Livre, Chap.
[1, 16]	μέταλλα χρυσοῦ τὰ περὶ τὸ	Πάγγαιον	ἐπενόησεν ὄρος. ἤδη δὲ καὶ
[1, 3]	μεμελετήκασι λόγους ἡ θεία γραφὴ	παγκάλως	λέγει· ἀπολῶ τὴν σοφίαν τῶν
[1, 3]	μόνη δὲ ἡ γλῶσσα ὑπολείπεται.	παγκάλως	ὁ Ἀθηναῖος ἀποτείνεται καὶ γράφει
[1, 29]	τῆς θείας διδασκαλίας θηρωμένοις. ~(Ὅθεν	παγκάλως	ὁ παρὰ τῷ Πλάτωνι Αἰγύπτιος
[1, 8]	εἶεν εἴτε καὶ βάρβαροι σοφισταί.	παγκάλως	οὖν ὁ τραγικὸς Εὐριπίδης ἐν
[1, 24]	ἐν δὲ τοῖς τῆς ψυχῆς	πάθεσιν,	ὧν ἐπικρατοῦμεν τῇ ἀρετῇ, λογισμός
[1, 21]	τοῦ αὐτοῦ μηνός. τό τε	πάθος	αὐτοῦ ἀκριβολογούμενοι φέρουσιν οἳ μέν
[1, 8]	θείου διάκρισις ἀθεότης τε καὶ	πάθος	θανατηφόρον. λύκοι οὗτοι ἅρπαγες προβάτων
[1, 28]	γνωστική, τὸ τέλειον ἔχουσα, παντὸς	πάθους	ἀπηλλαγμένη, οὐκ ἄνευ τοῦ σωτῆρος
[1, 8]	ἀποδέχομαι τὴν τραγῳδίαν λέγουσαν· ὦ	παῖ,	γένοιντ´ ἂν εὖ λελεγμένοι λόγοι
[1, 23]	ἐπιχωρίου σκεῦός τι ποιησάμενοι τὸν	παῖδα	ἐνθέμενοι ἐκτιθέασι παρὰ τὰς ὄχθας
[1, 23]	νεότητα ὑφορώμενος. εὐπατρίδην δὲ τὸν	παῖδα	ὄντα τρεῖς ἐφεξῆς κρύπτοντες ἔτρεφον
[1, 26]	πίστιν ἀποκαλυφθήσεσθαι. ὥστε ὁ νόμος	παιδαγωγὸς	ἡμῶν ἐγένετο εἰς Χριστόν, ἵνα
[1, 1]	ἀπολιπεῖν; καλὸν δ´ οἶμαι καὶ	παῖδας	ἀγαθοὺς τοῖς ἔπειτα καταλείπειν. οἱ
[1, 29]	τῶν τοῖς παισὶ γενομένων μύθων·	παῖδας	δὲ εἴρηκεν αὐτούς γε τοὺς
[1, 15]	ἤδη γέγονε διὰ τοὺς τοιούτους	παῖδας.	δῆλοι δέ εἰσιν οἱ βάρβαροι
[1, 5]	καιρὸν ἔχοντα προκοπῆς τῇ κοσμικῇ	παιδείᾳ	(Αἴγυπτος δὲ ὁ κόσμος ἀλληγορεῖται)
[1, 11]	ἢ ὄντως ἔχεται τῆς ἀληθείας.	παιδεία	δὲ ἀνεξέλεγκτος πλανᾶται, καὶ αἱ
[1, 6]	βλάβῃ τῶν ἀκροωμένων κακοτεχνίαν ἠσκηκότων.	παιδεία	δὲ ἀνεξέλεγκτος πλανᾶται, φησίν, καὶ
[1, 29]	ὁδοῦ· ὁδοὺς γὰρ βιότητος ἐλέγχει	παιδεία.	νόμος ὁ πάντων βασιλεὺς θνατῶν
[1, 5]	δὲ καὶ ἐναπομένειν τῇ κοσμικῇ	παιδείᾳ	παραινεῖ· προπαιδεύει γὰρ τῷ κυριακῷ
[1, 6]	νεῖκος, ὁδοὺς δὲ ζωῆς φυλάσσει	παιδεία,	ὡς μὴ ἀπατηθῆναι, ὡς μὴ
[1, 23]	τὴν συγγενικὴν καὶ προγονικὴν ζηλώσας	παιδείαν,	ἄχρι καὶ τὸν Αἰγύπτιον τὸν
[1, 4]	τορευτικός. οἱ δὲ ἀμφὶ τὴν	παιδείαν	διατρίβοντες τὴν συναίσθησιν χορηγοῦνται, καθ´
[1, 23]	ἐπιδείκνυνται. τὴν δὲ ἄλλην ἐγκύκλιον	παιδείαν	Ἕλληνες ἐδίδασκον ἐν Αἰγύπτῳ, ὡς
[1, 5]	γυναικὸς πόρνης, τὴν Ἑλληνικὴν εἶναι	παιδείαν,	ἐπακουσάτω τῶν ἑξῆς· ἣ πρὸς
[1, 13]	τοῖς βουλομένοις ἀπενέγκασθαι αἴσθησιν. ἀνθαιρεῖσθε	παιδείαν	καὶ μὴ ἀργύριον, καὶ γνῶσιν
[1, 5]	ὅτι ἀσπάζομαι μὲν τὴν κοσμικὴν	παιδείαν	καὶ ὡς νεωτέραν καὶ ὡς
[1, 11]	πληγαὶ καὶ οἱ ἔλεγχοι διδόασι	παιδείαν	σοφίας, οἱ μετ´ ἀγάπης δηλονότι
[1, 19]	ὥστ´ οὐδ´ αὐτὸς τὴν ἐγκύκλιον	παιδείαν	συντελεῖν πρὸς τἀγαθὸν δίδωσι, συνεργεῖν
[1, 6]	αἱ φύσεις αἱ χρησταὶ τοιαύτης	παιδείας	ἀντιλαμβανόμεναι ἔτι βελτίους τῶν πρότερον
[1, 5]	καὶ ἐνουθέτησεν. εὖ γοῦν εἴρηται	παιδείας	θεοῦ, υἱέ, μὴ ὀλιγώρει, μηδὲ
[1, 20]	οἱ πάντες ἄνευ τῆς ἐγκυκλίου	παιδείας	καὶ φιλοσοφίας τῆς Ἑλληνικῆς, οἳ
[1, 11]	ὡς ἡγεμονικὸν τῆς ἁπάσης προσίεσθαι	παιδείας.	στοιχεῖα δὲ σέβουσι Διογένης μὲν
[1, 6]	πεφυκότες πρὸς ἀρετὴν τῆς προσηκούσης	παιδείας	τυχόντες ὡς ἐπίπαν καλοκἀγαθίας ἤνυσαν,
[1, 15]	Σόλων, Σόλων, Ἕλληνες ὑμεῖς αἰεὶ	παῖδές	ἐστε, γέρων δὲ Ἕλλην οὐδείς·
[1, 29]	Σόλων, εἶπεν, Ἕλληνες ὑμεῖς αἰεὶ	παῖδές	ἐστε, οὐδ´ ἡντινοῦν ἐν ταῖς
[1, 16]	ὁ Ἰκαριεύς. τοὺς χρόνους τούτων	παῖδες	παραδιδόασι γραμματικῶν, μακρὸν δ´ ἂν
[1, 1]	ἔπειτα καταλείπειν. οἱ μέν γε	παῖδες	σωμάτων, ψυχῆς δὲ ἔγγονοι οἱ
[1, 27]	ὑπηκόων πρὸς μὲν τὴν θεοσέβειαν	παιδεύει	καὶ ὑπαγορεύει τὰ ποιητέα εἴργει
[1, 5]	ἐλεγχόμενος· ὃν γὰρ ἀγαπᾷ κύριος	παιδεύει,	μαστιγοῖ δὲ πάντα υἱὸν ὃν
[1, 26]	πρὸς τὸν Ἀπόλλωνα συνεχὲς ἀπιόντα	παιδεύεσθαι	γράφουσι Πλάτων τε καὶ Ἀριστοτέλης
[1, 27]	ἰδὼν τιμωρούμενον πονηρὸν κραταιῶς αὐτὸς	παιδεύεται,	ἐπεὶ γενεὰ σοφίας φόβος κυρίου.
[1, 15]	σχήματα Ὀλύμπου. παρὰ τούτῳ Ἀχιλλεὺς	παιδεύεται	ὁ ἐπ´ Ἴλιον στρατεύσας, Ἱππὼ
[1, 6]	τῆς δημιουργίας ἀγαθὸν νοητέον, μαθήσει	παιδευθείσης	τῆς ψυχῆς ἐθέλειν αἱρεῖσθαι τὸ
[1, 15]	τὸ γένος καὶ παρὰ βαρβάροις	παιδευθέντες,	τί δεῖ καὶ λέγειν, εἴ
[1, 23]	εἴχομεν χρόνον, τροφαῖσι βασιλικαῖσι καὶ	παιδεύμασιν	ἅπανθ´ ὑπισχνεῖτο, ὡς ἀπὸ σπλάγχνων
[1, 27]	τοῦ κυρίου« φησὶν ὁ ἀπόστολος,	παιδευόμεθα,	ἵνα μὴ σὺν τῷ κόσμῳ
[1, 20]	παρὰ τῷ υἱῷ τοῦ θεοῦ	παιδευόμεθα.	τοῦτόν φαμεν τὸν τρόπον μιᾶς
[1, 20]	παρὰ τῷ υἱῷ τοῦ θεοῦ	παιδευόμενοι·	ἔνθεν οὐδ´ ὡσαύτως κινοῦσι τὰς
[1, 1]	ζωογονεῖ· υἱὸς δὲ πᾶς ὁ	παιδευόμενος	καθ´ ὑπακοὴν τοῦ παιδεύοντος. υἱέ,
[1, 1]	ὁ παιδευόμενος καθ´ ὑπακοὴν τοῦ	παιδεύοντος.	υἱέ, φησίν, ἐμῶν θεσμῶν μὴ
[1, 27]	σου ὅτι ὡς εἴ τις	παιδεύσει	ἄνθρωπος τὸν υἱὸν αὐτοῦ, οὕτω
[1, 27]	ἄνθρωπος τὸν υἱὸν αὐτοῦ, οὕτω	παιδεύσει	σε κύριος ὁ θεὸς ἡμῶν.
[1, 6]	δυνηθῇ. τροφὴ γὰρ καὶ ἡ	παίδευσις	ἡ χρηστὴ σῳζομένη φύσεις ἀγαθὰς
[1, 27]	τυφλῶν, φῶς τῶν ἐν σκότει,	παιδευτὴν	ἀφρόνων, διδάσκαλον νηπίων, ἔχοντα τὴν
[1, 26]	τῷ Μωυσεῖ ἡ πᾶσα ἀγωγὴ	παιδευτικὴ	μὲν τῶν οἵων τε γενέσθαι
[1, 27]	κατακριθῶμεν. προεῖπεν γὰρ ὁ προφήτης·	παιδεύων	ἐπαίδευσέν με ὁ κύριος, τῷ
[1, 23]	δὲ ὕστερον μὴ συναπόλωνται τῷ	παιδί,	ἐκ βίβλου τῆς ἐπιχωρίου σκεῦός
[1, 1]	μή πῃ ἑτέρως σφαλεῖεν καὶ	παιδὶ	μάχαιραν, ᾗ φασιν οἱ παροιμιαζόμενοι,
[1, 23]	προσδραμοῦσα βασιλίδι· θέλεις τροφόν σοι	παιδὶ	τῷδ´ εὕρω ταχὺ ἐκ τῶν
[1, 3]	ἀξίαν ἀλήθειαν, τὸ βάρβαρον ἐν	παιδιᾷ	τιθέμενοι, οἳ δέ τινες σφᾶς
[1, 29]	μύθους αὐτῶν καὶ τοὺς λόγους	παιδικοὺς	εἶναι παριστάς. θείως τοίνυν ἡ
[1, 29]	διαφέρειν μύθων· οὐ γὰρ μύθων	παιδικῶν	ἐξακουστέον οὐδὲ μὴν τῶν τοῖς
[1, 23]	ἐν Αἰγύπτῳ, ὡς ἂν βασιλικὸν	παιδίον,	ᾗ φησι Φίλων ἐν τῷ
[1, 5]	τῆς κοσμικῆς φιλοσοφίας, ἰδοὺ ἡ	παιδίσκη	ἐν ταῖς χερσί σου, χρῶ
[1, 5]	τίκτουσα ἡ Σάρρα τὴν ἑαυτῆς	παιδίσκην	ὀνόματι Ἄγαρ τὴν Αἰγυπτίαν εἰς
[1, 11]	οὐ κληρονομήσει ὁ υἱὸς τῆς	παιδίσκης	μετὰ τοῦ υἱοῦ τῆς ἐλευθέρας,
[1, 23]	τῷ ἔμπροσθεν χρόνῳ περιτμηθέντι τῷ	παιδίῳ	οἱ γονεῖς ἔθεντο ὄνομά τι,
[1, 23]	ῥητῷ μισθῷ. εἶτα τίθεται τῷ	παιδίῳ	ὄνομα ἡ βασιλὶς Μωυσῆν ἐτύμως
[1, 5]	ὀνόματι Ἄγαρ τὴν Αἰγυπτίαν εἰς	παιδοποιίαν	ἐπιτρέπει τῷ Ἀβραάμ. ἡ σοφία
[1, 15]	χερσὶ πίνουσιν, οὐ γάμον, οὐ	παιδοποιίαν	ἴσασιν, ὥσπερ οἱ νῦν Ἐγκρατηταὶ
[1, 21]	φησὶν ἐν τῷ Θεάγει, ἐκ	παιδὸς	ἀρξάμενον θείᾳ μοίρᾳ παραγινόμενον δαιμόνιον
[1, 23]	δωρήματα. ἕως μὲν οὖν τὸν	παιδὸς	εἴχομεν χρόνον, τροφαῖσι βασιλικαῖσι καὶ
[1, 23]	ἐνταῦθα προσδραμοῦσα ἡ ἀδελφὴ τοῦ	παιδὸς	ἔχειν ἔφασκεν Ἑβραίαν γυναῖκα μὴ
[1, 23]	τὸ ἀποβησόμενον ἄπωθεν ἑστῶσα τοῦ	παιδὸς	ἡ ἀδελφή. ἐνταῦθα ἡ θυγάτηρ
[1, 23]	χρησομένη, ἐπακούσασα δὲ κλαυθμυριζομένου τοῦ	παιδὸς	κελεύει προσενεχθῆναι αὐτῇ καὶ κατοικτείρασα
[1, 21]	Ἰωάννου πατὴρ καὶ πρὸ τοῦ	παιδὸς	προφητεύειν ἐν τοῖς εὐαγγελίοις λέγεται.
[1, 23]	παρήνεγκε τὴν μητέρα τὴν τοῦ	παιδὸς	τροφὸν ἐσομένην ὥς τινα ἄλλην
[1, 21]	μεθ´ ἣν ἡ τῶν Κλεοπάτρας	παίδων	βασιλεία ἡμερῶν ὀκτωκαίδεκα. γίνονται τοίνυν
[1, 29]	Ἑλλήνων φησὶ τὴν οἴησιν αὐτῶν	παίδων	βραχύ τι διαφέρειν μύθων· οὐ
[1, 29]	νεωτέρων ἐπιβολῆς διελέγχων ὡς δίκην	παίδων	μηδὲν πρεσβύτερον ἐχούσης, ἄμφω κοινῶς
[1, 21]	Λιβύῃ σκορπίον, ἐὰν μὴ ἐφικνῆται	παίειν	τὸν ἄνθρωπον, ἀπιόντα μετὰ πλειόνων
[1, 16]	ἀλλὰ καὶ Νώροπες (ἔθνος ἐστὶ	Παιονικόν,	νῦν δὲ Νωρικὸν καλοῦνται) κατειργάσαντο
[1, 29]	ἀλήθειαν, ᾧ ῥήματι ἀντέθηκε τὸ	παῖς	μῦθος, τὸ μυθικὸν τῆς τῶν
[1, 1]	καὶ Παύλου τῶν ἁγίων ἀποστόλων,	παῖς	παρὰ πατρὸς ἐκδεχόμενος (ὀλίγοι δὲ
[1, 29]	ἐξακουστέον οὐδὲ μὴν τῶν τοῖς	παισὶ	γενομένων μύθων· παῖδας δὲ εἴρηκεν
[1, 5]	διὰ τῶνδε· Σάρρα στεῖρα ἦν	πάλαι,	Ἀβραὰμ δὲ γυνή. μὴ τίκτουσα
[1, 15]	Φιλοσοφία τοίνυν πολυωφελές τι χρῆμα	πάλαι	μὲν ἤκμασε παρὰ βαρβάροις κατὰ
[1, 14]	παραινετικήν, τὴν ὠφελιμωτάτην. αὐτίκα Πλάτων	πάλαι	{τὸ} διὰ σπουδῆς γεγονέναι τόνδε
[1, 29]	χθὲς καὶ πρῴην γενόμενα, ὡς	παλαιὰ	καὶ ἀρχαῖα ἱστοροῦντας. ἐπήγαγεν οὖν
[1, 29]	ψυχαῖς ἔχοντες δι´ ἀρχαίαν ἀκοὴν	παλαιὰν	δόξαν, γέρων δὲ Ἑλλήνων οὐκ
[1, 22]	ὁ ἱερεὺς γενόμενος πάσας τὰς	παλαιὰς	αὖθις ἀνανεούμενος προεφήτευσε γραφάς. Ἀριστόβουλος
[1, 5]	ὡς τῆς τε διαθήκης τῆς	παλαιᾶς	καὶ τῆς νέας, τῶν δὲ
[1, 24]	ἀγαλμάτων σχέσεις κίονας ἱστάντες οἱ	παλαιοὶ	ἔσεβον τούτους ὡς ἀφιδρύματα τοῦ
[1, 10]	μύρον καὶ τὴν πορφύραν οἱ	παλαιοὶ	Λακεδαιμόνιοι, δολερὰ μὲν τὰ εἵματα,
[1, 21]	ὅτι μάλιστα ἐν τοῖς πάνυ	παλαιοῖς	τοὺς τοῦ Κύκλου ποιητὰς τιθέασιν.
[1, 14]	Ὀρφέα καὶ Λίνον καὶ τοὺς	παλαιοτάτους	παρὰ σφίσι ποιητὰς ἐπὶ σοφίᾳ
[1, 21]	ἀλλὰ καὶ ἡ Σίβυλλα Ὀρφέως	παλαιοτέρα·	λέγονται γὰρ καὶ περὶ τῆς
[1, 1]	τῶν Ἀσσυρίων, ὃ δὲ ἐν	Παλαιστίνῃ	Ἑβραῖος ἀνέκαθεν· ὑστάτῳ δὲ περιτυχὼν
[1, 15]	εὐδαίμονες καὶ ὅσοι γε τὴν	Παλαιστίνην	κατῴκησαν καὶ τοῦ Περσικοῦ γένους
[1, 21]	κατὰ Ἴναχον ἠκμακέναι τὸν Μωσέα.	παλαίτατα	δὲ τῶν Ἑλληνικῶν τὰ Ἀργολικά,
[1, 3]	σταλαγμός. ἀμέλει καὶ καθάπερ τῶν	παλαιῶν	ὑποδημάτων τὰ μὲν ἄλλα αὐτοῖς
[1, 21]	λαοῦ ἔτεσιν ἐφεξῆς νʹ καὶ	πάλιν	ἁμαρτόντες παρεδόθησαν Αἰγλὼμ βασιλεῖ Μωαβιτῶν
[1, 23]	διακρατηθέντα δὲ ὑπὸ τοῦ Μωυσέως	πάλιν	ἀναβιῶναι. Περὶ δὲ τῆς ἀνατροφῆς
[1, 27]	νόμον διανοίας ἐστὶν ἀγαθῆς. καὶ	πάλιν·	ἄνδρες κακοὶ οὐ νοοῦσι νόμον,
[1, 21]	καʹ Ἀντωνῖνος ἔτη κγʹ ὁμοίως	πάλιν	Ἀντωνῖνος καὶ Κόμοδος ἔτη λβʹ
[1, 21]	τὴν Ἀλεξάνδρου μεταλλαγὴν ἔτη δώδεκα.	Πάλιν	ἀπὸ τῆς πρώτης ὀλυμπιάδος ἔνιοί
[1, 21]	Ναοὺμ ὁ προφήτης, ἔπειτα Δανιήλ,	πάλιν	αὖ μετὰ τοῦτον προφητεύουσιν Ἀγγαῖος
[1, 14]	τοῦ ἀνθρώπου φύσιν καταμαθεῖν ἐξέσται.	πάλιν	αὖ Χίλωνι τῷ Λακεδαιμονίῳ ἀναφέρουσι
[1, 11]	μηδὲ ὑπεισέρχηται ὁ συλαγωγῶν» καὶ	πάλιν·	βλέπετε οὖν μή τις ἔσται
[1, 11]	γὰρ ἡ ἀλήθεια δυνατή. καὶ	πάλιν·	εἴ τις δοκεῖ ἐγνωκέναι τι,
[1, 21]	Ἰωάννην τὸν Ζαχαρίου υἱόν. καὶ	πάλιν	ἐν τῷ αὐτῷ· ἦν δὲ
[1, 19]	σπείροντες οἳ πλείονα ποιοῦσιν. καὶ	πάλιν·	ἐπιμελοῦ τῶν ἐν τῷ πεδίῳ
[1, 21]	τοῖς εἴκοσι. μεθ´ ὃν ἐξαμαρτὼν	πάλιν	ὁ λαὸς ἔτεσιν ὀκτωκαίδεκα Ἀμμανίταις
[1, 21]	ἔτη. καὶ μετὰ τοῦτον ἐξαμαρτὼν	πάλιν	ὁ λαὸς ὑπὸ ἀλλοφύλοις γίνεται
[1, 10]	καὶ οὐχ εὑρήσεις. κἂν πύθῃ	πάλιν·	ποίαν ταύτην; στόμα δικαίου» φήσει
[1, 15]	δὲ τῷ περὶ ψυχῆς Πλάτων	πάλιν	προφητείαν γνωρίζων φαίνεται, προφήτην εἰσάγων
[1, 21]	ὀγδοήκοντα τῆς Ἰλίου ἁλώσεως, εὑρεθήσεται	πάλιν	Σολομῶνος μεταγενέστερος, ἐφ´ οὗ ἡ
[1, 1]	ἔσονται καὶ ἑτέρους διδάξαι. καὶ	πάλιν·	σπούδασον σεαυτὸν δόκιμον παραστῆσαι τῷ
[1, 21]	τελευτῆς ἔτη διακόσια εἴκοσι δύο.	πάλιν	τε αὖ ἀπὸ τῆς ἑβδομηκονταετοῦς
[1, 13]	σοφίας ζωοποιήσει τὸν παρ´ αὐτῆς.	πάλιν	τε αὖ βεβαιοῖ σαφέστερον τὰ
[1, 4]	τε ἐπιδέξασθαι πόνῳ καὶ συνασκήσει.	πάλιν	τε αὖ διαρρήδην ἐξ ὀνόματος
[1, 24]	τὸ στρατηγικὸν δὲ τοῦ βασιλικοῦ·	πάλιν	τε αὖ τὸ νομοθετικὸν μέρος
[1, 10]	γε τῷ Θεαιτήτῳ εὕροις ἂν	πάλιν·	τὸ δὲ εὐχερὲς τῶν ὀνομάτων
[1, 21]	Σαμαρείᾳ εἰς Μήδους καὶ Βαβυλῶνα.	πάλιν	τὸν Ἄχαζ διαδέχεται Ὠσηὲ ἐπὶ
[1, 15]	δ´ ὅς, ἐν ᾗ εἰσι	πάμπαν	ἀγαθοὶ ἄνδρες. πολλὰ δὲ καὶ
[1, 13]	εἰς τὴν ἀλλοδαπὴν ἐκπέσῃ γῆν.	πάμπολλα	γὰρ τῶν παρὰ ταῖς αἱρέσεσι
[1, 21]	ὁ Ἀπόλλωνος καὶ Μαντοῦς ἐν	Παμφυλίᾳ	καὶ Κιλικίᾳ, Ἀμφίλοχος Ἀμφιαράου ἐν
[1, 19]	πάντα· ἐποίησέ τε ἐξ ἑνὸς	πᾶν	γένος ἀνθρώπων κατοικεῖν ἐπὶ παντὸς
[1, 24]	ἵνα ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ	πᾶν	γόνυ κάμψῃ ἐπουρανίων καὶ ἐπιγείων
[1, 13]	κρείσσων γὰρ σοφία λίθων πολυτελῶν,	πᾶν	δὲ τίμιον οὐκ ἄξιον αὐτῆς.
[1, 1]	καὶ τῶν καρύων οὐ τὸ	πᾶν	ἐδώδιμον. ὁ φυτεύων δὲ καὶ
[1, 28]	δύνασθαι, κεχαρισμένα δὲ πράττειν, τὸ	πᾶν	εἰς δύναμιν. μικτὴ δὲ φιλοσοφίᾳ
[1, 6]	βλάπτει δὲ τὸν ῥηϊδίως φωνέοντα	πᾶν	ἔπος καὶ ἐν παντὶ δήμῳ.
[1, 21]	Δωρόθεός τε ἐν τῷ πρώτῳ	πανδέκτῃ	ἀλκυόνος καὶ κορώνης ἐπακοῦσαι τὸν
[1, 12]	μὴ κοινὴ ἡ παράδοσις καὶ	πάνδημος	τῷ γε αἰσθομένῳ τῆς μεγαλειότητος
[1, 21]	Δερκύλος ἐν τῇ τρίτῃ μηνὸς	πανήμου	ὀγδόῃ φθίνοντος, Ἑλλάνικος γὰρ δωδεκάτῃ
[1, 1]	αἱρέσεων παραθήσεται, καὶ τούτοις ἀντερεῖ	πάνθ´	ὅσα προοικονομηθῆναι καθήκει τῆς κατὰ
[1, 21]	ὁ τὸ ἐν Ῥώμῃ τοῦ	Πανὸς	ἱερὸν τὸ Λουπέρκιον καλούμενον κτίσας.
[1, 3]	δρασσόμενος τοὺς σοφοὺς ἐν τῇ	πανουργίᾳ	αὐτῶν· κύριος γὰρ μόνος γινώσκει
[1, 8]	ἀνθρώπων ὁ ἀπόστολος ἐκάλεσεν καὶ	πανουργίαν,	πρὸς τὴν μεθοδείαν τῆς πλάνης»
[1, 27]	τὸ ὑπόδειγμα σωφρονίζει, αὐτίκα φησί·	πανοῦργος	ἰδὼν τιμωρούμενον πονηρὸν κραταιῶς αὐτὸς
[1, 20]	ἄντικρυς δὲ ἐξεῖπεν ἡ γραφή·	πανουργότερος	ἔσται ἄκακος συνίων, ὁ δὲ
[1, 1]	πρὸς Κολασσαεῖς ἐπιστολῇ νουθετοῦντες» γράφει	πάντα	ἄνθρωπον καὶ διδάσκοντες ἐν πάσῃ
[1, 1]	ἐν πάσῃ σοφίᾳ, ἵνα παραστήσωμεν	πάντα	ἄνθρωπον τέλειον ἐν Χριστῷ. ἁρμόζει
[1, 21]	Κόμοδος ἔτη λβʹ γίνεται τὰ	πάντα	ἀπὸ Αὐγούστου ἕως Κομόδου τελευτῆς
[1, 11]	θεοῦ. ὁ γὰρ πνευματικὸς ἀνακρίνει	πάντα,	αὐτὸς δὲ ὑπ´ οὐδενὸς ἀνακρίνεται.
[1, 17]	ἀνωφελῆ μένειν μηδὲ μὴν κατὰ	πάντα	βλαβερὰν αὐτὴν γενέσθαι· τῆς γὰρ
[1, 24]	καὶ δι´ αὐτοῦ πιστεύοντας προσιέμενος.	πάντα	γὰρ παρέδωκεν ὁ θεὸς καὶ
[1, 21]	τοῦ ἀρχιερέως γυναικός, καὶ τὰ	πάντα	γίνεται ἔτη τεσσαράκοντα. συνάγεται οὖν
[1, 11]	δυνάμενος τὴν αἰτίαν ἐν αὑτῷ.	πάντα	δὲ δοκιμάζετε, ὁ ἀπόστολός φησι,
[1, 2]	ἀντιλέγειν ἐθέλουσιν οὐκ ἐν δίκῃ,	πάντα	δὲ ὀνόματα καὶ ῥήματα ἀπορρίπτουσιν
[1, 13]	ἐνώπια τοῖς νοοῦσι» (τὰ δὲ	πάντα	Ἑλληνικά ἐστι καὶ βαρβαρικά, θάτερα
[1, 13]	τὰ εἰρημένα ἥδε ἡ ῥῆσις·	πάντα	ἐνώπια τοῖς νοοῦσι» (τὰ δὲ
[1, 21]	τεσσαράκοντα ἔτη, συνάξει ἔτη τὰ	πάντα	ἑξακόσια δέκα. ἀκριβέστερον δὲ ἡ
[1, 9]	οὕτω κἀνταῦθα χρηστομαθῆ φημι τὸν	πάντα	ἐπὶ τὴν ἀλήθειαν ἀναφέροντα, ὥστε
[1, 21]	Σολομῶνος τεσσαράκοντα· συνάξει γὰρ τὰ	πάντα	ἐπὶ τὴν Σολομῶνος τελευτὴν ἔτη
[1, 24]	ἅμα τούτων. ταῦτα δὲ ὑπάρξει	πάντα	ἐπιτελεῖν ἢ πείθοντας ἢ βιαζομένους
[1, 19]	ζωὴν καὶ πνοὴν καὶ τὰ	πάντα·	ἐποίησέ τε ἐξ ἑνὸς πᾶν
[1, 9]	οὐχὶ καὶ ὁ κύριος λόγῳ	πάντα	ἔπρασσεν; ἐργάζεται δὲ καὶ τὰ
[1, 21]	ἐπὶ τὸ δέκατον ἔτος Ἀντωνίνου	πάντα	ἔτη αωλγʹ ἄλλοι δὲ μέχρι
[1, 21]	ἐγεννήθη ἕως Κομόδου τελευτῆς τὰ	πάντα	ἔτη ρϟ δʹ μὴν εἷς
[1, 21]	τῆς σκηνῆς. καὶ γίνεται τὰ	πάντα	ἔτη σὺν τοῖς τῆς αἰχμαλωσίας
[1, 21]	ἐν τῇ ὁμοίᾳ πραγματείᾳ τὰ	πάντα	ἔτη φησὶν ἀπὸ Ἀδὰμ ἄχρι
[1, 14]	λέγουσιν εἶναι καὶ τὸ μελέτη	πάντα	καθαιρεῖ» Περιάνδρου τυγχάνειν βούλονται, ὁμοίως
[1, 11]	τοῖς πνευματικοῖς λέγων τοῖς ἀνακρίνουσι	πάντα,	κατὰ ἀλήθειαν λεγόμενα πότερον δοκεῖ
[1, 1]	πλουτίζοντες, ὡς μηδὲν ἔχοντες καὶ	πάντα	κατέχοντες· τὸ στόμα ἡμῶν ἀνέῳγε
[1, 2]	λόγον ἐξορχήσασθαι τούτοις, οἳ ἀφειδῶς	πάντα	μὲν ἀντιλέγειν ἐθέλουσιν οὐκ ἐν
[1, 17]	τινα δυνήσεται ῥῆξαι τῶν δικαίων.	πάντα	μὲν οὖν οἰκονομεῖται ἄνωθεν εἰς
[1, 21]	Βαβυλῶνα ἀπάγει καὶ τὸν λαὸν	πάντα	μετοικίζει (καὶ γίνεται ἡ αἰχμαλωσία
[1, 13]	καὶ βαρβαρικά, θάτερα δὲ οὐκέτι	πάντα)	ὀρθὰ δὲ τοῖς βουλομένοις ἀπενέγκασθαι
[1, 3]	σύνθεσίν τε καὶ περιπλοκὴν τὸν	πάντα	πονούμενοι βίον τρυγόνων ἀναφαίνονται λαλίστεροι·
[1, 21]	ἔτη σλϛ μῆνες συνάγεται δὲ	πάντα	τὰ ἀπὸ Ῥωμύλου τοῦ κτίσαντος
[1, 25]	φιλοσοφεῖν. ὁ γὰρ νοῦν ἔχων	πάντα	τὰ αὑτοῦ εἰς γνῶσιν συντείνας
[1, 27]	ἐν γῇ ἐρήμῳ, ἵνα γνωσθῇ	πάντα	τὰ δικαιώματα καὶ τὰ κρίματα
[1, 19]	ὁ ποιήσας τὸν κόσμον καὶ	πάντα	τὰ ἐν αὐτῷ, οὗτος οὐρανοῦ
[1, 4]	τῶν ξύλων, ἐργάζεσθαι {ἕως} κατὰ	πάντα	τὰ ἔργα. ἔπειτα ἐπιφέρει καθολικὸν
[1, 6]	ἐργάτις ἐστί· καὶ αὐτὴ γὰρ	πάντα	τὸν λειμῶνα ἐπινεμομένη ἓν κηρίον
[1, 23]	ἀλλὰ πρῶτον μὲν ὧν παρὰ	πάντα	τὸν χρόνον ὑπηρέτησαν τοῖς Αἰγυπτίοις
[1, 16]	ἱσταμένου γενομένην, ἔτη φέρει τὰ	πάντα	τριακόσια δώδεκα. ἔτι φασὶ τὸ
[1, 5]	ἀγαπᾷ κύριος παιδεύει, μαστιγοῖ δὲ	πάντα	υἱὸν ὃν παραδέχεται. κατ´ ἄλλους
[1, 24]	γὰρ παρέδωκεν ὁ θεὸς καὶ	πάντα	ὑπέταξεν Χριστῷ τῷ βασιλεῖ ἡμῶν,
[1, 13]	ἀλήθειαν· φωτὸς δ´, οἶμαι, ἀνατολῇ	πάντα	φωτίζεται. ξύμπαντες οὖν Ἕλληνές τε
[1, 1]	διὰ τοὺς Ἕλληνας Ἕλληνα, ἵνα	πάντας	κερδάνωμεν. κἀν τῇ πρὸς Κολασσαεῖς
[1, 1]	ἔχομεν, ἐργαζώμεθα τὸ ἀγαθὸν πρὸς	πάντας,	μάλιστα δὲ πρὸς τοὺς οἰκείους
[1, 19]	πέμπτῳ τῆς Πολιτείας τούτους οὖν	πάντας»	φησὶ καὶ ἄλλους τοιούτων τινῶν
[1, 15]	γοῦν ἐν τῷ Φαίδωνί φησι	πανταχόθεν	τὸν φιλόσοφον ὠφελεῖσθαι γράφων· πολλὴ
[1, 10]	τε καὶ σοφιστικὴν τέχνην παραιτητέον	παντελῶς,	ἐπεὶ καὶ αἱ λέξεις αὐταὶ
[1, 20]	τὴν φιλοσοφίαν, ἐπεὶ σχεδὸν οἱ	πάντες	ἄνευ τῆς ἐγκυκλίου παιδείας καὶ
[1, 14]	τὴν παραίνεσιν. ἔπειτα ἑξῆς τὸ	πάντες	ἄνθρωποι κακοὶ» ἢ οἱ πλεῖστοι
[1, 17]	κλέπται καὶ λῃσταί, οὐχ ἁπλῶς	πάντες	ἄνθρωποι, πάντες δὲ οἱ ψευδοπροφῆται
[1, 17]	λῃσταί, οὐχ ἁπλῶς πάντες ἄνθρωποι,	πάντες	δὲ οἱ ψευδοπροφῆται καὶ πάντες
[1, 16]	ἐμοὶ δέ» φησὶν ὁ Ἀνάχαρσις,	πάντες	Ἕλληνες σκυθίζουσιν» οὗτος ἦν ὁ
[1, 1]	γενήσεται· ἐπεὶ διὰ τί μὴ	πάντες	ἴσασι τὴν ἀλήθειαν; διὰ τί
[1, 21]	Νέπωτα. ἀλλ´ οἳ μὲν κλέπται	πάντες	καὶ λῃσταί, ὥς φησιν ἡ
[1, 17]	κυρίου κλέπται εἰσὶ καὶ λῃσταί.	πάντες	μὲν οὖν οἱ ἐν λόγῳ,
[1, 1]	θεόθεν αἱ πλεῖσται εὐεργεσίαι χορηγοῦνται.	πάντες	μὲν οὖν ὅσοι ταῖς ὄψεσι
[1, 7]	ἐν Χριστῷ, ἐν ᾗ μακάριοι	πάντες	οἱ εἰσελθόντες καὶ κατευθύνοντες τὴν
[1, 17]	πάντες δὲ οἱ ψευδοπροφῆται καὶ	πάντες	οἱ μὴ κυρίως ὑπ´ αὐτοῦ
[1, 17]	πρόνοιαν δοξάζοντα. ~(Ναί φασι γεγράφθαι·	πάντες	οἱ πρὸ τῆς παρουσίας τοῦ
[1, 17]	καθάπερ τῷ πυρῷ τὰ ζιζάνια.	πάντες»	οὖν οἱ πρὸ κυρίου κλέπται
[1, 21]	δώδεκα Ἄγγελος. γίνονται δὲ οἱ	πάντες	προφῆται πέντε καὶ τριάκοντα. γυναικῶν
[1, 6]	κυβερνῆται. ὁρῶμεν γοῦν κοινῶς οἱ	πάντες	τὴν ἄμπελον καὶ τὸν ἵππον,
[1, 17]	ἐπὶ μὲν γὰρ τῶν προφητῶν	πάντες»	φησὶν ἐκ τοῦ πληρώματος αὐτοῦ
[1, 27]	ζητοῦντες τὸν κύριον συνήσουσιν ἐν	παντὶ	ἀγαθῷ. δεῖ δὴ τὴν διοικοῦσαν
[1, 6]	φωνέοντα πᾶν ἔπος καὶ ἐν	παντὶ	δήμῳ. χρὴ δὲ καιροῦ μέτρα
[1, 4]	καὶ συνέσεως καὶ ἐπιστήμης ἐν	παντὶ	ἔργῳ, διανοεῖσθαι καὶ ἀρχιτεκτονῆσαι. ἐργάζεσθαι
[1, 8]	μὴ μετὰ φιλοσοφίας γένωνται, βλαβερώτεραι	παντί	που εἶεν ἄν. ἄντικρυς γοῦν
[1, 13]	ἀτὰρ καὶ ἐν τῷ κόσμῳ	παντὶ	τὰ μέρη σύμπαντα, κἂν διαφέρηται
[1, 19]	ἀπέλιπον ἐν τῷ βίῳ, ἀλλὰ	παντὶ	τρόπῳ προὐθυμήθην γενέσθαι. εἰ δὲ
[1, 4]	ἐπιφέρει καθολικὸν δὴ λόγον· καὶ	παντὶ	τῷ συνετῷ καρδίᾳ δέδωκα σύνεσιν,
[1, 1]	θαυμασιώτατα τοίνυν ὁ ἀπόστολος ἐν	παντὶ»	φησὶ συνιστάντες ἑαυτοὺς ὡς θεοῦ
[1, 6]	ἐκείνου σοφώτερος» ὃς πολλὴν καὶ	παντοδαπὴν	ἐν τῷ ἀμήτῳ παρατίθεται πρὸς
[1, 13]	πλῆθος γνώσεως. ὁ δὲ τῆς	παντοδαπῆς	σοφίας ἔμπειρος, οὗτος κυρίως ἂν
[1, 1]	τὸν λόγον τοῖς ἐντεθραμμένοις λόγων	παντοδαπῶν	τέχναις καὶ δυνάμεσιν ἐπιχειρημάτων ὠγκωμένων,
[1, 4]	Ἡσίοδος γὰρ τὸν κιθαριστὴν Λίνον	παντοίας	σοφίας δεδαηκότα» εἰπὼν καὶ ναύτην
[1, 7]	καὶ τὰ ὡραῖα καὶ ὅλως	παντοίων	δένδρων φύσιν καὶ τροφήν. ὡσαύτως
[1, 3]	βροτῶν· πολέες δ´ ἔνι μῦθοι·	παντοίων	ἐπέων δὲ πολὺς νομὸς ἔνθα
[1, 24]	Ἕλλησιν, ὅτι ἄρα δυνατὸν τῷ	παντοκράτορι	θεῷ προηγεῖσθαι ποιῆσαι τοῖς Ἑβραίοις
[1, 17]	ἐναντιοῦταί τι αὐτῷ, κυρίῳ καὶ	παντοκράτορι	ὄντι. ἀλλὰ καὶ αἱ τῶν
[1, 10]	ἔσθ´ ὅτε Καδμείαν νίκην ἀπηνέγκαντο.	παντὸς	γὰρ μᾶλλον ἀληθὴς ὁ ψαλμὸς
[1, 29]	διαθήκη ἣν ὁ αἴτιος τοῦ	παντὸς	θεὸς τίθεται (θεὸς δὲ παρὰ
[1, 28]	ὄντων γνωστική, τὸ τέλειον ἔχουσα,	παντὸς	πάθους ἀπηλλαγμένη, οὐκ ἄνευ τοῦ
[1, 19]	πᾶν γένος ἀνθρώπων κατοικεῖν ἐπὶ	παντὸς	προσώπου τῆς γῆς, ὁρίσας προστεταγμένους
[1, 27]	αὐτοῦ, ὥσπερ μέρος τι τοῦ	παντὸς	σώματος ἀποτεμὼν οὕτω που τὸν
[1, 29]	βιότητος ἐλέγχει παιδεία. νόμος ὁ	πάντων	βασιλεὺς θνατῶν τε καὶ ἀθανάτων,
[1, 9]	ἐπικεκρυμμένως λαλούμενος διὰ τὸ μὴ	πάντων	εἶναι τὴν συνιεῖσαν ἀκοήν, τὰς
[1, 1]	μὴ ἐπιλανθάνου. εἰ δὲ μὴ	πάντων	ἡ γνῶσις, ὄνος λύρας, ᾗ
[1, 1]	μὴ ἠγαπήθη ἡ δικαιοσύνη, εἰ	πάντων	ἡ δικαιοσύνη; ἀλλὰ γὰρ τὰ
[1, 28]	ἐξουσίας δοκιμάζουσα ὑπεξαναβαίνει ἐπὶ τὴν	πάντων	κρατίστην οὐσίαν τολμᾷ τε ἐπέκεινα
[1, 29]	τό γε Ἡσιόδειον ἐπὶ τοῦ	πάντων	λελέχθαι θεοῦ λαμβάνω, εἰ καὶ
[1, 5]	Ἑλληνικὰ ᾖ ἐάν τε ἡμέτερα.	πάντων	μὲν γὰρ αἴτιος τῶν καλῶν
[1, 18]	μὴ τὴν ἴσην ἐκτελεῖν ἐνέργειαν.	πάντων	τοίνυν ἀνθρώπων κεκλημένων οἱ ὑπακοῦσαι
[1, 1]	ἀλλὰ ἐλπίδι ἀπεκδεχόμενος τὴν ἀποδοθησομένην	πάντως	ἀμοιβὴν παρὰ τοῦ τὸν μισθὸν
[1, 5]	τρόπον ποιότητός τε καὶ ποσότητος	πάντως	σῴζει τινὰς ἔν τε τῷ
[1, 8]	σκευασίαν δέονται. ἐγὼ γοῦν καὶ	πάνυ	ἀποδέχομαι τὴν τραγῳδίαν λέγουσαν· ὦ
[1, 19]	πρὸς τοὺς αἱρετικοὺς καλουμένους, ἐμφανῶς	πάνυ	κρείσσων» φησὶ φίλος ἐγγὺς ἢ
[1, 21]	εἰπεῖν, ὅτι μάλιστα ἐν τοῖς	πάνυ	παλαιοῖς τοὺς τοῦ Κύκλου ποιητὰς
[1, 21]	Φωκέων πολιτείᾳ. ἀλλὰ καὶ τῶν	παρ´	Αἰγυπτίοις ἀνθρώπων ποτέ, γενομένων δὲ
[1, 15]	τὰ ἄδυτα κατελθὼν τὴν μυστικὴν	παρ´	Αἰγυπτίων ἐκμάθοι φιλοσοφίαν, Χαλδαίων τε
[1, 23]	δὲ ὑπεξέθηκε, κόσμον ἀμφιθεῖσά μοι,	παρ´	ἄκρα ποταμοῦ, λάσιον εἰς ἕλος
[1, 6]	διακρινεῖ ῥᾳδίως. τὸ δ´ ἄλλους	παρ´	ἄλλους εὖ πεφυκέναι πρὸς ἀρετὴν
[1, 9]	ὁμωνύμως ἐκφερομένας κατὰ τὰς διαθήκας;	παρ´	ἀμφιβολίαν γὰρ ὁ κύριος τὸν
[1, 13]	γνώσεως τῆς σοφίας ζωοποιήσει τὸν	παρ´	αὐτῆς. πάλιν τε αὖ βεβαιοῖ
[1, 5]	ἣν εὑρόντες, μᾶλλον δὲ εἰληφότες	παρ´	αὐτῆς τῆς ἀληθείας, ἔχουσιν οἱ
[1, 22]	ἠξίωσε καὶ τοὺς Ἱεροσολυμίτας τὰς	παρ´	αὐτοῖς προφητείας εἰς τὴν Ἑλλάδα
[1, 15]	τὸ Ἰουδαίων γένος, καὶ τὴν	παρ´	αὐτοῖς φιλοσοφίαν ἔγγραπτον γενομένην προκατάρξαι
[1, 14]	δειχθήσεται· ὁ δὲ τρόπος τῆς	παρ´	αὐτοῖς φιλοσοφίας, ὡς Ἑβραϊκὸς καὶ
[1, 1]	ἑτέρων. ἐὰν μὴ πρότερον ὀρύξαντες	παρ´	αὑτοῖς ἄχρι τῆς παρθενίου καλουμένης
[1, 15]	συντάξαι συγγράμμασι κἄστιν ἐπισημήνασθαι τὰ	παρ´	αὐτοῦ, τάδε λέγει Δημόκριτος» γράφοντος.
[1, 15]	τὴν νῦν οὕτω καλουμένην τὸ	παρ´	αὐτῷ ὁμακοεῖον αἰνίττεται. Πλάτων δὲ
[1, 24]	Θηβαίοισι Διώνυσος πολυγηθής, ἐκ τῆς	παρ´	Ἑβραίοις ἱστορίας. ἀλλὰ καὶ Εὐριπίδης
[1, 21]	ἐπιγνώσονται. ~(Καὶ περὶ μὲν τοῦ	παρ´	Ἑβραίων τὰ τῶν φιλοσόφων ἐσκευωρῆσθαι
[1, 1]	τε καὶ φωνὰς τὰς ἐμβοώσας	παρ´	ἕκαστα αὐτοῖς δι´ ὧν μᾶλλον
[1, 7]	καὶ Ἀριστοτελικήν, ἀλλ´ ὅσα εἴρηται	παρ´	ἑκάστῃ τῶν αἱρέσεων τούτων καλῶς,
[1, 15]	καὶ Ἀνάχαρσις ἦν, καὶ πολλῶν	παρ´	Ἕλλησι διαφέρων οὗτος ἀναγράφεται φιλοσόφων.
[1, 16]	Ἕλληνες σκυθίζουσιν» οὗτος ἦν ὁ	παρ´	Ἕλλησι θαυμασθεὶς ὁ φήσας ἐμοὶ
[1, 19]	τῶν Ἀράτου Φαινομένων δοκιμάζει τὰ	παρ´	Ἕλλησι καλῶς εἰρημένα καὶ διὰ
[1, 1]	καὶ ἡμεῖς τῷ ποτίμῳ τῶν	παρ´	Ἕλλησι λόγων προαρδεύομεν τὸ γεῶδες
[1, 26]	οἳ δὲ τὸ ἀξιόπιστον τῆς	παρ´	Ἕλλησι νομοθεσίας, ὡς οἷόν τε
[1, 21]	μεθ´ οὓς μακρῷ νεώτεροι οἱ	παρ´	Ἕλλησι νομοθέται, Λυκοῦργός τε καὶ
[1, 15]	~(Οἵδε μὲν οἱ χρόνοι τῶν	παρ´	Ἕλλησι πρεσβυτάτων σοφῶν τε καὶ
[1, 14]	που τῆς Μωυσέως ἡλικίας οἱ	παρ´	Ἕλλησι σοφοὶ γεγόνασι, μικρὸν ὕστερον
[1, 21]	φερομένου καὶ τοῦ πρεσβυτάτου τῶν	παρ´	Ἕλλησι σοφῶν Θαλοῦ περὶ τὴν
[1, 21]	ἦν) πολλοῖς ἔτεσι πρεσβύτερον τῶν	παρ´	Ἕλλησι σοφῶν. τούτου δ´ αὖ
[1, 19]	δὲ καὶ διάφασιν οἱ ἀκριβῶς	παρ´	Ἕλλησι φιλοσοφήσαντες διορῶσι τὸν θεόν·
[1, 15]	φιλοσοφίαν ἔγγραπτον γενομένην προκατάρξαι τῆς	παρ´	Ἕλλησι φιλοσοφίας διὰ πολλῶν ὁ
[1, 17]	εἶεν κλέπται καὶ λῃσταὶ» οἱ	παρ´	Ἕλλησι φιλόσοφοι καὶ οἱ πρὸ
[1, 14]	Καὶ ἡ μὲν διαδοχὴ τῶν	παρ´	Ἕλλησι φιλοσόφων ὡς ἐν ἐπιτομῇ
[1, 21]	ποιητὰς τιθέασιν. ἤδη δὲ καὶ	παρ´	Ἕλλησι χρησμολόγοι συχνοὶ γεγονέναι φέρονται,
[1, 29]	ὡς ἂν μικρὸν διορώντων τῶν	παρ´	Ἕλλησιν οἰησισόφων, αἰνιττόμενος τὸ μάθημα
[1, 21]	καὶ θεῶν ἄρα τῶν πλείστων	παρ´	Ἕλλησιν, οὐ μόνον τῶν λεγομένων
[1, 1]	Χριστῷ Ἰησοῦ, καὶ ἃ ἤκουσας	παρ´	ἐμοῦ διὰ πολλῶν μαρτύρων. ταῦτα
[1, 1]	μὴ ἐπαρδεῦσαι μηδὲ λαμβάνειν ὕδωρ	παρ´	ἑτέρων. ἐὰν μὴ πρότερον ὀρύξαντες
[1, 7]	τε ὄντας ἐπακοῦσαι καὶ τῶν	παρ´	ἡμῖν, ἢν μόνον ἐθελήσωσιν. ἄλλως
[1, 22]	καθὼς καὶ Πυθαγόρας πολλὰ τῶν	παρ´	ἡμῖν μετενέγκας εἰς τὴν ἑαυτοῦ
[1, 1]	ὃ οὐκ ἀποκαλυφθήσεται» ἀκουσάτω καὶ	παρ´	ἡμῶν, ὅτι τῷ κρυπτῶς ἐπαίοντι
[1, 15]	τῆς Ἑλλάδος φιλοσοφοῦσι, τὰ μὲν	παρ´	Ἰνδοῖς ὑπὸ τῶν Βραχμάνων, τὰ
[1, 1]	καλοῦ τινος ὑποσταίη γεωργὸς γενέσθαι,	παρ´	ὅλους ἐνδείξομαι τοὺς Στρωματεῖς, αἰνισσόμενος
[1, 9]	ἄμπελος» δὲ ὁ κύριος ἀλληγορεῖται,	παρ´	οὗ μετ´ ἐπιμελείας καὶ τέχνης
[1, 16]	βαρβάροις εὑρετικῆς καὶ βιωφελοῦς φύσεως,	παρ´	ὧν Ἕλληνες τὰ ἐπιτηδεύματα ὠφέληνται.
