Livre, Chap. |
[4, 7] |
θεραπείαν
κελεύσας
συνακολουθεῖν
ἐξώρμησε
Καρίας,
|
ἀγαθὴν |
ἔχων
ψυχὴν
ἐκ
τοῦ
μηδὲν |
[4, 7] |
παρασκευαζομένου
πρὸς
ἀπόστασιν
ἧκέ
τις
|
ἀγγέλλων |
ὡς
Διονύσιος
ἐξώρμηκε
Μιλήτου
καὶ |
[4, 3] |
εὐθὺς
οὖν
προσέταξε
τοῖς
οἰκέταις
|
ἄγειν |
ἐπὶ
λουτρὰ
καὶ
τὰ
σώματα |
[4, 4] |
εἶναί
σε
νομίσῃ.
σὺ
μόνος
|
ἀγνοεῖς |
τὴν
φύσιν
τοῦ
Ἔρωτος,
ὅτι |
[4, 3] |
τινες
τῶν
ἡμῖν
συνδεδεμένων,
οὓς
|
ἀγνοοῦμεν, |
διαρρήξαντες
τὰ
δεσμὰ
φόνον
εἰργάσαντο |
[4, 5] |
πολυτέλεια
τοὺς
πάντων
ἐπέστρεψεν
ὀφθαλμούς·
|
ἄγνωστοι |
γὰρ
ἄνθρωποι
καὶ
τρυφῶντες
ἔδοξαν |
[4, 3] |
βίου
πονηροῦ
καὶ
ἔρωτος
ἀτυχοῦς.
|
ἀγομένῳ |
δὲ
αὐτῷ
Μιθριδάτης
ἀπήντησε
καὶ |
[4, 2] |
ἠρώτων
τίς
ἐστι
καὶ
πόθεν
|
ἄγουσιν
|
αὐτήν.
ὁ
δὲ
ἄθλιος
ἐν |
[4, 6] |
ἐκ
διαβολῆς
ποιεῖν
ἄνδρα
δόκιμον.
|
ἀγχωμάλων |
δὲ
τῶν
γνωμῶν
γενομένων
ἐκείνης |
[4, 4] |
ἐλπίζων
ὅτι
καθάπερ
ἐν
τοῖς
|
ἀγῶσι |
τοῖς
γυμνικοῖς
ἔφεδρος
μένων
μεταξὺ |
[4, 3] |
Μιθριδάτης
ἀπήντησε
καὶ
περιπτυξάμενος
εἶπεν
|
ἀδελφὲ |
καὶ
φίλε,
μικροῦ
με
ἐνήδρευσας |
[4, 7] |
ἔχων
ψυχὴν
ἐκ
τοῦ
μηδὲν
|
ἀδικεῖν |
ἂν
δόξαι·
ὥστε
οὐδὲ
μετὰ |
[4, 2] |
συνειδυῖαν
καὶ
κοινωνὸν
ὑμῖν
τῶν
|
ἀδικημάτων. |
ὁ
δὲ
Πολύχαρμος
ἔξαρνος
ἦν |
[4, 7] |
γὰρ
ἐλεήσει
με
βασιλεὺς
μηδὲν
|
ἀδικοῦντα· |
εἰ
δὲ
ἀποθανεῖν
δεήσειε,
πάλιν |
[4, 6] |
τὴν
γυναῖκα.
φέρει
δὲ
μεγάλην
|
ἀδοξίαν
|
εἰς
τὰ
σὰ
πράγματα,
μᾶλλον |
[4, 1] |
τῷ
ταλαιπώρῳ.
τί
τὰ
μὲν
|
ἀδύνατα |
σπεύδεις,
ἀμελεῖς
δὲ
τῶν
ἀναγκαίων; |
[4, 2] |
ἐννοίας
ἐκείνης
καὶ
τὸν
οἰκέτην
|
ἀηδῶς |
ἐθεάσατο.
τί
γάρ
μοι"
φησὶ
|
[4, 7] |
εἰ
δὲ
καὶ
ἄλλως
σε
|
ἀθετήσειεν, |
οὐδὲν
δυνήσῃ
χεῖρον
παθεῖν.
ἐν |
[4, 2] |
πόθεν
ἄγουσιν
αὐτήν.
ὁ
δὲ
|
ἄθλιος |
ἐν
ἀμηχανίᾳ
γενόμενος
καταψεύσασθαι
μὲν
|
[4, 4] |
καὶ
Διονυσίου
αὐτὸς
ἀκονιτὶ
τὸ
|
ἆθλον |
Καλλιρόην
ἀποίσεται.
τῆς
δ´
ὑστεραίας
|
[4, 5] |
δὲ
αὐτὸν
πάθη
ποικίλα,
θυμός,
|
ἀθυμία, |
φόβος,
ἀπιστία.
ζῆν
μὲν
οὖν |
[4, 2] |
δὲ
αὐτῷ
καὶ
συναποθανεῖν.
ἐπεκλάσθησαν
|
αἱ |
ὀργαὶ
τῶν
ἀκουόντων
καὶ
ὁ |
[4, 1] |
θάπτε
με,
ὅττι
τάχιστα
πύλας
|
Ἀΐδαο |
περήσω.
καὶ
γὰρ
εἰ
μὴ |
[4, 4] |
ἀλλὰ
ἐμοί.
νῦν
δέ,
ἂν
|
αἴσθηται |
Διονύσιός
σε
ἐπιβουλεύοντα
τοῖς
γάμοις |
[4, 2] |
ἀλλὰ
πληγὰς
λαμβάνοντα
καὶ
προπηλακιζόμενον
|
αἰσχρῶς, |
λέγει
πρὸς
τὸν
ἐργοστόλον
χωρίον |
[4, 2] |
σὺ
πάντων
ἡμῖν
τῶν
κακῶν
|
αἰτία. |
τοῦτον
δὴ
τὸν
λόγον
ὁ |
[4, 3] |
αὐτῆς
μνημονεῦσαι
καὶ
τῶν
κακῶν
|
αἰτίαν |
εἰπεῖν
ἐκείνην,
δι´
ἣν
ἐπλεύσαμεν. |
[4, 7] |
ἀπόρρητον
μέχρι
τέλους,
καὶ
τὴν
|
αἰτίαν |
οὐχ
ὡμολόγει
πρὸς
τὴν
γυναῖκα, |
[4, 7] |
τοῦ
Μιθριδάτου
καὶ
ἀποροῦντος
τὴν
|
αἰτίαν |
τῆς
διαβολῆς,
ὑποστρέψας
ὁ
Ὑγῖνος |
[4, 2] |
φησὶ
τοὔνομα
τῆς
γυναικός,
ἣν
|
αἰτίαν |
ὡμολόγησας
εἶναί
σοι
τῶν
κακῶν. |
[4, 7] |
καταλαβεῖν
καὶ
Διονύσιον
ἀνελεῖν
τὸν
|
αἴτιον, |
Καλλιρόην
δὲ
ἁρπάσας
ἀποστῆναι
βασιλέως. |
[4, 3] |
διὰ
τὴν
ἐγκρατῆ
μὲν
ἀλλ´
|
ἄκαιρόν |
σου
σιωπήν.
εὐθὺς
οὖν
προσέταξε |
[4, 2] |
οὐκ
ἐνοχλήσω
δέ
σοι
ληρῶν
|
ἀκαίρως, |
ἅμα
δὲ
καὶ
δέδοικα
μή, |
[4, 1] |
οὔκουν
οὐδὲ
παρὰ
τοῖς
πολίταις
|
ἀκλεᾶ |
τὴν
φιλοτιμίαν
ἕξεις.
Ὁ
λόγος |
[4, 4] |
Χαιρέου
τε
καὶ
Διονυσίου
αὐτὸς
|
ἀκονιτὶ |
τὸ
ἆθλον
Καλλιρόην
ἀποίσεται.
τῆς |
[4, 2] |
συναποθανεῖν.
ἐπεκλάσθησαν
αἱ
ὀργαὶ
τῶν
|
ἀκουόντων |
καὶ
ὁ
θυμὸς
εἰς
ἔλεον |
[4, 3] |
αὐτοῖς.
οὐκ
ἐκαρτέρησεν
ὁ
Χαιρέας
|
ἀκούσας, |
ἀλλὰ
τοῖς
γόνασι
Μιθριδάτου
προσπεσὼν |
[4, 2] |
δὴ
τὸν
λόγον
ὁ
οἰκονόμος
|
ἀκούσας |
ἔδοξεν
εἶναί
τινα
γυναῖκα
τὴν |
[4, 2] |
οὐδὲ
ἰδὼν
αὐτοὺς
οὐδὲ
ἀπολογουμένων
|
ἀκούσας |
εὐθὺς
ἐκέλευσε
τοὺς
ἑξκαίδεκα
τοὺς
|
[4, 2] |
θυγατρὸς
Ἑρμοκράτους
τοῦ
στρατηγοῦ.
