Livre, Chap.
[4, 7]	κύριε, φησί, δὸς περίστασιν καὶ	λάβε	ἐπίδειξιν, ἴτω τὸ δεινὸν τοῦτο,
[4, 13]	καὶ ἐγένετο, πλὴν ἐφ´ ὅσον	γε	αὐτοῖς ἀναγκαῖον συμπαρεῖναι. Κατὰ φυσικὴν
[4, 3]	ψυχὴ πρὸς τὸν θεόν, ἥ	γε	διὰ φιλοσοφίας τῆς ἀληθοῦς παιδευομένη
[4, 1]	τὸ μὲν γεγράψεται, ἢν θεός	γε	ἐθέλῃ καὶ ὅπως ἂν ἐμπνέῃ,
[4, 5]	χρῆσθαι τὸν γνωστικόν. Καὶ ὅτι	γε	εἰκόνες τὰ παλαιὰ κατορθώματα εἰς
[4, 8]	γὰρ ἁπάντων τῶν ἀνθρώπων τῶν	γε	ἑλομένων ἡ σωφροσύνη· ὡμολόγηται δ´
[4, 6]	Μίσθιοι» κέκληνται, καὶ μή τί	γε	ἐνταῦθα τὸ καθ´ ὁμοίωσιν καὶ
[4, 8]	παιδεία τε καὶ ἀρετή, εἴ	γε	ἐπὶ τὴν εὐδαιμονίαν σπεύδοιεν. Καί
[4, 22]	φόβῳ δὲ ἀγαθός. Καὶ ὅ	γε	Ἐπίκουρος ἀδικεῖν ἐπὶ κέρδει τινὶ
[4, 5]	νοσερὸς ἐξ ὑγιεινοῦ γενόμενος ἡμῖν	γέ	ἐστι παράδειγμα ἀγαθὸν ἀναγεγραμμένος, δυσωπῶν
[4, 26]	κακίας τε καὶ ἀδικίας, εἴ	γε	ἡ μὲν ἄγνοια διὰ τὸ
[4, 5]	Ἀλεξάνδρῳ ὁ Εὐριπίδης πεποίηκεν. Εἴρηταί	γε·	Ἡ πενία σοφίαν ἔλαχε διὰ
[4, 6]	ψυχὴν τοῦ σώματος εὐχαρίστως, εἴ	γε	καὶ αὐτὴ αὑτὴν κατὰ μετάθεσιν
[4, 26]	ἐξ οὐρανοῦ ἐπενδύσασθαι ἐπιποθοῦντες, εἴ	γε	καὶ ἐνδυσάμενοι οὐ γυμνοὶ εὑρεθησόμεθα·
[4, 22]	ἐλπίδα ὑπηγόρευον τοῖς φιλοσοφοῦσιν, ὅπου	γε	καὶ ὁ Σωκράτης ἐν Φαίδωνι
[4, 7]	τῆς κυρίας τὸν δεσπότην ὅ	γε	καὶ στερίσκων αὑτὸν τῆς πρὸς
[4, 8]	τὰς βασάνους οὐδὲν ἐξομολογούμενος, ὅς	γε	καὶ τελευτῶν τὴν γλῶσσαν ἐκτρώγων
[4, 8]	ἀνδρείας ἀσκοῦμεν τὰς γυναῖκας, ὅπου	γε	καὶ τοὺς ἄνδρας εἰρηνικοὺς εἶναι
[4, 22]	μετάνοια ἀκριβὴς καὶ βεβαία, εἴ	γε	κατεγνωκότες ἑαυτῶν ἐπὶ ταῖς προγενομέναις
[4, 4]	τοῦ χρυσοῦ γένους εἶναι; πάντων	γε	μάλιστα. Τὸ δὲ χρυσοῦν γένος
[4, 5]	πολιτευόμενον τὰ προσήκοντα, ἐπεὶ τό	γε	μὴ εἶναι τὴν ἡδονὴν ἀγαθὸν
[4, 23]	ἡ γὰρ σωφροσύνη ἐν παραστάσει	γε	νοουμένη ἑαυτὴν ἐπισκοποῦσα καὶ θεωροῦσα
[4, 20]	χρὴ δοκεῖν εὔμορφον εἶναι τῇ	γε	νοῦν κεκτημένῃ. οὐ γὰρ ὀφθαλμὸς
[4, 13]	ὑπ´ αὐτοῦ κεκηρυγμένον. Ἀλλ´ ἡμῖν	γε	ὁ ἀπόστολος εἰς τὴν τῶν
[4, 3]	Δεῖ δή, ὡς ἔοικε, τήν	γε	τοῦ σώματος φύσιν καὶ τὴν
[4, 20]	παραινέσεις διδοῦσά φησι· Πρῶτα μέν	γε	τοῦθ´ ὑπάρχει, κἂν ἄμορφος ᾖ
[4, 20]	ταῖς συμφοραῖς ἐπιφέρει· Σοὶ δ´	ἔγωγε	καὶ νοσοῦντι συννοσοῦς´ ἀνέξομαι καὶ
[4, 8]	εἰρηνικοὺς εἶναι βουλόμεθα. Ἀκούω δ´	ἔγωγε	καὶ Σαυρομάτιδας γυναῖκας πολέμῳ χρωμένας
[4, 19]	κακὸν ἢ τοῦ ἀκολασταίνοντος, σωφροσύνη	δὲ	ἀγαθὸν αὖ τοῦ τὸ σωφρονεῖν
[4, 22]	ἀπεχόμενος οὐχ ἑκὼν χρηστός, φόβῳ	δὲ	ἀγαθός. Καὶ ὅ γε Ἐπίκουρος
[4, 20]	ὃν ἄρτι μὴ ὁρῶντες, πιστεύοντες	δὲ	ἀγαλλιᾶσθε χαρᾷ ἀνεκλαλήτῳ καὶ δεδοξασμένῃ,
[4, 22]	τοῦ παντοκράτορος θεοῦ τιμᾶν. Εἰ	δὲ	ἀγαπᾶν μεμάθηκε τὸν θεόν, οὐχ
[4, 13]	ἀγάπην ἐκτελοῦντα τὰς ἐντολάς. Τὸ	δὲ	ἀγαπᾶν τοὺς ἐχθροὺς οὐκ ἀγαπᾶν
[4, 6]	μὴ τὸν πλησίον ἀγαπήσαντα· εὐεργεσίαν	δὲ	ἀγάπη ἐπαγγέλλεται ἡ κυριεύουσα τοῦ
[4, 16]	ἐκ τῆς ἀληθείας ἐσμέν. Εἰ	δὲ	ἀγάπη ὁ θεός, ἀγάπη καὶ
[4, 3]	γὰρ ἀγαθοεργίας κακίας ἔργον, ἀπέχεσθαι	δὲ	ἀδικίας σωτηρίας ἀρχή. ᾗ μοι
[4, 19]	τῶν πρὸς εὐδαιμονίαν φερόντων, εἰ	δὲ	ἀδυνάτως ἔχοι, μόνη σπευδέτω ἐπ´
[4, 22]	τὸ ἀεὶ νοεῖν ἐκτείνεται, τὸ	δὲ	ἀεὶ νοεῖν, οὐσία τοῦ γινώσκοντος
[4, 7]	ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν, ἕτοιμοι	δὲ	ἀεὶ πρὸς ἀπολογίαν παντὶ τῷ
[4, 7]	πνεύματος θερίσει ζωὴν αἰώνιον. Τοῖς	δὲ	ἀθλίοις τῶν ἀνθρώπων θάνατος εἶναι
[4, 25]	ἀπόδειξιν ἔχει καὶ διέξοδον. Πᾶσαι	δὲ	αἱ δυνάμεις τοῦ πνεύματος συλλήβδην
[4, 5]	ὑπομένομεν, τὰς δὲ φεύγομεν, ἡ	δὲ	αἵρεσις καὶ φυγὴ κατ´ ἐπιστήμην
[4, 8]	μόνῳ ἐναρέτῳ εἶναι προσήκει, γυναικὶ	δὲ	ἀκολάστῳ καὶ ἀδίκῳ; ἀλλὰ ἀπρεπὲς
[4, 3]	τὴν ἀλήθειαν γεννᾷ, ὁ γνωστικὸς	δὲ	ἀληθείας ἐρᾷ. Ἴσθι» φησί, πρὸς
[4, 2]	εἱρμὸν τῶν λόγων μηνύοντα, ἐνδεικνύμενα	δὲ	ἄλλο τι. Χρυσὸν γὰρ οἱ
[4, 6]	γραφὴν ὁμοιότητος ὁ Ἰσραήλ, ὁ	δὲ	ἄλλος εἰκών. Τί δὲ βούλεται
[4, 19]	καὶ σωφροσύνης ἀπάγειν προῃρημένος, ἄδικον	δὲ	ἅμα καὶ ἀκόλαστον παρασκευάζειν βεβουλημένος
[4, 12]	θειάζων μὲν τὸν διάβολον, ἄνθρωπον	δὲ	ἁμαρτητικὸν τολμήσας εἰπεῖν τὸν κύριον;
[4, 5]	γὰρ νοσεῖ ἡ ἀρετή) ὁ	δὲ	ἀμφοῖν μετεσχηκώς, ἀρετῆς καὶ νόσου,
[4, 26]	πουλὺν ἀερθεὶς Ζηνὶ προσμίξων. ἐγὼ	δὲ	ἂν εὐξαίμην τὸ πνεῦμα τοῦ
[4, 23]	μὲν δυσπόριστα οὐκ ἀναγκαῖα, τὰ	δὲ	ἀναγκαῖα εὐπόριστα γεγενῆσθαι φιλαγάθως παρὰ
[4, 25]	ὄργι´ ἐχθαίρει θεοῦ· ὁ θεὸς	δὲ	ἄναρχος, ἀρχὴ τῶν ὅλων παντελής,
[4, 26]	ὁ ἀνδρειότερος ἀνδρείων ἀνδρειότερος, δειλῶν	δὲ	ἀνδρειότατος. Ὅθεν ἐπήγαγεν διὸ φιλοτιμούμεθα,
[4, 8]	ἁπάσης ὁμοίως μὲν γυναικί, ὁμοίως	δὲ	ἀνδρί, ἐλευθέρῳ τε καὶ δούλῳ,
[4, 8]	ὥστε καὶ τὴν ἀρετήν. Εἰ	δὲ	ἀνδρὸς ἀρετὴ σωφροσύνη δήπουθεν καὶ
[4, 13]	μολύνει τὴν ἀνθρώπου προσηγορίαν, καθὸ	δὲ	ἄνθρωπός ἐστι καὶ ἔργον θεοῦ.
[4, 5]	πετρέων, Κύρνε, κατ´ ἠλιβάτων. ἔμπαλιν	δὲ	Ἀντιφάνης ὁ κωμικὸς Ὁ πλοῦτος»
[4, 5]	διὰ σώματος μελετήσας εὐζωίαν. ~Θαυμάζειν	δὲ	ἄξιον καὶ τῶν Στωϊκῶν οἵτινές
[4, 23]	καὶ ἡ σωτήριος φρόνησις, θεὸς	δὲ	ἀπαθὴς ἄθυμός τε καὶ ἀνεπιθύμητος·
[4, 25]	ἀπερισπάστως ἑνούμενον ἐν αὐτῷ, τὸ	δὲ	ἀπιστῆσαι διστάσαι ἐστὶ καὶ διαστῆναι
[4, 18]	ἐπὶ καρδίαν ἀνθρώπου ἀνέβη» τῷ	δὲ	ἁπλῶς πεπιστευκότι μαρτυρεῖ ἑκατονταπλασίονα ὧν
[4, 13]	συζυγίας προέρχεται, πληρώματά ἐστιν, ὅσα	δὲ	ἀπὸ ἑνός, εἰκόνες. Ἐπεὶ δὲ
[4, 22]	ἑαυτῷ ἀποθανών, ἀποσβεσθεὶς ὄψεις, ζῶν	δέ·	ἅπτεται τεθνεῶτος εὕδων, ἀποσβεσθεὶς ὄψεις·
[4, 19]	τε καὶ ἀσκήσει προσχρησαμένους, τὴν	δὲ	ἀρετὴν οὐκ ἐπ´ ἄλλοις τισὶν
[4, 22]	ἔσται καὶ συνάσκησις. Οὐ δεῖ	δὲ	ἀρθέντας μετατεθῆναι, ἀλλὰ βαδίζοντας ἀφικέσθαι
[4, 9]	τῶν ἀγγέλων τοῦ θεοῦ· τὸν	δὲ	ἀρνησάμενόν με ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων
[4, 8]	τὸ μὲν θῆλυ αὐτῶν, τὸ	δὲ	ἄρρεν γέγονεν· τὸ γοῦν κυοφορεῖν
[4, 25]	κατὰ προκοπὴν ἀπαθανατίζειν βούλεται, Τῶν	δὲ	ἀσεβῶν ὁ λύχνος σβεσθήσεται» Ναὶ
[4, 6]	λύπη ἐπ´ ἀλλοτρίαις συμφοραῖς, μᾶλλον	δὲ	ἀστεῖόν τί ἐστιν, ὡς οἱ
[4, 21]	χρησάμενος τῷ νόμῳ μόνον, συνιεὶς	δὲ	αὐτὸν καὶ νοήσας ὡς παρέδωκε
[4, 9]	ἀρνήσασθαι αὐτὸν οὐδέποτε δύνανται· ἀρνοῦνται	δὲ	αὐτὸν οἱ μὴ ὄντες ἐν
[4, 9]	ἀρνήσασθαι αὐτὸν οὐδέποτε δύνανται· ἀρνοῦνται	δὲ	αὐτὸν οἱ μὴ ὄντες ἐν
[4, 5]	φεύγειν τὸ μὴ ὑπομεῖναι. Ὁ	δὲ	αὐτὸς λόγος καὶ περὶ πενίας,
[4, 22]	Τούτῳ τέθνηκεν ἡ σάρξ. Ζῇ	δὲ	αὐτὸς μόνος ἀφιερώσας τὸν τάφον
[4, 22]	οὗτός ἐστιν ὁ γνωστικός. ἔργον	δὲ	αὐτοῦ οὐχ ἡ ἀποχὴ τῶν
[4, 6]	αὐτὸ ὧδέ πως λέγει· Τούτων	δὲ	αὐτῶν οἱ ἐν φιλοσοφίᾳ ἱκανῶς
[4, 8]	τὸ {ἐν} ἐκείνοις κεχαρισμένον· ἃ	δὲ	αὑτῶν μᾶλλον ἤ τινων ἑτέρων,
[4, 7]	Τῇ γὰρ ἐλπίδι ἐσώθημεν· ἐλπὶς	δὲ	βλεπομένη οὐκ ἔστιν ἐλπίς· ὃ
[4, 6]	ὁ δὲ ἄλλος εἰκών. Τί	δὲ	βούλεται ἡ τοῦ Λαζάρου παραβολὴ
[4, 13]	τοῦ θανάτου καθαίρεσιν ἥκειν, θανάτου	δὲ	γένεσιν ἔργον εἶναι τοῦ κτίσαντος
[4, 7]	δὲ ὁ ἀπόστολός φησι· Τοῦτο	δὲ	γινώσκομεν, ὅτι ὁ παλαιὸς ἄνθρωπος
[4, 18]	τῶν ὑποπιπτόντων τῷ τέλει, πλήρη	δὲ	γνώσεως καὶ τῆς ἐξ ἔργων
[4, 18]	τοῖς σφετέροις βαρουμένους πάθεσι, τὸν	δὲ	γυμνὸν μὲν τῶν ὑποπιπτόντων τῷ
[4, 8]	Κύριος κεφαλὴ τοῦ ἀνδρός, κεφαλὴ	δὲ	γυναικὸς ὁ ἀνήρ, κύριος ὁ
[4, 8]	ἡ κεφαλὴ ὁ Χριστός, κεφαλὴ	δὲ	γυναικὸς ὁ ἀνήρ. Οὐ γάρ
[4, 16]	καὶ μαστίγων πεῖραν» λαβόντες, ἔτι	δὲ	δεσμῶν καὶ φυλακῆς; ἐλιθάσθησαν, ἐπειράσθησαν,
[4, 6]	ἀρρήτου οἰκονομίας καὶ λειτουργίας. Οἳ	δὲ	δὴ ἂν δόξωσι διαφερόντως πρὸς
[4, 4]	πέμπτῳ τῆς Πολιτείας γράφει· Τῶν	δὲ	δὴ ἀποθανόντων ἐπὶ στρατείας ὃς
[4, 8]	ὃν οἳ μὲν Νέαρχον, οἳ	δὲ	Δημύλον προσαγορεύουσιν. Ὁμοίως δὲ καὶ
[4, 13]	μὲν διὰ τὴν οἰκείωσιν, οἳ	δὲ	διὰ τὴν ἀπαλλοτρίωσιν τὴν ἐκ
[4, 6]	δεξιῶν ἵστανται τοῦ ἁγιάσματος· οἱ	δὲ	διὰ τῆς τῶν φθαρτῶν δόσεως
[4, 3]	θεῷ διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ» ἑαυτὸν	δὲ	διὰ φιλίαν τὴν πρὸς τὸν
[4, 22]	εὐεργετητικόν, φύσιν ἀγαθοῦ μιμήσεται· ἡ	δὲ	διάθεσις καὶ φύσις ἔσται καὶ
[4, 21]	διὰ τὰς ἐπηρεαζούσας βλασφημίας. Ἡ	δὲ	διασύστασις Ἐν ὑπομονῇ πολλῇ, ἐν
[4, 8]	τὴν αὐτὴν ἀφίξεται ἀρετήν· ᾗ	δὲ	διάφορον, κατὰ τὴν τοῦ σώματος
[4, 17]	Θεὸς γὰρ ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται, ταπεινοῖς	δὲ	δίδωσι χάριν. Ναὶ μὴν καὶ
[4, 22]	τοῦτον ὁ μισθὸς δικαιοῖ, μᾶλλον	δὲ	δίκαιον εἶναι δοκεῖν δείκνυσι. Τὴν
[4, 16]	ἥξει καὶ οὐ χρονιεῖ. Ὁ	δὲ	δίκαιός μου ἐκ πίστεως ζήσεται.
[4, 22]	ἡ δὲ ὑπομονὴ δοκιμήν, ἡ	δὲ	δοκιμὴ ἐλπίδα, ἡ δὲ ἐλπὶς
[4, 25]	δὲ ἑρμηνεύεται θεοῦ δόξα, θεοῦ	δὲ	δόξα ἀφθαρσία. Αὕτη ἡ τῷ
[4, 4]	ὄντως θεὸν μὴ γνωρίσαντες, θανάτῳ	δὲ	ἑαυτοὺς ἐπιδιδόασι κενῷ, καθάπερ καὶ
[4, 7]	ἐκάλεσεν, τούτους καὶ ἐδικαίωσεν· οὓς	δὲ	ἐδικαίωσε, τούτους καὶ ἐδόξασεν. Ὁρᾷς
[4, 8]	τούτου μόνου ἔχεσθαι δυναμένοις. Γέται	δὲ	ἔθνος βάρβαρον οὐκ ἄγευστον φιλοσοφίας
[4, 12]	καὶ αἱ κολάσεις. Ἡ πρόνοια	δὲ	εἰ καὶ ἀπὸ τοῦ Ἄρχοντος,
[4, 12]	μὲν ὅ ἐσμεν, οὐκ εἰδὼς	δὲ	εἰ ὑπομενοῦμεν· ἀλλὰ ἀποσεῖσαι τῆς
[4, 5]	καὶ τὸ κακὸν ἀγαθόν. ἔπειτα	δὲ	εἴ τινας μὲν αἱρούμεθα τῶν
[4, 17]	ἀνθρωπίνης διακονῆσαι. Καὶ πάλιν· Ἐγὼ	δέ	εἰμι ἀτμὶς ἀπὸ χύτρας. Θεὸς
[4, 17]	δόξῃ, μετριοπαθῶν δὲ ἔλεγεν· Ἐγὼ	δέ	εἰμι γῆ καὶ σποδός. Περί
[4, 17]	ἐγώ, ὅτι με πέμπεις; ἐγὼ	δέ	εἰμι ἰσχνόφωνος καὶ βραδύγλωσσος» φωνὴν
[4, 23]	παιδοποιίαν μετὰ σωφροσύνης παρειλημμένα, καλοῦ	δὲ	εἶναι ἄμεινον τὸ διὰ τὴν
[4, 4]	ὅπερ καὶ ἡμεῖς ὁμολογοῦμεν, φονέα	δὲ	εἶναι αὐτὸν ἑαυτοῦ καὶ αὐθέντην
[4, 25]	μὴ πλεονεκτεῖν ἐν θατέρῳ, ὅλον	δὲ	εἶναι ἡγιασμένον νεὼν τοῦ κυρίου.
[4, 6]	ἔχειν καὶ γνῶσιν κεκτῆσθαι, ἐπιστήμην	δὲ	εἶναι καὶ γνῶσιν. Μακάριοι» τοίνυν
[4, 18]	ἀγάπης γνωστικῆς μαρτυρήσω, λέγει, φόβῳ	δέ.	Εἴπερ οὖν καὶ μισθῷ προσδοκωμένῳ
[4, 25]	ἀλλ´ ἢ οἱ Λευῖται. Ἀλλογενεῖς	δὲ	εἴρηκεν τοὺς μὴ πιστεῦσαι βουληθέντας,
[4, 7]	δ´ εἶναι πιστοὺς ἀρνουμένους· πιστὸς	δὲ	εἴρηται καὶ δοῦλος καὶ φίλος.
[4, 6]	καὶ ἀπαλλαττόμενοι ὥσπερ δεσμωτηρίων, ἄνω	δὲ	εἰς καθαρὰν οἴκησιν ἀφικνούμενοι· διὰ
[4, 19]	μὲν ἀπέλαυσεν εἰς φιλοσοφίαν, Περικλῆς	δὲ	εἰς ῥητορικήν. Παραπέμπομαι τοίνυν τὰς
[4, 15]	ταῖς Πράξεσι τῶν ἀποστόλων, διακομισθεῖσαν	δὲ	εἰς τοὺς πιστοὺς δι´ αὐτοῦ
[4, 16]	ἀφ´ ἡμῶν πορεία σύντριμμα· οἳ	δέ	εἰσιν ἐν εἰρήνῃ. Καὶ γὰρ
[4, 6]	αὐτοὶ κληρονομήσουσι τὴν γῆν. Πραεῖς	δέ	εἰσιν οἱ τὴν ἄσπειστον μάχην
[4, 5]	ἄτιμος δὲ ἐξ ἐνδόξου, αἰσχρὸς	δὲ	ἐκ καλοῦ καὶ νοσερὸς ἐξ
[4, 12]	πέπτωκεν ἡ ὑπόθεσις αὐτοῖς, εἰ	δὲ	ἐκ προνοίας τὰ καθάρσια, ἐκ
[4, 12]	Ἀρνούμενος γὰρ οὐ κολασθήσεται. Εἰ	δὲ	ἐκ τῆς ἀποβάσεως καὶ τὸ
[4, 6]	γὰρ ἀπὸ τοῦ περισσεύματος, ἣ	δὲ	ἐκ τῆς ὑστερήσεως συνεισήνεγκεν. Ὅτι
[4, 19]	Μέμνημαι καὶ Κυνικῆς τινος, Ἱππαρχία	δὲ	ἐκαλεῖτο, ἡ Μαρωνῖτις, ἡ Κράτητος
[4, 7]	προώρισεν, τούτους καὶ ἐκάλεσεν· οὓς	δὲ	ἐκάλεσεν, τούτους καὶ ἐδικαίωσεν· οὓς
[4, 13]	τῶν κατὰ διαδοχὴν ὑπάρχοντα, χρήσει	δὲ	ἑκάστου ἡμῶν ἴδια, δι´ οὓς
[4, 6]	μηδὲ ἐλπίδα τῆς πράξεως· ὁ	δὲ	ἐκβιασάμενος δικαστὴς ἀρνεῖσθαι τὸν ἠγαπημένον
[4, 18]	τεταγμένον εἴργει τῆς εἰσόδου, ἣ	δὲ	ἐκμαθοῦσα τὸ γεγονὸς ἀπῄτει τὸν
[4, 17]	οὐκ ἐπήρθη τῇ δόξῃ, μετριοπαθῶν	δὲ	ἔλεγεν· Ἐγὼ δέ εἰμι γῆ
[4, 6]	ἐλεήμονες, ὅτι αὐτοὶ ἐλεηθήσονται. Ὁ	δὲ	ἔλεος οὐχ ᾗ τινες τῶν
[4, 8]	δυσανασχετεῖ πρὸς τὰ ὑποπίπτοντα, μένει	δὲ	ἐλευθέρα, κἂν θηρίοις τοῖς ἀγριωτάτοις,
[4, 3]	γὰρ τέλος ἐκείνων θάνατος. Νῦν	δὲ	ἐλευθερωθέντες ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας, δουλωθέντες
[4, 23]	τὸ ἐπ´ αὐτῷ κείμενον· αἰτίᾳ	δὲ	ἑλομένου, καὶ ἔτι μᾶλλον τὸ
[4, 22]	δίκαιον εἶναι δοκεῖν δείκνυσι. Τὴν	δὲ	ἐλπίδα τὴν μετὰ θάνατον οὐ
[4, 17]	γὰρ μάστιγες τῶν ἁμαρτωλῶν, τοὺς	δὲ	ἐλπίζοντας ἐπὶ κύριον ἔλεος κυκλώσει.
