HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

Clément d'Alexandrie, Les Stromates, livre I

Liste des contextes (ordre alphabétique inverse)


η  =  395 formes différentes pour 1522 occurrences

α   β   γ   δ   ε   ζ   η   θ   ι   κ   λ   μ   ν   ξ   ο   π   ρ   ς   τ   υ   φ   χ   ψ   ω   

Livre, Chap.
[1, 21]   ὀκτώ, Ἀρταξέρξης τεσσαράκοντα δύο, Ὦχος  ηʹ   Ἀρσὴς τρία. συνάγεται ἐπὶ τὸ
[1, 21]   βʹ Δομιτιανὸς ἔτη ιεʹ μῆνας  ηʹ   ἡμέρας εʹ Νέρβας ἔτος αʹ
[1, 21]   τοῦτον Κλαύδιος ἔτη ιγʹ μῆνας  ηʹ   ἡμέρας κηʹ Νέρων ἔτη ιγʹ
[1, 21]   καὶ Οὐιτελλίου μησὶ ιζʹ ἡμέραις  ηʹ   καὶ οὕτω γίνεται ἔτη τρία
[1, 23]   ἡμῖν τίς ς´ ἀπέστειλεν κριτὴν     ´πιστάτην ἐνταῦθα; μὴ κτενεῖς δέ
[1, 24]   καταστρέψασθαι (τὸ δὲ πρὸς κακὸν     ἀγαθὸν τὴν νίκην ποιεῖσθαι τῷ
[1, 17]   κλέπτου δοθεῖσα, εἴτ´ οὖν δύναμις     ἄγγελος μαθών τι τῆς ἀληθείας
[1, 26]   πρὸς τοῦ κυρίου οὐδὲν ἄλλο     ἀγέλη τις ἀνθρώπων ἐστίν,
[1, 19]   πάνυ κρείσσων» φησὶ φίλος ἐγγὺς     ἀδελφὸς μακρὰν οἰκῶν· ὃς δὲ
[1, 24]   ἐπιτελεῖν πείθοντας βιαζομένους     ἀδικοῦντας ἐν τῷ ἀμύνασθαι
[1, 24]   ποιοῦντας, οἷς ἐμπεριέχεται ψευδομένους     ἀληθεύοντας, καὶ τούτων ἅμα
[1, 20]   ἤτοι ἐλλείπειν τῷ καθόλου λόγῳ     ἀναιρεῖσθαι τὴν ἀλήθειαν, ἐπεὶ καὶ
[1, 20]   τοῦ σὺν αἰτίῳ αἴτιον ὑπάρχειν     ἀπὸ τοῦ ἑτέρῳ συνελθὸν αἴτιον
[1, 7]   τῷ πίονι φυεῖσιν ἤτοι ξηρανθέντα     ἀποτιλθέντα. καὶ δὴ κἀνταῦθα χρησιμεύει
[1, 16]   καὶ Διονυσιακαὶ θέαι, μεταγενεστέρου Μωυσέως  {ἢ}   αὐτίκα μάλα. φασὶ δὲ καὶ
[1, 24]   ὑπάρξει πάντα ἐπιτελεῖν πείθοντας     βιαζομένους ἀδικοῦντας ἐν τῷ
[1, 8]   ὅμως κλαπέντες γοητευθέντες     βιασθέντες καὶ εἰκῆ πιστεύσαντες.
[1, 21]   Κεφαλληνίᾳ Τελμησσὸν ἐν Καρίᾳ     Γαλεὸν ἐν Σικελίᾳ; εἶεν δ´
[1, 13]   καὶ ὅλῃ τῇ ἀληθείᾳ ὁμολογοῦντα·     γὰρ ὡς μέλος ὡς
[1, 8]   στέρονται δὲ ὅμως κλαπέντες     γοητευθέντες βιασθέντες καὶ εἰκῆ
[1, 24]   ἐκ τριῶν, διὰ λόγου     δι´ ἔργων καὶ δι´
[1, 24]   δὲ τούτων ἕκαστον ἐκ τριῶν,     διὰ λόγου δι´ ἔργων
[1, 20]   σωφροσύνην, ἐν τούτοις δὲ ἀνδρείαν     δικαιοσύνην. ἀνὰ τὸν αὐτὸν οὖν
[1, 28]   καὶ εἰλικρινῶς τοῦ ὑποκειμένου δεικτική,     δύναμις περὶ τὰ τῶν πραγμάτων
[1, 21]   Ἡρακλειδῶν κάθοδον ἔτη ἑκατὸν εἴκοσι     ἑκατὸν ὀγδοήκοντα. ἀπὸ τούτου ἐπὶ
[1, 11]   ἐν τῷ πλούτῳ αὐτοῦ, ἀλλ´     ἐν τούτῳ καυχάσθω καυχώμενος,
[1, 19]   οὐκ ἐπ´ ἄλλων τινῶν, ἀλλ´     ἐπὶ τῶν ἄρτῳ καὶ ὕδατι
[1, 19]   τὸ θεῖον, εἰ ἄρα ψηλαφήσειαν     εὕροιεν {ἄν} καίτοι οὐ μακρὰν
[1, 21]   τῆς Ἰλίου ἁλώσεως πρεσβύτερον φερόμενον     Θεοκλύμενον ἐν Κεφαλληνίᾳ Τελμησσὸν
[1, 28]   ἐντολὴν κυροῦσαν εἰς πολιτείαν ὀρθὴν     θεσπίζουσαν ὡς προφητείαν. ἀνδρῶν δὲ
[1, 15]   Φρὺξ ἦν καὶ Ὀρφεὺς Ὀδρύσης     Θρᾷξ; Ὅμηρον γὰρ οἱ πλεῖστοι
[1, 1]   ὕες γοῦν βορβόρῳ ἥδονται» μᾶλλον     καθαρῷ ὕδατι. διὰ τοῦτο» φησὶν
[1, 1]   ἀνάγκης βοηθοῦ ἤτοι τοῦ συγγραψαμένου     καὶ ἄλλου του εἰς τὸ
[1, 24]   ὠφέληνται. τύπου δὲ ἕνεκεν ἑνὸς     καὶ δευτέρου ἐπιμνησθήσομαι παραδείγματος στρατηγικοῦ.
[1, 24]   διὰ λόγου δι´ ἔργων     καὶ δι´ ἀμφοτέρων ἅμα τούτων.
[1, 21]   κοινωνίᾳ διαλέκτων δύο τριῶν     καὶ πλειόνων γίνονται. διάλεκτος δέ
[1, 24]   ἐμπεριέχεται ψευδομένους ἀληθεύοντας,     καὶ τούτων ἅμα τισὶ χρωμένους
[1, 6]   εἴσεται, εἰ ἀγαθὴ πρὸς καρποφορίαν     κακὴ ἄμπελος, καὶ
[1, 21]   αὐτῶν φασι Φαρμουθὶ γεγενῆσθαι κδʹ     κεʹ Ἔτι δὲ κἀκεῖνα τῇ
[1, 8]   στέρονται ἄνθρωποι, στέρονται δὲ ὅμως     κλαπέντες γοητευθέντες βιασθέντες
[1, 21]   τόπου ἐμφαίνουσα, λέξις ἴδιον     κοινὸν ἔθνους ἐπιφαίνουσα χαρακτῆρα. φασὶ
[1, 21]   λέξις ἴδιον χαρακτῆρα τόπου ἐμφαίνουσα,     λέξις ἴδιον κοινὸν ἔθνους
[1, 1]   δὲ δοκιμάσαι καὶ ἤτοι ἑλέσθαι     μή, κρίσις δὲ ἐν
[1, 21]   ἀπὸ Ἰνάχου γενεαὶ μὲν εἴκοσι     μιᾷ πλείους διαριθμοῦνται, ἔτη δέ,
[1, 15]   ἐφάψασθαι τοῦ βελτίστου δυνατὸν ἄλλως     μόνῳ τῷ νῷ. Φιλοσοφία τοίνυν
[1, 22]   γράφει· τί γάρ ἐστι Πλάτων     Μωυσῆς ἀττικίζων; οὗτος Μωυσῆς
[1, 19]   τὴν ἐμὴν δόξαν οὐκ ἄλλοι     οἱ πεφιλοσοφηκότες ὀρθῶς. ὧν δὴ
[1, 14]   ἑξῆς τὸ πάντες ἄνθρωποι κακοὶ»     οἱ πλεῖστοι τῶν ἀνθρώπων κακοὶ»
[1, 11]   κατὰ ἀλήθειαν λεγόμενα πότερον δοκεῖ     ὄντως ἔχεται τῆς ἀληθείας. παιδεία
[1, 29]   αὐτῶν, εἰ ἄρα ἔστι ταῦτα     οὐκ ἔστιν« ὁμοίως δὲ καὶ
[1, 9]   φησί, τοῦ λόγου τοῦ θεοῦ.     οὐχὶ καὶ κύριος λόγῳ
[1, 17]   κυρίου, ἀλλ´ ἦλθε, φασί, κλαπεῖσα     παρὰ κλέπτου δοθεῖσα, εἴτ´ οὖν
[1, 24]   ταῦτα δὲ ὑπάρξει πάντα ἐπιτελεῖν     πείθοντας βιαζομένους ἀδικοῦντας
[1, 6]   τοῦ χειμῶνος ἀπειλὴν τὴν τροφήν,     πορεύθητι πρὸς τὴν μέλισσαν καὶ
[1, 5]   οὐκ ἠδυνήθη δέ· ποσάκις δὲ     ποῦ; δίς, διά τε προφητῶν
[1, 24]   ἀδικοῦντας ἐν τῷ ἀμύνασθαι     τὰ δίκαια ποιοῦντας, οἷς ἐμπεριέχεται
[1, 6]   ἄμπελος, καὶ ἱππικὸς ἄθυμον     ταχὺν διακρινεῖ ῥᾳδίως. τὸ δ´
[1, 21]   φερόμενον Θεοκλύμενον ἐν Κεφαλληνίᾳ     Τελμησσὸν ἐν Καρίᾳ Γαλεὸν
[1, 7]   Στωϊκὴν λέγω οὐδὲ τὴν Πλατωνικὴν     τὴν Ἐπικούρειόν τε καὶ Ἀριστοτελικήν,
[1, 1]   αὐτάς. πότερον δ´ οὐδ´ ὅλως     τισὶ καταλειπτέον συγγράμματα; καὶ εἰ
[1, 1]   τὸ ἕτερον, ἤτοι τοῖς σπουδαίοις     τοῖς μή; γελοῖον μεντἂν εἴη
[1, 21]   τὰ κατὰ τὴν Ὀδυσσέως πλάνην,     τὸν Ἀθήνησιν Ὀνομάκριτον τὸν
[1, 21]   πλάνην, τὸν Ἀθήνησιν Ὀνομάκριτον     τὸν Ἀμφιάρεων τὸν σὺν τοῖς
[1, 5]   τοῖς Ἕλλησιν ἐδόθη τότε πρὶν     τὸν κύριον καλέσαι καὶ τοὺς
[1, 17]   εἶναι κλοπῆς τὸν μὴ φυλάξαντα     τὸν μὴ κωλύσαντα, ὡς τοῦ
[1, 21]   πολλαὶ ἐπὶ κοινωνίᾳ διαλέκτων δύο     τριῶν καὶ πλειόνων γίνονται.
[1, 15]   καὶ λέγειν, εἴ γε Τυρρηνὸς     Τύριος Πυθαγόρας ἐδείκνυτο, Ἀντισθένης
[1, 14]   ἦν, ὡς δὲ Νεάνθης. Σύριος     Τύριος, ὥστε εἶναι κατὰ τοὺς
[1, 8]   τοιοῦτος» φησίν, ὁποῖος οὐδενὶ ἄλλῳ     τῷ λόγῳ πείθεσθαι, ὃς ἄν
[1, 21]   δὲ καὶ ὑπὸ δαιμόνων κινηθέντες     ὑδάτων καὶ θυμιαμάτων καὶ ἀέρος
[1, 8]   οἱ ἤτοι ὑφ´ ἡδονῆς κηληθέντες     ὑπὸ φόβου δείσαντες· πᾶσαι δὲ
[1, 24]   τὰ δίκαια ποιοῦντας, οἷς ἐμπεριέχεται     ψευδομένους ἀληθεύοντας, καὶ
[1, 13]   ὡς μέρος ὡς εἶδος     ὡς γένος εἰς ἓν συνάπτεται.
[1, 13]   ὡς μέλος ὡς μέρος     ὡς εἶδος ὡς γένος
[1, 28]   βούλησιν, ὡς σημεῖον ἐμφαίνουσαν     ὡς ἐντολὴν κυροῦσαν εἰς πολιτείαν
[1, 1]   ἤτοι ὡς εὐεργὸς σπεύδων ἀπολαβεῖν     ὡς κακοεργὸς τὴν ἀμοιβὴν περιιστάμενος,
[1, 13]   ὁμολογοῦντα· γὰρ ὡς μέλος     ὡς μέρος ὡς εἶδος
[1, 28]   καὶ τοῦ νόμου τὴν βούλησιν,     ὡς σημεῖον ἐμφαίνουσαν ὡς
[1, 22]   ἐπὶ βασιλέως Πτολεμαίου τοῦ Λάγου     ὥς τινες ἐπὶ τοῦ Φιλαδέλφου
[1, 10]   χρῆσις ἀστεία τέρπειν μᾶλλον     ὠφελεῖν τοὺς ἀκούοντας δυναμένη. Μούσας
[1, 17]   τέλος ὑγιεινόν, κἂν νοσοποιὸς     αἰτία. μέγιστον γοῦν τῆς θείας
[1, 15]   Ἑλλάς, {ἔφη, Κέβης,     δ´ ὅς, ἐν εἰσι
[1, 5]   καλὰ ἀναφέροντος, ἐάν τε Ἑλληνικὰ     ἐάν τε ἡμέτερα. πάντων μὲν
[1, 11]   ἵνα πίστις ἡμῶν μὴ     ἐν σοφίᾳ ἀνθρώπων, ἀλλ´ ἐν
[1, 1]   τὰ μυστήρια μυστικῶς παραδίδοται, ἵνα     ἐν στόματι λαλοῦντος καὶ
[1, 17]   ἐπὶ τέλος ὑγιεινόν, κἂν νοσοποιὸς     αἰτία. μέγιστον γοῦν τῆς
[1, 20]   ἔχει ἀληθῶς ἔχει, κἂν χρυσίον     κἂν ἄργυρος κἂν λόγος κἂν
[1, 11]   δὲ νήπιος, κἂν κληρονόμος  ᾖ,   οὐδὲν δούλου διαφέρει ἄχρι τῆς
[1, 19]   Πλάτωνος τὸ σύγγραμμα, μὴ οὐκ     τοῦτο φιλοσοφεῖν» λέγει, περὶ τὰς
[1, 5]   αὐτῇ ὡς ἄν σοι ἀρεστὸν  ᾖ»   φησί. δηλῶν ὅτι ἀσπάζομαι μὲν
[1, 11]   καὶ τύφου ἐμπίπλησιν, οἰκοδομεῖ δὲ     ἀγάπη, μὴ περὶ τὴν οἴησιν,
[1, 11]   διὰ τοῦτο προσεύχομαι, φησίν, ἵνα     ἀγάπη ὑμῶν ἔτι μᾶλλον καὶ
[1, 6]   μάθησιν πίστις ἐμποιεῖ. εἰ δ´     ἄγνοια ἀπαιδευσία τε ἅμα καὶ
[1, 23]   ἀποβησόμενον ἄπωθεν ἑστῶσα τοῦ παιδὸς     ἀδελφή. ἐνταῦθα θυγάτηρ τοῦ
[1, 23]   κατοικτείρασα ἐζήτει τροφόν. ἐνταῦθα προσδραμοῦσα     ἀδελφὴ τοῦ παιδὸς ἔχειν ἔφασκεν
[1, 16]   αὐτὴν Βόσπορος αὐτοσχέδιον. Μήδειά τε     Αἰήτου Κολχὶς πρώτη βαφὴν
[1, 23]   κρείττονες ἡττόνων (καὶ τοῦ πολέμου     αἰτία δικαία· ἱκέται διὰ λιμὸν
[1, 18]   τῷ οὐκ ἐμώρανεν» ἵνα μὴ     αἰτία τῆς σκληροκαρδίας αὐτοῖς παρὰ
[1, 17]   κωλῦσαι δύναμις ἦν, τούτῳ καὶ     αἰτία τοῦ συμβαίνοντος προσάπτεται. φαμὲν
[1, 21]   ἀρχὴν τοῦ ἑπομένου βασιλεύοντος Ἰωακεὶμ     αἰχμαλωσία εἰς Βαβυλῶνα γίνεται ὑπὸ
[1, 21]   καὶ τεσσαρακοστῆς ὀλυμπιάδος, καὶ ἔμεινεν     αἰχμαλωσία ἐπὶ ἔτη ἑβδομήκοντα καταλήξασα
[1, 21]   λαὸν πάντα μετοικίζει (καὶ γίνεται     αἰχμαλωσία ἐπὶ ἔτη ἑβδομήκοντα) πλὴν
[1, 20]   καὶ ὄψις συμβάλλεται καὶ     ἀκοὴ καὶ φωνὴ πρὸς
[1, 7]   ἑρμηνεύει. ἕτερον στοχασμὸς ἀληθείας, ἕτερον     ἀλήθεια, ἄλλο ὁμοίωσις, ἄλλο αὐτὸ
[1, 11]   δυνάμει δὲ» εἶπεν· μόνη γὰρ     ἀλήθεια δυνατή. καὶ πάλιν· εἴ
[1, 7]   τις περὶ ἀληθείας λέγει, ἄλλως     ἀλήθεια ἑαυτὴν ἑρμηνεύει. ἕτερον στοχασμὸς
[1, 8]   δυνάμεως· οὐδαμοῦ δ´ ἐν τούτοις     ἀλήθεια. εἰκότως τοίνυν γενναῖος
[1, 1]   παραλαμβάνειν δηλωθήσεται τὸ κεκαλυμμένον ὡς     ἀλήθεια, καὶ τὸ τοῖς πολλοῖς
[1, 11]   δεῖ γνῶναι· οὐ γάρ ποτε     ἀλήθεια οἴησις, ἀλλ´ μὲν
[1, 13]   δὲ πλέον δυνατωτέρα τοῦ αἰῶνος     ἀλήθεια συναγαγεῖν τὰ οἰκεῖα σπέρματα,
[1, 5]   κύριος αὐτὸς εἶπεν ἐγώ εἰμι     ἀλήθεια» τήν τε αὖ προπαιδείαν
[1, 25]   ἐστὶ χρηστὴ δόξα, χρηστὴ δὲ     ἀληθής, ἀληθὴς δὲ τὸ
[1, 28]   δὲ φιλοσοφίᾳ οὖσα τῇ ἀληθεῖ     ἀληθὴς διαλεκτικὴ ἐπισκοποῦσα τὰ πράγματα
[1, 26]   ἀγέλης. εἰ δὲ ποίμνη     ἀλληγορουμένη πρὸς τοῦ κυρίου οὐδὲν
[1, 21]   θυσία ἀρθεῖσα καὶ     ἁμαρτία ἐρημώσεως δοθεῖσα, καὶ
[1, 6]   ἀγαθὴ πρὸς καρποφορίαν κακὴ     ἄμπελος, καὶ ἱππικὸς ἄθυμον
[1, 26]   ὁμολογοῦνται τὴν ἀλήθειαν. τίς τοίνυν     ἀπιστία τῶν Ἑλλήνων; μή πῃ
[1, 21]   δὲ τῷ κατὰ Ματθαῖον εὐαγγελίῳ     ἀπὸ Ἀβραὰμ γενεαλογία μέχρι Μαρίας
[1, 14]   ἀπὸ Πυθαγόρου, Ἰωνικὴ δὲ     ἀπὸ Θαλοῦ, Ἐλεατικὴ δὲ
[1, 14]   ἀπὸ Θαλοῦ, Ἐλεατικὴ δὲ     ἀπὸ Ξενοφάνους. Πυθαγόρας μὲν οὖν
[1, 14]   τε καὶ Κράντωρ, εἰς οὓς     ἀπὸ Πλάτωνος κατέληξεν ἀρχαία Ἀκαδημία.
[1, 14]   περὶ οὓς διέτριψαν, Ἰταλικὴ μὲν     ἀπὸ Πυθαγόρου, Ἰωνικὴ δὲ
[1, 21]   γῆν ἀναζεύγνυσι· δι´ ὃν γίνεται     ἀπολύτρωσις τοῦ λαοῦ καὶ
[1, 20]   σκοποῖμεν, μία κατὰ δύναμίν ἐστιν     ἀρετή, ταύτην δὲ συμβέβηκεν τούτοις
[1, 24]   καὶ τραχείας ὁδοῦ (τοιαύτη γὰρ     ἀρετὴ τοῦ στρατηγικοῦ) ἐπιθέμενος αὐτοῖς.
[1, 21]   ὅρασις στήσεται, θυσία     ἀρθεῖσα καὶ ἁμαρτία ἐρημώσεως
[1, 21]   κατὰ δὲ Λυγκέα τῆς Κόρης     ἁρπαγὴ καὶ τοῦ ἐν
[1, 21]   Φόρβαντα Ἀκταῖος, ἀφ´ οὗ Ἀκταία     Ἀττική. κατὰ δὲ Τριόπαν Προμηθεὺς
[1, 21]   τοῦ Χαναάν. ἕπεται τούτοις     βασιλεία Ἰωρὰμ τοῦ υἱοῦ Ἰωσαφὰτ
[1, 11]   γράφει. οὐ γὰρ ἐν λόγῳ     βασιλεία τοῦ θεοῦ, οὐ τῷ
[1, 24]   δὲ πολιτική, σύμπαντα δὲ     βασιλική. βασιλεὺς τοίνυν ἐστὶν
[1, 23]   εἶτα τίθεται τῷ παιδίῳ ὄνομα     βασιλὶς Μωυσῆν ἐτύμως διὰ τὸ
[1, 11]   ἐν τῇ πίστει, πειθὼ δὲ     βεβαίωσις τῆς πίστεως· βλέπετε μή
[1, 7]   ποιμενικὴ μόνη, ἀλλὰ καὶ     βουκολικὴ ἱπποτροφική τε καὶ κυνοτροφικὴ
[1, 11]   οὐ κατὰ Χριστὸν» φερομένων ἡμῶν.     γὰρ ἀκόλουθος Χριστῷ διδασκαλία καὶ
[1, 11]   κατὰ τὴν παράδοσιν τῶν ἀνθρώπων·     γὰρ κατὰ τὴν θείαν παράδοσιν
[1, 18]   πρόληψις τῆς οἰήσεως ἀναπείθει ἀπιστεῖν·     γὰρ παρουσία τοῦ σωτῆρος οὐ
[1, 1]   πλειόνων ἡμῖν ἐργατῶν εὐπορία γένηται.     γεωργία δὲ διττή· μὲν
[1, 3]   ἀσθενεῖ καὶ διαρρεῖ, μόνη δὲ     γλῶσσα ὑπολείπεται. παγκάλως Ἀθηναῖος
[1, 1]   ἐπιλανθάνου. εἰ δὲ μὴ πάντων     γνῶσις, ὄνος λύρας, φασιν
[1, 2]   ἀλήθειαν μνηστεύεται, δι´ ἧς ἐξηκολούθηκεν     γνῶσις, οὐ κατὰ προηγούμενον λόγον
[1, 9]   τοῖς προβαλλομένοις σοι. τίς οὖν     γνῶσις τοῦ ἀποκρίνασθαι; ἥτις καὶ
[1, 2]   ὅτι καὶ τελειοτάτη ἀπόδειξις εὑρίσκεται     γνῶσις τῶν κατεγνωσμένων. πολλὰ δ´
[1, 20]   τὰ δ´ ἐλάσσονα προσφέρεται δύναμιν.     γοῦν σαφήνεια συνεργεῖ πρὸς τὴν
[1, 17]   κλέπται, ἀλλὰ διάκονοι. φησὶ γοῦν     γραφή· ἀπέστειλεν σοφία τοὺς
[1, 5]   ἐπιτηδεύοιτο. Τῶν εἰρημένων μαρτυρίαν παρέξει     γραφὴ διὰ τῶνδε· Σάρρα στεῖρα
[1, 8]   κατασπῶντες καὶ μηθὲν ὑφαίνοντες, φησὶν     γραφή, ματαιοπονίαν ἐζηλωκότες, ἣν κυβείαν
[1, 10]   ἔνι μάλιστα διὰ βραχέων ἐξήνεγκεν     γραφή, μὴ πολὺς ἐν ῥήμασι
[1, 17]   ἀλαζόνες» σοφοὺς δὲ αὐτοὺς λέγουσα     γραφὴ οὐ τοὺς ὄντως σοφοὺς
[1, 20]   Θηβαῖον Πίνδαρον. ἄντικρυς δὲ ἐξεῖπεν     γραφή· πανουργότερος ἔσται ἄκακος συνίων,
[1, 4]   ὅτι δὲ σοφίαν ὁμωνύμως καλεῖ     γραφὴ πάσαν τὴν κοσμικὴν εἴτε
[1, 7]   θέλημα γινώσκομεν. ἀνοίξατε οὖν» φησὶν     γραφή, πύλας δικαιοσύνης, ἵνα ἐν
[1, 21]   πάντες καὶ λῃσταί, ὥς φησιν     γραφή, τὰ πλεῖστα ἐκ παρατηρήσεως
[1, 1]   Πυθαγόρας ἔλεγεν. συνεξάπτει δὲ     γραφὴ τὸ ζώπυρον τῆς ψυχῆς
[1, 28]   οἰκεία χρῆσις. εἰκότως ἄρα καὶ     γραφὴ τοιούτους τινὰς ἡμᾶς διαλεκτικοὺς
[1, 23]   εὕρω ταχὺ ἐκ τῶν Ἑβραίων;     δ´ ἐπέσπευσεν κόρην. μολοῦσα δ´
[1, 21]   γὰρ τοῦ γένους ἦν Ἀχαάβ.     δὲ ἀδελφὴ Ὀζίου Ἰωσαβαία ἐξέκλεψε
[1, 8]   τὸ ὑγιαῖνον αἰεὶ ἀθάνατον μένει,     δὲ ἀπὸ τοῦ ὑγιεινοῦ τε
[1, 1]   σίδηρον χρῆσις καθαρώτερον φυλάσσει,     δὲ ἀχρηστία ἰοῦ τούτῳ γεννητική.
[1, 20]   τὰ συλλαμβανόμενα πρὸς ζήτησιν αὐτῆς,     δὲ εὕρεσις δι´ υἱοῦ. εἰ
[1, 8]   λόγων, ἤτω γοργὸς ἐν ἔργοις.  ~(Ἡ   δὲ σοφιστικὴ τέχνη, ἣν ἐζηλώκασιν
[1, 26]   τούτοις, ἥτις ἂν εἴη στρατηγική·     δὲ χρηστικὴ τοῖς θηρευθεῖσι λόγῳ
[1, 21]   ἦρξεν ἐντεῦθεν τοῦ λαοῦ διακρίνουσα     Δεββώρα ἔτη τεσσαράκοντα. τελευτησάσης δὲ
[1, 21]   Ἰούδα ἔτη τεσσαράκοντα, ὡς περιέχει     δευτέρα τῶν Βασιλειῶν, καὶ ἦν
[1, 19]   οὖν οἱ ἀνοιγόμενοι τυφλῶν ὀφθαλμοὶ»     δι´ υἱοῦ ἐπίγνωσίς ἐστι τοῦ
[1, 1]   καὶ διὰ σιτίων καὶ     διὰ λόγων λαμβάνεται. καὶ τῷ
[1, 1]   ζωὴν αἰώνιον, τροφὴ δὲ καὶ     διὰ σιτίων καὶ διὰ
[1, 29]   διαθήκην καλῶν, ἰδοὺ ἐγώ, λέγων,     διαθήκη μου μετὰ σοῦ· ἐπεὶ
[1, 20]   τὴν παράδοσιν τῆς ἀληθείας καὶ     διαλεκτικὴ πρὸς τὸ μὴ ὑποπίπτειν
[1, 28]   κατέχοντες· αὕτη γὰρ τῷ ὄντι     διαλεκτικὴ φρόνησίς ἐστι περὶ τὰ
[1, 6]   τῶν θείων καὶ ἀνθρωπίνων ἐντίθησιν     διδασκαλία. ἀλλ´ ὡς ἐν πενίᾳ
[1, 7]   δυνάμει καὶ πίστει. δωρεὰ γὰρ     διδασκαλία τῆς θεοσεβείας, χάρις δὲ
[1, 17]   οὐ κλέπται οἱ προφῆται. καὶ     διδαχὴ ἐμὴ οὐκ ἔστιν
[1, 1]   ἠγαπήθη δικαιοσύνη, εἰ πάντων     δικαιοσύνη; ἀλλὰ γὰρ τὰ μυστήρια
[1, 10]   λόγος ὡς καὶ ἔργον σωτήριον.     δικαιοσύνη γοῦν οὐ χωρὶς λόγου
[1, 1]   διὰ τί δὲ μὴ ἠγαπήθη     δικαιοσύνη, εἰ πάντων δικαιοσύνη;
[1, 21]   ἀρθεῖσα καὶ ἁμαρτία ἐρημώσεως     δοθεῖσα, καὶ δύναμις καὶ
[1, 17]   κωλύσας κύριος. ἀλλ´ οὐδ´ ἐπιβλαβὴς     δόσις ἦν, ἵνα κώλυσις
[1, 19]   ἁμαρτίας ἐστὶ μεταβάλλεσθαι, δι´ ἣν     δουλεία ἐγεγόνει. οὐ μὴν ἁπλῶς
[1, 29]   παιδικοὺς εἶναι παριστάς. θείως τοίνυν     δύναμις τῷ Ἑρμᾷ κατὰ
[1, 21]   ἁμαρτία ἐρημώσεως δοθεῖσα, καὶ     δύναμις καὶ τὸ ἅγιον συμπατηθήσεται;
[1, 27]   εἶναι καὶ ἀγαθήν. ἀμφοῖν γὰρ     δύναμις οἰκονομεῖ σωτηρίαν, μὲν
[1, 17]   εἶχεν γάρ τινα ὠφέλειαν τότε     εἰς ἀνθρώπους ἐρχομένη κλοπή, οὐ
[1, 4]   ἀναπείθουσα, συναύξει δὲ τὴν ἐπιβολὴν     εἰς ἐπιστήμην συνάσκησις. εἰκότως τοίνυν
[1, 4]   φιλοσοφίας δεδικαιωμένοις βοήθεια θησαυρίζεται καὶ     εἰς θεοσέβειαν συναίσθησις. ~(Ἦν μὲν
[1, 21]   τε Ἀμφικτύονος βασιλεία καὶ     εἰς Πελοπόννησον Δαναοῦ παρουσία καὶ
[1, 8]   διαλεκτικῆς ἐρωτητικόν, τέλος δὲ αὐτῆς     ἔκπληξις. τε αὖ θρυλουμένη
[1, 15]   φιλόσοφον ὠφελεῖσθαι γράφων· πολλὴ μὲν     Ἑλλάς, {ἔφη, Κέβης,
[1, 20]   ἐσπουδακότι ἀνθάπτεσθαι γνώσεως. χωρίζεται δὲ     Ἑλληνικὴ ἀλήθεια τῆς καθ´ ἡμᾶς,
[1, 20]   τοῦ θεοῦ, προσιοῦσα δὲ φιλοσοφία     Ἑλληνικὴ οὐ δυνατωτέραν ποιεῖ τὴν
[1, 7]   ἀληθείας ἐπιστήμονα. ~(Καταφαίνεται τοίνυν προπαιδεία     Ἑλληνικὴ σὺν καὶ αὐτῇ φιλοσοφίᾳ
[1, 16]   ἀλλ´ εἰ καὶ μὴ καταλαμβάνει     Ἑλληνικὴ φιλοσοφία τὸ μέγεθος τῆς
[1, 17]   οἱ προφῆται. καὶ διδαχὴ     ἐμὴ οὐκ ἔστιν ἐμὴ»
[1, 7]   αὐτῇ. πολλῶν τοίνυν ἀνεῳγμένων πυλῶν     ἐν δικαιοσύνῃ αὕτη ἦν ἐν
[1, 21]   ἐπὶ Ὠγύγου κατακλυσμὸς καὶ     ἐν Σικυῶνι βασιλεία, πρώτου μὲν
[1, 21]   τελευτῆς αὐτοῦ ἄλλα τεσσαράκοντα· γίνεται     ἔξοδος κατὰ Ἴναχον πρὸ τῆς
[1, 21]   ἐπὶ Φαέθοντος ἐκπύρωσις καὶ     ἐπὶ Δευκαλίωνος ἐπομβρία. κατὰ δὲ
[1, 21]   καὶ Ἰώ. κατὰ δὲ Κρότωπον     ἐπὶ Φαέθοντος ἐκπύρωσις καὶ
[1, 28]   ἐπὶ πᾶσι τὸ θεολογικὸν εἶδος,     ἐποπτεία, ἥν φησιν Πλάτων
[1, 21]   Σαμία Κολοφωνία Κυμαία     Ἐρυθραία Φυτὼ Ταραξάνδρα
[1, 6]   ἔχουσιν οἱ μύσται. ~(πολλὰ δ´     ἑτοιμότης πρὸς τὸ τὰ δέοντα
[1, 3]   ὅσοι τοὺς κενοὺς μεμελετήκασι λόγους     θεία γραφὴ παγκάλως λέγει· ἀπολῶ
[1, 21]   Ταραξάνδρα Μακέτις Θετταλὴ     Θεσπρωτίς, Κάλχας τε αὖ καὶ
[1, 21]   Φυτὼ Ταραξάνδρα Μακέτις     Θετταλὴ Θεσπρωτίς, Κάλχας τε
[1, 25]   τοῦ τε κατὰ νόμον βιοῦντος     θεωρία· ἀναγκαῖον γοῦν τὸ πολιτεύεσθαι
[1, 23]   καὶ τοῖς πολεμικοῖς τῇ φύσει     θηρευτική. ἄγει δὲ αὐτὸν ἐντεῦθεν
[1, 23]   τοῦ παιδὸς ἀδελφή. ἐνταῦθα     θυγάτηρ τοῦ βασιλέως, συχνῷ χρόνῳ
[1, 15]   ἐπ´ Ἴλιον στρατεύσας, Ἱππὼ δὲ     θυγάτηρ τοῦ Κενταύρου συνοικήσασα Αἰόλῳ
[1, 21]   ἕως πότε ὅρασις στήσεται,     θυσία ἀρθεῖσα καὶ
[1, 21]   πεντήκοντα τρία. ἐνταῦθά που καὶ     Ἰλίου κατάληψις. εἰ δὲ χρὴ
[1, 21]   ἑξήκοντα δύο ἑβδομάσιν ἡσύχασεν ἅπασα     Ἰουδαία καὶ ἐγένετο ἄνευ πολέμων,
[1, 14]   Ἰταλίας κατὰ Πυθαγόραν φιλοσοφία     Ἰταλικὴ κατεγήρασεν. Ἀναξίμανδρος δὲ Πραξιάδου
[1, 21]   καθίδρυσις Τριπτολέμου τε γεωργία καὶ     Κάδμου εἰς Θήβας παρουσία Μίνωός
[1, 21]   δύο μῆνες ἕξ, ὡς δὲ     καθ´ ἡμᾶς τῶν χρόνων ἀκρίβεια
[1, 21]   πάντα ἑξακόσια δέκα. ἀκριβέστερον δὲ     καθ´ ἡμᾶς χρονογραφία πρόεισιν, εἰ
[1, 1]   πονηροῦ. ἐγὼ δὲ ὅτι μὲν     κακία κακὴν φύσιν ἔχει καὶ
[1, 19]   ὁριστικῶς καὶ καταληπτικῶς, ὅταν καθαρὰ     καρδία γένηται. καὶ κατ´ ἔμφασιν
[1, 13]   ἔμπροσθέν μου ἐν Ἱερουσαλήμ· καὶ     καρδία μου εἶδεν πολλά, σοφίαν
[1, 21]   δειχθήσεται ἀναμφηρίστως πάσης σοφίας ἀρχαιοτάτη     κατὰ Ἑβραίους φιλοσοφία. εἴρηται μὲν
[1, 25]   ἀρχόμενοι τοῖς ἄρχουσι γίγνωνται, ὅπερ     κατὰ Μωυσέα πραγματεία διὰ σπουδῆς
[1, 14]   μὲν ἐν Μεταποντίῳ τῆς Ἰταλίας     κατὰ Πυθαγόραν φιλοσοφία Ἰταλικὴ
[1, 24]   τετάρτη δὲ πασῶν κακίστη     κατὰ τὰς ἐπιθυμίας τάττεται βασιλεία,
[1, 20]   ἄρτος ἀναγκαία πρὸς τὸ ζῆν,     κατὰ τὴν πίστιν ἀλήθεια·
[1, 20]   αὐτοτελὴς μὲν οὖν καὶ ἀπροσδεὴς     κατὰ τὸν σωτῆρα διδασκαλία, δύναμις»
[1, 21]   ἐννέα καὶ εἴκοσι. ἐπὶ πᾶσιν     Κλεοπάτρα ἐβασίλευσεν ἔτη δύο καὶ
[1, 1]   τῇ διδασκαλίᾳ, εἰ μὴ φιλόδοξος     κοινωνία τοῦ λόγου, εἰ τοῦτον
[1, 26]   τοῦ δικαίου. σύστοιχος δὲ αὐτῇ     κολαστική, τοῦ κατὰ τὰς κολάσεις
[1, 21]   Σιβυλλῶν τὸ πλῆθος, Σαμία     Κολοφωνία Κυμαία Ἐρυθραία
[1, 16]   αὐτοσχέδιον. Μήδειά τε Αἰήτου     Κολχὶς πρώτη βαφὴν τριχῶν ἐπενόησεν.
