Livre, pages
[9, 371]	καὶ Θεόφραστος. Φαινίας δ´ ἐν	εʹ	περὶ φυτῶν γράφει οὕτως· (Κατὰ
[9, 383]	τι ὄψον δελφάκειον, {ΓΛ. Ἡδύ	γε.	{Α. Ἔπειτα προσκέκαυκε. {ΓΛ. Μηδὲν
[9, 382]	δαιτυμὼν οὐδεὶς ὅλως; Οὐκ οἴομαί	γε	Δαιτυμών. Ἐλογιζόμην· ἥξει Φιλῖνος, Μοσχίων,
[9, 401]	τὸ προβληθὲν ἀποδιοπομπησάμενος Ἀλλ´ ὑμεῖς	γε,	ἔφη, ἄνδρες γάστρωνες, εἰ μὴ
[9, 407]	ἕψεις τοὺς κυάμους. Καὶ ταῦτά	γε	ἔφη τε καὶ παριόντα Φείδιππον
[9, 395]	πελειάδων φησί· Καί τε σύ	γε	θρέψαιο Δρακοντιάδας διτοκεύσας ἢ Σικελὰς
[9, 396]	γαλαθηνὰ μοῦνα. Ἀντιφάνης Φιλεταίρῳ· (Κομψός	γε	μικρὸς κρωμακίσκος οὑτοσὶ γαλαθηνός. Ἡνίοχος
[9, 367]	ἐστ´ ἔτι (κακόν. Τὸ θυγάτριόν	γέ	μου σεσινάπικεν διὰ τῆς ξένης.
[9, 375]	ἤδη τέλεια ἤσθιον· (Ἀτὰρ σιάλους	γε	σύας μνηστῆρες ἔδουσι. Καὶ νῦν
[9, 375]	δμώεσσι πάρεστι χοίρε´, ἀτὰρ σιάλους	γε	σύας μνηστῆρες ἔδουσι. Πλάτων δ´
[9, 376]	αὐτοῖς χρώμενον. Πλὴν ὁ ἐμός	γε	συγγραφεὺς Πάξαμος τῶν ἰσικίων μέμνηται.
[9, 406]	ἐάσατε ἡμᾶς μεταλαβεῖν ἢ αὐτῆς	γε	τῆς χύτρας, μὴ καὶ λίθοις
[9, 378]	σοι δίειμι τὰ στρατηγικὰ ἔχω	γε	τὸν μάγειρον. Ἡ τάξις σοφὸν
[9, 367]	Δαιδάλῳ· Πάσαις γυναιξὶν ἐξ ἑνός	γέ	του τρόπου ὥσπερ παροψὶς μοιχὸς
[9, 368]	Δαιδάλῳ· (πάσαις γυναιξὶν ἐξ ἑνός	γέ	του τρόπου ὥσπερ παροψὶς μοιχὸς
[9, 384]	δ´ ἀνδροφόνος Γνάθαινα γελάσασα Καλοί	γε,	φησίν, οἱ νεφροί, νὴ τὴν
[9, 378]	σύ με κόπτειν οἷος εἶ	γε,	φίλτατε; {Α. Οὔκ, ἀλλ´ ἐν
[9, 381]	μάγειρον πρὸς τοὺς μαθητὰς διαλεγόμενον·	(Ἄγε	δὴ Δρόμων νῦν, εἴ τι
[9, 379]	τὰ δέοντ´ ἀπελθὼν αὐτὸς ἡσυχίαν	ἄγε.	Καὶ ὁ παρὰ τῷ Ἀλέξιδι
[9, 377]	καὶ τοὺς ἄνθρακας, ἀπόλωλας. Εἴσω	πάραγε·	καὶ γὰρ αὐτὸς οὑτοσὶ προσέρχεθ´
[9, 382]	Πόσους κέκληκας μέροπας ἐπὶ δεῖπνον;	Λέγε.	Ἐγὼ κέκληκα μέροπας ἐπὶ δεῖπνον;
[9, 405]	καὶ δεῖξον ὃ φέρεις καὶ	λέγε	τί ἐστι. καὶ ὅς· Καταφρονεῖς
[9, 378]	τοὺς λόγους· ἐπὶ πᾶσι τούτοις	ἔλεγε	τὰ στρατηγικά. Πρὸ τῆς τέχνης
[9, 393]	αὐτὴ τοὺς ὄντως θεοὺς ταπεινῶς	ἦγε,	μάλιστα δὲ Ἥραν τε καὶ
[9, 408]	Τηλέμαχος κυάμων χύτρας ἀεὶ σιτούμενος	ἦγε	Πυανέψια πορδὴν ἑορτήν. Ἔτνους δὲ
[9, 375]	Ποιητῇ ἀρρενικῶς ἔφη Τὸν δέλφακα	ἀπῆγε	σιγῇ Ἦν δὲ καὶ παλαιὸς
[9, 372]	χρόνον χρήσας ἀφειλόμην ἄν. {Α.	Κἄγωγε	ταῖς ἄλλαις πόλεσι δρῶ ταῦτα
[9, 387]	Νεφέλαις δὲ ἐπὶ τῶν ὀρνίθων	ἔγωγε	ἀκούω καὶ οὐκ ἐπὶ ἵππων
[9, 392]	σύ τινας ἤδη πώποτε; {Β.	Ἔγωγε	μίκρ´ ἄττ´ ὀρτύγια. Κἄπειτα τί;
[9, 385]	καὶ προσέστη τοῦτό σοι; {Β.	Ἔγωγε	πέρυσι κάραβον φαγών. Φερεκράτης Αὐτομόλοις·
[9, 387]	ὄρνις; Οὐκ ἐρεῖς; {Β. Ἐπικεχοδὼς	ἔγωγε	φασιανικός. Καὶ τὸ ἐν Νεφέλαις
[9, 406]	παρ´ ἑκάστου μισθὸν λαβών. (Ἀλλ´	ἔγωγε,	φησὶν ὁ Δημόκριτος, οὐκ ὢν
[9, 369]	ἣ μέν ἐστιν οὐλόφυλλος, ἣ	δὲ	ἀγρία. Δίφιλος δ´ ὁ Σίφνιός
[9, 401]	γίγνεσθαι δύο ἥπατα ἔχοντας. ΣΥΟΣ	δὲ	ἀγρίου ἐπεισενεχθέντος, ὃς κατ´ οὐδὲν
[9, 375]	ἂν αἱ δελφύας ἔχουσαι· οὕτως	δὲ	αἱ μῆτραι καλοῦνται καὶ οἱ
[9, 402]	οὔτ´ ἀσχέδωρος νεμόμενος καπρώζεται. (Ὅτι	δὲ	Αἰσχύλος διατρίψας ἐν Σικελίᾳ πολλαῖς
[9, 389]	ἀκούσωσιν αὐτῶν τὴν φωνήν. Τούτου	δὲ	αἴτιον ἡ τῇ ψυχῇ γινομένη
[9, 369]	καὶ γλυκεῖα ἐν Κύμῃ, ἐν	δὲ	Ἀλεξανδρείᾳ πικρά. Τὸ δ´ ἐκ
[9, 366]	ὁρῶ ἐν ἄλλαις παροψίσιν. Ἀνηδύντων	δὲ	ἁλῶν πλήρεις οἱ κυνικοί, παρ´
[9, 399]	ἃς οἳ μὲν ψύας, οἳ	δὲ	ἀλώπεκας, οἳ δὲ νευρομήτρας καλοῦσι.
[9, 411]	τὸν Πύλητος μὲν υἱόν, ἀδελφὸν	δὲ	Ἀντιμάχου ἀπέκτεινεν ἄκων Ἡρακλῆς οἰνοχοοῦντα
[9, 392]	οἱ πέρδικες. Καὶ ἡ σιαλὶς	δὲ	ἀπὸ τούτου ἂν εἴη, φησὶν
[9, 371]	σκίλλα, ἣν ἔνιοι μυηφόνον. ἐπεὶ	δὲ	ἄρου ἐμνημόνευσεν ὁ Νίκανδρος, προσαποδοτέον
[9, 395]	Φθίας ὄνομα ἐν Αἰγίῳ. Ἀττικοὶ	δὲ	ἀρσενικῶς περιστερὸν καλοῦσιν. Ἄλεξις Συντρέχουσιν·
[9, 400]	γαστρί, τὸ δὲ ψιλόν, (τὸ	δὲ	ἄρτι ἐν τῇς μήτρῃσι πλάσσεται,
[9, 396]	Γαλαθήν´ ἔκλεπτον οὐ τέλεα. Ἐν	δὲ	Αὐτομόλοις· Οὐ γαλαθηνὸν ἄρ´ ὗν
[9, 388]	οὐδὲ φωνὴν ἔτι ἀφιᾶσιν. (Ἐὰν	δὲ	ἀφεθῶσι, φωνήεντες πάλιν γίγνονται. Μνημονεύει
[9, 389]	ζῷον κακόηθες καὶ πανοῦργον, ἔτι	δὲ	ἀφροδισιαστικόν. Διὸ καὶ τὰ ᾠὰ
[9, 386]	παραθῶ; {Β. Μηδαμῶς. {Α. Ζέοντα	δέ;	{Β. Ἄπολλον. {Α. Οὐκοῦν τὸ
[9, 395]	μικρῷ ἔλαττόν ἐστι νήττης. Τῶν	δὲ	βοσκάδων καλουμένων (ὁ μὲν ἄρρην
[9, 369]	ἡ νῦν προσαγορευομένη βουνιάς. Θεόφραστος	δὲ	βουνιάδα μὲν οὐκ ὀνομάζει, ἄρρενα
[9, 366]	(Ὀρύα, τυρίδιον, κωλεοί, σφονδύλοι, τῶν	δὲ	βρωμάτων οὐδὲ ἕν. Καὶ ἐν
[9, 372]	δύο. ~(Ἀριστοφάνης Αἰολοσίκωνι δευτέρῳ· Τῶν	δὲ	γηθύων ῥίζας ἐχούσας σκοροδομίμητον φύσιν.
[9, 389]	φαντασία περὶ τῶν πλησιασμῶν. Φανερώτατον	δὲ	γίνεται περὶ τὰς ὀχείας, ὅταν
[9, 391]	αὐτῶν, τοὺς δ´ ἀείσκωπας· εἰσὶ	δὲ	γλαυκοί. Ὁ δὲ Μύνδιος Ἀλέξανδρός
[9, 389]	ἐκτρέφει καθάπερ ἡ ἀλεκτορίς. Ὅταν	δὲ	γνῷ ὅτι θηρεύεται, προελθὼν τῆς
[9, 369]	γάστρας ὀνομάζεσθαι τὰς κράμβας, τὰς	δὲ	γογγυλίδας ζεκελτίδας· Ἀμερίας δὲ καὶ
[9, 369]	τε φαείνεται ἐν πρασιῇσι. Κηφισιακῶν	δὲ	γογγυλίδων μνημονεύει Κράτης ἐν Ῥήτορσιν
[9, 369]	Κηφισιακαῖσι γογγυλίσιν ὅμοια πάνυ. Θεόφραστος	δὲ	γογγυλίδων φησὶν εἶναι γένη δύο,
[9, 398]	τινος εἰπόντος Εἶδος ὀρνέου (ἔθος	δὲ	γραμματικῶν παισὶν περὶ πάντων τῶν
[9, 394]	μὲν πρῶτον ἄρρεν ποιεῖ, τὸ	δὲ	δεύτερον θῆλυ. Τίκτουσι δὲ πᾶσαν
[9, 380]	παρόντες ἀποβολῇ. Ἔθυσαν ἕτερον. Τοῦ	δὲ	δευτέρου πάλιν τὴν καρδίαν εἶδόν
[9, 382]	λέγειν Εἷς, δύο, τρεῖς· ὁ	δὲ	δὴ τέταρτος ἡμῖν, ὦ φίλε
[9, 387]	τ´ ἄλλα (καὶ τάδε· Ὁδὶ	δὲ	δὴ τίς ἐστιν ὄρνις; Οὐκ
[9, 399]	τι κἀκροκώλιον. (Θεόπομπος Καλλαίσχρῳ· Ἰχθύων	δὲ	δὴ ὑπογάστρι´, ὦ Δάματερ. Ἐν
[9, 393]	ἐν τούτοις· (Καὶ τοῖς κολοιοῖς	δὲ	διὰ τὴν φυσικὴν φιλοστοργίαν, καίπερ
[9, 374]	τοῦ χ> λέγουσιν ὄρνιχος. Ἀλκμὰν	δὲ	διὰ τοῦ σ> τὴν εὐθεῖαν
[9, 401]	τίνες εἰσὶν οὗτοι ζητεῖτε. Προφέρεσθαι	δὲ	δίκαιόν ἐστιν ὑμᾶς σὺν τῷ
[9, 395]	Ἀφροδίτης εἰμὶ γὰρ περιστερός. Ὁ	δὲ	Διόνυσος οἶδε τὸ μεθύσαι μόνον·
[9, 409]	ὕδωρ ἐπὶ χεῖρας ἔχευαν, σῖτον	δὲ	δμωαὶ παρενήνεον ἐν κανέοισι. Καὶ
[9, 395]	ἢ παλαιόν, οὐ πεφρόντικεν. Ἐν	δὲ	Δορκίδι ἢ Ποππυζούσῃ θηλυκῶς εἴρηκε
[9, 394]	τοῦ ἐνιαυτοῦ τιθέασιν, ἐν Αἰγύπτῳ	δὲ	δωδεκάκις. Τεκοῦσα γὰρ τῇ ἐχομένῃ
[9, 374]	τοῦ λέκτρου ἡμᾶς διεγείρει. Οἱ	δὲ	Δωριεῖς λέγοντες ὄρνιξ τὴν γενικὴν
[9, 394]	ὧν οὐ γίνεται νεοττός. Οἱ	δὲ	Δωριεῖς τὴν πελειάδα ἀντὶ περιστερᾶς
[9, 401]	τὸν εἰς θυσίαν εὐθετοῦντα. Νῦν	δέ,	εἰ δοκεῖ, ἀποκρίνασθέ μοι τίς
[9, 398]	ὑπὲρ ἀλεκτρυόνα τὸν μέγιστον, τὸ	δὲ	εἶδος πορφυρίωνι παραπλήσιος· καὶ ἀπὸ
[9, 394]	δ´ οἰνὰς φθινοπώρῳ μόνῳ. Πολυχρονιωτέρα	δὲ	εἶναι λέγεται τούτων ἡ φάσσα·
[9, 392]	δὲ ὄνυξ καὶ ὄρτυξ) τὰ	δὲ	εἰς ξ> ἀρσενικὰ ἁπλᾶ δισσύλλαβα
[9, 391]	τῆς ἡμέρας. Καὶ οἱ στρουθοὶ	δέ	εἰσιν ὀχευτικοί· διὸ καὶ Τερψικλῆς
[9, 367]	δ´ Ἀττικῶν σίναπυ ἔφη. Ἔχει	δὲ	ἑκάτερον λόγον. Νᾶπυ μὲν γὰρ
[9, 385]	Σκεύαζε, παῖ, τοὐψάριον ἡμῖν. Τὸ	δὲ	ἐν Ἀναγύρῳ Ἀριστοφάνους· Εἰ μὴ
[9, 408]	Πλεῖστον δ´ ἐστὶ τοῦτο. Φιλύλλιος	δὲ	ἐν Αὔγῃ κατὰ χειρῶν εἴρηκεν
[9, 395]	ἐς Κύθηρα καὶ Κύπρον. Νίκανδρος	δὲ	ἐν δευτέρῳ Γεωργικῶν τῶν Σικελικῶν
[9, 374]	ὁμοίων τοῦ αὐτοῦ. Καὶ Θεόπομπος	δὲ	ἐν Εἰρήνῃ ἐπὶ τῆς θηλείας
[9, 404]	ὑμῶν. Καὶ ὁ παρὰ Διονυσίῳ	δὲ	ἐν Θεσμοφόρῳ μάγειρος, ἄνδρες δαιταλεῖς,
[9, 379]	Καὶ ὁ παρὰ τῷ Ἀλέξιδι	δὲ	ἐν Μιλησίοις μάγειρος οὐ μακρὰν
[9, 401]	γλυκεῖα δ´ ἡ μίμαρκυς. Θεόπομπος	δὲ	ἐν τῇ κʹ τῶν ἱστοριῶν
[9, 383]	τὸν Οἰνέα Πηλέα ποιεῖν. Ἐγὼ	δὲ	ἕνα τῶν ἀρχαίων μαγείρων τεθαύμακα
[9, 390]	καὶ πεντεκαίδεκα καὶ ιϚ Πέτονται	δὲ	ἐπὶ βραχύ, ὥς φησι Ξενοφῶν
[9, 389]	ὁ Μύνδιός φησιν Ἀλέξανδρος. Νεοττεύουσι	δὲ	ἐπὶ γῆς οἱ ἄρρενες καὶ
[9, 387]	φασιανικός. Καὶ τὸ ἐν Νεφέλαις	δὲ	ἐπὶ τῶν ὀρνίθων ἔγωγε ἀκούω
[9, 410]	τὰ μὲν νικᾶν αὐτήν, (τὰ	δὲ	ἑσσοῦσθαι ὑπ´ αὐτῆς· καί μιν
[9, 377]	δὲ καὶ γλίσχρον βλέπει. (Μέγας	δέ	ἐστι σοφιστὴς καὶ οὐδὲν ἥττων
[9, 388]	καὶ ὄρτυγα καὶ χοίνικα, πολὺ	δέ	ἐστι τὸ ἐκτεινόμενον παρὰ τοῖς
[9, 390]	θήρας αὐτῶν τοιαύτης γινομένης. Μιμητικὸν	δέ	ἐστι τὸ ζῷον τοῦτο, ὁ
[9, 389]	ἐστὶ μὲν χερσαῖος, σχιδανόπους, ζῇ	δὲ	ἔτη πεντεκαίδεκα, ἡ δὲ θήλεια
[9, 392]	περιὼν τῷ ζῴῳ τούτῳ. Ὑποκοριστικῶς	δὲ	Εὔπολις ἐν Πόλεσιν αὐτοὺς κέκληκεν
[9, 367]	ἔσοιτο μᾶζα καὶ παροψίδες. Ἐν	δὲ	Εὐρώπῃ πάλιν ἐπὶ παροψήματος διὰ
[9, 380]	μὲν ὀπταλέον ἐστὶν αὐτοῦ, τὸ	δὲ	ἑφθόν, αὐτὸς δ´ ἐστὶν ἄσφακτος;
[9, 401]	ὑπ´ ὀλίγων μὲν κατοικουμένη, πολλοὺς	δὲ	ἔχουσα τοὺς κουνίκλους τούτους. Καλοῦνται
[9, 389]	τε τοῦ Πέρδικος υἱόν. Τὸ	δὲ	ζῷον ἐπὶ λαγνείας συμβολικῶς παρείληπται.
[9, 389]	φωνῆς ἔλθῃ μαχούμενος αὐτῷ. Ἐνίοτε	δὲ	ἡ θήλεια τὸν ἄρρενα προσιόντα
[9, 366]	ποτε ὀρύαν καλῶν. Καὶ ἅλας	δὲ	ἡδυσμένους ὁρῶ ἐν ἄλλαις παροψίσιν.
[9, 382]	τὰς παρ´ ἐκείνῳ ἑστιάσεις. Οἱ	δὲ	ἡμέτεροι οὗτοι ἅμα ἴσως ταῦτ´
[9, 376]	Λαρῖνος δ´ οὗτος ἐκαλεῖτο. Εἰσαχθέντος	δὲ	ἡμῖν ποτε καὶ δέλφακος, οὗ
[9, 384]	ὀπτὸν ἁπλῶς καὶ τόνδε. Σὺ	δὲ	ἡμῖν, ὦ Οὐλπιανέ, δίκαιος εἶ
[9, 376]	κραμβαλέον ἦν ἐπιμελῶς πεποιημένον, τὸ	δὲ	ἥμισυ ὡς ἂν ἐξ ὕδατος
[9, 393]	χέννια τίλλοντες καλκατιαδεισαλέοντα. Οὐκ ἀπελείποντο	δὲ	ἡμῶν τοῦ συμποσίου πολλάκις οὐδὲ
[9, 384]	πυρὸν ἔδουσιν ἐξ ὕδατος. Χηνείων	δὲ	ἡπάτων (περισπούδαστα δὲ ταῦτα κατὰ
[9, 393]	ὄντως θεοὺς ταπεινῶς ἦγε, μάλιστα	δὲ	Ἥραν τε καὶ Ἄρτεμιν. (Ἀγανακτήσασα
[9, 407]	αὐτῶν Ἀλκιβιάδῃ βοηθεῖν ἀξιῶν. (Ὃ	δὲ	θαρρεῖν παρακελευσάμενος εἰπών τε πᾶσιν
[9, 405]	τί που στρατηγός ἐστιν, ἡγεμὼν	δὲ	θάτερον, οὕτως ἐφ´ ἡμῖν σκευάσαι
[9, 409]	Δρόμων δ´ ἐν Ψαλτρίᾳ· Ἐπεὶ	δὲ	θᾶττον ἦμεν ἠριστηκότες, περιεῖλε τὰς
[9, 391]	δίχα μάχης οὐ παραχωρεῖ. Ὁ	δὲ	Θεόφραστος τοὺς ἀγρίους φησὶν ὀχευτικωτέρους
[9, 394]	ἐλάττων, χρῶμα δὲ τεφρόν. (Αὕτη	δὲ	θέρους φαίνεται, τὸν δὲ χειμῶνα
[9, 389]	ὁ θηρεύων, τοῦτο ποιεῖ· ὅταν	δὲ	θήλεια ᾖ ἡ θηρεύουσα, ᾄδει
[9, 389]	ζῇ δὲ ἔτη πεντεκαίδεκα, ἡ	δὲ	θήλεια καὶ πλείονα. (Πολυχρονιώτερα γὰρ
[9, 391]	ἥμερον, τὸ δ´ ἄγριον· τὰς	δὲ	θηλείας αὐτῶν ἀσθενεστέρας τά τ´
[9, 391]	ἐξ εὐνῆς ἐθέλειν πλησιάζειν, τὰς	δὲ	θηλείας προβαινούσης μᾶλλον τῆς ἡμέρας.
