Chapitre |
[10] |
ὡς
ὁ
τῷ
ξίφει,
ὃ
|
ἔλαβε |
πρὸς
τὴν
τῶν
πολεμίων
ἄμυναν, |
[7] |
φθόνος
φιλίας
ἐστὶν
ἀῤῥώστημα.
Ἐκεῖνό
|
γε
|
μὴν
κἂν
ἐπαινέσειέ
τις
τοῦ |
[4] |
τὰς
τοῦ
ἀνδρὸς
εὐποιίας.
Ὅς
|
γε |
παρ´
αὐτὸν
τὸν
καιρὸν
τῆς |
[3] |
εἰς
τὸν
ἄνθρωπον,
τὸν
ἄνθρωπον
|
δὲ |
ἀμυνόμενος,
ἐπειδὴ
Θεὸν
οὐκ
ἠδύνατο. |
[10] |
τὴν
φροντίδα,
οὐκ
ἄχρηστον·
τὸ
|
δὲ |
ἄχρι
τούτου
καταλιπεῖν,
μὴ
πρὸς |
[5] |
λέοντες
χειροήθεις
γίνονται
θεραπευόμενοι·
οἱ
|
δὲ |
βάσκανοι
ταῖς
θεραπείαις
πλέον
ἐξαγριαίνονται. |
[4] |
μηδὲν
τῶν
σῶν
ἐλαττώσαντι;
Ἐὰν
|
δὲ |
δὴ
καὶ
εὐεργετούμενος
ἀγανακτῇς,
οὐκ |
[11] |
πρὸς
τὸ
φθονεῖν
ἀφορμή)
σὺ
|
δὲ |
ἐπὶ
τὴν
κτῆσιν
τῆς
ἀρετῆς, |
[2] |
ὡς
μὲν
καλὸν
ἰδεῖν,
ὡς
|
δὲ |
εὐμαθὲς,
ὡς
δὲ
πρὸς
πάντα |
[10] |
μακαριστὸν
κρῖναι
καὶ
ζηλωτόν.
Οὕτω
|
δὲ |
ἔχοντι,
καὶ
μὴ
ὡς
ἐπὶ |
[9] |
φέρονται,
πολλοὺς
μὲν
λειμῶνας,
πολλοὺς
|
δὲ |
ἡδεῖς
καὶ
εὐώδεις
τόπους
ὑπεριπτάμενοι· |
[4] |
λογάσι,
τὰς
ἐρημίας
διηρευνᾶτο.
Εἰ
|
δὲ |
ἠρωτήθη
τοῦ
πολέμου
τὴν
πρόφασιν, |
[6] |
ἐφθονεῖτο;
Διὰ
τὰ
θαύματα.
Τίνες
|
δὲ
|
ἦσαν
αἱ
θαυματοποιίαι;
Σωτηρία
τῶν |
[8] |
γενήσῃ
τῶν
μηδὲν
ἀδικούντων,
ἐχθρὸς
|
δὲ |
Θεοῦ
τοῦ
ἀγαθοῦ
καὶ
ἀφθόνου; |
[5] |
ποιοῦσιν
αἱ
εὐποιίαι·
(τὸν
βάσκανον
|
δὲ |
καὶ
κακοήθη
τὸ
καλῶς
παθεῖν |
[8] |
προσανάλωσε
ταῖς
λύπαις
κατατηκόμενος.
~Ἤδη
|
δὲ |
καὶ
τῶν
ἰοβόλων
αὐτῶν
ὀλεθριώτεροι |
[10] |
τούτῳ
ἑκουσίως
ἑαυτὸν
κατατιτρώσκων·
εἰ
|
(δὲ |
καλῶς
καὶ
κατὰ
τὸν
ὀρθὸν |
[10] |
καὶ
οὑτινοσοῦν
τῶν
ἐπιδεομένων·
τὸν
|
δὲ
|
μὴ
οὕτω
πρὸς
ταῦτα
διακείμενον |
[9] |
ζηλωτῶν
καὶ
περιβλέπτων
οὐδέν.
