Livre, pages
[9, 389]	δ´ ἐν Κωμασταῖς βραχέως· Σηπίας	τ´	ἆγον νεούσας πέρδικάς τε πετομένους.
[9, 391]	δὲ θηλείας αὐτῶν ἀσθενεστέρας τά	τ´	ἄλλα εἶναι καὶ τὸ ῥύγχος
[9, 387]	~δείσαντες ἑαυτοὺς παραμυθούμενοι λέγουσι τά	τ´	ἄλλα (καὶ τάδε· Ὁδὶ δὲ
[9, 403]	κεστρεύς, σκορπίος, ἔγχελυς, ἄρκτος, κρέα	τ´	ἄλλα (τὸ πλῆθος ἀμύθητον) χηνός,
[9, 409]	λαμπρὰ σινδονυφῆ, δίδοσαν δὲ χρίματά	τ´	ἀμβροσίοδμα καὶ στεφάνους ἰοθαλέας. Δρόμων
[9, 368]	πτερόεντα. Ἐν δὲ Πελαργοῖς· Κεφαλάς	τ´	ἀρνῶν κωλᾶς τ´ ἐρίφων. Πλάτων
[9, 381]	καὶ τἄλλο μέρος ἡψῆσθαι ἀποβαλών	τ´	αὐτοῦ τὰ ἄλφιτα οὕτω φέρων
[9, 396]	πνικτὰ Σικελὰ πατανίων σωρεύματα. Ἀριστοφάνης	τ´	εἴρηκεν ἐν Σφηξίν· Ἐν λοπάδι
[9, 370]	τε τυροῦ Χερρονησίτου τόμους ἕψειν	τ´	ἐλαίῳ ῥάφανον ἠγλαισμένην πνίγειν τε
[9, 371]	τε καὶ ἀγριάδα σταφυλῖνον, ῥάφιν	τ´	ἔμπεδον καὶ καυκαλίδ´ ἀγροιῶτιν. Νίκανδρος
[9, 396]	τε νεβρὸν νεοθηλέα γαλαθηνόν, ὅς	τ´	ἐν ὕλῃ κεροέσσης ἀπολειφθεὶς ἀπὸ
[9, 366]	Ἐν δὲ τοῖς Γεωργικοῖς· Σπέρματά	τ´	ἐνδάκνοντα σινήπυος. Καὶ πάλιν· Κάρδαμ´
[9, 368]	Πελαργοῖς· Κεφαλάς τ´ ἀρνῶν κωλᾶς	τ´	ἐρίφων. Πλάτων Γρυψίν· Ἰχθῦς, κωλᾶς,
[9, 371]	Φύλλων δ´ ὅσς´ ἄσπαρτα τά	τ´	ἐρρίζωται ἀρούραις (χείματος ἠδ´ ὁπόταν
[9, 404]	τραπέζης καὶ σίαλον ἀπήγαγον, τῶν	τ´	ἐσθιόντων ἀνεκάθηραν τοὺς πόρους. Ὁ
[9, 404]	καὶ λοπάδα καινήν, πάτερ, πῦρ	τ´	ὀξὺ καὶ μὴ πολλάκις φυσώμενον
[9, 410]	ἕκαστος ὡς ἂν ἑστιῶν ἅμα	τ´	ὀξύπεινον ἄνδρα καὶ Βοιώτιον. Τὸ
[9, 383]	ἐκδέξεται· τὰ κρέα δ´ ἔσται	τ´	οὐκ ἀπεξηραμμένα, ἔγχυλα δ´ ἀτρεμεὶ
[9, 374]	συμβολατεύειν ἔφα τοῖς Ἀχαιοῖσιν προδιδόμειν	τ´	ὤμνυέ με τὸν δέλφακα. Καὶ
[9, 381]	μέρος ἡψῆσθαι ἀποβαλών τ´ αὐτοῦ	τὰ	ἄλφιτα οὕτω φέρων ὑμῖν παρέθηκα.
[9, 389]	ἡ θήλεια γιγνώσκουσα ἀποδιδράσκουσα τίκτει.	Τὰ	αὐτὰ ἱστορεῖ καὶ Καλλίμαχος ἐν
[9, 396]	τὰς θηλὰς εἰς τὰ στόματα	τὰ	βρέφη, καὶ ὁ τιτθὸς ἐνθένδε
[9, 378]	γὰρ ὄψα, φασί, πάντα καὶ	τὰ	βρώματα σχεδὸν (ἐν τῇ περιφορᾷ
[9, 380]	λεχθῆναι ποῦ κεῖται τὸ παραφέρειν.	Τὰ	γὰρ γεύματα ἐγὼ οἶδα μόνος.
[9, 388]	παρὰ τὸν ὀρθὸν λόγον τοὔνομα.	Τὰ	γὰρ εἰς ας> λήγοντα ἐκτεταμένον
[9, 378]	ἐπάνεισι κἀν ποίοισίν ἐστι ζῳδίοις.	Τὰ	γὰρ ὄψα, φασί, πάντα καὶ
[9, 409]	ἥγνιζον. Χρὴ μέντοι προπαροξυτόνως προφέρεσθαι.	Τὰ	γὰρ τοιάδε ῥηματικὰ σύνθετα εἰς
[9, 405]	μάνθανε τῶν βιαίων ἔσθ´ ἕνεκα	τὰ	γεγραμμένα, κενὰ μᾶλλον ἢ ὅτε
[9, 371]	δρᾶμα Δίδυμος ὅμοιά φησιν εἶναι	τὰ	γήθυα τοῖς λεγομένοις ἀμπελοπράσοις, τὰ
[9, 367]	τῶν παροψίδων. Ἐν δὲ Φάωνι·	Τὰ	δ´ ἀλλότρι´ ἔσθ´ ὅμοια ταῖς
[9, 375]	τὰ μὲν ἤδη συμπεπηγότα δέλφακες,	τὰ	δ´ ἁπαλὰ καὶ ἔνικμα χοῖροι.
[9, 371]	τὰ γήθυα τοῖς λεγομένοις ἀμπελοπράσοις,	τὰ	δ´ αὐτὰ καὶ γηθυλλίδας λέγεσθαι.
[9, 399]	ἐκ πλαγίων σάρκες ἐπανεστηκυῖαι ψύαι.	Τὰ	δ´ ἑκατέρωθεν κοιλώματα λέγουσι κύβους
[9, 378]	ὄψων τὰ μὲν θερμὰ παραθεῖναι,	τὰ	δ´ ἐπανέντα, τὰ δὲ μέσως,
[9, 378]	δ´ ἐπανέντα, τὰ δὲ μέσως,	τὰ	δ´ ὅλως ἀποψύξαντα, ταῦτα πάντα
[9, 402]	τὴν ἀπὸ τῶν ἱδρώτων δυσωδίαν.	Τὰ	δ´ ὕεια καὶ ἄρνεια κρέα
[9, 392]	(λέγω δὲ ὄνυξ καὶ ὄρτυξ)	τὰ	δὲ εἰς ξ> ἀρσενικὰ ἁπλᾶ
[9, 410]	καὶ τὰ μὲν νικᾶν αὐτήν,	(τὰ	δὲ ἑσσοῦσθαι ὑπ´ αὐτῆς· καί
[9, 390]	οἱ πέρδικες καὶ ταχὺ ἀπαγορεύουσι.	Τὰ	δὲ κρέα αὐτῶν ἡδέα ἐστίν.
[9, 378]	θερμὰ παραθεῖναι, τὰ δ´ ἐπανέντα,	τὰ	δὲ μέσως, τὰ δ´ ὅλως
[9, 406]	γὰρ ἐκ τούτων ἕψημα γίνεται·	τὰ	δὲ πάλιν αὖθις λεκιθώδη, καθάπερ
[9, 402]	ῥᾷστα φθείρεται διὰ τὴν πιμελήν.	Τὰ	δὲ παρὰ τοῖς κωμῳδιοποιοῖς λεγόμενα
[9, 395]	ἔχει σκέπον τε τὰ ὄμματα,	τὰ	δὲ πολλὰ καταδύεται. Ἔστι δὲ
[9, 402]	τὰ μὲν αἴγεια τοῖς παισί,	τὰ	δὲ συάγρεια μετὰ τῶν φίλων
[9, 379]	Τίς δή τι παραδείξας ἐμοὶ	τὰ	δέοντ´ ἀπελθὼν αὐτὸς ἡσυχίαν ἄγε.
[9, 367]	εἰς ἔμ´ ἔβλεπεν. Καὶ ὁ	τὰ	εἰς Μάγνητα ἀναφερόμενα ποιήσας ἐν
[9, 400]	δὲ ὀξυτονεῖν τὴν λέξιν, (ἐπειδὴ	τὰ	εἰς ος> λήγοντα τῶν ὀνομάτων
[9, 383]	δαιταλεῖς, μὴ καί τις αὐτῶν	τὰ	(ἐκ Δυσκόλου Μενάνδρου βρενθυόμενος λαρυγγίσῃ
[9, 376]	καὶ καλῶν ζωμῶν πλέες καὶ	τὰ	ἐκ τῶν σαρκῶν εἰς λεπτὰ
[9, 380]	περὶ τοῦ χοίρου, πῶς καὶ	τὰ	ἐντὸς πεπλήρωται καὶ τὸ μὲν
[9, 381]	ἀπορρεύσαντος τοῦ πολλοῦ αἵματος πάντα	τὰ	ἐντοσθίδια μετὰ τῆς ἐξαιρέσεως (εἴρηται
[9, 385]	εἰπόντες αὐτῷ ἐδείπνουν, τοῦ Κυνούλκου	τὰ	ἐξ Αὐρῶν Μεταγένους ἀναφωνήσαντος· (ἀλλ´,
[9, 407]	παρῳδίαις καὶ περιβόητος ἦν λέγων	τὰ	ἔπη πανούργως καὶ ὑποκριτικῶς καὶ
[9, 393]	Καθόλου δὲ ὁ ποιήσας ταῦτα	τὰ	ἔπη πάντα τὰ ὄρνεα ἀνθρώπους
[9, 406]	τὸ σωμάτιον πᾶν ἑστιάσῃς. Ῥόδα	τὰ	εὐοσμότατα ἐν ἴγδει τρίψας ἐπέβαλον
[9, 391]	στὰς κατὰ πρόσωπον αὐτῶν, καὶ	τὰ	ζῷα βλέποντα εἰς τὸν ὀρχούμενον
[9, 390]	τῶν ὠτίδων· φέρεσθαι γὰρ πάμπολλα	τὰ	ζῷα ταῦτα εἰς τὴν Ἀλεξάνδρειαν
[9, 375]	πρόβατον ἄπεκτον ἢ ἄτοκον· διὸ	τὰ	ἤδη τέλεια ἤσθιον· (Ἀτὰρ σιάλους
[9, 389]	ἐν τοῖς ὄρνισι τῶν ἀρρένων	τὰ	θήλεα. Ἐπῳάζει δὲ καὶ ἐκτρέφει
[9, 398]	εἶχε κρεμάμενα ὥσπερ οἱ ἀλεκτρυόνες	τὰ	κάλλαια· ~(βαρεῖα δ´ ἦν ἡ
[9, 404]	ὄψει βιβλία ἔχοντα καὶ ζητοῦντα	τὰ	κατὰ τὴν τέχνην, (οὐθὲν Διοδώρου
[9, 403]	νοῦς μειρακίων· πάντ´ ἐστ´ ἔνδον	τὰ	κάτωθεν ἄνω. Μέμνης´ ἃ λέγω,
[9, 393]	οὐκ ἀκοῦσαι ᾀδόντων. Ὁ δὲ	τὰ	Κεφαλίωνος ἐπιγραφόμενα (Τρωικὰ συνθεὶς Ἡγησιάναξ
[9, 371]	πνευματῶδες. Ἐπαίνετος δ´ ἐν Ὀψαρτυτικῷ	τὰ	κεφαλωτὰ καλεῖσθαί φησι γηθυλλίδας. Τοῦτο
[9, 386]	ἔριφον· μὴ κόπτ´ ἔμ´, ἀλλὰ	τὰ	κρέα. {Α. Παῖδες, παράγετε· ὀπτάνιον
[9, 399]	πολὺ καὶ ἐσκευασμένος παρηνέχθη, καὶ	τὰ	κρέα αὐτοῦ ἦν παραπλήσια τοῖς
[9, 383]	δι´ ὧν τὴν ὑγρασίαν ἐκδέξεται·	τὰ	κρέα δ´ ἔσται τ´ οὐκ
[9, 381]	σε· θαρρῶν κατάτρεχε, ἀριθμῷ διδόασι	τὰ	κρέα καὶ τηροῦσί σε. Τακερὰ
[9, 382]	Κατ´ ἐκεῖνον ἤδη πρόσεχε καὶ	τὰ	λοιπά μοι. Ὁμηρικῶς γὰρ διανοεῖ
[9, 395]	μείζονες οὖσαι τῶν μικρῶν κολυμβίδων	τὰ	λοιπὰ νήτταις εἰσὶ παραπλήσιοι. (Ἡ
[9, 378]	καὶ τὰς δυνάμεις κατέχοντα καὶ	τὰ	μαθήματα ἅπαντ´ ἐφεξῆς εἰδόθ´, ἕτερόν
[9, 402]	Ἀπολλόδωρον ἐπιστολῇ γράφει οὕτως· ~(Ἵνα	τὰ	μὲν αἴγεια τοῖς παισί, τὰ
[9, 387]	καὶ τοῖς ὄρνισι τοιαύτη διαφορά·	τὰ	μὲν γὰρ βαρέα καὶ μὴ
[9, 375]	ἡλικιῶν φησι· (Τῶν δὲ συῶν	τὰ	μὲν ἤδη συμπεπηγότα δέλφακες, τὰ
[9, 378]	εὔκαιρον αὐτῶν ἐστι τῶν ὄψων	τὰ	μὲν θερμὰ παραθεῖναι, τὰ δ´
[9, 410]	κἀκεῖθι συγκυβεύειν τῇ Δήμητρι, καὶ	τὰ	μὲν νικᾶν αὐτήν, (τὰ δὲ
[9, 384]	πᾶσιν ἧκ´ ὄρχεις φέρων (πολλούς.	Τὰ	μὲν οὖν γύναια τἄλλ´ ἠκκίζετο,
[9, 403]	δ´ αὐτοὺς Σικελιώτης Λάβδακος. (Οὗτοι	τὰ	μὲν παλαιὰ καὶ θρυλούμενα ἀρτύματ´
[9, 382]	αὐτῶν, προβάτιον δ´. Οὔκουν, ἔφη,	τὰ	μῆλα πρόβατα; Μῆλα πρόβατ´; Οὐ
[9, 373]	καὶ τὰ χοιρίδια τέθνηκε καὶ	τὰ	μίκρ´ ὀρνίθια. Ἀναξανδρίδης· Ὀχευομένους δὲ
[9, 368]	καὶ παντοδαπῶν ἐπιφερομένων ἡμεῖς ἐπισημανούμεθα	τὰ	μνήμης ἄξια. ~Καὶ γὰρ ὀρνίθων
[9, 382]	ποῦ τῶν χθὲς μὲν δαιτυμόνων,	τὰ	νῦν δ´ ἑστιατόρων; Ἔπειτ´ ἄλλος
[9, 395]	ῥύγχος ὀξὺ ἔχει σκέπον τε	τὰ	ὄμματα, τὰ δὲ πολλὰ καταδύεται.
[9, 393]	περὶ τῶν κολοιῶν δὲ καλουμένων	τὰ	ὅμοια ἱστορεῖ ἐν τούτοις· (Καὶ
[9, 383]	περί τε τὰς ἱστορίας καὶ	τὰ	ὀνόματα. Λέγουσι γοῦν αὐτῶν οἱ
[9, 393]	ποιήσας ταῦτα τὰ ἔπη πάντα	τὰ	ὄρνεα ἀνθρώπους ἱστορεῖ πρότερον γεγονέναι.
[9, 402]	μᾶλλον ἢ τῇ φάρυγγι, ὥσπερ	τὰ	παρὰ Ἀντιφάνει μὲν ἐν Ἀκεστρίᾳ·
[9, 376]	προτελὴς αὐτοῖς ἡ θυσία νενόμισται.	Τὰ	παραπλήσια ἱστορεῖ καὶ Νεάνθης ὁ
[9, 385]	καὶ κόττανα ἡμᾶς καὶ λέπιδιν,	τὰ	πάτριά μου νόμιμα βρώματα, ὀνομάζειν
[9, 387]	ἐστὶ πέρδικος, ὅλος δὲ κατάγραφος	τὰ	περὶ τὸν νῶτον, κεραμεοῦς τὴν
[9, 406]	κατὰ τὸν Τίμωνος Πρόδικον λέξω	τὰ	περὶ τοῦ Ἡγήμονος. Χαμαιλέων ὁ
[9, 392]	ὁ Δίδυμος, ὠνομασμένη. Σχεδὸν γὰρ	τὰ	πλεῖστα τῶν ὀρνέων ἀπὸ τῆς
[9, 405]	οὕτως ὡς λέγων τι χρήσιμον.	Τὰ	πολλὰ δ´ ἠγνόηκε κοὐδὲ ἓν
[9, 379]	δεύτεροι σοφοί. (Ἐγὼ δ´ ὁρῶν	τὰ	πολλὰ προκατειλημμένα εὗρον τὸ κλέπτειν
[9, 382]	Σώκρατες. Διεξήρχοντό τε τοῦ διαλόγου	τὰ	πολλὰ τὸν τρόπον τοῦτον, ὡς
[9, 384]	μνήμης ἠξίωται παρὰ τοῖς ἀρχαίοις	τὰ	πολυτελῆ ταῦτα τῶν χηνῶν ἥπατα.
[9, 380]	Προάγωνι· Τί οὐκ ἐκέλευσας παραφέρειν	τὰ	ποτήρια; (Σώφρων δ´ ἐν γυναικείοις
[9, 381]	καὶ προεψήσας μετὰ πολλοῦ πιπέρεως	τὰ	προειρημένα χναυμάτια ἔβυσα διὰ τοῦ
[9, 367]	παριστᾷ λέγοντα· ~(Κἄβλεπε σίναπυ καὶ	τὰ	πρόσωπ´ ἀνέσπασε, καθά φησι Σέλευκος
[9, 397]	πτερύγων ἀποτέμῃ, τὸ κάλλος ἀφαιρήσεται·	τὰ	πτερὰ γὰρ αὐτῶν τὸ κάλλος
[9, 395]	τε καὶ ἐλάττονα τῇ συμμετρίᾳ	τὰ	ῥύγχη. Ἡ δὲ μικρὰ κολυμβίς,
[9, 389]	προελθὼν τῆς νεοττιᾶς κυλινδεῖται παρὰ	τὰ	σκέλη τοῦ θηρεύοντος, ἐλπίδα ἐμποιῶν
[9, 396]	τὸ ἐντίθεσθαι τὰς θηλὰς εἰς	τὰ	στόματα τὰ βρέφη, καὶ ὁ
[9, 377]	τῷ κενῷ χώραν δίδου, καὶ	τὰ	στόμια γίνωσκε τῶν κεκλημένων. Ὥσπερ
[9, 378]	Τί οὖν ἔτι σοι δίειμι	τὰ	στρατηγικὰ ἔχω γε τὸν μάγειρον.
[9, 378]	λόγους· ἐπὶ πᾶσι τούτοις ἔλεγε	τὰ	στρατηγικά. Πρὸ τῆς τέχνης ἔσπευδε
[9, 373]	δ´ εἴρηκεν Ἀριστοφάνης ἐν Δηλίᾳ	τὰ	σύγκοπτα λάχανα, κνιστὰ ἢ στέμφυλα)
[9, 391]	τὰς δὲ θηλείας αὐτῶν ἀσθενεστέρας	τά	τ´ ἄλλα εἶναι καὶ τὸ
[9, 387]	ὄψιν, ~δείσαντες ἑαυτοὺς παραμυθούμενοι λέγουσι	τά	τ´ ἄλλα (καὶ τάδε· Ὁδὶ
[9, 371]	φησι· Φύλλων δ´ ὅσς´ ἄσπαρτα	τά	τ´ ἐρρίζωται ἀρούραις (χείματος ἠδ´
[9, 375]	Ἔνθεν τὸ Ὁμηρικὸν σαφὲς γίνεται·	Τά	τε δμώεσσι πάρεστι χοίρε´, ἀτὰρ
[9, 401]	οὐ μακρὰν τῆς γῆς κατὰ	τὰ	τελευταῖς μέρη τῆς Δικαιαρχείας ὑπ´
[9, 371]	τινι ὡς κακῶς λέγοντι καὶ	Τὰ	τεῦτλα τευτλίδας καλῶν Εὔδημος δ´
[9, 381]	Λαρήνσιος Καὶ πόσῳ κάλλιον, ἔφη,	τὰ	τοιαῦτα ἐκμανθάνειν τοὺς μαγείρους ἢ
[9, 409]	Ἰδιοφυέσιν. Ἐν δὲ ταῖς πλαγίοις	τὰ	τοιαῦτα ἐπὶ τῆς αὐτῆς συλλαβῆς
[9, 375]	Ἔφασάν τε τὸν βασιλέα Εὐμένη	τὰ	τοιαῦτα ἐπιμελῶς ὠνεῖσθαι παρ´ αὐτῶν,
[9, 396]	εἴπῃς ὅπου καὶ σὺ εὗρες	τὰ	τοιαῦτα κρεᾴδια. Οὐ μὴ γὰρ
[9, 372]	οὖσαι τῶν συντεθειμένων ὑπὸ τῶν	τὰ	τοιαῦτα μαγγανεύειν εἰδότων ὀψαρτυτῶν. Ἐζήτει
[9, 378]	ἡδονήν. Ὁ μὲν οὖν κατέχων	τὰ	τοιαῦτα τὴν ὥραν ἰδὼν τούτων
[9, 404]	περίδειπνον τοῦ βίου λαμπρὸν ποιῶ.	Τὰ	τῶν γερόντων στόματα διαφορὰν ἔχει,
[9, 391]	ἐκείνων ἐπιτηδεύειν προαίρεσιν. Πάντα δὲ	τὰ	τῶν ζῴων εὔγλωττα καὶ διηρθρωμένα
[9, 404]	νωθρότερα πολλῷ δ´ ἐστὶν ἢ	τὰ	τῶν νέων. (Σίναπυ παρατίθημι τούτοις
[9, 392]	ἐστι τοῦ ἄρρενος οὐκ ἔχων	τὰ	ὑπὸ τῷ γενείῳ μέλανα. Ἀνατμηθεὶς
[9, 399]	Ἐν δὲ Σειρῆσιν ὑπήτρια καλεῖ	τὰ	ὑπογάστρια λέγων οὕτως· Θύννων τε
[9, 402]	γὰρ τῶν ἁδρῶν ταῦτ´ ἐσθίων	τὰ	φαῦλ´ ἀνέχομαι. Ἐν δὲ Κύκλωπί
[9, 410]	τίμια (καγγόνων) κόσμον λέγει κεφαλῆς	τὰ	χειρόμακτρα, ὡς καὶ Ἑκαταῖος δηλοῖ
[9, 410]	εὐθὺς ἀποκαθαίρῃ τὴν χεῖρα εἰς	τὰ	χειρόμακτρα, ὡς πάνυ ἀχθόμενος ὅτι
[9, 373]	Αἱ δ´ ἀλεκτρυόνες ἅπασαι καὶ	τὰ	χοιρίδια τέθνηκε καὶ τὰ μίκρ´
[9, 376]	μήτρας τόμους καὶ τῶν ᾠῶν	τὰ	χρυσᾶ, ἔτι δὲ ὀρνίθων γαστέρες
[9, 406]	σφόδρα ἐξινιασθέντας καὶ τῶν ᾠῶν	τὰ	χρυσᾶ, μεθ´ ἃ ἔλαιον, γάρον,
[9, 389]	ἔτι δὲ ἀφροδισιαστικόν. Διὸ καὶ	τὰ	ᾠὰ τῆς θηλείας συντρίβει, ἵνα
[9, 387]	συνθήκας ἂν μὴ αὔριον ἀποδῷς	τὰ	ὡμολογημένα, οὐκ ἐξαπατήσεως δημοσίᾳ σε
[9, 390]	δὲ νυκτερινός. Ἔχει τε περὶ	τὰ	ὦτα πτερύγια, διὸ καὶ ὦτος
[9, 370]	Ἀπλήστῳ· Ἥκει φερόμεν´ αὐτόματα πάντα	τἀγαθά,	(ῥάφανος λιπαρά, σπλαγχνίδια πολλά, σαρκία
[9, 374]	τῶν θηλειῶν τοὔνομα τάττει Ἀριστοφάνης	Ταγηνισταῖς	Ἢ δέλφακος ὀπωρινῆς ἠτριαῖον Καὶ
[9, 410]	ὁ Κυθήριος ὠνόμασεν ἔκτριμμα. Ἀριστοφάνης	Ταγηνισταῖς·	Φέρε, παῖ, ταχέως κατὰ χειρὸς
[9, 367]	εἴρηκεν, ἐν οἷς ἐστι καὶ	τάδε·	{Α. Γυνὴ καθεύδους´ ἐστὶν ἀργόν.
[9, 410]	ἐν τοῖς τῶν Εὐπατριδῶν πατρίοις	τάδε	γεγράφθαι περὶ τῆς τῶν ἱκετῶν
[9, 406]	Ἐρέσιος ἐν τοῖς περὶ φυτῶν	τάδε	γράφει· Πᾶσα γὰρ χεδροπώδης ἥμερος
[9, 387]	ἐν ὀγδόῃ ζῴων ἱστορίας γράφει	τάδε·	Εἰσὶ δὲ τῶν ὀρνίθων οἳ
[9, 383]	αὐτὸν Ἄλεξις ἐν Λέβητι λέγοντα	τάδε·	Ἧψε, μοὐδόκει, πνικτόν τι ὄψον
[9, 390]	(ὑπ´ Ἀλκμᾶνος λέγοντος οὕτως· Ἔπη	τάδε	καὶ μέλος Ἀλκμὰν εὗρε γεγλωσσάμενον
[9, 376]	ὁ λέγων πρὸς τοὺς μαθητὰς	τάδε·	Μαθητὰ Λεύκων οἵ τε συνδιάκονοι
[9, 389]	δ´ Ἀριστοτέλης περὶ τοῦ ζῴου	τάδε·	Ὁ πέρδιξ ἐστὶ μὲν χερσαῖος,
[9, 386]	μεταλαμβάνεις, ὅς φησιν ἐν Ἀτθίδι	τάδε·	Ὁ πρῶτος εἰπὼν ὅτι σοφιστὴς
[9, 387]	λέγουσι τά τ´ ἄλλα (καὶ	τάδε·	Ὁδὶ δὲ δὴ τίς ἐστιν
[9, 410]	~(προθεὶς γὰρ περὶ ἐναγισμῶν γράφει	τάδε·	Ὄρυξαι βόθυνον πρὸς ἑσπέραν τοῦ
[9, 383]	(ἐκ Δυσκόλου Μενάνδρου βρενθυόμενος λαρυγγίσῃ	τάδε·	Οὐδὲ εἷς μάγειρον ἀδικήσας ἀθῷος
[9, 390]	ὁμογενῶν Οἱ Ἀθήνησι, φησίν, ἐπὶ	τάδε	πέρδικες τοῦ (Κορυδαλλοῦ πρὸς τὸ
[9, 367]	ταῦτα δοκοῦντ´ ἔστω, ἐμοὶ δὲ	τάδε.	Τοὺς ξυνετοὺς δ´ ἄν τις
[9, 410]	ἑσπέραν βλέπε, ὕδωρ κατάχεε λέγων	τάδε·	ὑμῖν ἀπόνιμμα οἷς χρὴ καὶ
[9, 372]	χρήσας ἀφειλόμην ἄν. {Α. Κἄγωγε	ταῖς	ἄλλαις πόλεσι δρῶ ταῦτα πλὴν
[9, 390]	Οἱ μικροί, φησίν, ἄνδρες οἱ	ταῖς	γεράνοις διαπολεμοῦντες πέρδιξιν ὀχήματι χρῶνται.
[9, 390]	Πυγμαῖοι, φησί, τοῖς πέρδιξι καὶ	ταῖς	γεράνοις πολεμοῦσι. Τῶν δὲ περδίκων
[9, 369]	Νίκανδρος δ´ ὁ Κολοφώνιος ἐν	ταῖς	Γλώσσαις παρὰ Βοιωτοῖς γάστρας ὀνομάζεσθαι
[9, 372]	τε μύρτων· ἔπειτα κολοκύντας ὁμοῦ	ταῖς	γογγυλίσιν ἀροῦσιν, ὥστ´ οὐκ ἔτ´
[9, 384]	μὲν ἔφη ὁ Χῖος ἐν	ταῖς	Ἑλληνικαῖς κἀν τῇ τρισκαιδεκάτῃ δὲ
[9, 402]	ὕεια καὶ ἄρνεια κρέα ἀδιαπόνητα	ταῖς	ἕξεσιν ὑπάρχοντα ῥᾷστα φθείρεται διὰ
[9, 387]	Ἀρτεμίδωρος δὲ ὁ Ἀριστοφάνειος ἐν	ταῖς	ἐπιγραφομέναις Ὀψαρτυτικαῖς Γλώσσαις καὶ Πάμφιλος
[9, 390]	ἀρχαίοις ἐπινοηθῆναι ἀπὸ τῶν ἐν	ταῖς	ἐρημίαις ᾀδόντων ὀρνίθων· ὧν κατὰ
[9, 370]	ἐμοῖς βλίτοις ὅμοια πράγματ´ οὐδὲ	ταῖς	θλασταῖς ἐλάαις. Ἀλκαῖος Παλαίστρᾳ· Ἤδη
[9, 410]	Ἡρακλῆς κονδύλῳ, Ἑλλάνικος μὲν ἐν	ταῖς	ἱστορίαις Ἀρχίαν φησὶ καλεῖσθαι· δι´
[9, 373]	Ἐπεὶ δὲ καὶ ὄρνεις ἐπῆσαν	ταῖς	κολοκύνταις καὶ ἄλλοις κνιστοῖς λαχάνοις
[9, 367]	Τὰ δ´ ἀλλότρι´ ἔσθ´ ὅμοια	ταῖς	παροψίσι· βραχὺ γάρ τι τέρψαντ´
[9, 407]	δ´ ὁ ἀνὴρ μάλιστα ἐν	ταῖς	παρῳδίαις καὶ περιβόητος ἦν λέγων
[9, 409]	ἐν τοῖς Ἰδιοφυέσιν. Ἐν δὲ	ταῖς	πλαγίοις τὰ τοιαῦτα ἐπὶ τῆς
[9, 379]	ἐστὶ λέγων τοιάδε· Οὐκ ἴστε	ταῖς	πλείσταισι τῶν τεχνῶν ὅτι οὐχ
[9, 383]	Ἀτμὶς γὰρ οὕτως οὐχὶ προσπηδήσεται	ταῖς	ῥισίν, ἀλλ´ ἄνω μάλ´ εἶσι
[9, 386]	ὁ Μυρτίλος Ἐπὶ ταύταις, ἔφη,	ταῖς	συνθήκαις λέγω. Τοῦ μὲν ὀλβιογάστορος
[9, 370]	ἐν Ἀπομνημονεύμασιν. Ἀθήνησι δὲ καὶ	ταῖς	τετοκυίαις κράμβη παρεσκευάζετο ὥς τι
[9, 404]	μέλλομεν. {Α. Τὸν ὄρθρον ἐν	ταῖς	χερσὶν ὄψει βιβλία ἔχοντα καὶ
[9, 376]	Πεταλίδων δέ τοι συῶν μορφαῖς	ταῖσδε	πόλλ´ ἐπάιον (Πεταλίδας δ´ αὐτὰς
[9, 384]	Κρώβυλος ἐν Ψευδυποβολιμαίῳ· (Εἰσῆλθεν ἡμίκραιρα	τακερὰ	δέλφακος. {Β. Ταύτης μὰ τὸν
[9, 396]	χάρμα δωρεῖται φίλον· ἔπειτα πνικτὰ	τακερὰ	μηκάδων μέλη, χλόην καταμπέχοντα σάρκα
[9, 381]	τὰ κρέα καὶ τηροῦσί σε.	Τακερὰ	ποιήσας ταῦτα καὶ ζέσας σφόδρα
[9, 366]	κωλήνων καί τινος εἰπόντος εἰ	τακεραί	εἰσι, Παρὰ τίνι κεῖται τὸ
[9, 366]	ὦ οὗτος, ἐν Λημνίαις τὸ	τακερὸν	ἔταξεν ἐπὶ τοῦ τρυφεροῦ λέγων
[9, 366]	εἰσι, Παρὰ τίνι κεῖται τὸ	τακερόν;	Ὁ Οὐλπιανὸς ἔφη. Καὶ σίναπυ
[9, 366]	λέγων οὕτως· (Λῆμνος κυάμους τρέφουσα	τακεροὺς	καὶ καλούς. Καὶ Φερεκράτης Κραπατάλλοις·
[9, 366]	καὶ καλούς. Καὶ Φερεκράτης Κραπατάλλοις·	Τακεροὺς	ποιῆσαι τοὺς ἐρεβίνθους αὐτόθι. Σίνηπυ
[9, 376]	ὡς ἂν ἐξ ὕδατος ἡψημένον	τακερῶς,	καὶ πάντων θαυμαζόντων τοῦ μαγείρου
[9, 381]	δ´, ἐμόν. Ἐξαιρέσεις καὶ τἄλλα	τἀκόλουθ´	ὅσα οὔτ´ ἀριθμὸν οὔτ´ ἔλεγχον
[9, 409]	κανέοισι. Καὶ Σώφρων ἐν γυναικείοις·	Τάλαινα	Κοικόα, κατὰ χειρὸς δοῦσα ἀπόδος
[9, 398]	πολυταλάντῳ πραγματείᾳ (ὀκτακόσια γὰρ εἰληφέναι	τάλαντα	παρ´ Ἀλεξάνδρου τὸν Σταγιρίτην λόγος
[9, 398]	εἰσῆλθέ τις φέρων ἐν τῷ	ταλάρῳ	τὸν τέτρακα. Ἦν δὲ τὸ
[9, 384]	(πολλούς. Τὰ μὲν οὖν γύναια	τἄλλ´	ἠκκίζετο, ἡ δ´ ἀνδροφόνος Γνάθαινα
[9, 367]	πολὺ χρῆμ´ εἰς ἡδονὴν ἢ	τἄλλα	βεῖν οὐ γάρ τινες παροψίδες
[9, 373]	εἴρηκε Κρατῖνος ἐν Νεμέσει οὕτως·	Τἄλλα	πάντ´ ὀρνίθια. Ἐπὶ δὲ τοῦ
[9, 381]	ἔξω δ´, ἐμόν. Ἐξαιρέσεις καὶ	τἄλλα	τἀκόλουθ´ ὅσα οὔτ´ ἀριθμὸν οὔτ´
[9, 381]	ἤδη γενομένης κραμβαλέας εἴκασα καὶ	τἄλλο	μέρος ἡψῆσθαι ἀποβαλών τ´ αὐτοῦ
[9, 388]	τῶν λαμβανομένων εἰς τὸν πόδα	ταμιεύεται	μικρὰς τὰς ψωμίδας. Κάπτων δὲ
[9, 408]	Ἰλιάδι· (Ἦ ῥα καὶ ἀμφίπολον	ταμίην	ὤτρυν´ ὁ γεραιὸς χερσὶν ὕδωρ
[9, 377]	τῶν κεκλημένων. Ὥσπερ γὰρ εἰς	τἀμπόρια,	τῆς τέχνης πέρας τοῦτ´ ἔστιν,
[9, 370]	Γᾷ καὶ Θαλάσσᾳ Ναὶ μὰ	τὰν	κράμβαν Εὔπολις Βάπταις Ναὶ μὰ
[9, 409]	χειρὸς δοῦσα ἀπόδος πόχ´ ἁμῖν	τὰν	τράπεζαν. Παρὰ μέντοι τοῖς τραγικοῖς
[9, 381]	σοι, σύγχεον. Ἰχθὺς ἁδρὸς πάρεστι·	τἀντός	ἐστι σά. (Κἂν τέμαχος ἐκκλίνῃς
[9, 388]	Αἰεί μ´, ὦ φίλε θυμέ,	τανύπτερος	ὡς ὅκα πορφυρίς. ΠΕΡΔΙΞ. Τούτων
[9, 388]	πανέλοπες, αἰολόδειροι λαθιπορφυρίδες καὶ ἀλκυόνες	τανυσίπτεροι.	Ἐν ἄλλοις δέ φησιν· Αἰεί
[9, 398]	οὖν Ἀθηναῖοι καὶ διὰ τῆς	τάξεως	τὴν ἐνοῦσαν τῇ προσῳδίᾳ φύσιν
[9, 381]	ἐφ´ ἑαυτῶν ἔχει, περικόμματος δὲ	τάξιν	ἢ θέσιν φέρει, εἰς αὔριον
[9, 378]	ἔχω γε τὸν μάγειρον. Ἡ	τάξις	σοφὸν ἁπανταχοῦ μέν ἐστι κἀν
[9, 393]	πολιτῶν αὐτὴ τοὺς ὄντως θεοὺς	ταπεινῶς	ἦγε, μάλιστα δὲ Ἥραν τε
[9, 402]	Ἰταλικῆς καλουμένης κωμῳδίας ποιητής, γένος	Ταραντῖνος)	ἐν Μελεάγρῳ φησίν· Ἔνθ´ οὔτε
[9, 400]	τὸ μὲν Ἰακὸν λαγός· Λαγὸν	ταράξας	πῖθι τὸν θαλάσσιον, τὸ δὲ
[9, 369]	γογγυλίδος ὀπτῶν τόμους. Ἡ δὲ	ταριχευομένη	γογγυλὶς λεπτυντικωτέρα ἐστὶ τῆς ἑφθῆς
[9, 393]	ταριχηρὰς μυρίας, τυλάδας πεντακισχιλίας, χέννια	ταριχηρὰ	μύρια. Καὶ Ἵππαρχος ἐν τῇ
[9, 393]	Ἀλέξανδρον ἐπιστολῇ γράφων οὕτως· Φαληρίδας	ταριχηρὰς	μυρίας, τυλάδας πεντακισχιλίας, χέννια ταριχηρὰ
[9, 370]	τυρός, πλακοῦντες, πράγματα ἐλευθέρι´, οὐ	τάριχος	οὐδ´ ἡδύσμασιν ἄρνεια καταπεπασμέν´ οὐδὲ
[9, 392]	ἀρχαίων καλουμένην Ὀρτυγίαν παρ´ ὃ	τὰς	ἀγέλας τῶν ζῴων τούτων φερομένας
[9, 407]	τὸν Ἡγήμονα δίκην ἤγαγεν εἰς	τὰς	Ἀθήνας. Ὃ δὲ παραγενόμενος καὶ
[9, 385]	παρατιθέμενον, συναγαγὼν τὰς ὀφρῦς ὁ	τὰς	ἀκάνθας ἀγείρων Οὐλπιανὸς Ποῦ κεῖται,
[9, 373]	Ὀχευομένους δὲ τοὺς κάπρους καὶ	τὰς	ἀλεκτρυόνας θεωροῦς´ ἄσμενοι. Ἐπεὶ δὲ
[9, 398]	τῶν φωνηέντων αὐτὴν τιθέασιν ὥσπερ	τὰς	ἄλλας, πρὸ δὲ τούτων τάσσουσιν.
