰ δὲ
[10, 147]	αἰσθήσεις τῇ ματαίῳ δόξῃ, ὥστε	τὸ	κριτήριον ἅπαν ἐκβαλεῖς. Εἰ δὲ
[10, 113]	κινεῖσθαι ἐνδέχεται μὲν καὶ παρὰ	τὸ	κύκλῳ κινούμενα ἐξ ἀρχῆς οὕτω
[10, 112]	τοῦ κόσμου ἑστάναι περὶ ὃ	τὸ	λοιπὸν στρέφεται καθάπερ τινές φασιν,
[10, 142]	οὐθαμόθεν οὔτε τὸ ἀλγοῦν οὔτε	τὸ	λυπούμενον ἔχουσιν, ὅπερ ἐστὶ τὸ
[10, 139]	οὐκ ἔστι τὸ ἀλγοῦν ἢ	τὸ	λυπούμενον ἢ τὸ συναμφότερον. ~Οὐ
[10, 78]	ἔργον εἶναι δεῖ νομίζειν, καὶ	τὸ	μακάριον ἐν τῇ περὶ μετεώρων
[10, 139]	χρησάμενοι τῇ τῆς εὐδαιμονίας ἀρχῇ.	~Τὸ	μακάριον καὶ ἄφθαρτον οὔτε αὐτὸ
[10, 79]	συγγενῆ τούτοις μηθὲν ἔτι πρὸς	τὸ	μακάριον τῆς γνώσεως συντείνειν, ἀλλ'
[10, 134]	ἢ κακὸν ἐκ ταύτης πρὸς	τὸ	μακαρίως ζῆν ἀνθρώποις δίδοσθαι, ἀρχὰς
[10, 97]	δυνατοῦ τρόπου ἐφαψαμένοις, εἰς δὲ	τὸ	μάταιον ἐκπεσοῦσι τῷ καθ' ἕνα
[10, 57]	ὦσιν, ἄπειρον ἂν ἦν καὶ	τὸ	μέγεθος. Ἄκρον τε ἔχοντος τοῦ
[10, 91]	Περὶ φύσεως· εἰ γάρ, φησί,	τὸ	μέγεθος διὰ τὸ διάστημα ἀπεβεβλήκει,
[10, 57]	ἂν ἔτι τοῦτο πεπερασμένον εἴη	τὸ	μέγεθος. Πηλίκοι γάρ τινες δῆλον
[10, 132]	Τούτων δὲ πάντων ἀρχὴ καὶ	τὸ	μέγιστον ἀγαθὸν φρόνησις· διὸ καὶ
[10, 127]	οὐκ ἐπιδεχομένοις. Μνημονευτέον δὲ ὡς	τὸ	μέλλον οὔτε ἡμέτερον οὔτε πάντωςοὐχ
[10, 137]	παρελθὸν καὶ τὸ παρὸν καὶ	τὸ	μέλλον. Οὕτως οὖν καὶ μείζονας
[10, 133]	παρ' ἡμᾶς ἀδέσποτον ᾧ καὶ	τὸ	μεμπτὸν καὶ τὸ ἐναντίον παρακολουθεῖν
[10, 140]	συνεχῶς ἐν τῇ σαρκί, ἀλλὰ	τὸ	μὲν ἄκρον τὸν ἐλάχιστον χρόνον
[10, 87]	δεόντως καταλίπῃ· ὅταν δέ τις	τὸ	μὲν ἀπολίπῃ τὸ δὲ ἐκβάλῃ
[10, 152]	συνέπεται τὸ αὐτὸ δίκαιον εἶναι.	~Τὸ	μὲν ἐπιμαρτυρούμενον ὅτι συμφέρει ἐν
[10, 58]	προσεμφέρειαν οἰηθῶμεν διαλήψεσθαί τι αὐτοῦ,	τὸ	μὲν ἐπιτάδε, τὸ δὲ ἐπέκεινα,
[10, 30]	κανονικὸν καὶ φυσικὸν καὶ ἠθικόν.	~Τὸ	μὲν οὖν κανονικὸν ἐφόδους ἐπὶ
[10, 103]	τὰ ἑξῆς, τῷ πίλησιν γίνεσθαι	τὸ	μὲν πολὺ πρὸς ὄρος τι
[10, 66]	διαφερουσῶν τῶν τοῦ πυρός· καὶ	τὸ	μέν τι ἄλογον αὐτῆς, ὃ
[10, 133]	τῆς φύσεως ἐπιλελογισμένου τέλος, καὶ	τὸ	μὲν τῶν ἀγαθῶν πέρας ὡς
[10, 130]	ἥκιστα ταύτης δεόμενοι, καὶ ὅτι	τὸ	μὲν φυσικὸν πᾶν εὐπόριστόν ἐστι,
[10, 88]	ταῦτα γὰρ ἐνδέχεται πλεοναχῶς γενέσθαι.	~Τὸ	μέντοι φάντασμα ἑκάστου τηρητέον καὶ
[10, 91]	Καὶ πᾶν δὲ εἰς τοῦτο	τὸ	μέρος ἔνστημα ῥᾳδίως διαλυθήσεται ἐάν
[10, 100]	Καὶ τὸ ὅλον καὶ τοῦτο	τὸ	μέρος πλεοναχῶς γίνεσθαι λέγειν ἐκκαλεῖται
[10, 59]	αὐτοῖς πρὸς τὰ ἀμετάβολα ἱκανὴ	τὸ	μέχρι τούτου συντελέσαι· συμφόρησιν δὲ
[10, 150]	ἐστι σύμβολον τοῦ συμφέροντος εἰς	τὸ	μὴ βλάπτειν ἀλλήλους μηδὲ βλάπτεσθαι.
[10, 151]	ὧν συνέθεντο πρὸς ἀλλήλους εἰς	τὸ	μὴ βλάπτειν μηδὲ βλάπτεσθαι πιστεύειν
[10, 48]	ἐν τῷ περιέχοντι ὀξεῖαι διὰ	τὸ	μὴ δεῖν κατὰ βάθος τὸ
[10, 103]	καὶ ῥήξαντος τὸ νέφος διὰ	τὸ	μὴ δύνασθαι ὑποχωρεῖν εἰς τὰ
[10, 126]	παραιτεῖται τὸ ζῆν> οὔτε φοβεῖται	τὸ	μὴ ζῆν· οὔτε γὰρ αὐτῷ
[10, 126]	οὔτε δοξάζεται κακὸν εἶναί τι	τὸ	μὴ ζῆν. Ὥσπερ δὲ τὸ
[10, 154]	δίκαια, ὅτε μὴ συνέφερεν. ~Ὁ	τὸ	μὴ θαρροῦν ἀπὸ τῶν ἔξωθεν
[10, 142]	ἡμᾶς ᾖ τι, ἔτι τε	τὸ	μὴ κατανοεῖν τοὺς ὅρους τῶν
[10, 39]	ἐφθείρετο δὲ τὸ ἀφανιζόμενον εἰς	τὸ	μὴ ὄν, πάντα ἂν ἀπωλώλει
[10, 56]	ταῖς περιλήψεσι τῶν ἀθρόων εἰς	τὸ	μὴ ὂν ἀναγκαζώμεθα τὰ ὄντα
[10, 54]	ὃ τὰς μεταβολὰς οὐκ εἰς	τὸ	μὴ ὂν ποιήσεται οὐδ' ἐκ
[10, 41]	εἴπερ μὴ μέλλει πάντα εἰς	τὸ	μὴ ὂν φθαρήσεσθαι, ἀλλ' ἰσχύοντα
[10, 55]	τινα ἀναγκαῖον καὶ μὴ> εἰς	τὸ	μὴ ὂν φθείρεσθαι. Ἀλλὰ μὴν
[10, 147]	ἐν ταῖς δοξαστικαῖς ἐννοίαις καὶ	τὸ	μὴ τὴν ἐπιμαρτύρησιν, οὐκ ἐκλείψεις
[10, 124]	ἀρεταῖς τοὺς ὁμοίους ἀποδέχονται, πᾶν	τὸ	μὴ τοιοῦτον ὡς ἀλλότριον νομίζοντες.
