HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

Clément d'Alexandrie, Les Stromates, livre IV

Liste des contextes (ordre alphabétique inverse)


η  =  351 formes différentes pour 1240 occurrences

α   β   γ   δ   ε   ζ   η   θ   ι   κ   λ   μ   ν   ξ   ο   π   ρ   ς   τ   υ   φ   χ   ψ   ω   

Livre, Chap.
[4, 6]   οἰκονομίας καὶ λειτουργίας. Οἳ δὲ  δὴ   ἂν δόξωσι διαφερόντως πρὸς τὸ
[4, 4]   τῆς Πολιτείας γράφει· Τῶν δὲ  δὴ   ἀποθανόντων ἐπὶ στρατείας ὃς ἂν
[4, 8]   κεχαρισμένον· δὲ αὑτῶν μᾶλλον     τινων ἑτέρων, ταῦτα ἂν ἡμῖν
[4, 22]   καταστᾶσα μήτε διὰ δόξαν ἔτι  ἤ,   ὥς φασιν οἱ φιλόσοφοι, τὴν
[4, 4]   ἂν καταλείψῃ πατέρα μητέρα     ἀδελφοὺς» καὶ τὰ ἑξῆς Ἕνεκεν
[4, 12]   διὰ τὴν βούλησιν τοῦ θεοῦ,     ἀθῷοι οἱ διατιθέντες καὶ θλίβοντες.
[4, 3]   γραφή, καὶ θηρία μᾶλλον     ἀνθρώπους, τοὺς παρομοιωθέντας τοῖς κτήνεσι,
[4, 24]   μή, καὶ τὸ πιστεύειν     ἀπιστεῖν. Διὰ γοῦν τὸ ἑκατέρου
[4, 22]   τι λυσιτελὲς ἔξωθεν ἕπεται κέρδος     ἀπόλαυσις αὐτῷ, ἀγάπῃ δὲ τοῦ
[4, 11]   τί δήποτε διώκεσθε καὶ φονεύεσθε;     αὐτὸς ὑμᾶς εἰς τοῦτο ἐκδίδωσιν;
[4, 20]   κύριον, ἐπισκοποῦντες μή τις πόρνος     βέβηλος ὡς Ἠσαῦ, ὃς ἀντὶ
[4, 6]   ἤτοι διὰ πενίαν νόσον     γῆρας (φυσικὴ γὰρ νόσος καὶ
[4, 19]   οἷόν τε οὖν ἐστιν ἄνδρα     γυναῖκα ἐν ὁτῳοῦν ἐλλόγιμον γενέσθαι
[4, 1]   τε καὶ ἐλευθέρῳ κἂν ἀνὴρ     γυνὴ τὸ γένος τυγχάνῃ· τά
[4, 18]   ἴσχει διὰ φόβον γενόμενον     δι´ ἀγάπην τελεσθὲν καὶ ἤτοι
[4, 6]   γὰρ βουλόμεθα δι´ ἀργυρίου δόσεως     διὰ σωματικῆς σπουδῆς ἔλεον ποιῆσαι,
[4, 18]   αὐτὸ γοῦν ἔργον διαφορὰν ἴσχει     διὰ φόβον γενόμενον δι´
[4, 19]   τὸ τηνικάδε δρῶν τοιοῦτος     δικαιοσύνης μὲν καὶ σωφροσύνης ἀπάγειν
[4, 10]   τινὰ ζημίας ἔχθρας     δίκης, ἀφορμὴν ἐγέννησε διωγμοῦ. Διὰ
[4, 23]   γενέσθαι. Τοῖς δὲ ἔξωθεν εὐχρήστοις     δυσχρήστοις προσαγόμενοι τῶν μὲν ἀπέχονται,
[4, 4]   ἐπιθυμιῶν ἀποθνῄσκουσιν, οὐδὲν οὗτοι διαφέροντες,     εἰ καὶ νόσῳ κατεμαραίνοντο. Εἰ
[4, 12]   καταδικάζοντες καὶ διώκοντες τοὺς μάρτυρας)     ἐκ θελήματος ἐνεργεῖσθαι τοῦ θεοῦ
[4, 7]   διὰ ζωὴν καὶ σεαυτοῦ μᾶλλον     ἐκείνου ἕνεκεν παθών· καὶ μή
[4, 6]   δεομένῳ ἐπαρκέσαι νοσοῦντι ὑπουργῆσαι     ἐν περιστάσει γενομένῳ παραστῆναι, καὶ
[4, 12]   οὖν τὸ νήπιον οὐ προημαρτηκὸς     ἐνεργῶς μὲν οὐχ ἡμαρτηκὸς οὐδέν,
[4, 10]   μάχης παράσχῃ τινὰ ζημίας     ἔχθρας δίκης, ἀφορμὴν ἐγέννησε
[4, 10]   κἂν αἰτίαν μάχης παράσχῃ τινὰ     ζημίας ἔχθρας δίκης,
[4, 18]   τελεσθὲν καὶ ἤτοι διὰ πίστεως     καὶ γνωστικῶς ἐνεργούμενον. Εἰκότως γοῦν
[4, 19]   διαθέσεως ἀνυποκρίτως ὁρμῶσαν ἤτοι γυναῖκα     καὶ θεράπαιναν, οὐκ ἄλλο τι
[4, 12]   ἁμαρτάνειν. Πάντ´ ἐρῶ γὰρ μᾶλλον     κακὸν τὸ προνοοῦν ἐρῶ. Εἶθ´
[4, 7]   τὸ θέλημα τοῦ θεοῦ, πάσχειν     κακοποιοῦντας. Κἄν τις ἐρεσχελῶν λέγῃ·
[4, 12]   θεοῦ διώκονται, ἐπεὶ δυεῖν θάτερον,     καλόν τι ἔσται διωγμὸς διὰ
[4, 19]   τὴν ἁμαρτίαν τῷ λαῷ τούτῳ,     κἀμὲ ἐξάλειψον ἐκ βίβλου ζώντων.
[4, 13]   λέγει οὐδὲ ἀσέβειαν μοιχείαν     κλοπήν, ἀλλὰ τὸν κλέπτην καὶ
[4, 24]   ἀντικειμένου αὐτῷ, ὡς τὸ φιλοσοφεῖν     μή, καὶ τὸ πιστεύειν
[4, 12]   κειμένου τοῦ ὁμολογῆσαι καὶ κολασθῆναι     μή; λύεται γὰρ ἐπὶ τοῦ
[4, 8]   μήπω παρεῖναι τὴν ὥραν     μηκέτ´ εἶναι τὴν ὥραν. Ὥστε
[4, 8]   ἐστι τῷ λέγοντι πρὸς εὐδαιμονίαν     μήπω παρεῖναι τὴν ὥραν
[4, 4]   φησίν· Ὃς ἂν καταλείψῃ πατέρα     μητέρα ἀδελφοὺς» καὶ τὰ
[4, 13]   τὸ κακὸν λέγει οὐδὲ ἀσέβειαν     μοιχείαν κλοπήν, ἀλλὰ τὸν
[4, 6]   τέ ἐσμεν ἤτοι διὰ πενίαν     νόσον γῆρας (φυσικὴ γὰρ
[4, 6]   ἔλεον ποιῆσαι, ὡς δεομένῳ ἐπαρκέσαι     νοσοῦντι ὑπουργῆσαι ἐν περιστάσει
[4, 12]   μηδὲ λοιδορούμενοι ὡς μοιχὸς     φονεύς, ἀλλ´ ὅτι Χριστιανοὶ
[4, 8]   μὲν γὰρ κρεῖσσον καὶ ἄρειον     ὅθ´ ὁμοφρονέοντε νοήμασιν οἶκον ἔχητον
[4, 25]   ἐν μέσῳ οἴκου Ἰσραήλ, ἀλλ´     οἱ Λευῖται. Ἀλλογενεῖς δὲ εἴρηκεν
[4, 22]   γὰρ ἐγγύτερον ἡμῶν σωτηρία     ὅτε ἐπιστεύσαμεν. νὺξ προέκοψεν,
[4, 12]   καὶ κολασθήσεται κατὰ τὴν πρόνοιαν     οὔ. Ἀρνούμενος γὰρ οὐ κολασθήσεται.
[4, 19]   ἐπ´ ἄλλοις τισὶν εἶναί φαμεν     πάντων μάλιστα ἐφ´ ἡμῖν. Τὰ
[4, 18]   παρὰ τοῦ εὐεργετουμένου ἀνθρώπου     παρὰ τοῦ ἐπηγγελμένου κυρίου· Κἂν
[4, 18]   ἀλλὰ κατὰ τὸν τῆς ἀνταποδόσεως     παρὰ τοῦ εὐεργετουμένου ἀνθρώπου
[4, 8]   μήπω τοῦ φιλοσοφεῖν ὑπάρχειν ὥραν     παρεληλυθέναι τὴν ὥραν ὅμοιός ἐστι
[4, 6]   τῶν τε ἄλλων τῶν ἀναγκαίων     περιστατικῶν. Καθαροὺς οὖν κατὰ τὰς
[4, 8]   υἱὸς ἐὰν φαῦλον ἔχῃ πατέρα     πονηρὸν δεσπότην οἰκέτης, τῆς
[4, 8]   κολάσεις ἐπαρτῶνται πρὸς τοῦ ἀνδρὸς     πρὸς τοῦ δεσπότου, φιλοσοφήσει
[4, 6]   τιμωρίας, μὴ μισοῦντες αὐτούς, βράδιον     προσεδοκήσαμεν πεπειρᾶσθαι διανοούμενοι, ἀλλὰ κἀκεῖνο
[4, 19]   τοῦ συναποθανεῖν ἐθελήσαντος τῷ λαῷ     σῴζεσθαι μόνος. Ἀλλὰ καὶ Ἰουδὶθ
[4, 19]   Τελέσιλλαν Μυῖάν τε καὶ Σαπφώ,     τὰς ζωγράφους, καθάπερ Εἰρήνην τὴν
[4, 6]   καὶ μᾶλλον ἕλοιτο, ἀπειλὴν ἀνθρωπίνην     τὴν ἀγάπην τοῦ θεοῦ· καί
[4, 8]   δὲ ἀνὴρ φαίνεται. Ἀλλ´     τὴν αὐτήν, ὥστε καὶ τὴν
[4, 12]   οὕτως ἐχόντων ἀνάγκη ὁμολογεῖν αὐτοὺς     τὴν κόλασιν μὴ εἶναι ἄδικον
[4, 22]   βούλοιτο, τὴν γνῶσιν τοῦ θεοῦ     τὴν σωτηρίαν τὴν αἰώνιον, εἴη
[4, 6]   τὴν δὲ ψυχὴν αὐτοῦ ζημιωθῇ;     τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς
[4, 9]   ἐξουσίας, μὴ προμεριμνᾶτε πῶς ἀπολογηθῆτε     τί εἴπητε· τὸ γὰρ ἅγιον
[4, 8]   ἄμεινον θιασώτην γενέσθαι τοῦ παντοκράτορος     τὸ τῶν δαιμόνων ἑλέσθαι σκότος.
[4, 19]   τινὸς ἂν δοξάζοιτο εἶναι κακὸν     τοῦ ἀκολασταίνοντος, σωφροσύνη δὲ ἀγαθὸν
[4, 9]   Ὃς γὰρ ἂν ἐπαισχυνθῇ με     τοὺς ἐμοὺς λόγους ἐν τῇ
[4, 19]   καὶ θαυμαστὸν καὶ πολὺ μᾶλλον     τοῦτο» ἀποκρίνεται δεόμενος μὴ τὸ
[4, 15]   δέον εὐλύτους εἰς πάντα εἶναι,     ὑπόδειγμα τοῖς θέλουσιν ἐγκρατεύεσθαι γινόμενοι,
[4, 26]   σου αἰτεῖται παρὰ σοῦ, ἀλλ´     φοβεῖσθαι κύριον τὸν θεόν σου
[4, 23]   φύσις ποιεῖ, καὶ διήνεγκεν οὐδὲν     φύσει πλασθῆναι τοιόνδε χρόνῳ
[4, 23]   οὐδὲν φύσει πλασθῆναι τοιόνδε     χρόνῳ καὶ μαθήσει μετατυπωθῆναι. Ἄμφω
[4, 5]   μόνον {τοῦτο} νόμισμα λευκὸς ἄργυρος     χρυσός ἐστιν, ἀλλὰ καὶ {ἡ}
[4, 12]   ὑπομένουσα, ποῦ δὲ ἔπαινος ὁμολογήσαντος     ψόγος ἀρνησαμένου, εἰς τί δὲ
[4, 6]   ὅτι αὐτοὶ υἱοὶ θεοῦ κληθήσονται,     ὥς τινες τῶν μετατιθέντων τὰ
[4, 16]   σοι σμῆνος ὑποδειγμάτων θείων παρίστησιν.     γὰρ οὐ πίστει, φησί, δι´
[4, 19]   κατ´ ὀλίγον αὖθις ἀνιοῦσαν ἐπενδύσασθαι.     γὰρ οὐχὶ καὶ βασάνους ἤνεγκεν
[4, 6]   μάρτυρα ζητεῖν· ὃς ἐὰν πτωχὸς     διὰ δικαιοσύνην, μαρτυρεῖ δικαιοσύνην ἀγαθὸν
[4, 8]   ὅπως νέος ἅμα καὶ παλαιὸς     διὰ τὴν ἀφοβίαν τῶν μελλόντων.
[4, 24]   ὡς μὴ ἀδικούμενος εὐκαταφρόνητος     καὶ ἐπιτήδειος ἀδικεῖσθαι. Δύο δὲ
[4, 25]   γενέσεως ὑπεξαναβᾶσα καθ´ ἑαυτήν τε     καὶ ὁμιλῇ τοῖς εἴδεσιν, οἷός
[4, 12]   ἐὰν ἴδω πάσχοντα, κἂν μηδὲν     κακὸν πεπραχώς, κακὸν ἐρῶ τῷ
[4, 8]   ἄνευ γραμμάτων φιλοσοφεῖν, κἂν βάρβαρος     κἂν Ἕλλην κἂν δοῦλος κἂν
[4, 20]   γε τοῦθ´ ὑπάρχει, κἂν ἄμορφος     πόσις, χρὴ δοκεῖν εὔμορφον εἶναι
[4, 21]   Ἵνα ὑπερβολὴ τῆς δυνάμεως     τοῦ θεοῦ καὶ μὴ ἐξ
[4, 18]   ἐπισκοπῇ τῆς βασιλείας τοῦ Χριστοῦ.     ἀγάπη ἁμαρτάνειν οὐκ ἐᾷ· ἢν
[4, 7]   ἐλπίς, ἀγάπη· μείζων δὲ τούτων     ἀγάπη. Ἀμέλει Πάντα ἔξεστιν, ἀλλ´
[4, 12]   τοῦ μαρτυρίου γινομένου, ποῦ δὲ     ἀγάπη πρὸς τὸν θεὸν
[4, 18]   εἰκόνα θεοῦ. Πλήρωμα οὖν νόμου     ἀγάπη, καθάπερ Χριστός, τουτέστιν
[4, 8]   ἡμεῖς. Ἐπὶ πᾶσι δὲ τούτοις     ἀγάπη, ἐστι σύνδεσμος τῆς
[4, 7]   τὴν θείαν διοικεῖν πρόνοιαν πέπεισται     ἀγάπη. Παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς, μιμηταί
[4, 18]   τε καὶ ἐγγράφῳ. Αὕτη ἐστὶν     ἀγάπη, τὸ ἀγαπᾶν τὸν θεὸν
[4, 16]   βάλλει τὸν φόβον. Αὕτη ἐστὶν     ἀγάπη τοῦ θεοῦ, ἵνα τὰς
[4, 18]   θεὸς εἴρηται, ἀγαθὸς ὤν. Οὗ     ἀγάπη τῷ πλησίον κακὸν οὐκ
[4, 7]   ἐφιέμεθα τῶν βελτίστων, τελειοῖ δὲ     ἀγάπη, ὡς προσῆκόν ἐστι, γνωστικῶς
[4, 7]   γνῶσις λογική, ἧς θεμέλιος     ἁγία τριάς, Ππίστις, ἐλπίς, ἀγάπη·
[4, 5]   ἡδονή, ποιητικὴ τῆς ἡδονῆς     ἀλγηδὼν προϋπάρξασα γίνεται· ἀγαθοῦ
[4, 5]   Εἰ δὲ κατὰ μὲν δίψαν     ἀλγηδὼν νοεῖται, κατὰ τὴν πόσιν
[4, 13]   οὐθὲν γὰρ ἔχθρα οὐδ´     ἁμαρτία ἄνευ τοῦ ἐχθροῦ καὶ
[4, 17]   ἀνομίαν μου ἐγὼ γινώσκω, καὶ     ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μού ἐστι
[4, 25]   γένεσις τελειοῦται· τῇ ἑβδόμῃ γὰρ     ἀνάπαυσις θρῃσκεύεται, τῇ δὲ ὀγδόῃ
[4, 5]   τὴν ψυχὴν γίνεται, ἐφ´ ἣν     ἀναφορά. Ἐν ταύτῃ γὰρ μαθεῖν
[4, 26]   σωτῆρος καταρτισμῷ τελειούμενον. Καὶ δὴ     ἀντακολουθία τῶν τριῶν ἀρετῶν περὶ
[4, 12]   αὐτοῦ, εἰ ἐκ προνοίας γίνεται     ἀνταπόδοσις· εἰ μὲν γὰρ μὴ
[4, 25]   ἀριθμοῦσι κατ´ ἐπανάβασιν, εἴτε καὶ     ἀπλανὴς χώρα πλησιάζουσα τῷ
[4, 8]   ἐπιθυμίαν σαρκὸς οὐ μὴ τελέσητε»     ἀποστολικὴ συμβουλεύει ἐντολή· γὰρ
[4, 26]   ταῖς Βασιλείαις κρίσις καὶ     ἀπόφασις τοῦ κυρίου ὧδε ἔχουσα·
[4, 22]   γνωστικός. ἔργον δὲ αὐτοῦ οὐχ     ἀποχὴ τῶν κακῶν (ἐπιβάθρα γὰρ
[4, 5]   χρυσός ἐστιν, ἀλλὰ καὶ  {ἡ}   ἀρετὴ βροτοῖς, ὥς φησιν
[4, 5]   πάσχειν φαμέν (οὐδὲ γὰρ νοσεῖ     ἀρετή) δὲ ἀμφοῖν μετεσχηκώς,
[4, 19]   τῇ Ποικίλῃ ἐτέλεσεν. Ἀρήτη δὲ     Ἀριστίππου Κυρηναϊκὴ τὸν Μητροδίδακτον
[4, 19]   Παρὰ Πλάτωνί τε ἐφιλοσόφουν Λασθένεια     Ἀρκαδία καὶ Ἀξιοθέα Φλιασία·
[4, 17]   ἐπιστολῇ γέγραπται· Διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ     ἀσύνετος καὶ ἐσκοτισμένη διάνοια ἡμῶν
[4, 26]   ἐπὶ πρόσωπόν σου, καὶ ὀφθήσεται     ἀτιμία σου, μοιχεία σου καὶ
[4, 19]   καὶ βασάνους ἤνεγκεν ἀνδρείως Λέαινα     Ἀττική; συνειδυῖα αὕτη τοῖς ἀμφὶ
[4, 16]   κάκωσις ἔξοδος αὐτῶν καὶ     ἀφ´ ἡμῶν πορεία σύντριμμα· οἳ
[4, 2]   ὁδὸς» κυρίου, καὶ Βιαστῶν ἐστιν     βασιλεία τοῦ θεοῦ» ὅθεν Ζήτει»
[4, 21]   διαθήκης, ἐκεῖθεν ἀναπνέουσα καὶ λαλοῦσα·     γὰρ εἰς Χριστὸν πίστις καὶ
[4, 21]   ἐν μηδενὶ ζημιωθῆτε ἐξ ἡμῶν.     γὰρ κατὰ θεὸν λύπη μετάνοιαν
[4, 16]   διώκοντας· εὐλογεῖτε καὶ μὴ καταρᾶσθε.     γὰρ καύχησις ἡμῶν αὕτη ἐστί,
[4, 8]   τελέσητε» ἀποστολικὴ συμβουλεύει ἐντολή·     γὰρ σὰρξ ἐπιθυμεῖ κατὰ τοῦ
[4, 23]   ἐποπτεύει τὸν θεὸν ἅγιον ἁγίως·     γὰρ σωφροσύνη ἐν παραστάσει γε
[4, 6]   μηδὲ τῷ σώματι τί περιβάλητε·     γὰρ ψυχὴ πλείων ἐστὶ τῆς
[4, 23]   θεὸς ἀναίτιος· διττὴ γὰρ     γένεσις, μὲν τῶν γεννωμένων,
[4, 25]   οὗτοι ἡμέραις ἑπτὰ δι´ ὅσων     γένεσις τελειοῦται· τῇ ἑβδόμῃ γὰρ
[4, 7]   Ὅτι μὲν γὰρ Τοῦ κυρίου     γῆ καὶ τὸ πλήρωμα αὐτῆς»
[4, 15]   πάντα ἐγκρατεύεται· Ἀλλὰ τοῦ κυρίου     γῆ καὶ τὸ πλήρωμα αὐτῆς.
[4, 22]   δ´ αὐτῷ αἰτία τῆς θεωρίας     γνῶσις αὐτή. Τολμήσας γὰρ εἴποιμ´
[4, 22]   τὴν γνώμην αὐτῶν. Εἰκότως οὖν     γνῶσις αὕτη ἀγαπᾷ καὶ τοὺς
[4, 22]   ἕξις εἶναι, εἴτ´ οὖν ἕξις     γνῶσις εἴτε διάθεσις εἶναι λέγοιτο.
