HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

Clément d'Alexandrie, Les Stromates, livre I

Liste des contextes (ordre alphabétique)


φ  =  273 formes différentes pour 638 occurrences

α   β   γ   δ   ε   ζ   η   θ   ι   κ   λ   μ   ν   ξ   ο   π   ρ   ς   τ   υ   φ   χ   ψ   ω   

Livre, Chap.
[1, 18]   μου, τὰ ἀγαθὰ τῆς γῆς  φάγεσθε,   ἐφ´ ἡμῖν κείμενα διελέγχουσα καὶ
[1, 14]   λέγων, εἰ νεκροὶ οὐκ ἐγείρονται,  φάγωμεν   καὶ πίωμεν· αὔριον γὰρ ἀποθνῄσκομεν.
[1, 10]   τὸν ἄρτον προέθηκεν, ἵνα δὴ  φάγωμεν   λογικῶς, καὶ τὰς γραφὰς ἐπιγνόντες
[1, 21]   κατὰ δὲ Κρότωπον ἐπὶ  Φαέθοντος   ἐκπύρωσις καὶ ἐπὶ Δευκαλίωνος
[1, 21]   λέγω ἐπομβρίαν, καὶ ἐπὶ τὸν  Φαέθοντος   ἐμπρησμόν, δὴ συμβαίνει κατὰ
[1, 21]   μὲν γὰρ παρὰ τοῖς  Φαίαξιν,   δὲ παρὰ τοῖς μνηστῆρσι)
[1, 21]   δ´ ἄρα οἱ Σεμέλη τέκε  φαίδιμον   υἱόν, μιχθεῖς´ ἐν φιλότητι, Διώνυσον
[1, 23]   ἅβραις ὁμοῦ κατῆλθε λουτροῖς χρῶτα  φαιδρῦναι   νέον. ἰδοῦσα δ´ εὐθὺς καὶ
[1, 15]   βαρβάρων γινώσκων, ἔν τε τῷ  Φαίδρῳ   τὸν Αἰγύπτιον βασιλέα καὶ τοῦ
[1, 15]   ὁμολογεῖ· δύνασθαι γοῦν ἐν τῷ  Φαίδωνί   φησι πανταχόθεν τὸν φιλόσοφον ὠφελεῖσθαι
[1, 23]   εἴτ´ οὖν ὡς ἐν πολέμῳ  φαίη   τις τοῦτο γεγονέναι, τὰ τῶν
[1, 1]   τίθησιν, ἀλλ´ ἐπὶ τῆς λυχνίας  φαίνειν   τοῖς τῆς ἑστιάσεως τῆς αὐτῆς
[1, 28]   τῶν ὄντων καθαρὸν οἷον ἔστι  φαίνεσθαι.   διὸ καὶ μόνη αὕτη ἐπὶ
[1, 6]   οὐδὲ τὸ δίκαιον ἐκ μόνης  φαίνεσθαι   τῆς θέσεως ῥητέον, ἐκ δὲ
[1, 2]   θηρίον, οὕτω καὶ τἀληθὲς γλυκύτητι  φαίνεται   ζητηθὲν καὶ πόνῳ πορισθέν. τί
[1, 11]   περὶ τὸν σωτῆρα οἰκονομία  φαίνεται,   κατὰ τὰ στοιχεῖα τοῦ κόσμου
[1, 21]   Ἕλληνας ἀνθρωπογονίας Μωυσῆς ἠκμακέναι  φαίνεται.   Λέων δὲ τὰ περὶ
[1, 21]   ἐδείχθη, τριακοσιοστῷ ἔτει προφητεύων ἔτι  φαίνεται   Μιχαίας τε σὺν αὐτῷ καὶ
[1, 15]   τῷ Χαρμίδῃ Θρᾷκάς τινας ἐπιστάμενος  φαίνεται,   οἳ λέγονται ἀθανατίζειν τὴν ψυχήν.
[1, 15]   ψυχῆς Πλάτων πάλιν προφητείαν γνωρίζων  φαίνεται,   προφήτην εἰσάγων τὸν τῆς Λαχέσεως
[1, 29]   τὸν θεὸν ἕνα. Μωυσῆς δὲ  φαίνεται   τὸν κύριον διαθήκην καλῶν, ἰδοὺ
[1, 18]   σκληροκαρδίας αὐτοῖς παρὰ τοῦ θεοῦ  φαίνηται   γενομένη, τοῦ μωράναντος τὴν σοφίαν;
[1, 8]   ὃς ἄν μοι σκοπουμένῳ βέλτιστος  φαίνοιτο.   αἰτιᾶται γοῦν τοὺς ἄνευ νοῦ
[1, 8]   τῆς σοφιστικῆς ἀρχὴ μὲν τὸ  φαινόμενον,   ἔργον δὲ διττόν, τὸ μὲν
[1, 15]   εἶναι τὸ ἐν τῇ σελήνῃ  φαινόμενον   πρόσωπον οἴεται. Τάδε μὲν περὶ
[1, 8]   τὸ μὲν ἐκ ῥητορικῆς διεξοδικὸν  φαινομένον,   τὸ δὲ ἐκ διαλεκτικῆς ἐρωτητικόν,
[1, 19]   χρώμενος παραδείγμασιν ἐκ τῶν Ἀράτου  Φαινομένων   δοκιμάζει τὰ παρ´ Ἕλλησι καλῶς
[1, 21]   ἑβδομήκοντα αἱ εἰς Αἴγυπτον κατελθοῦσαι.  φαίνονται   δὲ εἶναι καὶ κατὰ τὸν
[1, 15]   Ὅμηρον γὰρ οἱ πλεῖστοι Αἰγύπτιον  φαίνουσιν.   Θαλῆς δὲ Φοῖνιξ ὢν τὸ
[1, 22]   εἰς τοῦτο προσενεγκαμένου, Δημητρίου τοῦ  Φαληρέως   {καὶ} τὰ περὶ τὴν ἑρμηνείαν
[1, 17]   αἰτία τοῦ συμβαίνοντος προσάπτεται.  φαμὲν   δὴ πρὸς αὐτοὺς τὸ αἴτιον
[1, 17]   τὸ μὲν μὴ κωλυτικόν, ὅπερ  φαμὲν   ἐπὶ τῆς κλοπῆς γεγονέναι, μηδ´
[1, 20]   ὂν καθ´ αὑτὸ ἐνεργεῖν, συνεργόν  φαμεν   καὶ συναίτιον ἀπὸ τοῦ σὺν
[1, 1]   λόγοι. αὐτίκα πατέρας τοὺς κατηχήσαντάς  φαμεν,   κοινωνικὸν δὲ σοφία καὶ
[1, 26]   ποιμενικὴν τὸ τῶν προβάτων προνοεῖν  φαμεν,   {οὕτω γὰρ} ἀγαθὸς ποιμὴν
[1, 6]   ἄνευ γραμμάτων πιστὸν εἶναι δυνατόν  φαμεν,   οὕτως συνιέναι τὰ ἐν τῇ
[1, 5]   γραφαὶ ἄλλα μυστήρια μηνύουσαι παρίστανται.  Φαμὲν   τοίνυν ἐνθένδε γυμνῷ τῷ λόγῳ
[1, 20]   υἱῷ τοῦ θεοῦ παιδευόμεθα. τοῦτόν  φαμεν   τὸν τρόπον μιᾶς καὶ τῆς
[1, 21]   τῷ ἑκκαιδεκάτω ἔτει Τιβερίου Καίσαρος  Φαμενὼθ   κεʹ οἳ δὲ Φαρμουθὶ κεʹ
[1, 1]   ἀκούοντες ἐπιστραφήσονται. καὶ δὴ συνελόντι  φάναι   (ἐν πολλοῖς γὰρ τοῖς μαργαρίταις
[1, 1]   ἰοῦ τούτῳ γεννητική. συνελόντι γὰρ  φάναι   συγγυμνασία ἕξιν ἐμποιεῖ ὑγιεινὴν
[1, 5]   ἔστιν δι´ αὑτὴν αἱρετή, σεμνοτέρα  φανεῖται   καὶ κυριωτέρα, εἰ θεοῦ τιμῆς
[1, 1]   πολλοῖς κρυπτόν, τοῦτο τοῖς ὀλίγοις  φανερὸν   γενήσεται· ἐπεὶ διὰ τί μὴ
[1, 21]   ἑβδομάσιν ᾠκοδομήθη ναός, τοῦτο  φανερόν   ἐστι· καὶ γὰρ ἐν τῷ
[1, 22]   τῇ καθ´ ἡμᾶς νομοθεσίᾳ, καὶ  φανερός   ἐστι περιειργασμένος ἕκαστα τῶν ἐν
[1, 1]   τῷ κρυπτῶς ἐπαίοντι τὸ κρυπτὸν  φανερωθήσεσθαι   διὰ τοῦδε προεθέσπισεν τοῦ λογίου,
[1, 1]   γεγράφθαι οὐδὲν κρυπτὸν οὐ  φανερωθήσεται,   οὐδὲ κεκαλυμμένον οὐκ ἀποκαλυφθήσεται»
[1, 15]   μὴ κατ´ ὄνομα ἐπιὼν διατρίβω.  φανερώτατα   δὲ Μεγασθένης συγγραφεὺς
[1, 24]   τὴν πεῖραν τῶν δοκούντων δεινῶν  φανῇ,   εἰς ἣν ἐξ ἀνοδίας παρέπεμπεν
[1, 21]   Ἑλληνικῶν ἀφ´ ὧν Κτησίας λέγει,  φανήσεται   τῷ δευτέρῳ καὶ τετρακοσιοστῷ ἔτει
[1, 21]   τοῦτον ἱστορεῖ κατὰ Μίδαν γεγονέναι,  Φανίας   δὲ πρὸ Τερπάνδρου τιθεὶς Λέσχην
[1, 21]   τὴν Ἀσίαν διαβῆναι, ὡς μὲν  Φανίας   ἔτη ἑπτακόσια δεκαπέντε, ὡς δὲ
[1, 16]   φασὶ τὸ ἡρῷον τὸ ἑξάμετρον  Φανοθέαν   τὴν γυναῖκα Ἰκαρίου, οἳ δὲ
[1, 19]   κατ´ ἀδυναμίαν φαντασίαι ἀληθείας, ὡς  φαντασία   καθορᾷ τὰ ἐν τοῖς ὕδασιν
[1, 19]   τοιαῦται γὰρ αἱ κατ´ ἀδυναμίαν  φαντασίαι   ἀληθείας, ὡς φαντασία καθορᾷ τὰ
[1, 17]   μὴ συγκατατίθεσθαι ταῖς ἀπατηλαῖς ἐκείναις  φαντασίαις   ἀπόκειται ἐφ´ ἡμῖν. λῃστὴς δὲ
[1, 8]   ἣν ἐζηλώκασιν Ἕλληνες, δύναμίς ἐστι  φανταστική,   διὰ λόγων δοξῶν ἐμποιητικὴ ψευδῶν
[1, 23]   καθ´ ἡμῶν πολὺν ἐμηχανήσατο βασιλεὺς  Φαραώ,   τοὺς μὲν ἐν πλινθεύμασιν οἰκοδομίαις
[1, 1]   ὑπομνήματα εἰς γῆρας θησαυρίζεται, λήθης  φάρμακον,   εἴδωλον ἀτεχνῶς καὶ σκιαγραφία τῶν
[1, 27]   καὶ τομὰς καὶ καύσεις καὶ  φαρμακοποσίας   ὑφιστάμεθα καὶ ταῦτα προσάγων
[1, 8]   ἄδικος λόγος νοσῶν ἐν αὑτῷ  φαρμάκων   δεῖται σοφῶν. ὑγιαίνων» μὲν γὰρ
[1, 21]   ναὶ μήν τινες αὐτῶν φασι  Φαρμουθὶ   γεγενῆσθαι κδʹ κεʹ Ἔτι
[1, 21]   δὲ Φαρμουθὶ κεʹ ἄλλοι δὲ  Φαρμουθὶ   ιθʹ πεπονθέναι τὸν σωτῆρα λέγουσιν.
[1, 21]   Καίσαρος Φαμενὼθ κεʹ οἳ δὲ  Φαρμουθὶ   κεʹ ἄλλοι δὲ Φαρμουθὶ ιθʹ
[1, 5]   πρὸς καιρὸν λιπαίνει σὸν  φάρυγγα,   φησί, φιλοσοφία δὲ οὐ κολακεύει.
