Livre, Chap. |
[4, 6] |
μὲν
τῆς
ἡμέρας
οὐδὲν
ἐπεκύρωσεν
|
{ὁ} |
βασιλεύς,
ἀλλ´
ὑπερέθετο
τὴν
σκέψιν· |
[4, 6] |
λαθεῖν.
Ταύτην
τὴν
ἐπιστολὴν
κομισθεῖσαν
|
{ὁ} |
βασιλεὺς
ἀνέγνω
τοῖς
φίλοις
καὶ |
[4, 2] |
κοινῆς
ἁλύσεως
πρὸς
Μιθριδάτην
ἤγαγεν.
|
ὁ |
δ´
ἐν
παραδείσῳ
τινὶ
κατέκειτο |
[4, 2] |
ἐστι
καὶ
πόθεν
ἄγουσιν
αὐτήν.
|
ὁ |
δὲ
ἄθλιος
ἐν
ἀμηχανίᾳ
γενόμενος |
[4, 2] |
διατί
μέλλων
ἀποθνήσκειν
ἐμνημόνευσας
αὐτῆς;
|
ὁ |
δὲ
ἀπεκρίνατο
μακρὸς
ὁ
μῦθος, |
[4, 1] |
τριήρη,
Χαιρέᾳ
δὲ
βοηθοῦσαν
ἑαυτήν.
|
ὁ |
δὲ
Διονύσιος
ἐλυπεῖτο
μὲν
ὁρῶν |
[4, 4] |
μηδὲ
Καλλιρόην
ἐμμένειν
ἰδοῦσαν
αὐτόν·
|
ὁ |
δὲ
Μιθριδάτης
ἐμοῦ
μὲν
ἕνεκα" |
[4, 2] |
συμφοραῖς,
ὀψὲ
μεταμανθάνοντες
τὴν
ἐλευθερίαν·
|
ὁ |
δὲ
Μιθριδάτης
ὁ
σατράπης
ἐπανῆλθεν |
[4, 2] |
καὶ
κοινωνὸν
ὑμῖν
τῶν
ἀδικημάτων.
|
ὁ |
δὲ
Πολύχαρμος
ἔξαρνος
ἦν
εἰδέναι, |
[4, 2] |
πρὸς
ἡμέραν.
πείθεται
καὶ
δίδωσιν.
|
ὁ |
δὲ
Πολύχαρμος,
οἷα
δὴ
νεανίας |
[4, 5] |
Διονυσίῳ,
καὶ
τὰς
ἐπιστολὰς
ἐπεδείκνυσαν.
|
ὁ |
δὲ
στρατηγὸς
τὰ
μὲν
γράμματα |
[4, 6] |
μάλιστα
δὲ
αὕτη.
καὶ
γὰρ
|
ὁ |
Διονύσιός
ἐστι
δυνατώτατος
Ἰώνων
καὶ |
[4, 6] |
ἐπὶ
θάλατταν.
ἐπὶ
τοῦτον
ἦλθεν
|
ὁ |
Διονύσιος,
ἦν
γὰρ
αὐτῷ
φίλος, |
[4, 1] |
σατράπαι
κατὰ
καιρὸν
ἐπιδημοῦντες,
Μιθριδάτης
|
ὁ |
ἐν
Καρίᾳ
καὶ
Φαρνάκης
δὲ |
[4, 2] |
τὰ
δεσμά,
καὶ
τούτων
μᾶλλον
|
ὁ |
ἔρως.
ἀποθανεῖν
δὲ
βουλόμενον
αὐτὸν |
[4, 7] |
πεπαιδευμένος
ἐνεθυμεῖτο
ὅτι
φιλόκαινός
ἐστιν
|
ὁ
|
Ἔρως·
διὰ
τοῦτο
καὶ
τόξα |
[4, 7] |
στόλον
τοῦτον
ἐκ
Καρίας
ἔστελλεν
|
ὁ |
Ἔρως,
ἐξ
Ἰωνίας
δὲ
ἐνδοξότερον |
[4, 4] |
φύσιν
τοῦ
Ἔρωτος,
ὅτι
οὗτος
|
ὁ |
θεὸς
ἀπάταις
χαίρει
καὶ
δόλοις; |
[4, 2] |
αἱ
ὀργαὶ
τῶν
ἀκουόντων
καὶ
|
ὁ |
θυμὸς
εἰς
ἔλεον
μετέπεσε,
Μιθριδάτης |
[4, 6] |
τε
καὶ
σεαυτῷ.
