Livre, Chap. |
[4, 2] |
δὲ
αὐτῷ
καὶ
συναποθανεῖν.
ἐπεκλάσθησαν
|
αἱ |
ὀργαὶ
τῶν
ἀκουόντων
καὶ
ὁ |
[4, 2] |
αὐτῷ
καὶ
συναποθανεῖν.
ἐπεκλάσθησαν
αἱ
|
ὀργαὶ |
τῶν
ἀκουόντων
καὶ
ὁ
θυμὸς |
[4, 6] |
περιβόητον,
ὥστε
τὴν
ὕβριν
μὴ
|
δύνασθαι |
λαθεῖν.
Ταύτην
τὴν
ἐπιστολὴν
κομισθεῖσαν |
[4, 1] |
βεβαίως
αὐτὴν
ἀπογνῶναι.
θέλων
οὖν
|
ἐνδείξασθαι |
στοργὴν
καὶ
μεγαλοψυχίαν
ἔφη
πρὸς |
[4, 3] |
μικροῦ
με
ἐνήδρευσας
ἔργον
ἀσεβὲς
|
ἐργάσασθαι |
διὰ
τὴν
ἐγκρατῆ
μὲν
ἀλλ´
|
[4, 4] |
Τύχη
δρᾶμα
σκυθρωπὸν
ὑμῖν
περιτέθεικε,
|
βουλεύσασθαι |
δεῖ
περὶ
τῶν
ἑξῆς
φρονιμώτερον· |
[4, 7] |
ἦν
ὅτι
βασιλεὺς
αὐτὸν
μεταπέμπεται,
|
βουλεύσασθαι |
θέλων
περὶ
τῶν
ἐν
Ἰωνίᾳ |
[4, 2] |
δὲ
ἄθλιος
ἐν
ἀμηχανίᾳ
γενόμενος
|
καταψεύσασθαι |
μὲν
οὐδεμιᾶς
ἤθελε·
τί
δὲ |
[4, 2] |
συναλοὺς
αὐτῷ
φίλος,
βλέπων
Χαιρέαν
|
ἐργάζεσθαι |
μὴ
δυνάμενον,
ἀλλὰ
πληγὰς
λαμβάνοντα |
[4, 1] |
ἀποθανοῦσιν
ἡμῖν
ἐφθόνησας
κοινὴν
γῆν
|
ἐπιθέσθαι |
καὶ
φυγάδας
ἡμῶν
ἐποίησας
καὶ
|
[4, 5] |
πρὸς
Διονύσιον,
εὐεργεσίαν
εἰς
αὐτὸν
|
κατατίθεσθαι |
νομίζων.
ἐτύγχανε
μὲν
οὖν
ἑστιῶν |
[4, 1] |
θέλων
οὖν
ἅμα
καὶ
τριβὴν
|
ἐγγενέσθαι |
τῇ
φροντίδι
βαδίζωμεν,
ὦ
γύναι" |
[4, 6] |
αὐτόν·
ἄλλο
δὲ
πάθος
παρῄνει
|
μεταπέμπεσθαι
|
καὶ
τὴν
γυναῖκα
τὴν
καλήν· |
[4, 4] |
Πολύχαρμον
τὸν
φίλον
ἤδη
μέλλοντας
|
φονεύεσθαι |
σέσωκεν
ἔλεος
δεσπότου.
πάντα
δὲ |
[4, 4] |
γάρ
σε
μηδὲ
μίαν
ἡμέραν
|
ἀπεζεῦχθαι |
τῆς
γυναικός·
ὄφελον
μηδὲ
Σικελίας |
[4, 7] |
φαύλους
ἔχει
στρατηγούς·
εἰ
δὲ
|
καὶ |
ἄλλως
σε
ἀθετήσειεν,
οὐδὲν
δυνήσῃ |
[4, 4] |
εἰς
πόλιν
ἀπέρχῃ
τὴν
μεγίστην,
|
καὶ
|
ἀνδρὸς
πλουσίου
καὶ
πρωτεύοντος
ἐν |
[4, 1] |
γυναικὸς
ἐπὶ
τῆς
Ἀσίας
πάσης
|
καὶ |
ἀνέβαινεν
ἤδη
μέχρι
τοῦ
μεγάλου |
[4, 1] |
οὐδὲ
τὸν
νεκρόν.
Τύχη
βάσκανε,
|
καὶ |
ἀποθανοῦσιν
ἡμῖν
ἐφθόνησας
κοινὴν
γῆν |
[4, 7] |
Διονυσίου.
~Καταπλαγέντος
δὲ
τοῦ
Μιθριδάτου
|
καὶ |
ἀποροῦντος
τὴν
αἰτίαν
τῆς
διαβολῆς, |
[4, 1] |
κἀκεῖ
πρὸ
τῆς
πόλεως
ὑψηλὸν
|
καὶ |
ἀρίδηλον
κατασκευάσωμεν
τάφον,
ὥς
κεν |
[4, 7] |
προδῷς
δύο
τὰ
κάλλιστα,
ἔρωτα
|
καὶ
|
ἀρχήν.
ἐντάφιον
ἔνδοξον
ἡ
ἡγεμονία |
[4, 2] |
ὁ
Πολύχαρμος.
ἔπληξε
τοὔνομα
Μιθριδάτην,
|
καὶ |
ἀτυχῆ
τινα
ἔδοξεν
ὁμωνυμίαν
τῶν |
[4, 5] |
συμπόσιον
ἦν,
ἤδη
δέ
που
|
καὶ |
αὐλὸς
ἐφθέγγετο
καὶ
δι´
ᾠδῆς
|
[4, 3] |
τούτοις
ἀναστὰς
διέλυσε
τὸ
συμπόσιον
|
καὶ |
αὐτὸς
μὲν
ἀνεπαύετο
καθάπερ
ἦν
|
[4, 5] |
τὸν
ἴδιον
ἔρωτα.
ἔγραψε
δὲ
|
καὶ |
αὐτὸς
πρὸς
Καλλιρόην,
εὔνοιαν
ἐπιδεικνύμενος |
[4, 2] |
μάστιγες
ᾐτοῦντο
καὶ
πῦρ
ἐπεφέρετο
|
καὶ |
βασανιστηρίων
ἦν
παρασκευή,
καί
τις |
[4, 7] |
δὲ
ἐνδοξότερον
ἄλλον·
ἐπιφανέστερον
γὰρ
|
καὶ
|
βασιλικώτερον
ἦν
τὸ
κάλλος.
προέτρεχε |
[4, 3] |
χερσὶ
παρεδόθην,
σὺ
δὲ
ἐτρύφας
|
καὶ |
γάμους
ἔθυες
ἐμοῦ
δεδεμένου.
οὐκ |
[4, 6] |
δὲ
πλέον
διὰ
τὸν
ἔρωτα·
|
καὶ |
γὰρ
αὐτὸς
ἐκάετο
τῆς
Καλλιρόης |
[4, 1] |
ὅττι
τάχιστα
πύλας
Ἀΐδαο
περήσω.
|
καὶ |
γὰρ
εἰ
μὴ
τὸ
σῶμα |
[4, 5] |
μόνον
δὲ
αὐτόν,
ὡς
Ἴωνα
|
(καὶ |
γὰρ
ἡλλήνιζε
τὴν
φωνήν)
κατάσκοπον |
[4, 6] |
σατράπου
μεμπτή,
μάλιστα
δὲ
αὕτη.
|
καὶ |
γὰρ
ὁ
Διονύσιός
ἐστι
δυνατώτατος |
[4, 5] |
Βίας
εὐεργέτῃ
Διονυσίῳ
χαίρειν·
δῶρα
|
καὶ
|
γράμματα
κομιζόμενά
σοι
παρὰ
Μιθριδάτου |
[4, 4] |
γραμμάτων
διαπομπῆς
ἐγὼ
προνοήσομαι.
βάδιζε
|
καὶ |
γράφε.
Πείθεται
Χαιρέας
καὶ
μόνος |
[4, 6] |
αὐτῷ
κατὰ
τὸν
δυνατὸν
τρόπον
|
καὶ |
γράφει
δι´
ἀπορρήτων
ἐπιστολήν.
Βασιλεῖ |
[4, 2] |
ἵδρου
τὰ
ἔνδον,
καί
που
|
καὶ |
δάκρυον
αὐτοῦ
μὴ
θέλοντος
προέπεσεν, |
[4, 2] |
σοι
ληρῶν
ἀκαίρως,
ἅμα
δὲ
|
καὶ |
δέδοικα
μή,
ἐὰν
βραδύνω,
φθάσῃ |
[4, 7] |
κρείττων.
μακαριζόμενος
δὲ
Διονύσιος
ἐλυπεῖτο,
|
καὶ |
δειλότερον
αὐτὸν
ἐποίει
τῆς
εὐτυχίας |
[4, 2] |
ὁ
Μιθριδάτης
συνήγαγε
τὰς
ὀφρῦς
|
καὶ |
δεινὸν
βλέπων
λέγε"
φησὶ
τὴν |
[4, 3] |
καὶ
ἔσκαψα
καὶ
σταυρὸν
ἐβάστασα
|
καὶ |
δημίου
χερσὶ
παρεδόθην,
σὺ
δὲ |
[4, 6] |
γὰρ
αὐτὸς
ἐκάετο
τῆς
Καλλιρόης
|
καὶ |
δι´
αὐτὴν
ἐπεδήμει
τὰ
πολλὰ |
[4, 5] |
δέ
που
καὶ
αὐλὸς
ἐφθέγγετο
|
καὶ |
δι´
ᾠδῆς
ἠκούετο
μέλος.
μεταξὺ |
[4, 6] |
Φαρνάκης
τῶν
λόγων
τάχα
μὲν
|
καὶ |
διὰ
Μιθριδάτην
(ἐγεγόνει
γὰρ
αὐτοῖς |
[4, 1] |
οὖν
ἐμπεσούσης
ἐλώφησεν
ἡ
λύπη,
|
καὶ |
διαναστᾶσα
τῆς
κλίνης
κατεσκόπει
χωρίον, |
[4, 2] |
φησὶ
πρᾶγμα
πρὸς
Καλλιρόην
ἐκείνην,
|
καὶ |
διατί
μέλλων
ἀποθνήσκειν
ἐμνημόνευσας
αὐτῆς; |
[4, 2] |
καὶ
πῶς
ἦλθες
εἰς
Καρίαν
|
καὶ |
διατὶ
σκάπτεις
δεδεμένος;
μάλιστα
δέ |
[4, 2] |
αὐτοὶ
ἀποδώσομεν
πρὸς
ἡμέραν.
πείθεται
|
καὶ
|
δίδωσιν.
ὁ
δὲ
Πολύχαρμος,
οἷα |
[4, 5] |
εἰς
τὸ
πανδοχεῖον
ὁ
στρατηγὸς
|
καὶ |
διερευνώμενος
εὗρε
χρυσίον
καὶ
κόσμον |
[4, 6] |
ἐπὶ
τούτοις
ἀνεγίνωσκε
τὰς
ἐπιστολὰς
|
καὶ |
διηγεῖτο
τὴν
τέχνην.
ἀσμένως
ἤκουσε |
[4, 5] |
Μιθριδάτης
Ὑγίνῳ
τῷ
πιστοτάτῳ,
ὃν
|
καὶ |
διοικητὴν
εἶχεν
ἐν
Καρίᾳ
τῆς |
[4, 7] |
βασιλέως,
ἀλλὰ
Μίλητον
μὲν
καταλαβεῖν
|
καὶ |
Διονύσιον
ἀνελεῖν
τὸν
αἴτιον,
Καλλιρόην |
[4, 4] |
εὐθὺς
ἠξίου
βαδίζειν
εἰς
Μίλητον
|
καὶ |
Διονύσιον
ἀπαιτεῖν
τὴν
γυναῖκα·
μὴ |
[4, 4] |
διὰ
γραμμάτων
εἰ
μέμνηταί
σου
|
καὶ |
Διονύσιον
θέλει
καταλιπεῖν
ἢ
κείνου |
[4, 4] |
ἔφεδρος
μένων
μεταξὺ
Χαιρέου
τε
|
καὶ |
Διονυσίου
αὐτὸς
ἀκονιτὶ
τὸ
ἆθλον |
[4, 4] |
οὗτος
ὁ
θεὸς
ἀπάταις
χαίρει
|
καὶ |
δόλοις;
δοκεῖ
δέ
μοι
πρῶτον |
[4, 2] |
ἐν
τῇ
ψυχῇ
θερμόν
τε
|
καὶ |
δριμύ.
τηκόμενος
δὲ
ὑπὸ
τοῦ |
[4, 1] |
Ἰωνίας
σχεδὸν
ὅλης.
παρῆσαν
δὲ
|
καὶ |
δύο
σατράπαι
κατὰ
καιρὸν
ἐπιδημοῦντες, |
[4, 5] |
δὲ
τῷ
Ὑγίνῳ
τρεῖς
ὑπηρέτας
|
καὶ |
δῶρα
πολυτελῆ
καὶ
χρυσίον
συχνόν· |
[4, 3] |
γνωρίμους
ἐς
{τὸ}
συμπόσιον
παρεκάλει
|
καὶ |
ἔθυε
Χαιρέου
σωτήρια.
πότος
ἦν |
[4, 2] |
πόδας
τε
καὶ
τραχήλους
συνδεδεμένοι,
|
καὶ |
ἕκαστος
αὐτῶν
τὸν
σταυρὸν
ἔφερε· |
[4, 7] |
ὅμοιον
ἐν
Μιλήτῳ
φυλάττειν
Καλλιρόην
|
καὶ |
ἐπὶ
τῆς
Ἀσίας
ὅλης.
διεφύλαττε |
[4, 5] |
ἀπαγαγεῖν.
