Livre, Chap. |
[4, 6] |
οἰκονομίας
καὶ
λειτουργίας.
Οἳ
δὲ
|
δὴ |
ἂν
δόξωσι
διαφερόντως
πρὸς
τὸ |
[4, 4] |
τῆς
Πολιτείας
γράφει·
Τῶν
δὲ
|
δὴ |
ἀποθανόντων
ἐπὶ
στρατείας
ὃς
ἂν |
[4, 8] |
κεχαρισμένον·
ἃ
δὲ
αὑτῶν
μᾶλλον
|
ἤ |
τινων
ἑτέρων,
ταῦτα
ἂν
ἡμῖν |
[4, 22] |
καταστᾶσα
μήτε
διὰ
δόξαν
ἔτι
|
ἤ, |
ὥς
φασιν
οἱ
φιλόσοφοι,
τὴν |
[4, 4] |
ἂν
καταλείψῃ
πατέρα
ἢ
μητέρα
|
ἢ |
ἀδελφοὺς»
καὶ
τὰ
ἑξῆς
Ἕνεκεν |
[4, 12] |
διὰ
τὴν
βούλησιν
τοῦ
θεοῦ,
|
ἢ |
ἀθῷοι
οἱ
διατιθέντες
καὶ
θλίβοντες. |
[4, 3] |
ἡ
γραφή,
καὶ
θηρία
μᾶλλον
|
ἢ |
ἀνθρώπους,
τοὺς
παρομοιωθέντας
τοῖς
κτήνεσι, |
[4, 24] |
ἢ
μή,
καὶ
τὸ
πιστεύειν
|
ἢ |
ἀπιστεῖν.
Διὰ
γοῦν
τὸ
ἑκατέρου |
[4, 22] |
τι
λυσιτελὲς
ἔξωθεν
ἕπεται
κέρδος
|
ἢ |
ἀπόλαυσις
αὐτῷ,
ἀγάπῃ
δὲ
τοῦ |
[4, 11] |
τί
δήποτε
διώκεσθε
καὶ
φονεύεσθε;
|
ἢ |
αὐτὸς
ὑμᾶς
εἰς
τοῦτο
ἐκδίδωσιν; |
[4, 20] |
κύριον,
ἐπισκοποῦντες
μή
τις
πόρνος
|
ἢ |
βέβηλος
ὡς
Ἠσαῦ,
ὃς
ἀντὶ |
[4, 6] |
ἤτοι
διὰ
πενίαν
ἢ
νόσον
|
ἢ |
γῆρας
(φυσικὴ
γὰρ
νόσος
καὶ |
[4, 19] |
οἷόν
τε
οὖν
ἐστιν
ἄνδρα
|
ἢ |
γυναῖκα
ἐν
ὁτῳοῦν
ἐλλόγιμον
γενέσθαι |
[4, 1] |
τε
καὶ
ἐλευθέρῳ
κἂν
ἀνὴρ
|
ἢ |
γυνὴ
τὸ
γένος
τυγχάνῃ·
τά |
[4, 18] |
ἴσχει
ἢ
διὰ
φόβον
γενόμενον
|
ἢ |
δι´
ἀγάπην
τελεσθὲν
καὶ
ἤτοι |
[4, 6] |
γὰρ
βουλόμεθα
δι´
ἀργυρίου
δόσεως
|
ἢ |
διὰ
σωματικῆς
σπουδῆς
ἔλεον
ποιῆσαι, |
[4, 18] |
αὐτὸ
γοῦν
ἔργον
διαφορὰν
ἴσχει
|
ἢ |
διὰ
φόβον
γενόμενον
ἢ
δι´ |
[4, 19] |
τὸ
τηνικάδε
δρῶν
ὁ
τοιοῦτος
|
ἢ |
δικαιοσύνης
μὲν
καὶ
σωφροσύνης
ἀπάγειν |
[4, 10] |
τινὰ
ἢ
ζημίας
ἢ
ἔχθρας
|
ἢ |
δίκης,
ἀφορμὴν
ἐγέννησε
διωγμοῦ.
Διὰ |
[4, 23] |
γενέσθαι.
Τοῖς
δὲ
ἔξωθεν
εὐχρήστοις
|
ἢ |
δυσχρήστοις
προσαγόμενοι
τῶν
μὲν
ἀπέχονται, |
[4, 4] |
ἐπιθυμιῶν
ἀποθνῄσκουσιν,
οὐδὲν
οὗτοι
διαφέροντες,
|
ἢ |
εἰ
καὶ
νόσῳ
κατεμαραίνοντο.
Εἰ |
[4, 12] |
καταδικάζοντες
καὶ
διώκοντες
τοὺς
μάρτυρας)
|
ἢ |
ἐκ
θελήματος
ἐνεργεῖσθαι
τοῦ
θεοῦ |
[4, 7] |
διὰ
ζωὴν
καὶ
σεαυτοῦ
μᾶλλον
|
ἢ |
ἐκείνου
ἕνεκεν
παθών·
καὶ
μή |
[4, 6] |
δεομένῳ
ἐπαρκέσαι
ἢ
νοσοῦντι
ὑπουργῆσαι
|
ἢ |
ἐν
περιστάσει
γενομένῳ
παραστῆναι,
καὶ |
[4, 12] |
οὖν
τὸ
νήπιον
οὐ
προημαρτηκὸς
|
ἢ |
ἐνεργῶς
μὲν
οὐχ
ἡμαρτηκὸς
οὐδέν, |
[4, 10] |
μάχης
παράσχῃ
τινὰ
ἢ
ζημίας
|
ἢ |
ἔχθρας
ἢ
δίκης,
ἀφορμὴν
ἐγέννησε |
[4, 10] |
κἂν
αἰτίαν
μάχης
παράσχῃ
τινὰ
|
ἢ |
ζημίας
ἢ
ἔχθρας
ἢ
δίκης, |
[4, 18] |
τελεσθὲν
καὶ
ἤτοι
διὰ
πίστεως
|
ἢ |
καὶ
γνωστικῶς
ἐνεργούμενον.
Εἰκότως
γοῦν |
[4, 19] |
διαθέσεως
ἀνυποκρίτως
ὁρμῶσαν
ἤτοι
γυναῖκα
|
ἢ |
καὶ
θεράπαιναν,
οὐκ
ἄλλο
τι |
[4, 12] |
ἁμαρτάνειν.
Πάντ´
ἐρῶ
γὰρ
μᾶλλον
|
ἢ |
κακὸν
τὸ
προνοοῦν
ἐρῶ.
Εἶθ´ |
[4, 7] |
τὸ
θέλημα
τοῦ
θεοῦ,
πάσχειν
|
ἢ |
κακοποιοῦντας.
Κἄν
τις
ἐρεσχελῶν
λέγῃ· |
[4, 12] |
θεοῦ
διώκονται,
ἐπεὶ
δυεῖν
θάτερον,
|
ἢ |
καλόν
τι
ἔσται
διωγμὸς
διὰ |
[4, 19] |
τὴν
ἁμαρτίαν
τῷ
λαῷ
τούτῳ,
|
ἢ |
κἀμὲ
ἐξάλειψον
ἐκ
βίβλου
ζώντων. |
[4, 13] |
λέγει
οὐδὲ
ἀσέβειαν
ἢ
μοιχείαν
|
ἢ |
κλοπήν,
ἀλλὰ
τὸν
κλέπτην
καὶ |
[4, 24] |
ἀντικειμένου
αὐτῷ,
ὡς
τὸ
φιλοσοφεῖν
|
ἢ |
μή,
καὶ
τὸ
πιστεύειν
ἢ |
[4, 12] |
κειμένου
τοῦ
ὁμολογῆσαι
καὶ
κολασθῆναι
|
ἢ |
μή;
λύεται
γὰρ
ἐπὶ
τοῦ |
[4, 8] |
ἢ
μήπω
παρεῖναι
τὴν
ὥραν
|
ἢ |
μηκέτ´
εἶναι
τὴν
ὥραν.
Ὥστε |
[4, 8] |
ἐστι
τῷ
λέγοντι
πρὸς
εὐδαιμονίαν
|
ἢ |
μήπω
παρεῖναι
τὴν
ὥραν
ἢ |
[4, 4] |
φησίν·
Ὃς
ἂν
καταλείψῃ
πατέρα
|
ἢ |
μητέρα
ἢ
ἀδελφοὺς»
καὶ
τὰ |
[4, 13] |
τὸ
κακὸν
λέγει
οὐδὲ
ἀσέβειαν
|
ἢ |
μοιχείαν
ἢ
κλοπήν,
ἀλλὰ
τὸν |
[4, 6] |
τέ
ἐσμεν
ἤτοι
διὰ
πενίαν
|
ἢ |
νόσον
ἢ
γῆρας
(φυσικὴ
γὰρ |
[4, 6] |
ἔλεον
ποιῆσαι,
ὡς
δεομένῳ
ἐπαρκέσαι
|
ἢ |
νοσοῦντι
ὑπουργῆσαι
ἢ
ἐν
περιστάσει |
[4, 12] |
μηδὲ
λοιδορούμενοι
ὡς
ὁ
μοιχὸς
|
ἢ |
ὁ
φονεύς,
ἀλλ´
ὅτι
Χριστιανοὶ |
[4, 8] |
μὲν
γὰρ
κρεῖσσον
καὶ
ἄρειον
|
ἢ |
ὅθ´
ὁμοφρονέοντε
νοήμασιν
οἶκον
ἔχητον
|
[4, 25] |
ἐν
μέσῳ
οἴκου
Ἰσραήλ,
ἀλλ´
|
ἢ |
οἱ
Λευῖται.
Ἀλλογενεῖς
δὲ
εἴρηκεν |
[4, 22] |
γὰρ
ἐγγύτερον
ἡμῶν
ἡ
σωτηρία
|
ἢ |
ὅτε
ἐπιστεύσαμεν.
Ἡ
νὺξ
προέκοψεν, |
[4, 12] |
καὶ
κολασθήσεται
κατὰ
τὴν
πρόνοιαν
|
ἢ |
οὔ.
Ἀρνούμενος
γὰρ
οὐ
κολασθήσεται. |
[4, 19] |
ἐπ´
ἄλλοις
τισὶν
εἶναί
φαμεν
|
ἢ |
πάντων
μάλιστα
ἐφ´
ἡμῖν.
Τὰ |
[4, 18] |
ἢ
παρὰ
τοῦ
εὐεργετουμένου
ἀνθρώπου
|
ἢ |
παρὰ
τοῦ
ἐπηγγελμένου
κυρίου·
Κἂν |
[4, 18] |
ἀλλὰ
κατὰ
τὸν
τῆς
ἀνταποδόσεως
|
ἢ |
παρὰ
τοῦ
εὐεργετουμένου
ἀνθρώπου
ἢ |
[4, 8] |
μήπω
τοῦ
φιλοσοφεῖν
ὑπάρχειν
ὥραν
|
ἢ |
παρεληλυθέναι
τὴν
ὥραν
ὅμοιός
ἐστι |
[4, 6] |
τῶν
τε
ἄλλων
τῶν
ἀναγκαίων
|
ἢ |
περιστατικῶν.
Καθαροὺς
οὖν
κατὰ
τὰς |
[4, 8] |
υἱὸς
ἐὰν
φαῦλον
ἔχῃ
πατέρα
|
ἢ |
πονηρὸν
δεσπότην
ὁ
οἰκέτης,
τῆς |
[4, 8] |
κολάσεις
ἐπαρτῶνται
πρὸς
τοῦ
ἀνδρὸς
|
ἢ |
πρὸς
τοῦ
δεσπότου,
φιλοσοφήσει
ὅ |
[4, 6] |
τιμωρίας,
μὴ
μισοῦντες
αὐτούς,
βράδιον
|
ἢ |
προσεδοκήσαμεν
πεπειρᾶσθαι
διανοούμενοι,
ἀλλὰ
κἀκεῖνο |
[4, 19] |
τοῦ
συναποθανεῖν
ἐθελήσαντος
τῷ
λαῷ
|
ἢ |
σῴζεσθαι
μόνος.
Ἀλλὰ
καὶ
Ἰουδὶθ |
[4, 19] |
Τελέσιλλαν
Μυῖάν
τε
καὶ
Σαπφώ,
|
ἢ |
τὰς
ζωγράφους,
καθάπερ
Εἰρήνην
τὴν |
[4, 6] |
καὶ
μᾶλλον
ἕλοιτο,
ἀπειλὴν
ἀνθρωπίνην
|
ἢ |
τὴν
ἀγάπην
τοῦ
θεοῦ·
καί |
[4, 8] |
δὲ
ὁ
ἀνὴρ
φαίνεται.
Ἀλλ´
|
ἢ |
τὴν
αὐτήν,
ὥστε
καὶ
τὴν |
[4, 12] |
οὕτως
ἐχόντων
ἀνάγκη
ὁμολογεῖν
αὐτοὺς
|
ἢ |
τὴν
κόλασιν
μὴ
εἶναι
ἄδικον |
[4, 22] |
βούλοιτο,
τὴν
γνῶσιν
τοῦ
θεοῦ
|
ἢ |
τὴν
σωτηρίαν
τὴν
αἰώνιον,
εἴη |
[4, 6] |
τὴν
δὲ
ψυχὴν
αὐτοῦ
ζημιωθῇ;
|
ἢ |
τί
δώσει
ἄνθρωπος
ἀντάλλαγμα
τῆς |
[4, 9] |
ἐξουσίας,
μὴ
προμεριμνᾶτε
πῶς
ἀπολογηθῆτε
|
ἢ |
τί
εἴπητε·
τὸ
γὰρ
ἅγιον |
[4, 8] |
ἄμεινον
θιασώτην
γενέσθαι
τοῦ
παντοκράτορος
|
ἢ |
τὸ
τῶν
δαιμόνων
ἑλέσθαι
σκότος. |
[4, 19] |
τινὸς
ἂν
δοξάζοιτο
εἶναι
κακὸν
|
ἢ |
τοῦ
ἀκολασταίνοντος,
σωφροσύνη
δὲ
ἀγαθὸν |
[4, 9] |
Ὃς
γὰρ
ἂν
ἐπαισχυνθῇ
με
|
ἢ |
τοὺς
ἐμοὺς
λόγους
ἐν
τῇ |
[4, 19] |
καὶ
θαυμαστὸν
καὶ
πολὺ
μᾶλλον
|
ἢ |
τοῦτο»
ἀποκρίνεται
δεόμενος
μὴ
τὸ |
[4, 15] |
δέον
εὐλύτους
εἰς
πάντα
εἶναι,
|
ἢ |
ὑπόδειγμα
τοῖς
θέλουσιν
ἐγκρατεύεσθαι
γινόμενοι, |
[4, 26] |
σου
αἰτεῖται
παρὰ
σοῦ,
ἀλλ´
|
ἢ |
φοβεῖσθαι
κύριον
τὸν
θεόν
σου |
[4, 23] |
φύσις
ποιεῖ,
καὶ
διήνεγκεν
οὐδὲν
|
ἢ |
φύσει
πλασθῆναι
τοιόνδε
ἢ
χρόνῳ |
[4, 23] |
οὐδὲν
ἢ
φύσει
πλασθῆναι
τοιόνδε
|
ἢ |
χρόνῳ
καὶ
μαθήσει
μετατυπωθῆναι.
Ἄμφω |
[4, 5] |
μόνον
{τοῦτο}
νόμισμα
λευκὸς
ἄργυρος
|
ἢ |
χρυσός
ἐστιν,
ἀλλὰ
καὶ
{ἡ} |
[4, 12] |
ὑπομένουσα,
ποῦ
δὲ
ἔπαινος
ὁμολογήσαντος
|
ἢ |
ψόγος
ἀρνησαμένου,
εἰς
τί
δὲ |
[4, 6] |
ὅτι
αὐτοὶ
υἱοὶ
θεοῦ
κληθήσονται,
|
ἢ |
ὥς
τινες
τῶν
μετατιθέντων
τὰ |
[4, 16] |
σοι
σμῆνος
ὑποδειγμάτων
θείων
παρίστησιν.
|
Ἦ |
γὰρ
οὐ
πίστει,
φησί,
δι´ |
[4, 19] |
κατ´
ὀλίγον
αὖθις
ἀνιοῦσαν
ἐπενδύσασθαι.
|
Ἦ |
γὰρ
οὐχὶ
καὶ
βασάνους
ἤνεγκεν |
[4, 6] |
μάρτυρα
ζητεῖν·
ὃς
ἐὰν
πτωχὸς
|
ᾖ |
διὰ
δικαιοσύνην,
μαρτυρεῖ
δικαιοσύνην
ἀγαθὸν |
[4, 8] |
ὅπως
νέος
ἅμα
καὶ
παλαιὸς
|
ᾖ |
διὰ
τὴν
ἀφοβίαν
τῶν
μελλόντων. |
[4, 24] |
ὡς
μὴ
ὁ
ἀδικούμενος
εὐκαταφρόνητος
|
ᾖ |
καὶ
ἐπιτήδειος
ἀδικεῖσθαι.
Δύο
δὲ |
[4, 25] |
γενέσεως
ὑπεξαναβᾶσα
καθ´
ἑαυτήν
τε
|
ᾖ |
καὶ
ὁμιλῇ
τοῖς
εἴδεσιν,
οἷός |
[4, 12] |
ἐὰν
ἴδω
πάσχοντα,
κἂν
μηδὲν
|
ᾖ |
κακὸν
πεπραχώς,
κακὸν
ἐρῶ
τῷ |
[4, 8] |
ἄνευ
γραμμάτων
φιλοσοφεῖν,
κἂν
βάρβαρος
|
ᾖ |
κἂν
Ἕλλην
κἂν
δοῦλος
κἂν |
[4, 20] |
γε
τοῦθ´
ὑπάρχει,
κἂν
ἄμορφος
|
ᾖ |
πόσις,
χρὴ
δοκεῖν
εὔμορφον
εἶναι |
[4, 21] |
Ἵνα
ἡ
ὑπερβολὴ
τῆς
δυνάμεως
|
ᾖ |
τοῦ
θεοῦ
καὶ
μὴ
ἐξ |
[4, 18] |
ἐπισκοπῇ
τῆς
βασιλείας
τοῦ
Χριστοῦ.
|
Ἡ |
ἀγάπη
ἁμαρτάνειν
οὐκ
ἐᾷ·
ἢν |
[4, 7] |
ἐλπίς,
ἀγάπη·
μείζων
δὲ
τούτων
|
ἡ |
ἀγάπη.
Ἀμέλει
Πάντα
ἔξεστιν,
ἀλλ´ |
[4, 12] |
τοῦ
μαρτυρίου
γινομένου,
ποῦ
δὲ
|
ἡ |
ἀγάπη
ἡ
πρὸς
τὸν
θεὸν |
[4, 18] |
εἰκόνα
θεοῦ.
Πλήρωμα
οὖν
νόμου
|
ἡ |
ἀγάπη,
καθάπερ
ὁ
Χριστός,
τουτέστιν |
[4, 8] |
ἡμεῖς.
Ἐπὶ
πᾶσι
δὲ
τούτοις
|
ἡ |
ἀγάπη,
ὅ
ἐστι
σύνδεσμος
τῆς |
[4, 7] |
τὴν
θείαν
διοικεῖν
πρόνοιαν
πέπεισται
|
ἡ |
ἀγάπη.
Παρακαλῶ
οὖν
ὑμᾶς,
μιμηταί |
[4, 18] |
τε
καὶ
ἐγγράφῳ.
Αὕτη
ἐστὶν
|
ἡ |
ἀγάπη,
τὸ
ἀγαπᾶν
τὸν
θεὸν |
[4, 16] |
βάλλει
τὸν
φόβον.
Αὕτη
ἐστὶν
|
ἡ |
ἀγάπη
τοῦ
θεοῦ,
ἵνα
τὰς |
[4, 18] |
θεὸς
εἴρηται,
ἀγαθὸς
ὤν.
Οὗ
|
ἡ |
ἀγάπη
τῷ
πλησίον
κακὸν
οὐκ |
[4, 7] |
ἐφιέμεθα
τῶν
βελτίστων,
τελειοῖ
δὲ
|
ἡ |
ἀγάπη,
ὡς
προσῆκόν
ἐστι,
γνωστικῶς |
[4, 7] |
γνῶσις
ἡ
λογική,
ἧς
θεμέλιος
|
ἡ |
ἁγία
τριάς,
Ππίστις,
ἐλπίς,
ἀγάπη· |
[4, 5] |
ἡ
ἡδονή,
ποιητικὴ
τῆς
ἡδονῆς
|
ἡ |
ἀλγηδὼν
ἡ
προϋπάρξασα
γίνεται·
ἀγαθοῦ |
[4, 5] |
Εἰ
δὲ
κατὰ
μὲν
δίψαν
|
ἡ |
ἀλγηδὼν
νοεῖται,
κατὰ
τὴν
πόσιν |
[4, 13] |
οὐθὲν
γὰρ
ἡ
ἔχθρα
οὐδ´
|
ἡ |
ἁμαρτία
ἄνευ
τοῦ
ἐχθροῦ
καὶ |
[4, 17] |
ἀνομίαν
μου
ἐγὼ
γινώσκω,
καὶ
|
ἡ |
ἁμαρτία
μου
ἐνώπιόν
μού
ἐστι |
[4, 25] |
γένεσις
τελειοῦται·
τῇ
ἑβδόμῃ
γὰρ
|
ἡ |
ἀνάπαυσις
θρῃσκεύεται,
τῇ
δὲ
ὀγδόῃ |
[4, 5] |
τὴν
ψυχὴν
γίνεται,
ἐφ´
ἣν
|
ἡ |
ἀναφορά.
Ἐν
ταύτῃ
γὰρ
μαθεῖν |
[4, 26] |
σωτῆρος
καταρτισμῷ
τελειούμενον.
Καὶ
δὴ
|
ἡ |
ἀντακολουθία
τῶν
τριῶν
ἀρετῶν
περὶ |
[4, 12] |
αὐτοῦ,
εἰ
ἐκ
προνοίας
γίνεται
|
ἡ |
ἀνταπόδοσις·
εἰ
μὲν
γὰρ
μὴ |
[4, 25] |
ἀριθμοῦσι
κατ´
ἐπανάβασιν,
εἴτε
καὶ
|
ἡ |
ἀπλανὴς
χώρα
ἡ
πλησιάζουσα
τῷ |
[4, 8] |
ἐπιθυμίαν
σαρκὸς
οὐ
μὴ
τελέσητε»
|
ἡ |
ἀποστολικὴ
συμβουλεύει
ἐντολή·
Ἡ
γὰρ |
[4, 26] |
ταῖς
Βασιλείαις
ἡ
κρίσις
καὶ
|
ἡ |
ἀπόφασις
τοῦ
κυρίου
ὧδε
ἔχουσα· |
[4, 22] |
γνωστικός.
ἔργον
δὲ
αὐτοῦ
οὐχ
|
ἡ |
ἀποχὴ
τῶν
κακῶν
(ἐπιβάθρα
γὰρ |
[4, 5] |
ἢ
χρυσός
ἐστιν,
ἀλλὰ
καὶ
|
{ἡ} |
ἀρετὴ
βροτοῖς,
ὥς
φησιν
ὁ |
[4, 5] |
πάσχειν
φαμέν
(οὐδὲ
γὰρ
νοσεῖ
|
ἡ |
ἀρετή)
ὁ
δὲ
ἀμφοῖν
μετεσχηκώς, |
[4, 19] |
τῇ
Ποικίλῃ
ἐτέλεσεν.
Ἀρήτη
δὲ
|
ἡ |
Ἀριστίππου
ἡ
Κυρηναϊκὴ
τὸν
Μητροδίδακτον |
[4, 19] |
Παρὰ
Πλάτωνί
τε
ἐφιλοσόφουν
Λασθένεια
|
ἡ |
Ἀρκαδία
καὶ
Ἀξιοθέα
ἡ
Φλιασία· |
[4, 17] |
ἐπιστολῇ
γέγραπται·
Διὰ
Ἰησοῦ
Χριστοῦ
|
ἡ |
ἀσύνετος
καὶ
ἐσκοτισμένη
διάνοια
ἡμῶν |
[4, 26] |
ἐπὶ
πρόσωπόν
σου,
καὶ
ὀφθήσεται
|
ἡ |
ἀτιμία
σου,
μοιχεία
σου
καὶ |
[4, 19] |
καὶ
βασάνους
ἤνεγκεν
ἀνδρείως
Λέαινα
|
ἡ |
Ἀττική;
συνειδυῖα
αὕτη
τοῖς
ἀμφὶ |
[4, 16] |
κάκωσις
ἡ
ἔξοδος
αὐτῶν
καὶ
|
ἡ |
ἀφ´
ἡμῶν
πορεία
σύντριμμα·
οἳ |
[4, 2] |
ὁδὸς»
κυρίου,
καὶ
Βιαστῶν
ἐστιν
|
ἡ |
βασιλεία
τοῦ
θεοῦ»
ὅθεν
Ζήτει» |
[4, 21] |
διαθήκης,
ἐκεῖθεν
ἀναπνέουσα
καὶ
λαλοῦσα·
|
ἡ |
γὰρ
εἰς
Χριστὸν
πίστις
καὶ |
[4, 21] |
ἐν
μηδενὶ
ζημιωθῆτε
ἐξ
ἡμῶν.
|
Ἡ |
γὰρ
κατὰ
θεὸν
λύπη
μετάνοιαν |
[4, 16] |
διώκοντας·
εὐλογεῖτε
καὶ
μὴ
καταρᾶσθε.
|
Ἡ |
γὰρ
καύχησις
ἡμῶν
αὕτη
ἐστί, |
[4, 8] |
τελέσητε»
ἡ
ἀποστολικὴ
συμβουλεύει
ἐντολή·
|
Ἡ |
γὰρ
σὰρξ
ἐπιθυμεῖ
κατὰ
τοῦ |
[4, 23] |
ἐποπτεύει
τὸν
θεὸν
ἅγιον
ἁγίως·
|
ἡ |
γὰρ
σωφροσύνη
ἐν
παραστάσει
γε |
[4, 6] |
μηδὲ
τῷ
σώματι
τί
περιβάλητε·
|
ἡ |
γὰρ
ψυχὴ
πλείων
ἐστὶ
τῆς |
[4, 23] |
ὁ
θεὸς
ἀναίτιος·
διττὴ
γὰρ
|
ἡ |
γένεσις,
ἣ
μὲν
τῶν
γεννωμένων, |
[4, 25] |
οὗτοι
ἡμέραις
ἑπτὰ
δι´
ὅσων
|
ἡ |
γένεσις
τελειοῦται·
τῇ
ἑβδόμῃ
γὰρ |
[4, 7] |
Ὅτι
μὲν
γὰρ
Τοῦ
κυρίου
|
ἡ |
γῆ
καὶ
τὸ
πλήρωμα
αὐτῆς» |
[4, 15] |
πάντα
ἐγκρατεύεται·
Ἀλλὰ
τοῦ
κυρίου
|
ἡ |
γῆ
καὶ
τὸ
πλήρωμα
αὐτῆς. |
[4, 22] |
δ´
αὐτῷ
αἰτία
τῆς
θεωρίας
|
ἡ |
γνῶσις
αὐτή.
Τολμήσας
γὰρ
εἴποιμ´ |
[4, 22] |
τὴν
γνώμην
αὐτῶν.
Εἰκότως
οὖν
|
ἡ |
γνῶσις
αὕτη
ἀγαπᾷ
καὶ
τοὺς |
[4, 22] |
ἕξις
εἶναι,
εἴτ´
οὖν
ἕξις
|
ἡ |
γνῶσις
εἴτε
διάθεσις
εἶναι
λέγοιτο. |
[4, 15] |
ἐπιφέρει·
Ἀλλ´
οὐκ
ἐν
πᾶσιν
|
ἡ |
γνῶσις»
ἡ
ἐν
ὀλίγοις
παραδιδομένη· |
[4, 7] |
δὲ
τοῖς
εἰς
τελείωσιν
σπεύδουσιν
|
ἡ |
γνῶσις
ἡ
λογική,
ἧς
θεμέλιος |
[4, 6] |
τῷ
ὄντι
τὸ
ἀληθὲς
σκοπῶμεν,
|
ἡ |
γνῶσις,
ᾗ
τοῦ
ἡγεμονικοῦ
τῆς |
[4, 1] |
τῶν
προϊστορηθῆναι
καὶ
προπαραδοθῆναι
δεόντων.
|
Ἡ |
γοῦν
κατὰ
τὸν
τῆς
ἀληθείας |
[4, 21] |
κυρίου
ἀνάληψιν
ἀκμάσας,
ἀλλ´
οὖν
|
ἡ |
γραφὴ
αὐτῷ
ἐκ
τῆς
παλαιᾶς |
[4, 20] |
ἐπὶ
τούτοις.
Πάνυ
γὰρ
κυρίως
|
ἡ |
γραφὴ
βοηθὸν
εἶπεν
τὴν
γυναῖκα |
[4, 2] |
τὸ
παμβότανον
τοῦ
ἀγροῦ,
φησὶν
|
ἡ |
γραφή.
ᾗ
καὶ
τὴν
ἐπιγραφὴν |
[4, 3] |
τοὺς
φιληδόνους
καὶ
φιλοσωμάτους
οἶδεν
|
ἡ |
γραφή,
καὶ
θηρία
μᾶλλον
ἢ |
[4, 6] |
τοῦ
Λιβάνου,
καὶ
παρῆλθον,
λέγει
|
ἡ |
γραφή,
καὶ
ἰδοὺ
οὐκ
ἦν· |
[4, 7] |
ὁμολογεῖται
εἰς
σωτηρίαν.
Λέγει
γοῦν
|
ἡ |
γραφή·
πᾶς
ὁ
πιστεύων
ἐπ´ |
[4, 16] |
ὁμολογεῖται
εἰς
σωτηρίαν.
Λέγει
γοῦν
|
ἡ |
γραφή·
πᾶς
ὁ
πιστεύων
ἐπ´ |
[4, 17] |
σου
ἐποίησα.
λέγει
γάρ
που
|
ἡ |
γραφή·
πνεῦμα
κυρίου
λύχνος
ἐρευνῶν |
[4, 26] |
ἀνοήτους
καὶ
ἀπειθεῖς
γῆν
καλεῖ
|
ἡ |
γραφή,
σαφὲς
ποιήσει
Ἱερεμίας
ὁ |
[4, 2] |
εὑρήσει
γὰρ
τὸν
συνήσοντα
ἕνα
|
ἡ |
γραφή.
Συλλαμβάνουσι
μὲν
οὖν
πρός |
[4, 24] |
τοσαύτην
παρεχομένου
δωρεάν.
Τούτῳ
φησὶν
|
ἡ |
γραφή·
Ὑπέλαβες,
ἄνομε,
ὅτι
ἔσομαί |
[4, 3] |
Δικαίῳ
γὰρ
οὐ
κεῖται
νόμος,
|
ἡ |
γραφή
φησιν.
Καλῶς
οὖν
Ἡράκλειτος
|
[4, 8] |
πρὸς
τὴν
ἀνθρωπότητα
φύσιν
ἔχειν
|
ἡ |
γυνή,
ἄλλην
δὲ
ὁ
ἀνὴρ |
[4, 8] |
πολλάκις
τῇ
ἁμίλλῃ
τῶν
πόνων
|
ἡ |
γυνὴ
ἀποκυήσασα
τὸ
βρέφος
ἀνελομένη |
[4, 5] |
μὲν
ὑπομένομεν,
τὰς
δὲ
φεύγομεν,
|
ἡ |
δὲ
αἵρεσις
καὶ
φυγὴ
κατ´ |
[4, 22] |
τὸ
εὐεργετητικόν,
φύσιν
ἀγαθοῦ
μιμήσεται·
|
ἡ |
δὲ
διάθεσις
καὶ
φύσις
ἔσται |
[4, 21] |
εὔλογον
διὰ
τὰς
ἐπηρεαζούσας
βλασφημίας.
|
Ἡ |
δὲ
διασύστασις
Ἐν
ὑπομονῇ
πολλῇ, |
[4, 22] |
κατεργάζεται,
ἡ
δὲ
ὑπομονὴ
δοκιμήν,
|
ἡ |
δὲ
δοκιμὴ
ἐλπίδα,
ἡ
δὲ |
[4, 22] |
δοκιμήν,
ἡ
δὲ
δοκιμὴ
ἐλπίδα,
|
ἡ |
δὲ
ἐλπὶς
οὐ
καταισχύνει.
Δι´ |
[4, 22] |
ὅτε
ἐπιστεύσαμεν.
Ἡ
νὺξ
προέκοψεν,
|
ἡ |
δὲ
ἡμέρα
ἤγγικεν.
