Livre, Chap.
[4, 1]	τοὺς ἁπάντων ἐδημαγώγησεν ὀφθαλμούς. πῶς	ἄν	τις διηγήσηται κατ´ ἀξίαν τὰ
[4, 4]	ἐπράθης, ἀλλὰ ἐμοί. νῦν δέ,	ἂν	αἴσθηται Διονύσιός σε ἐπιβουλεύοντα τοῖς
[4, 7]	ψυχὴν ἐκ τοῦ μηδὲν ἀδικεῖν	ἂν	δόξαι· ὥστε οὐδὲ μετὰ δακρύων
[4, 2]	ὑπὸ τοῦ Καλλιρόης ἔρωτος πάντως	ἂν	ἐτελεύτησεν, εἰ μὴ τοιᾶσδέ τινος
[4, 5]	αὐτὸς στρατηγήσειν ὅπως ἀλλήλους ἀπολάβωσιν,	ἂν	καὶ τὴν ἐκείνης προσλάβῃ ψῆφον.
[4, 4]	ἀπαιτεῖν τὴν γυναῖκα· μὴ γὰρ	ἂν	μηδὲ Καλλιρόην ἐμμένειν ἰδοῦσαν αὐτόν·
[4, 5]	πορευθῆναι· εἶτ´ ἐπειδὰν μάθῃ πῶς	ἂν	χρήσαιτο τοῖς πράγμασι, τότε τοὺς
[4, 2]	οἰκονόμος ἐμήνυσε τῷ δεσπότῃ τὸ	συμβάν,	κἀκεῖνος οὐδὲ ἰδὼν αὐτοὺς οὐδὲ
[4, 5]	ἀνύποπτον. κελεύει δὲ τὸν Ὑγῖνον,	ἐπειδὰν	ἐν Πριήνῃ γένηται, τοὺς μὲν
[4, 5]	εἰς τὴν Μίλητον πορευθῆναι· εἶτ´	ἐπειδὰν	μάθῃ πῶς ἂν χρήσαιτο τοῖς
[4, 2]	ἅμα δὲ καὶ δέδοικα μή,	ἐὰν	βραδύνω, φθάσῃ με ὁ φίλος·
[4, 7]	ἐστενοχώρουν οἱ συντρέχοντες ἐπὶ τὴν	θέαν·	ἐδόκει δὲ {τοῖς} πᾶσι τῆς
[4, 2]	~Καλλιρόη μὲν οὖν ἐν Μιλήτῳ	Χαιρέαν	ἔθαπτε, Χαιρέας δὲ ἐν Καρίᾳ
[4, 7]	Καλλιρόην· κἂν ἐν τῇ κρίσει	Χαιρέαν	ἕξω μετ´ ἐμαυτοῦ καὶ Πολύχαρμον
[4, 2]	ὁ συναλοὺς αὐτῷ φίλος, βλέπων	Χαιρέαν	ἐργάζεσθαι μὴ δυνάμενον, ἀλλὰ πληγὰς
[4, 5]	καὶ κηδεμονίαν, ὅτι δι´ ἐκείνην	Χαιρέαν	ἔσωσε, καὶ συμβουλεύων μὴ ὑβρίσαι
[4, 1]	νύκτα Καλλιρόη διῆγεν ἐν θρήνοις,	Χαιρέαν	ἔτι ζῶντα πενθοῦσα· μικρὸν δὲ
[4, 1]	καὶ πάντες οὐχ ὅτι τέθνηκε	Χαιρέαν	ἠλέουν, ἀλλ´ ὅτι τοιαύτης γυναικὸς
[4, 3]	καὶ πάντας ἔπεμψε Μιθριδάτης ἐπὶ	Χαιρέαν,	ἵνα μὴ φθάσῃ τελευτήσας. εὗρον
[4, 3]	ἔτι λέγοντος αὐτοῦ Μιθριδάτης ἀνεβόησε	Χαιρέαν	λέγεις; τὸν φίλον" εἶπεν ὁ
[4, 5]	φόβος, ἀπιστία. ζῆν μὲν οὖν	Χαιρέαν	οὐκ ἐπίστευε (τοῦτο γὰρ οὐδὲ
[4, 6]	ἦν γὰρ αὐτῷ φίλος, καὶ	ἰδιολογίαν	ᾐτήσατο μόνος. ἱκετεύω σε" φησίν,
[4, 4]	δὲ ἐπ´ αὐτῆς ἡ πόλις	πρεσβείαν	ὑπὲρ σοῦ. τοὺς μὲν οὖν
[4, 5]	φόβῳ δὲ βασάνων κατεμήνυσαν τὴν	ἀλήθειαν	ὅτι Μιθριδάτης ὁ Καρίας ὕπαρχος
[4, 1]	τὸ σχῆμα, τὸ μέγεθος, τὴν	πολυτέλειαν,	καὶ οὗτος δὴ ὡς ἐκεῖνος
[4, 7]	καὶ μάρτυρας. πᾶσαν οὖν τὴν	θεραπείαν	κελεύσας συνακολουθεῖν ἐξώρμησε Καρίας, ἀγαθὴν
[4, 3]	αὐτῷ, τοῖς δὲ Συρακοσίοις νεανίσκοις	θεραπείαν	τε καὶ οἶκον ἐξαίρετον ἀπέδειξε.
[4, 6]	γὰρ Μιθριδάτῃ φθονοῦσιν ἢ τὴν	σατραπείαν	αὐτοῦ μνωμένοις ἐδόκει μὴ περιορᾶν
[4, 4]	ἄπιθι, βούλομαι γάρ σε μηδὲ	μίαν	ἡμέραν ἀπεζεῦχθαι τῆς γυναικός· ὄφελον
[4, 1]	παρὰ τοῖς πολίταις ἀκλεᾶ τὴν	φιλοτιμίαν	ἕξεις. Ὁ λόγος ἤρεσε Καλλιρόῃ,
[4, 2]	μὴ τὴν τῶν ἄλλων δεσμωτῶν	ῥᾳθυμίαν	ἡμῖν καταλογίζῃ· τὸ δὲ ἴδιον
[4, 2]	Μιθριδάτην, καὶ ἀτυχῆ τινα ἔδοξεν	ὁμωνυμίαν	τῶν γυναικῶν. οὐκέτ´ οὖν προθύμως
[4, 5]	Καλλιρόην, εὔνοιαν ἐπιδεικνύμενος αὐτῇ καὶ	κηδεμονίαν,	ὅτι δι´ ἐκείνην Χαιρέαν ἔσωσε,
[4, 3]	τυμβωρύχοι δὲ ζῶσαν εὑρόντες εἰς	Ἰωνίαν	ἐπώλησαν. τοῦτο γὰρ ἡμῖν ἐμήνυσε
[4, 1]	πῶς ἄν τις διηγήσηται κατ´	ἀξίαν	τὰ τελευταῖα τῆς πομπῆς; ἐπεὶ
[4, 6]	τὴν γυναῖκα. φέρει δὲ μεγάλην	ἀδοξίαν	εἰς τὰ σὰ πράγματα, μᾶλλον
[4, 5]	δὲ καὶ αὐτὸς πρὸς Καλλιρόην,	εὔνοιαν	ἐπιδεικνύμενος αὐτῇ καὶ κηδεμονίαν, ὅτι
[4, 2]	καὶ Καλλιρόην ἀναπλάττων ἑαυτῷ τοιαύτην,	ὁποίαν	εἶδε πενθοῦσαν· ὅλος δὲ ὢν
[4, 2]	πόθεν, καὶ πῶς ἦλθες εἰς	Καρίαν	καὶ διατὶ σκάπτεις δεδεμένος; μάλιστα
[4, 2]	Μιθριδάτης ὁ σατράπης ἐπανῆλθεν εἰς	Καρίαν	οὐ τοιοῦτος, οἷος εἰς Μίλητον
[4, 4]	τὸν σόν· ἐπράθην γὰρ εἰς	Καρίαν	ὑπὸ βαρβάρων, οἵτινες ἐνέπρησαν τριήρη
[4, 2]	τοιαύταις συμφοραῖς, ὀψὲ μεταμανθάνοντες τὴν	ἐλευθερίαν·	ὁ δὲ Μιθριδάτης ὁ σατράπης
[4, 7]	φησὶ παραδοῦναι δεσπότου χερσὶ τὴν	ἐλευθερίαν;	τάχα δὲ καὶ κρατήσεις τι
[4, 2]	ἀναγκαίᾳ τιμωρίᾳ καὶ τὴν ἔξωθεν	φαντασίαν	σκυθρωπὴν προσέθεσαν οἱ κολάζοντες εἰς
[4, 5]	τῶν οἰκετῶν ἔπεμψε πρὸς Διονύσιον,	εὐεργεσίαν	εἰς αὐτὸν κατατίθεσθαι νομίζων. ἐτύγχανε
[4, 3]	αὐτῆς μνημονεῦσαι καὶ τῶν κακῶν	αἰτίαν	εἰπεῖν ἐκείνην, δι´ ἣν ἐπλεύσαμεν.
[4, 7]	ἀπόρρητον μέχρι τέλους, καὶ τὴν	αἰτίαν	οὐχ ὡμολόγει πρὸς τὴν γυναῖκα,
[4, 7]	τοῦ Μιθριδάτου καὶ ἀποροῦντος τὴν	αἰτίαν	τῆς διαβολῆς, ὑποστρέψας ὁ Ὑγῖνος
[4, 2]	φησὶ τοὔνομα τῆς γυναικός, ἣν	αἰτίαν	ὡμολόγησας εἶναί σοι τῶν κακῶν.
[4, 5]	δοῦλοι τοῦ προεστηκότος ἔρημοι πρὸς	ἀσωτίαν	ὥρμων, ἔχοντες χρυσίον ἄφθονον. ἐν
[4, 2]	δεινὸν βλέπων λέγε" φησὶ τὴν	συνειδυῖαν	καὶ κοινωνὸν ὑμῖν τῶν ἀδικημάτων.
[4, 2]	ἔδοξεν εἶναί τινα γυναῖκα τὴν	συνειδυῖαν	τοῖς τετολμημένοις. ὅπως οὖν κἀκείνη
[4, 1]	θέλων οὖν ἐνδείξασθαι στοργὴν καὶ	μεγαλοψυχίαν	ἔφη πρὸς αὐτὴν ἀνάστηθι, ὦ
[4, 4]	Χαιρέας εἶναι, κινδυνεύσεις δὲ μᾶλλον,	κἂν	ἀληθῶς εἶναί σε νομίσῃ. σὺ
[4, 7]	ἀποθανεῖν δεήσειε, πάλιν ὄψομαι Καλλιρόην·	κἂν	ἐν τῇ κρίσει Χαιρέαν ἕξω
[4, 1]	οἱ μὲν κομίζοντες τὴν κλίνην	ἔθηκαν,	ἀναβᾶσα δὲ ἐπ´ αὐτὴν ἡ
[4, 2]	φίλων καὶ τῶν οἰκετῶν εἰς	ἔρευναν	ἀκριβεστέραν παρακαλούντων ἡκέτω" φησὶ Καλλιρόη.
[4, 6]	ἐν Καρίᾳ διηγημάτων· αὐτὸς δὲ	ἄμυναν	ἐπενόησε τοιαύτην. ἐπεδήμει κατὰ καιρὸν
[4, 2]	διακόψαντες τὰ δεσμὰ τὸν ἐπιστάτην	ἀπέσφαξαν,	εἶτα δρασμῷ ἐπεχείρουν. ἀλλ´ οὐ
[4, 3]	βάρβαροι καὶ τοὺς μὲν πολλοὺς	ἀπέσφαξαν,	ἐμὲ δὲ καὶ τὸν φίλον
[4, 5]	ἄγνωστοι γὰρ ἄνθρωποι καὶ τρυφῶντες	ἔδοξαν	αὐτοῖς μάλιστα μὲν λῃσταί, δραπέται
[4, 2]	ὁ κατάρατος ἄνθρωπος ἐπίσταται γυναῖκα	μιαρὰν	συμπράξασαν τῷ φόνῳ. ἀκούσας οὖν
[4, 4]	βούλομαι γάρ σε μηδὲ μίαν	ἡμέραν	ἀπεζεῦχθαι τῆς γυναικός· ὄφελον μηδὲ
[4, 2]	ἐπιμελέστερον ἐν ξύλῳ πάντες, μεθ´	ἡμέραν	δὲ ὁ οἰκονόμος ἐμήνυσε τῷ
[4, 6]	θέλοντος Καλλιρόην ἐλπίδι Χαιρέου. ~Μεθ´	ἡμέραν	οὖν τήρησιν ἐποιεῖτο τῆς γυναικὸς
[4, 2]	ἴδιον μέτρον αὐτοὶ ἀποδώσομεν πρὸς	ἡμέραν.	πείθεται καὶ δίδωσιν. ὁ δὲ
[4, 6]	καὶ κρείττονα τυγχάνειν τῆς φημιζομένης	ἑτέραν	ἔδοξε καλέσαι καὶ τὴν γυναῖκα.
[4, 7]	Ἀρτέμιδι ἰκέλη ἢ χρυσείῃ Ἀφροδίτῃ.	ἐνδοξοτέραν	αὐτὴν ἐποίει καὶ τὸ τῆς
[4, 6]	οὖν τήρησιν ἐποιεῖτο τῆς γυναικὸς	ἀκριβεστέραν,	ἵνα μή τις αὐτῇ προσέλθῃ
[4, 2]	καὶ τῶν οἰκετῶν εἰς ἔρευναν	ἀκριβεστέραν	παρακαλούντων ἡκέτω" φησὶ Καλλιρόη. παίοντες
[4, 4]	μὲν ἀνδρός, ἐγὼ δὲ γυναικὸς	πεῖραν	ἐλάβομεν. ἀλλὰ ἐζηλοτύπησα. τοῦτο ἴδιόν
[4, 7]	καὶ κρατήσεις τι ἐνθάδε μένων·	μακρὰν	γάρ ἐστι βασιλεὺς καὶ φαύλους
[4, 4]	αὐτῷ συναφθεῖσαν; ποίᾳ δυνάμει πεποιθώς;	μακρὰν	Ἑρμοκράτης σου καὶ Μιθριδάτης οἱ
[4, 7]	Ἰωνίᾳ πραγμάτων. ἐλυπεῖτο δὲ Καλλιρόη,	μακρὰν	στελλομένη θαλάσσης Ἑλληνικῆς· ἕως γὰρ
[4, 6]	σατραπείαν αὐτοῦ μνωμένοις ἐδόκει μὴ	περιορᾶν	ἐπιβουλὴν εἰς γάμον ἀνδρὸς ἐνδόξου,
[4, 7]	δίκην· ἀποκλαύσας δὲ τὴν ἑαυτοῦ	συμφορὰν	ἐπὶ ποίαις" φησὶν ἐλπίσιν ἔτι
[4, 3]	μὲν οὖν σωφρόνως ἐφέρομεν τὴν	συμφοράν·	ἕτεροι δέ τινες τῶν ἡμῖν
[4, 2]	κατάρατος ἄνθρωπος ἐπίσταται γυναῖκα μιαρὰν	συμπράξασαν	τῷ φόνῳ. ἀκούσας οὖν ὁ
[4, 3]	διὰ γυναῖκα Καλλιρόην τοὔνομα, ἥν,	δόξασαν	ἀποτεθνηκέναι, ἔθαψε πολυτελῶς. τυμβωρύχοι δὲ
[4, 7]	συνηγόρους μόνον, ἀλλὰ καὶ μάρτυρας.	πᾶσαν	οὖν τὴν θεραπείαν κελεύσας συνακολουθεῖν
[4, 3]	ἐπιβαίνοντα τοῦ σταυροῦ. πόρρωθεν οὖν	ἐκεκράγεσαν	ἄλλος ἄλλο τι φεῖσαι, κατάβηθι,
[4, 2]	καὶ τὴν ἔξωθεν φαντασίαν σκυθρωπὴν	προσέθεσαν	οἱ κολάζοντες εἰς φόβου παράδειγμα
[4, 2]	τὸν φίλον. Καὶ οὗτοι μὲν	ἦσαν	ἐν τοιαύταις συμφοραῖς, ὀψὲ μεταμανθάνοντες
[4, 2]	ἅμα Χαιρέᾳ δεδεμένων (ἑξκαίδεκα δὲ	ἦσαν	τὸν ἀριθμὸν ἐν οἰκίσκῳ σκοτεινῷ
[4, 2]	φωραθέντες οὖν ἐκείνης τῆς νυκτὸς	ἐδέθησαν	ἐπιμελέστερον ἐν ξύλῳ πάντες, μεθ´
[4, 6]	χρὴ πράττειν ἐβουλεύετο. γνῶμαι δὲ	ἐρρήθησαν	διάφοροι· τοῖς μὲν γὰρ Μιθριδάτῃ
[4, 2]	θέλω δὲ αὐτῷ καὶ συναποθανεῖν.	ἐπεκλάσθησαν	αἱ ὀργαὶ τῶν ἀκουόντων καὶ
[4, 2]	τοὺς ἑξκαίδεκα τοὺς ὁμοσκήνους ἀνασταυρῶσαι.	προήχθησαν	οὖν πόδας τε καὶ τραχήλους
[4, 3]	δὲ καὶ τὸν φίλον δήσαντες	ἐπώλησαν	ἐνταῦθα. ἡμεῖς μὲν οὖν σωφρόνως
[4, 3]	δὲ ζῶσαν εὑρόντες εἰς Ἰωνίαν	ἐπώλησαν.	τοῦτο γὰρ ἡμῖν ἐμήνυσε δημοσίᾳ
[4, 1]	ἡλιακῆς ἐμπεσούσης, οἱ δὲ καὶ	προσεκύνησαν.	ἔπαθόν τι καὶ παῖδες. Μιθριδάτης
[4, 1]	καὶ τῆς Ἰωνίας σχεδὸν ὅλης.	παρῆσαν	δὲ καὶ δύο σατράπαι κατὰ
[4, 3]	ταύτην τὴν τριήρη νυκτὸς ὁρμοῦσαν	ἐνέπρησαν	βάρβαροι καὶ τοὺς μὲν πολλοὺς
[4, 4]	εἰς Καρίαν ὑπὸ βαρβάρων, οἵτινες	ἐνέπρησαν	τριήρη τὴν καλήν, τὴν στρατηγικήν,
[4, 1]	τοῦ κάλλους, ἀλλ´ οἱ μὲν	ἀπεστράφησαν,	ὡς ἀκτῖνος ἡλιακῆς ἐμπεσούσης, οἱ
[4, 3]	ἀλλὰ Διονυσίου τοῦ Μιλησίου νόμῳ	γαμηθεῖσαν·	ἤδη δὲ καὶ τέκνον ἐστὶν
[4, 6]	δύνασθαι λαθεῖν. Ταύτην τὴν ἐπιστολὴν	κομισθεῖσαν	{ὁ} βασιλεὺς ἀνέγνω τοῖς φίλοις
[4, 4]	θέλεις ἀποσπάσαι γυναῖκα ἐξαιρέτως αὐτῷ	συναφθεῖσαν;	ποίᾳ δυνάμει πεποιθώς; μακρὰν Ἑρμοκράτης
[4, 2]	διέφυγον, οἱ γὰρ κύνες ὑλάσσοντες	ἐμήνυσαν	αὐτούς. φωραθέντες οὖν ἐκείνης τῆς
[4, 5]	πόθεν ταῦτα. φόβῳ δὲ βασάνων	κατεμήνυσαν	τὴν ἀλήθειαν ὅτι Μιθριδάτης ὁ
[4, 5]	πεπόμφει Διονυσίῳ, καὶ τὰς ἐπιστολὰς	ἐπεδείκνυσαν.	ὁ δὲ στρατηγὸς τὰ μὲν
[4, 1]	δακτυλίῳ σφραγῖδα διατυπωθέν· καλλίστην δὲ	οὖσαν	τὴν εἰκόνα προσέβλεψεν οὐδεὶς Καλλιρόης
[4, 4]	γὰρ ἂν μηδὲ Καλλιρόην ἐμμένειν	ἰδοῦσαν	αὐτόν· ὁ δὲ Μιθριδάτης ἐμοῦ
[4, 1]	ἐμπιπραμένην δὲ τριήρη, Χαιρέᾳ δὲ	βοηθοῦσαν	ἑαυτήν. ὁ δὲ Διονύσιος ἐλυπεῖτο
[4, 2]	ἀναπλάττων ἑαυτῷ τοιαύτην, ὁποίαν εἶδε	πενθοῦσαν·	ὅλος δὲ ὢν ἐπὶ τῆς
[4, 3]	γυναῖκα. ταύτην τὴν τριήρη νυκτὸς	ὁρμοῦσαν	ἐνέπρησαν βάρβαροι καὶ τοὺς μὲν
[4, 2]	εἶπε θορυβεῖσθε ζητοῦντες τὴν οὐ	παροῦσαν;	Καλλιρόης ἐγὼ Συρακοσίας ἐμνημόνευσα, θυγατρὸς
[4, 3]	ἀποτεθνηκέναι, ἔθαψε πολυτελῶς. τυμβωρύχοι δὲ	ζῶσαν	εὑρόντες εἰς Ἰωνίαν ἐπώλησαν. τοῦτο
[4, 6]	τῶν ὑπὸ βασιλέως καταπεμπομένων ἐπὶ	θάλατταν.	ἐπὶ τοῦτον ἦλθεν ὁ Διονύσιος,
[4, 7]	δόξαι· ὥστε οὐδὲ μετὰ δακρύων	προέπεμψαν	αὐτόν, ἀλλὰ μετὰ θυσιῶν καὶ
[4, 2]	ἄγουσιν αὐτήν. ὁ δὲ ἄθλιος	ἐν	ἀμηχανίᾳ γενόμενος καταψεύσασθαι μὲν οὐδεμιᾶς
[4, 6]	σύμβουλοι γὰρ οἶνος καὶ σκότος	ἐν	ἐρημίᾳ γενόμενοι καὶ τούτου τοῦ
[4, 4]	καὶ τῆς νυκτὸς τῆς μυστικῆς,	ἐν	ᾗ πρῶτον σὺ μὲν ἀνδρός,
[4, 1]	οὖν τὴν νύκτα Καλλιρόη διῆγεν	ἐν	θρήνοις, Χαιρέαν ἔτι ζῶντα πενθοῦσα·
[4, 4]	καὶ ἀνδρὸς πλουσίου καὶ πρωτεύοντος	ἐν	Ἰωνίᾳ θέλεις ἀποσπάσαι γυναῖκα ἐξαιρέτως
[4, 7]	μεταπέμπεται, βουλεύσασθαι θέλων περὶ τῶν	ἐν	Ἰωνίᾳ πραγμάτων. ἐλυπεῖτο δὲ Καλλιρόη,
[4, 2]	Μιλήτῳ Χαιρέαν ἔθαπτε, Χαιρέας δὲ	ἐν	Καρίᾳ δεδεμένος εἰργάζετο. σκάπτων δὲ
[4, 6]	προσέλθῃ μηδὲ ἀπαγγείλῃ τι τῶν	ἐν	Καρίᾳ διηγημάτων· αὐτὸς δὲ ἄμυναν
[4, 1]	κατὰ καιρὸν ἐπιδημοῦντες, Μιθριδάτης ὁ	ἐν	Καρίᾳ καὶ Φαρνάκης δὲ ὁ
[4, 5]	πιστοτάτῳ, ὃν καὶ διοικητὴν εἶχεν	ἐν	Καρίᾳ τῆς ὅλης οὐσίας, παραγυμνώσας
[4, 5]	πρὸς σέ. Ταύτην τὴν ἐπιστολὴν	ἐν	μέσῳ τῷ συμποσίῳ Διονύσιος ἀνέγνω,
[4, 1]	πρῶτος ἐν Συρακούσαις, ἐγὼ δὲ	ἐν	Μιλήτῳ πάλιν σέ. μὴ γὰρ
[4, 7]	ἐρωμένην ἔχειν· οὐ γὰρ ὅμοιον	ἐν	Μιλήτῳ φυλάττειν Καλλιρόην καὶ ἐπὶ
[4, 2]	γυναικὸς ἀφῄρητο. ~Καλλιρόη μὲν οὖν	ἐν	Μιλήτῳ Χαιρέαν ἔθαπτε, Χαιρέας δὲ
[4, 2]	ἐκείνης τῆς νυκτὸς ἐδέθησαν ἐπιμελέστερον	ἐν	ξύλῳ πάντες, μεθ´ ἡμέραν δὲ
[4, 2]	(ἑξκαίδεκα δὲ ἦσαν τὸν ἀριθμὸν	ἐν	οἰκίσκῳ σκοτεινῷ καθειργμένοι) νύκτωρ διακόψαντες
[4, 2]	πρὸς Μιθριδάτην ἤγαγεν. ὁ δ´	ἐν	παραδείσῳ τινὶ κατέκειτο μόνος ἀλύων
[4, 5]	ἀσωτίαν ὥρμων, ἔχοντες χρυσίον ἄφθονον.	ἐν	πόλει δὲ μικρᾷ καὶ περιεργίας
[4, 5]	κελεύει δὲ τὸν Ὑγῖνον, ἐπειδὰν	ἐν	Πριήνῃ γένηται, τοὺς μὲν ἄλλους
[4, 1]	σὺ μὲν ἔθαψας ἐμὲ πρῶτος	ἐν	Συρακούσαις, ἐγὼ δὲ ἐν Μιλήτῳ
[4, 1]	πάντα ὅμοιον τῷ ἰδίῳ τῷ	ἐν	Συρακούσαις, τὸ σχῆμα, τὸ μέγεθος,
[4, 6]	βασιλεὺς Φαρνάκην, ὅτι οὐ προσέγραψεν	ἐν	τῇ ἐπιστολῇ ὄνομα τῆς γυναικός.