[1, 21]   εἶτα Εὔρωπος, εἶτα Τελχῖνος, καὶ     Κρητὸς ἐν Κρήτῃ. Ἀκουσίλαος γὰρ
[1, 1]   καὶ ἤτοι ἑλέσθαι μή,     κρίσις δὲ ἐν αὐτοῖς κρίνεται.
[1, 21]   πλῆθος, Σαμία Κολοφωνία     Κυμαία Ἐρυθραία Φυτὼ
[1, 20]   εἴη ἂν ἀλήθεια. μόνη δὲ     κυρία αὕτη ἀλήθεια ἀπαρεγχείρητος, ἣν
[1, 17]   ἐπιβλαβὴς δόσις ἦν, ἵνα     κώλυσις παρέλθῃ. εἰ δὲ χρὴ
[1, 21]   ἐστὶν ἀπὸ Ἰνάχου. ~(ναὶ μὴν     Λητὼ κατὰ Τιτυὸν γίνεται, Λητὼ
[1, 21]   Ἐρυθραία Φυτὼ Ταραξάνδρα     Μακέτις Θετταλὴ Θεσπρωτίς,
[1, 14]   κακὰ θηρία, γαστέρες ἀργαί· καὶ     μαρτυρία αὕτη ἐστὶν ἀληθής. ὁρᾷς
[1, 10]   πολὺς ἐν ῥήμασι γίνου» λέγουσα·     μὲν γὰρ λέξις οἷον ἐσθὴς
[1, 14]   ἔνιοι μαθητὴν Ἐπίκουρον γενέσθαι. Καὶ     μὲν διαδοχὴ τῶν παρ´ Ἕλλησι
[1, 14]   Συρίου, Πυθαγόρας ἐμαθήτευσεν. ἀλλ´     μὲν ἐν Μεταποντίῳ τῆς Ἰταλίας
[1, 1]   δὲ ἐν αὐτοῖς κρίνεται. ἀλλ´     μὲν κηρυκικὴ ἐπιστήμη ἤδη πως
[1, 16]   φιλοσοφῆσαι καὶ ποιήματα γράψαι ἱστορεῖ.     μὲν οὖν Ἑλληνικὴ φιλοσοφία, ὡς
[1, 28]   συνειδήσεως ἀγαθῆς καὶ πίστεως ἀνυποκρίτου.  ~(Ἡ   μὲν οὖν κατὰ Μωυσέα φιλοσοφία
[1, 1]   οἰκοδομὴν τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ.     μὲν οὖν τῶνδέ μοι τῶν
[1, 11]   ποτε ἀλήθεια οἴησις, ἀλλ´     μὲν ὑπόληψις τῆς γνώσεως φυσιοῖ»
[1, 5]   σοφίας κτῆσιν συνεργεῖ. ἔστι γὰρ     μὲν φιλοσοφία ἐπιτήδευσις σοφίας,
[1, 21]   πάλιν Σολομῶνος μεταγενέστερος, ἐφ´ οὗ     Μενελάου εἰς Φοινίκην ἄφιξις, ὡς
[1, 14]   οὗ μέχρι Ἡγησίνου ἤνθησεν Ἀκαδημία     μέση. εἶτα Καρνεάδης διαδέχεται Ἡγησίνουν
[1, 21]   σὺν αὐτῷ Ἀβδαδωναῖος. μετὰ τοῦτον     μήτηρ Ὀζίου Γοθολία βασιλεύει ἔτη
[1, 21]   δυναστείας τῷ δευτέρῳ καὶ τριακοστῷ     Μωυσέως κατὰ Ἄμωσιν τὸν Αἰγύπτιον
[1, 8]   δὲ τὸ ἀγώνισμα καὶ τέλος     νίκη. τὸν αὐτὸν γὰρ τρόπον
[1, 6]   τὸν οἶκον εἴη ἂν μόνον     οἰκονομία, ἀλλὰ καὶ περὶ τὴν
[1, 21]   λεγομένοις σοφοῖς προγενεστέρα ἂν εἴη     ὀλυμπιὰς πρώτη, καὶ
[1, 21]   τὸ ὑποτεταγμένον δείκνυσιν· ἕως πότε     ὅρασις στήσεται, θυσία
[1, 20]   ἀναιρεῖσθαι τὴν ἀλήθειαν, ἐπεὶ καὶ     ὄψις συμβάλλεται καὶ ἀκοὴ
[1, 6]   διιδεῖν δυνηθῇ. τροφὴ γὰρ καὶ     παίδευσις χρηστὴ σῳζομένη φύσεις
[1, 5]   μόνον τῆς κοσμικῆς φιλοσοφίας, ἰδοὺ     παιδίσκη ἐν ταῖς χερσί σου,
[1, 1]   μηδὲ ἀπομνημονευθέντα ἡμῖν (πολλὴ γὰρ     παρὰ τοῖς μακαρίοις δύναμις ἦν
[1, 12]   λέγει. ~(Ἐπεὶ δὲ μὴ κοινὴ     παράδοσις καὶ πάνδημος τῷ γε
[1, 26]   ὡς ἔπος εἰπεῖν τῷ Μωυσεῖ     πᾶσα ἀγωγὴ παιδευτικὴ μὲν τῶν
[1, 28]   οὐ γὰρ δὴ μία Μύκονος«     πᾶσα πρὸς νόησιν γραφή,
[1, 24]   ψυχῆς τῷ θυμῷ. τετάρτη δὲ     πασῶν κακίστη κατὰ τὰς
[1, 1]   κεκτημένος. ἕπεται δὲ ἐνθένδε αὐτῷ     πειθὼ ἐκ περιουσίας. καὶ τοῦτ´
[1, 8]   δὲ τὸ ἐπιχείρημα καὶ τέλος     πειθώ, οὕτω τῆς ἐριστικῆς ἀρχὴ
[1, 6]   οὐχ ἁπλῶς πίστις, ἀλλ´     περὶ τὴν μάθησιν πίστις ἐμποιεῖ.
[1, 11]   καὶ βεβαιοῖ, ἧς ἀναιρεθείσης μῦθος     περὶ τὸν σωτῆρα οἰκονομία φαίνεται,
[1, 28]   οὐρανίων ἐπαγγελλομένη, συνέπεται καὶ     {περὶ} τῶν ἀνθρωπείων περί τε
[1, 19]   φιλοσοφίας τοὺς Ἕλληνας, θείας οἰκονομίας     περίπτωσις (οὐ γὰρ ταὐτόματον ἐκθειάσει
[1, 6]   ἀλλότρια μὴ προσίεσθαι οὐχ ἁπλῶς     πίστις, ἀλλ´ περὶ τὴν
[1, 11]   τηλικούτου θανάτου ἐρρύσατο ἡμᾶς, ἵνα     πίστις ἡμῶν μὴ ἐν
[1, 7]   διδασκαλία τῆς θεοσεβείας, χάρις δὲ     πίστις. ποιοῦντες γὰρ τὸ θέλημα
[1, 10]   μήτε ἐκείνη καλὴ σκευασία τροφῆς     πλείω τῶν τρεφόντων ἔχουσα τὰ
[1, 23]   ἡμερωτάτης τῶν ἀνθρώπων ἐπιστατεῖν ἀγέλης     ποιμενικὴ καθάπερ καὶ τοῖς πολεμικοῖς
[1, 7]   καὶ τροφήν. ὡσαύτως δὲ οὐχ     ποιμενικὴ μόνη, ἀλλὰ καὶ
[1, 26]   τῆς ἀνθρώπων ἀγέλης. εἰ δὲ     ποίμνη ἀλληγορουμένη πρὸς τοῦ
[1, 24]   σοφία, τὰ ἀνθρώπεια δὲ     πολιτική, σύμπαντα δὲ βασιλική.
[1, 2]   συγκοσμεῖ τὸν τεχνίτην, καὶ ἄλλως     πολυμαθία διασυστατικὴ τυγχάνει τοῦ παρατιθεμένου
[1, 17]   ἵνα γνωρισθῇ διὰ τῆς ἐκκλησίας     πολυποίκιλος σοφία τοῦ θεοῦ, κατὰ
[1, 25]   δόξα πᾶσα (οὐ γὰρ καὶ     πονηρά) ἀλλὰ νόμος ἐστὶ χρηστὴ
[1, 5]   πολύτροπον μὲν οὖν τὴν σοφίαν     ποσάκις» ἐνδείκνυται λέξις, καὶ καθ´
[1, 1]   γραφὴ εἰς ἐπίδειξιν τετεχνασμένη ἥδε     πραγματεία, ἀλλά μοι ὑπομνήματα εἰς
[1, 21]   ἔτη τετρακόσια πεντήκοντα, ὡς δὲ     προκειμένη δείκνυσι χρονογραφία, συνάγονται ἔτη
[1, 21]   ἕτεροι, ἑκατὸν δύο, ὡς δὲ     προκειμένη δηλοῖ χρονογραφία, ἀπὸ βασιλείας
[1, 18]   καὶ πεπονθέναι τοῦτον· ὅθεν αὐτοὺς     πρόληψις τῆς οἰήσεως ἀναπείθει ἀπιστεῖν·
[1, 20]   κατὰ τὴν πίστιν ἀλήθεια·     προπαιδεία δὲ προσοψήματι ἔοικεν καὶ
[1, 18]   ἑαυτοὺς ἀπέστησαν δηλαδή. πρὸς τούτους     προφητεία λέγει· κἂν θέλητε καὶ
[1, 27]   τραχήλῳ. ὁμοίως δὲ τῷ Παύλῳ     προφητεία ὀνειδίζει τὸν λαὸν ὡς
[1, 21]   προγενεστέρα ἂν εἴη ὀλυμπιὰς     πρώτη, καὶ ὑστέρα τῶν
[1, 7]   αὐθεντικὴν εἴσοδον ζητῇς, ἀκούσῃ· αὕτη     πύλη τοῦ κυρίου, δίκαιοι εἰσελεύσονται
[1, 13]   βεβαιοῖ σαφέστερον τὰ εἰρημένα ἥδε     ῥῆσις· πάντα ἐνώπια τοῖς νοοῦσι»
[1, 21]   ἡμέραι δεκαοκτώ. μεθ´ ὃν χρόνον     Ῥωμαίων βασιλεία ἕως τῆς Κομόδου
[1, 21]   καὶ τῶν Σιβυλλῶν τὸ πλῆθος,     Σαμία Κολοφωνία Κυμαία
[1, 24]   τὰς ἐπιθυμίας τάττεται βασιλεία, ὡς     Σαρδαναπάλλου καὶ τῶν τὸ τέλος
[1, 5]   Ἀβραὰμ δὲ γυνή. μὴ τίκτουσα     Σάρρα τὴν ἑαυτῆς παιδίσκην ὀνόματι
[1, 15]   ναὶ μὴν καὶ περὶ αὑτοῦ  {ᾑ}   σεμνυνόμενός φησί που ἐπὶ τῇ
[1, 21]   γε μόνος οὗτος, ἀλλὰ καὶ     Σίβυλλα Ὀρφέως παλαιοτέρα· λέγονται γὰρ
[1, 4]   ὡς θεόθεν τεχνικὴ καὶ     σοφὴ ἐπίνοια, σαφὲς ἔσται παραθεμένοις
[1, 5]   μὲν φιλοσοφία ἐπιτήδευσις σοφίας,     σοφία δὲ ἐπιστήμη θείων καὶ
[1, 1]   τοὺς κατηχήσαντάς φαμεν, κοινωνικὸν δὲ     σοφία καὶ φιλάνθρωπον. λέγει γοῦν
[1, 24]   τάττουσά ἐστι, τὰ μὲν θεῖα     σοφία, τὰ ἀνθρώπεια δὲ
[1, 5]   τῶν τούτων αἰτίων. κυρία τοίνυν     σοφία τῆς φιλοσοφίας ὡς ἐκείνη
[1, 5]   εἰς παιδοποιίαν ἐπιτρέπει τῷ Ἀβραάμ.     σοφία τοίνυν τῷ πιστῷ
[1, 19]   ἐνδεέσι φρενῶν παρακελεύομαι λέγουσα, φησὶν     σοφία, τοῖς ἀμφὶ τὰς αἱρέσεις
[1, 11]   γάγγραινα νομὴν ἕξει. ~(Αὕτη οὖν     σοφία τοῦ κόσμου μωρία παρὰ
[1, 17]   φησὶ γοῦν γραφή· ἀπέστειλεν     σοφία τοὺς ἑαυτῆς δούλους, συγκαλοῦσα
[1, 10]   σοφία δὲ ὁμωνύμως τῇ ἀληθείᾳ     σοφιστικὴ λέγεται τέχνη. ἐμοὶ δὲ
[1, 11]   εἰληφὸς δωρεάν. τελείων δέ ἐστιν     στερεὰ τροφή, τῶν διὰ τὴν
[1, 8]   ἐφ´ σεμνύνονται οἷς φίλη     στωμύλος αὕτη κακοτεχνία, εἴτε Ἕλληνες
[1, 1]   τούτῳ γεννητική. συνελόντι γὰρ φάναι     συγγυμνασία ἕξιν ἐμποιεῖ ὑγιεινὴν καὶ
[1, 4]   ἀντιλαμβάνονται. εὑρετικὸν γὰρ καὶ ἐπινοητικὸν     συναίσθησις ἐπιβάλλειν πιθανῶς ἀναπείθουσα, συναύξει
[1, 2]   ἀποδεικτικὴν ἐκπορίζεσθαι. ναὶ μὴν καὶ     συναφὴ τῶν δογμάτων διὰ τῆς
[1, 1]   ἀκριβῆ αἵρεσίν τε καὶ φυγὴν     συνείδησις, θεμέλιος δὲ αὐτῆς βέβαιος
[1, 19]   εἴτε κατὰ συντυχίαν, οὐκ ἀπρονόητος     συντυχία· εἴτ´ αὖ φυσικὴν ἔννοιαν
[1, 3]   ἔνεστι νόος. τοῦτό που αἰνίσσεται     σωτήριος ἐκείνη φωνή· αἱ ἀλώπεκες
[1, 21]   Κυμαία Ἐρυθραία Φυτὼ     Ταραξάνδρα Μακέτις Θετταλὴ
[1, 24]   γὰρ τῇ ἀρετῇ χρωμένη φρόνησις     τάττουσά ἐστι, τὰ μὲν θεῖα
[1, 23]   ποταμὸν ἐς βαθύρροον. ἐνταῦθα μήτηρ     τεκοῦς´ ἔκρυπτέ με τρεῖς μῆνας,
[1, 24]   ἀγαθὰ καὶ τὰ ἐκτὸς καὶ     τελεία εὐδαιμονία χορηγεῖται· αἰτεῖσθε γάρ«
[1, 10]   ἡδύσματα μήτε λόγου χρῆσις ἀστεία     τέρπειν μᾶλλον ὠφελεῖν τοὺς
[1, 4]   λογισμῷ ἐπινενοημέναι, καὶ ὡς θεόθεν     τεχνικὴ καὶ σοφὴ ἐπίνοια,
[1, 5]   σοφισταῖς τηρήσαις. μία μὲν οὖν     τῆς ἀληθείας ὁδός, ἀλλ´ εἰς
[1, 2]   ἄχρηστος εἴη φιλοσοφία, εἰ εὔχρηστος     τῆς ἀχρηστίας βεβαίωσις, εὔχρηστος· ἔπειτα
[1, 19]   υἱοῦ ἐπίγνωσίς ἐστι τοῦ πατρός,     τῆς περιφράσεως τῆς Ἑλληνικῆς κατάληψις,
[1, 1]   γλαφυρὸν τῆς θεωρίας. αὐτίκα καὶ     τῆς χρηστομαθίας περιουσία οἷον ἥδυσμά
[1, 25]   δὲ ἀληθής, ἀληθὴς δὲ     τὸ ὂν εὑρίσκουσα καὶ τούτου
[1, 1]   τῇ διανοίᾳ, ἐπεὶ μὴ ῥᾴδιος     τοιάδε διακονία τοῖς μὴ δεδοκιμασμένοις.
[1, 1]   τὴν μακαρίαν παράδοσιν ἀδιάδραστον φυλάττειν     τοιάδε ὑποτύπωσις· ἀνδρὸς δὲ φιλοῦντος
[1, 2]   τὴν ἀλήθειαν συνίστησιν. ἀξιόπιστος δὲ     τοιαύτη ψυχαγωγία, δι´ ἧς κεκαλυμμένην
[1, 21]   τῆς Κόρης ἁρπαγὴ καὶ     τοῦ ἐν Ἐλευσῖνι τεμένους καθίδρυσις
[1, 4]   εἰς τὸν αἰῶνα, φησιν     τοῦ Ἰησοῦ σοφία. ἐὰν γὰρ
[1, 7]   ἀποτιλθέντα. καὶ δὴ κἀνταῦθα χρησιμεύει     τοῦ σπόρου παραβολή, ἣν
[1, 6]   νῷ τὰ νοητά. τριττὴ δὲ     τούτων φύσις, ἔν τε ποσοῖς
[1, 8]   μὴ δοκεῖν χρὴ δοκεῖν,     τραγῳδία λέγει. τοιοῦτοι δὲ οἱ
[1, 21]   καὶ ἐν Μεγάροις, οὗ μέμνηται     τραγῳδία. τί μοι Τήλεμον καταλέγειν,
[1, 29]   παριστάς. θείως τοίνυν δύναμις     τῷ Ἑρμᾷ κατὰ ἀποκάλυψιν λαλοῦσα
[1, 5]   τῷ Ἀβραάμ. σοφία τοίνυν     τῷ πιστῷ σύνοικος (πιστὸς δὲ
[1, 22]   Ἑβραίων τῶν ἡμετέρων πολιτῶν καὶ     τῶν γεγονότων ἁπάντων αὐτοῖς ἐπιφάνεια
[1, 1]   εἰ μὲν τὸ πρότερον, τίς     τῶν γραμμάτων χρεία; εἰ δὲ
[1, 21]   δὲ ἐπὶ Δαρείου τῆς ὑποσχέσεως     τῶν ἐγκαινίων ἄγεται ἑορτή, καθὼς
[1, 15]   τῶν Ἐφεσίων λεγομένων γραμμάτων καὶ     τῶν κατὰ μουσικὴν εὕρεσις ῥυθμῶν
[1, 21]   δύο καὶ εἴκοσι, μεθ´ ἣν     τῶν Κλεοπάτρας παίδων βασιλεία ἡμερῶν
[1, 21]   βασιλεῖ Μεσοποταμίας ἔτεσιν ὀκτώ, ὡς     τῶν Κριτῶν ἱστορεῖ βίβλος· δεηθέντες
[1, 16]   μὴν ὀψέ ποτε εἰς Ἕλληνας     τῶν λόγων παρῆλθε διδασκαλία τε
[1, 12]   παραγγέλλων. ἀλλ´ ἔστι τῷ ὄντι     τῶν ὑπομνημάτων ὑποτύπωσις ὅσα διασποράδην
[1, 10]   τὸ εὖ ποιεῖν ἀφέλωμεν, οὕτως     ὑπακοὴ καὶ πίστις ἀναιρεῖται μήτε
[1, 13]   ἓν συνάπτεται. ἤδη δὲ καὶ     ὑπάτη ἐναντία τῇ νεάτῃ οὖσα,
[1, 21]   εἰς Πελοπόννησον Δαναοῦ παρουσία καὶ     ὑπὸ Δαρδάνου τῆς Δαρδανίας κτίσις,
[1, 5]   Ἑβραίους εἰς Χριστόν. προπαρασκευάζει τοίνυν     φιλοσοφία προοδοποιοῦσα τὸν ὑπὸ Χριστοῦ
[1, 20]   σὺν τοῖς ἄλλοις) οὕτω καὶ     φιλοσοφία πρὸς κατάληψιν τῆς ἀληθείας,
[1, 20]   καθ´ ἑαυτὴν ἐδικαίου ποτὲ καὶ     φιλοσοφία τοὺς Ἕλληνας, οὐκ εἰς
[1, 8]   ἀλλ´ οὐ τοῦτο τἀκριβέστατον, ἀλλ´     φύσις καὶ τοὐρθόν· ὃς δὲ
[1, 7]   τῆς αὐτῆς δὲ γεωργίας καὶ     φυτουργία, ἐργάζεσθαι ὅσα εἰς αὐτά
[1, 21]   Κολοφωνία Κυμαία Ἐρυθραία     Φυτὼ Ταραξάνδρα Μακέτις
[1, 20]   συμβάλλεται καὶ ἀκοὴ καὶ     φωνὴ πρὸς ἀλήθειαν, νοῦς δὲ
[1, 21]   Κλεοφῶν Κορίνθιος, Ἱππώ τε     Χείρωνος καὶ Βοιὼ καὶ Μαντὼ
[1, 1]   μεταλαμβάνει οὐδείς. καὶ τὸν σίδηρον     χρῆσις καθαρώτερον φυλάσσει, δὲ
[1, 6]   τροφὴ γὰρ καὶ παίδευσις     χρηστὴ σῳζομένη φύσεις ἀγαθὰς ποιεῖ,
[1, 6]   τε τῶν αἰσθητῶν καὶ ἀναζωπυρεῖται     ψυχή, ἵνα δή ποτε ἀλήθειαν
[1, 28]   μετὰ τὰ φυσικὰ καλεῖ. καὶ     γε κατὰ Πλάτωνα διαλεκτική, ὥς
[1, 18]   πιστεύσαντες τῷ κηρύγματι· ἑκούσιος γὰρ     τε αἵρεσις τε τῆς
[1, 21]   Δευκαλίωνος ἐπομβρία. κατὰ δὲ Σθένελον     τε Ἀμφικτύονος βασιλεία καὶ
[1, 8]   τέλος δὲ αὐτῆς ἔκπληξις.     τε αὖ θρυλουμένη κατὰ τὰς
[1, 13]   ὅλον οἰκειότητα διαφυλάττει. οὕτως οὖν     τε βάρβαρος τε Ἑλληνικὴ
[1, 13]   οὕτως οὖν τε βάρβαρος     τε Ἑλληνικὴ φιλοσοφία τὴν ἀίδιον
[1, 18]   ἑκούσιος γὰρ τε αἵρεσις     τε τῆς ἀληθείας ἐκτροπή. ἀλλὰ
[1, 21]   φησὶν Ὅμηρος, τέκετο νεφεληγερέτα Ζεύς,     τε τῆς Εὐρώπης εἰς Κρήτην
[1, 15]   πρώτους γενέσθαι λέγουσιν, εἰς οὓς     τε τῶν Ἐφεσίων λεγομένων γραμμάτων
[1, 1]   διττή· μὲν γὰρ ἄγραφος.     δ´ ἔγγραφος. ὁποτέρως δ´ ἂν
[1, 9]   πολύμητις» δίκην τῆς βασάνου λίθου  (ἣ   δ´ ἐστὶ Λυδὴ διακρίνειν πεπιστευμένη
[1, 27]   μὲν κολάσει σωφρονίζουσα ὡς κυρία,     δὲ δι´ εὐποιίας χρηστευομένη ὡς
[1, 7]   μὲν μαθήσει καὶ ἀσκήσει περιγίνεται,     δὲ δυνάμει καὶ πίστει. δωρεὰ
[1, 26]   κυβερνώμενος. πολιτείαν γοῦν διηκόνησεν ἀγαθήν·     δέ ἐστι τροφὴ ἀνθρώπων« καλὴ
[1, 21]   Ἰωνικὴν ἀποικίαν φησὶ φέρεσθαι αὐτόν,     ἐγένετο μετὰ ἑκατὸν τεσσαράκοντα ἔτη
[1, 21]   εἴη ὀλυμπιὰς πρώτη,     καὶ ὑστέρα τῶν Ἰλιακῶν δείκνυται
[1, 21]   ὑπὸ Ἑλλήνων Δήμητρα καλεῖσθαί φησιν,     κατὰ Λυγκέα γίνεται ἑνδεκάτῃ ὕστερον
[1, 1]   γένηται. γεωργία δὲ διττή·     μὲν γὰρ ἄγραφος. δ´
[1, 27]   γὰρ δύναμις οἰκονομεῖ σωτηρίαν,     μὲν κολάσει σωφρονίζουσα ὡς κυρία,
[1, 7]   ἄλλο αὐτὸ τὸ ὄν, καὶ     μὲν μαθήσει καὶ ἀσκήσει περιγίνεται,
[1, 20]   θριγκὸς εἶναι τοῦ ἀμπελῶνος. καὶ     μὲν ὡς ἄρτος ἀναγκαία πρὸς
[1, 21]   σημεῖον, τοῦτο δέ ἐστι φωνή,     ὅταν γένηται, ἐπίσχει τοῦτο
[1, 29]   αὐτῶν· ἀνθρώποισι δ´ ἔδωκε δίκην,     πολλὸν ἀρίστη. εἴτ´ οὖν τὸν
[1, 1]   κατὰ τὴν ἐποπτικὴν θεωρίαν γνώσεως,     προβήσεται ἡμῖν κατὰ τὸν εὐκλεῆ
[1, 5]   εἶναι παιδείαν, ἐπακουσάτω τῶν ἑξῆς·     πρὸς καιρὸν λιπαίνει σὸν φάρυγγα,
[1, 15]   περὶ τῆς Ἱπποῦς ὧδέ πως·     πρῶτα μὲν τὰ θεῖα προὐμαντεύσατο
[1, 24]   κλειδοῦχος Ὀλυμπιάδος βασιλείης, Ἥρης Ἀργείης,     στέμμασι καὶ θυσάνοισι πρώτη ἐκόσμησεν
[1, 21]   τὴν Αἰγυπτίαν καὶ τὴν Ἰταλήν,     τὸ ἐν Ῥώμῃ Κάρμαλον ᾤκησεν,
[1, 15]   Κέβης, δ´ ὅς, ἐν     εἰσι πάμπαν ἀγαθοὶ ἄνδρες. πολλὰ
[1, 1]   τὸν νοῦν καὶ τὸν λόγον,     καὶ οὐ κεκώλυκεν κύριος
[1, 1]   ἀκροᾶσθαί τε καὶ ἐντυγχάνειν δίκαιος·     καὶ τὴν εὐχαριστίαν τινὲς διανείμαντες,
[1, 1]   ἀργίαν δὲ ἐφοδιάζειν οὐ καλόν·     καὶ φορτίον συνεπιτιθέναι μὲν εὔλογον,
[1, 17]   οὐ γὰρ αἱρεῖταί τις κακὸν     κακόν, τῇ δὲ περὶ αὐτὸ
[1, 7]   αὕτη ἦν ἐν Χριστῷ, ἐν     μακάριοι πάντες οἱ εἰσελθόντες καὶ
[1, 1]   τινα οὕτως εὐτυχῆ γραφὴν ἡγεῖσθαι     μηδεὶς ἀντερεῖ, ἀλλ´ ἐκείνην εὔλογον
[1, 1]   ἀντερεῖ, ἀλλ´ ἐκείνην εὔλογον νομιστέον     μηδεὶς εὐλόγως ἀντερεῖ. καὶ πρᾶξιν
[1, 8]   τὴν λογικὴν τέχνην αὐτῶν, ἐφ´     σεμνύνονται οἷς φίλη στωμύλος
[1, 28]   τῶν θείων καὶ οὐρανίων ἐπαγγελλομένη,     συνέπεται καὶ {περὶ} τῶν
[1, 25]   ἐξαπέσταλκέν με, φησὶν Μωυσῆς.     τινες ἀκολούθως δηλονότι τῇ χρηστῇ
[1, 2]   καὶ φαύλων ἔργων δημιουργὸν ὑπάρχουσαν,     τινες διαβεβλήκασιν, ἀληθείας οὖσαν εἰκόνα
[1, 9]   τὸν ἐν πείρᾳ πολλῶν γεγενημένον·     τινες καὶ τὸν ἐμπειρικὸν ἀναπλάττουσιν.
[1, 28]   πᾶσα πρὸς νόησιν γραφή,     φασιν οἱ παροιμιαζόμενοι· διαλεκτικώτερον δὲ
[1, 1]   ἑτέρως σφαλεῖεν καὶ παιδὶ μάχαιραν,     φασιν οἱ παροιμιαζόμενοι, ὀρέγοντες εὑρεθῶμεν.
[1, 1]   πάντων γνῶσις, ὄνος λύρας,     φασιν οἱ παροιμιαζόμενοι, τοῖς πολλοῖς
[1, 23]   Αἰγύπτῳ, ὡς ἂν βασιλικὸν παιδίον,     φησι Φίλων ἐν τῷ Μωυσέως
[1, 12]   καὶ νῦν ἔτι εὐλαβῶς ἔχω,     φησιν, ἔμπροσθεν τῶν χοίρων τοὺς
[1, 4]   αὐτοῦ ἐστιν εἰς τὸν αἰῶνα,     φησιν τοῦ Ἰησοῦ σοφία.