[1, 17]   μὴ κωλῦον αἴτιον εἶναι λέγοντας·  φασὶ   γὰρ αἴτιον εἶναι κλοπῆς τὸν
[1, 17]   τὸν τὴν πρόνοιαν δοξάζοντα. ~(Ναί  φασι   γεγράφθαι· πάντες οἱ πρὸ τῆς
[1, 15]   θεῷ τὸ μέλλον Σιβύλλῃ πεφάνθαι.  φασὶ   γοῦν ἐν Δελφοῖς παρὰ τὸ
[1, 21]   ἡμέραν ἑορτάζουσι προδιανυκτερεύοντες ἐν ἀναγνώσεσι.  φασὶ   δὲ εἶναι τὸ πεντεκαιδέκατον ἔτος
[1, 14]   δὲ τίμιον οὐκ ἄξιον αὐτῆς.  ~(Φασὶ   δὲ Ἕλληνες μετά γε Ὀρφέα
[1, 21]   ἀλλ´, οἶμαι, τῇ οἰκείᾳ διαλέκτῳ.  φασὶ   δὲ καὶ ἄλλοι τινές, ὡς
[1, 21]   ἐλεφάντων καὶ σῴζει τὸν ἐμπεπτωκότα.  φασὶ   δὲ καὶ ἐν τῇ Λιβύῃ
[1, 16]   καλούμενοι σαμβύκην εὗρον, ὄργανον μουσικόν.  φασὶ   δὲ καὶ τὴν πλαγίαν σύριγγα
[1, 16]   μεταγενεστέρου Μωυσέως {ἢ} αὐτίκα μάλα.  φασὶ   δὲ καὶ τοὺς κατὰ διατριβὴν
[1, 21]   κοινὸν ἔθνους ἐπιφαίνουσα χαρακτῆρα.  φασὶ   δὲ οἱ Ἕλληνες διαλέκτους εἶναι
[1, 23]   Ἑβραίῳ ἀδίκως ἐπιθέμενον πατάξας ἀποκτεῖναι.  φασὶ   δὲ οἱ μύσται λόγῳ μόνῳ
[1, 21]   ὡς ἂν συμπλεύσας τοῖς Ἀργοναύταις.  ~(φασὶ   δὲ τὴν Μόψου καλουμένην Μαντικὴν
[1, 17]   ἀπεστάλη ὑπὸ κυρίου, ἀλλ´ ἦλθε,  φασί,   κλαπεῖσα παρὰ κλέπτου δοθεῖσα,
[1, 16]   τὰ πάντα τριακόσια δώδεκα. ἔτι  φασὶ   τὸ ἡρῷον τὸ ἑξάμετρον Φανοθέαν
[1, 16]   τὴν καλουμένην πάρμην ἐξεῦρον. ἔτι  φασὶ   Τουσκανοὺς πλαστικὴν ἐπινοῆσαι, Ἴτανόν τε
[1, 21]   λέγουσιν. ναὶ μήν τινες αὐτῶν  φασι   Φαρμουθὶ γεγενῆσθαι κδʹ κεʹ
[1, 21]   ἐπὶ Εὐαίνετον ἄρχοντα, ἐφ´ οὗ  φασιν   Ἀλέξανδρον εἰς τὴν Ἀσίαν διαβῆναι,
[1, 19]   ψυχήν. Εἴτ´ οὖν κατὰ περίπτωσίν  φασιν   ἀποφθέγξασθαί τινα τῆς ἀληθοῦς φιλοσοφίας
[1, 21]   (Ἶσιν δὲ τὴν καὶ Ἰώ  φασιν   διὰ τὸ ἰέναι αὐτὴν διὰ
[1, 15]   τῶν Μουσῶν τραφεῖσαν. ἔνιοι δέ  φασιν   ἐκ Μαλιέων ἀφικέσθαι Λαμίας οὖσαν
[1, 21]   τελευτὴν ἔτη, ὡς μέν τινές  φασιν,   ἑκατὸν εʹ ὡς δὲ ἕτεροι,
[1, 14]   δὲ Πύρρων, οὗ Ναυσιφάνης. τούτου  φασὶν   ἔνιοι μαθητὴν Ἐπίκουρον γενέσθαι. Καὶ
[1, 16]   ἔνιοι δὲ Ἐρατοσθένη τὸν Κυρηναῖόν  φασιν,   ἐπειδὴ ἐξέδωκεν οὗτος βιβλία δύο
[1, 22]   διαλέκτου εἰς τὴν Ἑλλάδα γλῶττάν  φασιν   ἐπὶ βασιλέως Πτολεμαίου τοῦ Λάγου
[1, 21]   ἀπὸ τῆς πρώτης ὀλυμπιάδος ἔνιοί  φασιν   ἐπὶ Ῥώμης κτίσιν συνάγεσθαι ἔτη
[1, 21]   Σολομῶνος ἡλικίαν, ὡς μέν τινές  φασιν,   ἔτη πεντακόσια ἐνενήκοντα πέντε, ὡς
[1, 21]   καὶ τὴν ἡμέραν προστιθέντες, ἥν  φασιν   ἔτους κηʹ Αὐγούστου ἐν πέμπτῃ
[1, 23]   οὐρανῷ μετὰ τὴν ἀνάληψιν, ὥς  φασιν   οἱ μύσται, Μελχί. ἐν δὲ
[1, 28]   πᾶσα πρὸς νόησιν γραφή,  φασιν   οἱ παροιμιαζόμενοι· διαλεκτικώτερον δὲ ὡς
[1, 1]   σφαλεῖεν καὶ παιδὶ μάχαιραν,  φασιν   οἱ παροιμιαζόμενοι, ὀρέγοντες εὑρεθῶμεν. οὐ
[1, 1]   γνῶσις, ὄνος λύρας,  φασιν   οἱ παροιμιαζόμενοι, τοῖς πολλοῖς τὰ
[1, 19]   Σωκράτης· εἰσὶ γὰρ δή, ὥς  φασιν   οἱ περὶ τὰς τελετάς, ναρθηκοφόροι
[1, 23]   διὰ φιλοχρηματίαν, ὡς οἱ κατήγοροί  φασιν   (οὐδὲ γὰρ ἀλλοτρίων αὐτοὺς ἀνέπειθεν
[1, 27]   θεοῦ ἀπέναντι τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν.  φάσκοντες   εἶναι σοφοὶ ἐμωράνθησαν. οἴδαμεν δὲ
[1, 26]   πῃ βούλεσθαι πείθεσθαι τῇ ἀληθείᾳ  φασκούσῃ   θεόθεν διὰ Μωυσέως δεδόσθαι τὸν
[1, 5]   τις βιαζόμενος λέγῃ· μὴ πρόσεχε  φαύλῃ   γυναικί, μέλι γὰρ ἀποστάζει ἀπὸ
[1, 28]   τῆς ψυχῆς τὴν ἐπιχυθεῖσαν ἐκ  φαύλης   ἀναστροφῆς ἄγνοιαν ἀχλυώδη καὶ τὸ
[1, 17]   μερικαὶ οὖσαι, γίνονται μὲν ἐκ  φαύλης   διαθέσεως, καθάπερ καὶ αἱ νόσοι
[1, 17]   ἀγνοίας τῆς τε αἱρέσεως τῆς  φαύλης   καὶ ἐπιτερποῦς καὶ πρὸ τούτων
[1, 17]   ἀποτελεῖν καὶ ὠφελίμως τοῖς δοκοῦσι  φαύλοις   χρῆσθαι καθάπερ καὶ τῷ ἐκ
[1, 2]   τὸν βίον, ψευδῶν πραγμάτων καὶ  φαύλων   ἔργων δημιουργὸν ὑπάρχουσαν, τινες
[1, 21]   Χαρίλλου τοῦ Πολυδέκτου βασιλείας Ὅμηρον  φέρει.   βασιλεύει μὲν οὖν Χάριλλος ἔτη
[1, 21]   Ἰλίου ἁλώσεως τὴν ἀκμὴν Λυκούργου  φέρει·   Ἡσαΐας δὲ ἀπὸ τῆς Σολομῶντος
[1, 21]   Ἰλίου ἁλώσεως τὴν Ὁμήρου ἡλικίαν  φέρει.   ναὶ μὴν Θεόπομπος μὲν ἐν
[1, 8]   ἀνὴρ δίκαια λέξας ἧσσον εὐγλώσσου  φέρει.   νῦν δ´ εὐρόοισι στόμασι τἀληθέστατα
[1, 16]   δὲ δεκάτῃ ἱσταμένου γενομένην, ἔτη  φέρει   τὰ πάντα τριακόσια δώδεκα. ἔτι
[1, 21]   Λέσχην τὸν Λέσβιον Ἀρχιλόχου νεώτερον  φέρει   τὸν Τέρπανδρον, διημιλλῆσθαι δὲ τὸν
[1, 23]   τοῦτο γεγονέναι, τὰ τῶν ἐχθρῶν  φέρειν   ἠξίουν νόμῳ τῶν κεκρατηκότων ὡς
[1, 21]   οἵ τε ἀμφὶ τὸν Σύριον  Φερεκύδην   καὶ Πυθαγόραν τὸν μέγαν κάτω
[1, 14]   τοῖς ἑπτὰ σοφοῖς, ἄλλοι δὲ  Φερεκύδην   τὸν Σύριον. Πλάτων δὲ ἀντὶ
[1, 14]   ἐνομοθέτησαν. ὀψὲ δὲ Πυθαγόρας  Φερεκύδου   γνώριμος φιλόσοφον ἑαυτὸν πρῶτος ἀνηγόρευσεν.
[1, 14]   αὐτοῦ οὐδεὶς ἀναγράφεται, ὥσπερ οὐδὲ  Φερεκύδου   τοῦ Συρίου, Πυθαγόρας ἐμαθήτευσεν.
[1, 21]   κατὰ τὴν Ἰωνικὴν ἀποικίαν φησὶ  φέρεσθαι   αὐτόν, ἐγένετο μετὰ ἑκατὸν
[1, 21]   γίνεται Ἐσθὴρ καὶ Μαρδοχαῖος, οὗ  φέρεται   βιβλίον ὡς καὶ τὸ τῶν
[1, 23]   Πράξεσι πᾶσαν σοφίαν Αἰγυπτίων πεπαιδεῦσθαι«  φέρεται.   Εὐπόλεμος δὲ ἐν τῷ περὶ
[1, 21]   Σιμωνίδης μὲν οὖν κατὰ Ἀρχίλοχον  φέρεται,   Καλλῖνος δὲ πρεσβύτερος οὐ μακρῷ·
[1, 21]   γὰρ εἷς τῶν Ἡρακλειδῶν ἐπιφανὴς  φέρεται   μάντις καὶ Ἴαμος ἄλλος ἐν
[1, 23]   ὕστερον Πέτρος ἐν ταῖς Πράξεσι  φέρεται   τοὺς νοσφισαμένους τῆς τιμῆς τοῦ
[1, 21]   Ἀθηναῖος, οὗ τὰ εἰς Ὀρφέα  φερόμενα   ποιήματα λέγεται εἶναι, κατὰ τὴν
[1, 21]   γενεᾷ τῆς Ἰλίου ἁλώσεως πρεσβύτερον  φερόμενον   Θεοκλύμενον ἐν Κεφαλληνίᾳ
[1, 21]   τὴν δευτέραν καὶ ἑξηκοστὴν ὀλυμπιάδα  φερομένου   καὶ τοῦ πρεσβυτάτου τῶν παρ´
[1, 11]   κόσμου καὶ οὐ κατὰ Χριστὸν»  φερομένων   ἡμῶν. γὰρ ἀκόλουθος Χριστῷ
[1, 21]   παρ´ Ἕλλησι χρησμολόγοι συχνοὶ γεγονέναι  φέρονται,   ὡς οἱ Βάκιδες (ὃ μὲν
[1, 7]   πολλαί τε καὶ ποικίλαι καὶ  φέρουσαι   εἰς τὴν κυρίαν ὁδόν τε
[1, 21]   τό τε πάθος αὐτοῦ ἀκριβολογούμενοι  φέρουσιν   οἳ μέν τινες τῷ ἑκκαιδεκάτω
[1, 23]   ἔλεξα· πῶς ἐγένετο συμφανὲς τόδε;  φεύγει   δὴ ἐντεῦθεν καὶ ποιμαίνει πρόβατα
[1, 27]   οὐχ ὁμοίως ὑποστησόμεθα ἐάν τε  φεύγειν   ἐάν τε ἐκτίνειν ζημίας ἐάν
[1, 11]   κἀκεῖνα ἐπιστέλλει· τὰς νεωτέρας ζητήσεις  φεύγετε·   μειρακιώδεις γὰρ αἱ τοιαῦται φιλονικίαι.
[1, 5]   μὲν ταύτῃ· ὁπηνίκα δ´ ἂν  φῇ·   μὴ πολὺς ἴσθι πρὸς ἀλλοτρίαν,
[1, 15]   τελευτήν, τοῦτ´ εἶναι τὸ ἐν  φήμαις   καὶ κληδόσι μαντευόμενον, ἐκ δὲ
[1, 7]   τοῦτο σύμπαν τὸ ἐκλεκτικὸν φιλοσοφίαν  φημί.   ὅσα δὲ ἀνθρωπίνων λογισμῶν ἀποτεμόμενοι
[1, 2]   καιροὺς τὴν Ἑλληνικὴν δόξαν τοσοῦτόν  φημι   τοῖς φιλεγκλήμοσι· πρῶτον μὲν εἰ
[1, 9]   ὑγιάζειν δύνασθαι, οὕτω κἀνταῦθα χρηστομαθῆ  φημι   τὸν πάντα ἐπὶ τὴν ἀλήθειαν
[1, 21]   τῶν Ἰλιακῶν, Δημόδοκος δὲ καὶ  Φήμιος   μετὰ τὴν Ἰλίου ἅλωσιν
[1, 21]   Ἴδμων σὺν τοῖς Ἀργοναύταις,  Φημονόη   Δελφίς, Μόψος Ἀπόλλωνος καὶ
[1, 21]   ἀλλ´ ἴστω γε ὅτι μετὰ  Φημονόην   ἔτεσιν ὕστερον εἴκοσι ἑπτὰ οἱ
[1, 21]   ἡλικίαν. κἄν τις ἡμῖν λέγῃ  Φημονόην   πρώτην χρησμῳδῆσαι Ἀκρισίῳ, ἀλλ´ ἴστω
[1, 16]   παρ´ Ἕλλησι θαυμασθεὶς  φήσας   ἐμοὶ περίβλημα χλαῖνα, δεῖπνον γάλα,
[1, 10]   πάλιν· ποίαν ταύτην; στόμα δικαίου»  φήσει   σοι ἀποστάξει σοφίαν» σοφία δὲ
[1, 21]   Φοίνικας καὶ Ἰουδαίους ἐστράτευσεν, ὥς  φησι   Βήρωσσος ἐν ταῖς Χαλδαϊκαῖς ἱστορίαις.
