Homélie, Chap.
[9, 6]	μάχαιραν, ἢ συμπήξωμεν τὸ ἄροτρον,	ἢ	ἀπεργασώμεθα τὸ ὑπόδημα· ἀλλ´ οὐχὶ
[9, 5]	τινὲς ἔμψυχοι τῆς φάλαγγος προηγοῦνται;	ἢ	βουνοί τινες σάρκινοι, ἀνυπόστατον ἔχοντες
[9, 2]	δὲ ἐγχέλεις οὐδὲ ἄλλως ὁρῶμεν	ἢ	ἐκ τῆς ἰλύος συνισταμένας· ὧν
[9, 2]	παντὸς παραπέμπει. Οὐδεὶς χρόνος διεφθαρμένα	ἢ	ἐξίτηλα ποιεῖ τῶν ζῴων τὰ
[9, 4]	ἐτράπη τὸ θηρίον, ἢ τήνδε,	ἢ	ἐπὶ τόδε τὸ μέρος· ἀλλὰ
[9, 3]	τῶν ψυχῶν σωτηρίας πρόνοιαν κινηθησόμεθα,	ἢ	ἐπιπλέον κατακριθησόμεθα, ὅταν εὑρεθῶμεν καὶ
[9, 6]	γῆς τὸν Θεὸν ἔστιν ἐπιγνῶναι,	ἢ	καὶ ἐκ τῆς οἰκείας ἡμῶν
[9, 1]	γῆ, καὶ ἐξίσου πάντοθεν ἀποτετόρνευται,	ἢ	λικνοειδής ἐστι, καὶ μεσόκοιλος (πρὸς
[9, 1]	σοφίας τὰ τοῦ Πνεύματος λόγια;	ἢ	μᾶλλον δοξάσω τὸν μὴ ἀπασχολήσαντα
[9, 5]	πολέμια τῇ ζωῇ ἡμῶν ἐπεισήγαγεν·	ἢ	οὕτω δ´ ἄν τις καὶ
[9, 6]	πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καὶ σκορπίων.	Ἢ	οὐχ ὁρᾷς ὅτι φρυγανιζομένῳ τῷ
[9, 4]	καὶ τὴν φύσιν παραχαράσσων, ὅταν	ἢ	παῖς ἀτιμάζῃ γῆρας πατρὸς, ἢ
[9, 4]	ἢ παῖς ἀτιμάζῃ γῆρας πατρὸς,	ἢ	πατὴρ διὰ δευτέρων γάμων τῶν
[9, 3]	φυσικὴ τῆς ἑαυτῶν ζωῆς ἐπιμέλεια,	ἢ	πρὸς τὴν ἡμῶν αὐτῶν φυλακὴν
[9, 6]	Τίς γὰρ χαλκεὺς, ἢ τέκτων,	ἢ	σκυτοτόμος, ἐπὶ τῶν ὀργάνων τῆς
[9, 6]	αὐτὸς ἑαυτῷ, ποιήσωμεν τὴν μάχαιραν,	ἢ	συμπήξωμεν τὸ ἄροτρον, ἢ ἀπεργασώμεθα
[9, 6]	ἡ ἀτοπία. Τίς γὰρ χαλκεὺς,	ἢ	τέκτων, ἢ σκυτοτόμος, ἐπὶ τῶν
[9, 5]	συνεχεῖ περιπνοίᾳ διασώζουσι τὸ χειμέριον,	ἢ	τὴν ἐν ταῖς φάραγξι κοιλότητα,
[9, 6]	φοβοῦ μὴ μᾶλλον τὸ θηρίον	ἢ	τὴν σεαυτοῦ ἀπιστίαν, δι´ ἧς
