Chapitre
[3]	ἀποκτενῶ, καὶ ζῇν ποιήσω· πατάξω,	κἀγὼ	ἰάσομαι. Ἀλλ´ οὐδὲν τούτων τῷ
[3]	ὁ φόβος τοὺς ἁπλουστέρους, Πατάξω,	κἀγὼ	ἰάσομαι. Καὶ τοῦτο χρήσιμον αὐτόθεν
[1]	τὰ συμπίπτοντα γενναίως, διὰ τοῦ	καθ´	ἑαυτὸν ὑποδείγματος διδασκαλίαν ἡμῖν ἐναργεστάτην
[1]	τῶν τῇδε, εἰ ἐφορᾷ τὰ	καθ´	ἕκαστον, εἰ διανέμει ἑκάστῳ τὰ
[9]	τῷ διαβόλῳ ἔμελλε προχωρήσειν ἡ	καθ´	ἡμῶν ἐπιχείρησις; Εἰ γὰρ μὴ
[10]	αἱ φωναὶ, τὴν εἰς τέλος	καθαίρεσιν	τοῦ ἐχθροῦ παριστῶσαι, ὡς οὐδεμιᾶς
[3]	τοῦ καλοῦ φύσιν μεταλαβεῖν. Καρδίαν	καθαρὰν	κτίσον ἐν ἐμοὶ, ὁ Θεός.
[4]	χρυσοῦν μὲν ἔστι σκεῦος ὁ	καθαρὸς	τὸν τρόπον καὶ ἄδολος· ἀργυροῦν
[5]	(πῶς ἂν τὰ νοητὰ, τοσοῦτον	καθαρότητι	καὶ ἁγιασμῷ διαφέροντα, κοινὴν ἂν
[7]	ἑκουσίως ἴδῃς ἀποπληροῦντάς σοι τὰ	καθήκοντα.	Καὶ Θεῷ τοίνυν οὐ τὸ
[1]	νοῦν, καὶ ποιεῖ τὰ μὴ	καθήκοντα;	Οὐκ ἐπειδὴ εἶπον· Οὐκ ἔστι
[4]	ἁμαρτίαν εὐολισθήτους· ὡς ὁ Δαθὰν	καὶ	Ἀβειρὼν ὑπὸ τῆς γῆς κατεπόθησαν,
[2]	ἕκαστον ἡμῖν ὑπὸ τοῦ φρονίμου	καὶ	ἀγαθοῦ Δεσπότου πρὸς τὸ συμφέρον
[5]	ἂν τὰ νοητὰ, τοσοῦτον καθαρότητι	καὶ	ἁγιασμῷ διαφέροντα, κοινὴν ἂν ἔσχε
[4]	σκεῦος ὁ καθαρὸς τὸν τρόπον	καὶ	ἄδολος· ἀργυροῦν δὲ, ὁ ὑποδεέστερος
[2]	καὶ τῶν ἀναγκαίων τὴν ἔνδειαν,	καὶ	ἀδοξίας, καὶ χρημάτων ζημίας, καὶ
[3]	ἀέρων αὐχμοὶ καὶ ἀφορίαι γῆς,	καὶ	αἱ κατὰ τὸν βίον ἑκάστῳ
[1]	εἰς τὰ πάθη τῆς ἀτιμίας,	καὶ	αἱ μὲν θήλειαι παρ´ αὐτοῖς
[3]	ἄλλον ὕδατος, μηδὲ ἄλλον ἀέρος,	καὶ	ἄλλον γῆς· ἐπειδὴ δοκεῖ πως
[3]	ἀνακαινοῦται. Οὐκ ἄλλον οὖν ἀποκτείνει,	καὶ	ἄλλον ζωοποιεῖ· ἀλλὰ τὸν αὐτὸν,
[3]	μὴ ζητήσῃς ἄλλον πυρὸς δημιουργὸν,	καὶ	ἄλλον ὕδατος, μηδὲ ἄλλον ἀέρος,
[7]	τῇ προαιρέσει, ὅτε, ἄρτι ψυχωθεὶς	καὶ	ἀναβλέψας πρὸς οὐρανὸν, περιχαρὴς τοῖς
[8]	ὅτι Ἔχθραν θήσω ἀναμέσον σοῦ	καὶ	ἀναμέσον τοῦ σπέρματος αὐτῆς. Τῷ
[7]	λογικῆς προτιμᾷ, καὶ τὴν ἀκίνητον	καὶ	ἀνόρμητον τῆς προαιρετικῆς καὶ ἐμπράκτου.
[3]	τὰ ἐλεεινὰ τῶν ἁλόντων θεάματα,	καὶ	ἁπλῶς ὅσα λυπηρὰ τοῖς πολέμοις
[10]	διαδοχὴν ἐχόντων πρὸς τὸ ἑξῆς,	καὶ	ἀπολαυόντων ἡμῶν τοῦ ξύλου τῆς
[7]	πᾶσι τούτοις ὑπερασπιζόμενος παρὰ Θεοῦ,	καὶ	ἀπολαύων τῶν αὐτοῦ ἀγαθῶν, ταχὺ
[6]	φύσιν ζωήν· ἔχει δὲ ἐξουσίαν	καὶ	ἀπονεῦσαί ποτε τοῦ καλοῦ. Τοῦτο
[6]	καὶ οἷον νυσταγμῷ τινι βαρυνθεῖσα	καὶ	ἀποῤῥυεῖσα τῶν ἄνωθεν, τῇ σαρκὶ
[1]	ἐν ἑαυτοῖς τὸ πονηρὸν δόγμα,	καὶ	ἀποφαίνονται ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν,
[4]	χρῆσιν δυνάμενος, ἀλλ´ ἀφανισμοῦ μόνου	καὶ	ἀπωλείας ἄξιος. Διόπερ, ἐπειδὴ ἔδει
[7]	δόντα κατὰ τὴν τῶν ἀγγέλων,	καὶ	ἀρχαγγέλοις αὐτὸν ποιήσαντα ὁμοδίαιτον, καὶ
[2]	φιλοπονώτερον διαλαβόντες τὸ πρόβλημα, τρανὴν	καὶ	ἀσύγχυτον τὴν περὶ αὐτοῦ ἐξήγησιν
[6]	φύσει. Λελυμένη γὰρ πάσης ἀνάγκης,	καὶ	αὐθαίρετον ζωὴν λαβοῦσα παρὰ τοῦ
[8]	τῆς αὐτῆς αἰτίας, αὐθαίρετον ἔχων	καὶ	αὐτὸς τὴν ζωὴν, καὶ ἐπ´
[4]	τῷ λαῷ τοῦ Θεοῦ, οὕτω	καὶ	αὐτῷ βάσιμον ἔσεσθαι τὴν Ἐρυθρὰν
[2]	ἡμῶν συμφέρον προβλεπομένου· λιμοὶ δὲ	καὶ	αὐχμοὶ, καὶ ἐπομβρίαι, κοιναί τινές
[3]	πόλεων καὶ ἐθνῶν, ἀέρων αὐχμοὶ	καὶ	ἀφορίαι γῆς, καὶ αἱ κατὰ
[1]	πάσης ἀνοσίας πράξεως κατατολμᾷν, ἀκαθάρτοις	καὶ	βδελυκτοῖς πάθεσι καὶ (πάσαις κτηνώδεσιν
[2]	ναυάγια, οἱ πόλεμοι, οἱ λοιμοί;	Καὶ	γὰρ κακὰ, φησὶ, ταῦτα, καὶ
[5]	τὴν πονηρὰν, εἴπερ ἀμφότερα ἄναρχα	καὶ	γενέσεώς ἐστιν ἀνώτερα· οὔτε μὴν
[1]	Πάλιν ἱκετηρίας προσφέρων τῷ Θεῷ	καὶ	δεήσεις, ἐκδιδάσκει ἡμᾶς τίνα τρόπον
[9]	ἐστίν· οἷον πτερὰ, καὶ τρίχες,	καὶ	δερμάτων παχύτητες, στέγειν μὲν χειμῶνας,
[1]	Κύριε, ἐπιλήσῃ μου εἰς τέλος;	καὶ	δι´ ὅλου τοῦ ψαλμοῦ διδάξας
[3]	αὐτὸν, δι´ ὧν ἀποκτείνει, ζωοποιεῖ·	καὶ	δι´ ὧν πατάσσει, ἰᾶται, κατὰ
[4]	διαβόλου ἐνέργειαν, ὥσπερ ἀγγεῖον, χωρήσας,	καὶ	διὰ τὴν ἐγγενομένην αὐτῷ ἐκ
[9]	ἡμᾶς τῷ ἐνεργήσαντι προσῆκεν; ~Ἀλλὰ	καὶ	διὰ τί ἦν τὸ ξύλον,
[3]	διδασκαλίας κατειρηνεύσῃ τὸν νοῦν σου,	καὶ	διαλλάξῃ τὰ πάθη τὰ πρὸς
[3]	ὥσπερ ῥεῦμα ἕρκει τινὶ κρατερῷ	καὶ	διαφράγματι κατεχόμενον. Διὰ ταῦτα νόσοι
[9]	τῆς γυμνότητος. Ἔφαγον γὰρ, φησὶ,	καὶ	διηνοίχθησαν αὐτῶν οἱ ὀφθαλμοὶ, (καὶ
[5]	δὴ οὖν εἰδὼς παρὰ Θεοῦ,	καὶ	διῃρημένα ἔχων παρὰ σεαυτῷ τοῦ
[3]	ἑαυτῶν Ἰουδαῖοι; Ὥστε ἔστι ποτὲ	καὶ	δικαίως τὰ ἐκ τοῦ πολέμου
[10]	καὶ κραζόντων· Εἰρήνη ἐν οὐρανοῖς,	καὶ	δόξα ἐν ὑψίστοις. Καὶ ὅλως,
[6]	τὴν ἀπόλαυσιν, καὶ ἔχει ἐξουσίαν	καὶ	δύναμιν, ἐπιμένουσα τῇ τοῦ καλοῦ
[8]	καὶ τοῦ φθόνου τὴν νόσον,	καὶ	ἐβάσκηνεν ἡμῖν τῆς τιμῆς. Οὐ
[1]	εἶναι Θεὸν, ἐπήγαγε τό· Διεφθάρησαν,	καὶ	ἐβδελύχθησαν ἐν ἐπιτηδεύμασιν. Ἀμήχανον γὰρ
[9]	καὶ διηνοίχθησαν αὐτῶν οἱ ὀφθαλμοὶ,	(καὶ	ἔγνωσαν, ὅτι γυμνοί εἰσιν. Ἔδει
[3]	κατεχόμενον. Διὰ ταῦτα νόσοι πόλεων	καὶ	ἐθνῶν, ἀέρων αὐχμοὶ καὶ ἀφορίαι
[2]	κοιναί τινές εἰσι πληγαὶ πόλεων	καὶ	ἐθνῶν, τοῦ κακοῦ τὴν ἀμετρίαν
[3]	ἀλλ´ ἵνα τοὺς ὄντας μετακοσμήσῃ.	Καὶ,	Εἴ τις ἐν Χριστῷ καινὴ
[1]	ἀναμένειν τὴν ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ,	καὶ	εἰδέναι, ὅτι οἰκονομίᾳ τινὶ παραδίδωσιν
[5]	σεαυτῷ τοῦ κακοῦ τὰ εἴδη,	καὶ	εἰδὼς τί μὲν τὸ ὄντως
[3]	δὲ κακά· τουτέστι, μετακοσμεῖ αὐτὰ	καὶ	εἰς βελτίωσιν ἄγει· ὥστε, ἀποθέμενα
[3]	τὰ κακὰ κτίζειν· τουτέστι, μεταποιεῖν,	καὶ	εἰς βελτίωσιν ἄγειν. Ἔπειτα μέντοι,
[10]	ἐξεβλήθη ἡ πονηρὰ αὐτοῦ τυραννὶς,	καὶ	ἐκαθάρθη ὁ περίγειος τόπος διὰ
[3]	ἐκτήσατό σε, καὶ ἐποίησέ σε,	καὶ	ἔκτισέ σε; Σαφῶς γὰρ ἐνταῦθα
[3]	αἰνίσσεται. Ἐκάκωσα γάρ σε, φησὶ,	καὶ	ἐλιμαγχόνησα, ἵνα εὖ σε ποιήσω·
[7]	ἀκίνητον καὶ ἀνόρμητον τῆς προαιρετικῆς	καὶ	ἐμπράκτου. Ταῦτα εἰ καὶ παρεκβατικῶς,
[10]	ὁ ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου,	καὶ	ἐν ἐμοὶ εὑρήσει οὐδέν. Ἐπειδὴ
[3]	πόλει, ἣν Κύριος οὐκ ἐποίησε.	Καὶ	ἐν τῇ μεγάλῃ ᾠδῇ τοῦ
[8]	Θεῷ διηνεκῶς. Ὁ Σατανᾶς ἄγγελος,	καὶ	ἐξέπεσε τῆς οἰκείας τάξεως παντελῶς.