[10, 125]	ζῆν δεινὸν τῷ κατειληφότι γνησίως	τὸ	μηθὲν ὑπάρχειν ἐν τῷ μὴ
[10, 98]	πάλιν βραδείας ὑπὲρ γῆς, παρὰ	τὸ	μήκη τόπων παραλλάττοντα καὶ τόπους
[10, 131]	ἢ κακῶς ἐκδεχόμενοι νομίζουσιν, ἀλλὰ	τὸ	μήτε ἀλγεῖν κατὰ σῶμα μήτε
[10, 80]	τοῦ ἀδήλου, καταφρονοῦντας τῶν οὔτε	τὸ>	μοναχῶς ἔχον ἢ γινόμενον γνωριζόντων
[10, 110]	τοσοῦτον ἐφ' ὅσον κύκλῳ περιστῆσαι	τὸ	νεφοειδὲς τοῦτο καὶ μὴ τὸ
[10, 103]	καὶ πνευματωθέντος ἰσχυρότερον καὶ ῥήξαντος	τὸ	νέφος διὰ τὸ μὴ δύνασθαι
[10, 104]	πνεύματος πολλοῦ φερομένου, ἅμα καὶ	τὸ	νέφος εἰς τὸ πλάγιον ὠθοῦντος
[10, 82]	ἐναργείᾳ. Ἂν γὰρ τούτοις προσέχωμεν,	τὸ	ὅθεν ὁ τάραχος καὶ ὁ
[10, 100]	κατάξεις πῆξιν εἰληφότων κρυσταλλοειδῆ. Καὶ	τὸ	ὅλον καὶ τοῦτο τὸ μέρος
[10, 69]	ὡς μόρια τούτου ἀλλ' ὡς	τὸ	ὅλον σῶμα καθόλου μὲν ἐκ>
[10, 73]	δεῖ καὶ πᾶσαν σύγκρισιν πεπερασμένην	τὸ	ὁμοειδὲς τοῖς θεωρουμένοις πυκνῶς ἔχουσαν
[10, 80]	Ὥστε παραθεωροῦντας ποσαχῶς παρ' ἡμῖν	τὸ	ὅμοιον γίνεται, αἰτιολογητέον ὑπέρ τε
[10, 80]	ἐν ποίοις ὁμοίως ἀταρακτῆσαι} αὐτὸ	τὸ	ὅτι πλεοναχῶς γίνεται γνωρίζοντες, ὥσπερ
[10, 53]	ῥεύματος πνευματώδους ἀποτελεστικῶν ποιεῖσθαι, ἢ	τὸ	πάθος τὸ ἀκουστικὸν ἡμῖν παρασκευάζει.
[10, 39]	ἃ διελύετο. Καὶ μὴν καὶ	τὸ	πᾶν ἀεὶ τοιοῦτον ἦν οἷον
[10, 41]	σωμάτων φύσεις. Ἀλλὰ μὴν καὶ	τὸ	πᾶν ἄπειρόν ἐστι. Τὸ γὰρ
[10, 39]	ἐν τῇ αʹ Περὶ φύσεως	τὸ	πᾶν ἐστι σώματα καὶ κενόν>
[10, 41]	πλήθει τῶν σωμάτων ἄπειρόν ἐστι	τὸ	πᾶν καὶ τῷ μεγέθει τοῦ
[10, 39]	εἰς ὃ μεταβάλλει. Παρὰ γὰρ	τὸ	πᾶν οὐθέν ἐστιν ὃ ἂν
[10, 138]	αὐτοῦ δόξας παραθέμενοι καὶ ταύταις	τὸ	πᾶν σύγγραμμα κατακλείσαντες, τέλει χρησάμενοι
[10, 86]	φυσικῶν προβλημάτων κάθαρσιν, οἷον ὅτι	τὸ	πᾶν σώματα καὶ ἀναφὴς φύσις
[10, 60]	ἐπὶ τὴν κεφαλὴν τῶν ὑποκάτω	τὸ	παρ' ἡμῶν κάτω φερόμενον· ἡ
[10, 60]	πρὸς τοὺς πόδας τῶν ἐπάνω	τὸ	παρ' ἡμῶν φερόμενον εἰς> τοὺς
[10, 110]	τὸ νεφοειδὲς τοῦτο καὶ μὴ	τὸ	παράπαν διακρῖναι, ἢ καὶ τὸν
[10, 137]	χειμάζειν, τὴν δὲ ψυχὴν καὶ	τὸ	παρελθὸν καὶ τὸ παρὸν καὶ
[10, 147]	δοξαζόμενον κατὰ τὸ προσμένον καὶ	τὸ	παρὸν ἤδη κατὰ τὴν αἴσθησιν
[10, 137]	ψυχὴν καὶ τὸ παρελθὸν καὶ	τὸ	παρὸν καὶ τὸ μέλλον. Οὕτως
[10, 137]	τὰς ψυχικάς. Τὴν γοῦν σάρκα	τὸ	παρὸν μόνον χειμάζειν, τὴν δὲ
[10, 144]	μόνον ποικίλλεται. Τῆς δὲ διανοίας	τὸ	πέρας τὸ κατὰ τὴν ἡδονὴν
[10, 142]	θανάτου καὶ ἀλγηδόνων, ἔτι τε	τὸ	πέρας τῶν ἐπιθυμιῶν ἐδίδασκεν, οὐκ
[10, 110]	συμμέτρως πάντοθεν εἰς τὸ περιφερὲς	τὸ	περὶ αὐτὴν καὶ παχυμερὲς περιστῆσαι.