ταῦτα
|
ἀκούσας |
ὁ
Μιθριδάτης
ἐρυθήματος
ἐνεπλήσθη
καὶ |
[4, 2] |
γυναῖκα
μιαρὰν
συμπράξασαν
τῷ
φόνῳ.
|
ἀκούσας |
οὖν
ὁ
Μιθριδάτης
συνήγαγε
τὰς |
[4, 6] |
οὖν
τήρησιν
ἐποιεῖτο
τῆς
γυναικὸς
|
ἀκριβεστέραν, |
ἵνα
μή
τις
αὐτῇ
προσέλθῃ |
[4, 2] |
καὶ
τῶν
οἰκετῶν
εἰς
ἔρευναν
|
ἀκριβεστέραν |
παρακαλούντων
ἡκέτω"
φησὶ
Καλλιρόη.
παίοντες |
[4, 1] |
ἀλλ´
οἱ
μὲν
ἀπεστράφησαν,
ὡς
|
ἀκτῖνος |
ἡλιακῆς
ἐμπεσούσης,
οἱ
δὲ
καὶ
|
[4, 1] |
ἦν
τιμῆσαι
Διονύσιον,
ἡ
δὲ
|
ἀλήθεια |
Καλλιρόην
ἰδεῖν.
ἦν
δὴ
καὶ |
[4, 5] |
φόβῳ
δὲ
βασάνων
κατεμήνυσαν
τὴν
|
ἀλήθειαν |
ὅτι
Μιθριδάτης
ὁ
Καρίας
ὕπαρχος
|
[4, 4] |
εἶναι,
κινδυνεύσεις
δὲ
μᾶλλον,
κἂν
|
ἀληθῶς |
εἶναί
σε
νομίσῃ.
σὺ
μόνος |
[4, 3] |
ἐργάσασθαι
διὰ
τὴν
ἐγκρατῆ
μὲν
|
ἀλλ´
|
ἄκαιρόν
σου
σιωπήν.
εὐθὺς
οὖν |
[4, 7] |
ἀντεραστάς,
οὐ
τὸν
ἀντίδικον
μόνον,
|
ἀλλ´ |
αὐτὸν
τὸν
δικαστήν,
ὥστε
καὶ |
[4, 1] |
εἰκόνα
προσέβλεψεν
οὐδεὶς
Καλλιρόης
παρούσης,
|
ἀλλ´ |
ἐκείνη
μόνη
τοὺς
ἁπάντων
ἐδημαγώγησεν
|
[4, 7] |
οὐχ
ὡμολόγει
πρὸς
τὴν
γυναῖκα,
|
ἀλλ´ |
ἡ
πρόφασις
ἦν
ὅτι
βασιλεὺς |
[4, 4] |
δὲ
σὸν
γάμον
οὐκ
ἤλπισα.
|
ἀλλ´
|
ἱκετεύω,
μετανόησον.
κατασπένδω
τούτων
μου |
[4, 3] |
δύο
δεσμῶται,
Συρακόσιοι
γένος
ἐσμέν.
|
ἀλλ´ |
ὁ
μὲν
ἕτερος
νεανίσκος
πρῶτος
|
[4, 1] |
τὴν
μαρμαρυγὴν
ὑπήνεγκε
τοῦ
κάλλους,
|
ἀλλ´
|
οἱ
μὲν
ἀπεστράφησαν,
ὡς
ἀκτῖνος |
[4, 3] |
σταυρὸν
ἐλεῶ
σου,
Χαιρέα"
φησίν,
|
ἀλλ´ |
ὅτι
τοιαύτης
γυναικὸς
ἀφῃρέθης.
ἐκπλαγεὶς |
[4, 1] |
οὐχ
ὅτι
τέθνηκε
Χαιρέαν
ἠλέουν,
|
ἀλλ´ |
ὅτι
τοιαύτης
γυναικὸς
ἀφῄρητο.
~Καλλιρόη |
[4, 2] |
ἐπιστάτην
ἀπέσφαξαν,
εἶτα
δρασμῷ
ἐπεχείρουν.
|
ἀλλ´ |
οὐ
διέφυγον,
οἱ
γὰρ
κύνες |
[4, 4] |
ἐπ´
ἐρημίας
γενόμενος
ἤθελε
γράφειν,
|
ἀλλ´ |
οὐκ
ἠδύνατο,
δακρύων
ἐπιρρεόντων
καὶ |
[4, 6] |
ἡμέρας
οὐδὲν
ἐπεκύρωσεν
{ὁ}
βασιλεύς,
|
ἀλλ´ |
ὑπερέθετο
τὴν
σκέψιν·
νυκτὸς
δὲ |
[4, 2] |
τοιοῦτος,
οἷος
εἰς
Μίλητον
ἐξῆλθεν,
|
ἀλλ´ |
ὠχρός
τε
καὶ
λεπτός,
οἷα |
[4, 3] |
τὸν
φίλον"
εἶπεν
ὁ
Πολύχαρμος·
|
ἀλλὰ |
δέομαί
σου,
δέσποτα,
κέλευσον
τῷ |
[4, 3] |
οὐκέτι
σὴν"
εἶπεν
ὁ
Μιθριδάτης,
|
ἀλλὰ |
Διονυσίου
τοῦ
Μιλησίου
νόμῳ
γαμηθεῖσαν· |
[4, 4] |
ἐγὼ
δὲ
γυναικὸς
πεῖραν
ἐλάβομεν.
|
ἀλλὰ |
ἐζηλοτύπησα.
τοῦτο
ἴδιόν
ἐστι
φιλοῦντος. |
[4, 4] |
{τότε
Μίλητος
ἦν.
ἐδέθης
μέν,
|
ἀλλὰ |
ἔζησας·
ἐπράθης,
ἀλλὰ
ἐμοί.
νῦν |
[4, 4] |
ἐδέθης
μέν,
ἀλλὰ
ἔζησας·
ἐπράθης,
|
ἀλλὰ |
ἐμοί.
νῦν
δέ,
ἂν
αἴσθηται |
[4, 7] |
καὶ
Πολύχαρμον
οὐ
συνηγόρους
μόνον,
|
ἀλλὰ |
καὶ
μάρτυρας.
πᾶσαν
οὖν
τὴν |
[4, 1] |
σέ.
μὴ
γὰρ
μεγάλα
μόνον,
|
ἀλλὰ
|
καὶ
παράδοξα
δυστυχοῦμεν·
ἀλλήλους
ἐθάψαμεν. |
[4, 1] |
οὐ
μόνον
τὸ
Μιλησίων
πλῆθος
|
ἀλλὰ |
καὶ
τῆς
Ἰωνίας
σχεδὸν
ὅλης. |
[4, 5] |
τῇ
γνώμῃ
τὸ
τέλος
ἐβράβευσεν,
|
ἀλλὰ |
μειζόνων
πραγμάτων
ἐκίνησεν
ἀρχήν.
ἐπειδὴ |
[4, 7] |
οὐδὲ
μετὰ
δακρύων
προέπεμψαν
αὐτόν,
|
ἀλλὰ |
μετὰ
θυσιῶν
καὶ
πομπῆς.
ἕνα |
[4, 7] |
καὶ
τὸν
θυμὸν
{τοῦ}
βασιλέως,
|
ἀλλὰ
|
Μίλητον
μὲν
καταλαβεῖν
καὶ
Διονύσιον |
[4, 1] |
τὸ
σῶμα
εὕρηται
τοῦ
δυστυχοῦς,
|
ἀλλὰ |
νόμος
οὗτος
ἀρχαῖος
Ἑλλήνων,
ὥστε |
[4, 2] |
βλέπων
Χαιρέαν
ἐργάζεσθαι
μὴ
δυνάμενον,
|
ἀλλὰ |
πληγὰς
λαμβάνοντα
καὶ
προπηλακιζόμενον
αἰσχρῶς, |
[4, 3] |
οὐκ
ἐκαρτέρησεν
ὁ
Χαιρέας
ἀκούσας,
|
ἀλλὰ |
τοῖς
γόνασι
Μιθριδάτου
προσπεσὼν
ἱκετεύω |
[4, 5] |
ἄνδρα,
ὑπισχνούμενος
αὐτὸς
στρατηγήσειν
ὅπως
|
ἀλλήλους |
ἀπολάβωσιν,
ἂν
καὶ
τὴν
ἐκείνης |
[4, 1] |
μόνον,
ἀλλὰ
καὶ
παράδοξα
δυστυχοῦμεν·
|
ἀλλήλους |
ἐθάψαμεν.
οὐκ
ἔχει
δ´
ἡμῶν
|
[4, 6] |
καλεῖν
ἐπὶ
τὴν
δίκην
αὐτόν·
|
ἄλλο |
δὲ
πάθος
παρῄνει
μεταπέμπεσθαι
καὶ |
[4, 3] |
σταυροῦ.
