Homélie, Chap. |
[1, 12] |
ὑποθέσθαι
τὸν
οὐρανὸν,
τῷ
τὰ
|
ἐκ |
διαφόρων
συγκείμενα
μὴ
δύνασθαι
ὁμαλὴν |
[1, 8] |
τὸν
οὐρανὸν
καὶ
τὴν
γῆν.
|
Ἐκ |
δύο
τῶν
ἄκρων
τοῦ
παντὸς |
[1, 8] |
καὶ
ἀέρα,
καὶ
πῦρ,
εἴγε
|
ἐκ |
λίθων
μὲν
πῦρ
ἐξάλλεται,
ἐκ |
[1, 8] |
ἐκ
λίθων
μὲν
πῦρ
ἐξάλλεται,
|
ἐκ |
σιδήρου
δὲ,
ὃς
καὶ
αὐτὸς |
[1, 11] |
μὴ
ἀποκληρωτικῶς
τὴν
γῆν,
μηδὲ
|
ἐκ |
τοῦ
αὐτομάτου
λαχεῖν,
ἀλλὰ
φυσικὴν |
[1, 13] |
καὶ
ἐντέχνως
γενομένων
δοξάσωμεν,
καὶ
|
ἐκ |
τοῦ
κάλλους
τῶν
ὁρωμένων
τὸν |
[1, 13] |
ὁρωμένων
τὸν
ὑπέρκαλον
ἐννοώμεθα,
καὶ
|
ἐκ |
τοῦ
μεγέθους
τῶν
αἰσθητῶν
τούτων |
[1, 6] |
δυνατόν
σοι
μαθεῖν,
ἐάν
γε
|
ἐκ |
τοῦ
παρόντος
εἰς
τὸ
κατόπιν |
[1, 12] |
τὰς
οὐσίας.
Ἀλλὰ
μὴν
οὐδὲ
|
ἐκ |
τῶν
πρώτων
σωμάτων,
ἃ
δὴ |
[1, 12] |
Καὶ
οἱ
μὲν
σύνθετον
αὐτὸν
|
ἐκ |
τῶν
τεσσάρων
στοιχείων
εἰρήκασιν,
ὡς |
[1, 7] |
τοῦ
ποιήσαντος
αὐτὸν
σοφίαν
ἐπιγινώσκεσθαι,
|
οὐκ |
ἄλλῃ
τινὶ
φωνῇ
ἐχρήσατο
ὁ |
[1, 1] |
καὶ
γῆς
ποίησις
παραδίδοσθαι
μέλλει,
|
οὐκ |
αὐτομάτως
συνενεχθεῖσα,
ὥς
τινες
ἐφαντάσθησαν, |
[1, 2] |
ἡμῖν.
Ἀκούσωμεν
τοίνυν
ἀληθείας
ῥημάτων
|
οὐκ |
ἐν
πειθοῖς
σοφίας
ἀνθρωπίνης,
ἀλλ´ |
[1, 4] |
ἐκπληροῖ·
μίαν
τῶν
πασῶν
μηχανὴν
|
οὐκ |
ἐξεῦρον
πρὸς
τὸ
τὸν
Θεὸν |
[1, 5] |
τὸ
δὲ
ἱδρυμένον
καὶ
στάσιμον
|
οὐκ |
ἐπίδηλον
ἔχουσα.
Ἔπρεπεν
οὖν
τοῖς |
[1, 3] |
ἀρχὴ
τῇ
προχείρῳ
αἰσθήσει
ἡμῶν
|
οὐκ |
εὔληπτος,
ἄναρχον
εἶναι
νομίσῃς
τῶν |
[1, 11] |
πάντοθεν
πρὸς
τὸ
ἄκρον
ἀπόστασιν,
|
οὐκ |
ἔχουσαν
ὅπου
μᾶλλον
ἀποκλιθῇ,
ἀναγκαίως |
[1, 6] |
καὶ
ἡ
ἀρχὴ
τῆς
οἰκίας
|
οὐκ |
οἰκία,
οὕτω
καὶ
ἡ
τοῦ |