Ὥσπερ
|
δὲ |
οἱ
γῦπες
πρὸς
τὰ
δυσώδη |
[11] |
ποτε
παραγενέσθαι
τὸν
φθόνον,
~Εἰ
|
δὲ |
πάντως
δόξης
ἐπιθυμεῖς,
καὶ
βούλει |
[10] |
ἑαυτῷ
συνεύχεται
τὴν
ἀπόλαυσιν·
λόγου
|
δὲ |
πνευματικοῦ
ἐν
Ἐκκλησίᾳ
βρύοντος,
καὶ
|
[10] |
ἐστὶ
τῶν
παρὰ
Θεοῦ,
οὐχὶ
|
δὲ |
πρὸς
ἰδίαν
ἀπόλαυσιν
θησαυρίζει,
ἐπαινεῖσθαι
|
[2] |
ἰδεῖν,
ὡς
δὲ
εὐμαθὲς,
ὡς
|
δὲ |
πρὸς
πάντα
εὐάρμοστον·
οὐκ
ἂν |
[9] |
ἐπὶ
γέενναν,
στέρησις
βασιλείας.
Δῆλοι
|
δέ |
πως
καὶ
αὐτῷ
τῷ
προσώπῳ |
[9] |
τῶν
κατορθουμένων
οὐδὲ
προσβλέπουσι,
τοῖς
|
δὲ |
σαθροῖς
ἐπιτίθενται·
κἄν
τι
προσπταῖσαι |
[2] |
εὐθυμοῦντι
μὲν
οὐ
συνευφραίνεται·
ὀδυρομένῳ
|
δὲ |
συνδακρύει.
Καὶ
τὴν
μεταβολὴν
τοῦ |
[9] |
μορφὰς
τῶν
γραφομένων
ἀποσημαίνοντες.
Δεινοὶ
|
δὲ |
ταῖς
εἰς
τὸ
χεῖρον
παρατροπαῖς |
[3] |
Θεὸν
οὐκ
ἠδύνατο.
Τὰ
αὐτὰ
|
δὲ |
ταῦτα
ποιῶν
καὶ
ὁ
Κάϊν |
[10] |
ὑπηρεσίαν
παρέχειν
τοῖς
ἀσθενοῦσι·
πᾶσαν
|
δὲ |
τὴν
λοιπὴν
περιουσίαν
οὐ
μᾶλλον |
[4] |
τὴν
ἀρετὴν
λαμπροτέραν
ἀπέδειξεν,
ἑαυτοῦ
|
δὲ |
τὴν
πονηρίαν
καταφανεστέραν
ἐποίησε.
~Δυσμεταχειριστότατον |
[9] |
τὸ
μὲν
ὑγιαῖνον
παρατρέχουσι,
πρὸς
|
δὲ |
τὸ
ἕλκος
ἐπείγονται·
οὕτως
οἱ |
[1] |
ἀπόλωλεν
ὑπὸ
τοῦ
κακοῦ.
Ἐρωτώμενος
|
δὲ |
τὸ
πάθος,
ἐρυθριᾷ
δημοσιεῦσαι
τὴν |
[9] |
γὰρ
λέγουσι
τὸν
ἀνδρεῖον,
ἀνάλγητον
|
δὲ |
τὸν
σώφρονα·
τὸν
δίκαιον
ἀπηνῆ· |
[8] |
καὶ
λυμαινομένου
καὶ
διαφθείροντος.
Ἐγὼ
|
δὲ |
τοῦτον
μὲν
τὸν
λόγον
ἀποπέμπομαι, |
[2] |
μέν
ἐστι
τῶν
παρόντων,
φίλος
|
δὲ |
τῶν
ἀπολλυμένων.
~Τί
ἂν
οὖν |
[11] |
δυνατὴ
κτηθῆναι
τῷ
φιλοπόνῳ·
ἡ
|
δὲ |
τῶν
χρημάτων
περιβολὴ,
καὶ
ὥρα |
[10] |
τὸ
τῆς
ψυχῆς
ἀγαθόν·
τὸν
|
δὲ |
ὑπερανθοῦντα
τῷ
πλούτῳ,
καὶ
δυναστείᾳ |
[10] |
ἑαυτῷ
βασκαίνοι
τῶν
ἀγαθῶν.