[4, 15]   ἐπιφέρει· Ἀλλ´ οὐκ ἐν πᾶσιν     γνῶσις» ἐν ὀλίγοις παραδιδομένη·
[4, 7]   δὲ τοῖς εἰς τελείωσιν σπεύδουσιν     γνῶσις λογική, ἧς θεμέλιος
[4, 6]   τῷ ὄντι τὸ ἀληθὲς σκοπῶμεν,     γνῶσις, τοῦ ἡγεμονικοῦ τῆς
[4, 1]   τῶν προϊστορηθῆναι καὶ προπαραδοθῆναι δεόντων.     γοῦν κατὰ τὸν τῆς ἀληθείας
[4, 21]   κυρίου ἀνάληψιν ἀκμάσας, ἀλλ´ οὖν     γραφὴ αὐτῷ ἐκ τῆς παλαιᾶς
[4, 20]   ἐπὶ τούτοις. Πάνυ γὰρ κυρίως     γραφὴ βοηθὸν εἶπεν τὴν γυναῖκα
[4, 2]   τὸ παμβότανον τοῦ ἀγροῦ, φησὶν     γραφή. καὶ τὴν ἐπιγραφὴν
[4, 3]   τοὺς φιληδόνους καὶ φιλοσωμάτους οἶδεν     γραφή, καὶ θηρία μᾶλλον
[4, 6]   τοῦ Λιβάνου, καὶ παρῆλθον, λέγει     γραφή, καὶ ἰδοὺ οὐκ ἦν·
[4, 7]   ὁμολογεῖται εἰς σωτηρίαν. Λέγει γοῦν     γραφή· πᾶς πιστεύων ἐπ´
[4, 16]   ὁμολογεῖται εἰς σωτηρίαν. Λέγει γοῦν     γραφή· πᾶς πιστεύων ἐπ´
[4, 17]   σου ἐποίησα. λέγει γάρ που     γραφή· πνεῦμα κυρίου λύχνος ἐρευνῶν
[4, 26]   ἀνοήτους καὶ ἀπειθεῖς γῆν καλεῖ     γραφή, σαφὲς ποιήσει Ἱερεμίας
[4, 2]   εὑρήσει γὰρ τὸν συνήσοντα ἕνα     γραφή. Συλλαμβάνουσι μὲν οὖν πρός
[4, 24]   τοσαύτην παρεχομένου δωρεάν. Τούτῳ φησὶν     γραφή· Ὑπέλαβες, ἄνομε, ὅτι ἔσομαί
[4, 3]   Δικαίῳ γὰρ οὐ κεῖται νόμος,     γραφή φησιν. Καλῶς οὖν Ἡράκλειτος
[4, 8]   πρὸς τὴν ἀνθρωπότητα φύσιν ἔχειν     γυνή, ἄλλην δὲ ἀνὴρ
[4, 8]   πολλάκις τῇ ἁμίλλῃ τῶν πόνων     γυνὴ ἀποκυήσασα τὸ βρέφος ἀνελομένη
[4, 5]   μὲν ὑπομένομεν, τὰς δὲ φεύγομεν,     δὲ αἵρεσις καὶ φυγὴ κατ´
[4, 22]   τὸ εὐεργετητικόν, φύσιν ἀγαθοῦ μιμήσεται·     δὲ διάθεσις καὶ φύσις ἔσται
[4, 21]   εὔλογον διὰ τὰς ἐπηρεαζούσας βλασφημίας.     δὲ διασύστασις Ἐν ὑπομονῇ πολλῇ,
[4, 22]   κατεργάζεται, δὲ ὑπομονὴ δοκιμήν,     δὲ δοκιμὴ ἐλπίδα, δὲ
[4, 22]   δοκιμήν, δὲ δοκιμὴ ἐλπίδα,     δὲ ἐλπὶς οὐ καταισχύνει. Δι´
[4, 22]   ὅτε ἐπιστεύσαμεν. νὺξ προέκοψεν,     δὲ ἡμέρα ἤγγικεν. Ἀποθώμεθα οὖν
[4, 6]   ἕτερος τοῖς χείλεσι τιμᾷ,     δὲ καρδία αὐτοῦ πόρρω ἄπεστιν
[4, 6]   τῇ γλώσσῃ αὐτῶν ἐψεύσαντο αὐτόν.     δὲ καρδία αὐτῶν οὐκ εὐθεῖα
[4, 19]   ἅς φησι Δίδυμος ἐν Συμποσιακοῖς.     δὲ Κλεοβούλου θυγάτηρ τοῦ σοφοῦ
[4, 8]   ἐστὶν ἀνδρὸς σώφρων γυνή,     δὲ μὴ σώφρων ἀνοίᾳ τὸν
[4, 25]   ἐπὶ τῆς Ῥεβέκκας ὧδέ πως·     δὲ παρθένος ἦν καλή, παρθένος
[4, 22]   δὲ νοῦ σχέσις ὡς νοῦ,     δὲ ποικίλη διάθεσις γίνεται τῇ
[4, 7]   σωτὴρ εἴρηκεν· Τὸ πνεῦμα πρόθυμον,     δὲ σὰρξ ἀσθενής· διότι Τὸ
[4, 26]   Ἐν συγκρίσει δὲ τὸ μᾶλλον,     δὲ σύγκρισις ἐπὶ τῶν καθ´
[4, 21]   μετάνοιαν εἰς σωτηρίαν ἀμεταμέλητον ἐργάζεται·     δὲ τοῦ κόσμου λύπη θάνατον
[4, 5]   αὐτά, ἀλλὰ διὰ τὸ σῶμα,     δὲ τοῦ σώματος ἐπιμέλεια διὰ
[4, 22]   ἐπιστέλλει· θλῖψις ὑπομονὴν κατεργάζεται,     δὲ ὑπομονὴ δοκιμήν, δὲ
[4, 22]   τὰ ἔσχατα τῆς θαλάσσης, ἐκεῖ     δεξιά σου· ἐὰν καταβῶ εἰς
[4, 22]   τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν» μόνη δ´     δι´ ἀγάπην εὐποιία δι´
[4, 7]   ἀνθρώπων θάνατος εἶναι βιαιότατος     δι´ αἵματος μαρτυρία τοῦ κυρίου
[4, 22]   δ´ δι´ ἀγάπην εὐποιία     δι´ αὐτὸ τὸ καλὸν αἱρετὴ
[4, 25]   τὸ εὐαγγέλιον πίστις· ἱλασμὸς δὲ     δι´ ὑπακοῆς πάσης ἁγνεία σὺν
[4, 25]   ἐπαγγελίαν. Τέλειος δ´, οἶμαι, καθαρισμὸς     διὰ νόμου καὶ προφητῶν εἰς
[4, 9]   καὶ ἄλλοι πολλοί. Καὶ ἔστιν     διὰ τῆς φωνῆς ὁμολογία οὐ
[4, 23]   τοῦτο αἱρετώτερον, κυριώτατον δὲ πάντων     διάνοια. Ὅτῳ τοίνυν τὰ τῷ
[4, 12]   κολάσεως, καὶ πίστις καὶ     διδασκαλία, δι´ ἃς τὸ μαρτύριον·
[4, 23]   αἰτίαν συντόμως προσαποδέδωκεν· Καὶ γὰρ     διδαχὴ μεταρυθμίζει τὸν ἄνθρωπον, μεταρυθμοῦσα
[4, 6]   τοῖς πραχθεῖσιν, δὲ ἰδιαίτερος     δυσωπία πρὸς ἑαυτὴν τῆς
[4, 13]   τὴν Σοφίαν, ἧς τὸ πλάσμα     εἰκών, εἰς δόξαν τοῦ ἀοράτου,
[4, 22]   φρονεῖν ὅσια» καὶ δὴ καὶ  {ἡ}   εἰκὼν τοῦ βαπτίσματος εἴη ἂν
[4, 13]   γράφων αὐταῖς λέξεσιν· Ὁπόσον ἐλάττων     εἰκὼν τοῦ ζῶντος προσώπου, τοσοῦτον
[4, 7]   ἐστι σύνδεσμος τῆς τελειότητος. Καὶ     εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ βραβευέτω ἐν
[4, 8]   ἐστι σύνδεσμος τῆς τελειότητος. Καὶ     εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ βραβευέτω ἐν
[4, 13]   τὸ φαινόμενον αὐτοῦ οὐκ ἔστιν     ἐκ μεσότητος ψυχή, ἔρχεται τὸ
[4, 22]   τοῦ βαπτίσματος εἴη ἂν {καὶ  ἡ}   ἐκ Μωυσέως παραδεδομένη τοῖς ποιηταῖς
[4, 8]   σώματι. Σαφὲς ἡμῖν ἐκ τούτων     ἐκ πίστεως ἑνότης, καὶ τίς
[4, 8]   ὑπηρεσίας. Μεστὴ μὲν οὖν πᾶσα     ἐκκλησία τῶν μελετησάντων τὸν ζωοποιὸν
[4, 26]   ἀνθρώπων ὑπὸ νόμου διοικούμενον, καθάπερ     ἐκκλησία ὑπὸ λόγου, ἀπολιόρκητος ἀτυράννητος
[4, 8]   σωτὴρ τοῦ σώματος. Ἀλλ´ ὡς     ἐκκλησία ὑποτάσσεται τῷ Χριστῷ, οὕτως
[4, 7]   τοῦ ἑτέρου. ἵνα τί γὰρ     ἐλευθερία μου κρίνεται ὑπὸ ἄλλης
[4, 15]   μεγαλόφρονος γινόμενος. Ἵνα τί γὰρ     ἐλευθερία μου κρίνεται ὑπὸ ἄλλης
[4, 16]   ἐν ὄψει ἀνθρώπων ἐὰν κολασθῶσιν,     ἐλπὶς αὐτῶν ἀθανασίας πλήρης. Εἶτα
[4, 7]   ἀπεχόμεθα τῆς ἀδικίας, δεύτερος δὲ     ἐλπίς, δι´ ἣν ἐφιέμεθα τῶν
[4, 14]   χρόνον, ὡς τοῦ μὲν στρατιώτου     ἐλπίς, τοῦ ἐμπόρου δὲ τὸ
[4, 19]   σῴζεσθαι μόνος. Ἀλλὰ καὶ Ἰουδὶθ     ἐν γυναιξὶ τελειωθεῖσα ἐν συγκλεισμῷ
[4, 9]   Καθολικὴ δὲ ἣν νῦν λέγει,     ἐν ἔργοις καὶ πράξεσι καταλλήλοις
[4, 15]   οὐκ ἐν πᾶσιν γνῶσις»     ἐν ὀλίγοις παραδιδομένη· εἰσὶ δὲ
[4, 3]   τοίνυν δεδεῖχθαι θάνατος μὲν εἶναι     ἐν σώματι κοινωνία τῆς ψυχῆς
[4, 17]   αὐτήν. Ταῦτα δὲ πάντα βεβαιοῖ     ἐν Χριστῷ πίστις· δεῦτε, τέκνα,
[4, 22]   καλὸν τὸ ἀγαθὸν ποιεῖν, ἐκτενῶς     ἐνέργεια φερομένη ἐν πάσῃ πράξει
[4, 22]   ἐπεὶ μηδ´ ἐξίσταταί ποθ´ ἑαυτῆς     ἕξις ἀποπεσοῦσα τοῦ ἕξις εἶναι,
[4, 16]   ἀφρόνων τεθνάναι καὶ ἐλογίσθη κάκωσις     ἔξοδος αὐτῶν καὶ ἀφ´
[4, 15]   ἐν πᾶσι φέρειν, Μή πως     ἐξουσία ἡμῶν πρόσκομμα τοῖς ἀσθενέσι
[4, 6]   δ´ ἂν τελεία εἰρηνοποίησις     ἐπὶ παντὶ τῷ συμβαίνοντι ἄτρεπτον
[4, 9]   τῇ ὁμολογίᾳ καὶ μερικὴ     ἐπὶ τῶν ἐξουσιῶν, ἐὰν δέῃ
[4, 26]   οὐρανῷ. Οἴδαμεν γὰρ ὅτι, ἐὰν     ἐπίγειος ἡμῶν οἰκία τοῦ σκήνους
[4, 8]   Εἰκὼν δὲ τῆς οὐρανίου ἐκκλησίας     ἐπίγειος, ὅπερ εὐχόμεθα καὶ ἐπὶ
[4, 13]   ἐκ προαιρέσεως προσαγορευθέντες· οὐθὲν γὰρ     ἔχθρα οὐδ´ ἁμαρτία ἄνευ
[4, 17]   ῥύπου, οὐδ´ εἰ μιᾶς ἡμέρας     ζωὴ αὐτοῦ. Μωυσῆς, πιστὸς
[4, 6]   περισσεύειν τινὶ τὰ ὑπάρχοντά ἐστιν     ζωὴ αὐτοῦ. Τί γὰρ ὠφελεῖται
[4, 19]   οὐδεπώποτε» Ναὶ μὴν καὶ Θεμιστὼ     Ζωΐλου Λαμψακηνὴ Λεοντέως
[4, 5]   νοεῖται, κατὰ τὴν πόσιν δὲ     ἡδονή, ποιητικὴ τῆς ἡδονῆς
[4, 11]   οὐκ ἂν ἦν. Ἀλλὰ γὰρ     ἡμετέρα πίστις, φῶς» οὖσα τοῦ
[4, 19]   τὰ Ἐπικούρεια ἐφιλοσόφει καθάπερ Μυῖα     Θεανοῦς θυγάτηρ τὰ Πυθαγόρεια καὶ
[4, 16]   γὰρ ἀόρατον ὡς ὁρῶν ἐκαρτέρησεν.     θεία σοφία περὶ τῶν μαρτύρων
[4, 16]   ἀγάπη θεός, ἀγάπη καὶ     θεοσέβεια· Φόβος οὐκ ἔστιν ἐν
[4, 22]   Παῦλος Ῥωμαίοις ἄντικρυς ἐπιστέλλει·     θλῖψις ὑπομονὴν κατεργάζεται, δὲ
[4, 4]   θεὸν ὁμολογία μαρτυρία ἐστί, πᾶσα     καθαρῶς πολιτευσαμένη ψυχὴ μετ´ ἐπιγνώσεως
[4, 9]   ἐνέργειαν τοῦ ἀγρίου θηρίου, ἐὰν     καρδία ὑμῶν γένηται καθαρὰ καὶ
[4, 22]   ἀκηλίδωτον διαφυλάττειν προστάττει. Αὕτη γὰρ     κατὰ δύναμιν ἐξομοίωσις πρὸς θεὸν
[4, 22]   τῶν λόγων εἰλικρίνεια καὶ τελευταία     κατὰ τὰ ἐνύπνια ἀναμαρτησία. Ἱκανὴ
[4, 12]   λύεται γὰρ ἐπὶ τοῦ ἀρνησομένου     κατὰ τὸν Βασιλείδην πρόνοια. Ἐρωτῶ
[4, 14]   ἐπιφορὰν τῶν διωκόντων, οὔτε ζωή»     κατὰ τὸν βίον τοῦτον, Οὔτε
[4, 18]   τοῦ ἀγαπῶντος ἡμᾶς κυρίου, καὶ     κατὰ Χριστὸν ἀγαπητικὴ ἡμῶν διδασκαλία
[4, 8]   ἀπόστολος, εἰδέναι ὅτι παντὸς ἀνδρὸς     κεφαλὴ Χριστός, κεφαλὴ δὲ
[4, 20]   γάμος ἐν πᾶσι καὶ     κοίτη ἀμίαντος· πόρνους δὲ καὶ
[4, 19]   Ἱππαρχία δὲ ἐκαλεῖτο, Μαρωνῖτις,     Κράτητος γυνή, ἐφ´ καὶ
[4, 26]   Γέγραπται δὲ κἀν ταῖς Βασιλείαις     κρίσις καὶ ἀπόφασις τοῦ
[4, 23]   σὲ οἰκείωσιν, κύριε. Καλὴ γὰρ     κτισθεῖσα δὴ οἰκονομία καὶ πάντα
[4, 19]   ἐτέλεσεν. Ἀρήτη δὲ Ἀριστίππου     Κυρηναϊκὴ τὸν Μητροδίδακτον ἐπικληθέντα ἐπαίδευσεν
[4, 6]   τοῦ ἀντικειμένου στρατιᾶς. Καὶ ὅλως     κυριακὴ ἄσκησις ἀπάγει τὴν ψυχὴν
[4, 6]   ἀγαπήσαντα· εὐεργεσίαν δὲ ἀγάπη ἐπαγγέλλεται     κυριεύουσα τοῦ σαββάτου κατ´ ἐπανάβασιν
[4, 19]   μὴν καὶ Θεμιστὼ Ζωΐλου     Λαμψακηνὴ Λεοντέως γυνὴ τοῦ
[4, 19]   Θεμιστὼ Ζωΐλου Λαμψακηνὴ     Λεοντέως γυνὴ τοῦ Λαμψακηνοῦ τὰ
[4, 7]   εἰς τελείωσιν σπεύδουσιν γνῶσις     λογική, ἧς θεμέλιος ἁγία
[4, 19]   τοῦ Ἀβραὰμ γυνὴ Σάρρα     μακαρία αὐτὴ τοὺς ἐγκρυφίας παρεσκεύασε
[4, 19]   Κυνικῆς τινος, Ἱππαρχία δὲ ἐκαλεῖτο,     Μαρωνῖτις, Κράτητος γυνή, ἐφ´
[4, 7]   γινώσκομεν. Τοῖς μὲν οὖν πολλοῖς     ματαιοπονία αὕτη αἱρετή, ἡμῖν δὲ
[4, 26]   τε καὶ ἀδικίας, εἴ γε     μὲν ἄγνοια διὰ τὸ μὴ
[4, 8]   οὐδ´ ὁπωστιοῦν· οὐδὲ ἀπαυδήσει ποτὲ     μὲν γυνὴ φαύλῳ συνοικοῦσα ἀνδρί,
[4, 9]   πολιτείᾳ, τὴν δὲ ἐν φωνῇ.     μὲν οὖν ἐν φωνῇ ὁμολογία
[4, 23]   δὲ τῶν γινομένων. Καὶ     μὲν τοῦ ἀνθρώπου ἀνδρεία ἐμπαθοῦς
[4, 9]   δὲ ταύτῃ τῇ ὁμολογίᾳ καὶ     μερικὴ ἐπὶ τῶν ἐξουσιῶν,
[4, 7]   οὖν πρῶτος βαθμὸς τῆς σωτηρίας     μετὰ φόβου διδασκαλία, δι´ ἣν
[4, 9]   διάθεσις δὲ ὁμολογουμένη καὶ μάλιστα     μηδὲ θανάτῳ τρεπομένη ὑφ´ ἓν
[4, 22]   σωτηρία ὅτε ἐπιστεύσαμεν.     νὺξ προέκοψεν, δὲ ἡμέρα
[4, 2]   γὰρ τῷ ὄντι καὶ τεθλιμμένη     ὁδὸς» κυρίου, καὶ Βιαστῶν ἐστιν
[4, 12]   εἴη τῆς θείας διοικήσεως, οἴχεται     οἰκονομία τῶν καθαρσίων καὶ πέπτωκεν
[4, 25]   αὐτὴν νεκρῶν γηγενῶν, οὓς ἔπαισεν     ὀργή μου. μὲν οὖν
[4, 12]   δὲ ἔτι χρησίμη πολιτεία     ὀρθή, τὸ νεκρῶσαι τὰς ἐπιθυμίας
[4, 19]   τὰ πρόβατα ἔνεμον, ὅθεν καὶ     παρ´ Ὁμήρῳ Ναυσικάα ἐπὶ τοὺς
[4, 18]   ἀγάπη, καθάπερ Χριστός, τουτέστιν     παρουσία τοῦ ἀγαπῶντος ἡμᾶς κυρίου,
[4, 4]   τὸ ἀπροσπαθῶς βιοῦν. Μήτηρ γοῦν     πατρὶς καὶ τροφὸς ἀλληγορεῖται, πατέρες
[4, 5]   Εὐριπίδης πεποίηκεν. Εἴρηταί γε·     πενία σοφίαν ἔλαχε διὰ τὸ
[4, 22]   ὑδρηναμένη, καθαρὰ χροῒ εἵματ´ ἔχουσα,     Πηνελόπη ἐπὶ τὴν εὐχὴν ἔρχεται·
[4, 12]   μαρτύριον ἀνταπόδοσις διὰ κολάσεως, καὶ     πίστις καὶ διδασκαλία, δι´
[4, 12]   καὶ ταῦτα προσθῶμεν· ποῦ ἔτι     πίστις κατὰ ἀνταπόδοσιν τῶν προημαρτημένων
[4, 25]   εἴτε καὶ ἀπλανὴς χώρα     πλησιάζουσα τῷ νοητῷ κόσμῳ ὀγδοὰς
[4, 17]   γὰρ ἐννοιῶν καὶ ἐνθυμημάτων· οὗ     πνοὴ αὐτοῦ ἐν ἡμῖν ἐστι,
[4, 26]   οὐκ εἶναι δέ· σπουδαῖον γὰρ     πόλις καὶ δῆμος ἀστεῖόν
[4, 12]   εἰς τί δὲ ἔτι χρησίμη     πολιτεία ὀρθή, τὸ νεκρῶσαι
[4, 17]   πίστιν καὶ φιλοξενίαν ἐσώθη Ῥαὰβ     πόρνη· δι´ ὑπομονὴν καὶ πίστιν
[4, 6]   τοῖς δυνηθεῖσιν οἱ βεβουλημένοι, ὧν     προαίρεσις ἴση, κἂν πλεονεκτῶσιν ἕτεροι
[4, 22]   ἴσθι ὅτι περιαιρεθεῖσα ὑπόσχεσις     προεπηγγελμένη καὶ φόβος περιγραφεὶς
[4, 12]   ἐκ προνοίας καὶ αἱ κολάσεις.     πρόνοια δὲ εἰ καὶ ἀπὸ
[4, 12]   δὲ τὸν ἁμαρτητικὸν οὐκ εἴασεν     πρόνοια ἐπὶ τὸ ἁμαρτεῖν ἐλθεῖν,
[4, 6]   δὲ ἰδιαίτερος δυσωπία     πρὸς ἑαυτὴν τῆς ψυχῆς ἐκ
[4, 4]   καὶ νόσῳ κατεμαραίνοντο. Εἰ τοίνυν     πρὸς θεὸν ὁμολογία μαρτυρία ἐστί,
[4, 23]   ἀκολούθως ποιοίη ἄν, ἔμπαλιν δὲ     πρὸς τὰ νοητὰ οἰκείωσις κατὰ
[4, 8]   τῆς εὐδαιμονίας ἐλπὶς οὔθ´     πρὸς τὸν θεὸν ἀγάπη δυσανασχετεῖ
[4, 12]   γινομένου, ποῦ δὲ ἀγάπη     πρὸς τὸν θεὸν διὰ τὴν
[4, 1]   τε πρὸς τοὺς Ἕλληνας καὶ     πρὸς τοὺς Ἰουδαίους κατ´ ἐπιτομὴν
[4, 5]   ποιητικὴ τῆς ἡδονῆς ἀλγηδὼν     προϋπάρξασα γίνεται· ἀγαθοῦ δὲ ποιητικὸν
[4, 22]   εἰς γνῶσιν ἰδιότητα. Αὕτη τοίνυν     πρώτη ἀγαθοποιία τοῦ τελείου, ὅταν
[4, 7]   ἐθέλουσιν ὑπακοῦσαι λόγων. Θεανὼ γὰρ     Πυθαγορικὴ γράφει· Ἦν γὰρ ἂν
[4, 19]   Τί δέ; οὐχὶ Θεανὼ μὲν     Πυθαγορικὴ εἰς τοσοῦτον ἧκεν φιλοσοφίας
[4, 18]   λόγος φησί, καὶ αὐτῷ     σὰρξ εἶναι κατ´ ἐπιθυμίαν δόξῃ
[4, 22]   πατὴρ ὑμῶν τέλειος. Τούτῳ τέθνηκεν     σάρξ. Ζῇ δὲ αὐτὸς μόνος
[4, 18]   γνώσεως, τοσούτῳ ὑποκείμεθα μᾶλλον κινδύνῳ.  ~Ἡ   σεμνὴ οὖν τῆς φιλανθρωπίας ἡμῶν
[4, 6]   τῷ ὄντι θησαυρὸς ἡμῶν ἔνθα     συγγένεια τοῦ νοῦ. ἔτι τὸ
[4, 20]   γάμος κατὰ λόγον τελειούμενος, ἐὰν     συζυγία ὑποπίπτῃ τῷ θεῷ καὶ
[4, 21]   ἐπεὶ τὴν προσηγορίαν ταύτην προείληφεν     συμπεραίωσις τοῦ βίου, φθάσαντος ἤδη
[4, 7]   τὸ πλήρωμα αὐτῆς» ὡμολόγηται, ἀλλ´     συνείδησις τοῦ ἀσθενοῦντος ὑποφέρεται. Συνείδησιν
[4, 22]   ἐγερθῆναι· νῦν γὰρ ἐγγύτερον ἡμῶν     σωτηρία ὅτε ἐπιστεύσαμεν.
[4, 23]   τάττεται καὶ σωφροσύνη καὶ     σωτήριος φρόνησις, θεὸς δὲ ἀπαθὴς
[4, 23]   δὲ τῇ ἐπιθυμίᾳ τάττεται καὶ     σωφροσύνη καὶ σωτήριος φρόνησις,
[4, 8]   τῶν ἀνθρώπων τῶν γε ἑλομένων     σωφροσύνη· ὡμολόγηται δ´ ἡμῖν τὴν
[4, 8]   πᾶσα γὰρ δούλη ἐστὶν ἀνδρὸς     σώφρων γυνή, δὲ μὴ
[4, 19]   πλυνοὺς ᾔει. Ἕλοιτ´ ἂν οὖν     σώφρων πρῶτον μὲν πείθειν τὸν
[4, 19]   θυγάτηρ τὰ Πυθαγόρεια καὶ Ἀριγνώτη     τὰ περὶ Διονύσου γραψαμένη· αἱ
[4, 4]   ψυχὴ μετ´ ἐπιγνώσεως τοῦ θεοῦ,     ταῖς ἐντολαῖς ὑπακηκουῖα, μάρτυς ἐστὶ
[4, 16]   ἔστιν ἐν τῇ ἀγάπῃ, ἀλλ´     τελεία ἀγάπη ἔξω βάλλει τὸν
[4, 6]   τὴν προσφιλεστάτην. Εἴη δ´ ἂν     τελεία εἰρηνοποίησις ἐπὶ παντὶ
[4, 19]   γενομένη κεφαλῆς. Πάλιν τε αὖ     τελεία κατὰ πίστιν Ἐσθὴρ ῥυομένη
[4, 22]   ὑπομονή· ἐλπὶς δὲ ὁμωνύμως καὶ     τῆς ἐλπίδος ἀπόδοσίς τε καὶ
[4, 8]   ὑπέροις σιδηροῖς ἐπτίσσετο. Οὔτ´ οὖν     τῆς εὐδαιμονίας ἐλπὶς οὔθ´
[4, 14]   ἐνέργεια λέγεται, ἔργον ἡμέτερον οὖσα     τοιάδε ἐνέργεια) Οὐ δυνήσεται ἡμᾶς
[4, 26]   τὰ ἀμείνω πάντα ἐργάζεται, ἀλλ´     τὸν ἄριστον ἑλομένη βίον ἐκ
[4, 19]   ἀπονίπτειν τοὺς πόδας· ἐπεὶ καὶ     τοῦ Ἀβραὰμ γυνὴ Σάρρα
[4, 21]   γὰρ εἰς Χριστὸν πίστις καὶ     τοῦ εὐαγγελίου γνῶσις ἐξήγησίς ἐστι
[4, 4]   τοῦ ὀνόματος εἴδησις καὶ     τοῦ εὐαγγελίου νόησις, ἀλλ´ οὐ
[4, 23]   γὰρ ἂν περιπέσοι τινὶ δεινῷ     τοῦ θεοῦ φύσις οὔτε φεύγει
[4, 6]   ἄλλος εἰκών. Τί δὲ βούλεται     τοῦ Λαζάρου παραβολὴ τῷ κυρίῳ
[4, 22]   καθαρός. Ἀγνεία γάρ, οἶμαι, τελεία     τοῦ νοῦ καὶ τῶν ἔργων
[4, 4]   κύριον ἀγάπης· γνῶσιν γὰρ σημαίνει     τοῦ ὀνόματος εἴδησις καὶ
[4, 26]   ἥττονι τῷ ἁμαρτητικῷ περιτίθενται. Αὐτίκα     τοῦ σοφοῦ τε καὶ γνωστικοῦ
[4, 4]   σῶμα διαβάλλουσι, μαθέτωσαν ὅτι καὶ     τοῦ σώματος εὐαρμοστία συμβάλλεται τῇ
[4, 20]   κρίνεσθαι, ἀλλ´ ἀρετῇ. Οὐδεμίαν, φησὶν     τραγῳδία, ὤνησε κάλλος εἰς πόσιν
[4, 25]   θεοῦ δὲ δόξα ἀφθαρσία. Αὕτη     τῷ ὄντι δικαιοσύνη, μὴ πλεονεκτεῖν
[4, 23]   δελέατι ἡδονῆς ᾑρημένοι, οὐδὲ μὴν     τῶν αἰσθητῶν ἀποστροφὴ τὴν πρὸς
[4, 5]   ἔμπαλιν τε ὑγίεια καὶ     τῶν ἐπιτηδείων ἀφθονία ἐλευθέραν καὶ
[4, 6]   ἀγάπην τοῦ θεοῦ· καί πως     τῶν κακῶν πράξεων ἀποχὴ μείωσίς
[4, 1]   κατεπείγουσαν ἐξυπηρετοῦμεν χρείαν (πολλὴ γὰρ     τῶν προλέγεσθαι ὀφειλομένων τῆς ἀληθείας
[4, 21]   τε ἐν δίκῃ κηρυχθείη, Ἵνα     ὑπερβολὴ τῆς δυνάμεως τοῦ
[4, 12]   οἰκονομία τῶν καθαρσίων καὶ πέπτωκεν     ὑπόθεσις αὐτοῖς, εἰ δὲ ἐκ
[4, 12]   ἀπὸ ῥύπου. Ἀλλὰ τῷ Βασιλείδῃ     ὑπόθεσις προαμαρτήσασάν φησι τὴν ψυχὴν
[4, 22]   ἐλπίδα μὲν γὰρ τὴν μέλλουσαν     ὑπομονή· ἐλπὶς δὲ ὁμωνύμως καὶ
[4, 22]   τοιούτων εὖ ἴσθι ὅτι περιαιρεθεῖσα     ὑπόσχεσις προεπηγγελμένη καὶ
[4, 21]   Πάλιν τε αὖ Ἑκάστῳ δίδοται     φανέρωσις τοῦ πνεύματος πρὸς τὸ
[4, 19]   Λασθένεια Ἀρκαδία καὶ Ἀξιοθέα     Φλιασία· Ἀσπασίας γὰρ τῆς Μιλησίας,
[4, 23]   Δημόκριτος εὖ λέγει, ὡς  {Ἡ}   φύσις τε καὶ διδαχὴ παραπλήσιόν
[4, 7]   τελευτῶσιν, εἰ μὴ ἦν ἀθάνατος     ψυχή, ἕρμαιον θάνατος» καὶ
[4, 26]   Κρεῖττον μὲν τοῦ ἀνθρώπου ὡμολόγηται     ψυχή, ἧττον δὲ τὸ σῶμα.
[4, 12]   τὰ δόγματα ἐκεῖνα, εἰ μετενσωματοῦται     ψυχή, καὶ περὶ τοῦ διαβόλου
[4, 16]   Καὶ ἐὰν ὑποστείληται, οὐκ εὐδοκεῖ     ψυχή μου ἐν αὐτῷ. Ἡμεῖς
[4, 5]   Ἔοικε δέ πως παρούσης ἀλγηδόνος     ψυχὴ νεύειν ἀπ´ αὐτῆς καὶ
[4, 22]   κεκληκέναι τὴν νύκτα, ἐπειδὴ τηνικάδε     ψυχὴ πεπαυμένη τῶν αἰσθήσεων συννεύει
[4, 3]   σπεύδει εἰς γῆν, τέταται δὲ     ψυχὴ πρὸς τὸν θεόν,
[4, 26]   τὸ σῶμα. Ἀλλ´ οὔτε ἀγαθὸν     ψυχὴ φύσει οὔτε αὖ κακὸν
[4, 3]   ψυχὴ πρὸς τὸν θεόν,     γε διὰ φιλοσοφίας τῆς ἀληθοῦς
[4, 7]   παρὰ τῇ τραγῳδίᾳ λέγει γυνή.     τε Ἀντιγόνη τοῦ Κρεοντείου καταφρονοῦσα
[4, 8]   δεσπότου, φιλοσοφήσει τε οἰκέτης     τε γυνή. Ναὶ μὴν καὶ
[4, 1]   διαδοθεῖσαν ὠφέλειαν. Μεθ´ ἣν ὑποτύπωσιν     τε πρὸς τοὺς Ἕλληνας καὶ
[4, 5]   ἀνατεθεικότα τῷ θεῷ, ὥσπερ ἔμπαλιν     τε ὑγίεια καὶ τῶν
[4, 22]   παραδεδομένη τοῖς ποιηταῖς ὧδέ πως·     δ´ ὑδρηναμένη, καθαρὰ χροῒ εἵματ´
[4, 6]   μὲν γὰρ ἀπὸ τοῦ περισσεύματος,     δὲ ἐκ τῆς ὑστερήσεως συνεισήνεγκεν.
