Livre, Chap.
[3, 11]	ἀλόγους τῶν ὁρμῶν, μὴ εἰς	τὸ	ἁβροδίαιτον ἡμᾶς ἐνσείσωσιν φέρουσαι ὑπὸ
[3, 12]	κλεπτέτω, μᾶλλον δὲ κοπιάτω ἐργαζόμενος	τὸ	ἀγαθόν, ἵνα ἔχῃ μεταδιδόναι τῷ
[3, 2]	θέαν τοῦ κρείττονος, ζητήσῃς δὲ	τὸ	ἄγαλμα τὸ ἔνοικον τοῦ νεώ,
[3, 5]	δοῦσαι τῷ κατεπτηχότι τῆς ἐπιθυμίας	τὸ	ἀδεὲς τῆς ψηλαφήσεως· οἱ γὰρ
[3, 3]	οὐδὲ συνιᾶσιν οἱ ταλαίπωροι, ὡς	τὸ	ἄδηλον τῆς συνουσίας πολλὰς ἐργάζεται
[3, 2]	δυσωποῦσαν τῷ περιέργῳ τῆς ἑρμηνείας	τὸ	ἀδιάτρεπτον τῆς ἀναισχυντίας· οὐ γὰρ
[3, 2]	καὶ μοιχαλὶς τῆς ψυχῆς κατείληφε	τὸ	ἄδυτον, τό τε ἀληθινὸν θηρίον
[3, 12]	τὰ πάντα ἕν, δι´ ὃν	τὸ	ἀεί, οὗ μέλη πάντες, οὗ
[3, 5]	ἐν διαζώσμασι τὴν ἀγωνίαν ἐκτελοῦντες	τὸ	αἰδῆμον ἐφύλαττον· αἳ δὲ ἀποδυσάμεναι
[3, 9]	τῶν θυγατέρων Ἰσραήλ, καὶ καθαριεῖ	τὸ	αἷμα ἐκ μέσου αὐτῶν» τὸ
[3, 3]	οἱ θῆρες οἱ φυλακτικοί, οἷς	τὸ	αἷμα ἡ τροφή· οὐδὲ γὰρ
[3, 9]	τὸ αἷμα ἐκ μέσου αὐτῶν»	τὸ	αἷμα τῆς ἀνομίας καὶ τῶν
[3, 3]	αἵματι γεωργουμένη. Μετέσχηκεν τοῦ λόγου	τὸ	αἷμα τὸ ἀνθρώπινον καὶ τῆς
[3, 3]	ὃ κέκτηται μόνον, τῷ κυρίῳ	τὸ	αἷμα χορηγεῖ, καὶ τῷ νομάδι
[3, 8]	τὸ δὲ καὶ ἄλλων ἁμαρτανόντων	τὸ	αἶσχος αὐτῶν ὑπέδειξεν ἡμῖν καὶ
[3, 2]	ἡ διάνοια ὑπὸ ἡδονῆς, καὶ	τὸ	ἀκήρατον τοῦ λογισμοῦ μὴ παιδαγωγούμενον
[3, 11]	εἰ μὴ τὸ ἀναγιγνώσκειν ἔμαθες,	τὸ	ἀκούειν ἀναπολόγητον, ὅτι μὴ διδακτόν·
[3, 11]	τοῦ εἰδώλου τοῦ ἐπιπλάστου εἰς	τὸ	ἀληθὲς μετάβασις κατὰ τὸ σχῆμα
[3, 11]	τῆς περιουσίας ἐπαιρόμεναι τὸ κάλλος	τὸ	ἀληθινὸν καθυβρίζουσιν ἀφροδισίων μολυσμοῖς. (Δίδωσιν
[3, 1]	ἐστιν, οὐ καλλωπίζεται· κάλλος ἐστὶ	τὸ	ἀληθινόν, καὶ γὰρ ὁ θεός
[3, 2]	ὡς ἔνδον εὑρήσων τὸ κάλλος	τὸ	ἀληθινόν, μυσάξεται, εὖ οἶδ´ ἐγώ.
[3, 10]	τὼ πόδε, πρὸς δὲ καὶ	τὸ	ἀληλιμμένον λίπα ἀνατρῖψαι αὑτόν· τὸ
[3, 1]	ἐπιφέρει· Οὐκ ἀσχημονεῖ. Ἄσχημον γὰρ	τὸ	ἀλλότριον καὶ μὴ κατὰ φύσιν
[3, 11]	σωτηρίαν τὸν ἵππον τὸν ἀνθρώπειον,	τὸ	ἄλογον μέρος τῆς ψυχῆς τὸ
[3, 11]	ἄγνοιαν πλημμελεῖν τοῖς πολλοῖς ἐξομοιούμενοι	τὸ	ἁμαρτάνειν ἀδεῶς κεκάρπωνται. (Οὐ μόνον
[3, 2]	γὰρ καὶ ἡ μέθη καὶ	τὸ	ἀμυδρὸν τοῦ φωτὸς πρὸς τὴν
[3, 11]	οὐκ ἔμαθον. Ἀλλ´ εἰ μὴ	τὸ	ἀναγιγνώσκειν ἔμαθες, τὸ ἀκούειν ἀναπολόγητον,
[3, 3]	θηρωμένους, μισότριχας, ἄτριχας, τὸ ἄνθος	τὸ	ἀνδρικὸν μυσαττομένους, τὰς κόμας δέ,
[3, 11]	κεχαρισμένον, ἀπὸ δὲ τοῦ ξηροῦ	τὸ	ἀνδρῶδες καὶ πάγιον, ἀπὸ δὲ
[3, 11]	ἐκπέπληκεν ὑπονοίας αἰσχρᾶς καὶ βλασφημίας	τὸ	ἀνέδην χρῆσθαι τῷ φιλήματι, ὅπερ
[3, 11]	ἕξις ἀπέριττος προσδεκτικὴ τῶν πρὸς	τὸ	ἀνελλιπὲς ἐξαρκούντων εἰς τὸν κατὰ
[3, 7]	δίδωσι, καὶ πλουτεῖν οὐ φθόνος	τὸ	ἀνενδεὲς κτωμένοις δι´ αὐτοῦ· ὁ
[3, 3]	ἀμφοτέραν ἀφροδίτην θηρωμένους, μισότριχας, ἄτριχας,	τὸ	ἄνθος τὸ ἀνδρικὸν μυσαττομένους, τὰς
[3, 3]	Μετέσχηκεν τοῦ λόγου τὸ αἷμα	τὸ	ἀνθρώπινον καὶ τῆς χάριτος κοινωνεῖ
[3, 11]	πανοῦργον τῆς διανοίας μεθέμενοι πάθος	τὸ	ἀποίκιλτον καὶ ἀνενδοίαστον τῆς ἀληθείας
[3, 10]	ὑποδήσασθαί τινα αὐτὸν αὑτῷ καὶ	τὸ	ἀπονίψασθαι τὼ πόδε, πρὸς δὲ
[3, 2]	κατολισθαίνει καὶ μισθὸν τοῦ παραπτώματος	τὸ	ἀπόπτωμα λαμβάνει. Δεῖγμά σοι τούτων
[3, 3]	αὐτοῖς ἁμαρτεῖν κατὰ νόμον, καὶ	τὸ	ἀπόρρητον τῆς ἡδονῆς εὐκολίαν λέγουσιν.
