Livre, Chap.
[4, 4]	μνησικακήσῃς τοῦ λακτίσματος τοῦ προπετοῦς·	κἀγὼ	γὰρ ἐπὶ σταυρὸν ἀνέβην διὰ
[4, 5]	ἀποπληξίας αὐτοὺς ἔσχε) Διονύσιος δὲ	καθ´	ἑαυτὸν γενόμενος πολλάκις ἀνεγίνωσκε τὰς
[4, 4]	Μιθριδάτης δὲ ἔχαιρεν ἐλπίζων ὅτι	καθάπερ	ἐν τοῖς ἀγῶσι τοῖς γυμνικοῖς
[4, 3]	συμπόσιον καὶ αὐτὸς μὲν ἀνεπαύετο	καθάπερ	ἦν ἔθος αὐτῷ, τοῖς δὲ
[4, 2]	τὸν ἀριθμὸν ἐν οἰκίσκῳ σκοτεινῷ	καθειργμένοι)	νύκτωρ διακόψαντες τὰ δεσμὰ τὸν
[4, 7]	προπετέστερον Φαρνάκῃ ταῦτα μηνύσας, ἐξὸν	καθεύδειν	τήν τ´ ἐρωμένην ἔχειν· οὐ
[4, 4]	πάντας κατελάμβανε καὶ οὐδεὶς ἐδύνατο	καθεύδειν·	Χαιρέας μὲν γὰρ ὠργίζετο, Πολύχαρμος
[4, 1]	Μιλησίων εἰσὶ λιμένες, εἰς οὓς	καθορμίζονται	καὶ Συρακόσιοι πολλάκις. οὔκουν οὐδὲ
[4, 7]	φαύλους ἔχει στρατηγούς· εἰ δὲ	καὶ	ἄλλως σε ἀθετήσειεν, οὐδὲν δυνήσῃ
[4, 4]	εἰς πόλιν ἀπέρχῃ τὴν μεγίστην,	καὶ	ἀνδρὸς πλουσίου καὶ πρωτεύοντος ἐν
[4, 1]	γυναικὸς ἐπὶ τῆς Ἀσίας πάσης	καὶ	ἀνέβαινεν ἤδη μέχρι τοῦ μεγάλου
[4, 1]	οὐδὲ τὸν νεκρόν. Τύχη βάσκανε,	καὶ	ἀποθανοῦσιν ἡμῖν ἐφθόνησας κοινὴν γῆν
[4, 7]	Διονυσίου. ~Καταπλαγέντος δὲ τοῦ Μιθριδάτου	καὶ	ἀποροῦντος τὴν αἰτίαν τῆς διαβολῆς,
[4, 1]	κἀκεῖ πρὸ τῆς πόλεως ὑψηλὸν	καὶ	ἀρίδηλον κατασκευάσωμεν τάφον, ὥς κεν
[4, 7]	προδῷς δύο τὰ κάλλιστα, ἔρωτα	καὶ	ἀρχήν. ἐντάφιον ἔνδοξον ἡ ἡγεμονία
[4, 2]	ὁ Πολύχαρμος. ἔπληξε τοὔνομα Μιθριδάτην,	καὶ	ἀτυχῆ τινα ἔδοξεν ὁμωνυμίαν τῶν
[4, 5]	συμπόσιον ἦν, ἤδη δέ που	καὶ	αὐλὸς ἐφθέγγετο καὶ δι´ ᾠδῆς
[4, 3]	τούτοις ἀναστὰς διέλυσε τὸ συμπόσιον	καὶ	αὐτὸς μὲν ἀνεπαύετο καθάπερ ἦν
[4, 5]	τὸν ἴδιον ἔρωτα. ἔγραψε δὲ	καὶ	αὐτὸς πρὸς Καλλιρόην, εὔνοιαν ἐπιδεικνύμενος
[4, 2]	μάστιγες ᾐτοῦντο καὶ πῦρ ἐπεφέρετο	καὶ	βασανιστηρίων ἦν παρασκευή, καί τις
[4, 7]	δὲ ἐνδοξότερον ἄλλον· ἐπιφανέστερον γὰρ	καὶ	βασιλικώτερον ἦν τὸ κάλλος. προέτρεχε
[4, 3]	χερσὶ παρεδόθην, σὺ δὲ ἐτρύφας	καὶ	γάμους ἔθυες ἐμοῦ δεδεμένου. οὐκ
[4, 6]	δὲ πλέον διὰ τὸν ἔρωτα·	καὶ	γὰρ αὐτὸς ἐκάετο τῆς Καλλιρόης
[4, 1]	ὅττι τάχιστα πύλας Ἀΐδαο περήσω.	καὶ	γὰρ εἰ μὴ τὸ σῶμα
[4, 5]	μόνον δὲ αὐτόν, ὡς Ἴωνα	(καὶ	γὰρ ἡλλήνιζε τὴν φωνήν) κατάσκοπον
[4, 6]	σατράπου μεμπτή, μάλιστα δὲ αὕτη.	καὶ	γὰρ ὁ Διονύσιός ἐστι δυνατώτατος
[4, 5]	Βίας εὐεργέτῃ Διονυσίῳ χαίρειν· δῶρα	καὶ	γράμματα κομιζόμενά σοι παρὰ Μιθριδάτου
[4, 4]	γραμμάτων διαπομπῆς ἐγὼ προνοήσομαι. βάδιζε	καὶ	γράφε. Πείθεται Χαιρέας καὶ μόνος
[4, 6]	αὐτῷ κατὰ τὸν δυνατὸν τρόπον	καὶ	γράφει δι´ ἀπορρήτων ἐπιστολήν. Βασιλεῖ
[4, 2]	ἵδρου τὰ ἔνδον, καί που	καὶ	δάκρυον αὐτοῦ μὴ θέλοντος προέπεσεν,
[4, 2]	σοι ληρῶν ἀκαίρως, ἅμα δὲ	καὶ	δέδοικα μή, ἐὰν βραδύνω, φθάσῃ
[4, 7]	κρείττων. μακαριζόμενος δὲ Διονύσιος ἐλυπεῖτο,	καὶ	δειλότερον αὐτὸν ἐποίει τῆς εὐτυχίας
[4, 2]	ὁ Μιθριδάτης συνήγαγε τὰς ὀφρῦς	καὶ	δεινὸν βλέπων λέγε" φησὶ τὴν
[4, 3]	καὶ ἔσκαψα καὶ σταυρὸν ἐβάστασα	καὶ	δημίου χερσὶ παρεδόθην, σὺ δὲ
[4, 6]	γὰρ αὐτὸς ἐκάετο τῆς Καλλιρόης	καὶ	δι´ αὐτὴν ἐπεδήμει τὰ πολλὰ
[4, 5]	δέ που καὶ αὐλὸς ἐφθέγγετο	καὶ	δι´ ᾠδῆς ἠκούετο μέλος. μεταξὺ
[4, 6]	Φαρνάκης τῶν λόγων τάχα μὲν	καὶ	διὰ Μιθριδάτην (ἐγεγόνει γὰρ αὐτοῖς
[4, 1]	οὖν ἐμπεσούσης ἐλώφησεν ἡ λύπη,	καὶ	διαναστᾶσα τῆς κλίνης κατεσκόπει χωρίον,
[4, 2]	φησὶ πρᾶγμα πρὸς Καλλιρόην ἐκείνην,	καὶ	διατί μέλλων ἀποθνήσκειν ἐμνημόνευσας αὐτῆς;
[4, 2]	καὶ πῶς ἦλθες εἰς Καρίαν	καὶ	διατὶ σκάπτεις δεδεμένος; μάλιστα δέ
[4, 2]	αὐτοὶ ἀποδώσομεν πρὸς ἡμέραν. πείθεται	καὶ	δίδωσιν. ὁ δὲ Πολύχαρμος, οἷα
[4, 5]	εἰς τὸ πανδοχεῖον ὁ στρατηγὸς	καὶ	διερευνώμενος εὗρε χρυσίον καὶ κόσμον
[4, 6]	ἐπὶ τούτοις ἀνεγίνωσκε τὰς ἐπιστολὰς	καὶ	διηγεῖτο τὴν τέχνην. ἀσμένως ἤκουσε
[4, 5]	Μιθριδάτης Ὑγίνῳ τῷ πιστοτάτῳ, ὃν	καὶ	διοικητὴν εἶχεν ἐν Καρίᾳ τῆς