[9, 371]	ἐστι, φησὶν ὁ Δίφιλος, ἱκανῶς	δὲ	θρεπτικὸς καὶ εὐστόμαχος μέσως διαχωρητικός
[9, 370]	Ναὶ μὰ τὴν κράμβην (Ἐδόκει	δὲ	Ἰωνικὸς εἶναι ὁ ὅρκος· καὶ
[9, 410]	μελῶν πρὸς τὴν Ἀφροδίτην· Χειρόμακτρα	δὲ	καγγονων πορφύρᾳ καταυταμενἀτατι Μνᾶσις πέμψ´
[9, 373]	μελαινῶν ἡδίους εἶναι μᾶλλον« ἀλεκτρυόνας	δὲ	καὶ ἀλεκτοριδέας (τοὺς ἄρρενας· τῶν
[9, 374]	τὸν δ´ ἕτερον ἀλέκτορα. (Λέγεται	δὲ	καὶ ἀλεκτορὶς καὶ ἀλέκτωρ. Σιμωνίδης
[9, 395]	τὰ δὲ πολλὰ καταδύεται. Ἔστι	δὲ	καὶ ἄλλο γένος βοσκάδων μεῖζον
[9, 385]	ὑπὸ τοῦ γέλωτος καταπεσεῖν. ~Εἰπόντος	δὲ	καὶ ἄλλου ἥδιστα γεγονέναι καὶ
[9, 388]	οἷον ἀκάμας, Σακάδας, ἀδάμας. Λεκτέον	δὲ	καὶ ἀτταγαῖ καὶ οὐχὶ ἀτταγῆνες.
[9, 400]	τὸ δὲ λαγὼς Ἀττικόν. Λέγουσι	δὲ	καὶ Ἀττικοὶ λαγός, ὡς Σοφοκλῆς·
[9, 371]	εὐχυλότερον εἶναι τοῦ καρτοῦ. Εἶναι	δὲ	καὶ αὐτὸ μέσως λεπτυντικόν, θρεπτικόν
[9, 372]	μοῖραν ἀπὸ τῆς τραπέζης. Ἑώρακα	δὲ	καὶ αὐτὸς οὐκ ἐλάττω γηθυλλίδα
[9, 377]	οὑτοσὶ προσέρχεθ´ ὁ γέρων. Ὡς	δὲ	καὶ γλίσχρον βλέπει. (Μέγας δέ
[9, 398]	πρὸ δὲ τούτων τάσσουσιν. (Οἶμαι	δὲ	καὶ διὰ τοῦ Η> στοιχείου
[9, 389]	τῶν ἀρρένων τὰ θήλεα. Ἐπῳάζει	δὲ	καὶ ἐκτρέφει καθάπερ ἡ ἀλεκτορίς.
[9, 393]	Σύβαριν ποταμὸν πλησιάσαι γεράνῳ. Λέγει	δὲ	καὶ ἐντίθεσθαι αὐτὸν τῇ νεοττιᾷ
[9, 373]	ἑξῆς Ὄρνιθας ἀποστέλλει φησίν. Ὅτι	δὲ	καὶ ἐπὶ τοῦ πληθυντικοῦ ὄρνις
[9, 397]	πλείω δὲ τῶν δύο. Ἐκλέπει	δὲ	καὶ ἐπῳάζει καθάπερ ἡ ἀλεκτορίς.
[9, 409]	δεῦρ´ ὕδωρ καὶ σμῆμα. Ἔτι	δὲ	καὶ εὐώδεσι τὰς χεῖρας κατεχρίοντο
[9, 384]	ἧπαρ ἢ ψυχὴν ἔχεις. Ἦσαν	δὲ	καὶ ἡμίκραιραι πολλαὶ δελφάκων. Μνημονεύει
[9, 392]	μεγάλην, καὶ ταύτην τρίλοβον. Ἔχει	δὲ	καὶ ἧπαρ καὶ τὴν χολὴν
[9, 366]	δ´ ἐφ´ ὕδωρ χευάντων· μῦθοι	δὲ	καὶ ἠῶθέν περ ἔσονται (δ
[9, 384]	Διονυσαλεξάνδρῳ λέγων· Χηνοβοσκοί, βουκόλοι. Ὅμηρος	δὲ	καὶ θηλυκῶς καὶ ἀρσενικῶς εἴρηκεν·
[9, 376]	φησί, τῶν κρεῶν δαίσαιντο. Πραίσιοι	δὲ	καὶ ἱερὰ ῥέζουσιν ὑί, καὶ
[9, 368]	καὶ κωλῆν. Εὔπολις Αὐτολύκῳ· Σκέλη	δὲ	καὶ κωλῆνες εὐθὺ τοὐρόφου. Εὐριπίδης
[9, 371]	κράμβης καὶ θρεπτικώτερον μετρίως· ἐκζεστὸν	δὲ	καὶ λαμβανόμενον μετὰ νάπυος λεπτυντικώτερον
[9, 394]	ἡ πελειὰς τιθασὸν γίνεται, περιστερὰ	δὲ	καὶ μέλαν καὶ μικρὸν καὶ
[9, 366]	συμφέρει ἁπαξάπασιν ὀξυβάφῳ ποτηρίῳ. Ὁρῶ	δὲ	καὶ μετὰ ὄξους ἀναμεμιγμένον γάρον.
[9, 389]	πάντες ἐν μέρει ὀχεύουσιν. Ὀχεύουσι	δὲ	καὶ οἱ τιθασοὶ τοὺς ἀγρίους.
[9, 389]	ἐν τῷ περὶ ὀρνέων. Μάχονται	δὲ	καὶ οἱ χῆροι αὐτῶν πρὸς
[9, 367]	σεσινάπικεν διὰ τῆς ξένης. Ἁλῶν	δὲ	καὶ ὄξους μέμνηται ὁ καλὸς
[9, 373]	τε μιγήμεναι εὐφαοριζη. ~(ΟΡΝΕΙΣ. Ἐπεὶ	δὲ	καὶ ὄρνεις ἐπῆσαν ταῖς κολοκύνταις
[9, 387]	Μνησίμαχος δ´ ἐν Φιλίππῳ (εἷς	δὲ	καὶ οὗτός ἐστι τῶν τῆς
[9, 375]	Τὸν δέλφακα ἀπῆγε σιγῇ Ἦν	δὲ	καὶ παλαιὸς νόμος, ὥς φησιν
[9, 398]	Ἀριστοφάνους εἰρημένων τὸν ὄρνιθα. Νομίζων	δὲ	καὶ παρὰ τῷ πολυμαθεστάτῳ Ἀριστοτέλει
[9, 389]	ἢ περιπετομένων, ἐγκύους γίγνεσθαι, τινὲς	δὲ	καὶ παραυτίκα τίκτειν. Πέτονταί τε
[9, 397]	ἀλλ´ οὐ τὸ σῶμα. Ὅτι	δὲ	καὶ περισπούδαστος ἦν αὐτῶν ἡ
[9, 402]	ΕΡΙΦΟΙ πολλάκις ποικίλως ἐσκευασμένοι· ἄλλοι	δὲ	καὶ πολὺ τοῦ ὀποῦ ἔχοντες,
[9, 370]	Ἔμπεδός φησιν ἐν Ἀπομνημονεύμασιν. Ἀθήνησι	δὲ	καὶ ταῖς τετοκυίαις κράμβη παρεσκευάζετο
[9, 397]	ἐστίν; Οὐ δήπου ταὧς; Λέγουσι	δὲ	καὶ τὴν δοτικὴν ταωνι, ὡς
[9, 409]	Ὥσπερ ἀπόνιπτρον ἐκχέοντες ἑσπέρας. Ἴσως	δὲ	καὶ τὴν λεκάνην οὕτως ἔλεγον,
[9, 369]	τὰς δὲ γογγυλίδας ζεκελτίδας· Ἀμερίας	δὲ	καὶ Τιμαχίδας τὰς κολοκύντας ζεκελτίδας
[9, 401]	ἔχειν τὸ ζῷον εἴρηται. Τέτριπται	δὲ	καὶ τὸ λέγειν χωρὶς τοῦ
[9, 393]	μάλιστα περὶ τὰς τελευτάς. Διαίρουσι	δὲ	καὶ τὸ πέλαγος ᾄδοντες. Ἐστὶν
[9, 387]	αὐτῶν οὑτωσί πως λέγει· Ἐστὶ	δὲ	καὶ τοῖς ὄρνισι τοιαύτη διαφορά·
[9, 389]	καθίζοντας ἐπὶ τῶν κεφαλῶν. Φασὶ	δὲ	καὶ τοὺς ἀγομένους θήλεις πέρδικας
[9, 391]	ὀχευτικωτέρους εἶναι τῶν ἡμέρων. Λέγει	δὲ	καὶ τοὺς ἄρρενας εὐθὺς ἐξ
[9, 366]	μὰ Δία χὠ κωλεός. Μάθετε	δὲ	καὶ τοῦτο παρ´ ἐμοῦ, ὦ
[9, 407]	ὁ τῆς κωμῳδίας ποιητὴς (ἦν	δὲ	καὶ τραγῳδίας) ἐν μὲν δράματι
[9, 393]	ἀλληλοκτονεῖ γοῦν ὁ μάχιμος. Μάχεται	δὲ	καὶ τῷ ἀετῷ, αὐτὸς μάχης
[9, 407]	εἶτ´ ἐκέλευσε πέμπειν σαργάνας. Ὅτι	δὲ	καὶ τῶν δήμων Ἀχαρνεὺς ὁ
[9, 397]	αἱ δὲ πρωτοτόκοι ὀκτώ. Τίκτει	δὲ	καὶ ὑπηνέμια, ὡς ἡ ἀλεκτορίς,
[9, 397]	οὔ. Ξενοφῶν Ἀναβάσεως πρώτῳ· Ἐνῆσαν	δὲ	καὶ ὠτίδες καὶ δορκάδες. ΤΑΩΣ.
[9, 369]	βουνιάδα μὲν οὐκ ὀνομάζει, ἄρρενα	δὲ	καλεῖ τινα γογγυλίδα, καὶ ἴσως
[9, 409]	ᾧ τρόπῳ καὶ χειρόνιπτρον. Ἰδίως	δὲ	καλεῖται παρ´ Ἀθηναίοις ἀπόνιμμα ἐπὶ
[9, 410]	ἀνακινήσας εἰς ταὐτὸ ἔγχεε. Χειρόμακτρον	δὲ	καλεῖται ᾧ τὰς χεῖρας ἀπεμάττοντο
[9, 369]	δ´ ὁ Σίφνιός φησι· Κράμβη	δὲ	καλλίστη γίνεται καὶ γλυκεῖα ἐν
[9, 393]	βρόχον. Καὶ περὶ τῶν κολοιῶν	δὲ	καλουμένων τὰ ὅμοια ἱστορεῖ ἐν
[9, 393]	τὸ μέτρον· Ὄρτυγες οἰκογενεῖς. Τῶν	δὲ	καλουμένων ΧΕΝΝΙΩΝ (μικρὸν δ´ ἐστὶν
[9, 392]	φαλαρίδων, ἀπολευκαινομένων κατὰ καιρούς. Ἠλεῖοι	δὲ	καλοῦσι τοὺς στρουθοὺς δειρήτας, ὡς
[9, 407]	δ´ εἴ τις θέλει· ἀγαθὸν	δὲ	κἀν χειμῶνι κἀν θέρει φακῆ.
[9, 372]	πείραις, ἠέρι δὲ ξήρανον· ἐπεγκρεμάσαιο	δὲ	καπνῷ, χείμασιν ὄφρ´ ἂν δμῶες
[9, 377]	ἦσαν κενοί· ἐγκέφαλος ἠλλοίωτο. Δεῖ	δέ,	Καρίων, ὅταν μὲν ἔλθῃς εἰς
[9, 371]	πρώτῳ Ὑγιεινῶν ἀσταφυλῖνον καλεῖ. Τὸ	δὲ	καρτὸν καλούμενον (μέγας δ´ ἐστὶν
[9, 403]	ὅς´ ἔστ´ ἀγαθῶν πλήθη. Πᾶς	δὲ	κατ´ οἴκους μάττει, πέττει, τίλλει,
[9, 394]	πρὸς πτύοις πεπλεγμένην. Κἀν Φιλοκτήτῃ	δὲ	κατὰ γενικὴν κλίσιν φαβῶν εἴρηκεν.
[9, 376]	ἡμισείας μέν ἐστιν ὀπτός, ἑφθὸς	δὲ	κατὰ θάτερα. (Ἔτ´ οὖν ἡμῶν
[9, 387]	οἱ πυρέσσοντες περιφερομένους εἶδον. Σὺ	δὲ	κατὰ τὰς συνθήκας ἂν μὴ
[9, 408]	τι δοῦναι. Μένανδρος Ὑδρίᾳ· (Οἳ	δὲ	κατὰ χειρῶν λαβόντες περιμένουσι φίλτατοι.
[9, 387]	μὲν μείζων ἐστὶ πέρδικος, ὅλος	δὲ	κατάγραφος τὰ περὶ τὸν νῶτον,
[9, 409]	ἐτάνυσσε τράπεζαν. Πῂ δέ· Τοῖσι	δὲ	κήρυκες μὲν ὕδωρ ἐπὶ χεῖρας
[9, 369]	καὶ Κύμῃ καὶ Ῥόδῳ, ἔτι	δὲ	Κνίδῳ καὶ Ἐφέσῳ· ἡ δὲ
[9, 388]	τὴν τῶν πτερῶν βραχύτητα. ~(Ἐστὶ	δὲ	κονιστικὸς πολύτεκνός τε καὶ σπερμολόγος.
[9, 400]	κούνικλον καλούμενον, γράφων οὕτως· Ὁ	δὲ	κούνικλος καλούμενος πόρρωθεν μὲν ὁρώμενος
[9, 389]	οἱ τιθασοὶ τοὺς ἀγρίους. Ἐπειδὰν	δὲ	κρατηθῇ τις ὑπὸ τοῦ δευτέρου,
[9, 390]	πέρδικες καὶ ταχὺ ἀπαγορεύουσι. Τὰ	δὲ	κρέα αὐτῶν ἡδέα ἐστίν. Ἀληθῆ
[9, 384]	κρέα μηδὲ μένειν βοῦν. Ἀναβράστων	δὲ	κρεῶν μνημονεύει Ἀριστομένης Γόησιν οὕτως·
[9, 408]	ἦγε Πυανέψια πορδὴν ἑορτήν. Ἔτνους	δὲ	κυαμίνου μνημονεύει Ἡνίοχος ὁ κωμικὸς
[9, 402]	ἐσθίων τὰ φαῦλ´ ἀνέχομαι. Ἐν	δὲ	Κύκλωπί φησι· Τῶν χερσαίων δ´
[9, 369]	τῆς βουνιάδος μνημονεύει· Γογγυλίδας σπείροις	δὲ	κυλινδρωτῆς ἐφ´ ἅλωος, (ὄφρ´ ἂν
[9, 368]	κωλῆ. Ἀριστοφάνης Πλούτῳ δευτέρῳ· Οἴμοι	δὲ	κωλῆς, ἣν ἐγὼ κατήσθιον, καὶ
[9, 399]	ὀψοδαίδαλος Ἀρχέστρατος οὕτως φησί· Τοῦ	δὲ	λαγὼ πολλοί τε τρόποι πολλαί
[9, 400]	χελῶναι, γλαῦκες, ἰκτῖνοι, λαγοί. Τῇ	δὲ	λαγὼν ἡ διὰ τοῦ ω>
[9, 400]	ταράξας πῖθι τὸν θαλάσσιον, τὸ	δὲ	λαγὼς Ἀττικόν. Λέγουσι δὲ καὶ
[9, 376]	(ὅπερ ἐστὶ σιτίζεσθαι. Σώφρων· Βόες	δὲ	λαρινεύονται ἢ ἀπό τινος κώμης
[9, 394]	τραχύπουν· διὸ οὐδεὶς τρέφει. Ἴδιον	δὲ	λέγει τῆς περιστερᾶς τὸ κυνεῖν
[9, 400]	δ´ Ἀττικόν, τὸ ο> Λαγῷα	δὲ	λέγεται κρέα. Ἡγήσανδρος δ´ ὁ
[9, 395]	νήττης, ἔλαττον δὲ χηναλώπεκος. Αἱ	δὲ	λεγόμεναι φασκάδες μικρῷ μείζονες οὖσαι
[9, 395]	λοιπὰ νήτταις εἰσὶ παραπλήσιοι. (Ἡ	δὲ	λεγομένη οὐρία οὐ πολὺ λείπεται
[9, 395]	ἄρρην μείζων καὶ ποικιλώτερος. Τὸ	δὲ	λεγόμενον γλαυκίον διὰ τὴν τῶν
[9, 368]	ἄρτοις πονηρὸν γίνεται. Καὶ κωλῆνα	δὲ	λέγουσι καὶ κωλῆν. Εὔπολις Αὐτολύκῳ·
[9, 397]	πλέον ἢ τριάκοντά ἐστιν. (Ταὧς	δὲ	λέγουσιν Ἀθηναῖοι, ὥς φησι Τρύφων,
[9, 369]	δὲ Κνίδῳ καὶ Ἐφέσῳ· ἡ	δὲ	λειόφυλλος ἀνὰ πᾶσαν, φησί, χώραν
[9, 369]	φησί, γογγυλὶς μᾶλλον πέττεται, περιττότερον	δὲ	λεπτύνει. Ταύτης μνημονεύει Εὔβουλος ἐν
[9, 395]	ἥκουσι τῶν περιοίκων εὐωχοῦνται, οἱ	δὲ	λοιποὶ κροταλίζουσιν μετὰ χαρᾶς, ὄζει
[9, 387]	ὀρνίθων οἳ μὲν κονιστικοί, οἳ	δὲ	λοῦνται, οἳ δὲ οὔτε κονιστικοὶ
[9, 395]	περιστέριον, ὅμοιον Κλεισθένει πέτου, κόμισον	δέ	μ´ ἐς Κύθηρα καὶ Κύπρον.
[9, 405]	μόνον ἐστὶν ὁ τοιοῦτος, ὁ	δὲ	μάγειρος ἄλλο τι. Συνιδεῖν τόπον,
[9, 377]	σὺ τοῦτο. Καὶ περὶ ἑτέρου	δὲ	μαγείρου (ὄνομα δ´ ἐστὶ Σεύθης)
[9, 393]	τὸ μέγεθος ἡλίκη τρυγών, σκέλη	δὲ	μακρά, δυσθαλὴς καὶ δειλή. Περὶ
[9, 402]	ἐροῦμεν ἡμεῖς τὸν εἰπόντα· τὸ	δὲ	μαρτύριον ἀνίχνευσον σύ. Πάλαι γὰρ
[9, 371]	(Εὐκοιλιώτερον δὲ τὸ λευκόν, τὸ	δὲ	μέλαν οὐρητικώτερον. Ὑπάρχειν δ´ αὐτῶν
[9, 410]	αὐτῷ τοῦτο γίνεται λαβεῖν. Ὠμολίνου	δὲ	μέμνηται Κρατῖνος ἐν Ἀρχιλόχοις· Ὠμολίνοις
[9, 382]	μέροπας ἐπὶ δεῖπνον; Χολᾷς. Τοὺς	δὲ	μέροπας τούτους με γινώσκειν δοκεῖς;
[9, 378]	παραθεῖναι, τὰ δ´ ἐπανέντα, τὰ	δὲ	μέσως, τὰ δ´ ὅλως ἀποψύξαντα,
[9, 408]	δείπνου λέγεσθαι κατὰ χειρὸς, τὸ	δὲ	μετὰ ταῦτα ἀπονίψασθαι. ~Ἔοικε δ´
[9, 391]	μέχρι ἂν ἄλλος ἀνατεθῇ· (εἰ	δὲ	μὴ ἀνατεθείη, μάχονται πρὸς ἀλλήλους
[9, 387]	οὔτε κονιστικοὶ οὔτε λοῦνται. (Ὅσοι	δὲ	μὴ πτητικοί, ἀλλ´ ἐπίγειοι, κονιστικοί,
[9, 392]	κήρυκος, πέλυκος, Ἔρυκος, Βέβρυκος, ὅσα	δὲ	μὴ τοῦτον ἔχει τὸν χαρακτῆρα,
[9, 395]	τῇ συμμετρίᾳ τὰ ῥύγχη. Ἡ	δὲ	μικρὰ κολυμβίς, πάντων ἐλαχίστη τῶν
[9, 399]	τῶν ἄλλων ζῴων λεγόμενον· ΥΠΟΓΑΣΤΡΙΟΝ	δὲ	μόνον ὡς ἐπὶ τῶν ἰχθύων
[9, 372]	σικύης ὅρμους βάλον ἐκπλύναντες, ἐν	δὲ	μύκην σειράς τε πάλαι λαχάνοισι
[9, 394]	φάσσαν, πυραλλίδα, περιστεράν, τρυγόνα. ὁ	δὲ	Μύνδιος Ἀλέξανδρος (οὐ πίνειν φησὶ
[9, 391]	ἀείσκωπας· εἰσὶ δὲ γλαυκοί. Ὁ	δὲ	Μύνδιος Ἀλέξανδρός φησι τοὺς παρ´
[9, 393]	τῶν στεγανοπόδων καὶ ποηφάγων. Ὁ	δὲ	Μύνδιός φησιν Ἀλέξανδρος πολλοῖς τελευτῶσιν
[9, 400]	καθ´ ἡμᾶς ἐστι λαγός. Ὥσπερ	δὲ	ναὸν λεγόντων ἡμῶν ἐκεῖνοί φασιν
[9, 395]	οἶδε τὸ μεθύσαι μόνον· εἰ	δὲ	νέον ἢ παλαιόν, οὐ πεφρόντικεν.
