Livre, Chap.
[1, 21]	ἡμέραν μίαν, ἔπειτα Τιβέριος ἔτη	κϛ	μῆνας ἡμέρας ιθʹ ὃν διαδέχεται
[1, 21]	ζʹ ἡμέρας ιεʹ Ἀδριανὸς ἔτη	κʹ	μῆνας ιʹ ἡμέρας κηʹ Ἀντωνῖνος
[1, 3]	ἔνθα καὶ ἔνθα. καί· ὁπποῖόν	κ´	εἴπῃσθα ἔπος, τοῖόν κ´ ἐπακούσαις.
[1, 3]	ὁπποῖόν κ´ εἴπῃσθα ἔπος, τοῖόν	κ´	ἐπακούσαις. ταύτῃ γοῦν ἐπαιρόμενοι τῇ
[1, 21]	Τραϊανὸς ἔτη ιθʹ Ἀδριανὸς ἔτη	καʹ	Ἀντωνῖνος ἔτη κγʹ ὁμοίως πάλιν
[1, 21]	γίνεσθαι αωμβʹ οἳ δὲ αϡ	καʹ	ἐν δὲ τῷ κατὰ Ματθαῖον
[1, 6]	φύσει, μαθήσει δὲ οἱ καλοὶ	κἀγαθοὶ	γίνονται, καθάπερ ἰατροὶ καὶ κυβερνῆται.
[1, 27]	τὰς τιμωρίας ὡς οὐ καλοῦ	κἀγαθοῦ·	οὐ γὰρ ὁ μὲν τὴν
[1, 26]	τῶν οἵων τε γενέσθαι καλῶν	κἀγαθῶν	ἀνδρῶν, θηρευτικὴ δὲ τῶν ὁμοίων
[1, 19]	οἱ πεφιλοσοφηκότες ὀρθῶς. ὧν δὴ	κἀγὼ	κατά γε τὸ δυνατὸν οὐδὲν
[1, 23]	θυγάτηρ βασιλέως· τοῦτον, γύναι, τρόφευε,	κἀγὼ	μισθὸν ἀποδώσω σέθεν. ὄνομα δὲ
[1, 10]	πολλούς, βιαζόμεναι δὲ ἔσθ´ ὅτε	Καδμείαν	νίκην ἀπηνέγκαντο. παντὸς γὰρ μᾶλλον
[1, 21]	κήρυκ´ ἀθανάτων, ἱερὸν λέχος εἰσαναβᾶσα·	Καδμείη	δ´ ἄρα οἱ Σεμέλη τέκε
[1, 16]	οὗτος ἦν) πρῶτον θυρεὸν κατασκευάσαι.	Κάδμος	γὰρ ὁ Φοῖνιξ λιθοτομίαν ἐξεῦρεν
[1, 16]	ἤστην Ὄλυμπός τε καὶ Μαρσύας.	Κάδμος	δὲ Φοῖνιξ ἦν ὁ τῶν
[1, 21]	μιχθεῖς´ ἐν φιλότητι, Διώνυσον πολυγηθῆ.	Κάδμος	μὲν ὁ Σεμέλης πατὴρ ἐπὶ
[1, 21]	οἱ μουσικῆς εὑρεταὶ περὶ τὴν	Κάδμου	γεγόνασιν ἡλικίαν. κἄν τις ἡμῖν
[1, 21]	Τριπτολέμου τε γεωργία καὶ ἡ	Κάδμου	εἰς Θήβας παρουσία Μίνωός τε
[1, 21]	τῷ γε συνιέναι δυναμένῳ δῆλον	καθ´	ἃ καὶ ὁ προφήτης εἴρηκεν.
[1, 21]	τάς τε αὐτῶν πρὸς Σολομῶντα,	καθ´	ἃς δείκνυται ὁ μὲν Οὐάφρης
[1, 20]	μεθ´ ἑτέρου ποιεῖ, ἀτελὲς ὂν	καθ´	αὑτὸ ἐνεργεῖν, συνεργόν φαμεν καὶ
[1, 20]	ἀλήθεια συνωνύμως καλουμένη μόνου τοῦ	καθ´	ἑαυτὴν ἀποτελέσματός ἐστιν αἰτία. κατὰ
[1, 20]	κατ´ ἀλήθειαν παρέχειν. καίτοι καὶ	καθ´	ἑαυτὴν ἐδικαίου ποτὲ καὶ ἡ
[1, 20]	ἑτέρῳ συνελθὸν αἴτιον γίγνεσθαι ὠνομασμένον,	καθ´	ἑαυτὸ δὲ μὴ δύνασθαι τὸ
[1, 7]	θρεπτικὰ σπέρματα, ὁ τὸν κύριον	καθ´	ἕκαστον καιρὸν ἐπομβρίσας λόγον, οἱ
[1, 21]	Μωυσέα, ὥστε καὶ πρὸ τῆς	καθ´	Ἕλληνας ἀνθρωπογονίας ὁ Μωυσῆς ἠκμακέναι
[1, 21]	οὖν ἀπὸ Μωυσέως συναγάγωμεν τὴν	καθ´	Ἕλληνας χρονογραφίαν· ἀπὸ τῆς Μωυσέως
[1, 5]	ἡ ποσάκις» ἐνδείκνυται λέξις, καὶ	καθ´	ἕνα ἕκαστον τρόπον ποιότητός τε
[1, 20]	δὲ ἡ Ἑλληνικὴ ἀλήθεια τῆς	καθ´	ἡμᾶς, εἰ καὶ τοῦ αὐτοῦ
[1, 20]	προσεχῶς ἁπτομένην τῆς ἀληθείας τῆς	καθ´	ἡμᾶς εἴδησιν, ἀλλὰ συλλαμβάνεταί γε
[1, 22]	δὲ καὶ ὁ Πλάτων τῇ	καθ´	ἡμᾶς νομοθεσίᾳ, καὶ φανερός ἐστι
[1, 21]	μῆνες ἕξ, ὡς δὲ ἡ	καθ´	ἡμᾶς τῶν χρόνων ἀκρίβεια συνάγει,
[1, 21]	ἑξακόσια δέκα. ἀκριβέστερον δὲ ἡ	καθ´	ἡμᾶς χρονογραφία πρόεισιν, εἰ τοῖς
[1, 23]	ἡμῶν γένναν ἅλις ηὐξημένην δόλον	καθ´	ἡμῶν πολὺν ἐμηχανήσατο βασιλεὺς Φαραώ,
[1, 24]	ἐκέχρητο. ἑτέρα γὰρ ἦν οἰκονομία,	καθ´	ἣν ἐπαιδεύοντο Ἑβραῖοι δι´ ἐρημίας
[1, 4]	παιδείαν διατρίβοντες τὴν συναίσθησιν χορηγοῦνται,	καθ´	ἣν τῶν μέτρων οἱ ποιηταὶ
[1, 19]	πολυμαθίη νόον ἔχειν οὐ διδάσκει»	καθ´	Ἡράκλειτον. ἔν τε τῷ πέμπτῳ
[1, 24]	τῆς ψυχῆς εἰς βασιλείαν συγχρώμενον,	καθ´	ὃ εἶδος Ἡρακλῆς μὲν Ἄργους,
[1, 11]	καὶ μηδέπω ἐπιστάμενος τὸν λόγον	καθ´	ὃν πεπίστευκέ τε καὶ ἐνεργεῖ,
[1, 21]	τὴν ἑαυτοῦ θυγατέρα Σολομῶνι δίδωσι	καθ´	οὓς χρόνους μετὰ τὴν Τροίας
[1, 14]	ἔκλειψιν τοῦ ἡλίου προειπεῖν φησι	καθ´	οὓς χρόνους συνῆψαν μάχην πρὸς
[1, 19]	ἐσμέν, ὡς καί τινες τῶν	καθ´	ὑμᾶς ποιητῶν εἰρήκασιν· τοῦ γὰρ
[1, 10]	καὶ τὰς γραφὰς ἐπιγνόντες πολιτευσώμεθα	καθ´	ὑπακοήν. καθάπερ δὲ οἱ λόγῳ
[1, 1]	υἱὸς δὲ πᾶς ὁ παιδευόμενος	καθ´	ὑπακοὴν τοῦ παιδεύοντος. υἱέ, φησίν,
[1, 11]	οὐ τῷ μὴ ἀληθεῖ, ἀλλὰ	καθ´	ὑπόληψιν πιθανῷ, ἐν δυνάμει δὲ»
[1, 14]	εἶναι καὶ τὸ μελέτη πάντα	καθαιρεῖ»	Περιάνδρου τυγχάνειν βούλονται, ὁμοίως δὲ
[1, 12]	καὶ Ἡσαΐας ὁ προφήτης πυρὶ	καθαίρεται	τὴν γλῶτταν, ὡς εἰπεῖν δυνηθῆναι
[1, 13]	γὰρ ψεῦδος μυρίας ἐκτροπὰς ἔχει)	καθάπερ	αἱ βάκχαι τὰ τοῦ Πενθέως
[1, 1]	ὁδοῦ οὔθ´ ὁ ἐρρωμένος ἀναλήψεως.	καθάπερ	δ´ οἱ γεωργοὶ προαρδεύσαντες τὴν
[1, 9]	ἡμῖν τὸν ἐδώδιμον καρπὸν ἐκφήνῃ.	καθάπερ	δὲ ἐν γεωργίᾳ {οὕτω} καὶ
[1, 1]	ὑπέρτονον τῆς σεμνότητος ἐμμελῶς ἀνίεμεν.	καθάπερ	δὲ οἱ βουλόμενοι δήμῳ προσομιλῆσαι
[1, 10]	γραφὰς ἐπιγνόντες πολιτευσώμεθα καθ´ ὑπακοήν.	καθάπερ	δὲ οἱ λόγῳ χρώμενοι πονηρῷ
[1, 5]	ἀληθείας ὁδός, ἀλλ´ εἰς αὐτὴν	καθάπερ	εἰς ἀέναον ποταμὸν ἐκρέουσι τὰ
[1, 23]	Αἰγυπτίους τῇ τῆς λείας ἐκφορήσει,	καθάπερ	ἐκεῖνοι τοὺς Ἑβραίους τῇ καταδουλώσει.
[1, 1]	σπειρόμενον τὸν λόγον κρύπτεσθαι μηνύει	καθάπερ	ἐν γῇ τῇ τοῦ μανθάνοντος
[1, 12]	ἐξόχως ἑρμηνευομένας ἐκδέχεσθαι κελεύων, καὶ	καθάπερ	ἠκούσαμεν εἰς τὸ οὖς, οὕτω
[1, 6]	δὲ οἱ καλοὶ κἀγαθοὶ γίνονται,	καθάπερ	ἰατροὶ καὶ κυβερνῆται. ὁρῶμεν γοῦν
[1, 17]	γίνονται μὲν ἐκ φαύλης διαθέσεως,	καθάπερ	καὶ αἱ νόσοι αἱ σωματικαί·
[1, 6]	ἐθέλειν αἱρεῖσθαι τὸ κάλλιστον. ἀλλὰ	καθάπερ	καὶ ἄνευ γραμμάτων πιστὸν εἶναι
[1, 20]	δικαιοσύνην (εἰς ἣν εὑρίσκεται συνεργός,	καθάπερ	καὶ ὁ πρῶτος καὶ ὁ
[1, 15]	τοῖς Αἰγυπτίων προφήταις συμβεβληκέναι εἴρηται,	καθάπερ	καὶ ὁ Πυθαγόρας αὐτοῖς γε
[1, 24]	μέρος ἂν εἴη τοῦ βασιλικοῦ,	καθάπερ	καὶ τὸ δικαστικόν. τοῦ δὲ
[1, 23]	ἀνθρώπων ἐπιστατεῖν ἀγέλης ἡ ποιμενικὴ	καθάπερ	καὶ τοῖς πολεμικοῖς τῇ φύσει
[1, 17]	ὠφελίμως τοῖς δοκοῦσι φαύλοις χρῆσθαι	καθάπερ	καὶ τῷ ἐκ πειρασμοῦ μαρτυρίῳ.
[1, 1]	τὴν Ἑλληνικὴν νεμόμεναι φιλοσοφίαν, ἧς	καθάπερ	καὶ τῶν καρύων οὐ τὸ
[1, 1]	πρὸς αὐτά· τὰ δὲ ἀπόρρητα,	καθάπερ	ὁ θεός, λόγῳ πιστεύεται, οὐ
[1, 17]	αἴτιον πρὸς τῇ ἐνεργείᾳ ἐστί,	καθάπερ	ὁ μὲν ναυπηγὸς πρὸς τῷ
[1, 21]	Τίμαιος Ὀρθαγόραν τινὰ μάντιν ἀναγράφουσι,	καθάπερ	ὁ Σάμιος Πυθοκλῆς ἐν τετάρτῳ
[1, 21]	παρατηρήσεως καὶ ἐξ εἰκότων προειρηκότες,	καθάπερ	οἱ φυσιογνωμονοῦντες ἰατροί τε καὶ
[1, 2]	τὰ τῆς γνώσεως βούλονται σπέρματα.	καθάπερ	οὖν ὁ τῆς ἄγρας ἐρωτικὸς
[1, 26]	σοφὸν τῷ ὄντι τὸν Μωυσέα.	καθάπερ	οὖν τὴν ποιμενικὴν τὸ τῶν
[1, 10]	ἐστιν, οὐχὶ συνθεῖναι τὰ λεξείδια	καθάπερ	τὰ κόσμια. κἂν φυλάξῃς» φησὶν
[1, 8]	ἐμελέτησεν. ἐν βραχεῖ δὲ εἰπεῖν,	καθάπερ	τῆς ῥητορικῆς ἀρχὴ μὲν τὸ
[1, 11]	γνῶναι. ὁ γάρ τοι λόγος	καθάπερ	τὸ κήρυγμα» τὸ Ὀλυμπίασι καλεῖ
[1, 10]	δολεράν τε καὶ ἄσωτον παραιτοίμεθα,	καθάπερ	τὸ μύρον καὶ τὴν πορφύραν
[1, 13]	μηδὲ ἐξετμήθησαν τὴν φυσικὴν ἀκολουθίαν,	καθάπερ	τὸν ἄνδρα αἱ γυναικωνίτιδες ἀποκοψάμεναι
[1, 1]	μᾶλλον δὲ ἐγκεκαλυμμένην καὶ ἐπικεκρυμμένην,	καθάπερ	τῷ λεπύρῳ τὸ ἐδώδιμον τοῦ
[1, 17]	λέγεται ψευδοπροφήτας ἐγκαταμίξας τοῖς προφήταις,	καθάπερ	τῷ πυρῷ τὰ ζιζάνια. πάντες»
[1, 3]	νοῦ δὲ σταλαγμός. ἀμέλει καὶ	καθάπερ	τῶν παλαιῶν ὑποδημάτων τὰ μὲν
[1, 17]	οὖν κἀν φιλοσοφίᾳ, τῇ κλαπείσῃ	καθάπερ	ὑπὸ Προμηθέως, πῦρ ὀλίγον εἰς
[1, 16]	δὲ Ὄλυμπον ὁμοίως τὸν Φρύγα,	καθάπερ	Φρύγιον ἁρμονίαν καὶ μιξοφρύγιον καὶ
[1, 19]	ἤδη ὁριστικῶς καὶ καταληπτικῶς, ὅταν	καθαρὰ	ἡ καρδία γένηται. καὶ κατ´
[1, 1]	τὰς ἀνομίας μου ἐξάλειψον. καρδίαν	καθαρὰν	κτίσον ἐν ἐμοί, ὁ θεός,
[1, 27]	τέλος τῆς παραγγελίας ἀγάπη ἐκ	καθαρᾶς	καρδίας καὶ συνειδήσεως ἀγαθῆς καὶ
[1, 1]	ψαλλέτω· ῥαντιεῖς με ὑσσώπῳ καὶ	καθαρισθήσομαι,	πλυνεῖς με καὶ ὑπὲρ χιόνα
[1, 28]	καταβαίνουσα, παρεχομένη ἕκαστον τῶν ὄντων	καθαρὸν	οἷον ἔστι φαίνεσθαι. διὸ καὶ
[1, 13]	ἀνθαιρεῖσθε δὲ καὶ αἴσθησιν χρυσίου	καθαροῦ·	κρείσσων γὰρ σοφία λίθων πολυτελῶν,
[1, 12]	τοὺς περὶ τοῦ ἀληθινοῦ φωτὸς	καθαροὺς	ὄντως καὶ διαυγεῖς ἐπιδεῖξαι λόγους
[1, 1]	γοῦν βορβόρῳ ἥδονται» μᾶλλον ἢ	καθαρῷ	ὕδατι. διὰ τοῦτο» φησὶν ὁ
[1, 1]	καὶ τὸν σίδηρον ἡ χρῆσις	καθαρώτερον	φυλάσσει, ἡ δὲ ἀχρηστία ἰοῦ
[1, 21]	Οὐιτέλλιος, Οὐεσπεσιανὸς δὲ ἐκράτησε καὶ	καθεῖλεν	τὴν Ἱερουσαλὴμ καὶ τὸ ἅγιον
[1, 20]	ἔστι γὰρ αἴτιος ἕκαστος τοῦ	καθέλκεσθαι	τὴν ναῦν, ἀλλὰ σὺν τοῖς
[1, 20]	δὲ οἱ πολλοὶ ἄνθρωποι οἱ	καθέλκοντες	τὴν ναῦν οὐ πολλὰ αἴτια
[1, 21]	Περσικῶν ἔτη διακόσια τριάκοντα πέντε.	καθελὼν	δὲ τὸν Δαρεῖον τοῦτον Ἀλέξανδρος
[1, 5]	εἰρημένων τὴν Θάμαρ ἐπὶ τριόδου	καθεσθεῖσαν	καὶ πόρνης δόξαν παρασχοῦσαν, ἣν
[1, 14]	τὴν γνῶθι καιρὸν» παραίνεσιν Πιττακοῦ	καθεστάναι.	ὁ μὲν οὖν Σόλων Ἀθηναίοις,
[1, 24]	νύκτωρ στῦλον πυρὸς τὸν καὶ	καθηγησάμενον	αὐτοῖς τῆς ὁδοῦ. λέγεται δὲ
[1, 15]	προεμήνυσαν τὴν γένεσιν, ἀστέρος αὐτοῖς	καθηγουμένου	εἰς τὴν Ἰουδαίαν ἀφικνούμενοι γῆν)
[1, 1]	ἐργάται βραχεῖς» τῷ ὄντι δεῖσθαι	καθήκει,	ὅπως ὅτι μάλιστα πλειόνων ἡμῖν
[1, 1]	τούτοις ἀντερεῖ πάνθ´ ὅσα προοικονομηθῆναι	καθήκει	τῆς κατὰ τὴν ἐποπτικὴν θεωρίαν
[1, 1]	ὀρθὸς βίος ἅμα μαθήσει τῇ	καθηκούσῃ	τό τε ἕπεσθαι ἑτέροις δοκιμασθεῖσιν
[1, 21]	ἡ τοῦ ἐν Ἐλευσῖνι τεμένους	καθίδρυσις	Τριπτολέμου τε γεωργία καὶ ἡ
[1, 15]	πέτραν τινά. ἐφ´ ἧς λέγεται	καθίζεσθαι	τὴν πρώτην Σίβυλλαν ἐκ τοῦ
[1, 11]	δοκεῖ ἐγνωκέναι τι, οὔπω ἔγνω	καθὸ	δεῖ γνῶναι· οὐ γάρ ποτε
[1, 19]	τῆς φύσεως δημιουργὸν ἕνα γινώσκομεν,	καθὸ	καὶ τὴν δικαιοσύνην φυσικὴν εἰρήκαμεν,
[1, 21]	Τροίας ἁλώσεως ἐπὶ τὴν Ἡρακλειδῶν	κάθοδον	ἔτη ἑκατὸν εἴκοσι ἢ ἑκατὸν
[1, 21]	ὀκτώ, καὶ ἐπὶ τὴν Ἡρακλειδῶν	κάθοδον	ἔτη ἑξήκοντα ἕν, ἐπί τε
[1, 21]	μὲν Τροίας ἁλώσεως ἐπὶ Ἡρακλειδῶν	κάθοδον	ἔτη ὀγδοήκοντα· ἐντεῦθεν δὲ ἐπὶ
[1, 21]	Τροίας ἁλώσεως ἐπὶ τὴν Αἰνείου	κάθοδον	καὶ κτίσιν Λαουινίου ἔτη δέκα,
[1, 21]	καὶ λέγῃ περὶ τὴν Ἡρακλειδῶν	κάθοδον	Ὅμηρον γεγονέναι μετὰ ἔτη ὀγδοήκοντα
[1, 4]	πάντα τὰ ἔργα. ἔπειτα ἐπιφέρει	καθολικὸν	δὴ λόγον· καὶ παντὶ τῷ
[1, 17]	τῆς τοῦ λόγου σαρκώσεως, ἐξακούονται	καθολικώτερον.	ἀλλ´ οἱ μὲν προφῆται, ἅτε
[1, 20]	τοὺς Ἕλληνας, οὐκ εἰς τὴν	καθόλου	δὲ δικαιοσύνην (εἰς ἣν εὑρίσκεται
[1, 20]	ἀφαίρεσιν αὐτῆς ἤτοι ἐλλείπειν τῷ	καθόλου	λόγῳ ἢ ἀναιρεῖσθαι τὴν ἀλήθειαν,
[1, 17]	σωματικαί· κυβερνῶνται δὲ ὑπὸ τῆς	καθόλου	προνοίας ἐπὶ τέλος ὑγιεινόν, κἂν
[1, 19]	ἀδυναμίαν φαντασίαι ἀληθείας, ὡς φαντασία	καθορᾷ	τὰ ἐν τοῖς ὕδασιν ὁρώμενα
[1, 21]	ταύταις ταῖς ἑξήκοντα δύο ἑβδομάσι,	καθὼς	εἶπεν ὁ προφήτης. καὶ ἐν
[1, 21]	ἐστι τὸ ἥμισυ τῆς ἑβδομάδος,	καθὼς	εἴρηκε Δανιὴλ ὁ προφήτης. εἴρηκεν
[1, 21]	ἐπὶ τὰ κῶλα τῶν εἰδώλων,	καθὼς	ἐν τῷ Λευιτικῷ γέγραπται. ἐπὶ
[1, 21]	ἡ τῶν ἐγκαινίων ἄγεται ἑορτή,	καθὼς	καὶ ἐπὶ τῆς σκηνῆς. καὶ
[1, 22]	εἰληφέναι πολλά (γέγονε γὰρ πολυμαθής)	καθὼς	καὶ Πυθαγόρας πολλὰ τῶν παρ´
[1, 1]	ποτε ἐν λόγῳ κολακείας ἐγενήθημεν,	καθὼς	οἴδατε, φησὶν ὁ ἀπόστολος, οὔτε
[1, 28]	ἀποκάλυψιν« φησὶν ἐγνωκέναι τὸ μυστήριον,	καθὼς	προέγραψα ἐν ὀλίγῳ, πρὸς ὃ
[1, 1]	κοινωνικοὺς τῶν ἐπιτηδείων μαθόντες τοὺς	καθωσιωμένους	τῷ Χριστῷ. ἀλλ´ οἳ μὲν
[1, 1]	δύναμις ἦν ἀνδράσιν) ἔστιν δὲ	καὶ	ἃ ἀνυποσημείωτα μεμενηκότα τῷ χρόνῳ
[1, 1]	χάριτι τῇ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ,	καὶ	ἃ ἤκουσας παρ´ ἐμοῦ διὰ
[1, 21]	δὲ τῷ νόμῳ Μωυσῆς τε	καὶ	Ἀαρών, μεθ´ οὓς προφητεύουσιν Ἰησοῦς
[1, 21]	Θεσβίτης καὶ Μιχαίας υἱὸς Ἰεβλᾶ	καὶ	Ἀβδίας υἱὸς Ἀνανίου. ἐπὶ δὲ
[1, 27]	διοικοῦσαν πρόνοιαν κυρίαν τε εἶναι	καὶ	ἀγαθήν. ἀμφοῖν γὰρ ἡ δύναμις
[1, 1]	χιόνα λευκανθήσομαι. ἀκουτιεῖς με εὐφροσύνην	καὶ	ἀγαλλίασιν· ἀγαλλιάσονται ὀστᾶ τεταπεινωμένα. ἀπόστρεψον
[1, 5]	δὲ ἑρμηνεύεται) ὁ μηδὲν ἄσκεπτον	καὶ	ἀδιερεύνητον καταλιπὼν ἐπεσκέψατο καὶ πρὸς
[1, 20]	τοῦ πέμψαντος αὐτὸν ἀληθής ἐστι	καὶ	ἀδικία οὐκ ἔστιν ἐν αὐτῷ.
[1, 26]	δεδόσθαι, κανὼν τυγχάνων δικαίων τε	καὶ	ἀδίκων. καὶ τοῦτον κυρίως θεσμὸν
[1, 21]	καὶ οὐδὲν θαυμαστόν, ὅπου γε	καὶ	Ἀδμήτῳ θητεύων εὑρίσκεται σὺν καὶ
[1, 15]	πλείστην ἐπεπλανησάμην, ἱστορέων τὰ μήκιστα,	καὶ	ἀέρας τε καὶ γέας πλείστας
[1, 21]	κινηθέντες ἢ ὑδάτων καὶ θυμιαμάτων	καὶ	ἀέρος ποιοῦ ἐκταραχθέντες· παρὰ Ἑβραίοις
[1, 21]	μὴ θελήσαντες Μισαὴλ Ἀνανίας τε	καὶ	Ἀζαρίας εἰς κάμινον ἐμβληθέντες πυρὸς
[1, 29]	ὁ πάντων βασιλεὺς θνατῶν τε	καὶ	ἀθανάτων, λέγει Πίνδαρος. ἐγὼ δὲ
[1, 21]	ὀκτώ· καὶ ἐπὶ τὴν κατάλυσιν	καὶ	Ἀθηναίων ἧτταν ἔτη εἴκοσι ἑπτά·
[1, 5]	φωτὶ λάμπουσιν. εἶεν δ´ ἂν	καὶ	αἱ ἐντολαὶ καὶ αἱ προπαιδεῖαι
[1, 10]	σοφιστικὴν τέχνην παραιτητέον παντελῶς, ἐπεὶ	καὶ	αἱ λέξεις αὐταὶ τῶν σοφιστῶν
[1, 17]	μὲν ἐκ φαύλης διαθέσεως, καθάπερ	καὶ	αἱ νόσοι αἱ σωματικαί· κυβερνῶνται
[1, 11]	ἀληθείας. παιδεία δὲ ἀνεξέλεγκτος πλανᾶται,	καὶ	αἱ πληγαὶ καὶ οἱ ἔλεγχοι
[1, 5]	δ´ ἂν καὶ αἱ ἐντολαὶ	καὶ	αἱ προπαιδεῖαι ὁδοὶ καὶ ἀφορμαὶ
[1, 17]	κυρίῳ καὶ παντοκράτορι ὄντι. ἀλλὰ	καὶ	αἱ τῶν ἀποστατησάντων βουλαί τε
[1, 6]	χρηστὴ σῳζομένη φύσεις ἀγαθὰς ποιεῖ,	καὶ	αἱ φύσεις αἱ χρησταὶ τοιαύτης
[1, 21]	Ὑστάσπου τοῦ Περσῶν καὶ Ἀσσυρίων	καὶ	Αἰγυπτίων γεγενημένου βασιλέως, ἐφ´ οὗ,
[1, 15]	γὰρ Βαβυλῶνά τε καὶ Περσίδα	καὶ	Αἴγυπτον τοῖς τε Μάγοις καὶ
[1, 1]	καὶ ὁ σωτὴρ σῴζει αἰεὶ	καὶ	αἰεὶ ἐργάζεται, ὡς βλέπει τὸν
[1, 14]	παρ´ αὐτοῖς φιλοσοφίας, ὡς Ἑβραϊκὸς	καὶ	αἰνιγματώδης, ἤδη ἐπισκεπτέος. βραχυλογίαν γοῦν
[1, 1]	ἴχνος ἐμβεβηκότος. ἔστι δὲ ἃ	καὶ	αἰνίξεταί μοι γραφή, καὶ τοῖς
[1, 1]	εὐλόγως ἀντερεῖ. καὶ πρᾶξιν ἄρα	καὶ	αἵρεσιν ἀποδεκτέον οὐ τὴν ἀμεμφῆ,
[1, 4]	καὶ προθύμως ἐξιχνιάσῃς, νοήσεις θεοσέβειαν	καὶ	αἴσθησιν θείαν εὑρήσεις, πρὸς ἀντιδιαστολὴν
[1, 13]	ὑπὲρ χρυσίον δεδοκιμασμένον, ἀνθαιρεῖσθε δὲ	καὶ	αἴσθησιν χρυσίου καθαροῦ· κρείσσων γὰρ
[1, 1]	λαλῶ, ὅτι βλέποντες οὐ βλέπουσι	καὶ	ἀκούοντες οὐκ ἀκούουσι καὶ οὐ
[1, 15]	ἔχουσιν, δένδρων δὲ ἀμφιέννυνται φλοιοῖς	καὶ	ἀκρόδρυα σιτοῦνται καὶ ὕδωρ ταῖς
[1, 17]	δὲ οἱ Ἕλληνες, οἱ φίλαυτοι	καὶ	ἀλαζόνες» σοφοὺς δὲ αὐτοὺς λέγουσα
[1, 8]	βιάζεταί τε πολλάκις ὀδύνη τε	καὶ	ἀλγηδὼν φιλονικία τε αὖ καὶ
[1, 27]	σωτηρίαν. ἐλεημοσύναι δὲ καὶ πίστεις	καὶ	ἀλήθεια μὴ ἐκλιπέτωσάν σε, ἄφαψαι
[1, 20]	ἑκάστη δὲ εἴτε ἀρετὴ εἴτε	καὶ	ἀλήθεια συνωνύμως καλουμένη μόνου τοῦ
[1, 17]	αὐτοῦ. ἐν δὲ τοῖς ψεύδεσι	καὶ	ἀληθῆ τινα ἔλεγον οἱ ψευδοπροφῆται,
[1, 15]	γένους οὐ τὸ ἐλάχιστον μέρος	καὶ	ἄλλα πρὸς τούτοις γένη μυρία.
[1, 21]	αὐτοκασιγνήτῳ κεχολωμένη Ἀπόλλωνι. ἔστι δὲ	καὶ	ἄλλη Ἐρυθραία Ἡροφίλη καλουμένη· μέμνηται
[1, 13]	γυναικωνίτιδες ἀποκοψάμεναι τὸν λόγον) εἰ	καὶ	ἀλλήλοις ἀνόμοια εἶναι δοκεῖ, τῷ
[1, 5]	ἀσκήσεως συνεστῶσαν. ἔχοις δ´ ἂν	καὶ	ἄλλην εἰκόνα τῶν εἰρημένων τὴν
[1, 5]	ἀσκητικός. εἴη δ´ ἄν τι	καὶ	ἄλλο δηλούμενον διὰ τῶν τριῶν
[1, 16]	Πάγγαιον ἐπενόησεν ὄρος. ἤδη δὲ	καὶ	ἄλλο ἔθνος Καππάδοκες πρῶτοι εὗρον
[1, 15]	διαφερόντως ἀσκήσαντας μόνους ἀληθῶς φησι	καὶ	ἄλλοι ἄλλοθι πολλαχοῦ καὶ ἐν
[1, 15]	ἀλλὰ καὶ Ἀριστόβουλος ὁ Περιπατητικὸς	καὶ	ἄλλοι πλείους, ἵνα μὴ κατ´
[1, 21]	ἔτη ἑκατὸν εἴκοσι. Ἔφορος δὲ	καὶ	ἄλλοι πολλοὶ τῶν ἱστορικῶν καὶ
[1, 21]	τῇ οἰκείᾳ διαλέκτῳ. φασὶ δὲ	καὶ	ἄλλοι τινές, ὡς εἴ τις
[1, 1]	βοηθοῦ ἤτοι τοῦ συγγραψαμένου ἢ	καὶ	ἄλλου του εἰς τὸ αὐτὸ
[1, 19]	Πολιτείας τούτους οὖν πάντας» φησὶ	καὶ	ἄλλους τοιούτων τινῶν μαθηματικοὺς καὶ
[1, 3]	ἐν Αὐλῳδοῖς σατύροις ἐπὶ ῥαψῳδῶν	καὶ	ἄλλων τινῶν λέγει· καὶ γὰρ
[1, 2]	εἰς τέλος συγκοσμεῖ τὸν τεχνίτην,	καὶ	ἄλλως ἡ πολυμαθία διασυστατικὴ τυγχάνει
[1, 1]	τέλειον ἐν Χριστῷ. ἁρμόζει δὲ	καὶ	ἄλλως τῇ τῶν ὑπομνημάτων ὑποτυπώσει
[1, 21]	τῶν ὑπεισιόντων δαιμόνων. οἴεται δὲ	καὶ	ἀλόγων ζῴων διαλέκτους εἶναι, ὧν
[1, 6]	ἡ ἄγνοια ἀπαιδευσία τε ἅμα	καὶ	ἀμαθία. τὴν ἐπιστήμην τῶν θείων
[1, 17]	ἔσθ´ ὅτε κρατεῖ, ἧς, ἀγνοίας	καὶ	ἀμαθίας οὔσης, ὀλιγωροῦμεν ἀποστῆναι, εἰκότως
[1, 21]	καὶ ἐπὶ Σεδεκίου ἔτι Ἱερεμίας	καὶ	Ἀμβακούμ, ἐν δὲ τῷ πέμπτῳ
[1, 21]	καὶ Οὐρίας ὁ υἱὸς Σαμαίου	καὶ	Ἀμβακοὺμ σὺν αὐτῷ, καὶ τέλος
[1, 18]	σοφία. μή τι οὖν, ὅπερ	καὶ	ἄμεινον, ἀποφατικὸν ἡγητέον τὸ οὐχὶ
[1, 21]	μέγαν εἰς ἐνιαυτόν« Ζῆθος δὲ	καὶ	Ἀμφίων οἱ μουσικῆς εὑρεταὶ περὶ
[1, 6]	μαθήμασιν ἐκκαθαίρεταί τε τῶν αἰσθητῶν	καὶ	ἀναζωπυρεῖται ἡ ψυχή, ἵνα δή
[1, 21]	καὶ ὁ τῶν θεοπνεύστων ἀναγνωρισμὸς	καὶ	ἀνακαινισμὸς λογίων καὶ τὸ σωτήριον
[1, 6]	διακρούεσθαι τῶν σοφιστῶν. Εὖ γοῦν	καὶ	Ἀνάξαρχος ὁ Εὐδαιμονικὸς ἐν τῷ
[1, 24]	ἁγίου τοῦ διαβαίνοντος ἐκ γῆς	καὶ	ἀνατρέχοντος αὖθις εἰς οὐρανὸν διὰ
[1, 15]	ὡς θεὸν τετιμήκασι. Σκύθης δὲ	καὶ	Ἀνάχαρσις ἦν, καὶ πολλῶν παρ´
[1, 28]	εὖ γινώσκοιμεν ἠμὲν θεὸν ἠδὲ	καὶ	ἄνδρα. οὗτός ἐστιν ὁ τῷ
[1, 1]	ὧν κατηξιώθην ἐπακοῦσαι, λόγων τε	καὶ	ἀνδρῶν μακαρίων καὶ τῷ ὄντι
[1, 6]	αἱρεῖσθαι τὸ κάλλιστον. ἀλλὰ καθάπερ	καὶ	ἄνευ γραμμάτων πιστὸν εἶναι δυνατόν
[1, 20]	φιλοσοφίας τῆς Ἑλληνικῆς, οἳ δὲ	καὶ	ἄνευ γραμμάτων, τῇ θείᾳ καὶ
[1, 6]	ἀμαθία. τὴν ἐπιστήμην τῶν θείων	καὶ	ἀνθρωπίνων ἐντίθησιν ἡ διδασκαλία. ἀλλ´
[1, 5]	ἡ σοφία δὲ ἐπιστήμη θείων	καὶ	ἀνθρωπίνων καὶ τῶν τούτων αἰτίων.
[1, 17]	ἀποστάσεως ἑκουσίου φυεῖσαν κακίαν ἄχρηστον	καὶ	ἀνωφελῆ μένειν μηδὲ μὴν κατὰ
[1, 12]	λόγους ἀκροατῶν τοῖς ὑώδεσί τε	καὶ	ἀπαιδεύτοις· σχεδὸν γὰρ οὐκ ἔστι
[1, 11]	τὰ ὑπ´ αὐτοῦ λεγόμενα μεμαθηκόσι	καὶ	ἀπαντᾶν πρὸς τὰ ἐπιφερόμενα δεδιδαγμένοις.
[1, 10]	καὶ λόγον ἀσκητέον ἀπέριττόν τε	καὶ	ἀπερίεργον τῷ τὸν ἀληθῆ βίον
[1, 8]	διαπαρατριβαὶ διεφθαρμένων ἀνθρώπων τὸν νοῦν	καὶ	ἀπεστερημένων τῆς ἀληθείας. ὁρᾷς ὅπως
[1, 18]	μὴ ἐθελήσαντες πείθεσθαι ἀσύνετοί τε	καὶ	ἄπιστοι καὶ μωροί· αὐτοῖς δὲ
[1, 18]	οὐ μωροὺς ἐποίησεν καὶ σκληροκαρδίους	καὶ	ἀπίστους, ἀλλὰ συνετοὺς καὶ εὐπειθεῖς
[1, 9]	ἐπὶ τὴν ἀλήθειαν ἀναφέροντα, ὥστε	καὶ	ἀπὸ γεωμετρίας καὶ μουσικῆς καὶ
[1, 9]	καὶ ἀπὸ γεωμετρίας καὶ μουσικῆς	καὶ	ἀπὸ γραμματικῆς καὶ φιλοσοφίας αὐτῆς
[1, 21]	Ἀβραὰμ ἕως Δαβὶδ γενεαὶ ιδʹ	καὶ	ἀπὸ Δαβὶδ ἕως τῆς μετοικεσίας
[1, 21]	ἑβδομήκοντα τρία, ὥς φησι Θράσυλλος.	καὶ	ἀπὸ Ἴδης ἐμπρησμοῦ ἐπὶ Γανυμήδους
[1, 21]	τοῦ ὑποτεταγμένου κεφαλαίου ἔχοντος ὧδε·	καὶ	ἀπὸ καιροῦ παραλλάξεως τοῦ ἐνδελεχισμοῦ
[1, 21]	γίνονται ἔτη μβʹ μῆνες γʹ	καὶ	ἀπὸ τῆς καταστροφῆς Ἱερουσαλὴμ ἕως
[1, 21]	τῆς μετοικεσίας Βαβυλῶνος γενεαὶ ιδʹ	καὶ	ἀπὸ τῆς μετοικεσίας Βαβυλῶνος ἕως
[1, 21]	δὲ Δημοφῶντος χίλια διακόσια πεντήκοντα,	καὶ	ἀπὸ Τροίας ἁλώσεως ἐπὶ τὴν
[1, 21]	καὶ τῶν χρησμῶν, ἄλλως δὲ	καὶ	ἀπὸ τῶν δαιμονώντων, οἳ τὴν
[1, 21]	συνάγεται. Μετὰ δὲ τὰ Ἑλληνικὰ	καὶ	ἀπὸ τῶν κατὰ τοὺς βαρβάρους
[1, 20]	μετείληφεν ὀνόματος, καὶ μεγέθει γνώσεως	καὶ	ἀποδείξει κυριωτέρᾳ καὶ θείᾳ δυνάμει
[1, 6]	καὶ ὁπόσον, τίνα τε ἀποθετέον	καὶ	ἀποθησαυριστέον εἰς αὐτήν, καὶ ὅτε
[1, 1]	εἰς ἡμᾶς τὰ προγονικὰ ἐκεῖνα	καὶ	ἀποστολικὰ καταθησόμενοι σπέρματα. καὶ εὖ
[1, 1]	ὄντι ἦν μέλιττα προφητικοῦ τε	καὶ	ἀποστολικοῦ λειμῶνος τὰ ἄνθη δρεπόμενος
[1, 20]	κατατρεχούσαις αἱρέσεσιν. αὐτοτελὴς μὲν οὖν	καὶ	ἀπροσδεὴς ἡ κατὰ τὸν σωτῆρα
[1, 16]	Τοῦσκοι, Ἰταλίας γείτονες. Ἴσαυροι δὲ	καὶ	Ἄραβες ἐξεπόνησαν τὴν οἰωνιστικήν, ὥσπερ
[1, 15]	ἀκριβῶς τὰ ἐκείνων, Χαλδαῖοί τε	καὶ	Ἀράβιοι οἱ κληθέντες εὐδαίμονες καὶ
[1, 7]	τε καὶ κυάμους καὶ πίσον	καὶ	ἄρακα καὶ τὰ κηπευόμενα καὶ
[1, 17]	γενέσθαι· τῆς γὰρ θείας σοφίας	καὶ	ἀρετῆς καὶ δυνάμεως ἔργον ἐστὶν
[1, 21]	ἑσπέρας καὶ πρωί, ἡμέραι βτʹ	καὶ	ἀρθήσεται τὸ ἅγιον. αὗται οὖν
[1, 14]	Ἀριστόξενος ἐν τῷ Πυθαγόρου βίῳ	καὶ	Ἀρίσταρχος καὶ Θεόπομπος, Τυρρηνὸς ἦν,
[1, 21]	αἰεὶ Ἄβαρίς τε ὁ Ὑπερβόρειος	καὶ	Ἀριστέας ὁ Προκοννήσιος Ἐπιμενίδης τε
[1, 15]	ὑποδείκνυσι Φίλων, οὐ μὴν ἀλλὰ	καὶ	Ἀριστόβουλος ὁ Περιπατητικὸς καὶ ἄλλοι
[1, 16]	ὁ Μαντινεύς, ἔτι τε Ἀντιφάνης	καὶ	Ἀριστόδημος καὶ Ἀριστοτέλης, πρὸς τούτοις
[1, 26]	Ἡρακλεώτης ἐν τῷ Περὶ μέθης	καὶ	Ἀριστοτέλης ἐν τῇ Λοκρῶν πολιτείᾳ
[1, 26]	ἀπιόντα παιδεύεσθαι γράφουσι Πλάτων τε	καὶ	Ἀριστοτέλης καὶ Ἔφορος, Χαμαιλέων τε
[1, 16]	ἔτι τε Ἀντιφάνης καὶ Ἀριστόδημος	καὶ	Ἀριστοτέλης, πρὸς τούτοις δὲ Φιλοστέφανος,
[1, 17]	πνεῦμα αἰσθήσεως» ἐσχήκασιν. ὡμολόγησε δὲ	καὶ	Ἀριστοτέλης τῇ γραφῇ, κλεπτικὴν σοφίας
[1, 7]	Πλατωνικὴν ἢ τὴν Ἐπικούρειόν τε	καὶ	Ἀριστοτελικήν, ἀλλ´ ὅσα εἴρηται παρ´
[1, 24]	τῆς θαλάσσης καὶ σὺν ἵπποις	καὶ	ἅρμασιν αὐτοὺς κατακλυσάσης, ὡς μηδὲ
[1, 25]	τε ἰδιωτικὴν σύνταξιν, ἣν κοσμιότητα	καὶ	ἁρμονίαν καὶ σωφροσύνην ὠνόμασεν, ὅταν
[1, 23]	τε καὶ γεωμετρίαν ῥυθμικήν τε	καὶ	ἁρμονικὴν ἔτι τε μετρικὴν ἅμα
[1, 1]	κατὰ τὸν θεῖον ἀπόστολον ἀσθενεῖς	καὶ	ἄρρωστοι, καὶ κοιμῶνται ἱκανοί. εἰ
[1, 29]	καὶ πρῴην γενόμενα, ὡς παλαιὰ	καὶ	ἀρχαῖα ἱστοροῦντας. ἐπήγαγεν οὖν μάθημα
[1, 21]	ταύτης δέ ἐστι τῆς δόξης	καὶ	Ἀρχέμαχος ἐν Εὐβοϊκῶν τρίτῳ· ὡς
[1, 1]	ἀθεότητος κατάρχοντι, ἔτι δὲ Ἱππώνακτι	καὶ	Ἀρχιλόχῳ αἰσχρῶς οὕτως ἐπιτρεπτέον γράφειν,
[1, 4]	ἐπιστήμης ἐν παντὶ ἔργῳ, διανοεῖσθαι	καὶ	ἀρχιτεκτονῆσαι. ἐργάζεσθαι τὸ χρυσίον καὶ
[1, 21]	ἐν Ῥώμῃ ὑπάτων Γναίου Δομετίου	καὶ	Ἀσινίου συναθροίζεται ἔτη ἑκατὸν εἴκοσι.
[1, 7]	ὄν, καὶ ἣ μὲν μαθήσει	καὶ	ἀσκήσει περιγίνεται, ἣ δὲ δυνάμει
[1, 5]	γνώσεως, ἐκ φύσεως καὶ μαθήσεως	καὶ	ἀσκήσεως συνεστῶσαν. ἔχοις δ´ ἂν
[1, 5]	διορατικὸς ὡς ἂν πολύπειρός τε	καὶ	ἀσκητικός. εἴη δ´ ἄν τι
[1, 21]	θεῶν, Ἑρμῆς τε ὁ Θηβαῖος	καὶ	Ἀσκληπιὸς ὁ Μεμφίτης, Τειρεσίας τε
[1, 21]	βασιλείας ἐπὶ τὴν Ἡρακλέους αὐτοῦ	καὶ	Ἀσκληπιοῦ ἀποθέωσιν ἔτη συνάγεται τριάκοντα
[1, 21]	Δαρείου τοῦ Ὑστάσπου τοῦ Περσῶν	καὶ	Ἀσσυρίων καὶ Αἰγυπτίων γεγενημένου βασιλέως,
[1, 15]	αὐτῆς Αἰγυπτίων τε οἱ προφῆται	καὶ	Ἀσσυρίων οἱ Χαλδαῖοι καὶ Γαλατῶν
[1, 1]	ἀλλὰ τὴν ὑπάρχουσαν διελέγξαντος προφητικῶς	καὶ	ἀσυνέτους τῶν λεγομένων ἐσομένους μηνύσαντος.
[1, 24]	καὶ τὸ ἄτρεπτον αὐτοῦ φῶς	καὶ	ἀσχημάτιστον. πρὶν γοῦν ἀκριβωθῆναι τὰς
[1, 10]	τὴν τρυφὴν ὡς δολεράν τε	καὶ	ἄσωτον παραιτοίμεθα, καθάπερ τὸ μύρον
[1, 19]	συνεκρυεὶς αὖθις εἰς τὰ ἐθνικὰ	καὶ	ἄτακτα τοῦ βίου κύματα. ~(Ὡς
[1, 5]	καὶ δίκαιος) στεῖρα ἦν ἔτι	καὶ	ἄτεκνος κατὰ τὴν γενεὰν ἐκείνην,
[1, 21]	Ἀττική. κατὰ δὲ Τριόπαν Προμηθεὺς	καὶ	Ἄτλας καὶ Ἐπιμηθεὺς καὶ ὁ
[1, 6]	τυχόντες ὡς ἐπίπαν καλοκἀγαθίας ἤνυσαν,	καὶ	αὖ τὰ ἐναντία οἱ ἐπιτηδείως
[1, 7]	ἐὰν δὲ τὴν βασιλικήν τε	καὶ	αὐθεντικὴν εἴσοδον ζητῇς, ἀκούσῃ· αὕτη
[1, 21]	τριάκοντα. γυναικῶν δὲ (καὶ γὰρ	καὶ	αὗται προεφήτευον) Σάρρα τε καὶ
[1, 6]	καὶ μάθε ὡς ἐργάτις ἐστί·	καὶ	αὐτὴ γὰρ πάντα τὸν λειμῶνα
[1, 5]	καὶ τοὺς Ἕλληνας· ἐπαιδαγώγει γὰρ	καὶ	αὐτὴ τὸ Ἑλληνικὸν ὡς ὁ
[1, 7]	τοίνυν προπαιδεία ἡ Ἑλληνικὴ σὺν	καὶ	αὐτῇ φιλοσοφίᾳ θεόθεν ἥκειν εἰς
[1, 5]	ἀλληγορεῖται) συνευνασθῆναι πρότερον, ὕστερον δὲ	καὶ	αὑτῇ προσελθόντα κατὰ τὴν θείαν
[1, 1]	γῇ τῇ τοῦ μανθάνοντος ψυχῇ,	καὶ	αὕτη πνευματικὴ φυτεία. διὸ καὶ
[1, 1]	πιστευθὲν ἀργύριον εἰς τὸ ἐκδανεῖσαι	καὶ	αὐτὸ ὅπερ ἔλαβεν ἀποδιδόντι ἀργόν,
[1, 26]	δεδόσθαι τὸν νόμον, ὁπότε γε	καὶ	αὐτοὶ ἐκ τῶν παρὰ σφίσι
[1, 3]	τῆς γραφῆς. ὅθεν οἱ Ἕλληνες	καὶ	αὐτοὶ τοὺς περὶ ὁτιοῦν πολυπράγμονας
[1, 16]	τὴν διάτονον ἁρμονίαν Ἄγνιν τὸν	καὶ	αὐτὸν Φρύγα· κρούματα δὲ Ὄλυμπον
[1, 21]	ὀκτὼ μῆνας τρεῖς. Φίλων δὲ	καὶ	αὐτὸς ἀνέγραψε τοὺς βασιλεῖς τοὺς
[1, 21]	τῷ ἡμίσει τῆς ἑβδομάδος« ἀνῃρέθη	καὶ	αὐτὸς καὶ Ὄθων καὶ Γάλβας
[1, 16]	χρόνους προειρήκαμεν. Δράκων δὲ ὁ	καὶ	αὐτὸς νομοθέτης περὶ τὴν τριακοστὴν
[1, 25]	δικαίως σὺν καὶ τῇ θεωρίᾳ	καὶ	αὐτοὺς πολιτικοὺς ὀνομάζει, τὸ δὲ
[1, 21]	ἀπὸ Κέκροπος τοῦ διφυοῦς δὴ	καὶ	αὐτόχθονος, ὥς φησι κατὰ λέξιν
[1, 15]	δὲ ὁ Κνίδιος Κονούφιδι τῷ	καὶ	αὐτῷ Αἰγυπτίῳ. ἐν δὲ τῷ
[1, 11]	ἀλλὰ καὶ οἱ Στωϊκοί, ὧν	καὶ	αὐτῶν μέμνηται, σῶμα ὄντα τὸν
[1, 5]	ἐντολαὶ καὶ αἱ προπαιδεῖαι ὁδοὶ	καὶ	ἀφορμαὶ τοῦ βίου. Ἱερουσαλὴμ Ἱερουσαλήμ,
[1, 17]	ἐχούσης τὴν ἐξουσίαν τῆς ὁρμῆς	καὶ	ἀφορμῆς, ἀλλ´ ἀκουσίου τῆς κακίας
[1, 21]	τῆς τοῦ ναοῦ οἰκοδομῆς· ὁμοίως	καὶ	Ἀχίας ἐκ Σηλὼμ προφητεύει, ἦσαν
[1, 2]	τοῖς φιλεγκλήμοσι· πρῶτον μὲν εἰ	καὶ	ἄχρηστος εἴη φιλοσοφία, εἰ εὔχρηστος
[1, 24]	μαχίμοις ζῴοις δι´ ἐμψύχων τε	καὶ	ἀψύχων ψυχὴ τὸ τάττον ἐστὶ
[1, 21]	τοὺς ἐν Σαμαρείᾳ εἰς Μήδους	καὶ	Βαβυλῶνα. πάλιν τὸν Ἄχαζ διαδέχεται
[1, 13]	(τὰ δὲ πάντα Ἑλληνικά ἐστι	καὶ	βαρβαρικά, θάτερα δὲ οὐκέτι πάντα)
[1, 15]	προσηγορίαν εἰλήφασι. Φρύγες δὲ ἦσαν	καὶ	βάρβαροι οἱ Ἰδαῖοι δάκτυλοι. Ἡρόδωρος
[1, 13]	φωτίζεται. ξύμπαντες οὖν Ἕλληνές τε	καὶ	βάρβαροι, ὅσοι τἀληθοῦς ὠρέχθησαν, οἳ
[1, 8]	κακοτεχνία, εἴτε Ἕλληνες εἶεν εἴτε	καὶ	βάρβαροι σοφισταί. παγκάλως οὖν ὁ
[1, 15]	ἄλλοθι πολλαχοῦ καὶ ἐν Ἕλλησι	καὶ	βαρβάροις, ὧν καὶ ἱερὰ πολλὰ
[1, 20]	καὶ ἄνευ γραμμάτων, τῇ θείᾳ	καὶ	βαρβάρῳ κινηθέντες φιλοσοφίᾳ, δυνάμει» τὸν
[1, 15]	γένη. οὕτως οἴεται ὁ Πλάτων	καὶ	βαρβάρων φιλοσόφους τινὰς εἶναι, ὁ
[1, 21]	εἴκοσι· τοῦτον διαδέχεται ὁ Φιλομήτωρ	καὶ	βασιλεύει ἔτη πέντε καὶ τριάκοντα,
[1, 11]	παράδοσιν φιλοσοφία ἵστησι τὴν πρόνοιαν	καὶ	βεβαιοῖ, ἧς ἀναιρεθείσης μῦθος ἡ
[1, 11]	ἐρριζωμένοι καὶ ἐποικοδομούμενοι ἐν αὐτῷ	καὶ	βεβαιούμενοι ἐν τῇ πίστει, πειθὼ
[1, 29]	τῆς πολυμαθοῦς περιουσίας ἀποδείξεις ἰσχυροποιοῦσι	καὶ	βεβαιοῦσι καὶ θεμελιοῦσι τοὺς λόγους
[1, 21]	Ἰουδαίᾳ βασιλέων τὴν Ἰούδα φυλὴν	καὶ	Βενιαμεὶν καὶ Λευὶ μὴ αἰχμαλωτισθῆναι
[1, 8]	λῃσταί, αἱρεῖν ἀγωνιζόμενοι καὶ δόλῳ	καὶ	βίᾳ ἡμᾶς δὴ τοὺς ἀπερίττους,
[1, 14]	ἦσαν, Θαλῆς τε ὁ Μιλήσιος	καὶ	Βίας ὁ Πριηνεὺς καὶ Πιττακὸς
[1, 15]	τὸν Πέρσην ὁ Πυθαγόρας ἐζήλωσεν,	καὶ	βίβλους ἀποκρύφους τἀνδρὸς τοῦδε οἱ
[1, 25]	τούς τε εἰς αὐτὸν ἀφορῶντας	καὶ	βιοῦντας ἐνεργῶς καὶ δικαίως σὺν
[1, 1]	εἰς εἰρήνην τὴν ἐν λόγῳ	καὶ	βίῳ τῷ κατὰ τὸν θεὸν
[1, 16]	σύστασιν τῆς παρὰ βαρβάροις εὑρετικῆς	καὶ	βιωφελοῦς φύσεως, παρ´ ὧν Ἕλληνες
[1, 1]	Θεοπόμπῳ μὲν καὶ Τιμαίῳ μύθους	καὶ	βλασφημίας συντάττουσιν, πρὸς δὲ καὶ
[1, 21]	ἐλέφαντος γοῦν ἐμπεσόντος εἰς βόρβορον	καὶ	βοήσαντος παρών τις ἄλλος καὶ
[1, 21]	Κορίνθιος, Ἱππώ τε ἡ Χείρωνος	καὶ	Βοιὼ καὶ Μαντὼ καὶ τῶν
[1, 21]	προφητεύων διατείνει Ἱερεμίας, προφητεύουσι δὲ	καὶ	Βουζὶ καὶ Οὐρίας ὁ υἱὸς
[1, 24]	τοὺς ἐκπεσόντας ἀπὸ Φυλῆς καταγαγόντι	καὶ	βουλομένῳ λαθεῖν στῦλος ὁδηγὸς γίνεται
[1, 15]	ἀκηκοέναι τε πρὸς τούτοις Γαλατῶν	καὶ	Βραχμάνων τὸν Πυθαγόραν βούλεται. Κλέαρχος
[1, 28]	γάλα μόνον εἰληφότας, οὐδέπω δὲ	καὶ	βρῶμα, αὐτίκα οὐχ ἁπλῶς γάλα.
[1, 15]	προφῆται καὶ Ἀσσυρίων οἱ Χαλδαῖοι	καὶ	Γαλατῶν οἱ Δρυΐδαι καὶ Σαμαναῖοι
[1, 21]	δύο ἔτη προσλαμβάνεται τοῖς Ὄθωνος	καὶ	Γάλβα καὶ Οὐιτελλίου μησὶ ιζʹ
[1, 21]	δὲ ἥμισυ Οὐεσπεσιανὸς σὺν Ὄθωνι	καὶ	Γάλβᾳ καὶ Οὐιτελλίῳ. καὶ διὰ
[1, 21]	ἀνῃρέθη καὶ αὐτὸς καὶ Ὄθων	καὶ	Γάλβας καὶ Οὐιτέλλιος, Οὐεσπεσιανὸς δὲ
[1, 3]	ῥαψῳδῶν καὶ ἄλλων τινῶν λέγει·	καὶ	γὰρ εἰσελήλυθεν πολλῶν σοφιστῶν ὄχλος
[1, 21]	ὁ ναός, τοῦτο φανερόν ἐστι·	καὶ	γὰρ ἐν τῷ Ἔσδρᾳ γέγραπται,
[1, 25]	πρὸς δόγμα ἓν νεύουσαν αἰεί·	καὶ	γὰρ ἰσχύι καὶ σεμνότητι καὶ
[1, 21]	πέντε καὶ τριάκοντα. γυναικῶν δὲ	(καὶ	γὰρ καὶ αὗται προεφήτευον) Σάρρα
[1, 17]	ὀλιγωροῦμεν ἀποστῆναι, εἰκότως ἂν κολάσειε	(καὶ	γὰρ τὸ πυρέττειν ἀκούσιον· ἀλλ´
[1, 23]	Αἰγύπτιοι) εἰς ὃ ἐκτέθειται τεθνηξόμενος.	καὶ	γάρ τοι Μωυσῆν τὸν ἀποπνεύσαντα
[1, 3]	βίον τρυγόνων ἀναφαίνονται λαλίστεροι· κνήθοντες	καὶ	γαργαλίζοντες οὐκ ἀνδρικῶς, ἐμοὶ δοκεῖν,
[1, 5]	ἐγκράτειαν φιλοσοφία ἐπαγγέλλεται γλώσσης τε	καὶ	γαστρὸς καὶ τῶν ὑπὸ γαστέρα,
[1, 13]	παραβολὰς καὶ ἐπιστήμην ἔγνων. ὅτι	καί	γε τοῦτό ἐστι προαίρεσις πνεύματος,
[1, 15]	τὰ μήκιστα, καὶ ἀέρας τε	καὶ	γέας πλείστας εἶδον, καὶ λογίων
[1, 15]	ἐν βαρβάροις μαθόντος. διὰ τοῦτο	καὶ	γένη βαρβάρων» εἶπεν, γένη φιλοσόφων
[1, 11]	κατὰ μέρος ἄγει καὶ τρεπτὴν	καὶ	γενητὴν οἶδεν τὴν τῶν στοιχείων
[1, 21]	τῆς ἡμέρας. αἱ δὲ πρῶται	καὶ	γενικαὶ διάλεκτοι βάρβαροι μέν, φύσει
[1, 15]	τε καὶ Πυθαγόρου τὰ πλεῖστα	καὶ	γενναιότατα τῶν δογμάτων ἐν βαρβάροις
[1, 19]	ὑμᾶς ποιητῶν εἰρήκασιν· τοῦ γὰρ	καὶ	γένος ἐσμέν. ἐξ ὧν δῆλον
[1, 6]	πρὸς τὸν μύρμηκα, ὦ ὀκνηρέ,	καὶ	γενοῦ ἐκείνου σοφώτερος» ὃς πολλὴν
[1, 15]	Βραχμᾶνές τε σύμπαντες καὶ Ὀδρύσαι	καὶ	Γέται καὶ τὸ τῶν Αἰγυπτίων
[1, 23]	δὲ ἡλικίᾳ γενόμενος ἀριθμητικήν τε	καὶ	γεωμετρίαν ῥυθμικήν τε καὶ ἁρμονικὴν
[1, 1]	χώραν. τὴν εὔφορον καὶ καλὴν	καὶ	γεωργουμένην, τὴν πολυπλασιάσαι τὸν σπόρον
[1, 19]	τὰ ἐν αὐτῷ, οὗτος οὐρανοῦ	καὶ	γῆς ὑπάρχων κύριος οὐκ ἐν
[1, 27]	νόμῳ καὶ καυχᾶσαι ἐν θεῷ	καὶ	γιγνώσκεις τὸ θέλημα τοῦ θεοῦ
[1, 21]	καὶ τὸν λαὸν πάντα μετοικίζει	(καὶ	γίνεται ἡ αἰχμαλωσία ἐπὶ ἔτη
[1, 21]	καθὼς καὶ ἐπὶ τῆς σκηνῆς.	καὶ	γίνεται τὰ πάντα ἔτη σὺν
[1, 11]	τούτῳ καυχάσθω ὁ καυχώμενος, συνιέναι	καὶ	γινώσκειν ὅτι ἐγώ εἰμι κύριος
[1, 21]	ἐπὶ τὴν Περσέως στρατείαν, ὅτε	καὶ	Γλαῦκος ἐπὶ Μελικέρτῃ τὰ Ἴσθμια
[1, 21]	πολλοὶ τῶν ἱστορικῶν καὶ ἔθνη	καὶ	γλώσσας πέντε καὶ ἑβδομήκοντα λέγουσιν
[1, 19]	βάπτισμα τὸ αἱρετικὸν οὐκ οἰκεῖον	καὶ	γνήσιον ὕδωρ λογιζομένη, καὶ ὑπερβήσῃ
[1, 9]	ἐντολάς» φησίν, ἀπόγραψαι δισσῶς βουλήσει	καὶ	γνώσει τοῦ ἀποκρίνασθαι λόγους ἀληθείας
[1, 5]	κυριωτέρα, εἰ θεοῦ τιμῆς τε	καὶ	γνώσεως ἕνεκεν ἐπιτηδεύοιτο. Τῶν εἰρημένων
[1, 27]	ὅσα ἐγὼ ἐντέλλομαί σοι σήμερον,	καὶ	γνώσῃ ἐν τῇ καρδίᾳ σου
[1, 21]	καὶ τοῦ χρῖσαι ἅγιον ἁγίων.	καὶ	γνώσῃ καὶ συνήσεις ἀπὸ ἐξόδου
[1, 24]	ἐγκράτειαν καὶ σωφροσύνην μεθ´ ὁσιότητος	καὶ	γνῶσιν ἀγαθὴν μετ´ ἀληθείας, τὸ
[1, 13]	καρδία μου εἶδεν πολλά, σοφίαν	καὶ	γνῶσιν, παραβολὰς καὶ ἐπιστήμην ἔγνων.
