Texte grec :
| [5,13] Τῆς γὰρ Τυρρηνίας κατὰ τὴν ὀνομαζομένην πόλιν
Ποπλώνιον νῆσός ἐστιν, ἣν ὀνομάζουσιν Αἰθάλειαν.
αὕτη δὲ τῆς παραλίας ἀπέχουσα σταδίους
ὡς ἑκατὸν τὴν μὲν προσηγορίαν εἴληφεν ἀπὸ τοῦ
πλήθους τοῦ κατ´ αὐτὴν αἰθάλου. πέτραν γὰρ ἔχει
πολλὴν σιδηρῖτιν, ἣν τέμνουσιν ἐπὶ τὴν χωνείαν
καὶ κατασκευὴν τοῦ σιδήρου, πολλὴν ἔχοντες τοῦ
μετάλλου δαψίλειαν. οἱ γὰρ ταῖς ἐργασίαις προσεδρεύοντες
κόπτουσι τὴν πέτραν καὶ τοὺς τμηθέντας
λίθους κάουσιν ἔν τισι φιλοτέχνοις καμίνοις·
ἐν δὲ ταύταις τῷ πλήθει τοῦ πυρὸς τήκοντες τοὺς
λίθους καταμερίζουσιν εἰς μεγέθη σύμμετρα, παραπλήσια
ταῖς ἰδέαις μεγάλοις σπόγγοις. ταῦτα συναγοράζοντες
ἔμποροι καὶ μεταβαλλόμενοι κομίζουσιν
εἴς τε Δικαιάρχειαν καὶ εἰς τἄλλα ἐμπόρια. ταῦτα
δὲ τὰ φορτία τινὲς ὠνούμενοι καὶ τεχνιτῶν χαλκέων
πλῆθος ἀθροίζοντες κατεργάζονται, καὶ ποιοῦσι
σιδήρου πλάσματα παντοδαπά. τούτων δὲ τὰ
μὲν εἰς ὅπλων τύπους χαλκεύουσι, τὰ δὲ πρὸς δικελλῶν
καὶ δρεπάνων καὶ τῶν ἄλλων ἐργαλείων
εὐθέτους τύπους φιλοτεχνοῦσιν· ὧν κομιζομένων
ὑπὸ τῶν ἐμπόρων εἰς πάντα τόπον πολλὰ μέρη
τῆς οἰκουμένης μεταλαμβάνει τῆς ἐκ τούτων εὐχρηστίας.
Μετὰ δὲ τὴν Αἰθάλειαν νῆσός ἐστιν ἀπέχουσα
μὲν ταύτης ὡς τριακοσίους σταδίους, ὀνομάζεται δὲ
ὑπὸ μὲν τῶν Ἑλλήνων Κύρνος, ὑπὸ δὲ τῶν Ῥωμαίων
καὶ τῶν ἐγχωρίων Κόρσικα. αὕτη δ´ ἡ νῆσος εὐπροσόρμιστος
οὖσα κάλλιστον ἔχει λιμένα τὸν ὀνομαζόμενον
Συρακόσιον. ὑπάρχουσι δ´ ἐν αὐτῇ καὶ
πόλεις ἀξιόλογοι δύο, καὶ τούτων ἡ μὲν Κάλαρις,
ἡ δὲ Νίκαια προσαγορεύεται. τούτων δὲ τὴν μὲν
Κάλαριν Φωκαεῖς ἔκτισαν, καὶ χρόνον τινὰ κατοικήσαντες
ὑπὸ Τυρρηνῶν ἐξεβλήθησαν ἐκ τῆς νήσου.
τὴν δὲ Νίκαιαν ἔκτισαν Τυρρηνοὶ θαλαττοκρατοῦντες
καὶ τὰς κατὰ τὴν Τυρρηνίαν κειμένας νήσους
ἰδιοποιούμενοι. ἐπὶ δέ τινας χρόνους τῶν ἐν τῇ
Κύρνῳ πόλεων κυριεύοντες ἐλάμβανον παρὰ τῶν
ἐγχωρίων φόρους ῥητίνην καὶ κηρὸν καὶ μέλι, φυομένων
τούτων δαψιλῶν ἐν τῇ νήσῳ. τὰ δ´ ἀνδράποδα
τὰ Κύρνια διαφέρειν δοκεῖ τῶν ἄλλων δούλων
εἰς τὰς κατὰ τὸν βίον χρείας, φυσικῆς ταύτης
τῆς ἰδιότητος παρακολουθούσης. ἡ δ´ ὅλη νῆσος εὐμεγέθης
οὖσα πολλὴν τῆς χώρας ὀρεινὴν ἔχει, πεπυκασμένην
δρυμοῖς συνεχέσι καὶ ποταμοῖς διαρρεομένην μικροῖς.
|
|
Traduction française :
| [5,13] On trouve dans cette mer, et vis-à-vis une ville d'Italie appelée Poplonium,
l'île Éthalie ainsi nommée de la quantité de suie qu'on y voit. Elle est éloignée de cent
stades de l'île de Lipare. On y rencontre une sorte de pierre nommée sidérite, qui contient
beaucoup de fer et qu'on fend en plusieurs morceaux, pour en tirer ce métal. Les
ouvriers, ayant d'abord coupé une grande quantité de ces pierres, les jettent
dans des fourneaux d'une forme particulière. Quand la chaleur a fondu ces
pierres, ils les partagent en différents morceaux gros comme les plus grosses
éponges, et on vend ces morceaux à des marchands qui les transportent à
Dicéarque et en d'autres villes de commerce. Ceux qui ont acheté cette
marchandise la donnent enfin à des ouvriers en fer qui lui font prendre toutes
sortes de figures. Car les uns en fabriquent des représentations d'oiseaux, les
autres des bêches, des faux, en un mot, différentes sortes d'outils, dont tous
les pays où on les transporte ensuite, éprouvent l'utilité.
Á TROIS cents stades de l'île Éthalie est une autre île à laquelle les Grecs ont
donné le nom de Cyrnos, et que les Romains et ses propres habitants appellent
l'île de Corse. L'abord de cette île est très aisé et son port, qu'on appelle
Syracuse, est très beau. On y voit deux villes, l'une nommée Calaris et l'autre
Nicée. Calaris fut bâtie par les Phocéens peu de temps avant que les Toscans les
chassassent de cette île. L'autre fut bâtie par les Toscans dans le temps que
ces peuples, maîtres de la mer, soumirent à leur domination toutes les îles
situées dans la mer de Toscane. Le tribut ordinaire que les habitants de
celle-ci payaient à leurs maîtres consistait en résine, en cire et en miel
qu'ils ont en abondance. Les esclaves que l'on tire de là passent pour les
meilleurs esclaves du monde. L'île de Corse est grande, montagneuse, pleine de
bois et arrosée par de grands fleuves.
|
|