πόρρωθεν
οὖν
ἐκεκράγεσαν
ἄλλος
|
ἄλλο |
τι
φεῖσαι,
κατάβηθι,
μὴ
τρώσῃς, |
[4, 4] |
μνημονεύσειας,
οὐδὲν
ἔπαθον·
εἰ
δὲ
|
ἄλλο |
τι
φρονεῖς,
θανάτου
μοι
δώσεις |
[4, 5] |
ὅμως
ἐκράτησε
τὰ
γράμματα,
φοβούμενος
|
ἄλλον |
αὐτοῖς
ἐντυχεῖν.
θορύβου
δὲ
καὶ |
[4, 7] |
Ἔρως,
ἐξ
Ἰωνίας
δὲ
ἐνδοξότερον
|
ἄλλον· |
ἐπιφανέστερον
γὰρ
καὶ
βασιλικώτερον
ἦν |
[4, 3] |
τοῦ
σταυροῦ.
πόρρωθεν
οὖν
ἐκεκράγεσαν
|
ἄλλος |
ἄλλο
τι
φεῖσαι,
κατάβηθι,
μὴ
|
[4, 3] |
οὐκ
ἤρκεσεν
ὅτι
γυνὴ
γέγονας
|
ἄλλου |
Χαιρέου
ζῶντος,
γέγονας
δὲ
καὶ
|
[4, 3] |
τελευτήσας.
εὗρον
δὲ
τοὺς
μὲν
|
ἄλλους
|
ἀνηρτημένους,
ἄρτι
δὲ
ἐκεῖνον
ἐπιβαίνοντα |
[4, 5] |
ἐν
Πριήνῃ
γένηται,
τοὺς
μὲν
|
ἄλλους |
αὐτοῦ
καταλιπεῖν,
μόνον
δὲ
αὐτόν, |
[4, 5] |
συχνόν·
εἴρητο
δὲ
πρὸς
τοὺς
|
ἄλλους
|
οἰκέτας
ὅτι
πέμπει
ταῦτα
Διονυσίῳ, |
[4, 4] |
ὑπὲρ
σοῦ.
τοὺς
μὲν
οὖν
|
ἄλλους |
πολίτας
οὐκ
οἶδ´
ὅ
τι |
[4, 2] |
ἐξαίρετον,
ἵνα
μὴ
τὴν
τῶν
|
ἄλλων |
δεσμωτῶν
ῥᾳθυμίαν
ἡμῖν
καταλογίζῃ·
τὸ |
[4, 1] |
οὐδεὶς
μὲν
οὖν
οὐδὲ
τῶν
|
ἄλλων |
τὴν
μαρμαρυγὴν
ὑπήνεγκε
τοῦ
κάλλους, |
[4, 7] |
ἔχει
στρατηγούς·
εἰ
δὲ
καὶ
|
ἄλλως |
σε
ἀθετήσειεν,
οὐδὲν
δυνήσῃ
χεῖρον
|
[4, 2] |
τὸν
Πολύχαρμον
ἀπορρήξας
τῆς
κοινῆς
|
ἁλύσεως |
πρὸς
Μιθριδάτην
ἤγαγεν.
ὁ
δ´ |
[4, 2] |
ἐν
παραδείσῳ
τινὶ
κατέκειτο
μόνος
|
ἀλύων |
καὶ
Καλλιρόην
ἀναπλάττων
ἑαυτῷ
τοιαύτην, |
[4, 2] |
ἐνοχλήσω
δέ
σοι
ληρῶν
ἀκαίρως,
|
ἅμα |
δὲ
καὶ
δέδοικα
μή,
ἐὰν |
[4, 1] |
τοῦτον
ἐφύλαττεν
ἑαυτῷ.
θέλων
οὖν
|
ἅμα |
καὶ
τριβὴν
ἐγγενέσθαι
τῇ
φροντίδι |
[4, 2] |
παραμυθίας.
τῶν
ἐργατῶν
τινες
τῶν
|
ἅμα |
Χαιρέᾳ
δεδεμένων
(ἑξκαίδεκα
δὲ
ἦσαν |
[4, 2] |
πολλὰ
γὰρ
αὐτὸν
ἐβάρει,
κόπος,
|
ἀμέλεια, |
τὰ
δεσμά,
καὶ
τούτων
μᾶλλον |
[4, 1] |
τί
τὰ
μὲν
ἀδύνατα
σπεύδεις,
|
ἀμελεῖς |
δὲ
τῶν
ἀναγκαίων;
νόμιζε
ἐφεστηκότα |
[4, 2] |
αὐτήν.
ὁ
δὲ
ἄθλιος
ἐν
|
ἀμηχανίᾳ |
γενόμενος
καταψεύσασθαι
μὲν
οὐδεμιᾶς
ἤθελε· |
[4, 6] |
ἐν
Καρίᾳ
διηγημάτων·
αὐτὸς
δὲ
|
ἄμυναν |
ἐπενόησε
τοιαύτην.
ἐπεδήμει
κατὰ
καιρὸν
|
[4, 6] |
τῆς
γυναικός.
ὅμως
δὲ
ἐπ´
|
ἀμφιβόλῳ |
τοῦ
τάχα
καὶ
κρείττονα
τυγχάνειν |
[4, 4] |
ἐξήλθετε,
μηδὲ
συνέβη
τι
δεινὸν
|
ἀμφοῖν· |
ἐπεὶ
δὲ
ἡ
φιλόκαινος
Τύχη |
[4, 1] |
τοὺς
ἁπάντων
ἐδημαγώγησεν
ὀφθαλμούς.
πῶς
|
ἄν |
τις
διηγήσηται
κατ´
ἀξίαν
τὰ |
[4, 4] |
ἐπράθης,
ἀλλὰ
ἐμοί.
νῦν
δέ,
|
ἂν |
αἴσθηται
Διονύσιός
σε
ἐπιβουλεύοντα
τοῖς |
[4, 7] |
ψυχὴν
ἐκ
τοῦ
μηδὲν
ἀδικεῖν
|
ἂν
|
δόξαι·
ὥστε
οὐδὲ
μετὰ
δακρύων |
[4, 2] |
ὑπὸ
τοῦ
Καλλιρόης
ἔρωτος
πάντως
|
ἂν |
ἐτελεύτησεν,
εἰ
μὴ
τοιᾶσδέ
τινος |
[4, 5] |
αὐτὸς
στρατηγήσειν
ὅπως
ἀλλήλους
ἀπολάβωσιν,
|
ἂν |
καὶ
τὴν
ἐκείνης
προσλάβῃ
ψῆφον. |
[4, 4] |
ἀπαιτεῖν
τὴν
γυναῖκα·
μὴ
γὰρ
|
ἂν |
μηδὲ
Καλλιρόην
ἐμμένειν
ἰδοῦσαν
αὐτόν· |
[4, 5] |
πορευθῆναι·
εἶτ´
ἐπειδὰν
μάθῃ
πῶς
|
ἂν
|
χρήσαιτο
τοῖς
πράγμασι,
τότε
τοὺς |
[4, 1] |
μὲν
κομίζοντες
τὴν
κλίνην
ἔθηκαν,
|
ἀναβᾶσα |
δὲ
ἐπ´
αὐτὴν
ἡ
Καλλιρόη |
[4, 3] |
βασανίζεις,
ἐπὶ
τοιούτῳ
διηγήματι
ζῆν
|
ἀναγκάζων. |
ἄπιστε
Καλλιρόη
καὶ
πασῶν
ἀσεβεστάτη |
[4, 2] |
τὸν
σταυρὸν
ἔφερε·
τῇ
γὰρ
|
ἀναγκαίᾳ |
τιμωρίᾳ
καὶ
τὴν
ἔξωθεν
φαντασίαν |
[4, 2] |
τί
γάρ
μοι"
φησὶ
παρενοχλεῖς;
|
ἀναγκαῖον" |
εἶπεν,
ὦ
δέσποτα·
τὴν
γὰρ |
[4, 1] |
ἀδύνατα
σπεύδεις,
ἀμελεῖς
δὲ
τῶν
|
ἀναγκαίων; |
νόμιζε
ἐφεστηκότα
σοι
λέγειν
αὐτὸν
|
[4, 2] |
δεδοικὼς
μὴ
καταστῇ
ποτε
εἰς
|
ἀνάγκην |
ὑβρίσαι
τὸ
ἥδιστον
ὄνομα·
τῶν |
[4, 3] |
Συρακοσίων
τριήρη
καὶ
πρέσβεις
τοὺς
|
ἀναζητήσοντας |
τὴν
γυναῖκα.
ταύτην
τὴν
τριήρη |
[4, 1] |
ἐκεῖνος
ζῶντος.
ἐπεὶ
δὲ
ἀφθόνοις
|
ἀναλώμασι |
καὶ
πολυχειρίᾳ
ταχέως
τὸ
ἔργον |
[4, 2] |
κατέκειτο
μόνος
ἀλύων
καὶ
Καλλιρόην
|
ἀναπλάττων |
ἑαυτῷ
τοιαύτην,
ὁποίαν
εἶδε
πενθοῦσαν· |
[4, 6] |
πολλοὺς
καὶ
προεστηκότας)
οὐκ
ἤρεσκεν
|
ἀνάρπαστον |
ἐκ
διαβολῆς
ποιεῖν
ἄνδρα
δόκιμον. |
[4, 3] |
σκέψις
σχολῆς
μακροτέρας.