[1, 3]   ἐκεῖνός φησιν· στρεπτὴ γὰρ γλῶσσα,  φησί,   βροτῶν· πολέες δ´ ἔνι μῦθοι·
[1, 17]   κυρίου, οὐ κλέπται, ἀλλὰ διάκονοι.  φησὶ   γοῦν γραφή· ἀπέστειλεν
[1, 20]   κλέπτης« ὑπὸ τῆς γραφῆς εἴρηται.  φησὶ   γοῦν· υἱέ, μὴ γίνου ψεύστης·
[1, 5]   ὡς ἄν σοι ἀρεστὸν ᾖ»  φησί.   δηλῶν ὅτι ἀσπάζομαι μὲν τὴν
[1, 8]   τις μὴ προσέρχεται ὑγιαίνουσι λόγοις»  φησί,   διδασκαλίᾳ δέ τινι τετύφωται μηδὲν
[1, 19]   οὖν Σολομὼν σπείρων»  φησὶ   δικαιοσύνην ἐργάζεται πίστιν. εἰσὶ δὲ
[1, 16]   γραψάμενον Ἀντιφῶντα Σωφίλου Ῥαμνούσιον, ὥς  φησι   Διόδωρος, Ἀπολλόδωρος δὲ Κυμαῖος
[1, 21]   μηνὸς δευτέρᾳ ἐπὶ δέκα, ὥς  φησι   Διονύσιος Ἀργεῖος, Ἀγίας δὲ
[1, 21]   δακτύλους ἔτη ἑβδομήκοντα τρία, ὥς  φησι   Θράσυλλος. καὶ ἀπὸ Ἴδης ἐμπρησμοῦ
[1, 14]   γενομένην ἔκλειψιν τοῦ ἡλίου προειπεῖν  φησι   καθ´ οὓς χρόνους συνῆψαν μάχην
[1, 15]   ὡς διαφερόντως ἀσκήσαντας μόνους ἀληθῶς  φησι   καὶ ἄλλοι ἄλλοθι πολλαχοῦ καὶ
[1, 19]   τῆς Πολιτείας τούτους οὖν πάντας»  φησὶ   καὶ ἄλλους τοιούτων τινῶν μαθηματικοὺς
[1, 27]   τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ ἐπαίδευσέν σε,  φησί,   καὶ ἐπείρασέν σε καὶ ἐλιμαγχόνησέν
[1, 29]   κατὰ ἀποκάλυψιν λαλοῦσα τὰ ὁράματα«  φησὶ   καὶ τὰ ἀποκαλύμματα διὰ τοὺς
[1, 11]   πάντα δὲ δοκιμάζετε, ἀπόστολός  φησι,   καὶ τὸ καλὸν κατέχετε» τοῖς
[1, 21]   διφυοῦς δὴ καὶ αὐτόχθονος, ὥς  φησι   κατὰ λέξιν Τατιανός, ἐννέα
[1, 1]   τὸν θύρσῳ πεπληγότα· σοφῷ γάρ»  φησί,   λάλει, καὶ σοφώτερος ἔσται, καὶ
[1, 17]   κλεπτόντων δὲ ἀφ´ ἑαυτοῦ»  φησὶ   λαλῶν τὴν δόξαν τὴν ἰδίαν
[1, 21]   Μενελάῳ εἰς Φοινίκην ἄφιξις, ὥς  φησι   Μένανδρος Περγαμηνὸς καὶ Λαῖτος
[1, 29]   οὖν τὸν ἅμα τῇ γενέσει  φησὶ   νόμον εἴτε καὶ τὸν αὖθις
[1, 27]   δὲ τὸ ὑπόδειγμα σωφρονίζει, αὐτίκα  φησί·   πανοῦργος ἰδὼν τιμωρούμενον πονηρὸν κραταιῶς
[1, 15]   δύνασθαι γοῦν ἐν τῷ Φαίδωνί  φησι   πανταχόθεν τὸν φιλόσοφον ὠφελεῖσθαι γράφων·
[1, 8]   τῆς πλάνης» ἐπιτήδειον. εἰσὶ γάρ»  φησί,   πολλοὶ ἀνυπότακτοι, ματαιολόγοι, φρεναπατοῦντες. οὔκουν
[1, 15]   καὶ περὶ αὑτοῦ {ᾑ} σεμνυνόμενός  φησί   που ἐπὶ τῇ πολυμαθία· ἐγὼ
[1, 14]   ἐν τῷ περὶ Ἡσιόδου Ὁμήρῳ  φησὶ   προειρῆσθαι διὰ τούτων· δειλαί τοι
[1, 21]   τῆς Αἰγυπτίων ἀποικίας Προμηθέως θυγατέρα  φησί.   Προμηθεὺς δὲ κατὰ Τριόπαν ἑβδόμῃ
[1, 23]   τῇ Ἰουδαίᾳ βασιλέων τὸν Μωυσῆ  φησι   πρῶτον σοφὸν γενέσθαι καὶ γραμματικὴν
[1, 21]   τῆς ὀκτωκαιδεκάτης ὀλυμπιάδος, ὃν καί  φησι   πρῶτον ὠνομάσθαι τύραννον. Σωσίβιος δὲ
[1, 21]   δὲ Ἀριστέας Ἀργεῖος ἐπονομασθῆναί  φησι   Σάραπιν καὶ τοῦτον εἶναι ὃν
[1, 18]   σῶσαι τοὺς πιστεύοντας· ἐπειδὴ Ἰουδαῖοι»  φησί,   σημεῖα αἰτοῦσι» πρὸς πίστιν, Ἕλληνες
[1, 1]   τοίνυν ἀπόστολος ἐν παντὶ»  φησὶ   συνιστάντες ἑαυτοὺς ὡς θεοῦ διάκονοι,
[1, 24]   τελεία εὐδαιμονία χορηγεῖται· αἰτεῖσθε γάρ«  φησί,   τὰ μεγάλα, καὶ τὰ μικρὰ
[1, 7]   πρὸς Κορινθίους ἐπιστολῇ κατὰ λέξιν  φησὶ   τὰς διαφορὰς ἐκτιθέμενος τῶν κατὰ
[1, 29]   προσίασιν· ἐπὶ δὲ τῶν Ἑλλήνων  φησὶ   τὴν οἴησιν αὐτῶν παίδων βραχύ
[1, 21]   τὸ τριακοστὸν τέταρτον ἔτος τεθῆναί  φησι   τὴν πρώτην ὀλυμπιάδα. ὡς εἶναι
[1, 15]   ἔπεσι μηδὲ ἀποθανοῦσαν λῆξαι μαντικῆς  φησι   τὴν Σίβυλλαν, καὶ τὸ μὲν
[1, 14]   Ξενοφάνης Κολοφώνιος κατάρχει, ὅν  φησι   Τίμαιος κατὰ Ἱέρωνα τὸν Σικελίας
[1, 15]   Κλέαρχος δὲ Περιπατητικὸς εἰδέναι  φησί   τινα Ἰουδαῖον, ὃς Ἀριστοτέλει συνεγένετο.
[1, 19]   οἷόν τε συνθεωροῦντες· εἶδες γάρ»  φησί,   τὸν ἀδελφόν σου, εἶδες τὸν
[1, 9]   καὶ οὐδὲν χωρὶς αὐτοῦ ἐγένετο,  φησί,   τοῦ λόγου τοῦ θεοῦ.
[1, 21]   ὑπομνήμασι κατὰ τὴν Ἰωνικὴν ἀποικίαν  φησὶ   φέρεσθαι αὐτόν, ἐγένετο μετὰ
[1, 19]   αἱρετικοὺς καλουμένους, ἐμφανῶς πάνυ κρείσσων»  φησὶ   φίλος ἐγγὺς ἀδελφὸς μακρὰν
[1, 5]   πρὸς καιρὸν λιπαίνει σὸν φάρυγγα,  φησί,   φιλοσοφία δὲ οὐ κολακεύει. τίνα
[1, 23]   ὡς ἂν βασιλικὸν παιδίον,  φησι   Φίλων ἐν τῷ Μωυσέως βίῳ,
[1, 21]   ὅλαις ἐκθέμενος βίβλοις κατὰ Ἄμωσίν  φησιν   Αἰγύπτου βασιλέα Μωυσέως ἡγουμένου γεγονέναι
[1, 15]   συνεγένετο. Ἡράκλειτος γὰρ οὐκ ἀνθρωπίνως  φησίν,   ἀλλὰ σὺν θεῷ τὸ μέλλον
[1, 21]   συγκαταλεγέντες σοφοὶ τῷ Θαλεῖ, ὥς  φησιν   Ἄνδρων ἐν τῷ Τρίποδι. Ἡράκλειτος
[1, 1]   εἰς τὰ ἅγια μίσθωμα πόρνης»  φησίν.   ἀπείρηται γοῦν προσφέρειν τῷ θυσιαστηρίῳ
[1, 21]   τοῦ κυρίου περαιοῦται· γίνονται γάρ,  φησίν,   ἀπὸ Ἀβραὰμ ἕως Δαβὶδ γενεαὶ
[1, 21]   ὁμοίᾳ πραγματείᾳ τὰ πάντα ἔτη  φησὶν   ἀπὸ Ἀδὰμ ἄχρι τοῦ πέμπτου
[1, 21]   συντάξας ἱστορίας καταγαγὼν τοὺς χρόνους  φησὶν   ἀπὸ Μωυσέως ἕως Δαβὶδ ἔτη
[1, 9]   μὴ μεμαθηκότας. τὰς δὲ ἐντολάς»  φησίν,   ἀπόγραψαι δισσῶς βουλήσει καὶ γνώσει
[1, 21]   τριακοστῷ δευτέρῳ ἔτει ἐκθεοῦται, ὥς  φησιν   Ἀπολλόδωρος ἐν τοῖς Χρονικοῖς. ἀπὸ
[1, 18]   ἀλλὰ τοὺς δοκησισόφους. ~(Καὶ τούτων,  φησίν,   ἀπολῶ τὴν σοφίαν τῶν σοφῶν,
[1, 21]   Ἄργους βασιλεὺς Μέμφιν οἰκίζει, ὥς  φησιν   Ἀρίστιππος ἐν πρώτῃ Ἀρκαδικῶν. τοῦτον
[1, 21]   καίτοι προσημήναντος τοῦ ψόφου, ὥς  φησιν   Ἀριστοτέλης ἐν τῇ Φωκέων πολιτείᾳ.
[1, 28]   ἄρα ἀπόστολος κατὰ ἀποκάλυψιν«  φησὶν   ἐγνωκέναι τὸ μυστήριον, καθὼς προέγραψα
[1, 14]   αὐτὸ νομίζουσι, Δίδυμος δὲ Θαλοῦ  φησιν   εἶναι τὴν παραίνεσιν. ἔπειτα ἑξῆς
[1, 21]   τὸ πῦρ ἑρμηνεῦσαι βουλόμενος βαρβαρικόν  φησιν   εἶναι τὸ ὄνομα. μαρτυρεῖ γοῦν
[1, 17]   μὲν γὰρ τῶν προφητῶν πάντες»  φησὶν   ἐκ τοῦ πληρώματος αὐτοῦ ἐλάβομεν,
[1, 16]   συντάξαι Ἄτοσσαν τὴν Περσῶν βασιλεύσασάν  φησιν   Ἑλλάνικος. Σκάμων μὲν οὖν
[1, 12]   νῦν ἔτι εὐλαβῶς ἔχω,  φησιν,   ἔμπροσθεν τῶν χοίρων τοὺς μαργαρίτας
[1, 1]   καθ´ ὑπακοὴν τοῦ παιδεύοντος. υἱέ,  φησίν,   ἐμῶν θεσμῶν μὴ ἐπιλανθάνου. εἰ
[1, 29]   τῷ Πολιτικῷ ἕνα τὸν νομοθέτην  φησίν,   ἐν δὲ τοῖς Νόμοις ἕνα
[1, 14]   ἐννομολέσχης. Ἑλλήνων ἐπαοιδός, Τίμων  φησὶν   ἐν τοῖς Σίλλοις διὰ τὸ
[1, 21]   Ἀθηναῖος μάλιστα· ἔστι γάρ μοι«  φησὶν   ἐν τῷ Θεάγει, ἐκ παιδὸς
[1, 21]   ἡμέραι εἴκοσι τέσσαρες. Δημήτριος δέ  φησιν   ἐν τῷ Περὶ τῶν ἐν
[1, 28]   γε κατὰ Πλάτωνα διαλεκτική, ὥς  φησιν   ἐν τῷ Πολιτικῷ, τῆς τῶν
[1, 24]   ἀλλὰ καὶ Εὐριπίδης ἐν Ἀντιόπῃ  φησίν·   ἔνδον δὲ θαλάμοις βουκόλων κομῶντα
[1, 1]   ὑμᾶς. διαμαρτύρομαι δέ» τῷ Τιμοθέῳ  φησὶν   ἐπιστέλλων, ἐνώπιον τοῦ θεοῦ καὶ
[1, 21]   καὶ Μαντὼ ἐν Θήβαις, ὥς  φησιν   Εὐριπίδης, Ἕλενος ἤδη καὶ Λαοκόων
[1, 16]   τῶν γραμμάτων Ἕλλησιν εὑρετής, ὥς  φησιν   Ἔφορος, ὅθεν καὶ Φοινικήια τὰ
[1, 8]   κατάρτια κατασπῶντες καὶ μηθὲν ὑφαίνοντες,  φησὶν   γραφή, ματαιοπονίαν ἐζηλωκότες, ἣν
[1, 7]   τὸ θέλημα γινώσκομεν. ἀνοίξατε οὖν»  φησὶν   γραφή, πύλας δικαιοσύνης, ἵνα
[1, 21]   κλέπται πάντες καὶ λῃσταί, ὥς  φησιν   γραφή, τὰ πλεῖστα ἐκ
[1, 19]   τοῖς ἐνδεέσι φρενῶν παρακελεύομαι λέγουσα,  φησὶν   σοφία, τοῖς ἀμφὶ τὰς
[1, 4]   ἐστιν εἰς τὸν αἰῶνα,  φησιν   τοῦ Ἰησοῦ σοφία. ἐὰν
[1, 21]   Ἶσιν ὑπὸ Ἑλλήνων Δήμητρα καλεῖσθαί  φησιν,   κατὰ Λυγκέα γίνεται ἑνδεκάτῃ
[1, 21]   ἔτει τῆς Δαρείου βασιλείας, ὅν  φησιν   Ἡρόδοτος καταλῦσαι τὴν τῶν Μάγων
[1, 11]   καὶ φιλήδονοι. διὰ τοῦτο προσεύχομαι,  φησίν,   ἵνα ἀγάπη ὑμῶν ἔτι
[1, 5]   μου, καὶ δέξαι ἐμοὺς λόγους,  φησίν,   ἵνα σοι γένωνται πολλαὶ ὁδοὶ
[1, 14]   μὲν οὖν Μνησάρχου Σάμιος, ὥς  φησιν   Ἱππόβοτος, ὡς δὲ Ἀριστόξενος ἐν
[1, 6]   τοῖς ἄλλοις ζῴοις. διὸ καί  φησιν·   ἴσθι πρὸς τὸν μύρμηκα,
[1, 16]   λόγους. δὲ ἀπόστολος οὕτω»  φησὶν   καὶ ὑμεῖς διὰ τῆς γλώσσης
[1, 5]   τὴν σοφίαν» Σολομὼν περιχαράκωσον»  φησίν,   καὶ ὑπερυψώσει σε· στεφάνῳ δὲ