[9, 398]	δὲ πρώτοις τῶν φωνηέντων κατὰ	τὰς	ἁπλᾶς τῶν ὀνομάτων ἐκφορὰς συνεκφέρεσθαι
[9, 409]	καὶ εὐώδεσι τὰς χεῖρας κατεχρίοντο	τὰς	ἀπομαγδαλίας ἀτιμάσαντες, ἃς Λακεδαιμόνιοι ἐκάλουν
[9, 397]	μὲν νουμηνίας ὁ βουλόμενος εἰσῄει,	τὰς	δ´ ἄλλας ἡμέρας εἴ τις
[9, 369]	Βοιωτοῖς γάστρας ὀνομάζεσθαι τὰς κράμβας,	τὰς	δὲ γογγυλίδας ζεκελτίδας· Ἀμερίας δὲ
[9, 391]	μὲν ἥμερον, τὸ δ´ ἄγριον·	τὰς	δὲ θηλείας αὐτῶν ἀσθενεστέρας τά
[9, 391]	εὐθὺς ἐξ εὐνῆς ἐθέλειν πλησιάζειν,	τὰς	δὲ θηλείας προβαινούσης μᾶλλον τῆς
[9, 390]	ἐν πρώτῳ Ἀναβάσεως γράφων οὕτως·	Τὰς	δὲ ὠτίδας ἄν τις ταχὺ
[9, 378]	εἰς τὸ πρᾶγμ´ εἰσηγμένον καὶ	τὰς	δυνάμεις κατέχοντα καὶ τὰ μαθήματα
[9, 387]	φασιανῶν φοιτᾷ τροφῆς χάριν πρὸς	τὰς	ἐκβολὰς τῶν στομάτων. Καλλίξενος δ´
[9, 378]	τε τῶν ἄστρων δύσεις καὶ	τὰς	ἐπιτολὰς καὶ τὸν ἥλιον πότε
[9, 401]	γὰρ πάνυ τὸ σῶμα διὰ	τὰς	ζητήσεις γενόμενος ἀπέθανεν, ὡς τὸ
[9, 407]	τε γραμματεὺς καὶ ὁ ἄρχων	τὰς	ἡσυχίας ἤγαγον δι´ Ἀλκιβιάδην, φυγόντος
[9, 396]	θήσατο μαζόν, διὰ τὸ ἐντίθεσθαι	τὰς	θηλὰς εἰς τὰ στόματα τὰ
[9, 396]	τιτθὸς ἐνθένδε διὰ τὸ ἐντίθεσθαι	τὰς	θηλάς· Νεβροὺς κοιμήσασα νεηγενέας γαλαθηνούς.
[9, 389]	τὴν γονὴν οὐ μόνον ἰδόντες	τὰς	θηλείας, ἀλλὰ κἂν ἀκούσωσιν αὐτῶν
[9, 394]	μέλλωσιν ἀναβαίνειν ἢ οὐκ ἀνέχεσθαι	τὰς	θηλείας. Ὁ δὲ πρεσβύτερος, φησί,
[9, 394]	ἕως θανάτου οὔτε οἱ ἄρρενες	τὰς	θηλείας οὔτε αἱ θήλειαι τοὺς
[9, 392]	τῷ χειμῶνι ἀφανίζεσθαι, διαμένειν δὲ	τὰς	θηλείας, τεκμαιρόμενος ἐκ τῆς χρόας
[9, 373]	νῦν μόνως ἡ συνήθεια καλεῖ	τὰς	θηλείας, ὧν ὁρῶ περιφερόμενον πλῆθος
[9, 383]	τῶν μαγείρων γένος περί τε	τὰς	ἱστορίας καὶ τὰ ὀνόματα. Λέγουσι
[9, 372]	ὁ χαρίεις Ἀριστοφάνης εἶπεν ἐπαινῶν	τὰς	καλὰς Ἀθήνας ἐν τούτοις· Ὄψει
[9, 369]	ζεκελτίδας· Ἀμερίας δὲ καὶ Τιμαχίδας	τὰς	κολοκύντας ζεκελτίδας καλεῖσθαι. (Σπεύσιππος δ´
[9, 372]	πεποίηκας ἀντ´ Ἀθηνῶν. Ἐθαυμάζομεν οὖν	τὰς	κολοκύντας μηνὶ Ἰανουαρίῳ ἐσθίοντες· χλωραί
[9, 372]	ταύτης τῆς χρήσεως σικύας ὀνομάζων	τὰς	κολοκύντας· οὕτως γὰρ ἐκαλοῦντο, ὡς
[9, 367]	ὡς καὶ τὸ κρόμμυον ὅτι	τὰς	κόρας μύομεν. Ξέναρχος δὲ ὁ
[9, 370]	κΚὶ Τηλεκλείδης Πρυτάνεσιν Ναὶ μὰ	τὰς	κράμβας ἔφη. καὶ Ἐπίχαρμος ἐν
[9, 369]	Γλώσσαις παρὰ Βοιωτοῖς γάστρας ὀνομάζεσθαι	τὰς	κράμβας, τὰς δὲ γογγυλίδας ζεκελτίδας·
[9, 374]	ἦθος ἐποίει τι τοιοῦτο περὶ	τὰς	κωμῳδίας· (ὅτε γὰρ μὴ νικῴη,
[9, 373]	ἡδονῆς γράφει οὕτως· καθάπερ τινὲς	τὰς	λευκὰς ὄρνιθας τῶν μελαινῶν ἡδίους
[9, 382]	~ἐκμανθάνοντας τοὺς μαγείρους (φέροντάς τε	τὰς	λοπάδας ἅμα λέγειν Εἷς, δύο,
[9, 397]	αὐτῷ λόγῳ πάλιν φησίν· ἀλλὰ	τὰς	μὲν νουμηνίας ὁ βουλόμενος εἰσῄει,
[9, 407]	θαλασσοκρατοῦντες Ἀθηναῖοι ἀνῆγον εἰς ἄστυ	τὰς	νησιωτικὰς δίκας γραψάμενός τις καὶ
[9, 390]	ἄβρωτον ἔχουσι τὸ κρέας διὰ	τὰς	νομάς. (Οἱ δὲ περὶ τὴν
[9, 388]	φησι τὸν ὄρνιν διαιτώμενον κατὰ	τὰς	οἰκίας τὰς ὑπάνδρους τῶν γυναικῶν
[9, 373]	μέγα. Οὐ σοβήσετ´ ἔξω, φησί,	τὰς	ὄρνιθας ἀφ´ ἡμῶν; Καὶ πάλιν·
[9, 373]	Καὶ πάλιν· Αὕτη ποτ´ ἐξεσόβησε	τὰς	ὄρνις μόλις. Ὀρνίθια δ´ εἴρηκε
[9, 383]	(δραχμὰς ἀποβάλω, φησί, τὴν προαίρεσιν;	Τὰς	οὐλοχύτας φέρε δεῦρο. Τοῦτο δ´
[9, 385]	τὸ ἐν ὀξάλμῃ παρατιθέμενον, συναγαγὼν	τὰς	ὀφρῦς ὁ τὰς ἀκάνθας ἀγείρων
[9, 389]	πλησιασμῶν. Φανερώτατον δὲ γίνεται περὶ	τὰς	ὀχείας, ὅταν ἐξ ἐναντίας αὐτοῖς
[9, 382]	τοῦτο πολλοὺς τῶν καθαρείων ἐξόμνυσθαι	τὰς	παρ´ ἐκείνῳ ἑστιάσεις. Οἱ δὲ
[9, 406]	κωμῳδίας Ἡγήμων ὁ Θάσιος ὁ	τὰς	παρῳδίας γράψας Φακῆ ἐπεκαλεῖτο καὶ
[9, 410]	Ἑκαταῖος δηλοῖ ἢ ὁ γεγραφὼς	τὰς	περιηγήσεις ἐν τῇ Ἀσίᾳ ἐπιγραφομένῃ·
[9, 381]	Φιλύλλιός τε ἢ ὁ ποιήσας	τὰς	Πόλεις φησίν· Ὅ τι ἂν
[9, 371]	οὐρητικώτερον. Ὑπάρχειν δ´ αὐτῶν καὶ	τὰς	ῥίζας εὐστομωτέρας καὶ πολυτροφωτέρας. ΣΤΑΦΥΛΙΝΟΣ.
[9, 387]	περιφερομένους εἶδον. Σὺ δὲ κατὰ	τὰς	συνθήκας ἂν μὴ αὔριον ἀποδῷς
[9, 378]	πρώτιστα μὲν περὶ τῶν μετεώρων	τάς	τε τῶν ἄστρων δύσεις καὶ
[9, 393]	δ´ ᾠδικοὶ καὶ μάλιστα περὶ	τὰς	τελευτάς. Διαίρουσι δὲ καὶ τὸ
[9, 383]	παρ´ ἔμοιγ´ ὤν. ~Ἀλλὰ διὰ	τὰς	τέτταρας (δραχμὰς ἀποβάλω, φησί, τὴν
[9, 408]	ἀλλ´ ἀφαιρεῖν ὥρα ´στὶν ἤδη	τὰς	τραπέζας, εἶτα παρακορῆσαι, ἔπειτα κατὰ
[9, 409]	δὲ θᾶττον ἦμεν ἠριστηκότες, περιεῖλε	τὰς	τραπέζας, νίμματα ἐπέχει τις, ἀπενιζόμεθα,
[9, 388]	οἱ ἀτταγαῖ καὶ ἀφεθέντες εἰς	τὰς	ὕλας ἕως μέν τινος ὄρτυγος
[9, 388]	ὄρνιν διαιτώμενον κατὰ τὰς οἰκίας	τὰς	ὑπάνδρους τῶν γυναικῶν τηρεῖν πικρῶς
[9, 401]	Μινδυνεύεις οὖν ποτε διὰ ταύτας	τὰς	φροντίδας ὥσπερ ὁ Κῷος Φιλητᾶς
[9, 410]	ἔγχεε. Χειρόμακτρον δὲ καλεῖται ᾧ	τὰς	χεῖρας ἀπεμάττοντο ὠμολίνῳ· ὅπερ ἐν
[9, 409]	χερνίβιον εἴρηκεν. Ἐχρῶντο δ´ εἰς	τὰς	χεῖρας ἀποπλύνοντες αὐτὰς καὶ σμήματι
[9, 380]	ἄλλο δέ τι τῶν παραφερομένων	τὰς	χεῖρας ἐπιβάλλειν. Καὶ ὁ Οὐλπιανὸς
[9, 409]	Περὶ δὲ τοῦ εὐώδεσι χρίεσθαι	τὰς	χεῖρας Ἐπιγένης ἢ Ἀντιφάνης φησὶν
[9, 409]	τότε περιπατήσεις κἀπονίψει κατὰ τρόπον	(τὰς	χεῖρας εὐώδη λαβὼν (τὴν) γῆν.
[9, 409]	σμῆμα. Ἔτι δὲ καὶ εὐώδεσι	τὰς	χεῖρας κατεχρίοντο τὰς ἀπομαγδαλίας ἀτιμάσαντες,
[9, 400]	λαγὼς μικρός· ὅταν δ´ εἰς	τὰς	χεῖρας λάβῃ τις, μεγάλην ἔχει
[9, 377]	μεστός, ἐκκεκαυμένος, τηρῶν πότ´ ἐπὶ	τὰς	χεῖρας οἴσει τις. Νόει ὄχλου
[9, 407]	ἔπειτα Χρῆσόν μοι σύ, φησί,	τὰς	χύτρας, (ἐν αἷσιν ἕψεις τοὺς
[9, 388]	εἰς τὸν πόδα ταμιεύεται μικρὰς	τὰς	ψωμίδας. Κάπτων δὲ πίνει. Πενταδάκτυλός
[9, 398]	Ὠνόμασται δὲ ταὧς ἀπὸ τῆς	τάσεως	τῶν πτερῶν. Σέλευκος δ´ ἐν
[9, 409]	τῆς αὐτῆς συλλαβῆς φυλάττειν τὴν	τάσιν.	Ἀριστοφάνης δ´ ἐν Ἥρωσι χερνίβιον
[9, 398]	τὰς ἄλλας, πρὸ δὲ τούτων	τάσσουσιν.	(Οἶμαι δὲ καὶ διὰ τοῦ
[9, 374]	Ἐπὶ δὲ τῶν θηλειῶν τοὔνομα	τάττει	Ἀριστοφάνης Ταγηνισταῖς Ἢ δέλφακος ὀπωρινῆς
[9, 387]	Ὀψαρτυτικῷ ὅτι ὁ φασιανὸς ὄρνις	τατύρας	καλεῖται. Πτολεμαῖος δ´ ὁ Εὐεργέτης
[9, 378]	στρατηγικά. Πρὸ τῆς τέχνης ἔσπευδε	ταῦθ´	ἡμᾶς μαθεῖν. {ΔΗ. Ἆρα σύ
[9, 402]	φίλτατε. (Τῶν δ´ αἰγιδίων κατὰ	ταὔθ´	ἃ μὴ τυρὸν ποιεῖ, ἐρίφου.
[9, 368]	κωλῆν ἐρίφου σκέλος ἤραο πῖον	ταύρου	λαρινοῦ, τίμιον ἀνδρὶ λαχεῖν, τοῦ
[9, 400]	εἱλίποδες. Εἰσὶν δ´ οἳ καὶ	ταῦτ´	ἀλόγως κατὰ τὴν τελευτῶσαν συλλαβὴν
[9, 378]	προσήκει χρήσεται, ὁ δ´ ἀγνοῶν	ταῦτ´	εἰκότως τυντλάζεται. Πάλιν τὸ περὶ
[9, 405]	ὃς ἐν τῷ ἐπιγραφομένῳ Ἀρεοπαγίτῃ	ταῦτ´	εἴρηκεν· Ὅσον ἀπὸ ταύτης τῆς
[9, 382]	δὲ ἡμέτεροι οὗτοι ἅμα ἴσως	ταῦτ´	ἐκμανθάνοντες οὐκ ὀλίγην ὑμῖν θυμηδίαν
[9, 372]	πλὴν Ἀθηνῶν. (Τούτοις δ´ ὑπάρχει	ταῦτ´,	ἐπειδὴ τοὺς θεοὺς σέβουσιν. {Β.
[9, 402]	τὴν ἐπικαρπίαν γὰρ τῶν ἁδρῶν	ταῦτ´	ἐσθίων τὰ φαῦλ´ ἀνέχομαι. Ἐν
[9, 378]	ἡμᾶς πρῶτον ἀστρολογεῖν ἔπειτα μετὰ	ταῦτ´	εὐθὺς ἀρχιτεκτονεῖν. Περὶ φύσεως κατεῖχε
[9, 381]	φέρει, εἰς αὔριον σὲ κἀμὲ	ταῦτ´	εὐφρανάτω. Λαφυροπώλῃ παντάπασι μεταδίδου, τὴν
[9, 405]	τἠμῇ ποιήσω νυστάσαι παροψίδι. Πρὸς	ταῦτα	Αἰμιλιανὸς ἔφη· Βέλτιστε, πολλοῖς πολλὰ
[9, 366]	καθ´ αὑτὸ κατασκευάζονται ὀξύγαρον. Πρὸς	ταῦτα	ἀπαντήσας ὁ Ζωίλος ἔφη· Ἀριστοφάνης,
[9, 408]	κατὰ χειρὸς, τὸ δὲ μετὰ	ταῦτα	ἀπονίψασθαι. ~Ἔοικε δ´ ὁ γραμματικὸς
[9, 407]	αἷσιν ἕψεις τοὺς κυάμους. Καὶ	ταῦτά	γε ἔφη τε καὶ παριόντα
[9, 397]	ἅπαξ τοῦ ἔτους ᾠὰ δώδεκα·	ταῦτα	δὲ οὐκ εἰς ἅπαξ, ἀλλὰ
[9, 375]	καὶ τρέπουσα τύρβ´ ἄνω κάτω.	(Ταῦτα	δὲ παρέθετο Χαμαιλέων ἐν τῷ
[9, 374]	δαιμονίως ἀπώλεσα οὐχ ἑκών· καὶ	ταῦτα	δή με συμβολατεύειν ἔφα τοῖς
[9, 406]	ἔλαιον, γάρον, πέπερι, οἶνον. (Καὶ	ταῦτα	διατρίψας ἐπιμελῶς ἐνέβαλον εἰς λοπάδα
[9, 369]	καὶ περὶ τῶν ἄλλων μετὰ	ταῦτα	διηγήσομαι. ΓΟΓΓΥΛΙΔΕΣ. Ταύτας Ἀπολλᾶς ἐν
[9, 367]	εἷς ὁ παλαιός· Σοὶ μὲν	ταῦτα	δοκοῦντ´ ἔστω, ἐμοὶ δὲ τάδε.
[9, 390]	φέρεσθαι γὰρ πάμπολλα τὰ ζῷα	ταῦτα	εἰς τὴν Ἀλεξάνδρειαν ἀπὸ τῆς
[9, 410]	τῇ βʹ φησί· Μετὰ δὲ	ταῦτα	ἔλεγον τοῦτον τὸν βασιλέα ζωὸν
[9, 410]	Ἔπειτα αὖθις μύρον κατάχεε. Παρέθετο	ταῦτα	καὶ Δωρόθεος, φάσκων καὶ ἐν
[9, 381]	καὶ τηροῦσί σε. Τακερὰ ποιήσας	ταῦτα	καὶ ζέσας σφόδρα τὸν ἀριθμὸν
[9, 394]	περὶ τὸν Ἄθω γράφει καὶ	ταῦτα·	Καὶ λευκαὶ περιστεραὶ τότε πρῶτον
[9, 367]	ἅλας; Ἡμεῖς μὲν οὖν σοι	ταῦτα,	καλὲ ἄνθρωπε, ζητοῦντι συνεισευπορήσαμεν· σὺ
[9, 384]	Χηνείων δὲ ἡπάτων (περισπούδαστα δὲ	ταῦτα	κατὰ τὴν Ῥώμην) μνημονεύει Εὔβουλος
[9, 398]	τὸν χαρίεντα Ἀριστοφάνη. Ἅμα δὲ	ταῦτα	λέγοντος αὐτοῦ εἰσῆλθέ τις φέρων
[9, 379]	Ἂν μὲν οὖν τύχῃ ὁ	ταῦτα	μέλλων ἐσθίειν τε καὶ κρινεῖν
[9, 367]	ποιήσας ἐν Διονύσῳ πρώτῳ· Καὶ	ταῦτα	μέν μοι τῶν κακῶν παροψίδες.
[9, 389]	αἴσθησις εἰς μάχην προάγεται μόνον.	Ταῦτα	μὲν ὁ Κλέαρχος. ~Καλοῦνται δ´
[9, 406]	ἐποίησεν ἔν τινι τῶν παρῳδιῶν·	Ταῦτά	μοι ὁρμαίνοντι παρίστατο Παλλὰς Ἀθήνη,
[9, 384]	κατέλιπον λέγω οὐδέν. Μετὰ δὲ	ταῦτα	ὁ καλούμενος κρεωκάκκαβος. Κρέα δ´
[9, 397]	οὐκ ἔστιν ὅστις ἔτυχε. Καὶ	ταῦτα	οὐκ ἐχθὲς οὐδὲ πρῴην, ἀλλ´
[9, 378]	μέσως, τὰ δ´ ὅλως ἀποψύξαντα,	ταῦτα	πάντα ~(ἐν τοῖς στρατηγικοῖσιν ἐξετάζεται
[9, 406]	ἀπὸ τῶν ῥόδων εὐωδία. Μετὰ	ταῦτα	περιενεχθεισῶν ὀρνίθων τε ὀπτῶν φακῆς
[9, 381]	εὖ πάνυ πεποιημένον. Καὶ μετὰ	ταῦτα	περιέπλασα τοῦ χοίρου τὴν ἡμίσειαν,
[9, 387]	τὸν λόγον ποιούμενος γράφει καὶ	ταῦτα·	Πλῆθος δ´ ὀρνίθων τῶν καλουμένων
[9, 372]	Κἄγωγε ταῖς ἄλλαις πόλεσι δρῶ	ταῦτα	πλὴν Ἀθηνῶν. (Τούτοις δ´ ὑπάρχει
[9, 389]	ἑαυτοῖς προσέχει. Ὅθεν πολλάκις διὰ	ταῦτα	σιγῇ προσέρχεται, ὅπως μὴ ἄλλος
[9, 386]	τύφουσαν. {Β. Ἀπολεῖ μ´ οὑτοσί.	Ταῦτά	σοι παρ´ ἡμῶν τῶν ζώντων,
[9, 384]	καλούμενος κρεωκάκκαβος. Κρέα δ´ ἐστὶ	ταῦτα	συγκεκομμένα μεθ´ αἵματος καὶ λίπους
[9, 407]	πανούργως καὶ ὑποκριτικῶς καὶ διὰ	ταῦτα	σφόδρα παρὰ τοῖς Ἀθηναίοις εὐδοκίμει.
[9, 393]	χελώνην. Καθόλου δὲ ὁ ποιήσας	ταῦτα	τὰ ἔπη πάντα τὰ ὄρνεα
[9, 384]	παρὰ τοῖς ἀρχαίοις τὰ πολυτελῆ	ταῦτα	τῶν χηνῶν ἥπατα. ὅτι γὰρ
[9, 390]	ποιοῦντα ἄνθρωπον. Ποιεῖ δ´ οὖν	ταὐτὰ	ὅσα ἂν ἴδῃ τοὺς κυνηγοῦντας
[9, 404]	βούλῃ, σὲ τῶν εὑρημένων· οὐ	ταὐτὰ	προσάγω πᾶσιν ἀεὶ βρώματα, τεταγμέν´
[9, 386]	σοι. Καὶ ὁ Μυρτίλος Ἐπὶ	ταύταις,	ἔφη, ταῖς συνθήκαις λέγω. Τοῦ
[9, 369]	ἄλλων μετὰ ταῦτα διηγήσομαι. ΓΟΓΓΥΛΙΔΕΣ.	Ταύτας	Ἀπολλᾶς ἐν τῷ περὶ τῶν
[9, 399]	τίς ἐστι καὶ ψύαι καλούμεναι·	ταύτας	ἐπιτεμὼν πρὶν θεωρῆσαι μαθών ΟΥΘΑΡ.
[9, 401]	παλαιά. Μινδυνεύεις οὖν ποτε διὰ	ταύτας	τὰς φροντίδας ὥσπερ ὁ Κῷος
[9, 406]	Ῥοδωνιὰν καλῶ μὲν τὴν λοπάδα	ταύτην	ἐγώ· ἐσκεύασται δ´ οὕτως, ἵνα
[9, 372]	Λαρήνσιος εἰ καὶ τὴν χρῆσιν	ταύτην	ἠπίσταντο οἱ ἀρχαῖοι. (Καὶ ὁ
[9, 392]	οὐ ποιεῖ, ἀλλὰ κονίστραν· (καὶ	ταύτην	σκεπάζει φρυγάνοις διὰ τοὺς ἱέρακας,
[9, 392]	καρδίαν δ´ ἔχει μεγάλην, καὶ	ταύτην	τρίλοβον. Ἔχει δὲ καὶ ἧπαρ
[9, 369]	ἐν Ἀγκυλίωνι οὕτως· (Ὀπτήσιμον γογγυλίδα	ταυτηνὶ	φέρω. Καὶ Ἄλεξις ἐν Θεοφορήτῳ·
[9, 372]	διὸ δὴ τῆς τιμῆς τετυχηκέναι	ταύτης.	ΚΟΛΟΚΥΝΤΗ. Χειμῶνος δὲ ὥρᾳ ποτὲ
[9, 384]	(Εἰσῆλθεν ἡμίκραιρα τακερὰ δέλφακος. {Β.	Ταύτης	μὰ τὸν Δί´ οὐχὶ κατέλιπον
[9, 369]	μᾶλλον πέττεται, περιττότερον δὲ λεπτύνει.	Ταύτης	μνημονεύει Εὔβουλος ἐν Ἀγκυλίωνι οὕτως·
[9, 405]	μάγειρός εἰμι ἴσως· ὅσον ἀπὸ	ταύτης	τῆς τέχνης εἴργασμ´ ἐγώ, κατὰ
[9, 405]	Ἀρεοπαγίτῃ ταῦτ´ εἴρηκεν· Ὅσον ἀπὸ	ταύτης	τῆς τέχνης εἴργασμ´ ἐγώ, οὐδεὶς
[9, 372]	τῷ δευτέρῳ τῶν Γεωργικῶν μνημονεύει	ταύτης	τῆς χρήσεως σικύας ὀνομάζων τὰς
[9, 402]	δ´ ὑμῖν ἥξει παρ´ ἐμοῦ	ταυτί·	βοῦς ἀγελαῖος, τράγος ὑλιβάτης, αἲξ
[9, 383]	Ἄπολλον, ὡς ἰατρικῶς. Ὦ Γλαυκία,	(ταυτὶ	ποιήσω. {ΓΛ. Καὶ παρατίθει γ´
[9, 404]	κεχάρισαι, Σιμία, νὴ τοὺς θεούς,	(ταυτὶ	προείπας· τὸν μάγειρον εἰδέναι πολὺ
[9, 404]	μάγειρος, ὀψοποιός ἐστι δέ. Οὐ	ταὐτὸ	δ´ ἐστὶ τοῦτο, πολὺ διήλλαχεν.
[9, 410]	μετὰ τὸ ἀπόνιμμα ἀνακινήσας εἰς	ταὐτὸ	ἔγχεε. Χειρόμακτρον δὲ καλεῖται ᾧ
[9, 390]	ἐκ τῶν λεκανίδων λαμβάνοντες καὶ	ταχέως	ἁλίσκονται. Γράφει δὲ περὶ αὐτῶν
[9, 410]	ἔκτριμμα. Ἀριστοφάνης Ταγηνισταῖς· Φέρε, παῖ,	ταχέως	κατὰ χειρὸς ὕδωρ, παράπεμπε τὸ
[9, 398]	ἐθέλει καὶ ἐνταυθοῖ προᾴττουσα καὶ	τάχιον	ἐκθέουσα δι´ ἐπιπολῆς ἐστι τῶν
[9, 367]	ξυνετοὺς δ´ ἄν τις πείσειε	τάχιστα	λέγων εὖ, Οἵπερ καὶ ῥᾴστης
[9, 390]	Τὰς δὲ ὠτίδας ἄν τις	ταχὺ	ἀνιστῇ ἔστι λαμβάνειν· πέτονταί τε
[9, 390]	βραχὺ (ὥσπερ οἱ πέρδικες καὶ	ταχὺ	ἀπαγορεύουσι. Τὰ δὲ κρέα αὐτῶν
[9, 379]	πάλιν, ἢ μὴ προοπτήσαντα συντελεῖν	ταχύ,	ἀπεστέρησε τῆς τέχνης τὴν ἡδονήν.
[9, 367]	βραχὺ γάρ τι τέρψαντ´ ἐξανάλωται	ταχύ.	Ἀριστοφάνης Δαιδάλῳ· Πάσαις γυναιξὶν ἐξ
[9, 383]	τε. Τὸν δ´ οὐκ ἂν	ταχὺ	ἔπεισεν ἡ Πειθὼ μὰ τὴν
[9, 387]	ἐφέροντο ἐν ἀγγείοις ψιττακοὶ καὶ	ταῲ	καὶ μελεαγρίδες καὶ φασιανοὶ καὶ
[9, 397]	μὲν γέγραπται ἔχων ἐπίγραμμα περὶ	ταῶν,	καὶ ἐν αὐτῷ τῷ λόγῳ
[9, 397]	ἢ Τύχωνι λέγων οὕτως· Τῶν	ταὧν	μὲν ὡς ἅπαξ τις ζεῦγος
[9, 397]	ποτε θρέψω παρὰ Φερσεφόνῃ τοιόνδε	ταὧν,	ὃς τοὺς εὕδοντας ἐγείρει. Ἀντιφῶντι
[9, 397]	Λέγουσι δὲ καὶ τὴν δοτικὴν	ταωνι,	ὡς ἐν τῷ αὐτῷ Ἀριστοφάνης.
[9, 398]	καὶ φλέξιδι καὶ τέτρακι καὶ	ταὧνι.	Ζητῶ δ´ ἐγὼ παρ´ ὑμῶν
[9, 397]	ἐν Φοίνικι. Καὶ γὰρ ὁ	ταὼς	διὰ τὸ σπάνιον θαυμάζεται. (Ὁ
[9, 397]	δὲ καὶ ὠτίδες καὶ δορκάδες.	ΤΑΩΣ.	Ὅτι σπάνιος οὗτος ὁ ὄρνις
[9, 398]	κατὰ τὴν τελευτῶσαν συλλαβὴν ὁ	ταὼς	πρὸς τῶν Ἀττικῶν προσπνεῖται. Πολλῶν
[9, 397]	διὰ τὸ σπάνιον θαυμάζεται. (Ὁ	ταώς,	φησὶν Ἀριστοτέλης σχιδανόπους ἐστὶ καὶ
[9, 398]	ὀνομάτων οὐδαμῶς ἐγκαθείργνυται. Ὠνόμασται δὲ	ταὧς	ἀπὸ τῆς τάσεως τῶν πτερῶν.
[9, 397]	ἔτη πλέον ἢ τριάκοντά ἐστιν.	(Ταὧς	δὲ λέγουσιν Ἀθηναῖοι, ὥς φησι
[9, 397]	εἶ σύ; Πότερον ὄρνις ἢ	ταὧς;	Καὶ πάλιν ὄρνις δῆτα. Τίς
[9, 397]	Τίς ποτ´ ἐστίν; Οὐ δήπου	ταὧς;	Λέγουσι δὲ καὶ τὴν δοτικὴν
[9, 398]	ἐν τῷ πέμπτῳ περὶ Ἑλληνισμοῦ·	Ταὧς·	παραλόγως δ´ οἱ Ἀττικοὶ καὶ
[9, 366]	ἕν. Καὶ ἐν Κύκλωπι· Χορδαί	τε	ἁδὺ ναὶ μὰ Δία χὠ
[9, 397]	δ´ ἡμέρας πρὸς λʹ Τίκτει	τε	ἅπαξ τοῦ ἔτους ᾠὰ δώδεκα·
[9, 391]	χρώματι ὑπόλευκα στίγματα ἔχει δύο	τε	ἀπὸ τῶν ὀφρύων παρ´ ἑκάτερον
[9, 390]	ταχὺ ἀνιστῇ ἔστι λαμβάνειν· πέτονταί	τε	γὰρ βραχὺ (ὥσπερ οἱ πέρδικες
[9, 372]	κολοκύντας μηνὶ Ἰανουαρίῳ ἐσθίοντες· χλωραί	τε	γὰρ ἦσαν καὶ τὸ ἴδιον
[9, 386]	πίονος, οὐ ζῶντος· οὐχ οἷόν	τε	γάρ. Τί ἄλλο; Ναί, ἡπάτιον
[9, 401]	ἱστόρηκε τὸν Καλυδώνιον σῦν θήλειάν	τε	γεγονέναι καὶ λευκὸν τὴν χρόαν.
[9, 407]	τοῦ Ἡγήμονος. Ἀγανακτοῦντες δ´ ὅ	τε	γραμματεὺς καὶ ὁ ἄρχων τὰς
[9, 396]	γάλα. Ὅμηρος· (Ἕκτωρ γὰρ θνητός	τε	γυναῖκά τε θήσατο μαζόν, διὰ
[9, 405]	θρῖον ἂν δείξω μόνον παραθῶ	τε	δεῖπνον ὄζον αὔρας Ἀττικῆς. Ἐξ
[9, 405]	ἔχοντα πεῖραν ἥκειν πολυτελῶν πολλῶν	τε	δείπνων, ἐπιλαθέσθαι, Σιμία, πάντων ποιήσω,
[9, 375]	τὸ Ὁμηρικὸν σαφὲς γίνεται· Τά	τε	δμώεσσι πάρεστι χοίρε´, ἀτὰρ σιάλους
[9, 400]	κύνας τρέφειν καὶ κυνηγετεῖν· ἁλῶναί	τε	ἐν ἐνιαυτῷ πλείους τῶν ἑξακισχιλίων.
[9, 408]	γένει καὶ Ἀμειψίας Σφενδόνῃ Ἀλκαῖός	τε	ἐν Ἱερῷ γάμῳ. Πλεῖστον δ´
[9, 389]	τὸν ἄρρενα προσιόντα κατασιγάζει. Πολλάκις	τε	ἐπῳάζουσα ἐξίσταται, ὅταν προσερχόμενον ἐπαισθάνηται
[9, 409]	παραλήγουσαν τοῦ παρακειμένου φυλάσσουσιν, (ἄν	τε	ἔχῃ τοῦτον διὰ τῶν δύο
[9, 389]	ἐλπίδα ἐμποιῶν τοῦ συλληφθήσεσθαι, ἐξαπατᾷ	τε	ἕως ἂν ἀποπτῶσιν οἱ νεοττοί·
[9, 381]	φασιν, αὑλητὴς παρ´ ὑμῖν. Φιλύλλιός	τε	ἢ ὁ ποιήσας τὰς Πόλεις
[9, 399]	λαγὼ πολλοί τε τρόποι πολλαί	τε	θέσεις σκευασίας εἰσίν. Κεῖνος δ´
[9, 389]	τὴν γλῶσσαν ἔξω ἔχοντες οἵ	τε	θήλεις καὶ οἱ ἄρρενες. (Κλέαρχος
[9, 396]	(Ἕκτωρ γὰρ θνητός τε γυναῖκά	τε	θήσατο μαζόν, διὰ τὸ ἐντίθεσθαι
[9, 390]	καὶ τὴν τροφὴν ἀναμαρυκᾶσθαι ἥδεσθαί	τε	ἵππῳ. Εἰ γοῦν τις δορὰν
[9, 398]	κορυδαλλάς τε φιλοκονείμονας τέτραγας σπερματολόγους	τε	κἀγλαὰς συκαλλίδας. Καὶ ἐν ἄλλοις
[9, 371]	πολυάνθεμον εἶαρ ἵκηται, αὐχμηρὴν σκόλυμόν	τε	καὶ ἀγριάδα σταφυλῖνον, ῥάφιν τ´
[9, 393]	ταπεινῶς ἦγε, μάλιστα δὲ Ἥραν	τε	καὶ Ἄρτεμιν. (Ἀγανακτήσασα οὖν ἡ
[9, 378]	ἥλιον πότε ἐπὶ τὴν μακράν	τε	καὶ βραχεῖαν ἡμέραν ἐπάνεισι κἀν
[9, 405]	ἴσην τὴν ἡδονήν. Ἀρχέστρατος γέγραφέ	τε	καὶ δοξάζεται παρά τισιν οὕτως
[9, 395]	Ἔχουσι δὲ οἱ ἄρρενες σιμά	τε	καὶ ἐλάττονα τῇ συμμετρίᾳ τὰ
[9, 379]	τύχῃ ὁ ταῦτα μέλλων ἐσθίειν	τε	καὶ κρινεῖν εἰς καιρὸν ἐλθών,
[9, 388]	αὐτῶν Ἱππῶναξ οὕτως Οὐδ´ ἀτταγᾶς	τε	καὶ λαγὼς διατρώγων. Καὶ Ἀριστοφάνης
[9, 371]	δευτέρῳ Γεωργικῶν φησιν· Ἐν δέ	τε	καὶ μαράθου καυλὸς βαθύς, ἐν
[9, 385]	ἑψήσας κἀπανθρακίσας, ὀπτήσας, (εἰς ἅλμην	τε	καὶ ὀξάλμην κᾆτ´ ἐς σκοροδάλμην
[9, 406]	χαλκοβατὲς δῶ ἔμπης ἐς γαῖάν	τε	καὶ οὐρανὸν ἵκετ´ αὐτμή. Τοσαύτη
[9, 407]	κυάμους. Καὶ ταῦτά γε ἔφη	τε	καὶ παριόντα Φείδιππον πάλιν τὸν
[9, 374]	ἐστιν· ἀλλὰ δελφακουμένα ἕξει μεγάλην	τε	καὶ παχεῖαν κἠρυθράν. ~(Ἀλλ´ αἰ
[9, 406]	περιενεχθεισῶν ὀρνίθων τε ὀπτῶν φακῆς	τε	καὶ πισῶν αὐταῖς χύτραις, ἔτι
[9, 371]	καὶ αὐτὸ μέσως λεπτυντικόν, θρεπτικόν	τε	καὶ πνευματῶδες. Ἐπαίνετος δ´ ἐν
[9, 371]	θρεπτικὸς καὶ εὐστόμαχος μέσως διαχωρητικός	τε	καὶ πνευματώδης, δύσπεπτος, οὐρητικὸς ἱκανῶς,
[9, 389]	γὰρ διὰ τὴν ἔμφασιν ἁλίσκονταί	τε	καὶ προΐενται τὸ σπέρμα, πλὴν
[9, 366]	ἠῶθέν περ ἔσονται (δ ἐμοί	τε	καὶ σοί, ὦ Τιμόκρατες. Περιενεχθέντων
[9, 388]	βραχύτητα. ~(Ἐστὶ δὲ κονιστικὸς πολύτεκνός	τε	καὶ σπερμολόγος. Σωκράτης δ´ ἐν
[9, 375]	τὴν θήλειαν, ὡς Ἱππῶναξ· Σπονδῇ	τε	καὶ σπλάγχνοισιν ἀγρίης χοίρου. (Καὶ
[9, 395]	ἐστι, τὸ δὲ ῥύγχος μακρόν	τε	καὶ στενὸν ἔχει. Ἡ δὲ
[9, 393]	τὴν ὄψιν ὄρνιν μετεμόρφωσε πολέμιόν	τε	καὶ στυγητὴν κατέστησε τοῖς τιμήσασιν
[9, 405]	μὲν ἢ τεμεῖν ἡδύσμαθ´ ἑψῆσαί	τε	καὶ φυσᾶν τὸ πῦρ ὁ
[9, 406]	ἴγδει τρίψας ἐπέβαλον ἐγκεφάλους ὀρνίθων	τε	καὶ χοίρων ἑφθοὺς σφόδρα ἐξινιασθέντας
[9, 396]	οκως περ ἀρνῶν ἐστι γαλαθηνῶν	τε	καὶ χοίρων. (Σιμωνίδης δ´ ἐπὶ
[9, 370]	καὶ αὐχμηρῇσιν ὁμοίη βατραχέη κύμη	τε	κακόχροος, ἣ μὲν ἔοικε πέλμασιν,
[9, 369]	φησὶν εἶναι γένη τρία, τῆς	τε	καλουμένης ἁλμυρίδος καὶ λειοφύλλου καὶ
[9, 408]	οὐκ εἰδότας τὴν διαφορὰν τοῦ	τε	κατὰ χειρὸς καὶ τοῦ ἀπονίψασθαι.
[9, 398]	Γάμῳ· Λαμβάνοντι γὰρ ὄρτυγας στρουθούς	τε	κορυδαλλάς τε φιλοκονείμονας τέτραγας σπερματολόγους
[9, 370]	κράμβας αὐτὰς ὀνομάζων φησί· Ὑψιπέταλοί	τε	κράμβαι συχναί. ~ΣΕΥΤΛΑ. Τούτων φησὶν
[9, 407]	χρηστὸν δραμὼν Τηλέμαχον Ἀχαρνέα σωρόν	τε	κυάμων καταλαβὼν ἁρπάσας τούτων ἐνέτραγον.
[9, 371]	αὐτὸς ἐπαυχμήεις σταφυλῖνος, σμυρνεῖον σόγκος	τε	κυνόγλωσσός τε σέρις τε· σὺν
[9, 397]	τῆς τῶν ὀρνίθων θέας ἔκ	τε	Λακεδαίμονος καὶ Θετταλίας καὶ σπουδὴν
[9, 388]	ἰδίᾳ ἑκάτερον καταριθμούμενος· τὴν τροφήν	τε	λαμβάνειν τὸν πορφυρίωνα ἐν σκότῳ
[9, 409]	τόσσον ὅσον τις ἔχρῃζ´, ἐκτρίμματά	τε	λαμπρὰ σινδονυφῆ, δίδοσαν δὲ χρίματά
[9, 393]	τοῖς τιμήσασιν αὐτὴν Πυγμαίοις, γενέσθαι	τε	λέγει ἐξ αὐτῆς καὶ Νικοδάμαντος
[9, 399]	τὰ ὑπογάστρια λέγων οὕτως· Θύννων	τε	λευκὰ Σικελικῶν ὑπήτρια· ΛΑΓΩΣ. Περὶ
[9, 403]	ἤδη καὶ μὴ μέλλειν (τῷ	τε	μαγείρῳ μὴ λυμαίνεσθ´, ὡς τῶν
[9, 402]	οὗ προσφοιτῶς´ οἱ φύλαρχοι, τούς	τε	μαθητὰς τοὺς ὡραίους, οὓς ἀναβαίνειν
[9, 366]	σινήπυος. Καὶ πάλιν· Κάρδαμ´ ἀνάρρινόν	τε	μελάμφυλλόν τε σίνηπυ. Κράτης δ´
[9, 376]	ἔχει καὶ ἄλλα ὀρνίθια (ὑπογαστρίων	τε	μέρη χοιρείων καὶ μήτρας τόμους
[9, 372]	χύτρον (πλήσαντες ῥοφέωσιν ἀεργέες, ἔνθα	τε	μέτρια ὄσπρια πανσπερμηδὸν ἐπεγχεύῃσιν ἀλετρίς.