[3, 11]	τοῦτον εἰς κόσμον, ἀλλ´ εἰς	τὸ	ἀποσημαίνεσθαι τὰ οἴκοι φυλακῆς ἄξια
[3, 7]	ὅσα πέφυκεν βρύειν ἀπαντλούμενα εἰς	τὸ	ἀρχαῖον ἀναπιδύει μέτρον, οὕτως ἡ
[3, 11]	ὁμοίωσιν θεοῦ» γεγονότας ὥσπερ ἀτιμάζοντας	τὸ	ἀρχέτυπον ἔπηλυν ἐπάγεσθαι κομμωτικήν, τὴν
[3, 11]	καὶ ἀνακαλύψει τὸ σχῆμα αὐτῶν»	τὸ	ἄσχημον σχῆμα. (Ἐγὼ μὲν οὐδὲ
[3, 11]	φιλοῦσι. Τοιαῦτά τινα τῆς τρυφῆς	τὸ	ἀταμίευτον αὐτοῖς κακοσχολοῦσιν ἐξευρίσκει· αἰτία
[3, 8]	τοῖς ἁμαρτωλοῖς ἐπιβαλών, ὡς μὴ	τὸ	ἀτιμώρητον τῆς ἀκολασίας ἀδείας ἐπιρροὴν
[3, 11]	καὶ τὸ σχολαῖον ἐκλεκτέον, οὐ	τὸ	βάδισμα τὸ μελλητικόν, οὐδὲ τὸ
[3, 2]	πέπλοις· ἀλλ´ ἢν παρεισέλθῃς εἰς	τὸ	βάθος τοῦ περιβόλου σπεύδων ἐπὶ
[3, 9]	ἐπ´ ἴσης εἶναι τῶν λουομένων	τὸ	βαλανεῖον δεῖν. Λούειν δὲ δεῖ
[3, 9]	ἢ αὖ πλήρης ἄγαν, παραιτητέον	τὸ	βαλανεῖον· ναὶ μὴν κατὰ τὴν
[3, 2]	ὀλίγα φροντίζουσιν, λύσασαι δὲ τἀνδρὸς	τὸ	βαλλάντιον ἐκτρέπουσι τὰς χορηγίας εἰς
[3, 10]	μελετῶν διὰ τοῦ ξύλου ἐπὶ	τὸ	βέλτιον τὴν φύσιν. Πολλοῖς δὲ
[3, 8]	τοῦ ὁμοίου θεωρίᾳ μεταθεμένους ἐπὶ	τὸ	βέλτιον. Τίς γὰρ οὐκ ἄν
[3, 3]	καὶ δὴ ἀγασθεὶς τῇ σεμνότητι	τὸ	βλοσυρὸν τοῦ θεάματος γεραρᾷ τετίμηκεν
[3, 12]	παρεληλυθὼς χρόνος, ὁ Πέτρος φησί,	τὸ	βούλημα τῶν ἐθνῶν κατειργάσθαι, πεπορευμένους
[3, 11]	τροφή· ἀκινήτῳ δὲ τῷ σώματι	τὸ	βρωθὲν σιτίον οὐ προσφύεται, ἀλλὰ
[3, 7]	καὶ βδαλλομένους μαστοὺς ἐπιρρεῖν εἴωθε	τὸ	γάλα. Ἀνενδεὴς γὰρ ὁ τὸν
[3, 11]	θρύψεις καὶ χλιδαὶ κολουστέαι παντελῶς·	τὸ	γὰρ ἁβροδίαιτον τῆς περὶ τὸν
[3, 11]	φιλοφρονεῖσθαι ἔνδοθεν ἐξαγοραζομένους τὸν καιρόν·	τὸ	γὰρ ἅλας τῆς γῆς» ἡμεῖς,
[3, 1]	ζητεῖ» φήσας τὸ μὴ ἑαυτῆς»	τὸ	γὰρ ἴδιον ἡ ἀλήθεια τὸ
[3, 7]	ὑσὶν καὶ τοῖς τράγοις ὀχεύειν·	τὸ	γὰρ τὴν ἡδονὴν νομίζειν ἀγαθὸν
[3, 10]	Πολλοῖς δὲ ἔσθ´ ὅτε καὶ	τὸ	γεγωνὸς τῆς ἀναγνώσεως γυμνάσιόν ἐστιν.
[3, 11]	ἔχοι τὰς τρίχας, λάσιον δὲ	τὸ	γένειον, αἱ δὲ συνεστραμμέναι τῶν
[3, 3]	οὖν τοῦ ἀνδρὸς τὸ σύνθημα,	τὸ	γένειον, δι´ οὗ καταφαίνεται ὁ
[3, 3]	Οὐ γὰρ θέμις ἐκτῖλαί ποτε	τὸ	γένειον, τὸ κάλλος τὸ σύμφυτον,
[3, 3]	γένειον, τὸ κάλλος τὸ σύμφυτον,	τὸ	γενναῖον κάλλος πρῶτον ὑπηνήτῃ, οὗπερ
[3, 11]	ἐσθῆτα ποικίλλειν συγκεχώρηται· καὶ μάλιστα	τὸ	γεραιὸν τῆς ἡλικίας καὶ ἀξιόπιστον
[3, 3]	συνέσει συνακμάζουσι τῷ χρόνῳ, καὶ	τὸ	γῆρας ἐνισχύουσι τῷ τόνῳ τῆς
[3, 3]	καθάπερ ὄφις τῆς κεφαλῆς ἀπεκδύσασθαι	τὸ	γῆρας μεταγράφοντες ἑαυτοὺς καὶ νεοποιοῦντες·
[3, 12]	ὧδέ πως· Οὐαὶ τοῖς λέγουσι	τὸ	γλυκὺ πικρὸν καὶ τὸ πικρὸν
[3, 11]	δὲ αὐτουργία ταῖς γυναιξὶν μάλιστα	τὸ	γνήσιον ἐπιφέρει κάλλος γυμνάζουσα τὰ
[3, 11]	διαπονοῦσαι τὰ σώματα τὸ κάλλος	τὸ	γνήσιον καὶ παράμονον ἐργάζονται, ἕλκοντος
[3, 1]	ὡς ἔοικεν, πάντων μέγιστον μαθημάτων	τὸ	γνῶναι αὑτόν· ἑαυτὸν γάρ τις
[3, 10]	καὶ τοῦτο δικαιοσύνης ἐστὶ κοινωνικῆς	τὸ	γυμνάσιον καὶ παραδαρθεῖν φίλῳ νοσοῦντι
[3, 1]	ἡ ἀλήθεια τὸ οἰκεῖον καλεῖ,	τὸ	δ´ ἀλλότριον ἡ φιλοκοσμία ζητεῖ,
[3, 1]	καὶ μὴ κατὰ φύσιν σχῆμα·	τὸ	δ´ ἐπίπλαστον ἀλλότριον, ὅπερ ἐξηγεῖται
[3, 1]	κάλλος, τῆς μὲν τὸ εὐεργετικόν,	τὸ	δὲ ἀθάνατον τῆς σαρκός. ~Ὅτι
[3, 1]	κάλλος τῆς σαρκὸς τὸ φαντασιαστικόν,	τὸ	δὲ ἀληθινὸν καὶ τῆς ψυχῆς
[3, 11]	γὰρ ἔνδον τοῦ σώματος ἐργάζεται,	τὸ	δὲ εἰς τὸ ἐκτὸς τοῦ
[3, 1]	δὲ ἐκεῖνον ἄλλος ἄγει, θεός·	τὸ	δὲ θυμικόν, θηριῶδες ὄν, πλησίον
[3, 8]	παρῄνεσεν, τὰ δὲ καὶ ὠνείδισεν,	τὸ	δὲ καὶ ἄλλων ἁμαρτανόντων τὸ
[3, 10]	τὸ ἀληλιμμένον λίπα ἀνατρῖψαι αὑτόν·	τὸ	δὲ καὶ τὴν ἀμοιβὴν τὴν
[3, 3]	σύμβολον, τὸ λάσιον, παρανομεῖν ἀνόσιον·	τὸ	δὲ καλλώπισμα τῆς λειάνσεως, θερμαίνομαι
[3, 3]	σῶμα τοῦ ἀνδρὸς τὰς τρίχας,	τὸ	δὲ ὅσον λεῖον αὐτοῦ καὶ
[3, 7]	τῆς κτήσεως ἑκάστου τὸ σῶμα·	τὸ	δὲ περιττόν, ἃ δή φασι
[3, 11]	καὶ τοῦ περιπάτου τὸ μανιῶδες,	τὸ	δὲ σεμνὸν καὶ τὸ σχολαῖον
[3, 10]	Ἀβραὰμ τοῖς τρισὶν ἄριστον ὑπὸ	τὸ	δένδρον καὶ παρέστη ἐσθίουσιν αὐτοῖς.
