Texte grec :
| [11,30] Μαρδόνιος δὲ πυθόμενος τὴν τῶν πολεμίων δύναμιν
προάγειν ἐπὶ Βοιωτίας, προῆλθεν ἐκ τῶν Θηβῶν·
καὶ παραγενόμενος ἐπὶ τὸν
Ἀσωπὸν ποταμὸν ἔθετο παρεμβολήν, ἣν ὠχύρωσε
τάφρῳ βαθείᾳ καὶ τείχει ξυλίνῳ περιέλαβεν. ἦν
δὲ ὁ σύμπας ἀριθμὸς τῶν μὲν Ἑλλήνων εἰς δέκα
μυριάδας, τῶν δὲ βαρβάρων εἰς πεντήκοντα. πρῶτοι
δὲ κατήρξαντο μάχης οἱ βάρβαροι νυκτὸς ἐκχυθέντες
ἐπ´ αὐτοὺς καὶ πᾶσι τοῖς ἱππεῦσι πρὸς τὴν
στρατοπεδείαν ἐπελάσαντες. τῶν δὲ Ἀθηναίων προαισθομένων
καὶ συντεταγμένῃ τῇ στρατιᾷ τεθαρρηκότως
ἀπαντώντων, συνέβη καρτερὰν γενέσθαι μάχην.
τέλος δὲ τῶν Ἑλλήνων οἱ μὲν ἄλλοι πάντες
τοὺς καθ´ αὑτοὺς ταχθέντας τῶν βαρβάρων ἐτρέψαντο,
μόνοι δὲ Μεγαρεῖς πρός τε τὸν ἵππαρχον
καὶ τοὺς ἀρίστους τῶν Περσῶν ἱππεῖς ἀνθεστῶτες,
καὶ πιεζόμενοι τῇ μάχῃ, τὴν μὲν τάξιν οὐ κατέλιπον,
πρὸς δὲ τοὺς Ἀθηναίους καὶ Λακεδαιμονίους
πέμψαντές τινας ἐξ αὐτῶν ᾔτουν κατὰ τάχος βοηθῆσαι.
Ἀριστείδου δὲ τοὺς περὶ αὐτὸν τῶν Ἀθηναίων
ταχέως ἀποστείλαντος τοὺς ἐπιλέκτους, συστραφέντες
οὗτοι καὶ προσπεσόντες τοῖς βαρβάροις
τοὺς μὲν Μεγαρεῖς ἐξείλοντο τῶν κινδύνων τῶν
ἐπικειμένων, τῶν δὲ Περσῶν αὐτόν τε τὸν ἵππαρχον
καὶ πολλοὺς ἄλλους ἀποκτείναντες τοὺς λοιποὺς
ἐτρέψαντο. οἱ μὲν οὖν Ἕλληνες, ὡσπερεί τινι
προαγῶνι λαμπρῶς προτερήσαντες, εὐέλπιδες ἐγένοντο
περὶ τῆς ὁλοσχεροῦς νίκης· μετὰ δὲ ταῦτα
ἐκ τῆς ὑπωρείας μετεστρατοπέδευσαν εἰς ἕτερον
τόπον εὐθετώτερον πρὸς τὴν ὁλοσχερῆ νίκην. ἦν
γὰρ ἐκ μὲν τῶν δεξιῶν γεώλοφος ὑψηλός, ἐκ δὲ
τῶν εὐωνύμων ὁ Ἀσωπὸς ποταμός· τὸν δ´ ἀνὰ μέσον
τόπον ἐπεῖχεν ἡ στρατοπεδεία, πεφραγμένη τῇ
φύσει καὶ ταῖς τῶν τόπων ἀσφαλείαις. τοῖς μὲν
οὖν Ἕλλησιν ἐμφρόνως βουλευσαμένοις πολλὰ συνεβάλετο
πρὸς τὴν νίκην ἡ τῶν τόπων στενοχωρία·
οὐ γὰρ ἦν ἐπὶ πολὺ μῆκος παρεκτείνειν τὴν φάλαγγα
τῶν Περσῶν, ὥστε ἀχρήστους εἶναι συνέβαινε
τὰς πολλὰς μυριάδας τῶν βαρβάρων. διόπερ
οἱ περὶ τὸν Παυσανίαν καὶ Ἀριστείδην θαρρήσαντες
τοῖς τόποις προῆγον τὴν δύναμιν εἰς τὴν μάχην,
καὶ συντάξαντες ἑαυτοὺς οἰκείως τῆς περιστάσεως
ἦγον ἐπὶ τοὺς πολεμίους.
|
|
Traduction française :
| [11,30] XXX. A la nouvelle de l'approche des ennemis, Mardonius
sortit de Thèbes, et, ayant atteint les bords du fleuve
Asopus, il y établit son camp qu'il entoura d'un fossé profond,
et d'un mur de bois. L'armée des Grecs s'élevait à
cent mille hommes, et celle des Barbares à cinq cent mille.
Les Barbares commencèrent le combat, en se portant, à la
faveur de la nuit, sur le camp grec, qu'ils attaquèrent avec
toute leur cavalerie. Les Athéniens, avertis de cette manoeuvre,
s'avancèrent courageusement et en bon ordre. Le
combat fut sanglant. Enfin tous les Grecs mirent en fuite
les Barbares qui leur étaient opposés. Les Mégariens seuls,
qui avaient affaire à l'hipparque lui-même et à l'élite de la
cavalerie perse, souffrirent du choc de l'attaque; ils n'abandonnèrent
pourtant pas leurs rangs, mais ils envoyèrent
demander aux Athéniens et aux Lacédémoniens de prompts
renforts. Aristide détacha aussitôt l'élite des Athéniens qu'il
commandait. Ceux-ci, tombant sur les Barbares, dégagèrent
les Mégariens, tuèrent le commandant de la cavalerie perse,
ainsi que beaucoup d'autres Barbares, et mirent le reste en
fuite. Les Grecs tirèrent de ce brillant prélude d'heureux
présages pour une victoire complète. Ils transportèrent ensuite
leur camp du pied de la montagne dans un lieu plus
favorable. Ils avaient à leur droite une colline élevée et le
fleuve Asopus sur la gauche. C'est entre ces deux points
que se trouva placé leur camp, fortifié par la nature même
du lieu. Le choix de ce retranchement dans un défilé contribua
beaucoup à la victoire des Grecs : car la phalange
des Perses ne pouvant se déployer, plusieurs milliers de
Barbares demeurèrent paralysés dans leurs mouvements.
Pausanias et Aristide, rassurés par leur position naturelle,
disposèrent leurs troupes en conséquence et s'avancèrent
contre les ennemis.
|
|
