Livre, Chap.
[4, 5]	σοφίαν ἔλαχε διὰ τὸ συγγενές.	Ἁ	φιλοχρηματία δὲ οὐ Σπάρταν μόνον,
[4, 7]	ὁμολογοῦσιν. Ὁ γοῦν Εὐριπίδης λέγει·	Ἅ	γ´ οὖν παραινῶ, ταῦτά μου
[4, 8]	μαχόμενα. Ἐπιφέρει γοῦν· Ἵνα μὴ	ἃ	ἂν θέλητε ταῦτα ποιῆτε. Φανερὰ
[4, 7]	ὑπερνικῶμεν διὰ τοῦ ἀγαπήσαντος ἡμᾶς.	Ἃ	δ´ ἐκπυθέσθαι τῆς ἐμῆς χρῄζεις
[4, 8]	τοῦτο τὸ {ἐν} ἐκείνοις κεχαρισμένον·	ἃ	δὲ αὑτῶν μᾶλλον ἤ τινων
[4, 6]	ταύτῃ ἀπαιτοῦσί σου τὴν ψυχήν·	ἃ	δὲ ἡτοίμασας αὐτῇ, τίνι γένηται;
[4, 9]	ὑφ´ ἓν ἁπάντων τῶν παθῶν,	ἃ	δὴ διὰ τῆς σωματικῆς ἐπιθυμίας
[4, 6]	φαμέν· ἄνευ δὲ τῶν μεταξύ,	ἃ	δὴ ὕλης ἐπέχει τάξιν, οὔθ´
[4, 4]	δὲ οἱ νόμοι οἱ πολιτικοί.	Ἃ	δὴ ὑπεροπτέον εὐχαρίστως τῷ μεγαλόφρονι
[4, 3]	τε ὀργῆς καὶ θυμοῦ βάραθρα,	ἃ	διαπηδᾶν ἀνάγκη καὶ πᾶσαν ἀποφεύγειν
[4, 7]	πιστεύει δὲ ὁ μὴ ποιῶν	ἃ	ἐνετείλατο. Τί δέ; οὐχ ἑαυτὸν
[4, 22]	ἐπὶ καρδίαν ἀνθρώπου. Οὐκ ἀνέβη,	ἃ	ἡτοίμασεν ὁ θεὸς τοῖς ἀγαπῶσιν
[4, 7]	κύριε, φησί, καὶ οὐ ποιεῖτε	ἃ	λέγω; Ὁ μὲν γὰρ τοῖς
[4, 7]	δ´ ἡμετέρας οὐκ ἀναγκάσεις ποιεῖν	ἃ	μὴ βουλόμεθα. Πῦρ ἀνθρώποις μέγιστον
[4, 6]	καταφρονήσας οὖν, φησί, τῶν ὑπαρχόντων,	ἃ	ὁ θεὸς μερίζει, διὰ τῆς
[4, 26]	οὐθέν. Τίς γὰρ ἀπαγγέλλει μοι	ἃ	οὐκ ᾔδειν, μεγάλα καὶ θαυμαστὰ
[4, 26]	οὐκ ᾔδειν, μεγάλα καὶ θαυμαστὰ	ἃ	οὐκ ἠπιστάμην; ἐγὼ δὲ ἐφαύλισα
[4, 22]	ἑκάστῳ κατὰ τὰ ἔργα αὐτοῦ»	Ἃ	ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδε καὶ οὖς
[4, 18]	διάφορα· τῷ μὲν γνωστικῷ ἡτοίμασται	Ἃ	ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδεν οὐδὲ οὖς
[4, 11]	οὐ διώκεσθαι ἠθέλησεν ἡμᾶς, ἀλλ´	ἃ	πεισόμεθα προεμήνυσεν, διὰ τῆς τοῦ
[4, 8]	κῶμοι, καὶ τὰ ὅμοια τούτοις,	ἃ	προλέγω ὑμῖν καθὼς καὶ προεῖπον,
[4, 19]	ὅθεν καὶ ἡ παρ´ Ὁμήρῳ	Ναυσικάα	ἐπὶ τοὺς πλυνοὺς ᾔει. Ἕλοιτ´
[4, 17]	με, ὁ θεός, κατὰ τὸ	μέγα	ἔλεός σου, καὶ κατὰ τὸ
[4, 19]	καὶ ποιήσω σε εἰς ἔθνος	μέγα	καὶ θαυμαστὸν καὶ πολὺ μᾶλλον
[4, 16]	ἔνδοξον τὸ μαρτύριον διδάσκουσα· Καὶ	ὀλίγα	παιδευθέντες μεγάλα εὐεργετηθήσονται, ὅτι ὁ
[4, 21]	μὲν γὰρ ἔδωκε θεὸς πολεμήια	ἔργα,	ἄλλῳ δ´ ὀρχηστύν, ἑτέρῳ κίθαριν
[4, 22]	αὐτοῦ, ἀποδοῦναι ἑκάστῳ κατὰ τὰ	ἔργα	αὐτοῦ» Ἃ ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδε
[4, 14]	δι´ ἀνθρώπων τῶν ζηλούντων τὰ	ἔργα	αὐτοῦ ἐν τῷ ἐπιγείῳ τῷδε
[4, 26]	γὰρ ὁ θεὸς καὶ τὰ	ἔργα	αὐτοῦ. Θεὸν χρὴ μιμεῖσθαι εἰς
[4, 26]	Καὶ ἰδοὺ ἄνθρωπος καὶ τὰ	ἔργα	αὐτοῦ πρὸ προσώπου αὐτοῦ. Ἰδοὺ
[4, 6]	τῆς σωτηρίας ὁδοὶ εὑρίσκονται δύο,	ἔργα	καὶ γνῶσις, μακαρίους εἶπεν τοὺς
[4, 26]	περιπατοῦντες» Λαμψάτω γάρ σου τὰ	ἔργα.	Καὶ ἰδοὺ ἄνθρωπος καὶ τὰ
[4, 26]	τοῦ λόγου διαληψόμεθα, τὰ δὲ	ἔργα	κεκραγότα ἔχειν ὀφείλομεν Ὡς ἐν
[4, 7]	δόξαν εὑρίσκουσι, λάμπει δὲ χρόνῳ	ἔργα	μετ´ αἰθέρα λαμπευθέντα. Ταύτης τῆς
[4, 8]	ποιῆτε. Φανερὰ δέ ἐστι τὰ	ἔργα	τῆς σαρκός, ἅτινά ἐστι πορνεία,
[4, 22]	ἡμέρα ἤγγικεν. Ἀποθώμεθα οὖν τὰ	ἔργα	τοῦ σκότους, ἐνδυσώμεθα δὲ τὰ
[4, 19]	ὅμοια λέγει καὶ ὁ τὴν	Δαναΐδα	πεποιηκὼς ἐπὶ τῶν Δαναοῦ θυγατέρων
[4, 18]	πείθει μισθῷ τινι ὡρισμένῳ τὴν	παῖδα	ἀφικέσθαι τῇ ὑστεραίᾳ πρὸς αὐτόν.
[4, 18]	Προλαβούσης ὄναρ τῆς ἐπιθυμίας τὴν	παῖδα	παρ´ ἐλπίδα κορεσθεὶς ἥκουσαν τὴν
[4, 26]	ἐπήβολος ὁ Ἰὼβ γενόμενος Νῦν	οἶδα»	εἶπεν ὅτι πάντα δύνασαι, ἀδυνατεῖ
[4, 16]	αὐτάρκης εἶναι. Οἶδα καὶ ταπεινοῦσθαι,	οἶδα	καὶ περισσεύειν· ἐν παντὶ καὶ
[4, 16]	ἐν οἷς εἰμι αὐτάρκης εἶναι.	Οἶδα	καὶ ταπεινοῦσθαι, οἶδα καὶ περισσεύειν·
[4, 8]	προσποιούμεναι τοῖς ἀνδράσιν ἐπ´ ἴσης.	Οἶδα	καὶ τὰς πλησίον τῆς Ἰβηρίας
[4, 9]	δὲ ἐν δικαστηρίῳ μαρτυροῦσι κἂν	ἐλπίδα	ἐκδεχόμενοι, κἂν φόβον ὑφορώμενοι, βελτίους
[4, 5]	τῆς παρακλήσεως τῶν γραφῶν τὴν	ἐλπίδα	ἔχωμεν τῆς παρακλήσεως. Ἔοικε δέ
[4, 22]	ὑπομονὴ δοκιμήν, ἡ δὲ δοκιμὴ	ἐλπίδα,	ἡ δὲ ἐλπὶς οὐ καταισχύνει.
[4, 7]	μαρτυροῦμεν, ὥσπερ οὖν ἐστι, τὴν	ἐλπίδα	ἡμῶν ὁμολογοῦμεν εἰς τὴν ἐλπίδα
[4, 18]	τῆς ἐπιθυμίας τὴν παῖδα παρ´	ἐλπίδα	κορεσθεὶς ἥκουσαν τὴν ἐρωμένην κατὰ
[4, 22]	δὲ ἐλπὶς οὐ καταισχύνει. Δι´	ἐλπίδα	μὲν γὰρ τὴν μέλλουσαν ἡ
[4, 7]	μᾶλλον δὲ τὴν ἑαυτοῦ διέψευσται	ἐλπίδα	ὃς οὐ πιστεύει τῷ θεῷ.
[4, 7]	ἐλπίδα ἡμῶν ὁμολογοῦμεν εἰς τὴν	ἐλπίδα	σπεύδοντες· οἱ δὲ Μεστοὶ τῆς
[4, 22]	πίστεως καὶ ἀγάπης καὶ περικεφαλαίαν	ἐλπίδα	σωτηρίου. Ὅσα δ´ αὖ περὶ
[4, 22]	εἶναι δοκεῖν δείκνυσι. Τὴν δὲ	ἐλπίδα	τὴν μετὰ θάνατον οὐ μόνον
[4, 6]	ὡς μηκέτι ἀπολελεῖφθαι αὐτῷ μηδὲ	ἐλπίδα	τῆς πράξεως· ὁ δὲ ἐκβιασάμενος
[4, 22]	πνεῦμά σου» ἀλλ´ οὐδὲ δι´	ἐλπίδα	τιμῆς ἐπηγγελμένης (εἴρηται γάρ· Ἰδοὺ
[4, 22]	Πυθαγόρειοι· τέλος γὰρ κἀκεῖνοι τὴν	ἐλπίδα	ὑπηγόρευον τοῖς φιλοσοφοῦσιν, ὅπου γε
[4, 18]	Χριστοῦ. Ἡ ἀγάπη ἁμαρτάνειν οὐκ	ἐᾷ·	ἢν δὲ καὶ περιπέσῃ ἄκων
[4, 7]	γενεᾷ προσόμοιοι, ὀλιγοδρανέες, πλάσματα κηροῦ,	σκιοειδέα	φῦλα, ἀμενηνοί, ἀπτῆνες, ἐφημέριοι. Καὶ
[4, 19]	ἐφιλοσόφουν Λασθένεια ἡ Ἀρκαδία καὶ	Ἀξιοθέα	ἡ Φλιασία· Ἀσπασίας γὰρ τῆς
[4, 7]	τε τέκνα καὶ ἕτερα σπείρει	νέα,	αὐτός τε θνῄσκει. Καὶ τάδ´
[4, 13]	γὰρ καὶ οὗτοι τοὺς τῇ	νέᾳ	προφητείᾳ μὴ προσέχοντας ψυχικοὺς καλοῦσιν,
[4, 7]	ἄγετε (φησίν) ἄνδρες ἀμαυρόβιοι, φύλλων	γενεᾷ	προσόμοιοι, ὀλιγοδρανέες, πλάσματα κηροῦ, σκιοειδέα
[4, 9]	τοὺς ἐμοὺς λόγους ἐν τῇ	γενεᾷ	ταύτῃ τῇ μοιχαλίδι καὶ ἁμαρτωλῷ,
[4, 4]	θεοῦ, ὅπερ καὶ ἡμεῖς ὁμολογοῦμεν,	φονέα	δὲ εἶναι αὐτὸν ἑαυτοῦ καὶ
[4, 25]	θυγατρὶ τελευτήσαντι ἐπιτέτραπται ἐπεισιέναι τὸν	ἱερέα,	ὅτι συγγενεῖς οὗτοι σαρκὸς καὶ
[4, 5]	Χρὴ πενίην φεύγοντα καὶ εἰς	βαθυκήτεα	πόντον ῥιπτεῖν καὶ πετρέων, Κύρνε,
[4, 20]	τὰ πρωτοτόκια, καὶ μή τις	ῥίζα	πικρίας ἄνω φύουσα ἐνοχλῇ καὶ
[4, 23]	ἀμετάτρεπτον τοῦ ἀεὶ θεῖν τὰ	ἀγαθὰ	ἕξιν. Αὐτίκα ὁ σωτὴρ διὰ
[4, 3]	καὶ ἀλόγιστον. Πολλὰ ἀπιστία δέδρακεν	ἀγαθὰ	καὶ πίστις κακά. Ὅ τε
[4, 22]	εἰ καὶ μισθὸν τὰ μακάρων	ἀγαθὰ	λήψεσθαι ἐπὶ τοῖσδε ἐπαγγελίαν προσλάβοι,
[4, 26]	πάντα. Ὅσα δὲ τριττὰ εἶναι	ἀγαθὰ	οἱ Περιπατητικοὶ θέλουσι, χρῆται αὐτοῖς,
[4, 12]	καθὼς καὶ προείπομεν ὑμῖν καὶ	διεμαρτυράμεθα.	Οὐ γὰρ ἐκάλεσεν ἡμᾶς ὁ
[4, 15]	κυρίου καὶ Κηφᾶς; ἀλλ´ οὐκ	ἐχρησάμεθα	τῇ ἐξουσίᾳ ταύτῃ, φησίν, ἀλλὰ
[4, 7]	δὲ ἡ ἐλπίς, δι´ ἣν	ἐφιέμεθα	τῶν βελτίστων, τελειοῖ δὲ ἡ
[4, 6]	δυνηθέντες ἐπὶ τέλος ἀγαγεῖν ὃ	βεβουλήμεθα.	Τῆς αὐτῆς οὖν τιμῆς μεθέξουσι
[4, 13]	καθ´ ἣν πρὸς τὰς αἱρέσεις	ὑπεσχήμεθα	διαλέξασθαι, τοῦτον εἶναι μόνον δεικνύντες
[4, 17]	ὅσῳ πλείονος κατηξιώθημεν γνώσεως, τοσούτῳ	ὑποκείμεθα	μᾶλλον κινδύνῳ. ~Ἡ σεμνὴ οὖν
[4, 11]	οὐ μόνοι, ἀλλὰ μετὰ πολλῶν	κολαζόμεθα.	Ἀλλ´ ἐκεῖνοι, φασί, κακοῦργοι τυγχάνοντες
[4, 24]	εἰ καὶ ἐπὶ ταῖς ἑκουσίοις	κολαζόμεθα,	οὐχ ἵνα μὴ γένωνται γενόμεναι,
[4, 7]	καὶ διψῶμεν καὶ γυμνητεύομεν καὶ	κολαφιζόμεθα	καὶ ἀστατοῦμεν καὶ κοπιῶμεν ἐργαζόμενοι
[4, 7]	τοῦ διαβόλου στρατείαν ἐν τίνι,	οἰόμεθα,	ἔστι κακῷ; ψεύδεται τοίνυν τὸν
[4, 13]	ὁ παντοκράτωρ κύριος, εἰς ἐκείνην	ἀνεβαλόμεθα	τὴν σκέψιν καθ´ ἣν πρὸς
[4, 8]	καὶ τοὺς ἄνδρας εἰρηνικοὺς εἶναι	βουλόμεθα.	Ἀκούω δ´ ἔγωγε καὶ Σαυρομάτιδας
[4, 6]	τὸ ἐνεργεῖν πάρεστιν· ἐνίοτε γὰρ	βουλόμεθα	δι´ ἀργυρίου δόσεως ἢ διὰ
[4, 7]	οὐκ ἀναγκάσεις ποιεῖν ἃ μὴ	βουλόμεθα.	Πῦρ ἀνθρώποις μέγιστον κολαστήριον· τούτου
[4, 13]	κηρυσσόμενον διαλαμβάνωμεν, καὶ πρὸς τοῦτο	διαλεξόμεθα	(ἀρχικὸς γὰρ ὁ λόγος) πρὸς
[4, 13]	οὓς ἐν τοῖς Περὶ προφητείας	διαλεξόμεθα.	γάπην οὖν ἀσκεῖν τὸν τέλειον
[4, 1]	ζητεῖν προσαποπληρώσαντες τὸ συμβολικὸν εἶδος	παραθησόμεθα,	ἵν´ ὡς ἐν ἐπιδρομῇ τὸν
[4, 26]	γε καὶ ἐνδυσάμενοι οὐ γυμνοὶ	εὑρεθησόμεθα·	διὰ πίστεως γὰρ περιπατοῦμεν, οὐ
[4, 11]	τὸ ὄνομα αὐτοῦ διωχθησόμεθα, φονευθησόμεθα,	ἀνασκινδυλευθησόμεθα.	Ὥστ´ οὐ διώκεσθαι ἠθέλησεν ἡμᾶς,
[4, 11]	διὰ τὸ ὄνομα αὐτοῦ διωχθησόμεθα,	φονευθησόμεθα,	ἀνασκινδυλευθησόμεθα. Ὥστ´ οὐ διώκεσθαι ἠθέλησεν
[4, 11]	ὡς διὰ τὸ ὄνομα αὐτοῦ	διωχθησόμεθα,	φονευθησόμεθα, ἀνασκινδυλευθησόμεθα. Ὥστ´ οὐ διώκεσθαι
[4, 1]	τῆς παραδόσεως ἀπὸ τῆς προφητευθείσης	ποιησόμεθα	γενέσεως, ἐν μέρει καὶ τὰ
[4, 5]	ὅτε καὶ τὴν ποιὰν ἡδονὴν	αἱρησόμεθα.	Αὐτίκα ὁ μάρτυς ἡδονὴν τὴν
[4, 11]	εἰ δὲ εὖ φρονοῖμεν, χάριν	εἰσόμεθα	τοῖς τὴν ἀφορμὴν τῆς ταχείας
[4, 11]	διώκεσθαι ἠθέλησεν ἡμᾶς, ἀλλ´ ἃ	πεισόμεθα	προεμήνυσεν, διὰ τῆς τοῦ συμβήσεσθαι
[4, 12]	οὕτω γὰρ διατετάχθαι τὴν διοίκησιν,	πευσόμεθα	αὐτοῦ, εἰ ἐκ προνοίας γίνεται
[4, 16]	ἔργῳ καὶ ἀληθείᾳ. Ἐν τούτῳ	γνωσόμεθα	ὅτι ἐκ τῆς ἀληθείας ἐσμέν.
[4, 7]	γὰρ περιπατοῦντες οὐ κατὰ σάρκα	στρατευόμεθα·	τὰ γὰρ ὅπλα τῆς στρατείας
[4, 7]	παντοκράτορι καὶ τῷ κυρίῳ θαρροῦντες	ἀντιπολιτευόμεθα	ταῖς ἀρχαῖς τοῦ σκότους καὶ
[4, 7]	οὐ βλέπομεν ἐλπίζομεν, δι´ ὑπομονῆς	ἀπεκδεχόμεθα.	Ἀλλ´ εἰ καὶ πάσχομεν διὰ
[4, 7]	ἰδίαις χερσί· λοιδορούμενοι εὐλογοῦμεν, διωκόμενοι	ἀνεχόμεθα,	δυσφημούμενοι παρακαλοῦμεν· ὡς περικαθάρματα τοῦ
[4, 7]	μετὰ φόβου διδασκαλία, δι´ ἣν	ἀπεχόμεθα	τῆς ἀδικίας, δεύτερος δὲ ἡ
[4, 8]	οὐρανίου ἐκκλησίας ἡ ἐπίγειος, ὅπερ	εὐχόμεθα	καὶ ἐπὶ γῆς γενέσθαι τὸ
[4, 26]	κατὰ καιρὸν προϊόντος τοῦ λόγου	διαληψόμεθα,	τὰ δὲ ἔργα κεκραγότα ἔχειν
[4, 17]	ἐννοιῶν καὶ τῶν διαλογισμῶν ὧν	ποιούμεθα·	τὸν κύριον Ἰησοῦν» λέγω, τὸν
[4, 11]	διωκόμενοι; φασί. Τί γὰρ καὶ	ἀδικούμεθα	ὡς πρὸς ἡμᾶς αὐτούς, θανάτῳ
[4, 26]	δὲ ἀνδρειότατος. Ὅθεν ἐπήγαγεν διὸ	φιλοτιμούμεθα,	εἴτε ἐκδημοῦντες εἴτε ἐνδημοῦντες, εὐάρεστοι
[4, 5]	ἔπειτα δὲ εἴ τινας μὲν	αἱρούμεθα	τῶν ἡδονῶν, τινὰς δὲ φεύγομεν,
[4, 24]	γένωνται γενόμεναι, ἀλλ´ ὅτι ἐγένοντο,	τιμωρούμεθα.	Κόλασις δὲ τὸν ἁμαρτήσαντα οὐκ
[4, 7]	Καθάπερ γέγραπται ὅτι ἕνεκεν σοῦ	θανατούμεθα	ὅλην τὴν ἡμέραν, ἐλογίσθημεν ὡς
[4, 22]	προέκοψεν, ἡ δὲ ἡμέρα ἤγγικεν.	Ἀποθώμεθα	οὖν τὰ ἔργα τοῦ σκότους,
[4, 6]	ἐξυπηρετῆσαι τῇ προαιρέσει ἐφ´ ἣν	ὁρμώμεθα,	μὴ δυνηθέντες ἐπὶ τέλος ἀγαγεῖν
[4, 21]	νόμον Μωυσῆς ἀκοῦσαι δεῖν, ἵνα	ἐκδεξώμεθα	κατὰ τὸν ἀπόστολον πλήρωμα νόμου
[4, 22]	ἵνα δὴ ἡμεῖς κληρονομήσωμεν καὶ	κτησώμεθα	τὸν κύριον. ἔμπαλιν γὰρ χρείας
[4, 6]	υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου· ἐὰν μὴ	βδελυσσώμεθα	δηλονότι τοὺς διώκοντας καὶ ὑπομένωμεν
[4, 22]	οὖν τὰ ἔργα τοῦ σκότους,	ἐνδυσώμεθα	δὲ τὰ ὅπλα τοῦ φωτός.
[4, 17]	γυναῖκας ἡμῶν ἐπὶ τὸ ἀγαθὸν	διορθωσώμεθα,	τὸ ἀξιαγάπητον ἦθος τῆς ἁγνείας»
[4, 6]	δὲ τῷ ὄντι θησαυρὸς ἡμῶν	ἔνθα	ἡ συγγένεια τοῦ νοῦ. ἔτι
[4, 26]	μὲν καὶ κοσμῶν τὸν τόπον	ἔνθα	καταλύει, ἀπολείπων δὲ τὴν οἴκησιν
[4, 23]	τῷ τῆς φύσεως ἐργαστηρίῳ δημιουργεῖται,	ἔνθα	μυστικῶς ἀνθρώπου ἐκτελεῖται γένεσις, κοινῆς
[4, 18]	εἰς σύνεσιν ἀνθρώπων πίπτειν συμβέβηκεν.	Ἐνταῦθα	γενόμενος ἀνεμνήσθην τινὸς φάσκοντος ἑαυτὸν
[4, 6]	ψυχῆς ἐκ συνειδήσεως, εἴτ´ οὖν	ἐνταῦθα	εἴτε καὶ ἀλλαχῇ, ἐπεὶ μηδεὶς
[4, 6]	τῷ θεῷ καὶ τὸν μή.	Ἐνταῦθα	οὐδὲ σύγκρισις ἔτι ἀπολείπεται τί
[4, 26]	πόλιν, τὰ δὲ ἐπὶ γῆς	ἐνταῦθα	οὐκέτι πόλεις· λέγεσθαι μὲν γάρ,
[4, 24]	ἄλλον τινὰ τοῖς ὁμοίοις περιπεσεῖν.	Ἐνταῦθα	οὖν ὁ ἀγαθὸς θεὸς διὰ
[4, 6]	λογίζεται. Εἰρηνοποιοῦσι δὲ καὶ τοὺς	ἐνταῦθα	πολεμουμένους τοῖς τῆς ἁμαρτίας στρατηγήμασι
[4, 12]	ἑτέρῳ βίῳ τὴν κόλασιν ὑπομένειν	ἐνταῦθα,	τὴν μὲν ἐκλεκτὴν ἐπιτίμως διὰ
[4, 6]	τούτους μακαρίζει, τοὺς καταμεγαλοφρονήσαντας τῶν	ἐνταῦθα	τιμῶν εἰς περιποίησιν τἀγαθοῦ, ὁμοίως
[4, 6]	κέκληνται, καὶ μή τί γε	ἐνταῦθα	τὸ καθ´ ὁμοίωσιν καὶ εἰκόνα»
[4, 21]	πληγαῖς ὑπερβαλλόντως, ἐν θανάτοις πολλάκις»	~Ἐνταῦθα	τὸ τέλειον εὑρίσκω πολλαχῶς ἐκλαμβανόμενον
[4, 23]	εἶναί με δεῖ, παντοκράτορ· κἂν	ἐνταῦθα	ὦ, παρὰ σοί εἰμι· ἀδεὴς
[4, 22]	ἀνθρώπῳ κάθαρσις μετάνοια ἀκριβὴς καὶ	βεβαία,	εἴ γε κατεγνωκότες ἑαυτῶν ἐπὶ
[4, 26]	ᾄδοντα· Ψυχαὶ δ´ ἀσεβῶν ὑπουράνιοι	γαίᾳ	πωτῶνται ἐν ἄλγεσι φονίοις ὑπὸ
[4, 23]	δυσπόριστα οὐκ ἀναγκαῖα, τὰ δὲ	ἀναγκαῖα	εὐπόριστα γεγενῆσθαι φιλαγάθως παρὰ τοῦ
[4, 23]	δὲ τὰ μὲν δυσπόριστα οὐκ	ἀναγκαῖα,	τὰ δὲ ἀναγκαῖα εὐπόριστα γεγενῆσθαι
[4, 5]	Καὶ ὅτι γε εἰκόνες τὰ	παλαιὰ	κατορθώματα εἰς τὰ ἡμεδαπὰ ἐπανορθώματα
[4, 18]	ὡρισμένῳ τὴν παῖδα ἀφικέσθαι τῇ	ὑστεραίᾳ	πρὸς αὐτόν. Προλαβούσης ὄναρ τῆς
[4, 19]	κἀκεῖνο τὸ ἀπόφθεγμα· ἐρωτηθεῖσα γάρ,	ποσταία	γυνὴ ἀπὸ ἀνδρὸς εἰς τὸ
[4, 22]	καὶ τῶν λόγων εἰλικρίνεια καὶ	τελευταία	ἡ κατὰ τὰ ἐνύπνια ἀναμαρτησία.
[4, 7]	ἡ λογική, ἧς θεμέλιος ἡ	ἁγία	τριάς, Ππίστις, ἐλπίς, ἀγάπη· μείζων
[4, 25]	πνεύματι, Οὐκ εἰσελεύσεται εἰς τὰ	ἅγια	ἀπὸ τῶν ἀλλογενῶν ἐν μέσῳ
[4, 1]	τῆς ἀληθείας κανόνα γνωστικῆς παραδόσεως	φυσιολογία,	μᾶλλον δὲ ἐποπτεία, ἐκ τοῦ
[4, 21]	δικαιοσύνῃ καὶ οἱ μάρτυρες ἐν	ὁμολογίᾳ,	ἄλλοι δὲ ἐν κηρύγματι, οὐκ
[4, 9]	μετάνοια καὶ ἀληθὴς εἰς Χριστὸν	ὁμολογία	ἐπιμαρτυρούσης τῆς φωνῆς. Εἰ δὲ
[4, 9]	Ἡ μὲν οὖν ἐν φωνῇ	ὁμολογία	καὶ ἐπὶ τῶν ἐξουσιῶν γίνεται,
[4, 9]	πίστεως. ἕπεται δὲ ταύτῃ τῇ	ὁμολογίᾳ	καὶ ἡ μερικὴ ἡ ἐπὶ
[4, 4]	Εἰ τοίνυν ἡ πρὸς θεὸν	ὁμολογία	μαρτυρία ἐστί, πᾶσα ἡ καθαρῶς
[4, 9]	ἔστιν ἡ διὰ τῆς φωνῆς	ὁμολογία	οὐ καθολική, ἀλλὰ μερική. Καθολικὴ
[4, 25]	ὄργια. Κἂν πύθῃ· τὰ δὲ	ὄργια	ἐστὶ τίν´ ἰδέαν ἔχοντά σοι;
[4, 25]	μυσταγωγεῖ, ὁρῶν ὁρῶντας καὶ δίδωσιν	ὄργια.	Κἂν πύθῃ· τὰ δὲ ὄργια
[4, 13]	Ἐπὶ τῇ θυσίᾳ καὶ τῇ	λειτουργίᾳ	τῆς πίστεως» χαίρων καὶ συγχαίρων,
[4, 20]	κατὰ λόγον τελειούμενος, ἐὰν ἡ	συζυγία	ὑποπίπτῃ τῷ θεῷ καὶ διοικῆται
[4, 4]	καταγγέλλοντα τῆς ἀληθείας τὸ κήρυγμα·	διὰ	γὰρ τοῦ ζῆν καὶ τῆς
[4, 17]	ἰσχνόφωνος καὶ βραδύγλωσσος» φωνὴν κυρίου	διὰ	γλώσσης ἀνθρωπίνης διακονῆσαι. Καὶ πάλιν·
[4, 24]	καὶ τὸ πιστεύειν ἢ ἀπιστεῖν.	Διὰ	γοῦν τὸ ἑκατέρου τῶν ἀντικειμένων
[4, 23]	τὴν ὑπακοὴν διὰ τὴν ἐντολήν,	διὰ	δὲ τὴν ἐπαγγελίαν αἱροῦνται οἱ
[4, 11]	μαρτυροῦσιν ἡμῖν τὴν δικαιοσύνην τοῖς	διὰ	δικαιοσύνην ἀδίκως κολαζομένοις. Ἀλλ´ οὐδὲ
[4, 6]	πτωχοὶ» εἴτε πνεύματι εἴτε περιουσίᾳ	διὰ	δικαιοσύνην δηλονότι. Μή τι οὖν
[4, 12]	γίνεται κατ´ ἄμφω, καὶ τὸν	διὰ	δικαιοσύνην εἰς κόλασιν ἑλκόμενον μὴ
[4, 6]	τε εὐγενεῖς καὶ ἐνδόξους, τοὺς	διὰ	δικαιοσύνην εἰς υἱοθεσίαν ἐληλακότας καὶ
[4, 7]	ἀπεκδεχόμεθα. Ἀλλ´ εἰ καὶ πάσχομεν	διὰ	δικαιοσύνην, μακάριοι, φησὶν ὁ Πέτρος.
[4, 6]	τοὺς πεινῶντας καὶ τοὺς διψῶντας	διὰ	δικαιοσύνην μακαρίους λέγει ὁ τὸν
[4, 6]	ζητεῖν· ὃς ἐὰν πτωχὸς ᾖ	διὰ	δικαιοσύνην, μαρτυρεῖ δικαιοσύνην ἀγαθὸν εἶναι
[4, 6]	ἠγάπησεν, κἂν πεινῇ κἂν διψῇ	διὰ	δικαιοσύνην, μαρτυρεῖ δικαιοσύνην τὸ ἄριστον
[4, 6]	ὁ κλαίων καὶ ὁ πενθῶν	διὰ	δικαιοσύνην μαρτυρεῖ τῷ βελτίστῳ νόμῳ
[4, 7]	ἁμαρτίαν, τὸ δὲ πνεῦμα ζωὴ	διὰ	δικαιοσύνην. Πάλιν τε αὖ· Εἰ
[4, 6]	τοὺς πένητας, ἀλλὰ τοὺς ἐθελήσαντας	διὰ	δικαιοσύνην πτωχοὺς γενέσθαι, τούτους μακαρίζει,
[4, 22]	ἐν ἕξει εὐποιίας καταστᾶσα μήτε	διὰ	δόξαν ἔτι ἤ, ὥς φασιν
[4, 26]	διὰ πίστεως γὰρ περιπατοῦμεν, οὐ	διὰ	εἴδους, ὡς ὁ ἀπόστολός φησιν.
[4, 7]	σῳζόμενον ἐλέχθη) θανῇ θάνατον ἑλόμενος	διὰ	ζωὴν καὶ σεαυτοῦ μᾶλλον ἢ
[4, 22]	ὑπακούων οὔτε διὰ φόβον οὔτε	διὰ	ἡδονὰς ἐπὶ τὴν γνῶσιν ἵεται·
[4, 8]	δέῃ, τεθνήξεται, ὅπερ ἂν εἴη	διὰ	θανάτου ζωοποιηθῆναι. ἴσμεν γοῦν καὶ
[4, 4]	αὐτὸν ἑαυτοῦ καὶ αὐθέντην τὸν	διὰ	θανάτου ὁμολογήσαντα, καὶ ἄλλα τοιαῦτα
[4, 10]	μὴ περιστελλόμενος τὸν διωγμόν, ἁλώσιμον	διὰ	θράσος παρέχων ἑαυτόν. Οὗτός ἐστι
[4, 26]	αἰῶνα» ἀκουσάτω ἑρμηνεύοντος τὸ ζητούμενον	διὰ	Ἱερεμίου τοῦ πνεύματος· Καὶ διέσπειρα
[4, 3]	ἔθνη γνωρισθέντος, μόνῳ σοφῷ θεῷ	διὰ	Ἰησοῦ Χριστοῦ» ἑαυτὸν δὲ διὰ
[4, 17]	τῇ πρὸς Κορινθίους ἐπιστολῇ γέγραπται·	Διὰ	Ἰησοῦ Χριστοῦ ἡ ἀσύνετος καὶ
[4, 12]	Εἰ δὲ τὸ μαρτύριον ἀνταπόδοσις	διὰ	κολάσεως, καὶ ἡ πίστις καὶ
[4, 12]	ἐνταῦθα, τὴν μὲν ἐκλεκτὴν ἐπιτίμως	διὰ	μαρτυρίου, τὴν ἄλλην δὲ καθαιρομένην
[4, 22]	οἱ φιλόσοφοι, τὴν εὔκλειαν μήτε	διὰ	μισθὸν εἴτε παρὰ ἀνθρώπων εἴτε
[4, 3]	τὸν φόβον ἐδείξαμεν. Εἰ γὰρ	Διὰ	νόμου ἐπίγνωσις ἁμαρτίας, ὡς οἱ
[4, 25]	Τέλειος δ´, οἶμαι, καθαρισμὸς ἡ	διὰ	νόμου καὶ προφητῶν εἰς τὸ
[4, 13]	ἕνα εἶναι τὸν θεὸν τὸν	διὰ	νόμου καὶ προφητῶν καὶ εὐαγγελίου
[4, 1]	θεὸν καὶ κύριον παντοκράτορα τὸν	διὰ	νόμου καὶ προφητῶν, πρὸς δὲ
[4, 21]	τουτέστιν ἐὰν μὴ πιστεύσητε τῷ	διὰ	νόμου προφητευθέντι καὶ ὑπὸ νόμου
[4, 17]	ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μού ἐστι	διὰ	παντός. Ἔπειτα τὴν οὐχ ὑποπίπτουσαν
[4, 22]	ἀλλὰ βαδίζοντας ἀφικέσθαι οἷ δεῖ,	διὰ	πάσης τῆς στενῆς διελθόντας ὁδοῦ·
[4, 6]	οὐχ οἷοί τέ ἐσμεν ἤτοι	διὰ	πενίαν ἢ νόσον ἢ γῆρας
[4, 19]	μυρίας ὡπλισμένας ἀντετάξατο δεξιάς, τυραννικὸν	διὰ	πίστεως ἀναλύουσα δόγμα· καὶ δὴ
[4, 26]	καὶ ἐνδυσάμενοι οὐ γυμνοὶ εὑρεθησόμεθα·	διὰ	πίστεως γὰρ περιπατοῦμεν, οὐ διὰ
[4, 18]	δι´ ἀγάπην τελεσθὲν καὶ ἤτοι	διὰ	πίστεως ἢ καὶ γνωστικῶς ἐνεργούμενον.
[4, 17]	Ὁ γάρ τοι φίλος θεοῦ	διὰ	πίστιν ἐλευθέραν κληθεὶς Ἀβραὰμ οὐκ
[4, 17]	εὐσέβειαν Λὼτ ἐσώθη ἐκ Σοδόμων·	διὰ	πίστιν καὶ φιλοξενίαν ἐσώθη Ῥαὰβ
[4, 17]	πιστεύσας διεσώθη, καὶ Ἀβραάμ, ὃς	διὰ	πίστιν καὶ φιλοξενίαν φίλος θεοῦ,
[4, 12]	ἔλθῃς ἐπὶ τὸ δυσωπεῖν με	διὰ	προσώπων τινῶν, εἰ τύχοι, λέγων,
[4, 20]	τιμιώτερον χρυσίου τοῦ ἀπολλυμένου καὶ	διὰ	πυρὸς δεδοκιμασμένον εὑρεθῇ εἰς ἔπαινον
[4, 6]	δὲ εἰς καθαρὰν οἴκησιν ἀφικνούμενοι·	διὰ	σαφεστέρων τε αὖ τὸ αὐτὸ
[4, 6]	βουλόμεθα δι´ ἀργυρίου δόσεως ἢ	διὰ	σωματικῆς σπουδῆς ἔλεον ποιῆσαι, ὡς
[4, 4]	εἰς ἕξιν ἀιδιότητος παραπέμπεται ὁ	διὰ	σώματος μελετήσας εὐζωίαν. ~Θαυμάζειν δὲ
[4, 21]	ἀνθρώποις· καὶ γὰρ τούτοις εὔλογον	διὰ	τὰς ἐπηρεαζούσας βλασφημίας. Ἡ δὲ
[4, 12]	τοῦ κυρίου καὶ τῶν ἀποστόλων	διὰ	τὰς ἡμῶν. Αὐτίκα ὁ θεῖος
[4, 16]	αἰδοίοις δουλεύοντας, καὶ τὰς ἀλλήλων	διὰ	τὰς κοσμικὰς ἐπιθυμίας» ἀποτέμνοντας κεφαλάς.
[4, 12]	προνοίας ἐπὶ μὲν τῶν ἄλλων	διὰ	τὰς οἰκείας ἑκάστου ἁμαρτίας, ἐπὶ
[4, 18]	περιπέσῃ ἄκων τοιαύτῃ τινὶ περιστάσει	διὰ	τὰς παρεμπτώσεις τοῦ ἀντικειμένου, μιμησάμενος
[4, 12]	λέγοι κολάζεσθαι μὲν τὸν μάρτυρα	διὰ	τὰς πρὸ τῆσδε τῆς ἐνσωματώσεως
[4, 22]	καὶ μᾶλλον μετέχει τῆς φρονήσεως.	Διὰ	ταῦτ´ οὖν καὶ αἱ τελεταὶ
[4, 4]	θηλυκευόμενοι καὶ ἱμειρόμενοι τοῦ ζῆν.	Διὰ	ταῦτα οὐδὲ καθαρὰν ἀπολύουσιν τὴν
[4, 22]	ὑφορώμενος διαμένει δίκαιος· ὁ γὰρ	διὰ	ταῦτα τοῦ πράττειν τι τῶν
[4, 12]	καταισχυμμὸν τοῦ πειράσαντος καὶ ἀποτυχόντος	διά	τε τὴν ἰσχυροποίησιν τῶν κατὰ
[4, 12]	ἰσχυροποίησιν τῶν κατὰ τὴν ἐκκλησίαν	διά	τε τὴν συνείδησιν τῶν θαυμασάντων
[4, 9]	τισιν, ἐὰν συμφέρῃ, ἀπολογήσασθαι, ἵνα	διά	τε τῆς μαρτυρίας διά τε
[4, 9]	ἵνα διά τε τῆς μαρτυρίας	διά	τε τῆς ὁμολογίας ὠφελῶνται οἱ
[4, 12]	ὅπερ καὶ μόνον ἐπιτέτραπται αὐτῷ	διά	τε τὸ ἡμᾶς ἐξ ἑαυτῶν
[4, 12]	ἀφορμὰς παρὰ τῆς ἐντολῆς εἰληφότας,	διά	τε τὸν καταισχυμμὸν τοῦ πειράσαντος
[4, 9]	ἀδελφὸν ἐγνώρισεν, ὅλον ἑαυτὸν ἐπιδοὺς	διὰ	τὴν ἀγάπην τὴν πρὸς τὸν
[4, 7]	διὰ τὴν ἰδίαν ἀποθνῄσκων σωτηρίαν	διὰ	τὴν ἀγάπην ὑπομένει τοῦ κυρίου.