Ἀποθώμεθα
οὖν |
[4, 6] |
ὁ
ἕτερος
τοῖς
χείλεσι
τιμᾷ,
|
ἡ |
δὲ
καρδία
αὐτοῦ
πόρρω
ἄπεστιν |
[4, 6] |
τῇ
γλώσσῃ
αὐτῶν
ἐψεύσαντο
αὐτόν.
|
Ἡ |
δὲ
καρδία
αὐτῶν
οὐκ
εὐθεῖα |
[4, 19] |
ἅς
φησι
Δίδυμος
ἐν
Συμποσιακοῖς.
|
Ἡ |
δὲ
Κλεοβούλου
θυγάτηρ
τοῦ
σοφοῦ |
[4, 8] |
ἐστὶν
ἀνδρὸς
ἡ
σώφρων
γυνή,
|
ἡ |
δὲ
μὴ
σώφρων
ἀνοίᾳ
τὸν |
[4, 25] |
ἐπὶ
τῆς
Ῥεβέκκας
ὧδέ
πως·
|
Ἡ |
δὲ
παρθένος
ἦν
καλή,
παρθένος |
[4, 22] |
δὲ
νοῦ
σχέσις
ὡς
νοῦ,
|
ἡ |
δὲ
ποικίλη
διάθεσις
γίνεται
τῇ |
[4, 7] |
σωτὴρ
εἴρηκεν·
Τὸ
πνεῦμα
πρόθυμον,
|
ἡ |
δὲ
σὰρξ
ἀσθενής·
διότι
Τὸ |
[4, 26] |
Ἐν
συγκρίσει
δὲ
τὸ
μᾶλλον,
|
ἡ |
δὲ
σύγκρισις
ἐπὶ
τῶν
καθ´ |
[4, 21] |
μετάνοιαν
εἰς
σωτηρίαν
ἀμεταμέλητον
ἐργάζεται·
|
ἡ |
δὲ
τοῦ
κόσμου
λύπη
θάνατον |
[4, 5] |
αὐτά,
ἀλλὰ
διὰ
τὸ
σῶμα,
|
ἡ |
δὲ
τοῦ
σώματος
ἐπιμέλεια
διὰ |
[4, 22] |
ἐπιστέλλει·
Ἡ
θλῖψις
ὑπομονὴν
κατεργάζεται,
|
ἡ |
δὲ
ὑπομονὴ
δοκιμήν,
ἡ
δὲ |
[4, 22] |
τὰ
ἔσχατα
τῆς
θαλάσσης,
ἐκεῖ
|
ἡ |
δεξιά
σου·
ἐὰν
καταβῶ
εἰς |
[4, 22] |
τοῖς
ἀγαπῶσιν
αὐτόν»
μόνη
δ´
|
ἡ |
δι´
ἀγάπην
εὐποιία
ἡ
δι´ |
[4, 7] |
ἀνθρώπων
θάνατος
εἶναι
ὁ
βιαιότατος
|
ἡ |
δι´
αἵματος
μαρτυρία
τοῦ
κυρίου |
[4, 22] |
δ´
ἡ
δι´
ἀγάπην
εὐποιία
|
ἡ |
δι´
αὐτὸ
τὸ
καλὸν
αἱρετὴ |
[4, 25] |
τὸ
εὐαγγέλιον
πίστις·
ἱλασμὸς
δὲ
|
ἡ |
δι´
ὑπακοῆς
πάσης
ἁγνεία
σὺν |
[4, 25] |
ἐπαγγελίαν.
Τέλειος
δ´,
οἶμαι,
καθαρισμὸς
|
ἡ |
διὰ
νόμου
καὶ
προφητῶν
εἰς |
[4, 9] |
καὶ
ἄλλοι
πολλοί.
Καὶ
ἔστιν
|
ἡ |
διὰ
τῆς
φωνῆς
ὁμολογία
οὐ |
[4, 23] |
τοῦτο
αἱρετώτερον,
κυριώτατον
δὲ
πάντων
|
ἡ |
διάνοια.
Ὅτῳ
τοίνυν
τὰ
τῷ |
[4, 12] |
κολάσεως,
καὶ
ἡ
πίστις
καὶ
|
ἡ |
διδασκαλία,
δι´
ἃς
τὸ
μαρτύριον· |
[4, 23] |
αἰτίαν
συντόμως
προσαποδέδωκεν·
Καὶ
γὰρ
|
ἡ |
διδαχὴ
μεταρυθμίζει
τὸν
ἄνθρωπον,
μεταρυθμοῦσα |
[4, 6] |
τοῖς
πραχθεῖσιν,
ὁ
δὲ
ἰδιαίτερος
|
ἡ |
δυσωπία
ἡ
πρὸς
ἑαυτὴν
τῆς |
[4, 13] |
τὴν
Σοφίαν,
ἧς
τὸ
πλάσμα
|
ἡ |
εἰκών,
εἰς
δόξαν
τοῦ
ἀοράτου, |
[4, 22] |
φρονεῖν
ὅσια»
καὶ
δὴ
καὶ
|
{ἡ} |
εἰκὼν
τοῦ
βαπτίσματος
εἴη
ἂν |
[4, 13] |
γράφων
αὐταῖς
λέξεσιν·
Ὁπόσον
ἐλάττων
|
ἡ |
εἰκὼν
τοῦ
ζῶντος
προσώπου,
τοσοῦτον |
[4, 7] |
ἐστι
σύνδεσμος
τῆς
τελειότητος.
Καὶ
|
ἡ |
εἰρήνη
τοῦ
Χριστοῦ
βραβευέτω
ἐν |
[4, 8] |
ἐστι
σύνδεσμος
τῆς
τελειότητος.
Καὶ
|
ἡ |
εἰρήνη
τοῦ
Χριστοῦ
βραβευέτω
ἐν |
[4, 13] |
τὸ
φαινόμενον
αὐτοῦ
οὐκ
ἔστιν
|
ἡ |
ἐκ
μεσότητος
ψυχή,
ἔρχεται
τὸ |
[4, 22] |
τοῦ
βαπτίσματος
εἴη
ἂν
{καὶ
|
ἡ} |
ἐκ
Μωυσέως
παραδεδομένη
τοῖς
ποιηταῖς |
[4, 8] |
σώματι.
Σαφὲς
ἡμῖν
ἐκ
τούτων
|
ἡ |
ἐκ
πίστεως
ἑνότης,
καὶ
τίς |
[4, 8] |
ὑπηρεσίας.
Μεστὴ
μὲν
οὖν
πᾶσα
|
ἡ |
ἐκκλησία
τῶν
μελετησάντων
τὸν
ζωοποιὸν |
[4, 26] |
ἀνθρώπων
ὑπὸ
νόμου
διοικούμενον,
καθάπερ
|
ἡ |
ἐκκλησία
ὑπὸ
λόγου,
ἀπολιόρκητος
ἀτυράννητος |
[4, 8] |
σωτὴρ
τοῦ
σώματος.
Ἀλλ´
ὡς
|
ἡ |
ἐκκλησία
ὑποτάσσεται
τῷ
Χριστῷ,
οὕτως |
[4, 7] |
τοῦ
ἑτέρου.
ἵνα
τί
γὰρ
|
ἡ |
ἐλευθερία
μου
κρίνεται
ὑπὸ
ἄλλης |
[4, 15] |
μεγαλόφρονος
γινόμενος.
Ἵνα
τί
γὰρ
|
ἡ |
ἐλευθερία
μου
κρίνεται
ὑπὸ
ἄλλης |
[4, 16] |
ἐν
ὄψει
ἀνθρώπων
ἐὰν
κολασθῶσιν,
|
ἡ |
ἐλπὶς
αὐτῶν
ἀθανασίας
πλήρης.
Εἶτα |
[4, 7] |
ἀπεχόμεθα
τῆς
ἀδικίας,
δεύτερος
δὲ
|
ἡ |
ἐλπίς,
δι´
ἣν
ἐφιέμεθα
τῶν |
[4, 14] |
χρόνον,
ὡς
τοῦ
μὲν
στρατιώτου
|
ἡ |
ἐλπίς,
τοῦ
ἐμπόρου
δὲ
τὸ |
[4, 19] |
σῴζεσθαι
μόνος.
Ἀλλὰ
καὶ
Ἰουδὶθ
|
ἡ |
ἐν
γυναιξὶ
τελειωθεῖσα
ἐν
συγκλεισμῷ |
[4, 9] |
Καθολικὴ
δὲ
ἣν
νῦν
λέγει,
|
ἡ |
ἐν
ἔργοις
καὶ
πράξεσι
καταλλήλοις |
[4, 15] |
οὐκ
ἐν
πᾶσιν
ἡ
γνῶσις»
|
ἡ |
ἐν
ὀλίγοις
παραδιδομένη·
εἰσὶ
δὲ |
[4, 3] |
τοίνυν
δεδεῖχθαι
θάνατος
μὲν
εἶναι
|
ἡ |
ἐν
σώματι
κοινωνία
τῆς
ψυχῆς |
[4, 17] |
αὐτήν.
Ταῦτα
δὲ
πάντα
βεβαιοῖ
|
ἡ |
ἐν
Χριστῷ
πίστις·
δεῦτε,
τέκνα, |
[4, 22] |
καλὸν
τὸ
ἀγαθὸν
ποιεῖν,
ἐκτενῶς
|
ἡ |
ἐνέργεια
φερομένη
ἐν
πάσῃ
πράξει |
[4, 22] |
ἐπεὶ
μηδ´
ἐξίσταταί
ποθ´
ἑαυτῆς
|
ἡ |
ἕξις
ἀποπεσοῦσα
τοῦ
ἕξις
εἶναι, |
[4, 16] |
ἀφρόνων
τεθνάναι
καὶ
ἐλογίσθη
κάκωσις
|
ἡ |
ἔξοδος
αὐτῶν
καὶ
ἡ
ἀφ´ |
[4, 15] |
ἐν
πᾶσι
φέρειν,
Μή
πως
|
ἡ |
ἐξουσία
ἡμῶν
πρόσκομμα
τοῖς
ἀσθενέσι |
[4, 6] |
δ´
ἂν
ἡ
τελεία
εἰρηνοποίησις
|
ἡ |
ἐπὶ
παντὶ
τῷ
συμβαίνοντι
ἄτρεπτον |
[4, 9] |
τῇ
ὁμολογίᾳ
καὶ
ἡ
μερικὴ
|
ἡ |
ἐπὶ
τῶν
ἐξουσιῶν,
ἐὰν
δέῃ |
[4, 26] |
οὐρανῷ.
Οἴδαμεν
γὰρ
ὅτι,
ἐὰν
|
ἡ |
ἐπίγειος
ἡμῶν
οἰκία
τοῦ
σκήνους |
[4, 8] |
Εἰκὼν
δὲ
τῆς
οὐρανίου
ἐκκλησίας
|
ἡ |
ἐπίγειος,
ὅπερ
εὐχόμεθα
καὶ
ἐπὶ |
[4, 13] |
ἐκ
προαιρέσεως
προσαγορευθέντες·
οὐθὲν
γὰρ
|
ἡ |
ἔχθρα
οὐδ´
ἡ
ἁμαρτία
ἄνευ |
[4, 17] |
ῥύπου,
οὐδ´
εἰ
μιᾶς
ἡμέρας
|
ἡ |
ζωὴ
αὐτοῦ.
Μωυσῆς,
Ὁ
πιστὸς |
[4, 6] |
περισσεύειν
τινὶ
τὰ
ὑπάρχοντά
ἐστιν
|
ἡ |
ζωὴ
αὐτοῦ.
Τί
γὰρ
ὠφελεῖται |
[4, 19] |
οὐδεπώποτε»
Ναὶ
μὴν
καὶ
Θεμιστὼ
|
ἡ |
Ζωΐλου
ἡ
Λαμψακηνὴ
ἡ
Λεοντέως |
[4, 5] |
νοεῖται,
κατὰ
τὴν
πόσιν
δὲ
|
ἡ |
ἡδονή,
ποιητικὴ
τῆς
ἡδονῆς
ἡ |
[4, 11] |
οὐκ
ἂν
ἦν.
Ἀλλὰ
γὰρ
|
ἡ |
ἡμετέρα
πίστις,
φῶς»
οὖσα
τοῦ |
[4, 19] |
τὰ
Ἐπικούρεια
ἐφιλοσόφει
καθάπερ
Μυῖα
|
ἡ |
Θεανοῦς
θυγάτηρ
τὰ
Πυθαγόρεια
καὶ |
[4, 16] |
γὰρ
ἀόρατον
ὡς
ὁρῶν
ἐκαρτέρησεν.
|
Ἡ |
θεία
σοφία
περὶ
τῶν
μαρτύρων |
[4, 16] |
ἀγάπη
ὁ
θεός,
ἀγάπη
καὶ
|
ἡ |
θεοσέβεια·
Φόβος
οὐκ
ἔστιν
ἐν |
[4, 22] |
ὁ
Παῦλος
Ῥωμαίοις
ἄντικρυς
ἐπιστέλλει·
|
Ἡ |
θλῖψις
ὑπομονὴν
κατεργάζεται,
ἡ
δὲ |
[4, 4] |
θεὸν
ὁμολογία
μαρτυρία
ἐστί,
πᾶσα
|
ἡ |
καθαρῶς
πολιτευσαμένη
ψυχὴ
μετ´
ἐπιγνώσεως |
[4, 9] |
ἐνέργειαν
τοῦ
ἀγρίου
θηρίου,
ἐὰν
|
ἡ |
καρδία
ὑμῶν
γένηται
καθαρὰ
καὶ |
[4, 22] |
ἀκηλίδωτον
διαφυλάττειν
προστάττει.
Αὕτη
γὰρ
|
ἡ |
κατὰ
δύναμιν
ἐξομοίωσις
πρὸς
θεὸν |
[4, 22] |
τῶν
λόγων
εἰλικρίνεια
καὶ
τελευταία
|
ἡ |
κατὰ
τὰ
ἐνύπνια
ἀναμαρτησία.
Ἱκανὴ |
[4, 12] |
λύεται
γὰρ
ἐπὶ
τοῦ
ἀρνησομένου
|
ἡ |
κατὰ
τὸν
Βασιλείδην
πρόνοια.
Ἐρωτῶ |
[4, 14] |
ἐπιφορὰν
τῶν
διωκόντων,
οὔτε
ζωή»
|
ἡ |
κατὰ
τὸν
βίον
τοῦτον,
Οὔτε |
[4, 18] |
τοῦ
ἀγαπῶντος
ἡμᾶς
κυρίου,
καὶ
|
ἡ |
κατὰ
Χριστὸν
ἀγαπητικὴ
ἡμῶν
διδασκαλία |
[4, 8] |
ἀπόστολος,
εἰδέναι
ὅτι
παντὸς
ἀνδρὸς
|
ἡ |
κεφαλὴ
ὁ
Χριστός,
κεφαλὴ
δὲ |
[4, 20] |
ὁ
γάμος
ἐν
πᾶσι
καὶ
|
ἡ |
κοίτη
ἀμίαντος·
πόρνους
δὲ
καὶ |
[4, 19] |
Ἱππαρχία
δὲ
ἐκαλεῖτο,
ἡ
Μαρωνῖτις,
|
ἡ |
Κράτητος
γυνή,
ἐφ´
ᾗ
καὶ |
[4, 26] |
Γέγραπται
δὲ
κἀν
ταῖς
Βασιλείαις
|
ἡ |
κρίσις
καὶ
ἡ
ἀπόφασις
τοῦ |
[4, 23] |
σὲ
οἰκείωσιν,
κύριε.
Καλὴ
γὰρ
|
ἡ |
κτισθεῖσα
δὴ
οἰκονομία
καὶ
πάντα |
[4, 19] |
ἐτέλεσεν.
Ἀρήτη
δὲ
ἡ
Ἀριστίππου
|
ἡ |
Κυρηναϊκὴ
τὸν
Μητροδίδακτον
ἐπικληθέντα
ἐπαίδευσεν |
[4, 6] |
τοῦ
ἀντικειμένου
στρατιᾶς.
Καὶ
ὅλως
|
ἡ |
κυριακὴ
ἄσκησις
ἀπάγει
τὴν
ψυχὴν |
[4, 6] |
ἀγαπήσαντα·
εὐεργεσίαν
δὲ
ἀγάπη
ἐπαγγέλλεται
|
ἡ |
κυριεύουσα
τοῦ
σαββάτου
κατ´
ἐπανάβασιν |
[4, 19] |
μὴν
καὶ
Θεμιστὼ
ἡ
Ζωΐλου
|
ἡ |
Λαμψακηνὴ
ἡ
Λεοντέως
γυνὴ
τοῦ |
[4, 19] |
Θεμιστὼ
ἡ
Ζωΐλου
ἡ
Λαμψακηνὴ
|
ἡ |
Λεοντέως
γυνὴ
τοῦ
Λαμψακηνοῦ
τὰ |
[4, 7] |
εἰς
τελείωσιν
σπεύδουσιν
ἡ
γνῶσις
|
ἡ |
λογική,
ἧς
θεμέλιος
ἡ
ἁγία |
[4, 19] |
ἡ
τοῦ
Ἀβραὰμ
γυνὴ
Σάρρα
|
ἡ |
μακαρία
αὐτὴ
τοὺς
ἐγκρυφίας
παρεσκεύασε |
[4, 19] |
Κυνικῆς
τινος,
Ἱππαρχία
δὲ
ἐκαλεῖτο,
|
ἡ |
Μαρωνῖτις,
ἡ
Κράτητος
γυνή,
ἐφ´ |
[4, 7] |
γινώσκομεν.
Τοῖς
μὲν
οὖν
πολλοῖς
|
ἡ |
ματαιοπονία
αὕτη
αἱρετή,
ἡμῖν
δὲ |
[4, 26] |
τε
καὶ
ἀδικίας,
εἴ
γε
|
ἡ |
μὲν
ἄγνοια
διὰ
τὸ
μὴ |
[4, 8] |
οὐδ´
ὁπωστιοῦν·
οὐδὲ
ἀπαυδήσει
ποτὲ
|
ἡ |
μὲν
γυνὴ
φαύλῳ
συνοικοῦσα
ἀνδρί, |
[4, 9] |
πολιτείᾳ,
τὴν
δὲ
ἐν
φωνῇ.
|
Ἡ |
μὲν
οὖν
ἐν
φωνῇ
ὁμολογία |
[4, 23] |
ἣ
δὲ
τῶν
γινομένων.
Καὶ
|
ἡ |
μὲν
τοῦ
ἀνθρώπου
ἀνδρεία
ἐμπαθοῦς |
[4, 9] |
δὲ
ταύτῃ
τῇ
ὁμολογίᾳ
καὶ
|
ἡ |
μερικὴ
ἡ
ἐπὶ
τῶν
ἐξουσιῶν, |
[4, 7] |
οὖν
πρῶτος
βαθμὸς
τῆς
σωτηρίας
|
ἡ |
μετὰ
φόβου
διδασκαλία,
δι´
ἣν |
[4, 9] |
διάθεσις
δὲ
ὁμολογουμένη
καὶ
μάλιστα
|
ἡ |
μηδὲ
θανάτῳ
τρεπομένη
ὑφ´
ἓν |
[4, 22] |
ἡ
σωτηρία
ἢ
ὅτε
ἐπιστεύσαμεν.
|
Ἡ |
νὺξ
προέκοψεν,
ἡ
δὲ
ἡμέρα |
[4, 2] |
γὰρ
τῷ
ὄντι
καὶ
τεθλιμμένη
|
ἡ |
ὁδὸς»
κυρίου,
καὶ
Βιαστῶν
ἐστιν |
[4, 12] |
εἴη
τῆς
θείας
διοικήσεως,
οἴχεται
|
ἡ |
οἰκονομία
τῶν
καθαρσίων
καὶ
πέπτωκεν |
[4, 25] |
αὐτὴν
νεκρῶν
γηγενῶν,
οὓς
ἔπαισεν
|
ἡ |
ὀργή
μου.
Ὁ
μὲν
οὖν |
[4, 12] |
δὲ
ἔτι
χρησίμη
ἡ
πολιτεία
|
ἡ |
ὀρθή,
τὸ
νεκρῶσαι
τὰς
ἐπιθυμίας |
[4, 19] |
τὰ
πρόβατα
ἔνεμον,
ὅθεν
καὶ
|
ἡ |
παρ´
Ὁμήρῳ
Ναυσικάα
ἐπὶ
τοὺς |
[4, 18] |
ἀγάπη,
καθάπερ
ὁ
Χριστός,
τουτέστιν
|
ἡ |
παρουσία
τοῦ
ἀγαπῶντος
ἡμᾶς
κυρίου, |
[4, 4] |
τὸ
ἀπροσπαθῶς
βιοῦν.
Μήτηρ
γοῦν
|
ἡ |
πατρὶς
καὶ
τροφὸς
ἀλληγορεῖται,
πατέρες |
[4, 5] |
ὁ
Εὐριπίδης
πεποίηκεν.
Εἴρηταί
γε·
|
Ἡ |
πενία
σοφίαν
ἔλαχε
διὰ
τὸ |
[4, 22] |
ὑδρηναμένη,
καθαρὰ
χροῒ
εἵματ´
ἔχουσα,
|
Ἡ |
Πηνελόπη
ἐπὶ
τὴν
εὐχὴν
ἔρχεται· |
[4, 12] |
μαρτύριον
ἀνταπόδοσις
διὰ
κολάσεως,
καὶ
|
ἡ |
πίστις
καὶ
ἡ
διδασκαλία,
δι´ |
[4, 12] |
καὶ
ταῦτα
προσθῶμεν·
ποῦ
ἔτι
|
ἡ |
πίστις
κατὰ
ἀνταπόδοσιν
τῶν
προημαρτημένων |
[4, 25] |
εἴτε
καὶ
ἡ
ἀπλανὴς
χώρα
|
ἡ |
πλησιάζουσα
τῷ
νοητῷ
κόσμῳ
ὀγδοὰς |
[4, 17] |
γὰρ
ἐννοιῶν
καὶ
ἐνθυμημάτων·
οὗ
|
ἡ |
πνοὴ
αὐτοῦ
ἐν
ἡμῖν
ἐστι, |
[4, 26] |
οὐκ
εἶναι
δέ·
σπουδαῖον
γὰρ
|
ἡ |
πόλις
καὶ
ὁ
δῆμος
ἀστεῖόν |
[4, 12] |
εἰς
τί
δὲ
ἔτι
χρησίμη
|
ἡ |
πολιτεία
ἡ
ὀρθή,
τὸ
νεκρῶσαι |
[4, 17] |
πίστιν
καὶ
φιλοξενίαν
ἐσώθη
Ῥαὰβ
|
ἡ |
πόρνη·
δι´
ὑπομονὴν
καὶ
πίστιν |
[4, 6] |
τοῖς
δυνηθεῖσιν
οἱ
βεβουλημένοι,
ὧν
|
ἡ |
προαίρεσις
ἴση,
κἂν
πλεονεκτῶσιν
ἕτεροι |
[4, 22] |
ἴσθι
ὅτι
περιαιρεθεῖσα
ἡ
ὑπόσχεσις
|
ἡ |
προεπηγγελμένη
καὶ
ὁ
φόβος
περιγραφεὶς |
[4, 12] |
ἐκ
προνοίας
καὶ
αἱ
κολάσεις.
|
Ἡ |
πρόνοια
δὲ
εἰ
καὶ
ἀπὸ |
[4, 12] |
δὲ
τὸν
ἁμαρτητικὸν
οὐκ
εἴασεν
|
ἡ |
πρόνοια
ἐπὶ
τὸ
ἁμαρτεῖν
ἐλθεῖν, |
[4, 6] |
ὁ
δὲ
ἰδιαίτερος
ἡ
δυσωπία
|
ἡ |
πρὸς
ἑαυτὴν
τῆς
ψυχῆς
ἐκ |
[4, 4] |
καὶ
νόσῳ
κατεμαραίνοντο.
Εἰ
τοίνυν
|
ἡ |
πρὸς
θεὸν
ὁμολογία
μαρτυρία
ἐστί, |
[4, 23] |
ἀκολούθως
ποιοίη
ἄν,
ἔμπαλιν
δὲ
|
ἡ |
πρὸς
τὰ
νοητὰ
οἰκείωσις
κατὰ |
[4, 8] |
ἡ
τῆς
εὐδαιμονίας
ἐλπὶς
οὔθ´
|
ἡ |
πρὸς
τὸν
θεὸν
ἀγάπη
δυσανασχετεῖ |
[4, 12] |
γινομένου,
ποῦ
δὲ
ἡ
ἀγάπη
|
ἡ |
πρὸς
τὸν
θεὸν
διὰ
τὴν |
[4, 1] |
τε
πρὸς
τοὺς
Ἕλληνας
καὶ
|
ἡ |
πρὸς
τοὺς
Ἰουδαίους
κατ´
ἐπιτομὴν |
[4, 5] |
ποιητικὴ
τῆς
ἡδονῆς
ἡ
ἀλγηδὼν
|
ἡ |
προϋπάρξασα
γίνεται·
ἀγαθοῦ
δὲ
ποιητικὸν |
[4, 22] |
εἰς
γνῶσιν
ἰδιότητα.
Αὕτη
τοίνυν
|
ἡ |
πρώτη
ἀγαθοποιία
τοῦ
τελείου,
ὅταν |
[4, 7] |
ἐθέλουσιν
ὑπακοῦσαι
λόγων.
Θεανὼ
γὰρ
|
ἡ |
Πυθαγορικὴ
γράφει·
Ἦν
γὰρ
ἂν |
[4, 19] |
Τί
δέ;
οὐχὶ
Θεανὼ
μὲν
|
ἡ |
Πυθαγορικὴ
εἰς
τοσοῦτον
ἧκεν
φιλοσοφίας |
[4, 18] |
ὁ
λόγος
φησί,
καὶ
αὐτῷ
|
ἡ |
σὰρξ
εἶναι
κατ´
ἐπιθυμίαν
δόξῃ |
[4, 22] |
πατὴρ
ὑμῶν
τέλειος.
Τούτῳ
τέθνηκεν
|
ἡ |
σάρξ.
Ζῇ
δὲ
αὐτὸς
μόνος |
[4, 18] |
γνώσεως,
τοσούτῳ
ὑποκείμεθα
μᾶλλον
κινδύνῳ.
|
~Ἡ |
σεμνὴ
οὖν
τῆς
φιλανθρωπίας
ἡμῶν |
[4, 6] |
τῷ
ὄντι
θησαυρὸς
ἡμῶν
ἔνθα
|
ἡ |
συγγένεια
τοῦ
νοῦ.
ἔτι
τὸ |
[4, 20] |
γάμος
κατὰ
λόγον
τελειούμενος,
ἐὰν
|
ἡ |
συζυγία
ὑποπίπτῃ
τῷ
θεῷ
καὶ |
[4, 21] |
ἐπεὶ
τὴν
προσηγορίαν
ταύτην
προείληφεν
|
ἡ |
συμπεραίωσις
τοῦ
βίου,
φθάσαντος
ἤδη |
[4, 7] |
τὸ
πλήρωμα
αὐτῆς»
ὡμολόγηται,
ἀλλ´
|
ἡ |
συνείδησις
τοῦ
ἀσθενοῦντος
ὑποφέρεται.
Συνείδησιν |
[4, 22] |
ἐγερθῆναι·
νῦν
γὰρ
ἐγγύτερον
ἡμῶν
|
ἡ |
σωτηρία
ἢ
ὅτε
ἐπιστεύσαμεν.
Ἡ |
[4, 23] |
τάττεται
καὶ
ἡ
σωφροσύνη
καὶ
|
ἡ |
σωτήριος
φρόνησις,
θεὸς
δὲ
ἀπαθὴς |
[4, 23] |
δὲ
τῇ
ἐπιθυμίᾳ
τάττεται
καὶ
|
ἡ |
σωφροσύνη
καὶ
ἡ
σωτήριος
φρόνησις, |
[4, 8] |
τῶν
ἀνθρώπων
τῶν
γε
ἑλομένων
|
ἡ |
σωφροσύνη·
ὡμολόγηται
δ´
ἡμῖν
τὴν |
[4, 8] |
πᾶσα
γὰρ
δούλη
ἐστὶν
ἀνδρὸς
|
ἡ |
σώφρων
γυνή,
ἡ
δὲ
μὴ |
[4, 19] |
πλυνοὺς
ᾔει.
Ἕλοιτ´
ἂν
οὖν
|
ἡ |
σώφρων
πρῶτον
μὲν
πείθειν
τὸν |
[4, 19] |
θυγάτηρ
τὰ
Πυθαγόρεια
καὶ
Ἀριγνώτη
|
ἡ |
τὰ
περὶ
Διονύσου
γραψαμένη·
αἱ |
[4, 4] |
ψυχὴ
μετ´
ἐπιγνώσεως
τοῦ
θεοῦ,
|
ἡ |
ταῖς
ἐντολαῖς
ὑπακηκουῖα,
μάρτυς
ἐστὶ |
[4, 16] |
ἔστιν
ἐν
τῇ
ἀγάπῃ,
ἀλλ´
|
ἡ |
τελεία
ἀγάπη
ἔξω
βάλλει
τὸν |
[4, 6] |
τὴν
προσφιλεστάτην.
Εἴη
δ´
ἂν
|
ἡ |
τελεία
εἰρηνοποίησις
ἡ
ἐπὶ
παντὶ |
[4, 19] |
γενομένη
κεφαλῆς.
Πάλιν
τε
αὖ
|
ἡ |
τελεία
κατὰ
πίστιν
Ἐσθὴρ
ῥυομένη |
[4, 22] |
ὑπομονή·
ἐλπὶς
δὲ
ὁμωνύμως
καὶ
|
ἡ |
τῆς
ἐλπίδος
ἀπόδοσίς
τε
καὶ |
[4, 8] |
ὑπέροις
σιδηροῖς
ἐπτίσσετο.
Οὔτ´
οὖν
|
ἡ |
τῆς
εὐδαιμονίας
ἐλπὶς
οὔθ´
ἡ |
[4, 14] |
ἐνέργεια
λέγεται,
ἔργον
ἡμέτερον
οὖσα
|
ἡ |
τοιάδε
ἐνέργεια)
Οὐ
δυνήσεται
ἡμᾶς |
[4, 26] |
τὰ
ἀμείνω
πάντα
ἐργάζεται,
ἀλλ´
|
ἡ |
τὸν
ἄριστον
ἑλομένη
βίον
ἐκ |
[4, 19] |
ἀπονίπτειν
τοὺς
πόδας·
ἐπεὶ
καὶ
|
ἡ |
τοῦ
Ἀβραὰμ
γυνὴ
Σάρρα
ἡ |
[4, 21] |
γὰρ
εἰς
Χριστὸν
πίστις
καὶ
|
ἡ |
τοῦ
εὐαγγελίου
γνῶσις
ἐξήγησίς
ἐστι |
[4, 4] |
ἡ
τοῦ
ὀνόματος
εἴδησις
καὶ
|
ἡ |
τοῦ
εὐαγγελίου
νόησις,
ἀλλ´
οὐ |
[4, 23] |
γὰρ
ἂν
περιπέσοι
τινὶ
δεινῷ
|
ἡ |
τοῦ
θεοῦ
φύσις
οὔτε
φεύγει |
[4, 6] |
ἄλλος
εἰκών.
Τί
δὲ
βούλεται
|
ἡ |
τοῦ
Λαζάρου
παραβολὴ
τῷ
κυρίῳ |
[4, 22] |
καθαρός.
Ἀγνεία
γάρ,
οἶμαι,
τελεία
|
ἡ |
τοῦ
νοῦ
καὶ
τῶν
ἔργων |
[4, 4] |
κύριον
ἀγάπης·
γνῶσιν
γὰρ
σημαίνει
|
ἡ |
τοῦ
ὀνόματος
εἴδησις
καὶ
ἡ |
[4, 26] |
ἥττονι
τῷ
ἁμαρτητικῷ
περιτίθενται.
Αὐτίκα
|
ἡ |
τοῦ
σοφοῦ
τε
καὶ
γνωστικοῦ |
[4, 4] |
σῶμα
διαβάλλουσι,
μαθέτωσαν
ὅτι
καὶ
|
ἡ |
τοῦ
σώματος
εὐαρμοστία
συμβάλλεται
τῇ |
[4, 20] |
κρίνεσθαι,
ἀλλ´
ἀρετῇ.
Οὐδεμίαν,
φησὶν
|
ἡ |
τραγῳδία,
ὤνησε
κάλλος
εἰς
πόσιν |
[4, 25] |
θεοῦ
δὲ
δόξα
ἀφθαρσία.
Αὕτη
|
ἡ |
τῷ
ὄντι
δικαιοσύνη,
μὴ
πλεονεκτεῖν |
[4, 23] |
δελέατι
ἡδονῆς
ᾑρημένοι,
οὐδὲ
μὴν
|
ἡ |
τῶν
αἰσθητῶν
ἀποστροφὴ
τὴν
πρὸς |
[4, 5] |
ἔμπαλιν
ἥ
τε
ὑγίεια
καὶ
|
ἡ |
τῶν
ἐπιτηδείων
ἀφθονία
ἐλευθέραν
καὶ |
[4, 6] |
ἀγάπην
τοῦ
θεοῦ·
καί
πως
|
ἡ |
τῶν
κακῶν
πράξεων
ἀποχὴ
μείωσίς |
[4, 1] |
κατεπείγουσαν
ἐξυπηρετοῦμεν
χρείαν
(πολλὴ
γὰρ
|
ἡ |
τῶν
προλέγεσθαι
ὀφειλομένων
τῆς
ἀληθείας |
[4, 21] |
τε
ἐν
δίκῃ
κηρυχθείη,
Ἵνα
|
ἡ |
ὑπερβολὴ
τῆς
δυνάμεως
ᾖ
τοῦ |
[4, 12] |
οἰκονομία
τῶν
καθαρσίων
καὶ
πέπτωκεν
|
ἡ |
ὑπόθεσις
αὐτοῖς,
εἰ
δὲ
ἐκ |
[4, 12] |
ἀπὸ
ῥύπου.