[4, 7]	βασιλέως, ἀλλὰ Μίλητον μὲν καταλαβεῖν	καὶ	Διονύσιον ἀνελεῖν τὸν αἴτιον, Καλλιρόην
[4, 4]	εὐθὺς ἠξίου βαδίζειν εἰς Μίλητον	καὶ	Διονύσιον ἀπαιτεῖν τὴν γυναῖκα· μὴ
[4, 4]	διὰ γραμμάτων εἰ μέμνηταί σου	καὶ	Διονύσιον θέλει καταλιπεῖν ἢ κείνου
[4, 4]	ἔφεδρος μένων μεταξὺ Χαιρέου τε	καὶ	Διονυσίου αὐτὸς ἀκονιτὶ τὸ ἆθλον
[4, 4]	οὗτος ὁ θεὸς ἀπάταις χαίρει	καὶ	δόλοις; δοκεῖ δέ μοι πρῶτον
[4, 2]	ἐν τῇ ψυχῇ θερμόν τε	καὶ	δριμύ. τηκόμενος δὲ ὑπὸ τοῦ
[4, 1]	Ἰωνίας σχεδὸν ὅλης. παρῆσαν δὲ	καὶ	δύο σατράπαι κατὰ καιρὸν ἐπιδημοῦντες,
[4, 5]	δὲ τῷ Ὑγίνῳ τρεῖς ὑπηρέτας	καὶ	δῶρα πολυτελῆ καὶ χρυσίον συχνόν·
[4, 3]	γνωρίμους ἐς {τὸ} συμπόσιον παρεκάλει	καὶ	ἔθυε Χαιρέου σωτήρια. πότος ἦν
[4, 2]	πόδας τε καὶ τραχήλους συνδεδεμένοι,	καὶ	ἕκαστος αὐτῶν τὸν σταυρὸν ἔφερε·
[4, 7]	ὅμοιον ἐν Μιλήτῳ φυλάττειν Καλλιρόην	καὶ	ἐπὶ τῆς Ἀσίας ὅλης. διεφύλαττε
[4, 5]	ἀπαγαγεῖν. Ὁ μὲν οὖν ἀπῄει	καὶ	ἔπραττε τὰ κεκελευσμένα, ἡ Τύχη
[4, 3]	τῆς εὐωχίας θερμανθεὶς Μιθριδάτης οἴνῳ	καὶ	ἔρωτι μὴ γὰρ οὐ τὰ
[4, 3]	χαίρων γὰρ ἀπηλλάσσετο βίου πονηροῦ	καὶ	ἔρωτος ἀτυχοῦς. ἀγομένῳ δὲ αὐτῷ
[4, 3]	ἐγὼ μὲν ἐπράθην διὰ σὲ	καὶ	ἔσκαψα καὶ σταυρὸν ἐβάστασα καὶ
[4, 3]	Σικελίας δόξῃ τε καὶ πλούτῳ	καὶ	εὐμορφίᾳ ποτέ, ἐγὼ δὲ εὐτελὴς
[4, 2]	τετολμημένοις. ὅπως οὖν κἀκείνη κολασθῇ	καὶ	ζήτησις γένηται τῆς ἐπιβουλῆς, ταχέως
[4, 4]	τοιαύτης ἐπιστολῆς· Καλλιρόῃ Χαιρέας· ζῶ,	καὶ	ζῶ διὰ Μιθριδάτην, τὸν ἐμὸν
[4, 3]	Χαιρέου σωτήρια. πότος ἦν μακρὸς	καὶ	ἡδεῖα φιλοφρόνησις καὶ θυμηδίας οὐδὲν
[4, 3]	ἦν μακρὸς καὶ ἡδεῖα φιλοφρόνησις	καὶ	θυμηδίας οὐδὲν ἐνέδει. προκοπτούσης δὲ
[4, 6]	Διονύσιος, ἦν γὰρ αὐτῷ φίλος,	καὶ	ἰδιολογίαν ᾐτήσατο μόνος. ἱκετεύω σε"
[4, 2]	ἀκούσας ὁ Μιθριδάτης ἐρυθήματος ἐνεπλήσθη	καὶ	ἵδρου τὰ ἔνδον, καί που
[4, 6]	ἐπεδήμει κατὰ καιρὸν ὁ Λυδίας	καὶ	Ἰωνίας ὕπαρχος Φαρνάκης, ὃς δὴ
[4, 6]	Βασιλεῖ Βασιλέων Ἀρταξέρξῃ σατράπης Λυδίας	καὶ	Ἰωνίας Φαρνάκης ἰδίῳ δεσπότῃ χαίρειν.
[4, 2]	παραδείσῳ τινὶ κατέκειτο μόνος ἀλύων	καὶ	Καλλιρόην ἀναπλάττων ἑαυτῷ τοιαύτην, ὁποίαν
[4, 7]	ἀγγέλλων ὡς Διονύσιος ἐξώρμηκε Μιλήτου	καὶ	Καλλιρόην ἐπάγεται. τοῦτο λυπηρότερον ἤκουσε
[4, 1]	τοὺς βραχίονας ὑπὲρ τὴν Λευκώλενον	καὶ	Καλλίσφυρον ἐφαίνετο τὰς Ὁμήρου. οὐδεὶς
[4, 1]	αὐτὴν ἡ Καλλιρόη Χαιρέᾳ περιεχύθη	καὶ	καταφιλοῦσα τὴν εἰκόνα σὺ μὲν
[4, 5]	πρὸς Καλλιρόην, εὔνοιαν ἐπιδεικνύμενος αὐτῇ	καὶ	κηδεμονίαν, ὅτι δι´ ἐκείνην Χαιρέαν
[4, 1]	ἀλήθεια Καλλιρόην ἰδεῖν. ἦν δὴ	καὶ	κλέος μέγα τῆς γυναικὸς ἐπὶ
[4, 2]	βλέπων λέγε" φησὶ τὴν συνειδυῖαν	καὶ	κοινωνὸν ὑμῖν τῶν ἀδικημάτων. ὁ
[4, 5]	στρατηγὸς καὶ διερευνώμενος εὗρε χρυσίον	καὶ	κόσμον πολυτελῆ. φώρια δὲ νομίσας
[4, 7]	χερσὶ τὴν ἐλευθερίαν; τάχα δὲ	καὶ	κρατήσεις τι ἐνθάδε μένων· μακρὰν
[4, 6]	δὲ ἐπ´ ἀμφιβόλῳ τοῦ τάχα	καὶ	κρείττονα τυγχάνειν τῆς φημιζομένης ἑτέραν
[4, 5]	ἑστιῶν τοὺς ἐπιφανεστάτους τῶν πολιτῶν	καὶ	λαμπρὸν τὸ συμπόσιον ἦν, ἤδη
[4, 3]	λαμβάνων ἐρωτικήν, ὡς δυνάμενος ἤδη	καὶ	λέγειν καὶ πράττειν τι περὶ
[4, 2]	Μίλητον ἐξῆλθεν, ἀλλ´ ὠχρός τε	καὶ	λεπτός, οἷα δὴ τραῦμα ἔχων
[4, 7]	Πολύχαρμον οὐ συνηγόρους μόνον, ἀλλὰ	καὶ	μάρτυρας. πᾶσαν οὖν τὴν θεραπείαν
[4, 1]	ἀπογνῶναι. θέλων οὖν ἐνδείξασθαι στοργὴν	καὶ	μεγαλοψυχίαν ἔφη πρὸς αὐτὴν ἀνάστηθι,
[4, 6]	Ἰωνίας ὕπαρχος Φαρνάκης, ὃς δὴ	καὶ	μέγιστος εἶναι ἐδόκει τῶν ὑπὸ
[4, 5]	σκότος τῶν ὀφθαλμῶν αὐτοῦ κατεχύθη.	καὶ	μέντοι λιποθυμήσας ὅμως ἐκράτησε τὰ
[4, 7]	ἀρχήν. ἐντάφιον ἔνδοξον ἡ ἡγεμονία	καὶ	μετὰ Καλλιρόης θάνατος ἡδύς. ἔτι
[4, 3]	καὶ μήτηρ. κλάειν ἤρξαντο πάντες	καὶ	μετέβαλε τὸ συμπόσιον εἰς σκυθρωπὴν
[4, 7]	ἀλλ´ αὐτὸν τὸν δικαστήν, ὥστε	καὶ	μετενόει προπετέστερον Φαρνάκῃ ταῦτα μηνύσας,
