Texte grec :
| [16,18] XVIII. μετὰ δὲ ταῦτα Διονύσιος μὲν στρατηγὸν ἀπέστειλεν εἰς τὰς Συρακούσσας Νύψιον
τὸν Νεαπολίτην, ἀνδρείᾳ καὶ συνέσει στρατηγικῇ διαφέροντα: συνεξέπεμψε δ' αὐτῷ καὶ
φορτηγὰ πλοῖα σίτου καὶ τῆς ἄλλης ἀγορᾶς γέμοντα. οὗτος μὲν οὖν ἐκ Λοκρῶν ἀναχθεὶς
ἐτέλει τὸν εἰς Συρακούσσας πλοῦν. (2) οἱ δὲ κατὰ τὴν ἀκρόπολιν μισθοφόροι τοῦ
τυράννου, κατὰ τοῦτον τὸν καιρὸν ἐπιλιπόντος τοῦ σίτου, καὶ τῇ σπάνει τῶν ἀναγκαίων
δεινῶς πιεζούμενοι μέχρι μέν τινος ὑπέμενον εὐψύχως τὴν ἔνδειαν, τῆς δὲ φύσεως ὑπὸ τῆς
ἀνάγκης ἡττωμένης καὶ τῆς σωτηρίας ἀπογινωσκομένης συνδραμόντες εἰς ἐκκλησίαν
νυκτὸς ἐψηφίσαντο παραδοῦναι τὴν ἀκρόπολιν καὶ σφᾶς αὐτοὺς τοῖς Συρακοσίοις ἅμ'
ἡμέρᾳ. (3) ἤδη δὲ τῆς νυκτὸς ληγούσης οἱ μὲν μισθοφόροι κήρυκας ἐξέπεμπον πρὸς τοὺς
Συρακοσίους περὶ τῆς διαλύσεως, ὁ δὲ Νύψιος διαφαινούσης ἤδη τῆς ἡμέρας κατέπλευσε
μετὰ τοῦ στόλου καὶ καθωρμίσθη περὶ τὴν Ἀρέθουσαν. διόπερ τῆς ἐνδείας παραχρῆμα
μεταβαλούσης εἰς πολλὴν δαψίλειαν τῶν ἐπιτηδείων ὁ μὲν στρατηγὸς Νύψιος ἐκβιβάσας
τοὺς στρατιώτας, κοινὴν ἐκκλησίαν συναγαγὼν καὶ διαλεχθεὶς οἰκείως τοῖς παροῦσι
καιροῖς, προθύμους κατεσκεύασε πρὸς τοὺς μέλλοντας κινδύνους. ἡ μὲν οὖν ἀκρόπολις ἤδη
παραδιδομένη τοῖς Συρακοσίοις τὸν εἰρημένον τρόπον ἀνελπίστως διεφυλάχθη, (4) οἱ δὲ
Συρακόσιοι πληρώσαντες ἁπάσας τὰς τριήρεις ἐπέπλευσαν τοῖς πολεμίοις ἔτι περὶ τὴν
ἐξαίρεσιν τῆς ἀγορᾶς διατρίβουσιν. ἀπροσδοκήτου δὲ τῆς ἐφόδου γενομένης καὶ τῶν κατὰ
τὴν ἀκρόπολιν μισθοφόρων τεθορυβημένως ἀντιταχθέντων ταῖς πολεμίαις τριήρεσιν,
ἐγένετο ναυμαχία, καθ' ἣν οἱ Συρακόσιοι προετέρησαν, καὶ τινὰς μὲν τῶν νεῶν κατέδυσαν,
τινῶν δ' ἐγκρατεῖς κατέστησαν, τὰς δὲ λοιπὰς πρὸς τὴν γῆν κατεδίωξαν. (5) μετεωρισθέντες
δ' ἐπὶ τῷ προτερήματι τοῖς μὲν θεοῖς μεγαλοπρεπῶς ἔθυσαν ἐπινίκια, αὐτοὶ δ' εἰς εὐωχίας
καὶ πότους ἐκτραπέντες, καταφρονοῦντες τῶν ἡττημένων ῥᾳθύμως εἶχον τὰ περὶ τὰς
φυλακάς.
|
|
Traduction française :
| [16,18] XVIII. Peu de temps après, Denys envoya à Syracuse son
lieutenant Nypsius le Napolitain, homme distingué pour sa
bravoure et son habileté militaire. Il le fit partir avec des
vaisseaux de transport, chargés de blé et d'autres provisions.
Nypsius partit donc de Locres et se dirigea sur Syracuse.
Les soldats que le tyran avait laissés en garnison
dans la citadelle manquaient depuis longtemps de vivres,
et avaient tenu bon malgré la famine dont ils étaient horriblement
pressés. Mais enfin les besoins physiques l'emportèrent.
Renonçant à tout espoir de salut, ils se réunirent
la nuit en conseil et résolurent de livrer à la pointe du
jour la citadelle et de se rendre eux-mêmes aux Syracusains.
Le jour paraissait déjà, et les soldats allaient envoyer des
hérauts pour traiter de la reddition de la place, lorsqu'ils
aperçurent au loin Nypsius et sa flotte, qui vint mouiller
près de la fontaine d'Aréthuse. La garnison passa donc
subitement d'une extrême disette à la plus grande abondance
de vivres. Nypsius débarqua ses troupes, convoqua une
assemblée générale dans laquelle il exhorta les soldats à se
montrer intrépides dans les dangers qui les menaçaient.
C'est ainsi que la citadelle, qui allait déjà se rendre aux
Syracusains, fut miraculeusement sauvée. Les Syracusains,
armant toutes leurs trirèmes, vinrent attaquer l'ennemi au
moment où il était encore occupé à débarquer les provisions.
Attaquée à l'improviste, la garnison de la citadelle
se défendit en désordre contre les trirèmes ennemies. Les
Syracusains l'emportèrent dans ce combat naval; ils coulèrent
bas quelques bâtiments, s'emparèrent de quelques
autres et jetèrent le reste sur la côte. Exaltés par cette victoire,
ils offrirent aux dieux de magnifiques sacrifices en
actions de grâces, se réjouirent dans les banquets et les fes-
tins, et, méprisant l'ennemi vaincu, ils négligèrent le soin
de leur défense.
|
|