Ὁ
μὲν
οὖν
ἀπῄει
|
καὶ |
ἔπραττε
τὰ
κεκελευσμένα,
ἡ
Τύχη |
[4, 3] |
τῆς
εὐωχίας
θερμανθεὶς
Μιθριδάτης
οἴνῳ
|
καὶ |
ἔρωτι
μὴ
γὰρ
οὐ
τὰ
|
[4, 3] |
χαίρων
γὰρ
ἀπηλλάσσετο
βίου
πονηροῦ
|
καὶ |
ἔρωτος
ἀτυχοῦς.
ἀγομένῳ
δὲ
αὐτῷ |
[4, 3] |
ἐγὼ
μὲν
ἐπράθην
διὰ
σὲ
|
καὶ |
ἔσκαψα
καὶ
σταυρὸν
ἐβάστασα
καὶ |
[4, 3] |
Σικελίας
δόξῃ
τε
καὶ
πλούτῳ
|
καὶ |
εὐμορφίᾳ
ποτέ,
ἐγὼ
δὲ
εὐτελὴς |
[4, 2] |
τετολμημένοις.
ὅπως
οὖν
κἀκείνη
κολασθῇ
|
καὶ |
ζήτησις
γένηται
τῆς
ἐπιβουλῆς,
ταχέως |
[4, 4] |
τοιαύτης
ἐπιστολῆς·
Καλλιρόῃ
Χαιρέας·
ζῶ,
|
καὶ |
ζῶ
διὰ
Μιθριδάτην,
τὸν
ἐμὸν |
[4, 3] |
Χαιρέου
σωτήρια.
πότος
ἦν
μακρὸς
|
καὶ |
ἡδεῖα
φιλοφρόνησις
καὶ
θυμηδίας
οὐδὲν |
[4, 3] |
ἦν
μακρὸς
καὶ
ἡδεῖα
φιλοφρόνησις
|
καὶ |
θυμηδίας
οὐδὲν
ἐνέδει.
προκοπτούσης
δὲ |
[4, 6] |
Διονύσιος,
ἦν
γὰρ
αὐτῷ
φίλος,
|
καὶ |
ἰδιολογίαν
ᾐτήσατο
μόνος.
ἱκετεύω
σε" |
[4, 2] |
ἀκούσας
ὁ
Μιθριδάτης
ἐρυθήματος
ἐνεπλήσθη
|
καὶ |
ἵδρου
τὰ
ἔνδον,
καί
που |
[4, 6] |
ἐπεδήμει
κατὰ
καιρὸν
ὁ
Λυδίας
|
καὶ |
Ἰωνίας
ὕπαρχος
Φαρνάκης,
ὃς
δὴ |
[4, 6] |
Βασιλεῖ
Βασιλέων
Ἀρταξέρξῃ
σατράπης
Λυδίας
|
καὶ |
Ἰωνίας
Φαρνάκης
ἰδίῳ
δεσπότῃ
χαίρειν. |
[4, 2] |
παραδείσῳ
τινὶ
κατέκειτο
μόνος
ἀλύων
|
καὶ |
Καλλιρόην
ἀναπλάττων
ἑαυτῷ
τοιαύτην,
ὁποίαν |
[4, 7] |
ἀγγέλλων
ὡς
Διονύσιος
ἐξώρμηκε
Μιλήτου
|
καὶ |
Καλλιρόην
ἐπάγεται.
τοῦτο
λυπηρότερον
ἤκουσε |
[4, 1] |
τοὺς
βραχίονας
ὑπὲρ
τὴν
Λευκώλενον
|
καὶ |
Καλλίσφυρον
ἐφαίνετο
τὰς
Ὁμήρου.
οὐδεὶς
|
[4, 1] |
αὐτὴν
ἡ
Καλλιρόη
Χαιρέᾳ
περιεχύθη
|
καὶ
|
καταφιλοῦσα
τὴν
εἰκόνα
σὺ
μὲν |
[4, 5] |
πρὸς
Καλλιρόην,
εὔνοιαν
ἐπιδεικνύμενος
αὐτῇ
|
καὶ |
κηδεμονίαν,
ὅτι
δι´
ἐκείνην
Χαιρέαν
|
[4, 1] |
ἀλήθεια
Καλλιρόην
ἰδεῖν.
ἦν
δὴ
|
καὶ |
κλέος
μέγα
τῆς
γυναικὸς
ἐπὶ |
[4, 2] |
βλέπων
λέγε"
φησὶ
τὴν
συνειδυῖαν
|
καὶ |
κοινωνὸν
ὑμῖν
τῶν
ἀδικημάτων.
ὁ |
[4, 5] |
στρατηγὸς
καὶ
διερευνώμενος
εὗρε
χρυσίον
|
καὶ |
κόσμον
πολυτελῆ.
φώρια
δὲ
νομίσας |
[4, 7] |
χερσὶ
τὴν
ἐλευθερίαν;
τάχα
δὲ
|
καὶ |
κρατήσεις
τι
ἐνθάδε
μένων·
μακρὰν |
[4, 6] |
δὲ
ἐπ´
ἀμφιβόλῳ
τοῦ
τάχα
|
καὶ |
κρείττονα
τυγχάνειν
τῆς
φημιζομένης
ἑτέραν |
[4, 5] |
ἑστιῶν
τοὺς
ἐπιφανεστάτους
τῶν
πολιτῶν
|
καὶ |
λαμπρὸν
τὸ
συμπόσιον
ἦν,
ἤδη |
[4, 3] |
λαμβάνων
ἐρωτικήν,
ὡς
δυνάμενος
ἤδη
|
καὶ |
λέγειν
καὶ
πράττειν
τι
περὶ |
[4, 2] |
Μίλητον
ἐξῆλθεν,
ἀλλ´
ὠχρός
τε
|
καὶ |
λεπτός,
οἷα
δὴ
τραῦμα
ἔχων |
[4, 7] |
Πολύχαρμον
οὐ
συνηγόρους
μόνον,
ἀλλὰ
|
καὶ
|
μάρτυρας.
πᾶσαν
οὖν
τὴν
θεραπείαν |
[4, 1] |
ἀπογνῶναι.
θέλων
οὖν
ἐνδείξασθαι
στοργὴν
|
καὶ |
μεγαλοψυχίαν
ἔφη
πρὸς
αὐτὴν
ἀνάστηθι, |
[4, 6] |
Ἰωνίας
ὕπαρχος
Φαρνάκης,
ὃς
δὴ
|
καὶ |
μέγιστος
εἶναι
ἐδόκει
τῶν
ὑπὸ |
[4, 5] |
σκότος
τῶν
ὀφθαλμῶν
αὐτοῦ
κατεχύθη.
|
καὶ |
μέντοι
λιποθυμήσας
ὅμως
ἐκράτησε
τὰ |
[4, 7] |
ἀρχήν.
ἐντάφιον
ἔνδοξον
ἡ
ἡγεμονία
|
καὶ |
μετὰ
Καλλιρόης
θάνατος
ἡδύς.
ἔτι |
[4, 3] |
καὶ
μήτηρ.
κλάειν
ἤρξαντο
πάντες
|
καὶ |
μετέβαλε
τὸ
συμπόσιον
εἰς
σκυθρωπὴν |
[4, 7] |
ἀλλ´
αὐτὸν
τὸν
δικαστήν,
ὥστε
|
καὶ |
μετενόει
προπετέστερον
Φαρνάκῃ
ταῦτα
μηνύσας, |
[4, 2] |
Μιθριδάτης
δὲ
ὑπὲρ
πάντας
συνεχύθη
|
καὶ |
μὴ
δέδιθι"
φησίν,
οὐ
γὰρ |
[4, 2] |
δὴ
νεανίας
ἀνδρικὸς
τὴν
φύσιν
|
καὶ
|
μὴ
δουλεύων
Ἔρωτι,
χαλεπῷ
τυράννῳ, |
[4, 2] |
ψυχὴν
φιλάνθρωπον.
λέγε
πάντα
θαρρῶν
|
καὶ |
μηδὲν
παραλίπῃς.
τίς
εἶ
καὶ |
[4, 3] |
ἄλλου
Χαιρέου
ζῶντος,
γέγονας
δὲ
|
καὶ
|
μήτηρ.
κλάειν
ἤρξαντο
πάντες
καὶ |
[4, 4] |
δυνάμει
πεποιθώς;
μακρὰν
Ἑρμοκράτης
σου
|
καὶ |
Μιθριδάτης
οἱ
μόνοι
σύμμαχοι,
πενθῆσαι |
[4, 1] |
τις
ἐξ
ἀπροσδοκήτου
σφενδόνῃ
βληθείς,
|
καὶ |
μόλις
αὐτὸν
οἱ
θεραπευτῆρες
ὑποβαστάζοντες |
[4, 2] |
ἀπορεῖν
τοὺς
παρόντας.
ὀψὲ
δὲ
|
καὶ |
μόλις
ὁ
Μιθριδάτης
συναγαγὼν
ἑαυτὸν |
[4, 4] |
βάδιζε
καὶ
γράφε.
Πείθεται
Χαιρέας
|
καὶ |
μόνος
ἐπ´
ἐρημίας
γενόμενος
ἤθελε |
[4, 4] |
μηδὲν
τῶν
μελλόντων
προορώμενος.
μόνος
|
καὶ |
ξένος
εἰς
πόλιν
ἀπέρχῃ
τὴν |
[4, 2] |
ἐπεκλάσθησαν
αἱ
ὀργαὶ
τῶν
ἀκουόντων
|
καὶ |
ὁ
θυμὸς
εἰς
ἔλεον
μετέπεσε, |
[4, 3] |
δὲ
Συρακοσίοις
νεανίσκοις
θεραπείαν
τε
|
καὶ |
οἶκον
ἐξαίρετον
ἀπέδειξε.
~Νὺξ
ἐκείνη |
[4, 4] |
ἐκείνη
φροντίδων
μεστὴ
πάντας
κατελάμβανε
|
καὶ |
οὐδεὶς
ἐδύνατο
καθεύδειν·
Χαιρέας
μὲν |
[4, 2] |
ἡδέως,
ἵνα
περισώσῃ
τὸν
φίλον.
|
Καὶ |
οὗτοι
μὲν
ἦσαν
ἐν
τοιαύταις |
[4, 1] |
σχῆμα,
τὸ
μέγεθος,
τὴν
πολυτέλειαν,
|
καὶ |
οὗτος
δὴ
ὡς
ἐκεῖνος
ζῶντος. |
[4, 2] |
πηγὴν
ἀνεύρηκα
τοῦ
μεγάλου
τολμήματος,
|
καὶ |
οὗτος
ὁ
κατάρατος
ἄνθρωπος
ἐπίσταται |
[4, 1] |
δὲ
καὶ
προσεκύνησαν.
ἔπαθόν
τι
|
καὶ |
παῖδες.
Μιθριδάτης
δέ,
ὁ
Καρίας
|
[4, 2] |
ὥστε
καὶ
τὸν
Πολύχαρμον
διασιωπῆσαι
|
καὶ |
πάντας
ἀπορεῖν
τοὺς
παρόντας.
ὀψὲ |
[4, 3] |
καὶ
στεναγμὸς
ἐπηκολούθησε
τῷ
διηγήματι,
|
καὶ |
πάντας
ἔπεμψε
Μιθριδάτης
ἐπὶ
Χαιρέαν, |
[4, 1] |
νεκρούς.
θρῆνον
ἐξέρρηξε
τὸ
πλῆθος
|
καὶ |
πάντες
οὐχ
ὅτι
τέθνηκε
Χαιρέαν |
[4, 1] |
τρίχας·
ἀστράπτουσα
δὲ
τῷ
προσώπῳ
|
καὶ |
παραγυμνοῦσα
τοὺς
βραχίονας
ὑπὲρ
τὴν |
[4, 1] |
μὴ
γὰρ
μεγάλα
μόνον,
ἀλλὰ
|
καὶ |
παράδοξα
δυστυχοῦμεν·
ἀλλήλους
ἐθάψαμεν.
οὐκ |
[4, 7] |
θάνατος
ἡδύς.
ἔτι
ταῦτα
βουλευομένου
|
καὶ |
παρασκευαζομένου
πρὸς
ἀπόστασιν
ἧκέ
τις |
[4, 3] |
διηγήματι
ζῆν
ἀναγκάζων.
ἄπιστε
Καλλιρόη
|
καὶ |
πασῶν
ἀσεβεστάτη
γυναικῶν,
ἐγὼ
μὲν |
[4, 6] |
γενόμενος
ἐπιβουλεύει
μου
τῷ
γάμῳ
|
καὶ |
πέπομφε
γράμματα
μοιχικὰ
μετὰ
χρυσίου |
[4, 5] |
ἄφθονον.
ἐν
πόλει
δὲ
μικρᾷ
|
καὶ |
περιεργίας
Ἑλληνικῆς
πλήρει
ξενικὴ
πολυτέλεια |
[4, 3] |
ἀγομένῳ
δὲ
αὐτῷ
Μιθριδάτης
ἀπήντησε
|
καὶ |
περιπτυξάμενος
εἶπεν
ἀδελφὲ
καὶ
φίλε, |
[4, 7] |
τόξα
καὶ
πῦρ
ποιηταί
τε
|
καὶ |
πλάσται
περιτεθείκασιν
αὐτῷ,
τὰ
κουφότατα |
[4, 3] |
νεανίσκος
πρῶτος
Σικελίας
δόξῃ
τε
|
καὶ |
πλούτῳ
καὶ
εὐμορφίᾳ
ποτέ,
ἐγὼ |
[4, 2] |
τὸν
Πολύχαρμον
ἠρώτων
τίς
ἐστι
|
καὶ |
πόθεν
ἄγουσιν
αὐτήν.
ὁ
δὲ |
[4, 2] |
καὶ
μηδὲν
παραλίπῃς.
τίς
εἶ
|
καὶ |
πόθεν,
καὶ
πῶς
ἦλθες
εἰς |
[4, 5] |
ἀνέκρινε
τοὺς
οἰκέτας
τίνες
εἶεν
|
καὶ |
πόθεν
ταῦτα.