[8]	ἔχων καὶ αὐτὸς τὴν ζωὴν,	καὶ	ἐπ´ αὐτῷ κειμένην τὴν ἐξουσίαν,
[8]	ἀπάτην ἀποχρησάμενος, ἔδειξε τὸ ξύλον,	καὶ	ἐπηγγείλατο διὰ τῆς βρώσεως αὐτοῦ
[10]	βοώντων· Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ,	καὶ	ἐπὶ γῆς εἰρήνη· καὶ τῶν
[10]	πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καὶ σκορπίων,	καὶ	ἐπὶ πᾶσαν τὴν δύναμιν τοῦ
[3]	Πόλεων δὲ ἀφανισμοὶ, σεισμοί τε	καὶ	ἐπικλύσεις, καὶ στρατοπέδων ἀπώλειαι, καὶ
[4]	ἀπὸ μικροτέρων πληγῶν ἀεὶ προστιθεὶς	καὶ	ἐπιτείνων τὰς μάστιγας, οὐκ ἐμάλαξεν
[3]	ὅ σου πατὴρ ἐκτήσατό σε,	καὶ	ἐποίησέ σε, καὶ ἔκτισέ σε;
[2]	προβλεπομένου· λιμοὶ δὲ καὶ αὐχμοὶ,	καὶ	ἐπομβρίαι, κοιναί τινές εἰσι πληγαὶ
[1]	ἐν ὁμοιώματι κτηνῶν καὶ τετραπόδων	καὶ	ἑρπετῶν; Ἄφρων οὖν, ὡς ἀληθῶς
[10]	τὸ Εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας κηρύσσοντος·	καὶ	ἔτι πρότερον τῶν ἀγγέλων βοώντων·
[5]	τῆς ἀρετῆς. Ἀνάγνωθι τὴν κοσμοποιίαν,	καὶ	εὑρήσεις, ὅτι ἐκεῖ Πάντα καλὰ,
[6]	καὶ οἶδεν αὐτοῦ τὴν ἀπόλαυσιν,	καὶ	ἔχει ἐξουσίαν καὶ δύναμιν, ἐπιμένουσα
[3]	ἐπενεχθῆναι. Καὶ τὸ, Ἐγὼ ἀποκτενῶ,	καὶ	ζῇν ποιήσω, δέχου μὲν, εἰ
[3]	Θεὸς πλὴν ἐμοῦ· ἐγὼ ἀποκτενῶ,	καὶ	ζῇν ποιήσω· πατάξω, κἀγὼ ἰάσομαι.
[3]	εἰρημένων. Ἐγὼ ἀποκτενῶ, τῇ ἁμαρτίᾳ·	καὶ	ζῇν ποιήσω, τῇ δικαιοσύνῃ. Ὅσον
[6]	ἀγαθόν; Ἡ προσεδρεία τοῦ Θεοῦ,	καὶ	ἡ διὰ τῆς ἀγάπης συνάφεια·
[6]	~Ἀλλὰ μὴν ἔστι τὸ κακὸν,	καὶ	ἡ ἐνέργεια δείκνυσι πολὺ κατὰ
[9]	παρακοὴ μόνον τῆς ἐντολῆς, ἀλλὰ	καὶ	ἡ ἐπίγνωσις τῆς γυμνότητος. Ἔφαγον
[7]	ἐξ ἀβουλίας, γενόμενος. Διὰ τοῦτο	καὶ	ἥμαρτε μὲν διὰ μοχθηρὰν προαίρεσιν,
[10]	τοῦτο γάρ ἐστι μισάνθρωπος, διότι	καὶ	θεομάχος· καὶ μισεῖ μὲν ἡμᾶς
[7]	τῇ στερήσει τῶν περισπουδάστων, ἔτι	καὶ	Θεοῦ στέρησιν ὑπομείνῃς. ~Παυσώμεθα οὖν
[7]	ἴδῃς ἀποπληροῦντάς σοι τὰ καθήκοντα.	Καὶ	Θεῷ τοίνυν οὐ τὸ ἠναγκασμένον
[2]	συνιέναι, ὅτι, μέτρια μὲν καμνόντων	καὶ	ἰάσιμα τῶν ἀνθρώπων, αἱ ἐξ
[3]	ἐκ τῆς κακίας παλαιωθεῖσαν ἀνακαίνισον.	Καὶ,	Ἵνα τοὺς δύο κτίσῃ εἰς
[3]	ἐξήγησιν. Ποῖα κακά; Ψόφος ἁρμάτων	καὶ	ἱππευόντων. Ὅταν δὲ ἀκούσῃς, Οὐκ
[3]	τὴν ἐκ τῶν πολέμων ἄδειαν,	καὶ	κακὸν εἴπῃς τὰ ἀκολουθοῦντα τοῖς
[5]	εὑρήσεις, ὅτι ἐκεῖ Πάντα καλὰ,	καὶ	καλὰ λίαν. Οὐ τοίνυν τὸ
[10]	διὰ τῆς ὑπακοῆς ἀναπαλαῖσαι ἡμᾶς,	καὶ	καταστεφανωθῆναι τοῦ ἀντιδίκου. Εἴθε μὲν
[10]	καὶ συνεργὸς τῆς ἁμαρτίας ἡμῶν	καὶ	κατήγορος γίνεται· χαίρων μὲν ἡμῶν
[10]	τουτέστι, τῆς οἰκείας ἀρχῆς ἐκπεσόντα,	καὶ	κάτω γενόμενον, ἵνα πατῆται ὑπὸ
[10]	υἱοῖς τῆς ἀπειθείας. Διὰ τοῦτο	καὶ	κόσμου ἄρχων λέγεται, ἐπειδὴ περίγειος
[10]	Ἱερουσαλὴμ εἰσόδῳ τοῦ Κυρίου ἡμῶν,	καὶ	κραζόντων· Εἰρήνη ἐν οὐρανοῖς, καὶ
[3]	πολυθεΐαν ἐτράπησαν. Ποιεῖ δὲ εἰρήνην,	καὶ	κτίζει κακά. Μάλιστα μὲν εἰρήνην
[3]	καὶ ποιήσας σκότος, ποιῶν εἰρήνην	καὶ	κτίζων κακά; Καὶ πάλιν· Κατέβη,
[2]	ὑπ´ αὐτοῦ συγκροτούμενοι, μικρά τε	καὶ	μείζω περὶ ἡμᾶς οἰκονομοῦντος, οὔτε
[8]	ἐν τῷ παραδείσῳ· δόλοις δὲ	καὶ	μηχαναῖς ἐξαπατήσας τὸν ἄνθρωπον, καὶ
[10]	ἐστι μισάνθρωπος, διότι καὶ θεομάχος·	καὶ	μισεῖ μὲν ἡμᾶς ὡς κτήματα
[3]	καὶ ἐπικλύσεις, καὶ στρατοπέδων ἀπώλειαι,	καὶ	ναυάγια, καὶ πᾶσαι πολυάνθρωποι φθοραὶ,
[4]	τῆς τῶν δικαίων πορείας κατατολμήσας,	καὶ	νομίσας ὥσπερ τῷ λαῷ τοῦ
[4]	φρονῶν καὶ πρὸς συντριβὴν ἐπιτήδειος·	καὶ	ξύλινον, ὁ εὐκόλως διὰ τῆς
[3]	κακὸν ἐκ τοῦ Θεοῦ· ἐπεὶ	καὶ	ὁ ἰατρὸς ἐξαιρεῖ τὴν νόσον,
[10]	τοῦ ἀέρος ὑψοῦνται. Διὰ τοῦτο	καὶ	ὁ Κύριος Εἶδε τὸν Σατανᾶν
[9]	ὡς βλαβερὸν τῷ ἀνθρώπῳ. Διὸ	καὶ	ὁ Κύριος, εἰς τὴν ἐν
[1]	οὐδὲν κατὰ τὴν ἀφροσύνην ἀπολειπόμενος,	καὶ	ὁ λέγων τῶν κακῶν αἴτιον
[2]	κακὸν λέγομεν τὸ ἡμῖν ἐπίπονον	καὶ	ὀδυνηρὸν πρὸς τὴν αἴσθησιν, νόσον
[2]	αἴτιος, ἀλλ´ ἡ νόσος· οὕτω	καὶ	οἱ τῶν πόλεων ἀφανισμοὶ, ἐκ
[6]	Θεοῦ, νοεῖ μὲν τὸ ἀγαθὸν,	καὶ	οἶδεν αὐτοῦ τὴν ἀπόλαυσιν, καὶ
[2]	καὶ ἀδοξίας, καὶ χρημάτων ζημίας,	καὶ	οἰκείων ἀποβολάς· ὧν ἕκαστον ἡμῖν
[7]	αὐτοῦ ἀγαθῶν, ταχὺ πάντων ἀναπλησθεὶς,	καὶ	οἷον ἐξυβρίσας τῷ κόρῳ, τὸ
[6]	κόρον λαβοῦσα τῆς μακαρίας τέρψεως,	καὶ	οἷον νυσταγμῷ τινι βαρυνθεῖσα καὶ
[10]	οὐρανοῖς, καὶ δόξα ἐν ὑψίστοις.	Καὶ	ὅλως, μυρίαι εἰσὶ τῶν ἐπινικίων
[9]	καὶ τῆς γυμνότητος παραμυθίαν ἐπινοῶν,	καὶ	ὅλως τῇ τῆς σαρκὸς ἐπιμελείᾳ
[1]	πάθη διηγούμενος ἡμῖν ὁ προφήτης,	καὶ	ὅπως ἤνεγκε τὰ συμπίπτοντα γενναίως,
[4]	γινόμενος τῷ αἰωνίῳ πυρί) οὕτω	καὶ	ὀργῆς σκεῦος, ὁ πᾶσαν τὴν