Μιθριδάτης
γάρ,
|
ὁ |
κάκιστος
ἀνθρώπων,
καὶ
σοὶ
φθονῶν, |
[4, 1] |
τι
καὶ
παῖδες.
Μιθριδάτης
δέ,
|
ὁ |
Καρίας
ὕπαρχος,
ἀχανὴς
κατέπεσεν,
ὥσπερ |
[4, 5] |
κατεμήνυσαν
τὴν
ἀλήθειαν
ὅτι
Μιθριδάτης
|
ὁ |
Καρίας
ὕπαρχος
δῶρα
πεπόμφει
Διονυσίῳ, |
[4, 6] |
ἀπωδύρατο
πρός
με
ὅτι
Μιθριδάτης
|
ὁ |
Καρίας
ὕπαρχος
ξένος
αὐτῷ
γενόμενος |
[4, 2] |
τοῦ
μεγάλου
τολμήματος,
καὶ
οὗτος
|
ὁ |
κατάρατος
ἄνθρωπος
ἐπίσταται
γυναῖκα
μιαρὰν |
[4, 3] |
ἡμῖν
ἐμήνυσε
δημοσίᾳ
βασανιζόμενος
Θήρων
|
ὁ |
λῃστής.
ἔπεμψεν
οὖν
ἡ
πόλις |
[4, 1] |
πολίταις
ἀκλεᾶ
τὴν
φιλοτιμίαν
ἕξεις.
|
Ὁ |
λόγος
ἤρεσε
Καλλιρόῃ,
καὶ
τότε |
[4, 1] |
ἐν
Καρίᾳ
καὶ
Φαρνάκης
δὲ
|
ὁ |
Λυδίας.
ἡ
μὲν
οὖν
πρόφασις |
[4, 6] |
ἐπενόησε
τοιαύτην.
ἐπεδήμει
κατὰ
καιρὸν
|
ὁ |
Λυδίας
καὶ
Ἰωνίας
ὕπαρχος
Φαρνάκης, |
[4, 3] |
δεσμῶται,
Συρακόσιοι
γένος
ἐσμέν.
ἀλλ´
|
ὁ |
μὲν
ἕτερος
νεανίσκος
πρῶτος
Σικελίας |
[4, 5] |
ἐκ
Πριήνης
εἰς
Μίλητον
ἀπαγαγεῖν.
|
Ὁ |
μὲν
οὖν
ἀπῄει
καὶ
ἔπραττε |
[4, 3] |
φεῖσαι,
κατάβηθι,
μὴ
τρώσῃς,
ἄφες.
|
ὁ |
μὲν
οὖν
δήμιος
ἐπέσχε
τὴν |
[4, 3] |
ἐπὶ
τὸν
σταυρὸν
ἠγόμεθα
πάντες.
|
ὁ |
μὲν
οὖν
φίλος
οὐδὲ
ἀποθνήσκων |
[4, 4] |
δ´
ὑστεραίας
προτεθείσης
τῆς
γνώμης
|
ὁ |
μὲν
Χαιρέας
εὐθὺς
ἠξίου
βαδίζειν |
[4, 3] |
τὴν
ἐμήν;
οὐκέτι
σὴν"
εἶπεν
|
ὁ |
Μιθριδάτης,
ἀλλὰ
Διονυσίου
τοῦ
Μιλησίου |
[4, 2] |
Ἑρμοκράτους
τοῦ
στρατηγοῦ.
ταῦτα
ἀκούσας
|
ὁ |
Μιθριδάτης
ἐρυθήματος
ἐνεπλήσθη
καὶ
ἵδρου |
[4, 2] |
παρόντας.
ὀψὲ
δὲ
καὶ
μόλις
|
ὁ |
Μιθριδάτης
συναγαγὼν
ἑαυτὸν
τί
δὲ |
[4, 2] |
συμπράξασαν
τῷ
φόνῳ.
ἀκούσας
οὖν
|
ὁ
|
Μιθριδάτης
συνήγαγε
τὰς
ὀφρῦς
καὶ |
[4, 6] |
Φαρνάκης
ἰδίῳ
δεσπότῃ
χαίρειν.