[10, 110]	αὐτῆς ἀναστέλλοντος συμμέτρως πάντοθεν εἰς	τὸ	περιφερὲς τὸ περὶ αὐτὴν καὶ
[10, 114]	τῆς αὐτῆς δίνης· καὶ παρὰ	τὸ	περιφέρεσθαι τὰ μὲν διὰ πλείονος
[10, 87]	συμφώνως τοῖς φαινομένοις, ὅταν τις	τὸ	πιθανολογούμενον ὑπὲρ αὐτῶν δεόντως καταλίπῃ·
[10, 61]	ἡ ἄνω οὔθ' ἡ εἰς	τὸ	πλάγιον διὰ τῶν κρούσεων φορά,
[10, 104]	ἅμα καὶ τὸ νέφος εἰς	τὸ	πλάγιον ὠθοῦντος τοῦ ἐκτὸς πνεύματος·
[10, 126]	Ὥσπερ δὲ τὸ σιτίον οὐ	τὸ	πλεῖον πάντως ἀλλὰ τὸ ἥδιστον
[10, 78]	τοῦτο ἀκρίβειαν. Ἔτι τε οὐ	τὸ	πλεοναχῶς ἐν τοῖς τοιούτοις εἶναι
[10, 80]	ἔχον ἢ γινόμενον γνωριζόντων οὔτε	τὸ	πλεοναχῶς συμβαῖνον, τὴν ἐκ τῶν
[10, 89]	καὶ τοιοῦτοι κόσμοι εἰσὶν ἄπειροι	τὸ	πλῆθος ἔστι καταλαβεῖν, καὶ ὅτι
[10, 9]	τιμήσασα, οἵ τε φίλοι τοσοῦτοι	τὸ	πλῆθος ὡς μηδ' ἂν πόλεσιν
[10, 102]	ἀστραπῆς ἀποτελεστικὸν σχηματισμόν, ὕστερον δὲ	τὸ	πνεῦμα ἀνειλούμενον τὸν βόμβον ἀποτελεῖν
[10, 105]	κράδανσιν τῇ γῇ παρασκευάζει. Καὶ	τὸ	πνεῦμα τοῦτο ἢ ἔξωθεν ἐμπεριλαμβάνει
[10, 33]	μὴ πρότερον ἐγνώκειμεν αὐτό· οἷον	Τὸ	πόρρω ἑστὼς ἵππος ἐστὶν ἢ
[10, 92]	ὑπὲρ γῆς καὶ πάλιν ἐπιπροσθέτησιν	τὸ	προειρημένον δύναιτ' ἂν συντελεῖσθαι· οὐδὲ
[10, 91]	τῶν λοιπῶν ἄστρων κατὰ μὲν	τὸ	πρὸς ἡμᾶς τηλικοῦτόν ἐστιν ἡλίκον
[10, 39]	τῷ λογισμῷ τεκμαίρεσθαι, ὥσπερ προεῖπον	τὸ	πρόσθεν. ~Εἰ δὲ> μὴ ἦν
[10, 34]	Ὅθεν τὸ> προσμένον εἰσήχθη· οἷον	τὸ	προσμεῖναι καὶ ἐγγὺς γενέσθαι τῷ
[10, 147]	ἐκβαλεῖς. Εἰ δὲ βεβαιώσεις καὶ	τὸ	προσμένον ἅπαν ἐν ταῖς δοξαστικαῖς
[10, 34]	ἢ ἀντιμαρτυρῆται, ψευδῆ τυγχάνειν. Ὅθεν	τὸ>	προσμένον εἰσήχθη· οἷον τὸ προσμεῖναι
[10, 38]	ὑπάρχοντα πάθη, ὅπως ἂν καὶ	τὸ	προσμένον καὶ τὸ ἄδηλον ἔχωμεν
[10, 147]	μὴ διαιρήσεις τὸ δοξαζόμενον κατὰ	τὸ	προσμένον καὶ τὸ παρὸν ἤδη
[10, 38]	κενοὺς φθόγγους ἔχωμεν. ~ἀνάγκη γὰρ	τὸ	πρῶτον ἐννόημα καθ' ἕκαστον φθόγγον
[10, 33]	τῶν αἰσθήσεων. Παντὶ οὖν ὀνόματι	τὸ	πρώτως ὑποτεταγμένον ἐναργές ἐστι· καὶ
[10, 36]	συναγομένων. Οὐ γὰρ οἷόν τε	τὸ	πύκνωμα τῆς συνεχοῦς τῶν ὅλων
[10, 77]	κινήσεις ταύτας λαμβάνειν· ἀλλὰ πᾶν	τὸ	σέμνωμα τηρεῖν, κατὰ πάντα ὀνόματα
[10, 126]	τὸ μὴ ζῆν. Ὥσπερ δὲ	τὸ	σιτίον οὐ τὸ πλεῖον πάντως
[10, 47]	Χρήσιμον δὴ καὶ τοῦτο κατασχεῖν	τὸ	στοιχεῖον. Εἶθ' ὅτι τὰ εἴδωλα
[10, 48]	τὸ μὴ δεῖν κατὰ βάθος	τὸ	συμπλήρωμα γίνεσθαι, καὶ ἄλλοι δὲ
[10, 152]	τις, μὴ ἀποβαίνῃ δὲ κατὰ	τὸ	συμφέρον τῆς πρὸς ἀλλήλους κοινωνίας,
[10, 93]	μερῶν, ἐχόμενος τοῦ δυνατοῦ, εἰς	τὸ	σύμφωνον τοῖς φαινομένοις ἕκαστον τούτων
[10, 95]	ὅσοι ποτ' ἂν τρόποι θεωροῖντο	τὸ	σύμφωνον τοῖς φαινομένοις κεκτημένοι. ~Ἐπὶ
[10, 112]	δυνατὸν συντελεῖσθαι, ἐάν τις δύνηται	τὸ	σύμφωνον τοῖς φαινομένοις συλλογίζεσθαι. Τινὰ
[10, 90]	ἤτοι πνευματικῶν ἢ πυροειδῶν ἢ	τὸ	συναμφότερον· καὶ γὰρ ταῦτα οὕτως
[10, 139]	ἀλγοῦν ἢ τὸ λυπούμενον ἢ	τὸ	συναμφότερον. ~Οὐ χρονίζει τὸ ἀλγοῦν
[10, 131]	ἐπειδὰν ἐνδέων τις αὐτὰ προσενέγκηται.	Τὸ	συνεθίζειν οὖν ἐν ταῖς ἁπλαῖς
[10, 37]	φυσιολογίᾳ τῆς τοιαύτης ὁδοῦ, παρεγγυῶν	τὸ	συνεχὲς ἐνέργημα ἐν φυσιολογίᾳ καὶ
[10, 62]	ἕως ἂν ὑπὸ τὴν αἴσθησιν	τὸ	συνεχὲς τῆς φορᾶς γίνηται. Τὸ
[10, 62]	οἱ διὰ λόγου θεωρητοὶ χρόνοι	τὸ	συνεχὲς τῆς φορᾶς ἕξουσιν, οὐκ
[10, 65]	ἐκείνου ἀπηλλαγμένου, ὅσον ποτέ ἐστι	τὸ	συντεῖνον τῶν ἀτόμων πλῆθος εἰς