[4, 18]   τὸ τεταγμένον εἴργει τῆς εἰσόδου,     δὲ ἐκμαθοῦσα τὸ γεγονὸς ἀπῄτει
[4, 19]   σοφίαν παρ´ Ἑβραίοις εὐδοκίμων γυναικῶν,     δὲ σεμνότητος ὑπερβολῇ καὶ μέχρι
[4, 23]   γένεσις, μὲν τῶν γεννωμένων,     δὲ τῶν γινομένων. Καὶ
[4, 22]   ἐλπίδος ἀπόδοσίς τε καὶ ἀποκατάστασις,     καὶ Οὐ καταισχύνει» μὴ ὀνειδιζομένη
[4, 19]   καὶ τὴν Μωυσέως ἀδελφήν, ὡς     μὲν συνεστρατήγησεν τῷ προφήτῃ πασῶν
[4, 23]   ἀναίτιος· διττὴ γὰρ γένεσις,     μὲν τῶν γεννωμένων, δὲ
[4, 7]   κυριωτάτης πρὸς τὸν θεὸν ἀγάπης,     Πάντα στέγει καὶ πάντα ὑπομένει»
[4, 25]   ὅσον ἐστὶν τἀγαθόν, τοῦ ἠθικοῦ·     δ´ αὖ ἐστι νοῦς, τοῦ
[4, 8]   ἐπὶ τὴν αὐτὴν ἀφίξεται ἀρετήν·     δὲ διάφορον, κατὰ τὴν τοῦ
[4, 19]   Μαρωνῖτις, Κράτητος γυνή, ἐφ´     καὶ τὰ κυνογάμια ἐν τῇ
[4, 2]   τοῦ ἀγροῦ, φησὶν γραφή.     καὶ τὴν ἐπιγραφὴν κυρίαν ἔχουσιν
[4, 23]   ψυχῇ ὧν ἂν αἱρήσηται χαρακτηρίζεται.     καὶ τὸν Ἀδὰμ τέλειον μὲν
[4, 25]   τῶν ὅλων παντελής, ἀρχῆς ποιητικός.     μὲν οὖν ἐστιν οὐσία, ἀρχὴ
[4, 8]   αὐτῶν ἔδρα τε καὶ ἔπασχεν.     μὲν τοίνυν ταὐτόν ἐστι, καθὸ
[4, 3]   τε καὶ ἐγκρατείας θατέρου διαφέροντος.     μοι δοκεῖ καὶ Πυθαγόρας σοφὸν
[4, 3]   ἀπέχεσθαι δὲ ἀδικίας σωτηρίας ἀρχή.     μοι δοκεῖ τὸ σάββατον δι´
[4, 22]   τῇ πρὸς τὰ ὑλικὰ προσπαθείᾳ.     μοι δοκοῦσιν εὐφρόνην κεκληκέναι τὴν
[4, 23]   ἀνεπιθύμητος· καὶ οὐ ταύτῃ ἄφοβος     τὰ δεινὰ οὐκ ἐκκλίνει οὐδὲ
[4, 11]   συμβήσεσθαι προαγορεύσεως εἰς καρτερίαν γυμνάσας,     τὴν κληρονομίαν ἐπηγγείλατο. Καίτοι οὐ
[4, 6]   ἐλεηθήσονται. δὲ ἔλεος οὐχ     τινες τῶν φιλοσόφων ὑπειλήφασι, λύπη
[4, 6]   τὸ ἀληθὲς σκοπῶμεν, γνῶσις,     τοῦ ἡγεμονικοῦ τῆς ψυχῆς κάθαρσίς
[4, 23]   οὐκ ἐκκλίνει οὐδὲ μὴν σώφρων     τῶν ἐπιθυμιῶν ἄρχει· οὔτε γὰρ
[4, 18]   ἅμα τῇ ὄψει τῆς γυναικὸς  συλλάβῃ   κατ´ ἔννοιαν τὴν ὁμιλίαν (τοῦτο
[4, 22]   καὶ ἐπὶ καρδίαν ἀνθρώπου. Οὐκ  ἀνέβη,   ἡτοίμασεν θεὸς τοῖς
[4, 18]   ἤκουσεν οὐδὲ ἐπὶ καρδίαν ἀνθρώπου  ἀνέβη»   τῷ δὲ ἁπλῶς πεπιστευκότι μαρτυρεῖ
[4, 13]   ἀλλὰ τὸν κλέπτην καὶ τὸν  ἀσεβῆ   καὶ τὸν μοιχόν, οὐ καθὸ
[4, 6]   ζωῆς. Εἶδον» γάρ φησι, τὸν  ἀσεβῆ   ὑπερυψούμενον καὶ ἐπαιρόμενον ὡς τὰς
[4, 26]   τῶν ἀδελφῶν αὐτοῦ λέγων· Γῆ  γῆ,   ἄκουε λόγον κυρίου· γράψον τὸν
[4, 26]   καὶ τῶν ἀδελφῶν αὐτοῦ λέγων·  Γῆ   γῆ, ἄκουε λόγον κυρίου· γράψον
[4, 6]   τῶνδε μὲν τῶν ἐν τῇ  γῇ   ἐλευθερούμενοί τε καὶ ἀπαλλαττόμενοι ὥσπερ
[4, 26]   σκῆνος. Πάροικος» φησίν, ἐν τῇ  γῇ   καὶ παρεπίδημος ἐγώ εἰμι μεθ´
[4, 26]   ὢν ἁμαρτητικός τέ ἐστι καὶ  γῆ   καὶ σποδός, δ´ ἐν
[4, 17]   δὲ ἔλεγεν· Ἐγὼ δέ εἰμι  γῆ   καὶ σποδός. Περί τε τοῦ
[4, 15]   ἐγκρατεύεται· Ἀλλὰ τοῦ κυρίου  γῆ   καὶ τὸ πλήρωμα αὐτῆς. Διὰ
[4, 7]   μὲν γὰρ Τοῦ κυρίου  γῆ   καὶ τὸ πλήρωμα αὐτῆς» ὡμολόγηται,
[4, 26]   φησίν· Ἄκουε, οὐρανέ, καὶ ἐνωτίζου,  γῆ,   τὴν σύνεσιν ἀκοὴν εἰπών, καὶ
[4, 7]   ἦν θάνατος τοῦ παντὸς  ἀπαλλαγή,   ἕρμαιον ἂν ἦν» καὶ τὰ
[4, 7]   κακοποιοῦντας. Κἄν τις ἐρεσχελῶν  λέγῃ·   καὶ πῶς οἷόν τέ ἐστι
[4, 20]   λέξῃ, χρὴ δοκεῖν, κἂν μὴ  λέγῃ,   κἀκπονεῖν ἃν τῷ ξυνόντι πρὸς
[4, 11]   μὲν ἂν ἐπεπήδων τῇ ὁδῷ,  ἐκλογὴ   δὲ οὐκ ἂν ἦν. Ἀλλὰ
[4, 25]   νεκρῶν γηγενῶν, οὓς ἔπαισεν  ὀργή   μου. μὲν οὖν θεὸς
[4, 5]   φεύγομεν, δὲ αἵρεσις καὶ  φυγὴ   κατ´ ἐπιστήμην γίνεται· ὥστε τὴν
[4, 7]   κἂν ἀτιμίᾳ τις περιβάλλῃ τοῦτον  φυγῇ   τε καὶ δημεύσει καὶ ἐπὶ
[4, 18]   τῆς φιλανθρωπίας ἡμῶν καὶ ἁγνὴ  ἀγωγὴ   κατὰ τὸν Κλήμεντα τὸ κοινωφελὲς
[4, 23]   τὰ νοητὰ οἰκείωσις κατὰ φύσιν  περιαγωγὴ   τῷ γνωστικῷ ἀπὸ τῶν αἰσθητῶν
[4, 2]   δ´ εἰς ἄκρον ἵκηται, ῥηιδίη  δὴ   ´πειτα πέλει, χαλεπή περ ἐοῦσα.
[4, 24]   εὑρίσκεται τὸ ἐφ´ ἡμῖν. Καὶ  δὴ   αἱ ἐντολαὶ οἷαί τε γενέσθαι
[4, 25]   ἐν ὀγδοάδι μένειν ἐνδιατεταγμένας. Μετιτέον  δὴ   ἀπὸ τῶν φυσικωτέρων ἐπὶ τὰ
[4, 4]   μόνου τοῦ ὀνόματος κοινωνοί, οἳ  δὴ   αὑτοὺς παραδιδόναι σπεύδουσι τῇ πρὸς
[4, 16]   τὴν κοινὴν διαστέλλεται πίστιν. Καὶ  δὴ   γνωστικοῦ κανόνα θεῖος ἀπόστολος
[4, 9]   ἓν ἁπάντων τῶν παθῶν,  δὴ   διὰ τῆς σωματικῆς ἐπιθυμίας ἐγεννᾶτο,
[4, 25]   τροφὴν εἰς τύπον εὐχαριστίας. Καὶ  δὴ   ἑρμηνεύεται Μελχισεδὲκ βασιλεὺς δίκαιος,
[4, 26]   τοῦ σωτῆρος καταρτισμῷ τελειούμενον. Καὶ  δὴ   ἀντακολουθία τῶν τριῶν ἀρετῶν
[4, 22]   τῶν ἀνθρώπων σωτηρίαν ἀμισθί, ἵνα  δὴ   ἡμεῖς κληρονομήσωμεν καὶ κτησώμεθα τὸν
[4, 25]   ὅσα ἄλλα τούτῳ συγγενῆ, καὶ  δὴ   καὶ ἀπόδειξιν ἔχει καὶ διέξοδον.
[4, 22]   δέ ἐστι φρονεῖν ὅσια» καὶ  δὴ   καὶ {ἡ} εἰκὼν τοῦ βαπτίσματος
[4, 25]   ἀρχήν, οὐδαμοῦ διάστασιν λαβών. Διὸ  δὴ   καὶ τὸ εἰς αὐτὸν καὶ
[4, 12]   κἂν μὴ δύνηται φονεῦσαι, οὑτωσὶ  δὴ   καὶ τὸν ἀναμάρτητον ὃν λέγω
[4, 12]   {τε} πολλὰ κερδαῖνον δύσκολα, οὑτωσὶ  δὴ   κἂν τέλειος μηδὲν ἡμαρτηκὼς ἔργῳ
[4, 19]   ἧς καὶ οἱ κωμικοὶ πολλὰ  δὴ   καταγράφουσιν, Σωκράτης μὲν ἀπέλαυσεν εἰς
[4, 13]   τὴν ἀνθρωπογονίαν προπεφητεῦσθαι λέγουσι. Καὶ  δὴ   μετάγουσι τὴν ὁμοιότητα καὶ ἐφ´
[4, 26]   μὲν οὖν Εὐριπίδης Χρύσεαι  δή   μοι πτέρυγες περὶ νώτῳ φησὶ
[4, 6]   γνῶσιν πτητικοὺς προσεῖπεν. Οὐ γὰρ  δὴ   μόνον πλούτου καὶ δόξης καὶ
[4, 3]   πλησίον σου ὡς σεαυτόν. Εἰ  δὴ   τὸν πλησίον ἀγαπῶν κακὸν
[4, 23]   κύριε. Καλὴ γὰρ κτισθεῖσα  δὴ   οἰκονομία καὶ πάντα εὖ διοικεῖται,
[4, 25]   αὐτοῦ τῶν δυνάμεων ἐννοίας. Καὶ  δὴ   οὐ γίνεται ἀτεχνῶς ἓν ὡς
[4, 26]   ἀποπροηγμένα ἐν τοῖς μέσοις. Ἐχρῆν  δὴ   οὖν τὴν σύνθεσιν τοῦ ἀνθρώπου
[4, 20]   μοιχοὺς κρινεῖ θεός. Ἑνὸς  δὴ   σκοποῦ καὶ ἑνὸς δὴ τέλους
[4, 22]   τὴν ἰδίαν ἐξηγήσατο παρουσίαν. ~Ὁ  δὴ   συνίων καὶ διορατικὸς οὗτός ἐστιν
[4, 12]   τοῦ κυρίου τῶν ὅλων. Λείπεται  δὴ   συντόμως φάναι τὰ τοιαῦτα συμβαίνειν
[4, 20]   Ἑνὸς δὴ σκοποῦ καὶ ἑνὸς  δὴ   τέλους ἀνδρὶ καὶ γυναικὶ δεδειγμένου,
[4, 1]   ὀφειλομένων τῆς ἀληθείας ἀνάγκη) τότε  δὴ   τὴν τῷ ὄντι γνωστικὴν φυσιολογίαν
[4, 13]   ἄνωθεν δὲ ἡμῖν δεῦρο τοῦτο  δὴ   τὸ διάφορον γένος ἐπὶ τὴν
[4, 20]   δυστυχεῖν τε χρή· τί γὰρ  δὴ   τὸ φίλον ἄλλο πλὴν τόδε;
[4, 19]   διὰ πίστεως ἀναλύουσα δόγμα· καὶ  δὴ   τὸν μὲν ἐτιθάσευσεν, ἀνέστειλεν δὲ
[4, 8]   ἐάν τε καὶ μή. Εἰ  δὴ   τῶν ἀδιαφόρων ἔνια τοιαύτην εἴληχε
[4, 13]   ἁμαρτάνοντες εἴρηνται θεοῦ, οἱ ἐχθροὶ  δὴ   τῶν ἐντολῶν αἷς μὴ {δὲ}
[4, 6]   ἄνευ δὲ τῶν μεταξύ,  δὴ   ὕλης ἐπέχει τάξιν, οὔθ´ αἱ
[4, 4]   οἱ νόμοι οἱ πολιτικοί.  δὴ   ὑπεροπτέον εὐχαρίστως τῷ μεγαλόφρονι δικαίῳ
[4, 4]   διὰ τὴν ἐντολὴν ἐκκλινεῖ, ἵνα  δὴ   φόβῳ μάρτυς γένηται· οὐ μὴν
[4, 3]   ἐστι κατὰ τὸν ἀπόστολον. Δεῖ  δή,   ὡς ἔοικε, τήν γε τοῦ
[4, 13]   προειρημένοι, ἀλλὰ καὶ οἱ Φρύγες·  ἤδη   γὰρ καὶ οὗτοι τοὺς τῇ
[4, 23]   δυνατὸν τῷ τρόπῳ τὸν γνωστικὸν  ἤδη   γενέσθαι θεόν· ἐγὼ εἶπα· θεοί
[4, 25]   τῷ Θεαιτήτῳ κορυφαῖος» οἷον ἄγγελος  ἤδη   γενόμενος σὺν Χριστῷ {τε} ἔσται,
[4, 8]   τὸ βρέφος ἀνελομένη οἴκαδε φέρει.  ἤδη   γοῦν αἱ κύνες οὐδὲν ἔλαττον
[4, 6]   ἁπλῶς μεριμνητάς τε καὶ φροντιστάς,  ἤδη   δὲ καὶ τοὺς φιλοσωμάτους· ἔρωτες
[4, 3]   τῷ κόσμῳ» λέγει, βιῶ δὲ  ἤδη   ἐν σαρκὶ ὢν ὡς ἐν
[4, 22]   τὸν ἀπόστολον, ὅτι ὥρα ὑμᾶς  ἤδη   ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι· νῦν γὰρ
[4, 18]   ἔννοιαν τὴν ὁμιλίαν (τοῦτο γὰρ  ἤδη   ἔργον ἐστὶν ἐπιθυμίας ὡς ἐπιθυμίας)
[4, 2]   βαδιστέον δὲ τὸ μετὰ τοῦτο  ἤδη   καὶ τὴν λοιπὴν ἑαυτοῖς ἐξευρετέον,
[4, 18]   γὰρ ὄναρ τῇ φαντασίᾳ, συγκαταχρῆται  ἤδη   καὶ τῷ σώματι. Λέγουσιν οὖν
[4, 26]   ἀπιστήσας» κατὰ τὴν σωτήριον φωνὴν  ἤδη   κέκριται» Γέγραπται δὲ κἀν ταῖς
[4, 18]   ἐμβλέψας τῇ γυναικὶ πρὸς ἐπιθυμίαν  ἤδη   μεμοίχευκεν» οὐ ψιλὴν τὴν ἐπιθυμίαν
[4, 7]   ἀγάπη, ὡς προσῆκόν ἐστι, γνωστικῶς  ἤδη   παιδεύουσα. Ἕλληνες γὰρ οὐκ οἶδ´
[4, 20]   εἰ δὲ μὴ ὑπακούοι, τότε  ἤδη   πειράσεται καθ´ ὅσον οἷόν τέ
[4, 26]   ἐξομοιούμενος θεῷ εἰς ὅσον δύναται,  ἤδη   πνευματικὸς καὶ διὰ τοῦτο ἐκλεκτός.
[4, 21]   τὸν Χριστόν. Ἐν εὐαγγελίῳ δὲ  ἤδη   προκόπτει γνωστικός, οὐ βαθμῷ
[4, 21]   τὸ ἐκ καταρτισμοῦ τελείως ἀπηρτισμένον.  ἤδη   συνορῶμεν ὅπῃ καὶ ὅπως καὶ
[4, 21]   συμπεραίωσις τοῦ βίου, φθάσαντος  ἤδη   τοῦ γνωστικοῦ μάρτυρος τὸ τέλειον
[4, 13]   ὑποτίθεται καὶ αὐτὸς ἐμφερῶς τῷ  Βασιλείδῃ,   ἄνωθεν δὲ ἡμῖν δεῦρο τοῦτο
[4, 12]   τις, ἀπὸ ῥύπου. Ἀλλὰ τῷ  Βασιλείδῃ   ὑπόθεσις προαμαρτήσασάν φησι τὴν
[4, 13]   θεοῦ τοῦ πάντων κυρίου, ἀλλ´  ἐπειδὴ   μὴ καταμένομεν ἐν αὐτοῖς τὸν
[4, 8]   ἀνδρί, ἐλευθέρῳ τε καὶ δούλῳ,  ἐπειδὴ   μίαν καὶ τὴν αὐτὴν ἀρετὴν
[4, 22]   δοκοῦσιν εὐφρόνην κεκληκέναι τὴν νύκτα,  ἐπειδὴ   τηνικάδε ψυχὴ πεπαυμένη τῶν
[4, 2]   μαλλός, ἦν δ´ ἀπ´ ἀμπέλων  σπονδή   τε καὶ ῥὰξ εὖ τεθησαυρισμένη,
[4, 9]   ἐπὶ τῶν ἐξουσιῶν, ἐὰν  δέῃ   καὶ λόγος αἱρῇ. Ὁμολογήσει
[4, 20]   διεξάγειν βίον, ἐάν τε ἀποθνῄσκειν  δέῃ   μετὰ τοῦ λόγου ἐάν τε
[4, 8]   ἐντολαῖς βιώσεταί τε καί, ἐὰν  δέῃ,   τεθνήξεται, ὅπερ ἂν εἴη διὰ
[4, 1]   γε ἐθέλῃ καὶ ὅπως ἂν  ἐμπνέῃ,   νυνὶ δὲ ἐπὶ τὸ προκείμενον
[4, 22]   τέλειος. Τούτῳ τέθνηκεν σάρξ.  Ζῇ   δὲ αὐτὸς μόνος ἀφιερώσας τὸν
[4, 8]   γέροντι, τῷ μὲν ὅπως γηράσκων  νεάζῃ   τοῖς ἀγαθοῖς διὰ τὴν χάριν
[4, 17]   τούτων, καὶ ἐγκεκυφότες εἰς τὰ  βάθη   τῆς θείας γνώσεως, πάντα τάξει
[4, 6]   κάθαρσίς ἐστι, καὶ ἐνέργειά ἐστιν  ἀγαθή.   Ἀγαθὰ γοῦν τὰ μὲν αὐτὰ
[4, 20]   δὲ ὤνησε πολλάς· πᾶσα γὰρ  ἀγαθὴ   γυνή, ἥτις ἀνδρὶ συντέτηκε, σωφρονεῖν
[4, 18]   μεθιστάναι» καὶ τὰ ἐπισκοτοῦντα ἀποβαλεῖν  πάθη,   μὴ δι´ ἀγάπην δὲ πιστωθῶ
[4, 6]   τὰ δελέατα τά τε ἄλλα  πάθη,   ὅσα πολεμεῖ τὸν λογισμόν, τιθασεύσαντες
[4, 4]   αἰτοῦντι φέρων προσδίδωσι καὶ τὰ  πάθη,   προαποδυόμενος τοῦ σαρκίου ταῦτα, οὐχ
[4, 12]   τύχῃ, πάσχῃ δέ, ἂν  πάθῃ,   τοῦτο ἔπαθεν ἐμφερῶς τῷ νηπίῳ·
[4, 19]   τελείᾳ πρὸς τὸν θεὸν δεήσει  ἀπαθῆ   διεφύλαξεν. Σιωπῶ γὰρ Σουσάνναν καὶ
[4, 23]   τὴν πρὸς τὸ θεῖον ἐξομοίωσιν  ἀπαθῆ   καὶ ἐνάρετον γενέσθαι. Τοῖς δὲ
[4, 20]   ἀπολλυμένου καὶ διὰ πυρὸς δεδοκιμασμένον  εὑρεθῇ   εἰς ἔπαινον καὶ δόξαν ἐν
[4, 13]   ὀνόματος αὐτοῦ· οὐ γὰρ αὐθεντικῶς  εὑρέθη   μορφή, ἀλλὰ τὸ ὄνομα ἐπλήρωσεν
[4, 6]   καὶ ἐζήτησα αὐτὸν καὶ οὐχ  εὑρέθη   τόπος αὐτοῦ. Φύλασσε ἀκακίαν
[4, 17]   ὃς ἐν ὑπακοῇ δίκαιος εὑρεθεὶς  μετετέθη,   καὶ Νῶε, ὃς πιστεύσας διεσώθη,
[4, 7]   παλαιὸς ἄνθρωπος ἡμῶν συνεσταύρωται, ἵνα  καταργηθῇ   τὸ σῶμα τῆς ἁμαρτίας, τοῦ
[4, 4]   καὶ δειλῶς φιλοζωοῦσι, μαρτυρίαν λέγοντες  ἀληθῆ   εἶναι τὴν τοῦ ὄντως ὄντος
[4, 12]   δὲ τὸ ἁμαρτῆσαι ἔχον, ἐπὰν  ὑποβληθῇ   τῷ παθεῖν, εὐεργετεῖται {τε} πολλὰ
[4, 12]   τοῦ μὲν ποιήσαντος δι´ ὧν  ἐβουλήθη,   τῆς δὲ κωλυσάσης τὸ ἔργον
[4, 13]   τῷ ζωγράφῳ τὸν τύπον, ἵνα  τιμηθῇ   δι´ ὀνόματος αὐτοῦ· οὐ γὰρ
[4, 15]   τοῦ ἑτέρου, ἵνα μὴ κακῶς  οἰκοδομηθῇ   ἀμαθίᾳ μιμούμενος μὴ γινώσκει,
[4, 24]   παιδευομένους· τὰ μὲν γὰρ προενεργηθέντα  ἀφείθη,   τὰ δὲ ἐπιγινόμενα ἐκκαθαίρεται. Περὶ
[4, 9]   τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται αὐτόν, ὅταν  ἔλθῃ   ἐν τῇ δόξῃ τοῦ πατρὸς
[4, 26]   δόξα ἀνθρώπου ὡς ἄνθος χόρτου·  ἐξηράνθη   χόρτος καὶ τὸ ἄνθος
[4, 9]   τῶν ἀγγέλων. Ὃς γὰρ ἂν  ἐπαισχυνθῇ   με τοὺς ἐμοὺς λόγους
[4, 17]   πίστιν ἐλευθέραν κληθεὶς Ἀβραὰμ οὐκ  ἐπήρθη   τῇ δόξῃ, μετριοπαθῶν δὲ ἔλεγεν·
[4, 12]   ἔτι χρησίμη πολιτεία  ὀρθή,   τὸ νεκρῶσαι τὰς ἐπιθυμίας καὶ
[4, 17]   Οὗ τὸ αἷμα ὑπὲρ ἡμῶν  ἡγιάσθη.   Ἐντραπῶμεν οὖν τοὺς προηγουμένους ἡμῶν
[4, 16]   ἐν ὀφθαλμοῖς ἀφρόνων τεθνάναι καὶ  ἐλογίσθη   κάκωσις ἔξοδος αὐτῶν καὶ
[4, 13]   φησὶν ἀπὸ θεοῦ· ὅτι ὑμῖν  ἐχαρίσθη   τὸ ὑπὲρ Χριστοῦ, οὐ μόνον
[4, 23]   πάντα ὅσα εἰς χρῆσιν ἡμῶν  ἐκτίσθη,   ὡς γάμον φέρε εἰπεῖν καὶ
[4, 17]   θεοῦ, πατὴρ δὲ τοῦ Ἰσαὰκ  προσηγορεύθη.   Διὰ φιλοξενίαν καὶ εὐσέβειαν Λὼτ
[4, 26]   ἐπίγειος ἡμῶν οἰκία τοῦ σκήνους  καταλυθῇ,   οἰκοδομὴν ἐκ θεοῦ ἔχομεν, οἰκίαν
[4, 12]   οὖν τὸν ἁγιασμὸν ἡμῶν οὐκ  ἐκωλύθη   παθεῖν κύριος. Εἰ τοίνυν
[4, 25]   ὁρῶντας καὶ δίδωσιν ὄργια. Κἂν  πύθῃ·   τὰ δὲ ὄργια ἐστὶ τίν´
[4, 7]   σῴζων πρὸς τὸ σῳζόμενον  ἐλέχθη)   θανῇ θάνατον ἑλόμενος διὰ ζωὴν
[4, 6]   κερδήσῃ, τὴν δὲ ψυχὴν αὐτοῦ  ζημιωθῇ;   τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα
[4, 17]   Διὰ φιλοξενίαν καὶ εὐσέβειαν Λὼτ  ἐσώθη   ἐκ Σοδόμων· διὰ πίστιν καὶ
[4, 17]   Σοδόμων· διὰ πίστιν καὶ φιλοξενίαν  ἐσώθη   Ῥαὰβ πόρνη· δι´ ὑπομονὴν
[4, 17]   μετετέθη, καὶ Νῶε, ὃς πιστεύσας  διεσώθη,   καὶ Ἀβραάμ, ὃς διὰ πίστιν
[4, 9]   τὴν σωτηρίαν. Ἀλλ´ εἰ καὶ  ὑπερβαίη   τις ἐπὶ τὴν ἀγάπην, τῷ
[4, 2]   ἐπὴν δ´ εἰς ἄκρον ἵκηται,  ῥηιδίη   δὴ ´πειτα πέλει, χαλεπή περ
[4, 22]   καὶ {ἡ} εἰκὼν τοῦ βαπτίσματος  εἴη   ἂν {καὶ ἡ} ἐκ Μωυσέως
[4, 25]   βροτῶν, κἂν πολυπραγμονῇ τις ὁποῖα  εἴη,   αὖθις ἀκουσάτω· Οὐ θέμις ἀκοῦσαί
[4, 6]   εἰς υἱοθεσίαν ἀποκατασταθήσονται τὴν προσφιλεστάτην.  Εἴη   δ´ ἂν τελεία εἰρηνοποίησις
[4, 13]   ῥύσασθαι τῆς φθορᾶς οὐ κατίσχυσεν.  Εἴη   δ´ ἂν καὶ κύριος
[4, 7]   δέσμιον αὐτοῦ, τῷ Τιμοθέῳ γράφει.  Εἴη   δ´ ἂν τοιοῦτος
[4, 22]   τὴν σωτηρίαν τὴν αἰώνιον,  εἴη   δὲ ταῦτα κεχωρισμένα (παντὸς μᾶλλον
[4, 8]   ἐὰν δέῃ, τεθνήξεται, ὅπερ ἂν  εἴη   διὰ θανάτου ζωοποιηθῆναι. ἴσμεν γοῦν
[4, 7]   ἐπ´ αὐτῷ τὸ εὐδαιμονεῖν ἂν  εἴη   καὶ τὸ μακαρίῳ εἶναι βασιλικῷ
[4, 1]   ἐπινενοημένων ἐγχειρητέον. Οἷς ἑπόμενον ἂν  εἴη   μετὰ τὴν ἐπιδρομὴν τῆς θεολογίας
[4, 6]   ἀνθρώπῳ εἰρηνικῷ. Οὗτος δ´ ἂν  εἴη   ἀνυποκρίτως ἐξ ὅλης καρδίας
[4, 25]   ἀπόδοσιν. Εἴτ´ οὖν χρόνος  εἴη   διὰ τῶν ἑπτὰ περιόδων
[4, 10]   τῷ δικαστηρίῳ· οὗτος δ´ ἂν  εἴη   μὴ περιστελλόμενος τὸν διωγμόν,
[4, 21]   κατὰ νόμον ψιλόν τις ἂν  εἴη   τέλειος, ὃς ἀποχὴν κακῶν ἐπαγγέλλεται·
[4, 21]   πνεῦμα. Μακάριος δ´ ἔνθεν ἂν  εἴη   τέλειός τε ἐν δίκῃ κηρυχθείη,
[4, 12]   ἀνταπόδοσις· εἰ μὲν γὰρ μὴ  εἴη   τῆς θείας διοικήσεως, οἴχεται
[4, 12]   θλίψεις οἴεσθαι χρή, μὴ γὰρ  εἴη   τοῦτο ἐννοεῖν, ἀλλὰ μὴ κωλύειν
[4, 26]   θεοῦ, καὶ οὐκ ἄν τις  εἴη   φύσει τοῦ κόσμου ξένος, μιᾶς
[4, 22]   Εἰ γοῦν τις καθ´ ὑπόθεσιν  προθείη   τῷ γνωστικῷ, πότερον ἑλέσθαι βούλοιτο,
[4, 26]   εὐχάς, ἃς οὐκ ἄν τις  αἰδεσθείη   ποιεῖσθαι πολλῶν συνειδότων. Ἡμεῖς δὲ
[4, 22]   τὸν θεὸν ἐφ´ οἷς πράττει  πεισθείη,   ὅπερ ἀδύνατον, πρᾶξαί τι παρὰ
[4, 13]   μὴ καὶ αὐτὸς αὐτοῖς ὁμοούσιος  λεχθείη·   εἰ δ´ εἰς τοῦτο κατήργησεν
[4, 21]   εἴη τέλειός τε ἐν δίκῃ  κηρυχθείη,   Ἵνα ὑπερβολὴ τῆς δυνάμεως
[4, 23]   πρὸς τὰ νοητὰ οἰκείωσιν ἀκολούθως  ποιοίη   ἄν, ἔμπαλιν δὲ πρὸς
[4, 13]   ποτε υἱὸς τῷ πατρὶ  διαφιλονικοίη   καὶ ταῦτα ἐν θεοῖς. Ὅτι
[4, 9]   καὶ τὸν πλησίον, ἵν´, εἰ  καλοίη   περίστασις, ὑπὲρ ἐκκλησίας ἀσκανδάλιστοι τὰς
[4, 22]   ὁμοίωσιν» τοῦ κυρίου τὸν βίον  ἐκτελοίη.   Κἄν πως ἀγαθοεργοῦντι αὐτῷ ἐναντίον
[4, 17]   γὰρ ὃς ἂν διδάσκῃ καὶ  ποιῇ   τὰ τοῦ κυρίου κατ´ ἀξίαν·
[4, 6]   ἀντικειμένου στρατιᾶς. Καὶ ὅλως  κυριακὴ   ἄσκησις ἀπάγει τὴν ψυχὴν τοῦ
[4, 6]   δικαιωθείς, πρὸς δὲ καὶ τῇ  κυριακῇ   τελειωθεὶς εὐποιίᾳ. Αὐτίκα τὸν καυχώμενον
[4, 7]   Ἕλληνες γὰρ οὐκ οἶδ´ ὅπως  ἀνάγκῃ   δεδωκότες ἀλόγῳ τὰ συμβαίνοντα ἄκοντες
[4, 3]   καὶ θυμοῦ βάραθρα, διαπηδᾶν  ἀνάγκη   καὶ πᾶσαν ἀποφεύγειν τὴν τῶν
[4, 12]   τῶν ὅλων. Ὧν οὕτως ἐχόντων  ἀνάγκη   ὁμολογεῖν αὐτοὺς τὴν κόλασιν
[4, 6]   μὴ καρποφορῆσαι δυνηθῆναι. Μαθεῖν οὖν  ἀνάγκη   ὅπως ἑκάστῳ τῶν προσπιπτόντων χρηστέον
[4, 5]   ἀναφορά. Ἐν ταύτῃ γὰρ μαθεῖν  ἀνάγκη   τὸν γνωστικῶς πολιτευόμενον τὰ προσήκοντα,
[4, 1]   τῶν προλέγεσθαι ὀφειλομένων τῆς ἀληθείας  ἀνάγκη)   τότε δὴ τὴν τῷ ὄντι
[4, 6]   αὐτοῦ, οὐδὲ ἐπιστώθησαν ἐν τῇ  διαθήκῃ   αὐτοῦ. Διὰ τοῦτο Ἄλαλα γενηθήτω
[4, 7]   μὴ δακέθυμος ἱδρὼς ἔνδοθεν μόλῃ  ἵκῃ   τ´ ἐς ἄκρον ἀνδρείας. Καὶ
[4, 19]   Ἀρήτη δὲ Ἀριστίππου  Κυρηναϊκὴ   τὸν Μητροδίδακτον ἐπικληθέντα ἐπαίδευσεν Ἀρίστιππον.