φόβῳ
δὲ
βασάνων |
[4, 7] |
κρίσει
Χαιρέαν
ἕξω
μετ´
ἐμαυτοῦ
|
καὶ |
Πολύχαρμον
οὐ
συνηγόρους
μόνον,
ἀλλὰ |
[4, 4] |
ὅ
τι
γεγόνασιν,
ἐμὲ
δὲ
|
καὶ
|
Πολύχαρμον
τὸν
φίλον
ἤδη
μέλλοντας |
[4, 1] |
ζῶντος.
ἐπεὶ
δὲ
ἀφθόνοις
ἀναλώμασι
|
καὶ |
πολυχειρίᾳ
ταχέως
τὸ
ἔργον
ἠνύσθη, |
[4, 7] |
προέπεμψαν
αὐτόν,
ἀλλὰ
μετὰ
θυσιῶν
|
καὶ |
πομπῆς.
ἕνα
μὲν
οὖν
στόλον |
[4, 2] |
ἐνεπλήσθη
καὶ
ἵδρου
τὰ
ἔνδον,
|
καί |
που
καὶ
δάκρυον
αὐτοῦ
μὴ |
[4, 3] |
ὡς
δυνάμενος
ἤδη
καὶ
λέγειν
|
καὶ |
πράττειν
τι
περὶ
Καλλιρόης,
ἵνα |
[4, 3] |
ἡ
πόλις
ἡ
Συρακοσίων
τριήρη
|
καὶ |
πρέσβεις
τοὺς
ἀναζητήσοντας
τὴν
γυναῖκα. |
[4, 6] |
τὸν
Μιθριδάτην
(εἶχε
δὲ
πολλοὺς
|
καὶ |
προεστηκότας)
οὐκ
ἤρεσκεν
ἀνάρπαστον
ἐκ |
[4, 6] |
ἐστι
σὸς
ἐκ
προγόνων
πιστὸς
|
καὶ |
πρόθυμος
εἰς
τὸν
σὸν
οἶκον. |
[4, 2] |
μὴ
δυνάμενον,
ἀλλὰ
πληγὰς
λαμβάνοντα
|
καὶ |
προπηλακιζόμενον
αἰσχρῶς,
λέγει
πρὸς
τὸν |
[4, 2] |
μακρὸς
ὁ
μῦθος,
ὦ
δέσποτα,
|
καὶ |
πρὸς
οὐδὲν
ἔτι
χρήσιμός
μοι. |
[4, 6] |
καὶ
τὴν
γυναῖκα.
γράφει
δὲ
|
καὶ |
πρὸς
Φαρνάκην
Διονύσιον,
ἐμὸν
δοῦλον, |
[4, 1] |
ἀκτῖνος
ἡλιακῆς
ἐμπεσούσης,
οἱ
δὲ
|
καὶ
|
προσεκύνησαν.
ἔπαθόν
τι
καὶ
παῖδες. |
[4, 4] |
τὴν
μεγίστην,
καὶ
ἀνδρὸς
πλουσίου
|
καὶ |
πρωτεύοντος
ἐν
Ἰωνίᾳ
θέλεις
ἀποσπάσαι |
[4, 2] |
τῆς
πράξεως
κεκοινωνηκέναι.
μάστιγες
ᾐτοῦντο
|
καὶ |
πῦρ
ἐπεφέρετο
καὶ
βασανιστηρίων
ἦν
|
[4, 7] |
Ἔρως·
διὰ
τοῦτο
καὶ
τόξα
|
καὶ |
πῦρ
ποιηταί
τε
καὶ
πλάσται |
[4, 2] |
παραλίπῃς.
τίς
εἶ
καὶ
πόθεν,
|
καὶ |
πῶς
ἦλθες
εἰς
Καρίαν
καὶ |
[4, 6] |
ὦ
δέσποτα,
βοήθησον
ἐμοί
τε
|
καὶ
|
σεαυτῷ.
Μιθριδάτης
γάρ,
ὁ
κάκιστος |
[4, 6] |
τὴν
καλήν·
σύμβουλοι
γὰρ
οἶνος
|
καὶ |
σκότος
ἐν
ἐρημίᾳ
γενόμενοι
καὶ |
[4, 6] |
Μιθριδάτης
γάρ,
ὁ
κάκιστος
ἀνθρώπων,
|
καὶ |
σοὶ
φθονῶν,
ξένος
μου
γενόμενος |
[4, 3] |
διαρρήξαντες
τὰ
δεσμὰ
φόνον
εἰργάσαντο
|
καὶ |
σοῦ
κελεύσαντος
τὴν
ἐπὶ
τὸν |
[4, 3] |
ἐπράθην
διὰ
σὲ
καὶ
ἔσκαψα
|
καὶ |
σταυρὸν
ἐβάστασα
καὶ
δημίου
χερσὶ |
[4, 3] |
τοὺς
σταυροὺς
ἡμῶν
διαζεῦξαι.
δάκρυα
|
καὶ |
στεναγμὸς
ἐπηκολούθησε
τῷ
διηγήματι,
καὶ |
[4, 7] |
πλάσται
περιτεθείκασιν
αὐτῷ,
τὰ
κουφότατα
|
καὶ |
στῆναι
μὴ
θέλοντα.
μνήμη
δὲ
|
[4, 5] |
ὅτι
δι´
ἐκείνην
Χαιρέαν
ἔσωσε,
|
καὶ |
συμβουλεύων
μὴ
ὑβρίσαι
τὸν
πρῶτον |
[4, 2] |
ὁ
φίλος·
θέλω
δὲ
αὐτῷ
|
καὶ |
συναποθανεῖν.
ἐπεκλάσθησαν
αἱ
ὀργαὶ
τῶν |
[4, 5] |
ἄλλον
αὐτοῖς
ἐντυχεῖν.
θορύβου
δὲ
|
καὶ |
συνδρομῆς
γενομένης
ἐπηγέρθη,
καὶ
συνεὶς |
[4, 5] |
δὲ
καὶ
συνδρομῆς
γενομένης
ἐπηγέρθη,
|
καὶ |
συνεὶς
τοῦ
πάθους
ἐκέλευσε
τοῖς |
[4, 1] |
εἰσὶ
λιμένες,
εἰς
οὓς
καθορμίζονται
|
καὶ |
Συρακόσιοι
πολλάκις.
οὔκουν
οὐδὲ
παρὰ |
[4, 3] |
τοῖς
οἰκέταις
ἄγειν
ἐπὶ
λουτρὰ
|
καὶ |
τὰ
σώματα
θεραπεῦσαι,
λουσαμένοις
δὲ |
[4, 5] |
Καρίας
ὕπαρχος
δῶρα
πεπόμφει
Διονυσίῳ,
|
καὶ |
τὰς
ἐπιστολὰς
ἐπεδείκνυσαν.
ὁ
δὲ
|
[4, 7] |
δίκης
διήγημα.
πόλεις
ἀπήντων
ὅλαι
|
καὶ |
τὰς
ὁδοὺς
ἐστενοχώρουν
οἱ
συντρέχοντες |
[4, 1] |
πρὸς
αὐτὴν
ἀνάστηθι,
ὦ
γύναι,
|
καὶ |
τάφον
κατασκεύασον
τῷ
ταλαιπώρῳ.
τί |
[4, 4] |
σῶσαι;
παραδοθήσῃ
γὰρ
ἀντεραστῇ
τυράννῳ,
|
καὶ |
τάχα
μὲν
οὐδὲ
πιστευθήσῃ
Χαιρέας |
[4, 3] |
Μιλησίου
νόμῳ
γαμηθεῖσαν·
ἤδη
δὲ
|
καὶ |
τέκνον
ἐστὶν
αὐτοῖς.
οὐκ
ἐκαρτέρησεν |
[4, 7] |
ὅμως
τὸ
ἀπόρρητον
μέχρι
τέλους,
|
καὶ |
τὴν
αἰτίαν
οὐχ
ὡμολόγει
πρὸς |
[4, 6] |
τῆς
φημιζομένης
ἑτέραν
ἔδοξε
καλέσαι
|
καὶ |
τὴν
γυναῖκα.
γράφει
δὲ
καὶ |
[4, 6] |
ἄλλο
δὲ
πάθος
παρῄνει
μεταπέμπεσθαι
|
καὶ |
τὴν
γυναῖκα
τὴν
καλήν·
σύμβουλοι |
[4, 5] |
στρατηγήσειν
ὅπως
ἀλλήλους
ἀπολάβωσιν,
ἂν
|
καὶ |
τὴν
ἐκείνης
προσλάβῃ
ψῆφον.
συνέπεμψε |
[4, 1] |
τὸ
ἔργον
ἠνύσθη,
τότε
ἤδη
|
καὶ |
τὴν
ἐκκομιδὴν
ἐμιμήσατο
τὴν
ἐπ´ |
[4, 2] |
ἔφερε·
τῇ
γὰρ
ἀναγκαίᾳ
τιμωρίᾳ
|
καὶ |
τὴν
ἔξωθεν
φαντασίαν
σκυθρωπὴν
προσέθεσαν |
[4, 4] |
σε
μᾶλλον
ἢ
βοηθῆσαι.
φοβοῦμαι
|
καὶ |
τὴν
τύχην
τοῦ
τόπου.
δεινὰ |
[4, 1] |
Ἀριάδνης
οὐδὲ
Λήδας.
τότε
δὲ
|
καὶ |
τῆς
δόξης
εὑρέθη
κρείττων·
προῆλθε |
[4, 1] |
μόνον
τὸ
Μιλησίων
πλῆθος
ἀλλὰ
|
καὶ |
τῆς
Ἰωνίας
σχεδὸν
ὅλης.
παρῆσαν |
[4, 4] |
ὃν
ἠγρύπνησας.
μνήσθητι
τοῦ
θαλάμου
|
καὶ |
τῆς
νυκτὸς
τῆς
μυστικῆς,
ἐν |
[4, 4] |
ἀλλ´
οὐκ
ἠδύνατο,
δακρύων
ἐπιρρεόντων
|
καὶ |
τῆς
χειρὸς
αὐτοῦ
τρεμούσης.
ἀποκλαύσας |
[4, 6] |
{ὁ}
βασιλεὺς
ἀνέγνω
τοῖς
φίλοις
|
καὶ |
τί
χρὴ
πράττειν
ἐβουλεύετο.
γνῶμαι |
[4, 2] |
ἐπεφέρετο
καὶ
βασανιστηρίων
ἦν
παρασκευή,
|
καί |
τις
ἤδη
τοῦ
σώματος
ἁπτόμενος |
[4, 2] |
δέ
μοι
διήγησαι
περὶ
Καλλιρόης
|
καὶ |
τίς
ὁ
φίλος.
~Ἤρξατο
οὖν |
[4, 6] |
ὁ
Διονύσιός
ἐστι
δυνατώτατος
Ἰώνων
|
καὶ |
τὸ
κάλλος
τῆς
γυναικὸς
περιβόητον, |
[4, 7] |
χρυσείῃ
Ἀφροδίτῃ.
ἐνδοξοτέραν
αὐτὴν
ἐποίει
|
καὶ |
τὸ
τῆς
δίκης
διήγημα.
πόλεις |
[4, 7] |
βαδίζειν
ἄνω,
δεδοικὼς
τὰς
διαβολὰς
|
καὶ |
τὸν
θυμὸν
{τοῦ}
βασιλέως,
ἀλλὰ
|
[4, 5] |
τῆς
ὅλης
οὐσίας,
παραγυμνώσας
αὐτῷ
|
καὶ |
τὸν
ἴδιον
ἔρωτα.
ἔγραψε
δὲ |
[4, 2] |
ὢν
ἐπὶ
τῆς
ἐννοίας
ἐκείνης
|
καὶ |
τὸν
οἰκέτην
ἀηδῶς
ἐθεάσατο.
τί |
[4, 2] |
αὐτοῦ
μὴ
θέλοντος
προέπεσεν,
ὥστε
|
καὶ |
τὸν
Πολύχαρμον
διασιωπῆσαι
καὶ
πάντας |
[4, 4] |
τὸν
ἐμὸν
εὐεργέτην,
ἐλπίζω
δὲ
|
καὶ |
τὸν
σόν·
ἐπράθην
γὰρ
εἰς |
[4, 3] |
μὴ
γὰρ
οὐ
τὰ
δεσμὰ
|
καὶ |
τὸν
σταυρὸν
ἐλεῶ
σου,
Χαιρέα" |
[4, 1] |
δὲ
ἐφθόνησε
Χαιρέᾳ
τῆς
γειτνιάσεως
|
καὶ |
τὸν
τόπον
τοῦτον
ἐφύλαττεν
ἑαυτῷ. |
[4, 3] |
μὲν
πολλοὺς
ἀπέσφαξαν,
ἐμὲ
δὲ
|
καὶ
|
τὸν
φίλον
δήσαντες
ἐπώλησαν
ἐνταῦθα. |
[4, 7] |
τυγχάνειν·
μέγα
δὲ
εἶχε
παραμύθιον
|
καὶ |
τὸν
Χαιρέου
τάφον
ἐκεῖ.
|
[4, 7] |
ἐστιν
ὁ
Ἔρως·
διὰ
τοῦτο
|
καὶ |
τόξα
καὶ
πῦρ
ποιηταί
τε |
[4, 1] |
ἕξεις.
Ὁ
λόγος
ἤρεσε
Καλλιρόῃ,
|
καὶ |
τότε
μὲν
ἐπέσχε
τὴν
σπουδήν· |
[4, 1] |
τὴν
γυναῖκα,
μὴ
ἄρα
τι
|
καὶ |
τοῦ
κάλλους
αὐτῇ
παραπόληται,
εἰς |
[4, 1] |
τοῦ
νεὼ
τῆς
Ἀφροδίτης,
ὥστε
|
καὶ |
τοὺς
αὐτόθι
ἔχειν
ἔρωτος
ὑπόμνημα. |
[4, 1] |
νόμος
οὗτος
ἀρχαῖος
Ἑλλήνων,
ὥστε
|
καὶ |
τοὺς
ἀφανεῖς
τάφοις
κοσμεῖν.