[1, 24]	καὶ τὸν ἅγιον υἱὸν αὐτοῦ,	παρ´	ὧν τά τε ἀπὸ γῆς
[1, 23]	εἰρήνῃ, μισθὸν ἔλαβον τὴν λείαν	παρὰ	ἀκόντων τῶν πολὺν χρόνον οὐκ
[1, 15]	μάντιν καὶ φυσικὸν γενόμενον ἱστορεῖ	παρὰ	Ἄτλαντος τοῦ βαρβάρου τοῦ Φρυγὸς
[1, 16]	αὐτῶν ὀλίγα εἰς σύστασιν τῆς	παρὰ	βαρβάροις εὑρετικῆς καὶ βιωφελοῦς φύσεως,
[1, 15]	τι χρῆμα πάλαι μὲν ἤκμασε	παρὰ	βαρβάροις κατὰ τὰ ἔθνη διαλάμψασα,
[1, 15]	αὐτῶν βάρβαροι τὸ γένος καὶ	παρὰ	βαρβάροις παιδευθέντες, τί δεῖ καὶ
[1, 29]	τὸ μάθημα τὸ πολιόν, τὴν	παρὰ	βαρβάροις προγενεστάτην· ἀλήθειαν, ᾧ ῥήματι
[1, 21]	Ἀσσυρίων γράφων ὁμολογεῖ τὴν ἱστορίαν	παρὰ	Βηρώσσου εἰληφέναι, μαρτυρῶν τὴν ἀλήθειαν
[1, 15]	ἄγοντες ἀφανίζουσιν. εἰσὶ δὲ καὶ	παρὰ	Γερμανοῖς αἱ ἱεραὶ καλούμεναι γυναῖκες,
[1, 14]	μέτρον ἄριστον» τὸ δ´ ἐγγύα,	πάρα	δ´ ἄτα» Κλεομένης μὲν ἐν
[1, 21]	σοφίᾳ νικήσας τοὺς ἀνταγωνιστὰς τυγχάνει	παρὰ	Δαρείου ὠνησάμενος ἀνανέωσιν Ἱερουσαλὴμ καὶ
[1, 26]	τιμῶσι Μωυσῆ. τόν τε Μίνω	παρὰ	Διὸς δι´ ἐνάτου ἔτους λαμβάνειν
[1, 21]	θυμιαμάτων καὶ ἀέρος ποιοῦ ἐκταραχθέντες·	παρὰ	Ἑβραίοις δὲ οἱ προφῆται δυνάμει
[1, 11]	ἡ σοφία τοῦ κόσμου μωρία	παρὰ	θεῷ ἐστιν, καὶ τούτων τῶν
[1, 23]	πρῶτον τοῖς Ἰουδαίοις παραδοῦναι καὶ	παρὰ	Ἰουδαίων Φοίνικας παραλαβεῖν, Ἕλληνας δὲ
[1, 10]	καὶ διαλεκτικαί. ζητήσεις οὖν σοφίαν	παρὰ	κακοῖς καὶ οὐχ εὑρήσεις. κἂν
[1, 17]	ἀλλ´ ἦλθε, φασί, κλαπεῖσα ἢ	παρὰ	κλέπτου δοθεῖσα, εἴτ´ οὖν δύναμις
[1, 4]	ἡμετέραν εὐεργεσίαν, ὅτι πᾶσα σοφία	παρὰ	κυρίου καὶ μετ´ αὐτοῦ ἐστιν
[1, 24]	πῶς δεῖ χρῆσθαι τούτων ἑκάστῳ	παρὰ	Μωυσέως λαβόντες Ἕλληνες ὠφέληνται. τύπου
[1, 23]	θεός) ἀλλὰ πρῶτον μὲν ὧν	παρὰ	πάντα τὸν χρόνον ὑπηρέτησαν τοῖς
[1, 1]	Παύλου τῶν ἁγίων ἀποστόλων, παῖς	παρὰ	πατρὸς ἐκδεχόμενος (ὀλίγοι δὲ οἱ
[1, 14]	δὲ εἰς τὴν Ἀκαδημίαν ἀνεχώρησε.	παρὰ	Πλάτωνι Ἀριστοτέλης φιλοσοφήσας μετελθὼν εἰς
[1, 19]	ἐκείνην περὶ ἧς καὶ ὁ	παρὰ	Πλάτωνι λέγει Σωκράτης· εἰσὶ γὰρ
[1, 1]	δεξάμενος ῥῆσιν ἐντολῆς ἐμῆς κρύψῃς	παρὰ	σεαυτῷ ὑπακούσεται σοφίας τὸ οὖς
[1, 21]	οἱ Ἕλληνες διαλέκτους εἶναι τὰς	παρὰ	σφίσι εʹ Ἀτθίδα, Ἰάδα, Δωρίδα,
[1, 14]	καὶ Λίνον καὶ τοὺς παλαιοτάτους	παρὰ	σφίσι ποιητὰς ἐπὶ σοφίᾳ πρώτους
[1, 26]	γε καὶ αὐτοὶ ἐκ τῶν	παρὰ	σφίσι τιμῶσι Μωυσῆ. τόν τε
[1, 22]	ἅτε ἔτι ὑπακούοντες Μακεδόσι τῶν	παρὰ	σφίσιν εὐδοκιμωτάτων περὶ τὰς γραφὰς
[1, 26]	ἀλήθειαν καὶ τὸ ἀρχέτυπον τῶν	παρὰ	σφίσιν ἱστορουμένων. ~(Μὴ τοίνυν κατατρεχέτω
[1, 1]	πρὸς τὸν ἐπανερόμενον οὐδὲν πλέον	παρὰ	τὰ γεγραμμένα ἀποκρίνεται δεῖται γὰρ
[1, 13]	ἐκπέσῃ γῆν. πάμπολλα γὰρ τῶν	παρὰ	ταῖς αἱρέσεσι δοξαζομένων εὕροιμεν ἄν
[1, 23]	ποιησάμενοι τὸν παῖδα ἐνθέμενοι ἐκτιθέασι	παρὰ	τὰς ὄχθας τοῦ ποταμοῦ ἑλώδους
[1, 23]	οὐρανίων ἐπιστήμην παρά τε Χαλδαίων	παρά	τε Αἰγυπτίων, ὅθεν ἐν ταῖς
[1, 23]	καὶ τὴν τῶν οὐρανίων ἐπιστήμην	παρά	τε Χαλδαίων παρά τε Αἰγυπτίων,
[1, 29]	παντὸς θεὸς τίθεται (θεὸς δὲ	παρὰ	τὴν θέσιν εἴρηται) αὐτὸς ὁ
[1, 26]	Λοκρῶν πολιτείᾳ Ζάλευκον τὸν Λοκρὸν	παρὰ	τῆς Ἀθηνᾶς τοὺς νόμους λαμβάνειν
[1, 4]	διανοίᾳ, λαμβάνουσι δὲ πνεῦμα αἰσθήσεως»	παρὰ	τῆς κυριωτάτης σοφίας διττόν, ἐπιτηδείους
[1, 15]	πεφάνθαι. φασὶ γοῦν ἐν Δελφοῖς	παρὰ	τὸ βουλευτήριον δείκνυσθαι πέτραν τινά.
[1, 15]	μέντοι τὰ περὶ φύσεως εἰρημένα	παρὰ	τοῖς ἀρχαίοις λέγεται καὶ παρὰ
[1, 23]	τε μετρικὴν ἅμα καὶ μουσικὴν	παρὰ	τοῖς διαπρέπουσιν Αἰγυπτίων ἐδιδάσκετο καὶ
[1, 21]	τῶν ἄλλων τῶν μετὰ Μωσέα	παρὰ	τοῖς Ἑβραίοις προφητῶν τοὺς χρόνους.
[1, 15]	παρὰ τοῖς ἀρχαίοις λέγεται καὶ	παρὰ	τοῖς ἔξω τῆς Ἑλλάδος φιλοσοφοῦσι,
[1, 1]	ἀπομνημονευθέντα ἡμῖν (πολλὴ γὰρ ἡ	παρὰ	τοῖς μακαρίοις δύναμις ἦν ἀνδράσιν)
[1, 21]	παρὰ τοῖς Φαίαξιν, ὃ δὲ	παρὰ	τοῖς μνηστῆρσι) κατὰ τὸ κιθαρίζειν
[1, 15]	ἀναφέρεται· δι´ ἣν αἰτίαν οἱ	παρὰ	τοῖς μουσικοῖς δάκτυλοι τὴν προσηγορίαν
[1, 21]	Ἰλίου ἅλωσιν ὃ μὲν γὰρ	παρὰ	τοῖς Φαίαξιν, ὃ δὲ παρὰ
[1, 18]	ἡ αἰτία τῆς σκληροκαρδίας αὐτοῖς	παρὰ	τοῦ θεοῦ φαίνηται γενομένη, τοῦ
[1, 1]	ἀπεκδεχόμενος τὴν ἀποδοθησομένην πάντως ἀμοιβὴν	παρὰ	τοῦ τὸν μισθὸν τοῖς ἐργάταις
[1, 6]	μέν τινα τῶν οὕτω πεφυκότων	παρὰ	τοὺς ἑτέρους ἐνδείκνυται, τελειότητα δὲ
[1, 15]	θυσίας ἱλαρὰς καὶ σχήματα Ὀλύμπου.	παρὰ	τούτῳ Ἀχιλλεὺς παιδεύεται ὁ ἐπ´
[1, 15]	χρησμοῖσι σαφέσιν ἀστέρων ἐπ´ ἀντολαῖς.	παρὰ	τῷ Αἰόλῳ τούτῳ Ὀδυσσεὺς μετὰ
[1, 18]	δοκησίσοφος παραινέσεις ἔχει τινὰς τὰς	παρὰ	τῷ ἀποστόλῳ κελευούσας ἐνδύσασθαι τὸν
[1, 18]	ὠνομάσθησαν. οὐ γάρ ἐστιν ἀδικία	παρὰ	τῷ θεῷ» αὐτίκα ἐξ ἑκατέρου
[1, 29]	διδασκαλίας θηρωμένοις. ~(Ὅθεν παγκάλως ὁ	παρὰ	τῷ Πλάτωνι Αἰγύπτιος ἱερεύς· ὦ
[1, 20]	κυρία αὕτη ἀλήθεια ἀπαρεγχείρητος, ἣν	παρὰ	τῷ υἱῷ τοῦ θεοῦ παιδευόμεθα.
[1, 20]	γὰρ ἡμεῖς, ἱερὰ ὄντως γράμματα	παρὰ	τῷ υἱῷ τοῦ θεοῦ παιδευόμενοι·
[1, 15]	ἀρνεῖται τὰ κάλλιστα εἰς φιλοσοφίαν	παρὰ	τῶν βαρβάρων ἐμπορεύεσθαι εἴς τε
[1, 17]	πρὸ τῆς τοῦ κυρίου παρουσίας	παρὰ	τῶν Ἑβραϊκῶν προφητῶν μέρη τῆς
[1, 1]	καὶ δεῖξαι σιωπῶσα. τά τε	παρὰ	τῶν ἐπισήμων δογματιζόμενα αἱρέσεων παραθήσεται,
[1, 23]	Ἰουδαίων Φοίνικας παραλαβεῖν, Ἕλληνας δὲ	παρὰ	Φοινίκων. εἰς δὲ τὴν ἀνδρῶν
[1, 1]	παραβαλεῖς καρδίαν σου εἰς σύνεσιν,	παραβαλεῖς	δὲ αὐτὴν εἰς νουθέτησιν τῷ
[1, 1]	φυτεία. διὸ καὶ ἐπιφέρει· καὶ	παραβαλεῖς	καρδίαν σου εἰς σύνεσιν, παραβαλεῖς
[1, 1]	ἀσθενὴς μὲν εὖ οἶδ´ ὅτι	παραβαλλομένη	πρὸς τὸ πνεῦμα ἐκεῖνο τὸ
[1, 26]	ὁ Παῦλος· ὁ νόμος τῶν	παραβάσεων	χάριν ἐτέθη, ἄχρις ἂν ἔλθῃ
[1, 1]	τοῦτο» φησὶν ὁ κύριος, ἐν	παραβολαῖς	αὐτοῖς λαλῶ, ὅτι βλέποντες οὐ
[1, 12]	πᾶσιν ἀνέδην ἐκδιδόναι τὰ ἐν	παραβολαῖς	εἰρημένα πρὸς αὐτοὺς παραγγέλλων. ἀλλ´
[1, 13]	εἶδεν πολλά, σοφίαν καὶ γνῶσιν,	παραβολὰς	καὶ ἐπιστήμην ἔγνων. ὅτι καί
[1, 7]	κἀνταῦθα χρησιμεύει ἡ τοῦ σπόρου	παραβολή,	ἣν ὁ κύριος ἡρμήνευσεν. εἷς
[1, 24]	ἐνέχεται τὸ στρατήγημα τρισίν, ἀσφαλεῖ,	παραβόλῳ	καὶ τῷ ἐκ τούτων μικτῷ·
[1, 27]	διαβεβαιοῦνται, τὸ δὲ τέλος τῆς	παραγγελίας	ἀγάπη ἐκ καθαρᾶς καρδίας καὶ
[1, 12]	ἐν παραβολαῖς εἰρημένα πρὸς αὐτοὺς	παραγγέλλων.	ἀλλ´ ἔστι τῷ ὄντι ἡ
[1, 15]	Ἰνδῶν οἱ τοῖς Βούττα πειθόμενοι	παραγγέλμασιν.	ὃν δι´ ὑπερβολὴν σεμνότητος ὡς
[1, 21]	οὖσαν κεκλῆσθαι Ἄρτεμιν καὶ ταύτην	παραγενομένην	εἰς Δελφοὺς ᾆσαι· ὦ Δελφοί,
[1, 15]	πρώτην Σίβυλλαν ἐκ τοῦ Ἑλικῶνος	παραγενομένην	ὑπὸ τῶν Μουσῶν τραφεῖσαν. ἔνιοι
[1, 9]	διαλεκτικῆς εὑρετής, ὥς τινες ὑπολαμβάνουσιν,	παράγεται	τῷ κατ´ ἀμφιβολίαν ἀπατώμενος τρόπῳ.
[1, 21]	ἐκ παιδὸς ἀρξάμενον θείᾳ μοίρᾳ	παραγινόμενον	δαιμόνιον σημεῖον, τοῦτο δέ ἐστι
[1, 26]	τὸν ὑπὸ θεοῦ διὰ Μωυσέως	παραδεδομένον.	ἔχει γοῦν τὴν ἀγωγὴν εἰς
[1, 19]	δῆλον ὅτι καὶ ποιητικοῖς χρώμενος	παραδείγμασιν	ἐκ τῶν Ἀράτου Φαινομένων δοκιμάζει
[1, 24]	ἑνὸς ἢ καὶ δευτέρου ἐπιμνησθήσομαι	παραδείγματος	στρατηγικοῦ. Μωυσῆς τὸν λαὸν ἐξαγαγὼν
[1, 7]	τε τὰ φυτώρια καὶ εἰς	παραδείσους	καὶ τὰ ὡραῖα καὶ ὅλως
[1, 1]	προαρδεύομεν τὸ γεῶδες αὐτῶν, ὡς	παραδέξασθαι	τὸ καταβαλλόμενον σπέρμα πνευματικὸν καὶ
[1, 5]	μαστιγοῖ δὲ πάντα υἱὸν ὃν	παραδέχεται.	κατ´ ἄλλους μέντοι γε τόπους
[1, 23]	ἔτι δὲ Αἰγύπτιοι ἀκοῇ μὴ	παραδεχόμενοι	τὰ τῆς δυνάμεως ἀποτελέσματα, δι´
[1, 2]	δι´ ἧς κεκαλυμμένην οἱ φιλομαθεῖς	παραδέχονται	τὴν ἀλήθειαν, πρὸς τὸ μήτε
[1, 16]	Ἰκαριεύς. τοὺς χρόνους τούτων παῖδες	παραδιδόασι	γραμματικῶν, μακρὸν δ´ ἂν εἴη
[1, 21]	καὶ ἑβδομήκοντα ὡς αἱ ἡμέτεραι	παραδιδόασι	γραφαί, αἱ δὲ ἄλλαι αἱ
[1, 1]	λογίου, καὶ τῷ παρακεκαλυμμένως τὰ	παραδιδόμενα	οἵῳ τε παραλαμβάνειν δηλωθήσεται τὸ
[1, 18]	τὴν ἀληθῆ φιλοσοφίαν δι´ υἱοῦ	παραδιδομένην.	ἀλλὰ γὰρ καὶ ὁ δοκησίσοφος
[1, 12]	εἰς τὸ οὖς, οὕτω καὶ	παραδιδόναι	οἷς δέον, οὐχὶ δὲ πᾶσιν
[1, 21]	κζʹ ἔπειτα ἁμαρτόντες οἱ Ἑβραῖοι	παραδίδονται	Χουσαχὰρ βασιλεῖ Μεσοποταμίας ἔτεσιν ὀκτώ,
[1, 1]	ἀλλὰ γὰρ τὰ μυστήρια μυστικῶς	παραδίδοται,	ἵνα ᾖ ἐν στόματι λαλοῦντος
[1, 21]	αὐτῆς ἁμαρτὼν αὖθις ὁ λαὸς	παραδίδοται	Μαδιηναίοις ἔτη ἑπτά, ἐπὶ τούτοις
[1, 21]	ὁ λαὸς ἔτεσιν ὀκτωκαίδεκα Ἀμμανίταις	παραδίδοται.	μετανοησάντων δὲ αὐτῶν ἡγεῖται Ἰεφθαὲ
[1, 12]	τὰς ἀποκρύφους τῆς ἀληθοῦς γνώσεως	παραδόσεις	ὑψηλῶς καὶ ἐξόχως ἑρμηνευομένας ἐκδέχεσθαι
[1, 1]	τὸν εὐκλεῆ καὶ σεμνὸν τῆς	παραδόσεως	κανόνα» ἀπὸ τῆς τοῦ κόσμου
[1, 1]	λόγος ὁ πρὸ αὐτῆς τῆς	παραδόσεως	λεγόμενος) τὰς συνήθεις {διὸ δὴ}
[1, 1]	πρὸς τὴν παραδοχὴν τῆς γνωστικῆς	παραδόσεως	προκεκαθαρμένης τῆς γῆς ἀπό τε
[1, 1]	γὰρ οἶμαι ψυχῆς τὴν μακαρίαν	παράδοσιν	ἀδιάδραστον φυλάττειν ἡ τοιάδε ὑποτύπωσις·
[1, 11]	ὕλης πεφοιτηκέναι λέγουσιν, οὐ καλῶς.	παράδοσιν»	δὲ ἀνθρωπίνην» τὴν λογικὴν τερθρείαν
[1, 1]	ἀληθῆ τῆς μακαρίας σῴζοντες διδασκαλίας	παράδοσιν	εὐθὺς ἀπὸ Πέτρου τε καὶ
[1, 20]	γοῦν σαφήνεια συνεργεῖ πρὸς τὴν	παράδοσιν	τῆς ἀληθείας καὶ ἡ διαλεκτικὴ
[1, 11]	ἀναιρούσης τὴν πρόνοιαν, κατὰ τὴν	παράδοσιν	τῶν ἀνθρώπων· ἡ γὰρ κατὰ
[1, 11]	καὶ κενῆς ἀπάτης κατὰ τὴν	παράδοσιν	τῶν ἀνθρώπων, κατὰ τὰ στοιχεῖα
[1, 11]	ἡ γὰρ κατὰ τὴν θείαν	παράδοσιν	φιλοσοφία ἵστησι τὴν πρόνοιαν καὶ
[1, 12]	~(Ἐπεὶ δὲ μὴ κοινὴ ἡ	παράδοσις	καὶ πάνδημος τῷ γε αἰσθομένῳ
[1, 1]	ἐπιτρεπτέον οὐδὲ εἰς ἐξέτασιν ἔκδοτον	παραδοτέον	τὸν λόγον τοῖς ἐντεθραμμένοις λόγων
[1, 23]	καὶ γραμματικὴν πρῶτον τοῖς Ἰουδαίοις	παραδοῦναι	καὶ παρὰ Ἰουδαίων Φοίνικας παραλαβεῖν,
[1, 1]	βέβαιος οὗτος εἰς θείων λόγων	παραδοχήν,	κρίσιν εὔλογον τὴν πίστιν κεκτημένος.
[1, 16]	ἦθος προτυποῦσα καὶ προστύφουσα εἰς	παραδοχὴν	τῆς ἀληθείας τὸν τὴν πρόνοιαν
[1, 1]	ἔχειν τὰς ἀκοὰς πρὸς τὴν	παραδοχὴν	τῆς γνωστικῆς παραδόσεως προκεκαθαρμένης τῆς
[1, 5]	διὰ τοῦτο καὶ ὁ Ἀβραάμ,	παραζηλούσης	τῆς Σάρρας τὴν Ἄγαρ παρευδοκιμοῦσαν
[1, 4]	ἡ σοφὴ ἐπίνοια, σαφὲς ἔσται	παραθεμένοις	τήνδε τὴν λέξιν· καὶ ἐλάλησεν
[1, 27]	τοῦ σκότους εἰς ζωὴν« καὶ	παραθέντα	τῇ σοφίᾳ τὴν ἀκοὴν νόμιμον
[1, 16]	δ´ ἂν εἴη τούτους ἀκριβολογούμενον	παραθέσθαι	αὐτοῦ δεικνυμένου τοῦ Διονύσου, δι´
[1, 21]	τοὺς χρόνους τῶν Ῥωμαϊκῶν βασιλέων	παραθέσθαι	εἰς ἐπίδειξιν τῆς τοῦ σωτῆρος
[1, 1]	λεγόμενος) τὰς συνήθεις {διὸ δὴ}	παραθετέον	δόξας τε καὶ φωνὰς τὰς
[1, 1]	παρὰ τῶν ἐπισήμων δογματιζόμενα αἱρέσεων	παραθήσεται,	καὶ τούτοις ἀντερεῖ πάνθ´ ὅσα
[1, 1]	ἐμοῦ διὰ πολλῶν μαρτύρων. ταῦτα	παράθου	πιστοῖς ἀνθρώποις, οἵτινες ἱκανοὶ ἔσονται
[1, 28]	ἡμᾶς διαλεκτικοὺς οὕτως ἐθέλουσα γενέσθαι	παραινεῖ·	γίνεσθε δὲ δόκιμοι τραπεζῖται, τὰ
[1, 1]	ἀπὸ σῶν ἀγγείων» ὁ Σολομὼν	παραινεῖ.	ἐν γοῦν τοῖς Νόμοις ὁ
[1, 29]	ἐπεὶ καὶ πρότερον εἶπεν διαθήκην«	παραινεῖ	μὴ ζητεῖν αὐτὴν ἐν γραφῇ.
[1, 5]	καὶ ἐναπομένειν τῇ κοσμικῇ παιδείᾳ	παραινεῖ·	προπαιδεύει γὰρ τῷ κυριακῷ λόγῳ
[1, 10]	Μούσας Σειρήνων ἡδίους ἡγεῖσθαι Πυθαγόρας	παραινεῖ,	τὰς σοφίας ἀσκεῖν μὴ μετὰ
[1, 18]	ἀλλὰ γὰρ καὶ ὁ δοκησίσοφος	παραινέσεις	ἔχει τινὰς τὰς παρὰ τῷ
[1, 14]	δὲ Θαλοῦ φησιν εἶναι τὴν	παραίνεσιν.	ἔπειτα ἑξῆς τὸ πάντες ἄνθρωποι
[1, 14]	ὁμοίως δὲ τὴν γνῶθι καιρὸν»	παραίνεσιν	Πιττακοῦ καθεστάναι. ὁ μὲν οὖν
[1, 14]	ἐπισκεπτέος. βραχυλογίαν γοῦν ἠσπάζοντο τὴν	παραινετικήν,	τὴν ὠφελιμωτάτην. αὐτίκα Πλάτων πάλαι
[1, 10]	εὖ μάλα ὁ μακάριος ἀπόστολος	παραινῶν	ἡμῖν μὴ λογομαχεῖν τε δι´
[1, 23]	τοῦ Αἰγυπτίων βασιλέως ἐπὶ τῷ	παραιτεῖσθαι	τὸν λαὸν ἐξ Αἰγύπτου ἀπολυθῆναι,
[1, 10]	ἐριστικήν τε καὶ σοφιστικὴν τέχνην	παραιτητέον	παντελῶς, ἐπεὶ καὶ αἱ λέξεις
[1, 10]	ὡς δολεράν τε καὶ ἄσωτον	παραιτοίμεθα,	καθάπερ τὸ μύρον καὶ τὴν
[1, 14]	τὴν ἀρχήν. οὗτος βασιλέα Δαρεῖον	παρακαλοῦντα	ἥκειν εἰς Πέρσας ὑπερεῖδεν. ~(Οἵδε
[1, 1]	προεθέσπισεν τοῦ λογίου, καὶ τῷ	παρακεκαλυμμένως	τὰ παραδιδόμενα οἵῳ τε παραλαμβάνειν
[1, 19]	ἀκαρπίαν. καὶ τοῖς ἐνδεέσι φρενῶν	παρακελεύομαι	λέγουσα, φησὶν ἡ σοφία, τοῖς
[1, 21]	Φρύγας οὕτω. καλοῦντας μικρόν τι	παρακλίνοντας«	~(Οὐδὲν δὲ οἶμαι ἐπὶ τούτοις
[1, 21]	Λητὼ γὰρ ἥλκησε, Διὸς κυδρὴν	παράκοιτιν,	Τιτυὸς δὲ συνεχρόνισεν Ταντάλῳ. εἰκότως
[1, 6]	πίστιν ἐντίθησι τῇ ψυχῇ τοῦ	παρακολουθοῦντος,	ὥστε μηδ´ ἂν ἄλλως ἔχειν
[1, 21]	γίνεται Ἀνανίας. ὁ Ἰωσίας οὗτος	παρακούσας	Ἱερεμίου τοῦ προφήτου ὑπὸ Νεχαὼ
[1, 23]	παραδοῦναι καὶ παρὰ Ἰουδαίων Φοίνικας	παραλαβεῖν,	Ἕλληνας δὲ παρὰ Φοινίκων. εἰς
[1, 19]	ἐπίγνωσιν δὲ δεῖν δι´ υἱοῦ	παραλαβεῖν	τε καὶ μαθεῖν. ἀπέστειλα οὖν
[1, 1]	παρακεκαλυμμένως τὰ παραδιδόμενα οἵῳ τε	παραλαμβάνειν	δηλωθήσεται τὸ κεκαλυμμένον ὡς ἡ
[1, 21]	ἔχοντος ὧδε· καὶ ἀπὸ καιροῦ	παραλλάξεως	τοῦ ἐνδελεχισμοῦ καὶ δοθῆναι βδέλυγμα
[1, 11]	δὲ λέγω, ἵνα μηδεὶς ὑμᾶς	παραλογίζηται	ἐν πιθανολογίᾳ» μηδὲ ὑπεισέρχηται ὁ
[1, 11]	λέγω, ἵνα μή τις ὑμᾶς	παραλογίζηται	ἐν πιθανολογίᾳ, φησὶν ὁ ἀπόστολος,
[1, 8]	μὲν δὴ πιστεύσας ἑκὼν ἤδη	παραναλίσκεται·	κλέπτεται δὲ ὁ μεταπεισθεὶς καὶ
[1, 1]	ἀναζωπυρῶν ὑπομνήμασι τὰ μὲν ἑκὼν	παραπέμπομαι	ἐκλέγων ἐπιστημόνως, φοβούμενος γράφειν ἃ
[1, 1]	περιουσία οἷον ἥδυσμά τί ἐστιν	παραπεπλεγμένον	ἀθλητοῦ βρώματι, οὐ τρυφητιῶντος, ὄρεξιν
[1, 10]	ἄλλην διελέγχων ψυχαγωγίαν. Σειρῆνας δὲ	παραπλεύσας	εἷς ἀρκεῖ, καὶ τῇ Σφιγγὶ
[1, 3]	ἐξηρτυμένος. ἐπὶ τούτων καὶ τῶν	παραπλησίων	ὅσοι τοὺς κενοὺς μεμελετήκασι λόγους
[1, 23]	γυναῖκα μὴ πρὸ πολλοῦ τετοκυῖαν	παραστῆσαι	αὐτῇ τροφόν, εἰ βούλοιτο· τῆς
[1, 10]	δὲ ὀνόματι δηλοῦται τοῦτο ὅπερ	παραστῆσαι	βούλομαι, οὐθέν μοι μέλει. σωθῆναι
[1, 1]	καὶ πάλιν· σπούδασον σεαυτὸν δόκιμον	παραστῆσαι	τῷ θεῷ, ἐργάτην ἀνεπαίσχυντον, ὀρθοτομοῦντα
[1, 4]	σοφίας διττόν, ἐπιτηδείους σφᾶς αὐτοὺς	παραστήσαντες.	οἱ μὲν γὰρ τὰς βαναύσους
[1, 1]	μοι γραφή, καὶ τοῖς μὲν	παραστήσεται,	τὰ δὲ μόνον ἐρεῖ, πειράσεται
[1, 1]	διδάσκοντες ἐν πάσῃ σοφίᾳ, ἵνα	παραστήσωμεν	πάντα ἄνθρωπον τέλειον ἐν Χριστῷ.
[1, 5]	τριόδου καθεσθεῖσαν καὶ πόρνης δόξαν	παρασχοῦσαν,	ἣν ὁ φιλομαθὴς Ἰούδας (δυνατὸς
[1, 21]	τοῦ Βεννὴρ ἐκ φυλῆς Νεφθαλὶμ	παραταξάμενος	Σισάρᾳ τῷ ἀρχιστρατήγῳ τοῦ Ἰαβεὶμ
[1, 14]	κατὰ τὴν τεσσαρακοστὴν ὀλυμπιάδα γενόμενον	παρατετακέναι	ἄχρι τῶν Δαρείου τε καὶ
[1, 15]	μετὰ τὴν Ἰλίου ἅλωσιν ξενίζεται.	παρατήρει	μοι τοὺς χρόνους εἰς σύγκρισιν
[1, 21]	ἡ γραφή, τὰ πλεῖστα ἐκ	παρατηρήσεως	καὶ ἐξ εἰκότων προειρηκότες, καθάπερ
[1, 2]	ἡ πολυμαθία διασυστατικὴ τυγχάνει τοῦ	παρατιθεμένου	τὰ κυριώτατα τῶν δογμάτων πρὸς
[1, 6]	καὶ παντοδαπὴν ἐν τῷ ἀμήτῳ	παρατίθεται	πρὸς τὴν τοῦ χειμῶνος ἀπειλὴν
[1, 21]	τῶν κατ´ αὐτὸν πράξεων, μάρτυρα	παρατίθεται	Πτολεμαῖον τὸν Μενδήσιον. καὶ τὰ
[1, 1]	καὶ πόνῳ τἀληθὲς ἐκλάμψει ἀγαθοῦ	παρατυχόντος	βοηθοῦ· δι´ ἀνθρώπων γὰρ θεόθεν
[1, 19]	καὶ ὑπερβήσῃ ποταμὸν ἀλλότριον» τὸν	παραφέροντα	καὶ κατασύροντα εἰς θάλασσαν, εἰς
[1, 1]	τοὺς τῶν θείων μεταλαμβάνοντας λόγων	παραφυλακτέον,	εἰ μὴ περιεργίας ἕνεκεν ἱστορήσοντες,
[1, 17]	σφετερισάμενοι δόγματα, καὶ τὰ μὲν	παραχαράξαντες,	τὰ δὲ ὑπὸ περιεργίας ἀμαθῶς
[1, 21]	ἐφεξῆς νʹ καὶ πάλιν ἁμαρτόντες	παρεδόθησαν	Αἰγλὼμ βασιλεῖ Μωαβιτῶν ἔτεσιν ὀκτωκαίδεκα,
[1, 21]	τελευτήσαντος δὲ Ἀὼδ ἁμαρτήσαντες αὖθις	παρεδόθησαν	βασιλεῖ Χαναὰν Ἰαβεὶμ ἔτεσιν εἴκοσι·
[1, 27]	κύριος, τῷ δὲ θανάτῳ οὐ	παρέδωκέν	με· ἕνεκα γὰρ τοῦ διδάξαι
[1, 24]	αὐτοῦ πιστεύοντας προσιέμενος. πάντα γὰρ	παρέδωκεν	ὁ θεὸς καὶ πάντα ὑπέταξεν
[1, 16]	τοῖς Περὶ εὑρημάτων ταῦτα ἱστόρησαν.	παρεθέμην	δὲ αὐτῶν ὀλίγα εἰς σύστασιν
[1, 20]	τὸν περὶ θεοῦ διὰ πίστεως	παρειλήφαμεν	λόγον, αὐτουργῷ σοφίᾳ πεπαιδευμένοι. ὃ
[1, 2]	κατὰ προηγούμενον λόγον τῆς φιλοσοφίας	παρεισελθούσης,	διὰ δὲ τὸν ἀπὸ τῆς
[1, 21]	τούτου Νάθαν προφητεύων, ὃς καὶ	παρεκάλει	αὐτὸν περὶ τῆς τοῦ ναοῦ
[1, 19]	θάλασσαν, εἰς ἣν ἐκδίδοται ὁ	παρεκτραπεὶς	ἐκ τῆς κατ´ ἀλήθειαν ἑδραιότητος,
[1, 21]	ἀπὸ Ἰησοῦ τοῦ Ναυῆ ἕως	παρέλαβε	τὴν βασιλείαν Δαβίδ, ὡς μέν
[1, 11]	τὰ ἐπιφερόμενα δεδιδαγμένοις. ὡς οὖν	παρελάβετε	Ἰησοῦν Χριστὸν τὸν κύριον. ἐν
[1, 17]	δόσις ἦν, ἵνα ἡ κώλυσις	παρέλθῃ.	εἰ δὲ χρὴ ἀκριβολογεῖσθαι πρὸς
[1, 23]	ἐξελθόντα καὶ εἰς τὰ βασίλεια	παρελθόντα	ἐπιστῆναι κοιμωμένῳ τῷ βασιλεῖ καὶ
[1, 5]	ἕνεκεν ἐπιτηδεύοιτο. Τῶν εἰρημένων μαρτυρίαν	παρέξει	ἡ γραφὴ διὰ τῶνδε· Σάρρα
[1, 24]	φανῇ, εἰς ἣν ἐξ ἀνοδίας	παρέπεμπεν	αὐτούς. ναὶ μὴν καὶ τοὺς
[1, 1]	ἐκλανθανώμεθα. πολλὰ δὲ εὖ οἶδα	παρερρύηκεν	ἡμᾶς χρόνου μήκει ἀγράφως διαπεσόντα.
[1, 21]	περὶ τὰς ὀλυμπιάδας γενόμενοι, ὡς	παρεστήσαμεν.	καὶ θεῶν ἄρα τῶν πλείστων
[1, 5]	παραζηλούσης τῆς Σάρρας τὴν Ἄγαρ	παρευδοκιμοῦσαν	αὐτήν, ὡς ἂν τὸ χρήσιμον
[1, 16]	ἐπινενοηκέναι λέγουσιν. πτήσεις δὲ ὀρνίθων	παρεφυλάξαντο	πρῶτοι Φρύγες, καὶ θυτικὴν ἠκρίβωσαν
[1, 7]	ὅσα δὲ ἀνθρωπίνων λογισμῶν ἀποτεμόμενοι	παρεχάραξαν,	ταῦτα οὐκ ἄν ποτε θεῖα
[1, 8]	δοξῶν ἐμποιητικὴ ψευδῶν ὡς ἀληθῶν·	παρέχει	γὰρ πρὸς μὲν πειθὼ τὴν
[1, 20]	τὸ ἀποτέλεσμα τὸ κατ´ ἀλήθειαν	παρέχειν.	καίτοι καὶ καθ´ ἑαυτὴν ἐδικαίου
[1, 28]	διαιρετική, μέχρι τῶν ἰδικωτάτων καταβαίνουσα,	παρεχομένη	ἕκαστον τῶν ὄντων καθαρὸν οἷον
[1, 1]	τὴν ἄγνοιαν αὐτοῖς {ὡς} μὴ	παρέχοντος	τοῦ κυρίου (μὴ γὰρ οὐ
[1, 20]	ποιεῖ τὴν ἀλήθειαν, ἀλλ´ ἀδύνατον	παρέχουσα	τὴν κατ´ αὐτῆς σοφιστικὴν ἐπιχείρησιν
[1, 16]	εἰς Ἕλληνας ἡ τῶν λόγων	παρῆλθε	διδασκαλία τε καὶ γραφή. Ἀλκμαίων
[1, 23]	ᾐόνος. ἐπεὶ δὲ καιρὸς νηπίων	παρῆλθέ	μοι, ἦγέν με μήτηρ βασιλίδος
[1, 15]	μετὰ ἀποδείξεως οὐδείς κώ με	παρήλλαξεν,	οὐδ´ οἱ Αἰγυπτίων καλεόμενοι Ἁρπεδονάπται,
[1, 23]	ἐπεὶ δὲ πλήρης κύκλος ἡμερῶν	παρῆν,	ἐξῆλθον οἴκων βασιλικῶν. ἔπειτα τὴν
[1, 23]	μολοῦσα δ´ εἶπεν μητρί, καὶ	παρῆν	ταχὺ αὐτή τε μήτηρ κἄλαβέν
[1, 23]	τῆς δὲ συνθεμένης καὶ δεηθείσης	παρήνεγκε	τὴν μητέρα τὴν τοῦ παιδὸς
[1, 1]	ὀρύξαντες παρ´ αὑτοῖς ἄχρι τῆς	παρθενίου	καλουμένης ἄνυδρον εὕρωσι τὴν γῆν.
[1, 16]	ἴαμβον μὲν ἐπενόησεν Ἀρχίλοχος ὁ	Πάριος,	χωλὸν δὲ ἴαμβον Ἱππῶναξ ὁ
[1, 5]	προειρημέναι γραφαὶ ἄλλα μυστήρια μηνύουσαι	παρίστανται.	Φαμὲν τοίνυν ἐνθένδε γυμνῷ τῷ
[1, 29]	καὶ τοὺς λόγους παιδικοὺς εἶναι	παριστάς.	θείως τοίνυν ἡ δύναμις ἡ
[1, 14]	Δαρείου τε καὶ Κύρου χρόνων.	Παρμενίδης	τοίνυν Ξενοφάνους ἀκουστὴς γίνεται, τούτου
[1, 16]	δὲ καὶ Ἰλλυριοὶ τὴν καλουμένην	πάρμην	ἐξεῦρον. ἔτι φασὶ Τουσκανοὺς πλαστικὴν
[1, 5]	ὁ Φίλων τὴν μὲν Ἄγαρ	παροίκησιν	(ἐνταῦθα γὰρ εἴρηται· μὴ πολὺς
[1, 28]	νόησιν γραφή, ᾗ φασιν οἱ	παροιμιαζόμενοι·	διαλεκτικώτερον δὲ ὡς ἔνι μάλιστα
[1, 1]	παιδὶ μάχαιραν, ᾗ φασιν οἱ	παροιμιαζόμενοι,	ὀρέγοντες εὑρεθῶμεν. οὐ γὰρ ἔστι
[1, 1]	ὄνος λύρας, ᾗ φασιν οἱ	παροιμιαζόμενοι,	τοῖς πολλοῖς τὰ συγγράμματα. ὕες
[1, 1]	σωτηρίας, ἧς οὐδὲ κατὰ τὸ	παρὸν	μεταλαμβάνει, ἀλλὰ ἐλπίδι ἀπεκδεχόμενος τὴν
[1, 1]	με. Ὁ μὲν οὖν πρὸς	παρόντας	λέγων καὶ χρόνῳ δοκιμάζει καὶ
[1, 27]	αὐτοῦ, τοὺς δὲ ἀπαλλάττων τῶν	παρόντων	κακῶν. τοὺς γὰρ σωφρόνως καὶ
[1, 9]	χρήσιμον ἀνεπιβούλευτον φυλάσσειν τὴν πίστιν.	παρορᾶται	δὲ καὶ ὁ ἀθλητής, ὡς
[1, 21]	καὶ ἡ εἰς Πελοπόννησον Δαναοῦ	παρουσία	καὶ ἡ ὑπὸ Δαρδάνου τῆς
[1, 21]	καὶ ἡ Κάδμου εἰς Θήβας	παρουσία	Μίνωός τε βασιλεία. κατὰ δὲ
[1, 18]	οἰήσεως ἀναπείθει ἀπιστεῖν· ἡ γὰρ	παρουσία	τοῦ σωτῆρος οὐ μωροὺς ἐποίησεν
[1, 5]	οὖν πρὸ τῆς τοῦ κυρίου	παρουσίας	εἰς δικαιοσύνην Ἕλλησιν ἀναγκαία φιλοσοφία,
[1, 19]	τοῦ νόμου καὶ πρὸ τῆς	παρουσίας.	οἱονεὶ δὲ σύγκρισιν ποιούμενος ὁ
[1, 17]	οἱ πρὸ τῆς τοῦ κυρίου	παρουσίας	παρὰ τῶν Ἑβραϊκῶν προφητῶν μέρη
[1, 5]	τε προφητῶν καὶ διὰ τῆς	παρουσίας.	πολύτροπον μὲν οὖν τὴν σοφίαν
[1, 17]	γεγράφθαι· πάντες οἱ πρὸ τῆς	παρουσίας	τοῦ κυρίου κλέπται εἰσὶ καὶ
[1, 21]	ἐμπεσόντος εἰς βόρβορον καὶ βοήσαντος	παρών	τις ἄλλος καὶ τὸ συμβὰν
[1, 3]	πολυπράγμονας σοφοὺς ἅμα καὶ σοφιστὰς	παρωνύμως	κεκλήκασι. Κρατῖνος γοῦν ἐν τοῖς
[1, 13]	ἐνεστός, ἀτὰρ δὴ καὶ τὸ	παρῳχηκὸς	ἀκαριαίως συνίστησι, πολὺ δὲ πλέον
[1, 21]	μετὰ τοὺς κριτάς, ὧν ὁ	πᾶς	ἀριθμὸς ἕως τοῦ Σαμουὴλ γίνεται
[1, 11]	διάκρισιν καλοῦ τε καὶ κακοῦ.	πᾶς	γὰρ ὁ μετέχων γάλακτος ἄπειρος
[1, 1]	καταβληθὲν καὶ ζωογονεῖ· υἱὸς δὲ	πᾶς	ὁ παιδευόμενος καθ´ ὑπακοὴν τοῦ
[1, 26]	ἔπος εἰπεῖν τῷ Μωυσεῖ ἡ	πᾶσα	ἀγωγὴ παιδευτικὴ μὲν τῶν οἵων
[1, 24]	καὶ ἐπιγείων καὶ καταχθονίων, καὶ	πᾶσα	γλῶσσα ἐξομολογήσηται ὅτι κύριος Ἰησοῦς
[1, 25]	τὰ ὁρώμενα ὅρασις) οὐδὲ δόξα	πᾶσα	(οὐ γὰρ καὶ ἡ πονηρά)
[1, 28]	γὰρ δὴ μία Μύκονος« ἡ	πᾶσα	πρὸς νόησιν γραφή, ᾗ φασιν
[1, 4]	εἰς τὴν ἡμετέραν εὐεργεσίαν, ὅτι	πᾶσα	σοφία παρὰ κυρίου καὶ μετ´
[1, 21]	φωνῆς Μωυσέως λεγούσης· ἦσαν δὲ	πᾶσαι	αἱ ψυχαὶ ἐξ Ἰακὼβ πέντε
[1, 7]	καὶ ἧττον διαφέρουσι, πλὴν αἱ	πᾶσαι	βιωφελεῖς. φιλοσοφίαν δὲ οὐ τὴν
[1, 8]	κηληθέντες ἢ ὑπὸ φόβου δείσαντες·	πᾶσαι	δὲ ἀκούσιοι τροπαί, καὶ τούτων
[1, 22]	ἑκάστην ἑρμηνεύσαντος προφητείαν συνέπνευσαν αἱ	πᾶσαι	ἑρμηνεῖαι συναντιβληθεῖσαι καὶ τὰς διανοίας
[1, 7]	καὶ κυνοτροφικὴ καὶ μελισσουργικὴ τέχναι	πᾶσαι,	συνελόντι δ´ εἰπεῖν ἀγελοκομική τε
[1, 22]	Ἀλεξανδρείᾳ πρὸς αὐτοῦ γενομένην βιβλιοθήκην	πάσαις	κατακοσμῆσαι γραφαῖς ἠξίωσε καὶ τοὺς
[1, 11]	κατὰ Χριστόν, φιλοσοφίαν μὲν οὐ	πᾶσαν,	ἀλλὰ τὴν Ἐπικούρειον, ἧς καὶ
[1, 13]	αἱρέσεις, ἑκάστη ὅπερ ἔλαχεν ὡς	πᾶσαν	αὐχεῖ τὴν ἀλήθειαν· φωτὸς δ´,
[1, 23]	Αἰγυπτίων, ὅθεν ἐν ταῖς Πράξεσι	πᾶσαν	σοφίαν Αἰγυπτίων πεπαιδεῦσθαι« φέρεται. Εὐπόλεμος
[1, 4]	σοφίαν ὁμωνύμως καλεῖ ἡ γραφὴ	πάσαν	τὴν κοσμικὴν εἴτε ἐπιστήμην εἴτε
[1, 19]	δουλεία ἐγεγόνει. οὐ μὴν ἁπλῶς	πᾶσαν	φιλοσοφίαν ἀποδεχόμεθα, ἀλλ´ ἐκείνην περὶ
[1, 16]	δυνάμεις τινὰς ὑποβεβηκυίας ἐμπνεῦσαι τὴν	πᾶσαν	φιλοσοφίαν ὑπειλήφασιν. ἀλλ´ εἰ καὶ
[1, 22]	ὁ Λευίτης ὁ ἱερεὺς γενόμενος	πάσας	τὰς παλαιὰς αὖθις ἀνανεούμενος προεφήτευσε
[1, 11]	μᾶλλον περισσεύῃ ἐν ἐπιγνώσει καὶ	πάσῃ	αἰσθήσει, εἰς τὸ δοκιμάζειν ὑμᾶς
[1, 1]	πάντα ἄνθρωπον καὶ διδάσκοντες ἐν	πάσῃ	σοφίᾳ, ἵνα παραστήσωμεν πάντα ἄνθρωπον
[1, 25]	Ἐπινομίδι συνέταξεν, τὸν τὴν διέξοδον	πάσης	γενέσεως {τῆς} διὰ τῶν πλανωμένων
[1, 16]	πῃ, ἀμυδρῶς δὲ καὶ οὐ	πάσης,	γίνεται· ὡς δὲ ἄλλοι βούλονται,
[1, 4]	ἀροτῆρα, οὔτ´ ἄλλως τι σοφόν,	πάσης	δ´ ἡμάρτανε τέχνης. Ἡσίοδος γὰρ
[1, 21]	λεκτέον, δι´ ὧν δειχθήσεται ἀναμφηρίστως	πάσης	σοφίας ἀρχαιοτάτη ἡ κατὰ Ἑβραίους
[1, 16]	μόνης δὲ φιλοσοφίας, ἀλλὰ καὶ	πάσης	σχεδὸν τέχνης εὑρεταὶ βάρβαροι. Αἰγύπτιοι
[1, 21]	διὰ τὸ ἰέναι αὐτὴν διὰ	πάσης	τῆς γῆς πλανωμένην) ταύτην δὲ
[1, 8]	καὶ θυμὸς μεταδοξάσαι, καὶ ἐπὶ	πᾶσι	γοητεύονται οἱ ἤτοι ὑφ´ ἡδονῆς
[1, 19]	θεραπεύεται προσδεόμενός τινος, αὐτὸς δοὺς	πᾶσι	ζωὴν καὶ πνοὴν καὶ τὰ
[1, 28]	φυσικῆς θεωρίας· καὶ τέταρτον ἐπὶ	πᾶσι	τὸ θεολογικὸν εἶδος, ἡ ἐποπτεία,
[1, 4]	κυρίου γέγραπται· καὶ σὺ λάλησον	πᾶσι	τοῖς σοφοῖς τῇ διανοίᾳ, οὓς
[1, 12]	παραδιδόναι οἷς δέον, οὐχὶ δὲ	πᾶσιν	ἀνέδην ἐκδιδόναι τὰ ἐν παραβολαῖς
[1, 8]	ἀνυπότακτοι, ματαιολόγοι, φρεναπατοῦντες. οὔκουν οὐ	πᾶσιν	εἴρηται· ὑμεῖς ἐστε οἱ ἅλες
[1, 14]	τὸν τρόπον λέγει, κοινῶς μὲν	πᾶσιν	Ἕλλησιν, ἐξαιρέτως δὲ Λακεδαιμονίοις καὶ
[1, 15]	Ἁρπεδονάπται, σὺν τοῖς δ´ ἐπὶ	πᾶσιν	ἐπ´ ἔτε´ ὀγδώκοντα ἐπὶ ξείνης
[1, 21]	ἔτη ἐννέα καὶ εἴκοσι. ἐπὶ	πᾶσιν	ἡ Κλεοπάτρα ἐβασίλευσεν ἔτη δύο
[1, 13]	Ἐκκλησιαστῇ· καὶ προσέθηκα σοφίαν ἐπὶ	πᾶσιν,	οἳ δὴ ἐγένοντο ἔμπροσθέν μου
[1, 21]	ἐπὶ τούτου ὀκτωκαιδεκάτῳ ἔτει τὸ	πάσχα	ἤχθη, ἐξ οὗ ἀπὸ Σαμουήλ,
[1, 21]	λογίων καὶ τὸ σωτήριον ἄγεται	πάσχα	καὶ λύσις ὀθνείας ἐπιγαμβρείας. προκεκηρύχει
[1, 10]	συνίσταται. ὡς δὲ τὸ εὖ	πάσχειν	περιαιρεῖται, ἐὰν τὸ εὖ ποιεῖν
[1, 27]	οὐδὲ δυσμενείᾳ τῇ πρὸς τὸν	πάσχοντα,	ὡς δ´ ἂν ὁ τῆς
[1, 24]	τῷ θυμῷ. τετάρτη δὲ ἡ	πασῶν	κακίστη ἡ κατὰ τὰς ἐπιθυμίας
[1, 23]	τὸν τῷ Ἑβραίῳ ἀδίκως ἐπιθέμενον	πατάξας	ἀποκτεῖναι. φασὶ δὲ οἱ μύσται
[1, 1]	αἰεὶ ἐργάζεται, ὡς βλέπει τὸν	πατέρα.	διδάσκων τις μανθάνει πλεῖον καὶ
[1, 28]	μὴ ὁ πατήρ, οὐδὲ τὸν	πατέρα	εἰ μὴ ὁ υἱὸς καὶ
[1, 28]	οὗτος ὁ τῶν ὅλων τὸν	πατέρα	ἐκκαλύπτων, ᾧ ἂν βούληται, {καὶ}
[1, 21]	Φορωνίδος ποιητὴς εἶναι αὐτὸν ἔφη	πατέρα	θνητῶν ἀνθρώπων« ἐντεῦθεν ὁ Πλάτων
[1, 1]	δὲ ἔγγονοι οἱ λόγοι. αὐτίκα	πατέρας	τοὺς κατηχήσαντάς φαμεν, κοινωνικὸν δὲ
[1, 17]	ὅτι ψεύστης ἐστὶ καὶ ὁ	πατὴρ	αὐτοῦ. ἐν δὲ τοῖς ψεύδεσι
[1, 21]	μετὰ τὸν γάμον Τωβίου ὁ	πατὴρ	αὐτοῦ Τωβὶτ ἀναβλέπει. ἐνταῦθα Ζοροβάβελ
[1, 21]	πολυγηθῆ. Κάδμος μὲν ὁ Σεμέλης	πατὴρ	ἐπὶ Λυγκέως εἰς Θήβας ἔρχεται
[1, 21]	Συμεών· Ζαχαρίας γὰρ ὁ Ἰωάννου	πατὴρ	καὶ πρὸ τοῦ παιδὸς προφητεύειν
[1, 19]	ἐσχηκέναι νοῦν, τίς ὁ τούτου	πατὴρ	καὶ τῆς κατὰ τὴν τοῦ
[1, 28]	τὸν υἱὸν εἰ μὴ ὁ	πατήρ,	οὐδὲ τὸν πατέρα εἰ μὴ
[1, 21]	ἱερεὺς ὁ τοῦ προφήτου Ἱερεμίου	πατὴρ	περιτυχὼν τῷ τοῦ νόμου βιβλίῳ
[1, 1]	ἀνδρὸς δὲ φιλοῦντος σοφίαν εὐφρανθήσεται	πατήρ.	τὰ φρέατα ἐξαντλούμενα διειδέστερον ὕδωρ
[1, 1]	τὴν τρίοδον, τὴν πέτραν, τὴν	πατουμένην	ὁδόν, τὴν καρποφόρον γῆν, τὴν
[1, 1]	πατρὸς ἐκδεχόμενος (ὀλίγοι δὲ οἱ	πατράσιν	ὅμοιοι) ἧκον δὴ σὺν θεῷ
[1, 15]	αὐτὸν τὴν φυσικὴν θεωρίαν, τὴν	πάτριον	ἐπιστήμην. μαρτυρεῖ καὶ Εὐριπίδης περὶ
[1, 21]	ἐχρίσθη τὴν σάρκα τῷ τοῦ	πατρὸς	αὐτοῦ πνεύματι ἐν ταύταις ταῖς
[1, 1]	τῶν ἁγίων ἀποστόλων, παῖς παρὰ	πατρὸς	ἐκδεχόμενος (ὀλίγοι δὲ οἱ πατράσιν
[1, 26]	προσταγμάτων, ὁ τὸν κόλπον τοῦ	πατρὸς	ἐξηγούμενος υἱὸς μονογενής. ἔπειτα οἱ
[1, 17]	λέγει, ἀλλὰ τοῦ πέμψαντός με	πατρός.	ἐπὶ δὲ τῶν κλεπτόντων ὁ
[1, 19]	δι´ υἱοῦ ἐπίγνωσίς ἐστι τοῦ	πατρός,	ἡ τῆς περιφράσεως τῆς Ἑλληνικῆς
[1, 24]	Ἰησοῦς Χριστὸς εἰς δόξαν θεοῦ	πατρός.	Ἰδέαις δὲ ἐνέχεται τὸ στρατήγημα
[1, 14]	βασιλεύοντος Κυαξάρους μὲν τοῦ Ἀστυάγους	πατρὸς	Μήδων, Ἀλυάττου δὲ τοῦ Κροίσου
[1, 11]	διαφέρει ἄχρι τῆς προθεσμίας τοῦ	πατρός.	νήπιοι οὖν καὶ οἱ φιλόσοφοι,
[1, 17]	ἐστὲ καὶ τὰς ἐπιθυμίας τοῦ	πατρὸς	ὑμῶν θέλετε ποιεῖν. ἐκεῖνος ἀνθρωποκτόνος
[1, 17]	ὁ κύριος ὑμεῖς ἐκ τοῦ	πατρὸς	ὑμῶν τοῦ διαβόλου ἐστὲ καὶ
[1, 21]	καὶ μετὰ Ἔσδρα εἰς τὴν	πατρῴαν	γῆν ἀναζεύγνυσι· δι´ ὃν γίνεται
[1, 21]	καὶ τῆς τοῦ λαοῦ εἰς	πατρῴαν	γῆν ἀποκαταστάσεως εἰς τὴν αἰχμαλωσίαν
[1, 23]	μυθεύσασα καὶ λέξασά μοι, γένος	πατρῷον	καὶ θεοῦ δωρήματα. ἕως μὲν
[1, 11]	ταῖς Πράξεσιν τῶν ἀποστόλων ὁ	Παῦλος,	διαβάλλων, πρόνοιαν ἀναιροῦσαν καὶ ἡδονὴν
[1, 19]	Ἕλληνες, ἔξεστι κἀντεῦθεν σκοπεῖν. ὁ	Παῦλος	ἐν ταῖς Πράξεσι τῶν ἀποστόλων
[1, 14]	προφήτην, οὗ μέμνηται ὁ ἀπόστολος	Παῦλος	ἐν τῇ πρὸς Τίτον ἐπιστολῇ,
[1, 1]	σκότος» σὺ οὖν ἐνδυναμοῦ» καὶ	Παῦλος	λέγει, ἐν χάριτι τῇ ἐν
[1, 26]	θεῖον. λέγει δὲ καὶ ὁ	Παῦλος·	ὁ νόμος τῶν παραβάσεων χάριν
[1, 1]	καὶ Ἰακώβου Ἰωάννου τε καὶ	Παύλου	τῶν ἁγίων ἀποστόλων, παῖς παρὰ
[1, 27]	σῷ τραχήλῳ. ὁμοίως δὲ τῷ	Παύλῳ	ἡ προφητεία ὀνειδίζει τὸν λαὸν
[1, 19]	μὲν πολλοί, βάκχοι δέ τε	παῦροι,	πολλοὺς μὲν τοὺς κλητούς, ὀλίγους
[1, 21]	ἔτους κηʹ Αὐγούστου ἐν πέμπτῃ	Παχὼν	καὶ εἰκάδι. Οἱ δὲ ἀπὸ
[1, 19]	πάλιν· ἐπιμελοῦ τῶν ἐν τῷ	πεδίῳ	χλωρῶν καὶ κερεῖς πόαν, καὶ
[1, 18]	προσκλίσεως χωρισθέντες οἱ μὴ ἐθελήσαντες	πείθεσθαι	ἀσύνετοί τε καὶ ἄπιστοι καὶ
[1, 18]	ἐβαπτίσθησαν, οἱ δὲ μὴ θελήσαντες	πείθεσθαι	ἑαυτοὺς ἀπέστησαν δηλαδή. πρὸς τούτους
[1, 21]	Ἰλίου κατάληψις. εἰ δὲ χρὴ	πείθεσθαι	καὶ Ἡσιόδῳ τῷ ποιητῇ, ἀκούσωμεν
[1, 8]	οὐδενὶ ἄλλῳ ἢ τῷ λόγῳ	πείθεσθαι,	ὃς ἄν μοι σκοπουμένῳ βέλτιστος
[1, 26]	τῶν Ἑλλήνων; μή πῃ βούλεσθαι	πείθεσθαι	τῇ ἀληθείᾳ φασκούσῃ θεόθεν διὰ
[1, 25]	ἄρχοντες μὲν πρέπωσι τοῖς ἀρχομένοις,	πειθήνιοι	δὲ οἱ ἀρχόμενοι τοῖς ἄρχουσι
[1, 15]	τῶν Ἰνδῶν οἱ τοῖς Βούττα	πειθόμενοι	παραγγέλμασιν. ὃν δι´ ὑπερβολὴν σεμνότητος
[1, 26]	υἱὸς μονογενής. ἔπειτα οἱ μὲν	πειθόμενοι	τῷ νόμῳ τῷ {τε} γνῶσιν
[1, 24]	δὲ ὑπάρξει πάντα ἐπιτελεῖν ἢ	πείθοντας	ἢ βιαζομένους ἢ ἀδικοῦντας ἐν
[1, 11]	καὶ βεβαιούμενοι ἐν τῇ πίστει,	πειθὼ	δὲ ἡ βεβαίωσις τῆς πίστεως·
[1, 1]	ἕπεται δὲ ἐνθένδε αὐτῷ ἡ	πειθὼ	ἐκ περιουσίας. καὶ τοῦτ´ ἦν
[1, 8]	τὸ ἐπιχείρημα καὶ τέλος ἡ	πειθώ,	οὕτω τῆς ἐριστικῆς ἀρχὴ μὲν
[1, 8]	ἀληθῶν· παρέχει γὰρ πρὸς μὲν	πειθὼ	τὴν ῥητορικήν, πρὸς τὸ ἀγωνιστικὸν
[1, 2]	τὰ κυριώτατα τῶν δογμάτων πρὸς	πειθὼ	τῶν ἀκροωμένων, θαυμασμὸν ἐγγεννῶσα τοῖς
[1, 1]	κατὰ τὸν θεὸν καὶ τοὺς	πεινῶντας	δικαιοσύνην τρέφοντες τῇ τοῦ ἄρτου
[1, 9]	ἄστεα» καὶ ἰατρὸν τὸν ἐν	πείρᾳ	πολλῶν γεγενημένον· ᾗ τινες καὶ
[1, 24]	τὰ τῆς χώρας μετὰ τὴν	πεῖραν	τῶν δοκούντων δεινῶν φανῇ, εἰς
[1, 1]	παραστήσεται, τὰ δὲ μόνον ἐρεῖ,	πειράσεται	δὲ καὶ λανθάνουσα εἰπεῖν καὶ
[1, 17]	χρῆσθαι καθάπερ καὶ τῷ ἐκ	πειρασμοῦ	μαρτυρίῳ. ἔστιν οὖν κἀν φιλοσοφίᾳ,
[1, 9]	τὸν διάβολον κατὰ τὸν τοῦ	πειρασμοῦ	σοφίζεται χρόνον, καὶ οὐκέτι ἔγωγε
[1, 12]	γε τῆς ἀληθείας μεθεκτικοὶ εἶναι	πειρώμεθα.	ταῦτα ἦν ἐμποδὼν τοῦ γράφειν
[1, 27]	δόξει, ψυχὴν δὲ ἀδικίας ὁ	πειρώμενος	ἀπαλλάττειν οὐ μᾶλλον ἂν εἴη
[1, 21]	λέγεται εἶναι, κατὰ τὴν τῶν	Πεισιστρατιδῶν	ἀρχὴν περὶ τὴν πεντηκοστὴν ὀλυμπιάδα
[1, 21]	τοῦ Ἀθηναίου Ἀμφιλύτου συμβουλῇ καὶ	Πεισίστρατος	ἐκράτυνε τὴν τυραννίδα τὸν καιρὸν
[1, 2]	γνώσεως καρπόν. ἡμῶν βέβαιον λαμβανόντων	πεῖσμα	τῆς ἀληθοῦς καταλήψεως διὰ τῆς
[1, 23]	Μαριὰμ δ´ ἀδελφή μου κατώπτευεν	πέλας·	κἄπειτα θυγάτηρ βασιλέως ἅβραις ὁμοῦ
[1, 21]	δὲ τὰ Ἀρκαδικὰ τὰ ἀπὸ	Πελασγοῦ·	λέγεται δὲ καὶ οὗτος αὐτόχθων.