[4, 22]	ἡ δὲ δοκιμὴ ἐλπίδα, ἡ	δὲ	ἐλπὶς οὐ καταισχύνει. Δι´ ἐλπίδα
[4, 23]	τὴν τῆς ψυχῆς εὐστάθειαν. Ὁ	δὲ	ἐμοῦ ἀκούων» φησίν, ἀναπαύσεται ἐπ´
[4, 9]	ἐν αὐτῷ ἀρνεῖται αὐτόν. Τὸ	δὲ	ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, καὶ τῶν
[4, 21]	ἐν προφητείᾳ τέλειοι, οἱ δίκαιοι	δὲ	ἐν δικαιοσύνῃ καὶ οἱ μάρτυρες
[4, 9]	μὲν παρὰ τὸν βίον, λόγῳ	δὲ	ἐν δικαστηρίῳ μαρτυροῦσι κἂν ἐλπίδα
[4, 22]	οἰκτίρμων, ἄλλοτε δὲ οὔ. Ἐπὰν	δὲ	ἐν ἕξει ποιήσῃ τὸ εὐεργετητικόν,
[4, 21]	οἱ μάρτυρες ἐν ὁμολογίᾳ, ἄλλοι	δὲ	ἐν κηρύγματι, οὐκ ἀμέτοχοι μὲν
[4, 21]	μὲν τῶν κοινῶν ἀρετῶν, κατορθοῦντες	δὲ	ἐν οἷς ἐτάχθησαν· ἐπεὶ τίς
[4, 21]	ὃ δὲ οὕτως, οἱ ἀπόστολοι	δὲ	ἐν πᾶσι πεπληρωμένοι. Εὑρήσεις γοῦν,
[4, 7]	ὑποτάσσεται, οὐδὲ γὰρ δύναται· οἱ	δὲ	ἐν σαρκὶ ὄντες θεῷ ἀρέσαι
[4, 23]	καὶ μορφὴν ἐνεδέησεν αὐτῷ. Ὃ	δὲ	ἐν τῷ γίνεσθαι τὴν τελείωσιν
[4, 12]	μὴ ἅψηται αὐτῶν βάσανος. ~Βασιλείδης	δὲ	ἐν τῷ εἰκοστῷ τρίτῳ τῶν
[4, 9]	ἐν πίστει καὶ πολιτείᾳ, τὴν	δὲ	ἐν φωνῇ. Ἡ μὲν οὖν
[4, 13]	ἀποκείσεται κατὰ καιρὸν διαλαμβάνουσιν. ~Οὐαλεντῖνος	δὲ	ἔν τινι ὁμιλίᾳ κατὰ λέξιν
[4, 21]	ἐν τῷ αὐτῷ πνεύματι, ἄλλῳ	δὲ	ἐνεργήματα δυνάμεων, ἄλλῳ προφητεία, ἄλλῳ
[4, 17]	τοῦ κυρίου κατ´ ἀξίαν· μεγαλόφρονος	δὲ	ἐννοίας ἐστὶν καὶ θεωρητικῆς τῆς
[4, 5]	πένης μὲν ἐκ πλουσίου, ἄτιμος	δὲ	ἐξ ἐνδόξου, αἰσχρὸς δὲ ἐκ
[4, 6]	τὸν σωτῆρα ὁμοίωσιν συμπολιτεύωνται, οἱ	δὲ	ἐξ εὐωνύμων ἱστάμενοι κατὰ τὴν
[4, 23]	ἀπαθῆ καὶ ἐνάρετον γενέσθαι. Τοῖς	δὲ	ἔξωθεν εὐχρήστοις ἢ δυσχρήστοις προσαγόμενοι
[4, 12]	ἀλήθειαν διωκομένη καὶ ὑπομένουσα, ποῦ	δὲ	ἔπαινος ὁμολογήσαντος ἢ ψόγος ἀρνησαμένου,
[4, 26]	μὲν οὐρανὸν κυρίως πόλιν, τὰ	δὲ	ἐπὶ γῆς ἐνταῦθα οὐκέτι πόλεις·
[4, 26]	μὲν ἐπὶ τῇ παροικίᾳ, εὐλογῶν	δὲ	ἐπὶ τῇ ἐξόδῳ, τὴν μονὴν
[4, 1]	καὶ ὅπως ἂν ἐμπνέῃ, νυνὶ	δὲ	ἐπὶ τὸ προκείμενον μετιτέον καὶ
[4, 24]	μὲν γὰρ προενεργηθέντα ἀφείθη, τὰ	δὲ	ἐπιγινόμενα ἐκκαθαίρεται. Περὶ τῶν ἀπίστων
[4, 23]	μὲν τὴν ἄγκυραν, οὐκ ἐκείνην	δὲ	ἐπισπῶνται, ἀλλ´ ἑαυτοὺς ἐπὶ τὴν
[4, 1]	κανόνα γνωστικῆς παραδόσεως φυσιολογία, μᾶλλον	δὲ	ἐποπτεία, ἐκ τοῦ περὶ κοσμογονίας
[4, 26]	ὑπὸ ζεύγλαις ἀφύκτοις κακῶν, εὐσεβῶν	δὲ	ἐπουράνιοι νάουσι, μολπαῖς μάκαρα μέγαν
[4, 26]	προϊόντος τοῦ λόγου διαληψόμεθα, τὰ	δὲ	ἔργα κεκραγότα ἔχειν ὀφείλομεν Ὡς
[4, 9]	εἰδέναι» κατὰ τὸν ἀπόστολον, τοῖς	δὲ	ἔργοις ἀρνοῦνται, βδελυκτοὶ ὄντες καὶ
[4, 9]	ὑπομένοντες τὸ ποτήριον πίωσιν. Ὅσοι	δὲ	ἔργῳ μὲν παρὰ τὸν βίον,
[4, 21]	πνευμάτων, ἑτέρῳ γένη γλωσσῶν, ἄλλῳ	δὲ	ἑρμηνεία γλωσσῶν· πάντα δὲ ταῦτα
[4, 25]	ἀνὴρ οὐκ ἔγνω αὐτήν. Ῥεβέκκα	δὲ	ἑρμηνεύεται θεοῦ δόξα, θεοῦ δὲ
[4, 25]	ὁ Μελχισεδὲκ βασιλεὺς δίκαιος, συνωνυμία	δέ	ἐστι δικαιοσύνης καὶ εἰρήνης. Βασιλείδης
[4, 8]	ἂν θέλητε ταῦτα ποιῆτε. Φανερὰ	δέ	ἐστι τὰ ἔργα τῆς σαρκός,
[4, 25]	τὸ αὐτό, τὸν υἱόν, ἀπαρέμφατος	δέ	ἐστι τῆς περὶ ἑκάστης αὐτοῦ
[4, 22]	κεκοσμῆσθαί τε καὶ ἡγνίσθαι, ἁγνεία	δέ	ἐστι φρονεῖν ὅσια» καὶ δὴ
[4, 21]	ὃς ἀποχὴν κακῶν ἐπαγγέλλεται· ὁδὸς	δέ	ἐστιν αὕτη ἐπί τε τὸ
[4, 3]	ἁμαρτίαν, ἀφεῖλες τὸν φόβον, πολὺ	δὲ	ἔτι μᾶλλον τὴν κόλασιν, ὅταν
[4, 12]	ἐκ προνοίας ἄκων προσμαρτυρήσει. Πῶς	δὲ	ἔτι μισθὸς ὁ ἐνδοξότατος ἐν
[4, 26]	θεῷ» κατὰ τὸν ἀπόστολον. Σαφῶς	δὲ	ἔτι ὁ προφήτης τὴν βουλὴν
[4, 12]	ἢ ψόγος ἀρνησαμένου, εἰς τί	δὲ	ἔτι χρησίμη ἡ πολιτεία ἡ
[4, 11]	καὶ βίου ἐναλλαγὴν ὑπομένοντες; εἰ	δὲ	εὖ φρονοῖμεν, χάριν εἰσόμεθα τοῖς
[4, 21]	ἀποστόλους, τοὺς δὲ προφήτας, τοὺς	δὲ	εὐαγγελιστάς, τοὺς δὲ ποιμένας καὶ
[4, 6]	τῆς ἁμαρτίας ἧς ἀπέσπασται, ἀπολέσας	δὲ	εὑρήσει κατὰ τὴν ὑπακοὴν τὴν
[4, 26]	θαυμαστὰ ἃ οὐκ ἠπιστάμην; ἐγὼ	δὲ	ἐφαύλισα ἐμαυτὸν ἡγησάμενος ἐμαυτὸν εἶναι
[4, 8]	Ζάμολξιν ἥρωα κατ´ ἔτος. Ὁ	δὲ	Ζάμολξις ἦν τῶν Πυθαγόρου γνωρίμων.
[4, 12]	προημαρτημένων τοῦ μαρτυρίου γινομένου, ποῦ	δὲ	ἡ ἀγάπη ἡ πρὸς τὸν
[4, 7]	ἣν ἐφιέμεθα τῶν βελτίστων, τελειοῖ	δὲ	ἡ ἀγάπη, ὡς προσῆκόν ἐστι,
[4, 19]	ἐν τῇ Ποικίλῃ ἐτέλεσεν. Ἀρήτη	δὲ	ἡ Ἀριστίππου ἡ Κυρηναϊκὴ τὸν
[4, 25]	εἰς τὸ εὐαγγέλιον πίστις· ἱλασμὸς	δὲ	ἡ δι´ ὑπακοῆς πάσης ἁγνεία
[4, 7]	ἣν ἀπεχόμεθα τῆς ἀδικίας, δεύτερος	δὲ	ἡ ἐλπίς, δι´ ἣν ἐφιέμεθα
[4, 5]	ἀλγηδὼν νοεῖται, κατὰ τὴν πόσιν	δὲ	ἡ ἡδονή, ποιητικὴ τῆς ἡδονῆς
[4, 23]	οἰκείωσιν ἀκολούθως ποιοίη ἄν, ἔμπαλιν	δὲ	ἡ πρὸς τὰ νοητὰ οἰκείωσις
[4, 3]	καὶ σπεύδει εἰς γῆν, τέταται	δὲ	ἡ ψυχὴ πρὸς τὸν θεόν,
[4, 3]	κἀγὼ τῷ κόσμῳ» λέγει, βιῶ	δὲ	ἤδη ἐν σαρκὶ ὢν ὡς
[4, 21]	νόμου τὸν Χριστόν. Ἐν εὐαγγελίῳ	δὲ	ἤδη προκόπτει ὁ γνωστικός, οὐ
[4, 17]	τὴν βασιλείαν τοῦ Χριστοῦ, λέγομεν	δὲ	Ἠλίαν καὶ Ἐλισσαῖον, Ἰεζεκιήλ τε
[4, 1]	μακαρίου εὐαγγελίου γνησίως κεκηρυγμένον. Πολλαὶ	δὲ	ἡμᾶς αἱ πρὸς τοὺς ἑτεροδόξους
[4, 10]	φυγῆς ἐκκλίνειν προστάττει τοῦτον· βούλεται	δὲ	ἡμᾶς μηδενὶ αἰτίους μηδὲ συναιτίους
[4, 13]	γὰρ αἱ δόξαι αὗται ἀλλότρια	δὲ	ἡμεῖς φαμεν τὰ τοῦ κόσμου
[4, 22]	ἐπιστεύσαμεν. Ἡ νὺξ προέκοψεν, ἡ	δὲ	ἡμέρα ἤγγικεν. Ἀποθώμεθα οὖν τὰ
[4, 22]	οἱ μεθυσκόμενοι νυκτὸς μεθύουσιν· ἡμεῖς	δὲ	ἡμέρας ὄντες νήφωμεν, ἐνδυσάμενοι θώρακα
[4, 13]	αὐτὸς ἐμφερῶς τῷ Βασιλείδῃ, ἄνωθεν	δὲ	ἡμῖν δεῦρο τοῦτο δὴ τὸ
[4, 7]	ἦν ὁ κηρύσσων τάδε· θεὸς	δὲ	ἡμῖν κηρύσσει καὶ πειστέον αὐτῷ·
[4, 2]	τὸν ἠθικὸν ἀποπληρωτέον λόγον. ~Ἔστω	δὲ	ἡμῖν τὰ ὑπομνήματα, ὡς πολλάκις
[4, 7]	τοῦ πλησίον δι´ ἀγάπην, πλησίον	δὲ	ἡμῶν τὸν σωτῆρα ὑπολάβῃς (θεὸς
[4, 20]	που τούτοις τὰ ὅμοια· Ἡδὺ	δέ,	ἢν κακὸν πράξῃ τι, συσκυθρωπάζειν
[4, 17]	τοῦ Ἰὼβ οὕτως γέγραπται· Ἰὼβ	δὲ	ἦν δίκαιος καὶ ἄμεμπτος, ἀληθινὸς
[4, 12]	ἐρῶ, οὐχ ἥμαρτεν μέν, ὅμοιος	δὲ	ἦν τῷ πάσχοντι νηπίῳ· εἰ
[4, 9]	οὐ καθολική, ἀλλὰ μερική. Καθολικὴ	δὲ	ἣν νῦν λέγει, ἡ ἐν
[4, 6]	ἀπαιτοῦσί σου τὴν ψυχήν· ἃ	δὲ	ἡτοίμασας αὐτῇ, τίνι γένηται; καὶ
[4, 16]	σαφῶς μὲν εἴρηκεν πρότερον, οὐδὲν	δὲ	ἧττον καὶ περὶ Μωυσέως λέγων
[4, 22]	ψυχῆς, ὃ μὲν μᾶλλον, ὃ	δὲ	ἧττον, ὅπερ ἐστὶ καὶ παρὰ
[4, 26]	τῶν τῆς ψυχῆς μερῶν, ὁσιότης	δὲ	θεραπεία τοῦ θεοῦ. Εἰ δέ
[4, 6]	φόβος ἐπὶ τοῖς πραχθεῖσιν, ὁ	δὲ	ἰδιαίτερος ἡ δυσωπία ἡ πρὸς
[4, 12]	ἐπιτίμως διὰ μαρτυρίου, τὴν ἄλλην	δὲ	καθαιρομένην οἰκείᾳ κολάσει. Καὶ πῶς
[4, 11]	πολλοῖς ἐδοκοῦμεν ἡμεῖς, {εἰ} ᾔδεσαν	δὲ	καὶ αὐτοὶ τὴν ἀλήθειαν, πάντες
[4, 11]	καὶ καθάπερ ἡλικίας μεταβολήν, οὕτω	δὲ	καὶ βίου ἐναλλαγὴν ὑπομένοντες; εἰ
[4, 19]	ἴσης μὲν ἀνδρί, ἐπ´ ἴσης	δὲ	καὶ γυναικὶ μεταλαβεῖν. Αὐτίκα οὐχ
[4, 8]	τὸν βίον καθάπερ ἀνδρῶν οὕτω	δὲ	καὶ γυναικῶν σωφρόνων. ἔξεστι γὰρ
[4, 6]	οὐχ ὁμοίων τὸν ἀριθμόν, πρὸς	δὲ	καὶ διὰ τοῦ ἑκάστῳ τῶν
[4, 9]	μὲν οἱ κατ´ ἐκκλησίαν, θαυμάζοντες	δὲ	καὶ εἰς πίστιν ὑπαγόμενοι οἱ
[4, 22]	μὲν τὰ σκοτεινὰ δόγματα· εἰ	δὲ	καὶ ἐλπίδι τῆς ἐπὶ δικαίοις
[4, 5]	οὐ πᾶσα ἡδονὴ ἀγαθόν. Ὁμοίως	δὲ	καὶ ἐπὶ τῶν ἀλγηδόνων ὁ
[4, 2]	οἱ τῶν ὑπομνημάτων Στρωματεῖς. Δεῖ	δὲ	καὶ ἡμᾶς τούτοις προσεκπονεῖν καὶ
[4, 4]	γὰρ ἡμῖν περὶ ἀρχάς. Ψέγομεν	δὲ	καὶ ἡμεῖς τοὺς ἐπιπηδήσαντας τῷ
[4, 8]	οἳ δὲ Δημύλον προσαγορεύουσιν. Ὁμοίως	δὲ	καὶ Θεόδοτος ὁ Πυθαγόρειος ἐποίησεν
[4, 20]	καὶ ἡ κοίτη ἀμίαντος· πόρνους	δὲ	καὶ μοιχοὺς κρινεῖ ὁ θεός.
[4, 23]	ἐστε καὶ υἱοὶ ὑψίστου. φησὶ	δὲ	καὶ ὁ Ἐμπεδοκλῆς τῶν σοφῶν
[4, 6]	δικαιοσύνην τὸ ἄριστον τυγχάνειν. Ὁμοίως	δὲ	καὶ ὁ κλαίων καὶ ὁ
[4, 26]	ὅσον δύναμις τῷ γνωστικῷ. Ἐμοὶ	δὲ	καὶ οἱ ποιηταὶ τοὺς ἐκλεκτοὺς
[4, 6]	δικαιοσύνην αὐτὴν πεινῶσι, μακάριοι· Μακάριοι	δὲ	καὶ οἱ πτωχοὶ» εἴτε πνεύματι
[4, 24]	ᾖ καὶ ἐπιτήδειος ἀδικεῖσθαι. Δύο	δὲ	καὶ οἱ τρόποι τῆς ἐπανορθώσεως,
[4, 4]	ἐλλόγιμοι κατ´ ἀρετὴν γεγόνασιν. Εἰσὶ	δὲ	καὶ οἳ ἐν πολέμῳ μετ´
[4, 2]	τῆς ἀρετῆς ἱδρὼς» πρόκειται, Μακρὸς	δὲ	καὶ ὄρθιος οἶμος ἐς αὐτὴν
[4, 25]	καὶ ὁ ἱερεὺς εἴληφεν. Καθαρίζονται	δὲ	καὶ οὗτοι ἡμέραις ἑπτὰ δι´
[4, 18]	ἀγάπη ἁμαρτάνειν οὐκ ἐᾷ· ἢν	δὲ	καὶ περιπέσῃ ἄκων τοιαύτῃ τινὶ
[4, 21]	τὰς διαθήκας δεδωκὼς κύριος. Εἰ	δὲ	καὶ πολιτεύσαιτο ὀρθῶς (ὥσπερ οὖν
[4, 16]	ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντί με» τοῦτο	δὲ	καὶ πρὸς ἐντροπὴν ἄλλοις διαλεγόμενος
[4, 10]	τῇ τοῦ διώκοντος πονηρίᾳ, εἰ	δὲ	καὶ προσερεθίζοι, τέλεον αἴτιος, ἐκκαλούμενος
[4, 6]	ταῖς μὲν ἀέρινα αὐτῶν, ταῖς	δὲ	καὶ πύρινα. ἔτι ἐπιφέρει· Καὶ
[4, 19]	ἐξεῖπεν εὖ μάλα στρεβλουμένη. Φασὶ	δὲ	καὶ τὰς Ἀργολικὰς ἡγουμένης αὐτῶν
[4, 6]	ἀποχῇ κακῶν μόνον δικαιωθείς, πρὸς	δὲ	καὶ τῇ κυριακῇ τελειωθεὶς εὐποιίᾳ.
[4, 9]	καὶ τῇ πολιτείᾳ, παρ´ οἷς	δὲ	καὶ τῇ φωνῇ. {διόπερ ἀρνήσασθαι
[4, 4]	ἀνὰ τὸν βίον ἅπαντα, πρὸς	δὲ	καὶ τὴν ἔξοδον, προχέουσα. Αὐτίκα
[4, 26]	Ἠλύσια πεδία δικαίων πολιτεύματα· ἴσμεν	δὲ	καὶ τὴν Πλάτωνος πόλιν παράδειγμα
[4, 4]	τὸ σῶμα ἑκὼν ἐπιδέδωκεν, πρὸς	δὲ	καὶ τὴν ψυχήν, ὡς οἱ
[4, 13]	τὸ ὑστερῆσαν ἐν πλάσει. Συνεργεῖ	δὲ	καὶ τὸ τοῦ θεοῦ ἀόρατον
[4, 1]	διὰ νόμου καὶ προφητῶν, πρὸς	δὲ	καὶ τοῦ μακαρίου εὐαγγελίου γνησίως
[4, 6]	ὀνειδίζων λέγει ὁ κύριος, τάχα	δὲ	καὶ τοὺς ἁπλῶς μεριμνητάς τε
[4, 6]	ἁρμονίαν κτίσεως καλλίστην λογίζεται. Εἰρηνοποιοῦσι	δὲ	καὶ τοὺς ἐνταῦθα πολεμουμένους τοῖς
[4, 6]	τιμῶν εἰς περιποίησιν τἀγαθοῦ, ὁμοίως	δὲ	καὶ τοὺς καλοὺς τὸ ἦθος
[4, 6]	Ὡς οὖν τοὺς δεδιωγμένους, οὕτω	δὲ	καὶ τοὺς πεινῶντας καὶ τοὺς
[4, 6]	μεριμνητάς τε καὶ φροντιστάς, ἤδη	δὲ	καὶ τοὺς φιλοσωμάτους· ἔρωτες γὰρ
[4, 10]	γίνεσθαι, σφίσιν τε αὐτοῖς πρὸς	δὲ	καὶ τῷ διώκοντι καὶ τῷ
[4, 22]	ἔργων καὶ τῶν διανοημάτων, πρὸς	δὲ	καὶ τῶν λόγων εἰλικρίνεια καὶ
[4, 14]	ὑπερέκπτωσιν καὶ συμπάθειαν παραιτουμένους. ~Ὅση	δὲ	καὶ χρηστότης· Ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς
[4, 26]	σωτήριον φωνὴν ἤδη κέκριται» Γέγραπται	δὲ	κἀν ταῖς Βασιλείαις ἡ κρίσις
[4, 18]	τὴν τῶν μεταρσίων θυσίαν· ἦσαν	δὲ	κἀν ταῖς τῶν θυσιῶν προσαγωγαῖς
[4, 9]	πᾶν ἔργον ἀγαθὸν ἀδόκιμοι, οἳ	δέ,	κἂν τοῦτο μόνον ὁμολογήσωσιν, ἕν
[4, 6]	ἕτερος τοῖς χείλεσι τιμᾷ, ἡ	δὲ	καρδία αὐτοῦ πόρρω ἄπεστιν ἀπὸ
[4, 6]	Τῷ στόματι αὐτῶν εὐλογοῦσι, τῇ	δὲ	καρδίᾳ αὐτῶν καταρῶνται· Ἠγάπησαν αὐτὸν
[4, 6]	γλώσσῃ αὐτῶν ἐψεύσαντο αὐτόν. Ἡ	δὲ	καρδία αὐτῶν οὐκ εὐθεῖα μετ´
[4, 7]	τοῖς χείλεσιν ἀγαπῶν λαός, τὴν	δὲ	καρδίαν μακρὰν ἔχων ἀπὸ τοῦ
[4, 8]	βασιλείαν θεοῦ οὐ κληρονομήσουσιν. Ὁ	δὲ	καρπὸς τοῦ πνεύματός ἐστιν ἀγάπη,
[4, 21]	ἀνθρώποις, ἀλλὰ τῷ θεῷ. ἔστω	δὲ	κατ´ ἐπακολούθημα πείθεσθαι καὶ τοῖς
[4, 5]	τῆς παρούσης ἀλγηδόνος αἱρεῖται. Εἰ	δὲ	κατὰ μὲν δίψαν ἡ ἀλγηδὼν
[4, 23]	μὲν κατὰ τὴν δημιουργίαν, τὸ	δὲ	κατὰ τὴν ἐκ τῆς διαθήκης
[4, 19]	φησι Δίδυμος ἐν Συμποσιακοῖς. Ἡ	δὲ	Κλεοβούλου θυγάτηρ τοῦ σοφοῦ καὶ
[4, 16]	τῆς γνώσεως ὁ ἀπόστολος· τὴν	δὲ	κοινὴν διδασκαλίαν τῆς πίστεως Ὀσμὴν
[4, 16]	τε καὶ θλίψεσι θεατριζόμενοι, τοῦτο	δὲ	κοινωνοὶ τῶν οὕτως ἀναστρεφομένων γενηθέντες.
