Livre, Chap.
[3, 10]	ἐγκρυφίας. Ῥαχὴλ δὲ ἡ θυγάτηρ	Λάβαν	ἤρχετο» φησί, μετὰ τῶν προβάτων
[3, 10]	Ἰακὼβ δὲ ἐποίμαινεν τὰ πρόβατα	Λάβαν	τὰ ὑπολειφθέντα» σημεῖον ἔχων βασιλικὸν
[3, 6]	οὗ εἰ μή τις ἐπίσταιτο	λαβέσθαι	ἀβλαβῶς, πόρρωθεν ἀκινδύνως ἄκρας οὐρᾶς
[3, 6]	ἐξυμνῶν τῆς σωφροσύνης τὴν ἔγγονον,	λάβετε	παιδείαν» φησί, καὶ μὴ ἀργύριον,
[3, 6]	τὴν ἔμπειρον ἢ ἄπειρον αὐτοῦ	λαβὴν	προσφῦναι καὶ δάκνειν, εἰ μή
[3, 3]	ἡδονάς, οὐδὲ ἐκεῖνο ἐν νῷ	λαβόντες	τὸ Μωυσέως· Οὐ βεβηλώσεις τὴν
[3, 2]	Ἑλένην πρὸς Ἴδης βούσταθμα, ἔκδημον	λαβὼν	Μενέλαον. Ὢ κάλλους μοιχικοῦ· ἀνέτρεψε
[3, 3]	τῆς ἁμάξης εὐζωνότερον, τὸν ἵππον,	λαβὼν	Σκύθης ἀνὴρ ἀναβὰς φέρεται οἷ
[3, 1]	Ὅτι ἐκένωσεν ἑαυτὸν μορφὴν δούλου	λαβών»	τὸν ἐκτὸς ἄνθρωπον δοῦλον προσειπὼν
[3, 11]	περιττὰ ἐκχεομένης. (Ἐντεῦθεν καὶ αἱ	λαγνεῖαι	ὁρμῶνται, περὶ τὰ παιδοποιίας μόρια
[3, 1]	ἄλλως μετασχηματιζόμενον, εἰς μοιχείας καὶ	λαγνείας	καὶ εἰς φθορὰς ἐξαρεσκευόμενον· ἤτοι
[3, 4]	ὡς σκεῦος ἐκδιδοῦσαι ἡδονῆς τοῖς	λαγνεύειν	ἐθέλουσι, τὴν δὲ ἁγνείαν τὴν
[3, 8]	ὡς μὴ ἀκόλαστον αὐτῶν τὸ	λάγνον	γενόμενον πλατείας ἀναπετάσῃ κλισιάδας τοῖς
[3, 3]	βίος ἐντρυφώσης ἀδικίας, καὶ τὸ	λάγνον	πᾶν ἐπικέχυται ταῖς πόλεσι νόμος
[3, 3]	τὴν γυναικωνῖτιν κατασυρομένων, ἀμφιβίων καὶ	λάγνων	θηρίων· πορνικὸς τῆς ἐνέδρας ὁ
[3, 6]	καὶ βύσσῳ τρυφῶν καὶ τὸν	Λάζαρον	ὑπερηφανῶν, ἄθλιός τέ ἐστι καὶ
[3, 8]	παντεπόπτης λόγος, ὃν οὐκ ἔστι	λαθεῖν	ἀνόσια δρῶντας, οὐδὲ ἐπηρέμησεν τῇ
[3, 3]	δεινὸν γέροντα δοκεῖν τὸ εἶναι	λαθεῖν	μὴ δυνάμενον. Ὅσῳ γοῦν ὁ
[3, 11]	μετὰ δέους παραγίνεται, μὴ κατασκύλωσιν	λαθοῦσαι	τὸ σχῆμα τῆς ἐμπλοκῆς. (Ἀλλοτρίων
[3, 1]	καταπνεύσωσιν αἱ ἐρωτικαὶ τῆς ὕβρεως	λαίλαπες,	καὶ πρὶν ἢ τὸ μετόπωρον
[3, 2]	κύλικες ἐπάλληλοι ἱκαναὶ πληρῶσαι τὴν	λαιμαργίαν·	τοῖς δὲ φιλοχρύσοις καὶ φιλοπορφύροις
[3, 2]	ὡς ὁ μῦθος Ἀργείων ἔχει,	Λακεδαίμονα,	ἀνθηρὸς μὲν εἱμάτων στολῇ χρυσῷ
[3, 8]	ὄνομά εἰσιν οἱ Εἵλωτες— οἱ	Λακεδαιμόνιοι	μεθύειν ἀναγκάζοντες ἐδείκνυον σφίσιν αὐτοῖς
[3, 2]	ἡ ἀνδρόγυνος τρυφή· σωφροσύνην διέφθειρεν	Λακωνικὴν	ἐσθὴς καὶ χλιδὴ καὶ κάλλος
[3, 3]	τοῦ σχήματος πρὸς τὸν κύριον	λαλεῖν.	Ἀποδέχομαι δὲ τῶν βαρβάρων τὴν
[3, 12]	ὑποθήκας ἐκθήσομαι· Ἀποθέμενοι τὸ ψεῦδος	λαλεῖτε	ἀλήθειαν ἕκαστος μετὰ τοῦ πλησίον
[3, 12]	ὁ θεὸς ὑπακούσεταί σου· ἔτι	λαλοῦντός	σου ἐρεῖ· ἰδοὺ πάρειμι. (Περὶ
[3, 11]	γυναικὸς πόρνης, ἣ πρὸς χάριν	λαλοῦσα	λιπαίνει σὸν φάρυγγα, ὕστερον μέντοι
[3, 2]	μισθὸν τοῦ παραπτώματος τὸ ἀπόπτωμα	λαμβάνει.	Δεῖγμά σοι τούτων οἱ ἄγγελοι
[3, 12]	γῆς παιδαγωγούμενος, πατέρα δὲ ἐκεῖ	λαμβάνει,	ὃν ἐπὶ γῆς μανθάνει. Πάντα
[3, 6]	ὧν ὁσίως ἐφίεται, ταῦτα αἰτούμενον	λαμβάνειν	παρὰ θεοῦ, πῶς οὗτος οὐ
[3, 7]	μὲν γὰρ αὐτῷ αἰτεῖσθαι καὶ	λαμβάνειν	ὧν ἂν δέηται παρὰ τοῦ
[3, 11]	γὰρ μὴ καθαρίσῃ κύριος τὸν	λαμβάνοντα	τὸ ὄνομα αὐτοῦ ἐπὶ ματαίῳ.
