Livre, Chap.
[3, 6]	ἄξιος ἢ τὸ χωρίον ἢ	ὁ	οἰκέτης ἢ τὸ χρυσίον, αὐτὸς
[3, 7]	ἄρτος οὐρανῶν. Οὐκ ἄρα ποτὲ	ὁ	ἀγαθὸς ἀνὴρ ἄπορος, ἕως ἂν
[3, 7]	ἐκάθισεν ὑπὸ τὴν ῥάμνον» καὶ	ὁ	ἄγγελος αὐτῷ κομίζει τροφάς· ἐγκρυφίας
[3, 11]	ἀνιστάμενα» ὡς διὰ Σολομῶντος λέγει	ὁ	ἅγιος λόγος, ὁ δὲ ἀνὴρ
[3, 8]	οὐδὲ ἐπηρέμησεν τῇ ἀσελγείᾳ αὐτῶν	ὁ	ἄγρυπνος τῆς ἀνθρωπότητος φύλαξ· ἀποτρέπων
[3, 12]	περὶ ἀνεξικακίας· Ἐὰν ἁμάρτῃ» φησίν,	ὁ	ἀδελφός σου, ἐπιτίμησον αὐτῷ, καὶ
[3, 3]	τὸ γένειον, δι´ οὗ καταφαίνεται	ὁ	ἀνήρ, πρεσβύτερόν ἐστι τῆς Εὔας
[3, 12]	οἰκονομίαν, δι´ ἣν παιδαγωγεῖται μὲν	ὁ	ἄνθρωπος, ἁγιάζεται δὲ ὡς θεοῦ
[3, 1]	θεός ἐστιν· θεὸς δὲ ἐκεῖνος	ὁ	ἄνθρωπος γίνεται, ὅτι βούλεται ὁ
[3, 1]	νοερόν, ὃ δὴ λογιστικὸν καλεῖται,	ὁ	ἄνθρωπός ἐστιν ὁ ἔνδον, ὁ
[3, 1]	ἐμφανές· θεὸς ἐν ἀνθρώπῳ, καὶ	ὁ	ἄνθρωπος θεός, καὶ τὸ θέλημα
[3, 3]	λαθεῖν μὴ δυνάμενον. Ὅσῳ γοῦν	ὁ	ἄνθρωπος σπεύδει πρὸς τέλος, τοσούτῳ
[3, 7]	τῶν πολλῶν βίος. Φύσει γὰρ	ὁ	ἄνθρωπος ὑψηλόν ἐστι ζῷον καὶ
[3, 2]	θάλαττα οὔτε μὴν ὁ φόρτος	ὁ	ἀπ´ Ἰνδῶν καὶ Αἰθιόπων, ἀλλ´
[3, 11]	χρυσοχοείων καὶ ἐριοπωλίων ἄλυς καὶ	ὁ	ἀπὸ τῶν ἄλλων ἐργαστηρίων, ἔνθα
[3, 11]	καὶ ἀρρενωπία· ἀπέστω δὲ καὶ	ὁ	ἀπὸ τῶν μυροπωλίων καὶ χρυσοχοείων
[3, 11]	εἶναι μυστικόν— ἅγιον» αὐτὸ κέκληκεν	ὁ	ἀπόστολος— ἀποφαινομένης {ἀξίως τῆς βασιλείας
[3, 11]	δὲ αὐτοῖς εὖ μάλα ἐρρωμένως	ὁ	ἀπόστολος· Μὴ πλανᾶσθε· οὔτε μοιχοὶ
[3, 11]	καὶ τοῦτο παραφυλακτέον, ὥς φησιν	ὁ	ἀπόστολος, μή τις ἡμᾶς μωμήσηται·
[3, 1]	σαρκικόν, ἐπὶ τοῦ κυρίου φησὶν	ὁ	ἀπόστολος· Ὅτι ἐκένωσεν ἑαυτὸν μορφὴν
[3, 4]	εὖ γὰρ τοῦτο ἴστε» φησὶν	ὁ	ἀπόστολος, ὅτι πᾶς πόρνος ἢ
[3, 3]	τι οὐκ ἐπιγιγνώσκετε ἑαυτούς» φησὶν	ὁ	ἀπόστολος, ὅτι Χριστὸς Ἰησοῦς ἐν
[3, 12]	δὲ θησαυροὶ ἀνέκλειπτοι» οὓς θαυμάζων	ὁ	ἀπόστολος ὢ βάθος» φησὶ πλούτου
[3, 11]	ἐκπίπτει, ὥσπερ ἀπὸ ψυχροῦ κλιβάνου	ὁ	ἄρτος ἢ ὅλος ἢ μόνον
[3, 12]	ὁ κύριος διὰ πάντων τούτων	ὁ	αὐτός ἐστιν παιδαγωγός. (Ἔστι μὲν
[3, 2]	τὰ πεδία· ἐνυβρίζει τῷ ναυστάθμῳ	ὁ	βάρβαρος· ἀδικία κρατεῖ καὶ τοῦ
[3, 3]	μὲν εἰς τοσοῦτον ἀκολασίας ἐλήλακεν	ὁ	βίος ἐντρυφώσης ἀδικίας, καὶ τὸ
[3, 11]	ταύτην Ἀφροδίτην λέγει. (Ἐντεῦθεν ὠφελημένος	ὁ	Βοιώτιος Πίνδαρος γλυκύ τι» φησὶν
[3, 5]	φυλάττεσθαι τὰς ὄψεις τὰς ὀλισθηράς·	ὁ	γὰρ ἐμβλέψας» φησί, περιεργότερον ἤδη
[3, 12]	ἄνθρωποι γάρ εἰσιν ὡς ἡμεῖς·	Ὁ	γὰρ θεὸς πᾶσι, τοῖς ἐλευθέροις
[3, 3]	ὁ τρόπος καὶ ἄθεος οὗτος.	Ὁ	γὰρ θεὸς τὴν μὲν γυναῖκα
[3, 3]	τῷ ἀφανεῖ ἐπ´ ἐξουσίας ἀκολασίαν·	ὁ	γὰρ ὑπὸ τὰς αὐγὰς τὸν
[3, 12]	οἰκετῶν οὐ κολάζειν, ἐπιτιμᾶν δέ·	ὁ	γὰρ φειδόμενος» φησί, τῆς βακτηρίας
[3, 3]	μάρτυρας ἐπιδείξονται σαφεῖς τὸ ῥηδίον	ὁ	Γερμανός, ὁ Σκύθης τὴν ἅμαξαν.
[3, 11]	ἢ τοῖς ὀφθαλμοῖς ἄμεινον ὀλισθεῖν.	(Ὁ	γοῦν κύριος συντομώτατα ἰᾶται τὸ
[3, 12]	ἄγεται ζυγῷ, θηρίον βρόχῳ ἁλίσκεται,	ὁ	δ´ ἄνθρωπος μεταπλάσσεται λόγῳ, ᾧ
[3, 11]	Σολομῶντος λέγει ὁ ἅγιος λόγος,	ὁ	δὲ ἀνὴρ αὐτῆς ἐνεκωμίασεν. Γυνὴ
[3, 11]	μὲν παῖδες ἐπὶ τῇ μητρί,	ὁ	δὲ ἀνὴρ ἐπὶ τῇ γυναικί,
[3, 1]	βούλεται, ἵνα κατακρύψῃ τὸν ἄνθρωπον.	Ὁ	δὲ ἄνθρωπος ἐκεῖνος, ᾧ σύνοικος
[3, 11]	κοσμεῖσθαι χρυσίῳ, ἐλάττων ἐστὶν χρυσίου,	ὁ	δὲ ἐλάττων χρυσίου οὐκ ἔστι
[3, 7]	ἅτε τοῦ μόνου καλοῦ δημιούργημα,	ὁ	δὲ ἐπὶ γαστέρα αὐτῷ βίος
[3, 11]	τῆς ἀληθείας ἁπλοῦν ἀγαπήσωμεν χρῶμα.	Ὁ	δὲ καὶ ἐν τούτῳ ἄρα
[3, 1]	δουλεῦσαι καὶ σαρκοφορῆσαι τὸν κύριον.	Ὁ	δὲ συμπαθὴς θεὸς αὐτὸς ἠλευθέρωσεν
[3, 7]	γὰρ ἐπ´ ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται	ὁ	δίκαιος, ἀλλ´ ἐν τῷ ῥήματι
[3, 6]	καθάπερ φασκώλιον ἐρρυπωμένον, εὐσχήμων δὲ	ὁ	δίκαιος, ἐπεὶ εὐσχημοσύνη τάξις ἐστὶν
[3, 11]	εἰς ἀνάμνησιν λογικήν. Μηρυκάζει δὲ	ὁ	δίκαιος τὴν πνευματικὴν τροφὴν ἀνὰ
[3, 3]	τούτων τῶν ἀγεννῶν παιδαγωγικῶς ἐπιπλήττων	ὁ	Διογένης ὁπηνίκα ἐπιπράσκετο, ἀνδρείως σφόδρα
[3, 3]	ὑμῶν ἀκρασίας δείκνυται, τῶν ἔργων	ὁ	ἔλεγχος αἱ χαμαιτύπαι. Φεῦ τῆς
[3, 12]	λελέχθων, φησὶν ὁ παιδαγωγός, ἐπειδὴ	ὁ	ἐλέγχων μετὰ παρρησίας εἰρηνοποιεῖ» ὑμεῖς
[3, 12]	ἁπλότητι, ὁ προϊστάμενος ἐν σπουδῇ,	ὁ	ἐλεῶν ἐν ἱλαρότητι. Ἡ ἀγάπη
[3, 6]	δὲ ἄδικος καὶ ὑπερήφανος, καθάπερ	ὁ	ἐν τῇ πορφύρᾳ καὶ βύσσῳ
[3, 11]	καὶ καθάριος. (Παρ´ ὃ καὶ	ὁ	ἐν τῷ νόμῳ περὶ τῆς
[3, 1]	λογιστικὸν καλεῖται, ὁ ἄνθρωπός ἐστιν	ὁ	ἔνδον, ὁ τοῦ φαινομένου τοῦδε
[3, 11]	ἀναστροφὴν ὑμῶν· ὧν ἔστω οὐχ	ὁ	ἔξωθεν ἐμπλοκῆς καὶ περιθέσεως χρυσίων
[3, 11]	ἐπὶ τῷ δικαίῳ, διὸ καταρᾶται	ὁ	ἐπ´ αὐτῷ σύλλογος. Πεπλήθασι γοῦν
[3, 11]	εὔπνουν καὶ ἰσοστάσιον, ἐξ ὧν	ὁ	εὔρυθμος καὶ καλὸς οὗτος ἀνδριὰς
[3, 6]	εἰς τὸν αἰῶνα. Ὥστε οὐχ	ὁ	ἔχων καὶ φυλάττων, ἀλλ´ ὁ
[3, 8]	πάντα νοήσῃ· οὗτός ἐστιν Ἀβραὰμ	ὁ	ζητήσας τὸν θεόν· ἐσθλὸς δ´
[3, 2]	τοῦ σεβάσματος. Οὐ γὰρ θεὸς	ὁ	ζητούμενος ἔνδον εὑρεθήσεται, ἐφ´ ὃν
[3, 7]	φιλοκαλίας καὶ τῶν ἀστείων ἡδονῶν	ὁ	ἡδὺς οὗτος καὶ ἀκλεὴς τῶν
[3, 12]	αὐτοῦ, ὅτι ἐσμὲν ἀλλήλων μέλη.	Ὁ	ἥλιος μὴ ἐπιδυέτω ἐπὶ τῷ
[3, 11]	ἐπιτηδεύμασιν. Ἐνδύσασθαι» γὰρ παγκάλως ἡμῖν	ὁ	θεῖος ἀπόστολος συμβουλεύει τὸν Χριστὸν
[3, 2]	Ἡμῖν δὲ παριέναι ποταμὸν ἀλλότριον»	ὁ	θεῖος παραινεῖ παιδαγωγός, τὴν ἀλλοτρίαν
[3, 2]	ἢ φωλεοῦ ἢ βορβόρου ἀντάξιον·	ὁ	θεὸς Αἰγυπτίων ἐπὶ στρωμνῆς ἁλουργῆς
[3, 8]	φησὶν ὁ Ἰούδας, βούλομαι, ὅτι	ὁ	θεὸς ἅπαξ ἐκ γῆς Αἰγύπτου
[3, 12]	εὔσπλαγχνοι, χαριζόμενοι ἑαυτοῖς, καθὼς καὶ	ὁ	θεὸς ἐν Χριστῷ ἐχαρίσατο ὑμῖν.
[3, 1]	ἐστὶ τὸ ἀληθινόν, καὶ γὰρ	ὁ	θεός ἐστιν· θεὸς δὲ ἐκεῖνος
[3, 3]	περὶ πολλοῦ τὰς τρίχας ταύτας	ὁ	θεὸς ἡγεῖται ὥστε ἅμα φρονήσει
[3, 3]	τούτῳ πρέπειν ἐδικαίωσε τὸ λάσιον	ὁ	θεός, καὶ διέσπειρεν παρὰ πᾶν
[3, 1]	ὀλιγίστων δεόμενος· ἀνενδεὴς δὲ μόνος	ὁ	θεὸς καὶ χαίρει μάλιστα μὲν
[3, 1]	ὁ ἄνθρωπος γίνεται, ὅτι βούλεται	ὁ	θεός. (Ὀρθῶς ἄρα εἶπεν Ἡράκλειτος·
[3, 3]	τοὺς κατὰ πρόθεσιν κλητοὺς προέγνω	ὁ	θεὸς συμμόρφους τῆς εἰκόνος τοῦ
[3, 6]	κρούοντι ἀνοιγήσεται. Εἰ μηδὲν ἀρνεῖται	ὁ	θεός, τὰ πάντα τοῦ θεοσεβοῦς
[3, 11]	τοῖς ποσὶ παίζουσαι, καὶ ταπεινώσει	ὁ	θεὸς τὰς θυγατέρας Σιὼν καὶ
[3, 12]	εὐχῆς ταύτης; Τότε ἐπιβοήσῃ, καὶ	ὁ	θεὸς ὑπακούσεταί σου· ἔτι λαλοῦντός
[3, 7]	ἄρα λύτρον ἐστὶν ἀνδρὸς ψυχῆς	ὁ	ἴδιος πλοῦτος» τουτέστιν, ἐὰν πλουτῇ,
[3, 8]	πεφυλαγμένοι. Εἰδέναι γὰρ ὑμᾶς» φησὶν	ὁ	Ἰούδας, βούλομαι, ὅτι ὁ θεὸς
[3, 6]	καὶ πρὸς ἡμᾶς φήσῃ τις·	ὁ	ἵππος αὐτοῦ πεντεκαίδεκα ταλάντων ἐστὶν
[3, 3]	αἷμα χορηγεῖ, καὶ τῷ νομάδι	ὁ	ἵππος ὄχημα γίνεται καὶ τροφή.