[4, 7]   τελείωσιν σπεύδουσιν γνῶσις  λογική,   ἧς θεμέλιος ἁγία τριάς,
[4, 21]   ἂν εἴη τέλειός τε ἐν  δίκῃ   κηρυχθείη, Ἵνα ὑπερβολὴ τῆς
[4, 17]   ἐδοκίμασεν; τήν τε σώφρονα καὶ  ἐπιεικῆ   ἐν Χριστῷ εὐσέβειαν οὐκ ἐθαύμασεν;
[4, 16]   ἐνδεικνύμενοι, ὅτι Οὐκ ἐν σοφίᾳ  σαρκικῇ,   ἀλλ´ ἐν χάριτι θεοῦ ἀνεστράφημεν
[4, 9]   διὰ τῆς φωνῆς ὁμολογία οὐ  καθολική,   ἀλλὰ μερική. Καθολικὴ δὲ ἣν
[4, 9]   ὁμολογία οὐ καθολική, ἀλλὰ μερική.  Καθολικὴ   δὲ ἣν νῦν λέγει,
[4, 8]   σαρκὸς οὐ μὴ τελέσητε»  ἀποστολικὴ   συμβουλεύει ἐντολή· γὰρ σὰρξ
[4, 9]   ταύτῃ τῇ ὁμολογίᾳ καὶ  μερικὴ   ἐπὶ τῶν ἐξουσιῶν, ἐὰν
[4, 9]   φωνῆς ὁμολογία οὐ καθολική, ἀλλὰ  μερική.   Καθολικὴ δὲ ἣν νῦν λέγει,
[4, 7]   ὑπακοῦσαι λόγων. Θεανὼ γὰρ  Πυθαγορικὴ   γράφει· Ἦν γὰρ ἂν τῷ
[4, 19]   δέ; οὐχὶ Θεανὼ μὲν  Πυθαγορικὴ   εἰς τοσοῦτον ἧκεν φιλοσοφίας ὡς
[4, 6]   πενίαν νόσον γῆρας  (φυσικὴ   γὰρ νόσος καὶ τοῦτο) ἐξυπηρετῆσαι
[4, 5]   τὴν πόσιν δὲ ἡδονή,  ποιητικὴ   τῆς ἡδονῆς ἀλγηδὼν
[4, 18]   κυρίου, καὶ κατὰ Χριστὸν  ἀγαπητικὴ   ἡμῶν διδασκαλία τε καὶ πολιτεία.
[4, 15]   δὲ λέγω οὐχὶ τὴν ἑαυτοῦ,  γνωστικὴ   γάρ, ἀλλὰ τὴν τοῦ ἑτέρου,
[4, 21]   εὐποιίαν. Ἀλλὰ νομικοῦ μὲν τελείωσις  γνωστικὴ   εὐαγγελίου πρόσληψις, ἵνα γένηται
[4, 19]   βασάνους ἤνεγκεν ἀνδρείως Λέαινα  Ἀττική;   συνειδυῖα αὕτη τοῖς ἀμφὶ τὸν
[4, 8]   σπουδῆς, ἐάν τε ἀρέσκειν τισὶ  δοκῇ   ἐάν τε καὶ μή. Εἰ
[4, 8]   πραχθῆναι δυνάμενον, ἐάν τε ἑτέρως  δοκῇ   τισιν ἐάν τε καὶ μή.
[4, 17]   θεοῦ. Μακάριος γὰρ ὃς ἂν  διδάσκῃ   καὶ ποιῇ τὰ τοῦ κυρίου
[4, 22]   ἄλειψαι, ἵνα θεὸς μόνος  γινώσκῃ,   ἀνθρώπων δὲ οὐδὲ εἷς, ἀλλ´
[4, 26]   ἐὰν καιρὸς τῆς ἀποδημίας  καλῇ,   ἀπολείπουσα τὸ σκῆνος. Πάροικος» φησίν,
[4, 23]   τὴν πρὸς σὲ οἰκείωσιν, κύριε.  Καλὴ   γὰρ κτισθεῖσα δὴ οἰκονομία
[4, 25]   πως· δὲ παρθένος ἦν  καλή,   παρθένος ἦν, ἀνὴρ οὐκ ἔγνω
[4, 18]   σὰρξ εἶναι κατ´ ἐπιθυμίαν δόξῃ  καλή,   σαρκικῶς ἰδὼν καὶ ἁμαρτητικῶς δι´
[4, 8]   δὲ Κύριος κεφαλὴ τοῦ ἀνδρός,  κεφαλὴ   δὲ γυναικὸς ἀνήρ, κύριος
[4, 8]   ἀνδρὸς κεφαλὴ Χριστός,  κεφαλὴ   δὲ γυναικὸς ἀνήρ. Οὐ
[4, 8]   εἰδέναι ὅτι παντὸς ἀνδρὸς  κεφαλὴ   Χριστός, κεφαλὴ δὲ γυναικὸς
[4, 8]   τῷ κυρίῳ, ὅτι ἀνήρ ἐστι  κεφαλὴ   τῆς γυναικὸς ὡς καὶ
[4, 8]   γυναικὸς ὡς καὶ Χριστὸς  κεφαλὴ   τῆς ἐκκλησίας, αὐτὸς σωτὴρ
[4, 8]   οἶκον ἔχητον ἀνὴρ ἠδὲ γυνή.  Κεφαλὴ   τοίνυν τὸ ἡγεμονικόν. Εἰ δὲ
[4, 8]   τὸ ἡγεμονικόν. Εἰ δὲ Κύριος  κεφαλὴ   τοῦ ἀνδρός, κεφαλὴ δὲ γυναικὸς
[4, 17]   ἐκήρυξεν; καὶ τὴν τελείαν καὶ  ἀσφαλῆ   γνῶσιν οὐκ ἐμακάρισεν; ἀπροσωπολήπτως γὰρ
[4, 17]   ἐν ἡμῖν ἐστι, καὶ ὅταν  θέλῃ,   ἀνελεῖ αὐτήν. Ταῦτα δὲ πάντα
[4, 1]   μὲν γεγράψεται, ἢν θεός γε  ἐθέλῃ   καὶ ὅπως ἂν ἐμπνέῃ, νυνὶ
[4, 26]   πρὸς γνῶσιν συντείνουσαν τά τε  μέλη   καὶ μέρη πρὸς τὸ καλόν,
[4, 18]   καὶ μισθῷ προσδοκωμένῳ ἐπικροτῶν τὰ  χείλη   εἰς μαρτυρίαν κυρίου ὁμολογήσω κύριον,
[4, 6]   τὴν γλῶσσαν ἡμῶν μεγαλυνοῦμεν, τὰ  χείλη   ἡμῶν παρ´ ἡμῖν ἐστι· τίς
[4, 17]   γλῶσσάν σου ἀπὸ κακοῦ καὶ  χείλη   σου τοῦ μὴ λαλῆσαι δόλον·
[4, 6]   πάλιν· Ἐξολεθρεύσαι κύριος πάντα τὰ  χείλη   τὰ δόλια καὶ γλῶσσαν μεγαλορήμονα,
[4, 6]   Διὰ τοῦτο Ἄλαλα γενηθήτω τὰ  χείλη   τὰ δόλια· τὰ λαλοῦντα κατὰ
[4, 22]   σχέσις ὡς νοῦ, δὲ  ποικίλη   διάθεσις γίνεται τῇ πρὸς τὰ
[4, 19]   καὶ τὰ κυνογάμια ἐν τῇ  Ποικίλῃ   ἐτέλεσεν. Ἀρήτη δὲ Ἀριστίππου
[4, 25]   καθ´ ἑαυτήν τε καὶ  ὁμιλῇ   τοῖς εἴδεσιν, οἷός ἐστιν
[4, 22]   μὴ ὀνειδιζομένη ἔτι. δὲ  ψιλῇ   κλήσει καθὸ κέκληται ὑπακούων οὔτε
[4, 12]   αὗται κολάσεως, ἧς τίς ἂν  ἄλλη   μείζων ἀπέμφασις γένοιτο; Ἀλλὰ πρὸς
[4, 7]   τοῦ θεοῦ· κἂν ἀτιμίᾳ τις  περιβάλλῃ   τοῦτον φυγῇ τε καὶ δημεύσει
[4, 20]   ἃν τῷ ξυνόντι πρὸς χάριν  μέλλῃ   λέγειν. Καὶ αὖθίς που τούτοις
[4, 8]   ἀλλ´ ἐν αὐτῇ πολλάκις τῇ  ἁμίλλῃ   τῶν πόνων γυνὴ ἀποκυήσασα
[4, 1]   πρὸς τὴν κατεπείγουσαν ἐξυπηρετοῦμεν χρείαν  (πολλὴ   γὰρ τῶν προλέγεσθαι ὀφειλομένων
[4, 21]   δὲ διασύστασις Ἐν ὑπομονῇ  πολλῇ,   ἐν θλίψεσιν, ἐν ἀνάγκαις, ἐν
[4, 23]   παντὸς κακοῦ. Ἴσθι πεποιθὼς ἐν  ὅλῃ   καρδίᾳ σου καὶ τῇ διανοίᾳ
[4, 6]   ἐν τῇ τῶν δυεῖν ἀδελφῶν  παραβολῇ   Μίσθιοι» κέκληνται, καὶ μή τί
[4, 6]   μή τι ταύτας ἐν τῇ  παραβολῇ   τοῦ τετραμεροῦς σπόρου ᾐνίξατο τὰς
[4, 6]   δὲ βούλεται τοῦ Λαζάρου  παραβολὴ   τῷ κυρίῳ πλουσίου καὶ πένητος
[4, 19]   εὐδοκίμων γυναικῶν, δὲ σεμνότητος  ὑπερβολῇ   καὶ μέχρι θανάτου χωροῦσα πρὸς
[4, 5]   εἶναι. Καίτοι καὶ Ἰὼβ ἐγκρατείας  ὑπερβολῇ   καὶ πίστεως ὑπεροχῇ πένης μὲν
[4, 21]   ἐν δίκῃ κηρυχθείη, Ἵνα  ὑπερβολὴ   τῆς δυνάμεως τοῦ θεοῦ
[4, 7]   μὴ δακέθυμος ἱδρὼς ἔνδοθεν  μόλῃ   ἵκῃ τ´ ἐς ἄκρον ἀνδρείας.
[4, 3]   κακὸν οὐκ ἐργάζεται καὶ πᾶσα  ἐντολὴ   ἐν τούτῳ ἀνακεφαλαιοῦται, τῷ ἀγαπᾶν
[4, 3]   κλέψεις, καὶ εἴ τις ἑτέρα  ἐντολή,   ἐν τούτῳ μόνῳ ἀνακεφαλαιοῦται τῷ
[4, 8]   μὴ τελέσητε» ἀποστολικὴ συμβουλεύει  ἐντολή·   γὰρ σὰρξ ἐπιθυμεῖ κατὰ
[4, 17]   ὅτι ἐν τῇ πρὸς Κορινθίους  ἐπιστολῇ   γέγραπται· Διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ
[4, 3]   ἀπόστολος ἐν τῇ πρὸς Ῥωμαίους  ἐπιστολῇ   γράφει· Εἰς ὑπακοὴν πίστεως εἰς
[4, 20]   γοῦν ἐν τῇ πρὸς Τίτον  ἐπιστολῇ   ἀπόστολος δεῖν εἶναί φησι
[4, 17]   μὴν ἐν τῇ πρὸς Κορινθίους  ἐπιστολῇ   ἀπόστολος Κλήμης καὶ αὐτὸς
[4, 20]   τέλειον, Πέτρος ἐν τῇ  ἐπιστολῇ   φησι· ὀλίγον ἄρτι εἰ δέον
[4, 8]   εὐδοκιμοῦσαν· ποτὲ δὲ πᾶσα γὰρ  δούλη   ἐστὶν ἀνδρὸς σώφρων γυνή,
[4, 2]   πίονας ἄρτους καὶ μέλι ἐν  κοτύλῃ   καὶ ἔλαιον ἀναψήσασθαι. Χρὴ τοίνυν
[4, 20]   τις ῥίζα πικρίας ἄνω φύουσα  ἐνοχλῇ   καὶ δι´ αὐτῆς μιανθῶσιν οἱ
[4, 8]   συμφερόντως μαχόμενα. Ἐπιφέρει γοῦν· Ἵνα  μὴ   ἂν θέλητε ταῦτα ποιῆτε.
[4, 16]   κοσμικὰς ἐπιθυμίας» ἀποτέμνοντας κεφαλάς. Τεκνία,  μὴ   ἀγαπῶμεν λόγῳ μηδὲ γλώσσῃ, φησὶν
[4, 11]   κατά τε τὴν ὑπομονήν· κἂν  μὴ   ἀδικῶμεν, ἀλλ´ ὡς ἀδικοῦσιν ἡμῖν
[4, 8]   ἐρεθίζετε τὰ τέκνα ὑμῶν, ἵνα  μὴ   ἀθυμῶσιν. Οἱ δοῦλοι, ὑπακούετε κατὰ
[4, 17]   μαρτυρεῖσθαι ἁγνὸς τῇ σαρκὶ  μὴ   ἀλαζονευέσθω, γινώσκων ὅτι ἕτερός ἐστιν
[4, 12]   ἡμάρτανεν. Ὥστ´ οὐκ αὐτῷ τὸ  μὴ   ἁμαρτῆσαι λογιστέον. Ὡς γὰρ
[4, 16]   ἀναγνώσει τῆς παλαιᾶς διαθήκης μένει,  μὴ   ἀνακαλυπτόμενον» κατὰ τὴν πρὸς τὸν
[4, 10]   ἀπροσπαθεῖς διαμένωμεν μόνον, ἀλλ´ ὡς  μὴ   ἀντιποιούμενοι τοὺς ἐπιδικαζομένους ἐφ´ ἑαυτοὺς
[4, 16]   ἑαυτοὺς κρείττονα ὕπαρξιν καὶ μένουσαν.  Μὴ   ἀποβάλητε οὖν τὴν παρρησίαν ὑμῶν,
[4, 9]   δικαστηρίοις καὶ μέχρι θανάτου βασανιζομένους  μὴ   ἀρνεῖσθαι ἀπὸ διαθέσεως πεπιστευκέναι φαίνονται·
[4, 11]   ἐν χειρὶ θεοῦ, καὶ οὐ  μὴ   ἅψηται αὐτῶν βάσανος. ~Βασιλείδης δὲ
[4, 6]   τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου· ἐὰν  μὴ   βδελυσσώμεθα δηλονότι τοὺς διώκοντας καὶ
[4, 26]   δὲ οὐ σῴζει, παρὰ τὸ  μὴ   βούλεσθαι εἰδέναι αὐτοὺς τὸν θεόν·
[4, 7]   ἡμετέρας οὐκ ἀναγκάσεις ποιεῖν  μὴ   βουλόμεθα. Πῦρ ἀνθρώποις μέγιστον κολαστήριον·
[4, 23]   αὐτοῦ καλῶς ποιεῖ, καὶ  μὴ   γαμίζων κρεῖσσον ποιεῖ πρὸς τὸ
[4, 12]   αὐτὸν τὰς θλίψεις οἴεσθαι χρή,  μὴ   γὰρ εἴη τοῦτο ἐννοεῖν, ἀλλὰ
[4, 24]   ἐντολαὶ οἷαί τε γενέσθαι καὶ  μὴ   γενέσθαι ὑφ´ ἡμῶν, οἷς εὐλόγως
[4, 22]   μοι τόδε γένηται καὶ τόδε  μὴ   γένηται, τῆς ἐπιστήμης ἐφίεσθαι τῆς
[4, 24]   μὴ ὦσι γενόμεναι, ἀλλ´ ὡς  μὴ   γενόμεναι. Πλὴν οὐδὲ πάσας
[4, 24]   ταῖς ἑκουσίοις κολαζόμεθα, οὐχ ἵνα  μὴ   γένωνται γενόμεναι, ἀλλ´ ὅτι ἐγένοντο,
[4, 15]   κακῶς οἰκοδομηθῇ ἀμαθίᾳ μιμούμενος  μὴ   γινώσκει, καταφρονητὴς ἀντὶ μεγαλόφρονος γινόμενος.
[4, 26]   μὲν ἄγνοια διὰ τὸ  μὴ   γινώσκειν φύεται, θεὸς δὲ
[4, 4]   τοῦ πιστοῦ, τὸν ὄντως θεὸν  μὴ   γνωρίσαντες, θανάτῳ δὲ ἑαυτοὺς ἐπιδιδόασι
[4, 7]   πάντων βλεφάροις θνατῶν ἔσοπτος,  μὴ   δακέθυμος ἱδρὼς ἔνδοθεν μόλῃ ἵκῃ
[4, 13]   ἐχθροὶ δὴ τῶν ἐντολῶν αἷς  μὴ   {δὲ} ὑπακηκόασι γενόμενοι, ὥσπερ φίλοι
[4, 12]   ἐκ τῆς ἀποβάσεως καὶ τὸ  μὴ   δεῖν κολασθῆναι τοῦτον φήσει, τὴν
[4, 18]   καὶ τὰ ἐπισκοτοῦντα ἀποβαλεῖν πάθη,  μὴ   δι´ ἀγάπην δὲ πιστωθῶ τῷ
[4, 22]   πρώτη ἀγαθοποιία τοῦ τελείου, ὅταν  μὴ   διά τι χρειῶδες τῶν εἰς
[4, 20]   Τὰς πρεσβύτιδας ἐν καταστήματι ἱεροπρεπεῖ,  μὴ   διαβόλους, μὴ οἴνῳ πολλῷ δεδουλωμένας,
[4, 3]   παρὰ τὴν ἐπιστήμην λέγω, ἐπεὶ  μὴ   διαφέρει ζωή· κοινὸν γὰρ τῇ
[4, 12]   δὲ κωλυσάσης τὸ ἔργον καὶ  μὴ   δικαίως περιεπούσης τὸν ἁμαρτητικόν. Πῶς
[4, 26]   οὐχ ὅτι τὸ θεῖον ᾤοντο  μὴ   δύνασθαι τῶν ἡσυχῇ φθεγγομένων ἐπαΐειν,
[4, 6]   τῇ προαιρέσει ἐφ´ ἣν ὁρμώμεθα,  μὴ   δυνηθέντες ἐπὶ τέλος ἀγαγεῖν
[4, 12]   φόνον θέλων ἀνδροφόνος ἐστί, κἂν  μὴ   δύνηται φονεῦσαι, οὑτωσὶ δὴ καὶ
[4, 6]   καὶ τοὺς ἐθέλοντας ἐλεεῖν, κἂν  μὴ   δύνωνται, οἷς κατὰ προαίρεσιν τὸ
[4, 17]   ἔργοις ἀγαθοῖς· ταπεινόφρων μαρτυρείτω  μὴ   ἑαυτῷ, ἀλλ´ ἐάτω ὑφ´ ἑτέρου
[4, 15]   φησίν, ἀλλὰ πάντα στέγομεν, ἵνα  μὴ   ἐγκοπὴν δῶμεν τῷ εὐαγγελίῳ τοῦ
[4, 8]   τισὶ δοκῇ ἐάν τε καὶ  μή.   Εἰ δὴ τῶν ἀδιαφόρων ἔνια
[4, 12]   καθάπερ καὶ τὰ ἔθνη τὰ  μὴ   εἰδότα τὸν κύριον, τὸ μὴ
[4, 12]   ἀνταπόδοσις· εἰ μὲν γὰρ  μὴ   εἴη τῆς θείας διοικήσεως, οἴχεται
[4, 12]   ὁμολογεῖν αὐτοὺς τὴν κόλασιν  μὴ   εἶναι ἄδικον (καὶ δικαιοπραγοῦσιν οἱ
[4, 5]   τὰ προσήκοντα, ἐπεὶ τό γε  μὴ   εἶναι τὴν ἡδονὴν ἀγαθὸν ὡμολόγηται
[4, 8]   πλέον τὴν ἀρετὴν περιμάχητον νομιστέον,  μὴ   εἰς ἄλλο τι ἀφορῶντας, ἀλλὰ
[4, 18]   ἠχῶν καὶ κύμβαλον ἀλαλάζον· ἢν  μὴ   ἐκ διαθέσεως ἐκλεκτῆς, δι´ ἀγάπης
[4, 8]   πάντα τοῖς κατὰ σάρκα κυρίοις,  μὴ   ἐν ὀφθαλμοδουλείαις ὡς ἀνθρωπάρεσκοι, ἀλλ´
[4, 12]   κτᾶσθαι ἐν ἁγιασμῷ καὶ τιμῇ,  μὴ   ἐν πάθει ἐπιθυμίας καθάπερ καὶ
[4, 6]   φίλον τῷ θεῷ καὶ τὸν  μή.   Ἐνταῦθα οὐδὲ σύγκρισις ἔτι ἀπολείπεται
[4, 21]   δυνάμεως τοῦ θεοῦ καὶ  μὴ   ἐξ ἡμῶν, ὥς φησιν
[4, 18]   τὸ μὴ μοιχεῦσαι καὶ τὸ  μὴ   ἐπιθυμῆσαι τῆς τοῦ πλησίον τελειοῦται,
[4, 12]   μοιχός ἐστι, κἂν τοῦ μοιχεῦσαι  μὴ   ἐπιτύχῃ, καὶ ποιῆσαι φόνον
[4, 8]   εὐάρεστον τῷ κυρίῳ. Οἱ πατέρες,  μὴ   ἐρεθίζετε τὰ τέκνα ὑμῶν, ἵνα
[4, 26]   τὸ σῶμα, οὐδὲ μὴν  μή   ἐστιν ἀγαθόν, τοῦτο εὐθέως κακόν.