[3, 11]	ἡ Αἰγυπτία, καὶ δεσμὰ σωφροσύνη	λαμβάνουσα	κρείττων ἀναφαίνεται λελυμένης ἐξουσίας. ~(Ἔχοι
[3, 2]	ἂν γυναῖκες φρόνιμον ἐργασαίμεθα ἢ	λαμπρόν,	αἳ καθήμεθ´ ἐξανθισμέναι, τῶν ἐλευθέρων
[3, 11]	ἀπὸ δὲ τοῦ ὑγροῦ τὸ	λαμπρὸν	καὶ κεχαρισμένον, ἀπὸ δὲ τοῦ
[3, 2]	μὲν εἱμάτων στολῇ χρυσῷ τε	λαμπρός,	βαρβάρῳ χλιδήματι, ἐρῶν ἐρῶσαν ᾤχετ´
[3, 2]	Φιλεῖ δέ πως τὸ μὴ	λανθάνον	δι´ αἰσχύνην τῶν ἐλέγχων ἀφίστασθαι
[3, 11]	μὴ ἀναφανδὸν ἁμαρτάνειν ἐθέλουσιν τὸ	λανθάνον	τοῦ σχήματος καὶ μὴ παράσημον
[3, 8]	μὲν πολυπραγμονῶν, οἳ δὲ κηρύσσοντες.	Λαοὶ	δὲ ἄμφω, ἀμφοῖν δὲ τούτοιν
[3, 8]	θεὸς ἅπαξ ἐκ γῆς Αἰγύπτου	λαὸν	σώσας τὸ δεύτερον τοὺς μὴ
[3, 8]	ὃ δ´ αὖτ´ ἀχρήιος ἀνήρ.	Λαὸς	ἄλλος ἐστίν, ἐθνικὸς ἀχρεῖος οὗτος
[3, 8]	ἐστίν, ἐθνικὸς ἀχρεῖος οὗτος ὁ	λαὸς	ὁ μὴ Χριστῷ ἑπόμενος· πολυτρόπως
[3, 2]	αὐτῆς ἐκεῖνο λύτρον εὑρίσκεται φονευομένου	λαοῦ.	(Ὅτι δὲ ἑταίρας μὲν ποιεῖ
[3, 3]	λέοντας γενείοις κοσμήσας καὶ τοῖς	λασίοις	ἤνδρωσε στήθεσι· δεῖγμα τοῦτο ἀλκῆς
[3, 3]	(Λέοντες μὲν οὖν αὐχοῦσι τὸ	λάσιον	αὐτῶν, ἀλλ´ ἐπὶ τῆς ἀλκῆς
[3, 11]	μὴ οὔλας ἔχοι τὰς τρίχας,	λάσιον	δὲ τὸ γένειον, αἱ δὲ
[3, 3]	φύσεως· τούτῳ πρέπειν ἐδικαίωσε τὸ	λάσιον	ὁ θεός, καὶ διέσπειρεν παρὰ
[3, 3]	τῆς ἀνδρώδους φύσεως σύμβολον, τὸ	λάσιον,	παρανομεῖν ἀνόσιον· τὸ δὲ καλλώπισμα
[3, 4]	παραβεβηκότας τῶν Ἰουδαίων αἰτοῦντι τῷ	λαῷ	βασιλέα οὐ τὸν φιλάνθρωπον ὑπισχνεῖται
[3, 11]	παιδαγωγὸς χοιρείων ἀπηγόρευσεν μεταλαμβάνειν τῷ	λαῷ	τῷ πρεσβυτέρῳ, ἐμφαίνων μὴ δεῖν
[3, 3]	γὰρ ἄνδρας ὄντας ξύρεσθαι καὶ	λεαίνεσθαι	πῶς οὐκ ἀγεννές; Βαφὰς δέ
[3, 3]	ξύρεσθαί τε καὶ ἀποτίλλεσθαι καὶ	λεαίνεσθαι	τὰς γένυς πῶς οὐ γυναικεῖον;
[3, 12]	γῆς φάγεσθε» ὁ παιδαγωγὸς πάλιν	λέγει,	γῆς ἀγαθὰ τὰ ἀνθρώπεια ὀνομάζων
[3, 11]	Ἁβροδίαιτον ὀνειδίζων νεανίαν ὁ Σοφοκλῆς	λέγει·	γυναικομίμοις ἐμπρέπεις ἐσθήμασιν. Ὡς γὰρ
[3, 9]	ἐφ´ οὗ διαρρήδην ἡ προφητεία	λέγει·	Ἐκπλυνεῖ κύριος τὸν ῥύπον τῶν
[3, 11]	γλυκεροῦ» τὴν ἐπίκλοπον ταύτην Ἀφροδίτην	λέγει.	(Ἐντεῦθεν ὠφελημένος ὁ Βοιώτιος Πίνδαρος
[3, 12]	ἀγαθά» φησίν, εὐχὴ κυρίῳ δεκτή»	λέγει	ἡ γραφή. Καὶ ὁ τρόπος
[3, 11]	καὶ θρασεῖαν γυναῖκα» διὰ Σολομῶντος	λέγει,	ἣ οὐκ ἐπίσταται αἰσχύνην· ἐκάθισεν
[3, 4]	ἄνδρα ταπεινοῖ· τὴν φειδωλίαν πενίαν	λέγει,	καθ´ ἣν οἱ πλούσιοι πένονται
[3, 3]	γὰρ ἐπιγνωσθήσεται ἀνήρ» ἡ γραφὴ	λέγει,	καὶ ἀπὸ ἀπαντήσεως ἀνθρώπου ἐπιγνωσθήσεται
[3, 11]	ἂν εἴη σεμνότητι καὶ ἄλλοθι»	λέγει	καὶ ἐν ὑφῇ· βάμματα δὲ