[1, 13]	ἀνθαιρεῖσθε παιδείαν καὶ μὴ ἀργύριον,	καὶ	γνῶσιν ὑπὲρ χρυσίον δεδοκιμασμένον, ἀνθαιρεῖσθε
[1, 11]	ὀρθῶς ζητήσαντες αὐτὸν εἰρήνην εὗρον.	καὶ	γνώσομαι» φησίν, οὐ τὸν λόγον
[1, 9]	ὢν χωρίζειν, ὁ πολύιδρις» ἡμῶν	καὶ	γνωστικός, σοφιστικὴν μὲν φιλοσοφίας, κομμωτικὴν
[1, 23]	Μωυσῆ φησι πρῶτον σοφὸν γενέσθαι	καὶ	γραμματικὴν πρῶτον τοῖς Ἰουδαίοις παραδοῦναι
[1, 16]	ἀντὶ τοῦ κριτικοῦ εἰσηγήσατο τοὔνομα	καὶ	γραμματικὸς προσηγορεύθη, ἔνιοι δὲ Ἐρατοσθένη
[1, 15]	καὶ λογίων ἀνθρώπων πλείστων ἐπήκουσα,	καὶ	γραμμέων συνθέσι μετὰ ἀποδείξεως οὐδείς
[1, 3]	ὑπολείπεται. παγκάλως ὁ Ἀθηναῖος ἀποτείνεται	καὶ	γράφει Σόλων· εἰς γὰρ γλῶσσαν
[1, 16]	τῶν λόγων παρῆλθε διδασκαλία τε	καὶ	γραφή. Ἀλκμαίων γοῦν Περίθου Κροτωνιάτης
[1, 16]	θάλασσαν ἔπλευσεν. Κέλμις τε αὖ	καὶ	Δαμναμενεὺς οἱ τῶν Ἰδαίων δάκτυλοι
[1, 23]	εἰ βούλοιτο· τῆς δὲ συνθεμένης	καὶ	δεηθείσης παρήνεγκε τὴν μητέρα τὴν
[1, 1]	τὰ ἀπόρρητα ἱκανῶς, πολλοῦ γε	καὶ	δεῖ, μόνον δὲ τὸ ὑπομνῆσαι,
[1, 1]	λανθάνουσα εἰπεῖν καὶ ἐπικρυπτομένη ἐκφῆναι	καὶ	δεῖξαι σιωπῶσα. τά τε παρὰ
[1, 23]	με ὥσπερ τὸν ἐχθὲς ἄνδρα;	καὶ	δείσας ἐγὼ ἔλεξα· πῶς ἐγένετο
[1, 5]	ἄρα εἴρηται· ἄκουε, υἱέ μου,	καὶ	δέξαι ἐμοὺς λόγους, φησίν, ἵνα
[1, 21]	Διονύσιος ὁ Ἀργεῖος, Ἀγίας δὲ	καὶ	Δερκύλος ἐν τῇ τρίτῃ μηνὸς
[1, 24]	τύπου δὲ ἕνεκεν ἑνὸς ἢ	καὶ	δευτέρου ἐπιμνησθήσομαι παραδείγματος στρατηγικοῦ. Μωυσῆς
[1, 1]	Χριστῷ. ἀλλ´ οἳ μὲν ὑποκριταί,	καὶ	δὴ ἐάσθωσαν· εἰ δέ τις
[1, 18]	υἱόν τε ἔχειν τὸν θεὸν	καὶ	δὴ καὶ πεπονθέναι τοῦτον· ὅθεν
[1, 7]	φυεῖσιν ἤτοι ξηρανθέντα ἢ ἀποτιλθέντα.	καὶ	δὴ κἀνταῦθα χρησιμεύει ἡ τοῦ
[1, 1]	ὧν μᾶλλον οἱ ἀκούοντες ἐπιστραφήσονται.	καὶ	δὴ συνελόντι φάναι (ἐν πολλοῖς
[1, 4]	ἔστι θεὸς ἐν οὐρανῷ ἀποκαλύπτων.	καὶ	δὴ τοὺς Βαβυλῶνος σοφοὺς προσαγορεύει.
[1, 15]	σοφῶν σεβασθῆναί τε τοὺς ἄνδρας	καὶ	δημοσίᾳ φιλοσοφῆσαι Βραχμᾶνές τε σύμπαντες
[1, 17]	ἀλλ´ ὅταν δι´ ἑαυτόν τις	καὶ	δι´ ἀκρασίαν πυρέττῃ, αἰτιώμεθα τοῦτον)
[1, 24]	λόγου ἢ δι´ ἔργων ἢ	καὶ	δι´ ἀμφοτέρων ἅμα τούτων. ταῦτα
[1, 24]	ὁ κύριος τοὺς εἰς αὐτὸν	καὶ	δι´ αὐτοῦ πιστεύοντας προσιέμενος. πάντα
[1, 5]	ποῦ; δίς, διά τε προφητῶν	καὶ	διὰ τῆς παρουσίας. πολύτροπον μὲν
[1, 19]	τὰ παρ´ Ἕλλησι καλῶς εἰρημένα	καὶ	διὰ τοῦ ἀγνώστου θεοῦ τιμᾶσθαι
[1, 1]	ἀπόστολον εὔλογον Ἰουδαῖον γενέσθαι, ἀλλὰ	καὶ	διὰ τοὺς Ἕλληνας Ἕλληνα, ἵνα
[1, 21]	Ὄθωνι καὶ Γάλβᾳ καὶ Οὐιτελλίῳ.	καὶ	διὰ τοῦτο λέγει Δανιήλ· μακάριος
[1, 9]	ἐπήβολον γενέσθαι; πῶς δὲ οὐχὶ	καὶ	διαιρεῖσθαι χρήσιμον τάς τε ἀμφιβόλους
[1, 1]	χρόνῳ δοκιμάζει καὶ κρίσει δικάζει	καὶ	διακρίνει τῶν ἄλλων τὸν οἷόν
[1, 20]	τὴν κατ´ αὐτῆς σοφιστικὴν ἐπιχείρησιν	καὶ	διακρουομένη τὰς δολερὰς κατὰ τῆς
[1, 8]	οὗτοι εἴτε αἱρέσεις μετίοιεν εἴτε	καὶ	διαλεκτικὰ συνασκοῖεν τεχνύδρια, οὗτοι οἱ
[1, 10]	ἣν ἐπενόησαν τέχναι λεκτικαί τε	καὶ	διαλεκτικαί. ζητήσεις οὖν σοφίαν παρὰ
[1, 3]	τὰ μὲν ἄλλα αὐτοῖς ἀσθενεῖ	καὶ	διαρρεῖ, μόνη δὲ ἡ γλῶσσα
[1, 20]	ἀλλὰ διαφόρῳ διδασκαλίᾳ. εἰ δὲ	καὶ	διαστέλλεσθαι ἡμᾶς διὰ τοὺς φιλεγκλήμονας
[1, 12]	τοῦ ἀληθινοῦ φωτὸς καθαροὺς ὄντως	καὶ	διαυγεῖς ἐπιδεῖξαι λόγους ἀκροατῶν τοῖς
[1, 19]	καὶ τὰ διὰ τῶν διαφανῶν	καὶ	διαυγῶν σωμάτων. καλῶς οὖν ὁ
[1, 19]	γένηται. καὶ κατ´ ἔμφασιν δὲ	καὶ	διάφασιν οἱ ἀκριβῶς παρ´ Ἕλλησι
[1, 5]	ἀσκητὴς ἑρμηνευόμενος (διὰ πλειόνων δὲ	καὶ	διαφερόντων αἱ ἀσκήσεις δογμάτων) ὅθεν
[1, 1]	δὲ ἀπήμβλυται κακῇ τροφῇ τε	καὶ	διδασκαλίᾳ τὸ τῆς ψυχῆς ὄμμα»
[1, 15]	τιμήσαντες τοὺς αὑτῶν νομοθέτας τε	καὶ	διδασκάλους θεοὺς προσειπόντες. ψυχὰς γὰρ
[1, 1]	δὲ εὐαγγελιστάς, τοὺς δὲ ποιμένας	καὶ	διδασκάλους, πρὸς τὸν καταρτισμὸν τῶν
[1, 1]	ἐπιστολῇ νουθετοῦντες» γράφει πάντα ἄνθρωπον	καὶ	διδάσκοντες ἐν πάσῃ σοφίᾳ, ἵνα
[1, 5]	Χριστῷ ἀναπαύσεως γυμνάζειν τὸν νοῦν	καὶ	διεγείρειν τὴν σύνεσιν ἀγχίνοιαν γεννῶσαν
[1, 12]	τῶν ὑπομνημάτων ὑποτύπωσις ὅσα διασποράδην	καὶ	διερριμμένως ἐγκατεσπαρμένην ἔχουσι τὴν ἀλήθειαν,
[1, 25]	ἑρμηνεύει πρὸς ἕνα θεὸν ἀφορᾶν	καὶ	δικαιοπραγεῖν ἐντελλόμενος; τοῦ δὲ πολιτικοῦ
[1, 5]	σύνοικος (πιστὸς δὲ ἐλογίσθη Ἀβραὰμ	καὶ	δίκαιος) στεῖρα ἦν ἔτι καὶ
[1, 11]	ὁ ποιῶν ἔλεος καὶ κρίμα	καὶ	δικαιοσύνην ἐπὶ τῆς γῆς, ὅτι
[1, 5]	τὴν κατὰ θεὸν πίστιν τε	καὶ	δικαιοσύνην. Ἰσαὰκ δὲ τὸ αὐτομαθὲς
[1, 6]	κακοί. φύσει δ´ αὖ κοινωνικοὺς	καὶ	δικαίους ὁ θεὸς ἡμᾶς ἐδημιούργησεν.
[1, 27]	παρόντων κακῶν. τοὺς γὰρ σωφρόνως	καὶ	δικαίως βιοῦν ἑλομένους ἀθανατίζειν ἐπαγγέλλεται.
[1, 25]	αὐτὸν ἀφορῶντας καὶ βιοῦντας ἐνεργῶς	καὶ	δικαίως σὺν καὶ τῇ θεωρίᾳ
[1, 16]	δεικνυμένου τοῦ Διονύσου, δι´ ὃν	καὶ	Διονυσιακαὶ θέαι, μεταγενεστέρου Μωυσέως {ἢ}
[1, 21]	δεύτερος Κέκροψ αἵ τε Περσέως	καὶ	Διονύσου πράξεις Ὀρφεύς τε καὶ
[1, 21]	ἔτη ἑξήκοντα τρία· Ἀσκληπιός τε	καὶ	Διόσκουροι συνέπλεον αὐτοῖς, ὡς μαρτυρεῖ
[1, 27]	ἐπείρασέν σε καὶ ἐλιμαγχόνησέν σε	καὶ	διψῆν ἐποίησέν σε ἐν γῇ
[1, 19]	ὕδωρ ἄνυδρον ζητῶν, τὴν ἀοίκητον	καὶ	δίψιον ἐπερχόμενος γῆν, συνάγων χερσὶν
[1, 19]	ἐπὶ ψεύδεσιν, οὗτος ποιμαίνει ἀνέμους	καὶ	διώκει ὄρνεα πτερωτά. οὐκ οἶμαι
[1, 21]	ἀπὸ καιροῦ παραλλάξεως τοῦ ἐνδελεχισμοῦ	καὶ	δοθῆναι βδέλυγμα ἐρημώσεως ἡμέρας αςϟ
[1, 27]	γιγνώσκεις τὸ θέλημα τοῦ θεοῦ	καὶ	δοκιμάζεις τὰ διαφέροντα κατηχούμενος ἐκ
[1, 8]	διελεγχόμενοι δὲ λῃσταί, αἱρεῖν ἀγωνιζόμενοι	καὶ	δόλῳ καὶ βίᾳ ἡμᾶς δὴ
[1, 17]	ἐν τῷ ποιεῖν καὶ ἐνεργεῖν	καὶ	δρᾶν νοεῖσθαι, τὸ δὲ μὴ
[1, 1]	τοῖς ἐντεθραμμένοις λόγων παντοδαπῶν τέχναις	καὶ	δυνάμεσιν ἐπιχειρημάτων ὠγκωμένων, τοῖς προκατειλημμένοις
[1, 17]	γὰρ θείας σοφίας καὶ ἀρετῆς	καὶ	δυνάμεως ἔργον ἐστὶν οὐ μόνον
[1, 21]	ἕως τέλους πολέμου συντετμημένου ἀφανισμοῖς.	καὶ	δυναμώσει διαθήκην πολλοῖς ἑβδομὰς μία·
[1, 1]	~ἵνα ὑπὸ χεῖρα ἀναγινώσκῃς αὐτὰς	καὶ	δυνηθῇς φυλάξαι αὐτάς. πότερον δ´
[1, 24]	ἰόντι. τῷ Θρασυβούλῳ νύκτωρ ἀσελήνου	καὶ	δυσχειμέρου τοῦ καταστήματος γεγονότος πῦρ
[1, 21]	ὁ τοῦ Ἰωὰς τριακοσίους ἐκστρατεύσας	καὶ	δώδεκα μυριάδας αὐτῶν ἀπολέσας ἦρξεν
[1, 21]	ἕως χριστοῦ ἡγουμένου ἑβδομάδες ἑπτὰ	καὶ	ἑβδομάδες ἑξήκοντα δύο, καὶ ἐπιστρέψει
[1, 21]	αἱ ψυχαὶ ἐξ Ἰακὼβ πέντε	καὶ	ἑβδομήκοντα αἱ εἰς Αἴγυπτον κατελθοῦσαι.
[1, 21]	καὶ ἔθνη καὶ γλώσσας πέντε	καὶ	ἑβδομήκοντα λέγουσιν εἶναι, ἐπακούσαντες τῆς
[1, 15]	Ῥωμαίους κτίζειν. ἐν γοῦν ἑκατὸν	καὶ	ἑβδομήκοντα τοῖς πρώτοις ἔτεσι ναοὺς
[1, 21]	λόγον αἱ γενικαὶ διάλεκτοι δύο	καὶ	ἑβδομήκοντα ὡς αἱ ἡμέτεραι παραδιδόασι
[1, 14]	τούτων· δειλαί τοι δειλῶν γε	καὶ	ἐγγύαι ἐγγυάασθαι· οἳ δὲ περὶ
[1, 21]	ἑβδομάσιν ἡσύχασεν ἅπασα ἡ Ἰουδαία	καὶ	ἐγένετο ἄνευ πολέμων, καὶ ὁ
[1, 21]	τὸ ἥμισυ κατέσχε Νέρων βασιλεύων,	καὶ	ἐγένετο ἥμισυ ἑβδομάδος· τὸ δὲ
[1, 15]	καὶ τὸ τῶν Αἰγυπτίων γένος	καὶ	ἐθεολόγησαν ἀκριβῶς τὰ ἐκείνων, Χαλδαῖοί
[1, 21]	καὶ ἄλλοι πολλοὶ τῶν ἱστορικῶν	καὶ	ἔθνη καὶ γλώσσας πέντε καὶ
[1, 11]	πρόνοιαν ἀναιροῦσαν καὶ ἡδονὴν ἐκθειάζουσαν,	καὶ	εἰ δή τις ἄλλη τὰ
[1, 1]	ὅλως ἢ τισὶ καταλειπτέον συγγράμματα;	καὶ	εἰ μὲν τὸ πρότερον, τίς
[1, 7]	καὶ ἐπὶ τῶν μνημάτων συκῆ	καὶ	εἴ τι τῶν ἀναιδεστέρων δένδρων,
[1, 21]	κηʹ Αὐγούστου ἐν πέμπτῃ Παχὼν	καὶ	εἰκάδι. Οἱ δὲ ἀπὸ Βασιλείδου
[1, 8]	κλαπέντες ἢ γοητευθέντες ἢ βιασθέντες	καὶ	εἰκῆ πιστεύσαντες. ὁ μὲν δὴ
[1, 21]	γῇ τῇ ἀγαθῇ ἄλλα πέντε	καὶ	εἴκοσι ἀναπαυσάμενος. ὡς δὲ τὸ
[1, 21]	ἓξ καὶ τεσσαράκοντα, Ξέρξης ἓξ	καὶ	εἴκοσι, Ἀρταξέρξης ἓν καὶ τεσσαράκοντα,
[1, 21]	ὃν ὁ Φύσκων ἔτη ἐννέα	καὶ	εἴκοσι, εἶτα ὁ Λάθουρος ἔτη
[1, 21]	εἶτα ὁ Εὐεργέτης ἔτη πέντε	καὶ	εἴκοσι, εἶτα ὁ Φιλοπάτωρ ἔτη
[1, 21]	ὁ ἐπικληθεὶς Διόνυσος ἔτη ἐννέα	καὶ	εἴκοσι. ἐπὶ πᾶσιν ἡ Κλεοπάτρα
[1, 21]	ἡ Κλεοπάτρα ἐβασίλευσεν ἔτη δύο	καὶ	εἴκοσι, μεθ´ ἣν ἡ τῶν
[1, 21]	ὃν ὁ Ἐπιφανὴς ἔτη τέσσαρα	καὶ	εἴκοσι· τοῦτον διαδέχεται ὁ Φιλομήτωρ
[1, 21]	ὁ κύριος ἡμῶν τῷ ὀγδόῳ	καὶ	εἰκοστῷ ἔτει, ὅτε πρῶτον ἐκέλευσαν
[1, 19]	ἐν ἀστρονομίᾳ, φυσικῶν καὶ ῥεόντων	καὶ	εἰκότων βεβυσμένῃ λόγων, ἀλλ´ αὐτοῦ
[1, 28]	ἑκάστου τῶν ὄντων ἀμίκτως τε	καὶ	εἰλικρινῶς τοῦ ὑποκειμένου δεικτική, ἢ
[1, 21]	δύναμις καὶ τὸ ἅγιον συμπατηθήσεται;	καὶ	εἶπεν αὐτῷ, ἕως ἑσπέρας καὶ
[1, 17]	ὁ μὴ κωλύων; ἤδη δὲ	καὶ	εἰς ἀπέμφασιν αὐτοῖς ὁ λόγος
[1, 15]	τὰ ἔθνη διαλάμψασα, ὕστερον δὲ	καὶ	εἰς Ἕλληνας κατῆλθεν. προέστησαν δ´
[1, 3]	Σόλων· εἰς γὰρ γλῶσσαν ὁρᾶτε	καὶ	εἰς ἔπη αἱμύλου ἀνδρός· ὑμῶν
[1, 1]	ὅμοιοι) ἧκον δὴ σὺν θεῷ	καὶ	εἰς ἡμᾶς τὰ προγονικὰ ἐκεῖνα
[1, 7]	εἰς αὐτά τε τὰ φυτώρια	καὶ	εἰς παραδείσους καὶ τὰ ὡραῖα
[1, 15]	οὓς καὶ περιετέμετο, ἵνα δὴ	καὶ	εἰς τὰ ἄδυτα κατελθὼν τὴν
[1, 23]	κατὰ βούλησιν τοῦ θεοῦ ἐξελθόντα	καὶ	εἰς τὰ βασίλεια παρελθόντα ἐπιστῆναι
[1, 18]	βούλεται γὰρ ἐκδιδάσκεσθαι τὸν λόγον	καὶ	εἰς τὰς τραπέζας τὸ ἀργύριον
[1, 7]	εἰς τὴν γῆν τὴν ἀγαθὴν	καὶ	εἰς τὴν κοπρίαν καὶ ἐπὶ
[1, 6]	φύονται εἴς τε τὰ ἄλλα	καὶ	εἰς τὸ γεννᾶν, ὥσπερ καὶ
[1, 18]	ἡ προφητεία λέγει· κἂν θέλητε	καὶ	εἰσακούσητέ μου, τὰ ἀγαθὰ τῆς
[1, 29]	ἢ οὐκ ἔστιν« ὁμοίως δὲ	καὶ	ἐκ τῆς πολυμαθοῦς περιουσίας ἀποδείξεις
[1, 1]	οὕτως ἐκ τοῦ ἄρτου ἐσθιέτω	καὶ	ἐκ τοῦ ποτηρίου πινέτω. σκοπεῖσθαι
[1, 5]	τελείαν δέσποιναν τιμῶ καὶ σέβω.	καὶ	ἐκάκωσεν αὐτὴν Σάρρα» ἴσον τῷ
[1, 4]	ἔσται παραθεμένοις τήνδε τὴν λέξιν·	καὶ	ἐλάλησεν κύριος πρὸς Μωυσῆν λέγων·
[1, 27]	δηλονότι, δικαιοσύνη ἐκπορεύεται, νόμον δὲ	καὶ	ἔλεον ἐπὶ γλώσσης φορεῖ. ἑνὸς
[1, 1]	τὸ ἀργύριόν μου τοῖς τραπεζίταις,	καὶ	ἐλθὼν ἐγὼ ἐκομισάμην ἂν τὸ
[1, 27]	σε, φησί, καὶ ἐπείρασέν σε	καὶ	ἐλιμαγχόνησέν σε καὶ διψῆν ἐποίησέν
[1, 21]	αὐτόν τε καὶ τὸν Ἡσίοδον	καὶ	Ἐλισσαίου τοῦ προφήτου νεωτέρους. κἂν
[1, 19]	οὖν μαρτυροῦνται ἀληθῆ τινα δογματίζειν	καὶ	Ἕλληνες, ἔξεστι κἀντεῦθεν σκοπεῖν. ὁ
[1, 18]	δὲ τοῖς κλητοῖς Ἰουδαίοις τε	καὶ	Ἕλλησι Χριστὸς θεοῦ δύναμίς ἐστι
[1, 21]	τῆς ὀγδόης καὶ τεσσαρακοστῆς ὀλυμπιάδος,	καὶ	ἔμεινεν ἡ αἰχμαλωσία ἐπὶ ἔτη
[1, 17]	οἱ μὲν προφῆται, ἅτε ἀποσταλέντες	καὶ	ἐμπνευσθέντες ὑπὸ τοῦ κυρίου, οὐ
[1, 1]	ἀτεχνῶς καὶ σκιαγραφία τῶν ἐναργῶν	καὶ	ἐμψύχων ἐκείνων, ὧν κατηξιώθην ἐπακοῦσαι,
[1, 15]	φησι καὶ ἄλλοι ἄλλοθι πολλαχοῦ	καὶ	ἐν Ἕλλησι καὶ βαρβάροις, ὧν
[1, 9]	καθάπερ δὲ ἐν γεωργίᾳ {οὕτω}	καὶ	ἐν ἰατρικῇ χρηστομαθὴς ἐκεῖνος ὁ
[1, 16]	ἐνιαυτὸν εἰς δώδεκα μῆνας διεῖλον	καὶ	ἐν ἱεροῖς μίσγεσθαι γυναιξὶν ἐκώλυσαν
[1, 21]	Ἰαμίδαι, Πολύιδός τε ἐν Ἄργει	καὶ	ἐν Μεγάροις, οὗ μέμνηται ἡ
[1, 6]	τὸν ῥηϊδίως φωνέοντα πᾶν ἔπος	καὶ	ἐν παντὶ δήμῳ. χρὴ δὲ
[1, 6]	ὀρθῶς ἔστι βιοῦν, οὕτω δὲ	καὶ	ἐν περιουσίᾳ ἔξεστιν, καὶ ῥᾷον
[1, 21]	τῶν ἑπτὰ ἑβδομάδων ἐν Ἱερουσαλήμ,	καὶ	ἐν ταῖς ἑξήκοντα δύο ἑβδομάσιν
[1, 21]	τὸ ἥμισυ κατέσχεν Νέρων βασιλεύων	καὶ	ἐν τῇ ἁγίᾳ πόλει Ἱερουσαλὴμ
[1, 17]	ἐκεῖνος ἀνθρωποκτόνος ἦν ἀπ´ ἀρχῆς,	καὶ	ἐν τῇ ἀληθείᾳ οὐχ ἕστηκεν,
[1, 21]	σῴζει τὸν ἐμπεπτωκότα. φασὶ δὲ	καὶ	ἐν τῇ Λιβύῃ σκορπίον, ἐὰν
[1, 21]	ἑβδομάσι, καθὼς εἶπεν ὁ προφήτης.	καὶ	ἐν τῇ μιᾷ ἑβδομάδι, ἧς
[1, 6]	καὶ εἰς τὸ γεννᾶν, ὥσπερ	καὶ	ἐν τοῖς ἄλλοις ζῴοις. διὸ
[1, 21]	πόλει Ἱερουσαλὴμ ἔστησεν τὸ βδέλυγμα,	καὶ	ἐν τῷ ἡμίσει τῆς ἑβδομάδος«
[1, 13]	τῶν σχημάτων ἀλλήλων διενήνοχεν. ἀτὰρ	καὶ	ἐν τῷ κόσμῳ παντὶ τὰ
[1, 24]	αὐτοῖς τῆς ὁδοῦ. λέγεται δὲ	καὶ	ἐν χρησμῷ τινι· στῦλος Θηβαίοισι
[1, 10]	πλουσιώτερος εἰς γῆρας ἀναφανήσῃ φρονήσεως.	καὶ	ἔν γε τῷ Θεαιτήτῳ εὕροις
[1, 21]	αὐτοῦ ὁ νομικώτατος ἔτη τριάκοντα	καὶ	ἕν. οὗτος ἐπέθηκε τὰ κῶλα
[1, 5]	χρῆσθαι μέν, οὐκ ἐνδιατρίβειν δὲ	καὶ	ἐναπομένειν τῇ κοσμικῇ παιδείᾳ παραινεῖ·
[1, 16]	αὐτὸς νομοθέτης περὶ τὴν τριακοστὴν	καὶ	ἐνάτην ὀλυμπιάδα γεγονὼς εὑρίσκεται. Ἀντίλοχος
[1, 4]	τὸν Ὤρ, τῆς φυλῆς Ἰούδα,	καὶ	ἐνέπλησᾳ αὐτὸν πνεῦμα θεῖον σοφίας
[1, 11]	λόγον καθ´ ὃν πεπίστευκέ τε	καὶ	ἐνεργεῖ, μηδὲ ἀποδοῦναι δυνάμενος τὴν
[1, 17]	αἱ τῶν ἀποστατησάντων βουλαί τε	καὶ	ἐνέργειαι, μερικαὶ οὖσαι, γίνονται μὲν
[1, 17]	τὸ αἴτιον ἐν τῷ ποιεῖν	καὶ	ἐνεργεῖν καὶ δρᾶν νοεῖσθαι, τὸ
[1, 3]	ἐπέων δὲ πολὺς νομὸς ἔνθα	καὶ	ἔνθα. καί· ὁπποῖόν κ´ εἴπῃσθα
[1, 12]	πρὸς τοὺς εὐφυεῖς θαυμασιώτερά τε	καὶ	ἐνθουσιαστικώτερα. ψυχικὸς δὲ ἄνθρωπος οὐ
[1, 20]	ναῦλον, τῷ δὲ τελώνῃ τέλος	καὶ	ἐνοίκιον μὲν τῷ σταθμούχῳ, μισθὸν
[1, 13]	δὲ τὰ διῃρημένα συνθεὶς αὖθις	καὶ	ἑνοποιήσας τέλειον τὸν λόγον ἀκινδύνως
[1, 5]	αὐτὴν Σάρρα» ἴσον τῷ ἐσωφρόνισε	καὶ	ἐνουθέτησεν. εὖ γοῦν εἴρηται παιδείας
[1, 1]	πρὸς θεωρίαν, τάχα μέν τι	καὶ	ἐντιθεῖσα, οἷον ὁ ἐγκεντρίζων γεωργός,
[1, 1]	τὸν δὲ εἰ ἀκροᾶσθαί τε	καὶ	ἐντυγχάνειν δίκαιος· ᾗ καὶ τὴν
[1, 21]	γραφή, τὰ πλεῖστα ἐκ παρατηρήσεως	καὶ	ἐξ εἰκότων προειρηκότες, καθάπερ οἱ
[1, 23]	παρελθόντα ἐπιστῆναι κοιμωμένῳ τῷ βασιλεῖ	καὶ	ἐξεγεῖραι αὐτόν, τὸν δὲ καταπλαγέντα
[1, 17]	περιεργίας ἀμαθῶς σοφισάμενοι, τὰ δὲ	καὶ	ἐξευρόντες· ἴσως γὰρ καὶ πνεῦμα
[1, 21]	Πυθαγόρου τοῦ κατὰ τὴν δευτέραν	καὶ	ἑξηκοστὴν ὀλυμπιάδα φερομένου καὶ τοῦ
[1, 12]	τῆς ἀληθοῦς γνώσεως παραδόσεις ὑψηλῶς	καὶ	ἐξόχως ἑρμηνευομένας ἐκδέχεσθαι κελεύων, καὶ
[1, 1]	τοὺς ἐν ὀλίγῳ πιστούς» ἀποδεξάμενος	καὶ	ἐπαγγειλάμενος ἐπὶ πολλῶν καταστήσειν» εἰς
[1, 8]	τῆς σοφίας ἔργον πιθανῶς ὑφαιρουμένην	καὶ	ἐπαγγελλομένην σοφίαν ἣν οὐκ ἐμελέτησεν.
[1, 27]	εἰ δὲ σὺ Ἰουδαῖος ἐπονομάζῃ	καὶ	ἐπαναπαύῃ νόμῳ καὶ καυχᾶσαι ἐν
[1, 27]	δικαιοσύνην αὐτοῦ ἐπαίδευσέν σε, φησί,	καὶ	ἐπείρασέν σε καὶ ἐλιμαγχόνησέν σε
[1, 10]	καὶ ὁ λόγος τὴν ψυχὴν	καὶ	ἐπὶ καλοκἀγαθίαν προτρέπει· μακάριος δὲ
[1, 8]	τε αὖ καὶ θυμὸς μεταδοξάσαι,	καὶ	ἐπὶ πᾶσι γοητεύονται οἱ ἤτοι
[1, 21]	εἰς Αἴγυπτον κατέφυγον. προφητεύουσι δὲ	καὶ	ἐπὶ Σεδεκίου ἔτι Ἱερεμίας καὶ
[1, 7]	ἀγαθὴν καὶ εἰς τὴν κοπρίαν	καὶ	ἐπὶ τὰ δώματα. βλαστάνει δ´
[1, 21]	Ἀθηναίων ἧτταν ἔτη εἴκοσι ἑπτά·	καὶ	ἐπὶ τὴν ἐν Λεύκτροις μάχην
[1, 26]	εἶ γε ὁ νόμος πνευματικός«	καὶ	ἐπὶ τὴν εὐδαιμονίαν ἄγων· ὁ
[1, 10]	ἑτοιμάζων τῇ εὐποιίᾳ τὴν ὁδὸν	καὶ	ἐπὶ τὴν εὐεργεσίαν ἄγων τοὺς
[1, 21]	τὴν Ἀσκανίου ἀρχὴν ἔτη ὀκτώ,	καὶ	ἐπὶ τὴν Ἡρακλειδῶν κάθοδον ἔτη
[1, 21]	Πελοποννησιακοῦ πολέμου ἔτη τεσσαράκοντα ὀκτώ·	καὶ	ἐπὶ τὴν κατάλυσιν καὶ Ἀθηναίων
[1, 21]	συνετμήθησαν ἐπὶ τὸν λαόν σου	καὶ	ἐπὶ τὴν πόλιν τὴν ἁγίαν
[1, 21]	τῶν ἐγκαινίων ἄγεται ἑορτή, καθὼς	καὶ	ἐπὶ τῆς σκηνῆς. καὶ γίνεται
[1, 21]	ἀρθήσεταί μου θυσία καὶ σπονδή·	καὶ	ἐπὶ τὸ ἱερὸν βδέλυγμα τῶν
[1, 21]	κατακλυσμόν, τὴν δευτέραν λέγω ἐπομβρίαν,	καὶ	ἐπὶ τὸν Φαέθοντος ἐμπρησμόν, ἃ
[1, 7]	πόα καὶ πυρός, φύεται δὲ	καὶ	ἐπὶ τῶν μνημάτων συκῆ καὶ
[1, 24]	Ἰησοῦ πᾶν γόνυ κάμψῃ ἐπουρανίων	καὶ	ἐπιγείων καὶ καταχθονίων, καὶ πᾶσα
[1, 1]	φιλοσοφίας δόγμασι, μᾶλλον δὲ ἐγκεκαλυμμένην	καὶ	ἐπικεκρυμμένην, καθάπερ τῷ λεπύρῳ τὸ
[1, 21]	Ζοροβάβελ ὁ τοῦ Σαλαθιὴλ ἐγεῖραι	καὶ	ἐπικοσμῆσαι τὸν νεὼν τὸν ἐν
[1, 1]	καὶ βλασφημίας συντάττουσιν, πρὸς δὲ	καὶ	Ἐπικούρῳ ἀθεότητος κατάρχοντι, ἔτι δὲ
[1, 1]	πειράσεται δὲ καὶ λανθάνουσα εἰπεῖν	καὶ	ἐπικρυπτομένη ἐκφῆναι καὶ δεῖξαι σιωπῶσα.
[1, 5]	προῇ ἄλλοις τὴν σὴν ζωήν.	καὶ	ἐπιμαρτυρεῖ· εἶτα μεταμελήσει σοι ἐπὶ
[1, 21]	δὲ Τριόπαν Προμηθεὺς καὶ Ἄτλας	καὶ	Ἐπιμηθεὺς καὶ ὁ διφυὴς Κέκροψ
[1, 4]	αὐτοὺς θεωρίας ἀντιλαμβάνονται. εὑρετικὸν γὰρ	καὶ	ἐπινοητικὸν ἡ συναίσθησις ἐπιβάλλειν πιθανῶς
[1, 21]	δὲ οἱ προφῆται δυνάμει θεοῦ	καὶ	ἐπιπνοίᾳ, πρὸ μὲν τοῦ νόμου
[1, 26]	ἀγαθά τε καὶ καλά, ἀλλὰ	καὶ	ἐπίσταται. τούτου καὶ ὁ νόμος
[1, 1]	τροφάς, αἳ μὲν κατ´ ἐπίγνωσιν	καὶ	ἐπιστήμην αὔξουσαι, αἳ δὲ κατὰ
[1, 13]	πολλά, σοφίαν καὶ γνῶσιν, παραβολὰς	καὶ	ἐπιστήμην ἔγνων. ὅτι καί γε
[1, 8]	αἰτιᾶται γοῦν τοὺς ἄνευ νοῦ	καὶ	ἐπιστήμης δόξαις πιστεύοντας, ὡς μὴ
[1, 4]	πνεῦμα θεῖον σοφίας καὶ συνέσεως	καὶ	ἐπιστήμης ἐν παντὶ ἔργῳ, διανοεῖσθαι
[1, 21]	ἑπτὰ καὶ ἑβδομάδες ἑξήκοντα δύο,	καὶ	ἐπιστρέψει καὶ οἰκοδομηθήσεται πλατεία καὶ
[1, 17]	τῆς τε αἱρέσεως τῆς φαύλης	καὶ	ἐπιτερποῦς καὶ πρὸ τούτων τὸ
[1, 1]	καὶ αὕτη πνευματικὴ φυτεία. διὸ	καὶ	ἐπιφέρει· καὶ παραβαλεῖς καρδίαν σου
[1, 14]	κατὰ Ἱέρωνα τὸν Σικελίας δυνάστην	καὶ	Ἐπίχαρμον τὸν ποιητὴν γεγονέναι, Ἀπολλόδωρος
[1, 11]	κύριον. ἐν αὐτῷ περιπατεῖτε, ἐρριζωμένοι	καὶ	ἐποικοδομούμενοι ἐν αὐτῷ καὶ βεβαιούμενοι
[1, 10]	γὰρ καὶ σωτήριος λόγος ὡς	καὶ	ἔργον σωτήριον. ἡ δικαιοσύνη γοῦν
[1, 10]	ἀλλήλων ἕνεκα εὐποροῦμεν καὶ λόγων	καὶ	ἔργων, τὴν δὲ ἐριστικήν τε
[1, 20]	τό τε πῦρ βαλανεῖόν τε	καὶ	ἐσθής, οὕτω μιᾶς οὔσης τῆς
[1, 19]	αὐτῷ γὰρ ζῶμεν καὶ κινούμεθα	καὶ	ἐσμέν, ὡς καί τινες τῶν
[1, 5]	γαστρὸς καὶ τῶν ὑπὸ γαστέρα,	καὶ	ἔστιν δι´ αὑτὴν αἱρετή, σεμνοτέρα
[1, 21]	ἐν Σικελίᾳ; εἶεν δ´ ἂν	καὶ	ἕτεροι πρὸς τούτοις, Ἴδμων ὁ
[1, 1]	πιστοῖς ἀνθρώποις, οἵτινες ἱκανοὶ ἔσονται	καὶ	ἑτέρους διδάξαι. καὶ πάλιν· σπούδασον
[1, 1]	ἐκεῖνα καὶ ἀποστολικὰ καταθησόμενοι σπέρματα.	καὶ	εὖ οἶδ´ ὅτι ἀγαλλιάσονται, οὐχὶ
[1, 20]	τὸν ὀρθὸν βίον εὐδαιμονίαν λέγωμεν	καὶ	εὐδαίμονα τὸν κεκοσμημένον τὴν ψυχὴν
[1, 18]	σκληροκαρδίους καὶ ἀπίστους, ἀλλὰ συνετοὺς	καὶ	εὐπειθεῖς καὶ πρὸς ἔτι πιστούς.
[1, 21]	διαφώνως τῷ Δημητρίῳ. ἔτι δὲ	καὶ	Εὐπόλεμος ἐν τῇ ὁμοίᾳ πραγματείᾳ
[1, 27]	κακῶς πράττειν εἰς ἀρετήν τε	καὶ	εὐπραγίαν μετάγειν δύνηταί τις, ὅπερ
[1, 11]	πιστεύσαντα ὁ λόγος· ζητεῖτε» γὰρ	καὶ	εὑρήσετε» λέγει, ἀλλὰ τὴν ζήτησιν
[1, 24]	τῆς παρ´ Ἑβραίοις ἱστορίας. ἀλλὰ	καὶ	Εὐριπίδης ἐν Ἀντιόπῃ φησίν· ἔνδον
[1, 15]	θεωρίαν, τὴν πάτριον ἐπιστήμην. μαρτυρεῖ	καὶ	Εὐριπίδης περὶ τῆς Ἱπποῦς ὧδέ
[1, 26]	ὁ τὸ ἀπολωλὸς ἐπιζητῶν τε	καὶ	εὑρίσκων νόμῳ καὶ λόγῳ, εἶ
[1, 7]	εὐποιίᾳ γὰρ περιπεπτώκασιν, ἔνιοι δὲ	καὶ	εὐστοχοῦσι διὰ συνέσεως εἰς τὸν
[1, 10]	σωτὴρ ἄρτον λαβὼν πρῶτον ἐλάλησεν	καὶ	εὐχαρίστησεν· εἶτα κλάσας τὸν ἄρτον
[1, 21]	πρώτῳ Περὶ μαντικῆς. Θεόπομπος δὲ	καὶ	Ἔφορος καὶ Τίμαιος Ὀρθαγόραν τινὰ
[1, 26]	γράφουσι Πλάτων τε καὶ Ἀριστοτέλης	καὶ	Ἔφορος, Χαμαιλέων τε ὁ Ἡρακλεώτης
[1, 21]	τὸ ἱερὸν βδέλυγμα τῶν ἐρημώσεων,	καὶ	ἕως συντελείας καιροῦ συντέλεια δοθήσεται
[1, 21]	τῷ ἐρχομένῳ· ἐκκοπήσονται ἐν κατακλυσμῷ·	καὶ	ἕως τέλους πολέμου συντετμημένου ἀφανισμοῖς.
[1, 21]	δώδεκα Ἄγγελος. μετὰ δὲ Ἀγγαῖον	καὶ	Ζαχαρίαν Νεεμίας ὁ ἀρχιοινοχόος Ἀρταξέρξου,
[1, 21]	αὖ μετὰ τοῦτον προφητεύουσιν Ἀγγαῖος	καὶ	Ζαχαρίας ἐπὶ Δαρείου τοῦ πρώτου
[1, 21]	ἐφ´ οὗ, ὡς προεῖπον, Ἀγγαῖος	καὶ	Ζαχαρίας καὶ ὁ ἐκ τῶν
[1, 21]	ἔτος τῆς βασιλείας αὐτοῦ Ἀγγαῖος	καὶ	Ζαχαρίας καὶ ὁ ἐκ τῶν
[1, 4]	αἴσθησιν ἐπικαλέσῃ μεγάλῃ τῇ φωνῇ	καὶ	ζητήσῃς αὐτὴν ὥσπερ ἀργορίου θησαυροὺς
[1, 1]	λόγου σπορὰν αὔξει τὸ καταβληθὲν	καὶ	ζωογονεῖ· υἱὸς δὲ πᾶς ὁ
[1, 15]	τῶν Μωυσέως ὠφεληθεὶς διεκώλυσεν ἀνθρωποειδῆ	καὶ	ζῳόμορφον εἰκόνα θεοῦ Ῥωμαίους κτίζειν.
[1, 7]	συνελόντι δ´ εἰπεῖν ἀγελοκομική τε	καὶ	ζῳοτροφικὴ ἀλλήλων μὲν τῷ μᾶλλον
[1, 21]	Κρής, ὅστις εἰς Σπάρτην ἀφίκετο,	καὶ	Ζωροάστρης ὁ Μῆδος Ἐμπεδοκλῆς τε
[1, 17]	γὰρ κωλῦσαι δύναμις ἦν, τούτῳ	καὶ	ἡ αἰτία τοῦ συμβαίνοντος προσάπτεται.
[1, 20]	ἐπεὶ καὶ ἡ ὄψις συμβάλλεται	καὶ	ἡ ἀκοὴ καὶ ἡ φωνὴ
[1, 21]	στήσεται, ἡ θυσία ἡ ἀρθεῖσα	καὶ	ἡ ἁμαρτία ἐρημώσεως ἡ δοθεῖσα,
[1, 7]	οὐχ ἡ ποιμενικὴ μόνη, ἀλλὰ	καὶ	ἡ βουκολικὴ ἱπποτροφική τε καὶ
[1, 28]	πράξεις οἰκεία χρῆσις. εἰκότως ἄρα	καὶ	ἡ γραφὴ τοιούτους τινὰς ἡμᾶς
[1, 1]	δὲ καὶ ἡ διὰ σιτίων	καὶ	ἡ διὰ λόγων λαμβάνεται. καὶ
[1, 1]	εἰς ζωὴν αἰώνιον, τροφὴ δὲ	καὶ	ἡ διὰ σιτίων καὶ ἡ
[1, 20]	πρὸς τὴν παράδοσιν τῆς ἀληθείας	καὶ	ἡ διαλεκτικὴ πρὸς τὸ μὴ
[1, 17]	ὥστε οὐ κλέπται οἱ προφῆται.	καὶ	ἡ διδαχὴ ἡ ἐμὴ οὐκ
[1, 21]	ἡ ἁμαρτία ἐρημώσεως ἡ δοθεῖσα,	καὶ	ἡ δύναμις καὶ τὸ ἅγιον
[1, 4]	ὑπὸ φιλοσοφίας δεδικαιωμένοις βοήθεια θησαυρίζεται	καὶ	ἡ εἰς θεοσέβειαν συναίσθησις. ~(Ἦν
[1, 21]	Σθένελον ἥ τε Ἀμφικτύονος βασιλεία	καὶ	ἡ εἰς Πελοπόννησον Δαναοῦ παρουσία
[1, 21]	Ἴναχον ὁ ἐπὶ Ὠγύγου κατακλυσμὸς	καὶ	ἡ ἐν Σικυῶνι βασιλεία, πρώτου
[1, 21]	Κρότωπον ἡ ἐπὶ Φαέθοντος ἐκπύρωσις	καὶ	ἡ ἐπὶ Δευκαλίωνος ἐπομβρία. κατὰ
[1, 21]	ἔτη πεντήκοντα τρία. ἐνταῦθά που	καὶ	ἡ Ἰλίου κατάληψις. εἰ δὲ
[1, 21]	τεμένους καθίδρυσις Τριπτολέμου τε γεωργία	καὶ	ἡ Κάδμου εἰς Θήβας παρουσία
[1, 13]	ἐγένοντο ἔμπροσθέν μου ἐν Ἱερουσαλήμ·	καὶ	ἡ καρδία μου εἶδεν πολλά,
[1, 21]	Αἰγιαλέως, εἶτα Εὔρωπος, εἶτα Τελχῖνος,	καὶ	ἡ Κρητὸς ἐν Κρήτῃ. Ἀκουσίλαος
[1, 14]	ψεῦσται, κακὰ θηρία, γαστέρες ἀργαί·	καὶ	ἡ μαρτυρία αὕτη ἐστὶν ἀληθής.
[1, 14]	φασὶν ἔνιοι μαθητὴν Ἐπίκουρον γενέσθαι.	Καὶ	ἡ μὲν διαδοχὴ τῶν παρ´
[1, 20]	ἢ ἀναιρεῖσθαι τὴν ἀλήθειαν, ἐπεὶ	καὶ	ἡ ὄψις συμβάλλεται καὶ ἡ
[1, 6]	ἀλήθειαν διιδεῖν δυνηθῇ. τροφὴ γὰρ	καὶ	ἡ παίδευσις ἡ χρηστὴ σῳζομένη
[1, 28]	καὶ οὐρανίων ἐπαγγελλομένη, ᾗ συνέπεται	καὶ	ἡ {περὶ} τῶν ἀνθρωπείων περί
[1, 25]	οὐδὲ δόξα πᾶσα (οὐ γὰρ	καὶ	ἡ πονηρά) ἀλλὰ νόμος ἐστὶ
[1, 21]	οὔτι γε μόνος οὗτος, ἀλλὰ	καὶ	ἡ Σίβυλλα Ὀρφέως παλαιοτέρα· λέγονται
[1, 4]	καὶ ὡς θεόθεν ἡ τεχνικὴ	καὶ	ἡ σοφὴ ἐπίνοια, σαφὲς ἔσται
[1, 2]	πίστεως ἀποδεικτικὴν ἐκπορίζεσθαι. ναὶ μὴν	καὶ	ἡ συναφὴ τῶν δογμάτων διὰ
[1, 24]	γῆς ἀγαθὰ καὶ τὰ ἐκτὸς	καὶ	ἡ τελεία εὐδαιμονία χορηγεῖται· αἰτεῖσθε
[1, 1]	τὸ γλαφυρὸν τῆς θεωρίας. αὐτίκα	καὶ	ἡ τῆς χρηστομαθίας περιουσία οἷον
[1, 21]	Λυγκέα τῆς Κόρης ἡ ἁρπαγὴ	καὶ	ἡ τοῦ ἐν Ἐλευσῖνι τεμένους
[1, 22]	τῶν Ἑβραίων τῶν ἡμετέρων πολιτῶν	καὶ	ἡ τῶν γεγονότων ἁπάντων αὐτοῖς
[1, 15]	τε τῶν Ἐφεσίων λεγομένων γραμμάτων	καὶ	ἡ τῶν κατὰ μουσικὴν εὕρεσις
[1, 13]	εἰς ἓν συνάπτεται. ἤδη δὲ	καὶ	ἡ ὑπάτη ἐναντία τῇ νεάτῃ
[1, 21]	ἡ εἰς Πελοπόννησον Δαναοῦ παρουσία	καὶ	ἡ ὑπὸ Δαρδάνου τῆς Δαρδανίας
[1, 20]	ἀλλὰ σὺν τοῖς ἄλλοις) οὕτω	καὶ	ἡ φιλοσοφία πρὸς κατάληψιν τῆς
[1, 20]	καὶ καθ´ ἑαυτὴν ἐδικαίου ποτὲ	καὶ	ἡ φιλοσοφία τοὺς Ἕλληνας, οὐκ
[1, 7]	σπέρματα· τῆς αὐτῆς δὲ γεωργίας	καὶ	ἡ φυτουργία, ἐργάζεσθαι ὅσα εἰς
[1, 20]	ὄψις συμβάλλεται καὶ ἡ ἀκοὴ	καὶ	ἡ φωνὴ πρὸς ἀλήθειαν, νοῦς
[1, 28]	τοῦτο μετὰ τὰ φυσικὰ καλεῖ.	καὶ	ἥ γε κατὰ Πλάτωνα διαλεκτική,
[1, 7]	ὁμοίωσις, ἄλλο αὐτὸ τὸ ὄν,	καὶ	ἣ μὲν μαθήσει καὶ ἀσκήσει
[1, 20]	καὶ θριγκὸς εἶναι τοῦ ἀμπελῶνος.	καὶ	ἣ μὲν ὡς ἄρτος ἀναγκαία
[1, 21]	ἄντικρυς οὐκ ὀλίγα τῶν μελλόντων	καὶ	ἤδη ἐνεστώτων προφαίνοντες. σὺν δὲ
[1, 11]	ὁ Παῦλος, διαβάλλων, πρόνοιαν ἀναιροῦσαν	καὶ	ἡδονὴν ἐκθειάζουσαν, καὶ εἰ δή
[1, 21]	ἀπαιτεῖ δὲ ὅμως τὸ ὑπόμνημα	καὶ	ἡμᾶς ἐπιδραμεῖν τὰ κατὰ τὸν
[1, 1]	προαρδεύσαντες τὴν γῆν, οὕτω δὴ	καὶ	ἡμεῖς τῷ ποτίμῳ τῶν παρ´
[1, 21]	ὁ υἱὸς αὐτοῦ μῆνας τρεῖς	καὶ	ἡμέρας δέκα. τοῦτον Νεχαὼ βασιλεὺς
[1, 3]	κεφάλαιον τῶν ὄντων, ὁ χρηστὸς	καὶ	ἥμερος λόγος, ὁ δρασσόμενος τοὺς
[1, 22]	αἱ γραφαί, λεκτέον δὲ ὅμως	καὶ	ἡμῖν ὡς ὅτι μάλιστα δι´
[1, 21]	δυναμώσει διαθήκην πολλοῖς ἑβδομὰς μία·	καὶ	ἡμίσει τῆς ἑβδομάδος ἀρθήσεταί μου
[1, 21]	συντέλεια δοθήσεται ἐπὶ τὴν ἐρήμωσιν.	καὶ	ἥμισυ τῆς ἑβδομάδος καταπαύσει θυμίαμα
[1, 21]	περιέχει ἡ δευτέρα τῶν Βασιλειῶν,	καὶ	ἦν ἀρχιερεὺς Ἀβιάθαρ ὁ τοῦ
[1, 21]	Ῥοβοὰμ υἱὸς αὐτοῦ ἔτη ἑπτακαίδεκα,	καὶ	ἦν ἀρχιερεὺς Ἀβιμέλεχ ὁ τοῦ
[1, 21]	ἐκ τῶν δώδεκα Ἄγγελος προφητεύουσι,	καὶ	ἦν ἀρχιερεὺς Ἰησοῦς ὁ τοῦ
[1, 21]	γυνὴ Λαβιδὼθ ἐκ φυλῆς Ἐφραΐμ,	καὶ	ἦν ἀρχιερεὺς Ὀζιοῦς ὁ τοῦ
[1, 21]	καὶ Ἀδμήτῳ θητεύων εὑρίσκεται σὺν	καὶ	Ἡρακλεῖ μέγαν εἰς ἐνιαυτόν« Ζῆθος
[1, 21]	τῷ ἀρχιστρατήγῳ τοῦ Ἰαβεὶμ ἐνίκησε,	καὶ	ἦρξεν ἐντεῦθεν τοῦ λαοῦ διακρίνουσα
[1, 21]	ὁ Γαλααδίτης ἐκ φυλῆς Μανασσῆ	καὶ	ἦρξεν ἔτη ἕξ, μεθ´ ὃν
[1, 14]	Κροίσου Λυδῶν. συνᾴδει δὲ αὐτῷ	καὶ	Ἡρόδοτος ἐν τῇ πρώτῃ. εἰσὶ
[1, 14]	ἀλλὰ καὶ Θαλῆς, ὡς Λέανδρος	καὶ	Ἡρόδοτος ἱστοροῦσι, Φοῖνιξ ἦν, ὡς
[1, 12]	υἱὸς τοῦ θεοῦ. ἤδη γοῦν	καὶ	Ἡσαΐας ὁ προφήτης πυρὶ καθαίρεται
[1, 21]	προφητεύουσι δὲ ἐπ´ αὐτοῦ Ἀμὼς	καὶ	Ἡσαΐας ὁ υἱὸς αὐτοῦ καὶ
[1, 6]	σοφίῃ γνώμην, αἰτίην ἔχουσι μωρίης.	καὶ	Ἡσίοδος· Μουσάων, αἵτ´ ἄνδρα πολυφραδέοντα
[1, 21]	τὸν Ἡρακλέους διδάσκαλον. Ὅμηρος δὲ	καὶ	Ἡσίοδος πολλῷ νεώτεροι τῶν Ἰλιακῶν,
[1, 21]	κατάληψις. εἰ δὲ χρὴ πείθεσθαι	καὶ	Ἡσιόδῳ τῷ ποιητῇ, ἀκούσωμεν αὐτοῦ·
[1, 1]	ἔργον ἐστίν, τῶν δὲ δοκιμάσαι	καὶ	ἤτοι ἑλέσθαι ἢ μή, ἡ
[1, 7]	ζῳοτροφικὴ ἀλλήλων μὲν τῷ μᾶλλον	καὶ	ἧττον διαφέρουσι, πλὴν αἱ πᾶσαι
[1, 14]	Πυθαγόραν βάρβαρον τὸ γένος. ἀλλὰ	καὶ	Θαλῆς, ὡς Λέανδρος καὶ Ἡρόδοτος
[1, 6]	περιουσίᾳ ἔξεστιν, καὶ ῥᾷον ἅμα	καὶ	θᾶττον σὺν τῇ προπαιδείᾳ θηρᾶσαι
[1, 20]	μεγέθει γνώσεως καὶ ἀποδείξει κυριωτέρᾳ	καὶ	θείᾳ δυνάμει καὶ τοῖς ὁμοίοις·
[1, 24]	βασιλείας μετὰ τὴν ἀκραιφνῶς λογικὴν	καὶ	θείαν διοίκησιν τὸ μόνῳ τῷ
[1, 8]	δὲ ἀπὸ τοῦ ὑγιεινοῦ τε	καὶ	θείου διάκρισις ἀθεότης τε καὶ
[1, 29]	περιουσίας ἀποδείξεις ἰσχυροποιοῦσι καὶ βεβαιοῦσι	καὶ	θεμελιοῦσι τοὺς λόγους τοὺς ἀποδεικτικούς,
[1, 14]	τῷ Πυθαγόρου βίῳ καὶ Ἀρίσταρχος	καὶ	Θεόπομπος, Τυρρηνὸς ἦν, ὡς δὲ
[1, 23]	καὶ λέξασά μοι, γένος πατρῷον	καὶ	θεοῦ δωρήματα. ἕως μὲν οὖν
[1, 18]	Ἕλλησι Χριστὸς θεοῦ δύναμίς ἐστι	καὶ	θεοῦ σοφία. μή τι οὖν,
[1, 16]	Σκάμων μὲν οὖν ὁ Μιτυληναῖος	καὶ	Θεόφραστος ὁ Ἐρέσιος Κύδιππός τε
[1, 1]	καὶ τοὺς στάχυς αὐξήσῃ τε	καὶ	θερίσῃ, θεῖος ὄντως ἀναφανήσεται γεωργός.
[1, 6]	λέγει, δεινὸν δὲ τὸν αὐδήεντα,	καὶ	θέσπιον τὸν ἔμπειρον καὶ φιλόσοφον
[1, 21]	τὰς ὀλυμπιάδας γενόμενοι, ὡς παρεστήσαμεν.	καὶ	θεῶν ἄρα τῶν πλείστων παρ´
[1, 25]	ἄλλον τὸν Τίμαιον, ὄντα ἀστρονομικὸν	καὶ	θεωρητικὸν τῆς ἐκείνων φορᾶς συμπαθείας
[1, 29]	νόμον διέταξε Κρονίων, ἰχθύσι μὲν	καὶ	θηρσὶ καὶ οἰωνοῖς πετεηνοῖς, ἐσθέμεν
[1, 4]	αἴσθησίν τε ἅμα καὶ φρόνησιν,	καὶ	θησαυρίζει δικαίοις βοήθειαν· τοῖς γὰρ
[1, 27]	δὲ ἀνὴρ ὃς εὗρεν σοφίαν,	καὶ	θνητὸς ὃς εἶδεν φρόνησιν, ἐκ
[1, 24]	ὧν αὐτὸς ἡγεῖτο κατώρθωσεν. Ἀλλὰ	καὶ	Θρασυβούλῳ τοὺς ἐκπεσόντας ἀπὸ Φυλῆς
[1, 20]	ἀληθείας ἐπιβουλὰς φραγμὸς οἰκείως εἴρηται	καὶ	θριγκὸς εἶναι τοῦ ἀμπελῶνος. καὶ
[1, 21]	ὑπὸ δαιμόνων κινηθέντες ἢ ὑδάτων	καὶ	θυμιαμάτων καὶ ἀέρος ποιοῦ ἐκταραχθέντες·
[1, 8]	καὶ ἀλγηδὼν φιλονικία τε αὖ	καὶ	θυμὸς μεταδοξάσαι, καὶ ἐπὶ πᾶσι
[1, 24]	βασιλείης, Ἥρης Ἀργείης, ἣ στέμμασι	καὶ	θυσάνοισι πρώτη ἐκόσμησεν περὶ κίονα
[1, 15]	γένος {ἤγαγε{ ν} δείξας ὅρκους	καὶ	θυσίας ἱλαρὰς καὶ σχήματα Ὀλύμπου.
[1, 16]	δὲ ὀρνίθων παρεφυλάξαντο πρῶτοι Φρύγες,	καὶ	θυτικὴν ἠκρίβωσαν Τοῦσκοι, Ἰταλίας γείτονες.
[1, 21]	κηρύξας Ἀβραάμ τε καὶ Ἰσαὰκ	καὶ	Ἰακὼβ ἄντικρυς οὐκ ὀλίγα τῶν
[1, 1]	παράδοσιν εὐθὺς ἀπὸ Πέτρου τε	καὶ	Ἰακώβου Ἰωάννου τε καὶ Παύλου
[1, 21]	τῶν Ἡρακλειδῶν ἐπιφανὴς φέρεται μάντις	καὶ	Ἴαμος ἄλλος ἐν Ἤλιδι, ἀφ´
[1, 9]	ὃς πολλῶν ἀνθρώπων» εἶδεν ἄστεα»	καὶ	ἰατρὸν τὸν ἐν πείρᾳ πολλῶν
[1, 27]	ὁ ταῦτα προσάγων σωτήρ τε	καὶ	ἰατρὸς {τε} καλεῖται, οὐ φθόνῳ
[1, 21]	καὶ τὴν εὕρεσιν τοῦ σιδήρου	καὶ	Ἰδαίους δακτύλους ἔτη ἑβδομήκοντα τρία,
[1, 15]	ἐν Ἕλλησι καὶ βαρβάροις, ὧν	καὶ	ἱερὰ πολλὰ ἤδη γέγονε διὰ
[1, 21]	τούτου προφητεύει Ὀλδᾶ καὶ Σοφονίας	καὶ	Ἱερεμίας. ἐπὶ δὲ Ἱερεμίου ψευδοπροφήτης
[1, 9]	νόθον ἀπὸ τοῦ ἰθαγενοῦς χρυσίου)	{καὶ}	ἱκανὸς ὢν χωρίζειν, ὁ πολύιδρις»
[1, 16]	τῶν ἵππων ἐχρήσαντο. ὁμοίως δὲ	καὶ	Ἰλλυριοὶ τὴν καλουμένην πάρμην ἐξεῦρον.