[1, 21]	ἀγῶνα, ὃν Ἡρακλῆς ἔθηκεν ἐπὶ	Πέλοπι,	ἔτη τρία, εἴς τε τὴν
[1, 21]	ἧς ἐπὶ τὴν ἀρχὴν τοῦ	Πελοποννησιακοῦ	πολέμου ἔτη τεσσαράκοντα ὀκτώ· καὶ
[1, 21]	Ἀμφικτύονος βασιλεία καὶ ἡ εἰς	Πελοπόννησον	Δαναοῦ παρουσία καὶ ἡ ὑπὸ
[1, 21]	Ἀθηναίους πόλεμος. κατὰ δὲ Ἀκρίσιον	Πέλοπος	ἀπὸ Φρυγίας διάβασις καὶ Ἴωνος
[1, 16]	δὲ μάχαιρα καμπύλη) καὶ πρῶτοι	πέλταις	ἐπὶ τῶν ἵππων ἐχρήσαντο. ὁμοίως
[1, 21]	φασιν ἔτους κηʹ Αὐγούστου ἐν	πέμπτῃ	Παχὼν καὶ εἰκάδι. Οἱ δὲ
[1, 21]	Ἀτθίδα, Ἰάδα, Δωρίδα, Αἰολίδα καὶ	πέμπτην	τὴν κοινήν, ἀπεριλήπτους δὲ οὔσας
[1, 21]	φησὶν ἀπὸ Ἀδὰμ ἄχρι τοῦ	πέμπτου	ἔτους Δημητρίου βασιλείας Πτολεμαίου τὸ
[1, 21]	καὶ Ἀμβακούμ, ἐν δὲ τῷ	πέμπτῳ	ἔτει τῆς βασιλείας αὐτοῦ ἐν
[1, 19]	καθ´ Ἡράκλειτον. ἔν τε τῷ	πέμπτῳ	τῆς Πολιτείας τούτους οὖν πάντας»
[1, 20]	δὲ ζητῶν τὴν δόξαν τοῦ	πέμψαντος	αὐτὸν ἀληθής ἐστι καὶ ἀδικία
[1, 23]	κελεῦσαι τῷ Μωυσεῖ τὸ τοῦ	πέμψαντος	εἰπεῖν ὄνομα θεοῦ καὶ τὸν
[1, 17]	ὁ κύριος λέγει, ἀλλὰ τοῦ	πέμψαντός	με πατρός. ἐπὶ δὲ τῶν
[1, 13]	καθάπερ αἱ βάκχαι τὰ τοῦ	Πενθέως	διαφορήσασαι μέλη αἱ τῆς φιλοσοφίας
[1, 6]	ἡ διδασκαλία. ἀλλ´ ὡς ἐν	πενίᾳ	βίου ὀρθῶς ἔστι βιοῦν, οὕτω
[1, 21]	πεντήκοντα δύο, ὡς δὲ ἀκριβέστερον,	πεντακόσια	ἑβδομήκοντα δύο μῆνες ἓξ ἡμέραι
[1, 21]	μετὰ τοὺς κριτὰς βασιλειῶν ἔτη	πεντακόσια	ἑβδομήκοντα δύο μῆνες ἓξ ἡμέραι
[1, 21]	ἐνενήκοντα πέντε, ὡς δὲ ἕτεροι,	πεντακόσια	ἑβδομήκοντα ἕξ. εἰ δέ τις
[1, 21]	γεγόνασιν ἕως Πτολεμαίου τετάρτου ἔτη	πεντακόσια	ἑβδομήκοντα τρία μῆνας ἐννέα, ἀφ´
[1, 21]	προκειμένη δείκνυσι χρονογραφία, συνάγονται ἔτη	πεντακόσια	εἴκοσι τρία μῆνες ἑπτὰ εἰς
[1, 21]	ὡς μέν τινές φασιν, ἔτη	πεντακόσια	ἐνενήκοντα πέντε, ὡς δὲ ἕτεροι,
[1, 21]	προθεσμίαν συνάγεσθαι ἔτη {δις} χίλια	πεντακόσια	ὀγδοήκοντα. ἀπὸ δὲ τοῦ χρόνου
[1, 21]	βασιλείας ἔτη, ὡς μέν τινες,	πεντακόσια	πεντήκοντα δύο, ὡς δὲ ἀκριβέστερον,
[1, 21]	τρίτῃ τῶν Φιλιππικῶν μετὰ ἔτη	πεντακόσια	τῶν ἐπὶ Ἰλίῳ στρατευσάντων γεγονέναι
[1, 21]	ἡμᾶς χρονογραφία πρόεισιν, εἰ τοῖς	πεντακοσίοις	εἴκοσι καὶ τρισὶ καὶ μησὶν
[1, 21]	Κλαυδίου Καίσαρος ἔτη τριακόσια ἑξήκοντα	πέντε,	ἀφ´ οὗ χρόνου δῆλα γίνεται
[1, 21]	ἐπὶ Γανυμήδους ἁρπαγὴν ἔτη ἑξήκοντα	πέντε.	ἐντεῦθεν δὲ ἐπὶ τὴν Περσέως
[1, 21]	αὐτοῦ Μανασσῆς βασιλεύει ἔτη πεντήκοντα	πέντε,	ἔπειτα ὁ τούτου υἱὸς Ἀμὼς
[1, 21]	Περσικῆς βασιλείας ἔτη διακόσια τριάκοντα	πέντε,	ἔπειτα τῆς Μακεδονικῆς ἕως Ἀντωνίου
[1, 21]	τῶν Περσικῶν ἔτη διακόσια τριάκοντα	πέντε.	καθελὼν δὲ τὸν Δαρεῖον τοῦτον
[1, 21]	πᾶσαι αἱ ψυχαὶ ἐξ Ἰακὼβ	πέντε	καὶ ἑβδομήκοντα αἱ εἰς Αἴγυπτον
[1, 21]	ἱστορικῶν καὶ ἔθνη καὶ γλώσσας	πέντε	καὶ ἑβδομήκοντα λέγουσιν εἶναι, ἐπακούσαντες
[1, 21]	τῇ γῇ τῇ ἀγαθῇ ἄλλα	πέντε	καὶ εἴκοσι ἀναπαυσάμενος. ὡς δὲ
[1, 21]	ἑπτά, εἶτα ὁ Εὐεργέτης ἔτη	πέντε	καὶ εἴκοσι, εἶτα ὁ Φιλοπάτωρ
[1, 21]	γίνονται δὲ οἱ πάντες προφῆται	πέντε	καὶ τριάκοντα. γυναικῶν δὲ (καὶ
[1, 21]	ὁ Φιλομήτωρ καὶ βασιλεύει ἔτη	πέντε	καὶ τριάκοντα, μεθ´ ὃν ὁ
[1, 21]	τὴν Φιλίππου τελευτὴν ἔτη τριάκοντα	πέντε·	μετὰ δὲ ταῦτα ἐπὶ τὴν
[1, 21]	τὴν ἀκριβῆ χρονογραφίαν χίλια ὀγδοήκοντα	πέντε	μῆνες ἓξ ἡμέραι δέκα· ἀπὸ
[1, 21]	τινές φασιν, ἔτη πεντακόσια ἐνενήκοντα	πέντε,	ὡς δὲ ἕτεροι, πεντακόσια ἑβδομήκοντα
[1, 21]	ὡς δὲ Ἔφορος ἑπτακόσια τριάκοντα	πέντε,	ὡς δὲ Τίμαιος καὶ Κλείταρχος
[1, 21]	Μελικέρτῃ τὰ Ἴσθμια ἔθηκεν, ἔτη	πεντεκαίδεκα.	ἀπὸ δὲ Περσέως στρατείας ἐπὶ
[1, 21]	πεντεκαίδεκα οὖν ἔτη Τιβερίου καὶ	πεντεκαίδεκα	Αὐγούστου, οὕτω πληροῦται τὰ τριάκοντα
[1, 21]	ὁ θεὸς ἄλλα ἔτη βιῶσαι	πεντεκαίδεκα	δι´ ἀναποδισμοῦ ἡλίου. μέχρι τούτου
[1, 21]	προφήτης εἶπεν καὶ τὸ εὐαγγέλιον.	πεντεκαίδεκα	οὖν ἔτη Τιβερίου καὶ πεντεκαίδεκα
[1, 21]	(ὡς δὲ Διονύσιος, περὶ τὴν	πεντεκαιδεκάτην)	Θάσον ἐκτίσθαι, ὡς εἶναι συμφανὲς
[1, 21]	πεντεκαιδέκατον ἔτος Τιβερίου Καίσαρος τὴν	πεντεκαιδεκάτην	τοῦ Τυβὶ μηνός, τινὲς δὲ
[1, 21]	ἀναγνώσεσι. φασὶ δὲ εἶναι τὸ	πεντεκαιδέκατον	ἔτος Τιβερίου Καίσαρος τὴν πεντεκαιδεκάτην
[1, 21]	Λουκᾶν γέγραπται οὕτως· ἔτει δὲ	πεντεκαιδεκάτῳ	ἐπὶ Τιβερίου Καίσαρος ἐγένετο ῥῆμα
[1, 21]	ἐπὶ ἔτη ἑκκαίδεκα· ἐπὶ τούτου	πεντεκαιδεκάτῳ	ἔτει ὁ Ἰσραὴλ εἰς Βαβυλῶνα
[1, 21]	ὁ υἱὸς αὐτοῦ ἐπὶ ἔτη	πεντήκοντα	δύο, καὶ λεπρῶν οὗτος ἐτελεύτα·
[1, 21]	ὑπὸ Χαλδαίων γενομένης ἔτη τετρακόσια	πεντήκοντα	δύο μῆνες ἕξ, ὡς δὲ
[1, 21]	ἔτη, ὡς μέν τινες, πεντακόσια	πεντήκοντα	δύο, ὡς δὲ ἀκριβέστερον, πεντακόσια
[1, 21]	ἐπιτροπίαν τὴν Λυκούργου ἔτη ἑκατὸν	πεντήκοντα	ἐννέα· ἐπὶ δὲ τὸ προηγούμενον
[1, 21]	ἀπὸ Ἰησοῦ μέχρι Δαβὶδ τετρακοσίοις	πεντήκοντα	ἔτεσι συγκαταριθμήσαι τὰ τῆς Μωυσέως
[1, 21]	ἀπὸ δὲ Δημοφῶντος χίλια διακόσια	πεντήκοντα,	καὶ ἀπὸ Τροίας ἁλώσεως ἐπὶ
[1, 16]	πρὸ τῶν ὀλυμπιάδων ἔτεσιν ἑκατὸν	{πεντήκοντα}	νομοθετεῖ Λακεδαιμονίοις· Σόλωνος γὰρ τοὺς
[1, 21]	υἱὸς αὐτοῦ Μανασσῆς βασιλεύει ἔτη	πεντήκοντα	πέντε, ἔπειτα ὁ τούτου υἱὸς
[1, 21]	Κάστορος καὶ Πολυδεύκους ἀποθέωσιν ἔτη	πεντήκοντα	τρία. ἐνταῦθά που καὶ ἡ
[1, 21]	ὡς μέν τινες, ἔτη τετρακόσια	πεντήκοντα,	ὡς δὲ ἡ προκειμένη δείκνυσι
[1, 21]	Ἕλλησι σοφῶν Θαλοῦ περὶ τὴν	πεντηκοστὴν	ὀλυμπιάδα γενομένου. συνεχρόνισαν δὲ οἱ
[1, 21]	τῶν Πεισιστρατιδῶν ἀρχὴν περὶ τὴν	πεντηκοστὴν	ὀλυμπιάδα εὑρίσκεται, Ὀρφεὺς δὲ, ὁ
[1, 14]	δὲ οἱ χρόνοι ἀμφὶ τὴν	πεντηκοστὴν	ὀλυμπιάδα. Πυθαγόρας δὲ κατὰ Πολυκράτη
[1, 5]	εἰρηνικῶς ἐποπτεύσαντας πολυτρόπως εἰς κλῆσιν	πεπαιδαγωγῆσθαι.	τί οὖν; ἠθέλησε μέν, οὐκ
[1, 20]	πίστεως παρειλήφαμεν λόγον, αὐτουργῷ σοφίᾳ	πεπαιδευμένοι.	ὃ δὲ μεθ´ ἑτέρου ποιεῖ,
[1, 23]	ταῖς Πράξεσι πᾶσαν σοφίαν Αἰγυπτίων	πεπαιδεῦσθαι«	φέρεται. Εὐπόλεμος δὲ ἐν τῷ
[1, 26]	δείκνυται τῶν γραφῶν, εὖ μάλα	πεπεισμένως	ἂν ἀγορεύοιμεν σοφὸν τῷ ὄντι
[1, 11]	ἐπιστάμενος τὸν λόγον καθ´ ὃν	πεπίστευκέ	τε καὶ ἐνεργεῖ, μηδὲ ἀποδοῦναι
[1, 9]	(ἣ δ´ ἐστὶ Λυδὴ διακρίνειν	πεπιστευμένη	τὸ νόθον ἀπὸ τοῦ ἰθαγενοῦς
[1, 19]	δὲ τροχιὰς τοῦ ἰδίου γεωργίου	πεπλάνηται.	αὗται δέ εἰσιν αἱ τὴν
[1, 1]	ἀναμιμνῄσκουσα τοῦ ἀρχετύπου τὸν θύρσῳ	πεπληγότα·	σοφῷ γάρ» φησί, λάλει, καὶ
[1, 5]	τῷ αἰῶνι, ὅτι πνεῦμα κυρίου	πεπλήρωκε	τὴν οἰκουμένην. κἄν τις βιαζόμενος
[1, 21]	δύο μῆνες ἓξ ἡμέραι δέκα.	Πεπλήρωται	τοίνυν ἐκ τῆς αἰχμαλωσίας τῆς
[1, 21]	τὸν Ἱερὸν λόγον, τὸν δὲ	Πέπλον	καὶ τὰ Φυσικὰ Βροντίνου. ναὶ
[1, 6]	καιροῦ ῥῆσιν ἀείδουσιν, κἤν πῃ	πεπνυμένην	ἀείδωσιν, οὐ τιθέμενοι ἐν σοφίῃ
[1, 21]	φησὶν ὁ τὴν μικρὰν Ἰλιάδα	πεποιηκώς,	μεσάτα, λαμπρὰ δὲ ἐπέτελλε σελάνα·
[1, 1]	τὴν πίστιν διὰ τῆς ἀγάπης	πεποιημένοι;	τῇ δὲ αἰτίᾳ τοῦ μὴ
[1, 24]	τοῦ κρατεῖν ἕνεκα τὴν δυναστείαν	πεποιημένον,	τὸ δὲ φιλόκαλον, εἰς καλὸν
[1, 15]	Βαβυλωνίους λόγους προσλαβὼν τοὺς ἠθικοὺς	πεποίηται·	λέγεται γὰρ τὴν Ἀκικάρου στήλην
[1, 13]	λόγου τοῦ ὄντος ἀεὶ θεολογίας	πεποίηται.	ὁ δὲ τὰ διῃρημένα συνθεὶς
[1, 27]	διαφέροντα κατηχούμενος ἐκ τοῦ νόμου,	πέποιθάς	τε σεαυτὸν ὁδηγὸν εἶναι τυφλῶν,
[1, 11]	μου, λέγει κύριος. ἵνα μὴ	πεποιθότες	ὦμεν ἐφ´ ἑαυτοῖς, ἀλλ´ ἐπὶ
[1, 21]	κεʹ ἄλλοι δὲ Φαρμουθὶ ιθʹ	πεπονθέναι	τὸν σωτῆρα λέγουσιν. ναὶ μήν
[1, 18]	τὸν θεὸν καὶ δὴ καὶ	πεπονθέναι	τοῦτον· ὅθεν αὐτοὺς ἡ πρόληψις
[1, 11]	ἀλλὰ τὴν ζήτησιν εἰς εὕρεσιν	περαιοῖ,	τὴν κενὴν ἐξελάσας φλυαρίαν, ἐγκρίνων
[1, 21]	Μαρίας τῆς μητρὸς τοῦ κυρίου	περαιοῦται·	γίνονται γάρ, φησίν, ἀπὸ Ἀβραὰμ
[1, 21]	ἄφιξις, ὥς φησι Μένανδρος ὁ	Περγαμηνὸς	καὶ Λαῖτος ἐν τοῖς Φοινικικοῖς.
[1, 21]	ἱστορεῖ. Εὐφορίων δὲ ἐν τῷ	περὶ	Ἀλευαδῶν κατὰ Γύγην αὐτὸν τίθησι
[1, 5]	λόγῳ τὴν φιλοσοφίαν ζήτησιν ἔχειν	περὶ	ἀληθείας καὶ τῆς τῶν ὄντων
[1, 7]	ἢν μόνον ἐθελήσωσιν. ἄλλως τις	περὶ	ἀληθείας λέγει, ἄλλως ἡ ἀλήθεια
[1, 7]	εὐστοχοῦσι διὰ συνέσεως εἰς τὸν	περὶ	ἀληθείας λόγον, Ἀβραὰμ δὲ οὐκ
[1, 14]	καὶ ἐγγύαι ἐγγυάασθαι· οἳ δὲ	περὶ	Ἀριστοτέλη Χίλωνος αὐτὸ νομίζουσι, Δίδυμος
[1, 21]	ταῖς Χαλδαϊκαῖς ἱστορίαις. Ἰόβας δὲ	περὶ	Ἀσσυρίων γράφων ὁμολογεῖ τὴν ἱστορίαν
[1, 17]	κακὸν ᾗ κακόν, τῇ δὲ	περὶ	αὐτὸ ἡδονῇ συναπαγόμενος, ἀγαθὸν ὑπολαβών,
[1, 15]	Δημόκριτος» γράφοντος. ναὶ μὴν καὶ	περὶ	αὑτοῦ {ᾑ} σεμνυνόμενός φησί που
[1, 6]	Ἀνάξαρχος ὁ Εὐδαιμονικὸς ἐν τῷ	περὶ	βασιλείας γράφει· πολυμαθίη κάρτα μὲν
[1, 23]	ὑπὸ τοῦ Μωυσέως πάλιν ἀναβιῶναι.	Περὶ	δὲ τῆς ἀνατροφῆς τοῦ Μωυσέως
[1, 14]	ἄγαν» Στράτων δὲ ἐν τῷ	περὶ	εὑρημάτων Σωδάμῳ τῷ Τεγεάτῃ προσάπτει
[1, 16]	Στράτων ὁ Περιπατητικὸς ἐν τοῖς	Περὶ	εὑρημάτων ταῦτα ἱστόρησαν. παρεθέμην δὲ
[1, 8]	τετύφωται μηδὲν ἐπιστάμενος, ἀλλὰ νοσῶν	περὶ	ζητήσεις καὶ λογομαχίας, ἐξ ὧν
[1, 19]	πᾶσαν φιλοσοφίαν ἀποδεχόμεθα, ἀλλ´ ἐκείνην	περὶ	ἧς καὶ ὁ παρὰ Πλάτωνι
[1, 5]	ὄντων φύσεως (ἀλήθεια δὲ αὕτη,	περὶ	ἧς ὁ κύριος αὐτὸς εἶπεν
[1, 14]	ἄτα» Κλεομένης μὲν ἐν τῷ	περὶ	Ἡσιόδου Ὁμήρῳ φησὶ προειρῆσθαι διὰ
[1, 20]	βαρβάρῳ κινηθέντες φιλοσοφίᾳ, δυνάμει» τὸν	περὶ	θεοῦ διὰ πίστεως παρειλήφαμεν λόγον,
[1, 17]	ἴχνος τι σοφίας καὶ κίνησις	περὶ	θεοῦ. τάχα δ´ ἂν εἶεν
[1, 14]	ὑπειλήφασι, Χαμαιλέων δὲ ἐν τῷ	περὶ	θεῶν Θαλοῦ, Ἀριστοτέλης δὲ τῆς
[1, 21]	Διονύσου ἐπὶ Ἡρακλέα καὶ τοὺς	περὶ	Ἰάσονα ἀριστεῖς τοὺς ἐν τῇ
[1, 21]	ὁ Πολυΐστωρ ἐπικληθεὶς ἐν τῷ	περὶ	Ἰουδαίων συγγράμματι ἀνέγραψέν τινας ἐπιστολὰς
[1, 23]	ἀποκτείνας. Ἀρτάπανος γοῦν ἐν τῷ	περὶ	Ἰουδαίων συγγράμματι ἱστορεῖ κατακλεισθέντα εἰς
[1, 24]	στέμμασι καὶ θυσάνοισι πρώτη ἐκόσμησεν	περὶ	κίονα μακρὸν ἀνάσσης. ἀλλὰ καὶ
[1, 21]	ἱστορεῖ γενέσθαι ἐν τῷ πρώτῳ	Περὶ	μαντικῆς. Θεόπομπος δὲ καὶ Ἔφορος
[1, 26]	τε ὁ Ἡρακλεώτης ἐν τῷ	Περὶ	μέθης καὶ Ἀριστοτέλης ἐν τῇ
[1, 14]	τὴν κατὰ Ἑβραίους φιλοσοφίαν. καὶ	περὶ	μὲν Ξενοφάνους εἴρηται, ὃς τῆς
[1, 21]	μαθητευθέντες οὖν καταληπτικῶς ἐπιγνώσονται. ~(Καὶ	περὶ	μὲν τοῦ παρ´ Ἑβραίων τὰ
[1, 9]	ἀληθείας. πῶς δὲ οὐκ ἀναγκαῖον	περὶ	νοητῶν φιλοσοφοῦντα διαλαβεῖν τὸν ἐπιποθοῦντα
[1, 21]	ἔτεσιν ὕστερον εἴκοσι ἑπτὰ οἱ	περὶ	Ὀρφέα καὶ Μουσαῖον καὶ Λίνον
[1, 3]	οἱ Ἕλληνες καὶ αὐτοὶ τοὺς	περὶ	ὁτιοῦν πολυπράγμονας σοφοὺς ἅμα καὶ
[1, 14]	γεγόνασι διαδοχαὶ ἐπώνυμοι τῶν τόπων	περὶ	οὓς διέτριψαν, Ἰταλικὴ μὲν ἡ
[1, 24]	μετὰ ταῦτα λεχθήσεται, ὁπηνίκα ἂν	περὶ	προφητείας διαλαμβάνωμεν· τὸ τακτικὸν δὲ
[1, 16]	εὑρεῖν. Δίδυμος δ´ ἐν τῷ	περὶ	Πυθαγορικῆς φιλοσοφίας Θεανὼ τὴν Κροτωνιᾶτιν
[1, 15]	κεκτῆσθαι. Ἀλέξανδρος δὲ ἐν τῷ	περὶ	Πυθαγορικῶν συμβόλων Ζαράτῳ τῷ Ἀσσυρίῳ
[1, 15]	φαινόμενον πρόσωπον οἴεται. Τάδε μὲν	περὶ	Σιβύλλης· Νουμᾶς δὲ ὁ Ῥωμαίων
[1, 27]	ἐκλιπέτωσάν σε, ἄφαψαι δὲ αὐτὰς	περὶ	σῷ τραχήλῳ. ὁμοίως δὲ τῷ
[1, 14]	ἐκφέρεται τὸ αὐτὸ ἀπόφθεγμα) οἱ	περὶ	Σωτάδαν τὸν Βυζάντιον Βίαντος λέγουσιν
[1, 1]	τινων ἀμαθῶς ψοφοδεῶν χρῆναι λεγόντων	περὶ	τὰ ἀναγκαιότατα καὶ συνέχοντα τὴν
[1, 28]	ὄντι ἡ διαλεκτικὴ φρόνησίς ἐστι	περὶ	τὰ νοητὰ διαιρετική, ἑκάστου τῶν
[1, 28]	ἀνθρώπους, ὥσπερ οἱ νῦν διαλεκτικοὶ	περὶ	τὰ σοφιστικὰ ἀσχολούμενοι ποιοῦσιν, ἀλλὰ
[1, 28]	τοῦ ὑποκειμένου δεικτική, ἢ δύναμις	περὶ	τὰ τῶν πραγμάτων γένη διαιρετική,
[1, 4]	τὰς βαναύσους μετιόντες τέχνας τοῦ	περὶ	τὰς αἰσθήσεις ἀπολαύουσι περιττοῦ, ἀκοῆς
[1, 22]	Μακεδόσι τῶν παρὰ σφίσιν εὐδοκιμωτάτων	περὶ	τὰς γραφὰς ἐμπείρους καὶ τῆς
[1, 3]	δή που τοὺς σοφιστὰς τοὺς	περὶ	τὰς λέξεις καὶ τὰς τέχνας
[1, 21]	Πυθαγόραν τὸν μέγαν κάτω που	περὶ	τὰς ὀλυμπιάδας γενόμενοι, ὡς παρεστήσαμεν.
[1, 19]	γὰρ δή, ὥς φασιν οἱ	περὶ	τὰς τελετάς, ναρθηκοφόροι μὲν πολλοί,
[1, 19]	οὐκ ᾖ τοῦτο φιλοσοφεῖν» λέγει,	περὶ	τὰς τέχνας κυπτάζοντα ζῆν οὐδὲ
[1, 16]	βασιλεὺς ἱμάντας πυκτικοὺς πρῶτος εὗρεν.	περί	τε μουσικὴν Ὄλυμπος ὁ Μυσὸς
[1, 28]	καὶ ἡ {περὶ} τῶν ἀνθρωπείων	περί	τε τοὺς λόγους καὶ τὰς
[1, 11]	μὴ περὶ τὴν οἴησιν, ἀλλὰ	περὶ	τὴν ἀλήθειαν ἀναστρεφομένη. ὅθεν εἴ
[1, 14]	δὲ κατὰ Πολυκράτη τὸν τύραννον	περὶ	τὴν ἑξηκοστὴν δευτέραν ὀλυμπιάδα εὑρίσκεται.
[1, 22]	Δημητρίου τοῦ Φαληρέως {καὶ} τὰ	περὶ	τὴν ἑρμηνείαν ἀκριβῶς πραγματευσαμένου· ἔτι
[1, 21]	τῷ γραμματικῷ Κράτητι καὶ λέγῃ	περὶ	τὴν Ἡρακλειδῶν κάθοδον Ὅμηρον γεγονέναι
[1, 21]	καὶ Ἀμφίων οἱ μουσικῆς εὑρεταὶ	περὶ	τὴν Κάδμου γεγόνασιν ἡλικίαν. κἄν
[1, 6]	ἁπλῶς ἡ πίστις, ἀλλ´ ἡ	περὶ	τὴν μάθησιν πίστις ἐμποιεῖ. εἰ
[1, 25]	φιλόσοφος ἐκ τῶν Μωυσέως τὰ	περὶ	τὴν νομοθεσίαν ὠφεληθεὶς ἐπετίμησε μὲν
[1, 11]	οἰκοδομεῖ δὲ ἡ ἀγάπη, μὴ	περὶ	τὴν οἴησιν, ἀλλὰ περὶ τὴν
[1, 21]	νενικηκέναι· Ξάνθος δὲ ὁ Λυδὸς	περὶ	τὴν ὀκτωκαιδεκάτην ὀλυμπιάδα (ὡς δὲ
[1, 21]	ὀκτωκαιδεκάτην ὀλυμπιάδα (ὡς δὲ Διονύσιος,	περὶ	τὴν πεντεκαιδεκάτην) Θάσον ἐκτίσθαι, ὡς
[1, 21]	τῶν παρ´ Ἕλλησι σοφῶν Θαλοῦ	περὶ	τὴν πεντηκοστὴν ὀλυμπιάδα γενομένου. συνεχρόνισαν
[1, 21]	κατὰ τὴν τῶν Πεισιστρατιδῶν ἀρχὴν	περὶ	τὴν πεντηκοστὴν ὀλυμπιάδα εὑρίσκεται, Ὀρφεὺς
[1, 16]	δὲ ὁ καὶ αὐτὸς νομοθέτης	περὶ	τὴν τριακοστὴν καὶ ἐνάτην ὀλυμπιάδα
[1, 6]	μόνον ἡ οἰκονομία, ἀλλὰ καὶ	περὶ	τὴν ψυχήν, τίνα τε ἐπινεμητέον
[1, 21]	ταύτην δὲ Ἴστρος ἐν τῷ	περὶ	τῆς Αἰγυπτίων ἀποικίας Προμηθέως θυγατέρα
[1, 21]	ἱστορεῖ. Ἐπιγένης δὲ ἐν τοῖς	Περὶ	τῆς εἰς Ὀρφέα ποιήσεως Κέρκωπος
[1, 21]	Ὀρφέως παλαιοτέρα· λέγονται γὰρ καὶ	περὶ	τῆς ἐπωνυμίας αὐτῆς καὶ περὶ
[1, 15]	πάτριον ἐπιστήμην. μαρτυρεῖ καὶ Εὐριπίδης	περὶ	τῆς Ἱπποῦς ὧδέ πως· ἣ
[1, 21]	προφητεύων, ὃς καὶ παρεκάλει αὐτὸν	περὶ	τῆς τοῦ ναοῦ οἰκοδομῆς· ὁμοίως
[1, 14]	Κορινθίους, οὐ γὰρ ἐνταῦθα μόνον,	περὶ	τῆς τῶν νεκρῶν ἀναστάσεως διαλεγόμενος
[1, 27]	ἀπόστολος, οὔτε ἃ λέγουσιν οὔτε	περὶ	τίνων διαβεβαιοῦνται, τὸ δὲ τέλος
[1, 21]	Διευχίδας γὰρ ἐν τετάρτῳ Μεγαρικῶν	περὶ	τὸ διακοσιοστὸν ἐνενηκοστὸν ἔτος ὕστερον
[1, 21]	ἐπὶ Ἀκάστου ἐν Χίῳ γενέσθαι	περὶ	τὸ διακοσιοστὸν ἔτος ὕστερον τῆς
[1, 8]	τὰς διατριβὰς διαλεκτικὴ γύμνασμα φιλοσόφου	περὶ	τὸ ἔνδοξον δείκνυται ἀντιλογικῆς ἕνεκεν
[1, 16]	ἐξεῦρεν καὶ μέταλλα χρυσοῦ τὰ	περὶ	τὸ Πάγγαιον ἐπενόησεν ὄρος. ἤδη
[1, 1]	μάτην ἡμᾶς τρίβοντα καὶ κατέχοντα	περὶ	τοῖς οὐδὲν συμβαλλομένοις πρὸς τὸ
[1, 26]	θεοφιλῆ κηρύττουσιν. εἰ δὲ ταῦτα	περὶ	τὸν Μωυσέα εὕροιμεν, ὡς ἐξ
[1, 6]	κύριος ἐδίδαξε, πνεύματι προσκυνῶν, οὐκέτι	περὶ	τὸν οἶκον εἴη ἂν μόνον
[1, 11]	βεβαιοῖ, ἧς ἀναιρεθείσης μῦθος ἡ	περὶ	τὸν σωτῆρα οἰκονομία φαίνεται, κατὰ
[1, 12]	ῥήξωσιν ὑμᾶς. χαλεπὸν γὰρ τοὺς	περὶ	τοῦ ἀληθινοῦ φωτὸς καθαροὺς ὄντως
[1, 4]	καὶ τέκτονα σοφὸν καλεῖ καὶ	περὶ	τοῦ Μαργίτου, εἰ δὴ αὐτοῦ,
[1, 17]	ἄγγελος τῆς μετανοίας» τῷ Ἑρμᾷ	περὶ	τοῦ ψευδοπροφήτου· τινὰ γὰρ ῥήματα
[1, 21]	Δεββώρα τε καὶ Ὀλδά. ἔπειτα	περὶ	τοὺς αὐτοὺς χρόνους Ἰωάννης προφητεύει
[1, 21]	Ἑβραίους φιλοσοφία. εἴρηται μὲν οὖν	περὶ	τούτων ἀκριβῶς Τατιανῷ ἐν τῷ
[1, 28]	ἐπαγγελλομένη, ᾗ συνέπεται καὶ ἡ	{περὶ}	τῶν ἀνθρωπείων περί τε τοὺς
[1, 21]	καί ποτε προαγαγεῖν βουληθεὶς αὐτοὺς	περὶ	τῶν ἀρχαίων εἰς λόγους τῶν
[1, 25]	χρωμένους γνώμῃ τῇ αὐτῇ {καὶ}	περὶ	τῶν αὐτῶν. ἆρ´ οὐ τὰ
[1, 2]	Ἑλλήνων οἷόν τε ψιλῇ τῇ	περὶ	τῶν δογματισθέντων αὐτοῖς χρωμένους φράσει,
[1, 21]	Δημήτριος δέ φησιν ἐν τῷ	Περὶ	τῶν ἐν τῇ Ἰουδαίᾳ βασιλέων
[1, 23]	φέρεται. Εὐπόλεμος δὲ ἐν τῷ	περὶ	τῶν ἐν τῇ Ἰουδαίᾳ βασιλέων
[1, 1]	γὰρ θέμις) δεδιὼς δὲ ἄρα	περὶ	τῶν ἐντυγχανόντων, μή πῃ ἑτέρως
[1, 21]	φαίνεται. Λέων δὲ ὁ τὰ	περὶ	τῶν κατ´ Αἴγυπτον θεῶν πραγματευσάμενος
[1, 21]	πρότερον δέ, ὅπερ ἀκόλουθον ἦν,	περὶ	τῶν κατὰ Μωυσέα χρόνων ἤδη
[1, 21]	περὶ τῆς ἐπωνυμίας αὐτῆς καὶ	περὶ	τῶν χρησμῶν τῶν καταπεφημισμένων ἐκείνης
[1, 22]	ἑβδομάσι τελειούμενα. ~(Καὶ τὰ μὲν	περὶ	τῶν χρόνων διαφόρως πολλοῖς ἱστορηθέντα
[1, 21]	πόλει τὰ ἀρχαιότατα λέγειν ἐπιχειρεῖ,	περὶ	Φορωνέως τε τοῦ πρώτου λεχθέντος
[1, 15]	ὧδε γράφει· ἅπαντα μέντοι τὰ	περὶ	φύσεως εἰρημένα παρὰ τοῖς ἀρχαίοις
[1, 21]	Ἡρακλείδης ὁ Ποντικὸς ἐν τῷ	Περὶ	χρηστηρίων. ἐῶ δὲ τὴν Αἰγυπτίαν
[1, 15]	αὐτῷ Αἰγυπτίῳ. ἐν δὲ τῷ	περὶ	ψυχῆς Πλάτων πάλιν προφητείαν γνωρίζων
[1, 10]	ὡς δὲ τὸ εὖ πάσχειν	περιαιρεῖται,	ἐὰν τὸ εὖ ποιεῖν ἀφέλωμεν,
[1, 14]	τὸν δὲ ἕβδομον οἳ μὲν	Περίανδρον	εἶναι λέγουσιν τὸν Κροίνθιον, οἳ
[1, 14]	καὶ τὸ μελέτη πάντα καθαιρεῖ»	Περιάνδρου	τυγχάνειν βούλονται, ὁμοίως δὲ τὴν
[1, 14]	τὸν Σύριον. Πλάτων δὲ ἀντὶ	Περιάνδρου	ὡς ἀναξίου σοφίας διὰ τὸ
[1, 16]	Ἕλλησι θαυμασθεὶς ὁ φήσας ἐμοὶ	περίβλημα	χλαῖνα, δεῖπνον γάλα, τυρός» ὁρᾷς
[1, 2]	καταγοητευομένους, ἀλλ´ ὡς ἔπος εἰπεῖν,	περιβολῇ	πλείονι χρωμένους, ἁμῇ γέ πῃ
[1, 29]	ὑπομνημάτων πρῶτος ἡμῖν Στρωματεὺς ἐνταυθοῖ	περιγεγράφθω.
[1, 7]	ἣ μὲν μαθήσει καὶ ἀσκήσει	περιγίνεται,	ἣ δὲ δυνάμει καὶ πίστει.
[1, 10]	καλοκἀγαθίαν προτρέπει· μακάριος δὲ ὁ	περιδέξιος.	οὔτ´ οὖν βλασφημητέος ὁ εὐποιητικὸς
[1, 16]	ἱστοροῦσιν. μέλος τε αὖ πρῶτος	περιέθηκε	τοῖς ποιήμασι καὶ τοὺς Λακεδαιμονίων
[1, 21]	υἱὸν Ὀζίου Ἰωὰν καὶ τούτῳ	περιέθηκεν	ὕστερον τὴν βασιλείαν. ἐπὶ τῆς
[1, 2]	~(ὑπὲρ δὲ τῶν ὑπομνημάτων τῶν	περιειληφότων	κατὰ τοὺς ἀναγκαίους καιροὺς τὴν
[1, 22]	ἡμᾶς νομοθεσίᾳ, καὶ φανερός ἐστι	περιειργασμένος	ἕκαστα τῶν ἐν αὐτῇ λεγομένων.
[1, 1]	καὶ τοῦτο εὐμαρῶς ἐκθρέψαι δύνασθαι.	Περιέξουσι	δὲ οἱ Στρωματεῖς ἀναμεμιγμένην τὴν
[1, 17]	μὲν παραχαράξαντες, τὰ δὲ ὑπὸ	περιεργίας	ἀμαθῶς σοφισάμενοι, τὰ δὲ καὶ
[1, 1]	μεταλαμβάνοντας λόγων παραφυλακτέον, εἰ μὴ	περιεργίας	ἕνεκεν ἱστορήσοντες, ὥσπερ τῶν πόλεων
[1, 21]	ἡμέραι ιγʹ εἰσὶ δὲ οἱ	περιεργότερον	τῇ γενέσει τοῦ σωτῆρος ἡμῶν
[1, 15]	γε τούτοις, δι´ οὓς καὶ	περιετέμετο,	ἵνα δὴ καὶ εἰς τὰ
[1, 21]	δὲ τὸ βιβλίον τοῦ Ἰησοῦ	περιέχει,	διεδέξατο τὸν Μωυσέα ὁ προειρημένος
[1, 21]	φυλῆς Ἰούδα ἔτη τεσσαράκοντα, ὡς	περιέχει	ἡ δευτέρα τῶν Βασιλειῶν, καὶ
[1, 16]	τε καὶ γραφή. Ἀλκμαίων γοῦν	Περίθου	Κροτωνιάτης πρῶτος φυσικὸν λόγον συνέταξεν.