[4, 7]	δεήσειε, πάλιν ὄψομαι Καλλιρόην· κἂν	ἐν	τῇ κρίσει Χαιρέαν ἕξω μετ´
[4, 2]	λεπτός, οἷα δὴ τραῦμα ἔχων	ἐν	τῇ ψυχῇ θερμόν τε καὶ
[4, 2]	φίλον. Καὶ οὗτοι μὲν ἦσαν	ἐν	τοιαύταις συμφοραῖς, ὀψὲ μεταμανθάνοντες τὴν
[4, 4]	δὲ ἔχαιρεν ἐλπίζων ὅτι καθάπερ	ἐν	τοῖς ἀγῶσι τοῖς γυμνικοῖς ἔφεδρος
[4, 2]	αὐτὸς σχεδὸν εἰργάζετο μόνος, πλεονεκτῶν	ἐν	τοῖς πόνοις ἡδέως, ἵνα περισώσῃ
[4, 7]	ἀθετήσειεν, οὐδὲν δυνήσῃ χεῖρον παθεῖν.	ἐν	τοσούτῳ δὲ σὺ μὴ προδῷς
[4, 1]	δ´ εἴδωλον Χαιρέου πρὸς τὴν	ἐν	τῷ δακτυλίῳ σφραγῖδα διατυπωθέν· καλλίστην
[4, 1]	διαναστᾶσα τῆς κλίνης κατεσκόπει χωρίον,	ἐν	ᾧ ποιήσει τὸν τάφον. ἤρεσε
[4, 2]	τῆς κοινῆς ἁλύσεως πρὸς Μιθριδάτην	ἤγαγεν.	ὁ δ´ ἐν παραδείσῳ τινὶ
[4, 1]	μὲν οὖν τὴν νύκτα Καλλιρόη	διῆγεν	ἐν θρήνοις, Χαιρέαν ἔτι ζῶντα
[4, 7]	ἀγαθὴν ἔχων ψυχὴν ἐκ τοῦ	μηδὲν	ἀδικεῖν ἂν δόξαι· ὥστε οὐδὲ
[4, 7]	τάχα γὰρ ἐλεήσει με βασιλεὺς	μηδὲν	ἀδικοῦντα· εἰ δὲ ἀποθανεῖν δεήσειε,
[4, 4]	σταυρὸν ἀνέβην διὰ σέ, σοὶ	μηδὲν	ἐγκαλῶν. εἰ μὲν οὖν ἔτι
[4, 2]	φιλάνθρωπον. λέγε πάντα θαρρῶν καὶ	μηδὲν	παραλίπῃς. τίς εἶ καὶ πόθεν,
[4, 4]	σπεύδεις πάθει μᾶλλον ἢ λογισμῷ,	μηδὲν	τῶν μελλόντων προορώμενος. μόνος καὶ
[4, 5]	κελεύσας ἐντυγχάνειν ἐπειρᾶτο τοῖς γράμμασιν.	εἶδεν	οὖν Καλλιρόῃ Χαιρέας· ζῶ. Τοῦ
[4, 7]	δὲ καὶ ἄλλως σε ἀθετήσειεν,	οὐδὲν	δυνήσῃ χεῖρον παθεῖν. ἐν τοσούτῳ
[4, 3]	καὶ ἡδεῖα φιλοφρόνησις καὶ θυμηδίας	οὐδὲν	ἐνέδει. προκοπτούσης δὲ τῆς εὐωχίας
[4, 4]	εἰ μὲν οὖν ἔτι μνημονεύσειας,	οὐδὲν	ἔπαθον· εἰ δὲ ἄλλο τι
[4, 6]	γενομένων ἐκείνης μὲν τῆς ἡμέρας	οὐδὲν	ἐπεκύρωσεν {ὁ} βασιλεύς, ἀλλ´ ὑπερέθετο
[4, 2]	μῦθος, ὦ δέσποτα, καὶ πρὸς	οὐδὲν	ἔτι χρήσιμός μοι. οὐκ ἐνοχλήσω
[4, 5]	αὐτὸν εἰς ἕτερον οἰκίσκον, ὡς	δῆθεν	βουλόμενος ἠρεμίας μετασχεῖν. τὸ μὲν
[4, 6]	καταπεμπομένων ἐπὶ θάλατταν. ἐπὶ τοῦτον	ἦλθεν	ὁ Διονύσιος, ἦν γὰρ αὐτῷ
[4, 2]	ὁ δὲ Μιθριδάτης ὁ σατράπης	ἐπανῆλθεν	εἰς Καρίαν οὐ τοιοῦτος, οἷος
[4, 2]	οὐ τοιοῦτος, οἷος εἰς Μίλητον	ἐξῆλθεν,	ἀλλ´ ὠχρός τε καὶ λεπτός,
[4, 2]	Πολύχαρμον ἠρώτων τίς ἐστι καὶ	πόθεν	ἄγουσιν αὐτήν. ὁ δὲ ἄθλιος
[4, 2]	μηδὲν παραλίπῃς. τίς εἶ καὶ	πόθεν,	καὶ πῶς ἦλθες εἰς Καρίαν
[4, 5]	τοὺς οἰκέτας τίνες εἶεν καὶ	πόθεν	ταῦτα. φόβῳ δὲ βασάνων κατεμήνυσαν
[4, 7]	ἐλπίσιν ἔτι μένω; προδίδωσί με	πανταχόθεν	ἡ Τύχη. τάχα γὰρ ἐλεήσει
[4, 5]	γράμματα οὐκ ἔλυσεν, ἦν γὰρ	ἔξωθεν	κατασεσημασμένα, δημοσίοις δὲ παραδοὺς ἅπαντα
[4, 2]	γὰρ ἀναγκαίᾳ τιμωρίᾳ καὶ τὴν	ἔξωθεν	φαντασίαν σκυθρωπὴν προσέθεσαν οἱ κολάζοντες
[4, 1]	τὴν ἐν τῷ δακτυλίῳ σφραγῖδα	διατυπωθέν·	καλλίστην δὲ οὖσαν τὴν εἰκόνα
[4, 3]	δὲ ἐκεῖνον ἐπιβαίνοντα τοῦ σταυροῦ.	πόρρωθεν	οὖν ἐκεκράγεσαν ἄλλος ἄλλο τι
[4, 5]	νομίσας ἀνέκρινε τοὺς οἰκέτας τίνες	εἶεν	καὶ πόθεν ταῦτα. φόβῳ δὲ
[4, 7]	εἰ δὲ καὶ ἄλλως σε	ἀθετήσειεν,	οὐδὲν δυνήσῃ χεῖρον παθεῖν. ἐν
[4, 4]	κείνου βούλεται οἶκον ὀφέλλειν, ὅς	κεν	ὀπυίῃ. ἐπιστολὴν γράψον αὐτῇ· λυπηθήτω,
[4, 1]	καὶ ἀρίδηλον κατασκευάσωμεν τάφον, ὥς	κεν	τηλεφανὴς ἐκ ποντόφιν ἀνδράσιν εἴη.
[4, 1]	ἐπέσχε τὴν σπουδήν· ἐπειδὴ δὲ	ἧκεν	εἰς τὴν πόλιν, ἐπί τινος
[4, 5]	μὲν λῃσταί, δραπέται δὲ πάντως.	ἧκεν	οὖν εἰς τὸ πανδοχεῖον ὁ
[4, 4]	δὲ Μιθριδάτης εὐεργετήσας τοῦτό με	λελύπηκεν	ἀντὶ πάντων, ὅτι μοι τὸν
[4, 6]	δὲ πολλοὺς καὶ προεστηκότας) οὐκ	ἤρεσκεν	ἀνάρπαστον ἐκ διαβολῆς ποιεῖν ἄνδρα
[4, 4]	τὸν φίλον ἤδη μέλλοντας φονεύεσθαι	σέσωκεν	ἔλεος δεσπότου. πάντα δὲ Μιθριδάτης
[4, 2]	τῶν γυναικῶν. οὐκέτ´ οὖν προθύμως	ἤθελεν	ἐξελέγχειν, δεδοικὼς μὴ καταστῇ ποτε
[4, 7]	οὖν στόλον τοῦτον ἐκ Καρίας	ἔστελλεν	ὁ Ἔρως, ἐξ Ἰωνίας δὲ
[4, 1]	κατασκεύασον τῷ ταλαιπώρῳ. τί τὰ	μὲν	ἀδύνατα σπεύδεις, ἀμελεῖς δὲ τῶν
[4, 3]	ἀσεβὲς ἐργάσασθαι διὰ τὴν ἐγκρατῆ	μὲν	ἀλλ´ ἄκαιρόν σου σιωπήν. εὐθὺς
[4, 4]	φιλανθρωπότερα. {τότε Μίλητος ἦν. ἐδέθης	μέν,	ἀλλὰ ἔζησας· ἐπράθης, ἀλλὰ ἐμοί.
[4, 3]	φθάσῃ τελευτήσας. εὗρον δὲ τοὺς	μὲν	ἄλλους ἀνηρτημένους, ἄρτι δὲ ἐκεῖνον
[4, 5]	ἐπειδὰν ἐν Πριήνῃ γένηται, τοὺς	μὲν	ἄλλους αὐτοῦ καταλιπεῖν, μόνον δὲ
[4, 4]	μυστικῆς, ἐν ᾗ πρῶτον σὺ	μὲν	ἀνδρός, ἐγὼ δὲ γυναικὸς πεῖραν
[4, 3]	διέλυσε τὸ συμπόσιον καὶ αὐτὸς	μὲν	ἀνεπαύετο καθάπερ ἦν ἔθος αὐτῷ,
[4, 1]	ὑπήνεγκε τοῦ κάλλους, ἀλλ´ οἱ	μὲν	ἀπεστράφησαν, ὡς ἀκτῖνος ἡλιακῆς ἐμπεσούσης,
[4, 4]	τὸν σὸν γάμον διηγήσατο· θάνατον	μὲν	γὰρ ἄνθρωπος ὢν προσεδόκων, τὸν
[4, 1]	ἐμιμήσατο τὴν ἐπ´ αὐτῷ. προηγγέλλετο	μὲν	γὰρ ἡμέρα ῥητή, συνῆλθε δὲ
[4, 6]	γνῶμαι δὲ ἐρρήθησαν διάφοροι· τοῖς	μὲν	γὰρ Μιθριδάτῃ φθονοῦσιν ἢ τὴν
[4, 6]	πράγματα, μᾶλλον δὲ ταραχήν· πᾶσα	μὲν	γὰρ παρανομία σατράπου μεμπτή, μάλιστα
[4, 4]	καὶ οὐδεὶς ἐδύνατο καθεύδειν· Χαιρέας	μὲν	γὰρ ὠργίζετο, Πολύχαρμος δὲ παρεμυθεῖτο,
[4, 5]	ἐπεδείκνυσαν. ὁ δὲ στρατηγὸς τὰ	μὲν	γράμματα οὐκ ἔλυσεν, ἦν γὰρ
[4, 3]	γονεῖς ἐξεπλεύσαμεν τῆς πατρίδος, ἐγὼ	μὲν	δι´ ἐκεῖνον, ἐκεῖνος δὲ διὰ
[4, 6]	δὲ ἐπελθούσης ὑπεδύετο αὐτὸν μισοπονηρία	μὲν	διὰ τὸ τῆς βασιλείας εὐπρεπές,
[4, 1]	καὶ καταφιλοῦσα τὴν εἰκόνα σὺ	μὲν	ἔθαψας ἐμὲ πρῶτος ἐν Συρακούσαις,
[4, 4]	τὴν τύχην τοῦ τόπου. δεινὰ	μὲν	ἐκεῖ πέπονθας ἤδη· δόξει δέ
[4, 4]	αὐτόν· ὁ δὲ Μιθριδάτης ἐμοῦ	μὲν	ἕνεκα" φησὶν ἄπιθι, βούλομαι γάρ
[4, 1]	λόγος ἤρεσε Καλλιρόῃ, καὶ τότε	μὲν	ἐπέσχε τὴν σπουδήν· ἐπειδὴ δὲ
[4, 3]	καὶ πασῶν ἀσεβεστάτη γυναικῶν, ἐγὼ	μὲν	ἐπράθην διὰ σὲ καὶ ἔσκαψα
[4, 3]	Συρακόσιοι γένος ἐσμέν. ἀλλ´ ὁ	μὲν	ἕτερος νεανίσκος πρῶτος Σικελίας δόξῃ
[4, 2]	περισώσῃ τὸν φίλον. Καὶ οὗτοι	μὲν	ἦσαν ἐν τοιαύταις συμφοραῖς, ὀψὲ
[4, 6]	ἤκουσε Φαρνάκης τῶν λόγων τάχα	μὲν	καὶ διὰ Μιθριδάτην (ἐγεγόνει γὰρ
[4, 7]	θυμὸν {τοῦ} βασιλέως, ἀλλὰ Μίλητον	μὲν	καταλαβεῖν καὶ Διονύσιον ἀνελεῖν τὸν
[4, 1]	ἐγένοντο τοῦ τάφου πλησίον, οἱ	μὲν	κομίζοντες τὴν κλίνην ἔθηκαν, ἀναβᾶσα
[4, 5]	καὶ τρυφῶντες ἔδοξαν αὐτοῖς μάλιστα	μὲν	λῃσταί, δραπέται δὲ πάντως. ἧκεν
[4, 1]	ἑαυτήν. ὁ δὲ Διονύσιος ἐλυπεῖτο	μὲν	ὁρῶν τρυχομένην τὴν γυναῖκα, μὴ
[4, 4]	γὰρ ἀντεραστῇ τυράννῳ, καὶ τάχα	μὲν	οὐδὲ πιστευθήσῃ Χαιρέας εἶναι, κινδυνεύσεις
[4, 2]	ἄθλιος ἐν ἀμηχανίᾳ γενόμενος καταψεύσασθαι	μὲν	οὐδεμιᾶς ἤθελε· τί δὲ μάτην"
[4, 4]	πόλις πρεσβείαν ὑπὲρ σοῦ. τοὺς	μὲν	οὖν ἄλλους πολίτας οὐκ οἶδ´
[4, 5]	Πριήνης εἰς Μίλητον ἀπαγαγεῖν. Ὁ	μὲν	οὖν ἀπῄει καὶ ἔπραττε τὰ
[4, 3]	κατάβηθι, μὴ τρώσῃς, ἄφες. ὁ	μὲν	οὖν δήμιος ἐπέσχε τὴν ὁρμήν·
[4, 2]	ὅτι τοιαύτης γυναικὸς ἀφῄρητο. ~Καλλιρόη	μὲν	οὖν ἐν Μιλήτῳ Χαιρέαν ἔθαπτε,
[4, 5]	εἰς αὐτὸν κατατίθεσθαι νομίζων. ἐτύγχανε	μὲν	οὖν ἑστιῶν τοὺς ἐπιφανεστάτους τῶν
[4, 4]	σέ, σοὶ μηδὲν ἐγκαλῶν. εἰ	μὲν	οὖν ἔτι μνημονεύσειας, οὐδὲν ἔπαθον·
[4, 3]	ἵνα δοκῇ φίλῳ βοηθεῖν. ἄρτι	μὲν	οὖν" ἔφη, νὺξ γάρ ἐστιν,
[4, 1]	Καλλίσφυρον ἐφαίνετο τὰς Ὁμήρου. οὐδεὶς	μὲν	οὖν οὐδὲ τῶν ἄλλων τὴν
[4, 1]	Φαρνάκης δὲ ὁ Λυδίας. ἡ	μὲν	οὖν πρόφασις ἦν τιμῆσαι Διονύσιον,
[4, 7]	μετὰ θυσιῶν καὶ πομπῆς. ἕνα	μὲν	οὖν στόλον τοῦτον ἐκ Καρίας
[4, 5]	δῆθεν βουλόμενος ἠρεμίας μετασχεῖν. τὸ	μὲν	οὖν συμπόσιον σκυθρωπῶς διελύθη (φαντασία
[4, 2]	φόβου παράδειγμα τοῖς ὁμοίοις. Χαιρέας	μὲν	οὖν συναπαγόμενος ἐσίγα, Πολύχαρμος δὲ
[4, 3]	φίλον δήσαντες ἐπώλησαν ἐνταῦθα. ἡμεῖς	μὲν	οὖν σωφρόνως ἐφέρομεν τὴν συμφοράν·
[4, 1]	~Ταύτην	μὲν	οὖν τὴν νύκτα Καλλιρόη διῆγεν
[4, 3]	τὸν σταυρὸν ἠγόμεθα πάντες. ὁ	μὲν	οὖν φίλος οὐδὲ ἀποθνήσκων ἐνεκάλει
[4, 5]	θυμός, ἀθυμία, φόβος, ἀπιστία. ζῆν	μὲν	οὖν Χαιρέαν οὐκ ἐπίστευε (τοῦτο
[4, 3]	ὁρμοῦσαν ἐνέπρησαν βάρβαροι καὶ τοὺς	μὲν	πολλοὺς ἀπέσφαξαν, ἐμὲ δὲ καὶ
[4, 3]	εὐμορφίᾳ ποτέ, ἐγὼ δὲ εὐτελὴς	μέν,	συμφοιτητὴς δὲ ἐκείνου καὶ φίλος.
[4, 6]	δὲ τῶν γνωμῶν γενομένων ἐκείνης	μὲν	τῆς ἡμέρας οὐδὲν ἐπεκύρωσεν {ὁ}
[4, 4]	ὑστεραίας προτεθείσης τῆς γνώμης ὁ	μὲν	Χαιρέας εὐθὺς ἠξίου βαδίζειν εἰς
[4, 3]	αἰτίαν εἰπεῖν ἐκείνην, δι´ ἣν	ἐπλεύσαμεν.	ἔτι λέγοντος αὐτοῦ Μιθριδάτης ἀνεβόησε
[4, 3]	φίλος. καταλιπόντες οὖν τοὺς γονεῖς	ἐξεπλεύσαμεν	τῆς πατρίδος, ἐγὼ μὲν δι´
[4, 1]	ἀλλὰ καὶ παράδοξα δυστυχοῦμεν· ἀλλήλους	ἐθάψαμεν.	οὐκ ἔχει δ´ ἡμῶν οὐδέτερος
[4, 4]	ἀνδρός, ἐγὼ δὲ γυναικὸς πεῖραν	ἐλάβομεν.	ἀλλὰ ἐζηλοτύπησα. τοῦτο ἴδιόν ἐστι
[4, 3]	ἐνταῦθα. ἡμεῖς μὲν οὖν σωφρόνως	ἐφέρομεν	τὴν συμφοράν· ἕτεροι δέ τινες
[4, 2]	τὸ δὲ ἴδιον μέτρον αὐτοὶ	ἀποδώσομεν	πρὸς ἡμέραν. πείθεται καὶ δίδωσιν.