[9, 4]	τήνδε, φησὶν, ἐτράπη τὸ θηρίον,	ἢ	τήνδε, ἢ ἐπὶ τόδε τὸ
[9, 4]	φωνὴν ἀφίησι δι´ ὧν πράσσει·	ἢ	τήνδε, φησὶν, ἐτράπη τὸ θηρίον,
[9, 5]	ὅτι φοβερός ἐστι τῷ ἐλέφαντι·	ἢ	τὸ λεπτότατον τοῦ σκορπίου κέντρον,
[9, 5]	ἄγαμαι τὸν ἐλέφαντα τοῦ μεγέθους,	ἢ	τὸν μῦν, ὅτι φοβερός ἐστι
[9, 6]	εἰκόνα ἡμετέραν; Τίνι ἄλλῳ γε,	ἢ	τῷ ἀπαυγάσματι τῆς δόξης, καὶ
[9, 4]	οἰκειότερά ἐστι τῇ ψυχῇ μᾶλλον,	ἢ	τῷ σώματι ἡ ὑγεία. Τὰ
[9, 1]	λέγετε. Πλὴν ὁποῖά ποτ´ ἂν	ᾖ,	οὐκ ἐξουδενωτέον ὑμῖν. Οὐδὲ γὰρ
[9, 3]	γὰρ αὐτὴν τὸ χαρακτηρίζον ἐστὶν,	ἡ	ἀλογία. Ἰδιώμασι δὲ διαφόροις ἕκαστον
[9, 3]	ἀτιθάσσευτος ὁ λύκος, καὶ δολερὸν	ἡ	ἀλώπηξ· δειλὸν ἡ ἔλαφος· ὁ
[9, 4]	ἀποδεκτὴ ἡ δικαιοσύνη· καὶ θαυμαστὴ	ἡ	ἀνδρεία· καὶ ἡ φρόνησις περισπούδαστος.
[9, 2]	ἐν οὐρανοῖς. Ἀληθινή σου πατρὶς	ἡ	ἄνω Ἱερουσαλὴμ, πολῖται καὶ συμφυλέται
[9, 6]	ἐν τοῖς παρ´ αὐτῶν λεγομένοις	ἡ	ἀτοπία. Τίς γὰρ χαλκεὺς, ἢ
[9, 4]	τὸ ἴδιον; Φωνὴ μία, χρόα	ἡ	αὐτὴ, ὀσμὴ παρὰ πάντων ὁμοία,
[9, 2]	ἐκ τῆς γῆς ἐστιν αὐτοῖς	ἡ	γένεσις. Ἐξαγαγέτω ἡ γῆ ψυχήν.
[9, 1]	εἴτε καὶ δίσκῳ ἐστὶν ἐμφερὴς	ἡ	γῆ, καὶ ἐξίσου πάντοθεν ἀποτετόρνευται,
[9, 2]	Νοείσθω τοίνυν ὡς γέγραπται. ~Ἐξαγαγέτω	ἡ	γῆ ψυχὴν ζῶσαν κτηνῶν καὶ
[9, 3]	οἱ ἀπογεγραμμένοι ἐν οὐρανοῖς. ~Ἐξαγαγέτω	ἡ	γῆ ψυχὴν ζῶσαν. Οὐ τοίνυν
[9, 2]	νεαρὰ τῷ χρόνῳ συμπαρατρέχει. Ἐξαγαγέτω	ἡ	γῆ ψυχὴν ζῶσαν. Τοῦτο ἐναπέμεινε
[9, 2]	ἐστιν αὐτοῖς ἡ γένεσις. Ἐξαγαγέτω	ἡ	γῆ ψυχήν. Τὰ κτήνη γήϊνα
[9, 6]	ὥς φησιν ὁ προφήτης· Ἐθαυμαστώθη	ἡ	γνῶσίς σου ἐξ ἐμοῦ· τουτέστιν,
[9, 4]	Κακὸν δὲ πᾶν ἀρρωστία ψυχῆς,	ἡ	δὲ ἀρετὴ λόγον ὑγιείας ἐπέχει.