Ἀλλὰ
τῷ
Βασιλείδῃ
|
ἡ |
ὑπόθεσις
προαμαρτήσασάν
φησι
τὴν
ψυχὴν |
[4, 22] |
ἐλπίδα
μὲν
γὰρ
τὴν
μέλλουσαν
|
ἡ |
ὑπομονή·
ἐλπὶς
δὲ
ὁμωνύμως
καὶ |
[4, 22] |
τοιούτων
εὖ
ἴσθι
ὅτι
περιαιρεθεῖσα
|
ἡ |
ὑπόσχεσις
ἡ
προεπηγγελμένη
καὶ
ὁ |
[4, 21] |
Πάλιν
τε
αὖ
Ἑκάστῳ
δίδοται
|
ἡ |
φανέρωσις
τοῦ
πνεύματος
πρὸς
τὸ |
[4, 19] |
Λασθένεια
ἡ
Ἀρκαδία
καὶ
Ἀξιοθέα
|
ἡ |
Φλιασία·
Ἀσπασίας
γὰρ
τῆς
Μιλησίας, |
[4, 23] |
ὁ
Δημόκριτος
εὖ
λέγει,
ὡς
|
{Ἡ} |
φύσις
τε
καὶ
διδαχὴ
παραπλήσιόν |
[4, 7] |
τελευτῶσιν,
εἰ
μὴ
ἦν
ἀθάνατος
|
ἡ |
ψυχή,
ἕρμαιον
ὁ
θάνατος»
καὶ |
[4, 26] |
Κρεῖττον
μὲν
τοῦ
ἀνθρώπου
ὡμολόγηται
|
ἡ |
ψυχή,
ἧττον
δὲ
τὸ
σῶμα. |
[4, 12] |
τὰ
δόγματα
ἐκεῖνα,
εἰ
μετενσωματοῦται
|
ἡ |
ψυχή,
καὶ
περὶ
τοῦ
διαβόλου |
[4, 16] |
Καὶ
ἐὰν
ὑποστείληται,
οὐκ
εὐδοκεῖ
|
ἡ |
ψυχή
μου
ἐν
αὐτῷ.
Ἡμεῖς |
[4, 5] |
Ἔοικε
δέ
πως
παρούσης
ἀλγηδόνος
|
ἡ |
ψυχὴ
νεύειν
ἀπ´
αὐτῆς
καὶ |
[4, 22] |
κεκληκέναι
τὴν
νύκτα,
ἐπειδὴ
τηνικάδε
|
ἡ |
ψυχὴ
πεπαυμένη
τῶν
αἰσθήσεων
συννεύει |
[4, 3] |
σπεύδει
εἰς
γῆν,
τέταται
δὲ
|
ἡ |
ψυχὴ
πρὸς
τὸν
θεόν,
ἥ |
[4, 26] |
τὸ
σῶμα.
Ἀλλ´
οὔτε
ἀγαθὸν
|
ἡ |
ψυχὴ
φύσει
οὔτε
αὖ
κακὸν |
[4, 3] |
ἡ
ψυχὴ
πρὸς
τὸν
θεόν,
|
ἥ |
γε
διὰ
φιλοσοφίας
τῆς
ἀληθοῦς |
[4, 7] |
παρὰ
τῇ
τραγῳδίᾳ
λέγει
γυνή.
|
Ἥ |
τε
Ἀντιγόνη
τοῦ
Κρεοντείου
καταφρονοῦσα |
[4, 8] |
δεσπότου,
φιλοσοφήσει
ὅ
τε
οἰκέτης
|
ἥ |
τε
γυνή.
Ναὶ
μὴν
καὶ |
[4, 1] |
διαδοθεῖσαν
ὠφέλειαν.
Μεθ´
ἣν
ὑποτύπωσιν
|
ἥ |
τε
πρὸς
τοὺς
Ἕλληνας
καὶ |
[4, 5] |
ἀνατεθεικότα
τῷ
θεῷ,
ὥσπερ
ἔμπαλιν
|
ἥ |
τε
ὑγίεια
καὶ
ἡ
τῶν |
[4, 22] |
παραδεδομένη
τοῖς
ποιηταῖς
ὧδέ
πως·
|
ἣ |
δ´
ὑδρηναμένη,
καθαρὰ
χροῒ
εἵματ´ |
[4, 6] |
μὲν
γὰρ
ἀπὸ
τοῦ
περισσεύματος,
|
ἣ |
δὲ
ἐκ
τῆς
ὑστερήσεως
συνεισήνεγκεν. |
[4, 18] |
τὸ
τεταγμένον
εἴργει
τῆς
εἰσόδου,
|
ἣ |
δὲ
ἐκμαθοῦσα
τὸ
γεγονὸς
ἀπῄτει |
[4, 19] |
σοφίαν
παρ´
Ἑβραίοις
εὐδοκίμων
γυναικῶν,
|
ἣ |
δὲ
σεμνότητος
ὑπερβολῇ
καὶ
μέχρι |
[4, 23] |
γένεσις,
ἣ
μὲν
τῶν
γεννωμένων,
|
ἣ |
δὲ
τῶν
γινομένων.
Καὶ
ἡ |
[4, 22] |
ἐλπίδος
ἀπόδοσίς
τε
καὶ
ἀποκατάστασις,
|
ἣ |
καὶ
Οὐ
καταισχύνει»
μὴ
ὀνειδιζομένη |
[4, 19] |
καὶ
τὴν
Μωυσέως
ἀδελφήν,
ὡς
|
ἣ |
μὲν
συνεστρατήγησεν
τῷ
προφήτῃ
πασῶν |
[4, 23] |
ἀναίτιος·
διττὴ
γὰρ
ἡ
γένεσις,
|
ἣ |
μὲν
τῶν
γεννωμένων,
ἣ
δὲ |
[4, 7] |
κυριωτάτης
πρὸς
τὸν
θεὸν
ἀγάπης,
|
ἣ |
Πάντα
στέγει
καὶ
πάντα
ὑπομένει» |
[4, 25] |
ὅσον
ἐστὶν
τἀγαθόν,
τοῦ
ἠθικοῦ·
|
ᾗ |
δ´
αὖ
ἐστι
νοῦς,
τοῦ |
[4, 8] |
ἐπὶ
τὴν
αὐτὴν
ἀφίξεται
ἀρετήν·
|
ᾗ |
δὲ
διάφορον,
κατὰ
τὴν
τοῦ |
[4, 19] |
Μαρωνῖτις,
ἡ
Κράτητος
γυνή,
ἐφ´
|
ᾗ |
καὶ
τὰ
κυνογάμια
ἐν
τῇ |
[4, 2] |
τοῦ
ἀγροῦ,
φησὶν
ἡ
γραφή.
|
ᾗ |
καὶ
τὴν
ἐπιγραφὴν
κυρίαν
ἔχουσιν |
[4, 23] |
ψυχῇ
ὧν
ἂν
αἱρήσηται
χαρακτηρίζεται.
|
ᾗ |
καὶ
τὸν
Ἀδὰμ
τέλειον
μὲν |
[4, 25] |
τῶν
ὅλων
παντελής,
ἀρχῆς
ποιητικός.
|
ᾗ |
μὲν
οὖν
ἐστιν
οὐσία,
ἀρχὴ |
[4, 8] |
αὐτῶν
ἔδρα
τε
καὶ
ἔπασχεν.
|
ᾗ |
μὲν
τοίνυν
ταὐτόν
ἐστι,
καθὸ |
[4, 3] |
τε
καὶ
ἐγκρατείας
θατέρου
διαφέροντος.
|
ᾗ |
μοι
δοκεῖ
καὶ
Πυθαγόρας
σοφὸν |
[4, 3] |
ἀπέχεσθαι
δὲ
ἀδικίας
σωτηρίας
ἀρχή.
|
ᾗ |
μοι
δοκεῖ
τὸ
σάββατον
δι´ |
[4, 22] |
τῇ
πρὸς
τὰ
ὑλικὰ
προσπαθείᾳ.
|
ᾗ |
μοι
δοκοῦσιν
εὐφρόνην
κεκληκέναι
τὴν |
[4, 23] |
ἀνεπιθύμητος·
καὶ
οὐ
ταύτῃ
ἄφοβος
|
ᾗ |
τὰ
δεινὰ
οὐκ
ἐκκλίνει
οὐδὲ |
[4, 11] |
συμβήσεσθαι
προαγορεύσεως
εἰς
καρτερίαν
γυμνάσας,
|
ᾗ |
τὴν
κληρονομίαν
ἐπηγγείλατο.
Καίτοι
οὐ |
[4, 6] |
ἐλεηθήσονται.
Ὁ
δὲ
ἔλεος
οὐχ
|
ᾗ |
τινες
τῶν
φιλοσόφων
ὑπειλήφασι,
λύπη |
[4, 6] |
τὸ
ἀληθὲς
σκοπῶμεν,
ἡ
γνῶσις,
|
ᾗ |
τοῦ
ἡγεμονικοῦ
τῆς
ψυχῆς
κάθαρσίς |
[4, 23] |
οὐκ
ἐκκλίνει
οὐδὲ
μὴν
σώφρων
|
ᾗ |
τῶν
ἐπιθυμιῶν
ἄρχει·
οὔτε
γὰρ |
[4, 18] |
ἅμα
τῇ
ὄψει
τῆς
γυναικὸς
|
συλλάβῃ |
κατ´
ἔννοιαν
τὴν
ὁμιλίαν
(τοῦτο |
[4, 22] |
καὶ
ἐπὶ
καρδίαν
ἀνθρώπου.
Οὐκ
|
ἀνέβη, |
ἃ
ἡτοίμασεν
ὁ
θεὸς
τοῖς |
[4, 18] |
ἤκουσεν
οὐδὲ
ἐπὶ
καρδίαν
ἀνθρώπου
|
ἀνέβη» |
τῷ
δὲ
ἁπλῶς
πεπιστευκότι
μαρτυρεῖ |
[4, 13] |
ἀλλὰ
τὸν
κλέπτην
καὶ
τὸν
|
ἀσεβῆ |
καὶ
τὸν
μοιχόν,
οὐ
καθὸ |
[4, 6] |
ζωῆς.
Εἶδον»
γάρ
φησι,
τὸν
|
ἀσεβῆ |
ὑπερυψούμενον
καὶ
ἐπαιρόμενον
ὡς
τὰς |
[4, 26] |
τῶν
ἀδελφῶν
αὐτοῦ
λέγων·
Γῆ
|
γῆ, |
ἄκουε
λόγον
κυρίου·
γράψον
τὸν |
[4, 26] |
καὶ
τῶν
ἀδελφῶν
αὐτοῦ
λέγων·
|
Γῆ |
γῆ,
ἄκουε
λόγον
κυρίου·
γράψον |
[4, 6] |
τῶνδε
μὲν
τῶν
ἐν
τῇ
|
γῇ |
ἐλευθερούμενοί
τε
καὶ
ἀπαλλαττόμενοι
ὥσπερ |
[4, 26] |
σκῆνος.
Πάροικος»
φησίν,
ἐν
τῇ
|
γῇ |
καὶ
παρεπίδημος
ἐγώ
εἰμι
μεθ´ |
[4, 26] |
ὢν
ἁμαρτητικός
τέ
ἐστι
καὶ
|
γῆ |
καὶ
σποδός,
ὁ
δ´
ἐν |
[4, 17] |
δὲ
ἔλεγεν·
Ἐγὼ
δέ
εἰμι
|
γῆ |
καὶ
σποδός.
Περί
τε
τοῦ |
[4, 15] |
ἐγκρατεύεται·
Ἀλλὰ
τοῦ
κυρίου
ἡ
|
γῆ |
καὶ
τὸ
πλήρωμα
αὐτῆς.
Διὰ |
[4, 7] |
μὲν
γὰρ
Τοῦ
κυρίου
ἡ
|
γῆ |
καὶ
τὸ
πλήρωμα
αὐτῆς»
ὡμολόγηται, |
[4, 26] |
φησίν·
Ἄκουε,
οὐρανέ,
καὶ
ἐνωτίζου,
|
γῆ, |
τὴν
σύνεσιν
ἀκοὴν
εἰπών,
καὶ |
[4, 7] |
ἦν
ὁ
θάνατος
τοῦ
παντὸς
|
ἀπαλλαγή, |
ἕρμαιον
ἂν
ἦν»
καὶ
τὰ |
[4, 7] |
ἢ
κακοποιοῦντας.
Κἄν
τις
ἐρεσχελῶν
|
λέγῃ· |
καὶ
πῶς
οἷόν
τέ
ἐστι |
[4, 20] |
λέξῃ,
χρὴ
δοκεῖν,
κἂν
μὴ
|
λέγῃ, |
κἀκπονεῖν
ἃν
τῷ
ξυνόντι
πρὸς |
[4, 11] |
μὲν
ἂν
ἐπεπήδων
τῇ
ὁδῷ,
|
ἐκλογὴ |
δὲ
οὐκ
ἂν
ἦν.
Ἀλλὰ |
[4, 25] |
νεκρῶν
γηγενῶν,
οὓς
ἔπαισεν
ἡ
|
ὀργή |
μου.
Ὁ
μὲν
οὖν
θεὸς |
[4, 5] |
φεύγομεν,
ἡ
δὲ
αἵρεσις
καὶ
|
φυγὴ |
κατ´
ἐπιστήμην
γίνεται·
ὥστε
τὴν |
[4, 7] |
κἂν
ἀτιμίᾳ
τις
περιβάλλῃ
τοῦτον
|
φυγῇ |
τε
καὶ
δημεύσει
καὶ
ἐπὶ |
[4, 18] |
τῆς
φιλανθρωπίας
ἡμῶν
καὶ
ἁγνὴ
|
ἀγωγὴ |
κατὰ
τὸν
Κλήμεντα
τὸ
κοινωφελὲς |
[4, 23] |
τὰ
νοητὰ
οἰκείωσις
κατὰ
φύσιν
|
περιαγωγὴ |
τῷ
γνωστικῷ
ἀπὸ
τῶν
αἰσθητῶν |
[4, 2] |
δ´
εἰς
ἄκρον
ἵκηται,
ῥηιδίη
|
δὴ |
´πειτα
πέλει,
χαλεπή
περ
ἐοῦσα. |
[4, 24] |
εὑρίσκεται
τὸ
ἐφ´
ἡμῖν.
Καὶ
|
δὴ |
αἱ
ἐντολαὶ
οἷαί
τε
γενέσθαι |
[4, 25] |
ἐν
ὀγδοάδι
μένειν
ἐνδιατεταγμένας.
Μετιτέον
|
δὴ |
ἀπὸ
τῶν
φυσικωτέρων
ἐπὶ
τὰ |
[4, 4] |
μόνου
τοῦ
ὀνόματος
κοινωνοί,
οἳ
|
δὴ |
αὑτοὺς
παραδιδόναι
σπεύδουσι
τῇ
πρὸς |
[4, 16] |
τὴν
κοινὴν
διαστέλλεται
πίστιν.
Καὶ
|
δὴ |
γνωστικοῦ
κανόνα
ὁ
θεῖος
ἀπόστολος |
[4, 9] |
ἓν
ἁπάντων
τῶν
παθῶν,
ἃ
|
δὴ |
διὰ
τῆς
σωματικῆς
ἐπιθυμίας
ἐγεννᾶτο, |
[4, 25] |
τροφὴν
εἰς
τύπον
εὐχαριστίας.
Καὶ
|
δὴ |
ἑρμηνεύεται
ὁ
Μελχισεδὲκ
βασιλεὺς
δίκαιος, |
[4, 26] |
τοῦ
σωτῆρος
καταρτισμῷ
τελειούμενον.
Καὶ
|
δὴ |
ἡ
ἀντακολουθία
τῶν
τριῶν
ἀρετῶν |
[4, 22] |
τῶν
ἀνθρώπων
σωτηρίαν
ἀμισθί,
ἵνα
|
δὴ |
ἡμεῖς
κληρονομήσωμεν
καὶ
κτησώμεθα
τὸν |
[4, 25] |
ὅσα
ἄλλα
τούτῳ
συγγενῆ,
καὶ
|
δὴ |
καὶ
ἀπόδειξιν
ἔχει
καὶ
διέξοδον. |
[4, 22] |
δέ
ἐστι
φρονεῖν
ὅσια»
καὶ
|
δὴ |
καὶ
{ἡ}
εἰκὼν
τοῦ
βαπτίσματος |
[4, 25] |
ἀρχήν,
οὐδαμοῦ
διάστασιν
λαβών.
Διὸ
|
δὴ |
καὶ
τὸ
εἰς
αὐτὸν
καὶ |
[4, 12] |
κἂν
μὴ
δύνηται
φονεῦσαι,
οὑτωσὶ
|
δὴ |
καὶ
τὸν
ἀναμάρτητον
ὃν
λέγω |
[4, 12] |
{τε}
πολλὰ
κερδαῖνον
δύσκολα,
οὑτωσὶ
|
δὴ |
κἂν
τέλειος
μηδὲν
ἡμαρτηκὼς
ἔργῳ |
[4, 19] |
ἧς
καὶ
οἱ
κωμικοὶ
πολλὰ
|
δὴ |
καταγράφουσιν,
Σωκράτης
μὲν
ἀπέλαυσεν
εἰς |
[4, 13] |
τὴν
ἀνθρωπογονίαν
προπεφητεῦσθαι
λέγουσι.
Καὶ
|
δὴ |
μετάγουσι
τὴν
ὁμοιότητα
καὶ
ἐφ´ |
[4, 26] |
Ὁ
μὲν
οὖν
Εὐριπίδης
Χρύσεαι
|
δή |
μοι
πτέρυγες
περὶ
νώτῳ
φησὶ
|
[4, 6] |
γνῶσιν
πτητικοὺς
προσεῖπεν.
Οὐ
γὰρ
|
δὴ |
μόνον
πλούτου
καὶ
δόξης
καὶ |
[4, 3] |
πλησίον
σου
ὡς
σεαυτόν.
Εἰ
|
δὴ |
ὁ
τὸν
πλησίον
ἀγαπῶν
κακὸν |
[4, 23] |
κύριε.
Καλὴ
γὰρ
ἡ
κτισθεῖσα
|
δὴ |
οἰκονομία
καὶ
πάντα
εὖ
διοικεῖται, |
[4, 25] |
αὐτοῦ
τῶν
δυνάμεων
ἐννοίας.
Καὶ
|
δὴ |
οὐ
γίνεται
ἀτεχνῶς
ἓν
ὡς |
[4, 26] |
ἀποπροηγμένα
ἐν
τοῖς
μέσοις.
Ἐχρῆν
|
δὴ |
οὖν
τὴν
σύνθεσιν
τοῦ
ἀνθρώπου |
[4, 20] |
μοιχοὺς
κρινεῖ
ὁ
θεός.
Ἑνὸς
|
δὴ |
σκοποῦ
καὶ
ἑνὸς
δὴ
τέλους |
[4, 22] |
τὴν
ἰδίαν
ἐξηγήσατο
παρουσίαν.
~Ὁ
|
δὴ |
συνίων
καὶ
διορατικὸς
οὗτός
ἐστιν |
[4, 12] |
τοῦ
κυρίου
τῶν
ὅλων.
Λείπεται
|
δὴ |
συντόμως
φάναι
τὰ
τοιαῦτα
συμβαίνειν |
[4, 20] |
Ἑνὸς
δὴ
σκοποῦ
καὶ
ἑνὸς
|
δὴ |
τέλους
ἀνδρὶ
καὶ
γυναικὶ
δεδειγμένου, |
[4, 1] |
ὀφειλομένων
τῆς
ἀληθείας
ἀνάγκη)
τότε
|
δὴ |
τὴν
τῷ
ὄντι
γνωστικὴν
φυσιολογίαν |
[4, 13] |
ἄνωθεν
δὲ
ἡμῖν
δεῦρο
τοῦτο
|
δὴ |
τὸ
διάφορον
γένος
ἐπὶ
τὴν |
[4, 20] |
δυστυχεῖν
τε
χρή·
τί
γὰρ
|
δὴ |
τὸ
φίλον
ἄλλο
πλὴν
τόδε; |
[4, 19] |
διὰ
πίστεως
ἀναλύουσα
δόγμα·
καὶ
|
δὴ |
τὸν
μὲν
ἐτιθάσευσεν,
ἀνέστειλεν
δὲ |
[4, 8] |
ἐάν
τε
καὶ
μή.
Εἰ
|
δὴ |
τῶν
ἀδιαφόρων
ἔνια
τοιαύτην
εἴληχε |
[4, 13] |
ἁμαρτάνοντες
εἴρηνται
θεοῦ,
οἱ
ἐχθροὶ
|
δὴ |
τῶν
ἐντολῶν
αἷς
μὴ
{δὲ} |
[4, 6] |
ἄνευ
δὲ
τῶν
μεταξύ,
ἃ
|
δὴ |
ὕλης
ἐπέχει
τάξιν,
οὔθ´
αἱ |
[4, 4] |
οἱ
νόμοι
οἱ
πολιτικοί.
Ἃ
|
δὴ |
ὑπεροπτέον
εὐχαρίστως
τῷ
μεγαλόφρονι
δικαίῳ |
[4, 4] |
διὰ
τὴν
ἐντολὴν
ἐκκλινεῖ,
ἵνα
|
δὴ |
φόβῳ
μάρτυς
γένηται·
οὐ
μὴν |
[4, 3] |
ἐστι
κατὰ
τὸν
ἀπόστολον.
Δεῖ
|
δή, |
ὡς
ἔοικε,
τήν
γε
τοῦ |
[4, 13] |
προειρημένοι,
ἀλλὰ
καὶ
οἱ
Φρύγες·
|
ἤδη |
γὰρ
καὶ
οὗτοι
τοὺς
τῇ |
[4, 23] |
δυνατὸν
τῷ
τρόπῳ
τὸν
γνωστικὸν
|
ἤδη |
γενέσθαι
θεόν·
ἐγὼ
εἶπα·
θεοί |
[4, 25] |
τῷ
Θεαιτήτῳ
κορυφαῖος»
οἷον
ἄγγελος
|
ἤδη |
γενόμενος
σὺν
Χριστῷ
{τε}
ἔσται, |
[4, 8] |
τὸ
βρέφος
ἀνελομένη
οἴκαδε
φέρει.
|
ἤδη |
γοῦν
αἱ
κύνες
οὐδὲν
ἔλαττον |
[4, 6] |
ἁπλῶς
μεριμνητάς
τε
καὶ
φροντιστάς,
|
ἤδη |
δὲ
καὶ
τοὺς
φιλοσωμάτους·
ἔρωτες |
[4, 3] |
τῷ
κόσμῳ»
λέγει,
βιῶ
δὲ
|
ἤδη |
ἐν
σαρκὶ
ὢν
ὡς
ἐν |
[4, 22] |
τὸν
ἀπόστολον,
ὅτι
ὥρα
ὑμᾶς
|
ἤδη |
ἐξ
ὕπνου
ἐγερθῆναι·
νῦν
γὰρ |
[4, 18] |
ἔννοιαν
τὴν
ὁμιλίαν
(τοῦτο
γὰρ
|
ἤδη |
ἔργον
ἐστὶν
ἐπιθυμίας
ὡς
ἐπιθυμίας) |
[4, 2] |
βαδιστέον
δὲ
τὸ
μετὰ
τοῦτο
|
ἤδη |
καὶ
τὴν
λοιπὴν
ἑαυτοῖς
ἐξευρετέον, |
[4, 18] |
γὰρ
ὄναρ
τῇ
φαντασίᾳ,
συγκαταχρῆται
|
ἤδη |
καὶ
τῷ
σώματι.
Λέγουσιν
οὖν |
[4, 26] |
ἀπιστήσας»
κατὰ
τὴν
σωτήριον
φωνὴν
|
ἤδη |
κέκριται»
Γέγραπται
δὲ
κἀν
ταῖς |
[4, 18] |
ἐμβλέψας
τῇ
γυναικὶ
πρὸς
ἐπιθυμίαν
|
ἤδη |
μεμοίχευκεν»
οὐ
ψιλὴν
τὴν
ἐπιθυμίαν |
[4, 7] |
ἀγάπη,
ὡς
προσῆκόν
ἐστι,
γνωστικῶς
|
ἤδη |
παιδεύουσα.
Ἕλληνες
γὰρ
οὐκ
οἶδ´ |
[4, 20] |
εἰ
δὲ
μὴ
ὑπακούοι,
τότε
|
ἤδη |
πειράσεται
καθ´
ὅσον
οἷόν
τέ |
[4, 26] |
ἐξομοιούμενος
θεῷ
εἰς
ὅσον
δύναται,
|
ἤδη |
πνευματικὸς
καὶ
διὰ
τοῦτο
ἐκλεκτός. |
[4, 21] |
τὸν
Χριστόν.
Ἐν
εὐαγγελίῳ
δὲ
|
ἤδη |
προκόπτει
ὁ
γνωστικός,
οὐ
βαθμῷ |
[4, 21] |
τὸ
ἐκ
καταρτισμοῦ
τελείως
ἀπηρτισμένον.
|
ἤδη |
συνορῶμεν
ὅπῃ
καὶ
ὅπως
καὶ |
[4, 21] |
ἡ
συμπεραίωσις
τοῦ
βίου,
φθάσαντος
|
ἤδη |
τοῦ
γνωστικοῦ
μάρτυρος
τὸ
τέλειον |
[4, 13] |
ὑποτίθεται
καὶ
αὐτὸς
ἐμφερῶς
τῷ
|
Βασιλείδῃ, |
ἄνωθεν
δὲ
ἡμῖν
δεῦρο
τοῦτο |
[4, 12] |
τις,
ἀπὸ
ῥύπου.
Ἀλλὰ
τῷ
|
Βασιλείδῃ |
ἡ
ὑπόθεσις
προαμαρτήσασάν
φησι
τὴν |
[4, 13] |
θεοῦ
τοῦ
πάντων
κυρίου,
ἀλλ´
|
ἐπειδὴ |
μὴ
καταμένομεν
ἐν
αὐτοῖς
τὸν |
[4, 8] |
ἀνδρί,
ἐλευθέρῳ
τε
καὶ
δούλῳ,
|
ἐπειδὴ |
μίαν
καὶ
τὴν
αὐτὴν
ἀρετὴν |
[4, 22] |
δοκοῦσιν
εὐφρόνην
κεκληκέναι
τὴν
νύκτα,
|
ἐπειδὴ |
τηνικάδε
ἡ
ψυχὴ
πεπαυμένη
τῶν |
[4, 2] |
μαλλός,
ἦν
δ´
ἀπ´
ἀμπέλων
|
σπονδή |
τε
καὶ
ῥὰξ
εὖ
τεθησαυρισμένη, |
[4, 9] |
ἡ
ἐπὶ
τῶν
ἐξουσιῶν,
ἐὰν
|
δέῃ |
καὶ
ὁ
λόγος
αἱρῇ.
Ὁμολογήσει |
[4, 20] |
διεξάγειν
βίον,
ἐάν
τε
ἀποθνῄσκειν
|
δέῃ |
μετὰ
τοῦ
λόγου
ἐάν
τε |
[4, 8] |
ἐντολαῖς
βιώσεταί
τε
καί,
ἐὰν
|
δέῃ, |
τεθνήξεται,
ὅπερ
ἂν
εἴη
διὰ |
[4, 1] |
γε
ἐθέλῃ
καὶ
ὅπως
ἂν
|
ἐμπνέῃ, |
νυνὶ
δὲ
ἐπὶ
τὸ
προκείμενον |
[4, 22] |
τέλειος.
Τούτῳ
τέθνηκεν
ἡ
σάρξ.
|
Ζῇ |
δὲ
αὐτὸς
μόνος
ἀφιερώσας
τὸν |
[4, 8] |
γέροντι,
τῷ
μὲν
ὅπως
γηράσκων
|
νεάζῃ |
τοῖς
ἀγαθοῖς
διὰ
τὴν
χάριν |
[4, 17] |
τούτων,
καὶ
ἐγκεκυφότες
εἰς
τὰ
|
βάθη |
τῆς
θείας
γνώσεως,
πάντα
τάξει |
[4, 6] |
κάθαρσίς
ἐστι,
καὶ
ἐνέργειά
ἐστιν
|
ἀγαθή. |
Ἀγαθὰ
γοῦν
τὰ
μὲν
αὐτὰ |
[4, 20] |
δὲ
ὤνησε
πολλάς·
πᾶσα
γὰρ
|
ἀγαθὴ |
γυνή,
ἥτις
ἀνδρὶ
συντέτηκε,
σωφρονεῖν |
[4, 18] |
μεθιστάναι»
καὶ
τὰ
ἐπισκοτοῦντα
ἀποβαλεῖν
|
πάθη, |
μὴ
δι´
ἀγάπην
δὲ
πιστωθῶ |
[4, 6] |
τὰ
δελέατα
τά
τε
ἄλλα
|
πάθη, |
ὅσα
πολεμεῖ
τὸν
λογισμόν,
τιθασεύσαντες |
[4, 4] |
αἰτοῦντι
φέρων
προσδίδωσι
καὶ
τὰ
|
πάθη, |
προαποδυόμενος
τοῦ
σαρκίου
ταῦτα,
οὐχ |
[4, 12] |
τύχῃ,
πάσχῃ
δέ,
ὃ
ἂν
|
πάθῃ, |
τοῦτο
ἔπαθεν
ἐμφερῶς
τῷ
νηπίῳ· |
[4, 19] |
τελείᾳ
πρὸς
τὸν
θεὸν
δεήσει
|
ἀπαθῆ |
διεφύλαξεν.
Σιωπῶ
γὰρ
Σουσάνναν
καὶ |
[4, 23] |
τὴν
πρὸς
τὸ
θεῖον
ἐξομοίωσιν
|
ἀπαθῆ |
καὶ
ἐνάρετον
γενέσθαι.
Τοῖς
δὲ |
[4, 20] |
ἀπολλυμένου
καὶ
διὰ
πυρὸς
δεδοκιμασμένον
|
εὑρεθῇ |
εἰς
ἔπαινον
καὶ
δόξαν
ἐν |
[4, 13] |
ὀνόματος
αὐτοῦ·
οὐ
γὰρ
αὐθεντικῶς
|
εὑρέθη |
μορφή,
ἀλλὰ
τὸ
ὄνομα
ἐπλήρωσεν |
[4, 6] |
καὶ
ἐζήτησα
αὐτὸν
καὶ
οὐχ
|
εὑρέθη |
ὁ
τόπος
αὐτοῦ.
Φύλασσε
ἀκακίαν |
[4, 17] |
ὃς
ἐν
ὑπακοῇ
δίκαιος
εὑρεθεὶς
|
μετετέθη, |
καὶ
Νῶε,
ὃς
πιστεύσας
διεσώθη, |
[4, 7] |
παλαιὸς
ἄνθρωπος
ἡμῶν
συνεσταύρωται,
ἵνα
|
καταργηθῇ |
τὸ
σῶμα
τῆς
ἁμαρτίας,
τοῦ |
[4, 4] |
καὶ
δειλῶς
φιλοζωοῦσι,
μαρτυρίαν
λέγοντες
|
ἀληθῆ |
εἶναι
τὴν
τοῦ
ὄντως
ὄντος |
[4, 12] |
δὲ
τὸ
ἁμαρτῆσαι
ἔχον,
ἐπὰν
|
ὑποβληθῇ |
τῷ
παθεῖν,
εὐεργετεῖται
{τε}
πολλὰ |
[4, 12] |
τοῦ
μὲν
ποιήσαντος
δι´
ὧν
|
ἐβουλήθη, |
τῆς
δὲ
κωλυσάσης
τὸ
ἔργον |
[4, 13] |
τῷ
ζωγράφῳ
τὸν
τύπον,
ἵνα
|
τιμηθῇ |
δι´
ὀνόματος
αὐτοῦ·
οὐ
γὰρ |
[4, 15] |
τοῦ
ἑτέρου,
ἵνα
μὴ
κακῶς
|
οἰκοδομηθῇ |
ἀμαθίᾳ
μιμούμενος
ὃ
μὴ
γινώσκει, |
[4, 24] |
παιδευομένους·
τὰ
μὲν
γὰρ
προενεργηθέντα
|
ἀφείθη, |
τὰ
δὲ
ἐπιγινόμενα
ἐκκαθαίρεται.
Περὶ |
[4, 9] |
τοῦ
ἀνθρώπου
ἐπαισχυνθήσεται
αὐτόν,
ὅταν
|
ἔλθῃ |
ἐν
τῇ
δόξῃ
τοῦ
πατρὸς |
[4, 26] |
δόξα
ἀνθρώπου
ὡς
ἄνθος
χόρτου·
|
ἐξηράνθη |
ὁ
χόρτος
καὶ
τὸ
ἄνθος |
[4, 9] |
τῶν
ἀγγέλων.