[4, 2]	σὲ" φησίν, ὦ Καλλιρόη, ταῦτα	πάσχομεν.	σὺ πάντων ἡμῖν τῶν κακῶν
[4, 3]	οἱ δύο δεσμῶται, Συρακόσιοι γένος	ἐσμέν.	ἀλλ´ ὁ μὲν ἕτερος νεανίσκος
[4, 3]	τινες τῶν ἡμῖν συνδεδεμένων, οὓς	ἀγνοοῦμεν,	διαρρήξαντες τὰ δεσμὰ φόνον εἰργάσαντο
[4, 1]	μεγάλα μόνον, ἀλλὰ καὶ παράδοξα	δυστυχοῦμεν·	ἀλλήλους ἐθάψαμεν. οὐκ ἔχει δ´
[4, 1]	καὶ τριβὴν ἐγγενέσθαι τῇ φροντίδι	βαδίζωμεν,	ὦ γύναι" φησίν, εἰς ἄστυ,
[4, 3]	οὖν" ἔφη, νὺξ γάρ ἐστιν,	ἀπίωμεν,	τῇ δ´ ὑστεραίᾳ νήφοντες βουλευώμεθα
[4, 1]	τῆς πόλεως ὑψηλὸν καὶ ἀρίδηλον	κατασκευάσωμεν	τάφον, ὥς κεν τηλεφανὴς ἐκ
[4, 7]	στῆναι μὴ θέλοντα. μνήμη δὲ	ἐλάμβανεν	αὐτὸν παλαιῶν διηγημάτων, ὅσαι μεταβολαὶ
[4, 1]	ἐπὶ τῆς Ἀσίας πάσης καὶ	ἀνέβαινεν	ἤδη μέχρι τοῦ μεγάλου βασιλέως
[4, 2]	τὸν λόγον ὁ οἰκονόμος ἀκούσας	ἔδοξεν	εἶναί τινα γυναῖκα τὴν συνειδυῖαν
[4, 2]	τοὔνομα Μιθριδάτην, καὶ ἀτυχῆ τινα	ἔδοξεν	ὁμωνυμίαν τῶν γυναικῶν. οὐκέτ´ οὖν
[4, 7]	πάντα οὖν Διονύσιον ἐφόβει, πάντας	ἔβλεπεν	ὡς ἀντεραστάς, οὐ τὸν ἀντίδικον
[4, 3]	αὐτῷ Μιθριδάτης ἀπήντησε καὶ περιπτυξάμενος	εἶπεν	ἀδελφὲ καὶ φίλε, μικροῦ με
[4, 3]	εἶδες τὴν ἐμήν; οὐκέτι σὴν"	εἶπεν	ὁ Μιθριδάτης, ἀλλὰ Διονυσίου τοῦ
[4, 3]	ἀνεβόησε Χαιρέαν λέγεις; τὸν φίλον"	εἶπεν	ὁ Πολύχαρμος· ἀλλὰ δέομαί σου,
[4, 2]	εἶναί σοι τῶν κακῶν. Καλλιρόην"	εἶπεν	ὁ Πολύχαρμος. ἔπληξε τοὔνομα Μιθριδάτην,
[4, 2]	γάρ μοι" φησὶ παρενοχλεῖς; ἀναγκαῖον"	εἶπεν,	ὦ δέσποτα· τὴν γὰρ πηγὴν
[4, 3]	ὑπόθεσιν. μόνος ἐπὶ τούτοις Μιθριδάτης	ἔχαιρεν,	ἐλπίδα τινὰ λαμβάνων ἐρωτικήν, ὡς
[4, 4]	Πολύχαρμος δὲ παρεμυθεῖτο, Μιθριδάτης δὲ	ἔχαιρεν	ἐλπίζων ὅτι καθάπερ ἐν τοῖς
[4, 3]	γάμους ἔθυες ἐμοῦ δεδεμένου. οὐκ	ἤρκεσεν	ὅτι γυνὴ γέγονας ἄλλου Χαιρέου
[4, 2]	καὶ δάκρυον αὐτοῦ μὴ θέλοντος	προέπεσεν,	ὥστε καὶ τὸν Πολύχαρμον διασιωπῆσαι
[4, 1]	δέ, ὁ Καρίας ὕπαρχος, ἀχανὴς	κατέπεσεν,	ὥσπερ τις ἐξ ἀπροσδοκήτου σφενδόνῃ
[4, 1]	ἀλλ´ ἐκείνη μόνη τοὺς ἁπάντων	ἐδημαγώγησεν	ὀφθαλμούς. πῶς ἄν τις διηγήσηται
[4, 6]	γὰρ ἔχειν τὸν Μιθριδάτην καταφρονήσεως.	ὥρμησεν	οὖν καλεῖν ἐπὶ τὴν δίκην
[4, 5]	τέλος ἐβράβευσεν, ἀλλὰ μειζόνων πραγμάτων	ἐκίνησεν	ἀρχήν. ἐπειδὴ γὰρ Ὑγῖνος εἰς
[4, 3]	καὶ τέκνον ἐστὶν αὐτοῖς. οὐκ	ἐκαρτέρησεν	ὁ Χαιρέας ἀκούσας, ἀλλὰ τοῖς
[4, 2]	τοῦ Καλλιρόης ἔρωτος πάντως ἂν	ἐτελεύτησεν,	εἰ μὴ τοιᾶσδέ τινος ἔτυχε
[4, 1]	ἡ συμβουλία. φροντίδος οὖν ἐμπεσούσης	ἐλώφησεν	ἡ λύπη, καὶ διαναστᾶσα τῆς
[4, 5]	ὅμοιον τῇ γνώμῃ τὸ τέλος	ἐβράβευσεν,	ἀλλὰ μειζόνων πραγμάτων ἐκίνησεν ἀρχήν.
[4, 5]	στρατηγὸς τὰ μὲν γράμματα οὐκ	ἔλυσεν,	ἦν γὰρ ἔξωθεν κατασεσημασμένα, δημοσίοις
[4, 6]	ἐκείνης μὲν τῆς ἡμέρας οὐδὲν	ἐπεκύρωσεν	{ὁ} βασιλεύς, ἀλλ´ ὑπερέθετο τὴν
[4, 1]	γειτνιάσεως καὶ τὸν τόπον τοῦτον	ἐφύλαττεν	ἑαυτῷ. θέλων οὖν ἅμα καὶ
[4, 5]	τῷ πιστοτάτῳ, ὃν καὶ διοικητὴν	εἶχεν	ἐν Καρίᾳ τῆς ὅλης οὐσίας,
[4, 1]	ταχέως, τὸ γὰρ πρὸς ἡδονὴν	εἶχεν	ἡ συμβουλία. φροντίδος οὖν ἐμπεσούσης
[4, 6]	ἐμέμφετο βασιλεὺς Φαρνάκην, ὅτι οὐ	προσέγραψεν	ἐν τῇ ἐπιστολῇ ὄνομα τῆς
[4, 1]	καλλίστην δὲ οὖσαν τὴν εἰκόνα	προσέβλεψεν	οὐδεὶς Καλλιρόης παρούσης, ἀλλ´ ἐκείνη
[4, 5]	πλήρει ξενικὴ πολυτέλεια τοὺς πάντων	ἐπέστρεψεν	ὀφθαλμούς· ἄγνωστοι γὰρ ἄνθρωποι καὶ
[4, 3]	δημοσίᾳ βασανιζόμενος Θήρων ὁ λῃστής.	ἔπεμψεν	οὖν ἡ πόλις ἡ Συρακοσίων
[4, 6]	ἐπὶ τοῦτον ἦλθεν ὁ Διονύσιος,	ἦν	γὰρ αὐτῷ φίλος, καὶ ἰδιολογίαν
[4, 5]	τὰ μὲν γράμματα οὐκ ἔλυσεν,	ἦν	γὰρ ἔξωθεν κατασεσημασμένα, δημοσίοις δὲ
[4, 1]	ἡ δὲ ἀλήθεια Καλλιρόην ἰδεῖν.	ἦν	δὴ καὶ κλέος μέγα τῆς
[4, 4]	τὰ τότε φιλανθρωπότερα. {τότε Μίλητος	ἦν.	ἐδέθης μέν, ἀλλὰ ἔζησας· ἐπράθης,
[4, 3]	καὶ αὐτὸς μὲν ἀνεπαύετο καθάπερ	ἦν	ἔθος αὐτῷ, τοῖς δὲ Συρακοσίοις
[4, 2]	ἀδικημάτων. ὁ δὲ Πολύχαρμος ἔξαρνος	ἦν	εἰδέναι, μηδὲ γὰρ ὅλως τῆς
[4, 5]	πολιτῶν καὶ λαμπρὸν τὸ συμπόσιον	ἦν,	ἤδη δέ που καὶ αὐλὸς
[4, 3]	καὶ ἔθυε Χαιρέου σωτήρια. πότος	ἦν	μακρὸς καὶ ἡδεῖα φιλοφρόνησις καὶ
[4, 7]	τὴν γυναῖκα, ἀλλ´ ἡ πρόφασις	ἦν	ὅτι βασιλεὺς αὐτὸν μεταπέμπεται, βουλεύσασθαι
[4, 2]	καὶ πῦρ ἐπεφέρετο καὶ βασανιστηρίων	ἦν	παρασκευή, καί τις ἤδη τοῦ
[4, 1]	Λυδίας. ἡ μὲν οὖν πρόφασις	ἦν	τιμῆσαι Διονύσιον, ἡ δὲ ἀλήθεια
[4, 7]	ἄλλον· ἐπιφανέστερον γὰρ καὶ βασιλικώτερον	ἦν	τὸ κάλλος. προέτρεχε γὰρ τῆς
[4, 3]	δὲ διὰ γυναῖκα Καλλιρόην τοὔνομα,	ἥν,	δόξασαν ἀποτεθνηκέναι, ἔθαψε πολυτελῶς. τυμβωρύχοι
[4, 2]	λέγε" φησὶ τοὔνομα τῆς γυναικός,	ἣν	αἰτίαν ὡμολόγησας εἶναί σοι τῶν
[4, 3]	κακῶν αἰτίαν εἰπεῖν ἐκείνην, δι´	ἣν	ἐπλεύσαμεν. ἔτι λέγοντος αὐτοῦ Μιθριδάτης
[4, 4]	προπετοῦς· κἀγὼ γὰρ ἐπὶ σταυρὸν	ἀνέβην	διὰ σέ, σοὶ μηδὲν ἐγκαλῶν.
[4, 1]	ἑαυτῷ. θέλων οὖν ἅμα καὶ	τριβὴν	ἐγγενέσθαι τῇ φροντίδι βαδίζωμεν, ὦ
[4, 1]	καὶ ἀποθανοῦσιν ἡμῖν ἐφθόνησας κοινὴν	γῆν	ἐπιθέσθαι καὶ φυγάδας ἡμῶν ἐποίησας
[4, 2]	εἶπεν, ὦ δέσποτα· τὴν γὰρ	πηγὴν	ἀνεύρηκα τοῦ μεγάλου τολμήματος, καὶ
[4, 1]	αὐτὴν ἀπογνῶναι. θέλων οὖν ἐνδείξασθαι	στοργὴν	καὶ μεγαλοψυχίαν ἔφη πρὸς αὐτὴν
[4, 1]	οὖν οὐδὲ τῶν ἄλλων τὴν	μαρμαρυγὴν	ὑπήνεγκε τοῦ κάλλους, ἀλλ´ οἱ
[4, 1]	ἠνύσθη, τότε ἤδη καὶ τὴν	ἐκκομιδὴν	ἐμιμήσατο τὴν ἐπ´ αὐτῷ. προηγγέλλετο
[4, 1]	καὶ τότε μὲν ἐπέσχε τὴν	σπουδήν·	ἐπειδὴ δὲ ἧκεν εἰς τὴν
[4, 3]	με βασανίζεις, ἐπὶ τοιούτῳ διηγήματι	ζῆν	ἀναγκάζων. ἄπιστε Καλλιρόη καὶ πασῶν
[4, 5]	ποικίλα, θυμός, ἀθυμία, φόβος, ἀπιστία.	ζῆν	μὲν οὖν Χαιρέαν οὐκ ἐπίστευε
[4, 7]	θεραπείαν κελεύσας συνακολουθεῖν ἐξώρμησε Καρίας,	ἀγαθὴν	ἔχων ψυχὴν ἐκ τοῦ μηδὲν
[4, 4]	ἐλπίζω δὲ καὶ τὸν σόν·	ἐπράθην	γὰρ εἰς Καρίαν ὑπὸ βαρβάρων,
[4, 3]	πασῶν ἀσεβεστάτη γυναικῶν, ἐγὼ μὲν	ἐπράθην	διὰ σὲ καὶ ἔσκαψα καὶ
[4, 4]	ἐστι φιλοῦντος. δέδωκά σοι δίκας.	ἐπράθην,	ἐδούλευσα, ἐδέθην. μή μοι μνησικακήσῃς
[4, 4]	δέδωκά σοι δίκας. ἐπράθην, ἐδούλευσα,	ἐδέθην.	μή μοι μνησικακήσῃς τοῦ λακτίσματος
[4, 3]	σταυρὸν ἐβάστασα καὶ δημίου χερσὶ	παρεδόθην,	σὺ δὲ ἐτρύφας καὶ γάμους
[4, 3]	οὐδὲ ἀποθνήσκων ἐνεκάλει τῇ γυναικί,	προήχθην	δὲ αὐτῆς μνημονεῦσαι καὶ τῶν
[4, 6]	γυναῖκα. γράφει δὲ καὶ πρὸς	Φαρνάκην	Διονύσιον, ἐμὸν δοῦλον, Μιλήσιον, πέμψον·
[4, 6]	καὶ τοῦτο μόνον ἐμέμφετο βασιλεὺς	Φαρνάκην,	ὅτι οὐ προσέγραψεν ἐν τῇ
[4, 2]	δεδοικὼς μὴ καταστῇ ποτε εἰς	ἀνάγκην	ὑβρίσαι τὸ ἥδιστον ὄνομα· τῶν
[4, 4]	ἐνέπρησαν τριήρη τὴν καλήν, τὴν	στρατηγικήν,	τὴν τοῦ σοῦ πατρός· ἐξέπεμψε
[4, 7]	πρόσταγμα τὸ καλοῦν ἐπὶ τὴν	δίκην·	ἀποκλαύσας δὲ τὴν ἑαυτοῦ συμφορὰν
[4, 6]	ὥρμησεν οὖν καλεῖν ἐπὶ τὴν	δίκην	αὐτόν· ἄλλο δὲ πάθος παρῄνει
[4, 3]	Μιθριδάτης ἔχαιρεν, ἐλπίδα τινὰ λαμβάνων	ἐρωτικήν,	ὡς δυνάμενος ἤδη καὶ λέγειν
[4, 5]	οὐδὲ ὅλως ἤθελε) σκῆψιν δὲ	μοιχικὴν	ὑπελάμβανε Μιθριδάτου διαφθεῖραι θέλοντος Καλλιρόην
[4, 6]	αὐτοῦ τὴν γυναῖκα. φέρει δὲ	μεγάλην	ἀδοξίαν εἰς τὰ σὰ πράγματα,
[4, 6]	μεταπέμπεσθαι καὶ τὴν γυναῖκα τὴν	καλήν·	σύμβουλοι γὰρ οἶνος καὶ σκότος
[4, 4]	βαρβάρων, οἵτινες ἐνέπρησαν τριήρη τὴν	καλήν,	τὴν στρατηγικήν, τὴν τοῦ σοῦ
[4, 6]	τρόπον καὶ γράφει δι´ ἀπορρήτων	ἐπιστολήν.	Βασιλεῖ Βασιλέων Ἀρταξέρξῃ σατράπης Λυδίας
[4, 4]	οἶκον ὀφέλλειν, ὅς κεν ὀπυίῃ.	ἐπιστολὴν	γράψον αὐτῇ· λυπηθήτω, χαρήτω, ζητησάτω,
[4, 5]	μοι δώσεις ἀπόφασιν. ~Ταύτην τὴν	ἐπιστολὴν	ἔδωκε Μιθριδάτης Ὑγίνῳ τῷ πιστοτάτῳ,
[4, 5]	ἀνέπεμψα πρὸς σέ. Ταύτην τὴν	ἐπιστολὴν	ἐν μέσῳ τῷ συμποσίῳ Διονύσιος
[4, 6]	μὴ δύνασθαι λαθεῖν. Ταύτην τὴν	ἐπιστολὴν	κομισθεῖσαν {ὁ} βασιλεὺς ἀνέγνω τοῖς
[4, 5]	δὲ ἐπέδωκέ τις αὐτῷ τὴν	ἐπιστολήν·	Στρατηγὸς Πριηνέων Βίας εὐεργέτῃ Διονυσίῳ
[4, 6]	αὐτοῦ μνωμένοις ἐδόκει μὴ περιορᾶν	ἐπιβουλὴν	εἰς γάμον ἀνδρὸς ἐνδόξου, τοῖς
[4, 6]	χρυσίου πρὸς τὴν γυναῖκα τὴν	ἐμήν.	ἐπὶ τούτοις ἀνεγίνωσκε τὰς ἐπιστολὰς
[4, 3]	γὰρ σὺ Καλλιρόην εἶδες τὴν	ἐμήν;	οὐκέτι σὴν" εἶπεν ὁ Μιθριδάτης,
[4, 3]	μὲν οὖν δήμιος ἐπέσχε τὴν	ὁρμήν·	Χαιρέας δὲ λυπούμενος κατέβαινε τοῦ
[4, 1]	ἑώρα λῃστήριον βαρβάρων πῦρ ἐπιφέροντας,	ἐμπιπραμένην	δὲ τριήρη, Χαιρέᾳ δὲ βοηθοῦσαν
[4, 1]	δὲ Διονύσιος ἐλυπεῖτο μὲν ὁρῶν	τρυχομένην	τὴν γυναῖκα, μὴ ἄρα τι
[4, 7]	μηνύσας, ἐξὸν καθεύδειν τήν τ´	ἐρωμένην	ἔχειν· οὐ γὰρ ὅμοιον ἐν
[4, 3]	καὶ τῶν κακῶν αἰτίαν εἰπεῖν	ἐκείνην,	δι´ ἣν ἐπλεύσαμεν. ἔτι λέγοντος
[4, 2]	σοὶ" φησὶ πρᾶγμα πρὸς Καλλιρόην	ἐκείνην,	καὶ διατί μέλλων ἀποθνήσκειν ἐμνημόνευσας
[4, 1]	ἡμέρα ῥητή, συνῆλθε δὲ εἰς	ἐκείνην	οὐ μόνον τὸ Μιλησίων πλῆθος
[4, 5]	αὐτῇ καὶ κηδεμονίαν, ὅτι δι´	ἐκείνην	Χαιρέαν ἔσωσε, καὶ συμβουλεύων μὴ
[4, 1]	πλησίον, οἱ μὲν κομίζοντες τὴν	κλίνην	ἔθηκαν, ἀναβᾶσα δὲ ἐπ´ αὐτὴν
[4, 1]	βάσκανε, καὶ ἀποθανοῦσιν ἡμῖν ἐφθόνησας	κοινὴν	γῆν ἐπιθέσθαι καὶ φυγάδας ἡμῶν
[4, 1]	Ἔπεισε ταχέως, τὸ γὰρ πρὸς	ἡδονὴν	εἶχεν ἡ συμβουλία. φροντίδος οὖν
[4, 6]	τὰς ἐπιστολὰς καὶ διηγεῖτο τὴν	τέχνην.	ἀσμένως ἤκουσε Φαρνάκης τῶν λόγων
[4, 5]	Ἴωνα (καὶ γὰρ ἡλλήνιζε τὴν	φωνήν)	κατάσκοπον εἰς τὴν Μίλητον πορευθῆναι·
[4, 2]	τινὶ κατέκειτο μόνος ἀλύων καὶ	Καλλιρόην	ἀναπλάττων ἑαυτῷ τοιαύτην, ὁποίαν εἶδε
[4, 4]	Διονυσίου αὐτὸς ἀκονιτὶ τὸ ἆθλον	Καλλιρόην	ἀποίσεται. τῆς δ´ ὑστεραίας προτεθείσης
[4, 7]	καὶ Διονύσιον ἀνελεῖν τὸν αἴτιον,	Καλλιρόην	δὲ ἁρπάσας ἀποστῆναι βασιλέως. τί
[4, 3]	Χαιρέας ἀνέκραγε ποῦ γὰρ σὺ	Καλλιρόην	εἶδες τὴν ἐμήν; οὐκέτι σὴν"
[4, 2]	ὡμολόγησας εἶναί σοι τῶν κακῶν.	Καλλιρόην"	εἶπεν ὁ Πολύχαρμος. ἔπληξε τοὔνομα
[4, 2]	δὲ σοὶ" φησὶ πρᾶγμα πρὸς	Καλλιρόην	ἐκείνην, καὶ διατί μέλλων ἀποθνήσκειν
[4, 5]	μοιχικὴν ὑπελάμβανε Μιθριδάτου διαφθεῖραι θέλοντος	Καλλιρόην	ἐλπίδι Χαιρέου. ~Μεθ´ ἡμέραν οὖν
[4, 4]	γυναῖκα· μὴ γὰρ ἂν μηδὲ	Καλλιρόην	ἐμμένειν ἰδοῦσαν αὐτόν· ὁ δὲ
[4, 7]	ὡς Διονύσιος ἐξώρμηκε Μιλήτου καὶ	Καλλιρόην	ἐπάγεται. τοῦτο λυπηρότερον ἤκουσε Μιθριδάτης
[4, 5]	ἔγραψε δὲ καὶ αὐτὸς πρὸς	Καλλιρόην,	εὔνοιαν ἐπιδεικνύμενος αὐτῇ καὶ κηδεμονίαν,
[4, 1]	τιμῆσαι Διονύσιον, ἡ δὲ ἀλήθεια	Καλλιρόην	ἰδεῖν. ἦν δὴ καὶ κλέος
[4, 7]	γὰρ ὅμοιον ἐν Μιλήτῳ φυλάττειν	Καλλιρόην	καὶ ἐπὶ τῆς Ἀσίας ὅλης.
[4, 7]	δὲ ἀποθανεῖν δεήσειε, πάλιν ὄψομαι	Καλλιρόην·	κἂν ἐν τῇ κρίσει Χαιρέαν
[4, 2]	τις ἐλπίς, ὅτι τάχα ποτὲ	Καλλιρόην	ὄψεται. Πολύχαρμος οὖν, ὁ συναλοὺς
[4, 6]	βασιλέα, προσηρέθιζε δὲ καὶ φήμη,	Καλλιρόην	τινὰ καλλίστην ἐπὶ τῆς Ἰωνίας
[4, 3]	ἐκεῖνον, ἐκεῖνος δὲ διὰ γυναῖκα	Καλλιρόην	τοὔνομα, ἥν, δόξασαν ἀποτεθνηκέναι, ἔθαψε
[4, 3]	ἐγκρατῆ μὲν ἀλλ´ ἄκαιρόν σου	σιωπήν.	εὐθὺς οὖν προσέταξε τοῖς οἰκέταις
[4, 2]	τιμωρίᾳ καὶ τὴν ἔξωθεν φαντασίαν	σκυθρωπὴν	προσέθεσαν οἱ κολάζοντες εἰς φόβου
[4, 3]	καὶ μετέβαλε τὸ συμπόσιον εἰς	σκυθρωπὴν	ὑπόθεσιν. μόνος ἐπὶ τούτοις Μιθριδάτης
[4, 3]	Καλλιρόην εἶδες τὴν ἐμήν; οὐκέτι	σὴν"	εἶπεν ὁ Μιθριδάτης, ἀλλὰ Διονυσίου
[4, 7]	τὸ ἀπόρρητον μέχρι τέλους, καὶ	τὴν	αἰτίαν οὐχ ὡμολόγει πρὸς τὴν
[4, 7]	δὲ τοῦ Μιθριδάτου καὶ ἀποροῦντος	τὴν	αἰτίαν τῆς διαβολῆς, ὑποστρέψας ὁ
[4, 5]	ταῦτα. φόβῳ δὲ βασάνων κατεμήνυσαν	τὴν	ἀλήθειαν ὅτι Μιθριδάτης ὁ Καρίας
[4, 2]	ἀπομέρισον ἐξαίρετον, ἵνα μὴ τὴν	τῶν	ἄλλων δεσμωτῶν ῥᾳθυμίαν ἡμῖν καταλογίζῃ·
[4, 2]	παρενοχλεῖς; ἀναγκαῖον" εἶπεν, ὦ δέσποτα·	τὴν	γὰρ πηγὴν ἀνεύρηκα τοῦ μεγάλου
[4, 6]	αὐτοῖς οὐκ ὀλίγα προσκρούσματα διὰ	τὴν	γειτνίασιν) τὸ δὲ πλέον διὰ
[4, 7]	τὴν αἰτίαν οὐχ ὡμολόγει πρὸς	τὴν	γυναῖκα, ἀλλ´ ἡ πρόφασις ἦν
[4, 6]	φημιζομένης ἑτέραν ἔδοξε καλέσαι καὶ	τὴν	γυναῖκα. γράφει δὲ καὶ πρὸς
[4, 1]	Διονύσιος ἐλυπεῖτο μὲν ὁρῶν τρυχομένην	τὴν	γυναῖκα, μὴ ἄρα τι καὶ
[4, 4]	εἰς Μίλητον καὶ Διονύσιον ἀπαιτεῖν	τὴν	γυναῖκα· μὴ γὰρ ἂν μηδὲ
[4, 3]	τριήρη καὶ πρέσβεις τοὺς ἀναζητήσοντας	τὴν	γυναῖκα. ταύτην τὴν τριήρη νυκτὸς
[4, 6]	γράμματα μοιχικὰ μετὰ χρυσίου πρὸς	τὴν	γυναῖκα τὴν ἐμήν. ἐπὶ τούτοις
[4, 6]	δὲ πάθος παρῄνει μεταπέμπεσθαι καὶ	τὴν	γυναῖκα τὴν καλήν· σύμβουλοι γὰρ
[4, 6]	ξένος αὐτῷ γενόμενος διαφθείρει αὐτοῦ	τὴν	γυναῖκα. φέρει δὲ μεγάλην ἀδοξίαν
[4, 7]	τὸ πρόσταγμα τὸ καλοῦν ἐπὶ	τὴν	δίκην· ἀποκλαύσας δὲ τὴν ἑαυτοῦ
[4, 6]	καταφρονήσεως. ὥρμησεν οὖν καλεῖν ἐπὶ	τὴν	δίκην αὐτόν· ἄλλο δὲ πάθος
[4, 7]	ἐπὶ τὴν δίκην· ἀποκλαύσας δὲ	τὴν	ἑαυτοῦ συμφορὰν ἐπὶ ποίαις" φησὶν
[4, 3]	ἐνήδρευσας ἔργον ἀσεβὲς ἐργάσασθαι διὰ	τὴν	ἐγκρατῆ μὲν ἀλλ´ ἄκαιρόν σου
[4, 1]	σφραγῖδα διατυπωθέν· καλλίστην δὲ οὖσαν	τὴν	εἰκόνα προσέβλεψεν οὐδεὶς Καλλιρόης παρούσης,
[4, 1]	Καλλιρόη Χαιρέᾳ περιεχύθη καὶ καταφιλοῦσα	τὴν	εἰκόνα σὺ μὲν ἔθαψας ἐμὲ
[4, 5]	ὅπως ἀλλήλους ἀπολάβωσιν, ἂν καὶ	τὴν	ἐκείνης προσλάβῃ ψῆφον. συνέπεμψε δὲ
[4, 1]	ἔργον ἠνύσθη, τότε ἤδη καὶ	τὴν	ἐκκομιδὴν ἐμιμήσατο τὴν ἐπ´ αὐτῷ.