[4, 12]	ἀγάπη ἡ πρὸς τὸν θεὸν	διὰ	τὴν ἀλήθειαν διωκομένη καὶ ὑπομένουσα,
[4, 13]	διὰ τὴν οἰκείωσιν, οἳ δὲ	διὰ	τὴν ἀπαλλοτρίωσιν τὴν ἐκ προαιρέσεως
[4, 8]	νέος ἅμα καὶ παλαιὸς ᾖ	διὰ	τὴν ἀφοβίαν τῶν μελλόντων. ~Περὶ
[4, 12]	ἢ καλόν τι ἔσται διωγμὸς	διὰ	τὴν βούλησιν τοῦ θεοῦ, ἢ
[4, 6]	δὲ ταῦτα καὶ τοῖς θέλουσι	διὰ	τὴν δικαιοσύνην πτωχεῦσαι· ἀκηκόασι γὰρ
[4, 23]	τὰς ὁρμάς· οὐδὲ τὴν ὑπακοὴν	διὰ	τὴν ἐντολήν, διὰ δὲ τὴν
[4, 4]	οὐ φόβῳ τὸ ἀρνεῖσθαι Χριστὸν	διὰ	τὴν ἐντολὴν ἐκκλινεῖ, ἵνα δὴ
[4, 23]	δὲ τὴν ἐπαγγελίαν αἱροῦνται οἱ	διὰ	τὴν ἐπαγγελίαν ὑπακηκοότες τῷ θεῷ,
[4, 7]	ἔπαθε σωτηρίαν ὅ τε αὖ	διὰ	τὴν ἰδίαν ἀποθνῄσκων σωτηρίαν διὰ
[4, 7]	τὴν πρὸς τὸν θεὸν παθὼν	διὰ	τὴν ἰδίαν ἔπαθε σωτηρίαν ὅ
[4, 13]	φίλοι οἱ ὑπακηκοότες, οἳ μὲν	διὰ	τὴν οἰκείωσιν, οἳ δὲ διὰ
[4, 7]	τὸ δεινὸν τοῦτο, κινδύνων ὑπερφρονῶ	διὰ	τὴν πρὸς σὲ ἀγάπην· Ὁθούνεκ´
[4, 23]	ἐμὲ λύσομαι» τῆς ἐπιθυμίας, φήσει,	διὰ	τὴν πρὸς σὲ οἰκείωσιν, κύριε.
[4, 23]	καλοῦ δὲ εἶναι ἄμεινον τὸ	διὰ	τὴν πρὸς τὸ θεῖον ἐξομοίωσιν
[4, 15]	γῆ καὶ τὸ πλήρωμα αὐτῆς.	Διὰ	τὴν συνείδησιν» οὖν ἀφεκτέον ὧν
[4, 4]	ἀκούσας πρὸς τοῦ σωτῆρος ἡμῶν	διὰ	τὴν τοῦ βίου ὁμοιότητα. Αὐτίκα
[4, 9]	παρῃτησάμην. Μόνος τοίνυν ὁ κύριος	διὰ	τὴν τῶν ἐπιβουλευόντων αὐτῷ ἄνοιαν
[4, 8]	ὅπως γηράσκων νεάζῃ τοῖς ἀγαθοῖς	διὰ	τὴν χάριν τῶν γεγονότων, τῷ
[4, 5]	ἡ δὲ τοῦ σώματος ἐπιμέλεια	διὰ	τὴν ψυχὴν γίνεται, ἐφ´ ἣν
[4, 6]	εὑρίσκεται, καθαιρουμένης τῆς ἐνεργείας αὐτῶν	διὰ	τῆς ἀπραξίας, καὶ τοῦτ´ ἔστι
[4, 6]	τὴν δικαιοσύνην πτωχεῦσαι· ἀκηκόασι γὰρ	διὰ	τῆς ἐντολῆς, ὅτι Πλατεῖα καὶ
[4, 23]	ἀγαθὰ ἕξιν. Αὐτίκα ὁ σωτὴρ	διὰ	τῆς ἐπιθυμίας συνανῄρει καὶ τὸν
[4, 23]	ἐπιμελεῖται θρῃσκεύων τὸν θεὸν καὶ	διὰ	τῆς ἰδίας εἰλικρινοῦς καθάρσεως ἐποπτεύει
[4, 13]	τὴν τοῦ δόγματος αἵρεσιν, κἂν	διὰ	τῆς μητρὸς τοῦτο συμβαίνειν λέγωσιν·
[4, 5]	μάρτυς ἡδονὴν τὴν δι´ ἐλπίδος	διὰ	τῆς παρούσης ἀλγηδόνος αἱρεῖται. Εἰ
[4, 16]	τῆς γῆς. Καὶ πάντες μαρτυρηθέντες	διὰ	τῆς πίστεως οὐκ ἐκομίσαντο τὴν
[4, 4]	τὸν κανόνα τοῦ εὐαγγελίου πολιτευσάμενος	διὰ	τῆς πρὸς τὸν κύριον ἀγάπης·
[4, 6]	ὑπαρχόντων, ἃ ὁ θεὸς μερίζει,	διὰ	τῆς σῆς μεγαλειότητος, ἕπου τοῖς
[4, 17]	τὸ ἐπιεικὲς τῆς γλώσσης αὐτῶν	διὰ	τῆς σιγῆς φανερὸν ποιησάτωσαν, τὴν
[4, 9]	ἁπάντων τῶν παθῶν, ἃ δὴ	διὰ	τῆς σωματικῆς ἐπιθυμίας ἐγεννᾶτο, ἀποκοπὴν
[4, 11]	ἡμᾶς, ἀλλ´ ἃ πεισόμεθα προεμήνυσεν,	διὰ	τῆς τοῦ συμβήσεσθαι προαγορεύσεως εἰς
[4, 6]	ἵστανται τοῦ ἁγιάσματος· οἱ δὲ	διὰ	τῆς τῶν φθαρτῶν δόσεως οἰόμενοι
[4, 5]	τὴν ἡμετέραν διδασκαλίαν ἐγράφη, ἵνα	διὰ	τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς παρακλήσεως
[4, 9]	ἄλλοι πολλοί. Καὶ ἔστιν ἡ	διὰ	τῆς φωνῆς ὁμολογία οὐ καθολική,
[4, 9]	πάντες οἱ σῳζόμενοι ὡμολόγησαν τὴν	διὰ	τῆς φωνῆς ὁμολογίαν καὶ ἐξῆλθον,
[4, 11]	τὸν ὅμοιον αἱρεῖσθαι βίον προτρεπομένους.	Διὰ	τί δὲ οὐ βοηθεῖσθε διωκόμενοι;
[4, 22]	ἀγαθοποιία τοῦ τελείου, ὅταν μὴ	διά	τι χρειῶδες τῶν εἰς αὐτὸν
[4, 6]	μήτε διὰ φόβον κολάσεως μήτε	διά	τινας ἐπαγγελίας δόσεως, δι´ αὐτὸ
[4, 4]	δὲ οὐσίαν καὶ κτῆσιν πᾶσαν	διὰ	τὸ ἀπροσπαθῶς βιοῦν. Μήτηρ γοῦν
[4, 6]	φιλοκτήμονες κληθέντες οὐκ ἀπαντῶσιν, οὐ	διὰ	τὸ κεκτῆσθαι, ἀλλὰ διὰ τὸ
[4, 12]	ἐν οὐρανῷ ἀπόκειται τῷ μαρτυρήσαντι	διὰ	τὸ μαρτυρῆσαι; εἰ δὲ τὸν
[4, 26]	εἴ γε ἡ μὲν ἄγνοια	διὰ	τὸ μὴ γινώσκειν φύεται, ὁ
[4, 19]	ῥητορικήν. Παραπέμπομαι τοίνυν τὰς ἄλλας	διὰ	τὸ μῆκος τοῦ λόγου, μήτε
[4, 11]	τὰ συμβήσεσθαι μέλλοντα προειρηκέναι, ὡς	διὰ	τὸ ὄνομα αὐτοῦ διωχθησόμεθα, φονευθησόμεθα,
[4, 6]	οὐ διὰ τὸ κεκτῆσθαι, ἀλλὰ	διὰ	τὸ προσπαθῶς κεκτῆσθαι. Αἱ ἀλώπεκες
[4, 5]	γε· Ἡ πενία σοφίαν ἔλαχε	διὰ	τὸ συγγενές. Ἁ φιλοχρηματία δὲ
[4, 22]	Τολμήσας γὰρ εἴποιμ´ ἄν, οὐ	διὰ	τὸ σῴζεσθαι βούλεσθαι τὴν γνῶσιν
[4, 5]	ἀνθεκτέον οὐ δι´ αὐτά, ἀλλὰ	διὰ	τὸ σῶμα, ἡ δὲ τοῦ
[4, 16]	γνωστικοῦ κανόνα ὁ θεῖος ἀπόστολος	διὰ	τοσῶνδε παρίστησι, τοῦτο μὲν γράφων
[4, 7]	Ἀλλ´ ἐν τούτοις πᾶσιν ὑπερνικῶμεν	διὰ	τοῦ ἀγαπήσαντος ἡμᾶς. Ἃ δ´
[4, 6]	τὸν ἀριθμόν, πρὸς δὲ καὶ	διὰ	τοῦ ἑκάστῳ τῶν ἐργατῶν ἀποδοθέντος
[4, 9]	ταῖς ἐντολαῖς καὶ τῷ θεῷ	διὰ	τοῦ κυρίου, ὃν ἀγαπήσας ἀδελφὸν
[4, 21]	συμφέρον. ᾧ μὲν γὰρ δίδοται	διὰ	τοῦ πνεύματος λόγος σοφίας, ἄλλῳ
[4, 2]	τὰ ὑπομνήματα, ὡς πολλάκις εἴπομεν,	διὰ	τοὺς ἀνέδην ἀπείρως ἐντυγχάνοντας ποικίλως,
[4, 10]	ἢ δίκης, ἀφορμὴν ἐγέννησε διωγμοῦ.	Διὰ	τοῦτ´ οὖν μηδενὸς ἀντέχεσθαι τῶν
[4, 7]	ἕνεκεν παθών· καὶ μή τι	διὰ	τοῦτο ἀδελφὸς εἴρηται· ὅτι ὁ
[4, 6]	ἐπιστώθησαν ἐν τῇ διαθήκῃ αὐτοῦ.	Διὰ	τοῦτο Ἄλαλα γενηθήτω τὰ χείλη
[4, 25]	εἰς ἓν εἰλουμένων καὶ ἑνουμένων.	Διὰ	τοῦτο ἄλφα καὶ ὦ» ὁ
[4, 25]	καὶ ἐνσωμάτου καὶ νεκρᾶς καὶ	διὰ	τοῦτο βδελυκτῆς. Μόνῳ οὖν πατρὶ
[4, 6]	δικαιοσύνην εἰς υἱοθεσίαν ἐληλακότας καὶ	διὰ	τοῦτο εἰληφότας Ἐξουσίαν τέκνα θεοῦ
[4, 21]	καὶ τοῦ νόμου πλήρωσις. Καὶ	διὰ	τοῦτο εἴρηται τοῖς Ἑβραίοις· Ἐὰν
[4, 26]	ὅσον δύναται, ἤδη πνευματικὸς καὶ	διὰ	τοῦτο ἐκλεκτός. Ὅτι δὲ τοὺς
[4, 16]	τὴν πρὸς τὸν κύριον ἐπιστροφήν.	Διὰ	τοῦτο καὶ ἀνάστασιν ἔδειξε τοῖς
[4, 6]	ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;	Διὰ	τοῦτο λέγω· μὴ μεριμνᾶτε τῇ
[4, 25]	βιοῦντες ἱερεῖς ὄντως τοῦ θεοῦ.	Διὰ	τοῦτο πασῶν περιτεμνομένων τῶν φυλῶν
[4, 25]	ἐστὶ καὶ διαστῆναι καὶ μερισθῆναι.	Διὰ	τοῦτο τάδε λέγει κύριος· πᾶς
[4, 22]	τῶν μεθημερινῶν κινήσεων ἀνειδωλοποιίας ὀνειρῶττον.	Διὰ	τοῦτό τοι καὶ ὁ κύριος
[4, 22]	ἐπαιρόμενον τὴν βακτηρίαν δεδιὸς καὶ	διὰ	τοῦτο τοῦ ὄψου ἀπεχόμενον. Τῶν
[4, 12]	αὐτοῦ τὸ ἅγιον εἰς ὑμᾶς.	Διὰ	τοῦτον οὖν τὸν ἁγιασμὸν ἡμῶν
[4, 17]	ἡμῶν ἀναθάλλει εἰς τὸ φῶς.	Διὰ	τούτου ἠθέλησεν ὁ δεσπότης τῆς
[4, 26]	καὶ τὴν προκοπὴν τὴν γνωστικὴν	διὰ	τούτων διδάσκει· Καὶ νῦν, Ἰσραήλ,
[4, 17]	δίωξον αὐτήν. Γνῶσιν γὰρ αἰνίττεται	διὰ	τούτων μετά τε ἀποχῆς κακῶν
[4, 24]	Ἐνταῦθα οὖν ὁ ἀγαθὸς θεὸς	διὰ	τρεῖς ταύτας παιδεύει αἰτίας· πρῶτον
[4, 25]	οὖν ὁ χρόνος εἴη ὁ	διὰ	τῶν ἑπτὰ περιόδων τῶν ἀριθμουμένων
[4, 6]	τὸ ἐπ´ ἴσης δίκαιον μεμήνυκεν	{διὰ}	τῶν κατὰ τὰς ἀκαταλλήλους ὥρας
[4, 6]	διαφοράς, τῆς ἀρετῆς εὐγενεῖς ἀμοιβάς,	διὰ	τῶν ὡρῶν τῶν οὐχ ὁμοίων
[4, 3]	διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ» ἑαυτὸν δὲ	διὰ	φιλίαν τὴν πρὸς τὸν θεὸν
[4, 17]	πατὴρ δὲ τοῦ Ἰσαὰκ προσηγορεύθη.	Διὰ	φιλοξενίαν καὶ εὐσέβειαν Λὼτ ἐσώθη
[4, 3]	πρὸς τὸν θεόν, ἥ γε	διὰ	φιλοσοφίας τῆς ἀληθοῦς παιδευομένη πρὸς
[4, 22]	μὴν ποιεῖν τι ἀγαθὸν ἤτοι	διὰ	φόβον (γέγραπται γάρ· Ποῦ φύγω
[4, 18]	γοῦν ἔργον διαφορὰν ἴσχει ἢ	διὰ	φόβον γενόμενον ἢ δι´ ἀγάπην
[4, 6]	γνωστικήν. Δεῖν δ´ οἶμαι μήτε	διὰ	φόβον κολάσεως μήτε διά τινας
[4, 22]	κλήσει καθὸ κέκληται ὑπακούων οὔτε	διὰ	φόβον οὔτε διὰ ἡδονὰς ἐπὶ
[4, 10]	φεύγειν οὐδ´ ὡς θάνατον φοβουμένους	διὰ	φυγῆς ἐκκλίνειν προστάττει τοῦτον· βούλεται
[4, 20]	ψυχῶν. διὸ καὶ Παῦλος καυχᾶται	διὰ	Χριστὸν γεγονέναι Ἐν κόποις περισσοτέρως,
[4, 19]	Πλάτωνί τε ἐφιλοσόφουν Λασθένεια ἡ	Ἀρκαδία	καὶ Ἀξιοθέα ἡ Φλιασία· Ἀσπασίας
[4, 26]	Ἀριμάσπειοι πόλεις καὶ τὰ Ἠλύσια	πεδία	δικαίων πολιτεύματα· ἴσμεν δὲ καὶ
[4, 21]	καὶ τὸ αὐτὸ πνεῦμα, διαιροῦν	ἰδίᾳ	ἑκάστῳ καθὼς βούλεται. Ὧν οὕτως
[4, 13]	ὑπάρχοντα, χρήσει δὲ ἑκάστου ἡμῶν	ἴδια,	δι´ οὓς καὶ ἐγένετο, πλὴν
[4, 25]	μὴ στραφέντες γένησθε ὡς τὰ	παιδία»	καθαροὶ μὲν τὴν σάρκα ἅγιοι
[4, 6]	τοῖς χείλεσι τιμᾷ, ἡ δὲ	καρδία	αὐτοῦ πόρρω ἄπεστιν ἀπὸ κυρίου.
[4, 6]	στόματι αὐτῶν εὐλογοῦσι, τῇ δὲ	καρδίᾳ	αὐτῶν καταρῶνται· Ἠγάπησαν αὐτὸν ἐν
[4, 6]	αὐτῶν ἐψεύσαντο αὐτόν. Ἡ δὲ	καρδία	αὐτῶν οὐκ εὐθεῖα μετ´ αὐτοῦ,
[4, 7]	ἡμῖν κηρύσσει καὶ πειστέον αὐτῷ·	Καρδίᾳ	γὰρ πιστεύεται εἰς δικαιοσύνην, στόματι
[4, 17]	αὐτῷ ὁσίως ἀναστρεφομένους ἐν καθαρᾷ	καρδίᾳ.	Ἐρευνητὴς γὰρ ἐννοιῶν καὶ ἐνθυμημάτων·
[4, 25]	κύριος· πᾶς υἱὸς ἀλλογενὴς ἀπερίτμητος	καρδίᾳ	καὶ ἀπερίτμητος {ἐστι} σαρκί» τουτέστιν
[4, 16]	κανόνα τῆς πίστεως ποιεῖν ἐπιτέτραπται.	~Καρδίᾳ	μὲν πιστεύεται εἰς δικαιοσύνην, στόματι
[4, 23]	κακοῦ. Ἴσθι πεποιθὼς ἐν ὅλῃ	καρδίᾳ	σου καὶ τῇ διανοίᾳ σου
[4, 16]	Ἰησοῦς καὶ πιστεύσῃς ἐν τῇ	καρδίᾳ	σου ὅτι ὁ θεὸς ἤγειρεν
[4, 9]	τοῦ ἀγρίου θηρίου, ἐὰν ἡ	καρδία	ὑμῶν γένηται καθαρὰ καὶ ἄμωμος.
[4, 7]	προσβάλοις, ἀφόβως ἀνδρεϊζομένη παρὰ τῇ	τραγῳδίᾳ	λέγει γυνή. Ἥ τε Ἀντιγόνη
[4, 20]	ἀλλ´ ἀρετῇ. Οὐδεμίαν, φησὶν ἡ	τραγῳδία,	ὤνησε κάλλος εἰς πόσιν ξυνάορον,
[4, 25]	ἁμαρτιῶν θύεται, ἔτι γὰρ τροπῆς	εὐλάβεια	καὶ τῆς ἑβδόμης ἅπτεται περιφορᾶς.
[4, 16]	ὁ θεός, ἀγάπη καὶ ἡ	θεοσέβεια·	Φόβος οὐκ ἔστιν ἐν τῇ
[4, 8]	σαρκός, ἅτινά ἐστι πορνεία, ἀκαθαρσία,	ἀσέλγεια,	εἰδωλολατρεία, φαρμακεῖαι, ἔχθραι, ἔρεις, ζῆλοι,
[4, 19]	τὰ ὀνόματα παρατίθεται τάδε· Μενεξένη,	Ἀργεία,	Θεογνίς, Ἀρτεμισία, Παντάκλεια. Μέμνημαι καὶ
[4, 6]	τῆς ψυχῆς κάθαρσίς ἐστι, καὶ	ἐνέργειά	ἐστιν ἀγαθή. Ἀγαθὰ γοῦν τὰ
[4, 13]	θεοῦ. Ἀμέλει τὸ ἁμαρτάνειν ἐν	ἐνεργείᾳ	κεῖται, οὐκ οὐσίᾳ· διὸ οὐδὲ
[4, 14]	προαιρουμένου· κτίσις δὲ συνωνύμως καὶ	ἐνέργεια	λέγεται, ἔργον ἡμέτερον οὖσα ἡ
[4, 13]	καθὸ ἁμαρτάνει καὶ τῇ ποιᾷ	ἐνεργείᾳ	μολύνει τὴν ἀνθρώπου προσηγορίαν, καθὸ
[4, 14]	ἔργον ἡμέτερον οὖσα ἡ τοιάδε	ἐνέργεια)	Οὐ δυνήσεται ἡμᾶς χωρίσαι ἀπὸ
[4, 22]	τὸ ἀγαθὸν ποιεῖν, ἐκτενῶς ἡ	ἐνέργεια	φερομένη ἐν πάσῃ πράξει ἀγαθύνηται,
[4, 21]	πολιτεύσαιτο ὀρθῶς (ὥσπερ οὖν ἀδύνατον	δυσεργείᾳ	γνῶσιν ἐπακολουθεῖν) μάρτυς τε ἐπὶ
[4, 8]	σύμπαντι τῷ τῶν ἀνθρώπων γένει	παιδεία	τε καὶ ἀρετή, εἴ γε
[4, 6]	δὲ μεταστροφὴν τὴν ἐπὶ τὰ	θεῖα	οἱ μὲν Στωϊκοὶ ἐκ μεταβολῆς
[4, 1]	μυστηρίων, ὡς μηδὲν ἐμποδὼν τῇ	θείᾳ	ὄντως ἱεροφαντίᾳ γίνεσθαι προκεκαθαρμένων καὶ
[4, 16]	ἀόρατον ὡς ὁρῶν ἐκαρτέρησεν. Ἡ	θεία	σοφία περὶ τῶν μαρτύρων λέγει·
[4, 22]	γίνεται τῇ πρὸς τὰ ὑλικὰ	προσπαθείᾳ.	ᾗ μοι δοκοῦσιν εὐφρόνην κεκληκέναι
[4, 25]	οὖν ἐστιν εἰρήνη βίου καὶ	εὐστάθεια,	ἐφ´ ἣν ὁ κύριος ἀπέλυε
[4, 3]	τῷ ψεύδει, ἀπιστεῖν δὲ τῇ	ἀληθείᾳ	εἰς ἀπώλειαν ὑποσύρει. Ὁ αὐτὸς
[4, 16]	διδάσκων, ἀλλ´ ἐν ἔργῳ καὶ	ἀληθείᾳ.	Ἐν τούτῳ γνωσόμεθα ὅτι ἐκ
[4, 3]	Αὐτίκα τὸ μὲν ἀπιστεῖν τῇ	ἀληθείᾳ	θάνατον φέρει ὡς τὸ πιστεύειν
[4, 25]	τέ ἐστι καὶ ἐπιστήμη καὶ	ἀλήθεια	καὶ ὅσα ἄλλα τούτῳ συγγενῆ,
[4, 6]	παραδίδωσιν, ἐμφαίνων δεῖν ἀποδιδόναι τῇ	συνηθείᾳ	τῆς παλαιᾶς ἀναστροφῆς τὰ ὑπ´
[4, 6]	Ἡ δὲ καρδία αὐτῶν οὐκ	εὐθεῖα	μετ´ αὐτοῦ, οὐδὲ ἐπιστώθησαν ἐν
[4, 4]	σπεύδουσι τῇ πρὸς τὸν δημιουργὸν	ἀπεχθείᾳ,	οἱ ἄθλιοι θανατῶντες. Τούτους ἐξάγειν
[4, 5]	θεῷ, ὥσπερ ἔμπαλιν ἥ τε	ὑγίεια	καὶ ἡ τῶν ἐπιτηδείων ἀφθονία
[4, 12]	μαρτυρίου, τὴν ἄλλην δὲ καθαιρομένην	οἰκείᾳ	κολάσει. Καὶ πῶς τοῦτο ἀληθὲς
[4, 5]	σῶμα, ἡ δὲ τοῦ σώματος	ἐπιμέλεια	διὰ τὴν ψυχὴν γίνεται, ἐφ´
[4, 16]	ἐν τῇ ἀγάπῃ, ἀλλ´ ἡ	τελεία	ἀγάπη ἔξω βάλλει τὸν φόβον.
[4, 6]	προσφιλεστάτην. Εἴη δ´ ἂν ἡ	τελεία	εἰρηνοποίησις ἡ ἐπὶ παντὶ τῷ
[4, 22]	νόῳ καθαρός. Ἀγνεία γάρ, οἶμαι,	τελεία	ἡ τοῦ νοῦ καὶ τῶν
[4, 19]	κεφαλῆς. Πάλιν τε αὖ ἡ	τελεία	κατὰ πίστιν Ἐσθὴρ ῥυομένη τὸν
[4, 19]	Ἀμὰν καὶ τὸν Ἰσραὴλ τῇ	τελείᾳ	πρὸς τὸν θεὸν δεήσει ἀπαθῆ
[4, 8]	τῇ γυναικὶ προσεῖναί φαμεν, καθὸ	θήλεια	τυγχάνει, οὐ καθὸ ἄνθρωπος· εἰ
[4, 2]	κυρίου, καὶ Βιαστῶν ἐστιν ἡ	βασιλεία	τοῦ θεοῦ» ὅθεν Ζήτει» φησὶ
[4, 19]	τάδε· Μενεξένη, Ἀργεία, Θεογνίς, Ἀρτεμισία,	Παντάκλεια.	Μέμνημαι καὶ Κυνικῆς τινος, Ἱππαρχία
[4, 17]	πνεῦμα κυρίου λύχνος ἐρευνῶν τὰ	ταμεῖα	τῆς γαστρός. καὶ ὅσῳ τις
[4, 22]	μὴ λουτρῷ, ἀλλὰ νόῳ καθαρός.	Ἀγνεία	γάρ, οἶμαι, τελεία ἡ τοῦ
[4, 22]	ἔξωθεν κεκοσμῆσθαί τε καὶ ἡγνίσθαι,	ἁγνεία	δέ ἐστι φρονεῖν ὅσια» καὶ
[4, 16]	ἐν ἀγάπῃ, ἐν πίστει, ἐν	ἁγνείᾳ·	πίστεως γάρ, οἶμαι, τελειότης πρὸς
[4, 25]	δὲ ἡ δι´ ὑπακοῆς πάσης	ἁγνεία	σὺν καὶ τῇ ἀποθέσει τῶν
[4, 6]	ὄντι θησαυρὸς ἡμῶν ἔνθα ἡ	συγγένεια	τοῦ νοῦ. ἔτι τὸ κοινωνικὸν
[4, 19]	Ἀρίστιππον. Παρὰ Πλάτωνί τε ἐφιλοσόφουν	Λασθένεια	ἡ Ἀρκαδία καὶ Ἀξιοθέα ἡ
[4, 21]	ἑτέρῳ γένη γλωσσῶν, ἄλλῳ δὲ	ἑρμηνεία	γλωσσῶν· πάντα δὲ ταῦτα ἐνεργεῖ
[4, 16]	ἡμῶν, ὅτι ἐν ἁγιότητι καὶ	εἰλικρινείᾳ»	θεὸν ἔγνωμεν, δι´ ὀλίγης ταύτης
[4, 22]	πρὸς δὲ καὶ τῶν λόγων	εἰλικρίνεια	καὶ τελευταία ἡ κατὰ τὰ
[4, 8]	ἔργα τῆς σαρκός, ἅτινά ἐστι	πορνεία,	ἀκαθαρσία, ἀσέλγεια, εἰδωλολατρεία, φαρμακεῖαι, ἔχθραι,
[4, 26]	τῆς ψυχῆς μερῶν, ὁσιότης δὲ	θεραπεία	τοῦ θεοῦ. Εἰ δέ τις
[4, 2]	ῥὰξ εὖ τεθησαυρισμένη, ἐνῆν δὲ	παγκάρπεια	συμμιγὴς ὀλαῖς λίπος τ´ ἐλαίου
[4, 23]	Καὶ ἡ μὲν τοῦ ἀνθρώπου	ἀνδρεία	ἐμπαθοῦς ὄντος, φασί, κατὰ τὴν
[4, 25]	γοῦν ταῖς ἑπτὰ ἡμέραις τὰ	ἱερεῖα	ὑπὲρ ἁμαρτιῶν θύεται, ἔτι γὰρ
[4, 19]	Μυῖα ἡ Θεανοῦς θυγάτηρ τὰ	Πυθαγόρεια	καὶ Ἀριγνώτη ἡ τὰ περὶ
[4, 16]	αὐτῶν καὶ ἡ ἀφ´ ἡμῶν	πορεία	σύντριμμα· οἳ δέ εἰσιν ἐν
[4, 8]	ἅτινά ἐστι πορνεία, ἀκαθαρσία, ἀσέλγεια,	εἰδωλολατρεία,	φαρμακεῖαι, ἔχθραι, ἔρεις, ζῆλοι, θυμοί,
[4, 19]	Λεοντέως γυνὴ τοῦ Λαμψακηνοῦ τὰ	Ἐπικούρεια	ἐφιλοσόφει καθάπερ Μυῖα ἡ Θεανοῦς
[4, 6]	γὰρ διὰ τῆς ἐντολῆς, ὅτι	Πλατεῖα	καὶ εὐρύχωρος ὁδὸς ἀπάγει εἰς
[4, 2]	σπέρματι τῶν ἐμπεριεχομένων τῇδε τῇ	πραγματείᾳ	δογμάτων, ὥσπερ τὸ παμβότανον τοῦ
[4, 8]	ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης,	ἐγκράτεια,	ἀγαθωσύνη, πίστις, πραότης. Σάρκα» οἶμαι,
[4, 21]	ἄλλῳ δὲ ἐνεργήματα δυνάμεων, ἄλλῳ	προφητεία,	ἄλλῳ διάκρισις πνευμάτων, ἑτέρῳ γένη
[4, 13]	καὶ οὗτοι τοὺς τῇ νέᾳ	προφητείᾳ	μὴ προσέχοντας ψυχικοὺς καλοῦσιν, πρὸς
[4, 21]	ἐχόντων οἱ μὲν προφῆται ἐν	προφητείᾳ	τέλειοι, οἱ δίκαιοι δὲ ἐν
[4, 18]	ἀγαπητικὴ ἡμῶν διδασκαλία τε καὶ	πολιτεία.	Ἀγάπῃ γοῦν τὸ μὴ μοιχεῦσαι
[4, 12]	τί δὲ ἔτι χρησίμη ἡ	πολιτεία	ἡ ὀρθή, τὸ νεκρῶσαι τὰς
[4, 9]	οἱ ἐν τῇ κατ´ αὐτὸν	πολιτείᾳ	καὶ πράξει βιοῦντες, ἐν οἷς
[4, 7]	καὶ τὰ τοῦ Πλάτωνος ἐν	Πολιτείᾳ,	κἂν στρεβλῶται ὁ δίκαιος κἂν
[4, 9]	παρ´ οἷς μὲν καὶ τῇ	πολιτείᾳ,	παρ´ οἷς δὲ καὶ τῇ
[4, 9]	τὴν μὲν ἐν πίστει καὶ	πολιτείᾳ,	τὴν δὲ ἐν φωνῇ. Ἡ
[4, 1]	γνωστικῆς παραδόσεως φυσιολογία, μᾶλλον δὲ	ἐποπτεία,	ἐκ τοῦ περὶ κοσμογονίας ἤρτηται
[4, 26]	καὶ ὀφθήσεται ἡ ἀτιμία σου,	μοιχεία	σου καὶ χρεμετισμός σου» Καὶ
[4, 21]	Ἄλλῳ μὲν γὰρ ἔδωκε θεὸς	πολεμήια	ἔργα, ἄλλῳ δ´ ὀρχηστύν, ἑτέρῳ
[4, 15]	ἑτέρου, ἵνα μὴ κακῶς οἰκοδομηθῇ	ἀμαθίᾳ	μιμούμενος ὃ μὴ γινώσκει, καταφρονητὴς
[4, 26]	καταρτισμῷ τελειούμενον. Καὶ δὴ ἡ	ἀντακολουθία	τῶν τριῶν ἀρετῶν περὶ τὸν
[4, 22]	ἰδιότητα. Αὕτη τοίνυν ἡ πρώτη	ἀγαθοποιία	τοῦ τελείου, ὅταν μὴ διά
[4, 6]	δὲ καὶ τῇ κυριακῇ τελειωθεὶς	εὐποιίᾳ.	Αὐτίκα τὸν καυχώμενον τελείως τὰ
[4, 22]	μόνη δ´ ἡ δι´ ἀγάπην	εὐποιία	ἡ δι´ αὐτὸ τὸ καλὸν
[4, 26]	Διὶ μῆτιν ἀταλάντους καὶ Θεοῖς	ἐναλίγκια	μήδε´ ἔχοντας» καὶ θεοεικέλους, τὸ
[4, 26]	αὐτοῦ σῴζων· Οὐδὲ γάρ ἐστιν	ἀδικία	παρὰ τῷ θεῷ» κατὰ τὸν
[4, 26]	ὅτι, ἐὰν ἡ ἐπίγειος ἡμῶν	οἰκία	τοῦ σκήνους καταλυθῇ, οἰκοδομὴν ἐκ
[4, 26]	ἐπιστρεφόμενος, εὐχαριστήσας μὲν ἐπὶ τῇ	παροικίᾳ,	εὐλογῶν δὲ ἐπὶ τῇ ἐξόδῳ,
[4, 15]	τῶν ἀποστόλων ἁπάντων, σὺν τῇ	εὐδοκίᾳ	τοῦ ἁγίου πνεύματος, τὴν γεγραμμένην
[4, 20]	ἀντὶ βρώσεως μιᾶς ἀπέδοτο τὰ	πρωτοτόκια,	καὶ μή τις ῥίζα πικρίας
[4, 12]	καὶ ἡ πίστις καὶ ἡ	διδασκαλία,	δι´ ἃς τὸ μαρτύριον· συνεργοὶ
[4, 7]	τῆς σωτηρίας ἡ μετὰ φόβου	διδασκαλία,	δι´ ἣν ἀπεχόμεθα τῆς ἀδικίας,
[4, 18]	ἡ κατὰ Χριστὸν ἀγαπητικὴ ἡμῶν	διδασκαλία	τε καὶ πολιτεία. Ἀγάπῃ γοῦν
[4, 6]	ὥς τινες τῶν μετατιθέντων τὰ	εὐαγγέλια·	Μακάριοι» φησίν, οἱ δεδιωγμένοι ὑπὲρ
[4, 13]	διαλαμβάνουσιν. ~Οὐαλεντῖνος δὲ ἔν τινι	ὁμιλίᾳ	κατὰ λέξιν γράφει· Ἀπ´ ἀρχῆς
[4, 6]	κύριος πάντα τὰ χείλη τὰ	δόλια	καὶ γλῶσσαν μεγαλορήμονα, τοὺς εἰπόντας·
[4, 6]	Ἄλαλα γενηθήτω τὰ χείλη τὰ	δόλια·	τὰ λαλοῦντα κατὰ τοῦ δικαίου
[4, 19]	γυνή, ἐφ´ ᾗ καὶ τὰ	κυνογάμια	ἐν τῇ Ποικίλῃ ἐτέλεσεν. Ἀρήτη
[4, 19]	ποιητρίας Σπαρτιάτας τοὺς ἀλκίμους τὰ	πολέμια	φανείσας μόνον τρέψασθαι καὶ ἐκείναις
[4, 26]	πρόσωπόν σου, καὶ ὀφθήσεται ἡ	ἀτιμία	σου, μοιχεία σου καὶ χρεμετισμός
[4, 7]	τε φίλῳ τοῦ θεοῦ· κἂν	ἀτιμίᾳ	τις περιβάλλῃ τοῦτον φυγῇ τε
[4, 23]	Καλὴ γὰρ ἡ κτισθεῖσα δὴ	οἰκονομία	καὶ πάντα εὖ διοικεῖται, οὐδὲν
[4, 12]	τῆς θείας διοικήσεως, οἴχεται ἡ	οἰκονομία	τῶν καθαρσίων καὶ πέπτωκεν ἡ
[4, 26]	ὅ τε κόσμος καὶ τὰ	ὑπερκόσμια.	Ἄγαμαι τὸν Ἐπίχαρμον σαφῶς λέγοντα·
[4, 23]	τοῖς ὁμοίοις, ἐπὶ δὲ τῇ	ἐπιθυμίᾳ	τάττεται καὶ ἡ σωφροσύνη καὶ
[4, 18]	ἠξίου κρίνεσθαι, ἀλλὰ ἐὰν τῇ	ἐπιθυμίᾳ	τὸ κατ´ αὐτὴν ἔργον περαιτέρω
[4, 21]	ἐν ἁγνότητι, ἐν γνώσει, ἐν	μακροθυμίᾳ,	ἐν χρηστότητι, ἐν πνεύματι ἁγίῳ,
[4, 8]	πνεύματός ἐστιν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη,	μακροθυμία,	χρηστότης, ἐγκράτεια, ἀγαθωσύνη, πίστις, πραότης.
[4, 25]	ἑρμηνεύεται ὁ Μελχισεδὲκ βασιλεὺς δίκαιος,	συνωνυμία	δέ ἐστι δικαιοσύνης καὶ εἰρήνης.
[4, 8]	μή. Εἰ δὴ τῶν ἀδιαφόρων	ἔνια	τοιαύτην εἴληχε τιμὴν ὥστε καὶ
[4, 5]	Εὐριπίδης πεποίηκεν. Εἴρηταί γε· Ἡ	πενία	σοφίαν ἔλαχε διὰ τὸ συγγενές.
[4, 16]	τὰς κοσμικὰς ἐπιθυμίας» ἀποτέμνοντας κεφαλάς.	Τεκνία,	μὴ ἀγαπῶμεν λόγῳ μηδὲ γλώσσῃ,
[4, 5]	ὑγίεια καὶ ἡ τῶν ἐπιτηδείων	ἀφθονία	ἐλευθέραν καὶ ἀνεμπόδιστον φυλάσσει τὴν
[4, 6]	τῇ ἀλώπεκι ταύτῃ, ἰδού, ἐκβάλλω	δαιμόνια	καὶ ἰάσεις ἀποτελῶ σήμερον καὶ
[4, 7]	Τοῖς μὲν οὖν πολλοῖς ἡ	ματαιοπονία	αὕτη αἱρετή, ἡμῖν δὲ ὁ
[4, 22]	καὶ τελευταία ἡ κατὰ τὰ	ἐνύπνια	ἀναμαρτησία. Ἱκανὴ δέ, οἶμαι, ἀνθρώπῳ
[4, 6]	ἐπίγνωσις τοῦ θεοῦ, ἥτις ἐστὶ	κοινωνία	ἀφθαρσίας. Ὁ τοίνυν ἐπιγινώσκων κατὰ
[4, 13]	τι παραμύθιον ἀγάπης, εἴ τις	κοινωνία	πνεύματος, εἴ τις σπλάγχνα καὶ
[4, 3]	μὲν εἶναι ἡ ἐν σώματι	κοινωνία	τῆς ψυχῆς ἁμαρτητικῆς οὔσης, ζωὴ
[4, 26]	καὶ τῶν ἀνθρωπίνων, δικαιοσύνη δὲ	συμφωνία	τῶν τῆς ψυχῆς μερῶν, ὁσιότης
[4, 3]	τέλος ζωὴν αἰώνιον. Τὰ γὰρ	ὀψώνια	τῆς ἁμαρτίας θάνατος, τὸ δὲ
[4, 7]	ἀποθνῄσκειν· λογίζομαι γὰρ ὅτι οὐκ	ἄξια	τὰ παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ
[4, 22]	ἔσχατα τῆς θαλάσσης, ἐκεῖ ἡ	δεξιά	σου· ἐὰν καταβῶ εἰς ἀβύσσους,
[4, 4]	προκαμὼν τῇ ψυχῇ οὐδὲ καταμαλακισθείς,	οἷα	περὶ τὰς νόσους πάσχουσιν οἱ
[4, 6]	τὸν πλοῦτον καὶ τὰ τούτοις	ὅμοια	ἔταξεν· εἰπὼν γὰρ Μακάριοι οἱ
[4, 20]	Καὶ αὖθίς που τούτοις τὰ	ὅμοια·	Ἡδὺ δέ, ἢν κακὸν πράξῃ
[4, 19]	ἀδεὲς τοῦ θανάτου περιποιήσασθαι. Τὰ	ὅμοια	λέγει καὶ ὁ τὴν Δαναΐδα
[4, 14]	τῶν ἐπηρεαζόντων ὑμῖν» καὶ τὰ	ὅμοια·	οἷς προστίθησιν· Ἵνα γένησθε υἱοὶ
[4, 8]	φθόνοι, μέθαι, κῶμοι, καὶ τὰ	ὅμοια	τούτοις, ἃ προλέγω ὑμῖν καθὼς
[4, 8]	γυνή, ἡ δὲ μὴ σώφρων	ἀνοίᾳ	τὸν ξυνόντα ὑπερφέρει. οὐ μὲν
[4, 17]	Χριστοῦ ἡ ἀσύνετος καὶ ἐσκοτισμένη	διάνοια	ἡμῶν ἀναθάλλει εἰς τὸ φῶς.