Ἔπεισε |
[4, 3] |
τριήρη
νυκτὸς
ὁρμοῦσαν
ἐνέπρησαν
βάρβαροι
|
καὶ |
τοὺς
μὲν
πολλοὺς
ἀπέσφαξαν,
ἐμὲ |
[4, 1] |
ἐπιθέσθαι
καὶ
φυγάδας
ἡμῶν
ἐποίησας
|
καὶ
|
τοὺς
νεκρούς.
θρῆνον
ἐξέρρηξε
τὸ |
[4, 6] |
καλλίστην
ἐπὶ
τῆς
Ἰωνίας
εἶναι·
|
καὶ |
τοῦτο
μόνον
ἐμέμφετο
βασιλεὺς
Φαρνάκην, |
[4, 6] |
καὶ
σκότος
ἐν
ἐρημίᾳ
γενόμενοι
|
καὶ |
τούτου
τοῦ
μέρους
τῆς
ἐπιστολῆς |
[4, 2] |
ἐβάρει,
κόπος,
ἀμέλεια,
τὰ
δεσμά,
|
καὶ
|
τούτων
μᾶλλον
ὁ
ἔρως.
ἀποθανεῖν |
[4, 2] |
ἀνασταυρῶσαι.
προήχθησαν
οὖν
πόδας
τε
|
καὶ |
τραχήλους
συνδεδεμένοι,
καὶ
ἕκαστος
αὐτῶν |
[4, 1] |
ἐφύλαττεν
ἑαυτῷ.
θέλων
οὖν
ἅμα
|
καὶ |
τριβὴν
ἐγγενέσθαι
τῇ
φροντίδι
βαδίζωμεν, |
[4, 5] |
ἐπέστρεψεν
ὀφθαλμούς·
ἄγνωστοι
γὰρ
ἄνθρωποι
|
καὶ |
τρυφῶντες
ἔδοξαν
αὐτοῖς
μάλιστα
μὲν
|
[4, 3] |
γυναικί,
προήχθην
δὲ
αὐτῆς
μνημονεῦσαι
|
καὶ |
τῶν
κακῶν
αἰτίαν
εἰπεῖν
ἐκείνην, |
[4, 2] |
ἥδιστον
ὄνομα·
τῶν
δὲ
φίλων
|
καὶ |
τῶν
οἰκετῶν
εἰς
ἔρευναν
ἀκριβεστέραν |
[4, 1] |
ἐπιδημοῦντες,
Μιθριδάτης
ὁ
ἐν
Καρίᾳ
|
καὶ
|
Φαρνάκης
δὲ
ὁ
Λυδίας.
ἡ |
[4, 7] |
μένων·
μακρὰν
γάρ
ἐστι
βασιλεὺς
|
καὶ |
φαύλους
ἔχει
στρατηγούς·
εἰ
δὲ |
[4, 6] |
ἐπιστολῆς
ἀνεμίμνησκον
βασιλέα,
προσηρέθιζε
δὲ
|
καὶ |
φήμη,
Καλλιρόην
τινὰ
καλλίστην
ἐπὶ
|
[4, 3] |
ἀπήντησε
καὶ
περιπτυξάμενος
εἶπεν
ἀδελφὲ
|
καὶ |
φίλε,
μικροῦ
με
ἐνήδρευσας
ἔργον |
[4, 4] |
τούτων
μου
τῶν
γραμμάτων
δάκρυα
|
καὶ |
φιλήματα.
ἐγὼ
Χαιρέας
εἰμὶ
ὁ |
[4, 5] |
Τοῦ
δ´
αὐτοῦ
λύτο
γούνατα
|
καὶ |
φίλον
ἦτορ,
εἶτα
σκότος
τῶν |
[4, 3] |
εὐτελὴς
μέν,
συμφοιτητὴς
δὲ
ἐκείνου
|
καὶ |
φίλος.
καταλιπόντες
οὖν
τοὺς
γονεῖς
|
[4, 1] |
ἡμῖν
ἐφθόνησας
κοινὴν
γῆν
ἐπιθέσθαι
|
καὶ |
φυγάδας
ἡμῶν
ἐποίησας
καὶ
τοὺς |
[4, 5] |
τρεῖς
ὑπηρέτας
καὶ
δῶρα
πολυτελῆ
|
καὶ |
χρυσίον
συχνόν·
εἴρητο
δὲ
πρὸς |
[4, 7] |
τῆς
δίκης
διήγημα.
πόλεις
ἀπήντων
|
ὅλαι |
καὶ
τὰς
ὁδοὺς
ἐστενοχώρουν
οἱ |
[4, 7] |
ἐλάμβανεν
αὐτὸν
παλαιῶν
διηγημάτων,
ὅσαι
|
μεταβολαὶ |
γεγόνασι
τῶν
καλῶν
γυναικῶν.
πάντα |
[4, 3] |
φίλον"
εἶπεν
ὁ
Πολύχαρμος·
ἀλλὰ
|
δέομαί |
σου,
δέσποτα,
κέλευσον
τῷ
δημίῳ |
[4, 4] |
ἐμοῦ
μὲν
ἕνεκα"
φησὶν
ἄπιθι,
|
βούλομαι |
γάρ
σε
μηδὲ
μίαν
ἡμέραν |
[4, 4] |
δὲ
τῶν
γραμμάτων
διαπομπῆς
ἐγὼ
|
προνοήσομαι. |
βάδιζε
καὶ
γράφε.
Πείθεται
Χαιρέας |
[4, 7] |
εἰ
δὲ
ἀποθανεῖν
δεήσειε,
πάλιν
|
ὄψομαι |
Καλλιρόην·
κἂν
ἐν
τῇ
κρίσει |
[4, 4] |
δυνάμενοί
σε
μᾶλλον
ἢ
βοηθῆσαι.
|
φοβοῦμαι |
καὶ
τὴν
τύχην
τοῦ
τόπου. |
[4, 6] |
καὶ
τί
χρὴ
πράττειν
ἐβουλεύετο.
|
γνῶμαι |
δὲ
ἐρρήθησαν
διάφοροι·
τοῖς
μὲν |
[4, 2] |
ὁ
δὲ
Πολύχαρμος
ἔξαρνος
ἦν
|
εἰδέναι, |
μηδὲ
γὰρ
ὅλως
τῆς
πράξεως |
[4, 3] |
γυναῖκα
Καλλιρόην
τοὔνομα,
ἥν,
δόξασαν
|
ἀποτεθνηκέναι, |
ἔθαψε
πολυτελῶς.
τυμβωρύχοι
δὲ
ζῶσαν |
[4, 2] |
μηδὲ
γὰρ
ὅλως
τῆς
πράξεως
|
κεκοινωνηκέναι. |
μάστιγες
ᾐτοῦντο
καὶ
πῦρ
ἐπεφέρετο |
[4, 4] |
δόλοις;
δοκεῖ
δέ
μοι
πρῶτον
|
ἀποπειραθῆναί |
σε
τῆς
γυναικὸς
διὰ
γραμμάτων |
[4, 5] |
φωνήν)
κατάσκοπον
εἰς
τὴν
Μίλητον
|
πορευθῆναι· |
εἶτ´
ἐπειδὰν
μάθῃ
πῶς
ἂν
|
[4, 7] |
περιτεθείκασιν
αὐτῷ,
τὰ
κουφότατα
καὶ
|
στῆναι |
μὴ
θέλοντα.
μνήμη
δὲ
ἐλάμβανεν |
[4, 7] |
τὸν
αἴτιον,
Καλλιρόην
δὲ
ἁρπάσας
|
ἀποστῆναι |
βασιλέως.
τί
γὰρ
σπεύδω"
φησὶ
|
[4, 6] |
Φαρνάκης,
ὃς
δὴ
καὶ
μέγιστος
|
εἶναι
|
ἐδόκει
τῶν
ὑπὸ
βασιλέως
καταπεμπομένων |
[4, 6] |
τινὰ
καλλίστην
ἐπὶ
τῆς
Ἰωνίας
|
εἶναι· |
καὶ
τοῦτο
μόνον
ἐμέμφετο
βασιλεὺς |
[4, 4] |
τάχα
μὲν
οὐδὲ
πιστευθήσῃ
Χαιρέας
|
εἶναι, |
κινδυνεύσεις
δὲ
μᾶλλον,
κἂν
ἀληθῶς |
[4, 4] |
κινδυνεύσεις
δὲ
μᾶλλον,
κἂν
ἀληθῶς
|
εἶναί |
σε
νομίσῃ.
σὺ
μόνος
ἀγνοεῖς |
[4, 2] |
τῆς
γυναικός,
ἣν
αἰτίαν
ὡμολόγησας
|
εἶναί |
σοι
τῶν
κακῶν.
Καλλιρόην"
εἶπεν |
[4, 2] |
λόγον
ὁ
οἰκονόμος
ἀκούσας
ἔδοξεν
|
εἶναί |
τινα
γυναῖκα
τὴν
συνειδυῖαν
τοῖς |
[4, 3] |
τὰ
σώματα
θεραπεῦσαι,
λουσαμένοις
δὲ
|
περιθεῖναι |
χλαμύδας
Ἑλληνικὰς
πολυτελεῖς·
αὐτὸς
δὲ |
[4, 1] |
ἔφη
πρὸς
αὐτὴν
ἀνάστηθι,
ὦ
|
γύναι, |
καὶ
τάφον
κατασκεύασον
τῷ
ταλαιπώρῳ. |
[4, 1] |
ἐγγενέσθαι
τῇ
φροντίδι
βαδίζωμεν,
ὦ
|
γύναι" |
φησίν,
εἰς
ἄστυ,
κἀκεῖ
πρὸ |
[4, 7] |
βασιλέως.
τί
γὰρ
σπεύδω"
φησὶ
|
παραδοῦναι |
δεσπότου
χερσὶ
τὴν
ἐλευθερίαν;
τάχα |
[4, 1] |
τὸν
πρότερον
ἄνδρα
βεβαίως
αὐτὴν
|
ἀπογνῶναι. |
θέλων
οὖν
ἐνδείξασθαι
στοργὴν
καὶ |
[4, 7] |
ἐκ
τοῦ
μηδὲν
ἀδικεῖν
ἂν
|
δόξαι· |
ὥστε
οὐδὲ
μετὰ
δακρύων
προέπεμψαν |
[4, 3] |
δημίῳ
μηδὲ
τοὺς
σταυροὺς
ἡμῶν
|
διαζεῦξαι. |
δάκρυα
καὶ
στεναγμὸς
ἐπηκολούθησε
τῷ |
[4, 1] |
ὅλης.
παρῆσαν
δὲ
καὶ
δύο
|
σατράπαι |
κατὰ
καιρὸν
ἐπιδημοῦντες,
Μιθριδάτης
ὁ |
[4, 5] |
σκῆψιν
δὲ
μοιχικὴν
ὑπελάμβανε
Μιθριδάτου
|
διαφθεῖραι |
θέλοντος
Καλλιρόην
ἐλπίδι
Χαιρέου.
~Μεθ´ |
[4, 4] |
καὶ
πρωτεύοντος
ἐν
Ἰωνίᾳ
θέλεις
|
ἀποσπάσαι |
γυναῖκα
ἐξαιρέτως
αὐτῷ
συναφθεῖσαν;
ποίᾳ |
[4, 6] |
τυγχάνειν
τῆς
φημιζομένης
ἑτέραν
ἔδοξε
|
καλέσαι |
καὶ
τὴν
γυναῖκα.
γράφει
δὲ |
[4, 2] |
σκάπτεις
δεδεμένος;
μάλιστα
δέ
μοι
|
διήγησαι |
περὶ
Καλλιρόης
καὶ
τίς
ὁ |
[4, 4] |
πενθῆσαι
δυνάμενοί
σε
μᾶλλον
ἢ
|
βοηθῆσαι. |
φοβοῦμαι
καὶ
τὴν
τύχην
τοῦ |
[4, 4] |
καὶ
Μιθριδάτης
οἱ
μόνοι
σύμμαχοι,
|
πενθῆσαι |
δυνάμενοί
σε
μᾶλλον
ἢ
βοηθῆσαι. |
[4, 1] |
ἡ
μὲν
οὖν
πρόφασις
ἦν
|
τιμῆσαι |
Διονύσιον,
ἡ
δὲ
ἀλήθεια
Καλλιρόην |
[4, 2] |
προέπεσεν,
ὥστε
καὶ
τὸν
Πολύχαρμον
|
διασιωπῆσαι |
καὶ
πάντας
ἀπορεῖν
τοὺς
παρόντας. |
[4, 3] |
οὖν
ἐκεκράγεσαν
ἄλλος
ἄλλο
τι
|
φεῖσαι, |
κατάβηθι,
μὴ
τρώσῃς,
ἄφες.