[4, 2]	ἐν τοιαύταις συμφοραῖς, ὀψὲ μεταμανθάνοντες	τὴν	ἐλευθερίαν· ὁ δὲ Μιθριδάτης ὁ
[4, 7]	σπεύδω" φησὶ παραδοῦναι δεσπότου χερσὶ	τὴν	ἐλευθερίαν; τάχα δὲ καὶ κρατήσεις
[4, 6]	μετὰ χρυσίου πρὸς τὴν γυναῖκα	τὴν	ἐμήν. ἐπὶ τούτοις ἀνεγίνωσκε τὰς
[4, 3]	ποῦ γὰρ σὺ Καλλιρόην εἶδες	τὴν	ἐμήν; οὐκέτι σὴν" εἶπεν ὁ
[4, 1]	ἐπόμπευε δ´ εἴδωλον Χαιρέου πρὸς	τὴν	ἐν τῷ δακτυλίῳ σφραγῖδα διατυπωθέν·
[4, 2]	τῇ γὰρ ἀναγκαίᾳ τιμωρίᾳ καὶ	τὴν	ἔξωθεν φαντασίαν σκυθρωπὴν προσέθεσαν οἱ
[4, 1]	ἤδη καὶ τὴν ἐκκομιδὴν ἐμιμήσατο	τὴν	ἐπ´ αὐτῷ. προηγγέλλετο μὲν γὰρ
[4, 3]	φόνον εἰργάσαντο καὶ σοῦ κελεύσαντος	τὴν	ἐπὶ τὸν σταυρὸν ἠγόμεθα πάντες.
[4, 5]	θανάτου μοι δώσεις ἀπόφασιν. ~Ταύτην	τὴν	ἐπιστολὴν ἔδωκε Μιθριδάτης Ὑγίνῳ τῷ
[4, 5]	συλλαβὼν ἀνέπεμψα πρὸς σέ. Ταύτην	τὴν	ἐπιστολὴν ἐν μέσῳ τῷ συμποσίῳ
[4, 6]	ὕβριν μὴ δύνασθαι λαθεῖν. Ταύτην	τὴν	ἐπιστολὴν κομισθεῖσαν {ὁ} βασιλεὺς ἀνέγνω
[4, 5]	μεταξὺ δὲ ἐπέδωκέ τις αὐτῷ	τὴν	ἐπιστολήν· Στρατηγὸς Πριηνέων Βίας εὐεργέτῃ
[4, 7]	ὁδοὺς ἐστενοχώρουν οἱ συντρέχοντες ἐπὶ	τὴν	θέαν· ἐδόκει δὲ {τοῖς} πᾶσι
[4, 7]	ἀλλὰ καὶ μάρτυρας. πᾶσαν οὖν	τὴν	θεραπείαν κελεύσας συνακολουθεῖν ἐξώρμησε Καρίας,
[4, 6]	παρῄνει μεταπέμπεσθαι καὶ τὴν γυναῖκα	τὴν	καλήν· σύμβουλοι γὰρ οἶνος καὶ
[4, 4]	ὑπὸ βαρβάρων, οἵτινες ἐνέπρησαν τριήρη	τὴν	καλήν, τὴν στρατηγικήν, τὴν τοῦ
[4, 1]	τάφου πλησίον, οἱ μὲν κομίζοντες	τὴν	κλίνην ἔθηκαν, ἀναβᾶσα δὲ ἐπ´
[4, 1]	καὶ παραγυμνοῦσα τοὺς βραχίονας ὑπὲρ	τὴν	Λευκώλενον καὶ Καλλίσφυρον ἐφαίνετο τὰς
[4, 1]	μὲν οὖν οὐδὲ τῶν ἄλλων	τὴν	μαρμαρυγὴν ὑπήνεγκε τοῦ κάλλους, ἀλλ´
[4, 4]	καὶ ξένος εἰς πόλιν ἀπέρχῃ	τὴν	μεγίστην, καὶ ἀνδρὸς πλουσίου καὶ
[4, 5]	ἡλλήνιζε τὴν φωνήν) κατάσκοπον εἰς	τὴν	Μίλητον πορευθῆναι· εἶτ´ ἐπειδὰν μάθῃ
[4, 1]	~Ταύτην μὲν οὖν	τὴν	νύκτα Καλλιρόη διῆγεν ἐν θρήνοις,
[4, 3]	ὁ μὲν οὖν δήμιος ἐπέσχε	τὴν	ὁρμήν· Χαιρέας δὲ λυπούμενος κατέβαινε
[4, 2]	δὲ μάτην" εἶπε θορυβεῖσθε ζητοῦντες	τὴν	οὐ παροῦσαν; Καλλιρόης ἐγὼ Συρακοσίας
[4, 1]	σπουδήν· ἐπειδὴ δὲ ἧκεν εἰς	τὴν	πόλιν, ἐπί τινος ὑψηλῆς ἠϊόνος
[4, 1]	Συρακούσαις, τὸ σχῆμα, τὸ μέγεθος,	τὴν	πολυτέλειαν, καὶ οὗτος δὴ ὡς
[4, 6]	μὲν γὰρ Μιθριδάτῃ φθονοῦσιν ἢ	τὴν	σατραπείαν αὐτοῦ μνωμένοις ἐδόκει μὴ
[4, 6]	ἐπεκύρωσεν {ὁ} βασιλεύς, ἀλλ´ ὑπερέθετο	τὴν	σκέψιν· νυκτὸς δὲ ἐπελθούσης ὑπεδύετο
[4, 1]	Καλλιρόῃ, καὶ τότε μὲν ἐπέσχε	τὴν	σπουδήν· ἐπειδὴ δὲ ἧκεν εἰς
[4, 4]	οἵτινες ἐνέπρησαν τριήρη τὴν καλήν,	τὴν	στρατηγικήν, τὴν τοῦ σοῦ πατρός·
[4, 3]	ἡμεῖς μὲν οὖν σωφρόνως ἐφέρομεν	τὴν	συμφοράν· ἕτεροι δέ τινες τῶν
[4, 2]	καὶ δεινὸν βλέπων λέγε" φησὶ	τὴν	συνειδυῖαν καὶ κοινωνὸν ὑμῖν τῶν
[4, 2]	ἀκούσας ἔδοξεν εἶναί τινα γυναῖκα	τὴν	συνειδυῖαν τοῖς τετολμημένοις. ὅπως οὖν
[4, 7]	Φαρνάκῃ ταῦτα μηνύσας, ἐξὸν καθεύδειν	τήν	τ´ ἐρωμένην ἔχειν· οὐ γὰρ
[4, 6]	ἀνεγίνωσκε τὰς ἐπιστολὰς καὶ διηγεῖτο	τὴν	τέχνην. ἀσμένως ἤκουσε Φαρνάκης τῶν
[4, 4]	τριήρη τὴν καλήν, τὴν στρατηγικήν,	τὴν	τοῦ σοῦ πατρός· ἐξέπεμψε δὲ
[4, 3]	τοὺς ἀναζητήσοντας τὴν γυναῖκα. ταύτην	τὴν	τριήρη νυκτὸς ὁρμοῦσαν ἐνέπρησαν βάρβαροι
[4, 4]	μᾶλλον ἢ βοηθῆσαι. φοβοῦμαι καὶ	τὴν	τύχην τοῦ τόπου. δεινὰ μὲν
[4, 2]	ἡμῖν ἀπομέρισον ἐξαίρετον, ἵνα μὴ	τὴν	τῶν ἄλλων δεσμωτῶν ῥᾳθυμίαν ἡμῖν
[4, 6]	κάλλος τῆς γυναικὸς περιβόητον, ὥστε	τὴν	ὕβριν μὴ δύνασθαι λαθεῖν. Ταύτην
[4, 1]	οὐδὲ παρὰ τοῖς πολίταις ἀκλεᾶ	τὴν	φιλοτιμίαν ἕξεις. Ὁ λόγος ἤρεσε
[4, 2]	Πολύχαρμος, οἷα δὴ νεανίας ἀνδρικὸς	τὴν	φύσιν καὶ μὴ δουλεύων Ἔρωτι,
[4, 4]	σε νομίσῃ. σὺ μόνος ἀγνοεῖς	τὴν	φύσιν τοῦ Ἔρωτος, ὅτι οὗτος
[4, 5]	ὡς Ἴωνα (καὶ γὰρ ἡλλήνιζε	τὴν	φωνήν) κατάσκοπον εἰς τὴν Μίλητον
[4, 6]	λόγων τάχα μὲν καὶ διὰ	Μιθριδάτην	(ἐγεγόνει γὰρ αὐτοῖς οὐκ ὀλίγα
[4, 6]	τὰς φύσεις ἢ τιμῶσι τὸν	Μιθριδάτην	(εἶχε δὲ πολλοὺς καὶ προεστηκότας)
[4, 2]	ἀπορρήξας τῆς κοινῆς ἁλύσεως πρὸς	Μιθριδάτην	ἤγαγεν. ὁ δ´ ἐν παραδείσῳ
[4, 6]	δοῦλον, Μιλήσιον, πέμψον· πρὸς δὲ	Μιθριδάτην	ἧκε ἀπολογησόμενος ὅτι οὐκ ἐπεβούλευσας
[4, 2]	εἶπεν ὁ Πολύχαρμος. ἔπληξε τοὔνομα	Μιθριδάτην,	καὶ ἀτυχῆ τινα ἔδοξεν ὁμωνυμίαν
[4, 6]	μέλλοντος· ἀρχὴν γὰρ ἔχειν τὸν	Μιθριδάτην	καταφρονήσεως. ὥρμησεν οὖν καλεῖν ἐπὶ
[4, 4]	Χαιρέας· ζῶ, καὶ ζῶ διὰ	Μιθριδάτην,	τὸν ἐμὸν εὐεργέτην, ἐλπίζω δὲ
[4, 2]	μὲν οὐδεμιᾶς ἤθελε· τί δὲ	μάτην"	εἶπε θορυβεῖσθε ζητοῦντες τὴν οὐ
[4, 2]	νύκτωρ διακόψαντες τὰ δεσμὰ τὸν	ἐπιστάτην	ἀπέσφαξαν, εἶτα δρασμῷ ἐπεχείρουν. ἀλλ´
[4, 4]	ζῶ διὰ Μιθριδάτην, τὸν ἐμὸν	εὐεργέτην,	ἐλπίζω δὲ καὶ τὸν σόν·
[4, 2]	τῆς ἐννοίας ἐκείνης καὶ τὸν	οἰκέτην	ἀηδῶς ἐθεάσατο. τί γάρ μοι"
[4, 5]	Ὑγίνῳ τῷ πιστοτάτῳ, ὃν καὶ	διοικητὴν	εἶχεν ἐν Καρίᾳ τῆς ὅλης
[4, 7]	ἀντίδικον μόνον, ἀλλ´ αὐτὸν τὸν	δικαστήν,	ὥστε καὶ μετενόει προπετέστερον Φαρνάκῃ
[4, 4]	ξένος εἰς πόλιν ἀπέρχῃ τὴν	μεγίστην,	καὶ ἀνδρὸς πλουσίου καὶ πρωτεύοντος
[4, 1]	ἐν τῷ δακτυλίῳ σφραγῖδα διατυπωθέν·	καλλίστην	δὲ οὖσαν τὴν εἰκόνα προσέβλεψεν
[4, 6]	δὲ καὶ φήμη, Καλλιρόην τινὰ	καλλίστην	ἐπὶ τῆς Ἰωνίας εἶναι· καὶ
[4, 1]	στοργὴν καὶ μεγαλοψυχίαν ἔφη πρὸς	αὐτὴν	ἀνάστηθι, ὦ γύναι, καὶ τάφον
[4, 1]	ὑπελάμβανε τὸν πρότερον ἄνδρα βεβαίως	αὐτὴν	ἀπογνῶναι. θέλων οὖν ἐνδείξασθαι στοργὴν
[4, 6]	ἐκάετο τῆς Καλλιρόης καὶ δι´	αὐτὴν	ἐπεδήμει τὰ πολλὰ Μιλήτῳ, καλῶν
[4, 7]	ἰκέλη ἢ χρυσείῃ Ἀφροδίτῃ. ἐνδοξοτέραν	αὐτὴν	ἐποίει καὶ τὸ τῆς δίκης
[4, 1]	κλίνην ἔθηκαν, ἀναβᾶσα δὲ ἐπ´	αὐτὴν	ἡ Καλλιρόη Χαιρέᾳ περιεχύθη καὶ
[4, 2]	τίς ἐστι καὶ πόθεν ἄγουσιν	αὐτήν.	ὁ δὲ ἄθλιος ἐν ἀμηχανίᾳ
[4, 1]	δὲ τριήρη, Χαιρέᾳ δὲ βοηθοῦσαν	ἑαυτήν.	ὁ δὲ Διονύσιος ἐλυπεῖτο μὲν
[4, 6]	διηγημάτων· αὐτὸς δὲ ἄμυναν ἐπενόησε	τοιαύτην.	ἐπεδήμει κατὰ καιρὸν ὁ Λυδίας
[4, 2]	ἀλύων καὶ Καλλιρόην ἀναπλάττων ἑαυτῷ	τοιαύτην,	ὁποίαν εἶδε πενθοῦσαν· ὅλος δὲ
[4, 1]		~Ταύτην	μὲν οὖν τὴν νύκτα Καλλιρόη
[4, 5]	φρονεῖς, θανάτου μοι δώσεις ἀπόφασιν.	~Ταύτην	τὴν ἐπιστολὴν ἔδωκε Μιθριδάτης Ὑγίνῳ
[4, 5]	ἐγὼ συλλαβὼν ἀνέπεμψα πρὸς σέ.	Ταύτην	τὴν ἐπιστολὴν ἐν μέσῳ τῷ
[4, 6]	τὴν ὕβριν μὴ δύνασθαι λαθεῖν.	Ταύτην	τὴν ἐπιστολὴν κομισθεῖσαν {ὁ} βασιλεὺς
[4, 3]	πρέσβεις τοὺς ἀναζητήσοντας τὴν γυναῖκα.	ταύτην	τὴν τριήρη νυκτὸς ὁρμοῦσαν ἐνέπρησαν
[4, 6]	τὰ σὰ πράγματα, μᾶλλον δὲ	ταραχήν·	πᾶσα μὲν γὰρ παρανομία σατράπου
[4, 6]	εὐλάβεια δὲ περὶ τοῦ μέλλοντος·	ἀρχὴν	γὰρ ἔχειν τὸν Μιθριδάτην καταφρονήσεως.
[4, 7]	δύο τὰ κάλλιστα, ἔρωτα καὶ	ἀρχήν.	ἐντάφιον ἔνδοξον ἡ ἡγεμονία καὶ
[4, 5]	ἐβράβευσεν, ἀλλὰ μειζόνων πραγμάτων ἐκίνησεν	ἀρχήν.	ἐπειδὴ γὰρ Ὑγῖνος εἰς Μίλητον
[4, 4]	ἢ βοηθῆσαι. φοβοῦμαι καὶ τὴν	τύχην	τοῦ τόπου. δεινὰ μὲν ἐκεῖ
[4, 7]	συνακολουθεῖν ἐξώρμησε Καρίας, ἀγαθὴν ἔχων	ψυχὴν	ἐκ τοῦ μηδὲν ἀδικεῖν ἂν
[4, 2]	ἐνοχλήσεις μοι διηγούμενος· ἔχω γὰρ	ψυχὴν	φιλάνθρωπον. λέγε πάντα θαρρῶν καὶ
[4, 3]	ζῶντος, γέγονας δὲ καὶ μήτηρ.	κλάειν	ἤρξαντο πάντες καὶ μετέβαλε τὸ
[4, 7]	{τοῦ} βασιλέως, ἀλλὰ Μίλητον μὲν	καταλαβεῖν	καὶ Διονύσιον ἀνελεῖν τὸν αἴτιον,
[4, 3]	εὐθὺς οὖν προσέταξε τοῖς οἰκέταις	ἄγειν	ἐπὶ λουτρὰ καὶ τὰ σώματα
[4, 5]	τοὺς ἐκ Πριήνης εἰς Μίλητον	ἀπαγαγεῖν.	Ὁ μὲν οὖν ἀπῄει καὶ
[4, 1]	τῶν ἀναγκαίων; νόμιζε ἐφεστηκότα σοι	λέγειν	αὐτὸν θάπτε με, ὅττι τάχιστα
[4, 3]	φίλος. ~Ἤρξατο οὖν ὁ Πολύχαρμος	λέγειν	ἡμεῖς, οἱ δύο δεσμῶται, Συρακόσιοι
[4, 3]	ἐρωτικήν, ὡς δυνάμενος ἤδη καὶ	λέγειν	καὶ πράττειν τι περὶ Καλλιρόης,
[4, 1]	Διονύσιον, ἡ δὲ ἀλήθεια Καλλιρόην	ἰδεῖν.	ἦν δὴ καὶ κλέος μέγα
[4, 7]	προπετέστερον Φαρνάκῃ ταῦτα μηνύσας, ἐξὸν	καθεύδειν	τήν τ´ ἐρωμένην ἔχειν· οὐ
[4, 4]	πάντας κατελάμβανε καὶ οὐδεὶς ἐδύνατο	καθεύδειν·	Χαιρέας μὲν γὰρ ὠργίζετο, Πολύχαρμος
[4, 7]	ὑπὸ τῶν γραμμάτων ἐβουλεύετο μὴ	βαδίζειν	ἄνω, δεδοικὼς τὰς διαβολὰς καὶ
[4, 4]	ὁ μὲν Χαιρέας εὐθὺς ἠξίου	βαδίζειν	εἰς Μίλητον καὶ Διονύσιον ἀπαιτεῖν
[4, 6]	ὥστε τὴν ὕβριν μὴ δύνασθαι	λαθεῖν.	Ταύτην τὴν ἐπιστολὴν κομισθεῖσαν {ὁ}
[4, 7]	σε ἀθετήσειεν, οὐδὲν δυνήσῃ χεῖρον	παθεῖν.	ἐν τοσούτῳ δὲ σὺ μὴ
[4, 3]	περὶ Καλλιρόης, ἵνα δοκῇ φίλῳ	βοηθεῖν.	ἄρτι μὲν οὖν" ἔφη, νὺξ
[4, 7]	πᾶσαν οὖν τὴν θεραπείαν κελεύσας	συνακολουθεῖν	ἐξώρμησε Καρίας, ἀγαθὴν ἔχων ψυχὴν
[4, 6]	οὐκ ἤρεσκεν ἀνάρπαστον ἐκ διαβολῆς	ποιεῖν	ἄνδρα δόκιμον. ἀγχωμάλων δὲ τῶν
[4, 5]	τοῦ πάθους ἐκέλευσε τοῖς οἰκέταις	μετενεγκεῖν	αὐτὸν εἰς ἕτερον οἰκίσκον, ὡς
[4, 7]	ἔχων ψυχὴν ἐκ τοῦ μηδὲν	ἀδικεῖν	ἂν δόξαι· ὥστε οὐδὲ μετὰ
[4, 2]	Καλλιρόην ἐκείνην, καὶ διατί μέλλων	ἀποθνήσκειν	ἐμνημόνευσας αὐτῆς; ὁ δὲ ἀπεκρίνατο
[4, 6]	τὸν Μιθριδάτην καταφρονήσεως. ὥρμησεν οὖν	καλεῖν	ἐπὶ τὴν δίκην αὐτόν· ἄλλο
[4, 7]	Μίλητον μὲν καταλαβεῖν καὶ Διονύσιον	ἀνελεῖν	τὸν αἴτιον, Καλλιρόην δὲ ἁρπάσας
[4, 1]	εἰς δὲ τὸν ἴδιον ἔρωτα	λυσιτελεῖν	ὑπελάμβανε τὸν πρότερον ἄνδρα βεβαίως
[4, 4]	καταλιπεῖν ἢ κείνου βούλεται οἶκον	ὀφέλλειν,	ὅς κεν ὀπυίῃ. ἐπιστολὴν γράψον
[4, 5]	καλλωπιζόμενος ἐπὶ ταῖς βασιλικαῖς δωρεαῖς·	ἐντεμεῖν	δὲ τὰς σφραγῖδας κελεύσας ἐντυγχάνειν
[4, 1]	πόλιν, ἐπί τινος ὑψηλῆς ἠϊόνος	οἰκοδομεῖν	ἤρξατο τάφον, πάντα ὅμοιον τῷ
[4, 1]	ὥστε καὶ τοὺς ἀφανεῖς τάφοις	κοσμεῖν.	Ἔπεισε ταχέως, τὸ γὰρ πρὸς
[4, 2]	καὶ τούτων μᾶλλον ὁ ἔρως.	ἀποθανεῖν	δὲ βουλόμενον αὐτὸν οὐκ εἴα
[4, 7]	βασιλεὺς μηδὲν ἀδικοῦντα· εἰ δὲ	ἀποθανεῖν	δεήσειε, πάλιν ὄψομαι Καλλιρόην· κἂν
[4, 2]	φίλος· θέλω δὲ αὐτῷ καὶ	συναποθανεῖν.	ἐπεκλάσθησαν αἱ ὀργαὶ τῶν ἀκουόντων
[4, 7]	λιμένας ἑώρα, Συρακούσας ἐδόκει ἐγγὺς	τυγχάνειν·	μέγα δὲ εἶχε παραμύθιον καὶ
[4, 6]	ἀμφιβόλῳ τοῦ τάχα καὶ κρείττονα	τυγχάνειν	τῆς φημιζομένης ἑτέραν ἔδοξε καλέσαι
[4, 5]	ἐντεμεῖν δὲ τὰς σφραγῖδας κελεύσας	ἐντυγχάνειν	ἐπειρᾶτο τοῖς γράμμασιν. εἶδεν οὖν
[4, 4]	μὴ γὰρ ἂν μηδὲ Καλλιρόην	ἐμμένειν	ἰδοῦσαν αὐτόν· ὁ δὲ Μιθριδάτης
[4, 3]	μνημονεῦσαι καὶ τῶν κακῶν αἰτίαν	εἰπεῖν	ἐκείνην, δι´ ἣν ἐπλεύσαμεν. ἔτι
[4, 4]	μέμνηταί σου καὶ Διονύσιον θέλει	καταλιπεῖν	ἢ κείνου βούλεται οἶκον ὀφέλλειν,
[4, 5]	γένηται, τοὺς μὲν ἄλλους αὐτοῦ	καταλιπεῖν,	μόνον δὲ αὐτόν, ὡς Ἴωνα
[4, 6]	καὶ Ἰωνίας Φαρνάκης ἰδίῳ δεσπότῃ	χαίρειν.	Διονύσιος ὁ Μιλήσιος δοῦλός ἐστι
[4, 5]	Στρατηγὸς Πριηνέων Βίας εὐεργέτῃ Διονυσίῳ	χαίρειν·	δῶρα καὶ γράμματα κομιζόμενά σοι
[4, 2]	τὸν Πολύχαρμον διασιωπῆσαι καὶ πάντας	ἀπορεῖν	τοὺς παρόντας. ὀψὲ δὲ καὶ
[4, 5]	τὸν πρῶτον ἄνδρα, ὑπισχνούμενος αὐτὸς	στρατηγήσειν	ὅπως ἀλλήλους ἀπολάβωσιν, ἂν καὶ
[4, 6]	μετὰ τῆς γυναικός. ὑπέσχετο οὖν	βοηθήσειν	αὐτῷ κατὰ τὸν δυνατὸν τρόπον
[4, 4]	βαδίζειν εἰς Μίλητον καὶ Διονύσιον	ἀπαιτεῖν	τὴν γυναῖκα· μὴ γὰρ ἂν
[4, 7]	οὐ γὰρ ὅμοιον ἐν Μιλήτῳ	φυλάττειν	Καλλιρόην καὶ ἐπὶ τῆς Ἀσίας
[4, 6]	τοῖς φίλοις καὶ τί χρὴ	πράττειν	ἐβουλεύετο. γνῶμαι δὲ ἐρρήθησαν διάφοροι·
[4, 3]	δυνάμενος ἤδη καὶ λέγειν καὶ	πράττειν	τι περὶ Καλλιρόης, ἵνα δοκῇ
[4, 4]	μόνος ἐπ´ ἐρημίας γενόμενος ἤθελε	γράφειν,	ἀλλ´ οὐκ ἠδύνατο, δακρύων ἐπιρρεόντων
[4, 2]	γυναικῶν. οὐκέτ´ οὖν προθύμως ἤθελεν	ἐξελέγχειν,	δεδοικὼς μὴ καταστῇ ποτε εἰς
[4, 1]	Ἀφροδίτης, ὥστε καὶ τοὺς αὐτόθι	ἔχειν	ἔρωτος ὑπόμνημα. Διονύσιος δὲ ἐφθόνησε
[4, 7]	ἐξὸν καθεύδειν τήν τ´ ἐρωμένην	ἔχειν·	οὐ γὰρ ὅμοιον ἐν Μιλήτῳ
[4, 6]	περὶ τοῦ μέλλοντος· ἀρχὴν γὰρ	ἔχειν	τὸν Μιθριδάτην καταφρονήσεως. ὥρμησεν οὖν
[4, 5]	οἰκίσκον, ὡς δῆθεν βουλόμενος ἠρεμίας	μετασχεῖν.	τὸ μὲν οὖν συμπόσιον σκυθρωπῶς
[4, 5]	τὰ γράμματα, φοβούμενος ἄλλον αὐτοῖς	ἐντυχεῖν.	θορύβου δὲ καὶ συνδρομῆς γενομένης
[4, 7]	ἀδικοῦντα· εἰ δὲ ἀποθανεῖν δεήσειε,	πάλιν	ὄψομαι Καλλιρόην· κἂν ἐν τῇ
[4, 1]	Συρακούσαις, ἐγὼ δὲ ἐν Μιλήτῳ	πάλιν	σέ. μὴ γὰρ μεγάλα μόνον,
[4, 3]	γόνασι Μιθριδάτου προσπεσὼν ἱκετεύω σε,	πάλιν,	ὦ δέσποτα, τὸν σταυρόν μοι
[4, 4]	προορώμενος. μόνος καὶ ξένος εἰς	πόλιν	ἀπέρχῃ τὴν μεγίστην, καὶ ἀνδρὸς
[4, 1]	ἐπειδὴ δὲ ἧκεν εἰς τὴν	πόλιν,	ἐπί τινος ὑψηλῆς ἠϊόνος οἰκοδομεῖν
[4, 2]	λέγει πρὸς τὸν ἐργοστόλον χωρίον	ἡμῖν	ἀπομέρισον ἐξαίρετον, ἵνα μὴ τὴν
[4, 3]	εἰς Ἰωνίαν ἐπώλησαν. τοῦτο γὰρ	ἡμῖν	ἐμήνυσε δημοσίᾳ βασανιζόμενος Θήρων ὁ
[4, 1]	νεκρόν. Τύχη βάσκανε, καὶ ἀποθανοῦσιν	ἡμῖν	ἐφθόνησας κοινὴν γῆν ἐπιθέσθαι καὶ
[4, 2]	τὴν τῶν ἄλλων δεσμωτῶν ῥᾳθυμίαν	ἡμῖν	καταλογίζῃ· τὸ δὲ ἴδιον μέτρον
[4, 3]	συμφοράν· ἕτεροι δέ τινες τῶν	ἡμῖν	συνδεδεμένων, οὓς ἀγνοοῦμεν, διαρρήξαντες τὰ
[4, 2]	Καλλιρόη, ταῦτα πάσχομεν. σὺ πάντων	ἡμῖν	τῶν κακῶν αἰτία. τοῦτον δὴ
[4, 4]	ἡ φιλόκαινος Τύχη δρᾶμα σκυθρωπὸν	ὑμῖν	περιτέθεικε, βουλεύσασθαι δεῖ περὶ τῶν
[4, 2]	φησὶ τὴν συνειδυῖαν καὶ κοινωνὸν	ὑμῖν	τῶν ἀδικημάτων. ὁ δὲ Πολύχαρμος
[4, 4]	ἐξήλθετε, μηδὲ συνέβη τι δεινὸν	ἀμφοῖν·	ἐπεὶ δὲ ἡ φιλόκαινος Τύχη
[4, 6]	τῆς γυναικὸς περιβόητον, ὥστε τὴν	ὕβριν	μὴ δύνασθαι λαθεῖν. Ταύτην τὴν
[4, 6]	οὐκ ὀλίγα προσκρούσματα διὰ τὴν	γειτνίασιν)	τὸ δὲ πλέον διὰ τὸν
[4, 7]	πῦρ ποιηταί τε καὶ πλάσται	περιτεθείκασιν	αὐτῷ, τὰ κουφότατα καὶ στῆναι
[4, 5]	σφραγῖδας κελεύσας ἐντυγχάνειν ἐπειρᾶτο τοῖς	γράμμασιν.	εἶδεν οὖν Καλλιρόῃ Χαιρέας· ζῶ.