[9, 399]	ψύας, οἳ δὲ ἀλώπεκας, οἳ	δὲ	νευρομήτρας καλοῦσι. Μνημονεύει δὲ τῶν
[9, 374]	ὑπηνέμια τίκτουσιν ᾠὰ πολλάκις. Ἐν	δὲ	Νεφέλαις διδάσκων τὸν πρεσβύτην περὶ
[9, 394]	προαναβαίνει καὶ μὴ κύσας· οἱ	δὲ	νεώτεροι αἰεὶ τοῦτο ποιήσαντες ὀχεύουσιν.
[9, 395]	μικρῷ μελαντέρα τὸν νῶτον. Τῆς	δὲ	νήττης καὶ κολυμβάδος, ἀφ´ ὧν
[9, 390]	παρόμοιος τῇ γλαυκί, οὔκ ἐστι	δὲ	νυκτερινός. Ἔχει τε περὶ τὰ
[9, 377]	αἰτήσῃς, ἁπλῶς (εἶναι δίκαιον, οἷ	δὲ	νῦν βαδίζομεν εἰς τοὺς γάμους,
[9, 406]	οἱ μὲν παλαιοὶ πύανον, οἱ	δὲ	νῦν ὁλόπυρον προσαγορεύουσιν. Τοιούτων ἔτι
[9, 409]	πῃ μέν φησι νίψασθαι· παρὰ	δὲ	ξεστὴν ἐτάνυσσε τράπεζαν. Πῂ δέ·
[9, 372]	τμήγων ἀνὰ κλώσμασι πείραις, ἠέρι	δὲ	ξήρανον· ἐπεγκρεμάσαιο δὲ καπνῷ, χείμασιν
[9, 402]	ἐν τοῖς ὄγκοις δυνάμενοι. Ἐσκώπτετο	δὲ	ὁ ἀθλητὴς διὰ τὴν ἀπὸ
[9, 387]	ὄρνιθες Αἰθιοπικοὶ πλήθει πολλοί. Ἀρτεμίδωρος	δὲ	ὁ Ἀριστοφάνειος ἐν ταῖς ἐπιγραφομέναις
[9, 408]	χειρῶν λαβόντες περιμένουσι φίλτατοι. Ἀριστοφάνης	δὲ	ὁ γραμματικὸς ἐν τοῖς πρὸς
[9, 387]	καὶ φασιανὸς ἀποτετιλμένος καλῶς. Θεόφραστος	δὲ	ὁ Ἐρέσιος, Ἀριστοτέλους μαθητής, ἐν
[9, 367]	ὅτι τὰς κόρας μύομεν. Ξέναρχος	δὲ	ὁ κωμῳδιοποιὸς ἐν Σκύθαις ἔφη·
[9, 402]	φίλων αὐτὸς ἔχῃς. Καὶ Ἱππόλοχος	δὲ	ὁ Μακεδών, οὗ ἐμνημονεύσαμεν ἐν
[9, 370]	μάντιν λαχάνοισι παλαιόγονοι ἐνέπουσιν. Μήποτε	δὲ	ὁ Νίκανδρος μάντιν κέκληκε τὴν
[9, 393]	Νικοδάμαντος τὴν χερσαίαν χελώνην. Καθόλου	δὲ	ὁ ποιήσας ταῦτα τὰ ἔπη
[9, 401]	καὶ λέοντα καὶ λύκον. Διονύσιος	δὲ	ὁ τύραννος ἐν τῷ Ἀδώνιδι·
[9, 389]	στρουθοί, φησί χοἰ πέρδικες, ἔτι	δὲ	οἱ ἀλεκτρυόνες καὶ οἱ ὄρτυγες
[9, 395]	μὲν ἄρρην κατάγραφος· νήττης. Ἔχουσι	δὲ	οἱ ἄρρενες σιμά τε καὶ
[9, 391]	ἐν τῇ κινήσει ποικιλίας. (Χαίρουσι	δὲ	οἱ σκῶπες καὶ ὁμοιότητι καὶ
[9, 401]	ἐν τῇ ἐβδόμῃ. Καὶ Αἰτωλῶν	δὲ	οἶδα στρατηγὸν Σύαγρον, οὗ μνημονεύει
[9, 401]	Σύαγρε, Πηλιωτικὸν τρέφος. Παρ´ Ἡροδότῳ	δὲ	ὄνομα κύριον Σύαγρος Λάκων γένος,
[9, 388]	μέμνηνται, ὡς καὶ Ἀριστοφάνης. (Τοῦ	δὲ	ὀνόματος αὐτῶν ἔνιοι συστέλλουσι τὴν
[9, 392]	τῆς τελευταίας συλλαβῆς τυπωτικῷ (λέγω	δὲ	ὄνυξ καὶ ὄρτυξ) τὰ δὲ
[9, 400]	τελευτῶσαν συλλαβὴν περισπωμένως προφέρονται. Δεῖ	δὲ	ὀξυτονεῖν τὴν λέξιν, (ἐπειδὴ τὰ
[9, 369]	εὐστόμαχος εἶναι καὶ τρόφιμος. Ἡ	δὲ	ὀπτωμένη, φησί, γογγυλὶς μᾶλλον πέττεται,
[9, 386]	οὐκ ὀλβιογάστωρ εἶ σύ. (Φασιανικοῦ	δὲ	ὄρνιθος ὁ ἥδιστος Ἀριστοφάνης ἐν
[9, 376]	τῶν ᾠῶν τὰ χρυσᾶ, ἔτι	δὲ	ὀρνίθων γαστέρες αὐταῖσι μήτραις καὶ
[9, 392]	φωνῆς ἔχει τὴν ὀνομασίαν. Ἡ	δὲ	ὀρτυγομήτρα καλουμένη, ἧς μνημονεύει Κρατῖνος
[9, 394]	εἰ μὴ εὐδίας γενομένης. Λέγεται	δὲ	ὅτι ἡ οἰνὰς ἐὰν φαγοῦσα
[9, 391]	ἡττηθέντα διὰ παντὸς ὀχεύει. Ἱστορεῖται	δὲ	ὅτι καὶ ἀλεκτρυὼν εἰσιὼν οἱανδήποτε
[9, 410]	ὕδωρ, παράπεμπε τὸ χειρόμακτρον. Σημειωτέον	δὲ	ὅτι καὶ μετὰ τὸ δειπνῆσαι
[9, 366]	μετὰ ὄξους ἀναμεμιγμένον γάρον. Οἶδα	δὲ	ὅτι νῦν τινες τῶν Ποντικῶν
[9, 367]	ὥσπερ καὶ ἡ ἀφύη. Σίναπυ	δὲ	ὅτι σίνεται τοὺς ὦπας ἐν
[9, 388]	Τρὶς τοῖς κακούργοις κακά Συλληφθέντες	δὲ	οὐ μόνον οὐ τιθασεύονται, ἀλλ´
[9, 392]	τῶν ἐκτοπιζόντων καὶ σχιδανοπόδων, νεοττιὰν	δὲ	οὐ ποιεῖ, ἀλλὰ κονίστραν· (καὶ
[9, 404]	φροντίσῃ, οὐκέτι μάγειρος, ὀψοποιός ἐστι	δέ.	Οὐ ταὐτὸ δ´ ἐστὶ τοῦτο,
[9, 391]	καὶ τοὺς μὲν φθέγγεσθαι, τοὺς	δὲ	οὔ. Διὸ καὶ καλεῖσθαι τοὺς
[9, 397]	ἔφη· Μόνως δορκάδες λέγονται, δόρκωνες	δὲ	οὔ. Ξενοφῶν Ἀναβάσεως πρώτῳ· Ἐνῆσαν
[9, 379]	ἀνάγκης θεσμὸς οὐχ ὁρώμενος. Εὔφρων	δέ,	οὗ καὶ πρὸ βραχέος ἐμνήσθην,
[9, 397]	τοῦ ἔτους ᾠὰ δώδεκα· ταῦτα	δὲ	οὐκ εἰς ἅπαξ, ἀλλὰ παρ´
[9, 387]	κονιστικοί, οἳ δὲ λοῦνται, οἳ	δὲ	οὔτε κονιστικοὶ οὔτε λοῦνται. (Ὅσοι
[9, 387]	Σπεύσιππος ἐν δευτέρῳ Ὁμοίων. Φασιανὸν	δὲ	οὗτοι κεκλήκασιν αὐτὸν καὶ οὐ
[9, 384]	λίπους ἐν ζωμῷ γεγλυκασμένῳ. Λέγειν	δὲ	οὕτως Ἀριστοφάνης φησὶν ὁ γραμματικὸς
[9, 369]	κατὰ τὴν ἄλλην πύκνωσιν. Θεόφραστος	δὲ	οὕτως γράφει· Τῆς δὲ ῥαφάνου
[9, 409]	τῷ ἐπιγραφομένῳ Δείπνῳ φησίν· Ἔπειτα	δὲ	παῖδες νίπτρ´ ἔδοσαν κατὰ χειρῶν,
[9, 406]	ἐκ τούτων ἕψημα γίνεται· τὰ	δὲ	πάλιν αὖθις λεκιθώδη, καθάπερ ἄρακος·
[9, 390]	θέλῃ· προσίασι γάρ. ἐν ἄλλοις	δὲ	πάλιν φησὶν ὁ Ἀριστοτέλης· Ὁ
[9, 374]	ὑμῶν ποιήσει δέλφακας ὑλιβάτους, τοὺς	δὲ	πάνθηρας, ἄλλους ἀγρώστας λύκους, λέοντας.
[9, 397]	ἐν τῷ αὐτῷ Ἀριστοφάνης. Ἀμήχανον	δὲ	παρὰ Ἀττικοῖς καὶ Ἴωσιν ἐν
[9, 402]	φθείρεται διὰ τὴν πιμελήν. Τὰ	δὲ	παρὰ τοῖς κωμῳδιοποιοῖς λεγόμενα δεῖπνα
[9, 407]	ἤγαγεν εἰς τὰς Ἀθήνας. Ὃ	δὲ	παραγενόμενος καὶ συναγαγὼν τοὺς περὶ
[9, 375]	τρέπουσα τύρβ´ ἄνω κάτω. (Ταῦτα	δὲ	παρέθετο Χαμαιλέων ἐν τῷ περὶ
[9, 408]	χερσὶν ὕδωρ ἐπιχεῦαι ἀκήρατον· ἣ	δὲ	παρέστη χέρνιβον ἀμφίπολος πρόχοόν θ´
[9, 404]	Μάλ´ εἰκότως. {Α. Ὁ Σόφων	δὲ	πᾶσαν τὴν Ἰωνίαν ἔχει, ἐμὸς
[9, 394]	τὸ δὲ δεύτερον θῆλυ. Τίκτουσι	δὲ	πᾶσαν ὥραν τοῦ ἔτους· διὸ
[9, 408]	ὅσῳ διαφέρει σῦκα καρδάμων. Σὺ	δὲ	Παύσωνι φὴς τὸ δεῖνα προσλελαληκέναι;
[9, 368]	κωλαῖ καὶ χναυμάτια πτερόεντα. Ἐν	δὲ	Πελαργοῖς· Κεφαλάς τ´ ἀρνῶν κωλᾶς
[9, 394]	οἰνάς, φάψ, φάσσα, τρυγών. Ἐν	δὲ	πέμπτῳ περὶ ζῴων μορίων τὴν
[9, 393]	μὲν εἶναι ἓν γένος, εἴδη	δὲ	πέντε, γράφων οὕτως· ~(Περιστερά, οἰνάς,
[9, 368]	(Καὶ παρὰ τῷ τὸν Χείρωνα	δὲ	πεποιηκότι τὸν εἰς Φερεκράτην ἀναφερόμενον
[9, 390]	καὶ ταῖς γεράνοις πολεμοῦσι. Τῶν	δὲ	περδίκων ἐστὶν ἕτερονγένος ἐν Ἰταλίᾳ
[9, 393]	Χείρωσι λέγων· Ἰθακησία ὀρτυγομήτρα ~(λέγει	δὲ	περὶ αὐτῆς ὁ Μύνδιος Ἀλέξανδρος
[9, 390]	λαμβάνοντες καὶ ταχέως ἁλίσκονται. Γράφει	δὲ	περὶ αὐτῶν Ἀριστοτέλης οὕτως ὅτι
[9, 390]	διάδηλοι γίγνονται, καθάπερ προειρήκαμεν. Τοὺς	δὲ	περὶ Παφλαγονίαν γιγνομένους πέρδικάς φησι
[9, 390]	κρέας διὰ τὰς νομάς. (Οἱ	δὲ	περὶ τὴν Βοιωτίαν ἢ οὐ
[9, 395]	Ἀπόπεμψον ἀγγέλλοντα τὸν περιστερόν. Ἐν	δὲ	Πετάλῃ· (Ἀλλ´, ὦ περιστέριον, ὅμοιον
[9, 388]	ταμιεύεται μικρὰς τὰς ψωμίδας. Κάπτων	δὲ	πίνει. Πενταδάκτυλός τε ὢν τὸν
[9, 369]	καὶ δριμεῖα καὶ δύσπεπτος, ἔτι	δὲ	πνευματωτική. Κρείττων δέ, φησίν, ἡ
[9, 397]	μνεία τοῦ ὀνόματος γίνεται, ὄρνεις	δὲ	ποικίλους πολλάκις ἐν αὐτῷ ὀνομάζει,
[9, 395]	σκέπον τε τὰ ὄμματα, τὰ	δὲ	πολλὰ καταδύεται. Ἔστι δὲ καὶ
[9, 395]	ἐν τῷ περὶ ὀρνέων. Παρῆσαν	δὲ	πολλάκις ἡμῖν καὶ οἱ καλούμενοι
[9, 408]	ἠρώτα με δυστράπελον πάνυ, ἔχον	δὲ	πολλὰς φροντίδων διεξόδους. {Α. Λέγ´
[9, 388]	προσιόντας αὐτοῦ τῇ τροφῇ. Τῆς	δὲ	πορφυρίδος καὶ Ἀριστοφάνης ἐν Ὄρνισιν
[9, 397]	Νεβροὺς κοιμήσασα νεηγενέας γαλαθηνούς. ~(Περιενεχθεισῶν	δέ	ποτε καὶ ΔΟΡΚΑΔΩΝ ὁ Ἐλεατικὸς
[9, 406]	Καὶ τότ´ ἐγὼ θάρσησα. Εἰσῆλθε	δέ	ποτε καὶ εἰς τὸ θέατρον
[9, 385]	δ´ ἄλλο σῶμ´ ὑπόξυλον. Παρατεθέντος	δέ	ποτε καὶ ἰχθύος μεγάλου ἐν
[9, 394]	οὐκ ἀνέχεσθαι τὰς θηλείας. Ὁ	δὲ	πρεσβύτερος, φησί, καὶ προαναβαίνει καὶ
[9, 406]	ὄροβος μὲν ἀροτήρων βοῶν, ἀφάκη	δὲ	προβάτων. Πισοῦ δὲ τοῦ ὀσπρίου
[9, 392]	ὑπὸ τῷ γενείῳ μέλανα. Ἀνατμηθεὶς	δὲ	πρόλοβον οὐχ ὁρᾶται μέγαν ἔχων,
[9, 378]	Χαριάδης ἐγώ τε· τοῖς λοιποῖς	δὲ	προσπέρδου. {ΔΗ. Τί φής; {Α.
[9, 391]	κερατοειδὲς μᾶλλον τὴν χρόαν, τὸ	δὲ	πρόσωπον οὔτε λίαν λευκὸν ἐχούσας
[9, 398]	καὶ δασύνουσι καὶ περισπῶσι. Τοῖς	δὲ	πρώτοις τῶν φωνηέντων κατὰ τὰς
[9, 405]	παρὰ Σέλευκον ἐγενόμην, παρ´ Ἀγαθοκλεῖ	δὲ	πρῶτος εἰσήνεγκ´ ἐγὼ τῷ Σικελιώτῃ
[9, 397]	ἀλλὰ παρ´ ἡμέρας δύο· αἱ	δὲ	πρωτοτόκοι ὀκτώ. Τίκτει δὲ καὶ
[9, 408]	τὴν μὲν γαστέρα φυσᾷ, τὸ	δὲ	πῦρ οὔ. {Α. Χάριεν οἷς
[9, 374]	περὶ ὀνόματος διαφορᾶς φησι· Νῦν	δὲ	πῶς με χρὴ καλεῖν; {Β.
[9, 369]	Θεόφραστος δὲ οὕτως γράφει· Τῆς	δὲ	ῥαφάνου (λέγω δὲ τὴν κράμβην)
[9, 369]	γογγυλίς, ῥάφυς, ἀνάρρινον ὅμοια. Τὴν	δὲ	ῥάφυν Γλαῦκος ἐν τῷ Ὀψαρτυτικῷ
[9, 395]	χρώματι δὲ ῥυπαροκέραμός ἐστι, τὸ	δὲ	ῥύγχος μακρόν τε καὶ στενὸν
[9, 395]	πολὺ λείπεται νήττης, τῷ χρώματι	δὲ	ῥυπαροκέραμός ἐστι, τὸ δὲ ῥύγχος
[9, 399]	ὀβελίσκου μικρὸν ἐνωμότερον. Μὴ λυπείτω	δέ	σ´ ὁρῶντα ἰχῶρα στάζοντα κρεῶν,
[9, 399]	δὴ ὑπογάστρι´, ὦ Δάματερ. Ἐν	δὲ	Σειρῆσιν ὑπήτρια καλεῖ τὰ ὑπογάστρια
[9, 369]	πᾶσαν, φησί, χώραν γίγνεται. Ἡ	δὲ	σελινοῦσσα τὴν ὀνομασίαν ἔχει διὰ
[9, 371]	ὀλιγοσπερμότερον καὶ καλεῖσθαι Σικελικόν. Ἡ	δὲ	σευτλὶς ἕτερον, φησί, τοῦ τεύτλου
[9, 394]	αὐτοὺς πρὸς τὴν τροφήν. Τῆς	δὲ	Σικελίας ἐν Ἔρυκι καιρός τις
[9, 384]	σιτευτοί Καὶ ὁ Οὐλπιανὸς Ὁ	δὲ	σιτευτὸς χὴν παρὰ τίνι; πρὸς
[9, 371]	Ἐπίχαρμος ἐν Φιλοκτήτῃ οὕτως· Ἐν	δὲ	σκόροδα δύο καὶ γαθυλλίδες δύο.