[3, 8]	ἐκ γῆς Αἰγύπτου λαὸν σώσας	τὸ	δεύτερον τοὺς μὴ πιστεύσαντας ἀπώλεσεν,
[3, 11]	καὶ μαρυκώμενον» καθαρόν ἐστιν, ὅτι	τὸ	διχηλοῦν δικαιοσύνην ἐμφαίνει τὴν ἰσοστάσιον
[3, 3]	καὶ τὸν ἄνδρα δεικνύει· καὶ	τὸ	δρᾶν αὐτῷ συγκεχώρηται, ὡς ἐκείνῃ
[3, 8]	τῷ ἐπονειδίστῳ τῶν μεθυόντων εἰς	τὸ	ἑαυτῶν ἀναμάρτητον ὠφελούμενοι. Τῶν γὰρ
[3, 1]	εἶχεν εἶδος οὐδὲ κάλλος, ἀλλὰ	τὸ	εἶδος αὐτοῦ ἄτιμον, ἐκλεῖπον παρὰ
[3, 3]	τὸν μακάριον ἀπόστολον ὥρισεν εἰς	τὸ	εἶναι αὐτὸν πρωτότοκον ἐν πολλοῖς
[3, 3]	δεινόν, οὐ δεινὸν γέροντα δοκεῖν	τὸ	εἶναι λαθεῖν μὴ δυνάμενον. Ὅσῳ
[3, 11]	ἐκεῖνο μάλιστα ἐν νῷ ἔχοντες	τὸ	εἰρημένον ἁγίως τὴν ἀναστροφὴν ὑμῶν
[3, 11]	~(Ἔχοι δ´ ἂν κἀκεῖνο ἄριστα	τὸ	εἰρημένον· Τὸ δ´ ὅλον οὐκ
[3, 11]	ῥῖνα; Ἵνα δὴ κἀκεῖνο πληρωθῇ	τὸ	εἰρημένον· Ὥσπερ ἐνώτιον ἐν ῥινὶ
[3, 11]	ἀληθὲς μετάβασις κατὰ τὸ σχῆμα	τὸ	ἐκ τοῦ θεοῦ δεδομένον περιγίνεται.
[3, 2]	τὸ φῦκος, τὰ ἐντρίμματα, τουτέστι	τὸ	ἐκ τούτων συγκείμενον ὕφος, {τὸ
[3, 12]	ἐκφωνηθέντα οὐ παραιτητέον. (Ἐγνωκότες οὖν	τὸ	ἑκάστου ἔργον, ἐν φόβῳ τὸν
[3, 12]	αὐτοῦ τὸν φόβον ὑπεκλύειν βούλεται	τὸ	ἑκούσιον ἐλευθερώσας εἰς πίστιν. Ἄκουε,
[3, 11]	ἀπόχρη τοῖς σώφροσιν, ἀλλὰ καὶ	τὸ	ἐκτὸς εἶναι τοῦ ψόγου σπουδαστέον
[3, 11]	σώματος ἐργάζεται, τὸ δὲ εἰς	τὸ	ἐκτὸς τοῦ σώματος ἐξανθῆσαν φανερὰν
[3, 12]	σωτηρίας, γυμνώσω γὰρ τὸ ἦθος	τὸ	ἐμαυτοῦ, καί σοι ταύτας τὰς
[3, 11]	ἐξὸν καὶ ἰδόντα καρτερεῖν; Ἀλλὰ	τὸ	ἐμπεσεῖν φυλακτέον. Δυνατὸν γὰρ ἰδόντα
[3, 11]	τὸ βάδισμα τὸ μελλητικόν, οὐδὲ	τὸ	ἐν ταῖς ὁδοῖς σαλεύειν καὶ
[3, 11]	ἡ ἄγναφος ἀποστέγει τὸ θερμὸν	τὸ	ἐν τῷ σώματι, οὐχ ὅτι
[3, 9]	δὲ γέμουσιν ἀκαθαρσίας. Καθάρισον πρῶτον	τὸ	ἔνδον τοῦ ποτηρίου, ἵνα γένηται
[3, 11]	ἐπιθυμίαν· κλαδαραὶ δὲ ὄψεις καὶ	τὸ	ἐνιλλώπτειν, ὃ διὰ τῶν ὀφθαλμῶν
[3, 2]	κρείττονος, ζητήσῃς δὲ τὸ ἄγαλμα	τὸ	ἔνοικον τοῦ νεώ, παστοφόρος {δὲ}
[3, 10]	ἀνδρωδῶν ἐκκρίσεις· καὶ οὔτι γε	τὸ	ἔντεχνον διαπονητέον, τὸ ἐπιδεικτικὸν αὐτῆς,
[3, 9]	φησιν· Οὐαὶ ὑμῖν, ὅτι καθαρίζετε	τὸ	ἔξω τοῦ ποτηρίου καὶ τῆς
[3, 9]	τοῦ ποτηρίου, ἵνα γένηται καὶ	τὸ	ἔξωθεν καθαρόν. Τὸ μὲν οὖν
[3, 8]	τῆς φιλοδοξίας τὴν ὁδὸν καὶ	τὸ	ἔπαθλον ἰδὼν τὸν πρὸ αὑτοῦ
[3, 2]	ἐκκαύσῃς διὰ φιλοκοσμίας. Οἷον αὐτοῖς	τὸ	ἐπὶ τούτοις ἐξηκολούθησεν τέλος, καὶ
[3, 10]	οὔτι γε τὸ ἔντεχνον διαπονητέον,	τὸ	ἐπιδεικτικὸν αὐτῆς, τὰ δὲ ἀπὸ
[3, 1]	πλησίον μανίας οἰκεῖ· πολύμορφον δὲ	τὸ	ἐπιθυμητικὸν καὶ τρίτον, ὑπὲρ τὸν
[3, 12]	ἡμέρας ἁμάρτῃ εἰς σὲ καὶ	τὸ	ἑπτάκις ἐπιστρέφῃ πρός σε λέγων·
[3, 11]	τοῦτο καὶ τὸ χρυσοφορεῖν καὶ	τὸ	ἐσθῆτι μαλακωτέρᾳ χρῆσθαι οὐ τέλεον
[3, 3]	ξυρῷ πρὸς εὐπρέπειαν καὶ πρὸς	τὸ	ἔσοπτρον διατιθέμενον τὰς τρίχας ξύρεσθαί
[3, 2]	Ἀντιφάνης ὁ κωμικὸς ἐν Μαλθακῇ	τὸ	ἑταιρικὸν τῶν γυναικῶν ἐπισκώπτει τὰ
[3, 11]	σχῆμα παραπαιδαγωγεῖ μὴ ἁμαρτάνειν διὰ	τὸ	εὐεξέλεγκτον, τοῖς δὲ μὴ ἀναφανδὸν