Ὃς
γὰρ
ἂν
|
ἐπαισχυνθῇ |
με
ἢ
τοὺς
ἐμοὺς
λόγους |
[4, 17] |
πίστιν
ἐλευθέραν
κληθεὶς
Ἀβραὰμ
οὐκ
|
ἐπήρθη |
τῇ
δόξῃ,
μετριοπαθῶν
δὲ
ἔλεγεν· |
[4, 12] |
ἔτι
χρησίμη
ἡ
πολιτεία
ἡ
|
ὀρθή, |
τὸ
νεκρῶσαι
τὰς
ἐπιθυμίας
καὶ |
[4, 17] |
Οὗ
τὸ
αἷμα
ὑπὲρ
ἡμῶν
|
ἡγιάσθη. |
Ἐντραπῶμεν
οὖν
τοὺς
προηγουμένους
ἡμῶν |
[4, 16] |
ἐν
ὀφθαλμοῖς
ἀφρόνων
τεθνάναι
καὶ
|
ἐλογίσθη |
κάκωσις
ἡ
ἔξοδος
αὐτῶν
καὶ |
[4, 13] |
φησὶν
ἀπὸ
θεοῦ·
ὅτι
ὑμῖν
|
ἐχαρίσθη |
τὸ
ὑπὲρ
Χριστοῦ,
οὐ
μόνον |
[4, 23] |
πάντα
ὅσα
εἰς
χρῆσιν
ἡμῶν
|
ἐκτίσθη, |
ὡς
γάμον
φέρε
εἰπεῖν
καὶ |
[4, 17] |
θεοῦ,
πατὴρ
δὲ
τοῦ
Ἰσαὰκ
|
προσηγορεύθη. |
Διὰ
φιλοξενίαν
καὶ
εὐσέβειαν
Λὼτ |
[4, 26] |
ἐπίγειος
ἡμῶν
οἰκία
τοῦ
σκήνους
|
καταλυθῇ, |
οἰκοδομὴν
ἐκ
θεοῦ
ἔχομεν,
οἰκίαν |
[4, 12] |
οὖν
τὸν
ἁγιασμὸν
ἡμῶν
οὐκ
|
ἐκωλύθη |
παθεῖν
ὁ
κύριος.
Εἰ
τοίνυν |
[4, 25] |
ὁρῶντας
καὶ
δίδωσιν
ὄργια.
Κἂν
|
πύθῃ· |
τὰ
δὲ
ὄργια
ἐστὶ
τίν´ |
[4, 7] |
ὁ
σῴζων
πρὸς
τὸ
σῳζόμενον
|
ἐλέχθη) |
θανῇ
θάνατον
ἑλόμενος
διὰ
ζωὴν |
[4, 6] |
κερδήσῃ,
τὴν
δὲ
ψυχὴν
αὐτοῦ
|
ζημιωθῇ; |
ἢ
τί
δώσει
ἄνθρωπος
ἀντάλλαγμα |
[4, 17] |
Διὰ
φιλοξενίαν
καὶ
εὐσέβειαν
Λὼτ
|
ἐσώθη |
ἐκ
Σοδόμων·
διὰ
πίστιν
καὶ |
[4, 17] |
Σοδόμων·
διὰ
πίστιν
καὶ
φιλοξενίαν
|
ἐσώθη |
Ῥαὰβ
ἡ
πόρνη·
δι´
ὑπομονὴν |
[4, 17] |
μετετέθη,
καὶ
Νῶε,
ὃς
πιστεύσας
|
διεσώθη, |
καὶ
Ἀβραάμ,
ὃς
διὰ
πίστιν |
[4, 9] |
τὴν
σωτηρίαν.
Ἀλλ´
εἰ
καὶ
|
ὑπερβαίη |
τις
ἐπὶ
τὴν
ἀγάπην,
τῷ |
[4, 2] |
ἐπὴν
δ´
εἰς
ἄκρον
ἵκηται,
|
ῥηιδίη |
δὴ
´πειτα
πέλει,
χαλεπή
περ |
[4, 22] |
καὶ
{ἡ}
εἰκὼν
τοῦ
βαπτίσματος
|
εἴη |
ἂν
{καὶ
ἡ}
ἐκ
Μωυσέως |
[4, 25] |
βροτῶν,
κἂν
πολυπραγμονῇ
τις
ὁποῖα
|
εἴη, |
αὖθις
ἀκουσάτω·
Οὐ
θέμις
ἀκοῦσαί |
[4, 6] |
εἰς
υἱοθεσίαν
ἀποκατασταθήσονται
τὴν
προσφιλεστάτην.
|
Εἴη |
δ´
ἂν
ἡ
τελεία
εἰρηνοποίησις |
[4, 13] |
ῥύσασθαι
τῆς
φθορᾶς
οὐ
κατίσχυσεν.
|
Εἴη |
δ´
ἂν
καὶ
ὁ
κύριος |
[4, 7] |
δέσμιον
αὐτοῦ,
τῷ
Τιμοθέῳ
γράφει.
|
Εἴη |
δ´
ἂν
ὁ
τοιοῦτος
ὁ |
[4, 22] |
ἢ
τὴν
σωτηρίαν
τὴν
αἰώνιον,
|
εἴη |
δὲ
ταῦτα
κεχωρισμένα
(παντὸς
μᾶλλον |
[4, 8] |
ἐὰν
δέῃ,
τεθνήξεται,
ὅπερ
ἂν
|
εἴη |
διὰ
θανάτου
ζωοποιηθῆναι.
ἴσμεν
γοῦν |
[4, 7] |
ἐπ´
αὐτῷ
τὸ
εὐδαιμονεῖν
ἂν
|
εἴη |
καὶ
τὸ
μακαρίῳ
εἶναι
βασιλικῷ |
[4, 1] |
ἐπινενοημένων
ἐγχειρητέον.
Οἷς
ἑπόμενον
ἂν
|
εἴη |
μετὰ
τὴν
ἐπιδρομὴν
τῆς
θεολογίας |
[4, 6] |
ἀνθρώπῳ
εἰρηνικῷ.
Οὗτος
δ´
ἂν
|
εἴη |
ὁ
ἀνυποκρίτως
ἐξ
ὅλης
καρδίας |
[4, 25] |
ἀπόδοσιν.
Εἴτ´
οὖν
ὁ
χρόνος
|
εἴη |
ὁ
διὰ
τῶν
ἑπτὰ
περιόδων |
[4, 10] |
τῷ
δικαστηρίῳ·
οὗτος
δ´
ἂν
|
εἴη |
ὁ
μὴ
περιστελλόμενος
τὸν
διωγμόν, |
[4, 21] |
κατὰ
νόμον
ψιλόν
τις
ἂν
|
εἴη |
τέλειος,
ὃς
ἀποχὴν
κακῶν
ἐπαγγέλλεται· |
[4, 21] |
πνεῦμα.
Μακάριος
δ´
ἔνθεν
ἂν
|
εἴη |
τέλειός
τε
ἐν
δίκῃ
κηρυχθείη, |
[4, 12] |
ἀνταπόδοσις·
εἰ
μὲν
γὰρ
μὴ
|
εἴη |
τῆς
θείας
διοικήσεως,
οἴχεται
ἡ |
[4, 12] |
θλίψεις
οἴεσθαι
χρή,
μὴ
γὰρ
|
εἴη |
τοῦτο
ἐννοεῖν,
ἀλλὰ
μὴ
κωλύειν |
[4, 26] |
θεοῦ,
καὶ
οὐκ
ἄν
τις
|
εἴη |
φύσει
τοῦ
κόσμου
ξένος,
μιᾶς |
[4, 22] |
Εἰ
γοῦν
τις
καθ´
ὑπόθεσιν
|
προθείη |
τῷ
γνωστικῷ,
πότερον
ἑλέσθαι
βούλοιτο, |
[4, 26] |
εὐχάς,
ἃς
οὐκ
ἄν
τις
|
αἰδεσθείη |
ποιεῖσθαι
πολλῶν
συνειδότων.
Ἡμεῖς
δὲ |
[4, 22] |
τὸν
θεὸν
ἐφ´
οἷς
πράττει
|
πεισθείη, |
ὅπερ
ἀδύνατον,
πρᾶξαί
τι
παρὰ |
[4, 13] |
μὴ
καὶ
αὐτὸς
αὐτοῖς
ὁμοούσιος
|
λεχθείη· |
εἰ
δ´
εἰς
τοῦτο
κατήργησεν |
[4, 21] |
εἴη
τέλειός
τε
ἐν
δίκῃ
|
κηρυχθείη, |
Ἵνα
ἡ
ὑπερβολὴ
τῆς
δυνάμεως |
[4, 23] |
πρὸς
τὰ
νοητὰ
οἰκείωσιν
ἀκολούθως
|
ποιοίη |
ἄν,
ἔμπαλιν
δὲ
ἡ
πρὸς |
[4, 13] |
ποτε
ὁ
υἱὸς
τῷ
πατρὶ
|
διαφιλονικοίη |
καὶ
ταῦτα
ἐν
θεοῖς.
Ὅτι |
[4, 9] |
καὶ
τὸν
πλησίον,
ἵν´,
εἰ
|
καλοίη |
περίστασις,
ὑπὲρ
ἐκκλησίας
ἀσκανδάλιστοι
τὰς |
[4, 22] |
ὁμοίωσιν»
τοῦ
κυρίου
τὸν
βίον
|
ἐκτελοίη. |
Κἄν
πως
ἀγαθοεργοῦντι
αὐτῷ
ἐναντίον |
[4, 17] |
γὰρ
ὃς
ἂν
διδάσκῃ
καὶ
|
ποιῇ |
τὰ
τοῦ
κυρίου
κατ´
ἀξίαν· |
[4, 6] |
ἀντικειμένου
στρατιᾶς.
Καὶ
ὅλως
ἡ
|
κυριακὴ |
ἄσκησις
ἀπάγει
τὴν
ψυχὴν
τοῦ |
[4, 6] |
δικαιωθείς,
πρὸς
δὲ
καὶ
τῇ
|
κυριακῇ |
τελειωθεὶς
εὐποιίᾳ.
Αὐτίκα
τὸν
καυχώμενον |
[4, 7] |
Ἕλληνες
γὰρ
οὐκ
οἶδ´
ὅπως
|
ἀνάγκῃ |
δεδωκότες
ἀλόγῳ
τὰ
συμβαίνοντα
ἄκοντες |
[4, 3] |
καὶ
θυμοῦ
βάραθρα,
ἃ
διαπηδᾶν
|
ἀνάγκη |
καὶ
πᾶσαν
ἀποφεύγειν
τὴν
τῶν |
[4, 12] |
τῶν
ὅλων.
Ὧν
οὕτως
ἐχόντων
|
ἀνάγκη |
ὁμολογεῖν
αὐτοὺς
ἢ
τὴν
κόλασιν |
[4, 6] |
μὴ
καρποφορῆσαι
δυνηθῆναι.
Μαθεῖν
οὖν
|
ἀνάγκη |
ὅπως
ἑκάστῳ
τῶν
προσπιπτόντων
χρηστέον |
[4, 5] |
ἀναφορά.
Ἐν
ταύτῃ
γὰρ
μαθεῖν
|
ἀνάγκη |
τὸν
γνωστικῶς
πολιτευόμενον
τὰ
προσήκοντα, |
[4, 1] |
τῶν
προλέγεσθαι
ὀφειλομένων
τῆς
ἀληθείας
|
ἀνάγκη) |
τότε
δὴ
τὴν
τῷ
ὄντι |
[4, 6] |
αὐτοῦ,
οὐδὲ
ἐπιστώθησαν
ἐν
τῇ
|
διαθήκῃ |
αὐτοῦ.
Διὰ
τοῦτο
Ἄλαλα
γενηθήτω |
[4, 7] |
μὴ
δακέθυμος
ἱδρὼς
ἔνδοθεν
μόλῃ
|
ἵκῃ |
τ´
ἐς
ἄκρον
ἀνδρείας.
Καὶ |
[4, 19] |
Ἀρήτη
δὲ
ἡ
Ἀριστίππου
ἡ
|
Κυρηναϊκὴ |
τὸν
Μητροδίδακτον
ἐπικληθέντα
ἐπαίδευσεν
Ἀρίστιππον. |
[4, 7] |
τελείωσιν
σπεύδουσιν
ἡ
γνῶσις
ἡ
|
λογική, |
ἧς
θεμέλιος
ἡ
ἁγία
τριάς, |
[4, 21] |
ἂν
εἴη
τέλειός
τε
ἐν
|
δίκῃ |
κηρυχθείη,
Ἵνα
ἡ
ὑπερβολὴ
τῆς |
[4, 17] |
ἐδοκίμασεν;
τήν
τε
σώφρονα
καὶ
|
ἐπιεικῆ |
ἐν
Χριστῷ
εὐσέβειαν
οὐκ
ἐθαύμασεν; |
[4, 16] |
ἐνδεικνύμενοι,
ὅτι
Οὐκ
ἐν
σοφίᾳ
|
σαρκικῇ, |
ἀλλ´
ἐν
χάριτι
θεοῦ
ἀνεστράφημεν |
[4, 9] |
διὰ
τῆς
φωνῆς
ὁμολογία
οὐ
|
καθολική, |
ἀλλὰ
μερική.
Καθολικὴ
δὲ
ἣν |
[4, 9] |
ὁμολογία
οὐ
καθολική,
ἀλλὰ
μερική.
|
Καθολικὴ |
δὲ
ἣν
νῦν
λέγει,
ἡ |
[4, 8] |
σαρκὸς
οὐ
μὴ
τελέσητε»
ἡ
|
ἀποστολικὴ |
συμβουλεύει
ἐντολή·
Ἡ
γὰρ
σὰρξ |
[4, 9] |
ταύτῃ
τῇ
ὁμολογίᾳ
καὶ
ἡ
|
μερικὴ |
ἡ
ἐπὶ
τῶν
ἐξουσιῶν,
ἐὰν |
[4, 9] |
φωνῆς
ὁμολογία
οὐ
καθολική,
ἀλλὰ
|
μερική. |
Καθολικὴ
δὲ
ἣν
νῦν
λέγει, |
[4, 7] |
ὑπακοῦσαι
λόγων.
Θεανὼ
γὰρ
ἡ
|
Πυθαγορικὴ |
γράφει·
Ἦν
γὰρ
ἂν
τῷ |
[4, 19] |
δέ;
οὐχὶ
Θεανὼ
μὲν
ἡ
|
Πυθαγορικὴ |
εἰς
τοσοῦτον
ἧκεν
φιλοσοφίας
ὡς |
[4, 6] |
πενίαν
ἢ
νόσον
ἢ
γῆρας
|
(φυσικὴ |
γὰρ
νόσος
καὶ
τοῦτο)
ἐξυπηρετῆσαι |
[4, 5] |
τὴν
πόσιν
δὲ
ἡ
ἡδονή,
|
ποιητικὴ |
τῆς
ἡδονῆς
ἡ
ἀλγηδὼν
ἡ |
[4, 18] |
κυρίου,
καὶ
ἡ
κατὰ
Χριστὸν
|
ἀγαπητικὴ |
ἡμῶν
διδασκαλία
τε
καὶ
πολιτεία. |
[4, 15] |
δὲ
λέγω
οὐχὶ
τὴν
ἑαυτοῦ,
|
γνωστικὴ |
γάρ,
ἀλλὰ
τὴν
τοῦ
ἑτέρου, |
[4, 21] |
εὐποιίαν.
Ἀλλὰ
νομικοῦ
μὲν
τελείωσις
|
γνωστικὴ |
εὐαγγελίου
πρόσληψις,
ἵνα
γένηται
ὁ |
[4, 19] |
βασάνους
ἤνεγκεν
ἀνδρείως
Λέαινα
ἡ
|
Ἀττική; |
συνειδυῖα
αὕτη
τοῖς
ἀμφὶ
τὸν |
[4, 8] |
σπουδῆς,
ἐάν
τε
ἀρέσκειν
τισὶ
|
δοκῇ |
ἐάν
τε
καὶ
μή.
Εἰ |
[4, 8] |
πραχθῆναι
δυνάμενον,
ἐάν
τε
ἑτέρως
|
δοκῇ |
τισιν
ἐάν
τε
καὶ
μή. |
[4, 17] |
θεοῦ.
Μακάριος
γὰρ
ὃς
ἂν
|
διδάσκῃ |
καὶ
ποιῇ
τὰ
τοῦ
κυρίου |
[4, 22] |
ἄλειψαι,
ἵνα
ὁ
θεὸς
μόνος
|
γινώσκῃ, |
ἀνθρώπων
δὲ
οὐδὲ
εἷς,
ἀλλ´ |
[4, 26] |
ἐὰν
ὁ
καιρὸς
τῆς
ἀποδημίας
|
καλῇ, |
ἀπολείπουσα
τὸ
σκῆνος.
Πάροικος»
φησίν, |
[4, 23] |
τὴν
πρὸς
σὲ
οἰκείωσιν,
κύριε.
|
Καλὴ |
γὰρ
ἡ
κτισθεῖσα
δὴ
οἰκονομία |
[4, 25] |
πως·
Ἡ
δὲ
παρθένος
ἦν
|
καλή, |
παρθένος
ἦν,
ἀνὴρ
οὐκ
ἔγνω |
[4, 18] |
σὰρξ
εἶναι
κατ´
ἐπιθυμίαν
δόξῃ
|
καλή, |
σαρκικῶς
ἰδὼν
καὶ
ἁμαρτητικῶς
δι´ |
[4, 8] |
δὲ
Κύριος
κεφαλὴ
τοῦ
ἀνδρός,
|
κεφαλὴ |
δὲ
γυναικὸς
ὁ
ἀνήρ,
κύριος |
[4, 8] |
ἀνδρὸς
ἡ
κεφαλὴ
ὁ
Χριστός,
|
κεφαλὴ |
δὲ
γυναικὸς
ὁ
ἀνήρ.
Οὐ |
[4, 8] |
εἰδέναι
ὅτι
παντὸς
ἀνδρὸς
ἡ
|
κεφαλὴ |
ὁ
Χριστός,
κεφαλὴ
δὲ
γυναικὸς |
[4, 8] |
τῷ
κυρίῳ,
ὅτι
ἀνήρ
ἐστι
|
κεφαλὴ |
τῆς
γυναικὸς
ὡς
καὶ
ὁ |
[4, 8] |
γυναικὸς
ὡς
καὶ
ὁ
Χριστὸς
|
κεφαλὴ |
τῆς
ἐκκλησίας,
αὐτὸς
ὁ
σωτὴρ |
[4, 8] |
οἶκον
ἔχητον
ἀνὴρ
ἠδὲ
γυνή.
|
Κεφαλὴ |
τοίνυν
τὸ
ἡγεμονικόν.
Εἰ
δὲ |
[4, 8] |
τὸ
ἡγεμονικόν.
Εἰ
δὲ
Κύριος
|
κεφαλὴ |
τοῦ
ἀνδρός,
κεφαλὴ
δὲ
γυναικὸς |
[4, 17] |
ἐκήρυξεν;
καὶ
τὴν
τελείαν
καὶ
|
ἀσφαλῆ |
γνῶσιν
οὐκ
ἐμακάρισεν;
ἀπροσωπολήπτως
γὰρ |
[4, 17] |
ἐν
ἡμῖν
ἐστι,
καὶ
ὅταν
|
θέλῃ, |
ἀνελεῖ
αὐτήν.
Ταῦτα
δὲ
πάντα |
[4, 1] |
μὲν
γεγράψεται,
ἢν
θεός
γε
|
ἐθέλῃ |
καὶ
ὅπως
ἂν
ἐμπνέῃ,
νυνὶ |
[4, 26] |
πρὸς
γνῶσιν
συντείνουσαν
τά
τε
|
μέλη |
καὶ
μέρη
πρὸς
τὸ
καλόν, |
[4, 18] |
καὶ
μισθῷ
προσδοκωμένῳ
ἐπικροτῶν
τὰ
|
χείλη |
εἰς
μαρτυρίαν
κυρίου
ὁμολογήσω
κύριον, |
[4, 6] |
τὴν
γλῶσσαν
ἡμῶν
μεγαλυνοῦμεν,
τὰ
|
χείλη |
ἡμῶν
παρ´
ἡμῖν
ἐστι·
τίς |
[4, 17] |
γλῶσσάν
σου
ἀπὸ
κακοῦ
καὶ
|
χείλη |
σου
τοῦ
μὴ
λαλῆσαι
δόλον· |
[4, 6] |
πάλιν·
Ἐξολεθρεύσαι
κύριος
πάντα
τὰ
|
χείλη |
τὰ
δόλια
καὶ
γλῶσσαν
μεγαλορήμονα, |
[4, 6] |
Διὰ
τοῦτο
Ἄλαλα
γενηθήτω
τὰ
|
χείλη |
τὰ
δόλια·
τὰ
λαλοῦντα
κατὰ |
[4, 22] |
σχέσις
ὡς
νοῦ,
ἡ
δὲ
|
ποικίλη |
διάθεσις
γίνεται
τῇ
πρὸς
τὰ |
[4, 19] |
καὶ
τὰ
κυνογάμια
ἐν
τῇ
|
Ποικίλῃ |
ἐτέλεσεν.
Ἀρήτη
δὲ
ἡ
Ἀριστίππου |
[4, 25] |
καθ´
ἑαυτήν
τε
ᾖ
καὶ
|
ὁμιλῇ |
τοῖς
εἴδεσιν,
οἷός
ἐστιν
ὁ |
[4, 22] |
μὴ
ὀνειδιζομένη
ἔτι.
Ὁ
δὲ
|
ψιλῇ |
κλήσει
καθὸ
κέκληται
ὑπακούων
οὔτε |
[4, 12] |
αὗται
κολάσεως,
ἧς
τίς
ἂν
|
ἄλλη |
μείζων
ἀπέμφασις
γένοιτο;
Ἀλλὰ
πρὸς |
[4, 7] |
τοῦ
θεοῦ·
κἂν
ἀτιμίᾳ
τις
|
περιβάλλῃ |
τοῦτον
φυγῇ
τε
καὶ
δημεύσει |
[4, 20] |
ἃν
τῷ
ξυνόντι
πρὸς
χάριν
|
μέλλῃ |
λέγειν.
Καὶ
αὖθίς
που
τούτοις |
[4, 8] |
ἀλλ´
ἐν
αὐτῇ
πολλάκις
τῇ
|
ἁμίλλῃ |
τῶν
πόνων
ἡ
γυνὴ
ἀποκυήσασα |
[4, 1] |
πρὸς
τὴν
κατεπείγουσαν
ἐξυπηρετοῦμεν
χρείαν
|
(πολλὴ |
γὰρ
ἡ
τῶν
προλέγεσθαι
ὀφειλομένων |
[4, 21] |
Ἡ
δὲ
διασύστασις
Ἐν
ὑπομονῇ
|
πολλῇ, |
ἐν
θλίψεσιν,
ἐν
ἀνάγκαις,
ἐν |
[4, 23] |
παντὸς
κακοῦ.
Ἴσθι
πεποιθὼς
ἐν
|
ὅλῃ |
καρδίᾳ
σου
καὶ
τῇ
διανοίᾳ |
[4, 6] |
ἐν
τῇ
τῶν
δυεῖν
ἀδελφῶν
|
παραβολῇ |
Μίσθιοι»
κέκληνται,
καὶ
μή
τί |
[4, 6] |
μή
τι
ταύτας
ἐν
τῇ
|
παραβολῇ |
τοῦ
τετραμεροῦς
σπόρου
ᾐνίξατο
τὰς |
[4, 6] |
δὲ
βούλεται
ἡ
τοῦ
Λαζάρου
|
παραβολὴ |
τῷ
κυρίῳ
πλουσίου
καὶ
πένητος |
[4, 19] |
εὐδοκίμων
γυναικῶν,
ἣ
δὲ
σεμνότητος
|
ὑπερβολῇ |
καὶ
μέχρι
θανάτου
χωροῦσα
πρὸς |
[4, 5] |
εἶναι.
Καίτοι
καὶ
Ἰὼβ
ἐγκρατείας
|
ὑπερβολῇ |
καὶ
πίστεως
ὑπεροχῇ
πένης
μὲν |
[4, 21] |
ἐν
δίκῃ
κηρυχθείη,
Ἵνα
ἡ
|
ὑπερβολὴ |
τῆς
δυνάμεως
ᾖ
τοῦ
θεοῦ |
[4, 7] |
ᾧ
μὴ
δακέθυμος
ἱδρὼς
ἔνδοθεν
|
μόλῃ
|
ἵκῃ
τ´
ἐς
ἄκρον
ἀνδρείας. |
[4, 3] |
κακὸν
οὐκ
ἐργάζεται
καὶ
πᾶσα
|
ἐντολὴ |
ἐν
τούτῳ
ἀνακεφαλαιοῦται,
τῷ
ἀγαπᾶν |
[4, 3] |
κλέψεις,
καὶ
εἴ
τις
ἑτέρα
|
ἐντολή, |
ἐν
τούτῳ
μόνῳ
ἀνακεφαλαιοῦται
τῷ |
[4, 8] |
μὴ
τελέσητε»
ἡ
ἀποστολικὴ
συμβουλεύει
|
ἐντολή· |
Ἡ
γὰρ
σὰρξ
ἐπιθυμεῖ
κατὰ |
[4, 17] |
ὅτι
ἐν
τῇ
πρὸς
Κορινθίους
|
ἐπιστολῇ |
γέγραπται·
Διὰ
Ἰησοῦ
Χριστοῦ
ἡ |
[4, 3] |
ἀπόστολος
ἐν
τῇ
πρὸς
Ῥωμαίους
|
ἐπιστολῇ |
γράφει·
Εἰς
ὑπακοὴν
πίστεως
εἰς |
[4, 20] |
γοῦν
ἐν
τῇ
πρὸς
Τίτον
|
ἐπιστολῇ |
ὁ
ἀπόστολος
δεῖν
εἶναί
φησι |
[4, 17] |
μὴν
ἐν
τῇ
πρὸς
Κορινθίους
|
ἐπιστολῇ |
ὁ
ἀπόστολος
Κλήμης
καὶ
αὐτὸς |
[4, 20] |
τέλειον,
ὁ
Πέτρος
ἐν
τῇ
|
ἐπιστολῇ |
φησι·
ὀλίγον
ἄρτι
εἰ
δέον |
[4, 8] |
εὐδοκιμοῦσαν·
ποτὲ
δὲ
πᾶσα
γὰρ
|
δούλη |
ἐστὶν
ἀνδρὸς
ἡ
σώφρων
γυνή, |
[4, 2] |
πίονας
ἄρτους
καὶ
μέλι
ἐν
|
κοτύλῃ |
καὶ
ἔλαιον
ἀναψήσασθαι.
Χρὴ
τοίνυν |
[4, 20] |
τις
ῥίζα
πικρίας
ἄνω
φύουσα
|
ἐνοχλῇ |
καὶ
δι´
αὐτῆς
μιανθῶσιν
οἱ |
[4, 8] |
συμφερόντως
μαχόμενα.
Ἐπιφέρει
γοῦν·
Ἵνα
|
μὴ |
ἃ
ἂν
θέλητε
ταῦτα
ποιῆτε. |
[4, 16] |
κοσμικὰς
ἐπιθυμίας»
ἀποτέμνοντας
κεφαλάς.
Τεκνία,
|
μὴ |
ἀγαπῶμεν
λόγῳ
μηδὲ
γλώσσῃ,
φησὶν |
[4, 11] |
κατά
τε
τὴν
ὑπομονήν·
κἂν
|
μὴ |
ἀδικῶμεν,
ἀλλ´
ὡς
ἀδικοῦσιν
ἡμῖν |
[4, 8] |
ἐρεθίζετε
τὰ
τέκνα
ὑμῶν,
ἵνα
|
μὴ |
ἀθυμῶσιν.
Οἱ
δοῦλοι,
ὑπακούετε
κατὰ |
[4, 17] |
μαρτυρεῖσθαι
ὁ
ἁγνὸς
τῇ
σαρκὶ
|
μὴ |
ἀλαζονευέσθω,
γινώσκων
ὅτι
ἕτερός
ἐστιν |
[4, 12] |
ἡμάρτανεν.
Ὥστ´
οὐκ
αὐτῷ
τὸ
|
μὴ |
ἁμαρτῆσαι
λογιστέον.
Ὡς
γὰρ
ὁ |
[4, 16] |
ἀναγνώσει
τῆς
παλαιᾶς
διαθήκης
μένει,
|
μὴ |
ἀνακαλυπτόμενον»
κατὰ
τὴν
πρὸς
τὸν |
[4, 10] |
ἀπροσπαθεῖς
διαμένωμεν
μόνον,
ἀλλ´
ὡς
|
μὴ |
ἀντιποιούμενοι
τοὺς
ἐπιδικαζομένους
ἐφ´
ἑαυτοὺς |
[4, 16] |
ἑαυτοὺς
κρείττονα
ὕπαρξιν
καὶ
μένουσαν.
|
Μὴ |
ἀποβάλητε
οὖν
τὴν
παρρησίαν
ὑμῶν, |
[4, 9] |
δικαστηρίοις
καὶ
μέχρι
θανάτου
βασανιζομένους
|
μὴ |
ἀρνεῖσθαι
ἀπὸ
διαθέσεως
πεπιστευκέναι
φαίνονται· |
[4, 11] |
ἐν
χειρὶ
θεοῦ,
καὶ
οὐ
|
μὴ |
ἅψηται
αὐτῶν
βάσανος.
~Βασιλείδης
δὲ |
[4, 6] |
τοῦ
υἱοῦ
τοῦ
ἀνθρώπου·
ἐὰν
|
μὴ |
βδελυσσώμεθα
δηλονότι
τοὺς
διώκοντας
καὶ |
[4, 26] |
δὲ
οὐ
σῴζει,
παρὰ
τὸ
|
μὴ |
βούλεσθαι
εἰδέναι
αὐτοὺς
τὸν
θεόν· |
[4, 7] |
ἡμετέρας
οὐκ
ἀναγκάσεις
ποιεῖν
ἃ
|
μὴ |
βουλόμεθα.
Πῦρ
ἀνθρώποις
μέγιστον
κολαστήριον· |
[4, 23] |
αὐτοῦ
καλῶς
ποιεῖ,
καὶ
ὁ
|
μὴ |
γαμίζων
κρεῖσσον
ποιεῖ
πρὸς
τὸ |
[4, 12] |
αὐτὸν
τὰς
θλίψεις
οἴεσθαι
χρή,
|
μὴ |
γὰρ
εἴη
τοῦτο
ἐννοεῖν,
ἀλλὰ |
[4, 24] |
ἐντολαὶ
οἷαί
τε
γενέσθαι
καὶ
|
μὴ |
γενέσθαι
ὑφ´
ἡμῶν,
οἷς
εὐλόγως |
[4, 22] |
μοι
τόδε
γένηται
καὶ
τόδε
|
μὴ |
γένηται,
τῆς
ἐπιστήμης
ἐφίεσθαι
τῆς |
[4, 24] |
μὴ
ὦσι
γενόμεναι,
ἀλλ´
ὡς
|
μὴ |
γενόμεναι.
Πλὴν
οὐδὲ
πάσας
ὁ |
[4, 24] |
ταῖς
ἑκουσίοις
κολαζόμεθα,
οὐχ
ἵνα
|
μὴ |
γένωνται
γενόμεναι,
ἀλλ´
ὅτι
ἐγένοντο, |
[4, 15] |
κακῶς
οἰκοδομηθῇ
ἀμαθίᾳ
μιμούμενος
ὃ
|
μὴ |
γινώσκει,
καταφρονητὴς
ἀντὶ
μεγαλόφρονος
γινόμενος. |
[4, 26] |
ἡ
μὲν
ἄγνοια
διὰ
τὸ
|
μὴ |
γινώσκειν
φύεται,
ὁ
θεὸς
δὲ |
[4, 4] |
τοῦ
πιστοῦ,
τὸν
ὄντως
θεὸν
|
μὴ |
γνωρίσαντες,
θανάτῳ
δὲ
ἑαυτοὺς
ἐπιδιδόασι |
[4, 7] |
πάντων
βλεφάροις
θνατῶν
ἔσοπτος,
ᾧ
|
μὴ |
δακέθυμος
ἱδρὼς
ἔνδοθεν
μόλῃ
ἵκῃ |
[4, 13] |
ἐχθροὶ
δὴ
τῶν
ἐντολῶν
αἷς
|
μὴ |
{δὲ}
ὑπακηκόασι
γενόμενοι,
ὥσπερ
φίλοι |
[4, 12] |
ἐκ
τῆς
ἀποβάσεως
καὶ
τὸ
|
μὴ |
δεῖν
κολασθῆναι
τοῦτον
φήσει,
τὴν |
[4, 18] |
καὶ
τὰ
ἐπισκοτοῦντα
ἀποβαλεῖν
πάθη,
|
μὴ |
δι´
ἀγάπην
δὲ
πιστωθῶ
τῷ |
[4, 22] |
πρώτη
ἀγαθοποιία
τοῦ
τελείου,
ὅταν
|
μὴ |
διά
τι
χρειῶδες
τῶν
εἰς |
[4, 20] |
Τὰς
πρεσβύτιδας
ἐν
καταστήματι
ἱεροπρεπεῖ,
|
μὴ |
διαβόλους,
μὴ
οἴνῳ
πολλῷ
δεδουλωμένας, |
[4, 3] |
παρὰ
τὴν
ἐπιστήμην
λέγω,
ἐπεὶ
|
μὴ |
διαφέρει
ζωή·
κοινὸν
γὰρ
τῇ |
[4, 12] |
δὲ
κωλυσάσης
τὸ
ἔργον
καὶ
|
μὴ |
δικαίως
περιεπούσης
τὸν
ἁμαρτητικόν.