Διονύσιος
|
ὁ |
Μιλήσιος
δοῦλός
ἐστι
σὸς
ἐκ |
[4, 2] |
αὐτῆς;
ὁ
δὲ
ἀπεκρίνατο
μακρὸς
|
ὁ |
μῦθος,
ὦ
δέσποτα,
καὶ
πρὸς |
[4, 2] |
αἰτία.
τοῦτον
δὴ
τὸν
λόγον
|
ὁ |
οἰκονόμος
ἀκούσας
ἔδοξεν
εἶναί
τινα |
[4, 2] |
ξύλῳ
πάντες,
μεθ´
ἡμέραν
δὲ
|
ὁ |
οἰκονόμος
ἐμήνυσε
τῷ
δεσπότῃ
τὸ |
[4, 3] |
Χαιρέαν
λέγεις;
τὸν
φίλον"
εἶπεν
|
ὁ |
Πολύχαρμος·
ἀλλὰ
δέομαί
σου,
δέσποτα, |
[4, 2] |
σοι
τῶν
κακῶν.
Καλλιρόην"
εἶπεν
|
ὁ |
Πολύχαρμος.
ἔπληξε
τοὔνομα
Μιθριδάτην,
καὶ |
[4, 3] |
τίς
ὁ
φίλος.
~Ἤρξατο
οὖν
|
ὁ |
Πολύχαρμος
λέγειν
ἡμεῖς,
οἱ
δύο |
[4, 2] |
τὴν
ἐλευθερίαν·
ὁ
δὲ
Μιθριδάτης
|
ὁ |
σατράπης
ἐπανῆλθεν
εἰς
Καρίαν
οὐ |
[4, 4] |
καὶ
φιλήματα.
ἐγὼ
Χαιρέας
εἰμὶ
|
ὁ |
σὸς
ἐκεῖνος
ὃν
εἶδες
παρθένος |
[4, 5] |
ἧκεν
οὖν
εἰς
τὸ
πανδοχεῖον
|
ὁ |
στρατηγὸς
καὶ
διερευνώμενος
εὗρε
χρυσίον |
[4, 2] |
ποτὲ
Καλλιρόην
ὄψεται.
Πολύχαρμος
οὖν,
|
ὁ |
συναλοὺς
αὐτῷ
φίλος,
βλέπων
Χαιρέαν |
[4, 7] |
τὴν
αἰτίαν
τῆς
διαβολῆς,
ὑποστρέψας
|
ὁ |
Ὑγῖνος
ἐδήλωσε
τὰ
πεπραγμένα
περὶ |
[4, 2] |
διήγησαι
περὶ
Καλλιρόης
καὶ
τίς
|
ὁ |
φίλος.
~Ἤρξατο
οὖν
ὁ
Πολύχαρμος |
[4, 2] |
μή,
ἐὰν
βραδύνω,
φθάσῃ
με
|
ὁ |
φίλος·
θέλω
δὲ
αὐτῷ
καὶ |
[4, 3] |
τέκνον
ἐστὶν
αὐτοῖς.
οὐκ
ἐκαρτέρησεν
|
ὁ |
Χαιρέας
ἀκούσας,
ἀλλὰ
τοῖς
γόνασι
|
[4, 3] |
τοιαύτης
γυναικὸς
ἀφῃρέθης.
ἐκπλαγεὶς
οὖν
|
ὁ |
Χαιρέας
ἀνέκραγε
ποῦ
γὰρ
σὺ |
[4, 4] |
οὖν
ἄλλους
πολίτας
οὐκ
οἶδ´
|
ὅ |
τι
γεγόνασιν,
ἐμὲ
δὲ
καὶ
|
[4, 1] |
θάπτε
με,
ὅττι
τάχιστα
πύλας
|
Ἀΐδαο |
περήσω.
καὶ
γὰρ
εἰ
μὴ |
[4, 6] |
καλεῖν
ἐπὶ
τὴν
δίκην
αὐτόν·
|
ἄλλο |
δὲ
πάθος
παρῄνει
μεταπέμπεσθαι
καὶ |
[4, 3] |
σταυροῦ.