[9, 372]	πάλαι λαχάνοισι πλακείσας αὐλοτέροις καυλοῖς	τε	μιγήμεναι εὐφαοριζη. ~(ΟΡΝΕΙΣ. Ἐπεὶ δὲ
[9, 400]	δή τι πολύγονόν ἐστιν, ἐπικυίσκει	τε	μόνον πάντων θηρίων, καὶ τὸ
[9, 406]	ῥάβδον ἔχουσα, καὶ ἤλασεν εἶπέ	τε	μῦθον· (δεινὰ παθοῦσα, Φακῆ βδελυρή,
[9, 372]	ἴδοις ἂν νιφομένους σύκων ὁμοῦ	τε	μύρτων· ἔπειτα κολοκύντας ὁμοῦ ταῖς
[9, 396]	Καὶ Ἀνακρέων δέ φησιν· Οἷά	τε	νεβρὸν νεοθηλέα γαλαθηνόν, ὅς τ´
[9, 376]	χρήσεων. Ὑμεῖς οὖν ἐπιδείξατε πῶς	τε	ὁ χοῖρος ἐσφάγη καὶ πῶς
[9, 373]	ἐπεί κε λάβῃσι, κακῶς δέ	τέ	οἱ πέλει αὐτῇ. (Μένανδρος δ´
[9, 406]	εὐωδία. Μετὰ ταῦτα περιενεχθεισῶν ὀρνίθων	τε	ὀπτῶν φακῆς τε καὶ πισῶν
[9, 391]	Μνημονεύει δ´ αὐτῶν Ὅμηρος. Γένος	τε	ὀρχήσεως ἀπ´ αὐτῶν καλεῖται σκὼψ
[9, 389]	τὸν ἄρρενα τῇ θηρευούσῃ, ὑπομένει	τε	ὀχευθῆναι, ἵνα αὐτὸν ἀποσπάσῃ τῆς
[9, 372]	ἐκπλύναντες, ἐν δὲ μύκην σειράς	τε	πάλαι λαχάνοισι πλακείσας αὐλοτέροις καυλοῖς
[9, 408]	ᾖ καὶ χρήσιμος πολίτης νικᾷ	τε	πάντας χρηστὸς ὤν, οὐκ ἔστι
[9, 367]	τὸν λόγον) (Ἀντιφάνης Βοιωτίῳ· Καλέσας	τε	παρατίθησιν ἐν παροψίδι. Καὶ Ἄλεξις
[9, 395]	λοιποὶ κροταλίζουσιν μετὰ χαρᾶς, ὄζει	τε	πᾶς ὁ τόπος τότε βούτυρον,
[9, 407]	(Ὃ δὲ θαρρεῖν παρακελευσάμενος εἰπών	τε	πᾶσιν ἕπεσθαι ἧκεν εἰς τὸ
[9, 370]	τ´ ἐλαίῳ ῥάφανον ἠγλαισμένην πνίγειν	τε	παχέων ἀρνίων στηθύνια τίλλειν τε
[9, 390]	οὔκ ἐστι δὲ νυκτερινός. Ἔχει	τε	περὶ τὰ ὦτα πτερύγια, διὸ
[9, 389]	δὲ καὶ παραυτίκα τίκτειν. Πέτονταί	τε	περὶ τὸν τῆς ὀχείας καιρὸν
[9, 389]	Σηπίας τ´ ἆγον νεούσας πέρδικάς	τε	πετομένους. Φησὶ δ´ Ἀριστοτέλης περὶ
[9, 370]	τε πολλὰς πλεκτάνας ἐπιστρεφῶς πίνειν	τε	πολλὰς κύλικας εὐζωρεστέρας. Ἀντιφάνης δ´
[9, 370]	τε χναύειν τευθίσιν σηπίδια πιλεῖν	τε	πολλὰς πλεκτάνας ἐπιστρεφῶς πίνειν τε
[9, 398]	δέ φησιν· Ἦν δ´ ἐρῳδιοί	τε	πολλοὶ μακροκαμπυλαύχενες τέτραγές τε σπερματολόγοι.
[9, 373]	μὲν οὖν φησι· Ὄρνιθες δέ	τε	πολλοὶ ὑπ´ αὐγὰς ἠελίοιο. Καὶ
[9, 404]	πᾶν τὸ δεῖπνον εὐτρεπές. Οὗτοί	τε	πρῶτοι δάκρυα καὶ πταρμὸν πολὺν
[9, 371]	μαράθου καυλὸς βαθύς, ἐν δέ	τε	ῥίζαι πετραίου, σὺν δ´ αὐτὸς
[9, 371]	σταφυλῖνος, σμυρνεῖον σόγκος τε κυνόγλωσσός	τε	σέρις τε· σὺν καὶ ἄρου
[9, 366]	πάλιν· Κάρδαμ´ ἀνάρρινόν τε μελάμφυλλόν	τε	σίνηπυ. Κράτης δ´ ἐν τοῖς
[9, 398]	ἐρῳδιοί τε πολλοὶ μακροκαμπυλαύχενες τέτραγές	τε	σπερματολόγοι. Ἐπεὶ δὲ ὑμεῖς οὐδὲν
[9, 380]	ἐν Πελταστῇ Ἔνθ´ ὄνων ἵππων	τε	στάσεις καὶ γεύματα οἴνων. Ἀντιφάνης
[9, 369]	ἰδ´ ἐκ ῥαφάνοιο γενέθλη μακρή	τε	στιφρή τε φαείνεται ἐν πρασιῇσι.
[9, 395]	Σικελικῶν μνημονεύων πελειάδων φησί· Καί	τε	σύ γε θρέψαιο Δρακοντιάδας διτοκεύσας
[9, 371]	σόγκος τε κυνόγλωσσός τε σέρις	τε·	σὺν καὶ ἄρου δριμεῖα καταψήχοιο
[9, 376]	μαθητὰς τάδε· Μαθητὰ Λεύκων οἵ	τε	συνδιάκονοι ὑμεῖς· ἅπας γάρ ἐστιν
[9, 395]	τὸ ῥύγχος ὀξὺ ἔχει σκέπον	τε	τὰ ὄμματα, τὰ δὲ πολλὰ
[9, 383]	πολὺ τῶν μαγείρων γένος περί	τε	τὰς ἱστορίας καὶ τὰ ὀνόματα.
[9, 382]	ἠνάγκαζεν ~ἐκμανθάνοντας τοὺς μαγείρους (φέροντάς	τε	τὰς λοπάδας ἅμα λέγειν Εἷς,
[9, 392]	Σημειῶδες δὲ τὸ ὄνυχος. Καθόλου	τε	τῇ πληθυντικῇ εὐθείᾳ ἑπομένη ἡ
[9, 378]	λοιποί, Βοιδίων καὶ Χαριάδης ἐγώ	τε·	τοῖς λοιποῖς δὲ προσπέρδου. {ΔΗ.
[9, 375]	μῆκος, τῇ χροιᾷ χιόνινον. Ἔφασάν	τε	τὸν βασιλέα Εὐμένη τὰ τοιαῦτα
[9, 383]	αὐτὸν ἤδη μεταβαλεῖν ἀνθρωπίνως λαλεῖν	τε.	Τὸν δ´ οὐκ ἂν ταχὺ
[9, 382]	αὐτῷ ξυνέπεσεν, ὦ Σώκρατες. Διεξήρχοντό	τε	τοῦ διαλόγου τὰ πολλὰ τὸν
[9, 389]	τρόπον. ~(Φρύνιχος Τραγῳδοῖς· Τὸν Κλεόμβροτόν	τε	τοῦ Πέρδικος υἱόν. Τὸ δὲ
[9, 403]	ἐπιδεῖξαι ὅ τι φέρει. Διεχλεύαζέ	τε	τοὺς πάνυ μαγείρους γενομένους, (ὧν
[9, 391]	Ἀριστοτέλη οὕτως αὐτοὺς ὠνομακέναι. Φαίνεσθαί	τε	τούτους ἀεὶ καὶ μὴ ἐσθίεσθαι.
[9, 399]	φησί· Τοῦ δὲ λαγὼ πολλοί	τε	τρόποι πολλαί τε θέσεις σκευασίας
[9, 370]	ὄντων; Ἐν οἷς νομίζεται ὀπτᾶν	τε	τυροῦ Χερρονησίτου τόμους ἕψειν τ´
[9, 381]	ἡμῶν ἐπαινεσάντων τὸν μάγειρον ἐπί	τε	τῷ ἑτοίμῳ τῶν λεγομένων καὶ
[9, 381]	κριβάνῳ ὑποθεὶς τράπεζαν χαλκῆν ἐστάθευσά	τε	τῷ πυρί, ὡς μήτε κατακαῦσαι
[9, 378]	μὲν περὶ τῶν μετεώρων τάς	τε	τῶν ἄστρων δύσεις καὶ τὰς
[9, 374]	καλεῖ (ἐν Ὀδυσσεῖ αὐτομόλῳ· Δέλφακά	τε	τῶν γειτόνων τοῖς Ἐλευσινίοις φυλάσσων
[9, 385]	οὕτως Γαλεοὺς καὶ βατίδας ὅσα	τε	τῶν γενῶν ἐν ὀξυλιπάρῳ τρίμματι
[9, 379]	μάγειρον πολυμαθῆ (καὶ εὐπαίδευτον μνημονεύοντά	τε	τῶν πρὸ αὑτοῦ τεχνιτῶν καὶ
[9, 369]	ῥαφάνοιο γενέθλη μακρή τε στιφρή	τε	φαείνεται ἐν πρασιῇσι. Κηφισιακῶν δὲ
[9, 370]	τε παχέων ἀρνίων στηθύνια τίλλειν	τε	φάττας καὶ κίχλας ὁμοῦ σπίνοις
[9, 388]	τὸ ζῆν περιγράψας. Οὐ πρότερόν	τε,	φησίν, τροφῆς μεταλαμβάνει, εἰ μὴ
[9, 398]	γὰρ ὄρτυγας στρουθούς τε κορυδαλλάς	τε	φιλοκονείμονας τέτραγας σπερματολόγους τε κἀγλαὰς
[9, 370]	καὶ κίχλας ὁμοῦ σπίνοις κοινῇ	τε	χναύειν τευθίσιν σηπίδια πιλεῖν τε
[9, 388]	σχιδανόποδά φησιν αὐτὸν εἶναι ἔχειν	τε	χρῶμα κυάνεον, (σκέλη μακρά, ῥύγχος
[9, 388]	ψωμίδας. Κάπτων δὲ πίνει. Πενταδάκτυλός	τε	ὢν τὸν μέσον ἔχει μέγιστον.
[9, 383]	δὲ ἕνα τῶν ἀρχαίων μαγείρων	τεθαύμακα	πείρᾳ τῆς τέχνης ἧς εἰσηγήσατο
[9, 398]	τῶν τῆς ἐπαρχίας ἐκείνης πραγμάτων	τεθέαμαι	ἐπὶ τῇ χώρᾳ ἐκείνῃ τοὔρνεον.
[9, 374]	δέλφακα καὶ ἐπὶ τοῦ τελείου	τέθεικε	τοὔνομα εἰπών· Τοὺς μὲν ὀρεινόμους
[9, 393]	διαφέρουσιν, ὅμως ὅταν ἐλαίου κρατὴρ	τεθῇ	πλήρης, οἱ στάντες αὐτῶν ἐπὶ
[9, 373]	ἀλεκτρυόνες ἅπασαι καὶ τὰ χοιρίδια	τέθνηκε	καὶ τὰ μίκρ´ ὀρνίθια. Ἀναξανδρίδης·
[9, 386]	οὐδὲ ἓν (ἔμψυχον· ἰχθῦς ἐπριάμην	τεθνηκότας	μεγάλους, κρεᾴδι´ ἀρνὸς ἐσθίειν πίονος,
[9, 396]	δεκάπαλαι, ὃ δ´ ἴσως γαλαθηνὸν	τέθυκε	τὸν χοῖρον λαβών. Καὶ Ἀνακρέων
[9, 398]	δι´ ἐπιπολῆς ἐστι τῶν λέξεων.	Τεκμαιρόμενοι	οὖν Ἀθηναῖοι καὶ διὰ τῆς
[9, 392]	ἀφανίζεσθαι, διαμένειν δὲ τὰς θηλείας,	τεκμαιρόμενος	ἐκ τῆς χρόας τὴν πιθανότητα·
[9, 395]	τόπος τότε βούτυρον, ᾧ δὴ	τεκμηρίῳ	χρῶνται τῆς θείας ἐπανόδου. Αὐτοκράτης
[9, 373]	δεινὸν οὖν κριοὺς μὲν ἐκγεννᾶν	τέκνα	ὄρνις θ´ ὁμοίους τοὺς νεοττοὺς
[9, 400]	καὶ τὸ μὲν δασὺ τῶν	τέκνων	ἐν τῇ γαστρί, τὸ δὲ
[9, 375]	ἐν Κρήτῃ γενέσθαι τὴν Διὸς	τέκνωσιν	ἐπὶ τῆς Δίκτης, ἐν ᾗ
[9, 396]	γλυκεῖαν ἐδάκρυσαν ψυχὰν ἀποπνέοντα γαλαθηνὸν	τέκος.	Κλέαρχος δ´ ἐν τοῖς περὶ
[9, 396]	τὴν Δανάην ποιεῖ λέγουσαν· Ὦ	τέκος,	οἷον ἔχω πόνον· σὺ δ´
[9, 394]	τιθέασιν, ἐν Αἰγύπτῳ δὲ δωδεκάκις.	Τεκοῦσα	γὰρ τῇ ἐχομένῃ ἡμέρᾳ συλλαμβάνει.
[9, 396]	Φερεκράτης Δουλοδιδασκάλῳ· Γαλαθήν´ ἔκλεπτον οὐ	τέλεα.	Ἐν δὲ Αὐτομόλοις· Οὐ γαλαθηνὸν
[9, 375]	ἢ ἄτοκον· διὸ τὰ ἤδη	τέλεια	ἤσθιον· (Ἀτὰρ σιάλους γε σύας
[9, 374]	τὸν δέλφακα καὶ ἐπὶ τοῦ	τελείου	τέθεικε τοὔνομα εἰπών· Τοὺς μὲν
[9, 376]	ὁ Κυζικηνὸς ἐν δευτέρῳ περὶ	τελετῆς.	Πεταλίδων συῶν μνημονεύει Ἀχαιὸς ὁ
[9, 397]	Ἀθηναῖοι, ὥς φησι Τρύφων, τὴν	τελευταίαν	συλλαβὴν περισπῶντες καὶ δασύνοντες. Καὶ
[9, 392]	υ> παρεδρεύηται, ἔχῃ δὲ τῆς	τελευταίας	συλλαβῆς ἄρχον ἕν τι τῶν
[9, 392]	χρῶνται ἐπὶ γενικῆς συμφώνῳ τῆς	τελευταίας	συλλαβῆς τυπωτικῷ (λέγω δὲ ὄνυξ
[9, 392]	χρῆται τῷ αὐτῷ συμφώνῳ τῆς	τελευταίας	τυπωτικῷ, κἂν ἄνευ συμφώνου λέγηται,
[9, 398]	τὴν φύσιν ἡ δασύτης τοῖς	τελευταίοις	μέρεσι (τῶν ὀνομάτων οὐδαμῶς ἐγκαθείργνυται.
[9, 401]	μακρὰν τῆς γῆς κατὰ τὰ	τελευταῖς	μέρη τῆς Δικαιαρχείας ὑπ´ ὀλίγων
[9, 393]	ᾠδικοὶ καὶ μάλιστα περὶ τὰς	τελευτάς.	Διαίρουσι δὲ καὶ τὸ πέλαγος
[9, 379]	γίνεσθαί θ´ ἅμα καὶ τὴν	τελευτὴν	τοῦ βίου συνῆψέ τις μόνοις
[9, 394]	θήλειαι τοὺς ἄρρενας, ἀλλὰ καὶ	τελευτήσαντος	χηρεύει ὁ ὑπολειπόμενος. Τὸ δ´
[9, 397]	ὑπὲρ μίαν συλλαβὴν ὀνόμασι τὴν	τελευτῶσαν	ἀπὸ φωνήεντος ἀρχομένην δασύνεσθαι. Πάντως
[9, 398]	δασύτης, μήποτ´ ἀλόγως κατὰ τὴν	τελευτῶσαν	συλλαβὴν ὁ ταὼς πρὸς τῶν
[9, 400]	καὶ ταῦτ´ ἀλόγως κατὰ τὴν	τελευτῶσαν	συλλαβὴν περισπωμένως προφέρονται. Δεῖ δὲ
[9, 393]	δὲ Μύνδιός φησιν Ἀλέξανδρος πολλοῖς	τελευτῶσιν	παρακολουθήσας οὐκ ἀκοῦσαι ᾀδόντων. Ὁ
[9, 366]	ἀεὶ (ὄψων ἓν ἔχομεν, διὰ	τέλους	δὲ τοῦθ´, ἅλας. ἐπὶ δὲ
[9, 404]	καὶ τοῖς φιλοσόφοις καὶ τοῖς	τελώναις.	Μειράκιον ἐρωμένην ἔχον πατρῴαν οὐσίαν
[9, 404]	τὸ ζῷον εἰς ὑπερβολήν ἐστιν.	Τελώνῃ	γλαῦκον, ἔγχελυν, σπάρον· ὅταν ἐγγὺς
[9, 403]	κολοκύντη, ἔτνος, θρῖον, φυλλάς, θύννου	τεμάχη,	γλάνιδος, γαλεοῦ, ῥίνης, γόγγρου· φοξῖνος
[9, 381]	πάρεστι· τἀντός ἐστι σά. (Κἂν	τέμαχος	ἐκκλίνῃς τι, καὶ τοῦτ´ ἐστὶ
[9, 405]	ἐφ´ ἡμῖν σκευάσαι μὲν ἢ	τεμεῖν	ἡδύσμαθ´ ἑψῆσαί τε καὶ φυσᾶν
[9, 411]	Οἰταικῶν ᾧ καὶ ἀνεῖσθαί φησι	τέμενος	ὑπὸ τοῦ Ἡρακλέους ἐν Προσχίῳ,
[9, 403]	οἴκους μάττει, πέττει, τίλλει, κόπτει,	τέμνει,	δεύει, χαίρει, παίζει, πηδᾷ, δειπνεῖ,
[9, 367]	ταῖς παροψίσι· βραχὺ γάρ τι	τέρψαντ´	ἐξανάλωται ταχύ. Ἀριστοφάνης Δαιδάλῳ· Πάσαις
[9, 391]	δέ εἰσιν ὀχευτικοί· διὸ καὶ	Τερψικλῆς	τοὺς ἐμφαγόντας φησὶν στρουθῶν ἐπικαταφόρους
[9, 394]	φάσσα· καὶ γὰρ τριάκοντα καὶ	τεσσαράκοντα	ζῇ ἔτη. Οὐκ ἀπολείπουσι δ´
[9, 404]	ταὐτὰ προσάγω πᾶσιν ἀεὶ βρώματα,	τεταγμέν´	εὐθύς ἐστί μοι πρὸς τὸν
[9, 379]	τέχνην· ἂν δ´ ὑστερίζῃ τῆς	τεταγμένης	ἀκμῆς, ὥστ´ ἢ προοπτήσαντα χλιαίνειν
[9, 378]	σχεδόν. Τὸ γὰρ παραθεῖναι κἀφελεῖν	τεταγμένως	ἕκαστα καὶ τὸν καιρὸν ἐπὶ
[9, 370]	ἡδύσμασιν ἄρνεια καταπεπασμέν´ οὐδὲ θρυμματὶς	τεταραγμένη	καὶ λοπάδες ἀνθρώπων φθοραί. Καὶ
[9, 387]	ὁ Εὐεργέτης ἐν δευτέρῳ ὑπομνημάτων	τέταρόν	φησιν ὀνομάζεσθαι τὸν φασιανὸν ὄρνιν.
[9, 401]	Σύαγρον, οὗ μνημονεύει Φύλαρχος ἐν	τετάρτῃ	ἱστοριῶν. Καὶ ὁ Δημόκριτος ἔφη·
[9, 387]	δ´ ὁ Κνίδιος ἐν τῇ	τετάρτῃ	καὶ τριακοστῇ τῶν Εὐρωπιακῶν περὶ
[9, 387]	Καλλίξενος δ´ ὁ Ῥόδιος ἐν	τετάρτῃ	περὶ Ἀλεξανδρείας (διαγράφων τὴν γενομένην
[9, 399]	φορῶ. Ἡρόδοτος δ´ ἐν τῇ	τετάρτῃ	τῶν ἱστοριῶν φησιν σπανίως δ´
[9, 382]	δύο, τρεῖς· ὁ δὲ δὴ	τέταρτος	ἡμῖν, ὦ φίλε Τίμαιε, ποῦ
[9, 395]	Σιμάριστος ἐν γʹ Συνωνύμων καὶ	τετάρτῳ.	Εἰσὶ δ´ οἱ ὄρχεις οὕτω
[9, 374]	(Καὶ Ἀριστοφάνης Δαιδάλῳ· ὸν μέγιστον	τέτοκεν,	ὡς ἀλεκτρυών. Καὶ πάλιν· Πολλαὶ
[9, 370]	Ἀπομνημονεύμασιν. Ἀθήνησι δὲ καὶ ταῖς	τετοκυίαις	κράμβη παρεσκευάζετο ὥς τι ἀντιφάρμακον
[9, 398]	στρουθούς τε κορυδαλλάς τε φιλοκονείμονας	τέτραγας	σπερματολόγους τε κἀγλαὰς συκαλλίδας. Καὶ
[9, 398]	δ´ ἐρῳδιοί τε πολλοὶ μακροκαμπυλαύχενες	τέτραγές	τε σπερματολόγοι. Ἐπεὶ δὲ ὑμεῖς
[9, 398]	ποικίλος, καρποφάγος. Ὅταν ᾠοτοκῇ δέ,	τετράζει	τῇ φωνῇ. Καὶ Ἐπίχαρμος ἐν
[9, 398]	φέρων ἐν τῷ ταλάρῳ τὸν	τέτρακα.	Ἦν δὲ τὸ μὲν μέγεθος
[9, 398]	ὑμῖν· ζητήσεις γὰρ σιτούμεθα· τὸν	τέτρακα	τί νομίζετε; Καί τινος εἰπόντος
[9, 398]	καὶ πελεκίνῳ καὶ φλέξιδι καὶ	τέτρακι	καὶ ταὧνι. Ζητῶ δ´ ἐγὼ
[9, 375]	αὐτῶν, διδόντα τοῦ ἑνὸς δραχμὰς	τετρακισχιλίας.	Αἰσχύλος δέ φησιν· (Ἐγὼ δὲ
[9, 398]	τῶν σμικροτάτων. Λέγει γὰρ οὕτως·	(Τέτραξ	τὸ μέγεθος ἴσος σπερμολόγῳ, τὸ
[9, 406]	τὸ δὲ χόρτου ἕνεκα τῶν	τετραπόδων	ζῴων, οἷον ὄροβος μὲν ἀροτήρων
[9, 409]	μμ> λεγόμενον, βαρύνεται, λέλειμμαι αἰγίλιψ,	τέτριμμαι	οἰκότριψ, κέκλεμμαι βοίκλεψ, παρὰ Σοφοκλεῖ
[9, 401]	ὁρμητικῶς ἔχειν τὸ ζῷον εἴρηται.	Τέτριπται	δὲ καὶ τὸ λέγειν χωρὶς
[9, 383]	ἔμοιγ´ ὤν. ~Ἀλλὰ διὰ τὰς	τέτταρας	(δραχμὰς ἀποβάλω, φησί, τὴν προαίρεσιν;
[9, 385]	ἐπιφέρει· Τῶν ἰχθυοπωλῶν ἀρτίως τις	τεττάρων	δραχμῶν ἐπώλει κωβιούς. Ἀναξίλας Ὑακίνθῳ
[9, 372]	σχαδόνας, ἐλάας, πυόν, χόρια, χελιδόνια,	τέττιγας,	ἐμβρύεια. Ὑρίσους δ´ ἴδοις ἂν
[9, 372]	γηθυλλίδος· διὸ δὴ τῆς τιμῆς	τετυχηκέναι	ταύτης. ΚΟΛΟΚΥΝΤΗ. Χειμῶνος δὲ ὥρᾳ
[9, 371]	δὲ τὸ ὄνομα μνήμης εὑρίσκω	τετυχηκὸς	παρὰ μὲν Εὐβούλῳ ἐν Πορνοβοσκῷ
[9, 404]	κατεσθίει· τούτῳ παρέθηκα σηπίας καὶ	τευθίδας	καὶ τῶν πετραίων ἰχθύων τῶν
[9, 403]	σπάρος, αἰολίας, θρᾷττα, χελιδών, καρίς,	τευθίς,	ψῆττα, δρακαινίς, πουλυπόδειον, σηπία, ὀρφώς,
[9, 370]	ὁμοῦ σπίνοις κοινῇ τε χναύειν	τευθίσιν	σηπίδια πιλεῖν τε πολλὰς πλεκτάνας
[9, 371]	ὡς κακῶς λέγοντι καὶ Τὰ	τεῦτλα	τευτλίδας καλῶν Εὔδημος δ´ ἐν
[9, 371]	κακῶς λέγοντι καὶ Τὰ τεῦτλα	τευτλίδας	καλῶν Εὔδημος δ´ ἐν τῷ
[9, 371]	δὲ σευτλὶς ἕτερον, φησί, τοῦ	τεύτλου	ἐστί. Διὸ καὶ Δίφιλος ὁ
[9, 371]	λαχάνων δʹ γένη φησὶν εἶναι	τεύτλων,	σπαστόν, καυλωτόν, λευκόν, πάνδημον· τοῦτο
[9, 394]	τρυγὼν πάντων ἐλάττων, χρῶμα δὲ	τεφρόν.	(Αὕτη δὲ θέρους φαίνεται, τὸν
[9, 405]	Καπνιζομένη τυραννὶς αὕτη ´σθ´ ἡ	τέχνη.	(Ἀβυρτακοποιὸς παρὰ Σέλευκον ἐγενόμην, παρ´
[9, 377]	ὧδε· Οὐ παντελῶς εὐκαταφρόνητος ἡ	τέχνη,	ἂν κατανοήσῃς, ἐστὶν ἡμῶν, Δημύλε,
[9, 383]	ἱεροπρεπής πώς ἐστιν ἡμῶν ἡ	τέχνη.	Ἐγὼ δ´ ὑμῖν, κατὰ τὸν
[9, 378]	ἁπανταχοῦ μέν ἐστι κἀν πάσῃ	τέχνῃ,	(ἐν τῇ καθ´ ἡμᾶς δ´
[9, 376]	μέγα φρονῶν ἐκεῖνος ἐπὶ τῇ	τέχνῃ	ἔφη· Ἀλλὰ μὴν οὐδὲ τὴν
[9, 377]	ὑπὸ τῶν τοιούτων δ´ ἡ	τέχνη	λυμαίνεται. ~(Ἐπεὶ μάγειρον ἂν λάβῃς
[9, 405]	καιρὸν δ´ ἀπολέσῃς, παραπόλωλεν ἡ	τέχνη.	{ΣΙΜ. Ἄνθρωπε, μέγας εἶ. {Α.
[9, 378]	ἀρχιτεκτονικῆς ἴσως ἐθαύμασας τί τῇ	τέχνῃ	συμβάλλεται. {ΔΗ. Ἐγὼ δ´ ἐθαύμας´;
[9, 405]	εὖ μὲν σὺ χρήσῃ τῇ	τέχνῃ,	τὸν τῆς τέχνης καιρὸν δ´
[9, 382]	οὐχ οὕτως ὠγκύλλετο ἐπὶ τῇ	τέχνῃ	ὡς ὁ παρὰ Στράτωνι μάγειρος
[9, 379]	εἰς καιρὸν ἐλθών, ὠφέλησε τὴν	τέχνην·	ἂν δ´ ὑστερίζῃ τῆς τεταγμένης
[9, 383]	μάγειρος. Ὃ λέγεις οὐ λέγεις·	τέχνην	δ´ ὀνειδίζεις. Καὶ μαγείρων μὲν
[9, 404]	καὶ ζητοῦντα τὰ κατὰ τὴν	τέχνην,	(οὐθὲν Διοδώρου διαφέροντ´ Ἀσπενδίου. Γεύσω
[9, 380]	διὰ κενῆς σὺ μόνος εὕρηκας	τέχνην.	Χορδῆς ὀβελίσκους ἡμέρας ζητουμένους δύ´
[9, 381]	διδασκάλῳ. Νῦν τὴν ἀπόδειξιν τῆς	τέχνης	αἰτῶ σ´ ἐγώ. Εἰς πολεμίαν
[9, 378]	σῴζομεν (τὸ Σίκωνος· οὗτος τῆς	τέχνης	ἀρχηγὸς ἦν. Ἐδίδασκεν ἡμᾶς πρῶτον
[9, 404]	συγγράμματα σπεύδων ἐμαυτοῦ καινὰ τῆς	τέχνης.	{Β. Παπαῖ· ἐμὲ κατακόψεις, οὐχ
[9, 403]	Δαμόξενος ἐγένονθ´ ἑαυτῶν συμμαθηταὶ τῆς	τέχνης·	ἐδίδασκε δ´ αὐτοὺς Σικελιώτης Λάβδακος.
[9, 405]	ἴσως· ὅσον ἀπὸ ταύτης τῆς	τέχνης	εἴργασμ´ ἐγώ, κατὰ τὸν κωμικὸν
[9, 405]	εἴρηκεν· Ὅσον ἀπὸ ταύτης τῆς	τέχνης	εἴργασμ´ ἐγώ, οὐδεὶς ὑποκριτής ἐσθ´
[9, 378]	ἔλεγε τὰ στρατηγικά. Πρὸ τῆς	τέχνης	ἔσπευδε ταῦθ´ ἡμᾶς μαθεῖν. {ΔΗ.
[9, 383]	ἀρχαίων μαγείρων τεθαύμακα πείρᾳ τῆς	τέχνης	ἧς εἰσηγήσατο ἀπολαύσας. Παράγει δ´
[9, 405]	χρήσῃ τῇ τέχνῃ, τὸν τῆς	τέχνης	καιρὸν δ´ ἀπολέσῃς, παραπόλωλεν ἡ
[9, 376]	γάρ ἐστιν οἰκεῖος τόπος ὑπὲρ	τέχνης	λαλεῖν τι· τῶν ἡδυσμάτων πάντων
[9, 377]	Ὥσπερ γὰρ εἰς τἀμπόρια, τῆς	τέχνης	πέρας τοῦτ´ ἔστιν, ἂν εὖ
[9, 381]	τῶν λεγομένων καὶ τῇ τῆς	τέχνης	περιεργίᾳ ὁ καλὸς ἡμῶν ἑστιάτωρ
[9, 379]	προοπτήσαντα συντελεῖν ταχύ, ἀπεστέρησε τῆς	τέχνης	τὴν ἡδονήν. {Β. Εἰς τοὺς
[9, 407]	συναγαγὼν τοὺς περὶ τὸν Διόνυσον	τεχνίτας	προσῆλθε μετ´ αὐτῶν Ἀλκιβιάδῃ βοηθεῖν
[9, 379]	μνημονεύοντά τε τῶν πρὸ αὑτοῦ	τεχνιτῶν	καὶ τίνα ἕκαστος εἶχεν ἰδίαν
[9, 379]	Οὐκ ἴστε ταῖς πλείσταισι τῶν	τεχνῶν	ὅτι οὐχ ἁρχιτέκτων κύριος τῆς
[9, 376]	τὸ καθ´ ὅλου δὲ τῶν	τεχνῶν	ὄψει σχεδόν τι τοῦθ´ ἡγούμενον.
[9, 393]	ταριχηρὰ μύρια. Καὶ Ἵππαρχος ἐν	τῇ	Αἰγυπτίᾳ Ἰλιάδι· Οὐδέ μοι Αἰγυπτίων
[9, 384]	καὶ νεφροὺς ἐκάλουν· Φιλιππίδης ἐν	τῇ	Ἀνανεώσει Γναθαίνης τῆς ἑταίρας τὸ
[9, 400]	τοσοῦτον πλῆθος ἐγένετο περδίκων ἐν	τῇ	Ἀνάφῃ, ὡς κινδυνεῦσαι ἀναστάτους γενέσθαι
[9, 410]	ὁ γεγραφὼς τὰς περιηγήσεις ἐν	τῇ	Ἀσίᾳ ἐπιγραφομένῃ· Γυναῖκες δ´ ἐπὶ
[9, 410]	ἔχουσι χειρόμακτρα. Ἡρόδοτος δ´ ἐν	τῇ	βʹ φησί· Μετὰ δὲ ταῦτα
[9, 387]	ὁ Ἐρέσιος, Ἀριστοτέλους μαθητής, ἐν	τῇ	γʹ περὶ ζῴων μνημονεύων αὐτῶν
[9, 399]	Ἀττικήν· (λέγει δὲ ὧδε· Ἐν	τῇ	γὰρ Ἀττικῇ τίς εἶδε πώποτε
[9, 400]	μὲν δασὺ τῶν τέκνων ἐν	τῇ	γαστρί, τὸ δὲ ψιλόν, (τὸ
[9, 407]	τοῖς Ἀθηναίοις εὐδοκίμει. Ἐν δὲ	τῇ	Γιγαντομαχίᾳ οὕτω σφόδρα τοὺς Ἀθηναίους
[9, 390]	Ὁ ὦτός ἐστι μὲν παρόμοιος	τῇ	γλαυκί, οὔκ ἐστι δὲ νυκτερινός.
[9, 369]	ἁλμυρίδος καὶ λειοφύλλου καὶ σελινούσσης·	τῇ	δ´ ἡδονῇ πρώτην κεκρίσθαι τὴν
[9, 400]	Γέρανοι, χελῶναι, γλαῦκες, ἰκτῖνοι, λαγοί.	Τῇ	δὲ λαγὼν ἡ διὰ τοῦ
[9, 400]	λαγὸν ὀνομαζόντων ἐκεῖνοι λαγὼν ἐροῦσι.	(Τῇ	δὲ τὸν λαγὸν ἑνικῇ αἰτιατικῇ
[9, 410]	Ἕλληνες Ἅιδην νομίζουσι κἀκεῖθι συγκυβεύειν	τῇ	Δήμητρι, καὶ τὰ μὲν νικᾶν
[9, 400]	δ´ ἐπαναιρέεται. Πολύβιος δ´ ἐν	τῇ	δωδεκάτῃ τῶν ἱστοριῶν γίγνεσθαί φησι
[9, 401]	πρὸς τοὺς Μήδους συμμαχίας ἐν	τῇ	ἐβδόμῃ. Καὶ Αἰτωλῶν δὲ οἶδα
[9, 369]	ὁ ἀπὸ τῆς στοᾶς ἐν	τῇ	ἑβδόμῃ καὶ εἰκοστῇ τῶν ἱστοριῶν
[9, 406]	ἡ λιθίνη βαλλητύς; Ἐλευσῖνι γὰρ	τῇ	ἐμῇ οἶδά τινα πανήγυριν ἀγομένην
[9, 372]	μέτρια ὄσπρια πανσπερμηδὸν ἐπεγχεύῃσιν ἀλετρίς.	Τῇ	ἔνι μὲν σικύης ὅρμους βάλον
[9, 394]	Αἰγύπτῳ δὲ δωδεκάκις. Τεκοῦσα γὰρ	τῇ	ἐχομένῃ ἡμέρᾳ συλλαμβάνει. Ἔτι ἐν
[9, 407]	Ἀθηναίους ἐκήλησεν, ὡς ἐν ἐκείνῃ	τῇ	ἡμέρᾳ πλεῖστα αὐτοὺς γελάσαι, καίτοι
[9, 394]	περιστεραὶ ἀφανεῖς γίνονται ὡς δὴ	τῇ	θεῷ συναποδημοῦσαι. ~Καὶ μεθ´ ἡμέρας
[9, 391]	κωμικοὶ ὤτους καλοῦσιν. Ἐν γοῦν	τῇ	θήρᾳ αὐτῶν ὁ ἐπιτηδειότατος ὀρχεῖται
[9, 389]	ὅταν προσερχόμενον ἐπαισθάνηται τὸν ἄρρενα	τῇ	θηρευούσῃ, ὑπομένει τε ὀχευθῆναι, ἵνα
[9, 372]	γράφων οὕτως· Διατέτακται παρὰ Δελφοῖς	τῇ	θυσίᾳ τῶν Θεοξενίων, ὃς ἂν
[9, 401]	καὶ Ποσειδώνιος ὁ φιλόσοφος ἐν	τῇ	ἱστορίᾳ· Καὶἡμεῖς εἴδομεν πολλοὺς κατὰ
[9, 401]	ἡ μίμαρκυς. Θεόπομπος δὲ ἐν	τῇ	κʹ τῶν ἱστοριῶν (περὶ τὴν
[9, 378]	ἐστι κἀν πάσῃ τέχνῃ, (ἐν	τῇ	καθ´ ἡμᾶς δ´ ὥσπερ ἡγεῖται
[9, 391]	τῆς περὶ τὸ ζῷον ἐν	τῇ	κινήσει ποικιλίας. (Χαίρουσι δὲ οἱ
[9, 372]	ὃς ἂν κομίσῃ γηθυλλίδα μεγίστην	τῇ	Λητοῖ, λαμβάνειν μοῖραν ἀπὸ τῆς
[9, 382]	παρέχουσιν. (Καὶ ὁ παῖς ἐπὶ	τῇ	μαγειρικῇ σοφίᾳ ἐπαινεθεὶς Τί τοιοῦτον
[9, 388]	καὶ ὡς πλεοναζόντων αὐτῶν ἐν	τῇ	Μεγαρικῇ. Περισπῶσι δ´ οἱ Ἀττικοὶ
[9, 393]	Λέγει δὲ καὶ ἐντίθεσθαι αὐτὸν	τῇ	νεοττιᾷ πόαν τὴν λεγομένην λυγαίαν.
[9, 390]	καρδίας. Οἱ δ´ ἐν Σκιάθῳ	τῇ	νήσῳ κοχλίας ἐσθίουσι. Τίκτουσι δ´
[9, 367]	ὅτι σίνεται τοὺς ὦπας ἐν	τῇ	ὀδμῇ, ὡς καὶ τὸ κρόμμυον
[9, 409]	κυνάδας, ὥς φησι Πολέμων ἐν	τῇ	περὶ ὀνομάτων ἀδόξων ἐπιστολῇ. Περὶ
[9, 391]	ὄπισθεν στὰς καὶ λαθὼν συλλαμβάνει	τῇ	περὶ τὴν μίμησιν ἡδονῇ κατεχομένους.