[4, 23]	αἱρετώτερον, κυριώτατον δὲ πάντων ἡ	διάνοια.	Ὅτῳ τοίνυν τὰ τῷ ὄντι
[4, 4]	τοῦ σώματος εὐαρμοστία συμβάλλεται τῇ	διανοίᾳ	πρὸς τὴν εὐφυΐαν. Δι´ ὃ
[4, 23]	ὅλῃ καρδίᾳ σου καὶ τῇ	διανοίᾳ	σου ἐπὶ τῷ θεῷ. Τούτῳ
[4, 22]	Ἱκανὴ δέ, οἶμαι, ἀνθρώπῳ κάθαρσις	μετάνοια	ἀκριβὴς καὶ βεβαία, εἴ γε
[4, 9]	βίου ἀθρόα κατὰ τὴν πρᾶξιν	μετάνοια	καὶ ἀληθὴς εἰς Χριστὸν ὁμολογία
[4, 26]	καὶ σποδόν. Ὁ γὰρ ἐν	ἀγνοίᾳ	ὢν ἁμαρτητικός τέ ἐστι καὶ
[4, 26]	ἀδικίας, εἴ γε ἡ μὲν	ἄγνοια	διὰ τὸ μὴ γινώσκειν φύεται,
[4, 18]	τῷ θεῷ, πάντα ποιεῖ ἐν	ὁμονοίᾳ·	ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐτελειώθησαν πάντες
[4, 12]	προνοίας καὶ αἱ κολάσεις. Ἡ	πρόνοια	δὲ εἰ καὶ ἀπὸ τοῦ
[4, 12]	τὸν ἁμαρτητικὸν οὐκ εἴασεν ἡ	πρόνοια	ἐπὶ τὸ ἁμαρτεῖν ἐλθεῖν, ἄδικος
[4, 12]	ἀρνησομένου ἡ κατὰ τὸν Βασιλείδην	πρόνοια.	Ἐρωτῶ τοίνυν αὐτὸν ἐπὶ τοῦ
[4, 13]	οὐ καθὸ ἁμαρτάνει καὶ τῇ	ποιᾷ	ἐνεργείᾳ μολύνει τὴν ἀνθρώπου προσηγορίαν,
[4, 25]	εἰδέναι βροτῶν, κἂν πολυπραγμονῇ τις	ὁποῖα	εἴη, αὖθις ἀκουσάτω· Οὐ θέμις
[4, 6]	πραχθεῖσιν, ὁ δὲ ἰδιαίτερος ἡ	δυσωπία	ἡ πρὸς ἑαυτὴν τῆς ψυχῆς
[4, 19]	τοῦ Ἀβραὰμ γυνὴ Σάρρα ἡ	μακαρία	αὐτὴ τοὺς ἐγκρυφίας παρεσκεύασε τοῖς
[4, 7]	ἑτέρου. ἵνα τί γὰρ ἡ	ἐλευθερία	μου κρίνεται ὑπὸ ἄλλης συνειδήσεως;
[4, 15]	γινόμενος. Ἵνα τί γὰρ ἡ	ἐλευθερία	μου κρίνεται ὑπὸ ἄλλης συνειδήσεως;
[4, 23]	ὁ θυμὸς ἐν ὑπομονῇ καὶ	καρτερίᾳ	καὶ τοῖς ὁμοίοις, ἐπὶ δὲ
[4, 3]	φιλοσωμάτους οἶδεν ἡ γραφή, καὶ	θηρία	μᾶλλον ἢ ἀνθρώπους, τοὺς παρομοιωθέντας
[4, 10]	συνεργὸς γινόμενος τῇ τοῦ διώκοντος	πονηρίᾳ,	εἰ δὲ καὶ προσερεθίζοι, τέλεον
[4, 8]	θάνατος ἀπειλῆται τούτῳ, κἂν ἐπὶ	δικαστήρια	ἄγηται καὶ εἰς κινδύνους ἐσχάτους
[4, 22]	νῦν γὰρ ἐγγύτερον ἡμῶν ἡ	σωτηρία	ἢ ὅτε ἐπιστεύσαμεν. Ἡ νὺξ
[4, 20]	διοικῆται Μετὰ ἀληθινῆς καρδίας ἐν	πληροφορίᾳ	πίστεως, ἡγνισμένων τὰς καρδίας ἀπὸ
[4, 13]	ἄθεοι γὰρ αἱ δόξαι αὗται	ἀλλότρια	δὲ ἡμεῖς φαμεν τὰ τοῦ
[4, 6]	εἰρηκέναι τὰ ἐν τῇ ψυχῇ	ἀλλότρια,	καὶ πῶς τοῖς πτωχοῖς ταῦτα
[4, 13]	τὸν πάντα αἰῶνα, κτήσει ὄντα	ἀλλότρια	καὶ τῶν κατὰ διαδοχὴν ὑπάρχοντα,
[4, 19]	κατὰ τοῦ πολεμίου τῆς πίστεως,	κυρία	τῆς Ὁλοφέρνου γενομένη κεφαλῆς. Πάλιν
[4, 5]	θεοῦ λαλεῖν» ἐπεὶ καὶ τὰ	μαρτύρια	ἐπιστροφῆς ἐστι παραδείγματα ἐνδόξως ἡγιασμένα.
[4, 4]	τοίνυν ἡ πρὸς θεὸν ὁμολογία	μαρτυρία	ἐστί, πᾶσα ἡ καθαρῶς πολιτευσαμένη
[4, 7]	ὁ βιαιότατος ἡ δι´ αἵματος	μαρτυρία	τοῦ κυρίου δοκεῖ, οὐκ εἰδόσι
[4, 22]	ἀνάκρασιν ἀδιάστατον γενομένη καὶ ἀίδιος	θεωρία,	ζῶσα ὑπόστασις μένει. Εἰ γοῦν
[4, 16]	δικαιοσύνην ὑπογράφει ἔργῳ τε καὶ	θεωρίᾳ	πεπληρωμένην. Εὐλογητέον οὖν τοὺς διώκοντας·
[4, 6]	ἡγεμονικόν. Ὅταν τοίνυν ἐνδιατρίψῃ τῇ	θεωρίᾳ,	τῷ θείῳ καθαρῶς ὁμιλῶν, ὁ
[4, 19]	ἡ Ἀρκαδία καὶ Ἀξιοθέα ἡ	Φλιασία·	Ἀσπασίας γὰρ τῆς Μιλησίας, περὶ
[4, 19]	οὐχ ὑποπῖπτον ἄλλῳ τινί. Ὅθεν	ἀκολασία	μὲν οὐκ ἄλλου τινὸς ἂν
[4, 18]	τὴν μὲν ἐπὶ ἡδοναῖς καὶ	ἀκολασίᾳ	τάττουσιν ἄλογον οὖσαν, τὴν δὲ
[4, 18]	ἐκτελῆται· εἰ γὰρ ὄναρ τῇ	φαντασίᾳ,	συγκαταχρῆται ἤδη καὶ τῷ σώματι.
[4, 18]	μὲν οὖν τις συγκαταθεμένης τῇ	φαντασίᾳ	τῆς ψυχῆς, ὕπαρ δὲ ὀνειρώττει
[4, 8]	Μεστὴ μὲν οὖν πᾶσα ἡ	ἐκκλησία	τῶν μελετησάντων τὸν ζωοποιὸν θάνατον
[4, 26]	ὑπὸ νόμου διοικούμενον, καθάπερ ἡ	ἐκκλησία	ὑπὸ λόγου, ἀπολιόρκητος ἀτυράννητος πόλις
[4, 8]	τοῦ σώματος. Ἀλλ´ ὡς ἡ	ἐκκλησία	ὑποτάσσεται τῷ Χριστῷ, οὕτως καὶ
[4, 22]	τελευταία ἡ κατὰ τὰ ἐνύπνια	ἀναμαρτησία.	Ἱκανὴ δέ, οἶμαι, ἀνθρώπῳ κάθαρσις
[4, 19]	παρατίθεται τάδε· Μενεξένη, Ἀργεία, Θεογνίς,	Ἀρτεμισία,	Παντάκλεια. Μέμνημαι καὶ Κυνικῆς τινος,
[4, 22]	ἡγνίσθαι, ἁγνεία δέ ἐστι φρονεῖν	ὅσια»	καὶ δὴ καὶ {ἡ} εἰκὼν
[4, 4]	ἐξάγειν ἑαυτοὺς ἀμαρτύρως λέγομεν, κἂν	δημοσίᾳ	κολάζωνται. Οὐ γὰρ τὸν χαρακτῆρα
[4, 12]	εἰ δὲ ἐκ προνοίας τὰ	καθάρσια,	ἐκ προνοίας καὶ αἱ κολάσεις.
[4, 12]	ἐκάλεσεν ἡμᾶς ὁ θεὸς ἐπὶ	ἀκαθαρσίᾳ,	ἀλλ´ ἐν ἁγιασμῷ. Τοιγαροῦν ὁ
[4, 8]	τῆς σαρκός, ἅτινά ἐστι πορνεία,	ἀκαθαρσία,	ἀσέλγεια, εἰδωλολατρεία, φαρμακεῖαι, ἔχθραι, ἔρεις,
[4, 25]	θεοῦ δόξα, θεοῦ δὲ δόξα	ἀφθαρσία.	Αὕτη ἡ τῷ ὄντι δικαιοσύνη,
[4, 6]	ἡμῶν ἐπιβάλωμεν τῇ τοῦ θεοῦ	ἀφθαρσίᾳ.	Θέλημα δὲ τοῦ θεοῦ ἐπίγνωσις
[4, 18]	ἐξελοῦμαί σε καὶ δοξάσεις με·	θυσία	γὰρ τῷ θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον.
[4, 13]	Εἰ δὲ σπένδεται Ἐπὶ τῇ	θυσίᾳ	καὶ τῇ λειτουργίᾳ τῆς πίστεως»
[4, 26]	καὶ Ἀριμάσπειοι πόλεις καὶ τὰ	Ἠλύσια	πεδία δικαίων πολιτεύματα· ἴσμεν δὲ
[4, 25]	ποιητικός. ᾗ μὲν οὖν ἐστιν	οὐσία,	ἀρχὴ τοῦ φυσικοῦ τόπου· καθ´
[4, 13]	ἁμαρτάνειν ἐν ἐνεργείᾳ κεῖται, οὐκ	οὐσίᾳ·	διὸ οὐδὲ ἔργον θεοῦ. Ἐχθροὶ
[4, 22]	ἐκτείνεται, τὸ δὲ ἀεὶ νοεῖν,	οὐσία	τοῦ γινώσκοντος κατὰ ἀνάκρασιν ἀδιάστατον
[4, 6]	οἱ πτωχοὶ» εἴτε πνεύματι εἴτε	περιουσίᾳ	διὰ δικαιοσύνην δηλονότι. Μή τι
[4, 6]	ἴση, κἂν πλεονεκτῶσιν ἕτεροι τῇ	περιουσίᾳ.	Ἐπεὶ δὲ τῶν ἀπαγόντων εἰς
[4, 15]	πᾶσι φέρειν, Μή πως ἡ	ἐξουσία	ἡμῶν πρόσκομμα τοῖς ἀσθενέσι γένηται·
[4, 15]	Κηφᾶς; ἀλλ´ οὐκ ἐχρησάμεθα τῇ	ἐξουσίᾳ	ταύτῃ, φησίν, ἀλλὰ πάντα στέγομεν,
[4, 18]	καθάπερ ὁ Χριστός, τουτέστιν ἡ	παρουσία	τοῦ ἀγαπῶντος ἡμᾶς κυρίου, καὶ
[4, 22]	ἀλλ´ οὐδὲ ἀποχὴ γάμου ἐν	ἀγνωσίᾳ,	ἀλλὰ τὸ κατ´ ἀρετὴν ἔργον
[4, 5]	ἔλαχε διὰ τὸ συγγενές. Ἁ	φιλοχρηματία	δὲ οὐ Σπάρταν μόνον, ἀλλὰ
[4, 23]	ἀπανδρούμενον τὸ ἐπ´ αὐτῷ κείμενον·	αἰτίᾳ	δὲ ἑλομένου, καὶ ἔτι μᾶλλον
[4, 13]	τοῦ ζῶντος αἰῶνος. Τίς οὖν	αἰτία	τῆς εἰκόνος; μεγαλωσύνη τοῦ προσώπου
[4, 22]	ἴδιον γνωστικοῦ, ἀπόχρη δ´ αὐτῷ	αἰτία	τῆς θεωρίας ἡ γνῶσις αὐτή.
[4, 1]	μηδὲν ἐμποδὼν τῇ θείᾳ ὄντως	ἱεροφαντίᾳ	γίνεσθαι προκεκαθαρμένων καὶ προδιατετυπωμένων τῶν
[4, 13]	γὰρ ἡ ἔχθρα οὐδ´ ἡ	ἁμαρτία	ἄνευ τοῦ ἐχθροῦ καὶ τοῦ
[4, 7]	τοῦ μηκέτι δουλεύειν ἡμᾶς τῇ	ἁμαρτίᾳ.	Ἆρ´ οὐκ ἐμφανῶς κἀκεῖνα ἐπιφέρει
[4, 3]	νόμου φασί, Καὶ ἄχρι νόμου	ἁμαρτία	ἦν ἐν κόσμῳ, ἀλλὰ χωρὶς
[4, 17]	μου ἐγὼ γινώσκω, καὶ ἡ	ἁμαρτία	μου ἐνώπιόν μού ἐστι διὰ
[4, 3]	ἐν κόσμῳ, ἀλλὰ χωρὶς νόμου	ἁμαρτία	νεκρὰ› ἀντᾴδομεν αὐτοῖς. Ὅταν γὰρ
[4, 6]	τῇ πίστει, ἀποθανοῦσαν δὲ τῇ	ἁμαρτίᾳ.	Τοῦτ´ οὖν ἐστι τὸ εὑρεῖν
[4, 15]	τῷ εὐαγγελίῳ τοῦ Χριστοῦ, ἤτοι	φορτία	περιάγοντες, δέον εὐλύτους εἰς πάντα
[4, 3]	ἀνέδραστόν τε καὶ ἀλόγιστον. Πολλὰ	ἀπιστία	δέδρακεν ἀγαθὰ καὶ πίστις κακά.
[4, 4]	ὅτι καὶ ἡ τοῦ σώματος	εὐαρμοστία	συμβάλλεται τῇ διανοίᾳ πρὸς τὴν
[4, 8]	Ἕλλην καὶ Ἰουδαῖος, περιτομὴ καὶ	ἀκροβυστία,	βάρβαρος, Σκύθης, δοῦλος, ἐλεύθερος, ἀλλὰ
[4, 19]	ἤνεγκεν ἀνδρείως Λέαινα ἡ Ἀττική;	συνειδυῖα	αὕτη τοῖς ἀμφὶ τὸν Ἁρμόδιον
[4, 19]	Λαμψακηνοῦ τὰ Ἐπικούρεια ἐφιλοσόφει καθάπερ	Μυῖα	ἡ Θεανοῦς θυγάτηρ τὰ Πυθαγόρεια
[4, 4]	τοῦ θεοῦ, ἡ ταῖς ἐντολαῖς	ὑπακηκουῖα,	μάρτυς ἐστὶ καὶ βίῳ καὶ
[4, 26]	λογικῶς περὶ τὸ θεῖον πραγματευόμενον.	Σοφία	μὲν γὰρ ἐπιστήμη τῶν θείων
[4, 16]	ὡς ὁρῶν ἐκαρτέρησεν. Ἡ θεία	σοφία	περὶ τῶν μαρτύρων λέγει· Ἔδοξαν
[4, 16]	ἔργον ἐνδεικνύμενοι, ὅτι Οὐκ ἐν	σοφίᾳ	σαρκικῇ, ἀλλ´ ἐν χάριτι θεοῦ
[4, 25]	ἔστιν ἐπιστημονικός, ὁ δὲ υἱὸς	σοφία	τέ ἐστι καὶ ἐπιστήμη καὶ
[4, 6]	Τούτων δὲ αὐτῶν οἱ ἐν	φιλοσοφίᾳ	ἱκανῶς καθηράμενοι ἄνευ τε σωμάτων
[4, 19]	Παντάκλεια. Μέμνημαι καὶ Κυνικῆς τινος,	Ἱππαρχία	δὲ ἐκαλεῖτο, ἡ Μαρωνῖτις, ἡ
[4, 7]	ἂν τῷ ὄντι τοῖς κακοῖς	εὐωχία	ὁ βίος πονηρευσαμένοις· ἔπειτα τελευτῶσιν,
[4, 8]	ὃ ἠδίκησεν, καὶ οὐκ ἔστι	προσωποληψία.	Οἱ κύριοι, τὸ δίκαιον καὶ
[4, 3]	ἀπιστία δέδρακεν ἀγαθὰ καὶ πίστις	κακά.	Ὅ τε Ἐπίχαρμος Μέμνασο ἀπιστεῖν»
[4, 17]	πρόσωπον δὲ κυρίου ἐπὶ ποιοῦντας	κακά,	τοῦ ἐξολοθρεῦσαι ἐκ γῆς τὸ
[4, 19]	σὲ ἅπαξ καὶ δὶς λέγων·	ἑώρακα	τὸν λαὸν τοῦτον, καὶ ἰδού
[4, 22]	δὲ ἡμέρας ὄντες νήφωμεν, ἐνδυσάμενοι	θώρακα	πίστεως καὶ ἀγάπης καὶ περικεφαλαίαν
[4, 3]	μὴ ἦν, Σωκράτης δὲ νόμον	ἕνεκα	ἀγαθῶν οὐκ ἂν γενέσθαι. Ἀλλ´
[4, 4]	κακίζοντες, ἐπιμελεῖσθαι σώματος δεῖν ψυχῆς	ἕνεκα	ἁρμονίας, δι´ οὗ βιοῦν τε
[4, 8]	εἰς ἐκείνους ἀποβλέπειν πειρώμενοι, ὧν	ἕνεκα	γίνεσθαι δοκεῖ, μέτρον ἡγούμενοι τοῦτο
[4, 6]	τέλειοι. Καὶ μακάριοι οἱ δεδιωγμένοι	ἕνεκα	ἐμοῦ, ὅτι ἕξουσι τόπον ὅπου
[4, 8]	σκότος. Τὰ μὲν γὰρ ἄλλων	ἕνεκα	πραττόμενα ἡμῖν ἑκάστοτε πράξαιμεν ἂν
[4, 6]	τὸ ὄνομα ὑμῶν ὡς πονηρὸν	ἕνεκα	τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου· ἐὰν
[4, 7]	ὅκωσπερ κτήνεσι» Τοῦ σώματος γὰρ	οὕνεκα	οἱ πολλοὶ πόνοι, τοῦδ´ οὕνεκα
[4, 7]	οὕνεκα οἱ πολλοὶ πόνοι, τοῦδ´	οὕνεκα	οἶκον στεγανὸν ἐξευρήκαμεν λευκόν τε
[4, 19]	μόνος, ἀκούσας παρὰ τοῦ θεοῦ·	Λελάληκα	πρὸς σὲ ἅπαξ καὶ δὶς
[4, 3]	ἐρᾷ. Ἴσθι» φησί, πρὸς τὸν	μύρμηκα,	ὦ ὀκνηρέ, καὶ μελίττης γενοῦ
[4, 20]	ἡ γραφὴ βοηθὸν εἶπεν τὴν	γυναῖκα	δεδόσθαι τἀνδρὶ παρὰ τοῦ θεοῦ.
[4, 8]	σώματα. Ὁ ἀγαπῶν τὴν ἑαυτοῦ	γυναῖκα	ἑαυτὸν ἀγαπᾷ· οὐδεὶς γάρ ποτε
[4, 19]	τε οὖν ἐστιν ἄνδρα ἢ	γυναῖκα	ἐν ὁτῳοῦν ἐλλόγιμον γενέσθαι μὴ
[4, 20]	δυναμένου. ~Φίλανδρον μετὰ σεμνότητος ὑπογράφει	γυναῖκα	Εὐριπίδης παραινῶν· Εὖ λέγειν δ´
[4, 19]	τοιαύτης διαθέσεως ἀνυποκρίτως ὁρμῶσαν ἤτοι	γυναῖκα	ἢ καὶ θεράπαιναν, οὐκ ἄλλο
[4, 19]	Δίων ὁ φιλόσοφος Λυσιδίκην τινὰ	γυναῖκα	ἱστορεῖ δι´ ὑπερβολὴν αἰδοῦς αὐτῷ
[4, 15]	μὴ οὐκ ἔχομεν ἐξουσίαν ἀδελφὴν	γυναῖκα	περιάγειν, ὡς καὶ οἱ λοιποὶ
[4, 8]	εἶναί φαμεν. Οὕτω καὶ τὴν	γυναῖκα	σώφρονά τε ὁμοίως ἀξιώσαιμεν εἶναι
[4, 25]	φυσικωτέρων ἐπὶ τὰ προφανέστερα τὰ	ἠθικά·	ὁ γὰρ περὶ ἐκείνων λόγος
[4, 7]	ὅπλα τῆς στρατείας ἡμῶν οὐ	σαρκικά,	ἀλλὰ δυνατὰ τῷ θεῷ πρὸς
[4, 26]	ἀκοῆς τῶν ὤτων προσηγόρευσεν, τὰ	σαρκικὰ	τοῖς προσανέχουσι τοῖς αἰσθητοῖς ἀπονείμας.
[4, 22]	διάθεσις γίνεται τῇ πρὸς τὰ	ὑλικὰ	προσπαθείᾳ. ᾗ μοι δοκοῦσιν εὐφρόνην
[4, 8]	Οὐ γάρ τινας Ἀμαζόνας τὰ	πολεμικὰ	ἀνδρείας ἀσκοῦμεν τὰς γυναῖκας, ὅπου
[4, 5]	ἐκεῖνο καιροῦ καὶ μαθημάτων ῥᾳθυμεῖ,	ὁπηνίκα	καὶ αἱ ἄλλαι ἀπημέληνται ἀρεταί.
[4, 8]	θύλακον· Ἀνάξαρχον γὰρ οὐ πτίσσεις»	ὁπηνίκα	πρὸς τοῦ τυράννου ὑπέροις σιδηροῖς
[4, 6]	φιλαργυρίαν οὕτως ὀνομάσαντος τοῦ κυρίου;	αὐτίκα	εἰς τὴν κλῆσιν τοῦ δείπνου
[4, 22]	τὸ καλὸν αἱρετὴ τῷ γνωστικῷ.	Αὐτίκα	ἐκ προσώπου τοῦ θεοῦ τῷ
[4, 6]	μεταστροφὴν ἐκ νυκτερινῆς τινος ἡμέρας.	Αὐτίκα	εὔλογον ἐξαγωγὴν τῷ σπουδαίῳ συγχωροῦσι
[4, 26]	τῷ ἥττονι τῷ ἁμαρτητικῷ περιτίθενται.	Αὐτίκα	ἡ τοῦ σοφοῦ τε καὶ
[4, 18]	ἂν αὐτὸς καταξιώσῃ ὁ θεός;	Αὐτίκα	ὁ ἀπόστολος Παῦλος Ἐὰν τὸ
[4, 12]	τῶν ἀποστόλων διὰ τὰς ἡμῶν.	Αὐτίκα	ὁ θεῖος ἀπόστολος Τοῦτο γάρ
[4, 4]	δὲ καὶ τὴν ἔξοδον, προχέουσα.	Αὐτίκα	ὁ κύριος ἐν τῷ εὐαγγελίῳ
[4, 5]	καὶ τὴν ποιὰν ἡδονὴν αἱρησόμεθα.	Αὐτίκα	ὁ μάρτυς ἡδονὴν τὴν δι´
[4, 9]	ἀποκάθαρσις εἶναι ἁμαρτιῶν μετὰ δόξης.	Αὐτίκα	ὁ Ποιμήν φησιν· Ἐκφεύξεσθε τὴν
[4, 23]	ἀεὶ θεῖν τὰ ἀγαθὰ ἕξιν.	Αὐτίκα	ὁ σωτὴρ διὰ τῆς ἐπιθυμίας
[4, 2]	ποικιλώτατον ξανθῆς μελίσσης κηρόπλαστον ὄργανον.	Αὐτίκα	οἱ Στρωματεῖς ἡμῶν κατὰ τὸν
[4, 19]	ἴσης δὲ καὶ γυναικὶ μεταλαβεῖν.	Αὐτίκα	οὐχ ὁ Μωυσῆς μόνος, ἀκούσας
[4, 5]	θάτερον· βλέποντας παραλαβὼν τυφλοὺς ποιεῖ.	Αὐτίκα	πρὸς τῶν ποιητῶν τυφλὸς ἐκ
[4, 4]	διὰ τὴν τοῦ βίου ὁμοιότητα.	Αὐτίκα	τελείωσιν τὸ μαρτύριον καλοῦμεν οὐχ
[4, 3]	οὖν ἀληθὲς τῷ θεῷ σαφές.	Αὐτίκα	τὴν ἀλήθειαν γεννᾷ, ὁ γνωστικὸς
[4, 24]	ἀδιαλείπτως ἐξομοιοῦται κατὰ δύναμιν θεῷ.	~Αὐτίκα	τὸ ἐφ´ ἡμῖν ἐστιν οὗπερ
[4, 3]	φησίν· ἄρθρα ταῦτα τῶν φρενῶν.	Αὐτίκα	τὸ μὲν ἀπιστεῖν τῇ ἀληθείᾳ
[4, 6]	καὶ τῇ κυριακῇ τελειωθεὶς εὐποιίᾳ.	Αὐτίκα	τὸν καυχώμενον τελείως τὰ ἐκ
[4, 25]	ἦν, ἀνὴρ οὐκ ἔγνω αὐτήν.	Ῥεβέκκα	δὲ ἑρμηνεύεται θεοῦ δόξα, θεοῦ
[4, 25]	τὰ παιδία» καθαροὶ μὲν τὴν	σάρκα	ἅγιοι δὲ τὴν ψυχὴν κατὰ
[4, 7]	λέγει. Ὁ σπείρων εἰς τὴν	σάρκα	ἑαυτοῦ ἐκ τῆς σαρκὸς θερίσει
[4, 8]	οὐδεὶς γάρ ποτε τὴν ἑαυτοῦ	σάρκα	ἐμίσησεν. Κἀν τῇ πρὸς Κολοσσαεῖς
[4, 3]	ἐκδέχονται τὴν γραφήν (καίτοι κἀκεῖνος	σάρκα	ἔφερεν) ἐπὶ δὲ τοῦ τελείου
[4, 7]	τε αὖ· Εἰ γὰρ κατὰ	σάρκα	ζῆτε, μέλλετε ἀποθνῄσκειν· λογίζομαι γὰρ
[4, 18]	προσβλέπων τὸ κάλλος οὐ τὴν	σάρκα	ἡγεῖται, ἀλλὰ τὴν ψυχὴν καλήν,
[4, 26]	Εἰ δέ τις διαβάλλεσθαι τὴν	σάρκα	καὶ δι´ αὐτῆς τὴν γένεσιν
[4, 8]	ὑπακούετε κατὰ πάντα τοῖς κατὰ	σάρκα	κυρίοις, μὴ ἐν ὀφθαλμοδουλείαις ὡς
[4, 8]	χρηστότης, ἐγκράτεια, ἀγαθωσύνη, πίστις, πραότης.	Σάρκα»	οἶμαι, τοὺς ἁμαρτωλούς, ὡς πνεῦμα»
[4, 26]	τοῦ χόρτου» καὶ τὸ Κατὰ	σάρκα	περιπατεῖν» καὶ Σαρκικοὺς εἶναι» κατὰ
[4, 7]	σαρκὶ γὰρ περιπατοῦντες οὐ κατὰ	σάρκα	στρατευόμεθα· τὰ γὰρ ὅπλα τῆς
[4, 7]	ᾧ πείθονται εἶναι, οἱ τὴν	σάρκα	σὺν ταῖς ἐπιθυμίαις καὶ τοῖς
[4, 7]	πῶς οἷόν τέ ἐστι τὴν	σάρκα	τὴν ἀσθενῆ πρὸς τὰς δυνάμεις
[4, 2]	τὸν γεωργὸν Τιμοκλέους τοῦ κωμικοῦ	Σῦκα,	ἔλαιον, ἰσχάδας, μέλι προσοδεύουσι, καθάπερ
[4, 2]	ἐπιφωνεῖν γὰρ εἰώθεσαν Ἀθηναῖοι· εἰρεσιώνη	σῦκα	φέρει καὶ πίονας ἄρτους καὶ
[4, 16]	μαρτύριον διδάσκουσα· Καὶ ὀλίγα παιδευθέντες	μεγάλα	εὐεργετηθήσονται, ὅτι ὁ θεὸς ἐπείρασεν
[4, 26]	ἀπαγγέλλει μοι ἃ οὐκ ᾔδειν,	μεγάλα	καὶ θαυμαστὰ ἃ οὐκ ἠπιστάμην;
[4, 6]	καὶ τὴν δικαιοσύνην, ταῦτα γὰρ	μεγάλα,	τὰ δὲ μικρὰ» καὶ περὶ
[4, 23]	ὡς τῷ ὄντι γνωστικῶς καταλαβέσθαι	καλὰ	μὲν εἶναι πάντα ὅσα εἰς
[4, 23]	Ὅτῳ τοίνυν τὰ τῷ ὄντι	καλὰ	φαίνεται ἥδιστα, παρ´ αὑτοῦ πορίζεται
[4, 6]	τῇ διαθήκῃ αὐτοῦ. Διὰ τοῦτο	Ἄλαλα	γενηθήτω τὰ χείλη τὰ δόλια·
[4, 19]	ἐπιβουλὴν οὐδ´ ὁπωστιοῦν ἐξεῖπεν εὖ	μάλα	στρεβλουμένη. Φασὶ δὲ καὶ τὰς
[4, 5]	καὶ τὰ πρότερα, διδάσκων εὖ	μάλα	τοῖς περιστατικοῖς ἅπασιν οἷόν τε
[4, 18]	Εἰκότως γοῦν καὶ τὰ τούτων	ἆθλα	διάφορα· τῷ μὲν γνωστικῷ ἡτοίμασται
[4, 7]	τἀπίχειρα λαμβάνει, αὐτὴ δ´ ἑαυτὴν	ἆθλα	τῶν πόνων ἔχει. Ἐνδύσασθε οὖν,
[4, 26]	φησὶ καὶ τὰ Σειρήνων ἐρόεντα	πέδιλα	ἁρμόζεται, βάσομαί τ´ ἐς αἰθέρα
[4, 21]	κατειργάσατο ὑμῖν σπουδήν, ἀλλὰ ἀπολογίαν,	ἀλλὰ	ἀγανάκτησιν, ἀλλὰ φόβον, ἀλλὰ ἐπιπόθησιν,
[4, 7]	φῶς» Ὀλιγοπίστους τούτους οὐ λέγει,	ἀλλὰ	ἀπίστους καὶ ὑποκριτάς, τὸ μὲν
[4, 21]	ὑμᾶς πόσην κατειργάσατο ὑμῖν σπουδήν,	ἀλλὰ	ἀπολογίαν, ἀλλὰ ἀγανάκτησιν, ἀλλὰ φόβον,
[4, 12]	οὐκ εἰδὼς δὲ εἰ ὑπομενοῦμεν·	ἀλλὰ	ἀποσεῖσαι τῆς πίστεως ἡμᾶς βουλόμενος
[4, 8]	γυναικὶ δὲ ἀκολάστῳ καὶ ἀδίκῳ;	ἀλλὰ	ἀπρεπὲς τοῦτο καὶ λέγειν. Σωφροσύνης
[4, 22]	Οὐ δεῖ δὲ ἀρθέντας μετατεθῆναι,	ἀλλὰ	βαδίζοντας ἀφικέσθαι οἷ δεῖ, διὰ
[4, 11]	ἐκλογὴ δὲ οὐκ ἂν ἦν.	Ἀλλὰ	γὰρ ἡ ἡμετέρα πίστις, φῶς»
[4, 1]	οἷόν τε ἡμῖν διαλύεσθαι πειρώμενοι.	Ἀλλὰ	γὰρ τὸ μὲν γεγράψεται, ἢν
[4, 22]	μὴ καθεύδωμεν ὡς οἱ λοιποί,	ἀλλὰ	γρηγορῶμεν καὶ νήφωμεν. Οἱ γὰρ
[4, 8]	γάρ ἐστιν ἀνὴρ ἐκ γυναικός,	ἀλλὰ	γυνὴ ἐξ ἀνδρός. Πλὴν οὔτε
[4, 6]	ἀπαντῶσιν, οὐ διὰ τὸ κεκτῆσθαι,	ἀλλὰ	διὰ τὸ προσπαθῶς κεκτῆσθαι. Αἱ
[4, 5]	οὖν ἀνθεκτέον οὐ δι´ αὐτά,	ἀλλὰ	διὰ τὸ σῶμα, ἡ δὲ
[4, 7]	πνεῦμα δουλείας πάλιν εἰς φόβον,	ἀλλὰ	δυνάμεως καὶ ἀγάπης καὶ σωφρονισμοῦ.
[4, 7]	τῆς στρατείας ἡμῶν οὐ σαρκικά,	ἀλλὰ	δυνατὰ τῷ θεῷ πρὸς καθαίρεσιν
[4, 18]	ψιλὴν τὴν ἐπιθυμίαν ἠξίου κρίνεσθαι,	ἀλλὰ	ἐὰν τῇ ἐπιθυμίᾳ τὸ κατ´
[4, 8]	μὴ εἰς ἄλλο τι ἀφορῶντας,	ἀλλὰ	εἰς αὐτὸ τὸ καλῶς πραχθῆναι
[4, 21]	φόβον, ἀλλὰ ἐπιπόθησιν, ἀλλὰ ζῆλον,	ἀλλὰ	ἐκδίκησιν. Ἐν παντὶ συνεστήσατε ἑαυτοὺς
[4, 21]	ἀπολογίαν, ἀλλὰ ἀγανάκτησιν, ἀλλὰ φόβον,	ἀλλὰ	ἐπιπόθησιν, ἀλλὰ ζῆλον, ἀλλὰ ἐκδίκησιν.
[4, 21]	ἀγανάκτησιν, ἀλλὰ φόβον, ἀλλὰ ἐπιπόθησιν,	ἀλλὰ	ζῆλον, ἀλλὰ ἐκδίκησιν. Ἐν παντὶ
[4, 7]	γινομένῃ, ὡς ξένου ὑμῖν συμβαίνοντος,	ἀλλὰ	καθὸ κοινωνεῖτε τοῖς τοῦ Χριστοῦ
[4, 17]	ἐν ἐλαίῳ ἁγίῳ ἔχρισα αὐτόν·	ἀλλὰ	καὶ αὐτὸς λέγει πρὸς τὸν
[4, 9]	ὑμῶν γένηται καθαρὰ καὶ ἄμωμος.	Ἀλλὰ	καὶ αὐτὸς ὁ κύριος Ἐξῃτήσατο
[4, 19]	τε καὶ σωτηρίαν διαφέρειν νομίζεται·	ἀλλὰ	καί, εἰ καί τις εἴργοι
[4, 8]	τοῖς Περὶ ἀγαθῶν καὶ κακῶν,	ἀλλὰ	καὶ Ζήνων ὁ Ἐλεάτης ἀναγκαζόμενος
[4, 5]	λευκὸς ἄργυρος ἢ χρυσός ἐστιν,	ἀλλὰ	καὶ {ἡ} ἀρετὴ βροτοῖς, ὥς
[4, 19]	τῷ λαῷ ἢ σῴζεσθαι μόνος.	Ἀλλὰ	καὶ Ἰουδὶθ ἡ ἐν γυναιξὶ
[4, 22]	καλήν, τοῖς δὲ φαύλοις ἔμπαλιν,	ἀλλὰ	καὶ οἱ Πυθαγόρειοι· τέλος γὰρ
[4, 13]	μέρει λεγόντων ἡμᾶς οἱ προειρημένοι,	ἀλλὰ	καὶ οἱ Φρύγες· ἤδη γὰρ
[4, 5]	φιλοχρηματία δὲ οὐ Σπάρταν μόνον,	ἀλλὰ	καὶ πᾶσαν πόλιν ἕλοι ἄν.
[4, 6]	πλούτου καὶ δόξης καὶ γάμου,	ἀλλὰ	καὶ πενίας τῷ μὴ φέροντι
[4, 8]	καὶ Ἀχαϊκὸς ἐν τοῖς Ἠθικοῖς.	Ἀλλὰ	καὶ Πόστουμος ὁ Ῥωμαῖος ληφθεὶς
[4, 8]	τι τῶν κεκρυμμένων οὐκ ἐδήλωσεν,	ἀλλὰ	καὶ τὴν χεῖρα ἐπὶ τοῦ
[4, 22]	ἡμῶν παθαίνεσθαί ποτε τὴν ψυχήν,	ἀλλὰ	καὶ τῆς νυκτὸς τὴν πολιτείαν
[4, 7]	Μηδεὶς τὸ ἑαυτοῦ ζητείτω μόνον,	ἀλλὰ	καὶ τὸ τοῦ ἑτέρου» ὡς
[4, 13]	μόνον τὸ εἰς αὐτὸν πιστεύειν,	ἀλλὰ	καὶ τὸ ὑπὲρ αὐτοῦ πάσχειν·
[4, 6]	οὐ μόνον τοὺς ἔλεον ποιοῦντας,	ἀλλὰ	καὶ τοὺς ἐθέλοντας ἐλεεῖν, κἂν
[4, 10]	ἐν τῷ βίῳ προστέτακται ἡμῖν,	ἀλλὰ	καὶ τῷ αἴροντι τὸ ἱμάτιον
[4, 26]	οἱ Περιπατητικοὶ θέλουσι, χρῆται αὐτοῖς,	ἀλλὰ	καὶ τῷ σώματι, ὥς τις
[4, 4]	πρὸς τὸ συγγενές, οὐ μὴν	ἀλλὰ	καὶ τῷ τιμίῳ αἵματι» τοὺς
[4, 23]	μὲν ἀπέχονται, τῶν δ´ οὔ·	ἀλλὰ	καὶ ὧν ἀφίστανται, μυσαττόμενοι ταῦτα
[4, 6]	βράδιον ἢ προσεδοκήσαμεν πεπειρᾶσθαι διανοούμενοι,	ἀλλὰ	κἀκεῖνο γινώσκοντες πρόφασιν εἶναι μαρτυρίου
[4, 13]	τῆς μητρὸς τοῦτο συμβαίνειν λέγωσιν·	ἀλλὰ	κἂν εἰ σὺν Χριστῷ καταστρατεύεσθαι
[4, 18]	τῆς κοινωνίας τῆς ἀγαπητικῆς λόγον,	ἀλλὰ	κατὰ τὸν τῆς ἀνταποδόσεως ἢ
[4, 9]	τῆς φωνῆς ὁμολογία οὐ καθολική,	ἀλλὰ	μερική. Καθολικὴ δὲ ἣν νῦν
[4, 11]	κληρονομίαν ἐπηγγείλατο. Καίτοι οὐ μόνοι,	ἀλλὰ	μετὰ πολλῶν κολαζόμεθα. Ἀλλ´ ἐκεῖνοι,
[4, 7]	περὶ τῆς ἐν ὑμῖν ἐλπίδος,	ἀλλὰ	μετὰ πραΰτητος καὶ φόβου, συνείδησιν
[4, 12]	μὴ γὰρ εἴη τοῦτο ἐννοεῖν,	ἀλλὰ	μὴ κωλύειν τοὺς ἐνεργοῦντας πεπεῖσθαι
[4, 12]	ἀθῷοι οἱ διατιθέντες καὶ θλίβοντες.	Ἀλλὰ	μὴν οὐδὲν ἄνευ θελήματος τοῦ
[4, 21]	εὐαγγέλιον ἐπί τε τὴν εὐποιίαν.	Ἀλλὰ	νομικοῦ μὲν τελείωσις γνωστικὴ εὐαγγελίου
[4, 20]	γὰρ ὀφθαλμὸς τὸ κρῖνόν ἐστιν,	ἀλλὰ	νοῦς ὁρᾷ, καὶ τὰ ἐπὶ
[4, 22]	κἀκεῖνο εἴρηται· Ἴσθι μὴ λουτρῷ,	ἀλλὰ	νόῳ καθαρός. Ἀγνεία γάρ, οἶμαι,
[4, 8]	ἀκροβυστία, βάρβαρος, Σκύθης, δοῦλος, ἐλεύθερος,	ἀλλὰ	πάντα καὶ ἐν πᾶσι Χριστός.