Ὅλως
|
δὲ, |
ὑπερκύψας
τῷ
λογισμῷ
τὰ
ἀνθρώπινα, |
[10] |
πλοῦτος,
ἐλεεινὸς
ὁ
πλουτῶν·
εἰ
|
δὲ |
ὑπηρεσία
πρὸς
ἀρετὴν,
οὐκ
ἔχει
|
[10] |
εἶναι
τοῖς
δεομένοις,
τῷ
σώματι
|
δὲ |
ὑπηρεσίαν
παρέχειν
τοῖς
ἀσθενοῦσι·
πᾶσαν |
[5] |
τίνος
βασκαίνετε
τῷ
σφαλλομένῳ;
Νυνὶ
|
δὲ |
ὑπὸ
τῆς
τοῦ
Θεοῦ
οἰκονομίας |
[8] |
γυναικωνίτιδι
παρεισαχθέντα
ὑπὸ
γραϊδίων·
ἐκεῖνο
|
δέ
|
φημι,
ὅτι
οἱ
μισόκαλοι
δαίμονες, |
[8] |
σηπεδόσι
τὸ
δηχθὲν
ἐπινέμεται·
τοὺς
|
δὲ |
φθονερούς
τινες
οἴονται
καὶ
δι´ |
[5] |
πάντως
ἐκβῆναι
τὰ
προῤῥηθέντα;
εἰ
|
δὲ |
ψευδεῖς
αἱ
τῶν
ὀνειράτων
ὄψεις, |
[9] |
ὡς
βάναυσον
διαβάλλουσι,
τὸν
ἐλευθέριον
|
δὲ |
ὡς
ἄσωτον·
πάλιν
τὸν
οἰκονομικὸν |
[1] |
ἔχουσαν
αὐτὸν
ψυχὴν
ἐξαναλίσκει.
Μᾶλλον
|
δὲ |
ὥσπερ
τὰς
ἐχίδνας
φασὶ
τὴν
|
[10] |
λογίων·
μὴ
φθονήσῃς
τῷ
τοιούτῳ,
|
μηδὲ
|
βουληθῇς
ποτε
σιωπῆσαι
τὸν
τῶν |
[11] |
πλουτεῖν
ἐκ
παντὸς
τρόπου
βούλου,
|
μηδὲ |
εὐδόκιμος
εἶναι
ἐκ
τῶν
τοῦ |
[7] |
ἦν
ὁ
τῷ
βασκάνῳ
ἀνδρὶ
|
μηδὲ |
συνδειπνεῖν
ἐπιτρέπων·
ἀπὸ
τῆς
ἐν |
[10] |
Εἰ
πρῶτον
μὲν
μηδὲν
μέγα,
|
μηδὲ |
ὑπερφυὲς
τῶν
ἀνθρωπίνων
κρίνοιμεν·
μὴ |
[3] |
Τί
οὖν
ἦν
ὃ
ἐποίησεν;
|
Εἶδε |
τὴν
παρὰ
Θεοῦ
τιμὴν,
καὶ |
[10] |
λάμποντος
οὐδεὶς
τὰς
ὄψεις
ἐπικαλύπτει,
|
οὐδὲ |
βασκαίνει
ἐκείνοις,
ἀλλ´
ἑαυτῷ
συνεύχεται |
[7] |
τοῦ
φθόνου
βελῶν
ἑαυτοὺς
ποιοῦντας.
|
Οὐδὲ |
γὰρ
ἄλλως
δυνατὸν
συμπλακῆναι
τῷ |
[1] |
τὸ
χαλεπὸν
τῆς
νόσου,
ὅτι
|
οὐδὲ |
ἐξειπεῖν
αὐτὴν
δύναται·
ἀλλὰ
κύπτει |
[4] |
ἀνελεῖν
ἐπεχείρησεν·
εἶτα
φυγάδα
καταστήσας,
|
οὐδὲ |
οὕτω
τὴν
ἔχθραν
ἔστησεν,
ἀλλὰ |
[9] |
καὶ
τὰ
μεγέθη
τῶν
κατορθουμένων
|
οὐδὲ |
προσβλέπουσι,
τοῖς
δὲ
σαθροῖς
ἐπιτίθενται· |
[6] |
τοῦ
κόσμου.