[3, 1]	σώματος ἐνεδείξατο κάλλος, τῆς μὲν	τὸ	εὐεργετικόν, τὸ δὲ ἀθάνατον τῆς
[3, 6]	κτῆσις δείκνυσι· (καρπὸς δὲ ψυχῆς	τὸ	εὐμετάδοτον· ἐν ψυχῇ ἄρα τὸ
[3, 11]	πάγιον, ἀπὸ δὲ τοῦ ἀερώδους	τὸ	εὔπνουν καὶ ἰσοστάσιον, ἐξ ὧν
[3, 11]	Ἀαρών» τῇ παλινῳδίᾳ τοῦ πώγωνος	τὸ	εὐπρεπὲς ὑμνήσας πρόσωπον τῷ μύρῳ
[3, 3]	οὐ κομμοῦνται· ἔχει τι φοβερὸν	τὸ	εὔτριχον τοῦ βαρβάρου καὶ τὸ
[3, 11]	ἄν ποτε ὁ νοῦν ἔχων	τὸ	ἥδιον. Ἀλλ´ οὐ πάντες, φησί,
[3, 12]	κεφάλαια τῆς σωτηρίας, γυμνώσω γὰρ	τὸ	ἦθος τὸ ἐμαυτοῦ, καί σοι
[3, 11]	πλοκάμους κατολισθαίνουσαι γυναικείους· ἀπόχρη γὰρ	τὸ	ἠυγένειον» τοῖς ἀνδράσιν. Εἰ δέ
[3, 11]	παντελῶς ψιλωτέον αὐτό· αἰσχρὸν γὰρ	τὸ	θέαμα καὶ κατέγνωσται ἡ τοῦ
[3, 1]	καὶ ὁ ἄνθρωπος θεός, καὶ	τὸ	θέλημα τοῦ πατρὸς ὁ μεσίτης
[3, 11]	καὶ μάλιστα ἡ ἄγναφος ἀποστέγει	τὸ	θερμὸν τὸ ἐν τῷ σώματι,
[3, 3]	καὶ τοῦ σώματος τὴν πρὸς	τὸ	θῆλυ κοινωνίαν παρὰ τὸν τῆς
[3, 3]	ἐλήλακεν ἡ χλιδὴ ὡς μὴ	τὸ	θῆλυ μόνον νοσεῖν περὶ τὴν
[3, 6]	ἐπῳδῇ τοῦ λόγου καταξέσηται μὲν	τὸ	θηρίον, αὐτὸς δὲ ἀπαθὴς μείνῃ.
[3, 6]	πόρρωθεν ἀκινδύνως ἄκρας οὐρᾶς ἀνακρημνὰς	τὸ	θηρίον, περιπλέξεται τῇ χειρὶ καὶ
[3, 8]	τὴν ἑαυτῶν ἀρχήν, ἀλλὰ ἀπολιπόντας	τὸ	ἴδιον οἰκητήριον εἰς κρίσιν μεγάλης
[3, 11]	ἐκπαιδεύεται, καὶ τὸ σύγγραμμα αὐτῆς	τὸ	ἰδιωτικὸν ἅμα καὶ θεῖον ἀγάπη
[3, 12]	τὸν χιτῶνα, μὴ κωλύσῃς καὶ	τὸ	ἱμάτιον. Περὶ δὲ τῆς πίστεως·
[3, 11]	μὴ ἰδόντα ἐπιθυμεῖν. Οὐ γὰρ	τὸ	καθαρεύειν μόνον ἀπόχρη τοῖς σώφροσιν,
[3, 3]	Ἀνδρὶ δὲ βουλομένῳ εἶναι καλῷ	τὸ	κάλλιστον ἐν ἀνθρώπῳ τὴν διάνοιαν
[3, 2]	γυνὴ βασιλεῖ τῷ ἑαυτῆς, ἀλλὰ	τὸ	κάλλος αὐτῆς ἐκεῖνο λύτρον εὑρίσκεται
[3, 11]	σῶμα ἐκ τούτων, ἀλλὰ καὶ	τὸ	κάλλος διαφαίνεσθαι ποιεῖ. Ἀπὸ γὰρ
[3, 2]	ὡς οὐ κατ´ ἀξίαν δεδωρημένον	τὸ	κάλλος. Εἰκότως ἀργαὶ πρὸς οἰκουρίας
[3, 11]	εἰς πέψιν ἀναχυτέον, δι´ ἧς	τὸ	κάλλος ἐρυθραίνεται. Ἄτοπον δὲ τοὺς
[3, 11]	Ἄνθος δὲ τῆς ὑγιείας ἐλευθέριον	τὸ	κάλλος. ἣ μὲν γὰρ ἔνδον
[3, 1]	πάθη, ἐκβλύζονται αἱ ἡδοναί, μαραίνεται	τὸ	κάλλος, καὶ θᾶττον ἀποπίπτει τοῦ
[3, 2]	τούτων οἱ ἄγγελοι τοῦ θεοῦ	τὸ	κάλλος καταλελοιπότες διὰ κάλλος μαραινόμενον
[3, 4]	καθάπερ θρεμμάτων, παρ´ ὧν ἀμέλγονται	τὸ	κάλλος. Κομμωταὶ δὲ καὶ κομμώτριαι
[3, 1]	τίς ἀμείνων κυρίου; ἀλλ´ οὐ	τὸ	κάλλος τῆς σαρκὸς τὸ φαντασιαστικόν,
[3, 11]	τρυφητικώτεραι ὑπὸ τῆς περιουσίας ἐπαιρόμεναι	τὸ	κάλλος τὸ ἀληθινὸν καθυβρίζουσιν ἀφροδισίων
[3, 2]	{τὸ καταπέτασμα} ὡς ἔνδον εὑρήσων	τὸ	κάλλος τὸ ἀληθινόν, μυσάξεται, εὖ
[3, 11]	ὑγιεινόταται ἀγωγαὶ διαπονοῦσαι τὰ σώματα	τὸ	κάλλος τὸ γνήσιον καὶ παράμονον
[3, 3]	θέμις ἐκτῖλαί ποτε τὸ γένειον,	τὸ	κάλλος τὸ σύμφυτον, τὸ γενναῖον
[3, 12]	ἀγαθὰ τὰ ἀνθρώπεια ὀνομάζων καλά,	τὸ	κάλλος, τὸν πλοῦτον, τὴν ὑγίειαν
[3, 12]	μὴ ἐξουθενεῖτε· πάντα δὲ δοκιμάζετε,	τὸ	καλὸν κατέχετε· ἀπὸ παντὸς εἴδους