[3, 11]	τὸν Ἀχέροντα. Διὰ τοῦτο τάδε	λέγει	κύριος διὰ Ἡσαΐου· Ἀνθ´ ὧν
[3, 12]	ἡ νηστεία, ἣν ἐγὼ ἐξελεξάμην,	λέγει	κύριος. Λῦε πάντα σύνδεσμον ἀδικίας,
[3, 12]	ἵνα τί μοι» φησίν, νηστεύετε;	λέγει	κύριος. Οὐ ταύτην τὴν νηστείαν
[3, 12]	μοι πλῆθος τῶν θυσιῶν ὑμῶν;	λέγει	κύριος. Πλήρης εἰμὶ ὁλοκαυτωμάτων κριῶν,
[3, 12]	χήραν· καὶ δεῦτε καὶ διαλεχθῶμεν,	λέγει	κύριος. Πολλὰς δ´ ἂν καὶ
[3, 11]	ἐμακάρισαν ἀνιστάμενα» ὡς διὰ Σολομῶντος	λέγει	ὁ ἅγιος λόγος, ὁ δὲ
[3, 3]	ὡσεὶ ἔριον καθαρόν» ὁ προφήτης	λέγει.	Οὐδεὶς δὲ ἄλλος, φησὶν ὁ
[3, 2]	παρὰ τῷ κωμικῷ ἐπιλογιστικὴ γυνὴ	λέγει·	Τί δ´ ἂν γυναῖκες φρόνιμον
[3, 12]	περὶ ὧν ἄλλος ἂν εἴη	λέγειν	καιρός. Πολλὰ δὲ καὶ δι´
[3, 3]	δὲ καὶ πιττοῦσθαι— ὀκνῶ καὶ	λέγειν	τὴν περὶ τοὔργον ἀσχημοσύνην— ἀπεστραμμένους
[3, 11]	τὴν ζωὴν μετερχόμεθα; Τί σὺ	λέγεις;	Πῶς οὖν πεπίστευκας; Πῶς δὲ
[3, 11]	με. Ἐνδεέσι δὲ φρονήσεως» παρακελεύεται	λέγουσα·	ἄρτων κρυφίων ἡδέως ἅψασθε καὶ
[3, 11]	καὶ τοῦ βίου παντὸς δηλονότι	λέγουσα·	Τίς ἐστιν ὑμῶν ἀφρονέστατος; ἐκκλινάτω
[3, 12]	μὲν ὧδέ πως· Οὐαὶ τοῖς	λέγουσι	τὸ γλυκὺ πικρὸν καὶ τὸ
[3, 3]	τὸ ἀπόρρητον τῆς ἡδονῆς εὐκολίαν	λέγουσιν.	Μοιχείας ἀπηλλάχθαι νομίζουσιν οἱ μοιχεύοντες
[3, 2]	καταπέτασμα τοῦ νεώ, τὸν κεκρύφαλον	λέγω,	τὴν βαφήν, τὴν ἐσθῆτα, τὸ
[3, 11]	ὁ ὀφθαλμός σου, ἔκκοψον αὐτόν»	λέγων,	ἐκ βάθρων ἀνασπῶν τὴν ἐπιθυμίαν·
[3, 12]	ὅτι ἐν αὐτῷ ἐσμεν· ὁ	λέγων	ἐν αὐτῷ μένειν ὀφείλει καθὼς
[3, 2]	ῥήματα εἰς τὴν κατατριβὴν ἐξηυρημένα	λέγων·	Ἔρχεται, μετέρχεται αὖ, προσέρχεται αὖ,
[3, 12]	ἀγαπητικῶς εἰς ἑαυτὸν μετατρέπων καὶ	λέγων·	Ἐφ´ ὅσον ἐποιήσατε τοῖς μικροῖς
[3, 12]	τὸ ἑπτάκις ἐπιστρέφῃ πρός σε	λέγων·	μετανοῶ, ἄφες αὐτῷ· καὶ τοῖς
[3, 2]	τὰς ἐπιθυμίας οὐδὲ μὴν ὁ	λέγων·	Μὴ μοιχεύσῃς» οὐδὲ ὁ Μὴ
[3, 2]	μοιχεύσῃς» οὐδὲ ὁ Μὴ ἐπιθυμήσῃς»	λέγων	μηδὲ εἰς μοιχείαν ὁδεύσῃς δι´
[3, 12]	φιλοδοξίαν ἀποσκορακίζει· Οὐαὶ ὑμῖν, Φαρισαῖοι»	λέγων,	ὅτι ἀγαπᾶτε τὴν πρωτοκαθεδρίαν ἐν
[3, 12]	τὰς ἐντολὰς αὐτοῦ τηρῶμεν. Ὁ	λέγων	ὅτι ἔγνωκα αὐτόν, καὶ τὰς
[3, 9]	(Βαλανείου τοίνυν— ἐντεῦθεν γὰρ ἀπετράπην	λέγων—	τέσσαρές εἰσιν αἰτίαι, καθ´ ἃς
[3, 11]	αἰετὸν» φαγεῖν φησιν, οὐκ ἐγγιεῖς,	λέγων,	τοῖς δι´ ἁρπαγῆς τὸν βίον
[3, 3]	γὰρ θεὸς τὴν μὲν γυναῖκα	λείαν	ἠθέλησεν εἶναι, αὐτοφυεῖ τῇ κόμῃ
[3, 3]	ἀνόσιον· τὸ δὲ καλλώπισμα τῆς	λειάνσεως,	θερμαίνομαι γὰρ ὑπὸ τοῦ λόγου,
[3, 2]	ἐκ τῆς χλόης καὶ τῶν	λειμώνων	ἀνίστασθαι καὶ ἀνίπτασθαι οἰκείῳ κόσμῳ