[4, 4]	πολίτας οὐκ οἶδ´ ὅ τι	γεγόνασιν,	ἐμὲ δὲ καὶ Πολύχαρμον τὸν
[4, 7]	τῆς γυναικὸς ἡ Φήμη, καταγγέλλουσα	πᾶσιν	ἀνθρώποις ὅτι Καλλιρόη παραγίνεται, τὸ
[4, 1]	ὥς κεν τηλεφανὴς ἐκ ποντόφιν	ἀνδράσιν	εἴη. καλοὶ δὲ Μιλησίων εἰσὶ
[4, 7]	ταῦτα βουλευομένου καὶ παρασκευαζομένου πρὸς	ἀπόστασιν	ἧκέ τις ἀγγέλλων ὡς Διονύσιος
[4, 4]	τι φρονεῖς, θανάτου μοι δώσεις	ἀπόφασιν.	~Ταύτην τὴν ἐπιστολὴν ἔδωκε Μιθριδάτης
[4, 3]	μετέβαλε τὸ συμπόσιον εἰς σκυθρωπὴν	ὑπόθεσιν.	μόνος ἐπὶ τούτοις Μιθριδάτης ἔχαιρεν,
[4, 6]	ἐλπίδι Χαιρέου. ~Μεθ´ ἡμέραν οὖν	τήρησιν	ἐποιεῖτο τῆς γυναικὸς ἀκριβεστέραν, ἵνα
[4, 3]	τὸν σταυρὸν ἐλεῶ σου, Χαιρέα"	φησίν,	ἀλλ´ ὅτι τοιαύτης γυναικὸς ἀφῃρέθης.
[4, 4]	δὲ Μιθριδάτης ἐμοῦ μὲν ἕνεκα"	φησὶν	ἄπιθι, βούλομαι γάρ σε μηδὲ
[4, 1]	τῇ φροντίδι βαδίζωμεν, ὦ γύναι"	φησίν,	εἰς ἄστυ, κἀκεῖ πρὸ τῆς
[4, 7]	τὴν ἑαυτοῦ συμφορὰν ἐπὶ ποίαις"	φησὶν	ἐλπίσιν ἔτι μένω; προδίδωσί με
[4, 2]	πάντας συνεχύθη καὶ μὴ δέδιθι"	φησίν,	οὐ γὰρ ἐνοχλήσεις μοι διηγούμενος·
[4, 6]	ἰδιολογίαν ᾐτήσατο μόνος. ἱκετεύω σε"	φησίν,	ὦ δέσποτα, βοήθησον ἐμοί τε
[4, 2]	τὸν σταυρὸν βαστάζων διὰ σὲ"	φησίν,	ὦ Καλλιρόη, ταῦτα πάσχομεν. σὺ
[4, 7]	ἑαυτοῦ συμφορὰν ἐπὶ ποίαις" φησὶν	ἐλπίσιν	ἔτι μένω; προδίδωσί με πανταχόθεν
[4, 2]	ἠρώτων τίς ἐστι καὶ πόθεν	ἄγουσιν	αὐτήν. ὁ δὲ ἄθλιος ἐν
[4, 1]	τὸν νεκρόν. Τύχη βάσκανε, καὶ	ἀποθανοῦσιν	ἡμῖν ἐφθόνησας κοινὴν γῆν ἐπιθέσθαι
[4, 6]	διάφοροι· τοῖς μὲν γὰρ Μιθριδάτῃ	φθονοῦσιν	ἢ τὴν σατραπείαν αὐτοῦ μνωμένοις
[4, 2]	οἷα δὴ νεανίας ἀνδρικὸς τὴν	φύσιν	καὶ μὴ δουλεύων Ἔρωτι, χαλεπῷ
[4, 4]	νομίσῃ. σὺ μόνος ἀγνοεῖς τὴν	φύσιν	τοῦ Ἔρωτος, ὅτι οὗτος ὁ
[4, 5]	ὑπισχνούμενος αὐτὸς στρατηγήσειν ὅπως ἀλλήλους	ἀπολάβωσιν,	ἂν καὶ τὴν ἐκείνης προσλάβῃ
[4, 2]	ἀποδώσομεν πρὸς ἡμέραν. πείθεται καὶ	δίδωσιν.	ὁ δὲ Πολύχαρμος, οἷα δὴ
[4, 3]	μὲν οὖν" ἔφη, νὺξ γάρ	ἐστιν,	ἀπίωμεν, τῇ δ´ ὑστεραίᾳ νήφοντες
[4, 3]	γαμηθεῖσαν· ἤδη δὲ καὶ τέκνον	ἐστὶν	αὐτοῖς. οὐκ ἐκαρτέρησεν ὁ Χαιρέας
[4, 7]	γὰρ πεπαιδευμένος ἐνεθυμεῖτο ὅτι φιλόκαινός	ἐστιν	ὁ Ἔρως· διὰ τοῦτο καὶ
[4, 1]	τάφον, ὥς κεν τηλεφανὴς ἐκ	ποντόφιν	ἀνδράσιν εἴη. καλοὶ δὲ Μιλησίων
[4, 6]	{ὁ} βασιλεύς, ἀλλ´ ὑπερέθετο τὴν	σκέψιν·	νυκτὸς δὲ ἐπελθούσης ὑπεδύετο αὐτὸν
[4, 5]	(τοῦτο γὰρ οὐδὲ ὅλως ἤθελε)	σκῆψιν	δὲ μοιχικὴν ὑπελάμβανε Μιθριδάτου διαφθεῖραι
[4, 4]	Χαιρέας εἰμὶ ὁ σὸς ἐκεῖνος	ὃν	εἶδες παρθένος εἰς Ἀφροδίτης βαδίζουσα,
[4, 4]	παρθένος εἰς Ἀφροδίτης βαδίζουσα, δι´	ὃν	ἠγρύπνησας. μνήσθητι τοῦ θαλάμου καὶ
[4, 5]	ἔδωκε Μιθριδάτης Ὑγίνῳ τῷ πιστοτάτῳ,	ὃν	καὶ διοικητὴν εἶχεν ἐν Καρίᾳ
[4, 2]	κακῶν αἰτία. τοῦτον δὴ τὸν	λόγον	ὁ οἰκονόμος ἀκούσας ἔδοξεν εἶναί
[4, 3]	καὶ φίλε, μικροῦ με ἐνήδρευσας	ἔργον	ἀσεβὲς ἐργάσασθαι διὰ τὴν ἐγκρατῆ
[4, 1]	ἀναλώμασι καὶ πολυχειρίᾳ ταχέως τὸ	ἔργον	ἠνύσθη, τότε ἤδη καὶ τὴν
[4, 2]	εἶτα δρασμῷ ἐπεχείρουν. ἀλλ´ οὐ	διέφυγον,	οἱ γὰρ κύνες ὑλάσσοντες ἐμήνυσαν
[4, 2]	τυράννῳ, τὰς δύο μοίρας αὐτὸς	σχεδὸν	εἰργάζετο μόνος, πλεονεκτῶν ἐν τοῖς
[4, 1]	πλῆθος ἀλλὰ καὶ τῆς Ἰωνίας	σχεδὸν	ὅλης. παρῆσαν δὲ καὶ δύο
[4, 2]	ἐρυθήματος ἐνεπλήσθη καὶ ἵδρου τὰ	ἔνδον,	καί που καὶ δάκρυον αὐτοῦ
[4, 2]	ἀκουόντων καὶ ὁ θυμὸς εἰς	ἔλεον	μετέπεσε, Μιθριδάτης δὲ ὑπὲρ πάντας
[4, 6]	διὰ τὴν γειτνίασιν) τὸ δὲ	πλέον	διὰ τὸν ἔρωτα· καὶ γὰρ
[4, 4]	μὲν οὖν ἔτι μνημονεύσειας, οὐδὲν	ἔπαθον·	εἰ δὲ ἄλλο τι φρονεῖς,
[4, 1]	ἐμπεσούσης, οἱ δὲ καὶ προσεκύνησαν.	ἔπαθόν	τι καὶ παῖδες. Μιθριδάτης δέ,
[4, 2]	τί γάρ μοι" φησὶ παρενοχλεῖς;	ἀναγκαῖον"	εἶπεν, ὦ δέσποτα· τὴν γὰρ
[4, 5]	οὐσίας, παραγυμνώσας αὐτῷ καὶ τὸν	ἴδιον	ἔρωτα. ἔγραψε δὲ καὶ αὐτὸς
[4, 1]	αὐτῇ παραπόληται, εἰς δὲ τὸν	ἴδιον	ἔρωτα λυσιτελεῖν ὑπελάμβανε τὸν πρότερον
[4, 4]	πεῖραν ἐλάβομεν. ἀλλὰ ἐζηλοτύπησα. τοῦτο	ἴδιόν	ἐστι φιλοῦντος. δέδωκά σοι δίκας.
[4, 2]	ῥᾳθυμίαν ἡμῖν καταλογίζῃ· τὸ δὲ	ἴδιον	μέτρον αὐτοὶ ἀποδώσομεν πρὸς ἡμέραν.
[4, 5]	πάντως. ἧκεν οὖν εἰς τὸ	πανδοχεῖον	ὁ στρατηγὸς καὶ διερευνώμενος εὗρε
[4, 7]	ἐγγὺς τυγχάνειν· μέγα δὲ εἶχε	παραμύθιον	καὶ τὸν Χαιρέου τάφον ἐκεῖ.
[4, 1]	τοῦ μεγάλου βασιλέως ὄνομα Καλλιρόης,	οἷον	οὐδὲ Ἀριάδνης οὐδὲ Λήδας. τότε
[4, 7]	τ´ ἐρωμένην ἔχειν· οὐ γὰρ	ὅμοιον	ἐν Μιλήτῳ φυλάττειν Καλλιρόην καὶ
[4, 5]	κεκελευσμένα, ἡ Τύχη δὲ οὐχ	ὅμοιον	τῇ γνώμῃ τὸ τέλος ἐβράβευσεν,
[4, 1]	ἠϊόνος οἰκοδομεῖν ἤρξατο τάφον, πάντα	ὅμοιον	τῷ ἰδίῳ τῷ ἐν Συρακούσαις,
[4, 1]	μικρὸν δὲ καταδραθεῖσα ὄναρ ἑώρα	λῃστήριον	βαρβάρων πῦρ ἐπιφέροντας, ἐμπιπραμένην δὲ
[4, 1]	καὶ διαναστᾶσα τῆς κλίνης κατεσκόπει	χωρίον,	ἐν ᾧ ποιήσει τὸν τάφον.
[4, 2]	αἰσχρῶς, λέγει πρὸς τὸν ἐργοστόλον	χωρίον	ἡμῖν ἀπομέρισον ἐξαίρετον, ἵνα μὴ
[4, 6]	πρὸς Φαρνάκην Διονύσιον, ἐμὸν δοῦλον,	Μιλήσιον,	πέμψον· πρὸς δὲ Μιθριδάτην ἧκε
[4, 1]	ἐπεὶ γὰρ ἐγένοντο τοῦ τάφου	πλησίον,	οἱ μὲν κομίζοντες τὴν κλίνην
[4, 1]	τὸν τάφον. ἤρεσε δὲ αὐτῇ	πλησίον	τοῦ νεὼ τῆς Ἀφροδίτης, ὥστε
[4, 3]	ἤρξαντο πάντες καὶ μετέβαλε τὸ	συμπόσιον	εἰς σκυθρωπὴν ὑπόθεσιν. μόνος ἐπὶ
[4, 5]	τῶν πολιτῶν καὶ λαμπρὸν τὸ	συμπόσιον	ἦν, ἤδη δέ που καὶ
[4, 3]	ἐπὶ τούτοις ἀναστὰς διέλυσε τὸ	συμπόσιον	καὶ αὐτὸς μὲν ἀνεπαύετο καθάπερ
[4, 3]	αὐτὸς δὲ γνωρίμους ἐς {τὸ}	συμπόσιον	παρεκάλει καὶ ἔθυε Χαιρέου σωτήρια.
[4, 5]	ἠρεμίας μετασχεῖν. τὸ μὲν οὖν	συμπόσιον	σκυθρωπῶς διελύθη (φαντασία γὰρ ἀποπληξίας
[4, 7]	ἀλλὰ Μίλητον μὲν καταλαβεῖν καὶ	Διονύσιον	ἀνελεῖν τὸν αἴτιον, Καλλιρόην δὲ
[4, 4]	ἠξίου βαδίζειν εἰς Μίλητον καὶ	Διονύσιον	ἀπαιτεῖν τὴν γυναῖκα· μὴ γὰρ
[4, 6]	γράφει δὲ καὶ πρὸς Φαρνάκην	Διονύσιον,	ἐμὸν δοῦλον, Μιλήσιον, πέμψον· πρὸς
[4, 5]	μετὰ τῶν οἰκετῶν ἔπεμψε πρὸς	Διονύσιον,	εὐεργεσίαν εἰς αὐτὸν κατατίθεσθαι νομίζων.
[4, 7]	τῶν καλῶν γυναικῶν. πάντα οὖν	Διονύσιον	ἐφόβει, πάντας ἔβλεπεν ὡς ἀντεραστάς,
[4, 1]	μὲν οὖν πρόφασις ἦν τιμῆσαι	Διονύσιον,	ἡ δὲ ἀλήθεια Καλλιρόην ἰδεῖν.
[4, 4]	γραμμάτων εἰ μέμνηταί σου καὶ	Διονύσιον	θέλει καταλιπεῖν ἢ κείνου βούλεται
[4, 6]	Μιλήτῳ, καλῶν ἐπὶ τὰς ἑστιάσεις	Διονύσιον	μετὰ τῆς γυναικός. ὑπέσχετο οὖν
[4, 5]	ἔρημοι πρὸς ἀσωτίαν ὥρμων, ἔχοντες	χρυσίον	ἄφθονον. ἐν πόλει δὲ μικρᾷ
[4, 5]	ὁ στρατηγὸς καὶ διερευνώμενος εὗρε	χρυσίον	καὶ κόσμον πολυτελῆ. φώρια δὲ
[4, 5]	ὑπηρέτας καὶ δῶρα πολυτελῆ καὶ	χρυσίον	συχνόν· εἴρητο δὲ πρὸς τοὺς
[4, 7]	καταλαβεῖν καὶ Διονύσιον ἀνελεῖν τὸν	αἴτιον,	Καλλιρόην δὲ ἁρπάσας ἀποστῆναι βασιλέως.
[4, 7]	τὰ κάλλιστα, ἔρωτα καὶ ἀρχήν.	ἐντάφιον	ἔνδοξον ἡ ἡγεμονία καὶ μετὰ
[4, 7]	ἔβλεπεν ὡς ἀντεραστάς, οὐ τὸν	ἀντίδικον	μόνον, ἀλλ´ αὐτὸν τὸν δικαστήν,
[4, 3]	Συρακοσίοις νεανίσκοις θεραπείαν τε καὶ	οἶκον	ἐξαίρετον ἀπέδειξε. ~Νὺξ ἐκείνη φροντίδων
[4, 6]	καὶ πρόθυμος εἰς τὸν σὸν	οἶκον.	οὗτος ἀπωδύρατο πρός με ὅτι
[4, 4]	θέλει καταλιπεῖν ἢ κείνου βούλεται	οἶκον	ὀφέλλειν, ὅς κεν ὀπυίῃ. ἐπιστολὴν
[4, 6]	τούτου τοῦ μέρους τῆς ἐπιστολῆς	ἀνεμίμνησκον	βασιλέα, προσηρέθιζε δὲ καὶ φήμη,
[4, 5]	οἰκέταις μετενεγκεῖν αὐτὸν εἰς ἕτερον	οἰκίσκον,	ὡς δῆθεν βουλόμενος ἠρεμίας μετασχεῖν.