[2]	δειλία, φθόνοι, φόνοι, φαρμακεῖαι, ῥᾳδιουργίαι,	καὶ	ὅσα τούτοις συγγενῆ παθήματα, τὴν
[4]	δεινοῖς ὑπὸ τῆς συνηθείας ἐμμελετήσαντα.	Καὶ	οὐδὲ οὕτως αὐτὸν παρέδωκε τῷ
[1]	ἔστι Θεός. Παραπλήσιος δὲ τούτῳ,	καὶ	οὐδὲν κατὰ τὴν ἀφροσύνην ἀπολειπόμενος,
[7]	κατορθούμενον. Ἀρετὴ δὲ ἐκ προαιρέσεως,	καὶ	οὐκ ἐξ ἀνάγκης γίνεται Προαίρεσις
[3]	Ἴδετε, ἴδετε, ὅτι ἐγώ εἰμι,	καὶ	οὐκ ἔστι Θεὸς πλὴν ἐμοῦ·
[3]	παρὰ Κυρίου ἐπὶ πύλας Ἱερουσαλήμ·	καί·	Οὐκ ἔστι κακία ἐν πόλει,
[8]	αὐτεξούσιον. Ἐδύνατο γὰρ κἀκεῖνος ἀποστατῆσαι,	καὶ	οὗτος μὴ ἐκπεσεῖν. Ἀλλὰ τὸν
[10]	περίγειος αὐτοῦ ἐστιν ἡ ἀρχή.	Καὶ	οὕτως φησὶν ὁ Κύριος· Νῦν
[3]	ταῦτα πῶς ἄλλως δίκαιον ἦν,	καὶ	οὐχὶ διὰ τῶν Ῥωμαϊκῶν χειρῶν,
[2]	ποιήματα. Ὥστε τίνα ἔχομεν ἄλλον	καὶ	οὐχὶ τὸν Θεὸν τῶν γινομένων
[10]	τοῦ κόσμου τούτου ἐκβληθήσεται ἔξω.	Καὶ	πάλιν· Ἔρχεται ὁ ἄρχων τοῦ
[3]	ποιῶν εἰρήνην καὶ κτίζων κακά;	Καὶ	πάλιν· Κατέβη, φησὶ, κακὰ παρὰ
[4]	αἰσχύνη, παρανόμου ἐπιθυμίας δίκας ἀποτιννύντι.	Καὶ	πάλιν κατενοήσαμεν ἄλλο τι εἶδος
[3]	τις ἐν Χριστῷ καινὴ κτίσις.	Καὶ	πάλιν ὁ Μωϋσῆς· Οὐκ αὐτὸς
[2]	Καὶ γὰρ κακὰ, φησὶ, ταῦτα,	καὶ	πάντα Θεοῦ ποιήματα. Ὥστε τίνα
[10]	ὑπολειπομένου ἡμῖν, οὐδέ τινος ἀνθισταμένου	καὶ	παρατρέποντος ἡμᾶς τῆς μακαρίας ζωῆς,
[7]	προαιρετικῆς καὶ ἐμπράκτου. Ταῦτα εἰ	καὶ	παρεκβατικῶς, ἀλλ´ ἀναγκαίως εἴρηται, ἵνα
[8]	ἀλλοτριωθῆναι τοῦ ἀγαθοῦ. Γαβριὴλ ἄγγελος,	καὶ	παρέστηκε τῷ Θεῷ διηνεκῶς. Ὁ
[6]	πρεπούσης αὐτοῖς κατασκευῆς κατὰ φύσιν,	καὶ	παρήχθη πρὸς τὴν ζωὴν ἀπηρτισμένα
[3]	καὶ στρατοπέδων ἀπώλειαι, καὶ ναυάγια,	καὶ	πᾶσαι πολυάνθρωποι φθοραὶ, εἴτε ἐκ
[1]	κατατολμᾷν, ἀκαθάρτοις καὶ βδελυκτοῖς πάθεσι	καὶ	(πάσαις κτηνώδεσιν ἐπιθυμίαις μολύνεσθαι; Διὰ
[4]	οἰκονόμος (διῳκήσατο αὐτὸν περιφανῆ γενέσθαι	καὶ	πᾶσιν ἐξάκουστον, ἵνα ἄλλοις γοῦν
[8]	τοῦ ζητήματος τούτου λόγος, ὁ	καὶ	περὶ τῆς ἐν ἀνθρώποις πονηρίας
[8]	Ὅτι ὁ αὐτὸς ἡμῖν ἀρκέσει	καὶ	περὶ τοῦ ζητήματος τούτου λόγος,
[9]	Θεοῦ χάριτος ἐπανθεῖν τῷ ἀνθρώπῳ,	καὶ	περιαστράπτειν μέλλοντα φωτειναῖς τισι περιβολαῖς,
[2]	πρὸς τὴν αἴσθησιν, νόσον σώματος,	καὶ	πληγὰς σώματος, καὶ τῶν ἀναγκαίων
[10]	τάξις; καὶ τί τὸ ἀξίωμα;	καὶ	πόθεν ὅλως Σατανᾶς προσηγόρευται; Σατανᾶς
[1]	ἔθνη παραδέδοται εἰς ἀδόκιμον νοῦν,	καὶ	ποιεῖ τὰ μὴ καθήκοντα; Οὐκ
[3]	τὸ, Ἐγὼ ὁ κατασκευάσας φῶς,	καὶ	ποιήσας σκότος, ποιῶν εἰρήνην καὶ
[3]	ἔχει Θεοῦ, ὡς κακῶν αἰτίου	καὶ	ποιητοῦ· ὁ γὰρ εἰπὼν, ὅτι
[3]	ὅτι Ἐγὼ ὁ κατασκευάζων φῶς,	καὶ	ποιῶν σκότος, τῆς κτίσεως δημιουργὸν
[6]	συνάφεια· ἧς ἐκπεσοῦσα, τοῖς ποικίλοις	καὶ	πολυτρόποις ἀῤῥωστήμασιν ἐκακώθη. Διὰ τί
[8]	ἔσεσθε ὡς θεοὶ, γινώσκοντες καλὸν	καὶ	πονηρόν. Οὐκ ἐχθρὸς τοίνυν ἡμῖν
[1]	πάρειμι. Τουτέστιν· Οὐκ ἔφθην ἐπικαλεσάμενος,	καὶ	προέλαβε τὸ τέλος τῆς ἐπικλήσεως
[10]	τῶν ἡμετέρων ψυχῶν ὁ σοφῶς	καὶ	προνοητικῶς οἰκονομῶν τὰ ἀνθρώπινα, ὥσπερ
[4]	δὲ, ὁ τὰ γήινα φρονῶν	καὶ	πρὸς συντριβὴν ἐπιτήδειος· καὶ ξύλινον,
[1]	τὸν πένητα, ὀρφανοὺς φονεύειν, χήραν	καὶ	προσήλυτον ἀποκτείνειν, πάσης ἀνοσίας πράξεως
[2]	ἀλλ´ ἡμᾶς αὐτούς. Ἀρχὴ γὰρ	καὶ	ῥίζα τῆς ἁμαρτίας τὸ ἐφ´
[10]	ἡμῖν ἡ πάλη πρὸς αἷμα	καὶ	σάρκα, ἀλλὰ πρὸς τὰ πνευματικὰ
[10]	μαθηταῖς τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων	καὶ	σκορπίων, καὶ ἐπὶ πᾶσαν τὴν
[4]	ἔδει συντριβῆναι αὐτὸν, ὁ φρόνιμος	καὶ	σοφὸς τῶν ψυχῶν οἰκονόμος (διῳκήσατο
[9]	ὑπὲρ τὴν τῶν ἀστέρων φαιδρότητα	καὶ	στιλβότητα. Διὰ τοῦτο οὖν οὐκ
[3]	ἀφανισμοὶ, σεισμοί τε καὶ ἐπικλύσεις,	καὶ	στρατοπέδων ἀπώλειαι, καὶ ναυάγια, καὶ
[7]	ἡμῖν ὑπάρχειν τὸ ἁμαρτάνειν; Ὅτι	καὶ	σὺ τοὺς οἰκέτας, οὐχ ὅταν
[10]	διάβολος δὲ, ἐπειδὴ ὁ αὐτὸς	καὶ	συνεργὸς τῆς ἁμαρτίας ἡμῶν καὶ
[2]	ἀλλὰ καὶ χρήματά που ὑποτελεῖς,	καὶ	σωτῆρα προσαγορεύεις, ὅτι ἐν ὀλίγῳ
[2]	διαλυθὲν, κατὰ τοῦ ἀληθινοῦ ἰατροῦ	καὶ	σωτῆρος γλῶσσαν κινεῖν βλάσφημον οὐκ
[3]	γὰρ κατὰ τὸ σῶμα κακώσεις,	καὶ	τὰ ἐκτὸς ἐπίπονα, πρὸς ἐποχὴν
[10]	εἰρηνεύσαντος τὰ ἐπὶ τῆς γῆς	καὶ	τὰ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, κηρύσσεται
[9]	δὲ οὐκ εὐθὺς αὐτῷ συγκατεσκευάσθη	καὶ	τὰ ἐνδύματα; Ὅτι οὔτε φυσικὰ
[10]	Πρὸς γὰρ τὰς ἀρχὰς, φησὶ,	καὶ	τὰς ἐξουσίας, καὶ τοὺς κοσμοκράτορας
[1]	ἀφθάρτου Θεοῦ ἐν ὁμοιώματι κτηνῶν	καὶ	τετραπόδων καὶ ἑρπετῶν; Ἄφρων οὖν,
[3]	ἔχειν κατὰ τὴν κτίσιν ποιητὴν	καὶ	τεχνίτην, ἵνα μὴ ζητήσῃς ἄλλον