[10, 55]	ἡμῖν μετασχηματιζόμενοις κατὰ τὴν περιαίρεσιν	τὸ	σχῆμα ἐνυπάρχον λαμβάνεται, αἱ δὲ
[10, 32]	ἑτέραν, πάσαις γὰρ προσέχομεν. Καὶ	τὸ	τὰ ἐπαισθήματα δ' ὑφεστάναι πιστοῦται
[10, 36]	κυριώτατον τοῦ παντὸς ἀκριβώματος γίνεται,	τὸ	ταῖς ἐπιβολαῖς ὀξέως δύνασθαι χρῆσθαι,
[10, 76]	ἔθνη τὰ ἴδια τεθῆναι πρὸς	τὸ	τὰς δηλώσεις ἧττον ἀμφιβόλους γενέσθαι
[10, 58]	ὅτι οὔτε τοιοῦτόν ἐστιν οἷον	τὸ	τὰς μεταβάσεις ἔχον οὔτε πάντῃ
[10, 122]	ἀπούσης δὲ πάντα πράττομεν εἰς	τὸ	ταύτην ἔχειν. ~Ἃ δέ σοι
[10, 98]	καὶ ἡμερῶν παραλλάττοντα καὶ παρὰ	τὸ	ταχείας ἡλίου κινήσεις γίνεσθαι καὶ
[10, 47]	ὅμοιον ἔσται, κἂν μέχρι τοσούτου	τὸ	τάχος τῆς φορᾶς μὴ ἀντικοπὲν
[10, 58]	τὸ> τοιοῦτον ἀφικνεῖσθαι τῇ ἐννοίᾳ.	~Τό	τε ἐλάχιστον τὸ ἐν τῇ
[10, 29]	φιλοσοφίας. Διαιρεῖται τοίνυν εἰς τρία,	τό	τε κανονικὸν καὶ φυσικὸν καὶ
[10, 32]	τῶν αἰσθήσεων ἀλήθειαν. Ὑφέστηκε δὲ	τό	τε ὁρᾶν ἡμᾶς καὶ ἀκούειν
[10, 66]	διαφορουμένων, εἶτα συμπιπτόντων τοῖς ἐπερεισμοῖς.	Τό	τε σπέρμα ἀφ' ὅλων τῶν
[10, 7]	πολὺ μᾶλλον κατὰ τὸν βίον,	τό	τε σῶμα ἐλεεινῶς διακεῖσθαι, ὡς
[10, 148]	ἐπανοίσεις ἕκαστον τῶν πραττομένων ἐπὶ	τὸ	τέλος τῆς φύσεως, ἀλλὰ προκαταστρέψεις
[10, 126]	ζωῆς ἀσπαστόν, ἀλλὰ καὶ διὰ	τὸ	τὴν αὐτὴν εἶναι μελέτην τοῦ
[10, 114]	αὐτὸν κύκλον περιιόντα καὶ παρὰ	τὸ	τὴν ἐναντίαν κινεῖσθαι ἀντισπώμενα ὑπὸ
[10, 133]	ἃ δὲ παρ' ἡμᾶς διὰ	τὸ	τὴν μὲν ἀνάγκην ἀνυπεύθυνον εἶναι,
[10, 78]	περίοδον συντελεῖσθαι. ~Καὶ μὴν καὶ	τὸ>	τὴν ὑπὲρ τῶν κυριωτάτων αἰτίαν
[10, 102]	τε πυρὸς ἀποτελεστικῶν ἀτόμων καὶ	τὸ	τῆς ἀστραπῆς φάντασμα ἀποτελουσῶν. Καὶ
[10, 126]	εὐήθης ἐστὶν οὐ μόνον διὰ	τὸ	τῆς ζωῆς ἀσπαστόν, ἀλλὰ καὶ
[10, 124]	ἡμᾶς τὸν θάνατον ἀπολαυστὸν ποιεῖ	τὸ	τῆς ζωῆς θνητόν, οὐκ ἄπειρον
[10, 141]	ὁ τῶν τοιούτων βίος, ἀπέλαβον	τὸ	τῆς φύσεως ἀγαθόν· εἰ δὲ
[10, 150]	παρὰ τὴν τοῦ ἀνθρώπου κενοδοξίαν.	~Τὸ	τῆς φύσεως δίκαιόν ἐστι σύμβολον
[10, 133]	διὰ παντὸς ἀφόβως ἔχοντος καὶ	τὸ	τῆς φύσεως ἐπιλελογισμένου τέλος, καὶ
[10, 141]	οὗ ἕνεκα ἐξ ἀρχῆς κατὰ	τὸ	τῆς φύσεως οἰκεῖον ὠρέχθησαν. Οὐδεμία
[10, 108]	πῆξιν εἰληφότων ἀπόπαλσιν ἂν λαμβάνοι	τὸ	τῆς χιόνος τοῦτο ἄθροισμα. Καὶ
[10, 128]	τι καὶ ζητεῖν ἕτερον ᾧ	τὸ	τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος
[10, 146]	κατειδὼς οἶδεν, ὡς εὐπόριστόν ἐστι	τὸ	τὸ> ἀλγοῦν κατ' ἔνδειαν ἐξαιροῦν
[10, 110]	περιφερείας τοῦτο φάντασμα γίνεται διὰ	τὸ	τὸ διάστημα πάντοθεν ἴσον ὑπὸ
[10, 57]	εἰς τὸ ἄπειρον ὑπάρχειν κατὰ	τὸ>	τοιοῦτον ἀφικνεῖσθαι τῇ ἐννοίᾳ. ~Τό
[10, 11]	φίλων λέγοντα· ἀπιστούντων γὰρ εἶναι	τὸ	τοιοῦτον· εἰ δ' ἀπίστων οὐδὲ
[10, 139]	χάρισι συνέχεται· ἐνἀσθενεῖ γὰρ πᾶν	τὸ	τοιοῦτον. Ἐν ἄλλοις δέ φησι
[10, 33]	τοῦ πολλάκις ἔξωθεν φανέντος, οἷον	τὸ	Τοιοῦτόν ἐστιν ἄνθρωπος· ἅμα γὰρ
[10, 146]	ἀλγοῦν κατ' ἔνδειαν ἐξαιροῦν καὶ	τὸ	τὸν ὅλον βίον παντελῆ καθιστάν·
[10, 36]	συνεχῶς, ἐν δὲ> τῇ μνήμῃ	τὸ	τοσοῦτο ποιητέον ἀφ' οὗ ἥ
[10, 103]	τόπους, τῆς ῥήξεως γινομένης διὰ	τὸ	τοὺς ἑξῆς τόπους πυκνοτέρους εἶναι
[10, 111]	θερμασίας ἐπιτηδείων πόρων ἐπιλαμβανομένης εἰς	τὸ	τοῦτο ἀπεργάσασθαι. Κομῆται ἀστέρες γίνονται
[10, 115]	Καὶ ἄλλοι δὲ τρόποι εἰς	τὸ	τοῦτο τελέσαι ἀμύθητοί εἰσιν. Αἱ