[1, 2]   Ἑβραῖοι μὲν γὰρ σημεῖα αἰτοῦσιν,     φησιν ἀπόστολος, Ἕλληνες δὲ
[1, 6]   μὴ κλαπῆναι πρὸς τῶν ἐπὶ  βλάβῃ   τῶν ἀκροωμένων κακοτεχνίαν ἠσκηκότων. παιδεία
[1, 1]   ἐπιτρέπουσιν. ἀρίστη γὰρ πρὸς τὴν  ἀκριβῆ   αἵρεσίν τε καὶ φυγὴν
[1, 6]   γὰρ ἀπὸ τῶν ἀποδείξεων λόγος  ἀκριβῆ   πίστιν ἐντίθησι τῇ ψυχῇ τοῦ
[1, 15]   ἐκεῖνον δήπουθεν γενόμενα τὸν τόπον,  ἀκριβῆ   τὴν διὰ τῶν σπλάγχνων τοῖς
[1, 21]   ἑβδομήκοντα δύο, κατὰ δὲ τὴν  ἀκριβῆ   χρονογραφίαν χίλια ὀγδοήκοντα πέντε μῆνες
[1, 27]   καὶ διψῆν ἐποίησέν σε ἐν  γῇ   ἐρήμῳ, ἵνα γνωσθῇ πάντα τὰ
[1, 21]   ἔτη ξεʹ ἐν δὲ τῇ  γῇ   τῇ ἀγαθῇ ἄλλα πέντε καὶ
[1, 1]   λόγον κρύπτεσθαι μηνύει καθάπερ ἐν  γῇ   τῇ τοῦ μανθάνοντος ψυχῇ, καὶ
[1, 21]   δὲ Λυγκέα τῆς Κόρης  ἁρπαγὴ   καὶ τοῦ ἐν Ἐλευσῖνι
[1, 1]   πιστεύεται, οὐ γράμματι. κἄν τις  λέγῃ   γεγράφθαι οὐδὲν κρυπτὸν οὐ
[1, 5]   τὴν οἰκουμένην. κἄν τις βιαζόμενος  λέγῃ·   μὴ πρόσεχε φαύλῃ γυναικί, μέλι
[1, 21]   βουληθῇ τῷ γραμματικῷ Κράτητι καὶ  λέγῃ   περὶ τὴν Ἡρακλειδῶν κάθοδον Ὅμηρον
[1, 21]   γεγόνασιν ἡλικίαν. κἄν τις ἡμῖν  λέγῃ   Φημονόην πρώτην χρησμῳδῆσαι Ἀκρισίῳ, ἀλλ´
[1, 2]   τινες διαβεβλήκασιν, ἀληθείας οὖσαν εἰκόνα  ἐναργῆ,   θείαν δωρεὰν Ἕλλησι δεδομένην, μήτε
[1, 1]   ἤδη πως ἀγγελική, ὁποτέρως ἂν  ἐνεργῇ,   διά τε τῆς χειρὸς διά
[1, 26]   εἰπεῖν τῷ Μωυσεῖ πᾶσα  ἀγωγὴ   παιδευτικὴ μὲν τῶν οἵων τε
[1, 23]   ποιητὴς ἐν τῷ ἐπιγραφομένῳ δράματι  Ἐξαγωγή«   γράφων ὧδε ἐκ προσώπου Μωυσέως·
[1, 4]   καὶ περὶ τοῦ Μαργίτου, εἰ  δὴ   αὐτοῦ, ὧδέ πως γράφει· τὸν
[1, 24]   ἐπιθυμίαις ὡς πλεῖστα χαρίζεσθαι. τοῦ  δὴ   βασιλικοῦ τοῦ τε κατ´ ἀρετὴν
[1, 1]   ἀλλ´ οἳ μὲν ὑποκριταί, καὶ  δὴ   ἐάσθωσαν· εἰ δέ τις οὐ
[1, 13]   προσέθηκα σοφίαν ἐπὶ πᾶσιν, οἳ  δὴ   ἐγένοντο ἔμπροσθέν μου ἐν Ἱερουσαλήμ·
[1, 1]   τινὲς διανείμαντες, ὡς ἔθος, αὐτὸν  δὴ   ἕκαστον τοῦ λαοῦ λαβεῖν τὴν
[1, 8]   ἰχθύσι τοῖς θαλασσίοις ἐοικότες, οἳ  δὴ   ἐν ἅλμῃ ἐκ γενετῆς τρεφόμενοι
[1, 14]   φιλοσοφίας αὐτῶν ἑπομένως λεκτέοι. ἵνα  δὴ   ἐν συγκρίσει ἀποδείξωμεν πολλαῖς γενεαῖς
[1, 21]   τὸ Λουπέρκιον καλούμενον κτίσας. Ἄξιον  δὴ   ἐνταῦθα γενομένους διερευνῆσαι καὶ τῶν
[1, 23]   πῶς ἐγένετο συμφανὲς τόδε; φεύγει  δὴ   ἐντεῦθεν καὶ ποιμαίνει πρόβατα προδιδασκόμενος
[1, 19]   βεβυσμένῃ λόγων, ἀλλ´ αὐτοῦ τἀγαθοῦ  δὴ   ἐπιστήμη καὶ τῆς ἀληθείας, ἐκείνων
[1, 20]   τὸ εὐδαιμόνως ζῆν (μὴ γὰρ  δὴ   εὐδαιμονῶμεν πρὸς τὰ ὀνόματα) ὅταν
[1, 19]   οἱ πεφιλοσοφηκότες ὀρθῶς. ὧν  δὴ   κἀγὼ κατά γε τὸ δυνατὸν
[1, 21]   τὰ ἀπὸ Κέκροπος τοῦ διφυοῦς  δὴ   καὶ αὐτόχθονος, ὥς φησι κατὰ
[1, 15]   δι´ οὓς καὶ περιετέμετο, ἵνα  δὴ   καὶ εἰς τὰ ἄδυτα κατελθὼν
[1, 1]   γεωργοὶ προαρδεύσαντες τὴν γῆν, οὕτω  δὴ   καὶ ἡμεῖς τῷ ποτίμῳ τῶν
[1, 18]   τε ἔχειν τὸν θεὸν καὶ  δὴ   καὶ πεπονθέναι τοῦτον· ὅθεν αὐτοὺς
[1, 13]   μέλλον καὶ τὸ ἐνεστός, ἀτὰρ  δὴ   καὶ τὸ παρῳχηκὸς ἀκαριαίως συνίστησι,
[1, 7]   ἤτοι ξηρανθέντα ἀποτιλθέντα. καὶ  δὴ   κἀνταῦθα χρησιμεύει τοῦ σπόρου
[1, 10]   ἔστι σοφία πονηρίας ἐπιστήμη. ταύτην  δὴ   λέγει, ἣν ἐπενόησαν τέχναι λεκτικαί
[1, 4]   τὰ ἔργα. ἔπειτα ἐπιφέρει καθολικὸν  δὴ   λόγον· καὶ παντὶ τῷ συνετῷ
[1, 28]   τε καὶ λέγειν· οὐ γὰρ  δὴ   μία Μύκονος« πᾶσα πρὸς
[1, 5]   τῆς αὐτῆς ἐκβλύζουσαι γῆς. οὐ  δὴ   μόνον ἑνός τινος δικαίου ὁδοὺς
[1, 22]   μεμελετημένον εἰς Ἑλληνικὰς ἀκοάς. οὐ  δὴ   ξένον ἐπιπνοίᾳ θεοῦ τοῦ τὴν
[1, 17]   οὖν οἱ ἐν λόγῳ, οὗτοι  δὴ   οἱ πρὸ τῆς τοῦ λόγου
[1, 1]   παραδόσεως λεγόμενος) τὰς συνήθεις {διὸ  δὴ}   παραθετέον δόξας τε καὶ φωνὰς
[1, 8]   καὶ εἰκῆ πιστεύσαντες. μὲν  δὴ   πιστεύσας ἑκὼν ἤδη παραναλίσκεται· κλέπτεται
[1, 2]   ζητηθὲν καὶ πόνῳ πορισθέν. τί  δή   ποτ´ οὖν ὧδε διατετάχθαι φίλον
[1, 6]   καὶ ἀναζωπυρεῖται ψυχή, ἵνα  δή   ποτε ἀλήθειαν διιδεῖν δυνηθῇ. τροφὴ
[1, 21]   φθάνειν ἐπιχειροῦντα τῇ ἐπιβουλῇ, οὐ  δή   που νεύματι ἀφανεῖ τῶν ἀλόγων
[1, 3]   σοφῶν, ὅτι εἰσὶ μάταιοι, σοφοὺς  δή   που τοὺς σοφιστὰς τοὺς περὶ
[1, 17]   αἰτία τοῦ συμβαίνοντος προσάπτεται. φαμὲν  δὴ   πρὸς αὐτοὺς τὸ αἴτιον ἐν
[1, 10]   ὅταν ἴδῃ σοφοὺς ἀποθνῄσκοντας. τίνας  δὴ   σοφοὺς λέγει; ἄκουσον ἐκ τῆς
[1, 21]   ἐπὶ τὸν Φαέθοντος ἐμπρησμόν,  δὴ   συμβαίνει κατὰ Κρότωπον, γενεαὶ τεσσαράκοντα
[1, 1]   δὲ οἱ πατράσιν ὅμοιοι) ἧκον  δὴ   σὺν θεῷ καὶ εἰς ἡμᾶς
[1, 1]   μᾶλλον οἱ ἀκούοντες ἐπιστραφήσονται. καὶ  δὴ   συνελόντι φάναι (ἐν πολλοῖς γὰρ
[1, 14]   οὐσίας εἰδέναι τὰ μέρη· δεῖ  δὴ   τὴν γένεσιν τοῦ κόσμου πολυπραγμονῆσαι,
[1, 27]   συνήσουσιν ἐν παντὶ ἀγαθῷ. δεῖ  δὴ   τὴν διοικοῦσαν πρόνοιαν κυρίαν τε
[1, 11]   καὶ ἡδονὴν ἐκθειάζουσαν, καὶ εἰ  δή   τις ἄλλη τὰ στοιχεῖα ἐκτετίμηκεν
[1, 19]   σαφηνίζειν; κἀν τῷ Δημοδόκῳ, εἰ  δὴ   τοῦ Πλάτωνος τὸ σύγγραμμα, μὴ
[1, 8]   καὶ δόλῳ καὶ βίᾳ ἡμᾶς  δὴ   τοὺς ἀπερίττους, ὡς ἂν εἰπεῖν
[1, 4]   θεὸς ἐν οὐρανῷ ἀποκαλύπτων. καὶ  δὴ   τοὺς Βαβυλῶνος σοφοὺς προσαγορεύει. ὅτι
[1, 10]   κλάσας τὸν ἄρτον προέθηκεν, ἵνα  δὴ   φάγωμεν λογικῶς, καὶ τὰς γραφὰς
[1, 21]   θάτερον θατέρου ἁλύσεως δίκην, οὕτως  δὴ   φθάνειν ἐπιχειροῦντα τῇ ἐπιβουλῇ, οὐ
[1, 19]   Πλάτωνι λέγει Σωκράτης· εἰσὶ γὰρ  δή,   ὥς φασιν οἱ περὶ τὰς
[1, 26]   ὑπὸ νόμον ἐφρουρούμεθα συγκεκλεισμένοι, φόβῳ  δηλαδὴ   ἀπὸ ἁμαρτιῶν, εἰς τὴν μέλλουσαν
[1, 18]   μὴ θελήσαντες πείθεσθαι ἑαυτοὺς ἀπέστησαν  δηλαδή.   πρὸς τούτους προφητεία λέγει·
[1, 5]   καιροὺς ἑκάστῃ γενεᾷ συμφερόντως δεδομένα.  ἤδη   γάρ τινες τοῖς φίλτροις τῶν
[1, 15]   βαρβάροις, ὧν καὶ ἱερὰ πολλὰ  ἤδη   γέγονε διὰ τοὺς τοιούτους παῖδας.
[1, 21]   τὸν Ἀρχίλοχον μετὰ τὴν εἰκοστὴν  ἤδη   γνωρίζεσθαι ὀλυμπιάδα. μέμνηται γοῦν καὶ
[1, 12]   ἐδίδαξεν υἱὸς τοῦ θεοῦ.  ἤδη   γοῦν καὶ Ἡσαΐας προφήτης
[1, 16]   περὶ τὸ Πάγγαιον ἐπενόησεν ὄρος.  ἤδη   δὲ καὶ ἄλλο ἔθνος Καππάδοκες
[1, 17]   γὰρ ἐνεργεῖ μὴ κωλύων;  ἤδη   δὲ καὶ εἰς ἀπέμφασιν αὐτοῖς
[1, 13]   ὡς γένος εἰς ἓν συνάπτεται.  ἤδη   δὲ καὶ ὑπάτη ἐναντία
[1, 21]   Τελμησσεὺς σὺν Ἀλεξάνδρῳ γενόμενος.  ἤδη   δὲ καὶ Ὀρφέα Φιλόχορος μάντιν
[1, 21]   τοὺς τοῦ Κύκλου ποιητὰς τιθέασιν.  ἤδη   δὲ καὶ παρ´ Ἕλλησι χρησμολόγοι
[1, 7]   ἄν ποτε θεῖα εἴποιμ´ ἄν.  Ἤδη   δὲ κἀκεῖνο σκοπῶμεν, ὡς εἴ
[1, 1]   ἀσυνέτους τῶν λεγομένων ἐσομένους μηνύσαντος.  Ἤδη   δὲ καταφαίνεται ἐκ περιουσίας
[1, 20]   τὸ ψεῦσμα πρὸς τὴν κλοπήν.  ἤδη   δὲ κλέπτης ὅπερ ὑφελόμενος
[1, 1]   ἑαυτοὺς διεκρίνομεν, οὐκ ἂν ἐκρινόμεθα.  Ἤδη   δὲ οὐ γραφὴ εἰς ἐπίδειξιν
[1, 21]   οὐκ ὀλίγα τῶν μελλόντων καὶ  ἤδη   ἐνεστώτων προφαίνοντες. σὺν δὲ τῷ
[1, 14]   φιλοσοφίας, ὡς Ἑβραϊκὸς καὶ αἰνιγματώδης,  ἤδη   ἐπισκεπτέος. βραχυλογίαν γοῦν ἠσπάζοντο τὴν
[1, 1]   τό τε ἕπεσθαι ἑτέροις δοκιμασθεῖσιν  ἤδη   καὶ κατωρθωκόσιν ἄριστον πρός τε
[1, 21]   Θήβαις, ὥς φησιν Εὐριπίδης, Ἕλενος  ἤδη   καὶ Λαοκόων καὶ Οἰνώνη Κεβρῆνος
[1, 5]   Ἀβραάμ, ἠξίου δὲ εἰκότως τὸν  ἤδη   καιρὸν ἔχοντα προκοπῆς τῇ κοσμικῇ
[1, 21]   περὶ τῶν κατὰ Μωυσέα χρόνων  ἤδη   λεκτέον, δι´ ὧν δειχθήσεται ἀναμφηρίστως
[1, 19]   ἀπόθεσιν πρόσωπον πρὸς πρόσωπον» τότε  ἤδη   ὁριστικῶς καὶ καταληπτικῶς, ὅταν καθαρὰ
[1, 8]   μὲν δὴ πιστεύσας ἑκὼν  ἤδη   παραναλίσκεται· κλέπτεται δὲ μεταπεισθεὶς
[1, 19]   ᾔδει γάρ, οἶμαι, ὡς ἄρα  ἤδη   πολυμαθίη νόον ἔχειν οὐ διδάσκει»
[1, 1]   ἀλλ´ μὲν κηρυκικὴ ἐπιστήμη  ἤδη   πως ἀγγελική, ὁποτέρως ἂν ἐνεργῇ,
[1, 27]   φίλῃ κεκλημένῃ τοῦ θεοῦ, ᾄδοντα  ἤδη   τὴν εὐχὴν καὶ λέγοντα· γενέσθω
[1, 1]   δυνάμεσιν ἐπιχειρημάτων ὠγκωμένων, τοῖς προκατειλημμένοις  ἤδη   τὴν ψυχὴν καὶ μὴ προκεκενωμένοις.
[1, 28]   εἰς τὸ ἱερουργικόν, ἐστιν  ἤδη   τῆς φυσικῆς θεωρίας· καὶ τέταρτον
[1, 27]   εἰς ἔσχατον ἀδικίας ἐλαύνοντα, τότε  ἤδη   τῶν ἄλλων κηδόμενος ὅπως ἂν
[1, 10]   ὅτι οὐκ ὄψεται καταφθοράν, ὅταν  ἴδῃ   σοφοὺς ἀποθνῄσκοντας. τίνας δὴ σοφοὺς
[1, 19]   εἴπῃ καὶ συνεκφώνησιν αἰτιάσηται, προφητείας  εἴδη   λέγει. ναὶ μὴν κατ´ ἔμφασιν
[1, 25]   ἐντελλόμενος; τοῦ δὲ πολιτικοῦ δύο  εἴδη   λέγει, τὸ μὲν νομικόν, τὸ
[1, 15]   δὲ τῶν Μωυσέως ὠφεληθεὶς διεκώλυσεν  ἀνθρωποειδῆ   καὶ ζῳόμορφον εἰκόνα θεοῦ Ῥωμαίους
[1, 18]   πώρωσιν τῆς καρδίας αὐτῶν» ἐρεῖ.  ἐπειδὴ   ἐν τῇ σοφίᾳ τοῦ θεοῦ»
[1, 16]   δὲ Ἐρατοσθένη τὸν Κυρηναῖόν φασιν,  ἐπειδὴ   ἐξέδωκεν οὗτος βιβλία δύο γραμματικὰ»
[1, 18]   εἶναι μωρίας, σῶσαι τοὺς πιστεύοντας·  ἐπειδὴ   Ἰουδαῖοι» φησί, σημεῖα αἰτοῦσι» πρὸς
[1, 21]   Εὐρώπης εἰς Κρήτην ἐκ Φοινίκης  ἀνακομιδή.   κατὰ δὲ Λυγκέα τῆς Κόρης
[1, 15]   οἶδεν ὄντα. ἀλλὰ κἀν τῷ  Χαρμίδῃ   Θρᾷκάς τινας ἐπιστάμενος φαίνεται, οἳ
[1, 27]   ὅταν δέ τινα οὕτως ἔχοντα  κατίδῃ   ὡς ἀνίατον δοκεῖν εἰς ἔσχατον
[1, 21]   ἑβδομάδος ἀρθήσεταί μου θυσία καὶ  σπονδή·   καὶ ἐπὶ τὸ ἱερὸν βδέλυγμα
[1, 9]   βασάνου λίθου (ἣ δ´ ἐστὶ  Λυδὴ   διακρίνειν πεπιστευμένη τὸ νόθον ἀπὸ
[1, 28]   ἐπιχυθεῖσαν ἐκ φαύλης ἀναστροφῆς ἄγνοιαν  ἀχλυώδη   καὶ τὸ βέλτιστον ἀποδεδωκότος, ὄφρ´
[1, 1]   προβήσεται ἡμῖν κατὰ τὸν  εὐκλεῆ   καὶ σεμνὸν τῆς παραδόσεως κανόνα»
[1, 27]   πως· εἰ δὲ σὺ Ἰουδαῖος  ἐπονομάζῃ   καὶ ἐπαναπαύῃ νόμῳ καὶ καυχᾶσαι
[1, 21]   ἐν δὲ τῇ γῇ τῇ  ἀγαθῇ   ἄλλα πέντε καὶ εἴκοσι ἀναπαυσάμενος.
[1, 29]   φρένες ἠερέθονται« λαμπτὴρ ἄρα ἐντολὴ  ἀγαθή,   κατὰ τὴν γραφήν, νόμος δὲ
[1, 6]   μὲν γεωργὸς εἴσεται, εἰ  ἀγαθὴ   πρὸς καρποφορίαν κακὴ
[1, 9]   καὶ ὑγιάζειν δύνασθαι, οὕτω κἀνταῦθα  χρηστομαθῆ   φημι τὸν πάντα ἐπὶ τὴν
[1, 21]   ἐν τῷ ἡμίσει τῆς ἑβδομάδος«  ἀνῃρέθη   καὶ αὐτὸς καὶ Ὄθων καὶ
[1, 21]   προφήτου ὑπὸ Νεχαὼ βασιλέως Αἰγύπτου  ἀνῃρέθη   κατὰ ποταμὸν Εὐφράτην, ὁρμῶντι αὐτῷ
[1, 10]   γνωστικῷ κἂν εἷς μόνος ἀκροατὴς  εὑρεθῇ.   ἔστι γοῦν ἀκοῦσαι καὶ Πινδάρου
[1, 26]   νόμος τῶν παραβάσεων χάριν  ἐτέθη,   ἄχρις ἂν ἔλθῃ τὸ σπέρμα
[1, 1]   τοὺς λόγους, τοὺς τρόπους, τὰ  ἤθη,   τὸν βίον, τὰς κινήσεις, τὰς
[1, 14]   γὰρ ἀποθνῄσκομεν. μὴ πλανᾶσθε· φθείρουσιν  ἤθη   χρηστὰ ὁμιλίαι κακαί» οἳ δὲ
[1, 21]   υἱόν, μιχθεῖς´ ἐν φιλότητι, Διώνυσον  πολυγηθῆ.   Κάδμος μὲν Σεμέλης πατὴρ
[1, 0]   ὅπως ~ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ ΤΩΝ ΚΑΤΑ ΤΗΝ  ΑΛΗΘΗ   ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΝ ΓΝΩΣΤΙΚΩΝ ΥΠΟΜΝΗΜΑΤΩΝ ΣΤΡΩΜΑΤΕΩΝ ΠΡΩΤΟΣ.
[1, 10]   τε καὶ ἀπερίεργον τῷ τὸν  ἀληθῆ   βίον ἐπανῃρημένῳ, εἴ γε τὴν
[1, 17]   τοῦ ψευδοπροφήτου· τινὰ γὰρ ῥήματα  ἀληθῆ   λαλεῖ· γὰρ διάβολος αὐτὸν
[1, 21]   δὲ εἶναι καὶ κατὰ τὸν  ἀληθῆ   λόγον αἱ γενικαὶ διάλεκτοι δύο
[1, 20]   ἐκ μέρους τοίνυν, κεκλόφασιν,  ἀληθῆ   μέν, στοχαστικῶς δὲ καὶ ταῖς
[1, 28]   καὶ μόνη αὕτη ἐπὶ τὴν  ἀληθῆ   σοφίαν χειραγωγεῖ, ἥτις ἐστὶ δύναμις
[1, 1]   ψυχαῖς. Ἀλλ´ οἳ μὲν τὴν  ἀληθῆ   τῆς μακαρίας σῴζοντες διδασκαλίας παράδοσιν
[1, 19]   σῴζων; ~(Ὅτι οὖν μαρτυροῦνται  ἀληθῆ   τινα δογματίζειν καὶ Ἕλληνες, ἔξεστι
[1, 17]   ἐν δὲ τοῖς ψεύδεσι καὶ  ἀληθῆ   τινα ἔλεγον οἱ ψευδοπροφῆται, καὶ
[1, 29]   Ἀλλ´ μὲν κατὰ τὴν  ἀληθῆ   φιλοσοφίαν γνωστικῶν ὑπομνημάτων πρῶτος ἡμῖν
[1, 18]   διδασκαλίαν, σοφίαν ἵνα δείξῃ τὴν  ἀληθῆ   φιλοσοφίαν δι´ υἱοῦ παραδιδομένην. ἀλλὰ
[1, 18]   τῷ μωρὰν ἔδειξε» καὶ οὐκ  ἀληθῆ,   ὡς ᾤοντο. κἂν πύθῃ τὴν
[1, 21]   προφήτου νεωτέρους. κἂν ἕπεσθαί τις  βουληθῇ   τῷ γραμματικῷ Κράτητι καὶ λέγῃ
[1, 15]   εἰκὸς ἀναφυείσης, ὅσα ἂν αὐτὴν  ἐπινεμηθῇ   θρέμματᾳ κατ´ ἐκεῖνον δήπουθεν γενόμενα
[1, 21]   μὲν οὖν ἐν ἑπτὰ ἑβδομάσιν  ᾠκοδομήθη   ναός, τοῦτο φανερόν ἐστι·
[1, 21]   ἕως Κομόδου τελευτῆς μγʹ μῆνες  Ἐγεννήθη   δὲ κύριος ἡμῶν τῷ
[1, 21]   οὖν ἀφ´ οὗ κύριος  ἐγεννήθη   ἕως Κομόδου τελευτῆς τὰ πάντα
[1, 6]   ἵνα δή ποτε ἀλήθειαν διιδεῖν  δυνηθῇ.   τροφὴ γὰρ καὶ παίδευσις
[1, 5]   τί οὖν; ἠθέλησε μέν, οὐκ  ἠδυνήθη   δέ· ποσάκις δὲ ποῦ;
[1, 1]   ἀλήθειαν; διὰ τί δὲ μὴ  ἠγαπήθη   δικαιοσύνη, εἰ πάντων
[1, 26]   παραβάσεων χάριν ἐτέθη, ἄχρις ἂν  ἔλθῃ   τὸ σπέρμα ἐπήγγελται. εἶτα
[1, 17]   δόσις ἦν, ἵνα κώλυσις  παρέλθῃ.   εἰ δὲ χρὴ ἀκριβολογεῖσθαι πρὸς
[1, 1]   τε καὶ ἀποστολικοῦ λειμῶνος τὰ  ἄνθη   δρεπόμενος ἀκήρατόν τι γνώσεως χρῆμα
[1, 26]   αὐτός, δι´ οὗ νόμος  ἐδόθη«   πρῶτος ἐξηγητὴς τῶν θείων
[1, 5]   δὲ καὶ προηγουμένως τοῖς Ἕλλησιν  ἐδόθη   τότε πρὶν τὸν κύριον
[1, 20]   δὲ μουσικῆς, κἀν φιλοσοφίᾳ τῇ  ὀρθῇ   Ἑλληνικὴ εἴη ἂν ἀλήθεια. μόνη
[1, 16]   οὗτος βιβλία δύο γραμματικὰ» ἐπιγράψας.  ὠνομάσθη   δὲ γραμματικός, ὡς νῦν ὀνομάζομεν,
[1, 11]   τὴν ποιητικὴν αἰτίαν τούτοις, μηδὲ  ἐφαντάσθη   τὸν δημιουργόν. ἀλλὰ καὶ οἱ
[1, 5]   τῷ πιστῷ σύνοικος (πιστὸς δὲ  ἐλογίσθη   Ἀβραὰμ καὶ δίκαιος) στεῖρα ἦν
[1, 21]   τὴν ὅρασιν καὶ τὸν προφήτην«  ἐχρίσθη   τὴν σάρκα τῷ τοῦ πατρὸς
[1, 17]   οἰκονομεῖται ἄνωθεν εἰς καλόν, ἵνα  γνωρισθῇ   διὰ τῆς ἐκκλησίας πολυποίκιλος
[1, 27]   σε ἐν γῇ ἐρήμῳ, ἵνα  γνωσθῇ   πάντα τὰ δικαιώματα καὶ τὰ
[1, 16]   κριτικοῦ εἰσηγήσατο τοὔνομα καὶ γραμματικὸς  προσηγορεύθη,   ἔνιοι δὲ Ἐρατοσθένη τὸν Κυρηναῖόν
[1, 10]   κακοῖς καὶ οὐχ εὑρήσεις. κἂν  πύθῃ   πάλιν· ποίαν ταύτην; στόμα δικαίου»
[1, 18]   οὐκ ἀληθῆ, ὡς ᾤοντο. κἂν  πύθῃ   τὴν αἰτίαν τῆς δοξοσοφίας αὐτῶν,
[1, 21]   ἐπεκτείνει. ἐπὶ δὲ τοῦ Ἰωρὰμ  ἀνελήφθη   μὲν Ἠλίας, ἤρξατο δὲ προφητεύειν
[1, 21]   τούτου ὀκτωκαιδεκάτῳ ἔτει τὸ πάσχα  ἤχθη,   ἐξ οὗ ἀπὸ Σαμουήλ, μήτε
[1, 21]   ἔτει Ἰσραὴλ εἰς Βαβυλῶνα  ἀπήχθη   Σαλμανασάρ τε βασιλεὺς τῶν
[1, 21]   οὗ Μενέλεως εἰς Φοινίκην γενόμενος  ἐδείχθη,   τριακοσιοστῷ ἔτει προφητεύων ἔτι φαίνεται
[1, 7]   Ἀβραὰμ δὲ οὐκ ἐξ ἔργων  ἐδικαιώθη,   ἀλλ´ ἐκ πίστεως. οὐδὲν οὖν
[1, 27]   τὸν θεόν, εἰ δέ τις  ἐπαναβαίη,   τοῖς υἱοῖς ἐγκαταλέγεσθαι, ἐπὰν δὲ
[1, 21]   αὐτοῦ· Ζηνὶ δ´ ἄρα Ἀτλαντὶς  Μαίη   τέκε κύδιμον Ἑρμῆν, κήρυκ´ ἀθανάτων,
[1, 1]   καὶ οὔποτ´ ἂν καλοῦ τινος  ὑποσταίη   γεωργὸς γενέσθαι, παρ´ ὅλους ἐνδείξομαι
[1, 23]   εἴτ´ οὖν ὡς ἐν πολέμῳ  φαίη   τις τοῦτο γεγονέναι, τὰ τῶν
[1, 20]   κἀν φιλοσοφίᾳ τῇ ὀρθῇ Ἑλληνικὴ  εἴη   ἂν ἀλήθεια. μόνη δὲ
[1, 6]   προσκυνῶν, οὐκέτι περὶ τὸν οἶκον  εἴη   ἂν μόνον οἰκονομία, ἀλλὰ
[1, 26]   θηρευθεῖσι λόγῳ κατὰ τρόπον σοφία  εἴη   ἂν νομοθετική· κτᾶσθαί τε γὰρ
[1, 1]   κατηξιώθημεν ὑπακοῦσαι, εἰκὼν δ´ ἂν  εἴη   ἀναμιμνῄσκουσα τοῦ ἀρχετύπου τὸν θύρσῳ
[1, 13]   σοφίας ἔμπειρος, οὗτος κυρίως ἂν  εἴη   γνωστικός. αὐτίκα γέγραπται· περισσεία γνώσεως
[1, 5]   ἂν πολύπειρός τε καὶ ἀσκητικός.  εἴη   δ´ ἄν τι καὶ ἄλλο
[1, 9]   ἀποκρίνασθαι; ἥτις καὶ τοῦ ἐρωτᾶν·  εἴη   δ´ ἂν αὕτη διαλεκτική. τί
[1, 6]   ὁρᾶν διὰ τῆς προγυμνασίας συμβάλλεται.  εἴη   δ´ ἂν γυμνασία τῷ νῷ
[1, 21]   ἑπτὰ λεγομένοις σοφοῖς προγενεστέρα ἂν  εἴη   ὀλυμπιὰς πρώτη,
[1, 27]   πειρώμενος ἀπαλλάττειν οὐ μᾶλλον ἂν  εἴη   κηδεμών, ὅσῳπερ ψυχὴ σώματος ἐντιμότερον.
[1, 1]   κύριον μιμεῖσθαι. οὗτος δ´ ἂν  εἴη   τῷ θελήματι τοῦ θεοῦ
[1, 26]   τῶν ὁμοίων τούτοις, ἥτις ἂν  εἴη   στρατηγική· δὲ χρηστικὴ τοῖς
[1, 1]   τοῖς μή; γελοῖον μεντἂν  εἴη   τὴν τῶν σπουδαίων ἀποδοκιμάζοντα γραφὴν
[1, 28]   κυρίως λεγόμενον νομοθετικόν, ἅπερ ἂν  εἴη   τῆς ἠθικῆς πραγματείας ἴδια, τὸ
[1, 24]   αὖ τὸ νομοθετικὸν μέρος ἂν  εἴη   τοῦ βασιλικοῦ, καθάπερ καὶ τὸ
[1, 24]   τὸ τακτικὸν δὲ μέρος ἂν  εἴη   τοῦ στρατηγικοῦ, τὸ στρατηγικὸν δὲ
[1, 16]   παραδιδόασι γραμματικῶν, μακρὸν δ´ ἂν  εἴη   τούτους ἀκριβολογούμενον παραθέσθαι αὐτοῦ δεικνυμένου
[1, 2]   πρῶτον μὲν εἰ καὶ ἄχρηστος  εἴη   φιλοσοφία, εἰ εὔχρηστος τῆς
[1, 21]   τοῖς Ἑβραίοις ἀπὸ Αἰγύπτου γεγονέναι,  προσθείη   τε τούτοις τὰ τῆς βασιλείας
[1, 21]   ἑπτὰ μέχρι τῆς Δαβὶδ τελευτῆς  ~(προσθείη   τις τά τε τοῦ Μωυσέως
[1, 21]   κήρυκ´ ἀθανάτων, ἱερὸν λέχος εἰσαναβᾶσα·  Καδμείη   δ´ ἄρα οἱ Σεμέλη τέκε
[1, 6]   ἐν τῷ περὶ βασιλείας γράφει·  πολυμαθίη   κάρτα μὲν ὠφελεῖ, κάρτα δὲ
[1, 19]   γάρ, οἶμαι, ὡς ἄρα ἤδη  πολυμαθίη   νόον ἔχειν οὐ διδάσκει» καθ´
[1, 1]   τῶν ἐντολῶν. ὥστε ὃς ἂν  ἐσθίῃ   τὸν ἄρτον καὶ πίνῃ τὸ
[1, 6]   πεπνυμένην ἀείδωσιν, οὐ τιθέμενοι ἐν  σοφίῃ   γνώμην, αἰτίην ἔχουσι μωρίης. καὶ
[1, 21]   ἔτη κʹ μῆνας ιʹ ἡμέρας  κηʹ   Ἀντωνῖνος ἔτη κβʹ μῆνας τρεῖς
[1, 21]   ἡμέραν προστιθέντες, ἥν φασιν ἔτους  κηʹ   Αὐγούστου ἐν πέμπτῃ Παχὼν καὶ
[1, 21]   ἔτη ιγʹ μῆνας ὀκτὼ ἡμέρας  κηʹ   Γάλβας μῆνας ἑπτὰ ἡμέρας Ὄθων
[1, 21]   ἔτη ιγʹ μῆνας ηʹ ἡμέρας  κηʹ   Νέρων ἔτη ιγʹ μῆνας ὀκτὼ
[1, 6]   εἰ ἀγαθὴ πρὸς καρποφορίαν  κακὴ   ἄμπελος, καὶ ἱππικὸς
[1, 1]   ἄλλαγμα κυνός» ὅτῳ δὲ ἀπήμβλυται  κακῇ   τροφῇ τε καὶ διδασκαλίᾳ τὸ
[1, 18]   τοῖς ἀκούουσιν. ἀγαθοῦ δ´ ἂν  ἀνάγκη   θεοῦ ἀγαθὸν εἶναι τὸν λόγον.