[1, 3]	λεξειδίων θηράτορες, ζηλωταὶ τεχνυδρίων, ἐριδαντέες	καὶ	ἱμαντελικτέες, ὡς ὁ Ἀβδηρίτης ἐκεῖνός
[1, 21]	ἀπὸ δὲ τῆς Μωυσέως στρατηγίας	καὶ	Ἰνάχου ἐπὶ τὸν Δευκαλίωνος κατακλυσμόν,
[1, 21]	ἡγεμονίας ἔτεσιν ἑβδομήκοντα ἐπὶ Φοίνικας	καὶ	Ἰουδαίους ἐστράτευσεν, ὥς φησι Βήρωσσος
[1, 21]	Νῶε μετάνοιαν κηρύξας Ἀβραάμ τε	καὶ	Ἰσαὰκ καὶ Ἰακὼβ ἄντικρυς οὐκ
[1, 5]	διαφερόντων αἱ ἀσκήσεις δογμάτων) ὅθεν	καὶ	Ἰσραὴλ οὗτος μετονομάζεται ὁ τῷ
[1, 19]	δεισιδαιμονεστέρους ὑμᾶς θεωρῶ. διερχόμενος γὰρ	καὶ	ἱστορῶν τὰ σεβάσματα ὑμῶν εὗρον
[1, 17]	μὴν} οὐκ ἀπεῖρξε τὸ πῦρ,	καὶ	ἴσως συναίτιος· ὁ δὲ διάβολος
[1, 21]	Ἐπιμηθεὺς καὶ ὁ διφυὴς Κέκροψ	καὶ	Ἰώ. κατὰ δὲ Κρότωπον ἡ
[1, 21]	ἀπὸ Ἰνάχου (Ἶσιν δὲ τὴν	καὶ	Ἰώ φασιν διὰ τὸ ἰέναι
[1, 21]	ἀπαντήσας. Ἰωσίαν διαδέχεται Ἰεχωνίας, ὁ	καὶ	Ἰωάχας, ὁ υἱὸς αὐτοῦ μῆνας
[1, 21]	τε σὺν αὐτῷ καὶ Ὠσηὲ	καὶ	Ἰωὴλ ὁ τοῦ Βαθουήλ. ~(μετὰ
[1, 21]	Ὠσηὲ καὶ Μιχαίας ὁ Μωρασθίτης	καὶ	Ἰωὴλ ὁ τοῦ Βαθουήλ. τοῦτον
[1, 21]	καὶ Ὠσηὲ ὁ τοῦ Βεηρὶ	καὶ	Ἰωνᾶς ὁ τοῦ Ἀμαθὶ ὁ
[1, 21]	Ἀκρίσιον Πέλοπος ἀπὸ Φρυγίας διάβασις	καὶ	Ἴωνος εἰς Ἀθήνας ἄφιξις καὶ
[1, 20]	τὸ κατ´ ἀλήθειαν παρέχειν. καίτοι	καὶ	καθ´ ἑαυτὴν ἐδικαίου ποτὲ καὶ
[1, 5]	σοφίαν ἡ ποσάκις» ἐνδείκνυται λέξις,	καὶ	καθ´ ἕνα ἕκαστον τρόπον ποιότητός
[1, 12]	καὶ ἐξόχως ἑρμηνευομένας ἐκδέχεσθαι κελεύων,	καὶ	καθάπερ ἠκούσαμεν εἰς τὸ οὖς,
[1, 3]	ῥημάτων, νοῦ δὲ σταλαγμός. ἀμέλει	καὶ	καθάπερ τῶν παλαιῶν ὑποδημάτων τὰ
[1, 1]	εὐχαριστῶν ψαλλέτω· ῥαντιεῖς με ὑσσώπῳ	καὶ	καθαρισθήσομαι, πλυνεῖς με καὶ ὑπὲρ
[1, 21]	καὶ Οὐιτέλλιος, Οὐεσπεσιανὸς δὲ ἐκράτησε	καὶ	καθεῖλεν τὴν Ἱερουσαλὴμ καὶ τὸ
[1, 24]	Ἑβραίοις νύκτωρ στῦλον πυρὸς τὸν	καὶ	καθηγησάμενον αὐτοῖς τῆς ὁδοῦ. λέγεται
[1, 11]	ἐχόντων πρὸς διάκρισιν καλοῦ τε	καὶ	κακοῦ. πᾶς γὰρ ὁ μετέχων
[1, 26]	μόνον ἐπαγγέλλεται τὰ ἀγαθά τε	καὶ	καλά, ἀλλὰ καὶ ἐπίσταται. τούτου
[1, 1]	τὴν ὑλομανοῦσαν χώραν. τὴν εὔφορον	καὶ	καλὴν καὶ γεωργουμένην, τὴν πολυπλασιάσαι
[1, 21]	τῷ Πρὸς Ἕλληνας, εἴρηται δὲ	καὶ	Κασσιανῷ ἐν τῷ πρώτῳ τῶν
[1, 19]	ὅταν καθαρὰ ἡ καρδία γένηται.	καὶ	κατ´ ἔμφασιν δὲ καὶ διάφασιν
[1, 21]	Μωυσέως κατὰ Ἄμωσιν τὸν Αἰγύπτιον	καὶ	κατὰ Ἴναχον τὸν Ἀργεῖον ἐξ
[1, 21]	ἅτε Αἰγύπτιος τὸ γένος, ὡς	καὶ	κατὰ Ἰουδαίων συντάξασθαι βιβλίον, Ἀμώσιος
[1, 21]	Αἴγυπτον κατελθοῦσαι. φαίνονται δὲ εἶναι	καὶ	κατὰ τὸν ἀληθῆ λόγον αἱ
[1, 19]	πρὸς πρόσωπον» τότε ἤδη ὁριστικῶς	καὶ	καταληπτικῶς, ὅταν καθαρὰ ἡ καρδία
[1, 24]	ἑνὸς ἐφιέμενον τοῦ νικῆσαι μόνον	καὶ	καταστρέψασθαι (τὸ δὲ πρὸς κακὸν
[1, 19]	ὑπερβήσῃ ποταμὸν ἀλλότριον» τὸν παραφέροντα	καὶ	κατασύροντα εἰς θάλασσαν, εἰς ἣν
[1, 24]	γόνυ κάμψῃ ἐπουρανίων καὶ ἐπιγείων	καὶ	καταχθονίων, καὶ πᾶσα γλῶσσα ἐξομολογήσηται
[1, 5]	δελεασθέντες ὠλιγώρησαν τῆς δεσποίνης, φιλοσοφίας,	καὶ	κατεγήρασαν» οἳ μὲν αὐτῶν ἐν
[1, 7]	ᾗ μακάριοι πάντες οἱ εἰσελθόντες	καὶ	κατευθύνοντες τὴν πορείαν αὐτῶν ἐν
[1, 1]	περιττὰ ὑπερβαίνειν μάτην ἡμᾶς τρίβοντα	καὶ	κατέχοντα περὶ τοῖς οὐδὲν συμβαλλομένοις
[1, 23]	τοῦ παιδὸς κελεύει προσενεχθῆναι αὐτῇ	καὶ	κατοικτείρασα ἐζήτει τροφόν. ἐνταῦθα προσδραμοῦσα
[1, 1]	τε ἕπεσθαι ἑτέροις δοκιμασθεῖσιν ἤδη	καὶ	κατωρθωκόσιν ἄριστον πρός τε τῆς
[1, 27]	σώματος ὑγείας ἕνεκα καὶ τομὰς	καὶ	καύσεις καὶ φαρμακοποσίας ὑφιστάμεθα καὶ
[1, 27]	Ἰουδαῖος ἐπονομάζῃ καὶ ἐπαναπαύῃ νόμῳ	καὶ	καυχᾶσαι ἐν θεῷ καὶ γιγνώσκεις
[1, 15]	οἱ Δρυΐδαι καὶ Σαμαναῖοι Βάκτρων	καὶ	Κελτῶν οἱ φιλοσοφήσαντες καὶ Περσῶν
[1, 11]	ὁ συλαγωγῶν διὰ τῆς φιλοσοφίας	καὶ	κενῆς ἀπάτης κατὰ τὴν παράδοσιν
[1, 11]	τὸν Χριστὸν διὰ τῆς φιλοσοφίας	καὶ	κενῆς ἀπάτης» τῆς ἀναιρούσης τὴν
[1, 21]	καὶ οἰκοδομηθήσεται πλατεία καὶ τεῖχος,	καὶ	κενωθήσονται οἱ καιροί. καὶ μετὰ
[1, 19]	τῶν ἐν τῷ πεδίῳ χλωρῶν	καὶ	κερεῖς πόαν, καὶ συνάγαγε χόρτον
[1, 26]	δύναμιν ἀγαθὸν ἀναζωπυροῦσαν, ἐπιστατικὴν οὖσαν	καὶ	κηδεμονικὴν τῆς ἀνθρώπων ἀγέλης. εἰ
[1, 16]	τε πρῶτος ᾖσεν ἐν χορῷ	καὶ	κιθάρᾳ Τιμόθεος ὁ Μιλήσιος. ναὶ
[1, 21]	Ἀπόλλωνος καὶ Μαντοῦς ἐν Παμφυλίᾳ	καὶ	Κιλικίᾳ, Ἀμφίλοχος Ἀμφιαράου ἐν Κιλικίᾳ,
[1, 17]	χρησίμως ζωπυρούμενον, ἴχνος τι σοφίας	καὶ	κίνησις περὶ θεοῦ. τάχα δ´
[1, 19]	ὑπάρχοντος· ἐν αὐτῷ γὰρ ζῶμεν	καὶ	κινούμεθα καὶ ἐσμέν, ὡς καί
[1, 24]	τε κρεμάσαιμεν σταθμῶν ἐκ ζαθέων	καὶ	κίονος ὑψηλοῖο. Ἀπόλλων μέντοι μυστικῶς
[1, 21]	τριάκοντα πέντε, ὡς δὲ Τίμαιος	καὶ	Κλείταρχος ὀκτακόσια εἴκοσι, ὡς δὲ
[1, 14]	Πριηνεὺς καὶ Πιττακὸς ὁ Μιτυληναῖος	καὶ	Κλεόβουλος ὁ Λίνδιος, δύο δὲ
[1, 17]	ἀπόκειται ἐφ´ ἡμῖν. λῃστὴς δὲ	καὶ	κλέπτης ὁ διάβολος λέγεται ψευδοπροφήτας
[1, 10]	τῶν σοφιστῶν οὐ μόνον γοητεύουσι	καὶ	κλέπτουσι τοὺς πολλούς, βιαζόμεναι δὲ
[1, 17]	καὶ μετανοῆσαι οἷός τε ἦν	καὶ	κλέψαι, καὶ {ὁ} αἴτιος αὐτὸς
[1, 17]	καταμείνας ἐν αὐτῇ, ταῦτα ἐνέπνευσε	καὶ	κλέψας ἐδίδαξεν, οὐχὶ μὴ εἰδότος
[1, 15]	τοῦτ´ εἶναι τὸ ἐν φήμαις	καὶ	κληδόσι μαντευόμενον, ἐκ δὲ τοῦ
[1, 19]	τοῦ λαβεῖν αὐτοὺς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν	καὶ	κλῆρον ἐν τοῖς ἡγιασμένοις πίστει
[1, 16]	Πέρσας τε πρώτους ἀκηκόαμεν ἀπήνην	καὶ	κλίνην καὶ ὑποπόδιον ἐργάσασθαι τούς
[1, 1]	θεῖον ἀπόστολον ἀσθενεῖς καὶ ἄρρωστοι,	καὶ	κοιμῶνται ἱκανοί. εἰ δὲ ἑαυτοὺς
[1, 25]	τῆς ἐκείνων φορᾶς συμπαθείας τε	καὶ	κοινωνίας τῆς πρὸς ἄλληλα, ἑπομένως
[1, 21]	ἔτη κγʹ ὁμοίως πάλιν Ἀντωνῖνος	καὶ	Κόμοδος ἔτη λβʹ γίνεται τὰ
[1, 21]	ἐν τῷ πρώτῳ πανδέκτῃ ἀλκυόνος	καὶ	κορώνης ἐπακοῦσαι τὸν Μόψον ἱστορεῖ.
[1, 14]	Πολέμωνος δὲ ἀκουσταὶ Κράτης τε	καὶ	Κράντωρ, εἰς οὓς ἡ ἀπὸ
[1, 22]	τῶν γεγονότων ἁπάντων αὐτοῖς ἐπιφάνεια	καὶ	κράτησις τῆς χώρας καὶ τῆς
[1, 14]	πᾶσιν Ἕλλησιν, ἐξαιρέτως δὲ Λακεδαιμονίοις	καὶ	Κρησὶ τοῖς εὐνομωτάτοις. Τὸ μὲν
[1, 11]	εἰμι κύριος ὁ ποιῶν ἔλεος	καὶ	κρίμα καὶ δικαιοσύνην ἐπὶ τῆς
[1, 21]	ἑξήκοντα δύο ἑβδομάδας ἐξολοθρευθήσεται χρῖσμα,	καὶ	κρίμα οὐκ ἔστιν αὐτῷ. καὶ
[1, 1]	παρόντας λέγων καὶ χρόνῳ δοκιμάζει	καὶ	κρίσει δικάζει καὶ διακρίνει τῶν
[1, 16]	οὐ πολὺ τῆς κιθάρας λειπομένην	καὶ	κρόταλα ἐπενόησαν. ἐπί τε Σεμιράμεως
[1, 21]	ἁλώσεως ἐπὶ τὴν Αἰνείου κάθοδον	καὶ	κτίσιν Λαουινίου ἔτη δέκα, ἐπί
[1, 7]	τὰ ἄλλα σπέρματα, κριθάς τε	καὶ	κυάμους καὶ πίσον καὶ ἄρακα
[1, 6]	καλοὶ κἀγαθοὶ γίνονται, καθάπερ ἰατροὶ	καὶ	κυβερνῆται. ὁρῶμεν γοῦν κοινῶς οἱ
[1, 9]	εἰς τὴν σύνταξιν συμβαλλόμενος. αὐτίκα	καὶ	κυβερνήτην τὸν πολύπειρον ἐπαινοῦμεν, ὃς
[1, 7]	καὶ ἡ βουκολικὴ ἱπποτροφική τε	καὶ	κυνοτροφικὴ καὶ μελισσουργικὴ τέχναι πᾶσαι,
[1, 5]	δι´ αὑτὴν αἱρετή, σεμνοτέρα φανεῖται	καὶ	κυριωτέρα, εἰ θεοῦ τιμῆς τε
[1, 21]	λύσις ὀθνείας ἐπιγαμβρείας. προκεκηρύχει δὲ	καὶ	Κῦρος τὴν Ἑβραίων ἀποκατάστασιν, τελεσθείσης
[1, 14]	παρατετακέναι ἄχρι τῶν Δαρείου τε	καὶ	Κύρου χρόνων. Παρμενίδης τοίνυν Ξενοφάνους
[1, 23]	φαιδρῦναι νέον. ἰδοῦσα δ´ εὐθὺς	καὶ	λαβοῦς´ ἀνείλετο, ἔγνω δ´ Ἑβραῖον
[1, 21]	ὥς φησι Μένανδρος ὁ Περγαμηνὸς	καὶ	Λαῖτος ἐν τοῖς Φοινικικοῖς. μετὰ
[1, 17]	προεμηνύσαμεν. ὁ δὲ ἀπόστολος ἃ	καὶ	λαλοῦμεν» λέγει οὐκ ἐν διδακτοῖς
[1, 1]	δὲ μόνον ἐρεῖ, πειράσεται δὲ	καὶ	λανθάνουσα εἰπεῖν καὶ ἐπικρυπτομένη ἐκφῆναι
[1, 21]	ὥς φησιν Εὐριπίδης, Ἕλενος ἤδη	καὶ	Λαοκόων καὶ Οἰνώνη Κεβρῆνος ἐν
[1, 23]	ἀνείλετο, ἔγνω δ´ Ἑβραῖον ὄντα·	καὶ	λέγει τάδε Μαριὰμ ἀδελφὴ προσδραμοῦσα
[1, 15]	παρὰ βαρβάροις παιδευθέντες, τί δεῖ	καὶ	λέγειν, εἴ γε Τυρρηνὸς ἢ
[1, 1]	ἐκλέγων ἐπιστημόνως, φοβούμενος γράφειν ἃ	καὶ	λέγειν ἐφυλαξάμην, οὔ τί που
[1, 28]	ὅτι τὰ τοιαῦτα διακρίνειν τε	καὶ	λέγειν· οὐ γὰρ δὴ μία
[1, 21]	τις βουληθῇ τῷ γραμματικῷ Κράτητι	καὶ	λέγῃ περὶ τὴν Ἡρακλειδῶν κάθοδον
[1, 27]	θεοῦ, ᾄδοντα ἤδη τὴν εὐχὴν	καὶ	λέγοντα· γενέσθω μοι κύριος εἰς
[1, 1]	πατέρα. διδάσκων τις μανθάνει πλεῖον	καὶ	λέγων συνακροᾶται πολλάκις τοῖς ἐπακούουσιν
[1, 6]	ἔν τε ποσοῖς καὶ πηλίκοις	καὶ	λεκτοῖς θεωρουμένη. ὁ γὰρ ἀπὸ
[1, 23]	βασιλίδος πρὸς δώματα. ἅπαντα μυθεύσασα	καὶ	λέξασά μοι, γένος πατρῷον καὶ
[1, 21]	αὐτοῦ ἐπὶ ἔτη πεντήκοντα δύο,	καὶ	λεπρῶν οὗτος ἐτελεύτα· προφητεύουσι δὲ
[1, 21]	τὴν Ἰούδα φυλὴν καὶ Βενιαμεὶν	καὶ	Λευὶ μὴ αἰχμαλωτισθῆναι ὑπὸ τοῦ
[1, 17]	τάχα δ´ ἂν εἶεν κλέπται	καὶ	λῃσταὶ» οἱ παρ´ Ἕλλησι φιλόσοφοι
[1, 17]	οὖν οἱ πρὸ κυρίου κλέπται	καὶ	λῃσταί, οὐχ ἁπλῶς πάντες ἄνθρωποι,
[1, 17]	παρουσίας τοῦ κυρίου κλέπται εἰσὶ	καὶ	λῃσταί. πάντες μὲν οὖν οἱ
[1, 21]	ἀλλ´ οἳ μὲν κλέπται πάντες	καὶ	λῃσταί, ὥς φησιν ἡ γραφή,
[1, 14]	δὲ Ἕλληνες μετά γε Ὀρφέα	καὶ	Λίνον καὶ τοὺς παλαιοτάτους παρὰ
[1, 21]	οἱ περὶ Ὀρφέα καὶ Μουσαῖον	καὶ	Λίνον τὸν Ἡρακλέους διδάσκαλον. Ὅμηρος
[1, 15]	τε καὶ γέας πλείστας εἶδον,	καὶ	λογίων ἀνθρώπων πλείστων ἐπήκουσα, καὶ
[1, 8]	ἐπιστάμενος, ἀλλὰ νοσῶν περὶ ζητήσεις	καὶ	λογομαχίας, ἐξ ὧν γίνεται ἔρις,
[1, 10]	γὰρ οὐ μόνον δίαιταν, ἀλλὰ	καὶ	λόγον ἀσκητέον ἀπέριττόν τε καὶ
[1, 29]	Πέτρου Κηρύγματι εὕροις ἂν νόμον	καὶ	λόγον« τὸν κύριον προσαγορευόμενον. Ἀλλ´
[1, 26]	ἐπιζητῶν τε καὶ εὑρίσκων νόμῳ	καὶ	λόγῳ, εἶ γε ὁ νόμος
[1, 10]	νυνὶ δὲ ἀλλήλων ἕνεκα εὐποροῦμεν	καὶ	λόγων καὶ ἔργων, τὴν δὲ
[1, 14]	μάχην πρὸς ἀλλήλους Μῆδοί τε	καὶ	Λυδοὶ βασιλεύοντος Κυαξάρους μὲν τοῦ
[1, 25]	ὠφεληθεὶς ἐπετίμησε μὲν τῇ Μίνωος	καὶ	Λυκούργου πολιτείᾳ πρὸς ἀνδρείαν μόνην
[1, 10]	(εἰ γὰρ διαβολὴ ξίφους διάκονος	καὶ	λύπην ἐμποιεῖ βλασφημία, ἐξ ὧν
[1, 21]	καὶ τὸ σωτήριον ἄγεται πάσχα	καὶ	λύσις ὀθνείας ἐπιγαμβρείας. προκεκηρύχει δὲ
[1, 15]	Αἰγυπτίων ἐκμάθοι φιλοσοφίαν, Χαλδαίων τε	καὶ	Μάγων τοῖς ἀρίστοις συνεγένετο καὶ
[1, 6]	ἢ πορεύθητι πρὸς τὴν μέλισσαν	καὶ	μάθε ὡς ἐργάτις ἐστί· καὶ
[1, 19]	δεῖν δι´ υἱοῦ παραλαβεῖν τε	καὶ	μαθεῖν. ἀπέστειλα οὖν διὰ τοῦτό
[1, 5]	σφραγῖδα τῆς γνώσεως, ἐκ φύσεως	καὶ	μαθήσεως καὶ ἀσκήσεως συνεστῶσαν. ἔχοις
[1, 9]	λοιπὰ ποιῆσαι, δρεπάνου τε, οἶμαι,	καὶ	μακέλλης καὶ τῶν ἄλλων ὀργάνων
[1, 11]	ἡ ἀγάπη ὑμῶν ἔτι μᾶλλον	καὶ	μᾶλλον περισσεύῃ ἐν ἐπιγνώσει καὶ
[1, 21]	καθάπερ οἱ φυσιογνωμονοῦντες ἰατροί τε	καὶ	μάντεις, οἳ δὲ καὶ ὑπὸ
[1, 21]	Φημονόη Δελφίς, Μόψος ὁ Ἀπόλλωνος	καὶ	Μαντοῦς ἐν Παμφυλίᾳ καὶ Κιλικίᾳ,
[1, 21]	ὁ Μεμφίτης, Τειρεσίας τε αὖ	καὶ	Μαντὼ ἐν Θήβαις, ὥς φησιν
[1, 21]	τε ἡ Χείρωνος καὶ Βοιὼ	καὶ	Μαντὼ καὶ τῶν Σιβυλλῶν τὸ
[1, 21]	τῇ αἰχμαλωσίᾳ ταύτῃ γίνεται Ἐσθὴρ	καὶ	Μαρδοχαῖος, οὗ φέρεται βιβλίον ὡς
[1, 21]	προεφήτευον) Σάρρα τε καὶ Ῥεβέκκα	καὶ	Μαριὰμ Δεββώρα τε καὶ Ὀλδά.
[1, 16]	Φρύγες γὰρ ἤστην Ὄλυμπός τε	καὶ	Μαρσύας. Κάδμος δὲ Φοῖνιξ ἦν
[1, 4]	εἴρηκεν ὁ προφήτης, ἣν μεγαλοφυῶς	καὶ	μεγαλοπρεπῶς ἐξερευνᾶν διδάσκει εἰς τὴν
[1, 20]	καὶ τοῦ αὐτοῦ μετείληφεν ὀνόματος,	καὶ	μεγέθει γνώσεως καὶ ἀποδείξει κυριωτέρᾳ
[1, 7]	βουκολικὴ ἱπποτροφική τε καὶ κυνοτροφικὴ	καὶ	μελισσουργικὴ τέχναι πᾶσαι, συνελόντι δ´
[1, 11]	πᾶσαν, ἀλλὰ τὴν Ἐπικούρειον, ἧς	καὶ	μέμνηται ἐν ταῖς Πράξεσιν τῶν
[1, 27]	ὁ τῆς τέχνης ὑπαγορεύοι λόγος,	καὶ	μέρη τινὰ ἀποτέμνων, ὡς μὴ
[1, 4]	ὅτι πᾶσα σοφία παρὰ κυρίου	καὶ	μετ´ αὐτοῦ ἐστιν εἰς τὸν
[1, 21]	παρὰ Δαρείου ὠνησάμενος ἀνανέωσιν Ἱερουσαλὴμ	καὶ	μετὰ Ἔσδρα εἰς τὴν πατρῴαν
[1, 21]	ὀκτώ, ἐφ´ οὗ προφητεύει Ἠλίας	καὶ	μετὰ Ἠλίαν Ἐλισσαῖος ὁ τοῦ
[1, 9]	ὀψοποιικὴν ἰατρικῆς καὶ ῥητορικὴν διαλεκτικῆς	καὶ	μετὰ τὰς ἄλλας καὶ τὰς
[1, 21]	τεῖχος, καὶ κενωθήσονται οἱ καιροί.	καὶ	μετὰ τὰς ἑξήκοντα δύο ἑβδομάδας
[1, 21]	εἰς τὴν τοῦ Δαβὶδ τελευτήν.	καὶ	μετὰ ταῦτα ἐβασίλευσε Σολομὼν υἱὸς
[1, 21]	ἑπτὰ τοὺς πρώτους μνηστῆρας ἀνελόντος,	καὶ	μετὰ τὸν γάμον Τωβίου ὁ
[1, 21]	τετρακόσια ἑξήκοντα τρία μῆνες ἑπτά.	καὶ	μετὰ τοὺς κριτὰς βασιλειῶν ἔτη
[1, 21]	ἀλλοφύλους. οὗτος ἦρξεν ἔτεσιν εἴκοσι.	καὶ	μετὰ τοῦτον ἀναρχίας οὔσης διέκρινε
[1, 21]	συνάπτουσι τὰ Ἑβρὼν ὀκτὼ ἔτη.	καὶ	μετὰ τοῦτον ἐξαμαρτὼν πάλιν ὁ
[1, 1]	πρὸς τῆς ἀγνοίας πολεμουμένους μεταδιδάσκοντες	καὶ	μετάγοντες εἰς εἰρήνην τὴν ἐν
[1, 16]	γὰρ ὁ Φοῖνιξ λιθοτομίαν ἐξεῦρεν	καὶ	μέταλλα χρυσοῦ τὰ περὶ τὸ
[1, 17]	ὁ δὲ διάβολος αὐτεξούσιος ὢν	καὶ	μετανοῆσαι οἷός τε ἦν καὶ
[1, 21]	βασιλεύει, εἶτα Σεδεκίας ἔτη ἕνδεκα.	καὶ	μέχρι τούτου προφητεύων διατείνει Ἱερεμίας,
[1, 13]	βουλομένοις ἀπενέγκασθαι αἴσθησιν. ἀνθαιρεῖσθε παιδείαν	καὶ	μὴ ἀργύριον, καὶ γνῶσιν ὑπὲρ
[1, 10]	τῶν ὀνομάτων τε καὶ ῥημάτων	καὶ	μὴ δι´ ἀκριβείας ἐξεταζόμενον τὰ
[1, 17]	αὐτῷ δὲ ἦν καὶ μηνίειν	καὶ	μὴ) {καὶ μὴν} οὐκ ἀπεῖρξε
[1, 16]	πᾶσαν φιλοσοφίαν ὑπειλήφασιν. ἀλλ´ εἰ	καὶ	μὴ καταλαμβάνει ἡ Ἑλληνικὴ φιλοσοφία
[1, 17]	ἄγγελος μαθών τι τῆς ἀληθείας	καὶ	μὴ καταμείνας ἐν αὐτῇ, ταῦτα
[1, 11]	σοφὸς ἐν τῇ σοφίᾳ αὐτοῦ,	καὶ	μὴ καυχάσθω ὁ ἰσχυρὸς ἐν
[1, 11]	ἰσχυρὸς ἐν τῇ ἰσχύι αὐτοῦ,	καὶ	μὴ καυχάσθω ὁ πλούσιος ἐν
[1, 17]	μὴ κωλῦον, ἀλλ´ ἀποτρέπον, εἰ	καὶ	μὴ προέτρεπεν. οὔτε δὲ οἱ
[1, 1]	τοῖς προκατειλημμένοις ἤδη τὴν ψυχὴν	καὶ	μὴ προκεκενωμένοις. ὅταν δ´ ἐκ
[1, 2]	τῶν κατεγνωσμένων. πολλὰ δ´ οὖν	καὶ	μὴ συμβαλλόμενα εἰς τέλος συγκοσμεῖ
[1, 11]	ἄπειρος λόγου δικαιοσύνης, νήπιος ὢν	καὶ	μηδέπω ἐπιστάμενος τὸν λόγον καθ´
[1, 8]	οὗτοι οἱ τὰ κατάρτια κατασπῶντες	καὶ	μηθὲν ὑφαίνοντες, φησὶν ἡ γραφή,
[1, 17]	ἦν καὶ μηνίειν καὶ μὴ)	{καὶ	μὴν} οὐκ ἀπεῖρξε τὸ πῦρ,
[1, 21]	καὶ οὕτω γίνεται ἔτη τρία	καὶ	μῆνες ὅ ἐστι τὸ ἥμισυ
[1, 17]	μῆνιν (ἐπ´ αὐτῷ δὲ ἦν	καὶ	μηνίειν καὶ μὴ) {καὶ μὴν}
[1, 21]	τοῖς πεντακοσίοις εἴκοσι καὶ τρισὶ	καὶ	μησὶν ἑπτὰ μέχρι τῆς Δαβὶδ
[1, 14]	δὲ ἀκουσταὶ Πρωταγόρας ὁ Ἀβδηρίτης	καὶ	Μητρόδωρος ὁ Χῖος, οὗ Διογένης
[1, 20]	ἀνὰ τὸν αὐτὸν οὖν λόγον,	καὶ	μιᾶς οὔσης ἀληθείας, ἐν γεωμετρίᾳ
[1, 21]	τέσσαρα. ἐκ τούτου ἐπὶ Θησέα	καὶ	Μινώταυρον ἔτη τριάκοντα δύο, εἶτα
[1, 16]	καθάπερ Φρύγιον ἁρμονίαν καὶ μιξοφρύγιον	καὶ	μιξολύδιον Μαρσύαν, τῆς αὐτῆς ὄντα
[1, 16]	τὸν Φρύγα, καθάπερ Φρύγιον ἁρμονίαν	καὶ	μιξοφρύγιον καὶ μιξολύδιον Μαρσύαν, τῆς
[1, 16]	καὶ τὰ ῥητορικὰ ἰδιώματα εὑρεῖν	καὶ	μισθοῦ συνηγορῆσαι πρῶτον δικανικὸν λόγον
[1, 21]	διατείνουσι προφητεύοντες Ἡσαΐας καὶ Ὠσηὲ	καὶ	Μιχαίας. λέγονται δὲ οὗτοι μετὰ
[1, 21]	ἔτι Ἡσαΐας προφητεύει καὶ Ὠσηὲ	καὶ	Μιχαίας ὁ Μωρασθίτης καὶ Ἰωὴλ
[1, 21]	τούτου προφητεύουσιν Ἠλίας ὁ Θεσβίτης	καὶ	Μιχαίας υἱὸς Ἰεβλᾶ καὶ Ἀβδίας
[1, 15]	ποτε ἐκ θεῶν οὔτ´ ἀφίξεται.	καί	μοι δοκοῦσιν αἰσθόμενοι τῆς μεγάλης
[1, 28]	καθαρὸν οἷον ἔστι φαίνεσθαι. διὸ	καὶ	μόνη αὕτη ἐπὶ τὴν ἀληθῆ
[1, 24]	ἀνεικόνιστον σημαίνειν δηλοῖ τὸ ἑστὸς	καὶ	μόνιμον τοῦ θεοῦ καὶ τὸ
[1, 21]	εἴκοσι ἑπτὰ οἱ περὶ Ὀρφέα	καὶ	Μουσαῖον καὶ Λίνον τὸν Ἡρακλέους
[1, 21]	καὶ Διονύσου πράξεις Ὀρφεύς τε	καὶ	Μουσαῖος. κατὰ δὲ τὸ ὀκτωκαιδέκατον
[1, 23]	ἁρμονικὴν ἔτι τε μετρικὴν ἅμα	καὶ	μουσικὴν παρὰ τοῖς διαπρέπουσιν Αἰγυπτίων
[1, 9]	ἀναφέροντα, ὥστε καὶ ἀπὸ γεωμετρίας	καὶ	μουσικῆς καὶ ἀπὸ γραμματικῆς καὶ
[1, 21]	ἡ Θεσπρωτίς, Κάλχας τε αὖ	καὶ	Μόψος, οἳ κατὰ τὰ Τρωϊκὰ
[1, 1]	ἀγὼν γὰρ καὶ ὁ προαγὼν	καὶ	μυστήρια τὰ πρὸ μυστηρίων, οὐδὲ
[1, 18]	πείθεσθαι ἀσύνετοί τε καὶ ἄπιστοι	καὶ	μωροί· αὐτοῖς δὲ τοῖς κλητοῖς
[1, 16]	γίνεται ἑνδεκάτῃ ἄνωθεν ἀπὸ Ἰνάχου	καὶ	Μωσέως γενεᾷ, ὡς ὀλίγον ὑποβάντες
[1, 21]	Κομόδου τελευτῆς ἀριθμήσαντες ἀπὸ Ἰνάχου	καὶ	Μωυσέως ἔτη ἔφησαν γίνεσθαι αωμβʹ
[1, 21]	συγγενείας Ἠλί, προφητεύουσι δὲ Γὰδ	καὶ	Νάθαν ἐπ´ αὐτοῦ. γίνονται οὖν
[1, 4]	Λίνον παντοίας σοφίας δεδαηκότα» εἰπὼν	καὶ	ναύτην οὐκ ὀκνεῖ λέγειν σοφόν,
[1, 21]	διημιλλῆσθαι δὲ τὸν Λέσχην Ἀρκτίνῳ	καὶ	νενικηκέναι· Ξάνθος δὲ ὁ Λυδὸς
[1, 10]	τὰ δὲ πράγματα σάρκες εἰσὶ	καὶ	νεῦρα. οὐ χρὴ τοίνυν τῆς
[1, 21]	Φορωνέως τε τοῦ πρώτου λεχθέντος	καὶ	Νιόβης, καὶ τὰ μετὰ τὸν
[1, 10]	βιοῦν μὲν κατὰ τὸν λόγον	καὶ	νοεῖν τὰ σημαινόμενα, εὐγλωττίαν δὲ
[1, 26]	ὁ αὐτὸς ἔσται ποιμήν τε	καὶ	νομοθέτης ἀγαθὸς μιᾶς τῆς ἀγέλης
[1, 24]	ἀψύχων ψυχὴ τὸ τάττον ἐστὶ	καὶ	νοῦς, ἐν δὲ τοῖς τῆς
[1, 24]	ὁ Μιλτιάδης συγχρησάμενος ἀνοδίᾳ τε	καὶ	νυκτὶ ἐπιθέμενος τοῖς Πέρσαις, ὧν
[1, 24]	ὁδὸν ἐπὶ τὴν ἔρημον ἐτρέπετο	καὶ	νύκτωρ τὰ πολλὰ τῇ πορείᾳ
[1, 12]	ἦν ἐμποδὼν τοῦ γράφειν ἐμοί,	καὶ	νῦν ἔτι εὐλαβῶς ἔχω, ᾗ
[1, 21]	τε τῆς ζῴων ὀνομασίας προθεσπίσας	καὶ	Νῶε μετάνοιαν κηρύξας Ἀβραάμ τε
[1, 16]	πρώτη βαφὴν τριχῶν ἐπενόησεν. ἀλλὰ	καὶ	Νώροπες (ἔθνος ἐστὶ Παιονικόν, νῦν
[1, 5]	τὸν θεὸν ὁμολογίαν. διὰ τοῦτο	καὶ	ὁ Ἀβραάμ, παραζηλούσης τῆς Σάρρας
[1, 9]	φυλάσσειν τὴν πίστιν. παρορᾶται δὲ	καὶ	ὁ ἀθλητής, ὡς προείρηται, ἀλλ´
[1, 17]	οἷός τε ἦν καὶ κλέψαι,	καὶ	{ὁ} αἴτιος αὐτὸς τῆς κλοπῆς,
[1, 21]	δὲ συνεχρόνισεν Ταντάλῳ. εἰκότως ἄρα	καὶ	ὁ Βοιώτιος Πίνδαρος γράφει· ἐν
[1, 20]	τῷ εἰς τὸ ὑπερῷον ἀνιόντι	καὶ	ὁ γραμματιστὴς τῷ φιλοσοφήσοντι) οὐδ´
[1, 20]	συνεργός, καθάπερ καὶ ὁ πρῶτος	καὶ	ὁ δεύτερος βαθμὸς τῷ εἰς
[1, 21]	καὶ Ἴωνος εἰς Ἀθήνας ἄφιξις	καὶ	ὁ δεύτερος Κέκροψ αἵ τε
[1, 21]	Προμηθεὺς καὶ Ἄτλας καὶ Ἐπιμηθεὺς	καὶ	ὁ διφυὴς Κέκροψ καὶ Ἰώ.
[1, 18]	δι´ υἱοῦ παραδιδομένην. ἀλλὰ γὰρ	καὶ	ὁ δοκησίσοφος παραινέσεις ἔχει τινὰς
[1, 23]	ἀνατροφῆς τοῦ Μωυσέως συνᾴσεται ἡμῖν	καὶ	ὁ Ἐζεκίηλος ὁ τῶν Ἰουδαϊκῶν
[1, 21]	βασιλείας αὐτοῦ Ἀγγαῖος καὶ Ζαχαρίας	καὶ	ὁ ἐκ τῶν δώδεκα Ἄγγελος
[1, 21]	ὡς προεῖπον, Ἀγγαῖος καὶ Ζαχαρίας	καὶ	ὁ ἐκ τῶν δώδεκα Ἄγγελος
[1, 8]	παραναλίσκεται· κλέπτεται δὲ ὁ μεταπεισθεὶς	καὶ	ὁ ἐκλαθόμενος, ὅτι τῶν μὲν
[1, 21]	ὁ τοὺς συλλογισμούς, Ἀγγαῖος, Ζαχαρίας	καὶ	ὁ ἐν τοῖς δώδεκα Ἄγγελος.
[1, 21]	Σηλωνίτης καὶ Σαμαίας υἱὸς Αἰλαμὶ	καὶ	ὁ ἐξ Ἰούδα ἀπελθὼν ἐπὶ
[1, 6]	καρποφορίαν ἢ κακὴ ἡ ἄμπελος,	καὶ	ὁ ἱππικὸς ἄθυμον ἢ ταχὺν
[1, 21]	Ἰουδαία καὶ ἐγένετο ἄνευ πολέμων,	καὶ	ὁ κύριος ἡμῶν Χριστός, ἅγιος
[1, 9]	λόγου τοῦ θεοῦ. ἢ οὐχὶ	καὶ	ὁ κύριος λόγῳ πάντα ἔπρασσεν;
[1, 16]	καὶ ὁ λαλῶν ἐμοὶ βάρβαρος.	καὶ	ὁ λαλῶν γλώσσῃ προσευχέσθω, ἵνα
[1, 16]	φωνῆς, ἔσομαι τῷ λαλοῦντι βάρβαρος	καὶ	ὁ λαλῶν ἐμοὶ βάρβαρος. καὶ
[1, 10]	ἐπὶ πλεῖον γὰρ προκόπτουσιν ἀσεβείας,	καὶ	ὁ λόγος αὐτῶν ὡς γάγγραινα
[1, 10]	τῶν ἔργων ἐπιτελοῦσιν. ἀνακτᾶται γοῦν	καὶ	ὁ λόγος τὴν ψυχὴν καὶ
[1, 18]	φιλοσοφίας ἀντιπαραθέσει καταλάμψαι φησίν, ὡς	καὶ	ὁ λύχνος ὑπὸ τοῦ ἡλίου
[1, 20]	ὁ δὲ σοφὸς δέξεται γνῶσιν.	καὶ	ὁ μὲν ἀφ´ ἑαυτοῦ λαλῶν
[1, 26]	καλά, ἀλλὰ καὶ ἐπίσταται. τούτου	καὶ	ὁ νόμος τοῦ τὴν ἐπιστήμην
[1, 19]	ἀποδεχόμεθα, ἀλλ´ ἐκείνην περὶ ἧς	καὶ	ὁ παρὰ Πλάτωνι λέγει Σωκράτης·
[1, 17]	ἰδίων λαλεῖ, ὅτι ψεύστης ἐστὶ	καὶ	ὁ πατὴρ αὐτοῦ. ἐν δὲ
[1, 26]	εἰς τὸ θεῖον. λέγει δὲ	καὶ	ὁ Παῦλος· ὁ νόμος τῶν
[1, 22]	κατὰ λέξιν γράφει· κατηκολούθηκε δὲ	καὶ	ὁ Πλάτων τῇ καθ´ ἡμᾶς
[1, 17]	ἂν ἀποστάτου διάκονοι. λέγει δὲ	καὶ	ὁ ποιμήν, ὁ ἄγγελος τῆς
[1, 1]	τὸ πρόβατον ὁ μάγειρός τε	καὶ	ὁ ποιμήν· ὃ μὲν γὰρ
[1, 1]	πᾶν ἐδώδιμον. ὁ φυτεύων δὲ	καὶ	ὁ ποτίζων» τοῦ αὔξοντος ὄντες
[1, 1]	εἰς καταφύτευσιν ἀμπελῶνος. ἀγὼν γὰρ	καὶ	ὁ προαγὼν καὶ μυστήρια τὰ
[1, 21]	κυρίου κηρῦξαι ἀπέστειλέν με. τοῦτο	καὶ	ὁ προφήτης εἶπεν καὶ τὸ
[1, 21]	συνιέναι δυναμένῳ δῆλον καθ´ ἃ	καὶ	ὁ προφήτης εἴρηκεν. ~(Τοῦ ἑνδεκάτου
[1, 20]	(εἰς ἣν εὑρίσκεται συνεργός, καθάπερ	καὶ	ὁ πρῶτος καὶ ὁ δεύτερος
[1, 15]	Αἰγυπτίων προφήταις συμβεβληκέναι εἴρηται, καθάπερ	καὶ	ὁ Πυθαγόρας αὐτοῖς γε τούτοις,
[1, 1]	οἷόν τε ἐπαΐειν; ἔτι τε	καὶ	ὁ σωτὴρ σῴζει αἰεὶ καὶ
[1, 27]	καὶ καύσεις καὶ φαρμακοποσίας ὑφιστάμεθα	καὶ	ὁ ταῦτα προσάγων σωτήρ τε
[1, 24]	περὶ κίονα μακρὸν ἀνάσσης. ἀλλὰ	καὶ	ὁ τὴν Εὐρωπίαν ποιήσας ἱστορεῖ
[1, 15]	Κένταυρον σοφὸν καλεῖ, ἐφ´ οὗ	καὶ	ὁ τὴν Τιτανομαχίαν γράψας φησίν,
[1, 21]	πρῶτον ἄνθρωπον γενέσθαι λέγει· ὅθεν	καὶ	ὁ τῆς Φορωνίδος ποιητὴς εἶναι
[1, 21]	γίνεται ἡ ἀπολύτρωσις τοῦ λαοῦ	καὶ	ὁ τῶν θεοπνεύστων ἀναγνωρισμὸς καὶ
[1, 24]	Ἑβραίους δι´ ἀβάτου, ἐν πόνοις	καὶ	ὁδοιπορίαις εἴς τε ἀνδρείαν εἴς
[1, 27]	ταλαιπωρία ἐν ταῖς ὁδοῖς αὐτῶν,	καὶ	ὁδὸν εἰρήνης οὐκ ἔγνωσαν, οὐκ
[1, 15]	δημοσίᾳ φιλοσοφῆσαι Βραχμᾶνές τε σύμπαντες	καὶ	Ὀδρύσαι καὶ Γέται καὶ τὸ
[1, 21]	τῆς ἑβδομάδος« ἀνῃρέθη καὶ αὐτὸς	καὶ	Ὄθων καὶ Γάλβας καὶ Οὐιτέλλιος,
[1, 9]	τρόπῳ. Εἰ δὲ οἱ προφῆται	καὶ	οἱ ἀπόστολοι οὐ τὰς τέχνας
[1, 21]	ἐκ Σηλὼμ προφητεύει, ἦσαν δὲ	καὶ	οἱ βασιλεῖς ἄμφω, ὅ τε
[1, 11]	ἀνεξέλεγκτος πλανᾶται, καὶ αἱ πληγαὶ	καὶ	οἱ ἔλεγχοι διδόασι παιδείαν σοφίας,
[1, 21]	νομοθέται, Λυκοῦργός τε καὶ Σόλων,	καὶ	οἱ ἑπτὰ σοφοί, οἵ τε
[1, 14]	μέση. εἶτα Καρνεάδης διαδέχεται Ἡγησίνουν	καὶ	οἱ ἐφεξῆς· Κράτητος δὲ Ζήνων
[1, 6]	τῶν ἄμεινον φύντων κατηγορεῖ, ὁπότε	καὶ	οἱ κακῶς πεφυκότες πρὸς ἀρετὴν
[1, 10]	λόγου εἶεν ἂν ταῦτα) οὕτω	καὶ	οἱ λόγῳ· ἀγαθῷ κεχρημένοι συνεγγίζουσι
[1, 14]	τοῦτον διαδέχεται Κλεάνθης, ὃν Χρύσιππος	καὶ	οἱ μετ´ αὐτόν. Τῆς δὲ
[1, 9]	ἀναγκάζοντι τῷ φόβῳ. οὐχὶ δὲ	καὶ	οἱ ὀρθοδοξασταὶ καλούμενοι ἔργοις προσφέρονται
[1, 17]	λῃσταὶ» οἱ παρ´ Ἕλλησι φιλόσοφοι	καὶ	οἱ πρὸ τῆς τοῦ κυρίου
[1, 11]	μηδὲ ἐφαντάσθη τὸν δημιουργόν. ἀλλὰ	καὶ	οἱ Στωϊκοί, ὧν καὶ αὐτῶν
[1, 11]	ὕδωρ, Ἵππασος δὲ τὸ πῦρ,	καὶ	οἱ τὰς ἀτόμους ἀρχὰς ὑποτιθέμενοι,
[1, 7]	ἐπομβρίσας λόγον, οἱ καιροὶ δὲ	καὶ	οἱ τόποι οἱ δεκτικοὶ τὰς
[1, 9]	τὸν νοῦν ἐκεῖνον οἱ προφῆται	καὶ	οἱ τοῦ πνεύματος μαθηταί· ἐκ
[1, 21]	γίνονται τοίνυν ἐπὶ τὸ αὐτὸ	καὶ	οἱ τῶν Μακεδόνων βασιλέων χρόνοι
[1, 11]	προθεσμίας τοῦ πατρός. νήπιοι οὖν	καὶ	οἱ φιλόσοφοι, ἐὰν μὴ ὑπὸ
[1, 4]	καὶ τῶν συλλογισμῶν οἱ διαλεκτικοὶ	καὶ	οἱ φιλόσοφοι τῆς κατ´ αὐτοὺς
[1, 17]	ὑπ´ αὐτοῦ ἀποσταλέντες. Εἶχον δὲ	καὶ	οἱ ψευδοπροφῆται τὸ κλέμμα, τὸ
[1, 21]	ἑβδομάδες ἑξήκοντα δύο, καὶ ἐπιστρέψει	καὶ	οἰκοδομηθήσεται πλατεία καὶ τεῖχος, καὶ
[1, 21]	Εὐριπίδης, Ἕλενος ἤδη καὶ Λαοκόων	καὶ	Οἰνώνη Κεβρῆνος ἐν Ἰλίῳ· Κρῆνος
[1, 11]	ἀλλὰ τὴν δύναμιν, τοὺς δοκησισόφους	καὶ	οἰομένους εἶναι, οὐκ ὄντας δὲ
[1, 29]	Κρονίων, ἰχθύσι μὲν καὶ θηρσὶ	καὶ	οἰωνοῖς πετεηνοῖς, ἐσθέμεν ἀλλήλους, ἐπεὶ
[1, 1]	ἀποδιδόντι ἀργόν, πονηρὲ δοῦλε» εἶπεν	καὶ	ὀκνηρέ, ἔδει σε βαλεῖν τὸ
[1, 21]	Ῥεβέκκα καὶ Μαριὰμ Δεββώρα τε	καὶ	Ὀλδά. ἔπειτα περὶ τοὺς αὐτοὺς
[1, 13]	εἶναι δοκεῖ, τῷ γένει γε	καὶ	ὅλῃ τῇ ἀληθείᾳ ὁμολογοῦντα· ἢ
[1, 7]	εἰς παραδείσους καὶ τὰ ὡραῖα	καὶ	ὅλως παντοίων δένδρων φύσιν καὶ
[1, 21]	υἱὸς αὐτοῦ ἔτη {εἴκοσι} τρία,	καὶ	ὁμοίως ὁ τούτου υἱὸς Ἄσα
[1, 25]	τὸ πολιτικὸν δὲ πρὸς φιλίας	καὶ	ὁμονοίας ὁ Πλάτων ὠφεληθείς, τοῖς
[1, 27]	τε νόμος τό τε εὐαγγέλιον,	καὶ	ὃν ἐγέννησε φόβον ὁ νόμος,
[1, 19]	ἄλλο τι, ἐπεὶ ἔγωγε ᾤμην	καὶ	ὄνειδος εἶναι. ᾔδει γάρ, οἶμαι,
[1, 10]	δὲ τὰ χρίσματα ὑπολαβόντες ὀρθῶς	καὶ	ὀνομάσαντες, ἐπεὶ μήτε ἐκείνη καλὴ
[1, 6]	τε ἐπινεμητέον αὐτῇ καὶ ὅπως	καὶ	ὁπόσον, τίνα τε ἀποθετέον καὶ
[1, 3]	πολὺς νομὸς ἔνθα καὶ ἔνθα.	καί·	ὁπποῖόν κ´ εἴπῃσθα ἔπος, τοῖόν
[1, 6]	ψυχήν, τίνα τε ἐπινεμητέον αὐτῇ	καὶ	ὅπως καὶ ὁπόσον, τίνα τε
[1, 17]	ἐπεὶ δὲ τῶν ἁμαρτημάτων προαίρεσις	καὶ	ὁρμὴ κατάρχει, διημαρτημένη δὲ ὑπόληψις
[1, 21]	σὺν Ἀλεξάνδρῳ γενόμενος. ἤδη δὲ	καὶ	Ὀρφέα Φιλόχορος μάντιν ἱστορεῖ γενέσθαι
[1, 15]	ἐδείκνυτο, Ἀντισθένης δὲ Φρὺξ ἦν	καὶ	Ὀρφεὺς Ὀδρύσης ἢ Θρᾷξ; Ὅμηρον
[1, 13]	τὸ τρίγωνον καὶ τὸ τετράγωνον	καὶ	ὅσα τῶν σχημάτων ἀλλήλων διενήνοχεν.
[1, 18]	κατὰ θεὸν κτισθέντα ἐν δικαιοσύνῃ	καὶ	ὁσιότητι τῆς ἀληθείας. διὸ ἀποθέμενοι
[1, 15]	καὶ Ἀράβιοι οἱ κληθέντες εὐδαίμονες	καὶ	ὅσοι γε τὴν Παλαιστίνην κατῴκησαν
[1, 27]	ὅπερ ὁ νόμος ἐργάζεται. ὥστε	καὶ	ὅταν ἀνηκέστῳ τινὶ κακῷ περιπέσῃ
[1, 6]	ἀποθετέον καὶ ἀποθησαυριστέον εἰς αὐτήν,	καὶ	ὅτε ταῦτα προκομιστέον, καὶ πρὸς
[1, 21]	τὸ βάπτισμα ὡς ἐτῶν λʹ	καὶ	ὅτι ἐνιαυτὸν μόνον ἔδει αὐτὸν
[1, 11]	κατὰ τὰ στοιχεῖα τοῦ κόσμου	καὶ	οὐ κατὰ Χριστὸν» φερομένων ἡμῶν.
[1, 11]	κατὰ τὰ στοιχεῖα τοῦ κόσμου	καὶ	οὐ κατὰ Χριστόν, φιλοσοφίαν μὲν
[1, 1]	νοῦν καὶ τὸν λόγον, ᾗ	καὶ	οὐ κεκώλυκεν ὁ κύριος ἀπὸ
[1, 16]	ἁμῇ γέ πῃ, ἀμυδρῶς δὲ	καὶ	οὐ πάσης, γίνεται· ὡς δὲ
[1, 1]	βλέπουσι καὶ ἀκούοντες οὐκ ἀκούουσι	καὶ	οὐ συνιᾶσι, τὴν ἄγνοιαν αὐτοῖς
[1, 12]	ὡς εἰπεῖν δυνηθῆναι τὴν ὅρασιν,	καὶ	οὐδὲ τὴν γλῶτταν μόνον, ἀλλὰ
[1, 16]	γένη φωνῶν εἰσιν ἐν κόσμῳ,	καὶ	οὐδὲν ἄφωνον· ἐὰν οὖν μὴ
[1, 21]	ἐν χρόνῳ δὲ γένετ´ Ἀπόλλων,	καὶ	οὐδὲν θαυμαστόν, ὅπου γε καὶ
[1, 9]	δὲ ἔργον κατὰ θεὸν ἐκτελεῖται·	καὶ	οὐδὲν χωρὶς αὐτοῦ ἐγένετο, φησί,
[1, 21]	αὐτὸς καὶ Ὄθων καὶ Γάλβας	καὶ	Οὐιτέλλιος, Οὐεσπεσιανὸς δὲ ἐκράτησε καὶ
[1, 21]	προσλαμβάνεται τοῖς Ὄθωνος καὶ Γάλβα	καὶ	Οὐιτελλίου μησὶ ιζʹ ἡμέραις ηʹ
[1, 21]	Οὐεσπεσιανὸς σὺν Ὄθωνι καὶ Γάλβᾳ	καὶ	Οὐιτελλίῳ. καὶ διὰ τοῦτο λέγει
[1, 18]	ἐπ´ ἴσης τῷ μωρὰν ἔδειξε»	καὶ	οὐκ ἀληθῆ, ὡς ᾤοντο. κἂν
[1, 27]	μὴ τὰ ὑγιαίνοντα συνδιαφθείρεσθαι αὐτοῖς,	καὶ	οὐκ ἄν τις πονηρίας αἰτιάσαιτο
[1, 14]	προφήταις δίδωσί τι τῆς ἀληθείας	καὶ	οὐκ ἐπαισχύνεται πρός τε οἰκοδομὴν
[1, 29]	κατὰ βαρβαρικόν τινα τρόπον ἀπλάστῳ	καὶ	οὐκ εὐκρινεῖ χρωμένων ἡμῶν τῇ
[1, 9]	τὸν τοῦ πειρασμοῦ σοφίζεται χρόνον,	καὶ	οὐκέτι ἔγωγε ἐνταῦθα συνορῶ, ὅπως
[1, 1]	ἡ κακία κακὴν φύσιν ἔχει	καὶ	οὔποτ´ ἂν καλοῦ τινος ὑποσταίη
[1, 28]	θνητῶν, ἀλλ´ ἐπιστήμην τῶν θείων	καὶ	οὐρανίων ἐπαγγελλομένη, ᾗ συνέπεται καὶ
[1, 21]	Ἱερεμίας, προφητεύουσι δὲ καὶ Βουζὶ	καὶ	Οὐρίας ὁ υἱὸς Σαμαίου καὶ
[1, 21]	ὁ Μωυσῆς ἡμῖν ἀποδέδεικται πρεσβύτερος.	Καὶ	οὔτι γε μόνος οὗτος, ἀλλὰ
[1, 26]	εἶναι βεβουλημένοι, εἴπερ τινὲς ἄλλοι	καὶ	οὗτοι ἀγνοεῖν ὁμολογοῦνται τὴν ἀλήθειαν.
[1, 21]	τὰ ἀπὸ Πελασγοῦ· λέγεται δὲ	καὶ	οὗτος αὐτόχθων. τούτων δὲ ἄλλαιν
[1, 21]	δὲ ταῦτα ἐπαύσατο. δείκνυται δὲ	καὶ	οὗτος ὁ ἀριθμὸς ἐκ τοῦ
[1, 21]	Οὐιτελλίου μησὶ ιζʹ ἡμέραις ηʹ	καὶ	οὕτω γίνεται ἔτη τρία καὶ
[1, 21]	γὰρ ἐν τῷ Ἔσδρᾳ γέγραπται,	καὶ	οὕτως ἐγένετο χριστὸς βασιλεὺς Ἰουδαίων
[1, 1]	κυρίου. δοκιμαζέτω δὲ ἄνθρωπος ἑαυτὸν	καὶ	οὕτως ἐκ τοῦ ἄρτου ἐσθιέτω
[1, 24]	κινδύνων δεῖν τὰ χρήσιμα συνιδεῖν	καὶ	οὕτως ἐπιβαλεῖν. ἀμέλει γέγονεν ὅπερ
[1, 10]	ζητήσεις οὖν σοφίαν παρὰ κακοῖς	καὶ	οὐχ εὑρήσεις. κἂν πύθῃ πάλιν·
[1, 24]	γὰρ οἱ Αἰγύπτιοι ἐφ´ ἵππων	καὶ	ὀχημάτων, ἀλλ´ ἀπώλοντο θᾶττον ῥαγείσης
[1, 9]	μὲν φιλοσοφίας, κομμωτικὴν δὲ γυμναστικῆς	καὶ	ὀψοποιικὴν ἰατρικῆς καὶ ῥητορικὴν διαλεκτικῆς
[1, 8]	καὶ θείου διάκρισις ἀθεότης τε	καὶ	πάθος θανατηφόρον. λύκοι οὗτοι ἅρπαγες
[1, 1]	ὠφέλειαν ἀπολιπεῖν; καλὸν δ´ οἶμαι	καὶ	παῖδας ἀγαθοὺς τοῖς ἔπειτα καταλείπειν.
[1, 23]	παιδὸς εἴχομεν χρόνον, τροφαῖσι βασιλικαῖσι	καὶ	παιδεύμασιν ἅπανθ´ ὑπισχνεῖτο, ὡς ἀπὸ
[1, 1]	ἐντυγχανόντων, μή πῃ ἑτέρως σφαλεῖεν	καὶ	παιδὶ μάχαιραν, ᾗ φασιν οἱ
[1, 21]	τοῦ λαοῦ ἔτεσιν ἐφεξῆς νʹ	καὶ	πάλιν ἁμαρτόντες παρεδόθησαν Αἰγλὼμ βασιλεῖ
[1, 27]	γνῶναι νόμον διανοίας ἐστὶν ἀγαθῆς.	καὶ	πάλιν· ἄνδρες κακοὶ οὐ νοοῦσι
[1, 11]	πιθανολογίᾳ» μηδὲ ὑπεισέρχηται ὁ συλαγωγῶν»	καὶ	πάλιν· βλέπετε οὖν μή τις
[1, 11]	μόνη γὰρ ἡ ἀλήθεια δυνατή.	καὶ	πάλιν· εἴ τις δοκεῖ ἐγνωκέναι
[1, 21]	ἐπὶ Ἰωάννην τὸν Ζαχαρίου υἱόν.	καὶ	πάλιν ἐν τῷ αὐτῷ· ἦν
[1, 19]	ἴδια σπείροντες οἳ πλείονα ποιοῦσιν.	καὶ	πάλιν· ἐπιμελοῦ τῶν ἐν τῷ
[1, 1]	ἱκανοὶ ἔσονται καὶ ἑτέρους διδάξαι.	καὶ	πάλιν· σπούδασον σεαυτὸν δόκιμον παραστῆσαι
[1, 12]	δὲ μὴ κοινὴ ἡ παράδοσις	καὶ	πάνδημος τῷ γε αἰσθομένῳ τῆς
[1, 8]	κυβείαν ἀνθρώπων ὁ ἀπόστολος ἐκάλεσεν	καὶ	πανουργίαν, πρὸς τὴν μεθοδείαν τῆς
[1, 1]	δὲ πλουτίζοντες, ὡς μηδὲν ἔχοντες	καὶ	πάντα κατέχοντες· τὸ στόμα ἡμῶν
[1, 19]	θεὸς ὁ ποιήσας τὸν κόσμον	καὶ	πάντα τὰ ἐν αὐτῷ, οὗτος
[1, 24]	πάντα γὰρ παρέδωκεν ὁ θεὸς	καὶ	πάντα ὑπέταξεν Χριστῷ τῷ βασιλεῖ
[1, 17]	ἄνθρωποι, πάντες δὲ οἱ ψευδοπροφῆται	καὶ	πάντες οἱ μὴ κυρίως ὑπ´
[1, 4]	ἔπειτα ἐπιφέρει καθολικὸν δὴ λόγον·	καὶ	παντὶ τῷ συνετῷ καρδίᾳ δέδωκα
[1, 6]	γενοῦ ἐκείνου σοφώτερος» ὃς πολλὴν	καὶ	παντοδαπὴν ἐν τῷ ἀμήτῳ παρατίθεται
[1, 17]	οὐδὲ ἐναντιοῦταί τι αὐτῷ, κυρίῳ	καὶ	παντοκράτορι ὄντι. ἀλλὰ καὶ αἱ
[1, 8]	τὴν σκευασίαν δέονται. ἐγὼ γοῦν	καὶ	πάνυ ἀποδέχομαι τὴν τραγῳδίαν λέγουσαν·
[1, 21]	Κύκλου ποιητὰς τιθέασιν. ἤδη δὲ	καὶ	παρ´ Ἕλλησι χρησμολόγοι συχνοὶ γεγονέναι
[1, 1]	κεκαλυμμένον ὃ οὐκ ἀποκαλυφθήσεται» ἀκουσάτω	καὶ	παρ´ ἡμῶν, ὅτι τῷ κρυπτῶς
[1, 15]	πλεῖστοι αὐτῶν βάρβαροι τὸ γένος	καὶ	παρὰ βαρβάροις παιδευθέντες, τί δεῖ
[1, 15]	πυλῶν ἄγοντες ἀφανίζουσιν. εἰσὶ δὲ	καὶ	παρὰ Γερμανοῖς αἱ ἱεραὶ καλούμεναι
[1, 23]	γραμματικὴν πρῶτον τοῖς Ἰουδαίοις παραδοῦναι	καὶ	παρὰ Ἰουδαίων Φοίνικας παραλαβεῖν, Ἕλληνας
[1, 15]	εἰρημένα παρὰ τοῖς ἀρχαίοις λέγεται	καὶ	παρὰ τοῖς ἔξω τῆς Ἑλλάδος
[1, 1]	πνευματικὴ φυτεία. διὸ καὶ ἐπιφέρει·	καὶ	παραβαλεῖς καρδίαν σου εἰς σύνεσιν,
[1, 12]	ἠκούσαμεν εἰς τὸ οὖς, οὕτω	καὶ	παραδιδόναι οἷς δέον, οὐχὶ δὲ
[1, 27]	ἐκ τοῦ σκότους εἰς ζωὴν«	καὶ	παραθέντα τῇ σοφίᾳ τὴν ἀκοὴν
[1, 21]	ἐπὶ τούτου Νάθαν προφητεύων, ὃς	καὶ	παρεκάλει αὐτὸν περὶ τῆς τοῦ
[1, 23]	κόρην. μολοῦσα δ´ εἶπεν μητρί,	καὶ	παρῆν ταχὺ αὐτή τε μήτηρ
[1, 24]	ἐπουρανίων καὶ ἐπιγείων καὶ καταχθονίων,	καὶ	πᾶσα γλῶσσα ἐξομολογήσηται ὅτι κύριος
[1, 11]	καὶ μᾶλλον περισσεύῃ ἐν ἐπιγνώσει	καὶ	πάσῃ αἰσθήσει, εἰς τὸ δοκιμάζειν
[1, 16]	~(Οὐ μόνης δὲ φιλοσοφίας, ἀλλὰ	καὶ	πάσης σχεδὸν τέχνης εὑρεταὶ βάρβαροι.