[4, 13]   ἀλλοτρίων τῶν ἐπιθυμητῶν ὄντων πόθον  μὴ   ἔχειν διδάσκει, καθάπερ ὑπειλήφασιν οἱ
[4, 18]   μου ἐπιδῶ» φησίν, ἀγάπην δὲ  μὴ   ἔχω, χαλκός εἰμι ἠχῶν καὶ
[4, 12]   παρηγορήσει μηδὲ πάσχειν δοκεῖν· κἂν  μὴ   ἡμαρτηκὼς δ´ ὅλως τις ἐπὶ
[4, 7]   βίος πονηρευσαμένοις· ἔπειτα τελευτῶσιν, εἰ  μὴ   ἦν ἀθάνατος ψυχή, ἕρμαιον
[4, 3]   οὐκ ἂν ᾔδεσαν, εἰ ταῦτα  μὴ   ἦν, Σωκράτης δὲ νόμον ἕνεκα
[4, 8]   καὶ ἀγωνίζεσθαι διαφερόντως, ὅπως ἂν  μὴ   ἡττηθέντες ἀποπέσωσι τῶν ἀρίστων καὶ
[4, 6]   ἐπαιρομένων ἐπὶ τὸ ποίμνιον αὐτοῦ.  Μὴ   θησαυρίζετε» τοίνυν ὑμῖν θησαυροὺς ἐπὶ
[4, 22]   ἀπὸ τοῦ σώματος. Ἄρ´ οὖν  μὴ   καθεύδωμεν ὡς οἱ λοιποί, ἀλλὰ
[4, 13]   Χριστὸς τὸν θάνατον κατήργησεν, εἰ  μὴ   καὶ αὐτὸς αὐτοῖς ὁμοούσιος λεχθείη·
[4, 24]   αὐτῷ, ὡς τὸ φιλοσοφεῖν  μή,   καὶ τὸ πιστεύειν ἀπιστεῖν.
[4, 15]   ἀλλὰ τὴν τοῦ ἑτέρου, ἵνα  μὴ   κακῶς οἰκοδομηθῇ ἀμαθίᾳ μιμούμενος
[4, 8]   δοκῇ τισιν ἐάν τε καὶ  μή.   Καλῶς οὖν καὶ Ἐπίκουρος Μενοικεῖ
[4, 6]   πεσὸν συμπνιγῆναι ὑπ´ αὐτῶν καὶ  μὴ   καρποφορῆσαι δυνηθῆναι. Μαθεῖν οὖν ἀνάγκη
[4, 17]   φανερὸν ποιησάτωσαν, τὴν ἀγάπην αὐτῶν  μὴ   κατὰ προσκλίσεις, ἀλλὰ πᾶσι τοῖς
[4, 13]   μὲν κόσμον λύητε, ὑμεῖς δὲ  μὴ   καταλύησθε, κυριεύετε τῆς κτίσεως καὶ
[4, 8]   πᾶσι φερόμενοι τυγχάνωσιν, ἐκτὸς εἰ  μὴ   καταμαλακισθεῖεν. Ἀναγκαῖον οὖν σύμπαντι τῷ
[4, 5]   ὑπὸ τοῦ κατεπείγοντος θλίβεται· κἂν  μὴ   καταμεγαλοφρονῶν τύχῃ, μηδέπω τὴν
[4, 13]   τοῦ πάντων κυρίου, ἀλλ´ ἐπειδὴ  μὴ   καταμένομεν ἐν αὐτοῖς τὸν πάντα
[4, 16]   οὖν τοὺς διώκοντας· εὐλογεῖτε καὶ  μὴ   καταρᾶσθε. γὰρ καύχησις ἡμῶν
[4, 13]   φυσικὴν τοίνυν ὄρεξιν χρηστέον τοῖς  μὴ   κεκωλυμένοις καλῶς, πᾶσαν ὑπερέκπτωσιν καὶ
[4, 12]   γὰρ εἴη τοῦτο ἐννοεῖν, ἀλλὰ  μὴ   κωλύειν τοὺς ἐνεργοῦντας πεπεῖσθαι προσῆκεν
[4, 12]   συντόμως φάναι τὰ τοιαῦτα συμβαίνειν  μὴ   κωλύσαντος τοῦ θεοῦ· τοῦτο γὰρ
[4, 12]   ἀφορμὴν δὲ πρὸς τὸ ἡμαρτηκέναι  μὴ   λαβὼν οὐχ ἡμάρτανεν. Ὥστ´ οὐκ
[4, 17]   κακοῦ καὶ χείλη σου τοῦ  μὴ   λαλῆσαι δόλον· ἔκκλινον ἀπὸ κακοῦ
[4, 20]   τι λέξῃ, χρὴ δοκεῖν, κἂν  μὴ   λέγῃ, κἀκπονεῖν ἃν τῷ ξυνόντι
[4, 17]   τοίνυν ἐνδεικνύσθω τὴν σοφίαν αὐτοῦ  μὴ   λόγοις μόνον, ἀλλ´ ἐν ἔργοις
[4, 22]   Εὖ γοῦν κἀκεῖνο εἴρηται· Ἴσθι  μὴ   λουτρῷ, ἀλλὰ νόῳ καθαρός. Ἀγνεία
[4, 12]   τοῦ ὁμολογῆσαι καὶ κολασθῆναι  μή;   λύεται γὰρ ἐπὶ τοῦ ἀρνησομένου
[4, 19]   γυναῖκα ἐν ὁτῳοῦν ἐλλόγιμον γενέσθαι  μὴ   μαθήσει μηδὲ μελέτῃ τε καὶ
[4, 6]   ψυχῆς αὐτοῦ; Διὰ τοῦτο λέγω·  μὴ   μεριμνᾶτε τῇ ψυχῇ ὑμῶν τί
[4, 6]   ὑπομένωμεν τὰς παρ´ αὐτῶν τιμωρίας,  μὴ   μισοῦντες αὐτούς, βράδιον προσεδοκήσαμεν
[4, 18]   καὶ πολιτεία. Ἀγάπῃ γοῦν τὸ  μὴ   μοιχεῦσαι καὶ τὸ μὴ ἐπιθυμῆσαι
[4, 11]   τὸν κριτὴν τῆς ἑαυτοῦ γνώμης,  μὴ   νευροσπαστούμενον ἀψύχων δίκην ὀργάνων ἀφορμὰς
[4, 7]   ἀήττητον βοηθόν, τὸν ὑπερασπίζοντα ἡμῶν.  Μὴ   ξενίζεσθε τοίνυν» Πέτρος λέγει,
[4, 24]   προανακρούωνται νουθετούμενοι, καὶ τρίτον ὡς  μὴ   ἀδικούμενος εὐκαταφρόνητος καὶ
[4, 20]   ὑποτασσομένας τοῖς ἰδίοις ἀνδράσιν, ἵνα  μὴ   λόγος τοῦ θεοῦ βλασφημῆται.
[4, 15]   ὑπόδειγμα τοῖς θέλουσιν ἐγκρατεύεσθαι γινόμενοι,  {μὴ}   οἰκοδομουμένοις εἰς τὸ ἀδεῶς τὰ
[4, 20]   ἐν καταστήματι ἱεροπρεπεῖ, μὴ διαβόλους,  μὴ   οἴνῳ πολλῷ δεδουλωμένας, ἵνα σωφρονίζωσι
[4, 5]   τοὺς πορισμοὺς διατρίβειν ἀναγκάζουσα τὸν  μὴ   ὅλον ἑαυτὸν δι´ ἀγάπης ἀνατεθεικότα
[4, 9]   αὐτόν, ἀρνοῦνται αὐτόν, τῇ πράξει  μὴ   ὁμολογοῦντες. Μόνοι δ´ ἐν αὐτῷ
[4, 22]   ἀποκατάστασις, καὶ Οὐ καταισχύνει»  μὴ   ὀνειδιζομένη ἔτι. δὲ ψιλῇ
[4, 9]   δύνανται· ἀρνοῦνται δὲ αὐτὸν οἱ  μὴ   ὄντες ἐν αὐτῷ. Οὐ γὰρ
[4, 9]   δύνανται· ἀρνοῦνται δὲ αὐτὸν οἱ  μὴ   ὄντες ἐν αὐτῷ. Ταῦτα μὲν
[4, 20]   εἰδότες ἀγαπᾶτε, εἰς ὃν ἄρτι  μὴ   ὁρῶντες, πιστεύοντες δὲ ἀγαλλιᾶσθε χαρᾷ
[4, 15]   ἔχομεν ἐξουσίαν φαγεῖν καὶ πιεῖν;  μὴ   οὐκ ἔχομεν ἐξουσίαν ἀδελφὴν γυναῖκα
[4, 15]   τὸ εἰρημένον πρὸς τοῦ ἀποστόλου·  Μὴ   οὐκ ἔχομεν ἐξουσίαν φαγεῖν καὶ
[4, 7]   δυνάμεως καὶ ἀγάπης καὶ σωφρονισμοῦ.  Μὴ   οὖν ἐπαισχυνθῇς τὸ μαρτύριον τοῦ
[4, 18]   ἱκανὸς ἐν αὐτῇ εὑρεθῆναι, εἰ  μὴ   οὓς ἂν αὐτὸς καταξιώσῃ
[4, 14]   βίῳ. Οὐχ οἷόν τε οὖν  μὴ   παθεῖν τὰ ἔχθιστα τοὺς ὁμολογοῦντας
[4, 6]   Οὗτός ἐστι τῷ ὄντι Βαλλάντιον  μὴ   παλαιούμενον» ἐφόδιον ζωῆς ἀιδίου, θησαυρὸς
[4, 22]   διάθεσις εἶναι λέγοιτο. Τῷ γὰρ  μὴ   παρεισιέναι ποτὲ ἐννοίας διαφόρους ἀναλλοίωτον
[4, 2]   βασιλικῆς ὄντως ἐχόμενος ὁδοῦ καὶ  μὴ   παρεκτρέχων. Εἰκότως οὖν πολὺ τὸ
[4, 24]   ἁμαρτήσαντα οὐκ ὠφελεῖ εἰς τὸ  μὴ   πεποιηκέναι, ἀλλ´ εἰς τὸ μηκέτι
[4, 10]   οὗτος δ´ ἂν εἴη  μὴ   περιστελλόμενος τὸν διωγμόν, ἁλώσιμον διὰ
[4, 8]   ἄνδρες, ἀγαπᾶτε τὰς γυναῖκας καὶ  μὴ   πικραίνεσθε πρὸς αὐτάς. Τὰ τέκνα,
[4, 25]   Λευῖται. Ἀλλογενεῖς δὲ εἴρηκεν τοὺς  μὴ   πιστεῦσαι βουληθέντας, ἀλλ´ ἀπιστεῖν ἐθέλοντας.
[4, 21]   τοῦτο εἴρηται τοῖς Ἑβραίοις· Ἐὰν  μὴ   πιστεύσητε, οὐ μὴ συνῆτε» τουτέστιν
[4, 21]   οὐ μὴ συνῆτε» τουτέστιν ἐὰν  μὴ   πιστεύσητε τῷ διὰ νόμου προφητευθέντι
[4, 25]   Αὕτη τῷ ὄντι δικαιοσύνη,  μὴ   πλεονεκτεῖν ἐν θατέρῳ, ὅλον δὲ
[4, 7]   θεῷ. Οὐ πιστεύει δὲ  μὴ   ποιῶν ἐνετείλατο. Τί δέ;
[4, 14]   διαβόλου καταγινομένους ἔργοις· γέγραπται γάρ·  Μή   ποτε παραδῷ σε τῷ κριτῇ,
[4, 9]   οὐκ ἐπέστησεν ὅτι εἰ καὶ  μὴ   πράξει τινὲς καὶ τῷ βίῳ
[4, 9]   τὰς ἀρχὰς καὶ τὰς ἐξουσίας,  μὴ   προμεριμνᾶτε πῶς ἀπολογηθῆτε τί
[4, 13]   οὗτοι τοὺς τῇ νέᾳ προφητείᾳ  μὴ   προσέχοντας ψυχικοὺς καλοῦσιν, πρὸς οὓς
[4, 15]   γνῶσιν οὐκ ἐν πᾶσι φέρειν,  Μή   πως ἐξουσία ἡμῶν πρόσκομμα
[4, 12]   διὰ δικαιοσύνην εἰς κόλασιν ἑλκόμενον  μὴ   ῥυομένη, καὶ τὸν ἀδικεῖν ἐθελήσαντα
[4, 25]   γὰρ ἦν τὸ εἰρημένον Ἐὰν  μὴ   στραφέντες γένησθε ὡς τὰ παιδία»
[4, 21]   Ἑβραίοις· Ἐὰν μὴ πιστεύσητε, οὐ  μὴ   συνῆτε» τουτέστιν ἐὰν μὴ πιστεύσητε
[4, 8]   σώφρων γυνή, δὲ  μὴ   σώφρων ἀνοίᾳ τὸν ξυνόντα ὑπερφέρει.
[4, 8]   περιπατεῖτε καὶ ἐπιθυμίαν σαρκὸς οὐ  μὴ   τελέσητε» ἀποστολικὴ συμβουλεύει ἐντολή·
[4, 6]   ἀδελφῶν παραβολῇ Μίσθιοι» κέκληνται, καὶ  μή   τί γε ἐνταῦθα τὸ καθ´
[4, 7]   ἐκείνου ἕνεκεν παθών· καὶ  μή   τι διὰ τοῦτο ἀδελφὸς εἴρηται·
[4, 6]   εἴτε περιουσίᾳ διὰ δικαιοσύνην δηλονότι.  Μή   τι οὖν οὐχ ἁπλῶς τοὺς
[4, 6]   μὴ φέροντι μυρίαι φροντίδες, καὶ  μή   τι ταύτας ἐν τῇ παραβολῇ
[4, 4]   ἐπιθυμίας μεθ´ ἑαυτῆς φερομένην, εἰ  μή   τινες τούτων ἐλλόγιμοι κατ´ ἀρετὴν
[4, 20]   οὐδεὶς ὄψεται τὸν κύριον, ἐπισκοποῦντες  μή   τις πόρνος βέβηλος ὡς
[4, 20]   μιᾶς ἀπέδοτο τὰ πρωτοτόκια, καὶ  μή   τις ῥίζα πικρίας ἄνω φύουσα
[4, 19]   μᾶλλον τοῦτο» ἀποκρίνεται δεόμενος  μὴ   τὸ ἑαυτοῦ σκοπῶν, ἀλλὰ τὴν
[4, 13]   ζητοῦσιν, οὐ τὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ.  Μὴ   τοίνυν ψυχικοὺς ἐν ὀνείδους μέρει
[4, 3]   τὸ ἑκατέρου τέλος καταλαβέσθαι καὶ  μὴ   τὸν θάνατον ἡγεῖσθαι κακόν· Ὅτε
[4, 6]   τοῦ νόμου προστάγματα πεπληρωκέναι διήλεγχε  μὴ   τὸν πλησίον ἀγαπήσαντα· εὐεργεσίαν δὲ
[4, 13]   δ´ εἰς τοῦτο κατήργησεν ὡς  μὴ   τοῦ διαφέροντος ἅπτεσθαι γένους, οὐχ
[4, 20]   μετὰ πειθοῦς προαιρήσεται· εἰ δὲ  μὴ   ὑπακούοι, τότε ἤδη πειράσεται καθ´
[4, 12]   μὴ εἰδότα τὸν κύριον, τὸ  μὴ   ὑπερβαίνειν καὶ πλεονεκτεῖν ἐν τῷ
[4, 5]   τε εὑρίσκεται τῷ φεύγειν τὸ  μὴ   ὑπομεῖναι. δὲ αὐτὸς λόγος
[4, 11]   δι´ ἀγάπην μαρτυροῖμεν· εἰ δὲ  μὴ   φαῦλοί τινες ἄνδρες εἶναι τοῖς
[4, 6]   γάμου, ἀλλὰ καὶ πενίας τῷ  μὴ   φέροντι μυρίαι φροντίδες, καὶ μή
[4, 16]   τὴν μισθαποδοσίαν· πίστει κατέλιπεν Αἴγυπτον,  μὴ   φοβηθεὶς τὸν θυμὸν τοῦ βασιλέως·
[4, 7]   Πέτρος. τὸν δὲ φόβον αὐτῶν  μὴ   φοβηθῆτε μηδὲ ταραχθῆτε, κύριον δὲ
[4, 16]   θεοῦ, ἀγαθὸς γὰρ ἦν, ἵνα  μὴ   χωρὶς ἡμῶν τελειωθῶσι. Τοιγαροῦν καὶ
[4, 12]   ἐξ ἄλλων ὄντως ἐγκαλούμενοι, ἵνα  μὴ   ὡς κατάδικοι ἐπὶ κακοῖς ὁμολογουμένοις
[4, 7]   δύνανται. Καὶ ἐπεκδιηγούμενος ἐπιφέρει, ἵνα  μὴ   ὡς Μαρκίων ἀχαρίστως ἐκδέξηταί τις
[4, 24]   τῆς πίστεως ἁμαρτίαι, οὐχ ἵνα  μὴ   ὦσι γενόμεναι, ἀλλ´ ὡς μὴ
[4, 16]   ἀναλάμψουσι καὶ ὡς σπινθῆρες ἐν  καλάμῃ   διαδραμοῦνται. Κρινοῦσιν ἔθνη καὶ κρατήσουσι
[4, 8]   κακίων ἄλοχος, κἂν κάκιστος  γήμῃ   τὴν εὐδοκιμοῦσαν· ποτὲ δὲ πᾶσα
[4, 6]   καλὴν τὴν διοίκησιν λέγουσα, ἐν  ἐπιστήμῃ   θείων καὶ ἀνθρωπίνων πραγμάτων καθεστῶσα,
[4, 25]   υἱὸς σοφία τέ ἐστι καὶ  ἐπιστήμη   καὶ ἀλήθεια καὶ ὅσα ἄλλα
[4, 26]   θεῖον πραγματευόμενον. Σοφία μὲν γὰρ  ἐπιστήμη   τῶν θείων καὶ τῶν ἀνθρωπίνων,
[4, 22]   δὲ ὑπομονὴ δοκιμήν, δὲ  δοκιμὴ   ἐλπίδα, δὲ ἐλπὶς οὐ
[4, 12]   ἀρνησαμένου, εἰς τί δὲ ἔτι  χρησίμη   πολιτεία ὀρθή, τὸ
[4, 12]   σκεῦος κτᾶσθαι ἐν ἁγιασμῷ καὶ  τιμῇ,   μὴ ἐν πάθει ἐπιθυμίας καθάπερ
[4, 25]   ὅσων γένεσις τελειοῦται· τῇ  ἑβδόμῃ   γὰρ ἀνάπαυσις θρῃσκεύεται, τῇ
[4, 1]   εἶδος παραθησόμεθα, ἵν´ ὡς ἐν  ἐπιδρομῇ   τὸν ἠθικὸν συμπερανάμενοι λόγον κεφαλαιωδῶς
[4, 8]   οὐκ ἔνι Ἕλλην καὶ Ἰουδαῖος,  περιτομὴ   καὶ ἀκροβυστία, βάρβαρος, Σκύθης, δοῦλος,
[4, 7]   σῴζων πρὸς τὸ σῳζόμενον ἐλέχθη)  θανῇ   θάνατον ἑλόμενος διὰ ζωὴν καὶ
[4, 13]   δαπανήσητε αὐτὸν καὶ ἀναλώσητε, καὶ  ἀποθάνῃ   θάνατος ἐν ὑμῖν καὶ
[4, 22]   κατὰ τὰ ἐνύπνια ἀναμαρτησία.  Ἱκανὴ   δέ, οἶμαι, ἀνθρώπῳ κάθαρσις μετάνοια
[4, 4]   τῶν κατ´ οὐρανὸν καὶ τὴν  ἀπλανῆ   σφαῖραν, οἳ μάλιστα τὴν ἡγεμονίαν
[4, 1]   ἀνὴρ γυνὴ τὸ γένος  τυγχάνῃ·   τά τε ἑξῆς περί τε
[4, 18]   οὖν τῆς φιλανθρωπίας ἡμῶν καὶ  ἁγνὴ   ἀγωγὴ κατὰ τὸν Κλήμεντα τὸ
[4, 17]   παρὰ θεῷ ἰσχύει, τί ἀγάπη  ἁγνὴ   παρὰ θεῷ δύναται, πῶς
[4, 21]   προφητεία, ἄλλῳ διάκρισις πνευμάτων, ἑτέρῳ  γένη   γλωσσῶν, ἄλλῳ δὲ ἑρμηνεία γλωσσῶν·
[4, 25]   ἀλήθεια καὶ ὅσα ἄλλα τούτῳ  συγγενῆ,   καὶ δὴ καὶ ἀπόδειξιν ἔχει
[4, 7]   τέ ἐστι τὴν σάρκα τὴν  ἀσθενῆ   πρὸς τὰς δυνάμεις καὶ τὰ
[4, 11]   θέλει μαθεῖν, προλήψει δὲ συναπάγεται  κενῇ,   διὸ καὶ κρίνεται. Διώκουσι τοίνυν
[4, 22]   ποιηταῖς ὧδέ πως· δ´  ὑδρηναμένη,   καθαρὰ χροῒ εἵματ´ ἔχουσα,
[4, 4]   μαρτυρία ἐστί, πᾶσα καθαρῶς  πολιτευσαμένη   ψυχὴ μετ´ ἐπιγνώσεως τοῦ θεοῦ,
[4, 12]   ῥυομένη, καὶ τὸν ἀδικεῖν ἐθελήσαντα  ῥυσαμένη,   τοῦ μὲν ποιήσαντος δι´ ὧν
[4, 19]   Ἀριγνώτη τὰ περὶ Διονύσου  γραψαμένη·   αἱ γὰρ Διοδώρου τοῦ Κρόνου
[4, 20]   καὶ ἡγεμόνα πάσης πράξεως ἐκεῖνον  πεποιημένη,   σωφροσύνην μὲν καὶ δικαιοσύνην ἔργον
[4, 20]   εὔμορφον εἶναι τῇ γε νοῦν  κεκτημένῃ.   οὐ γὰρ ὀφθαλμὸς τὸ κρῖνόν
[4, 22]   ὅτι περιαιρεθεῖσα ὑπόσχεσις  προεπηγγελμένη   καὶ φόβος περιγραφεὶς
[4, 2]   Στενὴ» γὰρ τῷ ὄντι καὶ  τεθλιμμένη   ὁδὸς» κυρίου, καὶ Βιαστῶν
[4, 19]   σατράπου ὠμότητος, μόνη γυνὴ νηστείαις  τεθλιμμένη   πρὸς μυρίας ὡπλισμένας ἀντετάξατο δεξιάς,
[4, 22]   ἂν {καὶ ἡ} ἐκ Μωυσέως  παραδεδομένη   τοῖς ποιηταῖς ὧδέ πως·
[4, 15]   γνῶσις» ἐν ὀλίγοις  παραδιδομένη·   εἰσὶ δὲ οἵ φασι τὴν
[4, 22]   καὶ Οὐ καταισχύνει» μὴ  ὀνειδιζομένη   ἔτι. δὲ ψιλῇ κλήσει
[4, 7]   εἰ δεσμὰ πάντα προσβάλοις, ἀφόβως  ἀνδρεϊζομένη   παρὰ τῇ τραγῳδίᾳ λέγει γυνή.
[4, 19]   ἀρετήν, πάντα μὲν τῷ ἀνδρὶ  πειθομένη   ὡς μηδὲν ἄκοντος ἐκείνου πρᾶξαί
[4, 12]   τὸν θεὸν διὰ τὴν ἀλήθειαν  διωκομένη   καὶ ὑπομένουσα, ποῦ δὲ ἔπαινος
[4, 26]   ἐργάζεται, ἀλλ´ τὸν ἄριστον  ἑλομένη   βίον ἐκ θεοῦ {καὶ} δικαιοσύνης
[4, 8]   γυνὴ ἀποκυήσασα τὸ βρέφος  ἀνελομένη   οἴκαδε φέρει. ἤδη γοῦν αἱ
[4, 22]   τοῦ γινώσκοντος κατὰ ἀνάκρασιν ἀδιάστατον  γενομένη   καὶ ἀίδιος θεωρία, ζῶσα ὑπόστασις
[4, 19]   τῆς πίστεως, κυρία τῆς Ὁλοφέρνου  γενομένη   κεφαλῆς. Πάλιν τε αὖ
[4, 7]   ὑμῖν πυρώσει πρὸς πειρασμὸν ὑμῖν  γινομένῃ,   ὡς ξένου ὑμῖν συμβαίνοντος, ἀλλὰ
[4, 19]   χωροῦσα πρὸς τῶν ἀκολάστων ἐραστῶν  κατακρινομένη   μάρτυς ἁγνείας ἔμεινεν ἀρρεπής. Ναὶ
[4, 7]   γὰρ ἐλπίδι ἐσώθημεν· ἐλπὶς δὲ  βλεπομένη   οὐκ ἔστιν ἐλπίς· γὰρ
[4, 9]   καὶ μάλιστα μηδὲ θανάτῳ  τρεπομένη   ὑφ´ ἓν ἁπάντων τῶν παθῶν,
[4, 22]   ἀγαθὸν ποιεῖν, ἐκτενῶς ἐνέργεια  φερομένη   ἐν πάσῃ πράξει ἀγαθύνηται, οὐκ
[4, 3]   γε διὰ φιλοσοφίας τῆς ἀληθοῦς  παιδευομένη   πρὸς τοὺς ἄνω σπεύδειν συγγενεῖς,
[4, 12]   δικαιοσύνην εἰς κόλασιν ἑλκόμενον μὴ  ῥυομένη,   καὶ τὸν ἀδικεῖν ἐθελήσαντα ῥυσαμένη,
[4, 19]   τελεία κατὰ πίστιν Ἐσθὴρ  ῥυομένη   τὸν Ἰσραὴλ τυραννικῆς ἐξουσίας καὶ
[4, 25]   μήτρας ὕδατος· γένεσις γὰρ γένεσιν  διαδεχομένη   κατὰ προκοπὴν ἀπαθανατίζειν βούλεται, Τῶν
[4, 20]   δὲ ἀγαλλιᾶσθε χαρᾷ ἀνεκλαλήτῳ καὶ  δεδοξασμένῃ,   κομιζόμενοι τὸ τέλος τῆς πίστεως
[4, 2]   σπονδή τε καὶ ῥὰξ εὖ  τεθησαυρισμένη,   ἐνῆν δὲ παγκάρπεια συμμιγὴς ὀλαῖς
[4, 17]   Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀσύνετος καὶ  ἐσκοτισμένη   διάνοια ἡμῶν ἀναθάλλει εἰς τὸ
[4, 22]   νύκτα, ἐπειδὴ τηνικάδε ψυχὴ  πεπαυμένη   τῶν αἰσθήσεων συννεύει πρὸς αὑτὴν
[4, 20]   σωφροσύνην μὲν καὶ δικαιοσύνην ἔργον  ἡγουμένη,   τὸ θεοφιλὲς δὲ ποιουμένη τέλος.