[9, 4]	πᾶσιν ἡ σωφροσύνη· καὶ ἀποδεκτὴ	ἡ	δικαιοσύνη· καὶ θαυμαστὴ ἡ ἀνδρεία·
[9, 6]	εὐσεβὴς, δοξαζέσθω ὁ Κύριος, ᾧ	ἡ	δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς
[9, 3]	καὶ δολερὸν ἡ ἀλώπηξ· δειλὸν	ἡ	ἔλαφος· ὁ μύρμηξ φιλόπονος· εὐχάριστον
[9, 6]	σιωπὴν γὰρ ἡμῖν ἐπιτάσσει λοιπὸν	ἡ	ἑσπέρα πάλαι πρὸς δυσμὰς τὸν
[9, 1]	θʹ Περὶ χερσαίων. ~Πῶς ὑμῖν	ἡ	ἑωθινὴ τῶν λόγων τράπεζα κατεφάνη;
[9, 2]	Τῶν τετραπόδων τὸ σχῆμα ποταπόν;	Ἡ	κεφαλὴ αὐτῶν ἐπὶ γῆν προσνένευκεν,
[9, 5]	ὀλιγοτόκα. Ὅθεν λέοντος ἑνὸς μόλις	ἡ	λέαινα μήτηρ γίνεται. Ταῖς γὰρ
[9, 4]	δεσμὰ τῆς φύσεως ἐπισφίγγει. Εἰ	ἡ	λέαινα στέργει τὰ ἐξ αὐτῆς,
[9, 5]	πρὸς τὸ κάτω. Νῦν δὲ	ἡ	μὲν κεφαλὴ δι´ ὀλίγων τῶν
[9, 6]	τὸ ψεῦδος τὴν γλῶσσαν ἔχοντες;	Ἡ	μέντοι παροῦσα φωνὴ παντελῶς αὐτῶν
[9, 4]	πολλὰ παραδραμὼν οὔθατα βαρυνόμενα. Καὶ	ἡ	μήτηρ ἐν μυρίοις ἄρνασιν ἐπιγινώσκει
[9, 4]	ἀρεταὶ κατὰ φύσιν, πρὸς ἃς	ἡ	οἰκείωσις τῆς ψυχῆς οὐκ ἐκ
[9, 3]	πολλάκις ἁλίσκεσθαι τῷ βρυχήματι. Ῥαγδαῖον	ἡ	πάρδαλις, καὶ ὀξύρροπον ταῖς ὁρμαῖς·
[9, 6]	λοιπὸν ἀνθρώπου γένεσις προσδοκᾶται, παραγυμνοῦται	ἡ	πίστις, καὶ τρανότερον παραδηλοῦται τῆς
[9, 5]	τῶν ζῴων διαρκουμένοις. Τί βούλεται	ἡ	προνομαία τῷ ἐλέφαντι; Ὅτι μέγα
[9, 5]	Τὴν δὲ τροφὴν, ὥσπερ ἔφαμεν,	ἡ	προνομαία χαμόθεν ἐπὶ τὸ ὕψος
[9, 2]	ἡδὺ ἐκ παντὸς τρόπου διώκει.	Ἡ	σὴ κεφαλὴ πρὸς οὐρανὸν διανέστηκεν·
[9, 4]	προτέρων παίδων ἐπιλανθάνηται; Ἀμήχανός ἐστιν	ἡ	στοργὴ τοῖς ἀλόγοις τέκνων καὶ
[9, 2]	ὁ κόσμος συμπληρωθῇ. Ὡς γὰρ	ἡ	σφαῖρα, ἐπειδὰν ὑπό τινος ἀπωσθῇ,
[9, 4]	ἡ ψυχή. Διὸ ἐπαινετὴ πᾶσιν	ἡ	σωφροσύνη· καὶ ἀποδεκτὴ ἡ δικαιοσύνη·
[9, 4]	ὀξυτέρα, καθ´ ἣν ἑκάστῳ πάρεστιν	ἡ	τοῦ οἰκείου διάγνωσις. Οὔπω οἱ
[9, 5]	οὐκ ἐκ τῆς πόας αὐτοῖς	ἡ	τροφὴ, οὐδὲ ἀνάγκη πρὸς τὴν
[9, 4]	ψυχῇ μᾶλλον, ἢ τῷ σώματι	ἡ	ὑγεία. Τὰ τέκνα, ἀγαπᾶτε τοὺς