[10, 115]	πυρὸς ἀποτελεστικῶν, συμφυλίας γενομένης εἰς	τὸ	τοῦτο τελέσαι, καὶ {κατὰ} κίνησιν
[10, 99]	ἀλληλούχων ἀτόμων καὶ ἐπιτηδείων εἰς	τὸ	τοῦτο τελέσαι καὶ κατὰ ῥευμάτων
[10, 53]	τοῦ πράγματος ἀποφερόμενοι σύμμετροι πρὸς	τὸ	τοῦτο τὸ αἰσθητήριον κινεῖν, οἱ
[10, 102]	ἐχόμενον ἀεὶ τῶν φαινομένων καὶ	τὸ	τούτοις ὅμοιον δυνάμενον συνθεωρεῖν. Προτερεῖ
[10, 82]	ἐδόξαζον ταῦτα· ~ἡ δὲ ἀταραξία	τὸ	τούτων πάντων ἀπολελύσθαι καὶ συνεχῆ
[10, 14]	φησὶν Ἀπολλόδωρος ἐν Χρονικοῖς, κατὰ	τὸ	τρίτον ἔτος τῆς ἐνάτης καὶ
[10, 63]	πῇ δὲ τούτῳ· ἔστι δὲ	τὸ	τρίτον> μέρος πολλὴν παραλλαγὴν εἰληφὸς
[10, 116]	ἐπιτελεῖ. ~Οὐδὲ γὰρ ἂν> εἰς	τὸ	τυχὸν ζῷον, κἂν εἰ> μικρὸν
[10, 60]	ἄνω ἢ κάτω. Εἰς μέντοι	τὸ	ὑπὲρ κεφαλῆς, ὅθεν ἂν στῶμεν,
[10, 60]	μηδέποτε φανεῖσθαι τοῦτο ἡμῖν, ἢ	τὸ	ὑποκάτω τοῦ νοηθέντος εἰς ἄπειρον
[10, 146]	οὐδὲν προσδεῖται πραγμάτων ἀγῶνας κεκτημένων.	Τὸ	ὑφεστηκὸς δεῖ τέλος ἐπιλογίζεσθαι καὶ
[10, 47]	διὰ λόγου θεωρητοὺς χρόνους αὐτὸ	τὸ	φερόμενον σῶμα ἐπὶ τοὺς πλείους
[10, 143]	ἂν προσεδεόμεθα φυσιολογίας. ~Οὐκ ἦν	τὸ	φοβούμενον λύειν ὑπὲρ τῶν κυριωτάτων
[10, 125]	οὐκ ἐνοχλεῖ προσδοκώμενον κενῶς λυπεῖ.	Τὸ	φρικωδέστατον οὖν τῶν κακῶν ὁ
[10, 123]	ἀνοίκειον αὐτῷ πρόσαπτε· πᾶν δὲ	τὸ	φυλάττειν αὐτοῦ δυνάμενον τὴν μετὰ
[10, 129]	ἀλγηδόνας. Πᾶσα οὖν ἡδονὴ διὰ	τὸ	φύσιν ἔχειν οἰκείαν ἀγαθόν, οὐ
[10, 94]	τὴν σελήνην ἐξ ἑαυτῆς ἔχειν	τὸ	φῶς, ~ἐνδέχεται δὲ ἀπὸ τοῦ
[10, 51]	μὲν μὴ ἐπιμαρτυρηθῇ ἢ ἀντιμαρτυρηθῇ,	τὸ	ψεῦδος γίνεται· ἐὰν δὲ ἐπιμαρτυρηθῇ
[10, 50]	διάληψιν δὲ ἔχουσαν, καθ' ἣν	τὸ	ψεῦδος γίνεται. ~Ἥ τε γὰρ
[10, 150]	καὶ τῶν ἐθνῶν ὅσα μὴ	ἐδύνατο	ἢ μὴ ἐβούλετο τὰς συνθήκας
[10, 67]	ψυχὴν ματαιίζουσιν. Οὐθὲν γὰρ ἂν	ἐδύνατο	ποιεῖν οὔτε πάσχειν, εἰ ἦν
[10, 150]	βλάπτεσθαι. Ὅσα τῶν ζῴων μὴ	ἐδύνατο	συνθήκας ποιεῖσθαι τὰς ὑπὲρ τοῦ
[10, 25]	Πολύστρατος ὁ διαδεξάμενος Ἕρμαρχον· ὃν	διεδέξατο	Διονύσιος· ὃν Βασιλείδης. Καὶ Ἀπολλόδωρος
[10, 16]	ἄκρατον ἔσπασεν, εἶτ' Ἀΐδην ψυχρὸν	ἐπεσπάσατο.	Οὗτος μὲν ὁ βίος τἀνδρός,
[10, 154]	οὗτος τὰ μὲν δυνατὰ ὁμόφυλα	κατεσκευάσατο·	τὰ δὲ μὴ δυνατὰ οὐκ
[10, 154]	δυνατὸς ἦν, ἀνεπίμεικτος ἐγένετο, καὶ	ἐξωρίσατο	ὅσα τοῦτ' ἐλυσιτέλει πράττειν. Ὅσοι
[10, 10]	ὑπερβολῇ γὰρ ἐπιεικείας οὐδὲ πολιτείας	ἥψατο.	Καὶ χαλεπωτάτων δὲ καιρῶν κατασχόντων
[10, 64]	μὴ ὑπὸ τοῦ λοιποῦ ἀθροίσματος	ἐστεγάζετό	πως. Τὸ δὲ λοιπὸν ἄθροισμα
[10, 22]	τῶν παίδων Μητροδώρου. Καὶ δι>	έθετο	μὲν ὧδε. Μαθητὰς δὲ ἔσχε
[10, 16]	ἥδε δὲ ἡ τελευτή. Καὶ	διέθετο	ὧδε· Κατὰ τάδε δίδωμι τὰ
[10, 150]	ὅσα μὴ ἐδύνατο ἢ μὴ	ἐβούλετο	τὰς συνθήκας ποιεῖσθαι τὰς ὑπὲρ
[10, 90]	οὐ> καθ' ἑαυτὰ γενόμενα ὕστερον	ἐμπεριελαμβάνετο	ὑπὸ τοῦ κόσμου {καὶ ὅσα
[10, 154]	μηδὲ τοῦτο δυνατὸς ἦν, ἀνεπίμεικτος	ἐγένετο,	καὶ ἐξωρίσατο ὅσα τοῦτ' ἐλυσιτέλει
[10, 97]	ματαία ἔσται, καθάπερ τισὶν ἤδη	ἐγένετο	οὐ δυνατοῦ τρόπου ἐφαψαμένοις, εἰς
[10, 82]	ὁ τάραχος καὶ ὁ φόβος	ἐγίνετο	ἐξαιτιολογήσομεν ὀρθῶς καὶ ἀπολύσομεν, ὑπέρ
[10, 42]	ἂν ἔμενε τὰ σώματα, ἀλλ'	ἐφέρετο	κατὰ τὸ ἄπειρον κενὸν διεσπαρμένα,
[10, 39]	γε οὐθὲν προσδεόμενον. ~Καὶ εἰ	ἐφθείρετο	δὲ τὸ ἀφανιζόμενον εἰς τὸ
[10, 90]	γε δὴ σῴζει} ἀλλ' εὐθὺς	διεπλάττετο	καὶ αὔξησιν ἐλάμβανεν {ὁμοίως δὲ