[9, 378]	καὶ τὰ βρώματα σχεδὸν (ἐν	τῇ	περιφορᾷ τῆς ὅλης συντάξεως ἑτέραν
[9, 393]	τῷ ἐπιγραφομένῳ περὶ τῶν ἐν	τῇ	Πλάτωνος Πολιτείᾳ μαθηματικῶς εἰρημένων γράφων
[9, 392]	δὲ τὸ ὄνυχος. Καθόλου τε	τῇ	πληθυντικῇ εὐθείᾳ ἑπομένη ἡ ἑνικὴ
[9, 398]	μνήμης ἠξιῶσθαι τὸ ζῷον ἐν	τῇ	πολυταλάντῳ πραγματείᾳ (ὀκτακόσια γὰρ εἰληφέναι
[9, 393]	ἐστὶν ὀρτύγιον) μνημονεύει Κλεομένης ἐν	τῇ	πρὸς Ἀλέξανδρον ἐπιστολῇ γράφων οὕτως·
[9, 401]	Λυγκεὺς δ´ ὁ Σάμιος ἐν	τῇ	πρὸς Ἀπολλόδωρον ἐπιστολῇ γράφει οὕτως·
[9, 402]	ἐν τοῖς πρὸ τούτων ἐν	τῇ	πρὸς τὸν προειρημένον Λυγκέα ἐπιστολῇ
[9, 398]	διὰ τῆς τάξεως τὴν ἐνοῦσαν	τῇ	προσῳδίᾳ φύσιν οὐκ ἐπὶ τῶν
[9, 396]	γαλαθηνοῦ μυός. Ἡρόδοτος δ´ ἐν	τῇ	πρώτῃ φησὶν ὅτι ἐν Βαβυλῶνι
[9, 390]	ἐστὶν ἕτερονγένος ἐν Ἰταλίᾳ ἀμαυρὸν	τῇ	πτερώσει καὶ μικρότεροντῇ ἕξει, τὸ
[9, 395]	ἄρρενες σιμά τε καὶ ἐλάττονα	τῇ	συμμετρίᾳ τὰ ῥύγχη. Ἡ δὲ
[9, 407]	τῶν ἄλλων πόλεων θεωροῦσιν ἀχθόμενοι	τῇ	συμφορᾷ· διέμειναν δ´ ἀκροώμενοι καίτοι
[9, 408]	εἴρηται, καθάπερ ἡμεῖς λέγομεν ἐν	τῇ	συνηθείᾳ. Καί τις αὐτῷ ἀπήντησεν
[9, 387]	Ἀγαθαρχίδης δ´ ὁ Κνίδιος ἐν	τῇ	τετάρτῃ καὶ τριακοστῇ τῶν Εὐρωπιακῶν
[9, 399]	οὖθαρ φορῶ. Ἡρόδοτος δ´ ἐν	τῇ	τετάρτῃ τῶν ἱστοριῶν φησιν σπανίως
[9, 376]	σοφίαν, μέγα φρονῶν ἐκεῖνος ἐπὶ	τῇ	τέχνῃ ἔφη· Ἀλλὰ μὴν οὐδὲ
[9, 378]	τῆς ἀρχιτεκτονικῆς ἴσως ἐθαύμασας τί	τῇ	τέχνῃ συμβάλλεται. {ΔΗ. Ἐγὼ δ´
[9, 405]	δ´ εὖ μὲν σὺ χρήσῃ	τῇ	τέχνῃ, τὸν τῆς τέχνης καιρὸν
[9, 382]	καὶ οὐχ οὕτως ὠγκύλλετο ἐπὶ	τῇ	τέχνῃ ὡς ὁ παρὰ Στράτωνι
[9, 381]	τῷ ἑτοίμῳ τῶν λεγομένων καὶ	τῇ	τῆς τέχνης περιεργίᾳ ὁ καλὸς
[9, 384]	Χῖος ἐν ταῖς Ἑλληνικαῖς κἀν	τῇ	τρισκαιδεκάτῃ δὲ τῶν Φιλιππικῶν Ἀγησιλάῳ
[9, 388]	(Ἐχθραίνει γὰρ τοὺς προσιόντας αὐτοῦ	τῇ	τροφῇ. Τῆς δὲ πορφυρίδος καὶ
[9, 402]	παρέχει τοῖς ὠσὶ μᾶλλον ἢ	τῇ	φάρυγγι, ὥσπερ τὰ παρὰ Ἀντιφάνει
[9, 377]	Οἱ πολέμιοι πάρεισιν· ὁ βαθὺς	τῇ	φύσει στρατηγὸς ἔστη καὶ τὸ
[9, 390]	εἰς τὴν Ἀττικὴν ἢ διαβαίνοντες	τῇ	φωνῇ διάδηλοι γίγνονται, καθάπερ προειρήκαμεν.
[9, 398]	καρποφάγος. Ὅταν ᾠοτοκῇ δέ, τετράζει	τῇ	φωνῇ. Καὶ Ἐπίχαρμος ἐν Ἥβας
[9, 371]	λευκόν, πάνδημον· τοῦτο δ´ εἶναι	τῇ	χρόᾳ φαιόν. Δίφιλος δ´ ὁ
[9, 375]	δ´ ἄρτιον πρὸς τὸ μῆκος,	τῇ	χροιᾷ χιόνινον. Ἔφασάν τε τὸν
[9, 398]	ἐπαρχίας ἐκείνης πραγμάτων τεθέαμαι ἐπὶ	τῇ	χώρᾳ ἐκείνῃ τοὔρνεον. Καὶ μαθὼν
[9, 389]	φωνήν. Τούτου δὲ αἴτιον ἡ	τῇ	ψυχῇ γινομένη φαντασία περὶ τῶν
[9, 370]	ναὶ μὰ τὴν κράμβην. κΚὶ	Τηλεκλείδης	Πρυτάνεσιν Ναὶ μὰ τὰς κράμβας
[9, 399]	ἐπιτεμὼν πρὶν θεωρῆσαι μαθών ΟΥΘΑΡ.	Τηλεκλείδης	Στερροῖς· Ὡς οὖσα θῆλυς εἰκότως
[9, 407]	Πρὸς δὲ τὸν χρηστὸν δραμὼν	Τηλέμαχον	Ἀχαρνέα σωρόν τε κυάμων καταλαβὼν
[9, 407]	Διονύσῳ οὕτως· Ὁ δ´ Ἀχαρνικὸς	Τηλέμαχος	ἔτι δημηγορεῖ. Οὗτος δ´ ἔοικε
[9, 407]	καλουμένη χύτρα καὶ τίς ὁ	Τηλέμαχος.	Καὶ ὁ Δημόκριτος ἔφη· Τιμοκλῆς
[9, 408]	~(Ἐκ τούτων δῆλόν ἐστιν ὅτι	Τηλέμαχος	κυάμων χύτρας ἀεὶ σιτούμενος ἦγε
[9, 407]	καὶ τῶν δήμων Ἀχαρνεὺς ὁ	Τηλέμαχος	ὁ αὐτὸς ποιητής φησιν ἐν
[9, 407]	Λήθῃ φησί· Μετὰ τοῦτον αὐτῷ	Τηλέμαχος	συνετύγχανε. καὶ τοῦτον ἀσπασάμενος ἡδέως
[9, 407]	ποθοῦντα μαθεῖν πολλάκις τίς ἡ	Τηλεμάχου	καλουμένη χύτρα καὶ τίς ὁ
[9, 380]	(Ἔδοξεν οὖν πᾶσι διὰ τὸν	τηλικόνδε	ὅρκον μὴ βιάζεσθαι τὸν ἄνθρωπον,
[9, 405]	ἔτι φορτηγικῶν μοι βρωμάτων ἀγωνίαις	τἠμῇ	ποιήσω νυστάσαι παροψίδι. Πρὸς ταῦτα
[9, 386]	ἐφ´ Ἑλλήσποντον πλεύσας, ἀλλ´ εἰς	τὴν	ἀγορὰν πορευθεὶς ὠνήσομαι φασιανικόν, ὃν
[9, 368]	τὸν Δί´ ὥσπερ αἱ παροψίδες	τὴν	αἰτίαν ἔχους´ ἀπὸ τῶν ἡδυσμάτων,
[9, 386]	ΦΑΣΙΑΝΙΚΟΙ παραπεπλεύκασιν ὑπεριδόντες ἡμᾶς διὰ	τὴν	ἄκαιρόν σου γλωσσαλγίαν. (Ἀλλ´ ἢν
[9, 390]	πάμπολλα τὰ ζῷα ταῦτα εἰς	τὴν	Ἀλεξάνδρειαν ἀπὸ τῆς παρακειμένης Λιβύης,
[9, 369]	γάρ ἐστι σελίνῳ καὶ κατὰ	τὴν	ἄλλην πύκνωσιν. Θεόφραστος δὲ οὕτως
[9, 369]	τῇ δ´ ἡδονῇ πρώτην κεκρίσθαι	τὴν	ἁλμυρίδα. (Φύεται δ´ ἐν Ἐρετρίᾳ
[9, 400]	τινὸς ἀφέντος δύο πέρδικας (εἰς	τὴν	Ἀνάφην τοσοῦτον πλῆθος ἐγένετο περδίκων
[9, 400]	ὁ Δελφὸς ἐν ὑπομνήμασι Κατὰ	τὴν	Ἀντιγόνου τοῦ Γονατᾶ φησιν βασιλείαν
[9, 402]	Ἐσκώπτετο δὲ ὁ ἀθλητὴς διὰ	τὴν	ἀπὸ τῶν ἱδρώτων δυσωδίαν. Τὰ
[9, 381]	ποίησον τοῦτο τῷ διδασκάλῳ. Νῦν	τὴν	ἀπόδειξιν τῆς τέχνης αἰτῶ σ´
[9, 390]	Βοιωτίαν ἢ οὐ διαβαίνουσιν εἰς	τὴν	Ἀττικὴν ἢ διαβαίνοντες τῇ φωνῇ
[9, 399]	φησίν, ἔστιν εὑρεῖν δασύποδα περὶ	τὴν	Ἀττικήν· (λέγει δὲ ὧδε· Ἐν
[9, 371]	φυτῶν γράφει οὕτως· (Κατὰ δὲ	τὴν	αὐτοῦ τοῦ σπέρματος φύσιν ὁ
[9, 391]	ἡ Σαπφὼ ἀπὸ τῆς ἱστορίας	τὴν	Ἀφροδίτην ἐπ´ αὐτῶν φησιν ὀχεῖσθαι·
[9, 410]	τῷ πέμπτῳ τῶν μελῶν πρὸς	τὴν	Ἀφροδίτην· Χειρόμακτρα δὲ καγγονων πορφύρᾳ
[9, 401]	τῇ κʹ τῶν ἱστοριῶν (περὶ	τὴν	Βισαλτίαν φησὶ λαγωοὺς γίγνεσθαι δύο
[9, 390]	τὰς νομάς. (Οἱ δὲ περὶ	τὴν	Βοιωτίαν ἢ οὐ διαβαίνουσιν εἰς
[9, 400]	κατὰ τὴν ἐπιφάνειαν καὶ κατὰ	τὴν	βρῶσιν. Γίνεται δὲ τὸ πλεῖον
[9, 395]	στρογγυλωτέρα τὴν ὄψιν οὖσα ἔντεφρος	τὴν	γαστέρα, μικρῷ μελαντέρα τὸν νῶτον.
[9, 374]	Οἱ δὲ Δωριεῖς λέγοντες ὄρνιξ	τὴν	γενικὴν διὰ τοῦ χ> λέγουσιν
[9, 374]	ἐκφέρει· Ἁλιπόρφυρος εἴαρος ὄρνις. Καὶ	τὴν	γενικήν· Οἶδα δ´ ὀρνίχων νόμως
[9, 387]	ἐν τετάρτῃ περὶ Ἀλεξανδρείας (διαγράφων	τὴν	γενομένην πομπὴν ἐν Ἀλεξανδρείᾳ Πτολεμαίου
[9, 409]	τρόπον (τὰς χεῖρας εὐώδη λαβὼν	(τὴν)	γῆν. Καὶ Φιλόξενος δ´ ἐν
[9, 383]	ταχὺ ἔπεισεν ἡ Πειθὼ μὰ	τὴν	Γῆν οἶδ´ ὅτι. Περίεργον δ´
[9, 383]	ἄλλα ῥήματα τοιαῦθ´ ἃ μὰ	τὴν	Γῆν οὐδὲ εἷς ἤκουσεν ἄν,
[9, 389]	τῆς ὀχείας καιρὸν χάσκοντες καὶ	τὴν	γλῶσσαν ἔξω ἔχοντες οἵ τε
[9, 389]	ἀλεκτρυόνες καὶ οἱ ὄρτυγες προΐενται	τὴν	γονὴν οὐ μόνον ἰδόντες τὰς
[9, 381]	ἄλφιτα οὕτω φέρων ὑμῖν παρέθηκα.	Τὴν	δ´ ἐξαίρεσιν, ὦ καλέ μου
[9, 369]	καὶ εἰκοστῇ τῶν ἱστοριῶν περὶ	τὴν	Δαλματίαν φησὶ γίγνεσθαι γογγυλίδας (ἀκηπεύτους
[9, 396]	(Σιμωνίδης δ´ ἐπὶ τοῦ Περσέως	τὴν	Δανάην ποιεῖ λέγουσαν· Ὦ τέκος,
[9, 398]	Η> στοιχείου τυπώσασθαι τοὺς παλαιοὺς	τὴν	δασεῖαν. Διόπερ καὶ Ῥωμαῖοι πρὸ
[9, 369]	φησί, γογγυλίς, ῥάφυς, ἀνάρρινον ὅμοια.	Τὴν	δὲ ῥάφυν Γλαῦκος ἐν τῷ
[9, 404]	δειπνητικός, (πρὸς τῷ φιλεῖν δὲ	τὴν	διάνοιάν ἐστ´ ἔχων. Τῷ φιλοσόφῳ
[9, 408]	πίνακας χλευάζει τοὺς οὐκ εἰδότας	τὴν	διαφορὰν τοῦ τε κατὰ χειρὸς
[9, 407]	φυγόντος δι´ εὐλάβειαν καὶ τοῦ	τὴν	δίκην γραψαμένου. Αὕτη παρ´ ἡμῶν,
[9, 407]	δάκτυλον ἐκ τοῦ στόματος διήλειψε	τὴν	δίκην τοῦ Ἡγήμονος. Ἀγανακτοῦντες δ´
[9, 375]	οὕτως· Μυθεύουσιν ἐν Κρήτῃ γενέσθαι	τὴν	Διὸς τέκνωσιν ἐπὶ τῆς Δίκτης,
[9, 397]	δήπου ταὧς; Λέγουσι δὲ καὶ	τὴν	δοτικὴν ταωνι, ὡς ἐν τῷ
[9, 391]	καταστοχάζεσθαι τῶν σκωπτομένων διὰ τὸ	τὴν	ἐκείνων ἐπιτηδεύειν προαίρεσιν. Πάντα δὲ
[9, 389]	θῇς κάτοπτρον· προστρέχοντες γὰρ διὰ	τὴν	ἔμφασιν ἁλίσκονταί τε καὶ προΐενται
[9, 398]	Ἀθηναῖοι καὶ διὰ τῆς τάξεως	τὴν	ἐνοῦσαν τῇ προσῳδίᾳ φύσιν οὐκ
[9, 402]	μὴ τυρὸν ποιεῖ, ἐρίφου. Διὰ	τὴν	ἐπικαρπίαν γὰρ τῶν ἁδρῶν ταῦτ´
[9, 400]	μεγάλην ἔχει διαφορὰν καὶ κατὰ	τὴν	ἐπιφάνειαν καὶ κατὰ τὴν βρῶσιν.
[9, 370]	δ´ ἐξολισθὼν ἱκέτευε τὴν κράμβην	τὴν	ἑπτάφυλλον, ᾗ θύεσκε Πανδώρη Θαργηλίοισιν
[9, 381]	~(ἀλλ´ ἠκούσαμεν καὶ τοῦτο, νὴ	τὴν	Ἑστίαν, οἴκοι ποθ´ ὡς ὅς´
[9, 374]	Ἀλκμὰν δὲ διὰ τοῦ σ>	τὴν	εὐθεῖαν ἐκφέρει· Ἁλιπόρφυρος εἴαρος ὄρνις.
[9, 390]	καὶ Χαμαιλέων ὁ Ποντικὸς ἔφη	Τὴν	εὕρεσιν τῆς μουσικῆς τοῖς ἀρχαίοις
[9, 405]	χάριν ἔχεις ὁμοίαν οὐδ´ ἴσην	τὴν	ἡδονήν. Ἀρχέστρατος γέγραφέ τε καὶ
[9, 379]	συντελεῖν ταχύ, ἀπεστέρησε τῆς τέχνης	τὴν	ἡδονήν. {Β. Εἰς τοὺς σοφιστὰς
[9, 378]	συντάξεως ἑτέραν ἐν ἑτέροις λαμβάνει	τὴν	ἡδονήν. Ὁ μὲν οὖν κατέχων
[9, 381]	μετὰ ταῦτα περιέπλασα τοῦ χοίρου	τὴν	ἡμίσειαν, ὡς ὁρᾶτε, ἀλφίτοις πολλοῖς
[9, 394]	καλοῦσιν Ἀναγωγάς, ἐν ᾧ φασι	τὴν	θεὸν εἰς Λιβύην ἀνάγεσθαι. Τότ´
[9, 402]	ἀπὸ τῆς νέας Ἀκαδημείας κατὰ	τὴν	θεωρίαν ὢν Θηβαῖόν τινα ἀθλητὴν
[9, 375]	Χοῖρον δ´ οἱ Ἴωνες καλοῦσι	τὴν	θήλειαν, ὡς Ἱππῶναξ· Σπονδῇ τε
[9, 403]	ἐξήλειψαν ἐκ τῶν βιβλίων καὶ	τὴν	θυίαν ἠφάνισαν ἐκ τοῦ μέσου,
[9, 409]	τοῦ βωμοῦ λαμβάνοντες ἐφ´ οὗ	τὴν	θυσίαν ἐπετέλουν· καὶ τούτῳ περιρραίνοντες
[9, 404]	{Α. Ὁ Σόφων δὲ πᾶσαν	τὴν	Ἰωνίαν ἔχει, ἐμὸς γενόμενος, ὦ
[9, 370]	ὅρκον Σωκράτους καὶ αὐτὸς ὤμνυε	τὴν	κάππαριν, ὡς Ἔμπεδός φησιν ἐν
[9, 380]	ἕτερον. Τοῦ δὲ δευτέρου πάλιν	τὴν	καρδίαν εἶδόν σε καταπίνοντ´ ἐγώ
[9, 390]	οὐχὶ κινναβάρινον ἔχον. Οἱ δὲπερὶ	τὴν	Κίρραν πέρδικες ἄβρωτον ἔχουσι τὸ
[9, 370]	κράμβαν Εὔπολις Βάπταις Ναὶ μὰ	τὴν	κράμβην (Ἐδόκει δὲ Ἰωνικὸς εἶναι
[9, 369]	Τῆς δὲ ῥαφάνου (λέγω δὲ	τὴν	κράμβην) ἣ μέν ἐστιν οὐλόφυλλος,
[9, 370]	δὲ ὁ Νίκανδρος μάντιν κέκληκε	τὴν	κράμβην ἱερὰν οὖσαν, ἐπεὶ καὶ
[9, 370]	ἐγὼ φιλέω μάλιστα, ναὶ μὰ	τὴν	κράμβην. κΚὶ Τηλεκλείδης Πρυτάνεσιν Ναὶ
[9, 369]	Ἀλεξάνδρειαν ἐπὶ ἐνιαυτὸν γλυκεῖαν ποιεῖ	τὴν	κράμβην, μεθ´ ὃν χρόνον πάλιν
[9, 370]	(τοιοῦτον· Ὁ δ´ ἐξολισθὼν ἱκέτευε	τὴν	κράμβην τὴν ἑπτάφυλλον, ᾗ θύεσκε
[9, 393]	ἐντίθεσθαι αὐτὸν τῇ νεοττιᾷ πόαν	τὴν	λεγομένην λυγαίαν. Καὶ περὶ τῆς
[9, 409]	ἐκχέοντες ἑσπέρας. Ἴσως δὲ καὶ	τὴν	λεκάνην οὕτως ἔλεγον, ἐν ᾧ
[9, 400]	περισπωμένως προφέρονται. Δεῖ δὲ ὀξυτονεῖν	τὴν	λέξιν, (ἐπειδὴ τὰ εἰς ος>
[9, 372]	καὶ κιττῆσαί φησι τῆς γηθυλλίδος	τὴν	Λητώ, γράφων οὕτως· Διατέτακται παρὰ
[9, 372]	τῆς στρογγύλης ῥαφανῖδος. (Ἱστοροῦσι δὲ	τὴν	Λητὼ κύουσαν τὸν Ἀπόλλωνα κιττῆσαι
[9, 388]	τὸν ὄρνιν καὶ τῶν κατὰ	τὴν	Λιβύην θεῶν ἱερόν. ΠΟΡΦΥΡΙΣ. Καλλίμαχος
[9, 406]	μόλις ἔφη· Ῥοδωνιὰν καλῶ μὲν	τὴν	λοπάδα ταύτην ἐγώ· ἐσκεύασται δ´
[9, 406]	πῦρ. Καὶ ἅμα λέγων ἀναπετάσας	τὴν	λοπάδα τοσαύτην εὐωδίαν παρέσχε τῷ
[9, 378]	καὶ τὸν ἥλιον πότε ἐπὶ	τὴν	μακράν τε καὶ βραχεῖαν ἡμέραν
[9, 408]	ἴσως. {Β. Ἔτνος κυάμινον διότι	τὴν	μὲν γαστέρα φυσᾷ, τὸ δὲ
[9, 393]	συγκόλλησις αἰτία γίνεται τῆς ἁλώσεως.	Τὴν	μέσην δὲ τοῦ ὀνόματος συλλαβὴν
[9, 388]	δὲ ὀνόματος αὐτῶν ἔνιοι συστέλλουσι	τὴν	μέσην συλλαβήν, ὡς Ἀρχίλοχος· Πτώσσουσαν
[9, 380]	σκοπουμένων καθεὶς κάτω τὴν χεῖρα	τὴν	μίαν λαθὼν ἔρριψας εἰς τὸν
[9, 391]	καὶ λαθὼν συλλαμβάνει τῇ περὶ	τὴν	μίμησιν ἡδονῇ κατεχομένους. Τὸ δ´
[9, 395]	καὶ τὸν Δία ἱστορεῖ μεταβαλεῖν	τὴν	μορφὴν εἰς περιστερὰν ἐρασθέντα παρθένου
[9, 391]	γοῦν ἁλίσκεται. ~Ἀνθρωποειδὴς δ´ ἐστὶ	τὴν	μορφὴν καὶ πάντων μιμητὴς (ὅσα
[9, 390]	ὧν κατὰ μίμησιν λαβεῖν στάσιν	τὴν	μουσικήν. Οὐ πάντες δ´ οἱ
[9, 392]	ἐκ τοῦ πελάγους ἱζάνειν εἰς	τὴν	νῆσον διὰ τὸ εὔορμον εἶναι
[9, 392]	φησίν· Ὡς κατεῖδεν Ἐρυσίχθων Δῆλον	τὴν	νῆσον τὴν ὑπὸ τῶν ἀρχαίων
[9, 400]	τινὸς ἐμβαλόντος δύο λαγωοὺς εἰς	τὴν	νῆσον· ὡς καὶ πρότερον Ἀστυπαλαιέως
[9, 382]	Σφίγγ´ ἄρρεν´, οὐ μάγειρον εἰς	τὴν	οἰκίαν (εἴληφ´· ἁπλῶς γὰρ οὐδὲ
[9, 401]	ὠνόμασε· (Λαβὼν ἐπανάξω σύαγρον εἰς	τὴν	οἰκίαν τῆς νυκτὸς αὐτῆς καὶ
[9, 369]	χώραν γίγνεται. Ἡ δὲ σελινοῦσσα	τὴν	ὀνομασίαν ἔχει διὰ τὴν οὐλότητα·
[9, 392]	ὀρνέων ἀπὸ τῆς φωνῆς ἔχει	τὴν	ὀνομασίαν. Ἡ δὲ ὀρτυγομήτρα καλουμένη,
[9, 385]	ἔφη· Κρατῖνος ἐν Ὀδυσσεῦσιν εἴρηκε	τὴν	ὀξάλμην διὰ τούτων· ἀνθ´ ὧν
[9, 406]	τὸ ἱμάτιον, οὓς βάλλων εἰς	τὴν	ὀρχήστραν διαπορεῖν ἐποίησε τοὺς θεατάς.
[9, 369]	σελινοῦσσα τὴν ὀνομασίαν ἔχει διὰ	τὴν	οὐλότητα· ἐμφερὴς γάρ ἐστι σελίνῳ
[9, 389]	Ἐπὶ τοσοῦτον δ´ ἐπτόηνται (περὶ	τὴν	ὀχείαν οἱ πέρδικες καὶ οἱ
[9, 386]	ἐπιπτάντος ἑνὸς τῶν ὀρνίθων ἀγρίου	τὴν	ὄψιν, ~δείσαντες ἑαυτοὺς παραμυθούμενοι λέγουσι
[9, 374]	ἐκ τοῦ ᾄσματος. Ἦν δὲ	τὴν	ὄψιν καλὸς καὶ μέγας καὶ
[9, 393]	οὖν ἡ Ἥρα εἰς ἀπρεπῆ	τὴν	ὄψιν ὄρνιν μετεμόρφωσε πολέμιόν τε
[9, 395]	στενὸν ἔχουσα τὸ ῥύγχος στρογγυλωτέρα	τὴν	ὄψιν οὖσα ἔντεφρος τὴν γαστέρα,
[9, 409]	λήγοντα γεγονότα παρὰ τὸν παρακείμενον	τὴν	παραλήγουσαν τοῦ παρακειμένου φυλάσσουσιν, (ἄν
[9, 381]	ταῦτ´ εὐφρανάτω. Λαφυροπώλῃ παντάπασι μεταδίδου,	τὴν	πάροδον ἵν´ ἔχῃς τῶν θυρῶν
[9, 394]	γίνεται νεοττός. Οἱ δὲ Δωριεῖς	τὴν	πελειάδα ἀντὶ περιστερᾶς τιθέασιν, ὡς
[9, 398]	τὸν Σταγιρίτην λόγος ἔχει εἰς	τὴν	περὶ τῶν ζῴων ἱστορίαν) ὡς
[9, 392]	θηλείας, τεκμαιρόμενος ἐκ τῆς χρόας	τὴν	πιθανότητα· ἀλλάττεσθαι γὰρ ὡς τῶν
[9, 402]	ἕξεσιν ὑπάρχοντα ῥᾷστα φθείρεται διὰ	τὴν	πιμελήν. Τὰ δὲ παρὰ τοῖς
[9, 397]	γενόμενος, ἐν οἷς (χρόνοις) καὶ	τὴν	ποικιλίαν τῶν πτερῶν λαμβάνει. Ἐπῳάζει
[9, 372]	σὺ φής, τιητί; Αἴγυπτον αὐτῶν	τὴν	πόλιν πεποίηκας ἀντ´ Ἀθηνῶν. Ἐθαυμάζομεν
[9, 383]	τὰς τέτταρας (δραχμὰς ἀποβάλω, φησί,	τὴν	προαίρεσιν; Τὰς οὐλοχύτας φέρε δεῦρο.
[9, 400]	Ἀστυπαλαιεῖς περὶ αὐτῶν μαντεύσασθαι. Καὶ	τὴν	Πυθίαν εἰπεῖν κύνας τρέφειν καὶ
[9, 384]	ἡπάτων (περισπούδαστα δὲ ταῦτα κατὰ	τὴν	Ῥώμην) μνημονεύει Εὔβουλος ἐν Στεφανοπώλισι
[9, 402]	ἀγνοῶ δ´ ὅτι οἱ περὶ	τὴν	Σικελίαν κατοικοῦντες ἀσχέδωρον καλοῦσι τὸν
[9, 376]	καὶ πάντων θαυμαζόντων τοῦ μαγείρου	τὴν	σοφίαν, μέγα φρονῶν ἐκεῖνος ἐπὶ
[9, 380]	οὖν ἡμῶν καὶ λιπαρούντων δεικνύναι	τὴν	σοφίαν, Οὐκ ἐρῶ, φησί, τῆτες,
[9, 375]	φησὶν ὁ Φιλόχορος, νομοθετηθῆναι διὰ	τὴν	σπάνιν ἀπέχεσθαι αὐτοὺς τῶν ζῴων,
[9, 376]	τέχνῃ ἔφη· Ἀλλὰ μὴν οὐδὲ	τὴν	σφαγὴν ἔχει τις ὑμῶν ἐπιδεῖξαι
[9, 383]	ἔγχυλα δ´ ἀτρεμεὶ καὶ δροσώδη	τὴν	σχέσιν. {Α. Ἄπολλον, ὡς ἰατρικῶς.
[9, 409]	ἐπὶ τῆς αὐτῆς συλλαβῆς φυλάττειν	τὴν	τάσιν. Ἀριστοφάνης δ´ ἐν Ἥρωσι
[9, 397]	λέγουσιν Ἀθηναῖοι, ὥς φησι Τρύφων,	τὴν	τελευταίαν συλλαβὴν περισπῶντες καὶ δασύνοντες.
[9, 379]	τὸ γίνεσθαί θ´ ἅμα καὶ	τὴν	τελευτὴν τοῦ βίου συνῆψέ τις
[9, 397]	τοῖς ὑπὲρ μίαν συλλαβὴν ὀνόμασι	τὴν	τελευτῶσαν ἀπὸ φωνήεντος ἀρχομένην δασύνεσθαι.
[9, 398]	ἡ δασύτης, μήποτ´ ἀλόγως κατὰ	τὴν	τελευτῶσαν συλλαβὴν ὁ ταὼς πρὸς
[9, 400]	οἳ καὶ ταῦτ´ ἀλόγως κατὰ	τὴν	τελευτῶσαν συλλαβὴν περισπωμένως προφέρονται. Δεῖ
[9, 379]	κρινεῖν εἰς καιρὸν ἐλθών, ὠφέλησε	τὴν	τέχνην· ἂν δ´ ὑστερίζῃ τῆς
[9, 404]	ἔχοντα καὶ ζητοῦντα τὰ κατὰ	τὴν	τέχνην, (οὐθὲν Διοδώρου διαφέροντ´ Ἀσπενδίου.
[9, 375]	μνηστῆρες ἔδουσι. Καὶ νῦν δὲ	τὴν	τῆς Ἀθηνᾶς ἱέρειαν οὐ θύειν
[9, 405]	αἰεὶ γάρ· οὐκ αἰεὶ δὲ	τὴν	τούτων χάριν ἔχεις ὁμοίαν οὐδ´
[9, 367]	Ἄλεξις ἐν Ἡσιόνῃ· Ὡς εἶδε	τὴν	τράπεζαν ἀνθρώπους δύο φέροντας εἴσω
[9, 380]	Πάσας παραφερέτω. Ἄλεξις Παμφίλῃ· Παρέθηκε	τὴν	τράπεζαν, εἶτα παραφέρων ἀγαθῶν ἁμάξας
[9, 390]	λαγωδίαν. Φασὶ δ´ αὐτὸν καὶ	τὴν	τροφὴν ἀναμαρυκᾶσθαι ἥδεσθαί τε ἵππῳ.
[9, 388]	πορφυρίωνα πορφυρίδος, ἰδίᾳ ἑκάτερον καταριθμούμενος·	τὴν	τροφήν τε λαμβάνειν τὸν πορφυρίωνα
[9, 394]	διὰ τούτου παρασκευάζουσαι αὐτοὺς πρὸς	τὴν	τροφήν. Τῆς δὲ Σικελίας ἐν
[9, 394]	φησὶ τὴν φάσσαν ἀνακύπτουσαν ὡς	τὴν	τρυγόνα καὶ τοῦ χειμῶνος μὴ
[9, 405]	πρῶτος εἰσήνεγκ´ ἐγὼ τῷ Σικελιώτῃ	τὴν	τυραννικὴν φακῆν. Τὸ μέγιστον οὐκ
[9, 402]	τοῦ ὀποῦ ἔχοντες, οἵτινες οὐ	τὴν	τυχοῦσαν ἡδονὴν παρεῖχον ἡμῖν. Καὶ
[9, 399]	αὐτὴν πολλάκις κατεδαισάμεθα. ΨΥΑΙ. Ὁ	τὴν	τῶν Ἀτρειδῶν κάθοδον πεποιηκὼς ἐν
[9, 395]	Τὸ δὲ λεγόμενον γλαυκίον διὰ	τὴν	τῶν ὀμμάτων χρόαν μικρῷ ἔλαττόν
[9, 387]	κυνηγῶν διὰ τὸ βάρος καὶ	τὴν	τῶν πτερῶν βραχύτητα. ~(Ἐστὶ δὲ
[9, 371]	τῷ πρώτῳ δέ φησι· πετασώδη	τὴν	τῶν σπερμάτων ἀπείληφε φύσιν ἄννησον,
[9, 383]	λήψεται διεξόδους σομφάς, δι´ ὧν	τὴν	ὑγρασίαν ἐκδέξεται· τὰ κρέα δ´
[9, 379]	οὐκ ὀκνήσαιμ´ ἂν καλεῖν, ἀναμένων	τὴν	ὑμετέραν τῶν αἰσθητηρίων κρίσιν) ἐν
[9, 392]	κατεῖδεν Ἐρυσίχθων Δῆλον τὴν νῆσον	τὴν	ὑπὸ τῶν ἀρχαίων καλουμένην Ὀρτυγίαν
[9, 394]	δὲ πέμπτῳ περὶ ζῴων μορίων	τὴν	φάβα οὐκ ὀνομάζει, καίτοι Αἰσχύλου
[9, 394]	Μύνδιος Ἀλέξανδρος (οὐ πίνειν φησὶ	τὴν	φάσσαν ἀνακύπτουσαν ὡς τὴν τρυγόνα
[9, 384]	γε, φησίν, οἱ νεφροί, νὴ	τὴν	φίλην Δήμητρα. Καὶ δύ´ ἁρπάσασα
[9, 393]	(Καὶ τοῖς κολοιοῖς δὲ διὰ	τὴν	φυσικὴν φιλοστοργίαν, καίπερ τοσοῦτον πανουργίᾳ
[9, 404]	πιών τιν´ ἅλμην ἀπέθανεν· (παρὰ	τὴν	φύσιν γὰρ τὸ ποτὸν ἦν.
[9, 398]	~Φίλαρχος γὰρ οὖσα καὶ ἡγεμονικὴ	τὴν	φύσιν ἡ δασύτης τοῖς τελευταίοις
[9, 404]	καὶ ποιῶ χυλοὺς ἐχομένους δριμύτητος	τὴν	φύσιν, ἵνα διεγείρας πνευματῶ τὸν
[9, 391]	ζῴων εὔγλωττα καὶ διηρθρωμένα ἐστὶ	τὴν	φωνὴν καὶ μιμεῖται τοὺς τῶν
[9, 389]	θηλείας, ἀλλὰ κἂν ἀκούσωσιν αὐτῶν	τὴν	φωνήν. Τούτου δὲ αἴτιον ἡ
[9, 410]	τούτων τινὸς θίγῃς, εὐθὺς ἀποκαθαίρῃ	τὴν	χεῖρα εἰς τὰ χειρόμακτρα, ὡς
[9, 380]	αὐτῶν πολλάκις σκοπουμένων καθεὶς κάτω	τὴν	χεῖρα τὴν μίαν λαθὼν ἔρριψας
[9, 409]	παρ´ Εὐπόλιδι ἐν Αἰξίν· Αὐτοῦ	τὴν	χερνίβα παύσεις. Ἐστὶ δὲ ὕδωρ
[9, 393]	λέγει ἐξ αὐτῆς καὶ Νικοδάμαντος	τὴν	χερσαίαν χελώνην. Καθόλου δὲ ὁ
[9, 392]	Ἔχει δὲ καὶ ἧπαρ καὶ	τὴν	χολὴν ἐν τοῖς ἐντέροις κεκολλημένην,
[9, 372]	οὖν ὁ Λαρήνσιος εἰ καὶ	τὴν	χρῆσιν ταύτην ἠπίσταντο οἱ ἀρχαῖοι.
[9, 402]	εἴ τις αὐτὸν ἱστορεῖ λευκὸν	τὴν	χρόαν γεγονότα, ἐροῦμεν ἡμεῖς τὸν
[9, 401]	θήλειάν τε γεγονέναι καὶ λευκὸν	τὴν	χρόαν. Ὃ δὲ σφόδρα φροντίσας
[9, 391]	καὶ τὸ ῥύγχος κερατοειδὲς μᾶλλον	τὴν	χρόαν, τὸ δὲ πρόσωπον οὔτε
[9, 387]	τὰ περὶ τὸν νῶτον, κεραμεοῦς	τὴν	χρόαν, ὑποπυρρίζων μᾶλλον. Θηρεύεται δ´
[9, 395]	πάντων ἐλαχίστη τῶν ἐνύδρων, ῥυπαρομέλαινα	τὴν	χροιὰν καὶ τὸ ῥύγχος ὀξὺ
[9, 383]	ἐγχέας ψυχρόν, ξυνιεῖς, εἶτα θερμὴν	τὴν	χύτραν εἰς τοὔξος ἐνθῇς· διάπυρος
[9, 388]	ἐγένετο καὶ πολλοὶ τῶν κατὰ	τὴν	χώραν ἀπώλλυντο, οὐ διέλιπον σαφέστερον
[9, 378]	μὲν οὖν κατέχων τὰ τοιαῦτα	τὴν	ὥραν ἰδὼν τούτων ἑκάστοις ὡς
[9, 379]	σόν. Πέμπτην ἔθυον ἡμέραν οἱ	Τήνιοι	πολλοὶ παρόντες, πλοῦν πολὺν πεπλευκότες,
[9, 373]	καὶ οἶδα τὸ δρᾶμα τὸν	Τηρέα	αὐτοῦ μὴ κεκριμένον ἐν τοῖς
[9, 388]	οἰκίας τὰς ὑπάνδρους τῶν γυναικῶν	τηρεῖν	πικρῶς καὶ τοιαύτην ἔχειν αἴσθησιν
[9, 397]	μαρτύριον καὶ ἐν Ὄρνισιν Ἀριστοφάνους.	Τηρεὺς	γὰρ εἶ σύ; Πότερον ὄρνις
[9, 374]	Θαυμάζω οὖν πῶς καὶ ὁ	Τηρεὺς	περιεσώθη μὴ τυχὼν νίκης καὶ
[9, 381]	ἀριθμῷ διδόασι τὰ κρέα καὶ	τηροῦσί	σε. Τακερὰ ποιήσας ταῦτα καὶ
[9, 377]	τὸ δεῖπνον, ὁρμῆς μεστός, ἐκκεκαυμένος,	τηρῶν	πότ´ ἐπὶ τὰς χεῖρας οἴσει
[9, 385]	μόνος, ὀλίγα δ´ ἐσθίων καὶ	τηρῶν	τοὺς λέγοντας ἔφη· Ὀξυλίπαρον δὲ
[9, 375]	ἔδουσι. Καὶ νῦν δὲ τὴν	τῆς	Ἀθηνᾶς ἱέρειαν οὐ θύειν ἀμνὴν
[9, 375]	ὥστε δεσμίων. Πτολεμαῖος δ´ ὁ	τῆς	Αἰγύπτου βασιλεὺς ἐν τῷ ἐνάτῳ
[9, 393]	φησὶ Δημήτριος ἐν τῷ περὶ	τῆς	Ἀλεξανδρέων διαλέκτου. (Ἀριστοφάνης δ´ ἐν
[9, 394]	αἱ περιστεραὶ γινομένων τῶν νεοττῶν	τῆς	ἁλμυριζούσης γῆς διαμασησάμεναι ἐμπτύουσιν αὐτοῖς
[9, 393]	πτερῶν αὐτοῖς συγκόλλησις αἰτία γίνεται	τῆς	ἁλώσεως. Τὴν μέσην δὲ τοῦ
[9, 406]	ὁ Ποντικὸς ἐν ἕκτῳ περὶ	τῆς	ἀρχαίας κωμῳδίας Ἡγήμων ὁ Θάσιος
[9, 378]	εἰκότως τυντλάζεται. Πάλιν τὸ περὶ	τῆς	ἀρχιτεκτονικῆς ἴσως ἐθαύμασας τί τῇ
[9, 366]	Κράτης δ´ ἐν τοῖς περὶ	τῆς	Ἀττικῆς λέξεως Ἀριστοφάνη παριστᾷ λέγοντα·
[9, 409]	ταῖς πλαγίοις τὰ τοιαῦτα ἐπὶ	τῆς	αὐτῆς συλλαβῆς φυλάττειν τὴν τάσιν.