[4, 24]	ἐπανορθώσεως, ὃ μὲν διδασκαλικός, ὃ	δὲ	κολαστικός, ὃν καὶ παιδευτικὸν εἰρήκαμεν.
[4, 8]	Κεφαλὴ τοίνυν τὸ ἡγεμονικόν. Εἰ	δὲ	Κύριος κεφαλὴ τοῦ ἀνδρός, κεφαλὴ
[4, 17]	αὐτοῦ εἰς δέησιν αὐτῶν· πρόσωπον	δὲ	κυρίου ἐπὶ ποιοῦντας κακά, τοῦ
[4, 4]	μὲν δι´ ὑπομονῆς, δι´ ἀγάπης	δὲ	κυρίῳ, δι´ ἧς ἀνεδείκνυτο τῷ
[4, 12]	ποιήσαντος δι´ ὧν ἐβουλήθη, τῆς	δὲ	κωλυσάσης τὸ ἔργον καὶ μὴ
[4, 18]	γνωστικόν. Ἐξηγούμενος γὰρ τὸ Ἐγὼ	δὲ	λέγω, ὁ ἐμβλέψας τῇ γυναικὶ
[4, 7]	συνείδησις τοῦ ἀσθενοῦντος ὑποφέρεται. Συνείδησιν	δὲ	λέγω οὐχὶ τὴν ἑαυτοῦ, ἀλλὰ
[4, 15]	οὖν ἀφεκτέον ὧν ἀφεκτέον. Συνείδησιν	δὲ	λέγω οὐχὶ τὴν ἑαυτοῦ, γνωστικὴ
[4, 8]	τὸ κατὰ ψυχὴν ὑγιαίνειν. Ὁ	δὲ	λέγων μήπω τοῦ φιλοσοφεῖν ὑπάρχειν
[4, 21]	τοῦ πνεύματος λόγος σοφίας, ἄλλῳ	δὲ	λόγος γνώσεως κατὰ τὸ αὐτὸ
[4, 26]	ὡς ὁ ἀπόστολός φησιν. Εὐδοκοῦμεν	δὲ	μᾶλλον ἐκδημῆσαι ἐκ τοῦ σώματος
[4, 4]	πρὸς τὸν θεόν, τῷ πειράζοντι	δὲ	μάτην ἐζηλωκέναι τὸν δι´ ἀγάπης
[4, 6]	ψυχὴν Χριστός. Ζακχαῖον τοίνυν, οἳ	δὲ	Ματθίαν φασίν, ἀρχιτελώνην, ἀκηκοότα τοῦ
[4, 7]	ἀνδρείας. Καὶ ὁ Πίνδαρος· Νέων	δὲ	μέριμναι σὺν πόνοις εἱλισσόμεναι δόξαν
[4, 7]	εἰς τὴν ἐλπίδα σπεύδοντες· οἱ	δὲ	Μεστοὶ τῆς ἀγαθωσύνης πεπληρωμένοι» φησί,
[4, 6]	ψυχήν, τὸ γνῶναι ἑαυτόν. Τὴν	δὲ	μεταστροφὴν τὴν ἐπὶ τὰ θεῖα
[4, 6]	μὲν αὐτὰ καθ´ ἑαυτά, τὰ	δὲ	μετέχοντα τῶν ἀγαθῶν, ὡς τὰς
[4, 18]	σῶμά μου ἐπιδῶ» φησίν, ἀγάπην	δὲ	μὴ ἔχω, χαλκός εἰμι ἠχῶν
[4, 13]	τὸν μὲν κόσμον λύητε, ὑμεῖς	δὲ	μὴ καταλύησθε, κυριεύετε τῆς κτίσεως
[4, 8]	ἀνδρὸς ἡ σώφρων γυνή, ἡ	δὲ	μὴ σώφρων ἀνοίᾳ τὸν ξυνόντα
[4, 20]	θεραπεύειν μετὰ πειθοῦς προαιρήσεται· εἰ	δὲ	μὴ ὑπακούοι, τότε ἤδη πειράσεται
[4, 11]	εἰ δι´ ἀγάπην μαρτυροῖμεν· εἰ	δὲ	μὴ φαῦλοί τινες ἄνδρες εἶναι
[4, 8]	τυγχάνει, οὐ καθὸ ἄνθρωπος· εἰ	δὲ	μηδὲν ἦν τὸ διάφορον ἀνδρὸς
[4, 6]	δικαιοσύνην, ταῦτα γὰρ μεγάλα, τὰ	δὲ	μικρὰ» καὶ περὶ τὸν βίον,
[4, 7]	ναίειν δυσαμβάτοις ἐπὶ πέτραις, νυμφᾶν	δέ	μιν θοᾶν χορὸν ἁγνὸν ἀμφέπειν·
[4, 3]	εἰ ταῦτα μὴ ἦν, Σωκράτης	δὲ	νόμον ἕνεκα ἀγαθῶν οὐκ ἂν
[4, 22]	κατὰ τὰ αὐτὰ σχέσει· αὕτη	δὲ	νοῦ σχέσις ὡς νοῦ, ἡ
[4, 15]	τοὺς πάντας κερδήσω, καὶ Πᾶς	δὲ	ὁ ἀγωνιζόμενος πάντα ἐγκρατεύεται· Ἀλλὰ
[4, 10]	παρακούων τολμηρὸς καὶ ῥιψοκίνδυνος. Εἰ	δὲ	ὁ ἀναιρῶν ἄνθρωπον θεοῦ» εἰς
[4, 8]	φύσιν ἔχειν ἡ γυνή, ἄλλην	δὲ	ὁ ἀνὴρ φαίνεται. Ἀλλ´ ἢ
[4, 7]	ἡ ματαιοπονία αὕτη αἱρετή, ἡμῖν	δὲ	ὁ ἀπόστολός φησι· Τοῦτο δὲ
[4, 18]	διεξόδους τῶν ὑδάτων» τεθραμμένου· καρποφόροις	δὲ	ὁ δίκαιος ἀπεικάζεται δένδροις, οὐ
[4, 25]	τῆς ἑβδόμης ἅπτεται περιφορᾶς. Ἰὼβ	δὲ	ὁ δίκαιος Αὐτὸς» φησὶ γυμνὸς
[4, 17]	γῆς τὸ μνημόσυνον αὐτῶν. Ἐκέκραξεν	δὲ	ὁ δίκαιος καὶ ὁ κύριος
[4, 7]	τὸν ἕτερον νόμον πεπλήρωκεν· εἰ	δὲ	ὁ θεὸς τῆς ἐλπίδος» οὗτός
[4, 25]	νοῦς δὲ χώρα ἰδεῶν, νοῦς	δὲ	ὁ θεός. Τὸν οὖν ἀοράτου
[4, 23]	χρόνῳ καὶ μαθήσει μετατυπωθῆναι. Ἄμφω	δὲ	ὁ κύριος παρέσχηται τὸ μὲν
[4, 7]	πιστεύει τῷ θεῷ. Οὐ πιστεύει	δὲ	ὁ μὴ ποιῶν ἃ ἐνετείλατο.
[4, 21]	Ταῦτα γνωστικῆς ἀσκήσεως προγυμνάσματα. Ἐπεὶ	δὲ	ὁ παντοκράτωρ θεὸς αὐτὸς Ἔδωκεν
[4, 7]	φύσις ἀνθρώπων, ἀσκοὶ πεφυσημένοι. Ἡμῖν	δὲ	ὁ σωτὴρ εἴρηκεν· Τὸ πνεῦμα
[4, 3]	τῆς ψυχῆς ἁμαρτητικῆς οὔσης, ζωὴ	δὲ	ὁ χωρισμὸς τῆς ἁμαρτίας. Πολλοὶ
[4, 12]	μηδὲν ἡμαρτηκὼς ἔργῳ τύχῃ, πάσχῃ	δέ,	ὃ ἂν πάθῃ, τοῦτο ἔπαθεν
[4, 7]	τις, τί καὶ ἐλπίζει; εἰ	δὲ	ὃ οὐ βλέπομεν ἐλπίζομεν, δι´
[4, 25]	γὰρ ἡ ἀνάπαυσις θρῃσκεύεται, τῇ	δὲ	ὀγδόῃ ἱλασμὸν προσφέρει, ὡς ἐν
[4, 13]	διὸ οὐδὲ ἔργον θεοῦ. Ἐχθροὶ	δὲ	οἱ ἁμαρτάνοντες εἴρηνται θεοῦ, οἱ
[4, 3]	ὁ χωρισμὸς τῆς ἁμαρτίας. Πολλοὶ	δὲ	οἱ ἐν ποσὶ χάρακες καὶ
[4, 19]	ἄνακτος, καὶ τὰ ἑξῆς. ᾄδουσι	δὲ	οἱ λοιποὶ τῶν ποιητῶν τὴν
[4, 4]	πατρὶς καὶ τροφὸς ἀλληγορεῖται, πατέρες	δὲ	οἱ νόμοι οἱ πολιτικοί. Ἃ
[4, 15]	ἡ ἐν ὀλίγοις παραδιδομένη· εἰσὶ	δὲ	οἵ φασι τὴν περὶ τῶν
[4, 22]	κατὰ τὰ ἐνύπνια ἀναμαρτησία. Ἱκανὴ	δέ,	οἶμαι, ἀνθρώπῳ κάθαρσις μετάνοια ἀκριβὴς
[4, 4]	οὐχ ὑβρίζων τὸν πειράζοντα, παιδεύων	δέ,	οἶμαι, καὶ ἐλέγχων, ἐξ οἵης
[4, 9]	τῶν σῳζομένων καὶ τῶν ἐθνικῶν	δὲ	ὁμοίως παρ´ οἷς μὲν καὶ
[4, 7]	γὰρ πιστεύεται εἰς δικαιοσύνην, στόματι	δὲ	ὁμολογεῖται εἰς σωτηρίαν. Λέγει γοῦν
[4, 16]	μὲν πιστεύεται εἰς δικαιοσύνην, στόματι	δὲ	ὁμολογεῖται εἰς σωτηρίαν. Λέγει γοῦν
[4, 9]	ἀπὸ διαθέσεως πεπιστευκέναι φαίνονται· διάθεσις	δὲ	ὁμολογουμένη καὶ μάλιστα ἡ μηδὲ
[4, 21]	μάρτυς καὶ ὡς γνωστικός· πάντα	δὲ	ὁμοῦ τέλειος οὐκ οἶδ´ εἴ
[4, 22]	τὴν μέλλουσαν ἡ ὑπομονή· ἐλπὶς	δὲ	ὁμωνύμως καὶ ἡ τῆς ἐλπίδος
[4, 18]	τῇ φαντασίᾳ τῆς ψυχῆς, ὕπαρ	δὲ	ὀνειρώττει ὁ πρὸς ἐπιθυμίαν βλέπων,
[4, 7]	ποιοῦντες μὲν ὃ θέλει, ἀκολούθως	δὲ	ὀνομάζοντες τὸν κύριον καὶ δι´
[4, 19]	αἰδοῦς αὐτῷ χιτῶνι λούεσθαι, Φιλωτέραν	δέ,	ὁπότε μέλλοι εἰσιέναι τὴν πύελον,
[4, 8]	τὴν χάριν τῶν γεγονότων, τῷ	δὲ	ὅπως νέος ἅμα καὶ παλαιὸς
[4, 25]	δίδωσιν ὄργια. Κἂν πύθῃ· τὰ	δὲ	ὄργια ἐστὶ τίν´ ἰδέαν ἔχοντά
[4, 18]	ἀκολασίᾳ τάττουσιν ἄλογον οὖσαν, τὴν	δὲ	ὄρεξιν ἐπὶ τῶν κατὰ φύσιν
[4, 15]	Ἔχεις συγκεφαλαίωσιν γνωστικοῦ μάρτυρος. ~Οἴδαμεν	δὲ	ὅτι πάντες γνῶσιν ἔχομεν» τὴν
[4, 7]	συνδοξασθῶμεν, ὡς συγκληρονόμοι Χριστοῦ. Οἴδαμεν	δὲ	ὅτι τοῖς ἀγαπῶσι τὸν θεὸν
[4, 11]	αἱρεῖσθαι βίον προτρεπομένους. Διὰ τί	δὲ	οὐ βοηθεῖσθε διωκόμενοι; φασί. Τί
[4, 5]	διὰ τὸ συγγενές. Ἁ φιλοχρηματία	δὲ	οὐ Σπάρταν μόνον, ἀλλὰ καὶ
[4, 26]	Δικαίων εἰσακούει ὁ θεός, ἀσεβεῖς	δὲ	οὐ σῴζει, παρὰ τὸ μὴ
[4, 14]	τῇ ὁδῷ μετ´ αὐτοῦ· ἀντίδικος	δὲ	οὐ τὸ σῶμα, ὥς τινες
[4, 22]	οὕτω ποτὲ μὲν οἰκτίρμων, ἄλλοτε	δὲ	οὔ. Ἐπὰν δὲ ἐν ἕξει
[4, 22]	ὁ θεὸς μόνος γινώσκῃ, ἀνθρώπων	δὲ	οὐδὲ εἷς, ἀλλ´ οὐδὲ αὐτὸς
[4, 4]	ὁδεύοντες ἐκμανθάνομεν τὴν γνῶσιν. ᾧ	δὲ	οὐδὲ τὸ τυχὸν προσελθεῖν ἔστιν
[4, 6]	καὶ πένητος εἰκόνα δεικνύουσα; τί	δὲ	Οὐδεὶς δύναται δυσὶ δουλεύειν κυρίοις,
[4, 26]	μὴ γινώσκειν φύεται, ὁ θεὸς	δὲ	οὐδὲν ἄτοπον ποιεῖ; Οὗτος γάρ
[4, 12]	δικαίως περιεπούσης τὸν ἁμαρτητικόν. Πῶς	δὲ	οὐκ ἄθεος θειάζων μὲν τὸν
[4, 11]	ἂν ἐπεπήδων τῇ ὁδῷ, ἐκλογὴ	δὲ	οὐκ ἂν ἦν. Ἀλλὰ γὰρ
[4, 9]	δεῖ, ἐφ´ ἡμῖν γάρ, ἀπολογεῖσθαι	δὲ	οὐκ ἐκ παντός, οὐ γὰρ
[4, 9]	κατὰ τὴν περικοπὴν ταύτην, ἐκεῖνο	δὲ	οὐκ ἐπέστησεν ὅτι εἰ καὶ
[4, 23]	τὴν κρίσιν ἔχουσιν ἀνόσιον. Τὸ	δὲ	Οὐκ ἐπιθυμήσεις» οὔτε ἀνάγκης τῆς
[4, 6]	μιᾶς ῥίζης ἀμφοῖν ὑποκειμένης, αἱρέσεως	δὲ	οὐκ ἴσης, μᾶλλον δὲ τῆς
[4, 16]	ψυχή μου ἐν αὐτῷ. Ἡμεῖς	δὲ	οὔκ ἐσμεν ὑποστολῆς εἰς ἀπώλειαν,
[4, 4]	μὲν γένος τὸ κοσμικόν, ἀπολιπεῖν	δὲ	οὐσίαν καὶ κτῆσιν πᾶσαν διὰ
[4, 13]	καὶ ταῦτα ἐν θεοῖς. Ὅτι	δὲ	οὗτός ἐστιν ὁ τοῦ υἱοῦ
[4, 21]	θεοῦ, ὃ μὲν οὕτως, ὃ	δὲ	οὕτως, οἱ ἀπόστολοι δὲ ἐν
[4, 7]	μὴ ποιῶν ἃ ἐνετείλατο. Τί	δέ;	οὐχ ἑαυτὸν ἀρνεῖται ὁ ἀρνούμενος
[4, 11]	ὑμᾶς εἰς τοῦτο ἐκδίδωσιν; ἡμεῖς	δὲ	οὐχ οὕτως ὑπολαμβάνομεν τοῖς περιστατικοῖς
[4, 19]	καὶ τῶν Ὑακινθίδων εὐψυχίαν. Τί	δέ;	οὐχὶ Θεανὼ μὲν ἡ Πυθαγορικὴ
[4, 2]	καὶ ῥὰξ εὖ τεθησαυρισμένη, ἐνῆν	δὲ	παγκάρπεια συμμιγὴς ὀλαῖς λίπος τ´
[4, 17]	ὅταν θέλῃ, ἀνελεῖ αὐτήν. Ταῦτα	δὲ	πάντα βεβαιοῖ ἡ ἐν Χριστῷ
[4, 6]	ἐκ τῆς ὑστερήσεως συνεισήνεγκεν. Ὅτι	δὲ	πάντα ἐπὶ τὴν παίδευσιν τῆς
[4, 23]	τῷ κυριωτέρῳ τοῦτο αἱρετώτερον, κυριώτατον	δὲ	πάντων ἡ διάνοια. Ὅτῳ τοίνυν
[4, 10]	τινα παραγγέλλει αὐτὸν περιίστασθαι, ὁ	δὲ	παρακούων τολμηρὸς καὶ ῥιψοκίνδυνος. Εἰ
[4, 9]	ὁ σατανᾶς» λέγει σινιάσαι· ἐγὼ	δὲ	παρῃτησάμην. Μόνος τοίνυν ὁ κύριος
[4, 25]	τῆς Ῥεβέκκας ὧδέ πως· Ἡ	δὲ	παρθένος ἦν καλή, παρθένος ἦν,
[4, 8]	κάκιστος γήμῃ τὴν εὐδοκιμοῦσαν· ποτὲ	δὲ	πᾶσα γὰρ δούλη ἐστὶν ἀνδρὸς
[4, 18]	μηδὲν διαφέρον λογιζόμενος. Αἱ γενεαὶ	δὲ	πᾶσαι ἀπὸ Ἀδὰμ ἕως τῆσδε
[4, 26]	αἰδεσθείη ποιεῖσθαι πολλῶν συνειδότων. Ἡμεῖς	δὲ	περὶ μὲν τῆς εὐχῆς κατὰ
[4, 18]	ἀποβαλεῖν πάθη, μὴ δι´ ἀγάπην	δὲ	πιστωθῶ τῷ κυρίῳ, Οὐθέν εἰμι»
[4, 8]	τινῶν αἱρετὰ εἶναι δοκεῖν, πολὺ	δὲ	πλέον τὴν ἀρετὴν περιμάχητον νομιστέον,
[4, 5]	δὲ φυὰν καλὸν γενέσθαι, τρίτον	δὲ	πλουτεῖν ἀδόλως. καὶ ὁ Μεγαρεὺς
[4, 7]	σῶμα νεκρὸν δι´ ἁμαρτίαν, τὸ	δὲ	πνεῦμα ζωὴ διὰ δικαιοσύνην. Πάλιν
[4, 8]	ἐπιθυμεῖ κατὰ τοῦ πνεύματος, τὸ	δὲ	πνεῦμα κατὰ τῆς σαρκός. Ταῦτα»
[4, 8]	τὰς ἡδονὰς διαμάχεσθαι μεμελετηκυῖαν· Λέγω	δέ·	πνεύματι περιπατεῖτε καὶ ἐπιθυμίαν σαρκὸς
[4, 5]	ἀλγηδὼν ἡ προϋπάρξασα γίνεται· ἀγαθοῦ	δὲ	ποιητικὸν τὸ κακὸν οὐκ ἂν
[4, 22]	νοῦ σχέσις ὡς νοῦ, ἡ	δὲ	ποικίλη διάθεσις γίνεται τῇ πρὸς
[4, 21]	προφήτας, τοὺς δὲ εὐαγγελιστάς, τοὺς	δὲ	ποιμένας καὶ διδασκάλους, πρὸς τὸν
[4, 20]	δικαιοσύνην ἔργον ἡγουμένη, τὸ θεοφιλὲς	δὲ	ποιουμένη τέλος. Χαριέντως γοῦν ἐν
[4, 7]	οἶμον εἰς Ἅιδου φέρειν» ὁδοὶ	δὲ	πολλαὶ αἱ ἀπάγουσαι, ἁμαρτίαι πολυπλανεῖς.
[4, 7]	ἀντὶ πάντων κλέος ᾑρεῖτο, τοῖς	δὲ	πολλοῖς παραχωρεῖν ὁμολογεῖ κεκορῆσθαι ὅκωσπερ
[4, 13]	πίστεως» χαίρων καὶ συγχαίρων, τοὺς	δέ,	πρὸς οὓς ὁ λόγος τῷ
[4, 18]	ἀδικοῦσα μήτε ἀνταδικοῦσά ποτε, ἀγαθοποιοῦσα	δὲ	πρὸς πάντας ἁπαξαπλῶς κατ´ εἰκόνα
[4, 12]	ἐν ἑαυτῷ τὸ ἁμαρτητικόν, ἀφορμὴν	δὲ	πρὸς τὸ ἡμαρτηκέναι μὴ λαβὼν
[4, 4]	ἡτοιμασμένων πιπράσκων τὴν πίστιν, ἀγάπῃ	δὲ	πρὸς τὸν κύριον ἀσμενέστατα τοῦδε
[4, 21]	Ἔδωκεν τοὺς μὲν ἀποστόλους, τοὺς	δὲ	προφήτας, τοὺς δὲ εὐαγγελιστάς, τοὺς
[4, 7]	πρωτότοκον ἐν πολλοῖς ἀδελφοῖς· οὓς	δὲ	προώρισεν, τούτους καὶ ἐκάλεσεν· οὓς
[4, 6]	ὅτι χρῄζετε τούτων ἁπάντων· ζητεῖτε	δὲ	πρῶτον τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν
[4, 5]	ἐλπίδα ἔχωμεν τῆς παρακλήσεως. Ἔοικε	δέ	πως παρούσης ἀλγηδόνος ἡ ψυχὴ
[4, 26]	καὶ τὸ ἄνθος ἐξέπεσεν· τὸ	δὲ	ῥῆμα κυρίου μένει εἰς τὸν
[4, 7]	εἴρηκεν· Τὸ πνεῦμα πρόθυμον, ἡ	δὲ	σὰρξ ἀσθενής· διότι Τὸ φρόνημα
[4, 19]	παρ´ Ἑβραίοις εὐδοκίμων γυναικῶν, ἣ	δὲ	σεμνότητος ὑπερβολῇ καὶ μέχρι θανάτου
[4, 26]	εἶπεν ὅτι πάντα δύνασαι, ἀδυνατεῖ	δέ	σοι οὐθέν. Τίς γὰρ ἀπαγγέλλει
[4, 7]	τῆς σαρκὸς θερίσει φθοράν, ὁ	δὲ	σπείρων εἰς τὸ πνεῦμα ἐκ
[4, 13]	σύμψυχοι, τὸ ἓν φρονοῦντες. Εἰ	δὲ	σπένδεται Ἐπὶ τῇ θυσίᾳ καὶ
[4, 26]	λέγεσθαι μὲν γάρ, οὐκ εἶναι	δέ·	σπουδαῖον γὰρ ἡ πόλις καὶ
[4, 26]	συγκρίσει δὲ τὸ μᾶλλον, ἡ	δὲ	σύγκρισις ἐπὶ τῶν καθ´ ὁμοίωσιν
[4, 23]	ἀνάκτισίν τε καὶ ἀνανέωσιν. Τὸ	δὲ	συμφέρον τῷ κυριωτέρῳ τοῦτο αἱρετώτερον,
[4, 26]	θείων καὶ τῶν ἀνθρωπίνων, δικαιοσύνη	δὲ	συμφωνία τῶν τῆς ψυχῆς μερῶν,
[4, 11]	ἡμᾶς οὐδὲ θέλει μαθεῖν, προλήψει	δὲ	συναπάγεται κενῇ, διὸ καὶ κρίνεται.