πόρρωθεν
οὖν
ἐκεκράγεσαν
ἄλλος
|
ἄλλο |
τι
φεῖσαι,
κατάβηθι,
μὴ
τρώσῃς, |
[4, 4] |
μνημονεύσειας,
οὐδὲν
ἔπαθον·
εἰ
δὲ
|
ἄλλο |
τι
φρονεῖς,
θανάτου
μοι
δώσεις |
[4, 4] |
σόν·
ἐπράθην
γὰρ
εἰς
Καρίαν
|
ὑπὸ |
βαρβάρων,
οἵτινες
ἐνέπρησαν
τριήρη
τὴν |
[4, 6] |
καὶ
μέγιστος
εἶναι
ἐδόκει
τῶν
|
ὑπὸ |
βασιλέως
καταπεμπομένων
ἐπὶ
θάλατταν.
ἐπὶ |
[4, 2] |
τε
καὶ
δριμύ.
τηκόμενος
δὲ
|
ὑπὸ |
τοῦ
Καλλιρόης
ἔρωτος
πάντως
ἂν |
[4, 7] |
περὶ
τοὺς
οἰκέτας.
προδοθεὶς
οὖν
|
ὑπὸ |
τῶν
γραμμάτων
ἐβουλεύετο
μὴ
βαδίζειν
|
[4, 1] |
γύναι"
φησίν,
εἰς
ἄστυ,
κἀκεῖ
|
πρὸ |
τῆς
πόλεως
ὑψηλὸν
καὶ
ἀρίδηλον |
[4, 4] |
τε
καὶ
Διονυσίου
αὐτὸς
ἀκονιτὶ
|
τὸ |
ἆθλον
Καλλιρόην
ἀποίσεται.
τῆς
δ´ |
[4, 5] |
ὅτι
πέμπει
ταῦτα
Διονυσίῳ,
πρὸς
|
τὸ |
ἀνύποπτον.
κελεύει
δὲ
τὸν
Ὑγῖνον, |
[4, 7] |
Ἀσίας
ὅλης.
διεφύλαττε
δὲ
ὅμως
|
τὸ |
ἀπόρρητον
μέχρι
τέλους,
καὶ
τὴν
|
[4, 1] |
ἀφανεῖς
τάφοις
κοσμεῖν.
Ἔπεισε
ταχέως,
|
τὸ |
γὰρ
πρὸς
ἡδονὴν
εἶχεν
ἡ |
[4, 2] |
ἄλλων
δεσμωτῶν
ῥᾳθυμίαν
ἡμῖν
καταλογίζῃ·
|
τὸ |
δὲ
ἴδιον
μέτρον
αὐτοὶ
ἀποδώσομεν |
[4, 6] |
ὀλίγα
προσκρούσματα
διὰ
τὴν
γειτνίασιν)
|
τὸ |
δὲ
πλέον
διὰ
τὸν
ἔρωτα· |
[4, 1] |
ἀφθόνοις
ἀναλώμασι
καὶ
πολυχειρίᾳ
ταχέως
|
τὸ |
ἔργον
ἠνύσθη,
τότε
ἤδη
καὶ |
[4, 2] |
καταστῇ
ποτε
εἰς
ἀνάγκην
ὑβρίσαι
|
τὸ |
ἥδιστον
ὄνομα·
τῶν
δὲ
φίλων |
[4, 7] |
ἐπιφανέστερον
γὰρ
καὶ
βασιλικώτερον
ἦν
|
τὸ |
κάλλος.
προέτρεχε
γὰρ
τῆς
γυναικὸς |
[4, 6] |
Διονύσιός
ἐστι
δυνατώτατος
Ἰώνων
καὶ
|
τὸ |
κάλλος
τῆς
γυναικὸς
περιβόητον,
ὥστε
|
[4, 7] |
ἤκουσε
Μιθριδάτης
ἢ
τὸ
πρόσταγμα
|
τὸ |
καλοῦν
ἐπὶ
τὴν
δίκην·
ἀποκλαύσας |
[4, 7] |
Καλλιρόη
παραγίνεται,
τὸ
περιβόητον
ὄνομα,
|
τὸ |
μέγα
τῆς
φύσεως
κατόρθωμα,
Ἀρτέμιδι |
[4, 7] |
δειλότερον
αὐτὸν
ἐποίει
τῆς
εὐτυχίας
|
τὸ
|
μέγεθος·
οἷα
γὰρ
πεπαιδευμένος
ἐνεθυμεῖτο |
[4, 1] |
τῷ
ἐν
Συρακούσαις,
τὸ
σχῆμα,
|
τὸ |
μέγεθος,
τὴν
πολυτέλειαν,
καὶ
οὗτος |
[4, 5] |
ὡς
δῆθεν
βουλόμενος
ἠρεμίας
μετασχεῖν.