[9, 375]	ἔτι· Θύσας δὲ χοῖρον τόνδε	τῆς	αὐτῆς ὑός, ἣ πολλά μ´
[9, 369]	Νίκανδρος δ´ ἐν τοῖς Γεωργικοῖς	τῆς	βουνιάδος μνημονεύει· Γογγυλίδας σπείροις δὲ
[9, 392]	ἥπατι ὡς ἀλεκτρυόνες. (Περὶ δὲ	τῆς	γενέσεως αὐτῶν Φανόδημος ἐν δευτέρῳ
[9, 393]	τὴν λεγομένην λυγαίαν. Καὶ περὶ	τῆς	γεράνου δέ φησιν ὁ Βοῖος
[9, 372]	περὶ Σαμοθρᾴκης καὶ κιττῆσαί φησι	τῆς	γηθυλλίδος τὴν Λητώ, γράφων οὕτως·
[9, 401]	Νῆσος γάρ ἐστιν οὐ μακρὰν	τῆς	γῆς κατὰ τὰ τελευταῖς μέρη
[9, 395]	γαστέρα, μικρῷ μελαντέρα τὸν νῶτον.	Τῆς	δὲ νήττης καὶ κολυμβάδος, ἀφ´
[9, 388]	τοὺς προσιόντας αὐτοῦ τῇ τροφῇ.	Τῆς	δὲ πορφυρίδος καὶ Ἀριστοφάνης ἐν
[9, 369]	πύκνωσιν. Θεόφραστος δὲ οὕτως γράφει·	Τῆς	δὲ ῥαφάνου (λέγω δὲ τὴν
[9, 394]	παρασκευάζουσαι αὐτοὺς πρὸς τὴν τροφήν.	Τῆς	δὲ Σικελίας ἐν Ἔρυκι καιρός
[9, 410]	πρὸς Ἀντίγονον καὶ Ἀδαῖον περὶ	τῆς	διαφορᾶς λέγει τοῦ κατὰ χειρὸς
[9, 401]	γῆς κατὰ τὰ τελευταῖς μέρη	τῆς	Δικαιαρχείας ὑπ´ ὀλίγων μὲν κατοικουμένη,
[9, 375]	γενέσθαι τὴν Διὸς τέκνωσιν ἐπὶ	τῆς	Δίκτης, ἐν ᾗ καὶ ἀπόρρητος
[9, 407]	δ´ ὅταν βουληθῇς ἐρεῖς περὶ	τῆς	Ἐλευσῖνι. Καὶ ὁ Οὐλπιανός· (Ἀλλά
[9, 373]	Ὄρνιθα δ´ οὐ ποιῶ σε	τῆς	ἐμῆς ὁδοῦ. Ξενοφῶν δ´ ἐν
[9, 389]	τῶν ἀλεκτρυόνων. Τούτους δ´ ἡ	τῆς	ἐμφάσεως αἴσθησις εἰς μάχην προάγεται
[9, 381]	αἵματος πάντα τὰ ἐντοσθίδια μετὰ	τῆς	ἐξαιρέσεως (εἴρηται γὰρ καὶ ἐξαίρεσις,
[9, 398]	κυρίου αὐτοκράτορος καὶ προιστάμενος τῶν	τῆς	ἐπαρχίας ἐκείνης πραγμάτων τεθέαμαι ἐπὶ
[9, 375]	παλαιὸς νόμος, ὥς φησιν Ἀνδροτίων,	τῆς	ἐπιγονῆς ἕνεκα τῶν θρεμμάτων μὴ
[9, 382]	τί πρὸς ἡμᾶς τοῦτο, πρὸς	τῆς	Ἑστίας; Κατ´ ἐκεῖνον ἤδη πρόσεχε
[9, 384]	Φιλιππίδης ἐν τῇ Ἀνανεώσει Γναθαίνης	τῆς	ἑταίρας τὸ γαστρίμαργον ἐμφανίζων λέγει·
[9, 369]	δὲ ταριχευομένη γογγυλὶς λεπτυντικωτέρα ἐστὶ	τῆς	ἑφθῆς καὶ μάλιστα ἡ διὰ
[9, 373]	πέμπτῳ περὶ τοῦ καλοῦ καὶ	τῆς	ἡδονῆς γράφει οὕτως· καθάπερ τινὲς
[9, 379]	τεχνῶν ὅτι οὐχ ἁρχιτέκτων κύριος	τῆς	ἡδονῆς μόνος καθέστηκ´, ἀλλὰ καὶ
[9, 375]	ἀδελφοὶ ἔνθεν ἐτυμολογοῦνται. Περὶ δὲ	τῆς	ἡλικίας τοῦ ζῴου Κρατῖνός φησιν
[9, 391]	τὰς δὲ θηλείας προβαινούσης μᾶλλον	τῆς	ἡμέρας. Καὶ οἱ στρουθοὶ δέ
[9, 395]	βούτυρον, ᾧ δὴ τεκμηρίῳ χρῶνται	τῆς	θείας ἐπανόδου. Αὐτοκράτης ἐν τοῖς
[9, 374]	Θεόπομπος δὲ ἐν Εἰρήνῃ ἐπὶ	τῆς	θηλείας ἔταξε τὸν ἀλεκτρυόνα λέγων
[9, 389]	οἱ ἄλλοι ἀθροισθέντες ἀποδιώκουσιν ἀπὸ	τῆς	θηλείας, ὅτι ἐκείνῃ, ἀλλ´ οὐχ
[9, 389]	ἀφροδισιαστικόν. Διὸ καὶ τὰ ᾠὰ	τῆς	θηλείας συντρίβει, ἵνα ἀπολαύῃ τῶν
[9, 390]	Ἀλεξάνδρειαν ἀπὸ τῆς παρακειμένης Λιβύης,	τῆς	θήρας αὐτῶν τοιαύτης γινομένης. Μιμητικὸν
[9, 389]	τε ὀχευθῆναι, ἵνα αὐτὸν ἀποσπάσῃ	τῆς	θηρευούσης. Ἐπὶ τοσοῦτον δ´ ἐπτόηνται
[9, 397]	τῶν ᾠῶν μεταλαβεῖν. Περὶ δὲ	τῆς	ἰδέας αὐτῶν λέγων γράφει· (Εἴ
[9, 394]	ἡ οἰνὰς ἐὰν φαγοῦσα τὸ	τῆς	ἰξίας σπέρμα ἐπί τινος ἀφοδεύσῃ
[9, 391]	οὖν καὶ ἡ Σαπφὼ ἀπὸ	τῆς	ἱστορίας τὴν Ἀφροδίτην ἐπ´ αὐτῶν
[9, 402]	Σκίρας (εἷς δ´ ἐστὶν οὗτος	τῆς	Ἰταλικῆς καλουμένης κωμῳδίας ποιητής, γένος
[9, 410]	Ἀσίᾳ ἐπιγραφομένῃ· Γυναῖκες δ´ ἐπὶ	τῆς	κεφαλῆς ἔχουσι χειρόμακτρα. Ἡρόδοτος δ´
[9, 406]	ἥδυσμα στεφανωτικὸν μὴ μόνον ἐπὶ	τῆς	κεφαλῆς λαβὼν σχῇς, ἀλλὰ καὶ
[9, 388]	(σκέλη μακρά, ῥύγχος ἠργμένον ἐκ	τῆς	κεφαλῆς φοινικοῦν, μέγεθος ἀλεκτρυόνος, στόμαχον
[9, 371]	τὸ σευτλίον φησὶν εὐχυλότερον εἶναι	τῆς	κράμβης καὶ θρεπτικώτερον μετρίως· ἐκζεστὸν
[9, 370]	ἐν Παρασίτῳ ὡς εὐτελοῦς βρώματος	(τῆς	κράμβης μέμνηται ἐν τούτοις· Οἷα
[9, 370]	καὶ οὐ παράδοξον εἰ κατὰ	τῆς	κράμβης τινὲς ὤμνυον, ὁπότε καὶ
[9, 370]	στοᾶς κτίστωρ μιμούμενος τὸν κατὰ	τῆς	κυνὸς ὅρκον Σωκράτους καὶ αὐτὸς
[9, 407]	ὁ Δημόκριτος ἔφη· Τιμοκλῆς ὁ	τῆς	κωμῳδίας ποιητὴς (ἦν δὲ καὶ
[9, 388]	καὶ πυρὸς καὶ λίθων ἐκ	τῆς	Λυδίας μετακομισθέντες, φησίν, εἰς Αἴγυπτον
[9, 399]	κρέα αὐτοῦ ἦν παραπλήσια τοῖς	τῆς	μεγάλης στρουθοῦ, ἣν καὶ αὐτὴν
[9, 387]	δὲ καὶ οὗτός ἐστι τῶν	τῆς	μέσης κωμῳδίας ποιητῶν) φησί· (Καὶ
[9, 400]	ψιλόν, (τὸ δὲ ἄρτι ἐν	τῇς	μήτρῃσι πλάσσεται, τὸ δ´ ἐπαναιρέεται.
[9, 388]	καὶ τοιαύτην ἔχειν αἴσθησιν ἐπὶ	τῆς	μοιχευομένης, ὥσθ´ ὅταν τοῦθ´ ὑπονοήσῃ
[9, 390]	ὁ Ποντικὸς ἔφη Τὴν εὕρεσιν	τῆς	μουσικῆς τοῖς ἀρχαίοις ἐπινοηθῆναι ἀπὸ
[9, 402]	Καρχηδόνιος οὐδενὸς δεύτερος τῶν ἀπὸ	τῆς	νέας Ἀκαδημείας κατὰ τὴν θεωρίαν
[9, 389]	δὲ γνῷ ὅτι θηρεύεται, προελθὼν	τῆς	νεοττιᾶς κυλινδεῖται παρὰ τὰ σκέλη
[9, 401]	ἐπανάξω σύαγρον εἰς τὴν οἰκίαν	τῆς	νυκτὸς αὐτῆς καὶ λέοντα καὶ
[9, 367]	θυγάτριόν γέ μου σεσινάπικεν διὰ	τῆς	ξένης. Ἁλῶν δὲ καὶ ὄξους
[9, 379]	ἔχειν ἄπει γεγονὼς μάγειρος ἐκ	τῆς	οἰκίας ἐν οὐχ ὅλοις δέκα
[9, 378]	βρώματα σχεδὸν (ἐν τῇ περιφορᾷ	τῆς	ὅλης συντάξεως ἑτέραν ἐν ἑτέροις
[9, 391]	ἐπικλίνει τὸν λόφον καὶ ὅτι	τῆς	ὀχείας ἑτέρῳ δίχα μάχης οὐ
[9, 393]	οὕτως· Οἱ ὄρτυγες περὶ τὸν	τῆς	ὀχείας καιρόν, ἐὰν κάτοπτρον ἐξ
[9, 389]	τίκτειν. Πέτονταί τε περὶ τὸν	τῆς	ὀχείας καιρὸν χάσκοντες καὶ τὴν
[9, 390]	ταῦτα εἰς τὴν Ἀλεξάνδρειαν ἀπὸ	τῆς	παρακειμένης Λιβύης, τῆς θήρας αὐτῶν
[9, 391]	καλεῖται σκὼψ λαβὼν τοὔνομα ἀπὸ	τῆς	περὶ τὸ ζῷον ἐν τῇ
[9, 394]	οὐδεὶς τρέφει. Ἴδιον δὲ λέγει	τῆς	περιστερᾶς τὸ κυνεῖν αὐτὰς (ὅταν
[9, 394]	φησὶν ὁ Ἀριστοτέλης, μείζων ἐστὶ	τῆς	περιστερᾶς, χρῶμα δ´ ἔχει οἰνωπόν,
[9, 401]	Γέλωνα τὸν Συρακόσιον πρεσβεύσας περὶ	τῆς	πρὸς τοὺς Μήδους συμμαχίας ἐν
[9, 369]	σπέρματος. Ποσειδώνιος δ´ ὁ ἀπὸ	τῆς	στοᾶς ἐν τῇ ἑβδόμῃ καὶ
[9, 370]	καὶ Ζήνων ὁ Κιτιεὺς ὁ	τῆς	στοᾶς κτίστωρ μιμούμενος τὸν κατὰ
[9, 372]	οὐκ ἐλάττω γηθυλλίδα γογγυλίδος καὶ	τῆς	στρογγύλης ῥαφανῖδος. (Ἱστοροῦσι δὲ τὴν
[9, 386]	γὰρ ἑστιωμένοις τὸν καιρὸν ἀποδίδωμι	τῆς	συγκράσεως. {Β. Σὺ πρὸς θεῶν
[9, 390]	χρῶνται. Μενεκλῆς δ´ ἐν πρώτῃ	τῆς	Συναγωγῆς Οἱ Πυγμαῖοι, φησί, τοῖς
[9, 373]	Ἐπικλήρῳ πρώτῃ σαφῶς τὸ ἐπὶ	τῆς	συνηθείας φησὶν ἐμφανίζων οὕτως· Ἀλεκτρυών
[9, 398]	Τεκμαιρόμενοι οὖν Ἀθηναῖοι καὶ διὰ	τῆς	τάξεως τὴν ἐνοῦσαν τῇ προσῳδίᾳ
[9, 398]	ἐγκαθείργνυται. Ὠνόμασται δὲ ταὧς ἀπὸ	τῆς	τάσεως τῶν πτερῶν. Σέλευκος δ´
[9, 369]	κράμβης φησὶν εἶναι γένη τρία,	τῆς	τε καλουμένης ἁλμυρίδος καὶ λειοφύλλου
[9, 392]	τῷ υ> παρεδρεύηται, ἔχῃ δὲ	τῆς	τελευταίας συλλαβῆς ἄρχον ἕν τι
[9, 392]	οὐ χρῶνται ἐπὶ γενικῆς συμφώνῳ	τῆς	τελευταίας συλλαβῆς τυπωτικῷ (λέγω δὲ
[9, 392]	γενικὴ χρῆται τῷ αὐτῷ συμφώνῳ	τῆς	τελευταίας τυπωτικῷ, κἂν ἄνευ συμφώνου
[9, 379]	τὴν τέχνην· ἂν δ´ ὑστερίζῃ	τῆς	τεταγμένης ἀκμῆς, ὥστ´ ἢ προοπτήσαντα
[9, 381]	τῷ διδασκάλῳ. Νῦν τὴν ἀπόδειξιν	τῆς	τέχνης αἰτῶ σ´ ἐγώ. Εἰς
[9, 378]	ἡμεῖς σῴζομεν (τὸ Σίκωνος· οὗτος	τῆς	τέχνης ἀρχηγὸς ἦν. Ἐδίδασκεν ἡμᾶς
[9, 404]	καταλιπεῖν συγγράμματα σπεύδων ἐμαυτοῦ καινὰ	τῆς	τέχνης. {Β. Παπαῖ· ἐμὲ κατακόψεις,
[9, 403]	Ῥόδιος Δαμόξενος ἐγένονθ´ ἑαυτῶν συμμαθηταὶ	τῆς	τέχνης· ἐδίδασκε δ´ αὐτοὺς Σικελιώτης
[9, 405]	εἰμι ἴσως· ὅσον ἀπὸ ταύτης	τῆς	τέχνης εἴργασμ´ ἐγώ, κατὰ τὸν
[9, 405]	ταῦτ´ εἴρηκεν· Ὅσον ἀπὸ ταύτης	τῆς	τέχνης εἴργασμ´ ἐγώ, οὐδεὶς ὑποκριτής
[9, 378]	τούτοις ἔλεγε τὰ στρατηγικά. Πρὸ	τῆς	τέχνης ἔσπευδε ταῦθ´ ἡμᾶς μαθεῖν.
[9, 383]	τῶν ἀρχαίων μαγείρων τεθαύμακα πείρᾳ	τῆς	τέχνης ἧς εἰσηγήσατο ἀπολαύσας. Παράγει
[9, 405]	σὺ χρήσῃ τῇ τέχνῃ, τὸν	τῆς	τέχνης καιρὸν δ´ ἀπολέσῃς, παραπόλωλεν
[9, 377]	κεκλημένων. Ὥσπερ γὰρ εἰς τἀμπόρια,	τῆς	τέχνης πέρας τοῦτ´ ἔστιν, ἂν
[9, 381]	ἑτοίμῳ τῶν λεγομένων καὶ τῇ	τῆς	τέχνης περιεργίᾳ ὁ καλὸς ἡμῶν
[9, 379]	μὴ προοπτήσαντα συντελεῖν ταχύ, ἀπεστέρησε	τῆς	τέχνης τὴν ἡδονήν. {Β. Εἰς
[9, 372]	Ἀπόλλωνα κιττῆσαι γηθυλλίδος· διὸ δὴ	τῆς	τιμῆς τετυχηκέναι ταύτης. ΚΟΛΟΚΥΝΤΗ. Χειμῶνος
[9, 411]	ἀρχὴν ποιησόμεθα τῶν ἑξῆς ἀπὸ	τῆς	τοῦ Ἡρακλέους ἀδηφαγίας.
[9, 372]	τῇ Λητοῖ, λαμβάνειν μοῖραν ἀπὸ	τῆς	τραπέζης. Ἑώρακα δὲ καὶ αὐτὸς
[9, 404]	δάκρυα καὶ πταρμὸν πολὺν ἀπὸ	τῆς	τραπέζης καὶ σίαλον ἀπήγαγον, τῶν
[9, 410]	Εὐπατριδῶν πατρίοις τάδε γεγράφθαι περὶ	τῆς	τῶν ἱκετῶν καθάρσεως· (Ἔπειτα ἀπονιψάμενος
[9, 397]	καὶ πολλοὺς παραγίνεσθαι κατὰ πόθον	τῆς	τῶν ὀρνίθων θέας ἔκ τε
[9, 393]	δυσθαλὴς καὶ δειλή. Περὶ δὲ	τῆς	τῶν ὀρτύγων θήρας ἰδίως ἱστορεῖ
[9, 388]	ὁ Μύνδιος ἐν βʹ περὶ	τῆς	τῶν πτηνῶν ἱστορίας Λίβυν εἶναί
[9, 406]	περιηγητὴς ἐν αʹ περὶ ἀκροπόλεως	Τῆς	τῶν πυρῶν, φησίν, ἑψήσεως ἐπινοηθείσης
[9, 406]	ὁ Δημόκριτος ἔφη· Ἀλλὰ κἂν	τῆς	φακῆς ἐάσατε ἡμᾶς μεταλαβεῖν ἢ
[9, 381]	κατακαῦσαι μήτ´ ὠμὸν ἀφελεῖν. Καὶ	τῆς	φορίνης ἤδη γενομένης κραμβαλέας εἴκασα
[9, 410]	Καλυδῶνος. Ἐν δὲ τῷ δευτέρῳ	τῆς	Φορωνίδος Χερίαν αὐτὸν ὀνομάζει. ~(Ἡρόδωρος
[9, 389]	προσέρχεται, ὅπως μὴ ἄλλος ἀκούσας	τῆς	φωνῆς ἔλθῃ μαχούμενος αὐτῷ. Ἐνίοτε
[9, 392]	τὰ πλεῖστα τῶν ὀρνέων ἀπὸ	τῆς	φωνῆς ἔχει τὴν ὀνομασίαν. Ἡ
[9, 372]	δευτέρῳ τῶν Γεωργικῶν μνημονεύει ταύτης	τῆς	χρήσεως σικύας ὀνομάζων τὰς κολοκύντας·
[9, 392]	δὲ τὰς θηλείας, τεκμαιρόμενος ἐκ	τῆς	χρόας τὴν πιθανότητα· ἀλλάττεσθαι γὰρ
[9, 402]	τὸ προβληθέν σοι ἀποπροσπεποίησαι περὶ	τῆς	χρόας τοῦ Καλυδωνίου, συός εἴ
[9, 406]	ἡμᾶς μεταλαβεῖν ἢ αὐτῆς γε	τῆς	χύτρας, μὴ καὶ λίθοις τις
[9, 380]	τὴν σοφίαν, Οὐκ ἐρῶ, φησί,	τῆτες,	μὰ τοὺς ἐν Μαραθῶνι κινδυνεύσαντας
[9, 386]	ζῶντος· οὐχ οἷόν τε γάρ.	Τί	ἄλλο; Ναί, ἡπάτιον ὀπτὸν προσέλαβον.
[9, 385]	δειπνῶμεν, κἄπειτά με πᾶνἐπερωτᾶν ὅ	τι	ἂν βούλῃ· νῦν γὰρ πεινῶν
[9, 381]	ποιήσας τὰς Πόλεις φησίν· Ὅ	τι	ἂν τύχῃ μάγειρος ἀδικήσας, τὸν
[9, 392]	Ἔγωγε μίκρ´ ἄττ´ ὀρτύγια. Κἄπειτα	τί;	Ἀντιφάνης δ´ ἐν Ἀγροίκῳ ὀρτύγιον
[9, 370]	ταῖς τετοκυίαις κράμβη παρεσκευάζετο ὥς	τι	ἀντιφάρμακον εἰς τροφήν. Ἔφιππος γοῦν
[9, 396]	γρύξομαι ὧν σοι λέγω πλέον	τι	γαλαθηνοῦ μυός. Ἡρόδοτος δ´ ἐν
[9, 375]	τόνδ´ ἐν νοτοῦντι κριβάνῳ θήσω.	Τί	γὰρ ὄψον γένοιτ´ ἂν ἀνδρὶ
[9, 396]	Ὁδὶ γὰρ αὐτός ἐστιν· εἴ	τι	γρύξομαι ὧν σοι λέγω πλέον
[9, 375]	τοῦδε βέλτιον; Καὶ πάλιν· λευκός·	τί	δ´ οὐχί; Καὶ καλῶς ἠφευμένος·
[9, 379]	καλῶς χρῶνται, μερίς. {Β. Ποῖόν	τι;	Δεῖ γὰρ κἀμὲ τὸν ξένον
[9, 381]	ἵν´ ἔχῃς τῶν θυρῶν εὐνουστέραν·	τί	δεῖ λέγειν με πολλὰ πρὸς
[9, 392]	εἰς υξ> ληγόντων ὀνομάτων ἐζήτηται	τί	δή ποτε τῷ αὐτῷ οὐ
[9, 408]	κατὰ χειρῶν ἑκάστῃ καὶ μύρον	τι	δοῦναι. Μένανδρος Ὑδρίᾳ· (Οἳ δὲ
[9, 383]	Φιλητᾶ λαμβάνοντα βιβλίων σκοπεῖν ἕκαστα	τί	δύναται τῶν ῥημάτων, πλὴν ἱκέτευον
[9, 406]	Βαλλητύν· περὶ ἧς οὐκ ἄν	τι	εἴποιμι μὴ παρ´ ἑκάστου μισθὸν
[9, 380]	δευτέρων ἑπτὰ σοφῶν ὀνομασθέντων τοιοῦτόν	τι	ἐπενόησε περὶ τοῦ χοίρου, πῶς
[9, 405]	δεῖξον ὃ φέρεις καὶ λέγε	τί	ἐστι. καὶ ὅς· Καταφρονεῖς ὅτι
[9, 385]	τοὺς λέγοντας ἔφη· Ὀξυλίπαρον δὲ	τί	ἐστι; Πλὴν εἰ μὴ καὶ
[9, 386]	ἐὰν δείξῃ τις ἢ φωνήν	τι	ἢ ψυχὴν ἔχον, ἀδικεῖν προσομολογῶ
[9, 398]	τὸν πάντα ἄριστον Οὐλπιανὸν προτείνω	τι	καὶ αὐτὸς ὑμῖν· ζητήσεις γὰρ
[9, 373]	ὡς ἂν ἐκλέψῃς καλὸν (ἡμῖν	τι	καὶ θαυμαστὸν ἐκ τοῦδ´ ὄρνεον.
[9, 381]	ἐστι σά. (Κἂν τέμαχος ἐκκλίνῃς	τι,	καὶ τοῦτ´ ἐστὶ σόν, ἕως
[9, 379]	σὺ τοῦτο προκατειλημμένον ἴδιον ἐφεύρηκάς	τι	καὶ τοῦτ´ ἐστὶ σόν. Πέμπτην
[9, 379]	Λύκε, διὰ τὸ νοεῖν ἀεί	τι	καὶ ψυχὴν ἔχειν ἄπει γεγονὼς
[9, 399]	λέγεται. Στράττις Ἀταλάντῃ· Ὑπογάστριον θύννου	τι	κἀκροκώλιον. (Θεόπομπος Καλλαίσχρῳ· Ἰχθύων δὲ
[9, 381]	(Ἄγε δὴ Δρόμων νῦν, εἴ	τι	κομψὸν ἢ σοφὸν ἢ γλαφυρὸν
[9, 383]	φέρε δεῦρο. Τοῦτο δ´ ἐστὶ	τί;	Κριθαί. Τί οὖν, ἀπόπληκτε, περιπλοκὰς
[9, 396]	χλόην καταμπέχοντα σάρκα νεογενῆ. {Β.	Τί	λέγεις; {Α. Τραγῳδίαν περαίνω Σοφοκλέους.
[9, 382]	μοι Δαιτυμών. Οὐδεὶς παρέσται, φημί.	Τί	λέγεις; Οὐδὲ εἷς; Σφόδρ´ ἠγανάκτης´
[9, 386]	ἢ κατωτέρω; {Β. Κατωτέρω. {Α.	Τί	λέγεις σύ; Ποδαπὸς οὑτοσὶ ἅνθρωπος;
[9, 370]	Ἱππώνακτι ἐν τοῖς ἰάμβοις ἐστί	τι	λεγόμενον (τοιοῦτον· Ὁ δ´ ἐξολισθὼν
[9, 399]	ἐμφανίζει διὰ τούτων· Κορίαννον ἵνα	τί	λεπτόν; {Β. Ἵνα τοὺς δασύποδας
[9, 396]	ἐν Δηλιάσι· (Τῷ δ´ ὑποτρίψας	τι	μέρος πνῖξον καθαρύλλως. Ἀντιφάνης δ´
[9, 398]	ζητήσεις γὰρ σιτούμεθα· τὸν τέτρακα	τί	νομίζετε; Καί τινος εἰπόντος Εἶδος
[9, 380]	Μάγνος ἔφη· Ἀριστοφάνης ἐν Προάγωνι·	Τί	οὐκ ἐκέλευσας παραφέρειν τὰ ποτήρια;
[9, 383]	Τοῦτο δ´ ἐστὶ τί; Κριθαί.	Τί	οὖν, ἀπόπληκτε, περιπλοκὰς λέγεις; Πηγὸς
[9, 378]	εἴωθε τοῖς ὄψοισιν ἐμποιεῖν τινα.	Τί	οὖν ἔτι σοι δίειμι τὰ
[9, 383]	λέγοντα τάδε· Ἧψε, μοὐδόκει, πνικτόν	τι	ὄψον δελφάκειον, {ΓΛ. Ἡδύ γε.
[9, 392]	τὸν ὄρτυγα, πλὴν εἰ μή	τι	παρὰ τοῖς Φλιασίοις ἢ τοῖς
[9, 379]	ἐξετάζεται μαθήμασιν. {ΔΗ. Τίς δή	τι	παραδείξας ἐμοὶ τὰ δέοντ´ ἀπελθὼν
[9, 392]	εἴρηκεν οὕτως· Ὡς δὴ σὺ	τί	ποιεῖν δυνάμενος ὀρτυγίου ψυχὴν ἔχων;
[9, 400]	ὄρνιθος καὶ ἀνθρώπου, οὕτω δή	τι	πολύγονόν ἐστιν, ἐπικυίσκει τε μόνον
[9, 405]	κἀν πράγμασιν ἀναστραφῆναι καὶ διαβλέψαι	τί	που στρατηγός ἐστιν, ἡγεμὼν δὲ
[9, 407]	νεωνήτοις Σύροις. {Β. Πῶς ἢ	τί	πράττων; Βούλομαι γὰρ εἰδέναι. {Α.
[9, 382]	ὦ μάγειρ´, αὐτῷ λέγειν. Ἀλλὰ	τί	πρὸς ἡμᾶς τοῦτο, πρὸς τῆς
[9, 385]	ἰχθύος ἐν Πεισάνδρῳ· (Ἤδη φαγών	τι	πώποθ´, οἷα γίνεται, ὀψάριον ἔκαμες
[9, 405]	τοιοῦτος, ὁ δὲ μάγειρος ἄλλο	τι.	Συνιδεῖν τόπον, ὥραν, τὸν καλοῦντα,
[9, 367]	ὅμοια ταῖς παροψίσι· βραχὺ γάρ	τι	τέρψαντ´ ἐξανάλωται ταχύ. Ἀριστοφάνης Δαιδάλῳ·
[9, 378]	περὶ τῆς ἀρχιτεκτονικῆς ἴσως ἐθαύμασας	τί	τῇ τέχνῃ συμβάλλεται. {ΔΗ. Ἐγὼ
[9, 396]	ἐν Μακεδόσιν ἢ Παυσανίᾳ Πνικτόν	τι	τοίνυν ἔστω σοι συχνὸν τοιοῦτον
[9, 374]	δ´ ὢν τὸ ἦθος ἐποίει	τι	τοιοῦτο περὶ τὰς κωμῳδίας· (ὅτε
[9, 403]	γενομένους, (ὧν καὶ μνημονεύων ἔφη·	Τί	τοιοῦτον ἐξεῦρεν ὁ παρὰ Ἀνθίππῳ
[9, 382]	ἐπὶ τῇ μαγειρικῇ σοφίᾳ ἐπαινεθεὶς	Τί	τοιοῦτον εὑρήκασιν, ἔφη, ἢ εἰρήκασιν
[9, 376]	δὲ τῶν τεχνῶν ὄψει σχεδόν	τι	τοῦθ´ ἡγούμενον. Ξεναγὸς οὗτος ὅστις
[9, 401]	ἢ Καλλιάδης ἐν Ἀγνοίᾳ οὕτω·	Τί	τοῦτο; Ποδαπὸς οὗτος; {Β. Χελιδόνειος
[9, 392]	τῆς τελευταίας συλλαβῆς ἄρχον ἕν	τι	τῶν ἀμεταβόλων ἢ δι´ ὧν
[9, 374]	εἰσῆλθεν ἐφ´ ἵππου καὶ ἀπήγγειλέν	τι	τῶν ἐκ τοῦ ᾄσματος. Ἦν
[9, 376]	οἰκεῖος τόπος ὑπὲρ τέχνης λαλεῖν	τι·	τῶν ἡδυσμάτων πάντων κράτιστόν ἐστιν
[9, 380]	τὸν ἄνθρωπον, ἐπ´ ἄλλο δέ	τι	τῶν παραφερομένων τὰς χεῖρας ἐπιβάλλειν.
[9, 405]	Ἀδελφούς· σὺ οὖν (ἢ δρῶν	τι	φαίνου καινὸν παρὰ τοὺς ἔμπροσθεν
[9, 403]	μάγειρος, πρὶν καὶ ἐπιδεῖξαι ὅ	τι	φέρει. Διεχλεύαζέ τε τοὺς πάνυ
[9, 406]	ἔφη, εἰ μὴ δείξεις ὅ	τι	φέρεις. Καὶ ὃς μόλις ἔφη·
[9, 378]	τοῖς λοιποῖς δὲ προσπέρδου. {ΔΗ.	Τί	φής; {Α. Ἐγώ; Τὸ διδασκαλεῖον
[9, 404]	χεῖρον γὰρ καὶ τούτου μνησθῆναι)	τί	φησίν; Σφόδρα μοι κεχάρισαι, Σιμία,
[9, 405]	παρά τισιν οὕτως ὡς λέγων	τι	χρήσιμον. Τὰ πολλὰ δ´ ἠγνόηκε
[9, 372]	σέβοντες ὑμᾶς, ὡς σὺ φής,	τιητί;	Αἴγυπτον αὐτῶν τὴν πόλιν πεποίηκας
[9, 388]	Συλληφθέντες δὲ οὐ μόνον οὐ	τιθασεύονται,	ἀλλ´ οὐδὲ φωνὴν ἔτι ἀφιᾶσιν.
[9, 389]	ὀχεύουσιν. Ὀχεύουσι δὲ καὶ οἱ	τιθασοὶ	τοὺς ἀγρίους. Ἐπειδὰν δὲ κρατηθῇ
[9, 394]	ἔλαττον, καὶ ὅτι ἡ πελειὰς	τιθασὸν	γίνεται, περιστερὰ δὲ καὶ μέλαν
[9, 394]	δὴ καὶ δεκάκις τοῦ ἐνιαυτοῦ	τιθέασιν,	ἐν Αἰγύπτῳ δὲ δωδεκάκις. Τεκοῦσα
[9, 390]	πόρρω ἑαυτῶν ἐν λεκανίσκαις βραχείαις	τιθέασιν.	Οἱ οὖν ὦτοι θεώμενοι τοὺς
[9, 394]	Δωριεῖς τὴν πελειάδα ἀντὶ περιστερᾶς	τιθέασιν,	ὡς Σώφρων ἐν γυναικείοις. Καλλίμαχος
[9, 398]	οὐκ ἐπὶ τῶν φωνηέντων αὐτὴν	τιθέασιν	ὥσπερ τὰς ἄλλας, πρὸ δὲ
[9, 391]	ὀχευτικὸν τὸ ζῷον καὶ πολύγονον.	Τίκτει	γοῦν ὁ στρουθός, ὥς φησιν
[9, 397]	δύο· αἱ δὲ πρωτοτόκοι ὀκτώ.	Τίκτει	δὲ καὶ ὑπηνέμια, ὡς ἡ
[9, 394]	ἐμπτύει αὐτοῖς, ὡς μὴ βασκανθῶσι.	Τίκτει	δὲ ᾠὰ δύο, (ὧν τὸ
[9, 389]	Ὅθεν ἡ θήλεια γιγνώσκουσα ἀποδιδράσκουσα	τίκτει.	Τὰ αὐτὰ ἱστορεῖ καὶ Καλλίμαχος
[9, 397]	Ἐπῳάζει δ´ ἡμέρας πρὸς λʹ	Τίκτει	τε ἅπαξ τοῦ ἔτους ᾠὰ
[9, 397]	σχιδανόπους ἐστὶ καὶ ποιολόγος καὶ	τίκτει	τριέτης γενόμενος, ἐν οἷς (χρόνοις)
[9, 389]	γίγνεσθαι, τινὲς δὲ καὶ παραυτίκα	τίκτειν.	Πέτονταί τε περὶ τὸν τῆς
[9, 374]	οὕτως· Ἄχθομαι δ´ ἀπολωλεκὼς ἀλεκτρυόνα	τίκτουσαν	ᾠὰ πάγκαλα. (Καὶ Ἀριστοφάνης Δαιδάλῳ·
[9, 390]	Σκιάθῳ τῇ νήσῳ κοχλίας ἐσθίουσι.	Τίκτουσι	δ´ ἐνίοτε καὶ πεντεκαίδεκα καὶ
[9, 394]	ποιεῖ, τὸ δὲ δεύτερον θῆλυ.	Τίκτουσι	δὲ πᾶσαν ὥραν τοῦ ἔτους·
[9, 394]	καὶ οὐδὲν προιέμεναι εἰς ἀλλήλας	τίκτουσιν	ᾠά, ἐξ ὧν οὐ γίνεται
[9, 374]	Πολλαὶ τῶν ἀλεκτρυόνων βίᾳ ὑπηνέμια	τίκτουσιν	ᾠὰ πολλάκις. Ἐν δὲ Νεφέλαις
[9, 403]	δὲ κατ´ οἴκους μάττει, πέττει,	τίλλει,	κόπτει, τέμνει, δεύει, χαίρει, παίζει,
[9, 370]	πνίγειν τε παχέων ἀρνίων στηθύνια	τίλλειν	τε φάττας καὶ κίχλας ὁμοῦ
[9, 393]	βίος ἤρεσεν οἷον ἔχουσι, χέννια	τίλλοντες	καλκατιαδεισαλέοντα. Οὐκ ἀπελείποντο δὲ ἡμῶν
[9, 400]	ὑμῶν. Καὶ ἐν Δαιταλεῦσιν· Ἀπόλωλα·	τίλλων	τὸν λαγὼν ὀφθήσομαι. Ξενοφῶν δ´
[9, 382]	δὴ τέταρτος ἡμῖν, ὦ φίλε	Τίμαιε,	ποῦ τῶν χθὲς μὲν δαιτυμόνων,
[9, 369]	γογγυλίδας ζεκελτίδας· Ἀμερίας δὲ καὶ	Τιμαχίδας	τὰς κολοκύντας ζεκελτίδας καλεῖσθαι. (Σπεύσιππος
[9, 409]	Ἀθηναίοις ἀπόνιμμα ἐπὶ τῶν εἰς	τιμὴν	τοῖς νεκροῖς γινομένων καὶ ἐπὶ
[9, 372]	κιττῆσαι γηθυλλίδος· διὸ δὴ τῆς	τιμῆς	τετυχηκέναι ταύτης. ΚΟΛΟΚΥΝΤΗ. Χειμῶνος δὲ
[9, 393]	τε καὶ στυγητὴν κατέστησε τοῖς	τιμήσασιν	αὐτὴν Πυγμαίοις, γενέσθαι τε λέγει
[9, 410]	Μνᾶσις πέμψ´ ἀπὺ Φωκάας δῶρα	τίμια	(καγγόνων) κόσμον λέγει κεφαλῆς τὰ
[9, 368]	σκέλος ἤραο πῖον ταύρου λαρινοῦ,	τίμιον	ἀνδρὶ λαχεῖν, τοῦ κλέος Ἑλλάδα
[9, 385]	βρώματα, ὀνομάζειν μέλλετε Καὶ ὃς	Τιμοκλῆς,	ἔφη, ὁ κωμικὸς ἐν Δακτυλίῳ
[9, 407]	Τηλέμαχος. Καὶ ὁ Δημόκριτος ἔφη·	Τιμοκλῆς	ὁ τῆς κωμῳδίας ποιητὴς (ἦν
[9, 366]	ἐμοί τε καὶ σοί, ὦ	Τιμόκρατες.	Περιενεχθέντων γὰρ κωλήνων καί τινος
[9, 393]	ὄνομα Γεράνα. Αὕτη κατὰ θεὸν	τιμωμένη	πρὸς τῶν πολιτῶν αὐτὴ τοὺς
[9, 406]	ὢν Λαβάργυρος ὡρολογητὴς κατὰ τὸν	Τίμωνος	Πρόδικον λέξω τὰ περὶ τοῦ
[9, 404]	Ὁ μὲν οὖν Ῥόδιος πιών	τιν´	ἅλμην ἀπέθανεν· (παρὰ τὴν φύσιν
[9, 383]	Ὄξος λαβὼν ἢν εἰς λεκάνην	τιν´	ἐγχέας ψυχρόν, ξυνιεῖς, εἶτα θερμὴν
[9, 378]	ἰδεῖν πόθεν ἐστίν, μεγάλην χρείαν	τιν´	εἰς τὸ πρᾶγμ´ ἔχει. Ὁ
[9, 405]	πάλιν (δειπνοῦντα, πότε δεῖ καὶ	τίν´	ἰχθὺν ἀγοράσαι, πάντα μὲν λήψει
[9, 402]	κατὰ τὴν θεωρίαν ὢν Θηβαῖόν	τινα	ἀθλητὴν ὑπερβαλεῖν ἰσχύι φησὶ τοὺς
[9, 369]	οὐκ ὀνομάζει, ἄρρενα δὲ καλεῖ	τινα	γογγυλίδα, καὶ ἴσως αὕτη ἐστὶν
[9, 379]	τῶν πρὸ αὑτοῦ τεχνιτῶν καὶ	τίνα	ἕκαστος εἶχεν ἰδίαν ἀρετὴν καὶ
[9, 375]	γεύεσθαι. Καὶ κατὰ χρόνον δέ	τινα	ἐκλιπόντων τῶν βοῶν, φησὶν ὁ
[9, 388]	μεταλαμβάνει, εἰ μὴ περιπατήσει τόπον	τινὰ	ἐξευρὼν ἑαυτῷ ἐπιτήδειον· μεθ´ ὃ
[9, 379]	τοῖς Ἀδελφοῖς τῷ δράματι ποιήσας	τινὰ	μάγειρον πολυμαθῆ (καὶ εὐπαίδευτον μνημονεύοντά
[9, 381]	τῷ δράματι οὕτως εἴρηκε ποιήσας	τινὰ	μάγειρον πρὸς τοὺς μαθητὰς διαλεγόμενον·
[9, 406]	Ἐλευσῖνι γὰρ τῇ ἐμῇ οἶδά	τινα	πανήγυριν ἀγομένην καὶ καλουμένην Βαλλητύν·
[9, 371]	(Οὐκ ἂν δυναίμην ἐμφαγεῖν ἄρτον	τινά·	παρὰ Γναθαινίῳ γὰρ ἄρτι κατέφαγον,
[9, 378]	διαφορὰν εἴωθε τοῖς ὄψοισιν ἐμποιεῖν	τινα.	Τί οὖν ἔτι σοι δίειμι
[9, 404]	ποιῆσαι κατὰ τρόπον πῶς δεῖ,	τίνα	τρόπον παραθεῖναι δ´ ἢ πότ´
[9, 406]	παρέσχε τῷ συμποσίῳ, ὡς ἀληθῶς	τινα	τῶν παρόντων εἰπεῖν· Τοῦ καὶ
[9, 409]	δ´ ἀκροῶμαί σου κέλευσόν μοί	τινα	φέρειν ἀπονίψασθαι. {Β. Δότω τις
[9, 389]	κρατιστεύσαντος. Γίνεται δὲ τοῦτο κατά	τινα	ὥραν τοῦ ἔτους, ὡς καὶ
[9, 385]	ὀξυλιπάρῳ τρίμματι σκευάζεται. (Ἀκρολιπάρους δέ	τινας	ἀνθρώπους κέκληκεν Ἄλεξις ἐν Πονήρᾳ
[9, 392]	λέγων οὕτως· Ὄρτυγας ἔθρεψας σύ	τινας	ἤδη πώποτε; {Β. Ἔγωγε μίκρ´
[9, 388]	ἐν Ὄρνισιν μνημονεύει. Ἴβυκος δέ	τινας	λαθιπορφυρίδας ὀνομάζει διὰ τούτων· Τοῦ
[9, 389]	στάντων ἢ περιπετομένων, ἐγκύους γίγνεσθαι,	τινὲς	δὲ καὶ παραυτίκα τίκτειν. Πέτονταί
[9, 401]	ἐπὶ πολυφαγίᾳ διαβοήτους γενομένους· καὶ	τίνες	εἰσὶν οὗτοι ζητεῖτε. Προφέρεσθαι δὲ
[9, 401]	τοὺς κουνίκλους τούτους. Καλοῦνται δέ	τινες	καὶ χελιδονίαι λαγωοί. Μνημονεύει Δίφιλος
[9, 369]	τῶν νεοσσῶν ὀρνίθων, οὓς ἵππους	τινὲς	καλοῦσι, καὶ χοίρων (καὶ τῶν
[9, 367]	ἢ τἄλλα βεῖν οὐ γάρ	τινες	παροψίδες (εἰς´, ἀντιβολῶ σ´; Κἀν
[9, 373]	τῆς ἡδονῆς γράφει οὕτως· καθάπερ	τινὲς	τὰς λευκὰς ὄρνιθας τῶν μελαινῶν
[9, 366]	γάρον. Οἶδα δὲ ὅτι νῦν	τινες	τῶν Ποντικῶν ἰδίᾳ καθ´ αὑτὸ
[9, 370]	παράδοξον εἰ κατὰ τῆς κράμβης	τινὲς	ὤμνυον, ὁπότε καὶ Ζήνων ὁ
[9, 398]	μαθεῖν εἰ καὶ παρ´ ἄλλῳ	τινὶ	αὐτοῦ τις γίνεται μνήμη. Ἀλέξανδρος
[9, 367]	ἡμῖν ἀποκρίνασθαι δίκαιος εἶ παρὰ	τίνι	ἐπὶ τοῦ ἀγγείου ἡ παροψὶς
[9, 379]	εἶχεν ἰδίαν ἀρετὴν καὶ ἐν	τίνι	ἐπλεονέκτει, ὅμως οὐδενὸς ἐμνήσθη τοιούτου
[9, 366]	εἰπόντος εἰ τακεραί εἰσι, Παρὰ	τίνι	κεῖται τὸ τακερόν; Ὁ Οὐλπιανὸς
[9, 384]	Ὁ δὲ σιτευτὸς χὴν παρὰ	τίνι;	πρὸς ὃν ὁ Πλούταρχος· Θεόπομπος
[9, 406]	Φακῆ ἐπεκαλεῖτο καὶ ἐποίησεν ἔν	τινι	τῶν παρῳδιῶν· Ταῦτά μοι ὁρμαίνοντι
[9, 381]	τοὺς μαγείρους ἢ ἅπερ παρά	τινι	τῶν πολιτῶν ἡμῶν, ὃς ὑπὸ
[9, 383]	Ἀσίαν καὶ Εὐρώπην (Ἐπιτιμῶντες δέ	τινί	φασιν μὴ δεῖν τὸν Οἰνέα
[9, 371]	κωμῳδιοποιὸς ἐν Ἥρωι δράματι ἐπιτιμᾷ	τινι	ὡς κακῶς λέγοντι καὶ Τὰ
[9, 400]	νῆσον· ὡς καὶ πρότερον Ἀστυπαλαιέως	τινὸς	ἀφέντος δύο πέρδικας (εἰς τὴν
[9, 394]	τὸ τῆς ἰξίας σπέρμα ἐπί	τινος	ἀφοδεύσῃ δένδρου, ἰδίαν ἰξίαν φύεσθαι.