[1, 6]   ἠσκηκότων. παιδεία δὲ ἀνεξέλεγκτος πλανᾶται,  φησίν,   καὶ χρὴ μετιέναι τὸ ἐλεγκτικὸν
[1, 16]   διαβάλλει τὴν βάρβαρον, ἐμοὶ δέ»  φησὶν   Ἀνάχαρσις, πάντες Ἕλληνες σκυθίζουσιν»
[1, 8]   ἐκείνων διαθέσεως. μὴ γινώμεθα κενόδοξοι,  φησὶν   ἀπόστολος, ἀλλήλους προκαλούμενοι, ἀλλήλους
[1, 11]   τις ὑμᾶς παραλογίζηται ἐν πιθανολογίᾳ,  φησὶν   ἀπόστολος, διακρίνειν δηλονότι τὰ
[1, 2]   μὲν γὰρ σημεῖα αἰτοῦσιν,  φησιν   ἀπόστολος, Ἕλληνες δὲ σοφίαν
[1, 27]   θέλοντες εἶναι νομοδιδάσκαλοι οὐ νοοῦσι,  φησὶν   ἀπόστολος, οὔτε λέγουσιν
[1, 1]   λόγῳ κολακείας ἐγενήθημεν, καθὼς οἴδατε,  φησὶν   ἀπόστολος, οὔτε προφάσει πλεονεξίας,
[1, 27]   κρινόμενοι δὲ ὑπὸ τοῦ κυρίου«  φησὶν   ἀπόστολος, παιδευόμεθα, ἵνα μὴ
[1, 11]   διαφέροντα· ἐπεὶ ὅτε ἦμεν νήπιοι,  φησὶν   αὐτὸς ἀπόστολος, ὑπὸ τὰ
[1, 1]   καθαρῷ ὕδατι. διὰ τοῦτο»  φησὶν   κύριος, ἐν παραβολαῖς αὐτοῖς
[1, 12]   ἀκούετε εἰς τὸ οὖς,  φησὶν   κύριος, κηρύξατε ἐπὶ τῶν
[1, 1]   θεῖος ὄντως ἀναφανήσεται γεωργός. ἐργάζεσθε»  φησὶν   κύριος, μὴ τὴν ἀπολλυμένην
[1, 20]   τὴν δόξαν τὴν ἰδίαν ζητεῖ,  φησὶν   κύριος, δὲ ζητῶν
[1, 25]   ὢν δὲ ἐξαπέσταλκέν με,  φησὶν   Μωυσῆς. τινες ἀκολούθως
[1, 28]   θεολογικὸν εἶδος, ἐποπτεία, ἥν  φησιν   Πλάτων τῶν μεγάλων ὄντως
[1, 10]   καθάπερ τὰ κόσμια. κἂν φυλάξῃς»  φησὶν   Πυθαγόρειος ἐν τῷ Πλάτωνος
[1, 6]   αἰσθητήρια συγγεγυμνασμένοις» μῖσος μὲν γάρ»  φησὶν   Σολομών, ἐγείρει νεῖκος, ὁδοὺς
[1, 21]   πληθυούσης σελήνης· νὺξ μὲν ἔην,  φησὶν   τὴν μικρὰν Ἰλιάδα πεποιηκώς,
[1, 4]   δὲ προφήτης τὸ μυστήριον»  φησὶν   βασιλεὺς ἐρωτᾷ, οὐκ
[1, 21]   τῆς Δαρδανίας κτίσις, ὃν πρῶτον«  φησὶν   Ὅμηρος, τέκετο νεφεληγερέτα Ζεύς,
[1, 8]   οἷον θεοφορούμενος ὡς ἐγὼ τοιοῦτος»  φησίν,   ὁποῖος οὐδενὶ ἄλλῳ τῷ
[1, 11]   ἐγείροντι τοὺς νεκρούς, ἀπόστολός  φησιν,   ὃς ἐκ τηλικούτου θανάτου ἐρρύσατο
[1, 5]   καρπουμένοις, ὅτι πούς σου»  φησὶν   οὐ μὴ προσκόψῃ, ἐπὶ τὴν
[1, 11]   αὐτὸν εἰρήνην εὗρον. καὶ γνώσομαι»  φησίν,   οὐ τὸν λόγον τῶν πεφυσιωμένων,
[1, 23]   Αἰγυπτίου, ἐπὶ τῆς ἑτέρας μάχης  φησὶν   οὕτως· τί τύπτεις ἀσθενέστερον σέθεν;
[1, 19]   σε εἰς τὰ ἔθνη, ἀνοῖξαι»  φησίν,   ὀφθαλμοὺς αὐτῶν, τοῦ ἐπιστρέψαι ἀπὸ
[1, 3]   ἱμαντελικτέες, ὡς Ἀβδηρίτης ἐκεῖνός  φησιν·   στρεπτὴ γὰρ γλῶσσα, φησί, βροτῶν·
[1, 18]   ὑπερορωμένης βαρβάρου φιλοσοφίας ἀντιπαραθέσει καταλάμψαι  φησίν,   ὡς καὶ λύχνος ὑπὸ
[1, 15]   καὶ τὴν Τιτανομαχίαν γράψας  φησίν,   ὡς πρῶτος οὗτος εἴς τε
[1, 21]   θατέρου ἁλύσεως δίκην, οὕτως δὴ  φθάνειν   ἐπιχειροῦντα τῇ ἐπιβουλῇ, οὐ δή
[1, 21]   τοῦτο λέγει Δανιήλ· μακάριος  φθάσας   εἰς ἡμέρας ατλεʹ μέχρι γὰρ
[1, 21]   αςϟ μακάριος ὑπομένων καὶ  φθάσας   εἰς ἡμέρας ατλεʹ Φλαύιος δὲ
[1, 21]   δαιμονώντων, οἳ τὴν αὑτῶν οὐ  φθέγγονται   φωνὴν οὐδὲ διάλεκτον, ἀλλὰ τὴν
[1, 1]   τὰς σχέσεις, τὸ βλέμμα, τὸ  φθέγμα,   τὴν τρίοδον, τὴν πέτραν, τὴν
[1, 14]   αὔριον γὰρ ἀποθνῄσκομεν. μὴ πλανᾶσθε·  φθείρουσιν   ἤθη χρηστὰ ὁμιλίαι κακαί» οἳ
[1, 21]   τῶν τὰ Ἀττικὰ συγγραψαμένων ὀγδόῃ  φθίνοντος,   βασιλεύοντος τὸ τελευταῖον ἔτος Μενεσθέως,
[1, 21]   τῇ τρίτῃ μηνὸς πανήμου ὀγδόῃ  φθίνοντος,   Ἑλλάνικος γὰρ δωδεκάτῃ θαργηλιῶνος μηνός,
[1, 21]   δὲ ἄλλαιν δυοῖν νεώτερα τὰ  Φθιωτικὰ   τὰ ἀπὸ Δευκαλίωνος. εἰς δὲ
[1, 8]   λογομαχίας, ἐξ ὧν γίνεται ἔρις,  φθόνος,   βλασφημία, ὑπόνοιαι πονηραί, διαπαρατριβαὶ διεφθαρμένων
[1, 8]   ἀπόστολος, ἀλλήλους προκαλούμενοι, ἀλλήλους  φθονοῦντες.   ταύτῃ τοι φιλαλήθης Πλάτων
[1, 27]   καὶ ἰατρὸς {τε} καλεῖται, οὐ  φθόνῳ   τινὶ οὐδὲ δυσμενείᾳ τῇ πρὸς
[1, 1]   λέγειν ἐφυλαξάμην, οὔ τί που  φθονῶν   (οὐ γὰρ θέμις) δεδιὼς δὲ
[1, 1]   ὕδωρ ἀναδίδωσι, τρέπεται δὲ εἰς  φθορὰν   ὧν μεταλαμβάνει οὐδείς. καὶ τὸν
[1, 21]   Λάγου ἔτη τεσσαράκοντα, Πτολεμαῖος  Φιλάδελφος   ἔτη εἴκοσι ἑπτά, εἶτα
[1, 22]   ὥς τινες ἐπὶ τοῦ  Φιλαδέλφου   ἐπικληθέντος, τὴν μεγίστην φιλοτιμίαν εἰς
[1, 8]   ἀλλήλους φθονοῦντες. ταύτῃ τοι  φιλαλήθης   Πλάτων οἷον θεοφορούμενος ὡς ἐγὼ
[1, 1]   κοινωνικὸν δὲ σοφία καὶ  φιλάνθρωπον.   λέγει γοῦν Σολομών· υἱέ,
[1, 21]   τετάρτῃ τῶν Αἰγυπτιακῶν ἱστοριῶν, καίτοι  φιλαπεχθημόνως   πρὸς Ἑβραίους διακείμενος, ἅτε Αἰγύπτιος
[1, 23]   τρόπον τινὰ ἠμύναντο ἀντιλυποῦντες ὡς  φιλαργύρους   Αἰγυπτίους τῇ τῆς λείας ἐκφορήσει,
[1, 17]   τοιοῦτοι δὲ οἱ Ἕλληνες, οἱ  φίλαυτοι   καὶ ἀλαζόνες» σοφοὺς δὲ αὐτοὺς
[1, 20]   καὶ διαστέλλεσθαι ἡμᾶς διὰ τοὺς  φιλεγκλήμονας   δεήσει, συναίτιον τὴν φιλοσοφίαν καὶ
[1, 2]   Ἑλληνικὴν δόξαν τοσοῦτόν φημι τοῖς  φιλεγκλήμοσι·   πρῶτον μὲν εἰ καὶ ἄχρηστος
[1, 8]   αὐτῶν, ἐφ´ σεμνύνονται οἷς  φίλη   στωμύλος αὕτη κακοτεχνία, εἴτε
[1, 27]   ἐγκαταταγέντα τῇ ἐκλεκτῇ υἱοθεσίᾳ τῇ  φίλῃ   κεκλημένῃ τοῦ θεοῦ, ᾄδοντα ἤδη
[1, 11]   ὑποδυόμενοι, ἄθεοί τινες ἀνθρωπίσκοι καὶ  φιλήδονοι.   διὰ τοῦτο προσεύχομαι, φησίν, ἵνα
[1, 25]   εἶναι, τὸ πολιτικὸν δὲ πρὸς  φιλίας   καὶ ὁμονοίας Πλάτων ὠφεληθείς,
[1, 21]   ἐν τῇ τεσσαρακοστῇ τρίτῃ τῶν  Φιλιππικῶν   μετὰ ἔτη πεντακόσια τῶν ἐπὶ
[1, 21]   Οὐαφρηοῦς βασιλεύοντος τῷ δευτέρῳ ἔτει,  Φιλίππου   δὲ Ἀθήνησιν ἄρχοντος τῷ πρώτῳ
[1, 21]   τέσσαρα· μεθ´ ἣν ἐπὶ τὴν  Φιλίππου   τελευτὴν ἔτη τριάκοντα πέντε· μετὰ
[1, 1]   ἐπεπήδησεν τῇ διδασκαλίᾳ, εἰ μὴ  φιλόδοξος   κοινωνία τοῦ λόγου, εἰ
[1, 19]   τῆς ἀληθείας, ἦν δ´ ἐγώ,  φιλοθεάμονας.   οὐ γὰρ ἐν γεωμετρίᾳ αἰτήματα
[1, 24]   τὴν δυναστείαν πεποιημένον, τὸ δὲ  φιλόκαλον,   εἰς καλὸν καταχρωμένης τῆς ψυχῆς
[1, 2]   ψυχαγωγία, δι´ ἧς κεκαλυμμένην οἱ  φιλομαθεῖς   παραδέχονται τὴν ἀλήθειαν, πρὸς τὸ
[1, 5]   πόρνης δόξαν παρασχοῦσαν, ἣν  φιλομαθὴς   Ἰούδας (δυνατὸς δὲ ἑρμηνεύεται)
[1, 11]   τοιαῦται φιλονικίαι. ἀρετὴ δὲ οὐ  φιλομειράκιον,   φιλόσοφος λέγει Πλάτων· καὶ
[1, 22]   τῷ πρώτῳ τῶν πρὸς τὸν  Φιλομήτορα   κατὰ λέξιν γράφει· κατηκολούθηκε δὲ
[1, 21]   καὶ εἴκοσι· τοῦτον διαδέχεται  Φιλομήτωρ   καὶ βασιλεύει ἔτη πέντε καὶ
[1, 2]   δή ποτ´ οὖν ὧδε διατετάχθαι  φίλον   ἔδοξεν εἶναι τοῖς ὑπομνήμασιν; ὅτι
[1, 8]   πολλάκις ὀδύνη τε καὶ ἀλγηδὼν  φιλονικία   τε αὖ καὶ θυμὸς μεταδοξάσαι,
[1, 11]   φεύγετε· μειρακιώδεις γὰρ αἱ τοιαῦται  φιλονικίαι.   ἀρετὴ δὲ οὐ φιλομειράκιον,
[1, 24]   τοῦ γὰρ θυμοῦ τὸ μὲν  φιλόνικον   μόνον ἐστίν, αὐτοῦ τοῦ κρατεῖν
[1, 21]   πέντε καὶ εἴκοσι, εἶτα  Φιλοπάτωρ   ἔτη ἑπτακαίδεκα, μεθ´ ὃν
[1, 19]   καλουμένους, ἐμφανῶς πάνυ κρείσσων» φησὶ  φίλος   ἐγγὺς ἀδελφὸς μακρὰν οἰκῶν·
[1, 25]   καὶ φρονήσει πρέπειν ἂν μᾶλλον  φιλοσοφεῖν   ἡμᾶς λέγει πρὸς τὸ ἀξίωμα
[1, 19]   σύγγραμμα, μὴ οὐκ τοῦτο  φιλοσοφεῖν»   λέγει, περὶ τὰς τέχνας κυπτάζοντα
[1, 25]   πολιτεύεσθαι ὀρθῶς, ἄριστον δὲ τὸ  φιλοσοφεῖν.   γὰρ νοῦν ἔχων πάντα
[1, 15]   τε τοὺς ἄνδρας καὶ δημοσίᾳ  φιλοσοφῆσαι   Βραχμᾶνές τε σύμπαντες καὶ Ὀδρύσαι
[1, 15]   δὲ Ἐπίκουρος ἔμπαλιν ὑπολαμβάνει μόνους  φιλοσοφῆσαι   Ἕλληνας δύνασθαι. ἔν τε τῷ
[1, 16]   Θεανὼ τὴν Κροτωνιᾶτιν πρώτην γυναικῶν  φιλοσοφῆσαι   καὶ ποιήματα γράψαι ἱστορεῖ.
[1, 19]   διάφασιν οἱ ἀκριβῶς παρ´ Ἕλλησι  φιλοσοφήσαντες   διορῶσι τὸν θεόν· τοιαῦται γὰρ
[1, 15]   Σαμαναῖοι Βάκτρων καὶ Κελτῶν οἱ  φιλοσοφήσαντες   καὶ Περσῶν οἱ Μάγοι (οἳ
[1, 14]   Ἀκαδημίαν ἀνεχώρησε. παρὰ Πλάτωνι Ἀριστοτέλης  φιλοσοφήσας   μετελθὼν εἰς τὸ Λύκειον κτίζει
[1, 20]   ἀνιόντι καὶ γραμματιστὴς τῷ  φιλοσοφήσοντι)   οὐδ´ ὡς κατὰ τὴν ἀφαίρεσιν
[1, 19]   τὰ εἰκότα ἐπιχειρεῖ καὶ πιθανεύεται  φιλοσοφία,   ἀλλὰ τὰς αἱρέσεις ἐπιρραπίζει. ἐπιφέρει
[1, 5]   τὴν δέσποιναν αὐτῶν, οὕτω καὶ  φιλοσοφία   αὐτὴ πρὸς σοφίας κτῆσιν συνεργεῖ.