|
τὸ |
μὲν
οὖν
συμπόσιον
σκυθρωπῶς
διελύθη |
[4, 1] |
δὲ
εἰς
ἐκείνην
οὐ
μόνον
|
τὸ |
Μιλησίων
πλῆθος
ἀλλὰ
καὶ
τῆς |
[4, 5] |
δὲ
πάντως.
ἧκεν
οὖν
εἰς
|
τὸ |
πανδοχεῖον
ὁ
στρατηγὸς
καὶ
διερευνώμενος |
[4, 7] |
πᾶσιν
ἀνθρώποις
ὅτι
Καλλιρόη
παραγίνεται,
|
τὸ
|
περιβόητον
ὄνομα,
τὸ
μέγα
τῆς |
[4, 1] |
καὶ
τοὺς
νεκρούς.
θρῆνον
ἐξέρρηξε
|
τὸ |
πλῆθος
καὶ
πάντες
οὐχ
ὅτι
|
[4, 7] |
τοῦτο
λυπηρότερον
ἤκουσε
Μιθριδάτης
ἢ
|
τὸ |
πρόσταγμα
τὸ
καλοῦν
ἐπὶ
τὴν |
[4, 2] |
ὁ
οἰκονόμος
ἐμήνυσε
τῷ
δεσπότῃ
|
τὸ |
συμβάν,
κἀκεῖνος
οὐδὲ
ἰδὼν
αὐτοὺς
|
[4, 3] |
κλάειν
ἤρξαντο
πάντες
καὶ
μετέβαλε
|
τὸ |
συμπόσιον
εἰς
σκυθρωπὴν
ὑπόθεσιν.
μόνος |
[4, 5] |
ἐπιφανεστάτους
τῶν
πολιτῶν
καὶ
λαμπρὸν
|
τὸ |
συμπόσιον
ἦν,
ἤδη
δέ
που |
[4, 3] |
μακροτέρας.
ἐπὶ
τούτοις
ἀναστὰς
διέλυσε
|
τὸ |
συμπόσιον
καὶ
αὐτὸς
μὲν
ἀνεπαύετο |
[4, 3] |
πολυτελεῖς·
αὐτὸς
δὲ
γνωρίμους
ἐς
|
{τὸ} |
συμπόσιον
παρεκάλει
καὶ
ἔθυε
Χαιρέου |
[4, 1] |
τῷ
ἰδίῳ
τῷ
ἐν
Συρακούσαις,
|
τὸ |
σχῆμα,
τὸ
μέγεθος,
τὴν
πολυτέλειαν, |
[4, 1] |
περήσω.
καὶ
γὰρ
εἰ
μὴ
|
τὸ |
σῶμα
εὕρηται
τοῦ
δυστυχοῦς,
ἀλλὰ |
[4, 2] |
Καρίᾳ
δεδεμένος
εἰργάζετο.
σκάπτων
δὲ
|
τὸ |
σῶμα
ταχέως
ἐξετρυχώθη·
πολλὰ
γὰρ |
[4, 5] |
δὲ
οὐχ
ὅμοιον
τῇ
γνώμῃ
|
τὸ |
τέλος
ἐβράβευσεν,
ἀλλὰ
μειζόνων
πραγμάτων
|
[4, 6] |
ὑπεδύετο
αὐτὸν
μισοπονηρία
μὲν
διὰ
|
τὸ |
τῆς
βασιλείας
εὐπρεπές,
εὐλάβεια
δὲ |
[4, 7] |
Ἀφροδίτῃ.
ἐνδοξοτέραν
αὐτὴν
ἐποίει
καὶ
|
τὸ |
τῆς
δίκης
διήγημα.