[9, 380]	τοὺς ἐν Ἀρτεμισίῳ κινδυνεύσαντας, οὐδείς	τινος	γεύσεται πρὶν λεχθῆναι ποῦ κεῖται
[9, 366]	Τιμόκρατες. Περιενεχθέντων γὰρ κωλήνων καί	τινος	εἰπόντος εἰ τακεραί εἰσι, Παρὰ
[9, 398]	τὸν τέτρακα τί νομίζετε; Καί	τινος	εἰπόντος Εἶδος ὀρνέου (ἔθος δὲ
[9, 402]	ἥδιστ´ ἂν ἐσθίοις (φησίν) {Β.	Τίνος;	Εἰς εὐτέλειαν. Τῶν προβάτων μὲν
[9, 400]	δὲ τὸ πλῆθος τοῦτο Ἀναφαίου	τινὸς	ἐμβαλόντος δύο λαγωοὺς εἰς τὴν
[9, 402]	μὲν ἐν Ἀκεστρίᾳ· Κρέας δὲ	τίνος	ἥδιστ´ ἂν ἐσθίοις (φησίν) {Β.
[9, 385]	μεγάλου ἐν ὀξάλμῃ καὶ εἰπόντος	τινὸς	ἥδιστον εἶναι ὀψάριον πᾶν τὸ
[9, 410]	Παιδείας γράφει· Ὅταν δὲ τούτων	τινὸς	θίγῃς, εὐθὺς ἀποκαθαίρῃ τὴν χεῖρα
[9, 376]	Βόες δὲ λαρινεύονται ἢ ἀπό	τινος	κώμης Ἠπειρωτικῆς (Λαρίνης ἢ ἀπὸ
[9, 388]	εἰς τὰς ὕλας ἕως μέν	τινος	ὄρτυγος φωνὴν ἀφίεσαν, ἐπεὶ δὲ
[9, 405]	Τὸ μέγιστον οὐκ εἴρηκα· Λαχάρους	(τινός)	ὅτ´ ἦν ὁ λιμός, ἑστιῶντος
[9, 367]	ὄψου παρεσκευασμένου ποικίλου καὶ εἴδους	(τινὸς	τοιούτου Πλάτωνα οἶδα εἰρηκότα ἐν
[9, 398]	ὄρνιθος τοῦ μεγάλου μνημονεύει, ἀλλά	τινος	τῶν σμικροτάτων. Λέγει γὰρ οὕτως·
[9, 395]	ὄρχεις οὕτω καλούμενοι. Συγκεκνισωμένων δέ	τινων	κρεῶν ζωμῷ (καὶ) παραφερομένων ἐπεί
[9, 408]	εἴληφε χειρόνιπτρον· ἀνὴρ δ´ ὅταν	τις	ἀγαθὸς ᾖ καὶ χρήσιμος πολίτης
[9, 366]	Ἀντιφάνην, λέγει δ´ ἐν Κωρύκῳ	τις	ἄλλος κύων· Τῶν θαλαττίων δ´
[9, 379]	ἀλλὰ καὶ τῶν χρωμένων συμβάλλεταί	τις,	ἂν καλῶς χρῶνται, μερίς. {Β.
[9, 409]	περιεῖλε τὰς τραπέζας, νίμματα ἐπέχει	τις,	ἀπενιζόμεθα, τοὺς στεφάνους πάλιν (τοὺς
[9, 388]	ἐν σκότῳ καταδυόμενον, ἵνα μή	τις	αὐτὸν θεάσηται. (Ἐχθραίνει γὰρ τοὺς
[9, 402]	χρόας τοῦ Καλυδωνίου, συός εἴ	τις	αὐτὸν ἱστορεῖ λευκὸν τὴν χρόαν
[9, 408]	λέγομεν ἐν τῇ συνηθείᾳ. Καί	τις	αὐτῷ ἀπήντησεν λέγων τὸ ἐν
[9, 382]	ἑστιατόρων; Ἔπειτ´ ἄλλος ἀπεκρίνατο Ἀσθένειά	τις	αὐτῷ ξυνέπεσεν, ὦ Σώκρατες. Διεξήρχοντό
[9, 393]	καιρόν, ἐὰν κάτοπτρον ἐξ ἐναντίας	τις	αὐτῶν καὶ πρὸ τούτου βρόχον
[9, 383]	ἅλις, ἄνδρες δαιταλεῖς, μὴ καί	τις	αὐτῶν τὰ (ἐκ Δυσκόλου Μενάνδρου
[9, 398]	καὶ παρ´ ἄλλῳ τινὶ αὐτοῦ	τις	γίνεται μνήμη. Ἀλέξανδρος γὰρ ὁ
[9, 406]	Ἡγήμονα. Καὶ ὁ Οὐλπιανὸς ἔφη·	Τίς	δ´ αὕτη ἡ λιθίνη βαλλητύς;
[9, 409]	τινα φέρειν ἀπονίψασθαι. {Β. Δότω	τις	δεῦρ´ ὕδωρ καὶ σμῆμα. Ἔτι
[9, 379]	τοῖς στρατηγικοῖσιν ἐξετάζεται μαθήμασιν. {ΔΗ.	Τίς	δή τι παραδείξας ἐμοὶ τὰ
[9, 390]	ἥδεσθαί τε ἵππῳ. Εἰ γοῦν	τις	δορὰν ἵππων περιθοῖτο, θηρεύσει ὅσους
[9, 397]	ἰδέας αὐτῶν λέγων γράφει· (Εἴ	τις	ἐθέλοι καταβαλεῖν εἰς πόλιν τοὺς
[9, 399]	ὧδε· Ἐν τῇ γὰρ Ἀττικῇ	τίς	εἶδε πώποτε λέοντας ἢ τοιοῦτον
[9, 366]	Οὐλπιανὸς ἔφη. Καὶ σίναπυ δὲ	τίς	εἴρηκε τὸ νᾶπυ; Ὁρῶ γὰρ
[9, 373]	συνηθείας φησὶν ἐμφανίζων οὕτως· Ἀλεκτρυών	τις	ἐκεκράγει μέγα. Οὐ σοβήσετ´ ἔξω,
[9, 397]	τὰς δ´ ἄλλας ἡμέρας εἴ	τις	ἔλθοι βουλόμενος θεάσασθαι, οὐκ ἔστιν
[9, 372]	εἴπερ ἔστι δι´ ἐνιαυτοῦ ὅτου	τις	ἐπιθυμεῖ λαβεῖν. {Β. Κακὸν μὲν
[9, 399]	ὁ κωμικὸς ἐν Θεωροῖς· (Λοβός	τίς	ἐστι καὶ ψύαι καλούμεναι· ταύτας
[9, 394]	δὲ Σικελίας ἐν Ἔρυκι καιρός	τις	ἐστίν, ὃν καλοῦσιν Ἀναγωγάς, ἐν
[9, 387]	(καὶ τάδε· Ὁδὶ δὲ δὴ	τίς	ἐστιν ὄρνις; Οὐκ ἐρεῖς; {Β.
[9, 401]	τοῦ καλοῦ γραφομένου Καλυδωνίου, Προβάλλω,	τὶς	ἔφη, σοὶ ζητεῖν, φροντιστὰ καὶ
[9, 395]	κρεῶν ζωμῷ (καὶ) παραφερομένων ἐπεί	τις	ἔφη ~(Τῶν ΠΝΙΚΤΩΝ κρεᾳδίων δός
[9, 396]	εἰ τὸ ὄνομα εἴρηται. Καί	τις	ἔφη· Φερεκράτης Δουλοδιδασκάλῳ· Γαλαθήν´ ἔκλεπτον
[9, 409]	χλιεροθαλπὲς ὕδωρ ἐπεγχέοντες τόσσον ὅσον	τις	ἔχρῃζ´, ἐκτρίμματά τε λαμπρὰ σινδονυφῆ,
[9, 397]	Τῶν ταὧν μὲν ὡς ἅπαξ	τις	ζεῦγος ἤγαγεν μόνον, σπάνιον ὂν
[9, 386]	ὀπτὸν προσέλαβον. Τούτων ἐὰν δείξῃ	τις	ἢ φωνήν τι ἢ ψυχὴν
[9, 407]	μνησθεὶς χύτρας ποθοῦντα μαθεῖν πολλάκις	τίς	ἡ Τηλεμάχου καλουμένη χύτρα καὶ
[9, 385]	Φερεκράτης Αὐτομόλοις· Τοὐψάριον τουτὶ παρέθηκέ	τις	ἡμῖν. Φιλήμων Θησαυρῷ· Οὔκ ἐστ´
[9, 386]	εἷς ἔμψυχον οὐδὲν ἐσθίει σοφός	τις	ἦν. Ἐγὼ γὰρ ἥκω νῦν
[9, 407]	μὲν οἵδε· βαλλέτω δ´ εἴ	τις	θέλει· ἀγαθὸν δὲ κἀν χειμῶνι
[9, 401]	ζητεῖν, φροντιστὰ καὶ λογιστὰ Οὐλπιανέ,	τίς	ἱστόρηκε τὸν Καλυδώνιον σῦν θήλειάν
[9, 407]	ἄστυ τὰς νησιωτικὰς δίκας γραψάμενός	τις	καὶ τὸν Ἡγήμονα δίκην ἤγαγεν
[9, 400]	δ´ εἰς τὰς χεῖρας λάβῃ	τις,	μεγάλην ἔχει διαφορὰν καὶ κατὰ
[9, 401]	δέ, εἰ δοκεῖ, ἀποκρίνασθέ μοι	τίς	μνημονεύει κατὰ τὸ σύνθετον ὁμοίως
[9, 379]	τὴν τελευτὴν τοῦ βίου συνῆψέ	τις	μόνοις ἀνάγκης θεσμὸς οὐχ ὁρώμενος.
[9, 377]	πότ´ ἐπὶ τὰς χεῖρας οἴσει	τις.	Νόει ὄχλου τοιούτου ῥαχίαν ἠθροισμένην.
[9, 407]	ἡ Τηλεμάχου καλουμένη χύτρα καὶ	τίς	ὁ Τηλέμαχος. Καὶ ὁ Δημόκριτος
[9, 384]	ἄλλων χηνῶν περιττῶς ἐσκευασμένων ἔφη	τις	Οἱ χῆνες σιτευτοί Καὶ ὁ
[9, 391]	τὸν ὀρχούμενον νευροσπαστεῖται. Ἄλλος δέ	τις	ὄπισθεν στὰς καὶ λαθὼν συλλαμβάνει
[9, 386]	σοι πόθεν καὶ εἰ φασιανικῶν	τις	ὀρνίθων μέμνηται τῶν παλαιῶν, ἐγώ
[9, 399]	τὸ ῥᾳδίως ἀποψᾶσθαι ἢ οἷόν	τις	(οὖσα) ἐπιψαύουσα σὰρξ καὶ ἐπιπολῆς
[9, 393]	φησιν ὁ Βοῖος ὅτι ἦν	τις	παρὰ τοῖς Πυγμαίοις γυνὴ διάσημος,
[9, 367]	τάδε. Τοὺς ξυνετοὺς δ´ ἄν	τις	πείσειε τάχιστα λέγων εὖ, Οἵπερ
[9, 397]	ταὧς; Καὶ πάλιν ὄρνις δῆτα.	Τίς	ποτ´ ἐστίν; Οὐ δήπου ταὧς;
[9, 390]	οὕτως· Τὰς δὲ ὠτίδας ἄν	τις	ταχὺ ἀνιστῇ ἔστι λαμβάνειν· πέτονταί
[9, 385]	Εἶτ´ ἐπιφέρει· Τῶν ἰχθυοπωλῶν ἀρτίως	τις	τεττάρων δραχμῶν ἐπώλει κωβιούς. Ἀναξίλας
[9, 384]	Ἐρυθραίων ἐξ ἐπιβουλῆς ἀναιρεῖσθαι (μαθών	τις	τὸ μέλλον γίνεσθαι ἔφη· ὦ
[9, 404]	ποιεῖν. Ἂν μὲν γὰρ ἕν	τις	τοῦτ´ ἐπιβλέψῃ μόνον, τοὔψον ποιῆσαι
[9, 380]	τοῦτο δ´ ἐστὶ παίγνιον. Μή	τις	τούτων τῶν δευτέρων ἑπτὰ σοφῶν
[9, 408]	δ´ Εὔπολις ἐν Δήμοις· Κἄν	τις	τύχῃ πρῶτος δραμὼν εἴληφε χειρόνιπτρον·
[9, 406]	τῆς χύτρας, μὴ καὶ λίθοις	τις	ὑμῶν βεβλήσεται, κατὰ τὸν Θάσιον
[9, 376]	μὴν οὐδὲ τὴν σφαγὴν ἔχει	τις	ὑμῶν ἐπιδεῖξαι ὅπου ἐγένετο ἢ
[9, 389]	τοὺς ἀγρίους. Ἐπειδὰν δὲ κρατηθῇ	τις	ὑπὸ τοῦ δευτέρου, οὗτος λάθρᾳ
[9, 398]	δὲ ταῦτα λέγοντος αὐτοῦ εἰσῆλθέ	τις	φέρων ἐν τῷ ταλάρῳ τὸν
[9, 384]	ἐν Βάκχαις φησίν· Ἀλλ´ εἴ	τις	ὥσπερ χῆνα ἔτρεφέν μοι λαβὼν
[9, 405]	γέγραφέ τε καὶ δοξάζεται παρά	τισιν	οὕτως ὡς λέγων τι χρήσιμον.
[9, 396]	στόματα τὰ βρέφη, καὶ ὁ	τιτθὸς	ἐνθένδε διὰ τὸ ἐντίθεσθαι τὰς
[9, 390]	ἄστυ κακκαβίζουσιν, οἱ δ´ ἐπέκεινα	τιττυβίζουσιν.	Βάσιλις δ´ ἐν τῷ δευτέρῳ
[9, 372]	δ´ οὕτως· Αὐτὰς μὴν σικύας	τμήγων	ἀνὰ κλώσμασι πείραις, ἠέρι δὲ
[9, 402]	τυρὸς κοπτός, τυρὸς ξυστός, τυρὸς	τμητός,	τυρὸς πηκτός. Μνησίμαχος δ´ ἐν
[9, 410]	σπλαγχνεύοντες ὕδωρ λαβὼν κάθαιρε, ἀπόνιζε	τὸ	αἷμα τοῦ καθαιρομένου καὶ μετὰ
[9, 388]	ὑπὲρ δύο συλλαβὰς ὅτε ἔχει	τὸ	ἄλφα παραλῆγον, βαρύτονά ἐστιν, οἷον
[9, 410]	αἷμα τοῦ καθαιρομένου καὶ μετὰ	τὸ	ἀπόνιμμα ἀνακινήσας εἰς ταὐτὸ ἔγχεε.
[9, 409]	λαβόντες ἐστεφανούμεθα. Ἐκάλουν δ´ ἀπόνιπτρον	τὸ	ἀπόνιμμα τῶν χειρῶν καὶ τῶν
[9, 390]	τάδε πέρδικες τοῦ (Κορυδαλλοῦ πρὸς	τὸ	ἄστυ κακκαβίζουσιν, οἱ δ´ ἐπέκεινα
[9, 390]	οὖν ὦτοι θεώμενοι τοὺς ὑπαλειφομένους	τὸ	αὐτὸ καὶ αὐτοὶ ποιοῦσιν ἐκ
[9, 387]	Θηρεύεται δ´ ὑπὸ κυνηγῶν διὰ	τὸ	βάρος καὶ τὴν τῶν πτερῶν
[9, 407]	ὡς ὁρᾷ, ὁ Κηφισόδωρος περὶ	τὸ	βῆμ´, ἐπέρδετο. ~(Ἐκ τούτων δῆλόν
[9, 396]	(Θῆσθαι δ´ ἐστὶ τὸ θηλάζειν	τὸ	γάλα. Ὅμηρος· (Ἕκτωρ γὰρ θνητός
[9, 380]	προὔπιες ὥρα σοι λέγειν, Οὐλπιανέ.	Τὸ	γὰρ γεῦσαι ἔχομεν ἐν Εὐπόλιδι
[9, 380]	Ἑτέρους πορίσασθαι δύ´ ἐρίφους ἠνάγκασας·	τὸ	γὰρ ἧπαρ αὐτῶν πολλάκις σκοπουμένων
[9, 378]	ἡμᾶς δ´ ὥσπερ ἡγεῖται σχεδόν.	Τὸ	γὰρ παραθεῖναι κἀφελεῖν τεταγμένως ἕκαστα
[9, 384]	τῇ Ἀνανεώσει Γναθαίνης τῆς ἑταίρας	τὸ	γαστρίμαργον ἐμφανίζων λέγει· Ἔπειτ´ ἐπὶ
[9, 374]	τὸ γῆρας. Λέγεται δ´ εἶναι	τὸ	γένος Ῥόδιος ἐκ Καμίρου. Θαυμάζω
[9, 371]	αὐτὴν καταλαβὼν γηθυλλίδας. Οἳ δὲ	τὸ	γήθυον καλούμενον τοῦτό φασιν εἶναι,
[9, 374]	ἠφάνιζε, δυσκολαίνων τοῖς θεαταῖς διὰ	τὸ	γῆρας. Λέγεται δ´ εἶναι τὸ
[9, 379]	κύνες κούφως πρὸς αἴθραν, οἷς	τὸ	γίνεσθαί θ´ ἅμα καὶ τὴν
[9, 410]	τ´ ὀξύπεινον ἄνδρα καὶ Βοιώτιον.	Τὸ	γοῦν κατὰ χειρὸς περιέγραψ´, εἴπας
[9, 391]	τῶν στρουθῶν, τὸ μὲν ἥμερον,	τὸ	δ´ ἄγριον· τὰς δὲ θηλείας
[9, 385]	Ἄλεξις ἐν Πονήρᾳ οὕτως· Ἀκρολίπαροι,	τὸ	δ´ ἄλλο σῶμ´ ὑπόξυλον. Παρατεθέντος
[9, 391]	περὶ τὴν μίμησιν ἡδονῇ κατεχομένους.	Τὸ	δ´ αὐτὸ ποιεῖν λέγουσι καὶ
[9, 394]	καὶ τελευτήσαντος χηρεύει ὁ ὑπολειπόμενος.	Τὸ	δ´ αὐτὸ ποιοῦσι καὶ κόρακες
[9, 369]	Κύμῃ, ἐν δὲ Ἀλεξανδρείᾳ πικρά.	Τὸ	δ´ ἐκ Ῥόδου φερόμενον σπέρμα
[9, 400]	ἄρτι ἐν τῇς μήτρῃσι πλάσσεται,	τὸ	δ´ ἐπαναιρέεται. Πολύβιος δ´ ἐν
[9, 400]	τῇ γαστρί, τὸ δὲ ψιλόν,	(τὸ	δὲ ἄρτι ἐν τῇς μήτρῃσι
[9, 394]	τὸ μὲν πρῶτον ἄρρεν ποιεῖ,	τὸ	δὲ δεύτερον θῆλυ. Τίκτουσι δὲ
[9, 398]	μέγεθος ὑπὲρ ἀλεκτρυόνα τὸν μέγιστον,	τὸ	δὲ εἶδος πορφυρίωνι παραπλήσιος· καὶ
[9, 385]	ὀλίγα· Σκεύαζε, παῖ, τοὐψάριον ἡμῖν.	Τὸ	δὲ ἐν Ἀναγύρῳ Ἀριστοφάνους· Εἰ
[9, 380]	τὸ μὲν ὀπταλέον ἐστὶν αὐτοῦ,	τὸ	δὲ ἑφθόν, αὐτὸς δ´ ἐστὶν
[9, 389]	Κλεόμβροτόν τε τοῦ Πέρδικος υἱόν.	Τὸ	δὲ ζῷον ἐπὶ λαγνείας συμβολικῶς
[9, 376]	ἥμισυ κραμβαλέον ἦν ἐπιμελῶς πεποιημένον,	τὸ	δὲ ἥμισυ ὡς ἂν ἐξ
[9, 371]	ἐν πρώτῳ Ὑγιεινῶν ἀσταφυλῖνον καλεῖ.	Τὸ	δὲ καρτὸν καλούμενον (μέγας δ´
[9, 400]	Λαγὸν ταράξας πῖθι τὸν θαλάσσιον,	τὸ	δὲ λαγὼς Ἀττικόν. Λέγουσι δὲ
[9, 395]	ὁ ἄρρην μείζων καὶ ποικιλώτερος.	Τὸ	δὲ λεγόμενον γλαυκίον διὰ τὴν
[9, 402]	γεγονότα, ἐροῦμεν ἡμεῖς τὸν εἰπόντα·	τὸ	δὲ μαρτύριον ἀνίχνευσον σύ. Πάλαι
[9, 371]	φθαρτικόν. (Εὐκοιλιώτερον δὲ τὸ λευκόν,	τὸ	δὲ μέλαν οὐρητικώτερον. Ὑπάρχειν δ´
[9, 408]	καὶ δείπνου λέγεσθαι κατὰ χειρὸς,	τὸ	δὲ μετὰ ταῦτα ἀπονίψασθαι. ~Ἔοικε
[9, 391]	ῥύγχος κερατοειδὲς μᾶλλον τὴν χρόαν,	τὸ	δὲ πρόσωπον οὔτε λίαν λευκὸν
[9, 408]	διότι τὴν μὲν γαστέρα φυσᾷ,	τὸ	δὲ πῦρ οὔ. {Α. Χάριεν
[9, 395]	τῷ χρώματι δὲ ῥυπαροκέραμός ἐστι,	τὸ	δὲ ῥύγχος μακρόν τε καὶ
[9, 406]	πάλιν αὖθις λεκιθώδη, καθάπερ ἄρακος·	τὸ	δὲ φακῆς, οἷον ἀφάκη, φακός·
[9, 368]	Εἰρήνῃ· Ὁ μὲν ἄρτος ἡδύ,	τὸ	δὲ φενακίζειν προσὸν (ἔμβαμμα τοῖς
[9, 406]	δὲ φακῆς, οἷον ἀφάκη, φακός·	τὸ	δὲ χόρτου ἕνεκα τῶν τετραπόδων
[9, 400]	τῶν τέκνων ἐν τῇ γαστρί,	τὸ	δὲ ψιλόν, (τὸ δὲ ἄρτι
[9, 408]	καρδάμων. Σὺ δὲ Παύσωνι φὴς	τὸ	δεῖνα προσλελαληκέναι; {Β. Καὶ πρᾶγμά
[9, 410]	κατὰ χειρὸς ἔλεγον, μετὰ δὲ	τὸ	δειπνῆσαι ἀπονίψασθαι. Σοφοκλῆς Οἰνομάῳ· Σκυθιστὶ
[9, 410]	Σημειωτέον δὲ ὅτι καὶ μετὰ	τὸ	δειπνῆσαι κατὰ χειρὸς ἔλεγον, οὐχ
[9, 404]	μέλλει ποιεῖν τὸ δεῖπνον ἢ	τὸ	δεῖπνον ἐγχειρεῖν ποιεῖν. Ἂν μὲν
[9, 404]	φυσώμενον ἐποίουν· ἀπὸ τούτου πᾶν	τὸ	δεῖπνον εὐτρεπές. Οὗτοί τε πρῶτοι
[9, 404]	αἰεὶ πρότερον οἷς μέλλει ποιεῖν	τὸ	δεῖπνον ἢ τὸ δεῖπνον ἐγχειρεῖν
[9, 378]	βάδην, καὶ πῶς ἔχουσι πρὸς	τὸ	δεῖπνον καὶ πότε εὔκαιρον αὐτῶν
[9, 377]	εἰσελήλυθεν, ἐκ πεντεκαίδεχ´ ἡμερῶν προηλπικὼς	τὸ	δεῖπνον, ὁρμῆς μεστός, ἐκκεκαυμένος, τηρῶν
[9, 378]	{ΔΗ. Τί φής; {Α. Ἐγώ;	Τὸ	διδασκαλεῖον ἡμεῖς σῴζομεν (τὸ Σίκωνος·
[9, 380]	τὸ πῦρ ἀποσβέσας καὶ πρὸς	τὸ	δίχορδον ἐτερέτιζες. σθόμην· (ἐκεῖνο δρᾶμα,
[9, 373]	κωμικοῦ τούτου ἐμνήσθην καὶ οἶδα	τὸ	δρᾶμα τὸν Τηρέα αὐτοῦ μὴ
[9, 388]	καὶ χοίνικα, πολὺ δέ ἐστι	τὸ	ἐκτεινόμενον παρὰ τοῖς Ἀττικοῖς. Σοφοκλῆς
[9, 408]	Καί τις αὐτῷ ἀπήντησεν λέγων	τὸ	ἐν Ἰλιάδι· (Ἦ ῥα καὶ
[9, 387]	{Β. Ἐπικεχοδὼς ἔγωγε φασιανικός. Καὶ	τὸ	ἐν Νεφέλαις δὲ ἐπὶ τῶν
[9, 385]	τινὸς ἥδιστον εἶναι ὀψάριον πᾶν	τὸ	ἐν ὀξάλμῃ παρατιθέμενον, συναγαγὼν τὰς
[9, 396]	γυναῖκά τε θήσατο μαζόν, διὰ	τὸ	ἐντίθεσθαι τὰς θηλὰς εἰς τὰ
[9, 396]	καὶ ὁ τιτθὸς ἐνθένδε διὰ	τὸ	ἐντίθεσθαι τὰς θηλάς· Νεβροὺς κοιμήσασα
[9, 373]	δ´ ἐν Ἐπικλήρῳ πρώτῃ σαφῶς	τὸ	ἐπὶ τῆς συνηθείας φησὶν ἐμφανίζων
[9, 399]	ἡ φωνή. Θαυμασάντων οὖν ἡμῶν	τὸ	εὐανθὲς τοῦ ὄρνιθος μετ´ οὐ
[9, 392]	ἱζάνειν εἰς τὴν νῆσον διὰ	τὸ	εὔορμον εἶναι Εὔδοξος δ´ ὁ
[9, 388]	ὑπονοήσῃ προσημαίνει τῷ δεσπότῃ, ἀγχόνῃ	τὸ	ζῆν περιγράψας. Οὐ πρότερόν τε,
[9, 401]	σεύεσθαι γὰρ καὶ ὁρμητικῶς ἔχειν	τὸ	ζῷον εἴρηται. Τέτριπται δὲ καὶ
[9, 404]	φιλοσόφῳ παρέθηκα κωλέαν, πόδας· ἀδηφάγον	τὸ	ζῷον εἰς ὑπερβολήν ἐστιν. Τελώνῃ
[9, 391]	λαβὼν τοὔνομα ἀπὸ τῆς περὶ	τὸ	ζῷον ἐν τῇ κινήσει ποικιλίας.
[9, 398]	τῷ πολυμαθεστάτῳ Ἀριστοτέλει μνήμης ἠξιῶσθαι	τὸ	ζῷον ἐν τῇ πολυταλάντῳ πραγματείᾳ
[9, 391]	φησιν ὀχεῖσθαι· καὶ γὰρ ὀχευτικὸν	τὸ	ζῷον καὶ πολύγονον. Τίκτει γοῦν
[9, 389]	καὶ αὐτὸς ἐξίπταται. Ἐστὶ δὲ	τὸ	ζῷον κακόηθες καὶ πανοῦργον, ἔτι
[9, 400]	ἀλλὰ πέρδικας Πολύγονον δ´ ἐστὶ	τὸ	ζῷον ὁ λαγώς, ὡς Ξενοφῶν
[9, 375]	δὲ ὑῶν ὅτι ἱερόν ἐστι	τὸ	ζῷον παρὰ Κρησὶν Ἀγαθοκλῆς ὁ
[9, 390]	τοιαύτης γινομένης. Μιμητικὸν δέ ἐστι	τὸ	ζῷον τοῦτο, ὁ ὦτος, μάλιστα
[9, 376]	τοῖς παριοῦσιν ἐτίθει. Διὸ πάντες	τὸ	ζῷον τοῦτο περίσεπτον ἡγοῦνται καὶ
[9, 398]	πρὸ πάντων τῶν δασυνομένων ὀνομάτων	τὸ	Η> προγράφουσι, τὸ ἡγεμονικὸν αὐτῆς
[9, 398]	δασυνομένων ὀνομάτων τὸ Η> προγράφουσι,	τὸ	ἡγεμονικὸν αὐτῆς διασημαίνοντες. Εἰ δὲ
[9, 374]	κράσπεδα χρυσᾶ. Πικρὸς δ´ ὢν	τὸ	ἦθος ἐποίει τι τοιοῦτο περὶ
[9, 406]	Εἰσῆλθε δέ ποτε καὶ εἰς	τὸ	θέατρον διδάσκων κωμῳδίαν λίθων ἔχων
[9, 396]	θοινᾶσθαι βρέφη. (Θῆσθαι δ´ ἐστὶ	τὸ	θηλάζειν τὸ γάλα. Ὅμηρος· (Ἕκτωρ
[9, 367]	κακὸν οὔκ ἐστ´ ἔτι (κακόν.	Τὸ	θυγάτριόν γέ μου σεσινάπικεν διὰ
[9, 377]	τὸ στόμα. Διακονοῦμεν νῦν γάμους·	τὸ	θῦμα βοῦς· (ὁ διδοὺς ἐπιφανής,
[9, 372]	χλωραί τε γὰρ ἦσαν καὶ	τὸ	ἴδιον ἀπεδίδοσαν τοῦ χυμοῦ. Ἐτύγχανον
[9, 406]	διδάσκων κωμῳδίαν λίθων ἔχων πλῆρες	τὸ	ἱμάτιον, οὓς βάλλων εἰς τὴν
[9, 400]	ν> λαγῶ καὶ περισπωμένως, ἐπεὶ	τὸ	καθ´ ἡμᾶς ἐστι λαγός. Ὥσπερ
[9, 376]	κράτιστόν ἐστιν ἐν μαγειρικῇ (ἀλαζονεία·	τὸ	καθ´ ὅλου δὲ τῶν τεχνῶν
[9, 367]	κωμῳδιοποιὸς ἐν Σκύθαις ἔφη· Τουτὶ	τὸ	κακὸν οὔκ ἐστ´ ἔτι (κακόν.
[9, 397]	Ἐὰν δὲ τῶν πτερύγων ἀποτέμῃ,	τὸ	κάλλος ἀφαιρήσεται· τὰ πτερὰ γὰρ
[9, 397]	ἀφαιρήσεται· τὰ πτερὰ γὰρ αὐτῶν	τὸ	κάλλος ἐστίν, ἀλλ´ οὐ τὸ
[9, 379]	ὁρῶν τὰ πολλὰ προκατειλημμένα εὗρον	τὸ	κλέπτειν πρῶτος, ὥστε μηδένα μισεῖν
[9, 390]	τὴν Κίρραν πέρδικες ἄβρωτον ἔχουσι	τὸ	κρέας διὰ τὰς νομάς. (Οἱ
[9, 367]	ἐν τῇ ὀδμῇ, ὡς καὶ	τὸ	κρόμμυον ὅτι τὰς κόρας μύομεν.
[9, 394]	Ἴδιον δὲ λέγει τῆς περιστερᾶς	τὸ	κυνεῖν αὐτὰς (ὅταν μέλλωσιν ἀναβαίνειν
[9, 401]	ζῷον εἴρηται. Τέτριπται δὲ καὶ	τὸ	λέγειν χωρὶς τοῦ κατ´ ἀρχὰς
[9, 387]	μέσης κωμῳδίας ποιητῶν) φησί· (Καὶ	τὸ	λεγόμενον, σπανιώτερον πάρεστιν ὀρνίθων γάλα
[9, 379]	γόγγρον ἧψε τοῖς θεοῖς, θρῖον	τὸ	λευκὸν οὑξ Ἀθηνῶν Χαριάδης, ζωμὸς
[9, 371]	καὶ ἑλμίνθων φθαρτικόν. (Εὐκοιλιώτερον δὲ	τὸ	λευκόν, τὸ δὲ μέλαν οὐρητικώτερον.
[9, 371]	φησὶν ὁ Θεόφραστος (εὐχυλότερον εἶναι	τὸ	λευκὸν τοῦ μέλανος καὶ ὀλιγοσπερμότερον
[9, 397]	Εὐπόλιδι ἐν Ἀστρατεύτοις πρόκειται δὲ	τὸ	μαρτύριον καὶ ἐν Ὄρνισιν Ἀριστοφάνους.