[3, 12]	(Ὢ τῆς μακαρίου θρέμματα παιδαγωγίας·	τὸ	καλὸν τῆς ἐκκλησίας πληρώσωμεν πρόσωπον
[3, 11]	κόμῃ ὡς τὸ μύρον» φησὶ	τὸ	καταβαῖνον ἐπὶ πώγωνα, τὸν πώγωνα
[3, 4]	ἀσέλγειαν καθάπερ οἱ χοῖροι πρὸς	τὸ	καταδυόμενον τοῦ σκάφους ἐπιφερόμενοι. (Ὅθεν
[3, 2]	ἐραστάς. Ἀλλ´ ἢν ἀποκαλύψῃ τις	τὸ	καταπέτασμα τοῦ νεώ, τὸν κεκρύφαλον
[3, 2]	τὸ ἐκ τούτων συγκείμενον ὕφος,	{τὸ	καταπέτασμα} ὡς ἔνδον εὑρήσων τὸ
[3, 9]	ἐξὸν {δὲ} καὶ ἄλλως παραμυθεῖσθαι	τὸ	κατεσκληκὸς ὑπὸ κρύους. Αἱ δὲ
[3, 4]	σου, καὶ ἐν φόβῳ κυρίου	τὸ	καύχημά σου διαμενεῖ. Ἐς κόρακας
[3, 2]	ἄνδρα. Πρῶτα μὲν γὰρ ἐς	τὸ	κέρδος καὶ τὸ συλᾶν τοὺς
[3, 11]	ψιλόν, ἀλλὰ καὶ δυσπαθὲς κατασκευάζει	τὸ	κρανίον, προσομιλεῖν ἐθίζον καὶ κρύει
[3, 11]	κόμας ἀθεώτατον νεκροῖς ἐνδιδυσκούσας πλοκάμοις	τὸ	κρανίον· τίνι γὰρ ὁ πρεσβύτερος
[3, 11]	ἀλλὰ τῶν κατὰ θεόν ἐστιν	τὸ	κτῆμα· ἣ δὲ καὶ ἄνευ
[3, 8]	ἐκχέων, ὡς μὴ ἀκόλαστον αὐτῶν	τὸ	λάγνον γενόμενον πλατείας ἀναπετάσῃ κλισιάδας
[3, 3]	ὁ βίος ἐντρυφώσης ἀδικίας, καὶ	τὸ	λάγνον πᾶν ἐπικέχυται ταῖς πόλεσι
[3, 11]	περιγίνεται, ἀπὸ δὲ τοῦ ὑγροῦ	τὸ	λαμπρὸν καὶ κεχαρισμένον, ἀπὸ δὲ
[3, 11]	δὲ μὴ ἀναφανδὸν ἁμαρτάνειν ἐθέλουσιν	τὸ	λανθάνον τοῦ σχήματος καὶ μὴ
[3, 3]	γυναῖκες. (Λέοντες μὲν οὖν αὐχοῦσι	τὸ	λάσιον αὐτῶν, ἀλλ´ ἐπὶ τῆς
[3, 3]	κρείττονος φύσεως· τούτῳ πρέπειν ἐδικαίωσε	τὸ	λάσιον ὁ θεός, καὶ διέσπειρεν
[3, 3]	οὖν τῆς ἀνδρώδους φύσεως σύμβολον,	τὸ	λάσιον, παρανομεῖν ἀνόσιον· τὸ δὲ
[3, 3]	οἰκουρίας. Ὃ δέ— προήκατο γὰρ	τὸ	λεῖον— ἔμεινέν τε ἀνὴρ καὶ
[3, 11]	ἄρα ἀνθρώποις καὶ φωτεινοῖς κατάλληλον	τὸ	λευκόν. (Ὡς οὖν τὰ σημεῖα
[3, 5]	εἰς τροφάς, τὰ δὲ εἰς	τὸ	λούσασθαι περιφερόμενα· ναὶ μὴν καὶ
[3, 9]	Οὔκουν εἰ πρός τι ὠφελεῖ	τὸ	λουτρόν, ἤδη σφᾶς ἐκλυτέον αὐτῷ·
[3, 9]	φυλάξῃ τὰς ἀπειλάς. ~Τίνος ἕνεκεν	τὸ	λουτρὸν παραληπτέον. (Βαλανείου τοίνυν— ἐντεῦθεν
[3, 9]	ἀναίσχυντον ἡδονὴν ἐκκοπτέον. Παραληπτέον δὲ	τὸ	λουτρὸν ταῖς μὲν γυναιξὶ καθαριότητος
[3, 9]	δι´ ὅλου τοῦ σώματος κατὰ	τὸ	λουτρόν, ὥς φασι, ποροποιίᾳ. Τεκμήριον
[3, 3]	καλλωπισμοῦ οὐχ ὑγιαίνουσιν, πρὸς δὲ	τὸ	μαλθακώτερον ἀποκλίναντες γυναικίζονται, κουρὰς μὲν
[3, 11]	δὲ ἡμῖν καὶ τοῦ περιπάτου	τὸ	μανιῶδες, τὸ δὲ σεμνὸν καὶ
[3, 5]	αὐτοῦ καταφαίνεται μάλιστα τοῦ σώματος	τὸ	μάχλον τῆς ἐπιθυμίας, καθάπερ τοῖς
[3, 3]	πλοῦτος εἶναι δοκεῖ τῷ βαρβάρῳ	τὸ	μέγεθος αὐτῆς— καὶ καταλιπὼν τὴν
[3, 2]	πάθη μεγάλα, ἀλλ´ οὐ τοσαῦτα	τὸ	μέγεθος ὁπόση ἡ φιλοκοσμία. Τράπεζα
[3, 11]	σχολαῖον ἐκλεκτέον, οὐ τὸ βάδισμα	τὸ	μελλητικόν, οὐδὲ τὸ ἐν ταῖς
[3, 1]	ὕβρεως λαίλαπες, καὶ πρὶν ἢ	τὸ	μετόπωρον ἐλθεῖν μαραίνεται τῇ φθορᾷ·
[3, 10]	ἡγεῖσθαι ἄριστον, οὕτως τὸ ὑπὲρ	τὸ	μέτρον πονεῖν καὶ κάκιστον καὶ
[3, 1]	ἐξηγεῖται σαφῶς, οὐ ζητεῖ» φήσας	τὸ	μὴ ἑαυτῆς» τὸ γὰρ ἴδιον
[3, 11]	διὰ τοῦ συγγιγνώσκειν τοῖς αἰσχροῖς	τὸ	μὴ καταγιγνώσκειν ἐμφαινούσης τῆς δεσποίνης.