ἐπὶ
τούτοις
|
ἀναστὰς |
διέλυσε
τὸ
συμπόσιον
καὶ
αὐτὸς |
[4, 2] |
ἐκέλευσε
τοὺς
ἑξκαίδεκα
τοὺς
ὁμοσκήνους
|
ἀνασταυρῶσαι. |
προήχθησαν
οὖν
πόδας
τε
καὶ |
[4, 1] |
καὶ
μεγαλοψυχίαν
ἔφη
πρὸς
αὐτὴν
|
ἀνάστηθι, |
ὦ
γύναι,
καὶ
τάφον
κατασκεύασον
|
[4, 1] |
ἔρωτα
λυσιτελεῖν
ὑπελάμβανε
τὸν
πρότερον
|
ἄνδρα |
βεβαίως
αὐτὴν
ἀπογνῶναι.
θέλων
οὖν |
[4, 6] |
ἤρεσκεν
ἀνάρπαστον
ἐκ
διαβολῆς
ποιεῖν
|
ἄνδρα |
δόκιμον.
ἀγχωμάλων
δὲ
τῶν
γνωμῶν |
[4, 5] |
συμβουλεύων
μὴ
ὑβρίσαι
τὸν
πρῶτον
|
ἄνδρα, |
ὑπισχνούμενος
αὐτὸς
στρατηγήσειν
ὅπως
ἀλλήλους |
[4, 1] |
ὥς
κεν
τηλεφανὴς
ἐκ
ποντόφιν
|
ἀνδράσιν |
εἴη.
καλοὶ
δὲ
Μιλησίων
εἰσὶ |
[4, 2] |
δὲ
Πολύχαρμος,
οἷα
δὴ
νεανίας
|
ἀνδρικὸς |
τὴν
φύσιν
καὶ
μὴ
δουλεύων |
[4, 4] |
ἐν
ᾗ
πρῶτον
σὺ
μὲν
|
ἀνδρός, |
ἐγὼ
δὲ
γυναικὸς
πεῖραν
ἐλάβομεν. |
[4, 6] |
μὴ
περιορᾶν
ἐπιβουλὴν
εἰς
γάμον
|
ἀνδρὸς |
ἐνδόξου,
τοῖς
δὲ
ῥᾳθυμοτέροις
τὰς |
[4, 4] |
πόλιν
ἀπέρχῃ
τὴν
μεγίστην,
καὶ
|
ἀνδρὸς |
πλουσίου
καὶ
πρωτεύοντος
ἐν
Ἰωνίᾳ |
[4, 1] |
ἐπὶ
τῆς
Ἀσίας
πάσης
καὶ
|
ἀνέβαινεν |
ἤδη
μέχρι
τοῦ
μεγάλου
βασιλέως
|
[4, 4] |
προπετοῦς·
κἀγὼ
γὰρ
ἐπὶ
σταυρὸν
|
ἀνέβην |
διὰ
σέ,
σοὶ
μηδὲν
ἐγκαλῶν. |
[4, 3] |
ἐπλεύσαμεν.
ἔτι
λέγοντος
αὐτοῦ
Μιθριδάτης
|
ἀνεβόησε |
Χαιρέαν
λέγεις;
τὸν
φίλον"
εἶπεν |
[4, 6] |
γυναῖκα
τὴν
ἐμήν.
ἐπὶ
τούτοις
|
ἀνεγίνωσκε |
τὰς
ἐπιστολὰς
καὶ
διηγεῖτο
τὴν |
[4, 5] |
δὲ
καθ´
ἑαυτὸν
γενόμενος
πολλάκις
|
ἀνεγίνωσκε |
τὰς
ἐπιστολάς.
κατελάμβανε
δὲ
αὐτὸν |
[4, 5] |
ἐν
μέσῳ
τῷ
συμποσίῳ
Διονύσιος
|
ἀνέγνω, |
καλλωπιζόμενος
ἐπὶ
ταῖς
βασιλικαῖς
δωρεαῖς· |
[4, 6] |
τὴν
ἐπιστολὴν
κομισθεῖσαν
{ὁ}
βασιλεὺς
|
ἀνέγνω |
τοῖς
φίλοις
καὶ
τί
χρὴ |
[4, 3] |
ἀφῃρέθης.
ἐκπλαγεὶς
οὖν
ὁ
Χαιρέας
|
ἀνέκραγε |
ποῦ
γὰρ
σὺ
Καλλιρόην
εἶδες |
[4, 5] |
κόσμον
πολυτελῆ.
φώρια
δὲ
νομίσας
|
ἀνέκρινε |
τοὺς
οἰκέτας
τίνες
εἶεν
καὶ |
[4, 7] |
Μίλητον
μὲν
καταλαβεῖν
καὶ
Διονύσιον
|
ἀνελεῖν |
τὸν
αἴτιον,
Καλλιρόην
δὲ
ἁρπάσας |
[4, 6] |
τούτου
τοῦ
μέρους
τῆς
ἐπιστολῆς
|
ἀνεμίμνησκον
|
βασιλέα,
προσηρέθιζε
δὲ
καὶ
φήμη, |
[4, 3] |
τὸ
συμπόσιον
καὶ
αὐτὸς
μὲν
|
ἀνεπαύετο |
καθάπερ
ἦν
ἔθος
αὐτῷ,
τοῖς |
[4, 5] |
πονηροὶ
κατέφθειρον,
οὓς
ἐγὼ
συλλαβὼν
|
ἀνέπεμψα |
πρὸς
σέ.
Ταύτην
τὴν
ἐπιστολὴν |
[4, 2] |
ὦ
δέσποτα·
τὴν
γὰρ
πηγὴν
|
ἀνεύρηκα |
τοῦ
μεγάλου
τολμήματος,
καὶ
οὗτος |
[4, 3] |
εὗρον
δὲ
τοὺς
μὲν
ἄλλους
|
ἀνηρτημένους, |
ἄρτι
δὲ
ἐκεῖνον
ἐπιβαίνοντα
τοῦ |
[4, 5] |
πάντων
ἐπέστρεψεν
ὀφθαλμούς·
ἄγνωστοι
γὰρ
|
ἄνθρωποι |
καὶ
τρυφῶντες
ἔδοξαν
αὐτοῖς
μάλιστα |
[4, 7] |
γυναικὸς
ἡ
Φήμη,
καταγγέλλουσα
πᾶσιν
|
ἀνθρώποις |
ὅτι
Καλλιρόη
παραγίνεται,
τὸ
περιβόητον |
[4, 2] |
τολμήματος,
καὶ
οὗτος
ὁ
κατάρατος
|
ἄνθρωπος
|
ἐπίσταται
γυναῖκα
μιαρὰν
συμπράξασαν
τῷ |
[4, 4] |
γάμον
διηγήσατο·
θάνατον
μὲν
γὰρ
|
ἄνθρωπος |
ὢν
προσεδόκων,
τὸν
δὲ
σὸν |
[4, 6] |
σεαυτῷ.
Μιθριδάτης
γάρ,
ὁ
κάκιστος
|
ἀνθρώπων, |
καὶ
σοὶ
φθονῶν,
ξένος
μου |
[4, 7] |
Διονύσιον
ἐφόβει,
πάντας
ἔβλεπεν
ὡς
|
ἀντεραστάς, |
οὐ
τὸν
ἀντίδικον
μόνον,
ἀλλ´ |
[4, 4] |
θεῶν
δυνήσεται
σῶσαι;
παραδοθήσῃ
γὰρ
|
ἀντεραστῇ |
τυράννῳ,
καὶ
τάχα
μὲν
οὐδὲ |
[4, 4] |
Μιθριδάτης
εὐεργετήσας
τοῦτό
με
λελύπηκεν
|
ἀντὶ |
πάντων,
ὅτι
μοι
τὸν
σὸν |
[4, 7] |
ἔβλεπεν
ὡς
ἀντεραστάς,
οὐ
τὸν
|
ἀντίδικον |
μόνον,
ἀλλ´
αὐτὸν
τὸν
δικαστήν, |
[4, 5] |
πέμπει
ταῦτα
Διονυσίῳ,
πρὸς
τὸ
|
ἀνύποπτον. |
κελεύει
δὲ
τὸν
Ὑγῖνον,
ἐπειδὰν |
[4, 7] |
τῶν
γραμμάτων
ἐβουλεύετο
μὴ
βαδίζειν
|
ἄνω, |
δεδοικὼς
τὰς
διαβολὰς
καὶ
τὸν |
[4, 1] |
πῶς
ἄν
τις
διηγήσηται
κατ´
|
ἀξίαν |
τὰ
τελευταῖα
τῆς
πομπῆς;
ἐπεὶ |
[4, 5] |
τοὺς
ἐκ
Πριήνης
εἰς
Μίλητον
|
ἀπαγαγεῖν. |
Ὁ
μὲν
οὖν
ἀπῄει
καὶ |
[4, 6] |
μή
τις
αὐτῇ
προσέλθῃ
μηδὲ
|
ἀπαγγείλῃ |
τι
τῶν
ἐν
Καρίᾳ
διηγημάτων· |
[4, 4] |
βαδίζειν
εἰς
Μίλητον
καὶ
Διονύσιον
|
ἀπαιτεῖν |
τὴν
γυναῖκα·
μὴ
γὰρ
ἂν |
[4, 5] |
ἔξωθεν
κατασεσημασμένα,
δημοσίοις
δὲ
παραδοὺς
|
ἅπαντα |
μετὰ
τῶν
οἰκετῶν
ἔπεμψε
πρὸς |
[4, 1] |
παρούσης,
ἀλλ´
ἐκείνη
μόνη
τοὺς
|
ἁπάντων |
ἐδημαγώγησεν
ὀφθαλμούς.