[9, 6]	τοῦ Πνεύματος. Ἄπιτέ μοι χαίροντες,	ἡ	φιλόχριστος ἐκκλησία, ἀντὶ παντὸς ὄψου
[9, 4]	καὶ θαυμαστὴ ἡ ἀνδρεία· καὶ	ἡ	φρόνησις περισπούδαστος. Ἃ οἰκειότερά ἐστι
[9, 2]	ἰδιώματα, ἀλλ´ ὥσπερ ἄρτι καθισταμένη	ἡ	φύσις ἀεὶ νεαρὰ τῷ χρόνῳ
[9, 3]	τηλικαῦτα τῆς φωνῆς τὰ ὄργανα	ἡ	φύσις ἐνέθηκεν, ὥστε πολλὰ τῶν
[9, 4]	παροργίζετε τὰ τέκνα. Μὴ καὶ	ἡ	φύσις ταῦτα οὐ λέγει; Οὐδὲν
[9, 3]	τῆς ψυχῆς κινήμασι συνεπόμενον. Νωθρὰ	ἡ	φύσις τῆς ἄρκτου, ἰδιότροπον καὶ
[9, 2]	τῶν ἰσοπέδων αὐτὴν ὑποδέξηται· οὕτως	ἡ	φύσις τῶν ὄντων ἑνὶ προστάγματι
[9, 2]	ἐν καύμασιν, εὐθὺς ἀρουραίων μυῶν	ἡ	χώρα καταπληροῦται. Τὰς δὲ ἐγχέλεις
[9, 4]	κατὰ φύσιν αὐτῇ ἀδιδάκτως ἐστὶν	ἡ	ψυχή. Διὸ ἐπαινετὴ πᾶσιν ἡ
[9, 3]	Οὐ τοίνυν ἐναποκειμένη τῇ γῇ	ἡ	ψυχὴ τῶν ἀλόγων ἐξεφάνη, ἀλλ´
[9, 1]	ἀπεσιώπησεν· ἆρα τούτου ἕνεκεν ἀτιμότερα	ἡγήσομαι	τῆς μωρανθείσης σοφίας τὰ τοῦ
[9, 4]	πολλοὶ τῶν κυνῶν ἐπαποθανόντες μνημονεύονται.	Ἤδη	δέ τινες ἐπὶ θερμῷ τῷ
[9, 3]	ἑνὶ συνθήματι μεταβαλόντες τὸ σχῆμα.	Ἤδη	δέ τινες τῶν φιλοπόνων καὶ
[9, 2]	τὰ πλεῖστα διὰ λεπτότητα, ἀλλ´	ἤδη	καὶ μῦς καὶ βατράχους ἐξ
[9, 3]	κατακεκλεισμένοι χρονίως ἐν ὥρᾳ χειμερινῇ,	ἤδη	ποτὲ τοῦ ἔαρος προσιόντος, τῇ
[9, 5]	τὸ ζῷον διήρκεσε. Νῦν δὲ	ἤδη	τινὲς ἱστοροῦσι καὶ τριακόσια ἔτη
[9, 2]	γαστέρα βλέπει, καὶ τὸ ταύτης	ἡδὺ	ἐκ παντὸς τρόπου διώκει. Ἡ
[9, 3]	τῆς ἄρκτου, ἰδιότροπον καὶ τὸ	ἦθος,	ὕπουλον, βαθὺ ἐνδεδυκός. Ὅμοιον ἠμφίεσται
[9, 6]	ἑσπέρα πάλαι πρὸς δυσμὰς τὸν	ἥλιον	παραπέμψασα. Ἐνταῦθα δὴ οὖν τὸν
[9, 1]	ἐν τῇ ὑπὸ γῆν τοῦ	ἡλίου	κινήσει, ἐπὶ πόσον χωρεῖ τοῦ
[9, 6]	τινά ἐστι τὴν φύσιν διδασκόμεθα,	ἡμᾶς	δὲ αὐτοὺς ἀγνοοῦμεν. Ἀνάγκη οὖν
[9, 5]	συνιέναι, καὶ τυπτόμενον καταδέχεσθαι) ἐναργῶς	ἡμᾶς	ἐκδιδάσκων, ὅτι πάντα ὑπέταξεν ἡμῖν,