Οὕτω
μέχρι
πάντων
|
διεξῆλθε |
τὰ
τοῦ
φθόνου
κακά.
Καὶ |
[7] |
ἀῤῥώστημα.
Ἐκεῖνό
γε
μὴν
κἂν
|
ἐπαινέσειέ |
τις
τοῦ
κακοῦ,
ὅτι
ὅσῳπερ |
[1] |
φθόνος
τὴν
ὠδίνουσαν
αὐτὸν
ψυχὴν
|
πέφυκε |
δαπανᾷν.
Λύπη
γάρ
ἐστι
τῆς |
[2] |
βίου,
ἐξ
οἵων
εἰς
οἷα
|
μεταπέπτωκε, |
κατοικτίζεται,
οὐχ
ὑπὸ
φιλανθρωπίας,
καὶ |
[5] |
ὑπηρέταις
τοῦ
Φαραὼ,
οὐδ´
ἂν
|
συνέβαλε |
τὰ
ὀνείρατα,
ὅθεν
τὴν
ἀρχὴν |
[3] |
καὶ
ἐξεκαύθη
πρὸς
ζῆλον,
καὶ
|
ἀνεῖλε |
τὸν
τιμηθέντα,
ἵνα
καθάψηται
τοῦ |
[1] |
εἰμι
καὶ
πικρὸς,
καὶ
ἐπιτρίβει
|
με |
τὰ
τοῦ
φίλου
καλὰ,
καὶ
|
[3] |
δαίμονα
εἰς
τὸν
κατὰ
ἀνθρώπων
|
ἐξέμηνε
|
πόλεμον;
Οὐχ
ὁ
φθόνος;
δι´ |
[4] |
τῷ
Δαβὶδ
ἀνέθεσαν
αἱ
χορεύουσαι·
|
Ἐπάταξε |
Δαβὶδ
ἐν
μυριάσι,
καὶ
Σαοὺλ |
[4] |
ἄγνοιαν,
συμφορὰν
ἀλογωτάτην.
~Τί
λυπῇ,
|
ἄνθρωπε, |
μηδὲν
δεινὸν
πεπονθώς;
τί
πολεμεῖς |
[10] |
ὑποδέχῃ
τὴν
ὠφέλειαν;
Ἀλλὰ
δάκνει
|
σε |
ὁ
κρότος
τῶν
ἀκουόντων,
καὶ |
[3] |
τὴν
θεομαχίαν
ἀδυνατῶν,
εἰς
ἀδελφοκτονίαν
|
μετέπεσε. |
Φύγωμεν,
ἀδελφοὶ,
νόσον
θεομαχίας
διδάσκαλον, |
[4] |
ἑαυτοῦ
δὲ
τὴν
πονηρίαν
καταφανεστέραν
|
ἐποίησε. |
~Δυσμεταχειριστότατον
ἔχθρας
εἶδος
ὁ
φθόνος. |
[7] |
τοῦ
πλησίον
καλά;
Ἑαυτὸν
μέντοι
|
προσανάλωσε |
ταῖς
λύπαις
κατατηκόμενος.
~Ἤδη
δὲ |
[7] |
τοῦ
βασκάνου.