πῶς
ἄν
τις |
[4, 4] |
Ἔρωτος,
ὅτι
οὗτος
ὁ
θεὸς
|
ἀπάταις |
χαίρει
καὶ
δόλοις;
δοκεῖ
δέ |
[4, 3] |
θεραπείαν
τε
καὶ
οἶκον
ἐξαίρετον
|
ἀπέδειξε. |
~Νὺξ
ἐκείνη
φροντίδων
μεστὴ
πάντας |
[4, 4] |
γάρ
σε
μηδὲ
μίαν
ἡμέραν
|
ἀπεζεῦχθαι |
τῆς
γυναικός·
ὄφελον
μηδὲ
Σικελίας |
[4, 2] |
ἀποθνήσκειν
ἐμνημόνευσας
αὐτῆς;
ὁ
δὲ
|
ἀπεκρίνατο |
μακρὸς
ὁ
μῦθος,
ὦ
δέσποτα, |
[4, 4] |
μόνος
καὶ
ξένος
εἰς
πόλιν
|
ἀπέρχῃ |
τὴν
μεγίστην,
καὶ
ἀνδρὸς
πλουσίου |
[4, 1] |
τοῦ
κάλλους,
ἀλλ´
οἱ
μὲν
|
ἀπεστράφησαν, |
ὡς
ἀκτῖνος
ἡλιακῆς
ἐμπεσούσης,
οἱ |
[4, 2] |
διακόψαντες
τὰ
δεσμὰ
τὸν
ἐπιστάτην
|
ἀπέσφαξαν, |
εἶτα
δρασμῷ
ἐπεχείρουν.
ἀλλ´
οὐ |
[4, 3] |
βάρβαροι
καὶ
τοὺς
μὲν
πολλοὺς
|
ἀπέσφαξαν, |
ἐμὲ
δὲ
καὶ
τὸν
φίλον |
[4, 5] |
Μίλητον
ἀπαγαγεῖν.
Ὁ
μὲν
οὖν
|
ἀπῄει |
καὶ
ἔπραττε
τὰ
κεκελευσμένα,
ἡ |
[4, 5] |
ἐπειδὴ
γὰρ
Ὑγῖνος
εἰς
Μίλητον
|
ἀπηλλάγη, |
καταλειφθέντες
οἱ
δοῦλοι
τοῦ
προεστηκότος |
[4, 3] |
κατέβαινε
τοῦ
σταυροῦ·
χαίρων
γὰρ
|
ἀπηλλάσσετο
|
βίου
πονηροῦ
καὶ
ἔρωτος
ἀτυχοῦς. |
[4, 3] |
ἀτυχοῦς.
ἀγομένῳ
δὲ
αὐτῷ
Μιθριδάτης
|
ἀπήντησε |
καὶ
περιπτυξάμενος
εἶπεν
ἀδελφὲ
καὶ |
[4, 7] |
τὸ
τῆς
δίκης
διήγημα.
πόλεις
|
ἀπήντων
|
ὅλαι
καὶ
τὰς
ὁδοὺς
ἐστενοχώρουν |
[4, 4] |
Μιθριδάτης
ἐμοῦ
μὲν
ἕνεκα"
φησὶν
|
ἄπιθι, |
βούλομαι
γάρ
σε
μηδὲ
μίαν |
[4, 3] |
ἐπὶ
τοιούτῳ
διηγήματι
ζῆν
ἀναγκάζων.
|
ἄπιστε |
Καλλιρόη
καὶ
πασῶν
ἀσεβεστάτη
γυναικῶν, |
[4, 5] |
πάθη
ποικίλα,
θυμός,
ἀθυμία,
φόβος,
|
ἀπιστία. |
ζῆν
μὲν
οὖν
Χαιρέαν
οὐκ |
[4, 3] |
οὖν"
ἔφη,
νὺξ
γάρ
ἐστιν,
|
ἀπίωμεν, |
τῇ
δ´
ὑστεραίᾳ
νήφοντες
βουλευώμεθα
|
[4, 1] |
τὸν
πρότερον
ἄνδρα
βεβαίως
αὐτὴν
|
ἀπογνῶναι. |
θέλων
οὖν
ἐνδείξασθαι
στοργὴν
καὶ |
[4, 3] |
ὦ
δέσποτα,
τὸν
σταυρόν
μοι
|
ἀπόδος. |
χεῖρόν
με
βασανίζεις,
ἐπὶ
τοιούτῳ |
[4, 2] |
τὸ
δὲ
ἴδιον
μέτρον
αὐτοὶ
|
ἀποδώσομεν |
πρὸς
ἡμέραν.
πείθεται
καὶ
δίδωσιν. |
[4, 2] |
καὶ
τούτων
μᾶλλον
ὁ
ἔρως.
|
ἀποθανεῖν |
δὲ
βουλόμενον
αὐτὸν
οὐκ
εἴα |
[4, 7] |
βασιλεὺς
μηδὲν
ἀδικοῦντα·
εἰ
δὲ
|
ἀποθανεῖν |
δεήσειε,
πάλιν
ὄψομαι
Καλλιρόην·
κἂν |
[4, 1] |
τὸν
νεκρόν.
Τύχη
βάσκανε,
καὶ
|
ἀποθανοῦσιν |
ἡμῖν
ἐφθόνησας
κοινὴν
γῆν
ἐπιθέσθαι |
[4, 2] |
Καλλιρόην
ἐκείνην,
καὶ
διατί
μέλλων
|
ἀποθνήσκειν |
ἐμνημόνευσας
αὐτῆς;
ὁ
δὲ
ἀπεκρίνατο |
[4, 3] |
ὁ
μὲν
οὖν
φίλος
οὐδὲ
|
ἀποθνήσκων |
ἐνεκάλει
τῇ
γυναικί,
προήχθην
δὲ |
[4, 4] |
αὐτὸς
ἀκονιτὶ
τὸ
ἆθλον
Καλλιρόην
|
ἀποίσεται. |
τῆς
δ´
ὑστεραίας
προτεθείσης
τῆς |
[4, 4] |
καὶ
τῆς
χειρὸς
αὐτοῦ
τρεμούσης.
|
ἀποκλαύσας |
δὲ
τὰς
ἑαυτοῦ
συμφορὰς
μόλις |
[4, 7] |
τὸ
καλοῦν
ἐπὶ
τὴν
δίκην·
|
ἀποκλαύσας |
δὲ
τὴν
ἑαυτοῦ
συμφορὰν
ἐπὶ
|
[4, 5] |
ὑπισχνούμενος
αὐτὸς
στρατηγήσειν
ὅπως
ἀλλήλους
|
ἀπολάβωσιν, |
ἂν
καὶ
τὴν
ἐκείνης
προσλάβῃ |
[4, 6] |
πέμψον·
πρὸς
δὲ
Μιθριδάτην
ἧκε
|
ἀπολογησόμενος |
ὅτι
οὐκ
ἐπεβούλευσας
γάμῳ
Διονυσίου. |
[4, 2] |
κἀκεῖνος
οὐδὲ
ἰδὼν
αὐτοὺς
οὐδὲ
|
ἀπολογουμένων |
ἀκούσας
εὐθὺς
ἐκέλευσε
τοὺς
ἑξκαίδεκα |
[4, 2] |
πρὸς
τὸν
ἐργοστόλον
χωρίον
ἡμῖν
|
ἀπομέρισον |
ἐξαίρετον,
ἵνα
μὴ
τὴν
τῶν |
[4, 4] |
δόλοις;
δοκεῖ
δέ
μοι
πρῶτον
|
ἀποπειραθῆναί |
σε
τῆς
γυναικὸς
διὰ
γραμμάτων |
[4, 5] |
συμπόσιον
σκυθρωπῶς
διελύθη
(φαντασία
γὰρ
|
ἀποπληξίας |
αὐτοὺς
ἔσχε)
Διονύσιος
δὲ
καθ´ |
[4, 2] |
τὸν
Πολύχαρμον
διασιωπῆσαι
καὶ
πάντας
|
ἀπορεῖν |
τοὺς
παρόντας.