[9, 391]	ὥσπερ ψιττακὸς καὶ κίττα. Ὁ	δὲ	σκώψ, ὥς φησιν Ἀλέξανδρος ὁ
[9, 394]	φάσσα ἀλέκτορος τὸ μέγεθος, χρῶμα	δὲ	σποδιόν, ἡ δὲ τρυγὼν πάντων
[9, 390]	ἴδῃ τοὺς κυνηγοῦντας πράττοντας. Οἳ	δὲ	στάντες αὐτῶν καταντικρὺ ὑπαλείφονται φαρμάκῳ
[9, 371]	ὃ ἔνιοι ἄρον ἀρωνια. Τὸν	δὲ	σταφυλῖνον Διοκλῆς ἐν πρώτῳ Ὑγιεινῶν
[9, 396]	γὰρ ὀνομάσω πρὶν μαθεῖν. Ὃ	δὲ	Στράττις εἶπεν, ἔφη, ἐν Μακεδόσιν
[9, 402]	ἐπιστολῇ ἐμνήσθη συάγρων πολλῶν. Ἐπεὶ	δὲ	σὺ καὶ τὸ προβληθέν σοι
[9, 402]	μὲν αἴγεια τοῖς παισί, τὰ	δὲ	συάγρεια μετὰ τῶν φίλων αὐτὸς
[9, 401]	κατ´ ἀρχὰς σ> ὗς. Οἳ	δὲ	σῦν εἰρῆσθαι οἱονεὶ θῦν, τὸν
[9, 375]	τῷ περὶ ἡλικιῶν φησι· (Τῶν	δὲ	συῶν τὰ μὲν ἤδη συμπεπηγότα
[9, 401]	καὶ λευκὸν τὴν χρόαν. Ὃ	δὲ	σφόδρα φροντίσας καὶ τὸ προβληθὲν
[9, 388]	κονισάμενος λούεται, εἶτα τρέφεται. Ἀριστοτέλης	δὲ	σχιδανόποδά φησιν αὐτὸν εἶναι ἔχειν
[9, 393]	παρακολουθήσας οὐκ ἀκοῦσαι ᾀδόντων. Ὁ	δὲ	τὰ Κεφαλίωνος ἐπιγραφόμενα (Τρωικὰ συνθεὶς
[9, 391]	τὴν ἐκείνων ἐπιτηδεύειν προαίρεσιν. Πάντα	δὲ	τὰ τῶν ζῴων εὔγλωττα καὶ
[9, 367]	μὲν ταῦτα δοκοῦντ´ ἔστω, ἐμοὶ	δὲ	τάδε. Τοὺς ξυνετοὺς δ´ ἄν
[9, 409]	Χερρονησίτῃ ἐν τοῖς Ἰδιοφυέσιν. Ἐν	δὲ	ταῖς πλαγίοις τὰ τοιαῦτα ἐπὶ
[9, 381]	ἔλεγχον ἐφ´ ἑαυτῶν ἔχει, περικόμματος	δὲ	τάξιν ἢ θέσιν φέρει, εἰς
[9, 369]	Πτολεμαίῳ γογγυλίδος ὀπτῶν τόμους. Ἡ	δὲ	ταριχευομένη γογγυλὶς λεπτυντικωτέρα ἐστὶ τῆς
[9, 392]	ἄρρενας τῷ χειμῶνι ἀφανίζεσθαι, διαμένειν	δὲ	τὰς θηλείας, τεκμαιρόμενος ἐκ τῆς
[9, 410]	ἐν τῇ βʹ φησί· Μετὰ	δὲ	ταῦτα ἔλεγον τοῦτον τὸν βασιλέα
[9, 384]	ὕδατος. Χηνείων δὲ ἡπάτων (περισπούδαστα	δὲ	ταῦτα κατὰ τὴν Ῥώμην) μνημονεύει
[9, 398]	μάρτυρα τὸν χαρίεντα Ἀριστοφάνη. Ἅμα	δὲ	ταῦτα λέγοντος αὐτοῦ εἰσῆλθέ τις
[9, 384]	οὐχὶ κατέλιπον λέγω οὐδέν. Μετὰ	δὲ	ταῦτα ὁ καλούμενος κρεωκάκκαβος. Κρέα
[9, 398]	(τῶν ὀνομάτων οὐδαμῶς ἐγκαθείργνυται. Ὠνόμασται	δὲ	ταὧς ἀπὸ τῆς τάσεως τῶν
[9, 371]	ἐν δευτέρῳ Γεωργικῶν φησιν· Ἐν	δέ	τε καὶ μαράθου καυλὸς βαθύς,
[9, 373]	μάστακ´, ἐπεί κε λάβῃσι, κακῶς	δέ	τέ οἱ πέλει αὐτῇ. (Μένανδρος
[9, 373]	Ὅμηρος μὲν οὖν φησι· Ὄρνιθες	δέ	τε πολλοὶ ὑπ´ αὐγὰς ἠελίοιο.
[9, 371]	καὶ μαράθου καυλὸς βαθύς, ἐν	δέ	τε ῥίζαι πετραίου, σὺν δ´
[9, 398]	γραμμαῖς ποικίλος, καρποφάγος. Ὅταν ᾠοτοκῇ	δέ,	τετράζει τῇ φωνῇ. Καὶ Ἐπίχαρμος
[9, 394]	δὲ τρυγὼν πάντων ἐλάττων, χρῶμα	δὲ	τεφρόν. (Αὕτη δὲ θέρους φαίνεται,
[9, 407]	παρὰ τοῖς Ἀθηναίοις εὐδοκίμει. Ἐν	δὲ	τῇ Γιγαντομαχίᾳ οὕτω σφόδρα τοὺς
[9, 371]	περὶ φυτῶν γράφει οὕτως· (Κατὰ	δὲ	τὴν αὐτοῦ τοῦ σπέρματος φύσιν
[9, 404]	οὐ δειπνητικός, (πρὸς τῷ φιλεῖν	δὲ	τὴν διάνοιάν ἐστ´ ἔχων. Τῷ
[9, 369]	γράφει· Τῆς δὲ ῥαφάνου (λέγω	δὲ	τὴν κράμβην) ἣ μέν ἐστιν
[9, 372]	καὶ τῆς στρογγύλης ῥαφανῖδος. (Ἱστοροῦσι	δὲ	τὴν Λητὼ κύουσαν τὸν Ἀπόλλωνα
[9, 374]	τῶν ἐκ τοῦ ᾄσματος. Ἦν	δὲ	τὴν ὄψιν καλὸς καὶ μέγας
[9, 375]	σύας μνηστῆρες ἔδουσι. Καὶ νῦν	δὲ	τὴν τῆς Ἀθηνᾶς ἱέρειαν οὐ
[9, 405]	σχεδὸν αἰεὶ γάρ· οὐκ αἰεὶ	δὲ	τὴν τούτων χάριν ἔχεις ὁμοίαν
[9, 392]	τῷ ἥπατι ὡς ἀλεκτρυόνες. (Περὶ	δὲ	τῆς γενέσεως αὐτῶν Φανόδημος ἐν
[9, 375]	οἱ ἀδελφοὶ ἔνθεν ἐτυμολογοῦνται. Περὶ	δὲ	τῆς ἡλικίας τοῦ ζῴου Κρατῖνός
[9, 397]	ποιεῖσθαι τῶν ᾠῶν μεταλαβεῖν. Περὶ	δὲ	τῆς ἰδέας αὐτῶν λέγων γράφει·
[9, 392]	(ὅταν τῷ υ> παρεδρεύηται, ἔχῃ	δὲ	τῆς τελευταίας συλλαβῆς ἄρχον ἕν
[9, 393]	μακρά, δυσθαλὴς καὶ δειλή. Περὶ	δὲ	τῆς τῶν ὀρτύγων θήρας ἰδίως
[9, 385]	τηρῶν τοὺς λέγοντας ἔφη· Ὀξυλίπαρον	δὲ	τί ἐστι; Πλὴν εἰ μὴ
[9, 380]	βιάζεσθαι τὸν ἄνθρωπον, ἐπ´ ἄλλο	δέ	τι τῶν παραφερομένων τὰς χεῖρας
[9, 375]	τυροῦ γεύεσθαι. Καὶ κατὰ χρόνον	δέ	τινα ἐκλιπόντων τῶν βοῶν, φησὶν
[9, 385]	ἐν ὀξυλιπάρῳ τρίμματι σκευάζεται. (Ἀκρολιπάρους	δέ	τινας ἀνθρώπους κέκληκεν Ἄλεξις ἐν
[9, 388]	Ἀριστοφάνης ἐν Ὄρνισιν μνημονεύει. Ἴβυκος	δέ	τινας λαθιπορφυρίδας ὀνομάζει διὰ τούτων·
[9, 401]	ἔχουσα τοὺς κουνίκλους τούτους. Καλοῦνται	δέ	τινες καὶ χελιδονίαι λαγωοί. Μνημονεύει
[9, 383]	Περιῆλθον Ἀσίαν καὶ Εὐρώπην (Ἐπιτιμῶντες	δέ	τινί φασιν μὴ δεῖν τὸν
[9, 402]	Ἀντιφάνει μὲν ἐν Ἀκεστρίᾳ· Κρέας	δὲ	τίνος ἥδιστ´ ἂν ἐσθίοις (φησίν)
[9, 395]	οἱ ὄρχεις οὕτω καλούμενοι. Συγκεκνισωμένων	δέ	τινων κρεῶν ζωμῷ (καὶ) παραφερομένων
[9, 366]	Ὁ Οὐλπιανὸς ἔφη. Καὶ σίναπυ	δὲ	τίς εἴρηκε τὸ νᾶπυ; Ὁρῶ
[9, 391]	εἰς τὸν ὀρχούμενον νευροσπαστεῖται. Ἄλλος	δέ	τις ὄπισθεν στὰς καὶ λαθὼν
[9, 371]	ἕψουσαν αὐτὴν καταλαβὼν γηθυλλίδας. Οἳ	δὲ	τὸ γήθυον καλούμενον τοῦτό φασιν
[9, 410]	Ἀττικοὶ κατὰ χειρὸς ἔλεγον, μετὰ	δὲ	τὸ δειπνῆσαι ἀπονίψασθαι. Σοφοκλῆς Οἰνομάῳ·
[9, 389]	εἶτα καὶ αὐτὸς ἐξίπταται. Ἐστὶ	δὲ	τὸ ζῷον κακόηθες καὶ πανοῦργον,
[9, 371]	εἶναι καὶ ἑλμίνθων φθαρτικόν. (Εὐκοιλιώτερον	δὲ	τὸ λευκόν, τὸ δὲ μέλαν
[9, 397]	παρ´ Εὐπόλιδι ἐν Ἀστρατεύτοις πρόκειται	δὲ	τὸ μαρτύριον καὶ ἐν Ὄρνισιν
[9, 398]	τῷ ταλάρῳ τὸν τέτρακα. Ἦν	δὲ	τὸ μὲν μέγεθος ὑπὲρ ἀλεκτρυόνα
[9, 371]	κεφαλωτὰ καλεῖσθαί φησι γηθυλλίδας. Τοῦτο	δὲ	τὸ ὄνομα μνήμης εὑρίσκω τετυχηκὸς
[9, 392]	γ> ὄρτυγος, ὄρυγος, κόκκυγος. Σημειῶδες	δὲ	τὸ ὄνυχος. Καθόλου τε τῇ
[9, 373]	ἀλεκτοριδέας (τοὺς ἄρρενας· τῶν ἀρχαίων	δὲ	τὸ ὄρνις καὶ ἀρσενικῶς καὶ
[9, 400]	καὶ κατὰ τὴν βρῶσιν. Γίνεται	δὲ	τὸ πλεῖον κατὰ γῆς. ~(Μνημονεύει
[9, 400]	ἐνιαυτῷ πλείους τῶν ἑξακισχιλίων. Ἐγένετο	δὲ	τὸ πλῆθος τοῦτο Ἀναφαίου τινὸς
[9, 376]	Αἴθωνι σατυρικῷ λέγων οὕτως Πεταλίδων	δέ	τοι συῶν μορφαῖς ταῖσδε πόλλ´
[9, 398]	τὸ ἡγεμονικὸν αὐτῆς διασημαίνοντες. Εἰ	δὲ	τοιαύτη ἡ δασύτης, μήποτ´ ἀλόγως
[9, 366]	σικύην χαλκήρεα ἠὲ σίνηπυ. Ἐν	δὲ	τοῖς Γεωργικοῖς· Σπέρματά τ´ ἐνδάκνοντα
[9, 409]	δὲ ξεστὴν ἐτάνυσσε τράπεζαν. Πῂ	δέ·	Τοῖσι δὲ κήρυκες μὲν ὕδωρ
[9, 375]	ἐν Ἀρχιλόχοις· Ἤδη δέλφακες, χοῖροι	δὲ	τοῖσιν ἄλλοις. Ἀριστοφάνης δ´ ὁ
[9, 389]	θήλειαι, διελόμενοι ἕκαστοι οἶκον. Ἐπὶ	δὲ	τὸν θηρεύοντα πέρδικα ὠθεῖται ὁ
[9, 400]	ὀνομαζόντων ἐκεῖνοι λαγὼν ἐροῦσι. (Τῇ	δὲ	τὸν λαγὸν ἑνικῇ αἰτιατικῇ ἀκόλουθός
[9, 382]	ἄχθεσθαι μὲν τοὺς εὐωχουμένους, ὑβρίζεσθαι	δὲ	τὸν πάνσοφον ἐκεῖνον ἄνθρωπον ὁσημέραι,
[9, 411]	Ἡρακλέα λόγου Εὔνομον. Καὶ Κύαθον	δὲ	τὸν Πύλητος μὲν υἱόν, ἀδελφὸν
[9, 407]	οὐδ´ ἐκεῖνος οὐθὲν εἶχε. Πρὸς	δὲ	τὸν χρηστὸν δραμὼν Τηλέμαχον Ἀχαρνέα
[9, 373]	οὕτως· Τἄλλα πάντ´ ὀρνίθια. Ἐπὶ	δὲ	τοῦ ἀρσενικοῦ οὐ μόνον ὄρνιν
[9, 409]	περὶ ὀνομάτων ἀδόξων ἐπιστολῇ. Περὶ	δὲ	τοῦ εὐώδεσι χρίεσθαι τὰς χεῖρας
[9, 368]	Σκίρωνι· Οὐδὲ κωλῆνες νεβρῶν. Ἀπὸ	δὲ	τοῦ κωλέα συνῃρημένον ἐστὶν ὡς
[9, 373]	τὰς ἀλεκτρυόνας θεωροῦς´ ἄσμενοι. Ἐπεὶ	δὲ	τοῦ κωμικοῦ τούτου ἐμνήσθην καὶ
[9, 393]	γίνεται τῆς ἁλώσεως. Τὴν μέσην	δὲ	τοῦ ὀνόματος συλλαβὴν ἐκτείνουσιν Ἀττικοὶ
[9, 406]	βοῶν, ἀφάκη δὲ προβάτων. Πισοῦ	δὲ	τοῦ ὀσπρίου μνημονεύει καὶ Εὔπολις
[9, 388]	τινος ὄρτυγος φωνὴν ἀφίεσαν, ἐπεὶ	δὲ	τοῦ ποταμοῦ κοίλου ῥυέντος λιμὸς
[9, 366]	(ὄψων ἓν ἔχομεν, διὰ τέλους	δὲ	τοῦθ´, ἅλας. ἐπὶ δὲ τούτοις
[9, 373]	τὰ μίκρ´ ὀρνίθια. Ἀναξανδρίδης· Ὀχευομένους	δὲ	τοὺς κάπρους καὶ τὰς ἀλεκτρυόνας
[9, 372]	ἐπεθύμουν οὐδ´ ἂν ἐδαπανῶντο. Ἐγὼ	δὲ	τοῦτ´ ὀλίγον χρόνον χρήσας ἀφειλόμην
[9, 389]	ὀχεύεται ὑπὸ τοῦ κρατιστεύσαντος. Γίνεται	δὲ	τοῦτο κατά τινα ὥραν τοῦ
[9, 366]	τέλους δὲ τοῦθ´, ἅλας. ἐπὶ	δὲ	τούτοις πίνομεν οἰνάριον, ἧδος νὴ
[9, 389]	τῶν ἀγρίων ἡγεμὼν μαχούμενος· ἁλόντος	δὲ	τούτου ἕτερος ἔρχεται μαχούμενος. (Καὶ
[9, 384]	χῆνα τῷ φυσήματι. ~(ΧΗΝ. Περιενεχθέντων	δὲ	τούτων καὶ ἄλλων χηνῶν περιττῶς
[9, 368]	ἀοιδάων ᾖ γένος Ἑλλαδικόν. Ἑξῆς	δὲ	τούτων πολλῶν καὶ παντοδαπῶν ἐπιφερομένων
[9, 398]	τιθέασιν ὥσπερ τὰς ἄλλας, πρὸ	δὲ	τούτων τάσσουσιν. (Οἶμαι δὲ καὶ
[9, 410]	ἐν αʹ Παιδείας γράφει· Ὅταν	δὲ	τούτων τινὸς θίγῃς, εὐθὺς ἀποκαθαίρῃ
[9, 394]	μέγεθος, χρῶμα δὲ σποδιόν, ἡ	δὲ	τρυγὼν πάντων ἐλάττων, χρῶμα δὲ
[9, 376]	ὅταν αὐτὰ ἐκπέταλα ἔχωσι. Παραπλησίως	δὲ	τῷ Ἀχαιῷ καὶ Ἐρατοσθένης ἐν
[9, 410]	ὃν καὶ ἐξεχώρησε Καλυδῶνος. Ἐν	δὲ	τῷ δευτέρῳ τῆς Φορωνίδος Χερίαν
[9, 397]	ὃς τοὺς εὕδοντας ἐγείρει. Ἀντιφῶντι	δὲ	τῷ ῥήτορι λόγος μὲν γέγραπται
[9, 410]	παρ´ αὐτῆς χειρόμακτρον χρύσεον. Τὸν	δὲ	τῷ χερνίβῳ ῥάναντα παῖδα διδόντα
[9, 391]	μιᾷ, τούτους εἶναι ἐδωδίμους. Διαφέρουσι	δὲ	τῶν ἀεισκώπων τῷ πάχει καί
[9, 380]	εἶτα παραφέρων ἀγαθῶν ἁμάξας Περὶ	δὲ	τῶν γευμάτων ἃ σαυτῷ προὔπιες
[9, 397]	ὡς ἡ ἀλεκτορίς, οὐ πλείω	δὲ	τῶν δύο. Ἐκλέπει δὲ καὶ
[9, 374]	ἄλλους ἀγρώστας λύκους, λέοντας. Ἐπὶ	δὲ	τῶν θηλειῶν τοὔνομα τάττει Ἀριστοφάνης
[9, 385]	εἰς ὀξάλμην ἔμβαλε θερμήν. Ὀψάριον	δὲ	τῶν μὲν ζώντων ἡμεῖς λέγομεν,
[9, 369]	ἦν αἰεὶ καὶ χηνῶν, ἔτι	δὲ	τῶν νεοσσῶν ὀρνίθων, οὓς ἵππους
[9, 387]	ζῴων ἱστορίας γράφει τάδε· Εἰσὶ	δὲ	τῶν ὀρνίθων οἳ μὲν κονιστικοί,
[9, 397]	τοὺς ὄρνιθας, οἰχήσονται ἀναπτόμενοι. Ἐὰν	δὲ	τῶν πτερύγων ἀποτέμῃ, τὸ κάλλος
[9, 393]	καὶ τὸ πέλαγος ᾄδοντες. Ἐστὶν	δὲ	τῶν στεγανοπόδων καὶ ποηφάγων. Ὁ
[9, 376]	μαγειρικῇ (ἀλαζονεία· τὸ καθ´ ὅλου	δὲ	τῶν τεχνῶν ὄψει σχεδόν τι
[9, 406]	καὶ πισῶν αὐταῖς χύτραις, ἔτι	δὲ	τῶν τοιούτων περὶ ὧν (Φαινίας
[9, 384]	ταῖς Ἑλληνικαῖς κἀν τῇ τρισκαιδεκάτῃ	δὲ	τῶν Φιλιππικῶν Ἀγησιλάῳ τῷ Λάκωνι
[9, 399]	οἳ δὲ νευρομήτρας καλοῦσι. Μνημονεύει	δὲ	τῶν ψυῶν καὶ Ἱπποκράτης ὁ
[9, 409]	Αὐτοῦ τὴν χερνίβα παύσεις. Ἐστὶ	δὲ	ὕδωρ εἰς ὃ ἀπέβαπτον δαλὸν
[9, 398]	μακροκαμπυλαύχενες τέτραγές τε σπερματολόγοι. Ἐπεὶ	δὲ	ὑμεῖς οὐδὲν ἔχετε (σιωπᾶτε γάρ)
[9, 392]	σπλῆνα μικρὸν καὶ δυσθεώρητον, ὄρχεις	δὲ	ὑπὸ τῷ ἥπατι ὡς ἀλεκτρυόνες.