[1, 1]   προκρίματος, μηδὲν ποιῶν κατὰ πρόσκλισιν.  Ἀνάγκη   τοίνυν ἄμφω τούτω δοκιμάζειν σφᾶς
[1, 29]   αὐτὴν ἐν γραφῇ. ἔστι γὰρ  διαθήκη   ἣν αἴτιος τοῦ παντὸς
[1, 29]   καλῶν, ἰδοὺ ἐγώ, λέγων,  διαθήκη   μου μετὰ σοῦ· ἐπεὶ καὶ
[1, 26]   ὁμοίων τούτοις, ἥτις ἂν εἴη  στρατηγική·   δὲ χρηστικὴ τοῖς θηρευθεῖσι
[1, 18]   τὴν ἀλήθειαν, σὺν γὰρ τῇ  λογικῇ   εὐποιίᾳ, ἵνα ἔχητε μεταδοῦναι τῷ
[1, 7]   ἱπποτροφική τε καὶ κυνοτροφικὴ καὶ  μελισσουργικὴ   τέχναι πᾶσαι, συνελόντι δ´ εἰπεῖν
[1, 29]   πετεηνοῖς, ἐσθέμεν ἀλλήλους, ἐπεὶ οὐ  δίκη   ἐστὶ μετ´ αὐτῶν· ἀνθρώποισι δ´
[1, 2]   μὲν ἀντιλέγειν ἐθέλουσιν οὐκ ἐν  δίκῃ,   πάντα δὲ ὀνόματα καὶ ῥήματα
[1, 8]   γοητευθέντες βιασθέντες καὶ  εἰκῆ   πιστεύσαντες. μὲν δὴ πιστεύσας
[1, 1]   αὐτοῖς κρίνεται. ἀλλ´ μὲν  κηρυκικὴ   ἐπιστήμη ἤδη πως ἀγγελική, ὁποτέρως
[1, 14]   κατὰ Πυθαγόραν φιλοσοφία  Ἰταλικὴ   κατεγήρασεν. Ἀναξίμανδρος δὲ Πραξιάδου Μιλήσιος
[1, 14]   τῶν τόπων περὶ οὓς διέτριψαν,  Ἰταλικὴ   μὲν ἀπὸ Πυθαγόρου, Ἰωνικὴ
[1, 1]   μὲν κηρυκικὴ ἐπιστήμη ἤδη πως  ἀγγελική,   ὁποτέρως ἂν ἐνεργῇ, διά τε
[1, 1]   ἀνεπαυσάμην, ἐν Αἰγύπτῳ θηράσας λεληθότα.  Σικελικὴ   τῷ ὄντι ἦν μέλιττα προφητικοῦ
[1, 24]   πολιτική, σύμπαντα δὲ  βασιλική.   βασιλεὺς τοίνυν ἐστὶν ἄρχων
[1, 7]   ποιμενικὴ μόνη, ἀλλὰ καὶ  βουκολικὴ   ἱπποτροφική τε καὶ κυνοτροφικὴ καὶ
[1, 7]   τέχναι πᾶσαι, συνελόντι δ´ εἰπεῖν  ἀγελοκομική   τε καὶ ζῳοτροφικὴ ἀλλήλων μὲν
[1, 1]   τὴν ἀμοιβὴν περιιστάμενος, οὐχὶ τῇ  κοσμικῇ   ἐνέχεται συνηθείᾳ· δεῖ δὲ ὡς
[1, 5]   ἤδη καιρὸν ἔχοντα προκοπῆς τῇ  κοσμικῇ   παιδείᾳ (Αἴγυπτος δὲ κόσμος
[1, 5]   ἐνδιατρίβειν δὲ καὶ ἐναπομένειν τῇ  κοσμικῇ   παιδείᾳ παραινεῖ· προπαιδεύει γὰρ τῷ
[1, 8]   τὸ ἀγώνισμα καὶ τέλος  νίκη.   τὸν αὐτὸν γὰρ τρόπον καὶ
[1, 23]   τῶν ἀνθρώπων ἐπιστατεῖν ἀγέλης  ποιμενικὴ   καθάπερ καὶ τοῖς πολεμικοῖς τῇ
[1, 7]   τροφήν. ὡσαύτως δὲ οὐχ  ποιμενικὴ   μόνη, ἀλλὰ καὶ βουκολικὴ
[1, 23]   ποιμαίνει πρόβατα προδιδασκόμενος εἰς ἡγεμονίαν  ποιμενικῇ·   προγυμνασία γὰρ βασιλείας τῷ μέλλοντι
[1, 20]   ἀνθάπτεσθαι γνώσεως. χωρίζεται δὲ  Ἑλληνικὴ   ἀλήθεια τῆς καθ´ ἡμᾶς, εἰ
[1, 20]   μουσικῆς, κἀν φιλοσοφίᾳ τῇ ὀρθῇ  Ἑλληνικὴ   εἴη ἂν ἀλήθεια. μόνη δὲ
[1, 20]   θεοῦ, προσιοῦσα δὲ φιλοσοφία  Ἑλληνικὴ   οὐ δυνατωτέραν ποιεῖ τὴν ἀλήθειαν,
[1, 7]   ἐπιστήμονα. ~(Καταφαίνεται τοίνυν προπαιδεία  Ἑλληνικὴ   σὺν καὶ αὐτῇ φιλοσοφίᾳ θεόθεν
[1, 13]   τε βάρβαρος τε  Ἑλληνικὴ   φιλοσοφία τὴν ἀίδιον ἀλήθειαν σπαραγμόν
[1, 16]   εἰ καὶ μὴ καταλαμβάνει  Ἑλληνικὴ   φιλοσοφία τὸ μέγεθος τῆς ἀληθείας,
[1, 16]   γράψαι ἱστορεῖ. μὲν οὖν  Ἑλληνικὴ   φιλοσοφία, ὡς μέν τινες, κατὰ
[1, 26]   τοῦ κατὰ τὰς κολάσεις μέτρου  ἐπιστημονική   τις οὖσα. κόλασις δὲ δικαία
[1, 4]   ἐπινενοημέναι, καὶ ὡς θεόθεν  τεχνικὴ   καὶ σοφὴ ἐπίνοια, σαφὲς
[1, 14]   Ἰταλικὴ μὲν ἀπὸ Πυθαγόρου,  Ἰωνικὴ   δὲ ἀπὸ Θαλοῦ, Ἐλεατικὴ
[1, 5]   γραμματικῇ, οἱ πλεῖστοι δὲ ἐν  ῥητορικῇ.   Ἀλλ´ ὡς τὰ ἐγκύκλια μαθήματα
[1, 9]   ἐν γεωργίᾳ {οὕτω} καὶ ἐν  ἰατρικῇ   χρηστομαθὴς ἐκεῖνος ποικιλωτέρων μαθημάτων
[1, 20]   γεωμετρίᾳ μὲν γεωμετρίας ἀλήθεια, ἐν  μουσικῇ   δὲ μουσικῆς, κἀν φιλοσοφίᾳ τῇ
[1, 5]   κατεγήρασαν» οἳ μὲν αὐτῶν ἐν  μουσικῇ,   οἳ δὲ ἐν γεωμετρίᾳ, ἄλλοι
[1, 19]   ὑποθέσεις ἐχούσῃ φιλοσοφία, οὐδ´ ἐν  μουσικῇ,   στοχαστικῇ γε οὔσῃ, οὐδ´ ἐν
[1, 14]   Ἰωνικὴ δὲ ἀπὸ Θαλοῦ,  Ἐλεατικὴ   δὲ ἀπὸ Ξενοφάνους. Πυθαγόρας
[1, 5]   ἐν γεωμετρίᾳ, ἄλλοι δὲ ἐν  γραμματικῇ,   οἱ πλεῖστοι δὲ ἐν ῥητορικῇ.
[1, 1]   τοῦ μανθάνοντος ψυχῇ, καὶ αὕτη  πνευματικὴ   φυτεία. διὸ καὶ ἐπιφέρει· καὶ
[1, 2]   τεχνίτην, καὶ ἄλλως πολυμαθία  διασυστατικὴ   τυγχάνει τοῦ παρατιθεμένου τὰ κυριώτατα
[1, 26]   κατὰ τρόπον σοφία εἴη ἂν  νομοθετική·   κτᾶσθαί τε γὰρ καὶ χρῆσθαι
[1, 28]   φρόνησίς ἐστι περὶ τὰ νοητὰ  διαιρετική,   ἑκάστου τῶν ὄντων ἀμίκτως τε
[1, 28]   περὶ τὰ τῶν πραγμάτων γένη  διαιρετική,   μέχρι τῶν ἰδικωτάτων καταβαίνουσα, παρεχομένη
[1, 28]   Πολιτικῷ, τῆς τῶν ὄντων δηλώσεως  εὑρετική   τίς ἐστιν ἐπιστήμη, κτητὴ δὲ
[1, 8]   ἐστι φανταστική, διὰ λόγων δοξῶν  ἐμποιητικὴ   ψευδῶν ὡς ἀληθῶν· παρέχει γὰρ
[1, 13]   διαφέρεται, ὁμολογοῦσι δὲ ἄμφω τῇ  ἀριθμητικῇ,   ὡς τῷ σχήματι κύκλος
[1, 1]   δὲ ἀχρηστία ἰοῦ τούτῳ  γεννητική.   συνελόντι γὰρ φάναι συγγυμνασία
[1, 24]   σοφία, τὰ ἀνθρώπεια δὲ  πολιτική,   σύμπαντα δὲ βασιλική. βασιλεὺς
[1, 8]   αὖ θρυλουμένη κατὰ τὰς διατριβὰς  διαλεκτικὴ   γύμνασμα φιλοσόφου περὶ τὸ ἔνδοξον
[1, 28]   οὖσα τῇ ἀληθεῖ ἀληθὴς  διαλεκτικὴ   ἐπισκοποῦσα τὰ πράγματα καὶ τὰς
[1, 20]   παράδοσιν τῆς ἀληθείας καὶ  διαλεκτικὴ   πρὸς τὸ μὴ ὑποπίπτειν ταῖς
[1, 9]   ἐρωτᾶν· εἴη δ´ ἂν αὕτη  διαλεκτική.   τί δ´; οὐχὶ καὶ τὸ
[1, 28]   αὕτη γὰρ τῷ ὄντι  διαλεκτικὴ   φρόνησίς ἐστι περὶ τὰ νοητὰ
[1, 28]   καὶ γε κατὰ Πλάτωνα  διαλεκτική,   ὥς φησιν ἐν τῷ Πολιτικῷ,
[1, 28]   τε καὶ εἰλικρινῶς τοῦ ὑποκειμένου  δεικτική,   δύναμις περὶ τὰ τῶν
[1, 26]   δικαίου. σύστοιχος δὲ αὐτῇ  κολαστική,   τοῦ κατὰ τὰς κολάσεις μέτρου
[1, 8]   ἣν ἐζηλώκασιν Ἕλληνες, δύναμίς ἐστι  φανταστική,   διὰ λόγων δοξῶν ἐμποιητικὴ ψευδῶν
[1, 19]   ἐχούσῃ φιλοσοφία, οὐδ´ ἐν μουσικῇ,  στοχαστικῇ   γε οὔσῃ, οὐδ´ ἐν ἀστρονομίᾳ,
[1, 26]   ἂν εἴη στρατηγική· δὲ  χρηστικὴ   τοῖς θηρευθεῖσι λόγῳ κατὰ τρόπον
[1, 10]   δὲ ὁμωνύμως τῇ ἀληθείᾳ  σοφιστικὴ   λέγεται τέχνη. ἐμοὶ δὲ εἰκότως,
[1, 8]   γοργὸς ἐν ἔργοις. ~(Ἡ δὲ  σοφιστικὴ   τέχνη, ἣν ἐζηλώκασιν Ἕλληνες, δύναμίς
[1, 7]   τὴν πορείαν αὐτῶν ἐν ὁσιότητι»  γνωστικῇ.   αὐτίκα Κλήμης ἐν τῇ
[1, 28]   θεία, τῶν ὄντων ὡς ὄντων  γνωστική,   τὸ τέλειον ἔχουσα, παντὸς πάθους
[1, 21]   Ἀκταῖος, ἀφ´ οὗ Ἀκταία  Ἀττική.   κατὰ δὲ Τριόπαν Προμηθεὺς καὶ
[1, 26]   τῷ Μωυσεῖ πᾶσα ἀγωγὴ  παιδευτικὴ   μὲν τῶν οἵων τε γενέσθαι
[1, 23]   τοῖς πολεμικοῖς τῇ φύσει  θηρευτική.   ἄγει δὲ αὐτὸν ἐντεῦθεν
[1, 26]   τε γενέσθαι καλῶν κἀγαθῶν ἀνδρῶν,  θηρευτικὴ   δὲ τῶν ὁμοίων τούτοις, ἥτις
[1, 7]   βουκολικὴ ἱπποτροφική τε καὶ  κυνοτροφικὴ   καὶ μελισσουργικὴ τέχναι πᾶσαι, συνελόντι
[1, 7]   μόνη, ἀλλὰ καὶ βουκολικὴ  ἱπποτροφική   τε καὶ κυνοτροφικὴ καὶ μελισσουργικὴ
[1, 7]   δ´ εἰπεῖν ἀγελοκομική τε καὶ  ζῳοτροφικὴ   ἀλλήλων μὲν τῷ μᾶλλον καὶ
[1, 23]   γυνή) διαφθείρειν δὲ τὰ ἄρρενα  εὐαλκῆ   νεότητα ὑφορώμενος. εὐπατρίδην δὲ τὸν
[1, 5]   τῆς κοσμικῆς φιλοσοφίας, ἰδοὺ  παιδίσκη   ἐν ταῖς χερσί σου, χρῶ
[1, 7]   δὲ καὶ ἐπὶ τῶν μνημάτων  συκῆ   καὶ εἴ τι τῶν ἀναιδεστέρων
[1, 4]   φρόνησιν τήν τε αἴσθησιν ἐπικαλέσῃ  μεγάλῃ   τῇ φωνῇ καὶ ζητήσῃς αὐτὴν
[1, 26]   δέ ἐστι τροφὴ ἀνθρώπων«  καλὴ   κατὰ κοινωνίαν. αὐτίκα τὴν δικαστικὴν
[1, 10]   καὶ ὀνομάσαντες, ἐπεὶ μήτε ἐκείνη  καλὴ   σκευασία τροφῆς πλείω τῶν
[1, 17]   ἔστιν ἀλήθεια ἐν αὐτῷ. ὅταν  λαλῇ   τὸ ψεῦδος, ἐκ τῶν ἰδίων
[1, 17]   κρατῆρα οἴνου. φιλοσοφία δὲ οὐκ  ἀπεστάλη   ὑπὸ κυρίου, ἀλλ´ ἦλθε, φασί,
[1, 21]   Ταραξάνδρα Μακέτις  Θετταλὴ   Θεσπρωτίς, Κάλχας τε αὖ
[1, 26]   τοῦ κυρίου οὐδὲν ἄλλο  ἀγέλη   τις ἀνθρώπων ἐστίν, αὐτὸς
[1, 19]   τὸ σαφὲς εἰσόμεθα, ἐὰν θεὸς  θέλῃ,   ὀλίγον ὕστερον. ἆρ´ οὐ δοκεῖ
[1, 13]   βάκχαι τὰ τοῦ Πενθέως διαφορήσασαι  μέλη   αἱ τῆς φιλοσοφίας τῆς τε
[1, 21]   εἰσαναβᾶσα· Καδμείη δ´ ἄρα οἱ  Σεμέλη   τέκε φαίδιμον υἱόν, μιχθεῖς´ ἐν
[1, 17]   τοῦ κυρίου τοῦ καὶ τὰ  τέλη   τῶν ἐσομένων πρὸ καταβολῆς τοῦ
[1, 14]   ἐγγύαι ἐγγυάασθαι· οἳ δὲ περὶ  Ἀριστοτέλη   Χίλωνος αὐτὸ νομίζουσι, Δίδυμος δὲ
[1, 10]   τῆς τοῦ σώματος σωτηρίας κήδεσθαι.  εὐτελῆ   γὰρ οὐ μόνον δίαιταν, ἀλλὰ
[1, 17]   ἑκουσίου φυεῖσαν κακίαν ἄχρηστον καὶ  ἀνωφελῆ   μένειν μηδὲ μὴν κατὰ πάντα
[1, 8]   αὐτῶν, ἐφ´ σεμνύνονται οἷς  φίλη   στωμύλος αὕτη κακοτεχνία, εἴτε
[1, 27]   ἐγκαταταγέντα τῇ ἐκλεκτῇ υἱοθεσίᾳ τῇ  φίλῃ   κεκλημένῃ τοῦ θεοῦ, ᾄδοντα ἤδη
[1, 26]   βασιλέα, νομοθέτην, στρατηγόν, δίκαιον, ὅσιον,  θεοφιλῆ   κηρύττουσιν. εἰ δὲ ταῦτα περὶ
[1, 21]   ἔστι δὲ καὶ ἄλλη Ἐρυθραία  Ἡροφίλη   καλουμένη· μέμνηται τούτων Ἡρακλείδης
[1, 2]   καταψηφίσασθαι τῶν Ἑλλήνων οἷόν τε  ψιλῇ   τῇ περὶ τῶν δογματισθέντων αὐτοῖς
[1, 21]   κεχολωμένη Ἀπόλλωνι. ἔστι δὲ καὶ  ἄλλη   Ἐρυθραία Ἡροφίλη καλουμένη· μέμνηται τούτων
[1, 11]   ἐκθειάζουσαν, καὶ εἰ δή τις  ἄλλη   τὰ στοιχεῖα ἐκτετίμηκεν μὴ ἐπιστήσασα
[1, 1]   οὖν τινα μηδὲ ἀπομνημονευθέντα ἡμῖν  (πολλὴ   γὰρ παρὰ τοῖς μακαρίοις
[1, 15]   πανταχόθεν τὸν φιλόσοφον ὠφελεῖσθαι γράφων·  πολλὴ   μὲν Ἑλλάς, {ἔφη,
[1, 1]   μικροῖς εἷς, ἐν δὲ  πολλῇ   τῇ τῶν ἰχθύων ἄγρᾳ
[1, 15]   ἀλλὰ σὺν θεῷ τὸ μέλλον  Σιβύλλῃ   πεφάνθαι. φασὶ γοῦν ἐν Δελφοῖς
[1, 13]   δοκεῖ, τῷ γένει γε καὶ  ὅλῃ   τῇ ἀληθείᾳ ὁμολογοῦντα· γὰρ
[1, 10]   χρωμένων πονηρῷ διαφέρουσιν (εἰ γὰρ  διαβολὴ   ξίφους διάκονος καὶ λύπην ἐμποιεῖ
[1, 7]   κἀνταῦθα χρησιμεύει τοῦ σπόρου  παραβολή,   ἣν κύριος ἡρμήνευσεν. εἷς
[1, 2]   καταγοητευομένους, ἀλλ´ ὡς ἔπος εἰπεῖν,  περιβολῇ   πλείονι χρωμένους, ἁμῇ γέ πῃ
[1, 13]   τὴν ἀλήθειαν· φωτὸς δ´, οἶμαι,  ἀνατολῇ   πάντα φωτίζεται. ξύμπαντες οὖν Ἕλληνές
[1, 29]   νέων φρένες ἠερέθονται« λαμπτὴρ ἄρα  ἐντολὴ   ἀγαθή, κατὰ τὴν γραφήν, νόμος
[1, 7]   Κλήμης ἐν τῇ πρὸς Κορινθίους  ἐπιστολῇ   κατὰ λέξιν φησὶ τὰς διαφορὰς
[1, 14]   Παῦλος ἐν τῇ πρὸς Τίτον  ἐπιστολῇ,   λέγων οὕτως· εἶπέν τις ἐξ
[1, 1]   κερδάνωμεν. κἀν τῇ πρὸς Κολασσαεῖς  ἐπιστολῇ   νουθετοῦντες» γράφει πάντα ἄνθρωπον καὶ
[1, 5]   τις βιαζόμενος λέγῃ· μὴ πρόσεχε  φαύλῃ   γυναικί, μέλι γὰρ ἀποστάζει ἀπὸ
[1, 21]   οὕτως δὴ φθάνειν ἐπιχειροῦντα τῇ  ἐπιβουλῇ,   οὐ δή που νεύματι ἀφανεῖ
[1, 21]   τῇ δὲ τοῦ Ἀθηναίου Ἀμφιλύτου  συμβουλῇ   καὶ Πεισίστρατος ἐκράτυνε τὴν τυραννίδα
[1, 7]   εἴσοδον ζητῇς, ἀκούσῃ· αὕτη  πύλη   τοῦ κυρίου, δίκαιοι εἰσελεύσονται ἐν
[1, 16]   ἅρπην εὗρον (ἔστι δὲ μάχαιρα  καμπύλη)   καὶ πρῶτοι πέλταις ἐπὶ τῶν
[1, 21]   φυλὴν καὶ Βενιαμεὶν καὶ Λευὶ  μὴ   αἰχμαλωτισθῆναι ὑπὸ τοῦ Σεναχηρείμ, ἀλλ´
[1, 11]   βασιλεία τοῦ θεοῦ, οὐ τῷ  μὴ   ἀληθεῖ, ἀλλὰ καθ´ ὑπόληψιν πιθανῷ,
[1, 1]   τὸ πνεῦμά σου τὸ ἅγιον  μὴ   ἀντανέλῃς ἀπ´ ἐμοῦ. ἀπόδος μοι
[1, 6]   δὲ ζωῆς φυλάσσει παιδεία, ὡς  μὴ   ἀπατηθῆναι, ὡς μὴ κλαπῆναι πρὸς
[1, 1]   ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου.  μὴ   ἀπορρίψῃς με ἀπὸ τοῦ προσώπου
[1, 13]   ἀπενέγκασθαι αἴσθησιν. ἀνθαιρεῖσθε παιδείαν καὶ  μὴ   ἀργύριον, καὶ γνῶσιν ὑπὲρ χρυσίον
[1, 20]   τούτων γίνεται τὸ εὐδαιμόνως ζῆν  (μὴ   γὰρ δὴ εὐδαιμονῶμεν πρὸς τὰ
[1, 1]   {ὡς} μὴ παρέχοντος τοῦ κυρίου  (μὴ   γὰρ οὐ θεμιτὸν οὕτω φρονεῖν)
[1, 1]   ἤτοι τοῖς σπουδαίοις τοῖς  μή;   γελοῖον μεντἂν εἴη τὴν τῶν
[1, 20]   γραφῆς εἴρηται. φησὶ γοῦν· υἱέ,  μὴ   γίνου ψεύστης· ὁδηγεῖ γὰρ τὸ
[1, 8]   μακράν ἐστι τῆς ἐκείνων διαθέσεως.  μὴ   γινώμεθα κενόδοξοι, φησὶν ἀπόστολος,
[1, 1]   ῥᾴδιος τοιάδε διακονία τοῖς  μὴ   δεδοκιμασμένοις. ταῦτα δὲ ἀναζωπυρῶν ὑπομνήμασι
[1, 10]   ὀνομάτων τε καὶ ῥημάτων καὶ  μὴ   δι´ ἀκριβείας ἐξεταζόμενον τὰ μὲν
[1, 27]   τῶν ἄλλων κηδόμενος ὅπως ἂν  μὴ   διαφθείρωνται πρὸς αὐτοῦ, ὥσπερ μέρος
[1, 18]   ἀποθέμενοι τὸ ψεῦδος λαλεῖτε ἀλήθειαν·  μὴ   δίδοτε τόπον τῷ διαβόλῳ.
[1, 8]   εὐρόοισι στόμασι τἀληθέστατα κλέπτουσιν, ὥστε  μὴ   δοκεῖν χρὴ δοκεῖν,
[1, 20]   γίγνεσθαι ὠνομασμένον, καθ´ ἑαυτὸ δὲ  μὴ   δύνασθαι τὸ ἀποτέλεσμα τὸ κατ´
[1, 17]   γοῦν τῆς θείας προνοίας τὸ  μὴ   ἐᾶσαι τὴν ἐξ ἀποστάσεως ἑκουσίου
[1, 18]   ὑπακουσάντων ἑκουσίου προσκλίσεως χωρισθέντες οἱ  μὴ   ἐθελήσαντες πείθεσθαι ἀσύνετοί τε καὶ
[1, 17]   ἐνέπνευσε καὶ κλέψας ἐδίδαξεν, οὐχὶ  μὴ   εἰδότος τοῦ κυρίου τοῦ καὶ
[1, 16]   καὶ οὐδὲν ἄφωνον· ἐὰν οὖν  μὴ   εἰδῶ τὴν δύναμιν τῆς φωνῆς,
[1, 27]   χρηστευομένη ὡς εὐεργέτις. ἔξεστι δὲ  μὴ   εἶναι ἀπειθείας υἱόν« ἀλλὰ μεταβαίνειν
[1, 1]   αἰώνιον· τὸ δὲ καλὸν ποιοῦντες  μὴ   ἐκκακῶμεν· συμβάλλεται γοῦν τὰ μέγιστα
[1, 27]   δὲ καὶ πίστεις καὶ ἀλήθεια  μὴ   ἐκλιπέτωσάν σε, ἄφαψαι δὲ αὐτὰς
[1, 5]   γὰρ σοφίας διδάσκω σε, ὅπως  μὴ   ἐκλίπωσίν σε αἱ πηγαί, αἱ
[1, 18]   σαπρὸς ἐκ τοῦ στόματος ὑμῶν  μὴ   ἐκπορευέσθω, σαπρὸς λόγος οὗτος
[1, 11]   γοῦν σπέρμα ἐστὶν Ἀβραὰμ τὸ  μὴ   ἐξ ἐπαγγελίας, τὸ ἴδιον εἰληφὸς
[1, 1]   φιλόσοφος Πλάτων κελεύει τοὺς γεωργοὺς  μὴ   ἐπαρδεῦσαι μηδὲ λαμβάνειν ὕδωρ παρ´
[1, 1]   παιδεύοντος. υἱέ, φησίν, ἐμῶν θεσμῶν  μὴ   ἐπιλανθάνου. εἰ δὲ μὴ πάντων
[1, 7]   σκοπῶμεν, ὡς εἴ ποτε οἱ  μὴ   ἐπιστάμενοι διαβιοῦσι καλῶς εὖ ποιεῖν·
[1, 5]   ἄφρονος ἡδονῆς τὴν σὴν ὁδόν,  μὴ   ἐπιστῇς θύραις οἴκων αὐτῆς, ἵνα
[1, 11]   τις ἄλλη τὰ στοιχεῖα ἐκτετίμηκεν  μὴ   ἐπιστήσασα τὴν ποιητικὴν αἰτίαν τούτοις,
[1, 16]   ὑμεῖς διὰ τῆς γλώσσης ἐὰν  μὴ   εὔσημον λόγον δῶτε, πῶς γνωσθήσεται
[1, 21]   ἐν τῇ Λιβύῃ σκορπίον, ἐὰν  μὴ   ἐφικνῆται παίειν τὸν ἄνθρωπον, ἀπιόντα
[1, 19]   τοῦ νόμου ποιῶσιν, οὗτοι νόμον  μὴ   ἔχοντες ἑαυτοῖς εἰσι νόμος» τῆς
[1, 29]   καὶ πρότερον εἶπεν διαθήκην« παραινεῖ  μὴ   ζητεῖν αὐτὴν ἐν γραφῇ. ἔστι
[1, 11]   ἡμᾶς, ἵνα πίστις ἡμῶν  μὴ   ἐν σοφίᾳ ἀνθρώπων, ἀλλ´
[1, 18]   ἴσης τῷ οὐκ ἐμώρανεν» ἵνα  μὴ   αἰτία τῆς σκληροκαρδίας αὐτοῖς
[1, 1]   δοκιμάσαι καὶ ἤτοι ἑλέσθαι  μή,   κρίσις δὲ ἐν αὐτοῖς
[1, 1]   τὴν ἀλήθειαν; διὰ τί δὲ  μὴ   ἠγαπήθη δικαιοσύνη, εἰ πάντων
[1, 1]   προσπαθείᾳ νικᾶσθαι, μὴ φόβῳ δουλοῦσθαι,  μὴ   ἡδονῇ ἐπαίρεσθαι. μόνης δὲ τῆς
[1, 21]   αἰχμαλωσίαν ταύτην τῇ εἰκόνι λατρεῦσαι  μὴ   θελήσαντες Μισαὴλ Ἀνανίας τε καὶ
[1, 18]   λόγον αὐτοῦ ἐβαπτίσθησαν, οἱ δὲ  μὴ   θελήσαντες πείθεσθαι ἑαυτοὺς ἀπέστησαν δηλαδή.
[1, 1]   ὠφέλειαν τῶν πλησίον ἐπανῃρημένῳ, εἰ  μὴ   θρασέως καί τισιν ἀντιζηλούμενος ἐπεπήδησεν
[1, 17]   δὲ ἦν καὶ μηνίειν καὶ  μὴ)   {καὶ μὴν} οὐκ ἀπεῖρξε τὸ
[1, 15]   Περιπατητικὸς καὶ ἄλλοι πλείους, ἵνα  μὴ   κατ´ ὄνομα ἐπιὼν διατρίβω. φανερώτατα
[1, 19]   καὶ ὕδατι κατὰ τὴν προσφορὰν  μὴ   κατὰ τὸν κανόνα τῆς ἐκκλησίας
[1, 16]   φιλοσοφίαν ὑπειλήφασιν. ἀλλ´ εἰ καὶ  μὴ   καταλαμβάνει Ἑλληνικὴ φιλοσοφία τὸ
[1, 17]   μαθών τι τῆς ἀληθείας καὶ  μὴ   καταμείνας ἐν αὐτῇ, ταῦτα ἐνέπνευσε
[1, 11]   ἐν τῇ σοφίᾳ αὐτοῦ, καὶ  μὴ   καυχάσθω ἰσχυρὸς ἐν τῇ
[1, 11]   ἐν τῇ ἰσχύι αὐτοῦ, καὶ  μὴ   καυχάσθω πλούσιος ἐν τῷ
[1, 11]   τοι ἐν τῷ Ἱερεμίᾳ γέγραπται·  μὴ   καυχάσθω σοφὸς ἐν τῇ
[1, 1]   κεκραγὼς ἐγγράφως, μὴ κέρδους ἕνεκα,  μὴ   κενοδοξίας χάριν γράφειν, μὴ προσπαθείᾳ
[1, 1]   θεὸν ἀφοσιοῦται ταῦτα κεκραγὼς ἐγγράφως,  μὴ   κέρδους ἕνεκα, μὴ κενοδοξίας χάριν
[1, 6]   παιδεία, ὡς μὴ ἀπατηθῆναι, ὡς  μὴ   κλαπῆναι πρὸς τῶν ἐπὶ βλάβῃ
[1, 12]   οὗτος ἔγνωσται» λέγει. ~(Ἐπεὶ δὲ  μὴ   κοινὴ παράδοσις καὶ πάνδημος
[1, 15]   ἱστορεῖ, διδάσκεσθαι δὲ αὐτοὺς δικαιοσύνην  μὴ   κρεοφαγοῦντας, ἀλλ´ ἀκροδρύοις χρωμένους. τοὺς
[1, 23]   ἀπέστειλεν κριτὴν ´πιστάτην ἐνταῦθα;  μὴ   κτενεῖς δέ με ὥσπερ τὸν
[1, 23]   θυγάτηρ τοῦ βασιλέως, συχνῷ χρόνῳ  μὴ   κυΐσκουσα, τέκνων δὲ ἐπιθυμοῦσα, ἐκείνης
[1, 17]   οἱ ψευδοπροφῆται καὶ πάντες οἱ  μὴ   κυρίως ὑπ´ αὐτοῦ ἀποσταλέντες. Εἶχον
[1, 17]   ἀδιαλείπτως ἐπιφυομένους ἡμῖν καὶ τὸ  μὴ   κωλῦον αἴτιον εἶναι λέγοντας· φασὶ
[1, 17]   τὸ δαιμόνιον αἴτιον ἦν οὐχὶ  μὴ   κωλῦον, ἀλλ´ ἀποτρέπον, εἰ καὶ
[1, 17]   καὶ δρᾶν νοεῖσθαι, τὸ δὲ  μὴ   κωλῦον κατά γε τοῦτο ἀνενέργητον
[1, 17]   κτίζεσθαι τὴν οἰκίαν· τὸ δὲ  μὴ   κωλῦον κεχώρισται τοῦ γινομένου. διὰ
[1, 17]   γὰρ τὸν κλέπτην, ἀλλὰ τὸν  μὴ   κωλύσαντα τὴν κλοπὴν καταμέμψονται. καὶ
[1, 17]   τὸν μὴ φυλάξαντα τὸν  μὴ   κωλύσαντα, ὡς τοῦ ἐμπρησμοῦ τὸν
[1, 17]   τοῦ ἕκαστον εἶναι ἐγνωκότος, ἀλλὰ  μὴ   κωλύσαντος· εἶχεν γάρ τινα ὠφέλειαν
[1, 17]   αὐτὸς τῆς κλοπῆς, οὐχ  μὴ   κωλύσας κύριος. ἀλλ´ οὐδ´ ἐπιβλαβὴς
[1, 17]   μὲν κωλύσας αἴτιος, δὲ  μὴ   κωλύσας τὴν αἵρεσιν τῆς ψυχῆς
[1, 17]   βέλος, ἀλλὰ τὴν ἀσπίδα τὴν  μὴ   κωλύσασαν τὸ βέλος διελθεῖν αἰτιάσονται·
[1, 17]   πρὸς αὐτούς, ἴστωσαν τὸ μὲν  μὴ   κωλυτικόν, ὅπερ φαμὲν ἐπὶ τῆς
[1, 17]   κωλύει. τί γὰρ ἐνεργεῖ  μὴ   κωλύων; ἤδη δὲ καὶ εἰς
[1, 10]   μακάριος ἀπόστολος παραινῶν ἡμῖν  μὴ   λογομαχεῖν τε δι´ οὐδὲν χρήσιμον
[1, 9]   τοῦ λόγου γίνεται; εἰ γὰρ  μὴ   λόγῳ πράττοιμεν, ἀλόγως ποιοῖμεν ἄν.