[3, 12]	τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν» ὥς φησιν	ὁ	Ἰωάννης, ὁ ἰώμενος ἡμῶν καὶ
[3, 12]	ἡμῶν» ὥς φησιν ὁ Ἰωάννης,	ὁ	ἰώμενος ἡμῶν καὶ σῶμα καὶ
[3, 12]	ἐπὶ ποιοῦντας κακά. Καὶ τίς	ὁ	κακώσων ἡμᾶς, ἐὰν τοῦ ἀγαθοῦ
[3, 2]	ἑταίρας μὲν ποιεῖ τὰς γυναῖκας	ὁ	καλλωπισμός, ἀνδρογύνους δὲ τοὺς ἄνδρας
[3, 1]	περπερεύεται, οὐ φυσιοῦται. Περπερεία γὰρ	ὁ	καλλωπισμὸς περιττότητος καὶ ἀχρειότητος ἔχων
[3, 12]	θεοῦ περιστελεῖ σε. Τίς οὖν	ὁ	καρπὸς τῆς εὐχῆς ταύτης; Τότε
[3, 11]	Καλήν τινα καὶ ἀξιέραστον ὑπογράφειν	ὁ	Κιτιεὺς ἔοικεν Ζήνων εἰκόνα νεανίᾳ
[3, 12]	μηδὲ δίδοτε τόπον τῷ διαβόλῳ.	Ὁ	κλέπτων μηκέτι κλεπτέτω, μᾶλλον δὲ
[3, 1]	ἐκτελεῖ· μεσίτης γὰρ ὁ λόγος	ὁ	κοινὸς ἀμφοῖν, θεοῦ μὲν υἱός,
[3, 11]	ἢ ἐνδύσεως ἱματίων κόσμος, ἀλλ´	ὁ	κρυπτὸς τῆς καρδίας ἄνθρωπος ἐν
[3, 12]	ἐμπεριλαβεῖν τὰς ἐντολάς, ὥς φησιν	ὁ	κύριος· Ἀγαπήσεις τὸν θεόν σου
[3, 2]	ἡσθεὶς ἐπ´ αὐτῷ, εἶπεν» φησίν,	ὁ	κύριος αὐτῷ· μὴ ἐπιβλέψῃς εἰς
[3, 7]	γενέσθαι· μὴ βαστάζετε γάρ» εἶπεν	ὁ	κύριος, βαλλάντιον, μὴ πήραν μηδὲ
[3, 12]	ἑπτάδι ἐπᾴδων· εἷς δὲ ὢν	ὁ	κύριος διὰ πάντων τούτων ὁ
[3, 2]	οὐ διὰ εἴδους. Σαφέστατα γοῦν	ὁ	κύριος διὰ τοῦ Ἀβραὰμ διδάσκει
[3, 3]	λέγει. Οὐδεὶς δὲ ἄλλος, φησὶν	ὁ	κύριος, δύναται ποιῆσαι τρίχα λευκὴν
[3, 12]	ὅτι καὶ αὐτῶν καὶ ὑμῶν	ὁ	κύριός ἐστιν ἐν οὐρανοῖς, καὶ
[3, 3]	βάρβαροι κατέλειψαν τὴν τρυφήν. Τοιούτους	ὁ	κύριος ἡμᾶς καλεῖ γυμνοὺς ἀπειροκαλίας,
[3, 3]	κεφαλῆς ὑμῶν πᾶσαι ἠριθμημέναι» φησὶν	ὁ	κύριος· ἠρίθμηνται δὲ καὶ αἱ
[3, 11]	ἀλήθειαν, τῆς πατρῴας ἐξέβαλεν αὐλῆς	ὁ	κύριος, μὴ βουλόμενος ἀδίκου ἐμπορίας
[3, 9]	γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί» φησὶν	ὁ	κύριος, ὅτι ὅμοιοί ἐστε τάφοις
[3, 10]	βελτίων ἡ ἄγρα, ἣν ἐχαρίσατο	ὁ	κύριος τῷ μαθητῇ, καθάπερ ἰχθῦς
[3, 2]	αὐτὸ γάρ τοι καὶ Ἀντιφάνης	ὁ	κωμικὸς ἐν Μαλθακῇ τὸ ἑταιρικὸν
[3, 2]	τὴν μὲν ξανθίζουσαν τοὺς πλοκάμους	ὁ	κωμικὸς Μένανδρος εἴργει τῆς οἰκίας·
[3, 11]	τῶν δεσποινῶν· σφόδρα γοῦν ἐπιτιμητικώτατα	ὁ	κωμικὸς Φιλήμων φησίν· Ἐξιὼν γυναικὸς
[3, 8]	ἄλλος ἐστίν, ἐθνικὸς ἀχρεῖος οὗτος	ὁ	λαὸς ὁ μὴ Χριστῷ ἑπόμενος·
[3, 12]	γινώσκομεν ὅτι ἐν αὐτῷ ἐσμεν·	ὁ	λέγων ἐν αὐτῷ μένειν ὀφείλει
[3, 2]	ἀνακόπτων τὰς ἐπιθυμίας οὐδὲ μὴν	ὁ	λέγων· Μὴ μοιχεύσῃς» οὐδὲ ὁ
[3, 12]	ἐὰν τὰς ἐντολὰς αὐτοῦ τηρῶμεν.	Ὁ	λέγων ὅτι ἔγνωκα αὐτόν, καὶ
[3, 8]	ἐν αἷς διὰ τοῦ φοβεῖν	ὁ	λόγος ἀνείργει τῶν ἀδικημάτων. Ἀλλὰ
[3, 7]	χρῄζει ἀπορεῖ ποτε· κτῆσις γὰρ	ὁ	λόγος ἀνενδεὴς καὶ εὐπορίας ἁπάσης
[3, 11]	τὸ πρόσωπον ἀπογυμνουμένη. Τοῦτο γὰρ	ὁ	λόγος βούλεται, ἐπεὶ πρέπον αὐτῇ
[3, 2]	εἰς μάτην ὁ ὡραϊσμός σου»	ὁ	λόγος διὰ Ἱερεμίου φησίν. (Εἶτα
[3, 3]	γυνή. Οὐκ ἔσται δέ» εἶπεν	ὁ	λόγος διὰ Μωυσέως, ἀπὸ θυγατέρων
[3, 4]	μὴ βουλόμενος φιληδεῖν. (Διαμαρτυρόμενος γοῦν	ὁ	λόγος διὰ τοῦ προφήτου Σαμουὴλ
[3, 9]	τὸν τρόπον τῆς καθάρσεως ἐπήγαγεν	ὁ	λόγος εἰπών· ἐν πνεύματι κρίσεως
[3, 12]	ὃν ἐπὶ γῆς μανθάνει. Πάντα	ὁ	λόγος καὶ ποιεῖ καὶ διδάσκει
[3, 1]	ὁ μεσίτης ἐκτελεῖ· μεσίτης γὰρ	ὁ	λόγος ὁ κοινὸς ἀμφοῖν, θεοῦ
[3, 1]	δὲ ἄνθρωπος ἐκεῖνος, ᾧ σύνοικος	ὁ	λόγος, οὐ ποικίλλεται, οὐ πλάττεται,
[3, 12]	δουλεύσει σοι τὸ πῦρ. Τοσοῦτος	ὁ	λόγος οὗτος ὁ παιδαγωγὸς ὁ
[3, 2]	ποιούσας τὰ πρόσωπα. Ἡμῖν δὲ	ὁ	λόγος παραινεῖ μὴ σκοπεῖν τὰ
[3, 12]	ἀγαπῶν· μόνος γὰρ ἀναμάρτητος αὐτὸς	ὁ	λόγος· Τὸ μὲν (γὰρ) ἐξαμαρτάνειν
[3, 11]	Κωλύει δὲ βιαζομένους τὴν φύσιν	ὁ	λόγος τοὺς λοβοὺς τῶν ὠτίων
[3, 12]	τοὺς ἔξω τὸν καιρὸν ἐξαγοραζόμενοι.	Ὁ	λόγος ὑμῶν πάντοτε ἐν χάριτι,
[3, 6]	ᾄδειν παρ´ ἕκαστα χρή, ὡς	ὁ	μὲν ἀγαθὸς ἀνὴρ σώφρων ὢν
[3, 11]	ἔρχεται ἡ ὀργὴ τοῦ θεοῦ»	ὁ	μὲν ἀπόστολος βοᾷ, ἡμεῖς δὲ
[3, 5]	καπήλοις σωμάτων οὐκ αἰσχύνονται. Ἀλλ´	ὁ	μὲν Ἡσίοδος μηδὲ γυναικείῳ λουτρῷ
[3, 1]	καὶ τὸ θέλημα τοῦ πατρὸς	ὁ	μεσίτης ἐκτελεῖ· μεσίτης γὰρ ὁ
[3, 12]	μᾶλλον δουλευέτωσαν, ὅτι πιστοί εἰσιν.	Ὁ	μεταδιδοὺς ἔστω ἐν ἁπλότητι, ὁ
[3, 6]	ὁ ἔχων καὶ φυλάττων, ἀλλ´	ὁ	μεταδιδοὺς πλούσιος, καὶ ἡ μετάδοσις
[3, 4]	οὐχ ὁ μὴ δυνάμενος, ἀλλ´	ὁ	μὴ βουλόμενος φιληδεῖν. (Διαμαρτυρόμενος γοῦν
[3, 4]	διακονούμενοι. Εὐνοῦχος δὲ ἀληθὴς οὐχ	ὁ	μὴ δυνάμενος, ἀλλ´ ὁ μὴ
[3, 2]	ὁ λέγων· Μὴ μοιχεύσῃς» οὐδὲ	ὁ	Μὴ ἐπιθυμήσῃς» λέγων μηδὲ εἰς
[3, 8]	ἐθνικὸς ἀχρεῖος οὗτος ὁ λαὸς	ὁ	μὴ Χριστῷ ἑπόμενος· πολυτρόπως δὲ
[3, 10]	ὁ Πιττακὸς ἐκεῖνος, ὅτι ἤληθεν	ὁ	Μιτυληναίων βασιλεὺς ἐνεργῷ γυμνασίῳ χρώμενος.
[3, 12]	ἐκκλησία ἥδε καὶ ὁ νυμφίος	ὁ	μόνος διδάσκαλος, ἀγαθοῦ πατρὸς ἀγαθὸν
[3, 2]	τὰς θεὰς κρίνων ὅδε, ὡς	ὁ	μῦθος Ἀργείων ἔχει, Λακεδαίμονα, ἀνθηρὸς
[3, 2]	ἐπιτιθέναι ἐχρῆν· οὐδὲ γάρ, ὡς	ὁ	μῦθος Ἑλλήνων ἔχει, Ναρκίσσῳ προεχώρησεν
[3, 2]	θεατήν. (Εἰ δὲ οὐδεμίαν εἰκόνα	ὁ	Μωυσῆς παραγγέλλει ποιεῖσθαι τοῖς ἀνθρώποις
[3, 12]	ἐπιτρέπων τῷ διδασκάλῳ· καὶ γὰρ	ὁ	νόμος αὐτοῦ τὸν φόβον ὑπεκλύειν
[3, 12]	Εἶτα ἐκ τούτων» ἐπιφέρει ὅλος	ὁ	νόμος καὶ οἱ προφῆται κρέμανται.
[3, 11]	τοῦ βελτίονος ἕλοιτο ἄν ποτε	ὁ	νοῦν ἔχων τὸ ἥδιον. Ἀλλ´
[3, 12]	δὲ ἡ ἐκκλησία ἥδε καὶ	ὁ	νυμφίος ὁ μόνος διδάσκαλος, ἀγαθοῦ
[3, 7]	καὶ τέκνα· οὐκ ἄχθος ἐστὶν	ὁ	οἶκος συνεπισπέσθαι μαθὼν ὁδοιπόρῳ σώφρονι.
[3, 11]	δὲ καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων	ὁ	ὅρκος. Καὶ ταύτῃ φιλοσοφούντων οἱ
[3, 11]	πάθος τοῦτο, εἰ σκανδαλίζει σε	ὁ	ὀφθαλμός σου, ἔκκοψον αὐτόν» λέγων,
[3, 11]	Λύχνος γὰρ τοῦ σώματός ἐστιν	ὁ	ὀφθαλμός» φησὶν ἡ γραφή, δι´
[3, 7]	καὶ τοῦτο, μηδεμιᾶς ἐνδείας αἰσθάνεσθαι.	Ὁ	παιδαγωγικὸς ἡμῶν οὗτος λόγος τὸν
[3, 11]	Οὐκοῦν οὐδὲ ἐπὶ τὰς θέας	ὁ	παιδαγωγὸς ἄξει ἡμᾶς, οὐδὲ ἀπεικότως
[3, 10]	ὑγίειαν γυμνασθείη· τὴν τοιαύτην γυναῖκα	ὁ	παιδαγωγὸς ἀποδέχεται, ἣ τοὺς πήχεις
[3, 12]	εἰς τὴν ἐκκλησίαν ἡμᾶς καταστήσας	ὁ	παιδαγωγὸς αὐτὸς ἑαυτῷ παρακατέθετο τῷ
[3, 12]	ὠφελεῖσθαι. Ἀλλ´ οὐκ ἐμόν, φησὶν	ὁ	παιδαγωγός, διδάσκειν ἔτι ταῦτα, διδασκάλου
[3, 12]	σωτηρίαν, ἐμοὶ μὲν λελέχθων, φησὶν	ὁ	παιδαγωγός, ἐπειδὴ ὁ ἐλέγχων μετὰ
[3, 11]	τὸν θεόν. Δίδωσιν οὖν ἡμῖν	ὁ	παιδαγωγὸς ἐσθῆτι χρῆσθαι τῇ λιτῇ,
[3, 12]	καὶ ὡς τὸν βίον ἐπανορθωτέον,	ὁ	παιδαγωγὸς ἡμῖν ἅδην διείλεκται· ἃ
[3, 11]	αἱρουμένους δημιουργίας. Προσιέναι δὲ αὐτὰς	ὁ	παιδαγωγὸς κελεύει ἐν καταστολῇ κοσμίῳ,
[3, 11]	μὴ χρονίσῃς ἐν τῷ τόπῳ»	ὁ	παιδαγωγός, μηδὲ ἐπιστήσῃς τὸ σὸν
[3, 12]	πῦρ. Τοσοῦτος ὁ λόγος οὗτος	ὁ	παιδαγωγὸς ὁ τοῦ κόσμου καὶ
[3, 8]	ἑπόμενος· πολυτρόπως δὲ ὅμως ὠφελῶν	ὁ	παιδαγωγὸς ὁ φιλάνθρωπος τὰ μὲν
[3, 12]	τὰ ἀγαθὰ τῆς γῆς φάγεσθε»	ὁ	παιδαγωγὸς πάλιν λέγει, γῆς ἀγαθὰ
[3, 12]	πεποιήκαμεν ἡμεῖς; Αὐτὸς ἐρεῖ πάλιν	ὁ	παιδαγωγὸς τὴν εὐποιίαν {καὶ} τῶν
[3, 12]	αὐτῶν διεξελθὼν τῶν θείων γραφῶν	ὁ	παιδαγωγὸς τοῖς αὑτοῦ παρατίθεται παισίν,
[3, 12]	τούτου, μᾶλλον δὲ ἐμαυτοῦ μεμνημένος,	ὁ	παιδαγωγός φησιν αὐτός, σπερματικῶς πάλιν
[3, 2]	Ἰνδῶν καὶ Αἰθιόπων, ἀλλ´ οὐδὲ	ὁ	Πακτωλὸς ὁ ῥέων τὸν πλοῦτον.
[3, 2]	ἐλεγχθήσεται ψιμυθίῳ πίθηκος ἐντετριμμένος, καὶ	ὁ	παλίμβολος ὄφις ἐκεῖνος διαβιβρώσκων τὸ
[3, 11]	φαύλων συνδιαίτησιν ἀνθρώπων ὑώδη γνωρίζων	ὁ	πάνσοφος διὰ Μωυσέως παιδαγωγὸς χοιρείων
[3, 11]	ἐν τούτῳ ἄρα ζηλωτὴς Μωυσέως,	ὁ	πάντα ἄριστος Πλάτων, ὑφὴν ἐκείνην
[3, 8]	παιδικὰ ἐκμανῶς ἐπτοημένοι, ἐπεῖδεν αὐτοὺς	ὁ	παντεπόπτης λόγος, ὃν οὐκ ἔστι
[3, 6]	γὰρ ἀληθινὸς ἡ δικαιοσύνη καὶ	ὁ	παντὸς θησαυροῦ πολυτιμότερος λόγος οὐκ
[3, 12]	καὶ ἀσπίλου Χριστοῦ. Ἀρκετὸς οὖν	ὁ	παρεληλυθὼς χρόνος, ὁ Πέτρος φησί,
[3, 1]	οὔσης τῆς σαρκός, καθὼς καὶ	ὁ	Παῦλος μαρτυρεῖ, πῶς ἄν τις
[3, 2]	δὲ ἡ καταπεπλασμένη χεὶρ καὶ	ὁ	περιαληλιμμένος ὀφθαλμὸς ὑπόνοιαν τοῦ νοσοῦντος
[3, 10]	παιδιὰν ἐν ἡλίῳ μάλιστα· ἄλλοις	ὁ	περίπατος αὐτάρκης ἀγρόνδε βαδίζουσιν ἢ
[3, 11]	καὶ τοῖς σκολιοῖς ὑποτάσσεσθαι» φησὶν	ὁ	Πέτρος, οὕτως ἡ ἰσότης καὶ
[3, 12]	Ἀρκετὸς οὖν ὁ παρεληλυθὼς χρόνος,	ὁ	Πέτρος φησί, τὸ βούλημα τῶν
[3, 10]	μικροῦ δεῖν ἔλαθέν με {εἰπεῖν}	ὁ	Πιττακὸς ἐκεῖνος, ὅτι ἤληθεν ὁ
[3, 6]	ζήσεται. (Ἐοικέναι γοῦν μοι δοκεῖ	ὁ	πλοῦτος ἑρπετῷ, οὗ εἰ μή
[3, 6]	καὶ δήξεται· δεινὸς δὲ καὶ	ὁ	πλοῦτος ἰλυσπώμενος παρὰ τὴν ἔμπειρον
[3, 2]	συναποθανεῖν χρυσίῳ. Εἰ δὲ καὶ	ὁ	πλοῦτος τυφλός, ὥσπερ οὖν, αἱ
[3, 6]	καὶ διελεῖν χρή, πλούσιος μὲν	ὁ	πολυκτήμων ἔστω, χρυσίῳ σεσαγμένος καθάπερ
[3, 3]	Ἰσραὴλ πόρνη, καὶ οὐκ ἔσται	ὁ	πορνεύων ἀπὸ υἱῶν Ἰσραήλ. Ἀλλ´
[3, 7]	σεμνότητι σώφρονι· μέτρον δὲ καθάπερ	ὁ	ποὺς τοῦ ὑποδήματος, οὕτως καὶ
[3, 11]	πλοκάμοις τὸ κρανίον· τίνι γὰρ	ὁ	πρεσβύτερος ἐπιθήσει χεῖρα; τίνα δὲ
[3, 2]	μετεσκεύασεν τὰς γυναῖκας εἰς πόρνας	ὁ	προαγωγὸς οὗτος δράκων— οὐ γὰρ
[3, 12]	Ὁ μεταδιδοὺς ἔστω ἐν ἁπλότητι,	ὁ	προϊστάμενος ἐν σπουδῇ, ὁ ἐλεῶν
[3, 3]	κεφαλῆς αὐτοῦ ὡσεὶ ἔριον καθαρόν»	ὁ	προφήτης λέγει. Οὐδεὶς δὲ ἄλλος,
[3, 11]	θεὸν ἀγαγεῖν οὐ κεκώλυται. Καὶ	ὁ	πωλῶν τι ἢ ὠνούμενος μή
[3, 2]	Αἰθιόπων, ἀλλ´ οὐδὲ ὁ Πακτωλὸς	ὁ	ῥέων τὸν πλοῦτον. Οὐδ´ ἂν
[3, 5]	κοινωνοῦσι λουτρῶν. Ἔχει δὲ ἄρα	ὁ	ῥύπος τῆς περιουσίας βλασφημίας περιβολὴν
[3, 2]	ἰδόντι, ὁπότε τὸ χρῖσμα προέβαλεν	ὁ	Σαμουὴλ ἡσθεὶς ἐπ´ αὐτῷ, εἶπεν»
[3, 11]	αὐτῆς δεόμεθα· καὶ οὐ ῥᾷστα	ὁ	σημαντὴρ ἀποπεσεῖται τῇ μείζονι τοῦ
[3, 3]	ἔσθ´ ὅτε καὶ τῆς ἁμάξης	ὁ	Σκύθης— πλοῦτος εἶναι δοκεῖ τῷ
[3, 3]	σαφεῖς τὸ ῥηδίον ὁ Γερμανός,	ὁ	Σκύθης τὴν ἅμαξαν. Ὀλιγωρεῖ δὲ
[3, 11]	ἀληθείας ἀσπασώμεθα. Ἁβροδίαιτον ὀνειδίζων νεανίαν	ὁ	Σοφοκλῆς λέγει· γυναικομίμοις ἐμπρέπεις ἐσθήμασιν.