[4, 14]	τῇ πίστει τοῦ προαιρουμένου· κτίσις	δὲ	συνωνύμως καὶ ἐνέργεια λέγεται, ἔργον
[4, 23]	εὐπάρεδρον τῷ κυρίῳ ἀπερισπάστως. Ἴσμεν	δὲ	τὰ μὲν δυσπόριστα οὐκ ἀναγκαῖα,
[4, 22]	τὰ ἔργα τοῦ σκότους, ἐνδυσώμεθα	δὲ	τὰ ὅπλα τοῦ φωτός. Ἡμέραν
[4, 24]	πάσας ὁ Βασιλείδης φησί, μόνας	δὲ	τὰς ἀκουσίους καὶ κατὰ ἄγνοιαν
[4, 7]	τούτῳ ἑκὼν ἑαυτὸν πέπρακεν· ὅσοι	δὲ	τὰς ἐντολὰς τοῦ σωτῆρος ἐπιτελοῦσιν,
[4, 16]	διαλεγόμενος οὐκ ὀκνεῖ λέγειν· Ἀναμιμνῄσκεσθε	δὲ	τὰς πρότερον ἡμέρας, ἐν αἷς
[4, 21]	ἄλλῳ δὲ ἑρμηνεία γλωσσῶν· πάντα	δὲ	ταῦτα ἐνεργεῖ τὸ ἓν καὶ
[4, 6]	ἂν ἐλεῶ» φησὶ κύριος. Λέγει	δὲ	ταῦτα καὶ τοῖς θέλουσι διὰ
[4, 22]	τὴν σωτηρίαν τὴν αἰώνιον, εἴη	δὲ	ταῦτα κεχωρισμένα (παντὸς μᾶλλον ἐν
[4, 9]	τῆς εἰς αὐτὸν πίστεως. ἕπεται	δὲ	ταύτῃ τῇ ὁμολογίᾳ καὶ ἡ
[4, 9]	οἱ πολλοὶ οὐχ ὑγιῶς, δύνανται	δὲ	ταύτην τὴν ὁμολογίαν καὶ οἱ
[4, 3]	καρπὸν ὑμῶν εἰς ἁγιασμόν, τὸ	δὲ	τέλος ζωὴν αἰώνιον. Τὰ γὰρ
[4, 23]	γίνεσθαι ὧδέ πως γράφων· Εἰς	δὲ	τέλος μάντεις τε καὶ ὑμνοπόλοι
[4, 3]	τὸ πιστεύειν τῷ ψεύδει, ἀπιστεῖν	δὲ	τῇ ἀληθείᾳ εἰς ἀπώλειαν ὑποσύρει.
[4, 6]	ἀναζήσασαν μὲν τῇ πίστει, ἀποθανοῦσαν	δὲ	τῇ ἁμαρτίᾳ. Τοῦτ´ οὖν ἐστι
[4, 23]	καρτερίᾳ καὶ τοῖς ὁμοίοις, ἐπὶ	δὲ	τῇ ἐπιθυμίᾳ τάττεται καὶ ἡ
[4, 3]	τὸν πυρὸν ἐκλέγειν. ~Οἱ πολλοὶ	δὲ	τῇ τῶν χειμώνων καταστάσει ὁμοίαν
[4, 23]	παθητικὸν παντὶ γένει ἐπιθυμίας, εἰς	δὲ	τὴν ἀπάθειαν θεούμενος ἄνθρωπος ἀχράντως
[4, 7]	ψεύδεται τοίνυν τὸν κύριον, μᾶλλον	δὲ	τὴν ἑαυτοῦ διέψευσται ἐλπίδα ὃς
[4, 23]	ὑπακοὴν διὰ τὴν ἐντολήν, διὰ	δὲ	τὴν ἐπαγγελίαν αἱροῦνται οἱ διὰ
[4, 18]	νεανίσκον προτείνειν κελεύσας, ἐν ἡλίῳ	δέ,	τὴν ἑταίραν λαβέσθαι προσέταξεν τῆς
[4, 26]	τὸν τόπον ἔνθα καταλύει, ἀπολείπων	δὲ	τὴν οἴκησιν καὶ τὴν κτῆσιν
[4, 23]	καὶ ἁγιάζοντι τὸν ποιητήν, ἁγιάζοντι	δὲ	τὴν πρὸς τὸ θεῖον ἐξομοίωσιν·
[4, 13]	θεοῦ καὶ προφήτην προσεῖπεν, ζωγράφον	δὲ	τὴν Σοφίαν, ἧς τὸ πλάσμα
[4, 25]	καθαροὶ μὲν τὴν σάρκα ἅγιοι	δὲ	τὴν ψυχὴν κατὰ ἀποχὴν κακῶν
[4, 6]	αἱρέσεως δὲ οὐκ ἴσης, μᾶλλον	δὲ	τῆς κατὰ τὴν αἵρεσιν διαφορᾶς
[4, 12]	τῆς ἐνσωματώσεως ἁμαρτίας, τὸν καρπὸν	δὲ	τῆς κατὰ τόνδε τὸν βίον
[4, 8]	καὶ ἐν πᾶσι Χριστός. Εἰκὼν	δὲ	τῆς οὐρανίου ἐκκλησίας ἡ ἐπίγειος,
[4, 6]	τῆς ψυχῆς εἰς σοφίαν, Πλάτων	δὲ	τῆς ψυχῆς ἐπὶ τὰ ἀμείνω
[4, 23]	τέχνης καὶ τῆς οὐσίας, ὁ	δέ	τις ἄνθρωπος κατὰ τύπωσιν τὴν
[4, 26]	δὲ θεραπεία τοῦ θεοῦ. Εἰ	δέ	τις διαβάλλεσθαι τὴν σάρκα καὶ
[4, 9]	φωνῇ μόνῃ μαρτυρεῖν εἴρηκεν; δοθήσεται	δέ	τισιν, ἐὰν συμφέρῃ, ἀπολογήσασθαι, ἵνα
[4, 6]	τινας ἐπαγγελίας δόσεως, δι´ αὐτὸ	δὲ	τὸ ἀγαθὸν προσεληλυθέναι τῷ σωτηρίῳ
[4, 12]	ἡμαρτηκὸς οὐδέν, ἐν ἑαυτῷ {τῷ}	δὲ	τὸ ἁμαρτῆσαι ἔχον, ἐπὰν ὑποβληθῇ
[4, 13]	(ἀρχικὸς γὰρ ὁ λόγος) πρὸς	δὲ	τὸ κατεπεῖγον ἀπαντητέον. Εἰ ἐπὶ
[4, 14]	στρατιώτου ἡ ἐλπίς, τοῦ ἐμπόρου	δὲ	τὸ κέρδος, Οὔτε ὕψωμα οὔτε
[4, 26]	πρὸς τὸν θεόν. Ἐν συγκρίσει	δὲ	τὸ μᾶλλον, ἡ δὲ σύγκρισις
[4, 12]	τῶν θαυμασάντων τὴν ὑπομονήν. Εἰ	δὲ	τὸ μαρτύριον ἀνταπόδοσις διὰ κολάσεως,
[4, 2]	τὴν φέρουσαν ὑποσημῆναι μόνον, βαδιστέον	δὲ	τὸ μετὰ τοῦτο ἤδη καὶ
[4, 12]	πρὸς τὸ πᾶν ἅπαντα, ἕτερον	δὲ	τὸ μηδενὸς ἐπιθυμεῖν καὶ τρίτον
[4, 3]	ὡς τὸ πιστεύειν ζωήν, ἔμπαλιν	δὲ	τὸ πιστεύειν τῷ ψεύδει, ἀπιστεῖν
[4, 9]	ὁμολογία ἐπιμαρτυρούσης τῆς φωνῆς. Εἰ	δὲ	τὸ πνεῦμα τοῦ πατρὸς» ἐν
[4, 26]	ἀνθρώπου ὡμολόγηται ἡ ψυχή, ἧττον	δὲ	τὸ σῶμα. Ἀλλ´ οὔτε ἀγαθὸν
[4, 13]	δὲ ἀπὸ ἑνός, εἰκόνες. Ἐπεὶ	δὲ	τὸ φαινόμενον αὐτοῦ οὐκ ἔστιν
[4, 25]	καὶ ὅπῃ καὶ ὅπως. τοῖς	δὲ	τοιούτοις οὐδέποτ´ αἰσχρῶν ἔργων μελέτημα
[4, 12]	τοὺς οἰκείους λεχθήσεται καιρούς, νυνὶ	δὲ	τοῖς εἰρημένοις καὶ ταῦτα προσθῶμεν·
[4, 7]	οὐδὲν τῶν ἀναγκαίων βροτοῖς. Πρόκειται	δὲ	τοῖς εἰς τελείωσιν σπεύδουσιν ἡ
[4, 14]	εἶναι {τοῖς} τοῦ Χριστοῦ, ἐν	δὲ	τοῖς τοῦ διαβόλου καταγινομένους ἔργοις·
[4, 22]	στάσιν τῆς ψυχῆς ἡμῶν. Ἡμεῖς	δὲ	τὸν ἀεὶ καὶ ἐν πᾶσι
[4, 19]	δὴ τὸν μὲν ἐτιθάσευσεν, ἀνέστειλεν	δὲ	τὸν Ἀμὰν καὶ τὸν Ἰσραὴλ
[4, 24]	ἀλλ´ ὅτι ἐγένοντο, τιμωρούμεθα. Κόλασις	δὲ	τὸν ἁμαρτήσαντα οὐκ ὠφελεῖ εἰς
[4, 12]	μαρτυρήσαντι διὰ τὸ μαρτυρῆσαι; εἰ	δὲ	τὸν ἁμαρτητικὸν οὐκ εἴασεν ἡ
[4, 25]	εἴρηκεν καὶ ἐν τῷ Σοφιστῇ	δὲ	τὸν Ἐλεάτην ξένον διαλεκτικὸν ὄντα
[4, 20]	πιστὸς γὰρ ὁ ἐπαγγειλάμενος. Χρὴ	δὲ	τὸν εὐδαίμονα γάμον οὔτε πλούτῳ
[4, 12]	ἂν ὀνομάσῃς ἄνθρωπον εἶναι, δίκαιον	δὲ	τὸν θεόν. Καθαρὸς γὰρ οὐδείς,
[4, 22]	τὰ ὅπλα τοῦ φωτός. Ἡμέραν	δὲ	τὸν υἱὸν ἀλληγορεῖ καὶ φῶς,
[4, 7]	μὴ φοβηθῆτε μηδὲ ταραχθῆτε, κύριον	δὲ	τὸν Χριστὸν ἁγιάσατε ἐν ταῖς
[4, 19]	ἰδίου καὶ παραχρῆμα» ἔφη, ἀπὸ	δὲ	τοῦ ἀλλοτρίου οὐδεπώποτε» Ναὶ μὴν
[4, 26]	μὲν τῆς οὐσίας οὔσης, ἑνὸς	δὲ	τοῦ θεοῦ, ἀλλ´ ὁ ἐκλεκτὸς
[4, 6]	τῇ τοῦ θεοῦ ἀφθαρσίᾳ. Θέλημα	δὲ	τοῦ θεοῦ ἐπίγνωσις τοῦ θεοῦ,
[4, 17]	καὶ φιλοξενίαν φίλος θεοῦ, πατὴρ	δὲ	τοῦ Ἰσαὰκ προσηγορεύθη. Διὰ φιλοξενίαν
[4, 21]	εἰς σωτηρίαν ἀμεταμέλητον ἐργάζεται· ἡ	δὲ	τοῦ κόσμου λύπη θάνατον κατεργάζεται.
[4, 12]	τὰς οἰκείας ἑκάστου ἁμαρτίας, ἐπὶ	δὲ	τοῦ κυρίου καὶ τῶν ἀποστόλων
[4, 9]	τὴν ἀφοβίαν τῶν μελλόντων. ~Περὶ	δὲ	τοῦ μαρτυρίου διαρρήδην ὁ κύριος
[4, 22]	κέρδος ἢ ἀπόλαυσις αὐτῷ, ἀγάπῃ	δὲ	τοῦ ὄντως ὄντος ἐραστοῦ ἑλκόμενος
[4, 5]	ἀλλὰ διὰ τὸ σῶμα, ἡ	δὲ	τοῦ σώματος ἐπιμέλεια διὰ τὴν
[4, 3]	(καίτοι κἀκεῖνος σάρκα ἔφερεν) ἐπὶ	δὲ	τοῦ τελείου καὶ γνωστικοῦ τῷ
[4, 2]	ὀρύσσουσι καὶ εὑρίσκουσιν ὀλίγον, Οἱ	δὲ	τοῦ χρυσοῦ ὄντως γένους τὸ
[4, 26]	καὶ διὰ τοῦτο ἐκλεκτός. Ὅτι	δὲ	τοὺς ἀνοήτους καὶ ἀπειθεῖς γῆν
[4, 6]	τῶν τούτοις ὑποβεβλημένων εἰδῶν. Πραεῖς	δὲ	τοὺς κατὰ προαίρεσιν, οὐ κατ´
[4, 15]	ἔτυχεν ὁμιλεῖν τῇ γυναικί· μάλιστα	δὲ	τοὺς τηλικαύτην οἰκονομίαν πεπιστευμένους» ὑπόδειγμα
[4, 3]	κατὰ δούλιον ἦμαρ ἕλῃσι. Δούλους	δὲ	τοὺς ὑπὸ ἁμαρτίαν καὶ ταῖς
[4, 8]	οὕτως καὶ ἡμεῖς. Ἐπὶ πᾶσι	δὲ	τούτοις ἡ ἀγάπη, ὅ ἐστι
[4, 7]	ταπεινοφροσύνην, πραότητα, μακροθυμίαν, ἐπὶ πᾶσι	δὲ	τούτοις τὴν ἀγάπην, ὅ ἐστι
[4, 18]	ἔργῳ τε καὶ λόγῳ, διττῷ	δὲ	τούτῳ, ἀγράφῳ τε καὶ ἐγγράφῳ.
[4, 7]	τριάς, Ππίστις, ἐλπίς, ἀγάπη· μείζων	δὲ	τούτων ἡ ἀγάπη. Ἀμέλει Πάντα
[4, 26]	καὶ ἀπόκτητα εἰδὼς πάντα. Ὅσα	δὲ	τριττὰ εἶναι ἀγαθὰ οἱ Περιπατητικοὶ
[4, 6]	ἐστι τὸ παρακληθῆναι. Τοῦ μετανοοῦντος	δὲ	τρόποι δύο, ὁ μὲν κοινότερος
[4, 3]	ἐλευθερωθέντες ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας, δουλωθέντες	δὲ	τῷ θεῷ, ἔχετε τὸν καρπὸν
[4, 6]	καὶ τὸν ὅλον ἄνθρωπον, ὁ	δὲ	τῷ ὄντι θησαυρὸς ἡμῶν ἔνθα
[4, 14]	οἱ ἀποστάται, οὔτε ἀρχαί» (ἀρχὴ	δὲ	τῷ Σατανᾷ ὁ βίος ὃν
[4, 14]	σε τῷ κριτῇ, ὁ κριτὴς	δὲ	τῷ ὑπηρέτῃ» τῆς ἀρχῆς τοῦ
[4, 4]	τῆς κατ´ ἀνθρώπους προνοίας. Τινὲς	δὲ	τῶν αἱρετικῶν τοῦ κυρίου παρακηκοότες
[4, 6]	πλεονεκτῶσιν ἕτεροι τῇ περιουσίᾳ. Ἐπεὶ	δὲ	τῶν ἀπαγόντων εἰς τὴν τελείωσιν
[4, 9]	ὁμολογούντων ἐν ἐμοὶ› εἶπεν, ἐπὶ	δὲ	τῶν ἀρνουμένων τὸ ἐμὲ› προσέθηκεν.
[4, 23]	ἣ μὲν τῶν γεννωμένων, ἣ	δὲ	τῶν γινομένων. Καὶ ἡ μὲν
[4, 6]	τὰς καλὰς πράξεις φαμέν· ἄνευ	δὲ	τῶν μεταξύ, ἃ δὴ ὕλης
[4, 4]	ἀγάπης ἐνεδείξατο. Καὶ οἱ παλαιοὶ	δὲ	τῶν παρ´ Ἕλλησι τῶν ἐν
[4, 8]	γυνὴ φαύλῳ συνοικοῦσα ἀνδρί, ὁ	δὲ	υἱὸς ἐὰν φαῦλον ἔχῃ πατέρα
[4, 25]	ὢν οὐκ ἔστιν ἐπιστημονικός, ὁ	δὲ	υἱὸς σοφία τέ ἐστι καὶ
[4, 9]	τὰ διαφόρως γεγραμμένα συντάξωμεν· Λέγω	δὲ	ὑμῖν, πᾶς ὃς ἐὰν ὁμολογήσῃ
[4, 5]	σαρκὶ ἕξουσιν οἱ τοιοῦτοι, ἐγὼ	δὲ	ὑμῶν φείδομαι. Θέλω γὰρ ὑμᾶς
[4, 9]	τὴν σωτηρίαν πολυπραγμονήσαντες, οἱ λοιποὶ	δὲ	ὑπ´ ἐκπλήξεως κατεχόμενοι. Ὥστε τὸ
[4, 13]	δὴ τῶν ἐντολῶν αἷς μὴ	{δὲ}	ὑπακηκόασι γενόμενοι, ὥσπερ φίλοι οἱ
[4, 9]	καὶ τοῦτο ἐφ´ ἡμῖν. Ὁ	δὲ	ὑπομείνας εἰς τέλος, οὗτος σωθήσεται·
[4, 22]	Ἡ θλῖψις ὑπομονὴν κατεργάζεται, ἡ	δὲ	ὑπομονὴ δοκιμήν, ἡ δὲ δοκιμὴ
[4, 25]	ἐστι δικαιοσύνης καὶ εἰρήνης. Βασιλείδης	δὲ	ὑποστατὰς Δικαιοσύνην τε καὶ τὴν
[4, 6]	τοῦ κυρίου λεγομένοις ἕπου. Ὑπάρχοντα	δέ	φασί τινες αὐτὸν εἰρηκέναι τὰ
[4, 22]	τοῖς μὲν ἀγαθοῖς καλήν, τοῖς	δὲ	φαύλοις ἔμπαλιν, ἀλλὰ καὶ οἱ
[4, 9]	μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς. Ὅταν	δὲ	φέρωσιν ὑμᾶς εἰς τὰς συναγωγὰς
[4, 5]	ὧν τὰς μὲν ὑπομένομεν, τὰς	δὲ	φεύγομεν, ἡ δὲ αἵρεσις καὶ
[4, 5]	μὲν αἱρούμεθα τῶν ἡδονῶν, τινὰς	δὲ	φεύγομεν, οὐ πᾶσα ἡδονὴ ἀγαθόν.
[4, 20]	λόγος τοῦ θεοῦ βλασφημῆται. Μᾶλλον	δέ»	φησίν, εἰρήνην διώκετε μετὰ πάντων
[4, 26]	κρείττονι τῷ πνευματικῷ προσάπτονται, αἱ	δὲ	φιλήδονοι καὶ ἁμαρτητικαὶ τῷ ἥττονι
[4, 7]	μακάριοι, φησὶν ὁ Πέτρος. τὸν	δὲ	φόβον αὐτῶν μὴ φοβηθῆτε μηδὲ
[4, 5]	μὲν ἄριστον ἀνδρί, γράφει, δεύτερον	δὲ	φυὰν καλὸν γενέσθαι, τρίτον δὲ
[4, 23]	διδαχὴ μεταρυθμίζει τὸν ἄνθρωπον, μεταρυθμοῦσα	δὲ	φύσις ποιεῖ, καὶ διήνεγκεν οὐδὲν
[4, 3]	ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος, τὸ	δὲ	χάρισμα τοῦ θεοῦ ζωὴ αἰώνιος
[4, 21]	ἐν τῷ αὐτῷ πνεύματι, ἄλλῳ	δὲ	χαρίσματα ἰαμάτων ἐν τῷ αὐτῷ
[4, 22]	ἐπὶ τὴν εὐχὴν ἔρχεται· Τηλέμαχος	δέ,	χεῖρας νιψάμενος πολιῆς ἁλός, εὔχετ´
[4, 6]	ἀναλόγως τῇ κτήσει βεβληκότα, τὴν	δὲ	χήραν χαλκοῦς δύο, πλεῖον ἔφη
[4, 7]	τις τὴν δημιουργίαν κακήν· Εἰ	δὲ	Χριστὸς ἐν ὑμῖν, τὸ μὲν
[4, 7]	πόνοις εἱλισσόμεναι δόξαν εὑρίσκουσι, λάμπει	δὲ	χρόνῳ ἔργα μετ´ αἰθέρα λαμπευθέντα.
[4, 4]	εἶναι; πάντων γε μάλιστα. Τὸ	δὲ	χρυσοῦν γένος πρὸς θεῶν ἐστι
[4, 25]	ἐν ἀνθρώποις ζήσεσθαί φησι· νοῦς	δὲ	χώρα ἰδεῶν, νοῦς δὲ ὁ
[4, 22]	καταισχύνει» μὴ ὀνειδιζομένη ἔτι. Ὁ	δὲ	ψιλῇ κλήσει καθὸ κέκληται ὑπακούων
[4, 6]	τὸν κόσμον ὅλον κερδήσῃ, τὴν	δὲ	ψυχὴν αὐτοῦ ζημιωθῇ; ἢ τί
[4, 20]	κάλλος εἰς πόσιν ξυνάορον, ἁρετὴ	δὲ	ὤνησε πολλάς· πᾶσα γὰρ ἀγαθὴ
[4, 8]	τῶν φιλοσοφησάντων μέν, οὐχ αἱρεθέντων	δέ,	ὡς ἀποδεδοκιμασμένων εὐδαίμονος ὑπηρεσίας. Μεστὴ
[4, 12]	μηδὲν τῶν κτισμάτων μισεῖν; Εἰ	δέ,	ὡς αὐτός φησιν ὁ Βασιλείδης,
[4, 14]	λέγεται, ἔργον ἡμέτερον οὖσα ἡ	τοιάδε	ἐνέργεια) Οὐ δυνήσεται ἡμᾶς χωρίσαι
[4, 19]	οὐκ ἄλλο τι φαίνεται τὸ	τηνικάδε	δρῶν ὁ τοιοῦτος ἢ δικαιοσύνης
[4, 22]	εὐφρόνην κεκληκέναι τὴν νύκτα, ἐπειδὴ	τηνικάδε	ἡ ψυχὴ πεπαυμένη τῶν αἰσθήσεων
[4, 8]	γυνὴ ἀποκυήσασα τὸ βρέφος ἀνελομένη	οἴκαδε	φέρει. ἤδη γοῦν αἱ κύνες
[4, 7]	μοι Ζεὺς ἦν ὁ κηρύσσων	τάδε·	θεὸς δὲ ἡμῖν κηρύσσει καὶ
[4, 25]	διαστῆναι καὶ μερισθῆναι. Διὰ τοῦτο	τάδε	λέγει κύριος· πᾶς υἱὸς ἀλλογενὴς
[4, 19]	Μενεξένῳ, ὧν τὰ ὀνόματα παρατίθεται	τάδε·	Μενεξένη, Ἀργεία, Θεογνίς, Ἀρτεμισία, Παντάκλεια.
[4, 12]	τὸ μαρτύριον κολαζομένων αὐταῖς λέξεσι	τάδε	φησί· Φημὶ γάρ τοι, ὁπόσοι
[4, 8]	ὁμοφρονέοντε νοήμασιν οἶκον ἔχητον ἀνὴρ	ἠδὲ	γυνή. Κεφαλὴ τοίνυν τὸ ἡγεμονικόν.