[4, 15]	ἐχρησάμεθα τῇ ἐξουσίᾳ ταύτῃ, φησίν,	ἀλλὰ	πάντα στέγομεν, ἵνα μὴ ἐγκοπὴν
[4, 17]	ἀγάπην αὐτῶν μὴ κατὰ προσκλίσεις,	ἀλλὰ	πᾶσι τοῖς φοβουμένοις τὸν θεὸν
[4, 12]	κατ´ ἐπιβουλὴν δυνάμεώς τι πείσεται,	ἀλλὰ	πείσεται ὡς ἔπασχε καὶ τὸ
[4, 6]	αὐτῆς» οὐ περὶ ἄλλου τινός,	ἀλλὰ	περὶ ἀσωτίας καὶ φιλογυνίας, φιλοδοξίας,
[4, 16]	οὔκ ἐσμεν ὑποστολῆς εἰς ἀπώλειαν,	ἀλλὰ	πίστεως εἰς περιποίησιν ψυχῆς. Εἶτά
[4, 8]	ἐπειδὰν εἴργειν αὐτούς τινες δοκῶσιν,	ἀλλὰ	πολὺ πλέον οἶμαι προσήκειν σπεύδειν
[4, 12]	ἂν ἄλλη μείζων ἀπέμφασις γένοιτο;	Ἀλλὰ	πρὸς μὲν τὰ δόγματα ἐκεῖνα,
[4, 11]	περιπίπτειν ἡμᾶς τὸν κύριον βουληθῆναι,	ἀλλὰ	προφητικῶς τὰ συμβήσεσθαι μέλλοντα προειρηκέναι,
[4, 4]	οὐ τὴν ἁπλῆν ἐμφαίνων μαρτυρίαν,	ἀλλὰ	τὴν γνωστικήν, ὡς κατὰ τὸν
[4, 19]	δεόμενος μὴ τὸ ἑαυτοῦ σκοπῶν,	ἀλλὰ	τὴν κοινὴν σωτηρίαν· Μηδαμῶς, κύριε,
[4, 6]	πλούσιον τοίνυν οὐ τὴν δόσιν,	ἀλλὰ	τὴν προαίρεσιν λογίζεται ὁ παιδεύων
[4, 15]	οὐχὶ τὴν ἑαυτοῦ, γνωστικὴ γάρ,	ἀλλὰ	τὴν τοῦ ἑτέρου, ἵνα μὴ
[4, 7]	δὲ λέγω οὐχὶ τὴν ἑαυτοῦ,	ἀλλὰ	τὴν τοῦ ἑτέρου. ἵνα τί
[4, 18]	κάλλος οὐ τὴν σάρκα ἡγεῖται,	ἀλλὰ	τὴν ψυχὴν καλήν, τὸ σῶμα,
[4, 8]	τῶν ἀρρένων φύσεως τοῦτο ἴδιον,	ἀλλὰ	τῆς τῶν ἀγαθῶν. Πιστῶς οὖν
[4, 22]	οὐδὲ ἀποχὴ γάμου ἐν ἀγνωσίᾳ,	ἀλλὰ	τὸ κατ´ ἀρετὴν ἔργον τὸ
[4, 3]	ἀλόγου συγκείμενος, ψυχῆς καὶ σώματος,	ἀλλὰ	τὸ μὲν σῶμα γῆν τε
[4, 13]	οὐ γὰρ αὐθεντικῶς εὑρέθη μορφή,	ἀλλὰ	τὸ ὄνομα ἐπλήρωσεν τὸ ὑστερῆσαν
[4, 12]	ὁ ἀθετῶν οὐκ ἄνθρωπον ἀθετεῖ,	ἀλλὰ	τὸν θεὸν τὸν καὶ δόντα
[4, 13]	ἀσέβειαν ἢ μοιχείαν ἢ κλοπήν,	ἀλλὰ	τὸν κλέπτην καὶ τὸν ἀσεβῆ
[4, 15]	δὲ ὁ ἀγωνιζόμενος πάντα ἐγκρατεύεται·	Ἀλλὰ	τοῦ κυρίου ἡ γῆ καὶ
[4, 6]	οὖν οὐχ ἁπλῶς τοὺς πένητας,	ἀλλὰ	τοὺς ἐθελήσαντας διὰ δικαιοσύνην πτωχοὺς
[4, 16]	τῷ γνωστικῷ ποθοῦντι γενέσθαι γέγραπται·	Ἀλλὰ	τύπος γίνου τῶν πιστῶν ἐν
[4, 12]	ὥσπερ εἶπέ τις, ἀπὸ ῥύπου.	Ἀλλὰ	τῷ Βασιλείδῃ ἡ ὑπόθεσις προαμαρτήσασάν
[4, 21]	παντὶ» συνιστάναι ἑαυτοὺς οὐκ ἀνθρώποις,	ἀλλὰ	τῷ θεῷ. ἔστω δὲ κατ´
[4, 21]	σπουδήν, ἀλλὰ ἀπολογίαν, ἀλλὰ ἀγανάκτησιν,	ἀλλὰ	φόβον, ἀλλὰ ἐπιπόθησιν, ἀλλὰ ζῆλον,
[4, 3]	νόμου ἁμαρτία ἦν ἐν κόσμῳ,	ἀλλὰ	χωρὶς νόμου ἁμαρτία νεκρὰ› ἀντᾴδομεν
[4, 19]	ἐφ´ ἡμῖν. Τὰ μὲν οὖν	ἄλλα	εἴργειν δύναταί τις προσπολεμῶν, τὸ
[4, 12]	τὸ ἀγαθόν, χρηστότητι τοῦ περιάγοντος	ἄλλα	ἐξ ἄλλων ὄντως ἐγκαλούμενοι, ἵνα
[4, 7]	σπείρειν τε γῆν, τά τε	ἄλλα	ὅσα ἡμεῖς ὀνόμασιν γινώσκομεν. Τοῖς
[4, 6]	ἐπιθυμίας τὰ δελέατα τά τε	ἄλλα	πάθη, ὅσα πολεμεῖ τὸν λογισμόν,
[4, 4]	τὸν διὰ θανάτου ὁμολογήσαντα, καὶ	ἄλλα	τοιαῦτα δειλίας σοφίσματα εἰς μέσον
[4, 25]	ἐπιστήμη καὶ ἀλήθεια καὶ ὅσα	ἄλλα	τούτῳ συγγενῆ, καὶ δὴ καὶ
[4, 9]	ὁ Ἡρακλέων· καὶ τὰ μὲν	ἄλλα	φαίνεται ὁμοδοξεῖν ἡμῖν κατὰ τὴν
[4, 15]	γὰρ ἀπόστολος πάντα» φησὶ Τὰ	ἄλλα	ὠνεῖσθε ἐκ μακέλλου μηδὲν ἀνακρίνοντες»
[4, 18]	πάντα ἀνέχεται, πάντα μακροθυμεῖ, ἀγάπη	κολλᾷ	ἡμᾶς τῷ θεῷ, πάντα ποιεῖ
[4, 3]	διάθεσιν ἀνέδραστόν τε καὶ ἀλόγιστον.	Πολλὰ	ἀπιστία δέδρακεν ἀγαθὰ καὶ πίστις
[4, 19]	περὶ ἧς καὶ οἱ κωμικοὶ	πολλὰ	δὴ καταγράφουσιν, Σωκράτης μὲν ἀπέλαυσεν
[4, 12]	ὑποβληθῇ τῷ παθεῖν, εὐεργετεῖται {τε}	πολλὰ	κερδαῖνον δύσκολα, οὑτωσὶ δὴ κἂν
[4, 25]	ἀτεχνῶς ἓν ὡς ἕν, οὐδὲ	πολλὰ	ὡς μέρη ὁ υἱός, ἀλλ´
[4, 12]	παθεῖν, εὐεργετεῖται {τε} πολλὰ κερδαῖνον	δύσκολα,	οὑτωσὶ δὴ κἂν τέλειος μηδὲν
[4, 7]	κατὰ σάρκα στρατευόμεθα· τὰ γὰρ	ὅπλα	τῆς στρατείας ἡμῶν οὐ σαρκικά,
[4, 22]	τοῦ σκότους, ἐνδυσώμεθα δὲ τὰ	ὅπλα	τοῦ φωτός. Ἡμέραν δὲ τὸν
[4, 22]	φῶς, τάς τε αὖ παραγγελίας	ὅπλα	φωτὸς μεταφορικῶς. Ταύτῃ τοι λελουμένους
[4, 7]	προσόμοιοι, ὀλιγοδρανέες, πλάσματα κηροῦ, σκιοειδέα	φῦλα,	ἀμενηνοί, ἀπτῆνες, ἐφημέριοι. Καὶ ὁ
[4, 19]	σωφροσύνης ἀπάγειν προῃρημένος, ἄδικον δὲ	ἅμα	καὶ ἀκόλαστον παρασκευάζειν βεβουλημένος τὸν
[4, 4]	αἱρετικῶν τοῦ κυρίου παρακηκοότες ἀσεβῶς	ἅμα	καὶ δειλῶς φιλοζωοῦσι, μαρτυρίαν λέγοντες
[4, 17]	ὑπομονῆς τὸν πειράσαντα καὶ μαρτυρήσας	ἅμα	καὶ μαρτυρηθεὶς ὑπὸ τοῦ θεοῦ
[4, 8]	γεγονότων, τῷ δὲ ὅπως νέος	ἅμα	καὶ παλαιὸς ᾖ διὰ τὴν
[4, 18]	ἔλεγεν ὁ δῆθεν γνωστικός, ἐὰν	ἅμα	τῇ ὄψει τῆς γυναικὸς συλλάβῃ
[4, 6]	ζημιωθῇ; ἢ τί δώσει ἄνθρωπος	ἀντάλλαγμα	τῆς ψυχῆς αὐτοῦ; Διὰ τοῦτο
[4, 25]	πνεύματος συλλήβδην μὲν ἕν τι	πρᾶγμα	γενόμεναι συντελοῦσιν εἰς τὸ αὐτό,
[4, 19]	αὐτῆς φέρεται σεμνότητος κἀκεῖνο τὸ	ἀπόφθεγμα·	ἐρωτηθεῖσα γάρ, ποσταία γυνὴ ἀπὸ
[4, 5]	ὑγιεινοῦ γενόμενος ἡμῖν γέ ἐστι	παράδειγμα	ἀγαθὸν ἀναγεγραμμένος, δυσωπῶν τὸν πειράσαντα,
[4, 26]	δὲ καὶ τὴν Πλάτωνος πόλιν	παράδειγμα	ἐν οὐρανῷ κειμένην.
[4, 15]	εὐλύτους εἰς πάντα εἶναι, ἢ	ὑπόδειγμα	τοῖς θέλουσιν ἐγκρατεύεσθαι γινόμενοι, {μὴ}
[4, 15]	δὲ τοὺς τηλικαύτην οἰκονομίαν πεπιστευμένους»	ὑπόδειγμα	τοῖς μανθάνουσιν ἄχραντον ἐκκεῖσθαι προσήκει.
[4, 19]	δεξιάς, τυραννικὸν διὰ πίστεως ἀναλύουσα	δόγμα·	καὶ δὴ τὸν μὲν ἐτιθάσευσεν,
[4, 13]	τοῦ θανάτου λέγοιεν, ὁμολογούντων τὸ	δόγμα	τὸ κεκρυμμένον, ὡς τῆς θείας
[4, 4]	βιοῦν καταγγέλλοντα τῆς ἀληθείας τὸ	κήρυγμα·	διὰ γὰρ τοῦ ζῆν καὶ
[4, 21]	τὴν γνῶσιν, τὸν βίον, τὸ	κήρυγμα,	τὴν δικαιοσύνην, τὴν ἁγνείαν, τὴν
[4, 21]	τῷ θεῷ. ἔστω δὲ κατ´	ἐπακολούθημα	πείθεσθαι καὶ τοῖς ἀνθρώποις· καὶ
[4, 6]	ἐπιβάλωμεν τῇ τοῦ θεοῦ ἀφθαρσίᾳ.	Θέλημα	δὲ τοῦ θεοῦ ἐπίγνωσις τοῦ
[4, 26]	ἀπολιόρκητος ἀτυράννητος πόλις ἐπὶ γῆς,	θέλημα	θεῖον ἐπὶ γῆς ὡς ἐν
[4, 7]	γὰρ ἀγαθοποιοῦντας, εἰ θέλοι τὸ	θέλημα	τοῦ θεοῦ, πάσχειν ἢ κακοποιοῦντας.
[4, 16]	γὰρ ἔχετε χρείαν, ἵνα τὸ	θέλημα	τοῦ θεοῦ ποιήσαντες κομίσησθε τὴν
[4, 12]	ἀπόστολος Τοῦτο γάρ ἐστι τὸ	θέλημα	τοῦ θεοῦ» φησίν, ὁ ἁγιασμὸς
[4, 8]	καὶ ἐπὶ γῆς γενέσθαι τὸ	θέλημα	τοῦ θεοῦ ὡς ἐν οὐρανῷ·
[4, 17]	τὸ ἀκέραιον τῆς πραΰτητος αὐτῶν	βούλημα	ἀποδειξάτωσαν· τὸ ἐπιεικὲς τῆς γλώσσης
[4, 25]	ἔσται, θεωρητικὸς ὤν, ἀεὶ τὸ	βούλημα	τοῦ θεοῦ σκοπῶν, τῷ ὄντι
[4, 17]	τῶν οἰκτιρμῶν σου ἐξάλειψον τὸ	ἀνόμημά	μου. Ἐπὶ πλεῖον πλῦνόν με
[4, 7]	δὲ σὰρξ ἀσθενής· διότι Τὸ	φρόνημα	τῆς σαρκὸς ἔχθρα εἰς θεὸν»
[4, 26]	τὸ ἄνθος ἐξέπεσεν· τὸ δὲ	ῥῆμα	κυρίου μένει εἰς τὸν αἰῶνα»
[4, 16]	οὐ καταισχυνθήσεται. Τοῦτ´ ἔστι τὸ	ῥῆμα	τῆς πίστεως ὃ κηρύσσομεν, ὅτι
[4, 16]	κηρύσσομεν, ὅτι ἐὰν ὁμολογήσῃς τὸ	ῥῆμα	τῷ στόματί σου ὅτι κύριος
[4, 19]	κάτεισιν, Ἀπὸ μὲν ἰδίου καὶ	παραχρῆμα»	ἔφη, ἀπὸ δὲ τοῦ ἀλλοτρίου
[4, 13]	διαφέρον, καὶ τοῦτ´ ἔστι τὸ	ἐμφύσημα	τοῦ διαφέροντος πνεύματος, {καὶ καθ´
[4, 12]	τὸν τοῖχον καὶ ἔσται εἰς	καταπάτημα»	παιδευτικῆς τέχνης τῆς τοιαύτης οὔσης
[4, 25]	δὲ τοιούτοις οὐδέποτ´ αἰσχρῶν ἔργων	μελέτημα	προσίζει. εἰκότως οὖν καὶ Πλάτων
[4, 22]	σοι ἔθνη τὴν κληρονομίαν σου»	αἴτημα	τὸ βασιλικώτατον διδάσκων αἰτεῖσθαι τὴν
[4, 26]	καὶ ὁ δῆμος ἀστεῖόν τι	σύστημα	καὶ πλῆθος ἀνθρώπων ὑπὸ νόμου
[4, 22]	ἀλλ´ ἐν ἕξει γέγονεν ἀπαθείας,	σχῆμα	θεῖον ἐπενδύσασθαι ἀναμένων. Ἐὰν ποιήσῃς,
[4, 4]	ποτὲ τοῦ σώματος ἀπαλλάττεται, οἷον	αἷμα	τὴν πίστιν ἀνὰ τὸν βίον
[4, 17]	τῆς καρδίας ἡμῶν· Οὗ τὸ	αἷμα	ὑπὲρ ἡμῶν ἡγιάσθη. Ἐντραπῶμεν οὖν
[4, 6]	λαὸς ὁ ἕτερος τοῖς χείλεσι	τιμᾷ,	ἡ δὲ καρδία αὐτοῦ πόρρω
[4, 6]	καὶ ἴδε εὐθύτητα, ὅτι ἔστιν	ἐγκατάλειμμα	ἀνθρώπῳ εἰρηνικῷ. Οὗτος δ´ ἂν
[4, 16]	καὶ ἡ ἀφ´ ἡμῶν πορεία	σύντριμμα·	οἳ δέ εἰσιν ἐν εἰρήνῃ.
[4, 15]	Μή πως ἡ ἐξουσία ἡμῶν	πρόσκομμα	τοῖς ἀσθενέσι γένηται· ἀπόλλυται γὰρ
[4, 18]	τε ἦν προσβλέπειν, διὸ καὶ	κάλυμμα	ἐλάμβανε τῆς δόξης πρὸς τοὺς
[4, 16]	τῆς σήμερον ἡμέρας τὸ αὐτὸ	κάλυμμα	τοῖς πολλοῖς ἐπὶ τῇ ἀναγνώσει
[4, 11]	μέλλοντα προειρηκέναι, ὡς διὰ τὸ	ὄνομα	αὐτοῦ διωχθησόμεθα, φονευθησόμεθα, ἀνασκινδυλευθησόμεθα. Ὥστ´
[4, 19]	ἐξολοθρεῦσαι αὐτούς, καὶ ἐξαλείψω τὸ	ὄνομα	αὐτῶν ὑποκάτωθεν τοῦ οὐρανοῦ καὶ
[4, 6]	ὃς ἂν δέξηται δίκαιον εἰς	ὄνομα	δικαίου, μισθὸν δικαίου λήψεται, καὶ
[4, 7]	ἀπίστους καὶ ὑποκριτάς, τὸ μὲν	ὄνομα	ἐπιγεγραμμένους, τὸ δ´ εἶναι πιστοὺς
[4, 13]	αὐθεντικῶς εὑρέθη μορφή, ἀλλὰ τὸ	ὄνομα	ἐπλήρωσεν τὸ ὑστερῆσαν ἐν πλάσει.
[4, 6]	ἂν δέξηται» φησί, προφήτην εἰς	ὄνομα	προφήτου, μισθὸν προφήτου λήψεται, καὶ
[4, 6]	ὅταν ἀφορίσωσιν, ὅταν ἐκβάλωσι τὸ	ὄνομα	ὑμῶν ὡς πονηρὸν ἕνεκα τοῦ
[4, 3]	φησιν. Καλῶς οὖν Ἡράκλειτος Δίκης	ὄνομα»	φησὶν οὐκ ἂν ᾔδεσαν, εἰ
[4, 2]	ἐντυγχάνοντας ποικίλως, ὡς αὐτό που	τοὔνομά	φησι, διεστρωμένα, ἀπ´ ἄλλου εἰς
[4, 6]	σπόρου ᾐνίξατο τὰς μερίμνας, τὸ	σπέρμα	τοῦ λόγου φήσας τὸ εἰς
[4, 13]	δὲ τὴν Σοφίαν, ἧς τὸ	πλάσμα	ἡ εἰκών, εἰς δόξαν τοῦ
[4, 7]	πόδας πύθοι´ ἄν, οὐδ´ εἰ	δεσμὰ	πάντα προσβάλοις, ἀφόβως ἀνδρεϊζομένη παρὰ
[4, 5]	ἕλοι ἄν. Οὔκουν μόνον {τοῦτο}	νόμισμα	λευκὸς ἄργυρος ἢ χρυσός ἐστιν,
[4, 21]	λέγει. Ἀλλ´ ἕκαστος ἴδιον ἔχει	χάρισμα	ἀπὸ θεοῦ, ὃ μὲν οὕτως,
[4, 3]	τῆς ἁμαρτίας θάνατος, τὸ δὲ	χάρισμα	τοῦ θεοῦ ζωὴ αἰώνιος ἐν
[4, 18]	ἐφεστῶσι τῇ ἀνόδῳ ἀγγέλοις, τὸ	χρῖσμα	τῆς εὐαρεστήσεως λέγω, τὴν ποιότητα
[4, 5]	Εὐφορίων. Κακὸν οὖν ἦν τι	παίδευμα	εἰς εὐανδρίαν ὁ πλοῦτος ἀνθρώποισιν
[4, 12]	θεὸν τὸν καὶ δόντα τὸ	πνεῦμα	αὐτοῦ τὸ ἅγιον εἰς ὑμᾶς.
[4, 21]	τὸ ἓν καὶ τὸ αὐτὸ	πνεῦμα,	διαιροῦν ἰδίᾳ ἑκάστῳ καθὼς βούλεται.
[4, 26]	οὐδὲν κακὸν κατθανών, ἄνω τὸ	πνεῦμα	διαμένει κατ´ οὐρανόν· καὶ τὸν
[4, 9]	τί εἴπητε· τὸ γὰρ ἅγιον	πνεῦμα	διδάξει ὑμᾶς ἐν αὐτῇ τῇ
[4, 7]	γὰρ ἔδωκεν ἡμῖν ὁ θεὸς	πνεῦμα	δουλείας πάλιν εἰς φόβον, ἀλλὰ
[4, 7]	ὁ δὲ σπείρων εἰς τὸ	πνεῦμα	ἐκ τοῦ πνεύματος θερίσει ζωὴν
[4, 21]	λόγος γνώσεως κατὰ τὸ αὐτὸ	πνεῦμα,	ἑτέρῳ πίστις ἐν τῷ αὐτῷ
[4, 7]	δόξης καὶ τὸ τοῦ θεοῦ	πνεῦμα	ἐφ´ ὑμᾶς ἀναπαύεται· Καθάπερ γέγραπται
[4, 7]	νεκρὸν δι´ ἁμαρτίαν, τὸ δὲ	πνεῦμα	ζωὴ διὰ δικαιοσύνην. Πάλιν τε
[4, 8]	κατὰ τοῦ πνεύματος, τὸ δὲ	πνεῦμα	κατὰ τῆς σαρκός. Ταῦτα» οὖν
[4, 17]	λέγει γάρ που ἡ γραφή·	πνεῦμα	κυρίου λύχνος ἐρευνῶν τὰ ταμεῖα
[4, 21]	γνωστικῆς εὐχαριστηθέντος αἵματος παραπεμπομένου τὸ	πνεῦμα.	Μακάριος δ´ ἔνθεν ἂν εἴη
[4, 7]	δὲ ὁ σωτὴρ εἴρηκεν· Τὸ	πνεῦμα	πρόθυμον, ἡ δὲ σὰρξ ἀσθενής·
[4, 22]	καταβῶ εἰς ἀβύσσους, ἐκεῖ τὸ	πνεῦμά	σου» ἀλλ´ οὐδὲ δι´ ἐλπίδα
[4, 18]	με· θυσία γὰρ τῷ θεῷ	πνεῦμα	συντετριμμένον. Ἀγάπη τοίνυν καὶ ὁ
[4, 17]	γνωστικώτερος γίνεται, προσεχέστερον τούτῳ τὸ	πνεῦμα	τὸ φωτεινόν. Οὕτως ἐγγίζει τοῖς
[4, 9]	τῆς φωνῆς. Εἰ δὲ τὸ	πνεῦμα	τοῦ πατρὸς» ἐν ἡμῖν μαρτυρεῖ,
[4, 26]	ἐγὼ δὲ ἂν εὐξαίμην τὸ	πνεῦμα	τοῦ Χριστοῦ πτερῶσαί με εἰς
[4, 8]	Σάρκα» οἶμαι, τοὺς ἁμαρτωλούς, ὡς	πνεῦμα»	τοὺς δικαίους εἴρηκεν. Ναὶ μὴν
[4, 1]	ἐν οἷς, ἐὰν θελήσῃ τὸ	πνεῦμα,	ὑπομνήμασι πρὸς τὴν κατεπείγουσαν ἐξυπηρετοῦμεν
[4, 17]	Ῥητότερον καὶ τὸ τῆς γνώσεως	ἰδίωμα	ἐμφαίνων ἐπήγαγεν· Προδήλων οὖν ὄντων
[4, 7]	πονοῦντι δ´ ἐκ θεῶν ὀφείλεται	τέκνωμα	τοῦ πόνου κλέος. Μόροι γὰρ
[4, 16]	χωνευτηρίῳ ἐδοκίμασεν αὐτοὺς καὶ ὡς	ὁλοκάρπωμα	θυσίας προσεδέξατο αὐτούς. Καὶ ἐν
[4, 22]	διειλήφαμεν. Ἀκήκοεν δ´ ἐκεῖνος ὡς	Βρῶμα	ἡμᾶς οὐ παραστήσει» οὐδὲ μὴν
[4, 15]	κυρίου ἡ γῆ καὶ τὸ	πλήρωμα	αὐτῆς. Διὰ τὴν συνείδησιν» οὖν
[4, 7]	κυρίου ἡ γῆ καὶ τὸ	πλήρωμα	αὐτῆς» ὡμολόγηται, ἀλλ´ ἡ συνείδησις
[4, 21]	ἵνα ἐκδεξώμεθα κατὰ τὸν ἀπόστολον	πλήρωμα	νόμου τὸν Χριστόν. Ἐν εὐαγγελίῳ
[4, 18]	πάντας ἁπαξαπλῶς κατ´ εἰκόνα θεοῦ.	Πλήρωμα	οὖν νόμου ἡ ἀγάπη, καθάπερ
[4, 21]	τε καὶ συγγενείας εἰς τὸ	πλήρωμα	τοῦ Χριστοῦ» τὸ ἐκ καταρτισμοῦ
[4, 26]	ἡ ψυχή, ἧττον δὲ τὸ	σῶμα.	Ἀλλ´ οὔτε ἀγαθὸν ἡ ψυχὴ
[4, 3]	καὶ σώματος, ἀλλὰ τὸ μὲν	σῶμα	γῆν τε ἐργάζεται καὶ σπεύδει
[4, 6]	καλοὺς τὸ ἦθος καὶ τὸ	σῶμα	δι´ ἁγνείαν γενομένους τούς τε
[4, 4]	δ´ οἱ ψευδώνυμοι οὗτοι τὸ	σῶμα	διαβάλλουσι, μαθέτωσαν ὅτι καὶ ἡ
[4, 4]	κύριον, ὑπὲρ οὗ καὶ τὸ	σῶμα	ἑκὼν ἐπιδέδωκεν, πρὸς δὲ καὶ
[4, 5]	δι´ αὐτά, ἀλλὰ διὰ τὸ	σῶμα,	ἡ δὲ τοῦ σώματος ἐπιμέλεια
[4, 18]	καὶ ἄλλος ὁ παραδιδοὺς τὸ	σῶμα,	ἵνα καυθήσεται. Κἂν ψωμίσω πάντα
[4, 25]	Ναὶ μὴν τὴν κατά τε	σῶμα	κατά τε ψυχὴν ἁγνείαν, ἣν
[4, 18]	ὁ ἀπόστολος Παῦλος Ἐὰν τὸ	σῶμά	μου ἐπιδῶ» φησίν, ἀγάπην δὲ
[4, 7]	Χριστὸς ἐν ὑμῖν, τὸ μὲν	σῶμα	νεκρὸν δι´ ἁμαρτίαν, τὸ δὲ
[4, 18]	ἀλλὰ τὴν ψυχὴν καλήν, τὸ	σῶμα,	οἶμαι, ὡς ἀνδριάντα θαυμάσας, δι´
[4, 26]	τῆς πλάσεως καὶ κακίζοντες τὸ	σῶμα,	οὐ συνορῶντες τὴν κατασκευὴν τοῦ
[4, 26]	οὔτε αὖ κακὸν φύσει τὸ	σῶμα,	οὐδὲ μὴν ὃ μή ἐστιν
[4, 8]	φιλίας ἀδούλωτος ἄνω περιπολεῖ, τὸ	σῶμα	παραδοῦσα τοῖς τούτου μόνου ἔχεσθαι
[4, 7]	ἡμῶν συνεσταύρωται, ἵνα καταργηθῇ τὸ	σῶμα	τῆς ἁμαρτίας, τοῦ μηκέτι δουλεύειν
[4, 3]	διάλυσιν ὄντα τῶν πρὸς τὸ	σῶμα	τῆς ψυχῆς δεσμῶν· Ἐμοὶ» γὰρ
[4, 6]	ἐστὶ τῆς τροφῆς καὶ τὸ	σῶμα	τοῦ ἐνδύματος. Καὶ πάλιν· Οἶδεν
[4, 20]	συνειδήσεως πονηρᾶς καὶ λελουμένων τὸ	σῶμα	ὕδατι καθαρῷ καὶ ἐχόντων τὴν
[4, 14]	αὐτοῦ· ἀντίδικος δὲ οὐ τὸ	σῶμα,	ὥς τινες βούλονται, ἀλλ´ ὁ
[4, 7]	ὀχυρωμάτων, λογισμοὺς καθαιροῦντες καὶ πᾶν	ὕψωμα	ἐπαιρόμενον κατὰ τῆς γνώσεως τοῦ
[4, 14]	ἐμπόρου δὲ τὸ κέρδος, Οὔτε	ὕψωμα	οὔτε βάθος, οὔτε τις κτίσις
[4, 4]	ἀπαλλάττεται, οἷον αἷμα τὴν πίστιν	ἀνὰ	τὸν βίον ἅπαντα, πρὸς δὲ
[4, 26]	πνεύματος· Καὶ διέσπειρα αὐτοὺς ὡς	φρύγανα	πετώμενα ὑπὸ ἀνέμου εἰς ἔρημον.
[4, 14]	οὔτε ἀρχαί» (ἀρχὴ δὲ τῷ	Σατανᾷ	ὁ βίος ὃν εἵλετο· τοιαῦται
[4, 23]	ἡμῶν καὶ τὸ Πυθαγόρειον ἐλέγετο	Ἕνα	γενέσθαι καὶ τὸν ἄνθρωπον δεῖν»
[4, 1]	καὶ ἁπάσαις ἐντεῦθεν ταῖς αἱρέσεσιν	ἕνα	δεικνύναι θεὸν καὶ κύριον παντοκράτορα
[4, 13]	Ὅταν μὲν οὖν περὶ τοῦ	ἕνα	εἶναι τὸν θεὸν τὸν διὰ
[4, 2]	ὀλίγῳ· εὑρήσει γὰρ τὸν συνήσοντα	ἕνα	ἡ γραφή. Συλλαμβάνουσι μὲν οὖν
[4, 6]	λήψεται, καὶ ὃς ἂν δέξηται	ἕνα	τῶν μαθητῶν τούτων τῶν μικρῶν,
[4, 13]	περὶ Τιμοθέου καὶ ἑαυτοῦ γράφων	Οὐδένα	γὰρ ἔχω» φησὶν ἰσόψυχον, ὅστις
[4, 26]	οὖν καὶ μεσότητές τινες καὶ	προηγμένα	καὶ ἀποπροηγμένα ἐν τοῖς μέσοις.
[4, 26]	μεσότητές τινες καὶ προηγμένα καὶ	ἀποπροηγμένα	ἐν τοῖς μέσοις. Ἐχρῆν δὴ
[4, 15]	οἰκοδομουμένοις εἰς τὸ ἀδεῶς τὰ	παρατιθέμενα	ἐσθίειν καὶ ὡς ἔτυχεν ὁμιλεῖν
[4, 1]	ἔνι μάλιστα τῆς κατὰ τὰ	προκείμενα	ἡμῖν ὑποτυπώσεως τὰ περὶ ἀρχῶν
[4, 9]	κύριος εἴρηκεν, καὶ τὰ διαφόρως	γεγραμμένα	συντάξωμεν· Λέγω δὲ ὑμῖν, πᾶς
[4, 23]	εἰπεῖν καὶ παιδοποιίαν μετὰ σωφροσύνης	παρειλημμένα,	καλοῦ δὲ εἶναι ἄμεινον τὸ
[4, 13]	καθόλου τὰ ἐπὶ τοῦ Δημιουργοῦ	λεγόμενα	τοῦ Κατ´ εἰκόνα» γενομένου, ταῦτ´
[4, 1]	τῆς θεολογίας τὰ περὶ προφητείας	παραδεδομένα	διαλαβεῖν, ὡς καὶ τὰς γραφὰς
[4, 1]	πειρωμένους τά τε ὑπ´ αὐτῶν	προκομιζόμενα	ἐγγράφως διαλύεσθαι πείθειν τε αὐτοὺς
[4, 24]	μόνοις κολάζονται· παρῆλθε γὰρ τὰ	γενόμενα	οὐδὲ ἀγένητον γένοιτ´ ἄν ποτε
[4, 24]	γὰρ προενεργηθέντα ἀφείθη, τὰ δὲ	ἐπιγινόμενα	ἐκκαθαίρεται. Περὶ τῶν ἀπίστων εἴρηται
[4, 1]	τὴν ἀπαίτησιν τῶν λεχθησομένων τὰ	παρεπόμενα,	καὶ ὡς ὁμοίως {τε} φιλοσοφητέον
[4, 8]	Τὰ μὲν γὰρ ἄλλων ἕνεκα	πραττόμενα	ἡμῖν ἑκάστοτε πράξαιμεν ἂν εἰς
[4, 8]	κακὸν ἀγαθῷ, ἀλλ´ ὡς συμφερόντως	μαχόμενα.	Ἐπιφέρει γοῦν· Ἵνα μὴ ἃ
[4, 5]	μαρτύρια ἐπιστροφῆς ἐστι παραδείγματα ἐνδόξως	ἡγιασμένα.	Ὅσα γὰρ ἐγράφη, λέγει, εἰς
[4, 22]	τὴν αἰώνιον, εἴη δὲ ταῦτα	κεχωρισμένα	(παντὸς μᾶλλον ἐν ταὐτότητι ὄντα)
[4, 22]	παρὰ τοῦ θεοῦ πράττειν τὰ	ἀπηγορευμένα	ἀτιμώρητος {τε} ὤν, οὐδ´ εἰ
[4, 2]	τὸν εἱρμὸν τῶν λόγων μηνύοντα,	ἐνδεικνύμενα	δὲ ἄλλο τι. Χρυσὸν γὰρ
[4, 2]	ὡς αὐτό που τοὔνομά φησι,	διεστρωμένα,	ἀπ´ ἄλλου εἰς ἄλλο συνεχὲς
[4, 26]	Καὶ διέσπειρα αὐτοὺς ὡς φρύγανα	πετώμενα	ὑπὸ ἀνέμου εἰς ἔρημον. Οὗτος
[4, 10]	καὶ τὸν χιτῶνα προσδιδόναι, οὐχ	ἵνα	ἀπροσπαθεῖς διαμένωμεν μόνον, ἀλλ´ ὡς
[4, 14]	καὶ τὰ ὅμοια· οἷς προστίθησιν·	Ἵνα	γένησθε υἱοὶ τοῦ πατρὸς ὑμῶν
[4, 21]	μὲν τελείωσις γνωστικὴ εὐαγγελίου πρόσληψις,	ἵνα	γένηται ὁ κατὰ νόμον τέλειος·
[4, 13]	θάνατον ἠθέλετε μερίσασθαι εἰς ἑαυτούς,	ἵνα	δαπανήσητε αὐτὸν καὶ ἀναλώσητε, καὶ
[4, 22]	τὴν τῶν ἀνθρώπων σωτηρίαν ἀμισθί,	ἵνα	δὴ ἡμεῖς κληρονομήσωμεν καὶ κτησώμεθα
[4, 4]	Χριστὸν διὰ τὴν ἐντολὴν ἐκκλινεῖ,	ἵνα	δὴ φόβῳ μάρτυς γένηται· οὐ
[4, 9]	δέ τισιν, ἐὰν συμφέρῃ, ἀπολογήσασθαι,	ἵνα	διά τε τῆς μαρτυρίας διά
[4, 5]	εἰς τὴν ἡμετέραν διδασκαλίαν ἐγράφη,	ἵνα	διὰ τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς
[4, 21]	κατὰ νόμον Μωυσῆς ἀκοῦσαι δεῖν,	ἵνα	ἐκδεξώμεθα κατὰ τὸν ἀπόστολον πλήρωμα
[4, 21]	μετάνοιαν· ἐλυπήθητε γὰρ κατὰ θεόν,	ἵνα	ἐν μηδενὶ ζημιωθῆτε ἐξ ἡμῶν.
[4, 7]	καὶ φόβου, συνείδησιν ἔχοντες ἀγαθήν,	ἵνα	ἐν ᾧ καταλαλεῖσθε, καταισχυνθῶσιν οἱ
[4, 21]	τέλειός τε ἐν δίκῃ κηρυχθείη,	Ἵνα	ἡ ὑπερβολὴ τῆς δυνάμεως ᾖ
[4, 23]	θεὸς δειλίαν, ὥσπερ οὐδὲ ἐπιθυμήσει,	ἵνα	καὶ ἄρξῃ ἐπιθυμίας. Μυστικῶς οὖν
[4, 7]	τοῖς τοῦ Χριστοῦ παθήμασι, χαίρετε,	ἵνα	καὶ ἐν τῇ ἀποκαλύψει τῆς
[4, 7]	ἀποκαλυφθῆναι εἰς ἡμᾶς, εἴπερ συμπάσχομεν,	ἵνα	καὶ συνδοξασθῶμεν, ὡς συγκληρονόμοι Χριστοῦ.