[3, 6]	οὐρανῷ θησαυρίζει τὰ χρήματα· οὗτος	{ὁ}	τὰ ἐπίγεια καταπωλήσας καὶ πτωχοῖς
[3, 12]	ἑαυτοῖς καὶ ἐνώπιον αὐτῶν ἐπιστήμονες·	ὁ	ταπεινῶν ἑαυτὸν ὑψωθήσεται, καὶ ὁ
[3, 2]	πως· Ἐλθὼν δὲ ἐκ Φρυγῶν	ὁ	τὰς θεὰς κρίνων ὅδε, ὡς
[3, 9]	ὅμοιοί ἐστε τάφοις κεκονιαμένοις· ἔξωθεν	ὁ	τάφος φαίνεται ὡραῖος, ἔνδον δὲ
[3, 6]	παραδιδόμενος εἰς ἄσκησιν· λόγος οὗτος	ὁ	τὴν τρυφὴν ἐξομνύμενος, τὴν δὲ
[3, 7]	εἴωθε τὸ γάλα. Ἀνενδεὴς γὰρ	ὁ	τὸν παντοκράτορα θεὸν λόγον ἔχων
[3, 12]	ὁ λόγος οὗτος ὁ παιδαγωγὸς	ὁ	τοῦ κόσμου καὶ τοῦ ἀνθρώπου
[3, 1]	ὁ ἄνθρωπός ἐστιν ὁ ἔνδον,	ὁ	τοῦ φαινομένου τοῦδε ἄρχων ἀνθρώπου,
[3, 7]	τὸ ἀνενδεὲς κτωμένοις δι´ αὐτοῦ·	ὁ	τοῦτον ἔχων τὸν πλοῦτον βασιλείαν
[3, 2]	ἄνδρας καὶ μοιχικούς, μάρτυς ἡμῖν	ὁ	τραγικὸς διηγούμενος ὧδέ πως· Ἐλθὼν
[3, 11]	ἀναπεπταμένον μηδὲ διακεκλασμένον, μὴ ὕπτιος	ὁ	τράχηλος, μηδὲ ἀνιέμενα τὰ τοῦ
[3, 3]	λάγνων θηρίων· πορνικὸς τῆς ἐνέδρας	ὁ	τρόπος καὶ ἄθεος οὗτος. Ὁ
[3, 12]	δεκτή» λέγει ἡ γραφή. Καὶ	ὁ	τρόπος τῆς εὐχῆς ὑπαγορεύεται· Ἐὰν
[3, 3]	θεόν, ἐπεὶ κἀκεῖνος ἀίδιος γέρων	ὁ	τῶν ὄντων πρεσβύτερος· παλαιὸν ἡμερῶν»
[3, 2]	καὶ φιλοπορφύροις καὶ φιλολίθοις οὔτε	ὁ	ὑπὲρ γῆς καὶ ὑπὸ γῆν
[3, 11]	τὰς τρίχας φοβούμεναι, ἀλλὰ καὶ	ὁ	ὕπνος αὐταῖς μετὰ δέους παραγίνεται,
[3, 12]	ὁ ταπεινῶν ἑαυτὸν ὑψωθήσεται, καὶ	ὁ	ὑψῶν ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται. Καὶ τοὺς
[3, 3]	καὶ τούτων ἐπλήθυνεν τὰς τρίχας	ὁ	φιλάνθρωπος πατὴρ εἰς σήν, ἄνθρωπε,
[3, 8]	δὲ ὅμως ὠφελῶν ὁ παιδαγωγὸς	ὁ	φιλάνθρωπος τὰ μὲν παρῄνεσεν, τὰ
[3, 8]	μὴ δυναμένους ἐξουσίαν υἱοθεσίας φέρειν	ὁ	φόβος μὴ ἐξυβρίζειν διατηρεῖ. Διὰ
[3, 2]	ἡ Τυρίων θάλαττα οὔτε μὴν	ὁ	φόρτος ὁ ἀπ´ Ἰνδῶν καὶ
[3, 6]	τὸν θεόν. ~Ὅτι μόνος πλούσιος	ὁ	Χριστιανός. (Πλούτου τοίνυν μεταληπτέον ἀξιολόγως
[3, 12]	περιπατεῖτε ἐν ἀγάπῃ, καθὼς καὶ	ὁ	Χριστὸς ἠγάπησεν ἡμᾶς. Αἱ μὲν
[3, 12]	τὰς ἑαυτῶν ἀγαπάτωσαν, καθὼς καὶ	ὁ	Χριστὸς ἠγάπησεν τὴν ἐκκλησίαν. (Ἀγαπάτωσαν
[3, 11]	γυναικὸς μὲν ἀνήρ, ἀνδρὸς δὲ	ὁ	Χριστός» πῶς οὐκ ἄθεον διττοῖς
[3, 11]	καὶ λειότητι γειτνιῶσα. Αὐτίκα γοῦν	ὁ	ψαλμῳδὸς τοῦ γενείου τερπόμενος τῇ
[3, 2]	τοὺς ὀφθαλμούς σου, εἰς μάτην	ὁ	ὡραϊσμός σου» ὁ λόγος διὰ
[3, 11]	τοῦ πραέος καὶ ἡσυχίου πνεύματος,	ὅ	ἐστιν ἐνώπιον τοῦ θεοῦ πολυτελές.
[3, 8]	ἄλλου ἀκούων ἐν θυμῷ βάλληται,	ὃ	δ´ αὖτ´ ἀχρήιος ἀνήρ. Λαὸς
[3, 12]	ἀνθρωπότητος, ὃ μὲν διὰ Μωυσέως,	ὃ	δὲ δι´ ἀποστόλων. Οἵα γοῦν
[3, 8]	πλεῖστα ἤδη λέλεκται καὶ πεπαιδαγώγηται,	ὃ	δὲ ἔτι λοιπόν, ὑποθησόμεθα· οὐ
[3, 2]	τὰ δὲ μὴ βλεπόμενα αἰώνια»	Ὃ	δὲ καὶ πέρα τῆς ἀτοπίας
[3, 11]	τι» φησὶν κλεπτόμενον μέλημα Κύπριδος»	Ὃ	δὲ οὐκ οἶδεν ἄθλιος ὅτι
[3, 3]	βοηθὸν οὖσαν γενέσεως καὶ οἰκουρίας.	Ὃ	δέ— προήκατο γὰρ τὸ λεῖον—
[3, 8]	μὲν ὠφελούμενος διὰ τὴν ζήτησιν,	ὃ	δὲ σῳζόμενος διὰ τὴν εὕρεσιν.
[3, 3]	λιμῷ αἰτεῖ τὸν ἵππον τροφάς,	ὃ	δὲ ὑπέχει τὰς φλέβας, καὶ
[3, 10]	μόνον, ἀλλὰ καὶ εὐψυχίας ἐπιμελεῖσθαι·	ὃ	δὴ γινόμενον ἄνευ τοῦ τῶν
[3, 1]	ὑπαρχούσης τῆς ψυχῆς τὸ νοερόν,	ὃ	δὴ λογιστικὸν καλεῖται, ὁ ἄνθρωπός
[3, 11]	δὲ ὄψεις καὶ τὸ ἐνιλλώπτειν,	ὃ	διὰ τῶν ὀφθαλμῶν βλεφαρίζειν ἐστίν,
[3, 11]	καὶ εὐσχήμων καὶ καθάριος. (Παρ´	ὃ	καὶ ὁ ἐν τῷ νόμῳ
[3, 11]	θερμανθεῖσα ἀντιθερμαίνει τὸ σῶμα, δι´	ὃ	καὶ χειμῶνος μάλιστα ταύτῃ χρηστέον·
[3, 3]	δὲ ὑπέχει τὰς φλέβας, καὶ	ὃ	κέκτηται μόνον, τῷ κυρίῳ τὸ
[3, 11]	ἀλλὰ καὶ θεασαμένους ἔστιν ἁμαρτεῖν,	ὃ	μάλιστα ἀποφεύγειν χρὴ τὸν γνησίως
[3, 12]	λόγῳ εἰς παιδαγωγίαν τῆς ἀνθρωπότητος,	ὃ	μὲν διὰ Μωυσέως, ὃ δὲ
[3, 8]	πεισθέντες τῷ λόγῳ· διὰ τοῦτο	ὃ	μὲν ἤκουσεν φίλος, οἱ δὲ
[3, 8]	ἕνα καὶ τὸν αὐτὸν θεὸν	ὃ	μὲν πολυπραγμονῶν, οἳ δὲ κηρύσσοντες.
[3, 8]	ἀμφοῖν δὲ τούτοιν οἱ ἀκροαταί,	ὃ	μὲν ὠφελούμενος διὰ τὴν ζήτησιν,
[3, 1]	περιττότητος καὶ ἀχρειότητος ἔχων ἔμφασιν.	Διὸ	καὶ ἐπιφέρει· Οὐκ ἀσχημονεῖ. Ἄσχημον
[3, 11]	τῇ ὑγρότητι, ὑπερβολῇ δὲ θερμότητος.	Διὸ	καὶ ἡ προτέρα κενοῦται τροφή·
[3, 11]	μὲν παιδαγωγουμένοις, θεῷ δὲ εἰσπεποιημένοις.	(Διὸ	καὶ στάσιν καὶ κίνησιν καὶ
[3, 11]	πτερούμεναι πολλάκις ἀποπέτονται τῶν γάμων.	Διὸ	καὶ συστέλλειν χρὴ τὰς γυναῖκας
[3, 3]	τὰ δασέα τῶν ψιλῶν ἐστιν.	Διὸ	καὶ τὰ ἄρρενα τῶν θηλειῶν
[3, 11]	καθάπερ καὶ ἐπὶ τῷ δικαίῳ,	διὸ	καταρᾶται ὁ ἐπ´ αὐτῷ σύλλογος.
[3, 11]	παιδοποιίας μόρια ἐπιρρεούσης τῆς περιττείας.	Διὸ	κινήσεσι συμμέτροις {διὸ} τηκτέον ταύτην
[3, 11]	τῆς περιττείας. Διὸ κινήσεσι συμμέτροις	{διὸ}	τηκτέον ταύτην τὴν περιττείαν καὶ
[3, 11]	τρόπος ἥμερος. Ἔστι δὲ καὶ	ἄλλο	ἄναγνον φίλημα, πλῆρες ἰοῦ, ἁγιωσύνην
[3, 1]	τὴν ἀθανασίαν. (Ἔστι δὲ καὶ	ἄλλο	κάλλος ἀνθρώπων ἀγάπη. Ἀγάπη δέ»
[3, 11]	λελυμένης ἐξουσίας. ~(Ἔχοι δ´ ἂν	κἀκεῖνο	ἄριστα τὸ εἰρημένον· Τὸ δ´
[3, 7]	ἄλλος δίκαιος, ἀναγνώτω δὲ ὅμως	κἀκεῖνο·	Οὐ γὰρ ἐπ´ ἄρτῳ μόνῳ
[3, 11]	καὶ τὴν ῥῖνα; Ἵνα δὴ	κἀκεῖνο	πληρωθῇ τὸ εἰρημένον· Ὥσπερ ἐνώτιον
[3, 3]	ὡς ὄψον, ἀγοράζουσιν ἡδονάς, οὐδὲ	ἐκεῖνο	ἐν νῷ λαβόντες τὸ Μωυσέως·
[3, 2]	ἑαυτῆς, ἀλλὰ τὸ κάλλος αὐτῆς	ἐκεῖνο	λύτρον εὑρίσκεται φονευομένου λαοῦ. (Ὅτι
[3, 11]	καὶ τὴν ἄλλην χλιδὴν ἐκθηριούμενον·	ἐκεῖνο	μάλιστα ἐν νῷ ἔχοντες τὸ
[3, 3]	ἀνήρ» ἡ γραφὴ λέγει, καὶ	ἀπὸ	ἀπαντήσεως ἀνθρώπου ἐπιγνωσθήσεται ἄνθρωπος· στολισμὸς
[3, 11]	καὶ τὸ κάλλος διαφαίνεσθαι ποιεῖ.	Ἀπὸ	γὰρ τοῦ πυρώδους τὸ στιλπνὸν
[3, 11]	ἀνθρώπων. Ἀπόστρεψον δὲ τὸν ὀφθαλμὸν	ἀπὸ	γυναικὸς κεχαριτωμένης, καὶ μὴ καταμάνθανε
[3, 11]	ξηροῦ τὸ ἀνδρῶδες καὶ πάγιον,	ἀπὸ	δὲ τοῦ ἀερώδους τὸ εὔπνουν
[3, 11]	ὑγροῦ τὸ λαμπρὸν καὶ κεχαρισμένον,	ἀπὸ	δὲ τοῦ ξηροῦ τὸ ἀνδρῶδες
[3, 11]	τὸ στιλπνὸν καὶ μαρμαρυγῶδες περιγίνεται,	ἀπὸ	δὲ τοῦ ὑγροῦ τὸ λαμπρὸν
[3, 6]	παντὸς θησαυροῦ πολυτιμότερος λόγος οὐκ	ἀπὸ	θρεμμάτων καὶ χωρίων αὐξανόμενος, ἀλλ´
[3, 3]	εἶπεν ὁ λόγος διὰ Μωυσέως,	ἀπὸ	θυγατέρων Ἰσραὴλ πόρνη, καὶ οὐκ
[3, 2]	παραστίλβουσιν οἱ ναοί, καὶ τοῖς	ἀπὸ	Ἰνδίας καὶ Αἰθιοπίας πεποικιλμένοι μαρμαίρουσι
[3, 12]	κληρονομήσατε τὴν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν	ἀπὸ	καταβολῆς κόσμου. Ἐπείνασα γὰρ καὶ
[3, 11]	ὅλον δὲ λευκωθέντα δι´ ὅλων	ἀπὸ	κεφαλῆς ἄκρας ἄχρι ποδῶν ἐσχάτων
[3, 3]	ὑποδέσει, σχήματι, βαδίσματι, κουρᾷ, βλέμματι·	ἀπὸ	ὁράσεως γὰρ ἐπιγνωσθήσεται ἀνήρ» ἡ
[3, 10]	τὸ ἐπιδεικτικὸν αὐτῆς, τὰ δὲ	ἀπὸ	ὀρθῆς πάλης, ἀπ´ αὐχένων καὶ
[3, 12]	δὲ δοκιμάζετε, τὸ καλὸν κατέχετε·	ἀπὸ	παντὸς εἴδους πονηροῦ ἀπέχεσθε. Τῇ
[3, 2]	ὕδατος ἀλλοτρίου ἀπόσχου» φησίν, καὶ	ἀπὸ	πηγῆς ἀλλοτρίας μὴ πίῃς» τὸ
[3, 11]	αἱ δὲ συνεστραμμέναι τῶν τριχῶν	ἀπὸ	τῆς κεφαλῆς μὴ καθικέσθωσαν ἄγαν
[3, 12]	γυναῖκα. Ἄμεινον δὲ οἴκοθεν ἀρξαμένους	ἀπὸ	τοῦ γάμου τὴν σεμνότητα ἐπιδείκνυσθαι.