[3, 3]	τὰς τρίχας, τὸ δὲ ὅσον	λεῖον	αὐτοῦ καὶ μαλθακὸν ἀφείλετο τῆς
[3, 3]	Ὃ δέ— προήκατο γὰρ τὸ	λεῖον—	ἔμεινέν τε ἀνὴρ καὶ τὸν
[3, 11]	ἐν χρῷ κουρὰ παρατίλσει καὶ	λειότητι	γειτνιῶσα. Αὐτίκα γοῦν ὁ ψαλμῳδὸς
[3, 9]	πολλάκις δὲ ἐκλύσεις ἄγουσι καὶ	λειποθυμίας.	Τρόπον γάρ τινα πίνει τὰ
[3, 7]	αἱ γαστέρες τῆς δαιτὸς τὰ	λείψανα.	Ποῦ δὲ τοὺς οἰνοχόους τοὺς
[3, 3]	τοῖς βιαίοις τῆς πίττης ὁλκοῖς	λελειουργημένοι.	(Μέλει δὲ οὐδ´ ὁπωστιοῦν περαιτέρω
[3, 8]	δὴ τὰ μὲν πλεῖστα ἤδη	λέλεκται	καὶ πεπαιδαγώγηται, ὃ δὲ ἔτι
[3, 12]	ἐπανορθώσεως τὴν σωτηρίαν, ἐμοὶ μὲν	λελέχθων,	φησὶν ὁ παιδαγωγός, ἐπειδὴ ὁ
[3, 2]	φυκοῦν οὐδὲ τοὺς ὀφθαλμοὺς ὑπογράφεσθαι.	Λελήθασι	δὲ σφᾶς αἱ κακοδαίμονες τὸ
[3, 2]	καλλωπιζόμεναι καὶ τὰ βάθη χερσούμεναι,	λελήθασι	σφᾶς αὐτὰς κατὰ τοὺς Αἰγυπτίων
[3, 11]	δεσμὰ σωφροσύνη λαμβάνουσα κρείττων ἀναφαίνεται	λελυμένης	ἐξουσίας. ~(Ἔχοι δ´ ἂν κἀκεῖνο
[3, 3]	κοσμούμενα, ἀλλ´ οὐχ ὑφ´ ἑαυτῶν	λελώβηται,	κελευόμενα δὲ εἰς αἰσχροκέρδειαν τὰ
[3, 2]	γὰρ καὶ τούτου παραθήσομαι τὴν	λέξιν	δυσωποῦσαν τῷ περιέργῳ τῆς ἑρμηνείας
[3, 3]	τὸν δὲ ἄνδρα καθάπερ τοὺς	λέοντας	γενείοις κοσμήσας καὶ τοῖς λασίοις
[3, 3]	τὰς κόμας ὥσπερ αἱ γυναῖκες.	(Λέοντες	μὲν οὖν αὐχοῦσι τὸ λάσιον
[3, 11]	ἐν τῷ νόμῳ περὶ τῆς	λέπρας	διὰ Μωυσέως τεθεὶς νόμος τὸ
[3, 2]	τὴν ἡμέραν ξυλήφιον μυρρίνης ἔχουσα	λεπτὸν	ὀρθὸν ἐν τοῖς χείλεσιν, ὥστε
[3, 2]	βαυκίσιν ἐγκεκάττυται. Μακρά τις· διάβαθρον	λεπτὸν	φορεῖ τήν τε κεφαλὴν ἐπὶ
[3, 11]	πρόσεστι γυναικὸς σώφρονος· χρώματα δὲ	λευκὰ	πρέποντα ἂν εἴη σεμνότητι καὶ
[3, 11]	εἰσάγουσι πορφύραν ξαίνοντα καὶ τὰ	λευκὰ	τῶν ὀφθαλμῶν ἐπαναβάλλοντα. Αἱ ταῦτα
[3, 11]	τῇ λιτῇ, χρόᾳ δὲ τῇ	λευκῇ,	ὡς προειρήκαμεν, ἵνα μὴ τέχνῃ
[3, 3]	ὁ κύριος, δύναται ποιῆσαι τρίχα	λευκὴν	ἢ μέλαιναν» (Πῶς οὖν ἀντιδημιουργοῦσι
[3, 11]	ἀνθρώποις καὶ φωτεινοῖς κατάλληλον τὸ	λευκόν.	(Ὡς οὖν τὰ σημεῖα τὰ
[3, 2]	εν) εἶναι μέλαιναν· κατέπλασε ψιμυθίῳ·	λευκόχρως	λίαν τις ἐστίν· παιδέρωτ´ ἐντρίβεται.
[3, 11]	διηνθισμένον ποικιλίᾳ χρωμάτων, ὅλον δὲ	λευκωθέντα	δι´ ὅλων ἀπὸ κεφαλῆς ἄκρας
[3, 1]	φθορὰς ἐξαρεσκευόμενον· ἤτοι μὲν πρώτιστα	λέων	γένετ´ ἠυγένειος, ἔτι φέρω τὸν
[3, 11]	ἑταίρας, ὡς μηδὲ ἐθελήσασιν αὐτοῖς	λήθην	ποτὲ ἐγγενέσθαι δυνηθῆναι τῶν ἐρωτικῶν
[3, 3]	κἂν ἀδικήσῃ τις αὐτό, οὐ	λήσεται.	Ἔξεστιν αὐτῷ καὶ γυμνῷ τοῦ
[3, 3]	τὰς ῥυτίδας διαφεύξονται, ἀλλ´ οὐ	λήσονται	τὸν θάνατον σοφιζόμενοι τὸν χρόνον.