[1, 6]   πίστει λεγόμενα οὐχ οἷόν τε  μὴ   μαθόντα ὁμολογοῦμεν. τὰ μὲν γὰρ
[1, 9]   ἀλλ´ οὐχ οὕτως ὡς ἐκδέξασθαι  μὴ   μεμαθηκότας. τὰς δὲ ἐντολάς» φησίν,
[1, 10]   Πυθαγόρας παραινεῖ, τὰς σοφίας ἀσκεῖν  μὴ   μετὰ ἡδονῆς διδάσκων, ἀπατηλὸν δὲ
[1, 8]   αἱ τοίνυν τέχναι αὗται ἐὰν  μὴ   μετὰ φιλοσοφίας γένωνται, βλαβερώτεραι παντί
[1, 1]   οἰκοδομήματα, εἰς τόδε ἀφικνοῦνται, εἰ  μὴ   μεταλήψεως χάριν τῶν κοσμικῶν προσίασιν
[1, 19]   σου. ὅταν γὰρ ἔθνη τὰ  μὴ   νόμον ἔχοντα φύσει τὰ τοῦ
[1, 28]   γὰρ ἔγνω τὸν υἱὸν εἰ  μὴ   πατήρ, οὐδὲ τὸν πατέρα
[1, 28]   πατήρ, οὐδὲ τὸν πατέρα εἰ  μὴ   υἱὸς καὶ ἂν
[1, 5]   γοῦν εἴρηται παιδείας θεοῦ, υἱέ,  μὴ   ὀλιγώρει, μηδὲ ἐκλύου ὑπ´ αὐτοῦ
[1, 1]   οὐ γὰρ ἔστι τὰ γραφέντα  μὴ   οὐκ ἐκπεσεῖν» καίτοι ἀνέκδοτα ὑπό
[1, 19]   δὴ τοῦ Πλάτωνος τὸ σύγγραμμα,  μὴ   οὐκ τοῦτο φιλοσοφεῖν» λέγει,
[1, 1]   φανερὸν γενήσεται· ἐπεὶ διὰ τί  μὴ   πάντες ἴσασι τὴν ἀλήθειαν; διὰ
[1, 9]   πνεύματος ἐπικεκρυμμένως λαλούμενος διὰ τὸ  μὴ   πάντων εἶναι τὴν συνιεῖσαν ἀκοήν,
[1, 1]   θεσμῶν μὴ ἐπιλανθάνου. εἰ δὲ  μὴ   πάντων γνῶσις, ὄνος λύρας,
[1, 23]   θεοῦ. ἔτι δὲ Αἰγύπτιοι ἀκοῇ  μὴ   παραδεχόμενοι τὰ τῆς δυνάμεως ἀποτελέσματα,
[1, 1]   συνιᾶσι, τὴν ἄγνοιαν αὐτοῖς {ὡς}  μὴ   παρέχοντος τοῦ κυρίου (μὴ γὰρ
[1, 11]   θέλημά μου, λέγει κύριος. ἵνα  μὴ   πεποιθότες ὦμεν ἐφ´ ἑαυτοῖς, ἀλλ´
[1, 11]   ἐμπίπλησιν, οἰκοδομεῖ δὲ ἀγάπη,  μὴ   περὶ τὴν οἴησιν, ἀλλὰ περὶ
[1, 1]   θείων μεταλαμβάνοντας λόγων παραφυλακτέον, εἰ  μὴ   περιεργίας ἕνεκεν ἱστορήσοντες, ὥσπερ τῶν
[1, 26]   τοίνυν ἀπιστία τῶν Ἑλλήνων;  μή   πῃ βούλεσθαι πείθεσθαι τῇ ἀληθείᾳ
[1, 1]   δὲ ἄρα περὶ τῶν ἐντυγχανόντων,  μή   πῃ ἑτέρως σφαλεῖεν καὶ παιδὶ
[1, 18]   διὰ τὸ εἰδότας τὴν προφητείαν  μὴ   πιστεύειν τῇ ἐκβάσει, Ἕλλησι δὲ
[1, 18]   ὄντες ἐν μείζονι αἰτίᾳ γεγόνασι  μὴ   πιστεύσαντες τῷ κηρύγματι· ἑκούσιος γὰρ
[1, 1]   ἄρα τὸ προφητικὸν ἐκεῖνο· ἐὰν  μὴ   πιστεύσητε, οὐδὲ μὴ συνῆτε. ἄρ´
[1, 7]   κἂν εὐεργεῖς ὦσι νῦν, εἰ  μὴ   πίστιν ἔχοιεν. διὰ τοῦτο γὰρ
[1, 14]   καὶ πίωμεν· αὔριον γὰρ ἀποθνῄσκομεν.  μὴ   πλανᾶσθε· φθείρουσιν ἤθη χρηστὰ ὁμιλίαι
[1, 27]   ὁμολογεῖται, κἂν οἱ κατὰ νόμον  μὴ   πολιτευόμενοι ὡς ἐν νόμῳ ἀλαζονεύωνται
[1, 1]   αὐτίκα οὐ πολλοῖς ἀπεκάλυψεν  μὴ   πολλῶν ἦν, ὀλίγοις δέ, οἷς
[1, 10]   διὰ βραχέων ἐξήνεγκεν γραφή,  μὴ   πολὺς ἐν ῥήμασι γίνου» λέγουσα·
[1, 5]   Ἄγαρ παροίκησιν (ἐνταῦθα γὰρ εἴρηται·  μὴ   πολὺς ἴσθι πρὸς ἀλλοτρίαν» τὴν
[1, 5]   ταύτῃ· ὁπηνίκα δ´ ἂν φῇ·  μὴ   πολὺς ἴσθι πρὸς ἀλλοτρίαν, χρῆσθαι
[1, 10]   νοεῖν τὰ σημαινόμενα, εὐγλωττίαν δὲ  μή   ποτε ζηλοῦντα ἀρκεῖσθαι μόνῳ τῷ
[1, 12]   τῶν χοίρων τοὺς μαργαρίτας βάλλειν  μή   ποτε καταπατήσωσι τοῖς ποσὶ καὶ
[1, 23]   παιδὸς ἔχειν ἔφασκεν Ἑβραίαν γυναῖκα  μὴ   πρὸ πολλοῦ τετοκυῖαν παραστῆσαι αὐτῇ
[1, 17]   κωλῦον, ἀλλ´ ἀποτρέπον, εἰ καὶ  μὴ   προέτρεπεν. οὔτε δὲ οἱ ἔπαινοι
[1, 5]   ἐπιστῇς θύραις οἴκων αὐτῆς, ἵνα  μὴ   προῇ ἄλλοις τὴν σὴν ζωήν.
[1, 1]   οὐκ εὐθὺς δ´ εἴ τις  μὴ   προηγουμένως ἐπιτελεῖ, κατὰ περίστασιν αὐτὸ
[1, 1]   προκατειλημμένοις ἤδη τὴν ψυχὴν καὶ  μὴ   προκεκενωμένοις. ὅταν δ´ ἐκ πίστεως
[1, 10]   καὶ Πινδάρου τοῦ Βοιωτίου γράφοντος·  μὴ   πρὸς ἅπαντας ἀναρρῆξαι τὸν ἀρχαῖον
[1, 1]   σωτηρίαν τῶν ἐπαϊόντων, τό τε  μὴ   πρὸς χάριν ὁμιλεῖν δωροδοκίας τε
[1, 8]   τῶν λέξεων τέχνας, εἴ τις  μὴ   προσέρχεται ὑγιαίνουσι λόγοις» φησί, διδασκαλίᾳ
[1, 5]   οἰκουμένην. κἄν τις βιαζόμενος λέγῃ·  μὴ   πρόσεχε φαύλῃ γυναικί, μέλι γὰρ
[1, 8]   καὶ ἐπιστήμης δόξαις πιστεύοντας, ὡς  μὴ   προσῆκον ἀφεμένους τοῦ ὀρθοῦ καὶ
[1, 6]   λεγόμενα προσίεσθαι, τὰ δὲ ἀλλότρια  μὴ   προσίεσθαι οὐχ ἁπλῶς πίστις,
[1, 5]   πούς σου» φησὶν οὐ  μὴ   προσκόψῃ, ἐπὶ τὴν πρόνοιαν τὰ
[1, 1]   ἕνεκα, μὴ κενοδοξίας χάριν γράφειν,  μὴ   προσπαθείᾳ νικᾶσθαι, μὴ φόβῳ δουλοῦσθαι,
[1, 1]   λαμβάνειν ὕδωρ παρ´ ἑτέρων. ἐὰν  μὴ   πρότερον ὀρύξαντες παρ´ αὑτοῖς ἄχρι
[1, 7]   φωνῇ ἡρμηνεύθησαν αἱ γραφαί, ὡς  μὴ   πρόφασιν ἀγνοίας προβάλλεσθαι δυνηθῆναί ποτε
[1, 1]   αὐτῇ μαραινόμενα τῇ διανοίᾳ, ἐπεὶ  μὴ   ῥᾴδιος τοιάδε διακονία τοῖς
[1, 17]   κωλύσαντα, ὡς τοῦ ἐμπρησμοῦ τὸν  μὴ   σβέσαντα τὸ δεινὸν ἀρχόμενον καὶ
[1, 1]   κατηξιωμένοις. τί γὰρ ὄφελος σοφίας  μὴ   σοφιζούσης τὸν οἷόν τε ἐπαΐειν;
[1, 10]   ἐν τῷ Πλάτωνος Πολιτικῷ, τὸ  μὴ   σπουδάζειν ἐπὶ τοῖς ὀνόμασι, πλουσιώτερος
[1, 17]   καὶ τοῦ ναυαγίου τὸν κυβερνήτην  μὴ   στείλαντα τὴν ὀθόνην. αὐτίκα κολάζονται
[1, 17]   ἐπιτερποῦς καὶ πρὸ τούτων τὸ  μὴ   συγκατατίθεσθαι ταῖς ἀπατηλαῖς ἐκείναις φαντασίαις
[1, 2]   κατεγνωσμένων. πολλὰ δ´ οὖν καὶ  μὴ   συμβαλλόμενα εἰς τέλος συγκοσμεῖ τὸν
[1, 27]   φησὶν ἀπόστολος, παιδευόμεθα, ἵνα  μὴ   σὺν τῷ κόσμῳ κατακριθῶμεν. προεῖπεν
[1, 23]   τυραννικὴν ὠμότητα, δείσαντες δὲ ὕστερον  μὴ   συναπόλωνται τῷ παιδί, ἐκ βίβλου
[1, 2]   τῶν δογματισθέντων αὐτοῖς χρωμένους φράσει,  μὴ   συνεμβαίνοντας εἰς τὴν κατὰ μέρος
[1, 1]   ἐκεῖνο· ἐὰν μὴ πιστεύσητε, οὐδὲ  μὴ   συνῆτε. ἄρ´ οὖν ὡς καιρὸν
[1, 27]   προφητεία ὀνειδίζει τὸν λαὸν ὡς  μὴ   συνιέντα τὸν νόμον. σύντριμμα καὶ
[1, 27]   καὶ μέρη τινὰ ἀποτέμνων, ὡς  μὴ   τὰ ὑγιαίνοντα συνδιαφθείρεσθαι αὐτοῖς, καὶ
[1, 13]   αἱρέσεσι δοξαζομένων εὕροιμεν ἄν (ὅσαι  μὴ   τέλεον ἐκκεκώφηνται μηδὲ ἐξετμήθησαν τὴν
[1, 1]   γεωργός. ἐργάζεσθε» φησὶν κύριος,  μὴ   τὴν ἀπολλυμένην βρῶσιν, ἀλλὰ τὴν
[1, 18]   ἡλίου καταλαμπόμενος ἀπολωλέναι λέγεται τῷ  μὴ   τὴν ἴσην ἐκτελεῖν ἐνέργειαν. πάντων
[1, 17]   τιμαὶ οὔθ´ αἱ κολάσεις δίκαιαι,  μὴ   τῆς ψυχῆς ἐχούσης τὴν ἐξουσίαν
[1, 18]   δύναμίς ἐστι καὶ θεοῦ σοφία.  μή   τι οὖν, ὅπερ καὶ ἄμεινον,
[1, 5]   ἦν πάλαι, Ἀβραὰμ δὲ γυνή.  μὴ   τίκτουσα Σάρρα τὴν ἑαυτῆς
[1, 11]   συλαγωγῶν» καὶ πάλιν· βλέπετε οὖν  μή   τις ἔσται ὑμᾶς συλαγωγῶν
[1, 11]   βεβαίωσις τῆς πίστεως· βλέπετε  μή   τις ὑμᾶς ἔσται συλαγωγῶν»
[1, 11]   θεωρίαν. τοῦτο δὲ λέγω, ἵνα  μή   τις ὑμᾶς παραλογίζηται ἐν πιθανολογίᾳ,
[1, 17]   αἴτιός ἐστι τῷ προασπιζομένῳ τοῦ  μὴ   τιτρώσκεσθαι κωλύων τὸ τρωθῆναι αὐτόν,
[1, 1]   πεποιημένοι; τῇ δὲ αἰτίᾳ τοῦ  μὴ   τὸ βέλτιστον ἑλομένου θεὸς ἀναίτιος.
[1, 27]   ἀρχέτυπον τῶν παρὰ σφίσιν ἱστορουμένων.  ~(Μὴ   τοίνυν κατατρεχέτω τις τοῦ νόμου
[1, 1]   τῶν σπουδαίων ἀποδοκιμάζοντα γραφὴν τοὺς  μὴ   τοιούτους ἀποδέχεσθαι συντάττοντας. ἀλλ´ ἄρα
[1, 17]   τὰς ναῦς τοίνυν τῶν Ἑλλήνων  μὴ   τὸν Ἕκτορα ἐμπρῆσαι λεγόντων, ἀλλὰ
[1, 11]   οὖν καὶ οἱ φιλόσοφοι, ἐὰν  μὴ   ὑπὸ τοῦ Χριστοῦ ἀπανδρωθῶσιν. εἰ
[1, 20]   καὶ διαλεκτικὴ πρὸς τὸ  μὴ   ὑποπίπτειν ταῖς κατατρεχούσαις αἱρέσεσιν. αὐτοτελὴς
[1, 1]   ἀντιζηλούμενος ἐπεπήδησεν τῇ διδασκαλίᾳ, εἰ  μὴ   φιλόδοξος κοινωνία τοῦ λόγου,
[1, 1]   χάριν γράφειν, μὴ προσπαθείᾳ νικᾶσθαι,  μὴ   φόβῳ δουλοῦσθαι, μὴ ἡδονῇ ἐπαίρεσθαι.
[1, 17]   γὰρ αἴτιον εἶναι κλοπῆς τὸν  μὴ   φυλάξαντα τὸν μὴ κωλύσαντα,
[1, 19]   ὕδωρ ψιλὸν εὐχαριστοῦσιν. ἀλλὰ ἀποπήδησον,  μὴ   χρονίσῃς ἐν τῷ τόπῳ αὐτῆς.
[1, 16]   κατὰ περίπτωσιν ἐπήβολος τῆς ἀληθείας  ἁμῇ   γέ πῃ, ἀμυδρῶς δὲ καὶ
[1, 1]   ὅλους ἐνδείξομαι τοὺς Στρωματεῖς, αἰνισσόμενος  ἁμῇ   γέ πῃ θείας ἔργον προνοίας
[1, 2]   ἔπος εἰπεῖν, περιβολῇ πλείονι χρωμένους,  ἁμῇ   γέ πῃ συγγυμνασίαν τινὰ πίστεως
[1, 16]   τὴν ὁδὸν τῇ βασιλικωτάτῃ διδασκαλίᾳ,  ἁμῇ   γέ πῃ σωφρονίζουσα καὶ τὸ
[1, 17]   διδαχὴ ἐμὴ οὐκ ἔστιν  ἐμὴ»   κύριος λέγει, ἀλλὰ τοῦ
[1, 17]   προφῆται. καὶ διδαχὴ  ἐμὴ   οὐκ ἔστιν ἐμὴ» κύριος
[1, 1]   κρίνεται. ἀλλ´ μὲν κηρυκικὴ  ἐπιστήμη   ἤδη πως ἀγγελική, ὁποτέρως ἂν
[1, 5]   ἐπιτήδευσις σοφίας, σοφία δὲ  ἐπιστήμη   θείων καὶ ἀνθρωπίνων καὶ τῶν
[1, 19]   λόγων, ἀλλ´ αὐτοῦ τἀγαθοῦ δὴ  ἐπιστήμη   καὶ τῆς ἀληθείας, ἐκείνων ἑτέρων
[1, 28]   ὄντων δηλώσεως εὑρετική τίς ἐστιν  ἐπιστήμη,   κτητὴ δὲ αὕτη τῷ σώφρονι
[1, 10]   Ἰησοῦ· οὐκ ἔστι σοφία πονηρίας  ἐπιστήμη.   ταύτην δὴ λέγει, ἣν ἐπενόησαν
[1, 5]   Ἕλλησιν ἀναγκαία φιλοσοφία, νυνὶ δὲ  χρησίμη   πρὸς θεοσέβειαν γίνεται, προπαιδεία τις
[1, 8]   θαλασσίοις ἐοικότες, οἳ δὴ ἐν  ἅλμῃ   ἐκ γενετῆς τρεφόμενοι ἁλῶν ὅμως
[1, 21]   γίνεται, Τριόπας δὲ συγχρονεῖ Ἴσιδι  ἑβδόμῃ   γενεᾷ ἀπὸ Ἰνάχου (Ἶσιν δὲ
[1, 23]   ἐκ Βαβυλῶνος εἰς Αἴγυπτον μεταναστάντων.  ἑβδόμῃ   γενεᾷ γεννηθεὶς καὶ τραφεὶς βασιλικῶς
[1, 21]   φησί. Προμηθεὺς δὲ κατὰ Τριόπαν  ἑβδόμῃ   γενεᾷ μετὰ Μωυσέα, ὥστε καὶ
[1, 1]   ἐσμεν συνεργοί· θεοῦ γεώργιον, θεοῦ  οἰκοδομή   ἐστε» κατὰ τὸν ἀπόστολον. οὔκουν
[1, 1]   δικαιοσύνην τρέφοντες τῇ τοῦ ἄρτου  διανομῇ.   εἰσὶ γὰρ καὶ ψυχαὶ ἰδίας
[1, 14]   παρ´ Ἕλλησι φιλοσόφων ὡς ἐν  ἐπιτομῇ   ἥδε, οἱ χρόνοι δὲ τῶν
[1, 17]   δὲ τῶν ἁμαρτημάτων προαίρεσις καὶ  ὁρμὴ   κατάρχει, διημαρτημένη δὲ ὑπόληψις ἔσθ´
[1, 1]   εἰσδεδυκέναι τὸν βίον νομίζουσιν ἐπὶ  λύμῃ   τῶν ἀνθρώπων πρός τινος εὑρετοῦ
[1, 25]   ἀξίωμα τοῦ οὐρανοῦ ἀμετανοήτως χρωμένους  γνώμῃ   τῇ αὐτῇ {καὶ} περὶ τῶν
[1, 21]   ἀγῶνα, ὃν ἔθηκε Δομετιανὸς ἐν  Ῥώμῃ,   ἔτη ἑκατὸν δεκατέσσαρα, ἀπὸ δὲ
[1, 21]   τὴν Ἰταλήν, τὸ ἐν  Ῥώμῃ   Κάρμαλον ᾤκησεν, ἧς υἱὸς Εὔανδρος
[1, 21]   υἱὸς Εὔανδρος τὸ ἐν  Ῥώμῃ   τοῦ Πανὸς ἱερὸν τὸ Λουπέρκιον
[1, 21]   χρόνου τούτου ἄχρι τῶν ἐν  Ῥώμῃ   ὑπάτων Γναίου Δομετίου καὶ Ἀσινίου
[1, 24]   τὴν πεῖραν τῶν δοκούντων δεινῶν  φανῇ,   εἰς ἣν ἐξ ἀνοδίας παρέπεμπεν
[1, 15]   βαρβάροις μαθόντος. διὰ τοῦτο καὶ  γένη   βαρβάρων» εἶπεν, γένη φιλοσόφων ἀνδρῶν
[1, 28]   δύναμις περὶ τὰ τῶν πραγμάτων  γένη   διαιρετική, μέχρι τῶν ἰδικωτάτων καταβαίνουσα,
[1, 15]   μέρος καὶ ἄλλα πρὸς τούτοις  γένη   μυρία. δὲ Πλάτων δῆλον
[1, 15]   δὲ καὶ τὰ τῶν βαρβάρων  γένη.   οὕτως οἴεται Πλάτων καὶ
[1, 15]   τοῦτο καὶ γένη βαρβάρων» εἶπεν,  γένη   φιλοσόφων ἀνδρῶν βαρβάρων γινώσκων, ἔν
[1, 16]   ἀέρα λαλοῦντες. τοσαῦτα, εἰ τύχοι,  γένη   φωνῶν εἰσιν ἐν κόσμῳ, καὶ
[1, 21]   ζῴων διαλέκτους εἶναι, ὧν τὰ  ὁμογενῆ   ἐπακούειν. ἐλέφαντος γοῦν ἐμπεσόντος εἰς
[1, 16]   καὶ γραμματικὸς προσηγορεύθη, ἔνιοι δὲ  Ἐρατοσθένη   τὸν Κυρηναῖόν φασιν, ἐπειδὴ ἐξέδωκεν
[1, 17]   ἵν´ ὅτι μάλιστα θεὸς  μένῃ   ἡμῖν κακίας ἀναίτιος. ἐπεὶ δὲ
[1, 10]   μᾶλλον ὠφελεῖν τοὺς ἀκούοντας  δυναμένη.   Μούσας Σειρήνων ἡδίους ἡγεῖσθαι Πυθαγόρας
[1, 28]   τὸ τέλειον ἔχουσα, παντὸς πάθους  ἀπηλλαγμένη,   οὐκ ἄνευ τοῦ σωτῆρος τοῦ
[1, 1]   ἔχοντα προδιαληφθῆναι τῆς φυσικῆς θεωρίας  προπαρατιθεμένη   καὶ τὰ ἐμποδὼν ἱστάμενα τῇ
[1, 27]   τῇ ἐκλεκτῇ υἱοθεσίᾳ τῇ φίλῃ  κεκλημένῃ   τοῦ θεοῦ, ᾄδοντα ἤδη τὴν
[1, 17]   ἁμαρτημάτων προαίρεσις καὶ ὁρμὴ κατάρχει,  διημαρτημένη   δὲ ὑπόληψις ἔσθ´ ὅτε κρατεῖ,
[1, 21]   τετρακόσια πεντήκοντα, ὡς δὲ  προκειμένη   δείκνυσι χρονογραφία, συνάγονται ἔτη πεντακόσια
[1, 21]   ἑκατὸν δύο, ὡς δὲ  προκειμένη   δηλοῖ χρονογραφία, ἀπὸ βασιλείας τῆς
[1, 18]   θεοῦ» τουτέστι διὰ τῶν προφητῶν  κατηγγελμένῃ,   οὐκ ἔγνω κόσμος διὰ
[1, 19]   οὐκ οἰκεῖον καὶ γνήσιον ὕδωρ  λογιζομένη,   καὶ ὑπερβήσῃ ποταμὸν ἀλλότριον» τὸν
[1, 6]   καὶ παίδευσις χρηστὴ  σῳζομένη   φύσεις ἀγαθὰς ποιεῖ, καὶ αἱ
[1, 1]   ἀσθενὴς μὲν εὖ οἶδ´ ὅτι  παραβαλλομένη   πρὸς τὸ πνεῦμα ἐκεῖνο τὸ
[1, 28]   ἐπιστήμην τῶν θείων καὶ οὐρανίων  ἐπαγγελλομένη,   συνέπεται καὶ {περὶ}
[1, 6]   αὐτὴ γὰρ πάντα τὸν λειμῶνα  ἐπινεμομένη   ἓν κηρίον γεννᾷ. Εἰ δὲ
[1, 18]   αὐτοῖς παρὰ τοῦ θεοῦ φαίνηται  γενομένη,   τοῦ μωράναντος τὴν σοφίαν; ἔμπαλιν
[1, 23]   τὸν ποταμὸν λουτροῖς καὶ περιρραντηρίοις  χρησομένη,   ἐπακούσασα δὲ κλαυθμυριζομένου τοῦ παιδὸς
[1, 1]   δὲ καὶ λανθάνουσα εἰπεῖν καὶ  ἐπικρυπτομένη   ἐκφῆναι καὶ δεῖξαι σιωπῶσα. τά
[1, 27]   κυρία, δὲ δι´ εὐποιίας  χρηστευομένη   ὡς εὐεργέτις. ἔξεστι δὲ μὴ
[1, 1]   τὰ ἐμποδὼν ἱστάμενα τῇ ἀκολουθίᾳ  προαπολυομένη,   ὡς ἑτοίμους ἔχειν τὰς ἀκοὰς
[1, 20]   κατ´ αὐτῆς σοφιστικὴν ἐπιχείρησιν καὶ  διακρουομένη   τὰς δολερὰς κατὰ τῆς ἀληθείας
[1, 11]   οἴησιν, ἀλλὰ περὶ τὴν ἀλήθειαν  ἀναστρεφομένη.   ὅθεν εἴ τις ἀγαπᾷ, οὗτος
[1, 28]   διαιρετική, μέχρι τῶν ἰδικωτάτων καταβαίνουσα,  παρεχομένη   ἕκαστον τῶν ὄντων καθαρὸν οἷον
[1, 17]   ὠφέλειαν τότε εἰς ἀνθρώπους  ἐρχομένη   κλοπή, οὐ τοῦ ὑφελομένου τὸ
[1, 1]   δὲ οὐ γραφὴ εἰς ἐπίδειξιν  τετεχνασμένη   ἥδε πραγματεία, ἀλλά μοι
[1, 19]   φυσικῶν καὶ ῥεόντων καὶ εἰκότων  βεβυσμένῃ   λόγων, ἀλλ´ αὐτοῦ τἀγαθοῦ δὴ
[1, 9]   (ἣ δ´ ἐστὶ Λυδὴ διακρίνειν  πεπιστευμένη   τὸ νόθον ἀπὸ τοῦ ἰθαγενοῦς
[1, 21]   δὲ καὶ ἄλλη Ἐρυθραία Ἡροφίλη  καλουμένη·   μέμνηται τούτων Ἡρακλείδης Ποντικὸς
[1, 20]   ἀρετὴ εἴτε καὶ ἀλήθεια συνωνύμως  καλουμένη   μόνου τοῦ καθ´ ἑαυτὴν ἀποτελέσματός
[1, 8]   ἔκπληξις. τε αὖ  θρυλουμένη   κατὰ τὰς διατριβὰς διαλεκτικὴ γύμνασμα
[1, 26]   εἰ δὲ ποίμνη  ἀλληγορουμένη   πρὸς τοῦ κυρίου οὐδὲν ἄλλο
[1, 6]   ποσοῖς καὶ πηλίκοις καὶ λεκτοῖς  θεωρουμένη.   γὰρ ἀπὸ τῶν ἀποδείξεων
[1, 21]   χρήσουσα Διὸς νόον αἰγιόχοιο, αὐτοκασιγνήτῳ  κεχολωμένη   Ἀπόλλωνι. ἔστι δὲ καὶ ἄλλη
[1, 24]   θεοῦ. οὕτω γὰρ τῇ ἀρετῇ  χρωμένη   φρόνησις τάττουσά ἐστι, τὰ
[1, 21]   τὴν πρώτην ὀλυμπιάδα. ὡς εἶναι  ἐνενή   κοντά που ἐτῶν πρὸ τῆς
[1, 15]   αὐτῆς εἶναι τὸ ἐν τῇ  σελήνῃ   φαινόμενον πρόσωπον οἴεται. Τάδε μὲν
[1, 23]   μισθὸν ἀποδιδόντες) εἴτε ὡς ἐν  εἰρήνῃ,   μισθὸν ἔλαβον τὴν λείαν παρὰ
[1, 9]   ἔπρασσεν; ἐργάζεται δὲ καὶ τὰ  κτήνη   ἐλαυνόμενα ἀναγκάζοντι τῷ φόβῳ. οὐχὶ
[1, 9]   ἵνα ἡμῖν τὸν ἐδώδιμον καρπὸν  ἐκφήνῃ.   καθάπερ δὲ ἐν γεωργίᾳ {οὕτω}
[1, 19]   διὰ τοῦτό σε εἰς τὰ  ἔθνη,   ἀνοῖξαι» φησίν, ὀφθαλμοὺς αὐτῶν, τοῦ
[1, 15]   ἤκμασε παρὰ βαρβάροις κατὰ τὰ  ἔθνη   διαλάμψασα, ὕστερον δὲ καὶ εἰς
[1, 21]   ἄλλοι πολλοὶ τῶν ἱστορικῶν καὶ  ἔθνη   καὶ γλώσσας πέντε καὶ ἑβδομήκοντα
[1, 19]   ψυχὰς ποιμνίου σου. ὅταν γὰρ  ἔθνη   τὰ μὴ νόμον ἔχοντα φύσει
[1, 10]   ὀρθῶς καὶ ὀνομάσαντες, ἐπεὶ μήτε  ἐκείνη   καλὴ σκευασία τροφῆς πλείω
[1, 5]   σοφία τῆς φιλοσοφίας ὡς  ἐκείνη   τῆς προπαιδείας. εἰ γὰρ ἐγκράτειαν
[1, 3]   τοῦτό που αἰνίσσεται σωτήριος  ἐκείνη   φωνή· αἱ ἀλώπεκες φωλεοὺς ἔχουσιν,
[1, 3]   οὐκ ἔχει ποῦ τὴν κεφαλὴν  κλίνῃ·   μόνῳ γάρ, οἶμαι, τῷ πιστεύοντι,
[1, 12]   ἔγνωσται» λέγει. ~(Ἐπεὶ δὲ μὴ  κοινὴ   παράδοσις καὶ πάνδημος τῷ
[1, 1]   ἂν ἐσθίῃ τὸν ἄρτον καὶ  πίνῃ   τὸ ποτήριον τοῦ κυρίου ἀναξίως,
[1, 21]   Αἰγυπτίοις ἀνθρώπων ποτέ, γενομένων δὲ  ἀνθρωπίνῃ   δόξῃ θεῶν, Ἑρμῆς τε
[1, 11]   μάταιοι. μηδεὶς τοίνυν καυχάσθω ἐν  ἀνθρωπίνῃ   προανέχων διανοίᾳ. εὖ γάρ τοι
[1, 1]   τῶν Ἀσσυρίων, δὲ ἐν  Παλαιστίνῃ   Ἑβραῖος ἀνέκαθεν· ὑστάτῳ δὲ περιτυχὼν
[1, 26]   ἀνθρώπων ἀγέλης. εἰ δὲ  ποίμνη   ἀλληγορουμένη πρὸς τοῦ κυρίου
[1, 1]   νικᾶσθαι, μὴ φόβῳ δουλοῦσθαι, μὴ  ἡδονῇ   ἐπαίρεσθαι. μόνης δὲ τῆς τῶν
[1, 17]   κακόν, τῇ δὲ περὶ αὐτὸ  ἡδονῇ   συναπαγόμενος, ἀγαθὸν ὑπολαβών, ληπτὸν ἡγεῖται.
[1, 7]   ὡσαύτως δὲ οὐχ ποιμενικὴ  μόνη,   ἀλλὰ καὶ βουκολικὴ ἱπποτροφική
[1, 28]   οἷον ἔστι φαίνεσθαι. διὸ καὶ  μόνη   αὕτη ἐπὶ τὴν ἀληθῆ σοφίαν
[1, 11]   πιθανῷ, ἐν δυνάμει δὲ» εἶπεν·  μόνη   γὰρ ἀλήθεια δυνατή. καὶ
[1, 3]   ἄλλα αὐτοῖς ἀσθενεῖ καὶ διαρρεῖ,  μόνη   δὲ γλῶσσα ὑπολείπεται. παγκάλως
[1, 20]   ὀρθῇ Ἑλληνικὴ εἴη ἂν ἀλήθεια.  μόνη   δὲ κυρία αὕτη ἀλήθεια
[1, 1]   τῇ ἐκφράσει ἡσθέντες λέγω τῇδε,  μόνῃ   δὲ τῇ κατὰ τὴν ὑποσημείωσιν
[1, 1]   ἐμοῦ μεμενηκότα, κυλιόμενα δὲ ἀεὶ  μόνῃ   μιᾷ χρώμενα τῇ ἐγγράφῳ φωνῇ
[1, 23]   αὐτούς (ἀσθενὲς γὰρ εἰς πόλεμον  γυνή)   διαφθείρειν δὲ τὰ ἄρρενα εὐαλκῆ
[1, 21]   εἴκοσι· ἐπὶ τούτου προφητεύει Δεββώρα  γυνὴ   Λαβιδὼθ ἐκ φυλῆς Ἐφραΐμ, καὶ
[1, 5]   στεῖρα ἦν πάλαι, Ἀβραὰμ δὲ  γυνή.   μὴ τίκτουσα Σάρρα τὴν
[1, 8]   ἐξαιρούμενος λανθάνει· βιάζεταί τε πολλάκις  ὀδύνη   τε καὶ ἀλγηδὼν φιλονικία τε
[1, 1]   δικαιοσύνη, εἰ πάντων  δικαιοσύνη;   ἀλλὰ γὰρ τὰ μυστήρια μυστικῶς
[1, 7]   τοίνυν ἀνεῳγμένων πυλῶν ἐν  δικαιοσύνῃ   αὕτη ἦν ἐν Χριστῷ, ἐν
[1, 10]   ὡς καὶ ἔργον σωτήριον.  δικαιοσύνη   γοῦν οὐ χωρὶς λόγου συνίσταται.