[1, 1]	ἢ ὡς κακοεργὸς τὴν ἀμοιβὴν	περιιστάμενος,	οὐχὶ τῇ κοσμικῇ ἐνέχεται συνηθείᾳ·
[1, 10]	ἀκουόντων, τὰς δὲ βεβήλους κενοφωνίας	περιίστασθαι.	ἐπὶ πλεῖον γὰρ προκόπτουσιν ἀσεβείας,
[1, 27]	διὰ τῆς πρὸς τοὺς Ἰουδαίους	περικοπῆς	δεδήλωκεν ὁ ἀπόστολος γράφων ὧδέ
[1, 21]	κατὰ Ἴναχον πρὸ τῆς Σωθιακῆς	περιόδου	ἐξελθόντος ἀπ´ Αἰγύπτου Μωυσέως ἔτεσι
[1, 6]	βιοῦν, οὕτω δὲ καὶ ἐν	περιουσίᾳ	ἔξεστιν, καὶ ῥᾷον ἅμα καὶ
[1, 1]	αὐτίκα καὶ ἡ τῆς χρηστομαθίας	περιουσία	οἷον ἥδυσμά τί ἐστιν παραπεπλεγμένον
[1, 29]	δὲ καὶ ἐκ τῆς πολυμαθοῦς	περιουσίας	ἀποδείξεις ἰσχυροποιοῦσι καὶ βεβαιοῦσι καὶ
[1, 18]	χρείαν ἔχοντι» καὶ τῆς κοσμικῆς	περιουσίας	καὶ τῆς θείας σοφίας. βούλεται
[1, 1]	ἐνθένδε αὐτῷ ἡ πειθὼ ἐκ	περιουσίας.	καὶ τοῦτ´ ἦν ἄρα τὸ
[1, 1]	μηνύσαντος. Ἤδη δὲ καταφαίνεται ἐκ	περιουσίας	ὁ σωτὴρ αὐτός, κατὰ τὴν
[1, 18]	γένους οἱ πιστεύσαντες, οὗτοι λαὸς	περιούσιος»	κἀν ταῖς Πράξεσι τῶν ἀποστόλων
[1, 11]	Χριστὸν τὸν κύριον. ἐν αὐτῷ	περιπατεῖτε,	ἐρριζωμένοι καὶ ἐποικοδομούμενοι ἐν αὐτῷ
[1, 14]	εἰς τὸ Λύκειον κτίζει τὴν	Περιπατητικὴν	αἵρεσιν. τοῦτον διαδέχεται Θεόφραστος, ὃν
[1, 15]	Πυθαγόραν βούλεται. Κλέαρχος δὲ ὁ	Περιπατητικὸς	εἰδέναι φησί τινα Ἰουδαῖον, ὃς
[1, 16]	Φιλοστέφανος, ἀλλὰ καὶ Στράτων ὁ	Περιπατητικὸς	ἐν τοῖς Περὶ εὑρημάτων ταῦτα
[1, 15]	μὴν ἀλλὰ καὶ Ἀριστόβουλος ὁ	Περιπατητικὸς	καὶ ἄλλοι πλείους, ἵνα μὴ
[1, 7]	καλῶς εὖ ποιεῖν· εὐποιίᾳ γὰρ	περιπεπτώκασιν,	ἔνιοι δὲ καὶ εὐστοχοῦσι διὰ
[1, 27]	καὶ ὅταν ἀνηκέστῳ τινὶ κακῷ	περιπέσῃ	τις ὑπό τε ἀδικίας καὶ
[1, 3]	τῶν λέξεων σύνθεσίν τε καὶ	περιπλοκὴν	τὸν πάντα πονούμενοι βίον τρυγόνων
[1, 16]	φιλοσοφία, ὡς μέν τινες, κατὰ	περίπτωσιν	ἐπήβολος τῆς ἀληθείας ἁμῇ γέ
[1, 19]	τὴν ψυχήν. Εἴτ´ οὖν κατὰ	περίπτωσίν	φασιν ἀποφθέγξασθαί τινα τῆς ἀληθοῦς
[1, 19]	τοὺς Ἕλληνας, θείας οἰκονομίας ἡ	περίπτωσις	(οὐ γὰρ ταὐτόματον ἐκθειάσει τις
[1, 23]	ἐπὶ τὸν ποταμὸν λουτροῖς καὶ	περιρραντηρίοις	χρησομένη, ἐπακούσασα δὲ κλαυθμυριζομένου τοῦ
[1, 13]	ἂν εἴη γνωστικός. αὐτίκα γέγραπται·	περισσεία	γνώσεως τῆς σοφίας ζωοποιήσει τὸν
[1, 11]	ὑμῶν ἔτι μᾶλλον καὶ μᾶλλον	περισσεύῃ	ἐν ἐπιγνώσει καὶ πάσῃ αἰσθήσει,
[1, 23]	γενεᾷ γεννηθεὶς καὶ τραφεὶς βασιλικῶς	περιστάσει	κέχρηται τοιαύτῃ. εἰς πολυανθρωπίαν ἐπιδεδωκότων
[1, 1]	τις μὴ προηγουμένως ἐπιτελεῖ, κατὰ	περίστασιν	αὐτὸ ποιεῖ, ἀλλὰ οἰκονομούμενός τι
[1, 21]	οἱ ἐν Σαμαρείᾳ κόπρον ἔφαγον	περιστερῖ	καὶ τὰ τέκνα τὰ ἑαυτῶν.
[1, 21]	βασιλεύει, ὡς προεῖπον, Ἰωὰς ὁ	περισωθεὶς	ὑπὸ Ἰωσαβαίας τῆς Ἰωδαὲ τοῦ
[1, 23]	ὡς ἐν τῷ ἔμπροσθεν χρόνῳ	περιτμηθέντι	τῷ παιδίῳ οἱ γονεῖς ἔθεντο
[1, 1]	καταγίνεσθαι, τὰ δὲ ἔξωθεν καὶ	περιττὰ	ὑπερβαίνειν μάτην ἡμᾶς τρίβοντα καὶ
[1, 8]	ὁ γενναῖος ἀπόστολος, ἐκφαυλίζων τὰς	περιττὰς	ταύτας τῶν λέξεων τέχνας, εἴ
[1, 4]	τοῦ περὶ τὰς αἰσθήσεις ἀπολαύουσι	περιττοῦ,	ἀκοῆς μὲν ὁ κοινῶς λεγόμενος
[1, 3]	τὰς λέξεις καὶ τὰς τέχνας	περιττοὺς	καλούσης τῆς γραφῆς. ὅθεν οἱ
[1, 13]	τε ἀριθμοῖς ὁ ἄρτιος τῷ	περιττῷ	διαφέρεται, ὁμολογοῦσι δὲ ἄμφω τῇ
[1, 1]	συμβάλλεται γοῦν τὰ μέγιστα τῷ	περιτυχόντι	κατὰ τὴν θείαν πρόνοιαν, ἀρχὴν
[1, 1]	Παλαιστίνῃ Ἑβραῖος ἀνέκαθεν· ὑστάτῳ δὲ	περιτυχὼν	(δυνάμει δὲ οὗτος πρῶτος ἦν)
[1, 21]	ὁ τοῦ προφήτου Ἱερεμίου πατὴρ	περιτυχὼν	τῷ τοῦ νόμου βιβλίῳ ἐν
[1, 19]	ἐστι τοῦ πατρός, ἡ τῆς	περιφράσεως	τῆς Ἑλληνικῆς κατάληψις, τό τε
[1, 19]	ἀγνώστου θεοῦ τιμᾶσθαι μὲν κατὰ	περίφρασιν	πρὸς τῶν Ἑλλήνων τὸν δημιουργὸν
[1, 5]	αὐτίκα τὴν σοφίαν» ὁ Σολομὼν	περιχαράκωσον»	φησίν, καὶ ὑπερυψώσει σε· στεφάνῳ
[1, 24]	τῷ τοιούτῳ οὐ πρόσεστιν) ᾧ	Πέρσαι	ἐπὶ τὴν Ἑλλάδα στρατεύσαντες συνεχρήσαντο.
[1, 24]	τε καὶ νυκτὶ ἐπιθέμενος τοῖς	Πέρσαις,	ὧν Δᾶτις ἡγεῖτο, τὰ κατὰ
[1, 24]	ἐν Μαραθῶνι μάχῃ νικήσας τοὺς	Πέρσας	ἐμιμήσατο τόνδε τὸν τρόπον· ἤγαγε
[1, 16]	Δώριον Θάμυριν ἐπινοῆσαι τὸν Θρᾷκα.	Πέρσας	τε πρώτους ἀκηκόαμεν ἀπήνην καὶ
[1, 14]	βασιλέα Δαρεῖον παρακαλοῦντα ἥκειν εἰς	Πέρσας	ὑπερεῖδεν. ~(Οἵδε μὲν οἱ χρόνοι
[1, 21]	ἑξακόσια τέσσαρα, εἴ γε τῆς	Περσέως	βασιλείας τῷ τριακοστῷ δευτέρῳ ἔτει
[1, 21]	ὁ δεύτερος Κέκροψ αἵ τε	Περσέως	καὶ Διονύσου πράξεις Ὀρφεύς τε
[1, 21]	πέντε. ἐντεῦθεν δὲ ἐπὶ τὴν	Περσέως	στρατείαν, ὅτε καὶ Γλαῦκος ἐπὶ
[1, 21]	ἔθηκεν, ἔτη πεντεκαίδεκα. ἀπὸ δὲ	Περσέως	στρατείας ἐπὶ Ἰλίου κτίσιν ἔτη
[1, 15]	Ζωροάστρην δὲ τὸν Μάγον τὸν	Πέρσην	ὁ Πυθαγόρας ἐζήλωσεν, καὶ βίβλους
[1, 15]	ἐπῆλθε γὰρ Βαβυλῶνά τε καὶ	Περσίδα	καὶ Αἴγυπτον τοῖς τε Μάγοις
[1, 21]	ἡμέραι δέκα. μεθ´ οὓς χρόνους	Περσικῆς	βασιλείας ἔτη διακόσια τριάκοντα πέντε,
[1, 15]	τὴν Παλαιστίνην κατῴκησαν καὶ τοῦ	Περσικοῦ	γένους οὐ τὸ ἐλάχιστον μέρος
[1, 21]	συνάγεται ἐπὶ τὸ αὐτὸ τῶν	Περσικῶν	ἔτη διακόσια τριάκοντα πέντε. καθελὼν
[1, 16]	πρώτην ἐπιστολὰς συντάξαι Ἄτοσσαν τὴν	Περσῶν	βασιλεύσασάν φησιν Ἑλλάνικος. Σκάμων μὲν
[1, 22]	γραφῶν κατὰ τοὺς Ἀρταξέρξου τοῦ	Περσῶν	βασιλέως χρόνους ἐπίπνους Ἔσδρας ὁ
[1, 22]	ἑτέρων, πρὸ τῆς Ἀλεξάνδρου καὶ	Περσῶν	ἐπικρατήσεως, τά τε κατὰ τὴν
[1, 21]	Σεδεκίου βασιλείας Ναβουχοδονόσορ πρὸ τῆς	Περσῶν	ἡγεμονίας ἔτεσιν ἑβδομήκοντα ἐπὶ Φοίνικας
[1, 21]	τῆς Δαρείου τοῦ Ὑστάσπου τοῦ	Περσῶν	καὶ Ἀσσυρίων καὶ Αἰγυπτίων γεγενημένου
[1, 15]	καὶ Κελτῶν οἱ φιλοσοφήσαντες καὶ	Περσῶν	οἱ Μάγοι (οἳ μαγείᾳ καὶ
[1, 21]	Ἱεροσολύμοις. Συνάγονται οὖν καὶ τῶν	Περσῶν	οἱ χρόνοι οὕτως· Κῦρος ἔτη
[1, 23]	ἀκούσαντα δὲ τὸν βασιλέα ἄφωνον	πεσεῖν,	διακρατηθέντα δὲ ὑπὸ τοῦ Μωυσέως
[1, 29]	μὲν καὶ θηρσὶ καὶ οἰωνοῖς	πετεηνοῖς,	ἐσθέμεν ἀλλήλους, ἐπεὶ οὐ δίκη
[1, 1]	τὸ φθέγμα, τὴν τρίοδον, τὴν	πέτραν,	τὴν πατουμένην ὁδόν, τὴν καρποφόρον
[1, 15]	Δελφοῖς παρὰ τὸ βουλευτήριον δείκνυσθαι	πέτραν	τινά. ἐφ´ ἧς λέγεται καθίζεσθαι
[1, 23]	τὸν Αἰγύπτιον, ὥσπερ ἀμέλει ὕστερον	Πέτρος	ἐν ταῖς Πράξεσι φέρεται τοὺς
[1, 29]	τὴν διακόσμησιν. ἐν δὲ τῷ	Πέτρου	Κηρύγματι εὕροις ἂν νόμον καὶ
[1, 1]	σῴζοντες διδασκαλίας παράδοσιν εὐθὺς ἀπὸ	Πέτρου	τε καὶ Ἰακώβου Ἰωάννου τε
[1, 15]	σὺν θεῷ τὸ μέλλον Σιβύλλῃ	πεφάνθαι.	φασὶ γοῦν ἐν Δελφοῖς παρὰ
[1, 19]	δόξαν οὐκ ἄλλοι ἢ οἱ	πεφιλοσοφηκότες	ὀρθῶς. ὧν δὴ κἀγὼ κατά
[1, 11]	θεὸν διὰ τῆς ἀτιμοτάτης ὕλης	πεφοιτηκέναι	λέγουσιν, οὐ καλῶς. παράδοσιν» δὲ
[1, 10]	ἐπιτηδείου· πρὸς δὲ ὃ ἑκάτερος	πέφυκεν	ἐνεργούντων. ὃ δ´ οὖν τὸ
[1, 6]	δ´ ἄλλους παρ´ ἄλλους εὖ	πεφυκέναι	πρὸς ἀρετὴν ἐπιτηδεύματα μέν τινα
[1, 6]	κατηγορεῖ, ὁπότε καὶ οἱ κακῶς	πεφυκότες	πρὸς ἀρετὴν τῆς προσηκούσης παιδείας
[1, 6]	ἐπιτηδεύματα μέν τινα τῶν οὕτω	πεφυκότων	παρὰ τοὺς ἑτέρους ἐνδείκνυται, τελειότητα
[1, 11]	φησίν, οὐ τὸν λόγον τῶν	πεφυσιωμένων,	ἀλλὰ τὴν δύναμιν, τοὺς δοκησισόφους
[1, 24]	ἀνεικόνιστον τοῦ θεοῦ, ὁ δὲ	πεφωτισμένος	στῦλος πρὸς τῷ τὸ ἀνεικόνιστον
[1, 16]	ἐπήβολος τῆς ἀληθείας ἁμῇ γέ	πῃ,	ἀμυδρῶς δὲ καὶ οὐ πάσης,
[1, 26]	ἡ ἀπιστία τῶν Ἑλλήνων; μή	πῃ	βούλεσθαι πείθεσθαι τῇ ἀληθείᾳ φασκούσῃ
[1, 1]	ἄρα περὶ τῶν ἐντυγχανόντων, μή	πῃ	ἑτέρως σφαλεῖεν καὶ παιδὶ μάχαιραν,
[1, 1]	τοὺς Στρωματεῖς, αἰνισσόμενος ἁμῇ γέ	πῃ	θείας ἔργον προνοίας καὶ φιλοσοφίαν.
[1, 6]	ἔξω καιροῦ ῥῆσιν ἀείδουσιν, κἤν	πῃ	πεπνυμένην ἀείδωσιν, οὐ τιθέμενοι ἐν
[1, 2]	περιβολῇ πλείονι χρωμένους, ἁμῇ γέ	πῃ	συγγυμνασίαν τινὰ πίστεως ἀποδεικτικὴν ἐκπορίζεσθαι.
[1, 16]	τῇ βασιλικωτάτῃ διδασκαλίᾳ, ἁμῇ γέ	πῃ	σωφρονίζουσα καὶ τὸ ἦθος προτυποῦσα
[1, 5]	ὅπως μὴ ἐκλίπωσίν σε αἱ	πηγαί,	αἱ τῆς αὐτῆς ἐκβλύζουσαι γῆς.
[1, 6]	φύσις, ἔν τε ποσοῖς καὶ	πηλίκοις	καὶ λεκτοῖς θεωρουμένη. ὁ γὰρ
[1, 19]	πολλοῖς τὰ εἰκότα ἐπιχειρεῖ καὶ	πιθανεύεται	φιλοσοφία, ἀλλὰ τὰς αἱρέσεις ἐπιρραπίζει.
[1, 11]	ἵνα μηδεὶς ὑμᾶς παραλογίζηται ἐν	πιθανολογίᾳ»	μηδὲ ὑπεισέρχηται ὁ συλαγωγῶν» καὶ
[1, 11]	μή τις ὑμᾶς παραλογίζηται ἐν	πιθανολογίᾳ,	φησὶν ὁ ἀπόστολος, διακρίνειν δηλονότι
[1, 8]	τῆς ῥητορικῆς ἀρχὴ μὲν τὸ	πιθανόν,	ἔργον δὲ τὸ ἐπιχείρημα καὶ
[1, 11]	μὴ ἀληθεῖ, ἀλλὰ καθ´ ὑπόληψιν	πιθανῷ,	ἐν δυνάμει δὲ» εἶπεν· μόνη
[1, 4]	καὶ ἐπινοητικὸν ἡ συναίσθησις ἐπιβάλλειν	πιθανῶς	ἀναπείθουσα, συναύξει δὲ τὴν ἐπιβολὴν
[1, 8]	τὸ ὅλον τῆς σοφίας ἔργον	πιθανῶς	ὑφαιρουμένην καὶ ἐπαγγελλομένην σοφίαν ἣν
[1, 20]	γλυκὺ τρωγάλιον κατὰ τὸν Θηβαῖον	Πίνδαρον.	ἄντικρυς δὲ ἐξεῖπεν ἡ γραφή·
[1, 21]	εἰκότως ἄρα καὶ ὁ Βοιώτιος	Πίνδαρος	γράφει· ἐν χρόνῳ δὲ γένετ´
[1, 29]	θνατῶν τε καὶ ἀθανάτων, λέγει	Πίνδαρος.	ἐγὼ δὲ τὸν θέμενον τὸν
[1, 16]	τὰ ἐρωτικὰ Ἀνακρέων Τήιος, ὑπόρχησιν	Πίνδαρος	Θηβαῖος νόμους τε πρῶτος ᾖσεν
[1, 10]	εὑρεθῇ. ἔστι γοῦν ἀκοῦσαι καὶ	Πινδάρου	τοῦ Βοιωτίου γράφοντος· μὴ πρὸς
[1, 1]	ἐφ´ ὕδωρ» Ἡσαΐας λέγει, καὶ	πῖνε	τὸ ὕδωρ ἀπὸ σῶν ἀγγείων»
[1, 1]	ἐσθιέτω καὶ ἐκ τοῦ ποτηρίου	πινέτω.	σκοπεῖσθαι οὖν ἀκόλουθον ἄρα τῷ
[1, 1]	ἂν ἐσθίῃ τὸν ἄρτον καὶ	πίνῃ	τὸ ποτήριον τοῦ κυρίου ἀναξίως,
[1, 15]	σιτοῦνται καὶ ὕδωρ ταῖς χερσὶ	πίνουσιν,	οὐ γάμον, οὐ παιδοποιίαν ἴσασιν,
[1, 1]	ποιμήν· ὃ μὲν γὰρ εἰ	πῖόν	ἐστι πολυπραγμονεῖ, ὃ δὲ εἰς
[1, 7]	ἔσχηκε χάριν τοῖς ἐν τῷ	πίονι	φυεῖσιν ἤτοι ξηρανθέντα ἢ ἀποτιλθέντα.
[1, 20]	δὲ τῷ διδασκάλῳ καὶ τῷ	πιπράσκοντι	ἀρραβῶνα. ἑκάστη δὲ εἴτε ἀρετὴ
[1, 7]	κριθάς τε καὶ κυάμους καὶ	πίσον	καὶ ἄρακα καὶ τὰ κηπευόμενα
[1, 24]	ὁ τῆς Φωσφόρου βωμός ἐστι,	πιστὰ	τοίνυν τὰ ἡμέτερα κἂν ἐντεῦθεν
[1, 7]	περιγίνεται, ἣ δὲ δυνάμει καὶ	πίστει.	δωρεὰ γὰρ ἡ διδασκαλία τῆς
[1, 6]	οὕτως συνιέναι τὰ ἐν τῇ	πίστει	λεγόμενα οὐχ οἷόν τε μὴ
[1, 11]	αὐτῷ καὶ βεβαιούμενοι ἐν τῇ	πίστει,	πειθὼ δὲ ἡ βεβαίωσις τῆς
[1, 19]	καὶ κλῆρον ἐν τοῖς ἡγιασμένοις	πίστει	τῇ εἰς ἐμέ» οὗτοι οὖν
[1, 27]	εἰς σωτηρίαν. ἐλεημοσύναι δὲ καὶ	πίστεις	καὶ ἀλήθεια μὴ ἐκλιπέτωσάν σε,
[1, 18]	τὸ εἰδότας τὴν προφητείαν μὴ	πιστεύειν	τῇ ἐκβάσει, Ἕλλησι δὲ μωρίαν·
[1, 8]	λόγου τῷ κοινωνοῦντι τοῦ ψεύδους	πιστεύειν.	τὸ μὲν γὰρ ἐψεῦσθαι τῆς
[1, 24]	χρόνου μακροῦ, εἰς μόνον τὸ	πιστεύειν	τὸν θεὸν εἶναι δι´ ὑπομονῆς
[1, 1]	ἀπόρρητα, καθάπερ ὁ θεός, λόγῳ	πιστεύεται,	οὐ γράμματι. κἄν τις λέγῃ
[1, 1]	εἰσελθεῖν, τῷ δὲ ἀποκρυψαμένῳ τὸ	πιστευθὲν	ἀργύριον εἰς τὸ ἐκδανεῖσαι καὶ
[1, 18]	Ἕλλησιν εἶναι μωρίας, σῶσαι τοὺς	πιστεύοντας·	ἐπειδὴ Ἰουδαῖοι» φησί, σημεῖα αἰτοῦσι»
[1, 24]	εἰς αὐτὸν καὶ δι´ αὐτοῦ	πιστεύοντας	προσιέμενος. πάντα γὰρ παρέδωκεν ὁ
[1, 8]	ἄνευ νοῦ καὶ ἐπιστήμης δόξαις	πιστεύοντας,	ὡς μὴ προσῆκον ἀφεμένους τοῦ
[1, 3]	κλίνῃ· μόνῳ γάρ, οἶμαι, τῷ	πιστεύοντι,	διακεκριμένῳ τέλεον τῶν ἄλλων τῶν
[1, 11]	ἀργὸν οὐ βούλεται εἶναι τὸν	πιστεύσαντα	ὁ λόγος· ζητεῖτε» γὰρ καὶ
[1, 8]	γοητευθέντες ἢ βιασθέντες καὶ εἰκῆ	πιστεύσαντες.	ὁ μὲν δὴ πιστεύσας ἑκὼν
[1, 18]	αὐτίκα ἐξ ἑκατέρου γένους οἱ	πιστεύσαντες,	οὗτοι λαὸς περιούσιος» κἀν ταῖς
[1, 18]	ἐν μείζονι αἰτίᾳ γεγόνασι μὴ	πιστεύσαντες	τῷ κηρύγματι· ἑκούσιος γὰρ ἥ
[1, 8]	εἰκῆ πιστεύσαντες. ὁ μὲν δὴ	πιστεύσας	ἑκὼν ἤδη παραναλίσκεται· κλέπτεται δὲ
[1, 1]	τὸ προφητικὸν ἐκεῖνο· ἐὰν μὴ	πιστεύσητε,	οὐδὲ μὴ συνῆτε. ἄρ´ οὖν
[1, 27]	καρδίας καὶ συνειδήσεως ἀγαθῆς καὶ	πίστεως	ἀνυποκρίτου. ~(Ἡ μὲν οὖν κατὰ
[1, 2]	ἁμῇ γέ πῃ συγγυμνασίαν τινὰ	πίστεως	ἀποδεικτικὴν ἐκπορίζεσθαι. ναὶ μὴν καὶ
[1, 11]	πειθὼ δὲ ἡ βεβαίωσις τῆς	πίστεως·	βλέπετε μή τις ὑμᾶς ἔσται
[1, 1]	σπέρματα μόνοις φυλάσσεσθαι τοῖς τῆς	πίστεως	γεωργοῖς. οὐ λέληθεν δέ με
[1, 4]	διὰ τέχνης, διὰ ἐπιστήμης, διὰ	πίστεως,	διὰ προφητείας, τὴν ἑαυτῆς ἐνδεικνυμένην
[1, 26]	ἐγένετο εἰς Χριστόν, ἵνα ἐκ	πίστεως	δικαιωθῶμεν. ὁ νομοθετικὸς δέ ἐστιν
[1, 19]	ὕστερον. ἆρ´ οὐ δοκεῖ σοι	{πίστεως}	ἐκ τῶν Ἑβραϊκῶν γραφῶν τὴν
[1, 1]	δὲ πρὸς τοὺς οἰκείους τῆς	πίστεως.	ἕκαστος δὲ τούτων κατὰ τὸν
[1, 1]	μὴ προκεκενωμένοις. ὅταν δ´ ἐκ	πίστεως	ἕληταί τις ἑστιᾶσθαι, βέβαιος οὗτος
[1, 9]	τοῦ πνεύματος μαθηταί· ἐκ γὰρ	πίστεως	καὶ ὡς οὐχ οἷόν τε
[1, 2]	δεδομένην, μήτε ἡμᾶς ἀποσπᾶσθαι τῆς	πίστεως,	οἷον ἀπό τινος ἀπατηλοῦ τέχνης
[1, 7]	ἐξ ἔργων ἐδικαιώθη, ἀλλ´ ἐκ	πίστεως.	οὐδὲν οὖν ὄφελος αὐτοῖς μετὰ
[1, 20]	δυνάμει» τὸν περὶ θεοῦ διὰ	πίστεως	παρειλήφαμεν λόγον, αὐτουργῷ σοφίᾳ πεπαιδευμένοι.
[1, 1]	κατὰ τὴν θείαν πρόνοιαν, ἀρχὴν	πίστεως,	πολιτείας προθυμίαν, ὁρμὴν τὴν ἐπὶ
[1, 11]	ἔσται ὁ συλαγωγῶν» ἀπὸ τῆς	πίστεως	τῆς εἰς τὸν Χριστὸν διὰ
[1, 20]	τὸ ζῆν, ἡ κατὰ τὴν	πίστιν	ἀλήθεια· ἡ προπαιδεία δὲ προσοψήματι
[1, 9]	μόνην δὲ καὶ ψιλὴν τὴν	πίστιν	ἀπαιτοῦσιν, ὥσπερ εἰ μηδεμίαν ἠξίουν
[1, 26]	ἀπὸ ἁμαρτιῶν, εἰς τὴν μέλλουσαν	πίστιν	ἀποκαλυφθήσεσθαι. ὥστε ὁ νόμος παιδαγωγὸς
[1, 5]	προπαιδεία τις οὖσα τοῖς τὴν	πίστιν	δι´ ἀποδείξεως καρπουμένοις, ὅτι ὁ
[1, 1]	οὐκ ἄμφω ἀποδεκτέοι, ἐνεργὸν τὴν	πίστιν	διὰ τῆς ἀγάπης πεποιημένοι; τῇ
[1, 19]	ὁ σπείρων» φησὶ δικαιοσύνην ἐργάζεται	πίστιν.	εἰσὶ δὲ οἱ τὰ ἴδια
[1, 18]	Ἰουδαῖοι» φησί, σημεῖα αἰτοῦσι» πρὸς	πίστιν,	Ἕλληνες δὲ σοφίαν ζητοῦσι, τοὺς
[1, 6]	ἀπὸ τῶν ἀποδείξεων λόγος ἀκριβῆ	πίστιν	ἐντίθησι τῇ ψυχῇ τοῦ παρακολουθοῦντος,
[1, 7]	εὐεργεῖς ὦσι νῦν, εἰ μὴ	πίστιν	ἔχοιεν. διὰ τοῦτο γὰρ Ἑλλήνων
[1, 11]	ἐγκρίνων δὲ τὴν ὀχυροῦσαν τὴν	πίστιν	ἡμῖν θεωρίαν. τοῦτο δὲ λέγω,
[1, 1]	τὰ ἀναγκαιότατα καὶ συνέχοντα τὴν	πίστιν	καταγίνεσθαι, τὰ δὲ ἔξωθεν καὶ
[1, 1]	λόγων παραδοχήν, κρίσιν εὔλογον τὴν	πίστιν	κεκτημένος. ἕπεται δὲ ἐνθένδε αὐτῷ
[1, 9]	τὸ χρήσιμον ἀνεπιβούλευτον φυλάσσειν τὴν	πίστιν.	παρορᾶται δὲ καὶ ὁ ἀθλητής,
[1, 5]	μετιὼν εἰς τὴν κατὰ θεὸν	πίστιν	τε καὶ δικαιοσύνην. Ἰσαὰκ δὲ
[1, 26]	πρὸ τοῦ δὲ ἐλθεῖν τὴν	πίστιν	ὑπὸ νόμον ἐφρουρούμεθα συγκεκλεισμένοι, φόβῳ
[1, 6]	μὴ προσίεσθαι οὐχ ἁπλῶς ἡ	πίστις,	ἀλλ´ ἡ περὶ τὴν μάθησιν
[1, 10]	ἀφέλωμεν, οὕτως ἡ ὑπακοὴ καὶ	πίστις	ἀναιρεῖται μήτε τῆς ἐντολῆς μήτε
[1, 6]	ἀλλ´ ἡ περὶ τὴν μάθησιν	πίστις	ἐμποιεῖ. εἰ δ´ ἡ ἄγνοια
[1, 11]	θανάτου ἐρρύσατο ἡμᾶς, ἵνα ἡ	πίστις	ἡμῶν μὴ ᾖ ἐν σοφίᾳ
[1, 7]	τῆς θεοσεβείας, χάρις δὲ ἡ	πίστις.	ποιοῦντες γὰρ τὸ θέλημα τοῦ
[1, 1]	διὰ πολλῶν μαρτύρων. ταῦτα παράθου	πιστοῖς	ἀνθρώποις, οἵτινες ἱκανοὶ ἔσονται καὶ
[1, 27]	μὲν τὰ πρῶτα, ἔπειτα δὲ	πιστὸν	γενέσθαι θεράποντα, φοβούμενον κύριον τὸν
[1, 6]	ἀλλὰ καθάπερ καὶ ἄνευ γραμμάτων	πιστὸν	εἶναι δυνατόν φαμεν, οὕτως συνιέναι
[1, 2]	κατὰ μέρος ἄχρι συγγνώσεως ἐκκάλυψιν.	πιστὸς	γὰρ εὖ μάλα ὁ μετ´
[1, 5]	τοίνυν ἡ τῷ πιστῷ σύνοικος	(πιστὸς	δὲ ἐλογίσθη Ἀβραὰμ καὶ δίκαιος)
[1, 7]	τὴν ἐκκλησίαν δοκίμων· ἤτω τις	πιστός,	ἤτω δυνατὸς γνῶσιν ἐξειπεῖν, ἤτω
[1, 10]	τὸν ἀρχαῖον λόγον· ἔσθ´ ὅτε	πιστόταται	σιγᾶς ὁδοί, κέντρον δὲ μάχας
[1, 1]	ἀργύριον αὐτοῦ, τοὺς ἐν ὀλίγῳ	πιστούς»	ἀποδεξάμενος καὶ ἐπαγγειλάμενος ἐπὶ πολλῶν
[1, 18]	καὶ εὐπειθεῖς καὶ πρὸς ἔτι	πιστούς.	ἐδείχθησαν δὲ ἐκ τῆς τῶν
[1, 5]	ἡ σοφία τοίνυν ἡ τῷ	πιστῷ	σύνοικος (πιστὸς δὲ ἐλογίσθη Ἀβραὰμ
[1, 14]	ὁ μὲν οὖν Σόλων Ἀθηναίοις,	Πιττακὸς	δὲ Μιτυληναίοις ἐνομοθέτησαν. ὀψὲ δὲ
[1, 14]	καὶ Βίας ὁ Πριηνεὺς καὶ	Πιττακὸς	ὁ Μιτυληναῖος καὶ Κλεόβουλος ὁ
[1, 14]	δὲ τὴν γνῶθι καιρὸν» παραίνεσιν	Πιττακοῦ	καθεστάναι. ὁ μὲν οὖν Σόλων
[1, 14]	νεκροὶ οὐκ ἐγείρονται, φάγωμεν καὶ	πίωμεν·	αὔριον γὰρ ἀποθνῄσκομεν. μὴ πλανᾶσθε·
[1, 16]	μουσικόν. φασὶ δὲ καὶ τὴν	πλαγίαν	σύριγγα Σάτυρον εὑρεῖν τὸν Φρύγα·
[1, 14]	πίωμεν· αὔριον γὰρ ἀποθνῄσκομεν. μὴ	πλανᾶσθε·	φθείρουσιν ἤθη χρηστὰ ὁμιλίαι κακαί»
[1, 11]	τῆς ἀληθείας. παιδεία δὲ ἀνεξέλεγκτος	πλανᾶται,	καὶ αἱ πληγαὶ καὶ οἱ
[1, 6]	κακοτεχνίαν ἠσκηκότων. παιδεία δὲ ἀνεξέλεγκτος	πλανᾶται,	φησίν, καὶ χρὴ μετιέναι τὸ
[1, 21]	θεσπίζει τὰ κατὰ τὴν Ὀδυσσέως	πλάνην,	ἢ τὸν Ἀθήνησιν Ὀνομάκριτον ἢ
[1, 1]	κατὰ τὸν βίον καὶ τὴν	πλάνην	πρὸς τῆς ἀγνοίας πολεμουμένους μεταδιδάσκοντες
[1, 8]	πανουργίαν, πρὸς τὴν μεθοδείαν τῆς	πλάνης»	ἐπιτήδειον. εἰσὶ γάρ» φησί, πολλοὶ
[1, 24]	νύκτωρ δι´ ἀνοδίας βαδίσας καὶ	πλανήσας	τοὺς τηροῦντας αὐτὸν τῶν βαρβάρων·
[1, 21]	αὐτὴν διὰ πάσης τῆς γῆς	πλανωμένην)	ταύτην δὲ Ἴστρος ἐν τῷ
[1, 25]	πάσης γενέσεως {τῆς} διὰ τῶν	πλανωμένων	εἰδότα. φιλόσοφον δὲ ἄλλον τὸν
[1, 29]	γοῦν οἱ εὐγνώμονες ὅλῳ τῷ	πλάσματι	τῷ τῆς ἑρμηνείας προσίασιν· ἐπὶ
[1, 16]	πάρμην ἐξεῦρον. ἔτι φασὶ Τουσκανοὺς	πλαστικὴν	ἐπινοῆσαι, Ἴτανόν τε (Σαυνίτης οὗτος
[1, 4]	λεγόμενος μουσικός, ἁφῆς δὲ ὁ	πλαστικός.	καὶ φωνῆς ὁ ᾠδικός, ὀσφρήσεως
[1, 15]	ναοὺς οἰκοδομούμενοι ἄγαλμα οὐδὲν οὔτε	πλαστὸν	οὔτε μὴν γραπτὸν ἐποιήσαντο. ἐπεδείκνυτο
[1, 21]	δύο, καὶ ἐπιστρέψει καὶ οἰκοδομηθήσεται	πλατεία	καὶ τεῖχος, καὶ κενωθήσονται οἱ
[1, 10]	δὲ βούλεσθε μηδὲ εἷς. οὔκουν	πλατύνειν	τὰ φυλακτήρια» χρή ποτε κενοδοξίαν
[1, 14]	ἄλλοι δὲ Φερεκύδην τὸν Σύριον.	Πλάτων	δὲ ἀντὶ Περιάνδρου ὡς ἀναξίου
[1, 14]	δὲ ἀκούσας Ἀντισθένης μὲν ἐκύνισε,	Πλάτων	δὲ εἰς τὴν Ἀκαδημίαν ἀνεχώρησε.
[1, 21]	τὰς βαρβάρῳ φωνῇ λεγομένας. καὶ	Πλάτων	δὲ ἐν Κρατύλῳ τὸ πῦρ
[1, 21]	διαλέκτους, ἀλλὰ γλώσσας λέγεσθαι. ὁ	Πλάτων	δὲ καὶ τοῖς θεοῖς διάλεκτον
[1, 25]	τὸ βλέπειν ἡμῖν νοητῶς δεδώρηται.	~(Πλάτων	δὲ ὁ φιλόσοφος ἐκ τῶν
[1, 15]	τὸ παρ´ αὐτῷ ὁμακοεῖον αἰνίττεται.	Πλάτων	δὲ οὐκ ἀρνεῖται τὰ κάλλιστα
[1, 15]	Σώγχιδι τῷ Αἰγυπτίῳ ἀρχιπροφήτῃ μαθητεῦσαι,	Πλάτων	δὲ Σεχνούφιδι τῷ Ἡλιοπολίτῃ, Εὔδοξος
[1, 15]	τούτοις γένη μυρία. ὁ δὲ	Πλάτων	δῆλον ὡς σεμνύνων αἰεὶ τοὺς
[1, 21]	πατέρα θνητῶν ἀνθρώπων« ἐντεῦθεν ὁ	Πλάτων	ἐν Τιμαίῳ κατακολουθήσας Ἀκουσιλάῳ γράφει·
[1, 29]	νόμος, εἷς ὤν, ὡς καὶ	Πλάτων	ἐν τῷ Πολιτικῷ ἕνα τὸν
[1, 22]	ἄντικρυς γράφει· τί γάρ ἐστι	Πλάτων	ἢ Μωυσῆς ἀττικίζων; οὗτος ὁ
[1, 15]	βαρβάρων γένη. οὕτως οἴεται ὁ	Πλάτων	καὶ βαρβάρων φιλοσόφους τινὰς εἶναι,
[1, 11]	οὐ φιλομειράκιον, ὁ φιλόσοφος λέγει	Πλάτων·	καὶ τὸ ἀγώνισμα» ἡμῶν κατὰ
[1, 8]	εἶεν ἄν. ἄντικρυς γοῦν ὁ	Πλάτων	κακοτεχνίαν προσεῖπεν τὴν σοφιστικὴν ὅ
[1, 1]	Νόμοις ὁ ἐξ Ἑβραίων φιλόσοφος	Πλάτων	κελεύει τοὺς γεωργοὺς μὴ ἐπαρδεῦσαι
[1, 8]	φθονοῦντες. ταύτῃ τοι ὁ φιλαλήθης	Πλάτων	οἷον θεοφορούμενος ὡς ἐγὼ τοιοῦτος»
[1, 14]	τὴν παραινετικήν, τὴν ὠφελιμωτάτην. αὐτίκα	Πλάτων	πάλαι {τὸ} διὰ σπουδῆς γεγονέναι
[1, 15]	ἐν δὲ τῷ περὶ ψυχῆς	Πλάτων	πάλιν προφητείαν γνωρίζων φαίνεται, προφήτην
[1, 26]	Ἀπόλλωνα συνεχὲς ἀπιόντα παιδεύεσθαι γράφουσι	Πλάτων	τε καὶ Ἀριστοτέλης καὶ Ἔφορος,
[1, 22]	γράφει· κατηκολούθηκε δὲ καὶ ὁ	Πλάτων	τῇ καθ´ ἡμᾶς νομοθεσίᾳ, καὶ
[1, 15]	ἔν τε τῷ Συμποσίῳ ἐπαινῶν	Πλάτων	τοὺς βαρβάρους ὡς διαφερόντως ἀσκήσαντας
[1, 28]	ἡ ἐποπτεία, ἥν φησιν ὁ	Πλάτων	τῶν μεγάλων ὄντως εἶναι μυστηρίων,
[1, 25]	πρὸς φιλίας καὶ ὁμονοίας ὁ	Πλάτων	ὠφεληθείς, τοῖς μὲν Νόμοις τὸν
[1, 14]	Κριτόλαος, εἶτα Διόδωρος. Σπεύσιππος δὲ	Πλάτωνα	διαδέχεται, τοῦτον δὲ Ξενοκράτης, ὃν
[1, 28]	καλεῖ. καὶ ἥ γε κατὰ	Πλάτωνα	διαλεκτική, ὥς φησιν ἐν τῷ
[1, 15]	προσειπόντες. ψυχὰς γὰρ ἀγαθὰς κατὰ	Πλάτωνα	καταλιπούσας τὸν ὑπερουράνιον τόπον ὑπομεῖναι
[1, 29]	~(Ὅθεν παγκάλως ὁ παρὰ τῷ	Πλάτωνι	Αἰγύπτιος ἱερεύς· ὦ Σόλων, Σόλων,
[1, 14]	εἰς τὴν Ἀκαδημίαν ἀνεχώρησε. παρὰ	Πλάτωνι	Ἀριστοτέλης φιλοσοφήσας μετελθὼν εἰς τὸ
[1, 19]	περὶ ἧς καὶ ὁ παρὰ	Πλάτωνι	λέγει Σωκράτης· εἰσὶ γὰρ δή,
[1, 7]	τὴν Στωϊκὴν λέγω οὐδὲ τὴν	Πλατωνικὴν	ἢ τὴν Ἐπικούρειόν τε καὶ
[1, 14]	Κράντωρ, εἰς οὓς ἡ ἀπὸ	Πλάτωνος	κατέληξεν ἀρχαία Ἀκαδημία. Κράντορος δὲ
[1, 10]	φησὶν ὁ Πυθαγόρειος ἐν τῷ	Πλάτωνος	Πολιτικῷ, τὸ μὴ σπουδάζειν ἐπὶ
[1, 19]	τῷ Δημοδόκῳ, εἰ δὴ τοῦ	Πλάτωνος	τὸ σύγγραμμα, μὴ οὐκ ᾖ
[1, 10]	δὲ βεβήλους κενοφωνίας περιίστασθαι. ἐπὶ	πλεῖον	γὰρ προκόπτουσιν ἀσεβείας, καὶ ὁ
[1, 1]	τὸν πατέρα. διδάσκων τις μανθάνει	πλεῖον	καὶ λέγων συνακροᾶται πολλάκις τοῖς
[1, 19]	οἱ τὰ ἴδια σπείροντες οἳ	πλείονα	ποιοῦσιν. καὶ πάλιν· ἐπιμελοῦ τῶν
[1, 20]	ἀλλὰ τῶν συνεργῶν τὰ μὲν	πλείονα,	τὰ δ´ ἐλάσσονα προσφέρεται δύναμιν.
[1, 5]	μόνον ἑνός τινος δικαίου ὁδοὺς	πλείονας	σωτηρίους κατέλεξεν, ἐπιφέρει δὲ ἄλλας
[1, 20]	εὐδαιμονεῖν, αἴτιαι τυγχάνουσιν αἱ ἀρεταὶ	πλείονες	ὑπάρχουσαι, καὶ ὡς τοῦ θερμαίνεσθαι
[1, 2]	ἀλλ´ ὡς ἔπος εἰπεῖν, περιβολῇ	πλείονι	χρωμένους, ἁμῇ γέ πῃ συγγυμνασίαν
[1, 21]	παίειν τὸν ἄνθρωπον, ἀπιόντα μετὰ	πλειόνων	ἀναστρέφειν, ἐξαρτώμενον δὲ θάτερον θατέρου
[1, 21]	δύο ἢ τριῶν ἢ καὶ	πλειόνων	γίνονται. διάλεκτος δέ ἐστι λέξις
[1, 5]	ὡς ἂν ἀσκητὴς ἑρμηνευόμενος (διὰ	πλειόνων	δὲ καὶ διαφερόντων αἱ ἀσκήσεις
[1, 1]	δεῖσθαι καθήκει, ὅπως ὅτι μάλιστα	πλειόνων	ἡμῖν ἐργατῶν εὐπορία γένηται. ἡ
[1, 5]	τῆς Ῥεβέκκας, ἣν ὑπομονὴν μεταφράζουσιν.	πλείοσι	δὲ συνέρχεσθαι ὁ Ἰακὼβ λέγεται
[1, 21]	γενεαὶ μὲν εἴκοσι ἢ μιᾷ	πλείους	διαριθμοῦνται, ἔτη δέ, ὡς ἔπος
[1, 7]	πυροὺς μόνον (καίτοι καὶ τούτων	πλείους	εἰσὶ διαφοραί) σπείρει δὲ καὶ
[1, 15]	Ἀριστόβουλος ὁ Περιπατητικὸς καὶ ἄλλοι	πλείους,	ἵνα μὴ κατ´ ὄνομα ἐπιὼν
[1, 21]	τῶν καταπεφημισμένων ἐκείνης εἶναι λόγοι	πλείους,	Φρυγίαν τε οὖσαν κεκλῆσθαι Ἄρτεμιν
[1, 21]	ὥς φησιν ἡ γραφή, τὰ	πλεῖστα	ἐκ παρατηρήσεως καὶ ἐξ εἰκότων
[1, 15]	αὑτοῦ τε καὶ Πυθαγόρου τὰ	πλεῖστα	καὶ γενναιότατα τῶν δογμάτων ἐν
[1, 24]	τέλος ποιουμένων ταῖς ἐπιθυμίαις ὡς	πλεῖστα	χαρίζεσθαι. τοῦ δὴ βασιλικοῦ τοῦ
[1, 1]	δι´ ἀνθρώπων γὰρ θεόθεν αἱ	πλεῖσται	εὐεργεσίαι χορηγοῦνται. πάντες μὲν οὖν
[1, 15]	καὶ ἀέρας τε καὶ γέας	πλείστας	εἶδον, καὶ λογίων ἀνθρώπων πλείστων
[1, 15]	τῶν κατ´ ἐμαυτὸν ἀνθρώπων γῆν	πλείστην	ἐπεπλανησάμην, ἱστορέων τὰ μήκιστα, καὶ
[1, 15]	ἢ Θρᾷξ; Ὅμηρον γὰρ οἱ	πλεῖστοι	Αἰγύπτιον φαίνουσιν. Θαλῆς δὲ Φοῖνιξ
[1, 15]	καὶ φιλοσόφων. ὡς δὲ οἱ	πλεῖστοι	αὐτῶν βάρβαροι τὸ γένος καὶ
[1, 5]	ἄλλοι δὲ ἐν γραμματικῇ, οἱ	πλεῖστοι	δὲ ἐν ῥητορικῇ. Ἀλλ´ ὡς
[1, 14]	πάντες ἄνθρωποι κακοὶ» ἢ οἱ	πλεῖστοι	τῶν ἀνθρώπων κακοὶ» (διχῶς γὰρ
[1, 21]	Ἀπίων τοίνυν ὁ γραμματικός, ὁ	Πλειστονίκης	ἐπικληθείς, ἐν τῇ τετάρτῃ τῶν
[1, 14]	Τύριος, ὥστε εἶναι κατὰ τοὺς	πλείστους	τὸν Πυθαγόραν βάρβαρον τὸ γένος.
[1, 15]	πλείστας εἶδον, καὶ λογίων ἀνθρώπων	πλείστων	ἐπήκουσα, καὶ γραμμέων συνθέσι μετὰ
[1, 21]	παρεστήσαμεν. καὶ θεῶν ἄρα τῶν	πλείστων	παρ´ Ἕλλησιν, οὐ μόνον τῶν
[1, 10]	ἐκείνη καλὴ σκευασία τροφῆς ἡ	πλείω	τῶν τρεφόντων ἔχουσα τὰ ἡδύσματα
[1, 13]	παρῳχηκὸς ἀκαριαίως συνίστησι, πολὺ δὲ	πλέον	δυνατωτέρα τοῦ αἰῶνος ἡ ἀλήθεια
[1, 1]	φωνῇ πρὸς τὸν ἐπανερόμενον οὐδὲν	πλέον	παρὰ τὰ γεγραμμένα ἀποκρίνεται δεῖται
[1, 1]	φησὶν ὁ ἀπόστολος, οὔτε προφάσει	πλεονεξίας,	θεὸς μάρτυς, οὔτε ζητοῦντες ἐξ
[1, 27]	τις ὑπό τε ἀδικίας καὶ	πλεονεξίας	καταληφθείς, εὐεργετοῖτ´ ἂν {ὁ} ἀποκτειννύμενος·
[1, 21]	ἀριστεῖς τοὺς ἐν τῇ Ἀργοῖ	πλεύσαντας	συνάγεται ἔτη ἑξήκοντα τρία· Ἀσκληπιός
[1, 11]	δὲ ἀνεξέλεγκτος πλανᾶται, καὶ αἱ	πληγαὶ	καὶ οἱ ἔλεγχοι διδόασι παιδείαν
[1, 13]	ἐστι προαίρεσις πνεύματος, ὅτι ἐν	πλήθει	σοφίας πλῆθος γνώσεως. ὁ δὲ
[1, 27]	ἐγκαταλέγεσθαι, ἐπὰν δὲ ἀγάπη καλύψῃ	πλῆθος	ἁμαρτιῶν, μακαρίας ἐλπίδος τελείωσιν αὐξηθέντα
[1, 13]	πνεύματος, ὅτι ἐν πλήθει σοφίας	πλῆθος	γνώσεως. ὁ δὲ τῆς παντοδαπῆς
[1, 21]	Μαντὼ καὶ τῶν Σιβυλλῶν τὸ	πλῆθος,	ἡ Σαμία ἡ Κολοφωνία ἡ
[1, 23]	τῆς χώρας τὴν ἐκ τοῦ	πλήθους	ἐπιβουλὴν τῶν γεννωμένων ἐκ τῶν
[1, 21]	βασιλεύοντος τὸ τελευταῖον ἔτος Μενεσθέως,	πληθυούσης	σελήνης· νὺξ μὲν ἔην, φησὶν
[1, 7]	τῷ μᾶλλον καὶ ἧττον διαφέρουσι,	πλὴν	αἱ πᾶσαι βιωφελεῖς. φιλοσοφίαν δὲ
[1, 29]	εἴτε καὶ τὸν αὖθις δοθέντα,	πλὴν	ἐκ θεοῦ ὅ τε τῆς
[1, 6]	οὐδὲ δίχα τούτων ἀθήρατον οὖσαν,	πλὴν	καὶ τότε τοῖς μεμαθηκόσι καὶ
[1, 21]	ἡ αἰχμαλωσία ἐπὶ ἔτη ἑβδομήκοντα)	πλὴν	ὀλίγων, οἳ εἰς Αἴγυπτον κατέφυγον.
[1, 23]	ἀπὸ σπλάγχνων ἑῶν· ἐπεὶ δὲ	πλήρης	κύκλος ἡμερῶν παρῆν, ἐξῆλθον οἴκων
[1, 17]	λαλεῖ· ὁ γὰρ διάβολος αὐτὸν	πληροῖ	τῷ ἑαυτοῦ πνεύματι, εἴ τινα
[1, 21]	εἴρηκεν. ~(Τοῦ ἑνδεκάτου τοίνυν ἔτους	πληρουμένου	κατὰ τὴν ἀρχὴν τοῦ ἑπομένου
[1, 21]	ἐγένετο χριστὸς βασιλεὺς Ἰουδαίων ἡγούμενος	πληρουμένων	τῶν ἑπτὰ ἑβδομάδων ἐν Ἱερουσαλήμ,
[1, 21]	Τιβερίου καὶ πεντεκαίδεκα Αὐγούστου, οὕτω	πληροῦται	τὰ τριάκοντα ἔτη ἕως οὗ
[1, 17]	προφητῶν πάντες» φησὶν ἐκ τοῦ	πληρώματος	αὐτοῦ ἐλάβομεν, δηλονότι τοῦ Χριστοῦ.
[1, 21]	ἅγιος τῶν ἁγίων, ἐλθὼν καὶ	πληρώσας	τὴν ὅρασιν καὶ τὸν προφήτην«
[1, 1]	ἄρα τῷ τὴν ὠφέλειαν τῶν	πλησίον	ἐπανῃρημένῳ, εἰ μὴ θρασέως καί
[1, 23]	βασιλεὺς Φαραώ, τοὺς μὲν ἐν	πλινθεύμασιν	οἰκοδομίαις τε βαρέσιν αἰκίζων βροτούς,
[1, 11]	αὐτοῦ, καὶ μὴ καυχάσθω ὁ	πλούσιος	ἐν τῷ πλούτῳ αὐτοῦ, ἀλλ´
[1, 10]	μὴ σπουδάζειν ἐπὶ τοῖς ὀνόμασι,	πλουσιώτερος	εἰς γῆρας ἀναφανήσῃ φρονήσεως. καὶ
[1, 1]	διάκονοι, ὡς πτωχοί, πολλοὺς δὲ	πλουτίζοντες,	ὡς μηδὲν ἔχοντες καὶ πάντα
[1, 11]	καυχάσθω ὁ πλούσιος ἐν τῷ	πλούτῳ	αὐτοῦ, ἀλλ´ ἢ ἐν τούτῳ
[1, 1]	ῥαντιεῖς με ὑσσώπῳ καὶ καθαρισθήσομαι,	πλυνεῖς	με καὶ ὑπὲρ χιόνα λευκανθήσομαι.