[1, 5]   καιρὸν λιπαίνει σὸν φάρυγγα, φησί,  φιλοσοφία   δὲ οὐ κολακεύει. τίνα τοίνυν
[1, 17]   ὑψηλοῦ κηρύγματος ἐπὶ κρατῆρα οἴνου.  φιλοσοφία   δὲ οὐκ ἀπεστάλη ὑπὸ κυρίου,
[1, 20]   τῇ θείᾳ καὶ βαρβάρῳ κινηθέντες  φιλοσοφίᾳ,   δυνάμει» τὸν περὶ θεοῦ διὰ
[1, 2]   μὲν εἰ καὶ ἄχρηστος εἴη  φιλοσοφία,   εἰ εὔχρηστος τῆς ἀχρηστίας
[1, 21]   σοφίας ἀρχαιοτάτη κατὰ Ἑβραίους  φιλοσοφία.   εἴρηται μὲν οὖν περὶ τούτων
[1, 5]   τῆς προπαιδείας. εἰ γὰρ ἐγκράτειαν  φιλοσοφία   ἐπαγγέλλεται γλώσσης τε καὶ γαστρὸς
[1, 5]   συνεργεῖ. ἔστι γὰρ μὲν  φιλοσοφία   ἐπιτήδευσις σοφίας, σοφία δὲ
[1, 20]   σοφία τοῦ θεοῦ, προσιοῦσα δὲ  φιλοσοφία   Ἑλληνικὴ οὐ δυνατωτέραν ποιεῖ
[1, 14]   τῆς Ἰταλίας κατὰ Πυθαγόραν  φιλοσοφία   Ἰταλικὴ κατεγήρασεν. Ἀναξίμανδρος δὲ
[1, 7]   Ἑλληνικὴ σὺν καὶ αὐτῇ  φιλοσοφίᾳ   θεόθεν ἥκειν εἰς ἀνθρώπους οὐ
[1, 11]   γὰρ κατὰ τὴν θείαν παράδοσιν  φιλοσοφία   ἵστησι τὴν πρόνοιαν καὶ βεβαιοῖ,
[1, 5]   παρουσίας εἰς δικαιοσύνην Ἕλλησιν ἀναγκαία  φιλοσοφία,   νυνὶ δὲ χρησίμη πρὸς θεοσέβειαν
[1, 19]   γεωμετρίᾳ αἰτήματα καὶ ὑποθέσεις ἐχούσῃ  φιλοσοφία,   οὐδ´ ἐν μουσικῇ, στοχαστικῇ γε
[1, 28]   πᾶν εἰς δύναμιν. μικτὴ δὲ  φιλοσοφίᾳ   οὖσα τῇ ἀληθεῖ ἀληθὴς
[1, 5]   εἰς Χριστόν. προπαρασκευάζει τοίνυν  φιλοσοφία   προοδοποιοῦσα τὸν ὑπὸ Χριστοῦ τεκειούμενον.
[1, 20]   τοῖς ἄλλοις) οὕτω καὶ  φιλοσοφία   πρὸς κατάληψιν τῆς ἀληθείας, ζήτησις
[1, 20]   εἰ δὲ καὶ πόρρωθεν συλλαμβάνεται  φιλοσοφία   πρὸς τὴν ἀληθείας εὕρεσιν, κατὰ
[1, 28]   ~(Ἡ μὲν οὖν κατὰ Μωυσέα  φιλοσοφία   τετραχῇ τέμνεται, εἴς τε τὸ
[1, 17]   πειρασμοῦ μαρτυρίῳ. ἔστιν οὖν κἀν  φιλοσοφίᾳ,   τῇ κλαπείσῃ καθάπερ ὑπὸ Προμηθέως,
[1, 20]   ἐν μουσικῇ δὲ μουσικῆς, κἀν  φιλοσοφίᾳ   τῇ ὀρθῇ Ἑλληνικὴ εἴη ἂν
[1, 13]   τε βάρβαρος τε Ἑλληνικὴ  φιλοσοφία   τὴν ἀίδιον ἀλήθειαν σπαραγμόν τινα,
[1, 16]   καὶ μὴ καταλαμβάνει Ἑλληνικὴ  φιλοσοφία   τὸ μέγεθος τῆς ἀληθείας, ἔτι
[1, 15]   ἄλλως μόνῳ τῷ νῷ.  Φιλοσοφία   τοίνυν πολυωφελές τι χρῆμα πάλαι
[1, 20]   ἑαυτὴν ἐδικαίου ποτὲ καὶ  φιλοσοφία   τοὺς Ἕλληνας, οὐκ εἰς τὴν
[1, 16]   ἱστορεῖ. μὲν οὖν Ἑλληνικὴ  φιλοσοφία,   ὡς μέν τινες, κατὰ περίπτωσιν
[1, 9]   καὶ τὰς κατὰ τὴν βάρβαρον  φιλοσοφίαν   αἱρέσεις αὐτῆς τῆς ἀληθείας. πῶς
[1, 4]   εὑρήσεις, πρὸς ἀντιδιαστολὴν τῆς κατὰ  φιλοσοφίαν   αἰσθήσεως εἴρηκεν προφήτης, ἣν
[1, 19]   ἐγεγόνει. οὐ μὴν ἁπλῶς πᾶσαν  φιλοσοφίαν   ἀποδεχόμεθα, ἀλλ´ ἐκείνην περὶ ἧς
[1, 16]   χλαῖνα, δεῖπνον γάλα, τυρός» ὁρᾷς  φιλοσοφίαν   βάρβαρον ἔργα ἐπαγγελλομένην, οὐ λόγους.
[1, 0]   ~ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ ΤΩΝ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΑΛΗΘΗ  ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΝ   ΓΝΩΣΤΙΚΩΝ ΥΠΟΜΝΗΜΑΤΩΝ ΣΤΡΩΜΑΤΕΩΝ ΠΡΩΤΟΣ. ~ἵνα
[1, 29]   μὲν κατὰ τὴν ἀληθῆ  φιλοσοφίαν   γνωστικῶν ὑπομνημάτων πρῶτος ἡμῖν Στρωματεὺς
[1, 7]   διαφέρουσι, πλὴν αἱ πᾶσαι βιωφελεῖς.  φιλοσοφίαν   δὲ οὐ τὴν Στωϊκὴν λέγω
[1, 18]   σοφίαν ἵνα δείξῃ τὴν ἀληθῆ  φιλοσοφίαν   δι´ υἱοῦ παραδιδομένην. ἀλλὰ γὰρ
[1, 15]   γένος, καὶ τὴν παρ´ αὐτοῖς  φιλοσοφίαν   ἔγγραπτον γενομένην προκατάρξαι τῆς παρ´
[1, 1]   καὶ πρὸς κακοῦ ἂν τὴν  φιλοσοφίαν   εἰσδεδυκέναι τὸν βίον νομίζουσιν ἐπὶ
[1, 15]   αἳ νόμους τε ἔθεσαν καὶ  φιλοσοφίαν   ἐκήρυξαν, οὗ μεῖζον ἀγαθὸν τῷ
[1, 9]   ἐγνώκεσαν, δι´ ὧν τὰ κατὰ  φιλοσοφίαν   ἐμφαίνεται γυμνάσματα, ἀλλ´ νοῦς
[1, 20]   ὡς οὗ οὐκ ἄνευ τὴν  φιλοσοφίαν,   ἐπεὶ σχεδὸν οἱ πάντες ἄνευ
[1, 5]   ἐνθένδε γυμνῷ τῷ λόγῳ τὴν  φιλοσοφίαν   ζήτησιν ἔχειν περὶ ἀληθείας καὶ
[1, 23]   καὶ προσέτι τὴν διὰ συμβόλων  φιλοσοφίαν,   ἣν ἐν τοῖς ἱερογλυφικοῖς γράμμασιν
[1, 1]   δὲ κατὰ τὴν Ἑλληνικὴν νεμόμεναι  φιλοσοφίαν,   ἧς καθάπερ καὶ τῶν καρύων
[1, 14]   γενεαῖς πρεσβυτέραν τὴν κατὰ Ἑβραίους  φιλοσοφίαν.   καὶ περὶ μὲν Ξενοφάνους εἴρηται,
[1, 20]   τοὺς φιλεγκλήμονας δεήσει, συναίτιον τὴν  φιλοσοφίαν   καὶ συνεργὸν λέγοντες τῆς ἀληθοῦς
[1, 19]   διώκει ὄρνεα πτερωτά. οὐκ οἶμαι  φιλοσοφίαν   λέγειν τὰ νῦν τὸν λόγον,
[1, 2]   τὸ μήτε αὐτοὺς δοκεῖν τὴν  φιλοσοφίαν   λυμαίνεσθαι τὸν βίον, ψευδῶν πραγμάτων
[1, 11]   κόσμου καὶ οὐ κατὰ Χριστόν,  φιλοσοφίαν   μὲν οὐ πᾶσαν, ἀλλὰ τὴν
[1, 15]   οὐκ ἀρνεῖται τὰ κάλλιστα εἰς  φιλοσοφίαν   παρὰ τῶν βαρβάρων ἐμπορεύεσθαι εἴς
[1, 5]   τὰ ἐγκύκλια μαθήματα συμβάλλεται πρὸς  φιλοσοφίαν   τὴν δέσποιναν αὐτῶν, οὕτω καὶ
[1, 16]   τινὰς ὑποβεβηκυίας ἐμπνεῦσαι τὴν πᾶσαν  φιλοσοφίαν   ὑπειλήφασιν. ἀλλ´ εἰ καὶ μὴ
[1, 1]   πῃ θείας ἔργον προνοίας καὶ  φιλοσοφίαν.   ~(ὑπὲρ δὲ τῶν ὑπομνημάτων τῶν
[1, 7]   ἐκδιδάσκοντα, τοῦτο σύμπαν τὸ ἐκλεκτικὸν  φιλοσοφίαν   φημί. ὅσα δὲ ἀνθρωπίνων λογισμῶν
[1, 15]   τὴν μυστικὴν παρ´ Αἰγυπτίων ἐκμάθοι  φιλοσοφίαν,   Χαλδαίων τε καὶ Μάγων τοῖς
[1, 5]   σύνεσιν ἀγχίνοιαν γεννῶσαν ζητητικὴν διὰ  φιλοσοφίας   ἀληθοῦς. ἣν εὑρόντες, μᾶλλον δὲ
[1, 16]   ἀρχαιοτάτης φιλοσοφίας. ~(Οὐ μόνης δὲ  φιλοσοφίας,   ἀλλὰ καὶ πάσης σχεδὸν τέχνης
[1, 18]   τῆς καταφρονουμένης καὶ ὑπερορωμένης βαρβάρου  φιλοσοφίας   ἀντιπαραθέσει καταλάμψαι φησίν, ὡς καὶ
[1, 9]   εὐφυεῖς οἰόμενοι εἶναι ἀξιοῦσι μήτε  φιλοσοφίας   ἅπτεσθαι μήτε διαλεκτικῆς, ἀλλὰ μηδὲ
[1, 9]   μουσικῆς καὶ ἀπὸ γραμματικῆς καὶ  φιλοσοφίας   αὐτῆς δρεπόμενον τὸ χρήσιμον ἀνεπιβούλευτον
[1, 14]   χρόνοι δὲ τῶν προκαταρξάντων τῆς  φιλοσοφίας   αὐτῶν ἑπομένως λεκτέοι. ἵνα δὴ
[1, 8]   τέχναι αὗται ἐὰν μὴ μετὰ  φιλοσοφίας   γένωνται, βλαβερώτεραι παντί που εἶεν
[1, 4]   δικαίοις βοήθειαν· τοῖς γὰρ ὑπὸ  φιλοσοφίας   δεδικαιωμένοις βοήθεια θησαυρίζεται καὶ
[1, 15]   γενομένην προκατάρξαι τῆς παρ´ Ἕλλησι  φιλοσοφίας   διὰ πολλῶν Πυθαγόρειος ὑποδείκνυσι
[1, 1]   Στρωματεῖς ἀναμεμιγμένην τὴν ἀλήθειαν τοῖς  φιλοσοφίας   δόγμασι, μᾶλλον δὲ ἐγκεκαλυμμένην καὶ
[1, 14]   εἴρηται, ὃς τῆς Ἐλεατικῆς ἦρξε  φιλοσοφίας,   Θαλῆν δὲ Εὔδημος ἐν ταῖς
[1, 16]   δ´ ἐν τῷ περὶ Πυθαγορικῆς  φιλοσοφίας   Θεανὼ τὴν Κροτωνιᾶτιν πρώτην γυναικῶν
[1, 5]   χρήσιμον ἐκλεξάμενος μόνον τῆς κοσμικῆς  φιλοσοφίας,   ἰδοὺ παιδίσκη ἐν ταῖς
[1, 5]   θεραπαινίδων δελεασθέντες ὠλιγώρησαν τῆς δεσποίνης,  φιλοσοφίας,   καὶ κατεγήρασαν» οἳ μὲν αὐτῶν
[1, 11]   ὑμᾶς συλαγωγῶν διὰ τῆς  φιλοσοφίας   καὶ κενῆς ἀπάτης κατὰ τὴν
[1, 11]   εἰς τὸν Χριστὸν διὰ τῆς  φιλοσοφίας   καὶ κενῆς ἀπάτης» τῆς ἀναιρούσης
[1, 5]   τῷ θριγκῷ ὑπεροχυρώσας αὐτὴν διὰ  φιλοσοφίας   καὶ πολυτελείας ὀρθῆς ἀνεπίβατον τοῖς
[1, 1]   πρὸ μυστηρίων, οὐδὲ ὀκνήσει συγχρήσασθαι  φιλοσοφίας   καὶ τῆς ἄλλης προπαιδείας τοῖς
[1, 9]   τε ἀμφιβόλους ποτὲ τῆς  φιλοσοφίας   καὶ τῆς διαλεκτικῆς εὑρετής, ὥς
[1, 9]   ἡμῶν καὶ γνωστικός, σοφιστικὴν μὲν  φιλοσοφίας,   κομμωτικὴν δὲ γυμναστικῆς καὶ ὀψοποιικὴν
[1, 2]   ἀπόρρητον ὡς ἀληθῶς τῆς ὄντως  φιλοσοφίας   λόγον ἐξορχήσασθαι τούτοις, οἳ ἀφειδῶς
[1, 11]   οἱ τὰς ἀτόμους ἀρχὰς ὑποτιθέμενοι,  φιλοσοφίας   ὄνομα ὑποδυόμενοι, ἄθεοί τινες ἀνθρωπίσκοι
[1, 15]   καὶ τῆς κατ´ αὐτὸν ἀρχαιοτάτης  φιλοσοφίας.   ~(Οὐ μόνης δὲ φιλοσοφίας, ἀλλὰ
[1, 2]   οὐ κατὰ προηγούμενον λόγον τῆς  φιλοσοφίας   παρεισελθούσης, διὰ δὲ τὸν ἀπὸ
[1, 19]   ποιούμενος λόγος τῶν ἀπὸ  φιλοσοφίας   πρὸς τοὺς αἱρετικοὺς καλουμένους, ἐμφανῶς
[1, 5]   δὲ κατ´ ἐπακολούθημα ὡς τῆς  φιλοσοφίας.   τάχα δὲ καὶ προηγουμένως τοῖς
[1, 20]   ἄνευ τῆς ἐγκυκλίου παιδείας καὶ  φιλοσοφίας   τῆς Ἑλληνικῆς, οἳ δὲ καὶ
[1, 13]   Πενθέως διαφορήσασαι μέλη αἱ τῆς  φιλοσοφίας   τῆς τε βαρβάρου τῆς τε
[1, 14]   γνώριμος φιλόσοφον ἑαυτὸν πρῶτος ἀνηγόρευσεν.  Φιλοσοφίας   τοίνυν μετὰ τοὺς προειρημένους ἄνδρας
[1, 19]   φασιν ἀποφθέγξασθαί τινα τῆς ἀληθοῦς  φιλοσοφίας   τοὺς Ἕλληνας, θείας οἰκονομίας
[1, 14]   δὲ τρόπος τῆς παρ´ αὐτοῖς  φιλοσοφίας,   ὡς Ἑβραϊκὸς καὶ αἰνιγματώδης, ἤδη
[1, 5]   κυρία τοίνυν σοφία τῆς  φιλοσοφίας   ὡς ἐκείνη τῆς προπαιδείας. εἰ
[1, 15]   τε οἱ γυμνοσοφισταί, ἄλλοι γε  φιλόσοφοι   βάρβαροι. διττὸν δὲ τούτων τὸ
[1, 26]   μόνον γοῦν τὸν σοφὸν οἱ  φιλόσοφοι   βασιλέα, νομοθέτην, στρατηγόν, δίκαιον, ὅσιον,
[1, 11]   πατρός. νήπιοι οὖν καὶ οἱ  φιλόσοφοι,   ἐὰν μὴ ὑπὸ τοῦ Χριστοῦ
[1, 17]   καὶ λῃσταὶ» οἱ παρ´ Ἕλλησι  φιλόσοφοι   καὶ οἱ πρὸ τῆς τοῦ
[1, 4]   συλλογισμῶν οἱ διαλεκτικοὶ καὶ οἱ  φιλόσοφοι   τῆς κατ´ αὐτοὺς θεωρίας ἀντιλαμβάνονται.