[1, 1]	ἐμβληθήσεται σκότος» σὺ οὖν ἐνδυναμοῦ»	καὶ	Παῦλος λέγει, ἐν χάριτι τῇ
[1, 1]	τε καὶ Ἰακώβου Ἰωάννου τε	καὶ	Παύλου τῶν ἁγίων ἀποστόλων, παῖς
[1, 21]	δὲ τοῦ Ἀθηναίου Ἀμφιλύτου συμβουλῇ	καὶ	Πεισίστρατος ἐκράτυνε τὴν τυραννίδα τὸν
[1, 21]	εʹ Ἀτθίδα, Ἰάδα, Δωρίδα, Αἰολίδα	καὶ	πέμπτην τὴν κοινήν, ἀπεριλήπτους δὲ
[1, 21]	εὐαγγέλιον. πεντεκαίδεκα οὖν ἔτη Τιβερίου	καὶ	πεντεκαίδεκα Αὐγούστου, οὕτω πληροῦται τὰ
[1, 18]	ἔχειν τὸν θεὸν καὶ δὴ	καὶ	πεπονθέναι τοῦτον· ὅθεν αὐτοὺς ἡ
[1, 15]	λέγει Δημόκριτος» γράφοντος. ναὶ μὴν	καὶ	περὶ αὑτοῦ {ᾑ} σεμνυνόμενός φησί
[1, 14]	πρεσβυτέραν τὴν κατὰ Ἑβραίους φιλοσοφίαν.	καὶ	περὶ μὲν Ξενοφάνους εἴρηται, ὃς
[1, 21]	ἴσασι. μαθητευθέντες οὖν καταληπτικῶς ἐπιγνώσονται.	~(Καὶ	περὶ μὲν τοῦ παρ´ Ἑβραίων
[1, 6]	ἂν μόνον ἡ οἰκονομία, ἀλλὰ	καὶ	περὶ τὴν ψυχήν, τίνα τε
[1, 21]	Σίβυλλα Ὀρφέως παλαιοτέρα· λέγονται γὰρ	καὶ	περὶ τῆς ἐπωνυμίας αὐτῆς καὶ
[1, 4]	δὲ καὶ τέκτονα σοφὸν καλεῖ	καὶ	περὶ τοῦ Μαργίτου, εἰ δὴ
[1, 25]	ἀμετανοήτως χρωμένους γνώμῃ τῇ αὐτῇ	{καὶ}	περὶ τῶν αὐτῶν. ἆρ´ οὐ
[1, 21]	καὶ περὶ τῆς ἐπωνυμίας αὐτῆς	καὶ	περὶ τῶν χρησμῶν τῶν καταπεφημισμένων
[1, 15]	αὐτοῖς γε τούτοις, δι´ οὓς	καὶ	περιετέμετο, ἵνα δὴ καὶ εἰς
[1, 3]	ποιὰν τῶν λέξεων σύνθεσίν τε	καὶ	περιπλοκὴν τὸν πάντα πονούμενοι βίον
[1, 23]	ἡμέρας ἐπὶ τὸν ποταμὸν λουτροῖς	καὶ	περιρραντηρίοις χρησομένη, ἐπακούσασα δὲ κλαυθμυριζομένου
[1, 1]	πίστιν καταγίνεσθαι, τὰ δὲ ἔξωθεν	καὶ	περιττὰ ὑπερβαίνειν μάτην ἡμᾶς τρίβοντα
[1, 15]	ἐγενήθην. ἐπῆλθε γὰρ Βαβυλῶνά τε	καὶ	Περσίδα καὶ Αἴγυπτον τοῖς τε
[1, 22]	ὑφ´ ἑτέρων, πρὸ τῆς Ἀλεξάνδρου	καὶ	Περσῶν ἐπικρατήσεως, τά τε κατὰ
[1, 15]	Βάκτρων καὶ Κελτῶν οἱ φιλοσοφήσαντες	καὶ	Περσῶν οἱ Μάγοι (οἳ μαγείᾳ
[1, 6]	τούτων φύσις, ἔν τε ποσοῖς	καὶ	πηλίκοις καὶ λεκτοῖς θεωρουμένη. ὁ
[1, 19]	ἐν πολλοῖς τὰ εἰκότα ἐπιχειρεῖ	καὶ	πιθανεύεται φιλοσοφία, ἀλλὰ τὰς αἱρέσεις
[1, 10]	ἀκροατὴς εὑρεθῇ. ἔστι γοῦν ἀκοῦσαι	καὶ	Πινδάρου τοῦ Βοιωτίου γράφοντος· μὴ
[1, 1]	πορεύεσθε ἐφ´ ὕδωρ» Ἡσαΐας λέγει,	καὶ	πῖνε τὸ ὕδωρ ἀπὸ σῶν
[1, 1]	ὃς ἂν ἐσθίῃ τὸν ἄρτον	καὶ	πίνῃ τὸ ποτήριον τοῦ κυρίου
[1, 7]	σπέρματα, κριθάς τε καὶ κυάμους	καὶ	πίσον καὶ ἄρακα καὶ τὰ
[1, 7]	ἀσκήσει περιγίνεται, ἣ δὲ δυνάμει	καὶ	πίστει. δωρεὰ γὰρ ἡ διδασκαλία
[1, 27]	οὗτος εἰς σωτηρίαν. ἐλεημοσύναι δὲ	καὶ	πίστεις καὶ ἀλήθεια μὴ ἐκλιπέτωσάν
[1, 27]	καθαρᾶς καρδίας καὶ συνειδήσεως ἀγαθῆς	καὶ	πίστεως ἀνυποκρίτου. ~(Ἡ μὲν οὖν
[1, 10]	ποιεῖν ἀφέλωμεν, οὕτως ἡ ὑπακοὴ	καὶ	πίστις ἀναιρεῖται μήτε τῆς ἐντολῆς
[1, 14]	Μιλήσιος καὶ Βίας ὁ Πριηνεὺς	καὶ	Πιττακὸς ὁ Μιτυληναῖος καὶ Κλεόβουλος
[1, 14]	εἰ νεκροὶ οὐκ ἐγείρονται, φάγωμεν	καὶ	πίωμεν· αὔριον γὰρ ἀποθνῄσκομεν. μὴ
[1, 24]	Ἀθηναίους νύκτωρ δι´ ἀνοδίας βαδίσας	καὶ	πλανήσας τοὺς τηροῦντας αὐτὸν τῶν
[1, 21]	εἶναι τὰς βαρβάρῳ φωνῇ λεγομένας.	καὶ	Πλάτων δὲ ἐν Κρατύλῳ τὸ
[1, 29]	μαθήσεως νόμος, εἷς ὤν, ὡς	καὶ	Πλάτων ἐν τῷ Πολιτικῷ ἕνα
[1, 21]	διαλέκτων δύο ἢ τριῶν ἢ	καὶ	πλειόνων γίνονται. διάλεκτος δέ ἐστι
[1, 27]	περιπέσῃ τις ὑπό τε ἀδικίας	καὶ	πλεονεξίας καταληφθείς, εὐεργετοῖτ´ ἂν {ὁ}
[1, 21]	Χριστός, ἅγιος τῶν ἁγίων, ἐλθὼν	καὶ	πληρώσας τὴν ὅρασιν καὶ τὸν
[1, 17]	δὲ καὶ ἐξευρόντες· ἴσως γὰρ	καὶ	πνεῦμα αἰσθήσεως» ἐσχήκασιν. ὡμολόγησε δὲ
[1, 1]	κτίσον ἐν ἐμοί, ὁ θεός,	καὶ	πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς
[1, 1]	σου. ψυχὴ γάρ, οἶμαι, ψυχῇ	καὶ	πνεῦμα πνεύματι συναπτόμενα κατὰ τὴν
[1, 1]	ἡ συγγυμνασία ἕξιν ἐμποιεῖ ὑγιεινὴν	καὶ	πνεύμασι καὶ σώμασιν. οὐδεὶς ἅπτει
[1, 1]	τὴν ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου σου,	καὶ	πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με. Ὁ
[1, 19]	τινος, αὐτὸς δοὺς πᾶσι ζωὴν	καὶ	πνοὴν καὶ τὰ πάντα· ἐποίησέ
[1, 7]	τὰ δώματα. βλαστάνει δ´ ὁμοίως	καὶ	πόα καὶ πυρός, φύεται δὲ
[1, 16]	τὴν Κροτωνιᾶτιν πρώτην γυναικῶν φιλοσοφῆσαι	καὶ	ποιήματα γράψαι ἱστορεῖ. Ἡ μὲν
[1, 19]	ἐσμέν. ἐξ ὧν δῆλον ὅτι	καὶ	ποιητικοῖς χρώμενος παραδείγμασιν ἐκ τῶν
[1, 21]	μόνον τῶν λεγομένων σοφῶν τε	καὶ	ποιητῶν, ὁ Μωυσῆς ἡμῖν ἀποδέδεικται
[1, 7]	θεοῦ (ἀγαθὸς γάρ) πολλαί τε	καὶ	ποικίλαι καὶ φέρουσαι εἰς τὴν
[1, 23]	συμφανὲς τόδε; φεύγει δὴ ἐντεῦθεν	καὶ	ποιμαίνει πρόβατα προδιδασκόμενος εἰς ἡγεμονίαν
[1, 11]	οἶδεν τὴν τῶν στοιχείων φύσιν	καὶ	πολιτεύεσθαι εἰς δύναμιν ἐξομοιωτικὴν τῷ
[1, 25]	τὸ δὲ πολιτικὸν ὁμωνύμως ὠνομασμένον,	καὶ	πολιτικὸν μὲν κυρίως αἰνίττεται τὸν
[1, 15]	Σκύθης δὲ καὶ Ἀνάχαρσις ἦν,	καὶ	πολλῶν παρ´ Ἕλλησι διαφέρων οὗτος
[1, 21]	ἐντεῦθεν δὲ ἐπὶ τὴν Κάστορος	καὶ	Πολυδεύκους ἀποθέωσιν ἔτη πεντήκοντα τρία.
[1, 5]	θριγκῷ ὑπεροχυρώσας αὐτὴν διὰ φιλοσοφίας	καὶ	πολυτελείας ὀρθῆς ἀνεπίβατον τοῖς σοφισταῖς
[1, 4]	τὴν σοφίαν τοῦ θεοῦ, πολυμερῶς	καὶ	πολυτρόπως, διὰ τέχνης, διὰ ἐπιστήμης,
[1, 2]	καὶ τἀληθὲς γλυκύτητι φαίνεται ζητηθὲν	καὶ	πόνῳ πορισθέν. τί δή ποτ´
[1, 1]	ἄγρᾳ ὁ κάλλιχθυς) χρόνῳ τε	καὶ	πόνῳ τἀληθὲς ἐκλάμψει ἀγαθοῦ παρατυχόντος
[1, 5]	τὴν Θάμαρ ἐπὶ τριόδου καθεσθεῖσαν	καὶ	πόρνης δόξαν παρασχοῦσαν, ἣν ὁ
[1, 20]	τὴν ψυχὴν ἐναρέτως. εἰ δὲ	καὶ	πόρρωθεν συλλαμβάνεται φιλοσοφία πρὸς τὴν
[1, 5]	ἕνα ἕκαστον τρόπον ποιότητός τε	καὶ	ποσότητος πάντως σῴζει τινὰς ἔν
[1, 21]	ἐν Τιμαίῳ κατακολουθήσας Ἀκουσιλάῳ γράφει·	καί	ποτε προαγαγεῖν βουληθεὶς αὐτοὺς περὶ
[1, 1]	νομιστέον ᾗ μηδεὶς εὐλόγως ἀντερεῖ.	καὶ	πρᾶξιν ἄρα καὶ αἵρεσιν ἀποδεκτέον
[1, 28]	οὐχ ἕνεκα τοῦ λέγειν τε	καὶ	πράττειν τι τῶν πρὸς τοὺς
[1, 21]	ἑβδόμῃ γενεᾷ μετὰ Μωυσέα, ὥστε	καὶ	πρὸ τῆς καθ´ Ἕλληνας ἀνθρωπογονίας
[1, 19]	ἀπόστολον καὶ πρὸ τοῦ νόμου	καὶ	πρὸ τῆς παρουσίας. οἱονεὶ δὲ
[1, 19]	νόμου φυλασσούσης» κατὰ τὸν ἀπόστολον	καὶ	πρὸ τοῦ νόμου καὶ πρὸ
[1, 21]	Ζαχαρίας γὰρ ὁ Ἰωάννου πατὴρ	καὶ	πρὸ τοῦ παιδὸς προφητεύειν ἐν
[1, 17]	αἱρέσεως τῆς φαύλης καὶ ἐπιτερποῦς	καὶ	πρὸ τούτων τὸ μὴ συγκατατίθεσθαι
[1, 23]	ἐπέτεινε τὴν φρόνησιν, τὴν συγγενικὴν	καὶ	προγονικὴν ζηλώσας παιδείαν, ἄχρι καὶ
[1, 5]	ὡς τῆς φιλοσοφίας. τάχα δὲ	καὶ	προηγουμένως τοῖς Ἕλλησιν ἐδόθη τότε
[1, 15]	ἐξαγγέλλοντα πρὸς τὰς κληρουμένας ψυχὰς	καὶ	προθεσπίζοντα. κἀν τῷ Τιμαίῳ τὸν
[1, 15]	ῥευμάτων ἑλιγμοῖς καὶ ψόφοις τεκμαίρονται	καὶ	προθεσπίζουσι τὰ μέλλοντα. αὗται γοῦν
[1, 4]	ζητήσῃς αὐτὴν ὥσπερ ἀργορίου θησαυροὺς	καὶ	προθύμως ἐξιχνιάσῃς, νοήσεις θεοσέβειαν καὶ
[1, 5]	ἄσκεπτον καὶ ἀδιερεύνητον καταλιπὼν ἐπεσκέψατο	καὶ	πρὸς αὐτὴν ἐξέκλινεν» σῴζων τὴν
[1, 25]	σεμνοτέραν τὴν ἕν τι λέγουσαν	καὶ	πρὸς δόγμα ἓν νεύουσαν αἰεί·
[1, 14]	οὐκ ἐπαισχύνεται πρός τε οἰκοδομὴν	καὶ	πρὸς ἐντροπὴν διαλεγόμενός τινων Ἑλληνικοῖς
[1, 18]	ἀπίστους, ἀλλὰ συνετοὺς καὶ εὐπειθεῖς	καὶ	πρὸς ἔτι πιστούς. ἐδείχθησαν δὲ
[1, 22]	τῶν χρόνων διαφόρως πολλοῖς ἱστορηθέντα	καὶ	πρὸς ἡμῶν ἐκτεθέντα ὧδε ἐχέτω,
[1, 1]	πρὸς τὸ τέλος. οἳ δὲ	καὶ	πρὸς κακοῦ ἂν τὴν φιλοσοφίαν
[1, 6]	αὐτήν, καὶ ὅτε ταῦτα προκομιστέον,	καὶ	πρὸς οὕστινας. οὐ γὰρ φύσει,
[1, 2]	ἀκροωμένων, θαυμασμὸν ἐγγεννῶσα τοῖς κατηχουμένοις,	καὶ	πρὸς τὴν ἀλήθειαν συνίστησιν. ἀξιόπιστος
[1, 13]	γέγραπται γοῦν ἐν τῷ Ἐκκλησιαστῇ·	καὶ	προσέθηκα σοφίαν ἐπὶ πᾶσιν, οἳ
[1, 23]	παρὰ τοῖς διαπρέπουσιν Αἰγυπτίων ἐδιδάσκετο	καὶ	προσέτι τὴν διὰ συμβόλων φιλοσοφίαν,
[1, 16]	σωφρονίζουσα καὶ τὸ ἦθος προτυποῦσα	καὶ	προστύφουσα εἰς παραδοχὴν τῆς ἀληθείας
[1, 21]	δέ, ὡς ἔπος εἰπεῖν, τετρακόσια	καὶ	πρόσω. εἰ δὲ τὰ Ἀσσυρίων
[1, 29]	διαθήκη μου μετὰ σοῦ· ἐπεὶ	καὶ	πρότερον εἶπεν διαθήκην« παραινεῖ μὴ
[1, 21]	ἐξ Ἰούδα ἀπελθὼν ἐπὶ Ἱεροβοὰμ	καὶ	προφητεύσας ἐπὶ τοῦ θυσιαστηρίου. μετὰ
[1, 21]	αἰώνιον, καὶ τοῦ σφραγίσαι ὅρασιν	καὶ	προφήτην, καὶ τοῦ χρῖσαι ἅγιον
[1, 22]	ἀττικίζων; οὗτος ὁ Μωυσῆς θεολόγος	καὶ	προφήτης, ὡς δέ τινες νόμων
[1, 29]	ὑπὸ Ἑλλήνων ἐπιτετηδευμένα, τὰ χθὲς	καὶ	πρῴην γενόμενα, ὡς παλαιὰ καὶ
[1, 21]	καὶ εἶπεν αὐτῷ, ἕως ἑσπέρας	καὶ	πρωί, ἡμέραι βτʹ καὶ ἀρθήσεται
[1, 16]	τὰ βύσσινα ἱμάτια εὑρῆσθαι ἱστοροῦσιν.	καὶ	πρώτην ἐπιστολὰς συντάξαι Ἄτοσσαν τὴν
[1, 16]	εὗρον (ἔστι δὲ μάχαιρα καμπύλη)	καὶ	πρῶτοι πέλταις ἐπὶ τῶν ἵππων
[1, 21]	τῆς ἑβδομάδος καταπαύσει θυμίαμα θυσίας	καὶ	πτερυγίου ἀφανισμοῦ ἕως συντελείας καὶ
[1, 21]	ὁ Χῖος ἐν τοῖς Τριαγμοῖς	καὶ	Πυθαγόραν εἰς Ὀρφέα ἀνενεγκεῖν τινα
[1, 21]	τε ἀμφὶ τὸν Σύριον Φερεκύδην	καὶ	Πυθαγόραν τὸν μέγαν κάτω που
[1, 21]	τὸν Μόψον ἱστορεῖ. προγνώσει δὲ	καὶ	Πυθαγόρας ὁ μέγας προσανεῖχεν αἰεὶ
[1, 22]	πολλά (γέγονε γὰρ πολυμαθής) καθὼς	καὶ	Πυθαγόρας πολλὰ τῶν παρ´ ἡμῖν
[1, 15]	βαρβάρους εὑρίσκεται, μεμνημένος αὑτοῦ τε	καὶ	Πυθαγόρου τὰ πλεῖστα καὶ γενναιότατα
[1, 7]	εἰς τὴν κυρίαν ὁδόν τε	καὶ	πύλην. ἐὰν δὲ τὴν βασιλικήν
[1, 24]	πῦρ ἐκεῖνο τὸ ἐοικὸς στύλῳ	καὶ	πῦρ τὸ διὰ βάτου σύμβολόν
[1, 7]	βλαστάνει δ´ ὁμοίως καὶ πόα	καὶ	πυρός, φύεται δὲ καὶ ἐπὶ
[1, 6]	δὲ καὶ ἐν περιουσίᾳ ἔξεστιν,	καὶ	ῥᾷον ἅμα καὶ θᾶττον σὺν
[1, 21]	καὶ αὗται προεφήτευον) Σάρρα τε	καὶ	Ῥεβέκκα καὶ Μαριὰμ Δεββώρα τε
[1, 19]	οὔσῃ, οὐδ´ ἐν ἀστρονομίᾳ, φυσικῶν	καὶ	ῥεόντων καὶ εἰκότων βεβυσμένῃ λόγων,
[1, 15]	γυναῖκες, αἳ ποταμῶν δίναις προσβλέπουσαι	καὶ	ῥευμάτων ἑλιγμοῖς καὶ ψόφοις τεκμαίρονται
[1, 2]	ἐν δίκῃ, πάντα δὲ ὀνόματα	καὶ	ῥήματα ἀπορρίπτουσιν οὐδαμῶς κοσμίως, αὑτούς
[1, 10]	δὲ εὐχερὲς τῶν ὀνομάτων τε	καὶ	ῥημάτων καὶ μὴ δι´ ἀκριβείας
[1, 9]	δὲ γυμναστικῆς καὶ ὀψοποιικὴν ἰατρικῆς	καὶ	ῥητορικὴν διαλεκτικῆς καὶ μετὰ τὰς
[1, 21]	δὲ ἔτι Ἀχίας ὁ Σηλωνίτης	καὶ	Σαμαίας υἱὸς Αἰλαμὶ καὶ ὁ
[1, 15]	Χαλδαῖοι καὶ Γαλατῶν οἱ Δρυΐδαι	καὶ	Σαμαναῖοι Βάκτρων καὶ Κελτῶν οἱ
[1, 21]	τιμωμένου δαίμονος, κἀντεῦθεν Σορόαπιν κληθῆναι	καὶ	Σάραπιν συνηθείᾳ τινὶ τῶν ἐγχωρίων
[1, 5]	σὴν ὡς τελείαν δέσποιναν τιμῶ	καὶ	σέβω. καὶ ἐκάκωσεν αὐτὴν Σάρρα»
[1, 1]	προβήσεται ἡμῖν κατὰ τὸν εὐκλεῆ	καὶ	σεμνὸν τῆς παραδόσεως κανόνα» ἀπὸ
[1, 25]	νεύουσαν αἰεί· καὶ γὰρ ἰσχύι	καὶ	σεμνότητι καὶ φρονήσει πρέπειν ἂν
[1, 16]	δὲ Νωρικὸν καλοῦνται) κατειργάσαντο χαλκὸν	καὶ	σίδηρον ἐκάθηραν πρῶτοι. Ἄμυκός τε
[1, 1]	θησαυρίζεται, λήθης φάρμακον, εἴδωλον ἀτεχνῶς	καὶ	σκιαγραφία τῶν ἐναργῶν καὶ ἐμψύχων
[1, 18]	τοῦ σωτῆρος οὐ μωροὺς ἐποίησεν	καὶ	σκληροκαρδίους καὶ ἀπίστους, ἀλλὰ συνετοὺς
[1, 21]	παρ´ Ἕλλησι νομοθέται, Λυκοῦργός τε	καὶ	Σόλων, καὶ οἱ ἑπτὰ σοφοί,
[1, 26]	πρόσταγμα ὁ νόμος, δύναμις γὰρ	καὶ	σοφία ὁ λόγος τοῦ θεοῦ.
[1, 27]	κυρίου ἐνέργεια, ὅς ἐστι δύναμις	καὶ	σοφία τοῦ θεοῦ, ὅ τε
[1, 20]	τὸν σωτῆρα διδασκαλία, δύναμις» οὖσα	καὶ	σοφία τοῦ θεοῦ, προσιοῦσα δὲ
[1, 11]	διττῶν {δὲ} ἀρετῶν δεῖται, τόλμης	καὶ	σοφίας· τόλμης μὲν τὸ κίνδυνον
[1, 3]	περὶ ὁτιοῦν πολυπράγμονας σοφοὺς ἅμα	καὶ	σοφιστὰς παρωνύμως κεκλήκασι. Κρατῖνος γοῦν
[1, 10]	ἔργων, τὴν δὲ ἐριστικήν τε	καὶ	σοφιστικὴν τέχνην παραιτητέον παντελῶς, ἐπεὶ
[1, 21]	ἐτελεύτησεν. ἐπὶ τούτου προφητεύει Ὀλδᾶ	καὶ	Σοφονίας καὶ Ἱερεμίας. ἐπὶ δὲ
[1, 1]	πεπληγότα· σοφῷ γάρ» φησί, λάλει,	καὶ	σοφώτερος ἔσται, καὶ τῷ ἔχοντι
[1, 21]	τῆς ἑβδομάδος ἀρθήσεταί μου θυσία	καὶ	σπονδή· καὶ ἐπὶ τὸ ἱερὸν
[1, 21]	καὶ πτερυγίου ἀφανισμοῦ ἕως συντελείας	καὶ	σπουδῆς τάξιν ἀφανισμοῦ. Ὅτι μὲν
[1, 29]	πάντων λελέχθαι θεοῦ λαμβάνω, εἰ	καὶ	στοχαστικῶς εἴρηται τῷ ποιητῇ, ἀλλ´
[1, 24]	στρατηγικοῦ) ἐπιθέμενος αὐτοῖς. ἐμπειρίας γὰρ	καὶ	στρατηγίας ἔργον ἦν τὸ τὴν
[1, 16]	πρὸς τούτοις δὲ Φιλοστέφανος, ἀλλὰ	καὶ	Στράτων ὁ Περιπατητικὸς ἐν τοῖς
[1, 12]	μή ποτε καταπατήσωσι τοῖς ποσὶ	καὶ	στραφέντες ῥήξωσιν ὑμᾶς. χαλεπὸν γὰρ
[1, 4]	διαρρήδην ἐξ ὀνόματος κυρίου γέγραπται·	καὶ	σὺ λάλησον πᾶσι τοῖς σοφοῖς
[1, 5]	δὲ τρυφῆς ὑπερασπίσει σε, ἐπεὶ	καὶ	σὺ τῷ θριγκῷ ὑπεροχυρώσας αὐτὴν
[1, 19]	συνεργεῖν δὲ πρὸς τὸ διεγείρειν	καὶ	συγγυμνάζειν πρὸς τὰ νοητὰ τὴν
[1, 24]	ἀνδρείαν εἴς τε καρτερίαν γυμνάζων	καὶ	συμβιβάζων αὐτούς, ἵνα καὶ χρηστὰ
[1, 21]	τὴν γένεσιν τοῦ Χριστοῦ Ἄννα	καὶ	Συμεών· Ζαχαρίας γὰρ ὁ Ἰωάννου
[1, 1]	ποιεῖ, ἀλλὰ οἰκονομούμενός τι θεοσόφως	καὶ	συμπεριφερόμενος ἐνεργήσει. οὔτε γὰρ ὁ
[1, 21]	ἐπὶ τούτου ἔτι προφητεύει Ἐλισσαῖος	καὶ	σὺν αὐτῷ Ἀβδαδωναῖος. μετὰ τοῦτον
[1, 24]	ἀπώλοντο θᾶττον ῥαγείσης τῆς θαλάσσης	καὶ	σὺν ἵπποις καὶ ἅρμασιν αὐτοὺς
[1, 19]	πεδίῳ χλωρῶν καὶ κερεῖς πόαν,	καὶ	συνάγαγε χόρτον ὥριμον, ἵνα ἔχῃς
[1, 20]	καθ´ αὑτὸ ἐνεργεῖν, συνεργόν φαμεν	καὶ	συναίτιον ἀπὸ τοῦ σὺν αἰτίῳ
[1, 10]	σωθῆναι γὰρ εὖ οἶδ´ ὅτι	καὶ	συνάρασθαι τοῖς σῴζεσθαι γλιχομένοις βέλτιστόν
[1, 4]	τῷ οἵῳ τε ἐπιδέξασθαι πόνῳ	καὶ	συνασκήσει. πάλιν τε αὖ διαρρήδην
[1, 27]	παραγγελίας ἀγάπη ἐκ καθαρᾶς καρδίας	καὶ	συνειδήσεως ἀγαθῆς καὶ πίστεως ἀνυποκρίτου.
[1, 19]	ἂν γὰρ προαναφώνησίν τις εἴπῃ	καὶ	συνεκφώνησιν αἰτιάσηται, προφητείας εἴδη λέγει.
[1, 20]	φιλεγκλήμονας δεήσει, συναίτιον τὴν φιλοσοφίαν	καὶ	συνεργὸν λέγοντες τῆς ἀληθοῦς καταλήψεως,
[1, 20]	σὺν δὲ τοῖς ἄλλοις αἰτία	καὶ	συνεργός. τάχα δὲ καὶ τὸ
[1, 4]	ἐνέπλησᾳ αὐτὸν πνεῦμα θεῖον σοφίας	καὶ	συνέσεως καὶ ἐπιστήμης ἐν παντὶ
[1, 1]	χρῆναι λεγόντων περὶ τὰ ἀναγκαιότατα	καὶ	συνέχοντα τὴν πίστιν καταγίνεσθαι, τὰ
[1, 21]	χρῖσαι ἅγιον ἁγίων. καὶ γνώσῃ	καὶ	συνήσεις ἀπὸ ἐξόδου λόγου τοῦ
[1, 1]	γραφὴ τὸ ζώπυρον τῆς ψυχῆς	καὶ	συντείνει τὸ οἰκεῖον ὄμμα πρὸς
[1, 24]	ἐπιδιώξειν τοὺς Αἰγυπτίους τὴν ὀλίγην	καὶ	σύντομον ἀπολιπὼν ὁδὸν ἐπὶ τὴν
[1, 16]	κεκλῆσθαι γράφει· οἳ δὲ Φοίνικας	καὶ	Σύρους γράμματα ἐπινοῆσαι πρώτους λέγουσιν.
[1, 15]	δείξας ὅρκους καὶ θυσίας ἱλαρὰς	καὶ	σχήματα Ὀλύμπου. παρὰ τούτῳ Ἀχιλλεὺς
[1, 21]	ἄγει μεθ´ ἑαυτοῦ ἀγέλην ἐλεφάντων	καὶ	σῴζει τὸν ἐμπεπτωκότα. φασὶ δὲ
[1, 15]	ἐλθεῖν εἰς τόνδε τὸν τάρταρον	καὶ	σῶμα ἀναλαβούσας τῶν ἐν γενέσει
[1, 1]	ἕξιν ἐμποιεῖ ὑγιεινὴν καὶ πνεύμασι	καὶ	σώμασιν. οὐδεὶς ἅπτει λύχνον καὶ
[1, 10]	ἄγων τοὺς ἀκούοντας. ἔστι γὰρ	καὶ	σωτήριος λόγος ὡς καὶ ἔργον
[1, 24]	ἐστι τὸ τακτικόν, ἐπισφραγιζόμενος ἐγκράτειαν	καὶ	σωφροσύνην μεθ´ ὁσιότητος καὶ γνῶσιν
[1, 25]	σύνταξιν, ἣν κοσμιότητα καὶ ἁρμονίαν	καὶ	σωφροσύνην ὠνόμασεν, ὅταν ἄρχοντες μὲν
[1, 6]	πλὴν καὶ τότε τοῖς μεμαθηκόσι	καὶ	τὰ αἰσθητήρια συγγεγυμνασμένοις» μῖσος μὲν
[1, 7]	πλείους εἰσὶ διαφοραί) σπείρει δὲ	καὶ	τὰ ἄλλα σπέρματα, κριθάς τε
[1, 21]	τὰ τῆς Μωυσέως στρατηγίας τεσσαράκοντα	καὶ	τὰ ἄλλα τὰ ὀγδοήκοντα ἔτη,
[1, 7]	καὶ ἄρακα καὶ τὰ κηπευόμενα	καὶ	τὰ ἀνθητικὰ σπέρματα· τῆς αὐτῆς
[1, 21]	ἕως Κομόδου τελευτῆς ἔτη σκβʹ	καὶ	τὰ ἀπὸ Ἀδὰμ ἕως Κομόδου
[1, 29]	ἀποκάλυψιν λαλοῦσα τὰ ὁράματα« φησὶ	καὶ	τὰ ἀποκαλύμματα διὰ τοὺς διψύχους,
[1, 19]	τὰ ἐν τοῖς ὕδασιν ὁρώμενα	καὶ	τὰ διὰ τῶν διαφανῶν καὶ
[1, 24]	τά τε ἀπὸ γῆς ἀγαθὰ	καὶ	τὰ ἐκτὸς καὶ ἡ τελεία
[1, 1]	προδιαληφθῆναι τῆς φυσικῆς θεωρίας προπαρατιθεμένη	καὶ	τὰ ἐμποδὼν ἱστάμενα τῇ ἀκολουθίᾳ
[1, 21]	ἀφ´ οὗ χρόνου δῆλα γίνεται	καὶ	τὰ ἐπὶ τὴν Κομόδου τελευτὴν
[1, 1]	γεωργοῖς. οὐ λέληθεν δέ με	καὶ	τὰ θρυλούμενα πρός τινων ἀμαθῶς
[1, 7]	κυάμους καὶ πίσον καὶ ἄρακα	καὶ	τὰ κηπευόμενα καὶ τὰ ἀνθητικὰ
[1, 27]	ἵνα γνωσθῇ πάντα τὰ δικαιώματα	καὶ	τὰ κρίματα αὐτοῦ ἐν τῇ
[1, 9]	λόγῳ πάντα ἔπρασσεν; ἐργάζεται δὲ	καὶ	τὰ κτήνη ἐλαυνόμενα ἀναγκάζοντι τῷ
[1, 4]	τὴν πορφύραν καὶ τὸ κόκκινον,	καὶ	τὰ λιθουργικὰ καὶ τεκτονικὴν τῶν
[1, 9]	τρυγητέον. κλαδεῦσαι δεῖ, σκάψαι, ἀναδῆσαι	καὶ	τὰ λοιπὰ ποιῆσαι, δρεπάνου τε,
[1, 17]	ἀλλ´ ὡς ἴδια σφετερισάμενοι δόγματα,	καὶ	τὰ μὲν παραχαράξαντες, τὰ δὲ
[1, 22]	διαστήματα μυστικὰ ἓξ ἑβδομάσι τελειούμενα.	~(Καὶ	τὰ μὲν περὶ τῶν χρόνων
[1, 21]	τοῦ πρώτου λεχθέντος καὶ Νιόβης,	καὶ	τὰ μετὰ τὸν κατακλυσμόν. κατὰ
[1, 21]	τῶν Ἰουδαίων ἔξοδον ἔτη ὀγδοήκοντα	καὶ	τὰ μέχρι τῆς τελευτῆς αὐτοῦ
[1, 24]	αἰτεῖσθε γάρ« φησί, τὰ μεγάλα,	καὶ	τὰ μικρὰ ὑμῖν προστεθήσεται. δεύτερον
[1, 8]	κακόν ἐστι, τὸ δὲ ἀληθεύειν	καὶ	τὰ ὄντα δοξάζειν ἀγαθόν. τῶν
[1, 21]	τῆς Ἰωδαὲ τοῦ ἀρχιερέως γυναικός,	καὶ	τὰ πάντα γίνεται ἔτη τεσσαράκοντα.
[1, 19]	δοὺς πᾶσι ζωὴν καὶ πνοὴν	καὶ	τὰ πάντα· ἐποίησέ τε ἐξ
[1, 22]	τοῦτο προσενεγκαμένου, Δημητρίου τοῦ Φαληρέως	{καὶ}	τὰ περὶ τὴν ἑρμηνείαν ἀκριβῶς
[1, 16]	καὶ τοὺς κατὰ διατριβὴν λόγους	καὶ	τὰ ῥητορικὰ ἰδιώματα εὑρεῖν καὶ
[1, 21]	ἐν Σαμαρείᾳ κόπρον ἔφαγον περιστερῖ	καὶ	τὰ τέκνα τὰ ἑαυτῶν. ὁ
[1, 17]	μὴ εἰδότος τοῦ κυρίου τοῦ	καὶ	τὰ τέλη τῶν ἐσομένων πρὸ
[1, 21]	μάρτυρα παρατίθεται Πτολεμαῖον τὸν Μενδήσιον.	καὶ	τὰ τῆς λέξεως αὐτοῦ ὧδε
[1, 15]	πάμπαν ἀγαθοὶ ἄνδρες. πολλὰ δὲ	καὶ	τὰ τῶν βαρβάρων γένη. οὕτως
[1, 7]	εἴ τι τῶν ἀναιδεστέρων δένδρων,	καὶ	τὰ φυόμενα ἐν τύπῳ προκύπτει
[1, 21]	Ἱερὸν λόγον, τὸν δὲ Πέπλον	καὶ	τὰ Φυσικὰ Βροντίνου. ναὶ μὴν
[1, 7]	τὰ φυτώρια καὶ εἰς παραδείσους	καὶ	τὰ ὡραῖα καὶ ὅλως παντοίων
[1, 4]	θεοσεβείᾳ αἴσθησιν, τὴν γνῶσιν αἰνισσόμενος	καὶ	τάδε λέγων· ὁ γὰρ θεὸς
[1, 20]	κεκλόφασιν, ἀληθῆ μέν, στοχαστικῶς δὲ	καὶ	ταῖς τῶν λόγων ἀνάγκαις ἴσασι.
[1, 27]	μὴ συνιέντα τὸν νόμον. σύντριμμα	καὶ	ταλαιπωρία ἐν ταῖς ὁδοῖς αὐτῶν,
[1, 2]	κυνοδρομήσας αἱρεῖ τὸ θηρίον, οὕτω	καὶ	τἀληθὲς γλυκύτητι φαίνεται ζητηθὲν καὶ
[1, 21]	τὸν Ἆπιν τὸν ταῦρον τελευτήσαντα	καὶ	ταριχευθέντα εἰς σορὸν ἀποτεθεῖσθαι ἐν
[1, 12]	οὐδὲ τὴν γλῶτταν μόνον, ἀλλὰ	καὶ	τὰς ἀκοὰς ἁγνίζεσθαι προσήκει ἡμῖν,
[1, 1]	σου ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν μου,	καὶ	τὰς ἀνομίας μου ἐξάλειψον. καρδίαν
[1, 10]	προέθηκεν, ἵνα δὴ φάγωμεν λογικῶς,	καὶ	τὰς γραφὰς ἐπιγνόντες πολιτευσώμεθα καθ´
[1, 22]	συνέπνευσαν αἱ πᾶσαι ἑρμηνεῖαι συναντιβληθεῖσαι	καὶ	τὰς διανοίας καὶ τὰς λέξεις·
[1, 28]	ἀληθὴς διαλεκτικὴ ἐπισκοποῦσα τὰ πράγματα	καὶ	τὰς δυνάμεις καὶ τὰς ἐξουσίας
[1, 28]	τὰ πράγματα καὶ τὰς δυνάμεις	καὶ	τὰς ἐξουσίας δοκιμάζουσα ὑπεξαναβαίνει ἐπὶ
[1, 17]	πατρὸς ὑμῶν τοῦ διαβόλου ἐστὲ	καὶ	τὰς ἐπιθυμίας τοῦ πατρὸς ὑμῶν
[1, 21]	δὲ τὰ ὀνόματα ἔχουσιν, ἐπεὶ	καὶ	τὰς εὐχὰς ὁμολογοῦσιν οἱ ἄνθρωποι
[1, 9]	διαλεκτικῆς καὶ μετὰ τὰς ἄλλας	καὶ	τὰς κατὰ τὴν βάρβαρον φιλοσοφίαν
[1, 22]	ἑρμηνεῖαι συναντιβληθεῖσαι καὶ τὰς διανοίας	καὶ	τὰς λέξεις· θεοῦ γὰρ ἦν
[1, 17]	μὴ κωλύσαντα τὴν κλοπὴν καταμέμψονται.	καὶ	τὰς ναῦς τοίνυν τῶν Ἑλλήνων
[1, 19]	τῆς γῆς, ὁρίσας προστεταγμένους καιροὺς	καὶ	τὰς ὁροθεσίας τῆς κατοικίας αὐτῶν,
[1, 22]	ἑρμηνεὺς ἦν. τὸ γένος αὐτοῦ	καὶ	τὰς πράξεις καὶ τὸν βίον
[1, 28]	ἀνθρωπείων περί τε τοὺς λόγους	καὶ	τὰς πράξεις οἰκεία χρῆσις. εἰκότως
[1, 22]	γραφὰς τάς τε τοῦ νόμου	καὶ	τὰς προφητικὰς ἐκ τῆς τῶν
[1, 3]	σοφιστὰς τοὺς περὶ τὰς λέξεις	καὶ	τὰς τέχνας περιττοὺς καλούσης τῆς
[1, 21]	ἐπιβεβληκέναι Ἀρχίᾳ τῷ Συρακούσας κτίσαντι.	Καὶ	ταῦτα μὲν προήχθημεν εἰπεῖν, ὅτι
[1, 5]	γὰρ τέλος τῆς ἄφρονος ἡδονῆς.	καὶ	ταῦτα μὲν ταύτῃ· ὁπηνίκα δ´
[1, 21]	Φρυγίαν τε οὖσαν κεκλῆσθαι Ἄρτεμιν	καὶ	ταύτην παραγενομένην εἰς Δελφοὺς ᾆσαι·
[1, 1]	ἄλλοι δὲ ἀνὰ τὴν ἀνατολήν·	καὶ	ταύτης ὃ μὲν τῆς τῶν
[1, 21]	καὶ ἐπιστρέψει καὶ οἰκοδομηθήσεται πλατεία	καὶ	τεῖχος, καὶ κενωθήσονται οἱ καιροί.
[1, 4]	τῶν συνετῶν ἀθετήσω. ~(Ὅμηρος δὲ	καὶ	τέκτονα σοφὸν καλεῖ καὶ περὶ
[1, 4]	τὸ κόκκινον, καὶ τὰ λιθουργικὰ	καὶ	τεκτονικὴν τῶν ξύλων, ἐργάζεσθαι {ἕως}
[1, 2]	ὁ μετ´ ἐμπειρίας ἔλεγχος, ὅτι	καὶ	τελειοτάτη ἀπόδειξις εὑρίσκεται ἡ γνῶσις
[1, 27]	σοφίας φόβος κυρίου. μέγιστον δὲ	καὶ	τελεώτατον ἀγαθόν, ὅταν τινὰ ἐκ
[1, 21]	Σαμαίου καὶ Ἀμβακοὺμ σὺν αὐτῷ,	καὶ	τέλος ἔχει τὰ τῶν Ἑβραϊκῶν
[1, 8]	δόξαν, ἔργον δὲ τὸ ἀγώνισμα	καὶ	τέλος ἡ νίκη. τὸν αὐτὸν
[1, 8]	πιθανόν, ἔργον δὲ τὸ ἐπιχείρημα	καὶ	τέλος ἡ πειθώ, οὕτω τῆς
[1, 21]	τὰ Φυσικὰ Βροντίνου. ναὶ μὴν	καὶ	Τέρπανδρον ἀρχαΐζουσί τινες· Ἑλλάνικος γοῦν
[1, 21]	ἓξ καὶ εἴκοσι, Ἀρταξέρξης ἓν	καὶ	τεσσαράκοντα, Δαρεῖος ὀκτώ, Ἀρταξέρξης τεσσαράκοντα
[1, 21]	τριάκοντα, Καμβύσης δεκαεννέα, Δαρεῖος ἓξ	καὶ	τεσσαράκοντα, Ξέρξης ἓξ καὶ εἴκοσι,
[1, 21]	τῷ πρώτῳ ἔτει τῆς ὀγδόης	καὶ	τεσσαρακοστῆς ὀλυμπιάδος, καὶ ἔμεινεν ἡ
[1, 21]	τὸ πρῶτον ἔτος τῆς ὀγδόης	καὶ	τεσσαρακοστῆς ὀλυμπιάδος προφητεύσαντες πρεσβύτεροι εἶναι
[1, 28]	ἐστιν ἤδη τῆς φυσικῆς θεωρίας·	καὶ	τέταρτον ἐπὶ πᾶσι τὸ θεολογικὸν
[1, 21]	Κτησίας λέγει, φανήσεται τῷ δευτέρῳ	καὶ	τετρακοσιοστῷ ἔτει τῆς Ἀσσυρίων ἀρχῆς,
[1, 9]	ἀλληγορεῖται, παρ´ οὗ μετ´ ἐπιμελείας	καὶ	τέχνης γεωργικῆς τῆς κατὰ τὸν
[1, 25]	βιοῦντας ἐνεργῶς καὶ δικαίως σὺν	καὶ	τῇ θεωρίᾳ καὶ αὐτοὺς πολιτικοὺς
[1, 10]	Σειρῆνας δὲ παραπλεύσας εἷς ἀρκεῖ,	καὶ	τῇ Σφιγγὶ ὑποκρινάμενος ἄλλος εἷς,
[1, 18]	φάγεσθε, ἐφ´ ἡμῖν κείμενα διελέγχουσα	καὶ	τὴν αἵρεσιν καὶ τὴν ἐκτροπήν·
[1, 16]	τὸν Φρύγα· τρίχορδον δὲ ὁμοίως	καὶ	τὴν διάτονον ἁρμονίαν Ἄγνιν τὸν
[1, 19]	φύσεως δημιουργὸν ἕνα γινώσκομεν, καθὸ	καὶ	τὴν δικαιοσύνην φυσικὴν εἰρήκαμεν, εἴτε
[1, 16]	αὐτῆς ὄντα τοῖς προειρημένοις χώρας,	καὶ	τὴν Δώριον Θάμυριν ἐπινοῆσαι τὸν
[1, 15]	καὶ Μάγων τοῖς ἀρίστοις συνεγένετο	καὶ	τὴν ἐκκλησίαν τὴν νῦν οὕτω
[1, 18]	κείμενα διελέγχουσα καὶ τὴν αἵρεσιν	καὶ	τὴν ἐκτροπήν· θεοῦ δὲ σοφίαν»
[1, 21]	τὴν Ἀμαζόνων εἰς Ἀθήνας στρατείαν	καὶ	τὴν Ἑλένης ὑπὸ Θησέως ἁρπαγὴν
[1, 22]	θεοῦ τοῦ τὴν προφητείαν δεδωκότος	καὶ	τὴν ἑρμηνείαν οἱονεὶ Ἑλληνικὴν προφητείαν
[1, 21]	κατακλυσμοῦ ἐπὶ τὸν Ἴδης ἐμπρησμὸν	καὶ	τὴν εὕρεσιν τοῦ σιδήρου καὶ
[1, 1]	τε καὶ ἐντυγχάνειν δίκαιος· ᾗ	καὶ	τὴν εὐχαριστίαν τινὲς διανείμαντες, ὡς
[1, 21]	οὐ μόνον τὸ ἔτος, ἀλλὰ	καὶ	τὴν ἡμέραν προστιθέντες, ἥν φασιν
[1, 16]	ὁ Λίβυς πρῶτος ναῦν ἐναυπηγήσατο	καὶ	τὴν θάλασσαν ἔπλευσεν. Κέλμις τε
[1, 21]	χρηστηρίων. ἐῶ δὲ τὴν Αἰγυπτίαν	καὶ	τὴν Ἰταλήν, ἣ τὸ ἐν
[1, 1]	τε τῆς ἀληθείας τὴν νόησιν	καὶ	τὴν κατάπραξιν τῶν ἐντολῶν. ὥστε
[1, 26]	ὑπὲρ τῶν προβάτων, οὕτω γε	καὶ	τὴν νομοθετικὴν τὴν ἀνθρώπων ἀρετὴν
[1, 11]	δύναμιν ἐξομοιωτικὴν τῷ θεῷ διδάσκει	καὶ	τὴν οἰκονομίαν ὡς ἡγεμονικὸν τῆς
[1, 15]	πρεσβύτατον μακρῷ τὸ Ἰουδαίων γένος,	καὶ	τὴν παρ´ αὐτοῖς φιλοσοφίαν ἔγγραπτον
[1, 16]	εὗρον, ὄργανον μουσικόν. φασὶ δὲ	καὶ	τὴν πλαγίαν σύριγγα Σάτυρον εὑρεῖν
[1, 1]	τοὺς ἐνταῦθα κατὰ τὸν βίον	καὶ	τὴν πλάνην πρὸς τῆς ἀγνοίας
[1, 3]	ἀμφὶ τὴν διάκρισιν τῶν ὀνομάτων	καὶ	τὴν ποιὰν τῶν λέξεων σύνθεσίν
[1, 21]	καὶ κρίμα οὐκ ἔστιν αὐτῷ.	καὶ	τὴν πόλιν καὶ τὸ ἅγιον
[1, 4]	τὸν χαλκόν, καὶ τὴν ὑάκινθον	καὶ	τὴν πορφύραν καὶ τὸ κόκκινον,
[1, 10]	ἄσωτον παραιτοίμεθα, καθάπερ τὸ μύρον	καὶ	τὴν πορφύραν οἱ παλαιοὶ Λακεδαιμόνιοι,
[1, 11]	διδασκαλία καὶ τὸν δημιουργὸν ἐκθειάζει	καὶ	τὴν πρόνοιαν μέχρι τῶν κατὰ
[1, 18]	ἀπολῶ τὴν σοφίαν τῶν σοφῶν,	καὶ	τὴν σύνεσιν τῶν συνετῶν ἀθετήσω.
[1, 3]	ἀπολῶ τὴν σοφίαν τῶν σοφῶν,	καὶ	τὴν σύνεσιν τῶν συνετῶν ἀθετήσω.
[1, 23]	Ἑβραίου καὶ τοῦ Αἰγυπτίου διηγησάμενος	καὶ	τὴν ταφὴν τὴν ἐν τῇ
[1, 14]	τοῦ κόσμου πολυπραγμονῆσαι, δι´ ἧς	καὶ	τὴν τοῦ ἀνθρώπου φύσιν καταμαθεῖν
[1, 23]	προσεμάνθανε δὲ τὰ Ἀσσυρίων γράμματα	καὶ	τὴν τῶν οὐρανίων ἐπιστήμην παρά
[1, 4]	τὸ ἀργύριον καὶ τὸν χαλκόν,	καὶ	τὴν ὑάκινθον καὶ τὴν πορφύραν
[1, 19]	ἀλλ´ αὐτοῦ τἀγαθοῦ δὴ ἐπιστήμη	καὶ	τῆς ἀληθείας, ἐκείνων ἑτέρων μὲν
[1, 27]	ἔχοντα τὴν μόρφωσιν τῆς γνώσεως	καὶ	τῆς ἀληθείας ἐν τῷ νόμῳ.
[1, 6]	θέσπιον τὸν ἔμπειρον καὶ φιλόσοφον	καὶ	τῆς ἀληθείας ἐπιστήμονα. ~(Καταφαίνεται τοίνυν
[1, 1]	μυστηρίων, οὐδὲ ὀκνήσει συγχρήσασθαι φιλοσοφίας	καὶ	τῆς ἄλλης προπαιδείας τοῖς καλλίστοις
[1, 20]	τοῦτόν φαμεν τὸν τρόπον μιᾶς	καὶ	τῆς αὐτῆς δραχμῆς τῷ μὲν
[1, 9]	ἀμφιβόλους ποτὲ ὁ τῆς φιλοσοφίας	καὶ	τῆς διαλεκτικῆς εὑρετής, ὥς τινες
[1, 22]	εὐδοκιμωτάτων περὶ τὰς γραφὰς ἐμπείρους	καὶ	τῆς Ἑλληνικῆς διαλέκτου εἰδήμονας ἑβδομήκοντα
[1, 1]	εἰ σκέπης δεῖται. ὧδέ μοι	καὶ	τῆς Ἑλληνικῆς χρηστομαθίας ὁ καρπὸς
[1, 19]	ἐπιστρέψαι ἀπὸ σκότους εἰς φῶς	καὶ	τῆς ἐξουσίας τοῦ σατανᾶ ἐπὶ
[1, 19]	πρόβατα εἰς ἱματισμόν. ὁρᾷς ὅπως	καὶ	τῆς ἔξωθεν σκέπης τε καὶ
[1, 18]	ἔχοντι» καὶ τῆς κοσμικῆς περιουσίας	καὶ	τῆς θείας σοφίας. βούλεται γὰρ
[1, 17]	πυρέττῃ, αἰτιώμεθα τοῦτον) {ὣς δὲ}	καὶ	τῆς κακίας ἀκουσίου οὔσης· οὐ
[1, 15]	εἰς σύγκρισιν τῆς Μωυσέως ἡλικίας	καὶ	τῆς κατ´ αὐτὸν ἀρχαιοτάτης φιλοσοφίας.
[1, 19]	νοῦν, τίς ὁ τούτου πατὴρ	καὶ	τῆς κατὰ τὴν τοῦ νοῦ
[1, 18]	ἔχητε μεταδοῦναι τῷ χρείαν ἔχοντι»	καὶ	τῆς κοσμικῆς περιουσίας καὶ τῆς
[1, 4]	ἣν τῶν μέτρων οἱ ποιηταὶ	καὶ	τῆς λέξεως οἱ σοφισταὶ καὶ
[1, 21]	ἤδη γνωρίζεσθαι ὀλυμπιάδα. μέμνηται γοῦν	καὶ	τῆς Μαγνήτων ἀπωλείας προσφάτως γεγενημένης.
[1, 5]	τῆς τε διαθήκης τῆς παλαιᾶς	καὶ	τῆς νέας, τῶν δὲ κατ´
[1, 22]	ἐπιφάνεια καὶ κράτησις τῆς χώρας	καὶ	τῆς ὅλης νομοθεσίας ἐπεξήγησις· ὥστε
[1, 1]	γῆς ἀπό τε τῶν ἀκανθῶν	καὶ	τῆς πόας ἁπάσης γεωργικῶς εἰς
[1, 8]	νίκη. τὸν αὐτὸν γὰρ τρόπον	καὶ	τῆς σοφιστικῆς ἀρχὴ μὲν τὸ
[1, 21]	αὖ ἀπὸ τῆς ἑβδομηκονταετοῦς αἰχμαλωσίας	καὶ	τῆς τοῦ λαοῦ εἰς πατρῴαν
[1, 5]	φιλοσοφίαν ζήτησιν ἔχειν περὶ ἀληθείας	καὶ	τῆς τῶν ὄντων φύσεως (ἀλήθεια
[1, 19]	γενέσθαι. εἰ δὲ ὀρθῶς προὐθυμήθην	καί	τι ἠνύσαμεν, ἐκεῖσε ἐλθόντες τὸ
[1, 21]	μαντικῆς. Θεόπομπος δὲ καὶ Ἔφορος	καὶ	Τίμαιος Ὀρθαγόραν τινὰ μάντιν ἀναγράφουσι,
[1, 1]	συντάττοντας. ἀλλ´ ἄρα Θεοπόμπῳ μὲν	καὶ	Τιμαίῳ μύθους καὶ βλασφημίας συντάττουσιν,
[1, 19]	καὶ κινούμεθα καὶ ἐσμέν, ὡς	καί	τινες τῶν καθ´ ὑμᾶς ποιητῶν
[1, 21]	Ἑλλάνικος γὰρ δωδεκάτῃ θαργηλιῶνος μηνός,	καί	τινες τῶν τὰ Ἀττικὰ συγγραψαμένων
[1, 1]	πλησίον ἐπανῃρημένῳ, εἰ μὴ θρασέως	καί	τισιν ἀντιζηλούμενος ἐπεπήδησεν τῇ διδασκαλίᾳ,
[1, 21]	ἔστιν αὐτῷ. καὶ τὴν πόλιν	καὶ	τὸ ἅγιον διαφθερεῖ σὺν τῷ
[1, 21]	ἐκράτησε καὶ καθεῖλεν τὴν Ἱερουσαλὴμ	καὶ	τὸ ἅγιον ἠρήμωσεν. καὶ ὡς
[1, 21]	ἡ δοθεῖσα, καὶ ἡ δύναμις	καὶ	τὸ ἅγιον συμπατηθήσεται; καὶ εἶπεν
[1, 11]	φιλομειράκιον, ὁ φιλόσοφος λέγει Πλάτων·	καὶ	τὸ ἀγώνισμα» ἡμῶν κατὰ τὸν
[1, 4]	καὶ ἀρχιτεκτονῆσαι. ἐργάζεσθαι τὸ χρυσίον	καὶ	τὸ ἀργύριον καὶ τὸν χαλκόν,
[1, 26]	αὐτόθεν ὁμολογοῦντες τήν τε ἀλήθειαν	καὶ	τὸ ἀρχέτυπον τῶν παρὰ σφίσιν
[1, 24]	ἑστὸς καὶ μόνιμον τοῦ θεοῦ	καὶ	τὸ ἄτρεπτον αὐτοῦ φῶς καὶ
[1, 28]	ἐκ φαύλης ἀναστροφῆς ἄγνοιαν ἀχλυώδη	καὶ	τὸ βέλτιστον ἀποδεδωκότος, ὄφρ´ εὖ
[1, 24]	διὰ τοῦ ξύλου, δι´ οὗ	καὶ	τὸ βλέπειν ἡμῖν νοητῶς δεδώρηται.