[9, 375]	ἐν τῷ περὶ Αἰσχύλου. Περὶ	δὲ	ὑῶν ὅτι ἱερόν ἐστι τὸ
[9, 406]	αὖθις λεκιθώδη, καθάπερ ἄρακος· τὸ	δὲ	φακῆς, οἷον ἀφάκη, φακός· τὸ
[9, 395]	τε καὶ στενὸν ἔχει. Ἡ	δὲ	φαλαρὶς καὶ αὐτὴ στενὸν ἔχουσα
[9, 394]	μέσον περιστερᾶς καὶ οἰνάδος, ἡ	δὲ	φάσσα ἀλέκτορος τὸ μέγεθος, χρῶμα
[9, 394]	τὸν δὲ χειμῶνα φωλεύει. Ἡ	δὲ	φὰψ καὶ ἡ περιστερὰ αἰεὶ
[9, 394]	χρῶμα δ´ ἔχει οἰνωπόν, ἡ	δὲ	φὰψ μέσον περιστερᾶς καὶ οἰνάδος,
[9, 367]	παροψήματος λέγων τῶν παροψίδων. Ἐν	δὲ	Φάωνι· Τὰ δ´ ἀλλότρι´ ἔσθ´
[9, 368]	Ὁ μὲν ἄρτος ἡδύ, τὸ	δὲ	φενακίζειν προσὸν (ἔμβαμμα τοῖς ἄρτοις
[9, 391]	ἑκάτερον κρόταφον ἀναφέρει πτερά. (Καλλίμαχος	δέ	φησι δύο γένη εἶναι σκωπῶν
[9, 370]	ἔγχυτον πρὸ φαρμάκου. Καὶ Ἀνάνιος	δέ	φησι· Καὶ σὲ πολλὸν ἀνθρώπων
[9, 371]	σταφυλίνου σπέρμα. Κἀν τῷ πρώτῳ	δέ	φησι· πετασώδη τὴν τῶν σπερμάτων
[9, 400]	λάβωμεν ἁλσὶ διαπάττειν ἔχῃς. ~(Τρύφων	δέ	φησι· Τὸν λαγὼν ἐπ´ αἰτιατικῆς
[9, 392]	λευκὸν ἐχούσας οὔτε μέλαν. ~Ἀριστοτέλης	δέ	φησι (τοὺς ἄρρενας τῷ χειμῶνι
[9, 388]	καὶ ἀλκυόνες τανυσίπτεροι. Ἐν ἄλλοις	δέ	φησιν· Αἰεί μ´, ὦ φίλε
[9, 375]	τοῦ ἑνὸς δραχμὰς τετρακισχιλίας. Αἰσχύλος	δέ	φησιν· (Ἐγὼ δὲ χοῖρον καὶ
[9, 369]	δύσπεπτος, ἔτι δὲ πνευματωτική. Κρείττων	δέ,	φησίν, ἡ βουνιὰς καθέστηκεν· γλυκυτέρα
[9, 398]	κἀγλαὰς συκαλλίδας. Καὶ ἐν ἄλλοις	δέ	φησιν· Ἦν δ´ ἐρῳδιοί τε
[9, 393]	λυγαίαν. Καὶ περὶ τῆς γεράνου	δέ	φησιν ὁ Βοῖος ὅτι ἦν
[9, 392]	ἄνευ συμφώνου λέγηται, ὁμοίως. Ἀριστοτέλης	δέ	φησιν: Ὁ ὄρτυξ ἐστὶ μὲν
[9, 396]	τὸν χοῖρον λαβών. Καὶ Ἀνακρέων	δέ	φησιν· Οἷά τε νεβρὸν νεοθηλέα
[9, 389]	ὀχεύεται ὑπὸ τοῦ νικήσαντος. Ἀριστοτέλης	δέ	φησιν ὅτι τὸν ἡττηθέντα πάντες
[9, 394]	(Αὕτη δὲ θέρους φαίνεται, τὸν	δὲ	χειμῶνα φωλεύει. Ἡ δὲ φὰψ
[9, 372]	καλὰς Ἀθήνας ἐν τούτοις· Ὄψει	δὲ	χειμῶνος μέσου σικυούς, βότρυς, ὀπώραν,
[9, 408]	θ´ ἅμα χερσὶν ἔχουσα. Ἀττικοὶ	δὲ	χερνίβιον λέγουσιν, ὡς Λυσίας ἐν
[9, 395]	βοσκάδων μεῖζον μὲν νήττης, ἔλαττον	δὲ	χηναλώπεκος. Αἱ δὲ λεγόμεναι φασκάδες
[9, 375]	τετρακισχιλίας. Αἰσχύλος δέ φησιν· (Ἐγὼ	δὲ	χοῖρον καὶ μάλ´ εὐθηλούμενον τόνδ´
[9, 375]	λυπηθῇς πυρί. Καὶ ἔτι· Θύσας	δὲ	χοῖρον τόνδε τῆς αὐτῆς ὑός,
[9, 396]	{Α. Τραγῳδίαν περαίνω Σοφοκλέους. ΓΑΛΑΘΗΝΩΝ	δὲ	χοίρων ποτὲ περιενεχθέντων (καὶ περὶ
[9, 406]	φακῆς, οἷον ἀφάκη, φακός· τὸ	δὲ	χόρτου ἕνεκα τῶν τετραπόδων ζῴων,
[9, 408]	λοιβάσια, λέβητες χαλκίοι. (Ἡ πλείων	δὲ	χρῆσις κατὰ χειρὸς ὕδωρ εἴωθε
[9, 409]	ἐκτρίμματά τε λαμπρὰ σινδονυφῆ, δίδοσαν	δὲ	χρίματά τ´ ἀμβροσίοδμα καὶ στεφάνους
[9, 407]	ἤκουσε, σιωπᾶν διεγνωκότος. Καθ´ ὃν	δὲ	χρόνον θαλασσοκρατοῦντες Ἀθηναῖοι ἀνῆγον εἰς
[9, 400]	τέκνων ἐν τῇ γαστρί, τὸ	δὲ	ψιλόν, (τὸ δὲ ἄρτι ἐν
[9, 394]	αὐτοῖς, ὡς μὴ βασκανθῶσι. Τίκτει	δὲ	ᾠὰ δύο, (ὧν τὸ μὲν
[9, 399]	δασύποδα περὶ τὴν Ἀττικήν· (λέγει	δὲ	ὧδε· Ἐν τῇ γὰρ Ἀττικῇ
[9, 372]	τιμῆς τετυχηκέναι ταύτης. ΚΟΛΟΚΥΝΤΗ. Χειμῶνος	δὲ	ὥρᾳ ποτὲ κολοκυντῶν ἡμῖν περιενεχθεισῶν
[9, 390]	πρώτῳ Ἀναβάσεως γράφων οὕτως· Τὰς	δὲ	ὠτίδας ἄν τις ταχὺ ἀνιστῇ
[9, 375]	κἠρυθράν. ~(Ἀλλ´ αἰ τράφεν λῇς,	ἅδε	τοι χοῖρος καλά. Καὶ Εὔπολις
[9, 403]	βάρου, λίνδου, κίνδου, κισθοῦ, μίνθου·	τοιάδε	δόμους ὁμίχλη κατέχει πάντων ἀγαθῶν
[9, 379]	οὐ μακρὰν τούτου ἐστὶ λέγων	τοιάδε·	Οὐκ ἴστε ταῖς πλείσταισι τῶν
[9, 409]	μέντοι προπαροξυτόνως προφέρεσθαι. Τὰ γὰρ	τοιάδε	ῥηματικὰ σύνθετα εἰς ψ> λήγοντα
[9, 403]	μάγειρος, ὃς ἐν τῷ Ἐγκαλυπτομένῳ	τοιάδε	ὠγκώσατο· Σόφων Ἀκαρνὰν καὶ Ῥόδιος
[9, 367]	εἴρηκεν, ἐν οἷς ἐστι καὶ	τάδε·	{Α. Γυνὴ καθεύδους´ ἐστὶν ἀργόν.
[9, 410]	ἐν τοῖς τῶν Εὐπατριδῶν πατρίοις	τάδε	γεγράφθαι περὶ τῆς τῶν ἱκετῶν
[9, 406]	Ἐρέσιος ἐν τοῖς περὶ φυτῶν	τάδε	γράφει· Πᾶσα γὰρ χεδροπώδης ἥμερος
[9, 387]	ἐν ὀγδόῃ ζῴων ἱστορίας γράφει	τάδε·	Εἰσὶ δὲ τῶν ὀρνίθων οἳ
[9, 383]	αὐτὸν Ἄλεξις ἐν Λέβητι λέγοντα	τάδε·	Ἧψε, μοὐδόκει, πνικτόν τι ὄψον
[9, 390]	(ὑπ´ Ἀλκμᾶνος λέγοντος οὕτως· Ἔπη	τάδε	καὶ μέλος Ἀλκμὰν εὗρε γεγλωσσάμενον
[9, 376]	ὁ λέγων πρὸς τοὺς μαθητὰς	τάδε·	Μαθητὰ Λεύκων οἵ τε συνδιάκονοι
[9, 389]	δ´ Ἀριστοτέλης περὶ τοῦ ζῴου	τάδε·	Ὁ πέρδιξ ἐστὶ μὲν χερσαῖος,
[9, 386]	μεταλαμβάνεις, ὅς φησιν ἐν Ἀτθίδι	τάδε·	Ὁ πρῶτος εἰπὼν ὅτι σοφιστὴς
[9, 387]	λέγουσι τά τ´ ἄλλα (καὶ	τάδε·	Ὁδὶ δὲ δὴ τίς ἐστιν
[9, 410]	~(προθεὶς γὰρ περὶ ἐναγισμῶν γράφει	τάδε·	Ὄρυξαι βόθυνον πρὸς ἑσπέραν τοῦ
[9, 383]	(ἐκ Δυσκόλου Μενάνδρου βρενθυόμενος λαρυγγίσῃ	τάδε·	Οὐδὲ εἷς μάγειρον ἀδικήσας ἀθῷος
[9, 390]	ὁμογενῶν Οἱ Ἀθήνησι, φησίν, ἐπὶ	τάδε	πέρδικες τοῦ (Κορυδαλλοῦ πρὸς τὸ
[9, 367]	ταῦτα δοκοῦντ´ ἔστω, ἐμοὶ δὲ	τάδε.	Τοὺς ξυνετοὺς δ´ ἄν τις
[9, 410]	ἑσπέραν βλέπε, ὕδωρ κατάχεε λέγων	τάδε·	ὑμῖν ἀπόνιμμα οἷς χρὴ καὶ
[9, 375]	καλῶς ἠφευμένος· ὁ χοῖρος ἕψου	μηδὲ	λυπηθῇς πυρί. Καὶ ἔτι· Θύσας
[9, 384]	ὕβρις· φεύγετε δειπνήσαντες ὑὸς κρέα	μηδὲ	μένειν βοῦν. Ἀναβράστων δὲ κρεῶν
[9, 405]	ἓν λέγει. (Μὴ πάντ´ ἄκουε	μηδὲ	πάντα μάνθανε τῶν βιαίων ἔσθ´
[9, 404]	σκευάσαι δεῖ, μὴ προίδηται τοῦτο	μηδὲ	φροντίσῃ, οὐκέτι μάγειρος, ὀψοποιός ἐστι
[9, 399]	Ἐν τῇ γὰρ Ἀττικῇ τίς	εἶδε	πώποτε λέοντας ἢ τοιοῦτον ἕτερον
[9, 367]	Καὶ Ἄλεξις ἐν Ἡσιόνῃ· Ὡς	εἶδε	τὴν τράπεζαν ἀνθρώπους δύο φέροντας
[9, 395]	γὰρ περιστερός. Ὁ δὲ Διόνυσος	οἶδε	τὸ μεθύσαι μόνον· εἰ δὲ
[9, 407]	ὀλίγον διαλιπὼν εἶπε· ~(Λίθοι μὲν	οἵδε·	βαλλέτω δ´ εἴ τις θέλει·
[9, 396]	τὰ βρέφη, καὶ ὁ τιτθὸς	ἐνθένδε	διὰ τὸ ἐντίθεσθαι τὰς θηλάς·
[9, 397]	(Μή ποτε θρέψω παρὰ Φερσεφόνῃ	τοιόνδε	ταὧν, ὃς τοὺς εὕδοντας ἐγείρει.
[9, 380]	(Ἔδοξεν οὖν πᾶσι διὰ τὸν	τηλικόνδε	ὅρκον μὴ βιάζεσθαι τὸν ἄνθρωπον,
[9, 384]	σκεύαζε νεοττόν, ὀπτὸν ἁπλῶς καὶ	τόνδε.	Σὺ δὲ ἡμῖν, ὦ Οὐλπιανέ,
[9, 375]	Καὶ ἔτι· Θύσας δὲ χοῖρον	τόνδε	τῆς αὐτῆς ὑός, ἣ πολλά
[9, 381]	σὸς δ´ ἐγὼ διδάσκαλος. Μέμνησο	τῶνδε	καὶ βάδιζε δεῦρ´ ἅμα. (Πάντων
[9, 384]	ἀργὴν χῆνα φέρων. Καί· (Ὣς	ὅδε	χῆν´ ἥρπαξ´ ἀτιταλλομένην ἐνὶ οἴκῳ.
[9, 376]	Πεταλίδων δέ τοι συῶν μορφαῖς	ταῖσδε	πόλλ´ ἐπάιον (Πεταλίδας δ´ αὐτὰς
[9, 378]	τὰ στρατηγικά. Πρὸ τῆς τέχνης	ἔσπευδε	ταῦθ´ ἡμᾶς μαθεῖν. {ΔΗ. Ἆρα
[9, 382]	πρόβατ´; Οὐ μανθάνω τούτων οὐδὲν	οὐδὲ	βούλομαι. Ἀγροικότερός εἰμ´· ὥσθ´ ἁπλῶς
[9, 386]	Ὁ πρῶτος εἰπὼν ὅτι σοφιστὴς	οὐδὲ	εἷς ἔμψυχον οὐδὲν ἐσθίει σοφός
[9, 383]	τοιαῦθ´ ἃ μὰ τὴν Γῆν	οὐδὲ	εἷς ἤκουσεν ἄν, (μίστυλλα, μοίρας,
[9, 383]	Δυσκόλου Μενάνδρου βρενθυόμενος λαρυγγίσῃ τάδε·	Οὐδὲ	εἷς μάγειρον ἀδικήσας ἀθῷος διέφυγεν·
[9, 382]	ἀνελογιζόμην· οὐκ ἦν ἐν αὐτοῖς	οὐδὲ	εἷς μοι Δαιτυμών. Οὐδεὶς παρέσται,
[9, 382]	Οὐδεὶς παρέσται, φημί. Τί λέγεις;	Οὐδὲ	εἷς; Σφόδρ´ ἠγανάκτης´ ὥσπερ ἠδικημένος,
[9, 366]	κωλεοί, σφονδύλοι, τῶν δὲ βρωμάτων	οὐδὲ	ἕν. Καὶ ἐν Κύκλωπι· Χορδαί
[9, 386]	Ἐγὼ γὰρ ἥκω νῦν ἀγοράσας	οὐδὲ	ἓν (ἔμψυχον· ἰχθῦς ἐπριάμην τεθνηκότας
[9, 382]	τὴν οἰκίαν (εἴληφ´· ἁπλῶς γὰρ	οὐδὲ	ἓν μὰ τοὺς θεοὺς ὅς´
[9, 370]	τάριχος οὐδ´ ἡδύσμασιν ἄρνεια καταπεπασμέν´	οὐδὲ	θρυμματὶς τεταραγμένη καὶ λοπάδες ἀνθρώπων
[9, 393]	δὲ ἡμῶν τοῦ συμποσίου πολλάκις	οὐδὲ	ΚΥΚΝΟΙ, (περὶ ὧν φησιν ὁ
[9, 368]	κωλῆνες εὐθὺ τοὐρόφου. Εὐριπίδης Σκίρωνι·	Οὐδὲ	κωλῆνες νεβρῶν. Ἀπὸ δὲ τοῦ
[9, 393]	Ἵππαρχος ἐν τῇ Αἰγυπτίᾳ Ἰλιάδι·	Οὐδέ	μοι Αἰγυπτίων βίος ἤρεσεν οἷον
[9, 397]	ἔτυχε. Καὶ ταῦτα οὐκ ἐχθὲς	οὐδὲ	πρῴην, ἀλλ´ ἔτη πλέον ἢ
[9, 370]	τοῖς ἐμοῖς βλίτοις ὅμοια πράγματ´	οὐδὲ	ταῖς θλασταῖς ἐλάαις. Ἀλκαῖος Παλαίστρᾳ·
[9, 376]	τῇ τέχνῃ ἔφη· Ἀλλὰ μὴν	οὐδὲ	τὴν σφαγὴν ἔχει τις ὑμῶν
[9, 375]	Ἀθηνᾶς ἱέρειαν οὐ θύειν ἀμνὴν	οὐδὲ	τυροῦ γεύεσθαι. Καὶ κατὰ χρόνον
[9, 380]	ἦν ἐκφορὰ Λύκῳ κρεῶν τότ´	οὐδὲ	τῷ διδασκάλῳ. Ἑτέρους πορίσασθαι δύ´
[9, 395]	διτοκεύσας ἢ Σικελὰς μεγάροισι πελειάδας·	οὐδέ	φιν ἅρπαι οὐδεφινοστρακεοι λωβήσιμοι ἐξενέπονται.
[9, 388]	οὐ μόνον οὐ τιθασεύονται, ἀλλ´	οὐδὲ	φωνὴν ἔτι ἀφιᾶσιν. (Ἐὰν δὲ
[9, 405]	χρήσιμον. Τὰ πολλὰ δ´ ἠγνόηκε	κοὐδὲ	ἓν λέγει. (Μὴ πάντ´ ἄκουε
[9, 375]	γὰρ ὄψον γένοιτ´ ἂν ἀνδρὶ	τοῦδε	βέλτιον; Καὶ πάλιν· λευκός· τί
[9, 380]	ἔχομεν ἐν Εὐπόλιδι ἐν Αἰξί·	Τοῦδε	νῦν γεῦσαι λαβών. Καὶ ὁ
[9, 374]	ἐν ἕκτῳ περὶ κωμῳδίας γράφων	ὧδε·	Ἀναξανδρίδης διδάσκων ποτὲ διθύραμβον Ἀθήνησιν
[9, 399]	περὶ τὴν Ἀττικήν· (λέγει δὲ	ὧδε·	Ἐν τῇ γὰρ Ἀττικῇ τίς
[9, 377]	Σωσιπάτρῳ μάγειρος ἐν Καταψευδομένῳ λέγων	ὧδε·	Οὐ παντελῶς εὐκαταφρόνητος ἡ τέχνη,
[9, 410]	βόθυνον πρὸς ἑσπέραν βλέπε, ὕδωρ	κατάχεε	λέγων τάδε· ὑμῖν ἀπόνιμμα οἷς
[9, 410]	οἷς θέμις. Ἔπειτα αὖθις μύρον	κατάχεε.	Παρέθετο ταῦτα καὶ Δωρόθεος, φάσκων
[9, 410]	τὸ ἀπόνιμμα ἀνακινήσας εἰς ταὐτὸ	ἔγχεε.	Χειρόμακτρον δὲ καλεῖται ᾧ τὰς
[9, 384]	(Ὡς) καὶ σιτευτὸν χηνὸς ὁμοῦ	σκεύαζε	νεοττόν, ὀπτὸν ἁπλῶς καὶ τόνδε.
[9, 385]	ὑμῖν ἀγοράσω. Καὶ μετ´ ὀλίγα·	Σκεύαζε,	παῖ, τοὐψάριον ἡμῖν. Τὸ δὲ
[9, 403]	καὶ ἐπιδεῖξαι ὅ τι φέρει.	Διεχλεύαζέ	τε τοὺς πάνυ μαγείρους γενομένους,
[9, 381]	ἐγὼ διδάσκαλος. Μέμνησο τῶνδε καὶ	βάδιζε	δεῦρ´ ἅμα. (Πάντων οὖν ἡμῶν
[9, 374]	πολλὰ ἔχοντα κομψῶς τῶν δραμάτων	ἠφάνιζε,	δυσκολαίνων τοῖς θεαταῖς διὰ τὸ
[9, 410]	οἱ σπλαγχνεύοντες ὕδωρ λαβὼν κάθαιρε,	ἀπόνιζε	τὸ αἷμα τοῦ καθαιρομένου καὶ
[9, 366]	Ἦ μὴν καὶ σικύην χαλκήρεα	ἠὲ	σίνηπυ. Ἐν δὲ τοῖς Γεωργικοῖς·
[9, 385]	Αὐρῶν Μεταγένους ἀναφωνήσαντος· (ἀλλ´, ὦ	´γαθέ,	δειπνῶμεν, κἄπειτά με πᾶνἐπερωτᾶν ὅ
[9, 378]	Ἄπολλον, ἐργῶδές γ´. {Α. Ἄκουσον,	ὦγαθέ·	δεῖ τὸν μάγειρον εἰδέναι πρώτιστα
[9, 401]	σὺ ζητῶν τὸν σύαγρον ἀφαυανθῇς,	μάθε	ὅτι Ἀντιφάνης μὲν ἐν Ἁρπαζομένῃ
[9, 382]	καινὰ ῥήματα πεπορισμένος πάρεστιν. ὡς	εἰσῆλθε	γάρ, εὐθύς μ´ ἐπηρώτησε προσβλέψας
[9, 406]	ἀγῶνα. Καὶ τότ´ ἐγὼ θάρσησα.	Εἰσῆλθε	δέ ποτε καὶ εἰς τὸ
[9, 398]	Ἅμα δὲ ταῦτα λέγοντος αὐτοῦ	εἰσῆλθέ	τις φέρων ἐν τῷ ταλάρῳ
[9, 407]	τοὺς περὶ τὸν Διόνυσον τεχνίτας	προσῆλθε	μετ´ αὐτῶν Ἀλκιβιάδῃ βοηθεῖν ἀξιῶν.