[1, 19]   ἄλλοι θέλουσιν εἰρῆσθαί τινα τοῖς  φιλοσόφοις.   μὲν οὖν θεσπέσιος ἀπόστολος
[1, 19]   οὐδαμῶς, εἶπον, ἀλλ´ ὁμοίους μὲν  φιλοσόφοις.   τοὺς δ´ ἀληθινούς, ἔφη, τίνας
[1, 25]   {τῆς} διὰ τῶν πλανωμένων εἰδότα.  φιλόσοφον   δὲ ἄλλον τὸν Τίμαιον, ὄντα
[1, 14]   δὲ Πυθαγόρας Φερεκύδου γνώριμος  φιλόσοφον   ἑαυτὸν πρῶτος ἀνηγόρευσεν. Φιλοσοφίας τοίνυν
[1, 22]   ὥστε εὔδηλον εἶναι τὸν προειρημένον  φιλόσοφον   εἰληφέναι πολλά (γέγονε γὰρ πολυμαθής)
[1, 6]   καὶ θέσπιον τὸν ἔμπειρον καὶ  φιλόσοφον   καὶ τῆς ἀληθείας ἐπιστήμονα. ~(Καταφαίνεται
[1, 25]   ὠφεληθείς, τοῖς μὲν Νόμοις τὸν  φιλόσοφον   τὸν ἐν τῇ Ἐπινομίδι συνέταξεν,
[1, 15]   τῷ Φαίδωνί φησι πανταχόθεν τὸν  φιλόσοφον   ὠφελεῖσθαι γράφων· πολλὴ μὲν
[1, 22]   δογματοποιίαν. Νουμήνιος δὲ Πυθαγόρειος  φιλόσοφος   ἄντικρυς γράφει· τί γάρ ἐστι
[1, 25]   νοητῶς δεδώρηται. ~(Πλάτων δὲ  φιλόσοφος   ἐκ τῶν Μωυσέως τὰ περὶ
[1, 11]   ἀρετὴ δὲ οὐ φιλομειράκιον,  φιλόσοφος   λέγει Πλάτων· καὶ τὸ ἀγώνισμα»
[1, 24]   προφητικός, νομοθετικός. τακτικός, στρατηγικός, πολιτικός,  φιλόσοφος.   ὅπως μὲν οὖν ἦν προφητικός,
[1, 1]   τοῖς Νόμοις ἐξ Ἑβραίων  φιλόσοφος   Πλάτων κελεύει τοὺς γεωργοὺς μὴ
[1, 8]   κατὰ τὰς διατριβὰς διαλεκτικὴ γύμνασμα  φιλοσόφου   περὶ τὸ ἔνδοξον δείκνυται ἀντιλογικῆς
[1, 9]   δὲ οὐκ ἀναγκαῖον περὶ νοητῶν  φιλοσοφοῦντα   διαλαβεῖν τὸν ἐπιποθοῦντα τῆς τοῦ
[1, 19]   μαθηματικοὺς καὶ τοὺς τῶν τεχνυδρίων  φιλοσόφους   θήσομεν; οὐδαμῶς, εἶπον, ἀλλ´ ὁμοίους
[1, 18]   τούτου ζητητάς, τοὺς ἐξ ἐθνῶν  φιλοσόφους   τάξας. οὐχὶ ἐμώρανεν θεὸς
[1, 15]   οἴεται Πλάτων καὶ βαρβάρων  φιλοσόφους   τινὰς εἶναι, δὲ Ἐπίκουρος
[1, 15]   παρὰ τοῖς ἔξω τῆς Ἑλλάδος  φιλοσοφοῦσι,   τὰ μὲν παρ´ Ἰνδοῖς ὑπὸ
[1, 15]   καὶ γένη βαρβάρων» εἶπεν, γένη  φιλοσόφων   ἀνδρῶν βαρβάρων γινώσκων, ἔν τε
[1, 21]   τοῦ παρ´ Ἑβραίων τὰ τῶν  φιλοσόφων   ἐσκευωρῆσθαι δόγματα μικρὸν ὕστερον διαληψόμεθα,
[1, 15]   παρ´ Ἕλλησι διαφέρων οὗτος ἀναγράφεται  φιλοσόφων.   τοὺς δὲ Ὑπερβορέους Ἑλλάνικος ὑπὲρ
[1, 15]   Ἕλλησι πρεσβυτάτων σοφῶν τε καὶ  φιλοσόφων.   ὡς δὲ οἱ πλεῖστοι αὐτῶν
[1, 14]   μὲν διαδοχὴ τῶν παρ´ Ἕλλησι  φιλοσόφων   ὡς ἐν ἐπιτομῇ ἥδε, οἱ
[1, 16]   καὶ Ἀριστοτέλης, πρὸς τούτοις δὲ  Φιλοστέφανος,   ἀλλὰ καὶ Στράτων Περιπατητικὸς
[1, 21]   τέκε φαίδιμον υἱόν, μιχθεῖς´ ἐν  φιλότητι,   Διώνυσον πολυγηθῆ. Κάδμος μὲν
[1, 22]   τοῦ Φιλαδέλφου ἐπικληθέντος, τὴν μεγίστην  φιλοτιμίαν   εἰς τοῦτο προσενεγκαμένου, Δημητρίου τοῦ
[1, 19]   τις διὰ τὴν πρὸς ἡμᾶς  φιλοτιμίαν)   εἴτε κατὰ συντυχίαν, οὐκ ἀπρονόητος
[1, 1]   τρυφητιῶντος, ὄρεξιν δὲ ἀγαθὴν διὰ  φιλοτιμίαν   λαμβάνοντος. ψάλλοντες γοῦν τὸ ὑπέρτονον
[1, 22]   γὰρ Μακεδόνων τὴν Ἀσίαν κατεχόντων  φιλοτιμούμενος   βασιλεὺς τὴν ἐν Ἀλεξανδρείᾳ
[1, 1]   τοιάδε ὑποτύπωσις· ἀνδρὸς δὲ  φιλοῦντος   σοφίαν εὐφρανθήσεται πατήρ. τὰ φρέατα
[1, 21]   τὴν Ὁμήρου γένεσιν κατὰ μὲν  Φιλόχορον   ἑκατὸν ὀγδοήκοντα ἔτη γίνεται ὕστερον
[1, 21]   γενόμενος. ἤδη δὲ καὶ Ὀρφέα  Φιλόχορος   μάντιν ἱστορεῖ γενέσθαι ἐν τῷ
[1, 23]   Αἰγυπτίων ἐκφορήσαντες ἀπῄεσαν, οὐ διὰ  φιλοχρηματίαν,   ὡς οἱ κατήγοροί φασιν (οὐδὲ
[1, 5]   δεδομένα. ἤδη γάρ τινες τοῖς  φίλτροις   τῶν θεραπαινίδων δελεασθέντες ὠλιγώρησαν τῆς
[1, 21]   τριακόσια τριάκοντα ὀκτὼ μῆνας τρεῖς.  Φίλων   δὲ καὶ αὐτὸς ἀνέγραψε τοὺς
[1, 23]   ἂν βασιλικὸν παιδίον, φησι  Φίλων   ἐν τῷ Μωυσέως βίῳ, προσεμάνθανε
[1, 15]   διὰ πολλῶν Πυθαγόρειος ὑποδείκνυσι  Φίλων,   οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ Ἀριστόβουλος
[1, 5]   τὸν Ἰσαάκ. ἑρμηνεύει δὲ  Φίλων   τὴν μὲν Ἄγαρ παροίκησιν (ἐνταῦθα
[1, 21]   καὶ φθάσας εἰς ἡμέρας ατλεʹ  Φλαύιος   δὲ Ἰώσηπος Ἰουδαῖος
[1, 15]   στέγας ἔχουσιν, δένδρων δὲ ἀμφιέννυνται  φλοιοῖς   καὶ ἀκρόδρυα σιτοῦνται καὶ ὕδωρ
[1, 11]   εὕρεσιν περαιοῖ, τὴν κενὴν ἐξελάσας  φλυαρίαν,   ἐγκρίνων δὲ τὴν ὀχυροῦσαν τὴν
[1, 27]   τε εὐαγγέλιον, καὶ ὃν ἐγέννησε  φόβον   νόμος, ἐλεήμων οὗτος εἰς
[1, 27]   εἰρήνης οὐκ ἔγνωσαν, οὐκ ἔστι  φόβος   θεοῦ ἀπέναντι τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν.
[1, 27]   αὐτὸς παιδεύεται, ἐπεὶ γενεὰ σοφίας  φόβος   κυρίου. μέγιστον δὲ καὶ τελεώτατον
[1, 8]   ὑφ´ ἡδονῆς κηληθέντες ὑπὸ  φόβου   δείσαντες· πᾶσαι δὲ ἀκούσιοι τροπαί,
[1, 27]   ἔπειτα δὲ πιστὸν γενέσθαι θεράποντα,  φοβούμενον   κύριον τὸν θεόν, εἰ δέ
[1, 1]   μὲν ἑκὼν παραπέμπομαι ἐκλέγων ἐπιστημόνως,  φοβούμενος   γράφειν καὶ λέγειν ἐφυλαξάμην,
[1, 26]   πίστιν ὑπὸ νόμον ἐφρουρούμεθα συγκεκλεισμένοι,  φόβῳ   δηλαδὴ ἀπὸ ἁμαρτιῶν, εἰς τὴν
[1, 1]   γράφειν, μὴ προσπαθείᾳ νικᾶσθαι, μὴ  φόβῳ   δουλοῦσθαι, μὴ ἡδονῇ ἐπαίρεσθαι. μόνης
[1, 9]   τὰ κτήνη ἐλαυνόμενα ἀναγκάζοντι τῷ  φόβῳ.   οὐχὶ δὲ καὶ οἱ ὀρθοδοξασταὶ
[1, 21]   Περσῶν ἡγεμονίας ἔτεσιν ἑβδομήκοντα ἐπὶ  Φοίνικας   καὶ Ἰουδαίους ἐστράτευσεν, ὥς φησι
[1, 16]   Ἡρόδοτος κεκλῆσθαι γράφει· οἳ δὲ  Φοίνικας   καὶ Σύρους γράμματα ἐπινοῆσαι πρώτους
[1, 23]   Ἰουδαίοις παραδοῦναι καὶ παρὰ Ἰουδαίων  Φοίνικας   παραλαβεῖν, Ἕλληνας δὲ παρὰ Φοινίκων.