[9, 4]	φύσεως ἐνυπάρχει. Ὡς γὰρ οὐδεὶς	ἡμᾶς	λόγος διδάσκει τὴν νόσον μισεῖν,
[9, 3]	τοῦ μέλλοντος αἴσθησιν, ὥστε καὶ	ἡμᾶς	μὴ τῇ παρούσῃ ζωῇ προστετηκέναι,
[9, 6]	Ἀνάγκη οὖν εἰπεῖν, τὸν κατέχοντα	ἡμᾶς	ὄκνον παρωσαμένους. Τῷ ὄντι γὰρ
[9, 5]	ἡμῖν, διὰ τὸ κατ´ εἰκόνα	ἡμᾶς	πεποιῆσθαι τοῦ κτίσαντος. Οὐ μόνον
[9, 3]	διὰ πάντων διήκειν τοῦ κτίσαντος	ἡμᾶς	τὴν ἐπιμέλειαν, ἀλλὰ καὶ τὸ
[9, 1]	ποιεῖ. Ἐπειδὴ τὰ μηδὲν πρὸς	ἡμᾶς	ὡς ἄχρηστα ἡμῖν ἀπεσιώπησεν· ἆρα
[9, 6]	δὴ οὖν τὸν λόγον καὶ	ἡμεῖς	κατευνάσωμεν, ἀρκεσθέντες τοῖς εἰρημένοις. Νῦν
[9, 3]	τεχνίτου τὰ θαύματα; Εἴπωμεν καὶ	ἡμεῖς	μετὰ τοῦ προφήτου, Ὡς ἐμεγαλύνθη
[9, 6]	καρδίαις καταβοώντων, ὅτι τὰ μὲν	ἡμέτερα	ὁποῖά τινά ἐστι τὴν φύσιν
[9, 4]	παρὰ πάντων ὁμοία, ὅσον τῇ	ἡμετέρᾳ	ὀσφρήσει παρίσταται, ἀλλ´ ὅμως ἐστί
[9, 1]	τοῦτο προαχθήσομαι ἀτιμοτέραν εἰπεῖν τὴν	ἡμετέραν	κοσμοποιίαν, ἐπειδὴ οὐδὲν περὶ σχημάτων
[9, 6]	λέγει, Ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ´ εἰκόνα	ἡμετέραν.	Ὅπου μία εἰκὼν, ποῦ τὸ
[9, 6]	καὶ τὰ ἐφεξῆς, Κατ´ εἰκόνα	ἡμετέραν.	Τί λέγεις πρὸς τοῦτο; Μὴ
[9, 6]	προσποιήσει. Τίνι λέγει, Κατ´ εἰκόνα	ἡμετέραν;	Τίνι ἄλλῳ γε, ἢ τῷ
[9, 6]	ὁμοδούλους ἡμῶν κυρίους ποιοῦσι τῆς	ἡμετέρας	δημιουργίας. Τελειούμενος ἄνθρωπος πρὸς τὴν
[9, 4]	ἐστί τις αὐτοῖς αἴσθησις τῆς	ἡμετέρας	καταλήψεως ὀξυτέρα, καθ´ ἣν ἑκάστῳ
[9, 1]	Τοιοῦτον δή τι καὶ τὸ	ἡμέτερον,	εἰ μή τι ὑμεῖς ἄλλο
[9, 4]	οἰκείωσιν. ~Εἰσὶ δὲ καὶ παρ´	ἡμῖν	αἱ ἀρεταὶ κατὰ φύσιν, πρὸς
[9, 1]	μηδὲν πρὸς ἡμᾶς ὡς ἄχρηστα	ἡμῖν	ἀπεσιώπησεν· ἆρα τούτου ἕνεκεν ἀτιμότερα
[9, 5]	ἡμᾶς ἐκδιδάσκων, ὅτι πάντα ὑπέταξεν	ἡμῖν,	διὰ τὸ κατ´ εἰκόνα ἡμᾶς
[9, 6]	οὐκ ἐπιτρέπεις; Ἀλλὰ σιωπὴν γὰρ	ἡμῖν	ἐπιτάσσει λοιπὸν ἡ ἑσπέρα πάλαι
[9, 5]	τοσοῦτον ὂν τῷ μεγέθει ὑποχείριον	ἡμῖν	κατέστησεν ὁ Θεὸς (ὥστε καὶ