[4, 25]	βασιλεῖς καὶ προφήτας χρίουσαι. Ὅθεν	μηδὲ	ἅπτεσθαι νεκρῶν αὐτοὺς κελεύει μηδ´
[4, 16]	κεφαλάς. Τεκνία, μὴ ἀγαπῶμεν λόγῳ	μηδὲ	γλώσσῃ, φησὶν Ἰωάννης τελείους εἶναι
[4, 6]	αὐτόν, ὡς μηκέτι ἀπολελεῖφθαι αὐτῷ	μηδὲ	ἐλπίδα τῆς πράξεως· ὁ δὲ
[4, 7]	τὸ μαρτύριον τοῦ κυρίου ἡμῶν	μηδὲ	ἐμὲ τὸν δέσμιον αὐτοῦ, τῷ
[4, 12]	ἐπιθυμεῖν καὶ τρίτον τὸ μισεῖν	μηδὲ	ἕν, θελήματι τοῦ θεοῦ καὶ
[4, 9]	δὲ ὁμολογουμένη καὶ μάλιστα ἡ	μηδὲ	θανάτῳ τρεπομένη ὑφ´ ἓν ἁπάντων
[4, 12]	κατάδικοι ἐπὶ κακοῖς ὁμολογουμένοις πάθωσι,	μηδὲ	λοιδορούμενοι ὡς ὁ μοιχὸς ἢ
[4, 19]	ὁτῳοῦν ἐλλόγιμον γενέσθαι μὴ μαθήσει	μηδὲ	μελέτῃ τε καὶ ἀσκήσει προσχρησαμένους,
[4, 24]	ἀλλ´ εἰς τὸ μηκέτι ἁμαρτάνειν	μηδὲ	μὴν ἄλλον τινὰ τοῖς ὁμοίοις
[4, 22]	ὁ κύριος ἐγρηγορέναι παραγγέλλει, ὥστε	μηδὲ	ὄναρ ἡμῶν παθαίνεσθαί ποτε τὴν
[4, 12]	Χριστιανοὶ πεφυκότες, ὅπερ αὐτοὺς παρηγορήσει	μηδὲ	πάσχειν δοκεῖν· κἂν μὴ ἡμαρτηκὼς
[4, 10]	βούλεται δὲ ἡμᾶς μηδενὶ αἰτίους	μηδὲ	συναιτίους κακοῦ τινος γίνεσθαι, σφίσιν
[4, 7]	δὲ φόβον αὐτῶν μὴ φοβηθῆτε	μηδὲ	ταραχθῆτε, κύριον δὲ τὸν Χριστὸν
[4, 6]	τῇ ψυχῇ ὑμῶν τί φάγητε,	μηδὲ	τῷ σώματι τί περιβάλητε· ἡ
[4, 18]	γεγονὸς ἀπῄτει τὸν μισθόν, καὶ	τῇδέ	πως αὐτὴ τὴν ἐπιθυμίαν τῷ
[4, 2]	ἐν ὀλίγῳ σπέρματι τῶν ἐμπεριεχομένων	τῇδε	τῇ πραγματείᾳ δογμάτων, ὥσπερ τὸ
[4, 6]	τόπος αὐτοῦ. Φύλασσε ἀκακίαν καὶ	ἴδε	εὐθύτητα, ὅτι ἔστιν ἐγκατάλειμμα ἀνθρώπῳ
[4, 22]	ἔργα αὐτοῦ» Ἃ ὀφθαλμὸς οὐκ	εἶδε	καὶ οὖς οὐκ ἤκουσεν καὶ
[4, 18]	συνταξάμενοι Βοκχόριδος τοῦ δικαίου κρίσιν	τοιάνδε.	Ἐρῶν ἑταίρας νεανίας πείθει μισθῷ
[4, 13]	οὖν ἀσκεῖν τὸν τέλειον χρή,	κἀνθένδε	ἐπὶ τὴν θείαν φιλίαν σπεύδειν,
[4, 1]	τοῦ περὶ κοσμογονίας ἤρτηται λόγου,	ἐνθένδε	ἀναβαίνουσα ἐπὶ τὸ θεολογικὸν εἶδος.
[4, 22]	ἐλπίδος» φησὶ τὰς καλὰς ψυχὰς	ἐνθένδε	ἀπιέναι, καὶ πάλιν τοὺς πονηροὺς
[4, 4]	τῷ τὴν αἰτίαν παρασχομένῳ τῆς	ἐνθένδε	ἐξόδου καὶ τῷ τὴν ἐπιβουλὴν
[4, 21]	σαρκὶ καταμένοντας, ἐκ τῆς τελείας	ἐνθένδε	ὁμοφροσύνης μελετήσαντας συνδραμεῖν τῷ θελήματι
[4, 23]	διήνεγκεν οὐδὲν ἢ φύσει πλασθῆναι	τοιόνδε	ἢ χρόνῳ καὶ μαθήσει μετατυπωθῆναι.
[4, 12]	τὸν καρπὸν δὲ τῆς κατὰ	τόνδε	τὸν βίον πολιτείας αὖθις ἀπολήψεσθαι,
[4, 16]	κανόνα ὁ θεῖος ἀπόστολος διὰ	τοσῶνδε	παρίστησι, τοῦτο μὲν γράφων Ἐγὼ
[4, 6]	ὁ Πλάτων, Οὗτοί εἰσιν οἱ	τῶνδε	μὲν τῶν ἐν τῇ γῇ
[4, 20]	δὴ τὸ φίλον ἄλλο πλὴν	τόδε;	Ἀγιάζεται γοῦν καὶ γάμος κατὰ
[4, 22]	χρείας τινὸς ἕνεκεν, ἵνα μοι	τόδε	γένηται καὶ τόδε μὴ γένηται,
[4, 22]	ἵνα μοι τόδε γένηται καὶ	τόδε	μὴ γένηται, τῆς ἐπιστήμης ἐφίεσθαι
[4, 12]	τὸν μάρτυρα διὰ τὰς πρὸ	τῆσδε	τῆς ἐνσωματώσεως ἁμαρτίας, τὸν καρπὸν
[4, 18]	δὲ πᾶσαι ἀπὸ Ἀδὰμ ἕως	τῆσδε	τῆς ἡμέρας παρῆλθον· ἀλλ´ οἱ
[4, 26]	γῆς ὡς ἐν οὐρανῷ. Εἰκόνας	τῆσδε	τῆς πόλεως καὶ οἱ ποιηταὶ
[4, 22]	τὰ μακάρων ἀγαθὰ λήψεσθαι ἐπὶ	τοῖσδε	ἐπαγγελίαν προσλάβοι, ἀλλ´ εἰ καὶ
[4, 21]	γνῶσιν ἐπακολουθεῖν) μάρτυς τε ἐπὶ	τοῖσδε	ὀρθότατα ὁμολογήσας δι´ ἀγάπην γένοιτο,
[4, 24]	κολάζονται· παρῆλθε γὰρ τὰ γενόμενα	οὐδὲ	ἀγένητον γένοιτ´ ἄν ποτε τὸ
[4, 8]	ἀφέξεται τῆς θεοσεβείας οὐδ´ ὁπωστιοῦν·	οὐδὲ	ἀπαυδήσει ποτὲ ἡ μὲν γυνὴ
[4, 22]	παραστήσει» οὐδὲ μὴν γάμος, ἀλλ´	οὐδὲ	ἀποχὴ γάμου ἐν ἀγνωσίᾳ, ἀλλὰ
[4, 13]	οὐκ ἀγαπᾶν τὸ κακὸν λέγει	οὐδὲ	ἀσέβειαν ἢ μοιχείαν ἢ κλοπήν,
[4, 22]	ἀνθρώπων δὲ οὐδὲ εἷς, ἀλλ´	οὐδὲ	αὐτὸς ὁ ἐλεῶν ὅτι ἐλεεῖ,
[4, 23]	ἰδέαν πλάσσεται τοῦ συμφυοῦς πνεύματος·	οὐδὲ	γὰρ ἀνείδεος οὐδ´ ἀσχημάτιστος ἐν
[4, 7]	νόμῳ τοῦ θεοῦ οὐχ ὑποτάσσεται,	οὐδὲ	γὰρ δύναται· οἱ δὲ ἐν
[4, 26]	οὐκ ἔστι πλὴν αὐτοῦ σῴζων·	Οὐδὲ	γάρ ἐστιν ἀδικία παρὰ τῷ
[4, 5]	τὴν ἀρετὴν αὐτὴν πάσχειν φαμέν	(οὐδὲ	γὰρ νοσεῖ ἡ ἀρετή) ὁ
[4, 22]	ἐκεῖ τὸ πνεῦμά σου» ἀλλ´	οὐδὲ	δι´ ἐλπίδα τιμῆς ἐπηγγελμένης (εἴρηται
[4, 22]	μένει ἀποθανόντας ἅσσα οὐκ ἔλπονται	οὐδὲ	δοκέουσιν. Θείως οὖν ὁ Παῦλος
[4, 22]	θεὸς μόνος γινώσκῃ, ἀνθρώπων δὲ	οὐδὲ	εἷς, ἀλλ´ οὐδὲ αὐτὸς ὁ
[4, 4]	φόβῳ μάρτυς γένηται· οὐ μὴν	οὐδὲ	ἐλπίδι δωρεῶν ἡτοιμασμένων πιπράσκων τὴν
[4, 18]	οὐκ εἶδεν οὐδὲ οὖς ἤκουσεν	οὐδὲ	ἐπὶ καρδίαν ἀνθρώπου ἀνέβη» τῷ
[4, 23]	φεύγει ὁ θεὸς δειλίαν, ὥσπερ	οὐδὲ	ἐπιθυμήσει, ἵνα καὶ ἄρξῃ ἐπιθυμίας.
[4, 6]	αὐτῶν οὐκ εὐθεῖα μετ´ αὐτοῦ,	οὐδὲ	ἐπιστώθησαν ἐν τῇ διαθήκῃ αὐτοῦ.
[4, 13]	ἐνεργείᾳ κεῖται, οὐκ οὐσίᾳ· διὸ	οὐδὲ	ἔργον θεοῦ. Ἐχθροὶ δὲ οἱ
[4, 11]	γὰρ οἶδεν τὰ καθ´ ἡμᾶς	οὐδὲ	θέλει μαθεῖν, προλήψει δὲ συναπάγεται
[4, 22]	(παντὸς μᾶλλον ἐν ταὐτότητι ὄντα)	οὐδὲ	καθ´ ὁτιοῦν διστάσας ἕλοιτ´ ἂν
[4, 4]	ἱμειρόμενοι τοῦ ζῆν. Διὰ ταῦτα	οὐδὲ	καθαρὰν ἀπολύουσιν τὴν ψυχήν, ἀλλ´
[4, 22]	οὐδαμῶς οὔτε ὕπαρ οὔτε ὄναρ	οὐδὲ	κατὰ φαντασίαν τινά· ἐπεὶ μηδ´
[4, 4]	καὶ οὐ προκαμὼν τῇ ψυχῇ	οὐδὲ	καταμαλακισθείς, οἷα περὶ τὰς νόσους
[4, 6]	τὸν γνήσιον ἀποδεχόμενος πόθον, ὃν	οὐδὲ	λιμὸς διακόψαι ἴσχυσεν. Κἂν τὴν
[4, 22]	ὡς Βρῶμα ἡμᾶς οὐ παραστήσει»	οὐδὲ	μὴν γάμος, ἀλλ´ οὐδὲ ἀποχὴ
[4, 23]	τῷ θεῷ, δελέατι ἡδονῆς ᾑρημένοι,	οὐδὲ	μὴν ἡ τῶν αἰσθητῶν ἀποστροφὴ
[4, 26]	αὖ κακὸν φύσει τὸ σῶμα,	οὐδὲ	μὴν ὃ μή ἐστιν ἀγαθόν,
[4, 22]	(ἐπιβάθρα γὰρ αὕτη προκοπῆς μεγίστης)	οὐδὲ	μὴν ποιεῖν τι ἀγαθὸν ἤτοι
[4, 23]	ᾗ τὰ δεινὰ οὐκ ἐκκλίνει	οὐδὲ	μὴν σώφρων ᾗ τῶν ἐπιθυμιῶν
[4, 18]	ἡτοίμασται Ἃ ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδεν	οὐδὲ	οὖς ἤκουσεν οὐδὲ ἐπὶ καρδίαν
[4, 12]	παθεῖν γένηται, σπάνιον μέν, ἀλλ´	οὐδὲ	οὗτος κατ´ ἐπιβουλὴν δυνάμεώς τι
[4, 7]	μιν θοᾶν χορὸν ἁγνὸν ἀμφέπειν·	οὐδὲ	πάντων βλεφάροις θνατῶν ἔσοπτος, ᾧ
[4, 24]	ἀλλ´ ὡς μὴ γενόμεναι. Πλὴν	οὐδὲ	πάσας ὁ Βασιλείδης φησί, μόνας
[4, 25]	γίνεται ἀτεχνῶς ἓν ὡς ἕν,	οὐδὲ	πολλὰ ὡς μέρη ὁ υἱός,
[4, 6]	θεῷ καὶ τὸν μή. Ἐνταῦθα	οὐδὲ	σύγκρισις ἔτι ἀπολείπεται τί ἄν
[4, 23]	ἐπαγγελίας ἀναπείθοντος ἀνακόπτειν τὰς ὁρμάς·	οὐδὲ	τὴν ὑπακοὴν διὰ τὴν ἐντολήν,
[4, 11]	διὰ δικαιοσύνην ἀδίκως κολαζομένοις. Ἀλλ´	οὐδὲ	τὸ ἄδικον τοῦ δικαστοῦ τῆς
[4, 4]	ἐκμανθάνομεν τὴν γνῶσιν. ᾧ δὲ	οὐδὲ	τὸ τυχὸν προσελθεῖν ἔστιν εἰς
[4, 3]	ἀγαθῶν οὐκ ἂν γενέσθαι. Ἀλλ´	οὐδὲ	τοῦτο ἔγνωσαν οἱ κατήγοροι, ὡς
[4, 7]	αἱ ἐντολαὶ ταῦτα μηνύουσιν) ἀλλ´	οὐδὲ	τῶν οἰκείων ἐθέλουσιν ὑπακοῦσαι λόγων.
[4, 4]	δὲ πρὸς τὸν κύριον ἀσμενέστατα	τοῦδε	τοῦ βίου ἀπολυθήσεται, χάριν ἴσως
[4, 4]	μήκεος ὄλβου, ὥς φησιν Ἐμπεδοκλῆς,	ὧδε	ἐλθὼν μετὰ θνητῶν ἀναστρέφεται. Οὗτος
[4, 6]	καὶ τὰ μὲν τῆς ἐντολῆς	ὧδε	ἔχει κατὰ λέξιν· Φυλάσσεσθε τοίνυν
[4, 26]	καὶ ἡ ἀπόφασις τοῦ κυρίου	ὧδε	ἔχουσα· Δικαίων εἰσακούει ὁ θεός,
[4, 19]	πεποιηκὼς ἐπὶ τῶν Δαναοῦ θυγατέρων	ὧδε·	Καὶ τότ´ ἄρ´ ὡπλίζοντο θοῶς
[4, 23]	σοφῶν τὰς ψυχὰς θεοὺς γίνεσθαι	ὧδέ	πως γράφων· Εἰς δὲ τέλος
[4, 25]	ψυχῆς διαγράφων ἐπὶ τῆς Ῥεβέκκας	ὧδέ	πως· Ἡ δὲ παρθένος ἦν
[4, 22]	ἐκ Μωυσέως παραδεδομένη τοῖς ποιηταῖς	ὧδέ	πως· ἣ δ´ ὑδρηναμένη, καθαρὰ
[4, 6]	σαφεστέρων τε αὖ τὸ αὐτὸ	ὧδέ	πως λέγει· Τούτων δὲ αὐτῶν
[4, 20]	τό τε πρᾶον καὶ φιλόστοργον	ὧδέ	πως ὑποδεικνύων κἀν ταῖς συμφοραῖς
[4, 14]	ἔργα αὐτοῦ ἐν τῷ ἐπιγείῳ	τῷδε	βίῳ. Οὐχ οἷόν τε οὖν
[4, 7]	θεὸν παθὼν διὰ τὴν ἰδίαν	ἔπαθε	σωτηρίαν ὅ τε αὖ διὰ
[4, 25]	ἣν ὁ κύριος ἀπέλυε λέγων·	Ἄπελθε	εἰς εἰρήνην· Σαλὴμ γὰρ ἑρμηνεύεται
[4, 24]	ἁμαρτημάτων ἐπ´ αὐτοῖς μόνοις κολάζονται·	παρῆλθε	γὰρ τὰ γενόμενα οὐδὲ ἀγένητον
[4, 20]	ἄρτι μὴ ὁρῶντες, πιστεύοντες δὲ	ἀγαλλιᾶσθε	χαρᾷ ἀνεκλαλήτῳ καὶ δεδοξασμένῃ, κομιζόμενοι
[4, 16]	τῶν ὑπαρχόντων ὑμῶν μετὰ χαρᾶς	προσεδέξασθε	γινώσκοντες ἔχειν ἑαυτοὺς κρείττονα ὕπαρξιν
[4, 16]	τοὺς διώκοντας· εὐλογεῖτε καὶ μὴ	καταρᾶσθε.	Ἡ γὰρ καύχησις ἡμῶν αὕτη
[4, 7]	ἑαυτὴν ἆθλα τῶν πόνων ἔχει.	Ἐνδύσασθε	οὖν, ὡς ἐκλεκτοὶ τοῦ θεοῦ
[4, 8]	ὃ ἐὰν ποιῆτε, ἐκ ψυχῆς	ἐργάζεσθε	ὡς τῷ κυρίῳ δουλεύοντες καὶ
[4, 7]	δόξης αὐτοῦ χαρῆτε ἀγαλλιώμενοι. Εἰ	ὀνειδίζεσθε	ἐν ὀνόματι Χριστοῦ, μακάριοι, ὅτι
[4, 7]	βοηθόν, τὸν ὑπερασπίζοντα ἡμῶν. Μὴ	ξενίζεσθε	τοίνυν» ὁ Πέτρος λέγει, τῇ
[4, 16]	ἄλλοις διαλεγόμενος οὐκ ὀκνεῖ λέγειν·	Ἀναμιμνῄσκεσθε	δὲ τὰς πρότερον ἡμέρας, ἐν
[4, 11]	ὑμῶν ὁ θεός, τί δήποτε	διώκεσθε	καὶ φονεύεσθε; ἢ αὐτὸς ὑμᾶς
[4, 8]	ἀγαπᾶτε τὰς γυναῖκας καὶ μὴ	πικραίνεσθε	πρὸς αὐτάς. Τὰ τέκνα, ὑπακούετε
[4, 7]	ἐν ἑνὶ σώματι· καὶ εὐχάριστοι	γίνεσθε,	οἱ ἐν σώματι ἔτι ὄντες,
[4, 8]	ἐν ἑνὶ σώματι· καὶ εὐχάριστοι	γίνεσθε.	Οὐδὲν γὰρ κωλύει πολλάκις τὴν
[4, 7]	Παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς, μιμηταί μου	γίνεσθε»	φησίν. Ὁ μὲν οὖν πρῶτος
[4, 22]	Τοιούτοις τισὶν ὁ κύριος λέγει·	Γίνεσθε	ὡς ὁ πατὴρ ὑμῶν τέλειος.
[4, 3]	εἴχετε τότε; ἐφ´ οἷς νῦν	ἐπαισχύνεσθε·	τὸ γὰρ τέλος ἐκείνων θάνατος.