[1, 29]	τὸν νόμον διὰ τούτων ἐξακούω	καὶ	τό γε Ἡσιόδειον ἐπὶ τοῦ
[1, 24]	ἂν εἴη τοῦ βασιλικοῦ, καθάπερ	καὶ	τὸ δικαστικόν. τοῦ δὲ βασιλικοῦ
[1, 16]	τὸν νάβλαν καλούμενον, ὃν τρόπον	καὶ	τὸ δίχορδον Ἀσσύριοι. Καρχηδόνιοι γὰρ
[1, 13]	αἰὼν τοῦ χρόνου τὸ μέλλον	καὶ	τὸ ἐνεστός, ἀτὰρ δὴ καὶ
[1, 21]	τοῦτο καὶ ὁ προφήτης εἶπεν	καὶ	τὸ εὐαγγέλιον. πεντεκαίδεκα οὖν ἔτη
[1, 16]	διδασκαλίᾳ, ἁμῇ γέ πῃ σωφρονίζουσα	καὶ	τὸ ἦθος προτυποῦσα καὶ προστύφουσα
[1, 11]	δὲ δοκιμάζετε, ὁ ἀπόστολός φησι,	καὶ	τὸ καλὸν κατέχετε» τοῖς πνευματικοῖς
[1, 4]	τὴν ὑάκινθον καὶ τὴν πορφύραν	καὶ	τὸ κόκκινον, καὶ τὰ λιθουργικὰ
[1, 28]	τέμνεται, εἴς τε τὸ ἱστορικὸν	καὶ	τὸ κυρίως λεγόμενον νομοθετικόν, ἅπερ
[1, 9]	αὕτη διαλεκτική. τί δ´; οὐχὶ	καὶ	τὸ λέγειν ἔργον ἐστὶ καὶ
[1, 14]	τὸν Βυζάντιον Βίαντος λέγουσιν εἶναι	καὶ	τὸ μελέτη πάντα καθαιρεῖ» Περιάνδρου
[1, 15]	λῆξαι μαντικῆς φησι τὴν Σίβυλλαν,	καὶ	τὸ μὲν εἰς ἀέρα χωρῆσαν
[1, 17]	Οἶδα πολλοὺς ἀδιαλείπτως ἐπιφυομένους ἡμῖν	καὶ	τὸ μὴ κωλῦον αἴτιον εἶναι
[1, 13]	καὶ τὸ ἐνεστός, ἀτὰρ δὴ	καὶ	τὸ παρῳχηκὸς ἀκαριαίως συνίστησι, πολὺ
[1, 1]	με ἀπὸ τοῦ προσώπου σου,	καὶ	τὸ πνεῦμά σου τὸ ἅγιον
[1, 9]	καὶ τὸ λέγειν ἔργον ἐστὶ	καὶ	τὸ ποιεῖν ἐκ τοῦ λόγου
[1, 24]	αὐτὸν καιρόν. ταῦτα δὲ σύμπαντα	καὶ	τὸ πῶς δεῖ χρῆσθαι τούτων
[1, 21]	θεοῦ τραφεὶς ἑβδομαῖος ἀνασῴζεται. ἐνταῦθα	καὶ	τὸ σημεῖον ἐγένετο Ἰωνᾶ, καὶ
[1, 21]	καὶ βοήσαντος παρών τις ἄλλος	καὶ	τὸ συμβὰν θεωρήσας ὑποστρέψας μετ´
[1, 20]	αἰτία καὶ συνεργός. τάχα δὲ	καὶ	τὸ συναίτιον αἴτιον. ὡς δέ,
[1, 21]	θεοπνεύστων ἀναγνωρισμὸς καὶ ἀνακαινισμὸς λογίων	καὶ	τὸ σωτήριον ἄγεται πάσχα καὶ
[1, 13]	ὁ κύκλος καὶ τὸ τρίγωνον	καὶ	τὸ τετράγωνον καὶ ὅσα τῶν
[1, 1]	τὸ κεκαλυμμένον ὡς ἡ ἀλήθεια,	καὶ	τὸ τοῖς πολλοῖς κρυπτόν, τοῦτο
[1, 13]	ὡς τῷ σχήματι ὁ κύκλος	καὶ	τὸ τρίγωνον καὶ τὸ τετράγωνον
[1, 15]	σύμπαντες καὶ Ὀδρύσαι καὶ Γέται	καὶ	τὸ τῶν Αἰγυπτίων γένος καὶ
[1, 21]	Μαρδοχαῖος, οὗ φέρεται βιβλίον ὡς	καὶ	τὸ τῶν Μακκαβαϊκῶν. κατὰ τὴν
[1, 8]	εἴρηται λόγος αὐτὸς ὢν ἀλήθεια,	καὶ	τὸ ὑγιαῖνον αἰεὶ ἀθάνατον μένει,
[1, 15]	δὲ Φοῖνιξ ὢν τὸ γένος	καὶ	τοῖς Αἰγυπτίων προφήταις συμβεβληκέναι εἴρηται,
[1, 19]	ἐπερχόμενος γῆν, συνάγων χερσὶν ἀκαρπίαν.	καὶ	τοῖς ἐνδεέσι φρενῶν παρακελεύομαι λέγουσα,
[1, 21]	τῶν προειρημένων προφητῶν ἡλικίας σὺν	καὶ	τοῖς ἑπτὰ λεγομένοις σοφοῖς προγενεστέρα
[1, 21]	γλώσσας λέγεσθαι. ὁ Πλάτων δὲ	καὶ	τοῖς θεοῖς διάλεκτον ἀπονέμει τινά,
[1, 15]	καὶ Αἴγυπτον τοῖς τε Μάγοις	καὶ	τοῖς ἱερεῦσι μαθητεύων. Ζωροάστρην δὲ
[1, 24]	ὕλην. ἐν μέν γε ὅπλοις	καὶ	τοῖς μαχίμοις ζῴοις δι´ ἐμψύχων
[1, 1]	ἃ καὶ αἰνίξεταί μοι γραφή,	καὶ	τοῖς μὲν παραστήσεται, τὰ δὲ
[1, 20]	ἀποδείξει κυριωτέρᾳ καὶ θείᾳ δυνάμει	καὶ	τοῖς ὁμοίοις· θεοδίδακτοι» γὰρ ἡμεῖς,
[1, 23]	ἐπιστατεῖν ἀγέλης ἡ ποιμενικὴ καθάπερ	καὶ	τοῖς πολεμικοῖς τῇ φύσει ἡ
[1, 26]	προσῆκον ἑκάστῳ μέρει τῆς ψυχῆς	καὶ	τοῖς τούτων ἔργοις ἀπονέμων, Μωυσῆς
[1, 27]	μὲν τοῦ σώματος ὑγείας ἕνεκα	καὶ	τομὰς καὶ καύσεις καὶ φαρμακοποσίας
[1, 24]	οἷον τὸ κατὰ τὸν θεὸν	καὶ	τὸν ἅγιον υἱὸν αὐτοῦ, παρ´
[1, 23]	καὶ προγονικὴν ζηλώσας παιδείαν, ἄχρι	καὶ	τὸν Αἰγύπτιον τὸν τῷ Ἑβραίῳ
[1, 29]	τῇ γενέσει φησὶ νόμον εἴτε	καὶ	τὸν αὖθις δοθέντα, πλὴν ἐκ
[1, 22]	γένος αὐτοῦ καὶ τὰς πράξεις	καὶ	τὸν βίον ἀξιόπιστοι κηρύσσουσαι αὐταὶ
[1, 21]	ἔτη εἴκοσι ἑπτὰ κατασχών. οὗτος	καὶ	τὸν Δαβὶδ ἔχρισεν. ἐτελεύτα δὲ
[1, 11]	ἡ γὰρ ἀκόλουθος Χριστῷ διδασκαλία	καὶ	τὸν δημιουργὸν ἐκθειάζει καὶ τὴν
[1, 9]	πείρᾳ πολλῶν γεγενημένον· ᾗ τινες	καὶ	τὸν ἐμπειρικὸν ἀναπλάττουσιν. ὁ δὲ
[1, 16]	τε αὖ καίειν πρῶτοι κατέδειξαν	καὶ	τὸν ἐνιαυτὸν εἰς δώδεκα μῆνας
[1, 21]	τρίτῳ· ὡς εἶναι αὐτόν τε	καὶ	τὸν Ἡσίοδον καὶ Ἐλισσαίου τοῦ
[1, 29]	διδάσκων τὸν λόγον εἶναι ἕνα	καὶ	τὸν θεὸν ἕνα. Μωυσῆς δὲ
[1, 21]	Πυθαγορείου τὴν Εἰς Ἅιδου κατάβασιν	καὶ	τὸν Ἱερὸν λόγον, τὸν δὲ
[1, 6]	κοινῶς οἱ πάντες τὴν ἄμπελον	καὶ	τὸν ἵππον, ἀλλ´ ὁ μὲν
[1, 21]	τὸν Σεδεκίαν εἰς Βαβυλῶνα ἀπάγει	καὶ	τὸν λαὸν πάντα μετοικίζει (καὶ
[1, 1]	ὁ ἐπιπηγάζων καὶ τὸν νοῦν	καὶ	τὸν λόγον, ᾗ καὶ οὐ
[1, 23]	τοῦ πέμψαντος εἰπεῖν ὄνομα θεοῦ	καὶ	τὸν μὲν προσκύψαντα πρὸς τὸ
[1, 21]	Ἰσραηλίτου, οἰκοδομεῖ τὴν πόλιν Ἱερουσαλὴμ	καὶ	τὸν νεὼν ἐπισκευάζει. ἐν τῇ
[1, 1]	καὶ τοῦ ἀκροωμένου, ὁ ἐπιπηγάζων	καὶ	τὸν νοῦν καὶ τὸν λόγον,
[1, 21]	ἐλθὼν καὶ πληρώσας τὴν ὅρασιν	καὶ	τὸν προφήτην« ἐχρίσθη τὴν σάρκα
[1, 12]	τύχῃ γεωργοῦ, ἐκφύσεται ἕκαστον αὐτῶν	καὶ	τὸν πυρὸν ἀναδείξει. ~(Μιᾶς τοίνυν
[1, 1]	εἰς φθορὰν ὧν μεταλαμβάνει οὐδείς.	καὶ	τὸν σίδηρον ἡ χρῆσις καθαρώτερον
[1, 4]	τὸ χρυσίον καὶ τὸ ἀργύριον	καὶ	τὸν χαλκόν, καὶ τὴν ὑάκινθον
[1, 6]	δίχα τούτων ἀθήρατον οὖσαν, πλὴν	καὶ	τότε τοῖς μεμαθηκόσι καὶ τὰ
[1, 21]	τὰς ἀδικίας, καὶ τοῦ ἐξιλάσασθαι	καὶ	τοῦ ἀγαγεῖν δικαιοσύνην αἰώνιον, καὶ
[1, 23]	τὴν διαμάχην τοῦ θ´ Ἑβραίου	καὶ	τοῦ Αἰγυπτίου διηγησάμενος καὶ τὴν
[1, 1]	ἀναξίως, ἔνοχος ἔσται τοῦ σώματος	καὶ	τοῦ αἵματος τοῦ κυρίου. δοκιμαζέτω
[1, 1]	ὁ διδάσκαλος» καὶ τοῦ λέγοντος	καὶ	τοῦ ἀκροωμένου, ὁ ἐπιπηγάζων καὶ
[1, 21]	ἁμαρτίαν, καὶ τοῦ σφραγίσαι ἁμαρτίας	καὶ	τοῦ ἀπαλεῖψαι τὰς ἀδικίας, καὶ
[1, 20]	ἀλήθεια τῆς καθ´ ἡμᾶς, εἰ	καὶ	τοῦ αὐτοῦ μετείληφεν ὀνόματος, καὶ
[1, 21]	εἰκάδι. Οἱ δὲ ἀπὸ Βασιλείδου	καὶ	τοῦ βαπτίσματος αὐτοῦ τὴν ἡμέραν
[1, 9]	ὁ νοῦς γε τοῦ προφητικοῦ	καὶ	τοῦ διδασκαλικοῦ πνεύματος ἐπικεκρυμμένως λαλούμενος
[1, 17]	ἐσομένων πρὸ καταβολῆς τοῦ κόσμου	καὶ	τοῦ ἕκαστον εἶναι ἐγνωκότος, ἀλλὰ
[1, 21]	καὶ τοῦ ἀπαλεῖψαι τὰς ἀδικίας,	καὶ	τοῦ ἐξιλάσασθαι καὶ τοῦ ἀγαγεῖν
[1, 9]	ἡ γνῶσις τοῦ ἀποκρίνασθαι; ἥτις	καὶ	τοῦ ἐρωτᾶν· εἴη δ´ ἂν
[1, 15]	τῷ Φαίδρῳ τὸν Αἰγύπτιον βασιλέα	καὶ	τοῦ Θωὺθ ἡμῖν σοφώτερον δείκνυσιν,
[1, 24]	τοῦ τε κατ´ ἀρετὴν νικῶντος	καὶ	τοῦ κατὰ βίαν ὄργανον τὸ
[1, 1]	αὐτοῦ· εἷς γὰρ ὁ διδάσκαλος»	καὶ	τοῦ λέγοντος καὶ τοῦ ἀκροωμένου,
[1, 8]	γῆς. εἰσὶ γάρ τινες τῶν	καὶ	τοῦ λόγου ἐπακηκοότων τοῖς ἰχθύσι
[1, 17]	μὴ σβέσαντα τὸ δεινὸν ἀρχόμενον	καὶ	τοῦ ναυαγίου τὸν κυβερνήτην μὴ
[1, 28]	γάλα. τετραχῶς δὲ ἡμῖν ἐκληπτέον	καὶ	τοῦ νόμου τὴν βούλησιν, ἢ
[1, 21]	ἀπὸ ἐξόδου λόγου τοῦ ἀποκρίνασθαι	καὶ	τοῦ οἰκοδομῆσαι Ἱερουσαλὴμ ἕως χριστοῦ
[1, 15]	ὅσοι γε τὴν Παλαιστίνην κατῴκησαν	καὶ	τοῦ Περσικοῦ γένους οὐ τὸ
[1, 23]	τῶν κεκρατηκότων ὡς κρείττονες ἡττόνων	(καὶ	τοῦ πολέμου ἡ αἰτία δικαία·
[1, 21]	δευτέραν καὶ ἑξηκοστὴν ὀλυμπιάδα φερομένου	καὶ	τοῦ πρεσβυτάτου τῶν παρ´ Ἕλλησι
[1, 21]	τὴν ἁγίαν τοῦ συντελεσθῆναι ἁμαρτίαν,	καὶ	τοῦ σφραγίσαι ἁμαρτίας καὶ τοῦ
[1, 21]	καὶ τοῦ ἀγαγεῖν δικαιοσύνην αἰώνιον,	καὶ	τοῦ σφραγίσαι ὅρασιν καὶ προφήτην,
[1, 15]	Περσῶν οἱ Μάγοι (οἳ μαγείᾳ	καὶ	τοῦ σωτῆρος προεμήνυσαν τὴν γένεσιν,
[1, 1]	μεταδιδόναι δὲ τῶν θείων μυστηρίων	καὶ	τοῦ φωτὸς ἐκείνου τοῦ ἁγίου
[1, 17]	ὡς τοῦ πυρὸς τὸ θερμαίνειν	καὶ	τοῦ φωτὸς τὸ φωτίζειν) ἀλλὰ
[1, 21]	τοῦ σφραγίσαι ὅρασιν καὶ προφήτην,	καὶ	τοῦ χρῖσαι ἅγιον ἁγίων. καὶ
[1, 8]	τοῦτο τἀκριβέστατον, ἀλλ´ ἡ φύσις	καὶ	τοὐρθόν· ὃς δὲ εὐγλωσσίᾳ νικᾷ,
[1, 18]	ζητοῦσι, τοὺς ἀναγκαστικοὺς καλουμένους λόγους	καὶ	τοὺς ἄλλους συλλογισμοὺς δηλονότι, ἡμεῖς
[1, 5]	πρὶν ἢ τὸν κύριον καλέσαι	καὶ	τοὺς Ἕλληνας· ἐπαιδαγώγει γὰρ καὶ
[1, 24]	τοὺς βαρβάρους εἰς τὴν Ἀττικὴν	καὶ	τοὺς ἐπικαίρους τῶν τόπων προκαταλαβόμενος
[1, 2]	οὐδαμῶς κοσμίως, αὑτούς τε ἀπατῶντες	καὶ	τοὺς ἐχομένους αὐτῶν γοητεύοντες. Ἑβραῖοι
[1, 22]	βιβλιοθήκην πάσαις κατακοσμῆσαι γραφαῖς ἠξίωσε	καὶ	τοὺς Ἱεροσολυμίτας τὰς παρ´ αὐτοῖς
[1, 16]	{ἢ} αὐτίκα μάλα. φασὶ δὲ	καὶ	τοὺς κατὰ διατριβὴν λόγους καὶ
[1, 16]	αὖ πρῶτος περιέθηκε τοῖς ποιήμασι	καὶ	τοὺς Λακεδαιμονίων νόμους ἐμελοποίησε Τέρπανδρος
[1, 29]	ἄμφω κοινῶς τοὺς μύθους αὐτῶν	καὶ	τοὺς λόγους παιδικοὺς εἶναι παριστάς.
[1, 21]	μνηστῆρσι) κατὰ τὸ κιθαρίζειν εὐδοκίμουν.	καὶ	τοὺς μὲν ἀναφερομένους εἰς Μουσαῖον
[1, 14]	μετά γε Ὀρφέα καὶ Λίνον	καὶ	τοὺς παλαιοτάτους παρὰ σφίσι ποιητὰς
[1, 1]	βίῳ τῷ κατὰ τὸν θεὸν	καὶ	τοὺς πεινῶντας δικαιοσύνην τρέφοντες τῇ
[1, 21]	ἀπὸ δὲ Διονύσου ἐπὶ Ἡρακλέα	καὶ	τοὺς περὶ Ἰάσονα ἀριστεῖς τοὺς
[1, 24]	ἀνοδίας παρέπεμπεν αὐτούς. ναὶ μὴν	καὶ	τοὺς πολεμίους τοὺς τῆς χώρας
[1, 1]	ἐργάτης σπείρῃ τοὺς εὐγενεῖς πυροὺς	καὶ	τοὺς στάχυς αὐξήσῃ τε καὶ
[1, 1]	ἑαυτῆς τέκνα. κατὰ ταὐτὰ δὲ	καὶ	τοὺς τῶν θείων μεταλαμβάνοντας λόγων
[1, 19]	καὶ ἄλλους τοιούτων τινῶν μαθηματικοὺς	καὶ	τοὺς τῶν τεχνυδρίων φιλοσόφους θήσομεν;
[1, 1]	οὐ γὰρ μόνον δι´ Ἑβραίους	καὶ	τοὺς ὑπὸ νόμον κατὰ τὸν
[1, 21]	δὲ οἶμαι ἐπὶ τούτοις χεῖρον	καὶ	τοὺς χρόνους τῶν Ῥωμαϊκῶν βασιλέων
[1, 1]	αὐτῷ ἡ πειθὼ ἐκ περιουσίας.	καὶ	τοῦτ´ ἦν ἄρα τὸ προφητικὸν
[1, 21]	ἐνιαυτὸν μόνον ἔδει αὐτὸν κηρῦξαι,	καὶ	τοῦτο γέγραπται οὕτως· ἐνιαυτὸν δεκτὸν
[1, 1]	παραδέξασθαι τὸ καταβαλλόμενον σπέρμα πνευματικὸν	καὶ	τοῦτο εὐμαρῶς ἐκθρέψαι δύνασθαι. Περιέξουσι
[1, 1]	τῶν ἐπισήμων δογματιζόμενα αἱρέσεων παραθήσεται,	καὶ	τούτοις ἀντερεῖ πάνθ´ ὅσα προοικονομηθῆναι
[1, 21]	ὁ Ἀργεῖος ἐπονομασθῆναί φησι Σάραπιν	καὶ	τοῦτον εἶναι ὃν Αἰγύπτιοι σέβουσιν,
[1, 26]	τυγχάνων δικαίων τε καὶ ἀδίκων.	καὶ	τοῦτον κυρίως θεσμὸν ἂν εἴποιμεν
[1, 25]	δὲ ἡ τὸ ὂν εὑρίσκουσα	καὶ	τούτου τυγχάνουσα· ὁ ὢν δὲ
[1, 21]	ἐξέκλεψε τὸν υἱὸν Ὀζίου Ἰωὰν	καὶ	τούτῳ περιέθηκεν ὕστερον τὴν βασιλείαν.
[1, 24]	ἢ ψευδομένους ἢ ἀληθεύοντας, ἢ	καὶ	τούτων ἅμα τισὶ χρωμένους κατὰ
[1, 8]	δείσαντες· πᾶσαι δὲ ἀκούσιοι τροπαί,	καὶ	τούτων οὐδὲν ἄν ποτε ἐπιστήμην
[1, 7]	γεωργὸς οὐ πυροὺς μόνον (καίτοι	καὶ	τούτων πλείους εἰσὶ διαφοραί) σπείρει
[1, 11]	κόσμου μωρία παρὰ θεῷ ἐστιν,	καὶ	τούτων τῶν σοφῶν κύριος γινώσκει
[1, 18]	σοφοὺς διαβάλλει, ἀλλὰ τοὺς δοκησισόφους.	~(Καὶ	τούτων, φησίν, ἀπολῶ τὴν σοφίαν
[1, 20]	ἡ προπαιδεία δὲ προσοψήματι ἔοικεν	καὶ	τραγήματι, δείπνου δὲ λήγοντος γλυκὺ
[1, 16]	δὲ ἴαμβον Ἱππῶναξ ὁ Ἐφέσιος,	καὶ	τραγῳδίαν μὲν Θέσπις ὁ Ἀθηναῖος,
[1, 23]	Αἴγυπτον μεταναστάντων. ἑβδόμῃ γενεᾷ γεννηθεὶς	καὶ	τραφεὶς βασιλικῶς περιστάσει κέχρηται τοιαύτῃ.
[1, 24]	προκαθεζομένους τροπωσάμενος ἀπέκτεινεν ἐξ ἐρήμου	καὶ	τραχείας ὁδοῦ (τοιαύτη γὰρ ἡ
[1, 11]	μέχρι τῶν κατὰ μέρος ἄγει	καὶ	τρεπτὴν καὶ γενητὴν οἶδεν τὴν
[1, 21]	δὲ οἱ πάντες προφῆται πέντε	καὶ	τριάκοντα. γυναικῶν δὲ (καὶ γὰρ
[1, 21]	εἶτα ὁ Λάθουρος ἔτη ἓξ	καὶ	τριάκοντα, εἶτα ὁ ἐπικληθεὶς Διόνυσος
[1, 21]	Φιλομήτωρ καὶ βασιλεύει ἔτη πέντε	καὶ	τριάκοντα, μεθ´ ὃν ὁ Φύσκων
[1, 21]	τοῦ ὀγδόου δυναστείας τῷ δευτέρῳ	καὶ	τριακοστῷ ἡ Μωυσέως κατὰ Ἄμωσιν
[1, 21]	πρόεισιν, εἰ τοῖς πεντακοσίοις εἴκοσι	καὶ	τρισὶ καὶ μησὶν ἑπτὰ μέχρι
[1, 23]	ἐκαλεῖτο δὲ Ἰωακείμ. ἔσχεν δὲ	καὶ	τρίτον ὄνομα ἐν οὐρανῷ μετὰ
[1, 23]	μισθὸν ἀναγκαῖον κομιζόμενοι, ἔπειτα δὲ	καὶ	τρόπον τινὰ ἠμύναντο ἀντιλυποῦντες ὡς
[1, 7]	καὶ ὅλως παντοίων δένδρων φύσιν	καὶ	τροφήν. ὡσαύτως δὲ οὐχ ἡ
[1, 1]	ἠπίστατο, τοῖς οἵοις τε ἐκδέξασθαι	καὶ	τυπωθῆναι πρὸς αὐτά· τὰ δὲ
[1, 11]	μὲν ὑπόληψις τῆς γνώσεως φυσιοῖ»	καὶ	τύφου ἐμπίπλησιν, οἰκοδομεῖ δὲ ἡ
[1, 18]	τε τῆς ἀληθείας ἐκτροπή. ἀλλὰ	καὶ	τῷ ἀπολῶ τὴν σοφίαν τῶν
[1, 17]	τοῖς δοκοῦσι φαύλοις χρῆσθαι καθάπερ	καὶ	τῷ ἐκ πειρασμοῦ μαρτυρίῳ. ἔστιν
[1, 24]	τὸ στρατήγημα τρισίν, ἀσφαλεῖ, παραβόλῳ	καὶ	τῷ ἐκ τούτων μικτῷ· συντίθεται
[1, 1]	φησί, λάλει, καὶ σοφώτερος ἔσται,	καὶ	τῷ ἔχοντι δὲ προστεθήσεται» ἐπαγγέλλεται
[1, 1]	λόγων τε καὶ ἀνδρῶν μακαρίων	καὶ	τῷ ὄντι ἀξιολόγων. τούτων ὃ
[1, 11]	Ἀκίνητον μὲν οὖν πρὸς ἀλήθειαν	καὶ	τῷ ὄντι ἀργὸν οὐ βούλεται
[1, 1]	καὶ ἡ διὰ λόγων λαμβάνεται.	καὶ	τῷ ὄντι μακάριοι οἱ εἰρηνοποιοί»
[1, 17]	ἀληθῆ τινα ἔλεγον οἱ ψευδοπροφῆται,	καὶ	τῷ ὄντι οὗτοι ἐν ἐκστάσει
[1, 9]	πολύπειρος οὗτος τῆς ἀληθείας ἰχνευτὴς	καὶ	τῷ ὄντι πολύμητις» δίκην τῆς
[1, 1]	διὰ τοῦδε προεθέσπισεν τοῦ λογίου,	καὶ	τῷ παρακεκαλυμμένως τὰ παραδιδόμενα οἵῳ
[1, 20]	σταθμούχῳ, μισθὸν δὲ τῷ διδασκάλῳ	καὶ	τῷ πιπράσκοντι ἀρραβῶνα. ἑκάστη δὲ
[1, 17]	τιτρώσκεσθαι κωλύων τὸ τρωθῆναι αὐτόν,	καὶ	τῷ Σωκράτει τὸ δαιμόνιον αἴτιον
[1, 21]	καὶ τὸ σημεῖον ἐγένετο Ἰωνᾶ,	καὶ	Τωβίας διὰ Ῥαφαὴλ τοῦ ἀγγέλου
[1, 9]	δρεπάνου τε, οἶμαι, καὶ μακέλλης	καὶ	τῶν ἄλλων ὀργάνων τῶν γεωργικῶν
[1, 21]	Ἄξιον δὴ ἐνταῦθα γενομένους διερευνῆσαι	καὶ	τῶν ἄλλων τῶν μετὰ Μωσέα
[1, 9]	ὀρθὸν ἔκ τε τῶν Ἑλληνικῶν	καὶ	τῶν βαρβαρικῶν ὑποδείγματα κομίζων πολύπειρος
[1, 1]	τοῦ θεοῦ καὶ Χριστοῦ Ἰησοῦ	καὶ	τῶν ἐκλεκτῶν ἀγγέλων, ἵνα ταῦτα
[1, 21]	ἐπὶ Λυγκέως εἰς Θήβας ἔρχεται	καὶ	τῶν Ἑλληνικῶν γραμμάτων εὑρετὴς γίνεται,
[1, 22]	πρεσβυτέρους ἐκλεξάμενοι ἀπέστειλαν αὐτῷ μετὰ	καὶ	τῶν θείων βίβλων. ἑκάστου δὲ
[1, 1]	Ἑλληνικὴν νεμόμεναι φιλοσοφίαν, ἧς καθάπερ	καὶ	τῶν καρύων οὐ τὸ πᾶν
[1, 21]	Ἀμώσιος τοῦ Αἰγυπτίων βασιλέως μεμνημένος	καὶ	τῶν κατ´ αὐτὸν πράξεων, μάρτυρα
[1, 21]	ἔτη βασιλεύειν ἄρχεται. ὁμοίως οὖν	καὶ	τῶν Μακεδονικῶν βασιλέων οἱ χρόνοι
[1, 21]	ἐν τῇ Φωκέων πολιτείᾳ. ἀλλὰ	καὶ	τῶν παρ´ Αἰγυπτίοις ἀνθρώπων ποτέ,
[1, 7]	αὐτούς, οἵους τε ὄντας ἐπακοῦσαι	καὶ	τῶν παρ´ ἡμῖν, ἢν μόνον
[1, 3]	σοφιστῶν ὄχλος ἐξηρτυμένος. ἐπὶ τούτων	καὶ	τῶν παραπλησίων ὅσοι τοὺς κενοὺς
[1, 21]	τὸν ἐν Ἱεροσολύμοις. Συνάγονται οὖν	καὶ	τῶν Περσῶν οἱ χρόνοι οὕτως·
[1, 15]	αὐτῶν, οἳ δὲ Βραχμᾶναι καλούμενοι.	καὶ	τῶν Σαρμανῶν οἱ ὑλόβιοι προσαγορευόμενοι
[1, 21]	Χείρωνος καὶ Βοιὼ καὶ Μαντὼ	καὶ	τῶν Σιβυλλῶν τὸ πλῆθος, ἡ
[1, 4]	καὶ τῆς λέξεως οἱ σοφισταὶ	καὶ	τῶν συλλογισμῶν οἱ διαλεκτικοὶ καὶ
[1, 24]	τάττεται βασιλεία, ὡς ἡ Σαρδαναπάλλου	καὶ	τῶν τὸ τέλος ποιουμένων ταῖς
[1, 5]	δὲ ἐπιστήμη θείων καὶ ἀνθρωπίνων	καὶ	τῶν τούτων αἰτίων. κυρία τοίνυν
[1, 5]	ἐπαγγέλλεται γλώσσης τε καὶ γαστρὸς	καὶ	τῶν ὑπὸ γαστέρα, καὶ ἔστιν
[1, 21]	μὲν ἀπὸ τῶν ὀνειράτων τεκμαιρόμενος	καὶ	τῶν χρησμῶν, ἄλλως δὲ καὶ
[1, 9]	ἁψάμενος, ὡς βέλτιον γεωργεῖν τε	καὶ	ὑγιάζειν δύνασθαι, οὕτω κἀνταῦθα χρηστομαθῆ
[1, 8]	μὴ προσῆκον ἀφεμένους τοῦ ὀρθοῦ	καὶ	ὑγιοῦς λόγου τῷ κοινωνοῦντι τοῦ
[1, 19]	ἀλλ´ ἢ ἐπὶ τῶν ἄρτῳ	καὶ	ὕδατι κατὰ τὴν προσφορὰν μὴ
[1, 19]	δηλονότι, ἄρτων κρυφίων ἡδέως ἅψασθε,	καὶ	ὕδατος κλοπῆς γλυκεροῦ, ἄρτον καὶ
[1, 19]	καὶ ὕδατος κλοπῆς γλυκεροῦ, ἄρτον	καὶ	ὕδωρ οὐκ ἐπ´ ἄλλων τινῶν,
[1, 15]	ἀμφιέννυνται φλοιοῖς καὶ ἀκρόδρυα σιτοῦνται	καὶ	ὕδωρ ταῖς χερσὶ πίνουσιν, οὐ
[1, 19]	τῆς γραφῆς. εἰσὶ γὰρ οἳ	καὶ	ὕδωρ ψιλὸν εὐχαριστοῦσιν. ἀλλὰ ἀποπήδησον,
[1, 24]	δὲ κατ´ ἄλλην φύσιν τε	καὶ	ὕλην. ἐν μέν γε ὅπλοις
[1, 16]	ὁ δὲ ἀπόστολος οὕτω» φησὶν	καὶ	ὑμεῖς διὰ τῆς γλώσσης ἐὰν
[1, 27]	πρὸς μὲν τὴν θεοσέβειαν παιδεύει	καὶ	ὑπαγορεύει τὰ ποιητέα εἴργει τε
[1, 1]	ὑσσώπῳ καὶ καθαρισθήσομαι, πλυνεῖς με	καὶ	ὑπὲρ χιόνα λευκανθήσομαι. ἀκουτιεῖς με
[1, 19]	οἰκεῖον καὶ γνήσιον ὕδωρ λογιζομένη,	καὶ	ὑπερβήσῃ ποταμὸν ἀλλότριον» τὸν παραφέροντα
[1, 18]	τῶν σοφῶν» τῇ τῆς καταφρονουμένης	καὶ	ὑπερορωμένης βαρβάρου φιλοσοφίας ἀντιπαραθέσει καταλάμψαι
[1, 5]	σοφίαν» ὁ Σολομὼν περιχαράκωσον» φησίν,	καὶ	ὑπερυψώσει σε· στεφάνῳ δὲ τρυφῆς
[1, 21]	τε καὶ μάντεις, οἳ δὲ	καὶ	ὑπὸ δαιμόνων κινηθέντες ἢ ὑδάτων
[1, 29]	ἔμπαλιν νέους τοὺς τὰ νεώτερα	καὶ	ὑπὸ Ἑλλήνων ἐπιτετηδευμένα, τὰ χθὲς
[1, 1]	καὶ σώμασιν. οὐδεὶς ἅπτει λύχνον	καὶ	ὑπὸ τὸν μόδιον τίθησιν, ἀλλ´
[1, 19]	οὐ γὰρ ἐν γεωμετρίᾳ αἰτήματα	καὶ	ὑποθέσεις ἐχούσῃ φιλοσοφία, οὐδ´ ἐν
[1, 1]	μὲν εἰ ἄξιος λέγειν τε	καὶ	ὑπομνήματα καταλιμπάνειν, τὸν δὲ εἰ
[1, 16]	πρώτους ἀκηκόαμεν ἀπήνην καὶ κλίνην	καὶ	ὑποπόδιον ἐργάσασθαι τούς τε Σιδονίους
[1, 24]	οὕτως ἐπιβαλεῖν. ἀμέλει γέγονεν ὅπερ	καὶ	ὑπώπτευσεν· ἐπεδίωξαν γὰρ οἱ Αἰγύπτιοι
[1, 21]	ἡ ὀλυμπιὰς ἡ πρώτη, ἣ	καὶ	ὑστέρα τῶν Ἰλιακῶν δείκνυται ἔτεσι
[1, 22]	Πλάτων τῇ καθ´ ἡμᾶς νομοθεσίᾳ,	καὶ	φανερός ἐστι περιειργασμένος ἕκαστα τῶν
[1, 27]	ἕνεκα καὶ τομὰς καὶ καύσεις	καὶ	φαρμακοποσίας ὑφιστάμεθα καὶ ὁ ταῦτα
[1, 2]	λυμαίνεσθαι τὸν βίον, ψευδῶν πραγμάτων	καὶ	φαύλων ἔργων δημιουργὸν ὑπάρχουσαν, ᾗ
[1, 7]	γάρ) πολλαί τε καὶ ποικίλαι	καὶ	φέρουσαι εἰς τὴν κυρίαν ὁδόν
[1, 21]	γενεαῖς τῶν Ἰλιακῶν, Δημόδοκος δὲ	καὶ	Φήμιος μετὰ τὴν Ἰλίου ἅλωσιν
[1, 21]	ἀπὸ τῆς ὀκτωκαιδεκάτης ὀλυμπιάδος, ὃν	καί	φησι πρῶτον ὠνομάσθαι τύραννον. Σωσίβιος
[1, 6]	ἐν τοῖς ἄλλοις ζῴοις. διὸ	καί	φησιν· ἴσθι πρὸς τὸν μύρμηκα,
[1, 21]	ἡμέρας αςϟ μακάριος ὁ ὑπομένων	καὶ	φθάσας εἰς ἡμέρας ατλεʹ Φλαύιος
[1, 1]	φαμεν, κοινωνικὸν δὲ ἡ σοφία	καὶ	φιλάνθρωπον. λέγει γοῦν ὁ Σολομών·
[1, 11]	ὄνομα ὑποδυόμενοι, ἄθεοί τινες ἀνθρωπίσκοι	καὶ	φιλήδονοι. διὰ τοῦτο προσεύχομαι, φησίν,
[1, 5]	φιλοσοφίαν τὴν δέσποιναν αὐτῶν, οὕτω	καὶ	φιλοσοφία αὐτὴ πρὸς σοφίας κτῆσιν
[1, 15]	γένους, αἳ νόμους τε ἔθεσαν	καὶ	φιλοσοφίαν ἐκήρυξαν, οὗ μεῖζον ἀγαθὸν
[1, 1]	γέ πῃ θείας ἔργον προνοίας	καὶ	φιλοσοφίαν. ~(ὑπὲρ δὲ τῶν ὑπομνημάτων
[1, 9]	καὶ μουσικῆς καὶ ἀπὸ γραμματικῆς	καὶ	φιλοσοφίας αὐτῆς δρεπόμενον τὸ χρήσιμον
[1, 20]	πάντες ἄνευ τῆς ἐγκυκλίου παιδείας	καὶ	φιλοσοφίας τῆς Ἑλληνικῆς, οἳ δὲ
[1, 6]	αὐδήεντα, καὶ θέσπιον τὸν ἔμπειρον	καὶ	φιλόσοφον καὶ τῆς ἀληθείας ἐπιστήμονα.
[1, 15]	παρ´ Ἕλλησι πρεσβυτάτων σοφῶν τε	καὶ	φιλοσόφων. ὡς δὲ οἱ πλεῖστοι
[1, 16]	εὑρετής, ὥς φησιν Ἔφορος, ὅθεν	καὶ	Φοινικήια τὰ γράμματα Ἡρόδοτος κεκλῆσθαι
[1, 21]	Μῆδος Ἐμπεδοκλῆς τε ὁ Ἀκραγαντῖνος	καὶ	Φορμίων ὁ Λάκων, ναὶ μὴν
[1, 1]	δὲ ἐφοδιάζειν οὐ καλόν· ᾗ	καὶ	φορτίον συνεπιτιθέναι μὲν εὔλογον, συγκαθαιρεῖν
[1, 25]	καὶ γὰρ ἰσχύι καὶ σεμνότητι	καὶ	φρονήσει πρέπειν ἂν μᾶλλον φιλοσοφεῖν
[1, 4]	ἑαυτοῦ στόματος αἴσθησίν τε ἅμα	καὶ	φρόνησιν, καὶ θησαυρίζει δικαίοις βοήθειαν·
[1, 16]	μαντικήν. Τυρρηνοὶ δὲ σάλπιγγα ἐπενόησαν	καὶ	Φρύγες αὐλόν· Φρύγες γὰρ ἤστην
[1, 1]	πρὸς τὴν ἀκριβῆ αἵρεσίν τε	καὶ	φυγὴν ἡ συνείδησις, θεμέλιος δὲ
[1, 19]	καὶ τῆς ἔξωθεν σκέπης τε	καὶ	φυλακῆς φροντιστέον. γνωστῶς δὲ ἐπιγνώσῃ
[1, 15]	Ἡρόδωρος δὲ τὸν Ἡρακλέα μάντιν	καὶ	φυσικὸν γενόμενον ἱστορεῖ παρὰ Ἄτλαντος
[1, 1]	{διὸ δὴ} παραθετέον δόξας τε	καὶ	φωνὰς τὰς ἐμβοώσας παρ´ ἕκαστα
[1, 4]	μουσικός, ἁφῆς δὲ ὁ πλαστικός.	καὶ	φωνῆς ὁ ᾠδικός, ὀσφρήσεως ὁ
[1, 16]	εἰς ἀνθρώπους ἐξήνεγκαν, ὁμοίως δὲ	καὶ	Χαλδαῖοι. Αἰγύπτιοι λύχνους τε αὖ
[1, 21]	τῷ μεταξὺ χρόνῳ τελεσθέν. τότε	καὶ	Χελκίας ὁ ἱερεὺς ὁ τοῦ
[1, 14]	Εὐρώπης, Σόλων τε ὁ Ἀθηναῖος	καὶ	Χίλων ὁ Λακεδαιμόνιος, τὸν δὲ
[1, 6]	παιδεία δὲ ἀνεξέλεγκτος πλανᾶται, φησίν,	καὶ	χρὴ μετιέναι τὸ ἐλεγκτικὸν εἶδος
[1, 26]	ἂν νομοθετική· κτᾶσθαί τε γὰρ	καὶ	χρῆσθαι ταύτης ἴδιον βασιλικωτάτης οὔσης.
[1, 24]	γυμνάζων καὶ συμβιβάζων αὐτούς, ἵνα	καὶ	χρηστὰ τὰ τῆς χώρας μετὰ
[1, 17]	ἐπινοηθέντων πρός τινων ἀγαθόν τι	καὶ	χρηστὸν τέλος ἀποτελεῖν καὶ ὠφελίμως
[1, 1]	φησὶν ἐπιστέλλων, ἐνώπιον τοῦ θεοῦ	καὶ	Χριστοῦ Ἰησοῦ καὶ τῶν ἐκλεκτῶν
[1, 5]	δὲ τὸ αὐτομαθὲς ἐνδείκνυται; διὸ	καὶ	Χριστοῦ τύπος εὑρίσκεται. οὗτος μιᾶς
[1, 24]	ἐπαιδεύοντο Ἑβραῖοι δι´ ἐρημίας πολλῆς	καὶ	χρόνου μακροῦ, εἰς μόνον τὸ
[1, 1]	μὲν οὖν πρὸς παρόντας λέγων	καὶ	χρόνῳ δοκιμάζει καὶ κρίσει δικάζει
[1, 20]	αὐχῶν, τὴν ἑαυτοῦ δόξαν αὔξων	καὶ	ψευδόμενος τὴν ἀλήθειαν. οὗτος κλέπτης«
[1, 21]	υἱὸς Ἀνανίου. ἐπὶ δὲ Μιχαίου	καὶ	ψευδοπροφήτης ἦν Σεδεκίας ὁ τοῦ
[1, 23]	νοσφισαμένους τῆς τιμῆς τοῦ χωρίου	καὶ	ψευσαμένους λόγῳ ἀποκτείνας. Ἀρτάπανος γοῦν
[1, 9]	φυσικὴν θεωρίαν ἐκμανθάνειν, μόνην δὲ	καὶ	ψιλὴν τὴν πίστιν ἀπαιτοῦσιν, ὥσπερ
[1, 15]	δίναις προσβλέπουσαι καὶ ῥευμάτων ἑλιγμοῖς	καὶ	ψόφοις τεκμαίρονται καὶ προθεσπίζουσι τὰ
[1, 8]	προβάτων κῳδίοις ἐγκεκρυμμένοι, ἀνδραποδισταί τε	καὶ	ψυχαγωγοὶ εὔγλωσσοι, κλέπτοντες μὲν ἀφανῶς,
[1, 1]	τοῦ ἄρτου διανομῇ. εἰσὶ γὰρ	καὶ	ψυχαὶ ἰδίας ἔχουσαι τροφάς, αἳ
[1, 28]	πατέρα εἰ μὴ ὁ υἱὸς	καὶ	ᾧ ἂν ὁ υἱὸς ἀποκαλύψῃ.
[1, 1]	ἵνα ᾖ ἐν στόματι λαλοῦντος	καὶ	ᾧ λαλεῖται, μᾶλλον δὲ οὐκ
[1, 4]	κατ´ ἐπισύνθεσιν ἀνθρωπίνῳ λογισμῷ ἐπινενοημέναι,	καὶ	ὡς θεόθεν ἡ τεχνικὴ καὶ
[1, 20]	ἀδικεῖ ὁ σφετερισάμενος τὰ βαρβάρων	καὶ	ὡς ἴδια αὐχῶν, τὴν ἑαυτοῦ
[1, 5]	ἀσπάζομαι μὲν τὴν κοσμικὴν παιδείαν	καὶ	ὡς νεωτέραν καὶ ὡς σὴν
[1, 28]	πατέρα ἐκκαλύπτων, ᾧ ἂν βούληται,	{καὶ}	ὡς οἷόν τε τὴν ἀνθρωπίνην
[1, 9]	πνεύματος μαθηταί· ἐκ γὰρ πίστεως	καὶ	ὡς οὐχ οἷόν τε ῥᾳδίως
[1, 5]	κοσμικὴν παιδείαν καὶ ὡς νεωτέραν	καὶ	ὡς σὴν θεραπαινίδα, τὴν δὲ
[1, 21]	Ἱερουσαλὴμ καὶ τὸ ἅγιον ἠρήμωσεν.	καὶ	ὡς ταῦθ´ οὕτως ἔχει, τῷ
[1, 20]	τυγχάνουσιν αἱ ἀρεταὶ πλείονες ὑπάρχουσαι,	καὶ	ὡς τοῦ θερμαίνεσθαι ὅ τε
[1, 21]	φαίνεται Μιχαίας τε σὺν αὐτῷ	καὶ	Ὠσηὲ καὶ Ἰωὴλ ὁ τοῦ
[1, 21]	μέχρι τούτου διατείνουσι προφητεύοντες Ἡσαΐας	καὶ	Ὠσηὲ καὶ Μιχαίας. λέγονται δὲ
[1, 21]	ἐπὶ τούτου ἔτι Ἡσαΐας προφητεύει	καὶ	Ὠσηὲ καὶ Μιχαίας ὁ Μωρασθίτης
[1, 21]	καὶ Ἡσαΐας ὁ υἱὸς αὐτοῦ	καὶ	Ὠσηὲ ὁ τοῦ Βεηρὶ καὶ
[1, 17]	τι καὶ χρηστὸν τέλος ἀποτελεῖν	καὶ	ὠφελίμως τοῖς δοκοῦσι φαύλοις χρῆσθαι
[1, 16]	Χαλδαῖοι. Αἰγύπτιοι λύχνους τε αὖ	καίειν	πρῶτοι κατέδειξαν καὶ τὸν ἐνιαυτὸν
[1, 18]	τῷ ἀποστόλῳ κελευούσας ἐνδύσασθαι τὸν	καινὸν	ἄνθρωπον τὸν κατὰ θεὸν κτισθέντα
[1, 7]	ἕκαστον καιρὸν ἐπομβρίσας λόγον, οἱ	καιροὶ	δὲ καὶ οἱ τόποι οἱ
[1, 21]	καὶ τεῖχος, καὶ κενωθήσονται οἱ	καιροί.	καὶ μετὰ τὰς ἑξήκοντα δύο
[1, 7]	ὁ τὸν κύριον καθ´ ἕκαστον	καιρὸν	ἐπομβρίσας λόγον, οἱ καιροὶ δὲ
[1, 1]	μὴ συνῆτε. ἄρ´ οὖν ὡς	καιρὸν	ἔχομεν, ἐργαζώμεθα τὸ ἀγαθὸν πρὸς
[1, 5]	ἠξίου δὲ εἰκότως τὸν ἤδη	καιρὸν	ἔχοντα προκοπῆς τῇ κοσμικῇ παιδείᾳ
[1, 5]	ἐπακουσάτω τῶν ἑξῆς· ἣ πρὸς	καιρὸν	λιπαίνει σὸν φάρυγγα, φησί, φιλοσοφία
[1, 14]	βούλονται, ὁμοίως δὲ τὴν γνῶθι	καιρὸν»	παραίνεσιν Πιττακοῦ καθεστάναι. ὁ μὲν
[1, 24]	τισὶ χρωμένους κατὰ τὸν αὐτὸν	καιρόν.	ταῦτα δὲ σύμπαντα καὶ τὸ
[1, 21]	Πεισίστρατος ἐκράτυνε τὴν τυραννίδα τὸν	καιρὸν	τῆς ἐπιθέσεως δηλώσαντος. σιγάσθω γὰρ
[1, 23]	ποταμίας ἀπ´ ᾐόνος. ἐπεὶ δὲ	καιρὸς	νηπίων παρῆλθέ μοι, ἦγέν με
[1, 6]	ἐν παντὶ δήμῳ. χρὴ δὲ	καιροῦ	μέτρα εἰδέναι· σοφίης γὰρ οὗτος
[1, 21]	κεφαλαίου ἔχοντος ὧδε· καὶ ἀπὸ	καιροῦ	παραλλάξεως τοῦ ἐνδελεχισμοῦ καὶ δοθῆναι
[1, 6]	οὗτος ὅρος. ὅσοι δὲ ἔξω	καιροῦ	ῥῆσιν ἀείδουσιν, κἤν πῃ πεπνυμένην
[1, 21]	τῶν ἐρημώσεων, καὶ ἕως συντελείας	καιροῦ	συντέλεια δοθήσεται ἐπὶ τὴν ἐρήμωσιν.
[1, 5]	λόγῳ τὰ κατὰ τοὺς προσήκοντας	καιροὺς	ἑκάστῃ γενεᾷ συμφερόντως δεδομένα. ἤδη
[1, 19]	προσώπου τῆς γῆς, ὁρίσας προστεταγμένους	καιροὺς	καὶ τὰς ὁροθεσίας τῆς κατοικίας
[1, 2]	τῶν περιειληφότων κατὰ τοὺς ἀναγκαίους	καιροὺς	τὴν Ἑλληνικὴν δόξαν τοσοῦτόν φημι
[1, 21]	τῷ πρὸς ἀλλήλους διῃσθάνετο τοὺς	καιροὺς	τῶν πράξεων, ἀπέθανεν δὲ ὅμως
[1, 21]	βασιλέων οὕτως ἀναγράφουσι· Γάιος Ἰούλιος	Καῖσαρ	ἔτη γʹ μῆνας δʹ ἡμέρας
[1, 21]	ἡμέρας ιθʹ ὃν διαδέχεται Γάιος	Καῖσαρ	ἔτη τρία μῆνας ιʹ ἡμέρας
[1, 15]	αὐτοὺς τὴν μάχην θέσθαι πρὸς	Καίσαρα	πρὶν ἐπιλάμψαι σελήνην τὴν νέαν.
[1, 21]	ἔτει δὲ πεντεκαιδεκάτῳ ἐπὶ Τιβερίου	Καίσαρος	ἐγένετο ῥῆμα κυρίου ἐπὶ Ἰωάννην
[1, 21]	ἐπὶ τὴν ἡγεμονίαν Γερμανικοῦ Κλαυδίου	Καίσαρος	ἔτη τριακόσια ἑξήκοντα πέντε, ἀφ´
[1, 21]	ἡμέρας ιδʹ ἀπὸ Ἰουλίου τοίνυν	Καίσαρος	ἕως Κομόδου τελευτῆς γίνονται ἔτη
[1, 21]	εἶναι τὸ πεντεκαιδέκατον ἔτος Τιβερίου	Καίσαρος	τὴν πεντεκαιδεκάτην τοῦ Τυβὶ μηνός,
[1, 21]	τινες τῷ ἑκκαιδεκάτω ἔτει Τιβερίου	Καίσαρος	Φαμενὼθ κεʹ οἳ δὲ Φαρμουθὶ
[1, 1]	τὰ γραφέντα μὴ οὐκ ἐκπεσεῖν»	καίτοι	ἀνέκδοτα ὑπό γ´ ἐμοῦ μεμενηκότα,
[1, 19]	λέγειν τὰ νῦν τὸν λόγον,	καίτοι	ἐν πολλοῖς τὰ εἰκότα ἐπιχειρεῖ
[1, 20]	ἀποτέλεσμα τὸ κατ´ ἀλήθειαν παρέχειν.	καίτοι	καὶ καθ´ ἑαυτὴν ἐδικαίου ποτὲ
[1, 7]	ὁ γεωργὸς οὐ πυροὺς μόνον	(καίτοι	καὶ τούτων πλείους εἰσὶ διαφοραί)
[1, 19]	ἄρα ψηλαφήσειαν ἢ εὕροιεν {ἄν}	καίτοι	οὐ μακρὰν ἀπὸ ἑνὸς ἑκάστου
[1, 21]	πράξεων, ἀπέθανεν δὲ ὅμως δολοφονηθείς,	καίτοι	προσημήναντος τοῦ ψόφου, ὥς φησιν
[1, 18]	μωράναντος τὴν σοφίαν; ἔμπαλιν γὰρ	καίτοι	σοφοὶ ὄντες ἐν μείζονι αἰτίᾳ
[1, 21]	τῇ τετάρτῃ τῶν Αἰγυπτιακῶν ἱστοριῶν,	καίτοι	φιλαπεχθημόνως πρὸς Ἑβραίους διακείμενος, ἅτε
[1, 19]	ἀνάκλασιν ἐπ´ αὐτοῦ ἑαυτοὺς γινώσκοντες	κἀκ	τοῦ ἐν ἡμῖν θείου τὸ
[1, 14]	προφήτης οὕτως· Κρῆτες ἀεὶ ψεῦσται,	κακὰ	θηρία, γαστέρες ἀργαί· καὶ ἡ
[1, 14]	πλανᾶσθε· φθείρουσιν ἤθη χρηστὰ ὁμιλίαι	κακαί»	οἳ δὲ Ἀκουσίλαον τὸν Ἀργεῖον
[1, 11]	τὴν λογικὴν τερθρείαν λέγει. διὸ	κἀκεῖνα	ἐπιστέλλει· τὰς νεωτέρας ζητήσεις φεύγετε·
[1, 21]	κδʹ ἢ κεʹ Ἔτι δὲ	κἀκεῖνα	τῇ χρονογραφίᾳ προσαποδοτέον, τὰς ἡμέρας
[1, 17]	τοῦ φωτὸς τὸ φωτίζειν) ἀλλὰ	κἀκεῖνο	μάλιστα τὸ διὰ κακῶν τῶν
[1, 7]	θεῖα εἴποιμ´ ἄν. Ἤδη δὲ	κἀκεῖνο	σκοπῶμεν, ὡς εἴ ποτε οἱ
[1, 11]	ὑπ´ οὐδενὸς ἀνακρίνεται. ἐπαΐω δὲ	κἀκείνων	αὐτοῦ· ταῦτα δὲ λέγω, ἵνα
[1, 6]	εἰ ἀγαθὴ πρὸς καρποφορίαν ἢ	κακὴ	ἡ ἄμπελος, καὶ ὁ ἱππικὸς
[1, 1]	ἄλλαγμα κυνός» ὅτῳ δὲ ἀπήμβλυται	κακῇ	τροφῇ τε καὶ διδασκαλίᾳ τὸ
[1, 1]	δὲ ὅτι μὲν ἡ κακία	κακὴν	φύσιν ἔχει καὶ οὔποτ´ ἂν
[1, 1]	ἐγὼ δὲ ὅτι μὲν ἡ	κακία	κακὴν φύσιν ἔχει καὶ οὔποτ´
[1, 17]	τὴν ἐξ ἀποστάσεως ἑκουσίου φυεῖσαν	κακίαν	ἄχρηστον καὶ ἀνωφελῆ μένειν μηδὲ
[1, 17]	τοῦτον) {ὣς δὲ} καὶ τῆς	κακίας	ἀκουσίου οὔσης· οὐ γὰρ αἱρεῖταί
[1, 17]	μάλιστα ὁ θεὸς μένῃ ἡμῖν	κακίας	ἀναίτιος. ἐπεὶ δὲ τῶν ἁμαρτημάτων
[1, 17]	καὶ ἀφορμῆς, ἀλλ´ ἀκουσίου τῆς	κακίας	οὔσης. ὅθεν ὁ μὲν κωλύσας
[1, 10]	εὖ λέγειν δυναμένου οὐδὲ μὴν	κακιστέος	ὁ οἷός τε εὖ λέγειν
[1, 24]	θυμῷ. τετάρτη δὲ ἡ πασῶν	κακίστη	ἡ κατὰ τὰς ἐπιθυμίας τάττεται
[1, 3]	γοῦν ἐπαιρόμενοι τῇ τέχνῃ οἱ	κακοδαίμονες	σοφισταὶ τῇ σφῶν αὐτῶν στωμυλλόμενοι
[1, 1]	εὐεργὸς σπεύδων ἀπολαβεῖν ἢ ὡς	κακοεργὸς	τὴν ἀμοιβὴν περιιστάμενος, οὐχὶ τῇ
[1, 14]	ἢ οἱ πλεῖστοι τῶν ἀνθρώπων	κακοὶ»	(διχῶς γὰρ ἐκφέρεται τὸ αὐτὸ
[1, 14]	ἔπειτα ἑξῆς τὸ πάντες ἄνθρωποι	κακοὶ»	ἢ οἱ πλεῖστοι τῶν ἀνθρώπων
[1, 27]	ἐστὶν ἀγαθῆς. καὶ πάλιν· ἄνδρες	κακοὶ	οὐ νοοῦσι νόμον, οἱ δὲ
[1, 6]	οἱ ἐπιτηδείως φύντες ἀμελείᾳ γεγόνασι	κακοί.	φύσει δ´ αὖ κοινωνικοὺς καὶ
[1, 10]	διαλεκτικαί. ζητήσεις οὖν σοφίαν παρὰ	κακοῖς	καὶ οὐχ εὑρήσεις. κἂν πύθῃ
[1, 8]	μὲν γὰρ ἐψεῦσθαι τῆς ἀληθείας	κακόν	ἐστι, τὸ δὲ ἀληθεύειν καὶ
[1, 24]	καὶ καταστρέψασθαι (τὸ δὲ πρὸς	κακὸν	ἢ ἀγαθὸν τὴν νίκην ποιεῖσθαι
[1, 17]	οὔσης· οὐ γὰρ αἱρεῖταί τις	κακὸν	ᾗ κακόν, τῇ δὲ περὶ
[1, 17]	γὰρ αἱρεῖταί τις κακὸν ᾗ	κακόν,	τῇ δὲ περὶ αὐτὸ ἡδονῇ
[1, 8]	οἷς φίλη ἡ στωμύλος αὕτη	κακοτεχνία,	εἴτε Ἕλληνες εἶεν εἴτε καὶ
[1, 6]	τῶν ἐπὶ βλάβῃ τῶν ἀκροωμένων	κακοτεχνίαν	ἠσκηκότων. παιδεία δὲ ἀνεξέλεγκτος πλανᾶται,
[1, 8]	ἄν. ἄντικρυς γοῦν ὁ Πλάτων	κακοτεχνίαν	προσεῖπεν τὴν σοφιστικὴν ὅ τε
[1, 1]	τέλος. οἳ δὲ καὶ πρὸς	κακοῦ	ἂν τὴν φιλοσοφίαν εἰσδεδυκέναι τὸν
[1, 11]	πρὸς διάκρισιν καλοῦ τε καὶ	κακοῦ.	πᾶς γὰρ ὁ μετέχων γάλακτος
[1, 27]	ὥστε καὶ ὅταν ἀνηκέστῳ τινὶ	κακῷ	περιπέσῃ τις ὑπό τε ἀδικίας
[1, 15]	σῶμα ἀναλαβούσας τῶν ἐν γενέσει	κακῶν	ἁπάντων μετασχεῖν ὑπολαμβάνουσι, κηδομένας τοῦ
[1, 27]	τοὺς δὲ ἀπαλλάττων τῶν παρόντων	κακῶν.	τοὺς γὰρ σωφρόνως καὶ δικαίως
[1, 17]	ἀλλὰ κἀκεῖνο μάλιστα τὸ διὰ	κακῶν	τῶν ἐπινοηθέντων πρός τινων ἀγαθόν
[1, 23]	δὲ Ἑβραῖοι ἐγίνοντο ὧν ἕτεροι	κακῶν	ὑπέμενον ἀκινδύνως ἐκμανθάνοντες τὴν δύναμιν
[1, 6]	φύντων κατηγορεῖ, ὁπότε καὶ οἱ	κακῶς	πεφυκότες πρὸς ἀρετὴν τῆς προσηκούσης
[1, 27]	ἀγαθόν, ὅταν τινὰ ἐκ τοῦ	κακῶς	πράττειν εἰς ἀρετήν τε καὶ
[1, 26]	ἐπαγγέλλεται τὰ ἀγαθά τε καὶ	καλά,	ἀλλὰ καὶ ἐπίσταται. τούτου καὶ
[1, 5]	προσκόψῃ, ἐπὶ τὴν πρόνοιαν τὰ	καλὰ	ἀναφέροντος, ἐάν τε Ἑλληνικὰ ᾖ
[1, 10]	ἀγαθῷ κεχρημένοι συνεγγίζουσι τοῖς τὰ	καλὰ	τῶν ἔργων ἐπιτελοῦσιν. ἀνακτᾶται γοῦν
[1, 23]	παρῆν ταχὺ αὐτή τε μήτηρ	κἄλαβέν	μ´ εἰς ἀγκάλας. εἶπεν δὲ
[1, 15]	Ἕρμιππος Χείρωνα τὸν Κένταυρον σοφὸν	καλεῖ,	ἐφ´ οὗ καὶ ὁ τὴν
[1, 4]	προσαγορεύει. ὅτι δὲ σοφίαν ὁμωνύμως	καλεῖ	ἡ γραφὴ πάσαν τὴν κοσμικὴν
[1, 28]	εἶδος τοῦτο μετὰ τὰ φυσικὰ	καλεῖ.	καὶ ἥ γε κατὰ Πλάτωνα
[1, 4]	~(Ὅμηρος δὲ καὶ τέκτονα σοφὸν	καλεῖ	καὶ περὶ τοῦ Μαργίτου, εἰ
[1, 11]	καθάπερ τὸ κήρυγμα» τὸ Ὀλυμπίασι	καλεῖ	μὲν τὸν βουλόμενον. στεφανοῖ δὲ
[1, 21]	τὴν Ἶσιν ὑπὸ Ἑλλήνων Δήμητρα	καλεῖσθαί	φησιν, ἣ κατὰ Λυγκέα γίνεται
[1, 27]	σωτήρ τε καὶ ἰατρὸς {τε}	καλεῖται,	οὐ φθόνῳ τινὶ οὐδὲ δυσμενείᾳ
[1, 15]	με παρήλλαξεν, οὐδ´ οἱ Αἰγυπτίων	καλεόμενοι	Ἁρπεδονάπται, σὺν τοῖς δ´ ἐπὶ
[1, 5]	τότε πρὶν ἢ τὸν κύριον	καλέσαι	καὶ τοὺς Ἕλληνας· ἐπαιδαγώγει γὰρ
[1, 26]	ἣ δέ ἐστι τροφὴ ἀνθρώπων«	καλὴ	κατὰ κοινωνίαν. αὐτίκα τὴν δικαστικὴν
[1, 10]	καὶ ὀνομάσαντες, ἐπεὶ μήτε ἐκείνη	καλὴ	σκευασία τροφῆς ἡ πλείω τῶν
[1, 1]	ὑλομανοῦσαν χώραν. τὴν εὔφορον καὶ	καλὴν	καὶ γεωργουμένην, τὴν πολυπλασιάσαι τὸν
[1, 8]	λελεγμένοι λόγοι ψευδεῖς, ἐπῶν δὲ	κάλλεσιν	νικῷεν ἂν τἀληθές· ἀλλ´ οὐ
[1, 24]	γοῦν ὁ τὴν Φορωνίδα ποιήσας·	Καλλιθόη	κλειδοῦχος Ὀλυμπιάδος βασιλείης, Ἥρης Ἀργείης,
[1, 21]	μὲν οὖν κατὰ Ἀρχίλοχον φέρεται,	Καλλῖνος	δὲ πρεσβύτερος οὐ μακρῷ· τῶν
[1, 15]	Πλάτων δὲ οὐκ ἀρνεῖται τὰ	κάλλιστα	εἰς φιλοσοφίαν παρὰ τῶν βαρβάρων
[1, 1]	ἀλλ´ εἶναι θέλει» συνειδέναι τὰ	κάλλιστα	τοῦτον αὑτῷ προσήκει. Εἰ γοῦν
[1, 1]	καὶ τῆς ἄλλης προπαιδείας τοῖς	καλλίστοις	τὰ ὑπομνήματα ἡμῖν. οὐ γὰρ
[1, 6]	τῆς ψυχῆς ἐθέλειν αἱρεῖσθαι τὸ	κάλλιστον.	ἀλλὰ καθάπερ καὶ ἄνευ γραμμάτων
[1, 1]	τῇ τῶν ἰχθύων ἄγρᾳ ὁ	κάλλιχθυς)	χρόνῳ τε καὶ πόνῳ τἀληθὲς
[1, 6]	γὰρ φύσει, μαθήσει δὲ οἱ	καλοὶ	κἀγαθοὶ γίνονται, καθάπερ ἰατροὶ καὶ
[1, 9]	οἱ ὀρθοδοξασταὶ καλούμενοι ἔργοις προσφέρονται	καλοῖς,	οὐκ εἰδότες ἃ ποιοῦσιν; ~(Διὰ
[1, 10]	λόγος τὴν ψυχὴν καὶ ἐπὶ	καλοκἀγαθίαν	προτρέπει· μακάριος δὲ ὁ περιδέξιος.
[1, 6]	προσηκούσης παιδείας τυχόντες ὡς ἐπίπαν	καλοκἀγαθίας	ἤνυσαν, καὶ αὖ τὰ ἐναντία
[1, 1]	τοῖς ὕστερον ἀνθρώποις ὠφέλειαν ἀπολιπεῖν;	καλὸν	δ´ οἶμαι καὶ παῖδας ἀγαθοὺς
[1, 1]	δίκαιον, ἀργίαν δὲ ἐφοδιάζειν οὐ	καλόν·	ᾗ καὶ φορτίον συνεπιτιθέναι μὲν
[1, 17]	μὲν οὖν οἰκονομεῖται ἄνωθεν εἰς	καλόν,	ἵνα γνωρισθῇ διὰ τῆς ἐκκλησίας
[1, 24]	πεποιημένον, τὸ δὲ φιλόκαλον, εἰς	καλὸν	καταχρωμένης τῆς ψυχῆς τῷ θυμῷ.