[6]	ἐπιμένουσα τῇ τοῦ καλοῦ θεωρίᾳ	καὶ	τῇ ἀπολαύσει τῶν νοητῶν, διαφυλάσσειν
[4]	Ἐσκλήρυνε δὲ αὐτὸν, τῇ μακροθυμίᾳ	καὶ	τῇ τῆς τιμωρίας ἀναβολῇ ἐπιτείνων
[7]	ἄλογον φύσιν τῆς λογικῆς προτιμᾷ,	καὶ	τὴν ἀκίνητον καὶ ἀνόρμητον τῆς
[8]	καὶ μηχαναῖς ἐξαπατήσας τὸν ἄνθρωπον,	καὶ	τὴν ἐπιθυμίαν αὐτοῦ, ἣν ἔσχε
[7]	τερπνὸν τοῦ νοητοῦ προετίμησε κάλλους,	καὶ	τὴν πλησμονὴν τῆς γαστρὸς τῶν
[4]	τὸ ἀνυπότακτον, ἀλλ´ εὕρισκεν αὐτὸν	καὶ	τῆς ἀνοχῆς τοῦ Θεοῦ καταφρονοῦντα,
[9]	τοῦ λείποντος ἀναπλήρωσιν, ἀμφιέσματα ἑαυτῷ	καὶ	τῆς γυμνότητος παραμυθίαν ἐπινοῶν, καὶ
[10]	διάβολος; καὶ τίς ἡ τάξις;	καὶ	τί τὸ ἀξίωμα; καὶ πόθεν
[10]	Τίς οὖν ἦν ὁ διάβολος;	καὶ	τίς ἡ τάξις; καὶ τί
[10]	τὸ, Τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ·	καὶ	τὸ, Ἀναβαίνουσιν ἕως τῶν οὐρανῶν·
[2]	τῆς ἁμαρτίας τὸ ἐφ´ ἡμῖν	καὶ	τὸ αὐτεξούσιον. Οἷς γὰρ ἐξῆν
[3]	πολέμου κακὰ τοῖς ἀξίοις ἐπενεχθῆναι.	Καὶ	τὸ, Ἐγὼ ἀποκτενῶ, καὶ ζῇν
[1]	Κύριε, ἐπιλήσῃ μου εἰς τέλος;	καὶ	τὸ, Ἕως πότε ἀποστρέφεις τὸ
[5]	ἕσχεν ἡ τυφλότης παρείσδυσιν. Οὕτω	καὶ	τὸ κακὸν οὐκ ἐν ἰδίᾳ
[10]	Κυρίῳ ἡμῶν, ᾧ ἡ δόξα	καὶ	τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας.
[8]	κατὰ τὸ ἀκόλουθον τῆς ἐννοίας,	καὶ	τὸ περὶ τοῦ διαβόλου ζήτημα.
[1]	τὴν ἀγαθότητα συνίστησι τοῦ Θεοῦ,	καὶ	τὸ τάχος αὐτοῦ τῆς ἀντιλήψεως,
[4]	τῆς ἀνοχῆς τοῦ Θεοῦ καταφρονοῦντα,	καὶ	τοῖς ἐπαγομένοις αὐτῷ δεινοῖς ὑπὸ
[8]	δοχεῖον ὢν πάσης κακίας, ἐδέξατο	καὶ	τοῦ φθόνου τὴν νόσον, καὶ
[10]	ἀρχὰς, φησὶ, καὶ τὰς ἐξουσίας,	καὶ	τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τούτου.
[1]	καρδίᾳ αὐτοῦ· Οὐκ ἔστι Θεός.	Καὶ	τοῦτο ἐμβαλλόμενος εἰς τὸν ἑαυτοῦ
[3]	τοὺς ἁπλουστέρους, Πατάξω, κἀγὼ ἰάσομαι.	Καὶ	τοῦτο χρήσιμον αὐτόθεν νοούμενον· τῆς
[8]	προαίρεσις (διεφύλαξεν ἐν τοῖς ἄνω,	καὶ	τοῦτον κατέῤῥιψε τῆς γνώμης τὸ
[9]	τῶν ἀλόγων ἐστίν· οἷον πτερὰ,	καὶ	τρίχες, καὶ δερμάτων παχύτητες, στέγειν
[10]	Θεῷ, καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη·	καὶ	τῶν ἀγαλλιωμένων ἐπὶ τῇ εἰς
[2]	νόσον σώματος, καὶ πληγὰς σώματος,	καὶ	τῶν ἀναγκαίων τὴν ἔνδειαν, καὶ
[8]	αὐτοῦ γινομένων ἐπιζητοῦντες. Εἰ γὰρ	καὶ	τῶν κατὰ μέρος οἰκονομουμένων διαφεύγουσιν
[4]	εὐκόλως διὰ τῆς ἁμαρτίας καταῤῥυπούμενος	καὶ	ὕλη γινόμενος τῷ αἰωνίῳ πυρί)
[2]	ποίημα ὄντες τοῦ ἀγαθοῦ Θεοῦ,	καὶ	ὑπ´ αὐτοῦ συγκροτούμενοι, μικρά τε
[3]	προτρεπομένης. Ἔξεστί γε μήν σοι	καὶ	ὑψηλότερον διανοηθῆναι περὶ τῶν εἰρημένων.
[4]	σωφρονεστέρους τῷ ὑποδείγματι πεποιήκασιν. Οὕτω	καὶ	Φαραὼ κατεποντίσθη πανστρατιᾷ. Οὕτως ἐξετρίβησαν
[1]	οὖν, ὡς ἀληθῶς ἐστερημένος νοῦ	καὶ	φρονήσεως, ὁ λέγων, ὅτι Οὐκ
[7]	καὶ ἀρχαγγέλοις αὐτὸν ποιήσαντα ὁμοδίαιτον,	καὶ	φωνῆς θείας ἀκροατήν· ἐπὶ πᾶσι
[4]	τῆς γῆς κατεπόθησαν, βαράθρων αὐτοῖς	καὶ	χασμάτων ὑποῤῥαγέντων. Ἐνταῦθα γὰρ οὐκ
[2]	παντελῶς ἐξαιροῦντι τοῦ σώματος· ἀλλὰ	καὶ	χρήματά που ὑποτελεῖς, καὶ σωτῆρα
[2]	ἀναγκαίων τὴν ἔνδειαν, καὶ ἀδοξίας,	καὶ	χρημάτων ζημίας, καὶ οἰκείων ἀποβολάς·
[4]	πρὸς τὰς ὕλας ὁμοιότητα παρεχομένης·	καὶ	χρυσοῦν μὲν ἔστι σκεῦος ὁ
[6]	ἔκτισεν ὁ Θεὸς, οὐχὶ νόσον·	καὶ	ψυχὴν τοίνυν ἐποίησεν ὁ Θεὸς,
[4]	τι χρήσιμον ἕκαστος ἡμῶν πεποίηται.	Καὶ	ὥσπερ ἐν τῇ μεγάλῃ οἰκίᾳ
[3]	Καὶ, Εἴ τις ἐν Χριστῷ	καινὴ	κτίσις. Καὶ πάλιν ὁ Μωϋσῆς·
[3]	τοὺς δύο κτίσῃ εἰς ἕνα	καινὸν	ἄνθρωπον. Τὸ, κτίσῃ, οὐχ ἵνα
[2]	τὰ μὲν τέμνοντι, τὰ δὲ	καίοντι,	τὰ δὲ παντελῶς ἐξαιροῦντι τοῦ
[2]	τὴν νόσον βαδίζουσαν ἐπὶ τὰ	καίρια	προελθεῖν. Ὥσπερ οὖν τῆς τομῆς
[4]	τοῦ πλούτου παντὸς ἐν μιᾷ	καιροῦ	ῥοπῇ ἀφανισμὸς, ἡ διὰ τοῦ
[2]	γλῶσσαν κινεῖν βλάσφημον οὐκ ὀκνεῖς.	Καίτοιγε	ἐχρῆν συνιέναι, ὅτι, μέτρια μὲν
[3]	σκότος, ποιῶν εἰρήνην καὶ κτίζων	κακά;	Καὶ πάλιν· Κατέβη, φησὶ, κακὰ
[3]	τὴν εἰρήνην, ἐκ τοῦ τὰ	κακὰ	κτίζειν· τουτέστι, μεταποιεῖν, καὶ εἰς
[3]	Ποιεῖ δὲ εἰρήνην, καὶ κτίζει	κακά.	Μάλιστα μὲν εἰρήνην ποιεῖ ἐν
[2]	Πάλιν δὲ τὰ ἐν ᾅδου	κακὰ	οὐ Θεὸν ἔχει τὸν αἴτιον,
[3]	αὔξησιν περικόπτουσαι. Ὥστε τὰ τοιαῦτα	κακὰ	παρὰ Θεοῦ γίνεται, τῶν ἀληθινῶν
[3]	κακά; Καὶ πάλιν· Κατέβη, φησὶ,	κακὰ	παρὰ Κυρίου ἐπὶ πύλας Ἱερουσαλήμ·
[3]	ζήσῃ δικαιοσύνη. Τὸ δὲ, Κατέβη	κακὰ	παρὰ Κυρίου ἐπὶ πύλας Ἱερουσαλὴμ,
[8]	πρὸς τὰ φαῦλα συνήθεια μεγάλα	κακὰ	ταῖς ψυχαῖς ἐναφίησι, κἂν τὴν
[3]	ἄγει· ὥστε, ἀποθέμενα τὸ εἶναι	κακὰ,	τὴν τοῦ καλοῦ φύσιν μεταλαβεῖν.