[4, 2]	Μιθριδάτης δὲ ὑπὲρ πάντας συνεχύθη	καὶ	μὴ δέδιθι" φησίν, οὐ γὰρ
[4, 2]	δὴ νεανίας ἀνδρικὸς τὴν φύσιν	καὶ	μὴ δουλεύων Ἔρωτι, χαλεπῷ τυράννῳ,
[4, 2]	ψυχὴν φιλάνθρωπον. λέγε πάντα θαρρῶν	καὶ	μηδὲν παραλίπῃς. τίς εἶ καὶ
[4, 3]	ἄλλου Χαιρέου ζῶντος, γέγονας δὲ	καὶ	μήτηρ. κλάειν ἤρξαντο πάντες καὶ
[4, 4]	δυνάμει πεποιθώς; μακρὰν Ἑρμοκράτης σου	καὶ	Μιθριδάτης οἱ μόνοι σύμμαχοι, πενθῆσαι
[4, 1]	τις ἐξ ἀπροσδοκήτου σφενδόνῃ βληθείς,	καὶ	μόλις αὐτὸν οἱ θεραπευτῆρες ὑποβαστάζοντες
[4, 2]	ἀπορεῖν τοὺς παρόντας. ὀψὲ δὲ	καὶ	μόλις ὁ Μιθριδάτης συναγαγὼν ἑαυτὸν
[4, 4]	βάδιζε καὶ γράφε. Πείθεται Χαιρέας	καὶ	μόνος ἐπ´ ἐρημίας γενόμενος ἤθελε
[4, 4]	μηδὲν τῶν μελλόντων προορώμενος. μόνος	καὶ	ξένος εἰς πόλιν ἀπέρχῃ τὴν
[4, 2]	ἐπεκλάσθησαν αἱ ὀργαὶ τῶν ἀκουόντων	καὶ	ὁ θυμὸς εἰς ἔλεον μετέπεσε,
[4, 3]	δὲ Συρακοσίοις νεανίσκοις θεραπείαν τε	καὶ	οἶκον ἐξαίρετον ἀπέδειξε. ~Νὺξ ἐκείνη
[4, 4]	ἐκείνη φροντίδων μεστὴ πάντας κατελάμβανε	καὶ	οὐδεὶς ἐδύνατο καθεύδειν· Χαιρέας μὲν
[4, 2]	ἡδέως, ἵνα περισώσῃ τὸν φίλον.	Καὶ	οὗτοι μὲν ἦσαν ἐν τοιαύταις
[4, 1]	σχῆμα, τὸ μέγεθος, τὴν πολυτέλειαν,	καὶ	οὗτος δὴ ὡς ἐκεῖνος ζῶντος.
[4, 2]	πηγὴν ἀνεύρηκα τοῦ μεγάλου τολμήματος,	καὶ	οὗτος ὁ κατάρατος ἄνθρωπος ἐπίσταται
[4, 1]	δὲ καὶ προσεκύνησαν. ἔπαθόν τι	καὶ	παῖδες. Μιθριδάτης δέ, ὁ Καρίας
[4, 2]	ὥστε καὶ τὸν Πολύχαρμον διασιωπῆσαι	καὶ	πάντας ἀπορεῖν τοὺς παρόντας. ὀψὲ
[4, 3]	καὶ στεναγμὸς ἐπηκολούθησε τῷ διηγήματι,	καὶ	πάντας ἔπεμψε Μιθριδάτης ἐπὶ Χαιρέαν,
[4, 1]	νεκρούς. θρῆνον ἐξέρρηξε τὸ πλῆθος	καὶ	πάντες οὐχ ὅτι τέθνηκε Χαιρέαν
[4, 1]	τρίχας· ἀστράπτουσα δὲ τῷ προσώπῳ	καὶ	παραγυμνοῦσα τοὺς βραχίονας ὑπὲρ τὴν
[4, 1]	μὴ γὰρ μεγάλα μόνον, ἀλλὰ	καὶ	παράδοξα δυστυχοῦμεν· ἀλλήλους ἐθάψαμεν. οὐκ
[4, 7]	θάνατος ἡδύς. ἔτι ταῦτα βουλευομένου	καὶ	παρασκευαζομένου πρὸς ἀπόστασιν ἧκέ τις
[4, 3]	διηγήματι ζῆν ἀναγκάζων. ἄπιστε Καλλιρόη	καὶ	πασῶν ἀσεβεστάτη γυναικῶν, ἐγὼ μὲν
[4, 6]	γενόμενος ἐπιβουλεύει μου τῷ γάμῳ	καὶ	πέπομφε γράμματα μοιχικὰ μετὰ χρυσίου
[4, 5]	ἄφθονον. ἐν πόλει δὲ μικρᾷ	καὶ	περιεργίας Ἑλληνικῆς πλήρει ξενικὴ πολυτέλεια
[4, 3]	ἀγομένῳ δὲ αὐτῷ Μιθριδάτης ἀπήντησε	καὶ	περιπτυξάμενος εἶπεν ἀδελφὲ καὶ φίλε,
[4, 7]	τόξα καὶ πῦρ ποιηταί τε	καὶ	πλάσται περιτεθείκασιν αὐτῷ, τὰ κουφότατα
[4, 3]	νεανίσκος πρῶτος Σικελίας δόξῃ τε	καὶ	πλούτῳ καὶ εὐμορφίᾳ ποτέ, ἐγὼ
[4, 2]	τὸν Πολύχαρμον ἠρώτων τίς ἐστι	καὶ	πόθεν ἄγουσιν αὐτήν. ὁ δὲ
[4, 2]	καὶ μηδὲν παραλίπῃς. τίς εἶ	καὶ	πόθεν, καὶ πῶς ἦλθες εἰς
[4, 5]	ἀνέκρινε τοὺς οἰκέτας τίνες εἶεν	καὶ	πόθεν ταῦτα. φόβῳ δὲ βασάνων
[4, 7]	κρίσει Χαιρέαν ἕξω μετ´ ἐμαυτοῦ	καὶ	Πολύχαρμον οὐ συνηγόρους μόνον, ἀλλὰ
[4, 4]	ὅ τι γεγόνασιν, ἐμὲ δὲ	καὶ	Πολύχαρμον τὸν φίλον ἤδη μέλλοντας
[4, 1]	ζῶντος. ἐπεὶ δὲ ἀφθόνοις ἀναλώμασι	καὶ	πολυχειρίᾳ ταχέως τὸ ἔργον ἠνύσθη,
[4, 7]	προέπεμψαν αὐτόν, ἀλλὰ μετὰ θυσιῶν	καὶ	πομπῆς. ἕνα μὲν οὖν στόλον
[4, 2]	ἐνεπλήσθη καὶ ἵδρου τὰ ἔνδον,	καί	που καὶ δάκρυον αὐτοῦ μὴ
[4, 3]	ὡς δυνάμενος ἤδη καὶ λέγειν	καὶ	πράττειν τι περὶ Καλλιρόης, ἵνα
[4, 3]	ἡ πόλις ἡ Συρακοσίων τριήρη	καὶ	πρέσβεις τοὺς ἀναζητήσοντας τὴν γυναῖκα.
[4, 6]	τὸν Μιθριδάτην (εἶχε δὲ πολλοὺς	καὶ	προεστηκότας) οὐκ ἤρεσκεν ἀνάρπαστον ἐκ
[4, 6]	ἐστι σὸς ἐκ προγόνων πιστὸς	καὶ	πρόθυμος εἰς τὸν σὸν οἶκον.
[4, 2]	μὴ δυνάμενον, ἀλλὰ πληγὰς λαμβάνοντα	καὶ	προπηλακιζόμενον αἰσχρῶς, λέγει πρὸς τὸν
[4, 2]	μακρὸς ὁ μῦθος, ὦ δέσποτα,	καὶ	πρὸς οὐδὲν ἔτι χρήσιμός μοι.
[4, 6]	καὶ τὴν γυναῖκα. γράφει δὲ	καὶ	πρὸς Φαρνάκην Διονύσιον, ἐμὸν δοῦλον,
[4, 1]	ἀκτῖνος ἡλιακῆς ἐμπεσούσης, οἱ δὲ	καὶ	προσεκύνησαν. ἔπαθόν τι καὶ παῖδες.