[1, 11]	ὁ ἀπόστολός φησι, καὶ τὸ	καλὸν	κατέχετε» τοῖς πνευματικοῖς λέγων τοῖς
[1, 28]	τὰ μὲν ἀποδοκιμάζοντες, τὸ δὲ	καλὸν	κατέχοντες· αὕτη γὰρ τῷ ὄντι
[1, 1]	θερίσει ζωὴν αἰώνιον· τὸ δὲ	καλὸν	ποιοῦντες μὴ ἐκκακῶμεν· συμβάλλεται γοῦν
[1, 27]	σοφοὶ ἐμωράνθησαν. οἴδαμεν δὲ ὅτι	καλὸς	ὁ νόμος, ἐάν τις αὐτῷ
[1, 27]	διὰ τὰς τιμωρίας ὡς οὐ	καλοῦ	κἀγαθοῦ· οὐ γὰρ ὁ μὲν
[1, 11]	αἰσθητήρια γεγυμνασμένα ἐχόντων πρὸς διάκρισιν	καλοῦ	τε καὶ κακοῦ. πᾶς γὰρ
[1, 1]	φύσιν ἔχει καὶ οὔποτ´ ἂν	καλοῦ	τινος ὑποσταίη γεωργὸς γενέσθαι, παρ´
[1, 15]	καὶ παρὰ Γερμανοῖς αἱ ἱεραὶ	καλούμεναι	γυναῖκες, αἳ ποταμῶν δίναις προσβλέπουσαι
[1, 21]	δὲ καὶ ἄλλη Ἐρυθραία Ἡροφίλη	καλουμένη·	μέμνηται τούτων Ἡρακλείδης ὁ Ποντικὸς
[1, 20]	ἀρετὴ εἴτε καὶ ἀλήθεια συνωνύμως	καλουμένη	μόνου τοῦ καθ´ ἑαυτὴν ἀποτελέσματός
[1, 16]	ναὶ μὴν Θρᾷκες πρῶτοι τὴν	καλουμένην	ἅρπην εὗρον (ἔστι δὲ μάχαιρα
[1, 21]	Ἀργοναύταις. ~(φασὶ δὲ τὴν Μόψου	καλουμένην	Μαντικὴν συντάξαι τὸν Κυρηναῖον Βάττον,
[1, 16]	ὁμοίως δὲ καὶ Ἰλλυριοὶ τὴν	καλουμένην	πάρμην ἐξεῦρον. ἔτι φασὶ Τουσκανοὺς
[1, 15]	τὴν ἐκκλησίαν τὴν νῦν οὕτω	καλουμένην	τὸ παρ´ αὐτῷ ὁμακοεῖον αἰνίττεται.
[1, 1]	παρ´ αὑτοῖς ἄχρι τῆς παρθενίου	καλουμένης	ἄνυδρον εὕρωσι τὴν γῆν. ἀπορίᾳ
[1, 15]	ἴσασιν, ὥσπερ οἱ νῦν Ἐγκρατηταὶ	καλούμενοι.	εἰσὶ δὲ τῶν Ἰνδῶν οἱ
[1, 9]	οὐχὶ δὲ καὶ οἱ ὀρθοδοξασταὶ	καλούμενοι	ἔργοις προσφέρονται καλοῖς, οὐκ εἰδότες
[1, 15]	Σαρμᾶναι αὐτῶν, οἳ δὲ Βραχμᾶναι	καλούμενοι.	καὶ τῶν Σαρμανῶν οἱ ὑλόβιοι
[1, 16]	ἁρμονίαν ἐφιλοτέχνησεν· οἵ τε Τρωγλοδύται	καλούμενοι	σαμβύκην εὗρον, ὄργανον μουσικόν. φασὶ
[1, 21]	τοῦ Πανὸς ἱερὸν τὸ Λουπέρκιον	καλούμενον	κτίσας. Ἄξιον δὴ ἐνταῦθα γενομένους
[1, 16]	Καππάδοκες πρῶτοι εὗρον τὸν νάβλαν	καλούμενον,	ὃν τρόπον καὶ τὸ δίχορδον
[1, 19]	ἀπὸ φιλοσοφίας πρὸς τοὺς αἱρετικοὺς	καλουμένους,	ἐμφανῶς πάνυ κρείσσων» φησὶ φίλος
[1, 18]	δὲ σοφίαν ζητοῦσι, τοὺς ἀναγκαστικοὺς	καλουμένους	λόγους καὶ τοὺς ἄλλους συλλογισμοὺς
[1, 15]	τινὲς δὲ μυθικώτερον τῶν Ἰδαίων	καλουμένων	δακτύλων σοφούς τινας πρώτους γενέσθαι
[1, 15]	ἐν τῇ Συρίᾳ ὑπὸ τῶν	καλουμένων	Ἰουδαίων. τινὲς δὲ μυθικώτερον τῶν
[1, 16]	ἐστὶ Παιονικόν, νῦν δὲ Νωρικὸν	καλοῦνται)	κατειργάσαντο χαλκὸν καὶ σίδηρον ἐκάθηραν
[1, 21]	μαρτυρεῖ γοῦν τοὺς Φρύγας οὕτω.	καλοῦντας	μικρόν τι παρακλίνοντας« ~(Οὐδὲν δὲ
[1, 3]	λέξεις καὶ τὰς τέχνας περιττοὺς	καλούσης	τῆς γραφῆς. ὅθεν οἱ Ἕλληνες
[1, 27]	υἱοῖς ἐγκαταλέγεσθαι, ἐπὰν δὲ ἀγάπη	καλύψῃ	πλῆθος ἁμαρτιῶν, μακαρίας ἐλπίδος τελείωσιν
[1, 21]	Μακέτις ἡ Θετταλὴ ἡ Θεσπρωτίς,	Κάλχας	τε αὖ καὶ Μόψος, οἳ
[1, 29]	δὲ φαίνεται τὸν κύριον διαθήκην	καλῶν,	ἰδοὺ ἐγώ, λέγων, ἡ διαθήκη
[1, 26]	μὲν τῶν οἵων τε γενέσθαι	καλῶν	κἀγαθῶν ἀνδρῶν, θηρευτικὴ δὲ τῶν
[1, 5]	πάντων μὲν γὰρ αἴτιος τῶν	καλῶν	ὁ θεός, ἀλλὰ τῶν μὲν
[1, 7]	παρ´ ἑκάστῃ τῶν αἱρέσεων τούτων	καλῶς,	δικαιοσύνην μετὰ εὐσεβοῦς ἐπιστήμης ἐκδιδάσκοντα,
[1, 19]	Φαινομένων δοκιμάζει τὰ παρ´ Ἕλλησι	καλῶς	εἰρημένα καὶ διὰ τοῦ ἀγνώστου
[1, 7]	ποτε οἱ μὴ ἐπιστάμενοι διαβιοῦσι	καλῶς	εὖ ποιεῖν· εὐποιίᾳ γὰρ περιπεπτώκασιν,
[1, 19]	τῶν διαφανῶν καὶ διαυγῶν σωμάτων.	καλῶς	οὖν ὁ Σολομὼν ὁ σπείρων»
[1, 11]	ἀτιμοτάτης ὕλης πεφοιτηκέναι λέγουσιν, οὐ	καλῶς.	παράδοσιν» δὲ ἀνθρωπίνην» τὴν λογικὴν
[1, 21]	χρόνοι οὕτως· Κῦρος ἔτη τριάκοντα,	Καμβύσης	δεκαεννέα, Δαρεῖος ἓξ καὶ τεσσαράκοντα,
[1, 21]	Ἀνανίας τε καὶ Ἀζαρίας εἰς	κάμινον	ἐμβληθέντες πυρὸς δι´ ἐπιφανείας ἀγγέλου
[1, 16]	ἅρπην εὗρον (ἔστι δὲ μάχαιρα	καμπύλη)	καὶ πρῶτοι πέλταις ἐπὶ τῶν
[1, 24]	τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ πᾶν γόνυ	κάμψῃ	ἐπουρανίων καὶ ἐπιγείων καὶ καταχθονίων,
[1, 18]	οἱ πιστεύσαντες, οὗτοι λαὸς περιούσιος»	κἀν	ταῖς Πράξεσι τῶν ἀποστόλων εὕροις
[1, 22]	οἱονεὶ Ἑλληνικὴν προφητείαν ἐνεργεῖσθαι, ἐπεὶ	κἀν	τῇ ἐπὶ Ναβουχοδονόσορ αἰχμαλωσίᾳ διαφθαρεισῶν
[1, 1]	Ἕλληνας Ἕλληνα, ἵνα πάντας κερδάνωμεν.	κἀν	τῇ πρὸς Κολασσαεῖς ἐπιστολῇ νουθετοῦντες»
[1, 21]	ἀρχιερεὺς Ἰησοῦς ὁ τοῦ Ἰωσεδέκ.	κἀν	τῷ δευτέρῳ ἔτει τῆς Δαρείου
[1, 19]	θάνατον ἐλπίδα τοῦ δικαίου σαφηνίζειν;	κἀν	τῷ Δημοδόκῳ, εἰ δὴ τοῦ
[1, 15]	τὰς κληρουμένας ψυχὰς καὶ προθεσπίζοντα.	κἀν	τῷ Τιμαίῳ τὸν σοφώτατον Σόλωνα
[1, 15]	ὅντινα Ἑρμῆν οἶδεν ὄντα. ἀλλὰ	κἀν	τῷ Χαρμίδῃ Θρᾷκάς τινας ἐπιστάμενος
[1, 17]	ἐκ πειρασμοῦ μαρτυρίῳ. ἔστιν οὖν	κἀν	φιλοσοφίᾳ, τῇ κλαπείσῃ καθάπερ ὑπὸ
[1, 20]	ἀλήθεια, ἐν μουσικῇ δὲ μουσικῆς,	κἀν	φιλοσοφίᾳ τῇ ὀρθῇ Ἑλληνικὴ εἴη
[1, 5]	πνεῦμα κυρίου πεπλήρωκε τὴν οἰκουμένην.	κἄν	τις βιαζόμενος λέγῃ· μὴ πρόσεχε
[1, 21]	περὶ τὴν Κάδμου γεγόνασιν ἡλικίαν.	κἄν	τις ἡμῖν λέγῃ Φημονόην πρώτην
[1, 1]	θεός, λόγῳ πιστεύεται, οὐ γράμματι.	κἄν	τις λέγῃ γεγράφθαι οὐδὲν κρυπτὸν
[1, 20]	ἀληθῶς ἔχει, κἂν χρυσίον ᾖ	κἂν	ἄργυρος κἂν λόγος κἂν δόγμα.
[1, 13]	κόσμῳ παντὶ τὰ μέρη σύμπαντα,	κἂν	διαφέρηται πρὸς ἄλληλα, τὴν πρὸς
[1, 20]	ᾖ κἂν ἄργυρος κἂν λόγος	κἂν	δόγμα. ἐκ μέρους τοίνυν, ἃ
[1, 13]	ἀλήθεια συναγαγεῖν τὰ οἰκεῖα σπέρματα,	κἂν	εἰς τὴν ἀλλοδαπὴν ἐκπέσῃ γῆν.
[1, 10]	ζηλοῦντας, ἀρκεῖ δὲ τῷ γνωστικῷ	κἂν	εἷς μόνος ἀκροατὴς εὑρεθῇ. ἔστι
[1, 24]	ἐστι, πιστὰ τοίνυν τὰ ἡμέτερα	κἂν	ἐντεῦθεν γενέσθω τοῖς Ἕλλησιν, ὅτι
[1, 21]	καὶ Ἐλισσαίου τοῦ προφήτου νεωτέρους.	κἂν	ἕπεσθαί τις βουληθῇ τῷ γραμματικῷ
[1, 7]	μετὰ τὴν τελευτὴν τοῦ βίου,	κἂν	εὐεργεῖς ὦσι νῦν, εἰ μὴ
[1, 18]	πρὸς τούτους ἡ προφητεία λέγει·	κἂν	θέλητε καὶ εἰσακούσητέ μου, τὰ
[1, 11]	ἦμεν δεδουλωμένοι. ὁ δὲ νήπιος,	κἂν	κληρονόμος ᾖ, οὐδὲν δούλου διαφέρει
[1, 20]	κἂν χρυσίον ᾖ κἂν ἄργυρος	κἂν	λόγος κἂν δόγμα. ἐκ μέρους
[1, 17]	καθόλου προνοίας ἐπὶ τέλος ὑγιεινόν,	κἂν	νοσοποιὸς ᾖ ἡ αἰτία. μέγιστον
[1, 27]	γὰρ δύνασθαι τὸν νόμον ὁμολογεῖται,	κἂν	οἱ κατὰ νόμον μὴ πολιτευόμενοι
[1, 10]	παρὰ κακοῖς καὶ οὐχ εὑρήσεις.	κἂν	πύθῃ πάλιν· ποίαν ταύτην; στόμα
[1, 18]	καὶ οὐκ ἀληθῆ, ὡς ᾤοντο.	κἂν	πύθῃ τὴν αἰτίαν τῆς δοξοσοφίας
[1, 14]	αὕτη ἐστὶν ἀληθής. ὁρᾷς ὅπως	κἂν	τοῖς Ἑλλήνων προφήταις δίδωσί τι
[1, 10]	τὰ λεξείδια καθάπερ τὰ κόσμια.	κἂν	φυλάξῃς» φησὶν ὁ Πυθαγόρειος ἐν
[1, 20]	ὅπερ ὑφελόμενος ἔχει ἀληθῶς ἔχει,	κἂν	χρυσίον ᾖ κἂν ἄργυρος κἂν
[1, 1]	εὐκλεῆ καὶ σεμνὸν τῆς παραδόσεως	κανόνα»	ἀπὸ τῆς τοῦ κόσμου γενέσεως
[1, 19]	τὴν προσφορὰν μὴ κατὰ τὸν	κανόνα	τῆς ἐκκλησίας χρωμένων αἱρέσεων ἐμφανῶς
[1, 1]	ἐξάκουστα γενέσθαι τὰ λεγόμενα, οὕτω	κἀνταῦθα	(πρὸς πολλοὺς γὰρ ἡμῖν ὁ
[1, 7]	ξηρανθέντα ἢ ἀποτιλθέντα. καὶ δὴ	κἀνταῦθα	χρησιμεύει ἡ τοῦ σπόρου παραβολή,
[1, 9]	τε καὶ ὑγιάζειν δύνασθαι, οὕτω	κἀνταῦθα	χρηστομαθῆ φημι τὸν πάντα ἐπὶ
[1, 19]	τινα δογματίζειν καὶ Ἕλληνες, ἔξεστι	κἀντεῦθεν	σκοπεῖν. ὁ Παῦλος ἐν ταῖς
[1, 21]	τῷ ναῷ τοῦ τιμωμένου δαίμονος,	κἀντεῦθεν	Σορόαπιν κληθῆναι καὶ Σάραπιν συνηθείᾳ
[1, 26]	εἰκότως εἴρηται διὰ Μωυσέως δεδόσθαι,	κανὼν	τυγχάνων δικαίων τε καὶ ἀδίκων.
[1, 23]	δ´ ἀδελφή μου κατώπτευεν πέλας·	κἄπειτα	θυγάτηρ βασιλέως ἅβραις ὁμοῦ κατῆλθε
[1, 16]	ἤδη δὲ καὶ ἄλλο ἔθνος	Καππάδοκες	πρῶτοι εὗρον τὸν νάβλαν καλούμενον,
[1, 16]	αὐτοὶ γεγόνασιν. εἰσὶν δὲ οἳ	Κᾶρας	{οἳ} τὴν δι´ ἀστέρων πρόγνωσιν
[1, 11]	οἱ μετ´ ἀγάπης δηλονότι ἔλεγχοι·	καρδία	γὰρ εὐθεῖα ἐκζητεῖ γνῶσιν, ὅτι
[1, 19]	καὶ καταληπτικῶς, ὅταν καθαρὰ ἡ	καρδία	γένηται. καὶ κατ´ ἔμφασιν δὲ
[1, 4]	λόγον· καὶ παντὶ τῷ συνετῷ	καρδίᾳ	δέδωκα σύνεσιν, τουτέστιν τῷ οἵῳ
[1, 13]	μου ἐν Ἱερουσαλήμ· καὶ ἡ	καρδία	μου εἶδεν πολλά, σοφίαν καὶ
[1, 27]	τὰ κρίματα αὐτοῦ ἐν τῇ	καρδίᾳ	σου ὅσα ἐγὼ ἐντέλλομαί σοι
[1, 27]	σήμερον, καὶ γνώσῃ ἐν τῇ	καρδίᾳ	σου ὅτι ὡς εἴ τις
[1, 29]	διψύχους, τοὺς διαλογιζομένους ἐν ταῖς	καρδίαις	αὐτῶν, εἰ ἄρα ἔστι ταῦτα
[1, 1]	καὶ τὰς ἀνομίας μου ἐξάλειψον.	καρδίαν	καθαρὰν κτίσον ἐν ἐμοί, ὁ
[1, 1]	διὸ καὶ ἐπιφέρει· καὶ παραβαλεῖς	καρδίαν	σου εἰς σύνεσιν, παραβαλεῖς δὲ
[1, 18]	αὐτῶν, διὰ τὴν πώρωσιν τῆς	καρδίας	αὐτῶν» ἐρεῖ. ἐπειδὴ ἐν τῇ
[1, 27]	τῆς παραγγελίας ἀγάπη ἐκ καθαρᾶς	καρδίας	καὶ συνειδήσεως ἀγαθῆς καὶ πίστεως
[1, 21]	ἐν Κεφαλληνίᾳ ἢ Τελμησσὸν ἐν	Καρίᾳ	ἢ Γαλεὸν ἐν Σικελίᾳ; εἶεν
[1, 21]	Ἰταλήν, ἣ τὸ ἐν Ῥώμῃ	Κάρμαλον	ᾤκησεν, ἧς υἱὸς Εὔανδρος ὁ
[1, 14]	ἤνθησεν Ἀκαδημία ἡ μέση. εἶτα	Καρνεάδης	διαδέχεται Ἡγησίνουν καὶ οἱ ἐφεξῆς·
[1, 9]	χρεία, ἵνα ἡμῖν τὸν ἐδώδιμον	καρπὸν	ἐκφήνῃ. καθάπερ δὲ ἐν γεωργίᾳ
[1, 2]	δὲ τὸν ἀπὸ τῆς γνώσεως	καρπόν.	ἡμῶν βέβαιον λαμβανόντων πεῖσμα τῆς
[1, 9]	τῆς κατὰ τὸν λόγον τὸν	καρπὸν	τρυγητέον. κλαδεῦσαι δεῖ, σκάψαι, ἀναδῆσαι
[1, 1]	καὶ τῆς Ἑλληνικῆς χρηστομαθίας ὁ	καρπὸς	προχωρείτω. οὐκ οἶμαι γάρ τινα
[1, 5]	τοῖς τὴν πίστιν δι´ ἀποδείξεως	καρπουμένοις,	ὅτι ὁ πούς σου» φησὶν
[1, 1]	τοῦ λόγου, εἰ τοῦτον μόνον	καρποῦται	τὸν μισθόν, τὴν σωτηρίαν τῶν
[1, 6]	γεωργὸς εἴσεται, εἰ ἀγαθὴ πρὸς	καρποφορίαν	ἢ κακὴ ἡ ἄμπελος, καὶ
[1, 1]	πέτραν, τὴν πατουμένην ὁδόν, τὴν	καρποφόρον	γῆν, τὴν ὑλομανοῦσαν χώραν. τὴν
[1, 6]	γράφει· πολυμαθίη κάρτα μὲν ὠφελεῖ,	κάρτα	δὲ βλάπτει τὸν ἔχοντα· ὠφελέει
[1, 6]	τῷ περὶ βασιλείας γράφει· πολυμαθίη	κάρτα	μὲν ὠφελεῖ, κάρτα δὲ βλάπτει
[1, 24]	εἴς τε ἀνδρείαν εἴς τε	καρτερίαν	γυμνάζων καὶ συμβιβάζων αὐτούς, ἵνα
[1, 1]	τῷ λεπύρῳ τὸ ἐδώδιμον τοῦ	καρύου·	ἁρμόζει γάρ, οἶμαι, τῆς ἀληθείας
[1, 21]	Ἐπιγένης ὁ Θεσπιεύς, Νικίας ὁ	Καρύστιος,	Ἀρίστων ὁ Θετταλός, Διονύσιος ὁ
[1, 1]	φιλοσοφίαν, ἧς καθάπερ καὶ τῶν	καρύων	οὐ τὸ πᾶν ἐδώδιμον. ὁ
[1, 16]	τρόπον καὶ τὸ δίχορδον Ἀσσύριοι.	Καρχηδόνιοι	γὰρ πρῶτοι τετρήρη κατεσκεύασαν, ἐναυπήγησε
[1, 21]	Ἀρίστων ὁ Θετταλός, Διονύσιος ὁ	Καρχηδόνιος,	Κλεοφῶν ὁ Κορίνθιος, Ἱππώ τε
[1, 21]	Πρὸς Ἕλληνας, εἴρηται δὲ καὶ	Κασσιανῷ	ἐν τῷ πρώτῳ τῶν Ἐξηγητικῶν·
[1, 15]	ἑρμηνευθεῖσαν τοῖς ἰδίοις συντάξαι συγγράμμασι	κἄστιν	ἐπισημήνασθαι τὰ παρ´ αὐτοῦ, τάδε
[1, 21]	Ἀπολλόδωρον. ἐντεῦθεν δὲ ἐπὶ τὴν	Κάστορος	καὶ Πολυδεύκους ἀποθέωσιν ἔτη πεντήκοντα
[1, 19]	τὸν θεόν· τοιαῦται γὰρ αἱ	κατ´	ἀδυναμίαν φαντασίαι ἀληθείας, ὡς φαντασία
[1, 21]	δὲ ὁ τὰ περὶ τῶν	κατ´	Αἴγυπτον θεῶν πραγματευσάμενος τὴν Ἶσιν
[1, 19]	ἐκδίδοται ὁ παρεκτραπεὶς ἐκ τῆς	κατ´	ἀλήθειαν ἑδραιότητος, συνεκρυεὶς αὖθις εἰς
[1, 20]	μὴ δύνασθαι τὸ ἀποτέλεσμα τὸ	κατ´	ἀλήθειαν παρέχειν. καίτοι καὶ καθ´
[1, 24]	ὄργανον τὸ τακτικόν, ἄλλο δὲ	κατ´	ἄλλην φύσιν τε καὶ ὕλην.
[1, 5]	δὲ πάντα υἱὸν ὃν παραδέχεται.	κατ´	ἄλλους μέντοι γε τόπους ἐξεταζόμεναι
[1, 9]	ὥς τινες ὑπολαμβάνουσιν, παράγεται τῷ	κατ´	ἀμφιβολίαν ἀπατώμενος τρόπῳ. Εἰ δὲ
[1, 19]	γὰρ νῦν ὡς δι´ ἐσόπτρου»	κατ´	ἀνάκλασιν ἐπ´ αὐτοῦ ἑαυτοὺς γινώσκοντες
[1, 1]	τοῦ τὸν μισθὸν τοῖς ἐργάταις	κατ´	ἀξίαν ἀποδώσειν ὑπεσχημένου. ἀλλ´ οὐδὲ
[1, 24]	τοῦ δὴ βασιλικοῦ τοῦ τε	κατ´	ἀρετὴν νικῶντος καὶ τοῦ κατὰ
[1, 6]	τοὺς ἑτέρους ἐνδείκνυται, τελειότητα δὲ	κατ´	ἀρετὴν οὐδ´ ἡντινοῦν τῶν ἄμεινον
[1, 20]	ἀλήθειαν, ἀλλ´ ἀδύνατον παρέχουσα τὴν	κατ´	αὐτῆς σοφιστικὴν ἐπιχείρησιν καὶ διακρουομένη
[1, 15]	τῆς Μωυσέως ἡλικίας καὶ τῆς	κατ´	αὐτὸν ἀρχαιοτάτης φιλοσοφίας. ~(Οὐ μόνης
[1, 21]	Αἰγυπτίων βασιλέως μεμνημένος καὶ τῶν	κατ´	αὐτὸν πράξεων, μάρτυρα παρατίθεται Πτολεμαῖον
[1, 4]	διαλεκτικοὶ καὶ οἱ φιλόσοφοι τῆς	κατ´	αὐτοὺς θεωρίας ἀντιλαμβάνονται. εὑρετικὸν γὰρ
[1, 26]	αὐτοῖς, ἐπαίροντες εἰς τὸ θεῖον	κατ´	εἰκόνα τῆς κατὰ τὸν Μωυσέα
[1, 15]	ὅσα ἂν αὐτὴν ἐπινεμηθῇ θρέμματᾳ	κατ´	ἐκεῖνον δήπουθεν γενόμενα τὸν τόπον,
[1, 15]	τῇ πολυμαθία· ἐγὼ δὲ τῶν	κατ´	ἐμαυτὸν ἀνθρώπων γῆν πλείστην ἐπεπλανησάμην,
[1, 19]	προφητείας εἴδη λέγει. ναὶ μὴν	κατ´	ἔμφασιν ἀληθείας ἄλλοι θέλουσιν εἰρῆσθαί
[1, 19]	καθαρὰ ἡ καρδία γένηται. καὶ	κατ´	ἔμφασιν δὲ καὶ διάφασιν οἱ
[1, 5]	καὶ τῆς νέας, τῶν δὲ	κατ´	ἐπακολούθημα ὡς τῆς φιλοσοφίας. τάχα
[1, 19]	Ἑλλήνων τὸν δημιουργὸν θεὸν ᾐνίξατο,	κατ´	ἐπίγνωσιν δὲ δεῖν δι´ υἱοῦ
[1, 1]	ἰδίας ἔχουσαι τροφάς, αἳ μὲν	κατ´	ἐπίγνωσιν καὶ ἐπιστήμην αὔξουσαι, αἳ
[1, 17]	προφητῶν μέρη τῆς ἀληθείας οὐ	κατ´	ἐπίγνωσιν λαβόντες, ἀλλ´ ὡς ἴδια
[1, 4]	τέχνην, πολλαὶ δέ εἰσιν αἱ	κατ´	ἐπισύνθεσιν ἀνθρωπίνῳ λογισμῷ ἐπινενοημέναι, καὶ
[1, 22]	βίβλων. ἑκάστου δὲ ἐν μέρει	κατ´	ἰδίαν ἑκάστην ἑρμηνεύσαντος προφητείαν συνέπνευσαν
[1, 15]	καὶ ἄλλοι πλείους, ἵνα μὴ	κατ´	ὄνομα ἐπιὼν διατρίβω. φανερώτατα δὲ
[1, 11]	πνευματικοῖς λέγων τοῖς ἀνακρίνουσι πάντα,	κατὰ	ἀλήθειαν λεγόμενα πότερον δοκεῖ ἢ
[1, 21]	δευτέρῳ καὶ τριακοστῷ ἡ Μωυσέως	κατὰ	Ἄμωσιν τὸν Αἰγύπτιον καὶ κατὰ
[1, 21]	ἐν τρισὶν ὅλαις ἐκθέμενος βίβλοις	κατὰ	Ἄμωσίν φησιν Αἰγύπτου βασιλέα Μωυσέως
[1, 29]	ἡ δύναμις ἡ τῷ Ἑρμᾷ	κατὰ	ἀποκάλυψιν λαλοῦσα τὰ ὁράματα« φησὶ
[1, 28]	ἀποκαλύψῃ. εἰκότως ἄρα ὁ ἀπόστολος	κατὰ	ἀποκάλυψιν« φησὶν ἐγνωκέναι τὸ μυστήριον,
[1, 21]	προσφάτως γεγενημένης. Σιμωνίδης μὲν οὖν	κατὰ	Ἀρχίλοχον φέρεται, Καλλῖνος δὲ πρεσβύτερος
[1, 29]	ἐπήγαγεν οὖν μάθημα χρόνῳ πολιόν«	κατὰ	βαρβαρικόν τινα τρόπον ἀπλάστῳ καὶ
[1, 24]	κατ´ ἀρετὴν νικῶντος καὶ τοῦ	κατὰ	βίαν ὄργανον τὸ τακτικόν, ἄλλο
[1, 23]	ἀπολυθῆναι, νύκτωρ ἀνοιχθέντος τοῦ δεσμωτηρίου	κατὰ	βούλησιν τοῦ θεοῦ ἐξελθόντα καὶ
[1, 19]	πεφιλοσοφηκότες ὀρθῶς. ὧν δὴ κἀγὼ	κατά	γε τὸ δυνατὸν οὐδὲν ἀπέλιπον
[1, 17]	νοεῖσθαι, τὸ δὲ μὴ κωλῦον	κατά	γε τοῦτο ἀνενέργητον εἶναι. ἔτι
[1, 21]	δὲ ἐν τῷ περὶ Ἀλευαδῶν	κατὰ	Γύγην αὐτὸν τίθησι γεγονέναι, ὃς
[1, 21]	ὁ Εὐμόλπου πρὸς Ἀθηναίους πόλεμος.	κατὰ	δὲ Ἀκρίσιον Πέλοπος ἀπὸ Φρυγίας
[1, 21]	ὁ διφυὴς Κέκροψ καὶ Ἰώ.	κατὰ	δὲ Κρότωπον ἡ ἐπὶ Φαέθοντος
[1, 21]	εἰς Κρήτην ἐκ Φοινίκης ἀνακομιδή.	κατὰ	δὲ Λυγκέα τῆς Κόρης ἡ
[1, 21]	Θήβας παρουσία Μίνωός τε βασιλεία.	κατὰ	δὲ Προῖτον ὁ Εὐμόλπου πρὸς
[1, 21]	καὶ ἡ ἐπὶ Δευκαλίωνος ἐπομβρία.	κατὰ	δὲ Σθένελον ἥ τε Ἀμφικτύονος
[1, 21]	μέν τινες, ἐννακόσια ἑβδομήκοντα δύο,	κατὰ	δὲ τὴν ἀκριβῆ χρονογραφίαν χίλια
[1, 21]	πράξεις Ὀρφεύς τε καὶ Μουσαῖος.	κατὰ	δὲ τὸ ὀκτωκαιδέκατον ἔτος τῆς
[1, 21]	ἀφ´ οὗ Ἀκταία ἡ Ἀττική.	κατὰ	δὲ Τριόπαν Προμηθεὺς καὶ Ἄτλας
[1, 21]	καὶ τὰ μετὰ τὸν κατακλυσμόν.	κατὰ	δὲ Φόρβαντα Ἀκταῖος, ἀφ´ οὗ
[1, 16]	μάλα. φασὶ δὲ καὶ τοὺς	κατὰ	διατριβὴν λόγους καὶ τὰ ῥητορικὰ
[1, 20]	φιλοσοφία πρὸς τὴν ἀληθείας εὕρεσιν,	κατὰ	διαφόρους ἐπιβολὰς διατείνουσα ἐπὶ τὴν
[1, 26]	ἀρετὴν κατασκευάζειν ἐροῦμεν, τὸ ἀνθρώπινον	κατὰ	δύναμιν ἀγαθὸν ἀναζωπυροῦσαν, ἐπιστατικὴν οὖσαν
[1, 20]	υἱοῦ. εἰ γοῦν σκοποῖμεν, μία	κατὰ	δύναμίν ἐστιν ἡ ἀρετή, ταύτην
[1, 21]	ἀναμφηρίστως πάσης σοφίας ἀρχαιοτάτη ἡ	κατὰ	Ἑβραίους φιλοσοφία. εἴρηται μὲν οὖν
[1, 14]	ἀποδείξωμεν πολλαῖς γενεαῖς πρεσβυτέραν τὴν	κατὰ	Ἑβραίους φιλοσοφίαν. καὶ περὶ μὲν
[1, 9]	ἄν. τὸ λογικὸν δὲ ἔργον	κατὰ	θεὸν ἐκτελεῖται· καὶ οὐδὲν χωρὶς
[1, 18]	ἐνδύσασθαι τὸν καινὸν ἄνθρωπον τὸν	κατὰ	θεὸν κτισθέντα ἐν δικαιοσύνῃ καὶ
[1, 5]	οὐρανίων θέας μετιὼν εἰς τὴν	κατὰ	θεὸν πίστιν τε καὶ δικαιοσύνην.
[1, 14]	Κολοφώνιος κατάρχει, ὅν φησι Τίμαιος	κατὰ	Ἱέρωνα τὸν Σικελίας δυνάστην καὶ
[1, 21]	Αἰγύπτου πορείαν, ἐξ ὧν συνῶπται	κατὰ	Ἴναχον ἠκμακέναι τὸν Μωσέα. παλαίτατα
[1, 21]	ἄλλα τεσσαράκοντα· γίνεται ἡ ἔξοδος	κατὰ	Ἴναχον πρὸ τῆς Σωθιακῆς περιόδου
[1, 21]	κατὰ Ἄμωσιν τὸν Αἰγύπτιον καὶ	κατὰ	Ἴναχον τὸν Ἀργεῖον ἐξ Αἰγύπτου
[1, 21]	Αἰγύπτιος τὸ γένος, ὡς καὶ	κατὰ	Ἰουδαίων συντάξασθαι βιβλίον, Ἀμώσιος τοῦ
[1, 26]	δέ ἐστι τροφὴ ἀνθρώπων« καλὴ	κατὰ	κοινωνίαν. αὐτίκα τὴν δικαστικὴν μετεχειρίζετο,
[1, 21]	Φαέθοντος ἐμπρησμόν, ἃ δὴ συμβαίνει	κατὰ	Κρότωπον, γενεαὶ τεσσαράκοντα ἀριθμοῦνται· εἰς
[1, 22]	πρώτῳ τῶν πρὸς τὸν Φιλομήτορα	κατὰ	λέξιν γράφει· κατηκολούθηκε δὲ καὶ
[1, 21]	δὴ καὶ αὐτόχθονος, ὥς φησι	κατὰ	λέξιν ὁ Τατιανός, ἐννέα δὲ
[1, 18]	Πράξεσι τῶν ἀποστόλων εὕροις ἂν	κατὰ	λέξιν· οἱ μὲν οὖν ἀποδεξάμενοι
[1, 7]	ἐν τῇ πρὸς Κορινθίους ἐπιστολῇ	κατὰ	λέξιν φησὶ τὰς διαφορὰς ἐκτιθέμενος
[1, 21]	ἐστιν, ἐν τῷ εὐαγγελίῳ τῷ	κατὰ	Λουκᾶν γέγραπται οὕτως· ἔτει δὲ
[1, 21]	Ἑλλήνων Δήμητρα καλεῖσθαί φησιν, ἣ	κατὰ	Λυγκέα γίνεται ἑνδεκάτῃ ὕστερον Μωυσέως
[1, 21]	αϡ καʹ ἐν δὲ τῷ	κατὰ	Ματθαῖον εὐαγγελίῳ ἡ ἀπὸ Ἀβραὰμ
[1, 21]	Τρωϊκῶν ἐπὶ τὴν Ὁμήρου γένεσιν	κατὰ	μὲν Φιλόχορον ἑκατὸν ὀγδοήκοντα ἔτη
[1, 21]	ἦν δὲ κατὰ τὴν Ἑλλάδα	κατὰ	μὲν Φορωνέα τὸν μετὰ Ἴναχον
[1, 21]	ῥᾴδιον τοίνυν συνιδεῖν Σολομῶνα τὸν	κατὰ	Μενέλαον γενόμενον (ὃ δὲ κατὰ
[1, 11]	καὶ τὴν πρόνοιαν μέχρι τῶν	κατὰ	μέρος ἄγει καὶ τρεπτὴν καὶ
[1, 2]	φράσει, μὴ συνεμβαίνοντας εἰς τὴν	κατὰ	μέρος ἄχρι συγγνώσεως ἐκκάλυψιν. πιστὸς
[1, 21]	τινες· Ἑλλάνικος γοῦν τοῦτον ἱστορεῖ	κατὰ	Μίδαν γεγονέναι, Φανίας δὲ πρὸ
[1, 15]	λεγομένων γραμμάτων καὶ ἡ τῶν	κατὰ	μουσικὴν εὕρεσις ῥυθμῶν ἀναφέρεται· δι´
[1, 25]	τοῖς ἄρχουσι γίγνωνται, ὅπερ ἡ	κατὰ	Μωυσέα πραγματεία διὰ σπουδῆς ἔχει
[1, 28]	πίστεως ἀνυποκρίτου. ~(Ἡ μὲν οὖν	κατὰ	Μωυσέα φιλοσοφία τετραχῇ τέμνεται, εἴς
[1, 21]	ὅπερ ἀκόλουθον ἦν, περὶ τῶν	κατὰ	Μωυσέα χρόνων ἤδη λεκτέον, δι´
[1, 25]	τοῦ τε πολιτικοῦ τοῦ τε	κατὰ	νόμον βιοῦντος ἡ θεωρία· ἀναγκαῖον
[1, 27]	τὸν νόμον ὁμολογεῖται, κἂν οἱ	κατὰ	νόμον μὴ πολιτευόμενοι ὡς ἐν
[1, 24]	βασιλεὺς τοίνυν ἐστὶν ὁ ἄρχων	κατὰ	νόμους ὁ τὴν τοῦ ἄρχειν
[1, 17]	καὶ ἀνωφελῆ μένειν μηδὲ μὴν	κατὰ	πάντα βλαβερὰν αὐτὴν γενέσθαι· τῆς
[1, 4]	τεκτονικὴν τῶν ξύλων, ἐργάζεσθαι {ἕως}	κατὰ	πάντα τὰ ἔργα. ἔπειτα ἐπιφέρει
[1, 16]	Ἑλληνικὴ φιλοσοφία, ὡς μέν τινες,	κατὰ	περίπτωσιν ἐπήβολος τῆς ἀληθείας ἁμῇ
[1, 19]	νοητὰ τὴν ψυχήν. Εἴτ´ οὖν	κατὰ	περίπτωσίν φασιν ἀποφθέγξασθαί τινα τῆς
[1, 1]	εἴ τις μὴ προηγουμένως ἐπιτελεῖ,	κατὰ	περίστασιν αὐτὸ ποιεῖ, ἀλλὰ οἰκονομούμενός
[1, 19]	τοῦ ἀγνώστου θεοῦ τιμᾶσθαι μὲν	κατὰ	περίφρασιν πρὸς τῶν Ἑλλήνων τὸν
[1, 28]	φυσικὰ καλεῖ. καὶ ἥ γε	κατὰ	Πλάτωνα διαλεκτική, ὥς φησιν ἐν
[1, 15]	θεοὺς προσειπόντες. ψυχὰς γὰρ ἀγαθὰς	κατὰ	Πλάτωνα καταλιπούσας τὸν ὑπερουράνιον τόπον
[1, 14]	τὴν πεντηκοστὴν ὀλυμπιάδα. Πυθαγόρας δὲ	κατὰ	Πολυκράτη τὸν τύραννον περὶ τὴν
[1, 21]	ὑπὸ Νεχαὼ βασιλέως Αἰγύπτου ἀνῃρέθη	κατὰ	ποταμὸν Εὐφράτην, ὁρμῶντι αὐτῷ πρὸς
[1, 17]	ἡ πολυποίκιλος σοφία τοῦ θεοῦ,	κατὰ	πρόγνωσιν τῶν αἰώνων ἣν ἐποίησεν
[1, 7]	θεόθεν ἥκειν εἰς ἀνθρώπους οὐ	κατὰ	προηγούμενον, ἀλλ´ ὃν τρόπον οἱ
[1, 2]	ἧς ἐξηκολούθηκεν ἡ γνῶσις, οὐ	κατὰ	προηγούμενον λόγον τῆς φιλοσοφίας παρεισελθούσης,
[1, 5]	ὁ θεός, ἀλλὰ τῶν μὲν	κατὰ	προηγούμενον ὡς τῆς τε διαθήκης
[1, 1]	φυλάξῃς χωρὶς προκρίματος, μηδὲν ποιῶν	κατὰ	πρόσκλισιν. Ἀνάγκη τοίνυν ἄμφω τούτω
[1, 14]	ἐν Μεταποντίῳ τῆς Ἰταλίας ἡ	κατὰ	Πυθαγόραν φιλοσοφία ἡ Ἰταλικὴ κατεγήρασεν.
[1, 24]	κίονος ὑψηλοῖο. Ἀπόλλων μέντοι μυστικῶς	κατὰ	στέρησιν τῶν πολλῶν νοούμενος ὁ
[1, 20]	καθ´ ἑαυτὴν ἀποτελέσματός ἐστιν αἰτία.	κατὰ	σύγχρησιν δὲ τούτων γίνεται τὸ
[1, 19]	τὴν πρὸς ἡμᾶς φιλοτιμίαν) εἴτε	κατὰ	συντυχίαν, οὐκ ἀπρονόητος ἡ συντυχία·
[1, 15]	πάλαι μὲν ἤκμασε παρὰ βαρβάροις	κατὰ	τὰ ἔθνη διαλάμψασα, ὕστερον δὲ
[1, 21]	κατὰ Μενέλαον γενόμενον (ὃ δὲ	κατὰ	τὰ Ἰλιακὰ ἦν) πολλοῖς ἔτεσι
[1, 21]	κατὰ τοὺς βαρβάρους χρόνων ἀποδοτέον	κατὰ	τὰ μέγιστα διαστήματα. ἀπὸ μὲν
[1, 21]	Δαρεῖον τοῦτον Ἀλέξανδρος ὁ Μακεδὼν	κατὰ	τὰ προκείμενα ἔτη βασιλεύειν ἄρχεται.
[1, 11]	περὶ τὸν σωτῆρα οἰκονομία φαίνεται,	κατὰ	τὰ στοιχεῖα τοῦ κόσμου καὶ
[1, 11]	κατὰ τὴν παράδοσιν τῶν ἀνθρώπων,	κατὰ	τὰ στοιχεῖα τοῦ κόσμου καὶ
[1, 21]	τε αὖ καὶ Μόψος, οἳ	κατὰ	τὰ Τρωϊκὰ γεγόνασι, πρεσβύτερος δὲ
[1, 29]	θέσιν εἴρηται) αὐτὸς ὁ ποιήσας	κατὰ	τάξιν τὴν διακόσμησιν. ἐν δὲ
[1, 9]	φωνὰς τάς τε ὁμωνύμως ἐκφερομένας	κατὰ	τὰς διαθήκας; παρ´ ἀμφιβολίαν γὰρ
[1, 8]	ἔκπληξις. ἥ τε αὖ θρυλουμένη	κατὰ	τὰς διατριβὰς διαλεκτικὴ γύμνασμα φιλοσόφου
[1, 24]	δὲ ἡ πασῶν κακίστη ἡ	κατὰ	τὰς ἐπιθυμίας τάττεται βασιλεία, ὡς
[1, 26]	δὲ αὐτῇ ἡ κολαστική, τοῦ	κατὰ	τὰς κολάσεις μέτρου ἐπιστημονική τις
[1, 1]	τροφὸς θάλπῃ τὰ ἑαυτῆς τέκνα.	κατὰ	ταὐτὰ δὲ καὶ τοὺς τῶν
[1, 21]	ὡς καὶ τὸ τῶν Μακκαβαϊκῶν.	κατὰ	τὴν αἰχμαλωσίαν ταύτην τῇ εἰκόνι
[1, 0]	ἐνταῦθα συνορῶ, ὅπως ~ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ ΤΩΝ	ΚΑΤΑ	ΤΗΝ ΑΛΗΘΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΝ ΓΝΩΣΤΙΚΩΝ ΥΠΟΜΝΗΜΑΤΩΝ
[1, 29]	κύριον προσαγορευόμενον. Ἀλλ´ ὁ μὲν	κατὰ	τὴν ἀληθῆ φιλοσοφίαν γνωστικῶν ὑπομνημάτων
[1, 21]	~(Τοῦ ἑνδεκάτου τοίνυν ἔτους πληρουμένου	κατὰ	τὴν ἀρχὴν τοῦ ἑπομένου βασιλεύοντος
[1, 20]	γραμματιστὴς τῷ φιλοσοφήσοντι) οὐδ´ ὡς	κατὰ	τὴν ἀφαίρεσιν αὐτῆς ἤτοι ἐλλείπειν
[1, 9]	μετὰ τὰς ἄλλας καὶ τὰς	κατὰ	τὴν βάρβαρον φιλοσοφίαν αἱρέσεις αὐτῆς
[1, 5]	στεῖρα ἦν ἔτι καὶ ἄτεκνος	κατὰ	τὴν γενεὰν ἐκείνην, μηδέπω μηδὲν
[1, 29]	ἠερέθονται« λαμπτὴρ ἄρα ἐντολὴ ἀγαθή,	κατὰ	τὴν γραφήν, νόμος δὲ φῶς
[1, 21]	προφητεύσαντες πρεσβύτεροι εἶναι Πυθαγόρου τοῦ	κατὰ	τὴν δευτέραν καὶ ἑξηκοστὴν ὀλυμπιάδα
[1, 1]	αὔξοντος ὄντες διάκονοι, ἕν εἰσι»	κατὰ	τὴν διακονίαν, ἕκαστος δὲ τὸν
[1, 7]	φησὶ τὰς διαφορὰς ἐκτιθέμενος τῶν	κατὰ	τὴν ἐκκλησίαν δοκίμων· ἤτω τις
[1, 21]	ἐξ Αἰγύπτου κίνησις. ἦν δὲ	κατὰ	τὴν Ἑλλάδα κατὰ μὲν Φορωνέα
[1, 1]	καὶ ἐπιστήμην αὔξουσαι, αἳ δὲ	κατὰ	τὴν Ἑλληνικὴν νεμόμεναι φιλοσοφίαν, ἧς
[1, 19]	γοῦν σαφῶς· οὗτοι δέ εἰσι	κατὰ	τὴν ἐμὴν δόξαν οὐκ ἄλλοι
[1, 22]	καὶ Περσῶν ἐπικρατήσεως, τά τε	κατὰ	τὴν ἐξ Αἰγύπτου ἐξαγωγὴν τῶν
[1, 1]	πάνθ´ ὅσα προοικονομηθῆναι καθήκει τῆς	κατὰ	τὴν ἐποπτικὴν θεωρίαν γνώσεως, ἣ
[1, 11]	παράδοσιν τῶν ἀνθρώπων· ἡ γὰρ	κατὰ	τὴν θείαν παράδοσιν φιλοσοφία ἵστησι
[1, 1]	γοῦν τὰ μέγιστα τῷ περιτυχόντι	κατὰ	τὴν θείαν πρόνοιαν, ἀρχὴν πίστεως,
[1, 5]	ὕστερον δὲ καὶ αὑτῇ προσελθόντα	κατὰ	τὴν θείαν πρόνοιαν γεννῆσαι τὸν
[1, 21]	δὲ ἐν τοῖς Ἀρχιλοχείοις ὑπομνήμασι	κατὰ	τὴν Ἰωνικὴν ἀποικίαν φησὶ φέρεσθαι
[1, 24]	προηγούμενον, ὅπερ αὐτοὺς ἀπταίστως προπέμψαν	κατὰ	τὴν Μουνυχίαν ἐξέλιπεν, ἔνθα νῦν
[1, 21]	μάντις ὢν Πολυφήμῳ θεσπίζει τὰ	κατὰ	τὴν Ὀδυσσέως πλάνην, ἢ τὸν
[1, 11]	ἀπάτης» τῆς ἀναιρούσης τὴν πρόνοιαν,	κατὰ	τὴν παράδοσιν τῶν ἀνθρώπων· ἡ
[1, 11]	τῆς φιλοσοφίας καὶ κενῆς ἀπάτης	κατὰ	τὴν παράδοσιν τῶν ἀνθρώπων, κατὰ
[1, 20]	ἀναγκαία πρὸς τὸ ζῆν, ἡ	κατὰ	τὴν πίστιν ἀλήθεια· ἡ προπαιδεία
[1, 19]	ἐπὶ τῶν ἄρτῳ καὶ ὕδατι	κατὰ	τὴν προσφορὰν μὴ κατὰ τὸν
[1, 14]	συνδιέτριψεν. ἤκμασεν οὖν ὁ Σόλων	κατὰ	τὴν τεσσαρακοστὴν ἕκτην ὀλυμπιάδα. Ἡράκλειτος
[1, 14]	τὸν ποιητὴν γεγονέναι, Ἀπολλόδωρος δὲ	κατὰ	τὴν τεσσαρακοστὴν ὀλυμπιάδα γενόμενον παρατετακέναι
[1, 1]	ἐκ περιουσίας ὁ σωτὴρ αὐτός,	κατὰ	τὴν τοῦ λαμβάνοντος δύναμιν, ἣν
[1, 1]	ψυχῇ καὶ πνεῦμα πνεύματι συναπτόμενα	κατὰ	τὴν τοῦ λόγου σπορὰν αὔξει
[1, 19]	ὁ τούτου πατὴρ καὶ τῆς	κατὰ	τὴν τοῦ νοῦ διανομὴν» δικαιοσύνης
[1, 21]	Ὀρφέα φερόμενα ποιήματα λέγεται εἶναι,	κατὰ	τὴν τῶν Πεισιστρατιδῶν ἀρχὴν περὶ
[1, 1]	λέγω τῇδε, μόνῃ δὲ τῇ	κατὰ	τὴν ὑποσημείωσιν τηρήσει. ποθούσης γὰρ
[1, 20]	ἐπιχείρησιν καὶ διακρουομένη τὰς δολερὰς	κατὰ	τῆς ἀληθείας ἐπιβουλὰς φραγμὸς οἰκείως
[1, 21]	Ἰνάχου. ~(ναὶ μὴν ἡ Λητὼ	κατὰ	Τιτυὸν γίνεται, Λητὼ γὰρ ἥλκησε,
[1, 21]	ἐπὶ Δαρείου τοῦ Ὑστάσπου προφητεύσαντες	κατὰ	τὸ δεύτερον ἔτος τῆς βασιλείας
[1, 21]	ὃ δὲ παρὰ τοῖς μνηστῆρσι)	κατὰ	τὸ κιθαρίζειν εὐδοκίμουν. καὶ τοὺς
[1, 21]	ὁ Λάκων ἐν χρόνων ἀναγραφῇ	κατὰ	τὸ ὄγδοον ἔτος τῆς Χαρίλλου
[1, 1]	ἐντυγχανόντων ἀπολαύειν σωτηρίας, ἧς οὐδὲ	κατὰ	τὸ παρὸν μεταλαμβάνει, ἀλλὰ ἐλπίδι
[1, 21]	ὁ ἐκ τῶν δώδεκα Ἄγγελος	κατὰ	τὸ πρῶτον ἔτος τῆς ὀγδόης
[1, 21]	Νίκανδρος ἔτη τριάκοντα ἐννέα· τούτου	κατὰ	τὸ τριακοστὸν τέταρτον ἔτος τεθῆναί
[1, 24]	Πέρσαις, ὧν Δᾶτις ἡγεῖτο, τὰ	κατὰ	τὸν ἀγῶνα μετ´ ἐκείνων ὧν
[1, 21]	κατελθοῦσαι. φαίνονται δὲ εἶναι καὶ	κατὰ	τὸν ἀληθῆ λόγον αἱ γενικαὶ
[1, 1]	Ἑβραίους καὶ τοὺς ὑπὸ νόμον	κατὰ	τὸν ἀπόστολον εὔλογον Ἰουδαῖον γενέσθαι,
[1, 19]	τὰ δικαιώματα τοῦ νόμου φυλασσούσης»	κατὰ	τὸν ἀπόστολον καὶ πρὸ τοῦ
[1, 1]	θεοῦ γεώργιον, θεοῦ οἰκοδομή ἐστε»	κατὰ	τὸν ἀπόστολον. οὔκουν οὐδὲ ἀπὸ
[1, 21]	κατέσκαψε δὲ τὴν Ἀουαρίαν Ἄμωσις	κατὰ	τὸν Ἀργεῖον γενόμενος Ἴναχον, ὡς
[1, 24]	καὶ τούτων ἅμα τισὶ χρωμένους	κατὰ	τὸν αὐτὸν καιρόν. ταῦτα δὲ
[1, 1]	οἱ εἰρηνοποιοί» οἱ τοὺς ἐνταῦθα	κατὰ	τὸν βίον καὶ τὴν πλάνην
[1, 1]	θεωρίαν γνώσεως, ἣ προβήσεται ἡμῖν	κατὰ	τὸν εὐκλεῆ καὶ σεμνὸν τῆς
[1, 1]	ἀνακινοῦσα. πολλοὶ γὰρ ἐν ἡμῖν»	κατὰ	τὸν θεῖον ἀπόστολον ἀσθενεῖς καὶ
[1, 24]	θεῖον μέρος ἐστίν, οἷον τὸ	κατὰ	τὸν θεὸν καὶ τὸν ἅγιον
[1, 1]	ἐν λόγῳ καὶ βίῳ τῷ	κατὰ	τὸν θεὸν καὶ τοὺς πεινῶντας
[1, 20]	δείπνου δὲ λήγοντος γλυκὺ τρωγάλιον	κατὰ	τὸν Θηβαῖον Πίνδαρον. ἄντικρυς δὲ
[1, 1]	δὲ τὸν ἴδιον μισθὸν λήψεται	κατὰ	τὸν ἴδιον κόπον. θεοῦ γάρ
[1, 19]	ὕδατι κατὰ τὴν προσφορὰν μὴ	κατὰ	τὸν κανόνα τῆς ἐκκλησίας χρωμένων
[1, 18]	σοφίαν» εἴρηκεν ὁ ἀπόστολος τὴν	κατὰ	τὸν κύριον διδασκαλίαν, σοφίαν ἵνα
[1, 11]	Πλάτων· καὶ τὸ ἀγώνισμα» ἡμῶν	κατὰ	τὸν Λεοντῖνον Γοργίαν διττῶν {δὲ}
[1, 10]	εἰκότως, οἶμαι, πρόκειται βιοῦν μὲν	κατὰ	τὸν λόγον καὶ νοεῖν τὰ
[1, 9]	ἐπιμελείας καὶ τέχνης γεωργικῆς τῆς	κατὰ	τὸν λόγον τὸν καρπὸν τρυγητέον.
[1, 1]	τῆς πίστεως. ἕκαστος δὲ τούτων	κατὰ	τὸν μακάριον Δαβὶδ εὐχαριστῶν ψαλλέτω·
[1, 26]	τὸ θεῖον κατ´ εἰκόνα τῆς	κατὰ	τὸν Μωυσέα προφητείας ἀγνώμονες, οὐκ
[1, 25]	τῶν αὐτῶν. ἆρ´ οὐ τὰ	κατὰ	τὸν νόμον ἑρμηνεύει πρὸς ἕνα
[1, 20]	μὲν οὖν καὶ ἀπροσδεὴς ἡ	κατὰ	τὸν σωτῆρα διδασκαλία, δύναμις» οὖσα
[1, 21]	ὑπόμνημα καὶ ἡμᾶς ἐπιδραμεῖν τὰ	κατὰ	τὸν τόπον εἰρημένα. Ἀπίων τοίνυν
[1, 9]	γὰρ ὁ κύριος τὸν διάβολον	κατὰ	τὸν τοῦ πειρασμοῦ σοφίζεται χρόνον,
[1, 21]	ἀποθέωσιν ἔτη συνάγεται τριάκοντα ὀκτὼ	κατὰ	τὸν χρονογράφον Ἀπολλόδωρον. ἐντεῦθεν δὲ
[1, 2]	δὲ τῶν ὑπομνημάτων τῶν περιειληφότων	κατὰ	τοὺς ἀναγκαίους καιροὺς τὴν Ἑλληνικὴν
[1, 22]	Ναβουχοδονόσορ αἰχμαλωσίᾳ διαφθαρεισῶν τῶν γραφῶν	κατὰ	τοὺς Ἀρταξέρξου τοῦ Περσῶν βασιλέως
[1, 21]	τὰ Ἑλληνικὰ καὶ ἀπὸ τῶν	κατὰ	τοὺς βαρβάρους χρόνων ἀποδοτέον κατὰ
[1, 14]	Σύριος ἢ Τύριος, ὥστε εἶναι	κατὰ	τοὺς πλείστους τὸν Πυθαγόραν βάρβαρον
[1, 5]	γὰρ τῷ κυριακῷ λόγῳ τὰ	κατὰ	τοὺς προσήκοντας καιροὺς ἑκάστῃ γενεᾷ
[1, 21]	Προμηθέως θυγατέρα φησί. Προμηθεὺς δὲ	κατὰ	Τριόπαν ἑβδόμῃ γενεᾷ μετὰ Μωυσέα,
[1, 26]	δὲ χρηστικὴ τοῖς θηρευθεῖσι λόγῳ	κατὰ	τρόπον σοφία εἴη ἂν νομοθετική·
[1, 4]	θείαν εὑρήσεις, πρὸς ἀντιδιαστολὴν τῆς	κατὰ	φιλοσοφίαν αἰσθήσεως εἴρηκεν ὁ προφήτης,
[1, 9]	τέχνας ἐγνώκεσαν, δι´ ὧν τὰ	κατὰ	φιλοσοφίαν ἐμφαίνεται γυμνάσματα, ἀλλ´ ὁ
[1, 11]	στοιχεῖα τοῦ κόσμου καὶ οὐ	κατὰ	Χριστὸν» φερομένων ἡμῶν. ἡ γὰρ
[1, 11]	στοιχεῖα τοῦ κόσμου καὶ οὐ	κατὰ	Χριστόν, φιλοσοφίαν μὲν οὐ πᾶσαν,
[1, 28]	γένη διαιρετική, μέχρι τῶν ἰδικωτάτων	καταβαίνουσα,	παρεχομένη ἕκαστον τῶν ὄντων καθαρὸν
[1, 1]	γεῶδες αὐτῶν, ὡς παραδέξασθαι τὸ	καταβαλλόμενον	σπέρμα πνευματικὸν καὶ τοῦτο εὐμαρῶς
[1, 21]	τοῦ Πυθαγορείου τὴν Εἰς Ἅιδου	κατάβασιν	καὶ τὸν Ἱερὸν λόγον, τὸν
[1, 21]	Ἡρακλεώτου τήν τε Εἰς Ἅιδου	κατάβασιν	Προδίκου τοῦ Σαμίου. Ἴων δὲ
[1, 1]	τοῦ λόγου σπορὰν αὔξει τὸ	καταβληθὲν	καὶ ζωογονεῖ· υἱὸς δὲ πᾶς
[1, 7]	γεωργὸς ὁ ἄνωθεν σπείρων ἐκ	καταβολῆς	κόσμου τὰ θρεπτικὰ σπέρματα, ὁ
[1, 17]	τὰ τέλη τῶν ἐσομένων πρὸ	καταβολῆς	τοῦ κόσμου καὶ τοῦ ἕκαστον
[1, 24]	Θρασυβούλῳ τοὺς ἐκπεσόντας ἀπὸ Φυλῆς	καταγαγόντι	καὶ βουλομένῳ λαθεῖν στῦλος ὁδηγὸς
[1, 28]	οὐκ ἄνευ τοῦ σωτῆρος τοῦ	καταγαγόντος	ἡμῶν τῷ θείῳ λόγῳ τοῦ
[1, 21]	ὁ τὰς Ἰουδαϊκὰς συντάξας ἱστορίας	καταγαγὼν	τοὺς χρόνους φησὶν ἀπὸ Μωυσέως
[1, 19]	οὖν ἀγνοοῦντες εὐσεβεῖτε, τοῦτον ἐγὼ	καταγγέλλω	ὑμῖν. ὁ θεὸς ὁ ποιήσας
[1, 12]	ἔστι τούτων πρὸς τοὺς πολλοὺς	καταγελαστότερα	ἀκούσματα, οὐδ´ αὖ πρὸς τοὺς
[1, 1]	ἀναγκαιότατα καὶ συνέχοντα τὴν πίστιν	καταγίνεσθαι,	τὰ δὲ ἔξωθεν καὶ περιττὰ
[1, 2]	οἷον ἀπό τινος ἀπατηλοῦ τέχνης	καταγοητευομένους,	ἀλλ´ ὡς ἔπος εἰπεῖν, περιβολῇ
[1, 21]	Μακεδονικῶν βασιλέων οἱ χρόνοι οὕτω	κατάγονται.	Ἀλέξανδρος ἔτη δεκαοκτώ, Πτολεμαῖος ὁ
[1, 5]	τῆς γὰρ ἀφροσύνης οἱ πόδες	κατάγουσι	τοὺς χρωμένους αὐτῇ μετὰ θανάτου
[1, 23]	Αἰγυπτίους· οἳ δὲ τοὺς ξένους	καταδουλωσάμενοι	τρόπον αἰχμαλώτων ὑπηρετεῖν ἠνάγκασαν σφίσι
[1, 23]	καθάπερ ἐκεῖνοι τοὺς Ἑβραίους τῇ	καταδουλώσει.	εἴτ´ οὖν ὡς ἐν πολέμῳ
[1, 1]	τὰ προγονικὰ ἐκεῖνα καὶ ἀποστολικὰ	καταθησόμενοι	σπέρματα. καὶ εὖ οἶδ´ ὅτι
[1, 23]	τῷ περὶ Ἰουδαίων συγγράμματι ἱστορεῖ	κατακλεισθέντα	εἰς φυλακὴν Μωυσέα ὑπὸ Χενεφρέους
[1, 24]	σὺν ἵπποις καὶ ἅρμασιν αὐτοὺς	κατακλυσάσης,	ὡς μηδὲ λείψανον αὐτῶν ἀπολειφθῆναι.