Πῶς |
[4, 26] |
οὐχ
ὅτι
τὸ
θεῖον
ᾤοντο
|
μὴ |
δύνασθαι
τῶν
ἡσυχῇ
φθεγγομένων
ἐπαΐειν, |
[4, 6] |
τῇ
προαιρέσει
ἐφ´
ἣν
ὁρμώμεθα,
|
μὴ |
δυνηθέντες
ἐπὶ
τέλος
ἀγαγεῖν
ὃ |
[4, 12] |
φόνον
θέλων
ἀνδροφόνος
ἐστί,
κἂν
|
μὴ |
δύνηται
φονεῦσαι,
οὑτωσὶ
δὴ
καὶ |
[4, 6] |
καὶ
τοὺς
ἐθέλοντας
ἐλεεῖν,
κἂν
|
μὴ |
δύνωνται,
οἷς
κατὰ
προαίρεσιν
τὸ |
[4, 17] |
ἔργοις
ἀγαθοῖς·
ὁ
ταπεινόφρων
μαρτυρείτω
|
μὴ |
ἑαυτῷ,
ἀλλ´
ἐάτω
ὑφ´
ἑτέρου |
[4, 15] |
φησίν,
ἀλλὰ
πάντα
στέγομεν,
ἵνα
|
μὴ |
ἐγκοπὴν
δῶμεν
τῷ
εὐαγγελίῳ
τοῦ |
[4, 8] |
τισὶ
δοκῇ
ἐάν
τε
καὶ
|
μή. |
Εἰ
δὴ
τῶν
ἀδιαφόρων
ἔνια |
[4, 12] |
καθάπερ
καὶ
τὰ
ἔθνη
τὰ
|
μὴ |
εἰδότα
τὸν
κύριον,
τὸ
μὴ |
[4, 12] |
ἡ
ἀνταπόδοσις·
εἰ
μὲν
γὰρ
|
μὴ |
εἴη
τῆς
θείας
διοικήσεως,
οἴχεται |
[4, 12] |
ὁμολογεῖν
αὐτοὺς
ἢ
τὴν
κόλασιν
|
μὴ |
εἶναι
ἄδικον
(καὶ
δικαιοπραγοῦσιν
οἱ |
[4, 5] |
τὰ
προσήκοντα,
ἐπεὶ
τό
γε
|
μὴ |
εἶναι
τὴν
ἡδονὴν
ἀγαθὸν
ὡμολόγηται |
[4, 8] |
πλέον
τὴν
ἀρετὴν
περιμάχητον
νομιστέον,
|
μὴ |
εἰς
ἄλλο
τι
ἀφορῶντας,
ἀλλὰ |
[4, 18] |
ἠχῶν
καὶ
κύμβαλον
ἀλαλάζον·
ἢν
|
μὴ |
ἐκ
διαθέσεως
ἐκλεκτῆς,
δι´
ἀγάπης |
[4, 8] |
πάντα
τοῖς
κατὰ
σάρκα
κυρίοις,
|
μὴ |
ἐν
ὀφθαλμοδουλείαις
ὡς
ἀνθρωπάρεσκοι,
ἀλλ´ |
[4, 12] |
κτᾶσθαι
ἐν
ἁγιασμῷ
καὶ
τιμῇ,
|
μὴ |
ἐν
πάθει
ἐπιθυμίας
καθάπερ
καὶ |
[4, 6] |
φίλον
τῷ
θεῷ
καὶ
τὸν
|
μή. |
Ἐνταῦθα
οὐδὲ
σύγκρισις
ἔτι
ἀπολείπεται |
[4, 21] |
δυνάμεως
ᾖ
τοῦ
θεοῦ
καὶ
|
μὴ |
ἐξ
ἡμῶν,
ὥς
φησιν
ὁ |
[4, 18] |
τὸ
μὴ
μοιχεῦσαι
καὶ
τὸ
|
μὴ |
ἐπιθυμῆσαι
τῆς
τοῦ
πλησίον
τελειοῦται, |
[4, 12] |
μοιχός
ἐστι,
κἂν
τοῦ
μοιχεῦσαι
|
μὴ |
ἐπιτύχῃ,
καὶ
ὁ
ποιῆσαι
φόνον |
[4, 8] |
εὐάρεστον
τῷ
κυρίῳ.
Οἱ
πατέρες,
|
μὴ |
ἐρεθίζετε
τὰ
τέκνα
ὑμῶν,
ἵνα |
[4, 26] |
τὸ
σῶμα,
οὐδὲ
μὴν
ὃ
|
μή |
ἐστιν
ἀγαθόν,
τοῦτο
εὐθέως
κακόν. |
[4, 13] |
ἀλλοτρίων
τῶν
ἐπιθυμητῶν
ὄντων
πόθον
|
μὴ |
ἔχειν
διδάσκει,
καθάπερ
ὑπειλήφασιν
οἱ |
[4, 18] |
μου
ἐπιδῶ»
φησίν,
ἀγάπην
δὲ
|
μὴ |
ἔχω,
χαλκός
εἰμι
ἠχῶν
καὶ |
[4, 12] |
παρηγορήσει
μηδὲ
πάσχειν
δοκεῖν·
κἂν
|
μὴ |
ἡμαρτηκὼς
δ´
ὅλως
τις
ἐπὶ |
[4, 7] |
βίος
πονηρευσαμένοις·
ἔπειτα
τελευτῶσιν,
εἰ
|
μὴ |
ἦν
ἀθάνατος
ἡ
ψυχή,
ἕρμαιον |
[4, 3] |
οὐκ
ἂν
ᾔδεσαν,
εἰ
ταῦτα
|
μὴ |
ἦν,
Σωκράτης
δὲ
νόμον
ἕνεκα |
[4, 8] |
καὶ
ἀγωνίζεσθαι
διαφερόντως,
ὅπως
ἂν
|
μὴ |
ἡττηθέντες
ἀποπέσωσι
τῶν
ἀρίστων
καὶ |
[4, 6] |
ἐπαιρομένων
ἐπὶ
τὸ
ποίμνιον
αὐτοῦ.
|
Μὴ |
θησαυρίζετε»
τοίνυν
ὑμῖν
θησαυροὺς
ἐπὶ |
[4, 22] |
ἀπὸ
τοῦ
σώματος.
Ἄρ´
οὖν
|
μὴ |
καθεύδωμεν
ὡς
οἱ
λοιποί,
ἀλλὰ |
[4, 13] |
Χριστὸς
τὸν
θάνατον
κατήργησεν,
εἰ
|
μὴ |
καὶ
αὐτὸς
αὐτοῖς
ὁμοούσιος
λεχθείη· |
[4, 24] |
αὐτῷ,
ὡς
τὸ
φιλοσοφεῖν
ἢ
|
μή, |
καὶ
τὸ
πιστεύειν
ἢ
ἀπιστεῖν. |
[4, 15] |
ἀλλὰ
τὴν
τοῦ
ἑτέρου,
ἵνα
|
μὴ |
κακῶς
οἰκοδομηθῇ
ἀμαθίᾳ
μιμούμενος
ὃ |
[4, 8] |
δοκῇ
τισιν
ἐάν
τε
καὶ
|
μή. |
Καλῶς
οὖν
καὶ
Ἐπίκουρος
Μενοικεῖ |
[4, 6] |
πεσὸν
συμπνιγῆναι
ὑπ´
αὐτῶν
καὶ
|
μὴ |
καρποφορῆσαι
δυνηθῆναι.
Μαθεῖν
οὖν
ἀνάγκη |
[4, 17] |
φανερὸν
ποιησάτωσαν,
τὴν
ἀγάπην
αὐτῶν
|
μὴ |
κατὰ
προσκλίσεις,
ἀλλὰ
πᾶσι
τοῖς |
[4, 13] |
μὲν
κόσμον
λύητε,
ὑμεῖς
δὲ
|
μὴ |
καταλύησθε,
κυριεύετε
τῆς
κτίσεως
καὶ |
[4, 8] |
πᾶσι
φερόμενοι
τυγχάνωσιν,
ἐκτὸς
εἰ
|
μὴ |
καταμαλακισθεῖεν.
Ἀναγκαῖον
οὖν
σύμπαντι
τῷ |
[4, 5] |
ὑπὸ
τοῦ
κατεπείγοντος
θλίβεται·
κἂν
|
μὴ |
καταμεγαλοφρονῶν
τύχῃ,
ὁ
μηδέπω
τὴν |
[4, 13] |
τοῦ
πάντων
κυρίου,
ἀλλ´
ἐπειδὴ
|
μὴ |
καταμένομεν
ἐν
αὐτοῖς
τὸν
πάντα |
[4, 16] |
οὖν
τοὺς
διώκοντας·
εὐλογεῖτε
καὶ
|
μὴ |
καταρᾶσθε.
Ἡ
γὰρ
καύχησις
ἡμῶν |
[4, 13] |
φυσικὴν
τοίνυν
ὄρεξιν
χρηστέον
τοῖς
|
μὴ |
κεκωλυμένοις
καλῶς,
πᾶσαν
ὑπερέκπτωσιν
καὶ |
[4, 12] |
γὰρ
εἴη
τοῦτο
ἐννοεῖν,
ἀλλὰ
|
μὴ |
κωλύειν
τοὺς
ἐνεργοῦντας
πεπεῖσθαι
προσῆκεν |
[4, 12] |
συντόμως
φάναι
τὰ
τοιαῦτα
συμβαίνειν
|
μὴ |
κωλύσαντος
τοῦ
θεοῦ·
τοῦτο
γὰρ |
[4, 12] |
ἀφορμὴν
δὲ
πρὸς
τὸ
ἡμαρτηκέναι
|
μὴ |
λαβὼν
οὐχ
ἡμάρτανεν.
Ὥστ´
οὐκ |
[4, 17] |
κακοῦ
καὶ
χείλη
σου
τοῦ
|
μὴ |
λαλῆσαι
δόλον·
ἔκκλινον
ἀπὸ
κακοῦ |
[4, 20] |
τι
λέξῃ,
χρὴ
δοκεῖν,
κἂν
|
μὴ |
λέγῃ,
κἀκπονεῖν
ἃν
τῷ
ξυνόντι |
[4, 17] |
τοίνυν
ἐνδεικνύσθω
τὴν
σοφίαν
αὐτοῦ
|
μὴ |
λόγοις
μόνον,
ἀλλ´
ἐν
ἔργοις |
[4, 22] |
Εὖ
γοῦν
κἀκεῖνο
εἴρηται·
Ἴσθι
|
μὴ |
λουτρῷ,
ἀλλὰ
νόῳ
καθαρός.
Ἀγνεία |
[4, 12] |
τοῦ
ὁμολογῆσαι
καὶ
κολασθῆναι
ἢ
|
μή; |
λύεται
γὰρ
ἐπὶ
τοῦ
ἀρνησομένου |
[4, 19] |
γυναῖκα
ἐν
ὁτῳοῦν
ἐλλόγιμον
γενέσθαι
|
μὴ |
μαθήσει
μηδὲ
μελέτῃ
τε
καὶ |
[4, 6] |
ψυχῆς
αὐτοῦ;
Διὰ
τοῦτο
λέγω·
|
μὴ |
μεριμνᾶτε
τῇ
ψυχῇ
ὑμῶν
τί |
[4, 6] |
ὑπομένωμεν
τὰς
παρ´
αὐτῶν
τιμωρίας,
|
μὴ |
μισοῦντες
αὐτούς,
βράδιον
ἢ
προσεδοκήσαμεν |
[4, 18] |
καὶ
πολιτεία.
Ἀγάπῃ
γοῦν
τὸ
|
μὴ |
μοιχεῦσαι
καὶ
τὸ
μὴ
ἐπιθυμῆσαι |
[4, 11] |
τὸν
κριτὴν
τῆς
ἑαυτοῦ
γνώμης,
|
μὴ |
νευροσπαστούμενον
ἀψύχων
δίκην
ὀργάνων
ἀφορμὰς |
[4, 7] |
ἀήττητον
βοηθόν,
τὸν
ὑπερασπίζοντα
ἡμῶν.
|
Μὴ |
ξενίζεσθε
τοίνυν»
ὁ
Πέτρος
λέγει, |
[4, 24] |
προανακρούωνται
νουθετούμενοι,
καὶ
τρίτον
ὡς
|
μὴ |
ὁ
ἀδικούμενος
εὐκαταφρόνητος
ᾖ
καὶ |
[4, 20] |
ὑποτασσομένας
τοῖς
ἰδίοις
ἀνδράσιν,
ἵνα
|
μὴ |
ὁ
λόγος
τοῦ
θεοῦ
βλασφημῆται. |
[4, 15] |
ὑπόδειγμα
τοῖς
θέλουσιν
ἐγκρατεύεσθαι
γινόμενοι,
|
{μὴ} |
οἰκοδομουμένοις
εἰς
τὸ
ἀδεῶς
τὰ |
[4, 20] |
ἐν
καταστήματι
ἱεροπρεπεῖ,
μὴ
διαβόλους,
|
μὴ |
οἴνῳ
πολλῷ
δεδουλωμένας,
ἵνα
σωφρονίζωσι |
[4, 5] |
τοὺς
πορισμοὺς
διατρίβειν
ἀναγκάζουσα
τὸν
|
μὴ |
ὅλον
ἑαυτὸν
δι´
ἀγάπης
ἀνατεθεικότα |
[4, 9] |
αὐτόν,
ἀρνοῦνται
αὐτόν,
τῇ
πράξει
|
μὴ |
ὁμολογοῦντες.
Μόνοι
δ´
ἐν
αὐτῷ |
[4, 22] |
ἀποκατάστασις,
ἣ
καὶ
Οὐ
καταισχύνει»
|
μὴ |
ὀνειδιζομένη
ἔτι.
Ὁ
δὲ
ψιλῇ |
[4, 9] |
δύνανται·
ἀρνοῦνται
δὲ
αὐτὸν
οἱ
|
μὴ |
ὄντες
ἐν
αὐτῷ.
Οὐ
γὰρ |
[4, 9] |
δύνανται·
ἀρνοῦνται
δὲ
αὐτὸν
οἱ
|
μὴ |
ὄντες
ἐν
αὐτῷ.
Ταῦτα
μὲν |
[4, 20] |
εἰδότες
ἀγαπᾶτε,
εἰς
ὃν
ἄρτι
|
μὴ |
ὁρῶντες,
πιστεύοντες
δὲ
ἀγαλλιᾶσθε
χαρᾷ |
[4, 15] |
ἔχομεν
ἐξουσίαν
φαγεῖν
καὶ
πιεῖν;
|
μὴ |
οὐκ
ἔχομεν
ἐξουσίαν
ἀδελφὴν
γυναῖκα |
[4, 15] |
τὸ
εἰρημένον
πρὸς
τοῦ
ἀποστόλου·
|
Μὴ |
οὐκ
ἔχομεν
ἐξουσίαν
φαγεῖν
καὶ |
[4, 7] |
δυνάμεως
καὶ
ἀγάπης
καὶ
σωφρονισμοῦ.
|
Μὴ |
οὖν
ἐπαισχυνθῇς
τὸ
μαρτύριον
τοῦ |
[4, 18] |
ἱκανὸς
ἐν
αὐτῇ
εὑρεθῆναι,
εἰ
|
μὴ |
οὓς
ἂν
αὐτὸς
καταξιώσῃ
ὁ |
[4, 14] |
βίῳ.
Οὐχ
οἷόν
τε
οὖν
|
μὴ |
παθεῖν
τὰ
ἔχθιστα
τοὺς
ὁμολογοῦντας |
[4, 6] |
Οὗτός
ἐστι
τῷ
ὄντι
Βαλλάντιον
|
μὴ |
παλαιούμενον»
ἐφόδιον
ζωῆς
ἀιδίου,
θησαυρὸς |
[4, 22] |
διάθεσις
εἶναι
λέγοιτο.
Τῷ
γὰρ
|
μὴ |
παρεισιέναι
ποτὲ
ἐννοίας
διαφόρους
ἀναλλοίωτον |
[4, 2] |
βασιλικῆς
ὄντως
ἐχόμενος
ὁδοῦ
καὶ
|
μὴ |
παρεκτρέχων.
Εἰκότως
οὖν
πολὺ
τὸ |
[4, 24] |
ἁμαρτήσαντα
οὐκ
ὠφελεῖ
εἰς
τὸ
|
μὴ |
πεποιηκέναι,
ἀλλ´
εἰς
τὸ
μηκέτι |
[4, 10] |
οὗτος
δ´
ἂν
εἴη
ὁ
|
μὴ |
περιστελλόμενος
τὸν
διωγμόν,
ἁλώσιμον
διὰ |
[4, 8] |
ἄνδρες,
ἀγαπᾶτε
τὰς
γυναῖκας
καὶ
|
μὴ |
πικραίνεσθε
πρὸς
αὐτάς.
Τὰ
τέκνα, |
[4, 25] |
Λευῖται.
Ἀλλογενεῖς
δὲ
εἴρηκεν
τοὺς
|
μὴ |
πιστεῦσαι
βουληθέντας,
ἀλλ´
ἀπιστεῖν
ἐθέλοντας. |
[4, 21] |
τοῦτο
εἴρηται
τοῖς
Ἑβραίοις·
Ἐὰν
|
μὴ |
πιστεύσητε,
οὐ
μὴ
συνῆτε»
τουτέστιν |
[4, 21] |
οὐ
μὴ
συνῆτε»
τουτέστιν
ἐὰν
|
μὴ |
πιστεύσητε
τῷ
διὰ
νόμου
προφητευθέντι |
[4, 25] |
Αὕτη
ἡ
τῷ
ὄντι
δικαιοσύνη,
|
μὴ |
πλεονεκτεῖν
ἐν
θατέρῳ,
ὅλον
δὲ |
[4, 7] |
θεῷ.
Οὐ
πιστεύει
δὲ
ὁ
|
μὴ |
ποιῶν
ἃ
ἐνετείλατο.
Τί
δέ; |
[4, 14] |
διαβόλου
καταγινομένους
ἔργοις·
γέγραπται
γάρ·
|
Μή |
ποτε
παραδῷ
σε
τῷ
κριτῇ, |
[4, 9] |
οὐκ
ἐπέστησεν
ὅτι
εἰ
καὶ
|
μὴ |
πράξει
τινὲς
καὶ
τῷ
βίῳ |
[4, 9] |
τὰς
ἀρχὰς
καὶ
τὰς
ἐξουσίας,
|
μὴ |
προμεριμνᾶτε
πῶς
ἀπολογηθῆτε
ἢ
τί |
[4, 13] |
οὗτοι
τοὺς
τῇ
νέᾳ
προφητείᾳ
|
μὴ |
προσέχοντας
ψυχικοὺς
καλοῦσιν,
πρὸς
οὓς |
[4, 15] |
γνῶσιν
οὐκ
ἐν
πᾶσι
φέρειν,
|
Μή |
πως
ἡ
ἐξουσία
ἡμῶν
πρόσκομμα |
[4, 12] |
διὰ
δικαιοσύνην
εἰς
κόλασιν
ἑλκόμενον
|
μὴ |
ῥυομένη,
καὶ
τὸν
ἀδικεῖν
ἐθελήσαντα |
[4, 25] |
γὰρ
ἦν
τὸ
εἰρημένον
Ἐὰν
|
μὴ |
στραφέντες
γένησθε
ὡς
τὰ
παιδία» |
[4, 21] |
Ἑβραίοις·
Ἐὰν
μὴ
πιστεύσητε,
οὐ
|
μὴ |
συνῆτε»
τουτέστιν
ἐὰν
μὴ
πιστεύσητε |
[4, 8] |
ἡ
σώφρων
γυνή,
ἡ
δὲ
|
μὴ |
σώφρων
ἀνοίᾳ
τὸν
ξυνόντα
ὑπερφέρει. |
[4, 8] |
περιπατεῖτε
καὶ
ἐπιθυμίαν
σαρκὸς
οὐ
|
μὴ |
τελέσητε»
ἡ
ἀποστολικὴ
συμβουλεύει
ἐντολή· |
[4, 6] |
ἀδελφῶν
παραβολῇ
Μίσθιοι»
κέκληνται,
καὶ
|
μή |
τί
γε
ἐνταῦθα
τὸ
καθ´ |
[4, 7] |
ἢ
ἐκείνου
ἕνεκεν
παθών·
καὶ
|
μή |
τι
διὰ
τοῦτο
ἀδελφὸς
εἴρηται· |
[4, 6] |
εἴτε
περιουσίᾳ
διὰ
δικαιοσύνην
δηλονότι.
|
Μή |
τι
οὖν
οὐχ
ἁπλῶς
τοὺς |
[4, 6] |
μὴ
φέροντι
μυρίαι
φροντίδες,
καὶ
|
μή |
τι
ταύτας
ἐν
τῇ
παραβολῇ |
[4, 4] |
ἐπιθυμίας
μεθ´
ἑαυτῆς
φερομένην,
εἰ
|
μή |
τινες
τούτων
ἐλλόγιμοι
κατ´
ἀρετὴν |
[4, 20] |
οὐδεὶς
ὄψεται
τὸν
κύριον,
ἐπισκοποῦντες
|
μή |
τις
πόρνος
ἢ
βέβηλος
ὡς |
[4, 20] |
μιᾶς
ἀπέδοτο
τὰ
πρωτοτόκια,
καὶ
|
μή |
τις
ῥίζα
πικρίας
ἄνω
φύουσα |
[4, 19] |
μᾶλλον
ἢ
τοῦτο»
ἀποκρίνεται
δεόμενος
|
μὴ |
τὸ
ἑαυτοῦ
σκοπῶν,
ἀλλὰ
τὴν |
[4, 13] |
ζητοῦσιν,
οὐ
τὰ
Ἰησοῦ
Χριστοῦ.
|
Μὴ |
τοίνυν
ψυχικοὺς
ἐν
ὀνείδους
μέρει |
[4, 3] |
τὸ
ἑκατέρου
τέλος
καταλαβέσθαι
καὶ
|
μὴ |
τὸν
θάνατον
ἡγεῖσθαι
κακόν·
Ὅτε |
[4, 6] |
τοῦ
νόμου
προστάγματα
πεπληρωκέναι
διήλεγχε
|
μὴ |
τὸν
πλησίον
ἀγαπήσαντα·
εὐεργεσίαν
δὲ |
[4, 13] |
δ´
εἰς
τοῦτο
κατήργησεν
ὡς
|
μὴ |
τοῦ
διαφέροντος
ἅπτεσθαι
γένους,
οὐχ |
[4, 20] |
μετὰ
πειθοῦς
προαιρήσεται·
εἰ
δὲ
|
μὴ |
ὑπακούοι,
τότε
ἤδη
πειράσεται
καθ´ |
[4, 12] |
μὴ
εἰδότα
τὸν
κύριον,
τὸ
|
μὴ |
ὑπερβαίνειν
καὶ
πλεονεκτεῖν
ἐν
τῷ |
[4, 5] |
τε
εὑρίσκεται
τῷ
φεύγειν
τὸ
|
μὴ |
ὑπομεῖναι.
Ὁ
δὲ
αὐτὸς
λόγος |
[4, 11] |
δι´
ἀγάπην
μαρτυροῖμεν·
εἰ
δὲ
|
μὴ |
φαῦλοί
τινες
ἄνδρες
εἶναι
τοῖς |
[4, 6] |
γάμου,
ἀλλὰ
καὶ
πενίας
τῷ
|
μὴ |
φέροντι
μυρίαι
φροντίδες,
καὶ
μή |
[4, 16] |
τὴν
μισθαποδοσίαν·
πίστει
κατέλιπεν
Αἴγυπτον,
|
μὴ |
φοβηθεὶς
τὸν
θυμὸν
τοῦ
βασιλέως· |
[4, 7] |
Πέτρος.
τὸν
δὲ
φόβον
αὐτῶν
|
μὴ |
φοβηθῆτε
μηδὲ
ταραχθῆτε,
κύριον
δὲ |
[4, 16] |
θεοῦ,
ἀγαθὸς
γὰρ
ἦν,
ἵνα
|
μὴ |
χωρὶς
ἡμῶν
τελειωθῶσι.
Τοιγαροῦν
καὶ |
[4, 12] |
ἐξ
ἄλλων
ὄντως
ἐγκαλούμενοι,
ἵνα
|
μὴ |
ὡς
κατάδικοι
ἐπὶ
κακοῖς
ὁμολογουμένοις |
[4, 7] |
δύνανται.
Καὶ
ἐπεκδιηγούμενος
ἐπιφέρει,
ἵνα
|
μὴ |
ὡς
Μαρκίων
ἀχαρίστως
ἐκδέξηταί
τις |
[4, 24] |
τῆς
πίστεως
ἁμαρτίαι,
οὐχ
ἵνα
|
μὴ |
ὦσι
γενόμεναι,
ἀλλ´
ὡς
μὴ |
[4, 16] |
ἀναλάμψουσι
καὶ
ὡς
σπινθῆρες
ἐν
|
καλάμῃ |
διαδραμοῦνται.
Κρινοῦσιν
ἔθνη
καὶ
κρατήσουσι |
[4, 8] |
κακίων
ἄλοχος,
κἂν
ὁ
κάκιστος
|
γήμῃ |
τὴν
εὐδοκιμοῦσαν·
ποτὲ
δὲ
πᾶσα |
[4, 6] |
καλὴν
τὴν
διοίκησιν
λέγουσα,
ἐν
|
ἐπιστήμῃ |
θείων
καὶ
ἀνθρωπίνων
πραγμάτων
καθεστῶσα, |
[4, 25] |
υἱὸς
σοφία
τέ
ἐστι
καὶ
|
ἐπιστήμη |
καὶ
ἀλήθεια
καὶ
ὅσα
ἄλλα |
[4, 26] |
θεῖον
πραγματευόμενον.
Σοφία
μὲν
γὰρ
|
ἐπιστήμη |
τῶν
θείων
καὶ
τῶν
ἀνθρωπίνων, |
[4, 22] |
δὲ
ὑπομονὴ
δοκιμήν,
ἡ
δὲ
|
δοκιμὴ |
ἐλπίδα,
ἡ
δὲ
ἐλπὶς
οὐ |
[4, 12] |
ἀρνησαμένου,
εἰς
τί
δὲ
ἔτι
|
χρησίμη |
ἡ
πολιτεία
ἡ
ὀρθή,
τὸ |
[4, 12] |
σκεῦος
κτᾶσθαι
ἐν
ἁγιασμῷ
καὶ
|
τιμῇ, |
μὴ
ἐν
πάθει
ἐπιθυμίας
καθάπερ |
[4, 25] |
ὅσων
ἡ
γένεσις
τελειοῦται·
τῇ
|
ἑβδόμῃ |
γὰρ
ἡ
ἀνάπαυσις
θρῃσκεύεται,
τῇ |
[4, 1] |
εἶδος
παραθησόμεθα,
ἵν´
ὡς
ἐν
|
ἐπιδρομῇ |
τὸν
ἠθικὸν
συμπερανάμενοι
λόγον
κεφαλαιωδῶς |
[4, 8] |
οὐκ
ἔνι
Ἕλλην
καὶ
Ἰουδαῖος,
|
περιτομὴ |
καὶ
ἀκροβυστία,
βάρβαρος,
Σκύθης,
δοῦλος, |
[4, 7] |
σῴζων
πρὸς
τὸ
σῳζόμενον
ἐλέχθη)
|
θανῇ |
θάνατον
ἑλόμενος
διὰ
ζωὴν
καὶ |
[4, 13] |
δαπανήσητε
αὐτὸν
καὶ
ἀναλώσητε,
καὶ
|
ἀποθάνῃ |
ὁ
θάνατος
ἐν
ὑμῖν
καὶ |
[4, 22] |
ἡ
κατὰ
τὰ
ἐνύπνια
ἀναμαρτησία.
|
Ἱκανὴ |
δέ,
οἶμαι,
ἀνθρώπῳ
κάθαρσις
μετάνοια |
[4, 4] |
τῶν
κατ´
οὐρανὸν
καὶ
τὴν
|
ἀπλανῆ |
σφαῖραν,
οἳ
μάλιστα
τὴν
ἡγεμονίαν |
[4, 1] |
ἀνὴρ
ἢ
γυνὴ
τὸ
γένος
|
τυγχάνῃ· |
τά
τε
ἑξῆς
περί
τε |
[4, 18] |
οὖν
τῆς
φιλανθρωπίας
ἡμῶν
καὶ
|
ἁγνὴ |
ἀγωγὴ
κατὰ
τὸν
Κλήμεντα
τὸ |
[4, 17] |
παρὰ
θεῷ
ἰσχύει,
τί
ἀγάπη
|
ἁγνὴ |
παρὰ
θεῷ
δύναται,
πῶς
ὁ |
[4, 21] |
προφητεία,
ἄλλῳ
διάκρισις
πνευμάτων,
ἑτέρῳ
|
γένη |
γλωσσῶν,
ἄλλῳ
δὲ
ἑρμηνεία
γλωσσῶν· |
[4, 25] |
ἀλήθεια
καὶ
ὅσα
ἄλλα
τούτῳ
|
συγγενῆ, |
καὶ
δὴ
καὶ
ἀπόδειξιν
ἔχει |
[4, 7] |
τέ
ἐστι
τὴν
σάρκα
τὴν
|
ἀσθενῆ |
πρὸς
τὰς
δυνάμεις
καὶ
τὰ |
[4, 11] |
θέλει
μαθεῖν,
προλήψει
δὲ
συναπάγεται
|
κενῇ, |
διὸ
καὶ
κρίνεται.
Διώκουσι
τοίνυν |
[4, 22] |
ποιηταῖς
ὧδέ
πως·
ἣ
δ´
|
ὑδρηναμένη, |
καθαρὰ
χροῒ
εἵματ´
ἔχουσα,
Ἡ |
[4, 4] |
μαρτυρία
ἐστί,
πᾶσα
ἡ
καθαρῶς
|
πολιτευσαμένη |
ψυχὴ
μετ´
ἐπιγνώσεως
τοῦ
θεοῦ, |
[4, 12] |
ῥυομένη,
καὶ
τὸν
ἀδικεῖν
ἐθελήσαντα
|
ῥυσαμένη, |
τοῦ
μὲν
ποιήσαντος
δι´
ὧν |
[4, 19] |
Ἀριγνώτη
ἡ
τὰ
περὶ
Διονύσου
|
γραψαμένη· |
αἱ
γὰρ
Διοδώρου
τοῦ
Κρόνου |
[4, 20] |
καὶ
ἡγεμόνα
πάσης
πράξεως
ἐκεῖνον
|
πεποιημένη, |
σωφροσύνην
μὲν
καὶ
δικαιοσύνην
ἔργον |
[4, 20] |
εὔμορφον
εἶναι
τῇ
γε
νοῦν
|
κεκτημένῃ. |
οὐ
γὰρ
ὀφθαλμὸς
τὸ
κρῖνόν |
[4, 22] |
ὅτι
περιαιρεθεῖσα
ἡ
ὑπόσχεσις
ἡ
|
προεπηγγελμένη |
καὶ
ὁ
φόβος
περιγραφεὶς
ὁ |
[4, 2] |
Στενὴ»
γὰρ
τῷ
ὄντι
καὶ
|
τεθλιμμένη |
ἡ
ὁδὸς»
κυρίου,
καὶ
Βιαστῶν |
[4, 19] |
σατράπου
ὠμότητος,
μόνη
γυνὴ
νηστείαις
|
τεθλιμμένη |
πρὸς
μυρίας
ὡπλισμένας
ἀντετάξατο
δεξιάς, |
[4, 22] |
ἂν
{καὶ
ἡ}
ἐκ
Μωυσέως
|
παραδεδομένη |
τοῖς
ποιηταῖς
ὧδέ
πως·
ἣ |
[4, 15] |
ἡ
γνῶσις»
ἡ
ἐν
ὀλίγοις
|
παραδιδομένη· |
εἰσὶ
δὲ
οἵ
φασι
τὴν |
[4, 22] |
ἣ
καὶ
Οὐ
καταισχύνει»
μὴ
|
ὀνειδιζομένη |
ἔτι.
Ὁ
δὲ
ψιλῇ
κλήσει |
[4, 7] |
εἰ
δεσμὰ
πάντα
προσβάλοις,
ἀφόβως
|
ἀνδρεϊζομένη |
παρὰ
τῇ
τραγῳδίᾳ
λέγει
γυνή. |
[4, 19] |
ἀρετήν,
πάντα
μὲν
τῷ
ἀνδρὶ
|
πειθομένη |
ὡς
μηδὲν
ἄκοντος
ἐκείνου
πρᾶξαί |
[4, 12] |
τὸν
θεὸν
διὰ
τὴν
ἀλήθειαν
|
διωκομένη |
καὶ
ὑπομένουσα,
ποῦ
δὲ
ἔπαινος |
[4, 26] |
ἐργάζεται,
ἀλλ´
ἡ
τὸν
ἄριστον
|
ἑλομένη |
βίον
ἐκ
θεοῦ
{καὶ}
δικαιοσύνης |
[4, 8] |
ἡ
γυνὴ
ἀποκυήσασα
τὸ
βρέφος
|
ἀνελομένη |
οἴκαδε
φέρει.
ἤδη
γοῦν
αἱ |
[4, 22] |
τοῦ
γινώσκοντος
κατὰ
ἀνάκρασιν
ἀδιάστατον
|
γενομένη |
καὶ
ἀίδιος
θεωρία,
ζῶσα
ὑπόστασις |
[4, 19] |
τῆς
πίστεως,
κυρία
τῆς
Ὁλοφέρνου
|
γενομένη |
κεφαλῆς.
Πάλιν
τε
αὖ
ἡ |
[4, 7] |
ὑμῖν
πυρώσει
πρὸς
πειρασμὸν
ὑμῖν
|
γινομένῃ, |
ὡς
ξένου
ὑμῖν
συμβαίνοντος,
ἀλλὰ |
[4, 19] |
χωροῦσα
πρὸς
τῶν
ἀκολάστων
ἐραστῶν
|
κατακρινομένη |
μάρτυς
ἁγνείας
ἔμεινεν
ἀρρεπής.