[4, 4]	τὴν μεγίστην, καὶ ἀνδρὸς πλουσίου	καὶ	πρωτεύοντος ἐν Ἰωνίᾳ θέλεις ἀποσπάσαι
[4, 2]	τῆς πράξεως κεκοινωνηκέναι. μάστιγες ᾐτοῦντο	καὶ	πῦρ ἐπεφέρετο καὶ βασανιστηρίων ἦν
[4, 7]	Ἔρως· διὰ τοῦτο καὶ τόξα	καὶ	πῦρ ποιηταί τε καὶ πλάσται
[4, 2]	παραλίπῃς. τίς εἶ καὶ πόθεν,	καὶ	πῶς ἦλθες εἰς Καρίαν καὶ
[4, 6]	ὦ δέσποτα, βοήθησον ἐμοί τε	καὶ	σεαυτῷ. Μιθριδάτης γάρ, ὁ κάκιστος
[4, 6]	τὴν καλήν· σύμβουλοι γὰρ οἶνος	καὶ	σκότος ἐν ἐρημίᾳ γενόμενοι καὶ
[4, 6]	Μιθριδάτης γάρ, ὁ κάκιστος ἀνθρώπων,	καὶ	σοὶ φθονῶν, ξένος μου γενόμενος
[4, 3]	διαρρήξαντες τὰ δεσμὰ φόνον εἰργάσαντο	καὶ	σοῦ κελεύσαντος τὴν ἐπὶ τὸν
[4, 3]	ἐπράθην διὰ σὲ καὶ ἔσκαψα	καὶ	σταυρὸν ἐβάστασα καὶ δημίου χερσὶ
[4, 3]	τοὺς σταυροὺς ἡμῶν διαζεῦξαι. δάκρυα	καὶ	στεναγμὸς ἐπηκολούθησε τῷ διηγήματι, καὶ
[4, 7]	πλάσται περιτεθείκασιν αὐτῷ, τὰ κουφότατα	καὶ	στῆναι μὴ θέλοντα. μνήμη δὲ
[4, 5]	ὅτι δι´ ἐκείνην Χαιρέαν ἔσωσε,	καὶ	συμβουλεύων μὴ ὑβρίσαι τὸν πρῶτον
[4, 2]	ὁ φίλος· θέλω δὲ αὐτῷ	καὶ	συναποθανεῖν. ἐπεκλάσθησαν αἱ ὀργαὶ τῶν
[4, 5]	ἄλλον αὐτοῖς ἐντυχεῖν. θορύβου δὲ	καὶ	συνδρομῆς γενομένης ἐπηγέρθη, καὶ συνεὶς
[4, 5]	δὲ καὶ συνδρομῆς γενομένης ἐπηγέρθη,	καὶ	συνεὶς τοῦ πάθους ἐκέλευσε τοῖς
[4, 1]	εἰσὶ λιμένες, εἰς οὓς καθορμίζονται	καὶ	Συρακόσιοι πολλάκις. οὔκουν οὐδὲ παρὰ
[4, 3]	τοῖς οἰκέταις ἄγειν ἐπὶ λουτρὰ	καὶ	τὰ σώματα θεραπεῦσαι, λουσαμένοις δὲ
[4, 5]	Καρίας ὕπαρχος δῶρα πεπόμφει Διονυσίῳ,	καὶ	τὰς ἐπιστολὰς ἐπεδείκνυσαν. ὁ δὲ
[4, 7]	δίκης διήγημα. πόλεις ἀπήντων ὅλαι	καὶ	τὰς ὁδοὺς ἐστενοχώρουν οἱ συντρέχοντες
[4, 1]	πρὸς αὐτὴν ἀνάστηθι, ὦ γύναι,	καὶ	τάφον κατασκεύασον τῷ ταλαιπώρῳ. τί
[4, 4]	σῶσαι; παραδοθήσῃ γὰρ ἀντεραστῇ τυράννῳ,	καὶ	τάχα μὲν οὐδὲ πιστευθήσῃ Χαιρέας
[4, 3]	Μιλησίου νόμῳ γαμηθεῖσαν· ἤδη δὲ	καὶ	τέκνον ἐστὶν αὐτοῖς. οὐκ ἐκαρτέρησεν
[4, 7]	ὅμως τὸ ἀπόρρητον μέχρι τέλους,	καὶ	τὴν αἰτίαν οὐχ ὡμολόγει πρὸς
[4, 6]	τῆς φημιζομένης ἑτέραν ἔδοξε καλέσαι	καὶ	τὴν γυναῖκα. γράφει δὲ καὶ
[4, 6]	ἄλλο δὲ πάθος παρῄνει μεταπέμπεσθαι	καὶ	τὴν γυναῖκα τὴν καλήν· σύμβουλοι
[4, 5]	στρατηγήσειν ὅπως ἀλλήλους ἀπολάβωσιν, ἂν	καὶ	τὴν ἐκείνης προσλάβῃ ψῆφον. συνέπεμψε
[4, 1]	τὸ ἔργον ἠνύσθη, τότε ἤδη	καὶ	τὴν ἐκκομιδὴν ἐμιμήσατο τὴν ἐπ´
[4, 2]	ἔφερε· τῇ γὰρ ἀναγκαίᾳ τιμωρίᾳ	καὶ	τὴν ἔξωθεν φαντασίαν σκυθρωπὴν προσέθεσαν
[4, 4]	σε μᾶλλον ἢ βοηθῆσαι. φοβοῦμαι	καὶ	τὴν τύχην τοῦ τόπου. δεινὰ
[4, 1]	Ἀριάδνης οὐδὲ Λήδας. τότε δὲ	καὶ	τῆς δόξης εὑρέθη κρείττων· προῆλθε
[4, 1]	μόνον τὸ Μιλησίων πλῆθος ἀλλὰ	καὶ	τῆς Ἰωνίας σχεδὸν ὅλης. παρῆσαν
[4, 4]	ὃν ἠγρύπνησας. μνήσθητι τοῦ θαλάμου	καὶ	τῆς νυκτὸς τῆς μυστικῆς, ἐν
[4, 4]	ἀλλ´ οὐκ ἠδύνατο, δακρύων ἐπιρρεόντων	καὶ	τῆς χειρὸς αὐτοῦ τρεμούσης. ἀποκλαύσας
[4, 6]	{ὁ} βασιλεὺς ἀνέγνω τοῖς φίλοις	καὶ	τί χρὴ πράττειν ἐβουλεύετο. γνῶμαι
[4, 2]	ἐπεφέρετο καὶ βασανιστηρίων ἦν παρασκευή,	καί	τις ἤδη τοῦ σώματος ἁπτόμενος
[4, 2]	δέ μοι διήγησαι περὶ Καλλιρόης	καὶ	τίς ὁ φίλος. ~Ἤρξατο οὖν
[4, 6]	ὁ Διονύσιός ἐστι δυνατώτατος Ἰώνων	καὶ	τὸ κάλλος τῆς γυναικὸς περιβόητον,
[4, 7]	χρυσείῃ Ἀφροδίτῃ. ἐνδοξοτέραν αὐτὴν ἐποίει	καὶ	τὸ τῆς δίκης διήγημα. πόλεις
[4, 7]	βαδίζειν ἄνω, δεδοικὼς τὰς διαβολὰς	καὶ	τὸν θυμὸν {τοῦ} βασιλέως, ἀλλὰ
[4, 5]	τῆς ὅλης οὐσίας, παραγυμνώσας αὐτῷ	καὶ	τὸν ἴδιον ἔρωτα. ἔγραψε δὲ
[4, 2]	ὢν ἐπὶ τῆς ἐννοίας ἐκείνης	καὶ	τὸν οἰκέτην ἀηδῶς ἐθεάσατο. τί
[4, 2]	αὐτοῦ μὴ θέλοντος προέπεσεν, ὥστε	καὶ	τὸν Πολύχαρμον διασιωπῆσαι καὶ πάντας
[4, 4]	τὸν ἐμὸν εὐεργέτην, ἐλπίζω δὲ	καὶ	τὸν σόν· ἐπράθην γὰρ εἰς
[4, 3]	μὴ γὰρ οὐ τὰ δεσμὰ	καὶ	τὸν σταυρὸν ἐλεῶ σου, Χαιρέα"
[4, 1]	δὲ ἐφθόνησε Χαιρέᾳ τῆς γειτνιάσεως	καὶ	τὸν τόπον τοῦτον ἐφύλαττεν ἑαυτῷ.