[10, 22]	ἀπολείποντα τοῦ ἐν ἑαυτοῖς μεγέθους.	Ἀντιπαρετάττετο	δὲ πᾶσι τούτοις τὸ κατὰ
[10, 39]	πράγματα, οὐκ ὄντων εἰς ἃ	διελύετο.	Καὶ μὴν καὶ τὸ πᾶν
[10, 12]	τῶν ῥητῶν αὐτοῦ. Μάλιστα δ'	ἀπεδέχετο,	φησὶ Διοκλῆς, τῶν ἀρχαίων Ἀναξαγόραν,
[10, 64]	γὰρ αὐτὸ ἐν ἑαυτῷ ταύτην	ἐκέκτητο	τὴν δύναμιν, ἀλλ' ἕτερον ἅμα
[10, 39]	εἰσελθὸν εἰς αὐτὸ τὴν μεταβολὴν	ποιήσαιτο.	Ἀλλὰ μὴν καὶ τοῦτο καὶ
[10, 49]	καὶ διανοεῖσθαι· οὐ γὰρ ἂν	ἐναποσφραγίσαιτο	τὰ ἔξω τὴν ἑαυτῶν φύσιν
[10, 40]	ὅπου ἦν οὐδὲ δι' οὗ	ἐκινεῖτο,	καθάπερ φαίνεται κινούμενα. Παρὰ δὲ
[10, 53]	τινὸς ἐκεῖθεν συμπαθείας οὐκ ἂν	γένοιτο	ἡ τοιαύτη ἐπαίσθησις. Οὐκ αὐτὸν
[10, 45]	τοιαῦται ἄτομοι ἐξ ὧν ἂν	γένοιτο	κόσμος ἢ ὑφ' ὧν ἂν
[10, 56]	θεωρεῖται γινόμενον οὔθ' ὅπως ἂν	γένοιτο	ὁρατὴ ἄτομος ἔστιν ἐπινοῆσαι. Πρὸς
[10, 83]	ὅλων φύσεως ἐπιτετμημένα. ~Ὥστ' ἂν	γένοιτο	οὗτος ὁ λόγος δυνατὸς κατασχεθῆναι
[10, 107]	τοιαύτη πρόεσις ἐκ τῶν νεφῶν	γίνοιτο	ἂν πρὸς ἄλληλα θλιβομένων τῶν>
[10, 154]	καὶ πληρεστάτην οἰκειότητα ἀπολαβόντες οὐκ	ὠδύραντο	ὡς πρὸς ἔλεον τὴν τοῦ
[10, 116]	οὗ ἕνεκεν δεῖ θεωρεῖν ταῦτα	περιεποιήσαντο.	~Ταῦτα αὐτῷ καὶ περὶ τῶν
[10, 151]	τὸν λάθρᾳ τι ποιοῦντα ὧν	συνέθεντο	πρὸς ἀλλήλους εἰς τὸ μὴ
[10, 95]	καὶ ὅσοι ποτ' ἂν τρόποι	θεωροῖντο	τὸ σύμφωνον τοῖς φαινομένοις κεκτημένοι.
[10, 20]	οἰκειότητα ἐνδεδειγμένοι συγκαταγηράσκειν μεθ' ἡμῶν	προείλοντο	ἐν φιλοσοφίᾳ, μηδενὸς τῶν ἀναγκαίων
[10, 11]	διαιτώμενοι· Κοτύλῃ γοῦν, φησίν, οἰνιδίου	ἠρκοῦντο,	τὸ δὲ πᾶν ὕδωρ ἦν
[10, 10]	Οἳ καὶ πανταχόθεν πρὸς αὐτὸν	ἀφικνοῦντο	καὶ συνεβίουν αὐτῷ ἐν τῷ
[10, 23]	ὢν καὶ τὴν ἀδελφὴν Βατίδα	ἐξέδοτο	Ἰδομενεῖ, καὶ Λεόντιον τὴν Ἀττικὴν
[10, 66]	~Οὐ γὰρ οἷόν τε νοεῖν	αὐτὸ	αἰσθανόμενον μὴ ἐν τούτῳ τῷ
[10, 139]	τῶν ὁμοίων εἰδώλων ἐπὶ τὸ	αὐτὸ	ἀποτετελεσμένων, ἀνθρωποειδεῖς. Ὁ θάνατος οὐδὲν
[10, 80]	οἰώμεθα καὶ ὡδί πως ἐνδεχόμενον	αὐτὸ	γίνεσθαι {καὶ ἐν ποίοις ὁμοίως
[10, 151]	αἰτίων οὐ πᾶσι συνέπεται τὸ	αὐτὸ	δίκαιον εἶναι. ~Τὸ μὲν ἐπιμαρτυρούμενον
[10, 64]	ὃ διὰ τῆς συντελεσθείσης περὶ	αὐτὸ	δυνάμεως κατὰ τὴν κίνησιν σύμπτωμα
[10, 152]	γένηται ἐάν τε μὴ τὸ	αὐτό.	Ἐὰν δὲ νόμον θῆταί τις,
[10, 64]	ἔχει τὴν αἴσθησιν. Οὐ γὰρ	αὐτὸ	ἐν ἑαυτῷ ταύτην ἐκέκτητο τὴν
[10, 108]	εἶτα σύνοδον τούτων εἰς τὸ	αὐτὸ	λαβόντων καὶ ἀποτέλεσιν ὑγρασίας καὶ
[10, 33]	ζητούμενον εἰ μὴ πρότερον ἐγνώκειμεν	αὐτό·	οἷον Τὸ πόρρω ἑστὼς ἵππος
[10, 152]	χώρᾳ εἶναι, ἐάν τε τὸ	αὐτὸ	πᾶσι γένηται ἐάν τε μὴ
[10, 30]	τῷ φυσικῷ τάττειν· καλοῦσι δ'	αὐτὸ	περὶ κριτηρίου καὶ ἀρχῆς, καὶ
[10, 139]	~Τὸ μακάριον καὶ ἄφθαρτον οὔτε	αὐτὸ	πράγματα ἔχει οὔτεἄλλῳ παρέχει, ὥστε
[10, 151]	κοινὸν πᾶσι τὸ δίκαιον τὸ	αὐτό,	συμφέρον γάρ τι ἦν ἐν
[10, 113]	ἀέρος εἶναι ὁμαλὰς ἐπὶ τὸ	αὐτὸ	συνωθούσας κατὰ τὸ ἑξῆς ὁμαλῶς
[10, 39]	ἐστιν ὃ ἂν εἰσελθὸν εἰς	αὐτὸ	τὴν μεταβολὴν ποιήσαιτο. Ἀλλὰ μὴν
[10, 72]	παρ' ἡμῖν αὐτοῖς προλήψεις, ἀλλ'	αὐτὸ	τὸ ἐνάργημα, καθ' ὃ τὸν
[10, 127]	σώματος ἀοχλησίαν, αἱ δὲ πρὸς	αὐτὸ	τὸ ζῆν. ~Τούτων γὰρ ἀπλανὴς
[10, 80]	{καὶ ἐν ποίοις ὁμοίως ἀταρακτῆσαι}	αὐτὸ	τὸ ὅτι πλεοναχῶς γίνεται γνωρίζοντες,
[10, 47]	τοὺς διὰ λόγου θεωρητοὺς χρόνους	αὐτὸ	τὸ φερόμενον σῶμα ἐπὶ τοὺς
[10, 64]	τὴν αἰτίαν ταύτην μετείληφε καὶ	αὐτὸ	τοιούτου συμπτώματος παρ' ἐκείνης, οὐ