ὁ |
[4, 2] |
μὴ
καταστῇ
ποτε
εἰς
ἀνάγκην
|
ὑβρίσαι |
τὸ
ἥδιστον
ὄνομα·
τῶν
δὲ |
[4, 5] |
Χαιρέαν
ἔσωσε,
καὶ
συμβουλεύων
μὴ
|
ὑβρίσαι |
τὸν
πρῶτον
ἄνδρα,
ὑπισχνούμενος
αὐτὸς |
[4, 7] |
δὲ
ἐλάμβανεν
αὐτὸν
παλαιῶν
διηγημάτων,
|
ὅσαι |
μεταβολαὶ
γεγόνασι
τῶν
καλῶν
γυναικῶν. |
[4, 3] |
τῇ
γυναικί,
προήχθην
δὲ
αὐτῆς
|
μνημονεῦσαι |
καὶ
τῶν
κακῶν
αἰτίαν
εἰπεῖν |
[4, 3] |
ἐπὶ
λουτρὰ
καὶ
τὰ
σώματα
|
θεραπεῦσαι, |
λουσαμένοις
δὲ
περιθεῖναι
χλαμύδας
Ἑλληνικὰς |
[4, 2] |
ἐκέλευσε
τοὺς
ἑξκαίδεκα
τοὺς
ὁμοσκήνους
|
ἀνασταυρῶσαι. |
προήχθησαν
οὖν
πόδας
τε
καὶ |
[4, 4] |
αὐτοῦ,
τίς
σε
θεῶν
δυνήσεται
|
σῶσαι; |
παραδοθήσῃ
γὰρ
ἀντεραστῇ
τυράννῳ,
καὶ |
[4, 2] |
καὶ
οὗτος
ὁ
κατάρατος
ἄνθρωπος
|
ἐπίσταται |
γυναῖκα
μιαρὰν
συμπράξασαν
τῷ
φόνῳ. |
[4, 7] |
Διονύσιος
ἐξώρμηκε
Μιλήτου
καὶ
Καλλιρόην
|
ἐπάγεται. |
τοῦτο
λυπηρότερον
ἤκουσε
Μιθριδάτης
ἢ |
[4, 2] |
μέτρον
αὐτοὶ
ἀποδώσομεν
πρὸς
ἡμέραν.
|
πείθεται |
καὶ
δίδωσιν.
ὁ
δὲ
Πολύχαρμος, |
[4, 4] |
ἐγὼ
προνοήσομαι.
βάδιζε
καὶ
γράφε.
|
Πείθεται |
Χαιρέας
καὶ
μόνος
ἐπ´
ἐρημίας |
[4, 4] |
Διονύσιον
θέλει
καταλιπεῖν
ἢ
κείνου
|
βούλεται |
οἶκον
ὀφέλλειν,
ὅς
κεν
ὀπυίῃ. |
[4, 7] |
καταγγέλλουσα
πᾶσιν
ἀνθρώποις
ὅτι
Καλλιρόη
|
παραγίνεται, |
τὸ
περιβόητον
ὄνομα,
τὸ
μέγα |
[4, 5] |
ἔδοξαν
αὐτοῖς
μάλιστα
μὲν
λῃσταί,
|
δραπέται |
δὲ
πάντως.
ἧκεν
οὖν
εἰς |
[4, 7] |
πρόφασις
ἦν
ὅτι
βασιλεὺς
αὐτὸν
|
μεταπέμπεται, |
βουλεύσασθαι
θέλων
περὶ
τῶν
ἐν
|
[4, 4] |
γάμοις
αὐτοῦ,
τίς
σε
θεῶν
|
δυνήσεται |
σῶσαι;
παραδοθήσῃ
γὰρ
ἀντεραστῇ
τυράννῳ, |
[4, 4] |
αὐτὸς
ἀκονιτὶ
τὸ
ἆθλον
Καλλιρόην
|
ἀποίσεται. |
τῆς
δ´
ὑστεραίας
προτεθείσης
τῆς |
[4, 2] |
ἐλπίς,
ὅτι
τάχα
ποτὲ
Καλλιρόην
|
ὄψεται. |
Πολύχαρμος
οὖν,
ὁ
συναλοὺς
αὐτῷ |
[4, 4] |
ἀλλὰ
ἐμοί.
νῦν
δέ,
ἂν
|
αἴσθηται |
Διονύσιός
σε
ἐπιβουλεύοντα
τοῖς
γάμοις |
[4, 7] |
τοῦτο
καὶ
τόξα
καὶ
πῦρ
|
ποιηταί |
τε
καὶ
πλάσται
περιτεθείκασιν
αὐτῷ, |
[4, 1] |
τι
καὶ
τοῦ
κάλλους
αὐτῇ
|
παραπόληται, |
εἰς
δὲ
τὸν
ἴδιον
ἔρωτα |
[4, 2] |
οὖν
κἀκείνη
κολασθῇ
καὶ
ζήτησις
|
γένηται |
τῆς
ἐπιβουλῆς,
ταχέως
τὸν
Πολύχαρμον |
[4, 5] |
τὸν
Ὑγῖνον,
ἐπειδὰν
ἐν
Πριήνῃ
|
γένηται, |
τοὺς
μὲν
ἄλλους
αὐτοῦ
καταλιπεῖν, |
[4, 4] |
τῆς
γυναικὸς
διὰ
γραμμάτων
εἰ
|
μέμνηταί
|
σου
καὶ
Διονύσιον
θέλει
καταλιπεῖν |
[4, 1] |
γὰρ
εἰ
μὴ
τὸ
σῶμα
|
εὕρηται |
τοῦ
δυστυχοῦς,
ἀλλὰ
νόμος
οὗτος
|
[4, 1] |
ἐδημαγώγησεν
ὀφθαλμούς.
πῶς
ἄν
τις
|
διηγήσηται |
κατ´
ἀξίαν
τὰ
τελευταῖα
τῆς |
[4, 3] |
ὑστεραίᾳ
νήφοντες
βουλευώμεθα
περὶ
τούτων·
|
δεῖται |
γὰρ
ἡ
σκέψις
σχολῆς
μακροτέρας. |
[4, 1] |
Μιλησίων
εἰσὶ
λιμένες,
εἰς
οὓς
|
καθορμίζονται |
καὶ
Συρακόσιοι
πολλάκις.
οὔκουν
οὐδὲ |
[4, 7] |
καὶ
πῦρ
ποιηταί
τε
καὶ
|
πλάσται |
περιτεθείκασιν
αὐτῷ,
τὰ
κουφότατα
καὶ |
[4, 5] |
τρυφῶντες
ἔδοξαν
αὐτοῖς
μάλιστα
μὲν
|
λῃσταί, |
δραπέται
δὲ
πάντως.
ἧκεν
οὖν |
[4, 3] |
Πολύχαρμος
λέγειν
ἡμεῖς,
οἱ
δύο
|
δεσμῶται, |
Συρακόσιοι
γένος
ἐσμέν.
ἀλλ´
ὁ |
[4, 7] |
τὸ
μέγα
τῆς
φύσεως
κατόρθωμα,
|
Ἀρτέμιδι |
ἰκέλη
ἢ
χρυσείῃ
Ἀφροδίτῃ.
ἐνδοξοτέραν |
[4, 5] |
ὑπελάμβανε
Μιθριδάτου
διαφθεῖραι
θέλοντος
Καλλιρόην
|
ἐλπίδι |
Χαιρέου.
~Μεθ´
ἡμέραν
οὖν
τήρησιν |
[4, 1] |
ἅμα
καὶ
τριβὴν
ἐγγενέσθαι
τῇ
|
φροντίδι |
βαδίζωμεν,
ὦ
γύναι"
φησίν,
εἰς |
[4, 4] |
οὖν
ἔτι
μνημονεύσειας,
οὐδὲν
ἔπαθον·
|
εἰ |
δὲ
ἄλλο
τι
φρονεῖς,
θανάτου
|
[4, 7] |
ἐλεήσει
με
βασιλεὺς
μηδὲν
ἀδικοῦντα·
|
εἰ |
δὲ
ἀποθανεῖν
δεήσειε,
πάλιν
ὄψομαι |
[4, 7] |
βασιλεὺς
καὶ
φαύλους
ἔχει
στρατηγούς·
|
εἰ |
δὲ
καὶ
ἄλλως
σε
ἀθετήσειεν, |
[4, 4] |
σε
τῆς
γυναικὸς
διὰ
γραμμάτων
|
εἰ |
μέμνηταί
σου
καὶ
Διονύσιον
θέλει |
[4, 4] |
διὰ
σέ,
σοὶ
μηδὲν
ἐγκαλῶν.
|
εἰ |
μὲν
οὖν
ἔτι
μνημονεύσειας,
οὐδὲν |
[4, 1] |
πύλας
Ἀΐδαο
περήσω.
καὶ
γὰρ
|
εἰ |
μὴ
τὸ
σῶμα
εὕρηται
τοῦ |
[4, 2] |
Καλλιρόης
ἔρωτος
πάντως
ἂν
ἐτελεύτησεν,
|
εἰ |
μὴ
τοιᾶσδέ
τινος
ἔτυχε
παραμυθίας. |
[4, 2] |
θαρρῶν
καὶ
μηδὲν
παραλίπῃς.
τίς
|
εἶ |
καὶ
πόθεν,
καὶ
πῶς
ἦλθες |
[4, 7] |
καλῶν
γυναικῶν.
πάντα
οὖν
Διονύσιον
|
ἐφόβει, |
πάντας
ἔβλεπεν
ὡς
ἀντεραστάς,
οὐ |
[4, 2] |
πληγὰς
λαμβάνοντα
καὶ
προπηλακιζόμενον
αἰσχρῶς,
|
λέγει |
πρὸς
τὸν
ἐργοστόλον
χωρίον
ἡμῖν |
[4, 7] |
τέλους,
καὶ
τὴν
αἰτίαν
οὐχ
|
ὡμολόγει |
πρὸς
τὴν
γυναῖκα,
ἀλλ´
ἡ |
[4, 4] |
δρᾶμα
σκυθρωπὸν
ὑμῖν
περιτέθεικε,
βουλεύσασθαι
|
δεῖ |
περὶ
τῶν
ἑξῆς
φρονιμώτερον·
νῦν
|
[4, 3] |
ἡδεῖα
φιλοφρόνησις
καὶ
θυμηδίας
οὐδὲν
|
ἐνέδει. |
προκοπτούσης
δὲ
τῆς
εὐωχίας
θερμανθεὶς |
[4, 5] |
Μίλητον
ἀπαγαγεῖν.
Ὁ
μὲν
οὖν
|
ἀπῄει |
καὶ
ἔπραττε
τὰ
κεκελευσμένα,
ἡ |
[4, 4] |
ἑξῆς
φρονιμώτερον·
νῦν
γὰρ
σπεύδεις
|
πάθει |
μᾶλλον
ἢ
λογισμῷ,
μηδὲν
τῶν |
[4, 7] |
ἢ
χρυσείῃ
Ἀφροδίτῃ.
ἐνδοξοτέραν
αὐτὴν
|
ἐποίει |
καὶ
τὸ
τῆς
δίκης
διήγημα. |
[4, 7] |
Διονύσιος
ἐλυπεῖτο,
καὶ
δειλότερον
αὐτὸν
|
ἐποίει |
τῆς
εὐτυχίας
τὸ
μέγεθος·
οἷα |
[4, 1] |
ὦ
γύναι"
φησίν,
εἰς
ἄστυ,
|
κἀκεῖ
|
πρὸ
τῆς
πόλεως
ὑψηλὸν
καὶ |
[4, 7] |
παραμύθιον
καὶ
τὸν
Χαιρέου
τάφον
|
ἐκεῖ. |
|
[4, 4] |
τύχην
τοῦ
τόπου.
δεινὰ
μὲν
|
ἐκεῖ |
πέπονθας
ἤδη·
δόξει
δέ
σοι |
[4, 4] |
θεὸς
ἀπάταις
χαίρει
καὶ
δόλοις;
|
δοκεῖ |
δέ
μοι
πρῶτον
ἀποπειραθῆναί
σε |
[4, 7] |
οἱ
συντρέχοντες
ἐπὶ
τὴν
θέαν·
|
ἐδόκει |
δὲ
{τοῖς}
πᾶσι
τῆς
φήμης |
[4, 7] |
τοὺς
Μιλησίων
λιμένας
ἑώρα,
Συρακούσας
|
ἐδόκει |
ἐγγὺς
τυγχάνειν·
μέγα
δὲ
εἶχε |
[4, 6] |
ἢ
τὴν
σατραπείαν
αὐτοῦ
μνωμένοις
|
ἐδόκει |
μὴ
περιορᾶν
ἐπιβουλὴν
εἰς
γάμον |
[4, 6] |
ὃς
δὴ
καὶ
μέγιστος
εἶναι
|
ἐδόκει |
τῶν
ὑπὸ
βασιλέως
καταπεμπομένων
ἐπὶ |
[4, 3] |
μὲν
οὖν
φίλος
οὐδὲ
ἀποθνήσκων
|
ἐνεκάλει |
τῇ
γυναικί,
προήχθην
δὲ
αὐτῆς |
[4, 3] |
δὲ
γνωρίμους
ἐς
{τὸ}
συμπόσιον
|
παρεκάλει |
καὶ
ἔθυε
Χαιρέου
σωτήρια.
πότος |
[4, 4] |
εἰ
μέμνηταί
σου
καὶ
Διονύσιον
|
θέλει |
καταλιπεῖν
ἢ
κείνου
βούλεται
οἶκον |
[4, 6] |
καὶ
γράφει
δι´
ἀπορρήτων
ἐπιστολήν.
|
Βασιλεῖ |
Βασιλέων
Ἀρταξέρξῃ
σατράπης
Λυδίας
καὶ |
[4, 5] |
ὥρμων,
ἔχοντες
χρυσίον
ἄφθονον.