[3, 2]	ἐπιστύψω γραφαῖς. Φιλεῖ δέ πως	τὸ	μὴ λανθάνον δι´ αἰσχύνην τῶν
[3, 8]	ὑπόσχοιεν δίκην τῷ μὴ ἁμαρτεῖν	τὸ	μὴ παθεῖν πεφυλαγμένοι. Εἰδέναι γὰρ
[3, 2]	τάφος ἡ κόλασις αὐτοῖς καὶ	τὸ	μνημόσυνον τῆς ἐπιτιμίας εἰς σωτηρίαν
[3, 11]	καὶ τῆς ἀληθείας καταψευδόμενον παρωσάμενοι	τὸ	μονότροπον καὶ μονοπρόσωπον τῆς ἀληθείας
[3, 3]	γανούμενος πώγωνι, ἐφ´ ὃν κατέβαινε	τὸ	μύρον τὸ προφητικὸν Ἀαρὼν τιμωμένου.
[3, 11]	γενείου τερπόμενος τῇ κόμῃ ὡς	τὸ	μύρον» φησὶ τὸ καταβαῖνον ἐπὶ
[3, 3]	οὐδὲ ἐκεῖνο ἐν νῷ λαβόντες	τὸ	Μωυσέως· Οὐ βεβηλώσεις τὴν θυγατέρα
[3, 11]	κατεπλήξατο τῇ στιλπνότητι τῆς ὄψεως	τὸ	νεάζον τῆς ἐπιθυμίας. (Ἀλλ´ οὐδὲ
[3, 1]	Τριγενοῦς οὖν ὑπαρχούσης τῆς ψυχῆς	τὸ	νοερόν, ὃ δὴ λογιστικὸν καλεῖται,
[3, 2]	ὁ παλίμβολος ὄφις ἐκεῖνος διαβιβρώσκων	τὸ	νοερὸν τῆς ἀνθρώπου διὰ τῆς
[3, 2]	ἐκ φωλεοῦ πρὸς τὸν λύχνον	τὸ	νόθον τοῦτο προσέρπει κάλλος· συνεργεῖ
[3, 5]	τὸ περιστεγόμενον τῆς ἐπιφανείας ὑγρόν·	τὸ	νοσοῦν δὲ ἀμφοῖν ἐκ τῆς
[3, 3]	τὸ εὔτριχον τοῦ βαρβάρου καὶ	τὸ	ξανθὸν αὐτοῦ πόλεμον ἀπειλεῖ· συγγενές
[3, 3]	κενοδοξίας, ἁμαρτιῶν ἀπεσπασμένους, μόνον ἐπιφερομένους	τὸ	ξύλον τῆς ζωῆς, μόνον ἐπέχοντας
[3, 2]	Λελήθασι δὲ σφᾶς αἱ κακοδαίμονες	τὸ	οἰκεῖον ἀπολλύουσαι κάλλος τοῦ ὀθνείου
[3, 1]	τὸ γὰρ ἴδιον ἡ ἀλήθεια	τὸ	οἰκεῖον καλεῖ, τὸ δ´ ἀλλότριον
[3, 2]	καὶ τῇ περιεργίᾳ τῶν ῥυμμάτων	τὸ	οἰκεῖον μαραίνουσιν ἄνθος. Διὰ τοῦτό
[3, 2]	καὶ τοῦ ποιητικοῦ Διὸς ἐκείνου	τὸ	ὄμμα τοὺς Θρᾷκας βλέπει· εὐγενὲς
[3, 11]	σαφὲς γίνεται τεκμήριον γνώμης εἰς	τὸ	ὅμοιον ἐκτρεπομένης. Οἵα γὰρ δέσποινα»
[3, 12]	ἡμῖν τοῖς σοῖς ἑπομένοις παραγγέλμασιν	τὸ	ὁμοίωμα πληρῶσαι τῆς εἰκόνος αἰσθάνεσθαί
[3, 11]	μὴ καθαρίσῃ κύριος τὸν λαμβάνοντα	τὸ	ὄνομα αὐτοῦ ἐπὶ ματαίῳ. Τοὺς
[3, 11]	οἱ κάπηλοι· Οὐ γὰρ λήψῃ	τὸ	ὄνομα κυρίου ἐπὶ ματαίῳ, οὐ
[3, 11]	κόμης, καταισχύνουσι δὲ τὸν κύριον	τὸ	ὅσον ἐπ´ αὐταῖς ἑταιρικῶς κοσμούμεναι
[3, 11]	(Ὁ γοῦν κύριος συντομώτατα ἰᾶται	τὸ	πάθος τοῦτο, εἰ σκανδαλίζει σε
[3, 11]	ἂν τὰς πόλεις, αἷς καὶ	τὸ	παίζειν σπουδάζεται. Οὐκέτι γὰρ παιδιαὶ
[3, 3]	ἔνθα ἀρετὴ ἀνδρῶν ἐξετάζεται, ἀσχημονοῦντας,	τὸ	παρὰ φύσιν τοῦτο διώκοντας ἐπιτήδευμα,
[3, 3]	δρᾶν αὐτῷ συγκεχώρηται, ὡς ἐκείνῃ	τὸ	πάσχειν. Ξηρότερα γὰρ φύσει καὶ
[3, 2]	νεκροῖς· στήθη κρούεται θρήνοις καὶ	τὸ	πένθος ἐπινέμεται τὴν γῆν· πάντες
[3, 11]	τὸ ἄλογον μέρος τῆς ψυχῆς	τὸ	περὶ ἡδονὰς καὶ ὀρέξεις ἐπιψόγους
[3, 5]	τῆς ἐπιθυμίας, καθάπερ τοῖς ὑδεριῶσιν	τὸ	περιστεγόμενον τῆς ἐπιφανείας ὑγρόν· τὸ
[3, 12]	λέγουσι τὸ γλυκὺ πικρὸν καὶ	τὸ	πικρὸν γλυκύ» τοῖς δὲ ὡδί·
[3, 7]	εἴρηνται. Ἀπορριπτέον οὖν τῶν σκευῶν	τὸ	πλῆθος καὶ τὰ ἀργυρᾶ καὶ
[3, 6]	τὸ εὐμετάδοτον· ἐν ψυχῇ ἄρα	τὸ	πλούσιον. Καὶ μὴν τὰ μὲν
[3, 1]	ὄψιν αἰσχρὸν γεγονέναι διὰ Ἡσαΐου	τὸ	πνεῦμα μαρτυρεῖ· Καὶ εἴδομεν αὐτόν,
[3, 11]	τήν τε ἰκμάδα πᾶσαν καὶ	τὸ	πνεῦμα τὸ ψυχρόν· ὁλκὸν δὲ