[4, 7]	ὁ παλαιὸς ἄνθρωπος ἡμῶν συνεσταύρωται,	ἵνα	καταργηθῇ τὸ σῶμα τῆς ἁμαρτίας,
[4, 18]	ἄλλος ὁ παραδιδοὺς τὸ σῶμα,	ἵνα	καυθήσεται. Κἂν ψωμίσω πάντα τὰ
[4, 8]	ὡς συμφερόντως μαχόμενα. Ἐπιφέρει γοῦν·	Ἵνα	μὴ ἃ ἂν θέλητε ταῦτα
[4, 8]	μὴ ἐρεθίζετε τὰ τέκνα ὑμῶν,	ἵνα	μὴ ἀθυμῶσιν. Οἱ δοῦλοι, ὑπακούετε
[4, 24]	ἐπὶ ταῖς ἑκουσίοις κολαζόμεθα, οὐχ	ἵνα	μὴ γένωνται γενόμεναι, ἀλλ´ ὅτι
[4, 15]	ταύτῃ, φησίν, ἀλλὰ πάντα στέγομεν,	ἵνα	μὴ ἐγκοπὴν δῶμεν τῷ εὐαγγελίῳ
[4, 15]	γάρ, ἀλλὰ τὴν τοῦ ἑτέρου,	ἵνα	μὴ κακῶς οἰκοδομηθῇ ἀμαθίᾳ μιμούμενος
[4, 20]	ἀγαθάς, ὑποτασσομένας τοῖς ἰδίοις ἀνδράσιν,	ἵνα	μὴ ὁ λόγος τοῦ θεοῦ
[4, 16]	τοῦ θεοῦ, ἀγαθὸς γὰρ ἦν,	ἵνα	μὴ χωρὶς ἡμῶν τελειωθῶσι. Τοιγαροῦν
[4, 12]	ἄλλα ἐξ ἄλλων ὄντως ἐγκαλούμενοι,	ἵνα	μὴ ὡς κατάδικοι ἐπὶ κακοῖς
[4, 7]	οὐ δύνανται. Καὶ ἐπεκδιηγούμενος ἐπιφέρει,	ἵνα	μὴ ὡς Μαρκίων ἀχαρίστως ἐκδέξηταί
[4, 24]	πρὸ τῆς πίστεως ἁμαρτίαι, οὐχ	ἵνα	μὴ ὦσι γενόμεναι, ἀλλ´ ὡς
[4, 6]	τοῦ θεοῦ ἀφικνουμένους εἶναι βούλεται,	ἵνα	μηδὲν ἔχῃ νόθον ἐπιπροσθοῦν τῇ
[4, 22]	ἔμπαλιν γὰρ χρείας τινὸς ἕνεκεν,	ἵνα	μοι τόδε γένηται καὶ τόδε
[4, 22]	γινωσκέτω. Καὶ ἐὰν νηστεύσῃς, ἄλειψαι,	ἵνα	ὁ θεὸς μόνος γινώσκῃ, ἀνθρώπων
[4, 23]	εἰμι· ἀδεὴς δ´ εἶναι θέλω,	ἵνα	σοὶ συνεγγίζειν δυνηθῶ, καὶ ὀλίγοις
[4, 7]	κύριον καὶ ὁμολογεῖ τὴν σωτηρίαν,	ἵνα	σώσῃ τὴν ψυχήν. Καίτοι κἂν
[4, 20]	διαβόλους, μὴ οἴνῳ πολλῷ δεδουλωμένας,	ἵνα	σωφρονίζωσι τὰς νέας φιλάνδρους εἶναι,
[4, 16]	ἐστὶν ἡ ἀγάπη τοῦ θεοῦ,	ἵνα	τὰς ἐντολὰς αὐτοῦ τηρῶμεν. Πάλιν
[4, 7]	ἑαυτοῦ, ἀλλὰ τὴν τοῦ ἑτέρου.	ἵνα	τί γὰρ ἡ ἐλευθερία μου
[4, 15]	γινώσκει, καταφρονητὴς ἀντὶ μεγαλόφρονος γινόμενος.	Ἵνα	τί γὰρ ἡ ἐλευθερία μου
[4, 13]	παρεσχημένου τῷ ζωγράφῳ τὸν τύπον,	ἵνα	τιμηθῇ δι´ ὀνόματος αὐτοῦ· οὐ
[4, 13]	οἰκτιρμοί, πληρώσατέ μου τὴν χαράν,	ἵνα	τὸ αὐτὸ φρονῆτε, τὴν αὐτὴν
[4, 20]	δέον λυπηθέντες ἐν ποικίλοις πειρασμοῖς,	ἵνα	τὸ δοκίμιον τῆς πίστεως ὑμῶν
[4, 16]	μισθαποδοσίαν. Ὑπομονῆς γὰρ ἔχετε χρείαν,	ἵνα	τὸ θέλημα τοῦ θεοῦ ποιήσαντες
[4, 15]	πάντων πᾶσιν ἐμαυτὸν ἐδούλωσα, φησίν,	ἵνα	τοὺς πάντας κερδήσω, καὶ Πᾶς
[4, 7]	δι´ οὗ ἔπαθεν παθεῖν ἠθέλησεν,	ἵνα	τῷ πάθει ζήσωμεν αὐτοῦ· Τί
[4, 21]	λόγῳ ἀληθείας, ἐν δυνάμει θεοῦ,	ἵνα	ὦμεν ναοὶ θεοῦ καθαρισθέντες Ἀπὸ
[4, 19]	οὐχὶ καὶ βασάνους ἤνεγκεν ἀνδρείως	Λέαινα	ἡ Ἀττική; συνειδυῖα αὕτη τοῖς
[4, 12]	οὖν ἥμαρτεν, ἔπαθεν γὰρ ὁ	δεῖνα,	ἐὰν μὲν ἐπιτρέπῃς, ἐρῶ, οὐχ
[4, 23]	οὐ ταύτῃ ἄφοβος ᾗ τὰ	δεινὰ	οὐκ ἐκκλίνει οὐδὲ μὴν σώφρων
[4, 12]	τινῶν, εἰ τύχοι, λέγων, ὁ	δεῖνα	οὖν ἥμαρτεν, ἔπαθεν γὰρ ὁ
[4, 7]	τῇ ἁμαρτίᾳ. Ἆρ´ οὐκ ἐμφανῶς	κἀκεῖνα	ἐπιφέρει ὁ ἀπόστολος δεικνὺς τὸν
[4, 13]	αἰτίου. Περὶ τούτου τοῦ θεοῦ	ἐκεῖνα	αἰνίττεται γράφων αὐταῖς λέξεσιν· Ὁπόσον
[4, 12]	Ἀλλὰ πρὸς μὲν τὰ δόγματα	ἐκεῖνα,	εἰ μετενσωματοῦται ἡ ψυχή, καὶ
[4, 6]	αὔριον, καὶ τῇ τρίτῃ τελειοῦμαι·	Πετεινὰ»	γὰρ οὐρανοῦ» τοὺς οὐρανῷ τῶν
[4, 22]	αὐτόν. Καὶ τοιαῦτα μὲν τὰ	σκοτεινὰ	δόγματα· εἰ δὲ καὶ ἐλπίδι
[4, 6]	σχήματά τινα περιτίθησι ταῖς μὲν	ἀέρινα	αὐτῶν, ταῖς δὲ καὶ πύρινα.
[4, 6]	ἀέρινα αὐτῶν, ταῖς δὲ καὶ	πύρινα.	ἔτι ἐπιφέρει· Καὶ εἰς οἰκήσεις
[4, 19]	μὴν Δίων ὁ φιλόσοφος Λυσιδίκην	τινὰ	γυναῖκα ἱστορεῖ δι´ ὑπερβολὴν αἰδοῦς
[4, 22]	οὔτε ὄναρ οὐδὲ κατὰ φαντασίαν	τινά·	ἐπεὶ μηδ´ ἐξίσταταί ποθ´ ἑαυτῆς
[4, 22]	τὸ ἡγεμονικὸν μένον οὐ προσλαμβάνει	τινὰ	ἑτεροίωσιν φαντασιῶν, τὰς ἐκ τῶν
[4, 8]	χαριζόμενοι ἑαυτοῖς, ἐάν τις πρός	τινα	ἔχῃ μομφήν· καθὼς καὶ ὁ
[4, 10]	αὕτως κἂν αἰτίαν μάχης παράσχῃ	τινὰ	ἢ ζημίας ἢ ἔχθρας ἢ
[4, 8]	ἐστιν, οὐ φαμέν· πάντως γάρ	τινα	καὶ διαφορὰν ὑπάρχειν προσῆκεν ἑκατέρῳ
[4, 3]	ἀπόστολος, ἐλεύθεροι ἦτε τῇ δικαιοσύνῃ.	Τίνα	οὖν καρπὸν εἴχετε τότε; ἐφ´
[4, 10]	καὶ τῷ ἀναιροῦντι· τρόπον γάρ	τινα	παραγγέλλει αὐτὸν περιίστασθαι, ὁ δὲ
[4, 6]	τὸν ἅπαντα χρόνον, καίτοι σχήματά	τινα	περιτίθησι ταῖς μὲν ἀέρινα αὐτῶν,
[4, 24]	μηκέτι ἁμαρτάνειν μηδὲ μὴν ἄλλον	τινὰ	τοῖς ὁμοίοις περιπεσεῖν. Ἐνταῦθα οὖν
[4, 17]	Κλήμης καὶ αὐτὸς ἡμῖν τύπον	τινὰ	τοῦ γνωστικοῦ ὑπογράφων λέγει· Τίς
[4, 18]	θεωμένους. Τοὺς μὲν γὰρ ἐπαγομένους	τινὰ	τῶν κοσμικῶν κατέχουσιν οἱ τὸ
[4, 8]	ἐστι τὰ ἔργα τῆς σαρκός,	ἅτινά	ἐστι πορνεία, ἀκαθαρσία, ἀσέλγεια, εἰδωλολατρεία,
[4, 13]	Ἀπ´ ἀρχῆς ἀθάνατοί ἐστε καὶ	τέκνα	ζωῆς ἐστε αἰωνίας καὶ τὸν
[4, 17]	θεὸν ὁσίως ἴσην παρεχέτωσαν. Τὰ	τέκνα	ἡμῶν τῆς ἐν Χριστῷ παιδείας
[4, 6]	καὶ διὰ τοῦτο εἰληφότας Ἐξουσίαν	τέκνα	θεοῦ γενέσθαι» καὶ Ἐπάνω ὄφεων
[4, 7]	οὐ πονεῖ βροτῶν, θάπτει τε	τέκνα	καὶ ἕτερα σπείρει νέα, αὐτός
[4, 17]	ἡ ἐν Χριστῷ πίστις· δεῦτε,	τέκνα,	ὁ κύριος λέγει· ἀκούσατέ μου,
[4, 8]	Οἱ πατέρες, μὴ ἐρεθίζετε τὰ	τέκνα	ὑμῶν, ἵνα μὴ ἀθυμῶσιν. Οἱ
[4, 8]	μὴ πικραίνεσθε πρὸς αὐτάς. Τὰ	τέκνα,	ὑπακούετε τοῖς γονεῦσι κατὰ πάντα·
[4, 19]	τὸν χιτῶνα καθ´ ὅσον τὰ	γυμνὰ	τὸ ὕδωρ ἔσκεπεν, εἶτα κατ´
[4, 3]	θεῷ σαφές. Αὐτίκα τὴν ἀλήθειαν	γεννᾷ,	ὁ γνωστικὸς δὲ ἀληθείας ἐρᾷ.
[4, 21]	γὰρ καὶ λύπην ὁ φόβος	γεννᾷ,	Χαίρω» λέγει, οὐχ ὅτι ἐλυπήθητε,
[4, 8]	παραληπτέον, ὡς τῷ τύπτοντι τὴν	σιαγόνα	παραθεῖναι τὴν ἑτέραν καὶ τῷ
[4, 24]	προσώπου τῆς γῆς, καὶ ὡς	σταγόνα	ἀπὸ κάδου. ~Ὄλβιος ὅστις τῆς
[4, 16]	καὶ περὶ Μωυσέως λέγων ἐπιφέρει·	Μείζονα	πλοῦτον ἡγησάμενος τῶν Αἰγύπτου θησαυρῶν
[4, 21]	ὀρθότατα ὁμολογήσας δι´ ἀγάπην γένοιτο,	πλείονα	τὴν ἀξίαν ὡς ἐν ἀνθρώποις
[4, 23]	ὡς φαύλων, ἀλλ´ ὡς καλῶν	καλλίονα	ποιεῖσθαι μεμήνυκεν εἰπών· Ὥστε καὶ
[4, 18]	τῷ δὲ ἁπλῶς πεπιστευκότι μαρτυρεῖ	ἑκατονταπλασίονα	ὧν ἀπολέλοιπεν, ἣν ἐπαγγελίαν εἰς
[4, 6]	ἐνταῦθα τὸ καθ´ ὁμοίωσιν καὶ	εἰκόνα»	ἀνακύπτει, ἵν´ οἳ μὲν κατὰ
[4, 13]	τοῦ Δημιουργοῦ λεγόμενα τοῦ Κατ´	εἰκόνα»	γενομένου, ταῦτ´ ἐν εἰκόνος αἰσθητῆς
[4, 6]	τῷ κυρίῳ πλουσίου καὶ πένητος	εἰκόνα	δεικνύουσα; τί δὲ Οὐδεὶς δύναται
[4, 13]	ἐπανορθούμενοι, πειρώμενοι σῴζειν τὴν ψυχικὴν	εἰκόνα,	ἣν αὐτὸς ῥύσασθαι τῆς φθορᾶς
[4, 18]	δὲ πρὸς πάντας ἁπαξαπλῶς κατ´	εἰκόνα	θεοῦ. Πλήρωμα οὖν νόμου ἡ
[4, 22]	εἴτε καὶ ἐκ θεοῦ· Κατ´	εἰκόνα	καὶ καθ´ ὁμοίωσιν» τοῦ κυρίου
[4, 26]	ἔχοντας» καὶ θεοεικέλους, τὸ Κατ´	εἰκόνα	καὶ ὁμοίωσιν» περιτρώγοντες. Ὁ μὲν
[4, 13]	ὡς θεὸν καὶ πατέρα κληθέντα	εἰκόνα	τοῦ ἀληθινοῦ θεοῦ καὶ προφήτην
[4, 6]	εὐωνύμων ἱστάμενοι κατὰ τὴν τούτων	εἰκόνα.	Τρίτα τοίνυν ἐστὶν ἀπὸ τῆς
[4, 20]	τὸ μέλλον, στρατηγόν τε καὶ	ἡγεμόνα	πάσης πράξεως ἐκεῖνον πεποιημένη, σωφροσύνην
[4, 6]	χείλη τὰ δόλια καὶ γλῶσσαν	μεγαλορήμονα,	τοὺς εἰπόντας· τὴν γλῶσσαν ἡμῶν
[4, 20]	ὁ ἐπαγγειλάμενος. Χρὴ δὲ τὸν	εὐδαίμονα	γάμον οὔτε πλούτῳ ποτὲ οὔτε
[4, 1]	γοῦν κατὰ τὸν τῆς ἀληθείας	κανόνα	γνωστικῆς παραδόσεως φυσιολογία, μᾶλλον δὲ
[4, 16]	διαστέλλεται πίστιν. Καὶ δὴ γνωστικοῦ	κανόνα	ὁ θεῖος ἀπόστολος διὰ τοσῶνδε
[4, 15]	θεοῦ ποιεῖτε· ὅσα ὑπὸ τὸν	κανόνα	τῆς πίστεως ποιεῖν ἐπιτέτραπται. ~Καρδίᾳ
[4, 4]	τὴν γνωστικήν, ὡς κατὰ τὸν	κανόνα	τοῦ εὐαγγελίου πολιτευσάμενος διὰ τῆς
[4, 17]	ὑμῶν οὐκ ἐδοκίμασεν; τήν τε	σώφρονα	καὶ ἐπιεικῆ ἐν Χριστῷ εὐσέβειαν
[4, 8]	φαμεν. Οὕτω καὶ τὴν γυναῖκα	σώφρονά	τε ὁμοίως ἀξιώσαιμεν εἶναι καὶ
[4, 8]	γυναικὸς ἐν κυρίῳ. Ὡς γὰρ	σώφρονα	τὸν ἄνδρα καὶ τῶν ἡδονῶν
[4, 19]	τοῖς ἀμφὶ τὸν Ἁρμόδιον καὶ	Ἀριστογείτονα	τὴν κατὰ Ἱππάρχου ἐπιβουλὴν οὐδ´
[4, 8]	τὸν ἄνδρα καὶ τῶν ἡδονῶν	κρείττονα	δεῖν εἶναί φαμεν. Οὕτω καὶ
[4, 16]	χαρᾶς προσεδέξασθε γινώσκοντες ἔχειν ἑαυτοὺς	κρείττονα	ὕπαρξιν καὶ μένουσαν. Μὴ ἀποβάλητε
[4, 13]	τις κοινωνία πνεύματος, εἴ τις	σπλάγχνα	καὶ οἰκτιρμοί, πληρώσατέ μου τὴν
[4, 8]	θεοῦ ὡς ἐν οὐρανῷ· Ἐνδυσάμενοι	σπλάγχνα	οἰκτιρμοῦ, χρηστότητα, ταπεινοφροσύνην, πραότητα, μακροθυμίαν,
[4, 7]	τοῦ θεοῦ ἅγιοι καὶ ἠγαπημένοι,	σπλάγχνα	οἰκτιρμῶν, χρηστότητα, ταπεινοφροσύνην, πραότητα, μακροθυμίαν,
[4, 16]	ὑπομονῆς τρέχωμεν τὸν προκείμενον ἡμῖν	ἀγῶνα,	ἀφορῶντες εἰς τὸν τῆς πίστεως
[4, 13]	ὑπὲρ αὐτοῦ πάσχειν· τὸν αὐτὸν	ἀγῶνα	ἔχοντες, οἷον εἴδετε ἐν ἐμοὶ
[4, 26]	ῥῆμα κυρίου μένει εἰς τὸν	αἰῶνα»	ἀκουσάτω ἑρμηνεύοντος τὸ ζητούμενον διὰ
[4, 13]	καταμένομεν ἐν αὐτοῖς τὸν πάντα	αἰῶνα,	κτήσει ὄντα ἀλλότρια καὶ τῶν
[4, 6]	δυσὶ δουλεύειν κυρίοις, θεῷ καὶ	μαμωνᾷ»	τὴν φιλαργυρίαν οὕτως ὀνομάσαντος τοῦ
[4, 19]	τὴν πύελον, ἡσυχῇ ἐπαναστέλλεσθαι τὸν	χιτῶνα	καθ´ ὅσον τὰ γυμνὰ τὸ
[4, 10]	αἴροντι τὸ ἱμάτιον καὶ τὸν	χιτῶνα	προσδιδόναι, οὐχ ἵνα ἀπροσπαθεῖς διαμένωμεν
[4, 20]	μιανθῶσιν οἱ πολλοί. Εἶθ´ οἷον	κολοφῶνα	ἐπιθεὶς τῷ περὶ γάμου ζητήματι
[4, 26]	Πᾶσα σὰρξ χόρτος καὶ πᾶσα	δόξα	ἀνθρώπου ὡς ἄνθος χόρτου· ἐξηράνθη
[4, 25]	ἑρμηνεύεται θεοῦ δόξα, θεοῦ δὲ	δόξα	ἀφθαρσία. Αὕτη ἡ τῷ ὄντι
[4, 25]	αὐτήν. Ῥεβέκκα δὲ ἑρμηνεύεται θεοῦ	δόξα,	θεοῦ δὲ δόξα ἀφθαρσία. Αὕτη
[4, 8]	ἀνὴρ τῆς γυναικός, εἰκὼν καὶ	δόξα	θεοῦ» ὑπάρχων. Διὸ καὶ ἐν
[4, 9]	εἰπεῖν ἐπὶ τέλει τοῦ βίου	ἀθρόα	κατὰ τὴν πρᾶξιν μετάνοια καὶ
[4, 7]	φίλος. Ὥστε εἴ τις ἑαυτὸν	ἀγαπᾷ,	ἀγαπᾷ τὸν κύριον καὶ ὁμολογεῖ
[4, 22]	Εἰκότως οὖν ἡ γνῶσις αὕτη	ἀγαπᾷ	καὶ τοὺς ἀγνοοῦντας διδάσκει τε
[4, 8]	ἀγαπῶν τὴν ἑαυτοῦ γυναῖκα ἑαυτὸν	ἀγαπᾷ·	οὐδεὶς γάρ ποτε τὴν ἑαυτοῦ
[4, 7]	Ὥστε εἴ τις ἑαυτὸν ἀγαπᾷ,	ἀγαπᾷ	τὸν κύριον καὶ ὁμολογεῖ τὴν
[4, 5]	τὰ παλαιὰ κατορθώματα εἰς τὰ	ἡμεδαπὰ	ἐπανορθώματα ἔκκεινται, ἐμφαίνων ὁ ἀπόστολος
[4, 23]	γνωστικὸν ἤδη γενέσθαι θεόν· ἐγὼ	εἶπα·	θεοί ἐστε καὶ υἱοὶ ὑψίστου.
[4, 26]	βούλεσθαι εἰδέναι αὐτοὺς τὸν θεόν·	ἄτοπα	γὰρ οὐ συντελέσει ὁ παντοκράτωρ.
[4, 13]	τὰ τοῦ κόσμου οὐχ ὡς	ἄτοπα,	οὐδ´ ὡς οὐχὶ τοῦ θεοῦ
[4, 3]	Ἥμισυ γάρ τ´ ἀρετῆς ἀποαίνυται	εὐρύοπα	Ζεὺς ἀνέρος, εὖτ´ ἄν μιν
[4, 6]	καὶ αὐτὴ αὑτὴν κατὰ μετάθεσιν	ἀποσπᾷ.	Ὁ γὰρ εὑρὼν τὴν ψυχὴν
[4, 12]	δι´ ἃς τὸ μαρτύριον· συνεργοὶ	ἄρα	αὗται κολάσεως, ἧς τίς ἂν
[4, 6]	τὸ προσπαθῶς κεκτῆσθαι. Αἱ ἀλώπεκες	ἄρα	φωλεοὺς ἔχουσι. τοὺς ἀμφὶ τὸν
[4, 9]	ἐὰν ἡ καρδία ὑμῶν γένηται	καθαρὰ	καὶ ἄμωμος. Ἀλλὰ καὶ αὐτὸς
[4, 17]	ἐν αὐτῷ ὁσίως ἀναστρεφομένους ἐν	καθαρᾷ	καρδίᾳ. Ἐρευνητὴς γὰρ ἐννοιῶν καὶ
[4, 22]	ὧδέ πως· ἣ δ´ ὑδρηναμένη,	καθαρὰ	χροῒ εἵματ´ ἔχουσα, Ἡ Πηνελόπη
[4, 26]	εὐσεβῶν δὲ ἐπουράνιοι νάουσι, μολπαῖς	μάκαρα	μέγαν ἀείδους´ ἐν ὕμνοις· οὔκουν
[4, 22]	εὔκλειαν μήτε διὰ μισθὸν εἴτε	παρὰ	ἀνθρώπων εἴτε καὶ ἐκ θεοῦ·
[4, 22]	δὲ ἧττον, ὅπερ ἐστὶ καὶ	παρὰ	Ἡρακλείτου λαβεῖν· Ἄνθρωπος ἐν εὐφρόνῃ
[4, 17]	θεῷ ἰσχύει, τί ἀγάπη ἁγνὴ	παρὰ	θεῷ δύναται, πῶς ὁ φόβος
[4, 17]	παιδείας μεταλαβέτωσαν· μαθέτωσαν τί ταπεινοφροσύνη	παρὰ	θεῷ ἰσχύει, τί ἀγάπη ἁγνὴ
[4, 6]	κατ´ ἀνάγκην ἐπαινεῖ. Εἰσὶ γὰρ	παρὰ	κυρίῳ καὶ μισθοὶ καὶ μοναὶ
[4, 19]	τὸν Μητροδίδακτον ἐπικληθέντα ἐπαίδευσεν Ἀρίστιππον.	Παρὰ	Πλάτωνί τε ἐφιλοσόφουν Λασθένεια ἡ
[4, 23]	δεῖ, παντοκράτορ· κἂν ἐνταῦθα ὦ,	παρὰ	σοί εἰμι· ἀδεὴς δ´ εἶναι
[4, 26]	κύριος ὁ θεός σου αἰτεῖται	παρὰ	σοῦ, ἀλλ´ ἢ φοβεῖσθαι κύριον
[4, 26]	λατρεύειν αὐτῷ μόνῳ; τοῦτο αἰτεῖται	παρὰ	σοῦ, τοῦ τὴν ἐξουσίαν ἔχοντος
[4, 26]	καὶ οἱ ποιηταὶ τοὺς ἐκλεκτοὺς	παρὰ	σφίσι θεοειδέας προσαγορεύειν δοκοῦσι καὶ
[4, 7]	δεσμὰ πάντα προσβάλοις, ἀφόβως ἀνδρεϊζομένη	παρὰ	τῇ τραγῳδίᾳ λέγει γυνή. Ἥ
[4, 3]	ἀγγέλους. Οὔκουν ἄλλο τι σοφίαν	παρὰ	τὴν ἐπιστήμην λέγω, ἐπεὶ μὴ
[4, 12]	ἐξ ἑαυτῶν σῴζεσθαι δεῖν, ἀφορμὰς	παρὰ	τῆς ἐντολῆς εἰληφότας, διά τε
[4, 11]	δίκην ὀργάνων ἀφορμὰς ἴσως μόνον	παρὰ	τῆς ἔξωθεν αἰτίας λαμβάνοντα. Δοκιμάζεται
[4, 26]	θεός, ἀσεβεῖς δὲ οὐ σῴζει,	παρὰ	τὸ μὴ βούλεσθαι εἰδέναι αὐτοὺς
[4, 19]	τοῖς ἀγγέλοις, καὶ βασιλικαὶ κόραι	παρὰ	τοῖς Ἑβραίοις τὰ πρόβατα ἔνεμον,
[4, 7]	δεικνὺς τὸν καταισχυμμὸν τῆς πίστεως	παρὰ	τοῖς πολλοῖς; Δοκῶ γάρ, ὁ
[4, 9]	πίωσιν. Ὅσοι δὲ ἔργῳ μὲν	παρὰ	τὸν βίον, λόγῳ δὲ ἐν
[4, 22]	πεισθείη, ὅπερ ἀδύνατον, πρᾶξαί τι	παρὰ	τὸν λόγον τὸν ὀρθὸν ἐθελήσαι
[4, 13]	οἱ τὸν κτίστην ἄλλον εἶναι	παρὰ	τὸν πρῶτον θεὸν δογματίζοντες, οὐδ´
[4, 18]	παρὰ τοῦ εὐεργετουμένου ἀνθρώπου ἢ	παρὰ	τοῦ ἐπηγγελμένου κυρίου· Κἂν ἔχω
[4, 18]	κατὰ τὸν τῆς ἀνταποδόσεως ἢ	παρὰ	τοῦ εὐεργετουμένου ἀνθρώπου ἢ παρὰ
[4, 22]	καὶ ἐλπίδι τῆς ἐπὶ δικαίοις	παρὰ	τοῦ θεοῦ ἀμοιβῆς ἀφέξεταί τις
[4, 20]	εἶπεν τὴν γυναῖκα δεδόσθαι τἀνδρὶ	παρὰ	τοῦ θεοῦ. Δῆλον οὖν οἶμαι
[4, 23]	δὲ ἀναγκαῖα εὐπόριστα γεγενῆσθαι φιλαγάθως	παρὰ	τοῦ θεοῦ. Διόπερ ὁ Δημόκριτος
[4, 22]	γενέσθαι τὴν δύναμιν τῆς χάριτος	παρὰ	τοῦ θεοῦ λαβεῖν καὶ ἀκωλύτως
[4, 19]	οὐχ ὁ Μωυσῆς μόνος, ἀκούσας	παρὰ	τοῦ θεοῦ· Λελάληκα πρὸς σὲ
[4, 22]	εἰ καθ´ ὑπόθεσιν ἐξουσίαν λάβοι	παρὰ	τοῦ θεοῦ πράττειν τὰ ἀπηγορευμένα
[4, 3]	χρόνῳ καὶ τῷ ἐνδύματι ἐλαττουμένου	παρὰ	τοὺς ἀγγέλους. Οὔκουν ἄλλο τι
[4, 26]	σῴζων· Οὐδὲ γάρ ἐστιν ἀδικία	παρὰ	τῷ θεῷ» κατὰ τὸν ἀπόστολον.
[4, 18]	κἀν ταῖς τῶν θυσιῶν προσαγωγαῖς	παρὰ	τῷ νόμῳ οἱ τῶν ἱερείων
[4, 20]	μὴ ὁρῶντες, πιστεύοντες δὲ ἀγαλλιᾶσθε	χαρᾷ	ἀνεκλαλήτῳ καὶ δεδοξασμένῃ, κομιζόμενοι τὸ
[4, 8]	καρπὸς τοῦ πνεύματός ἐστιν ἀγάπη,	χαρά,	εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἐγκράτεια, ἀγαθωσύνη,
[4, 8]	τὰ αὐτὰ ἂν ἑκάτερον αὐτῶν	ἔδρα	τε καὶ ἔπασχεν. ᾗ μὲν
[4, 19]	Οὐχ οἷόν τε οὖν ἐστιν	ἄνδρα	ἢ γυναῖκα ἐν ὁτῳοῦν ἐλλόγιμον
[4, 8]	κυρίῳ. Ὡς γὰρ σώφρονα τὸν	ἄνδρα	καὶ τῶν ἡδονῶν κρείττονα δεῖν
[4, 17]	μαρτυρῶν ὁ κύριος λέγει· Εὗρον	ἄνδρα	κατὰ τὴν καρδίαν μου, Δαβὶδ
[4, 19]	σώφρων πρῶτον μὲν πείθειν τὸν	ἄνδρα	κοινωνὸν αὐτῇ γίνεσθαι τῶν πρὸς
[4, 18]	ἔργων δικαιοσύνης συνευχόμενοι παραπέμπουσι, τὸν	ἄνδρα	σὺν καὶ τῷ ἔργῳ μακαρίσαντες·
[4, 21]	τοῦ υἱοῦ τοῦ θεοῦ, εἰς	ἄνδρα	τέλειον, εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ
[4, 26]	ἄκουε λόγον κυρίου· γράψον τὸν	ἄνδρα	τοῦτον ἐκκήρυκτον ἄνθρωπον. Ἄλλος δ´
[4, 3]	γεννᾷ, ὁ γνωστικὸς δὲ ἀληθείας	ἐρᾷ.	Ἴσθι» φησί, πρὸς τὸν μύρμηκα,
[4, 7]	λάμπει δὲ χρόνῳ ἔργα μετ´	αἰθέρα	λαμπευθέντα. Ταύτης τῆς ἐννοίας καὶ
[4, 26]	πέδιλα ἁρμόζεται, βάσομαί τ´ ἐς	αἰθέρα	πουλὺν ἀερθεὶς Ζηνὶ προσμίξων. ἐγὼ
[4, 8]	πρὸς τὰ ὑποπίπτοντα, μένει δὲ	ἐλευθέρα,	κἂν θηρίοις τοῖς ἀγριωτάτοις, κἂν
[4, 22]	νυκτὸς τὴν πολιτείαν ὡς ἐν	ἡμέρᾳ	ἐνεργουμένην καθαρὰν καὶ ἀκηλίδωτον διαφυλάττειν
[4, 22]	Ἡ νὺξ προέκοψεν, ἡ δὲ	ἡμέρα	ἤγγικεν. Ἀποθώμεθα οὖν τὰ ἔργα
[4, 18]	σου· καὶ ἐπικάλεσαί με ἐν	ἡμέρᾳ	θλίψεώς σου, καὶ ἐξελοῦμαί σε
[4, 26]	κεκραγότα ἔχειν ὀφείλομεν Ὡς ἐν	ἡμέρᾳ	περιπατοῦντες» Λαμψάτω γάρ σου τὰ
[4, 8]	ἃ ἂν θέλητε ταῦτα ποιῆτε.	Φανερὰ	δέ ἐστι τὰ ἔργα τῆς
[4, 25]	ὑποστατὰς Δικαιοσύνην τε καὶ τὴν	θυγατέρα	αὐτῆς τὴν Εἰρήνην ὑπολαμβάνει ἐν
[4, 19]	ζωγράφους, καθάπερ Εἰρήνην τὴν Κρατίνου	θυγατέρα	καὶ Ἀναξάνδραν τὴν Νεάλκους, ἅς
[4, 4]	εὐαγγελίῳ φησίν· Ὃς ἂν καταλείψῃ	πατέρα	ἢ μητέρα ἢ ἀδελφοὺς» καὶ
[4, 8]	δὲ υἱὸς ἐὰν φαῦλον ἔχῃ	πατέρα	ἢ πονηρὸν δεσπότην ὁ οἰκέτης,
[4, 21]	ὑμᾶς καὶ ἔσομαι ὑμῖν εἰς	πατέρα,	καὶ ὑμεῖς ἔσεσθέ μοι εἰς
[4, 13]	γὰρ Δημιουργὸν ὡς θεὸν καὶ	πατέρα	κληθέντα εἰκόνα τοῦ ἀληθινοῦ θεοῦ
[4, 3]	οὐ κλέψεις, καὶ εἴ τις	ἑτέρα	ἐντολή, ἐν τούτῳ μόνῳ ἀνακεφαλαιοῦται
[4, 14]	οὔτε βάθος, οὔτε τις κτίσις	ἑτέρα»	(κατ´ ἐνέργειαν τὴν οἰκείαν ἀνθρώπῳ
[4, 2]	ἡμᾶς τούτοις προσεκπονεῖν καὶ προσεφευρίσκειν	ἕτερα,	ἐπεὶ καὶ τοῖς ὁδὸν ἀπιοῦσιν
[4, 7]	βροτῶν, θάπτει τε τέκνα καὶ	ἕτερα	σπείρει νέα, αὐτός τε θνῄσκει.
[4, 11]	ἂν ἦν. Ἀλλὰ γὰρ ἡ	ἡμετέρα	πίστις, φῶς» οὖσα τοῦ κόσμου»
[4, 13]	τῇ ἐκ μεσότητος ψυχῇ, τῇ	σφετέρᾳ	εἰκόνι, ἐμφυσῶντες τὴν ζωὴν τὴν
[4, 4]	Ὃς ἂν καταλείψῃ πατέρα ἢ	μητέρα	ἢ ἀδελφοὺς» καὶ τὰ ἑξῆς
[4, 5]	τὰ δεύτερα ὡς καὶ τὰ	πρότερα,	διδάσκων εὖ μάλα τοῖς περιστατικοῖς
[4, 5]	ἀρετὴν ὑπὸ τῆς ὑγιείας· ἀλλ´	ἀμφότερα	ταῦτα λέγουσιν ἀδιάφορα εἶναι. Καίτοι
[4, 25]	ἀπὸ τῶν φυσικωτέρων ἐπὶ τὰ	προφανέστερα	τὰ ἠθικά· ὁ γὰρ περὶ
[4, 16]	Ὀσμὴν γνώσεως» εἴρηκεν ἐν τῇ	δευτέρᾳ	πρὸς Κορινθίους. Ἄχρι γὰρ τῆς
[4, 5]	τὸν πλάσαντα, φέρων οὕτω τὰ	δεύτερα	ὡς καὶ τὰ πρότερα, διδάσκων
[4, 19]	τῶν ποιητῶν τὴν Ἀταλάντης ἐν	θήρᾳ	ὠκύτητα καὶ τὴν Ἀντικλείας φιλοστοργίαν
[4, 4]	δημοσίᾳ κολάζωνται. Οὐ γὰρ τὸν	χαρακτῆρα	σῴζουσι τοῦ μαρτυρίου τοῦ πιστοῦ,
[4, 18]	αὑτὸν παραπέμπει, σύμβολον ἅγιον τὸν	χαρακτῆρα	τῆς δικαιοσύνης τὸν φωτεινὸν ἐπιδεικνύμενος
[4, 7]	οἰκειότητος. Ὁ τοίνυν ἀρνούμενος τὸν	σωτῆρα	ἀρνεῖται τὴν ζωήν, ὅτι ζωὴ
[4, 20]	τὸν τῷ ὄντι παραστάτην καὶ	σωτῆρα	εἴς τε τὸ παρὸν εἴς
[4, 6]	μὲν κατὰ τὴν πρὸς τὸν	σωτῆρα	ὁμοίωσιν συμπολιτεύωνται, οἱ δὲ ἐξ
[4, 7]	ἀγάπην, πλησίον δὲ ἡμῶν τὸν	σωτῆρα	ὑπολάβῃς (θεὸς γὰρ ἐγγίζων ὁ
[4, 22]	οὐχ ἡ ἀποχὴ τῶν κακῶν	(ἐπιβάθρα	γὰρ αὕτη προκοπῆς μεγίστης) οὐδὲ
[4, 3]	τά τε ὀργῆς καὶ θυμοῦ	βάραθρα,	ἃ διαπηδᾶν ἀνάγκη καὶ πᾶσαν
[4, 3]	τε Ἐπίχαρμος Μέμνασο ἀπιστεῖν» φησίν·	ἄρθρα	ταῦτα τῶν φρενῶν. Αὐτίκα τὸ
[4, 7]	διότι Τὸ φρόνημα τῆς σαρκὸς	ἔχθρα	εἰς θεὸν» ὁ ἀπόστολος ἐξη-
[4, 13]	προαιρέσεως προσαγορευθέντες· οὐθὲν γὰρ ἡ	ἔχθρα	οὐδ´ ἡ ἁμαρτία ἄνευ τοῦ
[4, 26]	διὰ Ἱερεμίου τοῦ πνεύματος· Καὶ	διέσπειρα	αὐτοὺς ὡς φρύγανα πετώμενα ὑπὸ
[4, 8]	οὐκ ἐδήλωσεν, ἀλλὰ καὶ τὴν	χεῖρα	ἐπὶ τοῦ πυρὸς θεὶς καθαπερεὶ
[4, 7]	ἀνθρώποις μόνη οὐκ ἐκ θυραίων	τἀπίχειρα	λαμβάνει, αὐτὴ δ´ ἑαυτὴν ἆθλα
[4, 19]	πίστει θεοῦ· λαμβάνει δ´ εὐθὺς	τἀπίχειρα	τῆς πίστεως ἀριστεύσασα γυνὴ κατὰ
[4, 13]	γενομένου, ταῦτ´ ἐν εἰκόνος αἰσθητῆς	μοίρᾳ	ἐν τῇ Γενέσει περὶ τὴν
[4, 3]	κόσμῳ, ἀλλὰ χωρὶς νόμου ἁμαρτία	νεκρὰ›	ἀντᾴδομεν αὐτοῖς. Ὅταν γὰρ ἀφέλῃς
[4, 6]	ταῦτα γὰρ μεγάλα, τὰ δὲ	μικρὰ»	καὶ περὶ τὸν βίον, ταῦτα
[4, 1]	ὄντι γνωστικὴν φυσιολογίαν μέτιμεν, τὰ	μικρὰ	πρὸ τῶν μεγάλων μυηθέντες μυστηρίων,
[4, 20]	τὸ κρῖνόν ἐστιν, ἀλλὰ νοῦς	ὁρᾷ,	καὶ τὰ ἐπὶ τούτοις. Πάνυ
[4, 7]	λαλοῦντος» φησίν, ἐρεῖ· ἰδοὺ πάρειμι.	Ὅρα	τὸν ἀήττητον βοηθόν, τὸν ὑπερασπίζοντα
[4, 22]	ἑλόμενος· Οὐ γὰρ ἐν γαστρὸς	βορᾷ	τὸ χρηστὸν εἶναι διειλήφαμεν. Ἀκήκοεν
[4, 26]	αἱ αἱρέσεις, ἀγαθὸν θεὸν τὸν	παντοκράτορα	κηρυττούσης τῆς γραφῆς καὶ ἀναίτιον
[4, 1]	ἕνα δεικνύναι θεὸν καὶ κύριον	παντοκράτορα	τὸν διὰ νόμου καὶ προφητῶν,
[4, 5]	οἱ γείνατο κοῦρον, ὃς οὐκ	ἠλέκτορα	εἶδεν, φησὶν ὁ Χαλκιδεὺς Εὐφορίων.
[4, 20]	τοῦ λόγου ἐάν τε ζῆν,	συλλήπτορα	καὶ κοινωνὸν τῆς τοιαύτης πράξεως
[4, 11]	ὡς ἀδικοῦσιν ἡμῖν ὁ δικαστὴς	ἀφορᾷ·	οὐ γὰρ οἶδεν τὰ καθ´
[4, 18]	γοῦν καὶ τὰ τούτων ἆθλα	διάφορα·	τῷ μὲν γνωστικῷ ἡτοίμασται Ἃ
[4, 5]	ὑγιείας· ἀλλ´ ἀμφότερα ταῦτα λέγουσιν	ἀδιάφορα	εἶναι. Καίτοι καὶ Ἰὼβ ἐγκρατείας
[4, 5]	ψυχὴν γίνεται, ἐφ´ ἣν ἡ	ἀναφορά.	Ἐν ταύτῃ γὰρ μαθεῖν ἀνάγκη
[4, 19]	καὶ ἡ τοῦ Ἀβραὰμ γυνὴ	Σάρρα	ἡ μακαρία αὐτὴ τοὺς ἐγκρυφίας
[4, 12]	αὐτῶν λέγοι κολάζεσθαι μὲν τὸν	μάρτυρα	διὰ τὰς πρὸ τῆσδε τῆς
[4, 6]	διδάσκει ἐν πάσῃ περιστάσει τὸν	μάρτυρα	ζητεῖν· ὃς ἐὰν πτωχὸς ᾖ
[4, 4]	Πλάτων εἶπεν, ὃν μάλιστα ἐπιβοῶνται	μάρτυρα	τὴν γένεσιν κακίζοντες, ἐπιμελεῖσθαι σώματος
[4, 9]	διδάξει ὑμᾶς ἐν αὐτῇ τῇ	ὥρᾳ	τί δεῖ εἰπεῖν. Τοῦτον ἐξηγούμενος
[4, 22]	καιρὸν» κατὰ τὸν ἀπόστολον, ὅτι	ὥρα	ὑμᾶς ἤδη ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι·
[4, 25]	ἐπανάβασιν, εἴτε καὶ ἡ ἀπλανὴς	χώρα	ἡ πλησιάζουσα τῷ νοητῷ κόσμῳ
[4, 25]	ἀνθρώποις ζήσεσθαί φησι· νοῦς δὲ	χώρα	ἰδεῶν, νοῦς δὲ ὁ θεός.