[4, 9]	δόξης. Αὐτίκα ὁ Ποιμήν φησιν·	Ἐκφεύξεσθε	τὴν ἐνέργειαν τοῦ ἀγρίου θηρίου,
[4, 21]	ὑμῖν εἰς πατέρα, καὶ ὑμεῖς	ἔσεσθέ	μοι εἰς υἱοὺς καὶ θυγατέρας,
[4, 6]	ἐντολῆς ὧδε ἔχει κατὰ λέξιν·	Φυλάσσεσθε	τοίνυν ἀπὸ πάσης πλεονεξίας, ὅτι
[4, 8]	πρὸς Κολοσσαεῖς Αἱ γυναῖκες» φησίν,	ὑποτάσσεσθε	τοῖς ἀνδράσιν, ὡς ἀνήκει ἐν
[4, 11]	θεός, τί δήποτε διώκεσθε καὶ	φονεύεσθε;	ἢ αὐτὸς ὑμᾶς εἰς τοῦτο
[4, 17]	ἐν τοῖς νομίμοις τοῦ θεοῦ	ἐπορεύεσθε»	Καὶ τὰ ἑξῆς. Εἶτ´ ἐμφανέστερον·
[4, 14]	εὐλογεῖτε τοὺς καταρωμένους ὑμᾶς, καὶ	προσεύχεσθε	ὑπὲρ τῶν ἐπηρεαζόντων ὑμῖν» καὶ
[4, 8]	ἀνθρώποις, εἰδότες ὅτι ἀπὸ κυρίου	ἀπολήψεσθε	τὴν ἀνταπόδοσιν τῆς κληρονομίας. Τῷ
[4, 14]	τὰ ὅμοια· οἷς προστίθησιν· Ἵνα	γένησθε	υἱοὶ τοῦ πατρὸς ὑμῶν τοῦ
[4, 25]	τὸ εἰρημένον Ἐὰν μὴ στραφέντες	γένησθε	ὡς τὰ παιδία» καθαροὶ μὲν
[4, 16]	τὸ θέλημα τοῦ θεοῦ ποιήσαντες	κομίσησθε	τὴν ἐπαγγελίαν· ἔτι γὰρ μικρὸν
[4, 13]	κόσμον λύητε, ὑμεῖς δὲ μὴ	καταλύησθε,	κυριεύετε τῆς κτίσεως καὶ τῆς
[4, 11]	προτρεπομένους. Διὰ τί δὲ οὐ	βοηθεῖσθε	διωκόμενοι; φασί. Τί γὰρ καὶ
[4, 7]	ἔχοντες ἀγαθήν, ἵνα ἐν ᾧ	καταλαλεῖσθε,	καταισχυνθῶσιν οἱ ἐπηρεάζοντες τὴν καλὴν
[4, 15]	ἀπόστολος πάντα» φησὶ Τὰ ἄλλα	ὠνεῖσθε	ἐκ μακέλλου μηδὲν ἀνακρίνοντες» καθ´
[4, 19]	ἀλλὰ τὴν κοινὴν σωτηρίαν· Μηδαμῶς,	κύριε,	ἄφες τὴν ἁμαρτίαν τῷ λαῷ
[4, 6]	ὑπαρχόντων μου δίδωμι ἐλεημοσύνην» φάναι,	Κύριε,	καὶ εἴ τινός τι ἐσυκοφάντησα,
[4, 23]	διὰ τὴν πρὸς σὲ οἰκείωσιν,	κύριε.	Καλὴ γὰρ ἡ κτισθεῖσα δὴ
[4, 7]	ζήσωμεν αὐτοῦ· Τί με λέγετε·	κύριε	κύριε, φησί, καὶ οὐ ποιεῖτε
[4, 26]	Καὶ ὁ Ἀβραὰμ Μηδαμῶς, εἶπεν,	κύριε,	ὁ κρίνων τὴν γῆν, ἐπεὶ
[4, 7]	γνωστικὸς τοῖς ὅπλοις κορυσσόμενος, ὦ	κύριε,	φησί, δὸς περίστασιν καὶ λάβε
[4, 7]	αὐτοῦ· Τί με λέγετε· κύριε	κύριε,	φησί, καὶ οὐ ποιεῖτε ἃ
[4, 22]	θεοῦ τιμᾶν. Εἰ δὲ ἀγαπᾶν	μεμάθηκε	τὸν θεόν, οὐχ ἕξει τὴν
[4, 20]	γὰρ ἀγαθὴ γυνή, ἥτις ἀνδρὶ	συντέτηκε,	σωφρονεῖν ἐπίσταται. Εἶτα οἷον παραινέσεις
[4, 5]	τὴν ἐλπίδα ἔχωμεν τῆς παρακλήσεως.	Ἔοικε	δέ πως παρούσης ἀλγηδόνος ἡ
[4, 3]	τὸν ἀπόστολον. Δεῖ δή, ὡς	ἔοικε,	τήν γε τοῦ σώματος φύσιν
[4, 7]	ἀπάγουσαι, ἁμαρτίαι πολυπλανεῖς. Τούτους, ὡς	ἔοικε,	τοὺς ἀπίστους διακωμῳδῶν Ἀριστοφάνης ἄγετε
[4, 21]	Ἀβραὰμ προεφήτευσαν; Ἄλλῳ μὲν γὰρ	ἔδωκε	θεὸς πολεμήια ἔργα, ἄλλῳ δ´
[4, 21]	δὲ αὐτὸν καὶ νοήσας ὡς	παρέδωκε	τοῖς ἀποστόλοις ὁ τὰς διαθήκας
[4, 4]	ὡς οἱ δικασταὶ προσεδόκησαν, ἔρχεται,	Φίλε	κασίγνητε» ποιητικῶς {τε} ἀκούσας πρὸς
[4, 17]	ἀνόμημά μου. Ἐπὶ πλεῖον πλῦνόν	με	ἀπὸ τῆς ἀνομίας μου, καὶ
[4, 23]	γίνεται, ἐν τοῖς σοῖς εἶναί	με	δεῖ, παντοκράτορ· κἂν ἐνταῦθα ὦ,
[4, 12]	λόγους ἔλθῃς ἐπὶ τὸ δυσωπεῖν	με	διὰ προσώπων τινῶν, εἰ τύχοι,
[4, 26]	τὸ πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ πτερῶσαί	με	εἰς τὴν Ἱερουσαλὴμ τὴν ἐμήν·
[4, 18]	τὰς εὐχάς σου· καὶ ἐπικάλεσαί	με	ἐν ἡμέρᾳ θλίψεώς σου, καὶ
[4, 9]	τοῦ θεοῦ· τὸν δὲ ἀρνησάμενόν	με	ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων ἀπαρνήσομαι αὐτὸν
[4, 19]	καὶ ἰδού ἐστι σκληροτράχηλος· ἔασόν	με	ἐξολοθρεῦσαι αὐτούς, καὶ ἐξαλείψω τὸ
[4, 9]	ἀγγέλων. Ὃς γὰρ ἂν ἐπαισχυνθῇ	με	ἢ τοὺς ἐμοὺς λόγους ἐν
[4, 18]	καὶ ἐξελοῦμαί σε καὶ δοξάσεις	με·	θυσία γὰρ τῷ θεῷ πνεῦμα
[4, 7]	τῷ πάθει ζήσωμεν αὐτοῦ· Τί	με	λέγετε· κύριε κύριε, φησί, καὶ
[4, 17]	λέγει πρὸς τὸν θέον· ἐλέησόν	με,	ὁ θεός, κατὰ τὸ μέγα
[4, 17]	ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν	με·	ὅτι τὴν ἀνομίαν μου ἐγὼ
[4, 17]	εἶπεν· Τίς εἰμι ἐγώ, ὅτι	με	πέμπεις; ἐγὼ δέ εἰμι ἰσχνόφωνος
[4, 16]	Πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντί	με»	τοῦτο δὲ καὶ πρὸς ἐντροπὴν
[4, 19]	ἁμαρτίαν τῷ λαῷ τούτῳ, ἢ	κἀμὲ	ἐξάλειψον ἐκ βίβλου ζώντων. Ὅση
[4, 8]	Κρῆσσα κύων ἐλάφοιο κατ´ ἴχνιον	ἔδραμε	Γοργώ. Φιλοσοφητέον οὖν καὶ ταῖς
[4, 23]	τὸ θεῖον ἐξομοίωσιν· Αὐτὰρ ἐγὼν	ἐμὲ	λύσομαι» τῆς ἐπιθυμίας, φήσει, διὰ
[4, 11]	τοῦ κόσμου» ἐλέγχει τὴν ἀπιστίαν.	ἐμὲ	μὲν γὰρ Ἄνυτός τε καὶ
[4, 9]	ὃς ἀρνήσηται ἐν ἐμοί› ἀλλ´	ἐμέ›	οὐδεὶς γάρ ποτε ὢν ἐν
[4, 9]	ἐπὶ δὲ τῶν ἀρνουμένων τὸ	ἐμὲ›	προσέθηκεν. Οὗτοι γάρ, κἂν τῇ
[4, 7]	μαρτύριον τοῦ κυρίου ἡμῶν μηδὲ	ἐμὲ	τὸν δέσμιον αὐτοῦ, τῷ Τιμοθέῳ
[4, 24]	Τούτῳ φησὶν ἡ γραφή· Ὑπέλαβες,	ἄνομε,	ὅτι ἔσομαί σοι ὅμοιος. Ἀλλ´
[4, 18]	ἦν προσβλέπειν, διὸ καὶ κάλυμμα	ἐλάμβανε	τῆς δόξης πρὸς τοὺς σαρκικῶς
[4, 26]	δ´ αὖ προφήτης φησίν· Ἄκουε,	οὐρανέ,	καὶ ἐνωτίζου, γῆ, τὴν σύνεσιν
[4, 5]	βαθυκήτεα πόντον ῥιπτεῖν καὶ πετρέων,	Κύρνε,	κατ´ ἠλιβάτων. ἔμπαλιν δὲ Ἀντιφάνης
[4, 16]	ἐπιστροφήν. Διὰ τοῦτο καὶ ἀνάστασιν	ἔδειξε	τοῖς διορᾶν δυναμένοις τὴν ἔτι
[4, 16]	θησαυρῶν τὸν ὀνειδισμὸν τοῦ Χριστοῦ·	ἀπέβλεπε	γὰρ εἰς τὴν μισθαποδοσίαν· πίστει
[4, 12]	θεόν. Καθαρὸς γὰρ οὐδείς, ὥσπερ	εἶπέ	τις, ἀπὸ ῥύπου. Ἀλλὰ τῷ
[4, 23]	χρῆσιν ἡμῶν ἐκτίσθη, ὡς γάμον	φέρε	εἰπεῖν καὶ παιδοποιίαν μετὰ σωφροσύνης
[4, 3]	φησί, πρὸς τὸν μύρμηκα, ὦ	ὀκνηρέ,	καὶ μελίττης γενοῦ μαθητής, ὁ
[4, 7]	κινδύνων ὑπερφρονῶ διὰ τὴν πρὸς	σὲ	ἀγάπην· Ὁθούνεκ´ ἀρετὴ τῶν ἐν
[4, 19]	παρὰ τοῦ θεοῦ· Λελάληκα πρὸς	σὲ	ἅπαξ καὶ δὶς λέγων· ἑώρακα
[4, 19]	ὑποκάτωθεν τοῦ οὐρανοῦ καὶ ποιήσω	σε	εἰς ἔθνος μέγα καὶ θαυμαστὸν
[4, 25]	αὖθις ἀκουσάτω· Οὐ θέμις ἀκοῦσαί	σε,	{ἔστι{ ν} δ´ ἄξι´ εἰδέναι·
[4, 18]	ἡμέρᾳ θλίψεώς σου, καὶ ἐξελοῦμαί	σε	καὶ δοξάσεις με· θυσία γὰρ
[4, 23]	ἐπιθυμίας, φήσει, διὰ τὴν πρὸς	σὲ	οἰκείωσιν, κύριε. Καλὴ γὰρ ἡ
[4, 14]	γέγραπται γάρ· Μή ποτε παραδῷ	σε	τῷ κριτῇ, ὁ κριτὴς δὲ
[4, 19]	ἡ μακαρία αὐτὴ τοὺς ἐγκρυφίας	παρεσκεύασε	τοῖς ἀγγέλοις, καὶ βασιλικαὶ κόραι
[4, 10]	ἢ ἔχθρας ἢ δίκης, ἀφορμὴν	ἐγέννησε	διωγμοῦ. Διὰ τοῦτ´ οὖν μηδενὸς
[4, 20]	ἀρετῇ. Οὐδεμίαν, φησὶν ἡ τραγῳδία,	ὤνησε	κάλλος εἰς πόσιν ξυνάορον, ἁρετὴ
[4, 20]	εἰς πόσιν ξυνάορον, ἁρετὴ δὲ	ὤνησε	πολλάς· πᾶσα γὰρ ἀγαθὴ γυνή,
[4, 6]	οὐχ εὑρέθη ὁ τόπος αὐτοῦ.	Φύλασσε	ἀκακίαν καὶ ἴδε εὐθύτητα, ὅτι
[4, 8]	παραστήματι. Τὰ γὰρ Ἀναξάρχου σιωπῶ	Πτίσσε»	ἐπιβοῶντος τὸν Ἀναξάρχου θύλακον· Ἀνάξαρχον
[4, 17]	ὁ δίκαιος καὶ ὁ κύριος	εἰσήκουσε	καὶ ἐκ πασῶν τῶν θλίψεων
[4, 8]	καὶ τελευτῶν τὴν γλῶσσαν ἐκτρώγων	προσέπτυσε	τῷ τυράννῳ, ὃν οἳ μὲν
[4, 7]	τούτους καὶ ἐδικαίωσεν· οὓς δὲ	ἐδικαίωσε,	τούτους καὶ ἐδόξασεν. Ὁρᾷς δι´
[4, 6]	ἐξημερώσαντες, οἱ μετ´ ἐπιστήμης ἔργων	τε	ἀγαθῶν καὶ λόγου ἀληθοῦς καταβιώσαντες
[4, 4]	προσεδόκησαν, ἔρχεται, Φίλε κασίγνητε» ποιητικῶς	{τε}	ἀκούσας πρὸς τοῦ σωτῆρος ἡμῶν
[4, 7]	ἄργυρον σπείρειν τε γῆν, τά	τε	ἄλλα ὅσα ἡμεῖς ὀνόμασιν γινώσκομεν.
[4, 6]	τῆς ἐπιθυμίας τὰ δελέατα τά	τε	ἄλλα πάθη, ὅσα πολεμεῖ τὸν
[4, 1]	φυσιολογηθέντα τοῖς τε Ἕλλησι τοῖς	τε	ἄλλοις βαρβάροις, ὅσων ἧκον εἰς
[4, 6]	ζωῆς λέγω καὶ ὑγιείας τῶν	τε	ἄλλων τῶν ἀναγκαίων ἢ περιστατικῶν.
[4, 2]	γραφή. Συλλαμβάνουσι μὲν οὖν πρός	τε	ἀνάμνησιν πρός τε ἔμφασιν ἀληθείας
[4, 7]	τῇ τραγῳδίᾳ λέγει γυνή. Ἥ	τε	Ἀντιγόνη τοῦ Κρεοντείου καταφρονοῦσα κηρύγματος
[4, 20]	φύσει ἀναμάρτητον διεξάγειν βίον, ἐάν	τε	ἀποθνῄσκειν δέῃ μετὰ τοῦ λόγου
[4, 17]	γὰρ αἰνίττεται διὰ τούτων μετά	τε	ἀποχῆς κακῶν μετά τε ἐνεργείας
[4, 8]	μετὰ τῆς ἴσης σπουδῆς, ἐάν	τε	ἀρέσκειν τισὶ δοκῇ ἐάν τε
[4, 8]	ὡς ἀνδρὶ ἀποθνῄσκειν καλὸν ὑπέρ	τε	ἀρετῆς ὑπέρ τε ἐλευθερίας ὑπέρ
[4, 7]	τὴν ἰδίαν ἔπαθε σωτηρίαν ὅ	τε	αὖ διὰ τὴν ἰδίαν ἀποθνῄσκων
[4, 7]	πνεῦμα ζωὴ διὰ δικαιοσύνην. Πάλιν	τε	αὖ· Εἰ γὰρ κατὰ σάρκα
[4, 21]	ὡς τελείων ἐμφαίνει διαφοράς. Πάλιν	τε	αὖ Ἑκάστῳ δίδοται ἡ φανέρωσις
[4, 19]	τῆς Ὁλοφέρνου γενομένη κεφαλῆς. Πάλιν	τε	αὖ ἡ τελεία κατὰ πίστιν
[4, 6]	σήμερον τὸ ἀπολωλὸς εὗρεν. Πάλιν	τε	αὖ θεασάμενος εἰς τὸ γαζοφυλάκιον
[4, 3]	ᾧ διαφέρει θηρίων ἄνθρωπος; τούτου	τε	αὖ οἱ τοῦ θεοῦ ἄγγελοι
[4, 22]	υἱὸν ἀλληγορεῖ καὶ φῶς, τάς	τε	αὖ παραγγελίας ὅπλα φωτὸς μεταφορικῶς.
[4, 6]	τὸν μισθὸν οὐκ ἀπολέσει. Πάλιν	τε	αὖ τὰς κατ´ ἀξίαν διαφοράς,
[4, 6]	καθαρὰν οἴκησιν ἀφικνούμενοι· διὰ σαφεστέρων	τε	αὖ τὸ αὐτὸ ὧδέ πως
[4, 16]	τὰς ἐντολὰς αὐτοῦ τηρῶμεν. Πάλιν	τε	αὖ τῷ γνωστικῷ ποθοῦντι γενέσθαι
[4, 10]	συναιτίους κακοῦ τινος γίνεσθαι, σφίσιν	τε	αὐτοῖς πρὸς δὲ καὶ τῷ
[4, 1]	αὐτῶν προκομιζόμενα ἐγγράφως διαλύεσθαι πείθειν	τε	αὐτοὺς καὶ ἄκοντας, δι´ αὐτῶν
[4, 24]	Καὶ δὴ αἱ ἐντολαὶ οἷαί	τε	γενέσθαι καὶ μὴ γενέσθαι ὑφ´
[4, 7]	λευκόν τε ὀρύττειν ἄργυρον σπείρειν	τε	γῆν, τά τε ἄλλα ὅσα
[4, 8]	φιλοσοφήσει ὅ τε οἰκέτης ἥ	τε	γυνή. Ναὶ μὴν καὶ ἐλεύθερος,
[4, 8]	ἀρετῆς ὑπέρ τε ἐλευθερίας ὑπέρ	τε	ἑαυτοῦ, ὡσαύτως καὶ γυναικί· οὐ
[4, 3]	ὑποσύρει. Ὁ αὐτὸς λόγος ἐπί	τε	ἐγκρατείας καὶ ἀκρασίας. Ἐγκρατεύεσθαι μὲν
[4, 5]	μάλα τοῖς περιστατικοῖς ἅπασιν οἷόν	τε	εἶναι καλῶς χρῆσθαι τὸν γνωστικόν.
[4, 9]	τὸ ἀποστολικὸν πορευόμενοι γνωστικοὶ ἀναμάρτητοί	τε	εἶναι ὀφείλουσι καὶ δι´ ἀγάπην
[4, 12]	τοὺς ἐνεργοῦντας πεπεῖσθαι προσῆκεν καταχρῆσθαί	τε	εἰς καλὸν τοῖς τῶν ἐναντίων
[4, 8]	καλὸν ὑπέρ τε ἀρετῆς ὑπέρ	τε	ἐλευθερίας ὑπέρ τε ἑαυτοῦ, ὡσαύτως
[4, 1]	τὰ περὶ ἀρχῶν φυσιολογηθέντα τοῖς	τε	Ἕλλησι τοῖς τε ἄλλοις βαρβάροις,
[4, 2]	οὖν πρός τε ἀνάμνησιν πρός	τε	ἔμφασιν ἀληθείας τῷ οἵῳ τε
[4, 21]	δ´ ἔνθεν ἂν εἴη τέλειός	τε	ἐν δίκῃ κηρυχθείη, Ἵνα ἡ
[4, 17]	μετά τε ἀποχῆς κακῶν μετά	τε	ἐνεργείας ἀγαθῶν, ἔργῳ τε καὶ
[4, 1]	γυνὴ τὸ γένος τυγχάνῃ· τά	τε	ἑξῆς περί τε πίστεως καὶ
[4, 21]	ἀδύνατον δυσεργείᾳ γνῶσιν ἐπακολουθεῖν) μάρτυς	τε	ἐπὶ τοῖσδε ὀρθότατα ὁμολογήσας δι´
[4, 3]	ἀγαθὰ καὶ πίστις κακά. Ὅ	τε	Ἐπίχαρμος Μέμνασο ἀπιστεῖν» φησίν· ἄρθρα
[4, 3]	ἀλλὰ τὸ μὲν σῶμα γῆν	τε	ἐργάζεται καὶ σπεύδει εἰς γῆν,
[4, 6]	γενομένῳ παραστῆναι, καὶ οὐχ οἷοί	τέ	ἐσμεν ἤτοι διὰ πενίαν ἢ
[4, 25]	ἄγγελος ἤδη γενόμενος σὺν Χριστῷ	{τε}	ἔσται, θεωρητικὸς ὤν, ἀεὶ τὸ
[4, 26]	γὰρ ἐν ἀγνοίᾳ ὢν ἁμαρτητικός	τέ	ἐστι καὶ γῆ καὶ σποδός,
[4, 25]	ἐπιστημονικός, ὁ δὲ υἱὸς σοφία	τέ	ἐστι καὶ ἐπιστήμη καὶ ἀλήθεια
[4, 7]	ἐρεσχελῶν λέγῃ· καὶ πῶς οἷόν	τέ	ἐστι τὴν σάρκα τὴν ἀσθενῆ
[4, 4]	ἕνεκα ἁρμονίας, δι´ οὗ βιοῦν	τε	ἔστι καὶ ὀρθῶς βιοῦν καταγγέλλοντα
[4, 20]	ἤδη πειράσεται καθ´ ὅσον οἷόν	τέ	ἐστιν ἀνθρωπίνῃ φύσει ἀναμάρτητον διεξάγειν
[4, 8]	τὸ καλῶς πραχθῆναι δυνάμενον, ἐάν	τε	ἑτέρως δοκῇ τισιν ἐάν τε
[4, 6]	σῶμα δι´ ἁγνείαν γενομένους τούς	τε	εὐγενεῖς καὶ ἐνδόξους, τοὺς διὰ
[4, 5]	τῆς ἐγκρατείας περιποιησάμενος ἐξίσταται, ἴσον	τε	εὑρίσκεται τῷ φεύγειν τὸ μὴ
[4, 19]	ἐπικληθέντα ἐπαίδευσεν Ἀρίστιππον. Παρὰ Πλάτωνί	τε	ἐφιλοσόφουν Λασθένεια ἡ Ἀρκαδία καὶ
[4, 20]	δέῃ μετὰ τοῦ λόγου ἐάν	τε	ζῆν, συλλήπτορα καὶ κοινωνὸν τῆς
[4, 2]	τε ἔμφασιν ἀληθείας τῷ οἵῳ	τε	ζητεῖν μετὰ λόγου οἱ τῶν
[4, 25]	ψυχὴ γενέσεως ὑπεξαναβᾶσα καθ´ ἑαυτήν	τε	ᾖ καὶ ὁμιλῇ τοῖς εἴδεσιν,
[4, 1]	ἑτεροδόξων παρατιθέμενοι καὶ ὡς οἷόν	τε	ἡμῖν διαλύεσθαι πειρώμενοι. Ἀλλὰ γὰρ
[4, 18]	Μωυσέως ὁ λαὸς οὐχ οἷός	τε	ἦν προσβλέπειν, διὸ καὶ κάλυμμα
[4, 7]	καὶ ἕτερα σπείρει νέα, αὐτός	τε	θνῄσκει. Καὶ τάδ´ ἄχθονται βροτοί.
[4, 8]	πολὺ πλέον οἶμαι προσήκειν σπεύδειν	τε	καὶ ἀγωνίζεσθαι διαφερόντως, ὅπως ἂν
[4, 26]	τῆς γραφῆς καὶ ἀναίτιον κακίας	τε	καὶ ἀδικίας, εἴ γε ἡ
[4, 3]	ὁμοίαν ἔχουσι τὴν διάθεσιν ἀνέδραστόν	τε	καὶ ἀλόγιστον. Πολλὰ ἀπιστία δέδρακεν
[4, 25]	ὡς δίκαιος γυμνὸς ἄπεισι κακίας	τε	καὶ ἁμαρτίας καὶ τοῦ ἑπομένου
[4, 25]	ὀγδοὰς λέγοιτο, πλὴν ἐξαναδῦναι γενέσεώς	τε	καὶ ἁμαρτίας χρῆναι λέγει τὸν
[4, 23]	τὴν ἐκ τῆς διαθήκης ἀνάκτισίν	τε	καὶ ἀνανέωσιν. Τὸ δὲ συμφέρον
[4, 23]	φρόνησις, θεὸς δὲ ἀπαθὴς ἄθυμός	τε	καὶ ἀνεπιθύμητος· καὶ οὐ ταύτῃ
[4, 6]	τῶν ἐν τῇ γῇ ἐλευθερούμενοί	τε	καὶ ἀπαλλαττόμενοι ὥσπερ δεσμωτηρίων, ἄνω
[4, 22]	καὶ ἡ τῆς ἐλπίδος ἀπόδοσίς	τε	καὶ ἀποκατάστασις, ἣ καὶ Οὐ
[4, 26]	ἐκλεκτὸς ὡς ξένος πολιτεύεται, κτητά	τε	καὶ ἀπόκτητα εἰδὼς πάντα. Ὅσα
[4, 8]	τῷ τῶν ἀνθρώπων γένει παιδεία	τε	καὶ ἀρετή, εἴ γε ἐπὶ
[4, 19]	γενέσθαι μὴ μαθήσει μηδὲ μελέτῃ	τε	καὶ ἀσκήσει προσχρησαμένους, τὴν δὲ
[4, 25]	ἁγιώτεραι ἐλογίσθησαν αἱ εἰς ἀρχιερεῖς	τε	καὶ βασιλεῖς καὶ προφήτας χρίουσαι.
[4, 26]	περιτίθενται. Αὐτίκα ἡ τοῦ σοφοῦ	τε	καὶ γνωστικοῦ ψυχή, οἷον ἐπιξενουμένη
[4, 6]	ὄφεων καὶ σκορπίων περιπατεῖν» κυριεύειν	τε	καὶ δαιμόνων καὶ τῆς τοῦ
[4, 7]	ἀτιμίᾳ τις περιβάλλῃ τοῦτον φυγῇ	τε	καὶ δημεύσει καὶ ἐπὶ πᾶσι
[4, 23]	εὖ λέγει, ὡς {Ἡ} φύσις	τε	καὶ διδαχὴ παραπλήσιόν ἐστι» καὶ
[4, 8]	γυναικί, ὁμοίως δὲ ἀνδρί, ἐλευθέρῳ	τε	καὶ δούλῳ, ἐπειδὴ μίαν καὶ
[4, 8]	οἰκέτης ὑπακούων ταῖς ἐντολαῖς βιώσεταί	τε	καί, ἐὰν δέῃ, τεθνήξεται, ὅπερ
[4, 18]	λόγῳ, διττῷ δὲ τούτῳ, ἀγράφῳ	τε	καὶ ἐγγράφῳ. Αὕτη ἐστὶν ἡ
[4, 3]	κατηξιωμένον τὸ ζῆν, ἕξιν θεωρίας	τε	καὶ ἐγκρατείας θατέρου διαφέροντος. ᾗ
[4, 1]	ὡς ὁμοίως {τε} φιλοσοφητέον δούλῳ	τε	καὶ ἐλευθέρῳ κἂν ἀνὴρ ἢ
[4, 14]	γὰρ αἱ κατ´ αὐτὸν ἀρχαί	τε	καὶ ἐξουσίαι τοῦ σκότους) οὔτε
[4, 8]	αὐτὰ ἂν ἑκάτερον αὐτῶν ἔδρα	τε	καὶ ἔπασχεν. ᾗ μὲν τοίνυν
[4, 20]	εἴς τε τὸ μέλλον, στρατηγόν	τε	καὶ ἡγεμόνα πάσης πράξεως ἐκεῖνον
[4, 22]	χάριν γίνεται τὸ ἔξωθεν κεκοσμῆσθαί	τε	καὶ ἡγνίσθαι, ἁγνεία δέ ἐστι
[4, 16]	Ἀντικρυς τελείαν δικαιοσύνην ὑπογράφει ἔργῳ	τε	καὶ θεωρίᾳ πεπληρωμένην. Εὐλογητέον οὖν
[4, 16]	ὑπεμείνατε παθημάτων. Τοῦτο μὲν ὀνειδισμοῖς	τε	καὶ θλίψεσι θεατριζόμενοι, τοῦτο δὲ
[4, 25]	οὖν πατρὶ καὶ μητέρι υἱῷ	τε	καὶ θυγατρὶ τελευτήσαντι ἐπιτέτραπται ἐπεισιέναι
[4, 17]	δὲ Ἠλίαν καὶ Ἐλισσαῖον, Ἰεζεκιήλ	τε	καὶ Ἰωάννην, τοὺς προφήτας. Ὁ
[4, 6]	ἄτρεπτον φυλάσσουσα τὸ εἰρηνικόν, ἁγίαν	τε	καὶ καλὴν τὴν διοίκησιν λέγουσα,
[4, 25]	γυμνός (τοῦτο μὲν γὰρ μικρόν	τε	καὶ κοινόν) ἀλλ´ ὡς δίκαιος
[4, 26]	θεῷ, οὗ τὰ πάντα ἔργον	τε	καὶ κτίσις, ὅ τε κόσμος
[4, 18]	ἐάν τε καὶ παιδεύῃ ἔργῳ	τε	καὶ λόγῳ, διττῷ δὲ τούτῳ,
[4, 6]	μεθέπειν ἡμᾶς παρακελεύεται βίον ἔργῳ	τε	καὶ λόγῳ ζητεῖν τὴν ἀλήθειαν
[4, 17]	μετά τε ἐνεργείας ἀγαθῶν, ἔργῳ	τε	καὶ λόγῳ τελειοῦσθαι διδάσκων. Ὀφθαλμοὶ
[4, 11]	ἀπιστίαν. ἐμὲ μὲν γὰρ Ἄνυτός	τε	καὶ Μέλητος ἀποκτείνειεν μέντ´ ἄν,
[4, 8]	τε ἀρέσκειν τισὶ δοκῇ ἐάν	τε	καὶ μή. Εἰ δὴ τῶν
[4, 8]	τε ἑτέρως δοκῇ τισιν ἐάν	τε	καὶ μή. Καλῶς οὖν καὶ
[4, 23]	τῶν χαρακτηριζόντων τὴν ἀνθρώπου ἰδέαν	τε	καὶ μορφὴν ἐνεδέησεν αὐτῷ. Ὃ
[4, 22]	ἀγαπᾷ καὶ τοὺς ἀγνοοῦντας διδάσκει	τε	καὶ παιδεύει τὴν πᾶσαν κτίσιν
[4, 18]	ζητεῖ, ἐάν τε μαρτυρῇ ἐάν	τε	καὶ παιδεύῃ ἔργῳ τε καὶ
[4, 25]	{ἐστι} σαρκί» τουτέστιν ἀκάθαρτος σώματί	τε	καὶ πνεύματι, Οὐκ εἰσελεύσεται εἰς
[4, 18]	κατὰ Χριστὸν ἀγαπητικὴ ἡμῶν διδασκαλία	τε	καὶ πολιτεία. Ἀγάπῃ γοῦν τὸ
[4, 2]	ἦν δ´ ἀπ´ ἀμπέλων σπονδή	τε	καὶ ῥὰξ εὖ τεθησαυρισμένη, ἐνῆν
[4, 19]	καταλέγων, Κόρινναν καὶ Τελέσιλλαν Μυῖάν	τε	καὶ Σαπφώ, ἢ τὰς ζωγράφους,
[4, 6]	τῶν κακῶν πράξεων ἀποχὴ μείωσίς	τε	καὶ σβέσις τῶν κακιῶν εὑρίσκεται,
[4, 21]	τῆς τῷ ὄντι τελείας εὐγενείας	τε	καὶ συγγενείας εἰς τὸ πλήρωμα
[4, 26]	ἁγίου κατὰ τὸν τῆς ψυχῆς	τε	καὶ σώματος ἁγιασμὸν καταξιοῦται τῷ
[4, 19]	ποτε πλὴν ὅσα εἰς ἀρετήν	τε	καὶ σωτηρίαν διαφέρειν νομίζεται· ἀλλὰ
[4, 25]	εἰρήνης. Βασιλείδης δὲ ὑποστατὰς Δικαιοσύνην	τε	καὶ τὴν θυγατέρα αὐτῆς τὴν
[4, 23]	γράφων· Εἰς δὲ τέλος μάντεις	τε	καὶ ὑμνοπόλοι καὶ ἰητροὶ καὶ
[4, 3]	ἐπιθυμιῶν πρός τε ταύταις πόνου	τε	καὶ φόβου· καίτοι πρὸς ἀγαθοῦ
[4, 6]	δὲ καὶ τοὺς ἁπλῶς μεριμνητάς	τε	καὶ φροντιστάς, ἤδη δὲ καὶ
[4, 26]	ἄνθρωπον εὑρίσκεται τὸν γνωστικὸν ἠθικῶς	τε	καὶ φυσικῶς καὶ λογικῶς περὶ
[4, 24]	ἡμῶν, οἷς εὐλόγως ἕπεται ἔπαινός	τε	καὶ ψόγος, οἵ τ´ αὖ
[4, 26]	ἀλλ´ οὐκ ἐξ ἐναντίων, σώματός	τε	καὶ ψυχῆς. Ἀεὶ τοίνυν αἱ
[4, 22]	καὶ τὸν νοῦν ἐξαναδύντες τῶν	τε	κατ´ αἴσθησιν τερπόντων καὶ τῶν
[4, 26]	ἔργον τε καὶ κτίσις, ὅ	τε	κόσμος καὶ τὰ ὑπερκόσμια. Ἄγαμαι
[4, 24]	ἐστιν οὗπερ ἐπ´ ἴσης αὐτοῦ	τε	κύριοί ἐσμεν καὶ τοῦ ἀντικειμένου
[4, 20]	συσκυθρωπάζειν πόσει ἄλοχον ἐν κοινῷ	τε	λύπης ἡδονῆς τ´ ἔχειν μέρος.