[3, 6]	θησαυρόν, ἔνθα οὐ σής, οὐ	λῃστής·	μακάριος οὗτος ὄντως, ἐάν τε
[3, 12]	αἰτήσησθε ἐν τῇ προσευχῇ πιστεύοντες,	λήψεσθε»	φησίν· πιστὸν δὲ ἀπίστοις οὐδὲν»
[3, 4]	αὐθάδη τύραννον ἀπειλεῖ τρυφητικόν, ὃς	λήψεται»	φησί, τὰς θυγατέρας ὑμῶν εἰς
[3, 11]	καὶ οἱ κάπηλοι· Οὐ γὰρ	λήψῃ	τὸ ὄνομα κυρίου ἐπὶ ματαίῳ,
[3, 12]	τὰ διατεταγμένα· δικαστῇ δὲ οὐ	λήψῃ»	φησὶ πρόσωπον ἐν κρίσει, τὰ
[3, 9]	μὴν ἑκάστοτε λουτέον, ἀλλ´ εἴτε	λίαν	τις εἴη κενὸς ἢ αὖ
[3, 2]	εἶναι μέλαιναν· κατέπλασε ψιμυθίῳ· λευκόχρως	λίαν	τις ἐστίν· παιδέρωτ´ ἐντρίβεται. Καλὸν
[3, 2]	Ἰνδίας καὶ Αἰθιοπίας πεποικιλμένοι μαρμαίρουσι	λιθιδίοις,	τὰ δὲ ἄδυτα χρυσοπάστοις ἐπισκιάζεται
[3, 12]	παρακλητικοὶ λόγοι οὐκ ἐν πλαξὶ	λιθίναις	δακτύλῳ γεγραμμένοι κυρίου, ἀλλ´ ἐν
[3, 2]	αὐλαί· τοῖχοι δὲ ἀποστίλβουσι ξενικοῖς	λίθοις	καὶ γραφῆς ἐντέχνου {οἷς} ἐνδεῖ
[3, 6]	ἐμὲ καρπίζεσθαι ὑπὲρ χρυσίον καὶ	λίθον	τίμιον καὶ ἄργυρον· τὰ γὰρ
[3, 6]	ἐλελήθει· πολλοῦ δὲ ἄξια οὐ	λίθος,	οὐκ ἄργυρος, οὐκ ἐσθής, οὐ
[3, 11]	ἡδονὰς καὶ ὀρέξεις ἐπιψόγους καὶ	λίθους	καὶ χρυσίον καὶ ἐσθῆτα ποικίλην
[3, 6]	χρυσίον δεδοκιμασμένον· κρείσσων γὰρ σοφία	λίθων	πολυτελῶν, πᾶν δὲ τίμιον οὐκ
[3, 3]	οἷ βούλεται· κάμνων δὲ ἄρα	λιμῷ	αἰτεῖ τὸν ἵππον τροφάς, ὃ
[3, 10]	πρὸς δὲ καὶ τὸ ἀληλιμμένον	λίπα	ἀνατρῖψαι αὑτόν· τὸ δὲ καὶ
[3, 11]	πόρνης, ἣ πρὸς χάριν λαλοῦσα	λιπαίνει	σὸν φάρυγγα, ὕστερον μέντοι πικρότερον
[3, 11]	τὴν κόμην εὐτελῶς περόνῃ τινὶ	λιτῇ	παρὰ τὸν αὐχένα, ἀφελεῖ θεραπείᾳ
[3, 11]	δὲ καὶ ἡ γυνὴ τῇ	λιτῇ	στολῇ καὶ τῇ σεμνῇ, μαλακωτέρᾳ
[3, 11]	ὁ παιδαγωγὸς ἐσθῆτι χρῆσθαι τῇ	λιτῇ,	χρόᾳ δὲ τῇ λευκῇ, ὡς
[3, 3]	Ἀποδέχομαι δὲ τῶν βαρβάρων τὴν	λιτότητα·	εὔζωνον ἀγαπήσαντες πολιτείαν οἱ βάρβαροι
[3, 11]	ἡσυχῇ δὲ αὐτοὺς ἐπὶ τὴν	λιτότητα	ὑπακτέον τῷ πρὸς ὀλίγον πρὸς
[3, 11]	(Ἐνταῦθα ἤδη περπερεύεται τὸ συνέδριον.	Λιχνευούσης	γὰρ τῆς ὄψεως χλιαίνονται αἱ
[3, 7]	καὶ κακούργοις παρασκευάζονται καὶ τοῖς	λίχνοις	ὀφθαλμοῖς. Ἐλεημοσύναι δὲ καὶ πίστεις
[3, 11]	τὴν φύσιν ὁ λόγος τοὺς	λοβοὺς	τῶν ὠτίων τιτρᾶναι. Διὰ τί
[3, 12]	καλῇ τεθραμμένους ἀγωγῇ ἐκδιδάξεται τὰ	λόγια.	Διδασκαλεῖον δὲ ἡ ἐκκλησία ἥδε
[3, 2]	σώματος κάλλος ἔλαττον τοῦ ψυχικοῦ	λογίζεται	κύριος, τί περὶ τοῦ νόθου
[3, 11]	κοιλίας τῆς διανοίας εἰς ἀνάμνησιν	λογικήν.	Μηρυκάζει δὲ ὁ δίκαιος τὴν
[3, 12]	ζωὴν αἰώνιον. (Τοιοίδε μὲν οἱ	λογικοὶ	νόμοι, οἱ παρακλητικοὶ λόγοι οὐκ
[3, 4]	νεοττούς· καὶ τὰ ἄλογα τῶν	λογικῶν	προκεκρίκασιν, δέον ὑποτρέφειν τοὺς σωφροσύνην
[3, 3]	πολιᾷ. Φρόνησις δὲ καὶ ἀκριβεῖς	λογισμοὶ	πολιοὶ συνέσει συνακμάζουσι τῷ χρόνῳ,
[3, 2]	ἡδονῆς, καὶ τὸ ἀκήρατον τοῦ	λογισμοῦ	μὴ παιδαγωγούμενον τῷ λόγῳ εἰς
[3, 1]	ψυχῆς τὸ νοερόν, ὃ δὴ	λογιστικὸν	καλεῖται, ὁ ἄνθρωπός ἐστιν ὁ
[3, 12]	οἱ λογικοὶ νόμοι, οἱ παρακλητικοὶ	λόγοι	οὐκ ἐν πλαξὶ λιθίναις δακτύλῳ
[3, 12]	ἑνὶ ἑκάστῳ ἀποκρίνεσθαι. (Ἐντρέφεσθε τοῖς	λόγοις	τῆς πίστεως· γυμνάζεσθε πρὸς εὐσέβειαν.
[3, 12]	δ´ ἂν τηρῇ αὐτοῦ τὸν	λόγον,	ἀληθῶς ἐν τούτῳ ἡ ἀγάπη
[3, 10]	καὶ γυμνάσια ἐγκριτέον τοῖς κατὰ	λόγον	βιοῦσιν. (Μειρακίοις δὲ γυμνάσιον ἀπόχρη,
[3, 11]	τὴν οἰκείαν δικαιοσύνης τροφήν, τὸν	λόγον	ἔκτοσθεν μὲν εἰσιόντα κατὰ ταὐτὰ
[3, 12]	γὰρ ὑπόκλοπον φορεῖ βροτοῖσι φωνάεντα	λόγον	{ἔσται λόγος} σοφία» ὥς φησι
[3, 7]	γὰρ ὁ τὸν παντοκράτορα θεὸν	λόγον	ἔχων καὶ οὐδενὸς ὧν χρῄζει
[3, 11]	τροφὴν ἀνὰ στόμα ἔχων τὸν	λόγον,	καὶ διχηλεῖ ἡ δικαιοσύνη εἰκότως,
[3, 11]	ἐντόνοις ὅμοια, ὀρθόνους πρὸς τὸν	λόγον	ὀξύτης, καὶ κατοκωχὴ τῶν ὀρθῶς
[3, 5]	ἐρημίαις ἑαυτούς, πανταχοῦ δὲ τὸν	λόγον,	ὅς ἐστι πανταχοῦ, καὶ ἐγένετο
[3, 11]	ἐλελήθεσαν· καὶ τὸν περὶ θεοῦ	λόγον	σεβασάμενοι καταλελοίπασιν ἔνδον οὗ ἤκουσαν,
[3, 11]	ἀνελλιπὲς ἐξαρκούντων εἰς τὸν κατὰ	λόγον,	τὸν ὑγιῆ καὶ μακάριον, βίον.