[3, 11]	εἶναι ἐθέλει, ἵνα κατὰ τὴν	ἀπὸ	τοῦ σώματος μετάβασιν τὸ ποικίλον
[3, 11]	κρύει καὶ καύματι, καὶ τὰς	ἀπὸ	τούτων διωθεῖται βλάβας, ἃς ἡ
[3, 12]	τοῦ λόγου τὴν ἀνθρώπων ἀσθένειαν	ἀπὸ	τῶν αἰσθητῶν ἐπὶ τὴν νόησιν.
[3, 11]	καὶ ἐριοπωλίων ἄλυς καὶ ὁ	ἀπὸ	τῶν ἄλλων ἐργαστηρίων, ἔνθα ἑταιρικῶς
[3, 10]	ὡς τῷ Πέτρῳ, εἰ σχολὴν	ἀπὸ	τῶν ἀναγκαίων τῶν ἐν λόγῳ
[3, 11]	ἀρρενωπία· ἀπέστω δὲ καὶ ὁ	ἀπὸ	τῶν μυροπωλίων καὶ χρυσοχοείων καὶ
[3, 12]	ἴδῃς» φησί, γυμνόν, περίβαλε, καὶ	ἀπὸ	τῶν οἰκείων τοῦ σπέρματός σου
[3, 12]	καθαροὶ γένεσθε, ἀφέλετε τὰς πονηρίας	ἀπὸ	τῶν ψυχῶν ὑμῶν ἀπέναντι τῶν
[3, 2]	ἀσέλγειαν πορνικὴν εἰς τρυφὴν ἐκχεομένην·	ἀπὸ	ὕδατος ἀλλοτρίου ἀπόσχου» φησίν, καὶ
[3, 3]	καὶ οὐκ ἔσται ὁ πορνεύων	ἀπὸ	υἱῶν Ἰσραήλ. Ἀλλ´ ὠφελεῖ, φησίν,
[3, 11]	ἡδονῆς ἐξησκημέναι. Μέλι γὰρ ἀποστάζει	ἀπὸ	χειλέων γυναικὸς πόρνης, ἣ πρὸς
[3, 11]	οὐ προσφύεται, ἀλλὰ ἐκπίπτει, ὥσπερ	ἀπὸ	ψυχροῦ κλιβάνου ὁ ἄρτος ἢ
[3, 2]	οὔτε ὁ ὑπὲρ γῆς καὶ	ὑπὸ	γῆν χρυσὸς αὐτάρκης οὔτε ἡ
[3, 8]	κρίσιν μεγάλης ἡμέρας δεσμοῖς ἀιδίοις	ὑπὸ	ζόφον ἀγρίων ἀγγέλων τετήρηκεν. (Καὶ
[3, 2]	πῦρ. Μετάγεται γὰρ ἡ διάνοια	ὑπὸ	ἡδονῆς, καὶ τὸ ἀκήρατον τοῦ
[3, 12]	διδασκάλου. (Παραλαβὼν δὲ οὗτος ὑμᾶς	ὑπὸ	καλῇ τεθραμμένους ἀγωγῇ ἐκδιδάξεται τὰ
[3, 9]	καὶ ἄλλως παραμυθεῖσθαι τὸ κατεσκληκὸς	ὑπὸ	κρύους. Αἱ δὲ τοῦ βαλανείου
[3, 11]	τρυφητικωτέρους ὁρῶμεν, ἐρρωμένους εἶναι δοκοῦντας,	ὑπὸ	μαλακίας δὲ ψυχικῆς διατεθρυμμένους. Ἀνδρὸς
[3, 2]	ἐκ καταπλασμάτων καταφαίνονται, εὐάλωτοι δὲ	ὑπὸ	νόσων γίνονται τακερὰν ἤδη τὴν
[3, 11]	σκηνῆς ἐμπομπεύοντα καὶ δακτυλοδεικτούμενον. Οὐδὲ	ὑπὸ	οἰκετῶν ἀναστρέφεσθαι χρὴ πρὸς τὸ
[3, 9]	ἀγορὰν θαμίζοντας. Ἀλλὰ καὶ τὸ	ὑπὸ	πλειόνων οἰκετῶν καταιονεῖσθαι ἐξυβρίζειν ἐστὶν
[3, 11]	τὸ ἁβροδίαιτον ἡμᾶς ἐνσείσωσιν φέρουσαι	ὑπὸ	πολλῆς τῆς ἀνέσεως ἐξαρπάσασαι· δεινὴ
[3, 8]	παιδαγωγία δὲ ἀκούσασιν. (Οἱ Σοδομῖται	ὑπὸ	πολλῆς τρυφῆς ἐξοκείλαντες εἰς ἀσέλγειαν,
[3, 3]	ἐπ´ ἐξουσίας ἀκολασίαν· ὁ γὰρ	ὑπὸ	τὰς αὐγὰς τὸν ἄνδρα ἀρνούμενος
[3, 7]	τῆς εὐτελείας ἔχομεν, ὅτε ἐκάθισεν	ὑπὸ	τὴν ῥάμνον» καὶ ὁ ἄγγελος
[3, 11]	ἐκταρασσούσης, οὕτως ἀσελγαίνειν αἱ τρυφητικώτεραι	ὑπὸ	τῆς περιουσίας ἐπαιρόμεναι τὸ κάλλος
[3, 10]	φησίν, Ἀβραὰμ τοῖς τρισὶν ἄριστον	ὑπὸ	τὸ δένδρον καὶ παρέστη ἐσθίουσιν
[3, 6]	θρεμμάτων καὶ χωρίων αὐξανόμενος, ἀλλ´	ὑπὸ	τοῦ θεοῦ δωρούμενος, πλοῦτος ἀναφαίρετος—
[3, 3]	καλλώπισμα τῆς λειάνσεως, θερμαίνομαι γὰρ	ὑπὸ	τοῦ λόγου, εἰ μὲν ἐπὶ
[3, 8]	καὶ τὸ ἔπαθλον ἰδὼν τὸν	πρὸ	αὑτοῦ ἀγωνιστὴν εἰληφότα, οὐκ ἐπὶ
[3, 11]	ἀκροβολιζομένης τῆς ἐπιθυμίας δι´ αὐτῶν.	Πρὸ	γὰρ τοῦ παντὸς σώματος διαφθείρονται
[3, 11]	ἐπάγεσθαι κομμωτικήν, τὴν ἀνθρώπειον κακοτεχνίαν	πρὸ	τῆς θείας αἱρουμένους δημιουργίας. Προσιέναι
[3, 11]	οὐδέποτε ὠνητέον κενοσπουδίᾳ. Οὐ γὰρ	πρὸ	τοῦ βελτίονος ἕλοιτο ἄν ποτε
[3, 10]	ταῦτα τοῖς ἀνδράσι παντὸς μᾶλλον	πρὸ	τῶν λουτρῶν ἐγκρῖναι οὐ φαῦλον
[3, 11]	ἀκατάσκοπον· καὶ οὔποτε αὐτὴ σφαλήσεται	πρὸ	τῶν ὀμμάτων τὴν αἰδῶ καὶ
[3, 11]	ἀλόγους τῶν ὁρμῶν, μὴ εἰς	τὸ	ἁβροδίαιτον ἡμᾶς ἐνσείσωσιν φέρουσαι ὑπὸ
[3, 12]	κλεπτέτω, μᾶλλον δὲ κοπιάτω ἐργαζόμενος	τὸ	ἀγαθόν, ἵνα ἔχῃ μεταδιδόναι τῷ
[3, 2]	θέαν τοῦ κρείττονος, ζητήσῃς δὲ	τὸ	ἄγαλμα τὸ ἔνοικον τοῦ νεώ,
[3, 5]	δοῦσαι τῷ κατεπτηχότι τῆς ἐπιθυμίας	τὸ	ἀδεὲς τῆς ψηλαφήσεως· οἱ γὰρ
[3, 3]	οὐδὲ συνιᾶσιν οἱ ταλαίπωροι, ὡς	τὸ	ἄδηλον τῆς συνουσίας πολλὰς ἐργάζεται
[3, 2]	δυσωποῦσαν τῷ περιέργῳ τῆς ἑρμηνείας	τὸ	ἀδιάτρεπτον τῆς ἀναισχυντίας· οὐ γὰρ
[3, 2]	καὶ μοιχαλὶς τῆς ψυχῆς κατείληφε	τὸ	ἄδυτον, τό τε ἀληθινὸν θηρίον
[3, 12]	τὰ πάντα ἕν, δι´ ὃν	τὸ	ἀεί, οὗ μέλη πάντες, οὗ
[3, 5]	ἐν διαζώσμασι τὴν ἀγωνίαν ἐκτελοῦντες	τὸ	αἰδῆμον ἐφύλαττον· αἳ δὲ ἀποδυσάμεναι
[3, 9]	τῶν θυγατέρων Ἰσραήλ, καὶ καθαριεῖ	τὸ	αἷμα ἐκ μέσου αὐτῶν» τὸ
[3, 3]	οἱ θῆρες οἱ φυλακτικοί, οἷς	τὸ	αἷμα ἡ τροφή· οὐδὲ γὰρ
[3, 9]	τὸ αἷμα ἐκ μέσου αὐτῶν»	τὸ	αἷμα τῆς ἀνομίας καὶ τῶν
[3, 3]	αἵματι γεωργουμένη. Μετέσχηκεν τοῦ λόγου	τὸ	αἷμα τὸ ἀνθρώπινον καὶ τῆς
[3, 3]	ὃ κέκτηται μόνον, τῷ κυρίῳ	τὸ	αἷμα χορηγεῖ, καὶ τῷ νομάδι
[3, 8]	τὸ δὲ καὶ ἄλλων ἁμαρτανόντων	τὸ	αἶσχος αὐτῶν ὑπέδειξεν ἡμῖν καὶ
[3, 7]	ἢ ἵνα μίαν πληρώσωσι γαστέρα;	Τὸ	ἀκάθαρτον τῆς γαστριμαργίας οἱ κοπρῶνες
[3, 2]	ἡ διάνοια ὑπὸ ἡδονῆς, καὶ	τὸ	ἀκήρατον τοῦ λογισμοῦ μὴ παιδαγωγούμενον
[3, 11]	εἰ μὴ τὸ ἀναγιγνώσκειν ἔμαθες,	τὸ	ἀκούειν ἀναπολόγητον, ὅτι μὴ διδακτόν·
[3, 11]	τοῦ εἰδώλου τοῦ ἐπιπλάστου εἰς	τὸ	ἀληθὲς μετάβασις κατὰ τὸ σχῆμα
[3, 11]	τῆς περιουσίας ἐπαιρόμεναι τὸ κάλλος	τὸ	ἀληθινὸν καθυβρίζουσιν ἀφροδισίων μολυσμοῖς. (Δίδωσιν
[3, 1]	ἐστιν, οὐ καλλωπίζεται· κάλλος ἐστὶ	τὸ	ἀληθινόν, καὶ γὰρ ὁ θεός
[3, 2]	ὡς ἔνδον εὑρήσων τὸ κάλλος	τὸ	ἀληθινόν, μυσάξεται, εὖ οἶδ´ ἐγώ.
[3, 10]	τὼ πόδε, πρὸς δὲ καὶ	τὸ	ἀληλιμμένον λίπα ἀνατρῖψαι αὑτόν· τὸ
[3, 1]	ἐπιφέρει· Οὐκ ἀσχημονεῖ. Ἄσχημον γὰρ	τὸ	ἀλλότριον καὶ μὴ κατὰ φύσιν
[3, 11]	σωτηρίαν τὸν ἵππον τὸν ἀνθρώπειον,	τὸ	ἄλογον μέρος τῆς ψυχῆς τὸ
[3, 11]	ἄγνοιαν πλημμελεῖν τοῖς πολλοῖς ἐξομοιούμενοι	τὸ	ἁμαρτάνειν ἀδεῶς κεκάρπωνται. (Οὐ μόνον
[3, 2]	γὰρ καὶ ἡ μέθη καὶ	τὸ	ἀμυδρὸν τοῦ φωτὸς πρὸς τὴν
[3, 11]	οὐκ ἔμαθον. Ἀλλ´ εἰ μὴ	τὸ	ἀναγιγνώσκειν ἔμαθες, τὸ ἀκούειν ἀναπολόγητον,
[3, 3]	θηρωμένους, μισότριχας, ἄτριχας, τὸ ἄνθος	τὸ	ἀνδρικὸν μυσαττομένους, τὰς κόμας δέ,
[3, 11]	κεχαρισμένον, ἀπὸ δὲ τοῦ ξηροῦ	τὸ	ἀνδρῶδες καὶ πάγιον, ἀπὸ δὲ
[3, 11]	ἐκπέπληκεν ὑπονοίας αἰσχρᾶς καὶ βλασφημίας	τὸ	ἀνέδην χρῆσθαι τῷ φιλήματι, ὅπερ
[3, 11]	ἕξις ἀπέριττος προσδεκτικὴ τῶν πρὸς	τὸ	ἀνελλιπὲς ἐξαρκούντων εἰς τὸν κατὰ
[3, 7]	δίδωσι, καὶ πλουτεῖν οὐ φθόνος	τὸ	ἀνενδεὲς κτωμένοις δι´ αὐτοῦ· ὁ
[3, 3]	ἀμφοτέραν ἀφροδίτην θηρωμένους, μισότριχας, ἄτριχας,	τὸ	ἄνθος τὸ ἀνδρικὸν μυσαττομένους, τὰς
[3, 3]	Μετέσχηκεν τοῦ λόγου τὸ αἷμα	τὸ	ἀνθρώπινον καὶ τῆς χάριτος κοινωνεῖ
[3, 11]	πανοῦργον τῆς διανοίας μεθέμενοι πάθος	τὸ	ἀποίκιλτον καὶ ἀνενδοίαστον τῆς ἀληθείας
[3, 10]	ὑποδήσασθαί τινα αὐτὸν αὑτῷ καὶ	τὸ	ἀπονίψασθαι τὼ πόδε, πρὸς δὲ
[3, 2]	κατολισθαίνει καὶ μισθὸν τοῦ παραπτώματος	τὸ	ἀπόπτωμα λαμβάνει. Δεῖγμά σοι τούτων
[3, 3]	αὐτοῖς ἁμαρτεῖν κατὰ νόμον, καὶ	τὸ	ἀπόρρητον τῆς ἡδονῆς εὐκολίαν λέγουσιν.