[9, 401]	εὐθετοῦντα. Νῦν δέ, εἰ δοκεῖ,	ἀποκρίνασθέ	μοι τίς μνημονεύει κατὰ τὸ
[9, 370]	πῶς (οὐ στέφανος οὐδείς ἐστι	πρόσθε	τῶν θυρῶν, οὐ κνῖσα κρούει
[9, 408]	δὲ χρῆσις κατὰ χειρὸς ὕδωρ	εἴωθε	λέγειν, ὡς Εὔπολις ἐν Χρυσῷ
[9, 378]	καπνὸς φερόμενος δεῦρο κἀκεῖ διαφορὰν	εἴωθε	τοῖς ὄψοισιν ἐμποιεῖν τινα. Τί
[9, 382]	δὴ τέταρτος ἡμῖν, ὦ φίλε	Τίμαιε,	ποῦ τῶν χθὲς μὲν δαιτυμόνων,
[9, 367]	Τοὺς ξυνετοὺς δ´ ἄν τις	πείσειε	τάχιστα λέγων εὖ, Οἵπερ καὶ
[9, 399]	ὁρῶντα ἰχῶρα στάζοντα κρεῶν, ἀλλ´	ἔσθιε	λάβρως. Αἱ δ´ ἄλλαι περίεργοι
[9, 382]	δ´ εὐρυμέτωπον; Οὐ θύω βοῦν,	ἄθλιε.	Μῆλα θυσιάζεις ἆρα; Μὰ Δί´
[9, 373]	ἀπτῆσι νεοσσοῖσι προφέρῃσι μάστακ´, ἐπεί	κε	λάβῃσι, κακῶς δέ τέ οἱ
[9, 380]	ἔφη Πάσας παραφερέτω. Ἄλεξις Παμφίλῃ·	Παρέθηκε	τὴν τράπεζαν, εἶτα παραφέρων ἀγαθῶν
[9, 385]	φαγών. Φερεκράτης Αὐτομόλοις· Τοὐψάριον τουτὶ	παρέθηκέ	τις ἡμῖν. Φιλήμων Θησαυρῷ· Οὔκ
[9, 370]	Μήποτε δὲ ὁ Νίκανδρος μάντιν	κέκληκε	τὴν κράμβην ἱερὰν οὖσαν, ἐπεὶ
[9, 373]	ἀλεκτρυόνες ἅπασαι καὶ τὰ χοιρίδια	τέθνηκε	καὶ τὰ μίκρ´ ὀρνίθια. Ἀναξανδρίδης·
[9, 405]	τι χρήσιμον. Τὰ πολλὰ δ´	ἠγνόηκε	κοὐδὲ ἓν λέγει. (Μὴ πάντ´
[9, 395]	δὲ Δορκίδι ἢ Ποππυζούσῃ θηλυκῶς	εἴρηκε	καὶ ὅτι αἱ Σικελικαὶ διάφοροί·
[9, 373]	τὰς ὄρνις μόλις. Ὀρνίθια δ´	εἴρηκε	Κρατῖνος ἐν Νεμέσει οὕτως· Τἄλλα
[9, 376]	πόλλ´ ἐπάιον (Πεταλίδας δ´ αὐτὰς	εἴρηκε	μεταφέρων ἀπὸ τῶν μόσχων· οὗτοι
[9, 374]	(ἄνδρες φίλοι, εἰς κρίσιν ἃ	εἴρηκε	περὶ αὐτοῦ Χαμαιλέων ὁ Ἡρακλεώτης
[9, 381]	τοῖς Ὁμωνύμοις τῷ δράματι οὕτως	εἴρηκε	ποιήσας τινὰ μάγειρον πρὸς τοὺς
[9, 385]	λαλῇ, ἔφη· Κρατῖνος ἐν Ὀδυσσεῦσιν	εἴρηκε	τὴν ὀξάλμην διὰ τούτων· ἀνθ´
[9, 366]	ἔφη. Καὶ σίναπυ δὲ τίς	εἴρηκε	τὸ νᾶπυ; Ὁρῶ γὰρ ἐν
[9, 374]	δ´ ἐν Κίρκῃ καὶ ἀρσενικῶς	εἴρηκε	τὸν δέλφακα καὶ ἐπὶ τοῦ
[9, 408]	χειρόνιπτρον. Ἐπίχαρμος δ´ ἐν Θεαροῖς	εἴρηκε	χειρόνιβα διὰ τούτων· Κιθάρα, τρίποδες,
[9, 401]	φροντιστὰ καὶ λογιστὰ Οὐλπιανέ, τίς	ἱστόρηκε	τὸν Καλυδώνιον σῦν θήλειάν τε
[9, 374]	δέλφακα καὶ ἐπὶ τοῦ τελείου	τέθεικε	τοὔνομα εἰπών· Τοὺς μὲν ὀρεινόμους
[9, 409]	τὸ δὲ μετὰ ταῦτα ἀπονίψασθαι.	~Ἔοικε	δ´ ὁ γραμματικὸς τοῦτο πεφυλαχέναι
[9, 386]	ἀπεμνημόνευσα. Καὶ σὺ γάρ, ὡς	ἔοικε,	μετ´ ἐμοῦ κατὰ τὸν Ἄλεξιν
[9, 370]	κύμη τε κακόχροος, ἣ μὲν	ἔοικε	πέλμασιν, οἷσι πέδιλα παλίμβολα κασσύουσιν·
[9, 407]	Τηλέμαχος ἔτι δημηγορεῖ. Οὗτος δ´	ἔοικε	τοῖς νεωνήτοις Σύροις. {Β. Πῶς
[9, 368]	ποιεῖται. Οἱ δ´ Ἀττικοί, ὦ	Συραττικὲ	Οὐλπιανέ, καὶ ἔμβαμμα λέγουσιν, ὡς
[9, 403]	ἐγένονθ´ ἑαυτῶν συμμαθηταὶ τῆς τέχνης·	ἐδίδασκε	δ´ αὐτοὺς Σικελιώτης Λάβδακος. (Οὗτοι
[9, 370]	τὴν κράμβην τὴν ἑπτάφυλλον, ᾗ	θύεσκε	Πανδώρη Θαργηλίοισιν ἔγχυτον πρὸ φαρμάκου.
[9, 380]	καταπίνοντ´ ἐγώ πάλαι μέγας εἶ,	γίνωσκε·	τοῦ γὰρ μὴ χανεῖν λύκον
[9, 377]	χώραν δίδου, καὶ τὰ στόμια	γίνωσκε	τῶν κεκλημένων. Ὥσπερ γὰρ εἰς
[9, 383]	{ΓΛ. Ἡδύ γε. {Α. Ἔπειτα	προσκέκαυκε.	{ΓΛ. Μηδὲν φροντίσῃς· ἰάσιμον γὰρ
[9, 396]	δεκάπαλαι, ὃ δ´ ἴσως γαλαθηνὸν	τέθυκε	τὸν χοῖρον λαβών. Καὶ Ἀνακρέων
[9, 379]	οὕτως· Πολλῶν μαθητῶν γενομένων ἐμοί,	Λύκε,	διὰ τὸ νοεῖν ἀεί τι
[9, 385]	Ἀριστοφάνης Σφηξίν· Ἀποφυσήσας εἰς ὀξάλμην	ἔμβαλε	θερμήν. Ὀψάριον δὲ τῶν μὲν
[9, 367]	Ἡμεῖς μὲν οὖν σοι ταῦτα,	καλὲ	ἄνθρωπε, ζητοῦντι συνεισευπορήσαμεν· σὺ δ´
[9, 407]	ὁ Οὐλπιανός· (Ἀλλά με ἀνέμνησας,	καλὲ	Δημόκριτε, μνησθεὶς χύτρας ποθοῦντα μαθεῖν
[9, 381]	παρέθηκα. Τὴν δ´ ἐξαίρεσιν, ὦ	καλέ	μου Οὐλπιανέ, Διονύσιος ὁ κωμῳδιοποιος
[9, 386]	ἐμοὶ εἴπῃς ἔφη ὁ Οὐλπιανός,	διδάσκαλε	Μυρτίλε, ὁ ὀλβιογάστωρ σοι πόθεν
[9, 409]	Ἐπεὶ δὲ θᾶττον ἦμεν ἠριστηκότες,	περιεῖλε	τὰς τραπέζας, νίμματα ἐπέχει τις,
[9, 386]	εἴπῃς ἔφη ὁ Οὐλπιανός, διδάσκαλε	Μυρτίλε,	ὁ ὀλβιογάστωρ σοι πόθεν καὶ
[9, 367]	σκεύους οὖν εἴρηκεν, ὦ φιλότης	Μυρτίλε,	(προήρπασα γάρ σου τὸν λόγον)
[9, 388]	δέ φησιν· Αἰεί μ´, ὦ	φίλε	θυμέ, τανύπτερος ὡς ὅκα πορφυρίς.
[9, 382]	δὲ δὴ τέταρτος ἡμῖν, ὦ	φίλε	Τίμαιε, ποῦ τῶν χθὲς μὲν
[9, 377]	τέχνη, ἂν κατανοήσῃς, ἐστὶν ἡμῶν,	Δημύλε,	ἀλλὰ πέπλυται τὸ πρᾶγμα, καὶ
[9, 407]	Ἐλευσῖνι. Καὶ ὁ Οὐλπιανός· (Ἀλλά	με	ἀνέμνησας, καλὲ Δημόκριτε, μνησθεὶς χύτρας
[9, 382]	Χολᾷς. Τοὺς δὲ μέροπας τούτους	με	γινώσκειν δοκεῖς; Οὐδεὶς παρέσται. Τοῦτο
[9, 379]	κλέπτειν πρῶτος, ὥστε μηδένα μισεῖν	με	διὰ τοῦτ´, ἀλλὰ πάντας λαμβάνειν.
[9, 408]	{Β. Καὶ πρᾶγμά γ´ ἠρώτα	με	δυστράπελον πάνυ, ἔχον δὲ πολλὰς
[9, 376]	μάγειρος ἔφη· Ἀλλ´ ἦ νομίζετέ	με	ἔλαττον πεπαιδεῦσθαι τῶν ἀρχαίων ἐκείνων
[9, 378]	ἡμᾶς μαθεῖν. {ΔΗ. Ἆρα σύ	με	κόπτειν οἷος εἶ γε, φίλτατε;
[9, 385]	(ἀλλ´, ὦ ´γαθέ, δειπνῶμεν, κἄπειτά	με	πᾶνἐπερωτᾶν ὅ τι ἂν βούλῃ·
[9, 381]	θυρῶν εὐνουστέραν· τί δεῖ λέγειν	με	πολλὰ πρὸς συνειδότα; Ἐμὸς εἶ
[9, 374]	οὐχ ἑκών· καὶ ταῦτα δή	με	συμβολατεύειν ἔφα τοῖς Ἀχαιοῖσιν προδιδόμειν
[9, 374]	τοῖς Ἀχαιοῖσιν προδιδόμειν τ´ ὤμνυέ	με	τὸν δέλφακα. Καὶ Ἀναξίλας δ´
[9, 383]	(μίστυλλα, μοίρας, δίπτυχ´, ὀβελούς, ὥστε	με	τῶν τοῦ Φιλητᾶ λαμβάνοντα βιβλίων
[9, 374]	διαφορᾶς φησι· Νῦν δὲ πῶς	με	χρὴ καλεῖν; {Β. Ἀλεκτρύαιναν, τὸν
[9, 401]	Φιλητᾶς εἰμί. Λόγων ὁ ψευδόμενός	με	ὤλεσε καὶ νυκτῶν φροντίδες ἑσπέριοι.
[9, 381]	θέσιν φέρει, εἰς αὔριον σὲ	κἀμὲ	ταῦτ´ εὐφρανάτω. Λαφυροπώλῃ παντάπασι μεταδίδου,
[9, 379]	{Β. Ποῖόν τι; Δεῖ γὰρ	κἀμὲ	τὸν ξένον μαθεῖν. {Α. Τὸν
[9, 368]	Κρωβύλῳ· τοῦτον μασᾶται, παρακατεσθίει δ´	ἐμέ.	Ἀμφιβόλως δ´ εἴρηται τὸ παρὰ
[9, 405]	τοὺς ἔμπροσθεν ἢ μὴ κόπτ´	ἐμέ,	καὶ δεῖξον ὃ φέρεις καὶ
[9, 404]	καινὰ τῆς τέχνης. {Β. Παπαῖ·	ἐμὲ	κατακόψεις, οὐχ ὃ θύειν μέλλομεν.
[9, 388]	φησιν· Αἰεί μ´, ὦ φίλε	θυμέ,	τανύπτερος ὡς ὅκα πορφυρίς. ΠΕΡΔΙΞ.
[9, 405]	(Μὴ πάντ´ ἄκουε μηδὲ πάντα	μάνθανε	τῶν βιαίων ἔσθ´ ἕνεκα τὰ
[9, 390]	ὅτι παρὰ τῶν περδίκων ᾄδειν	ἐμάνθανε.	Διὸ καὶ Χαμαιλέων ὁ Ποντικὸς
[9, 386]	παρ´ ἡμῶν τῶν ζώντων, ὀλβιογάστορ	Οὐλπιανέ,	ἀπεμνημόνευσα. Καὶ σὺ γάρ, ὡς
[9, 384]	τόνδε. Σὺ δὲ ἡμῖν, ὦ	Οὐλπιανέ,	δίκαιος εἶ λέγειν, ὁ περὶ
[9, 381]	δ´ ἐξαίρεσιν, ὦ καλέ μου	Οὐλπιανέ,	Διονύσιος ὁ κωμῳδιοποιος ἐν τοῖς
[9, 407]	δίκην γραψαμένου. Αὕτη παρ´ ἡμῶν,	Οὐλπιανέ,	ἡ βαλλητύς. Σὺ δ´ ὅταν
[9, 368]	Οἱ δ´ Ἀττικοί, ὦ Συραττικὲ	Οὐλπιανέ,	καὶ ἔμβαμμα λέγουσιν, ὡς Θεόπομπος
[9, 401]	ἔφη· Ἀεί ποτε σύ, ὦ	Οὐλπιανέ,	οὐδενὸς μεταλαμβάνειν εἴωθας τῶν παρασκευαζομένων
[9, 401]	σοὶ ζητεῖν, φροντιστὰ καὶ λογιστὰ	Οὐλπιανέ,	τίς ἱστόρηκε τὸν Καλυδώνιον σῦν
[9, 380]	σαυτῷ προὔπιες ὥρα σοι λέγειν,	Οὐλπιανέ.	Τὸ γὰρ γεῦσαι ἔχομεν ἐν
[9, 407]	φησί· Μετὰ τοῦτον αὐτῷ Τηλέμαχος	συνετύγχανε.	καὶ τοῦτον ἀσπασάμενος ἡδέως πάνυ
[9, 401]	τοῦ μνημείου αὐτοῦ ἐπίγραμμα δηλοῖ·	Ξεῖνε,	Φιλητᾶς εἰμί. Λόγων ὁ ψευδόμενός
[9, 374]	ἐν Εἰρήνῃ ἐπὶ τῆς θηλείας	ἔταξε	τὸν ἀλεκτρυόνα λέγων οὕτως· Ἄχθομαι
[9, 401]	(ἐν Ἀχιλλέως Ἐρασταῖς ἐπὶ κυνὸς	ἔταξε	τοὔνομα ἀπὸ τοῦ σῦς ἀγρεύειν,
[9, 399]	ποσὶ καρπαλίμοισι μετασπὼν ψύας ἔγχει	νύξε.	Σιμάριστος δ´ ἐν τρίτῳ Συνωνύμων
[9, 410]	παρὰ τὸν βόθυνον πρὸς ἑσπέραν	βλέπε,	ὕδωρ κατάχεε λέγων τάδε· ὑμῖν
[9, 367]	Ἀττικῆς λέξεως Ἀριστοφάνη παριστᾷ λέγοντα·	~(Κἄβλεπε	σίναπυ καὶ τὰ πρόσωπ´ ἀνέσπασε,
[9, 406]	τοὺς θεατάς. Καὶ ὀλίγον διαλιπὼν	εἶπε·	~(Λίθοι μὲν οἵδε· βαλλέτω δ´
[9, 406]	χρυσῆν ῥάβδον ἔχουσα, καὶ ἤλασεν	εἶπέ	τε μῦθον· (δεινὰ παθοῦσα, Φακῆ
[9, 410]	παῖ, ταχέως κατὰ χειρὸς ὕδωρ,	παράπεμπε	τὸ χειρόμακτρον. Σημειωτέον δὲ ὅτι
[9, 367]	μὲν οὖν σοι ταῦτα, καλὲ	ἄνθρωπε,	ζητοῦντι συνεισευπορήσαμεν· σὺ δ´ ἡμῖν
[9, 405]	ἀπολέσῃς, παραπόλωλεν ἡ τέχνη. {ΣΙΜ.	Ἄνθρωπε,	μέγας εἶ. {Α. Τουτονὶ δ´,
[9, 401]	ἀγρεύειν, λέγων· Σὺ δ´, ὦ	Σύαγρε,	Πηλιωτικὸν τρέφος. Παρ´ Ἡροδότῳ δὲ
[9, 383]	φησί, τὴν προαίρεσιν; Τὰς οὐλοχύτας	φέρε	δεῦρο. Τοῦτο δ´ ἐστὶ τί;
[9, 410]	Κυθήριος ὠνόμασεν ἔκτριμμα. Ἀριστοφάνης Ταγηνισταῖς·	Φέρε,	παῖ, ταχέως κατὰ χειρὸς ὕδωρ,
[9, 383]	γ´ εἶ, πρέσβυ, φης´· ἅλας	φέρε.	Τοῦτ´ ἔστι πηγός; Ἀλλὰ δεῖξον
[9, 380]	ἐν γυναικείοις κατακοινότερον κέχρηται λέγων	Παράφερε,	Κοικόα, τὸν σκύφον μεστόν. Καὶ
[9, 410]	ἄλλοι οἱ σπλαγχνεύοντες ὕδωρ λαβὼν	κάθαιρε,	ἀπόνιζε τὸ αἷμα τοῦ καθαιρομένου
[9, 392]	ὄρτυγα καὶ προσαγαγόντος ὀσφρανθέντα ἀναβιῶναι.	Ἔχαιρε	γάρ, φησί, καὶ περιὼν τῷ
[9, 390]	Ἔπη τάδε καὶ μέλος Ἀλκμὰν	εὗρε	γεγλωσσάμενον κακκαβίδων στόμα συνθέμενος, σαφῶς
[9, 373]	Καὶ πάλιν· Ὄρνιθα τοίνυν δεῖ	σε	γίγνεσθαι μέγαν. Καὶ Σοφοκλῆς Ἀντηνορίδαις·
[9, 387]	τὰ ὡμολογημένα, οὐκ ἐξαπατήσεως δημοσίᾳ	σε	γράψομαι, ἀλλὰ (τὸν Φᾶσιν οἰκήσοντα
[9, 406]	ἐποίησεν Ἀθηνᾶν Λαχάρης, οὐδὲν ἐνοχλοῦσαν·	σὲ	δ´ ἐνοχλοῦντα νῦν ἐγώ, (ὁ
[9, 386]	δειπνεῖν. Ἰδοὺ γάρ, ἕως πρὸς	σὲ	διαλέγομαι, καὶ οἱ ΦΑΣΙΑΝΙΚΟΙ παραπεπλεύκασιν
[9, 381]	σ´ ἐγώ. Εἰς πολεμίαν ἄγω	σε·	θαρρῶν κατάτρεχε, ἀριθμῷ διδόασι τὰ
[9, 381]	ἢ θέσιν φέρει, εἰς αὔριον	σὲ	κἀμὲ ταῦτ´ εὐφρανάτω. Λαφυροπώλῃ παντάπασι
[9, 380]	δευτέρου πάλιν τὴν καρδίαν εἶδόν	σε	καταπίνοντ´ ἐγώ πάλαι μέγας εἶ,
[9, 377]	γέρων, ὁ μισθὸς μικρός· εἴ	σε	λήψομαι νῦν μὴ κατεσθίοντα καὶ
[9, 378]	ἀγορᾶς ὁ παῖς, μικρὰ διακινήσω	σε	περὶ τοῦ πράγματος, (ἵνα τῷ
[9, 370]	Καὶ Ἀνάνιος δέ φησι· Καὶ	σὲ	πολλὸν ἀνθρώπων ἐγὼ φιλέω μάλιστα,
[9, 381]	διδόασι τὰ κρέα καὶ τηροῦσί	σε.	Τακερὰ ποιήσας ταῦτα καὶ ζέσας
[9, 373]	Καβείροις· Ὄρνιθα δ´ οὐ ποιῶ	σε	τῆς ἐμῆς ὁδοῦ. Ξενοφῶν δ´
[9, 404]	Ἀσπενδίου. Γεύσω δ´, ἐὰν βούλῃ,	σὲ	τῶν εὑρημένων· οὐ ταὐτὰ προσάγω
[9, 387]	ἔχων λέγειν, οὓς ἐγὼ διὰ	σὲ	ὥσπερ οἱ πυρέσσοντες περιφερομένους εἶδον.
[9, 401]	Ἀντιφάνης μὲν ἐν Ἁρπαζομένῃ οὕτως	ὠνόμασε·	(Λαβὼν ἐπανάξω σύαγρον εἰς τὴν
[9, 366]	τοὺς ἐρεβίνθους αὐτόθι. Σίνηπυ δ´	ὠνόμασε	Νίκανδρος ὁ Κολοφώνιος ἐν μὲν
[9, 367]	~(Κἄβλεπε σίναπυ καὶ τὰ πρόσωπ´	ἀνέσπασε,	καθά φησι Σέλευκος ἐν τοῖς
[9, 401]	εἰμί. Λόγων ὁ ψευδόμενός με	ὤλεσε	καὶ νυκτῶν φροντίδες ἑσπέριοι. Ἵν´
[9, 370]	δ´ ἀγριὰς ἐμπίπτουσα σπειρομένῃς πολύφυλλος	ἐνήβησε	πρασιῇσιν ἢ οὔλη καπυροῖσιν ὀραμνῖτις
[9, 373]	ἡμῶν; Καὶ πάλιν· Αὕτη ποτ´	ἐξεσόβησε	τὰς ὄρνις μόλις. Ὀρνίθια δ´
[9, 406]	βάλλων εἰς τὴν ὀρχήστραν διαπορεῖν	ἐποίησε	τοὺς θεατάς. Καὶ ὀλίγον διαλιπὼν
[9, 379]	καὶ κρινεῖν εἰς καιρὸν ἐλθών,	ὠφέλησε	τὴν τέχνην· ἂν δ´ ὑστερίζῃ
[9, 380]	ἑπτὰ σοφῶν ὀνομασθέντων τοιοῦτόν τι	ἐπενόησε	περὶ τοῦ χοίρου, πῶς καὶ
[9, 379]	ἢ μὴ προοπτήσαντα συντελεῖν ταχύ,	ἀπεστέρησε	τῆς τέχνης τὴν ἡδονήν. {Β.