[9, 393]	ὁ Μύνδιος Ἀλέξανδρος ὅτι ἐστὶ	τὸ	μέγεθος ἡλίκη τρυγών, σκέλη δὲ
[9, 398]	σμικροτάτων. Λέγει γὰρ οὕτως· (Τέτραξ	τὸ	μέγεθος ἴσος σπερμολόγῳ, τὸ χρῶμα
[9, 394]	οἰνάδος, ἡ δὲ φάσσα ἀλέκτορος	τὸ	μέγεθος, χρῶμα δὲ σποδιόν, ἡ
[9, 405]	τῷ Σικελιώτῃ τὴν τυραννικὴν φακῆν.	Τὸ	μέγιστον οὐκ εἴρηκα· Λαχάρους (τινός)
[9, 395]	περιστερός. Ὁ δὲ Διόνυσος οἶδε	τὸ	μεθύσαι μόνον· εἰ δὲ νέον
[9, 384]	ἐξ ἐπιβουλῆς ἀναιρεῖσθαι (μαθών τις	τὸ	μέλλον γίνεσθαι ἔφη· ὦ Χῖοι,
[9, 400]	τε μόνον πάντων θηρίων, καὶ	τὸ	μὲν δασὺ τῶν τέκνων ἐν
[9, 391]	γένη φησὶν εἶναι τῶν στρουθῶν,	τὸ	μὲν ἥμερον, τὸ δ´ ἄγριον·
[9, 376]	ἡμῖν ποτε καὶ δέλφακος, οὗ	τὸ	μὲν ἥμισυ κραμβαλέον ἦν ἐπιμελῶς
[9, 400]	τοὺς Εἵλωτας ποιήσας. Εἶτά ἐστι	τὸ	μὲν Ἰακὸν λαγός· Λαγὸν ταράξας
[9, 398]	ταλάρῳ τὸν τέτρακα. Ἦν δὲ	τὸ	μὲν μέγεθος ὑπὲρ ἀλεκτρυόνα τὸν
[9, 380]	καὶ τὰ ἐντὸς πεπλήρωται καὶ	τὸ	μὲν ὀπταλέον ἐστὶν αὐτοῦ, τὸ
[9, 408]	ἀπονίψασθαι. Παρὰ γὰρ τοῖς παλαιοῖς	τὸ	μὲν πρὸ ἀρίστου καὶ δείπνου
[9, 394]	Τίκτει δὲ ᾠὰ δύο, (ὧν	τὸ	μὲν πρῶτον ἄρρεν ποιεῖ, τὸ
[9, 375]	Ἄσσιοι παρέστησαν χοῖρον (ὑιον) ἔχοντα	τὸ	μὲν ὕψος δύο καὶ ἡμίσους
[9, 373]	τοῦ πληθυντικοῦ ὄρνις λέγουσι πρόκειται	τὸ	Μενάνδρειον μαρτύριον· (ἀλλὰ καὶ Ἀλκμάν
[9, 400]	(Γέρανοι, κορῶναι, γλαῦκες, ἰκτῖνοι, λαγοί.	Τὸ	μέντοι Ἢ πτῶκα λαγωόν εἰ
[9, 386]	δέ; {Β. Ἄπολλον. {Α. Οὐκοῦν	τὸ	μέσον ἔστω. {Β. Δηλαδή. {Α.
[9, 386]	χαιρεοις αἰεὶ τοῖς ὀψαρίοις ἢ	τὸ	μέσον ἢ κατωτέρω; {Β. Κατωτέρω.
[9, 393]	ἐν Εἰρήνῃ συνεσταλμένως ἔφη διὰ	τὸ	μέτρον· Ὄρτυγες οἰκογενεῖς. Τῶν δὲ
[9, 375]	πήχεων, ὅλον δ´ ἄρτιον πρὸς	τὸ	μῆκος, τῇ χροιᾷ χιόνινον. Ἔφασάν
[9, 407]	τε πᾶσιν ἕπεσθαι ἧκεν εἰς	τὸ	Μητρῷον, ὅπου τῶν δικῶν ἦσαν
[9, 366]	Καὶ σίναπυ δὲ τίς εἴρηκε	τὸ	νᾶπυ; Ὁρῶ γὰρ ἐν παροψίσι
[9, 395]	καὶ κολυμβάδος, ἀφ´ ὧν καὶ	τὸ	νήχεσθαι καὶ κολυμβᾶν εἴρηται, μνημονεύει
[9, 410]	λέγει τοῦ κατὰ χειρὸς πρὸς	τὸ	νίψασθαι. (Δημόνικος δ´ ἐν τῷ
[9, 379]	μαθητῶν γενομένων ἐμοί, Λύκε, διὰ	τὸ	νοεῖν ἀεί τι καὶ ψυχὴν
[9, 400]	τὸ ω> εἰ δ´ Ἀττικόν,	τὸ	ο> Λαγῷα δὲ λέγεται κρέα.
[9, 375]	ἁπαλὰ καὶ ἔνικμα χοῖροι. Ἔνθεν	τὸ	Ὁμηρικὸν σαφὲς γίνεται· Τά τε
[9, 396]	τούτων ἐζήτησαν οἱ δαιταλεῖς εἰ	τὸ	ὄνομα εἴρηται. Καί τις ἔφη·
[9, 371]	καλεῖσθαί φησι γηθυλλίδας. Τοῦτο δὲ	τὸ	ὄνομα μνήμης εὑρίσκω τετυχηκὸς παρὰ
[9, 392]	ὄρτυγος, ὄρυγος, κόκκυγος. Σημειῶδες δὲ	τὸ	ὄνυχος. Καθόλου τε τῇ πληθυντικῇ
[9, 391]	προσιστορήσθω ὅτι καὶ ἀλεκτρυὼν ἀφροδισιαστικὸν	τὸ	ὄρνεον. Ἀριστοτέλης γοῦν φησιν ὅτι
[9, 398]	ἔχετε (σιωπᾶτε γάρ) ἐγὼ καὶ	τὸ	ὄρνεον ὑμῖν ἐπιδείξω. (Ἐπιτροπεύων γὰρ
[9, 373]	(τοὺς ἄρρενας· τῶν ἀρχαίων δὲ	τὸ	ὄρνις καὶ ἀρσενικῶς καὶ θηλυκῶς
[9, 399]	φησιν σπανίως δ´ ἔστιν εὑρεῖν	τὸ	οὖθαρ ἐπὶ τῶν ἄλλων ζῴων
[9, 383]	{ΓΛ. Μηδὲν φροντίσῃς· ἰάσιμον γὰρ	τὸ	πάθος ἐστί. {Α. Τῷ τρόπῳ;
[9, 368]	δ´ ἐμέ. Ἀμφιβόλως δ´ εἴρηται	τὸ	παρὰ τῷ Ξενοφῶντι ἐν πρώτῳ
[9, 380]	γεύσεται πρὶν λεχθῆναι ποῦ κεῖται	τὸ	παραφέρειν. Τὰ γὰρ γεύματα ἐγὼ
[9, 393]	τὰς τελευτάς. Διαίρουσι δὲ καὶ	τὸ	πέλαγος ᾄδοντες. Ἐστὶν δὲ τῶν
[9, 378]	ἀγνοῶν ταῦτ´ εἰκότως τυντλάζεται. Πάλιν	τὸ	περὶ τῆς ἀρχιτεκτονικῆς ἴσως ἐθαύμασας
[9, 404]	ὅδ´ ὕστερος, ἀρτύω φακῆν καὶ	τὸ	περίδειπνον τοῦ βίου λαμπρὸν ποιῶ.
[9, 394]	ἐπῳάζει δ´ ἐκ διαδοχῆς πᾶν	τὸ	περιστεροειδὲς γένος, καὶ γενομένων τῶν
[9, 400]	κατὰ τὴν βρῶσιν. Γίνεται δὲ	τὸ	πλεῖον κατὰ γῆς. ~(Μνημονεύει δ´
[9, 368]	Κόννῳ· Δίδοται μάλισθ´ ἱερώσυνα, κωλῆ,	τὸ	πλευρὸν, ἡμίκραιρ´ ἀριστερά. Ξενοφῶν Κυνηγετικῷ·
[9, 403]	ἔγχελυς, ἄρκτος, κρέα τ´ ἄλλα	(τὸ	πλῆθος ἀμύθητον) χηνός, χοίρου, βοός,
[9, 400]	πλείους τῶν ἑξακισχιλίων. Ἐγένετο δὲ	τὸ	πλῆθος τοῦτο Ἀναφαίου τινὸς ἐμβαλόντος
[9, 378]	φῶς (λαβεῖν ὅσον δεῖ καὶ	τὸ	πνεῦμ´ ἰδεῖν πόθεν ἐστίν, μεγάλην
[9, 383]	Περίεργον δ´ ἐστὶν ὡς ἀληθῶς	τὸ	πολὺ τῶν μαγείρων γένος περί
[9, 404]	ἀπέθανεν· (παρὰ τὴν φύσιν γὰρ	τὸ	ποτὸν ἦν. {Β. Μάλ´ εἰκότως.
[9, 402]	τοίνυν ἄγγελλ´, ὁτιὴ ψυχρὸν τοὔψον,	τὸ	ποτὸν θερμόν, ξηρὸν φύραμ´, ἄρτοι
[9, 377]	τῇ φύσει στρατηγὸς ἔστη καὶ	τὸ	πρᾶγμ´ ἐδέξατο. Πολέμιός ἐστι πᾶς
[9, 378]	ἀληθινόν, ἐκ παιδὸς ὀρθῶς εἰς	τὸ	πρᾶγμ´ εἰσηγμένον καὶ τὰς δυνάμεις
[9, 378]	ἐστίν, μεγάλην χρείαν τιν´ εἰς	τὸ	πρᾶγμ´ ἔχει. Ὁ καπνὸς φερόμενος
[9, 377]	ἐστὶν ἡμῶν, Δημύλε, ἀλλὰ πέπλυται	τὸ	πρᾶγμα, καὶ πάντες σχεδὸν εἶναι
[9, 408]	οὔ. {Α. Χάριεν οἷς γινώσκεται	τὸ	πρᾶγμα τοῦ Παύσωνος. Ὡς δ´
[9, 378]	εἰδόθ´, ἕτερόν σοι τυχὸν φανήσεται	τὸ	πρᾶγμα. Τρεῖς ἡμεῖς μόνοι ἐσμὲν
[9, 410]	(Δημόνικος δ´ ἐν τῷ Ἀχελωνίῳ	τὸ	πρὸ τοῦ δείπνου κατὰ χειρός
[9, 401]	τὰς ζητήσεις γενόμενος ἀπέθανεν, ὡς	τὸ	πρὸ τοῦ μνημείου αὐτοῦ ἐπίγραμμα
[9, 401]	Ὃ δὲ σφόδρα φροντίσας καὶ	τὸ	προβληθὲν ἀποδιοπομπησάμενος Ἀλλ´ ὑμεῖς γε,
[9, 402]	πολλῶν. Ἐπεὶ δὲ σὺ καὶ	τὸ	προβληθέν σοι ἀποπροσπεποίησαι περὶ τῆς
[9, 404]	διεγείρας πνευματῶ τὸν ἀέρα. Ἰδὼν	τὸ	πρόσωπον γνώσομ´ οὗ ζητεῖ φαγεῖν
[9, 380]	ζητουμένους δύ´ ἐχθὲς ὠμοὺς εἰς	τὸ	πῦρ ἀποσβέσας καὶ πρὸς τὸ
[9, 379]	Ἑστήκαθ´ ὑμεῖς· κάεται δ´ ἐμοὶ	τὸ	πῦρ· (ἤδη πυκνοὶ δ´ ᾄττουσιν
[9, 406]	καινήν, ἁπαλὸν καὶ συνεχὲς διδοὺς	τὸ	πῦρ. Καὶ ἅμα λέγων ἀναπετάσας
[9, 405]	ἡδύσμαθ´ ἑψῆσαί τε καὶ φυσᾶν	τὸ	πῦρ ὁ τυχὼν δύναιτ´ ἄν·
[9, 399]	ἱερώτατος. Ὠνομάσθησαν δ´ οὕτως διὰ	τὸ	ῥᾳδίως ἀποψᾶσθαι ἢ οἷόν τις
[9, 391]	τά τ´ ἄλλα εἶναι καὶ	τὸ	ῥύγχος κερατοειδὲς μᾶλλον τὴν χρόαν,
[9, 395]	ἐνύδρων, ῥυπαρομέλαινα τὴν χροιὰν καὶ	τὸ	ῥύγχος ὀξὺ ἔχει σκέπον τε
[9, 390]	τῇ πτερώσει καὶ μικρότεροντῇ ἕξει,	τὸ	ῥύγχος οὐχὶ κινναβάρινον ἔχον. Οἱ
[9, 395]	φαλαρὶς καὶ αὐτὴ στενὸν ἔχουσα	τὸ	ῥύγχος στρογγυλωτέρα τὴν ὄψιν οὖσα
[9, 401]	τῷ σ> σῦς ἐτυμώτερον· παρὰ	τὸ	σεύεσθαι γὰρ καὶ ὁρμητικῶς ἔχειν
[9, 371]	φαιόν. Δίφιλος δ´ ὁ Σίφνιος	τὸ	σευτλίον φησὶν εὐχυλότερον εἶναι τῆς
[9, 378]	Ἐγώ; Τὸ διδασκαλεῖον ἡμεῖς σῴζομεν	(τὸ	Σίκωνος· οὗτος τῆς τέχνης ἀρχηγὸς
[9, 397]	Καὶ γὰρ ὁ ταὼς διὰ	τὸ	σπάνιον θαυμάζεται. (Ὁ ταώς, φησὶν
[9, 389]	ἔμφασιν ἁλίσκονταί τε καὶ προΐενται	τὸ	σπέρμα, πλὴν τῶν ἀλεκτρυόνων. Τούτους
[9, 394]	γῆς διαμασησάμεναι ἐμπτύουσιν αὐτοῖς διοιγνῦσαι	τὸ	στόμα, διὰ τούτου παρασκευάζουσαι αὐτοὺς
[9, 377]	ἔστιν, ἂν εὖ προσδράμῃς πρὸς	τὸ	στόμα. Διακονοῦμεν νῦν γάμους· τὸ
[9, 391]	ἀπ´ αὐτῶν ἡμεῖς σκώπτειν καλοῦμεν	τὸ	συνεικάζειν καὶ καταστοχάζεσθαι τῶν σκωπτομένων
[9, 401]	ἀποκρίνασθέ μοι τίς μνημονεύει κατὰ	τὸ	σύνθετον ὁμοίως ἡμῖν συάγρου ἐπὶ
[9, 401]	ἐκείνῳ διαλυθῆναι. Ἰσχνὸς γὰρ πάνυ	τὸ	σῶμα διὰ τὰς ζητήσεις γενόμενος
[9, 397]	τὸ κάλλος ἐστίν, ἀλλ´ οὐ	τὸ	σῶμα. Ὅτι δὲ καὶ περισπούδαστος
[9, 406]	καὶ ἔνδον σεαυτοῦ καὶ πανδαισίᾳ	τὸ	σωμάτιον πᾶν ἑστιάσῃς. Ῥόδα τὰ
[9, 366]	Ἀριστοφάνης, ὦ οὗτος, ἐν Λημνίαις	τὸ	τακερὸν ἔταξεν ἐπὶ τοῦ τρυφεροῦ
[9, 366]	τακεραί εἰσι, Παρὰ τίνι κεῖται	τὸ	τακερόν; Ὁ Οὐλπιανὸς ἔφη. Καὶ
[9, 391]	καὶ καταστοχάζεσθαι τῶν σκωπτομένων διὰ	τὸ	τὴν ἐκείνων ἐπιτηδεύειν προαίρεσιν. Πάντα
[9, 394]	ὅτι ἡ οἰνὰς ἐὰν φαγοῦσα	τὸ	τῆς ἰξίας σπέρμα ἐπί τινος
[9, 392]	θύειν τῷ Ἡρακλεῖ ὄρτυγας διὰ	τὸ	τὸν Ἡρακλέα τὸν Ἀστερίας καὶ
[9, 402]	ἡδονὴν παρεῖχον ἡμῖν. Καὶ γὰρ	τὸ	τοῦ αἰγὸς κρέας τροφιμώτατόν ἐστι.
[9, 371]	φύσιν ὁ καλούμενος σὴψ καὶ	τὸ	τοῦ σταφυλίνου σπέρμα. Κἀν τῷ
[9, 397]	ὀνοματολόγος ἔφη· Οὐκ ἄχαρι κρέας	τὸ	τῶν δορκώνων. Πρὸς ὃν ὁ
[9, 378]	φράσω· τοὐπτάνιον ὀρθῶς καταβαλέσθαι καὶ	τὸ	φῶς (λαβεῖν ὅσον δεῖ καὶ
[9, 393]	πλήρης, οἱ στάντες αὐτῶν ἐπὶ	τὸ	χεῖλος καὶ καταβλέψαντες ἐπὶ τὸν
[9, 410]	ταχέως κατὰ χειρὸς ὕδωρ, παράπεμπε	τὸ	χειρόμακτρον. Σημειωτέον δὲ ὅτι καὶ
[9, 408]	πάλιν ὁ Οὐλπιανὸς ἐζήτει εἰ	τὸ	χέρνιβον εἴρηται, καθάπερ ἡμεῖς λέγομεν
[9, 397]	ζεῦγος ἤγαγεν μόνον, σπάνιον ὂν	τὸ	χρῆμα· πλείους δ´ εἰσὶ νῦν
[9, 398]	(Τέτραξ τὸ μέγεθος ἴσος σπερμολόγῳ,	τὸ	χρῶμα κεραμεοῦς, ῥυπαραῖς στιγμαῖς καὶ
[9, 400]	εἰ μέν ἐστιν Ἰωνικόν, πλεονάζει	τὸ	ω> εἰ δ´ Ἀττικόν, τὸ
[9, 400]	ὁμότονά ἐστι, κἂν μεταληφθῇ εἰς	τὸ	ω> παρ´ Ἀττικοῖς· ναὸς νεώς,
[9, 409]	πεφυλαχέναι παρὰ τοῖς Ἀττικοῖς, (ἐπεί	τοι	Ὅμηρός πῃ μέν φησι νίψασθαι·
[9, 376]	σατυρικῷ λέγων οὕτως Πεταλίδων δέ	τοι	συῶν μορφαῖς ταῖσδε πόλλ´ ἐπάιον
[9, 375]	~(Ἀλλ´ αἰ τράφεν λῇς, ἅδε	τοι	χοῖρος καλά. Καὶ Εὔπολις ἐν
[9, 403]	βάρου, λίνδου, κίνδου, κισθοῦ, μίνθου·	τοιάδε	δόμους ὁμίχλη κατέχει πάντων ἀγαθῶν
[9, 379]	οὐ μακρὰν τούτου ἐστὶ λέγων	τοιάδε·	Οὐκ ἴστε ταῖς πλείσταισι τῶν
[9, 409]	μέντοι προπαροξυτόνως προφέρεσθαι. Τὰ γὰρ	τοιάδε	ῥηματικὰ σύνθετα εἰς ψ> λήγοντα
[9, 403]	μάγειρος, ὃς ἐν τῷ Ἐγκαλυπτομένῳ	τοιάδε	ὠγκώσατο· Σόφων Ἀκαρνὰν καὶ Ῥόδιος
[9, 383]	Παρῆν. Ἔθυεν, ἔλεγεν ἄλλα ῥήματα	τοιαῦθ´	ἃ μὰ τὴν Γῆν οὐδὲ
[9, 381]	Καὶ πόσῳ κάλλιον, ἔφη, τὰ	τοιαῦτα	ἐκμανθάνειν τοὺς μαγείρους ἢ ἅπερ
[9, 409]	Ἐν δὲ ταῖς πλαγίοις τὰ	τοιαῦτα	ἐπὶ τῆς αὐτῆς συλλαβῆς φυλάττειν
[9, 375]	τε τὸν βασιλέα Εὐμένη τὰ	τοιαῦτα	ἐπιμελῶς ὠνεῖσθαι παρ´ αὐτῶν, διδόντα
[9, 396]	ὅπου καὶ σὺ εὗρες τὰ	τοιαῦτα	κρεᾴδια. Οὐ μὴ γὰρ ὀνομάσω
[9, 382]	ἐν τῷ Φοινικίδῃ, περὶ οὗ	τοιαῦτα	λέγει ὁ μεμισθωμένος· Σφίγγ´ ἄρρεν´,
[9, 372]	τῶν συντεθειμένων ὑπὸ τῶν τὰ	τοιαῦτα	μαγγανεύειν εἰδότων ὀψαρτυτῶν. Ἐζήτει οὖν
[9, 402]	πηκτός. Μνησίμαχος δ´ ἐν Ἱπποτρόφῳ	τοιαῦτα	παρασκευάζει· (Βαῖν´ ἐκ θαλάμων κυπαρισσορόφων
[9, 378]	Ὁ μὲν οὖν κατέχων τὰ	τοιαῦτα	τὴν ὥραν ἰδὼν τούτων ἑκάστοις
[9, 387]	Ἐστὶ δὲ καὶ τοῖς ὄρνισι	τοιαύτη	διαφορά· τὰ μὲν γὰρ βαρέα
[9, 398]	ἡγεμονικὸν αὐτῆς διασημαίνοντες. Εἰ δὲ	τοιαύτη	ἡ δασύτης, μήποτ´ ἀλόγως κατὰ
[9, 388]	τῶν γυναικῶν τηρεῖν πικρῶς καὶ	τοιαύτην	ἔχειν αἴσθησιν ἐπὶ τῆς μοιχευομένης,
[9, 390]	παρακειμένης Λιβύης, τῆς θήρας αὐτῶν	τοιαύτης	γινομένης. Μιμητικὸν δέ ἐστι τὸ
[9, 375]	ἀγρίης χοίρου. (Καὶ Σοφοκλῆς Ἐπιταιναρίοις·	Τοιγὰρ	ϊωδὴ φυλάξαι χοῖρος ὥστε δεσμίων.
[9, 402]	καταβαίνειν· οἶσθ´ οὓς φράζω; τούτοις	τοίνυν	ἄγγελλ´, ὁτιὴ ψυχρὸν τοὔψον, τὸ
[9, 373]	Ὄρνιθα φοινικόπτερον. Καὶ πάλιν· Ὄρνιθα	τοίνυν	δεῖ σε γίγνεσθαι μέγαν. Καὶ
[9, 396]	Μακεδόσιν ἢ Παυσανίᾳ Πνικτόν τι	τοίνυν	ἔστω σοι συχνὸν τοιοῦτον καὶ
[9, 380]	τούτοις ὁ μάγειρος ἔφη· Λέξω	τοίνυν	κἀγὼ οὐκ ἀρχαίαν ἐπίνοιαν, ἀλλ´
[9, 382]	ἀπολλύναι; Οὕτω λαλεῖν εἴωθα. Μὴ	τοίνυν	λάλει οὕτω παρ´ ἔμοιγ´ ὤν.
[9, 397]	(Μή ποτε θρέψω παρὰ Φερσεφόνῃ	τοιόνδε	ταὧν, ὃς τοὺς εὕδοντας ἐγείρει.
[9, 374]	ὢν τὸ ἦθος ἐποίει τι	τοιοῦτο	περὶ τὰς κωμῳδίας· (ὅτε γὰρ
[9, 404]	εἶναί θ´ ὑπέλαβον ~(τὸν τοῖς	τοιούτοις	παντοπώλην χρώμενον. Αὐτοὶ δ´ ἔλαιον
[9, 403]	(ὧν καὶ μνημονεύων ἔφη· Τί	τοιοῦτον	ἐξεῦρεν ὁ παρὰ Ἀνθίππῳ τῷ
[9, 399]	τίς εἶδε πώποτε λέοντας ἢ	τοιοῦτον	ἕτερον θηρίον; Οὗ δασύποδ´ εὑρεῖν
[9, 382]	τῇ μαγειρικῇ σοφίᾳ ἐπαινεθεὶς Τί	τοιοῦτον	εὑρήκασιν, ἔφη, ἢ εἰρήκασιν οἱ
[9, 396]	τι τοίνυν ἔστω σοι συχνὸν	τοιοῦτον	καὶ Εὔβουλος Κατακολλωμένῳ· Καὶ πνικτὰ
[9, 370]	τοῖς ἰάμβοις ἐστί τι λεγόμενον	(τοιοῦτον·	Ὁ δ´ ἐξολισθὼν ἱκέτευε τὴν
[9, 377]	Καρίων, ὅταν μὲν ἔλθῃς εἰς	τοιοῦτον	συρφετόν, Δρόμωνα καὶ Κέρδωνα καὶ
[9, 380]	τῶν δευτέρων ἑπτὰ σοφῶν ὀνομασθέντων	τοιοῦτόν	τι ἐπενόησε περὶ τοῦ χοίρου,
[9, 404]	ἐμβαμματίοις γλαφυροῖσι κεχορηγημένα· ὁ γὰρ	τοιοῦτός	ἐστιν οὐ δειπνητικός, (πρὸς τῷ
[9, 405]	ὀψοποιὸς οὖν μόνον ἐστὶν ὁ	τοιοῦτος,	ὁ δὲ μάγειρος ἄλλο τι.
[9, 367]	παρεσκευασμένου ποικίλου καὶ εἴδους (τινὸς	τοιούτου	Πλάτωνα οἶδα εἰρηκότα ἐν Ἑορταῖς
[9, 377]	χεῖρας οἴσει τις. Νόει ὄχλου	τοιούτου	ῥαχίαν ἠθροισμένην. (Ὁ δ´ ἐν
[9, 379]	τίνι ἐπλεονέκτει, ὅμως οὐδενὸς ἐμνήσθη	τοιούτου	ὧν ἐγὼ ὑμῖν πολλάκις τυγχάνω
[9, 377]	φασιν οὐθὲν εἰδότες· ὑπὸ τῶν	τοιούτων	δ´ ἡ τέχνη λυμαίνεται. ~(Ἐπεὶ
[9, 406]	οἱ δὲ νῦν ὁλόπυρον προσαγορεύουσιν.	Τοιούτων	ἔτι πολλῶν λεγομένων ὁ Δημόκριτος
[9, 408]	ἔσθ´ οὗτος ὁ σοφιστὴς γέλως.	Τοιούτων	οὖν πολλάκις λεγομένων ὕδωρ ἐφέρετο
[9, 406]	αὐταῖς χύτραις, ἔτι δὲ τῶν	τοιούτων	περὶ ὧν (Φαινίας ὁ Ἐρέσιος
[9, 379]	ὑμετέραν τῶν αἰσθητηρίων κρίσιν) ἐν	τοῖς	Ἀδελφοῖς τῷ δράματι ποιήσας τινὰ
[9, 407]	καὶ διὰ ταῦτα σφόδρα παρὰ	τοῖς	Ἀθηναίοις εὐδοκίμει. Ἐν δὲ τῇ
[9, 407]	δ´, ἵνα μὴ γένωνται διαφανεῖς	τοῖς	ἀπὸ τῶν ἄλλων πόλεων θεωροῦσιν
[9, 368]	τὸ δὲ φενακίζειν προσὸν (ἔμβαμμα	τοῖς	ἄρτοις πονηρὸν γίνεται. Καὶ κωλῆνα
[9, 390]	ἔφη Τὴν εὕρεσιν τῆς μουσικῆς	τοῖς	ἀρχαίοις ἐπινοηθῆναι ἀπὸ τῶν ἐν
[9, 384]	ἀπαιτῶν, ποῦ μνήμης ἠξίωται παρὰ	τοῖς	ἀρχαίοις τὰ πολυτελῆ ταῦτα τῶν
[9, 409]	ὁ γραμματικὸς τοῦτο πεφυλαχέναι παρὰ	τοῖς	Ἀττικοῖς, (ἐπεί τοι Ὅμηρός πῃ
[9, 388]	δέ ἐστι τὸ ἐκτεινόμενον παρὰ	τοῖς	Ἀττικοῖς. Σοφοκλῆς Καμικοῖς· Ὄρνιθος ἦλθ´
[9, 395]	τῆς θείας ἐπανόδου. Αὐτοκράτης ἐν	τοῖς	Ἀχαικοῖς καὶ τὸν Δία ἱστορεῖ
[9, 374]	ταῦτα δή με συμβολατεύειν ἔφα	τοῖς	Ἀχαιοῖσιν προδιδόμειν τ´ ὤμνυέ με
[9, 386]	ποιεῖς. {Α. Ἐγὼ δ´ ἐρῶ	τοῖς	γὰρ ἑστιωμένοις τὸν καιρὸν ἀποδίδωμι
[9, 366]	χαλκήρεα ἠὲ σίνηπυ. Ἐν δὲ	τοῖς	Γεωργικοῖς· Σπέρματά τ´ ἐνδάκνοντα σινήπυος.
[9, 369]	ἡ βουνιάς. Νίκανδρος δ´ ἐν	τοῖς	Γεωργικοῖς τῆς βουνιάδος μνημονεύει· Γογγυλίδας
[9, 367]	παροψίδες (εἰς´, ἀντιβολῶ σ´; Κἀν	τοῖς	δ´ ἑξῆς δίεισιν ὥσπερ ἐπὶ
[9, 398]	Ἀττικοὶ καὶ δασύνουσι καὶ περισπῶσι.	Τοῖς	δὲ πρώτοις τῶν φωνηέντων κατὰ
[9, 368]	Ξενοφάνης δ´ ὁ Κολοφώνιος ἐν	τοῖς	ἐλεγείοις φησί· Πέμψας γὰρ κωλῆν
[9, 374]	αὐτομόλῳ· Δέλφακά τε τῶν γειτόνων	τοῖς	Ἐλευσινίοις φυλάσσων δαιμονίως ἀπώλεσα οὐχ
[9, 370]	σαρκία ἁπαλώτατ´, οὐδὲν μὰ Δία	τοῖς	ἐμοῖς βλίτοις ὅμοια πράγματ´ οὐδὲ
[9, 392]	ἧπαρ καὶ τὴν χολὴν ἐν	τοῖς	ἐντέροις κεκολλημένην, σπλῆνα μικρὸν καὶ
[9, 404]	πρὸς τὸν βίον· ἕτερ´ ἐστὶ	τοῖς	ἐρῶσι καὶ τοῖς φιλοσόφοις καὶ
[9, 377]	ῥαχίαν ἠθροισμένην. (Ὁ δ´ ἐν	τοῖς	Εὔφρονος Συνεφήβοις μάγειρος ἀκούσατε οἷα
[9, 374]	κομψῶς τῶν δραμάτων ἠφάνιζε, δυσκολαίνων	τοῖς	θεαταῖς διὰ τὸ γῆρας. Λέγεται
[9, 379]	δ´ ὁ Χῖος γόγγρον ἧψε	τοῖς	θεοῖς, θρῖον τὸ λευκὸν οὑξ
[9, 370]	ἐπεὶ καὶ παρ´ Ἱππώνακτι ἐν	τοῖς	ἰάμβοις ἐστί τι λεγόμενον (τοιοῦτον·
[9, 409]	παρὰ Ἀρχελάῳ τῷ Χερρονησίτῃ ἐν	τοῖς	Ἰδιοφυέσιν. Ἐν δὲ ταῖς πλαγίοις
[9, 391]	φησιν ὅτι τῶν ἀνατιθεμένων ἐν	τοῖς	ἱεροῖς ἀλεκτρυόνων τὸν ἀνατεθέντα οἱ
[9, 394]	ἰξίαν φύεσθαι. Δαίμαχος δ´ ἐν	τοῖς	Ἰνδικοῖς ἱστορεῖ περιστερὰς μηλίνας γίνεσθαι
[9, 388]	τρανοτάτων ἕως νῦν λέγοντες Τρὶς	τοῖς	κακούργοις κακά Συλληφθέντες δὲ οὐ
[9, 393]	ὅμοια ἱστορεῖ ἐν τούτοις· (Καὶ	τοῖς	κολοιοῖς δὲ διὰ τὴν φυσικὴν
[9, 409]	Παρὰ μέντοι τοῖς τραγικοῖς καὶ	τοῖς	κωμικοῖς παροξυτόνως ἀνέγνωσται χερνίβα· παρ´
[9, 402]	τὴν πιμελήν. Τὰ δὲ παρὰ	τοῖς	κωμῳδιοποιοῖς λεγόμενα δεῖπνα ἡδίστην ἀκοὴν
[9, 392]	τι παρὰ τοῖς Φλιασίοις ἢ	τοῖς	Λάκωσι φωνήεντες, ὡς καὶ οἱ
[9, 371]	ὅμοιά φησιν εἶναι τὰ γήθυα	τοῖς	λεγομένοις ἀμπελοπράσοις, τὰ δ´ αὐτὰ
[9, 395]	~Καὶ μεθ´ ἡμέρας ἐννέα ἐν	τοῖς	λεγομένοις (Καταγωγίοις μιᾶς προπετασθείσης ἐκ
[9, 378]	Βοιδίων καὶ Χαριάδης ἐγώ τε·	τοῖς	λοιποῖς δὲ προσπέρδου. {ΔΗ. Τί
[9, 398]	Καὶ μαθὼν οὕτω καλούμενον παρὰ	τοῖς	Μυσοῖς καὶ Παίοσιν ὑπεμνήσθην ἐκ
[9, 409]	ἀπόνιμμα ἐπὶ τῶν εἰς τιμὴν	τοῖς	νεκροῖς γινομένων καὶ ἐπὶ τῶν
[9, 407]	ἔτι δημηγορεῖ. Οὗτος δ´ ἔοικε	τοῖς	νεωνήτοις Σύροις. {Β. Πῶς ἢ
[9, 402]	καὶ πολὺν χρόνον ὑπομένειν ἐν	τοῖς	ὄγκοις δυνάμενοι. Ἐσκώπτετο δὲ ὁ
[9, 381]	Οὐλπιανέ, Διονύσιος ὁ κωμῳδιοποιος ἐν	τοῖς	Ὁμωνύμοις τῷ δράματι οὕτως εἴρηκε
[9, 398]	ὅτι ὁ χαρίεις Ἀριστοφάνης ἐν	τοῖς	Ὄρνισι μνημονεύει ἐν τούτοις οἶδα·
[9, 387]	πως λέγει· Ἐστὶ δὲ καὶ	τοῖς	ὄρνισι τοιαύτη διαφορά· τὰ μὲν
[9, 389]	καὶ πλείονα. (Πολυχρονιώτερα γὰρ ἐν	τοῖς	ὄρνισι τῶν ἀρρένων τὰ θήλεα.
[9, 399]	(οὖσα) ἐπιψαύουσα σὰρξ καὶ ἐπιπολῆς	τοῖς	ὀστέοις ὑπάρχουσα. Μνημονεύει αὐτῶν καὶ
[9, 386]	λόγον φησίν· Θερμοτέροις χαιρεοις αἰεὶ	τοῖς	ὀψαρίοις ἢ τὸ μέσον ἢ
[9, 378]	φερόμενος δεῦρο κἀκεῖ διαφορὰν εἴωθε	τοῖς	ὄψοισιν ἐμποιεῖν τινα. Τί οὖν
[9, 402]	οὕτως· ~(Ἵνα τὰ μὲν αἴγεια	τοῖς	παισί, τὰ δὲ συάγρεια μετὰ
[9, 408]	καὶ τοῦ ἀπονίψασθαι. Παρὰ γὰρ	τοῖς	παλαιοῖς τὸ μὲν πρὸ ἀρίστου
[9, 376]	τὸν κνυζηθμὸν τοῦ βρέφεος ἀνεπάιστον	τοῖς	παριοῦσιν ἐτίθει. Διὸ πάντες τὸ
[9, 366]	{Β. Πῶς ἧδος; {Α. Οἷον	τοῖς	παροῦσι συμφέρει ἁπαξάπασιν ὀξυβάφῳ ποτηρίῳ.
[9, 390]	τῆς Συναγωγῆς Οἱ Πυγμαῖοι, φησί,	τοῖς	πέρδιξι καὶ ταῖς γεράνοις πολεμοῦσι.
[9, 396]	γαλαθηνὸν τέκος. Κλέαρχος δ´ ἐν	τοῖς	περὶ βίων εἰς τοῦτό φησιν
[9, 367]	ἀνέσπασε, καθά φησι Σέλευκος ἐν	τοῖς	περὶ Ἑλληνισμοῦ· ἐστὶ δ´ ὁ
[9, 387]	καὶ Πάμφιλος ὁ Ἀλεξανδρεὺς ἐν	τοῖς	περὶ ὀνομάτων καὶ γλωσσῶν Ἐπαίνετον
[9, 367]	μέμνηται ὁ καλὸς Ἀριστοφάνης ἐν	τοῖς	περὶ Σθενέλου τοῦ τραγικοῦ λέγων·
[9, 366]	τε σίνηπυ. Κράτης δ´ ἐν	τοῖς	περὶ τῆς Ἀττικῆς λέξεως Ἀριστοφάνη
[9, 406]	ὧν (Φαινίας ὁ Ἐρέσιος ἐν	τοῖς	περὶ φυτῶν τάδε γράφει· Πᾶσα
[9, 394]	Χάρων δ´ ὁ Λαμψακηνὸς ἐν	τοῖς	Περσικοῖς περὶ Μαρδονίου ἱστορῶν καὶ
[9, 402]	ὁ Μακεδών, οὗ ἐμνημονεύσαμεν ἐν	τοῖς	πρὸ τούτων ἐν τῇ πρὸς
[9, 410]	χεῖρας ἀπεμάττοντο ὠμολίνῳ· ὅπερ ἐν	τοῖς	προκειμένοις Φιλόξενος ὁ Κυθήριος ὠνόμασεν
[9, 408]	Ἀριστοφάνης δὲ ὁ γραμματικὸς ἐν	τοῖς	πρὸς τοὺς Καλλιμάχου πίνακας χλευάζει
[9, 373]	Τηρέα αὐτοῦ μὴ κεκριμένον ἐν	τοῖς	πρώτοις, ~ἐκθήσομαι ὑμῖν, (ἄνδρες φίλοι,
[9, 393]	Βοῖος ὅτι ἦν τις παρὰ	τοῖς	Πυγμαίοις γυνὴ διάσημος, ὄνομα Γεράνα.
[9, 380]	ἐν Διδύμοις· Οἰνογευστεῖ, περιπατεῖ ἐν	τοῖς	στεφάνοις. Ἐπὶ τούτοις ὁ μάγειρος
[9, 379]	ὅλως ἀποψύξαντα, ταῦτα πάντα ~(ἐν	τοῖς	στρατηγικοῖσιν ἐξετάζεται μαθήμασιν. {ΔΗ. Τίς
[9, 398]	ἡγεμονικὴ τὴν φύσιν ἡ δασύτης	τοῖς	τελευταίοις μέρεσι (τῶν ὀνομάτων οὐδαμῶς
[9, 404]	ἐρῶσι καὶ τοῖς φιλοσόφοις καὶ	τοῖς	τελώναις. Μειράκιον ἐρωμένην ἔχον πατρῴαν
[9, 399]	τὰ κρέα αὐτοῦ ἦν παραπλήσια	τοῖς	τῆς μεγάλης στρουθοῦ, ἣν καὶ
[9, 393]	πολέμιόν τε καὶ στυγητὴν κατέστησε	τοῖς	τιμήσασιν αὐτὴν Πυγμαίοις, γενέσθαι τε
[9, 404]	ἀφεῖλον εἶναί θ´ ὑπέλαβον ~(τὸν	τοῖς	τοιούτοις παντοπώλην χρώμενον. Αὐτοὶ δ´
[9, 409]	ἁμῖν τὰν τράπεζαν. Παρὰ μέντοι	τοῖς	τραγικοῖς καὶ τοῖς κωμικοῖς παροξυτόνως
[9, 410]	καὶ Δωρόθεος, φάσκων καὶ ἐν	τοῖς	τῶν Εὐπατριδῶν πατρίοις τάδε γεγράφθαι
[9, 397]	παρὰ Ἀττικοῖς καὶ Ἴωσιν ἐν	τοῖς	ὑπὲρ μίαν συλλαβὴν ὀνόμασι τὴν
[9, 404]	ἕτερ´ ἐστὶ τοῖς ἐρῶσι καὶ	τοῖς	φιλοσόφοις καὶ τοῖς τελώναις. Μειράκιον
[9, 392]	πλὴν εἰ μή τι παρὰ	τοῖς	Φλιασίοις ἢ τοῖς Λάκωσι φωνήεντες,
[9, 408]	τῷ κατὰ Ἀλκιβιάδου λέγων οὕτως·	Τοῖς	χρυσοῖς χερνιβίοις καὶ θυμιατηρίοις. (Χειρόνιπτρον
[9, 402]	λεγόμενα δεῖπνα ἡδίστην ἀκοὴν παρέχει	τοῖς	ὠσὶ μᾶλλον ἢ τῇ φάρυγγι,
[9, 409]	ξεστὴν ἐτάνυσσε τράπεζαν. Πῂ δέ·	Τοῖσι	δὲ κήρυκες μὲν ὕδωρ ἐπὶ
[9, 375]	Ἀρχιλόχοις· Ἤδη δέλφακες, χοῖροι δὲ	τοῖσιν	ἄλλοις. Ἀριστοφάνης δ´ ὁ γραμματικὸς
[9, 402]	τομίας, κάπρος ἐκτομίας, ὗς οὐ	τομίας,	δέλφαξ, δασύπους, ἔριφοι, τυρὸς χλωρός,
[9, 402]	τράγος ὑλιβάτης, αἲξ οὐρανία, κριὸς	τομίας,	κάπρος ἐκτομίας, ὗς οὐ τομίας,
[9, 403]	ἥρπασται, κρέας ἐξ ἅλμης ἐξῄρηται,	τόμος	ἀλλᾶντος, τόμος ἠνύστρου, χορδῆς ἕτερος,
[9, 403]	ἐξ ἅλμης ἐξῄρηται, τόμος ἀλλᾶντος,	τόμος	ἠνύστρου, χορδῆς ἕτερος, φύσκης ἕτερος
[9, 370]	νομίζεται ὀπτᾶν τε τυροῦ Χερρονησίτου	τόμους	ἕψειν τ´ ἐλαίῳ ῥάφανον ἠγλαισμένην
[9, 369]	Θεοφορήτῳ· Λαλῶ Πτολεμαίῳ γογγυλίδος ὀπτῶν	τόμους.	Ἡ δὲ ταριχευομένη γογγυλὶς λεπτυντικωτέρα
[9, 376]	τε μέρη χοιρείων καὶ μήτρας	τόμους	καὶ τῶν ᾠῶν τὰ χρυσᾶ,
[9, 406]	παθοῦσα, Φακῆ βδελυρή, χώρει ´ς	τὸν	ἀγῶνα. Καὶ τότ´ ἐγὼ θάρσησα.