[4, 3]	μὲν πολλοὺς ἀπέσφαξαν, ἐμὲ δὲ	καὶ	τὸν φίλον δήσαντες ἐπώλησαν ἐνταῦθα.
[4, 7]	τυγχάνειν· μέγα δὲ εἶχε παραμύθιον	καὶ	τὸν Χαιρέου τάφον ἐκεῖ.
[4, 7]	ἐστιν ὁ Ἔρως· διὰ τοῦτο	καὶ	τόξα καὶ πῦρ ποιηταί τε
[4, 1]	ἕξεις. Ὁ λόγος ἤρεσε Καλλιρόῃ,	καὶ	τότε μὲν ἐπέσχε τὴν σπουδήν·
[4, 1]	τὴν γυναῖκα, μὴ ἄρα τι	καὶ	τοῦ κάλλους αὐτῇ παραπόληται, εἰς
[4, 1]	τοῦ νεὼ τῆς Ἀφροδίτης, ὥστε	καὶ	τοὺς αὐτόθι ἔχειν ἔρωτος ὑπόμνημα.
[4, 1]	νόμος οὗτος ἀρχαῖος Ἑλλήνων, ὥστε	καὶ	τοὺς ἀφανεῖς τάφοις κοσμεῖν. Ἔπεισε
[4, 3]	τριήρη νυκτὸς ὁρμοῦσαν ἐνέπρησαν βάρβαροι	καὶ	τοὺς μὲν πολλοὺς ἀπέσφαξαν, ἐμὲ
[4, 1]	ἐπιθέσθαι καὶ φυγάδας ἡμῶν ἐποίησας	καὶ	τοὺς νεκρούς. θρῆνον ἐξέρρηξε τὸ
[4, 6]	καλλίστην ἐπὶ τῆς Ἰωνίας εἶναι·	καὶ	τοῦτο μόνον ἐμέμφετο βασιλεὺς Φαρνάκην,
[4, 6]	καὶ σκότος ἐν ἐρημίᾳ γενόμενοι	καὶ	τούτου τοῦ μέρους τῆς ἐπιστολῆς
[4, 2]	ἐβάρει, κόπος, ἀμέλεια, τὰ δεσμά,	καὶ	τούτων μᾶλλον ὁ ἔρως. ἀποθανεῖν
[4, 2]	ἀνασταυρῶσαι. προήχθησαν οὖν πόδας τε	καὶ	τραχήλους συνδεδεμένοι, καὶ ἕκαστος αὐτῶν
[4, 1]	ἐφύλαττεν ἑαυτῷ. θέλων οὖν ἅμα	καὶ	τριβὴν ἐγγενέσθαι τῇ φροντίδι βαδίζωμεν,
[4, 5]	ἐπέστρεψεν ὀφθαλμούς· ἄγνωστοι γὰρ ἄνθρωποι	καὶ	τρυφῶντες ἔδοξαν αὐτοῖς μάλιστα μὲν
[4, 3]	γυναικί, προήχθην δὲ αὐτῆς μνημονεῦσαι	καὶ	τῶν κακῶν αἰτίαν εἰπεῖν ἐκείνην,
[4, 2]	ἥδιστον ὄνομα· τῶν δὲ φίλων	καὶ	τῶν οἰκετῶν εἰς ἔρευναν ἀκριβεστέραν
[4, 1]	ἐπιδημοῦντες, Μιθριδάτης ὁ ἐν Καρίᾳ	καὶ	Φαρνάκης δὲ ὁ Λυδίας. ἡ
[4, 7]	μένων· μακρὰν γάρ ἐστι βασιλεὺς	καὶ	φαύλους ἔχει στρατηγούς· εἰ δὲ
[4, 6]	ἐπιστολῆς ἀνεμίμνησκον βασιλέα, προσηρέθιζε δὲ	καὶ	φήμη, Καλλιρόην τινὰ καλλίστην ἐπὶ
[4, 3]	ἀπήντησε καὶ περιπτυξάμενος εἶπεν ἀδελφὲ	καὶ	φίλε, μικροῦ με ἐνήδρευσας ἔργον
[4, 4]	τούτων μου τῶν γραμμάτων δάκρυα	καὶ	φιλήματα. ἐγὼ Χαιρέας εἰμὶ ὁ
[4, 5]	Τοῦ δ´ αὐτοῦ λύτο γούνατα	καὶ	φίλον ἦτορ, εἶτα σκότος τῶν
[4, 3]	εὐτελὴς μέν, συμφοιτητὴς δὲ ἐκείνου	καὶ	φίλος. καταλιπόντες οὖν τοὺς γονεῖς
[4, 1]	ἡμῖν ἐφθόνησας κοινὴν γῆν ἐπιθέσθαι	καὶ	φυγάδας ἡμῶν ἐποίησας καὶ τοὺς
[4, 5]	τρεῖς ὑπηρέτας καὶ δῶρα πολυτελῆ	καὶ	χρυσίον συχνόν· εἴρητο δὲ πρὸς
[4, 1]	δὲ καὶ δύο σατράπαι κατὰ	καιρὸν	ἐπιδημοῦντες, Μιθριδάτης ὁ ἐν Καρίᾳ
[4, 6]	ἄμυναν ἐπενόησε τοιαύτην. ἐπεδήμει κατὰ	καιρὸν	ὁ Λυδίας καὶ Ἰωνίας ὕπαρχος
[4, 1]	ὦ γύναι" φησίν, εἰς ἄστυ,	κἀκεῖ	πρὸ τῆς πόλεως ὑψηλὸν καὶ
[4, 2]	συνειδυῖαν τοῖς τετολμημένοις. ὅπως οὖν	κἀκείνη	κολασθῇ καὶ ζήτησις γένηται τῆς
[4, 2]	ἐμήνυσε τῷ δεσπότῃ τὸ συμβάν,	κἀκεῖνος	οὐδὲ ἰδὼν αὐτοὺς οὐδὲ ἀπολογουμένων
[4, 6]	καὶ σεαυτῷ. Μιθριδάτης γάρ, ὁ	κάκιστος	ἀνθρώπων, καὶ σοὶ φθονῶν, ξένος
[4, 2]	πάσχομεν. σὺ πάντων ἡμῖν τῶν	κακῶν	αἰτία. τοῦτον δὴ τὸν λόγον
[4, 3]	δὲ αὐτῆς μνημονεῦσαι καὶ τῶν	κακῶν	αἰτίαν εἰπεῖν ἐκείνην, δι´ ἣν
[4, 2]	αἰτίαν ὡμολόγησας εἶναί σοι τῶν	κακῶν.	Καλλιρόην" εἶπεν ὁ Πολύχαρμος. ἔπληξε
[4, 6]	τὸν Μιθριδάτην καταφρονήσεως. ὥρμησεν οὖν	καλεῖν	ἐπὶ τὴν δίκην αὐτόν· ἄλλο
[4, 6]	τυγχάνειν τῆς φημιζομένης ἑτέραν ἔδοξε	καλέσαι	καὶ τὴν γυναῖκα. γράφει δὲ
[4, 4]	γράψον αὐτῇ· λυπηθήτω, χαρήτω, ζητησάτω,	καλεσάτω·	τῆς δὲ τῶν γραμμάτων διαπομπῆς
[4, 6]	μεταπέμπεσθαι καὶ τὴν γυναῖκα τὴν	καλήν·	σύμβουλοι γὰρ οἶνος καὶ σκότος
[4, 4]	βαρβάρων, οἵτινες ἐνέπρησαν τριήρη τὴν	καλήν,	τὴν στρατηγικήν, τὴν τοῦ σοῦ
[4, 1]	~Ταύτην μὲν οὖν τὴν νύκτα	Καλλιρόη	διῆγεν ἐν θρήνοις, Χαιρέαν ἔτι
[4, 3]	τοιούτῳ διηγήματι ζῆν ἀναγκάζων. ἄπιστε	Καλλιρόη	καὶ πασῶν ἀσεβεστάτη γυναικῶν, ἐγὼ
[4, 1]	φιλοτιμίαν ἕξεις. Ὁ λόγος ἤρεσε	Καλλιρόῃ,	καὶ τότε μὲν ἐπέσχε τὴν
[4, 7]	ἐν Ἰωνίᾳ πραγμάτων. ἐλυπεῖτο δὲ	Καλλιρόη,	μακρὰν στελλομένη θαλάσσης Ἑλληνικῆς· ἕως
[4, 2]	ἀλλ´ ὅτι τοιαύτης γυναικὸς ἀφῄρητο.	~Καλλιρόη	μὲν οὖν ἐν Μιλήτῳ Χαιρέαν
[4, 2]	ἔρευναν ἀκριβεστέραν παρακαλούντων ἡκέτω" φησὶ	Καλλιρόη.	παίοντες οὖν τὸν Πολύχαρμον ἠρώτων
[4, 7]	Φήμη, καταγγέλλουσα πᾶσιν ἀνθρώποις ὅτι	Καλλιρόη	παραγίνεται, τὸ περιβόητον ὄνομα, τὸ
