Livre, Chap. |
[5, 2] |
χερσὶ
περιελὼν
κόνιν
αἰθαλόεσσαν
χεύατο
|
κὰκ |
κεφαλῆς,
χαρίεν
δ´
ᾔσχυνε
πρόσωπον. |
[5, 4] |
προσέθετο·
καὶ
γὰρ
ἦν
ἀνέκαθεν
|
ἐκ |
Βάκτρων,
εἰς
Καρίαν
δὲ
ὕστερον |
[5, 6] |
ἰδίων
δούλων
ἔπεμψεν
εἰς
Μίλητον
|
ἐκ
|
Καρίας.
λέγε
λαβών·
Χαιρέας
ζῶ. |
[5, 1] |
θάλασσα.
ποίαν
ἔτ´
ἐλπίσω
ναῦν
|
ἐκ |
Σικελίας
καταπλέουσαν;
ἀποσπῶμαι
καὶ
τοῦ |
[5, 1] |
τῷ
τάφῳ
τυμβωρύχοι
νυκτὸς
ἐξήγαγον
|
ἐκ |
Σικελίας,
πλεύσαντες
δὲ
εἰς
Ἰωνίαν |
[5, 7] |
Θήρων
ὁ
λῃστής,
κἀκεῖνος
ἁρπάσας
|
ἐκ |
τάφου;
ἀλλὰ’
φησὶν
ἐλευθέραν
οὖσαν |
[5, 4] |
τῇ
Καλλιρόῃ
καὶ
ἤθελεν
αὐτὴν
|
ἐκ |
τῆς
δίκης
ὑβρισθῆναι,
τὸ
δὲ |
[5, 5] |
νυμφίου.
μέλλουσα
δὲ
καταφιλεῖν
Χαιρέαν
|
ἐκ |
τῶν
ὕπνων
ἀνέθορε
καὶ
καλέσασα |
[5, 8] |
οἱ
δ´
ἄλλοι
πάντες
ἤκουον
|
οὐκ |
ἀηδῶς.
Καλλιρόη
μὲν
εἱστήκει
κάτω |
[5, 2] |
δὲ
εἴ
τις
τοῦτο
προσέταξεν,
|
οὐκ |
ἂν
ἔζησας.
Ἐκεῖνον
μὲν
οὖν |
[5, 5] |
εἴγε
Μιθριδάτην
ἔδει
πρῶτον
εἰπεῖν,
|
οὐκ |
ἂν
ἔσχε
φωνήν.
ὥσπερ
γὰρ |
[5, 7] |
οὐκοῦν
ἀνδραποδιστὴς
εἶ
σὺ
καὶ
|
οὐκ |
ἀνήρ.
πλὴν
ὡς
ἀνδρὶ
νῦν |
[5, 2] |
πᾶσιν
ὅτι
παραγίνεται
γυνή,
κάλλος
|
οὐκ |
ἀνθρώπινον
ἀλλά
τι
θεῖον,
ὁποίαν |
[5, 9] |
προειπόντες·
ὅταν
γὰρ
πέμψῃ
βασιλεύς,
|
οὐκ
|
ἀπαγγέλλεται.
θεασαμένη
δὲ
αἰφνίδιον
ἡ |
[5, 4] |
γὰρ
ὡς
ἀναγκαία.
πῶς
οὖν
|
οὐκ |
ἄτοπον"
ἔφη
τις
ἐξ
Ἰωνίας |
[5, 8] |
διὰ
τὸν
πατέρα
τῆς
γυναικὸς
|
οὐκ |
ἄχρηστον
γενόμενον
τῇ
βασιλέως
οἰκίᾳ |
[5, 10] |
σου
δυστυχεῖ.
κακὴν
ἀποδημίαν
ἤλθομεν·
|
οὐκ |
ἔδει
Μίλητον
καταλιπεῖν·
Βαβυλὼν
ἡμᾶς |
[5, 8] |
δὲ
Διονύσιος
καὶ
μέσος
γενόμενος
|
οὐκ |
εἴασεν
ἀλλήλοις
περιπλακῆναι.