[4, 4]	μίαν ἡμέραν ἀπεζεῦχθαι τῆς γυναικός·	ὄφελον	μηδὲ Σικελίας ἐξήλθετε, μηδὲ συνέβη
[4, 1]	πρὸ τῆς πόλεως ὑψηλὸν καὶ	ἀρίδηλον	κατασκευάσωμεν τάφον, ὥς κεν τηλεφανὴς
[4, 1]	ἄστυ, κἀκεῖ πρὸ τῆς πόλεως	ὑψηλὸν	καὶ ἀρίδηλον κατασκευάσωμεν τάφον, ὥς
[4, 4]	καὶ Διονυσίου αὐτὸς ἀκονιτὶ τὸ	ἆθλον	Καλλιρόην ἀποίσεται. τῆς δ´ ὑστεραίας
[4, 3]	ἀπέσφαξαν, ἐμὲ δὲ καὶ τὸν	φίλον	δήσαντες ἐπώλησαν ἐνταῦθα. ἡμεῖς μὲν
[4, 3]	Μιθριδάτης ἀνεβόησε Χαιρέαν λέγεις; τὸν	φίλον"	εἶπεν ὁ Πολύχαρμος· ἀλλὰ δέομαί
[4, 4]	ἐμὲ δὲ καὶ Πολύχαρμον τὸν	φίλον	ἤδη μέλλοντας φονεύεσθαι σέσωκεν ἔλεος
[4, 5]	δ´ αὐτοῦ λύτο γούνατα καὶ	φίλον	ἦτορ, εἶτα σκότος τῶν ὀφθαλμῶν
[4, 2]	πόνοις ἡδέως, ἵνα περισώσῃ τὸν	φίλον.	Καὶ οὗτοι μὲν ἦσαν ἐν
[4, 5]	ὅμως ἐκράτησε τὰ γράμματα, φοβούμενος	ἄλλον	αὐτοῖς ἐντυχεῖν. θορύβου δὲ καὶ
[4, 7]	Ἔρως, ἐξ Ἰωνίας δὲ ἐνδοξότερον	ἄλλον·	ἐπιφανέστερον γὰρ καὶ βασιλικώτερον ἦν
[4, 6]	ἀδοξίαν εἰς τὰ σὰ πράγματα,	μᾶλλον	δὲ ταραχήν· πᾶσα μὲν γὰρ
[4, 4]	μόνοι σύμμαχοι, πενθῆσαι δυνάμενοί σε	μᾶλλον	ἢ βοηθῆσαι. φοβοῦμαι καὶ τὴν
[4, 4]	φρονιμώτερον· νῦν γὰρ σπεύδεις πάθει	μᾶλλον	ἢ λογισμῷ, μηδὲν τῶν μελλόντων
[4, 4]	πιστευθήσῃ Χαιρέας εἶναι, κινδυνεύσεις δὲ	μᾶλλον,	κἂν ἀληθῶς εἶναί σε νομίσῃ.
[4, 2]	ἀμέλεια, τὰ δεσμά, καὶ τούτων	μᾶλλον	ὁ ἔρως. ἀποθανεῖν δὲ βουλόμενον
[4, 7]	καὶ πομπῆς. ἕνα μὲν οὖν	στόλον	τοῦτον ἐκ Καρίας ἔστελλεν ὁ
[4, 2]	προπηλακιζόμενον αἰσχρῶς, λέγει πρὸς τὸν	ἐργοστόλον	χωρίον ἡμῖν ἀπομέρισον ἐξαίρετον, ἵνα
[4, 6]	καὶ πρὸς Φαρνάκην Διονύσιον, ἐμὸν	δοῦλον,	Μιλήσιον, πέμψον· πρὸς δὲ Μιθριδάτην
[4, 1]	θεραπευτῆρες ὑποβαστάζοντες ἔφερον. ἐπόμπευε δ´	εἴδωλον	Χαιρέου πρὸς τὴν ἐν τῷ
[4, 6]	ἐδόκει μὴ περιορᾶν ἐπιβουλὴν εἰς	γάμον	ἀνδρὸς ἐνδόξου, τοῖς δὲ ῥᾳθυμοτέροις
[4, 4]	πάντων, ὅτι μοι τὸν σὸν	γάμον	διηγήσατο· θάνατον μὲν γὰρ ἄνθρωπος
[4, 4]	ὢν προσεδόκων, τὸν δὲ σὸν	γάμον	οὐκ ἤλπισα. ἀλλ´ ἱκετεύω, μετανόησον.
[4, 6]	δὲ καὶ πρὸς Φαρνάκην Διονύσιον,	ἐμὸν	δοῦλον, Μιλήσιον, πέμψον· πρὸς δὲ
[4, 4]	καὶ ζῶ διὰ Μιθριδάτην, τὸν	ἐμὸν	εὐεργέτην, ἐλπίζω δὲ καὶ τὸν
[4, 2]	δεδεμένων (ἑξκαίδεκα δὲ ἦσαν τὸν	ἀριθμὸν	ἐν οἰκίσκῳ σκοτεινῷ καθειργμένοι) νύκτωρ
[4, 6]	ἀνάρπαστον ἐκ διαβολῆς ποιεῖν ἄνδρα	δόκιμον.	ἀγχωμάλων δὲ τῶν γνωμῶν γενομένων
[4, 2]	γένηται τῆς ἐπιβουλῆς, ταχέως τὸν	Πολύχαρμον	ἀπορρήξας τῆς κοινῆς ἁλύσεως πρὸς
[4, 2]	θέλοντος προέπεσεν, ὥστε καὶ τὸν	Πολύχαρμον	διασιωπῆσαι καὶ πάντας ἀπορεῖν τοὺς
[4, 2]	φησὶ Καλλιρόη. παίοντες οὖν τὸν	Πολύχαρμον	ἠρώτων τίς ἐστι καὶ πόθεν
[4, 7]	Χαιρέαν ἕξω μετ´ ἐμαυτοῦ καὶ	Πολύχαρμον	οὐ συνηγόρους μόνον, ἀλλὰ καὶ
[4, 4]	τι γεγόνασιν, ἐμὲ δὲ καὶ	Πολύχαρμον	τὸν φίλον ἤδη μέλλοντας φονεύεσθαι
[4, 2]	τραῦμα ἔχων ἐν τῇ ψυχῇ	θερμόν	τε καὶ δριμύ. τηκόμενος δὲ
[4, 5]	καὶ διερευνώμενος εὗρε χρυσίον καὶ	κόσμον	πολυτελῆ. φώρια δὲ νομίσας ἀνέκρινε
[4, 7]	δεδοικὼς τὰς διαβολὰς καὶ τὸν	θυμὸν	{τοῦ} βασιλέως, ἀλλὰ Μίλητον μὲν
[4, 1]	παραγυμνοῦσα τοὺς βραχίονας ὑπὲρ τὴν	Λευκώλενον	καὶ Καλλίσφυρον ἐφαίνετο τὰς Ὁμήρου.
[4, 2]	φίλος, βλέπων Χαιρέαν ἐργάζεσθαι μὴ	δυνάμενον,	ἀλλὰ πληγὰς λαμβάνοντα καὶ προπηλακιζόμενον
[4, 2]	δυνάμενον, ἀλλὰ πληγὰς λαμβάνοντα καὶ	προπηλακιζόμενον	αἰσχρῶς, λέγει πρὸς τὸν ἐργοστόλον
[4, 2]	μᾶλλον ὁ ἔρως. ἀποθανεῖν δὲ	βουλόμενον	αὐτὸν οὐκ εἴα λεπτή τις
[4, 1]	ἡμῶν ἐποίησας καὶ τοὺς νεκρούς.	θρῆνον	ἐξέρρηξε τὸ πλῆθος καὶ πάντες
[4, 5]	τὸ ἀνύποπτον. κελεύει δὲ τὸν	Ὑγῖνον,	ἐπειδὰν ἐν Πριήνῃ γένηται, τοὺς
[4, 4]	Σικελίας ἐξήλθετε, μηδὲ συνέβη τι	δεινὸν	ἀμφοῖν· ἐπεὶ δὲ ἡ φιλόκαινος
[4, 2]	Μιθριδάτης συνήγαγε τὰς ὀφρῦς καὶ	δεινὸν	βλέπων λέγε" φησὶ τὴν συνειδυῖαν
[4, 3]	τῆς πατρίδος, ἐγὼ μὲν δι´	ἐκεῖνον,	ἐκεῖνος δὲ διὰ γυναῖκα Καλλιρόην
[4, 3]	μὲν ἄλλους ἀνηρτημένους, ἄρτι δὲ	ἐκεῖνον	ἐπιβαίνοντα τοῦ σταυροῦ. πόρρωθεν οὖν
[4, 3]	νόμῳ γαμηθεῖσαν· ἤδη δὲ καὶ	τέκνον	ἐστὶν αὐτοῖς. οὐκ ἐκαρτέρησεν ὁ
[4, 5]	πρὸς ἀσωτίαν ὥρμων, ἔχοντες χρυσίον	ἄφθονον.	ἐν πόλει δὲ μικρᾷ καὶ
[4, 7]	ὡς ἀντεραστάς, οὐ τὸν ἀντίδικον	μόνον,	ἀλλ´ αὐτὸν τὸν δικαστήν, ὥστε
[4, 7]	ἐμαυτοῦ καὶ Πολύχαρμον οὐ συνηγόρους	μόνον,	ἀλλὰ καὶ μάρτυρας. πᾶσαν οὖν
[4, 1]	πάλιν σέ. μὴ γὰρ μεγάλα	μόνον,	ἀλλὰ καὶ παράδοξα δυστυχοῦμεν· ἀλλήλους
[4, 5]	τοὺς μὲν ἄλλους αὐτοῦ καταλιπεῖν,	μόνον	δὲ αὐτόν, ὡς Ἴωνα (καὶ
[4, 6]	τῆς Ἰωνίας εἶναι· καὶ τοῦτο	μόνον	ἐμέμφετο βασιλεὺς Φαρνάκην, ὅτι οὐ
[4, 1]	συνῆλθε δὲ εἰς ἐκείνην οὐ	μόνον	τὸ Μιλησίων πλῆθος ἀλλὰ καὶ
[4, 3]	οὓς ἀγνοοῦμεν, διαρρήξαντες τὰ δεσμὰ	φόνον	εἰργάσαντο καὶ σοῦ κελεύσαντος τὴν
[4, 5]	καὶ δῶρα πολυτελῆ καὶ χρυσίον	συχνόν·	εἴρητο δὲ πρὸς τοὺς ἄλλους
[4, 2]	λέγε" φησὶ τὴν συνειδυῖαν καὶ	κοινωνὸν	ὑμῖν τῶν ἀδικημάτων. ὁ δὲ
[4, 7]	μετενόει προπετέστερον Φαρνάκῃ ταῦτα μηνύσας,	ἐξὸν	καθεύδειν τήν τ´ ἐρωμένην ἔχειν·
[4, 7]	κάλλιστα, ἔρωτα καὶ ἀρχήν. ἐντάφιον	ἔνδοξον	ἡ ἡγεμονία καὶ μετὰ Καλλιρόης
[4, 5]	(καὶ γὰρ ἡλλήνιζε τὴν φωνήν)	κατάσκοπον	εἰς τὴν Μίλητον πορευθῆναι· εἶτ´
[4, 6]	βοηθήσειν αὐτῷ κατὰ τὸν δυνατὸν	τρόπον	καὶ γράφει δι´ ἀπορρήτων ἐπιστολήν.
[4, 1]	Χαιρέᾳ τῆς γειτνιάσεως καὶ τὸν	τόπον	τοῦτον ἐφύλαττεν ἑαυτῷ. θέλων οὖν
[4, 2]	μοι διηγούμενος· ἔχω γὰρ ψυχὴν	φιλάνθρωπον.	λέγε πάντα θαρρῶν καὶ μηδὲν
[4, 4]	δὲ ἡ φιλόκαινος Τύχη δρᾶμα	σκυθρωπὸν	ὑμῖν περιτέθεικε, βουλεύσασθαι δεῖ περὶ
[4, 5]	τοῖς οἰκέταις μετενεγκεῖν αὐτὸν εἰς	ἕτερον	οἰκίσκον, ὡς δῆθεν βουλόμενος ἠρεμίας
[4, 7]	μακαριζόμενος δὲ Διονύσιος ἐλυπεῖτο, καὶ	δειλότερον	αὐτὸν ἐποίει τῆς εὐτυχίας τὸ
[4, 7]	ὁ Ἔρως, ἐξ Ἰωνίας δὲ	ἐνδοξότερον	ἄλλον· ἐπιφανέστερον γὰρ καὶ βασιλικώτερον
[4, 7]	Μιλήτου καὶ Καλλιρόην ἐπάγεται. τοῦτο	λυπηρότερον	ἤκουσε Μιθριδάτης ἢ τὸ πρόσταγμα
[4, 1]	ἴδιον ἔρωτα λυσιτελεῖν ὑπελάμβανε τὸν	πρότερον	ἄνδρα βεβαίως αὐτὴν ἀπογνῶναι. θέλων
[4, 2]	οὖν ἐκείνης τῆς νυκτὸς ἐδέθησαν	ἐπιμελέστερον	ἐν ξύλῳ πάντες, μεθ´ ἡμέραν
[4, 7]	ἐξ Ἰωνίας δὲ ἐνδοξότερον ἄλλον·	ἐπιφανέστερον	γὰρ καὶ βασιλικώτερον ἦν τὸ
[4, 7]	τὸν δικαστήν, ὥστε καὶ μετενόει	προπετέστερον	Φαρνάκῃ ταῦτα μηνύσας, ἐξὸν καθεύδειν
[4, 7]	ἐνδοξότερον ἄλλον· ἐπιφανέστερον γὰρ καὶ	βασιλικώτερον	ἦν τὸ κάλλος. προέτρεχε γὰρ
[4, 4]	βουλεύσασθαι δεῖ περὶ τῶν ἑξῆς	φρονιμώτερον·	νῦν γὰρ σπεύδεις πάθει μᾶλλον
[4, 1]	μόλις αὐτὸν οἱ θεραπευτῆρες ὑποβαστάζοντες	ἔφερον.	ἐπόμπευε δ´ εἴδωλον Χαιρέου πρὸς
[4, 1]	δὲ καὶ δύο σατράπαι κατὰ	καιρὸν	ἐπιδημοῦντες, Μιθριδάτης ὁ ἐν Καρίᾳ
[4, 6]	ἄμυναν ἐπενόησε τοιαύτην. ἐπεδήμει κατὰ	καιρὸν	ὁ Λυδίας καὶ Ἰωνίας ὕπαρχος
[4, 3]	διὰ τὴν ἐγκρατῆ μὲν ἀλλ´	ἄκαιρόν	σου σιωπήν. εὐθὺς οὖν προσέταξε
[4, 5]	τοῦ Καρίας ὑπάρχου δοῦλοι πονηροὶ	κατέφθειρον,	οὓς ἐγὼ συλλαβὼν ἀνέπεμψα πρὸς
[4, 3]	δέσποτα, τὸν σταυρόν μοι ἀπόδος.	χεῖρόν	με βασανίζεις, ἐπὶ τοιούτῳ διηγήματι
[4, 7]	ἄλλως σε ἀθετήσειεν, οὐδὲν δυνήσῃ	χεῖρον	παθεῖν. ἐν τοσούτῳ δὲ σὺ
[4, 1]	δ´ ἡμῶν οὐδέτερος οὐδὲ τὸν	νεκρόν.	Τύχη βάσκανε, καὶ ἀποθανοῦσιν ἡμῖν
[4, 1]	θρήνοις, Χαιρέαν ἔτι ζῶντα πενθοῦσα·	μικρὸν	δὲ καταδραθεῖσα ὄναρ ἑώρα λῃστήριον
[4, 5]	τοὺς ἐπιφανεστάτους τῶν πολιτῶν καὶ	λαμπρὸν	τὸ συμπόσιον ἦν, ἤδη δέ
[4, 2]	ἡμῖν καταλογίζῃ· τὸ δὲ ἴδιον	μέτρον	αὐτοὶ ἀποδώσομεν πρὸς ἡμέραν. πείθεται
[4, 4]	τοῦ προπετοῦς· κἀγὼ γὰρ ἐπὶ	σταυρὸν	ἀνέβην διὰ σέ, σοὶ μηδὲν
[4, 2]	συναπαγόμενος ἐσίγα, Πολύχαρμος δὲ τὸν	σταυρὸν	βαστάζων διὰ σὲ" φησίν, ὦ
[4, 3]	διὰ σὲ καὶ ἔσκαψα καὶ	σταυρὸν	ἐβάστασα καὶ δημίου χερσὶ παρεδόθην,
[4, 3]	οὐ τὰ δεσμὰ καὶ τὸν	σταυρὸν	ἐλεῶ σου, Χαιρέα" φησίν, ἀλλ´
[4, 2]	συνδεδεμένοι, καὶ ἕκαστος αὐτῶν τὸν	σταυρὸν	ἔφερε· τῇ γὰρ ἀναγκαίᾳ τιμωρίᾳ
[4, 3]	σοῦ κελεύσαντος τὴν ἐπὶ τὸν	σταυρὸν	ἠγόμεθα πάντες. ὁ μὲν οὖν
[4, 3]	σε, πάλιν, ὦ δέσποτα, τὸν	σταυρόν	μοι ἀπόδος. χεῖρόν με βασανίζεις,
[4, 3]	Χαιρέαν, ἵνα μὴ φθάσῃ τελευτήσας.	εὗρον	δὲ τοὺς μὲν ἄλλους ἀνηρτημένους,
[4, 1]	βραχίονας ὑπὲρ τὴν Λευκώλενον καὶ	Καλλίσφυρον	ἐφαίνετο τὰς Ὁμήρου. οὐδεὶς μὲν
[4, 4]	ἀντὶ πάντων, ὅτι μοι τὸν	σὸν	γάμον διηγήσατο· θάνατον μὲν γὰρ
[4, 4]	ἄνθρωπος ὢν προσεδόκων, τὸν δὲ	σὸν	γάμον οὐκ ἤλπισα. ἀλλ´ ἱκετεύω,
[4, 4]	εὐεργέτην, ἐλπίζω δὲ καὶ τὸν	σόν·	ἐπράθην γὰρ εἰς Καρίαν ὑπὸ
[4, 6]	πιστὸς καὶ πρόθυμος εἰς τὸν	σὸν	οἶκον. οὗτος ἀπωδύρατο πρός με
[4, 1]	ἀνάστηθι, ὦ γύναι, καὶ τάφον	κατασκεύασον	τῷ ταλαιπώρῳ. τί τὰ μὲν
[4, 6]	ἱκετεύω σε" φησίν, ὦ δέσποτα,	βοήθησον	ἐμοί τε καὶ σεαυτῷ. Μιθριδάτης
[4, 4]	γάμον οὐκ ἤλπισα. ἀλλ´ ἱκετεύω,	μετανόησον.	κατασπένδω τούτων μου τῶν γραμμάτων
[4, 2]	πρὸς τὸν ἐργοστόλον χωρίον ἡμῖν	ἀπομέρισον	ἐξαίρετον, ἵνα μὴ τὴν τῶν
[4, 3]	Πολύχαρμος· ἀλλὰ δέομαί σου, δέσποτα,	κέλευσον	τῷ δημίῳ μηδὲ τοὺς σταυροὺς
[4, 7]	μὲν καταλαβεῖν καὶ Διονύσιον ἀνελεῖν	τὸν	αἴτιον, Καλλιρόην δὲ ἁρπάσας ἀποστῆναι
[4, 7]	πάντας ἔβλεπεν ὡς ἀντεραστάς, οὐ	τὸν	ἀντίδικον μόνον, ἀλλ´ αὐτὸν τὸν
[4, 2]	Χαιρέᾳ δεδεμένων (ἑξκαίδεκα δὲ ἦσαν	τὸν	ἀριθμὸν ἐν οἰκίσκῳ σκοτεινῷ καθειργμένοι)
[4, 4]	μὲν γὰρ ἄνθρωπος ὢν προσεδόκων,	τὸν	δὲ σὸν γάμον οὐκ ἤλπισα.
[4, 7]	τὸν ἀντίδικον μόνον, ἀλλ´ αὐτὸν	τὸν	δικαστήν, ὥστε καὶ μετενόει προπετέστερον
[4, 6]	ὑπέσχετο οὖν βοηθήσειν αὐτῷ κατὰ	τὸν	δυνατὸν τρόπον καὶ γράφει δι´
[4, 4]	ζῶ, καὶ ζῶ διὰ Μιθριδάτην,	τὸν	ἐμὸν εὐεργέτην, ἐλπίζω δὲ καὶ
[4, 2]	καθειργμένοι) νύκτωρ διακόψαντες τὰ δεσμὰ	τὸν	ἐπιστάτην ἀπέσφαξαν, εἶτα δρασμῷ ἐπεχείρουν.
[4, 2]	καὶ προπηλακιζόμενον αἰσχρῶς, λέγει πρὸς	τὸν	ἐργοστόλον χωρίον ἡμῖν ἀπομέρισον ἐξαίρετον,
[4, 6]	γειτνίασιν) τὸ δὲ πλέον διὰ	τὸν	ἔρωτα· καὶ γὰρ αὐτὸς ἐκάετο
[4, 7]	ἄνω, δεδοικὼς τὰς διαβολὰς καὶ	τὸν	θυμὸν {τοῦ} βασιλέως, ἀλλὰ Μίλητον
[4, 5]	ὅλης οὐσίας, παραγυμνώσας αὐτῷ καὶ	τὸν	ἴδιον ἔρωτα. ἔγραψε δὲ καὶ
[4, 1]	κάλλους αὐτῇ παραπόληται, εἰς δὲ	τὸν	ἴδιον ἔρωτα λυσιτελεῖν ὑπελάμβανε τὸν
[4, 2]	τῶν κακῶν αἰτία. τοῦτον δὴ	τὸν	λόγον ὁ οἰκονόμος ἀκούσας ἔδοξεν
[4, 6]	ῥᾳθυμοτέροις τὰς φύσεις ἢ τιμῶσι	τὸν	Μιθριδάτην (εἶχε δὲ πολλοὺς καὶ
[4, 6]	τοῦ μέλλοντος· ἀρχὴν γὰρ ἔχειν	τὸν	Μιθριδάτην καταφρονήσεως. ὥρμησεν οὖν καλεῖν
[4, 1]	ἔχει δ´ ἡμῶν οὐδέτερος οὐδὲ	τὸν	νεκρόν. Τύχη βάσκανε, καὶ ἀποθανοῦσιν
[4, 2]	ἐπὶ τῆς ἐννοίας ἐκείνης καὶ	τὸν	οἰκέτην ἀηδῶς ἐθεάσατο. τί γάρ
[4, 2]	ζήτησις γένηται τῆς ἐπιβουλῆς, ταχέως	τὸν	Πολύχαρμον ἀπορρήξας τῆς κοινῆς ἁλύσεως
[4, 2]	μὴ θέλοντος προέπεσεν, ὥστε καὶ	τὸν	Πολύχαρμον διασιωπῆσαι καὶ πάντας ἀπορεῖν
[4, 2]	ἡκέτω" φησὶ Καλλιρόη. παίοντες οὖν	τὸν	Πολύχαρμον ἠρώτων τίς ἐστι καὶ
[4, 1]	τὸν ἴδιον ἔρωτα λυσιτελεῖν ὑπελάμβανε	τὸν	πρότερον ἄνδρα βεβαίως αὐτὴν ἀπογνῶναι.