[4, 9]   διαθέσεως πεπιστευκέναι φαίνονται· διάθεσις δὲ  ὁμολογουμένη   καὶ μάλιστα μηδὲ θανάτῳ
[4, 20]   ἔργον ἡγουμένη, τὸ θεοφιλὲς δὲ  ποιουμένη   τέλος. Χαριέντως γοῦν ἐν τῇ
[4, 19]   οὐδ´ ὁπωστιοῦν ἐξεῖπεν εὖ μάλα  στρεβλουμένη.   Φασὶ δὲ καὶ τὰς Ἀργολικὰς
[4, 26]   τε καὶ γνωστικοῦ ψυχή, οἷον  ἐπιξενουμένη   τῷ σώματι, σεμνῶς αὐτῷ καὶ
[4, 23]   γὰρ σωφροσύνη ἐν παραστάσει γε  νοουμένη   ἑαυτὴν ἐπισκοποῦσα καὶ θεωροῦσα ἀδιαλείπτως
[4, 18]   κατ´ ἐπιχώρησιν τοῦ ἁγίου πνεύματος  γεγανωμένῃ.   Ταύτην τὴν δόξαν τὴν ἐκλάμψασαν
[4, 8]   κατακτείνηται βασάνοις τυραννικαῖς, τῆς θείας  ἀπαρτωμένη   φιλίας ἀδούλωτος ἄνω περιπολεῖ, τὸ
[4, 19]   ὧν τὰ ὀνόματα παρατίθεται τάδε·  Μενεξένη,   Ἀργεία, Θεογνίς, Ἀρτεμισία, Παντάκλεια. Μέμνημαι
[4, 2]   ´πειτα πέλει, χαλεπή περ ἐοῦσα.  Στενὴ»   γὰρ τῷ ὄντι καὶ τεθλιμμένη
[4, 22]   χεῖρας νιψάμενος πολιῆς ἁλός, εὔχετ´  Ἀθήνῃ.   ἔθος τοῦτο Ἰουδαίων, ὡς καὶ
[4, 19]   καὶ Θεμιστὼ Ζωΐλου  Λαμψακηνὴ   Λεοντέως γυνὴ τοῦ Λαμψακηνοῦ
[4, 25]   τοῦ κυρίου. Δικαιοσύνη οὖν ἐστιν  εἰρήνη   βίου καὶ εὐστάθεια, ἐφ´ ἣν
[4, 25]   εἰς εἰρήνην· Σαλὴμ γὰρ ἑρμηνεύεται  εἰρήνη,   ἧς σωτὴρ ἡμῶν ἀναγράφεται
[4, 16]   σύντριμμα· οἳ δέ εἰσιν ἐν  εἰρήνῃ.   Καὶ γὰρ ἐν ὄψει ἀνθρώπων
[4, 8]   τοῦ πνεύματός ἐστιν ἀγάπη, χαρά,  εἰρήνη,   μακροθυμία, χρηστότης, ἐγκράτεια, ἀγαθωσύνη, πίστις,
[4, 23]   ἐμοῦ ἀκούων» φησίν, ἀναπαύσεται ἐπ´  εἰρήνῃ   πεποιθὼς καὶ ἡσυχάσει ἀφόβως ἀπὸ
[4, 7]   σύνδεσμος τῆς τελειότητος. Καὶ  εἰρήνη   τοῦ Χριστοῦ βραβευέτω ἐν ταῖς
[4, 8]   σύνδεσμος τῆς τελειότητος. Καὶ  εἰρήνη   τοῦ Χριστοῦ βραβευέτω ἐν ταῖς
[4, 3]   ὑπακοὴν πίστεως εἰς πάντα τὰ  ἔθνη   γνωρισθέντος, μόνῳ σοφῷ θεῷ διὰ
[4, 16]   σπινθῆρες ἐν καλάμῃ διαδραμοῦνται. Κρινοῦσιν  ἔθνη   καὶ κρατήσουσι λαῶν, καὶ βασιλεύσει
[4, 12]   πάθει ἐπιθυμίας καθάπερ καὶ τὰ  ἔθνη   τὰ μὴ εἰδότα τὸν κύριον,
[4, 22]   παρ´ ἐμοῦ καὶ δώσω σοι  ἔθνη   τὴν κληρονομίαν σου» αἴτημα τὸ
[4, 6]   ἀγαθὸν εἶναι ἣν ἠγάπησεν, κἂν  πεινῇ   κἂν διψῇ διὰ δικαιοσύνην, μαρτυρεῖ
[4, 8]   γέρων κἂν παιδίον κἂν γυνή·  κοινὴ   γὰρ ἁπάντων τῶν ἀνθρώπων τῶν
[4, 20]   καθ´ ὅσον οἷόν τέ ἐστιν  ἀνθρωπίνῃ   φύσει ἀναμάρτητον διεξάγειν βίον, ἐάν
[4, 18]   τοσούτῳ ὑποκείμεθα μᾶλλον κινδύνῳ. ~Ἡ  σεμνὴ   οὖν τῆς φιλανθρωπίας ἡμῶν καὶ
[4, 7]   τραγῳδίᾳ λέγει γυνή. τε  Ἀντιγόνη   τοῦ Κρεοντείου καταφρονοῦσα κηρύγματος θαρσοῦσά
[4, 5]   τινὰς δὲ φεύγομεν, οὐ πᾶσα  ἡδονὴ   ἀγαθόν. Ὁμοίως δὲ καὶ ἐπὶ
[4, 5]   κατὰ τὴν πόσιν δὲ  ἡδονή,   ποιητικὴ τῆς ἡδονῆς ἀλγηδὼν
[4, 19]   καὶ τῆς τοῦ σατράπου ὠμότητος,  μόνη   γυνὴ νηστείαις τεθλιμμένη πρὸς μυρίας
[4, 22]   θεὸς τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν»  μόνη   δ´ δι´ ἀγάπην εὐποιία
[4, 9]   πῶς ἔτι ὑποκριταί, οὓς φωνῇ  μόνῃ   μαρτυρεῖν εἴρηκεν; δοθήσεται δέ τισιν,
[4, 7]   Ὁθούνεκ´ ἀρετὴ τῶν ἐν ἀνθρώποις  μόνη   οὐκ ἐκ θυραίων τἀπίχειρα λαμβάνει,
[4, 19]   φερόντων, εἰ δὲ ἀδυνάτως ἔχοι,  μόνη   σπευδέτω ἐπ´ ἀρετήν, πάντα μὲν
[4, 25]   Ἄρρητ´ ἀβακχεύτοισιν εἰδέναι βροτῶν, κἂν  πολυπραγμονῇ   τις ὁποῖα εἴη, αὖθις ἀκουσάτω·
[4, 22]   θλῖψις ὑπομονὴν κατεργάζεται, δὲ  ὑπομονὴ   δοκιμήν, δὲ δοκιμὴ ἐλπίδα,
[4, 22]   μὲν γὰρ τὴν μέλλουσαν  ὑπομονή·   ἐλπὶς δὲ ὁμωνύμως καὶ
[4, 23]   τοῦ νοῦ θυμὸς ἐν  ὑπομονῇ   καὶ καρτερίᾳ καὶ τοῖς ὁμοίοις,
[4, 21]   βλασφημίας. δὲ διασύστασις Ἐν  ὑπομονῇ   πολλῇ, ἐν θλίψεσιν, ἐν ἀνάγκαις,
[4, 22]   παρὰ Ἡρακλείτου λαβεῖν· Ἄνθρωπος ἐν  εὐφρόνῃ   φάος· ἅπτεται ἑαυτῷ ἀποθανών, ἀποσβεσθεὶς
[4, 17]   καὶ φιλοξενίαν ἐσώθη Ῥαὰβ  πόρνη·   δι´ ὑπομονὴν καὶ πίστιν ἐν
[4, 8]   τὴν ἀνθρωπότητα φύσιν ἔχειν  γυνή,   ἄλλην δὲ ἀνὴρ φαίνεται.
[4, 19]   τὸ ἀπόφθεγμα· ἐρωτηθεῖσα γάρ, ποσταία  γυνὴ   ἀπὸ ἀνδρὸς εἰς τὸ θεσμοφόριον
[4, 8]   τῇ ἁμίλλῃ τῶν πόνων  γυνὴ   ἀποκυήσασα τὸ βρέφος ἀνελομένη οἴκαδε
[4, 8]   ἐστιν ἀνὴρ ἐκ γυναικός, ἀλλὰ  γυνὴ   ἐξ ἀνδρός. Πλὴν οὔτε γυνὴ
[4, 19]   ἐκαλεῖτο, Μαρωνῖτις, Κράτητος  γυνή,   ἐφ´ καὶ τὰ κυνογάμια
[4, 8]   δούλη ἐστὶν ἀνδρὸς σώφρων  γυνή,   δὲ μὴ σώφρων ἀνοίᾳ
[4, 7]   ἀνδρεϊζομένη παρὰ τῇ τραγῳδίᾳ λέγει  γυνή.   τε Ἀντιγόνη τοῦ Κρεοντείου
[4, 20]   ὤνησε πολλάς· πᾶσα γὰρ ἀγαθὴ  γυνή,   ἥτις ἀνδρὶ συντέτηκε, σωφρονεῖν ἐπίσταται.
[4, 19]   εὐθὺς τἀπίχειρα τῆς πίστεως ἀριστεύσασα  γυνὴ   κατὰ τοῦ πολεμίου τῆς πίστεως,
[4, 8]   νοήμασιν οἶκον ἔχητον ἀνὴρ ἠδὲ  γυνή.   Κεφαλὴ τοίνυν τὸ ἡγεμονικόν. Εἰ
[4, 8]   κἂν γέρων κἂν παιδίον κἂν  γυνή·   κοινὴ γὰρ ἁπάντων τῶν ἀνθρώπων
[4, 8]   τε οἰκέτης τε  γυνή.   Ναὶ μὴν καὶ ἐλεύθερος, κἂν
[4, 19]   τῆς τοῦ σατράπου ὠμότητος, μόνη  γυνὴ   νηστείαις τεθλιμμένη πρὸς μυρίας ὡπλισμένας
[4, 19]   ἐπεὶ καὶ τοῦ Ἀβραὰμ  γυνὴ   Σάρρα μακαρία αὐτὴ τοὺς
[4, 1]   καὶ ἐλευθέρῳ κἂν ἀνὴρ  γυνὴ   τὸ γένος τυγχάνῃ· τά τε
[4, 19]   Ζωΐλου Λαμψακηνὴ Λεοντέως  γυνὴ   τοῦ Λαμψακηνοῦ τὰ Ἐπικούρεια ἐφιλοσόφει
[4, 8]   οὐδὲ ἀπαυδήσει ποτὲ μὲν  γυνὴ   φαύλῳ συνοικοῦσα ἀνδρί, δὲ
[4, 8]   γυνὴ ἐξ ἀνδρός. Πλὴν οὔτε  γυνὴ   χωρὶς ἀνδρὸς οὔτε ἀνὴρ χωρὶς
[4, 26]   τῶν θείων καὶ τῶν ἀνθρωπίνων,  δικαιοσύνη   δὲ συμφωνία τῶν τῆς ψυχῆς
[4, 21]   τέλειοι, οἱ δίκαιοι δὲ ἐν  δικαιοσύνῃ   καὶ οἱ μάρτυρες ἐν ὁμολογίᾳ,
[4, 8]   ἀνδρὸς ἀρετὴ σωφροσύνη δήπουθεν καὶ  δικαιοσύνη   καὶ ὅσαι ταύταις ἀκόλουθοι νομίζονται,
[4, 25]   ἀφθαρσία. Αὕτη τῷ ὄντι  δικαιοσύνη,   μὴ πλεονεκτεῖν ἐν θατέρῳ, ὅλον
[4, 25]   εἶναι ἡγιασμένον νεὼν τοῦ κυρίου.  Δικαιοσύνη   οὖν ἐστιν εἰρήνη βίου καὶ
[4, 3]   ἀπόστολος, ἐλεύθεροι ἦτε τῇ  δικαιοσύνῃ.   Τίνα οὖν καρπὸν εἴχετε τότε;
[4, 17]   Χριστῷ παιδείας μεταλαβέτωσαν· μαθέτωσαν τί  ταπεινοφροσύνη   παρὰ θεῷ ἰσχύει, τί ἀγάπη
[4, 19]   εἶναι κακὸν τοῦ ἀκολασταίνοντος,  σωφροσύνη   δὲ ἀγαθὸν αὖ τοῦ τὸ
[4, 8]   ἀρετήν. Εἰ δὲ ἀνδρὸς ἀρετὴ  σωφροσύνη   δήπουθεν καὶ δικαιοσύνη καὶ ὅσαι
[4, 23]   θεὸν ἅγιον ἁγίως· γὰρ  σωφροσύνη   ἐν παραστάσει γε νοουμένη ἑαυτὴν
[4, 23]   τῇ ἐπιθυμίᾳ τάττεται καὶ  σωφροσύνη   καὶ σωτήριος φρόνησις, θεὸς
[4, 8]   ἀνθρώπων τῶν γε ἑλομένων  σωφροσύνη·   ὡμολόγηται δ´ ἡμῖν τὴν αὐτὴν
[4, 8]   χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἐγκράτεια,  ἀγαθωσύνη,   πίστις, πραότης. Σάρκα» οἶμαι, τοὺς
[4, 13]   Τίς οὖν αἰτία τῆς εἰκόνος;  μεγαλωσύνη   τοῦ προσώπου παρεσχημένου τῷ ζωγράφῳ
[4, 2]   λέγεις, ἐπιφωνεῖν γὰρ εἰώθεσαν Ἀθηναῖοι·  εἰρεσιώνη   σῦκα φέρει καὶ πίονας ἄρτους
[4, 9]   παρ´ οἷς δὲ καὶ τῇ  φωνῇ.   {διόπερ ἀρνήσασθαι αὐτὸν οὐδέποτε δύνανται·
[4, 9]   καὶ πολιτείᾳ, τὴν δὲ ἐν  φωνῇ.   μὲν οὖν ἐν φωνῇ
[4, 9]   μαρτυρεῖ, πῶς ἔτι ὑποκριταί, οὓς  φωνῇ   μόνῃ μαρτυρεῖν εἴρηκεν; δοθήσεται δέ
[4, 9]   προσέθηκεν. Οὗτοι γάρ, κἂν τῇ  φωνῇ   ὁμολογήσωσιν αὐτόν, ἀρνοῦνται αὐτόν, τῇ
[4, 9]   φωνῇ. μὲν οὖν ἐν  φωνῇ   ὁμολογία καὶ ἐπὶ τῶν ἐξουσιῶν
[4, 9]   Ὁμολογήσει γὰρ οὗτος καὶ τῇ  φωνῇ,   ὀρθῶς προομολογήσας πρότερον τῇ διαθέσει.
[4, 20]   ὅμοια· Ἡδὺ δέ, ἢν κακὸν  πράξῃ   τι, συσκυθρωπάζειν πόσει ἄλοχον ἐν
[4, 7]   ἔχθρα εἰς θεὸν» ἀπόστολος  ἐξη-   γεῖται, Τῷ γὰρ νόμῳ τοῦ
[4, 20]   Εὖ λέγειν δ´ ὅταν τι  λέξῃ,   χρὴ δοκεῖν, κἂν μὴ λέγῃ,
[4, 18]   σὰρξ εἶναι κατ´ ἐπιθυμίαν  δόξῃ   καλή, σαρκικῶς ἰδὼν καὶ ἁμαρτητικῶς
[4, 17]   τελείως λειτουργήσαντας αὐτοῦ τῇ μεγαλοπρεπεῖ  δόξῃ.   Λάβωμεν Ἐνώχ, ὃς ἐν ὑπακοῇ
[4, 17]   κληθεὶς Ἀβραὰμ οὐκ ἐπήρθη τῇ  δόξῃ,   μετριοπαθῶν δὲ ἔλεγεν· Ἐγὼ δέ
[4, 9]   αὐτόν, ὅταν ἔλθῃ ἐν τῇ  δόξῃ   τοῦ πατρὸς αὐτοῦ μετὰ τῶν
[4, 23]   ὥσπερ οὐδὲ ἐπιθυμήσει, ἵνα καὶ  ἄρξῃ   ἐπιθυμίας. Μυστικῶς οὖν ἐφ´ ἡμῶν
[4, 25]   ἀνάπαυσις θρῃσκεύεται, τῇ δὲ  ὀγδόῃ   ἱλασμὸν προσφέρει, ὡς ἐν τῷ
[4, 17]   δόξῃ. Λάβωμεν Ἐνώχ, ὃς ἐν  ὑπακοῇ   δίκαιος εὑρεθεὶς μετετέθη, καὶ Νῶε,
[4, 17]   ἐννοιῶν καὶ ἐνθυμημάτων· οὗ  πνοὴ   αὐτοῦ ἐν ἡμῖν ἐστι, καὶ
[4, 25]   ἀθανάτου καθορῶν φύσεως κόσμον ἀγήρω,  πῇ   τε συνέστη καὶ ὅπῃ καὶ
[4, 3]   ἔτι μᾶλλον τὴν κόλασιν, ὅταν  ἀπῇ   τὸ πεφυκὸς ἐπιθυμεῖν· Δικαίῳ γὰρ
[4, 17]   ταπεινοφροσύνη παρὰ θεῷ ἰσχύει, τί  ἀγάπη   ἁγνὴ παρὰ θεῷ δύναται, πῶς
[4, 16]   Φόβος οὐκ ἔστιν ἐν τῇ  ἀγάπῃ,   ἀλλ´ τελεία ἀγάπη ἔξω
[4, 18]   τῆς βασιλείας τοῦ Χριστοῦ.  ἀγάπη   ἁμαρτάνειν οὐκ ἐᾷ· ἢν δὲ
[4, 7]   ἀγάπη· μείζων δὲ τούτων  ἀγάπη.   Ἀμέλει Πάντα ἔξεστιν, ἀλλ´ οὐ
[4, 21]   χρηστότητι, ἐν πνεύματι ἁγίῳ, ἐν  ἀγάπῃ   ἀνυποκρίτῳ, ἐν λόγῳ ἀληθείας, ἐν
[4, 18]   ἡμῶν διδασκαλία τε καὶ πολιτεία.  Ἀγάπῃ   γοῦν τὸ μὴ μοιχεῦσαι καὶ
[4, 4]   δωρεῶν ἡτοιμασμένων πιπράσκων τὴν πίστιν,  ἀγάπῃ   δὲ πρὸς τὸν κύριον ἀσμενέστατα
[4, 22]   ἕπεται κέρδος ἀπόλαυσις αὐτῷ,  ἀγάπῃ   δὲ τοῦ ὄντως ὄντος ἐραστοῦ
[4, 8]   οὔθ´ πρὸς τὸν θεὸν  ἀγάπη   δυσανασχετεῖ πρὸς τὰ ὑποπίπτοντα, μένει
[4, 16]   ἐν λόγῳ, ἐν ἀναστροφῇ, ἐν  ἀγάπῃ,   ἐν πίστει, ἐν ἁγνείᾳ· πίστεως
[4, 16]   τῇ ἀγάπῃ, ἀλλ´ τελεία  ἀγάπη   ἔξω βάλλει τὸν φόβον. Αὕτη
[4, 6]   τὸν πλησίον ἀγαπήσαντα· εὐεργεσίαν δὲ  ἀγάπη   ἐπαγγέλλεται κυριεύουσα τοῦ σαββάτου
[4, 18]   ποιεῖ ἐν ὁμονοίᾳ· ἐν τῇ  ἀγάπῃ   ἐτελειώθησαν πάντες οἱ ἐκλεκτοὶ τοῦ
[4, 12]   μαρτυρίου γινομένου, ποῦ δὲ  ἀγάπη   πρὸς τὸν θεὸν διὰ
[4, 18]   θεοῦ. Πλήρωμα οὖν νόμου  ἀγάπη,   καθάπερ Χριστός, τουτέστιν
[4, 16]   Εἰ δὲ ἀγάπη θεός,  ἀγάπη   καὶ θεοσέβεια· Φόβος οὐκ
[4, 18]   ἀγάπη πάντα ἀνέχεται, πάντα μακροθυμεῖ,  ἀγάπη   κολλᾷ ἡμᾶς τῷ θεῷ, πάντα
[4, 7]   ἁγία τριάς, Ππίστις, ἐλπίς,  ἀγάπη·   μείζων δὲ τούτων ἀγάπη.
[4, 16]   τῆς ἀληθείας ἐσμέν. Εἰ δὲ  ἀγάπη   θεός, ἀγάπη καὶ
[4, 8]   Ἐπὶ πᾶσι δὲ τούτοις  ἀγάπη,   ἐστι σύνδεσμος τῆς τελειότητος.
[4, 18]   ἀνάγει· Ἀἀγάπη καλύπτει πλῆθος ἁμαρτιῶν›  ἀγάπη   πάντα ἀνέχεται, πάντα μακροθυμεῖ, ἀγάπη
[4, 7]   θείαν διοικεῖν πρόνοιαν πέπεισται  ἀγάπη.   Παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς, μιμηταί μου
[4, 18]   ἡμέρας παρῆλθον· ἀλλ´ οἱ ἐν  ἀγάπῃ   τελειωθέντες κατὰ τὴν τοῦ θεοῦ
[4, 18]   καὶ ἐγγράφῳ. Αὕτη ἐστὶν  ἀγάπη,   τὸ ἀγαπᾶν τὸν θεὸν καὶ
[4, 18]   γὰρ τῷ θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον.  Ἀγάπη   τοίνυν καὶ θεὸς εἴρηται,
[4, 16]   τὸν φόβον. Αὕτη ἐστὶν  ἀγάπη   τοῦ θεοῦ, ἵνα τὰς ἐντολὰς
[4, 18]   εἴρηται, ἀγαθὸς ὤν. Οὗ  ἀγάπη   τῷ πλησίον κακὸν οὐκ ἐργάζεται,
[4, 8]   δὲ καρπὸς τοῦ πνεύματός ἐστιν  ἀγάπη,   χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἐγκράτεια,
[4, 7]   τῶν βελτίστων, τελειοῖ δὲ  ἀγάπη,   ὡς προσῆκόν ἐστι, γνωστικῶς ἤδη
[4, 18]   εἰς τὸ ἀνεκδιήγητον ὕψος ἀνάγει·  Ἀἀγάπη   καλύπτει πλῆθος ἁμαρτιῶν› ἀγάπη πάντα
[4, 2]   ἵκηται, ῥηιδίη δὴ ´πειτα πέλει,  χαλεπή   περ ἐοῦσα. Στενὴ» γὰρ τῷ
[4, 10]   ἀπαιτούμενον ἄνθρωπον. ~Ἐπὰν δ´ ἔμπαλιν  εἴπῃ   Ὅταν διώκωσιν ὑμᾶς ἐν τῇ
[4, 21]   καταρτισμοῦ τελείως ἀπηρτισμένον. ἤδη συνορῶμεν  ὅπῃ   καὶ ὅπως καὶ ὁπότε
[4, 25]   ἀγήρω, πῇ τε συνέστη καὶ  ὅπῃ   καὶ ὅπως. τοῖς δὲ τοιούτοις
[4, 18]   εὐσεβῶν· οἳ φανερωθήσονται ἐν τῇ  ἐπισκοπῇ   τῆς βασιλείας τοῦ Χριστοῦ.