[4, 25]	ἄστεσιν Ὅταν γὰρ ψυχὴ γενέσεως	ὑπεξαναβᾶσα	καθ´ ἑαυτήν τε ᾖ καὶ
[4, 5]	τῆς ἡδονῆς ἡ ἀλγηδὼν ἡ	προϋπάρξασα	γίνεται· ἀγαθοῦ δὲ ποιητικὸν τὸ
[4, 20]	ξυνάορον, ἁρετὴ δὲ ὤνησε πολλάς·	πᾶσα	γὰρ ἀγαθὴ γυνή, ἥτις ἀνδρὶ
[4, 8]	Εὐριπίδης ποικίλως γράφει· ποτὲ μὲν	Πᾶσα	γὰρ ἀνδρὸς κακίων ἄλοχος, κἂν
[4, 8]	γήμῃ τὴν εὐδοκιμοῦσαν· ποτὲ δὲ	πᾶσα	γὰρ δούλη ἐστὶν ἀνδρὸς ἡ
[4, 26]	λέγοντα Πᾶσα σὰρξ χόρτος καὶ	πᾶσα	δόξα ἀνθρώπου ὡς ἄνθος χόρτου·
[4, 3]	ἀγαπῶν κακὸν οὐκ ἐργάζεται καὶ	πᾶσα	ἐντολὴ ἐν τούτῳ ἀνακεφαλαιοῦται, τῷ
[4, 8]	εὐδαίμονος ὑπηρεσίας. Μεστὴ μὲν οὖν	πᾶσα	ἡ ἐκκλησία τῶν μελετησάντων τὸν
[4, 4]	πρὸς θεὸν ὁμολογία μαρτυρία ἐστί,	πᾶσα	ἡ καθαρῶς πολιτευσαμένη ψυχὴ μετ´
[4, 5]	ἡδονῶν, τινὰς δὲ φεύγομεν, οὐ	πᾶσα	ἡδονὴ ἀγαθόν. Ὁμοίως δὲ καὶ
[4, 26]	γένεσιν φάσκοι παραθεὶς Ἡσαΐαν λέγοντα	Πᾶσα	σὰρξ χόρτος καὶ πᾶσα δόξα
[4, 19]	τῶν ἀλλοφύλων ἐξέρχεται, τοῦ παντὸς	καταφρονήσασα	κινδύνου, ὑπὲρ τῆς πατρίδος ἑαυτὴν
[4, 8]	ἁμίλλῃ τῶν πόνων ἡ γυνὴ	ἀποκυήσασα	τὸ βρέφος ἀνελομένη οἴκαδε φέρει.
[4, 19]	δ´ εὐθὺς τἀπίχειρα τῆς πίστεως	ἀριστεύσασα	γυνὴ κατὰ τοῦ πολεμίου τῆς
[4, 22]	οὔ, ἀλλ´ ἐν ἕξει εὐποιίας	καταστᾶσα	μήτε διὰ δόξαν ἔτι ἤ,
[4, 17]	καὶ τὸ πονηρὸν ἐνώπιόν σου	ἐποίησα.	λέγει γάρ που ἡ γραφή·
[4, 6]	καὶ ἰδοὺ οὐκ ἦν· καὶ	ἐζήτησα	αὐτὸν καὶ οὐχ εὑρέθη ὁ
[4, 6]	Κύριε, καὶ εἴ τινός τι	ἐσυκοφάντησα,	τετραπλοῦν ἀποδίδωμι. Ἐφ´ οὗ καὶ
[4, 22]	Τῶν τοιούτων εὖ ἴσθι ὅτι	περιαιρεθεῖσα	ἡ ὑπόσχεσις ἡ προεπηγγελμένη καὶ
[4, 19]	ἐν συγκλεισμῷ τῆς πόλεως γενομένης	δεηθεῖσα	τῶν πρεσβυτέρων εἰς μὲν τὴν
[4, 19]	φέρεται σεμνότητος κἀκεῖνο τὸ ἀπόφθεγμα·	ἐρωτηθεῖσα	γάρ, ποσταία γυνὴ ἀπὸ ἀνδρὸς
[4, 23]	οἰκείωσιν, κύριε. Καλὴ γὰρ ἡ	κτισθεῖσα	δὴ οἰκονομία καὶ πάντα εὖ
[4, 19]	καὶ Ἰουδὶθ ἡ ἐν γυναιξὶ	τελειωθεῖσα	ἐν συγκλεισμῷ τῆς πόλεως γενομένης
[4, 3]	πρὸς τοὺς ἄνω σπεύδειν συγγενεῖς,	ἀποστραφεῖσα	τῶν τοῦ σώματος ἐπιθυμιῶν πρός
[4, 26]	ἃ οὐκ ἠπιστάμην; ἐγὼ δὲ	ἐφαύλισα	ἐμαυτὸν ἡγησάμενος ἐμαυτὸν εἶναι γῆν
[4, 17]	τοῦ Ἰεσσαί· ἐν ἐλαίῳ ἁγίῳ	ἔχρισα	αὐτόν· ἀλλὰ καὶ αὐτὸς λέγει
[4, 25]	καὶ ἐπιστήμη καὶ ἀλήθεια καὶ	ὅσα	ἄλλα τούτῳ συγγενῆ, καὶ δὴ
[4, 5]	ἐπιστροφῆς ἐστι παραδείγματα ἐνδόξως ἡγιασμένα.	Ὅσα	γὰρ ἐγράφη, λέγει, εἰς τὴν
[4, 22]	ἀγάπης καὶ περικεφαλαίαν ἐλπίδα σωτηρίου.	Ὅσα	δ´ αὖ περὶ ὕπνου λέγουσι,
[4, 13]	ἐκ συζυγίας προέρχεται, πληρώματά ἐστιν,	ὅσα	δὲ ἀπὸ ἑνός, εἰκόνες. Ἐπεὶ
[4, 26]	τε καὶ ἀπόκτητα εἰδὼς πάντα.	Ὅσα	δὲ τριττὰ εἶναι ἀγαθὰ οἱ
[4, 19]	ἄκοντος ἐκείνου πρᾶξαί ποτε πλὴν	ὅσα	εἰς ἀρετήν τε καὶ σωτηρίαν
[4, 23]	καταλαβέσθαι καλὰ μὲν εἶναι πάντα	ὅσα	εἰς χρῆσιν ἡμῶν ἐκτίσθη, ὡς
[4, 13]	εἰς δόξαν τοῦ ἀοράτου, ἐπεὶ	ὅσα	ἐκ συζυγίας προέρχεται, πληρώματά ἐστιν,
[4, 1]	τῶν γραφῶν ἔκθεσις παραδοθήσεται καὶ	ὅσα	ἐν τοῖς πρὸ τούτου Στρωματεῦσι
[4, 7]	τε γῆν, τά τε ἄλλα	ὅσα	ἡμεῖς ὀνόμασιν γινώσκομεν. Τοῖς μὲν
[4, 17]	γνώσεως, πάντα τάξει ποιεῖν ὀφείλομεν,	ὅσα	ὁ δεσπότης ἐπιτελεῖν ἐκέλευσεν, κατὰ
[4, 15]	οὗ ἐγὼ εὐχαριστῶ; πάντα οὖν	ὅσα	ποιεῖτε εἰς δόξαν θεοῦ ποιεῖτε·
[4, 6]	δελέατα τά τε ἄλλα πάθη,	ὅσα	πολεμεῖ τὸν λογισμόν, τιθασεύσαντες καὶ
[4, 15]	ποιεῖτε εἰς δόξαν θεοῦ ποιεῖτε·	ὅσα	ὑπὸ τὸν κανόνα τῆς πίστεως
[4, 22]	ἀνθρώπων διαλεγόμενος· Ἀνθρώπους μένει ἀποθανόντας	ἅσσα	οὐκ ἔλπονται οὐδὲ δοκέουσιν. Θείως
[4, 8]	θηρεύουσι καὶ τὰς ποίμνας φυλάττουσι.	Κρῆσσα	κύων ἐλάφοιο κατ´ ἴχνιον ἔδραμε
[4, 14]	καὶ ἐνέργεια λέγεται, ἔργον ἡμέτερον	οὖσα	ἡ τοιάδε ἐνέργεια) Οὐ δυνήσεται
[4, 11]	γὰρ ἡ ἡμετέρα πίστις, φῶς»	οὖσα	τοῦ κόσμου» ἐλέγχει τὴν ἀπιστίαν.
[4, 6]	τε καὶ καλὴν τὴν διοίκησιν	λέγουσα,	ἐν ἐπιστήμῃ θείων καὶ ἀνθρωπίνων
[4, 18]	τὴν ἐπιθυμίαν τῷ ἐραστῇ πεπληρωκέναι	λέγουσα.	ἧκον οὖν ἐπὶ τὸν κριτήν.
[4, 8]	ἀδούλωτος ἄνω περιπολεῖ, τὸ σῶμα	παραδοῦσα	τοῖς τούτου μόνου ἔχεσθαι δυναμένοις.
[4, 20]	σωφρονεῖν ἐπίσταται. Εἶτα οἷον παραινέσεις	διδοῦσά	φησι· Πρῶτα μέν γε τοῦθ´
[4, 19]	κινδύνου, ὑπὲρ τῆς πατρίδος ἑαυτὴν	ἐπιδοῦσα	τοῖς πολεμίοις ἐν πίστει θεοῦ·
[4, 2]	δὴ ´πειτα πέλει, χαλεπή περ	ἐοῦσα.	Στενὴ» γὰρ τῷ ὄντι καὶ
[4, 21]	τῆς παλαιᾶς ἤρτηται διαθήκης, ἐκεῖθεν	ἀναπνέουσα	καὶ λαλοῦσα· ἡ γὰρ εἰς
[4, 4]	πρὸς δὲ καὶ τὴν ἔξοδον,	προχέουσα.	Αὐτίκα ὁ κύριος ἐν τῷ
[4, 25]	καὶ ἡ ἀπλανὴς χώρα ἡ	πλησιάζουσα	τῷ νοητῷ κόσμῳ ὀγδοὰς λέγοιτο,
[4, 5]	ψυχήν, περὶ τοὺς πορισμοὺς διατρίβειν	ἀναγκάζουσα	τὸν μὴ ὅλον ἑαυτὸν δι´
[4, 20]	τοιαύτης πράξεως τὸν θεὸν εἶναι	νομίζουσα,	τὸν τῷ ὄντι παραστάτην καὶ
[4, 18]	εἴργει τῆς εἰσόδου, ἣ δὲ	ἐκμαθοῦσα	τὸ γεγονὸς ἀπῄτει τὸν μισθόν,
[4, 18]	μήτε ἀδικοῦσα μήτε ἀνταδικοῦσά ποτε,	ἀγαθοποιοῦσα	δὲ πρὸς πάντας ἁπαξαπλῶς κατ´
[4, 18]	πλησίον κακὸν οὐκ ἐργάζεται, μήτε	ἀδικοῦσα	μήτε ἀνταδικοῦσά ποτε, ἀγαθοποιοῦσα δὲ
[4, 18]	οὐκ ἐργάζεται, μήτε ἀδικοῦσα μήτε	ἀνταδικοῦσά	ποτε, ἀγαθοποιοῦσα δὲ πρὸς πάντας
[4, 8]	ποτὲ ἡ μὲν γυνὴ φαύλῳ	συνοικοῦσα	ἀνδρί, ὁ δὲ υἱὸς ἐὰν
[4, 16]	ἐπάγει, κάθαρσιν ἔνδοξον τὸ μαρτύριον	διδάσκουσα·	Καὶ ὀλίγα παιδευθέντες μεγάλα εὐεργετηθήσονται,
[4, 21]	ἤρτηται διαθήκης, ἐκεῖθεν ἀναπνέουσα καὶ	λαλοῦσα·	ἡ γὰρ εἰς Χριστὸν πίστις
[4, 23]	ἡ διδαχὴ μεταρυθμίζει τὸν ἄνθρωπον,	μεταρυθμοῦσα	δὲ φύσις ποιεῖ, καὶ διήνεγκεν
[4, 12]	διὰ τὴν ἀλήθειαν διωκομένη καὶ	ὑπομένουσα,	ποῦ δὲ ἔπαινος ὁμολογήσαντος ἢ
[4, 1]	περὶ κοσμογονίας ἤρτηται λόγου, ἐνθένδε	ἀναβαίνουσα	ἐπὶ τὸ θεολογικὸν εἶδος. Ὅθεν
[4, 7]	Ἥ τε Ἀντιγόνη τοῦ Κρεοντείου	καταφρονοῦσα	κηρύγματος θαρσοῦσά φησιν· Οὐ γάρ
[4, 26]	ὁ καιρὸς τῆς ἀποδημίας καλῇ,	ἀπολείπουσα	τὸ σκῆνος. Πάροικος» φησίν, ἐν
[4, 23]	ἐν παραστάσει γε νοουμένη ἑαυτὴν	ἐπισκοποῦσα	καὶ θεωροῦσα ἀδιαλείπτως ἐξομοιοῦται κατὰ
[4, 23]	γε νοουμένη ἑαυτὴν ἐπισκοποῦσα καὶ	θεωροῦσα	ἀδιαλείπτως ἐξομοιοῦται κατὰ δύναμιν θεῷ.
[4, 19]	σεμνότητος ὑπερβολῇ καὶ μέχρι θανάτου	χωροῦσα	πρὸς τῶν ἀκολάστων ἐραστῶν κατακρινομένη
[4, 22]	ἐξίσταταί ποθ´ ἑαυτῆς ἡ ἕξις	ἀποπεσοῦσα	τοῦ ἕξις εἶναι, εἴτ´ οὖν
[4, 7]	Ἀντιγόνη τοῦ Κρεοντείου καταφρονοῦσα κηρύγματος	θαρσοῦσά	φησιν· Οὐ γάρ τί μοι
[4, 6]	ἐπὶ παντὶ τῷ συμβαίνοντι ἄτρεπτον	φυλάσσουσα	τὸ εἰρηνικόν, ἁγίαν τε καὶ
[4, 7]	ὡς προσῆκόν ἐστι, γνωστικῶς ἤδη	παιδεύουσα.	Ἕλληνες γὰρ οὐκ οἶδ´ ὅπως
[4, 6]	εὐεργεσίαν δὲ ἀγάπη ἐπαγγέλλεται ἡ	κυριεύουσα	τοῦ σαββάτου κατ´ ἐπανάβασιν γνωστικήν.
[4, 19]	ἀντετάξατο δεξιάς, τυραννικὸν διὰ πίστεως	ἀναλύουσα	δόγμα· καὶ δὴ τὸν μὲν
[4, 6]	κυρίῳ πλουσίου καὶ πένητος εἰκόνα	δεικνύουσα;	τί δὲ Οὐδεὶς δύναται δυσὶ
[4, 20]	μή τις ῥίζα πικρίας ἄνω	φύουσα	ἐνοχλῇ καὶ δι´ αὐτῆς μιανθῶσιν
[4, 26]	ἡ ἀπόφασις τοῦ κυρίου ὧδε	ἔχουσα·	Δικαίων εἰσακούει ὁ θεός, ἀσεβεῖς
[4, 22]	δ´ ὑδρηναμένη, καθαρὰ χροῒ εἵματ´	ἔχουσα,	Ἡ Πηνελόπη ἐπὶ τὴν εὐχὴν
[4, 19]	μὲν συνεστρατήγησεν τῷ προφήτῃ πασῶν	ἐξάρχουσα	τῶν κατὰ σοφίαν παρ´ Ἑβραίοις
[4, 22]	ἀδιάστατον γενομένη καὶ ἀίδιος θεωρία,	ζῶσα	ὑπόστασις μένει. Εἰ γοῦν τις
[4, 15]	ὢν ἐκ πάντων πᾶσιν ἐμαυτὸν	ἐδούλωσα,	φησίν, ἵνα τοὺς πάντας κερδήσω,
[4, 6]	ἐπιστήμῃ θείων καὶ ἀνθρωπίνων πραγμάτων	καθεστῶσα,	δι´ ἧς τὰς ἐν τῷ
[4, 23]	τὴν ἀμετάτρεπτον τοῦ ἀεὶ θεῖν	τὰ	ἀγαθὰ ἕξιν. Αὐτίκα ὁ σωτὴρ
[4, 25]	καὶ πνεύματι, Οὐκ εἰσελεύσεται εἰς	τὰ	ἅγια ἀπὸ τῶν ἀλλογενῶν ἐν
[4, 15]	Ὁ γὰρ ἀπόστολος πάντα» φησὶ	Τὰ	ἄλλα ὠνεῖσθε ἐκ μακέλλου μηδὲν
[4, 26]	ψυχή, ὁ θεὸς γὰρ ἐπὶ	τὰ	ἀμείνω πάντα ἐργάζεται, ἀλλ´ ἡ
[4, 6]	Πλάτων δὲ τῆς ψυχῆς ἐπὶ	τὰ	ἀμείνω περιαγωγὴν λαβούσης καὶ μεταστροφὴν
[4, 22]	λάβοι παρὰ τοῦ θεοῦ πράττειν	τὰ	ἀπηγορευμένα ἀτιμώρητος {τε} ὤν, οὐδ´
[4, 8]	τὸ διάφορον ἀνδρὸς καὶ γυναικός,	τὰ	αὐτὰ ἂν ἑκάτερον αὐτῶν ἔδρα
[4, 22]	τὸν νοῦν ἐν τῇ κατὰ	τὰ	αὐτὰ σχέσει· αὕτη δὲ νοῦ
[4, 22]	δ´ αὖ περὶ ὕπνου λέγουσι,	τὰ	αὐτὰ χρὴ καὶ περὶ θανάτου
[4, 17]	ἡμῖν τούτων, καὶ ἐγκεκυφότες εἰς	τὰ	βάθη τῆς θείας γνώσεως, πάντα
[4, 8]	κατέτηκεν ἀτρέπτῳ πάνυ τῷ παραστήματι.	Τὰ	γὰρ Ἀναξάρχου σιωπῶ Πτίσσε» ἐπιβοῶντος
[4, 7]	περιπατοῦντες οὐ κατὰ σάρκα στρατευόμεθα·	τὰ	γὰρ ὅπλα τῆς στρατείας ἡμῶν
[4, 3]	τὸ δὲ τέλος ζωὴν αἰώνιον.	Τὰ	γὰρ ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος,
[4, 24]	αὐτοῖς μόνοις κολάζονται· παρῆλθε γὰρ	τὰ	γενόμενα οὐδὲ ἀγένητον γένοιτ´ ἄν
[4, 19]	ἐπαναστέλλεσθαι τὸν χιτῶνα καθ´ ὅσον	τὰ	γυμνὰ τὸ ὕδωρ ἔσκεπεν, εἶτα
[4, 23]	τὰ μὲν δυσπόριστα οὐκ ἀναγκαῖα,	τὰ	δὲ ἀναγκαῖα εὐπόριστα γεγενῆσθαι φιλαγάθως
[4, 26]	τὸν μὲν οὐρανὸν κυρίως πόλιν,	τὰ	δὲ ἐπὶ γῆς ἐνταῦθα οὐκέτι
[4, 24]	τὰ μὲν γὰρ προενεργηθέντα ἀφείθη,	τὰ	δὲ ἐπιγινόμενα ἐκκαθαίρεται. Περὶ τῶν
[4, 26]	καιρὸν προϊόντος τοῦ λόγου διαληψόμεθα,	τὰ	δὲ ἔργα κεκραγότα ἔχειν ὀφείλομεν
[4, 6]	τὰ μὲν αὐτὰ καθ´ ἑαυτά,	τὰ	δὲ μετέχοντα τῶν ἀγαθῶν, ὡς
[4, 6]	τὴν δικαιοσύνην, ταῦτα γὰρ μεγάλα,	τὰ	δὲ μικρὰ» καὶ περὶ τὸν
[4, 25]	καὶ δίδωσιν ὄργια. Κἂν πύθῃ·	τὰ	δὲ ὄργια ἐστὶ τίν´ ἰδέαν
[4, 23]	καὶ οὐ ταύτῃ ἄφοβος ᾗ	τὰ	δεινὰ οὐκ ἐκκλίνει οὐδὲ μὴν
[4, 6]	τὰς ἀπειλὰς καὶ τῆς ἐπιθυμίας	τὰ	δελέατα τά τε ἄλλα πάθη,
[4, 5]	εὐλογῶν τὸν πλάσαντα, φέρων οὕτω	τὰ	δεύτερα ὡς καὶ τὰ πρότερα,
[4, 9]	διαρρήδην ὁ κύριος εἴρηκεν, καὶ	τὰ	διαφόρως γεγραμμένα συντάξωμεν· Λέγω δὲ
[4, 12]	ἀπέμφασις γένοιτο; Ἀλλὰ πρὸς μὲν	τὰ	δόγματα ἐκεῖνα, εἰ μετενσωματοῦται ἡ
[4, 6]	Ἐξολεθρεύσαι κύριος πάντα τὰ χείλη	τὰ	δόλια καὶ γλῶσσαν μεγαλορήμονα, τοὺς
[4, 6]	τοῦτο Ἄλαλα γενηθήτω τὰ χείλη	τὰ	δόλια· τὰ λαλοῦντα κατὰ τοῦ
[4, 13]	ὑμῶν μεριμνήσει· οἱ πάντες γὰρ	τὰ	ἑαυτῶν ζητοῦσιν, οὐ τὰ Ἰησοῦ
[4, 8]	ἀγαπᾶν τὰς ἑαυτῶν γυναῖκας ὡς	τὰ	ἑαυτῶν σώματα. Ὁ ἀγαπῶν τὴν
[4, 3]	Εἰς ὑπακοὴν πίστεως εἰς πάντα	τὰ	ἔθνη γνωρισθέντος, μόνῳ σοφῷ θεῷ
[4, 12]	ἐν πάθει ἐπιθυμίας καθάπερ καὶ	τὰ	ἔθνη τὰ μὴ εἰδότα τὸν
[4, 6]	εὐποιίᾳ. Αὐτίκα τὸν καυχώμενον τελείως	τὰ	ἐκ τοῦ νόμου προστάγματα πεπληρωκέναι
[4, 6]	δέ φασί τινες αὐτὸν εἰρηκέναι	τὰ	ἐν τῇ ψυχῇ ἀλλότρια, καὶ
[4, 14]	καὶ ἐξουσίαι τοῦ σκότους) οὔτε	τὰ	ἐνεστῶτα» ἐν οἷς ἐσμεν κατὰ
[4, 22]	εἰλικρίνεια καὶ τελευταία ἡ κατὰ	τὰ	ἐνύπνια ἀναμαρτησία. Ἱκανὴ δέ, οἶμαι,
[4, 19]	ἐυρρεῖος ποταμοῦ Νείλοιο ἄνακτος, καὶ	τὰ	ἑξῆς. ᾄδουσι δὲ οἱ λοιποὶ
[4, 17]	νομίμοις τοῦ θεοῦ ἐπορεύεσθε» Καὶ	τὰ	ἑξῆς. Εἶτ´ ἐμφανέστερον· Ἀτενίσωμεν οὖν
[4, 4]	ἢ μητέρα ἢ ἀδελφοὺς» καὶ	τὰ	ἑξῆς Ἕνεκεν τοῦ εὐαγγελίου καὶ
[4, 7]	ἀπαλλαγή, ἕρμαιον ἂν ἦν» καὶ	τὰ	ἑξῆς. Οὐκ ἔστιν οὖν κατὰ
[4, 26]	σου καὶ χρεμετισμός σου» Καὶ	τὰ	ἑξῆς. Τοῦτο γὰρ Τὸ ἄνθος
[4, 13]	εἰκόνι τοῦ πνεύματος, καὶ καθόλου	τὰ	ἐπὶ τοῦ Δημιουργοῦ λεγόμενα τοῦ
[4, 20]	ἐστιν, ἀλλὰ νοῦς ὁρᾷ, καὶ	τὰ	ἐπὶ τούτοις. Πάνυ γὰρ κυρίως
[4, 19]	ἡ Λεοντέως γυνὴ τοῦ Λαμψακηνοῦ	τὰ	Ἐπικούρεια ἐφιλοσόφει καθάπερ Μυῖα ἡ
[4, 18]	πίστιν ὥστε ὄρη μεθιστάναι» καὶ	τὰ	ἐπισκοτοῦντα ἀποβαλεῖν πάθη, μὴ δι´
[4, 22]	προσώπου αὐτοῦ, ἀποδοῦναι ἑκάστῳ κατὰ	τὰ	ἔργα αὐτοῦ» Ἃ ὀφθαλμὸς οὐκ
[4, 14]	ἡμῖν δι´ ἀνθρώπων τῶν ζηλούντων	τὰ	ἔργα αὐτοῦ ἐν τῷ ἐπιγείῳ
[4, 26]	Ἰδοὺ γὰρ ὁ θεὸς καὶ	τὰ	ἔργα αὐτοῦ. Θεὸν χρὴ μιμεῖσθαι
[4, 26]	ἔργα. Καὶ ἰδοὺ ἄνθρωπος καὶ	τὰ	ἔργα αὐτοῦ πρὸ προσώπου αὐτοῦ.
[4, 26]	ἡμέρᾳ περιπατοῦντες» Λαμψάτω γάρ σου	τὰ	ἔργα. Καὶ ἰδοὺ ἄνθρωπος καὶ
[4, 8]	ταῦτα ποιῆτε. Φανερὰ δέ ἐστι	τὰ	ἔργα τῆς σαρκός, ἅτινά ἐστι
[4, 22]	δὲ ἡμέρα ἤγγικεν. Ἀποθώμεθα οὖν	τὰ	ἔργα τοῦ σκότους, ἐνδυσώμεθα δὲ
[4, 22]	ἐκεῖ εἶ· ἐὰν ἀπέλθω εἰς	τὰ	ἔσχατα τῆς θαλάσσης, ἐκεῖ ἡ
[4, 6]	ἢ ὥς τινες τῶν μετατιθέντων	τὰ	εὐαγγέλια· Μακάριοι» φησίν, οἱ δεδιωγμένοι
[4, 14]	οἷόν τε οὖν μὴ παθεῖν	τὰ	ἔχθιστα τοὺς ὁμολογοῦντας μὲν ἑαυτοὺς
[4, 25]	τῶν φυσικωτέρων ἐπὶ τὰ προφανέστερα	τὰ	ἠθικά· ὁ γὰρ περὶ ἐκείνων
[4, 26]	Ὑπερβόρεοι καὶ Ἀριμάσπειοι πόλεις καὶ	τὰ	Ἠλύσια πεδία δικαίων πολιτεύματα· ἴσμεν
[4, 5]	εἰκόνες τὰ παλαιὰ κατορθώματα εἰς	τὰ	ἡμεδαπὰ ἐπανορθώματα ἔκκεινται, ἐμφαίνων ὁ
[4, 6]	καταξιώσαντος πρὸς αὐτὸν γενέσθαι, Ἰδοὺ	τὰ	ἡμίση τῶν ὑπαρχόντων μου δίδωμι
[4, 26]	οὔκουν οὐρανόθεν καταπέμπεται δεῦρο ἐπὶ	τὰ	ἥττω ψυχή, ὁ θεὸς γὰρ
[4, 6]	Τὴν δὲ μεταστροφὴν τὴν ἐπὶ	τὰ	θεῖα οἱ μὲν Στωϊκοὶ ἐκ
[4, 25]	Ἐπὶ γοῦν ταῖς ἑπτὰ ἡμέραις	τὰ	ἱερεῖα ὑπὲρ ἁμαρτιῶν θύεται, ἔτι
[4, 13]	γὰρ τὰ ἑαυτῶν ζητοῦσιν, οὐ	τὰ	Ἰησοῦ Χριστοῦ. Μὴ τοίνυν ψυχικοὺς
[4, 11]	δικαστὴς ἀφορᾷ· οὐ γὰρ οἶδεν	τὰ	καθ´ ἡμᾶς οὐδὲ θέλει μαθεῖν,
[4, 12]	αὐτοῖς, εἰ δὲ ἐκ προνοίας	τὰ	καθάρσια, ἐκ προνοίας καὶ αἱ
[4, 19]	Κράτητος γυνή, ἐφ´ ᾗ καὶ	τὰ	κυνογάμια ἐν τῇ Ποικίλῃ ἐτέλεσεν.
[4, 1]	αἱ δόξαι, ἐξιστορητέον καὶ πρὸς	τὰ	κυριώτατα τῶν τοῖς φιλοσόφοις ἐπινενοημένων
[4, 6]	γενηθήτω τὰ χείλη τὰ δόλια·	τὰ	λαλοῦντα κατὰ τοῦ δικαίου ἀνομίαν.
[4, 22]	ὤν, οὐδ´ εἰ καὶ μισθὸν	τὰ	μακάρων ἀγαθὰ λήψεσθαι ἐπὶ τοῖσδε
[4, 5]	τοῦ θεοῦ λαλεῖν» ἐπεὶ καὶ	τὰ	μαρτύρια ἐπιστροφῆς ἐστι παραδείγματα ἐνδόξως
[4, 9]	Ταῦτα μὲν ὁ Ἡρακλέων· καὶ	τὰ	μὲν ἄλλα φαίνεται ὁμοδοξεῖν ἡμῖν
[4, 6]	ἐνέργειά ἐστιν ἀγαθή. Ἀγαθὰ γοῦν	τὰ	μὲν αὐτὰ καθ´ ἑαυτά, τὰ
[4, 8]	τὸ τῶν δαιμόνων ἑλέσθαι σκότος.	Τὰ	μὲν γὰρ ἄλλων ἕνεκα πραττόμενα
[4, 24]	περιπίπτοντας τούτους εἶναι τοὺς παιδευομένους·	τὰ	μὲν γὰρ προενεργηθέντα ἀφείθη, τὰ
[4, 23]	τῷ κυρίῳ ἀπερισπάστως. Ἴσμεν δὲ	τὰ	μὲν δυσπόριστα οὐκ ἀναγκαῖα, τὰ
[4, 19]	ἢ πάντων μάλιστα ἐφ´ ἡμῖν.	Τὰ	μὲν οὖν ἄλλα εἴργειν δύναταί
[4, 6]	ἡτοίμασας αὐτῇ, τίνι γένηται; καὶ	τὰ	μὲν τῆς ἐντολῆς ὧδε ἔχει
[4, 12]	ἐπιθυμίας καθάπερ καὶ τὰ ἔθνη	τὰ	μὴ εἰδότα τὸν κύριον, τὸ
[4, 1]	τῷ ὄντι γνωστικὴν φυσιολογίαν μέτιμεν,	τὰ	μικρὰ πρὸ τῶν μεγάλων μυηθέντες
[4, 23]	τῶν αἰσθητῶν ἀποστροφὴ τὴν πρὸς	τὰ	νοητὰ οἰκείωσιν ἀκολούθως ποιοίη ἄν,
[4, 23]	ἄν, ἔμπαλιν δὲ ἡ πρὸς	τὰ	νοητὰ οἰκείωσις κατὰ φύσιν περιαγωγὴ
[4, 20]	λέγειν. Καὶ αὖθίς που τούτοις	τὰ	ὅμοια· Ἡδὺ δέ, ἢν κακὸν
[4, 19]	τὸ ἀδεὲς τοῦ θανάτου περιποιήσασθαι.	Τὰ	ὅμοια λέγει καὶ ὁ τὴν
[4, 14]	ὑπὲρ τῶν ἐπηρεαζόντων ὑμῖν» καὶ	τὰ	ὅμοια· οἷς προστίθησιν· Ἵνα γένησθε
[4, 8]	αἱρέσεις, φθόνοι, μέθαι, κῶμοι, καὶ	τὰ	ὅμοια τούτοις, ἃ προλέγω ὑμῖν
[4, 19]	διαλεκτικὸς ἐν τῷ Μενεξένῳ, ὧν	τὰ	ὀνόματα παρατίθεται τάδε· Μενεξένη, Ἀργεία,
[4, 26]	ἤλπισας ἐπὶ ψεύδεσι, κἀγὼ ἀποκαλύψω	τὰ	ὀπίσω σου ἐπὶ πρόσωπόν σου,
[4, 22]	ἔργα τοῦ σκότους, ἐνδυσώμεθα δὲ	τὰ	ὅπλα τοῦ φωτός. Ἡμέραν δὲ
[4, 4]	σωμάτιον αἰτοῦντι φέρων προσδίδωσι καὶ	τὰ	πάθη, προαποδυόμενος τοῦ σαρκίου ταῦτα,
[4, 7]	λογίζομαι γὰρ ὅτι οὐκ ἄξια	τὰ	παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ πρὸς
[4, 25]	Ἐὰν μὴ στραφέντες γένησθε ὡς	τὰ	παιδία» καθαροὶ μὲν τὴν σάρκα
[4, 5]	γνωστικόν. Καὶ ὅτι γε εἰκόνες	τὰ	παλαιὰ κατορθώματα εἰς τὰ ἡμεδαπὰ
[4, 26]	τῷ ἑνὶ δηλονότι θεῷ, οὗ	τὰ	πάντα ἔργον τε καὶ κτίσις,
[4, 26]	οὐχ οὕτως ἔχει. ἑνὸς γὰρ	τὰ	πάντα θεοῦ, καὶ οὐκ ἄν
[4, 15]	{μὴ} οἰκοδομουμένοις εἰς τὸ ἀδεῶς	τὰ	παρατιθέμενα ἐσθίειν καὶ ὡς ἔτυχεν
[4, 1]	κατὰ τὴν ἀπαίτησιν τῶν λεχθησομένων	τὰ	παρεπόμενα, καὶ ὡς ὁμοίως {τε}
[4, 1]	κατὰ τὰ προκείμενα ἡμῖν ὑποτυπώσεως	τὰ	περὶ ἀρχῶν φυσιολογηθέντα τοῖς τε
[4, 19]	τὰ Πυθαγόρεια καὶ Ἀριγνώτη ἡ	τὰ	περὶ Διονύσου γραψαμένη· αἱ γὰρ
[4, 1]	μετὰ τὴν ἐπιδρομὴν τῆς θεολογίας	τὰ	περὶ προφητείας παραδεδομένα διαλαβεῖν, ὡς
[4, 13]	ἔχω» φησὶν ἰσόψυχον, ὅστις γνησίως	τὰ	περὶ ὑμῶν μεριμνήσει· οἱ πάντες
[4, 8]	ὥστε καὶ ἀκόντων τινῶν καὶ	τὰ	πλεῖστα ἐνισταμένων, κἂν κολάσεις ἐπαρτῶνται
[4, 7]	ἀσθενῆ πρὸς τὰς δυνάμεις καὶ	τὰ	πνεύματα τῶν ἐξουσιῶν ἀνθίστασθαι; ἀλλ´
[4, 19]	τῆς ποιητρίας Σπαρτιάτας τοὺς ἀλκίμους	τὰ	πολέμια φανείσας μόνον τρέψασθαι καὶ
[4, 8]	ἐρρωμένως. Οὐ γάρ τινας Ἀμαζόνας	τὰ	πολεμικὰ ἀνδρείας ἀσκοῦμεν τὰς γυναῖκας,
[4, 19]	βασιλικαὶ κόραι παρὰ τοῖς Ἑβραίοις	τὰ	πρόβατα ἔνεμον, ὅθεν καὶ ἡ
[4, 1]	ὡς ἔνι μάλιστα τῆς κατὰ	τὰ	προκείμενα ἡμῖν ὑποτυπώσεως τὰ περὶ
[4, 4]	καὶ δι´ αὐτῶν πάντα ποιεῖν	τὰ	πρὸς τὴν γνῶσιν συντείνοντα, τὸ
[4, 5]	μαθεῖν ἀνάγκη τὸν γνωστικῶς πολιτευόμενον	τὰ	προσήκοντα, ἐπεὶ τό γε μὴ
[4, 5]	οὕτω τὰ δεύτερα ὡς καὶ	τὰ	πρότερα, διδάσκων εὖ μάλα τοῖς
[4, 25]	δὴ ἀπὸ τῶν φυσικωτέρων ἐπὶ	τὰ	προφανέστερα τὰ ἠθικά· ὁ γὰρ
[4, 20]	ὃς ἀντὶ βρώσεως μιᾶς ἀπέδοτο	τὰ	πρωτοτόκια, καὶ μή τις ῥίζα
[4, 19]	καθάπερ Μυῖα ἡ Θεανοῦς θυγάτηρ	τὰ	Πυθαγόρεια καὶ Ἀριγνώτη ἡ τὰ
[4, 26]	τῆς ἀκοῆς τῶν ὤτων προσηγόρευσεν,	τὰ	σαρκικὰ τοῖς προσανέχουσι τοῖς αἰσθητοῖς
[4, 26]	πτέρυγες περὶ νώτῳ φησὶ καὶ	τὰ	Σειρήνων ἐρόεντα πέδιλα ἁρμόζεται, βάσομαί
[4, 22]	κατ´ αὐτόν. Καὶ τοιαῦτα μὲν	τὰ	σκοτεινὰ δόγματα· εἰ δὲ καὶ
[4, 7]	οἶδ´ ὅπως ἀνάγκῃ δεδωκότες ἀλόγῳ	τὰ	συμβαίνοντα ἄκοντες πείθεσθαι ὁμολογοῦσιν. Ὁ
[4, 11]	τὸν κύριον βουληθῆναι, ἀλλὰ προφητικῶς	τὰ	συμβήσεσθαι μέλλοντα προειρηκέναι, ὡς διὰ
[4, 17]	γραφή· πνεῦμα κυρίου λύχνος ἐρευνῶν	τὰ	ταμεῖα τῆς γαστρός. καὶ ὅσῳ
[4, 7]	ὀρύττειν ἄργυρον σπείρειν τε γῆν,	τά	τε ἄλλα ὅσα ἡμεῖς ὀνόμασιν
[4, 6]	καὶ τῆς ἐπιθυμίας τὰ δελέατα	τά	τε ἄλλα πάθη, ὅσα πολεμεῖ
[4, 1]	ἢ γυνὴ τὸ γένος τυγχάνῃ·	τά	τε ἑξῆς περί τε πίστεως
[4, 26]	αἰσθήσεων ὀργανοποιίαν πρὸς γνῶσιν συντείνουσαν	τά	τε μέλη καὶ μέρη πρὸς
[4, 3]	χάρακες καὶ τάφροι τῆς ἐπιθυμίας	τά	τε ὀργῆς καὶ θυμοῦ βάραθρα,
[4, 8]	ἀνδράσι, κἂν βελτίους οἱ ἄρρενες	τά	τε πρῶτα ἐν πᾶσι φερόμενοι
[4, 1]	τοὺς ἑτεροδόξους ἀντιρρήσεις ἐκδέχονται πειρωμένους	τά	τε ὑπ´ αὐτῶν προκομιζόμενα ἐγγράφως
[4, 17]	τὸν θεὸν ὁσίως ἴσην παρεχέτωσαν.	Τὰ	τέκνα ἡμῶν τῆς ἐν Χριστῷ
[4, 8]	κυρίῳ. Οἱ πατέρες, μὴ ἐρεθίζετε	τὰ	τέκνα ὑμῶν, ἵνα μὴ ἀθυμῶσιν.