[9, 410]	φησὶ καλεῖσθαι· δι´ ὃν καὶ	ἐξεχώρησε	Καλυδῶνος. Ἐν δὲ τῷ δευτέρῳ
[9, 393]	μετεμόρφωσε πολέμιόν τε καὶ στυγητὴν	κατέστησε	τοῖς τιμήσασιν αὐτὴν Πυγμαίοις, γενέσθαι
[9, 382]	ὡς εἰσῆλθε γάρ, εὐθύς μ´	ἐπηρώτησε	προσβλέψας μέγα Πόσους κέκληκας μέροπας
[9, 409]	φησι νίψασθαι· παρὰ δὲ ξεστὴν	ἐτάνυσσε	τράπεζαν. Πῂ δέ· Τοῖσι δὲ
[9, 407]	ἀπιδὼν τὸν παχὺν ἐπόππυς´, εἶτ´	ἐκέλευσε	πέμπειν σαργάνας. Ὅτι δὲ καὶ
[9, 376]	ἐν Ἀντερινύι τοὺς σύας λαρινοὺς	προσηγόρευσε	μεταγαγὼν καὶ αὐτὸς ἀπὸ τῶν
[9, 407]	καὶ αὐτοῦ τοῦ Ἡγήμονος, ὡς	ἤκουσε,	σιωπᾶν διεγνωκότος. Καθ´ ὃν δὲ
[9, 393]	εἰς ἀπρεπῆ τὴν ὄψιν ὄρνιν	μετεμόρφωσε	πολέμιόν τε καὶ στυγητὴν κατέστησε
[9, 366]	ἕν. Καὶ ἐν Κύκλωπι· Χορδαί	τε	ἁδὺ ναὶ μὰ Δία χὠ
[9, 397]	δ´ ἡμέρας πρὸς λʹ Τίκτει	τε	ἅπαξ τοῦ ἔτους ᾠὰ δώδεκα·
[9, 391]	χρώματι ὑπόλευκα στίγματα ἔχει δύο	τε	ἀπὸ τῶν ὀφρύων παρ´ ἑκάτερον
[9, 390]	ταχὺ ἀνιστῇ ἔστι λαμβάνειν· πέτονταί	τε	γὰρ βραχὺ (ὥσπερ οἱ πέρδικες
[9, 372]	κολοκύντας μηνὶ Ἰανουαρίῳ ἐσθίοντες· χλωραί	τε	γὰρ ἦσαν καὶ τὸ ἴδιον
[9, 386]	πίονος, οὐ ζῶντος· οὐχ οἷόν	τε	γάρ. Τί ἄλλο; Ναί, ἡπάτιον
[9, 401]	ἱστόρηκε τὸν Καλυδώνιον σῦν θήλειάν	τε	γεγονέναι καὶ λευκὸν τὴν χρόαν.
[9, 407]	τοῦ Ἡγήμονος. Ἀγανακτοῦντες δ´ ὅ	τε	γραμματεὺς καὶ ὁ ἄρχων τὰς
[9, 396]	γάλα. Ὅμηρος· (Ἕκτωρ γὰρ θνητός	τε	γυναῖκά τε θήσατο μαζόν, διὰ
[9, 405]	θρῖον ἂν δείξω μόνον παραθῶ	τε	δεῖπνον ὄζον αὔρας Ἀττικῆς. Ἐξ
[9, 405]	ἔχοντα πεῖραν ἥκειν πολυτελῶν πολλῶν	τε	δείπνων, ἐπιλαθέσθαι, Σιμία, πάντων ποιήσω,
[9, 375]	τὸ Ὁμηρικὸν σαφὲς γίνεται· Τά	τε	δμώεσσι πάρεστι χοίρε´, ἀτὰρ σιάλους
[9, 400]	κύνας τρέφειν καὶ κυνηγετεῖν· ἁλῶναί	τε	ἐν ἐνιαυτῷ πλείους τῶν ἑξακισχιλίων.
[9, 408]	γένει καὶ Ἀμειψίας Σφενδόνῃ Ἀλκαῖός	τε	ἐν Ἱερῷ γάμῳ. Πλεῖστον δ´
[9, 389]	τὸν ἄρρενα προσιόντα κατασιγάζει. Πολλάκις	τε	ἐπῳάζουσα ἐξίσταται, ὅταν προσερχόμενον ἐπαισθάνηται
[9, 409]	παραλήγουσαν τοῦ παρακειμένου φυλάσσουσιν, (ἄν	τε	ἔχῃ τοῦτον διὰ τῶν δύο
[9, 389]	ἐλπίδα ἐμποιῶν τοῦ συλληφθήσεσθαι, ἐξαπατᾷ	τε	ἕως ἂν ἀποπτῶσιν οἱ νεοττοί·
[9, 381]	φασιν, αὑλητὴς παρ´ ὑμῖν. Φιλύλλιός	τε	ἢ ὁ ποιήσας τὰς Πόλεις
[9, 399]	λαγὼ πολλοί τε τρόποι πολλαί	τε	θέσεις σκευασίας εἰσίν. Κεῖνος δ´
[9, 389]	τὴν γλῶσσαν ἔξω ἔχοντες οἵ	τε	θήλεις καὶ οἱ ἄρρενες. (Κλέαρχος
[9, 396]	(Ἕκτωρ γὰρ θνητός τε γυναῖκά	τε	θήσατο μαζόν, διὰ τὸ ἐντίθεσθαι
[9, 390]	καὶ τὴν τροφὴν ἀναμαρυκᾶσθαι ἥδεσθαί	τε	ἵππῳ. Εἰ γοῦν τις δορὰν
[9, 398]	κορυδαλλάς τε φιλοκονείμονας τέτραγας σπερματολόγους	τε	κἀγλαὰς συκαλλίδας. Καὶ ἐν ἄλλοις
[9, 371]	πολυάνθεμον εἶαρ ἵκηται, αὐχμηρὴν σκόλυμόν	τε	καὶ ἀγριάδα σταφυλῖνον, ῥάφιν τ´
[9, 393]	ταπεινῶς ἦγε, μάλιστα δὲ Ἥραν	τε	καὶ Ἄρτεμιν. (Ἀγανακτήσασα οὖν ἡ
[9, 378]	ἥλιον πότε ἐπὶ τὴν μακράν	τε	καὶ βραχεῖαν ἡμέραν ἐπάνεισι κἀν
[9, 405]	ἴσην τὴν ἡδονήν. Ἀρχέστρατος γέγραφέ	τε	καὶ δοξάζεται παρά τισιν οὕτως
[9, 395]	Ἔχουσι δὲ οἱ ἄρρενες σιμά	τε	καὶ ἐλάττονα τῇ συμμετρίᾳ τὰ
[9, 379]	τύχῃ ὁ ταῦτα μέλλων ἐσθίειν	τε	καὶ κρινεῖν εἰς καιρὸν ἐλθών,
[9, 388]	αὐτῶν Ἱππῶναξ οὕτως Οὐδ´ ἀτταγᾶς	τε	καὶ λαγὼς διατρώγων. Καὶ Ἀριστοφάνης
[9, 371]	δευτέρῳ Γεωργικῶν φησιν· Ἐν δέ	τε	καὶ μαράθου καυλὸς βαθύς, ἐν
[9, 385]	ἑψήσας κἀπανθρακίσας, ὀπτήσας, (εἰς ἅλμην	τε	καὶ ὀξάλμην κᾆτ´ ἐς σκοροδάλμην
[9, 406]	χαλκοβατὲς δῶ ἔμπης ἐς γαῖάν	τε	καὶ οὐρανὸν ἵκετ´ αὐτμή. Τοσαύτη
[9, 407]	κυάμους. Καὶ ταῦτά γε ἔφη	τε	καὶ παριόντα Φείδιππον πάλιν τὸν
[9, 374]	ἐστιν· ἀλλὰ δελφακουμένα ἕξει μεγάλην	τε	καὶ παχεῖαν κἠρυθράν. ~(Ἀλλ´ αἰ
[9, 406]	περιενεχθεισῶν ὀρνίθων τε ὀπτῶν φακῆς	τε	καὶ πισῶν αὐταῖς χύτραις, ἔτι
[9, 371]	καὶ αὐτὸ μέσως λεπτυντικόν, θρεπτικόν	τε	καὶ πνευματῶδες. Ἐπαίνετος δ´ ἐν
[9, 371]	θρεπτικὸς καὶ εὐστόμαχος μέσως διαχωρητικός	τε	καὶ πνευματώδης, δύσπεπτος, οὐρητικὸς ἱκανῶς,
[9, 389]	γὰρ διὰ τὴν ἔμφασιν ἁλίσκονταί	τε	καὶ προΐενται τὸ σπέρμα, πλὴν
[9, 366]	ἠῶθέν περ ἔσονται (δ ἐμοί	τε	καὶ σοί, ὦ Τιμόκρατες. Περιενεχθέντων
[9, 388]	βραχύτητα. ~(Ἐστὶ δὲ κονιστικὸς πολύτεκνός	τε	καὶ σπερμολόγος. Σωκράτης δ´ ἐν
[9, 375]	τὴν θήλειαν, ὡς Ἱππῶναξ· Σπονδῇ	τε	καὶ σπλάγχνοισιν ἀγρίης χοίρου. (Καὶ
[9, 395]	ἐστι, τὸ δὲ ῥύγχος μακρόν	τε	καὶ στενὸν ἔχει. Ἡ δὲ
[9, 393]	τὴν ὄψιν ὄρνιν μετεμόρφωσε πολέμιόν	τε	καὶ στυγητὴν κατέστησε τοῖς τιμήσασιν
[9, 405]	μὲν ἢ τεμεῖν ἡδύσμαθ´ ἑψῆσαί	τε	καὶ φυσᾶν τὸ πῦρ ὁ
[9, 406]	ἴγδει τρίψας ἐπέβαλον ἐγκεφάλους ὀρνίθων	τε	καὶ χοίρων ἑφθοὺς σφόδρα ἐξινιασθέντας
[9, 396]	οκως περ ἀρνῶν ἐστι γαλαθηνῶν	τε	καὶ χοίρων. (Σιμωνίδης δ´ ἐπὶ
[9, 370]	καὶ αὐχμηρῇσιν ὁμοίη βατραχέη κύμη	τε	κακόχροος, ἣ μὲν ἔοικε πέλμασιν,
[9, 369]	φησὶν εἶναι γένη τρία, τῆς	τε	καλουμένης ἁλμυρίδος καὶ λειοφύλλου καὶ
[9, 408]	οὐκ εἰδότας τὴν διαφορὰν τοῦ	τε	κατὰ χειρὸς καὶ τοῦ ἀπονίψασθαι.
[9, 398]	Γάμῳ· Λαμβάνοντι γὰρ ὄρτυγας στρουθούς	τε	κορυδαλλάς τε φιλοκονείμονας τέτραγας σπερματολόγους
[9, 370]	κράμβας αὐτὰς ὀνομάζων φησί· Ὑψιπέταλοί	τε	κράμβαι συχναί. ~ΣΕΥΤΛΑ. Τούτων φησὶν
[9, 407]	χρηστὸν δραμὼν Τηλέμαχον Ἀχαρνέα σωρόν	τε	κυάμων καταλαβὼν ἁρπάσας τούτων ἐνέτραγον.
[9, 371]	αὐτὸς ἐπαυχμήεις σταφυλῖνος, σμυρνεῖον σόγκος	τε	κυνόγλωσσός τε σέρις τε· σὺν
[9, 397]	τῆς τῶν ὀρνίθων θέας ἔκ	τε	Λακεδαίμονος καὶ Θετταλίας καὶ σπουδὴν
[9, 388]	ἰδίᾳ ἑκάτερον καταριθμούμενος· τὴν τροφήν	τε	λαμβάνειν τὸν πορφυρίωνα ἐν σκότῳ
[9, 409]	τόσσον ὅσον τις ἔχρῃζ´, ἐκτρίμματά	τε	λαμπρὰ σινδονυφῆ, δίδοσαν δὲ χρίματά
[9, 393]	τοῖς τιμήσασιν αὐτὴν Πυγμαίοις, γενέσθαι	τε	λέγει ἐξ αὐτῆς καὶ Νικοδάμαντος
[9, 399]	τὰ ὑπογάστρια λέγων οὕτως· Θύννων	τε	λευκὰ Σικελικῶν ὑπήτρια· ΛΑΓΩΣ. Περὶ
[9, 403]	ἤδη καὶ μὴ μέλλειν (τῷ	τε	μαγείρῳ μὴ λυμαίνεσθ´, ὡς τῶν
[9, 402]	οὗ προσφοιτῶς´ οἱ φύλαρχοι, τούς	τε	μαθητὰς τοὺς ὡραίους, οὓς ἀναβαίνειν
[9, 366]	σινήπυος. Καὶ πάλιν· Κάρδαμ´ ἀνάρρινόν	τε	μελάμφυλλόν τε σίνηπυ. Κράτης δ´
[9, 376]	ἔχει καὶ ἄλλα ὀρνίθια (ὑπογαστρίων	τε	μέρη χοιρείων καὶ μήτρας τόμους
[9, 372]	χύτρον (πλήσαντες ῥοφέωσιν ἀεργέες, ἔνθα	τε	μέτρια ὄσπρια πανσπερμηδὸν ἐπεγχεύῃσιν ἀλετρίς.
[9, 372]	πάλαι λαχάνοισι πλακείσας αὐλοτέροις καυλοῖς	τε	μιγήμεναι εὐφαοριζη. ~(ΟΡΝΕΙΣ. Ἐπεὶ δὲ
[9, 400]	δή τι πολύγονόν ἐστιν, ἐπικυίσκει	τε	μόνον πάντων θηρίων, καὶ τὸ
[9, 406]	ῥάβδον ἔχουσα, καὶ ἤλασεν εἶπέ	τε	μῦθον· (δεινὰ παθοῦσα, Φακῆ βδελυρή,
[9, 372]	ἴδοις ἂν νιφομένους σύκων ὁμοῦ	τε	μύρτων· ἔπειτα κολοκύντας ὁμοῦ ταῖς
[9, 396]	Καὶ Ἀνακρέων δέ φησιν· Οἷά	τε	νεβρὸν νεοθηλέα γαλαθηνόν, ὅς τ´
[9, 376]	χρήσεων. Ὑμεῖς οὖν ἐπιδείξατε πῶς	τε	ὁ χοῖρος ἐσφάγη καὶ πῶς
[9, 373]	ἐπεί κε λάβῃσι, κακῶς δέ	τέ	οἱ πέλει αὐτῇ. (Μένανδρος δ´
[9, 406]	εὐωδία. Μετὰ ταῦτα περιενεχθεισῶν ὀρνίθων	τε	ὀπτῶν φακῆς τε καὶ πισῶν
[9, 391]	Μνημονεύει δ´ αὐτῶν Ὅμηρος. Γένος	τε	ὀρχήσεως ἀπ´ αὐτῶν καλεῖται σκὼψ
[9, 389]	τὸν ἄρρενα τῇ θηρευούσῃ, ὑπομένει	τε	ὀχευθῆναι, ἵνα αὐτὸν ἀποσπάσῃ τῆς
[9, 372]	ἐκπλύναντες, ἐν δὲ μύκην σειράς	τε	πάλαι λαχάνοισι πλακείσας αὐλοτέροις καυλοῖς
[9, 408]	ᾖ καὶ χρήσιμος πολίτης νικᾷ	τε	πάντας χρηστὸς ὤν, οὐκ ἔστι
[9, 367]	τὸν λόγον) (Ἀντιφάνης Βοιωτίῳ· Καλέσας	τε	παρατίθησιν ἐν παροψίδι. Καὶ Ἄλεξις
[9, 395]	λοιποὶ κροταλίζουσιν μετὰ χαρᾶς, ὄζει	τε	πᾶς ὁ τόπος τότε βούτυρον,
[9, 407]	(Ὃ δὲ θαρρεῖν παρακελευσάμενος εἰπών	τε	πᾶσιν ἕπεσθαι ἧκεν εἰς τὸ
[9, 370]	τ´ ἐλαίῳ ῥάφανον ἠγλαισμένην πνίγειν	τε	παχέων ἀρνίων στηθύνια τίλλειν τε
[9, 390]	οὔκ ἐστι δὲ νυκτερινός. Ἔχει	τε	περὶ τὰ ὦτα πτερύγια, διὸ
[9, 389]	δὲ καὶ παραυτίκα τίκτειν. Πέτονταί	τε	περὶ τὸν τῆς ὀχείας καιρὸν
[9, 389]	Σηπίας τ´ ἆγον νεούσας πέρδικάς	τε	πετομένους. Φησὶ δ´ Ἀριστοτέλης περὶ
[9, 370]	τε πολλὰς πλεκτάνας ἐπιστρεφῶς πίνειν	τε	πολλὰς κύλικας εὐζωρεστέρας. Ἀντιφάνης δ´
[9, 370]	τε χναύειν τευθίσιν σηπίδια πιλεῖν	τε	πολλὰς πλεκτάνας ἐπιστρεφῶς πίνειν τε
[9, 398]	δέ φησιν· Ἦν δ´ ἐρῳδιοί	τε	πολλοὶ μακροκαμπυλαύχενες τέτραγές τε σπερματολόγοι.
[9, 373]	μὲν οὖν φησι· Ὄρνιθες δέ	τε	πολλοὶ ὑπ´ αὐγὰς ἠελίοιο. Καὶ
[9, 404]	πᾶν τὸ δεῖπνον εὐτρεπές. Οὗτοί	τε	πρῶτοι δάκρυα καὶ πταρμὸν πολὺν
[9, 371]	μαράθου καυλὸς βαθύς, ἐν δέ	τε	ῥίζαι πετραίου, σὺν δ´ αὐτὸς
[9, 371]	σταφυλῖνος, σμυρνεῖον σόγκος τε κυνόγλωσσός	τε	σέρις τε· σὺν καὶ ἄρου
[9, 366]	πάλιν· Κάρδαμ´ ἀνάρρινόν τε μελάμφυλλόν	τε	σίνηπυ. Κράτης δ´ ἐν τοῖς
[9, 398]	ἐρῳδιοί τε πολλοὶ μακροκαμπυλαύχενες τέτραγές	τε	σπερματολόγοι. Ἐπεὶ δὲ ὑμεῖς οὐδὲν
[9, 380]	ἐν Πελταστῇ Ἔνθ´ ὄνων ἵππων	τε	στάσεις καὶ γεύματα οἴνων. Ἀντιφάνης
[9, 369]	ἰδ´ ἐκ ῥαφάνοιο γενέθλη μακρή	τε	στιφρή τε φαείνεται ἐν πρασιῇσι.
[9, 395]	Σικελικῶν μνημονεύων πελειάδων φησί· Καί	τε	σύ γε θρέψαιο Δρακοντιάδας διτοκεύσας
[9, 371]	σόγκος τε κυνόγλωσσός τε σέρις	τε·	σὺν καὶ ἄρου δριμεῖα καταψήχοιο
[9, 376]	μαθητὰς τάδε· Μαθητὰ Λεύκων οἵ	τε	συνδιάκονοι ὑμεῖς· ἅπας γάρ ἐστιν
[9, 395]	τὸ ῥύγχος ὀξὺ ἔχει σκέπον	τε	τὰ ὄμματα, τὰ δὲ πολλὰ
[9, 383]	πολὺ τῶν μαγείρων γένος περί	τε	τὰς ἱστορίας καὶ τὰ ὀνόματα.
[9, 382]	ἠνάγκαζεν ~ἐκμανθάνοντας τοὺς μαγείρους (φέροντάς	τε	τὰς λοπάδας ἅμα λέγειν Εἷς,
[9, 392]	Σημειῶδες δὲ τὸ ὄνυχος. Καθόλου	τε	τῇ πληθυντικῇ εὐθείᾳ ἑπομένη ἡ
[9, 378]	λοιποί, Βοιδίων καὶ Χαριάδης ἐγώ	τε·	τοῖς λοιποῖς δὲ προσπέρδου. {ΔΗ.