[4, 22]   καθαρὰ χροῒ εἵματ´ ἔχουσα,  Πηνελόπη   ἐπὶ τὴν εὐχὴν ἔρχεται· Τηλέμαχος
[4, 6]   τινες τῶν φιλοσόφων ὑπειλήφασι,  λύπη   ἐπ´ ἀλλοτρίαις συμφοραῖς, μᾶλλον δὲ
[4, 21]   ἐργάζεται· δὲ τοῦ κόσμου  λύπη   θάνατον κατεργάζεται. Ἰδοὺ γὰρ αὐτὸ
[4, 21]   ἡμῶν. γὰρ κατὰ θεὸν  λύπη   μετάνοιαν εἰς σωτηρίαν ἀμεταμέλητον ἐργάζεται·
[4, 12]   ὥς φασιν, κινεῖσθαι ἄρχεται, ἀλλ´  ἐγκατεσπάρη   ταῖς οὐσίαις σὺν καὶ τῇ
[4, 25]   ὡς ἕν, οὐδὲ πολλὰ ὡς  μέρη   υἱός, ἀλλ´ ὡς πάντα
[4, 26]   συντείνουσαν τά τε μέλη καὶ  μέρη   πρὸς τὸ καλόν, οὐ πρὸς
[4, 9]   εἴρηκεν; δοθήσεται δέ τισιν, ἐὰν  συμφέρῃ,   ἀπολογήσασθαι, ἵνα διά τε τῆς
[4, 18]   μὲν τῶν ὑποπιπτόντων τῷ τέλει,  πλήρη   δὲ γνώσεως καὶ τῆς ἐξ
[4, 9]   ἐὰν δέῃ καὶ λόγος  αἱρῇ.   Ὁμολογήσει γὰρ οὗτος καὶ τῇ
[4, 18]   ἔχω πᾶσαν τὴν πίστιν ὥστε  ὄρη   μεθιστάναι» καὶ τὰ ἐπισκοτοῦντα ἀποβαλεῖν
[4, 18]   τὸ κοινωφελὲς ζητεῖ, ἐάν τε  μαρτυρῇ   ἐάν τε καὶ παιδεύῃ ἔργῳ
[4, 21]   ἐγκαταλειπόμενοι, καταβαλλόμενοι, ἀλλ´ οὐκ ἀπολλύμενοι»  Χρὴ   γὰρ τοὺς σπεύδοντας εἰς συντελείωσιν
[4, 20]   ἐλπίδος· πιστὸς γὰρ ἐπαγγειλάμενος.  Χρὴ   δὲ τὸν εὐδαίμονα γάμον οὔτε
[4, 20]   ὑπάρχει, κἂν ἄμορφος πόσις,  χρὴ   δοκεῖν εὔμορφον εἶναι τῇ γε
[4, 20]   λέγειν δ´ ὅταν τι λέξῃ,  χρὴ   δοκεῖν, κἂν μὴ λέγῃ, κἀκπονεῖν
[4, 22]   Εἰ γοῦν τὴν ἐπιστήμην ἐτυμολογεῖν  χρὴ   καὶ ἀπὸ τῆς στάσεως τὴν
[4, 22]   περὶ ὕπνου λέγουσι, τὰ αὐτὰ  χρὴ   καὶ περὶ θανάτου ἐξακούειν. ἑκάτερος
[4, 13]   γάπην οὖν ἀσκεῖν τὸν τέλειον  χρή,   κἀνθένδε ἐπὶ τὴν θείαν φιλίαν
[4, 12]   τοίνυν αὐτὸν τὰς θλίψεις οἴεσθαι  χρή,   μὴ γὰρ εἴη τοῦτο ἐννοεῖν,
[4, 26]   καὶ τὰ ἔργα αὐτοῦ. Θεὸν  χρὴ   μιμεῖσθαι εἰς ὅσον δύναμις τῷ
[4, 5]   ἀδόλως. καὶ Μεγαρεὺς Θέογνις·  Χρὴ   πενίην φεύγοντα καὶ εἰς βαθυκήτεα
[4, 20]   τῶν φίλων εὐτυχεῖν δυστυχεῖν τε  χρή·   τί γὰρ δὴ τὸ φίλον
[4, 2]   ἐν κοτύλῃ καὶ ἔλαιον ἀναψήσασθαι.  Χρὴ   τοίνυν πολλάκις ὡς ἐν τοῖς
[4, 8]   βελτίστους γεγονέναι. Οὔκουν ἔλαττον προθυμεῖσθαι  χρὴ   τοὺς μέλλοντας θεοσεβῶς ζήσειν, ἐπειδὰν
[4, 22]   τὸν θεὸν οὐκ ἴδιον γνωστικοῦ,  ἀπόχρη   δ´ αὐτῷ αἰτία τῆς θεωρίας
[4, 15]   ἀπόλλυται γὰρ ἀσθενῶν τῇ  σῇ   γνώσει. Κἂν φάσκωσι Πᾶν τὸ
[4, 6]   δικαιοσύνης» σαφῶς ἡμᾶς διδάσκει ἐν  πάσῃ   περιστάσει τὸν μάρτυρα ζητεῖν· ὃς
[4, 22]   ἐκτενῶς ἐνέργεια φερομένη ἐν  πάσῃ   πράξει ἀγαθύνηται, οὐκ ἐφ´ ὧν
[4, 6]   ἐξ ὅλης καρδίας πιστεύων καὶ  πάσῃ   τῇ ψυχῇ γαληνιῶν· γὰρ
[4, 18]   οὐκ ἐᾷ· ἢν δὲ καὶ  περιπέσῃ   ἄκων τοιαύτῃ τινὶ περιστάσει διὰ
[4, 8]   τοῖς ἀγριωτάτοις, κἂν τῷ παμφάγῳ  ὑποπέσῃ   πυρί, κἂν κατακτείνηται βασάνοις τυραννικαῖς,
[4, 9]   δὲ ὑμῖν, πᾶς ὃς ἐὰν  ὁμολογήσῃ   ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων,
[4, 9]   αὐτοῦ. Πᾶς οὖν ὅστις ἐὰν  ὁμολογήσῃ   ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων,
[4, 6]   ἄνθρωπος, ἐὰν τὸν κόσμον ὅλον  κερδήσῃ,   τὴν δὲ ψυχὴν αὐτοῦ ζημιωθῇ;
[4, 16]   θεὸς ἤγειρεν αὐτὸν ἐκ νεκρῶν,  σωθήσῃ.   Ἀντικρυς τελείαν δικαιοσύνην ὑπογράφει ἔργῳ
[4, 22]   οὔ. Ἐπὰν δὲ ἐν ἕξει  ποιήσῃ   τὸ εὐεργετητικόν, φύσιν ἀγαθοῦ μιμήσεται·
[4, 1]   ἡμῖν ἁπάσης ἐν οἷς, ἐὰν  θελήσῃ   τὸ πνεῦμα, ὑπομνήμασι πρὸς τὴν
[4, 22]   πως ἀγαθοεργοῦντι αὐτῷ ἐναντίον τι  ἀπαντήσῃ.   Ὡς ἀπαθὴς τὴν ἀντιμισθίαν ἀμνησικάκως
[4, 4]   ἐπὶ στρατείας ὃς ἂν εὐδοκιμήσας  τελευτήσῃ,   ἆρ´ οὐ πρῶτον μὲν φήσομεν
[4, 6]   οἱ βεβουλημένοι, ὧν προαίρεσις  ἴση,   κἂν πλεονεκτῶσιν ἕτεροι τῇ περιουσίᾳ.
[4, 6]   πρὸς αὐτὸν γενέσθαι, Ἰδοὺ τὰ  ἡμίση   τῶν ὑπαρχόντων μου δίδωμι ἐλεημοσύνην»
[4, 14]   πᾶσαν ὑπερέκπτωσιν καὶ συμπάθειαν παραιτουμένους.  ~Ὅση   δὲ καὶ χρηστότης· Ἀγαπᾶτε τοὺς
[4, 19]   κἀμὲ ἐξάλειψον ἐκ βίβλου ζώντων.  Ὅση   τελειότης τοῦ συναποθανεῖν ἐθελήσαντος τῷ
[4, 6]   τῷ στόματι αὐτῶν καὶ τῇ  γλώσσῃ   αὐτῶν ἐψεύσαντο αὐτόν. δὲ
[4, 16]   Τεκνία, μὴ ἀγαπῶμεν λόγῳ μηδὲ  γλώσσῃ,   φησὶν Ἰωάννης τελείους εἶναι διδάσκων,
[4, 8]   περί τε τῆς κτήσεως ἁπάσης  κινδυνεύσῃ,   οὐκ ἀφέξεται τῆς θεοσεβείας οὐδ´
[4, 25]   ἐστὶ τίν´ ἰδέαν ἔχοντά σοι;  Ἀκούσῃ   πάλιν· Ἄρρητ´ ἀβακχεύτοισιν εἰδέναι βροτῶν,
[4, 7]   δι´ ἀμοιβὴν ἀγαθῶν ἐθελήσῃς μαρτυρῆσαι,  ἀκούσῃ   πάλιν· Τῇ γὰρ ἐλπίδι ἐσώθημεν·
[4, 18]   εἰ μὴ οὓς ἂν αὐτὸς  καταξιώσῃ   θεός; Αὐτίκα ἀπόστολος
[4, 7]   καὶ ὁμολογεῖ τὴν σωτηρίαν, ἵνα  σώσῃ   τὴν ψυχήν. Καίτοι κἂν ὑπεραποθάνῃς
[4, 16]   θεοσέβεια· Φόβος οὐκ ἔστιν ἐν  τῇ   ἀγάπῃ, ἀλλ´ τελεία ἀγάπη
[4, 18]   πάντα ποιεῖ ἐν ὁμονοίᾳ· ἐν  τῇ   ἀγάπῃ ἐτελειώθησαν πάντες οἱ ἐκλεκτοὶ
[4, 3]   πιστεύειν τῷ ψεύδει, ἀπιστεῖν δὲ  τῇ   ἀληθείᾳ εἰς ἀπώλειαν ὑποσύρει.
[4, 3]   φρενῶν. Αὐτίκα τὸ μὲν ἀπιστεῖν  τῇ   ἀληθείᾳ θάνατον φέρει ὡς τὸ
[4, 6]   ἐπὶ τοῦ Ἡρώδου Ὑπάγετε, εἴπατε  τῇ   ἀλώπεκι ταύτῃ, ἰδού, ἐκβάλλω δαιμόνια
[4, 7]   ἁμαρτίας, τοῦ μηκέτι δουλεύειν ἡμᾶς  τῇ   ἁμαρτίᾳ. Ἆρ´ οὐκ ἐμφανῶς κἀκεῖνα
[4, 6]   μὲν τῇ πίστει, ἀποθανοῦσαν δὲ  τῇ   ἁμαρτίᾳ. Τοῦτ´ οὖν ἐστι τὸ
[4, 8]   πρακτέων, ἀλλ´ ἐν αὐτῇ πολλάκις  τῇ   ἁμίλλῃ τῶν πόνων γυνὴ
[4, 16]   αὐτὸ κάλυμμα τοῖς πολλοῖς ἐπὶ  τῇ   ἀναγνώσει τῆς παλαιᾶς διαθήκης μένει,
[4, 18]   τὸν φωτεινὸν ἐπιδεικνύμενος τοῖς ἐφεστῶσι  τῇ   ἀνόδῳ ἀγγέλοις, τὸ χρῖσμα τῆς
[4, 25]   ὑπακοῆς πάσης ἁγνεία σὺν καὶ  τῇ   ἀποθέσει τῶν κοσμικῶν εἰς τὴν
[4, 7]   παθήμασι, χαίρετε, ἵνα καὶ ἐν  τῇ   ἀποκαλύψει τῆς δόξης αὐτοῦ χαρῆτε
[4, 7]   ἀγαθῶν ἐθελήσῃς μαρτυρῆσαι, ἀκούσῃ πάλιν·  Τῇ   γὰρ ἐλπίδι ἐσώθημεν· ἐλπὶς δὲ
[4, 20]   πόσις, χρὴ δοκεῖν εὔμορφον εἶναι  τῇ   γε νοῦν κεκτημένῃ. οὐ γὰρ
[4, 9]   τοὺς ἐμοὺς λόγους ἐν  τῇ   γενεᾷ ταύτῃ τῇ μοιχαλίδι καὶ
[4, 13]   ἐν εἰκόνος αἰσθητῆς μοίρᾳ ἐν  τῇ   Γενέσει περὶ τὴν ἀνθρωπογονίαν προπεφητεῦσθαι
[4, 6]   οἱ τῶνδε μὲν τῶν ἐν  τῇ   γῇ ἐλευθερούμενοί τε καὶ ἀπαλλαττόμενοι
[4, 26]   τὸ σκῆνος. Πάροικος» φησίν, ἐν  τῇ   γῇ καὶ παρεπίδημος ἐγώ εἰμι
[4, 6]   ἐν τῷ στόματι αὐτῶν καὶ  τῇ   γλώσσῃ αὐτῶν ἐψεύσαντο αὐτόν.
[4, 15]   ἐσθίειν καὶ ὡς ἔτυχεν ὁμιλεῖν  τῇ   γυναικί· μάλιστα δὲ τοὺς τηλικαύτην
[4, 18]   Ἐγὼ δὲ λέγω, ἐμβλέψας  τῇ   γυναικὶ πρὸς ἐπιθυμίαν ἤδη μεμοίχευκεν»
[4, 8]   γοῦν κυοφορεῖν καὶ τὸ τίκτειν  τῇ   γυναικὶ προσεῖναί φαμεν, καθὸ θήλεια
[4, 6]   κυρίου. Τῷ στόματι αὐτῶν εὐλογοῦσι,  τῇ   δὲ καρδίᾳ αὐτῶν καταρῶνται· Ἠγάπησαν
[4, 25]   ἑβδόμῃ γὰρ ἀνάπαυσις θρῃσκεύεται,  τῇ   δὲ ὀγδόῃ ἱλασμὸν προσφέρει, ὡς
[4, 16]   πίστεως Ὀσμὴν γνώσεως» εἴρηκεν ἐν  τῇ   δευτέρᾳ πρὸς Κορινθίους. Ἄχρι γὰρ
[4, 9]   τῇ φωνῇ, ὀρθῶς προομολογήσας πρότερον  τῇ   διαθέσει. Καὶ καλῶς ἐπὶ μὲν
[4, 6]   μετ´ αὐτοῦ, οὐδὲ ἐπιστώθησαν ἐν  τῇ   διαθήκῃ αὐτοῦ. Διὰ τοῦτο Ἄλαλα
[4, 4]   τοῦ σώματος εὐαρμοστία συμβάλλεται  τῇ   διανοίᾳ πρὸς τὴν εὐφυΐαν. Δι´
[4, 23]   ἐν ὅλῃ καρδίᾳ σου καὶ  τῇ   διανοίᾳ σου ἐπὶ τῷ θεῷ.
[4, 3]   φησὶν ἀπόστολος, ἐλεύθεροι ἦτε  τῇ   δικαιοσύνῃ. Τίνα οὖν καρπὸν εἴχετε
[4, 17]   ἐλευθέραν κληθεὶς Ἀβραὰμ οὐκ ἐπήρθη  τῇ   δόξῃ, μετριοπαθῶν δὲ ἔλεγεν· Ἐγὼ
[4, 9]   ἐπαισχυνθήσεται αὐτόν, ὅταν ἔλθῃ ἐν  τῇ   δόξῃ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ μετὰ
[4, 6]   ἵνα μηδὲν ἔχῃ νόθον ἐπιπροσθοῦν  τῇ   δυνάμει ἑαυτοῦ τὸ ἡγεμονικόν. Ὅταν
[4, 25]   δι´ ὅσων γένεσις τελειοῦται·  τῇ   ἑβδόμῃ γὰρ ἀνάπαυσις θρῃσκεύεται,
[4, 13]   ὅλου} ἐμπνεῖται τῇ ψυχῇ,  τῇ   εἰκόνι τοῦ πνεύματος, καὶ καθόλου
[4, 13]   οἱ ἀντίμιμοι τοῦ Δημιουργοῦ, οἱ  τῇ   ἐκ μεσότητος ψυχῇ, τῇ σφετέρᾳ
[4, 7]   ξενίζεσθε τοίνυν» Πέτρος λέγει,  τῇ   ἐν ὑμῖν πυρώσει πρὸς πειρασμὸν
[4, 26]   τῇ παροικίᾳ, εὐλογῶν δὲ ἐπὶ  τῇ   ἐξόδῳ, τὴν μονὴν ἀσπαζόμενος τὴν
[4, 15]   καὶ Κηφᾶς; ἀλλ´ οὐκ ἐχρησάμεθα  τῇ   ἐξουσίᾳ ταύτῃ, φησίν, ἀλλὰ πάντα
[4, 25]   γνωστικός, πάνσοφος Μωυσῆς ἐκπρεπῶς  τῇ   ἐπαναλήψει χρησάμενος ἐμήνυσεν, τὸ ἀδιάφθορον
[4, 23]   καὶ τοῖς ὁμοίοις, ἐπὶ δὲ  τῇ   ἐπιθυμίᾳ τάττεται καὶ σωφροσύνη
[4, 18]   ἐπιθυμίαν ἠξίου κρίνεσθαι, ἀλλὰ ἐὰν  τῇ   ἐπιθυμίᾳ τὸ κατ´ αὐτὴν ἔργον
[4, 18]   χώραν εὐσεβῶν· οἳ φανερωθήσονται ἐν  τῇ   ἐπισκοπῇ τῆς βασιλείας τοῦ Χριστοῦ.
[4, 20]   τὸ τέλειον, Πέτρος ἐν  τῇ   ἐπιστολῇ φησι· ὀλίγον ἄρτι εἰ
[4, 15]   καθολικὴν τῶν ἀποστόλων ἁπάντων, σὺν  τῇ   εὐδοκίᾳ τοῦ ἁγίου πνεύματος, τὴν
[4, 1]   μυηθέντες μυστηρίων, ὡς μηδὲν ἐμποδὼν  τῇ   θείᾳ ὄντως ἱεροφαντίᾳ γίνεσθαι προκεκαθαρμένων
[4, 6]   τὸ ἡγεμονικόν. Ὅταν τοίνυν ἐνδιατρίψῃ  τῇ   θεωρίᾳ, τῷ θείῳ καθαρῶς ὁμιλῶν,
[4, 3]   ζωή· κοινὸν γὰρ τῇ φύσει  τῇ   θνητῇ, τουτέστι τῷ ἀνθρώπῳ, πρὸς
[4, 13]   φρονοῦντες. Εἰ δὲ σπένδεται Ἐπὶ  τῇ   θυσίᾳ καὶ τῇ λειτουργίᾳ τῆς
[4, 16]   κύριος Ἰησοῦς καὶ πιστεύσῃς ἐν  τῇ   καρδίᾳ σου ὅτι θεὸς
[4, 9]   ἐν αὐτῷ ὁμολογοῦσιν οἱ ἐν  τῇ   κατ´ αὐτὸν πολιτείᾳ καὶ πράξει
[4, 22]   τὸ φυλάττειν τὸν νοῦν ἐν  τῇ   κατὰ τὰ αὐτὰ σχέσει· αὕτη
[4, 6]   γαζοφυλάκιον τὸν μὲν πλούσιον ἀναλόγως  τῇ   κτήσει βεβληκότα, τὴν δὲ χήραν
[4, 6]   μόνον δικαιωθείς, πρὸς δὲ καὶ  τῇ   κυριακῇ τελειωθεὶς εὐποιίᾳ. Αὐτίκα τὸν
[4, 13]   σπένδεται Ἐπὶ τῇ θυσίᾳ καὶ  τῇ   λειτουργίᾳ τῆς πίστεως» χαίρων καὶ
[4, 17]   εἰς τοὺς τελείως λειτουργήσαντας αὐτοῦ  τῇ   μεγαλοπρεπεῖ δόξῃ. Λάβωμεν Ἐνώχ, ὃς
[4, 9]   λόγους ἐν τῇ γενεᾷ ταύτῃ  τῇ   μοιχαλίδι καὶ ἁμαρτωλῷ, καὶ
[4, 13]   ἤδη γὰρ καὶ οὗτοι τοὺς  τῇ   νέᾳ προφητείᾳ μὴ προσέχοντας ψυχικοὺς
[4, 6]   Ἄφρον, γὰρ οὕτως ἔφη, ὅτι  τῇ   νυκτὶ ταύτῃ ἀπαιτοῦσί σου τὴν
[4, 11]   ἀλήθειαν, πάντες μὲν ἂν ἐπεπήδων  τῇ   ὁδῷ, ἐκλογὴ δὲ οὐκ ἂν
[4, 14]   ταχύ, ἕως ὅτου εἶ ἐν  τῇ   ὁδῷ μετ´ αὐτοῦ· ἀντίδικος δὲ
[4, 9]   αὐτὸν πίστεως. ἕπεται δὲ ταύτῃ  τῇ   ὁμολογίᾳ καὶ μερικὴ
[4, 18]   δῆθεν γνωστικός, ἐὰν ἅμα  τῇ   ὄψει τῆς γυναικὸς συλλάβῃ κατ´
[4, 6]   καὶ μή τι ταύτας ἐν  τῇ   παραβολῇ τοῦ τετραμεροῦς σπόρου ᾐνίξατο
[4, 26]   ἀφορμὴν ἐπιστρεφόμενος, εὐχαριστήσας μὲν ἐπὶ  τῇ   παροικίᾳ, εὐλογῶν δὲ ἐπὶ τῇ
[4, 6]   προαίρεσις ἴση, κἂν πλεονεκτῶσιν ἕτεροι  τῇ   περιουσίᾳ. Ἐπεὶ δὲ τῶν ἀπαγόντων
[4, 6]   τὴν ὑπακοὴν τὴν ἀναζήσασαν μὲν  τῇ   πίστει, ἀποθανοῦσαν δὲ τῇ ἁμαρτίᾳ.
[4, 14]   ἐνέργειαν τὴν οἰκείαν ἀνθρώπῳ ἀντιπράττειν  τῇ   πίστει τοῦ προαιρουμένου· κτίσις δὲ
[4, 13]   μοιχόν, οὐ καθὸ ἁμαρτάνει καὶ  τῇ   ποιᾷ ἐνεργείᾳ μολύνει τὴν ἀνθρώπου
[4, 19]   καὶ τὰ κυνογάμια ἐν  τῇ   Ποικίλῃ ἐτέλεσεν. Ἀρήτη δὲ
[4, 10]   εἴπῃ Ὅταν διώκωσιν ὑμᾶς ἐν  τῇ   πόλει ταύτῃ, φεύγετε εἰς τὴν
[4, 9]   ὁμοίως παρ´ οἷς μὲν καὶ  τῇ   πολιτείᾳ, παρ´ οἷς δὲ καὶ
[4, 2]   ὀλίγῳ σπέρματι τῶν ἐμπεριεχομένων τῇδε  τῇ   πραγματείᾳ δογμάτων, ὥσπερ τὸ παμβότανον
[4, 9]   φωνῇ ὁμολογήσωσιν αὐτόν, ἀρνοῦνται αὐτόν,  τῇ   πράξει μὴ ὁμολογοῦντες. Μόνοι δ´
[4, 6]   γὰρ νόσος καὶ τοῦτο) ἐξυπηρετῆσαι  τῇ   προαιρέσει ἐφ´ ἣν ὁρμώμεθα, μὴ
[4, 8]   θεοῦ» ὑπάρχων. Διὸ καὶ ἐν  τῇ   πρὸς Ἐφεσίους γράφει· Ὑποτασσόμενοι ἀλλήλοις
[4, 8]   τὴν ἑαυτοῦ σάρκα ἐμίσησεν. Κἀν  τῇ   πρὸς Κολοσσαεῖς Αἱ γυναῖκες» φησίν,
[4, 17]   ἐλπίζοντα γνησίως λέγει· ὅτι ἐν  τῇ   πρὸς Κορινθίους ἐπιστολῇ γέγραπται· Διὰ
[4, 17]   τοὺς αἰῶνας. ~Ναὶ μὴν ἐν  τῇ   πρὸς Κορινθίους ἐπιστολῇ ἀπόστολος
[4, 3]   (ἐπεὶ καὶ ἀπόστολος ἐν  τῇ   πρὸς Ῥωμαίους ἐπιστολῇ γράφει· Εἰς
[4, 22]   δὲ ποικίλη διάθεσις γίνεται  τῇ   πρὸς τὰ ὑλικὰ προσπαθείᾳ.
[4, 20]   ποιουμένη τέλος. Χαριέντως γοῦν ἐν  τῇ   πρὸς Τίτον ἐπιστολῇ ἀπόστολος
[4, 4]   οἳ δὴ αὑτοὺς παραδιδόναι σπεύδουσι  τῇ   πρὸς τὸν δημιουργὸν ἀπεχθείᾳ, οἱ
[4, 5]   Θλῖψιν» γάρ φησιν ἀπόστολος,  τῇ   σαρκὶ ἕξουσιν οἱ τοιοῦτοι, ἐγὼ
[4, 17]   ἑτέρου αὑτὸν μαρτυρεῖσθαι ἁγνὸς  τῇ   σαρκὶ μὴ ἀλαζονευέσθω, γινώσκων ὅτι
[4, 15]   γένηται· ἀπόλλυται γὰρ ἀσθενῶν  τῇ   σῇ γνώσει. Κἂν φάσκωσι Πᾶν
[4, 6]   δικαιοσύνης παραδίδωσιν, ἐμφαίνων δεῖν ἀποδιδόναι  τῇ   συνηθείᾳ τῆς παλαιᾶς ἀναστροφῆς τὰ
[4, 13]   οἱ τῇ ἐκ μεσότητος ψυχῇ,  τῇ   σφετέρᾳ εἰκόνι, ἐμφυσῶντες τὴν ζωὴν
[4, 19]   τὸν Ἀμὰν καὶ τὸν Ἰσραὴλ  τῇ   τελείᾳ πρὸς τὸν θεὸν δεήσει
[4, 10]   ἐφ´ ἑαυτῷ συνεργὸς γινόμενος  τῇ   τοῦ διώκοντος πονηρίᾳ, εἰ δὲ
[4, 6]   μόνον τὸ ἐπίκηρον ἡμῶν ἐπιβάλωμεν  τῇ   τοῦ θεοῦ ἀφθαρσίᾳ. Θέλημα δὲ
[4, 7]   πάντα προσβάλοις, ἀφόβως ἀνδρεϊζομένη παρὰ  τῇ   τραγῳδίᾳ λέγει γυνή. τε
[4, 6]   ἀποτελῶ σήμερον καὶ αὔριον, καὶ  τῇ   τρίτῃ τελειοῦμαι· Πετεινὰ» γὰρ οὐρανοῦ»
[4, 7]   ὅτι εὐδαίμων ἔσται. Οὔκουν ἐπὶ  τῇ   τύχῃ τὸ τέλος ἕξει ποτὲ
[4, 6]   ἀντικαταλλάσσεσθαι τὰ τῆς ἀφθαρσίας ἐν  τῇ   τῶν δυεῖν ἀδελφῶν παραβολῇ Μίσθιοι»
[4, 12]   ἐγκατεσπάρη ταῖς οὐσίαις σὺν καὶ  τῇ   τῶν οὐσιῶν γενέσει πρὸς τοῦ
[4, 3]   πυρὸν ἐκλέγειν. ~Οἱ πολλοὶ δὲ  τῇ   τῶν χειμώνων καταστάσει ὁμοίαν ἔχουσι
[4, 18]   τινι ὡρισμένῳ τὴν παῖδα ἀφικέσθαι  τῇ   ὑστεραίᾳ πρὸς αὐτόν. Προλαβούσης ὄναρ
[4, 18]   αὐτῇ ἐκτελῆται· εἰ γὰρ ὄναρ  τῇ   φαντασίᾳ, συγκαταχρῆται ἤδη καὶ τῷ
[4, 18]   Ὀνειρώττει μὲν οὖν τις συγκαταθεμένης  τῇ   φαντασίᾳ τῆς ψυχῆς, ὕπαρ δὲ
[4, 3]   μὴ διαφέρει ζωή· κοινὸν γὰρ  τῇ   φύσει τῇ θνητῇ, τουτέστι τῷ
[4, 23]   πρόθεσιν ἐλέγχει. ~Οὐ γὰρ αὐτῇ  τῇ   φύσει τοῦ πράγματος οἰκειοῦνται ὡς
[4, 9]   πολιτείᾳ, παρ´ οἷς δὲ καὶ  τῇ   φωνῇ. {διόπερ ἀρνήσασθαι αὐτὸν οὐδέποτε
[4, 9]   ἐμὲ› προσέθηκεν. Οὗτοι γάρ, κἂν  τῇ   φωνῇ ὁμολογήσωσιν αὐτόν, ἀρνοῦνται αὐτόν,
[4, 9]   αἱρῇ. Ὁμολογήσει γὰρ οὗτος καὶ  τῇ   φωνῇ, ὀρθῶς προομολογήσας πρότερον τῇ
[4, 6]   τινες αὐτὸν εἰρηκέναι τὰ ἐν  τῇ   ψυχῇ ἀλλότρια, καὶ πῶς τοῖς
[4, 6]   ὅλης καρδίας πιστεύων καὶ πάσῃ  τῇ   ψυχῇ γαληνιῶν· γὰρ λαὸς
[4, 12]   ἀλλ´ ἐκ βουλήσεως ἰδίας προσέρχεται  τῇ   ψυχῇ. Καὶ περὶ μὲν τούτων
[4, 18]   ποιότητα τῆς διαθέσεως τὴν ἐπικειμένην  τῇ   ψυχῇ κατ´ ἐπιχώρησιν τοῦ ἁγίου
[4, 6]   τὴν ἄσπειστον μάχην τὴν ἐν  τῇ   ψυχῇ καταπεπαυκότες θυμοῦ καὶ ἐπιθυμίας
[4, 4]   τοῦ σώματος, καὶ οὐ προκαμὼν  τῇ   ψυχῇ οὐδὲ καταμαλακισθείς, οἷα περὶ
[4, 13]   {καὶ καθ´ ὅλου} ἐμπνεῖται  τῇ   ψυχῇ, τῇ εἰκόνι τοῦ πνεύματος,
[4, 6]   Διὰ τοῦτο λέγω· μὴ μεριμνᾶτε  τῇ   ψυχῇ ὑμῶν τί φάγητε, μηδὲ
[4, 23]   ἄνθρωπος κατὰ τύπωσιν τὴν ἐγγινομένην  τῇ   ψυχῇ ὧν ἂν αἱρήσηται χαρακτηρίζεται.
