Homélie, Chap. |
[9, 6] |
πίστεως
εὑρεθῆναι
τὸν
ἅγιον;
Εἰ
|
δὲ |
ἄπιστος
εἶ,
φοβοῦ
μὴ
μᾶλλον |
[9, 4] |
δὲ
πᾶν
ἀρρωστία
ψυχῆς,
ἡ
|
δὲ |
ἀρετὴ
λόγον
ὑγιείας
ἐπέχει.
Καλῶς |
[9, 6] |
ἐστι
τὴν
φύσιν
διδασκόμεθα,
ἡμᾶς
|
δὲ |
αὐτοὺς
ἀγνοοῦμεν.
Ἀνάγκη
οὖν
εἰπεῖν, |
[9, 5] |
τὸ
βάρος
μὴ
ἐξαρκούντων.
Νῦν
|
δὲ |
βραχὺς
ἀστράγαλος
ὑπόκειται
τῷ
ποδὶ |
[9, 6] |
τῶν
ἀγγέλων
ἀξίαν
ἀνάγεται.
Ποῖον
|
δὲ |
δημιούργημα
ἴσον
δύναται
εἶναι
τῷ |
[9, 3] |
χαρακτηρίζον
ἐστὶν,
ἡ
ἀλογία.
Ἰδιώμασι
|
δὲ |
διαφόροις
ἕκαστον
τῶν
ζῴων
κέκριται. |
[9, 2] |
μυῶν
ἡ
χώρα
καταπληροῦται.
Τὰς
|
δὲ |
ἐγχέλεις
οὐδὲ
ἄλλως
ὁρῶμεν
ἢ |
[9, 5] |
πεποιῆσθαι
τοῦ
κτίσαντος.
Οὐ
μόνον
|
δὲ |
ἐν
τοῖς
μεγάλοις
τῶν
ζῴων |
[9, 6] |
τοῦ
ὑποδεικνυμένου
μὲν
μυστικῶς,
οὔπω
|
δὲ
|
ἐναργῶς
ἐκφανέντος,
πρὸς
τὴν
ἀλήθειαν |
[9, 5] |
τὸ
τῆς
τροφῆς
εἶδος.
Ἃ
|
δὲ |
ἐξ
ἡμισείας
ὥπλισται
τοῖς
ὀδοῦσι, |
[9, 2] |
διαδοχῆς
τῶν
προϋπαρχόντων
παράγεται·
τὰ
|
δὲ |
ἔτι
καὶ
νῦν
ἐξ
αὐτῆς |
[9, 5] |
ἀεὶ
πρὸς
τὸ
κάτω.
Νῦν
|
δὲ |
ἡ
μὲν
κεφαλὴ
δι´
ὀλίγων |
[9, 5] |
χρόνον
τὸ
ζῷον
διήρκεσε.
Νῦν
|
δὲ |
ἤδη
τινὲς
ἱστοροῦσι
καὶ
τριακόσια
|
[9, 4] |
τὸ
κατὰ
φύσιν
οἰκείωσιν.
~Εἰσὶ
|
δὲ |
καὶ
παρ´
ἡμῖν
αἱ
ἀρεταὶ |
[9, 6] |
δύναται
εἶναι
τῷ
κτίσαντι;
Σκόπει
|
δὲ |
καὶ
τὰ
ἐφεξῆς,
Κατ´
εἰκόνα |
[9, 5] |
τράχηλος
τῆς
ἄρκτου·
καὶ
λέοντος
|
δὲ, |
καὶ
τίγριδος,
καὶ
τῶν
λοιπῶν, |
[9, 3] |
πρὸς
τὴν
μέλλουσαν
ἔνδειαν.