[1, 17]	καὶ ἐξευρόντες· ἴσως γὰρ καὶ	πνεῦμα	αἰσθήσεως» ἐσχήκασιν. ὡμολόγησε δὲ καὶ
[1, 4]	σοφοῖς τῇ διανοίᾳ, οὓς ἐνέπλησα	πνεῦμα	αἰσθήσεως· ἔχουσι μέν τι οἰκεῖον
[1, 4]	σοφοὶ τῇ διανοίᾳ, λαμβάνουσι δὲ	πνεῦμα	αἰσθήσεως» παρὰ τῆς κυριωτάτης σοφίας
[1, 9]	οἷόν τε ῥᾳδίως γνῶναι τὸ	πνεῦμα	εἴρηκεν, ἀλλ´ οὐχ οὕτως ὡς
[1, 1]	ὅτι ὁ σπείρων εἰς τὸ	πνεῦμα	ἐκ τοῦ πνεύματος θερίσει ζωὴν
[1, 1]	οἶδ´ ὅτι παραβαλλομένη πρὸς τὸ	πνεῦμα	ἐκεῖνο τὸ κεχαριτωμένον, οὗ κατηξιώθημεν
[1, 1]	ἐν ἐμοί, ὁ θεός, καὶ	πνεῦμα	εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις
[1, 4]	φυλῆς Ἰούδα, καὶ ἐνέπλησᾳ αὐτὸν	πνεῦμα	θεῖον σοφίας καὶ συνέσεως καὶ
[1, 5]	ἔν τε τῷ αἰῶνι, ὅτι	πνεῦμα	κυρίου πεπλήρωκε τὴν οἰκουμένην. κἄν
[1, 1]	ψυχὴ γάρ, οἶμαι, ψυχῇ καὶ	πνεῦμα	πνεύματι συναπτόμενα κατὰ τὴν τοῦ
[1, 1]	τοῦ προσώπου σου, καὶ τὸ	πνεῦμά	σου τὸ ἅγιον μὴ ἀντανέλῃς
[1, 1]	συγγυμνασία ἕξιν ἐμποιεῖ ὑγιεινὴν καὶ	πνεύμασι	καὶ σώμασιν. οὐδεὶς ἅπτει λύχνον
[1, 26]	τὴν εὐδαιμονίαν ἄγων· ὁ γὰρ	πνεύματι	ἁγίῳ γενόμενος πνευματικός. οὗτος δὲ
[1, 17]	διάβολος αὐτὸν πληροῖ τῷ ἑαυτοῦ	πνεύματι,	εἴ τινα δυνήσεται ῥῆξαι τῶν
[1, 21]	σάρκα τῷ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ	πνεύματι	ἐν ταύταις ταῖς ἑξήκοντα δύο
[1, 1]	ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου σου, καὶ	πνεύματι	ἡγεμονικῷ στήριξόν με. Ὁ μὲν
[1, 6]	εὔχῃ, ὡς ὁ κύριος ἐδίδαξε,	πνεύματι	προσκυνῶν, οὐκέτι περὶ τὸν οἶκον
[1, 1]	γάρ, οἶμαι, ψυχῇ καὶ πνεῦμα	πνεύματι	συναπτόμενα κατὰ τὴν τοῦ λόγου
[1, 1]	τοῦ μανθάνοντος ψυχῇ, καὶ αὕτη	πνευματικὴ	φυτεία. διὸ καὶ ἐπιφέρει· καὶ
[1, 11]	καὶ τὸ καλὸν κατέχετε» τοῖς	πνευματικοῖς	λέγων τοῖς ἀνακρίνουσι πάντα, κατὰ
[1, 1]	ὡς παραδέξασθαι τὸ καταβαλλόμενον σπέρμα	πνευματικὸν	καὶ τοῦτο εὐμαρῶς ἐκθρέψαι δύνασθαι.
[1, 11]	ἐν δυνάμει θεοῦ. ὁ γὰρ	πνευματικὸς	ἀνακρίνει πάντα, αὐτὸς δὲ ὑπ´
[1, 26]	λόγῳ, εἶ γε ὁ νόμος	πνευματικός«	καὶ ἐπὶ τὴν εὐδαιμονίαν ἄγων·
[1, 26]	ὁ γὰρ πνεύματι ἁγίῳ γενόμενος	πνευματικός.	οὗτος δὲ ὁ τῷ ὄντι
[1, 17]	σοφίας λόγοις, ἀλλ´ ἐν διδακτοῖς	πνεύματος.	ἐπὶ μὲν γὰρ τῶν προφητῶν
[1, 9]	τοῦ προφητικοῦ καὶ τοῦ διδασκαλικοῦ	πνεύματος	ἐπικεκρυμμένως λαλούμενος διὰ τὸ μὴ
[1, 1]	εἰς τὸ πνεῦμα ἐκ τοῦ	πνεύματος	θερίσει ζωὴν αἰώνιον· τὸ δὲ
[1, 9]	οἱ προφῆται καὶ οἱ τοῦ	πνεύματος	μαθηταί· ἐκ γὰρ πίστεως καὶ
[1, 13]	καί γε τοῦτό ἐστι προαίρεσις	πνεύματος,	ὅτι ἐν πλήθει σοφίας πλῆθος
[1, 12]	ἄνθρωπος οὐ δέχεται τὰ τοῦ	πνεύματος	τοῦ θεοῦ, μωρία γὰρ αὐτῷ
[1, 19]	αὐτὸς δοὺς πᾶσι ζωὴν καὶ	πνοὴν	καὶ τὰ πάντα· ἐποίησέ τε
[1, 7]	δώματα. βλαστάνει δ´ ὁμοίως καὶ	πόα	καὶ πυρός, φύεται δὲ καὶ
[1, 19]	τῷ πεδίῳ χλωρῶν καὶ κερεῖς	πόαν,	καὶ συνάγαγε χόρτον ὥριμον, ἵνα
[1, 1]	τε τῶν ἀκανθῶν καὶ τῆς	πόας	ἁπάσης γεωργικῶς εἰς καταφύτευσιν ἀμπελῶνος.
[1, 15]	τοῦ εἰς γῆν μεταβαλόντος σώματος	πόας	ὡς εἰκὸς ἀναφυείσης, ὅσα ἂν
[1, 5]	ῥητῶς· τῆς γὰρ ἀφροσύνης οἱ	πόδες	κατάγουσι τοὺς χρωμένους αὐτῇ μετὰ
[1, 1]	τῇ κατὰ τὴν ὑποσημείωσιν τηρήσει.	ποθούσης	γὰρ οἶμαι ψυχῆς τὴν μακαρίαν
[1, 10]	οὐχ εὑρήσεις. κἂν πύθῃ πάλιν·	ποίαν	ταύτην; στόμα δικαίου» φήσει σοι
[1, 3]	διάκρισιν τῶν ὀνομάτων καὶ τὴν	ποιὰν	τῶν λέξεων σύνθεσίν τε καὶ
[1, 1]	προηγουμένως ἐπιτελεῖ, κατὰ περίστασιν αὐτὸ	ποιεῖ,	ἀλλὰ οἰκονομούμενός τι θεοσόφως καὶ
[1, 20]	πεπαιδευμένοι. ὃ δὲ μεθ´ ἑτέρου	ποιεῖ,	ἀτελὲς ὂν καθ´ αὑτὸ ἐνεργεῖν,
[1, 6]	ἡ χρηστὴ σῳζομένη φύσεις ἀγαθὰς	ποιεῖ,	καὶ αἱ φύσεις αἱ χρησταὶ
[1, 20]	φιλοσοφία ἡ Ἑλληνικὴ οὐ δυνατωτέραν	ποιεῖ	τὴν ἀλήθειαν, ἀλλ´ ἀδύνατον παρέχουσα
[1, 10]	πάσχειν περιαιρεῖται, ἐὰν τὸ εὖ	ποιεῖν	ἀφέλωμεν, οὕτως ἡ ὑπακοὴ καὶ
[1, 27]	τοὺς μὲν δικαίους ἐξ ἀδίκων	ποιεῖν	δυνάμενος, ἢν μόνον ἐπαΐειν ἐθελήσωσιν
[1, 9]	λέγειν ἔργον ἐστὶ καὶ τὸ	ποιεῖν	ἐκ τοῦ λόγου γίνεται; εἰ
[1, 17]	ἐπιθυμίας τοῦ πατρὸς ὑμῶν θέλετε	ποιεῖν.	ἐκεῖνος ἀνθρωποκτόνος ἦν ἀπ´ ἀρχῆς,
[1, 10]	εὖ λέγειν πρὸς τοῦ εὖ	ποιεῖν	ἐπιτηδείου· πρὸς δὲ ὃ ἑκάτερος
[1, 7]	μὴ ἐπιστάμενοι διαβιοῦσι καλῶς εὖ	ποιεῖν·	εὐποιίᾳ γὰρ περιπεπτώκασιν, ἔνιοι δὲ
[1, 17]	αὐτοὺς τὸ αἴτιον ἐν τῷ	ποιεῖν	καὶ ἐνεργεῖν καὶ δρᾶν νοεῖσθαι,
[1, 1]	οὐδὲ ἀπὸ συγκρίσεως τὸ δοκίμιον	ποιεῖσθαι	τοῖς ἀκροωμένοις ἐπιτρεπτέον οὐδὲ εἰς
[1, 24]	κακὸν ἢ ἀγαθὸν τὴν νίκην	ποιεῖσθαι	τῷ τοιούτῳ οὐ πρόσεστιν) ᾧ
[1, 16]	τε αὖ πρῶτος περιέθηκε τοῖς	ποιήμασι	καὶ τοὺς Λακεδαιμονίων νόμους ἐμελοποίησε
[1, 14]	ἐντροπὴν διαλεγόμενός τινων Ἑλληνικοῖς συγχρῆσθαι	ποιήμασι;	πρὸς γοῦν Κορινθίους, οὐ γὰρ
[1, 16]	Κροτωνιᾶτιν πρώτην γυναικῶν φιλοσοφῆσαι καὶ	ποιήματα	γράψαι ἱστορεῖ. Ἡ μὲν οὖν
[1, 21]	οὗ τὰ εἰς Ὀρφέα φερόμενα	ποιήματα	λέγεται εἶναι, κατὰ τὴν τῶν
[1, 9]	σκάψαι, ἀναδῆσαι καὶ τὰ λοιπὰ	ποιῆσαι,	δρεπάνου τε, οἶμαι, καὶ μακέλλης
[1, 24]	δυνατὸν τῷ παντοκράτορι θεῷ προηγεῖσθαι	ποιῆσαι	τοῖς Ἑβραίοις νύκτωρ στῦλον πυρὸς
[1, 9]	ὥσπερ εἰ μηδεμίαν ἠξίουν ἐπιμέλειαν	ποιησάμενοι	τῆς ἀμπέλου εὐθὺς ἐξ ἀρχῆς
[1, 23]	βίβλου τῆς ἐπιχωρίου σκεῦός τι	ποιησάμενοι	τὸν παῖδα ἐνθέμενοι ἐκτιθέασι παρὰ
[1, 24]	ἀλλὰ καὶ ὁ τὴν Εὐρωπίαν	ποιήσας	ἱστορεῖ τὸ ἐν Δελφοῖς ἄγαλμα
[1, 24]	γράφει γοῦν ὁ τὴν Φορωνίδα	ποιήσας·	Καλλιθόη κλειδοῦχος Ὀλυμπιάδος βασιλείης, Ἥρης
[1, 29]	τὴν θέσιν εἴρηται) αὐτὸς ὁ	ποιήσας	κατὰ τάξιν τὴν διακόσμησιν. ἐν
[1, 19]	καταγγέλλω ὑμῖν. ὁ θεὸς ὁ	ποιήσας	τὸν κόσμον καὶ πάντα τὰ
[1, 21]	τοῖς Περὶ τῆς εἰς Ὀρφέα	ποιήσεως	Κέρκωπος εἶναι λέγει τοῦ Πυθαγορείου
[1, 5]	αὐτῆς οὐκ ἐρείδεται. μακρὰν οὖν	ποίησον	ἀπὸ τῆς ἄφρονος ἡδονῆς τὴν
[1, 4]	καθ´ ἣν τῶν μέτρων οἱ	ποιηταὶ	καὶ τῆς λέξεως οἱ σοφισταὶ
[1, 14]	καὶ τοὺς παλαιοτάτους παρὰ σφίσι	ποιητὰς	ἐπὶ σοφίᾳ πρώτους θαυμασθῆναι τοὺς
[1, 3]	Κρατῖνος γοῦν ἐν τοῖς Ἀρχιλόχοις	ποιητὰς	καταλέξας ἔφη· οἷον σοφιστῶν σμῆνος
[1, 21]	πάνυ παλαιοῖς τοὺς τοῦ Κύκλου	ποιητὰς	τιθέασιν. ἤδη δὲ καὶ παρ´
[1, 27]	θεοσέβειαν παιδεύει καὶ ὑπαγορεύει τὰ	ποιητέα	εἴργει τε ἕκαστον τῶν ἁμαρτημάτων,
[1, 25]	νόμον ἔφασαν, προστακτικὸν μὲν ὧν	ποιητέον.	ἀπαγορευτικὸν δὲ ὧν οὐ ποιητέον.
[1, 25]	ποιητέον. ἀπαγορευτικὸν δὲ ὧν οὐ	ποιητέον.	~(Ὅθεν ὁ νόμος εἰκότως εἴρηται
[1, 21]	χρὴ πείθεσθαι καὶ Ἡσιόδῳ τῷ	ποιητῇ,	ἀκούσωμεν αὐτοῦ· Ζηνὶ δ´ ἄρα
[1, 29]	εἰ καὶ στοχαστικῶς εἴρηται τῷ	ποιητῇ,	ἀλλ´ οὐ καταληπτικῶς· τόνδε γὰρ
[1, 14]	Σικελίας δυνάστην καὶ Ἐπίχαρμον τὸν	ποιητὴν	γεγονέναι, Ἀπολλόδωρος δὲ κατὰ τὴν
[1, 21]	ὅθεν καὶ ὁ τῆς Φορωνίδος	ποιητὴς	εἶναι αὐτὸν ἔφη πατέρα θνητῶν
[1, 23]	Ἐζεκίηλος ὁ τῶν Ἰουδαϊκῶν τραγῳδιῶν	ποιητὴς	ἐν τῷ ἐπιγραφομένῳ δράματι Ἐξαγωγή«
[1, 11]	στοιχεῖα ἐκτετίμηκεν μὴ ἐπιστήσασα τὴν	ποιητικὴν	αἰτίαν τούτοις, μηδὲ ἐφαντάσθη τὸν
[1, 19]	ἐξ ὧν δῆλον ὅτι καὶ	ποιητικοῖς	χρώμενος παραδείγμασιν ἐκ τῶν Ἀράτου
[1, 19]	τοῦ ἐν ἡμῖν θείου τὸ	ποιητικὸν	αἴτιον ὡς οἷόν τε συνθεωροῦντες·
[1, 19]	καί τινες τῶν καθ´ ὑμᾶς	ποιητῶν	εἰρήκασιν· τοῦ γὰρ καὶ γένος
[1, 21]	τῶν λεγομένων σοφῶν τε καὶ	ποιητῶν,	ὁ Μωυσῆς ἡμῖν ἀποδέδεικται πρεσβύτερος.
[1, 7]	(ἀγαθὸς γάρ) πολλαί τε καὶ	ποικίλαι	καὶ φέρουσαι εἰς τὴν κυρίαν
[1, 9]	ἐν ἰατρικῇ χρηστομαθὴς ἐκεῖνος ὁ	ποικιλωτέρων	μαθημάτων ἁψάμενος, ὡς βέλτιον γεωργεῖν
[1, 19]	δὲ ἐρείδεται ἐπὶ ψεύδεσιν, οὗτος	ποιμαίνει	ἀνέμους καὶ διώκει ὄρνεα πτερωτά.
[1, 23]	τόδε; φεύγει δὴ ἐντεῦθεν καὶ	ποιμαίνει	πρόβατα προδιδασκόμενος εἰς ἡγεμονίαν ποιμενικῇ·
[1, 1]	τοὺς δὲ εὐαγγελιστάς, τοὺς δὲ	ποιμένας	καὶ διδασκάλους, πρὸς τὸν καταρτισμὸν
[1, 23]	τῶν ἀνθρώπων ἐπιστατεῖν ἀγέλης ἡ	ποιμενικὴ	καθάπερ καὶ τοῖς πολεμικοῖς τῇ
[1, 7]	τροφήν. ὡσαύτως δὲ οὐχ ἡ	ποιμενικὴ	μόνη, ἀλλὰ καὶ ἡ βουκολικὴ
[1, 23]	ποιμαίνει πρόβατα προδιδασκόμενος εἰς ἡγεμονίαν	ποιμενικῇ·	προγυμνασία γὰρ βασιλείας τῷ μέλλοντι
[1, 26]	τὸν Μωυσέα. καθάπερ οὖν τὴν	ποιμενικὴν	τὸ τῶν προβάτων προνοεῖν φαμεν,
[1, 17]	διάκονοι. λέγει δὲ καὶ ὁ	ποιμήν,	ὁ ἄγγελος τῆς μετανοίας» τῷ
[1, 1]	ὁ μάγειρός τε καὶ ὁ	ποιμήν·	ὃ μὲν γὰρ εἰ πῖόν
[1, 26]	ἀνθρώπων ἐστίν, ὁ αὐτὸς ἔσται	ποιμήν	τε καὶ νομοθέτης ἀγαθὸς μιᾶς
[1, 26]	φαμεν, {οὕτω γὰρ} ὁ ἀγαθὸς	ποιμὴν	τὴν ψυχὴν τίθησιν ὑπὲρ τῶν
[1, 26]	ἀνθρώπων ἀγέλης. εἰ δὲ ἡ	ποίμνη	ἡ ἀλληγορουμένη πρὸς τοῦ κυρίου
[1, 19]	φροντιστέον. γνωστῶς δὲ ἐπιγνώσῃ ψυχὰς	ποιμνίου	σου. ὅταν γὰρ ἔθνη τὰ
[1, 9]	γὰρ μὴ λόγῳ πράττοιμεν, ἀλόγως	ποιοῖμεν	ἄν. τὸ λογικὸν δὲ ἔργον
[1, 5]	καὶ καθ´ ἕνα ἕκαστον τρόπον	ποιότητός	τε καὶ ποσότητος πάντως σῴζει
[1, 21]	ὑδάτων καὶ θυμιαμάτων καὶ ἀέρος	ποιοῦ	ἐκταραχθέντες· παρὰ Ἑβραίοις δὲ οἱ
[1, 19]	τῆς παρουσίας. οἱονεὶ δὲ σύγκρισιν	ποιούμενος	ὁ λόγος τῶν ἀπὸ φιλοσοφίας
[1, 24]	Σαρδαναπάλλου καὶ τῶν τὸ τέλος	ποιουμένων	ταῖς ἐπιθυμίαις ὡς πλεῖστα χαρίζεσθαι.
[1, 24]	τῷ ἀμύνασθαι ἢ τὰ δίκαια	ποιοῦντας,	οἷς ἐμπεριέχεται ἢ ψευδομένους ἢ
[1, 7]	θεοσεβείας, χάρις δὲ ἡ πίστις.	ποιοῦντες	γὰρ τὸ θέλημα τοῦ θεοῦ
[1, 1]	ζωὴν αἰώνιον· τὸ δὲ καλὸν	ποιοῦντες	μὴ ἐκκακῶμεν· συμβάλλεται γοῦν τὰ
[1, 28]	διαλεκτικοὶ περὶ τὰ σοφιστικὰ ἀσχολούμενοι	ποιοῦσιν,	ἀλλὰ τοῦ τῷ θεῷ κεχαρισμένα
[1, 9]	προσφέρονται καλοῖς, οὐκ εἰδότες ἃ	ποιοῦσιν;	~(Διὰ τοῦτο οὖν ὁ σωτὴρ
[1, 19]	τὰ ἴδια σπείροντες οἳ πλείονα	ποιοῦσιν.	καὶ πάλιν· ἐπιμελοῦ τῶν ἐν
[1, 1]	προσομιλῆσαι διὰ κήρυκος τοῦτο πολλάκις	ποιοῦσιν	ὡς μᾶλλον ἐξάκουστα γενέσθαι τὰ
[1, 11]	ὅτι ἐγώ εἰμι κύριος ὁ	ποιῶν	ἔλεος καὶ κρίμα καὶ δικαιοσύνην
[1, 1]	ταῦτα φυλάξῃς χωρὶς προκρίματος, μηδὲν	ποιῶν	κατὰ πρόσκλισιν. Ἀνάγκη τοίνυν ἄμφω
[1, 19]	ἔχοντα φύσει τὰ τοῦ νόμου	ποιῶσιν,	οὗτοι νόμον μὴ ἔχοντες ἑαυτοῖς
[1, 3]	στρεπτὴ γὰρ γλῶσσα, φησί, βροτῶν·	πολέες	δ´ ἔνι μῦθοι· παντοίων ἐπέων
[1, 21]	βασιλεύων καὶ ἐν τῇ ἁγίᾳ	πόλει	Ἱερουσαλὴμ ἔστησεν τὸ βδέλυγμα, καὶ
[1, 21]	εἰς λόγους τῶν τῇδε τῇ	πόλει	τὰ ἀρχαιότατα λέγειν ἐπιχειρεῖ, περὶ
[1, 15]	Σαρμανῶν οἱ ὑλόβιοι προσαγορευόμενοι οὔτε	πόλεις	οἰκοῦσιν οὔτε στέγας ἔχουσιν, δένδρων
[1, 23]	οἰκοδομίαις τε βαρέσιν αἰκίζων βροτούς,	πόλεις	τ´ ἐπύργου, σφῶν ἕκητι δυσμόρων·
[1, 23]	ἡ ποιμενικὴ καθάπερ καὶ τοῖς	πολεμικοῖς	τῇ φύσει ἡ θηρευτική. ἄγει
[1, 24]	αὐτούς. ναὶ μὴν καὶ τοὺς	πολεμίους	τοὺς τῆς χώρας προκαθεζομένους τροπωσάμενος
[1, 24]	ἦν τὸ τὴν χώραν τῶν	πολεμίων	λαβεῖν. Τοῦτο συνιδὼν Μιλτιάδης ὁ
[1, 23]	τρέφειν αὐτούς (ἀσθενὲς γὰρ εἰς	πόλεμον	γυνή) διαφθείρειν δὲ τὰ ἄρρενα
[1, 21]	γὰρ τούτων τῶν ἡμερῶν ὁ	πόλεμος	ἦν, μετὰ δὲ ταῦτα ἐπαύσατο.
[1, 21]	Προῖτον ὁ Εὐμόλπου πρὸς Ἀθηναίους	πόλεμος.	κατὰ δὲ Ἀκρίσιον Πέλοπος ἀπὸ
[1, 21]	ἐπὶ τὴν ἀρχὴν τοῦ Πελοποννησιακοῦ	πολέμου	ἔτη τεσσαράκοντα ὀκτώ· καὶ ἐπὶ
[1, 23]	ὡς κρείττονες ἡττόνων (καὶ τοῦ	πολέμου	ἡ αἰτία δικαία· ἱκέται διὰ
[1, 21]	ἐν κατακλυσμῷ· καὶ ἕως τέλους	πολέμου	συντετμημένου ἀφανισμοῖς. καὶ δυναμώσει διαθήκην
[1, 1]	τὴν πλάνην πρὸς τῆς ἀγνοίας	πολεμουμένους	μεταδιδάσκοντες καὶ μετάγοντες εἰς εἰρήνην
[1, 21]	ἐκ φυλῆς Δάν, νικήσας ἐν	πολέμῳ	τοὺς ἀλλοφύλους. οὗτος ἦρξεν ἔτεσιν
[1, 23]	καταδουλώσει. εἴτ´ οὖν ὡς ἐν	πολέμῳ	φαίη τις τοῦτο γεγονέναι, τὰ
[1, 21]	ἡ Ἰουδαία καὶ ἐγένετο ἄνευ	πολέμων,	καὶ ὁ κύριος ἡμῶν Χριστός,
[1, 21]	τὴν ἡγεμονίαν τοῦ λαοῦ Ἰησοῦς	πολεμῶν	μὲν ἔτη ξεʹ ἐν δὲ
[1, 14]	διαδέχεται, τοῦτον δὲ Ξενοκράτης, ὃν	Πολέμων.	Πολέμωνος δὲ ἀκουσταὶ Κράτης τε
[1, 14]	τοῦτον δὲ Ξενοκράτης, ὃν Πολέμων.	Πολέμωνος	δὲ ἀκουσταὶ Κράτης τε καὶ
[1, 1]	περιεργίας ἕνεκεν ἱστορήσοντες, ὥσπερ τῶν	πόλεων	τὰ οἰκοδομήματα, εἰς τόδε ἀφικνοῦνται,
[1, 21]	Ἀχηλὶ τοῦ Ἰσραηλίτου, οἰκοδομεῖ τὴν	πόλιν	Ἱερουσαλὴμ καὶ τὸν νεὼν ἐπισκευάζει.
[1, 21]	οὐκ ἔστιν αὐτῷ. καὶ τὴν	πόλιν	καὶ τὸ ἅγιον διαφθερεῖ σὺν
[1, 21]	βδέλυγμα ὑπὸ Νέρωνος εἰς τὴν	πόλιν	τὴν ἁγίαν μέχρι τῆς καταστροφῆς
[1, 21]	λαόν σου καὶ ἐπὶ τὴν	πόλιν	τὴν ἁγίαν τοῦ συντελεσθῆναι ἁμαρτίαν,
[1, 15]	οὐ γὰρ ἔχετε μάθημα χρόνῳ	πολιόν.	Δημόκριτος γὰρ τοὺς Βαβυλωνίους λόγους
[1, 29]	ἱστοροῦντας. ἐπήγαγεν οὖν μάθημα χρόνῳ	πολιόν«	κατὰ βαρβαρικόν τινα τρόπον ἀπλάστῳ
[1, 29]	οἰησισόφων, αἰνιττόμενος τὸ μάθημα τὸ	πολιόν,	τὴν παρὰ βαρβάροις προγενεστάτην· ἀλήθειαν,
[1, 21]	φησιν Ἀριστοτέλης ἐν τῇ Φωκέων	πολιτείᾳ.	ἀλλὰ καὶ τῶν παρ´ Αἰγυπτίοις
[1, 26]	καὶ Ἀριστοτέλης ἐν τῇ Λοκρῶν	πολιτείᾳ	Ζάλευκον τὸν Λοκρὸν παρὰ τῆς
[1, 25]	μὲν τῇ Μίνωος καὶ Λυκούργου	πολιτείᾳ	πρὸς ἀνδρείαν μόνην ἀποβλεπομέναις, ἐπῄνεσε
[1, 25]	τῆς πρὸς ἄλληλα, ἑπομένως τῇ	Πολιτείᾳ	συνάπτει. ἔπειτα τέλος γὰρ οἶμαι
[1, 1]	διδούς. μισθὸν ἀξιόλογον ἀπολαμβάνων τὴν	πολιτείαν	αὐτήν· οὐκ εἰσελεύσεται δὲ εἰς
[1, 26]	ἦν τῷ χρηστῷ λόγῳ κυβερνώμενος.	πολιτείαν	γοῦν διηκόνησεν ἀγαθήν· ἣ δέ
[1, 28]	ἢ ὡς ἐντολὴν κυροῦσαν εἰς	πολιτείαν	ὀρθὴν ἢ θεσπίζουσαν ὡς προφητείαν.
[1, 1]	τὴν θείαν πρόνοιαν, ἀρχὴν πίστεως,	πολιτείας	προθυμίαν, ὁρμὴν τὴν ἐπὶ τὴν
[1, 19]	ἔν τε τῷ πέμπτῳ τῆς	Πολιτείας	τούτους οὖν πάντας» φησὶ καὶ
[1, 11]	τὴν τῶν στοιχείων φύσιν καὶ	πολιτεύεσθαι	εἰς δύναμιν ἐξομοιωτικὴν τῷ θεῷ
[1, 25]	ἡ θεωρία· ἀναγκαῖον γοῦν τὸ	πολιτεύεσθαι	ὀρθῶς, ἄριστον δὲ τὸ φιλοσοφεῖν.
[1, 27]	κἂν οἱ κατὰ νόμον μὴ	πολιτευόμενοι	ὡς ἐν νόμῳ ἀλαζονεύωνται βιοῦντες·
[1, 10]	λογικῶς, καὶ τὰς γραφὰς ἐπιγνόντες	πολιτευσώμεθα	καθ´ ὑπακοήν. καθάπερ δὲ οἱ
[1, 24]	σοφία, τὰ ἀνθρώπεια δὲ ἡ	πολιτική,	σύμπαντα δὲ ἡ βασιλική. βασιλεὺς
[1, 25]	νομικὸν πρὸς γενέσεως εἶναι, τὸ	πολιτικὸν	δὲ πρὸς φιλίας καὶ ὁμονοίας
[1, 25]	ἐπ´ ἴσης τῷ νομικῷ κεκλημένον	πολιτικὸν	εἴς τε κοσμικὴν μεγαλόνοιαν διαιρεῖ
[1, 25]	δὲ πολιτικὸν ὁμωνύμως ὠνομασμένον, καὶ	πολιτικὸν	μὲν κυρίως αἰνίττεται τὸν δημιουργὸν
[1, 25]	τὸ μὲν νομικόν, τὸ δὲ	πολιτικὸν	ὁμωνύμως ὠνομασμένον, καὶ πολιτικὸν μὲν
[1, 24]	ἡμῖν προφητικός, νομοθετικός. τακτικός, στρατηγικός,	πολιτικός,	φιλόσοφος. ὅπως μὲν οὖν ἦν
[1, 25]	καὶ δικαιοπραγεῖν ἐντελλόμενος; τοῦ δὲ	πολιτικοῦ	δύο εἴδη λέγει, τὸ μὲν
[1, 25]	τέλος γὰρ οἶμαι τοῦ τε	πολιτικοῦ	τοῦ τε κατὰ νόμον βιοῦντος
[1, 25]	καὶ τῇ θεωρίᾳ καὶ αὐτοὺς	πολιτικοὺς	ὀνομάζει, τὸ δὲ ἐπ´ ἴσης
[1, 29]	ὡς καὶ Πλάτων ἐν τῷ	Πολιτικῷ	ἕνα τὸν νομοθέτην φησίν, ἐν
[1, 28]	διαλεκτική, ὥς φησιν ἐν τῷ	Πολιτικῷ,	τῆς τῶν ὄντων δηλώσεως εὑρετική
[1, 10]	ὁ Πυθαγόρειος ἐν τῷ Πλάτωνος	Πολιτικῷ,	τὸ μὴ σπουδάζειν ἐπὶ τοῖς
[1, 22]	ἐξαγωγὴν τῶν Ἑβραίων τῶν ἡμετέρων	πολιτῶν	καὶ ἡ τῶν γεγονότων ἁπάντων
[1, 20]	οἱ καθέλκοντες τὴν ναῦν οὐ	πολλὰ	αἴτια λέγοιντ´ ἄν, ἀλλ´ ἐκ
[1, 22]	εἶναι τὸν προειρημένον φιλόσοφον εἰληφέναι	πολλά	(γέγονε γὰρ πολυμαθής) καθὼς καὶ
[1, 6]	τῆς ἀληθείας, ἔχουσιν οἱ μύσται.	~(πολλὰ	δ´ ἡ ἑτοιμότης πρὸς τὸ
[1, 2]	εὑρίσκεται ἡ γνῶσις τῶν κατεγνωσμένων.	πολλὰ	δ´ οὖν καὶ μὴ συμβαλλόμενα
[1, 1]	ἐκλαθοίμεθα εἴτε ὅπως μηδ´ ἐκλανθανώμεθα.	πολλὰ	δὲ εὖ οἶδα παρερρύηκεν ἡμᾶς
[1, 15]	ᾗ εἰσι πάμπαν ἀγαθοὶ ἄνδρες.	πολλὰ	δὲ καὶ τὰ τῶν βαρβάρων
[1, 15]	καὶ βαρβάροις, ὧν καὶ ἱερὰ	πολλὰ	ἤδη γέγονε διὰ τοὺς τοιούτους
[1, 10]	δι´ ἀκριβείας ἐξεταζόμενον τὰ μὲν	πολλὰ	οὐκ ἀγεννές, ἀλλὰ μᾶλλον τὸ
[1, 21]	μὲν Βοιώτιος, ὃ δὲ Ἀρκάς)	πολλὰ	πολλοῖς προαγορεύσαντες. τῇ δὲ τοῦ
[1, 13]	καὶ ἡ καρδία μου εἶδεν	πολλά,	σοφίαν καὶ γνῶσιν, παραβολὰς καὶ
[1, 20]	οὕτω μιᾶς οὔσης τῆς ἀληθείας	πολλὰ	τὰ συλλαμβανόμενα πρὸς ζήτησιν αὐτῆς,
[1, 24]	ἔρημον ἐτρέπετο καὶ νύκτωρ τὰ	πολλὰ	τῇ πορείᾳ ἐκέχρητο. ἑτέρα γὰρ
[1, 16]	ὑποβάντες δείξομεν. Λυκοῦργος δὲ μετὰ	πολλὰ	τῆς Ἰλίου ἁλώσεως γεγονὼς ἔτη
[1, 22]	γὰρ πολυμαθής) καθὼς καὶ Πυθαγόρας	πολλὰ	τῶν παρ´ ἡμῖν μετενέγκας εἰς
[1, 4]	κοσμικὴν εἴτε ἐπιστήμην εἴτε τέχνην,	πολλαὶ	δέ εἰσιν αἱ κατ´ ἐπισύνθεσιν
[1, 21]	γραφαί, αἱ δὲ ἄλλαι αἱ	πολλαὶ	ἐπὶ κοινωνίᾳ διαλέκτων δύο ἢ
[1, 5]	λόγους, φησίν, ἵνα σοι γένωνται	πολλαὶ	ὁδοὶ βίου· ὁδοὺς γὰρ σοφίας
[1, 7]	σῴζοντος τοῦ θεοῦ (ἀγαθὸς γάρ)	πολλαί	τε καὶ ποικίλαι καὶ φέρουσαι
[1, 14]	ἵνα δὴ ἐν συγκρίσει ἀποδείξωμεν	πολλαῖς	γενεαῖς πρεσβυτέραν τὴν κατὰ Ἑβραίους
[1, 23]	νουθετοῦνται μὲν Αἰγύπτιοι πολλάκις οἱ	πολλάκις	ἀσύνετοι, θεαταὶ δὲ Ἑβραῖοι ἐγίνοντο
[1, 8]	ἂν εἰπεῖν ἀδυνατωτέρους. ἀγλωσσίᾳ δὲ	πολλάκις	ληφθεὶς ἀνὴρ δίκαια λέξας ἧσσον
[1, 8]	λόγος ἐξαιρούμενος λανθάνει· βιάζεταί τε	πολλάκις	ὀδύνη τε καὶ ἀλγηδὼν φιλονικία
[1, 23]	στρατηγίαν. ἔπειτα νουθετοῦνται μὲν Αἰγύπτιοι	πολλάκις	οἱ πολλάκις ἀσύνετοι, θεαταὶ δὲ
[1, 1]	δήμῳ προσομιλῆσαι διὰ κήρυκος τοῦτο	πολλάκις	ποιοῦσιν ὡς μᾶλλον ἐξάκουστα γενέσθαι
[1, 1]	μανθάνει πλεῖον καὶ λέγων συνακροᾶται	πολλάκις	τοῖς ἐπακούουσιν αὐτοῦ· εἷς γὰρ
[1, 5]	κατέλεξεν, ἐπιφέρει δὲ ἄλλας πολλῶν	πολλὰς	δικαίων ὁδοὺς μηνύων ὧδέ πως·
[1, 15]	ἀληθῶς φησι καὶ ἄλλοι ἄλλοθι	πολλαχοῦ	καὶ ἐν Ἕλλησι καὶ βαρβάροις,
[1, 1]	οὖν τινα μηδὲ ἀπομνημονευθέντα ἡμῖν	(πολλὴ	γὰρ ἡ παρὰ τοῖς μακαρίοις
[1, 15]	πανταχόθεν τὸν φιλόσοφον ὠφελεῖσθαι γράφων·	πολλὴ	μὲν ἡ Ἑλλάς, {ἔφη, ὦ
[1, 1]	μικροῖς ὁ εἷς, ἐν δὲ	πολλῇ	τῇ τῶν ἰχθύων ἄγρᾳ ὁ
[1, 6]	καὶ γενοῦ ἐκείνου σοφώτερος» ὃς	πολλὴν	καὶ παντοδαπὴν ἐν τῷ ἀμήτῳ
[1, 23]	ὕστερόν τε ἐξιόντες οἱ Ἑβραῖοι	πολλὴν	λείαν τῶν Αἰγυπτίων ἐκφορήσαντες ἀπῄεσαν,
[1, 24]	ἣν ἐπαιδεύοντο Ἑβραῖοι δι´ ἐρημίας	πολλῆς	καὶ χρόνου μακροῦ, εἰς μόνον
[1, 20]	βίου κύματα. ~(Ὡς δὲ οἱ	πολλοὶ	ἄνθρωποι οἱ καθέλκοντες τὴν ναῦν
[1, 8]	πλάνης» ἐπιτήδειον. εἰσὶ γάρ» φησί,	πολλοὶ	ἀνυπότακτοι, ματαιολόγοι, φρεναπατοῦντες. οὔκουν οὐ
[1, 19]	περὶ τὰς τελετάς, ναρθηκοφόροι μὲν	πολλοί,	βάκχοι δέ τε παῦροι, πολλοὺς
[1, 1]	γεωργός, τὸ δὲ ἐνυπάρχον ἀνακινοῦσα.	πολλοὶ	γὰρ ἐν ἡμῖν» κατὰ τὸν
[1, 21]	εἴκοσι. Ἔφορος δὲ καὶ ἄλλοι	πολλοὶ	τῶν ἱστορικῶν καὶ ἔθνη καὶ
[1, 1]	χωρεῖν δυναμένοις» συγκεχώρηκεν. αὐτίκα οὐ	πολλοῖς	ἀπεκάλυψεν ἃ μὴ πολλῶν ἦν,
[1, 8]	ποτε. οὔποτε ἄρα ὀρεκτέον τοῖς	πολλοῖς	ἀρέσκειν. ἃ μὲν γὰρ ἐκείνους
[1, 1]	καὶ δὴ συνελόντι φάναι (ἐν	πολλοῖς	γὰρ τοῖς μαργαρίταις τοῖς μικροῖς
[1, 21]	συντετμημένου ἀφανισμοῖς. καὶ δυναμώσει διαθήκην	πολλοῖς	ἑβδομὰς μία· καὶ ἡμίσει τῆς
[1, 21]	πρόσω. εἰ δὲ τὰ Ἀσσυρίων	πολλοῖς	ἔτεσι πρεσβύτερα τῶν Ἑλληνικῶν ἀφ´
[1, 21]	δὲ κατὰ τὰ Ἰλιακὰ ἦν)	πολλοῖς	ἔτεσι πρεσβύτερον τῶν παρ´ Ἕλλησι
[1, 22]	μὲν περὶ τῶν χρόνων διαφόρως	πολλοῖς	ἱστορηθέντα καὶ πρὸς ἡμῶν ἐκτεθέντα
[1, 1]	ἡ ἀλήθεια, καὶ τὸ τοῖς	πολλοῖς	κρυπτόν, τοῦτο τοῖς ὀλίγοις φανερὸν
[1, 21]	Βοιώτιος, ὃ δὲ Ἀρκάς) πολλὰ	πολλοῖς	προαγορεύσαντες. τῇ δὲ τοῦ Ἀθηναίου
[1, 19]	νῦν τὸν λόγον, καίτοι ἐν	πολλοῖς	τὰ εἰκότα ἐπιχειρεῖ καὶ πιθανεύεται
[1, 1]	ᾗ φασιν οἱ παροιμιαζόμενοι, τοῖς	πολλοῖς	τὰ συγγράμματα. ὕες γοῦν βορβόρῳ
[1, 29]	ἀνθρώποισι δ´ ἔδωκε δίκην, ἣ	πολλὸν	ἀρίστη. εἴτ´ οὖν τὸν ἅμα
[1, 1]	ὥστε ἑρμηνεῦσαι τὰ ἀπόρρητα ἱκανῶς,	πολλοῦ	γε καὶ δεῖ, μόνον δὲ
[1, 23]	ἔφασκεν Ἑβραίαν γυναῖκα μὴ πρὸ	πολλοῦ	τετοκυῖαν παραστῆσαι αὐτῇ τροφόν, εἰ
[1, 17]	τὴν ἔκβασιν τοῦ τολμήματος. Οἶδα	πολλοὺς	ἀδιαλείπτως ἐπιφυομένους ἡμῖν καὶ τὸ
[1, 10]	μόνον γοητεύουσι καὶ κλέπτουσι τοὺς	πολλούς,	βιαζόμεναι δὲ ἔσθ´ ὅτε Καδμείαν
[1, 1]	τὰ λεγόμενα, οὕτω κἀνταῦθα (πρὸς	πολλοὺς	γὰρ ἡμῖν ὁ λόγος ὁ
[1, 1]	ὡς θεοῦ διάκονοι, ὡς πτωχοί,	πολλοὺς	δὲ πλουτίζοντες, ὡς μηδὲν ἔχοντες
[1, 12]	οὐκ ἔστι τούτων πρὸς τοὺς	πολλοὺς	καταγελαστότερα ἀκούσματα, οὐδ´ αὖ πρὸς
[1, 19]	πολλοί, βάκχοι δέ τε παῦροι,	πολλοὺς	μὲν τοὺς κλητούς, ὀλίγους δὲ
[1, 21]	διδάσκαλον. Ὅμηρος δὲ καὶ Ἡσίοδος	πολλῷ	νεώτεροι τῶν Ἰλιακῶν, μεθ´ οὓς
[1, 20]	αἴτια λέγοιντ´ ἄν, ἀλλ´ ἐκ	πολλῶν	αἴτιον ἕν (οὐκ ἔστι γὰρ
[1, 9]	κυβερνήτην τὸν πολύπειρον ἐπαινοῦμεν, ὃς	πολλῶν	ἀνθρώπων» εἶδεν ἄστεα» καὶ ἰατρὸν
[1, 9]	καὶ ἰατρὸν τὸν ἐν πείρᾳ	πολλῶν	γεγενημένον· ᾗ τινες καὶ τὸν
[1, 1]	οὐ πολλοῖς ἀπεκάλυψεν ἃ μὴ	πολλῶν	ἦν, ὀλίγοις δέ, οἷς προσήκειν
[1, 1]	πιστούς» ἀποδεξάμενος καὶ ἐπαγγειλάμενος ἐπὶ	πολλῶν	καταστήσειν» εἰς τὴν τοῦ κυρίου
[1, 1]	ἃ ἤκουσας παρ´ ἐμοῦ διὰ	πολλῶν	μαρτύρων. ταῦτα παράθου πιστοῖς ἀνθρώποις,
[1, 24]	μέντοι μυστικῶς κατὰ στέρησιν τῶν	πολλῶν	νοούμενος ὁ εἷς ἐστι θεός.
[1, 15]	τῆς παρ´ Ἕλλησι φιλοσοφίας διὰ	πολλῶν	ὁ Πυθαγόρειος ὑποδείκνυσι Φίλων, οὐ
[1, 15]	δὲ καὶ Ἀνάχαρσις ἦν, καὶ	πολλῶν	παρ´ Ἕλλησι διαφέρων οὗτος ἀναγράφεται
[1, 5]	σωτηρίους κατέλεξεν, ἐπιφέρει δὲ ἄλλας	πολλῶν	πολλὰς δικαίων ὁδοὺς μηνύων ὧδέ
[1, 3]	τινῶν λέγει· καὶ γὰρ εἰσελήλυθεν	πολλῶν	σοφιστῶν ὄχλος ἐξηρτυμένος. ἐπὶ τούτων
[1, 7]	κυρίου, δίκαιοι εἰσελεύσονται ἐν αὐτῇ.	πολλῶν	τοίνυν ἀνεῳγμένων πυλῶν ἡ ἐν
[1, 21]	συμβὰν θεωρήσας ὑποστρέψας μετ´ οὐ	πολὺ	ἄγει μεθ´ ἑαυτοῦ ἀγέλην ἐλεφάντων
[1, 13]	καὶ τὸ παρῳχηκὸς ἀκαριαίως συνίστησι,	πολὺ	δὲ πλέον δυνατωτέρα τοῦ αἰῶνος
[1, 16]	Ἰταλίᾳ πρῶτοι φόρμιγγα εὗρον οὐ	πολὺ	τῆς κιθάρας λειπομένην καὶ κρόταλα
[1, 23]	βασιλικῶς περιστάσει κέχρηται τοιαύτῃ. εἰς	πολυανθρωπίαν	ἐπιδεδωκότων ἐν Αἰγύπτῳ τῶν Ἑβραίων
[1, 21]	Φορμίων ὁ Λάκων, ναὶ μὴν	Πολυάρατος	ὁ Θάσιος Ἐμπεδότιμός τε ὁ
[1, 21]	υἱόν, μιχθεῖς´ ἐν φιλότητι, Διώνυσον	πολυγηθῆ.	Κάδμος μὲν ὁ Σεμέλης πατὴρ
[1, 24]	χρησμῷ τινι· στῦλος Θηβαίοισι Διώνυσος	πολυγηθής,	ἐκ τῆς παρ´ Ἑβραίοις ἱστορίας.
[1, 21]	ὄγδοον ἔτος τῆς Χαρίλλου τοῦ	Πολυδέκτου	βασιλείας Ὅμηρον φέρει. βασιλεύει μὲν
[1, 21]	δὲ ἐπὶ τὴν Κάστορος καὶ	Πολυδεύκους	ἀποθέωσιν ἔτη πεντήκοντα τρία. ἐνταῦθά
[1, 21]	Ἤλιδι, ἀφ´ οὗ οἱ Ἰαμίδαι,	Πολύιδός	τε ἐν Ἄργει καὶ ἐν
[1, 9]	{καὶ} ἱκανὸς ὢν χωρίζειν, ὁ	πολύιδρις»	ἡμῶν καὶ γνωστικός, σοφιστικὴν μὲν
[1, 21]	ἡμῖν δεδήλωται. Ἀλέξανδρος δὲ ὁ	Πολυΐστωρ	ἐπικληθεὶς ἐν τῷ περὶ Ἰουδαίων
[1, 14]	πεντηκοστὴν ὀλυμπιάδα. Πυθαγόρας δὲ κατὰ	Πολυκράτη	τὸν τύραννον περὶ τὴν ἑξηκοστὴν
[1, 22]	φιλόσοφον εἰληφέναι πολλά (γέγονε γὰρ	πολυμαθής)	καθὼς καὶ Πυθαγόρας πολλὰ τῶν
[1, 2]	τὸν τεχνίτην, καὶ ἄλλως ἡ	πολυμαθία	διασυστατικὴ τυγχάνει τοῦ παρατιθεμένου τὰ
[1, 15]	σεμνυνόμενός φησί που ἐπὶ τῇ	πολυμαθία·	ἐγὼ δὲ τῶν κατ´ ἐμαυτὸν
[1, 2]	γὰρ ὅτι οἱ Στρωματεῖς τῇ	πολυμαθίᾳ	σωματοποιούμενοι κρύπτειν ἐντέχνως τὰ τῆς
[1, 6]	ἐν τῷ περὶ βασιλείας γράφει·	πολυμαθίη	κάρτα μὲν ὠφελεῖ, κάρτα δὲ
[1, 19]	γάρ, οἶμαι, ὡς ἄρα ἤδη	πολυμαθίη	νόον ἔχειν οὐ διδάσκει» καθ´
[1, 19]	τὰς τέχνας κυπτάζοντα ζῆν οὐδὲ	πολυμαθοῦντα,	ἀλλὰ ἄλλο τι, ἐπεὶ ἔγωγε
[1, 29]	ὁμοίως δὲ καὶ ἐκ τῆς	πολυμαθοῦς	περιουσίας ἀποδείξεις ἰσχυροποιοῦσι καὶ βεβαιοῦσι
[1, 4]	εἴρηκεν τὴν σοφίαν τοῦ θεοῦ,	πολυμερῶς	καὶ πολυτρόπως, διὰ τέχνης, διὰ
[1, 9]	ἀληθείας ἰχνευτὴς καὶ τῷ ὄντι	πολύμητις»	δίκην τῆς βασάνου λίθου (ἣ
[1, 23]	ἅλις ηὐξημένην δόλον καθ´ ἡμῶν	πολὺν	ἐμηχανήσατο βασιλεὺς Φαραώ, τοὺς μὲν
[1, 23]	τὴν λείαν παρὰ ἀκόντων τῶν	πολὺν	χρόνον οὐκ ἀποδιδόντων, ἀλλὰ ἀποστερούντων.
[1, 9]	συμβαλλόμενος. αὐτίκα καὶ κυβερνήτην τὸν	πολύπειρον	ἐπαινοῦμεν, ὃς πολλῶν ἀνθρώπων» εἶδεν
[1, 9]	καὶ τῶν βαρβαρικῶν ὑποδείγματα κομίζων	πολύπειρος	οὗτος τῆς ἀληθείας ἰχνευτὴς καὶ
[1, 5]	τῷ ὄντι διορατικὸς ὡς ἂν	πολύπειρός	τε καὶ ἀσκητικός. εἴη δ´
[1, 1]	καὶ καλὴν καὶ γεωργουμένην, τὴν	πολυπλασιάσαι	τὸν σπόρον δυναμένην. ὁ δὲ
[1, 4]	συνάσκησις. εἰκότως τοίνυν ὁ ἀπόστολος	πολυποίκιλον»	εἴρηκεν τὴν σοφίαν τοῦ θεοῦ,
[1, 17]	γνωρισθῇ διὰ τῆς ἐκκλησίας ἡ	πολυποίκιλος	σοφία τοῦ θεοῦ, κατὰ πρόγνωσιν
[1, 3]	καὶ αὐτοὶ τοὺς περὶ ὁτιοῦν	πολυπράγμονας	σοφοὺς ἅμα καὶ σοφιστὰς παρωνύμως
[1, 1]	μὲν γὰρ εἰ πῖόν ἐστι	πολυπραγμονεῖ,	ὃ δὲ εἰς εὐγένειαν τηρεῖ.
[1, 14]	δὴ τὴν γένεσιν τοῦ κόσμου	πολυπραγμονῆσαι,	δι´ ἧς καὶ τὴν τοῦ
[1, 3]	ἀπόστολος, Ἕλληνες δὲ σοφίαν ζητοῦσι.	~(Πολὺς	δὲ ὁ τοιόσδε ὄχλος· οἳ
[1, 10]	βραχέων ἐξήνεγκεν ἡ γραφή, μὴ	πολὺς	ἐν ῥήμασι γίνου» λέγουσα· ἡ
[1, 5]	παροίκησιν (ἐνταῦθα γὰρ εἴρηται· μὴ	πολὺς	ἴσθι πρὸς ἀλλοτρίαν» τὴν Σάραν
[1, 5]	ὁπηνίκα δ´ ἂν φῇ· μὴ	πολὺς	ἴσθι πρὸς ἀλλοτρίαν, χρῆσθαι μέν,
[1, 3]	ἔνι μῦθοι· παντοίων ἐπέων δὲ	πολὺς	νομὸς ἔνθα καὶ ἔνθα. καί·
[1, 1]	Εἰ γοῦν ὁ μὲν θερισμὸς	πολύς,	οἱ δὲ ἐργάται βραχεῖς» τῷ
[1, 5]	ὑπεροχυρώσας αὐτὴν διὰ φιλοσοφίας καὶ	πολυτελείας	ὀρθῆς ἀνεπίβατον τοῖς σοφισταῖς τηρήσαις.