πόλεις
ἀπήντων
|
[4, 2] |
ἀποθνήσκειν
ἐμνημόνευσας
αὐτῆς;
ὁ
δὲ
|
ἀπεκρίνατο |
μακρὸς
ὁ
μῦθος,
ὦ
δέσποτα, |
[4, 4] |
μεστὴ
πάντας
κατελάμβανε
καὶ
οὐδεὶς
|
ἐδύνατο |
καθεύδειν·
Χαιρέας
μὲν
γὰρ
ὠργίζετο, |
[4, 4] |
γενόμενος
ἤθελε
γράφειν,
ἀλλ´
οὐκ
|
ἠδύνατο, |
δακρύων
ἐπιρρεόντων
καὶ
τῆς
χειρὸς |
[4, 3] |
Καλλιρόης
καὶ
τίς
ὁ
φίλος.
|
~Ἤρξατο |
οὖν
ὁ
Πολύχαρμος
λέγειν
ἡμεῖς, |
[4, 1] |
ἐπί
τινος
ὑψηλῆς
ἠϊόνος
οἰκοδομεῖν
|
ἤρξατο |
τάφον,
πάντα
ὅμοιον
τῷ
ἰδίῳ |
[4, 4] |
δὲ
τὰς
ἑαυτοῦ
συμφορὰς
μόλις
|
ἤρξατο |
τοιαύτης
ἐπιστολῆς·
Καλλιρόῃ
Χαιρέας·
ζῶ, |
[4, 5] |
δὲ
τὰς
σφραγῖδας
κελεύσας
ἐντυγχάνειν
|
ἐπειρᾶτο |
τοῖς
γράμμασιν.
εἶδεν
οὖν
Καλλιρόῃ |
[4, 6] |
εἰς
τὸν
σὸν
οἶκον.
οὗτος
|
ἀπωδύρατο |
πρός
με
ὅτι
Μιθριδάτης
ὁ |
[4, 2] |
ἐκείνης
καὶ
τὸν
οἰκέτην
ἀηδῶς
|
ἐθεάσατο. |
τί
γάρ
μοι"
φησὶ
παρενοχλεῖς; |
[4, 4] |
ὅτι
μοι
τὸν
σὸν
γάμον
|
διηγήσατο· |
θάνατον
μὲν
γὰρ
ἄνθρωπος
ὢν |
[4, 1] |
τότε
ἤδη
καὶ
τὴν
ἐκκομιδὴν
|
ἐμιμήσατο |
τὴν
ἐπ´
αὐτῷ.
προηγγέλλετο
μὲν |
[4, 6] |
γὰρ
αὐτῷ
φίλος,
καὶ
ἰδιολογίαν
|
ᾐτήσατο
|
μόνος.
ἱκετεύω
σε"
φησίν,
ὦ |
[4, 6] |
τὸν
ἔρωτα·
καὶ
γὰρ
αὐτὸς
|
ἐκάετο |
τῆς
Καλλιρόης
καὶ
δι´
αὐτὴν |
[4, 5] |
ἤδη
δέ
που
καὶ
αὐλὸς
|
ἐφθέγγετο |
καὶ
δι´
ᾠδῆς
ἠκούετο
μέλος. |
[4, 2] |
τὰς
δύο
μοίρας
αὐτὸς
σχεδὸν
|
εἰργάζετο |
μόνος,
πλεονεκτῶν
ἐν
τοῖς
πόνοις |
[4, 2] |
Χαιρέας
δὲ
ἐν
Καρίᾳ
δεδεμένος
|
εἰργάζετο. |
σκάπτων
δὲ
τὸ
σῶμα
ταχέως |
[4, 4] |
ἐδύνατο
καθεύδειν·
Χαιρέας
μὲν
γὰρ
|
ὠργίζετο, |
Πολύχαρμος
δὲ
παρεμυθεῖτο,
Μιθριδάτης
δὲ |
[4, 6] |
οὐδὲν
ἐπεκύρωσεν
{ὁ}
βασιλεύς,
ἀλλ´
|
ὑπερέθετο |
τὴν
σκέψιν·
νυκτὸς
δὲ
ἐπελθούσης |
[4, 1] |
ἐκκομιδὴν
ἐμιμήσατο
τὴν
ἐπ´
αὐτῷ.
|
προηγγέλλετο
|
μὲν
γὰρ
ἡμέρα
ῥητή,
συνῆλθε |
[4, 1] |
ὑπὲρ
τὴν
Λευκώλενον
καὶ
Καλλίσφυρον
|
ἐφαίνετο |
τὰς
Ὁμήρου.