[1, 1]   τί δὲ μὴ ἠγαπήθη  δικαιοσύνη,   εἰ πάντων δικαιοσύνη; ἀλλὰ
[1, 27]   στόματος αὐτῆς« τῆς σοφίας δηλονότι,  δικαιοσύνη   ἐκπορεύεται, νόμον δὲ καὶ ἔλεον
[1, 18]   τὸν κατὰ θεὸν κτισθέντα ἐν  δικαιοσύνῃ   καὶ ὁσιότητι τῆς ἀληθείας. διὸ
[1, 10]   τῇ ἀληθείᾳ σοφιστικὴ λέγεται  τέχνη.   ἐμοὶ δὲ εἰκότως, οἶμαι, πρόκειται
[1, 8]   ἐν ἔργοις. ~(Ἡ δὲ σοφιστικὴ  τέχνη,   ἣν ἐζηλώκασιν Ἕλληνες, δύναμίς ἐστι
[1, 3]   ἐπακούσαις. ταύτῃ γοῦν ἐπαιρόμενοι τῇ  τέχνῃ   οἱ κακοδαίμονες σοφισταὶ τῇ σφῶν
[1, 5]   θανάτου εἰς Ἅιδην, τὰ δὲ  ἴχνη   αὐτῆς οὐκ ἐρείδεται. μακρὰν οὖν
[1, 20]   δοθείσης λέγεσθαι ναῦλον, τῷ δὲ  τελώνῃ   τέλος καὶ ἐνοίκιον μὲν τῷ
[1, 21]   Ἕλενος ἤδη καὶ Λαοκόων καὶ  Οἰνώνη   Κεβρῆνος ἐν Ἰλίῳ· Κρῆνος γὰρ
[1, 3]   που αἰνίσσεται σωτήριος ἐκείνη  φωνή·   αἱ ἀλώπεκες φωλεοὺς ἔχουσιν,
[1, 1]   λαλεῖται, μᾶλλον δὲ οὐκ ἐν  φωνῇ,   ἀλλ´ ἐν τῷ νοεῖσθαι. δέδωκεν
[1, 21]   δαιμόνιον σημεῖον, τοῦτο δέ ἐστι  φωνή,   ὅταν γένηται, ἐπίσχει τοῦτο
[1, 7]   ἔχοιεν. διὰ τοῦτο γὰρ Ἑλλήνων  φωνῇ   ἡρμηνεύθησαν αἱ γραφαί, ὡς μὴ
[1, 4]   τε αἴσθησιν ἐπικαλέσῃ μεγάλῃ τῇ  φωνῇ   καὶ ζητήσῃς αὐτὴν ὥσπερ ἀργορίου
[1, 21]   ἄνθρωποι δυνατωτέρας εἶναι τὰς βαρβάρῳ  φωνῇ   λεγομένας. καὶ Πλάτων δὲ ἐν
[1, 20]   καὶ ἀκοὴ καὶ  φωνὴ   πρὸς ἀλήθειαν, νοῦς δὲ
[1, 1]   μόνῃ μιᾷ χρώμενα τῇ ἐγγράφῳ  φωνῇ   πρὸς τὸν ἐπανερόμενον οὐδὲν πλέον
[1, 1]   τῇ γραφῇ, δὲ τῇ  φωνῇ,   πῶς οὐκ ἄμφω ἀποδεκτέοι, ἐνεργὸν
[1, 18]   τὸν κύριον διδασκαλίαν, σοφίαν ἵνα  δείξῃ   τὴν ἀληθῆ φιλοσοφίαν δι´ υἱοῦ
[1, 21]   ἀνθρώπων ποτέ, γενομένων δὲ ἀνθρωπίνῃ  δόξῃ   θεῶν, Ἑρμῆς τε Θηβαῖος
[1, 25]   τινες ἀκολούθως δηλονότι τῇ χρηστῇ  δόξῃ   λόγον ὀρθὸν τὸν νόμον ἔφασαν,
[1, 21]   τινες τῶν τὰ Ἀττικὰ συγγραψαμένων  ὀγδόῃ   φθίνοντος, βασιλεύοντος τὸ τελευταῖον ἔτος
[1, 21]   ἐν τῇ τρίτῃ μηνὸς πανήμου  ὀγδόῃ   φθίνοντος, Ἑλλάνικος γὰρ δωδεκάτῃ θαργηλιῶνος
[1, 24]   γοῦν τὴν Φορωνίδα ποιήσας·  Καλλιθόη   κλειδοῦχος Ὀλυμπιάδος βασιλείης, Ἥρης Ἀργείης,
[1, 20]   ὄψις συμβάλλεται καὶ  ἀκοὴ   καὶ φωνὴ πρὸς ἀλήθειαν,
[1, 23]   τοῦ θεοῦ. ἔτι δὲ Αἰγύπτιοι  ἀκοῇ   μὴ παραδεχόμενοι τὰ τῆς δυνάμεως
[1, 10]   εὖ ποιεῖν ἀφέλωμεν, οὕτως  ὑπακοὴ   καὶ πίστις ἀναιρεῖται μήτε τῆς
[1, 21]   Ἴδμων σὺν τοῖς Ἀργοναύταις,  Φημονόη   Δελφίς, Μόψος Ἀπόλλωνος καὶ
[1, 5]   θύραις οἴκων αὐτῆς, ἵνα μὴ  προῇ   ἄλλοις τὴν σὴν ζωήν. καὶ
[1, 16]   ἐπήβολος τῆς ἀληθείας ἁμῇ γέ  πῃ,   ἀμυδρῶς δὲ καὶ οὐ πάσης,
[1, 26]   ἀπιστία τῶν Ἑλλήνων; μή  πῃ   βούλεσθαι πείθεσθαι τῇ ἀληθείᾳ φασκούσῃ
[1, 1]   ἄρα περὶ τῶν ἐντυγχανόντων, μή  πῃ   ἑτέρως σφαλεῖεν καὶ παιδὶ μάχαιραν,
[1, 1]   τοὺς Στρωματεῖς, αἰνισσόμενος ἁμῇ γέ  πῃ   θείας ἔργον προνοίας καὶ φιλοσοφίαν.
[1, 6]   ἔξω καιροῦ ῥῆσιν ἀείδουσιν, κἤν  πῃ   πεπνυμένην ἀείδωσιν, οὐ τιθέμενοι ἐν
[1, 2]   περιβολῇ πλείονι χρωμένους, ἁμῇ γέ  πῃ   συγγυμνασίαν τινὰ πίστεως ἀποδεικτικὴν ἐκπορίζεσθαι.
[1, 16]   τῇ βασιλικωτάτῃ διδασκαλίᾳ, ἁμῇ γέ  πῃ   σωφρονίζουσα καὶ τὸ ἦθος προτυποῦσα
[1, 27]   τὸ δὲ τέλος τῆς παραγγελίας  ἀγάπη   ἐκ καθαρᾶς καρδίας καὶ συνειδήσεως
[1, 27]   μακαρίας ἐλπίδος τελείωσιν αὐξηθέντα ἐν  ἀγάπῃ   ἐκδέχεσθαι τοῦτον ἐγκαταταγέντα τῇ ἐκλεκτῇ
[1, 27]   τοῖς υἱοῖς ἐγκαταλέγεσθαι, ἐπὰν δὲ  ἀγάπη   καλύψῃ πλῆθος ἁμαρτιῶν, μακαρίας ἐλπίδος
[1, 11]   τύφου ἐμπίπλησιν, οἰκοδομεῖ δὲ  ἀγάπη,   μὴ περὶ τὴν οἴησιν, ἀλλὰ
[1, 11]   τοῦτο προσεύχομαι, φησίν, ἵνα  ἀγάπη   ὑμῶν ἔτι μᾶλλον καὶ μᾶλλον
[1, 3]   γὰρ γλῶσσαν ὁρᾶτε καὶ εἰς  ἔπη   αἱμύλου ἀνδρός· ὑμῶν δὲ εἷς
[1, 19]   σκοπήσωμεν. ἂν γὰρ προαναφώνησίν τις  εἴπῃ   καὶ συνεκφώνησιν αἰτιάσηται, προφητείας εἴδη
[1, 1]   μέσῳ ὑμῶν, ὡς ἂν τροφὸς  θάλπῃ   τὰ ἑαυτῆς τέκνα. κατὰ ταὐτὰ
[1, 24]   ἱστορίας. ἀλλὰ καὶ Εὐριπίδης ἐν  Ἀντιόπῃ   φησίν· ἔνδον δὲ θαλάμοις βουκόλων
[1, 17]   τότε εἰς ἀνθρώπους ἐρχομένη  κλοπή,   οὐ τοῦ ὑφελομένου τὸ συμφέρον
[1, 18]   αἵρεσις τε τῆς ἀληθείας  ἐκτροπή.   ἀλλὰ καὶ τῷ ἀπολῶ τὴν
[1, 14]   τῶν ὅλων οὐσίας εἰδέναι τὰ  μέρη·   δεῖ δὴ τὴν γένεσιν τοῦ
[1, 13]   ἐν τῷ κόσμῳ παντὶ τὰ  μέρη   σύμπαντα, κἂν διαφέρηται πρὸς ἄλληλα,
[1, 17]   παρουσίας παρὰ τῶν Ἑβραϊκῶν προφητῶν  μέρη   τῆς ἀληθείας οὐ κατ´ ἐπίγνωσιν
[1, 27]   τῆς τέχνης ὑπαγορεύοι λόγος, καὶ  μέρη   τινὰ ἀποτέμνων, ὡς μὴ τὰ
[1, 16]   δίχορδον Ἀσσύριοι. Καρχηδόνιοι γὰρ πρῶτοι  τετρήρη   κατεσκεύασαν, ἐναυπήγησε δὲ αὐτὴν Βόσπορος
[1, 1]   ἂν τοῦ κυρίου ἐργάτης  σπείρῃ   τοὺς εὐγενεῖς πυροὺς καὶ τοὺς
[1, 15]   Ὑπερβορέους Ἑλλάνικος ὑπὲρ τὰ Ῥίπαια  ὄρη   οἰκεῖν ἱστορεῖ, διδάσκεσθαι δὲ αὐτοὺς
[1, 17]   κώλυσις παρέλθῃ. εἰ δὲ  χρὴ   ἀκριβολογεῖσθαι πρὸς αὐτούς, ἴστωσαν τὸ
[1, 6]   ἔπος καὶ ἐν παντὶ δήμῳ.  χρὴ   δὲ καιροῦ μέτρα εἰδέναι· σοφίης
[1, 8]   κλέπτουσιν, ὥστε μὴ δοκεῖν  χρὴ   δοκεῖν, τραγῳδία λέγει. τοιοῦτοι
[1, 6]   δὲ ἀνεξέλεγκτος πλανᾶται, φησίν, καὶ  χρὴ   μετιέναι τὸ ἐλεγκτικὸν εἶδος ἕνεκα
[1, 21]   Ἰλίου κατάληψις. εἰ δὲ  χρὴ   πείθεσθαι καὶ Ἡσιόδῳ τῷ ποιητῇ,
[1, 10]   εἷς. οὔκουν πλατύνειν τὰ φυλακτήρια»  χρή   ποτε κενοδοξίαν ζηλοῦντας, ἀρκεῖ δὲ
[1, 10]   σάρκες εἰσὶ καὶ νεῦρα. οὐ  χρὴ   τοίνυν τῆς ἐσθῆτος πρὸ τῆς
[1, 1]   ὑπεσχημένου. ἀλλ´ οὐδὲ ἀντιμισθίας ἐφίεσθαι  χρὴ   τῷ εἰς ἄνδρας ἐγγραφομένῳ. οὐ
[1, 11]   μᾶλλον περισσεύῃ ἐν ἐπιγνώσει καὶ  πάσῃ   αἰσθήσει, εἰς τὸ δοκιμάζειν ὑμᾶς
[1, 1]   πάντα ἄνθρωπον καὶ διδάσκοντες ἐν  πάσῃ   σοφίᾳ, ἵνα παραστήσωμεν πάντα ἄνθρωπον
[1, 4]   τὴν φρόνησιν τήν τε αἴσθησιν  ἐπικαλέσῃ   μεγάλῃ τῇ φωνῇ καὶ ζητήσῃς
[1, 14]   μέχρι Ἡγησίνου ἤνθησεν Ἀκαδημία  μέση.   εἶτα Καρνεάδης διαδέχεται Ἡγησίνουν καὶ
[1, 27]   καὶ ὅταν ἀνηκέστῳ τινὶ κακῷ  περιπέσῃ   τις ὑπό τε ἀδικίας καὶ
[1, 13]   σπέρματα, κἂν εἰς τὴν ἀλλοδαπὴν  ἐκπέσῃ   γῆν. πάμπολλα γὰρ τῶν παρὰ
[1, 19]   προσεῖπεν. εἶτα ἐπιφωνεῖ· οὕτω γὰρ  διαβήσῃ   ὕδωρ ἀλλότριον» τὸ βάπτισμα τὸ
[1, 19]   καὶ γνήσιον ὕδωρ λογιζομένη, καὶ  ὑπερβήσῃ   ποταμὸν ἀλλότριον» τὸν παραφέροντα καὶ
[1, 10]   τοῖς ὀνόμασι, πλουσιώτερος εἰς γῆρας  ἀναφανήσῃ   φρονήσεως. καὶ ἔν γε τῷ
[1, 1]   εὐγενεῖς πυροὺς καὶ τοὺς στάχυς  αὐξήσῃ   τε καὶ θερίσῃ, θεῖος ὄντως
[1, 17]   ἔστιν οὖν κἀν φιλοσοφίᾳ, τῇ  κλαπείσῃ   καθάπερ ὑπὸ Προμηθέως, πῦρ ὀλίγον
[1, 1]   τοὺς στάχυς αὐξήσῃ τε καὶ  θερίσῃ,   θεῖος ὄντως ἀναφανήσεται γεωργός. ἐργάζεσθε»
[1, 21]   Ἰεφθαὲ Γαλααδίτης ἐκ φυλῆς  Μανασσῆ   καὶ ἦρξεν ἔτη ἕξ, μεθ´
[1, 21]   ἐπὶ τούτοις Γεδεὼν ἐκ φυλῆς  Μανασσῆ   τοῦ Ἰωὰς τριακοσίους ἐκστρατεύσας
[1, 16]   ἐμοὶ βάρβαρος. καὶ λαλῶν  γλώσσῃ   προσευχέσθω, ἵνα διερμηνεύῃ. Ναὶ μὴν
[1, 19]   οὐδ´ ἐν μουσικῇ, στοχαστικῇ γε  οὔσῃ,   οὐδ´ ἐν ἀστρονομίᾳ, φυσικῶν καὶ
[1, 7]   τε καὶ αὐθεντικὴν εἴσοδον ζητῇς,  ἀκούσῃ·   αὕτη πύλη τοῦ κυρίου,
[1, 1]   ὀρθὸς βίος ἅμα μαθήσει τῇ  καθηκούσῃ   τό τε ἕπεσθαι ἑτέροις δοκιμασθεῖσιν
[1, 26]   πῃ βούλεσθαι πείθεσθαι τῇ ἀληθείᾳ  φασκούσῃ   θεόθεν διὰ Μωυσέως δεδόσθαι τὸν
[1, 19]   ἐν γεωμετρίᾳ αἰτήματα καὶ ὑποθέσεις  ἐχούσῃ   φιλοσοφία, οὐδ´ ἐν μουσικῇ, στοχαστικῇ
[1, 26]   ἐκ τῶν παρὰ σφίσι τιμῶσι  Μωυσῆ.   τόν τε Μίνω παρὰ Διὸς
[1, 23]   ἐν τῇ Ἰουδαίᾳ βασιλέων τὸν  Μωυσῆ   φησι πρῶτον σοφὸν γενέσθαι καὶ
[1, 27]   ἐγὼ ἐντέλλομαί σοι σήμερον, καὶ  γνώσῃ   ἐν τῇ καρδίᾳ σου ὅτι
[1, 21]   τοῦ χρῖσαι ἅγιον ἁγίων. καὶ  γνώσῃ   καὶ συνήσεις ἀπὸ ἐξόδου λόγου
[1, 19]   καὶ φυλακῆς φροντιστέον. γνωστῶς δὲ  ἐπιγνώσῃ   ψυχὰς ποιμνίου σου. ὅταν γὰρ
[1, 21]   ξεʹ ἐν δὲ τῇ γῇ  τῇ   ἀγαθῇ ἄλλα πέντε καὶ εἴκοσι
[1, 21]   κατέσχεν Νέρων βασιλεύων καὶ ἐν  τῇ   ἁγίᾳ πόλει Ἱερουσαλὴμ ἔστησεν τὸ
[1, 21]   καὶ τὸν νεὼν ἐπισκευάζει. ἐν  τῇ   αἰχμαλωσίᾳ ταύτῃ γίνεται Ἐσθὴρ καὶ
[1, 1]   προπαρατιθεμένη καὶ τὰ ἐμποδὼν ἱστάμενα  τῇ   ἀκολουθίᾳ προαπολυομένη, ὡς ἑτοίμους ἔχειν
[1, 28]   δύναμιν. μικτὴ δὲ φιλοσοφίᾳ οὖσα  τῇ   ἀληθεῖ ἀληθὴς διαλεκτικὴ ἐπισκοποῦσα
[1, 10]   ἀποστάξει σοφίαν» σοφία δὲ ὁμωνύμως  τῇ   ἀληθείᾳ σοφιστικὴ λέγεται τέχνη.
[1, 13]   τῷ γένει γε καὶ ὅλῃ  τῇ   ἀληθείᾳ ὁμολογοῦντα· γὰρ ὡς
[1, 17]   ἦν ἀπ´ ἀρχῆς, καὶ ἐν  τῇ   ἀληθείᾳ οὐχ ἕστηκεν, ὅτι οὐκ
[1, 26]   Ἑλλήνων; μή πῃ βούλεσθαι πείθεσθαι  τῇ   ἀληθείᾳ φασκούσῃ θεόθεν διὰ Μωυσέως
[1, 21]   περὶ Ἰάσονα ἀριστεῖς τοὺς ἐν  τῇ   Ἀργοῖ πλεύσαντας συνάγεται ἔτη ἑξήκοντα
[1, 24]   τῆς ψυχῆς πάθεσιν, ὧν ἐπικρατοῦμεν  τῇ   ἀρετῇ, λογισμός ἐστι τὸ τακτικόν,
[1, 24]   εὐσέβειαν ἀναφέρων θεοῦ. οὕτω γὰρ  τῇ   ἀρετῇ χρωμένη φρόνησις τάττουσά
[1, 13]   περιττῷ διαφέρεται, ὁμολογοῦσι δὲ ἄμφω  τῇ   ἀριθμητικῇ, ὡς τῷ σχήματι
[1, 21]   ἐπέτελλε σελάνα· ἕτεροι δὲ σκιροφοριῶνος  τῇ   αὐτῇ ἡμέρᾳ. Θησεὺς δὲ {ὁ}
[1, 25]   τοῦ οὐρανοῦ ἀμετανοήτως χρωμένους γνώμῃ  τῇ   αὐτῇ {καὶ} περὶ τῶν αὐτῶν.
[1, 16]   οὖν γε προκατασκευάζει τὴν ὁδὸν  τῇ   βασιλικωτάτῃ διδασκαλίᾳ, ἁμῇ γέ πῃ
[1, 21]   ιγʹ εἰσὶ δὲ οἱ περιεργότερον  τῇ   γενέσει τοῦ σωτῆρος ἡμῶν οὐ
[1, 29]   ἀρίστη. εἴτ´ οὖν τὸν ἅμα  τῇ   γενέσει φησὶ νόμον εἴτε καὶ
[1, 21]   μὲν ἔτη ξεʹ ἐν δὲ  τῇ   γῇ τῇ ἀγαθῇ ἄλλα πέντε
[1, 17]   ἐσχήκασιν. ὡμολόγησε δὲ καὶ Ἀριστοτέλης  τῇ   γραφῇ, κλεπτικὴν σοφίας τὴν σοφιστικὴν
[1, 1]   κηρύττουσι τὸν λόγον, μὲν  τῇ   γραφῇ, δὲ τῇ φωνῇ,
[1, 1]   πίστιν διὰ τῆς ἀγάπης πεποιημένοι;  τῇ   δὲ αἰτίᾳ τοῦ μὴ τὸ
[1, 17]   αἱρεῖταί τις κακὸν κακόν,  τῇ   δὲ περὶ αὐτὸ ἡδονῇ συναπαγόμενος,
[1, 21]   δὲ Ἀρκάς) πολλὰ πολλοῖς προαγορεύσαντες.  τῇ   δὲ τοῦ Ἀθηναίου Ἀμφιλύτου συμβουλῇ
[1, 1]   ὅσα ἐσβέννυτο ἐν αὐτῇ μαραινόμενα  τῇ   διανοίᾳ, ἐπεὶ μὴ ῥᾴδιος
[1, 4]   οἰκεῖον φύσεως ἰδίωμα οἱ σοφοὶ  τῇ   διανοίᾳ, λαμβάνουσι δὲ πνεῦμα αἰσθήσεως»
[1, 4]   σὺ λάλησον πᾶσι τοῖς σοφοῖς  τῇ   διανοίᾳ, οὓς ἐνέπλησα πνεῦμα αἰσθήσεως·
[1, 1]   θρασέως καί τισιν ἀντιζηλούμενος ἐπεπήδησεν  τῇ   διδασκαλίᾳ, εἰ μὴ φιλόδοξος
[1, 1]   δὲ ἀεὶ μόνῃ μιᾷ χρώμενα  τῇ   ἐγγράφῳ φωνῇ πρὸς τὸν ἐπανερόμενον
[1, 21]   Μακκαβαϊκῶν. κατὰ τὴν αἰχμαλωσίαν ταύτην  τῇ   εἰκόνι λατρεῦσαι μὴ θελήσαντες Μισαὴλ
[1, 19]   κλῆρον ἐν τοῖς ἡγιασμένοις πίστει  τῇ   εἰς ἐμέ» οὗτοι οὖν οἱ
[1, 18]   εἰδότας τὴν προφητείαν μὴ πιστεύειν  τῇ   ἐκβάσει, Ἕλλησι δὲ μωρίαν· μυθῶδες
[1, 1]   νοεῖσθαι. δέδωκεν δὲ θεὸς»  τῇ   ἐκκλησίᾳ τοὺς μὲν ἀποστόλους, τοὺς
[1, 27]   ἐν ἀγάπῃ ἐκδέχεσθαι τοῦτον ἐγκαταταγέντα  τῇ   ἐκλεκτῇ υἱοθεσίᾳ τῇ φίλῃ κεκλημένῃ
[1, 1]   εὖ οἶδ´ ὅτι ἀγαλλιάσονται, οὐχὶ  τῇ   ἐκφράσει ἡσθέντες λέγω τῇδε, μόνῃ
[1, 24]   τῶν Ἀθηναίων στρατηγὸς  τῇ   ἐν Μαραθῶνι μάχῃ νικήσας τοὺς
[1, 1]   καὶ Παῦλος λέγει, ἐν χάριτι  τῇ   ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, καὶ
[1, 17]   ἔτι τὸ μὲν αἴτιον πρὸς  τῇ   ἐνεργείᾳ ἐστί, καθάπερ μὲν
[1, 22]   Ἑλληνικὴν προφητείαν ἐνεργεῖσθαι, ἐπεὶ κἀν  τῇ   ἐπὶ Ναβουχοδονόσορ αἰχμαλωσίᾳ διαφθαρεισῶν τῶν
[1, 21]   δίκην, οὕτως δὴ φθάνειν ἐπιχειροῦντα  τῇ   ἐπιβουλῇ, οὐ δή που νεύματι
[1, 25]   Νόμοις τὸν φιλόσοφον τὸν ἐν  τῇ   Ἐπινομίδι συνέταξεν, τὸν τὴν διέξοδον
[1, 10]   τοῦτο ἅτερος λαλεῖ, οἷον ἑτοιμάζων  τῇ   εὐποιίᾳ τὴν ὁδὸν καὶ ἐπὶ
[1, 20]   οἳ δὲ καὶ ἄνευ γραμμάτων,  τῇ   θείᾳ καὶ βαρβάρῳ κινηθέντες φιλοσοφίᾳ,
[1, 25]   ἐνεργῶς καὶ δικαίως σὺν καὶ  τῇ   θεωρίᾳ καὶ αὐτοὺς πολιτικοὺς ὀνομάζει,
[1, 21]   ἐν τῷ Περὶ τῶν ἐν  τῇ   Ἰουδαίᾳ βασιλέων τὴν Ἰούδα φυλὴν
[1, 23]   ἐν τῷ περὶ τῶν ἐν  τῇ   Ἰουδαίᾳ βασιλέων τὸν Μωυσῆ φησι
[1, 11]   μὴ καυχάσθω ἰσχυρὸς ἐν  τῇ   ἰσχύι αὐτοῦ, καὶ μὴ καυχάσθω
[1, 16]   κατασκευάσαι. Σικελοί τε οἱ πρὸς  τῇ   Ἰταλίᾳ πρῶτοι φόρμιγγα εὗρον οὐ
[1, 22]   κατηκολούθηκε δὲ καὶ Πλάτων  τῇ   καθ´ ἡμᾶς νομοθεσίᾳ, καὶ φανερός
[1, 1]   βέβαιος ὀρθὸς βίος ἅμα μαθήσει  τῇ   καθηκούσῃ τό τε ἕπεσθαι ἑτέροις
[1, 27]   καὶ τὰ κρίματα αὐτοῦ ἐν  τῇ   καρδίᾳ σου ὅσα ἐγὼ ἐντέλλομαί
[1, 27]   σοι σήμερον, καὶ γνώσῃ ἐν  τῇ   καρδίᾳ σου ὅτι ὡς εἴ
[1, 1]   ἡσθέντες λέγω τῇδε, μόνῃ δὲ  τῇ   κατὰ τὴν ὑποσημείωσιν τηρήσει. ποθούσης
[1, 23]   ἐκφορήσει, καθάπερ ἐκεῖνοι τοὺς Ἑβραίους  τῇ   καταδουλώσει. εἴτ´ οὖν ὡς ἐν
[1, 17]   μαρτυρίῳ. ἔστιν οὖν κἀν φιλοσοφίᾳ,  τῇ   κλαπείσῃ καθάπερ ὑπὸ Προμηθέως, πῦρ
[1, 1]   κακοεργὸς τὴν ἀμοιβὴν περιιστάμενος, οὐχὶ  τῇ   κοσμικῇ ἐνέχεται συνηθείᾳ· δεῖ δὲ
[1, 5]   τὸν ἤδη καιρὸν ἔχοντα προκοπῆς  τῇ   κοσμικῇ παιδείᾳ (Αἴγυπτος δὲ
[1, 5]   οὐκ ἐνδιατρίβειν δὲ καὶ ἐναπομένειν  τῇ   κοσμικῇ παιδείᾳ παραινεῖ· προπαιδεύει γὰρ
[1, 21]   ἐμπεπτωκότα. φασὶ δὲ καὶ ἐν  τῇ   Λιβύῃ σκορπίον, ἐὰν μὴ ἐφικνῆται
[1, 18]   ζητοῦντα τὴν ἀλήθειαν, σὺν γὰρ  τῇ   λογικῇ εὐποιίᾳ, ἵνα ἔχητε μεταδοῦναι
[1, 26]   Περὶ μέθης καὶ Ἀριστοτέλης ἐν  τῇ   Λοκρῶν πολιτείᾳ Ζάλευκον τὸν Λοκρὸν
[1, 29]   καὶ οὐκ εὐκρινεῖ χρωμένων ἡμῶν  τῇ   μεταφορᾷ. ἀτεχνῶς γοῦν οἱ εὐγνώμονες
[1, 21]   εἶπεν προφήτης. καὶ ἐν  τῇ   μιᾷ ἑβδομάδι, ἧς ἑβδομάδος τὸ
[1, 25]   τὴν νομοθεσίαν ὠφεληθεὶς ἐπετίμησε μὲν  τῇ   Μίνωος καὶ Λυκούργου πολιτείᾳ πρὸς
[1, 13]   δὲ καὶ ὑπάτη ἐναντία  τῇ   νεάτῃ οὖσα, ἀλλ´ ἄμφω γε
[1, 21]   σχήματι μηνυόντων σφίσιν, ἀλλ´, οἶμαι,  τῇ   οἰκείᾳ διαλέκτῳ. φασὶ δὲ καὶ
[1, 21]   ἔτι δὲ καὶ Εὐπόλεμος ἐν  τῇ   ὁμοίᾳ πραγματείᾳ τὰ πάντα ἔτη
[1, 20]   μουσικῇ δὲ μουσικῆς, κἀν φιλοσοφίᾳ  τῇ   ὀρθῇ Ἑλληνικὴ εἴη ἂν ἀλήθεια.
[1, 3]   δρασσόμενος τοὺς σοφοὺς ἐν  τῇ   πανουργίᾳ αὐτῶν· κύριος γὰρ μόνος
[1, 2]   τῶν Ἑλλήνων οἷόν τε ψιλῇ  τῇ   περὶ τῶν δογματισθέντων αὐτοῖς χρωμένους
[1, 6]   φαμεν, οὕτως συνιέναι τὰ ἐν  τῇ   πίστει λεγόμενα οὐχ οἷόν τε
[1, 11]   ἐν αὐτῷ καὶ βεβαιούμενοι ἐν  τῇ   πίστει, πειθὼ δὲ βεβαίωσις
[1, 21]   ἀρχαίων εἰς λόγους τῶν τῇδε  τῇ   πόλει τὰ ἀρχαιότατα λέγειν ἐπιχειρεῖ,
[1, 25]   κοινωνίας τῆς πρὸς ἄλληλα, ἑπομένως  τῇ   Πολιτείᾳ συνάπτει. ἔπειτα τέλος γὰρ
[1, 15]   {ᾑ} σεμνυνόμενός φησί που ἐπὶ  τῇ   πολυμαθία· ἐγὼ δὲ τῶν κατ´
[1, 2]   σιωπῶ γὰρ ὅτι οἱ Στρωματεῖς  τῇ   πολυμαθίᾳ σωματοποιούμενοι κρύπτειν ἐντέχνως τὰ
[1, 24]   ἐτρέπετο καὶ νύκτωρ τὰ πολλὰ  τῇ   πορείᾳ ἐκέχρητο. ἑτέρα γὰρ ἦν
[1, 6]   ῥᾷον ἅμα καὶ θᾶττον σὺν  τῇ   προπαιδείᾳ θηρᾶσαι ἄν τινα τὴν
[1, 1]   Ἕλληνα, ἵνα πάντας κερδάνωμεν. κἀν  τῇ   πρὸς Κολασσαεῖς ἐπιστολῇ νουθετοῦντες» γράφει
[1, 7]   γνωστικῇ. αὐτίκα Κλήμης ἐν  τῇ   πρὸς Κορινθίους ἐπιστολῇ κατὰ λέξιν
[1, 14]   μέμνηται ἀπόστολος Παῦλος ἐν  τῇ   πρὸς Τίτον ἐπιστολῇ, λέγων οὕτως·
[1, 27]   οὐ φθόνῳ τινὶ οὐδὲ δυσμενείᾳ  τῇ   πρὸς τὸν πάσχοντα, ὡς δ´
[1, 14]   δὲ αὐτῷ καὶ Ἡρόδοτος ἐν  τῇ   πρώτῃ. εἰσὶ δὲ οἱ χρόνοι
[1, 15]   ψυχὴν αὐτῆς εἶναι τὸ ἐν  τῇ   σελήνῃ φαινόμενον πρόσωπον οἴεται. Τάδε
[1, 11]   μὴ καυχάσθω σοφὸς ἐν  τῇ   σοφίᾳ αὐτοῦ, καὶ μὴ καυχάσθω
[1, 27]   σκότους εἰς ζωὴν« καὶ παραθέντα  τῇ   σοφίᾳ τὴν ἀκοὴν νόμιμον εἶναι
[1, 18]   καρδίας αὐτῶν» ἐρεῖ. ἐπειδὴ ἐν  τῇ   σοφίᾳ τοῦ θεοῦ» τουτέστι διὰ
[1, 15]   τῶν Βραχμάνων, τὰ δὲ ἐν  τῇ   Συρίᾳ ὑπὸ τῶν καλουμένων Ἰουδαίων.