[1, 13]	καθαροῦ· κρείσσων γὰρ σοφία λίθων	πολυτελῶν,	πᾶν δὲ τίμιον οὐκ ἄξιον
[1, 5]	προφητῶν καὶ διὰ τῆς παρουσίας.	πολύτροπον	μὲν οὖν τὴν σοφίαν ἡ
[1, 4]	σοφίαν τοῦ θεοῦ, πολυμερῶς καὶ	πολυτρόπως,	διὰ τέχνης, διὰ ἐπιστήμης, διὰ
[1, 5]	τοίνυν προφητικῶς τοὺς εἰρηνικῶς ἐποπτεύσαντας	πολυτρόπως	εἰς κλῆσιν πεπαιδαγωγῆσθαι. τί οὖν;
[1, 7]	αἱ μὲν εἰς δικαιοσύνην ὁδοί,	πολυτρόπως	σῴζοντος τοῦ θεοῦ (ἀγαθὸς γάρ)
[1, 21]	καταλέγειν, ὃς Κυκλώπων μάντις ὢν	Πολυφήμῳ	θεσπίζει τὰ κατὰ τὴν Ὀδυσσέως
[1, 6]	καὶ Ἡσίοδος· Μουσάων, αἵτ´ ἄνδρα	πολυφραδέοντα	τιθεῖσι θέσπιον, αὐδήεντα· εὔπορον μὲν
[1, 6]	μὲν γὰρ ἐν λόγοις τὸν	πολυφράδμονα	λέγει, δεινὸν δὲ τὸν αὐδήεντα,
[1, 23]	γεννᾶται, τῶν προγόνων αὐτοῦ διὰ	πολυχρόνιον	λιμὸν ἐκ Βαβυλῶνος εἰς Αἴγυπτον
[1, 15]	μόνῳ τῷ νῷ. Φιλοσοφία τοίνυν	πολυωφελές	τι χρῆμα πάλαι μὲν ἤκμασε
[1, 25]	πᾶσα (οὐ γὰρ καὶ ἡ	πονηρά)	ἀλλὰ νόμος ἐστὶ χρηστὴ δόξα,
[1, 8]	γίνεται ἔρις, φθόνος, βλασφημία, ὑπόνοιαι	πονηραί,	διαπαρατριβαὶ διεφθαρμένων ἀνθρώπων τὸν νοῦν
[1, 1]	αὐτὸ ὅπερ ἔλαβεν ἀποδιδόντι ἀργόν,	πονηρὲ	δοῦλε» εἶπεν καὶ ὀκνηρέ, ἔδει
[1, 27]	αὐτοῖς, καὶ οὐκ ἄν τις	πονηρίας	αἰτιάσαιτο τοῦ ἰατροῦ τὴν τέχνην·
[1, 10]	σοφίας Ἰησοῦ· οὐκ ἔστι σοφία	πονηρίας	ἐπιστήμη. ταύτην δὴ λέγει, ἣν
[1, 27]	αὐτίκα φησί· πανοῦργος ἰδὼν τιμωρούμενον	πονηρὸν	κραταιῶς αὐτὸς παιδεύεται, ἐπεὶ γενεὰ
[1, 1]	τῶν ἀνθρώπων πρός τινος εὑρετοῦ	πονηροῦ.	ἐγὼ δὲ ὅτι μὲν ἡ
[1, 10]	τοῦ βίου ἀνατροπαί, ἔργα τοῦ	πονηροῦ	λόγου εἶεν ἂν ταῦτα) οὕτω
[1, 10]	πονηρῷ οὐδὲν τῶν ἔργῳ χρωμένων	πονηρῷ	διαφέρουσιν (εἰ γὰρ διαβολὴ ξίφους
[1, 10]	καθάπερ δὲ οἱ λόγῳ χρώμενοι	πονηρῷ	οὐδὲν τῶν ἔργῳ χρωμένων πονηρῷ
[1, 24]	τοὺς Ἑβραίους δι´ ἀβάτου, ἐν	πόνοις	καὶ ὁδοιπορίαις εἴς τε ἀνδρείαν
[1, 3]	τε καὶ περιπλοκὴν τὸν πάντα	πονούμενοι	βίον τρυγόνων ἀναφαίνονται λαλίστεροι· κνήθοντες
[1, 21]	καλουμένη· μέμνηται τούτων Ἡρακλείδης ὁ	Ποντικὸς	ἐν τῷ Περὶ χρηστηρίων. ἐῶ
[1, 4]	τουτέστιν τῷ οἵῳ τε ἐπιδέξασθαι	πόνῳ	καὶ συνασκήσει. πάλιν τε αὖ
[1, 2]	τἀληθὲς γλυκύτητι φαίνεται ζητηθὲν καὶ	πόνῳ	πορισθέν. τί δή ποτ´ οὖν
[1, 1]	ὁ κάλλιχθυς) χρόνῳ τε καὶ	πόνῳ	τἀληθὲς ἐκλάμψει ἀγαθοῦ παρατυχόντος βοηθοῦ·
[1, 24]	καὶ νύκτωρ τὰ πολλὰ τῇ	πορείᾳ	ἐκέχρητο. ἑτέρα γὰρ ἦν οἰκονομία,
[1, 7]	οἱ εἰσελθόντες καὶ κατευθύνοντες τὴν	πορείαν	αὐτῶν ἐν ὁσιότητι» γνωστικῇ. αὐτίκα
[1, 21]	γεγονέναι Ἰουδαίοις τὴν ἐξ Αἰγύπτου	πορείαν,	ἐξ ὧν συνῶπται κατὰ Ἴναχον
[1, 1]	τὰ ἄγραφα δηλοῦσαν· οἱ διψῶντες,	πορεύεσθε	ἐφ´ ὕδωρ» Ἡσαΐας λέγει, καὶ
[1, 6]	χειμῶνος ἀπειλὴν τὴν τροφήν, ἢ	πορεύθητι	πρὸς τὴν μέλισσαν καὶ μάθε
[1, 1]	συστηματικὴν ἔκθεσιν μνήμης ὑπόμνημα σωτήριον	πορίζων	ἐμαυτῷ, ἀναγκαίως κέχρημαι τῇδε τῇ
[1, 2]	γλυκύτητι φαίνεται ζητηθὲν καὶ πόνῳ	πορισθέν.	τί δή ποτ´ οὖν ὧδε
[1, 5]	Θάμαρ ἐπὶ τριόδου καθεσθεῖσαν καὶ	πόρνης	δόξαν παρασχοῦσαν, ἣν ὁ φιλομαθὴς
[1, 5]	γὰρ ἀποστάζει ἀπὸ χειλέων γυναικὸς	πόρνης,	τὴν Ἑλληνικὴν εἶναι παιδείαν, ἐπακουσάτω
[1, 1]	δὲ εἰς τὰ ἅγια μίσθωμα	πόρνης»	φησίν. ἀπείρηται γοῦν προσφέρειν τῷ
[1, 20]	ψυχὴν ἐναρέτως. εἰ δὲ καὶ	πόρρωθεν	συλλαμβάνεται φιλοσοφία πρὸς τὴν ἀληθείας
[1, 4]	καὶ τὴν ὑάκινθον καὶ τὴν	πορφύραν	καὶ τὸ κόκκινον, καὶ τὰ
[1, 10]	καθάπερ τὸ μύρον καὶ τὴν	πορφύραν	οἱ παλαιοὶ Λακεδαιμόνιοι, δολερὰ μὲν
[1, 5]	ἠθέλησε μέν, οὐκ ἠδυνήθη δέ·	ποσάκις	δὲ ἢ ποῦ; δίς, διά
[1, 5]	μὲν οὖν τὴν σοφίαν ἡ	ποσάκις»	ἐνδείκνυται λέξις, καὶ καθ´ ἕνα
[1, 5]	ἀφορμαὶ τοῦ βίου. Ἱερουσαλὴμ Ἱερουσαλήμ,	ποσάκις	ἠθέλησα ἐπισυναγαγεῖν τὰ τέκνα σου
[1, 15]	ἀφικέσθαι Λαμίας οὖσαν θυγατέρα τῆς	Ποσειδῶνος.	Σαραπίων δὲ ἐν τοῖς ἔπεσι
[1, 12]	βάλλειν μή ποτε καταπατήσωσι τοῖς	ποσὶ	καὶ στραφέντες ῥήξωσιν ὑμᾶς. χαλεπὸν
[1, 6]	ἡ τούτων φύσις, ἔν τε	ποσοῖς	καὶ πηλίκοις καὶ λεκτοῖς θεωρουμένη.
[1, 5]	ἕκαστον τρόπον ποιότητός τε καὶ	ποσότητος	πάντως σῴζει τινὰς ἔν τε
[1, 2]	καὶ πόνῳ πορισθέν. τί δή	ποτ´	οὖν ὧδε διατετάχθαι φίλον ἔδοξεν
[1, 23]	ὠνόμαζ´, ὅτου χάριν ὑγρᾶς ἀνεῖλε	ποταμίας	ἀπ´ ᾐόνος. ἐπεὶ δὲ καιρὸς
[1, 19]	γνήσιον ὕδωρ λογιζομένη, καὶ ὑπερβήσῃ	ποταμὸν	ἀλλότριον» τὸν παραφέροντα καὶ κατασύροντα
[1, 5]	εἰς αὐτὴν καθάπερ εἰς ἀέναον	ποταμὸν	ἐκρέουσι τὰ ῥεῖθρα ἄλλα ἄλλοθεν.
[1, 23]	ἡμῖν, Ἑβραίων γένει, τἀρσενικὰ ῥίπτειν	ποταμὸν	ἐς βαθύρροον. ἐνταῦθα μήτηρ ἡ
[1, 21]	Νεχαὼ βασιλέως Αἰγύπτου ἀνῃρέθη κατὰ	ποταμὸν	Εὐφράτην, ὁρμῶντι αὐτῷ πρὸς Ἀσσυρίους
[1, 23]	ἀφικνεῖται τῆς ἡμέρας ἐπὶ τὸν	ποταμὸν	λουτροῖς καὶ περιρραντηρίοις χρησομένη, ἐπακούσασα
[1, 3]	τὰς ἀκοὰς τῶν κνήσασθαι γλιχομένων,	ποταμὸς	ἀτεχνῶς ῥημάτων, νοῦ δὲ σταλαγμός.
[1, 23]	ἐκτιθέασι παρὰ τὰς ὄχθας τοῦ	ποταμοῦ	ἑλώδους ὄντος, ἐπετήρει δὲ τὸ
[1, 23]	κόσμον ἀμφιθεῖσά μοι, παρ´ ἄκρα	ποταμοῦ,	λάσιον εἰς ἕλος βαθύ. Μαριὰμ
[1, 15]	αἱ ἱεραὶ καλούμεναι γυναῖκες, αἳ	ποταμῶν	δίναις προσβλέπουσαι καὶ ῥευμάτων ἑλιγμοῖς
[1, 6]	ἀναζωπυρεῖται ἡ ψυχή, ἵνα δή	ποτε	ἀλήθειαν διιδεῖν δυνηθῇ. τροφὴ γὰρ
[1, 7]	μὴ πρόφασιν ἀγνοίας προβάλλεσθαι δυνηθῆναί	ποτε	αὐτούς, οἵους τε ὄντας ἐπακοῦσαι
[1, 21]	καὶ τῶν παρ´ Αἰγυπτίοις ἀνθρώπων	ποτέ,	γενομένων δὲ ἀνθρωπίνῃ δόξῃ θεῶν,
[1, 27]	μέλλοι τις μόνον ἐξ ἀδικίας	ποτὲ	δικαιοσύνην κτᾶσθαι; ὁ γὰρ νόμος
[1, 16]	ἵνα διερμηνεύῃ. Ναὶ μὴν ὀψέ	ποτε	εἰς Ἕλληνας ἡ τῶν λόγων
[1, 15]	τῶν ἀνθρώπων γένει οὔτ´ ἦλθέν	ποτε	ἐκ θεῶν οὔτ´ ἀφίξεται. καί
[1, 1]	δι´ ὑπομνημάτων λαλῶν· οὔτε γάρ	ποτε	ἐν λόγῳ κολακείας ἐγενήθημεν, καθὼς
[1, 8]	τροπαί, καὶ τούτων οὐδὲν ἄν	ποτε	ἐπιστήμην ἐκβάλοι. ~(Ἔνιοι δὲ εὐφυεῖς
[1, 10]	τὰ σημαινόμενα, εὐγλωττίαν δὲ μή	ποτε	ζηλοῦντα ἀρκεῖσθαι μόνῳ τῷ αἰνίξασθαι
[1, 11]	καθὸ δεῖ γνῶναι· οὐ γάρ	ποτε	ἡ ἀλήθεια οἴησις, ἀλλ´ ἡ
[1, 21]	ῥητὸν τὸ ὑποτεταγμένον δείκνυσιν· ἕως	πότε	ἡ ὅρασις στήσεται, ἡ θυσία
[1, 7]	ἀποτεμόμενοι παρεχάραξαν, ταῦτα οὐκ ἄν	ποτε	θεῖα εἴποιμ´ ἄν. Ἤδη δὲ
[1, 20]	καίτοι καὶ καθ´ ἑαυτὴν ἐδικαίου	ποτὲ	καὶ ἡ φιλοσοφία τοὺς Ἕλληνας,
[1, 12]	χοίρων τοὺς μαργαρίτας βάλλειν μή	ποτε	καταπατήσωσι τοῖς ποσὶ καὶ στραφέντες
[1, 10]	οὔκουν πλατύνειν τὰ φυλακτήρια» χρή	ποτε	κενοδοξίαν ζηλοῦντας, ἀρκεῖ δὲ τῷ
[1, 9]	διαιρεῖσθαι χρήσιμον τάς τε ἀμφιβόλους	ποτὲ	ὁ τῆς φιλοσοφίας καὶ τῆς
[1, 7]	δὲ κἀκεῖνο σκοπῶμεν, ὡς εἴ	ποτε	οἱ μὴ ἐπιστάμενοι διαβιοῦσι καλῶς
[1, 8]	κρείσσω νομίζω τῶν λόγων ἀεί	ποτε.	οὔποτε ἄρα ὀρεκτέον τοῖς πολλοῖς
[1, 21]	Τιμαίῳ κατακολουθήσας Ἀκουσιλάῳ γράφει· καί	ποτε	προαγαγεῖν βουληθεὶς αὐτοὺς περὶ τῶν
[1, 1]	αὐτὰς καὶ δυνηθῇς φυλάξαι αὐτάς.	πότερον	δ´ οὐδ´ ὅλως ἢ τισὶ
[1, 11]	ἀνακρίνουσι πάντα, κατὰ ἀλήθειαν λεγόμενα	πότερον	δοκεῖ ἢ ὄντως ἔχεται τῆς
[1, 1]	τὸν ἄρτον καὶ πίνῃ τὸ	ποτήριον	τοῦ κυρίου ἀναξίως, ἔνοχος ἔσται
[1, 1]	ἄρτου ἐσθιέτω καὶ ἐκ τοῦ	ποτηρίου	πινέτω. σκοπεῖσθαι οὖν ἀκόλουθον ἄρα
[1, 1]	ὁ φυτεύων δὲ καὶ ὁ	ποτίζων»	τοῦ αὔξοντος ὄντες διάκονοι, ἕν
[1, 1]	οὕτω δὴ καὶ ἡμεῖς τῷ	ποτίμῳ	τῶν παρ´ Ἕλλησι λόγων προαρδεύομεν
[1, 3]	ὑμῖν χαῦνος ἔνεστι νόος. τοῦτό	που	αἰνίσσεται ἡ σωτήριος ἐκείνη φωνή·
[1, 18]	γοῦν ὁ ἀπόστολος· ποῦ σοφός;	ποῦ	γραμματεύς; ποῦ συζητητὴς τοῦ αἰῶνος
[1, 5]	ἠδυνήθη δέ· ποσάκις δὲ ἢ	ποῦ;	δίς, διά τε προφητῶν καὶ
[1, 8]	μετὰ φιλοσοφίας γένωνται, βλαβερώτεραι παντί	που	εἶεν ἄν. ἄντικρυς γοῦν ὁ
[1, 15]	περὶ αὑτοῦ {ᾑ} σεμνυνόμενός φησί	που	ἐπὶ τῇ πολυμαθία· ἐγὼ δὲ
[1, 21]	ὀλυμπιάδα. ὡς εἶναι ἐνενή κοντά	που	ἐτῶν πρὸ τῆς τῶν Ὀλυμπίων
[1, 21]	ἀποθέωσιν ἔτη πεντήκοντα τρία. ἐνταῦθά	που	καὶ ἡ Ἰλίου κατάληψις. εἰ
[1, 21]	ἐπιχειροῦντα τῇ ἐπιβουλῇ, οὐ δή	που	νεύματι ἀφανεῖ τῶν ἀλόγων ζῴων
[1, 21]	καὶ Πυθαγόραν τὸν μέγαν κάτω	που	περὶ τὰς ὀλυμπιάδας γενόμενοι, ὡς
[1, 18]	ἀθετήσω. ἐπιφέρει γοῦν ὁ ἀπόστολος·	ποῦ	σοφός; ποῦ γραμματεύς; ποῦ συζητητὴς
[1, 18]	ἀπόστολος· ποῦ σοφός; ποῦ γραμματεύς;	ποῦ	συζητητὴς τοῦ αἰῶνος τούτου; πρὸς
[1, 3]	υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἔχει	ποῦ	τὴν κεφαλὴν κλίνῃ· μόνῳ γάρ,
[1, 14]	Χηνέα. ὡς μὲν οὖν κάτω	που	τῆς Μωυσέως ἡλικίας οἱ παρ´
[1, 27]	τοῦ παντὸς σώματος ἀποτεμὼν οὕτω	που	τὸν τοιοῦτον ὑγιέστατα ἀποκτείννυσι. κρινόμενοι
[1, 3]	ὅτι εἰσὶ μάταιοι, σοφοὺς δή	που	τοὺς σοφιστὰς τοὺς περὶ τὰς
[1, 1]	καὶ λέγειν ἐφυλαξάμην, οὔ τί	που	φθονῶν (οὐ γὰρ θέμις) δεδιὼς
[1, 5]	δι´ ἀποδείξεως καρπουμένοις, ὅτι ὁ	πούς	σου» φησὶν οὐ μὴ προσκόψῃ,
[1, 20]	δὲ συμβέβηκεν τούτοις μὲν τοῖς	πράγμασιν	ἐγγενομένην λέγεσθαι φρόνησιν, ἐν τούτοις
[1, 28]	ἡ ἀληθὴς διαλεκτικὴ ἐπισκοποῦσα τὰ	πράγματα	καὶ τὰς δυνάμεις καὶ τὰς
[1, 8]	σοφὸς μέν, ἀλλὰ γὰρ τὰ	πράγματα	κρείσσω νομίζω τῶν λόγων ἀεί
[1, 10]	ἐσθὴς ἐπὶ σώματος, τὰ δὲ	πράγματα	σάρκες εἰσὶ καὶ νεῦρα. οὐ
[1, 1]	εἰς ἐπίδειξιν τετεχνασμένη ἥδε ἡ	πραγματεία,	ἀλλά μοι ὑπομνήματα εἰς γῆρας
[1, 25]	γίγνωνται, ὅπερ ἡ κατὰ Μωυσέα	πραγματεία	διὰ σπουδῆς ἔχει γενέσθαι. ἔτι
[1, 21]	καὶ Εὐπόλεμος ἐν τῇ ὁμοίᾳ	πραγματείᾳ	τὰ πάντα ἔτη φησὶν ἀπὸ
[1, 28]	ἅπερ ἂν εἴη τῆς ἠθικῆς	πραγματείας	ἴδια, τὸ τρίτον δὲ εἰς
[1, 16]	δὲ αὖ ὁ τοὺς ἵστορας	πραγματευσάμενος	ἀπὸ τῆς Πυθαγόρου ἡλικίας ἐπὶ
[1, 21]	περὶ τῶν κατ´ Αἴγυπτον θεῶν	πραγματευσάμενος	τὴν Ἶσιν ὑπὸ Ἑλλήνων Δήμητρα
[1, 22]	τὰ περὶ τὴν ἑρμηνείαν ἀκριβῶς	πραγματευσαμένου·	ἔτι γὰρ Μακεδόνων τὴν Ἀσίαν
[1, 28]	ἢ δύναμις περὶ τὰ τῶν	πραγμάτων	γένη διαιρετική, μέχρι τῶν ἰδικωτάτων
[1, 2]	φιλοσοφίαν λυμαίνεσθαι τὸν βίον, ψευδῶν	πραγμάτων	καὶ φαύλων ἔργων δημιουργὸν ὑπάρχουσαν,
[1, 21]	τὰς δὲ τῶν Αἰγυπτίων βασιλέων	πράξεις	ἐν τρισὶν ὅλαις ἐκθέμενος βίβλοις
[1, 22]	τὸ γένος αὐτοῦ καὶ τὰς	πράξεις	καὶ τὸν βίον ἀξιόπιστοι κηρύσσουσαι
[1, 28]	τε τοὺς λόγους καὶ τὰς	πράξεις	οἰκεία χρῆσις. εἰκότως ἄρα καὶ
[1, 21]	αἵ τε Περσέως καὶ Διονύσου	πράξεις	Ὀρφεύς τε καὶ Μουσαῖος. κατὰ
[1, 23]	τε Αἰγυπτίων, ὅθεν ἐν ταῖς	Πράξεσι	πᾶσαν σοφίαν Αἰγυπτίων πεπαιδεῦσθαι« φέρεται.
[1, 19]	σκοπεῖν. ὁ Παῦλος ἐν ταῖς	Πράξεσι	τῶν ἀποστόλων ἀναγράφεται λέγων πρὸς
[1, 18]	οὗτοι λαὸς περιούσιος» κἀν ταῖς	Πράξεσι	τῶν ἀποστόλων εὕροις ἂν κατὰ
[1, 23]	ἀμέλει ὕστερον Πέτρος ἐν ταῖς	Πράξεσι	φέρεται τοὺς νοσφισαμένους τῆς τιμῆς
[1, 11]	ἧς καὶ μέμνηται ἐν ταῖς	Πράξεσιν	τῶν ἀποστόλων ὁ Παῦλος, διαβάλλων,
[1, 21]	ἀλλήλους διῃσθάνετο τοὺς καιροὺς τῶν	πράξεων,	ἀπέθανεν δὲ ὅμως δολοφονηθείς, καίτοι
[1, 21]	μεμνημένος καὶ τῶν κατ´ αὐτὸν	πράξεων,	μάρτυρα παρατίθεται Πτολεμαῖον τὸν Μενδήσιον.
[1, 14]	ἡ Ἰταλικὴ κατεγήρασεν. Ἀναξίμανδρος δὲ	Πραξιάδου	Μιλήσιος Θαλῆν διαδέχεται, τοῦτον δὲ
[1, 1]	ᾗ μηδεὶς εὐλόγως ἀντερεῖ. καὶ	πρᾶξιν	ἄρα καὶ αἵρεσιν ἀποδεκτέον οὐ
[1, 16]	γραμματικός, ὡς νῦν ὀνομάζομεν, πρῶτος	Πραξιφάνης	Διονυσοφάνους Μιτυληναῖος. Ζάλευκός τε ὁ
[1, 1]	δὲ τῶν προσηκόντων δι´ ἀντιμισθίαν	πράσσων	τι, ἤτοι ὡς εὐεργὸς σπεύδων
[1, 27]	ὅταν τινὰ ἐκ τοῦ κακῶς	πράττειν	εἰς ἀρετήν τε καὶ εὐπραγίαν
[1, 21]	γένηται, ἐπίσχει τοῦτο ὃ μέλλω	πράττειν,	προτρέπει δὲ οὐδέποτε. Ἐξήκεστός τε
[1, 16]	τῆς ἀληθείας, ἔτι δὲ ἐξασθενεῖ	πράττειν	τὰς κυριακὰς ἐντολάς, ἀλλ´ οὖν
[1, 28]	ἕνεκα τοῦ λέγειν τε καὶ	πράττειν	τι τῶν πρὸς τοὺς ἀνθρώπους,
[1, 28]	μὲν λέγειν δύνασθαι, κεχαρισμένα δὲ	πράττειν,	τὸ πᾶν εἰς δύναμιν. μικτὴ
[1, 9]	γίνεται; εἰ γὰρ μὴ λόγῳ	πράττοιμεν,	ἀλόγως ποιοῖμεν ἄν. τὸ λογικὸν
[1, 25]	ἰσχύι καὶ σεμνότητι καὶ φρονήσει	πρέπειν	ἂν μᾶλλον φιλοσοφεῖν ἡμᾶς λέγει
[1, 25]	σωφροσύνην ὠνόμασεν, ὅταν ἄρχοντες μὲν	πρέπωσι	τοῖς ἀρχομένοις, πειθήνιοι δὲ οἱ
[1, 15]	σελήνην τὴν νέαν. τούτων ἁπάντων	πρεσβύτατον	μακρῷ τὸ Ἰουδαίων γένος, καὶ
[1, 21]	ἑξηκοστὴν ὀλυμπιάδα φερομένου καὶ τοῦ	πρεσβυτάτου	τῶν παρ´ Ἕλλησι σοφῶν Θαλοῦ
[1, 15]	οἱ χρόνοι τῶν παρ´ Ἕλλησι	πρεσβυτάτων	σοφῶν τε καὶ φιλοσόφων. ὡς
[1, 29]	γέροντας, οἶμαι, εἰπὼν τοὺς τὰ	πρεσβύτερα,	τουτέστι τὰ ἡμέτερα, εἰδότας, ὡς
[1, 21]	δὲ τὰ Ἀσσυρίων πολλοῖς ἔτεσι	πρεσβύτερα	τῶν Ἑλληνικῶν ἀφ´ ὧν Κτησίας
[1, 14]	ἐν συγκρίσει ἀποδείξωμεν πολλαῖς γενεαῖς	πρεσβυτέραν	τὴν κατὰ Ἑβραίους φιλοσοφίαν. καὶ
[1, 21]	ὀγδόης καὶ τεσσαρακοστῆς ὀλυμπιάδος προφητεύσαντες	πρεσβύτεροι	εἶναι Πυθαγόρου τοῦ κατὰ τὴν
[1, 29]	διελέγχων ὡς δίκην παίδων μηδὲν	πρεσβύτερον	ἐχούσης, ἄμφω κοινῶς τοὺς μύθους
[1, 21]	τὰ Ἰλιακὰ ἦν) πολλοῖς ἔτεσι	πρεσβύτερον	τῶν παρ´ Ἕλλησι σοφῶν. τούτου
[1, 21]	μιᾷ γενεᾷ τῆς Ἰλίου ἁλώσεως	πρεσβύτερον	φερόμενον ἢ Θεοκλύμενον ἐν Κεφαλληνίᾳ
[1, 21]	οἳ κατὰ τὰ Τρωϊκὰ γεγόνασι,	πρεσβύτερος	δὲ ὁ Μόψος, ὡς ἂν
[1, 21]	δὲ {ὁ} Ἡρακλέους ζηλωτὴς ὢν	πρεσβύτερός	ἐστι τῶν Τρωϊκῶν μιᾷ γενεᾷ.
[1, 21]	ποιητῶν, ὁ Μωυσῆς ἡμῖν ἀποδέδεικται	πρεσβύτερος.	Καὶ οὔτι γε μόνος οὗτος,
[1, 21]	κατὰ Ἀρχίλοχον φέρεται, Καλλῖνος δὲ	πρεσβύτερος	οὐ μακρῷ· τῶν γὰρ Μαγνήτων
[1, 21]	μέμνηται· Εὔμηλος δὲ ὁ Κορίνθιος	πρεσβύτερος	ὢν ἐπιβεβληκέναι Ἀρχίᾳ τῷ Συρακούσας
[1, 22]	τῆς Ἑλληνικῆς διαλέκτου εἰδήμονας ἑβδομήκοντα	πρεσβυτέρους	ἐκλεξάμενοι ἀπέστειλαν αὐτῷ μετὰ καὶ
[1, 14]	ὁ Μιλήσιος καὶ Βίας ὁ	Πριηνεὺς	καὶ Πιττακὸς ὁ Μιτυληναῖος καὶ
[1, 24]	ἄτρεπτον αὐτοῦ φῶς καὶ ἀσχημάτιστον.	πρὶν	γοῦν ἀκριβωθῆναι τὰς τῶν ἀγαλμάτων
[1, 16]	ἰατρικὴν δὲ Ἆπιν Αἰγύπτιον αὐτόχθονα	πρὶν	εἰς Αἴγυπτον ἀφικέσθαι τὴν Ἰώ,
[1, 15]	τὴν μάχην θέσθαι πρὸς Καίσαρα	πρὶν	ἐπιλάμψαι σελήνην τὴν νέαν. τούτων
[1, 5]	προηγουμένως τοῖς Ἕλλησιν ἐδόθη τότε	πρὶν	ἢ τὸν κύριον καλέσαι καὶ
[1, 1]	γὰρ ἡμῖν ὁ λόγος ὁ	πρὸ	αὐτῆς τῆς παραδόσεως λεγόμενος) τὰς
[1, 22]	ἐν αὐτῇ λεγομένων. διηρμήνευται δὲ	πρὸ	Δημητρίου ὑφ´ ἑτέρων, πρὸ τῆς
[1, 17]	καὶ τὰ τέλη τῶν ἐσομένων	πρὸ	καταβολῆς τοῦ κόσμου καὶ τοῦ
[1, 17]	τὰ ζιζάνια. πάντες» οὖν οἱ	πρὸ	κυρίου κλέπται καὶ λῃσταί, οὐχ
[1, 21]	προφῆται δυνάμει θεοῦ καὶ ἐπιπνοίᾳ,	πρὸ	μὲν τοῦ νόμου Ἀδὰμ ἐπί
[1, 1]	ὁ προαγὼν καὶ μυστήρια τὰ	πρὸ	μυστηρίων, οὐδὲ ὀκνήσει συγχρήσασθαι φιλοσοφίας
[1, 23]	ἔχειν ἔφασκεν Ἑβραίαν γυναῖκα μὴ	πρὸ	πολλοῦ τετοκυῖαν παραστῆσαι αὐτῇ τροφόν,
[1, 21]	κατὰ Μίδαν γεγονέναι, Φανίας δὲ	πρὸ	Τερπάνδρου τιθεὶς Λέσχην τὸν Λέσβιον
[1, 22]	δὲ πρὸ Δημητρίου ὑφ´ ἑτέρων,	πρὸ	τῆς Ἀλεξάνδρου καὶ Περσῶν ἐπικρατήσεως,
[1, 21]	γενεᾷ μετὰ Μωυσέα, ὥστε καὶ	πρὸ	τῆς καθ´ Ἕλληνας ἀνθρωπογονίας ὁ
[1, 19]	καὶ πρὸ τοῦ νόμου καὶ	πρὸ	τῆς παρουσίας. οἱονεὶ δὲ σύγκρισιν
[1, 17]	~(Ναί φασι γεγράφθαι· πάντες οἱ	πρὸ	τῆς παρουσίας τοῦ κυρίου κλέπται
[1, 21]	ἔτει τῆς Σεδεκίου βασιλείας Ναβουχοδονόσορ	πρὸ	τῆς Περσῶν ἡγεμονίας ἔτεσιν ἑβδομήκοντα
[1, 21]	γίνεται ἡ ἔξοδος κατὰ Ἴναχον	πρὸ	τῆς Σωθιακῆς περιόδου ἐξελθόντος ἀπ´
[1, 5]	θεοσέβειαν συναίσθησις. ~(Ἦν μὲν οὖν	πρὸ	τῆς τοῦ κυρίου παρουσίας εἰς
[1, 17]	παρ´ Ἕλλησι φιλόσοφοι καὶ οἱ	πρὸ	τῆς τοῦ κυρίου παρουσίας παρὰ
[1, 17]	ἐν λόγῳ, οὗτοι δὴ οἱ	πρὸ	τῆς τοῦ λόγου σαρκώσεως, ἐξακούονται
[1, 10]	οὐ χρὴ τοίνυν τῆς ἐσθῆτος	πρὸ	τῆς τοῦ σώματος σωτηρίας κήδεσθαι.
[1, 21]	εἶναι ἐνενή κοντά που ἐτῶν	πρὸ	τῆς τῶν Ὀλυμπίων θέσεως Ὅμηρον.
[1, 26]	οἱονεὶ ἐπεξηγούμενος τὴν διάνοιαν ἐπιφέρει·	πρὸ	τοῦ δὲ ἐλθεῖν τὴν πίστιν
[1, 19]	φυλασσούσης» κατὰ τὸν ἀπόστολον καὶ	πρὸ	τοῦ νόμου καὶ πρὸ τῆς
[1, 21]	γὰρ ὁ Ἰωάννου πατὴρ καὶ	πρὸ	τοῦ παιδὸς προφητεύειν ἐν τοῖς
[1, 21]	ἔτη, ἃ γεγόνει ὁ Μωυσῆς	πρὸ	τοῦ τὴν ἔξοδον τοῖς Ἑβραίοις
[1, 17]	τῆς φαύλης καὶ ἐπιτερποῦς καὶ	πρὸ	τούτων τὸ μὴ συγκατατίθεσθαι ταῖς
[1, 24]	γοῦν στρατήγημα τοῦ Μωυσέως διδάσκει	πρὸ	τῶν κινδύνων δεῖν τὰ χρήσιμα
[1, 16]	τῆς Ἰλίου ἁλώσεως γεγονὼς ἔτη	πρὸ	τῶν ὀλυμπιάδων ἔτεσιν ἑκατὸν {πεντήκοντα}
[1, 21]	κατακολουθήσας Ἀκουσιλάῳ γράφει· καί ποτε	προαγαγεῖν	βουληθεὶς αὐτοὺς περὶ τῶν ἀρχαίων
[1, 21]	Μουσαίου διδάσκαλος· Ἀμφίων γὰρ δυσὶ	προάγει	γενεαῖς τῶν Ἰλιακῶν, Δημόδοκος δὲ
[1, 21]	ὃ δὲ Ἀρκάς) πολλὰ πολλοῖς	προαγορεύσαντες.	τῇ δὲ τοῦ Ἀθηναίου Ἀμφιλύτου
[1, 1]	ἀμπελῶνος. ἀγὼν γὰρ καὶ ὁ	προαγὼν	καὶ μυστήρια τὰ πρὸ μυστηρίων,
[1, 17]	ἀναίτιος. ἐπεὶ δὲ τῶν ἁμαρτημάτων	προαίρεσις	καὶ ὁρμὴ κατάρχει, διημαρτημένη δὲ
[1, 13]	ὅτι καί γε τοῦτό ἐστι	προαίρεσις	πνεύματος, ὅτι ἐν πλήθει σοφίας
[1, 19]	διανομὴν» δικαιοσύνης σκοπήσωμεν. ἂν γὰρ	προαναφώνησίν	τις εἴπῃ καὶ συνεκφώνησιν αἰτιάσηται,
[1, 11]	μηδεὶς τοίνυν καυχάσθω ἐν ἀνθρωπίνῃ	προανέχων	διανοίᾳ. εὖ γάρ τοι ἐν
[1, 1]	τὰ ἐμποδὼν ἱστάμενα τῇ ἀκολουθίᾳ	προαπολυομένη,	ὡς ἑτοίμους ἔχειν τὰς ἀκοὰς
[1, 1]	ποτίμῳ τῶν παρ´ Ἕλλησι λόγων	προαρδεύομεν	τὸ γεῶδες αὐτῶν, ὡς παραδέξασθαι
[1, 1]	ἀναλήψεως. καθάπερ δ´ οἱ γεωργοὶ	προαρδεύσαντες	τὴν γῆν, οὕτω δὴ καὶ
[1, 17]	γὰρ προασπίζων αἴτιός ἐστι τῷ	προασπιζομένῳ	τοῦ μὴ τιτρώσκεσθαι κωλύων τὸ
[1, 17]	τοῦ αἰτίου ἐγκλήματι. ὁ γὰρ	προασπίζων	αἴτιός ἐστι τῷ προασπιζομένῳ τοῦ
[1, 7]	γραφαί, ὡς μὴ πρόφασιν ἀγνοίας	προβάλλεσθαι	δυνηθῆναί ποτε αὐτούς, οἵους τε
[1, 9]	τοῦ ἀποκρίνασθαι λόγους ἀληθείας τοῖς	προβαλλομένοις	σοι. τίς οὖν ἡ γνῶσις
[1, 19]	συνάγαγε χόρτον ὥριμον, ἵνα ἔχῃς	πρόβατα	εἰς ἱματισμόν. ὁρᾷς ὅπως καὶ
[1, 23]	φεύγει δὴ ἐντεῦθεν καὶ ποιμαίνει	πρόβατα	προδιδασκόμενος εἰς ἡγεμονίαν ποιμενικῇ· προγυμνασία
[1, 1]	αὐτίκα οὐχ ὁμοίως θεωρεῖ τὸ	πρόβατον	ὁ μάγειρός τε καὶ ὁ
[1, 1]	εὐγένειαν τηρεῖ. τὸ γάλα τοῦ	προβάτου	ὃ μέν τις ἀμελξάτω, εἰ
[1, 8]	πάθος θανατηφόρον. λύκοι οὗτοι ἅρπαγες	προβάτων	κῳδίοις ἐγκεκρυμμένοι, ἀνδραποδισταί τε καὶ
[1, 26]	τῆς ἀγέλης τῶν αὐτοῦ ἐπαϊόντων	προβάτων,	ὁ εἷς κηδεμών, ὁ τὸ
[1, 26]	τὴν ψυχὴν τίθησιν ὑπὲρ τῶν	προβάτων,	οὕτω γε καὶ τὴν νομοθετικὴν
[1, 26]	οὖν τὴν ποιμενικὴν τὸ τῶν	προβάτων	προνοεῖν φαμεν, {οὕτω γὰρ} ὁ
[1, 1]	τὴν ἐποπτικὴν θεωρίαν γνώσεως, ἣ	προβήσεται	ἡμῖν κατὰ τὸν εὐκλεῆ καὶ
[1, 29]	τὸ πολιόν, τὴν παρὰ βαρβάροις	προγενεστάτην·	ἀλήθειαν, ᾧ ῥήματι ἀντέθηκε τὸ
[1, 21]	καὶ τοῖς ἑπτὰ λεγομένοις σοφοῖς	προγενεστέρα	ἂν εἴη ἡ ὀλυμπιὰς ἡ
[1, 21]	κορώνης ἐπακοῦσαι τὸν Μόψον ἱστορεῖ.	προγνώσει	δὲ καὶ Πυθαγόρας ὁ μέγας
[1, 16]	Κᾶρας {οἳ} τὴν δι´ ἀστέρων	πρόγνωσιν	ἐπινενοηκέναι λέγουσιν. πτήσεις δὲ ὀρνίθων
[1, 17]	πολυποίκιλος σοφία τοῦ θεοῦ, κατὰ	πρόγνωσιν	τῶν αἰώνων ἣν ἐποίησεν ἐν
[1, 1]	θεῷ καὶ εἰς ἡμᾶς τὰ	προγονικὰ	ἐκεῖνα καὶ ἀποστολικὰ καταθησόμενοι σπέρματα.
[1, 23]	τὴν φρόνησιν, τὴν συγγενικὴν καὶ	προγονικὴν	ζηλώσας παιδείαν, ἄχρι καὶ τὸν
[1, 23]	ὢν ἐν Αἰγύπτῳ γεννᾶται, τῶν	προγόνων	αὐτοῦ διὰ πολυχρόνιον λιμὸν ἐκ
[1, 23]	πρόβατα προδιδασκόμενος εἰς ἡγεμονίαν ποιμενικῇ·	προγυμνασία	γὰρ βασιλείας τῷ μέλλοντι τῆς
[1, 6]	τὰ δέοντα ὁρᾶν διὰ τῆς	προγυμνασίας	συμβάλλεται. εἴη δ´ ἂν γυμνασία
[1, 1]	γενέσεως προϊοῦσιν, τὰ ἀναγκαίως ἔχοντα	προδιαληφθῆναι	τῆς φυσικῆς θεωρίας προπαρατιθεμένη καὶ
[1, 21]	βαπτίσματος αὐτοῦ τὴν ἡμέραν ἑορτάζουσι	προδιανυκτερεύοντες	ἐν ἀναγνώσεσι. φασὶ δὲ εἶναι
[1, 23]	δὴ ἐντεῦθεν καὶ ποιμαίνει πρόβατα	προδιδασκόμενος	εἰς ἡγεμονίαν ποιμενικῇ· προγυμνασία γὰρ
[1, 15]	ἀποκρύφους τἀνδρὸς τοῦδε οἱ τὴν	Προδίκου	μετιόντες αἵρεσιν αὐχοῦσι κεκτῆσθαι. Ἀλέξανδρος
[1, 21]	τήν τε Εἰς Ἅιδου κατάβασιν	Προδίκου	τοῦ Σαμίου. Ἴων δὲ ὁ
[1, 28]	φησὶν ἐγνωκέναι τὸ μυστήριον, καθὼς	προέγραψα	ἐν ὀλίγῳ, πρὸς ὃ δύνασθε
[1, 1]	τὸ κρυπτὸν φανερωθήσεσθαι διὰ τοῦδε	προεθέσπισεν	τοῦ λογίου, καὶ τῷ παρακεκαλυμμένως
[1, 10]	εὐχαρίστησεν· εἶτα κλάσας τὸν ἄρτον	προέθηκεν,	ἵνα δὴ φάγωμεν λογικῶς, καὶ
[1, 14]	τὴν γενομένην ἔκλειψιν τοῦ ἡλίου	προειπεῖν	φησι καθ´ οὓς χρόνους συνῆψαν
[1, 27]	μὴ σὺν τῷ κόσμῳ κατακριθῶμεν.	προεῖπεν	γὰρ ὁ προφήτης· παιδεύων ἐπαίδευσέν
[1, 21]	γεγενημένου βασιλέως, ἐφ´ οὗ, ὡς	προεῖπον,	Ἀγγαῖος καὶ Ζαχαρίας καὶ ὁ
[1, 21]	προφητεύει, μεθ´ ἣν βασιλεύει, ὡς	προεῖπον,	Ἰωὰς ὁ περισωθεὶς ὑπὸ Ἰωσαβαίας
[1, 16]	Λακεδαιμονίοις· Σόλωνος γὰρ τοὺς χρόνους	προειρήκαμεν.	Δράκων δὲ ὁ καὶ αὐτὸς
[1, 21]	ἐκ παρατηρήσεως καὶ ἐξ εἰκότων	προειρηκότες,	καθάπερ οἱ φυσιογνωμονοῦντες ἰατροί τε
[1, 5]	μέντοι γε τόπους ἐξεταζόμεναι αἱ	προειρημέναι	γραφαὶ ἄλλα μυστήρια μηνύουσαι παρίστανται.
[1, 21]	Ἰουδαίους ἐξ Αἰγύπτου ἐπὶ τὴν	προειρημένην	προθεσμίαν συνάγεσθαι ἔτη {δις} χίλια
[1, 16]	Μαρσύαν, τῆς αὐτῆς ὄντα τοῖς	προειρημένοις	χώρας, καὶ τὴν Δώριον Θάμυριν
[1, 22]	ἐπεξήγησις· ὥστε εὔδηλον εἶναι τὸν	προειρημένον	φιλόσοφον εἰληφέναι πολλά (γέγονε γὰρ
[1, 21]	περιέχει, διεδέξατο τὸν Μωυσέα ὁ	προειρημένος	ἀνὴρ ἔτη κζʹ ἔπειτα ἁμαρτόντες
[1, 14]	ἀνηγόρευσεν. Φιλοσοφίας τοίνυν μετὰ τοὺς	προειρημένους	ἄνδρας τρεῖς γεγόνασι διαδοχαὶ ἐπώνυμοι
[1, 21]	συγγράμματι. ὅθεν ἀναμφιλέκτως τῆς τῶν	προειρημένων	προφητῶν ἡλικίας σὺν καὶ τοῖς
[1, 14]	τῷ περὶ Ἡσιόδου Ὁμήρῳ φησὶ	προειρῆσθαι	διὰ τούτων· δειλαί τοι δειλῶν
[1, 9]	δὲ καὶ ὁ ἀθλητής, ὡς	προείρηται,	ἀλλ´ εἰς τὴν σύνταξιν συμβαλλόμενος.
[1, 21]	Μενελάου εἰς Φοινίκην ἄφιξις, ὡς	προείρηται.	Ἐρατοσθένης δὲ μετὰ τὸ ἑκατοστὸν
[1, 21]	δὲ ἡ καθ´ ἡμᾶς χρονογραφία	πρόεισιν,	εἰ τοῖς πεντακοσίοις εἴκοσι καὶ
[1, 21]	Νινευίταις, ὁ ἐκ τοῦ κήτους	προελθών.	ἔπειτα βασιλεύει Ἰωναθὰν ὁ υἱὸς
[1, 17]	σοφίας τὴν σοφιστικὴν εἰπών, ὡς	προεμηνύσαμεν.	ὁ δὲ ἀπόστολος ἃ καὶ
[1, 15]	(οἳ μαγείᾳ καὶ τοῦ σωτῆρος	προεμήνυσαν	τὴν γένεσιν, ἀστέρος αὐτοῖς καθηγουμένου
[1, 15]	δὲ καὶ εἰς Ἕλληνας κατῆλθεν.	προέστησαν	δ´ αὐτῆς Αἰγυπτίων τε οἱ
[1, 17]	ἀλλ´ ἀποτρέπον, εἰ καὶ μὴ	προέτρεπεν.	οὔτε δὲ οἱ ἔπαινοι οὔτε
[1, 21]	δὲ (καὶ γὰρ καὶ αὗται	προεφήτευον)	Σάρρα τε καὶ Ῥεβέκκα καὶ
[1, 17]	τῷ ὄντι οὗτοι ἐν ἐκστάσει	προεφήτευον	ὡς ἂν ἀποστάτου διάκονοι. λέγει
[1, 22]	πάσας τὰς παλαιὰς αὖθις ἀνανεούμενος	προεφήτευσε	γραφάς. Ἀριστόβουλος δὲ ἐν τῷ
[1, 5]	θύραις οἴκων αὐτῆς, ἵνα μὴ	προῇ	ἄλλοις τὴν σὴν ζωήν. καὶ
[1, 24]	ἄρα δυνατὸν τῷ παντοκράτορι θεῷ	προηγεῖσθαι	ποιῆσαι τοῖς Ἑβραίοις νύκτωρ στῦλον
[1, 7]	ἥκειν εἰς ἀνθρώπους οὐ κατὰ	προηγούμενον,	ἀλλ´ ὃν τρόπον οἱ ὑετοὶ
[1, 21]	πεντήκοντα ἐννέα· ἐπὶ δὲ τὸ	προηγούμενον	ἔτος τῶν πρώτων Ὀλυμπίων ἔτη
[1, 2]	ἐξηκολούθηκεν ἡ γνῶσις, οὐ κατὰ	προηγούμενον	λόγον τῆς φιλοσοφίας παρεισελθούσης, διὰ
[1, 24]	τοῦ καταστήματος γεγονότος πῦρ ἑωρᾶτο	προηγούμενον,	ὅπερ αὐτοὺς ἀπταίστως προπέμψαν κατὰ
[1, 5]	θεός, ἀλλὰ τῶν μὲν κατὰ	προηγούμενον	ὡς τῆς τε διαθήκης τῆς
[1, 1]	εὐθὺς δ´ εἴ τις μὴ	προηγουμένως	ἐπιτελεῖ, κατὰ περίστασιν αὐτὸ ποιεῖ,
[1, 5]	τῆς φιλοσοφίας. τάχα δὲ καὶ	προηγουμένως	τοῖς Ἕλλησιν ἐδόθη τότε πρὶν
[1, 21]	Συρακούσας κτίσαντι. Καὶ ταῦτα μὲν	προήχθημεν	εἰπεῖν, ὅτι μάλιστα ἐν τοῖς
[1, 21]	ἐξ Αἰγύπτου ἐπὶ τὴν προειρημένην	προθεσμίαν	συνάγεσθαι ἔτη {δις} χίλια πεντακόσια
[1, 11]	οὐδὲν δούλου διαφέρει ἄχρι τῆς	προθεσμίας	τοῦ πατρός. νήπιοι οὖν καὶ
[1, 15]	πρὸς τὰς κληρουμένας ψυχὰς καὶ	προθεσπίζοντα.	κἀν τῷ Τιμαίῳ τὸν σοφώτατον
[1, 15]	ἑλιγμοῖς καὶ ψόφοις τεκμαίρονται καὶ	προθεσπίζουσι	τὰ μέλλοντα. αὗται γοῦν οὐκ
[1, 21]	ἐπί τε τῆς ζῴων ὀνομασίας	προθεσπίσας	καὶ Νῶε μετάνοιαν κηρύξας Ἀβραάμ
[1, 1]	θείαν πρόνοιαν, ἀρχὴν πίστεως, πολιτείας	προθυμίαν,	ὁρμὴν τὴν ἐπὶ τὴν ἀλήθειαν,
[1, 4]	αὐτὴν ὥσπερ ἀργορίου θησαυροὺς καὶ	προθύμως	ἐξιχνιάσῃς, νοήσεις θεοσέβειαν καὶ αἴσθησιν
[1, 1]	ἀπὸ τῆς τοῦ κόσμου γενέσεως	προϊοῦσιν,	τὰ ἀναγκαίως ἔχοντα προδιαληφθῆναι τῆς
[1, 21]	Μίνωός τε βασιλεία. κατὰ δὲ	Προῖτον	ὁ Εὐμόλπου πρὸς Ἀθηναίους πόλεμος.
[1, 24]	τοὺς πολεμίους τοὺς τῆς χώρας	προκαθεζομένους	τροπωσάμενος ἀπέκτεινεν ἐξ ἐρήμου καὶ
[1, 8]	κενόδοξοι, φησὶν ὁ ἀπόστολος, ἀλλήλους	προκαλούμενοι,	ἀλλήλους φθονοῦντες. ταύτῃ τοι ὁ
[1, 24]	καὶ τοὺς ἐπικαίρους τῶν τόπων	προκαταλαβόμενος	ἐφύλαττεν διὰ τὸ τῆς χώρας
[1, 15]	παρ´ αὐτοῖς φιλοσοφίαν ἔγγραπτον γενομένην	προκατάρξαι	τῆς παρ´ Ἕλλησι φιλοσοφίας διὰ
[1, 14]	ἥδε, οἱ χρόνοι δὲ τῶν	προκαταρξάντων	τῆς φιλοσοφίας αὐτῶν ἑπομένως λεκτέοι.