[4, 8]	καὶ μὴ πικραίνεσθε πρὸς αὐτάς.	Τὰ	τέκνα, ὑπακούετε τοῖς γονεῦσι κατὰ
[4, 6]	τῶν φθαρτῶν δόσεως οἰόμενοι ἀντικαταλλάσσεσθαι	τὰ	τῆς ἀφθαρσίας ἐν τῇ τῶν
[4, 8]	καθὼς καὶ προεῖπον, ὅτι οἱ	τὰ	τοιαῦτα πράσσοντες βασιλείαν θεοῦ οὐ
[4, 12]	ὅλων. Λείπεται δὴ συντόμως φάναι	τὰ	τοιαῦτα συμβαίνειν μὴ κωλύσαντος τοῦ
[4, 13]	αὗται ἀλλότρια δὲ ἡμεῖς φαμεν	τὰ	τοῦ κόσμου οὐχ ὡς ἄτοπα,
[4, 17]	ὃς ἂν διδάσκῃ καὶ ποιῇ	τὰ	τοῦ κυρίου κατ´ ἀξίαν· μεγαλόφρονος
[4, 7]	τοῦ κόσμου ἐγενήθημεν. Τοιαῦτα καὶ	τὰ	τοῦ Πλάτωνος ἐν Πολιτείᾳ, κἂν
[4, 6]	πενίαν καὶ τὸν πλοῦτον καὶ	τὰ	τούτοις ὅμοια ἔταξεν· εἰπὼν γὰρ
[4, 18]	γνωστικῶς ἐνεργούμενον. Εἰκότως γοῦν καὶ	τὰ	τούτων ἆθλα διάφορα· τῷ μὲν
[4, 23]	πάντων ἡ διάνοια. Ὅτῳ τοίνυν	τὰ	τῷ ὄντι καλὰ φαίνεται ἥδιστα,
[4, 1]	ποιησόμεθα γενέσεως, ἐν μέρει καὶ	τὰ	τῶν ἑτεροδόξων παρατιθέμενοι καὶ ὡς
[4, 22]	ποικίλη διάθεσις γίνεται τῇ πρὸς	τὰ	ὑλικὰ προσπαθείᾳ. ᾗ μοι δοκοῦσιν
[4, 6]	τῇ συνηθείᾳ τῆς παλαιᾶς ἀναστροφῆς	τὰ	ὑπ´ αὐτῆς ἡμῖν περικτηθέντα καὶ
[4, 6]	οὐκ ἐν τῷ περισσεύειν τινὶ	τὰ	ὑπάρχοντά ἐστιν ἡ ζωὴ αὐτοῦ.
[4, 6]	καὶ τοῦτ´ ἔστι Πώλησόν σου	τὰ	ὑπάρχοντα καὶ δὸς πτωχοῖς, καὶ
[4, 18]	ἵνα καυθήσεται. Κἂν ψωμίσω πάντα	τὰ	ὑπάρχοντά μου, φησίν, οὐ κατὰ
[4, 26]	κτίσις, ὅ τε κόσμος καὶ	τὰ	ὑπερκόσμια. Ἄγαμαι τὸν Ἐπίχαρμον σαφῶς
[4, 2]	ἀποπληρωτέον λόγον. ~Ἔστω δὲ ἡμῖν	τὰ	ὑπομνήματα, ὡς πολλάκις εἴπομεν, διὰ
[4, 8]	τὸν θεὸν ἀγάπη δυσανασχετεῖ πρὸς	τὰ	ὑποπίπτοντα, μένει δὲ ἐλευθέρα, κἂν
[4, 18]	οὖν καὶ μισθῷ προσδοκωμένῳ ἐπικροτῶν	τὰ	χείλη εἰς μαρτυρίαν κυρίου ὁμολογήσω
[4, 6]	εἰπόντας· τὴν γλῶσσαν ἡμῶν μεγαλυνοῦμεν,	τὰ	χείλη ἡμῶν παρ´ ἡμῖν ἐστι·
[4, 6]	Καὶ πάλιν· Ἐξολεθρεύσαι κύριος πάντα	τὰ	χείλη τὰ δόλια καὶ γλῶσσαν
[4, 6]	αὐτοῦ. Διὰ τοῦτο Ἄλαλα γενηθήτω	τὰ	χείλη τὰ δόλια· τὰ λαλοῦντα
[4, 19]	κόραι παρὰ τοῖς Ἑβραίοις τὰ	πρόβατα	ἔνεμον, ὅθεν καὶ ἡ παρ´
[4, 7]	ὅλην τὴν ἡμέραν, ἐλογίσθημεν ὡς	πρόβατα	σφαγῆς. Ἀλλ´ ἐν τούτοις πᾶσιν
[4, 6]	ἀπειλὰς καὶ τῆς ἐπιθυμίας τὰ	δελέατα	τά τε ἄλλα πάθη, ὅσα
[4, 24]	μόνας δὲ τὰς ἀκουσίους καὶ	κατὰ	ἄγνοιαν ἀφίεσθαι, καθάπερ ἀνθρώπου τινός,
[4, 22]	ἀεὶ νοεῖν, οὐσία τοῦ γινώσκοντος	κατὰ	ἀνάκρασιν ἀδιάστατον γενομένη καὶ ἀίδιος
[4, 6]	καὶ μισθοὶ καὶ μοναὶ πλείονες	κατὰ	ἀναλογίαν βίων· Ὃς γὰρ ἂν
[4, 12]	προσθῶμεν· ποῦ ἔτι ἡ πίστις	κατὰ	ἀνταπόδοσιν τῶν προημαρτημένων τοῦ μαρτυρίου
[4, 23]	τὴν ἀληθῶς εὐχάριστον ἐκλογὴν οὐ	κατὰ	ἀπεκλογὴν τῶν ἑτέρων ὡς φαύλων,
[4, 25]	σάρκα ἅγιοι δὲ τὴν ψυχὴν	κατὰ	ἀποχὴν κακῶν ἔργων, δεικνύντος τοῦ
[4, 8]	δ´ ἡμῖν τὴν αὐτὴν φύσιν	κατὰ	γένος ἕκαστον τὴν αὐτὴν καὶ
[4, 6]	τὸ κατὰ μίμησιν ἑλέσθαι τοῦ	κατὰ	γνῶσιν ἑλομένου, ὡς τὸ πεπυρωμένον
[4, 13]	κτήσει ὄντα ἀλλότρια καὶ τῶν	κατὰ	διαδοχὴν ὑπάρχοντα, χρήσει δὲ ἑκάστου
[4, 3]	Ζεὺς ἀνέρος, εὖτ´ ἄν μιν	κατὰ	δούλιον ἦμαρ ἕλῃσι. Δούλους δὲ
[4, 22]	διαφυλάττειν προστάττει. Αὕτη γὰρ ἡ	κατὰ	δύναμιν ἐξομοίωσις πρὸς θεὸν τὸ
[4, 23]	ἐπισκοποῦσα καὶ θεωροῦσα ἀδιαλείπτως ἐξομοιοῦται	κατὰ	δύναμιν θεῷ. ~Αὐτίκα τὸ ἐφ´
[4, 21]	ἐλυπήθητε εἰς μετάνοιαν· ἐλυπήθητε γὰρ	κατὰ	θεόν, ἵνα ἐν μηδενὶ ζημιωθῆτε
[4, 21]	ζημιωθῆτε ἐξ ἡμῶν. Ἡ γὰρ	κατὰ	θεὸν λύπη μετάνοιαν εἰς σωτηρίαν
[4, 21]	Ἰδοὺ γὰρ αὐτὸ τοῦτο τὸ	κατὰ	θεὸν λυπηθῆναι ὑμᾶς πόσην κατειργάσατο
[4, 19]	τὸν Ἁρμόδιον καὶ Ἀριστογείτονα τὴν	κατὰ	Ἱππάρχου ἐπιβουλὴν οὐδ´ ὁπωστιοῦν ἐξεῖπεν
[4, 26]	σαφὲς ποιήσει Ἱερεμίας ὁ προφήτης	κατὰ	Ἰωακεὶμ καὶ τῶν ἀδελφῶν αὐτοῦ
[4, 12]	ὃν ἐν ὑστέρῳ σκοπεῖν ἀποκείσεται	κατὰ	καιρὸν διαλαμβάνουσιν. ~Οὐαλεντῖνος δὲ ἔν
[4, 26]	δὲ περὶ μὲν τῆς εὐχῆς	κατὰ	καιρὸν προϊόντος τοῦ λόγου διαληψόμεθα,
[4, 17]	ὅσα ὁ δεσπότης ἐπιτελεῖν ἐκέλευσεν,	κατὰ	καιροὺς τεταγμένους. Ὁ σοφὸς τοίνυν
[4, 13]	~Οὐαλεντῖνος δὲ ἔν τινι ὁμιλίᾳ	κατὰ	λέξιν γράφει· Ἀπ´ ἀρχῆς ἀθάνατοί
[4, 9]	ὁ τῆς Οὐαλεντίνου σχολῆς δοκιμώτατος	κατὰ	λέξιν φησὶν ὁμολογίαν εἶναι τὴν
[4, 6]	μὲν τῆς ἐντολῆς ὧδε ἔχει	κατὰ	λέξιν· Φυλάσσεσθε τοίνυν ἀπὸ πάσης
[4, 20]	τόδε; Ἀγιάζεται γοῦν καὶ γάμος	κατὰ	λόγον τελειούμενος, ἐὰν ἡ συζυγία
[4, 5]	παρούσης ἀλγηδόνος αἱρεῖται. Εἰ δὲ	κατὰ	μὲν δίψαν ἡ ἀλγηδὼν νοεῖται,
[4, 6]	εἴ γε καὶ αὐτὴ αὑτὴν	κατὰ	μετάθεσιν ἀποσπᾷ. Ὁ γὰρ εὑρὼν
[4, 6]	ἴσης. Διαφέρει δ´, οἶμαι, τὸ	κατὰ	μίμησιν ἑλέσθαι τοῦ κατὰ γνῶσιν
[4, 21]	τέλειος· οὕτω γὰρ προεθέσπισεν ὁ	κατὰ	νόμον Μωυσῆς ἀκοῦσαι δεῖν, ἵνα
[4, 21]	εὐαγγελίου πρόσληψις, ἵνα γένηται ὁ	κατὰ	νόμον τέλειος· οὕτω γὰρ προεθέσπισεν
[4, 21]	ἡμᾶς ἄνθρωπον ἐνδυσάμενος. Καίτοι καὶ	κατὰ	νόμον ψιλόν τις ἂν εἴη
[4, 8]	μὴ ἀθυμῶσιν. Οἱ δοῦλοι, ὑπακούετε	κατὰ	πάντα τοῖς κατὰ σάρκα κυρίοις,
[4, 8]	Τὰ τέκνα, ὑπακούετε τοῖς γονεῦσι	κατὰ	πάντα· τοῦτο γὰρ εὐάρεστον τῷ
[4, 16]	τοῦ θεοῦ. Ἀπολείπεται νοεῖν τὸ	κατὰ	παρασιώπησιν εἰρημένον μόνοι. Ἐπιφέρει γοῦν·
[4, 15]	ἐν μακέλλῳ πωλούμενον ἀγοράζειν δεῖ»	κατὰ	πεῦσιν ἐπάγοντες τὸ Μηδὲν ἀνακρίνοντες»
[4, 19]	Πάλιν τε αὖ ἡ τελεία	κατὰ	πίστιν Ἐσθὴρ ῥυομένη τὸν Ἰσραὴλ
[4, 4]	ἀποθνῄσκειν συμβουλεύοντες, ἀλλ´ ὅτι ὁ	κατὰ	πόλεμον τελευτῶν ἀδεὴς τοῦ θανεῖν
[4, 6]	ὑποβεβλημένων εἰδῶν. Πραεῖς δὲ τοὺς	κατὰ	προαίρεσιν, οὐ κατ´ ἀνάγκην ἐπαινεῖ.
[4, 6]	ἐλεεῖν, κἂν μὴ δύνωνται, οἷς	κατὰ	προαίρεσιν τὸ ἐνεργεῖν πάρεστιν· ἐνίοτε
[4, 7]	συνεργεῖ εἰς τὸ ἀγαθόν, τοῖς	κατὰ	πρόθεσιν κλητοῖς οὖσι. Ὅτι οὓς
[4, 25]	ὕδατος· γένεσις γὰρ γένεσιν διαδεχομένη	κατὰ	προκοπὴν ἀπαθανατίζειν βούλεται, Τῶν δὲ
[4, 17]	ποιησάτωσαν, τὴν ἀγάπην αὐτῶν μὴ	κατὰ	προσκλίσεις, ἀλλὰ πᾶσι τοῖς φοβουμένοις
[4, 7]	Πάλιν τε αὖ· Εἰ γὰρ	κατὰ	σάρκα ζῆτε, μέλλετε ἀποθνῄσκειν· λογίζομαι
[4, 8]	δοῦλοι, ὑπακούετε κατὰ πάντα τοῖς	κατὰ	σάρκα κυρίοις, μὴ ἐν ὀφθαλμοδουλείαις
[4, 26]	ἄνθος τοῦ χόρτου» καὶ τὸ	Κατὰ	σάρκα περιπατεῖν» καὶ Σαρκικοὺς εἶναι»
[4, 7]	Ἐν σαρκὶ γὰρ περιπατοῦντες οὐ	κατὰ	σάρκα στρατευόμεθα· τὰ γὰρ ὅπλα
[4, 19]	τῷ προφήτῃ πασῶν ἐξάρχουσα τῶν	κατὰ	σοφίαν παρ´ Ἑβραίοις εὐδοκίμων γυναικῶν,
[4, 22]	φυλάττειν τὸν νοῦν ἐν τῇ	κατὰ	τὰ αὐτὰ σχέσει· αὕτη δὲ
[4, 22]	λόγων εἰλικρίνεια καὶ τελευταία ἡ	κατὰ	τὰ ἐνύπνια ἀναμαρτησία. Ἱκανὴ δέ,
[4, 22]	ἀπὸ προσώπου αὐτοῦ, ἀποδοῦναι ἑκάστῳ	κατὰ	τὰ ἔργα αὐτοῦ» Ἃ ὀφθαλμὸς
[4, 1]	πληρωθείσης ὡς ἔνι μάλιστα τῆς	κατὰ	τὰ προκείμενα ἡμῖν ὑποτυπώσεως τὰ
[4, 6]	ἴσης δίκαιον μεμήνυκεν {διὰ} τῶν	κατὰ	τὰς ἀκαταλλήλους ὥρας ἐργασαμένων. Ἐργάσονται
[4, 18]	ἀπορρυήσεται» τοῦ ζωτικοῦ ξύλου, τοῦ	κατὰ	Τὰς διεξόδους τῶν ὑδάτων» τεθραμμένου·
[4, 6]	ὥρας ἐργασαμένων. Ἐργάσονται μὲν οὖν	κατὰ	τὰς μονὰς τὰς ἀναλόγους ὧν
[4, 6]	ἀναγκαίων ἢ περιστατικῶν. Καθαροὺς οὖν	κατὰ	τὰς σωματικὰς ἐπιθυμίας καὶ ἁγίους
[4, 25]	λύχνος σβεσθήσεται» Ναὶ μὴν τὴν	κατά	τε σῶμα κατά τε ψυχὴν
[4, 11]	ᾧ κρίνει καθάπερ καὶ ἡμεῖς	κατά	τε τὴν τῶν αἱρετῶν ἐκλογὴν
[4, 11]	τε τὴν τῶν αἱρετῶν ἐκλογὴν	κατά	τε τὴν ὑπομονήν· κἂν μὴ
[4, 25]	μὴν τὴν κατά τε σῶμα	κατά	τε ψυχὴν ἁγνείαν, ἣν μέτεισιν
[4, 6]	οὐκ ἴσης, μᾶλλον δὲ τῆς	κατὰ	τὴν αἵρεσιν διαφορᾶς οὐκ ἴσης.
[4, 23]	εἷς, ἑνὸς ὄντος τοῦ θεοῦ	κατὰ	τὴν ἀμετάτρεπτον τοῦ ἀεὶ θεῖν
[4, 1]	τίς ὁ τέλειος, οἷς ἐμπεριληφθήσεται	κατὰ	τὴν ἀπαίτησιν τῶν λεχθησομένων τὰ
[4, 6]	τοῦ φωτός. Φῶς οὖν τῆς	κατὰ	τὴν γραφὴν ὁμοιότητος ὁ Ἰσραήλ,
[4, 23]	ὁ κύριος παρέσχηται τὸ μὲν	κατὰ	τὴν δημιουργίαν, τὸ δὲ κατὰ
[4, 23]	κατὰ τὴν δημιουργίαν, τὸ δὲ	κατὰ	τὴν ἐκ τῆς διαθήκης ἀνάκτισίν
[4, 12]	διά τε τὴν ἰσχυροποίησιν τῶν	κατὰ	τὴν ἐκκλησίαν διά τε τὴν
[4, 15]	ἀνακρίνοντες» καθ´ ὑπεξαίρεσιν τῶν δηλουμένων	κατὰ	τὴν ἐπιστολὴν τὴν καθολικὴν τῶν
[4, 21]	διαθήκην τὴν παλαιάν, ἣν αὐτὸς	κατὰ	τὴν ἰδίαν ἐξηγήσατο παρουσίαν. ~Ὁ
[4, 17]	ὁ κύριος λέγει· Εὗρον ἄνδρα	κατὰ	τὴν καρδίαν μου, Δαβὶδ τὸν
[4, 20]	τῶν προσπιπτόντων λυπηρῶν πρὸς τἀνδρὸς	κατὰ	τὴν οἰκουρίαν λόγῳ θεραπεύειν μετὰ
[4, 23]	ἀνθρώπου ἀνδρεία ἐμπαθοῦς ὄντος, φασί,	κατὰ	τὴν οὐσίαν ἄφοβον καὶ ἀήττητον
[4, 2]	οἱ τῶν ὑπομνημάτων Στρωματεῖς ἀτεχνῶς	κατὰ	τὴν παλαιὰν ἐκείνην ἀπηνθισμένοι προσφοράν,
[4, 9]	μὲν ἄλλα φαίνεται ὁμοδοξεῖν ἡμῖν	κατὰ	τὴν περικοπὴν ταύτην, ἐκεῖνο δὲ
[4, 5]	μὲν δίψαν ἡ ἀλγηδὼν νοεῖται,	κατὰ	τὴν πόσιν δὲ ἡ ἡδονή,
[4, 9]	ἐπὶ τέλει τοῦ βίου ἀθρόα	κατὰ	τὴν πρᾶξιν μετάνοια καὶ ἀληθὴς
[4, 12]	ὁμολογητοῦ, πότερον μαρτυρήσει καὶ κολασθήσεται	κατὰ	τὴν πρόνοιαν ἢ οὔ. Ἀρνούμενος
[4, 16]	παλαιᾶς διαθήκης μένει, μὴ ἀνακαλυπτόμενον»	κατὰ	τὴν πρὸς τὸν κύριον ἐπιστροφήν.
[4, 6]	εἰκόνα» ἀνακύπτει, ἵν´ οἳ μὲν	κατὰ	τὴν πρὸς τὸν σωτῆρα ὁμοίωσιν
[4, 26]	τὴν γῆν, ἐπεὶ ὁ ἀπιστήσας»	κατὰ	τὴν σωτήριον φωνὴν ἤδη κέκριται»
[4, 13]	ἐμφυσῶντες τὴν ζωὴν τὴν ἄνωθεν	κατὰ	τὴν τοῦ δόγματος αἵρεσιν, κἂν
[4, 18]	ἀλλ´ οἱ ἐν ἀγάπῃ τελειωθέντες	κατὰ	τὴν τοῦ θεοῦ χάριν ἔχουσι
[4, 1]	ἐν τοῖς πρὸ τούτου Στρωματεῦσι	κατὰ	τὴν τοῦ προοιμίου εἰσβολὴν ἐν
[4, 8]	ἀφίξεται ἀρετήν· ᾗ δὲ διάφορον,	κατὰ	τὴν τοῦ σώματος ἰδιότητα, ἐπὶ
[4, 6]	οἱ δὲ ἐξ εὐωνύμων ἱστάμενοι	κατὰ	τὴν τούτων εἰκόνα. Τρίτα τοίνυν
[4, 25]	οὖν ἡμᾶς ὁ σωτὴρ ἀτεχνῶς	κατὰ	τὴν τραγῳδίαν μυσταγωγεῖ, ὁρῶν ὁρῶντας
[4, 18]	ἀπεικάζεται δένδροις, οὐ μόνον τοῖς	κατὰ	τὴν τῶν μεταρσίων θυσίαν· ἦσαν
[4, 6]	ἧς ἀπέσπασται, ἀπολέσας δὲ εὑρήσει	κατὰ	τὴν ὑπακοὴν τὴν ἀναζήσασαν μὲν
[4, 7]	καθαιροῦντες καὶ πᾶν ὕψωμα ἐπαιρόμενον	κατὰ	τῆς γνώσεως τοῦ κυρίου. Τούτοις
[4, 8]	τοῦ πνεύματος, τὸ δὲ πνεῦμα	κατὰ	τῆς σαρκός. Ταῦτα» οὖν ἀντίκειται»
[4, 21]	σοφίας, ἄλλῳ δὲ λόγος γνώσεως	κατὰ	τὸ αὐτὸ πνεῦμα, ἑτέρῳ πίστις
[4, 12]	τρίτῳ τῶν Ἐξηγητικῶν περὶ τῶν	κατὰ	τὸ μαρτύριον κολαζομένων αὐταῖς λέξεσι
[4, 17]	θέον· ἐλέησόν με, ὁ θεός,	κατὰ	τὸ μέγα ἔλεός σου, καὶ
[4, 17]	τὸ μέγα ἔλεός σου, καὶ	κατὰ	τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου
[4, 18]	ἐλπίδα κορεσθεὶς ἥκουσαν τὴν ἐρωμένην	κατὰ	τὸ τεταγμένον εἴργει τῆς εἰσόδου,
[4, 7]	τὰ ἑξῆς. Οὐκ ἔστιν οὖν	κατὰ	τὸν Αἰσχύλου Τήλεφον νοεῖν Ἁπλῆν
[4, 7]	τοιοῦτος ὁ κολλώμενος τῷ ἀγαθῷ	κατὰ	τὸν ἀπόστολον, ἀποστυγῶν τὸ πονηρόν,
[4, 3]	καὶ τῷ ὄντι πνευματικός» ἐστι	κατὰ	τὸν ἀπόστολον. Δεῖ δή, ὡς
[4, 26]	σάρκα περιπατεῖν» καὶ Σαρκικοὺς εἶναι»	κατὰ	τὸν ἀπόστολον, ἐν ἁμαρτίαις ὄντας.
[4, 22]	γὰρ οἱ εἰδότες τὸν καιρὸν»	κατὰ	τὸν ἀπόστολον, ὅτι ὥρα ὑμᾶς
[4, 21]	Μωυσῆς ἀκοῦσαι δεῖν, ἵνα ἐκδεξώμεθα	κατὰ	τὸν ἀπόστολον πλήρωμα νόμου τὸν
[4, 26]	ἐστιν ἀδικία παρὰ τῷ θεῷ»	κατὰ	τὸν ἀπόστολον. Σαφῶς δὲ ἔτι
[4, 9]	Θεὸν οὖν ὁμολογοῦσί» τινες εἰδέναι»	κατὰ	τὸν ἀπόστολον, τοῖς δὲ ἔργοις
[4, 21]	γὰρ τοὺς σπεύδοντας εἰς συντελείωσιν	κατὰ	τὸν αὐτὸν ἀπόστολον Μηδεμίαν ἐν
[4, 12]	γὰρ ἐπὶ τοῦ ἀρνησομένου ἡ	κατὰ	τὸν Βασιλείδην πρόνοια. Ἐρωτῶ τοίνυν
[4, 14]	τῶν διωκόντων, οὔτε ζωή» ἡ	κατὰ	τὸν βίον τοῦτον, Οὔτε ἄγγελοι»
[4, 2]	ὄργανον. Αὐτίκα οἱ Στρωματεῖς ἡμῶν	κατὰ	τὸν γεωργὸν Τιμοκλέους τοῦ κωμικοῦ
[4, 23]	ἐπὶ τὴν ἄγκυραν, οὕτως οἱ	κατὰ	τὸν γνωστικὸν βίον ἐπισπώμενοι τὸν
[4, 2]	μετιόντα, καὶ ἕτερον μέν τι	κατὰ	τὸν εἱρμὸν τῶν λόγων μηνύοντα,
[4, 21]	τὸ τέλειον εὑρίσκω πολλαχῶς ἐκλαμβανόμενον	κατὰ	τὸν ἐν ἑκάστῃ κατορθοῦντα ἀρετῇ.
[4, 4]	μαρτυρίαν, ἀλλὰ τὴν γνωστικήν, ὡς	κατὰ	τὸν κανόνα τοῦ εὐαγγελίου πολιτευσάμενος
[4, 18]	φιλανθρωπίας ἡμῶν καὶ ἁγνὴ ἀγωγὴ	κατὰ	τὸν Κλήμεντα τὸ κοινωφελὲς ζητεῖ,
[4, 1]	καὶ προπαραδοθῆναι δεόντων. Ἡ γοῦν	κατὰ	τὸν τῆς ἀληθείας κανόνα γνωστικῆς
[4, 18]	κοινωνίας τῆς ἀγαπητικῆς λόγον, ἀλλὰ	κατὰ	τὸν τῆς ἀνταποδόσεως ἢ παρὰ
[4, 18]	τὰ ὑπάρχοντά μου, φησίν, οὐ	κατὰ	τὸν τῆς κοινωνίας τῆς ἀγαπητικῆς
[4, 6]	κοινωνία ἀφθαρσίας. Ὁ τοίνυν ἐπιγινώσκων	κατὰ	τὸν τῆς μετανοίας λόγον ἁμαρτωλὸν
[4, 26]	οἰκητήριον τοῦτο καὶ πνεύματος ἁγίου	κατὰ	τὸν τῆς ψυχῆς τε καὶ
[4, 14]	τὰ ἐνεστῶτα» ἐν οἷς ἐσμεν	κατὰ	τὸν τοῦ βίου χρόνον, ὡς
[4, 12]	ἁμαρτίας, τὸν καρπὸν δὲ τῆς	κατὰ	τόνδε τὸν βίον πολιτείας αὖθις
[4, 6]	χείλη τὰ δόλια· τὰ λαλοῦντα	κατὰ	τοῦ δικαίου ἀνομίαν. Καὶ πάλιν·
[4, 8]	ἐντολή· Ἡ γὰρ σὰρξ ἐπιθυμεῖ	κατὰ	τοῦ πνεύματος, τὸ δὲ πνεῦμα
[4, 19]	τἀπίχειρα τῆς πίστεως ἀριστεύσασα γυνὴ	κατὰ	τοῦ πολεμίου τῆς πίστεως, κυρία
[4, 12]	ψυχή, καὶ περὶ τοῦ διαβόλου	κατὰ	τοὺς οἰκείους λεχθήσεται καιρούς, νυνὶ
[4, 23]	οὐσίας, ὁ δέ τις ἄνθρωπος	κατὰ	τύπωσιν τὴν ἐγγινομένην τῇ ψυχῇ
[4, 22]	οὔτε ὕπαρ οὔτε ὄναρ οὐδὲ	κατὰ	φαντασίαν τινά· ἐπεὶ μηδ´ ἐξίσταταί
[4, 13]	ὅσον γε αὐτοῖς ἀναγκαῖον συμπαρεῖναι.	Κατὰ	φυσικὴν τοίνυν ὄρεξιν χρηστέον τοῖς
[4, 18]	τὴν δὲ ὄρεξιν ἐπὶ τῶν	κατὰ	φύσιν ἀναγκαίων λογικὴν ὑπάρχουσαν κίνησιν.
[4, 7]	Ταῦτα δεῖ στέγειν ἅπερ δεῖ	κατὰ	φύσιν διεκπερᾶν· οὐ δεινὸν οὐδὲν
[4, 23]	ἡ πρὸς τὰ νοητὰ οἰκείωσις	κατὰ	φύσιν περιαγωγὴ τῷ γνωστικῷ ἀπὸ
[4, 9]	ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, τῷ μέντοι	κατὰ	φωνὴν ὁμολογεῖν ἐν δικαστηρίοις καὶ
[4, 18]	ἀγαπῶντος ἡμᾶς κυρίου, καὶ ἡ	κατὰ	Χριστὸν ἀγαπητικὴ ἡμῶν διδασκαλία τε
[4, 8]	ἐστιν οὔτε πάρωρος πρὸς τὸ	κατὰ	ψυχὴν ὑγιαίνειν. Ὁ δὲ λέγων
[4, 6]	τελείως τὰ ἐκ τοῦ νόμου	προστάγματα	πεπληρωκέναι διήλεγχε μὴ τὸν πλησίον
[4, 5]	καὶ τὰ μαρτύρια ἐπιστροφῆς ἐστι	παραδείγματα	ἐνδόξως ἡγιασμένα. Ὅσα γὰρ ἐγράφη,
[4, 22]	Καὶ τοιαῦτα μὲν τὰ σκοτεινὰ	δόγματα·	εἰ δὲ καὶ ἐλπίδι τῆς
[4, 12]	γένοιτο; Ἀλλὰ πρὸς μὲν τὰ	δόγματα	ἐκεῖνα, εἰ μετενσωματοῦται ἡ ψυχή,
[4, 21]	τῷ αὐτῷ πνεύματι, ἄλλῳ δὲ	ἐνεργήματα	δυνάμεων, ἄλλῳ προφητεία, ἄλλῳ διάκρισις
[4, 7]	γὰρ ὅτι οὐκ ἄξια τὰ	παθήματα	τοῦ νῦν καιροῦ πρὸς τὴν
[4, 2]	λόγον. ~Ἔστω δὲ ἡμῖν τὰ	ὑπομνήματα,	ὡς πολλάκις εἴπομεν, διὰ τοὺς
[4, 16]	ἕρποντος ἐπὶ κοιλίαν. ἔνθεν καὶ	γεννήματα	ἐχιδνῶν» τοὺς τοιούτους ἐκάλεσεν, τοὺς
[4, 6]	εἰς τὸν ἅπαντα χρόνον, καίτοι	σχήματά	τινα περιτίθησι ταῖς μὲν ἀέρινα
[4, 19]	ἐν τῷ Μενεξένῳ, ὧν τὰ	ὀνόματα	παρατίθεται τάδε· Μενεξένη, Ἀργεία, Θεογνίς,
[4, 7]	διωκόμενοι ἀνεχόμεθα, δυσφημούμενοι παρακαλοῦμεν· ὡς	περικαθάρματα	τοῦ κόσμου ἐγενήθημεν. Τοιαῦτα καὶ
[4, 7]	ἀμαυρόβιοι, φύλλων γενεᾷ προσόμοιοι, ὀλιγοδρανέες,	πλάσματα	κηροῦ, σκιοειδέα φῦλα, ἀμενηνοί, ἀπτῆνες,
[4, 21]	τῷ πράγματι. Ταῦτα γνωστικῆς ἀσκήσεως	προγυμνάσματα.	Ἐπεὶ δὲ ὁ παντοκράτωρ θεὸς
[4, 21]	τῷ αὐτῷ πνεύματι, ἄλλῳ δὲ	χαρίσματα	ἰαμάτων ἐν τῷ αὐτῷ πνεύματι,
[4, 4]	ὁμολογήσαντα, καὶ ἄλλα τοιαῦτα δειλίας	σοφίσματα	εἰς μέσον κομίζοντες. Πρὸς οὓς
[4, 7]	πρὸς τὰς δυνάμεις καὶ τὰ	πνεύματα	τῶν ἐξουσιῶν ἀνθίστασθαι; ἀλλ´ ἐκεῖνο
[4, 26]	καὶ τὰ Ἠλύσια πεδία δικαίων	πολιτεύματα·	ἴσμεν δὲ καὶ τὴν Πλάτωνος
[4, 5]	παλαιὰ κατορθώματα εἰς τὰ ἡμεδαπὰ	ἐπανορθώματα	ἔκκεινται, ἐμφαίνων ὁ ἀπόστολος Ὥστε
[4, 5]	ὅτι γε εἰκόνες τὰ παλαιὰ	κατορθώματα	εἰς τὰ ἡμεδαπὰ ἐπανορθώματα ἔκκεινται,
[4, 13]	ἐπεὶ ὅσα ἐκ συζυγίας προέρχεται,	πληρώματά	ἐστιν, ὅσα δὲ ἀπὸ ἑνός,
[4, 7]	φιλόσοφοι Ἀλεξάνδρῳ λέγουσι τῷ Μακεδόνι·	Σώματα	μὲν μετάξεις ἐκ τόπου εἰς
[4, 8]	ἑαυτῶν γυναῖκας ὡς τὰ ἑαυτῶν	σώματα.	Ὁ ἀγαπῶν τὴν ἑαυτοῦ γυναῖκα
[4, 7]	στρατείας ἡμῶν οὐ σαρκικά, ἀλλὰ	δυνατὰ	τῷ θεῷ πρὸς καθαίρεσιν ὀχυρωμάτων,
[4, 18]	αὐτῷ ὑπὲρ μόσχον νέον, φέροντα	κέρατα	καὶ ὁπλάς. Ἰδέτωσαν πτωχοὶ καὶ
[4, 21]	ἐπακολουθεῖν) μάρτυς τε ἐπὶ τοῖσδε	ὀρθότατα	ὁμολογήσας δι´ ἀγάπην γένοιτο, πλείονα
[4, 4]	ἀγάπῃ δὲ πρὸς τὸν κύριον	ἀσμενέστατα	τοῦδε τοῦ βίου ἀπολυθήσεται, χάριν
[4, 1]	δόξαι, ἐξιστορητέον καὶ πρὸς τὰ	κυριώτατα	τῶν τοῖς φιλοσόφοις ἐπινενοημένων ἐγχειρητέον.
[4, 23]	ἀπὸ τῶν ὁμοίων. Μυστικώτατα καὶ	ὁσιώτατα	ὁ ἀπόστολος διδάσκων ἡμᾶς τὴν
[4, 23]	τῶν καλῶν ἀπὸ τῶν ὁμοίων.	Μυστικώτατα	καὶ ὁσιώτατα ὁ ἀπόστολος διδάσκων
[4, 22]	εἶ· ἐὰν ἀπέλθω εἰς τὰ	ἔσχατα	τῆς θαλάσσης, ἐκεῖ ἡ δεξιά
[4, 26]	τὸ καλόν, οὐ πρὸς ἡδονὴν	εὔθετα.	Ὅθεν ἐπιδεκτικὸν γίνεται τῆς τιμιωτάτης
[4, 22]	καὶ ὁ Σωκράτης ἐν Φαίδωνι	Μετὰ	ἀγαθῆς ἐλπίδος» φησὶ τὰς καλὰς
[4, 20]	ὑποπίπτῃ τῷ θεῷ καὶ διοικῆται	Μετὰ	ἀληθινῆς καρδίας ἐν πληροφορίᾳ πίστεως,
[4, 20]	καὶ οὐδέν ἐστί μοι πικρόν·	Μετὰ	γὰρ τῶν φίλων εὐτυχεῖν δυστυχεῖν
[4, 9]	τὸ μαρτύριον ἀποκάθαρσις εἶναι ἁμαρτιῶν	μετὰ	δόξης. Αὐτίκα ὁ Ποιμήν φησιν·
[4, 22]	δείκνυσι. Τὴν δὲ ἐλπίδα τὴν	μετὰ	θάνατον οὐ μόνον οἱ τὴν
[4, 7]	Καὶ οὔτε τὰς τιμὰς τὰς	μετὰ	θάνατον τῶν ὁσίως βεβιωκότων οὔτε
[4, 4]	ὥς φησιν Ἐμπεδοκλῆς, ὧδε ἐλθὼν	μετὰ	θνητῶν ἀναστρέφεται. Οὗτος ὡς ἀληθῶς
[4, 22]	πονηροὺς κακίζων ἀντιτίθησι Ζῶσι γὰρ	μετὰ	κακῆς ἐλπίδος» λέγων. Συνᾴδειν τούτῳ
[4, 2]	ἀληθείας τῷ οἵῳ τε ζητεῖν	μετὰ	λόγου οἱ τῶν ὑπομνημάτων Στρωματεῖς.
[4, 20]	Μᾶλλον δέ» φησίν, εἰρήνην διώκετε	μετὰ	πάντων καὶ τὸν ἁγιασμόν, οὗ
[4, 20]	κατὰ τὴν οἰκουρίαν λόγῳ θεραπεύειν	μετὰ	πειθοῦς προαιρήσεται· εἰ δὲ μὴ
[4, 11]	ἐπηγγείλατο. Καίτοι οὐ μόνοι, ἀλλὰ	μετὰ	πολλῶν κολαζόμεθα. Ἀλλ´ ἐκεῖνοι, φασί,
[4, 7]	τῆς ἐν ὑμῖν ἐλπίδος, ἀλλὰ	μετὰ	πραΰτητος καὶ φόβου, συνείδησιν ἔχοντες
[4, 20]	τοῦ τὸ σωφρονεῖν δυναμένου. ~Φίλανδρον	μετὰ	σεμνότητος ὑπογράφει γυναῖκα Εὐριπίδης παραινῶν·
[4, 23]	γάμον φέρε εἰπεῖν καὶ παιδοποιίαν	μετὰ	σωφροσύνης παρειλημμένα, καλοῦ δὲ εἶναι
[4, 22]	πράξεσι προΐεμεν {εἰς} τὸ πρόσθεν,	μετὰ	ταῦτα νοήσαντες καὶ τὸν νοῦν
[4, 17]	Γνῶσιν γὰρ αἰνίττεται διὰ τούτων	μετά	τε ἀποχῆς κακῶν μετά τε
[4, 17]	τούτων μετά τε ἀποχῆς κακῶν	μετά	τε ἐνεργείας ἀγαθῶν, ἔργῳ τε
[4, 25]	ὁ γὰρ περὶ ἐκείνων λόγος	μετὰ	τὴν ἐν χερσὶ πραγματείαν ἕψεται.
[4, 1]	ἐγχειρητέον. Οἷς ἑπόμενον ἂν εἴη	μετὰ	τὴν ἐπιδρομὴν τῆς θεολογίας τὰ
[4, 21]	Παῦλος τοῖς χρόνοις νεάζει, εὐθέως	μετὰ	τὴν τοῦ κυρίου ἀνάληψιν ἀκμάσας,
[4, 8]	ἑτέρων, ταῦτα ἂν ἡμῖν γίγνοιτο	μετὰ	τῆς ἴσης σπουδῆς, ἐάν τε
[4, 24]	παιδευτικὸν εἰρήκαμεν. Ἰστέον μέντοι τοὺς	μετὰ	τὸ λουτρὸν τοῖς ἁμαρτήμασι περιπίπτοντας
[4, 20]	βίον, ἐάν τε ἀποθνῄσκειν δέῃ	μετὰ	τοῦ λόγου ἐάν τε ζῆν,
[4, 2]	ὑποσημῆναι μόνον, βαδιστέον δὲ τὸ	μετὰ	τοῦτο ἤδη καὶ τὴν λοιπὴν
[4, 9]	τῇ δόξῃ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ	μετὰ	τῶν ἀγγέλων αὐτοῦ. Πᾶς οὖν
[4, 7]	πρῶτος βαθμὸς τῆς σωτηρίας ἡ	μετὰ	φόβου διδασκαλία, δι´ ἣν ἀπεχόμεθα
[4, 26]	Τί τοίνυν οἱ Πυθαγόρειοι βουλόμενοι	μετὰ	φωνῆς εὔχεσθαι κελεύουσιν; ἐμοὶ δοκεῖ
[4, 16]	τὴν ἁρπαγὴν τῶν ὑπαρχόντων ὑμῶν	μετὰ	χαρᾶς προσεδέξασθε γινώσκοντες ἔχειν ἑαυτοὺς
[4, 8]	τιμὴν ὥστε καὶ ἀκόντων τινῶν	αἱρετὰ	εἶναι δοκεῖν, πολὺ δὲ πλέον
[4, 23]	αἰσθητῶν ἀποστροφὴ τὴν πρὸς τὰ	νοητὰ	οἰκείωσιν ἀκολούθως ποιοίη ἄν, ἔμπαλιν
[4, 23]	ἔμπαλιν δὲ ἡ πρὸς τὰ	νοητὰ	οἰκείωσις κατὰ φύσιν περιαγωγὴ τῷ
[4, 26]	ὁ ἐκλεκτὸς ὡς ξένος πολιτεύεται,	κτητά	τε καὶ ἀπόκτητα εἰδὼς πάντα.