[8]	εἰ μὴ παρὰ Θεοῦ τὰ	κακά;	Τί οὖν φαμεν; Ὅτι ὁ
[3]	δικαίως τὰ ἐκ τοῦ πολέμου	κακὰ	τοῖς ἀξίοις ἐπενεχθῆναι. Καὶ τὸ,
[3]	τὴν ψυχὴν στασιάζοντα· κτίζει δὲ	κακά·	τουτέστι, μετακοσμεῖ αὐτὰ καὶ εἰς
[2]	πόλεμοι, οἱ λοιμοί; Καὶ γὰρ	κακὰ,	φησὶ, ταῦτα, καὶ πάντα Θεοῦ
[3]	αὐτόθεν ἔχει τὴν ἐξήγησιν. Ποῖα	κακά;	Ψόφος ἁρμάτων καὶ ἱππευόντων. Ὅταν
[8]	τὸ, Φθείρουσιν ἤθη χρηστὰ ὁμιλίαι	κακαί.	Ὡς γὰρ ἐν τοῖς νοσοποιοῖς
[8]	τῆς σκιᾶς τοῦ σώματος ἡμῶν.	Κἀκεῖ	μὲν ἀναβλέψαντι ἕτοιμον τὸ φωτισθῆναι,
[8]	ἐξέπεσε τῆς οἰκείας τάξεως παντελῶς.	Κἀκεῖνον	ἡ προαίρεσις (διεφύλαξεν ἐν τοῖς
[8]	γνώμης τὸ αὐτεξούσιον. Ἐδύνατο γὰρ	κἀκεῖνος	ἀποστατῆσαι, καὶ οὗτος μὴ ἐκπεσεῖν.
[5]	ἀπὸ τοῦ καλοῦ, οὔτε ἡ	κακία	ἀπὸ τῆς ἀρετῆς. Ἀνάγνωθι τὴν
[3]	Ὅταν δὲ ἀκούσῃς, Οὐκ ἔστι	κακία	ἐν πόλει, ἣν Κύριος οὐκ
[3]	πύλας Ἱερουσαλήμ· καί· Οὐκ ἔστι	κακία	ἐν πόλει, ἣν Κύριος οὐκ
[4]	τιμωρίας ἀναβολῇ ἐπιτείνων αὐτοῦ τὴν	κακίαν,	ἵνα, εἰς τὸν ἔσχατον ὅρον
[8]	γὰρ βλαβεραὶ αἱ πρὸς τὴν	κακίαν	καταλλαγαί· ἐπειδὴ νόμος οὗτος φιλίας
[4]	ἐπειδὴ αὐτὸς ὑπὸ τῆς ἄγαν	κακίας	ἀνίατος ἦν. Ἐσκλήρυνε δὲ αὐτὸν,
[8]	πόλεμος; Ὅτι, δοχεῖον ὢν πάσης	κακίας,	ἐδέξατο καὶ τοῦ φθόνου τὴν
[3]	δημιούργησον, ἀλλὰ τὴν ἐκ τῆς	κακίας	παλαιωθεῖσαν ἀνακαίνισον. Καὶ, Ἵνα τοὺς
[3]	βίον ἑκάστῳ τραχύτεραι περιπτώσεις, τῆς	κακίας	τὴν αὔξησιν περικόπτουσαι. Ὥστε τὰ
[3]	Κύριος οὐκ ἐποίησε· νόει τῆς	κακίας	τὸ ὄνομα· ὅτι τὴν προσαγομένην
[5]	τί δὲ τὸ δοκοῦν μὲν	κακὸν	διὰ τὸ τῆς αἰσθήσεως ἀλγεινὸν,
[3]	ἐκ τῶν πολέμων ἄδειαν, καὶ	κακὸν	εἴπῃς τὰ ἀκολουθοῦντα τοῖς πολεμοῦσιν
[5]	ἐκ τοῦ Θεοῦ, πῶς τὸ	κακὸν	ἐκ τοῦ ἀγαθοῦ; Οὐδὲ γὰρ
[3]	ὁ Θεός· οὐχὶ δὲ τὸ	κακὸν	ἐκ τοῦ Θεοῦ· ἐπεὶ καὶ
[2]	φύσιν. Τὸ μὲν οὖν φύσει	κακὸν	ἐξ ἡμῶν ἤρτηται, ἀδικία, ἀσέλγεια,
[4]	σωφρονίζοντος. ~Τὸ μὲν οὖν κυρίως	κακὸν	ἡ ἁμαρτία, ὅπερ μάλιστά ἐστι
[8]	Θεοῦ ἀναχώρησις. Τοῦτό ἐστι τὸ	κακὸν,	ἡ τοῦ Θεοῦ ἀλλοτρίωσις. Μικρὰ
[6]	ὑπόστασιν; ~Ἀλλὰ μὴν ἔστι τὸ	κακὸν,	καὶ ἡ ἐνέργεια δείκνυσι πολὺ
[2]	αὐτῆς τῷ κάλλει πέφυκε. Πάλιν	κακὸν	λέγομεν τὸ ἡμῖν ἐπίπονον καὶ
[3]	ἁμαρτίας ἐπινενόηνται. Ἀναιρεῖ τοίνυν τὸ	κακὸν	ὁ Θεός· οὐχὶ δὲ τὸ
[1]	μεταβαίνει ἐπὶ τὸ τῶν ἀθέων	κακόν·	οἳ, ὅταν μικρὸν αὐτοῖς τι
[5]	εἰδὼς τί μὲν τὸ ὄντως	κακὸν,	ὅτι ἡ ἁμαρτία, ἧς τὸ
[5]	τυφλότης παρείσδυσιν. Οὕτω καὶ τὸ	κακὸν	οὐκ ἐν ἰδίᾳ ὑπάρξει ἐστὶν,
[5]	Στέρησις γὰρ ἀγαθοῦ ἐστι τὸ	κακόν.	Ὀφθαλμὸς ἐκτίσθη· τυφλότης δὲ τῇ
[8]	ψυχαῖς ἡμῶν ἐνυπαρχέτω, τὸ, μηδὲν	κακὸν	παρὰ τοῦ ἀγαθοῦ γίνεσθαι. Ἐπεισέρχεται
[5]	οὐκ ἔσχεν ἐν ἑαυτοῖς τὸ	κακὸν	συγκτιζόμενον, (πῶς ἂν τὰ νοητὰ,
[5]	κοινὴν ἂν ἔσχε πρὸς τὸ	κακὸν	τὴν ὑπόστασιν; ~Ἀλλὰ μὴν ἔστι
[2]	ἑαυτοῖς αἴτιοι τῶν ἀλγεινῶν γεγενῆσθαι;	Κακὸν	τοίνυν τὸ μὲν ὡς πρὸς
[5]	καλὰ λίαν. Οὐ τοίνυν τὸ	κακὸν	τοῖς καλοῖς συνεκτίσθη. Ἀλλ´ οὐδὲ
[7]	ἐκείνης διαγωγῆς, οὐκ ἐξ ἀνάγκης	κακὸς,	ἀλλ´ ἐξ ἀβουλίας, γενόμενος. Διὰ
[8]	τῆς οἰκείας αὐτοῦ προαιρέσεως. Πόθεν	κακὸς	ὁ διάβολος; Ἐκ τῆς αὐτῆς
[6]	τί δὲ ὅλως δεκτικὴ τοῦ	κακοῦ;	Διὰ τὴν αὐτεξούσιον ὁρμὴν, μάλιστα
[5]	κακοῦ, μήτε ἰδίαν ὑπόστασιν τοῦ	κακοῦ	εἶναι φαντάζου. Οὐ γάρ ἐστιν
[2]	Οἷς γὰρ ἐξῆν ἀπεχομένοις τοῦ	κακοῦ	μηδὲν δεινὸν ἔχειν, οὗτοι δι´
[5]	αἴτιον ἡγοῦ τῆς ὑπάρξεως τοῦ	κακοῦ,	μήτε ἰδίαν ὑπόστασιν τοῦ κακοῦ
[4]	ὅπερ μάλιστά ἐστι τῆς τοῦ	κακοῦ	προσηγορίας ἄξιον, (ἐκ τῆς ἡμετέρας
[5]	διῃρημένα ἔχων παρὰ σεαυτῷ τοῦ	κακοῦ	τὰ εἴδη, καὶ εἰδὼς τί
[2]	πληγαὶ πόλεων καὶ ἐθνῶν, τοῦ	κακοῦ	τὴν ἀμετρίαν κολάζουσαι. Ὡς οὖν
[3]	ἑαυτὸν διὰ τούτων παρίστησιν, οὐχὶ	κακοῦ	τινος ποιητήν. Ἵνα τοίνυν μὴ
[1]	ἀπολειπόμενος, καὶ ὁ λέγων τῶν	κακῶν	αἴτιον εἶναι τὸν Θεόν. Ὁμότιμον
[1]	αὐτὸν εἶναι διοριζόμενος. Εἰ γὰρ	κακῶν	αἴτιος, οὐκ ἀγαθὸς δηλονότι· ὥστε
[3]	Γραφῆς κατηγορίαν ἔχει Θεοῦ, ὡς	κακῶν	αἰτίου καὶ ποιητοῦ· ὁ γὰρ
[0]	ΟΤΙ ΟΥΚ ΕΣΤΙΝ ΑΙΤΙΟΣ ΤΩΝ	ΚΑΚΩΝ	Ο ΘΕΟΣ. ~(Πολλοὶ τῆς διδασκαλίας
[3]	ἀπολύουσιν. ~Ἀλλ´ εἴπερ ἀναίτιος τῶν	κακῶν	ὁ Θεὸς, φησὶ, πῶς (εἴρηται
[3]	παρὰ Θεοῦ γίνεται, τῶν ἀληθινῶν	κακῶν	τὴν γένεσιν ἐξαιροῦντα. Αἵ τε
[2]	Πλοῦτον μὲν γὰρ ἀφαιρεῖται τῶν	κακῶς	κεχρημένων, τὸ πρὸς ἀδικίαν αὐτῶν
[5]	δὲ δύναμιν ἔχον, ὡς αἱ	κακώσεις	αἱ πρὸς ἐποχὴν τῆς ἁμαρτίας
[3]	τε γὰρ κατὰ τὸ σῶμα	κακώσεις,	καὶ τὰ ἐκτὸς ἐπίπονα, πρὸς
[3]	τὸ ὄνομα· ὅτι τὴν προσαγομένην	κάκωσιν	τοῖς ἁμαρτάνουσιν ἐπὶ διορθώσει τῶν
[5]	καὶ εὑρήσεις, ὅτι ἐκεῖ Πάντα	καλὰ,	καὶ καλὰ λίαν. Οὐ τοίνυν
[5]	ὅτι ἐκεῖ Πάντα καλὰ, καὶ	καλὰ	λίαν. Οὐ τοίνυν τὸ κακὸν
[3]	ἐν σοὶ, ὅταν διὰ τῆς	καλῆς	διδασκαλίας κατειρηνεύσῃ τὸν νοῦν σου,
[2]	ψυχὴν καταῤῥυπαίνοντα, ἐπισκοτεῖν αὐτῆς τῷ	κάλλει	πέφυκε. Πάλιν κακὸν λέγομεν τὸ
[7]	φανὲν τερπνὸν τοῦ νοητοῦ προετίμησε	κάλλους,	καὶ τὴν πλησμονὴν τῆς γαστρὸς