[1, 16]   ὥς φησιν Ἔφορος, ὅθεν καὶ  Φοινικήια   τὰ γράμματα Ἡρόδοτος κεκλῆσθαι γράφει·
[1, 21]   ἐφ´ οὗ Μενελάου εἰς  Φοινίκην   ἄφιξις, ὡς προείρηται. Ἐρατοσθένης δὲ
[1, 21]   τὴν Τροίας ἅλωσιν Μενελάῳ εἰς  Φοινίκην   ἄφιξις, ὥς φησι Μένανδρος
[1, 21]   βασιλείας, ἐφ´ οὗ Μενέλεως εἰς  Φοινίκην   γενόμενος ἐδείχθη, τριακοσιοστῷ ἔτει προφητεύων
[1, 21]   τῆς Εὐρώπης εἰς Κρήτην ἐκ  Φοινίκης   ἀνακομιδή. κατὰ δὲ Λυγκέα τῆς
[1, 21]   Αἰγύπτου βασιλέα πρός τε τὸν  Φοινίκης   Τυρίων τάς τε αὐτῶν πρὸς
[1, 21]   Περγαμηνὸς καὶ Λαῖτος ἐν τοῖς  Φοινικικοῖς.   μετὰ δὲ Σολομῶνα βασιλεύει Ῥοβοὰμ
[1, 23]   Φοίνικας παραλαβεῖν, Ἕλληνας δὲ παρὰ  Φοινίκων.   εἰς δὲ τὴν ἀνδρῶν φύσιν
[1, 16]   τε καὶ Μαρσύας. Κάδμος δὲ  Φοῖνιξ   ἦν τῶν γραμμάτων Ἕλλησιν
[1, 14]   ὡς Λέανδρος καὶ Ἡρόδοτος ἱστοροῦσι,  Φοῖνιξ   ἦν, ὡς δέ τινες ὑπειλήφασι,
[1, 16]   θυρεὸν κατασκευάσαι. Κάδμος γὰρ  Φοῖνιξ   λιθοτομίαν ἐξεῦρεν καὶ μέταλλα χρυσοῦ
[1, 15]   πλεῖστοι Αἰγύπτιον φαίνουσιν. Θαλῆς δὲ  Φοῖνιξ   ὢν τὸ γένος καὶ τοῖς
[1, 8]   τραγικὸς Εὐριπίδης ἐν ταῖς  Φοινίσσαις   λέγει· δὲ ἄδικος λόγος
[1, 26]   ἔτους λαμβάνειν τοὺς νόμους ἱστοροῦσι  φοιτῶντα   εἰς τὸ τοῦ Διὸς ἄντρον,
[1, 25]   ἀστρονομικὸν καὶ θεωρητικὸν τῆς ἐκείνων  φορᾶς   συμπαθείας τε καὶ κοινωνίας τῆς
[1, 21]   μετὰ τὸν κατακλυσμόν. κατὰ δὲ  Φόρβαντα   Ἀκταῖος, ἀφ´ οὗ Ἀκταία
[1, 27]   δὲ καὶ ἔλεον ἐπὶ γλώσσης  φορεῖ.   ἑνὸς γὰρ κυρίου ἐνέργεια, ὅς
[1, 16]   οἱ πρὸς τῇ Ἰταλίᾳ πρῶτοι  φόρμιγγα   εὗρον οὐ πολὺ τῆς κιθάρας
[1, 21]   Ἐμπεδοκλῆς τε Ἀκραγαντῖνος καὶ  Φορμίων   Λάκων, ναὶ μὴν Πολυάρατος
[1, 1]   ἐφοδιάζειν οὐ καλόν· καὶ  φορτίον   συνεπιτιθέναι μὲν εὔλογον, συγκαθαιρεῖν δὲ
[1, 21]   τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ Ἰωακεὶμ ἐπὶ  φόρῳ   τῆς γῆς ἔτη ἕνδεκα. μετὰ
[1, 21]   Φωκέων τύραννος δύο δακτυλίους  φορῶν   γεγοητευμένους τῷ ψόφῳ τῷ πρὸς
[1, 21]   Κρητὸς ἐν Κρήτῃ. Ἀκουσίλαος γὰρ  Φορωνέα   πρῶτον ἄνθρωπον γενέσθαι λέγει· ὅθεν
[1, 21]   κατὰ τὴν Ἑλλάδα κατὰ μὲν  Φορωνέα   τὸν μετὰ Ἴναχον ἐπὶ
[1, 21]   τὰ ἀρχαιότατα λέγειν ἐπιχειρεῖ, περὶ  Φορωνέως   τε τοῦ πρώτου λεχθέντος καὶ
[1, 24]   θεοῦ. γράφει γοῦν τὴν  Φορωνίδα   ποιήσας· Καλλιθόη κλειδοῦχος Ὀλυμπιάδος βασιλείης,
[1, 21]   λέγει· ὅθεν καὶ τῆς  Φορωνίδος   ποιητὴς εἶναι αὐτὸν ἔφη πατέρα
[1, 21]   Μωυσέως ἕως Δαβὶδ ἔτη γίγνεσθαι  φπεʹ   ἀπὸ δὲ Δαβὶδ ἕως Οὐεσπεσιανοῦ
[1, 20]   δολερὰς κατὰ τῆς ἀληθείας ἐπιβουλὰς  φραγμὸς   οἰκείως εἴρηται καὶ θριγκὸς εἶναι
[1, 2]   περὶ τῶν δογματισθέντων αὐτοῖς χρωμένους  φράσει,   μὴ συνεμβαίνοντας εἰς τὴν κατὰ
[1, 1]   φιλοῦντος σοφίαν εὐφρανθήσεται πατήρ. τὰ  φρέατα   ἐξαντλούμενα διειδέστερον ὕδωρ ἀναδίδωσι, τρέπεται
[1, 8]   γάρ» φησί, πολλοὶ ἀνυπότακτοι, ματαιολόγοι,  φρεναπατοῦντες.   οὔκουν οὐ πᾶσιν εἴρηται· ὑμεῖς
[1, 29]   ἔτι αἱ αὐτῶν ὡς νέων  φρένες   ἠερέθονται« λαμπτὴρ ἄρα ἐντολὴ ἀγαθή,
[1, 19]   χερσὶν ἀκαρπίαν. καὶ τοῖς ἐνδεέσι  φρενῶν   παρακελεύομαι λέγουσα, φησὶν σοφία,
[1, 1]   (μὴ γὰρ οὐ θεμιτὸν οὕτω  φρονεῖν)   ἀλλὰ τὴν ὑπάρχουσαν διελέγξαντος προφητικῶς
[1, 25]   γὰρ ἰσχύι καὶ σεμνότητι καὶ  φρονήσει   πρέπειν ἂν μᾶλλον φιλοσοφεῖν ἡμᾶς
[1, 10]   ὀνόμασι, πλουσιώτερος εἰς γῆρας ἀναφανήσῃ  φρονήσεως.   καὶ ἔν γε τῷ Θεαιτήτῳ
[1, 27]   σοφίαν, καὶ θνητὸς ὃς εἶδεν  φρόνησιν,   ἐκ δὲ τοῦ στόματος αὐτῆς«
[1, 20]   μὲν τοῖς πράγμασιν ἐγγενομένην λέγεσθαι  φρόνησιν,   ἐν τούτοις δὲ σωφροσύνην, ἐν
[1, 4]   στόματος αἴσθησίν τε ἅμα καὶ  φρόνησιν,   καὶ θησαυρίζει δικαίοις βοήθειαν· τοῖς
[1, 23]   ἀνδρῶν φύσιν ᾄξας ἐπέτεινε τὴν  φρόνησιν,   τὴν συγγενικὴν καὶ προγονικὴν ζηλώσας
[1, 4]   Ἰησοῦ σοφία. ἐὰν γὰρ τὴν  φρόνησιν   τήν τε αἴσθησιν ἐπικαλέσῃ μεγάλῃ
[1, 28]   γὰρ τῷ ὄντι διαλεκτικὴ  φρόνησίς   ἐστι περὶ τὰ νοητὰ διαιρετική,
[1, 24]   οὕτω γὰρ τῇ ἀρετῇ χρωμένη  φρόνησις   τάττουσά ἐστι, τὰ μὲν
[1, 19]   ἔξωθεν σκέπης τε καὶ φυλακῆς  φροντιστέον.   γνωστῶς δὲ ἐπιγνώσῃ ψυχὰς ποιμνίου
[1, 16]   κρούματα δὲ Ὄλυμπον ὁμοίως τὸν  Φρύγα,   καθάπερ Φρύγιον ἁρμονίαν καὶ μιξοφρύγιον
[1, 16]   ἁρμονίαν Ἄγνιν τὸν καὶ αὐτὸν  Φρύγα·   κρούματα δὲ Ὄλυμπον ὁμοίως τὸν
[1, 16]   πλαγίαν σύριγγα Σάτυρον εὑρεῖν τὸν  Φρύγα·   τρίχορδον δὲ ὁμοίως καὶ τὴν
[1, 21]   τὸ ὄνομα. μαρτυρεῖ γοῦν τοὺς  Φρύγας   οὕτω. καλοῦντας μικρόν τι παρακλίνοντας«
[1, 16]   Τυρρηνοὶ δὲ σάλπιγγα ἐπενόησαν καὶ  Φρύγες   αὐλόν· Φρύγες γὰρ ἤστην Ὄλυμπός
[1, 16]   σάλπιγγα ἐπενόησαν καὶ Φρύγες αὐλόν·  Φρύγες   γὰρ ἤστην Ὄλυμπός τε καὶ
[1, 15]   μουσικοῖς δάκτυλοι τὴν προσηγορίαν εἰλήφασι.  Φρύγες   δὲ ἦσαν καὶ βάρβαροι οἱ
[1, 16]   πτήσεις δὲ ὀρνίθων παρεφυλάξαντο πρῶτοι  Φρύγες,   καὶ θυτικὴν ἠκρίβωσαν Τοῦσκοι, Ἰταλίας
[1, 21]   καταπεφημισμένων ἐκείνης εἶναι λόγοι πλείους,  Φρυγίαν   τε οὖσαν κεκλῆσθαι Ἄρτεμιν καὶ
[1, 21]   κατὰ δὲ Ἀκρίσιον Πέλοπος ἀπὸ  Φρυγίας   διάβασις καὶ Ἴωνος εἰς Ἀθήνας
[1, 16]   Ὄλυμπον ὁμοίως τὸν Φρύγα, καθάπερ  Φρύγιον   ἁρμονίαν καὶ μιξοφρύγιον καὶ μιξολύδιον
[1, 15]   παρὰ Ἄτλαντος τοῦ βαρβάρου τοῦ  Φρυγὸς   διαδέχεσθαι τοὺς τοῦ κόσμου κίονας,
[1, 15]   Πυθαγόρας ἐδείκνυτο, Ἀντισθένης δὲ  Φρὺξ   ἦν καὶ Ὀρφεὺς Ὀδρύσης
[1, 1]   τὴν ἀκριβῆ αἵρεσίν τε καὶ  φυγὴν   συνείδησις, θεμέλιος δὲ αὐτῆς
[1, 17]   ἐᾶσαι τὴν ἐξ ἀποστάσεως ἑκουσίου  φυεῖσαν   κακίαν ἄχρηστον καὶ ἀνωφελῆ μένειν
[1, 7]   χάριν τοῖς ἐν τῷ πίονι  φυεῖσιν   ἤτοι ξηρανθέντα ἀποτιλθέντα. καὶ
[1, 7]   ὁμοίως καὶ πόα καὶ πυρός,  φύεται   δὲ καὶ ἐπὶ τῶν μνημάτων
[1, 21]   ἕξ. ἀφ´ οὗ δὲ αἱ  φυλαὶ   αἱ δέκα ἐκ Σαμαρείας αἰχμάλωτοι
[1, 23]   Ἰουδαίων συγγράμματι ἱστορεῖ κατακλεισθέντα εἰς  φυλακὴν   Μωυσέα ὑπὸ Χενεφρέους τοῦ Αἰγυπτίων
[1, 19]   τῆς ἔξωθεν σκέπης τε καὶ  φυλακῆς   φροντιστέον. γνωστῶς δὲ ἐπιγνώσῃ ψυχὰς
[1, 10]   μηδὲ εἷς. οὔκουν πλατύνειν τὰ  φυλακτήρια»   χρή ποτε κενοδοξίαν ζηλοῦντας, ἀρκεῖ
[1, 1]   χεῖρα ἀναγινώσκῃς αὐτὰς καὶ δυνηθῇς  φυλάξαι   αὐτάς. πότερον δ´ οὐδ´ ὅλως
[1, 17]   αἴτιον εἶναι κλοπῆς τὸν μὴ  φυλάξαντα   τὸν μὴ κωλύσαντα, ὡς
[1, 10]   λεξείδια καθάπερ τὰ κόσμια. κἂν  φυλάξῃς»   φησὶν Πυθαγόρειος ἐν τῷ
[1, 1]   τῶν ἐκλεκτῶν ἀγγέλων, ἵνα ταῦτα  φυλάξῃς   χωρὶς προκρίματος, μηδὲν ποιῶν κατὰ
[1, 1]   τὸν σίδηρον χρῆσις καθαρώτερον  φυλάσσει,   δὲ ἀχρηστία ἰοῦ τούτῳ
[1, 6]   ἐγείρει νεῖκος, ὁδοὺς δὲ ζωῆς  φυλάσσει   παιδεία, ὡς μὴ ἀπατηθῆναι, ὡς
[1, 9]   αὐτῆς δρεπόμενον τὸ χρήσιμον ἀνεπιβούλευτον  φυλάσσειν   τὴν πίστιν. παρορᾶται δὲ καὶ
[1, 1]   τῆς ἀληθείας τὰ σπέρματα μόνοις  φυλάσσεσθαι   τοῖς τῆς πίστεως γεωργοῖς. οὐ
[1, 19]   ἀκροβυστίας τὰ δικαιώματα τοῦ νόμου  φυλασσούσης»   κατὰ τὸν ἀπόστολον καὶ πρὸ
[1, 1]   ψυχῆς τὴν μακαρίαν παράδοσιν ἀδιάδραστον  φυλάττειν   τοιάδε ὑποτύπωσις· ἀνδρὸς δὲ
[1, 21]   τῇ Ἰουδαίᾳ βασιλέων τὴν Ἰούδα  φυλὴν   καὶ Βενιαμεὶν καὶ Λευὶ μὴ
[1, 21]   ἐκ μητρὸς Ἰουδαίας ἐκ τῆς  φυλῆς   Δαβίδ, ὡς ἐκεῖ γέγραπται, Ὑπέρων
[1, 21]   δὲ αὐτῶν Σαμψὼν ἡγεῖται ἐκ  φυλῆς   Δάν, νικήσας ἐν πολέμῳ τοὺς
[1, 21]   υἱὸς Βηδᾶν υἱοῦ Χαρρὰν ἐκ  φυλῆς   Ἐφραῒμ ἄρξας ἔτη τρία πρὸς
[1, 21]   προφητεύει Δεββώρα γυνὴ Λαβιδὼθ ἐκ  φυλῆς   Ἐφραΐμ, καὶ ἦν ἀρχιερεὺς Ὀζιοῦς
[1, 21]   ἐν Σαμαρείᾳ βασιλεύει Ἱεροβοὰμ ἐκ  φυλῆς   Ἐφραῒμ δοῦλος Σολομῶνος, προφητεύει
[1, 21]   ἔτεσιν ὀγδοήκοντα, ἀνὴρ ἀμφοτεροδέξιος ἐκ  φυλῆς   Ἐφραΐμ· οὗτός ἐστιν ἀνελὼν
[1, 21]   ἦρξεν Ἀβατθὰν ἐκ Βηθλεὲμ  φυλῆς   Ἰούδα ἔτη ἑπτά, ἔπειτα Ἑβρὼν
[1, 21]   Χεβρὼν τοῦ Ἰεσσαὶ ἐκ  φυλῆς   Ἰούδα ἔτη τεσσαράκοντα, ὡς περιέχει
[1, 4]   τοῦ Οὐρί, τὸν Ὤρ, τῆς  φυλῆς   Ἰούδα, καὶ ἐνέπλησᾳ αὐτὸν πνεῦμα
[1, 21]   τοῦ Χαλὲβ τὸν νεώτερον ἐκ  φυλῆς   Ἰούδα, ὃς ἀποκτείνας τὸν τῆς
[1, 24]   καὶ Θρασυβούλῳ τοὺς ἐκπεσόντας ἀπὸ  Φυλῆς   καταγαγόντι καὶ βουλομένῳ λαθεῖν στῦλος
[1, 21]   ἡγεῖται Ἰεφθαὲ Γαλααδίτης ἐκ  φυλῆς   Μανασσῆ καὶ ἦρξεν ἔτη ἕξ,
[1, 21]   ἑπτά, ἐπὶ τούτοις Γεδεὼν ἐκ  φυλῆς   Μανασσῆ τοῦ Ἰωὰς τριακοσίους
[1, 21]   Βαρὰκ τοῦ Βεννὴρ ἐκ  φυλῆς   Νεφθαλὶμ παραταξάμενος Σισάρᾳ τῷ ἀρχιστρατήγῳ
[1, 21]   λαὸς ὑπὸ ἀλλοφύλοις γίνεται τοῖς  Φυλιστιεὶμ   ἔτη τεσσαράκοντα. ἐπιστρεψάντων δὲ αὐτῶν
[1, 6]   αὖ τὰ ἐναντία οἱ ἐπιτηδείως  φύντες   ἀμελείᾳ γεγόνασι κακοί. φύσει δ´
[1, 6]   ἀρετὴν οὐδ´ ἡντινοῦν τῶν ἄμεινον  φύντων   κατηγορεῖ, ὁπότε καὶ οἱ κακῶς
[1, 7]   τῶν ἀναιδεστέρων δένδρων, καὶ τὰ  φυόμενα   ἐν τύπῳ προκύπτει τῶν ἀληθῶν,
[1, 6]   ἀντιλαμβανόμεναι ἔτι βελτίους τῶν πρότερον  φύονται   εἴς τε τὰ ἄλλα καὶ
[1, 6]   ἐπιτηδείως φύντες ἀμελείᾳ γεγόνασι κακοί.  φύσει   δ´ αὖ κοινωνικοὺς καὶ δικαίους
[1, 21]   καὶ γενικαὶ διάλεκτοι βάρβαροι μέν,  φύσει   δὲ τὰ ὀνόματα ἔχουσιν, ἐπεὶ
[1, 23]   καθάπερ καὶ τοῖς πολεμικοῖς τῇ  φύσει   θηρευτική. ἄγει δὲ αὐτὸν
[1, 6]   καὶ πρὸς οὕστινας. οὐ γὰρ  φύσει,   μαθήσει δὲ οἱ καλοὶ κἀγαθοὶ
[1, 19]   ἔθνη τὰ μὴ νόμον ἔχοντα  φύσει   τὰ τοῦ νόμου ποιῶσιν, οὗτοι
[1, 6]   παίδευσις χρηστὴ σῳζομένη  φύσεις   ἀγαθὰς ποιεῖ, καὶ αἱ φύσεις
[1, 6]   φύσεις ἀγαθὰς ποιεῖ, καὶ αἱ  φύσεις   αἱ χρησταὶ τοιαύτης παιδείας ἀντιλαμβανόμεναι
[1, 5]   ἀληθείας καὶ τῆς τῶν ὄντων  φύσεως   (ἀλήθεια δὲ αὕτη, περὶ ἧς
[1, 19]   τοὺς Ἕλληνας λέγοι, τὸν τῆς  φύσεως   δημιουργὸν ἕνα γινώσκομεν, καθὸ καὶ
[1, 15]   γράφει· ἅπαντα μέντοι τὰ περὶ  φύσεως   εἰρημένα παρὰ τοῖς ἀρχαίοις λέγεται
[1, 4]   αἰσθήσεως· ἔχουσι μέν τι οἰκεῖον  φύσεως   ἰδίωμα οἱ σοφοὶ τῇ διανοίᾳ,
[1, 5]   τὴν σφραγῖδα τῆς γνώσεως, ἐκ  φύσεως   καὶ μαθήσεως καὶ ἀσκήσεως συνεστῶσαν.