[4, 26]	ξένος πολιτεύεται, κτητά τε καὶ	ἀπόκτητα	εἰδὼς πάντα. Ὅσα δὲ τριττὰ
[4, 8]	Ἐνδυσάμενοι σπλάγχνα οἰκτιρμοῦ, χρηστότητα, ταπεινοφροσύνην,	πραότητα,	μακροθυμίαν, ἀνεχόμενοι ἀλλήλων καὶ χαριζόμενοι
[4, 7]	ἠγαπημένοι, σπλάγχνα οἰκτιρμῶν, χρηστότητα, ταπεινοφροσύνην,	πραότητα,	μακροθυμίαν, ἐπὶ πᾶσι δὲ τούτοις
[4, 12]	καὶ τὴν πρόνοιαν καὶ τὴν	ἀγαθότητα	τοῦ θεοῦ. Οὐ τὸ ἐνεργεῖν
[4, 22]	πίστεως δι´ ἀγάπην εἰς γνῶσιν	ἰδιότητα.	Αὕτη τοίνυν ἡ πρώτη ἀγαθοποιία
[4, 8]	διάφορον, κατὰ τὴν τοῦ σώματος	ἰδιότητα,	ἐπὶ τὰς κυήσεις καὶ τὴν
[4, 4]	ἡμῶν διὰ τὴν τοῦ βίου	ὁμοιότητα.	Αὐτίκα τελείωσιν τὸ μαρτύριον καλοῦμεν
[4, 13]	λέγουσι. Καὶ δὴ μετάγουσι τὴν	ὁμοιότητα	καὶ ἐφ´ ἑαυτούς, ἄγνωστον τῷ
[4, 18]	χρῖσμα τῆς εὐαρεστήσεως λέγω, τὴν	ποιότητα	τῆς διαθέσεως τὴν ἐπικειμένην τῇ
[4, 21]	μέχρι καταντήσωμεν πάντες εἰς τὴν	ἑνότητα	τῆς πίστεως καὶ τῆς ἐπιγνώσεως
[4, 8]	Οὐκ ἄλλην τοίνυν πρὸς τὴν	ἀνθρωπότητα	φύσιν ἔχειν ἡ γυνή, ἄλλην
[4, 8]	κύριοι, τὸ δίκαιον καὶ τὴν	ἰσότητα	τοῖς δούλοις παρέχετε, εἰδότες ὅτι
[4, 8]	ἐν οὐρανῷ· Ἐνδυσάμενοι σπλάγχνα οἰκτιρμοῦ,	χρηστότητα,	ταπεινοφροσύνην, πραότητα, μακροθυμίαν, ἀνεχόμενοι ἀλλήλων
[4, 7]	ἅγιοι καὶ ἠγαπημένοι, σπλάγχνα οἰκτιρμῶν,	χρηστότητα,	ταπεινοφροσύνην, πραότητα, μακροθυμίαν, ἐπὶ πᾶσι
[4, 6]	αὐτοῦ. Φύλασσε ἀκακίαν καὶ ἴδε	εὐθύτητα,	ὅτι ἔστιν ἐγκατάλειμμα ἀνθρώπῳ εἰρηνικῷ.
[4, 19]	ποιητῶν τὴν Ἀταλάντης ἐν θήρᾳ	ὠκύτητα	καὶ τὴν Ἀντικλείας φιλοστοργίαν καὶ
[4, 17]	ζωήν, ἀγαπῶν ἡμέρας ἰδεῖν ἀγαθάς;	Εἶτα	ἑβδομάδος καὶ ὀγδοάδος μυστήριον γνωστικὸν
[4, 16]	ἡ ἐλπὶς αὐτῶν ἀθανασίας πλήρης.	Εἶτα	ἐπάγει, κάθαρσιν ἔνδοξον τὸ μαρτύριον
[4, 7]	θνῄσκει. Καὶ τάδ´ ἄχθονται βροτοί.	Εἶτα	ἐπιφέρει· Ταῦτα δεῖ στέγειν ἅπερ
[4, 4]	καθάπερ καὶ οἱ ἀπόστολοι πεποιήκασιν.	Εἶτα	Ἡράκλειτος μέν φησιν Ἀρηιφάτους θεοὶ
[4, 19]	τὰ γυμνὰ τὸ ὕδωρ ἔσκεπεν,	εἶτα	κατ´ ὀλίγον αὖθις ἀνιοῦσαν ἐπενδύσασθαι.
[4, 7]	εἶναι μαρτυρίου τὸν ὁντινοῦν πειρασμόν.	~Εἶτα	ὁ μὲν ψευσάμενος καὶ ἑαυτὸν
[4, 20]	ἥτις ἀνδρὶ συντέτηκε, σωφρονεῖν ἐπίσταται.	Εἶτα	οἷον παραινέσεις διδοῦσά φησι· Πρῶτα
[4, 16]	ἀλλὰ πίστεως εἰς περιποίησιν ψυχῆς.	Εἶτά	σοι σμῆνος ὑποδειγμάτων θείων παρίστησιν.
[4, 2]	εἰς ἄκρον ἵκηται, ῥηιδίη δὴ	´πειτα	πέλει, χαλεπή περ ἐοῦσα. Στενὴ»
[4, 5]	κακὸν καὶ τὸ κακὸν ἀγαθόν.	ἔπειτα	δὲ εἴ τινας μὲν αἱρούμεθα
[4, 24]	αὑτοῦ γένηται ὁ παιδευόμενος, {εἰς}	ἔπειτα	ὅπως οἱ δι´ ὑποδειγμάτων σωθῆναι
[4, 7]	κακοῖς εὐωχία ὁ βίος πονηρευσαμένοις·	ἔπειτα	τελευτῶσιν, εἰ μὴ ἦν ἀθάνατος
[4, 17]	ἐνώπιόν μού ἐστι διὰ παντός.	Ἔπειτα	τὴν οὐχ ὑποπίπτουσαν νόμῳ αἰνιττόμενος
[4, 6]	ἱστάμενοι κατὰ τὴν τούτων εἰκόνα.	Τρίτα	τοίνυν ἐστὶν ἀπὸ τῆς ἀληθείας,
[4, 22]	μοι δοκοῦσιν εὐφρόνην κεκληκέναι τὴν	νύκτα,	ἐπειδὴ τηνικάδε ἡ ψυχὴ πεπαυμένη
[4, 18]	καλήν, τὸ σῶμα, οἶμαι, ὡς	ἀνδριάντα	θαυμάσας, δι´ οὗ κάλλους ἐπὶ
[4, 13]	μὴ καταμένομεν ἐν αὐτοῖς τὸν	πάντα	αἰῶνα, κτήσει ὄντα ἀλλότρια καὶ
[4, 18]	Ἀἀγάπη καλύπτει πλῆθος ἁμαρτιῶν› ἀγάπη	πάντα	ἀνέχεται, πάντα μακροθυμεῖ, ἀγάπη κολλᾷ
[4, 17]	θέλῃ, ἀνελεῖ αὐτήν. Ταῦτα δὲ	πάντα	βεβαιοῖ ἡ ἐν Χριστῷ πίστις·
[4, 21]	ὡς μάρτυς καὶ ὡς γνωστικός·	πάντα	δὲ ὁμοῦ τέλειος οὐκ οἶδ´
[4, 21]	γλωσσῶν, ἄλλῳ δὲ ἑρμηνεία γλωσσῶν·	πάντα	δὲ ταῦτα ἐνεργεῖ τὸ ἓν
[4, 26]	γενόμενος Νῦν οἶδα» εἶπεν ὅτι	πάντα	δύνασαι, ἀδυνατεῖ δέ σοι οὐθέν.
[4, 15]	καὶ Πᾶς δὲ ὁ ἀγωνιζόμενος	πάντα	ἐγκρατεύεται· Ἀλλὰ τοῦ κυρίου ἡ
[4, 15]	φορτία περιάγοντες, δέον εὐλύτους εἰς	πάντα	εἶναι, ἢ ὑπόδειγμα τοῖς θέλουσιν
[4, 7]	εἴτε πίνετε εἴτε τι ποιεῖτε,	πάντα	εἰς δόξαν θεοῦ ποιεῖτε. Ἐν
[4, 25]	μέρη ὁ υἱός, ἀλλ´ ὡς	πάντα	ἕν. ἔνθεν καὶ πάντα· κύκλος
[4, 7]	ἔξεστιν, ἀλλ´ οὐ πάντα συμφέρει·	πάντα	ἔξεστιν, ἀλλ´ οὐ πάντα οἰκοδομεῖ»
[4, 7]	δὲ τούτων ἡ ἀγάπη. Ἀμέλει	Πάντα	ἔξεστιν, ἀλλ´ οὐ πάντα συμφέρει·
[4, 6]	τῆς ὑστερήσεως συνεισήνεγκεν. Ὅτι δὲ	πάντα	ἐπὶ τὴν παίδευσιν τῆς ψυχῆς
[4, 17]	γνῶσιν οὐκ ἐμακάρισεν; ἀπροσωπολήπτως γὰρ	πάντα	ἐποιεῖτε, καὶ ἐν τοῖς νομίμοις
[4, 26]	θεὸς γὰρ ἐπὶ τὰ ἀμείνω	πάντα	ἐργάζεται, ἀλλ´ ἡ τὸν ἄριστον
[4, 26]	ἑνὶ δηλονότι θεῷ, οὗ τὰ	πάντα	ἔργον τε καὶ κτίσις, ὅ
[4, 23]	ἡ κτισθεῖσα δὴ οἰκονομία καὶ	πάντα	εὖ διοικεῖται, οὐδὲν ἀναιτίως γίνεται,
[4, 26]	οὕτως ἔχει. ἑνὸς γὰρ τὰ	πάντα	θεοῦ, καὶ οὐκ ἄν τις
[4, 16]	πεινᾶν, καὶ περισσεύειν καὶ ὑστερεῖσθαι.	Πάντα	ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντί με»
[4, 8]	βάρβαρος, Σκύθης, δοῦλος, ἐλεύθερος, ἀλλὰ	πάντα	καὶ ἐν πᾶσι Χριστός. Εἰκὼν
[4, 16]	καὶ διειδὲς μαρτύρων, ὄγκον ἀποθέμενοι	πάντα	καὶ τὴν εὐπερίστατον ἁμαρτίαν, δι´
[4, 25]	ὡς πάντα ἕν. ἔνθεν καὶ	πάντα·	κύκλος γὰρ ὁ αὐτὸς πασῶν
[4, 18]	πλῆθος ἁμαρτιῶν› ἀγάπη πάντα ἀνέχεται,	πάντα	μακροθυμεῖ, ἀγάπη κολλᾷ ἡμᾶς τῷ
[4, 19]	ἔχοι, μόνη σπευδέτω ἐπ´ ἀρετήν,	πάντα	μὲν τῷ ἀνδρὶ πειθομένη ὡς
[4, 7]	συμφέρει· πάντα ἔξεστιν, ἀλλ´ οὐ	πάντα	οἰκοδομεῖ» φησὶν ὁ ἀπόστολος. Καὶ
[4, 26]	κτητά τε καὶ ἀπόκτητα εἰδὼς	πάντα.	Ὅσα δὲ τριττὰ εἶναι ἀγαθὰ
[4, 23]	γνωστικῶς καταλαβέσθαι καλὰ μὲν εἶναι	πάντα	ὅσα εἰς χρῆσιν ἡμῶν ἐκτίσθη,
[4, 15]	βλασφημοῦμαι ὑπὲρ οὗ ἐγὼ εὐχαριστῶ;	πάντα	οὖν ὅσα ποιεῖτε εἰς δόξαν
[4, 6]	εἰπεῖν· ἀλλ´ ὁ θεὸς γὰρ	πάντα	πᾶσι μερίζει κατ´ ἀξίαν δικαίας
[4, 18]	ἀγάπη κολλᾷ ἡμᾶς τῷ θεῷ,	πάντα	ποιεῖ ἐν ὁμονοίᾳ· ἐν τῇ
[4, 4]	ἀναγκαίοις εἶναι καὶ δι´ αὐτῶν	πάντα	ποιεῖν τὰ πρὸς τὴν γνῶσιν
[4, 7]	πύθοι´ ἄν, οὐδ´ εἰ δεσμὰ	πάντα	προσβάλοις, ἀφόβως ἀνδρεϊζομένη παρὰ τῇ
[4, 7]	πρὸς τὸν θεὸν ἀγάπης, ἣ	Πάντα	στέγει καὶ πάντα ὑπομένει» καλῶς
[4, 15]	τῇ ἐξουσίᾳ ταύτῃ, φησίν, ἀλλὰ	πάντα	στέγομεν, ἵνα μὴ ἐγκοπὴν δῶμεν
[4, 7]	Ἀμέλει Πάντα ἔξεστιν, ἀλλ´ οὐ	πάντα	συμφέρει· πάντα ἔξεστιν, ἀλλ´ οὐ
[4, 7]	ὅτι τοῖς ἀγαπῶσι τὸν θεὸν	πάντα	συνεργεῖ εἰς τὸ ἀγαθόν, τοῖς
[4, 3]	γράφει· Εἰς ὑπακοὴν πίστεως εἰς	πάντα	τὰ ἔθνη γνωρισθέντος, μόνῳ σοφῷ
[4, 18]	σῶμα, ἵνα καυθήσεται. Κἂν ψωμίσω	πάντα	τὰ ὑπάρχοντά μου, φησίν, οὐ
[4, 6]	ἀνομίαν. Καὶ πάλιν· Ἐξολεθρεύσαι κύριος	πάντα	τὰ χείλη τὰ δόλια καὶ
[4, 17]	τὰ βάθη τῆς θείας γνώσεως,	πάντα	τάξει ποιεῖν ὀφείλομεν, ὅσα ὁ
[4, 7]	στέγει καὶ πάντα ὑπομένει» καλῶς	πάντα	τὴν θείαν διοικεῖν πρόνοιαν πέπεισται
[4, 8]	ἀθυμῶσιν. Οἱ δοῦλοι, ὑπακούετε κατὰ	πάντα	τοῖς κατὰ σάρκα κυρίοις, μὴ
[4, 8]	τέκνα, ὑπακούετε τοῖς γονεῦσι κατὰ	πάντα·	τοῦτο γὰρ εὐάρεστον τῷ κυρίῳ.
[4, 7]	ἀγάπης, ἣ Πάντα στέγει καὶ	πάντα	ὑπομένει» καλῶς πάντα τὴν θείαν
[4, 15]	ἐξήγησιν παραθήσονται. Ὁ γὰρ ἀπόστολος	πάντα»	φησὶ Τὰ ἄλλα ὠνεῖσθε ἐκ
[4, 12]	λόγον ἀποσῴζουσι πρὸς τὸ πᾶν	ἅπαντα,	ἕτερον δὲ τὸ μηδενὸς ἐπιθυμεῖν
[4, 12]	τοῦ θεοῦ ὑπειλήφαμεν τὸ ἠγαπηκέναι	ἅπαντα,	ὅτι λόγον ἀποσῴζουσι πρὸς τὸ
[4, 4]	τὴν πίστιν ἀνὰ τὸν βίον	ἅπαντα,	πρὸς δὲ καὶ τὴν ἔξοδον,
[4, 6]	ζῶσι τὸ παράπαν εἰς τὸν	ἅπαντα	χρόνον, καίτοι σχήματά τινα περιτίθησι
[4, 5]	δυσωπῶν τὸν πειράσαντα, εὐλογῶν τὸν	πλάσαντα,	φέρων οὕτω τὰ δεύτερα ὡς
[4, 5]	παράδειγμα ἀγαθὸν ἀναγεγραμμένος, δυσωπῶν τὸν	πειράσαντα,	εὐλογῶν τὸν πλάσαντα, φέρων οὕτω
[4, 17]	ὁ νικήσας δι´ ὑπομονῆς τὸν	πειράσαντα	καὶ μαρτυρήσας ἅμα καὶ μαρτυρηθεὶς
[4, 4]	καὶ αὐθέντην τὸν διὰ θανάτου	ὁμολογήσαντα,	καὶ ἄλλα τοιαῦτα δειλίας σοφίσματα
[4, 12]	μὴ ῥυομένη, καὶ τὸν ἀδικεῖν	ἐθελήσαντα	ῥυσαμένη, τοῦ μὲν ποιήσαντος δι´
[4, 6]	πεπληρωκέναι διήλεγχε μὴ τὸν πλησίον	ἀγαπήσαντα·	εὐεργεσίαν δὲ ἀγάπη ἐπαγγέλλεται ἡ
[4, 24]	ἐγένοντο, τιμωρούμεθα. Κόλασις δὲ τὸν	ἁμαρτήσαντα	οὐκ ὠφελεῖ εἰς τὸ μὴ
[4, 1]	ἡμῖν ὑποτυπώσεως τὰ περὶ ἀρχῶν	φυσιολογηθέντα	τοῖς τε Ἕλλησι τοῖς τε
[4, 24]	τοὺς παιδευομένους· τὰ μὲν γὰρ	προενεργηθέντα	ἀφείθη, τὰ δὲ ἐπιγινόμενα ἐκκαθαίρεται.
[4, 13]	Δημιουργὸν ὡς θεὸν καὶ πατέρα	κληθέντα	εἰκόνα τοῦ ἀληθινοῦ θεοῦ καὶ
[4, 19]	Ἀριστίππου ἡ Κυρηναϊκὴ τὸν Μητροδίδακτον	ἐπικληθέντα	ἐπαίδευσεν Ἀρίστιππον. Παρὰ Πλάτωνί τε
[4, 6]	ἀναστροφῆς τὰ ὑπ´ αὐτῆς ἡμῖν	περικτηθέντα	καὶ ἐπὶ τὸν θεὸν ἀνατρέχειν
[4, 7]	δὲ χρόνῳ ἔργα μετ´ αἰθέρα	λαμπευθέντα.	Ταύτης τῆς ἐννοίας καὶ Αἰσχύλος
[4, 18]	καὶ ἁγνὴ ἀγωγὴ κατὰ τὸν	Κλήμεντα	τὸ κοινωφελὲς ζητεῖ, ἐάν τε
[4, 26]	νώτῳ φησὶ καὶ τὰ Σειρήνων	ἐρόεντα	πέδιλα ἁρμόζεται, βάσομαί τ´ ἐς
[4, 13]	αὐτοῖς τὸν πάντα αἰῶνα, κτήσει	ὄντα	ἀλλότρια καὶ τῶν κατὰ διαδοχὴν
[4, 23]	συνανῄρει καὶ τὸν θυμόν, τιμωρίας	ὄντα	ἐπιθυμίαν· καθόλου γὰρ τὸ παθητικὸν
[4, 25]	δὲ τὸν Ἐλεάτην ξένον διαλεκτικὸν	ὄντα	ὁ Σωκράτης θεὸν ὠνόμασεν, οἵους
[4, 22]	κεχωρισμένα (παντὸς μᾶλλον ἐν ταὐτότητι	ὄντα)	οὐδὲ καθ´ ὁτιοῦν διστάσας ἕλοιτ´
[4, 3]	τὸν τῆς φύσεως θάνατον, διάλυσιν	ὄντα	τῶν πρὸς τὸ σῶμα τῆς
[4, 26]	ὑπερκόσμια. Ἄγαμαι τὸν Ἐπίχαρμον σαφῶς	λέγοντα·	Εὐσεβὴς νόῳ πεφυκὼς οὐ πάθοις
[4, 26]	τὴν γένεσιν φάσκοι παραθεὶς Ἡσαΐαν	λέγοντα	Πᾶσα σὰρξ χόρτος καὶ πᾶσα
[4, 5]	ὁ Μεγαρεὺς Θέογνις· Χρὴ πενίην	φεύγοντα	καὶ εἰς βαθυκήτεα πόντον ῥιπτεῖν
[4, 12]	ἀλλὰ τὸν θεὸν τὸν καὶ	δόντα	τὸ πνεῦμα αὐτοῦ τὸ ἅγιον
[4, 26]	κατ´ οὐρανόν· καὶ τὸν μελοποιὸν	ᾄδοντα·	Ψυχαὶ δ´ ἀσεβῶν ὑπουράνιοι γαίᾳ
[4, 19]	φιλοσοφίας ὡς πρὸς τὸν περιέργως	ἀπιδόντα	καὶ εἰπόντα Καλὸς ὁ πῆχυς»
[4, 4]	σαρκίου ταῦτα, οὐχ ὑβρίζων τὸν	πειράζοντα,	παιδεύων δέ, οἶμαι, καὶ ἐλέγχων,
[4, 17]	Ὑπὸ πλήθους ἐλέου περιέχεσθαι τὸν	ἐλπίζοντα	γνησίως λέγει· ὅτι ἐν τῇ
[4, 7]	Ὅρα τὸν ἀήττητον βοηθόν, τὸν	ὑπερασπίζοντα	ἡμῶν. Μὴ ξενίζεσθε τοίνυν» ὁ
[4, 17]	τῷ οἴκῳ αὐτοῦ, πρὸς τὸν	χρηματίζοντα	ἐκ τῆς βάτου εἶπεν· Τίς
[4, 2]	ἀπ´ ἄλλου εἰς ἄλλο συνεχὲς	μετιόντα,	καὶ ἕτερον μέν τι κατὰ
[4, 5]	ἀνάγκη τὸν γνωστικῶς πολιτευόμενον τὰ	προσήκοντα,	ἐπεὶ τό γε μὴ εἶναι
[4, 4]	τε ἔστι καὶ ὀρθῶς βιοῦν	καταγγέλλοντα	τῆς ἀληθείας τὸ κήρυγμα· διὰ
[4, 11]	βουληθῆναι, ἀλλὰ προφητικῶς τὰ συμβήσεσθαι	μέλλοντα	προειρηκέναι, ὡς διὰ τὸ ὄνομα
[4, 11]	μόνον παρὰ τῆς ἔξωθεν αἰτίας	λαμβάνοντα.	Δοκιμάζεται γοῦν ἐν ᾧ κρίνει
[4, 7]	ὅπως ἀνάγκῃ δεδωκότες ἀλόγῳ τὰ	συμβαίνοντα	ἄκοντες πείθεσθαι ὁμολογοῦσιν. Ὁ γοῦν
[4, 4]	ποιεῖν τὰ πρὸς τὴν γνῶσιν	συντείνοντα,	τὸ εὖ ζῆν τούτῳ πῶς
[4, 8]	δὲ μὴ σώφρων ἀνοίᾳ τὸν	ξυνόντα	ὑπερφέρει. οὐ μὲν γὰρ κρεῖσσον
[4, 19]	πρὸς τὸν περιέργως ἀπιδόντα καὶ	εἰπόντα	Καλὸς ὁ πῆχυς» Ἀλλ´ οὐ
[4, 18]	ἀρέσει αὐτῷ ὑπὲρ μόσχον νέον,	φέροντα	κέρατα καὶ ὁπλάς. Ἰδέτωσαν πτωχοὶ
[4, 2]	ἐν ὀλίγῳ· εὑρήσει γὰρ τὸν	συνήσοντα	ἕνα ἡ γραφή. Συλλαμβάνουσι μὲν
[4, 8]	θεὸν ἀγάπη δυσανασχετεῖ πρὸς τὰ	ὑποπίπτοντα,	μένει δὲ ἐλευθέρα, κἂν θηρίοις
[4, 2]	κατὰ τὸν εἱρμὸν τῶν λόγων	μηνύοντα,	ἐνδεικνύμενα δὲ ἄλλο τι. Χρυσὸν
[4, 25]	δὲ ὄργια ἐστὶ τίν´ ἰδέαν	ἔχοντά	σοι; Ἀκούσῃ πάλιν· Ἄρρητ´ ἀβακχεύτοισιν
[4, 23]	οὐσίαν ἄφοβον καὶ ἀήττητον τὸν	μετέχοντα	αὐτῆς ποιεῖ, καὶ ἔστι δορυφόρος
[4, 6]	αὐτὰ καθ´ ἑαυτά, τὰ δὲ	μετέχοντα	τῶν ἀγαθῶν, ὡς τὰς καλὰς
[4, 6]	ὑπὸ τοῦ κυρίου λεγομένοις ἕπου.	Ὑπάρχοντα	δέ φασί τινες αὐτὸν εἰρηκέναι
[4, 6]	ἐν τῷ περισσεύειν τινὶ τὰ	ὑπάρχοντά	ἐστιν ἡ ζωὴ αὐτοῦ. Τί
[4, 6]	τοῦτ´ ἔστι Πώλησόν σου τὰ	ὑπάρχοντα	καὶ δὸς πτωχοῖς, καὶ δεῦρο
[4, 18]	καυθήσεται. Κἂν ψωμίσω πάντα τὰ	ὑπάρχοντά	μου, φησίν, οὐ κατὰ τὸν
[4, 13]	ἀλλότρια καὶ τῶν κατὰ διαδοχὴν	ὑπάρχοντα,	χρήσει δὲ ἑκάστου ἡμῶν ἴδια,
[4, 12]	ἀναμάρτητον ὃν λέγω ἐὰν ἴδω	πάσχοντα,	κἂν μηδὲν ᾖ κακὸν πεπραχώς,
[4, 6]	Μακάριοι» τοίνυν οἱ εἰρηνοποιοί. Τὸν	ἀντιστρατηγοῦντα	νόμον τῷ φρονήματι τοῦ νοῦ
[4, 21]	ἐκλαμβανόμενον κατὰ τὸν ἐν ἑκάστῃ	κατορθοῦντα	ἀρετῇ. Τελειοῦται γοῦν τις καὶ
[4, 25]	ν} δ´ ἄξι´ εἰδέναι· ἀσέβειαν	ἀσκοῦντα	ὄργι´ ἐχθαίρει θεοῦ· ὁ θεὸς
[4, 6]	τὰ χείλη τὰ δόλια· τὰ	λαλοῦντα	κατὰ τοῦ δικαίου ἀνομίαν. Καὶ
[4, 13]	θείαν φιλίαν σπεύδειν, δι´ ἀγάπην	ἐκτελοῦντα	τὰς ἐντολάς. Τὸ δὲ ἀγαπᾶν
[4, 7]	ποιεῖν ὁμοῦ καὶ διδάσκειν δύνασθαι	οἰκοδομοῦντα	καὶ ἐποικοδομοῦντα. Ὅτι μὲν γὰρ
[4, 7]	καὶ διδάσκειν δύνασθαι οἰκοδομοῦντα καὶ	ἐποικοδομοῦντα.	Ὅτι μὲν γὰρ Τοῦ κυρίου
[4, 11]	πρὸς τοῦ χείρονος βλάπτεσθαι. ὥστε	θαρροῦντα	ἡμῶν ἕκαστον λέγειν· Κύριος ἐμοὶ
[4, 18]	ὥστε ὄρη μεθιστάναι» καὶ τὰ	ἐπισκοτοῦντα	ἀποβαλεῖν πάθη, μὴ δι´ ἀγάπην
[4, 25]	θεοῦ θεωρητικὸν θεὸν ἐν ἀνθρώποις	ζῶντα	εἴρηκεν καὶ ἐν τῷ Σοφιστῇ
[4, 26]	λόγου διαληψόμεθα, τὰ δὲ ἔργα	κεκραγότα	ἔχειν ὀφείλομεν Ὡς ἐν ἡμέρᾳ
[4, 12]	καὶ τὰ ἔθνη τὰ μὴ	εἰδότα	τὸν κύριον, τὸ μὴ ὑπερβαίνειν
[4, 6]	μὲν πλούσιον ἀναλόγως τῇ κτήσει	βεβληκότα,	τὴν δὲ χήραν χαλκοῦς δύο,
[4, 5]	μὴ ὅλον ἑαυτὸν δι´ ἀγάπης	ἀνατεθεικότα	τῷ θεῷ, ὥσπερ ἔμπαλιν ἥ
[4, 6]	οἳ δὲ Ματθίαν φασίν, ἀρχιτελώνην,	ἀκηκοότα	τοῦ κυρίου καταξιώσαντος πρὸς αὐτὸν
[4, 25]	Καθαρίζονται δὲ καὶ οὗτοι ἡμέραις	ἑπτὰ	δι´ ὅσων ἡ γένεσις τελειοῦται·
[4, 25]	τὸν γνωστικόν. Ἐπὶ γοῦν ταῖς	ἑπτὰ	ἡμέραις τὰ ἱερεῖα ὑπὲρ ἁμαρτιῶν
[4, 25]	τὴν ἀκροτάτην ἀνάπαυσιν ἀποκαθιστὰς εἴτε	ἑπτὰ	οὐρανοί, οὕς τινες ἀριθμοῦσι κατ´
[4, 25]	χρόνος εἴη ὁ διὰ τῶν	ἑπτὰ	περιόδων τῶν ἀριθμουμένων εἰς τὴν
[4, 26]	ἃ οὐκ ᾔδειν, μεγάλα καὶ	θαυμαστὰ	ἃ οὐκ ἠπιστάμην; ἐγὼ δὲ
[4, 23]	τὰ τῷ ὄντι καλὰ φαίνεται	ἥδιστα,	παρ´ αὑτοῦ πορίζεται ὃν ποθεῖ
[4, 8]	καὶ ἀκόντων τινῶν καὶ τὰ	πλεῖστα	ἐνισταμένων, κἂν κολάσεις ἐπαρτῶνται πρὸς
[4, 14]	τε οὖν μὴ παθεῖν τὰ	ἔχθιστα	τοὺς ὁμολογοῦντας μὲν ἑαυτοὺς εἶναι
[4, 15]	ὡς ἔτυχεν ὁμιλεῖν τῇ γυναικί·	μάλιστα	δὲ τοὺς τηλικαύτην οἰκονομίαν πεπιστευμένους»
[4, 19]	ἐφ´ ἡμῖν οὐδαμῶς, οὐδ´ ἂν	μάλιστα	ἐνίσταιτο· θεόσδοτον γὰρ τὸ δῶρον
[4, 4]	Πολιτείας ὁ Πλάτων εἶπεν, ὃν	μάλιστα	ἐπιβοῶνται μάρτυρα τὴν γένεσιν κακίζοντες,
[4, 21]	γνωστικῶς καὶ τελειοῦσθαι ὡς ὅτι	μάλιστα	ἔτι ἐν σαρκὶ καταμένοντας, ἐκ
[4, 19]	τισὶν εἶναί φαμεν ἢ πάντων	μάλιστα	ἐφ´ ἡμῖν. Τὰ μὲν οὖν
[4, 9]	φαίνονται· διάθεσις δὲ ὁμολογουμένη καὶ	μάλιστα	ἡ μηδὲ θανάτῳ τρεπομένη ὑφ´
[4, 22]	καὶ αἱ τελεταὶ γίνονται νυκτὸς	μάλιστα,	σημαίνουσαι τὴν ἐν νυκτὶ τῆς
[4, 4]	καὶ τὴν ἀπλανῆ σφαῖραν, οἳ	μάλιστα	τὴν ἡγεμονίαν ἔχουσι τῆς κατ´
[4, 1]	τούτοις ὕστερον πληρωθείσης ὡς ἔνι	μάλιστα	τῆς κατὰ τὰ προκείμενα ἡμῖν
[4, 4]	χρυσοῦ γένους εἶναι; πάντων γε	μάλιστα.	Τὸ δὲ χρυσοῦν γένος πρὸς
[4, 23]	ἀπερισπάστως. Ἴσμεν δὲ τὰ μὲν	δυσπόριστα	οὐκ ἀναγκαῖα, τὰ δὲ ἀναγκαῖα
[4, 23]	οὐκ ἀναγκαῖα, τὰ δὲ ἀναγκαῖα	εὐπόριστα	γεγενῆσθαι φιλαγάθως παρὰ τοῦ θεοῦ.
[4, 26]	ἀπόκτητα εἰδὼς πάντα. Ὅσα δὲ	τριττὰ	εἶναι ἀγαθὰ οἱ Περιπατητικοὶ θέλουσι,
[4, 5]	Τούτων οὖν ἀνθεκτέον οὐ δι´	αὐτά,	ἀλλὰ διὰ τὸ σῶμα, ἡ
[4, 8]	διάφορον ἀνδρὸς καὶ γυναικός, τὰ	αὐτὰ	ἂν ἑκάτερον αὐτῶν ἔδρα τε
[4, 6]	ἀγαθή. Ἀγαθὰ γοῦν τὰ μὲν	αὐτὰ	καθ´ ἑαυτά, τὰ δὲ μετέχοντα
[4, 22]	νοῦν ἐν τῇ κατὰ τὰ	αὐτὰ	σχέσει· αὕτη δὲ νοῦ σχέσις
[4, 22]	αὖ περὶ ὕπνου λέγουσι, τὰ	αὐτὰ	χρὴ καὶ περὶ θανάτου ἐξακούειν.
[4, 7]	ἀπτῆνες, ἐφημέριοι. Καὶ ὁ Ἐπίχαρμος	Αὕτα	φύσις ἀνθρώπων, ἀσκοὶ πεφυσημένοι. Ἡμῖν
[4, 6]	γοῦν τὰ μὲν αὐτὰ καθ´	ἑαυτά,	τὰ δὲ μετέχοντα τῶν ἀγαθῶν,
[4, 4]	διὰ θανάτου ὁμολογήσαντα, καὶ ἄλλα	τοιαῦτα	δειλίας σοφίσματα εἰς μέσον κομίζοντες.
[4, 7]	ὡς περικαθάρματα τοῦ κόσμου ἐγενήθημεν.	Τοιαῦτα	καὶ τὰ τοῦ Πλάτωνος ἐν
[4, 22]	λήσειν, ἀδικήσει κατ´ αὐτόν. Καὶ	τοιαῦτα	μὲν τὰ σκοτεινὰ δόγματα· εἰ
[4, 8]	καὶ προεῖπον, ὅτι οἱ τὰ	τοιαῦτα	πράσσοντες βασιλείαν θεοῦ οὐ κληρονομήσουσιν.
[4, 12]	Λείπεται δὴ συντόμως φάναι τὰ	τοιαῦτα	συμβαίνειν μὴ κωλύσαντος τοῦ θεοῦ·
[4, 8]	αὑτῶν μᾶλλον ἤ τινων ἑτέρων,	ταῦτα	ἂν ἡμῖν γίγνοιτο μετὰ τῆς
[4, 6]	τῶν οὐρανῶν καὶ τὴν δικαιοσύνην,	ταῦτα	γὰρ μεγάλα, τὰ δὲ μικρὰ»
[4, 21]	ἑαυτοὺς ἁγνοὺς εἶναι τῷ πράγματι.	Ταῦτα	γνωστικῆς ἀσκήσεως προγυμνάσματα. Ἐπεὶ δὲ
[4, 17]	καὶ ὅταν θέλῃ, ἀνελεῖ αὐτήν.	Ταῦτα	δὲ πάντα βεβαιοῖ ἡ ἐν
[4, 7]	τάδ´ ἄχθονται βροτοί. Εἶτα ἐπιφέρει·	Ταῦτα	δεῖ στέγειν ἅπερ δεῖ κατὰ
[4, 18]	οὖν ἐπιθυμίας διακρίνουσιν οἱ περὶ	ταῦτα	δεινοί, καὶ τὴν μὲν ἐπὶ
[4, 6]	ἀλλότρια, καὶ πῶς τοῖς πτωχοῖς	ταῦτα	διανέμεται, οὐκ ἔχουσιν εἰπεῖν· ἀλλ´
[4, 13]	υἱὸς τῷ πατρὶ διαφιλονικοίη καὶ	ταῦτα	ἐν θεοῖς. Ὅτι δὲ οὗτός
[4, 21]	δὲ ἑρμηνεία γλωσσῶν· πάντα δὲ	ταῦτα	ἐνεργεῖ τὸ ἓν καὶ τὸ
[4, 6]	ἐλεῶ» φησὶ κύριος. Λέγει δὲ	ταῦτα	καὶ τοῖς θέλουσι διὰ τὴν
[4, 22]	σωτηρίαν τὴν αἰώνιον, εἴη δὲ	ταῦτα	κεχωρισμένα (παντὸς μᾶλλον ἐν ταὐτότητι
[4, 5]	ὑπὸ τῆς ὑγιείας· ἀλλ´ ἀμφότερα	ταῦτα	λέγουσιν ἀδιάφορα εἶναι. Καίτοι καὶ
[4, 9]	οἱ μὴ ὄντες ἐν αὐτῷ.	Ταῦτα	μὲν ὁ Ἡρακλέων· καὶ τὰ
[4, 16]	θεοῦ ἀνεστράφημεν ἐν τῷ κόσμῳ»	Ταῦτα	μὲν περὶ τῆς γνώσεως ὁ
[4, 3]	φησὶν οὐκ ἂν ᾔδεσαν, εἰ	ταῦτα	μὴ ἦν, Σωκράτης δὲ νόμον
[4, 7]	(σχεδὸν γὰρ πᾶσαι αἱ ἐντολαὶ	ταῦτα	μηνύουσιν) ἀλλ´ οὐδὲ τῶν οἰκείων
[4, 7]	λέγει· Ἅ γ´ οὖν παραινῶ,	ταῦτά	μου δέξαι, γύναι. ἔφυ μὲν
[4, 22]	προΐεμεν {εἰς} τὸ πρόσθεν, μετὰ	ταῦτα	νοήσαντες καὶ τὸν νοῦν ἐξαναδύντες
[4, 4]	καὶ ἱμειρόμενοι τοῦ ζῆν. Διὰ	ταῦτα	οὐδὲ καθαρὰν ἀπολύουσιν τὴν ψυχήν,
[4, 8]	δὲ πνεῦμα κατὰ τῆς σαρκός.	Ταῦτα»	οὖν ἀντίκειται» οὐχ ὡς κακὸν
[4, 4]	τὰ πάθη, προαποδυόμενος τοῦ σαρκίου	ταῦτα,	οὐχ ὑβρίζων τὸν πειράζοντα, παιδεύων
[4, 8]	Ἵνα μὴ ἃ ἂν θέλητε	ταῦτα	ποιῆτε. Φανερὰ δέ ἐστι τὰ
[4, 12]	νυνὶ δὲ τοῖς εἰρημένοις καὶ	ταῦτα	προσθῶμεν· ποῦ ἔτι ἡ πίστις
[4, 6]	μικρὰ» καὶ περὶ τὸν βίον,	ταῦτα	προστεθήσεται ὑμῖν. Ἆρ´ οὐκ ἄντικρυς
[4, 22]	διαμένει δίκαιος· ὁ γὰρ διὰ	ταῦτα	τοῦ πράττειν τι τῶν ἀδίκων
[4, 3]	Ἐπίχαρμος Μέμνασο ἀπιστεῖν» φησίν· ἄρθρα	ταῦτα	τῶν φρενῶν. Αὐτίκα τὸ μὲν
[4, 23]	ἀλλὰ καὶ ὧν ἀφίστανται, μυσαττόμενοι	ταῦτα	φαίνονται, τὴν κτίσιν καὶ τὸν
[4, 25]	τὸ τέλος ἀρχὴ γίνεται καὶ	τελευτᾷ	πάλιν ἐπὶ τὴν ἄνωθεν ἀρχήν,
[4, 17]	Ὀφθαλμοὶ κυρίου ἐπὶ δικαίους καὶ	ὦτα	αὐτοῦ εἰς δέησιν αὐτῶν· πρόσωπον
[4, 8]	βελτίους οἱ ἄρρενες τά τε	πρῶτα	ἐν πᾶσι φερόμενοι τυγχάνωσιν, ἐκτὸς
[4, 20]	Εἶτα οἷον παραινέσεις διδοῦσά φησι·	Πρῶτα	μέν γε τοῦθ´ ὑπάρχει, κἂν
[4, 14]	ἐξουσίαι τοῦ σκότους) οὔτε τὰ	ἐνεστῶτα»	ἐν οἷς ἐσμεν κατὰ τὸν
[4, 25]	εἰλουμένων καὶ ἑνουμένων. Διὰ τοῦτο	ἄλφα	καὶ ὦ» ὁ λόγος εἴρηται,
[4, 6]	φιλοκτήμονας ὀνειδίζων λέγει ὁ κύριος,	τάχα	δὲ καὶ τοὺς ἁπλῶς μεριμνητάς
[4, 6]	καὶ κλέπται διορύσσουσι καὶ κλέπτουσι,	τάχα	μὲν τοὺς φιλοκτήμονας ὀνειδίζων λέγει
[4, 18]	πάντες οἱ ἐκλεκτοὶ τοῦ θεοῦ·	δίχα	ἀγάπης οὐδὲν εὐάρεστον τῷ θεῷ.
[4, 8]	φιλοσοφίας πρεσβευτὴν αἱροῦνται πρὸς Ζάμολξιν	ἥρωα	κατ´ ἔτος. Ὁ δὲ Ζάμολξις
[4, 6]	ἐστι, καὶ ἐνέργειά ἐστιν ἀγαθή.	Ἀγαθὰ	γοῦν τὰ μὲν αὐτὰ καθ´