[5]	Οὐ τοίνυν τὸ κακὸν τοῖς	καλοῖς	συνεκτίσθη. Ἀλλ´ οὐδὲ ἡ νοητὴ
[9]	τοῦ ἡδέος, τὸ τῆς ἐγκρατείας	καλὸν	ἐπιδειξάμενοι, τῶν τῆς ὑπομονῆς στεφάνων
[8]	φησὶν, ἔσεσθε ὡς θεοὶ, γινώσκοντες	καλὸν	καὶ πονηρόν. Οὐκ ἐχθρὸς τοίνυν
[6]	καὶ δύναμιν, ἐπιμένουσα τῇ τοῦ	καλοῦ	θεωρίᾳ καὶ τῇ ἀπολαύσει τῶν
[5]	γὰρ τὸ αἰσχρὸν ἀπὸ τοῦ	καλοῦ,	οὔτε ἡ κακία ἀπὸ τῆς
[6]	ἐξουσίαν καὶ ἀπονεῦσαί ποτε τοῦ	καλοῦ.	Τοῦτο δὲ συμβαίνει αὐτῇ, ὅταν,
[3]	τὸ εἶναι κακὰ, τὴν τοῦ	καλοῦ	φύσιν μεταλαβεῖν. Καρδίαν καθαρὰν κτίσον
[10]	εἴσω γενοίμεθα τῆς ἀπολαύσεως τῶν	καλῶν	ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ
[2]	νόσῳ γὰρ μάχεται, οὐχὶ τῷ	κάμνοντι)	οὕτως ἀγαθὸς ὁ Θεὸς, ὁ
[2]	ἐχρῆν συνιέναι, ὅτι, μέτρια μὲν	καμνόντων	καὶ ἰάσιμα τῶν ἀνθρώπων, αἱ
[2]	τοιοῦτον, ὥστε ἐνεῖναι βέλτιόν τι	κἀν	ἐπινοίᾳ λαβεῖν. Ἐκ Θεοῦ μὲν
[2]	εὐεργέτης ὁ ἰατρὸς, κἂν πόνους,	κἂν	ἀλγηδόνας ἐμποιῇ τῷ σώματι (τῇ
[3]	εἰς βελτίωσιν ἄγειν. Ἔπειτα μέντοι,	κἂν	εἰρήνην νοήσῃς τὴν ἐκ τῶν
[4]	οἱ προενοικοῦντες τὴν Παλαιστίνην. Ὥστε,	κἂν	λέγῃ ποτὲ ὁ Ἀπόστολος, Σκεύη
[2]	Ὡς οὖν εὐεργέτης ὁ ἰατρὸς,	κἂν	πόνους, κἂν ἀλγηδόνας ἐμποιῇ τῷ
[8]	μεγάλα κακὰ ταῖς ψυχαῖς ἐναφίησι,	κἂν	τὴν παραυτίκα αἴσθησιν τὸ βλαβερὸν
[1]	ἔστι Θεός. Εἶπεν ἄφρων ἐν	καρδίᾳ	αὐτοῦ· Οὐκ ἔστι Θεός. Καὶ
[1]	δόγμα, καὶ ἀποφαίνονται ἐν ταῖς	καρδίαις	αὐτῶν, ὅτι Οὐκ ἔστι Θεός.
[3]	τὴν τοῦ καλοῦ φύσιν μεταλαβεῖν.	Καρδίαν	καθαρὰν κτίσον ἐν ἐμοὶ, ὁ
[4]	ὑποβρύχριον, ἐν τῇ ὑπερηφανίᾳ τῆς	καρδίας	αὐτοῦ τῆς τῶν δικαίων πορείας
[5]	τῆς ἁμαρτίας ἐπαγόμεναι, ὧν οἱ	καρποὶ	σωτηρία ψυχῶν αἰώνιος· παῦσαι δυσαρεστούμενος
[9]	Διὰ τοῦτο ἦν φυτὸν ὡραίων	καρπῶν	εὔφορον, ἵνα ἐν τῇ ἀποχῇ
[6]	παρὰ τοῦ κτίσαντος, διὰ τὸ	κατ´	εἰκόνα γεγενῆσθαι Θεοῦ, νοεῖ μὲν
[10]	Θεοῦ, ἐχθρὸς δὲ ἀνθρώπων τῶν	κατ´	εἰκόνα Θεοῦ γεγενημένων (διὰ τοῦτο
[2]	ὅσα τούτοις συγγενῆ παθήματα, τὴν	κατ´	εἰκόνα τοῦ κτίσαντος γεγενημένην ψυχὴν
[2]	τοῖς ἐνοικοῦσιν, ἢ πλοῖον αὔτανδρον	κατὰ	θαλάσσης διαλυθὲν, κατὰ τοῦ ἀληθινοῦ
[8]	ἐν τοῖς νοσοποιοῖς χωρίοις ὁ	κατὰ	μέρος ἀναπνεόμενος ἀὴρ λανθάνουσαν νόσον
[8]	ἐπιζητοῦντες. Εἰ γὰρ καὶ τῶν	κατὰ	μέρος οἰκονομουμένων διαφεύγουσιν ἡμᾶς οἱ
[1]	τινὶ παραδίδωσιν ἡμᾶς ταῖς θλίψεσι,	κατὰ	τὴν ἀναλογίαν τῆς ἐνυπαρχούσης ἑκάστῳ
[9]	φύσεως ὑπαρχούσης· ἀνθρώπῳ δὲ ἔπρεπε,	κατὰ	τὴν ἀναλογίαν τῆς πρὸς Θεὸν
[4]	ἀργυροῦν δὲ, ὁ ὑποδεέστερος ἐκείνου	κατὰ	τὴν ἀξίαν· ὀστράκινον δὲ, ὁ
[1]	οὐκ ἔστιν ὁ ἀντιδιδοὺς ἑκάστῳ	κατὰ	τὴν ἀξίαν τῶν βεβιωμένων, τί
[1]	Παραπλήσιος δὲ τούτῳ, καὶ οὐδὲν	κατὰ	τὴν ἀφροσύνην ἀπολειπόμενος, καὶ ὁ
[3]	εἶπε τῶν δοκούντων ἐναντίως ἔχειν	κατὰ	τὴν κτίσιν ποιητὴν καὶ τεχνίτην,
[3]	καὶ δι´ ὧν πατάσσει, ἰᾶται,	κατὰ	τὴν Παροιμίαν τὴν λέγουσαν, ὅτι
[7]	παραδείσου ἐναναπαύσαντα, ἀρχὴν δὲ δόντα	κατὰ	τὴν τῶν ἀγγέλων, καὶ ἀρχαγγέλοις
[3]	ἐπειδὴ δοκεῖ πως ἀντικεῖσθαι ἀλλήλοις	κατὰ	τὴν τῶν ποιοτήτων ἐναντίωσιν. Ὅπερ
[8]	ἀγαθοῦ γίνεσθαι. Ἐπεισέρχεται δὲ τούτῳ,	κατὰ	τὸ ἀκόλουθον τῆς ἐννοίας, καὶ
[7]	τῆς ἀναχωρήσεως τοῦ Θεοῦ κατεσκεύασε,	κατὰ	τὸ γεγραμμένον, ὅτι Ἰδοὺ οἱ
[3]	ποιήσω, δέχου μὲν, εἰ βούλει,	κατὰ	τὸ πρόχειρον τῆς ἐννοίας. Οἰκοδομεῖ
[3]	γένεσιν ἐξαιροῦντα. Αἵ τε γὰρ	κατὰ	τὸ σῶμα κακώσεις, καὶ τὰ
[10]	πεπραγμένοις. Φύσις δὲ αὐτοῦ ἀσώματος,	κατὰ	τὸν Ἀπόστολον, τὸν εἰπόντα· Οὐκ
[10]	ἐναέριος, ὥς φησιν ὁ αὐτός·	Κατὰ	τὸν ἄρχοντα τῆς ἐξουσίας τοῦ
[3]	καὶ ἀφορίαι γῆς, καὶ αἱ	κατὰ	τὸν βίον ἑκάστῳ τραχύτεραι περιπτώσεις,
[1]	ὅταν μικρὸν αὐτοῖς τι τῶν	κατὰ	τὸν βίον προσκρούσῃ, μὴ φέροντες
[2]	πλοῖον αὔτανδρον κατὰ θαλάσσης διαλυθὲν,	κατὰ	τοῦ ἀληθινοῦ ἰατροῦ καὶ σωτῆρος
[6]	καὶ ἡ ἐνέργεια δείκνυσι πολὺ	κατὰ	τοῦ βίου παντὸς κεχυμένον. Πόθεν
[3]	τὸν ναὸν, μετὰ τὴν φρικτὴν	κατὰ	τοῦ Κυρίου τῶν Ἰουδαίων ἀπόνοιαν;
[6]	τῶν νοητῶν, διαφυλάσσειν αὑτῆς τὴν	κατὰ	φύσιν ζωήν· ἔχει δὲ ἐξουσίαν
[6]	μετὰ τῆς πρεπούσης αὐτοῖς κατασκευῆς	κατὰ	φύσιν, καὶ παρήχθη πρὸς τὴν
[6]	τοῖς μέλεσιν, ἐνόσησε δὲ τοῦ	κατὰ	φύσιν παρατραπέντα. Ἐξίσταται γὰρ τῆς
[6]	δὲ ἡ ψυχὴ, παρατραπεῖσα τοῦ	κατὰ	φύσιν. Τί δὲ ἦν αὐτῇ
[4]	βελτίους γεγόνασι (πῶς γὰρ οἱ	καταβάντες	εἰς ᾅδου; ἀλλὰ τοὺς λοιποὺς
[7]	τις σκεῦος πήλινον διαῤῥυὲν μὴ	καταδέχοιτο	παραδοῦναι πυρὶ, ἕως ἂν τὸ
[1]	ἀξίαν τῶν βεβιωμένων, τί κωλύει	καταδυναστεύειν	τὸν πένητα, ὀρφανοὺς φονεύειν, χήραν
[1]	διδασκαλίαν ἡμῖν ἐναργεστάτην τῆς ὑπομονῆς	καταλιμπάνει,	ὡς ὅταν λέγῃ· Κύριε, τί
[8]	βλαβεραὶ αἱ πρὸς τὴν κακίαν	καταλλαγαί·	ἐπειδὴ νόμος οὗτος φιλίας δι´
[3]	ἐπάγοντος. Ἢ σὺ ἐβούλου μὴ	καταπρησθῆναι	τὰ Σόδομα μετὰ τὰς ἀνοσιουργίας
[8]	γὰρ ἑαυτὸν ἐκ τῶν ἀγγέλων	καταῤῥιφέντα,	οὐκ ἔφερε βλέπειν τὸν γήϊνον
[2]	εἰκόνα τοῦ κτίσαντος γεγενημένην ψυχὴν	καταῤῥυπαίνοντα,	ἐπισκοτεῖν αὐτῆς τῷ κάλλει πέφυκε.