[3, 11]	τοῦτον εἰς κόσμον, ἀλλ´ εἰς	τὸ	ἀποσημαίνεσθαι τὰ οἴκοι φυλακῆς ἄξια
[3, 7]	ὅσα πέφυκεν βρύειν ἀπαντλούμενα εἰς	τὸ	ἀρχαῖον ἀναπιδύει μέτρον, οὕτως ἡ
[3, 11]	ὁμοίωσιν θεοῦ» γεγονότας ὥσπερ ἀτιμάζοντας	τὸ	ἀρχέτυπον ἔπηλυν ἐπάγεσθαι κομμωτικήν, τὴν
[3, 11]	καὶ ἀνακαλύψει τὸ σχῆμα αὐτῶν»	τὸ	ἄσχημον σχῆμα. (Ἐγὼ μὲν οὐδὲ
[3, 11]	φιλοῦσι. Τοιαῦτά τινα τῆς τρυφῆς	τὸ	ἀταμίευτον αὐτοῖς κακοσχολοῦσιν ἐξευρίσκει· αἰτία
[3, 8]	τοῖς ἁμαρτωλοῖς ἐπιβαλών, ὡς μὴ	τὸ	ἀτιμώρητον τῆς ἀκολασίας ἀδείας ἐπιρροὴν
[3, 11]	καὶ τὸ σχολαῖον ἐκλεκτέον, οὐ	τὸ	βάδισμα τὸ μελλητικόν, οὐδὲ τὸ
[3, 2]	πέπλοις· ἀλλ´ ἢν παρεισέλθῃς εἰς	τὸ	βάθος τοῦ περιβόλου σπεύδων ἐπὶ
[3, 9]	ἐπ´ ἴσης εἶναι τῶν λουομένων	τὸ	βαλανεῖον δεῖν. Λούειν δὲ δεῖ
[3, 9]	ἢ αὖ πλήρης ἄγαν, παραιτητέον	τὸ	βαλανεῖον· ναὶ μὴν κατὰ τὴν
[3, 2]	ὀλίγα φροντίζουσιν, λύσασαι δὲ τἀνδρὸς	τὸ	βαλλάντιον ἐκτρέπουσι τὰς χορηγίας εἰς
[3, 10]	μελετῶν διὰ τοῦ ξύλου ἐπὶ	τὸ	βέλτιον τὴν φύσιν. Πολλοῖς δὲ
[3, 8]	τοῦ ὁμοίου θεωρίᾳ μεταθεμένους ἐπὶ	τὸ	βέλτιον. Τίς γὰρ οὐκ ἄν
[3, 3]	καὶ δὴ ἀγασθεὶς τῇ σεμνότητι	τὸ	βλοσυρὸν τοῦ θεάματος γεραρᾷ τετίμηκεν
[3, 12]	παρεληλυθὼς χρόνος, ὁ Πέτρος φησί,	τὸ	βούλημα τῶν ἐθνῶν κατειργάσθαι, πεπορευμένους
[3, 11]	τροφή· ἀκινήτῳ δὲ τῷ σώματι	τὸ	βρωθὲν σιτίον οὐ προσφύεται, ἀλλὰ
[3, 7]	καὶ βδαλλομένους μαστοὺς ἐπιρρεῖν εἴωθε	τὸ	γάλα. Ἀνενδεὴς γὰρ ὁ τὸν
[3, 11]	θρύψεις καὶ χλιδαὶ κολουστέαι παντελῶς·	τὸ	γὰρ ἁβροδίαιτον τῆς περὶ τὸν
[3, 11]	φιλοφρονεῖσθαι ἔνδοθεν ἐξαγοραζομένους τὸν καιρόν·	τὸ	γὰρ ἅλας τῆς γῆς» ἡμεῖς,
[3, 3]	λόγῳ τὸ πορνικὸν ἐκείνου σωφρονίζων.	Τὸ	γὰρ ἄνδρας ὄντας ξύρεσθαι καὶ
[3, 1]	ζητεῖ» φήσας τὸ μὴ ἑαυτῆς»	τὸ	γὰρ ἴδιον ἡ ἀλήθεια τὸ
[3, 11]	ὀλίγον πρὸς τὸ σωφρονέστερον ἐθισμῷ.	Τὸ	γὰρ σεμνὸν κατάστημα οὐ προσθήκῃ
[3, 11]	ἡ φιλανθρωπία τοῖς δεσπόταις εὐάρμοστος.	Τὸ	γὰρ τέλος» φησί, πάντες ὁμόφρονες,
[3, 7]	ὑσὶν καὶ τοῖς τράγοις ὀχεύειν·	τὸ	γὰρ τὴν ἡδονὴν νομίζειν ἀγαθὸν
[3, 10]	Πολλοῖς δὲ ἔσθ´ ὅτε καὶ	τὸ	γεγωνὸς τῆς ἀναγνώσεως γυμνάσιόν ἐστιν.
[3, 11]	ἔχοι τὰς τρίχας, λάσιον δὲ	τὸ	γένειον, αἱ δὲ συνεστραμμέναι τῶν
[3, 3]	οὖν τοῦ ἀνδρὸς τὸ σύνθημα,	τὸ	γένειον, δι´ οὗ καταφαίνεται ὁ
[3, 3]	Οὐ γὰρ θέμις ἐκτῖλαί ποτε	τὸ	γένειον, τὸ κάλλος τὸ σύμφυτον,
[3, 3]	γένειον, τὸ κάλλος τὸ σύμφυτον,	τὸ	γενναῖον κάλλος πρῶτον ὑπηνήτῃ, οὗπερ
[3, 11]	ἐσθῆτα ποικίλλειν συγκεχώρηται· καὶ μάλιστα	τὸ	γεραιὸν τῆς ἡλικίας καὶ ἀξιόπιστον
[3, 3]	συνέσει συνακμάζουσι τῷ χρόνῳ, καὶ	τὸ	γῆρας ἐνισχύουσι τῷ τόνῳ τῆς
[3, 3]	καθάπερ ὄφις τῆς κεφαλῆς ἀπεκδύσασθαι	τὸ	γῆρας μεταγράφοντες ἑαυτοὺς καὶ νεοποιοῦντες·
[3, 12]	ὧδέ πως· Οὐαὶ τοῖς λέγουσι	τὸ	γλυκὺ πικρὸν καὶ τὸ πικρὸν
[3, 11]	δὲ αὐτουργία ταῖς γυναιξὶν μάλιστα	τὸ	γνήσιον ἐπιφέρει κάλλος γυμνάζουσα τὰ
[3, 11]	διαπονοῦσαι τὰ σώματα τὸ κάλλος	τὸ	γνήσιον καὶ παράμονον ἐργάζονται, ἕλκοντος
[3, 1]	ὡς ἔοικεν, πάντων μέγιστον μαθημάτων	τὸ	γνῶναι αὑτόν· ἑαυτὸν γάρ τις
[3, 11]	τοιούτους φαίνεσθαι καὶ τὴν χροιάν.	Τὸ	γοῦν τῆς συναγωγῆς ἔνθεον μετὰ
[3, 10]	καὶ τοῦτο δικαιοσύνης ἐστὶ κοινωνικῆς	τὸ	γυμνάσιον καὶ παραδαρθεῖν φίλῳ νοσοῦντι
[3, 1]	ἡ ἀλήθεια τὸ οἰκεῖον καλεῖ,	τὸ	δ´ ἀλλότριον ἡ φιλοκοσμία ζητεῖ,
[3, 1]	καὶ μὴ κατὰ φύσιν σχῆμα·	τὸ	δ´ ἐπίπλαστον ἀλλότριον, ὅπερ ἐξηγεῖται
[3, 11]	ἂν κἀκεῖνο ἄριστα τὸ εἰρημένον·	Τὸ	δ´ ὅλον οὐκ ἐπίσταμαι ἐγὼ
[3, 1]	κάλλος, τῆς μὲν τὸ εὐεργετικόν,	τὸ	δὲ ἀθάνατον τῆς σαρκός. ~Ὅτι
[3, 1]	κάλλος τῆς σαρκὸς τὸ φαντασιαστικόν,	τὸ	δὲ ἀληθινὸν καὶ τῆς ψυχῆς
[3, 11]	γὰρ ἔνδον τοῦ σώματος ἐργάζεται,	τὸ	δὲ εἰς τὸ ἐκτὸς τοῦ
[3, 11]	χρυσία, δοῦλαι νομισθῶσιν οὐ κοσμούμεναι.	Τὸ	δὲ εὐγενὲς τῆς ἀληθείας, ἐν
[3, 1]	δὲ ἐκεῖνον ἄλλος ἄγει, θεός·	τὸ	δὲ θυμικόν, θηριῶδες ὄν, πλησίον
[3, 8]	παρῄνεσεν, τὰ δὲ καὶ ὠνείδισεν,	τὸ	δὲ καὶ ἄλλων ἁμαρτανόντων τὸ
[3, 3]	ὅπως ἂν αὐτὸν λωβᾶσθαι τετολμήκειμεν.	Τὸ	δὲ καὶ πιττοῦσθαι— ὀκνῶ καὶ
[3, 10]	τὸ ἀληλιμμένον λίπα ἀνατρῖψαι αὑτόν·	τὸ	δὲ καὶ τὴν ἀμοιβὴν τὴν
[3, 3]	σύμβολον, τὸ λάσιον, παρανομεῖν ἀνόσιον·	τὸ	δὲ καλλώπισμα τῆς λειάνσεως, θερμαίνομαι
[3, 11]	μὴ καταγιγνώσκειν ἐμφαινούσης τῆς δεσποίνης.	Τὸ	δὲ μὴ ἐπαγανακτεῖν τοῖς ἀκολασταίνουσιν
[3, 3]	σῶμα τοῦ ἀνδρὸς τὰς τρίχας,	τὸ	δὲ ὅσον λεῖον αὐτοῦ καὶ
[3, 7]	τῆς κτήσεως ἑκάστου τὸ σῶμα·	τὸ	δὲ περιττόν, ἃ δή φασι
[3, 11]	ἐπὶ τούτοις στάσεις ἔτι παιδιαί.	(Τὸ	δὲ ῥᾳθυμεῖν οὐδέποτε ὠνητέον κενοσπουδίᾳ.
[3, 11]	καὶ τοῦ περιπάτου τὸ μανιῶδες,	τὸ	δὲ σεμνὸν καὶ τὸ σχολαῖον
[3, 9]	κρίσεως καὶ ἐν πνεύματι καύσεως.	Τὸ	δὲ τοῦ σώματος τὸ σαρκικὸν
[3, 10]	Ἀβραὰμ τοῖς τρισὶν ἄριστον ὑπὸ	τὸ	δένδρον καὶ παρέστη ἐσθίουσιν αὐτοῖς.
[3, 8]	ἐκ γῆς Αἰγύπτου λαὸν σώσας	τὸ	δεύτερον τοὺς μὴ πιστεύσαντας ἀπώλεσεν,
[3, 11]	καὶ μαρυκώμενον» καθαρόν ἐστιν, ὅτι	τὸ	διχηλοῦν δικαιοσύνην ἐμφαίνει τὴν ἰσοστάσιον
[3, 3]	καὶ τὸν ἄνδρα δεικνύει· καὶ	τὸ	δρᾶν αὐτῷ συγκεχώρηται, ὡς ἐκείνῃ
[3, 8]	τῷ ἐπονειδίστῳ τῶν μεθυόντων εἰς	τὸ	ἑαυτῶν ἀναμάρτητον ὠφελούμενοι. Τῶν γὰρ
[3, 1]	εἶχεν εἶδος οὐδὲ κάλλος, ἀλλὰ	τὸ	εἶδος αὐτοῦ ἄτιμον, ἐκλεῖπον παρὰ
[3, 3]	τὸν μακάριον ἀπόστολον ὥρισεν εἰς	τὸ	εἶναι αὐτὸν πρωτότοκον ἐν πολλοῖς
[3, 3]	δεινόν, οὐ δεινὸν γέροντα δοκεῖν	τὸ	εἶναι λαθεῖν μὴ δυνάμενον. Ὅσῳ
[3, 11]	ἐκεῖνο μάλιστα ἐν νῷ ἔχοντες	τὸ	εἰρημένον ἁγίως τὴν ἀναστροφὴν ὑμῶν
[3, 11]	~(Ἔχοι δ´ ἂν κἀκεῖνο ἄριστα	τὸ	εἰρημένον· Τὸ δ´ ὅλον οὐκ
[3, 11]	ῥῖνα; Ἵνα δὴ κἀκεῖνο πληρωθῇ	τὸ	εἰρημένον· Ὥσπερ ἐνώτιον ἐν ῥινὶ
[3, 11]	ἀληθὲς μετάβασις κατὰ τὸ σχῆμα	τὸ	ἐκ τοῦ θεοῦ δεδομένον περιγίνεται.
[3, 2]	τὸ φῦκος, τὰ ἐντρίμματα, τουτέστι	τὸ	ἐκ τούτων συγκείμενον ὕφος, {τὸ
[3, 12]	ἐκφωνηθέντα οὐ παραιτητέον. (Ἐγνωκότες οὖν	τὸ	ἑκάστου ἔργον, ἐν φόβῳ τὸν
[3, 12]	αὐτοῦ τὸν φόβον ὑπεκλύειν βούλεται	τὸ	ἑκούσιον ἐλευθερώσας εἰς πίστιν. Ἄκουε,
[3, 11]	ἀπόχρη τοῖς σώφροσιν, ἀλλὰ καὶ	τὸ	ἐκτὸς εἶναι τοῦ ψόγου σπουδαστέον
[3, 11]	σώματος ἐργάζεται, τὸ δὲ εἰς	τὸ	ἐκτὸς τοῦ σώματος ἐξανθῆσαν φανερὰν
[3, 12]	σωτηρίας, γυμνώσω γὰρ τὸ ἦθος	τὸ	ἐμαυτοῦ, καί σοι ταύτας τὰς
[3, 11]	ἐξὸν καὶ ἰδόντα καρτερεῖν; Ἀλλὰ	τὸ	ἐμπεσεῖν φυλακτέον. Δυνατὸν γὰρ ἰδόντα
[3, 11]	τὸ βάδισμα τὸ μελλητικόν, οὐδὲ	τὸ	ἐν ταῖς ὁδοῖς σαλεύειν καὶ
[3, 11]	ἡ ἄγναφος ἀποστέγει τὸ θερμὸν	τὸ	ἐν τῷ σώματι, οὐχ ὅτι
[3, 9]	δὲ γέμουσιν ἀκαθαρσίας. Καθάρισον πρῶτον	τὸ	ἔνδον τοῦ ποτηρίου, ἵνα γένηται
[3, 11]	ἐπιθυμίαν· κλαδαραὶ δὲ ὄψεις καὶ	τὸ	ἐνιλλώπτειν, ὃ διὰ τῶν ὀφθαλμῶν
[3, 2]	κρείττονος, ζητήσῃς δὲ τὸ ἄγαλμα	τὸ	ἔνοικον τοῦ νεώ, παστοφόρος {δὲ}
[3, 10]	ἀνδρωδῶν ἐκκρίσεις· καὶ οὔτι γε	τὸ	ἔντεχνον διαπονητέον, τὸ ἐπιδεικτικὸν αὐτῆς,
[3, 9]	φησιν· Οὐαὶ ὑμῖν, ὅτι καθαρίζετε	τὸ	ἔξω τοῦ ποτηρίου καὶ τῆς
[3, 9]	τοῦ ποτηρίου, ἵνα γένηται καὶ	τὸ	ἔξωθεν καθαρόν. Τὸ μὲν οὖν
[3, 8]	τῆς φιλοδοξίας τὴν ὁδὸν καὶ	τὸ	ἔπαθλον ἰδὼν τὸν πρὸ αὑτοῦ
[3, 2]	ἐκκαύσῃς διὰ φιλοκοσμίας. Οἷον αὐτοῖς	τὸ	ἐπὶ τούτοις ἐξηκολούθησεν τέλος, καὶ
[3, 10]	οὔτι γε τὸ ἔντεχνον διαπονητέον,	τὸ	ἐπιδεικτικὸν αὐτῆς, τὰ δὲ ἀπὸ
[3, 1]	πλησίον μανίας οἰκεῖ· πολύμορφον δὲ	τὸ	ἐπιθυμητικὸν καὶ τρίτον, ὑπὲρ τὸν
[3, 12]	ἡμέρας ἁμάρτῃ εἰς σὲ καὶ	τὸ	ἑπτάκις ἐπιστρέφῃ πρός σε λέγων·
[3, 11]	τοῦτο καὶ τὸ χρυσοφορεῖν καὶ	τὸ	ἐσθῆτι μαλακωτέρᾳ χρῆσθαι οὐ τέλεον
[3, 3]	ξυρῷ πρὸς εὐπρέπειαν καὶ πρὸς	τὸ	ἔσοπτρον διατιθέμενον τὰς τρίχας ξύρεσθαί
[3, 2]	Ἀντιφάνης ὁ κωμικὸς ἐν Μαλθακῇ	τὸ	ἑταιρικὸν τῶν γυναικῶν ἐπισκώπτει τὰ
[3, 11]	σχῆμα παραπαιδαγωγεῖ μὴ ἁμαρτάνειν διὰ	τὸ	εὐεξέλεγκτον, τοῖς δὲ μὴ ἀναφανδὸν
[3, 1]	σώματος ἐνεδείξατο κάλλος, τῆς μὲν	τὸ	εὐεργετικόν, τὸ δὲ ἀθάνατον τῆς
[3, 6]	κτῆσις δείκνυσι· (καρπὸς δὲ ψυχῆς	τὸ	εὐμετάδοτον· ἐν ψυχῇ ἄρα τὸ
[3, 11]	πάγιον, ἀπὸ δὲ τοῦ ἀερώδους	τὸ	εὔπνουν καὶ ἰσοστάσιον, ἐξ ὧν
[3, 11]	Ἀαρών» τῇ παλινῳδίᾳ τοῦ πώγωνος	τὸ	εὐπρεπὲς ὑμνήσας πρόσωπον τῷ μύρῳ
[3, 3]	οὐ κομμοῦνται· ἔχει τι φοβερὸν	τὸ	εὔτριχον τοῦ βαρβάρου καὶ τὸ
[3, 11]	ἄν ποτε ὁ νοῦν ἔχων	τὸ	ἥδιον. Ἀλλ´ οὐ πάντες, φησί,
[3, 12]	κεφάλαια τῆς σωτηρίας, γυμνώσω γὰρ	τὸ	ἦθος τὸ ἐμαυτοῦ, καί σοι
[3, 11]	πλοκάμους κατολισθαίνουσαι γυναικείους· ἀπόχρη γὰρ	τὸ	ἠυγένειον» τοῖς ἀνδράσιν. Εἰ δέ
[3, 11]	παντελῶς ψιλωτέον αὐτό· αἰσχρὸν γὰρ	τὸ	θέαμα καὶ κατέγνωσται ἡ τοῦ
[3, 1]	καὶ ὁ ἄνθρωπος θεός, καὶ	τὸ	θέλημα τοῦ πατρὸς ὁ μεσίτης
[3, 11]	καὶ μάλιστα ἡ ἄγναφος ἀποστέγει	τὸ	θερμὸν τὸ ἐν τῷ σώματι,
[3, 3]	καὶ τοῦ σώματος τὴν πρὸς	τὸ	θῆλυ κοινωνίαν παρὰ τὸν τῆς
[3, 3]	ἐλήλακεν ἡ χλιδὴ ὡς μὴ	τὸ	θῆλυ μόνον νοσεῖν περὶ τὴν
[3, 6]	ἐπῳδῇ τοῦ λόγου καταξέσηται μὲν	τὸ	θηρίον, αὐτὸς δὲ ἀπαθὴς μείνῃ.