Ναὶ |
[4, 7] |
γὰρ
ἐλπίδι
ἐσώθημεν·
ἐλπὶς
δὲ
|
βλεπομένη |
οὐκ
ἔστιν
ἐλπίς·
ὃ
γὰρ |
[4, 9] |
καὶ
μάλιστα
ἡ
μηδὲ
θανάτῳ
|
τρεπομένη |
ὑφ´
ἓν
ἁπάντων
τῶν
παθῶν, |
[4, 22] |
ἀγαθὸν
ποιεῖν,
ἐκτενῶς
ἡ
ἐνέργεια
|
φερομένη |
ἐν
πάσῃ
πράξει
ἀγαθύνηται,
οὐκ |
[4, 3] |
γε
διὰ
φιλοσοφίας
τῆς
ἀληθοῦς
|
παιδευομένη |
πρὸς
τοὺς
ἄνω
σπεύδειν
συγγενεῖς, |
[4, 12] |
δικαιοσύνην
εἰς
κόλασιν
ἑλκόμενον
μὴ
|
ῥυομένη, |
καὶ
τὸν
ἀδικεῖν
ἐθελήσαντα
ῥυσαμένη, |
[4, 19] |
ἡ
τελεία
κατὰ
πίστιν
Ἐσθὴρ
|
ῥυομένη |
τὸν
Ἰσραὴλ
τυραννικῆς
ἐξουσίας
καὶ |
[4, 25] |
μήτρας
ὕδατος·
γένεσις
γὰρ
γένεσιν
|
διαδεχομένη |
κατὰ
προκοπὴν
ἀπαθανατίζειν
βούλεται,
Τῶν |
[4, 20] |
δὲ
ἀγαλλιᾶσθε
χαρᾷ
ἀνεκλαλήτῳ
καὶ
|
δεδοξασμένῃ, |
κομιζόμενοι
τὸ
τέλος
τῆς
πίστεως |
[4, 2] |
σπονδή
τε
καὶ
ῥὰξ
εὖ
|
τεθησαυρισμένη, |
ἐνῆν
δὲ
παγκάρπεια
συμμιγὴς
ὀλαῖς
|
[4, 17] |
Ἰησοῦ
Χριστοῦ
ἡ
ἀσύνετος
καὶ
|
ἐσκοτισμένη |
διάνοια
ἡμῶν
ἀναθάλλει
εἰς
τὸ |
[4, 22] |
νύκτα,
ἐπειδὴ
τηνικάδε
ἡ
ψυχὴ
|
πεπαυμένη |
τῶν
αἰσθήσεων
συννεύει
πρὸς
αὑτὴν |
[4, 20] |
σωφροσύνην
μὲν
καὶ
δικαιοσύνην
ἔργον
|
ἡγουμένη, |
τὸ
θεοφιλὲς
δὲ
ποιουμένη
τέλος. |
[4, 9] |
διαθέσεως
πεπιστευκέναι
φαίνονται·
διάθεσις
δὲ
|
ὁμολογουμένη |
καὶ
μάλιστα
ἡ
μηδὲ
θανάτῳ |
[4, 20] |
ἔργον
ἡγουμένη,
τὸ
θεοφιλὲς
δὲ
|
ποιουμένη |
τέλος.
Χαριέντως
γοῦν
ἐν
τῇ |
[4, 19] |
οὐδ´
ὁπωστιοῦν
ἐξεῖπεν
εὖ
μάλα
|
στρεβλουμένη. |
Φασὶ
δὲ
καὶ
τὰς
Ἀργολικὰς |
[4, 26] |
τε
καὶ
γνωστικοῦ
ψυχή,
οἷον
|
ἐπιξενουμένη |
τῷ
σώματι,
σεμνῶς
αὐτῷ
καὶ |
[4, 23] |
γὰρ
σωφροσύνη
ἐν
παραστάσει
γε
|
νοουμένη |
ἑαυτὴν
ἐπισκοποῦσα
καὶ
θεωροῦσα
ἀδιαλείπτως |
[4, 18] |
κατ´
ἐπιχώρησιν
τοῦ
ἁγίου
πνεύματος
|
γεγανωμένῃ. |
Ταύτην
τὴν
δόξαν
τὴν
ἐκλάμψασαν |
[4, 8] |
κατακτείνηται
βασάνοις
τυραννικαῖς,
τῆς
θείας
|
ἀπαρτωμένη |
φιλίας
ἀδούλωτος
ἄνω
περιπολεῖ,
τὸ |
[4, 19] |
ὧν
τὰ
ὀνόματα
παρατίθεται
τάδε·
|
Μενεξένη, |
Ἀργεία,
Θεογνίς,
Ἀρτεμισία,
Παντάκλεια.
Μέμνημαι |
[4, 2] |
´πειτα
πέλει,
χαλεπή
περ
ἐοῦσα.
|
Στενὴ» |
γὰρ
τῷ
ὄντι
καὶ
τεθλιμμένη |
[4, 22] |
χεῖρας
νιψάμενος
πολιῆς
ἁλός,
εὔχετ´
|
Ἀθήνῃ. |
ἔθος
τοῦτο
Ἰουδαίων,
ὡς
καὶ |
[4, 19] |
καὶ
Θεμιστὼ
ἡ
Ζωΐλου
ἡ
|
Λαμψακηνὴ |
ἡ
Λεοντέως
γυνὴ
τοῦ
Λαμψακηνοῦ |
[4, 25] |
τοῦ
κυρίου.
Δικαιοσύνη
οὖν
ἐστιν
|
εἰρήνη |
βίου
καὶ
εὐστάθεια,
ἐφ´
ἣν |
[4, 25] |
εἰς
εἰρήνην·
Σαλὴμ
γὰρ
ἑρμηνεύεται
|
εἰρήνη, |
ἧς
ὁ
σωτὴρ
ἡμῶν
ἀναγράφεται |
[4, 16] |
σύντριμμα·
οἳ
δέ
εἰσιν
ἐν
|
εἰρήνῃ. |
Καὶ
γὰρ
ἐν
ὄψει
ἀνθρώπων |
[4, 8] |
τοῦ
πνεύματός
ἐστιν
ἀγάπη,
χαρά,
|
εἰρήνη, |
μακροθυμία,
χρηστότης,
ἐγκράτεια,
ἀγαθωσύνη,
πίστις, |
[4, 23] |
ἐμοῦ
ἀκούων»
φησίν,
ἀναπαύσεται
ἐπ´
|
εἰρήνῃ |
πεποιθὼς
καὶ
ἡσυχάσει
ἀφόβως
ἀπὸ |
[4, 7] |
σύνδεσμος
τῆς
τελειότητος.
Καὶ
ἡ
|
εἰρήνη |
τοῦ
Χριστοῦ
βραβευέτω
ἐν
ταῖς |
[4, 8] |
σύνδεσμος
τῆς
τελειότητος.
Καὶ
ἡ
|
εἰρήνη |
τοῦ
Χριστοῦ
βραβευέτω
ἐν
ταῖς |
[4, 3] |
ὑπακοὴν
πίστεως
εἰς
πάντα
τὰ
|
ἔθνη |
γνωρισθέντος,
μόνῳ
σοφῷ
θεῷ
διὰ |
[4, 16] |
σπινθῆρες
ἐν
καλάμῃ
διαδραμοῦνται.
Κρινοῦσιν
|
ἔθνη |
καὶ
κρατήσουσι
λαῶν,
καὶ
βασιλεύσει |
[4, 12] |
πάθει
ἐπιθυμίας
καθάπερ
καὶ
τὰ
|
ἔθνη |
τὰ
μὴ
εἰδότα
τὸν
κύριον, |
[4, 22] |
παρ´
ἐμοῦ
καὶ
δώσω
σοι
|
ἔθνη |
τὴν
κληρονομίαν
σου»
αἴτημα
τὸ |
[4, 6] |
ἀγαθὸν
εἶναι
ἣν
ἠγάπησεν,
κἂν
|
πεινῇ |
κἂν
διψῇ
διὰ
δικαιοσύνην,
μαρτυρεῖ |
[4, 8] |
γέρων
κἂν
παιδίον
κἂν
γυνή·
|
κοινὴ |
γὰρ
ἁπάντων
τῶν
ἀνθρώπων
τῶν |
[4, 20] |
καθ´
ὅσον
οἷόν
τέ
ἐστιν
|
ἀνθρωπίνῃ |
φύσει
ἀναμάρτητον
διεξάγειν
βίον,
ἐάν |
[4, 18] |
τοσούτῳ
ὑποκείμεθα
μᾶλλον
κινδύνῳ.
~Ἡ
|
σεμνὴ |
οὖν
τῆς
φιλανθρωπίας
ἡμῶν
καὶ |
[4, 7] |
τραγῳδίᾳ
λέγει
γυνή.
Ἥ
τε
|
Ἀντιγόνη |
τοῦ
Κρεοντείου
καταφρονοῦσα
κηρύγματος
θαρσοῦσά |
[4, 5] |
τινὰς
δὲ
φεύγομεν,
οὐ
πᾶσα
|
ἡδονὴ |
ἀγαθόν.
Ὁμοίως
δὲ
καὶ
ἐπὶ |
[4, 5] |
κατὰ
τὴν
πόσιν
δὲ
ἡ
|
ἡδονή, |
ποιητικὴ
τῆς
ἡδονῆς
ἡ
ἀλγηδὼν |
[4, 19] |
καὶ
τῆς
τοῦ
σατράπου
ὠμότητος,
|
μόνη |
γυνὴ
νηστείαις
τεθλιμμένη
πρὸς
μυρίας |
[4, 22] |
ὁ
θεὸς
τοῖς
ἀγαπῶσιν
αὐτόν»
|
μόνη |
δ´
ἡ
δι´
ἀγάπην
εὐποιία |
[4, 9] |
πῶς
ἔτι
ὑποκριταί,
οὓς
φωνῇ
|
μόνῃ |
μαρτυρεῖν
εἴρηκεν;
δοθήσεται
δέ
τισιν, |
[4, 7] |
Ὁθούνεκ´
ἀρετὴ
τῶν
ἐν
ἀνθρώποις
|
μόνη
|
οὐκ
ἐκ
θυραίων
τἀπίχειρα
λαμβάνει, |
[4, 19] |
φερόντων,
εἰ
δὲ
ἀδυνάτως
ἔχοι,
|
μόνη |
σπευδέτω
ἐπ´
ἀρετήν,
πάντα
μὲν |
[4, 25] |
Ἄρρητ´
ἀβακχεύτοισιν
εἰδέναι
βροτῶν,
κἂν
|
πολυπραγμονῇ |
τις
ὁποῖα
εἴη,
αὖθις
ἀκουσάτω· |
[4, 22] |
θλῖψις
ὑπομονὴν
κατεργάζεται,
ἡ
δὲ
|
ὑπομονὴ |
δοκιμήν,
ἡ
δὲ
δοκιμὴ
ἐλπίδα, |
[4, 22] |
μὲν
γὰρ
τὴν
μέλλουσαν
ἡ
|
ὑπομονή· |
ἐλπὶς
δὲ
ὁμωνύμως
καὶ
ἡ |
[4, 23] |
τοῦ
νοῦ
ὁ
θυμὸς
ἐν
|
ὑπομονῇ |
καὶ
καρτερίᾳ
καὶ
τοῖς
ὁμοίοις, |
[4, 21] |
βλασφημίας.
Ἡ
δὲ
διασύστασις
Ἐν
|
ὑπομονῇ |
πολλῇ,
ἐν
θλίψεσιν,
ἐν
ἀνάγκαις, |
[4, 22] |
παρὰ
Ἡρακλείτου
λαβεῖν·
Ἄνθρωπος
ἐν
|
εὐφρόνῃ |
φάος·
ἅπτεται
ἑαυτῷ
ἀποθανών,
ἀποσβεσθεὶς |
[4, 17] |
καὶ
φιλοξενίαν
ἐσώθη
Ῥαὰβ
ἡ
|
πόρνη· |
δι´
ὑπομονὴν
καὶ
πίστιν
ἐν |
[4, 8] |
τὴν
ἀνθρωπότητα
φύσιν
ἔχειν
ἡ
|
γυνή, |
ἄλλην
δὲ
ὁ
ἀνὴρ
φαίνεται. |
[4, 19] |
τὸ
ἀπόφθεγμα·
ἐρωτηθεῖσα
γάρ,
ποσταία
|
γυνὴ |
ἀπὸ
ἀνδρὸς
εἰς
τὸ
θεσμοφόριον |
[4, 8] |
τῇ
ἁμίλλῃ
τῶν
πόνων
ἡ
|
γυνὴ |
ἀποκυήσασα
τὸ
βρέφος
ἀνελομένη
οἴκαδε |
[4, 8] |
ἐστιν
ἀνὴρ
ἐκ
γυναικός,
ἀλλὰ
|
γυνὴ |
ἐξ
ἀνδρός.
Πλὴν
οὔτε
γυνὴ |
[4, 19] |
ἐκαλεῖτο,
ἡ
Μαρωνῖτις,
ἡ
Κράτητος
|
γυνή, |
ἐφ´
ᾗ
καὶ
τὰ
κυνογάμια |
[4, 8] |
δούλη
ἐστὶν
ἀνδρὸς
ἡ
σώφρων
|
γυνή, |
ἡ
δὲ
μὴ
σώφρων
ἀνοίᾳ |
[4, 7] |
ἀνδρεϊζομένη
παρὰ
τῇ
τραγῳδίᾳ
λέγει
|
γυνή. |
Ἥ
τε
Ἀντιγόνη
τοῦ
Κρεοντείου |
[4, 20] |
ὤνησε
πολλάς·
πᾶσα
γὰρ
ἀγαθὴ
|
γυνή, |
ἥτις
ἀνδρὶ
συντέτηκε,
σωφρονεῖν
ἐπίσταται. |
[4, 19] |
εὐθὺς
τἀπίχειρα
τῆς
πίστεως
ἀριστεύσασα
|
γυνὴ |
κατὰ
τοῦ
πολεμίου
τῆς
πίστεως, |
[4, 8] |
νοήμασιν
οἶκον
ἔχητον
ἀνὴρ
ἠδὲ
|
γυνή. |
Κεφαλὴ
τοίνυν
τὸ
ἡγεμονικόν.
Εἰ |
[4, 8] |
κἂν
γέρων
κἂν
παιδίον
κἂν
|
γυνή· |
κοινὴ
γὰρ
ἁπάντων
τῶν
ἀνθρώπων |
[4, 8] |
ὅ
τε
οἰκέτης
ἥ
τε
|
γυνή. |
Ναὶ
μὴν
καὶ
ἐλεύθερος,
κἂν |
[4, 19] |
τῆς
τοῦ
σατράπου
ὠμότητος,
μόνη
|
γυνὴ |
νηστείαις
τεθλιμμένη
πρὸς
μυρίας
ὡπλισμένας |
[4, 19] |
ἐπεὶ
καὶ
ἡ
τοῦ
Ἀβραὰμ
|
γυνὴ |
Σάρρα
ἡ
μακαρία
αὐτὴ
τοὺς |
[4, 1] |
καὶ
ἐλευθέρῳ
κἂν
ἀνὴρ
ἢ
|
γυνὴ |
τὸ
γένος
τυγχάνῃ·
τά
τε |
[4, 19] |
Ζωΐλου
ἡ
Λαμψακηνὴ
ἡ
Λεοντέως
|
γυνὴ |
τοῦ
Λαμψακηνοῦ
τὰ
Ἐπικούρεια
ἐφιλοσόφει |
[4, 8] |
οὐδὲ
ἀπαυδήσει
ποτὲ
ἡ
μὲν
|
γυνὴ |
φαύλῳ
συνοικοῦσα
ἀνδρί,
ὁ
δὲ |
[4, 8] |
γυνὴ
ἐξ
ἀνδρός.
Πλὴν
οὔτε
|
γυνὴ |
χωρὶς
ἀνδρὸς
οὔτε
ἀνὴρ
χωρὶς |
[4, 26] |
τῶν
θείων
καὶ
τῶν
ἀνθρωπίνων,
|
δικαιοσύνη |
δὲ
συμφωνία
τῶν
τῆς
ψυχῆς |
[4, 21] |
τέλειοι,
οἱ
δίκαιοι
δὲ
ἐν
|
δικαιοσύνῃ |
καὶ
οἱ
μάρτυρες
ἐν
ὁμολογίᾳ, |
[4, 8] |
ἀνδρὸς
ἀρετὴ
σωφροσύνη
δήπουθεν
καὶ
|
δικαιοσύνη |
καὶ
ὅσαι
ταύταις
ἀκόλουθοι
νομίζονται, |
[4, 25] |
ἀφθαρσία.
Αὕτη
ἡ
τῷ
ὄντι
|
δικαιοσύνη, |
μὴ
πλεονεκτεῖν
ἐν
θατέρῳ,
ὅλον |
[4, 25] |
εἶναι
ἡγιασμένον
νεὼν
τοῦ
κυρίου.
|
Δικαιοσύνη |
οὖν
ἐστιν
εἰρήνη
βίου
καὶ |
[4, 3] |
ὁ
ἀπόστολος,
ἐλεύθεροι
ἦτε
τῇ
|
δικαιοσύνῃ. |
Τίνα
οὖν
καρπὸν
εἴχετε
τότε; |
[4, 17] |
Χριστῷ
παιδείας
μεταλαβέτωσαν·
μαθέτωσαν
τί
|
ταπεινοφροσύνη |
παρὰ
θεῷ
ἰσχύει,
τί
ἀγάπη |
[4, 19] |
εἶναι
κακὸν
ἢ
τοῦ
ἀκολασταίνοντος,
|
σωφροσύνη |
δὲ
ἀγαθὸν
αὖ
τοῦ
τὸ |
[4, 8] |
ἀρετήν.
Εἰ
δὲ
ἀνδρὸς
ἀρετὴ
|
σωφροσύνη |
δήπουθεν
καὶ
δικαιοσύνη
καὶ
ὅσαι |
[4, 23] |
θεὸν
ἅγιον
ἁγίως·
ἡ
γὰρ
|
σωφροσύνη |
ἐν
παραστάσει
γε
νοουμένη
ἑαυτὴν |
[4, 23] |
τῇ
ἐπιθυμίᾳ
τάττεται
καὶ
ἡ
|
σωφροσύνη |
καὶ
ἡ
σωτήριος
φρόνησις,
θεὸς |
[4, 8] |
ἀνθρώπων
τῶν
γε
ἑλομένων
ἡ
|
σωφροσύνη· |
ὡμολόγηται
δ´
ἡμῖν
τὴν
αὐτὴν |
[4, 8] |
χαρά,
εἰρήνη,
μακροθυμία,
χρηστότης,
ἐγκράτεια,
|
ἀγαθωσύνη, |
πίστις,
πραότης.
Σάρκα»
οἶμαι,
τοὺς |
[4, 13] |
Τίς
οὖν
αἰτία
τῆς
εἰκόνος;
|
μεγαλωσύνη |
τοῦ
προσώπου
παρεσχημένου
τῷ
ζωγράφῳ |
[4, 2] |
λέγεις,
ἐπιφωνεῖν
γὰρ
εἰώθεσαν
Ἀθηναῖοι·
|
εἰρεσιώνη |
σῦκα
φέρει
καὶ
πίονας
ἄρτους
|
[4, 9] |
παρ´
οἷς
δὲ
καὶ
τῇ
|
φωνῇ. |
{διόπερ
ἀρνήσασθαι
αὐτὸν
οὐδέποτε
δύνανται· |
[4, 9] |
καὶ
πολιτείᾳ,
τὴν
δὲ
ἐν
|
φωνῇ. |
Ἡ
μὲν
οὖν
ἐν
φωνῇ |
[4, 9] |
μαρτυρεῖ,
πῶς
ἔτι
ὑποκριταί,
οὓς
|
φωνῇ |
μόνῃ
μαρτυρεῖν
εἴρηκεν;
δοθήσεται
δέ |
[4, 9] |
προσέθηκεν.
Οὗτοι
γάρ,
κἂν
τῇ
|
φωνῇ |
ὁμολογήσωσιν
αὐτόν,
ἀρνοῦνται
αὐτόν,
τῇ |
[4, 9] |
φωνῇ.
Ἡ
μὲν
οὖν
ἐν
|
φωνῇ |
ὁμολογία
καὶ
ἐπὶ
τῶν
ἐξουσιῶν |
[4, 9] |
Ὁμολογήσει
γὰρ
οὗτος
καὶ
τῇ
|
φωνῇ, |
ὀρθῶς
προομολογήσας
πρότερον
τῇ
διαθέσει. |
[4, 20] |
ὅμοια·
Ἡδὺ
δέ,
ἢν
κακὸν
|
πράξῃ |
τι,
συσκυθρωπάζειν
πόσει
ἄλοχον
ἐν |
[4, 7] |
ἔχθρα
εἰς
θεὸν»
ὁ
ἀπόστολος
|
ἐξη- |
γεῖται,
Τῷ
γὰρ
νόμῳ
τοῦ |
[4, 20] |
Εὖ
λέγειν
δ´
ὅταν
τι
|
λέξῃ, |
χρὴ
δοκεῖν,
κἂν
μὴ
λέγῃ, |
[4, 18] |
ἡ
σὰρξ
εἶναι
κατ´
ἐπιθυμίαν
|
δόξῃ |
καλή,
σαρκικῶς
ἰδὼν
καὶ
ἁμαρτητικῶς |
[4, 17] |
τελείως
λειτουργήσαντας
αὐτοῦ
τῇ
μεγαλοπρεπεῖ
|
δόξῃ. |
Λάβωμεν
Ἐνώχ,
ὃς
ἐν
ὑπακοῇ |
[4, 17] |
κληθεὶς
Ἀβραὰμ
οὐκ
ἐπήρθη
τῇ
|
δόξῃ, |
μετριοπαθῶν
δὲ
ἔλεγεν·
Ἐγὼ
δέ |
[4, 9] |
αὐτόν,
ὅταν
ἔλθῃ
ἐν
τῇ
|
δόξῃ |
τοῦ
πατρὸς
αὐτοῦ
μετὰ
τῶν |
[4, 23] |
ὥσπερ
οὐδὲ
ἐπιθυμήσει,
ἵνα
καὶ
|
ἄρξῃ |
ἐπιθυμίας.
Μυστικῶς
οὖν
ἐφ´
ἡμῶν |
[4, 25] |
ἡ
ἀνάπαυσις
θρῃσκεύεται,
τῇ
δὲ
|
ὀγδόῃ |
ἱλασμὸν
προσφέρει,
ὡς
ἐν
τῷ |
[4, 17] |
δόξῃ.
Λάβωμεν
Ἐνώχ,
ὃς
ἐν
|
ὑπακοῇ |
δίκαιος
εὑρεθεὶς
μετετέθη,
καὶ
Νῶε, |
[4, 17] |
ἐννοιῶν
καὶ
ἐνθυμημάτων·
οὗ
ἡ
|
πνοὴ |
αὐτοῦ
ἐν
ἡμῖν
ἐστι,
καὶ |
[4, 25] |
ἀθανάτου
καθορῶν
φύσεως
κόσμον
ἀγήρω,
|
πῇ |
τε
συνέστη
καὶ
ὅπῃ
καὶ |
[4, 3] |
ἔτι
μᾶλλον
τὴν
κόλασιν,
ὅταν
|
ἀπῇ |
τὸ
πεφυκὸς
ἐπιθυμεῖν·
Δικαίῳ
γὰρ |
[4, 17] |
ταπεινοφροσύνη
παρὰ
θεῷ
ἰσχύει,
τί
|
ἀγάπη |
ἁγνὴ
παρὰ
θεῷ
δύναται,
πῶς |
[4, 16] |
Φόβος
οὐκ
ἔστιν
ἐν
τῇ
|
ἀγάπῃ, |
ἀλλ´
ἡ
τελεία
ἀγάπη
ἔξω |
[4, 18] |
τῆς
βασιλείας
τοῦ
Χριστοῦ.
Ἡ
|
ἀγάπη |
ἁμαρτάνειν
οὐκ
ἐᾷ·
ἢν
δὲ |
[4, 7] |
ἀγάπη·
μείζων
δὲ
τούτων
ἡ
|
ἀγάπη. |
Ἀμέλει
Πάντα
ἔξεστιν,
ἀλλ´
οὐ |
[4, 21] |
χρηστότητι,
ἐν
πνεύματι
ἁγίῳ,
ἐν
|
ἀγάπῃ |
ἀνυποκρίτῳ,
ἐν
λόγῳ
ἀληθείας,
ἐν |
[4, 18] |
ἡμῶν
διδασκαλία
τε
καὶ
πολιτεία.
|
Ἀγάπῃ |
γοῦν
τὸ
μὴ
μοιχεῦσαι
καὶ |
[4, 4] |
δωρεῶν
ἡτοιμασμένων
πιπράσκων
τὴν
πίστιν,
|
ἀγάπῃ |
δὲ
πρὸς
τὸν
κύριον
ἀσμενέστατα |
[4, 22] |
ἕπεται
κέρδος
ἢ
ἀπόλαυσις
αὐτῷ,
|
ἀγάπῃ |
δὲ
τοῦ
ὄντως
ὄντος
ἐραστοῦ |
[4, 8] |
οὔθ´
ἡ
πρὸς
τὸν
θεὸν
|
ἀγάπη |
δυσανασχετεῖ
πρὸς
τὰ
ὑποπίπτοντα,
μένει |
[4, 16] |
ἐν
λόγῳ,
ἐν
ἀναστροφῇ,
ἐν
|
ἀγάπῃ, |
ἐν
πίστει,
ἐν
ἁγνείᾳ·
πίστεως |
[4, 16] |
τῇ
ἀγάπῃ,
ἀλλ´
ἡ
τελεία
|
ἀγάπη |
ἔξω
βάλλει
τὸν
φόβον.
Αὕτη |
[4, 6] |
τὸν
πλησίον
ἀγαπήσαντα·
εὐεργεσίαν
δὲ
|
ἀγάπη |
ἐπαγγέλλεται
ἡ
κυριεύουσα
τοῦ
σαββάτου |
[4, 18] |
ποιεῖ
ἐν
ὁμονοίᾳ·
ἐν
τῇ
|
ἀγάπῃ |
ἐτελειώθησαν
πάντες
οἱ
ἐκλεκτοὶ
τοῦ |
[4, 12] |
μαρτυρίου
γινομένου,
ποῦ
δὲ
ἡ
|
ἀγάπη |
ἡ
πρὸς
τὸν
θεὸν
διὰ |
[4, 18] |
θεοῦ.
Πλήρωμα
οὖν
νόμου
ἡ
|
ἀγάπη, |
καθάπερ
ὁ
Χριστός,
τουτέστιν
ἡ |
[4, 16] |
Εἰ
δὲ
ἀγάπη
ὁ
θεός,
|
ἀγάπη |
καὶ
ἡ
θεοσέβεια·
Φόβος
οὐκ |
[4, 18] |
ἀγάπη
πάντα
ἀνέχεται,
πάντα
μακροθυμεῖ,
|
ἀγάπη |
κολλᾷ
ἡμᾶς
τῷ
θεῷ,
πάντα |
[4, 7] |
ἡ
ἁγία
τριάς,
Ππίστις,
ἐλπίς,
|
ἀγάπη· |
μείζων
δὲ
τούτων
ἡ
ἀγάπη. |
[4, 16] |
τῆς
ἀληθείας
ἐσμέν.
Εἰ
δὲ
|
ἀγάπη |
ὁ
θεός,
ἀγάπη
καὶ
ἡ |
[4, 8] |
Ἐπὶ
πᾶσι
δὲ
τούτοις
ἡ
|
ἀγάπη, |
ὅ
ἐστι
σύνδεσμος
τῆς
τελειότητος. |
[4, 18] |
ἀνάγει·
Ἀἀγάπη
καλύπτει
πλῆθος
ἁμαρτιῶν›
|
ἀγάπη |
πάντα
ἀνέχεται,
πάντα
μακροθυμεῖ,
ἀγάπη |
[4, 7] |
θείαν
διοικεῖν
πρόνοιαν
πέπεισται
ἡ
|
ἀγάπη. |
Παρακαλῶ
οὖν
ὑμᾶς,
μιμηταί
μου |
[4, 18] |
ἡμέρας
παρῆλθον·
ἀλλ´
οἱ
ἐν
|
ἀγάπῃ |
τελειωθέντες
κατὰ
τὴν
τοῦ
θεοῦ |
[4, 18] |
καὶ
ἐγγράφῳ.
Αὕτη
ἐστὶν
ἡ
|
ἀγάπη, |
τὸ
ἀγαπᾶν
τὸν
θεὸν
καὶ |
[4, 18] |
γὰρ
τῷ
θεῷ
πνεῦμα
συντετριμμένον.
|
Ἀγάπη |
τοίνυν
καὶ
ὁ
θεὸς
εἴρηται, |
[4, 16] |
τὸν
φόβον.
Αὕτη
ἐστὶν
ἡ
|
ἀγάπη |
τοῦ
θεοῦ,
ἵνα
τὰς
ἐντολὰς |
[4, 18] |
εἴρηται,
ἀγαθὸς
ὤν.
Οὗ
ἡ
|
ἀγάπη |
τῷ
πλησίον
κακὸν
οὐκ
ἐργάζεται, |
[4, 8] |
δὲ
καρπὸς
τοῦ
πνεύματός
ἐστιν
|
ἀγάπη, |
χαρά,
εἰρήνη,
μακροθυμία,
χρηστότης,
ἐγκράτεια, |
[4, 7] |
τῶν
βελτίστων,
τελειοῖ
δὲ
ἡ
|
ἀγάπη, |
ὡς
προσῆκόν
ἐστι,
γνωστικῶς
ἤδη |
[4, 18] |
εἰς
τὸ
ἀνεκδιήγητον
ὕψος
ἀνάγει·
|
Ἀἀγάπη |
καλύπτει
πλῆθος
ἁμαρτιῶν›
ἀγάπη
πάντα |
[4, 2] |
ἵκηται,
ῥηιδίη
δὴ
´πειτα
πέλει,
|
χαλεπή |
περ
ἐοῦσα.
Στενὴ»
γὰρ
τῷ |
[4, 10] |
ἀπαιτούμενον
ἄνθρωπον.
~Ἐπὰν
δ´
ἔμπαλιν
|
εἴπῃ |
Ὅταν
διώκωσιν
ὑμᾶς
ἐν
τῇ |
[4, 21] |
καταρτισμοῦ
τελείως
ἀπηρτισμένον.
ἤδη
συνορῶμεν
|
ὅπῃ |
καὶ
ὅπως
καὶ
ὁπότε
ὁ |
[4, 25] |
ἀγήρω,
πῇ
τε
συνέστη
καὶ
|
ὅπῃ |
καὶ
ὅπως.
τοῖς
δὲ
τοιούτοις |
[4, 18] |
εὐσεβῶν·
οἳ
φανερωθήσονται
ἐν
τῇ
|
ἐπισκοπῇ |
τῆς
βασιλείας
τοῦ
Χριστοῦ.
Ἡ |
[4, 22] |
καθαρὰ
χροῒ
εἵματ´
ἔχουσα,
Ἡ
|
Πηνελόπη |
ἐπὶ
τὴν
εὐχὴν
ἔρχεται·
Τηλέμαχος |
[4, 6] |
ᾗ
τινες
τῶν
φιλοσόφων
ὑπειλήφασι,
|
λύπη |
ἐπ´
ἀλλοτρίαις
συμφοραῖς,
μᾶλλον
δὲ |
[4, 21] |
ἐργάζεται·
ἡ
δὲ
τοῦ
κόσμου
|
λύπη |
θάνατον
κατεργάζεται.
Ἰδοὺ
γὰρ
αὐτὸ |
[4, 21] |
ἡμῶν.
Ἡ
γὰρ
κατὰ
θεὸν
|
λύπη |
μετάνοιαν
εἰς
σωτηρίαν
ἀμεταμέλητον
ἐργάζεται· |
[4, 12] |
ὥς
φασιν,
κινεῖσθαι
ἄρχεται,
ἀλλ´
|
ἐγκατεσπάρη |
ταῖς
οὐσίαις
σὺν
καὶ
τῇ |
[4, 25] |
ὡς
ἕν,
οὐδὲ
πολλὰ
ὡς
|
μέρη |
ὁ
υἱός,
ἀλλ´
ὡς
πάντα |
[4, 26] |
συντείνουσαν
τά
τε
μέλη
καὶ
|
μέρη |
πρὸς
τὸ
καλόν,
οὐ
πρὸς |
[4, 9] |
εἴρηκεν;
δοθήσεται
δέ
τισιν,
ἐὰν
|
συμφέρῃ, |
ἀπολογήσασθαι,
ἵνα
διά
τε
τῆς |
[4, 18] |
μὲν
τῶν
ὑποπιπτόντων
τῷ
τέλει,
|
πλήρη |
δὲ
γνώσεως
καὶ
τῆς
ἐξ |
[4, 9] |
ἐὰν
δέῃ
καὶ
ὁ
λόγος
|
αἱρῇ. |
Ὁμολογήσει
γὰρ
οὗτος
καὶ
τῇ |
[4, 18] |
ἔχω
πᾶσαν
τὴν
πίστιν
ὥστε
|
ὄρη |
μεθιστάναι»
καὶ
τὰ
ἐπισκοτοῦντα
ἀποβαλεῖν |
[4, 18] |
τὸ
κοινωφελὲς
ζητεῖ,
ἐάν
τε
|
μαρτυρῇ |
ἐάν
τε
καὶ
παιδεύῃ
ἔργῳ |
[4, 21] |
ἐγκαταλειπόμενοι,
καταβαλλόμενοι,
ἀλλ´
οὐκ
ἀπολλύμενοι»
|
Χρὴ |
γὰρ
τοὺς
σπεύδοντας
εἰς
συντελείωσιν |
[4, 20] |
ἐλπίδος·
πιστὸς
γὰρ
ὁ
ἐπαγγειλάμενος.
|
Χρὴ |
δὲ
τὸν
εὐδαίμονα
γάμον
οὔτε |
[4, 20] |
ὑπάρχει,
κἂν
ἄμορφος
ᾖ
πόσις,
|
χρὴ |
δοκεῖν
εὔμορφον
εἶναι
τῇ
γε |
[4, 20] |
λέγειν
δ´
ὅταν
τι
λέξῃ,
|
χρὴ |
δοκεῖν,
κἂν
μὴ
λέγῃ,
κἀκπονεῖν |
[4, 22] |
Εἰ
γοῦν
τὴν
ἐπιστήμην
ἐτυμολογεῖν
|
χρὴ |
καὶ
ἀπὸ
τῆς
στάσεως
τὴν |
[4, 22] |
περὶ
ὕπνου
λέγουσι,
τὰ
αὐτὰ
|
χρὴ |
καὶ
περὶ
θανάτου
ἐξακούειν.