ἐν
|
πόλει |
δὲ
μικρᾷ
καὶ
περιεργίας
Ἑλληνικῆς |
[4, 4] |
γυναῖκα
ἐξαιρέτως
αὐτῷ
συναφθεῖσαν;
ποίᾳ
|
δυνάμει |
πεποιθώς;
μακρὰν
Ἑρμοκράτης
σου
καὶ |
[4, 6] |
αὐτὸς
δὲ
ἄμυναν
ἐπενόησε
τοιαύτην.
|
ἐπεδήμει |
κατὰ
καιρὸν
ὁ
Λυδίας
καὶ |
[4, 6] |
τῆς
Καλλιρόης
καὶ
δι´
αὐτὴν
|
ἐπεδήμει |
τὰ
πολλὰ
Μιλήτῳ,
καλῶν
ἐπὶ |
[4, 6] |
δίκην
αὐτόν·
ἄλλο
δὲ
πάθος
|
παρῄνει |
μεταπέμπεσθαι
καὶ
τὴν
γυναῖκα
τὴν |
[4, 6] |
τάχα
μὲν
καὶ
διὰ
Μιθριδάτην
|
(ἐγεγόνει
|
γὰρ
αὐτοῖς
οὐκ
ὀλίγα
προσκρούσματα |
[4, 4] |
δεινὰ
μὲν
ἐκεῖ
πέπονθας
ἤδη·
|
δόξει |
δέ
σοι
τὰ
τότε
φιλανθρωπότερα. |
[4, 7] |
αὐτὸν
τὸν
δικαστήν,
ὥστε
καὶ
|
μετενόει |
προπετέστερον
Φαρνάκῃ
ταῦτα
μηνύσας,
ἐξὸν |
[4, 1] |
ἀξίαν
τὰ
τελευταῖα
τῆς
πομπῆς;
|
ἐπεὶ |
γὰρ
ἐγένοντο
τοῦ
τάφου
πλησίον, |
[4, 1] |
οὗτος
δὴ
ὡς
ἐκεῖνος
ζῶντος.
|
ἐπεὶ
|
δὲ
ἀφθόνοις
ἀναλώμασι
καὶ
πολυχειρίᾳ |
[4, 4] |
μηδὲ
συνέβη
τι
δεινὸν
ἀμφοῖν·
|
ἐπεὶ |
δὲ
ἡ
φιλόκαινος
Τύχη
δρᾶμα |
[4, 5] |
πρὸς
τοὺς
ἄλλους
οἰκέτας
ὅτι
|
πέμπει |
ταῦτα
Διονυσίῳ,
πρὸς
τὸ
ἀνύποπτον. |
[4, 1] |
λύπη,
καὶ
διαναστᾶσα
τῆς
κλίνης
|
κατεσκόπει |
χωρίον,
ἐν
ᾧ
ποιήσει
τὸν |
[4, 2] |
ταχέως
ἐξετρυχώθη·
πολλὰ
γὰρ
αὐτὸν
|
ἐβάρει, |
κόπος,
ἀμέλεια,
τὰ
δεσμά,
καὶ
|
[4, 6] |
γενόμενος
διαφθείρει
αὐτοῦ
τὴν
γυναῖκα.
|
φέρει |
δὲ
μεγάλην
ἀδοξίαν
εἰς
τὰ |
[4, 5] |
δὲ
μικρᾷ
καὶ
περιεργίας
Ἑλληνικῆς
|
πλήρει |
ξενικὴ
πολυτέλεια
τοὺς
πάντων
ἐπέστρεψεν |
[4, 4] |
ὅτι
οὗτος
ὁ
θεὸς
ἀπάταις
|
χαίρει |
καὶ
δόλοις;
δοκεῖ
δέ
μοι
|
[4, 6] |
Καρίας
ὕπαρχος
ξένος
αὐτῷ
γενόμενος
|
διαφθείρει |
αὐτοῦ
τὴν
γυναῖκα.
φέρει
δὲ |
[4, 7] |
πανταχόθεν
ἡ
Τύχη.
τάχα
γὰρ
|
ἐλεήσει |
με
βασιλεὺς
μηδὲν
ἀδικοῦντα·
εἰ |
[4, 1] |
κλίνης
κατεσκόπει
χωρίον,
ἐν
ᾧ
|
ποιήσει |
τὸν
τάφον.
ἤρεσε
δὲ
αὐτῇ
|
[4, 7] |
ὄψομαι
Καλλιρόην·
κἂν
ἐν
τῇ
|
κρίσει |
Χαιρέαν
ἕξω
μετ´
ἐμαυτοῦ
καὶ |
[4, 5] |
ταῦτα
Διονυσίῳ,
πρὸς
τὸ
ἀνύποπτον.
|
κελεύει |
δὲ
τὸν
Ὑγῖνον,
ἐπειδὰν
ἐν |
[4, 6] |
σοὶ
φθονῶν,
ξένος
μου
γενόμενος
|
ἐπιβουλεύει |
μου
τῷ
γάμῳ
καὶ
πέπομφε |
[4, 6] |
ἔδοξε
καλέσαι
καὶ
τὴν
γυναῖκα.
|
γράφει |
δὲ
καὶ
πρὸς
Φαρνάκην
Διονύσιον, |
[4, 6] |
κατὰ
τὸν
δυνατὸν
τρόπον
καὶ
|
γράφει |
δι´
ἀπορρήτων
ἐπιστολήν.
Βασιλεῖ
Βασιλέων |
[4, 5] |
Μιθριδάτης
ὁ
Καρίας
ὕπαρχος
δῶρα
|
πεπόμφει |
Διονυσίῳ,
καὶ
τὰς
ἐπιστολὰς
ἐπεδείκνυσαν. |
[4, 1] |
παράδοξα
δυστυχοῦμεν·
ἀλλήλους
ἐθάψαμεν.
οὐκ
|
ἔχει |
δ´
ἡμῶν
οὐδέτερος
οὐδὲ
τὸν |
[4, 7] |
γάρ
ἐστι
βασιλεὺς
καὶ
φαύλους
|
ἔχει
|
στρατηγούς·
εἰ
δὲ
καὶ
ἄλλως |
[4, 3] |
ἐκεκράγεσαν
ἄλλος
ἄλλο
τι
φεῖσαι,
|
κατάβηθι, |
μὴ
τρώσῃς,
ἄφες.
ὁ
μὲν |
[4, 1] |
καὶ
μεγαλοψυχίαν
ἔφη
πρὸς
αὐτὴν
|
ἀνάστηθι, |
ὦ
γύναι,
καὶ
τάφον
κατασκεύασον
|
[4, 2] |
ὑπὲρ
πάντας
συνεχύθη
καὶ
μὴ
|
δέδιθι" |
φησίν,
οὐ
γὰρ
ἐνοχλήσεις
μοι |
[4, 4] |
Μιθριδάτης
ἐμοῦ
μὲν
ἕνεκα"
φησὶν
|
ἄπιθι, |
βούλομαι
γάρ
σε
μηδὲ
μίαν |
[4, 1] |
τῆς
Ἀφροδίτης,
ὥστε
καὶ
τοὺς
|
αὐτόθι |
ἔχειν
ἔρωτος
ὑπόμνημα.
Διονύσιος
δὲ |
[4, 3] |
φίλος
οὐδὲ
ἀποθνήσκων
ἐνεκάλει
τῇ
|
γυναικί, |
προήχθην
δὲ
αὐτῆς
μνημονεῦσαι
καὶ |
[4, 4] |
δάκρυα
καὶ
φιλήματα.
ἐγὼ
Χαιρέας
|
εἰμὶ |
ὁ
σὸς
ἐκεῖνος
ὃν
εἶδες
|
[4, 2] |
ἤγαγεν.
ὁ
δ´
ἐν
παραδείσῳ
|
τινὶ |
κατέκειτο
μόνος
ἀλύων
καὶ
Καλλιρόην |
[4, 2] |
δρασμῷ
ἐπεχείρουν.
ἀλλ´
οὐ
διέφυγον,
|
οἱ |
γὰρ
κύνες
ὑλάσσοντες
ἐμήνυσαν
αὐτούς. |
[4, 1] |
ἀπεστράφησαν,
ὡς
ἀκτῖνος
ἡλιακῆς
ἐμπεσούσης,
|
οἱ |
δὲ
καὶ
προσεκύνησαν.
ἔπαθόν
τι |
[4, 5] |
Ὑγῖνος
εἰς
Μίλητον
ἀπηλλάγη,
καταλειφθέντες
|
οἱ |
δοῦλοι
τοῦ
προεστηκότος
ἔρημοι
πρὸς |
[4, 3] |
οὖν
ὁ
Πολύχαρμος
λέγειν
ἡμεῖς,
|
οἱ |
δύο
δεσμῶται,
Συρακόσιοι
γένος
ἐσμέν. |
[4, 1] |
σφενδόνῃ
βληθείς,
καὶ
μόλις
αὐτὸν
|
οἱ |
θεραπευτῆρες
ὑποβαστάζοντες
ἔφερον.
ἐπόμπευε
δ´ |
[4, 2] |
τὴν
ἔξωθεν
φαντασίαν
σκυθρωπὴν
προσέθεσαν
|
οἱ |
κολάζοντες
εἰς
φόβου
παράδειγμα
τοῖς |
[4, 1] |
μαρμαρυγὴν
ὑπήνεγκε
τοῦ
κάλλους,
ἀλλ´
|
οἱ |
μὲν
ἀπεστράφησαν,
ὡς
ἀκτῖνος
ἡλιακῆς |
[4, 1] |
γὰρ
ἐγένοντο
τοῦ
τάφου
πλησίον,
|
οἱ |
μὲν
κομίζοντες
τὴν
κλίνην
ἔθηκαν, |
[4, 4] |
μακρὰν
Ἑρμοκράτης
σου
καὶ
Μιθριδάτης
|
οἱ |
μόνοι
σύμμαχοι,
πενθῆσαι
δυνάμενοί
σε |
[4, 7] |
ὅλαι
καὶ
τὰς
ὁδοὺς
ἐστενοχώρουν
|
οἱ |
συντρέχοντες
ἐπὶ
τὴν
θέαν·
ἐδόκει |
[4, 3] |
λέγειν
ἡμεῖς,
οἱ
δύο
δεσμῶται,
|
Συρακόσιοι |
γένος
ἐσμέν.
ἀλλ´
ὁ
μὲν |
[4, 1] |
λιμένες,
εἰς
οὓς
καθορμίζονται
καὶ
|
Συρακόσιοι |
πολλάκις.
οὔκουν
οὐδὲ
παρὰ
τοῖς |
[4, 1] |
τηλεφανὴς
ἐκ
ποντόφιν
ἀνδράσιν
εἴη.
|
καλοὶ |
δὲ
Μιλησίων
εἰσὶ
λιμένες,
εἰς |
[4, 6] |
καὶ
τὴν
γυναῖκα
τὴν
καλήν·
|
σύμβουλοι |
γὰρ
οἶνος
καὶ
σκότος
ἐν
|
[4, 5] |
παρὰ
Μιθριδάτου
τοῦ
Καρίας
ὑπάρχου
|
δοῦλοι |
πονηροὶ
κατέφθειρον,
οὓς
ἐγὼ
συλλαβὼν |
[4, 5] |
εἰς
Μίλητον
ἀπηλλάγη,
καταλειφθέντες
οἱ
|
δοῦλοι |
τοῦ
προεστηκότος
ἔρημοι
πρὸς
ἀσωτίαν |
[4, 3] |
πάλιν,
ὦ
δέσποτα,
τὸν
σταυρόν
|
μοι |
ἀπόδος.
χεῖρόν
με
βασανίζεις,
ἐπὶ |
[4, 2] |
διατὶ
σκάπτεις
δεδεμένος;
μάλιστα
δέ
|
μοι
|
διήγησαι
περὶ
Καλλιρόης
καὶ
τίς |
[4, 2] |
δέδιθι"
φησίν,
οὐ
γὰρ
ἐνοχλήσεις
|
μοι |
διηγούμενος·
ἔχω
γὰρ
ψυχὴν
φιλάνθρωπον. |
[4, 4] |
δὲ
ἄλλο
τι
φρονεῖς,
θανάτου
|
μοι |
δώσεις
ἀπόφασιν.
~Ταύτην
τὴν
ἐπιστολὴν |
[4, 4] |
δίκας.
ἐπράθην,
ἐδούλευσα,
ἐδέθην.
μή
|
μοι |
μνησικακήσῃς
τοῦ
λακτίσματος
τοῦ
προπετοῦς· |
[4, 2] |
καὶ
πρὸς
οὐδὲν
ἔτι
χρήσιμός
|
μοι. |
οὐκ
ἐνοχλήσω
δέ
σοι
ληρῶν |
[4, 4] |
χαίρει
καὶ
δόλοις;
δοκεῖ
δέ
|
μοι
|
πρῶτον
ἀποπειραθῆναί
σε
τῆς
γυναικὸς |
[4, 4] |
με
λελύπηκεν
ἀντὶ
πάντων,
ὅτι
|
μοι |
τὸν
σὸν
γάμον
διηγήσατο·
θάνατον |
[4, 2] |
οἰκέτην
ἀηδῶς
ἐθεάσατο.
τί
γάρ
|
μοι" |
φησὶ
παρενοχλεῖς;
ἀναγκαῖον"
εἶπεν,
ὦ |
[4, 4] |
μέν,
ἀλλὰ
ἔζησας·
ἐπράθης,
ἀλλὰ
|
ἐμοί. |
νῦν
δέ,
ἂν
αἴσθηται
Διονύσιός |
[4, 6] |
σε"
φησίν,
ὦ
δέσποτα,
βοήθησον
|
ἐμοί |
τε
καὶ
σεαυτῷ.
Μιθριδάτης
γάρ, |
[4, 5] |
καταλειφθέντες
οἱ
δοῦλοι
τοῦ
προεστηκότος
|
ἔρημοι |
πρὸς
ἀσωτίαν
ὥρμων,
ἔχοντες
χρυσίον |
[4, 4] |
Μιθριδάτης
οἱ
μόνοι
σύμμαχοι,
πενθῆσαι
|
δυνάμενοί |
σε
μᾶλλον
ἢ
βοηθῆσαι.