[1, 29]   ἐκ θεοῦ τε τῆς  φύσεως   τε τῆς μαθήσεως νόμος,
[1, 16]   παρὰ βαρβάροις εὑρετικῆς καὶ βιωφελοῦς  φύσεως,   παρ´ ὧν Ἕλληνες τὰ ἐπιτηδεύματα
[1, 21]   τὸν δὲ Πέπλον καὶ τὰ  Φυσικὰ   Βροντίνου. ναὶ μὴν καὶ Τέρπανδρον
[1, 28]   τὸ εἶδος τοῦτο μετὰ τὰ  φυσικὰ   καλεῖ. καὶ γε κατὰ
[1, 13]   τέλεον ἐκκεκώφηνται μηδὲ ἐξετμήθησαν τὴν  φυσικὴν   ἀκολουθίαν, καθάπερ τὸν ἄνδρα αἱ
[1, 19]   γινώσκομεν, καθὸ καὶ τὴν δικαιοσύνην  φυσικὴν   εἰρήκαμεν, εἴτε μὴν κοινὸν ἐσχηκέναι
[1, 19]   ἀπρονόητος συντυχία· εἴτ´ αὖ  φυσικὴν   ἔννοιαν ἐσχηκέναι τοὺς Ἕλληνας λέγοι,
[1, 9]   μήτε διαλεκτικῆς, ἀλλὰ μηδὲ τὴν  φυσικὴν   θεωρίαν ἐκμανθάνειν, μόνην δὲ καὶ
[1, 15]   συνοικήσασα Αἰόλῳ ἐδιδάξατο αὐτὸν τὴν  φυσικὴν   θεωρίαν, τὴν πάτριον ἐπιστήμην. μαρτυρεῖ
[1, 23]   μῆνας οἱ γονεῖς νικώσης τῆς  φυσικῆς   εὐνοίας τὴν τυραννικὴν ὠμότητα, δείσαντες
[1, 28]   ἱερουργικόν, ἐστιν ἤδη τῆς  φυσικῆς   θεωρίας· καὶ τέταρτον ἐπὶ πᾶσι
[1, 1]   τὰ ἀναγκαίως ἔχοντα προδιαληφθῆναι τῆς  φυσικῆς   θεωρίας προπαρατιθεμένη καὶ τὰ ἐμποδὼν
[1, 15]   δὲ τὸν Ἡρακλέα μάντιν καὶ  φυσικὸν   γενόμενον ἱστορεῖ παρὰ Ἄτλαντος τοῦ
[1, 16]   Ἀλκμαίων γοῦν Περίθου Κροτωνιάτης πρῶτος  φυσικὸν   λόγον συνέταξεν. οἳ δὲ Ἀναξαγόραν
[1, 14]   διὰ τὸ ἀποκεκλικέναι ἀπὸ τῶν  φυσικῶν   ἐπὶ τὰ ἠθικά. Σωκράτους δὲ
[1, 19]   γε οὔσῃ, οὐδ´ ἐν ἀστρονομίᾳ,  φυσικῶν   καὶ ῥεόντων καὶ εἰκότων βεβυσμένῃ
[1, 23]   Φοινίκων. εἰς δὲ τὴν ἀνδρῶν  φύσιν   ᾄξας ἐπέτεινε τὴν φρόνησιν, τὴν
[1, 1]   ὅτι μὲν κακία κακὴν  φύσιν   ἔχει καὶ οὔποτ´ ἂν καλοῦ
[1, 11]   γενητὴν οἶδεν τὴν τῶν στοιχείων  φύσιν   καὶ πολιτεύεσθαι εἰς δύναμιν ἐξομοιωτικὴν
[1, 7]   ὡραῖα καὶ ὅλως παντοίων δένδρων  φύσιν   καὶ τροφήν. ὡσαύτως δὲ οὐχ
[1, 14]   ἧς καὶ τὴν τοῦ ἀνθρώπου  φύσιν   καταμαθεῖν ἐξέσται. πάλιν αὖ Χίλωνι
[1, 24]   τακτικόν, ἄλλο δὲ κατ´ ἄλλην  φύσιν   τε καὶ ὕλην. ἐν μέν
[1, 28]   ὡς οἷόν τε τὴν ἀνθρωπίνην  φύσιν   χωρῆσαι {νοεῖν} οὐδεὶς γὰρ ἔγνω
[1, 21]   ἐξ εἰκότων προειρηκότες, καθάπερ οἱ  φυσιογνωμονοῦντες   ἰατροί τε καὶ μάντεις, οἳ
[1, 11]   μὲν ὑπόληψις τῆς γνώσεως  φυσιοῖ»   καὶ τύφου ἐμπίπλησιν, οἰκοδομεῖ δὲ
[1, 17]   ἐστὶν οὐ μόνον τὸ ἀγαθοποιεῖν  (φύσις   γὰρ ὡς εἰπεῖν αὕτη τοῦ
[1, 6]   νοητά. τριττὴ δὲ τούτων  φύσις,   ἔν τε ποσοῖς καὶ πηλίκοις
[1, 8]   οὐ τοῦτο τἀκριβέστατον, ἀλλ´  φύσις   καὶ τοὐρθόν· ὃς δὲ εὐγλωσσίᾳ
[1, 21]   καὶ τριάκοντα, μεθ´ ὃν  Φύσκων   ἔτη ἐννέα καὶ εἴκοσι, εἶτα
[1, 1]   μανθάνοντος ψυχῇ, καὶ αὕτη πνευματικὴ  φυτεία.   διὸ καὶ ἐπιφέρει· καὶ παραβαλεῖς
[1, 1]   οὐ τὸ πᾶν ἐδώδιμον.  φυτεύων   δὲ καὶ ποτίζων» τοῦ
[1, 7]   αὐτῆς δὲ γεωργίας καὶ  φυτουργία,   ἐργάζεσθαι ὅσα εἰς αὐτά τε
[1, 21]   Κυμαία Ἐρυθραία  Φυτὼ   Ταραξάνδρα Μακέτις
[1, 7]   ὅσα εἰς αὐτά τε τὰ  φυτώρια   καὶ εἰς παραδείσους καὶ τὰ
[1, 21]   Τιμόξενος Κερκυραῖος, Δημαίνετος  Φωκαεύς,   Ἐπιγένης Θεσπιεύς, Νικίας
[1, 21]   ὥς φησιν Ἀριστοτέλης ἐν τῇ  Φωκέων   πολιτείᾳ. ἀλλὰ καὶ τῶν παρ´
[1, 21]   δὲ οὐδέποτε. Ἐξήκεστός τε  Φωκέων   τύραννος δύο δακτυλίους φορῶν γεγοητευμένους
[1, 3]   σωτήριος ἐκείνη φωνή· αἱ ἀλώπεκες  φωλεοὺς   ἔχουσιν, δὲ υἱὸς τοῦ
[1, 21]   ἀπεριλήπτους δὲ οὔσας τὰς βαρβάρων  φωνὰς   μηδὲ διαλέκτους, ἀλλὰ γλώσσας λέγεσθαι.
[1, 1]   δὴ} παραθετέον δόξας τε καὶ  φωνὰς   τὰς ἐμβοώσας παρ´ ἕκαστα αὐτοῖς
[1, 9]    φωνὰς   τάς τε ὁμωνύμως ἐκφερομένας κατὰ
[1, 6]   ὄντα, βλάπτει δὲ τὸν ῥηϊδίως  φωνέοντα   πᾶν ἔπος καὶ ἐν παντὶ
[1, 3]   που αἰνίσσεται σωτήριος ἐκείνη  φωνή·   αἱ ἀλώπεκες φωλεοὺς ἔχουσιν,
[1, 1]   λαλεῖται, μᾶλλον δὲ οὐκ ἐν  φωνῇ,   ἀλλ´ ἐν τῷ νοεῖσθαι. δέδωκεν
[1, 21]   δαιμόνιον σημεῖον, τοῦτο δέ ἐστι  φωνή,   ὅταν γένηται, ἐπίσχει τοῦτο
[1, 7]   ἔχοιεν. διὰ τοῦτο γὰρ Ἑλλήνων  φωνῇ   ἡρμηνεύθησαν αἱ γραφαί, ὡς μὴ
[1, 4]   τε αἴσθησιν ἐπικαλέσῃ μεγάλῃ τῇ  φωνῇ   καὶ ζητήσῃς αὐτὴν ὥσπερ ἀργορίου
[1, 21]   ἄνθρωποι δυνατωτέρας εἶναι τὰς βαρβάρῳ  φωνῇ   λεγομένας. καὶ Πλάτων δὲ ἐν
[1, 20]   καὶ ἀκοὴ καὶ  φωνὴ   πρὸς ἀλήθειαν, νοῦς δὲ
[1, 1]   μόνῃ μιᾷ χρώμενα τῇ ἐγγράφῳ  φωνῇ   πρὸς τὸν ἐπανερόμενον οὐδὲν πλέον
[1, 1]   τῇ γραφῇ, δὲ τῇ  φωνῇ,   πῶς οὐκ ἄμφω ἀποδεκτέοι, ἐνεργὸν
[1, 16]   ὠφέληνται. Εἰ δέ τις τὴν  φωνὴν   διαβάλλει τὴν βάρβαρον, ἐμοὶ δέ»
[1, 21]   οἳ τὴν αὑτῶν οὐ φθέγγονται  φωνὴν   οὐδὲ διάλεκτον, ἀλλὰ τὴν τῶν
[1, 16]   μὴ εἰδῶ τὴν δύναμιν τῆς  φωνῆς,   ἔσομαι τῷ λαλοῦντι βάρβαρος καὶ
[1, 21]   ἑβδομήκοντα λέγουσιν εἶναι, ἐπακούσαντες τῆς  φωνῆς   Μωυσέως λεγούσης· ἦσαν δὲ πᾶσαι
[1, 4]   ἁφῆς δὲ πλαστικός. καὶ  φωνῆς   ᾠδικός, ὀσφρήσεως μυρεψικός,
[1, 16]   λαλοῦντες. τοσαῦτα, εἰ τύχοι, γένη  φωνῶν   εἰσιν ἐν κόσμῳ, καὶ οὐδὲν
[1, 1]   ψυχῆς ὄμμα» πρὸς τὸ οἰκεῖον  φῶς,   βαδιζέτω ἐπὶ τὴν ἀλήθειαν τὴν
[1, 17]   ὑπὸ Προμηθέως, πῦρ ὀλίγον εἰς  φῶς   ἐπιτήδειον χρησίμως ζωπυρούμενον, ἴχνος τι
[1, 24]   θεοῦ καὶ τὸ ἄτρεπτον αὐτοῦ  φῶς   καὶ ἀσχημάτιστον. πρὶν γοῦν ἀκριβωθῆναι
[1, 19]   τοῦ ἐπιστρέψαι ἀπὸ σκότους εἰς  φῶς   καὶ τῆς ἐξουσίας τοῦ σατανᾶ
[1, 29]   κατὰ τὴν γραφήν, νόμος δὲ  φῶς   ὁδοῦ· ὁδοὺς γὰρ βιότητος ἐλέγχει
[1, 27]   τε σεαυτὸν ὁδηγὸν εἶναι τυφλῶν,  φῶς   τῶν ἐν σκότει, παιδευτὴν ἀφρόνων,
[1, 24]   ἐξέλιπεν, ἔνθα νῦν τῆς  Φωσφόρου   βωμός ἐστι, πιστὰ τοίνυν τὰ
[1, 5]   δὲ ὁδοὶ τῶν δικαίων ὁμοίως  φωτὶ   λάμπουσιν. εἶεν δ´ ἂν καὶ
[1, 17]   θερμαίνειν καὶ τοῦ φωτὸς τὸ  φωτίζειν)   ἀλλὰ κἀκεῖνο μάλιστα τὸ διὰ
[1, 13]   φωτὸς δ´, οἶμαι, ἀνατολῇ πάντα  φωτίζεται.   ξύμπαντες οὖν Ἕλληνές τε καὶ
[1, 24]   τὸ διὰ βάτου σύμβολόν ἐστι  φωτὸς   ἁγίου τοῦ διαβαίνοντος ἐκ γῆς
[1, 13]   ὡς πᾶσαν αὐχεῖ τὴν ἀλήθειαν·  φωτὸς   δ´, οἶμαι, ἀνατολῇ πάντα φωτίζεται.
[1, 1]   τῶν θείων μυστηρίων καὶ τοῦ  φωτὸς   ἐκείνου τοῦ ἁγίου τοῖς χωρεῖν
[1, 12]   γὰρ τοὺς περὶ τοῦ ἀληθινοῦ  φωτὸς   καθαροὺς ὄντως καὶ διαυγεῖς ἐπιδεῖξαι
[1, 17]   πυρὸς τὸ θερμαίνειν καὶ τοῦ  φωτὸς   τὸ φωτίζειν) ἀλλὰ κἀκεῖνο μάλιστα




Recherches | Texte | Lecture | Liste du vocabulaire | Index inverse | Menu | Site de Philippe Remacle

 
UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher

Dernière mise à jour : 7/01/2010