ἑκάτερος |
[4, 13] |
γάπην
οὖν
ἀσκεῖν
τὸν
τέλειον
|
χρή, |
κἀνθένδε
ἐπὶ
τὴν
θείαν
φιλίαν |
[4, 12] |
τοίνυν
αὐτὸν
τὰς
θλίψεις
οἴεσθαι
|
χρή, |
μὴ
γὰρ
εἴη
τοῦτο
ἐννοεῖν, |
[4, 26] |
καὶ
τὰ
ἔργα
αὐτοῦ.
Θεὸν
|
χρὴ |
μιμεῖσθαι
εἰς
ὅσον
δύναμις
τῷ |
[4, 5] |
ἀδόλως.
καὶ
ὁ
Μεγαρεὺς
Θέογνις·
|
Χρὴ |
πενίην
φεύγοντα
καὶ
εἰς
βαθυκήτεα |
[4, 20] |
τῶν
φίλων
εὐτυχεῖν
δυστυχεῖν
τε
|
χρή· |
τί
γὰρ
δὴ
τὸ
φίλον |
[4, 2] |
ἐν
κοτύλῃ
καὶ
ἔλαιον
ἀναψήσασθαι.
|
Χρὴ |
τοίνυν
πολλάκις
ὡς
ἐν
τοῖς |
[4, 8] |
βελτίστους
γεγονέναι.
Οὔκουν
ἔλαττον
προθυμεῖσθαι
|
χρὴ |
τοὺς
μέλλοντας
θεοσεβῶς
ζήσειν,
ἐπειδὰν |
[4, 22] |
τὸν
θεὸν
οὐκ
ἴδιον
γνωστικοῦ,
|
ἀπόχρη |
δ´
αὐτῷ
αἰτία
τῆς
θεωρίας |
[4, 15] |
ἀπόλλυται
γὰρ
ὁ
ἀσθενῶν
τῇ
|
σῇ |
γνώσει.
Κἂν
φάσκωσι
Πᾶν
τὸ |
[4, 6] |
δικαιοσύνης»
σαφῶς
ἡμᾶς
διδάσκει
ἐν
|
πάσῃ |
περιστάσει
τὸν
μάρτυρα
ζητεῖν·
ὃς |
[4, 22] |
ἐκτενῶς
ἡ
ἐνέργεια
φερομένη
ἐν
|
πάσῃ |
πράξει
ἀγαθύνηται,
οὐκ
ἐφ´
ὧν |
[4, 6] |
ἐξ
ὅλης
καρδίας
πιστεύων
καὶ
|
πάσῃ |
τῇ
ψυχῇ
γαληνιῶν·
Ὁ
γὰρ |
[4, 18] |
οὐκ
ἐᾷ·
ἢν
δὲ
καὶ
|
περιπέσῃ |
ἄκων
τοιαύτῃ
τινὶ
περιστάσει
διὰ |
[4, 8] |
τοῖς
ἀγριωτάτοις,
κἂν
τῷ
παμφάγῳ
|
ὑποπέσῃ |
πυρί,
κἂν
κατακτείνηται
βασάνοις
τυραννικαῖς, |
[4, 9] |
δὲ
ὑμῖν,
πᾶς
ὃς
ἐὰν
|
ὁμολογήσῃ |
ἐν
ἐμοὶ
ἔμπροσθεν
τῶν
ἀνθρώπων, |
[4, 9] |
αὐτοῦ.
Πᾶς
οὖν
ὅστις
ἐὰν
|
ὁμολογήσῃ |
ἐν
ἐμοὶ
ἔμπροσθεν
τῶν
ἀνθρώπων, |
[4, 6] |
ἄνθρωπος,
ἐὰν
τὸν
κόσμον
ὅλον
|
κερδήσῃ, |
τὴν
δὲ
ψυχὴν
αὐτοῦ
ζημιωθῇ; |
[4, 16] |
θεὸς
ἤγειρεν
αὐτὸν
ἐκ
νεκρῶν,
|
σωθήσῃ. |
Ἀντικρυς
τελείαν
δικαιοσύνην
ὑπογράφει
ἔργῳ |
[4, 22] |
οὔ.
Ἐπὰν
δὲ
ἐν
ἕξει
|
ποιήσῃ |
τὸ
εὐεργετητικόν,
φύσιν
ἀγαθοῦ
μιμήσεται· |
[4, 1] |
ἡμῖν
ἁπάσης
ἐν
οἷς,
ἐὰν
|
θελήσῃ |
τὸ
πνεῦμα,
ὑπομνήμασι
πρὸς
τὴν |
[4, 22] |
πως
ἀγαθοεργοῦντι
αὐτῷ
ἐναντίον
τι
|
ἀπαντήσῃ. |
Ὡς
ἀπαθὴς
τὴν
ἀντιμισθίαν
ἀμνησικάκως |
[4, 4] |
ἐπὶ
στρατείας
ὃς
ἂν
εὐδοκιμήσας
|
τελευτήσῃ, |
ἆρ´
οὐ
πρῶτον
μὲν
φήσομεν |
[4, 6] |
οἱ
βεβουλημένοι,
ὧν
ἡ
προαίρεσις
|
ἴση, |
κἂν
πλεονεκτῶσιν
ἕτεροι
τῇ
περιουσίᾳ. |
[4, 6] |
πρὸς
αὐτὸν
γενέσθαι,
Ἰδοὺ
τὰ
|
ἡμίση |
τῶν
ὑπαρχόντων
μου
δίδωμι
ἐλεημοσύνην» |
[4, 14] |
πᾶσαν
ὑπερέκπτωσιν
καὶ
συμπάθειαν
παραιτουμένους.
|
~Ὅση |
δὲ
καὶ
χρηστότης·
Ἀγαπᾶτε
τοὺς |
[4, 19] |
κἀμὲ
ἐξάλειψον
ἐκ
βίβλου
ζώντων.
|
Ὅση |
τελειότης
τοῦ
συναποθανεῖν
ἐθελήσαντος
τῷ |
[4, 6] |
τῷ
στόματι
αὐτῶν
καὶ
τῇ
|
γλώσσῃ |
αὐτῶν
ἐψεύσαντο
αὐτόν.
Ἡ
δὲ |
[4, 16] |
Τεκνία,
μὴ
ἀγαπῶμεν
λόγῳ
μηδὲ
|
γλώσσῃ, |
φησὶν
Ἰωάννης
τελείους
εἶναι
διδάσκων, |
[4, 8] |
περί
τε
τῆς
κτήσεως
ἁπάσης
|
κινδυνεύσῃ, |
οὐκ
ἀφέξεται
τῆς
θεοσεβείας
οὐδ´ |
[4, 25] |
ἐστὶ
τίν´
ἰδέαν
ἔχοντά
σοι;
|
Ἀκούσῃ |
πάλιν·
Ἄρρητ´
ἀβακχεύτοισιν
εἰδέναι
βροτῶν, |
[4, 7] |
δι´
ἀμοιβὴν
ἀγαθῶν
ἐθελήσῃς
μαρτυρῆσαι,
|
ἀκούσῃ |
πάλιν·
Τῇ
γὰρ
ἐλπίδι
ἐσώθημεν· |
[4, 18] |
εἰ
μὴ
οὓς
ἂν
αὐτὸς
|
καταξιώσῃ |
ὁ
θεός;
Αὐτίκα
ὁ
ἀπόστολος |
[4, 7] |
καὶ
ὁμολογεῖ
τὴν
σωτηρίαν,
ἵνα
|
σώσῃ |
τὴν
ψυχήν.
Καίτοι
κἂν
ὑπεραποθάνῃς |
[4, 16] |
θεοσέβεια·
Φόβος
οὐκ
ἔστιν
ἐν
|
τῇ |
ἀγάπῃ,
ἀλλ´
ἡ
τελεία
ἀγάπη |
[4, 18] |
πάντα
ποιεῖ
ἐν
ὁμονοίᾳ·
ἐν
|
τῇ |
ἀγάπῃ
ἐτελειώθησαν
πάντες
οἱ
ἐκλεκτοὶ |
[4, 3] |
πιστεύειν
τῷ
ψεύδει,
ἀπιστεῖν
δὲ
|
τῇ |
ἀληθείᾳ
εἰς
ἀπώλειαν
ὑποσύρει.
Ὁ |
[4, 3] |
φρενῶν.
Αὐτίκα
τὸ
μὲν
ἀπιστεῖν
|
τῇ |
ἀληθείᾳ
θάνατον
φέρει
ὡς
τὸ |
[4, 6] |
ἐπὶ
τοῦ
Ἡρώδου
Ὑπάγετε,
εἴπατε
|
τῇ |
ἀλώπεκι
ταύτῃ,
ἰδού,
ἐκβάλλω
δαιμόνια |
[4, 7] |
ἁμαρτίας,
τοῦ
μηκέτι
δουλεύειν
ἡμᾶς
|
τῇ |
ἁμαρτίᾳ.
Ἆρ´
οὐκ
ἐμφανῶς
κἀκεῖνα |
[4, 6] |
μὲν
τῇ
πίστει,
ἀποθανοῦσαν
δὲ
|
τῇ |
ἁμαρτίᾳ.
Τοῦτ´
οὖν
ἐστι
τὸ |
[4, 8] |
πρακτέων,
ἀλλ´
ἐν
αὐτῇ
πολλάκις
|
τῇ |
ἁμίλλῃ
τῶν
πόνων
ἡ
γυνὴ |
[4, 16] |
αὐτὸ
κάλυμμα
τοῖς
πολλοῖς
ἐπὶ
|
τῇ |
ἀναγνώσει
τῆς
παλαιᾶς
διαθήκης
μένει, |
[4, 18] |
τὸν
φωτεινὸν
ἐπιδεικνύμενος
τοῖς
ἐφεστῶσι
|
τῇ |
ἀνόδῳ
ἀγγέλοις,
τὸ
χρῖσμα
τῆς |
[4, 25] |
ὑπακοῆς
πάσης
ἁγνεία
σὺν
καὶ
|
τῇ |
ἀποθέσει
τῶν
κοσμικῶν
εἰς
τὴν |
[4, 7] |
παθήμασι,
χαίρετε,
ἵνα
καὶ
ἐν
|
τῇ |
ἀποκαλύψει
τῆς
δόξης
αὐτοῦ
χαρῆτε |
[4, 7] |
ἀγαθῶν
ἐθελήσῃς
μαρτυρῆσαι,
ἀκούσῃ
πάλιν·
|
Τῇ |
γὰρ
ἐλπίδι
ἐσώθημεν·
ἐλπὶς
δὲ |
[4, 20] |
πόσις,
χρὴ
δοκεῖν
εὔμορφον
εἶναι
|
τῇ |
γε
νοῦν
κεκτημένῃ.
οὐ
γὰρ |
[4, 9] |
ἢ
τοὺς
ἐμοὺς
λόγους
ἐν
|
τῇ |
γενεᾷ
ταύτῃ
τῇ
μοιχαλίδι
καὶ |
[4, 13] |
ἐν
εἰκόνος
αἰσθητῆς
μοίρᾳ
ἐν
|
τῇ |
Γενέσει
περὶ
τὴν
ἀνθρωπογονίαν
προπεφητεῦσθαι |
[4, 6] |
οἱ
τῶνδε
μὲν
τῶν
ἐν
|
τῇ |
γῇ
ἐλευθερούμενοί
τε
καὶ
ἀπαλλαττόμενοι |
[4, 26] |
τὸ
σκῆνος.
Πάροικος»
φησίν,
ἐν
|
τῇ |
γῇ
καὶ
παρεπίδημος
ἐγώ
εἰμι |
[4, 6] |
ἐν
τῷ
στόματι
αὐτῶν
καὶ
|
τῇ |
γλώσσῃ
αὐτῶν
ἐψεύσαντο
αὐτόν.
Ἡ |
[4, 15] |
ἐσθίειν
καὶ
ὡς
ἔτυχεν
ὁμιλεῖν
|
τῇ |
γυναικί·
μάλιστα
δὲ
τοὺς
τηλικαύτην |
[4, 18] |
Ἐγὼ
δὲ
λέγω,
ὁ
ἐμβλέψας
|
τῇ |
γυναικὶ
πρὸς
ἐπιθυμίαν
ἤδη
μεμοίχευκεν» |
[4, 8] |
γοῦν
κυοφορεῖν
καὶ
τὸ
τίκτειν
|
τῇ |
γυναικὶ
προσεῖναί
φαμεν,
καθὸ
θήλεια |
[4, 6] |
κυρίου.
Τῷ
στόματι
αὐτῶν
εὐλογοῦσι,
|
τῇ |
δὲ
καρδίᾳ
αὐτῶν
καταρῶνται·
Ἠγάπησαν |
[4, 25] |
ἑβδόμῃ
γὰρ
ἡ
ἀνάπαυσις
θρῃσκεύεται,
|
τῇ |
δὲ
ὀγδόῃ
ἱλασμὸν
προσφέρει,
ὡς |
[4, 16] |
πίστεως
Ὀσμὴν
γνώσεως»
εἴρηκεν
ἐν
|
τῇ |
δευτέρᾳ
πρὸς
Κορινθίους.
Ἄχρι
γὰρ |
[4, 9] |
τῇ
φωνῇ,
ὀρθῶς
προομολογήσας
πρότερον
|
τῇ |
διαθέσει.
Καὶ
καλῶς
ἐπὶ
μὲν |
[4, 6] |
μετ´
αὐτοῦ,
οὐδὲ
ἐπιστώθησαν
ἐν
|
τῇ |
διαθήκῃ
αὐτοῦ.
Διὰ
τοῦτο
Ἄλαλα |
[4, 4] |
ἡ
τοῦ
σώματος
εὐαρμοστία
συμβάλλεται
|
τῇ |
διανοίᾳ
πρὸς
τὴν
εὐφυΐαν.
Δι´ |
[4, 23] |
ἐν
ὅλῃ
καρδίᾳ
σου
καὶ
|
τῇ |
διανοίᾳ
σου
ἐπὶ
τῷ
θεῷ. |
[4, 3] |
φησὶν
ὁ
ἀπόστολος,
ἐλεύθεροι
ἦτε
|
τῇ |
δικαιοσύνῃ.
Τίνα
οὖν
καρπὸν
εἴχετε |
[4, 17] |
ἐλευθέραν
κληθεὶς
Ἀβραὰμ
οὐκ
ἐπήρθη
|
τῇ |
δόξῃ,
μετριοπαθῶν
δὲ
ἔλεγεν·
Ἐγὼ |
[4, 9] |
ἐπαισχυνθήσεται
αὐτόν,
ὅταν
ἔλθῃ
ἐν
|
τῇ |
δόξῃ
τοῦ
πατρὸς
αὐτοῦ
μετὰ |
[4, 6] |
ἵνα
μηδὲν
ἔχῃ
νόθον
ἐπιπροσθοῦν
|
τῇ |
δυνάμει
ἑαυτοῦ
τὸ
ἡγεμονικόν.
Ὅταν |
[4, 25] |
δι´
ὅσων
ἡ
γένεσις
τελειοῦται·
|
τῇ |
ἑβδόμῃ
γὰρ
ἡ
ἀνάπαυσις
θρῃσκεύεται, |
[4, 13] |
ὅλου}
ὃ
ἐμπνεῖται
τῇ
ψυχῇ,
|
τῇ |
εἰκόνι
τοῦ
πνεύματος,
καὶ
καθόλου |
[4, 13] |
οἱ
ἀντίμιμοι
τοῦ
Δημιουργοῦ,
οἱ
|
τῇ |
ἐκ
μεσότητος
ψυχῇ,
τῇ
σφετέρᾳ |
[4, 7] |
ξενίζεσθε
τοίνυν»
ὁ
Πέτρος
λέγει,
|
τῇ |
ἐν
ὑμῖν
πυρώσει
πρὸς
πειρασμὸν |
[4, 26] |
τῇ
παροικίᾳ,
εὐλογῶν
δὲ
ἐπὶ
|
τῇ |
ἐξόδῳ,
τὴν
μονὴν
ἀσπαζόμενος
τὴν |
[4, 15] |
καὶ
Κηφᾶς;
ἀλλ´
οὐκ
ἐχρησάμεθα
|
τῇ |
ἐξουσίᾳ
ταύτῃ,
φησίν,
ἀλλὰ
πάντα |
[4, 25] |
γνωστικός,
ὁ
πάνσοφος
Μωυσῆς
ἐκπρεπῶς
|
τῇ |
ἐπαναλήψει
χρησάμενος
ἐμήνυσεν,
τὸ
ἀδιάφθορον |
[4, 23] |
καὶ
τοῖς
ὁμοίοις,
ἐπὶ
δὲ
|
τῇ |
ἐπιθυμίᾳ
τάττεται
καὶ
ἡ
σωφροσύνη |
[4, 18] |
ἐπιθυμίαν
ἠξίου
κρίνεσθαι,
ἀλλὰ
ἐὰν
|
τῇ |
ἐπιθυμίᾳ
τὸ
κατ´
αὐτὴν
ἔργον |
[4, 18] |
χώραν
εὐσεβῶν·
οἳ
φανερωθήσονται
ἐν
|
τῇ |
ἐπισκοπῇ
τῆς
βασιλείας
τοῦ
Χριστοῦ. |
[4, 20] |
τὸ
τέλειον,
ὁ
Πέτρος
ἐν
|
τῇ |
ἐπιστολῇ
φησι·
ὀλίγον
ἄρτι
εἰ |
[4, 15] |
καθολικὴν
τῶν
ἀποστόλων
ἁπάντων,
σὺν
|
τῇ |
εὐδοκίᾳ
τοῦ
ἁγίου
πνεύματος,
τὴν |
[4, 1] |
μυηθέντες
μυστηρίων,
ὡς
μηδὲν
ἐμποδὼν
|
τῇ |
θείᾳ
ὄντως
ἱεροφαντίᾳ
γίνεσθαι
προκεκαθαρμένων |
[4, 6] |
τὸ
ἡγεμονικόν.
Ὅταν
τοίνυν
ἐνδιατρίψῃ
|
τῇ |
θεωρίᾳ,
τῷ
θείῳ
καθαρῶς
ὁμιλῶν, |
[4, 3] |
ζωή·
κοινὸν
γὰρ
τῇ
φύσει
|
τῇ |
θνητῇ,
τουτέστι
τῷ
ἀνθρώπῳ,
πρὸς |
[4, 13] |
φρονοῦντες.
Εἰ
δὲ
σπένδεται
Ἐπὶ
|
τῇ |
θυσίᾳ
καὶ
τῇ
λειτουργίᾳ
τῆς |
[4, 16] |
κύριος
Ἰησοῦς
καὶ
πιστεύσῃς
ἐν
|
τῇ |
καρδίᾳ
σου
ὅτι
ὁ
θεὸς |
[4, 9] |
ἐν
αὐτῷ
ὁμολογοῦσιν
οἱ
ἐν
|
τῇ |
κατ´
αὐτὸν
πολιτείᾳ
καὶ
πράξει |
[4, 22] |
τὸ
φυλάττειν
τὸν
νοῦν
ἐν
|
τῇ |
κατὰ
τὰ
αὐτὰ
σχέσει·
αὕτη |
[4, 6] |
γαζοφυλάκιον
τὸν
μὲν
πλούσιον
ἀναλόγως
|
τῇ |
κτήσει
βεβληκότα,
τὴν
δὲ
χήραν |
[4, 6] |
μόνον
δικαιωθείς,
πρὸς
δὲ
καὶ
|
τῇ |
κυριακῇ
τελειωθεὶς
εὐποιίᾳ.
Αὐτίκα
τὸν |
[4, 13] |
σπένδεται
Ἐπὶ
τῇ
θυσίᾳ
καὶ
|
τῇ |
λειτουργίᾳ
τῆς
πίστεως»
χαίρων
καὶ |
[4, 17] |
εἰς
τοὺς
τελείως
λειτουργήσαντας
αὐτοῦ
|
τῇ |
μεγαλοπρεπεῖ
δόξῃ.
Λάβωμεν
Ἐνώχ,
ὃς |
[4, 9] |
λόγους
ἐν
τῇ
γενεᾷ
ταύτῃ
|
τῇ |
μοιχαλίδι
καὶ
ἁμαρτωλῷ,
καὶ
ὁ |
[4, 13] |
ἤδη
γὰρ
καὶ
οὗτοι
τοὺς
|
τῇ |
νέᾳ
προφητείᾳ
μὴ
προσέχοντας
ψυχικοὺς |
[4, 6] |
Ἄφρον,
γὰρ
οὕτως
ἔφη,
ὅτι
|
τῇ |
νυκτὶ
ταύτῃ
ἀπαιτοῦσί
σου
τὴν |
[4, 11] |
ἀλήθειαν,
πάντες
μὲν
ἂν
ἐπεπήδων
|
τῇ |
ὁδῷ,
ἐκλογὴ
δὲ
οὐκ
ἂν |
[4, 14] |
ταχύ,
ἕως
ὅτου
εἶ
ἐν
|
τῇ |
ὁδῷ
μετ´
αὐτοῦ·
ἀντίδικος
δὲ |
[4, 9] |
αὐτὸν
πίστεως.
ἕπεται
δὲ
ταύτῃ
|
τῇ |
ὁμολογίᾳ
καὶ
ἡ
μερικὴ
ἡ |
[4, 18] |
ὁ
δῆθεν
γνωστικός,
ἐὰν
ἅμα
|
τῇ |
ὄψει
τῆς
γυναικὸς
συλλάβῃ
κατ´ |
[4, 6] |
καὶ
μή
τι
ταύτας
ἐν
|
τῇ |
παραβολῇ
τοῦ
τετραμεροῦς
σπόρου
ᾐνίξατο |
[4, 26] |
ἀφορμὴν
ἐπιστρεφόμενος,
εὐχαριστήσας
μὲν
ἐπὶ
|
τῇ |
παροικίᾳ,
εὐλογῶν
δὲ
ἐπὶ
τῇ |
[4, 6] |
προαίρεσις
ἴση,
κἂν
πλεονεκτῶσιν
ἕτεροι
|
τῇ |
περιουσίᾳ.
Ἐπεὶ
δὲ
τῶν
ἀπαγόντων |
[4, 6] |
τὴν
ὑπακοὴν
τὴν
ἀναζήσασαν
μὲν
|
τῇ |
πίστει,
ἀποθανοῦσαν
δὲ
τῇ
ἁμαρτίᾳ. |
[4, 14] |
ἐνέργειαν
τὴν
οἰκείαν
ἀνθρώπῳ
ἀντιπράττειν
|
τῇ |
πίστει
τοῦ
προαιρουμένου·
κτίσις
δὲ |
[4, 13] |
μοιχόν,
οὐ
καθὸ
ἁμαρτάνει
καὶ
|
τῇ |
ποιᾷ
ἐνεργείᾳ
μολύνει
τὴν
ἀνθρώπου |
[4, 19] |
ᾗ
καὶ
τὰ
κυνογάμια
ἐν
|
τῇ |
Ποικίλῃ
ἐτέλεσεν.
Ἀρήτη
δὲ
ἡ |
[4, 10] |
εἴπῃ
Ὅταν
διώκωσιν
ὑμᾶς
ἐν
|
τῇ |
πόλει
ταύτῃ,
φεύγετε
εἰς
τὴν |
[4, 9] |
ὁμοίως
παρ´
οἷς
μὲν
καὶ
|
τῇ |
πολιτείᾳ,
παρ´
οἷς
δὲ
καὶ |
[4, 2] |
ὀλίγῳ
σπέρματι
τῶν
ἐμπεριεχομένων
τῇδε
|
τῇ |
πραγματείᾳ
δογμάτων,
ὥσπερ
τὸ
παμβότανον |
[4, 9] |
φωνῇ
ὁμολογήσωσιν
αὐτόν,
ἀρνοῦνται
αὐτόν,
|
τῇ |
πράξει
μὴ
ὁμολογοῦντες.
Μόνοι
δ´ |
[4, 6] |
γὰρ
νόσος
καὶ
τοῦτο)
ἐξυπηρετῆσαι
|
τῇ |
προαιρέσει
ἐφ´
ἣν
ὁρμώμεθα,
μὴ |
[4, 8] |
θεοῦ»
ὑπάρχων.
Διὸ
καὶ
ἐν
|
τῇ |
πρὸς
Ἐφεσίους
γράφει·
Ὑποτασσόμενοι
ἀλλήλοις |
[4, 8] |
τὴν
ἑαυτοῦ
σάρκα
ἐμίσησεν.
Κἀν
|
τῇ |
πρὸς
Κολοσσαεῖς
Αἱ
γυναῖκες»
φησίν, |
[4, 17] |
ἐλπίζοντα
γνησίως
λέγει·
ὅτι
ἐν
|
τῇ |
πρὸς
Κορινθίους
ἐπιστολῇ
γέγραπται·
Διὰ |
[4, 17] |
τοὺς
αἰῶνας.
~Ναὶ
μὴν
ἐν
|
τῇ |
πρὸς
Κορινθίους
ἐπιστολῇ
ὁ
ἀπόστολος |
[4, 3] |
(ἐπεὶ
καὶ
ὁ
ἀπόστολος
ἐν
|
τῇ |
πρὸς
Ῥωμαίους
ἐπιστολῇ
γράφει·
Εἰς |
[4, 22] |
ἡ
δὲ
ποικίλη
διάθεσις
γίνεται
|
τῇ |
πρὸς
τὰ
ὑλικὰ
προσπαθείᾳ.
ᾗ |
[4, 20] |
ποιουμένη
τέλος.
Χαριέντως
γοῦν
ἐν
|
τῇ |
πρὸς
Τίτον
ἐπιστολῇ
ὁ
ἀπόστολος |
[4, 4] |
οἳ
δὴ
αὑτοὺς
παραδιδόναι
σπεύδουσι
|
τῇ |
πρὸς
τὸν
δημιουργὸν
ἀπεχθείᾳ,
οἱ |
[4, 5] |
Θλῖψιν»
γάρ
φησιν
ὁ
ἀπόστολος,
|
τῇ |
σαρκὶ
ἕξουσιν
οἱ
τοιοῦτοι,
ἐγὼ |
[4, 17] |
ἑτέρου
αὑτὸν
μαρτυρεῖσθαι
ὁ
ἁγνὸς
|
τῇ |
σαρκὶ
μὴ
ἀλαζονευέσθω,
γινώσκων
ὅτι |
[4, 15] |
γένηται·
ἀπόλλυται
γὰρ
ὁ
ἀσθενῶν
|
τῇ |
σῇ
γνώσει.
Κἂν
φάσκωσι
Πᾶν |
[4, 6] |
δικαιοσύνης
παραδίδωσιν,
ἐμφαίνων
δεῖν
ἀποδιδόναι
|
τῇ |
συνηθείᾳ
τῆς
παλαιᾶς
ἀναστροφῆς
τὰ |
[4, 13] |
οἱ
τῇ
ἐκ
μεσότητος
ψυχῇ,
|
τῇ |
σφετέρᾳ
εἰκόνι,
ἐμφυσῶντες
τὴν
ζωὴν |
[4, 19] |
τὸν
Ἀμὰν
καὶ
τὸν
Ἰσραὴλ
|
τῇ |
τελείᾳ
πρὸς
τὸν
θεὸν
δεήσει |
[4, 10] |
ἐφ´
ἑαυτῷ
ὁ
συνεργὸς
γινόμενος
|
τῇ |
τοῦ
διώκοντος
πονηρίᾳ,
εἰ
δὲ |
[4, 6] |
μόνον
τὸ
ἐπίκηρον
ἡμῶν
ἐπιβάλωμεν
|
τῇ |
τοῦ
θεοῦ
ἀφθαρσίᾳ.
Θέλημα
δὲ |
[4, 7] |
πάντα
προσβάλοις,
ἀφόβως
ἀνδρεϊζομένη
παρὰ
|
τῇ |
τραγῳδίᾳ
λέγει
γυνή.
Ἥ
τε |
[4, 6] |
ἀποτελῶ
σήμερον
καὶ
αὔριον,
καὶ
|
τῇ |
τρίτῃ
τελειοῦμαι·
Πετεινὰ»
γὰρ
οὐρανοῦ» |
[4, 7] |
ὅτι
εὐδαίμων
ἔσται.
Οὔκουν
ἐπὶ
|
τῇ |
τύχῃ
τὸ
τέλος
ἕξει
ποτὲ |
[4, 6] |
ἀντικαταλλάσσεσθαι
τὰ
τῆς
ἀφθαρσίας
ἐν
|
τῇ |
τῶν
δυεῖν
ἀδελφῶν
παραβολῇ
Μίσθιοι» |
[4, 12] |
ἐγκατεσπάρη
ταῖς
οὐσίαις
σὺν
καὶ
|
τῇ |
τῶν
οὐσιῶν
γενέσει
πρὸς
τοῦ |
[4, 3] |
πυρὸν
ἐκλέγειν.
~Οἱ
πολλοὶ
δὲ
|
τῇ |
τῶν
χειμώνων
καταστάσει
ὁμοίαν
ἔχουσι |
[4, 18] |
τινι
ὡρισμένῳ
τὴν
παῖδα
ἀφικέσθαι
|
τῇ |
ὑστεραίᾳ
πρὸς
αὐτόν.
Προλαβούσης
ὄναρ |
[4, 18] |
αὐτῇ
ἐκτελῆται·
εἰ
γὰρ
ὄναρ
|
τῇ |
φαντασίᾳ,
συγκαταχρῆται
ἤδη
καὶ
τῷ |
[4, 18] |
Ὀνειρώττει
μὲν
οὖν
τις
συγκαταθεμένης
|
τῇ |
φαντασίᾳ
τῆς
ψυχῆς,
ὕπαρ
δὲ |
[4, 3] |
μὴ
διαφέρει
ζωή·
κοινὸν
γὰρ
|
τῇ |
φύσει
τῇ
θνητῇ,
τουτέστι
τῷ |
[4, 23] |
πρόθεσιν
ἐλέγχει.
~Οὐ
γὰρ
αὐτῇ
|
τῇ |
φύσει
τοῦ
πράγματος
οἰκειοῦνται
ὡς |
[4, 9] |
πολιτείᾳ,
παρ´
οἷς
δὲ
καὶ
|
τῇ |
φωνῇ.
{διόπερ
ἀρνήσασθαι
αὐτὸν
οὐδέποτε |
[4, 9] |
ἐμὲ›
προσέθηκεν.
Οὗτοι
γάρ,
κἂν
|
τῇ |
φωνῇ
ὁμολογήσωσιν
αὐτόν,
ἀρνοῦνται
αὐτόν, |
[4, 9] |
αἱρῇ.
Ὁμολογήσει
γὰρ
οὗτος
καὶ
|
τῇ |
φωνῇ,
ὀρθῶς
προομολογήσας
πρότερον
τῇ |
[4, 6] |
τινες
αὐτὸν
εἰρηκέναι
τὰ
ἐν
|
τῇ |
ψυχῇ
ἀλλότρια,
καὶ
πῶς
τοῖς |
[4, 6] |
ὅλης
καρδίας
πιστεύων
καὶ
πάσῃ
|
τῇ |
ψυχῇ
γαληνιῶν·
Ὁ
γὰρ
λαὸς |
[4, 12] |
ἀλλ´
ἐκ
βουλήσεως
ἰδίας
προσέρχεται
|
τῇ |
ψυχῇ.
Καὶ
περὶ
μὲν
τούτων |
[4, 18] |
ποιότητα
τῆς
διαθέσεως
τὴν
ἐπικειμένην
|
τῇ |
ψυχῇ
κατ´
ἐπιχώρησιν
τοῦ
ἁγίου |
[4, 6] |
τὴν
ἄσπειστον
μάχην
τὴν
ἐν
|
τῇ |
ψυχῇ
καταπεπαυκότες
θυμοῦ
καὶ
ἐπιθυμίας |
[4, 4] |
τοῦ
σώματος,
καὶ
οὐ
προκαμὼν
|
τῇ |
ψυχῇ
οὐδὲ
καταμαλακισθείς,
οἷα
περὶ |
[4, 13] |
{καὶ
καθ´
ὅλου}
ὃ
ἐμπνεῖται
|
τῇ |
ψυχῇ,
τῇ
εἰκόνι
τοῦ
πνεύματος, |
[4, 6] |
Διὰ
τοῦτο
λέγω·
μὴ
μεριμνᾶτε
|
τῇ |
ψυχῇ
ὑμῶν
τί
φάγητε,
μηδὲ |
[4, 23] |
ἄνθρωπος
κατὰ
τύπωσιν
τὴν
ἐγγινομένην
|
τῇ |
ψυχῇ
ὧν
ἂν
αἱρήσηται
χαρακτηρίζεται. |
[4, 9] |
πνεῦμα
διδάξει
ὑμᾶς
ἐν
αὐτῇ
|
τῇ |
ὥρᾳ
τί
δεῖ
εἰπεῖν.