[4, 2]	βαστάζων διὰ σὲ" φησίν, ὦ	Καλλιρόη,	ταῦτα πάσχομεν. σὺ πάντων ἡμῖν
[4, 1]	ἀναβᾶσα δὲ ἐπ´ αὐτὴν ἡ	Καλλιρόη	Χαιρέᾳ περιεχύθη καὶ καταφιλοῦσα τὴν
[4, 4]	συμφορὰς μόλις ἤρξατο τοιαύτης ἐπιστολῆς·	Καλλιρόῃ	Χαιρέας· ζῶ, καὶ ζῶ διὰ
[4, 5]	ἐπειρᾶτο τοῖς γράμμασιν. εἶδεν οὖν	Καλλιρόῃ	Χαιρέας· ζῶ. Τοῦ δ´ αὐτοῦ
[4, 2]	τινὶ κατέκειτο μόνος ἀλύων καὶ	Καλλιρόην	ἀναπλάττων ἑαυτῷ τοιαύτην, ὁποίαν εἶδε
[4, 4]	Διονυσίου αὐτὸς ἀκονιτὶ τὸ ἆθλον	Καλλιρόην	ἀποίσεται. τῆς δ´ ὑστεραίας προτεθείσης
[4, 7]	καὶ Διονύσιον ἀνελεῖν τὸν αἴτιον,	Καλλιρόην	δὲ ἁρπάσας ἀποστῆναι βασιλέως. τί
[4, 3]	Χαιρέας ἀνέκραγε ποῦ γὰρ σὺ	Καλλιρόην	εἶδες τὴν ἐμήν; οὐκέτι σὴν"
[4, 2]	ὡμολόγησας εἶναί σοι τῶν κακῶν.	Καλλιρόην"	εἶπεν ὁ Πολύχαρμος. ἔπληξε τοὔνομα
[4, 2]	δὲ σοὶ" φησὶ πρᾶγμα πρὸς	Καλλιρόην	ἐκείνην, καὶ διατί μέλλων ἀποθνήσκειν
[4, 5]	μοιχικὴν ὑπελάμβανε Μιθριδάτου διαφθεῖραι θέλοντος	Καλλιρόην	ἐλπίδι Χαιρέου. ~Μεθ´ ἡμέραν οὖν
[4, 4]	γυναῖκα· μὴ γὰρ ἂν μηδὲ	Καλλιρόην	ἐμμένειν ἰδοῦσαν αὐτόν· ὁ δὲ
[4, 7]	ὡς Διονύσιος ἐξώρμηκε Μιλήτου καὶ	Καλλιρόην	ἐπάγεται. τοῦτο λυπηρότερον ἤκουσε Μιθριδάτης
[4, 5]	ἔγραψε δὲ καὶ αὐτὸς πρὸς	Καλλιρόην,	εὔνοιαν ἐπιδεικνύμενος αὐτῇ καὶ κηδεμονίαν,
[4, 1]	τιμῆσαι Διονύσιον, ἡ δὲ ἀλήθεια	Καλλιρόην	ἰδεῖν. ἦν δὴ καὶ κλέος
[4, 7]	γὰρ ὅμοιον ἐν Μιλήτῳ φυλάττειν	Καλλιρόην	καὶ ἐπὶ τῆς Ἀσίας ὅλης.
[4, 7]	δὲ ἀποθανεῖν δεήσειε, πάλιν ὄψομαι	Καλλιρόην·	κἂν ἐν τῇ κρίσει Χαιρέαν
[4, 2]	τις ἐλπίς, ὅτι τάχα ποτὲ	Καλλιρόην	ὄψεται. Πολύχαρμος οὖν, ὁ συναλοὺς
[4, 6]	βασιλέα, προσηρέθιζε δὲ καὶ φήμη,	Καλλιρόην	τινὰ καλλίστην ἐπὶ τῆς Ἰωνίας
[4, 3]	ἐκεῖνον, ἐκεῖνος δὲ διὰ γυναῖκα	Καλλιρόην	τοὔνομα, ἥν, δόξασαν ἀποτεθνηκέναι, ἔθαψε
[4, 2]	θορυβεῖσθε ζητοῦντες τὴν οὐ παροῦσαν;	Καλλιρόης	ἐγὼ Συρακοσίας ἐμνημόνευσα, θυγατρὸς Ἑρμοκράτους
[4, 2]	δριμύ. τηκόμενος δὲ ὑπὸ τοῦ	Καλλιρόης	ἔρωτος πάντως ἂν ἐτελεύτησεν, εἰ
[4, 7]	ἔνδοξον ἡ ἡγεμονία καὶ μετὰ	Καλλιρόης	θάνατος ἡδύς. ἔτι ταῦτα βουλευομένου
[4, 3]	λέγειν καὶ πράττειν τι περὶ	Καλλιρόης,	ἵνα δοκῇ φίλῳ βοηθεῖν. ἄρτι
[4, 6]	καὶ γὰρ αὐτὸς ἐκάετο τῆς	Καλλιρόης	καὶ δι´ αὐτὴν ἐπεδήμει τὰ
[4, 2]	μάλιστα δέ μοι διήγησαι περὶ	Καλλιρόης	καὶ τίς ὁ φίλος. ~Ἤρξατο
[4, 1]	μέχρι τοῦ μεγάλου βασιλέως ὄνομα	Καλλιρόης,	οἷον οὐδὲ Ἀριάδνης οὐδὲ Λήδας.
[4, 1]	οὖσαν τὴν εἰκόνα προσέβλεψεν οὐδεὶς	Καλλιρόης	παρούσης, ἀλλ´ ἐκείνη μόνη τοὺς
[4, 7]	σὺ μὴ προδῷς δύο τὰ	κάλλιστα,	ἔρωτα καὶ ἀρχήν. ἐντάφιον ἔνδοξον
[4, 1]	ἐν τῷ δακτυλίῳ σφραγῖδα διατυπωθέν·	καλλίστην	δὲ οὖσαν τὴν εἰκόνα προσέβλεψεν
[4, 6]	δὲ καὶ φήμη, Καλλιρόην τινὰ	καλλίστην	ἐπὶ τῆς Ἰωνίας εἶναι· καὶ
[4, 1]	βραχίονας ὑπὲρ τὴν Λευκώλενον καὶ	Καλλίσφυρον	ἐφαίνετο τὰς Ὁμήρου. οὐδεὶς μὲν
[4, 7]	γὰρ καὶ βασιλικώτερον ἦν τὸ	κάλλος.	προέτρεχε γὰρ τῆς γυναικὸς ἡ
[4, 6]	ἐστι δυνατώτατος Ἰώνων καὶ τὸ	κάλλος	τῆς γυναικὸς περιβόητον, ὥστε τὴν
[4, 1]	ἄλλων τὴν μαρμαρυγὴν ὑπήνεγκε τοῦ	κάλλους,	ἀλλ´ οἱ μὲν ἀπεστράφησαν, ὡς
[4, 1]	μὴ ἄρα τι καὶ τοῦ	κάλλους	αὐτῇ παραπόληται, εἰς δὲ τὸν
[4, 5]	μέσῳ τῷ συμποσίῳ Διονύσιος ἀνέγνω,	καλλωπιζόμενος	ἐπὶ ταῖς βασιλικαῖς δωρεαῖς· ἐντεμεῖν
[4, 1]	τηλεφανὴς ἐκ ποντόφιν ἀνδράσιν εἴη.	καλοὶ	δὲ Μιλησίων εἰσὶ λιμένες, εἰς
[4, 7]	Μιθριδάτης ἢ τὸ πρόσταγμα τὸ	καλοῦν	ἐπὶ τὴν δίκην· ἀποκλαύσας δὲ
[4, 7]	διηγημάτων, ὅσαι μεταβολαὶ γεγόνασι τῶν	καλῶν	γυναικῶν. πάντα οὖν Διονύσιον ἐφόβει,
[4, 6]	αὐτὴν ἐπεδήμει τὰ πολλὰ Μιλήτῳ,	καλῶν	ἐπὶ τὰς ἑστιάσεις Διονύσιον μετὰ
[4, 4]	Χαιρέας εἶναι, κινδυνεύσεις δὲ μᾶλλον,	κἂν	ἀληθῶς εἶναί σε νομίσῃ. σὺ
[4, 7]	ἀποθανεῖν δεήσειε, πάλιν ὄψομαι Καλλιρόην·	κἂν	ἐν τῇ κρίσει Χαιρέαν ἕξω
[4, 2]	Χαιρέαν ἔθαπτε, Χαιρέας δὲ ἐν	Καρίᾳ	δεδεμένος εἰργάζετο. σκάπτων δὲ τὸ
[4, 6]	μηδὲ ἀπαγγείλῃ τι τῶν ἐν	Καρίᾳ	διηγημάτων· αὐτὸς δὲ ἄμυναν ἐπενόησε
[4, 1]	καιρὸν ἐπιδημοῦντες, Μιθριδάτης ὁ ἐν	Καρίᾳ	καὶ Φαρνάκης δὲ ὁ Λυδίας.