Βόες
|
δὲ |
κατακεκλεισμένοι
χρονίως
ἐν
ὥρᾳ
χειμερινῇ, |
[9, 4] |
λειπομένῃ
τὸ
ἀληθὲς
ἐξευρίσκοντες;
Τὸ
|
δὲ |
μνημονικὸν
τῆς
χάριτος
τοῦ
ζῴου, |
[9, 3] |
νωθὴς
δὲ
ὁ
ὄνος·
θερμὸς
|
δὲ |
ὁ
ἵππος
πρὸς
ἐπιθυμίαν
τοῦ |
[9, 3] |
μὲν
γὰρ
ὁ
βοῦς,
νωθὴς
|
δὲ |
ὁ
ὄνος·
θερμὸς
δὲ
ὁ |
[9, 4] |
μὲν
ἄμοιρος
ὁ
κύων,
ἰσοδυναμοῦσαν
|
δὲ |
ὅμως
τῷ
λόγῳ
αἴσθησιν
ἔχει. |
[9, 3] |
πνεῖν,
ἀποφράσσοντα
τὴν
ἀρκτῴαν·
νότου
|
δὲ |
πάλιν
μεταλαμβάνοντος,
εἰς
τὴν
προσάρκτιον |
[9, 4] |
ἀδίδακτος
ἔκκλισις
τοῦ
κακοῦ.
Κακὸν
|
δὲ
|
πᾶν
ἀρρωστία
ψυχῆς,
ἡ
δὲ |
[9, 3] |
βλάβην
ἐξιᾶται
βοσκηθεὶς
μάραθρον.
Αἱ
|
δὲ |
προγνώσεις
τῆς
περὶ
τὸν
ἀέρα
|
[9, 3] |
τῆς
πίτυος
ἑαυτὴν
ἰωμένην.
Χελώνη
|
δὲ |
σαρκῶν
ἐχίδνης
ἐμφορηθεῖσα,
διὰ
τῆς |
[9, 4] |
καὶ
πρὸς
αὐτὴν
ἐπείγεται,
ἐπιζητεῖ
|
δὲ |
τὰς
οἰκείας
πηγὰς
τοῦ
γάλακτος; |
[9, 6] |
ζῆλον
τοῦ
λόγου
παρηψάμεθα·
τὴν
|
δὲ |
τελειοτέραν
περὶ
τῶν
προκειμένων
ἐξέτασιν |
[9, 6] |
ἀνήμερον
τῆς
φύσεως
ἐνδεικνύμενα,
ἐκπληρῶσαι
|
δὲ |
τὴν
μανίαν
οὐκ
ἔχοντα·
οὕτω |
[9, 5] |
πρὸς
τὴν
ῥάχιν
συνάπτεται·
ἔχει
|
δὲ |
τὴν
προνομαίαν,
τὴν
τοῦ
τραχήλου |
[9, 6] |
τὸν
Ἰουδαῖον
παιδεύων,
διὰ
τούτων
|
δὲ |
τὸν
Ἑλληνισμὸν
ἀποκλείων,
ἀσφαλῶς
ἀνέδραμεν |
[9, 6] |
ἐφεξῆς,
Θεοῦ
διδόντος,
εἰρήσεται.
Νῦν
|
δὲ |
τοσοῦτον
λεγέσθω,
ὅτι
εἰ
μία |
[9, 5] |
οὐ
διηρθρωμένον
τὰ
κῶλα.
Τὴν
|
δὲ |
τροφὴν,
ὥσπερ
ἔφαμεν,
ἡ
προνομαία |
[9, 6] |
τὸν
λόγον
τῆς
εὐσεβείας·
ὥσπερ
|
δὲ
|
τῶν
θηρίων
τὰ
μισανθρωπότατα,
ἐπειδὰν |
[9, 6] |
τῆς
χάριτος
παρασχεθέντα
νομίζεις,
τῷ
|
δὲ |
Υἱῷ
τὴν
ἐκ
φύσεως
ὁμοιότητα |
[9, 5] |
ὑπὸ
τῶν
ὠμοβόρων
ἐκδαπανώμενον.
Τὰ
|
δὲ |
φθαρτικὰ
τῶν
ἄλλων,
ὀλιγοτόκα.
Ὅθεν |
[9, 1] |
σκοπὸν
τὰς
ἐξηγήσεις
ποιούμενοι.
Ἐγὼ
|
δὲ |
χόρτον
ἀκούσας,
χόρτον
νοῶ,
καὶ |
[9, 3] |
ὁμοῦ
τῷ
προστάγματι
συνυπέστη.
Μία
|
δὲ |
ψυχὴ
τῶν
ἀλόγων.
Ἓν
γὰρ |