[10, 60]	εἶναι καὶ κάτω πρὸς τὸ	αὐτό·	τοῦτο γὰρ ἀδύνατον διανοηθῆναι. Ὥστε
[10, 5]	κρύφια ποιήσαντας ἐγκωμιάζειν καὶ κολακεύειν	αὐτὸ	τοῦτο. Ἔν τε ταῖς ἐπιστολαῖς
[10, 73]	τι σύμπτωμα περὶ ταῦτα πάλιν	αὐτὸ	τοῦτο ἐννοοῦντες, καθ' ὃ χρόνον
[10, 91]	ἐστι. Κατὰ δὲ τὸ καθ'	αὑτὸ	ἤτοι μεῖζον τοῦ ὁρωμένου ἢ
[10, 67]	καθ' ἑαυτὸ νοηθέντος ἄν· καθ'	ἑαυτὸ	δὲ οὐκ ἔστι νοῆσαι τὸ
[10, 150]	βλάπτεσθαι. Οὐκ ἦν τι καθ'	ἑαυτὸ	δικαιοσύνη, ἀλλ' ἐν ταῖς μετ'
[10, 57]	διαληπτόν, εἰ μὴ καὶ καθ'	ἑαυτὸ	θεωρητόν, οὐκ ἔστι μὴ οὐ
[10, 141]	οἰκεῖον ὠρέχθησαν. Οὐδεμία ἡδονὴ καθ'	ἑαυτὸ	κακόν· ἀλλὰ τὰ τινῶν ἡδονῶν
[10, 67]	τοῦ ὀνόματος ἐπὶ τοῦ καθ'	ἑαυτὸ	νοηθέντος ἄν· καθ' ἑαυτὸ δὲ
[10, 142]	τὰς ὀχλήσεις τῶν ἡδονῶν. ~Εἰ	κατεπυκνοῦτο	πᾶσα ἡδονή, καὶ χρόνῳ καὶ
[10, 36]	ἐν δὲ> τῇ μνήμῃ τὸ	τοσοῦτο	ποιητέον ἀφ' οὗ ἥ τε
[10, 94]	καὶ τί ἀδύνατον, καὶ διὰ	τοῦτο	ἀδύνατα θεωρεῖν ἐπιθυμῶν. Ἔτι τε
[10, 108]	ἂν λαμβάνοι τὸ τῆς χιόνος	τοῦτο	ἄθροισμα. Καὶ κατ' ἄλλους δὲ
[10, 78]	ὅσα συγγενῆ πρὸς τὴν εἰς	τοῦτο	ἀκρίβειαν. Ἔτι τε οὐ τὸ
[10, 111]	ἐπιτηδείων πόρων ἐπιλαμβανομένης εἰς τὸ	τοῦτο	ἀπεργάσασθαι. Κομῆται ἀστέρες γίνονται ἤτοι
[10, 60]	καὶ κάτω πρὸς τὸ αὐτό·	τοῦτο	γὰρ ἀδύνατον διανοηθῆναι. Ὥστε ἔστι
[10, 90]	τῶν φυσικῶν καλουμένων φησί τις·	τοῦτο	γὰρ μαχόμενόν ἐστι τοῖς φαινομένοις.
[10, 97]	σκιάσματος, ἀλλὰ καὶ κατ' ἀναχώρησιν.	~Τοῦτο	δὲ καὶ Διογένης ὁ Ἐπικούρειος
[10, 63]	μᾶλλον καὶ τῷ λοιπῷ ἀθροίσματι·	τοῦτο	δὲ πᾶν αἱ δυνάμεις τῆς
[10, 71]	καθ' αὑτὰ νομιστέον- οὐδὲ γὰρ	τοῦτο	διανοητὸν οὔτ' ἐπὶ τούτων οὔτ'
[10, 112]	κατ' ἄλλους δὲ πλείονας τρόπους	τοῦτο	δυνατὸν συντελεῖσθαι, ἐάν τις δύνηται
[10, 154]	ἀλλόφυλά γε· ὅσα δὲ μηδὲ	τοῦτο	δυνατὸς ἦν, ἀνεπίμεικτος ἐγένετο, καὶ
[10, 52]	πάθος παρασκευάζοντος. Τὸ δὲ ῥεῦμα	τοῦτο	εἰς ὁμοιομερεῖς ὄγκους διασπείρεται, ἅμα
[10, 5]	ποιήσαντας ἐγκωμιάζειν καὶ κολακεύειν αὐτὸ	τοῦτο.	Ἔν τε ταῖς ἐπιστολαῖς πρὸς
[10, 73]	σύμπτωμα περὶ ταῦτα πάλιν αὐτὸ	τοῦτο	ἐννοοῦντες, καθ' ὃ χρόνον ὀνομάζομεν.
[10, 33]	λέγομεν, οἷον Πόθεν ἴσμεν εἰ	τοῦτό	ἐστιν ἄνθρωπος; ~τὴν δὲ δόξαν
[10, 105]	γῇ παρασκευάζει. Καὶ τὸ πνεῦμα	τοῦτο	ἢ ἔξωθεν ἐμπεριλαμβάνει ἢ> ἐκ
[10, 99]	φαινομένοις· ~ἐπὶ δὲ ποίοις παρὰ	τοῦτο	ἢ τοῦτο τὸ αἴτιον γίνεται
[10, 60]	ἄπειρον ἄγειν ὄν, μηδέποτε φανεῖσθαι	τοῦτο	ἡμῖν, ἢ τὸ ὑποκάτω τοῦ
[10, 96]	σβέσιν, καθάπερ καὶ παρ' ἡμῖν	τοῦτο	θεωρεῖται γινόμενον· καὶ ἤδη κατ'
[10, 73]	ὃ χρόνον ὀνομάζομεν. Φησὶ δὲ	τοῦτο	καὶ ἐν τῇ δευτέρᾳ Περὶ
[10, 91]	ἡμᾶς τηλικοῦτόν ἐστιν ἡλίκον φαίνεται·	τοῦτο	καὶ ἐν τῇ ιαʹ Περὶ
[10, 39]	μεταβολὴν ποιήσαιτο. Ἀλλὰ μὴν καὶ	τοῦτο	καὶ ἐν τῇ Μεγάλῃ ἐπιτομῇ
[10, 40]	λεγόμενα. Καὶ μὴν καὶ τῶν	τοῦτο	καὶ ἐν τῇ πρώτῃ Περὶ
[10, 110]	ὅσον κύκλῳ περιστῆσαι τὸ νεφοειδὲς	τοῦτο	καὶ μὴ τὸ παράπαν διακρῖναι,
[10, 129]	ἀγαθὸν τοῦτο καὶ σύμφυτον, διὰ	τοῦτο	καὶ οὐ πᾶσαν ἡδονὴν αἱρούμεθα,
[10, 72]	μόνον ᾧ συμπλέκομεν τὸ ἴδιον	τοῦτο	καὶ παραμετροῦμεν, μάλιστα ἐπιλογιστέον. ~Καὶ
[10, 27]	γράψαι ὁ Χρύσιππος. ~Καὶ διὰ	τοῦτο	καὶ πολλάκις ταὐτὰ γέγραφε καὶ
[10, 129]	κρίνοντες. ~καὶ ἐπεὶ πρῶτον ἀγαθὸν	τοῦτο	καὶ σύμφυτον, διὰ τοῦτο καὶ
[10, 78]	ὑποβαλλόντων ἢ τάραχον μηθέν· καὶ	τοῦτο	καταλαβεῖν τῇ διανοίᾳ ἔστιν ἁπλῶς