[4, 5]	ἔσωσε, καὶ συμβουλεύων μὴ ὑβρίσαι	τὸν	πρῶτον ἄνδρα, ὑπισχνούμενος αὐτὸς στρατηγήσειν
[4, 4]	λελύπηκεν ἀντὶ πάντων, ὅτι μοι	τὸν	σὸν γάμον διηγήσατο· θάνατον μὲν
[4, 4]	ἐμὸν εὐεργέτην, ἐλπίζω δὲ καὶ	τὸν	σόν· ἐπράθην γὰρ εἰς Καρίαν
[4, 6]	προγόνων πιστὸς καὶ πρόθυμος εἰς	τὸν	σὸν οἶκον. οὗτος ἀπωδύρατο πρός
[4, 2]	οὖν συναπαγόμενος ἐσίγα, Πολύχαρμος δὲ	τὸν	σταυρὸν βαστάζων διὰ σὲ" φησίν,
[4, 3]	γὰρ οὐ τὰ δεσμὰ καὶ	τὸν	σταυρὸν ἐλεῶ σου, Χαιρέα" φησίν,
[4, 2]	τραχήλους συνδεδεμένοι, καὶ ἕκαστος αὐτῶν	τὸν	σταυρὸν ἔφερε· τῇ γὰρ ἀναγκαίᾳ
[4, 3]	καὶ σοῦ κελεύσαντος τὴν ἐπὶ	τὸν	σταυρὸν ἠγόμεθα πάντες. ὁ μὲν
[4, 3]	ἱκετεύω σε, πάλιν, ὦ δέσποτα,	τὸν	σταυρόν μοι ἀπόδος. χεῖρόν με
[4, 1]	κατεσκόπει χωρίον, ἐν ᾧ ποιήσει	τὸν	τάφον. ἤρεσε δὲ αὐτῇ πλησίον
[4, 1]	ἐφθόνησε Χαιρέᾳ τῆς γειτνιάσεως καὶ	τὸν	τόπον τοῦτον ἐφύλαττεν ἑαυτῷ. θέλων
[4, 5]	πρὸς τὸ ἀνύποπτον. κελεύει δὲ	τὸν	Ὑγῖνον, ἐπειδὰν ἐν Πριήνῃ γένηται,
[4, 3]	πολλοὺς ἀπέσφαξαν, ἐμὲ δὲ καὶ	τὸν	φίλον δήσαντες ἐπώλησαν ἐνταῦθα. ἡμεῖς
[4, 3]	αὐτοῦ Μιθριδάτης ἀνεβόησε Χαιρέαν λέγεις;	τὸν	φίλον" εἶπεν ὁ Πολύχαρμος· ἀλλὰ
[4, 4]	γεγόνασιν, ἐμὲ δὲ καὶ Πολύχαρμον	τὸν	φίλον ἤδη μέλλοντας φονεύεσθαι σέσωκεν
[4, 2]	τοῖς πόνοις ἡδέως, ἵνα περισώσῃ	τὸν	φίλον. Καὶ οὗτοι μὲν ἦσαν
[4, 7]	μέγα δὲ εἶχε παραμύθιον καὶ	τὸν	Χαιρέου τάφον ἐκεῖ.
[4, 4]	μοι τὸν σὸν γάμον διηγήσατο·	θάνατον	μὲν γὰρ ἄνθρωπος ὢν προσεδόκων,
[4, 6]	οὖν βοηθήσειν αὐτῷ κατὰ τὸν	δυνατὸν	τρόπον καὶ γράφει δι´ ἀπορρήτων
[4, 3]	νεανίσκοις θεραπείαν τε καὶ οἶκον	ἐξαίρετον	ἀπέδειξε. ~Νὺξ ἐκείνη φροντίδων μεστὴ
[4, 2]	τὸν ἐργοστόλον χωρίον ἡμῖν ἀπομέρισον	ἐξαίρετον,	ἵνα μὴ τὴν τῶν ἄλλων
[4, 5]	τότε τοὺς ἐκ Πριήνης εἰς	Μίλητον	ἀπαγαγεῖν. Ὁ μὲν οὖν ἀπῄει
[4, 5]	ἀρχήν. ἐπειδὴ γὰρ Ὑγῖνος εἰς	Μίλητον	ἀπηλλάγη, καταλειφθέντες οἱ δοῦλοι τοῦ
[4, 2]	Καρίαν οὐ τοιοῦτος, οἷος εἰς	Μίλητον	ἐξῆλθεν, ἀλλ´ ὠχρός τε καὶ
[4, 4]	Χαιρέας εὐθὺς ἠξίου βαδίζειν εἰς	Μίλητον	καὶ Διονύσιον ἀπαιτεῖν τὴν γυναῖκα·
[4, 7]	τὸν θυμὸν {τοῦ} βασιλέως, ἀλλὰ	Μίλητον	μὲν καταλαβεῖν καὶ Διονύσιον ἀνελεῖν
[4, 5]	τὴν φωνήν) κατάσκοπον εἰς τὴν	Μίλητον	πορευθῆναι· εἶτ´ ἐπειδὰν μάθῃ πῶς
[4, 7]	ἀνθρώποις ὅτι Καλλιρόη παραγίνεται, τὸ	περιβόητον	ὄνομα, τὸ μέγα τῆς φύσεως
[4, 6]	καὶ τὸ κάλλος τῆς γυναικὸς	περιβόητον,	ὥστε τὴν ὕβριν μὴ δύνασθαι
[4, 7]	ὅλης. διεφύλαττε δὲ ὅμως τὸ	ἀπόρρητον	μέχρι τέλους, καὶ τὴν αἰτίαν
[4, 5]	πέμπει ταῦτα Διονυσίῳ, πρὸς τὸ	ἀνύποπτον.	κελεύει δὲ τὸν Ὑγῖνον, ἐπειδὰν
[4, 6]	πολλοὺς καὶ προεστηκότας) οὐκ ἤρεσκεν	ἀνάρπαστον	ἐκ διαβολῆς ποιεῖν ἄνδρα δόκιμον.
[4, 2]	ποτε εἰς ἀνάγκην ὑβρίσαι τὸ	ἥδιστον	ὄνομα· τῶν δὲ φίλων καὶ
[4, 7]	ὥστε οὐδὲ μετὰ δακρύων προέπεμψαν	αὐτόν,	ἀλλὰ μετὰ θυσιῶν καὶ πομπῆς.
[4, 6]	οὖν καλεῖν ἐπὶ τὴν δίκην	αὐτόν·	ἄλλο δὲ πάθος παρῄνει μεταπέμπεσθαι
[4, 2]	σῶμα ταχέως ἐξετρυχώθη· πολλὰ γὰρ	αὐτὸν	ἐβάρει, κόπος, ἀμέλεια, τὰ δεσμά,
[4, 5]	πάθους ἐκέλευσε τοῖς οἰκέταις μετενεγκεῖν	αὐτὸν	εἰς ἕτερον οἰκίσκον, ὡς δῆθεν
[4, 7]	δὲ Διονύσιος ἐλυπεῖτο, καὶ δειλότερον	αὐτὸν	ἐποίει τῆς εὐτυχίας τὸ μέγεθος·
[4, 1]	ἀναγκαίων; νόμιζε ἐφεστηκότα σοι λέγειν	αὐτὸν	θάπτε με, ὅττι τάχιστα πύλας
[4, 5]	ἔπεμψε πρὸς Διονύσιον, εὐεργεσίαν εἰς	αὐτὸν	κατατίθεσθαι νομίζων. ἐτύγχανε μὲν οὖν
[4, 7]	ἡ πρόφασις ἦν ὅτι βασιλεὺς	αὐτὸν	μεταπέμπεται, βουλεύσασθαι θέλων περὶ τῶν
[4, 6]	σκέψιν· νυκτὸς δὲ ἐπελθούσης ὑπεδύετο	αὐτὸν	μισοπονηρία μὲν διὰ τὸ τῆς
[4, 4]	ἂν μηδὲ Καλλιρόην ἐμμένειν ἰδοῦσαν	αὐτόν·	ὁ δὲ Μιθριδάτης ἐμοῦ μὲν
[4, 1]	ἀπροσδοκήτου σφενδόνῃ βληθείς, καὶ μόλις	αὐτὸν	οἱ θεραπευτῆρες ὑποβαστάζοντες ἔφερον. ἐπόμπευε
[4, 2]	ὁ ἔρως. ἀποθανεῖν δὲ βουλόμενον	αὐτὸν	οὐκ εἴα λεπτή τις ἐλπίς,
[4, 5]	ἀνεγίνωσκε τὰς ἐπιστολάς. κατελάμβανε δὲ	αὐτὸν	πάθη ποικίλα, θυμός, ἀθυμία, φόβος,
[4, 7]	μὴ θέλοντα. μνήμη δὲ ἐλάμβανεν	αὐτὸν	παλαιῶν διηγημάτων, ὅσαι μεταβολαὶ γεγόνασι
[4, 7]	οὐ τὸν ἀντίδικον μόνον, ἀλλ´	αὐτὸν	τὸν δικαστήν, ὥστε καὶ μετενόει
[4, 5]	ἄλλους αὐτοῦ καταλιπεῖν, μόνον δὲ	αὐτόν,	ὡς Ἴωνα (καὶ γὰρ ἡλλήνιζε
[4, 5]	αὐτοὺς ἔσχε) Διονύσιος δὲ καθ´	ἑαυτὸν	γενόμενος πολλάκις ἀνεγίνωσκε τὰς ἐπιστολάς.
[4, 2]	καὶ μόλις ὁ Μιθριδάτης συναγαγὼν	ἑαυτὸν	τί δὲ σοὶ" φησὶ πρᾶγμα
[4, 2]	πάντων ἡμῖν τῶν κακῶν αἰτία.	τοῦτον	δὴ τὸν λόγον ὁ οἰκονόμος
[4, 7]	πομπῆς. ἕνα μὲν οὖν στόλον	τοῦτον	ἐκ Καρίας ἔστελλεν ὁ Ἔρως,
[4, 1]	τῆς γειτνιάσεως καὶ τὸν τόπον	τοῦτον	ἐφύλαττεν ἑαυτῷ. θέλων οὖν ἅμα
[4, 6]	βασιλέως καταπεμπομένων ἐπὶ θάλατταν. ἐπὶ	τοῦτον	ἦλθεν ὁ Διονύσιος, ἦν γὰρ
[4, 5]	καὶ συμβουλεύων μὴ ὑβρίσαι τὸν	πρῶτον	ἄνδρα, ὑπισχνούμενος αὐτὸς στρατηγήσειν ὅπως
[4, 4]	καὶ δόλοις; δοκεῖ δέ μοι	πρῶτον	ἀποπειραθῆναί σε τῆς γυναικὸς διὰ
[4, 4]	νυκτὸς τῆς μυστικῆς, ἐν ᾗ	πρῶτον	σὺ μὲν ἀνδρός, ἐγὼ δὲ
[4, 2]	τὰ ἔνδον, καί που καὶ	δάκρυον	αὐτοῦ μὴ θέλοντος προέπεσεν, ὥστε
[4, 7]	εἶχε παραμύθιον καὶ τὸν Χαιρέου	τάφον	ἐκεῖ.
[4, 1]	χωρίον, ἐν ᾧ ποιήσει τὸν	τάφον.	ἤρεσε δὲ αὐτῇ πλησίον τοῦ
[4, 1]	αὐτὴν ἀνάστηθι, ὦ γύναι, καὶ	τάφον	κατασκεύασον τῷ ταλαιπώρῳ. τί τὰ
[4, 1]	τινος ὑψηλῆς ἠϊόνος οἰκοδομεῖν ἤρξατο	τάφον,	πάντα ὅμοιον τῷ ἰδίῳ τῷ
[4, 1]	πόλεως ὑψηλὸν καὶ ἀρίδηλον κατασκευάσωμεν	τάφον,	ὥς κεν τηλεφανὴς ἐκ ποντόφιν
[4, 5]	ἂν καὶ τὴν ἐκείνης προσλάβῃ	ψῆφον.	συνέπεμψε δὲ τῷ Ὑγίνῳ τρεῖς
[4, 4]	ὀφέλλειν, ὅς κεν ὀπυίῃ. ἐπιστολὴν	γράψον	αὐτῇ· λυπηθήτω, χαρήτω, ζητησάτω, καλεσάτω·
[4, 6]	Φαρνάκην Διονύσιον, ἐμὸν δοῦλον, Μιλήσιον,	πέμψον·	πρὸς δὲ Μιθριδάτην ἧκε ἀπολογησόμενος
[4, 4]	δεῖ περὶ τῶν ἑξῆς φρονιμώτερον·	νῦν	γὰρ σπεύδεις πάθει μᾶλλον ἢ
[4, 4]	ἀλλὰ ἔζησας· ἐπράθης, ἀλλὰ ἐμοί.	νῦν	δέ, ἂν αἴσθηται Διονύσιός σε
[4, 4]	πρεσβείαν ὑπὲρ σοῦ. τοὺς μὲν	οὖν	ἄλλους πολίτας οὐκ οἶδ´ ὅ
[4, 1]	τόπον τοῦτον ἐφύλαττεν ἑαυτῷ. θέλων	οὖν	ἅμα καὶ τριβὴν ἐγγενέσθαι τῇ
[4, 5]	εἰς Μίλητον ἀπαγαγεῖν. Ὁ μὲν	οὖν	ἀπῄει καὶ ἔπραττε τὰ κεκελευσμένα,
[4, 6]	Διονύσιον μετὰ τῆς γυναικός. ὑπέσχετο	οὖν	βοηθήσειν αὐτῷ κατὰ τὸν δυνατὸν
[4, 3]	μὴ τρώσῃς, ἄφες. ὁ μὲν	οὖν	δήμιος ἐπέσχε τὴν ὁρμήν· Χαιρέας
[4, 7]	γεγόνασι τῶν καλῶν γυναικῶν. πάντα	οὖν	Διονύσιον ἐφόβει, πάντας ἔβλεπεν ὡς
[4, 5]	λῃσταί, δραπέται δὲ πάντως. ἧκεν	οὖν	εἰς τὸ πανδοχεῖον ὁ στρατηγὸς
[4, 2]	κύνες ὑλάσσοντες ἐμήνυσαν αὐτούς. φωραθέντες	οὖν	ἐκείνης τῆς νυκτὸς ἐδέθησαν ἐπιμελέστερον
[4, 3]	ἐκεῖνον ἐπιβαίνοντα τοῦ σταυροῦ. πόρρωθεν	οὖν	ἐκεκράγεσαν ἄλλος ἄλλο τι φεῖσαι,
[4, 1]	ἡδονὴν εἶχεν ἡ συμβουλία. φροντίδος	οὖν	ἐμπεσούσης ἐλώφησεν ἡ λύπη, καὶ
[4, 2]	τοιαύτης γυναικὸς ἀφῄρητο. ~Καλλιρόη μὲν	οὖν	ἐν Μιλήτῳ Χαιρέαν ἔθαπτε, Χαιρέας
[4, 1]	ἄνδρα βεβαίως αὐτὴν ἀπογνῶναι. θέλων	οὖν	ἐνδείξασθαι στοργὴν καὶ μεγαλοψυχίαν ἔφη
[4, 5]	αὐτὸν κατατίθεσθαι νομίζων. ἐτύγχανε μὲν	οὖν	ἑστιῶν τοὺς ἐπιφανεστάτους τῶν πολιτῶν
[4, 4]	σοὶ μηδὲν ἐγκαλῶν. εἰ μὲν	οὖν	ἔτι μνημονεύσειας, οὐδὲν ἔπαθον· εἰ
[4, 3]	δοκῇ φίλῳ βοηθεῖν. ἄρτι μὲν	οὖν"	ἔφη, νὺξ γάρ ἐστιν, ἀπίωμεν,
[4, 3]	βασανιζόμενος Θήρων ὁ λῃστής. ἔπεμψεν	οὖν	ἡ πόλις ἡ Συρακοσίων τριήρη
[4, 2]	τὴν συνειδυῖαν τοῖς τετολμημένοις. ὅπως	οὖν	κἀκείνη κολασθῇ καὶ ζήτησις γένηται
[4, 6]	ἔχειν τὸν Μιθριδάτην καταφρονήσεως. ὥρμησεν	οὖν	καλεῖν ἐπὶ τὴν δίκην αὐτόν·
[4, 5]	ἐντυγχάνειν ἐπειρᾶτο τοῖς γράμμασιν. εἶδεν	οὖν	Καλλιρόῃ Χαιρέας· ζῶ. Τοῦ δ´
[4, 2]	μιαρὰν συμπράξασαν τῷ φόνῳ. ἀκούσας	οὖν	ὁ Μιθριδάτης συνήγαγε τὰς ὀφρῦς
[4, 3]	καὶ τίς ὁ φίλος. ~Ἤρξατο	οὖν	ὁ Πολύχαρμος λέγειν ἡμεῖς, οἱ
[4, 2]	τάχα ποτὲ Καλλιρόην ὄψεται. Πολύχαρμος	οὖν,	ὁ συναλοὺς αὐτῷ φίλος, βλέπων
[4, 3]	ὅτι τοιαύτης γυναικὸς ἀφῃρέθης. ἐκπλαγεὶς	οὖν	ὁ Χαιρέας ἀνέκραγε ποῦ γὰρ
[4, 1]	ἐφαίνετο τὰς Ὁμήρου. οὐδεὶς μὲν	οὖν	οὐδὲ τῶν ἄλλων τὴν μαρμαρυγὴν
[4, 2]	ἑξκαίδεκα τοὺς ὁμοσκήνους ἀνασταυρῶσαι. προήχθησαν	οὖν	πόδας τε καὶ τραχήλους συνδεδεμένοι,
[4, 2]	ἔδοξεν ὁμωνυμίαν τῶν γυναικῶν. οὐκέτ´	οὖν	προθύμως ἤθελεν ἐξελέγχειν, δεδοικὼς μὴ
[4, 3]	ἀλλ´ ἄκαιρόν σου σιωπήν. εὐθὺς	οὖν	προσέταξε τοῖς οἰκέταις ἄγειν ἐπὶ
[4, 1]	δὲ ὁ Λυδίας. ἡ μὲν	οὖν	πρόφασις ἦν τιμῆσαι Διονύσιον, ἡ
[4, 7]	θυσιῶν καὶ πομπῆς. ἕνα μὲν	οὖν	στόλον τοῦτον ἐκ Καρίας ἔστελλεν
[4, 5]	βουλόμενος ἠρεμίας μετασχεῖν. τὸ μὲν	οὖν	συμπόσιον σκυθρωπῶς διελύθη (φαντασία γὰρ
[4, 2]	παράδειγμα τοῖς ὁμοίοις. Χαιρέας μὲν	οὖν	συναπαγόμενος ἐσίγα, Πολύχαρμος δὲ τὸν
[4, 3]	δήσαντες ἐπώλησαν ἐνταῦθα. ἡμεῖς μὲν	οὖν	σωφρόνως ἐφέρομεν τὴν συμφοράν· ἕτεροι
[4, 7]	μόνον, ἀλλὰ καὶ μάρτυρας. πᾶσαν	οὖν	τὴν θεραπείαν κελεύσας συνακολουθεῖν ἐξώρμησε
[4, 1]	~Ταύτην μὲν	οὖν	τὴν νύκτα Καλλιρόη διῆγεν ἐν
[4, 6]	Καλλιρόην ἐλπίδι Χαιρέου. ~Μεθ´ ἡμέραν	οὖν	τήρησιν ἐποιεῖτο τῆς γυναικὸς ἀκριβεστέραν,
[4, 2]	παρακαλούντων ἡκέτω" φησὶ Καλλιρόη. παίοντες	οὖν	τὸν Πολύχαρμον ἠρώτων τίς ἐστι
[4, 3]	δὲ ἐκείνου καὶ φίλος. καταλιπόντες	οὖν	τοὺς γονεῖς ἐξεπλεύσαμεν τῆς πατρίδος,
[4, 7]	πεπραγμένα περὶ τοὺς οἰκέτας. προδοθεὶς	οὖν	ὑπὸ τῶν γραμμάτων ἐβουλεύετο μὴ
[4, 3]	σταυρὸν ἠγόμεθα πάντες. ὁ μὲν	οὖν	φίλος οὐδὲ ἀποθνήσκων ἐνεκάλει τῇ
[4, 5]	ἀθυμία, φόβος, ἀπιστία. ζῆν μὲν	οὖν	Χαιρέαν οὐκ ἐπίστευε (τοῦτο γὰρ
[4, 1]	πάντες οὐχ ὅτι τέθνηκε Χαιρέαν	ἠλέουν,	ἀλλ´ ὅτι τοιαύτης γυναικὸς ἀφῄρητο.
[4, 1]	οὓς καθορμίζονται καὶ Συρακόσιοι πολλάκις.	οὔκουν	οὐδὲ παρὰ τοῖς πολίταις ἀκλεᾶ
[4, 7]	Μιθριδάτης ἢ τὸ πρόσταγμα τὸ	καλοῦν	ἐπὶ τὴν δίκην· ἀποκλαύσας δὲ
[4, 2]	τὸν ἐπιστάτην ἀπέσφαξαν, εἶτα δρασμῷ	ἐπεχείρουν.	ἀλλ´ οὐ διέφυγον, οἱ γὰρ
[4, 7]	ἀπήντων ὅλαι καὶ τὰς ὁδοὺς	ἐστενοχώρουν	οἱ συντρέχοντες ἐπὶ τὴν θέαν·
[4, 2]	ὁποίαν εἶδε πενθοῦσαν· ὅλος δὲ	ὢν	ἐπὶ τῆς ἐννοίας ἐκείνης καὶ
[4, 4]	διηγήσατο· θάνατον μὲν γὰρ ἄνθρωπος	ὢν	προσεδόκων, τὸν δὲ σὸν γάμον
[4, 5]	δοῦλοι πονηροὶ κατέφθειρον, οὓς ἐγὼ	συλλαβὼν	ἀνέπεμψα πρὸς σέ. Ταύτην τὴν
[4, 2]	δὲ καὶ μόλις ὁ Μιθριδάτης	συναγαγὼν	ἑαυτὸν τί δὲ σοὶ" φησὶ
[4, 6]	τέχνην. ἀσμένως ἤκουσε Φαρνάκης τῶν	λόγων	τάχα μὲν καὶ διὰ Μιθριδάτην
[4, 2]	δεσπότῃ τὸ συμβάν, κἀκεῖνος οὐδὲ	ἰδὼν	αὐτοὺς οὐδὲ ἀπολογουμένων ἀκούσας εὐθὺς
[4, 4]	οἶκον ἐξαίρετον ἀπέδειξε. ~Νὺξ ἐκείνη	φροντίδων	μεστὴ πάντας κατελάμβανε καὶ οὐδεὶς
[4, 4]	τοῖς γάμοις αὐτοῦ, τίς σε	θεῶν	δυνήσεται σῶσαι; παραδοθήσῃ γὰρ ἀντεραστῇ
[4, 6]	γράφει δι´ ἀπορρήτων ἐπιστολήν. Βασιλεῖ	Βασιλέων	Ἀρταξέρξῃ σατράπης Λυδίας καὶ Ἰωνίας
[4, 5]	τις αὐτῷ τὴν ἐπιστολήν· Στρατηγὸς	Πριηνέων	Βίας εὐεργέτῃ Διονυσίῳ χαίρειν· δῶρα
[4, 3]	βασανίζεις, ἐπὶ τοιούτῳ διηγήματι ζῆν	ἀναγκάζων.	ἄπιστε Καλλιρόη καὶ πασῶν ἀσεβεστάτη
[4, 2]	ἐσίγα, Πολύχαρμος δὲ τὸν σταυρὸν	βαστάζων	διὰ σὲ" φησίν, ὦ Καλλιρόη,
[4, 5]	Διονύσιον, εὐεργεσίαν εἰς αὐτὸν κατατίθεσθαι	νομίζων.	ἐτύγχανε μὲν οὖν ἑστιῶν τοὺς
[4, 4]	δὲ παρεμυθεῖτο, Μιθριδάτης δὲ ἔχαιρεν	ἐλπίζων	ὅτι καθάπερ ἐν τοῖς ἀγῶσι
[4, 1]	ἀδύνατα σπεύδεις, ἀμελεῖς δὲ τῶν	ἀναγκαίων;	νόμιζε ἐφεστηκότα σοι λέγειν αὐτὸν
[4, 7]	θέλοντα. μνήμη δὲ ἐλάμβανεν αὐτὸν	παλαιῶν	διηγημάτων, ὅσαι μεταβολαὶ γεγόνασι τῶν
[4, 2]	ᾐτοῦντο καὶ πῦρ ἐπεφέρετο καὶ	βασανιστηρίων	ἦν παρασκευή, καί τις ἤδη
[4, 1]	ποντόφιν ἀνδράσιν εἴη. καλοὶ δὲ	Μιλησίων	εἰσὶ λιμένες, εἰς οὓς καθορμίζονται
[4, 7]	θαλάσσης Ἑλληνικῆς· ἕως γὰρ τοὺς	Μιλησίων	λιμένας ἑώρα, Συρακούσας ἐδόκει ἐγγὺς
[4, 1]	εἰς ἐκείνην οὐ μόνον τὸ	Μιλησίων	πλῆθος ἀλλὰ καὶ τῆς Ἰωνίας
[4, 3]	ἔπεμψεν οὖν ἡ πόλις ἡ	Συρακοσίων	τριήρη καὶ πρέσβεις τοὺς ἀναζητήσοντας
[4, 7]	δακρύων προέπεμψαν αὐτόν, ἀλλὰ μετὰ	θυσιῶν	καὶ πομπῆς. ἕνα μὲν οὖν
[4, 5]	κατατίθεσθαι νομίζων. ἐτύγχανε μὲν οὖν	ἑστιῶν	τοὺς ἐπιφανεστάτους τῶν πολιτῶν καὶ
[4, 2]	πάσχομεν. σὺ πάντων ἡμῖν τῶν	κακῶν	αἰτία. τοῦτον δὴ τὸν λόγον
[4, 3]	δὲ αὐτῆς μνημονεῦσαι καὶ τῶν	κακῶν	αἰτίαν εἰπεῖν ἐκείνην, δι´ ἣν
[4, 2]	αἰτίαν ὡμολόγησας εἶναί σοι τῶν	κακῶν.	Καλλιρόην" εἶπεν ὁ Πολύχαρμος. ἔπληξε
[4, 3]	ἄπιστε Καλλιρόη καὶ πασῶν ἀσεβεστάτη	γυναικῶν,	ἐγὼ μὲν ἐπράθην διὰ σὲ
[4, 2]	ἀτυχῆ τινα ἔδοξεν ὁμωνυμίαν τῶν	γυναικῶν.	οὐκέτ´ οὖν προθύμως ἤθελεν ἐξελέγχειν,
[4, 7]	ὅσαι μεταβολαὶ γεγόνασι τῶν καλῶν	γυναικῶν.	πάντα οὖν Διονύσιον ἐφόβει, πάντας
[4, 4]	θάνατον μὲν γὰρ ἄνθρωπος ὢν	προσεδόκων,	τὸν δὲ σὸν γάμον οὐκ
[4, 3]	ὁ μὲν οὖν φίλος οὐδὲ	ἀποθνήσκων	ἐνεκάλει τῇ γυναικί, προήχθην δὲ
[4, 7]	διηγημάτων, ὅσαι μεταβολαὶ γεγόνασι τῶν	καλῶν	γυναικῶν. πάντα οὖν Διονύσιον ἐφόβει,
[4, 6]	αὐτὴν ἐπεδήμει τὰ πολλὰ Μιλήτῳ,	καλῶν	ἐπὶ τὰς ἑστιάσεις Διονύσιον μετὰ
[4, 4]	ἀνέβην διὰ σέ, σοὶ μηδὲν	ἐγκαλῶν.	εἰ μὲν οὖν ἔτι μνημονεύσειας,
[4, 6]	ἐκ διαβολῆς ποιεῖν ἄνδρα δόκιμον.	ἀγχωμάλων	δὲ τῶν γνωμῶν γενομένων ἐκείνης
[4, 1]	τὸν τόπον τοῦτον ἐφύλαττεν ἑαυτῷ.	θέλων	οὖν ἅμα καὶ τριβὴν ἐγγενέσθαι
[4, 1]	πρότερον ἄνδρα βεβαίως αὐτὴν ἀπογνῶναι.	θέλων	οὖν ἐνδείξασθαι στοργὴν καὶ μεγαλοψυχίαν
[4, 7]	ὅτι βασιλεὺς αὐτὸν μεταπέμπεται, βουλεύσασθαι	θέλων	περὶ τῶν ἐν Ἰωνίᾳ πραγμάτων.