[4, 18]	Κλήμεντα τὸ κοινωφελὲς ζητεῖ, ἐάν	τε	μαρτυρῇ ἐάν τε καὶ παιδεύῃ
[4, 1]	~Ἀκόλουθον δ´ ἂν οἶμαι περί	τε	μαρτυρίου διαλαβεῖν καὶ τίς ὁ
[4, 26]	ὀργανοποιίαν πρὸς γνῶσιν συντείνουσαν τά	τε	μέλη καὶ μέρη πρὸς τὸ
[4, 8]	πρὸς τοῦ δεσπότου, φιλοσοφήσει ὅ	τε	οἰκέτης ἥ τε γυνή. Ναὶ
[4, 8]	Οὕτω καὶ τὴν γυναῖκα σώφρονά	τε	ὁμοίως ἀξιώσαιμεν εἶναι καὶ πρὸς
[4, 3]	καὶ τάφροι τῆς ἐπιθυμίας τά	τε	ὀργῆς καὶ θυμοῦ βάραθρα, ἃ
[4, 7]	οὕνεκα οἶκον στεγανὸν ἐξευρήκαμεν λευκόν	τε	ὀρύττειν ἄργυρον σπείρειν τε γῆν,
[4, 19]	οἶκον τὸν ἑαυτοῦ. Οὐχ οἷόν	τε	οὖν ἐστιν ἄνδρα ἢ γυναῖκα
[4, 14]	ἐπιγείῳ τῷδε βίῳ. Οὐχ οἷόν	τε	οὖν μὴ παθεῖν τὰ ἔχθιστα
[4, 25]	τῆς ἁμαρτίας καὶ ἀπειθείας σαρκικῆς	τε	οὔσης καὶ ἐνσωμάτου καὶ νεκρᾶς
[4, 11]	τὸν βίον ἀδικεῖν ὑπολαμβάνοντες αὐτούς	τε	οὕτω πολιτευομένους καὶ τοὺς ἄλλους
[4, 1]	τυγχάνῃ· τά τε ἑξῆς περί	τε	πίστεως καὶ περὶ τοῦ ζητεῖν
[4, 12]	ἐπὰν ὑποβληθῇ τῷ παθεῖν, εὐεργετεῖται	{τε}	πολλὰ κερδαῖνον δύσκολα, οὑτωσὶ δὴ
[4, 20]	ἡδονῆς τ´ ἔχειν μέρος. τό	τε	πρᾶον καὶ φιλόστοργον ὧδέ πως
[4, 1]	ὠφέλειαν. Μεθ´ ἣν ὑποτύπωσιν ἥ	τε	πρὸς τοὺς Ἕλληνας καὶ ἡ
[4, 8]	κἂν βελτίους οἱ ἄρρενες τά	τε	πρῶτα ἐν πᾶσι φερόμενοι τυγχάνωσιν,
[4, 25]	καθορῶν φύσεως κόσμον ἀγήρω, πῇ	τε	συνέστη καὶ ὅπῃ καὶ ὅπως.
[4, 25]	σβεσθήσεται» Ναὶ μὴν τὴν κατά	τε	σῶμα κατά τε ψυχὴν ἁγνείαν,
[4, 25]	χρησάμενος ἐμήνυσεν, τὸ ἀδιάφθορον τοῦ	τε	σώματος τῆς τε ψυχῆς διαγράφων
[4, 6]	ἐν φιλοσοφίᾳ ἱκανῶς καθηράμενοι ἄνευ	τε	σωμάτων ζῶσι τὸ παράπαν εἰς
[4, 17]	πίστιν ὑμῶν οὐκ ἐδοκίμασεν; τήν	τε	σώφρονα καὶ ἐπιεικῆ ἐν Χριστῷ
[4, 3]	τῶν τοῦ σώματος ἐπιθυμιῶν πρός	τε	ταύταις πόνου τε καὶ φόβου·
[4, 7]	ὅστις οὐ πονεῖ βροτῶν, θάπτει	τε	τέκνα καὶ ἕτερα σπείρει νέα,
[4, 21]	ἐπί τε τὸ εὐαγγέλιον ἐπί	τε	τὴν εὐποιίαν. Ἀλλὰ νομικοῦ μὲν
[4, 12]	τοῦ πειράσαντος καὶ ἀποτυχόντος διά	τε	τὴν ἰσχυροποίησιν τῶν κατὰ τὴν
[4, 12]	τῶν κατὰ τὴν ἐκκλησίαν διά	τε	τὴν συνείδησιν τῶν θαυμασάντων τὴν
[4, 11]	κρίνει καθάπερ καὶ ἡμεῖς κατά	τε	τὴν τῶν αἱρετῶν ἐκλογὴν κατά
[4, 11]	τὴν τῶν αἱρετῶν ἐκλογὴν κατά	τε	τὴν ὑπομονήν· κἂν μὴ ἀδικῶμεν,
[4, 8]	εἰς κινδύνους ἐσχάτους περιέλκηται περί	τε	τῆς κτήσεως ἁπάσης κινδυνεύσῃ, οὐκ
[4, 9]	ἐὰν συμφέρῃ, ἀπολογήσασθαι, ἵνα διά	τε	τῆς μαρτυρίας διά τε τῆς
[4, 9]	διά τε τῆς μαρτυρίας διά	τε	τῆς ὁμολογίας ὠφελῶνται οἱ πάντες,
[4, 21]	ὁδὸς δέ ἐστιν αὕτη ἐπί	τε	τὸ εὐαγγέλιον ἐπί τε τὴν
[4, 12]	καὶ μόνον ἐπιτέτραπται αὐτῷ διά	τε	τὸ ἡμᾶς ἐξ ἑαυτῶν σῴζεσθαι
[4, 20]	εἴς τε τὸ παρὸν εἴς	τε	τὸ μέλλον, στρατηγόν τε καὶ
[4, 20]	ὄντι παραστάτην καὶ σωτῆρα εἴς	τε	τὸ παρὸν εἴς τε τὸ
[4, 12]	παρὰ τῆς ἐντολῆς εἰληφότας, διά	τε	τὸν καταισχυμμὸν τοῦ πειράσαντος καὶ
[4, 17]	εἰμι γῆ καὶ σποδός. Περί	τε	τοῦ Ἰὼβ οὕτως γέγραπται· Ἰὼβ
[4, 5]	τῷ θεῷ, ὥσπερ ἔμπαλιν ἥ	τε	ὑγίεια καὶ ἡ τῶν ἐπιτηδείων
[4, 1]	ἑτεροδόξους ἀντιρρήσεις ἐκδέχονται πειρωμένους τά	τε	ὑπ´ αὐτῶν προκομιζόμενα ἐγγράφως διαλύεσθαι
[4, 1]	τὰ παρεπόμενα, καὶ ὡς ὁμοίως	{τε}	φιλοσοφητέον δούλῳ τε καὶ ἐλευθέρῳ
[4, 7]	καὶ τὸ μακαρίῳ εἶναι βασιλικῷ	τε	φίλῳ τοῦ θεοῦ· κἂν ἀτιμίᾳ
[4, 20]	γὰρ τῶν φίλων εὐτυχεῖν δυστυχεῖν	τε	χρή· τί γὰρ δὴ τὸ
[4, 25]	τὴν κατά τε σῶμα κατά	τε	ψυχὴν ἁγνείαν, ἣν μέτεισιν ὁ
[4, 25]	ἀδιάφθορον τοῦ τε σώματος τῆς	τε	ψυχῆς διαγράφων ἐπὶ τῆς Ῥεβέκκας
[4, 22]	θεοῦ πράττειν τὰ ἀπηγορευμένα ἀτιμώρητος	{τε}	ὤν, οὐδ´ εἰ καὶ μισθὸν
[4, 16]	ἐν αἷς φωτισθέντες πολλὴν ἄθλησιν	ὑπεμείνατε	παθημάτων. Τοῦτο μὲν ὀνειδισμοῖς τε
[4, 6]	αὐτοῦ; Διὰ τοῦτο λέγω· μὴ	μεριμνᾶτε	τῇ ψυχῇ ὑμῶν τί φάγητε,
[4, 9]	ἀρχὰς καὶ τὰς ἐξουσίας, μὴ	προμεριμνᾶτε	πῶς ἀπολογηθῆτε ἢ τί εἴπητε·
[4, 20]	Ἰησοῦ Χριστοῦ· ὃν οὐκ εἰδότες	ἀγαπᾶτε,	εἰς ὃν ἄρτι μὴ ὁρῶντες,
[4, 8]	ἀνδράσιν ἐν παντί. Οἱ ἄνδρες,	ἀγαπᾶτε	τὰς γυναῖκας, καθὼς καὶ ὁ
[4, 8]	ἀνήκει ἐν κυρίῳ. Οἱ ἄνδρες,	ἀγαπᾶτε	τὰς γυναῖκας καὶ μὴ πικραίνεσθε
[4, 14]	παραιτουμένους. ~Ὅση δὲ καὶ χρηστότης·	Ἀγαπᾶτε	τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν» λέγει, εὐλογεῖτε
[4, 6]	καὶ ἐπὶ τοῦ Ἡρώδου Ὑπάγετε,	εἴπατε	τῇ ἀλώπεκι ταύτῃ, ἰδού, ἐκβάλλω
[4, 17]	ὁ ἐπιχορηγῶν αὐτῷ τὴν ἐγκράτειαν.	Ὁρᾶτε,	ἀδελφοί, ὅσῳ πλείονος κατηξιώθημεν γνώσεως,
[4, 7]	ταραχθῆτε, κύριον δὲ τὸν Χριστὸν	ἁγιάσατε	ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν, ἕτοιμοι
[4, 16]	Καὶ γὰρ τοῖς δεσμοῖς μου	συνεπαθήσατε,	καὶ τὴν ἁρπαγὴν τῶν ὑπαρχόντων
[4, 21]	ζῆλον, ἀλλὰ ἐκδίκησιν. Ἐν παντὶ	συνεστήσατε	ἑαυτοὺς ἁγνοὺς εἶναι τῷ πράγματι.
[4, 26]	ὧν Μιχαίας ὁ προφήτης λέγει·	Ἀκούσατε	λαοὶ λόγον κυρίου οἱ συνοικοῦντες
[4, 17]	δεῦτε, τέκνα, ὁ κύριος λέγει·	ἀκούσατέ	μου, φόβον κυρίου διδάξω ὑμᾶς.
[4, 13]	εἴ τις σπλάγχνα καὶ οἰκτιρμοί,	πληρώσατέ	μου τὴν χαράν, ἵνα τὸ
[4, 7]	ἔοικε, τοὺς ἀπίστους διακωμῳδῶν Ἀριστοφάνης	ἄγετε	(φησίν) ἄνδρες ἀμαυρόβιοι, φύλλων γενεᾷ
[4, 6]	Ὡσαύτως καὶ ἐπὶ τοῦ Ἡρώδου	Ὑπάγετε,	εἴπατε τῇ ἀλώπεκι ταύτῃ, ἰδού,
[4, 7]	πάθει ζήσωμεν αὐτοῦ· Τί με	λέγετε·	κύριε κύριε, φησί, καὶ οὐ
[4, 10]	ὑμᾶς ἐν τῇ πόλει ταύτῃ,	φεύγετε	εἰς τὴν ἄλλην, οὐχ ὡς
[4, 13]	τὸν αὐτὸν ἀγῶνα ἔχοντες, οἷον	εἴδετε	ἐν ἐμοὶ καὶ νῦν ἀκούετε
[4, 6]	γὰρ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὅτι	χρῄζετε	τούτων ἁπάντων· ζητεῖτε δὲ πρῶτον
[4, 8]	τῷ κυρίῳ. Οἱ πατέρες, μὴ	ἐρεθίζετε	τὰ τέκνα ὑμῶν, ἵνα μὴ
[4, 6]	ἐπὶ τὸ ποίμνιον αὐτοῦ. Μὴ	θησαυρίζετε»	τοίνυν ὑμῖν θησαυροὺς ἐπὶ τῆς
[4, 7]	οὗ ἐγὼ εὐχαριστῶ; εἴτε οὖν	ἐσθίετε	εἴτε πίνετε εἴτε τι ποιεῖτε,
[4, 20]	βλασφημῆται. Μᾶλλον δέ» φησίν, εἰρήνην	διώκετε	μετὰ πάντων καὶ τὸν ἁγιασμόν,
[4, 13]	ἐστε αἰωνίας καὶ τὸν θάνατον	ἠθέλετε	μερίσασθαι εἰς ἑαυτούς, ἵνα δαπανήσητε
[4, 7]	Εἰ γὰρ κατὰ σάρκα ζῆτε,	μέλλετε	ἀποθνῄσκειν· λογίζομαι γὰρ ὅτι οὐκ
[4, 7]	εὐχαριστῶ; εἴτε οὖν ἐσθίετε εἴτε	πίνετε	εἴτε τι ποιεῖτε, πάντα εἰς
[4, 7]	κοινωνεῖτε τοῖς τοῦ Χριστοῦ παθήμασι,	χαίρετε,	ἵνα καὶ ἐν τῇ ἀποκαλύψει
[4, 21]	καὶ ὑπὸ νόμου θεσπισθέντι, οὐ	συνήσετε	τὴν διαθήκην τὴν παλαιάν, ἣν
[4, 13]	λύητε, ὑμεῖς δὲ μὴ καταλύησθε,	κυριεύετε	τῆς κτίσεως καὶ τῆς φθορᾶς
[4, 8]	κληρονομίας. Τῷ γὰρ κυρίῳ Χριστῷ	δουλεύετε·	ὁ γὰρ ἄδικος κομίσεται ὃ
[4, 13]	εἴδετε ἐν ἐμοὶ καὶ νῦν	ἀκούετε	ἐν ἐμοί. Εἴ τις οὖν
[4, 8]	ἵνα μὴ ἀθυμῶσιν. Οἱ δοῦλοι,	ὑπακούετε	κατὰ πάντα τοῖς κατὰ σάρκα
[4, 8]	πικραίνεσθε πρὸς αὐτάς. Τὰ τέκνα,	ὑπακούετε	τοῖς γονεῦσι κατὰ πάντα· τοῦτο
[4, 8]	παρέχετε, εἰδότες ὅτι καὶ ὑμεῖς	ἔχετε	κύριον ἐν οὐρανῷ, Ὅπου οὐκ
[4, 3]	ἁμαρτίας, δουλωθέντες δὲ τῷ θεῷ,	ἔχετε	τὸν καρπὸν ὑμῶν εἰς ἁγιασμόν,
[4, 16]	ἔχει μεγάλην μισθαποδοσίαν. Ὑπομονῆς γὰρ	ἔχετε	χρείαν, ἵνα τὸ θέλημα τοῦ
[4, 8]	καὶ τὴν ἰσότητα τοῖς δούλοις	παρέχετε,	εἰδότες ὅτι καὶ ὑμεῖς ἔχετε
[4, 3]	τῇ δικαιοσύνῃ. Τίνα οὖν καρπὸν	εἴχετε	τότε; ἐφ´ οἷς νῦν ἐπαισχύνεσθε·
[4, 3]	ἁμαρτίας, φησὶν ὁ ἀπόστολος, ἐλεύθεροι	ἦτε	τῇ δικαιοσύνῃ. Τίνα οὖν καρπὸν
[4, 3]	ἡγεῖσθαι κακόν· Ὅτε γὰρ δοῦλοι	ἦτε	τῆς ἁμαρτίας, φησὶν ὁ ἀπόστολος,
[4, 6]	μεριμνᾶτε τῇ ψυχῇ ὑμῶν τί	φάγητε,	μηδὲ τῷ σώματι τί περιβάλητε·
[4, 7]	αὖ· Εἰ γὰρ κατὰ σάρκα	ζῆτε,	μέλλετε ἀποθνῄσκειν· λογίζομαι γὰρ ὅτι
[4, 7]	τὸν δὲ φόβον αὐτῶν μὴ	φοβηθῆτε	μηδὲ ταραχθῆτε, κύριον δὲ τὸν
[4, 9]	τὰς ἐξουσίας, μὴ προμεριμνᾶτε πῶς	ἀπολογηθῆτε	ἢ τί εἴπητε· τὸ γὰρ
[4, 7]	καρδίαις ὑμῶν, εἰς ἣν καὶ	ἐκλήθητε	ἐν ἑνὶ σώματι· καὶ εὐχάριστοι
[4, 8]	καρδίαις ὑμῶν, εἰς ἣν καὶ	ἐκλήθητε	ἐν ἑνὶ σώματι· καὶ εὐχάριστοι
[4, 21]	γεννᾷ, Χαίρω» λέγει, οὐχ ὅτι	ἐλυπήθητε,	ἀλλ´ ὅτι ἐλυπήθητε εἰς μετάνοιαν·
[4, 21]	ἀλλ´ ὅτι ἐλυπήθητε εἰς μετάνοιαν·	ἐλυπήθητε	γὰρ κατὰ θεόν, ἵνα ἐν
[4, 21]	οὐχ ὅτι ἐλυπήθητε, ἀλλ´ ὅτι	ἐλυπήθητε	εἰς μετάνοιαν· ἐλυπήθητε γὰρ κατὰ
[4, 7]	φόβον αὐτῶν μὴ φοβηθῆτε μηδὲ	ταραχθῆτε,	κύριον δὲ τὸν Χριστὸν ἁγιάσατε
[4, 21]	κατὰ θεόν, ἵνα ἐν μηδενὶ	ζημιωθῆτε	ἐξ ἡμῶν. Ἡ γὰρ κατὰ
[4, 8]	κύριον. Καὶ πᾶν ὃ ἐὰν	ποιῆτε,	ἐκ ψυχῆς ἐργάζεσθε ὡς τῷ
[4, 8]	μὴ ἃ ἂν θέλητε ταῦτα	ποιῆτε.	Φανερὰ δέ ἐστι τὰ ἔργα
[4, 6]	φάγητε, μηδὲ τῷ σώματι τί	περιβάλητε·	ἡ γὰρ ψυχὴ πλείων ἐστὶ
[4, 16]	κρείττονα ὕπαρξιν καὶ μένουσαν. Μὴ	ἀποβάλητε	οὖν τὴν παρρησίαν ὑμῶν, ἥτις
[4, 8]	γοῦν· Ἵνα μὴ ἃ ἂν	θέλητε	ταῦτα ποιῆτε. Φανερὰ δέ ἐστι
[4, 18]	τῷ πλησίον κακὸν οὐκ ἐργάζεται,	μήτε	ἀδικοῦσα μήτε ἀνταδικοῦσά ποτε, ἀγαθοποιοῦσα
[4, 18]	κακὸν οὐκ ἐργάζεται, μήτε ἀδικοῦσα	μήτε	ἀνταδικοῦσά ποτε, ἀγαθοποιοῦσα δὲ πρὸς
[4, 8]	νέος τις ὢν μελλέτω φιλοσοφεῖν,	μήτε	γέρων ὑπάρχων κοπιάτω φιλοσοφῶν. Οὔτε
[4, 22]	ἀλλ´ ἐν ἕξει εὐποιίας καταστᾶσα	μήτε	διὰ δόξαν ἔτι ἤ, ὥς
[4, 22]	φασιν οἱ φιλόσοφοι, τὴν εὔκλειαν	μήτε	διὰ μισθὸν εἴτε παρὰ ἀνθρώπων
[4, 6]	οἶμαι μήτε διὰ φόβον κολάσεως	μήτε	διά τινας ἐπαγγελίας δόσεως, δι´
[4, 6]	ἐπανάβασιν γνωστικήν. Δεῖν δ´ οἶμαι	μήτε	διὰ φόβον κολάσεως μήτε διά
[4, 8]	οὖν καὶ Ἐπίκουρος Μενοικεῖ γράφων·	Μήτε	νέος τις ὢν μελλέτω φιλοσοφεῖν,
[4, 25]	ὅστις τῆς ἱστορίας ἔσχε μάθησιν,	μήτε	πολιτῶν ἐπὶ πημοσύνην μήτ´ εἰς
[4, 5]	πρὸς κακίαν ὑπὸ τῆς νόσου	μήτε	πρὸς ἀρετὴν ὑπὸ τῆς ὑγιείας·
[4, 5]	ψυχὴν ὑπὸ τοῦ σώματος διατίθεσθαι	μήτε	πρὸς κακίαν ὑπὸ τῆς νόσου
[4, 19]	διὰ τὸ μῆκος τοῦ λόγου,	μήτε	τὰς ποιητρίας καταλέγων, Κόρινναν καὶ
[4, 22]	πᾶσι δίκαιον ποθοῦμεν μαθεῖν, ὃς	μήτε	τὴν ἐκ τοῦ νόμου δεδιὼς
[4, 22]	ἐκ τοῦ νόμου δεδιὼς κόλασιν	μήτε	τὴν τῶν συνόντων καὶ ἐπεξιόντων
[4, 22]	ἐπεξιόντων τοῖς πλημμεληθεῖσι μισοπονηρίαν εὐλαβούμενος	μήτε	τὸν ἐξ αὐτῶν τῶν ἀδικουμένων
[4, 4]	οἱ δικασταὶ προσεδόκησαν, ἔρχεται, Φίλε	κασίγνητε»	ποιητικῶς {τε} ἀκούσας πρὸς τοῦ
[4, 13]	τὴν χαράν, ἵνα τὸ αὐτὸ	φρονῆτε,	τὴν αὐτὴν ἀγάπην ἔχοντες, σύμψυχοι,
[4, 21]	Ἐὰν μὴ πιστεύσητε, οὐ μὴ	συνῆτε»	τουτέστιν ἐὰν μὴ πιστεύσητε τῷ
[4, 9]	προμεριμνᾶτε πῶς ἀπολογηθῆτε ἢ τί	εἴπητε·	τὸ γὰρ ἅγιον πνεῦμα διδάξει
[4, 7]	τῇ ἀποκαλύψει τῆς δόξης αὐτοῦ	χαρῆτε	ἀγαλλιώμενοι. Εἰ ὀνειδίζεσθε ἐν ὀνόματι
[4, 8]	καὶ ἐπιθυμίαν σαρκὸς οὐ μὴ	τελέσητε»	ἡ ἀποστολικὴ συμβουλεύει ἐντολή· Ἡ
[4, 13]	ἠθέλετε μερίσασθαι εἰς ἑαυτούς, ἵνα	δαπανήσητε	αὐτὸν καὶ ἀναλώσητε, καὶ ἀποθάνῃ
[4, 21]	εἴρηται τοῖς Ἑβραίοις· Ἐὰν μὴ	πιστεύσητε,	οὐ μὴ συνῆτε» τουτέστιν ἐὰν
[4, 21]	μὴ συνῆτε» τουτέστιν ἐὰν μὴ	πιστεύσητε	τῷ διὰ νόμου προφητευθέντι καὶ
[4, 13]	ἑαυτούς, ἵνα δαπανήσητε αὐτὸν καὶ	ἀναλώσητε,	καὶ ἀποθάνῃ ὁ θάνατος ἐν
[4, 13]	Ὅταν γὰρ τὸν μὲν κόσμον	λύητε,	ὑμεῖς δὲ μὴ καταλύησθε, κυριεύετε
[4, 22]	εἴτ´ οὖν ἕξις ἡ γνῶσις	εἴτε	διάθεσις εἶναι λέγοιτο. Τῷ γὰρ
[4, 26]	ἀνδρειότατος. Ὅθεν ἐπήγαγεν διὸ φιλοτιμούμεθα,	εἴτε	ἐκδημοῦντες εἴτε ἐνδημοῦντες, εὐάρεστοι εἶναι
[4, 26]	ἐπήγαγεν διὸ φιλοτιμούμεθα, εἴτε ἐκδημοῦντες	εἴτε	ἐνδημοῦντες, εὐάρεστοι εἶναι αὐτῷ» τῷ
[4, 25]	εἰς τὴν ἀκροτάτην ἀνάπαυσιν ἀποκαθιστὰς	εἴτε	ἑπτὰ οὐρανοί, οὕς τινες ἀριθμοῦσι
[4, 6]	ἐκ συνειδήσεως, εἴτ´ οὖν ἐνταῦθα	εἴτε	καὶ ἀλλαχῇ, ἐπεὶ μηδεὶς τόπος
[4, 22]	διὰ μισθὸν εἴτε παρὰ ἀνθρώπων	εἴτε	καὶ ἐκ θεοῦ· Κατ´ εἰκόνα
[4, 25]	οὕς τινες ἀριθμοῦσι κατ´ ἐπανάβασιν,	εἴτε	καὶ ἡ ἀπλανὴς χώρα ἡ
[4, 7]	βλασφημοῦμαι ὑπὲρ οὗ ἐγὼ εὐχαριστῶ;	εἴτε	οὖν ἐσθίετε εἴτε πίνετε εἴτε
[4, 22]	τὴν εὔκλειαν μήτε διὰ μισθὸν	εἴτε	παρὰ ἀνθρώπων εἴτε καὶ ἐκ
[4, 6]	καὶ οἱ πτωχοὶ» εἴτε πνεύματι	εἴτε	περιουσίᾳ διὰ δικαιοσύνην δηλονότι. Μή
[4, 7]	ἐγὼ εὐχαριστῶ; εἴτε οὖν ἐσθίετε	εἴτε	πίνετε εἴτε τι ποιεῖτε, πάντα
[4, 6]	Μακάριοι δὲ καὶ οἱ πτωχοὶ»	εἴτε	πνεύματι εἴτε περιουσίᾳ διὰ δικαιοσύνην
[4, 7]	εἴτε οὖν ἐσθίετε εἴτε πίνετε	εἴτε	τι ποιεῖτε, πάντα εἰς δόξαν
[4, 16]	πεπληρωμένην. Εὐλογητέον οὖν τοὺς διώκοντας·	εὐλογεῖτε	καὶ μὴ καταρᾶσθε. Ἡ γὰρ
[4, 14]	Ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν» λέγει,	εὐλογεῖτε	τοὺς καταρωμένους ὑμᾶς, καὶ προσεύχεσθε
[4, 7]	κύριε κύριε, φησί, καὶ οὐ	ποιεῖτε	ἃ λέγω; Ὁ μὲν γὰρ
[4, 15]	ἐγὼ εὐχαριστῶ; πάντα οὖν ὅσα	ποιεῖτε	εἰς δόξαν θεοῦ ποιεῖτε· ὅσα
[4, 7]	ποιεῖτε, πάντα εἰς δόξαν θεοῦ	ποιεῖτε.	Ἐν σαρκὶ γὰρ περιπατοῦντες οὐ
[4, 15]	ὅσα ποιεῖτε εἰς δόξαν θεοῦ	ποιεῖτε·	ὅσα ὑπὸ τὸν κανόνα τῆς
[4, 7]	ἐσθίετε εἴτε πίνετε εἴτε τι	ποιεῖτε,	πάντα εἰς δόξαν θεοῦ ποιεῖτε.