τίς
ἂν |
[5, 6] |
καὶ
φίλος,
ἐπίβουλος
ἐμοί,
καὶ
|
οὐκ |
εἰς
ἄλλο
τι
τῶν
κτημάτων, |
[5, 7] |
οἴσεις.
προλέγω
σοι,
Καλλιρόην
ἀπολέσεις.
|
οὐκ |
ἐμὲ
βασιλεὺς
ἀλλὰ
σὲ
μοιχὸν |
[5, 10] |
ἔδειξάς
μοι
Καλλιρόην,
ἣν
φυλάττειν
|
οὐκ |
ἔμελλες;
τί
δὲ
πατέρα
ἐποίεις |
[5, 10] |
φιλῇς.
ἐγὼ
δὲ
ἀπέρχομαι
καὶ
|
οὐκ |
ἐνοχλῶ
τοῖς
σοῖς
γάμοις.
πλούτει |
[5, 6] |
χρῆται
πρὸς
τὸν
ἀγῶνα,
ὅτι
|
οὐκ |
ἐξ
ἴσου
καθεστήκαμεν,
οὐδὲ
αὐτὸς |
[5, 8] |
τῇ
βασιλέως
οἰκίᾳ
καὶ
ὅτι
|
οὐκ |
ἔξωθεν
ἐκάλει
τὴν
κρίσιν
ἐφ´ |
[5, 8] |
δὲ
{ὁ}
βασιλεὺς
ἀμηχανοῦντας
αὐτοὺς
|
οὐκ |
ἐπείγω"
φησὶν
ὑμᾶς,
ἀλλὰ
συγχωρῶ |
[5, 6] |
ξενίας
δίκαιον,
τὰ
μετὰ
ταῦτα
|
οὐκ |
ἔπραξεν
οὔτε
ὡς
φίλος
οὔτε |
[5, 7] |
ὁ
δὲ
τῆς
μοιχείας
νόμος
|
οὐκ |
ἔστιν
ἐπὶ
δούλων.
ἀναγνώτω
σοι |
[5, 2] |
τῇ
σώφρονι
Σπάρτῃ
τὴν
Ἑλένην
|
οὐκ |
ἐτήρησεν,
ἀλλὰ
παρευδοκίμησε
καὶ
βασιλέα |
[5, 5] |
κρίνεται
καὶ
τὸν
πατέρα
συνήγορον
|
οὐκ |
ἔχει·
οἱ
μὲν
γὰρ
ἄλλοι |
[5, 7] |
εἰπεῖν
οὐ
γέγραφα·
χεῖρα
ἐμὴν
|
οὐκ |
ἔχεις·
Καλλιρόην
Χαιρέας
ζητεῖ·
κρῖνε |
[5, 6] |
διὰ
τὸν
ποιήσαντα.
Μιθριδάτης
γάρ,
|
οὐκ |
ἐχθρὸς
ὢν
ἀλλὰ
ξένος
ἐμὸς |
[5, 7] |
μέλλουσαν
μοιχείαν
ἐγκαλεῖ,
καὶ
πρᾶξιν
|
οὐκ |
ἔχων
εἰπεῖν
ἀναγινώσκει
γραμμάτια
κενά. |
[5, 8] |
ἤδη·
τὴν
γὰρ
ἀληθεστάτην
αἰτίαν
|
οὐκ |
ἤθελον
ὁμολογεῖν,
ὅτι
τὸ
τῆς |
[5, 5] |
δεδούλευκα·
ἰδού,
Τύχη,
καὶ
κρίνομαι.
|
οὐκ |
ἤρκει
σοι
διαβαλεῖν
ἀδίκως
με |
[5, 10] |
ἕτερον,
καί,
τὸ
τούτου
χαλεπώτερον,
|
οὐκ |
οἶδα
Καλλιρόη
τίνα
θέλει.
σὺ |