[4, 2]	τὸ ἥδιστον ὄνομα· τῶν δὲ	φίλων	καὶ τῶν οἰκετῶν εἰς ἔρευναν
[4, 2]	ἐξαίρετον, ἵνα μὴ τὴν τῶν	ἄλλων	δεσμωτῶν ῥᾳθυμίαν ἡμῖν καταλογίζῃ· τὸ
[4, 1]	οὐδεὶς μὲν οὖν οὐδὲ τῶν	ἄλλων	τὴν μαρμαρυγὴν ὑπήνεγκε τοῦ κάλλους,
[4, 7]	παρασκευαζομένου πρὸς ἀπόστασιν ἧκέ τις	ἀγγέλλων	ὡς Διονύσιος ἐξώρμηκε Μιλήτου καὶ
[4, 2]	πρὸς Καλλιρόην ἐκείνην, καὶ διατί	μέλλων	ἀποθνήσκειν ἐμνημόνευσας αὐτῆς; ὁ δὲ
[4, 3]	τῷ δημίῳ μηδὲ τοὺς σταυροὺς	ἡμῶν	διαζεῦξαι. δάκρυα καὶ στεναγμὸς ἐπηκολούθησε
[4, 1]	κοινὴν γῆν ἐπιθέσθαι καὶ φυγάδας	ἡμῶν	ἐποίησας καὶ τοὺς νεκρούς. θρῆνον
[4, 1]	ἀλλήλους ἐθάψαμεν. οὐκ ἔχει δ´	ἡμῶν	οὐδέτερος οὐδὲ τὸν νεκρόν. Τύχη
[4, 1]	δόξης εὑρέθη κρείττων· προῆλθε γὰρ	μελανείμων,	λελυμένη τὰς τρίχας· ἀστράπτουσα δὲ
[4, 5]	φίλον ἦτορ, εἶτα σκότος τῶν	ὀφθαλμῶν	αὐτοῦ κατεχύθη. καὶ μέντοι λιποθυμήσας
[4, 5]	τοῦ προεστηκότος ἔρημοι πρὸς ἀσωτίαν	ὥρμων,	ἔχοντες χρυσίον ἄφθονον. ἐν πόλει
[4, 6]	ἄνδρα δόκιμον. ἀγχωμάλων δὲ τῶν	γνωμῶν	γενομένων ἐκείνης μὲν τῆς ἡμέρας
[4, 3]	τούτοις Μιθριδάτης ἔχαιρεν, ἐλπίδα τινὰ	λαμβάνων	ἐρωτικήν, ὡς δυνάμενος ἤδη καὶ
[4, 5]	καὶ πόθεν ταῦτα. φόβῳ δὲ	βασάνων	κατεμήνυσαν τὴν ἀλήθειαν ὅτι Μιθριδάτης
[4, 7]	δὲ καὶ κρατήσεις τι ἐνθάδε	μένων·	μακρὰν γάρ ἐστι βασιλεὺς καὶ
[4, 4]	τοῖς ἀγῶσι τοῖς γυμνικοῖς ἔφεδρος	μένων	μεταξὺ Χαιρέου τε καὶ Διονυσίου
[4, 2]	ἐργατῶν τινες τῶν ἅμα Χαιρέᾳ	δεδεμένων	(ἑξκαίδεκα δὲ ἦσαν τὸν ἀριθμὸν
[4, 3]	ἕτεροι δέ τινες τῶν ἡμῖν	συνδεδεμένων,	οὓς ἀγνοοῦμεν, διαρρήξαντες τὰ δεσμὰ
[4, 6]	δόκιμον. ἀγχωμάλων δὲ τῶν γνωμῶν	γενομένων	ἐκείνης μὲν τῆς ἡμέρας οὐδὲν
[4, 6]	εἶναι ἐδόκει τῶν ὑπὸ βασιλέως	καταπεμπομένων	ἐπὶ θάλατταν. ἐπὶ τοῦτον ἦλθεν
[4, 2]	κἀκεῖνος οὐδὲ ἰδὼν αὐτοὺς οὐδὲ	ἀπολογουμένων	ἀκούσας εὐθὺς ἐκέλευσε τοὺς ἑξκαίδεκα
[4, 1]	δυστυχοῦς, ἀλλὰ νόμος οὗτος ἀρχαῖος	Ἑλλήνων,	ὥστε καὶ τοὺς ἀφανεῖς τάφοις
[4, 6]	Μιλήσιος δοῦλός ἐστι σὸς ἐκ	προγόνων	πιστὸς καὶ πρόθυμος εἰς τὸν
[4, 5]	γνώμῃ τὸ τέλος ἐβράβευσεν, ἀλλὰ	μειζόνων	πραγμάτων ἐκίνησεν ἀρχήν. ἐπειδὴ γὰρ
[4, 6]	ὁ κάκιστος ἀνθρώπων, καὶ σοὶ	φθονῶν,	ξένος μου γενόμενος ἐπιβουλεύει μου
[4, 6]	γὰρ ὁ Διονύσιός ἐστι δυνατώτατος	Ἰώνων	καὶ τὸ κάλλος τῆς γυναικὸς
[4, 2]	συνήγαγε τὰς ὀφρῦς καὶ δεινὸν	βλέπων	λέγε" φησὶ τὴν συνειδυῖαν καὶ
[4, 2]	οὖν, ὁ συναλοὺς αὐτῷ φίλος,	βλέπων	Χαιρέαν ἐργάζεσθαι μὴ δυνάμενον, ἀλλὰ
[4, 6]	σεαυτῷ. Μιθριδάτης γάρ, ὁ κάκιστος	ἀνθρώπων,	καὶ σοὶ φθονῶν, ξένος μου
[4, 4]	ἐπράθην γὰρ εἰς Καρίαν ὑπὸ	βαρβάρων,	οἵτινες ἐνέπρησαν τριήρη τὴν καλήν,
[4, 1]	δὲ καταδραθεῖσα ὄναρ ἑώρα λῃστήριον	βαρβάρων	πῦρ ἐπιφέροντας, ἐμπιπραμένην δὲ τριήρη,
[4, 3]	γὰρ ἡμῖν ἐμήνυσε δημοσίᾳ βασανιζόμενος	Θήρων	ὁ λῃστής. ἔπεμψεν οὖν ἡ
[4, 2]	μοι. οὐκ ἐνοχλήσω δέ σοι	ληρῶν	ἀκαίρως, ἅμα δὲ καὶ δέδοικα
[4, 3]	δὲ λυπούμενος κατέβαινε τοῦ σταυροῦ·	χαίρων	γὰρ ἀπηλλάσσετο βίου πονηροῦ καὶ
[4, 1]	ὁ δὲ Διονύσιος ἐλυπεῖτο μὲν	ὁρῶν	τρυχομένην τὴν γυναῖκα, μὴ ἄρα
[4, 2]	γὰρ ψυχὴν φιλάνθρωπον. λέγε πάντα	θαρρῶν	καὶ μηδὲν παραλίπῃς. τίς εἶ
[4, 3]	ζῆν ἀναγκάζων. ἄπιστε Καλλιρόη καὶ	πασῶν	ἀσεβεστάτη γυναικῶν, ἐγὼ μὲν ἐπράθην
[4, 3]	ἀκούσας, ἀλλὰ τοῖς γόνασι Μιθριδάτου	προσπεσὼν	ἱκετεύω σε, πάλιν, ὦ δέσποτα,
[4, 2]	τὴν συνειδυῖαν καὶ κοινωνὸν ὑμῖν	τῶν	ἀδικημάτων. ὁ δὲ Πολύχαρμος ἔξαρνος
[4, 2]	καὶ συναποθανεῖν. ἐπεκλάσθησαν αἱ ὀργαὶ	τῶν	ἀκουόντων καὶ ὁ θυμὸς εἰς
[4, 1]	Ὁμήρου. οὐδεὶς μὲν οὖν οὐδὲ	τῶν	ἄλλων τὴν μαρμαρυγὴν ὑπήνεγκε τοῦ
[4, 2]	ἔτυχε παραμυθίας. τῶν ἐργατῶν τινες	τῶν	ἅμα Χαιρέᾳ δεδεμένων (ἑξκαίδεκα δὲ
[4, 1]	μὲν ἀδύνατα σπεύδεις, ἀμελεῖς δὲ	τῶν	ἀναγκαίων; νόμιζε ἐφεστηκότα σοι λέγειν
[4, 6]	ποιεῖν ἄνδρα δόκιμον. ἀγχωμάλων δὲ	τῶν	γνωμῶν γενομένων ἐκείνης μὲν τῆς
[4, 4]	ἱκετεύω, μετανόησον. κατασπένδω τούτων μου	τῶν	γραμμάτων δάκρυα καὶ φιλήματα. ἐγὼ
[4, 4]	χαρήτω, ζητησάτω, καλεσάτω· τῆς δὲ	τῶν	γραμμάτων διαπομπῆς ἐγὼ προνοήσομαι. βάδιζε
[4, 7]	τοὺς οἰκέτας. προδοθεὶς οὖν ὑπὸ	τῶν	γραμμάτων ἐβουλεύετο μὴ βαδίζειν ἄνω,
[4, 2]	καὶ ἀτυχῆ τινα ἔδοξεν ὁμωνυμίαν	τῶν	γυναικῶν. οὐκέτ´ οὖν προθύμως ἤθελεν
[4, 2]	ἀνάγκην ὑβρίσαι τὸ ἥδιστον ὄνομα·	τῶν	δὲ φίλων καὶ τῶν οἰκετῶν
[4, 7]	αὐτὸν μεταπέμπεται, βουλεύσασθαι θέλων περὶ	τῶν	ἐν Ἰωνίᾳ πραγμάτων. ἐλυπεῖτο δὲ
[4, 6]	αὐτῇ προσέλθῃ μηδὲ ἀπαγγείλῃ τι	τῶν	ἐν Καρίᾳ διηγημάτων· αὐτὸς δὲ
[4, 4]	ὑμῖν περιτέθεικε, βουλεύσασθαι δεῖ περὶ	τῶν	ἑξῆς φρονιμώτερον· νῦν γὰρ σπεύδεις
[4, 2]	μὴ τοιᾶσδέ τινος ἔτυχε παραμυθίας.	τῶν	ἐργατῶν τινες τῶν ἅμα Χαιρέᾳ
[4, 3]	τὴν συμφοράν· ἕτεροι δέ τινες	τῶν	ἡμῖν συνδεδεμένων, οὓς ἀγνοοῦμεν, διαρρήξαντες
[4, 2]	ταῦτα πάσχομεν. σὺ πάντων ἡμῖν	τῶν	κακῶν αἰτία. τοῦτον δὴ τὸν
[4, 3]	προήχθην δὲ αὐτῆς μνημονεῦσαι καὶ	τῶν	κακῶν αἰτίαν εἰπεῖν ἐκείνην, δι´
[4, 2]	ἣν αἰτίαν ὡμολόγησας εἶναί σοι	τῶν	κακῶν. Καλλιρόην" εἶπεν ὁ Πολύχαρμος.
[4, 7]	παλαιῶν διηγημάτων, ὅσαι μεταβολαὶ γεγόνασι	τῶν	καλῶν γυναικῶν. πάντα οὖν Διονύσιον
[4, 6]	τὴν τέχνην. ἀσμένως ἤκουσε Φαρνάκης	τῶν	λόγων τάχα μὲν καὶ διὰ
[4, 4]	πάθει μᾶλλον ἢ λογισμῷ, μηδὲν	τῶν	μελλόντων προορώμενος. μόνος καὶ ξένος
[4, 2]	ὄνομα· τῶν δὲ φίλων καὶ	τῶν	οἰκετῶν εἰς ἔρευναν ἀκριβεστέραν παρακαλούντων
[4, 5]	δημοσίοις δὲ παραδοὺς ἅπαντα μετὰ	τῶν	οἰκετῶν ἔπεμψε πρὸς Διονύσιον, εὐεργεσίαν
[4, 5]	καὶ φίλον ἦτορ, εἶτα σκότος	τῶν	ὀφθαλμῶν αὐτοῦ κατεχύθη. καὶ μέντοι
[4, 5]	μὲν οὖν ἑστιῶν τοὺς ἐπιφανεστάτους	τῶν	πολιτῶν καὶ λαμπρὸν τὸ συμπόσιον
[4, 6]	δὴ καὶ μέγιστος εἶναι ἐδόκει	τῶν	ὑπὸ βασιλέως καταπεμπομένων ἐπὶ θάλατταν.
[4, 2]	τοιᾶσδέ τινος ἔτυχε παραμυθίας. τῶν	ἐργατῶν	τινες τῶν ἅμα Χαιρέᾳ δεδεμένων
[4, 5]	τὸ τέλος ἐβράβευσεν, ἀλλὰ μειζόνων	πραγμάτων	ἐκίνησεν ἀρχήν. ἐπειδὴ γὰρ Ὑγῖνος
[4, 7]	θέλων περὶ τῶν ἐν Ἰωνίᾳ	πραγμάτων.	ἐλυπεῖτο δὲ Καλλιρόη, μακρὰν στελλομένη
[4, 6]	ἀπαγγείλῃ τι τῶν ἐν Καρίᾳ	διηγημάτων·	αὐτὸς δὲ ἄμυναν ἐπενόησε τοιαύτην.
[4, 7]	μνήμη δὲ ἐλάμβανεν αὐτὸν παλαιῶν	διηγημάτων,	ὅσαι μεταβολαὶ γεγόνασι τῶν καλῶν
[4, 2]	συνειδυῖαν καὶ κοινωνὸν ὑμῖν τῶν	ἀδικημάτων.	ὁ δὲ Πολύχαρμος ἔξαρνος ἦν
[4, 4]	μετανόησον. κατασπένδω τούτων μου τῶν	γραμμάτων	δάκρυα καὶ φιλήματα. ἐγὼ Χαιρέας
[4, 4]	ζητησάτω, καλεσάτω· τῆς δὲ τῶν	γραμμάτων	διαπομπῆς ἐγὼ προνοήσομαι. βάδιζε καὶ
[4, 7]	οἰκέτας. προδοθεὶς οὖν ὑπὸ τῶν	γραμμάτων	ἐβουλεύετο μὴ βαδίζειν ἄνω, δεδοικὼς
[4, 4]	ἀποπειραθῆναί σε τῆς γυναικὸς διὰ	γραμμάτων	εἰ μέμνηταί σου καὶ Διονύσιον
[4, 2]	τῶν δὲ φίλων καὶ τῶν	οἰκετῶν	εἰς ἔρευναν ἀκριβεστέραν παρακαλούντων ἡκέτω"
[4, 5]	δὲ παραδοὺς ἅπαντα μετὰ τῶν	οἰκετῶν	ἔπεμψε πρὸς Διονύσιον, εὐεργεσίαν εἰς
[4, 6]	δυνατὸν τρόπον καὶ γράφει δι´	ἀπορρήτων	ἐπιστολήν. Βασιλεῖ Βασιλέων Ἀρταξέρξῃ σατράπης
[4, 5]	οὖν ἑστιῶν τοὺς ἐπιφανεστάτους τῶν	πολιτῶν	καὶ λαμπρὸν τὸ συμπόσιον ἦν,
[4, 2]	μοίρας αὐτὸς σχεδὸν εἰργάζετο μόνος,	πλεονεκτῶν	ἐν τοῖς πόνοις ἡδέως, ἵνα
[4, 5]	Ἑλληνικῆς πλήρει ξενικὴ πολυτέλεια τοὺς	πάντων	ἐπέστρεψεν ὀφθαλμούς· ἄγνωστοι γὰρ ἄνθρωποι
[4, 2]	ὦ Καλλιρόη, ταῦτα πάσχομεν. σὺ	πάντων	ἡμῖν τῶν κακῶν αἰτία. τοῦτον
[4, 4]	εὐεργετήσας τοῦτό με λελύπηκεν ἀντὶ	πάντων,	ὅτι μοι τὸν σὸν γάμον
[4, 1]	παρούσης, ἀλλ´ ἐκείνη μόνη τοὺς	ἁπάντων	ἐδημαγώγησεν ὀφθαλμούς. πῶς ἄν τις
[4, 7]	τὸ τῆς δίκης διήγημα. πόλεις	ἀπήντων	ὅλαι καὶ τὰς ὁδοὺς ἐστενοχώρουν
[4, 4]	γράφειν, ἀλλ´ οὐκ ἠδύνατο, δακρύων	ἐπιρρεόντων	καὶ τῆς χειρὸς αὐτοῦ τρεμούσης.
[4, 4]	μᾶλλον ἢ λογισμῷ, μηδὲν τῶν	μελλόντων	προορώμενος. μόνος καὶ ξένος εἰς
[4, 2]	συναποθανεῖν. ἐπεκλάσθησαν αἱ ὀργαὶ τῶν	ἀκουόντων	καὶ ὁ θυμὸς εἰς ἔλεον
[4, 2]	τῶν οἰκετῶν εἰς ἔρευναν ἀκριβεστέραν	παρακαλούντων	ἡκέτω" φησὶ Καλλιρόη. παίοντες οὖν
[4, 2]	δὲ ἐν Καρίᾳ δεδεμένος εἰργάζετο.	σκάπτων	δὲ τὸ σῶμα ταχέως ἐξετρυχώθη·
[4, 2]	κατέκειτο μόνος ἀλύων καὶ Καλλιρόην	ἀναπλάττων	ἑαυτῷ τοιαύτην, ὁποίαν εἶδε πενθοῦσαν·
[4, 7]	πᾶσι τῆς φήμης ἡ γυνὴ	κρείττων.	μακαριζόμενος δὲ Διονύσιος ἐλυπεῖτο, καὶ
[4, 1]	δὲ καὶ τῆς δόξης εὑρέθη	κρείττων·	προῆλθε γὰρ μελανείμων, λελυμένη τὰς
[4, 2]	καὶ τραχήλους συνδεδεμένοι, καὶ ἕκαστος	αὐτῶν	τὸν σταυρὸν ἔφερε· τῇ γὰρ
[4, 3]	δ´ ὑστεραίᾳ νήφοντες βουλευώμεθα περὶ	τούτων·	δεῖται γὰρ ἡ σκέψις σχολῆς
[4, 2]	κόπος, ἀμέλεια, τὰ δεσμά, καὶ	τούτων	μᾶλλον ὁ ἔρως. ἀποθανεῖν δὲ
[4, 4]	ἤλπισα. ἀλλ´ ἱκετεύω, μετανόησον. κατασπένδω	τούτων	μου τῶν γραμμάτων δάκρυα καὶ
[4, 2]	ἵνα μὴ τὴν τῶν ἄλλων	δεσμωτῶν	ῥᾳθυμίαν ἡμῖν καταλογίζῃ· τὸ δὲ
[4, 2]	Καλλιρόη. παίοντες οὖν τὸν Πολύχαρμον	ἠρώτων	τίς ἐστι καὶ πόθεν ἄγουσιν
[4, 5]	δι´ ἐκείνην Χαιρέαν ἔσωσε, καὶ	συμβουλεύων	μὴ ὑβρίσαι τὸν πρῶτον ἄνδρα,
[4, 2]	ἀνδρικὸς τὴν φύσιν καὶ μὴ	δουλεύων	Ἔρωτι, χαλεπῷ τυράννῳ, τὰς δύο
[4, 2]	ἐν παραδείσῳ τινὶ κατέκειτο μόνος	ἀλύων	καὶ Καλλιρόην ἀναπλάττων ἑαυτῷ τοιαύτην,
[4, 4]	ἤθελε γράφειν, ἀλλ´ οὐκ ἠδύνατο,	δακρύων	ἐπιρρεόντων καὶ τῆς χειρὸς αὐτοῦ
[4, 7]	ἂν δόξαι· ὥστε οὐδὲ μετὰ	δακρύων	προέπεμψαν αὐτόν, ἀλλὰ μετὰ θυσιῶν
[4, 2]	καὶ λεπτός, οἷα δὴ τραῦμα	ἔχων	ἐν τῇ ψυχῇ θερμόν τε
[4, 7]	κελεύσας συνακολουθεῖν ἐξώρμησε Καρίας, ἀγαθὴν	ἔχων	ψυχὴν ἐκ τοῦ μηδὲν ἀδικεῖν