[4, 5]	ὃν καὶ διοικητὴν εἶχεν ἐν	Καρίᾳ	τῆς ὅλης οὐσίας, παραγυμνώσας αὐτῷ
[4, 2]	πόθεν, καὶ πῶς ἦλθες εἰς	Καρίαν	καὶ διατὶ σκάπτεις δεδεμένος; μάλιστα
[4, 2]	Μιθριδάτης ὁ σατράπης ἐπανῆλθεν εἰς	Καρίαν	οὐ τοιοῦτος, οἷος εἰς Μίλητον
[4, 4]	τὸν σόν· ἐπράθην γὰρ εἰς	Καρίαν	ὑπὸ βαρβάρων, οἵτινες ἐνέπρησαν τριήρη
[4, 7]	τὴν θεραπείαν κελεύσας συνακολουθεῖν ἐξώρμησε	Καρίας,	ἀγαθὴν ἔχων ψυχὴν ἐκ τοῦ
[4, 7]	μὲν οὖν στόλον τοῦτον ἐκ	Καρίας	ἔστελλεν ὁ Ἔρως, ἐξ Ἰωνίας
[4, 1]	καὶ παῖδες. Μιθριδάτης δέ, ὁ	Καρίας	ὕπαρχος, ἀχανὴς κατέπεσεν, ὥσπερ τις
[4, 5]	τὴν ἀλήθειαν ὅτι Μιθριδάτης ὁ	Καρίας	ὕπαρχος δῶρα πεπόμφει Διονυσίῳ, καὶ
[4, 6]	πρός με ὅτι Μιθριδάτης ὁ	Καρίας	ὕπαρχος ξένος αὐτῷ γενόμενος διαφθείρει
[4, 5]	κομιζόμενά σοι παρὰ Μιθριδάτου τοῦ	Καρίας	ὑπάρχου δοῦλοι πονηροὶ κατέφθειρον, οὓς
[4, 1]	ὀφθαλμούς. πῶς ἄν τις διηγήσηται	κατ´	ἀξίαν τὰ τελευταῖα τῆς πομπῆς;
[4, 1]	παρῆσαν δὲ καὶ δύο σατράπαι	κατὰ	καιρὸν ἐπιδημοῦντες, Μιθριδάτης ὁ ἐν
[4, 6]	δὲ ἄμυναν ἐπενόησε τοιαύτην. ἐπεδήμει	κατὰ	καιρὸν ὁ Λυδίας καὶ Ἰωνίας
[4, 6]	γυναικός. ὑπέσχετο οὖν βοηθήσειν αὐτῷ	κατὰ	τὸν δυνατὸν τρόπον καὶ γράφει
[4, 3]	ἐκεκράγεσαν ἄλλος ἄλλο τι φεῖσαι,	κατάβηθι,	μὴ τρώσῃς, ἄφες. ὁ μὲν
[4, 7]	γὰρ τῆς γυναικὸς ἡ Φήμη,	καταγγέλλουσα	πᾶσιν ἀνθρώποις ὅτι Καλλιρόη παραγίνεται,
[4, 1]	ἔτι ζῶντα πενθοῦσα· μικρὸν δὲ	καταδραθεῖσα	ὄναρ ἑώρα λῃστήριον βαρβάρων πῦρ
[4, 7]	{τοῦ} βασιλέως, ἀλλὰ Μίλητον μὲν	καταλαβεῖν	καὶ Διονύσιον ἀνελεῖν τὸν αἴτιον,
[4, 5]	γὰρ Ὑγῖνος εἰς Μίλητον ἀπηλλάγη,	καταλειφθέντες	οἱ δοῦλοι τοῦ προεστηκότος ἔρημοι
[4, 4]	μέμνηταί σου καὶ Διονύσιον θέλει	καταλιπεῖν	ἢ κείνου βούλεται οἶκον ὀφέλλειν,
[4, 5]	γένηται, τοὺς μὲν ἄλλους αὐτοῦ	καταλιπεῖν,	μόνον δὲ αὐτόν, ὡς Ἴωνα
[4, 3]	συμφοιτητὴς δὲ ἐκείνου καὶ φίλος.	καταλιπόντες	οὖν τοὺς γονεῖς ἐξεπλεύσαμεν τῆς
[4, 2]	τῶν ἄλλων δεσμωτῶν ῥᾳθυμίαν ἡμῖν	καταλογίζῃ·	τὸ δὲ ἴδιον μέτρον αὐτοὶ
[4, 6]	εἶναι ἐδόκει τῶν ὑπὸ βασιλέως	καταπεμπομένων	ἐπὶ θάλατταν. ἐπὶ τοῦτον ἦλθεν
[4, 7]	ὅτι οὐκ ἐπεβούλευσας γάμῳ Διονυσίου.	~Καταπλαγέντος	δὲ τοῦ Μιθριδάτου καὶ ἀποροῦντος
[4, 2]	μεγάλου τολμήματος, καὶ οὗτος ὁ	κατάρατος	ἄνθρωπος ἐπίσταται γυναῖκα μιαρὰν συμπράξασαν
[4, 5]	οὐκ ἔλυσεν, ἦν γὰρ ἔξωθεν	κατασεσημασμένα,	δημοσίοις δὲ παραδοὺς ἅπαντα μετὰ
[4, 1]	ἀνάστηθι, ὦ γύναι, καὶ τάφον	κατασκεύασον	τῷ ταλαιπώρῳ. τί τὰ μὲν
[4, 1]	τῆς πόλεως ὑψηλὸν καὶ ἀρίδηλον	κατασκευάσωμεν	τάφον, ὥς κεν τηλεφανὴς ἐκ
[4, 5]	(καὶ γὰρ ἡλλήνιζε τὴν φωνήν)	κατάσκοπον	εἰς τὴν Μίλητον πορευθῆναι· εἶτ´
[4, 4]	οὐκ ἤλπισα. ἀλλ´ ἱκετεύω, μετανόησον.	κατασπένδω	τούτων μου τῶν γραμμάτων δάκρυα
[4, 2]	προθύμως ἤθελεν ἐξελέγχειν, δεδοικὼς μὴ	καταστῇ	ποτε εἰς ἀνάγκην ὑβρίσαι τὸ
[4, 5]	πρὸς Διονύσιον, εὐεργεσίαν εἰς αὐτὸν	κατατίθεσθαι	νομίζων. ἐτύγχανε μὲν οὖν ἑστιῶν
[4, 1]	ἡ Καλλιρόη Χαιρέᾳ περιεχύθη καὶ	καταφιλοῦσα	τὴν εἰκόνα σὺ μὲν ἔθαψας
[4, 6]	ἀρχὴν γὰρ ἔχειν τὸν Μιθριδάτην	καταφρονήσεως.	ὥρμησεν οὖν καλεῖν ἐπὶ τὴν
[4, 2]	δὲ ἄθλιος ἐν ἀμηχανίᾳ γενόμενος	καταψεύσασθαι	μὲν οὐδεμιᾶς ἤθελε· τί δὲ
[4, 3]	τὴν ὁρμήν· Χαιρέας δὲ λυπούμενος	κατέβαινε	τοῦ σταυροῦ· χαίρων γὰρ ἀπηλλάσσετο
[4, 2]	ὁ δ´ ἐν παραδείσῳ τινὶ	κατέκειτο	μόνος ἀλύων καὶ Καλλιρόην ἀναπλάττων
[4, 5]	γενόμενος πολλάκις ἀνεγίνωσκε τὰς ἐπιστολάς.	κατελάμβανε	δὲ αὐτὸν πάθη ποικίλα, θυμός,
[4, 4]	~Νὺξ ἐκείνη φροντίδων μεστὴ πάντας	κατελάμβανε	καὶ οὐδεὶς ἐδύνατο καθεύδειν· Χαιρέας
[4, 5]	πόθεν ταῦτα. φόβῳ δὲ βασάνων	κατεμήνυσαν	τὴν ἀλήθειαν ὅτι Μιθριδάτης ὁ
[4, 1]	δέ, ὁ Καρίας ὕπαρχος, ἀχανὴς	κατέπεσεν,	ὥσπερ τις ἐξ ἀπροσδοκήτου σφενδόνῃ
[4, 1]	λύπη, καὶ διαναστᾶσα τῆς κλίνης	κατεσκόπει	χωρίον, ἐν ᾧ ποιήσει τὸν
[4, 5]	τοῦ Καρίας ὑπάρχου δοῦλοι πονηροὶ	κατέφθειρον,	οὓς ἐγὼ συλλαβὼν ἀνέπεμψα πρὸς
[4, 5]	εἶτα σκότος τῶν ὀφθαλμῶν αὐτοῦ	κατεχύθη.	καὶ μέντοι λιποθυμήσας ὅμως ἐκράτησε
[4, 7]	ὄνομα, τὸ μέγα τῆς φύσεως	κατόρθωμα,	Ἀρτέμιδι ἰκέλη ἢ χρυσείῃ Ἀφροδίτῃ.