ὀψὲ
δὲ
καὶ |
[4, 7] |
~Καταπλαγέντος
δὲ
τοῦ
Μιθριδάτου
καὶ
|
ἀποροῦντος |
τὴν
αἰτίαν
τῆς
διαβολῆς,
ὑποστρέψας |
[4, 2] |
τῆς
ἐπιβουλῆς,
ταχέως
τὸν
Πολύχαρμον
|
ἀπορρήξας |
τῆς
κοινῆς
ἁλύσεως
πρὸς
Μιθριδάτην |
[4, 7] |
ὅλης.
διεφύλαττε
δὲ
ὅμως
τὸ
|
ἀπόρρητον |
μέχρι
τέλους,
καὶ
τὴν
αἰτίαν |
[4, 6] |
δυνατὸν
τρόπον
καὶ
γράφει
δι´
|
ἀπορρήτων |
ἐπιστολήν.
Βασιλεῖ
Βασιλέων
Ἀρταξέρξῃ
σατράπης |
[4, 4] |
καὶ
πρωτεύοντος
ἐν
Ἰωνίᾳ
θέλεις
|
ἀποσπάσαι |
γυναῖκα
ἐξαιρέτως
αὐτῷ
συναφθεῖσαν;
ποίᾳ |
[4, 7] |
ταῦτα
βουλευομένου
καὶ
παρασκευαζομένου
πρὸς
|
ἀπόστασιν
|
ἧκέ
τις
ἀγγέλλων
ὡς
Διονύσιος |
[4, 7] |
τὸν
αἴτιον,
Καλλιρόην
δὲ
ἁρπάσας
|
ἀποστῆναι |
βασιλέως.
τί
γὰρ
σπεύδω"
φησὶ
|
[4, 3] |
γυναῖκα
Καλλιρόην
τοὔνομα,
ἥν,
δόξασαν
|
ἀποτεθνηκέναι, |
ἔθαψε
πολυτελῶς.
τυμβωρύχοι
δὲ
ζῶσαν |
[4, 4] |
τι
φρονεῖς,
θανάτου
μοι
δώσεις
|
ἀπόφασιν. |
~Ταύτην
τὴν
ἐπιστολὴν
ἔδωκε
Μιθριδάτης |
[4, 1] |
ἀχανὴς
κατέπεσεν,
ὥσπερ
τις
ἐξ
|
ἀπροσδοκήτου |
σφενδόνῃ
βληθείς,
καὶ
μόλις
αὐτὸν |
[4, 2] |
καί
τις
ἤδη
τοῦ
σώματος
|
ἁπτόμενος |
αὐτοῦ
λέγε"
φησὶ
τοὔνομα
τῆς |
[4, 6] |
εἰς
τὸν
σὸν
οἶκον.
οὗτος
|
ἀπωδύρατο |
πρός
με
ὅτι
Μιθριδάτης
ὁ |
[4, 1] |
ὁρῶν
τρυχομένην
τὴν
γυναῖκα,
μὴ
|
ἄρα |
τι
καὶ
τοῦ
κάλλους
αὐτῇ |
[4, 1] |
βασιλέως
ὄνομα
Καλλιρόης,
οἷον
οὐδὲ
|
Ἀριάδνης |
οὐδὲ
Λήδας.
τότε
δὲ
καὶ |
[4, 1] |
πρὸ
τῆς
πόλεως
ὑψηλὸν
καὶ
|
ἀρίδηλον |
κατασκευάσωμεν
τάφον,
ὥς
κεν
τηλεφανὴς |
[4, 2] |
δεδεμένων
(ἑξκαίδεκα
δὲ
ἦσαν
τὸν
|
ἀριθμὸν |
ἐν
οἰκίσκῳ
σκοτεινῷ
καθειργμένοι)
νύκτωρ |
[4, 7] |
ἀνελεῖν
τὸν
αἴτιον,
Καλλιρόην
δὲ
|
ἁρπάσας |
ἀποστῆναι
βασιλέως.
τί
γὰρ
σπεύδω" |
[4, 6] |
δι´
ἀπορρήτων
ἐπιστολήν.
Βασιλεῖ
Βασιλέων
|
Ἀρταξέρξῃ |
σατράπης
Λυδίας
καὶ
Ἰωνίας
Φαρνάκης |
[4, 7] |
τὸ
μέγα
τῆς
φύσεως
κατόρθωμα,
|
Ἀρτέμιδι |
ἰκέλη
ἢ
χρυσείῃ
Ἀφροδίτῃ.
ἐνδοξοτέραν |
[4, 3] |
δὲ
τοὺς
μὲν
ἄλλους
ἀνηρτημένους,
|
ἄρτι |
δὲ
ἐκεῖνον
ἐπιβαίνοντα
τοῦ
σταυροῦ. |
[4, 3] |
Καλλιρόης,
ἵνα
δοκῇ
φίλῳ
βοηθεῖν.
|
ἄρτι |
μὲν
οὖν"
ἔφη,
νὺξ
γάρ |
[4, 1] |
τοῦ
δυστυχοῦς,
ἀλλὰ
νόμος
οὗτος
|
ἀρχαῖος |
Ἑλλήνων,
ὥστε
καὶ
τοὺς
ἀφανεῖς |
[4, 6] |
εὐλάβεια
δὲ
περὶ
τοῦ
μέλλοντος·
|
ἀρχὴν |
γὰρ
ἔχειν
τὸν
Μιθριδάτην
καταφρονήσεως. |
[4, 7] |
δύο
τὰ
κάλλιστα,
ἔρωτα
καὶ
|
ἀρχήν. |
ἐντάφιον
ἔνδοξον
ἡ
ἡγεμονία
καὶ |
[4, 5] |
ἐβράβευσεν,
ἀλλὰ
μειζόνων
πραγμάτων
ἐκίνησεν
|
ἀρχήν. |
ἐπειδὴ
γὰρ
Ὑγῖνος
εἰς
Μίλητον |
[4, 3] |
φίλε,
μικροῦ
με
ἐνήδρευσας
ἔργον
|
ἀσεβὲς |
ἐργάσασθαι
διὰ
τὴν
ἐγκρατῆ
μὲν |
[4, 3] |
ἀναγκάζων.
ἄπιστε
Καλλιρόη
καὶ
πασῶν
|
ἀσεβεστάτη |
γυναικῶν,
ἐγὼ
μὲν
ἐπράθην
διὰ |
[4, 7] |
φυλάττειν
Καλλιρόην
καὶ
ἐπὶ
τῆς
|
Ἀσίας
|
ὅλης.
διεφύλαττε
δὲ
ὅμως
τὸ |
[4, 1] |
μέγα
τῆς
γυναικὸς
ἐπὶ
τῆς
|
Ἀσίας |
πάσης
καὶ
ἀνέβαινεν
ἤδη
μέχρι |
[4, 6] |
ἐπιστολὰς
καὶ
διηγεῖτο
τὴν
τέχνην.
|
ἀσμένως
|
ἤκουσε
Φαρνάκης
τῶν
λόγων
τάχα |
[4, 1] |
γὰρ
μελανείμων,
λελυμένη
τὰς
τρίχας·
|
ἀστράπτουσα |
δὲ
τῷ
προσώπῳ
καὶ
παραγυμνοῦσα |
[4, 1] |
βαδίζωμεν,
ὦ
γύναι"
φησίν,
εἰς
|
ἄστυ, |
κἀκεῖ
πρὸ
τῆς
πόλεως
ὑψηλὸν |
[4, 5] |
δοῦλοι
τοῦ
προεστηκότος
ἔρημοι
πρὸς
|
ἀσωτίαν |
ὥρμων,
ἔχοντες
χρυσίον
ἄφθονον.
ἐν |
[4, 2] |
Πολύχαρμος.
ἔπληξε
τοὔνομα
Μιθριδάτην,
καὶ
|
ἀτυχῆ |
τινα
ἔδοξεν
ὁμωνυμίαν
τῶν
γυναικῶν. |
[4, 3] |
ἀπηλλάσσετο
βίου
πονηροῦ
καὶ
ἔρωτος
|
ἀτυχοῦς. |
ἀγομένῳ
δὲ
αὐτῷ
Μιθριδάτης
ἀπήντησε |
[4, 5] |
ἦν,
ἤδη
δέ
που
καὶ
|
αὐλὸς |
ἐφθέγγετο
καὶ
δι´
ᾠδῆς
ἠκούετο |
[4, 5] |
αὐτὸς
πρὸς
Καλλιρόην,
εὔνοιαν
ἐπιδεικνύμενος
|
αὐτῇ |
καὶ
κηδεμονίαν,
ὅτι
δι´
ἐκείνην |
[4, 4] |
ὅς
κεν
ὀπυίῃ.
ἐπιστολὴν
γράψον
|
αὐτῇ· |
λυπηθήτω,
χαρήτω,
ζητησάτω,
καλεσάτω·
τῆς |
[4, 1] |
ἄρα
τι
καὶ
τοῦ
κάλλους
|
αὐτῇ |
παραπόληται,
εἰς
δὲ
τὸν
ἴδιον |
[4, 1] |
ποιήσει
τὸν
τάφον.