φοβοῦμαι |
[4, 2] |
τὸν
ἀριθμὸν
ἐν
οἰκίσκῳ
σκοτεινῷ
|
καθειργμένοι) |
νύκτωρ
διακόψαντες
τὰ
δεσμὰ
τὸν |
[4, 2] |
οὖν
πόδας
τε
καὶ
τραχήλους
|
συνδεδεμένοι, |
καὶ
ἕκαστος
αὐτῶν
τὸν
σταυρὸν |
[4, 6] |
οἶνος
καὶ
σκότος
ἐν
ἐρημίᾳ
|
γενόμενοι |
καὶ
τούτου
τοῦ
μέρους
τῆς |
[4, 4] |
Ἑρμοκράτης
σου
καὶ
Μιθριδάτης
οἱ
|
μόνοι |
σύμμαχοι,
πενθῆσαι
δυνάμενοί
σε
μᾶλλον |
[4, 5] |
πάντων
ἐπέστρεψεν
ὀφθαλμούς·
ἄγνωστοι
γὰρ
|
ἄνθρωποι |
καὶ
τρυφῶντες
ἔδοξαν
αὐτοῖς
μάλιστα |
[4, 3] |
τὴν
τριήρη
νυκτὸς
ὁρμοῦσαν
ἐνέπρησαν
|
βάρβαροι |
καὶ
τοὺς
μὲν
πολλοὺς
ἀπέσφαξαν, |
[4, 3] |
οὖν
σωφρόνως
ἐφέρομεν
τὴν
συμφοράν·
|
ἕτεροι |
δέ
τινες
τῶν
ἡμῖν
συνδεδεμένων, |
[4, 5] |
Μιθριδάτου
τοῦ
Καρίας
ὑπάρχου
δοῦλοι
|
πονηροὶ |
κατέφθειρον,
οὓς
ἐγὼ
συλλαβὼν
ἀνέπεμψα |
[4, 6] |
πράττειν
ἐβουλεύετο.
γνῶμαι
δὲ
ἐρρήθησαν
|
διάφοροι· |
τοῖς
μὲν
γὰρ
Μιθριδάτῃ
φθονοῦσιν |
[4, 4] |
τοῦτο
ἴδιόν
ἐστι
φιλοῦντος.
δέδωκά
|
σοι |
δίκας.
ἐπράθην,
ἐδούλευσα,
ἐδέθην.
μή |
[4, 1] |
δὲ
τῶν
ἀναγκαίων;
νόμιζε
ἐφεστηκότα
|
σοι |
λέγειν
αὐτὸν
θάπτε
με,
ὅττι |
[4, 2] |
χρήσιμός
μοι.
οὐκ
ἐνοχλήσω
δέ
|
σοι |
ληρῶν
ἀκαίρως,
ἅμα
δὲ
καὶ |
[4, 4] |
ἐπὶ
σταυρὸν
ἀνέβην
διὰ
σέ,
|
σοὶ |
μηδὲν
ἐγκαλῶν.
εἰ
μὲν
οὖν
|
[4, 5] |
χαίρειν·
δῶρα
καὶ
γράμματα
κομιζόμενά
|
σοι |
παρὰ
Μιθριδάτου
τοῦ
Καρίας
ὑπάρχου
|
[4, 4] |
ἐκεῖ
πέπονθας
ἤδη·
δόξει
δέ
|
σοι |
τὰ
τότε
φιλανθρωπότερα.
{τότε
Μίλητος |
[4, 2] |
γυναικός,
ἣν
αἰτίαν
ὡμολόγησας
εἶναί
|
σοι |
τῶν
κακῶν.
Καλλιρόην"
εἶπεν
ὁ |
[4, 2] |
Μιθριδάτης
συναγαγὼν
ἑαυτὸν
τί
δὲ
|
σοὶ" |
φησὶ
πρᾶγμα
πρὸς
Καλλιρόην
ἐκείνην, |
[4, 6] |
γάρ,
ὁ
κάκιστος
ἀνθρώπων,
καὶ
|
σοὶ |
φθονῶν,
ξένος
μου
γενόμενος
ἐπιβουλεύει |
[4, 5] |
τῶν
ὀφθαλμῶν
αὐτοῦ
κατεχύθη.
καὶ
|
μέντοι |
λιποθυμήσας
ὅμως
ἐκράτησε
τὰ
γράμματα, |
[4, 5] |
πολυτέλεια
τοὺς
πάντων
ἐπέστρεψεν
ὀφθαλμούς·
|
ἄγνωστοι |
γὰρ
ἄνθρωποι
καὶ
τρυφῶντες
ἔδοξαν |
[4, 2] |
καταλογίζῃ·
τὸ
δὲ
ἴδιον
μέτρον
|
αὐτοὶ |
ἀποδώσομεν
πρὸς
ἡμέραν.
πείθεται
καὶ
|
[4, 2] |
ἵνα
περισώσῃ
τὸν
φίλον.
Καὶ
|
οὗτοι |
μὲν
ἦσαν
ἐν
τοιαύταις
συμφοραῖς, |
[4, 4] |
σου
καὶ
Μιθριδάτης
οἱ
μόνοι
|
σύμμαχοι, |
πενθῆσαι
δυνάμενοί
σε
μᾶλλον
ἢ |
[4, 3] |
ἥν,
δόξασαν
ἀποτεθνηκέναι,
ἔθαψε
πολυτελῶς.
|
τυμβωρύχοι |
δὲ
ζῶσαν
εὑρόντες
εἰς
Ἰωνίαν |
[4, 6] |
ἐδόκει
τῶν
ὑπὸ
βασιλέως
καταπεμπομένων
|
ἐπὶ |
θάλατταν.
ἐπὶ
τοῦτον
ἦλθεν
ὁ |
[4, 3] |
οὖν
προσέταξε
τοῖς
οἰκέταις
ἄγειν
|
ἐπὶ
|
λουτρὰ
καὶ
τὰ
σώματα
θεραπεῦσαι, |
[4, 7] |
ἀποκλαύσας
δὲ
τὴν
ἑαυτοῦ
συμφορὰν
|
ἐπὶ
|
ποίαις"
φησὶν
ἐλπίσιν
ἔτι
μένω; |
[4, 4] |
λακτίσματος
τοῦ
προπετοῦς·
κἀγὼ
γὰρ
|
ἐπὶ |
σταυρὸν
ἀνέβην
διὰ
σέ,
σοὶ |
[4, 5] |
τῷ
συμποσίῳ
Διονύσιος
ἀνέγνω,
καλλωπιζόμενος
|
ἐπὶ |
ταῖς
βασιλικαῖς
δωρεαῖς·
ἐντεμεῖν
δὲ |
[4, 6] |
ἐπεδήμει
τὰ
πολλὰ
Μιλήτῳ,
καλῶν
|
ἐπὶ |
τὰς
ἑστιάσεις
Διονύσιον
μετὰ
τῆς |
[4, 7] |
ἢ
τὸ
πρόσταγμα
τὸ
καλοῦν
|
ἐπὶ |
τὴν
δίκην·
ἀποκλαύσας
δὲ
τὴν |
[4, 6] |
Μιθριδάτην
καταφρονήσεως.
ὥρμησεν
οὖν
καλεῖν
|
ἐπὶ |
τὴν
δίκην
αὐτόν·
ἄλλο
δὲ |
[4, 7] |
τὰς
ὁδοὺς
ἐστενοχώρουν
οἱ
συντρέχοντες
|
ἐπὶ |
τὴν
θέαν·
ἐδόκει
δὲ
{τοῖς} |
[4, 7] |
ἐν
Μιλήτῳ
φυλάττειν
Καλλιρόην
καὶ
|
ἐπὶ |
τῆς
Ἀσίας
ὅλης.
διεφύλαττε
δὲ |
[4, 1] |
καὶ
κλέος
μέγα
τῆς
γυναικὸς
|
ἐπὶ |
τῆς
Ἀσίας
πάσης
καὶ
ἀνέβαινεν |
[4, 2] |
εἶδε
πενθοῦσαν·
ὅλος
δὲ
ὢν
|
ἐπὶ |
τῆς
ἐννοίας
ἐκείνης
καὶ
τὸν |
[4, 6] |
καὶ
φήμη,
Καλλιρόην
τινὰ
καλλίστην
|
ἐπὶ
|
τῆς
Ἰωνίας
εἶναι·
καὶ
τοῦτο |
[4, 1] |
δὲ
ἧκεν
εἰς
τὴν
πόλιν,
|
ἐπί |
τινος
ὑψηλῆς
ἠϊόνος
οἰκοδομεῖν
ἤρξατο |
[4, 3] |
μοι
ἀπόδος.
χεῖρόν
με
βασανίζεις,
|
ἐπὶ |
τοιούτῳ
διηγήματι
ζῆν
ἀναγκάζων.
ἄπιστε |
[4, 3] |
εἰργάσαντο
καὶ
σοῦ
κελεύσαντος
τὴν
|
ἐπὶ |
τὸν
σταυρὸν
ἠγόμεθα
πάντες.
ὁ |
[4, 3] |
γὰρ
ἡ
σκέψις
σχολῆς
μακροτέρας.
|
ἐπὶ |
τούτοις
ἀναστὰς
διέλυσε
τὸ
συμπόσιον |
[4, 6] |
πρὸς
τὴν
γυναῖκα
τὴν
ἐμήν.
|
ἐπὶ |
τούτοις
ἀνεγίνωσκε
τὰς
ἐπιστολὰς
καὶ |
[4, 3] |
συμπόσιον
εἰς
σκυθρωπὴν
ὑπόθεσιν.
μόνος
|
ἐπὶ |
τούτοις
Μιθριδάτης
ἔχαιρεν,
ἐλπίδα
τινὰ |
[4, 6] |
ὑπὸ
βασιλέως
καταπεμπομένων
ἐπὶ
θάλατταν.
|
ἐπὶ |
τοῦτον
ἦλθεν
ὁ
Διονύσιος,
ἦν |
[4, 3] |
διηγήματι,
καὶ
πάντας
ἔπεμψε
Μιθριδάτης
|
ἐπὶ
|
Χαιρέαν,
ἵνα
μὴ
φθάσῃ
τελευτήσας. |
[4, 3] |
καὶ
λέγειν
καὶ
πράττειν
τι
|
περὶ |
Καλλιρόης,
ἵνα
δοκῇ
φίλῳ
βοηθεῖν. |
[4, 2] |
δεδεμένος;
μάλιστα
δέ
μοι
διήγησαι
|
περὶ |
Καλλιρόης
καὶ
τίς
ὁ
φίλος. |
[4, 6] |
τῆς
βασιλείας
εὐπρεπές,
εὐλάβεια
δὲ
|
περὶ |
τοῦ
μέλλοντος·
ἀρχὴν
γὰρ
ἔχειν |
[4, 7] |
ὁ
Ὑγῖνος
ἐδήλωσε
τὰ
πεπραγμένα
|
περὶ |
τοὺς
οἰκέτας.
προδοθεὶς
οὖν
ὑπὸ |
[4, 3] |
τῇ
δ´
ὑστεραίᾳ
νήφοντες
βουλευώμεθα
|
περὶ |
τούτων·
δεῖται
γὰρ
ἡ
σκέψις |
[4, 7] |
βασιλεὺς
αὐτὸν
μεταπέμπεται,
βουλεύσασθαι
θέλων
|
περὶ |
τῶν
ἐν
Ἰωνίᾳ
πραγμάτων.
ἐλυπεῖτο |
[4, 4] |
σκυθρωπὸν
ὑμῖν
περιτέθεικε,
βουλεύσασθαι
δεῖ
|
περὶ |
τῶν
ἑξῆς
φρονιμώτερον·
νῦν
γὰρ |
[4, 7] |
διεφύλαττε
δὲ
ὅμως
τὸ
ἀπόρρητον
|
μέχρι |
τέλους,
καὶ
τὴν
αἰτίαν
οὐχ |
[4, 1] |
Ἀσίας
πάσης
καὶ
ἀνέβαινεν
ἤδη
|
μέχρι |
τοῦ
μεγάλου
βασιλέως
ὄνομα
Καλλιρόης, |
[4, 5] |
μάθῃ
πῶς
ἂν
χρήσαιτο
τοῖς
|
πράγμασι, |
τότε
τοὺς
ἐκ
Πριήνης
εἰς |
[4, 1] |
ἐκεῖνος
ζῶντος.
ἐπεὶ
δὲ
ἀφθόνοις
|
ἀναλώμασι |
καὶ
πολυχειρίᾳ
ταχέως
τὸ
ἔργον |
[4, 3] |
ὁ
Χαιρέας
ἀκούσας,
ἀλλὰ
τοῖς
|
γόνασι
|
Μιθριδάτου
προσπεσὼν
ἱκετεύω
σε,
πάλιν, |
[4, 7] |
αὐτὸν
παλαιῶν
διηγημάτων,
ὅσαι
μεταβολαὶ
|
γεγόνασι
|
τῶν
καλῶν
γυναικῶν.
πάντα
οὖν |
[4, 7] |
τὴν
θέαν·
ἐδόκει
δὲ
{τοῖς}
|
πᾶσι |
τῆς
φήμης
ἡ
γυνὴ
κρείττων. |
[4, 2] |
εἰς
ἔρευναν
ἀκριβεστέραν
παρακαλούντων
ἡκέτω"
|
φησὶ |
Καλλιρόη.
παίοντες
οὖν
τὸν
Πολύχαρμον |
[4, 7] |
ἀποστῆναι
βασιλέως.
τί
γὰρ
σπεύδω"
|
φησὶ
|
παραδοῦναι
δεσπότου
χερσὶ
τὴν
ἐλευθερίαν; |
[4, 2] |
ἀηδῶς
ἐθεάσατο.
τί
γάρ
μοι"
|
φησὶ
|
παρενοχλεῖς;
ἀναγκαῖον"
εἶπεν,
ὦ
δέσποτα· |
[4, 2] |
συναγαγὼν
ἑαυτὸν
τί
δὲ
σοὶ"
|
φησὶ |
πρᾶγμα
πρὸς
Καλλιρόην
ἐκείνην,
καὶ |
[4, 2] |
ὀφρῦς
καὶ
δεινὸν
βλέπων
λέγε"
|
φησὶ
|
τὴν
συνειδυῖαν
καὶ
κοινωνὸν
ὑμῖν |
[4, 2] |
τοῦ
σώματος
ἁπτόμενος
αὐτοῦ
λέγε"
|
φησὶ
|
τοὔνομα
τῆς
γυναικός,
ἣν
αἰτίαν |
[4, 1] |
ἀνδράσιν
εἴη.