[1, 10]   δὲ παραπλεύσας εἷς ἀρκεῖ, καὶ  τῇ   Σφιγγὶ ὑποκρινάμενος ἄλλος εἷς, εἰ
[1, 3]   τῇ τέχνῃ οἱ κακοδαίμονες σοφισταὶ  τῇ   σφῶν αὐτῶν στωμυλλόμενοι τερθρείᾳ, ἀμφὶ
[1, 21]   ναὶ μὴν Θεόπομπος μὲν ἐν  τῇ   τεσσαρακοστῇ τρίτῃ τῶν Φιλιππικῶν μετὰ
[1, 21]   γραμματικός, Πλειστονίκης ἐπικληθείς, ἐν  τῇ   τετάρτῃ τῶν Αἰγυπτιακῶν ἱστοριῶν, καίτοι
[1, 3]   κ´ ἐπακούσαις. ταύτῃ γοῦν ἐπαιρόμενοι  τῇ   τέχνῃ οἱ κακοδαίμονες σοφισταὶ τῇ
[1, 18]   ἀπολῶ τὴν σοφίαν τῶν σοφῶν»  τῇ   τῆς καταφρονουμένης καὶ ὑπερορωμένης βαρβάρου
[1, 23]   ἠμύναντο ἀντιλυποῦντες ὡς φιλαργύρους Αἰγυπτίους  τῇ   τῆς λείας ἐκφορήσει, καθάπερ ἐκεῖνοι
[1, 1]   καὶ τοὺς πεινῶντας δικαιοσύνην τρέφοντες  τῇ   τοῦ ἄρτου διανομῇ. εἰσὶ γὰρ
[1, 1]   κρύπτεσθαι μηνύει καθάπερ ἐν γῇ  τῇ   τοῦ μανθάνοντος ψυχῇ, καὶ αὕτη
[1, 21]   Ἀγίας δὲ καὶ Δερκύλος ἐν  τῇ   τρίτῃ μηνὸς πανήμου ὀγδόῃ φθίνοντος,
[1, 15]   Σελεύκῳ τῷ Νικάτορι συμβεβιωκὼς ἐν  τῇ   τρίτῃ τῶν Ἰνδικῶν ὧδε γράφει·
[1, 1]   εἷς, ἐν δὲ πολλῇ  τῇ   τῶν ἰχθύων ἄγρᾳ κάλλιχθυς)
[1, 1]   Χριστῷ. ἁρμόζει δὲ καὶ ἄλλως  τῇ   τῶν ὑπομνημάτων ὑποτυπώσει τὸ γλαφυρὸν
[1, 1]   πορίζων ἐμαυτῷ, ἀναγκαίως κέχρημαι τῇδε  τῇ   ὑποτυπώσει. ἔστι μὲν οὖν τινα
[1, 27]   τοῦτον ἐγκαταταγέντα τῇ ἐκλεκτῇ υἱοθεσίᾳ  τῇ   φίλῃ κεκλημένῃ τοῦ θεοῦ, ᾄδοντα
[1, 23]   ποιμενικὴ καθάπερ καὶ τοῖς πολεμικοῖς  τῇ   φύσει θηρευτική. ἄγει δὲ
[1, 21]   ψόφου, ὥς φησιν Ἀριστοτέλης ἐν  τῇ   Φωκέων πολιτείᾳ. ἀλλὰ καὶ τῶν
[1, 4]   τήν τε αἴσθησιν ἐπικαλέσῃ μεγάλῃ  τῇ   φωνῇ καὶ ζητήσῃς αὐτὴν ὥσπερ
[1, 1]   μὲν τῇ γραφῇ, δὲ  τῇ   φωνῇ, πῶς οὐκ ἄμφω ἀποδεκτέοι,
[1, 25]   Μωυσῆς. τινες ἀκολούθως δηλονότι  τῇ   χρηστῇ δόξῃ λόγον ὀρθὸν τὸν
[1, 21]   κεʹ Ἔτι δὲ κἀκεῖνα  τῇ   χρονογραφίᾳ προσαποδοτέον, τὰς ἡμέρας λέγω,
[1, 23]   καὶ τὴν ταφὴν τὴν ἐν  τῇ   ψάμμῳ τοῦ Αἰγυπτίου, ἐπὶ τῆς
[1, 6]   ἀποδείξεων λόγος ἀκριβῆ πίστιν ἐντίθησι  τῇ   ψυχῇ τοῦ παρακολουθοῦντος, ὥστε μηδ´
[1, 14]   τῷ περὶ εὑρημάτων Σωδάμῳ τῷ  Τεγεάτῃ   προσάπτει τὸ ἀπόφθεγμα, Δίδυμος δὲ
[1, 13]   καὶ ὑπάτη ἐναντία τῇ  νεάτῃ   οὖσα, ἀλλ´ ἄμφω γε ἁρμονία
[1, 16]   τὴν Ἐπικούρου τελευτήν, γαμηλιῶνος δὲ  δεκάτῃ   ἱσταμένου γενομένην, ἔτη φέρει τὰ
[1, 16]   Λυγκέως. οὗτος μετὰ Δαναὸν γίνεται  ἑνδεκάτῃ   ἄνωθεν ἀπὸ Ἰνάχου καὶ Μωσέως
[1, 21]   φησιν, κατὰ Λυγκέα γίνεται  ἑνδεκάτῃ   ὕστερον Μωυσέως γενεᾷ. Ἆπίς τε
[1, 21]   πανήμου ὀγδόῃ φθίνοντος, Ἑλλάνικος γὰρ  δωδεκάτῃ   θαργηλιῶνος μηνός, καί τινες τῶν
[1, 11]   εἶπεν· μόνη γὰρ ἀλήθεια  δυνατή.   καὶ πάλιν· εἴ τις δοκεῖ
[1, 13]   συνάπτεται. ἤδη δὲ καὶ  ὑπάτη   ἐναντία τῇ νεάτῃ οὖσα, ἀλλ´
[1, 14]   πεντηκοστὴν ὀλυμπιάδα. Πυθαγόρας δὲ κατὰ  Πολυκράτη   τὸν τύραννον περὶ τὴν ἑξηκοστὴν
[1, 21]   ὧν δειχθήσεται ἀναμφηρίστως πάσης σοφίας  ἀρχαιοτάτη   κατὰ Ἑβραίους φιλοσοφία. εἴρηται
[1, 2]   μετ´ ἐμπειρίας ἔλεγχος, ὅτι καὶ  τελειοτάτη   ἀπόδειξις εὑρίσκεται γνῶσις τῶν
[1, 16]   γε προκατασκευάζει τὴν ὁδὸν τῇ  βασιλικωτάτῃ   διδασκαλίᾳ, ἁμῇ γέ πῃ σωφρονίζουσα
[1, 21]   καὶ τὰ ἄλλα τὰ ὀγδοήκοντα  ἔτη,   γεγόνει Μωυσῆς πρὸ
[1, 21]   τὸ δέκατον ἔτος Ἀντωνίνου πάντα  ἔτη   αωλγʹ ἄλλοι δὲ μέχρι τῆς
[1, 21]   μῆνας ιαʹ ἡμέρας κβʹ Τίτος  ἔτη   βʹ μῆνας βʹ Δομιτιανὸς ἔτη
[1, 21]   Μακεδὼν κατὰ τὰ προκείμενα  ἔτη   βασιλεύειν ἄρχεται. ὁμοίως οὖν καὶ
[1, 21]   Ἡσαΐου δωρεῖται θεὸς ἄλλα  ἔτη   βιῶσαι πεντεκαίδεκα δι´ ἀναποδισμοῦ ἡλίου.
[1, 21]   ἕν, Οὐεσπεσιανὸς ἔτη ιʹ Τίτος  ἔτη   γʹ Δομιτιανὸς ἔτη ιεʹ Νέρβας
[1, 21]   οὕτως ἀναγράφουσι· Γάιος Ἰούλιος Καῖσαρ  ἔτη   γʹ μῆνας δʹ ἡμέρας μεθ´
[1, 21]   φησὶν ἀπὸ Μωυσέως ἕως Δαβὶδ  ἔτη   γίγνεσθαι φπεʹ ἀπὸ δὲ Δαβὶδ
[1, 21]   κατὰ μὲν Φιλόχορον ἑκατὸν ὀγδοήκοντα  ἔτη   γίνεται ὕστερον τῆς Ἰωνικῆς ἀποικίας·
[1, 21]   τρία, Τιβέριος ἔτη κβʹ Γάιος  ἔτη   δʹ Κλαύδιος ἔτη ιδʹ Νέρων
[1, 21]   εἴκοσι μιᾷ πλείους διαριθμοῦνται,  ἔτη   δέ, ὡς ἔπος εἰπεῖν, τετρακόσια
[1, 21]   ἐπὶ τοὺς ἑπτὰ ἐπὶ Θήβαις  ἔτη   δέκα, ἐπὶ δὲ τὸν Ὀλυμπίασιν
[1, 21]   Αἰνείου κάθοδον καὶ κτίσιν Λαουινίου  ἔτη   δέκα, ἐπί τε τὴν Ἀσκανίου
[1, 21]   οἱ χρόνοι οὕτω κατάγονται. Ἀλέξανδρος  ἔτη   δεκαοκτώ, Πτολεμαῖος Λάγου ἔτη
[1, 21]   βασιλεία ἕως τῆς Κομόδου τελευτῆς  ἔτη   διακόσια εἴκοσι δύο. πάλιν τε
[1, 21]   ὀλυμπιάδος ἐπὶ τὴν Ξέρξου διάβασιν  ἔτη   διακόσια ἐνενήκοντα ἑπτά· ἀφ´ ἧς
[1, 21]   Ἀντώνιος ἀπέσφαξεν ἑαυτὸν ἐν Ἀλεξανδρείᾳ,  ἔτη   διακόσια ἐνενήκοντα τέσσαρα, ὅτε ὑπάτευεν
[1, 21]   ἀναίρεσιν, ὅτε ὕπατοι ἐγένοντο, {ἐπὶ}  ἔτη   διακόσια τεσσαράκοντα τρία, ἀπὸ δὲ
[1, 21]   μεθ´ οὓς χρόνους Περσικῆς βασιλείας  ἔτη   διακόσια τριάκοντα πέντε, ἔπειτα τῆς
[1, 21]   ἐπὶ τὸ αὐτὸ τῶν Περσικῶν  ἔτη   διακόσια τριάκοντα πέντε. καθελὼν δὲ
[1, 21]   ἐπὶ τὴν προειρημένην προθεσμίαν συνάγεσθαι  ἔτη   {δις} χίλια πεντακόσια ὀγδοήκοντα. ἀπὸ
[1, 21]   Ἀδὰμ ἕως τοῦ κατακλυσμοῦ συνάγεται  ἔτη   δισχίλια ἑκατὸν τεσσαράκοντα ὀκτὼ ἡμέραι
[1, 21]   ἐπὶ πᾶσιν Κλεοπάτρα ἐβασίλευσεν  ἔτη   δύο καὶ εἴκοσι, μεθ´ ἣν
[1, 21]   ἔπειτα τούτου υἱὸς Ἀμὼς  ἔτη   δύο, μεθ´ ὃν Ἰωσίας
[1, 21]   Ζαχαρίας ἐπὶ Δαρείου τοῦ πρώτου  ἔτη   δύο, μεθ´ ὃν ἐν
[1, 21]   ταῦτα ἐπὶ τὴν Ἀλεξάνδρου μεταλλαγὴν  ἔτη   δώδεκα. Πάλιν ἀπὸ τῆς πρώτης
[1, 21]   καὶ ἔμεινεν αἰχμαλωσία ἐπὶ  ἔτη   ἑβδομήκοντα καταλήξασα εἰς τὸ δεύτερον
[1, 21]   (καὶ γίνεται αἰχμαλωσία ἐπὶ  ἔτη   ἑβδομήκοντα) πλὴν ὀλίγων, οἳ εἰς
[1, 21]   τοῦ σιδήρου καὶ Ἰδαίους δακτύλους  ἔτη   ἑβδομήκοντα τρία, ὥς φησι Θράσυλλος.
[1, 21]   εἶτα ἐπὶ τὴν Τροίας ἅλωσιν  ἔτη   εἴκοσι. ἀπὸ δὲ Τροίας ἁλώσεως
[1, 21]   ἔτη ὀκτώ, εἶτα Ἐζεκίας ἐπὶ  ἔτη   εἴκοσι ἐννέα. τούτῳ δι´ ὁσιότητα
[1, 21]   βίβλου τῶν Βασιλειῶν τοῦ Σαοὺλ  ἔτη   εἴκοσι, ἐπεὶ ἀνακαινισθεὶς ἐβασίλευσε. μετὰ
[1, 21]   ἔτη τεσσαράκοντα, Πτολεμαῖος Φιλάδελφος  ἔτη   εἴκοσι ἑπτά, εἶτα Εὐεργέτης
[1, 21]   τὴν κατάλυσιν καὶ Ἀθηναίων ἧτταν  ἔτη   εἴκοσι ἑπτά· καὶ ἐπὶ τὴν
[1, 21]   προφήτης, σὺν οἷς Σαοὺλ ἐβασίλευσεν,  ἔτη   εἴκοσι ἑπτὰ κατασχών. οὗτος καὶ
[1, 21]   φασιν ἐπὶ Ῥώμης κτίσιν συνάγεσθαι  ἔτη   εἴκοσι τέσσαρα. ἐντεῦθεν ἐπὶ τὴν
[1, 21]   τοῦτον βασιλεύει Ἀβιοὺμ υἱὸς αὐτοῦ  ἔτη   {εἴκοσι} τρία, καὶ ὁμοίως
[1, 21]   ὃν ἔθηκε Δομετιανὸς ἐν Ῥώμῃ,  ἔτη   ἑκατὸν δεκατέσσαρα, ἀπὸ δὲ τοῦ
[1, 21]   ἕως τῆς Κομόδου τελευτῆς εὑρίσκεται  ἔτη   ἑκατὸν εἴκοσι ἓν μῆνες ἓξ
[1, 21]   Γναίου Δομετίου καὶ Ἀσινίου συναθροίζεται  ἔτη   ἑκατὸν εἴκοσι. Ἔφορος δὲ καὶ
[1, 21]   ἁλώσεως ἐπὶ τὴν Ἡρακλειδῶν κάθοδον  ἔτη   ἑκατὸν εἴκοσι ἑκατὸν ὀγδοήκοντα.
[1, 21]   ἣν ἐποιήσατο Ναβουχοδονόσορ ἐξ Ἱεροσολύμων,  ἔτη   ἑκατὸν εἴκοσι ὀκτὼ μῆνας ἕξ.
[1, 21]   ἀγῶνος ἐπὶ τὴν Κομόδου τελευτὴν  ἔτη   ἑκατὸν ἕνδεκα. Εἰσὶ δὲ οἳ
[1, 21]   χρονογραφία, ἀπὸ βασιλείας τῆς Σολομῶνος  ἔτη   ἑκατὸν ὀγδοήκοντα ἕν. Ἀπὸ δὲ
[1, 21]   ἀναιρέσεως ἐπὶ τὴν Ἀλεξάνδρου τελευτὴν  ἔτη   ἑκατὸν ὀγδοήκοντα ἕξ. ἐντεῦθεν ἐπὶ
[1, 21]   προηγούμενον ἔτος τῶν πρώτων Ὀλυμπίων  ἔτη   ἑκατὸν ὀκτώ· ἀφ´ ἧς ὀλυμπιάδος
[1, 21]   μὲν τὴν ἐπιτροπίαν τὴν Λυκούργου  ἔτη   ἑκατὸν πεντήκοντα ἐννέα· ἐπὶ δὲ
[1, 21]   τῶν Τρωϊκῶν. Ἀπολλόδωρος δὲ μετὰ  ἔτη   ἑκατὸν τῆς Ἰωνικῆς ἀποικίας Ἀγησιλάου
[1, 21]   βασιλεύει Ἰωναθὰν υἱὸς Ὀζίου  ἔτη   ἑκκαίδεκα· ἐπὶ τούτου ἔτι Ἡσαΐας
[1, 21]   υἱὸς αὐτοῦ Ἄχαζ ἐπὶ  ἔτη   ἑκκαίδεκα· ἐπὶ τούτου πεντεκαιδεκάτῳ ἔτει
[1, 21]   ἐντεῦθεν ἐπὶ τὴν Ἡρακλέους ἀποθέωσιν  ἔτη   ἕνδεκα, εἶτα ἐπὶ τὴν Ἑλένης
[1, 21]   Ἰωακεὶμ τρίμηνον βασιλεύει, εἶτα Σεδεκίας  ἔτη   ἕνδεκα. καὶ μέχρι τούτου προφητεύων
[1, 21]   Ἰωακεὶμ ἐπὶ φόρῳ τῆς γῆς  ἔτη   ἕνδεκα. μετὰ τοῦτον ὁμώνυμος
[1, 21]   τὴν Ἑλένης ὑπὸ Θησέως ἁρπαγὴν  ἔτη   ἐννέα. ἐντεῦθεν ἐπὶ τὴν Ἡρακλέους
[1, 21]   τριάκοντα, μεθ´ ὃν Φύσκων  ἔτη   ἐννέα καὶ εἴκοσι, εἶτα
[1, 21]   τριάκοντα, εἶτα ἐπικληθεὶς Διόνυσος  ἔτη   ἐννέα καὶ εἴκοσι. ἐπὶ πᾶσιν
[1, 21]   ἐκ φυλῆς Μανασσῆ καὶ ἦρξεν  ἔτη   ἕξ, μεθ´ ὃν ἦρξεν Ἀβατθὰν
[1, 21]   δὲ προφητεύειν Ἐλισσαῖος υἱὸς Σαφὰτ  ἔτη   ἕξ, ὢν ἐτῶν τεσσαράκοντα. εἶτα
[1, 21]   καὶ εἴκοσι, εἶτα Λάθουρος  ἔτη   ἓξ καὶ τριάκοντα, εἶτα
[1, 21]   δὲ Ἰσαὰκ ἕως τῆς κληροδοσίας  ἔτη   ἑξακόσια δέκα ἕξ. ἔπειτα ἀπὸ
[1, 21]   πάντα ἐπὶ τὴν Σολομῶνος τελευτὴν  ἔτη   ἑξακόσια ὀγδοήκοντα τρία μῆνας ἑπτά.
[1, 21]   ἀποδείκνυται τῆς μὲν Διονύσου ἀποθεώσεως  ἔτη   ἑξακόσια τέσσαρα, εἴ γε τῆς
[1, 21]   καὶ ἐπὶ τὴν Ἡρακλειδῶν κάθοδον  ἔτη   ἑξήκοντα ἕν, ἐπί τε τὴν
[1, 21]   Ἴδης ἐμπρησμοῦ ἐπὶ Γανυμήδους ἁρπαγὴν  ἔτη   ἑξήκοντα πέντε. ἐντεῦθεν δὲ ἐπὶ
[1, 21]   δὲ ἐπὶ τὴν Ἰωνίας κτίσιν  ἔτη   ἑξήκοντα· τὰ δὲ τούτοις ἑξῆς
[1, 21]   ἐπὶ τὸν ἔκπλουν τῆς Ἀργοῦς  ἔτη   ἑξήκοντα τέσσαρα. ἐκ τούτου ἐπὶ
[1, 21]   φέρει. βασιλεύει μὲν οὖν Χάριλλος  ἔτη   ἑξήκοντα τέσσαρα, μεθ´ ὃν υἱὸς
[1, 21]   ἐν τῇ Ἀργοῖ πλεύσαντας συνάγεται  ἔτη   ἑξήκοντα τρία· Ἀσκληπιός τε καὶ
[1, 21]   ἐκ Βηθλεὲμ φυλῆς Ἰούδα  ἔτη   ἑπτά, ἔπειτα Ἑβρὼν Ζαβουλωνίτης
[1, 21]   αὖθις λαὸς παραδίδοται Μαδιηναίοις  ἔτη   ἑπτά, ἐπὶ τούτοις Γεδεὼν ἐκ
[1, 21]   Σολομῶνα βασιλεύει Ῥοβοὰμ υἱὸς αὐτοῦ  ἔτη   ἑπτακαίδεκα, καὶ ἦν ἀρχιερεὺς Ἀβιμέλεχ
[1, 21]   καὶ εἴκοσι, εἶτα Φιλοπάτωρ  ἔτη   ἑπτακαίδεκα, μεθ´ ὃν Ἐπιφανὴς
[1, 21]   Ἀσίαν διαβῆναι, ὡς μὲν Φανίας  ἔτη   ἑπτακόσια δεκαπέντε, ὡς δὲ Ἔφορος
[1, 21]   τὸ δωδέκατον βασιλεύοντος Αἰγύπτου συνάγεσθαι  ἔτη   ερμθʹ ἀφ´ οὗ δὲ χρόνου
[1, 21]   ἀριθμήσαντες ἀπὸ Ἰνάχου καὶ Μωυσέως  ἔτη   ἔφησαν γίνεσθαι αωμβʹ οἳ δὲ
[1, 21]   ἀπὸ Ἀδὰμ ἕως Κομόδου τελευτῆς  ἔτη   εψπδʹ μῆνες δύο ἡμέραι δώδεκα.
[1, 21]   Αὐγούστου, οὕτω πληροῦται τὰ τριάκοντα  ἔτη   ἕως οὗ ἔπαθεν. ἀφ´ οὗ
[1, 21]   τῆς ἐρημώσεως Ἱερουσαλήμ, τὰ Οὐεσπεσιανοῦ  ἔτη   ζʹ μῆνας ιαʹ τὰ γὰρ
[1, 21]   ιδʹ Γάλβας ἔτος ἕν, Οὐεσπεσιανὸς  ἔτη   ιʹ Τίτος ἔτη γʹ Δομιτιανὸς
[1, 21]   ἄρχοντα, ἐφ´ οὗ θνῄσκει Ἀλέξανδρος,  ἔτη   ιαʹ ἐντεῦθεν ἐπὶ τὴν ἡγεμονίαν
[1, 21]   μῆνας ἑπτὰ ἡμέραν αʹ Οὐεσπεσιανὸς  ἔτη   ιαʹ μῆνας ιαʹ ἡμέρας κβʹ
[1, 21]   ἔτη ιθʹ ἡμέρας ιαʹ Κόμοδος  ἔτη   ιβʹ μῆνας θʹ ἡμέρας ιδʹ
[1, 21]   ιʹ ἡμέρας ὀκτώ· τοῦτον Κλαύδιος  ἔτη   ιγʹ μῆνας ηʹ ἡμέρας κηʹ
[1, 21]   μῆνας ηʹ ἡμέρας κηʹ Νέρων  ἔτη   ιγʹ μῆνας ὀκτὼ ἡμέρας κηʹ
[1, 21]   δʹ Κλαύδιος ἔτη ιδʹ Νέρων  ἔτη   ιδʹ Γάλβας ἔτος ἕν, Οὐεσπεσιανὸς
[1, 21]   κβʹ Γάιος ἔτη δʹ Κλαύδιος  ἔτη   ιδʹ Νέρων ἔτη ιδʹ Γάλβας
[1, 21]   ἔτη βʹ μῆνας βʹ Δομιτιανὸς  ἔτη   ιεʹ μῆνας ηʹ ἡμέρας εʹ
[1, 21]   ιʹ Τίτος ἔτη γʹ Δομιτιανὸς  ἔτη   ιεʹ Νέρβας ἔτος αʹ Τραϊανὸς
[1, 21]   ιεʹ Νέρβας ἔτος αʹ Τραϊανὸς  ἔτη   ιθʹ Ἀδριανὸς ἔτη καʹ Ἀντωνῖνος
[1, 21]   ἡμέρας ζʹ Μᾶρκος Αὐρήλιος Ἀντωνῖνος  ἔτη   ιθʹ ἡμέρας ιαʹ Κόμοδος ἔτη
[1, 21]   μῆνας δʹ ἡμέρας ιʹ Τραϊανὸς  ἔτη   ιθʹ μῆνας ζʹ ἡμέρας ιεʹ
[1, 21]   δʹ ἡμέραν μίαν, ἔπειτα Τιβέριος  ἔτη   κϛ μῆνας ἡμέρας ιθʹ ὃν
[1, 21]   μῆνας ζʹ ἡμέρας ιεʹ Ἀδριανὸς  ἔτη   κʹ μῆνας ιʹ ἡμέρας κηʹ
[1, 21]   αʹ Τραϊανὸς ἔτη ιθʹ Ἀδριανὸς  ἔτη   καʹ Ἀντωνῖνος ἔτη κγʹ ὁμοίως
[1, 21]   ἑπτὰ συνάπτουσι τὰ Ἑβρὼν ὀκτὼ  ἔτη.   καὶ μετὰ τοῦτον ἐξαμαρτὼν πάλιν
[1, 21]   Αὔγουστος ἔτη τεσσαράκοντα τρία, Τιβέριος  ἔτη   κβʹ Γάιος ἔτη δʹ Κλαύδιος
[1, 21]   μῆνας ιʹ ἡμέρας κηʹ Ἀντωνῖνος  ἔτη   κβʹ μῆνας τρεῖς ἡμέρας ζʹ
[1, 21]   ιθʹ Ἀδριανὸς ἔτη καʹ Ἀντωνῖνος  ἔτη   κγʹ ὁμοίως πάλιν Ἀντωνῖνος καὶ
[1, 21]   τοῦτον βασιλεύει Ἰωσαφὰτ υἱὸς αὐτοῦ  ἔτη   κεʹ ἐπὶ τούτου προφητεύουσιν Ἠλίας
[1, 21]   τὸν Μωυσέα προειρημένος ἀνὴρ  ἔτη   κζʹ ἔπειτα ἁμαρτόντες οἱ Ἑβραῖοι
[1, 21]   ὁμοίως πάλιν Ἀντωνῖνος καὶ Κόμοδος  ἔτη   λβʹ γίνεται τὰ πάντα ἀπὸ
[1, 21]   ἡμέρας μεθ´ ὃν Αὔγουστος ἐβασίλευσεν  ἔτη   μϛ μῆνας δʹ ἡμέραν μίαν,
[1, 21]   ἕως τῆς καταστροφῆς Ἱερουσαλὴμ γίνονται  ἔτη   μβʹ μῆνες γʹ καὶ ἀπὸ
[1, 21]   οὖν αἱ βτʹ ἡμέραι γίνονται  ἔτη   μῆνες δʹ ὧν τὸ ἥμισυ
[1, 21]   τοῦ λαοῦ Ἰησοῦς πολεμῶν μὲν  ἔτη   ξεʹ ἐν δὲ τῇ γῇ
[1, 21]   Τροίας ἁλώσεως ἐπὶ Ἡρακλειδῶν κάθοδον  ἔτη   ὀγδοήκοντα· ἐντεῦθεν δὲ ἐπὶ τὴν
[1, 21]   ἐξ Αἰγύπτου τῶν Ἰουδαίων ἔξοδον  ἔτη   ὀγδοήκοντα καὶ τὰ μέχρι τῆς
[1, 21]   Ἡρακλειδῶν κάθοδον Ὅμηρον γεγονέναι μετὰ  ἔτη   ὀγδοήκοντα τῆς Ἰλίου ἁλώσεως, εὑρεθήσεται
[1, 21]   τούτου μέχρι Ἀντωνίνου δεκάτου ἔτους  ἔτη   οζʹ ὡς εἶναι ἀπὸ Μωυσέως
[1, 21]   τὸν Ἄχαζ διαδέχεται Ὠσηὲ ἐπὶ  ἔτη   ὀκτώ, εἶτα Ἐζεκίας ἐπὶ ἔτη
[1, 21]   ἔτη ὀκτώ, ἔπειτα Ἐγλὼμ Ἐφραῒμ  ἔτη   ὀκτώ. ἔνιοι δὲ τοῖς τοῦ
[1, 21]   ἑπτά, ἔπειτα Ἑβρὼν Ζαβουλωνίτης  ἔτη   ὀκτώ, ἔπειτα Ἐγλὼμ Ἐφραῒμ ἔτη
[1, 21]   Ἰωρὰμ τοῦ υἱοῦ Ἰωσαφὰτ ἐπὶ  ἔτη   ὀκτώ, ἐφ´ οὗ προφητεύει Ἠλίας
[1, 21]   ἐπί τε τὴν Ἀσκανίου ἀρχὴν  ἔτη   ὀκτώ, καὶ ἐπὶ τὴν Ἡρακλειδῶν
[1, 21]   μήτηρ Ὀζίου Γοθολία βασιλεύει  ἔτη   ὀκτώ, κατακτείνασα τὰ τέκνα τοῦ
[1, 21]   τὰ ἐπὶ τὴν Κομόδου τελευτὴν  ἔτη·   ὅσα γε συνάγεται. Μετὰ δὲ
[1, 21]   καὶ μετὰ τοὺς κριτὰς βασιλειῶν  ἔτη   πεντακόσια ἑβδομήκοντα δύο μῆνες ἓξ
[1, 21]   αἰχμάλωτοι γεγόνασιν ἕως Πτολεμαίου τετάρτου  ἔτη   πεντακόσια ἑβδομήκοντα τρία μῆνας ἐννέα,
[1, 21]   προκειμένη δείκνυσι χρονογραφία, συνάγονται  ἔτη   πεντακόσια εἴκοσι τρία μῆνες ἑπτὰ
[1, 21]   ἡλικίαν, ὡς μέν τινές φασιν,  ἔτη   πεντακόσια ἐνενήκοντα πέντε, ὡς δὲ
[1, 21]   τεσσαρακοστῇ τρίτῃ τῶν Φιλιππικῶν μετὰ  ἔτη   πεντακόσια τῶν ἐπὶ Ἰλίῳ στρατευσάντων
[1, 21]   εἴκοσι ἑπτά, εἶτα Εὐεργέτης  ἔτη   πέντε καὶ εἴκοσι, εἶτα
[1, 21]   διαδέχεται Φιλομήτωρ καὶ βασιλεύει  ἔτη   πέντε καὶ τριάκοντα, μεθ´ ὃν
[1, 21]   ἐπὶ Μελικέρτῃ τὰ Ἴσθμια ἔθηκεν,  ἔτη   πεντεκαίδεκα. ἀπὸ δὲ Περσέως στρατείας
[1, 21]   ὁμοίως υἱὸς αὐτοῦ ἐπὶ  ἔτη   πεντήκοντα δύο, καὶ λεπρῶν οὗτος
[1, 21]   υἱὸς αὐτοῦ Μανασσῆς βασιλεύει  ἔτη   πεντήκοντα πέντε, ἔπειτα τούτου
[1, 21]   τὴν Κάστορος καὶ Πολυδεύκους ἀποθέωσιν  ἔτη   πεντήκοντα τρία. ἐνταῦθά που καὶ
[1, 16]   πολλὰ τῆς Ἰλίου ἁλώσεως γεγονὼς  ἔτη   πρὸ τῶν ὀλυμπιάδων ἔτεσιν ἑκατὸν
[1, 21]   μῆνας ιαʹ τὰ γὰρ δύο  ἔτη   προσλαμβάνεται τοῖς Ὄθωνος καὶ Γάλβα
[1, 21]   ἕως Κομόδου τελευτῆς τὰ πάντα  ἔτη   ρϟ δʹ μὴν εἷς ἡμέραι
[1, 21]   καταστροφῆς Ἱερουσαλὴμ ἕως Κομόδου τελευτῆς  ἔτη   ρκβʹ μῆνες ιʹ ἡμέραι ιγʹ
[1, 21]   ἀπὸ Αὐγούστου ἕως Κομόδου τελευτῆς  ἔτη   σκβʹ καὶ τὰ ἀπὸ Ἀδὰμ
[1, 21]   Καίσαρος ἕως Κομόδου τελευτῆς γίνονται  ἔτη   σλϛ μῆνες συνάγεται δὲ πάντα
[1, 21]   σκηνῆς. καὶ γίνεται τὰ πάντα  ἔτη   σὺν τοῖς τῆς αἰχμαλωσίας μέχρι
[1, 21]   τὴν αἰχμαλωσίαν τὴν ἐπὶ Οὐεσπεσιανοῦ  ἔτη   συνάγεται τετρακόσια δέκα, τελευταῖα δὲ
[1, 21]   Ἡρακλέους αὐτοῦ καὶ Ἀσκληπιοῦ ἀποθέωσιν  ἔτη   συνάγεται τριάκοντα ὀκτὼ κατὰ τὸν
[1, 21]   τῆς βασιλείας τῆς Δαβὶδ τεσσαράκοντα  ἔτη,   συνάξει ἔτη τὰ πάντα ἑξακόσια
[1, 21]   τῆς Δαβὶδ τεσσαράκοντα ἔτη, συνάξει  ἔτη   τὰ πάντα ἑξακόσια δέκα. ἀκριβέστερον
[1, 21]   τε τοῦ Μωυσέως ἑκατὸν εἴκοσι  ἔτη   τά τε τοῦ Σολομῶνος τεσσαράκοντα·
[1, 21]   τὴν Ἑλένης ὑπὸ Ἀλεξάνδρου ἁρπαγὴν  ἔτη   τέσσαρα. εἶτα ἐπὶ τὴν Τροίας
[1, 21]   ἑπτακαίδεκα, μεθ´ ὃν Ἐπιφανὴς  ἔτη   τέσσαρα καὶ εἴκοσι· τοῦτον διαδέχεται
[1, 21]   ταῦτα ἐβασίλευσε Σολομὼν υἱὸς Δαβὶδ  ἔτη   τεσσαράκοντα. διαμένει ἐπὶ τούτου Νάθαν
[1, 21]   ὑπὸ ἀλλοφύλοις γίνεται τοῖς Φυλιστιεὶμ  ἔτη   τεσσαράκοντα. ἐπιστρεψάντων δὲ αὐτῶν Σαμψὼν
[1, 21]   δώδεκα μυριάδας αὐτῶν ἀπολέσας ἦρξεν  ἔτη   τεσσαράκοντα, μεθ´ ὃν υἱὸς
[1, 21]   τὴν ἀρχὴν τοῦ Πελοποννησιακοῦ πολέμου  ἔτη   τεσσαράκοντα ὀκτώ· καὶ ἐπὶ τὴν
[1, 21]   ἔτη δεκαοκτώ, Πτολεμαῖος Λάγου  ἔτη   τεσσαράκοντα, Πτολεμαῖος Φιλάδελφος ἔτη
[1, 21]   γυναικός, καὶ τὰ πάντα γίνεται  ἔτη   τεσσαράκοντα. συνάγεται οὖν ἀπὸ Σολομῶνος
[1, 21]   τοῦ λαοῦ διακρίνουσα Δεββώρα  ἔτη   τεσσαράκοντα. τελευτησάσης δὲ αὐτῆς ἁμαρτὼν
[1, 21]   τῆς τοῦ σωτῆρος γενέσεως· Αὔγουστος  ἔτη   τεσσαράκοντα τρία, Τιβέριος ἔτη κβʹ
[1, 21]   τοῦ Ἰεσσαὶ ἐκ φυλῆς Ἰούδα  ἔτη   τεσσαράκοντα, ὡς περιέχει δευτέρα
[1, 21]   ἀριθμὸς ἕως τοῦ Σαμουὴλ γίνεται  ἔτη   τετρακόσια ἑξήκοντα τρία μῆνες ἑπτά.
[1, 21]   ἔπειτα ἀπὸ κριτῶν ἕως Σαμουὴλ  ἔτη   τετρακόσια ἑξήκοντα τρία μῆνες ἑπτά.