[4]	ὁ εὐκόλως διὰ τῆς ἁμαρτίας	καταῤῥυπούμενος	καὶ ὕλη γινόμενος τῷ αἰωνίῳ
[3]	γὰρ εἰπὼν, ὅτι Ἐγὼ ὁ	κατασκευάζων	φῶς, καὶ ποιῶν σκότος, τῆς
[4]	Φαραώ (οὕτω γὰρ ἐπὶ τὸν	κατασκευάσαντα	δικαιότερον ἡ αἰτία μετενεχθήσεται) ἀλλ´
[7]	τὸν ποιητὴν ὡς μὴ φυσικῶς	κατασκευάσαντα	ἡμᾶς ἀναμαρτήτους, οὐδὲν ἕτερον ἢ
[3]	πῶς (εἴρηται τὸ, Ἐγὼ ὁ	κατασκευάσας	φῶς, καὶ ποιήσας σκότος, ποιῶν
[7]	διὰ τί οὐκ ἐν τῇ	κατασκευῇ	τὸ ἀναμάρτητον ἔσχομεν, φησὶν, ὥστε
[10]	ἐχίδνης ἰῷ εἰς σωτηρίων φαρμάκων	κατασκευὴν	ἀποχρώμενος. Τίς οὖν ἦν ὁ
[4]	ὀργῆς κατηρτισμένα εἰς ἀπώλειαν, μὴ	κατασκευήν	τινα πονηρὰν οἰηθῶμεν εἶναι τοῦ
[6]	ζῶα μετὰ τῆς πρεπούσης αὐτοῖς	κατασκευῆς	κατὰ φύσιν, καὶ παρήχθη πρὸς
[10]	τῆς ὑπακοῆς ἀναπαλαῖσαι ἡμᾶς, καὶ	καταστεφανωθῆναι	τοῦ ἀντιδίκου. Εἴθε μὲν γὰρ
[8]	βρώσεως αὐτοῦ ὅμοιον τῷ Θεῷ	καταστήσειν.	Ἐὰν γὰρ φάγητε, φησὶν, ἔσεσθε
[3]	τὰς ἀνοσιουργίας ἐκείνας; ἢ μὴ	καταστραφῆναι	τὴν Ἱερουσαλὴμ, μηδὲ ἐρημωθῆναι τὸν
[1]	προσήλυτον ἀποκτείνειν, πάσης ἀνοσίας πράξεως	κατατολμᾷν,	ἀκαθάρτοις καὶ βδελυκτοῖς πάθεσι καὶ
[4]	αὐτοῦ τῆς τῶν δικαίων πορείας	κατατολμήσας,	καὶ νομίσας ὥσπερ τῷ λαῷ
[4]	καὶ τῆς ἀνοχῆς τοῦ Θεοῦ	καταφρονοῦντα,	καὶ τοῖς ἐπαγομένοις αὐτῷ δεινοῖς
[3]	ἵνα ζήσῃ δικαιοσύνη. Τὸ δὲ,	Κατέβη	κακὰ παρὰ Κυρίου ἐπὶ πύλας
[3]	καὶ κτίζων κακά; Καὶ πάλιν·	Κατέβη,	φησὶ, κακὰ παρὰ Κυρίου ἐπὶ
[3]	ὅταν διὰ τῆς καλῆς διδασκαλίας	κατειρηνεύσῃ	τὸν νοῦν σου, καὶ διαλλάξῃ
[4]	ἐπιθυμίας δίκας ἀποτιννύντι. Καὶ πάλιν	κατενοήσαμεν	ἄλλο τι εἶδος τῶν φοβερῶν
[4]	καὶ Ἀβειρὼν ὑπὸ τῆς γῆς	κατεπόθησαν,	βαράθρων αὐτοῖς καὶ χασμάτων ὑποῤῥαγέντων.
[4]	ὑποδείγματι πεποιήκασιν. Οὕτω καὶ Φαραὼ	κατεποντίσθη	πανστρατιᾷ. Οὕτως ἐξετρίβησαν οἱ προενοικοῦντες
[1]	δὲ ἐν ἄρσεσι τὴν ἀσχημοσύνην	κατεργάζονται;	Οὐκ ἐπειδὴ ἤλλαξαν τὴν δόξαν
[8]	ἐν τοῖς ἄνω, καὶ τοῦτον	κατέῤῥιψε	τῆς γνώμης τὸ αὐτεξούσιον. Ἐδύνατο
[7]	διὰ τῆς ἀναχωρήσεως τοῦ Θεοῦ	κατεσκεύασε,	κατὰ τὸ γεγραμμένον, ὅτι Ἰδοὺ
[8]	πονηρόν. Οὐκ ἐχθρὸς τοίνυν ἡμῖν	κατεσκευάσθη,	ἀλλ´ ἐκ ζηλοτυπίας ἡμῖν εἰς
[3]	ἕρκει τινὶ κρατερῷ καὶ διαφράγματι	κατεχόμενον.	Διὰ ταῦτα νόσοι πόλεων καὶ
[3]	συνιέντι τὸν νοῦν τῆς Γραφῆς	κατηγορίαν	ἔχει Θεοῦ, ὡς κακῶν αἰτίου
[10]	συνεργὸς τῆς ἁμαρτίας ἡμῶν καὶ	κατήγορος	γίνεται· χαίρων μὲν ἡμῶν ἀπωλείᾳ,
[4]	ποτὲ ὁ Ἀπόστολος, Σκεύη ὀργῆς	κατηρτισμένα	εἰς ἀπώλειαν, μὴ κατασκευήν τινα
[7]	φίλον, ἀλλὰ τὸ ἐξ ἀρετῆς	κατορθούμενον.	Ἀρετὴ δὲ ἐκ προαιρέσεως, καὶ
[10]	τῆς οἰκείας ἀρχῆς ἐκπεσόντα, καὶ	κάτω	γενόμενον, ἵνα πατῆται ὑπὸ τῶν
[9]	στέγειν μὲν χειμῶνας, φέρειν δὲ	καύσωνας	δυναμένων. Ἐν οἷς οὐδὲν τὸ
[2]	οὖν τῆς τομῆς ἢ τοῦ	καυτῆρος	οὐχ ὁ ἰατρὸς αἴτιος, ἀλλ´
[8]	τὴν ζωὴν, καὶ ἐπ´ αὐτῷ	κειμένην	τὴν ἐξουσίαν, ἢ παραμένειν τῷ
[2]	μὲν γὰρ ἀφαιρεῖται τῶν κακῶς	κεχρημένων,	τὸ πρὸς ἀδικίαν αὐτῶν ὄργανον
[6]	πολὺ κατὰ τοῦ βίου παντὸς	κεχυμένον.	Πόθεν οὖν αὐτῷ τὸ εἶναι,
[10]	καὶ τὰ ἐν τοῖς οὐρανοῖς,	κηρύσσεται	ἡμῖν λοιπὸν ἡ βασιλεία τῶν
[10]	πανταχοῦ τὸ Εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας	κηρύσσοντος·	καὶ ἔτι πρότερον τῶν ἀγγέλων
[2]	ἀληθινοῦ ἰατροῦ καὶ σωτῆρος γλῶσσαν	κινεῖν	βλάσφημον οὐκ ὀκνεῖς. Καίτοιγε ἐχρῆν
[2]	δὲ καὶ αὐχμοὶ, καὶ ἐπομβρίαι,	κοιναί	τινές εἰσι πληγαὶ πόλεων καὶ
[5]	τοσοῦτον καθαρότητι καὶ ἁγιασμῷ διαφέροντα,	κοινὴν	ἂν ἔσχε πρὸς τὸ κακὸν
[2]	ἐθνῶν, τοῦ κακοῦ τὴν ἀμετρίαν	κολάζουσαι.	Ὡς οὖν εὐεργέτης ὁ ἰατρὸς,
[2]	ἁμαρτωλοῦ· διότι τῶν ἐν ᾅδου	κολάσεων	ἀρχὴ τυγχάνει ἡ ἀπαλλαγὴ τῶν
[2]	τῷ παντὶ διὰ τῶν μερικῶν	κολάσεων	διοικούμενος. Σὺ δὲ τῷ ἰατρῷ
[4]	τι τῷ τοιούτῳ τρόπῳ τῆς	κολάσεως	βελτίους γεγόνασι (πῶς γὰρ οἱ
[3]	Θεοῦ δικαίᾳ γενέσθαι, τοῖς ἀξίοις	κολάσεως	διὰ τῶν πολέμων τὰς (τιμωρίας
[6]	Τοῦτο δὲ συμβαίνει αὐτῇ, ὅταν,	κόρον	λαβοῦσα τῆς μακαρίας τέρψεως, καὶ
[7]	ἀναπλησθεὶς, καὶ οἷον ἐξυβρίσας τῷ	κόρῳ,	τὸ τοῖς σαρκίνοις ὀφθαλμοῖς φανὲν
[10]	καὶ τὰς ἐξουσίας, καὶ τοὺς	κοσμοκράτορας	τοῦ σκότους τούτου. Τόπος δὲ
[5]	ἀπὸ τῆς ἀρετῆς. Ἀνάγνωθι τὴν	κοσμοποιίαν,	καὶ εὑρήσεις, ὅτι ἐκεῖ Πάντα
[10]	τῆς ἀπειθείας. Διὰ τοῦτο καὶ	κόσμου	ἄρχων λέγεται, ἐπειδὴ περίγειος αὐτοῦ
[10]	τούτου, νῦν ὁ ἄρχων τοῦ	κόσμου	τούτου ἐκβληθήσεται ἔξω. Καὶ πάλιν·
[10]	πάλιν· Ἔρχεται ὁ ἄρχων τοῦ	κόσμου	τούτου, καὶ ἐν ἐμοὶ εὑρήσει
[10]	Κύριος· Νῦν κρίσις ἐστὶ τοῦ	κόσμου	τούτου, νῦν ὁ ἄρχων τοῦ
[10]	εἰσόδῳ τοῦ Κυρίου ἡμῶν, καὶ	κραζόντων·	Εἰρήνη ἐν οὐρανοῖς, καὶ δόξα
[3]	ἱστῶν, ὥσπερ ῥεῦμα ἕρκει τινὶ	κρατερῷ	καὶ διαφράγματι κατεχόμενον. Διὰ ταῦτα
[10]	ᾧ ἡ δόξα καὶ τὸ	κράτος	εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν.