[10, 47]	ἀντικοπὲν καταλίπωμεν. Χρήσιμον δὴ καὶ	τοῦτο	κατασχεῖν τὸ στοιχεῖον. Εἶθ' ὅτι
[10, 36]	μνημονευομένων· ἐπεὶ καὶ τοῦ τετελεσιουργημένου	τοῦτο	κυριώτατον τοῦ παντὸς ἀκριβώματος γίνεται,
[10, 97]	τῇ πάσῃ μακαριότητι· ὡς εἰ	τοῦτο	μὴ πραχθήσεται, ἅπασα ἡ περὶ
[10, 140]	ἄνευ τοῦ ἡδέως. Ὅτῳ δὲ	τοῦτο	μὴ ὑπάρχει ἐξ οὗ ζῆν
[10, 12]	κεναὶ κρίσιες τὰν ἀπέραντον ὁδόν,	τοῦτο	Νεοκλῆος πινυτὸν τέκος ἢ παρὰ
[10, 140]	ἀγαθόν, ἐξ ὧν ἄν ποτε	τοῦτο	οἷός τ' ᾖ παρασκευάζεσθαι. ~Ἔνδοξοι
[10, 73]	παραμετροῦμεν, μάλιστα ἐπιλογιστέον. ~Καὶ γὰρ	τοῦτο	οὐκ ἀποδείξεως προσδεῖται ἀλλ' ἐπιλογισμοῦ,
[10, 69]	δοξαστέον ~οὐ γὰρ δυνατὸν ἐπινοῆσαι	τοῦτο	οὔτε ὅλως ὡς οὐκ εἰσίν,
[10, 44]	φύσις ἡ διορίζουσα ἑκάστην αὐτὴν	τοῦτο	παρασκευάζει, τὴν ὑπέρεισιν οὐχ οἵα
[10, 73]	τὰ δὲ ὑπὸ τῶν τοιῶνδε	τοῦτο	πάσχοντα. Δῆλον οὖν ὡς καὶ
[10, 53]	ὁμογενῶν σχηματίζεσθαιπολλὴν γὰρ ἔνδειαν ἕξει	τοῦτο	πάσχων ὑπ' ἐκείνης, ἀλλ' εὐθὺς
[10, 57]	νοῆσαι, πῶς τ' ἂν ἔτι	τοῦτο	πεπερασμένον εἴη τὸ μέγεθος. Πηλίκοι
[10, 128]	μήτε ταρβῶμεν· ὅταν δ' ἅπαξ	τοῦτο	περὶ ἡμᾶς γένηται, λύεται πᾶς
[10, 72]	ἢ ὀλίγον χρόνον ἀναφωνοῦμεν, συγγενικῶς	τοῦτο	περιφέροντες, ἀναλογιστέον. Καὶ οὔτε διαλέκτους
[10, 72]	ἔχοντος τῷ ἰδιώματι τούτῳκαὶ γὰρ	τοῦτο	ποιοῦσί τινες- ἀλλὰ μόνον ᾧ
[10, 47]	πλείους τόπους ἀφικνεῖταιἀδιανόητον γάρ- καὶ	τοῦτο	συναφικνούμενον ἐν αἰσθητῷ χρόνῳ ὅθεν
[10, 115]	ἄλλοι δὲ τρόποι εἰς τὸ	τοῦτο	τελέσαι ἀμύθητοί εἰσιν. Αἱ δ'
[10, 115]	ἀποτελεστικῶν, συμφυλίας γενομένης εἰς τὸ	τοῦτο	τελέσαι, καὶ {κατὰ} κίνησιν οὗ
[10, 99]	ἀτόμων καὶ ἐπιτηδείων εἰς τὸ	τοῦτο	τελέσαι καὶ κατὰ ῥευμάτων συλλογὴν
[10, 128]	τῆς ἡδονῆς δεόμεθα. Καὶ διὰ	τοῦτο	τὴν ἡδονὴν ἀρχὴν καὶ τέλος
[10, 152]	τῆς πρὸς ἀλλήλους κοινωνίας, οὐκέτι	τοῦτο	τὴν τοῦ δικαίου φύσιν ἔχει.
[10, 53]	πράγματος ἀποφερόμενοι σύμμετροι πρὸς τὸ	τοῦτο	τὸ αἰσθητήριον κινεῖν, οἱ μὲν
[10, 99]	δὲ ποίοις παρὰ τοῦτο ἢ	τοῦτο	τὸ αἴτιον γίνεται οὐκ ἔστι
[10, 91]	θεωρεῖται. Καὶ πᾶν δὲ εἰς	τοῦτο	τὸ μέρος ἔνστημα ῥᾳδίως διαλυθήσεται
[10, 100]	κρυσταλλοειδῆ. Καὶ τὸ ὅλον καὶ	τοῦτο	τὸ μέρος πλεοναχῶς γίνεσθαι λέγειν
[10, 112]	οὐ μόνον τῷ τὸ μέρος	τοῦτο	τοῦ κόσμου ἑστάναι περὶ ὃ
[10, 128]	τὴν τῆς ψυχῆς ἀταραξίαν, ἐπεὶ	τοῦτο	τοῦ μακαρίως ζῆν ἐστι τέλος.
[10, 110]	μέρη. ~Τὸ δὲ τῆς περιφερείας	τοῦτο	φάντασμα γίνεται διὰ τὸ τὸ
[10, 127]	περῆσαι. ~εἰ μὲν γὰρ πεποιθὼς	τοῦτό	φησι, πῶς οὐκ ἀπέρχεται ἐκ
[10, 34]	φαίνεται. Πάθη δὲ λέγουσιν εἶναι	δύο,	ἡδονὴν καὶ ἀλγηδόνα, ἱστάμενα περὶ
[10, 15]	ἑπτά. ~Ὑπάρχοντα δ' αὐτὸν ἐτῶν	δύο	καὶ τριάκοντα πρῶτον ἐν Μυτιλήνῃ
[10, 25]	~Ἐπιστολικὰ περὶ Ἐμπεδοκλέους εἴκοσι καὶ	δύο,	Περὶ τῶν μαθημάτων, Πρὸς Πλάτωνα,
[10, 15]	Ὀλυμπιάδος ἐπὶ Πυθαράτου ἔτη βιώσαντα	δύο	πρὸς τοῖς ἑβδομήκοντα. Τήν τε
[10, 14]	δὲ τῆς σχολῆς ἐτῶν ὄντα	δύο	πρὸς τοῖς τριάκοντα. Ἐγεννήθη δέ,
[10, 25]	ὃς ὑπὲρ τετρακόσια συνέγραψε βιβλία·	δύο	τε Πτολεμαῖοι Ἀλεξανδρεῖς, ὅ τε
[10, 62]	τὰς συγκρίσεις θάττων ἑτέρα ἑτέρας	φο>	ρηθήσεται τῶν ἀτόμων ἰσοταχῶν οὐσῶν,
[10, 112]	ὃ συμβαίνει οὐ μόνον τῷ	τὸ	μέρος τοῦτο τοῦ κόσμου ἑστάναι
[10, 102]	καὶ διὰ τὸ ἅμα τῷ	τὸ	πνεῦμα ἐμπίπτειν ἐξωθεῖσθαι τὸν ἀστραπῆς