[3, 11]	τὴν ἀπὸ τοῦ σώματος μετάβασιν	τὸ	ποικίλον καὶ πανοῦργον τῆς διανοίας
[3, 11]	λέπρας διὰ Μωυσέως τεθεὶς νόμος	τὸ	ποικίλον καὶ πολύστικτον οὐχ ὡς
[3, 12]	ἱλαρότητι. Ἡ ἀγάπη ἀνυπόκριτος. Ἀποστυγοῦντες	τὸ	πονηρόν, κολλώμενοι τῷ ἀγαθῷ· τῇ
[3, 4]	διάκονοι, κιχλίζοντες καὶ ψιθυρίζοντες καὶ	τὸ	πορνικὸν ἀνέδην εἰς ἀσέλγειαν διὰ
[3, 3]	ἄνδρα ὤνησαι σαυτῷ» ἀμφιβόλῳ λόγῳ	τὸ	πορνικὸν ἐκείνου σωφρονίζων. Τὸ γὰρ
[3, 3]	πολιὰ ἄνθος πολυπειρίας· οἳ δὲ	τὸ	πρεσβεῖον τῆς ἡλικίας, τὸν πολιέα,
[3, 11]	εἰδώλων πρόσωπα ἐναποτυπωτέον, οἷς καὶ	τὸ	προσέχειν ἀπείρηται, οὐδὲ μὴν ξίφος
[3, 2]	κοιλίας ὡσπερεὶ κοντοῖσι τούτοις εἰς	τὸ	(πρόσθ( εν) ἀπήγαγον. Τὰς ὀφρῦς
[3, 11]	ἄλλον εἰς ὄλισθον ἁμαρτίας ἐκκαλέσεται	τὸ	πρόσωπον ἀπογυμνουμένη. Τοῦτο γὰρ ὁ
[3, 11]	αὐτὸν ἀνδριαντουργεῖ· ἔστω» φησί, καθαρὸν	τὸ	πρόσωπον, ὀφρὺς μὴ καθειμένη, μηδὲ
[3, 3]	ἐφ´ ὃν κατέβαινε τὸ μύρον	τὸ	προφητικὸν Ἀαρὼν τιμωμένου. Χρὴ δὲ
[3, 11]	δ´ ἂν εὐλογῇ» φησί, φίλον	τὸ	πρωῒ μεγάλῃ τῇ φωνῇ, καταρωμένου
[3, 2]	ἥδεται, οἷς μόνοις ἐλαυνόμενον ἄγεται	τὸ	πῦρ. Μετάγεται γὰρ ἡ διάνοια
[3, 12]	Ἐάν με γνωρίσῃς, δουλεύσει σοι	τὸ	πῦρ. Τοσοῦτος ὁ λόγος οὗτος
[3, 2]	ἀπὸ πηγῆς ἀλλοτρίας μὴ πίῃς»	τὸ	ῥεῦμα τῆς ἡδυπαθείας φυλάξασθαι παραινῶν,
[3, 3]	τὴν τρυφήν· μάρτυρας ἐπιδείξονται σαφεῖς	τὸ	ῥηδίον ὁ Γερμανός, ὁ Σκύθης
[3, 1]	δίκην; ὅτι γὰρ δούλου μορφὴ	τὸ	σαρκικόν, ἐπὶ τοῦ κυρίου φησὶν
[3, 9]	καύσεως. Τὸ δὲ τοῦ σώματος	τὸ	σαρκικὸν καὶ διὰ μόνου ὕδατος
[3, 11]	περὶ τὸν περίπατον κινήσεως καὶ	τὸ	σαυλὰ βαίνειν» ὥς φησιν Ἀνακρέων,
[3, 11]	οἵους σφᾶς ἐν ἐκκλησίαις ἐπὶ	τὸ	σεμνότερον σχηματίζουσιν, καὶ εἶναι, μὴ
[3, 11]	ὑπὸ οἰκετῶν ἀναστρέφεσθαι χρὴ πρὸς	τὸ	σιμὸν ὠθουμένους, ὥσπερ τοὺς τρυφητικωτέρους
[3, 8]	μνησθήσομαι καὶ διὰ βραχέων παραθήσομαι·	τὸ	Σοδομιτῶν πάθος κρίσις μὲν ἀδικήσασι,
[3, 11]	τόπῳ» ὁ παιδαγωγός, μηδὲ ἐπιστήσῃς	τὸ	σὸν ὄμμα πρὸς αὐτήν. Οὕτως
[3, 11]	ποιεῖ. Ἀπὸ γὰρ τοῦ πυρώδους	τὸ	στιλπνὸν καὶ μαρμαρυγῶδες περιγίνεται, ἀπὸ
[3, 11]	ἐπὶ τῇ γλώσσῃ αὐτῆς» ἥτις	τὸ	στόμα αὐτῆς διήνοιξεν σοφῶς καὶ
[3, 2]	ἵνα (θεωρῶς( ιν) οἱ παρόντες	τὸ	στόμα ὡς κομψὸν φορεῖ. Ἂν
[3, 11]	καὶ ἄνευ γραμμάτων ἐκπαιδεύεται, καὶ	τὸ	σύγγραμμα αὐτῆς τὸ ἰδιωτικὸν ἅμα
[3, 2]	γὰρ ἐς τὸ κέρδος καὶ	τὸ	συλᾶν τοὺς πέλας πάντα τὰ
[3, 3]	ἀδελφοῖς» πῶς οὐκ ἄθεοι οἱ	τὸ	σύμμορφον τοῦ κυρίου λωβώμενοι σῶμα;
[3, 3]	τῆς φύσεως τὰ ἀπόρρητα εἰς	τὸ	συμφανὲς ἀπογυμνοῦντας, ἐξορχουμένους καὶ λορδουμένους,
[3, 3]	ποτε τὸ γένειον, τὸ κάλλος	τὸ	σύμφυτον, τὸ γενναῖον κάλλος πρῶτον
[3, 11]	ἀλλήλων θέαν. (Ἐνταῦθα ἤδη περπερεύεται	τὸ	συνέδριον. Λιχνευούσης γὰρ τῆς ὄψεως
[3, 3]	πολιάν. (Τοῦτο οὖν τοῦ ἀνδρὸς	τὸ	σύνθημα, τὸ γένειον, δι´ οὗ
[3, 11]	τὰς θυγατέρας Σιὼν καὶ ἀνακαλύψει	τὸ	σχῆμα αὐτῶν» τὸ ἄσχημον σχῆμα.