καλοὶ
δὲ
Μιλησίων
|
εἰσὶ |
λιμένες,
εἰς
οὓς
καθορμίζονται
καὶ |
[4, 3] |
καὶ
σταυρὸν
ἐβάστασα
καὶ
δημίου
|
χερσὶ |
παρεδόθην,
σὺ
δὲ
ἐτρύφας
καὶ |
[4, 7] |
γὰρ
σπεύδω"
φησὶ
παραδοῦναι
δεσπότου
|
χερσὶ |
τὴν
ἐλευθερίαν;
τάχα
δὲ
καὶ |
[4, 4] |
ἐλπίζων
ὅτι
καθάπερ
ἐν
τοῖς
|
ἀγῶσι |
τοῖς
γυμνικοῖς
ἔφεδρος
μένων
μεταξὺ |
[4, 7] |
ποίαις"
φησὶν
ἐλπίσιν
ἔτι
μένω;
|
προδίδωσί |
με
πανταχόθεν
ἡ
Τύχη.
τάχα |
[4, 6] |
δὲ
ῥᾳθυμοτέροις
τὰς
φύσεις
ἢ
|
τιμῶσι |
τὸν
Μιθριδάτην
(εἶχε
δὲ
πολλοὺς |
[4, 2] |
καὶ
τὸν
οἰκέτην
ἀηδῶς
ἐθεάσατο.
|
τί |
γάρ
μοι"
φησὶ
παρενοχλεῖς;
ἀναγκαῖον" |
[4, 7] |
Καλλιρόην
δὲ
ἁρπάσας
ἀποστῆναι
βασιλέως.
|
τί |
γὰρ
σπεύδω"
φησὶ
παραδοῦναι
δεσπότου |
[4, 4] |
ἄλλους
πολίτας
οὐκ
οἶδ´
ὅ
|
τι |
γεγόνασιν,
ἐμὲ
δὲ
καὶ
Πολύχαρμον |
[4, 2] |
γενόμενος
καταψεύσασθαι
μὲν
οὐδεμιᾶς
ἤθελε·
|
τί |
δὲ
μάτην"
εἶπε
θορυβεῖσθε
ζητοῦντες |
[4, 2] |
μόλις
ὁ
Μιθριδάτης
συναγαγὼν
ἑαυτὸν
|
τί |
δὲ
σοὶ"
φησὶ
πρᾶγμα
πρὸς |
[4, 4] |
μηδὲ
Σικελίας
ἐξήλθετε,
μηδὲ
συνέβη
|
τι
|
δεινὸν
ἀμφοῖν·
ἐπεὶ
δὲ
ἡ |
[4, 7] |
ἐλευθερίαν;
τάχα
δὲ
καὶ
κρατήσεις
|
τι |
ἐνθάδε
μένων·
μακρὰν
γάρ
ἐστι |
[4, 1] |
οἱ
δὲ
καὶ
προσεκύνησαν.
ἔπαθόν
|
τι |
καὶ
παῖδες.
Μιθριδάτης
δέ,
ὁ |
[4, 1] |
τρυχομένην
τὴν
γυναῖκα,
μὴ
ἄρα
|
τι |
καὶ
τοῦ
κάλλους
αὐτῇ
παραπόληται, |
[4, 3] |
ἤδη
καὶ
λέγειν
καὶ
πράττειν
|
τι |
περὶ
Καλλιρόης,
ἵνα
δοκῇ
φίλῳ |
[4, 1] |
καὶ
τάφον
κατασκεύασον
τῷ
ταλαιπώρῳ.
|
τί |
τὰ
μὲν
ἀδύνατα
σπεύδεις,
ἀμελεῖς |
[4, 6] |
τις
αὐτῇ
προσέλθῃ
μηδὲ
ἀπαγγείλῃ
|
τι |
τῶν
ἐν
Καρίᾳ
διηγημάτων·
αὐτὸς |
[4, 3] |
πόρρωθεν
οὖν
ἐκεκράγεσαν
ἄλλος
ἄλλο
|
τι |
φεῖσαι,
κατάβηθι,
μὴ
τρώσῃς,
ἄφες. |
[4, 4] |
οὐδὲν
ἔπαθον·
εἰ
δὲ
ἄλλο
|
τι |
φρονεῖς,
θανάτου
μοι
δώσεις
ἀπόφασιν. |
[4, 6] |
βασιλεὺς
ἀνέγνω
τοῖς
φίλοις
καὶ
|
τί |
χρὴ
πράττειν
ἐβουλεύετο.
γνῶμαι
δὲ |
[4, 2] |
πρᾶγμα
πρὸς
Καλλιρόην
ἐκείνην,
καὶ
|
διατί |
μέλλων
ἀποθνήσκειν
ἐμνημόνευσας
αὐτῆς;
ὁ |
[4, 2] |
πῶς
ἦλθες
εἰς
Καρίαν
καὶ
|
διατὶ |
σκάπτεις
δεδεμένος;
μάλιστα
δέ
μοι
|
[4, 3] |
χεῖρόν
με
βασανίζεις,
ἐπὶ
τοιούτῳ
|
διηγήματι |
ζῆν
ἀναγκάζων.
ἄπιστε
Καλλιρόη
καὶ |
[4, 3] |
δάκρυα
καὶ
στεναγμὸς
ἐπηκολούθησε
τῷ
|
διηγήματι, |
καὶ
πάντας
ἔπεμψε
Μιθριδάτης
ἐπὶ
|
[4, 1] |
Καλλιρόη
διῆγεν
ἐν
θρήνοις,
Χαιρέαν
|
ἔτι |
ζῶντα
πενθοῦσα·
μικρὸν
δὲ
καταδραθεῖσα |
[4, 3] |
εἰπεῖν
ἐκείνην,
δι´
ἣν
ἐπλεύσαμεν.
|
ἔτι
|
λέγοντος
αὐτοῦ
Μιθριδάτης
ἀνεβόησε
Χαιρέαν |
[4, 7] |
συμφορὰν
ἐπὶ
ποίαις"
φησὶν
ἐλπίσιν
|
ἔτι |
μένω;
προδίδωσί
με
πανταχόθεν
ἡ
|
[4, 4] |
μηδὲν
ἐγκαλῶν.
εἰ
μὲν
οὖν
|
ἔτι |
μνημονεύσειας,
οὐδὲν
ἔπαθον·
εἰ
δὲ |
[4, 7] |
καὶ
μετὰ
Καλλιρόης
θάνατος
ἡδύς.
|
ἔτι |
ταῦτα
βουλευομένου
καὶ
παρασκευαζομένου
πρὸς |
[4, 2] |
ὦ
δέσποτα,
καὶ
πρὸς
οὐδὲν
|
ἔτι |
χρήσιμός
μοι.
οὐκ
ἐνοχλήσω
δέ |
[4, 3] |
σὺ
Καλλιρόην
εἶδες
τὴν
ἐμήν;
|
οὐκέτι |
σὴν"
εἶπεν
ὁ
Μιθριδάτης,
ἀλλὰ |
[4, 4] |
Ἀφροδίτης
βαδίζουσα,
δι´
ὃν
ἠγρύπνησας.
|
μνήσθητι
|
τοῦ
θαλάμου
καὶ
τῆς
νυκτὸς |
[4, 4] |
Χαιρέου
τε
καὶ
Διονυσίου
αὐτὸς
|
ἀκονιτὶ |
τὸ
ἆθλον
Καλλιρόην
ἀποίσεται.
τῆς |
[4, 4] |
Μιθριδάτης
εὐεργετήσας
τοῦτό
με
λελύπηκεν
|
ἀντὶ |
πάντων,
ὅτι
μοι
τὸν
σὸν |
[4, 7] |
γυναῖκα,
ἀλλ´
ἡ
πρόφασις
ἦν
|
ὅτι
|
βασιλεὺς
αὐτὸν
μεταπέμπεται,
βουλεύσασθαι
θέλων |
[4, 3] |
ἔθυες
ἐμοῦ
δεδεμένου.
οὐκ
ἤρκεσεν
|
ὅτι |
γυνὴ
γέγονας
ἄλλου
Χαιρέου
ζῶντος, |
[4, 5] |
εὔνοιαν
ἐπιδεικνύμενος
αὐτῇ
καὶ
κηδεμονίαν,
|
ὅτι |
δι´
ἐκείνην
Χαιρέαν
ἔσωσε,
καὶ |
[4, 4] |
παρεμυθεῖτο,
Μιθριδάτης
δὲ
ἔχαιρεν
ἐλπίζων
|
ὅτι |
καθάπερ
ἐν
τοῖς
ἀγῶσι
τοῖς |
[4, 7] |
ἡ
Φήμη,
καταγγέλλουσα
πᾶσιν
ἀνθρώποις
|
ὅτι |
Καλλιρόη
παραγίνεται,
τὸ
περιβόητον
ὄνομα, |
[4, 5] |
δὲ
βασάνων
κατεμήνυσαν
τὴν
ἀλήθειαν
|
ὅτι |
Μιθριδάτης
ὁ
Καρίας
ὕπαρχος
δῶρα |
[4, 6] |
οἶκον.
οὗτος
ἀπωδύρατο
πρός
με
|
ὅτι |
Μιθριδάτης
ὁ
Καρίας
ὕπαρχος
ξένος |
[4, 4] |
τοῦτό
με
λελύπηκεν
ἀντὶ
πάντων,
|
ὅτι |
μοι
τὸν
σὸν
γάμον
διηγήσατο· |
[4, 6] |
τοῦτο
μόνον
ἐμέμφετο
βασιλεὺς
Φαρνάκην,
|
ὅτι |
οὐ
προσέγραψεν
ἐν
τῇ
ἐπιστολῇ |
[4, 6] |
πρὸς
δὲ
Μιθριδάτην
ἧκε
ἀπολογησόμενος
|
ὅτι |
οὐκ
ἐπεβούλευσας
γάμῳ
Διονυσίου.
~Καταπλαγέντος |
[4, 4] |
ἀγνοεῖς
τὴν
φύσιν
τοῦ
Ἔρωτος,
|
ὅτι |
οὗτος
ὁ
θεὸς
ἀπάταις
χαίρει |
[4, 5] |
δὲ
πρὸς
τοὺς
ἄλλους
οἰκέτας
|
ὅτι |
πέμπει
ταῦτα
Διονυσίῳ,
πρὸς
τὸ |
[4, 2] |
οὐκ
εἴα
λεπτή
τις
ἐλπίς,
|
ὅτι |
τάχα
ποτὲ
Καλλιρόην
ὄψεται.
Πολύχαρμος
|
[4, 1] |
τὸ
πλῆθος
καὶ
πάντες
οὐχ
|
ὅτι
|
τέθνηκε
Χαιρέαν
ἠλέουν,
ἀλλ´
ὅτι |
[4, 3] |
ἐλεῶ
σου,
Χαιρέα"
φησίν,
ἀλλ´
|
ὅτι |
τοιαύτης
γυναικὸς
ἀφῃρέθης.
ἐκπλαγεὶς
οὖν |
[4, 1] |
ὅτι
τέθνηκε
Χαιρέαν
ἠλέουν,
ἀλλ´
|
ὅτι |
τοιαύτης
γυναικὸς
ἀφῄρητο.
~Καλλιρόη
μὲν |
[4, 7] |
μέγεθος·
οἷα
γὰρ
πεπαιδευμένος
ἐνεθυμεῖτο
|
ὅτι |
φιλόκαινός
ἐστιν
ὁ
Ἔρως·
διὰ |
[4, 3] |
δὲ
τοὺς
μὲν
ἄλλους
ἀνηρτημένους,
|
ἄρτι |
δὲ
ἐκεῖνον
ἐπιβαίνοντα
τοῦ
σταυροῦ. |
[4, 3] |
Καλλιρόης,
ἵνα
δοκῇ
φίλῳ
βοηθεῖν.
|
ἄρτι |
μὲν
οὖν"
ἔφη,
νὺξ
γάρ |
[4, 7] |
τι
ἐνθάδε
μένων·
μακρὰν
γάρ
|
ἐστι |
βασιλεὺς
καὶ
φαύλους
ἔχει
στρατηγούς· |
[4, 6] |
αὕτη.
καὶ
γὰρ
ὁ
Διονύσιός
|
ἐστι
|
δυνατώτατος
Ἰώνων
καὶ
τὸ
κάλλος |
[4, 2] |
οὖν
τὸν
Πολύχαρμον
ἠρώτων
τίς
|
ἐστι |
καὶ
πόθεν
ἄγουσιν
αὐτήν.
ὁ |
[4, 6] |
χαίρειν.
Διονύσιος
ὁ
Μιλήσιος
δοῦλός
|
ἐστι
|
σὸς
ἐκ
προγόνων
πιστὸς
καὶ |
[4, 4] |
ἐλάβομεν.
ἀλλὰ
ἐζηλοτύπησα.
τοῦτο
ἴδιόν
|
ἐστι |
φιλοῦντος.
δέδωκά
σοι
δίκας.
ἐπράθην, |
[4, 1] |
σοι
λέγειν
αὐτὸν
θάπτε
με,
|
ὅττι |
τάχιστα
πύλας
Ἀΐδαο
περήσω.
καὶ |
[4, 3] |
εὐωχίας
θερμανθεὶς
Μιθριδάτης
οἴνῳ
καὶ
|
ἔρωτι |
μὴ
γὰρ
οὐ
τὰ
δεσμὰ |
[4, 2] |
τὴν
φύσιν
καὶ
μὴ
δουλεύων
|
Ἔρωτι, |
χαλεπῷ
τυράννῳ,
τὰς
δύο
μοίρας |