[2]	ἐπιμελείας ὠφέλειαι παραλαμβάνονται· ὅταν δὲ	κρεῖττον	ἀποδειχθῇ τῆς θεραπείας τὸ πάθος,
[3]	λυπηρὰ τοῖς πολέμοις ἀκολουθεῖ, λέγομεν	κρίσει	Θεοῦ δικαίᾳ γενέσθαι, τοῖς ἀξίοις
[4]	δίκαιον ἐπ´ αὐτῷ τῆς θείας	κρίσεως	διαφανῇ. Διὰ τοῦτο ἀπὸ μικροτέρων
[4]	παρὰ τῆς δικαίας τοῦ Θεοῦ	κρίσεως	ἐπαγόμενον, ἐπὶ τῷ σωφρονεστέρους ποιῆσαι
[10]	οὕτως φησὶν ὁ Κύριος· Νῦν	κρίσις	ἐστὶ τοῦ κόσμου τούτου, νῦν
[2]	ἔπηξεν ἡ δικαία τοῦ Θεοῦ	κρίσις,	πόῤῥωθεν τὸ περὶ ἕκαστον ἡμῶν
[10]	καὶ μισεῖ μὲν ἡμᾶς ὡς	κτήματα	τοῦ Δεσπότου, μισεῖ δὲ ὡς
[1]	καὶ βδελυκτοῖς πάθεσι καὶ (πάσαις	κτηνώδεσιν	ἐπιθυμίαις μολύνεσθαι; Διὰ τοῦτο ὡς
[1]	τοῦ ἀφθάρτου Θεοῦ ἐν ὁμοιώματι	κτηνῶν	καὶ τετραπόδων καὶ ἑρπετῶν; Ἄφρων
[3]	τὰ πρὸς τὴν ψυχὴν στασιάζοντα·	κτίζει	δὲ κακά· τουτέστι, μετακοσμεῖ αὐτὰ
[3]	ἐτράπησαν. Ποιεῖ δὲ εἰρήνην, καὶ	κτίζει	κακά. Μάλιστα μὲν εἰρήνην ποιεῖ
[3]	εἰρήνην, ἐκ τοῦ τὰ κακὰ	κτίζειν·	τουτέστι, μεταποιεῖν, καὶ εἰς βελτίωσιν
[3]	ποιήσας σκότος, ποιῶν εἰρήνην καὶ	κτίζων	κακά; Καὶ πάλιν· Κατέβη, φησὶ,
[2]	παθήματα, τὴν κατ´ εἰκόνα τοῦ	κτίσαντος	γεγενημένην ψυχὴν καταῤῥυπαίνοντα, ἐπισκοτεῖν αὐτῆς
[6]	αὐθαίρετον ζωὴν λαβοῦσα παρὰ τοῦ	κτίσαντος,	διὰ τὸ κατ´ εἰκόνα γεγενῆσθαι
[3]	φῶς, καὶ ποιῶν σκότος, τῆς	κτίσεως	δημιουργὸν ἑαυτὸν διὰ τούτων παρίστησιν,
[3]	ὡς τὰ πολλὰ, τὸ τῆς	κτίσεως	ὄνομα. Ὥστε Ποιῶν εἰρήνην, οὕτω
[3]	ἀνακαίνισον. Καὶ, Ἵνα τοὺς δύο	κτίσῃ	εἰς ἕνα καινὸν ἄνθρωπον. Τὸ,
[3]	εἰς ἕνα καινὸν ἄνθρωπον. Τὸ,	κτίσῃ,	οὐχ ἵνα ἐκ τοῦ μὴ
[3]	δοκούντων ἐναντίως ἔχειν κατὰ τὴν	κτίσιν	ποιητὴν καὶ τεχνίτην, ἵνα μὴ
[5]	συνεκτίσθη. Ἀλλ´ οὐδὲ ἡ νοητὴ	κτίσις,	γενομένη παρὰ τοῦ Δημιουργοῦ, ἀναμεμιγμένη
[3]	Εἴ τις ἐν Χριστῷ καινὴ	κτίσις.	Καὶ πάλιν ὁ Μωϋσῆς· Οὐκ
[3]	ἐνταῦθα μετὰ τὴν ποίησιν ἡ	κτίσις	ταχθεῖσα διδάσκει ἡμᾶς, ὅτι ἐπὶ
[3]	καλοῦ φύσιν μεταλαβεῖν. Καρδίαν καθαρὰν	κτίσον	ἐν ἐμοὶ, ὁ Θεός. Οὐχὶ
[1]	οὖν εἴρηται τὸ, Ἕως πότε,	Κύριε,	ἐπιλήσῃ μου εἰς τέλος; καὶ
[1]	ἐν τῷ λέγειν· Ἕως πότε,	Κύριε,	ἐπιλήσῃ μου εἰς τέλος; καὶ
[1]	ἁμαρτίαις ὄντας ἐξιλεοῦσθαι τὸν Θεόν·	Κύριε,	μὴ τῷ θυμῷ σου ἐλέγξῃς
[1]	ὑπομονῆς καταλιμπάνει, ὡς ὅταν λέγῃ·	Κύριε,	τί ἐπληθύνθησαν οἱ θλίβοντές με;
[3]	Ῥωμαϊκῶν χειρῶν, αἷς παρέδωκαν τὸν	Κύριον	ἡμῶν οἱ ἐχθροὶ τῆς ζωῆς
[10]	ὑψοῦνται. Διὰ τοῦτο καὶ ὁ	Κύριος	Εἶδε τὸν Σατανᾶν ὡς ἀστραπὴν
[9]	τῷ ἀνθρώπῳ. Διὸ καὶ ὁ	Κύριος,	εἰς τὴν ἐν τῷ παραδείσῳ
[10]	ἀρχή. Καὶ οὕτως φησὶν ὁ	Κύριος·	Νῦν κρίσις ἐστὶ τοῦ κόσμου
[3]	ἔστι κακία ἐν πόλει, ἣν	Κύριος	οὐκ ἐποίησε. Καὶ ἐν τῇ
[3]	ἔστι κακία ἐν πόλει, ἣν	Κύριος	οὐκ ἐποίησε· νόει τῆς κακίας
[10]	Βασιλείαις (μεμαθήκαμεν· Ἐξήγειρε γὰρ, φησὶ,	Κύριος	τῷ Σολομῶντι Σατᾶν, Ἄδερ τὸν
[10]	ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν· τοῦ	Κυρίου	δὲ πανταχοῦ τὸ Εὐαγγέλιον τῆς
[3]	Τὸ δὲ, Κατέβη κακὰ παρὰ	Κυρίου	ἐπὶ πύλας Ἱερουσαλὴμ, αὐτόθεν ἔχει
[3]	πάλιν· Κατέβη, φησὶ, κακὰ παρὰ	Κυρίου	ἐπὶ πύλας Ἱερουσαλήμ· καί· Οὐκ
[10]	τῇ εἰς Ἱερουσαλὴμ εἰσόδῳ τοῦ	Κυρίου	ἡμῶν, καὶ κραζόντων· Εἰρήνη ἐν
[10]	πάλαι γενόμενον ἡμῖν πτῶμα, τοῦ	Κυρίου	οἰκονομήσαντος ἡμῖν τὴν πρὸς αὐτὸν
[3]	μετὰ τὴν φρικτὴν κατὰ τοῦ	Κυρίου	τῶν Ἰουδαίων ἀπόνοιαν; Γενέσθαι δὲ
[10]	καλῶν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ	Κυρίῳ	ἡμῶν, ᾧ ἡ δόξα καὶ
[4]	Θεοῦ σωφρονίζοντος. ~Τὸ μὲν οὖν	κυρίως	κακὸν ἡ ἁμαρτία, ὅπερ μάλιστά
[1]	τὴν ἀξίαν τῶν βεβιωμένων, τί	κωλύει	καταδυναστεύειν τὸν πένητα, ὀρφανοὺς φονεύειν,