[3, 11]	μὴ οἴκοι τύχοι· σεμνὸν γὰρ	τὸ	σχῆμα καὶ ἀκατάσκοπον· καὶ οὔποτε
[3, 11]	γεννητικὴν ἐμποιούσας· πολλοὺς δὲ καὶ	τὸ	σχῆμα παραπαιδαγωγεῖ μὴ ἁμαρτάνειν διὰ
[3, 11]	δέους παραγίνεται, μὴ κατασκύλωσιν λαθοῦσαι	τὸ	σχῆμα τῆς ἐμπλοκῆς. (Ἀλλοτρίων δὲ
[3, 11]	εἰς τὸ ἀληθὲς μετάβασις κατὰ	τὸ	σχῆμα τὸ ἐκ τοῦ θεοῦ
[3, 11]	μανιῶδες, τὸ δὲ σεμνὸν καὶ	τὸ	σχολαῖον ἐκλεκτέον, οὐ τὸ βάδισμα
[3, 2]	καὶ οὐκ ἔχρισε τὸν καλὸν	τὸ	σῶμα, ἀλλὰ τὸν καλὸν τὴν
[3, 9]	τὴν ψυχὴν καθαρσίῳ λόγῳ, καὶ	τὸ	σῶμα δὲ ἔσθ´ ὅτε διὰ
[3, 11]	καὶ ὑπ´ αὐτῆς θερμανθεῖσα ἀντιθερμαίνει	τὸ	σῶμα, δι´ ὃ καὶ χειμῶνος
[3, 10]	Οὐδὲ ἐνταῦθα ὑπεξαιρετέον τῆς κατὰ	τὸ	σῶμα διαπονήσεως τὰς γυναῖκας, ἀλλ´
[3, 11]	γὰρ μόνον τὴν ὑγίειαν ἴσχει	τὸ	σῶμα ἐκ τούτων, ἀλλὰ καὶ
[3, 4]	αὐτῶν μύθους ἐρωτικοὺς ἀδολεσχοῦντες καὶ	τὸ	σῶμα καὶ τὰς ψυχὰς αὐτῶν
[3, 3]	μὴν καὶ αἱ παρ´ ὅλον	τὸ	σῶμα. (Οὐδ´ ὁπωστιοῦν ἐκτιλτέον παρὰ
[3, 3]	θιγεῖν αἵματος ἀνθρώποις θέμις, οἷς	τὸ	σῶμα οὐδὲν ἀλλ´ ἢ σάρξ
[3, 7]	οὕτως καὶ τῆς κτήσεως ἑκάστου	τὸ	σῶμα· τὸ δὲ περιττόν, ἃ
[3, 3]	τῶν ἀγεννεστέρων ζηλωταὶ παθῶν, ἅπαν	τὸ	σῶμα τοῖς βιαίοις τῆς πίττης
[3, 3]	θεός, καὶ διέσπειρεν παρὰ πᾶν	τὸ	σῶμα τοῦ ἀνδρὸς τὰς τρίχας,
[3, 11]	χρῶμα ἑώραται πώποτε. Ἔπειτα καὶ	τὸ	σωματικὸν κάλλος ἠσκήσθω, συμμετρία μελῶν
[3, 11]	ὑπακτέον τῷ πρὸς ὀλίγον πρὸς	τὸ	σωφρονέστερον ἐθισμῷ. Τὸ γὰρ σεμνὸν
[3, 2]	τις ἄλλος τῶν ἱεροποιούντων περὶ	τὸ	τέμενος σεμνὸν δεδορκώς, παιᾶνα τῇ
[3, 9]	δὲ μόνης ἀνδράσι. Περιττὸν δὲ	τὸ	τῆς ἀλέας ἐξὸν {δὲ} καὶ
[3, 11]	δὲ ὑπ´ αὐγὰς τοῦ θεοῦ	τὸ	τίμημα εἰς σέβασμα τῶν νέων·
[3, 10]	πόνους σιτίων ἡγεῖσθαι ἄριστον, οὕτως	τὸ	ὑπὲρ τὸ μέτρον πονεῖν καὶ
[3, 9]	εἰς ἀγορὰν θαμίζοντας. Ἀλλὰ καὶ	τὸ	ὑπὸ πλειόνων οἰκετῶν καταιονεῖσθαι ἐξυβρίζειν
[3, 10]	ἄτυφον ἡ αὐτουργία γυμνάσιον καὶ	τὸ	ὑποδήσασθαί τινα αὐτὸν αὑτῷ καὶ
[3, 2]	εἰς τὴν ὄψιν αὐτοῦ καὶ	τὸ	ὕψος τοῦ μεγέθους αὐτοῦ, ὅτι
[3, 1]	οὐ τὸ κάλλος τῆς σαρκὸς	τὸ	φαντασιαστικόν, τὸ δὲ ἀληθινὸν καὶ
[3, 12]	σωθήσῃ» Οὐ μὴν ἀλλὰ διαιρετικώτερον	τὸ	φιλάνθρωπον τοῦ παιδαγωγοῦ διὰ τῶν
[3, 11]	γεγένηται ὡς οὐκ ἔστιν ἀγάπη	τὸ	φίλημα· ἡ γὰρ ἀγάπη τοῦ
[3, 6]	βαναύσως οὐδὲ ἀλαζονικῶς, οὐδὲ ἐκτρεπτέον	τὸ	φιλόκαλον εἰς φιλαυτίαν καὶ ἀπειροκαλίαν,
[3, 2]	οὐ γὰρ γυναικός, ἀλλ´ ἑταίρας	τὸ	φιλόκοσμον— αἳ τῆς παρὰ μὲν
[3, 11]	ἢ φιλήματι καταψοφοῦσι τὰς ἐκκλησίας,	τὸ	φιλοῦν ἔνδον οὐκ ἔχοντες αὐτό.
[3, 2]	βαφήν, τὴν ἐσθῆτα, τὸ χρυσίον,	τὸ	φῦκος, τὰ ἐντρίμματα, τουτέστι τὸ
[3, 2]	καλὸν τὴν ψυχήν. Εἰ οὖν	τὸ	φυσικὸν τοῦ σώματος κάλλος ἔλαττον
[3, 12]	οὐχ ὑπερόψει. Τότε φανήσεται πρώιμον	τὸ	φῶς σου, καὶ τὰ ἰάματά
[3, 2]	καλὸν καὶ μέγαν ἰδόντι, ὁπότε	τὸ	χρῖσμα προέβαλεν ὁ Σαμουὴλ ἡσθεὶς
[3, 6]	χωρίον ἢ ὁ οἰκέτης ἢ	τὸ	χρυσίον, αὐτὸς δὲ χαλκῶν ἐστι
[3, 11]	οὐκ ἀτοπώτατον; Καθάπερ οὖν καὶ	τὸ	χρυσίον μιαίνεται τῆς συὸς τῇ
[3, 2]	λέγω, τὴν βαφήν, τὴν ἐσθῆτα,	τὸ	χρυσίον, τὸ φῦκος, τὰ ἐντρίμματα,
[3, 11]	ἀρίστου βίου. (Διὰ τοῦτο καὶ	τὸ	χρυσοφορεῖν καὶ τὸ ἐσθῆτι μαλακωτέρᾳ
[3, 3]	αὐτοῦ πόλεμον ἀπειλεῖ· συγγενές τι	τὸ	χρῶμα τῷ αἵματι. Μεμισήκατον ἄμφω
[3, 6]	πεντεκαίδεκα ταλάντων ἐστὶν ἄξιος ἢ	τὸ	χωρίον ἢ ὁ οἰκέτης ἢ
[3, 12]	πάλιν τὰς ὑποθήκας ἐκθήσομαι· Ἀποθέμενοι	τὸ	ψεῦδος λαλεῖτε ἀλήθειαν ἕκαστος μετὰ
[3, 2]	περὶ τοῦ νόθου φρονεῖ, ἅπαν	τὸ	ψεῦσμα ἄρδην ἐκβαλών; διὰ πίστεως
[3, 11]	δεικνύει τὸν ἄνδρα τῆς κεφαλῆς	τὸ	ψιλόν, ἀλλὰ καὶ δυσπαθὲς κατασκευάζει
[3, 11]	κάλλος γὰρ ἄριστον πρῶτον μὲν	τὸ	ψυχικόν, ὡς πολλάκις ἐπεσημηνάμην, ὅταν
[3, 11]	ἰκμάδα πᾶσαν καὶ τὸ πνεῦμα	τὸ	ψυχρόν· ὁλκὸν δὲ εἰς ἑαυτὴν

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 18/12/2009