[1, 16]	κυριακὰς ἐντολάς, ἀλλ´ οὖν γε	προκατασκευάζει	τὴν ὁδὸν τῇ βασιλικωτάτῃ διδασκαλίᾳ,
[1, 1]	καὶ δυνάμεσιν ἐπιχειρημάτων ὠγκωμένων, τοῖς	προκατειλημμένοις	ἤδη τὴν ψυχὴν καὶ μὴ
[1, 21]	Ἀλέξανδρος ὁ Μακεδὼν κατὰ τὰ	προκείμενα	ἔτη βασιλεύειν ἄρχεται. ὁμοίως οὖν
[1, 21]	τετρακόσια πεντήκοντα, ὡς δὲ ἡ	προκειμένη	δείκνυσι χρονογραφία, συνάγονται ἔτη πεντακόσια
[1, 21]	ἑκατὸν δύο, ὡς δὲ ἡ	προκειμένη	δηλοῖ χρονογραφία, ἀπὸ βασιλείας τῆς
[1, 10]	τέχνη. ἐμοὶ δὲ εἰκότως, οἶμαι,	πρόκειται	βιοῦν μὲν κατὰ τὸν λόγον
[1, 1]	τὴν παραδοχὴν τῆς γνωστικῆς παραδόσεως	προκεκαθαρμένης	τῆς γῆς ἀπό τε τῶν
[1, 1]	ἤδη τὴν ψυχὴν καὶ μὴ	προκεκενωμένοις.	ὅταν δ´ ἐκ πίστεως ἕληταί
[1, 21]	πάσχα καὶ λύσις ὀθνείας ἐπιγαμβρείας.	προκεκηρύχει	δὲ καὶ Κῦρος τὴν Ἑβραίων
[1, 6]	εἰς αὐτήν, καὶ ὅτε ταῦτα	προκομιστέον,	καὶ πρὸς οὕστινας. οὐ γὰρ
[1, 21]	ὁ Ὑπερβόρειος καὶ Ἀριστέας ὁ	Προκοννήσιος	Ἐπιμενίδης τε ὁ Κρής, ὅστις
[1, 4]	εἰς τὴν ἐπὶ τὴν θεοσέβειαν	προκοπήν.	ἀντέθηκεν οὖν αὐτῇ τὴν ἐν
[1, 5]	εἰκότως τὸν ἤδη καιρὸν ἔχοντα	προκοπῆς	τῇ κοσμικῇ παιδείᾳ (Αἴγυπτος δὲ
[1, 10]	κενοφωνίας περιίστασθαι. ἐπὶ πλεῖον γὰρ	προκόπτουσιν	ἀσεβείας, καὶ ὁ λόγος αὐτῶν
[1, 1]	ἀγγέλων, ἵνα ταῦτα φυλάξῃς χωρὶς	προκρίματος,	μηδὲν ποιῶν κατὰ πρόσκλισιν. Ἀνάγκη
[1, 7]	καὶ τὰ φυόμενα ἐν τύπῳ	προκύπτει	τῶν ἀληθῶν, ὅτι τῆς αὐτῆς
[1, 18]	πεπονθέναι τοῦτον· ὅθεν αὐτοὺς ἡ	πρόληψις	τῆς οἰήσεως ἀναπείθει ἀπιστεῖν· ἡ
[1, 21]	Αἰγυπτίων ἀποικίας Προμηθέως θυγατέρα φησί.	Προμηθεὺς	δὲ κατὰ Τριόπαν ἑβδόμῃ γενεᾷ
[1, 21]	ἡ Ἀττική. κατὰ δὲ Τριόπαν	Προμηθεὺς	καὶ Ἄτλας καὶ Ἐπιμηθεὺς καὶ
[1, 21]	τῷ περὶ τῆς Αἰγυπτίων ἀποικίας	Προμηθέως	θυγατέρα φησί. Προμηθεὺς δὲ κατὰ
[1, 17]	φιλοσοφίᾳ, τῇ κλαπείσῃ καθάπερ ὑπὸ	Προμηθέως,	πῦρ ὀλίγον εἰς φῶς ἐπιτήδειον
[1, 26]	τὴν ποιμενικὴν τὸ τῶν προβάτων	προνοεῖν	φαμεν, {οὕτω γὰρ} ὁ ἀγαθὸς
[1, 21]	λάκκον λεόντων βληθεὶς ὑπὸ Ἀμβακοὺμ	προνοίᾳ	θεοῦ τραφεὶς ἑβδομαῖος ἀνασῴζεται. ἐνταῦθα
[1, 11]	τῶν ἀποστόλων ὁ Παῦλος, διαβάλλων,	πρόνοιαν	ἀναιροῦσαν καὶ ἡδονὴν ἐκθειάζουσαν, καὶ
[1, 1]	τῷ περιτυχόντι κατὰ τὴν θείαν	πρόνοιαν,	ἀρχὴν πίστεως, πολιτείας προθυμίαν, ὁρμὴν
[1, 5]	αὑτῇ προσελθόντα κατὰ τὴν θείαν	πρόνοιαν	γεννῆσαι τὸν Ἰσαάκ. ἑρμηνεύει δὲ
[1, 16]	παραδοχὴν τῆς ἀληθείας τὸν τὴν	πρόνοιαν	δοξάζοντα. ~(Ναί φασι γεγράφθαι· πάντες
[1, 11]	θείαν παράδοσιν φιλοσοφία ἵστησι τὴν	πρόνοιαν	καὶ βεβαιοῖ, ἧς ἀναιρεθείσης μῦθος
[1, 11]	κενῆς ἀπάτης» τῆς ἀναιρούσης τὴν	πρόνοιαν,	κατὰ τὴν παράδοσιν τῶν ἀνθρώπων·
[1, 27]	ἀγαθῷ. δεῖ δὴ τὴν διοικοῦσαν	πρόνοιαν	κυρίαν τε εἶναι καὶ ἀγαθήν.
[1, 11]	τὸν δημιουργὸν ἐκθειάζει καὶ τὴν	πρόνοιαν	μέχρι τῶν κατὰ μέρος ἄγει
[1, 5]	οὐ μὴ προσκόψῃ, ἐπὶ τὴν	πρόνοιαν	τὰ καλὰ ἀναφέροντος, ἐάν τε
[1, 17]	κυβερνῶνται δὲ ὑπὸ τῆς καθόλου	προνοίας	ἐπὶ τέλος ὑγιεινόν, κἂν νοσοποιὸς
[1, 1]	ἁμῇ γέ πῃ θείας ἔργον	προνοίας	καὶ φιλοσοφίαν. ~(ὑπὲρ δὲ τῶν
[1, 17]	δὲ εἰς τὸ συμφέρον τῆς	προνοίας	τὴν ἔκβασιν τοῦ τολμήματος. Οἶδα
[1, 17]	αἰτία. μέγιστον γοῦν τῆς θείας	προνοίας	τὸ μὴ ἐᾶσαι τὴν ἐξ
[1, 5]	Χριστόν. προπαρασκευάζει τοίνυν ἡ φιλοσοφία	προοδοποιοῦσα	τὸν ὑπὸ Χριστοῦ τεκειούμενον. αὐτίκα
[1, 1]	καὶ τούτοις ἀντερεῖ πάνθ´ ὅσα	προοικονομηθῆναι	καθήκει τῆς κατὰ τὴν ἐποπτικὴν
[1, 20]	κατὰ τὴν πίστιν ἀλήθεια· ἡ	προπαιδεία	δὲ προσοψήματι ἔοικεν καὶ τραγήματι,
[1, 7]	τῆς ἀληθείας ἐπιστήμονα. ~(Καταφαίνεται τοίνυν	προπαιδεία	ἡ Ἑλληνικὴ σὺν καὶ αὐτῇ
[1, 6]	ἅμα καὶ θᾶττον σὺν τῇ	προπαιδείᾳ	θηρᾶσαι ἄν τινα τὴν ἀρετὴν
[1, 5]	δὲ χρησίμη πρὸς θεοσέβειαν γίνεται,	προπαιδεία	τις οὖσα τοῖς τὴν πίστιν
[1, 5]	καὶ αἱ ἐντολαὶ καὶ αἱ	προπαιδεῖαι	ὁδοὶ καὶ ἀφορμαὶ τοῦ βίου.
[1, 20]	ἀληθοῦς καταλήψεως, ζήτησιν οὖσαν ἀληθείας,	προπαιδείαν	αὐτὴν ὁμολογήσομεν τοῦ γνωστικοῦ, οὐκ
[1, 5]	ἡ ἀλήθεια» τήν τε αὖ	προπαιδείαν	τῆς ἐν Χριστῷ ἀναπαύσεως γυμνάζειν
[1, 5]	τῆς φιλοσοφίας ὡς ἐκείνη τῆς	προπαιδείας.	εἰ γὰρ ἐγκράτειαν φιλοσοφία ἐπαγγέλλεται
[1, 1]	συγχρήσασθαι φιλοσοφίας καὶ τῆς ἄλλης	προπαιδείας	τοῖς καλλίστοις τὰ ὑπομνήματα ἡμῖν.
[1, 5]	ἐναπομένειν τῇ κοσμικῇ παιδείᾳ παραινεῖ·	προπαιδεύει	γὰρ τῷ κυριακῷ λόγῳ τὰ
[1, 5]	δὲ ἀρχήν μου. ἔνεστιν οὖν	προπαιδευθέντα	ἐπὶ τὴν ἀρχικωτάτην σοφίαν ἐλθεῖν,
[1, 5]	νόμος τοὺς Ἑβραίους εἰς Χριστόν.	προπαρασκευάζει	τοίνυν ἡ φιλοσοφία προοδοποιοῦσα τὸν
[1, 1]	ἔχοντα προδιαληφθῆναι τῆς φυσικῆς θεωρίας	προπαρατιθεμένη	καὶ τὰ ἐμποδὼν ἱστάμενα τῇ
[1, 5]	ἄλλο δηλούμενον διὰ τῶν τριῶν	προπατόρων,	κυρίαν εἶναι τὴν σφραγῖδα τῆς
[1, 24]	ἑωρᾶτο προηγούμενον, ὅπερ αὐτοὺς ἀπταίστως	προπέμψαν	κατὰ τὴν Μουνυχίαν ἐξέλιπεν, ἔνθα
[1, 21]	κατὰ δὲ Προῖτον ὁ Εὐμόλπου	πρὸς	Ἀθηναίους πόλεμος. κατὰ δὲ Ἀκρίσιον
[1, 23]	ἱκέται διὰ λιμὸν Ἑβραῖοι ἧκον	πρὸς	Αἰγυπτίους· οἳ δὲ τοὺς ξένους
[1, 11]	τὸν δυνάμενον. Ἀκίνητον μὲν οὖν	πρὸς	ἀλήθειαν καὶ τῷ ὄντι ἀργὸν
[1, 20]	ἡ ἀκοὴ καὶ ἡ φωνὴ	πρὸς	ἀλήθειαν, νοῦς δὲ ὁ γνωρίζων
[1, 25]	δὲ τὰ ἐναντία τά τε	πρὸς	ἀλήθειαν συλλαμβανόμενα μεθέπων μαθήματα. νόμος
[1, 25]	συμπαθείας τε καὶ κοινωνίας τῆς	πρὸς	ἄλληλα, ἑπομένως τῇ Πολιτείᾳ συνάπτει.
[1, 13]	τὰ μέρη σύμπαντα, κἂν διαφέρηται	πρὸς	ἄλληλα, τὴν πρὸς τὸ ὅλον
[1, 21]	φορῶν γεγοητευμένους τῷ ψόφῳ τῷ	πρὸς	ἀλλήλους διῃσθάνετο τοὺς καιροὺς τῶν
[1, 14]	καθ´ οὓς χρόνους συνῆψαν μάχην	πρὸς	ἀλλήλους Μῆδοί τε καὶ Λυδοὶ
[1, 5]	γὰρ εἴρηται· μὴ πολὺς ἴσθι	πρὸς	ἀλλοτρίαν» τὴν Σάραν δὲ ἀρχήν
[1, 5]	ἂν φῇ· μὴ πολὺς ἴσθι	πρὸς	ἀλλοτρίαν, χρῆσθαι μέν, οὐκ ἐνδιατρίβειν
[1, 25]	τῇ Μίνωος καὶ Λυκούργου πολιτείᾳ	πρὸς	ἀνδρείαν μόνην ἀποβλεπομέναις, ἐπῄνεσε δὲ
[1, 4]	θεοσέβειαν καὶ αἴσθησιν θείαν εὑρήσεις,	πρὸς	ἀντιδιαστολὴν τῆς κατὰ φιλοσοφίαν αἰσθήσεως
[1, 18]	ποῦ συζητητὴς τοῦ αἰῶνος τούτου;	πρὸς	ἀντιδιαστολὴν τῶν γραμματέων τοὺς τοῦ
[1, 10]	Πινδάρου τοῦ Βοιωτίου γράφοντος· μὴ	πρὸς	ἅπαντας ἀναρρῆξαι τὸν ἀρχαῖον λόγον·
[1, 6]	ἄλλους παρ´ ἄλλους εὖ πεφυκέναι	πρὸς	ἀρετὴν ἐπιτηδεύματα μέν τινα τῶν
[1, 6]	ὁπότε καὶ οἱ κακῶς πεφυκότες	πρὸς	ἀρετὴν τῆς προσηκούσης παιδείας τυχόντες
[1, 21]	κατὰ ποταμὸν Εὐφράτην, ὁρμῶντι αὐτῷ	πρὸς	Ἀσσυρίους ἀπαντήσας. Ἰωσίαν διαδέχεται Ἰεχωνίας,
[1, 1]	οἵοις τε ἐκδέξασθαι καὶ τυπωθῆναι	πρὸς	αὐτά· τὰ δὲ ἀπόρρητα, καθάπερ
[1, 5]	καὶ ἀδιερεύνητον καταλιπὼν ἐπεσκέψατο καὶ	πρὸς	αὐτὴν ἐξέκλινεν» σῴζων τὴν πρὸς
[1, 22]	ὁ βασιλεὺς τὴν ἐν Ἀλεξανδρείᾳ	πρὸς	αὐτοῦ γενομένην βιβλιοθήκην πάσαις κατακοσμῆσαι
[1, 27]	κηδόμενος ὅπως ἂν μὴ διαφθείρωνται	πρὸς	αὐτοῦ, ὥσπερ μέρος τι τοῦ
[1, 17]	παρέλθῃ. εἰ δὲ χρὴ ἀκριβολογεῖσθαι	πρὸς	αὐτούς, ἴστωσαν τὸ μὲν μὴ
[1, 8]	ἀπεστερημένων τῆς ἀληθείας. ὁρᾷς ὅπως	πρὸς	αὐτοὺς κεκίνηται, νόσον ὀνομάζων τὴν
[1, 12]	ἐκδιδόναι τὰ ἐν παραβολαῖς εἰρημένα	πρὸς	αὐτοὺς παραγγέλλων. ἀλλ´ ἔστι τῷ
[1, 17]	τοῦ συμβαίνοντος προσάπτεται. φαμὲν δὴ	πρὸς	αὐτοὺς τὸ αἴτιον ἐν τῷ
[1, 25]	γενέσθαι. ἔτι τὸ μὲν νομικὸν	πρὸς	γενέσεως εἶναι, τὸ πολιτικὸν δὲ
[1, 14]	διαλεγόμενός τινων Ἑλληνικοῖς συγχρῆσθαι ποιήμασι;	πρὸς	γοῦν Κορινθίους, οὐ γὰρ ἐνταῦθα
[1, 1]	Τιμαίῳ μύθους καὶ βλασφημίας συντάττουσιν,	πρὸς	δὲ καὶ Ἐπικούρῳ ἀθεότητος κατάρχοντι,
[1, 10]	πρὸς τοῦ εὖ ποιεῖν ἐπιτηδείου·	πρὸς	δὲ ὃ ἑκάτερος πέφυκεν ἐνεργούντων.
[1, 11]	ἕξιν τὰ αἰσθητήρια γεγυμνασμένα ἐχόντων	πρὸς	διάκρισιν καλοῦ τε καὶ κακοῦ.
[1, 25]	τὴν ἕν τι λέγουσαν καὶ	πρὸς	δόγμα ἓν νεύουσαν αἰεί· καὶ
[1, 23]	μοι, ἦγέν με μήτηρ βασιλίδος	πρὸς	δώματα. ἅπαντα μυθεύσασα καὶ λέξασά
[1, 21]	τῶν Αἰγυπτιακῶν ἱστοριῶν, καίτοι φιλαπεχθημόνως	πρὸς	Ἑβραίους διακείμενος, ἅτε Αἰγύπτιος τὸ
[1, 21]	τούτων ἀκριβῶς Τατιανῷ ἐν τῷ	Πρὸς	Ἕλληνας, εἴρηται δὲ καὶ Κασσιανῷ
[1, 25]	τὰ κατὰ τὸν νόμον ἑρμηνεύει	πρὸς	ἕνα θεὸν ἀφορᾶν καὶ δικαιοπραγεῖν
[1, 14]	ἐπαισχύνεται πρός τε οἰκοδομὴν καὶ	πρὸς	ἐντροπὴν διαλεγόμενός τινων Ἑλληνικοῖς συγχρῆσθαι
[1, 18]	ἀλλὰ συνετοὺς καὶ εὐπειθεῖς καὶ	πρὸς	ἔτι πιστούς. ἐδείχθησαν δὲ ἐκ
[1, 20]	τῆς ἀληθείας πολλὰ τὰ συλλαμβανόμενα	πρὸς	ζήτησιν αὐτῆς, ἡ δὲ εὕρεσις
[1, 19]	ταὐτόματον ἐκθειάσει τις διὰ τὴν	πρὸς	ἡμᾶς φιλοτιμίαν) εἴτε κατὰ συντυχίαν,
[1, 22]	χρόνων διαφόρως πολλοῖς ἱστορηθέντα καὶ	πρὸς	ἡμῶν ἐκτεθέντα ὧδε ἐχέτω, ἑρμηνευθῆναι
[1, 5]	ἀναγκαία φιλοσοφία, νυνὶ δὲ χρησίμη	πρὸς	θεοσέβειαν γίνεται, προπαιδεία τις οὖσα
[1, 1]	καὶ συντείνει τὸ οἰκεῖον ὄμμα	πρὸς	θεωρίαν, τάχα μέν τι καὶ
[1, 5]	παιδείαν, ἐπακουσάτω τῶν ἑξῆς· ἣ	πρὸς	καιρὸν λιπαίνει σὸν φάρυγγα, φησί,
[1, 15]	εἴασαν αὐτοὺς τὴν μάχην θέσθαι	πρὸς	Καίσαρα πρὶν ἐπιλάμψαι σελήνην τὴν
[1, 24]	μόνον καὶ καταστρέψασθαι (τὸ δὲ	πρὸς	κακὸν ἢ ἀγαθὸν τὴν νίκην
[1, 1]	τὸ τέλος. οἳ δὲ καὶ	πρὸς	κακοῦ ἂν τὴν φιλοσοφίαν εἰσδεδυκέναι
[1, 6]	μὲν γεωργὸς εἴσεται, εἰ ἀγαθὴ	πρὸς	καρποφορίαν ἢ κακὴ ἡ ἄμπελος,
[1, 20]	ἄλλοις) οὕτω καὶ ἡ φιλοσοφία	πρὸς	κατάληψιν τῆς ἀληθείας, ζήτησις οὖσα
[1, 1]	ἵνα πάντας κερδάνωμεν. κἀν τῇ	πρὸς	Κολασσαεῖς ἐπιστολῇ νουθετοῦντες» γράφει πάντα
[1, 7]	αὐτίκα ὁ Κλήμης ἐν τῇ	πρὸς	Κορινθίους ἐπιστολῇ κατὰ λέξιν φησὶ
[1, 8]	ψευδῶν ὡς ἀληθῶν· παρέχει γὰρ	πρὸς	μὲν πειθὼ τὴν ῥητορικήν, πρὸς
[1, 27]	γὰρ νόμος κηδόμενος τῶν ὑπηκόων	πρὸς	μὲν τὴν θεοσέβειαν παιδεύει καὶ
[1, 4]	τὴν λέξιν· καὶ ἐλάλησεν κύριος	πρὸς	Μωυσῆν λέγων· ἰδοὺ ἀνακέκληκα τὸν
[1, 28]	δὴ μία Μύκονος« ἡ πᾶσα	πρὸς	νόησιν γραφή, ᾗ φασιν οἱ
[1, 28]	μυστήριον, καθὼς προέγραψα ἐν ὀλίγῳ,	πρὸς	ὃ δύνασθε ἀναγινώσκοντες νοῆσαι τὴν
[1, 28]	ἐν τῷ μυστηρίῳ τοῦ Χριστοῦ.	πρὸς	ὃ δύνασθε« εἶπεν, ἐπεὶ ᾔδει
[1, 18]	οἰήσεως, ἀλλ´ εἴ τις ἀγαθὸς	πρὸς	οἰκοδομὴν τῆς χρείας, ἵνα δῷ
[1, 6]	καὶ ὅτε ταῦτα προκομιστέον, καὶ	πρὸς	οὕστινας. οὐ γὰρ φύσει, μαθήσει
[1, 1]	καιρὸν ἔχομεν, ἐργαζώμεθα τὸ ἀγαθὸν	πρὸς	πάντας, μάλιστα δὲ πρὸς τοὺς
[1, 1]	στήριξόν με. Ὁ μὲν οὖν	πρὸς	παρόντας λέγων καὶ χρόνῳ δοκιμάζει
[1, 2]	παρατιθεμένου τὰ κυριώτατα τῶν δογμάτων	πρὸς	πειθὼ τῶν ἀκροωμένων, θαυμασμὸν ἐγγεννῶσα
[1, 18]	ἐπειδὴ Ἰουδαῖοι» φησί, σημεῖα αἰτοῦσι»	πρὸς	πίστιν, Ἕλληνες δὲ σοφίαν ζητοῦσι,
[1, 1]	γενέσθαι τὰ λεγόμενα, οὕτω κἀνταῦθα	(πρὸς	πολλοὺς γὰρ ἡμῖν ὁ λόγος
[1, 19]	τὴν τῆς σαρκὸς ἀπόθεσιν πρόσωπον	πρὸς	πρόσωπον» τότε ἤδη ὁριστικῶς καὶ
[1, 9]	συνιεῖσαν ἀκοήν, τὰς ἐντέχνους ἀπαιτεῖ	πρὸς	σαφήνειαν διδασκαλίας. ἀσφαλῶς γὰρ ἐγνώκεσαν
[1, 21]	Φοινίκης Τυρίων τάς τε αὐτῶν	πρὸς	Σολομῶντα, καθ´ ἃς δείκνυται ὁ
[1, 5]	αὐτῶν, οὕτω καὶ φιλοσοφία αὐτὴ	πρὸς	σοφίας κτῆσιν συνεργεῖ. ἔστι γὰρ
[1, 11]	αὐτοῦ λεγόμενα μεμαθηκόσι καὶ ἀπαντᾶν	πρὸς	τὰ ἐπιφερόμενα δεδιδαγμένοις. ὡς οὖν
[1, 19]	πρὸς τὸ διεγείρειν καὶ συγγυμνάζειν	πρὸς	τὰ νοητὰ τὴν ψυχήν. Εἴτ´
[1, 20]	ζῆν (μὴ γὰρ δὴ εὐδαιμονῶμεν	πρὸς	τὰ ὀνόματα) ὅταν τὸν ὀρθὸν
[1, 19]	αὐτὸς τὴν ἐγκύκλιον παιδείαν συντελεῖν	πρὸς	τἀγαθὸν δίδωσι, συνεργεῖν δὲ πρὸς
[1, 15]	τὸν τῆς Λαχέσεως λόγον ἐξαγγέλλοντα	πρὸς	τὰς κληρουμένας ψυχὰς καὶ προθεσπίζοντα.
[1, 14]	τῆς ἀληθείας καὶ οὐκ ἐπαισχύνεται	πρός	τε οἰκοδομὴν καὶ πρὸς ἐντροπὴν
[1, 21]	ἀνέγραψέν τινας ἐπιστολὰς Σολομῶνος μὲν	πρός	τε Οὐάφρην τὸν Αἰγύπτου βασιλέα
[1, 1]	δοκιμασθεῖσιν ἤδη καὶ κατωρθωκόσιν ἄριστον	πρός	τε τῆς ἀληθείας τὴν νόησιν
[1, 21]	τε Οὐάφρην τὸν Αἰγύπτου βασιλέα	πρός	τε τὸν Φοινίκης Τυρίων τάς
[1, 17]	εἶναι. ἔτι τὸ μὲν αἴτιον	πρὸς	τῇ ἐνεργείᾳ ἐστί, καθάπερ ὁ
[1, 16]	ναῦν κατασκευάσαι. Σικελοί τε οἱ	πρὸς	τῇ Ἰταλίᾳ πρῶτοι φόρμιγγα εὗρον
[1, 1]	τὴν μοῖραν ἐπιτρέπουσιν. ἀρίστη γὰρ	πρὸς	τὴν ἀκριβῆ αἵρεσίν τε καὶ
[1, 2]	θαυμασμὸν ἐγγεννῶσα τοῖς κατηχουμένοις, καὶ	πρὸς	τὴν ἀλήθειαν συνίστησιν. ἀξιόπιστος δὲ
[1, 20]	δὲ καὶ πόρρωθεν συλλαμβάνεται φιλοσοφία	πρὸς	τὴν ἀληθείας εὕρεσιν, κατὰ διαφόρους
[1, 9]	τῶν ἄλλων ὀργάνων τῶν γεωργικῶν	πρὸς	τὴν ἐπιμέλειαν τῆς ἀμπέλου χρεία,
[1, 20]	ψεύστης· ὁδηγεῖ γὰρ τὸ ψεῦσμα	πρὸς	τὴν κλοπήν. ἤδη δὲ ὁ
[1, 8]	ὁ ἀπόστολος ἐκάλεσεν καὶ πανουργίαν,	πρὸς	τὴν μεθοδείαν τῆς πλάνης» ἐπιτήδειον.
[1, 6]	ἀπειλὴν τὴν τροφήν, ἢ πορεύθητι	πρὸς	τὴν μέλισσαν καὶ μάθε ὡς
[1, 20]	δύναμιν. ἡ γοῦν σαφήνεια συνεργεῖ	πρὸς	τὴν παράδοσιν τῆς ἀληθείας καὶ
[1, 1]	ὡς ἑτοίμους ἔχειν τὰς ἀκοὰς	πρὸς	τὴν παραδοχὴν τῆς γνωστικῆς παραδόσεως
[1, 8]	ἐκ γενετῆς τρεφόμενοι ἁλῶν ὅμως	πρὸς	τὴν σκευασίαν δέονται. ἐγὼ γοῦν
[1, 6]	παντοδαπὴν ἐν τῷ ἀμήτῳ παρατίθεται	πρὸς	τὴν τοῦ χειμῶνος ἀπειλὴν τὴν
[1, 1]	τὸν βίον καὶ τὴν πλάνην	πρὸς	τῆς ἀγνοίας πολεμουμένους μεταδιδάσκοντες καὶ
[1, 3]	διακεκριμένῳ τέλεον τῶν ἄλλων τῶν	πρὸς	τῆς γραφῆς θηρίων εἰρημένων, ἐπαναπαύεται
[1, 1]	νομίζουσιν ἐπὶ λύμῃ τῶν ἀνθρώπων	πρός	τινος εὑρετοῦ πονηροῦ. ἐγὼ δὲ
[1, 17]	τὸ διὰ κακῶν τῶν ἐπινοηθέντων	πρός	τινων ἀγαθόν τι καὶ χρηστὸν
[1, 1]	δέ με καὶ τὰ θρυλούμενα	πρός	τινων ἀμαθῶς ψοφοδεῶν χρῆναι λεγόντων
[1, 14]	ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἐν τῇ	πρὸς	Τίτον ἐπιστολῇ, λέγων οὕτως· εἶπέν
[1, 8]	πρὸς μὲν πειθὼ τὴν ῥητορικήν,	πρὸς	τὸ ἀγωνιστικὸν δὲ τὴν ἐριστικήν.
[1, 25]	ἂν μᾶλλον φιλοσοφεῖν ἡμᾶς λέγει	πρὸς	τὸ ἀξίωμα τοῦ οὐρανοῦ ἀμετανοήτως
[1, 19]	πρὸς τἀγαθὸν δίδωσι, συνεργεῖν δὲ	πρὸς	τὸ διεγείρειν καὶ συγγυμνάζειν πρὸς
[1, 20]	ἣ μὲν ὡς ἄρτος ἀναγκαία	πρὸς	τὸ ζῆν, ἡ κατὰ τὴν
[1, 20]	τῆς ἀληθείας καὶ ἡ διαλεκτικὴ	πρὸς	τὸ μὴ ὑποπίπτειν ταῖς κατατρεχούσαις
[1, 2]	οἱ φιλομαθεῖς παραδέχονται τὴν ἀλήθειαν,	πρὸς	τὸ μήτε αὐτοὺς δοκεῖν τὴν
[1, 1]	διδασκαλίᾳ τὸ τῆς ψυχῆς ὄμμα»	πρὸς	τὸ οἰκεῖον φῶς, βαδιζέτω ἐπὶ
[1, 13]	κἂν διαφέρηται πρὸς ἄλληλα, τὴν	πρὸς	τὸ ὅλον οἰκειότητα διαφυλάττει. οὕτως
[1, 23]	θεοῦ καὶ τὸν μὲν προσκύψαντα	πρὸς	τὸ οὖς εἰπεῖν, ἀκούσαντα δὲ
[1, 1]	μὲν εὖ οἶδ´ ὅτι παραβαλλομένη	πρὸς	τὸ πνεῦμα ἐκεῖνο τὸ κεχαριτωμένον,
[1, 6]	μύσται. ~(πολλὰ δ´ ἡ ἑτοιμότης	πρὸς	τὸ τὰ δέοντα ὁρᾶν διὰ
[1, 1]	κατέχοντα περὶ τοῖς οὐδὲν συμβαλλομένοις	πρὸς	τὸ τέλος. οἳ δὲ καὶ
[1, 21]	φυλῆς Ἐφραῒμ ἄρξας ἔτη τρία	πρὸς	τοῖς εἴκοσι. μεθ´ ὃν ἐξαμαρτὼν
[1, 26]	Λυκοῦργον τὰ νομοθετικὰ εἰς Δελφοὺς	πρὸς	τὸν Ἀπόλλωνα συνεχὲς ἀπιόντα παιδεύεσθαι
[1, 9]	τὸν ἐμπειρικὸν ἀναπλάττουσιν. ὁ δὲ	πρὸς	τὸν βίον ἀναφέρων ἕκαστα τὸν
[1, 1]	μιᾷ χρώμενα τῇ ἐγγράφῳ φωνῇ	πρὸς	τὸν ἐπανερόμενον οὐδὲν πλέον παρὰ
[1, 1]	ὁ δὲ δι´ ὑπομνημάτων λαλῶν	πρὸς	τὸν θεὸν ἀφοσιοῦται ταῦτα κεκραγὼς
[1, 5]	πρὸς αὐτὴν ἐξέκλινεν» σῴζων τὴν	πρὸς	τὸν θεὸν ὁμολογίαν. διὰ τοῦτο
[1, 1]	τοὺς δὲ ποιμένας καὶ διδασκάλους,	πρὸς	τὸν καταρτισμὸν τῶν ἁγίων, εἰς
[1, 6]	ζῴοις. διὸ καί φησιν· ἴσθι	πρὸς	τὸν μύρμηκα, ὦ ὀκνηρέ, καὶ
[1, 27]	φθόνῳ τινὶ οὐδὲ δυσμενείᾳ τῇ	πρὸς	τὸν πάσχοντα, ὡς δ´ ἂν
[1, 22]	δὲ ἐν τῷ πρώτῳ τῶν	πρὸς	τὸν Φιλομήτορα κατὰ λέξιν γράφει·
[1, 15]	τὸν σοφώτατον Σόλωνα μανθάνοντα εἰοάγει	πρὸς	τοῦ βαρβάρου. ἔχει δὲ τὰ
[1, 10]	οὔτ´ οὖν βλασφημητέος ὁ εὐποιητικὸς	πρὸς	τοῦ εὖ λέγειν δυναμένου οὐδὲ
[1, 10]	ὁ οἷός τε εὖ λέγειν	πρὸς	τοῦ εὖ ποιεῖν ἐπιτηδείου· πρὸς
[1, 26]	δὲ ἡ ποίμνη ἡ ἀλληγορουμένη	πρὸς	τοῦ κυρίου οὐδὲν ἄλλο ἢ
[1, 17]	στείλαντα τὴν ὀθόνην. αὐτίκα κολάζονται	πρὸς	τοῦ νόμου οἱ τούτων αἴτιοι.
[1, 19]	ὁ λόγος τῶν ἀπὸ φιλοσοφίας	πρὸς	τοὺς αἱρετικοὺς καλουμένους, ἐμφανῶς πάνυ
[1, 28]	τε καὶ πράττειν τι τῶν	πρὸς	τοὺς ἀνθρώπους, ὥσπερ οἱ νῦν
[1, 19]	Πράξεσι τῶν ἀποστόλων ἀναγράφεται λέγων	πρὸς	τοὺς Ἀρεοπαγίτας· δεισιδαιμονεστέρους ὑμᾶς θεωρῶ.
[1, 12]	πολλοὺς καταγελαστότερα ἀκούσματα, οὐδ´ αὖ	πρὸς	τοὺς εὐφυεῖς θαυμασιώτερά τε καὶ
[1, 27]	δὲ τὴν εὐποιίαν διὰ τῆς	πρὸς	τοὺς Ἰουδαίους περικοπῆς δεδήλωκεν ὁ
[1, 1]	ἀγαθὸν πρὸς πάντας, μάλιστα δὲ	πρὸς	τοὺς οἰκείους τῆς πίστεως. ἕκαστος
[1, 12]	σχεδὸν γὰρ οὐκ ἔστι τούτων	πρὸς	τοὺς πολλοὺς καταγελαστότερα ἀκούσματα, οὐδ´
[1, 15]	ὡς ἔπειτα δηλωθήσεται) ἀκηκοέναι τε	πρὸς	τούτοις Γαλατῶν καὶ Βραχμάνων τὸν
[1, 15]	τὸ ἐλάχιστον μέρος καὶ ἄλλα	πρὸς	τούτοις γένη μυρία. ὁ δὲ
[1, 16]	Ἀντιφάνης καὶ Ἀριστόδημος καὶ Ἀριστοτέλης,	πρὸς	τούτοις δὲ Φιλοστέφανος, ἀλλὰ καὶ
[1, 21]	εἶεν δ´ ἂν καὶ ἕτεροι	πρὸς	τούτοις, Ἴδμων ὁ σὺν τοῖς
[1, 18]	θελήσαντες πείθεσθαι ἑαυτοὺς ἀπέστησαν δηλαδή.	πρὸς	τούτους ἡ προφητεία λέγει· κἂν
[1, 17]	ἐστί, καθάπερ ὁ μὲν ναυπηγὸς	πρὸς	τῷ γίγνεσθαι τὸ σκάφος, ὁ
[1, 17]	τὸ σκάφος, ὁ δὲ οἰκοδόμος	πρὸς	τῷ κτίζεσθαι τὴν οἰκίαν· τὸ
[1, 21]	εἴκοσι ἐννέα. τούτῳ δι´ ὁσιότητα	πρὸς	τῷ τέλει τοῦ βίου γενομένῳ
[1, 24]	θεοῦ, ὁ δὲ πεφωτισμένος στῦλος	πρὸς	τῷ τὸ ἀνεικόνιστον σημαίνειν δηλοῖ
[1, 19]	θεοῦ τιμᾶσθαι μὲν κατὰ περίφρασιν	πρὸς	τῶν Ἑλλήνων τὸν δημιουργὸν θεὸν
[1, 6]	μὴ ἀπατηθῆναι, ὡς μὴ κλαπῆναι	πρὸς	τῶν ἐπὶ βλάβῃ τῶν ἀκροωμένων
[1, 1]	κατέχοντες· τὸ στόμα ἡμῶν ἀνέῳγε	πρὸς	ὑμᾶς. διαμαρτύρομαι δέ» τῷ Τιμοθέῳ
[1, 25]	γενέσεως εἶναι, τὸ πολιτικὸν δὲ	πρὸς	φιλίας καὶ ὁμονοίας ὁ Πλάτων
[1, 5]	ὡς τὰ ἐγκύκλια μαθήματα συμβάλλεται	πρὸς	φιλοσοφίαν τὴν δέσποιναν αὐτῶν, οὕτω
[1, 1]	τῶν ἐπαϊόντων, τό τε μὴ	πρὸς	χάριν ὁμιλεῖν δωροδοκίας τε αὖ
[1, 4]	καὶ δὴ τοὺς Βαβυλῶνος σοφοὺς	προσαγορεύει.	ὅτι δὲ σοφίαν ὁμωνύμως καλεῖ
[1, 15]	καὶ τῶν Σαρμανῶν οἱ ὑλόβιοι	προσαγορευόμενοι	οὔτε πόλεις οἰκοῦσιν οὔτε στέγας
[1, 29]	νόμον καὶ λόγον« τὸν κύριον	προσαγορευόμενον.	Ἀλλ´ ὁ μὲν κατὰ τὴν
[1, 23]	Μωυσῆν τὸν ἀποπνεύσαντα τῷ ὕδατι	προσαγορεύουσι.	δῆλον οὖν ὡς ἐν τῷ
[1, 27]	φαρμακοποσίας ὑφιστάμεθα καὶ ὁ ταῦτα	προσάγων	σωτήρ τε καὶ ἰατρὸς {τε}
[1, 21]	δὲ καὶ Πυθαγόρας ὁ μέγας	προσανεῖχεν	αἰεὶ Ἄβαρίς τε ὁ Ὑπερβόρειος
[1, 21]	Ἔτι δὲ κἀκεῖνα τῇ χρονογραφίᾳ	προσαποδοτέον,	τὰς ἡμέρας λέγω, ἃς αἰνίττεται
[1, 14]	περὶ εὑρημάτων Σωδάμῳ τῷ Τεγεάτῃ	προσάπτει	τὸ ἀπόφθεγμα, Δίδυμος δὲ Σόλωνι
[1, 17]	καὶ ἡ αἰτία τοῦ συμβαίνοντος	προσάπτεται.	φαμὲν δὴ πρὸς αὐτοὺς τὸ
[1, 15]	καλούμεναι γυναῖκες, αἳ ποταμῶν δίναις	προσβλέπουσαι	καὶ ῥευμάτων ἑλιγμοῖς καὶ ψόφοις
[1, 19]	οὐδὲ ὑπὸ χειρῶν ἀνθρωπίνων θεραπεύεται	προσδεόμενός	τινος, αὐτὸς δοὺς πᾶσι ζωὴν
[1, 23]	καὶ λέγει τάδε Μαριὰμ ἀδελφὴ	προσδραμοῦσα	βασιλίδι· θέλεις τροφόν σοι παιδὶ
[1, 23]	καὶ κατοικτείρασα ἐζήτει τροφόν. ἐνταῦθα	προσδραμοῦσα	ἡ ἀδελφὴ τοῦ παιδὸς ἔχειν
[1, 13]	γοῦν ἐν τῷ Ἐκκλησιαστῇ· καὶ	προσέθηκα	σοφίαν ἐπὶ πᾶσιν, οἳ δὴ
[1, 19]	συναγωγήν, οὐχὶ δὲ ἐκκλησίαν ὁμωνύμως	προσεῖπεν.	εἶτα ἐπιφωνεῖ· οὕτω γὰρ διαβήσῃ
[1, 8]	ἄντικρυς γοῦν ὁ Πλάτων κακοτεχνίαν	προσεῖπεν	τὴν σοφιστικὴν ὅ τε Ἀριστοτέλης
[1, 15]	νομοθέτας τε καὶ διδασκάλους θεοὺς	προσειπόντες.	ψυχὰς γὰρ ἀγαθὰς κατὰ Πλάτωνα
[1, 18]	ἀγαθόν. ἐργάζεσθαι δέ ἐστι τὸ	προσεκπονεῖν	ζητοῦντα τὴν ἀλήθειαν, σὺν γὰρ
[1, 5]	πρότερον, ὕστερον δὲ καὶ αὑτῇ	προσελθόντα	κατὰ τὴν θείαν πρόνοιαν γεννῆσαι
[1, 23]	Φίλων ἐν τῷ Μωυσέως βίῳ,	προσεμάνθανε	δὲ τὰ Ἀσσυρίων γράμματα καὶ
[1, 22]	τὴν μεγίστην φιλοτιμίαν εἰς τοῦτο	προσενεγκαμένου,	Δημητρίου τοῦ Φαληρέως {καὶ} τὰ
[1, 23]	δὲ κλαυθμυριζομένου τοῦ παιδὸς κελεύει	προσενεχθῆναι	αὐτῇ καὶ κατοικτείρασα ἐζήτει τροφόν.
[1, 8]	λέξεων τέχνας, εἴ τις μὴ	προσέρχεται	ὑγιαίνουσι λόγοις» φησί, διδασκαλίᾳ δέ
[1, 24]	νίκην ποιεῖσθαι τῷ τοιούτῳ οὐ	πρόσεστιν)	ᾧ Πέρσαι ἐπὶ τὴν Ἑλλάδα
[1, 1]	εἰς τὴν τοῦ κυρίου χαρὰν»	προσέταξεν	εἰσελθεῖν, τῷ δὲ ἀποκρυψαμένῳ τὸ
[1, 23]	τοῖς διαπρέπουσιν Αἰγυπτίων ἐδιδάσκετο καὶ	προσέτι	τὴν διὰ συμβόλων φιλοσοφίαν, ἣν
[1, 16]	βάρβαρος. καὶ ὁ λαλῶν γλώσσῃ	προσευχέσθω,	ἵνα διερμηνεύῃ. Ναὶ μὴν ὀψέ
[1, 11]	ἀνθρωπίσκοι καὶ φιλήδονοι. διὰ τοῦτο	προσεύχομαι,	φησίν, ἵνα ἡ ἀγάπη ὑμῶν
[1, 5]	κἄν τις βιαζόμενος λέγῃ· μὴ	πρόσεχε	φαύλῃ γυναικί, μέλι γὰρ ἀποστάζει
[1, 20]	διαφόρους ἐπιβολὰς διατείνουσα ἐπὶ τὴν	προσεχῶς	ἁπτομένην τῆς ἀληθείας τῆς καθ´
[1, 16]	κριτικοῦ εἰσηγήσατο τοὔνομα καὶ γραμματικὸς	προσηγορεύθη,	ἔνιοι δὲ Ἐρατοσθένη τὸν Κυρηναῖόν
[1, 15]	παρὰ τοῖς μουσικοῖς δάκτυλοι τὴν	προσηγορίαν	εἰλήφασι. Φρύγες δὲ ἦσαν καὶ
[1, 1]	συνειδέναι τὰ κάλλιστα τοῦτον αὑτῷ	προσήκει.	Εἰ γοῦν ὁ μὲν θερισμὸς
[1, 12]	ἀλλὰ καὶ τὰς ἀκοὰς ἁγνίζεσθαι	προσήκει	ἡμῖν, εἴ γε τῆς ἀληθείας
[1, 1]	πολλῶν ἦν, ὀλίγοις δέ, οἷς	προσήκειν	ἠπίστατο, τοῖς οἵοις τε ἐκδέξασθαι
[1, 1]	μὲν εὔλογον, συγκαθαιρεῖν δὲ οὐ	προσήκειν	ὁ Πυθαγόρας ἔλεγεν. συνεξάπτει δὲ
[1, 8]	ἐπιστήμης δόξαις πιστεύοντας, ὡς μὴ	προσῆκον	ἀφεμένους τοῦ ὀρθοῦ καὶ ὑγιοῦς
[1, 26]	νομοθετικὸς δέ ἐστιν ὁ τὸ	προσῆκον	ἑκάστῳ μέρει τῆς ψυχῆς καὶ
[1, 5]	κυριακῷ λόγῳ τὰ κατὰ τοὺς	προσήκοντας	καιροὺς ἑκάστῃ γενεᾷ συμφερόντως δεδομένα.
[1, 1]	δι´ εὐδοξίας, ὁ δὲ τῶν	προσηκόντων	δι´ ἀντιμισθίαν πράσσων τι, ἤτοι
[1, 6]	κακῶς πεφυκότες πρὸς ἀρετὴν τῆς	προσηκούσης	παιδείας τυχόντες ὡς ἐπίπαν καλοκἀγαθίας
[1, 21]	ἀπέθανεν δὲ ὅμως δολοφονηθείς, καίτοι	προσημήναντος	τοῦ ψόφου, ὥς φησιν Ἀριστοτέλης
[1, 21]	τοῖς Ἑβραίοις ἀπὸ Αἰγύπτου γεγονέναι,	προσθείη	τε τούτοις τὰ τῆς βασιλείας
[1, 21]	ἑπτὰ μέχρι τῆς Δαβὶδ τελευτῆς	~(προσθείη	τις τά τε τοῦ Μωυσέως
[1, 29]	τῷ πλάσματι τῷ τῆς ἑρμηνείας	προσίασιν·	ἐπὶ δὲ τῶν Ἑλλήνων φησὶ
[1, 1]	μὴ μεταλήψεως χάριν τῶν κοσμικῶν	προσίασιν	κοινωνικοὺς τῶν ἐπιτηδείων μαθόντες τοὺς
[1, 24]	αὐτὸν καὶ δι´ αὐτοῦ πιστεύοντας	προσιέμενος.	πάντα γὰρ παρέδωκεν ὁ θεὸς
[1, 6]	προσίεσθαι, τὰ δὲ ἀλλότρια μὴ	προσίεσθαι	οὐχ ἁπλῶς ἡ πίστις, ἀλλ´
[1, 11]	οἰκονομίαν ὡς ἡγεμονικὸν τῆς ἁπάσης	προσίεσθαι	παιδείας. στοιχεῖα δὲ σέβουσι Διογένης
[1, 6]	τὰ μὲν γὰρ εὖ λεγόμενα	προσίεσθαι,	τὰ δὲ ἀλλότρια μὴ προσίεσθαι
[1, 20]	οὖσα καὶ σοφία τοῦ θεοῦ,	προσιοῦσα	δὲ φιλοσοφία ἡ Ἑλληνικὴ οὐ
[1, 28]	διαλεκτικώτερον δὲ ὡς ἔνι μάλιστα	προσιτέον	αὐτῇ, τὴν ἀκολουθίαν τῆς θείας
[1, 18]	ἐκ τῆς τῶν ὑπακουσάντων ἑκουσίου	προσκλίσεως	χωρισθέντες οἱ μὴ ἐθελήσαντες πείθεσθαι
[1, 1]	χωρὶς προκρίματος, μηδὲν ποιῶν κατὰ	πρόσκλισιν.	Ἀνάγκη τοίνυν ἄμφω τούτω δοκιμάζειν
[1, 5]	πούς σου» φησὶν οὐ μὴ	προσκόψῃ,	ἐπὶ τὴν πρόνοιαν τὰ καλὰ
[1, 6]	ὡς ὁ κύριος ἐδίδαξε, πνεύματι	προσκυνῶν,	οὐκέτι περὶ τὸν οἶκον εἴη
[1, 23]	ὄνομα θεοῦ καὶ τὸν μὲν	προσκύψαντα	πρὸς τὸ οὖς εἰπεῖν, ἀκούσαντα
[1, 15]	Δημόκριτος γὰρ τοὺς Βαβυλωνίους λόγους	προσλαβὼν	τοὺς ἠθικοὺς πεποίηται· λέγεται γὰρ
[1, 21]	ιαʹ τὰ γὰρ δύο ἔτη	προσλαμβάνεται	τοῖς Ὄθωνος καὶ Γάλβα καὶ
[1, 1]	καθάπερ δὲ οἱ βουλόμενοι δήμῳ	προσομιλῆσαι	διὰ κήρυκος τοῦτο πολλάκις ποιοῦσιν
[1, 20]	πίστιν ἀλήθεια· ἡ προπαιδεία δὲ	προσοψήματι	ἔοικεν καὶ τραγήματι, δείπνου δὲ
[1, 1]	μὴ κενοδοξίας χάριν γράφειν, μὴ	προσπαθείᾳ	νικᾶσθαι, μὴ φόβῳ δουλοῦσθαι, μὴ
[1, 1]	ταῖς ὄψεσι κεχρήμεθα, θεωροῦμεν τὰ	προσπίπτοντα	αὐταῖς, ἄλλοι δὲ ἄλλων ἕνεκα.
[1, 26]	τὴν ἐπιστήμην ἔχοντος τὸ σωτήριον	πρόσταγμα,	μᾶλλον δὲ ἐπιστήμης πρόσταγμα ὁ
[1, 26]	σωτήριον πρόσταγμα, μᾶλλον δὲ ἐπιστήμης	πρόσταγμα	ὁ νόμος, δύναμις γὰρ καὶ
[1, 26]	ὁ πρῶτος ἐξηγητὴς τῶν θείων	προσταγμάτων,	ὁ τὸν κόλπον τοῦ πατρὸς
[1, 25]	λόγον ὀρθὸν τὸν νόμον ἔφασαν,	προστακτικὸν	μὲν ὧν ποιητέον. ἀπαγορευτικὸν δὲ
[1, 24]	μεγάλα, καὶ τὰ μικρὰ ὑμῖν	προστεθήσεται.	δεύτερον δέ ἐστιν εἶδος βασιλείας
[1, 1]	ἔσται, καὶ τῷ ἔχοντι δὲ	προστεθήσεται»	ἐπαγγέλλεται δὲ οὐχ ὥστε ἑρμηνεῦσαι
[1, 19]	παντὸς προσώπου τῆς γῆς, ὁρίσας	προστεταγμένους	καιροὺς καὶ τὰς ὁροθεσίας τῆς
[1, 21]	ἔτος, ἀλλὰ καὶ τὴν ἡμέραν	προστιθέντες,	ἥν φασιν ἔτους κηʹ Αὐγούστου
[1, 16]	καὶ τὸ ἦθος προτυποῦσα καὶ	προστύφουσα	εἰς παραδοχὴν τῆς ἀληθείας τὸν
[1, 21]	γοῦν καὶ τῆς Μαγνήτων ἀπωλείας	προσφάτως	γεγενημένης. Σιμωνίδης μὲν οὖν κατὰ
[1, 1]	μίσθωμα πόρνης» φησίν. ἀπείρηται γοῦν	προσφέρειν	τῷ θυσιαστηρίῳ ἄλλαγμα κυνός» ὅτῳ
[1, 20]	μὲν πλείονα, τὰ δ´ ἐλάσσονα	προσφέρεται	δύναμιν. ἡ γοῦν σαφήνεια συνεργεῖ
[1, 9]	καὶ οἱ ὀρθοδοξασταὶ καλούμενοι ἔργοις	προσφέρονται	καλοῖς, οὐκ εἰδότες ἃ ποιοῦσιν;
[1, 19]	ἄρτῳ καὶ ὕδατι κατὰ τὴν	προσφορὰν	μὴ κατὰ τὸν κανόνα τῆς
[1, 20]	νοῦς δὲ ὁ γνωρίζων αὐτὴν	προσφυῶς.	ἀλλὰ τῶν συνεργῶν τὰ μὲν
[1, 21]	ὡς ἔπος εἰπεῖν, τετρακόσια καὶ	πρόσω.	εἰ δὲ τὰ Ἀσσυρίων πολλοῖς
[1, 15]	τὸ ἐν τῇ σελήνῃ φαινόμενον	πρόσωπον	οἴεται. Τάδε μὲν περὶ Σιβύλλης·
[1, 19]	δὲ τὴν τῆς σαρκὸς ἀπόθεσιν	πρόσωπον	πρὸς πρόσωπον» τότε ἤδη ὁριστικῶς
[1, 1]	ἀγαλλιάσονται ὀστᾶ τεταπεινωμένα. ἀπόστρεψον τὸ	πρόσωπόν	σου ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν μου,
[1, 19]	τῆς σαρκὸς ἀπόθεσιν πρόσωπον πρὸς	πρόσωπον»	τότε ἤδη ὁριστικῶς καὶ καταληπτικῶς,
[1, 23]	δράματι Ἐξαγωγή« γράφων ὧδε ἐκ	προσώπου	Μωυσέως· ἰδὼν γὰρ ἡμῶν γένναν
[1, 1]	μὴ ἀπορρίψῃς με ἀπὸ τοῦ	προσώπου	σου, καὶ τὸ πνεῦμά σου
[1, 19]	γένος ἀνθρώπων κατοικεῖν ἐπὶ παντὸς	προσώπου	τῆς γῆς, ὁρίσας προστεταγμένους καιροὺς
[1, 21]	δ´ αὖ ὁπόσοις ἔτεσι Μωυσῆς	προτερεῖ,	ἐν τοῖς ἔμπροσθεν ἡμῖν δεδήλωται.
[1, 21]	Ὅμηρος μέμνηται ἐπὶ Ἴλιον στρατεύσαντος.	Προτερεῖν	ἄρα Μωυσῆς ἀποδείκνυται τῆς μὲν
[1, 21]	ἐσκευωρῆσθαι δόγματα μικρὸν ὕστερον διαληψόμεθα,	πρότερον	δέ, ὅπερ ἀκόλουθον ἦν, περὶ
[1, 29]	μου μετὰ σοῦ· ἐπεὶ καὶ	πρότερον	εἶπεν διαθήκην« παραινεῖ μὴ ζητεῖν
[1, 1]	ὕδωρ παρ´ ἑτέρων. ἐὰν μὴ	πρότερον	ὀρύξαντες παρ´ αὑτοῖς ἄχρι τῆς
[1, 1]	συγγράμματα; καὶ εἰ μὲν τὸ	πρότερον,	τίς ἡ τῶν γραμμάτων χρεία;
[1, 21]	ἐξελθόντος ἀπ´ Αἰγύπτου Μωυσέως ἔτεσι	πρότερον	τριακοσίοις τεσσαράκοντα εʹ ἀπὸ δὲ
[1, 5]	δὲ ὁ κόσμος ἀλληγορεῖται) συνευνασθῆναι	πρότερον,	ὕστερον δὲ καὶ αὑτῇ προσελθόντα
[1, 6]	παιδείας ἀντιλαμβανόμεναι ἔτι βελτίους τῶν	πρότερον	φύονται εἴς τε τὰ ἄλλα
[1, 21]	ἐτελεύτα δὲ Σαμουὴλ δυοῖν ἐτῶν	πρότερος	τοῦ Σαοὺλ ἐπὶ ἀρχιερέως Ἀβιμέλεχ.