[1, 21]   ἡμᾶς τῶν χρόνων ἀκρίβεια συνάγει,  ἔτη   τετρακόσια ὀγδοήκοντα δύο μῆνες ἓξ
[1, 21]   αἰχμαλωσίας τῆς ὑπὸ Χαλδαίων γενομένης  ἔτη   τετρακόσια πεντήκοντα δύο μῆνες ἕξ,
[1, 21]   βασιλείαν Δαβίδ, ὡς μέν τινες,  ἔτη   τετρακόσια πεντήκοντα, ὡς δὲ
[1, 21]   καὶ τὸ εὐαγγέλιον. πεντεκαίδεκα οὖν  ἔτη   Τιβερίου καὶ πεντεκαίδεκα Αὐγούστου, οὕτω
[1, 21]   λαὸν Ἠλὶ ἱερεὺς τεσσαράκοντα  ἔτη.   τοῦτον δὲ διαδέχεται Σαμουὴλ
[1, 21]   ἀριθμοῦνται· εἰς μέντοι τὰ ἑκατὸν  ἔτη   τρεῖς ἐγκαταλέγονται γενεαί. ἀπὸ δὲ
[1, 21]   ὃν υἱὸς αὐτοῦ Ἀβιμέλεχ  ἔτη   τρία. διαδέχεται τοῦτον Βωλεᾶς υἱὸς
[1, 21]   ὃν Ἡρακλῆς ἔθηκεν ἐπὶ Πέλοπι,  ἔτη   τρία, εἴς τε τὴν Ἀμαζόνων
[1, 21]   ἡμέραις ηʹ καὶ οὕτω γίνεται  ἔτη   τρία καὶ μῆνες ἐστι
[1, 21]   ιθʹ ὃν διαδέχεται Γάιος Καῖσαρ  ἔτη   τρία μῆνας ιʹ ἡμέρας ὀκτώ·
[1, 21]   Χαρρὰν ἐκ φυλῆς Ἐφραῒμ ἄρξας  ἔτη   τρία πρὸς τοῖς εἴκοσι. μεθ´
[1, 21]   τούτου ἐπὶ Θησέα καὶ Μινώταυρον  ἔτη   τριάκοντα δύο, εἶτα ἐπὶ τοὺς
[1, 21]   βασιλείαν Ἀμασίας υἱὸς αὐτοῦ  ἔτη   τριάκοντα ἐννέα, τοῦτον Ὀζίας ὁμοίως
[1, 21]   τέσσαρα, μεθ´ ὃν υἱὸς Νίκανδρος  ἔτη   τριάκοντα ἐννέα· τούτου κατὰ τὸ
[1, 21]   υἱὸς αὐτοῦ νομικώτατος  ἔτη   τριάκοντα καὶ ἕν. οὗτος ἐπέθηκε
[1, 21]   Περσῶν οἱ χρόνοι οὕτως· Κῦρος  ἔτη   τριάκοντα, Καμβύσης δεκαεννέα, Δαρεῖος ἓξ
[1, 21]   ἣν ἐπὶ τὴν Φιλίππου τελευτὴν  ἔτη   τριάκοντα πέντε· μετὰ δὲ ταῦτα
[1, 21]   Περσέως στρατείας ἐπὶ Ἰλίου κτίσιν  ἔτη   τριάκοντα τέσσαρα. ἐντεῦθεν ἐπὶ τὸν
[1, 21]   ἐπὶ τὴν ἐν Λεύκτροις μάχην  ἔτη   τριάκοντα τέσσαρα· μεθ´ ἣν ἐπὶ
[1, 21]   τῆς Μακεδονικῆς ἕως Ἀντωνίου ἀναιρέσεως  ἔτη   τριακόσια δώδεκα ἡμέραι δεκαοκτώ. μεθ´
[1, 21]   οἱ τῶν Μακεδόνων βασιλέων χρόνοι  ἔτη   τριακόσια δώδεκα ἡμέραι ὀκτωκαίδεκα. ἀποδείκνυνται
[1, 21]   τὴν ἡγεμονίαν Γερμανικοῦ Κλαυδίου Καίσαρος  ἔτη   τριακόσια ἑξήκοντα πέντε, ἀφ´ οὗ
[1, 21]   ἐπί τε τὴν Ἰφίτου ὀλυμπιάδα  ἔτη   τριακόσια τριάκοντα ὀκτώ. ~(Ἐρατοσθένης δὲ
[1, 21]   ἀφ´ οὗ δὲ ἐξ Ἱεροσολύμων  ἔτη   τριακόσια τριάκοντα ὀκτὼ μῆνας τρεῖς.
[1, 21]   ἐγένετο μετὰ ἑκατὸν τεσσαράκοντα  ἔτη   τῶν Τρωϊκῶν. Ἀπολλόδωρος δὲ μετὰ
[1, 16]   γαμηλιῶνος δὲ δεκάτῃ ἱσταμένου γενομένην,  ἔτη   φέρει τὰ πάντα τριακόσια δώδεκα.
[1, 21]   τῇ ὁμοίᾳ πραγματείᾳ τὰ πάντα  ἔτη   φησὶν ἀπὸ Ἀδὰμ ἄχρι τοῦ
[1, 21]   ἀπὸ δὲ Σὴμ ἕως Ἀβραὰμ  ἔτη   χίλια διακόσια νʹ ἀπὸ δὲ
[1, 21]   ἀπὸ μὲν τῆς Μωυσέως γενέσεως  ἔτη   χίλια ἑκατὸν νεʹ μῆνες ἓξ
[1, 21]   τὴν Ἀλεξάνδρου εἰς Ἀσίαν διάβασιν  ἔτη   χίλια. ἐντεῦθεν ἐπὶ Εὐαίνετον τὸν
[1, 21]   ἐπὶ Ἀλέξανδρον τὸν Μακεδόνα συνάγουσιν  ἔτη   χίλια ὀκτακόσια εἴκοσι ὀκτώ, ἀπὸ
[1, 21]   γενέσεως ἕως τῆς μετοικεσίας ταύτης  ἔτη,   ὡς μέν τινες, ἐννακόσια ἑβδομήκοντα
[1, 21]   ἀπὸ δὲ τῆς Δαβὶδ βασιλείας  ἔτη,   ὡς μέν τινες, πεντακόσια πεντήκοντα
[1, 21]   ἐπὶ Ἐλισσαίου τοῦ προφήτου τελευτὴν  ἔτη,   ὡς μέν τινές φασιν, ἑκατὸν
[1, 14]   Βίαντος λέγουσιν εἶναι καὶ τὸ  μελέτη   πάντα καθαιρεῖ» Περιάνδρου τυγχάνειν βούλονται,
[1, 11]   μειρακιώδεις γὰρ αἱ τοιαῦται φιλονικίαι.  ἀρετὴ   δὲ οὐ φιλομειράκιον, φιλόσοφος
[1, 20]   πιπράσκοντι ἀρραβῶνα. ἑκάστη δὲ εἴτε  ἀρετὴ   εἴτε καὶ ἀλήθεια συνωνύμως καλουμένη
[1, 24]   ψυχῆς πάθεσιν, ὧν ἐπικρατοῦμεν τῇ  ἀρετῇ,   λογισμός ἐστι τὸ τακτικόν, ἐπισφραγιζόμενος
[1, 20]   μία κατὰ δύναμίν ἐστιν  ἀρετή,   ταύτην δὲ συμβέβηκεν τούτοις μὲν
[1, 24]   τραχείας ὁδοῦ (τοιαύτη γὰρ  ἀρετὴ   τοῦ στρατηγικοῦ) ἐπιθέμενος αὐτοῖς. ἐμπειρίας
[1, 24]   ἀναφέρων θεοῦ. οὕτω γὰρ τῇ  ἀρετῇ   χρωμένη φρόνησις τάττουσά ἐστι,
[1, 5]   γαστέρα, καὶ ἔστιν δι´ αὑτὴν  αἱρετή,   σεμνοτέρα φανεῖται καὶ κυριωτέρα, εἰ
[1, 21]   χρὴ πείθεσθαι καὶ Ἡσιόδῳ τῷ  ποιητῇ,   ἀκούσωμεν αὐτοῦ· Ζηνὶ δ´ ἄρα
[1, 29]   εἰ καὶ στοχαστικῶς εἴρηται τῷ  ποιητῇ,   ἀλλ´ οὐ καταληπτικῶς· τόνδε γὰρ
[1, 21]   Τελχῖνος, καὶ Κρητὸς ἐν  Κρήτῃ.   Ἀκουσίλαος γὰρ Φορωνέα πρῶτον ἄνθρωπον
[1, 28]   δηλώσεως εὑρετική τίς ἐστιν ἐπιστήμη,  κτητὴ   δὲ αὕτη τῷ σώφρονι οὐχ
[1, 15]   Πυθαγόρας μὲν Σώγχιδι τῷ Αἰγυπτίῳ  ἀρχιπροφήτῃ   μαθητεῦσαι, Πλάτων δὲ Σεχνούφιδι τῷ
[1, 15]   μαθητεῦσαι, Πλάτων δὲ Σεχνούφιδι τῷ  Ἡλιοπολίτῃ,   Εὔδοξος δὲ Κνίδιος Κονούφιδι
[1, 21]   δὲ καὶ Δερκύλος ἐν τῇ  τρίτῃ   μηνὸς πανήμου ὀγδόῃ φθίνοντος, Ἑλλάνικος
[1, 15]   τῷ Νικάτορι συμβεβιωκὼς ἐν τῇ  τρίτῃ   τῶν Ἰνδικῶν ὧδε γράφει· ἅπαντα
[1, 21]   Θεόπομπος μὲν ἐν τῇ τεσσαρακοστῇ  τρίτῃ   τῶν Φιλιππικῶν μετὰ ἔτη πεντακόσια
[1, 21]   Δωρόθεός τε ἐν τῷ πρώτῳ  πανδέκτῃ   ἀλκυόνος καὶ κορώνης ἐπακοῦσαι τὸν
[1, 27]   ἀγάπῃ ἐκδέχεσθαι τοῦτον ἐγκαταταγέντα τῇ  ἐκλεκτῇ   υἱοθεσίᾳ τῇ φίλῃ κεκλημένῃ τοῦ
[1, 28]   πράττειν, τὸ πᾶν εἰς δύναμιν.  μικτὴ   δὲ φιλοσοφίᾳ οὖσα τῇ ἀληθεῖ
[1, 3]   ὡς Ἀβδηρίτης ἐκεῖνός φησιν·  στρεπτὴ   γὰρ γλῶσσα, φησί, βροτῶν· πολέες
[1, 21]   φασιν ἔτους κηʹ Αὐγούστου ἐν  πέμπτῃ   Παχὼν καὶ εἰκάδι. Οἱ δὲ
[1, 24]   καταχρωμένης τῆς ψυχῆς τῷ θυμῷ.  τετάρτη   δὲ πασῶν κακίστη
[1, 21]   Πλειστονίκης ἐπικληθείς, ἐν τῇ  τετάρτῃ   τῶν Αἰγυπτιακῶν ἱστοριῶν, καίτοι φιλαπεχθημόνως
[1, 21]   στρατείαν, ὅτε καὶ Γλαῦκος ἐπὶ  Μελικέρτῃ   τὰ Ἴσθμια ἔθηκεν, ἔτη πεντεκαίδεκα.
[1, 21]   ὑποσχέσεως τῶν ἐγκαινίων ἄγεται  ἑορτή,   καθὼς καὶ ἐπὶ τῆς σκηνῆς.
[1, 13]   ἀλήθειαν. γέγραπται γοῦν ἐν τῷ  Ἐκκλησιαστῇ·   καὶ προσέθηκα σοφίαν ἐπὶ πᾶσιν,
[1, 5]   τὰ κατὰ τοὺς προσήκοντας καιροὺς  ἑκάστῃ   γενεᾷ συμφερόντως δεδομένα. ἤδη γάρ
[1, 20]   διδασκάλῳ καὶ τῷ πιπράσκοντι ἀρραβῶνα.  ἑκάστη   δὲ εἴτε ἀρετὴ εἴτε καὶ
[1, 13]   βαρβάρου τῆς τε Ἑλληνικῆς αἱρέσεις,  ἑκάστη   ὅπερ ἔλαχεν ὡς πᾶσαν αὐχεῖ
[1, 7]   Ἀριστοτελικήν, ἀλλ´ ὅσα εἴρηται παρ´  ἑκάστῃ   τῶν αἱρέσεων τούτων καλῶς, δικαιοσύνην
[1, 21]   βτʹ ἡμέρας γενέσθαι ἀφ´ οὗ  ἔστη   τὸ βδέλυγμα ὑπὸ Νέρωνος εἰς
[1, 25]   ἀλλὰ νόμος ἐστὶ χρηστὴ δόξα,  χρηστὴ   δὲ ἀληθής, ἀληθὴς δὲ
[1, 25]   πονηρά) ἀλλὰ νόμος ἐστὶ  χρηστὴ   δόξα, χρηστὴ δὲ ἀληθής,
[1, 25]   τινες ἀκολούθως δηλονότι τῇ  χρηστῇ   δόξῃ λόγον ὀρθὸν τὸν νόμον
[1, 6]   γὰρ καὶ παίδευσις  χρηστὴ   σῳζομένη φύσεις ἀγαθὰς ποιεῖ, καὶ
[1, 24]   θυμῷ. τετάρτη δὲ πασῶν  κακίστη   κατὰ τὰς ἐπιθυμίας τάττεται
[1, 1]   λαοῦ λαβεῖν τὴν μοῖραν ἐπιτρέπουσιν.  ἀρίστη   γὰρ πρὸς τὴν ἀκριβῆ αἵρεσίν
[1, 29]   δ´ ἔδωκε δίκην, πολλὸν  ἀρίστη.   εἴτ´ οὖν τὸν ἅμα τῇ
[1, 21]   μὴν Θεόπομπος μὲν ἐν τῇ  τεσσαρακοστῇ   τρίτῃ τῶν Φιλιππικῶν μετὰ ἔτη
[1, 17]   ἑαυτόν τις καὶ δι´ ἀκρασίαν  πυρέττῃ,   αἰτιώμεθα τοῦτον) {ὣς δὲ} καὶ
[1, 1]   εὐπορία γένηται. γεωργία δὲ  διττή·   μὲν γὰρ ἄγραφος.
[1, 6]   γυμνασία τῷ νῷ τὰ νοητά.  τριττὴ   δὲ τούτων φύσις, ἔν
[1, 6]   μάθε ὡς ἐργάτις ἐστί· καὶ  αὐτὴ   γὰρ πάντα τὸν λειμῶνα ἐπινεμομένη
[1, 26]   ἕνεκεν τοῦ δικαίου. σύστοιχος δὲ  αὐτῇ   κολαστική, τοῦ κατὰ τὰς
[1, 21]   σελάνα· ἕτεροι δὲ σκιροφοριῶνος τῇ  αὐτῇ   ἡμέρᾳ. Θησεὺς δὲ {ὁ} Ἡρακλέους
[1, 23]   κλαυθμυριζομένου τοῦ παιδὸς κελεύει προσενεχθῆναι  αὐτῇ   καὶ κατοικτείρασα ἐζήτει τροφόν. ἐνταῦθα
[1, 6]   τὴν ψυχήν, τίνα τε ἐπινεμητέον  αὐτῇ   καὶ ὅπως καὶ ὁπόσον, τίνα
[1, 25]   οὐρανοῦ ἀμετανοήτως χρωμένους γνώμῃ τῇ  αὐτῇ   {καὶ} περὶ τῶν αὐτῶν. ἆρ´
[1, 22]   ἐστι περιειργασμένος ἕκαστα τῶν ἐν  αὐτῇ   λεγομένων. διηρμήνευται δὲ πρὸ Δημητρίου
[1, 1]   τὰ δὲ ὅσα ἐσβέννυτο ἐν  αὐτῇ   μαραινόμενα τῇ διανοίᾳ, ἐπεὶ μὴ
[1, 5]   οἱ πόδες κατάγουσι τοὺς χρωμένους  αὐτῇ   μετὰ θανάτου εἰς Ἅιδην, τὰ
[1, 7]   τοῦ κυρίου, δίκαιοι εἰσελεύσονται ἐν  αὐτῇ.   πολλῶν τοίνυν ἀνεῳγμένων πυλῶν
[1, 5]   δέσποιναν αὐτῶν, οὕτω καὶ φιλοσοφία  αὐτὴ   πρὸς σοφίας κτῆσιν συνεργεῖ. ἔστι
[1, 17]   ἀληθείας καὶ μὴ καταμείνας ἐν  αὐτῇ,   ταῦτα ἐνέπνευσε καὶ κλέψας ἐδίδαξεν,
[1, 23]   εἶπεν μητρί, καὶ παρῆν ταχὺ  αὐτή   τε μήτηρ κἄλαβέν μ´ εἰς
[1, 28]   δὲ ὡς ἔνι μάλιστα προσιτέον  αὐτῇ,   τὴν ἀκολουθίαν τῆς θείας διδασκαλίας
[1, 4]   τὴν θεοσέβειαν προκοπήν. ἀντέθηκεν οὖν  αὐτῇ   τὴν ἐν θεοσεβείᾳ αἴσθησιν, τὴν
[1, 5]   τοὺς Ἕλληνας· ἐπαιδαγώγει γὰρ καὶ  αὐτὴ   τὸ Ἑλληνικὸν ὡς νόμος
[1, 23]   μὴ πρὸ πολλοῦ τετοκυῖαν παραστῆσαι  αὐτῇ   τροφόν, εἰ βούλοιτο· τῆς δὲ
[1, 7]   προπαιδεία Ἑλληνικὴ σὺν καὶ  αὐτῇ   φιλοσοφίᾳ θεόθεν ἥκειν εἰς ἀνθρώπους
[1, 5]   ἐν ταῖς χερσί σου, χρῶ  αὐτῇ   ὡς ἄν σοι ἀρεστὸν ᾖ»
[1, 5]   συνευνασθῆναι πρότερον, ὕστερον δὲ καὶ  αὑτῇ   προσελθόντα κατὰ τὴν θείαν πρόνοιαν
[1, 20]   ἀλήθεια. μόνη δὲ κυρία  αὕτη   ἀλήθεια ἀπαρεγχείρητος, ἣν παρὰ τῷ
[1, 28]   ἀποδοκιμάζοντες, τὸ δὲ καλὸν κατέχοντες·  αὕτη   γὰρ τῷ ὄντι διαλεκτικὴ
[1, 9]   τοῦ ἐρωτᾶν· εἴη δ´ ἂν  αὕτη   διαλεκτική. τί δ´; οὐχὶ καὶ
[1, 28]   ἔστι φαίνεσθαι. διὸ καὶ μόνη  αὕτη   ἐπὶ τὴν ἀληθῆ σοφίαν χειραγωγεῖ,
[1, 14]   γαστέρες ἀργαί· καὶ μαρτυρία  αὕτη   ἐστὶν ἀληθής. ὁρᾷς ὅπως κἂν
[1, 7]   καὶ αὐθεντικὴν εἴσοδον ζητῇς, ἀκούσῃ·  αὕτη   πύλη τοῦ κυρίου, δίκαιοι
[1, 7]   ἀνεῳγμένων πυλῶν ἐν δικαιοσύνῃ  αὕτη   ἦν ἐν Χριστῷ, ἐν
[1, 8]   σεμνύνονται οἷς φίλη στωμύλος  αὕτη   κακοτεχνία, εἴτε Ἕλληνες εἶεν εἴτε
[1, 11]   αὐτῶν ὡς γάγγραινα νομὴν ἕξει.  ~(Αὕτη   οὖν σοφία τοῦ κόσμου
[1, 5]   τῶν ὄντων φύσεως (ἀλήθεια δὲ  αὕτη,   περὶ ἧς κύριος αὐτὸς
[1, 1]   τῇ τοῦ μανθάνοντος ψυχῇ, καὶ  αὕτη   πνευματικὴ φυτεία. διὸ καὶ ἐπιφέρει·
[1, 17]   ἀγαθοποιεῖν (φύσις γὰρ ὡς εἰπεῖν  αὕτη   τοῦ θεοῦ ὡς τοῦ πυρὸς
[1, 28]   τίς ἐστιν ἐπιστήμη, κτητὴ δὲ  αὕτη   τῷ σώφρονι οὐχ ἕνεκα τοῦ
[1, 24]   ἐξ ἐρήμου καὶ τραχείας ὁδοῦ  (τοιαύτη   γὰρ ἀρετὴ τοῦ στρατηγικοῦ)
[1, 23]   καὶ τραφεὶς βασιλικῶς περιστάσει κέχρηται  τοιαύτῃ.   εἰς πολυανθρωπίαν ἐπιδεδωκότων ἐν Αἰγύπτῳ
[1, 2]   ἀλήθειαν συνίστησιν. ἀξιόπιστος δὲ  τοιαύτη   ψυχαγωγία, δι´ ἧς κεκαλυμμένην οἱ
[1, 21]   νεὼν ἐπισκευάζει. ἐν τῇ αἰχμαλωσίᾳ  ταύτῃ   γίνεται Ἐσθὴρ καὶ Μαρδοχαῖος, οὗ
[1, 3]   εἴπῃσθα ἔπος, τοῖόν κ´ ἐπακούσαις.  ταύτῃ   γοῦν ἐπαιρόμενοι τῇ τέχνῃ οἱ
[1, 5]   ἄφρονος ἡδονῆς. καὶ ταῦτα μὲν  ταύτῃ·   ὁπηνίκα δ´ ἂν φῇ· μὴ
[1, 8]   ἀπόστολος, ἀλλήλους προκαλούμενοι, ἀλλήλους φθονοῦντες.  ταύτῃ   τοι φιλαλήθης Πλάτων οἷον
[1, 21]   οἰκίζει, ὥς φησιν Ἀρίστιππος ἐν  πρώτῃ   Ἀρκαδικῶν. τοῦτον δὲ Ἀριστέας
[1, 16]   τε Αἰήτου Κολχὶς  πρώτη   βαφὴν τριχῶν ἐπενόησεν. ἀλλὰ καὶ
[1, 14]   αὐτῷ καὶ Ἡρόδοτος ἐν τῇ  πρώτῃ.   εἰσὶ δὲ οἱ χρόνοι ἀμφὶ
[1, 24]   Ἀργείης, στέμμασι καὶ θυσάνοισι  πρώτη   ἐκόσμησεν περὶ κίονα μακρὸν ἀνάσσης.
[1, 21]   ἂν εἴη ὀλυμπιὰς  πρώτη,   καὶ ὑστέρα τῶν Ἰλιακῶν
[1, 21]   γίνονται οὖν ἀπὸ Ἰησοῦ τοῦ  Ναυῆ   ἕως παρέλαβε τὴν βασιλείαν Δαβίδ,
[1, 21]   οὓς προφητεύουσιν Ἰησοῦς τοῦ  Ναυῆ,   Σαμουήλ, Γάδ, Νάθαν, Ἀχίας, Σαμαίας,
[1, 27]   δὲ σὺ Ἰουδαῖος ἐπονομάζῃ καὶ  ἐπαναπαύῃ   νόμῳ καὶ καυχᾶσαι ἐν θεῷ
[1, 21]   φασὶ δὲ καὶ ἐν τῇ  Λιβύῃ   σκορπίον, ἐὰν μὴ ἐφικνῆται παίειν
[1, 16]   λαλῶν γλώσσῃ προσευχέσθω, ἵνα  διερμηνεύῃ.   Ναὶ μὴν ὀψέ ποτε εἰς
[1, 11]   ὑμῶν ἔτι μᾶλλον καὶ μᾶλλον  περισσεύῃ   ἐν ἐπιγνώσει καὶ πάσῃ αἰσθήσει,
[1, 5]   μὲν ταύτῃ· ὁπηνίκα δ´ ἂν  φῇ·   μὴ πολὺς ἴσθι πρὸς ἀλλοτρίαν,
[1, 2]   ἐκπορίζεσθαι. ναὶ μὴν καὶ  συναφὴ   τῶν δογμάτων διὰ τῆς ἀντιπαραθέσεως
[1, 16]   λόγων παρῆλθε διδασκαλία τε καὶ  γραφή.   Ἀλκμαίων γοῦν Περίθου Κροτωνιάτης πρῶτος
[1, 17]   ἀλλὰ διάκονοι. φησὶ γοῦν  γραφή·   ἀπέστειλεν σοφία τοὺς ἑαυτῆς
[1, 1]   οὖν τῶνδέ μοι τῶν ὑπομνημάτων  γραφὴ   ἀσθενὴς μὲν εὖ οἶδ´ ὅτι
[1, 5]   Τῶν εἰρημένων μαρτυρίαν παρέξει  γραφὴ   διὰ τῶνδε· Σάρρα στεῖρα ἦν
[1, 1]   ἂν ἐκρινόμεθα. Ἤδη δὲ οὐ  γραφὴ   εἰς ἐπίδειξιν τετεχνασμένη ἥδε
[1, 29]   παραινεῖ μὴ ζητεῖν αὐτὴν ἐν  γραφῇ.   ἔστι γὰρ διαθήκη ἣν
[1, 28]   Μύκονος« πᾶσα πρὸς νόησιν  γραφή,   φασιν οἱ παροιμιαζόμενοι· διαλεκτικώτερον
[1, 1]   δὲ καὶ αἰνίξεταί μοι  γραφή,   καὶ τοῖς μὲν παραστήσεται, τὰ
[1, 17]   ὡμολόγησε δὲ καὶ Ἀριστοτέλης τῇ  γραφῇ,   κλεπτικὴν σοφίας τὴν σοφιστικὴν εἰπών,
[1, 8]   καὶ μηθὲν ὑφαίνοντες, φησὶν  γραφή,   ματαιοπονίαν ἐζηλωκότες, ἣν κυβείαν ἀνθρώπων
[1, 10]   μάλιστα διὰ βραχέων ἐξήνεγκεν  γραφή,   μὴ πολὺς ἐν ῥήμασι γίνου»
[1, 1]   τὸν λόγον, μὲν τῇ  γραφῇ,   δὲ τῇ φωνῇ, πῶς
[1, 17]   σοφοὺς δὲ αὐτοὺς λέγουσα  γραφὴ   οὐ τοὺς ὄντως σοφοὺς διαβάλλει,
[1, 3]   κενοὺς μεμελετήκασι λόγους θεία  γραφὴ   παγκάλως λέγει· ἀπολῶ τὴν σοφίαν
[1, 20]   Πίνδαρον. ἄντικρυς δὲ ἐξεῖπεν  γραφή·   πανουργότερος ἔσται ἄκακος συνίων,
[1, 4]   δὲ σοφίαν ὁμωνύμως καλεῖ  γραφὴ   πάσαν τὴν κοσμικὴν εἴτε ἐπιστήμην
[1, 7]   γινώσκομεν. ἀνοίξατε οὖν» φησὶν  γραφή,   πύλας δικαιοσύνης, ἵνα ἐν αὐταῖς
[1, 21]   καὶ λῃσταί, ὥς φησιν  γραφή,   τὰ πλεῖστα ἐκ παρατηρήσεως καὶ
[1, 1]   Πυθαγόρας ἔλεγεν. συνεξάπτει δὲ  γραφὴ   τὸ ζώπυρον τῆς ψυχῆς καὶ
[1, 28]   χρῆσις. εἰκότως ἄρα καὶ  γραφὴ   τοιούτους τινὰς ἡμᾶς διαλεκτικοὺς οὕτως
[1, 21]   δὲ Λάκων ἐν χρόνων  ἀναγραφῇ   κατὰ τὸ ὄγδοον ἔτος τῆς
[1, 3]   ἐν τοῖς Ἀρχιλόχοις ποιητὰς καταλέξας  ἔφη·   οἷον σοφιστῶν σμῆνος ἀνεδιφήσατε. Ἰοφῶν
[1, 21]   τῆς Φορωνίδος ποιητὴς εἶναι αὐτὸν  ἔφη   πατέρα θνητῶν ἀνθρώπων« ἐντεῦθεν
[1, 19]   μὲν φιλοσόφοις. τοὺς δ´ ἀληθινούς,  ἔφη,   τίνας λέγεις; τοὺς τῆς ἀληθείας,
[1, 15]   γράφων· πολλὴ μὲν Ἑλλάς,  {ἔφη,   Κέβης, δ´ ὅς,
[1, 23]   ἄπωθεν ἑστῶσα τοῦ παιδὸς  ἀδελφή.   ἐνταῦθα θυγάτηρ τοῦ βασιλέως,
[1, 23]   εἰς ἕλος βαθύ. Μαριὰμ δ´  ἀδελφή   μου κατώπτευεν πέλας· κἄπειτα θυγάτηρ
[1, 21]   γένους ἦν Ἀχαάβ. δὲ  ἀδελφὴ   Ὀζίου Ἰωσαβαία ἐξέκλεψε τὸν υἱὸν
[1, 23]   ὄντα· καὶ λέγει τάδε Μαριὰμ  ἀδελφὴ   προσδραμοῦσα βασιλίδι· θέλεις τροφόν σοι
[1, 23]   ἐζήτει τροφόν. ἐνταῦθα προσδραμοῦσα  ἀδελφὴ   τοῦ παιδὸς ἔχειν ἔφασκεν Ἑβραίαν
[1, 1]   καὶ αἵρεσιν ἀποδεκτέον οὐ τὴν  ἀμεμφῆ,   ἀλλ´ ἣν οὐδεὶς εὐλόγως καταμέμψεται.
[1, 26]   διηκόνησεν ἀγαθήν· δέ ἐστι  τροφὴ   ἀνθρώπων« καλὴ κατὰ κοινωνίαν. αὐτίκα
[1, 6]   δή ποτε ἀλήθειαν διιδεῖν δυνηθῇ.  τροφὴ   γὰρ καὶ παίδευσις
[1, 1]   τὴν μένουσαν εἰς ζωὴν αἰώνιον,  τροφὴ   δὲ καὶ διὰ σιτίων
[1, 1]   κυνός» ὅτῳ δὲ ἀπήμβλυται κακῇ  τροφῇ   τε καὶ διδασκαλίᾳ τὸ τῆς
[1, 11]   τελείων δέ ἐστιν στερεὰ  τροφή,   τῶν διὰ τὴν ἕξιν τὰ
[1, 10]   τε δι´ οὐδὲν χρήσιμον ἐπὶ  καταστροφῇ   τῶν ἀκουόντων, τὰς δὲ βεβήλους
[1, 4]   θεόθεν τεχνικὴ καὶ  σοφὴ   ἐπίνοια, σαφὲς ἔσται παραθεμένοις τήνδε
[1, 17]   κλέπται οἱ προφῆται. καὶ  διδαχὴ   ἐμὴ οὐκ ἔστιν ἐμὴ»
[1, 24]   στρατηγὸς τῇ ἐν Μαραθῶνι  μάχῃ   νικήσας τοὺς Πέρσας ἐμιμήσατο τόνδε
[1, 28]   μὲν οὖν κατὰ Μωυσέα φιλοσοφία  τετραχῇ   τέμνεται, εἴς τε τὸ ἱστορικὸν
[1, 14]   Ἐπίκουρον γενέσθαι. Καὶ μὲν  διαδοχὴ   τῶν παρ´ Ἕλλησι φιλοσόφων ὡς
[1, 8]   πειθώ, οὕτω τῆς ἐριστικῆς  ἀρχὴ   μὲν τὸ δόξαν, ἔργον δὲ
[1, 8]   δὲ εἰπεῖν, καθάπερ τῆς ῥητορικῆς  ἀρχὴ   μὲν τὸ πιθανόν, ἔργον δὲ
[1, 8]   γὰρ τρόπον καὶ τῆς σοφιστικῆς  ἀρχὴ   μὲν τὸ φαινόμενον, ἔργον δὲ
[1, 6]   Εἰ δὲ ἐν τῷ ταμείῳ  εὔχῃ,   ὡς κύριος ἐδίδαξε, πνεύματι
[1, 12]   κολοιῶν σπερμολόγους. ἐπὰν δὲ ἀγαθοῦ  τύχῃ   γεωργοῦ, ἐκφύσεται ἕκαστον αὐτῶν καὶ
[1, 1]   οὐκ οἶμαι γάρ τινα οὕτως  εὐτυχῆ   γραφὴν ἡγεῖσθαι μηδεὶς ἀντερεῖ,
[1, 1]   εἰς νουθέτησιν τῷ υἱῷ σου.  ψυχὴ   γάρ, οἶμαι, ψυχῇ καὶ πνεῦμα
[1, 6]   τῶν αἰσθητῶν καὶ ἀναζωπυρεῖται  ψυχή,   ἵνα δή ποτε ἀλήθειαν διιδεῖν
[1, 1]   ἐν γῇ τῇ τοῦ μανθάνοντος  ψυχῇ,   καὶ αὕτη πνευματικὴ φυτεία. διὸ
[1, 1]   υἱῷ σου. ψυχὴ γάρ, οἶμαι,  ψυχῇ   καὶ πνεῦμα πνεύματι συναπτόμενα κατὰ
[1, 27]   μᾶλλον ἂν εἴη κηδεμών, ὅσῳπερ  ψυχὴ   σώματος ἐντιμότερον. ἀλλ´ ἄρα τῆς
[1, 24]   δι´ ἐμψύχων τε καὶ ἀψύχων  ψυχὴ   τὸ τάττον ἐστὶ καὶ νοῦς,
[1, 6]   λόγος ἀκριβῆ πίστιν ἐντίθησι τῇ  ψυχῇ   τοῦ παρακολουθοῦντος, ὥστε μηδ´ ἂν
[1, 24]   τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ πᾶν γόνυ  κάμψῃ   ἐπουρανίων καὶ ἐπιγείων καὶ καταχθονίων,
[1, 5]   πούς σου» φησὶν οὐ μὴ  προσκόψῃ,   ἐπὶ τὴν πρόνοιαν τὰ καλὰ
[1, 27]   υἱοῖς ἐγκαταλέγεσθαι, ἐπὰν δὲ ἀγάπη  καλύψῃ   πλῆθος ἁμαρτιῶν, μακαρίας ἐλπίδος τελείωσιν
[1, 28]   καὶ ἂν υἱὸς  ἀποκαλύψῃ.   εἰκότως ἄρα ἀπόστολος κατὰ




Recherches | Texte | Lecture | Liste du vocabulaire | Index inverse | Menu | Site de Philippe Remacle

 
UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher

Dernière mise à jour : 7/01/2010