[3, 6]	πόρρωθεν ἀκινδύνως ἄκρας οὐρᾶς ἀνακρημνὰς	τὸ	θηρίον, περιπλέξεται τῇ χειρὶ καὶ
[3, 8]	τὴν ἑαυτῶν ἀρχήν, ἀλλὰ ἀπολιπόντας	τὸ	ἴδιον οἰκητήριον εἰς κρίσιν μεγάλης
[3, 11]	ἐκπαιδεύεται, καὶ τὸ σύγγραμμα αὐτῆς	τὸ	ἰδιωτικὸν ἅμα καὶ θεῖον ἀγάπη
[3, 12]	τὸν χιτῶνα, μὴ κωλύσῃς καὶ	τὸ	ἱμάτιον. Περὶ δὲ τῆς πίστεως·
[3, 11]	μὴ ἰδόντα ἐπιθυμεῖν. Οὐ γὰρ	τὸ	καθαρεύειν μόνον ἀπόχρη τοῖς σώφροσιν,
[3, 3]	Ἀνδρὶ δὲ βουλομένῳ εἶναι καλῷ	τὸ	κάλλιστον ἐν ἀνθρώπῳ τὴν διάνοιαν
[3, 2]	γυνὴ βασιλεῖ τῷ ἑαυτῆς, ἀλλὰ	τὸ	κάλλος αὐτῆς ἐκεῖνο λύτρον εὑρίσκεται
[3, 11]	σῶμα ἐκ τούτων, ἀλλὰ καὶ	τὸ	κάλλος διαφαίνεσθαι ποιεῖ. Ἀπὸ γὰρ
[3, 2]	ὡς οὐ κατ´ ἀξίαν δεδωρημένον	τὸ	κάλλος. Εἰκότως ἀργαὶ πρὸς οἰκουρίας
[3, 11]	εἰς πέψιν ἀναχυτέον, δι´ ἧς	τὸ	κάλλος ἐρυθραίνεται. Ἄτοπον δὲ τοὺς
[3, 11]	Ἄνθος δὲ τῆς ὑγιείας ἐλευθέριον	τὸ	κάλλος. ἣ μὲν γὰρ ἔνδον
[3, 1]	πάθη, ἐκβλύζονται αἱ ἡδοναί, μαραίνεται	τὸ	κάλλος, καὶ θᾶττον ἀποπίπτει τοῦ
[3, 2]	τούτων οἱ ἄγγελοι τοῦ θεοῦ	τὸ	κάλλος καταλελοιπότες διὰ κάλλος μαραινόμενον
[3, 4]	καθάπερ θρεμμάτων, παρ´ ὧν ἀμέλγονται	τὸ	κάλλος. Κομμωταὶ δὲ καὶ κομμώτριαι
[3, 1]	τίς ἀμείνων κυρίου; ἀλλ´ οὐ	τὸ	κάλλος τῆς σαρκὸς τὸ φαντασιαστικόν,
[3, 11]	τρυφητικώτεραι ὑπὸ τῆς περιουσίας ἐπαιρόμεναι	τὸ	κάλλος τὸ ἀληθινὸν καθυβρίζουσιν ἀφροδισίων
[3, 2]	{τὸ καταπέτασμα} ὡς ἔνδον εὑρήσων	τὸ	κάλλος τὸ ἀληθινόν, μυσάξεται, εὖ
[3, 11]	ὑγιεινόταται ἀγωγαὶ διαπονοῦσαι τὰ σώματα	τὸ	κάλλος τὸ γνήσιον καὶ παράμονον
[3, 3]	θέμις ἐκτῖλαί ποτε τὸ γένειον,	τὸ	κάλλος τὸ σύμφυτον, τὸ γενναῖον
[3, 12]	ἀγαθὰ τὰ ἀνθρώπεια ὀνομάζων καλά,	τὸ	κάλλος, τὸν πλοῦτον, τὴν ὑγίειαν
[3, 12]	μὴ ἐξουθενεῖτε· πάντα δὲ δοκιμάζετε,	τὸ	καλὸν κατέχετε· ἀπὸ παντὸς εἴδους
[3, 12]	Μὴ πλανᾶσθε, θεὸς οὐ μυκτηρίζεται.	Τὸ	καλὸν ποιοῦντες μὴ ἐγκακῶμεν· καιρῷ
[3, 12]	(Ὢ τῆς μακαρίου θρέμματα παιδαγωγίας·	τὸ	καλὸν τῆς ἐκκλησίας πληρώσωμεν πρόσωπον
[3, 11]	κόμῃ ὡς τὸ μύρον» φησὶ	τὸ	καταβαῖνον ἐπὶ πώγωνα, τὸν πώγωνα
[3, 4]	ἀσέλγειαν καθάπερ οἱ χοῖροι πρὸς	τὸ	καταδυόμενον τοῦ σκάφους ἐπιφερόμενοι. (Ὅθεν
[3, 2]	ἐραστάς. Ἀλλ´ ἢν ἀποκαλύψῃ τις	τὸ	καταπέτασμα τοῦ νεώ, τὸν κεκρύφαλον
[3, 2]	τὸ ἐκ τούτων συγκείμενον ὕφος,	{τὸ	καταπέτασμα} ὡς ἔνδον εὑρήσων τὸ
[3, 9]	ἐξὸν {δὲ} καὶ ἄλλως παραμυθεῖσθαι	τὸ	κατεσκληκὸς ὑπὸ κρύους. Αἱ δὲ
[3, 4]	σου, καὶ ἐν φόβῳ κυρίου	τὸ	καύχημά σου διαμενεῖ. Ἐς κόρακας
[3, 2]	ἄνδρα. Πρῶτα μὲν γὰρ ἐς	τὸ	κέρδος καὶ τὸ συλᾶν τοὺς
[3, 11]	ψιλόν, ἀλλὰ καὶ δυσπαθὲς κατασκευάζει	τὸ	κρανίον, προσομιλεῖν ἐθίζον καὶ κρύει
[3, 11]	κόμας ἀθεώτατον νεκροῖς ἐνδιδυσκούσας πλοκάμοις	τὸ	κρανίον· τίνι γὰρ ὁ πρεσβύτερος
[3, 11]	ἀλλὰ τῶν κατὰ θεόν ἐστιν	τὸ	κτῆμα· ἣ δὲ καὶ ἄνευ
[3, 8]	ἐκχέων, ὡς μὴ ἀκόλαστον αὐτῶν	τὸ	λάγνον γενόμενον πλατείας ἀναπετάσῃ κλισιάδας
[3, 3]	ὁ βίος ἐντρυφώσης ἀδικίας, καὶ	τὸ	λάγνον πᾶν ἐπικέχυται ταῖς πόλεσι
[3, 11]	περιγίνεται, ἀπὸ δὲ τοῦ ὑγροῦ	τὸ	λαμπρὸν καὶ κεχαρισμένον, ἀπὸ δὲ
[3, 11]	δὲ μὴ ἀναφανδὸν ἁμαρτάνειν ἐθέλουσιν	τὸ	λανθάνον τοῦ σχήματος καὶ μὴ
[3, 3]	γυναῖκες. (Λέοντες μὲν οὖν αὐχοῦσι	τὸ	λάσιον αὐτῶν, ἀλλ´ ἐπὶ τῆς
[3, 3]	κρείττονος φύσεως· τούτῳ πρέπειν ἐδικαίωσε	τὸ	λάσιον ὁ θεός, καὶ διέσπειρεν
[3, 3]	οὖν τῆς ἀνδρώδους φύσεως σύμβολον,	τὸ	λάσιον, παρανομεῖν ἀνόσιον· τὸ δὲ
[3, 3]	οἰκουρίας. Ὃ δέ— προήκατο γὰρ	τὸ	λεῖον— ἔμεινέν τε ἀνὴρ καὶ
[3, 11]	ἄρα ἀνθρώποις καὶ φωτεινοῖς κατάλληλον	τὸ	λευκόν. (Ὡς οὖν τὰ σημεῖα
[3, 5]	εἰς τροφάς, τὰ δὲ εἰς	τὸ	λούσασθαι περιφερόμενα· ναὶ μὴν καὶ
[3, 9]	Οὔκουν εἰ πρός τι ὠφελεῖ	τὸ	λουτρόν, ἤδη σφᾶς ἐκλυτέον αὐτῷ·
[3, 9]	φυλάξῃ τὰς ἀπειλάς. ~Τίνος ἕνεκεν	τὸ	λουτρὸν παραληπτέον. (Βαλανείου τοίνυν— ἐντεῦθεν
[3, 9]	ἀναίσχυντον ἡδονὴν ἐκκοπτέον. Παραληπτέον δὲ	τὸ	λουτρὸν ταῖς μὲν γυναιξὶ καθαριότητος
[3, 9]	δι´ ὅλου τοῦ σώματος κατὰ	τὸ	λουτρόν, ὥς φασι, ποροποιίᾳ. Τεκμήριον
[3, 3]	καλλωπισμοῦ οὐχ ὑγιαίνουσιν, πρὸς δὲ	τὸ	μαλθακώτερον ἀποκλίναντες γυναικίζονται, κουρὰς μὲν
[3, 11]	δὲ ἡμῖν καὶ τοῦ περιπάτου	τὸ	μανιῶδες, τὸ δὲ σεμνὸν καὶ
[3, 5]	αὐτοῦ καταφαίνεται μάλιστα τοῦ σώματος	τὸ	μάχλον τῆς ἐπιθυμίας, καθάπερ τοῖς
[3, 3]	πλοῦτος εἶναι δοκεῖ τῷ βαρβάρῳ	τὸ	μέγεθος αὐτῆς— καὶ καταλιπὼν τὴν
[3, 2]	πάθη μεγάλα, ἀλλ´ οὐ τοσαῦτα	τὸ	μέγεθος ὁπόση ἡ φιλοκοσμία. Τράπεζα
[3, 11]	σχολαῖον ἐκλεκτέον, οὐ τὸ βάδισμα	τὸ	μελλητικόν, οὐδὲ τὸ ἐν ταῖς
[3, 12]	γὰρ ἀναμάρτητος αὐτὸς ὁ λόγος·	Τὸ	μὲν (γὰρ) ἐξαμαρτάνειν ἅπασιν ἔμφυτον
[3, 9]	γένηται καὶ τὸ ἔξωθεν καθαρόν.	Τὸ	μὲν οὖν ἄριστον λουτρὸν τῆς
[3, 1]	ὕβρεως λαίλαπες, καὶ πρὶν ἢ	τὸ	μετόπωρον ἐλθεῖν μαραίνεται τῇ φθορᾷ·
[3, 10]	ἡγεῖσθαι ἄριστον, οὕτως τὸ ὑπὲρ	τὸ	μέτρον πονεῖν καὶ κάκιστον καὶ
[3, 1]	ἐξηγεῖται σαφῶς, οὐ ζητεῖ» φήσας	τὸ	μὴ ἑαυτῆς» τὸ γὰρ ἴδιον
[3, 11]	διὰ τοῦ συγγιγνώσκειν τοῖς αἰσχροῖς	τὸ	μὴ καταγιγνώσκειν ἐμφαινούσης τῆς δεσποίνης.
[3, 2]	ἐπιστύψω γραφαῖς. Φιλεῖ δέ πως	τὸ	μὴ λανθάνον δι´ αἰσχύνην τῶν
[3, 8]	ὑπόσχοιεν δίκην τῷ μὴ ἁμαρτεῖν	τὸ	μὴ παθεῖν πεφυλαγμένοι. Εἰδέναι γὰρ
[3, 2]	τάφος ἡ κόλασις αὐτοῖς καὶ	τὸ	μνημόσυνον τῆς ἐπιτιμίας εἰς σωτηρίαν
[3, 11]	καὶ τῆς ἀληθείας καταψευδόμενον παρωσάμενοι	τὸ	μονότροπον καὶ μονοπρόσωπον τῆς ἀληθείας
[3, 3]	γανούμενος πώγωνι, ἐφ´ ὃν κατέβαινε	τὸ	μύρον τὸ προφητικὸν Ἀαρὼν τιμωμένου.