Τίς
γὰρ
λυπούμενος
|
ἠλάττωσέ |
ποτε
τὰ
τοῦ
πλησίον
καλά; |
[7] |
οὕτω
(χρὴ,
καθ´
ὅσον
οἷόν
|
τε, |
τῆς
τῶν
βασκάνων
ὁμιλίας
τὰς |
[11] |
ἣν
ἐγγενέσθαι
τῇ
ψυχῇ,
ἀπό
|
τε |
τῶν
ἄλλων
παθῶν
καὶ
μάλιστα |
[5] |
τῶν
ὀνειράτων
ὄψεις,
ἀντὶ
τίνος
|
βασκαίνετε |
τῷ
σφαλλομένῳ;
Νυνὶ
δὲ
ὑπὸ |
[10] |
ἂν
μήτε
τὸν
ὠφελούμενον
εἶναι,
|
μήτε |
τὸν
ἐπαινοῦντα.
Τίνα
ταῦτα
ἀπολογίαν |
[10] |
τῶν
ἀκουόντων,
καὶ
ἐβουλήθης
ἂν
|
μήτε |
τὸν
ὠφελούμενον
εἶναι,
μήτε
τὸν |
[5] |
τὸν
ἀδελφὸν,
ὡς
οὐκ
ἄν
|
ποτε |
δούλου
προσκυνηθέντος.
Καίτοι
εἰ
μὲν
|
[10] |
μεγάλοις
ἐκπεπληγμένῳ
τοῖς
κοσμικοῖς,
ἀμήχανόν
|
ποτε |
παραγενέσθαι
τὸν
φθόνον,
~Εἰ
δὲ |
[10] |
φθονήσῃς
τῷ
τοιούτῳ,
μηδὲ
βουληθῇς
|
ποτε |
σιωπῆσαι
τὸν
τῶν
ἱερῶν
ὑποφήτην, |
[7] |
βασκάνου.
Τίς
γὰρ
λυπούμενος
ἠλάττωσέ
|
ποτε |
τὰ
τοῦ
πλησίον
καλά;
Ἑαυτὸν |
[1] |
πλησίον
εὐπραγίας
ὁ
φθόνος.
Διόπερ
|
οὐδέποτε |
ἀνίαι,
οὐδέποτε
δυσθυμίαι
τὸν
βάσκανον |
[1] |
ὁ
φθόνος.
Διόπερ
οὐδέποτε
ἀνίαι,
|
οὐδέποτε |
δυσθυμίαι
τὸν
βάσκανον
ἐπιλείπουσιν.
Εὐφόρησεν |
[2] |
βασκαινόμενον,
ἐλεεινὸν
γενέσθαι
τὸν
ζηλωτόν.
|
Τότε
|
σπένδεται,
καὶ
φίλος
ἐστὶν,
ὅταν |
[10] |
κάμνοντι
τῆς
νόσου
τὸ
μέγεθος,
|
ὥστε |
ἀξίαν
ἐμποιῆσαι
αὐτῷ
τοῦ
κακοῦ |
[8] |
πρὸς
τὸ
ἴδιον
ἀποκέχρηνται
βούλημα·
|
ὥστε |
καὶ
τοῖς
ὀφθαλμοῖς
τῶν
βασκάνων |
[10] |
ἀγαθῶν
καὶ
ἀληθινῶν
μετουσίαν
κεκλήμεθα.
|
Ὥστε |
ὁ
πλουτῶν
οὔπω
ζηλωτός
ἐστι |
[1] |
τῆς
ἀλγηδόνος
ἐστὶ
τῷ
βασκάνῳ.
|
Ὥστε |
οὐδὲν
διαφέρει
ἀνθρώπου
γυμνοῦ
παρὰ |
[8] |
ὀφθαλμῶν
μόνων
τὴν
βλάβην
ἐπιβάλλειν·
|
ὥστε |
τὰ
εὐεκτικὰ
σώματα,
καὶ
ἐκ |
[2] |
τὰ
σπλάγχνα
καὶ
κατεσθίουσαν.
~Οὐκοῦν
|
οὔτε |
ἰατρὸν
τῆς
νόσου
παραλαμβάνει,
οὔτε |
[2] |
οὔτε
ἰατρὸν
τῆς
νόσου
παραλαμβάνει,
|
οὔτε |
τι
φάρμακον
ἐξευρεῖν
δύναται
τοῦ |