[1, 21]	Νιόβης, καὶ τὰ μετὰ τὸν	κατακλυσμόν.	κατὰ δὲ Φόρβαντα Ἀκταῖος, ἀφ´
[1, 21]	καὶ Ἰνάχου ἐπὶ τὸν Δευκαλίωνος	κατακλυσμόν,	τὴν δευτέραν λέγω ἐπομβρίαν, καὶ
[1, 21]	μετὰ Ἴναχον ὁ ἐπὶ Ὠγύγου	κατακλυσμὸς	καὶ ἡ ἐν Σικυῶνι βασιλεία,
[1, 21]	ἐγκαταλέγονται γενεαί. ἀπὸ δὲ τοῦ	κατακλυσμοῦ	ἐπὶ τὸν Ἴδης ἐμπρησμὸν καὶ
[1, 21]	ἀπὸ μὲν Ἀδὰμ ἕως τοῦ	κατακλυσμοῦ	συνάγεται ἔτη δισχίλια ἑκατὸν τεσσαράκοντα
[1, 21]	ἡγουμένῳ τῷ ἐρχομένῳ· ἐκκοπήσονται ἐν	κατακλυσμῷ·	καὶ ἕως τέλους πολέμου συντετμημένου
[1, 21]	ἐντεῦθεν ὁ Πλάτων ἐν Τιμαίῳ	κατακολουθήσας	Ἀκουσιλάῳ γράφει· καί ποτε προαγαγεῖν
[1, 22]	πρὸς αὐτοῦ γενομένην βιβλιοθήκην πάσαις	κατακοσμῆσαι	γραφαῖς ἠξίωσε καὶ τοὺς Ἱεροσολυμίτας
[1, 27]	ἵνα μὴ σὺν τῷ κόσμῳ	κατακριθῶμεν.	προεῖπεν γὰρ ὁ προφήτης· παιδεύων
[1, 21]	Ὀζίου Γοθολία βασιλεύει ἔτη ὀκτώ,	κατακτείνασα	τὰ τέκνα τοῦ ἀδελφοῦ αὐτῆς·
[1, 16]	ὑπειλήφασιν. ἀλλ´ εἰ καὶ μὴ	καταλαμβάνει	ἡ Ἑλληνικὴ φιλοσοφία τὸ μέγεθος
[1, 18]	ὁ λύχνος ὑπὸ τοῦ ἡλίου	καταλαμπόμενος	ἀπολωλέναι λέγεται τῷ μὴ τὴν
[1, 18]	καὶ ὑπερορωμένης βαρβάρου φιλοσοφίας ἀντιπαραθέσει	καταλάμψαι	φησίν, ὡς καὶ ὁ λύχνος
[1, 21]	ἡ τραγῳδία. τί μοι Τήλεμον	καταλέγειν,	ὃς Κυκλώπων μάντις ὢν Πολυφήμῳ
[1, 1]	καὶ παῖδας ἀγαθοὺς τοῖς ἔπειτα	καταλείπειν.	οἱ μέν γε παῖδες σωμάτων,
[1, 1]	δ´ οὐδ´ ὅλως ἢ τισὶ	καταλειπτέον	συγγράμματα; καὶ εἰ μὲν τὸ
[1, 3]	γοῦν ἐν τοῖς Ἀρχιλόχοις ποιητὰς	καταλέξας	ἔφη· οἷον σοφιστῶν σμῆνος ἀνεδιφήσατε.
[1, 21]	ἡ αἰχμαλωσία ἐπὶ ἔτη ἑβδομήκοντα	καταλήξασα	εἰς τὸ δεύτερον ἔτος τῆς
[1, 20]	λόγων ἀνάγκαις ἴσασι. μαθητευθέντες οὖν	καταληπτικῶς	ἐπιγνώσονται. ~(Καὶ περὶ μὲν τοῦ
[1, 19]	πρόσωπον» τότε ἤδη ὁριστικῶς καὶ	καταληπτικῶς,	ὅταν καθαρὰ ἡ καρδία γένηται.
[1, 29]	εἴρηται τῷ ποιητῇ, ἀλλ´ οὐ	καταληπτικῶς·	τόνδε γὰρ ἀνθρώποισι νόμον διέταξε
[1, 27]	ὑπό τε ἀδικίας καὶ πλεονεξίας	καταληφθείς,	εὐεργετοῖτ´ ἂν {ὁ} ἀποκτειννύμενος· εὐεργέτης
[1, 2]	βέβαιον λαμβανόντων πεῖσμα τῆς ἀληθοῦς	καταλήψεως	διὰ τῆς τῶν ὑπονοουμένων ἐπιστήμης.
[1, 20]	καὶ συνεργὸν λέγοντες τῆς ἀληθοῦς	καταλήψεως,	ζήτησιν οὖσαν ἀληθείας, προπαιδείαν αὐτὴν
[1, 20]	ἀληθείας, συλλαμβάνεται, οὐκ αἰτία οὖσα	καταλήψεως,	σὺν δὲ τοῖς ἄλλοις αἰτία
[1, 20]	οὕτω καὶ ἡ φιλοσοφία πρὸς	κατάληψιν	τῆς ἀληθείας, ζήτησις οὖσα ἀληθείας,
[1, 21]	ἐνταῦθά που καὶ ἡ Ἰλίου	κατάληψις.	εἰ δὲ χρὴ πείθεσθαι καὶ
[1, 19]	ἡ τῆς περιφράσεως τῆς Ἑλληνικῆς	κατάληψις,	τό τε ἀπὸ τῆς ἐξουσίας
[1, 1]	ἄξιος λέγειν τε καὶ ὑπομνήματα	καταλιμπάνειν,	τὸν δὲ εἰ ἀκροᾶσθαί τε
[1, 15]	ψυχὰς γὰρ ἀγαθὰς κατὰ Πλάτωνα	καταλιπούσας	τὸν ὑπερουράνιον τόπον ὑπομεῖναι ἐλθεῖν
[1, 5]	ὁ μηδὲν ἄσκεπτον καὶ ἀδιερεύνητον	καταλιπὼν	ἐπεσκέψατο καὶ πρὸς αὐτὴν ἐξέκλινεν»
[1, 19]	ἀνύδρου, τὸν ὄντως ὄντα θεὸν	καταλιπών,	ἔρημος θεοῦ, ὕδωρ ἄνυδρον ζητῶν,
[1, 21]	Δαρείου βασιλείας, ὅν φησιν Ἡρόδοτος	καταλῦσαι	τὴν τῶν Μάγων ἀρχήν, ἀποστέλλεται
[1, 21]	τεσσαράκοντα ὀκτώ· καὶ ἐπὶ τὴν	κατάλυσιν	καὶ Ἀθηναίων ἧτταν ἔτη εἴκοσι
[1, 14]	καὶ τὴν τοῦ ἀνθρώπου φύσιν	καταμαθεῖν	ἐξέσται. πάλιν αὖ Χίλωνι τῷ
[1, 17]	τι τῆς ἀληθείας καὶ μὴ	καταμείνας	ἐν αὐτῇ, ταῦτα ἐνέπνευσε καὶ
[1, 1]	ἀμεμφῆ, ἀλλ´ ἣν οὐδεὶς εὐλόγως	καταμέμψεται.	οὐκ εὐθὺς δ´ εἴ τις
[1, 17]	τὸν μὴ κωλύσαντα τὴν κλοπὴν	καταμέμψονται.	καὶ τὰς ναῦς τοίνυν τῶν
[1, 12]	τοὺς μαργαρίτας βάλλειν μή ποτε	καταπατήσωσι	τοῖς ποσὶ καὶ στραφέντες ῥήξωσιν
[1, 21]	ἐρήμωσιν. καὶ ἥμισυ τῆς ἑβδομάδος	καταπαύσει	θυμίαμα θυσίας καὶ πτερυγίου ἀφανισμοῦ
[1, 21]	καὶ περὶ τῶν χρησμῶν τῶν	καταπεφημισμένων	ἐκείνης εἶναι λόγοι πλείους, Φρυγίαν
[1, 23]	καὶ ἐξεγεῖραι αὐτόν, τὸν δὲ	καταπλαγέντα	τῷ γεγονότι κελεῦσαι τῷ Μωυσεῖ
[1, 1]	ἀληθείας τὴν νόησιν καὶ τὴν	κατάπραξιν	τῶν ἐντολῶν. ὥστε ὃς ἂν
[1, 7]	ἀλλ´ ὃν τρόπον οἱ ὑετοὶ	καταρρήγνυνται	εἰς τὴν γῆν τὴν ἀγαθὴν
[1, 8]	συνασκοῖεν τεχνύδρια, οὗτοι οἱ τὰ	κατάρτια	κατασπῶντες καὶ μηθὲν ὑφαίνοντες, φησὶν
[1, 1]	ποιμένας καὶ διδασκάλους, πρὸς τὸν	καταρτισμὸν	τῶν ἁγίων, εἰς ἔργον διακονίας,
[1, 17]	τῶν ἁμαρτημάτων προαίρεσις καὶ ὁρμὴ	κατάρχει,	διημαρτημένη δὲ ὑπόληψις ἔσθ´ ὅτε
[1, 14]	Ἐλεατικῆς ἀγωγῆς Ξενοφάνης ὁ Κολοφώνιος	κατάρχει,	ὅν φησι Τίμαιος κατὰ Ἱέρωνα
[1, 1]	πρὸς δὲ καὶ Ἐπικούρῳ ἀθεότητος	κατάρχοντι,	ἔτι δὲ Ἱππώνακτι καὶ Ἀρχιλόχῳ
[1, 26]	τὴν νομοθετικὴν τὴν ἀνθρώπων ἀρετὴν	κατασκευάζειν	ἐροῦμεν, τὸ ἀνθρώπινον κατὰ δύναμιν
[1, 16]	(Σαυνίτης οὗτος ἦν) πρῶτον θυρεὸν	κατασκευάσαι.	Κάδμος γὰρ ὁ Φοῖνιξ λιθοτομίαν
[1, 16]	τούς τε Σιδονίους τρίκροτον ναῦν	κατασκευάσαι.	Σικελοί τε οἱ πρὸς τῇ
[1, 8]	τεχνύδρια, οὗτοι οἱ τὰ κατάρτια	κατασπῶντες	καὶ μηθὲν ὑφαίνοντες, φησὶν ἡ
[1, 24]	νύκτωρ ἀσελήνου καὶ δυσχειμέρου τοῦ	καταστήματος	γεγονότος πῦρ ἑωρᾶτο προηγούμενον, ὅπερ
[1, 21]	Αἰγύπτου δήσας ἀπήγαγεν εἰς Αἴγυπτον,	καταστήσας	ἀντ´ αὐτοῦ βασιλέα τὸν ἀδελφὸν
[1, 1]	ἀποδεξάμενος καὶ ἐπαγγειλάμενος ἐπὶ πολλῶν	καταστήσειν»	εἰς τὴν τοῦ κυρίου χαρὰν»
[1, 24]	ἐφιέμενον τοῦ νικῆσαι μόνον καὶ	καταστρέψασθαι	(τὸ δὲ πρὸς κακὸν ἢ
[1, 10]	τε δι´ οὐδὲν χρήσιμον ἐπὶ	καταστροφῇ	τῶν ἀκουόντων, τὰς δὲ βεβήλους
[1, 21]	πόλιν τὴν ἁγίαν μέχρι τῆς	καταστροφῆς	αὐτῆς. οὕτω γὰρ τὸ ῥητὸν
[1, 21]	οὗ δὲ ἔπαθεν ἕως τῆς	καταστροφῆς	Ἱερουσαλὴμ γίνονται ἔτη μβʹ μῆνες
[1, 21]	μῆνες γʹ καὶ ἀπὸ τῆς	καταστροφῆς	Ἱερουσαλὴμ ἕως Κομόδου τελευτῆς ἔτη
[1, 19]	ποταμὸν ἀλλότριον» τὸν παραφέροντα καὶ	κατασύροντα	εἰς θάλασσαν, εἰς ἣν ἐκδίδοται
[1, 21]	Σαοὺλ ἐβασίλευσεν, ἔτη εἴκοσι ἑπτὰ	κατασχών.	οὗτος καὶ τὸν Δαβὶδ ἔχρισεν.
[1, 27]	παρὰ σφίσιν ἱστορουμένων. ~(Μὴ τοίνυν	κατατρεχέτω	τις τοῦ νόμου διὰ τὰς
[1, 20]	πρὸς τὸ μὴ ὑποπίπτειν ταῖς	κατατρεχούσαις	αἱρέσεσιν. αὐτοτελὴς μὲν οὖν καὶ
[1, 5]	σοι ἐπὶ γήρως, ἡνίκα ἂν	κατατριβῶσί	σου σάρκες σώματος. τοῦτο γὰρ
[1, 1]	λεγομένων ἐσομένους μηνύσαντος. Ἤδη δὲ	καταφαίνεται	ἐκ περιουσίας ὁ σωτὴρ αὐτός,
[1, 7]	φιλόσοφον καὶ τῆς ἀληθείας ἐπιστήμονα.	~(Καταφαίνεται	τοίνυν προπαιδεία ἡ Ἑλληνικὴ σὺν
[1, 10]	εἰς τέλος, ὅτι οὐκ ὄψεται	καταφθοράν,	ὅταν ἴδῃ σοφοὺς ἀποθνῄσκοντας. τίνας
[1, 18]	σοφίαν τῶν σοφῶν» τῇ τῆς	καταφρονουμένης	καὶ ὑπερορωμένης βαρβάρου φιλοσοφίας ἀντιπαραθέσει
[1, 1]	τῆς πόας ἁπάσης γεωργικῶς εἰς	καταφύτευσιν	ἀμπελῶνος. ἀγὼν γὰρ καὶ ὁ
[1, 24]	κάμψῃ ἐπουρανίων καὶ ἐπιγείων καὶ	καταχθονίων,	καὶ πᾶσα γλῶσσα ἐξομολογήσηται ὅτι
[1, 24]	τὸ δὲ φιλόκαλον, εἰς καλὸν	καταχρωμένης	τῆς ψυχῆς τῷ θυμῷ. τετάρτη
[1, 2]	ἀχρηστίας βεβαίωσις, εὔχρηστος· ἔπειτα οὐδὲ	καταψηφίσασθαι	τῶν Ἑλλήνων οἷόν τε ψιλῇ
[1, 5]	ὠλιγώρησαν τῆς δεσποίνης, φιλοσοφίας, καὶ	κατεγήρασαν»	οἳ μὲν αὐτῶν ἐν μουσικῇ,
[1, 14]	κατὰ Πυθαγόραν φιλοσοφία ἡ Ἰταλικὴ	κατεγήρασεν.	Ἀναξίμανδρος δὲ Πραξιάδου Μιλήσιος Θαλῆν
[1, 2]	ἀπόδειξις εὑρίσκεται ἡ γνῶσις τῶν	κατεγνωσμένων.	πολλὰ δ´ οὖν καὶ μὴ
[1, 16]	λύχνους τε αὖ καίειν πρῶτοι	κατέδειξαν	καὶ τὸν ἐνιαυτὸν εἰς δώδεκα
[1, 16]	Παιονικόν, νῦν δὲ Νωρικὸν καλοῦνται)	κατειργάσαντο	χαλκὸν καὶ σίδηρον ἐκάθηραν πρῶτοι.
[1, 5]	τινος δικαίου ὁδοὺς πλείονας σωτηρίους	κατέλεξεν,	ἐπιφέρει δὲ ἄλλας πολλῶν πολλὰς
[1, 14]	εἰς οὓς ἡ ἀπὸ Πλάτωνος	κατέληξεν	ἀρχαία Ἀκαδημία. Κράντορος δὲ μετέσχεν
[1, 21]	καὶ ἑβδομήκοντα αἱ εἰς Αἴγυπτον	κατελθοῦσαι.	φαίνονται δὲ εἶναι καὶ κατὰ
[1, 15]	δὴ καὶ εἰς τὰ ἄδυτα	κατελθὼν	τὴν μυστικὴν παρ´ Αἰγυπτίων ἐκμάθοι
[1, 21]	τῆς λέξεως αὐτοῦ ὧδε ἔχει·	κατέσκαψε	δὲ τὴν Ἀουαρίαν Ἄμωσις κατὰ
[1, 16]	Ἀσσύριοι. Καρχηδόνιοι γὰρ πρῶτοι τετρήρη	κατεσκεύασαν,	ἐναυπήγησε δὲ αὐτὴν Βόσπορος αὐτοσχέδιον.
[1, 21]	μῆνες δʹ ὧν τὸ ἥμισυ	κατέσχε	Νέρων βασιλεύων, καὶ ἐγένετο ἥμισυ
[1, 21]	ἑβδομάδι, ἧς ἑβδομάδος τὸ ἥμισυ	κατέσχεν	Νέρων βασιλεύων καὶ ἐν τῇ
[1, 25]	αὑτοῦ εἰς γνῶσιν συντείνας βιώσειεν,	κατευθύνας	μὲν τὸν βίον ἔργοις ἀγαθοῖς,
[1, 7]	μακάριοι πάντες οἱ εἰσελθόντες καὶ	κατευθύνοντες	τὴν πορείαν αὐτῶν ἐν ὁσιότητι»
[1, 17]	τοῦ ὑφελομένου τὸ συμφέρον σκοπουμένου,	κατευθυνούσης	δὲ εἰς τὸ συμφέρον τῆς
[1, 21]	πλὴν ὀλίγων, οἳ εἰς Αἴγυπτον	κατέφυγον.	προφητεύουσι δὲ καὶ ἐπὶ Σεδεκίου
[1, 11]	ἀπόστολός φησι, καὶ τὸ καλὸν	κατέχετε»	τοῖς πνευματικοῖς λέγων τοῖς ἀνακρίνουσι
[1, 1]	ὑπερβαίνειν μάτην ἡμᾶς τρίβοντα καὶ	κατέχοντα	περὶ τοῖς οὐδὲν συμβαλλομένοις πρὸς
[1, 28]	μὲν ἀποδοκιμάζοντες, τὸ δὲ καλὸν	κατέχοντες·	αὕτη γὰρ τῷ ὄντι ἡ
[1, 1]	ὡς μηδὲν ἔχοντες καὶ πάντα	κατέχοντες·	τὸ στόμα ἡμῶν ἀνέῳγε πρὸς
[1, 22]	ἔτι γὰρ Μακεδόνων τὴν Ἀσίαν	κατεχόντων	φιλοτιμούμενος ὁ βασιλεὺς τὴν ἐν
[1, 18]	θεοῦ» τουτέστι διὰ τῶν προφητῶν	κατηγγελμένῃ,	οὐκ ἔγνω ὁ κόσμος διὰ
[1, 6]	οὐδ´ ἡντινοῦν τῶν ἄμεινον φύντων	κατηγορεῖ,	ὁπότε καὶ οἱ κακῶς πεφυκότες
[1, 23]	οὐ διὰ φιλοχρηματίαν, ὡς οἱ	κατήγοροί	φασιν (οὐδὲ γὰρ ἀλλοτρίων αὐτοὺς
[1, 22]	τὸν Φιλομήτορα κατὰ λέξιν γράφει·	κατηκολούθηκε	δὲ καὶ ὁ Πλάτων τῇ
[1, 23]	κἄπειτα θυγάτηρ βασιλέως ἅβραις ὁμοῦ	κατῆλθε	λουτροῖς χρῶτα φαιδρῦναι νέον. ἰδοῦσα
[1, 15]	ὕστερον δὲ καὶ εἰς Ἕλληνας	κατῆλθεν.	προέστησαν δ´ αὐτῆς Αἰγυπτίων τε
[1, 1]	πνεῦμα ἐκεῖνο τὸ κεχαριτωμένον, οὗ	κατηξιώθημεν	ὑπακοῦσαι, εἰκὼν δ´ ἂν εἴη
[1, 1]	ἐναργῶν καὶ ἐμψύχων ἐκείνων, ὧν	κατηξιώθην	ἐπακοῦσαι, λόγων τε καὶ ἀνδρῶν
[1, 1]	τοῖς τῆς ἑστιάσεως τῆς αὐτῆς	κατηξιωμένοις.	τί γὰρ ὄφελος σοφίας μὴ
[1, 1]	οἱ λόγοι. αὐτίκα πατέρας τοὺς	κατηχήσαντάς	φαμεν, κοινωνικὸν δὲ ἡ σοφία
[1, 2]	τῶν ἀκροωμένων, θαυμασμὸν ἐγγεννῶσα τοῖς	κατηχουμένοις,	καὶ πρὸς τὴν ἀλήθειαν συνίστησιν.
[1, 27]	θεοῦ καὶ δοκιμάζεις τὰ διαφέροντα	κατηχούμενος	ἐκ τοῦ νόμου, πέποιθάς τε
[1, 27]	ὅταν δέ τινα οὕτως ἔχοντα	κατίδῃ	ὡς ἀνίατον δοκεῖν εἰς ἔσχατον
[1, 19]	κύριος οὐκ ἐν χειροποιήτοις ναοῖς	κατοικεῖ	οὐδὲ ὑπὸ χειρῶν ἀνθρωπίνων θεραπεύεται
[1, 19]	ἐξ ἑνὸς πᾶν γένος ἀνθρώπων	κατοικεῖν	ἐπὶ παντὸς προσώπου τῆς γῆς,
[1, 19]	καιροὺς καὶ τὰς ὁροθεσίας τῆς	κατοικίας	αὐτῶν, ζητεῖν τὸ θεῖον, εἰ
[1, 23]	παιδὸς κελεύει προσενεχθῆναι αὐτῇ καὶ	κατοικτείρασα	ἐζήτει τροφόν. ἐνταῦθα προσδραμοῦσα ἡ
[1, 13]	λόγον ἀκινδύνως εὖ ἴσθ´ ὅτι	κατόψεται,	τὴν ἀλήθειαν. γέγραπται γοῦν ἐν
[1, 21]	Φερεκύδην καὶ Πυθαγόραν τὸν μέγαν	κάτω	που περὶ τὰς ὀλυμπιάδας γενόμενοι,
[1, 14]	τὸν Χηνέα. ὡς μὲν οὖν	κάτω	που τῆς Μωυσέως ἡλικίας οἱ
[1, 15]	καὶ ὅσοι γε τὴν Παλαιστίνην	κατῴκησαν	καὶ τοῦ Περσικοῦ γένους οὐ
[1, 23]	βαθύ. Μαριὰμ δ´ ἀδελφή μου	κατώπτευεν	πέλας· κἄπειτα θυγάτηρ βασιλέως ἅβραις
[1, 1]	ἕπεσθαι ἑτέροις δοκιμασθεῖσιν ἤδη καὶ	κατωρθωκόσιν	ἄριστον πρός τε τῆς ἀληθείας
[1, 24]	μετ´ ἐκείνων ὧν αὐτὸς ἡγεῖτο	κατώρθωσεν.	Ἀλλὰ καὶ Θρασυβούλῳ τοὺς ἐκπεσόντας
[1, 27]	ὑγείας ἕνεκα καὶ τομὰς καὶ	καύσεις	καὶ φαρμακοποσίας ὑφιστάμεθα καὶ ὁ
[1, 27]	ἐπονομάζῃ καὶ ἐπαναπαύῃ νόμῳ καὶ	καυχᾶσαι	ἐν θεῷ καὶ γιγνώσκεις τὸ
[1, 11]	ὅτι εἰσὶ μάταιοι. μηδεὶς τοίνυν	καυχάσθω	ἐν ἀνθρωπίνῃ προανέχων διανοίᾳ. εὖ
[1, 11]	τῇ σοφίᾳ αὐτοῦ, καὶ μὴ	καυχάσθω	ὁ ἰσχυρὸς ἐν τῇ ἰσχύι
[1, 11]	αὐτοῦ, ἀλλ´ ἢ ἐν τούτῳ	καυχάσθω	ὁ καυχώμενος, συνιέναι καὶ γινώσκειν
[1, 11]	τῇ ἰσχύι αὐτοῦ, καὶ μὴ	καυχάσθω	ὁ πλούσιος ἐν τῷ πλούτῳ
[1, 11]	ἐν τῷ Ἱερεμίᾳ γέγραπται· μὴ	καυχάσθω	ὁ σοφὸς ἐν τῇ σοφίᾳ
[1, 1]	ἐγγραφομένῳ. οὐ γὰρ ὁ μὲν	καυχησάμενος	εὐποιίαν τὴν ἀμοιβὴν ἀπείληφεν δι´
[1, 11]	ἢ ἐν τούτῳ καυχάσθω ὁ	καυχώμενος,	συνιέναι καὶ γινώσκειν ὅτι ἐγώ
[1, 21]	ἔτη τεσσαράκοντα τρία, Τιβέριος ἔτη	κβʹ	Γάιος ἔτη δʹ Κλαύδιος ἔτη
[1, 21]	ιʹ ἡμέρας κηʹ Ἀντωνῖνος ἔτη	κβʹ	μῆνας τρεῖς ἡμέρας ζʹ Μᾶρκος
[1, 21]	ἔτη ιαʹ μῆνας ιαʹ ἡμέρας	κβʹ	Τίτος ἔτη βʹ μῆνας βʹ
[1, 21]	Ἀδριανὸς ἔτη καʹ Ἀντωνῖνος ἔτη	κγʹ	ὁμοίως πάλιν Ἀντωνῖνος καὶ Κόμοδος
[1, 21]	τινες αὐτῶν φασι Φαρμουθὶ γεγενῆσθαι	κδʹ	ἢ κεʹ Ἔτι δὲ κἀκεῖνα
[1, 21]	Φαμενὼθ κεʹ οἳ δὲ Φαρμουθὶ	κεʹ	ἄλλοι δὲ Φαρμουθὶ ιθʹ πεπονθέναι
[1, 21]	βασιλεύει Ἰωσαφὰτ υἱὸς αὐτοῦ ἔτη	κεʹ	ἐπὶ τούτου προφητεύουσιν Ἠλίας ὁ
[1, 21]	φασι Φαρμουθὶ γεγενῆσθαι κδʹ ἢ	κεʹ	Ἔτι δὲ κἀκεῖνα τῇ χρονογραφίᾳ
[1, 21]	ἑκκαιδεκάτω ἔτει Τιβερίου Καίσαρος Φαμενὼθ	κεʹ	οἳ δὲ Φαρμουθὶ κεʹ ἄλλοι
[1, 15]	μὲν ἡ Ἑλλάς, {ἔφη, ὦ	Κέβης,	ἦ δ´ ὅς, ἐν ᾗ
[1, 21]	ἤδη καὶ Λαοκόων καὶ Οἰνώνη	Κεβρῆνος	ἐν Ἰλίῳ· Κρῆνος γὰρ εἷς
[1, 18]	τῆς γῆς φάγεσθε, ἐφ´ ἡμῖν	κείμενα	διελέγχουσα καὶ τὴν αἵρεσιν καὶ
[1, 1]	εἰ χρῄζει τροφῆς, τὸν μαλλὸν	κειράτω,	εἰ σκέπης δεῖται. ὧδέ μοι
[1, 2]	ἡ τοιαύτη ψυχαγωγία, δι´ ἧς	κεκαλυμμένην	οἱ φιλομαθεῖς παραδέχονται τὴν ἀλήθειαν,
[1, 1]	κρυπτὸν ὃ οὐ φανερωθήσεται, οὐδὲ	κεκαλυμμένον	ὃ οὐκ ἀποκαλυφθήσεται» ἀκουσάτω καὶ
[1, 1]	οἵῳ τε παραλαμβάνειν δηλωθήσεται τὸ	κεκαλυμμένον	ὡς ἡ ἀλήθεια, καὶ τὸ
[1, 8]	ἀληθείας. ὁρᾷς ὅπως πρὸς αὐτοὺς	κεκίνηται,	νόσον ὀνομάζων τὴν λογικὴν τέχνην
[1, 3]	σοφοὺς ἅμα καὶ σοφιστὰς παρωνύμως	κεκλήκασι.	Κρατῖνος γοῦν ἐν τοῖς Ἀρχιλόχοις
[1, 27]	τῇ ἐκλεκτῇ υἱοθεσίᾳ τῇ φίλῃ	κεκλημένῃ	τοῦ θεοῦ, ᾄδοντα ἤδη τὴν
[1, 25]	δὲ ἐπ´ ἴσης τῷ νομικῷ	κεκλημένον	πολιτικὸν εἴς τε κοσμικὴν μεγαλόνοιαν
[1, 18]	ἐκτελεῖν ἐνέργειαν. πάντων τοίνυν ἀνθρώπων	κεκλημένων	οἱ ὑπακοῦσαι βουληθέντες κλητοὶ» ὠνομάσθησαν.
[1, 21]	λόγοι πλείους, Φρυγίαν τε οὖσαν	κεκλῆσθαι	Ἄρτεμιν καὶ ταύτην παραγενομένην εἰς
[1, 16]	καὶ Φοινικήια τὰ γράμματα Ἡρόδοτος	κεκλῆσθαι	γράφει· οἳ δὲ Φοίνικας καὶ
[1, 20]	δόγμα. ἐκ μέρους τοίνυν, ἃ	κεκλόφασιν,	ἀληθῆ μέν, στοχαστικῶς δὲ καὶ
[1, 20]	εὐδαιμονίαν λέγωμεν καὶ εὐδαίμονα τὸν	κεκοσμημένον	τὴν ψυχὴν ἐναρέτως. εἰ δὲ
[1, 1]	πρὸς τὸν θεὸν ἀφοσιοῦται ταῦτα	κεκραγὼς	ἐγγράφως, μὴ κέρδους ἕνεκα, μὴ
[1, 23]	ἐχθρῶν φέρειν ἠξίουν νόμῳ τῶν	κεκρατηκότων	ὡς κρείττονες ἡττόνων (καὶ τοῦ
[1, 21]	ἕνδεκα. Εἰσὶ δὲ οἳ ἀπὸ	Κέκροπος	μὲν ἐπὶ Ἀλέξανδρον τὸν Μακεδόνα
[1, 21]	νεώτερα τὰ Ἀττικὰ τὰ ἀπὸ	Κέκροπος	τοῦ διφυοῦς δὴ καὶ αὐτόχθονος,
[1, 21]	Ἀθήνας ἄφιξις καὶ ὁ δεύτερος	Κέκροψ	αἵ τε Περσέως καὶ Διονύσου
[1, 21]	καὶ Ἐπιμηθεὺς καὶ ὁ διφυὴς	Κέκροψ	καὶ Ἰώ. κατὰ δὲ Κρότωπον
[1, 1]	παραδοχήν, κρίσιν εὔλογον τὴν πίστιν	κεκτημένος.	ἕπεται δὲ ἐνθένδε αὐτῷ ἡ
[1, 15]	τὴν Προδίκου μετιόντες αἵρεσιν αὐχοῦσι	κεκτῆσθαι.	Ἀλέξανδρος δὲ ἐν τῷ περὶ
[1, 17]	κωλῦσαι τὸν Ἕκτορα δυνάμενος οὐ	κεκώλυκεν·	ἀλλ´ ὃ μὲν διὰ μῆνιν
[1, 1]	τὸν λόγον, ᾗ καὶ οὐ	κεκώλυκεν	ὁ κύριος ἀπὸ ἀγαθοῦ σαββατίζειν,
[1, 23]	ἐπακούσασα δὲ κλαυθμυριζομένου τοῦ παιδὸς	κελεύει	προσενεχθῆναι αὐτῇ καὶ κατοικτείρασα ἐζήτει
[1, 23]	τῶν γεννωμένων ἐκ τῶν Ἑβραίων	κελεύει	τὰ μὲν θήλεα τρέφειν αὐτούς
[1, 1]	ὁ ἐξ Ἑβραίων φιλόσοφος Πλάτων	κελεύει	τοὺς γεωργοὺς μὴ ἐπαρδεῦσαι μηδὲ
[1, 18]	τινὰς τὰς παρὰ τῷ ἀποστόλῳ	κελευούσας	ἐνδύσασθαι τὸν καινὸν ἄνθρωπον τὸν
[1, 23]	τὸν δὲ καταπλαγέντα τῷ γεγονότι	κελεῦσαι	τῷ Μωυσεῖ τὸ τοῦ πέμψαντος
[1, 12]	ὑψηλῶς καὶ ἐξόχως ἑρμηνευομένας ἐκδέχεσθαι	κελεύων,	καὶ καθάπερ ἠκούσαμεν εἰς τὸ
[1, 16]	ἐναυπηγήσατο καὶ τὴν θάλασσαν ἔπλευσεν.	Κέλμις	τε αὖ καὶ Δαμναμενεὺς οἱ
[1, 15]	Δρυΐδαι καὶ Σαμαναῖοι Βάκτρων καὶ	Κελτῶν	οἱ φιλοσοφήσαντες καὶ Περσῶν οἱ
[1, 11]	ζήτησιν εἰς εὕρεσιν περαιοῖ, τὴν	κενὴν	ἐξελάσας φλυαρίαν, ἐγκρίνων δὲ τὴν
[1, 11]	συλαγωγῶν διὰ τῆς φιλοσοφίας καὶ	κενῆς	ἀπάτης κατὰ τὴν παράδοσιν τῶν
[1, 11]	Χριστὸν διὰ τῆς φιλοσοφίας καὶ	κενῆς	ἀπάτης» τῆς ἀναιρούσης τὴν πρόνοιαν,
[1, 10]	πλατύνειν τὰ φυλακτήρια» χρή ποτε	κενοδοξίαν	ζηλοῦντας, ἀρκεῖ δὲ τῷ γνωστικῷ
[1, 1]	ἐγγράφως, μὴ κέρδους ἕνεκα, μὴ	κενοδοξίας	χάριν γράφειν, μὴ προσπαθείᾳ νικᾶσθαι,
[1, 8]	τῆς ἐκείνων διαθέσεως. μὴ γινώμεθα	κενόδοξοι,	φησὶν ὁ ἀπόστολος, ἀλλήλους προκαλούμενοι,
[1, 3]	καὶ τῶν παραπλησίων ὅσοι τοὺς	κενοὺς	μεμελετήκασι λόγους ἡ θεία γραφὴ
[1, 10]	τῶν ἀκουόντων, τὰς δὲ βεβήλους	κενοφωνίας	περιίστασθαι. ἐπὶ πλεῖον γὰρ προκόπτουσιν
[1, 15]	δὲ Βηρύτιος Ἕρμιππος Χείρωνα τὸν	Κένταυρον	σοφὸν καλεῖ, ἐφ´ οὗ καὶ
[1, 15]	Ἱππὼ δὲ ἡ θυγάτηρ τοῦ	Κενταύρου	συνοικήσασα Αἰόλῳ ἐδιδάξατο αὐτὸν τὴν
[1, 10]	ἔσθ´ ὅτε πιστόταται σιγᾶς ὁδοί,	κέντρον	δὲ μάχας ὁ κρατιστεύων λόγος.
[1, 21]	οἰκοδομηθήσεται πλατεία καὶ τεῖχος, καὶ	κενωθήσονται	οἱ καιροί. καὶ μετὰ τὰς
[1, 1]	τοὺς Ἕλληνας Ἕλληνα, ἵνα πάντας	κερδάνωμεν.	κἀν τῇ πρὸς Κολασσαεῖς ἐπιστολῇ
[1, 1]	ἀφοσιοῦται ταῦτα κεκραγὼς ἐγγράφως, μὴ	κέρδους	ἕνεκα, μὴ κενοδοξίας χάριν γράφειν,
[1, 19]	ἐν τῷ πεδίῳ χλωρῶν καὶ	κερεῖς	πόαν, καὶ συνάγαγε χόρτον ὥριμον,
[1, 21]	Ἀμφιάραος ὁ Ἀθηναῖος, Τιμόξενος ὁ	Κερκυραῖος,	Δημαίνετος ὁ Φωκαεύς, Ἐπιγένης ὁ
[1, 21]	Περὶ τῆς εἰς Ὀρφέα ποιήσεως	Κέρκωπος	εἶναι λέγει τοῦ Πυθαγορείου τὴν
[1, 3]	γραφῆς θηρίων εἰρημένων, ἐπαναπαύεται τὸ	κεφάλαιον	τῶν ὄντων, ὁ χρηστὸς καὶ
[1, 21]	ὁ ἀριθμὸς ἐκ τοῦ ὑποτεταγμένου	κεφαλαίου	ἔχοντος ὧδε· καὶ ἀπὸ καιροῦ
[1, 1]	τῆς μνήμης τῆς ἐμῆς ἐπικουφίζων,	κεφαλαίων	συστηματικὴν ἔκθεσιν μνήμης ὑπόμνημα σωτήριον
[1, 3]	ἀνθρώπου οὐκ ἔχει ποῦ τὴν	κεφαλὴν	κλίνῃ· μόνῳ γάρ, οἶμαι, τῷ
[1, 21]	πρεσβύτερον φερόμενον ἢ Θεοκλύμενον ἐν	Κεφαλληνίᾳ	ἢ Τελμησσὸν ἐν Καρίᾳ ἢ
[1, 28]	θεῷ κεχαρισμένα μὲν λέγειν δύνασθαι,	κεχαρισμένα	δὲ πράττειν, τὸ πᾶν εἰς
[1, 28]	ποιοῦσιν, ἀλλὰ τοῦ τῷ θεῷ	κεχαρισμένα	μὲν λέγειν δύνασθαι, κεχαρισμένα δὲ
[1, 1]	πρὸς τὸ πνεῦμα ἐκεῖνο τὸ	κεχαριτωμένον,	οὗ κατηξιώθημεν ὑπακοῦσαι, εἰκὼν δ´
[1, 21]	χρήσουσα Διὸς νόον αἰγιόχοιο, αὐτοκασιγνήτῳ	κεχολωμένη	Ἀπόλλωνι. ἔστι δὲ καὶ ἄλλη
[1, 1]	ὑπόμνημα σωτήριον πορίζων ἐμαυτῷ, ἀναγκαίως	κέχρημαι	τῇδε τῇ ὑποτυπώσει. ἔστι μὲν
[1, 1]	μὲν οὖν ὅσοι ταῖς ὄψεσι	κεχρήμεθα,	θεωροῦμεν τὰ προσπίπτοντα αὐταῖς, ἄλλοι
[1, 10]	οὕτω καὶ οἱ λόγῳ· ἀγαθῷ	κεχρημένοι	συνεγγίζουσι τοῖς τὰ καλὰ τῶν
[1, 21]	νεύματι ἀφανεῖ τῶν ἀλόγων ζῴων	κεχρημένων	οὐδὲ μὴν τῷ σχήματι μηνυόντων
[1, 23]	γεννηθεὶς καὶ τραφεὶς βασιλικῶς περιστάσει	κέχρηται	τοιαύτῃ. εἰς πολυανθρωπίαν ἐπιδεδωκότων ἐν
[1, 17]	οἰκίαν· τὸ δὲ μὴ κωλῦον	κεχώρισται	τοῦ γινομένου. διὰ τοῦτο γοῦν
[1, 21]	Μωυσέα ὁ προειρημένος ἀνὴρ ἔτη	κζʹ	ἔπειτα ἁμαρτόντες οἱ Ἑβραῖοι παραδίδονται
[1, 21]	ἔτη κʹ μῆνας ιʹ ἡμέρας	κηʹ	Ἀντωνῖνος ἔτη κβʹ μῆνας τρεῖς
[1, 21]	ἡμέραν προστιθέντες, ἥν φασιν ἔτους	κηʹ	Αὐγούστου ἐν πέμπτῃ Παχὼν καὶ
[1, 21]	ἔτη ιγʹ μῆνας ὀκτὼ ἡμέρας	κηʹ	Γάλβας μῆνας ἑπτὰ ἡμέρας Ὄθων
[1, 21]	ἔτη ιγʹ μῆνας ηʹ ἡμέρας	κηʹ	Νέρων ἔτη ιγʹ μῆνας ὀκτὼ
[1, 26]	ἀγαθὸν ἀναζωπυροῦσαν, ἐπιστατικὴν οὖσαν καὶ	κηδεμονικὴν	τῆς ἀνθρώπων ἀγέλης. εἰ δὲ
[1, 26]	αὐτοῦ ἐπαϊόντων προβάτων, ὁ εἷς	κηδεμών,	ὁ τὸ ἀπολωλὸς ἐπιζητῶν τε
[1, 27]	ἀπαλλάττειν οὐ μᾶλλον ἂν εἴη	κηδεμών,	ὅσῳπερ ψυχὴ σώματος ἐντιμότερον. ἀλλ´
[1, 10]	πρὸ τῆς τοῦ σώματος σωτηρίας	κήδεσθαι.	εὐτελῆ γὰρ οὐ μόνον δίαιταν,
[1, 15]	γενέσει κακῶν ἁπάντων μετασχεῖν ὑπολαμβάνουσι,	κηδομένας	τοῦ τῶν ἀνθρώπων γένους, αἳ
[1, 27]	ἐλαύνοντα, τότε ἤδη τῶν ἄλλων	κηδόμενος	ὅπως ἂν μὴ διαφθείρωνται πρὸς
[1, 27]	δικαιοσύνην κτᾶσθαι; ὁ γὰρ νόμος	κηδόμενος	τῶν ὑπηκόων πρὸς μὲν τὴν
[1, 8]	γοητεύονται οἱ ἤτοι ὑφ´ ἡδονῆς	κηληθέντες	ἢ ὑπὸ φόβου δείσαντες· πᾶσαι
[1, 6]	δὲ ἔξω καιροῦ ῥῆσιν ἀείδουσιν,	κἤν	πῃ πεπνυμένην ἀείδωσιν, οὐ τιθέμενοι
[1, 7]	πίσον καὶ ἄρακα καὶ τὰ	κηπευόμενα	καὶ τὰ ἀνθητικὰ σπέρματα· τῆς
[1, 6]	πάντα τὸν λειμῶνα ἐπινεμομένη ἓν	κηρίον	γεννᾷ. Εἰ δὲ ἐν τῷ
[1, 11]	γάρ τοι λόγος καθάπερ τὸ	κήρυγμα»	τὸ Ὀλυμπίασι καλεῖ μὲν τὸν
[1, 18]	αἰτίᾳ γεγόνασι μὴ πιστεύσαντες τῷ	κηρύγματι·	ἑκούσιος γὰρ ἥ τε αἵρεσις
[1, 29]	διακόσμησιν. ἐν δὲ τῷ Πέτρου	Κηρύγματι	εὕροις ἂν νόμον καὶ λόγον«
[1, 17]	ἑαυτῆς δούλους, συγκαλοῦσα μετὰ ὑψηλοῦ	κηρύγματος	ἐπὶ κρατῆρα οἴνου. φιλοσοφία δὲ
[1, 18]	οὗτος ὁ θεὸς διὰ τοῦ	κηρύγματος	τῆς μωρίας» τῆς δοκούσης Ἕλλησιν
[1, 21]	Ἀτλαντὶς Μαίη τέκε κύδιμον Ἑρμῆν,	κήρυκ´	ἀθανάτων, ἱερὸν λέχος εἰσαναβᾶσα· Καδμείη
[1, 1]	αὐτοῖς κρίνεται. ἀλλ´ ἡ μὲν	κηρυκικὴ	ἐπιστήμη ἤδη πως ἀγγελική, ὁποτέρως
[1, 1]	οἱ βουλόμενοι δήμῳ προσομιλῆσαι διὰ	κήρυκος	τοῦτο πολλάκις ποιοῦσιν ὡς μᾶλλον
[1, 21]	γέγραπται οὕτως· ἐνιαυτὸν δεκτὸν κυρίου	κηρῦξαι	ἀπέστειλέν με. τοῦτο καὶ ὁ
[1, 21]	ὅτι ἐνιαυτὸν μόνον ἔδει αὐτὸν	κηρῦξαι,	καὶ τοῦτο γέγραπται οὕτως· ἐνιαυτὸν
[1, 21]	ὀνομασίας προθεσπίσας καὶ Νῶε μετάνοιαν	κηρύξας	Ἀβραάμ τε καὶ Ἰσαὰκ καὶ
[1, 21]	ὁ ἐκ Γὲθ Χοβὲρ ὁ	κηρύξας	Νινευίταις, ὁ ἐκ τοῦ κήτους
[1, 12]	τὸ οὖς, φησὶν ὁ κύριος,	κηρύξατε	ἐπὶ τῶν δωμάτων, τὰς ἀποκρύφους
[1, 18]	ἄλλους συλλογισμοὺς δηλονότι, ἡμεῖς δὲ	κηρύσσομεν	Ἰησοῦν Χριστὸν ἐσταυρωμένον, Ἰουδαίοις μὲν
[1, 1]	γράφειν, τὸν δὲ τὴν ἀλήθειαν	κηρύσσοντα	κωλυτέον τοῖς ὕστερον ἀνθρώποις ὠφέλειαν
[1, 22]	πράξεις καὶ τὸν βίον ἀξιόπιστοι	κηρύσσουσαι	αὐταὶ αἱ γραφαί, λεκτέον δὲ
[1, 1]	τῆς ἀληθείας. Εἰ τοίνυν ἄμφω	κηρύττουσι	τὸν λόγον, ὃ μὲν τῇ
[1, 26]	νομοθέτην, στρατηγόν, δίκαιον, ὅσιον, θεοφιλῆ	κηρύττουσιν.	εἰ δὲ ταῦτα περὶ τὸν
[1, 21]	κηρύξας Νινευίταις, ὁ ἐκ τοῦ	κήτους	προελθών. ἔπειτα βασιλεύει Ἰωναθὰν ὁ
[1, 16]	πρῶτος ᾖσεν ἐν χορῷ καὶ	κιθάρᾳ	Τιμόθεος ὁ Μιλήσιος. ναὶ μὴν
[1, 16]	φόρμιγγα εὗρον οὐ πολὺ τῆς	κιθάρας	λειπομένην καὶ κρόταλα ἐπενόησαν. ἐπί
[1, 21]	παρὰ τοῖς μνηστῆρσι) κατὰ τὸ	κιθαρίζειν	εὐδοκίμουν. καὶ τοὺς μὲν ἀναφερομένους
[1, 4]	ἡμάρτανε τέχνης. Ἡσίοδος γὰρ τὸν	κιθαριστὴν	Λίνον παντοίας σοφίας δεδαηκότα» εἰπὼν
[1, 21]	καὶ Κιλικίᾳ, Ἀμφίλοχος Ἀμφιαράου ἐν	Κιλικίᾳ,	Ἀλκμέων ἐν Ἀκαρνᾶσιν, Ἄνιος ἐν
[1, 21]	καὶ Μαντοῦς ἐν Παμφυλίᾳ καὶ	Κιλικίᾳ,	Ἀμφίλοχος Ἀμφιαράου ἐν Κιλικίᾳ, Ἀλκμέων
[1, 11]	καὶ σοφίας· τόλμης μὲν τὸ	κίνδυνον	ὑπομεῖναι, σοφίας δὲ τὸ αἴνιγμα
[1, 2]	τοῖς ὑπομνήμασιν; ὅτι μέγας ὁ	κίνδυνος	τὸν ἀπόρρητον ὡς ἀληθῶς τῆς
[1, 24]	τοῦ Μωυσέως διδάσκει πρὸ τῶν	κινδύνων	δεῖν τὰ χρήσιμα συνιδεῖν καὶ
[1, 21]	οἳ δὲ καὶ ὑπὸ δαιμόνων	κινηθέντες	ἢ ὑδάτων καὶ θυμιαμάτων καὶ
[1, 20]	γραμμάτων, τῇ θείᾳ καὶ βαρβάρῳ	κινηθέντες	φιλοσοφίᾳ, δυνάμει» τὸν περὶ θεοῦ
[1, 1]	τὰ ἤθη, τὸν βίον, τὰς	κινήσεις,	τὰς σχέσεις, τὸ βλέμμα, τὸ
[1, 1]	ὁρμὴν τὴν ἐπὶ τὴν ἀλήθειαν,	κίνησιν	ζητητικήν, ἴχνος γνώρεως, συνελόντι εἰπεῖν
[1, 16]	βούλονται, ἐκ τοῦ διαβόλου τὴν	κίνησιν	ἴσχει. ἔνιοι δὲ δυνάμεις τινὰς
[1, 21]	Ἴναχον τὸν Ἀργεῖον ἐξ Αἰγύπτου	κίνησις.	ἦν δὲ κατὰ τὴν Ἑλλάδα
[1, 17]	ζωπυρούμενον, ἴχνος τι σοφίας καὶ	κίνησις	περὶ θεοῦ. τάχα δ´ ἂν
[1, 19]	ἐν αὐτῷ γὰρ ζῶμεν καὶ	κινούμεθα	καὶ ἐσμέν, ὡς καί τινες
[1, 20]	θεοῦ παιδευόμενοι· ἔνθεν οὐδ´ ὡσαύτως	κινοῦσι	τὰς ψυχάς, ἀλλὰ διαφόρῳ διδασκαλίᾳ.
[1, 21]	σιγάσθω γὰρ Κομήτης ὁ Κρής,	Κινύρας	ὁ Κύπριος, Ἄδμητος ὁ Θετταλός,
[1, 24]	τὸ ἐν Δελφοῖς ἄγαλμα Ἀπόλλωνος	κίονα	εἶναι διὰ τῶνδε· ὄφρα θεῷ
[1, 24]	καὶ θυσάνοισι πρώτη ἐκόσμησεν περὶ	κίονα	μακρὸν ἀνάσσης. ἀλλὰ καὶ ὁ
[1, 15]	Φρυγὸς διαδέχεσθαι τοὺς τοῦ κόσμου	κίονας,	αἰνιττομένου τοῦ μύθου τὴν τῶν
[1, 24]	ἀκριβωθῆναι τὰς τῶν ἀγαλμάτων σχέσεις	κίονας	ἱστάντες οἱ παλαιοὶ ἔσεβον τούτους
[1, 24]	κρεμάσαιμεν σταθμῶν ἐκ ζαθέων καὶ	κίονος	ὑψηλοῖο. Ἀπόλλων μέντοι μυστικῶς κατὰ
[1, 24]	ἔνδον δὲ θαλάμοις βουκόλων κομῶντα	κισσῷ	στῦλον Εὐίου θεοῦ. σημαίνει δὲ
[1, 14]	ἐφεξῆς· Κράτητος δὲ Ζήνων ὁ	Κιτιεὺς	ὁ τῆς Στωϊκῆς ἄρξας αἱρέσεως
[1, 9]	τὸν λόγον τὸν καρπὸν τρυγητέον.	κλαδεῦσαι	δεῖ, σκάψαι, ἀναδῆσαι καὶ τὰ
[1, 16]	συνέταξεν. οἳ δὲ Ἀναξαγόραν Ἡγησιβούλου	Κλαζομένιον	πρῶτον διὰ γραφῆς ἐκδοῦναι βιβλίον
[1, 14]	Μιλήσιος, μεθ´ ὃν Ἀναξαγόρας Ἡγησιβούλου	Κλαζομένιος.	οὗτος μετήγαγεν ἀπὸ τῆς Ἰωνίας
[1, 17]	ὑπὸ κυρίου, ἀλλ´ ἦλθε, φασί,	κλαπεῖσα	ἢ παρὰ κλέπτου δοθεῖσα, εἴτ´
[1, 17]	ἔστιν οὖν κἀν φιλοσοφίᾳ, τῇ	κλαπείσῃ	καθάπερ ὑπὸ Προμηθέως, πῦρ ὀλίγον
[1, 8]	ἄνθρωποι, στέρονται δὲ ὅμως ἢ	κλαπέντες	ἢ γοητευθέντες ἢ βιασθέντες καὶ
[1, 6]	ὡς μὴ ἀπατηθῆναι, ὡς μὴ	κλαπῆναι	πρὸς τῶν ἐπὶ βλάβῃ τῶν
[1, 10]	πρῶτον ἐλάλησεν καὶ εὐχαρίστησεν· εἶτα	κλάσας	τὸν ἄρτον προέθηκεν, ἵνα δὴ
[1, 21]	μῆνας ιʹ ἡμέρας ὀκτώ· τοῦτον	Κλαύδιος	ἔτη ιγʹ μῆνας ηʹ ἡμέρας
[1, 21]	ἔτη κβʹ Γάιος ἔτη δʹ	Κλαύδιος	ἔτη ιδʹ Νέρων ἔτη ιδʹ
[1, 21]	ἐντεῦθεν ἐπὶ τὴν ἡγεμονίαν Γερμανικοῦ	Κλαυδίου	Καίσαρος ἔτη τριακόσια ἑξήκοντα πέντε,
[1, 23]	καὶ περιρραντηρίοις χρησομένη, ἐπακούσασα δὲ	κλαυθμυριζομένου	τοῦ παιδὸς κελεύει προσενεχθῆναι αὐτῇ
[1, 14]	αἱρέσεως γίνεται μαθητής. τοῦτον διαδέχεται	Κλεάνθης,	ὃν Χρύσιππος καὶ οἱ μετ´
[1, 15]	καὶ Βραχμάνων τὸν Πυθαγόραν βούλεται.	Κλέαρχος	δὲ ὁ Περιπατητικὸς εἰδέναι φησί
[1, 24]	ὁ τὴν Φορωνίδα ποιήσας· Καλλιθόη	κλειδοῦχος	Ὀλυμπιάδος βασιλείης, Ἥρης Ἀργείης, ἣ
[1, 21]	πέντε, ὡς δὲ Τίμαιος καὶ	Κλείταρχος	ὀκτακόσια εἴκοσι, ὡς δὲ Ἐρατοσθένης
[1, 17]	δὲ καὶ οἱ ψευδοπροφῆται τὸ	κλέμμα,	τὸ ὄνομα τὸ προφητικόν, προφῆται
[1, 14]	καὶ Πιττακὸς ὁ Μιτυληναῖος καὶ	Κλεόβουλος	ὁ Λίνδιος, δύο δὲ ἀπὸ
[1, 14]	Σόλωνι αὐτὸ ἀνατίθησιν, ὥσπερ ἀμέλει	Κλεοβούλῳ	τὸ μέτρον ἄριστον» τὸ δ´
[1, 14]	δ´ ἐγγύα, πάρα δ´ ἄτα»	Κλεομένης	μὲν ἐν τῷ περὶ Ἡσιόδου
[1, 21]	καὶ εἴκοσι. ἐπὶ πᾶσιν ἡ	Κλεοπάτρα	ἐβασίλευσεν ἔτη δύο καὶ εἴκοσι,
[1, 21]	εἴκοσι, μεθ´ ἣν ἡ τῶν	Κλεοπάτρας	παίδων βασιλεία ἡμερῶν ὀκτωκαίδεκα. γίνονται
[1, 21]	ὁ Θετταλός, Διονύσιος ὁ Καρχηδόνιος,	Κλεοφῶν	ὁ Κορίνθιος, Ἱππώ τε ἡ
[1, 17]	ἐμπνευσθέντες ὑπὸ τοῦ κυρίου, οὐ	κλέπται,	ἀλλὰ διάκονοι. φησὶ γοῦν ἡ
[1, 17]	πρὸ τῆς παρουσίας τοῦ κυρίου	κλέπται	εἰσὶ καὶ λῃσταί. πάντες μὲν
[1, 17]	θεοῦ. τάχα δ´ ἂν εἶεν	κλέπται	καὶ λῃσταὶ» οἱ παρ´ Ἕλλησι
[1, 17]	πάντες» οὖν οἱ πρὸ κυρίου	κλέπται	καὶ λῃσταί, οὐχ ἁπλῶς πάντες
[1, 17]	δηλονότι τοῦ Χριστοῦ. ὥστε οὐ	κλέπται	οἱ προφῆται. καὶ ἡ διδαχὴ
[1, 21]	Ἰούλιον Νέπωτα. ἀλλ´ οἳ μὲν	κλέπται	πάντες καὶ λῃσταί, ὥς φησιν
[1, 8]	δὴ πιστεύσας ἑκὼν ἤδη παραναλίσκεται·	κλέπτεται	δὲ ὁ μεταπεισθεὶς καὶ ὁ
[1, 18]	τῷ διαβόλῳ. ὁ κλέπτων μηκέτι	κλεπτέτω,	μᾶλλον δὲ κοπιάτω ἐργαζόμενος τὸ
[1, 17]	διελθεῖν αἰτιάσονται· οὐδὲ γὰρ τὸν	κλέπτην,	ἀλλὰ τὸν μὴ κωλύσαντα τὴν
[1, 17]	ἐφ´ ἡμῖν. λῃστὴς δὲ καὶ	κλέπτης	ὁ διάβολος λέγεται ψευδοπροφήτας ἐγκαταμίξας
[1, 20]	τὴν κλοπήν. ἤδη δὲ ὁ	κλέπτης	ὅπερ ὑφελόμενος ἔχει ἀληθῶς ἔχει,
[1, 20]	καὶ ψευδόμενος τὴν ἀλήθειαν. οὗτος	κλέπτης«	ὑπὸ τῆς γραφῆς εἴρηται. φησὶ
[1, 17]	δὲ καὶ Ἀριστοτέλης τῇ γραφῇ,	κλεπτικὴν	σοφίας τὴν σοφιστικὴν εἰπών, ὡς
[1, 8]	σοφιστικὴν ὅ τε Ἀριστοτέλης ἑπόμενος	κλεπτικήν	τινα αὐτὴν ἀποφαίνεται, ἅτε τὸ
[1, 8]	ἀνδραποδισταί τε καὶ ψυχαγωγοὶ εὔγλωσσοι,	κλέπτοντες	μὲν ἀφανῶς, διελεγχόμενοι δὲ λῃσταί,
[1, 17]	με πατρός. ἐπὶ δὲ τῶν	κλεπτόντων	ὁ δὲ ἀφ´ ἑαυτοῦ» φησὶ
[1, 17]	ἦλθε, φασί, κλαπεῖσα ἢ παρὰ	κλέπτου	δοθεῖσα, εἴτ´ οὖν δύναμις ἢ
[1, 10]	σοφιστῶν οὐ μόνον γοητεύουσι καὶ	κλέπτουσι	τοὺς πολλούς, βιαζόμεναι δὲ ἔσθ´
[1, 8]	νῦν δ´ εὐρόοισι στόμασι τἀληθέστατα	κλέπτουσιν,	ὥστε μὴ δοκεῖν ἃ χρὴ
[1, 18]	δίδοτε τόπον τῷ διαβόλῳ. ὁ	κλέπτων	μηκέτι κλεπτέτω, μᾶλλον δὲ κοπιάτω
[1, 17]	μετανοῆσαι οἷός τε ἦν καὶ	κλέψαι,	καὶ {ὁ} αἴτιος αὐτὸς τῆς
[1, 17]	ἐν αὐτῇ, ταῦτα ἐνέπνευσε καὶ	κλέψας	ἐδίδαξεν, οὐχὶ μὴ εἰδότος τοῦ
[1, 15]	εἶναι τὸ ἐν φήμαις καὶ	κληδόσι	μαντευόμενον, ἐκ δὲ τοῦ εἰς
[1, 15]	Χαλδαῖοί τε καὶ Ἀράβιοι οἱ	κληθέντες	εὐδαίμονες καὶ ὅσοι γε τὴν
[1, 21]	τοῦ τιμωμένου δαίμονος, κἀντεῦθεν Σορόαπιν	κληθῆναι	καὶ Σάραπιν συνηθείᾳ τινὶ τῶν
[1, 0]	οὐκέτι ἔγωγε ἐνταῦθα συνορῶ, ὅπως	~ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ	ΤΩΝ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΑΛΗΘΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΝ
[1, 7]	ἐν ὁσιότητι» γνωστικῇ. αὐτίκα ὁ	Κλήμης	ἐν τῇ πρὸς Κορινθίους ἐπιστολῇ
[1, 21]	ἀπὸ δὲ Ἰσαὰκ ἕως τῆς	κληροδοσίας	ἔτη ἑξακόσια δέκα ἕξ. ἔπειτα
[1, 19]	λαβεῖν αὐτοὺς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καὶ	κλῆρον	ἐν τοῖς ἡγιασμένοις πίστει τῇ
[1, 11]	Χριστοῦ ἀπανδρωθῶσιν. εἰ γὰρ οὐ	κληρονομήσει	ὁ υἱὸς τῆς παιδίσκης μετὰ
[1, 11]	δεδουλωμένοι. ὁ δὲ νήπιος, κἂν	κληρονόμος	ᾖ, οὐδὲν δούλου διαφέρει ἄχρι
[1, 15]	Λαχέσεως λόγον ἐξαγγέλλοντα πρὸς τὰς	κληρουμένας	ψυχὰς καὶ προθεσπίζοντα. κἀν τῷ
[1, 5]	τοὺς εἰρηνικῶς ἐποπτεύσαντας πολυτρόπως εἰς	κλῆσιν	πεπαιδαγωγῆσθαι. τί οὖν; ἠθέλησε μέν,
[1, 18]	ἀνθρώπων κεκλημένων οἱ ὑπακοῦσαι βουληθέντες	κλητοὶ»	ὠνομάσθησαν. οὐ γάρ ἐστιν ἀδικία
[1, 18]	καὶ μωροί· αὐτοῖς δὲ τοῖς	κλητοῖς	Ἰουδαίοις τε καὶ Ἕλλησι Χριστὸς
[1, 19]	τε παῦροι, πολλοὺς μὲν τοὺς	κλητούς,	ὀλίγους δὲ τοὺς ἐκλεκτοὺς αἰνιττόμενος.