[4, 4]	καὶ Διονύσιον θέλει καταλιπεῖν ἢ	κείνου	βούλεται οἶκον ὀφέλλειν, ὅς κεν
[4, 5]	οὖν ἀπῄει καὶ ἔπραττε τὰ	κεκελευσμένα,	ἡ Τύχη δὲ οὐχ ὅμοιον
[4, 2]	μηδὲ γὰρ ὅλως τῆς πράξεως	κεκοινωνηκέναι.	μάστιγες ᾐτοῦντο καὶ πῦρ ἐπεφέρετο
[4, 5]	ταῦτα Διονυσίῳ, πρὸς τὸ ἀνύποπτον.	κελεύει	δὲ τὸν Ὑγῖνον, ἐπειδὰν ἐν
[4, 3]	δεσμὰ φόνον εἰργάσαντο καὶ σοῦ	κελεύσαντος	τὴν ἐπὶ τὸν σταυρὸν ἠγόμεθα
[4, 5]	δωρεαῖς· ἐντεμεῖν δὲ τὰς σφραγῖδας	κελεύσας	ἐντυγχάνειν ἐπειρᾶτο τοῖς γράμμασιν. εἶδεν
[4, 7]	μάρτυρας. πᾶσαν οὖν τὴν θεραπείαν	κελεύσας	συνακολουθεῖν ἐξώρμησε Καρίας, ἀγαθὴν ἔχων
[4, 3]	Πολύχαρμος· ἀλλὰ δέομαί σου, δέσποτα,	κέλευσον	τῷ δημίῳ μηδὲ τοὺς σταυροὺς
[4, 4]	κείνου βούλεται οἶκον ὀφέλλειν, ὅς	κεν	ὀπυίῃ. ἐπιστολὴν γράψον αὐτῇ· λυπηθήτω,
[4, 1]	καὶ ἀρίδηλον κατασκευάσωμεν τάφον, ὥς	κεν	τηλεφανὴς ἐκ ποντόφιν ἀνδράσιν εἴη.
[4, 5]	Καλλιρόην, εὔνοιαν ἐπιδεικνύμενος αὐτῇ καὶ	κηδεμονίαν,	ὅτι δι´ ἐκείνην Χαιρέαν ἔσωσε,
[4, 4]	μὲν οὐδὲ πιστευθήσῃ Χαιρέας εἶναι,	κινδυνεύσεις	δὲ μᾶλλον, κἂν ἀληθῶς εἶναί
[4, 3]	ζῶντος, γέγονας δὲ καὶ μήτηρ.	κλάειν	ἤρξαντο πάντες καὶ μετέβαλε τὸ
[4, 1]	Καλλιρόην ἰδεῖν. ἦν δὴ καὶ	κλέος	μέγα τῆς γυναικὸς ἐπὶ τῆς
[4, 1]	πλησίον, οἱ μὲν κομίζοντες τὴν	κλίνην	ἔθηκαν, ἀναβᾶσα δὲ ἐπ´ αὐτὴν
[4, 1]	ἡ λύπη, καὶ διαναστᾶσα τῆς	κλίνης	κατεσκόπει χωρίον, ἐν ᾧ ποιήσει
[4, 1]	βάσκανε, καὶ ἀποθανοῦσιν ἡμῖν ἐφθόνησας	κοινὴν	γῆν ἐπιθέσθαι καὶ φυγάδας ἡμῶν
[4, 2]	ταχέως τὸν Πολύχαρμον ἀπορρήξας τῆς	κοινῆς	ἁλύσεως πρὸς Μιθριδάτην ἤγαγεν. ὁ
[4, 2]	λέγε" φησὶ τὴν συνειδυῖαν καὶ	κοινωνὸν	ὑμῖν τῶν ἀδικημάτων. ὁ δὲ
[4, 2]	ἔξωθεν φαντασίαν σκυθρωπὴν προσέθεσαν οἱ	κολάζοντες	εἰς φόβου παράδειγμα τοῖς ὁμοίοις.
[4, 2]	τοῖς τετολμημένοις. ὅπως οὖν κἀκείνη	κολασθῇ	καὶ ζήτησις γένηται τῆς ἐπιβουλῆς,
[4, 5]	Διονυσίῳ χαίρειν· δῶρα καὶ γράμματα	κομιζόμενά	σοι παρὰ Μιθριδάτου τοῦ Καρίας
[4, 1]	τοῦ τάφου πλησίον, οἱ μὲν	κομίζοντες	τὴν κλίνην ἔθηκαν, ἀναβᾶσα δὲ
[4, 6]	δύνασθαι λαθεῖν. Ταύτην τὴν ἐπιστολὴν	κομισθεῖσαν	{ὁ} βασιλεὺς ἀνέγνω τοῖς φίλοις
[4, 2]	ἐξετρυχώθη· πολλὰ γὰρ αὐτὸν ἐβάρει,	κόπος,	ἀμέλεια, τὰ δεσμά, καὶ τούτων
[4, 1]	ὥστε καὶ τοὺς ἀφανεῖς τάφοις	κοσμεῖν.	Ἔπεισε ταχέως, τὸ γὰρ πρὸς
[4, 5]	καὶ διερευνώμενος εὗρε χρυσίον καὶ	κόσμον	πολυτελῆ. φώρια δὲ νομίσας ἀνέκρινε
[4, 7]	καὶ πλάσται περιτεθείκασιν αὐτῷ, τὰ	κουφότατα	καὶ στῆναι μὴ θέλοντα. μνήμη
[4, 7]	τὴν ἐλευθερίαν; τάχα δὲ καὶ	κρατήσεις	τι ἐνθάδε μένων· μακρὰν γάρ
[4, 6]	ἐπ´ ἀμφιβόλῳ τοῦ τάχα καὶ	κρείττονα	τυγχάνειν τῆς φημιζομένης ἑτέραν ἔδοξε
[4, 7]	πᾶσι τῆς φήμης ἡ γυνὴ	κρείττων.	μακαριζόμενος δὲ Διονύσιος ἐλυπεῖτο, καὶ
[4, 1]	δὲ καὶ τῆς δόξης εὑρέθη	κρείττων·	προῆλθε γὰρ μελανείμων, λελυμένη τὰς
[4, 7]	ὄψομαι Καλλιρόην· κἂν ἐν τῇ	κρίσει	Χαιρέαν ἕξω μετ´ ἐμαυτοῦ καὶ
[4, 2]	ἀλλ´ οὐ διέφυγον, οἱ γὰρ	κύνες	ὑλάσσοντες ἐμήνυσαν αὐτούς. φωραθέντες οὖν

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 5/10/2006