ἤρεσε
δὲ
|
αὐτῇ
|
πλησίον
τοῦ
νεὼ
τῆς
Ἀφροδίτης, |
[4, 6] |
γυναικὸς
ἀκριβεστέραν,
ἵνα
μή
τις
|
αὐτῇ |
προσέλθῃ
μηδὲ
ἀπαγγείλῃ
τι
τῶν |
[4, 6] |
παρανομία
σατράπου
μεμπτή,
μάλιστα
δὲ
|
αὕτη. |
καὶ
γὰρ
ὁ
Διονύσιός
ἐστι
|
[4, 1] |
στοργὴν
καὶ
μεγαλοψυχίαν
ἔφη
πρὸς
|
αὐτὴν |
ἀνάστηθι,
ὦ
γύναι,
καὶ
τάφον |
[4, 1] |
ὑπελάμβανε
τὸν
πρότερον
ἄνδρα
βεβαίως
|
αὐτὴν |
ἀπογνῶναι.
θέλων
οὖν
ἐνδείξασθαι
στοργὴν |
[4, 6] |
ἐκάετο
τῆς
Καλλιρόης
καὶ
δι´
|
αὐτὴν |
ἐπεδήμει
τὰ
πολλὰ
Μιλήτῳ,
καλῶν |
[4, 7] |
ἰκέλη
ἢ
χρυσείῃ
Ἀφροδίτῃ.
ἐνδοξοτέραν
|
αὐτὴν |
ἐποίει
καὶ
τὸ
τῆς
δίκης |
[4, 1] |
κλίνην
ἔθηκαν,
ἀναβᾶσα
δὲ
ἐπ´
|
αὐτὴν |
ἡ
Καλλιρόη
Χαιρέᾳ
περιεχύθη
καὶ
|
[4, 2] |
τίς
ἐστι
καὶ
πόθεν
ἄγουσιν
|
αὐτήν. |
ὁ
δὲ
ἄθλιος
ἐν
ἀμηχανίᾳ |
[4, 4] |
σοῦ
πατρός·
ἐξέπεμψε
δὲ
ἐπ´
|
αὐτῆς |
ἡ
πόλις
πρεσβείαν
ὑπὲρ
σοῦ. |
[4, 3] |
ἐνεκάλει
τῇ
γυναικί,
προήχθην
δὲ
|
αὐτῆς |
μνημονεῦσαι
καὶ
τῶν
κακῶν
αἰτίαν |
[4, 2] |
καὶ
διατί
μέλλων
ἀποθνήσκειν
ἐμνημόνευσας
|
αὐτῆς; |
ὁ
δὲ
ἀπεκρίνατο
μακρὸς
ὁ |
[4, 1] |
τῆς
Ἀφροδίτης,
ὥστε
καὶ
τοὺς
|
αὐτόθι |
ἔχειν
ἔρωτος
ὑπόμνημα.
Διονύσιος
δὲ |
[4, 2] |
καταλογίζῃ·
τὸ
δὲ
ἴδιον
μέτρον
|
αὐτοὶ |
ἀποδώσομεν
πρὸς
ἡμέραν.
πείθεται
καὶ
|
[4, 5] |
ἐκράτησε
τὰ
γράμματα,
φοβούμενος
ἄλλον
|
αὐτοῖς |
ἐντυχεῖν.
θορύβου
δὲ
καὶ
συνδρομῆς |
[4, 5] |
γὰρ
ἄνθρωποι
καὶ
τρυφῶντες
ἔδοξαν
|
αὐτοῖς |
μάλιστα
μὲν
λῃσταί,
δραπέται
δὲ |
[4, 3] |
ἤδη
δὲ
καὶ
τέκνον
ἐστὶν
|
αὐτοῖς. |
οὐκ
ἐκαρτέρησεν
ὁ
Χαιρέας
ἀκούσας, |
[4, 6] |
καὶ
διὰ
Μιθριδάτην
(ἐγεγόνει
γὰρ
|
αὐτοῖς |
οὐκ
ὀλίγα
προσκρούσματα
διὰ
τὴν |
[4, 7] |
ὥστε
οὐδὲ
μετὰ
δακρύων
προέπεμψαν
|
αὐτόν, |
ἀλλὰ
μετὰ
θυσιῶν
καὶ
πομπῆς. |
[4, 6] |
οὖν
καλεῖν
ἐπὶ
τὴν
δίκην
|
αὐτόν· |
ἄλλο
δὲ
πάθος
παρῄνει
μεταπέμπεσθαι
|
[4, 2] |
σῶμα
ταχέως
ἐξετρυχώθη·
πολλὰ
γὰρ
|
αὐτὸν |
ἐβάρει,
κόπος,
ἀμέλεια,
τὰ
δεσμά, |
[4, 5] |
πάθους
ἐκέλευσε
τοῖς
οἰκέταις
μετενεγκεῖν
|
αὐτὸν |
εἰς
ἕτερον
οἰκίσκον,
ὡς
δῆθεν |
[4, 7] |
δὲ
Διονύσιος
ἐλυπεῖτο,
καὶ
δειλότερον
|
αὐτὸν |
ἐποίει
τῆς
εὐτυχίας
τὸ
μέγεθος· |
[4, 1] |
ἀναγκαίων;
νόμιζε
ἐφεστηκότα
σοι
λέγειν
|
αὐτὸν
|
θάπτε
με,
ὅττι
τάχιστα
πύλας |
[4, 5] |
ἔπεμψε
πρὸς
Διονύσιον,
εὐεργεσίαν
εἰς
|
αὐτὸν |
κατατίθεσθαι
νομίζων.
ἐτύγχανε
μὲν
οὖν |
[4, 7] |
ἡ
πρόφασις
ἦν
ὅτι
βασιλεὺς
|
αὐτὸν |
μεταπέμπεται,
βουλεύσασθαι
θέλων
περὶ
τῶν |
[4, 6] |
σκέψιν·
νυκτὸς
δὲ
ἐπελθούσης
ὑπεδύετο
|
αὐτὸν |
μισοπονηρία
μὲν
διὰ
τὸ
τῆς |
[4, 4] |
ἂν
μηδὲ
Καλλιρόην
ἐμμένειν
ἰδοῦσαν
|
αὐτόν· |
ὁ
δὲ
Μιθριδάτης
ἐμοῦ
μὲν
|
[4, 1] |
ἀπροσδοκήτου
σφενδόνῃ
βληθείς,
καὶ
μόλις
|
αὐτὸν |
οἱ
θεραπευτῆρες
ὑποβαστάζοντες
ἔφερον.
ἐπόμπευε |
[4, 2] |
ὁ
ἔρως.
ἀποθανεῖν
δὲ
βουλόμενον
|
αὐτὸν |
οὐκ
εἴα
λεπτή
τις
ἐλπίς, |
[4, 5] |
ἀνεγίνωσκε
τὰς
ἐπιστολάς.
κατελάμβανε
δὲ
|
αὐτὸν |
πάθη
ποικίλα,
θυμός,
ἀθυμία,
φόβος, |
[4, 7] |
μὴ
θέλοντα.
μνήμη
δὲ
ἐλάμβανεν
|
αὐτὸν |
παλαιῶν
διηγημάτων,
ὅσαι
μεταβολαὶ
γεγόνασι
|
[4, 7] |
οὐ
τὸν
ἀντίδικον
μόνον,
ἀλλ´
|
αὐτὸν |
τὸν
δικαστήν,
ὥστε
καὶ
μετενόει |
[4, 5] |
ἄλλους
αὐτοῦ
καταλιπεῖν,
μόνον
δὲ
|
αὐτόν, |
ὡς
Ἴωνα
(καὶ
γὰρ
ἡλλήνιζε |
[4, 4] |
μεταξὺ
Χαιρέου
τε
καὶ
Διονυσίου
|
αὐτὸς |
ἀκονιτὶ
τὸ
ἆθλον
Καλλιρόην
ἀποίσεται. |
[4, 6] |
τι
τῶν
ἐν
Καρίᾳ
διηγημάτων·
|
αὐτὸς |
δὲ
ἄμυναν
ἐπενόησε
τοιαύτην.
ἐπεδήμει |
[4, 3] |
δὲ
περιθεῖναι
χλαμύδας
Ἑλληνικὰς
πολυτελεῖς·
|
αὐτὸς |
δὲ
γνωρίμους
ἐς
{τὸ}
συμπόσιον
|
[4, 6] |
διὰ
τὸν
ἔρωτα·
καὶ
γὰρ
|
αὐτὸς |
ἐκάετο
τῆς
Καλλιρόης
καὶ
δι´
|
[4, 3] |
ἀναστὰς
διέλυσε
τὸ
συμπόσιον
καὶ
|
αὐτὸς |
μὲν
ἀνεπαύετο
καθάπερ
ἦν
ἔθος |
[4, 5] |
ἴδιον
ἔρωτα.