[3, 8]	αἷς διὰ τοῦ φοβεῖν ὁ	λόγος	ἀνείργει τῶν ἀδικημάτων. Ἀλλὰ γὰρ
[3, 7]	ἀπορεῖ ποτε· κτῆσις γὰρ ὁ	λόγος	ἀνενδεὴς καὶ εὐπορίας ἁπάσης αἴτιος.
[3, 11]	πρόσωπον ἀπογυμνουμένη. Τοῦτο γὰρ ὁ	λόγος	βούλεται, ἐπεὶ πρέπον αὐτῇ ἐγκεκαλυμμένῃ
[3, 1]	Ἡράκλειτος· Ἄνθρωποι θεοί, θεοὶ ἄνθρωποι.	Λόγος	γὰρ ωὐτός· μυστήριον ἐμφανές· θεὸς
[3, 2]	μάτην ὁ ὡραϊσμός σου» ὁ	λόγος	διὰ Ἱερεμίου φησίν. (Εἶτα οὐκ
[3, 3]	Οὐκ ἔσται δέ» εἶπεν ὁ	λόγος	διὰ Μωυσέως, ἀπὸ θυγατέρων Ἰσραὴλ
[3, 6]	ἀλλ´ ἡ ἀρετή, ὅς ἐστι	λόγος	διὰ τοῦ παιδαγωγοῦ παραδιδόμενος εἰς
[3, 4]	βουλόμενος φιληδεῖν. (Διαμαρτυρόμενος γοῦν ὁ	λόγος	διὰ τοῦ προφήτου Σαμουὴλ πρὸς
[3, 9]	τρόπον τῆς καθάρσεως ἐπήγαγεν ὁ	λόγος	εἰπών· ἐν πνεύματι κρίσεως καὶ
[3, 12]	ἐπὶ γῆς μανθάνει. Πάντα ὁ	λόγος	καὶ ποιεῖ καὶ διδάσκει καὶ
[3, 11]	διὰ Σολομῶντος λέγει ὁ ἅγιος	λόγος,	ὁ δὲ ἀνὴρ αὐτῆς ἐνεκωμίασεν.
[3, 1]	μεσίτης ἐκτελεῖ· μεσίτης γὰρ ὁ	λόγος	ὁ κοινὸς ἀμφοῖν, θεοῦ μὲν
[3, 8]	ἐπτοημένοι, ἐπεῖδεν αὐτοὺς ὁ παντεπόπτης	λόγος,	ὃν οὐκ ἔστι λαθεῖν ἀνόσια
[3, 1]	ἄνθρωπος ἐκεῖνος, ᾧ σύνοικος ὁ	λόγος,	οὐ ποικίλλεται, οὐ πλάττεται, μορφὴν
[3, 6]	καὶ ὁ παντὸς θησαυροῦ πολυτιμότερος	λόγος	οὐκ ἀπὸ θρεμμάτων καὶ χωρίων
[3, 12]	σοι τὸ πῦρ. Τοσοῦτος ὁ	λόγος	οὗτος ὁ παιδαγωγὸς ὁ τοῦ
[3, 6]	τοῦ παιδαγωγοῦ παραδιδόμενος εἰς ἄσκησιν·	λόγος	οὗτος ὁ τὴν τρυφὴν ἐξομνύμενος,
[3, 2]	τὰ πρόσωπα. Ἡμῖν δὲ ὁ	λόγος	παραινεῖ μὴ σκοπεῖν τὰ βλεπόμενα,
[3, 12]	φορεῖ βροτοῖσι φωνάεντα λόγον {ἔσται	λόγος}	σοφία» ὥς φησι Βακχυλίδης. Τὰ
[3, 12]	μόνος γὰρ ἀναμάρτητος αὐτὸς ὁ	λόγος·	Τὸ μὲν (γὰρ) ἐξαμαρτάνειν ἅπασιν
[3, 7]	αἰσθάνεσθαι. Ὁ παιδαγωγικὸς ἡμῶν οὗτος	λόγος	τὸν πλοῦτον ἡμῖν δίδωσι, καὶ
[3, 11]	δὲ βιαζομένους τὴν φύσιν ὁ	λόγος	τοὺς λοβοὺς τῶν ὠτίων τιτρᾶναι.