[3, 11]	γενείου τερπόμενος τῇ κόμῃ ὡς	τὸ	μύρον» φησὶ τὸ καταβαῖνον ἐπὶ
[3, 3]	οὐδὲ ἐκεῖνο ἐν νῷ λαβόντες	τὸ	Μωυσέως· Οὐ βεβηλώσεις τὴν θυγατέρα
[3, 11]	κατεπλήξατο τῇ στιλπνότητι τῆς ὄψεως	τὸ	νεάζον τῆς ἐπιθυμίας. (Ἀλλ´ οὐδὲ
[3, 1]	Τριγενοῦς οὖν ὑπαρχούσης τῆς ψυχῆς	τὸ	νοερόν, ὃ δὴ λογιστικὸν καλεῖται,
[3, 2]	ὁ παλίμβολος ὄφις ἐκεῖνος διαβιβρώσκων	τὸ	νοερὸν τῆς ἀνθρώπου διὰ τῆς
[3, 2]	ἐκ φωλεοῦ πρὸς τὸν λύχνον	τὸ	νόθον τοῦτο προσέρπει κάλλος· συνεργεῖ
[3, 5]	τὸ περιστεγόμενον τῆς ἐπιφανείας ὑγρόν·	τὸ	νοσοῦν δὲ ἀμφοῖν ἐκ τῆς
[3, 3]	τὸ εὔτριχον τοῦ βαρβάρου καὶ	τὸ	ξανθὸν αὐτοῦ πόλεμον ἀπειλεῖ· συγγενές
[3, 3]	κενοδοξίας, ἁμαρτιῶν ἀπεσπασμένους, μόνον ἐπιφερομένους	τὸ	ξύλον τῆς ζωῆς, μόνον ἐπέχοντας
[3, 2]	Λελήθασι δὲ σφᾶς αἱ κακοδαίμονες	τὸ	οἰκεῖον ἀπολλύουσαι κάλλος τοῦ ὀθνείου
[3, 1]	τὸ γὰρ ἴδιον ἡ ἀλήθεια	τὸ	οἰκεῖον καλεῖ, τὸ δ´ ἀλλότριον
[3, 2]	καὶ τῇ περιεργίᾳ τῶν ῥυμμάτων	τὸ	οἰκεῖον μαραίνουσιν ἄνθος. Διὰ τοῦτό
[3, 2]	καὶ τοῦ ποιητικοῦ Διὸς ἐκείνου	τὸ	ὄμμα τοὺς Θρᾷκας βλέπει· εὐγενὲς
[3, 11]	σαφὲς γίνεται τεκμήριον γνώμης εἰς	τὸ	ὅμοιον ἐκτρεπομένης. Οἵα γὰρ δέσποινα»
[3, 12]	ἡμῖν τοῖς σοῖς ἑπομένοις παραγγέλμασιν	τὸ	ὁμοίωμα πληρῶσαι τῆς εἰκόνος αἰσθάνεσθαί
[3, 11]	μὴ καθαρίσῃ κύριος τὸν λαμβάνοντα	τὸ	ὄνομα αὐτοῦ ἐπὶ ματαίῳ. Τοὺς
[3, 11]	οἱ κάπηλοι· Οὐ γὰρ λήψῃ	τὸ	ὄνομα κυρίου ἐπὶ ματαίῳ, οὐ
[3, 11]	κόμης, καταισχύνουσι δὲ τὸν κύριον	τὸ	ὅσον ἐπ´ αὐταῖς ἑταιρικῶς κοσμούμεναι
[3, 3]	δασύτερά τέ ἐστι καὶ θερμότερα.	Τὸ	οὖν τῆς ἀνδρώδους φύσεως σύμβολον,
[3, 11]	(Ὁ γοῦν κύριος συντομώτατα ἰᾶται	τὸ	πάθος τοῦτο, εἰ σκανδαλίζει σε
[3, 11]	ἂν τὰς πόλεις, αἷς καὶ	τὸ	παίζειν σπουδάζεται. Οὐκέτι γὰρ παιδιαὶ
[3, 3]	ἔνθα ἀρετὴ ἀνδρῶν ἐξετάζεται, ἀσχημονοῦντας,	τὸ	παρὰ φύσιν τοῦτο διώκοντας ἐπιτήδευμα,
[3, 3]	δρᾶν αὐτῷ συγκεχώρηται, ὡς ἐκείνῃ	τὸ	πάσχειν. Ξηρότερα γὰρ φύσει καὶ
[3, 2]	νεκροῖς· στήθη κρούεται θρήνοις καὶ	τὸ	πένθος ἐπινέμεται τὴν γῆν· πάντες
[3, 11]	τὸ ἄλογον μέρος τῆς ψυχῆς	τὸ	περὶ ἡδονὰς καὶ ὀρέξεις ἐπιψόγους
[3, 5]	τῆς ἐπιθυμίας, καθάπερ τοῖς ὑδεριῶσιν	τὸ	περιστεγόμενον τῆς ἐπιφανείας ὑγρόν· τὸ
[3, 12]	λέγουσι τὸ γλυκὺ πικρὸν καὶ	τὸ	πικρὸν γλυκύ» τοῖς δὲ ὡδί·
[3, 7]	εἴρηνται. Ἀπορριπτέον οὖν τῶν σκευῶν	τὸ	πλῆθος καὶ τὰ ἀργυρᾶ καὶ
[3, 6]	τὸ εὐμετάδοτον· ἐν ψυχῇ ἄρα	τὸ	πλούσιον. Καὶ μὴν τὰ μὲν
[3, 1]	ὄψιν αἰσχρὸν γεγονέναι διὰ Ἡσαΐου	τὸ	πνεῦμα μαρτυρεῖ· Καὶ εἴδομεν αὐτόν,
[3, 12]	κακὸν ἀντὶ κακοῦ τινι ἀποδῷ.	Τὸ	πνεῦμα μὴ σβέννυτε, προφητείας μὴ
[3, 11]	τήν τε ἰκμάδα πᾶσαν καὶ	τὸ	πνεῦμα τὸ ψυχρόν· ὁλκὸν δὲ
[3, 11]	τὴν ἀπὸ τοῦ σώματος μετάβασιν	τὸ	ποικίλον καὶ πανοῦργον τῆς διανοίας
[3, 11]	λέπρας διὰ Μωυσέως τεθεὶς νόμος	τὸ	ποικίλον καὶ πολύστικτον οὐχ ὡς
[3, 12]	ἱλαρότητι. Ἡ ἀγάπη ἀνυπόκριτος. Ἀποστυγοῦντες	τὸ	πονηρόν, κολλώμενοι τῷ ἀγαθῷ· τῇ
[3, 4]	διάκονοι, κιχλίζοντες καὶ ψιθυρίζοντες καὶ	τὸ	πορνικὸν ἀνέδην εἰς ἀσέλγειαν διὰ
[3, 3]	ἄνδρα ὤνησαι σαυτῷ» ἀμφιβόλῳ λόγῳ	τὸ	πορνικὸν ἐκείνου σωφρονίζων. Τὸ γὰρ
[3, 3]	πολιὰ ἄνθος πολυπειρίας· οἳ δὲ	τὸ	πρεσβεῖον τῆς ἡλικίας, τὸν πολιέα,
[3, 11]	εἰδώλων πρόσωπα ἐναποτυπωτέον, οἷς καὶ	τὸ	προσέχειν ἀπείρηται, οὐδὲ μὴν ξίφος
[3, 2]	κοιλίας ὡσπερεὶ κοντοῖσι τούτοις εἰς	τὸ	(πρόσθ( εν) ἀπήγαγον. Τὰς ὀφρῦς
[3, 11]	ἄλλον εἰς ὄλισθον ἁμαρτίας ἐκκαλέσεται	τὸ	πρόσωπον ἀπογυμνουμένη. Τοῦτο γὰρ ὁ
[3, 11]	αὐτὸν ἀνδριαντουργεῖ· ἔστω» φησί, καθαρὸν	τὸ	πρόσωπον, ὀφρὺς μὴ καθειμένη, μηδὲ
[3, 3]	ἐφ´ ὃν κατέβαινε τὸ μύρον	τὸ	προφητικὸν Ἀαρὼν τιμωμένου. Χρὴ δὲ
[3, 11]	δ´ ἂν εὐλογῇ» φησί, φίλον	τὸ	πρωῒ μεγάλῃ τῇ φωνῇ, καταρωμένου
[3, 2]	ἥδεται, οἷς μόνοις ἐλαυνόμενον ἄγεται	τὸ	πῦρ. Μετάγεται γὰρ ἡ διάνοια
[3, 12]	Ἐάν με γνωρίσῃς, δουλεύσει σοι	τὸ	πῦρ. Τοσοῦτος ὁ λόγος οὗτος
[3, 2]	ἀπὸ πηγῆς ἀλλοτρίας μὴ πίῃς»	τὸ	ῥεῦμα τῆς ἡδυπαθείας φυλάξασθαι παραινῶν,
[3, 3]	τὴν τρυφήν· μάρτυρας ἐπιδείξονται σαφεῖς	τὸ	ῥηδίον ὁ Γερμανός, ὁ Σκύθης
[3, 1]	δίκην; ὅτι γὰρ δούλου μορφὴ	τὸ	σαρκικόν, ἐπὶ τοῦ κυρίου φησὶν
[3, 9]	καύσεως. Τὸ δὲ τοῦ σώματος	τὸ	σαρκικὸν καὶ διὰ μόνου ὕδατος
[3, 11]	περὶ τὸν περίπατον κινήσεως καὶ	τὸ	σαυλὰ βαίνειν» ὥς φησιν Ἀνακρέων,
[3, 11]	οἵους σφᾶς ἐν ἐκκλησίαις ἐπὶ	τὸ	σεμνότερον σχηματίζουσιν, καὶ εἶναι, μὴ
[3, 11]	ὑπὸ οἰκετῶν ἀναστρέφεσθαι χρὴ πρὸς	τὸ	σιμὸν ὠθουμένους, ὥσπερ τοὺς τρυφητικωτέρους
[3, 8]	μνησθήσομαι καὶ διὰ βραχέων παραθήσομαι·	τὸ	Σοδομιτῶν πάθος κρίσις μὲν ἀδικήσασι,
[3, 11]	τόπῳ» ὁ παιδαγωγός, μηδὲ ἐπιστήσῃς	τὸ	σὸν ὄμμα πρὸς αὐτήν. Οὕτως
[3, 11]	ποιεῖ. Ἀπὸ γὰρ τοῦ πυρώδους	τὸ	στιλπνὸν καὶ μαρμαρυγῶδες περιγίνεται, ἀπὸ
[3, 11]	ἐπὶ τῇ γλώσσῃ αὐτῆς» ἥτις	τὸ	στόμα αὐτῆς διήνοιξεν σοφῶς καὶ
[3, 2]	ἵνα (θεωρῶς( ιν) οἱ παρόντες	τὸ	στόμα ὡς κομψὸν φορεῖ. Ἂν
[3, 11]	καὶ ἄνευ γραμμάτων ἐκπαιδεύεται, καὶ	τὸ	σύγγραμμα αὐτῆς τὸ ἰδιωτικὸν ἅμα
[3, 2]	γὰρ ἐς τὸ κέρδος καὶ	τὸ	συλᾶν τοὺς πέλας πάντα τὰ
[3, 3]	ἀδελφοῖς» πῶς οὐκ ἄθεοι οἱ	τὸ	σύμμορφον τοῦ κυρίου λωβώμενοι σῶμα;
[3, 3]	τῆς φύσεως τὰ ἀπόρρητα εἰς	τὸ	συμφανὲς ἀπογυμνοῦντας, ἐξορχουμένους καὶ λορδουμένους,
[3, 3]	ποτε τὸ γένειον, τὸ κάλλος	τὸ	σύμφυτον, τὸ γενναῖον κάλλος πρῶτον
[3, 11]	ἀλλήλων θέαν. (Ἐνταῦθα ἤδη περπερεύεται	τὸ	συνέδριον. Λιχνευούσης γὰρ τῆς ὄψεως
[3, 3]	πολιάν. (Τοῦτο οὖν τοῦ ἀνδρὸς	τὸ	σύνθημα, τὸ γένειον, δι´ οὗ
[3, 11]	τὰς θυγατέρας Σιὼν καὶ ἀνακαλύψει	τὸ	σχῆμα αὐτῶν» τὸ ἄσχημον σχῆμα.
[3, 11]	μὴ οἴκοι τύχοι· σεμνὸν γὰρ	τὸ	σχῆμα καὶ ἀκατάσκοπον· καὶ οὔποτε
[3, 11]	γεννητικὴν ἐμποιούσας· πολλοὺς δὲ καὶ	τὸ	σχῆμα παραπαιδαγωγεῖ μὴ ἁμαρτάνειν διὰ
[3, 11]	δέους παραγίνεται, μὴ κατασκύλωσιν λαθοῦσαι	τὸ	σχῆμα τῆς ἐμπλοκῆς. (Ἀλλοτρίων δὲ
[3, 11]	εἰς τὸ ἀληθὲς μετάβασις κατὰ	τὸ	σχῆμα τὸ ἐκ τοῦ θεοῦ
[3, 11]	μανιῶδες, τὸ δὲ σεμνὸν καὶ	τὸ	σχολαῖον ἐκλεκτέον, οὐ τὸ βάδισμα
[3, 2]	καὶ οὐκ ἔχρισε τὸν καλὸν	τὸ	σῶμα, ἀλλὰ τὸν καλὸν τὴν
[3, 9]	τὴν ψυχὴν καθαρσίῳ λόγῳ, καὶ	τὸ	σῶμα δὲ ἔσθ´ ὅτε διὰ
[3, 11]	καὶ ὑπ´ αὐτῆς θερμανθεῖσα ἀντιθερμαίνει	τὸ	σῶμα, δι´ ὃ καὶ χειμῶνος
[3, 10]	Οὐδὲ ἐνταῦθα ὑπεξαιρετέον τῆς κατὰ	τὸ	σῶμα διαπονήσεως τὰς γυναῖκας, ἀλλ´
[3, 11]	γὰρ μόνον τὴν ὑγίειαν ἴσχει	τὸ	σῶμα ἐκ τούτων, ἀλλὰ καὶ
[3, 4]	αὐτῶν μύθους ἐρωτικοὺς ἀδολεσχοῦντες καὶ	τὸ	σῶμα καὶ τὰς ψυχὰς αὐτῶν
[3, 3]	μὴν καὶ αἱ παρ´ ὅλον	τὸ	σῶμα. (Οὐδ´ ὁπωστιοῦν ἐκτιλτέον παρὰ
[3, 3]	θιγεῖν αἵματος ἀνθρώποις θέμις, οἷς	τὸ	σῶμα οὐδὲν ἀλλ´ ἢ σάρξ
[3, 7]	οὕτως καὶ τῆς κτήσεως ἑκάστου	τὸ	σῶμα· τὸ δὲ περιττόν, ἃ
[3, 3]	τῶν ἀγεννεστέρων ζηλωταὶ παθῶν, ἅπαν	τὸ	σῶμα τοῖς βιαίοις τῆς πίττης
[3, 3]	θεός, καὶ διέσπειρεν παρὰ πᾶν	τὸ	σῶμα τοῦ ἀνδρὸς τὰς τρίχας,
[3, 11]	χρῶμα ἑώραται πώποτε. Ἔπειτα καὶ	τὸ	σωματικὸν κάλλος ἠσκήσθω, συμμετρία μελῶν
[3, 11]	ὑπακτέον τῷ πρὸς ὀλίγον πρὸς	τὸ	σωφρονέστερον ἐθισμῷ. Τὸ γὰρ σεμνὸν
[3, 2]	τῆς ψυχῆς κατείληφε τὸ ἄδυτον,	τό	τε ἀληθινὸν θηρίον ἐλεγχθήσεται ψιμυθίῳ
[3, 2]	τις ἄλλος τῶν ἱεροποιούντων περὶ	τὸ	τέμενος σεμνὸν δεδορκώς, παιᾶνα τῇ
[3, 9]	δὲ μόνης ἀνδράσι. Περιττὸν δὲ	τὸ	τῆς ἀλέας ἐξὸν {δὲ} καὶ
[3, 11]	δὲ ὑπ´ αὐγὰς τοῦ θεοῦ	τὸ	τίμημα εἰς σέβασμα τῶν νέων·
[3, 10]	πόνους σιτίων ἡγεῖσθαι ἄριστον, οὕτως	τὸ	ὑπὲρ τὸ μέτρον πονεῖν καὶ
[3, 9]	εἰς ἀγορὰν θαμίζοντας. Ἀλλὰ καὶ	τὸ	ὑπὸ πλειόνων οἰκετῶν καταιονεῖσθαι ἐξυβρίζειν
[3, 10]	ἄτυφον ἡ αὐτουργία γυμνάσιον καὶ	τὸ	ὑποδήσασθαί τινα αὐτὸν αὑτῷ καὶ
[3, 2]	εἰς τὴν ὄψιν αὐτοῦ καὶ	τὸ	ὕψος τοῦ μεγέθους αὐτοῦ, ὅτι
[3, 1]	οὐ τὸ κάλλος τῆς σαρκὸς	τὸ	φαντασιαστικόν, τὸ δὲ ἀληθινὸν καὶ
[3, 12]	σωθήσῃ» Οὐ μὴν ἀλλὰ διαιρετικώτερον	τὸ	φιλάνθρωπον τοῦ παιδαγωγοῦ διὰ τῶν
[3, 11]	γεγένηται ὡς οὐκ ἔστιν ἀγάπη	τὸ	φίλημα· ἡ γὰρ ἀγάπη τοῦ
[3, 6]	βαναύσως οὐδὲ ἀλαζονικῶς, οὐδὲ ἐκτρεπτέον	τὸ	φιλόκαλον εἰς φιλαυτίαν καὶ ἀπειροκαλίαν,
[3, 2]	οὐ γὰρ γυναικός, ἀλλ´ ἑταίρας	τὸ	φιλόκοσμον— αἳ τῆς παρὰ μὲν
[3, 11]	ἢ φιλήματι καταψοφοῦσι τὰς ἐκκλησίας,	τὸ	φιλοῦν ἔνδον οὐκ ἔχοντες αὐτό.