οὐδεὶς
μὲν
οὖν |
[4, 2] |
κεκοινωνηκέναι.
μάστιγες
ᾐτοῦντο
καὶ
πῦρ
|
ἐπεφέρετο |
καὶ
βασανιστηρίων
ἦν
παρασκευή,
καί |
[4, 3] |
κατέβαινε
τοῦ
σταυροῦ·
χαίρων
γὰρ
|
ἀπηλλάσσετο
|
βίου
πονηροῦ
καὶ
ἔρωτος
ἀτυχοῦς. |
[4, 3] |
τὸ
συμπόσιον
καὶ
αὐτὸς
μὲν
|
ἀνεπαύετο |
καθάπερ
ἦν
ἔθος
αὐτῷ,
τοῖς |
[4, 6] |
τὴν
σκέψιν·
νυκτὸς
δὲ
ἐπελθούσης
|
ὑπεδύετο |
αὐτὸν
μισοπονηρία
μὲν
διὰ
τὸ |
[4, 6] |
φίλοις
καὶ
τί
χρὴ
πράττειν
|
ἐβουλεύετο. |
γνῶμαι
δὲ
ἐρρήθησαν
διάφοροι·
τοῖς |
[4, 7] |
προδοθεὶς
οὖν
ὑπὸ
τῶν
γραμμάτων
|
ἐβουλεύετο |
μὴ
βαδίζειν
ἄνω,
δεδοικὼς
τὰς |
[4, 5] |
αὐλὸς
ἐφθέγγετο
καὶ
δι´
ᾠδῆς
|
ἠκούετο |
μέλος.
μεταξὺ
δὲ
ἐπέδωκέ
τις |
[4, 6] |
Ἰωνίας
εἶναι·
καὶ
τοῦτο
μόνον
|
ἐμέμφετο |
βασιλεὺς
Φαρνάκην,
ὅτι
οὐ
προσέγραψεν |
[4, 6] |
ἑστιάσεις
Διονύσιον
μετὰ
τῆς
γυναικός.
|
ὑπέσχετο |
οὖν
βοηθήσειν
αὐτῷ
κατὰ
τὸν
|
[4, 1] |
ἠλέουν,
ἀλλ´
ὅτι
τοιαύτης
γυναικὸς
|
ἀφῄρητο. |
~Καλλιρόη
μὲν
οὖν
ἐν
Μιλήτῳ |
[4, 5] |
δῶρα
πολυτελῆ
καὶ
χρυσίον
συχνόν·
|
εἴρητο |
δὲ
πρὸς
τοὺς
ἄλλους
οἰκέτας |
[4, 5] |
εἶτ´
ἐπειδὰν
μάθῃ
πῶς
ἂν
|
χρήσαιτο |
τοῖς
πράγμασι,
τότε
τοὺς
ἐκ |
[4, 6] |
τούτοις
ἀνεγίνωσκε
τὰς
ἐπιστολὰς
καὶ
|
διηγεῖτο |
τὴν
τέχνην.
ἀσμένως
ἤκουσε
Φαρνάκης |
[4, 4] |
μὲν
γὰρ
ὠργίζετο,
Πολύχαρμος
δὲ
|
παρεμυθεῖτο, |
Μιθριδάτης
δὲ
ἔχαιρεν
ἐλπίζων
ὅτι |
[4, 6] |
Χαιρέου.
~Μεθ´
ἡμέραν
οὖν
τήρησιν
|
ἐποιεῖτο |
τῆς
γυναικὸς
ἀκριβεστέραν,
ἵνα
μή |
[4, 2] |
ὁ
δ´
ἐν
παραδείσῳ
τινὶ
|
κατέκειτο |
μόνος
ἀλύων
καὶ
Καλλιρόην
ἀναπλάττων |
[4, 7] |
τὸ
μέγεθος·
οἷα
γὰρ
πεπαιδευμένος
|
ἐνεθυμεῖτο |
ὅτι
φιλόκαινός
ἐστιν
ὁ
Ἔρως· |
[4, 7] |
περὶ
τῶν
ἐν
Ἰωνίᾳ
πραγμάτων.
|
ἐλυπεῖτο |
δὲ
Καλλιρόη,
μακρὰν
στελλομένη
θαλάσσης |
[4, 7] |
γυνὴ
κρείττων.