[3, 12]	ἔξω τὸν καιρὸν ἐξαγοραζόμενοι. Ὁ	λόγος	ὑμῶν πάντοτε ἐν χάριτι, ἅλατι
[3, 12]	νήπιοι μητέρα, κἂν ἀκροαταὶ τοῦ	λόγου	γενώμεθα, τὴν μακαρίαν δοξάζωμεν οἰκονομίαν,
[3, 3]	λειάνσεως, θερμαίνομαι γὰρ ὑπὸ τοῦ	λόγου,	εἰ μὲν ἐπὶ τοὺς ἄνδρας,
[3, 1]	πλάττεται, μορφὴν ἔχει τὴν τοῦ	λόγου,	ἐξομοιοῦται τῷ θεῷ, καλός ἐστιν,
[3, 1]	καὶ τοῦ θεοῦ καὶ τοῦ	λόγου	καὶ τῆς ἀγάπης. Τὸν δὲ
[3, 6]	ἵνα σὺν τῇ ἐπῳδῇ τοῦ	λόγου	καταξέσηται μὲν τὸ θηρίον, αὐτὸς
[3, 11]	καὶ καλὸς οὗτος ἀνδριὰς τοῦ	λόγου	κεκόσμηται. Ἄνθος δὲ τῆς ὑγιείας
[3, 11]	τῆς τῶν γυναικῶν ἀναστροφῆς ἄνευ	λόγου	κερδηθήσονται, ἐποπτεύσαντες» φησὶ τὴν ἐν
[3, 2]	παμμάχως σῴζειν ἐθελήσαντος ἡμᾶς τοῦ	λόγου,	μετὰ μικρὸν δὲ καὶ ταῖς
[3, 12]	τῇδε συνωνυμεῖ, παιδαγωγοῦντος ἐνθέως τοῦ	λόγου	τὴν ἀνθρώπων ἀσθένειαν ἀπὸ τῶν
[3, 3]	ἐστιν αἵματι γεωργουμένη. Μετέσχηκεν τοῦ	λόγου	τὸ αἷμα τὸ ἀνθρώπινον καὶ
[3, 12]	λοιπὸν ἐπὶ τοιαύτῃ πανηγύρει τοῦ	λόγου,	τῷ λόγῳ προσευξώμεθα· ἵλαθι τοῖς
[3, 8]	ἁρμόζει, ἐν τῷ γαμικῷ διέξιμεν	λόγῳ·	ἃ δὲ ἁρμόδια πρὸς παιδαγωγίαν,
[3, 11]	κερδηθήσονται, ἐποπτεύσαντες» φησὶ τὴν ἐν	λόγῳ	ἁγνὴν ἀναστροφὴν ὑμῶν· ὧν ἔστω
[3, 11]	καὶ εἴ τινες ἀπειθοῖεν τῷ	λόγῳ,	διὰ τῆς τῶν γυναικῶν ἀναστροφῆς
[3, 8]	οἱ μαθηταὶ οἱ πεισθέντες τῷ	λόγῳ·	διὰ τοῦτο ὃ μὲν ἤκουσεν
[3, 2]	τοῦ λογισμοῦ μὴ παιδαγωγούμενον τῷ	λόγῳ	εἰς ἀσέλγειαν κατολισθαίνει καὶ μισθὸν
[3, 12]	δὲ τὼ νόμω διηκόνουν τῷ	λόγῳ	εἰς παιδαγωγίαν τῆς ἀνθρωπότητος, ὃ
[3, 9]	μάλιστα μὲν τὴν ψυχὴν καθαρσίῳ	λόγῳ,	καὶ τὸ σῶμα δὲ ἔσθ´
[3, 12]	παρακατέθετο τῷ διδασκαλικῷ καὶ πανεπισκόπῳ	λόγῳ,	καλῶς ἂν ἔχοι ἡμᾶς ἐνταῦθα
[3, 7]	καὶ δὴ βαδιστέον εὐαρμόστως τῷ	λόγῳ,	κἂν γυνή τῳ παρῇ καὶ
[3, 10]	ἀπὸ τῶν ἀναγκαίων τῶν ἐν	λόγῳ	μαθημάτων ἄγοιμεν. Αὕτη δὲ βελτίων
[3, 12]	τοιαύτῃ πανηγύρει τοῦ λόγου, τῷ	λόγῳ	προσευξώμεθα· ἵλαθι τοῖς σοῖς, παιδαγωγέ,
[3, 3]	μειράκιον, ἄνδρα ὤνησαι σαυτῷ» ἀμφιβόλῳ	λόγῳ	τὸ πορνικὸν ἐκείνου σωφρονίζων. Τὸ
[3, 12]	ἁλίσκεται, ὁ δ´ ἄνθρωπος μεταπλάσσεται	λόγῳ,	ᾧ θηρία τιθασεύεται καὶ νηκτὰ
[3, 11]	μὴ βουλόμενος ἀδίκου ἐμπορίας ἢ	λόγων	ἢ τῶν ἐξ ὕλης κτημάτων
[3, 12]	τὴν ἐξήγησιν τῶν ἁγίων ἐκείνων	λόγων	χρῄζομεν, πρὸς ὃν ἡμῖν βαδιστέον.
[3, 11]	οὔτε πλεονέκται, οὐ μέθυσοι, οὐ	λοίδοροι,	καὶ ὅσα ἄλλα τούτοις ἐπᾴδει,
[3, 11]	στάδια καὶ τὰ θέατρα καθέδραν	λοιμῶν»	προσείποι τις ἄν· βουλὴ» γὰρ
[3, 12]	ἐν κόσμῳ φαίνεσθε» (Ὅπερ οὖν	λοιπὸν	ἐπὶ τοιαύτῃ πανηγύρει τοῦ λόγου,
[3, 8]	καὶ πεπαιδαγώγηται, ὃ δὲ ἔτι	λοιπόν,	ὑποθησόμεθα· οὐ γὰρ μικρὰ ῥοπὴ
[3, 3]	τὸ συμφανὲς ἀπογυμνοῦντας, ἐξορχουμένους καὶ	λορδουμένους,	ἀπερυθριῶσι σχήμασιν οὐκ ἀπερυθριῶντας αὑτούς,
[3, 9]	τῶν λουομένων τὸ βαλανεῖον δεῖν.	Λούειν	δὲ δεῖ μάλιστα μὲν τὴν
[3, 9]	συνεχῶς καὶ πολλάκις τῆς ἡμέρας	λούεσθαι	καθάπερ εἰς ἀγορὰν θαμίζοντας. Ἀλλὰ
[3, 5]	ὡς δειπνεῖν καὶ μεθύειν ἔτι	λουομένας·	τά τε ἀργυρώματα, μεθ´ ὧν
[3, 9]	κοινὸν ἐπ´ ἴσης εἶναι τῶν	λουομένων	τὸ βαλανεῖον δεῖν. Λούειν δὲ
[3, 5]	τροφάς, τὰ δὲ εἰς τὸ	λούσασθαι	περιφερόμενα· ναὶ μὴν καὶ ἐσχαρίδες
[3, 12]	Παραγγέλλει δὲ καὶ διὰ Ἡσαΐου·	Λούσασθε,	καθαροὶ γένεσθε, ἀφέλετε τὰς πονηρίας