[3, 2]	βαφήν, τὴν ἐσθῆτα, τὸ χρυσίον,	τὸ	φῦκος, τὰ ἐντρίμματα, τουτέστι τὸ
[3, 2]	καλὸν τὴν ψυχήν. Εἰ οὖν	τὸ	φυσικὸν τοῦ σώματος κάλλος ἔλαττον
[3, 12]	οὐχ ὑπερόψει. Τότε φανήσεται πρώιμον	τὸ	φῶς σου, καὶ τὰ ἰάματά
[3, 2]	καλὸν καὶ μέγαν ἰδόντι, ὁπότε	τὸ	χρῖσμα προέβαλεν ὁ Σαμουὴλ ἡσθεὶς
[3, 6]	χωρίον ἢ ὁ οἰκέτης ἢ	τὸ	χρυσίον, αὐτὸς δὲ χαλκῶν ἐστι
[3, 11]	οὐκ ἀτοπώτατον; Καθάπερ οὖν καὶ	τὸ	χρυσίον μιαίνεται τῆς συὸς τῇ
[3, 2]	λέγω, τὴν βαφήν, τὴν ἐσθῆτα,	τὸ	χρυσίον, τὸ φῦκος, τὰ ἐντρίμματα,
[3, 11]	ἀρίστου βίου. (Διὰ τοῦτο καὶ	τὸ	χρυσοφορεῖν καὶ τὸ ἐσθῆτι μαλακωτέρᾳ
[3, 3]	αὐτοῦ πόλεμον ἀπειλεῖ· συγγενές τι	τὸ	χρῶμα τῷ αἵματι. Μεμισήκατον ἄμφω
[3, 6]	πεντεκαίδεκα ταλάντων ἐστὶν ἄξιος ἢ	τὸ	χωρίον ἢ ὁ οἰκέτης ἢ
[3, 12]	πάλιν τὰς ὑποθήκας ἐκθήσομαι· Ἀποθέμενοι	τὸ	ψεῦδος λαλεῖτε ἀλήθειαν ἕκαστος μετὰ
[3, 2]	περὶ τοῦ νόθου φρονεῖ, ἅπαν	τὸ	ψεῦσμα ἄρδην ἐκβαλών; διὰ πίστεως
[3, 11]	δεικνύει τὸν ἄνδρα τῆς κεφαλῆς	τὸ	ψιλόν, ἀλλὰ καὶ δυσπαθὲς κατασκευάζει
[3, 11]	κάλλος γὰρ ἄριστον πρῶτον μὲν	τὸ	ψυχικόν, ὡς πολλάκις ἐπεσημηνάμην, ὅταν
[3, 11]	ἰκμάδα πᾶσαν καὶ τὸ πνεῦμα	τὸ	ψυχρόν· ὁλκὸν δὲ εἰς ἑαυτὴν
[3, 3]	γενέσεως καὶ οἰκουρίας. Ὃ δέ—	προήκατο	γὰρ τὸ λεῖον— ἔμεινέν τε
[3, 12]	αἰώνιον κληρονομήσω; Τὰς ἐντολὰς οἶδας»	ἀπεκρίνατο·	τοῦ δὲ καταφήσαντος, τοῦτο ποίει»
[3, 11]	ἐπὶ σωφροσύνην μεθηρμόσατο αὐτοὺς καὶ	κατεπλήξατο	τῇ στιλπνότητι τῆς ὄψεως τὸ
[3, 1]	τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος	ἐνεδείξατο	κάλλος, τῆς μὲν τὸ εὐεργετικόν,
[3, 8]	ἔπαυσε κακίας, τοὺς δὲ καὶ	ἰάσατο	τῇ τοῦ ὁμοίου θεωρίᾳ μεταθεμένους
[3, 10]	δὲ βελτίων ἡ ἄγρα, ἣν	ἐχαρίσατο	ὁ κύριος τῷ μαθητῇ, καθάπερ
[3, 12]	καὶ ὁ θεὸς ἐν Χριστῷ	ἐχαρίσατο	ὑμῖν. Γίνεσθε οὖν φρόνιμοι καὶ
[3, 11]	παιδαγωγοῦ δίκην ἐπιστᾶσα ἐπὶ σωφροσύνην	μεθηρμόσατο	αὐτοὺς καὶ κατεπλήξατο τῇ στιλπνότητι
[3, 2]	εὑρίσκομεν τὴν Ἐσθὴρ δικαίως κοσμουμένην.	Ἐκαλλωπίζετο	μυστικῶς ἡ γυνὴ βασιλεῖ τῷ
[3, 12]	καταστήσας ὁ παιδαγωγὸς αὐτὸς ἑαυτῷ	παρακατέθετο	τῷ διδασκαλικῷ καὶ πανεπισκόπῳ λόγῳ,
[3, 3]	παιδαγωγικῶς ἐπιπλήττων ὁ Διογένης ὁπηνίκα	ἐπιπράσκετο,	ἀνδρείως σφόδρα ἧκε» εἶπεν, μειράκιον,
[3, 3]	ὅσον λεῖον αὐτοῦ καὶ μαλθακὸν	ἀφείλετο	τῆς πλευρᾶς εἰς ὑποδοχὴν σπέρματος
[3, 5]	λόγον, ὅς ἐστι πανταχοῦ, καὶ	ἐγένετο	ἄνευ αὐτοῦ οὐδὲ ἕν» Οὕτως
[3, 1]	Οὐκέτι καρτερῶ· θηρίον ἄνθρωπος φαίνεται·	γίνετο	δ´ ὑγρὸν ὕδωρ καὶ δένδρεον
[3, 11]	ἢ ἄγκυρα ναυτική, ἣν Σέλευκος	ἐνεχαράττετο	τῇ γλυφῇ, κἂν ἁλιεύων τις
[3, 3]	ἡ γῆ πλησθήσεται ἀνομίας. Ταῦτα	προεφητεύετο	πάλαι, ἀρίδηλος δὲ ἡ ἔκβασις·
[3, 10]	Ῥαχὴλ δὲ ἡ θυγάτηρ Λάβαν	ἤρχετο»	φησί, μετὰ τῶν προβάτων τοῦ
[3, 8]	Τίς γὰρ οὐκ ἄν {τι}	παραφυλάξαιτο,	ἑπόμενός τῳ καθ´ ὁδόν, εἶτα
[3, 11]	ἀνδράσιν. Εἰ δέ τις καὶ	κείραιτό	τι τοῦ γενείου, οὐ μέντοι
[3, 6]	ἑρπετῷ, οὗ εἰ μή τις	ἐπίσταιτο	λαβέσθαι ἀβλαβῶς, πόρρωθεν ἀκινδύνως ἄκρας
[3, 11]	Οὐ γὰρ πρὸ τοῦ βελτίονος	ἕλοιτο	ἄν ποτε ὁ νοῦν ἔχων
[3, 9]	εἰς τὰ ὕδατα τὴν δίψαν	ἠκέσαντο.	Οὔκουν εἰ πρός τι ὠφελεῖ
[3, 3]	δρᾶν, ἃ κελευόμενοι θανάτου ἂν	ἐτιμήσαντο,	εἰ ἄνδρες ἦσαν, πῶς οὐ
[3, 5]	ἀνδράσι τοῖς σφῶν οὐκ ἂν	ἀποδύσαιντο	προσποίητον αἰσχύνης ἀξιοπιστίαν μνώμεναι, ἔξεστι
[3, 10]	κατιοῦσιν. Εἰ δὲ καὶ σκαπάνης	ἅψαιντο,	οὐκ ἀγεννὲς τοῦτο παρεμπόρευμα οἰκονομικὸν
[3, 3]	ὁμοῦ καὶ φέρουσαι καὶ τρέφουσαι.	Ὄλοιντο	οὖν οἱ θῆρες οἱ φυλακτικοί,
[3, 2]	οὐκ ἂν ἀπόβλητοι τῇ ἀληθείᾳ	γένοιντο;	ἕτερος γοῦν κωμικὸς ἐλέγχων αὐτὰς
[3, 4]	ἄν, εἰ τῇ διαθέσει ταύτῃ	προσεβάλλοντο	τὴν σκέπην— ἀλλὰ θρυπτόμεναι ἐποχοῦνται
[3, 8]	καὶ τῇ ἀντιλογίᾳ τοῦ Κορὲ	ἀπώλοντο.	Τοὺς γὰρ μὴ δυναμένους ἐξουσίαν
[3, 8]	περιπέσοιεν αὐτοὶ ταῖς ὁμοίαις καταγνώσεσιν,	ἐπαιδεύοντο	τῷ ἐπονειδίστῳ τῶν μεθυόντων εἰς
[3, 11]	γενείου, οὐ μέντοι παντελῶς ψιλωτέον	αὐτό·	αἰσχρὸν γὰρ τὸ θέαμα καὶ
[3, 2]	καὶ παίδων ὑποβολὰς περιποιούμεναι; Τοῦτο	αὐτὸ	γάρ τοι καὶ Ἀντιφάνης ὁ
[3, 11]	τὸ φιλοῦν ἔνδον οὐκ ἔχοντες	αὐτό.	Καὶ γὰρ δὴ καὶ τοῦτο
[3, 11]	ὅπερ ἐχρῆν εἶναι μυστικόν— ἅγιον»	αὐτὸ	κέκληκεν ὁ ἀπόστολος— ἀποφαινομένης {ἀξίως
[3, 3]	τῷ πνεύματι, κἂν ἀδικήσῃ τις	αὐτό,	οὐ λήσεται. Ἔξεστιν αὐτῷ καὶ
[3, 9]	εἰσιν αἰτίαι, καθ´ ἃς ἐπ´	αὐτὸ	παραγινόμεθα· ἢ γὰρ καθαριότητος ἕνεκα
[3, 11]	καὶ παράμονον ἐργάζονται, ἕλκοντος ἐφ´	ἑαυτὸ	τοῦ θερμοῦ τήν τε ἰκμάδα
[3, 6]	νοσηλότερον ἀνατεθράφθαι. Ἄριστον γοῦν δογμάτων	τοῦτο	ᾄδειν παρ´ ἕκαστα χρή, ὡς
[3, 3]	τοῖς λασίοις ἤνδρωσε στήθεσι· δεῖγμα	τοῦτο	ἀλκῆς καὶ ἀρχῆς. Ταύτῃ καὶ
[3, 2]	ἐκτροπὰς καὶ παίδων ὑποβολὰς περιποιούμεναι;	Τοῦτο	αὐτὸ γάρ τοι καὶ Ἀντιφάνης
[3, 8]	φόβος μὴ ἐξυβρίζειν διατηρεῖ. Διὰ	τοῦτο	γὰρ αἱ κολάσεις καὶ αἱ
[3, 11]	ἁμαρτίας ἐκκαλέσεται τὸ πρόσωπον ἀπογυμνουμένη.	Τοῦτο	γὰρ ὁ λόγος βούλεται, ἐπεὶ
[3, 2]	Καλὸν ἔχει τοῦ σώματός τι·	τοῦτο	γυμνὸν δεικνύει. Εὐφυεῖς ὀδόντας ἔσχεν·
[3, 11]	οἰκουρίαν αὐταῖς ἐπιτρέπειν βοηθοῖς εἰς	τοῦτο	δεδομέναις. Εἰ δὲ ἄρα δέοι
[3, 11]	μέθης καὶ παντὸς ἀναπιμπλάμενοι συρφετοῦ·	τοῦτο	δὴ ᾄδοντες καὶ ἀντᾴδοντες αὐτοὶ
[3, 10]	ἀνταποδοῦναι τῷ τρίψαντι ἐναλλὰξ καὶ	τοῦτο	δικαιοσύνης ἐστὶ κοινωνικῆς τὸ γυμνάσιον
[3, 3]	ἐξετάζεται, ἀσχημονοῦντας, τὸ παρὰ φύσιν	τοῦτο	διώκοντας ἐπιτήδευμα, πῶς οὐχὶ τῆς
[3, 11]	κύριος συντομώτατα ἰᾶται τὸ πάθος	τοῦτο,	εἰ σκανδαλίζει σε ὁ ὀφθαλμός
[3, 12]	τοῦτο, τὴν ὀργὴν συνεχέτω, ἀὴρ	τοῦτο,	εἰς αἰθέρα πλανάσθω· γῆ δὲ
[3, 11]	φορητέον τοῖς ἀνδράσι— γυναικεῖον γὰρ	τοῦτο—	εἰς δὲ τὸν μικρὸν δάκτυλον,
[3, 11]	αὐτό. Καὶ γὰρ δὴ καὶ	τοῦτο	ἐκπέπληκεν ὑπονοίας αἰσχρᾶς καὶ βλασφημίας
[3, 12]	ὢ τῶν θείων παραγγελμάτων· ὕδωρ	τοῦτο,	ἐν ἑαυτῷ κυμαινέτω· πῦρ τοῦτο,
[3, 12]	μοι ὁλοκαυτώματα καὶ θυσίας· ἀλλὰ	τοῦτο	ἐνετειλάμην αὐτοῖς· ἕκαστος ὑμῶν κατὰ
[3, 11]	ἐπιτηδείους προσεύξασθαι τῷ θεῷ. Πλεῖον	τοῦτο	ἐχέτω ἡ γυνή· κεκαλύφθω τὰ
[3, 4]	κόρακας ἡ πορνεία· εὖ γὰρ	τοῦτο	ἴστε» φησὶν ὁ ἀπόστολος, ὅτι
[3, 7]	ἄρτου πενόμενον δίκαιον, σπάνιον μὲν	τοῦτο,	καὶ ἔνθα οὐκ ἄλλος δίκαιος,
[3, 11]	κεφαλαιώδης τοῦ ἀρίστου βίου. (Διὰ	τοῦτο	καὶ τὸ χρυσοφορεῖν καὶ τὸ
[3, 2]	ποιήσας αὐτὸν ἔπηλυν, καὶ διὰ	τοῦτο	καὶ φίλον» αὐτὸν ὠνόμασεν τῆς
[3, 3]	ἀπαρτῶνται καὶ τραχήλων ἀπαιωροῦσι. (Σόφισμα	τοῦτο	κατεαγότων ἀνθρώπων εἰς τὴν γυναικωνῖτιν
[3, 7]	τὸν υἱόν· πάρεστι δὲ καὶ	τοῦτο,	μηδεμιᾶς ἐνδείας αἰσθάνεσθαι. Ὁ παιδαγωγικὸς
[3, 11]	τινα, δίδωσιν καὶ ἡμῖν εἰς	τοῦτο	μόνον σημαντῆρα, τοὺς δὲ ἄλλους
[3, 8]	οἱ πεισθέντες τῷ λόγῳ· διὰ	τοῦτο	ὃ μὲν ἤκουσεν φίλος, οἱ
[3, 3]	πίστιν εὔλογον προτείνοντες τὴν πολιάν.	(Τοῦτο	οὖν τοῦ ἀνδρὸς τὸ σύνθημα,
[3, 11]	φανῆναι. Καὶ γὰρ οὖν καὶ	τοῦτο	παραφυλακτέον, ὥς φησιν ὁ ἀπόστολος,
[3, 10]	καὶ σκαπάνης ἅψαιντο, οὐκ ἀγεννὲς	τοῦτο	παρεμπόρευμα οἰκονομικὸν γυμνασίου γεωργικοῦ. Ἀλλὰ
[3, 12]	οἶδας» ἀπεκρίνατο· τοῦ δὲ καταφήσαντος,	τοῦτο	ποίει» φησὶ καὶ σωθήσῃ» Οὐ
[3, 2]	πρὸς τὸν λύχνον τὸ νόθον	τοῦτο	προσέρπει κάλλος· συνεργεῖ γὰρ καὶ
[3, 7]	πᾶσαν πάντως παρέχειν πλησμονήν» Διὰ	τοῦτο	σπανιαίτατα τὴν βασιλείαν τοῦ θεοῦ
[3, 11]	καὶ ὑπερβήσῃ τὸν Ἀχέροντα. Διὰ	τοῦτο	τάδε λέγει κύριος διὰ Ἡσαΐου·
[3, 1]	τὴν ἀφθαρσίαν περιέθηκεν αὐτῇ, ἅγιον	τοῦτο	τῇ σαρκὶ {καὶ} ἀιδιότητος καλλώπισμα
[3, 12]	τοῦτο, ἐν ἑαυτῷ κυμαινέτω· πῦρ	τοῦτο,	τὴν ὀργὴν συνεχέτω, ἀὴρ τοῦτο,
[3, 2]	οὐκ εἰς οἰκουρίαν γεγενημέναι. (Διὰ	τοῦτό	τοι ἡ παρὰ τῷ κωμικῷ
[3, 12]	μόνον φθορὰν οὐκ ἐπιδεχομέναις. Διὰ	τοῦτό	τοι κατεάγασιν αἱ πλάκες τῶν
[3, 8]	οὐκ ἀμελέτητος ὢν καρτερεῖν. Διὰ	τοῦτό	τοι πατρίδα ἐπὶ γῆς οὐκ
[3, 2]	τὸ οἰκεῖον μαραίνουσιν ἄνθος. Διὰ	τοῦτό	τοι ὠχραὶ μὲν ἐκ καταπλασμάτων
[3, 2]	ἐπὶ τὸν ὦμον καταβαλοῦσα ἐξέρχεται·	τοῦτο	τοῦ μήκους ἀφεῖλεν. Οὐκ ἔχει
[3, 6]	μή τις αὐτῷ καταμεγαλοφρονῶν ἐπιστημόνως	χρῷτο,	ἵνα σὺν τῇ ἐπῳδῇ τοῦ
[3, 2]	κωλῦσαι μὴ θελήσαντες· ἤπειροι κεκίνηνται	δύο	ἀπαιδεύτοις ἡδοναῖς καὶ κλονεῖται τὰ
[3, 11]	ἢ ὠνούμενος μή ποτε εἴπῃ	δύο	τιμάς, ὧν ἂν ἢ ὠνῆται