[9, 375]	μῆκος, τῇ χροιᾷ χιόνινον. Ἔφασάν	τε	τὸν βασιλέα Εὐμένη τὰ τοιαῦτα
[9, 383]	αὐτὸν ἤδη μεταβαλεῖν ἀνθρωπίνως λαλεῖν	τε.	Τὸν δ´ οὐκ ἂν ταχὺ
[9, 382]	αὐτῷ ξυνέπεσεν, ὦ Σώκρατες. Διεξήρχοντό	τε	τοῦ διαλόγου τὰ πολλὰ τὸν
[9, 389]	τρόπον. ~(Φρύνιχος Τραγῳδοῖς· Τὸν Κλεόμβροτόν	τε	τοῦ Πέρδικος υἱόν. Τὸ δὲ
[9, 403]	ἐπιδεῖξαι ὅ τι φέρει. Διεχλεύαζέ	τε	τοὺς πάνυ μαγείρους γενομένους, (ὧν
[9, 391]	Ἀριστοτέλη οὕτως αὐτοὺς ὠνομακέναι. Φαίνεσθαί	τε	τούτους ἀεὶ καὶ μὴ ἐσθίεσθαι.
[9, 399]	φησί· Τοῦ δὲ λαγὼ πολλοί	τε	τρόποι πολλαί τε θέσεις σκευασίας
[9, 370]	ὄντων; Ἐν οἷς νομίζεται ὀπτᾶν	τε	τυροῦ Χερρονησίτου τόμους ἕψειν τ´
[9, 381]	ἡμῶν ἐπαινεσάντων τὸν μάγειρον ἐπί	τε	τῷ ἑτοίμῳ τῶν λεγομένων καὶ
[9, 381]	κριβάνῳ ὑποθεὶς τράπεζαν χαλκῆν ἐστάθευσά	τε	τῷ πυρί, ὡς μήτε κατακαῦσαι
[9, 378]	μὲν περὶ τῶν μετεώρων τάς	τε	τῶν ἄστρων δύσεις καὶ τὰς
[9, 374]	καλεῖ (ἐν Ὀδυσσεῖ αὐτομόλῳ· Δέλφακά	τε	τῶν γειτόνων τοῖς Ἐλευσινίοις φυλάσσων
[9, 385]	οὕτως Γαλεοὺς καὶ βατίδας ὅσα	τε	τῶν γενῶν ἐν ὀξυλιπάρῳ τρίμματι
[9, 379]	μάγειρον πολυμαθῆ (καὶ εὐπαίδευτον μνημονεύοντά	τε	τῶν πρὸ αὑτοῦ τεχνιτῶν καὶ
[9, 369]	ῥαφάνοιο γενέθλη μακρή τε στιφρή	τε	φαείνεται ἐν πρασιῇσι. Κηφισιακῶν δὲ
[9, 370]	τε παχέων ἀρνίων στηθύνια τίλλειν	τε	φάττας καὶ κίχλας ὁμοῦ σπίνοις
[9, 388]	τὸ ζῆν περιγράψας. Οὐ πρότερόν	τε,	φησίν, τροφῆς μεταλαμβάνει, εἰ μὴ
[9, 398]	γὰρ ὄρτυγας στρουθούς τε κορυδαλλάς	τε	φιλοκονείμονας τέτραγας σπερματολόγους τε κἀγλαὰς
[9, 370]	καὶ κίχλας ὁμοῦ σπίνοις κοινῇ	τε	χναύειν τευθίσιν σηπίδια πιλεῖν τε
[9, 388]	σχιδανόποδά φησιν αὐτὸν εἶναι ἔχειν	τε	χρῶμα κυάνεον, (σκέλη μακρά, ῥύγχος
[9, 388]	ψωμίδας. Κάπτων δὲ πίνει. Πενταδάκτυλός	τε	ὢν τὸν μέσον ἔχει μέγιστον.
[9, 386]	μέμνηται ἐν Γυναικομανίᾳ οὑτωσὶ λέγων·	Εὐρύβατε	κνισολοῖχε, οὐκ ἔσθ´ ὅπως οὐκ
[9, 376]	φροντὶς Ἀττικῶν χρήσεων. Ὑμεῖς οὖν	ἐπιδείξατε	πῶς τε ὁ χοῖρος ἐσφάγη
[9, 398]	Ἐπεὶ δὲ ὑμεῖς οὐδὲν ἔχετε	(σιωπᾶτε	γάρ) ἐγὼ καὶ τὸ ὄρνεον
[9, 381]	τοῦ χοίρου τὴν ἡμίσειαν, ὡς	ὁρᾶτε,	ἀλφίτοις πολλοῖς κριθῆς ἀναδεύσας αὐτὰ
[9, 406]	ἔφη· Ἀλλὰ κἂν τῆς φακῆς	ἐάσατε	ἡμᾶς μεταλαβεῖν ἢ αὐτῆς γε
[9, 377]	ἐν τοῖς Εὔφρονος Συνεφήβοις μάγειρος	ἀκούσατε	οἷα παραινεῖ· Ὅταν ἐρανισταῖς, Καρίων,
[9, 378]	με κόπτειν οἷος εἶ γε,	φίλτατε;	{Α. Οὔκ, ἀλλ´ ἐν ὅσῳ
[9, 402]	μήτ´ ἔρια μήτε τυρός, ἀρνός,	φίλτατε.	(Τῶν δ´ αἰγιδίων κατὰ ταὔθ´
[9, 386]	ἀλλὰ τὰ κρέα. {Α. Παῖδες,	παράγετε·	ὀπτάνιον ἔστιν; {Β. Ἔστι. {Α.
[9, 384]	πολλὴ γὰρ Ἐρυθραίους ἔχει ὕβρις·	φεύγετε	δειπνήσαντες ὑὸς κρέα μηδὲ μένειν
[9, 398]	γὰρ σιτούμεθα· τὸν τέτρακα τί	νομίζετε;	Καί τινος εἰπόντος Εἶδος ὀρνέου
[9, 376]	ὁ μάγειρος ἔφη· Ἀλλ´ ἦ	νομίζετέ	με ἔλαττον πεπαιδεῦσθαι τῶν ἀρχαίων
[9, 366]	ναὶ μὰ Δία χὠ κωλεός.	Μάθετε	δὲ καὶ τοῦτο παρ´ ἐμοῦ,
[9, 385]	πάτριά μου νόμιμα βρώματα, ὀνομάζειν	μέλλετε	Καὶ ὃς Τιμοκλῆς, ἔφη, ὁ
[9, 398]	σπερματολόγοι. Ἐπεὶ δὲ ὑμεῖς οὐδὲν	ἔχετε	(σιωπᾶτε γάρ) ἐγὼ καὶ τὸ
[9, 401]	γάστρωνες, εἰ μὴ κόρον ἤδη	ἔχετε	τοσούτων ἐμπλησθέντες, (ὑπερβάλλειν μοι δοκεῖτε
[9, 381]	ἐστάθευσά τε τῷ πυρί, ὡς	μήτε	κατακαῦσαι μήτ´ ὠμὸν ἀφελεῖν. Καὶ
[9, 402]	μὲν οἷς ἔνι μήτ´ ἔρια	μήτε	τυρός, ἀρνός, φίλτατε. (Τῶν δ´
[9, 401]	ἔχετε τοσούτων ἐμπλησθέντες, (ὑπερβάλλειν μοι	δοκεῖτε	πάντας τοὺς ἐπὶ πολυφαγίᾳ διαβοήτους
[9, 401]	γενομένους· καὶ τίνες εἰσὶν οὗτοι	ζητεῖτε.	Προφέρεσθαι δὲ δίκαιόν ἐστιν ὑμᾶς
[9, 407]	Οὐλπιανός· (Ἀλλά με ἀνέμνησας, καλὲ	Δημόκριτε,	μνησθεὶς χύτρας ποθοῦντα μαθεῖν πολλάκις
[9, 383]	ἐστὶ τί; Κριθαί. Τί οὖν,	ἀπόπληκτε,	περιπλοκὰς λέγεις; Πηγὸς πάρεστι; Πηγός;
[9, 393]	εἶναι ἓν γένος, εἴδη δὲ	πέντε,	γράφων οὕτως· ~(Περιστερά, οἰνάς, φάψ,
[9, 370]	ἐν Γεωργικοῖς· ~(Λείη μὲν κράμβη,	ὁτὲ	δ´ ἀγριὰς ἐμπίπτουσα σπειρομένῃς πολύφυλλος
[9, 374]	τι τοιοῦτο περὶ τὰς κωμῳδίας·	(ὅτε	γὰρ μὴ νικῴη, λαμβάνων ἔδωκεν
[9, 388]	λήγοντα ἐκτεταμένον ὑπὲρ δύο συλλαβὰς	ὅτε	ἔχει τὸ ἄλφα παραλῆγον, βαρύτονά
[9, 405]	τὰ γεγραμμένα, κενὰ μᾶλλον ἢ	ὅτε	ἦν οὐδέπω γεγραμμένα. Οὐδ´ ἔστιν
[9, 389]	τῆς φωνῆς ἔλθῃ μαχούμενος αὐτῷ.	Ἐνίοτε	δὲ ἡ θήλεια τὸν ἄρρενα
[9, 390]	νήσῳ κοχλίας ἐσθίουσι. Τίκτουσι δ´	ἐνίοτε	καὶ πεντεκαίδεκα καὶ ιϚ Πέτονται
[9, 378]	πότε δεῖ πυκνότερον ἐπαγαγεῖν καὶ	πότε	βάδην, καὶ πῶς ἔχουσι πρὸς
[9, 405]	τὸν καλοῦντα, τὸν πάλιν (δειπνοῦντα,	πότε	δεῖ καὶ τίν´ ἰχθὺν ἀγοράσαι,
[9, 378]	τὸν καιρὸν ἐπὶ τούτοις ἰδεῖν,	πότε	δεῖ πυκνότερον ἐπαγαγεῖν καὶ πότε
[9, 401]	τῶν ὀνομάτων παλαιά. Μινδυνεύεις οὖν	ποτε	διὰ ταύτας τὰς φροντίδας ὥσπερ
[9, 374]	κωμῳδίας γράφων ὧδε· Ἀναξανδρίδης διδάσκων	ποτὲ	διθύραμβον Ἀθήνησιν εἰσῆλθεν ἐφ´ ἵππου
[9, 378]	τὰς ἐπιτολὰς καὶ τὸν ἥλιον	πότε	ἐπὶ τὴν μακράν τε καὶ
[9, 378]	ἔχουσι πρὸς τὸ δεῖπνον καὶ	πότε	εὔκαιρον αὐτῶν ἐστι τῶν ὄψων
[9, 397]	φησὶ περὶ αὐτοῦ οὕτως· (Μή	ποτε	θρέψω παρὰ Φερσεφόνῃ τοιόνδε ταὧν,
[9, 376]	οὗτος ἐκαλεῖτο. Εἰσαχθέντος δὲ ἡμῖν	ποτε	καὶ δέλφακος, οὗ τὸ μὲν
[9, 397]	κοιμήσασα νεηγενέας γαλαθηνούς. ~(Περιενεχθεισῶν δέ	ποτε	καὶ ΔΟΡΚΑΔΩΝ ὁ Ἐλεατικὸς Παλαμήδης
[9, 406]	τότ´ ἐγὼ θάρσησα. Εἰσῆλθε δέ	ποτε	καὶ εἰς τὸ θέατρον διδάσκων
[9, 385]	ἄλλο σῶμ´ ὑπόξυλον. Παρατεθέντος δέ	ποτε	καὶ ἰχθύος μεγάλου ἐν ὀξάλμῃ
[9, 372]	ταύτης. ΚΟΛΟΚΥΝΤΗ. Χειμῶνος δὲ ὥρᾳ	ποτὲ	κολοκυντῶν ἡμῖν περιενεχθεισῶν πάντες ἐθαυμάζομεν
[9, 366]	Ἐπίχαρμος καὶ χορδὴν ὠνόμασεν, ἀεί	ποτε	ὀρύαν καλῶν. Καὶ ἅλας δὲ
[9, 408]	τοῦ Παύσωνος. Ὡς δ´ ἀεί	ποτε	περὶ τοὺς κυάμους ἔσθ´ οὗτος
[9, 396]	περαίνω Σοφοκλέους. ΓΑΛΑΘΗΝΩΝ δὲ χοίρων	ποτὲ	περιενεχθέντων (καὶ περὶ τούτων ἐζήτησαν
[9, 401]	Καὶ ὁ Δημόκριτος ἔφη· Ἀεί	ποτε	σύ, ὦ Οὐλπιανέ, οὐδενὸς μεταλαμβάνειν
[9, 392]	ληγόντων ὀνομάτων ἐζήτηται τί δή	ποτε	τῷ αὐτῷ οὐ χρῶνται ἐπὶ
[9, 391]	δὲ ὅτι καὶ ἀλεκτρυὼν εἰσιὼν	οἱανδήποτε	θύραν ἐπικλίνει τὸν λόφον καὶ
[9, 370]	ἣν μάντιν λαχάνοισι παλαιόγονοι ἐνέπουσιν.	Μήποτε	δὲ ὁ Νίκανδρος μάντιν κέκληκε
[9, 391]	στρουθῶν ἐπικαταφόρους πρὸς ἀφροδίσια γίνεσθαι.	(Μήποτε	οὖν καὶ ἡ Σαπφὼ ἀπὸ
[9, 370]	κατὰ τῆς κράμβης τινὲς ὤμνυον,	ὁπότε	καὶ Ζήνων ὁ Κιτιεὺς ὁ
[9, 392]	Ὄρτυγας ἔθρεψας σύ τινας ἤδη	πώποτε;	{Β. Ἔγωγε μίκρ´ ἄττ´ ὀρτύγια.
[9, 399]	τῇ γὰρ Ἀττικῇ τίς εἶδε	πώποτε	λέοντας ἢ τοιοῦτον ἕτερον θηρίον;
[9, 395]	ὄζει τε πᾶς ὁ τόπος	τότε	βούτυρον, ᾧ δὴ τεκμηρίῳ χρῶνται
[9, 395]	καὶ αἱ λοιπαί. Ὅσοι οὖν	τότε	περιουσίας εὖ ἥκουσι τῶν περιοίκων
[9, 409]	ἐν Ἀργυρίου ἀφανισμῷ οὕτως· Καὶ	τότε	περιπατήσεις κἀπονίψει κατὰ τρόπον (τὰς
[9, 394]	καὶ ταῦτα· Καὶ λευκαὶ περιστεραὶ	τότε	πρῶτον εἰς Ἕλληνας ἐφάνησαν, πρότερον
[9, 385]	Εἰ μὴ παραμυθῇ μ´ ὀψαρίοις	ἑκάστοτε,	ἀντὶ τοῦ προσοψήμασιν ἀκούομεν. ~Καὶ
[9, 379]	τούτου ἐστὶ λέγων τοιάδε· Οὐκ	ἴστε	ταῖς πλείσταισι τῶν τεχνῶν ὅτι
[9, 405]	παροψίδι. Πρὸς ταῦτα Αἰμιλιανὸς ἔφη·	Βέλτιστε,	πολλοῖς πολλὰ περὶ μαγειρικῆς εἰρημέν´
[9, 375]	Ἐπιταιναρίοις· Τοιγὰρ ϊωδὴ φυλάξαι χοῖρος	ὥστε	δεσμίων. Πτολεμαῖος δ´ ὁ τῆς
[9, 383]	ἄν, (μίστυλλα, μοίρας, δίπτυχ´, ὀβελούς,	ὥστε	με τῶν τοῦ Φιλητᾶ λαμβάνοντα
[9, 379]	προκατειλημμένα εὗρον τὸ κλέπτειν πρῶτος,	ὥστε	μηδένα μισεῖν με διὰ τοῦτ´,
[9, 388]	μέσην συλλαβήν, ὡς Ἀρχίλοχος· Πτώσσουσαν	ὥστε	πέρδικα. Οὕτως καὶ ὄρτυγα καὶ
[9, 398]	Λαρήνσιος ἔφη· καὶ αὐτός, ἀνδρῶν	λῷστε,	ὅτι ὁ χαρίεις Ἀριστοφάνης ἐν
[9, 394]	οὔτε οἱ ἄρρενες τὰς θηλείας	οὔτε	αἱ θήλειαι τοὺς ἄρρενας, ἀλλὰ
[9, 387]	οἳ δὲ λοῦνται, οἳ δὲ	οὔτε	κονιστικοὶ οὔτε λοῦνται. (Ὅσοι δὲ
[9, 391]	τὴν χρόαν, τὸ δὲ πρόσωπον	οὔτε	λίαν λευκὸν ἐχούσας οὔτε μέλαν.
[9, 387]	λοῦνται, οἳ δὲ οὔτε κονιστικοὶ	οὔτε	λοῦνται. (Ὅσοι δὲ μὴ πτητικοί,
[9, 391]	πρόσωπον οὔτε λίαν λευκὸν ἐχούσας	οὔτε	μέλαν. ~Ἀριστοτέλης δέ φησι (τοὺς
[9, 394]	Οὐκ ἀπολείπουσι δ´ ἕως θανάτου	οὔτε	οἱ ἄρρενες τὰς θηλείας οὔτε
[9, 402]	Ταραντῖνος) ἐν Μελεάγρῳ φησίν· Ἔνθ´	οὔτε	ποιμὴν ἀξιοῖ νέμειν βοτὰ οὔτ´
[9, 370]	λεγόμενον (τοιοῦτον· Ὁ δ´ ἐξολισθὼν	ἱκέτευε	τὴν κράμβην τὴν ἑπτάφυλλον, ᾗ
[9, 374]	ἔφα τοῖς Ἀχαιοῖσιν προδιδόμειν τ´	ὤμνυέ	με τὸν δέλφακα. Καὶ Ἀναξίλας
[9, 370]	κυνὸς ὅρκον Σωκράτους καὶ αὐτὸς	ὤμνυε	τὴν κάππαριν, ὡς Ἔμπεδός φησιν
[9, 405]	κοὐδὲ ἓν λέγει. (Μὴ πάντ´	ἄκουε	μηδὲ πάντα μάνθανε τῶν βιαίων
[9, 405]	οὐδ´ ἴσην τὴν ἡδονήν. Ἀρχέστρατος	γέγραφέ	τε καὶ δοξάζεται παρά τισιν
[9, 374]	καλὸς καὶ μέγας καὶ κόμην	ἔτρεφε	καὶ ἐφόρει ἁλουργίδα καὶ κράσπεδα
[9, 408]	Κἄν τις τύχῃ πρῶτος δραμὼν	εἴληφε	χειρόνιπτρον· ἀνὴρ δ´ ὅταν τις
[9, 371]	φησι· πετασώδη τὴν τῶν σπερμάτων	ἀπείληφε	φύσιν ἄννησον, μάραθον, σταφυλῖνος, καυκαλίς,
[9, 381]	Εἰς πολεμίαν ἄγω σε· θαρρῶν	κατάτρεχε,	ἀριθμῷ διδόασι τὰ κρέα καὶ
[9, 382]	τῆς Ἑστίας; Κατ´ ἐκεῖνον ἤδη	πρόσεχε	καὶ τὰ λοιπά μοι. Ὁμηρικῶς
[9, 398]	καὶ ἀπὸ τῶν ὤτων ἑκατέρωθεν	εἶχε	κρεμάμενα ὥσπερ οἱ ἀλεκτρυόνες τὰ
[9, 407]	ἀλλὰ γὰρ οὐδ´ ἐκεῖνος οὐθὲν	εἶχε.	Πρὸς δὲ τὸν χρηστὸν δραμὼν
[9, 377]	μεμάθηκας ποιεῖν. Ἐχθὲς κεκινδύνευκας· οὐδεὶς	εἶχέ	σοι κωβιὸς ὅλως γὰρ ἧπαρ,
[9, 378]	ταῦτ´ εὐθὺς ἀρχιτεκτονεῖν. Περὶ φύσεως	κατεῖχε	πάντας τοὺς λόγους· ἐπὶ πᾶσι
[9, 386]	ἐν Γυναικομανίᾳ οὑτωσὶ λέγων· Εὐρύβατε	κνισολοῖχε,	οὐκ ἔσθ´ ὅπως οὐκ ὀλβιογάστωρ
[9, 406]	ἀναπετάσας τὴν λοπάδα τοσαύτην εὐωδίαν	παρέσχε	τῷ συμποσίῳ, ὡς ἀληθῶς τινα
[9, 397]	βουλόμενος θεάσασθαι, οὐκ ἔστιν ὅστις	ἔτυχε.	Καὶ ταῦτα οὐκ ἐχθὲς οὐδὲ
[9, 367]	ἐξ Ἱππέων καὶ ἔχει οὕτως·	Κἄβλεψε	νᾶπυ. Οὐδεὶς δ´ Ἀττικῶν σίναπυ
[9, 383]	Ἄλεξις ἐν Λέβητι λέγοντα τάδε·	Ἧψε,	μοὐδόκει, πνικτόν τι ὄψον δελφάκειον,
[9, 379]	Νηρεὺς δ´ ὁ Χῖος γόγγρον	ἧψε	τοῖς θεοῖς, θρῖον τὸ λευκὸν
[9, 370]	ἐλάαις. Ἀλκαῖος Παλαίστρᾳ· Ἤδη δ´	ἧψε	χύτραν ῥαφάνων. Πολύζηλος δ´ ἐν
[9, 379]	καὶ τὴν τελευτὴν τοῦ βίου	συνῆψέ	τις μόνοις ἀνάγκης θεσμὸς οὐχ
[9, 407]	τὸν δάκτυλον ἐκ τοῦ στόματος	διήλειψε	τὴν δίκην τοῦ Ἡγήμονος. Ἀγανακτοῦντες