[1, 3]	οὐκ ἔχει ποῦ τὴν κεφαλὴν	κλίνῃ·	μόνῳ γάρ, οἶμαι, τῷ πιστεύοντι,
[1, 16]	τε πρώτους ἀκηκόαμεν ἀπήνην καὶ	κλίνην	καὶ ὑποπόδιον ἐργάσασθαι τούς τε
[1, 17]	τότε ἡ εἰς ἀνθρώπους ἐρχομένη	κλοπή,	οὐ τοῦ ὑφελομένου τὸ συμφέρον
[1, 20]	γὰρ τὸ ψεῦσμα πρὸς τὴν	κλοπήν.	ἤδη δὲ ὁ κλέπτης ὅπερ
[1, 17]	ἀλλὰ τὸν μὴ κωλύσαντα τὴν	κλοπὴν	καταμέμψονται. καὶ τὰς ναῦς τοίνυν
[1, 17]	κωλυτικόν, ὅπερ φαμὲν ἐπὶ τῆς	κλοπῆς	γεγονέναι, μηδ´ ὅλως αἴτιον εἶναι,
[1, 19]	κρυφίων ἡδέως ἅψασθε, καὶ ὕδατος	κλοπῆς	γλυκεροῦ, ἄρτον καὶ ὕδωρ οὐκ
[1, 17]	καὶ {ὁ} αἴτιος αὐτὸς τῆς	κλοπῆς,	οὐχ ὁ μὴ κωλύσας κύριος.
[1, 17]	λέγοντας· φασὶ γὰρ αἴτιον εἶναι	κλοπῆς	τὸν μὴ φυλάξαντα ἢ τὸν
[1, 3]	πονούμενοι βίον τρυγόνων ἀναφαίνονται λαλίστεροι·	κνήθοντες	καὶ γαργαλίζοντες οὐκ ἀνδρικῶς, ἐμοὶ
[1, 3]	ἐμοὶ δοκεῖν, τὰς ἀκοὰς τῶν	κνήσασθαι	γλιχομένων, ποταμὸς ἀτεχνῶς ῥημάτων, νοῦ
[1, 15]	τῷ Ἡλιοπολίτῃ, Εὔδοξος δὲ ὁ	Κνίδιος	Κονούφιδι τῷ καὶ αὐτῷ Αἰγυπτίῳ.
[1, 1]	ἐπὶ τῆς Μεγάλης Ἑλλάδος (τῆς	κοίλης	θάτερος αὐτῶν Συρίας ἦν, ὃ
[1, 23]	εἰς τὰ βασίλεια παρελθόντα ἐπιστῆναι	κοιμωμένῳ	τῷ βασιλεῖ καὶ ἐξεγεῖραι αὐτόν,
[1, 1]	ἀπόστολον ἀσθενεῖς καὶ ἄρρωστοι, καὶ	κοιμῶνται	ἱκανοί. εἰ δὲ ἑαυτοὺς διεκρίνομεν,
[1, 12]	ἔγνωσται» λέγει. ~(Ἐπεὶ δὲ μὴ	κοινὴ	ἡ παράδοσις καὶ πάνδημος τῷ
[1, 21]	Δωρίδα, Αἰολίδα καὶ πέμπτην τὴν	κοινήν,	ἀπεριλήπτους δὲ οὔσας τὰς βαρβάρων
[1, 21]	ἐμφαίνουσα, ἢ λέξις ἴδιον ἢ	κοινὸν	ἔθνους ἐπιφαίνουσα χαρακτῆρα. φασὶ δὲ
[1, 19]	δικαιοσύνην φυσικὴν εἰρήκαμεν, εἴτε μὴν	κοινὸν	ἐσχηκέναι νοῦν, τίς ὁ τούτου
[1, 21]	δὲ ἄλλαι αἱ πολλαὶ ἐπὶ	κοινωνίᾳ	διαλέκτων δύο ἢ τριῶν ἢ
[1, 1]	διδασκαλίᾳ, εἰ μὴ φιλόδοξος ἡ	κοινωνία	τοῦ λόγου, εἰ τοῦτον μόνον
[1, 26]	ἐστι τροφὴ ἀνθρώπων« καλὴ κατὰ	κοινωνίαν.	αὐτίκα τὴν δικαστικὴν μετεχειρίζετο, ἐπιστήμην
[1, 25]	ἐκείνων φορᾶς συμπαθείας τε καὶ	κοινωνίας	τῆς πρὸς ἄλληλα, ἑπομένως τῇ
[1, 1]	αὐτίκα πατέρας τοὺς κατηχήσαντάς φαμεν,	κοινωνικὸν	δὲ ἡ σοφία καὶ φιλάνθρωπον.
[1, 6]	γεγόνασι κακοί. φύσει δ´ αὖ	κοινωνικοὺς	καὶ δικαίους ὁ θεὸς ἡμᾶς
[1, 1]	μεταλήψεως χάριν τῶν κοσμικῶν προσίασιν	κοινωνικοὺς	τῶν ἐπιτηδείων μαθόντες τοὺς καθωσιωμένους
[1, 8]	ὀρθοῦ καὶ ὑγιοῦς λόγου τῷ	κοινωνοῦντι	τοῦ ψεύδους πιστεύειν. τὸ μὲν
[1, 4]	ἀπολαύουσι περιττοῦ, ἀκοῆς μὲν ὁ	κοινῶς	λεγόμενος μουσικός, ἁφῆς δὲ ὁ
[1, 14]	γεγονέναι τόνδε τὸν τρόπον λέγει,	κοινῶς	μὲν πᾶσιν Ἕλλησιν, ἐξαιρέτως δὲ
[1, 6]	ἰατροὶ καὶ κυβερνῆται. ὁρῶμεν γοῦν	κοινῶς	οἱ πάντες τὴν ἄμπελον καὶ
[1, 29]	παίδων μηδὲν πρεσβύτερον ἐχούσης, ἄμφω	κοινῶς	τοὺς μύθους αὐτῶν καὶ τοὺς
[1, 4]	καὶ τὴν πορφύραν καὶ τὸ	κόκκινον,	καὶ τὰ λιθουργικὰ καὶ τεκτονικὴν
[1, 17]	μὴ στείλαντα τὴν ὀθόνην. αὐτίκα	κολάζονται	πρὸς τοῦ νόμου οἱ τούτων
[1, 1]	οὔτε γάρ ποτε ἐν λόγῳ	κολακείας	ἐγενήθημεν, καθὼς οἴδατε, φησὶν ὁ
[1, 5]	φάρυγγα, φησί, φιλοσοφία δὲ οὐ	κολακεύει.	τίνα τοίνυν αἰνίσσεται τὴν ἐκπορνεύσασαν;
[1, 27]	δύναμις οἰκονομεῖ σωτηρίαν, ἣ μὲν	κολάσει	σωφρονίζουσα ὡς κυρία, ἣ δὲ
[1, 17]	οὔσης, ὀλιγωροῦμεν ἀποστῆναι, εἰκότως ἂν	κολάσειε	(καὶ γὰρ τὸ πυρέττειν ἀκούσιον·
[1, 17]	οὔθ´ αἱ τιμαὶ οὔθ´ αἱ	κολάσεις	δίκαιαι, μὴ τῆς ψυχῆς ἐχούσης
[1, 26]	ἡ κολαστική, τοῦ κατὰ τὰς	κολάσεις	μέτρου ἐπιστημονική τις οὖσα. κόλασις
[1, 26]	κολάσεις μέτρου ἐπιστημονική τις οὖσα.	κόλασις	δὲ δικαία οὖσα διόρθωσίς ἐστι
[1, 1]	πάντας κερδάνωμεν. κἀν τῇ πρὸς	Κολασσαεῖς	ἐπιστολῇ νουθετοῦντες» γράφει πάντα ἄνθρωπον
[1, 26]	δικαίου. σύστοιχος δὲ αὐτῇ ἡ	κολαστική,	τοῦ κατὰ τὰς κολάσεις μέτρου
[1, 12]	ὅπως ἂν λάθοι τοὺς δίκην	κολοιῶν	σπερμολόγους. ἐπὰν δὲ ἀγαθοῦ τύχῃ
[1, 21]	τὸ πλῆθος, ἡ Σαμία ἡ	Κολοφωνία	ἡ Κυμαία ἡ Ἐρυθραία ἡ
[1, 14]	δὲ Ἐλεατικῆς ἀγωγῆς Ξενοφάνης ὁ	Κολοφώνιος	κατάρχει, ὅν φησι Τίμαιος κατὰ
[1, 26]	τῶν θείων προσταγμάτων, ὁ τὸν	κόλπον	τοῦ πατρὸς ἐξηγούμενος υἱὸς μονογενής.
[1, 16]	Μήδειά τε ἡ Αἰήτου ἡ	Κολχὶς	πρώτη βαφὴν τριχῶν ἐπενόησεν. ἀλλὰ
[1, 21]	τῆς ἐπιθέσεως δηλώσαντος. σιγάσθω γὰρ	Κομήτης	ὁ Κρής, Κινύρας ὁ Κύπριος,
[1, 23]	ὑπηρέτησαν τοῖς Αἰγυπτίοις μισθὸν ἀναγκαῖον	κομιζόμενοι,	ἔπειτα δὲ καὶ τρόπον τινὰ
[1, 9]	Ἑλληνικῶν καὶ τῶν βαρβαρικῶν ὑποδείγματα	κομίζων	πολύπειρος οὗτος τῆς ἀληθείας ἰχνευτὴς
[1, 9]	καὶ γνωστικός, σοφιστικὴν μὲν φιλοσοφίας,	κομμωτικὴν	δὲ γυμναστικῆς καὶ ὀψοποιικὴν ἰατρικῆς
[1, 21]	Ἀντωνῖνος ἔτη ιθʹ ἡμέρας ιαʹ	Κόμοδος	ἔτη ιβʹ μῆνας θʹ ἡμέρας
[1, 21]	κγʹ ὁμοίως πάλιν Ἀντωνῖνος καὶ	Κόμοδος	ἔτη λβʹ γίνεται τὰ πάντα
[1, 21]	τοῦ πρώτου ἀγῶνος ἐπὶ τὴν	Κομόδου	τελευτὴν ἔτη ἑκατὸν ἕνδεκα. Εἰσὶ
[1, 21]	γίνεται καὶ τὰ ἐπὶ τὴν	Κομόδου	τελευτὴν ἔτη· ὅσα γε συνάγεται.
[1, 21]	αωλγʹ ἄλλοι δὲ μέχρι τῆς	Κομόδου	τελευτῆς ἀριθμήσαντες ἀπὸ Ἰνάχου καὶ
[1, 21]	ἀπὸ Ἰουλίου τοίνυν Καίσαρος ἕως	Κομόδου	τελευτῆς γίνονται ἔτη σλϛ μῆνες
[1, 21]	ἡ Ῥωμαίων βασιλεία ἕως τῆς	Κομόδου	τελευτῆς ἔτη διακόσια εἴκοσι δύο.
[1, 21]	καὶ τὰ ἀπὸ Ἀδὰμ ἕως	Κομόδου	τελευτῆς ἔτη εψπδʹ μῆνες δύο
[1, 21]	ἀπὸ τῆς καταστροφῆς Ἱερουσαλὴμ ἕως	Κομόδου	τελευτῆς ἔτη ρκβʹ μῆνες ιʹ
[1, 21]	τὰ πάντα ἀπὸ Αὐγούστου ἕως	Κομόδου	τελευτῆς ἔτη σκβʹ καὶ τὰ
[1, 21]	δὲ ἀπὸ Οὐεσπεσιανοῦ ἕως τῆς	Κομόδου	τελευτῆς εὑρίσκεται ἔτη ἑκατὸν εἴκοσι
[1, 21]	Ῥωμύλου τοῦ κτίσαντος Ῥώμην ἕως	Κομόδου	τελευτῆς μγʹ μῆνες Ἐγεννήθη δὲ
[1, 21]	οὗ ὁ κύριος ἐγεννήθη ἕως	Κομόδου	τελευτῆς τὰ πάντα ἔτη ρϟ
[1, 24]	φησίν· ἔνδον δὲ θαλάμοις βουκόλων	κομῶντα	κισσῷ στῦλον Εὐίου θεοῦ. σημαίνει
[1, 15]	Ἡλιοπολίτῃ, Εὔδοξος δὲ ὁ Κνίδιος	Κονούφιδι	τῷ καὶ αὐτῷ Αἰγυπτίῳ. ἐν
[1, 21]	πρώτην ὀλυμπιάδα. ὡς εἶναι ἐνενή	κοντά	που ἐτῶν πρὸ τῆς τῶν
[1, 18]	κλέπτων μηκέτι κλεπτέτω, μᾶλλον δὲ	κοπιάτω	ἐργαζόμενος τὸ ἀγαθόν. ἐργάζεσθαι δέ
[1, 1]	μισθὸν λήψεται κατὰ τὸν ἴδιον	κόπον.	θεοῦ γάρ ἐσμεν συνεργοί· θεοῦ
[1, 7]	τὴν ἀγαθὴν καὶ εἰς τὴν	κοπρίαν	καὶ ἐπὶ τὰ δώματα. βλαστάνει
[1, 21]	ἐπὶ τούτου οἱ ἐν Σαμαρείᾳ	κόπρον	ἔφαγον περιστερῖ καὶ τὰ τέκνα
[1, 23]	τῶν Ἑβραίων; ἡ δ´ ἐπέσπευσεν	κόρην.	μολοῦσα δ´ εἶπεν μητρί, καὶ
[1, 21]	ἀνακομιδή. κατὰ δὲ Λυγκέα τῆς	Κόρης	ἡ ἁρπαγὴ καὶ ἡ τοῦ
[1, 21]	Διονύσιος ὁ Καρχηδόνιος, Κλεοφῶν ὁ	Κορίνθιος,	Ἱππώ τε ἡ Χείρωνος καὶ
[1, 21]	εὐημερούντων μέμνηται· Εὔμηλος δὲ ὁ	Κορίνθιος	πρεσβύτερος ὢν ἐπιβεβληκέναι Ἀρχίᾳ τῷ
[1, 7]	ὁ Κλήμης ἐν τῇ πρὸς	Κορινθίους	ἐπιστολῇ κατὰ λέξιν φησὶ τὰς
[1, 14]	Ἑλληνικοῖς συγχρῆσθαι ποιήμασι; πρὸς γοῦν	Κορινθίους,	οὐ γὰρ ἐνταῦθα μόνον, περὶ
[1, 21]	τῷ πρώτῳ πανδέκτῃ ἀλκυόνος καὶ	κορώνης	ἐπακοῦσαι τὸν Μόψον ἱστορεῖ. προγνώσει
[1, 10]	συνθεῖναι τὰ λεξείδια καθάπερ τὰ	κόσμια.	κἂν φυλάξῃς» φησὶν ὁ Πυθαγόρειος
[1, 1]	τὴν ἀμοιβὴν περιιστάμενος, οὐχὶ τῇ	κοσμικῇ	ἐνέχεται συνηθείᾳ· δεῖ δὲ ὡς
[1, 5]	ἤδη καιρὸν ἔχοντα προκοπῆς τῇ	κοσμικῇ	παιδείᾳ (Αἴγυπτος δὲ ὁ κόσμος
[1, 5]	ἐνδιατρίβειν δὲ καὶ ἐναπομένειν τῇ	κοσμικῇ	παιδείᾳ παραινεῖ· προπαιδεύει γὰρ τῷ
[1, 4]	καλεῖ ἡ γραφὴ πάσαν τὴν	κοσμικὴν	εἴτε ἐπιστήμην εἴτε τέχνην, πολλαὶ
[1, 25]	νομικῷ κεκλημένον πολιτικὸν εἴς τε	κοσμικὴν	μεγαλόνοιαν διαιρεῖ εἴς τε ἰδιωτικὴν
[1, 5]	δηλῶν ὅτι ἀσπάζομαι μὲν τὴν	κοσμικὴν	παιδείαν καὶ ὡς νεωτέραν καὶ
[1, 18]	τῷ χρείαν ἔχοντι» καὶ τῆς	κοσμικῆς	περιουσίας καὶ τῆς θείας σοφίας.
[1, 5]	τὸ χρήσιμον ἐκλεξάμενος μόνον τῆς	κοσμικῆς	φιλοσοφίας, ἰδοὺ ἡ παιδίσκη ἐν
[1, 1]	εἰ μὴ μεταλήψεως χάριν τῶν	κοσμικῶν	προσίασιν κοινωνικοὺς τῶν ἐπιτηδείων μαθόντες
[1, 25]	εἴς τε ἰδιωτικὴν σύνταξιν, ἣν	κοσμιότητα	καὶ ἁρμονίαν καὶ σωφροσύνην ὠνόμασεν,
[1, 2]	ὀνόματα καὶ ῥήματα ἀπορρίπτουσιν οὐδαμῶς	κοσμίως,	αὑτούς τε ἀπατῶντες καὶ τοὺς
[1, 23]	ἔφασκεν· οὐ λαθοῦσα δὲ ὑπεξέθηκε,	κόσμον	ἀμφιθεῖσά μοι, παρ´ ἄκρα ποταμοῦ,
[1, 19]	ὁ θεὸς ὁ ποιήσας τὸν	κόσμον	καὶ πάντα τὰ ἐν αὐτῷ,
[1, 5]	κοσμικῇ παιδείᾳ (Αἴγυπτος δὲ ὁ	κόσμος	ἀλληγορεῖται) συνευνασθῆναι πρότερον, ὕστερον δὲ
[1, 18]	προφητῶν κατηγγελμένῃ, οὐκ ἔγνω ὁ	κόσμος	διὰ τῆς σοφίας» τῆς διὰ
[1, 1]	παραδόσεως κανόνα» ἀπὸ τῆς τοῦ	κόσμου	γενέσεως προϊοῦσιν, τὰ ἀναγκαίως ἔχοντα
[1, 18]	ὁ θεὸς τὴν σοφίαν τοῦ	κόσμου;	ἐπ´ ἴσης τῷ μωρὰν ἔδειξε»
[1, 18]	ὁ θεὸς τὴν σοφίαν τοῦ	κόσμου»	ἐπ´ ἴσης τῷ οὐκ ἐμώρανεν»
[1, 11]	ἀπόστολος, ὑπὸ τὰ στοιχεῖα τοῦ	κόσμου	ἦμεν δεδουλωμένοι. ὁ δὲ νήπιος,
[1, 11]	φαίνεται, κατὰ τὰ στοιχεῖα τοῦ	κόσμου	καὶ οὐ κατὰ Χριστὸν» φερομένων
[1, 11]	ἀνθρώπων, κατὰ τὰ στοιχεῖα τοῦ	κόσμου	καὶ οὐ κατὰ Χριστόν, φιλοσοφίαν
[1, 17]	τῶν ἐσομένων πρὸ καταβολῆς τοῦ	κόσμου	καὶ τοῦ ἕκαστον εἶναι ἐγνωκότος,
[1, 15]	τοῦ Φρυγὸς διαδέχεσθαι τοὺς τοῦ	κόσμου	κίονας, αἰνιττομένου τοῦ μύθου τὴν
[1, 11]	~(Αὕτη οὖν ἡ σοφία τοῦ	κόσμου	μωρία παρὰ θεῷ ἐστιν, καὶ
[1, 14]	δεῖ δὴ τὴν γένεσιν τοῦ	κόσμου	πολυπραγμονῆσαι, δι´ ἧς καὶ τὴν
[1, 7]	ὁ ἄνωθεν σπείρων ἐκ καταβολῆς	κόσμου	τὰ θρεπτικὰ σπέρματα, ὁ τὸν
[1, 16]	τύχοι, γένη φωνῶν εἰσιν ἐν	κόσμῳ,	καὶ οὐδὲν ἄφωνον· ἐὰν οὖν
[1, 27]	παιδευόμεθα, ἵνα μὴ σὺν τῷ	κόσμῳ	κατακριθῶμεν. προεῖπεν γὰρ ὁ προφήτης·
[1, 13]	διενήνοχεν. ἀτὰρ καὶ ἐν τῷ	κόσμῳ	παντὶ τὰ μέρη σύμπαντα, κἂν
[1, 14]	ἀπὸ Πλάτωνος κατέληξεν ἀρχαία Ἀκαδημία.	Κράντορος	δὲ μετέσχεν Ἀρκεσίλαος, ἀφ´ οὗ
[1, 14]	δὲ ἀκουσταὶ Κράτης τε καὶ	Κράντωρ,	εἰς οὓς ἡ ἀπὸ Πλάτωνος
[1, 16]	δὲ ἄλλος Ἰδαῖος εὗρε χαλκοῦ	κρᾶσιν,	ὡς δὲ Ἡσίοδος, Σκύθης. ναὶ
[1, 27]	φησί· πανοῦργος ἰδὼν τιμωρούμενον πονηρὸν	κραταιῶς	αὐτὸς παιδεύεται, ἐπεὶ γενεὰ σοφίας
[1, 17]	διημαρτημένη δὲ ὑπόληψις ἔσθ´ ὅτε	κρατεῖ,	ἧς, ἀγνοίας καὶ ἀμαθίας οὔσης,
[1, 24]	φιλόνικον μόνον ἐστίν, αὐτοῦ τοῦ	κρατεῖν	ἕνεκα τὴν δυναστείαν πεποιημένον, τὸ
[1, 21]	χρησμοὺς Ὀνομακρίτου εἶναι λέγουσι, τὸν	Κρατῆρα	δὲ τὸν Ὀρφέως Ζωπύρου τοῦ
[1, 17]	συγκαλοῦσα μετὰ ὑψηλοῦ κηρύγματος ἐπὶ	κρατῆρα	οἴνου. φιλοσοφία δὲ οὐκ ἀπεστάλη
[1, 14]	ὃν Πολέμων. Πολέμωνος δὲ ἀκουσταὶ	Κράτης	τε καὶ Κράντωρ, εἰς οὓς
[1, 22]	γεγονότων ἁπάντων αὐτοῖς ἐπιφάνεια καὶ	κράτησις	τῆς χώρας καὶ τῆς ὅλης
[1, 21]	ἕπεσθαί τις βουληθῇ τῷ γραμματικῷ	Κράτητι	καὶ λέγῃ περὶ τὴν Ἡρακλειδῶν
[1, 14]	διαδέχεται Ἡγησίνουν καὶ οἱ ἐφεξῆς·	Κράτητος	δὲ Ζήνων ὁ Κιτιεὺς ὁ
[1, 3]	ἅμα καὶ σοφιστὰς παρωνύμως κεκλήκασι.	Κρατῖνος	γοῦν ἐν τοῖς Ἀρχιλόχοις ποιητὰς
[1, 10]	ὁδοί, κέντρον δὲ μάχας ὁ	κρατιστεύων	λόγος. διατείνεται οὖν εὖ μάλα
[1, 28]	δοκιμάζουσα ὑπεξαναβαίνει ἐπὶ τὴν πάντων	κρατίστην	οὐσίαν τολμᾷ τε ἐπέκεινα ἐπὶ
[1, 21]	λεγομένας. καὶ Πλάτων δὲ ἐν	Κρατύλῳ	τὸ πῦρ ἑρμηνεῦσαι βουλόμενος βαρβαρικόν
[1, 8]	μέν, ἀλλὰ γὰρ τὰ πράγματα	κρείσσω	νομίζω τῶν λόγων ἀεί ποτε.
[1, 13]	δὲ καὶ αἴσθησιν χρυσίου καθαροῦ·	κρείσσων	γὰρ σοφία λίθων πολυτελῶν, πᾶν
[1, 19]	τοὺς αἱρετικοὺς καλουμένους, ἐμφανῶς πάνυ	κρείσσων»	φησὶ φίλος ἐγγὺς ἢ ἀδελφὸς
[1, 23]	ἠξίουν νόμῳ τῶν κεκρατηκότων ὡς	κρείττονες	ἡττόνων (καὶ τοῦ πολέμου ἡ
[1, 24]	ὄφρα θεῷ δεκάτην ἀκροθίνιά τε	κρεμάσαιμεν	σταθμῶν ἐκ ζαθέων καὶ κίονος
[1, 15]	διδάσκεσθαι δὲ αὐτοὺς δικαιοσύνην μὴ	κρεοφαγοῦντας,	ἀλλ´ ἀκροδρύοις χρωμένους. τοὺς ἑξηκονταετεῖς
[1, 21]	καὶ Οἰνώνη Κεβρῆνος ἐν Ἰλίῳ·	Κρῆνος	γὰρ εἷς τῶν Ἡρακλειδῶν ἐπιφανὴς
[1, 21]	δηλώσαντος. σιγάσθω γὰρ Κομήτης ὁ	Κρής,	Κινύρας ὁ Κύπριος, Ἄδμητος ὁ
[1, 21]	ὁ Προκοννήσιος Ἐπιμενίδης τε ὁ	Κρής,	ὅστις εἰς Σπάρτην ἀφίκετο, καὶ
[1, 14]	Ἕλλησιν, ἐξαιρέτως δὲ Λακεδαιμονίοις καὶ	Κρησὶ	τοῖς εὐνομωτάτοις. Τὸ μὲν οὖν
[1, 14]	Σκύθην, οἳ δὲ Ἐπιμενίδην τὸν	Κρῆτα·	{ὃν Ἑλληνικὸν οἶδε προφήτην, οὗ
[1, 14]	ἐξ αὐτῶν ἴδιος προφήτης οὕτως·	Κρῆτες	ἀεὶ ψεῦσται, κακὰ θηρία, γαστέρες
[1, 21]	Τελχῖνος, καὶ ἡ Κρητὸς ἐν	Κρήτῃ.	Ἀκουσίλαος γὰρ Φορωνέα πρῶτον ἄνθρωπον
[1, 21]	ἥ τε τῆς Εὐρώπης εἰς	Κρήτην	ἐκ Φοινίκης ἀνακομιδή. κατὰ δὲ
[1, 21]	Εὔρωπος, εἶτα Τελχῖνος, καὶ ἡ	Κρητὸς	ἐν Κρήτῃ. Ἀκουσίλαος γὰρ Φορωνέα
[1, 7]	δὲ καὶ τὰ ἄλλα σπέρματα,	κριθάς	τε καὶ κυάμους καὶ πίσον
[1, 11]	κύριος ὁ ποιῶν ἔλεος καὶ	κρίμα	καὶ δικαιοσύνην ἐπὶ τῆς γῆς,
[1, 21]	δύο ἑβδομάδας ἐξολοθρευθήσεται χρῖσμα, καὶ	κρίμα	οὐκ ἔστιν αὐτῷ. καὶ τὴν
[1, 27]	πάντα τὰ δικαιώματα καὶ τὰ	κρίματα	αὐτοῦ ἐν τῇ καρδίᾳ σου
[1, 17]	κωλύσας τὴν αἵρεσιν τῆς ψυχῆς	κρίνει	δικαίως, ἵν´ ὅτι μάλιστα ὁ
[1, 1]	ἡ κρίσις δὲ ἐν αὐτοῖς	κρίνεται.	ἀλλ´ ἡ μὲν κηρυκικὴ ἐπιστήμη
[1, 27]	που τὸν τοιοῦτον ὑγιέστατα ἀποκτείννυσι.	κρινόμενοι	δὲ ὑπὸ τοῦ κυρίου« φησὶν
[1, 1]	λέγων καὶ χρόνῳ δοκιμάζει καὶ	κρίσει	δικάζει καὶ διακρίνει τῶν ἄλλων
[1, 1]	οὗτος εἰς θείων λόγων παραδοχήν,	κρίσιν	εὔλογον τὴν πίστιν κεκτημένος. ἕπεται
[1, 1]	ἤτοι ἑλέσθαι ἢ μή, ἡ	κρίσις	δὲ ἐν αὐτοῖς κρίνεται. ἀλλ´
[1, 21]	μῆνες ἑπτά. καὶ μετὰ τοὺς	κριτὰς	βασιλειῶν ἔτη πεντακόσια ἑβδομήκοντα δύο
[1, 21]	ἐβασίλευσεν ἐπὶ Ἰσραὴλ μετὰ τοὺς	κριτάς,	ὧν ὁ πᾶς ἀριθμὸς ἕως
[1, 23]	εἶπεν· ἡμῖν τίς ς´ ἀπέστειλεν	κριτὴν	ἢ ´πιστάτην ἐνταῦθα; μὴ κτενεῖς
[1, 16]	πρῶτος τοῦ γραμματικοῦ ἀντὶ τοῦ	κριτικοῦ	εἰσηγήσατο τοὔνομα καὶ γραμματικὸς προσηγορεύθη,
[1, 14]	ὃν Στράτων, ὃν Λύκων, εἶτα	Κριτόλαος,	εἶτα Διόδωρος. Σπεύσιππος δὲ Πλάτωνα
[1, 21]	ἑξακόσια δέκα ἕξ. ἔπειτα ἀπὸ	κριτῶν	ἕως Σαμουὴλ ἔτη τετρακόσια ἑξήκοντα
[1, 21]	ἔτεσιν ὀκτώ, ὡς ἡ τῶν	Κριτῶν	ἱστορεῖ βίβλος· δεηθέντες δὲ ὕστερον
[1, 14]	μὲν Περίανδρον εἶναι λέγουσιν τὸν	Κροίνθιον,	οἳ δὲ Ἀνάχαρσιν τὸν Σκύθην,
[1, 14]	πατρὸς Μήδων, Ἀλυάττου δὲ τοῦ	Κροίσου	Λυδῶν. συνᾴδει δὲ αὐτῷ καὶ
[1, 29]	τόνδε γὰρ ἀνθρώποισι νόμον διέταξε	Κρονίων,	ἰχθύσι μὲν καὶ θηρσὶ καὶ
[1, 16]	πολὺ τῆς κιθάρας λειπομένην καὶ	κρόταλα	ἐπενόησαν. ἐπί τε Σεμιράμεως βασιλέως
[1, 16]	καὶ γραφή. Ἀλκμαίων γοῦν Περίθου	Κροτωνιάτης	πρῶτος φυσικὸν λόγον συνέταξεν. οἳ
[1, 16]	περὶ Πυθαγορικῆς φιλοσοφίας Θεανὼ τὴν	Κροτωνιᾶτιν	πρώτην γυναικῶν φιλοσοφῆσαι καὶ ποιήματα
[1, 21]	ἐμπρησμόν, ἃ δὴ συμβαίνει κατὰ	Κρότωπον,	γενεαὶ τεσσαράκοντα ἀριθμοῦνται· εἰς μέντοι
[1, 21]	Κέκροψ καὶ Ἰώ. κατὰ δὲ	Κρότωπον	ἡ ἐπὶ Φαέθοντος ἐκπύρωσις καὶ
[1, 16]	Ἄγνιν τὸν καὶ αὐτὸν Φρύγα·	κρούματα	δὲ Ὄλυμπον ὁμοίως τὸν Φρύγα,
[1, 2]	οἱ Στρωματεῖς τῇ πολυμαθίᾳ σωματοποιούμενοι	κρύπτειν	ἐντέχνως τὰ τῆς γνώσεως βούλονται
[1, 1]	οὖς σου. σπειρόμενον τὸν λόγον	κρύπτεσθαι	μηνύει καθάπερ ἐν γῇ τῇ
[1, 1]	κἄν τις λέγῃ γεγράφθαι οὐδὲν	κρυπτὸν	ὃ οὐ φανερωθήσεται, οὐδὲ κεκαλυμμένον
[1, 1]	ἀλήθεια, καὶ τὸ τοῖς πολλοῖς	κρυπτόν,	τοῦτο τοῖς ὀλίγοις φανερὸν γενήσεται·
[1, 1]	ὅτι τῷ κρυπτῶς ἐπαίοντι τὸ	κρυπτὸν	φανερωθήσεσθαι διὰ τοῦδε προεθέσπισεν τοῦ
[1, 23]	τὸν παῖδα ὄντα τρεῖς ἐφεξῆς	κρύπτοντες	ἔτρεφον μῆνας οἱ γονεῖς νικώσης
[1, 1]	καὶ παρ´ ἡμῶν, ὅτι τῷ	κρυπτῶς	ἐπαίοντι τὸ κρυπτὸν φανερωθήσεσθαι διὰ
[1, 19]	ἀμφὶ τὰς αἱρέσεις δηλονότι, ἄρτων	κρυφίων	ἡδέως ἅψασθε, καὶ ὕδατος κλοπῆς
[1, 1]	ἐὰν δεξάμενος ῥῆσιν ἐντολῆς ἐμῆς	κρύψῃς	παρὰ σεαυτῷ ὑπακούσεται σοφίας τὸ
[1, 27]	μόνον ἐξ ἀδικίας ποτὲ δικαιοσύνην	κτᾶσθαι;	ὁ γὰρ νόμος κηδόμενος τῶν
[1, 26]	τρόπον σοφία εἴη ἂν νομοθετική·	κτᾶσθαί	τε γὰρ καὶ χρῆσθαι ταύτης
[1, 23]	κριτὴν ἢ ´πιστάτην ἐνταῦθα; μὴ	κτενεῖς	δέ με ὥσπερ τὸν ἐχθὲς
[1, 9]	ἔπρασσεν; ἐργάζεται δὲ καὶ τὰ	κτήνη	ἐλαυνόμενα ἀναγκάζοντι τῷ φόβῳ. οὐχὶ
[1, 21]	πρεσβύτερα τῶν Ἑλληνικῶν ἀφ´ ὧν	Κτησίας	λέγει, φανήσεται τῷ δευτέρῳ καὶ
[1, 5]	καὶ φιλοσοφία αὐτὴ πρὸς σοφίας	κτῆσιν	συνεργεῖ. ἔστι γὰρ ἡ μὲν
[1, 28]	δηλώσεως εὑρετική τίς ἐστιν ἐπιστήμη,	κτητὴ	δὲ αὕτη τῷ σώφρονι οὐχ
[1, 14]	φιλοσοφήσας μετελθὼν εἰς τὸ Λύκειον	κτίζει	τὴν Περιπατητικὴν αἵρεσιν. τοῦτον διαδέχεται
[1, 15]	καὶ ζῳόμορφον εἰκόνα θεοῦ Ῥωμαίους	κτίζειν.	ἐν γοῦν ἑκατὸν καὶ ἑβδομήκοντα
[1, 17]	ὁ δὲ οἰκοδόμος πρὸς τῷ	κτίζεσθαι	τὴν οἰκίαν· τὸ δὲ μὴ
[1, 21]	ὢν ἐπιβεβληκέναι Ἀρχίᾳ τῷ Συρακούσας	κτίσαντι.	Καὶ ταῦτα μὲν προήχθημεν εἰπεῖν,
[1, 21]	πάντα τὰ ἀπὸ Ῥωμύλου τοῦ	κτίσαντος	Ῥώμην ἕως Κομόδου τελευτῆς μγʹ
[1, 21]	Πανὸς ἱερὸν τὸ Λουπέρκιον καλούμενον	κτίσας.	Ἄξιον δὴ ἐνταῦθα γενομένους διερευνῆσαι
[1, 18]	καινὸν ἄνθρωπον τὸν κατὰ θεὸν	κτισθέντα	ἐν δικαιοσύνῃ καὶ ὁσιότητι τῆς
[1, 21]	ἐντεῦθεν δὲ ἐπὶ τὴν Ἰωνίας	κτίσιν	ἔτη ἑξήκοντα· τὰ δὲ τούτοις
[1, 21]	δὲ Περσέως στρατείας ἐπὶ Ἰλίου	κτίσιν	ἔτη τριάκοντα τέσσαρα. ἐντεῦθεν ἐπὶ
[1, 21]	ἐπὶ τὴν Αἰνείου κάθοδον καὶ	κτίσιν	Λαουινίου ἔτη δέκα, ἐπί τε
[1, 21]	ὀλυμπιάδος ἔνιοί φασιν ἐπὶ Ῥώμης	κτίσιν	συνάγεσθαι ἔτη εἴκοσι τέσσαρα. ἐντεῦθεν
[1, 21]	ἡ ὑπὸ Δαρδάνου τῆς Δαρδανίας	κτίσις,	ὃν πρῶτον« φησὶν Ὅμηρος, τέκετο
[1, 1]	ἀνομίας μου ἐξάλειψον. καρδίαν καθαρὰν	κτίσον	ἐν ἐμοί, ὁ θεός, καὶ
[1, 7]	ἄλλα σπέρματα, κριθάς τε καὶ	κυάμους	καὶ πίσον καὶ ἄρακα καὶ
[1, 14]	Μῆδοί τε καὶ Λυδοὶ βασιλεύοντος	Κυαξάρους	μὲν τοῦ Ἀστυάγους πατρὸς Μήδων,
[1, 8]	ἡ γραφή, ματαιοπονίαν ἐζηλωκότες, ἣν	κυβείαν	ἀνθρώπων ὁ ἀπόστολος ἐκάλεσεν καὶ
[1, 6]	κἀγαθοὶ γίνονται, καθάπερ ἰατροὶ καὶ	κυβερνῆται.	ὁρῶμεν γοῦν κοινῶς οἱ πάντες
[1, 17]	ἀρχόμενον καὶ τοῦ ναυαγίου τὸν	κυβερνήτην	μὴ στείλαντα τὴν ὀθόνην. αὐτίκα
[1, 9]	τὴν σύνταξιν συμβαλλόμενος. αὐτίκα καὶ	κυβερνήτην	τὸν πολύπειρον ἐπαινοῦμεν, ὃς πολλῶν
[1, 26]	ἔμψυχος ἦν τῷ χρηστῷ λόγῳ	κυβερνώμενος.	πολιτείαν γοῦν διηκόνησεν ἀγαθήν· ἣ
[1, 17]	καὶ αἱ νόσοι αἱ σωματικαί·	κυβερνῶνται	δὲ ὑπὸ τῆς καθόλου προνοίας
[1, 21]	δ´ ἄρα Ἀτλαντὶς Μαίη τέκε	κύδιμον	Ἑρμῆν, κήρυκ´ ἀθανάτων, ἱερὸν λέχος
[1, 16]	Μιτυληναῖος καὶ Θεόφραστος ὁ Ἐρέσιος	Κύδιππός	τε ὁ Μαντινεύς, ἔτι τε
[1, 21]	γίνεται, Λητὼ γὰρ ἥλκησε, Διὸς	κυδρὴν	παράκοιτιν, Τιτυὸς δὲ συνεχρόνισεν Ταντάλῳ.
[1, 23]	τοῦ βασιλέως, συχνῷ χρόνῳ μὴ	κυΐσκουσα,	τέκνων δὲ ἐπιθυμοῦσα, ἐκείνης ἀφικνεῖται
[1, 23]	σπλάγχνων ἑῶν· ἐπεὶ δὲ πλήρης	κύκλος	ἡμερῶν παρῆν, ἐξῆλθον οἴκων βασιλικῶν.
[1, 13]	ἀριθμητικῇ, ὡς τῷ σχήματι ὁ	κύκλος	καὶ τὸ τρίγωνον καὶ τὸ
[1, 21]	τοῖς πάνυ παλαιοῖς τοὺς τοῦ	Κύκλου	ποιητὰς τιθέασιν. ἤδη δὲ καὶ
[1, 21]	τί μοι Τήλεμον καταλέγειν, ὃς	Κυκλώπων	μάντις ὢν Πολυφήμῳ θεσπίζει τὰ
[1, 1]	ἀνέκδοτα ὑπό γ´ ἐμοῦ μεμενηκότα,	κυλιόμενα	δὲ ἀεὶ μόνῃ μιᾷ χρώμενα
[1, 21]	ἡ Σαμία ἡ Κολοφωνία ἡ	Κυμαία	ἡ Ἐρυθραία ἡ Φυτὼ ἡ
[1, 16]	φησι Διόδωρος, Ἀπολλόδωρος δὲ ὁ	Κυμαῖος	πρῶτος τοῦ γραμματικοῦ ἀντὶ τοῦ
[1, 19]	ἐθνικὰ καὶ ἄτακτα τοῦ βίου	κύματα.	~(Ὡς δὲ οἱ πολλοὶ ἄνθρωποι
[1, 2]	ἄγρας ἐρωτικὸς ζητήσας, ἐρευνήσας, ἀνιχνεύσας,	κυνοδρομήσας	αἱρεῖ τὸ θηρίον, οὕτω καὶ
[1, 1]	γοῦν προσφέρειν τῷ θυσιαστηρίῳ ἄλλαγμα	κυνός»	ὅτῳ δὲ ἀπήμβλυται κακῇ τροφῇ
[1, 7]	ἡ βουκολικὴ ἱπποτροφική τε καὶ	κυνοτροφικὴ	καὶ μελισσουργικὴ τέχναι πᾶσαι, συνελόντι
[1, 21]	Κομήτης ὁ Κρής, Κινύρας ὁ	Κύπριος,	Ἄδμητος ὁ Θετταλός, Ἀρισταῖος ὁ
[1, 16]	δάκτυλοι πρῶτοι σίδηρον εὗρον ἐν	Κύπρῳ,	Δέλας δὲ ἄλλος Ἰδαῖος εὗρε
[1, 19]	φιλοσοφεῖν» λέγει, περὶ τὰς τέχνας	κυπτάζοντα	ζῆν οὐδὲ πολυμαθοῦντα, ἀλλὰ ἄλλο
[1, 21]	Μόψου καλουμένην Μαντικὴν συντάξαι τὸν	Κυρηναῖον	Βάττον, Δωρόθεός τε ἐν τῷ
[1, 16]	προσηγορεύθη, ἔνιοι δὲ Ἐρατοσθένη τὸν	Κυρηναῖόν	φασιν, ἐπειδὴ ἐξέδωκεν οὗτος βιβλία
[1, 21]	Ἄδμητος ὁ Θετταλός, Ἀρισταῖος ὁ	Κυρηναῖος,	Ἀμφιάραος ὁ Ἀθηναῖος, Τιμόξενος ὁ
[1, 20]	ἂν ἀλήθεια. μόνη δὲ ἡ	κυρία	αὕτη ἀλήθεια ἀπαρεγχείρητος, ἣν παρὰ
[1, 27]	ἣ μὲν κολάσει σωφρονίζουσα ὡς	κυρία,	ἣ δὲ δι´ εὐποιίας χρηστευομένη
[1, 5]	ἀνθρωπίνων καὶ τῶν τούτων αἰτίων.	κυρία	τοίνυν ἡ σοφία τῆς φιλοσοφίας
[1, 16]	ἔτι δὲ ἐξασθενεῖ πράττειν τὰς	κυριακὰς	ἐντολάς, ἀλλ´ οὖν γε προκατασκευάζει
[1, 5]	παιδείᾳ παραινεῖ· προπαιδεύει γὰρ τῷ	κυριακῷ	λόγῳ τὰ κατὰ τοὺς προσήκοντας
[1, 5]	δηλούμενον διὰ τῶν τριῶν προπατόρων,	κυρίαν	εἶναι τὴν σφραγῖδα τῆς γνώσεως,
[1, 7]	ποικίλαι καὶ φέρουσαι εἰς τὴν	κυρίαν	ὁδόν τε καὶ πύλην. ἐὰν
[1, 27]	δεῖ δὴ τὴν διοικοῦσαν πρόνοιαν	κυρίαν	τε εἶναι καὶ ἀγαθήν. ἀμφοῖν
[1, 29]	ἕνα. Μωυσῆς δὲ φαίνεται τὸν	κύριον	διαθήκην καλῶν, ἰδοὺ ἐγώ, λέγων,
[1, 18]	ὁ ἀπόστολος τὴν κατὰ τὸν	κύριον	διδασκαλίαν, σοφίαν ἵνα δείξῃ τὴν
[1, 11]	οὖν παρελάβετε Ἰησοῦν Χριστὸν τὸν	κύριον.	ἐν αὐτῷ περιπατεῖτε, ἐρριζωμένοι καὶ
[1, 7]	τὰ θρεπτικὰ σπέρματα, ὁ τὸν	κύριον	καθ´ ἕκαστον καιρὸν ἐπομβρίσας λόγον,
[1, 5]	ἐδόθη τότε πρὶν ἢ τὸν	κύριον	καλέσαι καὶ τοὺς Ἕλληνας· ἐπαιδαγώγει
[1, 1]	δὲ ὡς οἷόν τε τὸν	κύριον	μιμεῖσθαι. οὗτος δ´ ἂν εἴη
[1, 29]	ἂν νόμον καὶ λόγον« τὸν	κύριον	προσαγορευόμενον. Ἀλλ´ ὁ μὲν κατὰ
[1, 27]	νόμον, οἱ δὲ ζητοῦντες τὸν	κύριον	συνήσουσιν ἐν παντὶ ἀγαθῷ. δεῖ
[1, 27]	δὲ πιστὸν γενέσθαι θεράποντα, φοβούμενον	κύριον	τὸν θεόν, εἰ δέ τις
[1, 17]	κλοπῆς, οὐχ ὁ μὴ κωλύσας	κύριος.	ἀλλ´ οὐδ´ ἐπιβλαβὴς ἡ δόσις
[1, 9]	βότρυας λαμβάνειν. ἄμπελος» δὲ ὁ	κύριος	ἀλληγορεῖται, παρ´ οὗ μετ´ ἐπιμελείας
[1, 1]	ᾗ καὶ οὐ κεκώλυκεν ὁ	κύριος	ἀπὸ ἀγαθοῦ σαββατίζειν, μεταδιδόναι δὲ
[1, 5]	δὲ αὕτη, περὶ ἧς ὁ	κύριος	αὐτὸς εἶπεν ἐγώ εἰμι ἡ
[1, 3]	σοφοὺς ἐν τῇ πανουργίᾳ αὐτῶν·	κύριος	γὰρ μόνος γινώσκει τοὺς διαλογισμοὺς
[1, 11]	ἐστιν, καὶ τούτων τῶν σοφῶν	κύριος	γινώσκει τοὺς διαλογισμοὺς ὅτι εἰσὶ
[1, 21]	γίνονται οὖν ἀφ´ οὗ ὁ	κύριος	ἐγεννήθη ἕως Κομόδου τελευτῆς τὰ
[1, 6]	τῷ ταμείῳ εὔχῃ, ὡς ὁ	κύριος	ἐδίδαξε, πνεύματι προσκυνῶν, οὐκέτι περὶ
[1, 27]	εὐχὴν καὶ λέγοντα· γενέσθω μοι	κύριος	εἰς θεόν. τοῦ νόμου δὲ
[1, 1]	ὕδατι. διὰ τοῦτο» φησὶν ὁ	κύριος,	ἐν παραβολαῖς αὐτοῖς λαλῶ, ὅτι
[1, 21]	μγʹ μῆνες Ἐγεννήθη δὲ ὁ	κύριος	ἡμῶν τῷ ὀγδόῳ καὶ εἰκοστῷ
[1, 21]	ἐγένετο ἄνευ πολέμων, καὶ ὁ	κύριος	ἡμῶν Χριστός, ἅγιος τῶν ἁγίων,
[1, 7]	τοῦ σπόρου παραβολή, ἣν ὁ	κύριος	ἡρμήνευσεν. εἷς γὰρ ὁ τῆς
[1, 24]	καὶ πᾶσα γλῶσσα ἐξομολογήσηται ὅτι	κύριος	Ἰησοῦς Χριστὸς εἰς δόξαν θεοῦ
[1, 11]	τούτοις τὸ θέλημά μου, λέγει	κύριος.	ἵνα μὴ πεποιθότες ὦμεν ἐφ´
[1, 12]	εἰς τὸ οὖς, φησὶν ὁ	κύριος,	κηρύξατε ἐπὶ τῶν δωμάτων, τὰς
[1, 17]	ἐμὴ οὐκ ἔστιν ἐμὴ» ὁ	κύριος	λέγει, ἀλλὰ τοῦ πέμψαντός με
[1, 9]	θεοῦ. ἢ οὐχὶ καὶ ὁ	κύριος	λόγῳ πάντα ἔπρασσεν; ἐργάζεται δὲ
[1, 1]	ἀναφανήσεται γεωργός. ἐργάζεσθε» φησὶν ὁ	κύριος,	μὴ τὴν ἀπολλυμένην βρῶσιν, ἀλλὰ
[1, 20]	τὴν ἰδίαν ζητεῖ, φησὶν ὁ	κύριος,	ὁ δὲ ζητῶν τὴν δόξαν
[1, 27]	υἱὸν αὐτοῦ, οὕτω παιδεύσει σε	κύριος	ὁ θεὸς ἡμῶν. ὅτι δὲ
[1, 11]	καὶ γινώσκειν ὅτι ἐγώ εἰμι	κύριος	ὁ ποιῶν ἔλεος καὶ κρίμα
[1, 19]	οὗτος οὐρανοῦ καὶ γῆς ὑπάρχων	κύριος	οὐκ ἐν χειροποιήτοις ναοῖς κατοικεῖ
[1, 5]	αὐτοῦ ἐλεγχόμενος· ὃν γὰρ ἀγαπᾷ	κύριος	παιδεύει, μαστιγοῖ δὲ πάντα υἱὸν
[1, 4]	τήνδε τὴν λέξιν· καὶ ἐλάλησεν	κύριος	πρὸς Μωυσῆν λέγων· ἰδοὺ ἀνακέκληκα
[1, 9]	διαθήκας; παρ´ ἀμφιβολίαν γὰρ ὁ	κύριος	τὸν διάβολον κατὰ τὸν τοῦ
[1, 24]	ἐπιστήμην ἔχων, οἷός ἐστιν ὁ	κύριος	τοὺς εἰς αὐτὸν καὶ δι´
[1, 27]	προφήτης· παιδεύων ἐπαίδευσέν με ὁ	κύριος,	τῷ δὲ θανάτῳ οὐ παρέδωκέν
[1, 17]	ἀλλὰ τοῦ ψεύστου· λέγει ὁ	κύριος	ὑμεῖς ἐκ τοῦ πατρὸς ὑμῶν
[1, 17]	φιλοσοφία δὲ οὐκ ἀπεστάλη ὑπὸ	κυρίου,	ἀλλ´ ἦλθε, φασί, κλαπεῖσα ἢ
[1, 17]	προφητικόν, προφῆται ὄντες, οὐ τοῦ	κυρίου,	ἀλλὰ τοῦ ψεύστου· λέγει ὁ
[1, 1]	καὶ πίνῃ τὸ ποτήριον τοῦ	κυρίου	ἀναξίως, ἔνοχος ἔσται τοῦ σώματος
[1, 4]	τε αὖ διαρρήδην ἐξ ὀνόματος	κυρίου	γέγραπται· καὶ σὺ λάλησον πᾶσι
[1, 7]	ἀκούσῃ· αὕτη ἡ πύλη τοῦ	κυρίου,	δίκαιοι εἰσελεύσονται ἐν αὐτῇ. πολλῶν
[1, 1]	σώματος καὶ τοῦ αἵματος τοῦ	κυρίου.	δοκιμαζέτω δὲ ἄνθρωπος ἑαυτὸν καὶ
[1, 27]	ἐπὶ γλώσσης φορεῖ. ἑνὸς γὰρ	κυρίου	ἐνέργεια, ὅς ἐστι δύναμις καὶ
[1, 21]	ἐπὶ Τιβερίου Καίσαρος ἐγένετο ῥῆμα	κυρίου	ἐπὶ Ἰωάννην τὸν Ζαχαρίου υἱόν.
[1, 1]	ὁποτέρως δ´ ἂν ὁ τοῦ	κυρίου	ἐργάτης σπείρῃ τοὺς εὐγενεῖς πυροὺς
[1, 4]	εὐεργεσίαν, ὅτι πᾶσα σοφία παρὰ	κυρίου	καὶ μετ´ αὐτοῦ ἐστιν εἰς
[1, 21]	τοῦτο γέγραπται οὕτως· ἐνιαυτὸν δεκτὸν	κυρίου	κηρῦξαι ἀπέστειλέν με. τοῦτο καὶ
[1, 17]	οἱ πρὸ τῆς παρουσίας τοῦ	κυρίου	κλέπται εἰσὶ καὶ λῃσταί. πάντες
[1, 17]	ζιζάνια. πάντες» οὖν οἱ πρὸ	κυρίου	κλέπται καὶ λῃσταί, οὐχ ἁπλῶς
[1, 27]	παιδεύεται, ἐπεὶ γενεὰ σοφίας φόβος	κυρίου.	μέγιστον δὲ καὶ τελεώτατον ἀγαθόν,
[1, 1]	αὐτοῖς {ὡς} μὴ παρέχοντος τοῦ	κυρίου	(μὴ γὰρ οὐ θεμιτὸν οὕτω
[1, 17]	ἀποσταλέντες καὶ ἐμπνευσθέντες ὑπὸ τοῦ	κυρίου,	οὐ κλέπται, ἀλλὰ διάκονοι. φησὶ
[1, 26]	ποίμνη ἡ ἀλληγορουμένη πρὸς τοῦ	κυρίου	οὐδὲν ἄλλο ἢ ἀγέλη τις
[1, 5]	μὲν οὖν πρὸ τῆς τοῦ	κυρίου	παρουσίας εἰς δικαιοσύνην Ἕλλησιν ἀναγκαία
[1, 17]	καὶ οἱ πρὸ τῆς τοῦ	κυρίου	παρουσίας παρὰ τῶν Ἑβραϊκῶν προφητῶν
[1, 5]	τε τῷ αἰῶνι, ὅτι πνεῦμα	κυρίου	πεπλήρωκε τὴν οἰκουμένην. κἄν τις
[1, 21]	μέχρι Μαρίας τῆς μητρὸς τοῦ	κυρίου	περαιοῦται· γίνονται γάρ, φησίν, ἀπὸ
[1, 17]	ἐδίδαξεν, οὐχὶ μὴ εἰδότος τοῦ	κυρίου	τοῦ καὶ τὰ τέλη τῶν
[1, 27]	ἀποκτείννυσι. κρινόμενοι δὲ ὑπὸ τοῦ	κυρίου«	φησὶν ὁ ἀπόστολος, παιδευόμεθα, ἵνα
[1, 1]	πολλῶν καταστήσειν» εἰς τὴν τοῦ	κυρίου	χαρὰν» προσέταξεν εἰσελθεῖν, τῷ δὲ
[1, 7]	ἐν αὐταῖς εἰσελθὼν ἐξομολογήσωμαι τῷ	κυρίῳ.	ἀλλ´ αἱ μὲν εἰς δικαιοσύνην
[1, 17]	ἀντίκειται οὐδὲ ἐναντιοῦταί τι αὐτῷ,	κυρίῳ	καὶ παντοκράτορι ὄντι. ἀλλὰ καὶ
[1, 25]	ὁμωνύμως ὠνομασμένον, καὶ πολιτικὸν μὲν	κυρίως	αἰνίττεται τὸν δημιουργὸν ἐν τῷ
[1, 13]	τῆς παντοδαπῆς σοφίας ἔμπειρος, οὗτος	κυρίως	ἂν εἴη γνωστικός. αὐτίκα γέγραπται·
[1, 26]	τε καὶ ἀδίκων. καὶ τοῦτον	κυρίως	θεσμὸν ἂν εἴποιμεν τὸν ὑπὸ
[1, 28]	τε τὸ ἱστορικὸν καὶ τὸ	κυρίως	λεγόμενον νομοθετικόν, ἅπερ ἂν εἴη
[1, 17]	ψευδοπροφῆται καὶ πάντες οἱ μὴ	κυρίως	ὑπ´ αὐτοῦ ἀποσταλέντες. Εἶχον δὲ
[1, 2]	διασυστατικὴ τυγχάνει τοῦ παρατιθεμένου τὰ	κυριώτατα	τῶν δογμάτων πρὸς πειθὼ τῶν
[1, 4]	δὲ πνεῦμα αἰσθήσεως» παρὰ τῆς	κυριωτάτης	σοφίας διττόν, ἐπιτηδείους σφᾶς αὐτοὺς
[1, 5]	αὑτὴν αἱρετή, σεμνοτέρα φανεῖται καὶ	κυριωτέρα,	εἰ θεοῦ τιμῆς τε καὶ
[1, 20]	καὶ μεγέθει γνώσεως καὶ ἀποδείξει	κυριωτέρᾳ	καὶ θείᾳ δυνάμει καὶ τοῖς
[1, 21]	τῶν Περσῶν οἱ χρόνοι οὕτως·	Κῦρος	ἔτη τριάκοντα, Καμβύσης δεκαεννέα, Δαρεῖος
[1, 21]	ὀθνείας ἐπιγαμβρείας. προκεκηρύχει δὲ καὶ	Κῦρος	τὴν Ἑβραίων ἀποκατάστασιν, τελεσθείσης δὲ
[1, 14]	ἄχρι τῶν Δαρείου τε καὶ	Κύρου	χρόνων. Παρμενίδης τοίνυν Ξενοφάνους ἀκουστὴς
[1, 28]	σημεῖον ἐμφαίνουσαν ἢ ὡς ἐντολὴν	κυροῦσαν	εἰς πολιτείαν ὀρθὴν ἢ θεσπίζουσαν
[1, 15]	γραμμέων συνθέσι μετὰ ἀποδείξεως οὐδείς	κώ	με παρήλλαξεν, οὐδ´ οἱ Αἰγυπτίων
[1, 8]	θανατηφόρον. λύκοι οὗτοι ἅρπαγες προβάτων	κῳδίοις	ἐγκεκρυμμένοι, ἀνδραποδισταί τε καὶ ψυχαγωγοὶ
[1, 21]	καὶ ἕν. οὗτος ἐπέθηκε τὰ	κῶλα	τῶν ἀνθρώπων ἐπὶ τὰ κῶλα
[1, 21]	κῶλα τῶν ἀνθρώπων ἐπὶ τὰ	κῶλα	τῶν εἰδώλων, καθὼς ἐν τῷ
[1, 17]	κωλῦσαι δυνάμενον οὐκ ἐνεργεῖ οὐδὲ	κωλύει.	τί γὰρ ἐνεργεῖ ὁ μὴ
[1, 17]	ἐπιφυομένους ἡμῖν καὶ τὸ μὴ	κωλῦον	αἴτιον εἶναι λέγοντας· φασὶ γὰρ
[1, 17]	δαιμόνιον αἴτιον ἦν οὐχὶ μὴ	κωλῦον,	ἀλλ´ ἀποτρέπον, εἰ καὶ μὴ
[1, 17]	δρᾶν νοεῖσθαι, τὸ δὲ μὴ	κωλῦον	κατά γε τοῦτο ἀνενέργητον εἶναι.
[1, 17]	τὴν οἰκίαν· τὸ δὲ μὴ	κωλῦον	κεχώρισται τοῦ γινομένου. διὰ τοῦτο
[1, 17]	τοῦτο γοῦν ἐπιτελεῖται, ὅτι τὸ	κωλῦσαι	δυνάμενον οὐκ ἐνεργεῖ οὐδὲ κωλύει.
[1, 17]	οἱ τούτων αἴτιοι. ᾧ γὰρ	κωλῦσαι	δύναμις ἦν, τούτῳ καὶ ἡ
[1, 17]	λεγόντων, ἀλλὰ τὸν Ἀχιλλέα, διότι	κωλῦσαι	τὸν Ἕκτορα δυνάμενος οὐ κεκώλυκεν·
[1, 17]	τὸν κλέπτην, ἀλλὰ τὸν μὴ	κωλύσαντα	τὴν κλοπὴν καταμέμψονται. καὶ τὰς
[1, 17]	μὴ φυλάξαντα ἢ τὸν μὴ	κωλύσαντα,	ὡς τοῦ ἐμπρησμοῦ τὸν μὴ
[1, 17]	ἕκαστον εἶναι ἐγνωκότος, ἀλλὰ μὴ	κωλύσαντος·	εἶχεν γάρ τινα ὠφέλειαν τότε
[1, 17]	κακίας οὔσης. ὅθεν ὁ μὲν	κωλύσας	αἴτιος, ὁ δὲ μὴ κωλύσας
[1, 17]	τῆς κλοπῆς, οὐχ ὁ μὴ	κωλύσας	κύριος. ἀλλ´ οὐδ´ ἐπιβλαβὴς ἡ
[1, 17]	κωλύσας αἴτιος, ὁ δὲ μὴ	κωλύσας	τὴν αἵρεσιν τῆς ψυχῆς κρίνει
[1, 17]	ἀλλὰ τὴν ἀσπίδα τὴν μὴ	κωλύσασαν	τὸ βέλος διελθεῖν αἰτιάσονται· οὐδὲ
[1, 17]	ἡ δόσις ἦν, ἵνα ἡ	κώλυσις	παρέλθῃ. εἰ δὲ χρὴ ἀκριβολογεῖσθαι
[1, 1]	τὸν δὲ τὴν ἀλήθειαν κηρύσσοντα	κωλυτέον	τοῖς ὕστερον ἀνθρώποις ὠφέλειαν ἀπολιπεῖν;
[1, 17]	ὅλως αἴτιον εἶναι, τὸ δὲ	κωλυτικὸν	ἐνέχεσθαι τῷ τοῦ αἰτίου ἐγκλήματι.
[1, 17]	αὐτούς, ἴστωσαν τὸ μὲν μὴ	κωλυτικόν,	ὅπερ φαμὲν ἐπὶ τῆς κλοπῆς
[1, 17]	τί γὰρ ἐνεργεῖ ὁ μὴ	κωλύων;	ἤδη δὲ καὶ εἰς ἀπέμφασιν
[1, 17]	τῷ προασπιζομένῳ τοῦ μὴ τιτρώσκεσθαι	κωλύων	τὸ τρωθῆναι αὐτόν, καὶ τῷ
[1, 3]	Ἰοφῶν τε ὁμοίως ὡς ὁ	κωμικὸς	ἐν Αὐλῳδοῖς σατύροις ἐπὶ ῥαψῳδῶν
[1, 16]	τραγῳδίαν μὲν Θέσπις ὁ Ἀθηναῖος,	κωμῳδίαν	δὲ Σουσαρίων ὁ Ἰκαριεύς. τοὺς