μακαριζόμενος
δὲ
Διονύσιος
|
ἐλυπεῖτο, |
καὶ
δειλότερον
αὐτὸν
ἐποίει
τῆς |
[4, 1] |
βοηθοῦσαν
ἑαυτήν.
ὁ
δὲ
Διονύσιος
|
ἐλυπεῖτο |
μὲν
ὁρῶν
τρυχομένην
τὴν
γυναῖκα, |
[4, 3] |
γέγονας
δὲ
καὶ
μήτηρ.
κλάειν
|
ἤρξαντο |
πάντες
καὶ
μετέβαλε
τὸ
συμπόσιον |
[4, 3] |
ἀγνοοῦμεν,
διαρρήξαντες
τὰ
δεσμὰ
φόνον
|
εἰργάσαντο |
καὶ
σοῦ
κελεύσαντος
τὴν
ἐπὶ |
[4, 1] |
τελευταῖα
τῆς
πομπῆς;
ἐπεὶ
γὰρ
|
ἐγένοντο |
τοῦ
τάφου
πλησίον,
οἱ
μὲν |
[4, 2] |
ὅλως
τῆς
πράξεως
κεκοινωνηκέναι.
μάστιγες
|
ᾐτοῦντο |
καὶ
πῦρ
ἐπεφέρετο
καὶ
βασανιστηρίων |
[4, 5] |
Χαιρέας·
ζῶ.
Τοῦ
δ´
αὐτοῦ
|
λύτο |
γούνατα
καὶ
φίλον
ἦτορ,
εἶτα |
[4, 3] |
ζῶσαν
εὑρόντες
εἰς
Ἰωνίαν
ἐπώλησαν.
|
τοῦτο |
γὰρ
ἡμῖν
ἐμήνυσε
δημοσίᾳ
βασανιζόμενος |
[4, 5] |
μὲν
οὖν
Χαιρέαν
οὐκ
ἐπίστευε
|
(τοῦτο |
γὰρ
οὐδὲ
ὅλως
ἤθελε)
σκῆψιν |
[4, 4] |
γυναικὸς
πεῖραν
ἐλάβομεν.
ἀλλὰ
ἐζηλοτύπησα.
|
τοῦτο |
ἴδιόν
ἐστι
φιλοῦντος.
δέδωκά
σοι |
[4, 7] |
φιλόκαινός
ἐστιν
ὁ
Ἔρως·
διὰ
|
τοῦτο |
καὶ
τόξα
καὶ
πῦρ
ποιηταί |
[4, 7] |
ἐξώρμηκε
Μιλήτου
καὶ
Καλλιρόην
ἐπάγεται.
|
τοῦτο |
λυπηρότερον
ἤκουσε
Μιθριδάτης
ἢ
τὸ |
[4, 4] |
δεσπότου.
πάντα
δὲ
Μιθριδάτης
εὐεργετήσας
|
τοῦτό |
με
λελύπηκεν
ἀντὶ
πάντων,
ὅτι |
[4, 6] |
ἐπὶ
τῆς
Ἰωνίας
εἶναι·
καὶ
|
τοῦτο |
μόνον
ἐμέμφετο
βασιλεὺς
Φαρνάκην,
ὅτι |
[4, 3] |
ὁ
Πολύχαρμος
λέγειν
ἡμεῖς,
οἱ
|
δύο |
δεσμῶται,
Συρακόσιοι
γένος
ἐσμέν.
ἀλλ´ |
[4, 2] |
δουλεύων
Ἔρωτι,
χαλεπῷ
τυράννῳ,
τὰς
|
δύο |
μοίρας
αὐτὸς
σχεδὸν
εἰργάζετο
μόνος, |
[4, 1] |
σχεδὸν
ὅλης.
παρῆσαν
δὲ
καὶ
|
δύο |
σατράπαι
κατὰ
καιρὸν
ἐπιδημοῦντες,
Μιθριδάτης |
[4, 7] |
τοσούτῳ
δὲ
σὺ
μὴ
προδῷς
|
δύο |
τὰ
κάλλιστα,
ἔρωτα
καὶ
ἀρχήν. |