[3, 9]	ἡδονῆς. Ἡδονῆς μὲν οὖν ἕνεκα	λοῦσθαι	παραπεμπτέον· ἄρδην γὰρ τὴν ἀναίσχυντον
[3, 2]	προσέρχεται, σμῆται, κτενίζεται, ἐμβέβηκε, τρίβεται,	λοῦται,	σκοπεῖται, στέλλεται, μυρίζεται, κοσμεῖται, ἀλείφεται·
[3, 9]	ψυχροῦ δεόμεθα. (Οὐδὲ μὴν ἑκάστοτε	λουτέον,	ἀλλ´ εἴτε λίαν τις εἴη
[3, 5]	τῆς αἰδοῦς αὐτοῖς κατὰ τὰ	λουτρά.	Αἳ δὲ μὴ εἰς τοσοῦτον
[3, 5]	οὐκ ἔχοντες. ~Πῶς περὶ τὰ	λουτρὰ	ἀναστρεπτέον. (Οἷα δὲ καὶ τὰ
[3, 5]	ἀναστρεπτέον. (Οἷα δὲ καὶ τὰ	λουτρὰ	αὐταῖς· οἶκοι τεχνητοί, συμπαγεῖς καὶ
[3, 5]	οἱ γὰρ παρεισαγόμενοι παρὰ τὰ	λουτρὰ	ταῖς δεσποίναις γυμναῖς μελέτην ἴσχουσιν
[3, 5]	τοὺς ἀπαντῶντας, ἐν δὲ τοῖς	λουτροῖς	τὰς γυναῖκας, ἐν δὲ ταῖς
[3, 9]	εἰ πρός τι ὠφελεῖ τὸ	λουτρόν,	ἤδη σφᾶς ἐκλυτέον αὐτῷ· ἀνθρωπογναφεῖα
[3, 9]	τὰς ἀπειλάς. ~Τίνος ἕνεκεν τὸ	λουτρὸν	παραληπτέον. (Βαλανείου τοίνυν— ἐντεῦθεν γὰρ
[3, 9]	ἡδονὴν ἐκκοπτέον. Παραληπτέον δὲ τὸ	λουτρὸν	ταῖς μὲν γυναιξὶ καθαριότητος ἕνεκεν
[3, 9]	καθαρόν. Τὸ μὲν οὖν ἄριστον	λουτρὸν	τῆς ψυχῆς ἀποσμήχει τὸν ῥύπον
[3, 9]	ὅλου τοῦ σώματος κατὰ τὸ	λουτρόν,	ὥς φασι, ποροποιίᾳ. Τεκμήριον τούτου·
[3, 5]	ὁ μὲν Ἡσίοδος μηδὲ γυναικείῳ	λουτρῷ	χρόα φαιδρύνεσθαι παραινεῖ. Κοινὰ δὲ
[3, 10]	ἀνδράσι παντὸς μᾶλλον πρὸ τῶν	λουτρῶν	ἐγκρῖναι οὐ φαῦλον ἴσως, ἔχοντά
[3, 5]	μὴ μεταλαμβάνουσαι τῶν ἴσων κοινωνοῦσι	λουτρῶν.	Ἔχει δὲ ἄρα ὁ ῥύπος
[3, 3]	κάπροι δὲ καὶ αὐτοὶ σεμνύνονται	λοφιᾷ,	ἀλλὰ φρίσσοντας αὐτοὺς τὴν τρίχα
[3, 11]	ὁμολογεῖν ἑαυτὸν καὶ ἥττονα τοῦ	Λυδίου	ψήγματος πῶς οὐκ ἀτοπώτατον; Καθάπερ
[3, 12]	ἣν ἐγὼ ἐξελεξάμην, λέγει κύριος.	Λῦε	πάντα σύνδεσμον ἀδικίας, διάλυε στραγγαλιὰς
[3, 3]	φείδονται, ᾗ φασι λυττήσαντας τοὺς	λύκους.	Αἳ δὲ ἄρα ἡμερώτεραι τῶν
[3, 12]	δῶρα ἐκτυφλοῖ ὀφθαλμοὺς βλεπόντων καὶ	λυμαίνεται	ῥήματα δίκαια· ῥύσασθε ἀδικουμένους. Ἀλλὰ
[3, 2]	καθήμεθ´ ἐξανθισμέναι, τῶν ἐλευθέρων γυναικῶν	λυμαινόμεναι	τὸν χαρακτῆρα, οἴκων ἀνατροπὰς καὶ
[3, 8]	ἔλθῃ πόνους καὶ φόβους καὶ	λύπας,	οὐκ ἀμελέτητος ὢν καρτερεῖν. Διὰ
[3, 11]	ὀφθαλμὸν μετὰ δόλου συνάγει ἀνδράσι	λύπας.	Τοιοῦτόν που τὸν θηλυδρίαν Σαρδανάπαλλον,
[3, 11]	ἰχθὺς ἢ ναῦς οὐριοδρομοῦσα ἢ	λύρα	μουσική, ᾗ κέχρηται Πολυκράτης, ἢ
[3, 2]	τοῖς ἀνδράσιν οἰκουρίας ὀλίγα φροντίζουσιν,	λύσασαι	δὲ τἀνδρὸς τὸ βαλλάντιον ἐκτρέπουσι
[3, 7]	γὰρ ἡ γραφή, ὡς ἄρα	λύτρον	ἐστὶν ἀνδρὸς ψυχῆς ὁ ἴδιος
[3, 2]	ἀλλὰ τὸ κάλλος αὐτῆς ἐκεῖνο	λύτρον	εὑρίσκεται φονευομένου λαοῦ. (Ὅτι δὲ
[3, 3]	τοῦ αἵματος φείδονται, ᾗ φασι	λυττήσαντας	τοὺς λύκους. Αἳ δὲ ἄρα
[3, 2]	καθάπερ ἐκ φωλεοῦ πρὸς τὸν	λύχνον	τὸ νόθον τοῦτο προσέρπει κάλλος·
[3, 11]	γυναῖκες ἰδίαις ὄψεσι προαγωγεύουσιν αὑτάς·	Λύχνος	γὰρ τοῦ σώματός ἐστιν ὁ
[3, 3]	οὐκ οἶδ´ ὅπως ἂν αὐτὸν	λωβᾶσθαι	τετολμήκειμεν. Τὸ δὲ καὶ πιττοῦσθαι—
[3, 3]	οἱ τὸ σύμμορφον τοῦ κυρίου	λωβώμενοι	σῶμα; Ἀνδρὶ δὲ βουλομένῳ εἶναι
[3, 3]	τὴν θηλυδριώδη ἐπιθυμίαν ἱμάντας καὶ	λώματα	χρυσίου περιπτύξαντες πετάλοις ἤ τινα
[3, 7]	ποῦ; Καὶ τὰ κόσμια ποῦ;	Λωποδύταις	δὲ αὐτὰ καὶ κακούργοις παρασκευάζονται
[3, 2]	τέσσαρας βασιλεῖς τοὺς αἰχμαλωτεύσαντας τὸν	Λώτ.	Μόνην εὑρίσκομεν τὴν Ἐσθὴρ δικαίως

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 18/12/2009