[1, 21]	ἐπίσχει τοῦτο ὃ μέλλω πράττειν,	προτρέπει	δὲ οὐδέποτε. Ἐξήκεστός τε ὁ
[1, 10]	τὴν ψυχὴν καὶ ἐπὶ καλοκἀγαθίαν	προτρέπει·	μακάριος δὲ ὁ περιδέξιος. οὔτ´
[1, 16]	πῃ σωφρονίζουσα καὶ τὸ ἦθος	προτυποῦσα	καὶ προστύφουσα εἰς παραδοχὴν τῆς
[1, 19]	τῷ βίῳ, ἀλλὰ παντὶ τρόπῳ	προὐθυμήθην	γενέσθαι. εἰ δὲ ὀρθῶς προὐθυμήθην
[1, 19]	προὐθυμήθην γενέσθαι. εἰ δὲ ὀρθῶς	προὐθυμήθην	καί τι ἠνύσαμεν, ἐκεῖσε ἐλθόντες
[1, 15]	ἣ πρῶτα μὲν τὰ θεῖα	προὐμαντεύσατο	χρησμοῖσι σαφέσιν ἀστέρων ἐπ´ ἀντολαῖς.
[1, 15]	διὰ τῶν σπλάγχνων τοῖς ἀνθρώποις	προφαίνειν	τοῦ μέλλοντος δήλωσιν γράφει, τὴν
[1, 21]	τῶν μελλόντων καὶ ἤδη ἐνεστώτων	προφαίνοντες.	σὺν δὲ τῷ νόμῳ Μωυσῆς
[1, 1]	οἴδατε, φησὶν ὁ ἀπόστολος, οὔτε	προφάσει	πλεονεξίας, θεὸς μάρτυς, οὔτε ζητοῦντες
[1, 7]	ἡρμηνεύθησαν αἱ γραφαί, ὡς μὴ	πρόφασιν	ἀγνοίας προβάλλεσθαι δυνηθῆναί ποτε αὐτούς,
[1, 17]	ἐξακούονται καθολικώτερον. ἀλλ´ οἱ μὲν	προφῆται,	ἅτε ἀποσταλέντες καὶ ἐμπνευσθέντες ὑπὸ
[1, 21]	ἐκταραχθέντες· παρὰ Ἑβραίοις δὲ οἱ	προφῆται	δυνάμει θεοῦ καὶ ἐπιπνοίᾳ, πρὸ
[1, 15]	δ´ αὐτῆς Αἰγυπτίων τε οἱ	προφῆται	καὶ Ἀσσυρίων οἱ Χαλδαῖοι καὶ
[1, 17]	Χριστοῦ. ὥστε οὐ κλέπται οἱ	προφῆται.	καὶ ἡ διδαχὴ ἡ ἐμὴ
[1, 9]	ἀπατώμενος τρόπῳ. Εἰ δὲ οἱ	προφῆται	καὶ οἱ ἀπόστολοι οὐ τὰς
[1, 9]	ἐγνώκεσαν τὸν νοῦν ἐκεῖνον οἱ	προφῆται	καὶ οἱ τοῦ πνεύματος μαθηταί·
[1, 17]	κλέμμα, τὸ ὄνομα τὸ προφητικόν,	προφῆται	ὄντες, οὐ τοῦ κυρίου, ἀλλὰ
[1, 21]	Ἄγγελος. γίνονται δὲ οἱ πάντες	προφῆται	πέντε καὶ τριάκοντα. γυναικῶν δὲ
[1, 21]	τε Δαβὶδ ὅ τε Σολομών,	προφῆται.	Σαδὼκ δὲ ὁ ἀρχιερεὺς πρῶτος
[1, 14]	ὁρᾷς ὅπως κἂν τοῖς Ἑλλήνων	προφήταις	δίδωσί τι τῆς ἀληθείας καὶ
[1, 17]	διάβολος λέγεται ψευδοπροφήτας ἐγκαταμίξας τοῖς	προφήταις,	καθάπερ τῷ πυρῷ τὰ ζιζάνια.
[1, 14]	οὗτος δοκεῖ τοῖς τῶν Αἰγυπτίων	προφήταις	συμβεβληκέναι, διδάσκαλος δὲ αὐτοῦ οὐδεὶς
[1, 15]	τὸ γένος καὶ τοῖς Αἰγυπτίων	προφήταις	συμβεβληκέναι εἴρηται, καθάπερ καὶ ὁ
[1, 1]	τοὺς μὲν ἀποστόλους, τοὺς δὲ	προφήτας,	τοὺς δὲ εὐαγγελιστάς, τοὺς δὲ
[1, 18]	ἀπέστησαν δηλαδή. πρὸς τούτους ἡ	προφητεία	λέγει· κἂν θέλητε καὶ εἰσακούσητέ
[1, 27]	ὁμοίως δὲ τῷ Παύλῳ ἡ	προφητεία	ὀνειδίζει τὸν λαὸν ὡς μὴ
[1, 28]	πολιτείαν ὀρθὴν ἢ θεσπίζουσαν ὡς	προφητείαν.	ἀνδρῶν δὲ εὖ οἶδ´ ὅτι
[1, 15]	τῷ περὶ ψυχῆς Πλάτων πάλιν	προφητείαν	γνωρίζων φαίνεται, προφήτην εἰσάγων τὸν
[1, 22]	ξένον ἐπιπνοίᾳ θεοῦ τοῦ τὴν	προφητείαν	δεδωκότος καὶ τὴν ἑρμηνείαν οἱονεὶ
[1, 22]	καὶ τὴν ἑρμηνείαν οἱονεὶ Ἑλληνικὴν	προφητείαν	ἐνεργεῖσθαι, ἐπεὶ κἀν τῇ ἐπὶ
[1, 18]	σκάνδαλον» διὰ τὸ εἰδότας τὴν	προφητείαν	μὴ πιστεύειν τῇ ἐκβάσει, Ἕλλησι
[1, 22]	μέρει κατ´ ἰδίαν ἑκάστην ἑρμηνεύσαντος	προφητείαν	συνέπνευσαν αἱ πᾶσαι ἑρμηνεῖαι συναντιβληθεῖσαι
[1, 26]	εἰκόνα τῆς κατὰ τὸν Μωυσέα	προφητείας	ἀγνώμονες, οὐκ αὐτόθεν ὁμολογοῦντες τήν
[1, 24]	ταῦτα λεχθήσεται, ὁπηνίκα ἂν περὶ	προφητείας	διαλαμβάνωμεν· τὸ τακτικὸν δὲ μέρος
[1, 19]	τις εἴπῃ καὶ συνεκφώνησιν αἰτιάσηται,	προφητείας	εἴδη λέγει. ναὶ μὴν κατ´
[1, 22]	τοὺς Ἱεροσολυμίτας τὰς παρ´ αὐτοῖς	προφητείας	εἰς τὴν Ἑλλάδα διάλεκτον ἑρμηνεῦσαι.
[1, 4]	διὰ ἐπιστήμης, διὰ πίστεως, διὰ	προφητείας,	τὴν ἑαυτῆς ἐνδεικνυμένην δύναμιν εἰς
[1, 21]	μαʹ οὗτος ἐπὶ γήρως ἐποδάγρησε,	προφητεύει	δὲ ἐπ´ αὐτοῦ Ἰοὺ υἱὸς
[1, 21]	φυλῆς Ἐφραῒμ ὁ δοῦλος Σολομῶνος,	προφητεύει	δὲ ἔτι Ἀχίας ὁ Σηλωνίτης
[1, 21]	Ἰαβεὶμ ἔτεσιν εἴκοσι· ἐπὶ τούτου	προφητεύει	Δεββώρα γυνὴ Λαβιδὼθ ἐκ φυλῆς
[1, 21]	ἔτος ἕν, ἐπὶ τούτου ἔτι	προφητεύει	Ἐλισσαῖος καὶ σὺν αὐτῷ Ἀβδαδωναῖος.
[1, 21]	ἐπὶ ἔτη ὀκτώ, ἐφ´ οὗ	προφητεύει	Ἠλίας καὶ μετὰ Ἠλίαν Ἐλισσαῖος
[1, 21]	ὁμοίως καὶ Ἀχίας ἐκ Σηλὼμ	προφητεύει,	ἦσαν δὲ καὶ οἱ βασιλεῖς
[1, 21]	τῆς βασιλείας αὐτοῦ ἐν Βαβυλῶνι	προφητεύει	Ἰεζεκιήλ, μεθ´ ὃν Ναοὺμ ὁ
[1, 21]	ἑκκαίδεκα· ἐπὶ τούτου ἔτι Ἡσαΐας	προφητεύει	καὶ Ὠσηὲ καὶ Μιχαίας ὁ
[1, 21]	Γοθολίας ταύτης ἔτι ὁ Ἐλισσαῖος	προφητεύει,	μεθ´ ἣν βασιλεύει, ὡς προεῖπον,
[1, 21]	περὶ τοὺς αὐτοὺς χρόνους Ἰωάννης	προφητεύει	μέχρι τοῦ σωτηρίου βαπτίσματος, μετὰ
[1, 21]	ἀποκειμένῳ ἀναγνοὺς ἐτελεύτησεν. ἐπὶ τούτου	προφητεύει	Ὀλδᾶ καὶ Σοφονίας καὶ Ἱερεμίας.
[1, 21]	ἀνελήφθη μὲν Ἠλίας, ἤρξατο δὲ	προφητεύειν	Ἐλισσαῖος υἱὸς Σαφὰτ ἔτη ἕξ,
[1, 21]	πατὴρ καὶ πρὸ τοῦ παιδὸς	προφητεύειν	ἐν τοῖς εὐαγγελίοις λέγεται. Ἄνωθεν
[1, 21]	ἀναποδισμοῦ ἡλίου. μέχρι τούτου διατείνουσι	προφητεύοντες	Ἡσαΐας καὶ Ὠσηὲ καὶ Μιχαίας.
[1, 21]	τοῦ Ἀβιμέλεχ ἐκ συγγενείας Ἠλί,	προφητεύουσι	δὲ Γὰδ καὶ Νάθαν ἐπ´
[1, 21]	δύο, καὶ λεπρῶν οὗτος ἐτελεύτα·	προφητεύουσι	δὲ ἐπ´ αὐτοῦ Ἀμὼς καὶ
[1, 21]	μέχρι τούτου προφητεύων διατείνει Ἱερεμίας,	προφητεύουσι	δὲ καὶ Βουζὶ καὶ Οὐρίας
[1, 21]	ὀλίγων, οἳ εἰς Αἴγυπτον κατέφυγον.	προφητεύουσι	δὲ καὶ ἐπὶ Σεδεκίου ἔτι
[1, 21]	ὁ ἐκ τῶν δώδεκα Ἄγγελος	προφητεύουσι,	καὶ ἦν ἀρχιερεὺς Ἰησοῦς ὁ
[1, 21]	Δανιήλ, πάλιν αὖ μετὰ τοῦτον	προφητεύουσιν	Ἀγγαῖος καὶ Ζαχαρίας ἐπὶ Δαρείου
[1, 21]	αὐτοῦ ἔτη κεʹ ἐπὶ τούτου	προφητεύουσιν	Ἠλίας ὁ Θεσβίτης καὶ Μιχαίας
[1, 21]	τε καὶ Ἀαρών, μεθ´ οὓς	προφητεύουσιν	Ἰησοῦς ὁ τοῦ Ναυῆ, Σαμουήλ,
[1, 21]	οἱ ἐπὶ Δαρείου τοῦ Ὑστάσπου	προφητεύσαντες	κατὰ τὸ δεύτερον ἔτος τῆς
[1, 21]	τῆς ὀγδόης καὶ τεσσαρακοστῆς ὀλυμπιάδος	προφητεύσαντες	πρεσβύτεροι εἶναι Πυθαγόρου τοῦ κατὰ
[1, 21]	Ἰούδα ἀπελθὼν ἐπὶ Ἱεροβοὰμ καὶ	προφητεύσας	ἐπὶ τοῦ θυσιαστηρίου. μετὰ τοῦτον
[1, 21]	ἔτη ἕνδεκα. καὶ μέχρι τούτου	προφητεύων	διατείνει Ἱερεμίας, προφητεύουσι δὲ καὶ
[1, 21]	Φοινίκην γενόμενος ἐδείχθη, τριακοσιοστῷ ἔτει	προφητεύων	ἔτι φαίνεται Μιχαίας τε σὺν
[1, 21]	τεσσαράκοντα. διαμένει ἐπὶ τούτου Νάθαν	προφητεύων,	ὃς καὶ παρεκάλει αὐτὸν περὶ
[1, 15]	Πλάτων πάλιν προφητείαν γνωρίζων φαίνεται,	προφήτην	εἰσάγων τὸν τῆς Λαχέσεως λόγον
[1, 21]	πληρώσας τὴν ὅρασιν καὶ τὸν	προφήτην«	ἐχρίσθη τὴν σάρκα τῷ τοῦ
[1, 21]	καὶ τοῦ σφραγίσαι ὅρασιν καὶ	προφήτην,	καὶ τοῦ χρῖσαι ἅγιον ἁγίων.
[1, 14]	τὸν Κρῆτα· {ὃν Ἑλληνικὸν οἶδε	προφήτην,	οὗ μέμνηται ὁ ἀπόστολος Παῦλος
[1, 21]	ἀπέστειλέν με. τοῦτο καὶ ὁ	προφήτης	εἶπεν καὶ τὸ εὐαγγέλιον. πεντεκαίδεκα
[1, 21]	ἑβδομάδος, καθὼς εἴρηκε Δανιὴλ ὁ	προφήτης.	εἴρηκεν δὲ βτʹ ἡμέρας γενέσθαι
[1, 21]	δῆλον καθ´ ἃ καὶ ὁ	προφήτης	εἴρηκεν. ~(Τοῦ ἑνδεκάτου τοίνυν ἔτους
[1, 21]	Ἰεζεκιήλ, μεθ´ ὃν Ναοὺμ ὁ	προφήτης,	ἔπειτα Δανιήλ, πάλιν αὖ μετὰ
[1, 4]	κατὰ φιλοσοφίαν αἰσθήσεως εἴρηκεν ὁ	προφήτης,	ἣν μεγαλοφυῶς καὶ μεγαλοπρεπῶς ἐξερευνᾶν
[1, 21]	δύο ἑβδομάσι, καθὼς εἶπεν ὁ	προφήτης.	καὶ ἐν τῇ μιᾷ ἑβδομάδι,
[1, 14]	εἶπέν τις ἐξ αὐτῶν ἴδιος	προφήτης	οὕτως· Κρῆτες ἀεὶ ψεῦσται, κακὰ
[1, 27]	κόσμῳ κατακριθῶμεν. προεῖπεν γὰρ ὁ	προφήτης·	παιδεύων ἐπαίδευσέν με ὁ κύριος,
[1, 12]	ἤδη γοῦν καὶ Ἡσαΐας ὁ	προφήτης	πυρὶ καθαίρεται τὴν γλῶτταν, ὡς
[1, 21]	τοῦτον δὲ διαδέχεται Σαμουὴλ ὁ	προφήτης,	σὺν οἷς Σαοὺλ ἐβασίλευσεν, ἔτη
[1, 4]	σεσοφισμένον» γράφων. Δανιὴλ δὲ ὁ	προφήτης	τὸ μυστήριον» φησὶν ὃ ὁ
[1, 22]	οὗτος ὁ Μωυσῆς θεολόγος καὶ	προφήτης,	ὡς δέ τινες νόμων ἱερῶν
[1, 22]	τε τοῦ νόμου καὶ τὰς	προφητικὰς	ἐκ τῆς τῶν Ἑβραίων διαλέκτου
[1, 1]	καὶ τοῦτ´ ἦν ἄρα τὸ	προφητικὸν	ἐκεῖνο· ἐὰν μὴ πιστεύσητε, οὐδὲ
[1, 17]	τὸ κλέμμα, τὸ ὄνομα τὸ	προφητικόν,	προφῆται ὄντες, οὐ τοῦ κυρίου,
[1, 24]	φιλόσοφος. ὅπως μὲν οὖν ἦν	προφητικός,	μετὰ ταῦτα λεχθήσεται, ὁπηνίκα ἂν
[1, 24]	~(Ἔστιν οὖν ὁ Μωυσῆς ἡμῖν	προφητικός,	νομοθετικός. τακτικός, στρατηγικός, πολιτικός, φιλόσοφος.
[1, 9]	ἀλλ´ ὁ νοῦς γε τοῦ	προφητικοῦ	καὶ τοῦ διδασκαλικοῦ πνεύματος ἐπικεκρυμμένως
[1, 1]	Σικελικὴ τῷ ὄντι ἦν μέλιττα	προφητικοῦ	τε καὶ ἀποστολικοῦ λειμῶνος τὰ
[1, 1]	φρονεῖν) ἀλλὰ τὴν ὑπάρχουσαν διελέγξαντος	προφητικῶς	καὶ ἀσυνέτους τῶν λεγομένων ἐσομένους
[1, 5]	ὅρασις εἰρήνης» ἑρμηνεύεται. δηλοῖ τοίνυν	προφητικῶς	τοὺς εἰρηνικῶς ἐποπτεύσαντας πολυτρόπως εἰς
[1, 21]	γενομένης τὰ ὑπὸ Δανιὴλ τοῦ	προφήτου	εἰρημένα οὕτως ἔχοντα· ἑβδομήκοντα ἑβδομάδες
[1, 21]	αἰχμαλωσίας τῆς ἐπὶ Ἱερεμίου τοῦ	προφήτου	εἰς Βαβυλῶνα γενομένης τὰ ὑπὸ
[1, 21]	Χελκίας ὁ ἱερεὺς ὁ τοῦ	προφήτου	Ἱερεμίου πατὴρ περιτυχὼν τῷ τοῦ
[1, 21]	τὸν Ἡσίοδον καὶ Ἐλισσαίου τοῦ	προφήτου	νεωτέρους. κἂν ἕπεσθαί τις βουληθῇ
[1, 21]	ἀπὸ Σολομῶνος ἐπὶ Ἐλισσαίου τοῦ	προφήτου	τελευτὴν ἔτη, ὡς μέν τινές
[1, 21]	Ἰωσίας οὗτος παρακούσας Ἱερεμίου τοῦ	προφήτου	ὑπὸ Νεχαὼ βασιλέως Αἰγύπτου ἀνῃρέθη
[1, 21]	ὅθεν ἀναμφιλέκτως τῆς τῶν προειρημένων	προφητῶν	ἡλικίας σὺν καὶ τοῖς ἑπτὰ
[1, 5]	ἢ ποῦ; δίς, διά τε	προφητῶν	καὶ διὰ τῆς παρουσίας. πολύτροπον
[1, 18]	τοῦ θεοῦ» τουτέστι διὰ τῶν	προφητῶν	κατηγγελμένῃ, οὐκ ἔγνω ὁ κόσμος
[1, 18]	τῆς σοφίας» τῆς διὰ τῶν	προφητῶν	λαλούσης, αὐτόν, δηλονότι τὸν θεόν,
[1, 17]	κυρίου παρουσίας παρὰ τῶν Ἑβραϊκῶν	προφητῶν	μέρη τῆς ἀληθείας οὐ κατ´
[1, 17]	πνεύματος. ἐπὶ μὲν γὰρ τῶν	προφητῶν	πάντες» φησὶν ἐκ τοῦ πληρώματος
[1, 21]	μετὰ Μωσέα παρὰ τοῖς Ἑβραίοις	προφητῶν	τοὺς χρόνους. Μετὰ τὴν Μωυσέως
[1, 1]	τῆς Ἑλληνικῆς χρηστομαθίας ὁ καρπὸς	προχωρείτω.	οὐκ οἶμαι γάρ τινα οὕτως
[1, 29]	Ἑλλήνων ἐπιτετηδευμένα, τὰ χθὲς καὶ	πρῴην	γενόμενα, ὡς παλαιὰ καὶ ἀρχαῖα
[1, 21]	εἶπεν αὐτῷ, ἕως ἑσπέρας καὶ	πρωί,	ἡμέραι βτʹ καὶ ἀρθήσεται τὸ
[1, 27]	εἶναι θεοῦ δοῦλον μὲν τὰ	πρῶτα,	ἔπειτα δὲ πιστὸν γενέσθαι θεράποντα,
[1, 15]	τῆς Ἱπποῦς ὧδέ πως· ἣ	πρῶτα	μὲν τὰ θεῖα προὐμαντεύσατο χρησμοῖσι
[1, 14]	εἶτα Δημόκριτος. Δημοκρίτου δὲ ἀκουσταὶ	Πρωταγόρας	ὁ Ἀβδηρίτης καὶ Μητρόδωρος ὁ
[1, 21]	εὑρεθήσεται τῆς ἡμέρας. αἱ δὲ	πρῶται	καὶ γενικαὶ διάλεκτοι βάρβαροι μέν,
[1, 21]	οἰκίζει, ὥς φησιν Ἀρίστιππος ἐν	πρώτῃ	Ἀρκαδικῶν. τοῦτον δὲ Ἀριστέας ὁ
[1, 16]	τε ἡ Αἰήτου ἡ Κολχὶς	πρώτη	βαφὴν τριχῶν ἐπενόησεν. ἀλλὰ καὶ
[1, 14]	αὐτῷ καὶ Ἡρόδοτος ἐν τῇ	πρώτῃ.	εἰσὶ δὲ οἱ χρόνοι ἀμφὶ
[1, 24]	Ἀργείης, ἣ στέμμασι καὶ θυσάνοισι	πρώτη	ἐκόσμησεν περὶ κίονα μακρὸν ἀνάσσης.
[1, 21]	ἂν εἴη ἡ ὀλυμπιὰς ἡ	πρώτη,	ἣ καὶ ὑστέρα τῶν Ἰλιακῶν
[1, 16]	Πυθαγορικῆς φιλοσοφίας Θεανὼ τὴν Κροτωνιᾶτιν	πρώτην	γυναικῶν φιλοσοφῆσαι καὶ ποιήματα γράψαι
[1, 16]	βύσσινα ἱμάτια εὑρῆσθαι ἱστοροῦσιν. καὶ	πρώτην	ἐπιστολὰς συντάξαι Ἄτοσσαν τὴν Περσῶν
[1, 21]	τέταρτον ἔτος τεθῆναί φησι τὴν	πρώτην	ὀλυμπιάδα. ὡς εἶναι ἐνενή κοντά
[1, 15]	ἐφ´ ἧς λέγεται καθίζεσθαι τὴν	πρώτην	Σίβυλλαν ἐκ τοῦ Ἑλικῶνος παραγενομένην
[1, 21]	κἄν τις ἡμῖν λέγῃ Φημονόην	πρώτην	χρησμῳδῆσαι Ἀκρισίῳ, ἀλλ´ ἴστω γε
[1, 21]	μῆνες ἑπτά. ἔπειτα διὰ τῆς	πρώτης	βίβλου τῶν Βασιλειῶν τοῦ Σαοὺλ
[1, 21]	ἔτη δώδεκα. Πάλιν ἀπὸ τῆς	πρώτης	ὀλυμπιάδος ἔνιοί φασιν ἐπὶ Ῥώμης
[1, 16]	κατειργάσαντο χαλκὸν καὶ σίδηρον ἐκάθηραν	πρῶτοι.	Ἄμυκός τε ὁ Βεβρύκων βασιλεὺς
[1, 16]	τέχνης εὑρεταὶ βάρβαροι. Αἰγύπτιοι γοῦν	πρῶτοι	ἀστρολογίαν εἰς ἀνθρώπους ἐξήνεγκαν, ὁμοίως
[1, 16]	δὲ καὶ ἄλλο ἔθνος Καππάδοκες	πρῶτοι	εὗρον τὸν νάβλαν καλούμενον, ὃν
[1, 16]	Αἰγύπτιοι λύχνους τε αὖ καίειν	πρῶτοι	κατέδειξαν καὶ τὸν ἐνιαυτὸν εἰς
[1, 16]	(ἔστι δὲ μάχαιρα καμπύλη) καὶ	πρῶτοι	πέλταις ἐπὶ τῶν ἵππων ἐχρήσαντο.
[1, 16]	Δαμναμενεὺς οἱ τῶν Ἰδαίων δάκτυλοι	πρῶτοι	σίδηρον εὗρον ἐν Κύπρῳ, Δέλας
[1, 16]	τὸ δίχορδον Ἀσσύριοι. Καρχηδόνιοι γὰρ	πρῶτοι	τετρήρη κατεσκεύασαν, ἐναυπήγησε δὲ αὐτὴν
[1, 16]	Ἡσίοδος, Σκύθης. ναὶ μὴν Θρᾷκες	πρῶτοι	τὴν καλουμένην ἅρπην εὗρον (ἔστι
[1, 16]	τε οἱ πρὸς τῇ Ἰταλίᾳ	πρῶτοι	φόρμιγγα εὗρον οὐ πολὺ τῆς
[1, 16]	λέγουσιν. πτήσεις δὲ ὀρνίθων παρεφυλάξαντο	πρῶτοι	Φρύγες, καὶ θυτικὴν ἠκρίβωσαν Τοῦσκοι,
[1, 15]	γοῦν ἑκατὸν καὶ ἑβδομήκοντα τοῖς	πρώτοις	ἔτεσι ναοὺς οἰκοδομούμενοι ἄγαλμα οὐδὲν
[1, 21]	ἐν Κρήτῃ. Ἀκουσίλαος γὰρ Φορωνέα	πρῶτον	ἄνθρωπον γενέσθαι λέγει· ὅθεν καὶ
[1, 16]	οἳ δὲ Ἀναξαγόραν Ἡγησιβούλου Κλαζομένιον	πρῶτον	διὰ γραφῆς ἐκδοῦναι βιβλίον ἱστοροῦσιν.
[1, 16]	ἰδιώματα εὑρεῖν καὶ μισθοῦ συνηγορῆσαι	πρῶτον	δικανικὸν λόγον εἰς ἔκδοσιν γραψάμενον
[1, 21]	ὀγδόῳ καὶ εἰκοστῷ ἔτει, ὅτε	πρῶτον	ἐκέλευσαν ἀπογραφὰς γενέσθαι ἐπὶ Αὐγούστου.
[1, 10]	οὖν ὁ σωτὴρ ἄρτον λαβὼν	πρῶτον	ἐλάλησεν καὶ εὐχαρίστησεν· εἶτα κλάσας
[1, 21]	τῶν δώδεκα Ἄγγελος κατὰ τὸ	πρῶτον	ἔτος τῆς ὀγδόης καὶ τεσσαρακοστῆς
[1, 16]	Ἴτανόν τε (Σαυνίτης οὗτος ἦν)	πρῶτον	θυρεὸν κατασκευάσαι. Κάδμος γὰρ ὁ
[1, 2]	δόξαν τοσοῦτόν φημι τοῖς φιλεγκλήμοσι·	πρῶτον	μὲν εἰ καὶ ἄχρηστος εἴη
[1, 23]	ἀνέπειθεν ἐπιθυμεῖν ὁ θεός) ἀλλὰ	πρῶτον	μὲν ὧν παρὰ πάντα τὸν
[1, 23]	Ἰουδαίᾳ βασιλέων τὸν Μωυσῆ φησι	πρῶτον	σοφὸν γενέσθαι καὶ γραμματικὴν πρῶτον
[1, 23]	πρῶτον σοφὸν γενέσθαι καὶ γραμματικὴν	πρῶτον	τοῖς Ἰουδαίοις παραδοῦναι καὶ παρὰ
[1, 21]	Δαρδάνου τῆς Δαρδανίας κτίσις, ὃν	πρῶτον«	φησὶν Ὅμηρος, τέκετο νεφεληγερέτα Ζεύς,
[1, 21]	ὀκτωκαιδεκάτης ὀλυμπιάδος, ὃν καί φησι	πρῶτον	ὠνομάσθαι τύραννον. Σωσίβιος δὲ ὁ
[1, 14]	ὁ Φερεκύδου γνώριμος φιλόσοφον ἑαυτὸν	πρῶτος	ἀνηγόρευσεν. Φιλοσοφίας τοίνυν μετὰ τοὺς
[1, 21]	Σαοὺλ εἰς βασιλέα ἔχρισεν, ὃς	πρῶτος	ἐβασίλευσεν ἐπὶ Ἰσραὴλ μετὰ τοὺς
[1, 21]	προφῆται. Σαδὼκ δὲ ὁ ἀρχιερεὺς	πρῶτος	ἐν τῷ ναῷ, ὃν ᾠκοδόμησε
[1, 26]	οὗ ὁ νόμος ἐδόθη« ὁ	πρῶτος	ἐξηγητὴς τῶν θείων προσταγμάτων, ὁ
[1, 16]	ὁ Βεβρύκων βασιλεὺς ἱμάντας πυκτικοὺς	πρῶτος	εὗρεν. περί τε μουσικὴν Ὄλυμπος
[1, 29]	τὴν ἀληθῆ φιλοσοφίαν γνωστικῶν ὑπομνημάτων	πρῶτος	ἡμῖν Στρωματεὺς ἐνταυθοῖ περιγεγράφθω.
[1, 1]	δὲ περιτυχὼν (δυνάμει δὲ οὗτος	πρῶτος	ἦν) ἀνεπαυσάμην, ἐν Αἰγύπτῳ θηράσας
[1, 16]	ὑπόρχησιν Πίνδαρος Θηβαῖος νόμους τε	πρῶτος	ᾖσεν ἐν χορῷ καὶ κιθάρᾳ
[1, 0]	ΑΛΗΘΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΝ ΓΝΩΣΤΙΚΩΝ ΥΠΟΜΝΗΜΑΤΩΝ ΣΤΡΩΜΑΤΕΩΝ	ΠΡΩΤΟΣ.	~ἵνα ὑπὸ χεῖρα ἀναγινώσκῃς αὐτὰς
[1, 16]	Μιτυληναῖος. Ζάλευκός τε ὁ Λοκρὸς	πρῶτος	ἱστόρηται νόμους θέσθαι, οἳ δὲ
[1, 20]	εὑρίσκεται συνεργός, καθάπερ καὶ ὁ	πρῶτος	καὶ ὁ δεύτερος βαθμὸς τῷ
[1, 16]	λέγουσιν. Ἄτλας δὲ ὁ Λίβυς	πρῶτος	ναῦν ἐναυπηγήσατο καὶ τὴν θάλασσαν
[1, 15]	τὴν Τιτανομαχίαν γράψας φησίν, ὡς	πρῶτος	οὗτος εἴς τε δικαιοσύνην θνητῶν
[1, 16]	βιβλίον ἱστοροῦσιν. μέλος τε αὖ	πρῶτος	περιέθηκε τοῖς ποιήμασι καὶ τοὺς
[1, 16]	δὲ γραμματικός, ὡς νῦν ὀνομάζομεν,	πρῶτος	Πραξιφάνης Διονυσοφάνους Μιτυληναῖος. Ζάλευκός τε
[1, 16]	Διόδωρος, Ἀπολλόδωρος δὲ ὁ Κυμαῖος	πρῶτος	τοῦ γραμματικοῦ ἀντὶ τοῦ κριτικοῦ
[1, 16]	γραφή. Ἀλκμαίων γοῦν Περίθου Κροτωνιάτης	πρῶτος	φυσικὸν λόγον συνέταξεν. οἳ δὲ
[1, 21]	ἑκατὸν δεκατέσσαρα, ἀπὸ δὲ τοῦ	πρώτου	ἀγῶνος ἐπὶ τὴν Κομόδου τελευτὴν
[1, 21]	ὄγδοος ὢν ἀπὸ Ἀαρὼν τοῦ	πρώτου	ἀρχιερέως. γίνονται οὖν ἀπὸ Μωυσέως
[1, 21]	καὶ Ζαχαρίας ἐπὶ Δαρείου τοῦ	πρώτου	ἔτη δύο, μεθ´ ὃν ὁ
[1, 21]	ἐπιχειρεῖ, περὶ Φορωνέως τε τοῦ	πρώτου	λεχθέντος καὶ Νιόβης, καὶ τὰ
[1, 21]	καὶ ἡ ἐν Σικυῶνι βασιλεία,	πρώτου	μὲν Αἰγιαλέως, εἶτα Εὔρωπος, εἶτα
[1, 16]	ἐπινοῆσαι τὸν Θρᾷκα. Πέρσας τε	πρώτους	ἀκηκόαμεν ἀπήνην καὶ κλίνην καὶ
[1, 15]	Ἰδαίων καλουμένων δακτύλων σοφούς τινας	πρώτους	γενέσθαι λέγουσιν, εἰς οὓς ἥ
[1, 14]	παρὰ σφίσι ποιητὰς ἐπὶ σοφίᾳ	πρώτους	θαυμασθῆναι τοὺς ἑπτὰ τοὺς ἐπικληθέντας
[1, 16]	Φοίνικας καὶ Σύρους γράμματα ἐπινοῆσαι	πρώτους	λέγουσιν. ἰατρικὴν δὲ Ἆπιν Αἰγύπτιον
[1, 21]	τοῦ δαίμονος αὐτῆς ἑπτὰ τοὺς	πρώτους	μνηστῆρας ἀνελόντος, καὶ μετὰ τὸν
[1, 21]	τοῦ Θησέως βασιλεύοντος Ἀθήνησι τῷ	πρώτῳ	ἔτει, θαργηλιῶνος μηνὸς δευτέρᾳ ἐπὶ
[1, 21]	Φιλίππου δὲ Ἀθήνησιν ἄρχοντος τῷ	πρώτῳ	ἔτει τῆς ὀγδόης καὶ τεσσαρακοστῆς
[1, 21]	Βάττον, Δωρόθεός τε ἐν τῷ	πρώτῳ	πανδέκτῃ ἀλκυόνος καὶ κορώνης ἐπακοῦσαι
[1, 21]	μάντιν ἱστορεῖ γενέσθαι ἐν τῷ	πρώτῳ	Περὶ μαντικῆς. Θεόπομπος δὲ καὶ
[1, 21]	δὲ καὶ Κασσιανῷ ἐν τῷ	πρώτῳ	τῶν Ἐξηγητικῶν· ἀπαιτεῖ δὲ ὅμως
[1, 22]	γραφάς. Ἀριστόβουλος δὲ ἐν τῷ	πρώτῳ	τῶν πρὸς τὸν Φιλομήτορα κατὰ
[1, 21]	δὲ τὸ προηγούμενον ἔτος τῶν	πρώτων	Ὀλυμπίων ἔτη ἑκατὸν ὀκτώ· ἀφ´
[1, 1]	ζωῆς ἀιδίου λαβόντες εἰς οὐρανὸν	πτεροῦνται.	θαυμασιώτατα τοίνυν ὁ ἀπόστολος ἐν
[1, 21]	ἑβδομάδος καταπαύσει θυμίαμα θυσίας καὶ	πτερυγίου	ἀφανισμοῦ ἕως συντελείας καὶ σπουδῆς
[1, 19]	ποιμαίνει ἀνέμους καὶ διώκει ὄρνεα	πτερωτά.	οὐκ οἶμαι φιλοσοφίαν λέγειν τὰ
[1, 16]	δι´ ἀστέρων πρόγνωσιν ἐπινενοηκέναι λέγουσιν.	πτήσεις	δὲ ὀρνίθων παρεφυλάξαντο πρῶτοι Φρύγες,
[1, 21]	κατ´ αὐτὸν πράξεων, μάρτυρα παρατίθεται	Πτολεμαῖον	τὸν Μενδήσιον. καὶ τὰ τῆς
[1, 21]	τοῖς Χρόνοις ἀνέγραψεν ὁ Μενδήσιος	Πτολεμαῖος.	ὁ δὲ Πτολεμαῖος οὗτος ἱερεὺς
[1, 21]	οὕτω κατάγονται. Ἀλέξανδρος ἔτη δεκαοκτώ,	Πτολεμαῖος	ὁ Λάγου ἔτη τεσσαράκοντα, Πτολεμαῖος
[1, 21]	Πτολεμαῖος ὁ Λάγου ἔτη τεσσαράκοντα,	Πτολεμαῖος	ὁ Φιλάδελφος ἔτη εἴκοσι ἑπτά,
[1, 21]	ὁ Μενδήσιος Πτολεμαῖος. ὁ δὲ	Πτολεμαῖος	οὗτος ἱερεὺς μὲν ἦν, τὰς
[1, 21]	ἐκ Σαμαρείας αἰχμάλωτοι γεγόνασιν ἕως	Πτολεμαίου	τετάρτου ἔτη πεντακόσια ἑβδομήκοντα τρία
[1, 21]	τοῦ πέμπτου ἔτους Δημητρίου βασιλείας	Πτολεμαίου	τὸ δωδέκατον βασιλεύοντος Αἰγύπτου συνάγεσθαι
[1, 22]	Ἑλλάδα γλῶττάν φασιν ἐπὶ βασιλέως	Πτολεμαίου	τοῦ Λάγου ἢ ὥς τινες
[1, 1]	ἑαυτοὺς ὡς θεοῦ διάκονοι, ὡς	πτωχοί,	πολλοὺς δὲ πλουτίζοντες, ὡς μηδὲν
[1, 14]	εἶναι κατὰ τοὺς πλείστους τὸν	Πυθαγόραν	βάρβαρον τὸ γένος. ἀλλὰ καὶ
[1, 15]	τούτοις Γαλατῶν καὶ Βραχμάνων τὸν	Πυθαγόραν	βούλεται. Κλέαρχος δὲ ὁ Περιπατητικὸς
[1, 21]	Χῖος ἐν τοῖς Τριαγμοῖς καὶ	Πυθαγόραν	εἰς Ὀρφέα ἀνενεγκεῖν τινα ἱστορεῖ.
[1, 15]	τῷ Ἀσσυρίῳ μαθητεῦσαι ἱστορεῖ τὸν	Πυθαγόραν	(Ἰεζεκιὴλ τοῦτον ἡγοῦνταί τινες, οὐκ
[1, 21]	ἀμφὶ τὸν Σύριον Φερεκύδην καὶ	Πυθαγόραν	τὸν μέγαν κάτω που περὶ
[1, 14]	Μεταποντίῳ τῆς Ἰταλίας ἡ κατὰ	Πυθαγόραν	φιλοσοφία ἡ Ἰταλικὴ κατεγήρασεν. Ἀναξίμανδρος
[1, 15]	συμβεβληκέναι εἴρηται, καθάπερ καὶ ὁ	Πυθαγόρας	αὐτοῖς γε τούτοις, δι´ οὓς
[1, 14]	χρόνοι ἀμφὶ τὴν πεντηκοστὴν ὀλυμπιάδα.	Πυθαγόρας	δὲ κατὰ Πολυκράτη τὸν τύραννον
[1, 15]	γε Τυρρηνὸς ἢ Τύριος ὁ	Πυθαγόρας	ἐδείκνυτο, Ἀντισθένης δὲ Φρὺξ ἦν
[1, 15]	τὸν Μάγον τὸν Πέρσην ὁ	Πυθαγόρας	ἐζήλωσεν, καὶ βίβλους ἀποκρύφους τἀνδρὸς
[1, 1]	συγκαθαιρεῖν δὲ οὐ προσήκειν ὁ	Πυθαγόρας	ἔλεγεν. συνεξάπτει δὲ ἡ γραφὴ
[1, 14]	οὐδὲ Φερεκύδου τοῦ Συρίου, ᾧ	Πυθαγόρας	ἐμαθήτευσεν. ἀλλ´ ἡ μὲν ἐν
[1, 14]	Ἐλεατικὴ δὲ ἡ ἀπὸ Ξενοφάνους.	Πυθαγόρας	μὲν οὖν Μνησάρχου Σάμιος, ὥς
[1, 15]	ἀθανατίζειν τὴν ψυχήν. Ἱστορεῖται δὲ	Πυθαγόρας	μὲν Σώγχιδι τῷ Αἰγυπτίῳ ἀρχιπροφήτῃ
[1, 21]	Μόψον ἱστορεῖ. προγνώσει δὲ καὶ	Πυθαγόρας	ὁ μέγας προσανεῖχεν αἰεὶ Ἄβαρίς
[1, 14]	δὲ Μιτυληναίοις ἐνομοθέτησαν. ὀψὲ δὲ	Πυθαγόρας	ὁ Φερεκύδου γνώριμος φιλόσοφον ἑαυτὸν
[1, 10]	δυναμένη. Μούσας Σειρήνων ἡδίους ἡγεῖσθαι	Πυθαγόρας	παραινεῖ, τὰς σοφίας ἀσκεῖν μὴ
[1, 22]	(γέγονε γὰρ πολυμαθής) καθὼς καὶ	Πυθαγόρας	πολλὰ τῶν παρ´ ἡμῖν μετενέγκας
[1, 10]	κόσμια. κἂν φυλάξῃς» φησὶν ὁ	Πυθαγόρειος	ἐν τῷ Πλάτωνος Πολιτικῷ, τὸ
[1, 15]	Νουμᾶς δὲ ὁ Ῥωμαίων βασιλεὺς	Πυθαγόρειος	μὲν ἦν, ἐκ δὲ τῶν
[1, 15]	Ἕλλησι φιλοσοφίας διὰ πολλῶν ὁ	Πυθαγόρειος	ὑποδείκνυσι Φίλων, οὐ μὴν ἀλλὰ
[1, 22]	ἑαυτοῦ δογματοποιίαν. Νουμήνιος δὲ ὁ	Πυθαγόρειος	φιλόσοφος ἄντικρυς γράφει· τί γάρ
[1, 21]	ποιήσεως Κέρκωπος εἶναι λέγει τοῦ	Πυθαγορείου	τὴν Εἰς Ἅιδου κατάβασιν καὶ
[1, 16]	Δίδυμος δ´ ἐν τῷ περὶ	Πυθαγορικῆς	φιλοσοφίας Θεανὼ τὴν Κροτωνιᾶτιν πρώτην
[1, 15]	Ἀλέξανδρος δὲ ἐν τῷ περὶ	Πυθαγορικῶν	συμβόλων Ζαράτῳ τῷ Ἀσσυρίῳ μαθητεῦσαι
[1, 14]	ὡς δὲ Ἀριστόξενος ἐν τῷ	Πυθαγόρου	βίῳ καὶ Ἀρίσταρχος καὶ Θεόπομπος,
[1, 16]	τοὺς ἵστορας πραγματευσάμενος ἀπὸ τῆς	Πυθαγόρου	ἡλικίας ἐπὶ τὴν Ἐπικούρου τελευτήν,
[1, 14]	διέτριψαν, Ἰταλικὴ μὲν ἡ ἀπὸ	Πυθαγόρου,	Ἰωνικὴ δὲ ἡ ἀπὸ Θαλοῦ,
[1, 21]	Τρίποδι. Ἡράκλειτος γὰρ μεταγενέστερος ὢν	Πυθαγόρου	μέμνηται αὐτοῦ ἐν τῷ συγγράμματι.
[1, 15]	εὑρίσκεται, μεμνημένος αὑτοῦ τε καὶ	Πυθαγόρου	τὰ πλεῖστα καὶ γενναιότατα τῶν
[1, 21]	τεσσαρακοστῆς ὀλυμπιάδος προφητεύσαντες πρεσβύτεροι εἶναι	Πυθαγόρου	τοῦ κατὰ τὴν δευτέραν καὶ
[1, 10]	κακοῖς καὶ οὐχ εὑρήσεις. κἂν	πύθῃ	πάλιν· ποίαν ταύτην; στόμα δικαίου»
[1, 18]	οὐκ ἀληθῆ, ὡς ᾤοντο. κἂν	πύθῃ	τὴν αἰτίαν τῆς δοξοσοφίας αὐτῶν,
[1, 14]	θεῶν Θαλοῦ, Ἀριστοτέλης δὲ τῆς	Πυθίας.	δύναται δὲ τὴν γνῶσιν ἐγκελεύεσθαι
[1, 21]	μάντιν ἀναγράφουσι, καθάπερ ὁ Σάμιος	Πυθοκλῆς	ἐν τετάρτῳ Ἰταλικῶν Γάιον Ἰούλιον
[1, 16]	τε ὁ Βεβρύκων βασιλεὺς ἱμάντας	πυκτικοὺς	πρῶτος εὗρεν. περί τε μουσικὴν
[1, 7]	ἀνοίξατε οὖν» φησὶν ἡ γραφή,	πύλας	δικαιοσύνης, ἵνα ἐν αὐταῖς εἰσελθὼν
[1, 7]	εἴσοδον ζητῇς, ἀκούσῃ· αὕτη ἡ	πύλη	τοῦ κυρίου, δίκαιοι εἰσελεύσονται ἐν
[1, 7]	τὴν κυρίαν ὁδόν τε καὶ	πύλην.	ἐὰν δὲ τὴν βασιλικήν τε
[1, 15]	χρωμένους. τοὺς ἑξηκονταετεῖς οὗτοι ἔξω	πυλῶν	ἄγοντες ἀφανίζουσιν. εἰσὶ δὲ καὶ
[1, 7]	ἐν αὐτῇ. πολλῶν τοίνυν ἀνεῳγμένων	πυλῶν	ἡ ἐν δικαιοσύνῃ αὕτη ἦν
[1, 20]	ὅ τε ἥλιος τό τε	πῦρ	βαλανεῖόν τε καὶ ἐσθής, οὕτω
[1, 24]	ἐστι θεός. ἀλλ´ οὖν τὸ	πῦρ	ἐκεῖνο τὸ ἐοικὸς στύλῳ καὶ
[1, 21]	Πλάτων δὲ ἐν Κρατύλῳ τὸ	πῦρ	ἑρμηνεῦσαι βουλόμενος βαρβαρικόν φησιν εἶναι
[1, 24]	καὶ δυσχειμέρου τοῦ καταστήματος γεγονότος	πῦρ	ἑωρᾶτο προηγούμενον, ὅπερ αὐτοὺς ἀπταίστως
[1, 17]	{καὶ μὴν} οὐκ ἀπεῖρξε τὸ	πῦρ,	καὶ ἴσως συναίτιος· ὁ δὲ
[1, 11]	τὸ ὕδωρ, Ἵππασος δὲ τὸ	πῦρ,	καὶ οἱ τὰς ἀτόμους ἀρχὰς
[1, 17]	τῇ κλαπείσῃ καθάπερ ὑπὸ Προμηθέως,	πῦρ	ὀλίγον εἰς φῶς ἐπιτήδειον χρησίμως
[1, 24]	ἐκεῖνο τὸ ἐοικὸς στύλῳ καὶ	πῦρ	τὸ διὰ βάτου σύμβολόν ἐστι
[1, 17]	ἂν κολάσειε (καὶ γὰρ τὸ	πυρέττειν	ἀκούσιον· ἀλλ´ ὅταν δι´ ἑαυτόν
[1, 17]	ἑαυτόν τις καὶ δι´ ἀκρασίαν	πυρέττῃ,	αἰτιώμεθα τοῦτον) {ὣς δὲ} καὶ
[1, 12]	γοῦν καὶ Ἡσαΐας ὁ προφήτης	πυρὶ	καθαίρεται τὴν γλῶτταν, ὡς εἰπεῖν
[1, 12]	ἐκφύσεται ἕκαστον αὐτῶν καὶ τὸν	πυρὸν	ἀναδείξει. ~(Μιᾶς τοίνυν οὔσης τῆς
[1, 21]	καὶ Ἀζαρίας εἰς κάμινον ἐμβληθέντες	πυρὸς	δι´ ἐπιφανείας ἀγγέλου σῴζονται. τότε
[1, 24]	ἀπολειφθῆναι. μετὰ δὲ ταῦτα στῦλος	πυρὸς	ἑπόμενος (ὡδήγει γὰρ ἔμπροσθεν αὐτῶν)
[1, 17]	αὕτη τοῦ θεοῦ ὡς τοῦ	πυρὸς	τὸ θερμαίνειν καὶ τοῦ φωτὸς
[1, 24]	ποιῆσαι τοῖς Ἑβραίοις νύκτωρ στῦλον	πυρὸς	τὸν καὶ καθηγησάμενον αὐτοῖς τῆς
[1, 7]	δ´ ὁμοίως καὶ πόα καὶ	πυρός,	φύεται δὲ καὶ ἐπὶ τῶν
[1, 1]	κυρίου ἐργάτης σπείρῃ τοὺς εὐγενεῖς	πυροὺς	καὶ τοὺς στάχυς αὐξήσῃ τε
[1, 7]	ἄλλως τε ὁ γεωργὸς οὐ	πυροὺς	μόνον (καίτοι καὶ τούτων πλείους
[1, 14]	Σμυρναῖος, οὗ Ἀνάξαρχος, τούτου δὲ	Πύρρων,	οὗ Ναυσιφάνης. τούτου φασὶν ἔνιοι
[1, 17]	ἐγκαταμίξας τοῖς προφήταις, καθάπερ τῷ	πυρῷ	τὰ ζιζάνια. πάντες» οὖν οἱ
[1, 18]	τῆς δοξοσοφίας αὐτῶν, διὰ τὴν	πώρωσιν	τῆς καρδίας αὐτῶν» ἐρεῖ. ἐπειδὴ
[1, 1]	ἡ μὲν κηρυκικὴ ἐπιστήμη ἤδη	πως	ἀγγελική, ὁποτέρως ἂν ἐνεργῇ, διά
[1, 5]	πολλὰς δικαίων ὁδοὺς μηνύων ὧδέ	πως·	αἱ δὲ ὁδοὶ τῶν δικαίων
[1, 16]	ἐὰν μὴ εὔσημον λόγον δῶτε,	πῶς	γνωσθήσεται τὸ λαλούμενον; ἔσεσθε γὰρ
[1, 4]	Μαργίτου, εἰ δὴ αὐτοῦ, ὧδέ	πως	γράφει· τὸν δ´ οὔτ´ ἂρ
[1, 18]	θεοῦ ἀγαθὸν εἶναι τὸν λόγον.	πῶς	δὲ οὐκ ἀγαθὸς ὁ σῴζων;
[1, 9]	φιλοσοφίαν αἱρέσεις αὐτῆς τῆς ἀληθείας.	πῶς	δὲ οὐκ ἀναγκαῖον περὶ νοητῶν
[1, 9]	τοῦ θεοῦ δυνάμεως ἐπήβολον γενέσθαι;	πῶς	δὲ οὐχὶ καὶ διαιρεῖσθαι χρήσιμον
[1, 24]	ταῦτα δὲ σύμπαντα καὶ τὸ	πῶς	δεῖ χρῆσθαι τούτων ἑκάστῳ παρὰ
[1, 23]	ἄνδρα; καὶ δείσας ἐγὼ ἔλεξα·	πῶς	ἐγένετο συμφανὲς τόδε; φεύγει δὴ
[1, 27]	δεδήλωκεν ὁ ἀπόστολος γράφων ὧδέ	πως·	εἰ δὲ σὺ Ἰουδαῖος ἐπονομάζῃ
[1, 15]	Εὐριπίδης περὶ τῆς Ἱπποῦς ὧδέ	πως·	ἣ πρῶτα μὲν τὰ θεῖα
[1, 1]	γραφῇ, ὃ δὲ τῇ φωνῇ,	πῶς	οὐκ ἄμφω ἀποδεκτέοι, ἐνεργὸν τὴν