[4, 9]   πνεῦμα διδάξει ὑμᾶς ἐν αὐτῇ  τῇ   ὥρᾳ τί δεῖ εἰπεῖν. Τοῦτον
[4, 19]   ἐλλόγιμον γενέσθαι μὴ μαθήσει μηδὲ  μελέτῃ   τε καὶ ἀσκήσει προσχρησαμένους, τὴν
[4, 5]   χρυσός ἐστιν, ἀλλὰ καὶ {ἡ}  ἀρετὴ   βροτοῖς, ὥς φησιν Σοφοκλῆς.
[4, 8]   ἀνθρώπων γένει παιδεία τε καὶ  ἀρετή,   εἴ γε ἐπὶ τὴν εὐδαιμονίαν
[4, 5]   φαμέν (οὐδὲ γὰρ νοσεῖ  ἀρετή)   δὲ ἀμφοῖν μετεσχηκώς, ἀρετῆς
[4, 20]   ποτὲ οὔτε κάλλει κρίνεσθαι, ἀλλ´  ἀρετῇ.   Οὐδεμίαν, φησὶν τραγῳδία, ὤνησε
[4, 8]   τὴν ἀρετήν. Εἰ δὲ ἀνδρὸς  ἀρετὴ   σωφροσύνη δήπουθεν καὶ δικαιοσύνη καὶ
[4, 21]   κατὰ τὸν ἐν ἑκάστῃ κατορθοῦντα  ἀρετῇ.   Τελειοῦται γοῦν τις καὶ ὡς
[4, 7]   τὴν πρὸς σὲ ἀγάπην· Ὁθούνεκ´  ἀρετὴ   τῶν ἐν ἀνθρώποις μόνη οὐκ
[4, 20]   ὤνησε κάλλος εἰς πόσιν ξυνάορον,  ἁρετὴ   δὲ ὤνησε πολλάς· πᾶσα γὰρ
[4, 14]   κριτῇ, κριτὴς δὲ τῷ  ὑπηρέτῃ»   τῆς ἀρχῆς τοῦ διαβόλου. Πέπεισμαι
[4, 7]   οὖν πολλοῖς ματαιοπονία αὕτη  αἱρετή,   ἡμῖν δὲ ἀπόστολός φησι·
[4, 22]   δι´ αὐτὸ τὸ καλὸν  αἱρετὴ   τῷ γνωστικῷ. Αὐτίκα ἐκ προσώπου
[4, 3]   κοινὸν γὰρ τῇ φύσει τῇ  θνητῇ,   τουτέστι τῷ ἀνθρώπῳ, πρὸς τὸ
[4, 19]   κυνογάμια ἐν τῇ Ποικίλῃ ἐτέλεσεν.  Ἀρήτη   δὲ Ἀριστίππου Κυρηναϊκὴ
[4, 19]   ὡς μὲν συνεστρατήγησεν τῷ  προφήτῃ   πασῶν ἐξάρχουσα τῶν κατὰ σοφίαν
[4, 4]   Πρὸς οὓς εἰρήσεται ὁπόταν καιρὸς  ἀπαιτῇ·   διαφέρονται γὰρ ἡμῖν περὶ ἀρχάς.
[4, 20]   γάμος ἐν πᾶσι καὶ  κοίτη   ἀμίαντος· πόρνους δὲ καὶ μοιχοὺς
[4, 22]   ὡς καὶ τὸ πολλάκις ἐπὶ  κοίτῃ   βαπτίζεσθαι. Εὖ γοῦν κἀκεῖνο εἴρηται·
[4, 14]   Μή ποτε παραδῷ σε τῷ  κριτῇ,   κριτὴς δὲ τῷ ὑπηρέτῃ»
[4, 6]   σήμερον καὶ αὔριον, καὶ τῇ  τρίτῃ   τελειοῦμαι· Πετεινὰ» γὰρ οὐρανοῦ» τοὺς
[4, 20]   λόγον τελειούμενος, ἐὰν συζυγία  ὑποπίπτῃ   τῷ θεῷ καὶ διοικῆται Μετὰ
[4, 21]   πολλαχῶς ἐκλαμβανόμενον κατὰ τὸν ἐν  ἑκάστῃ   κατορθοῦντα ἀρετῇ. Τελειοῦται γοῦν τις
[4, 18]   πως αὐτὴ τὴν ἐπιθυμίαν τῷ  ἐραστῇ   πεπληρωκέναι λέγουσα. ἧκον οὖν ἐπὶ
[4, 8]   δέ, ὡς ἀποδεδοκιμασμένων εὐδαίμονος ὑπηρεσίας.  Μεστὴ   μὲν οὖν πᾶσα ἐκκλησία
[4, 25]   φύσεως κόσμον ἀγήρω, πῇ τε  συνέστη   καὶ ὅπῃ καὶ ὅπως. τοῖς
[4, 25]   ζῶντα εἴρηκεν καὶ ἐν τῷ  Σοφιστῇ   δὲ τὸν Ἐλεάτην ξένον διαλεκτικὸν
[4, 23]   γίνεται. Καθάπερ οὖν οἱ ἐν  θαλάττῃ   ἀπὸ ἀγκύρας τονούμενοι ἕλκουσι μὲν
[4, 23]   κωλυθὲν ἑλομένου, θεὸς ἀναίτιος·  διττὴ   γὰρ γένεσις, μὲν
[4, 6]   σώματος εὐχαρίστως, εἴ γε καὶ  αὐτὴ   αὑτὴν κατὰ μετάθεσιν ἀποσπᾷ.
[4, 19]   μὲν πείθειν τὸν ἄνδρα κοινωνὸν  αὐτῇ   γίνεσθαι τῶν πρὸς εὐδαιμονίαν φερόντων,
[4, 7]   οὐκ ἐκ θυραίων τἀπίχειρα λαμβάνει,  αὐτὴ   δ´ ἑαυτὴν ἆθλα τῶν πόνων
[4, 18]   περαιτέρω τῆς ἐπιθυμίας χωροῦν ἐν  αὐτῇ   ἐκτελῆται· εἰ γὰρ ὄναρ τῇ
[4, 18]   ἐξήγησις» φησί. τίς ἱκανὸς ἐν  αὐτῇ   εὑρεθῆναι, εἰ μὴ οὓς ἂν
[4, 8]   ἀνιείσας τῶν πρακτέων, ἀλλ´ ἐν  αὐτῇ   πολλάκις τῇ ἁμίλλῃ τῶν πόνων
[4, 23]   τὴν πρόθεσιν ἐλέγχει. ~Οὐ γὰρ  αὐτῇ   τῇ φύσει τοῦ πράγματος οἰκειοῦνται
[4, 9]   ἅγιον πνεῦμα διδάξει ὑμᾶς ἐν  αὐτῇ   τῇ ὥρᾳ τί δεῖ εἰπεῖν.
[4, 18]   τὸν μισθόν, καὶ τῇδέ πως  αὐτὴ   τὴν ἐπιθυμίαν τῷ ἐραστῇ πεπληρωκέναι
[4, 6]   τὴν ψυχήν· δὲ ἡτοίμασας  αὐτῇ,   τίνι γένηται; καὶ τὰ μὲν
[4, 22]   αἰτία τῆς θεωρίας γνῶσις  αὐτή.   Τολμήσας γὰρ εἴποιμ´ ἄν, οὐ
[4, 19]   Ἀβραὰμ γυνὴ Σάρρα μακαρία  αὐτὴ   τοὺς ἐγκρυφίας παρεσκεύασε τοῖς ἀγγέλοις,
[4, 22]   αὐτῶν. Εἰκότως οὖν γνῶσις  αὕτη   ἀγαπᾷ καὶ τοὺς ἀγνοοῦντας διδάσκει
[4, 7]   μὲν οὖν πολλοῖς ματαιοπονία  αὕτη   αἱρετή, ἡμῖν δὲ ἀπόστολός
[4, 22]   καθαρὰν καὶ ἀκηλίδωτον διαφυλάττειν προστάττει.  Αὕτη   γὰρ κατὰ δύναμιν ἐξομοίωσις
[4, 22]   τῇ κατὰ τὰ αὐτὰ σχέσει·  αὕτη   δὲ νοῦ σχέσις ὡς νοῦ,
[4, 18]   τὸν θεὸν καὶ τὸν πλησίον,  αὕτη   εἰς τὸ ἀνεκδιήγητον ὕψος ἀνάγει·
[4, 21]   κακῶν ἐπαγγέλλεται· ὁδὸς δέ ἐστιν  αὕτη   ἐπί τε τὸ εὐαγγέλιον ἐπί
[4, 16]   καταρᾶσθε. γὰρ καύχησις ἡμῶν  αὕτη   ἐστί, τὸ μαρτύριον τῆς συνειδήσεως
[4, 18]   τούτῳ, ἀγράφῳ τε καὶ ἐγγράφῳ.  Αὕτη   ἐστὶν ἀγάπη, τὸ ἀγαπᾶν
[4, 16]   ἀγάπη ἔξω βάλλει τὸν φόβον.  Αὕτη   ἐστὶν ἀγάπη τοῦ θεοῦ,
[4, 25]   δόξα, θεοῦ δὲ δόξα ἀφθαρσία.  Αὕτη   τῷ ὄντι δικαιοσύνη, μὴ
[4, 22]   ἀποχὴ τῶν κακῶν (ἐπιβάθρα γὰρ  αὕτη   προκοπῆς μεγίστης) οὐδὲ μὴν ποιεῖν
[4, 22]   δι´ ἀγάπην εἰς γνῶσιν ἰδιότητα.  Αὕτη   τοίνυν πρώτη ἀγαθοποιία τοῦ
[4, 19]   ἀνδρείως Λέαινα Ἀττική; συνειδυῖα  αὕτη   τοῖς ἀμφὶ τὸν Ἁρμόδιον καὶ
[4, 5]   καὶ περὶ πενίας, ἐπεὶ καὶ  αὕτη   τῶν ἀναγκαίων, τῆς θεωρίας λέγω
[4, 18]   ἢν δὲ καὶ περιπέσῃ ἄκων  τοιαύτῃ   τινὶ περιστάσει διὰ τὰς παρεμπτώσεις
[4, 22]   καὶ αἱρετὸν ἐξ ἑαυτοῦ καὶ  ταύτῃ   ἀγαπητὸν εἶναι ἅπαξ ἑλόμενος· Οὐ
[4, 6]   οὕτως ἔφη, ὅτι τῇ νυκτὶ  ταύτῃ   ἀπαιτοῦσί σου τὴν ψυχήν·
[4, 23]   τε καὶ ἀνεπιθύμητος· καὶ οὐ  ταύτῃ   ἄφοβος τὰ δεινὰ οὐκ
[4, 5]   ἐφ´ ἣν ἀναφορά. Ἐν  ταύτῃ   γὰρ μαθεῖν ἀνάγκη τὸν γνωστικῶς
[4, 8]   τοίνυν ταὐτόν ἐστι, καθὸ ψυχή,  ταύτῃ   ἐπὶ τὴν αὐτὴν ἀφίξεται ἀρετήν·
[4, 6]   Ἡρώδου Ὑπάγετε, εἴπατε τῇ ἀλώπεκι  ταύτῃ,   ἰδού, ἐκβάλλω δαιμόνια καὶ ἰάσεις
[4, 26]   τῶν θείων θέαν ἐπανῃρημένου καὶ  ταύτῃ   Ἰσραηλίτην γεγονέναι· ἔμπαλιν γὰρ αὖ
[4, 3]   τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν.  Ταύτῃ   που Ἀγαπήσεις κύριον τὸν θεόν
[4, 9]   ἐμοὺς λόγους ἐν τῇ γενεᾷ  ταύτῃ   τῇ μοιχαλίδι καὶ ἁμαρτωλῷ, καὶ
[4, 9]   εἰς αὐτὸν πίστεως. ἕπεται δὲ  ταύτῃ   τῇ ὁμολογίᾳ καὶ μερικὴ
[4, 22]   αὖ παραγγελίας ὅπλα φωτὸς μεταφορικῶς.  Ταύτῃ   τοι λελουμένους φασὶ δεῖν ἐπὶ
[4, 10]   διώκωσιν ὑμᾶς ἐν τῇ πόλει  ταύτῃ,   φεύγετε εἰς τὴν ἄλλην, οὐχ
[4, 15]   ἀλλ´ οὐκ ἐχρησάμεθα τῇ ἐξουσίᾳ  ταύτῃ,   φησίν, ἀλλὰ πάντα στέγομεν, ἵνα
[4, 19]   Θεανοῦς θυγάτηρ τὰ Πυθαγόρεια καὶ  Ἀριγνώτη   τὰ περὶ Διονύσου γραψαμένη·
[4, 22]   γνῶσιν ἰδιότητα. Αὕτη τοίνυν  πρώτη   ἀγαθοποιία τοῦ τελείου, ὅταν μὴ
[4, 18]   τε μαρτυρῇ ἐάν τε καὶ  παιδεύῃ   ἔργῳ τε καὶ λόγῳ, διττῷ
[4, 21]   ἀνάληψιν ἀκμάσας, ἀλλ´ οὖν  γραφὴ   αὐτῷ ἐκ τῆς παλαιᾶς ἤρτηται
[4, 20]   τούτοις. Πάνυ γὰρ κυρίως  γραφὴ   βοηθὸν εἶπεν τὴν γυναῖκα δεδόσθαι
[4, 2]   παμβότανον τοῦ ἀγροῦ, φησὶν  γραφή.   καὶ τὴν ἐπιγραφὴν κυρίαν
[4, 3]   φιληδόνους καὶ φιλοσωμάτους οἶδεν  γραφή,   καὶ θηρία μᾶλλον ἀνθρώπους,
[4, 6]   Λιβάνου, καὶ παρῆλθον, λέγει  γραφή,   καὶ ἰδοὺ οὐκ ἦν· καὶ
[4, 7]   εἰς σωτηρίαν. Λέγει γοῦν  γραφή·   πᾶς πιστεύων ἐπ´ αὐτῷ
[4, 16]   εἰς σωτηρίαν. Λέγει γοῦν  γραφή·   πᾶς πιστεύων ἐπ´ αὐτῷ
[4, 17]   ἐποίησα. λέγει γάρ που  γραφή·   πνεῦμα κυρίου λύχνος ἐρευνῶν τὰ
[4, 26]   καὶ ἀπειθεῖς γῆν καλεῖ  γραφή,   σαφὲς ποιήσει Ἱερεμίας προφήτης
[4, 2]   γὰρ τὸν συνήσοντα ἕνα  γραφή.   Συλλαμβάνουσι μὲν οὖν πρός τε
[4, 24]   παρεχομένου δωρεάν. Τούτῳ φησὶν  γραφή·   Ὑπέλαβες, ἄνομε, ὅτι ἔσομαί σοι
[4, 3]   γὰρ οὐ κεῖται νόμος,  γραφή   φησιν. Καλῶς οὖν Ἡράκλειτος Δίκης
[4, 5]   λέγει, εἰς τὴν ἡμετέραν διδασκαλίαν  ἐγράφη,   ἵνα διὰ τῆς ὑπομονῆς καὶ
[4, 5]   παραδείγματα ἐνδόξως ἡγιασμένα. Ὅσα γὰρ  ἐγράφη,   λέγει, εἰς τὴν ἡμετέραν διδασκαλίαν
[4, 19]   Ἀπὸ μὲν ἰδίου καὶ παραχρῆμα»  ἔφη,   ἀπὸ δὲ τοῦ ἀλλοτρίου οὐδεπώποτε»
[4, 6]   διαλέγεται παθῶν· Ἄφρον, γὰρ οὕτως  ἔφη,   ὅτι τῇ νυκτὶ ταύτῃ ἀπαιτοῦσί
[4, 6]   δὲ χήραν χαλκοῦς δύο, πλεῖον  ἔφη   τὴν χήραν βεβληκέναι πάντων·
[4, 16]   τῶν πιστῶν ἐν λόγῳ, ἐν  ἀναστροφῇ,   ἐν ἀγάπῃ, ἐν πίστει, ἐν
[4, 23]   οὐδὲ μὴν τῶν αἰσθητῶν  ἀποστροφὴ   τὴν πρὸς τὰ νοητὰ οἰκείωσιν
[4, 13]   αὐτοῦ· οὐ γὰρ αὐθεντικῶς εὑρέθη  μορφή,   ἀλλὰ τὸ ὄνομα ἐπλήρωσεν τὸ
[4, 23]   συντόμως προσαποδέδωκεν· Καὶ γὰρ  διδαχὴ   μεταρυθμίζει τὸν ἄνθρωπον, μεταρυθμοῦσα δὲ
[4, 23]   ὡς {Ἡ} φύσις τε καὶ  διδαχὴ   παραπλήσιόν ἐστι» καὶ τὴν αἰτίαν
[4, 6]   εἴτ´ οὖν ἐνταῦθα εἴτε καὶ  ἀλλαχῇ,   ἐπεὶ μηδεὶς τόπος ἀργὸς εὐποιίας
[4, 8]   ἑαυτοῖς, ἐάν τις πρός τινα  ἔχῃ   μομφήν· καθὼς καὶ Χριστὸς
[4, 6]   ἀφικνουμένους εἶναι βούλεται, ἵνα μηδὲν  ἔχῃ   νόθον ἐπιπροσθοῦν τῇ δυνάμει ἑαυτοῦ
[4, 8]   δὲ υἱὸς ἐὰν φαῦλον  ἔχῃ   πατέρα πονηρὸν δεσπότην
[4, 25]   σπέρματος μόνοι, παρ´ ὧν τὴν  προσεχῆ   αἰτίαν τῆς εἰς τὸν βίον
[4, 22]   οὐδὲ μὴν γάμος, ἀλλ´ οὐδὲ  ἀποχὴ   γάμου ἐν ἀγνωσίᾳ, ἀλλὰ τὸ
[4, 6]   τὴν τοῦ πνεύματος ἄνοδον, οὐκ  ἀποχῇ   κακῶν μόνον δικαιωθείς, πρὸς δὲ
[4, 6]   πως τῶν κακῶν πράξεων  ἀποχὴ   μείωσίς τε καὶ σβέσις τῶν
[4, 22]   ἔργον δὲ αὐτοῦ οὐχ  ἀποχὴ   τῶν κακῶν (ἐπιβάθρα γὰρ αὕτη
[4, 5]   Ἰὼβ ἐγκρατείας ὑπερβολῇ καὶ πίστεως  ὑπεροχῇ   πένης μὲν ἐκ πλουσίου, ἄτιμος
[4, 25]   εἴρηται, οὗ μόνου τὸ τέλος  ἀρχὴ   γίνεται καὶ τελευτᾷ πάλιν ἐπὶ
[4, 14]   ἄγγελοι» οἱ ἀποστάται, οὔτε ἀρχαί»  (ἀρχὴ   δὲ τῷ Σατανᾷ βίος
[4, 3]   ἔργον, ἀπέχεσθαι δὲ ἀδικίας σωτηρίας  ἀρχή.   μοι δοκεῖ τὸ σάββατον
[4, 25]   μὲν οὖν ἐστιν οὐσία,  ἀρχὴ   τοῦ φυσικοῦ τόπου· καθ´ ὅσον
[4, 25]   θεοῦ· θεὸς δὲ ἄναρχος,  ἀρχὴ   τῶν ὅλων παντελής, ἀρχῆς ποιητικός.
[4, 12]   τέλειος μηδὲν ἡμαρτηκὼς ἔργῳ τύχῃ,  πάσχῃ   δέ, ἂν πάθῃ, τοῦτο
[4, 10]   δ´ αὕτως κἂν αἰτίαν μάχης  παράσχῃ   τινὰ ζημίας ἔχθρας
[4, 19]   ὁπότε μέλλοι εἰσιέναι τὴν πύελον,  ἡσυχῇ   ἐπαναστέλλεσθαι τὸν χιτῶνα καθ´ ὅσον
[4, 26]   θεῖον ᾤοντο μὴ δύνασθαι τῶν  ἡσυχῇ   φθεγγομένων ἐπαΐειν, ἀλλ´ ὅτι δικαίας
[4, 5]   κατεπείγοντος θλίβεται· κἂν μὴ καταμεγαλοφρονῶν  τύχῃ,   μηδέπω τὴν ἕξιν τῆς
[4, 12]   κἂν τέλειος μηδὲν ἡμαρτηκὼς ἔργῳ  τύχῃ,   πάσχῃ δέ, ἂν πάθῃ,
[4, 7]   εὐδαίμων ἔσται. Οὔκουν ἐπὶ τῇ  τύχῃ   τὸ τέλος ἕξει ποτὲ
[4, 12]   ἐστι, κἂν τοῦ μοιχεῦσαι μὴ  ἐπιτύχῃ,   καὶ ποιῆσαι φόνον θέλων
[4, 6]   αὐτὸν εἰρηκέναι τὰ ἐν τῇ  ψυχῇ   ἀλλότρια, καὶ πῶς τοῖς πτωχοῖς
[4, 6]   καρδίας πιστεύων καὶ πάσῃ τῇ  ψυχῇ   γαληνιῶν· γὰρ λαὸς
[4, 25]   ἐπιφοιτῶντας τοῖς ἄστεσιν Ὅταν γὰρ  ψυχὴ   γενέσεως ὑπεξαναβᾶσα καθ´ ἑαυτήν τε
[4, 7]   εἰ μὴ ἦν ἀθάνατος  ψυχή,   ἕρμαιον θάνατος» καὶ Πλάτων
[4, 13]   οὐκ ἔστιν ἐκ μεσότητος  ψυχή,   ἔρχεται τὸ διαφέρον, καὶ τοῦτ´
[4, 26]   μὲν τοῦ ἀνθρώπου ὡμολόγηται  ψυχή,   ἧττον δὲ τὸ σῶμα. Ἀλλ´
[4, 12]   ἐκ βουλήσεως ἰδίας προσέρχεται τῇ  ψυχῇ.   Καὶ περὶ μὲν τούτων πολὺς
[4, 12]   δόγματα ἐκεῖνα, εἰ μετενσωματοῦται  ψυχή,   καὶ περὶ τοῦ διαβόλου κατὰ
[4, 18]   τῆς διαθέσεως τὴν ἐπικειμένην τῇ  ψυχῇ   κατ´ ἐπιχώρησιν τοῦ ἁγίου πνεύματος
[4, 6]   ἄσπειστον μάχην τὴν ἐν τῇ  ψυχῇ   καταπεπαυκότες θυμοῦ καὶ ἐπιθυμίας καὶ
[4, 4]   ἐστί, πᾶσα καθαρῶς πολιτευσαμένη  ψυχὴ   μετ´ ἐπιγνώσεως τοῦ θεοῦ,
[4, 16]   ἐὰν ὑποστείληται, οὐκ εὐδοκεῖ  ψυχή   μου ἐν αὐτῷ. Ἡμεῖς δὲ
[4, 5]   δέ πως παρούσης ἀλγηδόνος  ψυχὴ   νεύειν ἀπ´ αὐτῆς καὶ τίμιον
[4, 26]   καταπέμπεται δεῦρο ἐπὶ τὰ ἥττω  ψυχή,   θεὸς γὰρ ἐπὶ τὰ
[4, 26]   τοῦ σοφοῦ τε καὶ γνωστικοῦ  ψυχή,   οἷον ἐπιξενουμένη τῷ σώματι, σεμνῶς
[4, 4]   σώματος, καὶ οὐ προκαμὼν τῇ  ψυχῇ   οὐδὲ καταμαλακισθείς, οἷα περὶ τὰς
[4, 22]   τὴν νύκτα, ἐπειδὴ τηνικάδε  ψυχὴ   πεπαυμένη τῶν αἰσθήσεων συννεύει πρὸς
[4, 6]   σώματι τί περιβάλητε· γὰρ  ψυχὴ   πλείων ἐστὶ τῆς τροφῆς καὶ
[4, 3]   εἰς γῆν, τέταται δὲ  ψυχὴ   πρὸς τὸν θεόν, γε
[4, 8]   μὲν τοίνυν ταὐτόν ἐστι, καθὸ  ψυχή,   ταύτῃ ἐπὶ τὴν αὐτὴν ἀφίξεται
[4, 13]   καθ´ ὅλου} ἐμπνεῖται τῇ  ψυχῇ,   τῇ εἰκόνι τοῦ πνεύματος, καὶ
[4, 13]   Δημιουργοῦ, οἱ τῇ ἐκ μεσότητος  ψυχῇ,   τῇ σφετέρᾳ εἰκόνι, ἐμφυσῶντες τὴν
[4, 6]   τοῦτο λέγω· μὴ μεριμνᾶτε τῇ  ψυχῇ   ὑμῶν τί φάγητε, μηδὲ τῷ
[4, 26]   σῶμα. Ἀλλ´ οὔτε ἀγαθὸν  ψυχὴ   φύσει οὔτε αὖ κακὸν φύσει
[4, 23]   κατὰ τύπωσιν τὴν ἐγγινομένην τῇ  ψυχῇ   ὧν ἂν αἱρήσηται χαρακτηρίζεται.
[4, 18]   ἀλλ´ ἐὰν εἰς κάλλος σώματος  βλέψῃ   τις, λόγος φησί, καὶ
[4, 6]   ἣν ἠγάπησεν, κἂν πεινῇ κἂν  διψῇ   διὰ δικαιοσύνην, μαρτυρεῖ δικαιοσύνην τὸ
[4, 4]   τῷ εὐαγγελίῳ φησίν· Ὃς ἂν  καταλείψῃ   πατέρα μητέρα ἀδελφοὺς»
[4, 6]   ἑαυτοῦ τὸ ἡγεμονικόν. Ὅταν τοίνυν  ἐνδιατρίψῃ   τῇ θεωρίᾳ, τῷ θείῳ καθαρῶς
[4, 3]   τὸ δὲ χάρισμα τοῦ θεοῦ  ζωὴ   αἰώνιος ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ
[4, 17]   οὐδ´ εἰ μιᾶς ἡμέρας  ζωὴ   αὐτοῦ. Μωυσῆς, πιστὸς θεράπων
[4, 6]   τινὶ τὰ ὑπάρχοντά ἐστιν  ζωὴ   αὐτοῦ. Τί γὰρ ὠφελεῖται ἄνθρωπος,
[4, 3]   κοινωνία τῆς ψυχῆς ἁμαρτητικῆς οὔσης,  ζωὴ   δὲ χωρισμὸς τῆς ἁμαρτίας.
[4, 7]   δι´ ἁμαρτίαν, τὸ δὲ πνεῦμα  ζωὴ   διὰ δικαιοσύνην. Πάλιν τε αὖ·
[4, 14]   κατ´ ἐπιφορὰν τῶν διωκόντων, οὔτε  ζωή»   κατὰ τὸν βίον τοῦτον,
[4, 7]   σωτῆρα ἀρνεῖται τὴν ζωήν, ὅτι  ζωὴ   ἦν τὸ φῶς» Ὀλιγοπίστους τούτους
[4, 3]   ἐπιστήμην λέγω, ἐπεὶ μὴ διαφέρει  ζωή·   κοινὸν γὰρ τῇ φύσει τῇ
[4, 7]   τοῦ κυρίου. Καὶ γὰρ αὐτὸς  ζωὴ   ὢν δι´ οὗ ἔπαθεν παθεῖν




Recherches | Texte | Lecture | Liste du vocabulaire | Index inverse | Menu | Site de Philippe Remacle

 
UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher

Dernière mise à jour : 16/03/2010