Τοῦτον |
[4, 19] |
ἐλλόγιμον
γενέσθαι
μὴ
μαθήσει
μηδὲ
|
μελέτῃ |
τε
καὶ
ἀσκήσει
προσχρησαμένους,
τὴν |
[4, 5] |
χρυσός
ἐστιν,
ἀλλὰ
καὶ
{ἡ}
|
ἀρετὴ |
βροτοῖς,
ὥς
φησιν
ὁ
Σοφοκλῆς. |
[4, 8] |
ἀνθρώπων
γένει
παιδεία
τε
καὶ
|
ἀρετή, |
εἴ
γε
ἐπὶ
τὴν
εὐδαιμονίαν |
[4, 5] |
φαμέν
(οὐδὲ
γὰρ
νοσεῖ
ἡ
|
ἀρετή) |
ὁ
δὲ
ἀμφοῖν
μετεσχηκώς,
ἀρετῆς |
[4, 20] |
ποτὲ
οὔτε
κάλλει
κρίνεσθαι,
ἀλλ´
|
ἀρετῇ. |
Οὐδεμίαν,
φησὶν
ἡ
τραγῳδία,
ὤνησε |
[4, 8] |
τὴν
ἀρετήν.
Εἰ
δὲ
ἀνδρὸς
|
ἀρετὴ |
σωφροσύνη
δήπουθεν
καὶ
δικαιοσύνη
καὶ |
[4, 21] |
κατὰ
τὸν
ἐν
ἑκάστῃ
κατορθοῦντα
|
ἀρετῇ. |
Τελειοῦται
γοῦν
τις
καὶ
ὡς |
[4, 7] |
τὴν
πρὸς
σὲ
ἀγάπην·
Ὁθούνεκ´
|
ἀρετὴ |
τῶν
ἐν
ἀνθρώποις
μόνη
οὐκ |
[4, 20] |
ὤνησε
κάλλος
εἰς
πόσιν
ξυνάορον,
|
ἁρετὴ |
δὲ
ὤνησε
πολλάς·
πᾶσα
γὰρ |
[4, 14] |
κριτῇ,
ὁ
κριτὴς
δὲ
τῷ
|
ὑπηρέτῃ» |
τῆς
ἀρχῆς
τοῦ
διαβόλου.
Πέπεισμαι |
[4, 7] |
οὖν
πολλοῖς
ἡ
ματαιοπονία
αὕτη
|
αἱρετή, |
ἡμῖν
δὲ
ὁ
ἀπόστολός
φησι· |
[4, 22] |
ἡ
δι´
αὐτὸ
τὸ
καλὸν
|
αἱρετὴ |
τῷ
γνωστικῷ.
Αὐτίκα
ἐκ
προσώπου |
[4, 3] |
κοινὸν
γὰρ
τῇ
φύσει
τῇ
|
θνητῇ, |
τουτέστι
τῷ
ἀνθρώπῳ,
πρὸς
τὸ |
[4, 19] |
κυνογάμια
ἐν
τῇ
Ποικίλῃ
ἐτέλεσεν.
|
Ἀρήτη |
δὲ
ἡ
Ἀριστίππου
ἡ
Κυρηναϊκὴ |
[4, 19] |
ὡς
ἣ
μὲν
συνεστρατήγησεν
τῷ
|
προφήτῃ |
πασῶν
ἐξάρχουσα
τῶν
κατὰ
σοφίαν |
[4, 4] |
Πρὸς
οὓς
εἰρήσεται
ὁπόταν
καιρὸς
|
ἀπαιτῇ· |
διαφέρονται
γὰρ
ἡμῖν
περὶ
ἀρχάς. |
[4, 20] |
γάμος
ἐν
πᾶσι
καὶ
ἡ
|
κοίτη |
ἀμίαντος·
πόρνους
δὲ
καὶ
μοιχοὺς |
[4, 22] |
ὡς
καὶ
τὸ
πολλάκις
ἐπὶ
|
κοίτῃ |
βαπτίζεσθαι.
Εὖ
γοῦν
κἀκεῖνο
εἴρηται· |
[4, 14] |
Μή
ποτε
παραδῷ
σε
τῷ
|
κριτῇ, |
ὁ
κριτὴς
δὲ
τῷ
ὑπηρέτῃ» |
[4, 6] |
σήμερον
καὶ
αὔριον,
καὶ
τῇ
|
τρίτῃ |
τελειοῦμαι·
Πετεινὰ»
γὰρ
οὐρανοῦ»
τοὺς |
[4, 20] |
λόγον
τελειούμενος,
ἐὰν
ἡ
συζυγία
|
ὑποπίπτῃ |
τῷ
θεῷ
καὶ
διοικῆται
Μετὰ |
[4, 21] |
πολλαχῶς
ἐκλαμβανόμενον
κατὰ
τὸν
ἐν
|
ἑκάστῃ |
κατορθοῦντα
ἀρετῇ.
Τελειοῦται
γοῦν
τις |
[4, 18] |
πως
αὐτὴ
τὴν
ἐπιθυμίαν
τῷ
|
ἐραστῇ |
πεπληρωκέναι
λέγουσα.
ἧκον
οὖν
ἐπὶ |
[4, 8] |
δέ,
ὡς
ἀποδεδοκιμασμένων
εὐδαίμονος
ὑπηρεσίας.
|
Μεστὴ |
μὲν
οὖν
πᾶσα
ἡ
ἐκκλησία |
[4, 25] |
φύσεως
κόσμον
ἀγήρω,
πῇ
τε
|
συνέστη
|
καὶ
ὅπῃ
καὶ
ὅπως.
τοῖς |
[4, 25] |
ζῶντα
εἴρηκεν
καὶ
ἐν
τῷ
|
Σοφιστῇ |
δὲ
τὸν
Ἐλεάτην
ξένον
διαλεκτικὸν |
[4, 23] |
γίνεται.
Καθάπερ
οὖν
οἱ
ἐν
|
θαλάττῃ |
ἀπὸ
ἀγκύρας
τονούμενοι
ἕλκουσι
μὲν |
[4, 23] |
κωλυθὲν
ἑλομένου,
ὁ
θεὸς
ἀναίτιος·
|
διττὴ |
γὰρ
ἡ
γένεσις,
ἣ
μὲν |
[4, 6] |
σώματος
εὐχαρίστως,
εἴ
γε
καὶ
|
αὐτὴ |
αὑτὴν
κατὰ
μετάθεσιν
ἀποσπᾷ.
Ὁ |
[4, 19] |
μὲν
πείθειν
τὸν
ἄνδρα
κοινωνὸν
|
αὐτῇ |
γίνεσθαι
τῶν
πρὸς
εὐδαιμονίαν
φερόντων, |
[4, 7] |
οὐκ
ἐκ
θυραίων
τἀπίχειρα
λαμβάνει,
|
αὐτὴ |
δ´
ἑαυτὴν
ἆθλα
τῶν
πόνων |
[4, 18] |
περαιτέρω
τῆς
ἐπιθυμίας
χωροῦν
ἐν
|
αὐτῇ |
ἐκτελῆται·
εἰ
γὰρ
ὄναρ
τῇ |
[4, 18] |
ἐξήγησις»
φησί.
τίς
ἱκανὸς
ἐν
|
αὐτῇ |
εὑρεθῆναι,
εἰ
μὴ
οὓς
ἂν |
[4, 8] |
ἀνιείσας
τῶν
πρακτέων,
ἀλλ´
ἐν
|
αὐτῇ |
πολλάκις
τῇ
ἁμίλλῃ
τῶν
πόνων |
[4, 23] |
τὴν
πρόθεσιν
ἐλέγχει.
~Οὐ
γὰρ
|
αὐτῇ |
τῇ
φύσει
τοῦ
πράγματος
οἰκειοῦνται |
[4, 9] |
ἅγιον
πνεῦμα
διδάξει
ὑμᾶς
ἐν
|
αὐτῇ |
τῇ
ὥρᾳ
τί
δεῖ
εἰπεῖν. |
[4, 18] |
τὸν
μισθόν,
καὶ
τῇδέ
πως
|
αὐτὴ |
τὴν
ἐπιθυμίαν
τῷ
ἐραστῇ
πεπληρωκέναι |
[4, 6] |
τὴν
ψυχήν·
ἃ
δὲ
ἡτοίμασας
|
αὐτῇ, |
τίνι
γένηται;
καὶ
τὰ
μὲν |
[4, 22] |
αἰτία
τῆς
θεωρίας
ἡ
γνῶσις
|
αὐτή. |
Τολμήσας
γὰρ
εἴποιμ´
ἄν,
οὐ |
[4, 19] |
Ἀβραὰμ
γυνὴ
Σάρρα
ἡ
μακαρία
|
αὐτὴ |
τοὺς
ἐγκρυφίας
παρεσκεύασε
τοῖς
ἀγγέλοις, |
[4, 22] |
αὐτῶν.
Εἰκότως
οὖν
ἡ
γνῶσις
|
αὕτη |
ἀγαπᾷ
καὶ
τοὺς
ἀγνοοῦντας
διδάσκει |
[4, 7] |
μὲν
οὖν
πολλοῖς
ἡ
ματαιοπονία
|
αὕτη |
αἱρετή,
ἡμῖν
δὲ
ὁ
ἀπόστολός |
[4, 22] |
καθαρὰν
καὶ
ἀκηλίδωτον
διαφυλάττειν
προστάττει.
|
Αὕτη |
γὰρ
ἡ
κατὰ
δύναμιν
ἐξομοίωσις |
[4, 22] |
τῇ
κατὰ
τὰ
αὐτὰ
σχέσει·
|
αὕτη |
δὲ
νοῦ
σχέσις
ὡς
νοῦ, |
[4, 18] |
τὸν
θεὸν
καὶ
τὸν
πλησίον,
|
αὕτη |
εἰς
τὸ
ἀνεκδιήγητον
ὕψος
ἀνάγει· |
[4, 21] |
κακῶν
ἐπαγγέλλεται·
ὁδὸς
δέ
ἐστιν
|
αὕτη |
ἐπί
τε
τὸ
εὐαγγέλιον
ἐπί |
[4, 16] |
καταρᾶσθε.
Ἡ
γὰρ
καύχησις
ἡμῶν
|
αὕτη |
ἐστί,
τὸ
μαρτύριον
τῆς
συνειδήσεως |
[4, 18] |
τούτῳ,
ἀγράφῳ
τε
καὶ
ἐγγράφῳ.
|
Αὕτη |
ἐστὶν
ἡ
ἀγάπη,
τὸ
ἀγαπᾶν |
[4, 16] |
ἀγάπη
ἔξω
βάλλει
τὸν
φόβον.
|
Αὕτη |
ἐστὶν
ἡ
ἀγάπη
τοῦ
θεοῦ, |
[4, 25] |
δόξα,
θεοῦ
δὲ
δόξα
ἀφθαρσία.
|
Αὕτη |
ἡ
τῷ
ὄντι
δικαιοσύνη,
μὴ |
[4, 22] |
ἀποχὴ
τῶν
κακῶν
(ἐπιβάθρα
γὰρ
|
αὕτη |
προκοπῆς
μεγίστης)
οὐδὲ
μὴν
ποιεῖν |
[4, 22] |
δι´
ἀγάπην
εἰς
γνῶσιν
ἰδιότητα.
|
Αὕτη |
τοίνυν
ἡ
πρώτη
ἀγαθοποιία
τοῦ |
[4, 19] |
ἀνδρείως
Λέαινα
ἡ
Ἀττική;
συνειδυῖα
|
αὕτη |
τοῖς
ἀμφὶ
τὸν
Ἁρμόδιον
καὶ |
[4, 5] |
καὶ
περὶ
πενίας,
ἐπεὶ
καὶ
|
αὕτη |
τῶν
ἀναγκαίων,
τῆς
θεωρίας
λέγω |
[4, 18] |
ἢν
δὲ
καὶ
περιπέσῃ
ἄκων
|
τοιαύτῃ |
τινὶ
περιστάσει
διὰ
τὰς
παρεμπτώσεις |
[4, 22] |
καὶ
αἱρετὸν
ἐξ
ἑαυτοῦ
καὶ
|
ταύτῃ |
ἀγαπητὸν
εἶναι
ἅπαξ
ἑλόμενος·
Οὐ |
[4, 6] |
οὕτως
ἔφη,
ὅτι
τῇ
νυκτὶ
|
ταύτῃ |
ἀπαιτοῦσί
σου
τὴν
ψυχήν·
ἃ |
[4, 23] |
τε
καὶ
ἀνεπιθύμητος·
καὶ
οὐ
|
ταύτῃ |
ἄφοβος
ᾗ
τὰ
δεινὰ
οὐκ |
[4, 5] |
ἐφ´
ἣν
ἡ
ἀναφορά.
Ἐν
|
ταύτῃ |
γὰρ
μαθεῖν
ἀνάγκη
τὸν
γνωστικῶς |
[4, 8] |
τοίνυν
ταὐτόν
ἐστι,
καθὸ
ψυχή,
|
ταύτῃ |
ἐπὶ
τὴν
αὐτὴν
ἀφίξεται
ἀρετήν· |
[4, 6] |
Ἡρώδου
Ὑπάγετε,
εἴπατε
τῇ
ἀλώπεκι
|
ταύτῃ, |
ἰδού,
ἐκβάλλω
δαιμόνια
καὶ
ἰάσεις |
[4, 26] |
τῶν
θείων
θέαν
ἐπανῃρημένου
καὶ
|
ταύτῃ |
Ἰσραηλίτην
γεγονέναι·
ἔμπαλιν
γὰρ
αὖ |
[4, 3] |
τὸν
πλησίον
σου
ὡς
σεαυτόν.
|
Ταύτῃ |
που
Ἀγαπήσεις
κύριον
τὸν
θεόν |
[4, 9] |
ἐμοὺς
λόγους
ἐν
τῇ
γενεᾷ
|
ταύτῃ |
τῇ
μοιχαλίδι
καὶ
ἁμαρτωλῷ,
καὶ |
[4, 9] |
εἰς
αὐτὸν
πίστεως.
ἕπεται
δὲ
|
ταύτῃ |
τῇ
ὁμολογίᾳ
καὶ
ἡ
μερικὴ |
[4, 22] |
αὖ
παραγγελίας
ὅπλα
φωτὸς
μεταφορικῶς.
|
Ταύτῃ |
τοι
λελουμένους
φασὶ
δεῖν
ἐπὶ |
[4, 10] |
διώκωσιν
ὑμᾶς
ἐν
τῇ
πόλει
|
ταύτῃ, |
φεύγετε
εἰς
τὴν
ἄλλην,
οὐχ |
[4, 15] |
ἀλλ´
οὐκ
ἐχρησάμεθα
τῇ
ἐξουσίᾳ
|
ταύτῃ, |
φησίν,
ἀλλὰ
πάντα
στέγομεν,
ἵνα |
[4, 19] |
Θεανοῦς
θυγάτηρ
τὰ
Πυθαγόρεια
καὶ
|
Ἀριγνώτη |
ἡ
τὰ
περὶ
Διονύσου
γραψαμένη· |
[4, 22] |
γνῶσιν
ἰδιότητα.
Αὕτη
τοίνυν
ἡ
|
πρώτη |
ἀγαθοποιία
τοῦ
τελείου,
ὅταν
μὴ |
[4, 18] |
τε
μαρτυρῇ
ἐάν
τε
καὶ
|
παιδεύῃ |
ἔργῳ
τε
καὶ
λόγῳ,
διττῷ |
[4, 21] |
ἀνάληψιν
ἀκμάσας,
ἀλλ´
οὖν
ἡ
|
γραφὴ |
αὐτῷ
ἐκ
τῆς
παλαιᾶς
ἤρτηται |
[4, 20] |
τούτοις.
Πάνυ
γὰρ
κυρίως
ἡ
|
γραφὴ |
βοηθὸν
εἶπεν
τὴν
γυναῖκα
δεδόσθαι |
[4, 2] |
παμβότανον
τοῦ
ἀγροῦ,
φησὶν
ἡ
|
γραφή. |
ᾗ
καὶ
τὴν
ἐπιγραφὴν
κυρίαν |
[4, 3] |
φιληδόνους
καὶ
φιλοσωμάτους
οἶδεν
ἡ
|
γραφή, |
καὶ
θηρία
μᾶλλον
ἢ
ἀνθρώπους, |
[4, 6] |
Λιβάνου,
καὶ
παρῆλθον,
λέγει
ἡ
|
γραφή, |
καὶ
ἰδοὺ
οὐκ
ἦν·
καὶ |
[4, 7] |
εἰς
σωτηρίαν.
Λέγει
γοῦν
ἡ
|
γραφή· |
πᾶς
ὁ
πιστεύων
ἐπ´
αὐτῷ |
[4, 16] |
εἰς
σωτηρίαν.
Λέγει
γοῦν
ἡ
|
γραφή· |
πᾶς
ὁ
πιστεύων
ἐπ´
αὐτῷ |
[4, 17] |
ἐποίησα.
λέγει
γάρ
που
ἡ
|
γραφή· |
πνεῦμα
κυρίου
λύχνος
ἐρευνῶν
τὰ |
[4, 26] |
καὶ
ἀπειθεῖς
γῆν
καλεῖ
ἡ
|
γραφή, |
σαφὲς
ποιήσει
Ἱερεμίας
ὁ
προφήτης |
[4, 2] |
γὰρ
τὸν
συνήσοντα
ἕνα
ἡ
|
γραφή. |
Συλλαμβάνουσι
μὲν
οὖν
πρός
τε |
[4, 24] |
παρεχομένου
δωρεάν.
Τούτῳ
φησὶν
ἡ
|
γραφή· |
Ὑπέλαβες,
ἄνομε,
ὅτι
ἔσομαί
σοι |
[4, 3] |
γὰρ
οὐ
κεῖται
νόμος,
ἡ
|
γραφή |
φησιν.
Καλῶς
οὖν
Ἡράκλειτος
Δίκης |
[4, 5] |
λέγει,
εἰς
τὴν
ἡμετέραν
διδασκαλίαν
|
ἐγράφη, |
ἵνα
διὰ
τῆς
ὑπομονῆς
καὶ |
[4, 5] |
παραδείγματα
ἐνδόξως
ἡγιασμένα.
Ὅσα
γὰρ
|
ἐγράφη, |
λέγει,
εἰς
τὴν
ἡμετέραν
διδασκαλίαν |
[4, 19] |
Ἀπὸ
μὲν
ἰδίου
καὶ
παραχρῆμα»
|
ἔφη, |
ἀπὸ
δὲ
τοῦ
ἀλλοτρίου
οὐδεπώποτε» |
[4, 6] |
διαλέγεται
παθῶν·
Ἄφρον,
γὰρ
οὕτως
|
ἔφη, |
ὅτι
τῇ
νυκτὶ
ταύτῃ
ἀπαιτοῦσί |
[4, 6] |
δὲ
χήραν
χαλκοῦς
δύο,
πλεῖον
|
ἔφη |
τὴν
χήραν
βεβληκέναι
πάντων·
ὃ |
[4, 16] |
τῶν
πιστῶν
ἐν
λόγῳ,
ἐν
|
ἀναστροφῇ, |
ἐν
ἀγάπῃ,
ἐν
πίστει,
ἐν |
[4, 23] |
οὐδὲ
μὴν
ἡ
τῶν
αἰσθητῶν
|
ἀποστροφὴ |
τὴν
πρὸς
τὰ
νοητὰ
οἰκείωσιν |
[4, 13] |
αὐτοῦ·
οὐ
γὰρ
αὐθεντικῶς
εὑρέθη
|
μορφή, |
ἀλλὰ
τὸ
ὄνομα
ἐπλήρωσεν
τὸ |
[4, 23] |
συντόμως
προσαποδέδωκεν·
Καὶ
γὰρ
ἡ
|
διδαχὴ |
μεταρυθμίζει
τὸν
ἄνθρωπον,
μεταρυθμοῦσα
δὲ |
[4, 23] |
ὡς
{Ἡ}
φύσις
τε
καὶ
|
διδαχὴ |
παραπλήσιόν
ἐστι»
καὶ
τὴν
αἰτίαν |
[4, 6] |
εἴτ´
οὖν
ἐνταῦθα
εἴτε
καὶ
|
ἀλλαχῇ, |
ἐπεὶ
μηδεὶς
τόπος
ἀργὸς
εὐποιίας |
[4, 8] |
ἑαυτοῖς,
ἐάν
τις
πρός
τινα
|
ἔχῃ |
μομφήν·
καθὼς
καὶ
ὁ
Χριστὸς |
[4, 6] |
ἀφικνουμένους
εἶναι
βούλεται,
ἵνα
μηδὲν
|
ἔχῃ |
νόθον
ἐπιπροσθοῦν
τῇ
δυνάμει
ἑαυτοῦ |
[4, 8] |
ὁ
δὲ
υἱὸς
ἐὰν
φαῦλον
|
ἔχῃ |
πατέρα
ἢ
πονηρὸν
δεσπότην
ὁ |
[4, 25] |
σπέρματος
μόνοι,
παρ´
ὧν
τὴν
|
προσεχῆ |
αἰτίαν
τῆς
εἰς
τὸν
βίον |
[4, 22] |
οὐδὲ
μὴν
γάμος,
ἀλλ´
οὐδὲ
|
ἀποχὴ |
γάμου
ἐν
ἀγνωσίᾳ,
ἀλλὰ
τὸ |
[4, 6] |
τὴν
τοῦ
πνεύματος
ἄνοδον,
οὐκ
|
ἀποχῇ |
κακῶν
μόνον
δικαιωθείς,
πρὸς
δὲ |
[4, 6] |
πως
ἡ
τῶν
κακῶν
πράξεων
|
ἀποχὴ |
μείωσίς
τε
καὶ
σβέσις
τῶν |
[4, 22] |
ἔργον
δὲ
αὐτοῦ
οὐχ
ἡ
|
ἀποχὴ |
τῶν
κακῶν
(ἐπιβάθρα
γὰρ
αὕτη |
[4, 5] |
Ἰὼβ
ἐγκρατείας
ὑπερβολῇ
καὶ
πίστεως
|
ὑπεροχῇ |
πένης
μὲν
ἐκ
πλουσίου,
ἄτιμος |
[4, 25] |
εἴρηται,
οὗ
μόνου
τὸ
τέλος
|
ἀρχὴ |
γίνεται
καὶ
τελευτᾷ
πάλιν
ἐπὶ |
[4, 14] |
ἄγγελοι»
οἱ
ἀποστάται,
οὔτε
ἀρχαί»
|
(ἀρχὴ |
δὲ
τῷ
Σατανᾷ
ὁ
βίος |
[4, 3] |
ἔργον,
ἀπέχεσθαι
δὲ
ἀδικίας
σωτηρίας
|
ἀρχή. |
ᾗ
μοι
δοκεῖ
τὸ
σάββατον |
[4, 25] |
ᾗ
μὲν
οὖν
ἐστιν
οὐσία,
|
ἀρχὴ |
τοῦ
φυσικοῦ
τόπου·
καθ´
ὅσον |
[4, 25] |
θεοῦ·
ὁ
θεὸς
δὲ
ἄναρχος,
|
ἀρχὴ |
τῶν
ὅλων
παντελής,
ἀρχῆς
ποιητικός. |
[4, 12] |
τέλειος
μηδὲν
ἡμαρτηκὼς
ἔργῳ
τύχῃ,
|
πάσχῃ |
δέ,
ὃ
ἂν
πάθῃ,
τοῦτο |
[4, 10] |
δ´
αὕτως
κἂν
αἰτίαν
μάχης
|
παράσχῃ |
τινὰ
ἢ
ζημίας
ἢ
ἔχθρας |
[4, 19] |
ὁπότε
μέλλοι
εἰσιέναι
τὴν
πύελον,
|
ἡσυχῇ |
ἐπαναστέλλεσθαι
τὸν
χιτῶνα
καθ´
ὅσον |
[4, 26] |
θεῖον
ᾤοντο
μὴ
δύνασθαι
τῶν
|
ἡσυχῇ |
φθεγγομένων
ἐπαΐειν,
ἀλλ´
ὅτι
δικαίας |
[4, 5] |
κατεπείγοντος
θλίβεται·
κἂν
μὴ
καταμεγαλοφρονῶν
|
τύχῃ, |
ὁ
μηδέπω
τὴν
ἕξιν
τῆς |
[4, 12] |
κἂν
τέλειος
μηδὲν
ἡμαρτηκὼς
ἔργῳ
|
τύχῃ, |
πάσχῃ
δέ,
ὃ
ἂν
πάθῃ, |
[4, 7] |
εὐδαίμων
ἔσται.
Οὔκουν
ἐπὶ
τῇ
|
τύχῃ |
τὸ
τέλος
ἕξει
ποτὲ
ὁ |
[4, 12] |
ἐστι,
κἂν
τοῦ
μοιχεῦσαι
μὴ
|
ἐπιτύχῃ, |
καὶ
ὁ
ποιῆσαι
φόνον
θέλων |
[4, 6] |
αὐτὸν
εἰρηκέναι
τὰ
ἐν
τῇ
|
ψυχῇ |
ἀλλότρια,
καὶ
πῶς
τοῖς
πτωχοῖς |
[4, 6] |
καρδίας
πιστεύων
καὶ
πάσῃ
τῇ
|
ψυχῇ |
γαληνιῶν·
Ὁ
γὰρ
λαὸς
ὁ |
[4, 25] |
ἐπιφοιτῶντας
τοῖς
ἄστεσιν
Ὅταν
γὰρ
|
ψυχὴ |
γενέσεως
ὑπεξαναβᾶσα
καθ´
ἑαυτήν
τε |
[4, 7] |
εἰ
μὴ
ἦν
ἀθάνατος
ἡ
|
ψυχή, |
ἕρμαιον
ὁ
θάνατος»
καὶ
Πλάτων |
[4, 13] |
οὐκ
ἔστιν
ἡ
ἐκ
μεσότητος
|
ψυχή, |
ἔρχεται
τὸ
διαφέρον,
καὶ
τοῦτ´ |
[4, 26] |
μὲν
τοῦ
ἀνθρώπου
ὡμολόγηται
ἡ
|
ψυχή, |
ἧττον
δὲ
τὸ
σῶμα.
Ἀλλ´ |
[4, 12] |
ἐκ
βουλήσεως
ἰδίας
προσέρχεται
τῇ
|
ψυχῇ. |
Καὶ
περὶ
μὲν
τούτων
πολὺς |
[4, 12] |
δόγματα
ἐκεῖνα,
εἰ
μετενσωματοῦται
ἡ
|
ψυχή, |
καὶ
περὶ
τοῦ
διαβόλου
κατὰ |
[4, 18] |
τῆς
διαθέσεως
τὴν
ἐπικειμένην
τῇ
|
ψυχῇ |
κατ´
ἐπιχώρησιν
τοῦ
ἁγίου
πνεύματος |
[4, 6] |
ἄσπειστον
μάχην
τὴν
ἐν
τῇ
|
ψυχῇ |
καταπεπαυκότες
θυμοῦ
καὶ
ἐπιθυμίας
καὶ |
[4, 4] |
ἐστί,
πᾶσα
ἡ
καθαρῶς
πολιτευσαμένη
|
ψυχὴ |
μετ´
ἐπιγνώσεως
τοῦ
θεοῦ,
ἡ |
[4, 16] |
ἐὰν
ὑποστείληται,
οὐκ
εὐδοκεῖ
ἡ
|
ψυχή |
μου
ἐν
αὐτῷ.
Ἡμεῖς
δὲ |
[4, 5] |
δέ
πως
παρούσης
ἀλγηδόνος
ἡ
|
ψυχὴ |
νεύειν
ἀπ´
αὐτῆς
καὶ
τίμιον |
[4, 26] |
καταπέμπεται
δεῦρο
ἐπὶ
τὰ
ἥττω
|
ψυχή, |
ὁ
θεὸς
γὰρ
ἐπὶ
τὰ |
[4, 26] |
τοῦ
σοφοῦ
τε
καὶ
γνωστικοῦ
|
ψυχή, |
οἷον
ἐπιξενουμένη
τῷ
σώματι,
σεμνῶς |
[4, 4] |
σώματος,
καὶ
οὐ
προκαμὼν
τῇ
|
ψυχῇ |
οὐδὲ
καταμαλακισθείς,
οἷα
περὶ
τὰς |
[4, 22] |
τὴν
νύκτα,
ἐπειδὴ
τηνικάδε
ἡ
|
ψυχὴ |
πεπαυμένη
τῶν
αἰσθήσεων
συννεύει
πρὸς |
[4, 6] |
σώματι
τί
περιβάλητε·
ἡ
γὰρ
|
ψυχὴ |
πλείων
ἐστὶ
τῆς
τροφῆς
καὶ |
[4, 3] |
εἰς
γῆν,
τέταται
δὲ
ἡ
|
ψυχὴ |
πρὸς
τὸν
θεόν,
ἥ
γε |
[4, 8] |
μὲν
τοίνυν
ταὐτόν
ἐστι,
καθὸ
|
ψυχή, |
ταύτῃ
ἐπὶ
τὴν
αὐτὴν
ἀφίξεται |
[4, 13] |
καθ´
ὅλου}
ὃ
ἐμπνεῖται
τῇ
|
ψυχῇ, |
τῇ
εἰκόνι
τοῦ
πνεύματος,
καὶ |
[4, 13] |
Δημιουργοῦ,
οἱ
τῇ
ἐκ
μεσότητος
|
ψυχῇ, |
τῇ
σφετέρᾳ
εἰκόνι,
ἐμφυσῶντες
τὴν |
[4, 6] |
τοῦτο
λέγω·
μὴ
μεριμνᾶτε
τῇ
|
ψυχῇ |
ὑμῶν
τί
φάγητε,
μηδὲ
τῷ |
[4, 26] |
σῶμα.
Ἀλλ´
οὔτε
ἀγαθὸν
ἡ
|
ψυχὴ |
φύσει
οὔτε
αὖ
κακὸν
φύσει |
[4, 23] |
κατὰ
τύπωσιν
τὴν
ἐγγινομένην
τῇ
|
ψυχῇ |
ὧν
ἂν
αἱρήσηται
χαρακτηρίζεται.
ᾗ |
[4, 18] |
ἀλλ´
ἐὰν
εἰς
κάλλος
σώματος
|
βλέψῃ |
τις,
ὁ
λόγος
φησί,
καὶ |
[4, 6] |
ἣν
ἠγάπησεν,
κἂν
πεινῇ
κἂν
|
διψῇ |
διὰ
δικαιοσύνην,
μαρτυρεῖ
δικαιοσύνην
τὸ |
[4, 4] |
τῷ
εὐαγγελίῳ
φησίν·
Ὃς
ἂν
|
καταλείψῃ |
πατέρα
ἢ
μητέρα
ἢ
ἀδελφοὺς» |
[4, 6] |
ἑαυτοῦ
τὸ
ἡγεμονικόν.
Ὅταν
τοίνυν
|
ἐνδιατρίψῃ |
τῇ
θεωρίᾳ,
τῷ
θείῳ
καθαρῶς |
[4, 3] |
τὸ
δὲ
χάρισμα
τοῦ
θεοῦ
|
ζωὴ |
αἰώνιος
ἐν
Χριστῷ
Ἰησοῦ
τῷ |
[4, 17] |
οὐδ´
εἰ
μιᾶς
ἡμέρας
ἡ
|
ζωὴ |
αὐτοῦ.
Μωυσῆς,
Ὁ
πιστὸς
θεράπων |
[4, 6] |
τινὶ
τὰ
ὑπάρχοντά
ἐστιν
ἡ
|
ζωὴ |
αὐτοῦ.
Τί
γὰρ
ὠφελεῖται
ἄνθρωπος, |
[4, 3] |
κοινωνία
τῆς
ψυχῆς
ἁμαρτητικῆς
οὔσης,
|
ζωὴ |
δὲ
ὁ
χωρισμὸς
τῆς
ἁμαρτίας. |
[4, 7] |
δι´
ἁμαρτίαν,
τὸ
δὲ
πνεῦμα
|
ζωὴ |
διὰ
δικαιοσύνην.
Πάλιν
τε
αὖ· |
[4, 14] |
κατ´
ἐπιφορὰν
τῶν
διωκόντων,
οὔτε
|
ζωή» |
ἡ
κατὰ
τὸν
βίον
τοῦτον, |
[4, 7] |
σωτῆρα
ἀρνεῖται
τὴν
ζωήν,
ὅτι
|
ζωὴ |
ἦν
τὸ
φῶς»
Ὀλιγοπίστους
τούτους |
[4, 3] |
ἐπιστήμην
λέγω,
ἐπεὶ
μὴ
διαφέρει
|
ζωή· |
κοινὸν
γὰρ
τῇ
φύσει
τῇ |
[4, 7] |
τοῦ
κυρίου.
Καὶ
γὰρ
αὐτὸς
|
ζωὴ |
ὢν
δι´
οὗ
ἔπαθεν
παθεῖν |