[9, 3]	ἐν σοφίᾳ ἐποίησας. Οὐ τοίνυν	ἡμῖν	πρὸς ἀπολογίαν αὔταρκες, τὸ μὴ
[9, 3]	προσάρκτιον μεταβαίνοντα. Τί διὰ τούτων	ἡμῖν	ὑποδείκνυται τοῖς ἀνθρώποις; Οὐ μόνον
[9, 5]	τροφῆς εἶδος. Ἃ δὲ ἐξ	ἡμισείας	ὥπλισται τοῖς ὀδοῦσι, πολλαῖς καὶ
[9, 3]	ἦθος, ὕπουλον, βαθὺ ἐνδεδυκός. Ὅμοιον	ἠμφίεσται	καὶ τὸ σῶμα, βαρὺ, συμπεπηγὸς,
[9, 3]	ζωῆς ἐπιμέλεια, ἢ πρὸς τὴν	ἡμῶν	αὐτῶν φυλακὴν καὶ τῆς τῶν
[9, 1]	οἰκοδομὴν καὶ καταρτισμὸν τῶν ψυχῶν	ἡμῶν	γραφῆναι οἰκονομήσαντα; Ὅ μοι δοκοῦσι
[9, 5]	φθαρτικὰ καὶ πολέμια τῇ ζωῇ	ἡμῶν	ἐπεισήγαγεν· ἢ οὕτω δ´ ἄν
[9, 1]	τὸν μὴ ἀπασχολήσαντα τὸν νοῦν	ἡμῶν	ἐπὶ τὰ μάταια, ἀλλὰ πάντα
[9, 6]	ἢ καὶ ἐκ τῆς οἰκείας	ἡμῶν	κατασκευῆς, τόν γε συνετῶς ἑαυτὸν
[9, 6]	ἀξίωμα περιάπτουσι· καὶ τοὺς ὁμοδούλους	ἡμῶν	κυρίους ποιοῦσι τῆς ἡμετέρας δημιουργίας.
[9, 6]	τῷ ὁρᾶν, ἀλλὰ καὶ αὐτὸς	ἡμῶν	ὁ νοῦς, ὀξέως τὸ ἀλλότριον
[9, 5]	συνασπισμὸν διακόπτουτιν; Οἷς εἰ μὴ	ἦν	ἀναλογοῦντα τὰ κάτω, πρὸς οὐδένα
[9, 6]	Γενηθήτω φῶς, καὶ ἐγένετο φῶς.	Ἦν	μὲν οὖν καὶ τότε πρόχειρος
[9, 5]	ὁ τράχηλος προσετέθη, δυσμεταχείριστος ἂν	ἦν,	τῷ ὑπερβάλλοντι βάρει καταρρέπων ἀεὶ
[9, 5]	τοὺς ὀδόντας ἐνήρμοσε· τοιούτων γὰρ	ἦν	χρεία πρὸς τὸ τῆς τροφῆς
[9, 4]	τῆς ἡμετέρας καταλήψεως ὀξυτέρα, καθ´	ἣν	ἑκάστῳ πάρεστιν ἡ τοῦ οἰκείου
[9, 5]	αὐτῷ οἱ πόδες, οἱονεὶ κίονες	ἡνωμένοι,	τὸ βάρος ὑποστηρίζουσιν. Εἰ γὰρ
[9, 5]	καὶ ἐφικνῆται τῆς βοτάνης ἐξ	ἧς	ἀποζῇ. Βραχὺς καὶ τοῖς ὤμοις
[9, 5]	τοῦ τραχήλου χρείαν ἀποπληροῦσαν, δι´	ἧς	καὶ τὴν τροφὴν προσάγεται, καὶ
[9, 6]	τῷ Πατρί; Ὢ τῆς ἀχαριστίας·	ἧς	μετέλαβες ὁμοιότητος, ταύτης οὐ μεταδίδως
[9, 6]	ἢ τὴν σεαυτοῦ ἀπιστίαν, δι´	ἧς	πάσῃ φθορᾷ σεαυτὸν εὐάλωτον κατεσκεύασας.
[9, 6]	δυνάμεως αὐτοῦ. Ἀλλ´ οὐ γὰρ	ἡσυχῇ	παραδέχεται τὸν λόγον τῆς εὐσεβείας·

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 4/06/2009