[4, 17]	οὐκ ἐμακάρισεν; ἀπροσωπολήπτως γὰρ πάντα	ἐποιεῖτε,	καὶ ἐν τοῖς νομίμοις τοῦ
[4, 7]	ξένου ὑμῖν συμβαίνοντος, ἀλλὰ καθὸ	κοινωνεῖτε	τοῖς τοῦ Χριστοῦ παθήμασι, χαίρετε,
[4, 8]	διαμάχεσθαι μεμελετηκυῖαν· Λέγω δέ· πνεύματι	περιπατεῖτε	καὶ ἐπιθυμίαν σαρκὸς οὐ μὴ
[4, 6]	ὑμῶν ὅτι χρῄζετε τούτων ἁπάντων·	ζητεῖτε	δὲ πρῶτον τὴν βασιλείαν τῶν
[4, 8]	κρεῖσσον καὶ ἄρειον ἢ ὅθ´	ὁμοφρονέοντε	νοήμασιν οἶκον ἔχητον ἀνὴρ ἠδὲ
[4, 3]	μὴ τὸν θάνατον ἡγεῖσθαι κακόν·	Ὅτε	γὰρ δοῦλοι ἦτε τῆς ἁμαρτίας,
[4, 22]	ἐγγύτερον ἡμῶν ἡ σωτηρία ἢ	ὅτε	ἐπιστεύσαμεν. Ἡ νὺξ προέκοψεν, ἡ
[4, 5]	τὴν ἡδονήν, δι´ ἣν ἔστιν	ὅτε	καὶ τὴν ποιὰν ἡδονὴν αἱρησόμεθα.
[4, 6]	κατὰ προαίρεσιν τὸ ἐνεργεῖν πάρεστιν·	ἐνίοτε	γὰρ βουλόμεθα δι´ ἀργυρίου δόσεως
[4, 22]	ἐν τοῖς πράγμασι τὴν ψυχήν»	ἄλλοτε	ἄλλως πρότερον φερομένην, ὡσαύτως καὶ
[4, 22]	γὰρ οὕτω ποτὲ μὲν οἰκτίρμων,	ἄλλοτε	δὲ οὔ. Ἐπὰν δὲ ἐν
[4, 18]	ἐργάζεται, μήτε ἀδικοῦσα μήτε ἀνταδικοῦσά	ποτε,	ἀγαθοποιοῦσα δὲ πρὸς πάντας ἁπαξαπλῶς
[4, 8]	ὁ κάκιστος γήμῃ τὴν εὐδοκιμοῦσαν·	ποτὲ	δὲ πᾶσα γὰρ δούλη ἐστὶν
[4, 22]	λέγοιτο. Τῷ γὰρ μὴ παρεισιέναι	ποτὲ	ἐννοίας διαφόρους ἀναλλοίωτον τὸ ἡγεμονικὸν
[4, 8]	θεοσεβείας οὐδ´ ὁπωστιοῦν· οὐδὲ ἀπαυδήσει	ποτὲ	ἡ μὲν γυνὴ φαύλῳ συνοικοῦσα
[4, 22]	γινώσκειν ὀφείλει· ἔσται γὰρ οὕτω	ποτὲ	μὲν οἰκτίρμων, ἄλλοτε δὲ οὔ.
[4, 8]	οὐ μάτην Εὐριπίδης ποικίλως γράφει·	ποτὲ	μὲν Πᾶσα γὰρ ἀνδρὸς κακίων
[4, 7]	τῇ τύχῃ τὸ τέλος ἕξει	ποτὲ	ὁ γνωστικὸς κείμενον, ἀλλ´ ἐπ´
[4, 13]	δημιουργοῦ θεοῦ· οὐ γὰρ ἄν	ποτε	ὁ υἱὸς τῷ πατρὶ διαφιλονικοίη
[4, 20]	τὸν εὐδαίμονα γάμον οὔτε πλούτῳ	ποτὲ	οὔτε κάλλει κρίνεσθαι, ἀλλ´ ἀρετῇ.
[4, 14]	καταγινομένους ἔργοις· γέγραπται γάρ· Μή	ποτε	παραδῷ σε τῷ κριτῇ, ὁ
[4, 19]	ὡς μηδὲν ἄκοντος ἐκείνου πρᾶξαί	ποτε	πλὴν ὅσα εἰς ἀρετήν τε
[4, 8]	γυναῖκα ἑαυτὸν ἀγαπᾷ· οὐδεὶς γάρ	ποτε	τὴν ἑαυτοῦ σάρκα ἐμίσησεν. Κἀν
[4, 22]	ὥστε μηδὲ ὄναρ ἡμῶν παθαίνεσθαί	ποτε	τὴν ψυχήν, ἀλλὰ καὶ τῆς
[4, 7]	ἐπὶ πᾶσι θανάτῳ, οὐκ ἀποσπασθήσεταί	ποτε	τῆς ἐλευθερίας καὶ κυριωτάτης πρὸς
[4, 2]	φασὶ καὶ δούλῳ τινὶ χρωμένῳ	ποτὲ	τί ἂν ποιῶν τὸν δεσπότην
[4, 24]	γενόμενα οὐδὲ ἀγένητον γένοιτ´ ἄν	ποτε	τὸ γενόμενον. Ἀφίενται γοῦν πρὸς
[4, 4]	καὶ βίῳ καὶ λόγῳ, ὅπως	ποτὲ	τοῦ σώματος ἀπαλλάττεται, οἷον αἷμα
[4, 9]	ἐμοί› ἀλλ´ ἐμέ› οὐδεὶς γάρ	ποτε	ὢν ἐν αὐτῷ ἀρνεῖται αὐτόν.
[4, 9]	τῇ φωνῇ. {διόπερ ἀρνήσασθαι αὐτὸν	οὐδέποτε	δύνανται· ἀρνοῦνται δὲ αὐτὸν οἱ
[4, 9]	ὑπὸ τούτων. Διόπερ ἀρνήσασθαι αὐτὸν	οὐδέποτε	δύνανται· ἀρνοῦνται δὲ αὐτὸν οἱ
[4, 11]	κήδεται ὑμῶν ὁ θεός, τί	δήποτε	διώκεσθε καὶ φονεύεσθε; ἢ αὐτὸς
[4, 19]	αὐτῷ χιτῶνι λούεσθαι, Φιλωτέραν δέ,	ὁπότε	μέλλοι εἰσιέναι τὴν πύελον, ἡσυχῇ
[4, 21]	συνορῶμεν ὅπῃ καὶ ὅπως καὶ	ὁπότε	ὁ θεῖος ἀπόστολος τὸν τέλειον
[4, 19]	ἔφη, ἀπὸ δὲ τοῦ ἀλλοτρίου	οὐδεπώποτε»	Ναὶ μὴν καὶ Θεμιστὼ ἡ
[4, 1]	προλέγεσθαι ὀφειλομένων τῆς ἀληθείας ἀνάγκη)	τότε	δὴ τὴν τῷ ὄντι γνωστικὴν
[4, 3]	δικαιοσύνῃ. Τίνα οὖν καρπὸν εἴχετε	τότε;	ἐφ´ οἷς νῦν ἐπαισχύνεσθε· τὸ
[4, 20]	προαιρήσεται· εἰ δὲ μὴ ὑπακούοι,	τότε	ἤδη πειράσεται καθ´ ὅσον οἷόν
[4, 8]	γὰρ ἄλλων ἕνεκα πραττόμενα ἡμῖν	ἑκάστοτε	πράξαιμεν ἂν εἰς ἐκείνους ἀποβλέπειν
[4, 13]	ἀθάνατοί ἐστε καὶ τέκνα ζωῆς	ἐστε	αἰωνίας καὶ τὸν θάνατον ἠθέλετε
[4, 13]	λέξιν γράφει· Ἀπ´ ἀρχῆς ἀθάνατοί	ἐστε	καὶ τέκνα ζωῆς ἐστε αἰωνίας
[4, 23]	γενέσθαι θεόν· ἐγὼ εἶπα· θεοί	ἐστε	καὶ υἱοὶ ὑψίστου. φησὶ δὲ
[4, 6]	ὅπου οὐ διωχθήσονται. Καὶ μακάριοί	ἐστε,	ὅταν οἱ ἄνθρωποι μισήσωσιν ὑμᾶς,
[4, 22]	περὶ τοῦ λαθεῖν οὐ δύνασθαι.	Ὥστε	εἰ πεισθήσεται λήσειν, ἀδικήσει κατ´
[4, 7]	εἴρηται καὶ δοῦλος καὶ φίλος.	Ὥστε	εἴ τις ἑαυτὸν ἀγαπᾷ, ἀγαπᾷ
[4, 11]	ἄμεινον πρὸς τοῦ χείρονος βλάπτεσθαι.	ὥστε	θαρροῦντα ἡμῶν ἕκαστον λέγειν· Κύριος
[4, 8]	ἀδιαφόρων ἔνια τοιαύτην εἴληχε τιμὴν	ὥστε	καὶ ἀκόντων τινῶν αἱρετὰ εἶναι
[4, 8]	καὶ τίς ὁ τέλειος δέδεικται,	ὥστε	καὶ ἀκόντων τινῶν καὶ τὰ
[4, 23]	καλῶν καλλίονα ποιεῖσθαι μεμήνυκεν εἰπών·	Ὥστε	καὶ ὁ γαμίζων τὴν παρθένον
[4, 8]	φαίνεται. Ἀλλ´ ἢ τὴν αὐτήν,	ὥστε	καὶ τὴν ἀρετήν. Εἰ δὲ
[4, 22]	καὶ ὁ κύριος ἐγρηγορέναι παραγγέλλει,	ὥστε	μηδὲ ὄναρ ἡμῶν παθαίνεσθαί ποτε
[4, 3]	φόβος οὗ γεννητικὸς ὁ νόμος.	Ὥστε	ὁ νόμος ἅγιος» καὶ τῷ
[4, 18]	Κἂν ἔχω πᾶσαν τὴν πίστιν	ὥστε	ὄρη μεθιστάναι» καὶ τὰ ἐπισκοτοῦντα
[4, 5]	καὶ φυγὴ κατ´ ἐπιστήμην γίνεται·	ὥστε	τὴν ἐπιστήμην εἶναι τὸ ἀγαθόν,
[4, 9]	λοιποὶ δὲ ὑπ´ ἐκπλήξεως κατεχόμενοι.	Ὥστε	τὸ ὁμολογεῖν ἐκ παντὸς δεῖ,
[4, 5]	ἐπανορθώματα ἔκκεινται, ἐμφαίνων ὁ ἀπόστολος	Ὥστε	τοὺς δεσμούς μου» φησὶ φανεροὺς
[4, 8]	ἢ μηκέτ´ εἶναι τὴν ὥραν.	Ὥστε	φιλοσοφητέον καὶ νεωτέρῳ καὶ γέροντι,
[4, 17]	βεβαιοῖ ἡ ἐν Χριστῷ πίστις·	δεῦτε,	τέκνα, ὁ κύριος λέγει· ἀκούσατέ
[4, 26]	ἧττον δὲ τὸ σῶμα. Ἀλλ´	οὔτε	ἀγαθὸν ἡ ψυχὴ φύσει οὔτε
[4, 14]	ἡ κατὰ τὸν βίον τοῦτον,	Οὔτε	ἄγγελοι» οἱ ἀποστάται, οὔτε ἀρχαί»
[4, 23]	ἀνόσιον. Τὸ δὲ Οὐκ ἐπιθυμήσεις»	οὔτε	ἀνάγκης τῆς ἐκ φόβου δεῖται,
[4, 8]	Πλὴν οὔτε γυνὴ χωρὶς ἀνδρὸς	οὔτε	ἀνὴρ χωρὶς γυναικὸς ἐν κυρίῳ.
[4, 14]	τοῦτον, Οὔτε ἄγγελοι» οἱ ἀποστάται,	οὔτε	ἀρχαί» (ἀρχὴ δὲ τῷ Σατανᾷ
[4, 26]	οὔτε ἀγαθὸν ἡ ψυχὴ φύσει	οὔτε	αὖ κακὸν φύσει τὸ σῶμα,
[4, 14]	δὲ τὸ κέρδος, Οὔτε ὕψωμα	οὔτε	βάθος, οὔτε τις κτίσις ἑτέρα»
[4, 23]	σώφρων ᾗ τῶν ἐπιθυμιῶν ἄρχει·	οὔτε	γὰρ ἂν περιπέσοι τινὶ δεινῷ
[4, 8]	μήτε γέρων ὑπάρχων κοπιάτω φιλοσοφῶν.	Οὔτε	γὰρ ἄωρος οὐδείς ἐστιν οὔτε
[4, 12]	κολάσεις ἔσονται· ὅπερ ἀσεβὲς ἐννοεῖν.	Οὔτε	γὰρ ὁ κύριος θελήματι ἔπαθεν
[4, 8]	ἀλλὰ γυνὴ ἐξ ἀνδρός. Πλὴν	οὔτε	γυνὴ χωρὶς ἀνδρὸς οὔτε ἀνὴρ
[4, 22]	κέκληται ὑπακούων οὔτε διὰ φόβον	οὔτε	διὰ ἡδονὰς ἐπὶ τὴν γνῶσιν
[4, 22]	ψιλῇ κλήσει καθὸ κέκληται ὑπακούων	οὔτε	διὰ φόβον οὔτε διὰ ἡδονὰς
[4, 14]	ὁ κατ´ ἐπιφορὰν τῶν διωκόντων,	οὔτε	ζωή» ἡ κατὰ τὸν βίον
[4, 14]	τοῦ διαβόλου. Πέπεισμαι γὰρ ὅτι	οὔτε	θάνατος» ὁ κατ´ ἐπιφορὰν τῶν
[4, 20]	εὐδαίμονα γάμον οὔτε πλούτῳ ποτὲ	οὔτε	κάλλει κρίνεσθαι, ἀλλ´ ἀρετῇ. Οὐδεμίαν,
[4, 7]	χρῄζεις φρενός, οὔτ´ ἂν καταίθων	οὔτε	κρατὸς ἐξ ἄκρου δεινοὺς καθιεὶς
[4, 23]	τῆς βιαζομένης ἀπέχεσθαι τῶν ἡδέων,	οὔτε	μισθοῦ τοῦ δι´ ἐπαγγελίας ἀναπείθοντος
[4, 6]	ἀφικνοῦνται, ἃς οὔτε ῥᾴδιον δηλῶσαι	οὔτε	ὁ χρόνος ἱκανὸς ἐν τῷ
[4, 22]	ἀπόβλητον οὗτος οὐδαμῶς οὔτε ὕπαρ	οὔτε	ὄναρ οὐδὲ κατὰ φαντασίαν τινά·
[4, 8]	Οὔτε γὰρ ἄωρος οὐδείς ἐστιν	οὔτε	πάρωρος πρὸς τὸ κατὰ ψυχὴν
[4, 20]	Χρὴ δὲ τὸν εὐδαίμονα γάμον	οὔτε	πλούτῳ ποτὲ οὔτε κάλλει κρίνεσθαι,
[4, 6]	ἔτι τούτων καλλίους ἀφικνοῦνται, ἃς	οὔτε	ῥᾴδιον δηλῶσαι οὔτε ὁ χρόνος
[4, 14]	τε καὶ ἐξουσίαι τοῦ σκότους)	οὔτε	τὰ ἐνεστῶτα» ἐν οἷς ἐσμεν
[4, 7]	μετὰ θάνατον τῶν ὁσίως βεβιωκότων	οὔτε	τὰς κολάσεις τῶν ἀδίκως καὶ
[4, 7]	τοιαύτην τοῦ θανάτου πύλην. Καὶ	οὔτε	τὰς τιμὰς τὰς μετὰ θάνατον
[4, 14]	κέρδος, Οὔτε ὕψωμα οὔτε βάθος,	οὔτε	τις κτίσις ἑτέρα» (κατ´ ἐνέργειαν
[4, 22]	τὴν ἀρετὴν ἀπόβλητον οὗτος οὐδαμῶς	οὔτε	ὕπαρ οὔτε ὄναρ οὐδὲ κατὰ
[4, 14]	τοῦ ἐμπόρου δὲ τὸ κέρδος,	Οὔτε	ὕψωμα οὔτε βάθος, οὔτε τις
[4, 23]	δεινῷ ἡ τοῦ θεοῦ φύσις	οὔτε	φεύγει ὁ θεὸς δειλίαν, ὥσπερ
[4, 25]	εὐστάθεια, ἐφ´ ἣν ὁ κύριος	ἀπέλυε	λέγων· Ἄπελθε εἰς εἰρήνην· Σαλὴμ
[4, 26]	ἀδελφῶν αὐτοῦ λέγων· Γῆ γῆ,	ἄκουε	λόγον κυρίου· γράψον τὸν ἄνδρα
[4, 26]	Ἄλλος δ´ αὖ προφήτης φησίν·	Ἄκουε,	οὐρανέ, καὶ ἐνωτίζου, γῆ, τὴν
[4, 26]	ἐκλογὴν τοῦ κόσμου ὁ Βασιλείδης	εἴληφε	λέγειν, ὡς ἂν ὑπερκόσμιον φύσει
[4, 5]	Εἴρηταί γε· Ἡ πενία σοφίαν	ἔλαχε	διὰ τὸ συγγενές. Ἁ φιλοχρηματία
[4, 6]	ἐκ τοῦ νόμου προστάγματα πεπληρωκέναι	διήλεγχε	μὴ τὸν πλησίον ἀγαπήσαντα· εὐεργεσίαν
[4, 8]	δὴ τῶν ἀδιαφόρων ἔνια τοιαύτην	εἴληχε	τιμὴν ὥστε καὶ ἀκόντων τινῶν
[4, 12]	τι πείσεται, ἀλλὰ πείσεται ὡς	ἔπασχε	καὶ τὸ νήπιον τὸ δοκοῦν
[4, 25]	κάδου. ~Ὄλβιος ὅστις τῆς ἱστορίας	ἔσχε	μάθησιν, μήτε πολιτῶν ἐπὶ πημοσύνην
[4, 17]	ὑπακοῇ δίκαιος εὑρεθεὶς μετετέθη, καὶ	Νῶε,	ὃς πιστεύσας διεσώθη, καὶ Ἀβραάμ,