ἔγραψε
δὲ
καὶ
|
αὐτὸς |
πρὸς
Καλλιρόην,
εὔνοιαν
ἐπιδεικνύμενος
αὐτῇ |
[4, 5] |
ὑβρίσαι
τὸν
πρῶτον
ἄνδρα,
ὑπισχνούμενος
|
αὐτὸς |
στρατηγήσειν
ὅπως
ἀλλήλους
ἀπολάβωσιν,
ἂν |
[4, 2] |
χαλεπῷ
τυράννῳ,
τὰς
δύο
μοίρας
|
αὐτὸς |
σχεδὸν
εἰργάζετο
μόνος,
πλεονεκτῶν
ἐν |
[4, 5] |
Πριήνῃ
γένηται,
τοὺς
μὲν
ἄλλους
|
αὐτοῦ
|
καταλιπεῖν,
μόνον
δὲ
αὐτόν,
ὡς |
[4, 5] |
ἦτορ,
εἶτα
σκότος
τῶν
ὀφθαλμῶν
|
αὐτοῦ |
κατεχύθη.
καὶ
μέντοι
λιποθυμήσας
ὅμως |
[4, 2] |
τις
ἤδη
τοῦ
σώματος
ἁπτόμενος
|
αὐτοῦ |
λέγε"
φησὶ
τοὔνομα
τῆς
γυναικός, |
[4, 5] |
Καλλιρόῃ
Χαιρέας·
ζῶ.
Τοῦ
δ´
|
αὐτοῦ |
λύτο
γούνατα
καὶ
φίλον
ἦτορ, |
[4, 2] |
ἔνδον,
καί
που
καὶ
δάκρυον
|
αὐτοῦ |
μὴ
θέλοντος
προέπεσεν,
ὥστε
καὶ |
[4, 3] |
δι´
ἣν
ἐπλεύσαμεν.
ἔτι
λέγοντος
|
αὐτοῦ |
Μιθριδάτης
ἀνεβόησε
Χαιρέαν
λέγεις;
τὸν
|
[4, 6] |
Μιθριδάτῃ
φθονοῦσιν
ἢ
τὴν
σατραπείαν
|
αὐτοῦ
|
μνωμένοις
ἐδόκει
μὴ
περιορᾶν
ἐπιβουλὴν |
[4, 6] |
ὕπαρχος
ξένος
αὐτῷ
γενόμενος
διαφθείρει
|
αὐτοῦ |
τὴν
γυναῖκα.
φέρει
δὲ
μεγάλην |
[4, 4] |
Διονύσιός
σε
ἐπιβουλεύοντα
τοῖς
γάμοις
|
αὐτοῦ, |
τίς
σε
θεῶν
δυνήσεται
σῶσαι; |
[4, 4] |
δακρύων
ἐπιρρεόντων
καὶ
τῆς
χειρὸς
|
αὐτοῦ |
τρεμούσης.
ἀποκλαύσας
δὲ
τὰς
ἑαυτοῦ |
[4, 5] |
σκυθρωπῶς
διελύθη
(φαντασία
γὰρ
ἀποπληξίας
|
αὐτοὺς |
ἔσχε)
Διονύσιος
δὲ
καθ´
ἑαυτὸν |
[4, 2] |
τὸ
συμβάν,
κἀκεῖνος
οὐδὲ
ἰδὼν
|
αὐτοὺς
|
οὐδὲ
ἀπολογουμένων
ἀκούσας
εὐθὺς
ἐκέλευσε |
[4, 2] |
οἱ
γὰρ
κύνες
ὑλάσσοντες
ἐμήνυσαν
|
αὐτούς. |
φωραθέντες
οὖν
ἐκείνης
τῆς
νυκτὸς
|
[4, 6] |
Μιθριδάτης
ὁ
Καρίας
ὕπαρχος
ξένος
|
αὐτῷ
|
γενόμενος
διαφθείρει
αὐτοῦ
τὴν
γυναῖκα. |
[4, 2] |
με
ὁ
φίλος·
θέλω
δὲ
|
αὐτῷ |
καὶ
συναποθανεῖν.
ἐπεκλάσθησαν
αἱ
ὀργαὶ |
[4, 5] |
Καρίᾳ
τῆς
ὅλης
οὐσίας,
παραγυμνώσας
|
αὐτῷ |
καὶ
τὸν
ἴδιον
ἔρωτα.
ἔγραψε |
[4, 6] |
τῆς
γυναικός.
ὑπέσχετο
οὖν
βοηθήσειν
|
αὐτῷ |
κατὰ
τὸν
δυνατὸν
τρόπον
καὶ |
[4, 3] |
καὶ
ἔρωτος
ἀτυχοῦς.
ἀγομένῳ
δὲ
|
αὐτῷ |
Μιθριδάτης
ἀπήντησε
καὶ
περιπτυξάμενος
εἶπεν |
[4, 1] |
τὴν
ἐκκομιδὴν
ἐμιμήσατο
τὴν
ἐπ´
|
αὐτῷ. |
προηγγέλλετο
μὲν
γὰρ
ἡμέρα
ῥητή, |
[4, 4] |
Ἰωνίᾳ
θέλεις
ἀποσπάσαι
γυναῖκα
ἐξαιρέτως
|
αὐτῷ |
συναφθεῖσαν;
ποίᾳ
δυνάμει
πεποιθώς;
μακρὰν
|
[4, 7] |
ποιηταί
τε
καὶ
πλάσται
περιτεθείκασιν
|
αὐτῷ, |
τὰ
κουφότατα
καὶ
στῆναι
μὴ |
[4, 5] |
μέλος.
μεταξὺ
δὲ
ἐπέδωκέ
τις
|
αὐτῷ |
τὴν
ἐπιστολήν·
Στρατηγὸς
Πριηνέων
Βίας |
[4, 3] |
μὲν
ἀνεπαύετο
καθάπερ
ἦν
ἔθος
|
αὐτῷ, |
τοῖς
δὲ
Συρακοσίοις
νεανίσκοις
θεραπείαν |
[4, 2] |
ὄψεται.
Πολύχαρμος
οὖν,
ὁ
συναλοὺς
|
αὐτῷ |
φίλος,
βλέπων
Χαιρέαν
ἐργάζεσθαι
μὴ |
[4, 6] |
ἦλθεν
ὁ
Διονύσιος,
ἦν
γὰρ
|
αὐτῷ |
φίλος,
καὶ
ἰδιολογίαν
ᾐτήσατο
μόνος. |
[4, 2] |
καὶ
τραχήλους
συνδεδεμένοι,
καὶ
ἕκαστος
|
αὐτῶν |
τὸν
σταυρὸν
ἔφερε·
τῇ
γὰρ
|
[4, 1] |
ἀρχαῖος
Ἑλλήνων,
ὥστε
καὶ
τοὺς
|
ἀφανεῖς |
τάφοις
κοσμεῖν.
Ἔπεισε
ταχέως,
τὸ |
[4, 3] |
τι
φεῖσαι,
κατάβηθι,
μὴ
τρώσῃς,
|
ἄφες. |
ὁ
μὲν
οὖν
δήμιος
ἐπέσχε |
[4, 3] |
φησίν,
ἀλλ´
ὅτι
τοιαύτης
γυναικὸς
|
ἀφῃρέθης. |
ἐκπλαγεὶς
οὖν
ὁ
Χαιρέας
ἀνέκραγε |
[4, 1] |
ἠλέουν,
ἀλλ´
ὅτι
τοιαύτης
γυναικὸς
|
ἀφῄρητο. |
~Καλλιρόη
μὲν
οὖν
ἐν
Μιλήτῳ |
[4, 1] |
ὡς
ἐκεῖνος
ζῶντος.
ἐπεὶ
δὲ
|
ἀφθόνοις |
ἀναλώμασι
καὶ
πολυχειρίᾳ
ταχέως
τὸ |
[4, 5] |
πρὸς
ἀσωτίαν
ὥρμων,
ἔχοντες
χρυσίον
|
ἄφθονον. |
ἐν
πόλει
δὲ
μικρᾷ
καὶ |
[4, 7] |
κατόρθωμα,
Ἀρτέμιδι
ἰκέλη
ἢ
χρυσείῃ
|
Ἀφροδίτῃ. |
ἐνδοξοτέραν
αὐτὴν
ἐποίει
καὶ
τὸ |
[4, 4] |
ἐκεῖνος
ὃν
εἶδες
παρθένος
εἰς
|
Ἀφροδίτης |
βαδίζουσα,
δι´
ὃν
ἠγρύπνησας.
μνήσθητι
|
[4, 1] |
αὐτῇ
πλησίον
τοῦ
νεὼ
τῆς
|
Ἀφροδίτης, |
ὥστε
καὶ
τοὺς
αὐτόθι
ἔχειν |
[4, 1] |
Μιθριδάτης
δέ,
ὁ
Καρίας
ὕπαρχος,
|
ἀχανὴς |
κατέπεσεν,
ὥσπερ
τις
ἐξ
ἀπροσδοκήτου |