[9, 404]	τὴν φύσιν, ἵνα διεγείρας πνευματῶ	τὸν	ἀέρα. Ἰδὼν τὸ πρόσωπον γνώσομ´
[9, 394]	τοῦ διαφθαρέντος στρατοῦ Περσικοῦ περὶ	τὸν	Ἄθω γράφει καὶ ταῦτα· Καὶ
[9, 374]	Εἰρήνῃ ἐπὶ τῆς θηλείας ἔταξε	τὸν	ἀλεκτρυόνα λέγων οὕτως· Ἄχθομαι δ´
[9, 386]	ὡς ἔοικε, μετ´ ἐμοῦ κατὰ	τὸν	Ἄλεξιν οὐδενὸς ἐμψύχου μεταλαμβάνεις, ὅς
[9, 391]	ἀνατιθεμένων ἐν τοῖς ἱεροῖς ἀλεκτρυόνων	τὸν	ἀνατεθέντα οἱ προόντες ὀχεύουσι μέχρι
[9, 380]	τὸν τηλικόνδε ὅρκον μὴ βιάζεσθαι	τὸν	ἄνθρωπον, ἐπ´ ἄλλο δέ τι
[9, 366]	οἱ κυνικοί, παρ´ οἷς κατὰ	τὸν	Ἀντιφάνην, λέγει δ´ ἐν Κωρύκῳ
[9, 401]	ἱστορίᾳ· Καὶἡμεῖς εἴδομεν πολλοὺς κατὰ	τὸν	ἀπὸ Δικαιαρχείας πλοῦν ἐπὶ Νέαν
[9, 372]	(Ἱστοροῦσι δὲ τὴν Λητὼ κύουσαν	τὸν	Ἀπόλλωνα κιττῆσαι γηθυλλίδος· διὸ δὴ
[9, 381]	ποιήσας ταῦτα καὶ ζέσας σφόδρα	τὸν	ἀριθμὸν αὐτῶν, ὡς λέγω σοι,
[9, 389]	αὐτῷ. Ἐνίοτε δὲ ἡ θήλεια	τὸν	ἄρρενα προσιόντα κατασιγάζει. Πολλάκις τε
[9, 389]	ἐπῳάζουσα ἐξίσταται, ὅταν προσερχόμενον ἐπαισθάνηται	τὸν	ἄρρενα τῇ θηρευούσῃ, ὑπομένει τε
[9, 374]	ὀρνίχων νόμως πάντων. ΔΕΛΦΑΞ. Ἐπίχαρμος	τὸν	ἄρρενα χοῖρον οὕτως καλεῖ (ἐν
[9, 392]	ὄρτυγας διὰ τὸ τὸν Ἡρακλέα	τὸν	Ἀστερίας καὶ Διὸς πορευόμενον εἰς
[9, 381]	τι ἂν τύχῃ μάγειρος ἀδικήσας,	τὸν	αὐλητὴν λαβεῖν πληγάς περὶ ἡμιόπτου
[9, 401]	τῷ Ἀδώνιδι· Νυμφῶν ὑπὸ σπήλυγγα	τὸν	αὐτόστεγον σύαγρον ἐκβόλειον εὔθηρον κλύειν,
[9, 393]	συνθεὶς Ἡγησιάναξ ὁ Ἀλεξανδρεὺς καὶ	τὸν	Ἀχιλλεῖ μονομαχήσαντα Κύκνον φησὶ τραφῆναι
[9, 375]	τῇ χροιᾷ χιόνινον. Ἔφασάν τε	τὸν	βασιλέα Εὐμένη τὰ τοιαῦτα ἐπιμελῶς
[9, 410]	Μετὰ δὲ ταῦτα ἔλεγον τοῦτον	τὸν	βασιλέα ζωὸν καταβῆναι κάτω εἰς
[9, 404]	τεταγμέν´ εὐθύς ἐστί μοι πρὸς	τὸν	βίον· ἕτερ´ ἐστὶ τοῖς ἐρῶσι
[9, 410]	ἑσπέραν τοῦ σήματος. Ἔπειτα παρὰ	τὸν	βόθυνον πρὸς ἑσπέραν βλέπε, ὕδωρ
[9, 393]	ἐν τῷ κατόπτρῳ ἐμπίπτουσιν εἰς	τὸν	βρόχον. Καὶ περὶ τῶν κολοιῶν
[9, 373]	ὁμοίους τοὺς νεοττοὺς τῷ πατρί;	Τὸν	δ´ ἀλεκτρυόνα ἐκ τῶν ἐναντίων
[9, 374]	με χρὴ καλεῖν; {Β. Ἀλεκτρύαιναν,	τὸν	δ´ ἕτερον ἀλέκτορα. (Λέγεται δὲ
[9, 383]	ἤδη μεταβαλεῖν ἀνθρωπίνως λαλεῖν τε.	Τὸν	δ´ οὐκ ἂν ταχὺ ἔπεισεν
[9, 407]	ἦσαν αἱ γραφαί, καὶ βρέξας	τὸν	δάκτυλον ἐκ τοῦ στόματος διήλειψε
[9, 371]	Δρακόντιον, ὃ ἔνιοι ἄρον ἀρωνια.	Τὸν	δὲ σταφυλῖνον Διοκλῆς ἐν πρώτῳ
[9, 410]	ἔχοντα παρ´ αὐτῆς χειρόμακτρον χρύσεον.	Τὸν	δὲ τῷ χερνίβῳ ῥάναντα παῖδα
[9, 394]	τεφρόν. (Αὕτη δὲ θέρους φαίνεται,	τὸν	δὲ χειμῶνα φωλεύει. Ἡ δὲ
[9, 375]	κωμῳδιοποιὸς ἐν Ποιητῇ ἀρρενικῶς ἔφη	Τὸν	δέλφακα ἀπῆγε σιγῇ Ἦν δὲ
[9, 374]	Ἀχαιοῖσιν προδιδόμειν τ´ ὤμνυέ με	τὸν	δέλφακα. Καὶ Ἀναξίλας δ´ ἐν
[9, 374]	ἐν Κίρκῃ καὶ ἀρσενικῶς εἴρηκε	τὸν	δέλφακα καὶ ἐπὶ τοῦ τελείου
[9, 384]	τακερὰ δέλφακος. {Β. Ταύτης μὰ	τὸν	Δί´ οὐχὶ κατέλιπον λέγω οὐδέν.
[9, 368]	τοῦ ἀγγείου. Φησὶ γάρ· Νὴ	τὸν	Δί´ ὥσπερ αἱ παροψίδες τὴν
[9, 382]	Οὐδεὶς παρέσται. Τοῦτο γὰρ νὴ	τὸν	Δία (ἐστὶ κατάλοιπον μέροπας ἐπὶ
[9, 395]	Αὐτοκράτης ἐν τοῖς Ἀχαικοῖς καὶ	τὸν	Δία ἱστορεῖ μεταβαλεῖν τὴν μορφὴν
[9, 407]	λιμὸς ἥπτετο. Ἐφέρετο πρὸς Δίωνα	τὸν	διάπυρον· ἀλλὰ γὰρ οὐδ´ ἐκεῖνος
[9, 407]	παραγενόμενος καὶ συναγαγὼν τοὺς περὶ	τὸν	Διόνυσον τεχνίτας προσῆλθε μετ´ αὐτῶν
[9, 402]	τὴν χρόαν γεγονότα, ἐροῦμεν ἡμεῖς	τὸν	εἰπόντα· τὸ δὲ μαρτύριον ἀνίχνευσον
[9, 401]	δὲ σῦν εἰρῆσθαι οἱονεὶ θῦν,	τὸν	εἰς θυσίαν εὐθετοῦντα. Νῦν δέ,
[9, 368]	τῷ τὸν Χείρωνα δὲ πεποιηκότι	τὸν	εἰς Φερεκράτην ἀναφερόμενον ἐπὶ ἡδύσματος
[9, 393]	τούτου βρόχον θῇ, τρέχοντες πρὸς	τὸν	ἐμφαινόμενον ἐν τῷ κατόπτρῳ ἐμπίπτουσιν
[9, 393]	τὸ χεῖλος καὶ καταβλέψαντες ἐπὶ	τὸν	ἐμφαινόμενον καταράττουσι. Διόπερ ἐλαιοβρόχων γενομένων
[9, 386]	{Β. Σὺ πρὸς θεῶν ἔθυσας	τὸν	ἔριφον· μὴ κόπτ´ ἔμ´, ἀλλὰ
[9, 407]	νησιωτικὰς δίκας γραψάμενός τις καὶ	τὸν	Ἡγήμονα δίκην ἤγαγεν εἰς τὰς
[9, 383]	τέχνη. Ἐγὼ δ´ ὑμῖν, κατὰ	τὸν	ἥδιστον Δίφιλον, Παρατίθημ´ ὁλοσχερῆ ἄρν´
[9, 378]	δύσεις καὶ τὰς ἐπιτολὰς καὶ	τὸν	ἥλιον πότε ἐπὶ τὴν μακράν
[9, 392]	τῷ Ἡρακλεῖ ὄρτυγας διὰ τὸ	τὸν	Ἡρακλέα τὸν Ἀστερίας καὶ Διὸς
[9, 391]	πρὸς ἀλλήλους καὶ ὁ ἡττήσας	τὸν	ἡττηθέντα διὰ παντὸς ὀχεύει. Ἱστορεῖται
[9, 389]	νικήσαντος. Ἀριστοτέλης δέ φησιν ὅτι	τὸν	ἡττηθέντα πάντες ἐν μέρει ὀχεύουσιν.
[9, 400]	Ἰακὸν λαγός· Λαγὸν ταράξας πῖθι	τὸν	θαλάσσιον, τὸ δὲ λαγὼς Ἀττικόν.
[9, 406]	λίθοις τις ὑμῶν βεβλήσεται, κατὰ	τὸν	Θάσιον Ἡγήμονα. Καὶ ὁ Οὐλπιανὸς
[9, 389]	διελόμενοι ἕκαστοι οἶκον. Ἐπὶ δὲ	τὸν	θηρεύοντα πέρδικα ὠθεῖται ὁ τῶν
[9, 376]	ἂν μὲν ὑποδιακόνους ἔχων πρὸς	τὸν	ἰδιώτην καὶ μαθητὰς εἰσίῃ, ~(κυμινοπρίστας
[9, 386]	δ´ ἐρῶ τοῖς γὰρ ἑστιωμένοις	τὸν	καιρὸν ἀποδίδωμι τῆς συγκράσεως. {Β.
[9, 378]	παραθεῖναι κἀφελεῖν τεταγμένως ἕκαστα καὶ	τὸν	καιρὸν ἐπὶ τούτοις ἰδεῖν, πότε
[9, 387]	ὡς Πολέμων ὁ περιηγητὴς Ἴστρον	τὸν	Καλλιμάχειον συγγραφέα εἰς τὸν ὁμώνυμον
[9, 401]	ὥσπερ ὁ Κῷος Φιλητᾶς ζητῶν	τὸν	καλούμενον ψευδολόγον τῶν λόγων ὁμοίως
[9, 405]	ἄλλο τι. Συνιδεῖν τόπον, ὥραν,	τὸν	καλοῦντα, τὸν πάλιν (δειπνοῦντα, πότε
[9, 401]	καὶ λογιστὰ Οὐλπιανέ, τίς ἱστόρηκε	τὸν	Καλυδώνιον σῦν θήλειάν τε γεγονέναι
[9, 370]	ὁ τῆς στοᾶς κτίστωρ μιμούμενος	τὸν	κατὰ τῆς κυνὸς ὅρκον Σωκράτους
[9, 389]	δεῦρο πέρδικος τρόπον. ~(Φρύνιχος Τραγῳδοῖς·	Τὸν	Κλεόμβροτόν τε τοῦ Πέρδικος υἱόν.
[9, 376]	καὶ τῷ σφετέρῳ γρυσμῷ περιοιχνεῦσα	τὸν	κνυζηθμὸν τοῦ βρέφεος ἀνεπάιστον τοῖς
[9, 400]	φησι παρόμοιον τῷ λαγῷ ζῷον	τὸν	κούνικλον καλούμενον, γράφων οὕτως· Ὁ
[9, 393]	ὥς φησι Φιλόχορος, ὑπὸ Ἄρεως	τὸν	Κύκνον ὀρνιθωθῆναι καὶ παραγενόμενον ἐπὶ
[9, 405]	τῆς τέχνης εἴργασμ´ ἐγώ, κατὰ	τὸν	κωμικὸν Δημήτριον, ὃς ἐν τῷ
[9, 400]	ἐκεῖνοι λαγὼν ἐροῦσι. (Τῇ δὲ	τὸν	λαγὸν ἑνικῇ αἰτιατικῇ ἀκόλουθός ἐστιν
[9, 400]	διαπάττειν ἔχῃς. ~(Τρύφων δέ φησι·	Τὸν	λαγὼν ἐπ´ αἰτιατικῆς ἐν Δαναίσιν
[9, 400]	ν> λέγει· Λύσας ἴσως ἂν	τὸν	λαγὼν ξυναρπάσειεν ὑμῶν. Καὶ ἐν
[9, 400]	Καὶ ἐν Δαιταλεῦσιν· Ἀπόλωλα· τίλλων	τὸν	λαγὼν ὀφθήσομαι. Ξενοφῶν δ´ ἐν
[9, 380]	τὴν μίαν λαθὼν ἔρριψας εἰς	τὸν	λάκκον ἰταμῶς τὸν νεφρόν. Πολὺν
[9, 374]	μὴ νικῴη, λαμβάνων ἔδωκεν εἰς	τὸν	λιβανωτὸν κατατεμεῖν καὶ οὐ μετεσκεύαζεν
[9, 367]	φιλότης Μυρτίλε, (προήρπασα γάρ σου	τὸν	λόγον) (Ἀντιφάνης Βοιωτίῳ· Καλέσας τε
[9, 411]	Οἰνοχόου. Ἡμεῖς δ´ ἐνταῦθα καταπαύσαντες	τὸν	λόγον ἀρχὴν ποιησόμεθα τῶν ἑξῆς
[9, 368]	βολβῶν δ´ ἀρτύσεως καὶ σκευασίας	τὸν	λόγον ποιεῖται. Οἱ δ´ Ἀττικοί,
[9, 387]	Εὐρωπιακῶν περὶ τοῦ Φάσιδος ποταμοῦ	τὸν	λόγον ποιούμενος γράφει καὶ ταῦτα·
[9, 386]	Ἄλεξις (ἐν Παννυχίδι περιθεὶς μαγείρῳ	τὸν	λόγον φησίν· Θερμοτέροις χαιρεοις αἰεὶ
[9, 391]	ἀλεκτρυὼν εἰσιὼν οἱανδήποτε θύραν ἐπικλίνει	τὸν	λόφον καὶ ὅτι τῆς ὀχείας
[9, 379]	ἡδονήν. {Β. Εἰς τοὺς σοφιστὰς	τὸν	μάγειρον ἐγγράφω. {Α. Ἑστήκαθ´ ὑμεῖς·
[9, 404]	νὴ τοὺς θεούς, (ταυτὶ προείπας·	τὸν	μάγειρον εἰδέναι πολὺ δεῖ γὰρ
[9, 378]	γ´. {Α. Ἄκουσον, ὦγαθέ· δεῖ	τὸν	μάγειρον εἰδέναι πρώτιστα μὲν περὶ
[9, 381]	ἅμα. (Πάντων οὖν ἡμῶν ἐπαινεσάντων	τὸν	μάγειρον ἐπί τε τῷ ἑτοίμῳ
[9, 378]	δίειμι τὰ στρατηγικὰ ἔχω γε	τὸν	μάγειρον. Ἡ τάξις σοφὸν ἁπανταχοῦ
[9, 398]	τὸ μὲν μέγεθος ὑπὲρ ἀλεκτρυόνα	τὸν	μέγιστον, τὸ δὲ εἶδος πορφυρίωνι
[9, 388]	δὲ πίνει. Πενταδάκτυλός τε ὢν	τὸν	μέσον ἔχει μέγιστον. Ἀλέξανδρος δ´
[9, 385]	καὶ ἄλλου ἥδιστα γεγονέναι καὶ	τὸν	μετὰ ὀξυλιπάρου ἀλεκτρυόνα (ὁ φιλεπιτιμητὴς
[9, 380]	ἔρριψας εἰς τὸν λάκκον ἰταμῶς	τὸν	νεφρόν. Πολὺν ἐποίησας θόρυβον· οὐκ
[9, 395]	τοῦ πελάγους περιστερᾶς καὶ εἰς	τὸν	νεὼν εἰσπτάσης παραγίνονται καὶ αἱ
[9, 386]	ψυχὴν ἔχον, ἀδικεῖν προσομολογῶ παραβαίνων	τὸν	νόμον. Ἐπὶ τούτοις οὖν ἔασον
[9, 387]	ὅλος δὲ κατάγραφος τὰ περὶ	τὸν	νῶτον, κεραμεοῦς τὴν χρόαν, ὑποπυρρίζων
[9, 395]	ἔντεφρος τὴν γαστέρα, μικρῷ μελαντέρα	τὸν	νῶτον. Τῆς δὲ νήττης καὶ
[9, 379]	Ποῖόν τι; Δεῖ γὰρ κἀμὲ	τὸν	ξένον μαθεῖν. {Α. Τὸν ὀψοποιὸν
[9, 390]	ἡδέα ἐστίν. Ἀληθῆ λέγειν φησὶ	τὸν	Ξενοφῶντα ὁ Πλούταρχος περὶ τῶν
[9, 383]	δέ τινί φασιν μὴ δεῖν	τὸν	Οἰνέα Πηλέα ποιεῖν. Ἐγὼ δὲ
[9, 382]	Καίτοι καὶ ὁ πρῶτος τῶν	τὸν	Ὀλυμπίασιν ἀγῶνα ἀναδησαμένων Κόροιβος ὁ
[9, 387]	Ἴστρον τὸν Καλλιμάχειον συγγραφέα εἰς	τὸν	ὁμώνυμον κατεπόντου ποταμόν. ΑΤΤΑΓΑΣ. Ἀριστοφάνης
[9, 388]	Περισπῶσι δ´ οἱ Ἀττικοὶ παρὰ	τὸν	ὀρθὸν λόγον τοὔνομα. Τὰ γὰρ
[9, 404]	οὐχ ὃ θύειν μέλλομεν. {Α.	Τὸν	ὄρθρον ἐν ταῖς χερσὶν ὄψει
[9, 398]	ἐκ τῶν ὑπ´ Ἀριστοφάνους εἰρημένων	τὸν	ὄρνιθα. Νομίζων δὲ καὶ παρὰ
[9, 388]	Ἀντίγονον καὶ Ἀδαῖον πορφυρίωνά φησι	τὸν	ὄρνιν διαιτώμενον κατὰ τὰς οἰκίας
[9, 388]	πτηνῶν ἱστορίας Λίβυν εἶναί φησι	τὸν	ὄρνιν καὶ τῶν κατὰ τὴν
[9, 392]	ἢ Καρυάτισιν ἁδύφωνον ἰδίως καλεῖ	τὸν	ὄρτυγα, πλὴν εἰ μή τι
[9, 391]	καὶ τὰ ζῷα βλέποντα εἰς	τὸν	ὀρχούμενον νευροσπαστεῖται. Ἄλλος δέ τις
[9, 376]	συμπλαττόμενα· ἰσίκια γὰρ Ὀνομάζειν αἰδοῦμαι	τὸν	Οὐλπιανόν, καίπερ αὐτὸν εἰδὼς ἡδέως
[9, 379]	κἀμὲ τὸν ξένον μαθεῖν. {Α.	Τὸν	ὀψοποιὸν σκευάσαι χρηστῶς μόνον δεῖ
[9, 405]	Συνιδεῖν τόπον, ὥραν, τὸν καλοῦντα,	τὸν	πάλιν (δειπνοῦντα, πότε δεῖ καὶ
[9, 382]	μὲν τοὺς εὐωχουμένους, ὑβρίζεσθαι δὲ	τὸν	πάνσοφον ἐκεῖνον ἄνθρωπον ὁσημέραι, καὶ
[9, 398]	κἀγώ, φησὶν ὁ Λαρήνσιος, κατὰ	τὸν	πάντα ἄριστον Οὐλπιανὸν προτείνω τι
[9, 409]	εἰς ψ> λήγοντα γεγονότα παρὰ	τὸν	παρακείμενον τὴν παραλήγουσαν τοῦ παρακειμένου
[9, 367]	σιωπήσας· (Πολλοῖς δ´ ἀντιλέγειν Κατὰ	τὸν	Πάριον Εὔηνον Ἔθος περὶ παντὸς
[9, 407]	πάλιν τὸν Χαιρεφίλου πόρρωθεν ἀπιδὼν	τὸν	παχὺν ἐπόππυς´, εἶτ´ ἐκέλευσε πέμπειν
[9, 395]	ἐν Γραυσί φησιν· Ἀπόπεμψον ἀγγέλλοντα	τὸν	περιστερόν. Ἐν δὲ Πετάλῃ· (Ἀλλ´,
[9, 402]	Αἰσχύλος γοῦν ἐν Φορκίσι παρεικάζων	τὸν	Περσέα τῷ ἀγρίῳ τούτῳ συί
[9, 388]	λεπτόν· διὸ τῶν λαμβανομένων εἰς	τὸν	πόδα ταμιεύεται μικρὰς τὰς ψωμίδας.
[9, 388]	καταριθμούμενος· τὴν τροφήν τε λαμβάνειν	τὸν	πορφυρίωνα ἐν σκότῳ καταδυόμενον, ἵνα
[9, 374]	πολλάκις. Ἐν δὲ Νεφέλαις διδάσκων	τὸν	πρεσβύτην περὶ ὀνόματος διαφορᾶς φησι·
[9, 402]	πρὸ τούτων ἐν τῇ πρὸς	τὸν	προειρημένον Λυγκέα ἐπιστολῇ ἐμνήσθη συάγρων
[9, 411]	λόγου Εὔνομον. Καὶ Κύαθον δὲ	τὸν	Πύλητος μὲν υἱόν, ἀδελφὸν δὲ
[9, 397]	ὀνομάζει, φάσκων τούτους τρέφειν Δῆμον	τὸν	Πυριλάμπους καὶ πολλοὺς παραγίνεσθαι κατὰ
[9, 380]	κατακοινότερον κέχρηται λέγων Παράφερε, Κοικόα,	τὸν	σκύφον μεστόν. Καὶ Πλάτων δ´
[9, 398]	γὰρ εἰληφέναι τάλαντα παρ´ Ἀλεξάνδρου	τὸν	Σταγιρίτην λόγος ἔχει εἰς τὴν
[9, 402]	τὴν Σικελίαν κατοικοῦντες ἀσχέδωρον καλοῦσι	τὸν	σύαγρον. Αἰσχύλος γοῦν ἐν Φορκίσι
[9, 401]	οὖν μὴ καὶ σὺ ζητῶν	τὸν	σύαγρον ἀφαυανθῇς, μάθε ὅτι Ἀντιφάνης
[9, 393]	Κύκνον ὀρνιθωθῆναι καὶ παραγενόμενον ἐπὶ	τὸν	Σύβαριν ποταμὸν πλησιάσαι γεράνῳ. Λέγει
[9, 401]	Λάκων γένος, ὁ πρὸς Γέλωνα	τὸν	Συρακόσιον πρεσβεύσας περὶ τῆς πρὸς
[9, 398]	τις φέρων ἐν τῷ ταλάρῳ	τὸν	τέτρακα. Ἦν δὲ τὸ μὲν
[9, 398]	αὐτὸς ὑμῖν· ζητήσεις γὰρ σιτούμεθα·	τὸν	τέτρακα τί νομίζετε; Καί τινος
[9, 380]	ναυμαχήσαντας. (Ἔδοξεν οὖν πᾶσι διὰ	τὸν	τηλικόνδε ὅρκον μὴ βιάζεσθαι τὸν
[9, 373]	ἐμνήσθην καὶ οἶδα τὸ δρᾶμα	τὸν	Τηρέα αὐτοῦ μὴ κεκριμένον ἐν
[9, 393]	γράφων οὕτως· Οἱ ὄρτυγες περὶ	τὸν	τῆς ὀχείας καιρόν, ἐὰν κάτοπτρον
[9, 389]	παραυτίκα τίκτειν. Πέτονταί τε περὶ	τὸν	τῆς ὀχείας καιρὸν χάσκοντες καὶ
[9, 405]	μὲν σὺ χρήσῃ τῇ τέχνῃ,	τὸν	τῆς τέχνης καιρὸν δ´ ἀπολέσῃς,
[9, 406]	οὐκ ὢν Λαβάργυρος ὡρολογητὴς κατὰ	τὸν	Τίμωνος Πρόδικον λέξω τὰ περὶ
[9, 404]	πάντ´ ἀφεῖλον εἶναί θ´ ὑπέλαβον	~(τὸν	τοῖς τοιούτοις παντοπώλην χρώμενον. Αὐτοὶ
[9, 394]	ἀνάγεσθαι. Τότ´ οὖν αἱ περὶ	τὸν	τόπον περιστεραὶ ἀφανεῖς γίνονται ὡς
[9, 382]	τε τοῦ διαλόγου τὰ πολλὰ	τὸν	τρόπον τοῦτον, ὡς ἄχθεσθαι μὲν
[9, 396]	εἰς τοῦτό φησιν ὠμότητος Φάλαριν	τὸν	τύραννον ἐλάσαι ὡς γαλαθηνὰ θοινᾶσθαι
[9, 387]	δευτέρῳ ὑπομνημάτων τέταρόν φησιν ὀνομάζεσθαι	τὸν	φασιανὸν ὄρνιν. (Τοσαῦτά σοι περὶ
[9, 387]	ἐξαπατήσεως δημοσίᾳ σε γράψομαι, ἀλλὰ	(τὸν	Φᾶσιν οἰκήσοντα ἀποπέμψω, ὡς Πολέμων
[9, 407]	τε καὶ παριόντα Φείδιππον πάλιν	τὸν	Χαιρεφίλου πόρρωθεν ἀπιδὼν τὸν παχὺν
[9, 392]	ὅσα δὲ μὴ τοῦτον ἔχει	τὸν	χαρακτῆρα, διὰ τοῦ γ> ὄρτυγος,
[9, 398]	λεγόμενον, (ἔχαιρον ἔχων ἐχεγγυώτατον μάρτυρα	τὸν	χαρίεντα Ἀριστοφάνη. Ἅμα δὲ ταῦτα
[9, 368]	καὶ βρώματα. (Καὶ παρὰ τῷ	τὸν	Χείρωνα δὲ πεποιηκότι τὸν εἰς
[9, 388]	πάγοις. Φερεκράτης ἢ ὁ πεποιηκὼς	τὸν	Χείρωνα· Ἔξεισιν ἄκων δεῦρο πέρδικος
[9, 396]	ὃ δ´ ἴσως γαλαθηνὸν τέθυκε	τὸν	χοῖρον λαβών. Καὶ Ἀνακρέων δέ
[9, 407]	ἐκεῖνος οὐθὲν εἶχε. Πρὸς δὲ	τὸν	χρηστὸν δραμὼν Τηλέμαχον Ἀχαρνέα σωρόν
[9, 381]	Ὁ μὲν χοῖρος ἐσφάγη ὑπὸ	τὸν	ὦμον σφαγὴν βραχεῖαν καὶ ἐπέδειξεν.
[9, 375]	δὲ χοῖρον καὶ μάλ´ εὐθηλούμενον	τόνδ´	ἐν νοτοῦντι κριβάνῳ θήσω. Τί
[9, 384]	σκεύαζε νεοττόν, ὀπτὸν ἁπλῶς καὶ	τόνδε.	Σὺ δὲ ἡμῖν, ὦ Οὐλπιανέ,
[9, 375]	Καὶ ἔτι· Θύσας δὲ χοῖρον	τόνδε	τῆς αὐτῆς ὑός, ἣ πολλά
[9, 394]	Τότ´ οὖν αἱ περὶ τὸν	τόπον	περιστεραὶ ἀφανεῖς γίνονται ὡς δὴ
[9, 388]	τροφῆς μεταλαμβάνει, εἰ μὴ περιπατήσει	τόπον	τινὰ ἐξευρὼν ἑαυτῷ ἐπιτήδειον· μεθ´
[9, 405]	δὲ μάγειρος ἄλλο τι. Συνιδεῖν	τόπον,	ὥραν, τὸν καλοῦντα, τὸν πάλιν
[9, 395]	χαρᾶς, ὄζει τε πᾶς ὁ	τόπος	τότε βούτυρον, ᾧ δὴ τεκμηρίῳ
[9, 376]	ὑμεῖς· ἅπας γάρ ἐστιν οἰκεῖος	τόπος	ὑπὲρ τέχνης λαλεῖν τι· τῶν
[9, 388]	ἐν τῷ περὶ ὅρων καὶ	τόπων	καὶ πυρὸς καὶ λίθων ἐκ
[9, 387]	φησιν ὀνομάζεσθαι τὸν φασιανὸν ὄρνιν.	(Τοσαῦτά	σοι περὶ τῶν φασιανικῶν ὀρνίθων
[9, 406]	τε καὶ οὐρανὸν ἵκετ´ αὐτμή.	Τοσαύτη	διεχύθη ἀπὸ τῶν ῥόδων εὐωδία.
[9, 406]	ἅμα λέγων ἀναπετάσας τὴν λοπάδα	τοσαύτην	εὐωδίαν παρέσχε τῷ συμποσίῳ, ὡς
[9, 389]	αὐτὸν ἀποσπάσῃ τῆς θηρευούσης. Ἐπὶ	τοσοῦτον	δ´ ἐπτόηνται (περὶ τὴν ὀχείαν
[9, 393]	διὰ τὴν φυσικὴν φιλοστοργίαν, καίπερ	τοσοῦτον	πανουργίᾳ διαφέρουσιν, ὅμως ὅταν ἐλαίου
[9, 400]	Ἀντιγόνου τοῦ Γονατᾶ φησιν βασιλείαν	τοσοῦτον	πλῆθος γενέσθαι λαγῶν ἐν Ἀστυπαλαίᾳ,
[9, 400]	δύο πέρδικας (εἰς τὴν Ἀνάφην	τοσοῦτον	πλῆθος ἐγένετο περδίκων ἐν τῇ
[9, 401]	εἰ μὴ κόρον ἤδη ἔχετε	τοσούτων	ἐμπλησθέντες, (ὑπερβάλλειν μοι δοκεῖτε πάντας
[9, 409]	σμήμασιν ἰρινομίκτοις χλιεροθαλπὲς ὕδωρ ἐπεγχέοντες	τόσσον	ὅσον τις ἔχρῃζ´, ἐκτρίμματά τε
[9, 406]	χώρει ´ς τὸν ἀγῶνα. Καὶ	τότ´	ἐγὼ θάρσησα. Εἰσῆλθε δέ ποτε
[9, 380]	Οὐκ ἦν ἐκφορὰ Λύκῳ κρεῶν	τότ´	οὐδὲ τῷ διδασκάλῳ. Ἑτέρους πορίσασθαι
[9, 394]	τὴν θεὸν εἰς Λιβύην ἀνάγεσθαι.	Τότ´	οὖν αἱ περὶ τὸν τόπον
[9, 395]	ὄζει τε πᾶς ὁ τόπος	τότε	βούτυρον, ᾧ δὴ τεκμηρίῳ χρῶνται
[9, 395]	καὶ αἱ λοιπαί. Ὅσοι οὖν	τότε	περιουσίας εὖ ἥκουσι τῶν περιοίκων
[9, 409]	ἐν Ἀργυρίου ἀφανισμῷ οὕτως· Καὶ	τότε	περιπατήσεις κἀπονίψει κατὰ τρόπον (τὰς
[9, 394]	καὶ ταῦτα· Καὶ λευκαὶ περιστεραὶ	τότε	πρῶτον εἰς Ἕλληνας ἐφάνησαν, πρότερον
[9, 367]	δίκαιος εἶ παρὰ τίνι ἐπὶ	τοῦ	ἀγγείου ἡ παροψὶς κεῖται. Ἐπὶ
[9, 368]	τῷ περὶ παρεφθορυίας λέξεως, ἐπὶ	τοῦ	ἀγγείου. Φησὶ γάρ· Νὴ τὸν
[9, 401]	ἡμῖν συάγρου ἐπὶ τοῦ συὸς	τοῦ	ἀγρίου. Σοφοκλῆς μὲν γὰρ (ἐν
[9, 402]	παρεῖχον ἡμῖν. Καὶ γὰρ τὸ	τοῦ	αἰγὸς κρέας τροφιμώτατόν ἐστι. Κλειτόμαχος
[9, 408]	τοῦ τε κατὰ χειρὸς καὶ	τοῦ	ἀπονίψασθαι. Παρὰ γὰρ τοῖς παλαιοῖς
[9, 392]	θῆλυς, φησίν, ὄρτυξ λεπτοτράχηλός ἐστι	τοῦ	ἄρρενος οὐκ ἔχων τὰ ὑπὸ
[9, 373]	Τἄλλα πάντ´ ὀρνίθια. Ἐπὶ δὲ	τοῦ	ἀρσενικοῦ οὐ μόνον ὄρνιν ἀλλὰ
[9, 374]	καὶ ἀπήγγειλέν τι τῶν ἐκ	τοῦ	ᾄσματος. Ἦν δὲ τὴν ὄψιν
[9, 374]	καὶ ἄλλα δράματα τῶν ὁμοίων	τοῦ	αὐτοῦ. Καὶ Θεόπομπος δὲ ἐν
[9, 369]	θῆλυ· γίνεσθαι δ´ ἄμφω ἐκ	τοῦ	αὐτοῦ σπέρματος. Ποσειδώνιος δ´ ὁ
[9, 404]	ἀρτύω φακῆν καὶ τὸ περίδειπνον	τοῦ	βίου λαμπρὸν ποιῶ. Τὰ τῶν
[9, 379]	θ´ ἅμα καὶ τὴν τελευτὴν	τοῦ	βίου συνῆψέ τις μόνοις ἀνάγκης
[9, 376]	κώμης Ἠπειρωτικῆς (Λαρίνης ἢ ἀπὸ	τοῦ	βουκολοῦντος αὐτάς· Λαρῖνος δ´ οὗτος
[9, 376]	σφετέρῳ γρυσμῷ περιοιχνεῦσα τὸν κνυζηθμὸν	τοῦ	βρέφεος ἀνεπάιστον τοῖς παριοῦσιν ἐτίθει.
[9, 409]	εἰς ὃ ἀπέβαπτον δαλὸν ἐκ	τοῦ	βωμοῦ λαμβάνοντες ἐφ´ οὗ τὴν
[9, 392]	τοῦτον ἔχει τὸν χαρακτῆρα, διὰ	τοῦ	γ> ὄρτυγος, ὄρυγος, κόκκυγος. Σημειῶδες
[9, 380]	ἐγώ πάλαι μέγας εἶ, γίνωσκε·	τοῦ	γὰρ μὴ χανεῖν λύκον διὰ
[9, 384]	ἁρπάσασα κατέπιεν, ὥσθ´ ὑπτίους ὑπὸ	τοῦ	γέλωτος καταπεσεῖν. ~Εἰπόντος δὲ καὶ
[9, 400]	ἐν ὑπομνήμασι Κατὰ τὴν Ἀντιγόνου	τοῦ	Γονατᾶ φησιν βασιλείαν τοσοῦτον πλῆθος
[9, 380]	οἱ παρόντες ἀποβολῇ. Ἔθυσαν ἕτερον.	Τοῦ	δὲ δευτέρου πάλιν τὴν καρδίαν
[9, 399]	μὲν ὀψοδαίδαλος Ἀρχέστρατος οὕτως φησί·	Τοῦ	δὲ λαγὼ πολλοί τε τρόποι
[9, 388]	μὲν μέμνηνται, ὡς καὶ Ἀριστοφάνης.	(Τοῦ	δὲ ὀνόματος αὐτῶν ἔνιοι συστέλλουσι
[9, 410]	ἐν τῷ Ἀχελωνίῳ τὸ πρὸ	τοῦ	δείπνου κατὰ χειρός φησι διὰ
[9, 389]	Ἐπειδὰν δὲ κρατηθῇ τις ὑπὸ	τοῦ	δευτέρου, οὗτος λάθρᾳ ὀχεύεται ὑπὸ
[9, 382]	ξυνέπεσεν, ὦ Σώκρατες. Διεξήρχοντό τε	τοῦ	διαλόγου τὰ πολλὰ τὸν τρόπον
[9, 394]	Περσικοῖς περὶ Μαρδονίου ἱστορῶν καὶ	τοῦ	διαφθαρέντος στρατοῦ Περσικοῦ περὶ τὸν
[9, 373]	ἄλλων ὀρνέων, οὐ περὶ τούτου	τοῦ	εἰδικοῦ, περὶ οὗ φησιν ἡ
[9, 394]	ἔτους· διὸ δὴ καὶ δεκάκις	τοῦ	ἐνιαυτοῦ τιθέασιν, ἐν Αἰγύπτῳ δὲ
[9, 375]	ἐπιμελῶς ὠνεῖσθαι παρ´ αὐτῶν, διδόντα	τοῦ	ἑνὸς δραχμὰς τετρακισχιλίας. Αἰσχύλος δέ
[9, 394]	θῆλυ. Τίκτουσι δὲ πᾶσαν ὥραν	τοῦ	ἔτους· διὸ δὴ καὶ δεκάκις
[9, 397]	πρὸς λʹ Τίκτει τε ἅπαξ	τοῦ	ἔτους ᾠὰ δώδεκα· ταῦτα δὲ
[9, 389]	δὲ τοῦτο κατά τινα ὥραν	τοῦ	ἔτους, ὡς καὶ ὁ Μύνδιός
[9, 409]	ὀνομάτων ἀδόξων ἐπιστολῇ. Περὶ δὲ	τοῦ	εὐώδεσι χρίεσθαι τὰς χεῖρας Ἐπιγένης
[9, 375]	ἐτυμολογοῦνται. Περὶ δὲ τῆς ἡλικίας	τοῦ	ζῴου Κρατῖνός φησιν ἐν Ἀρχιλόχοις·
[9, 389]	πετομένους. Φησὶ δ´ Ἀριστοτέλης περὶ	τοῦ	ζῴου τάδε· Ὁ πέρδιξ ἐστὶ
[9, 398]	τάσσουσιν. (Οἶμαι δὲ καὶ διὰ	τοῦ	Η> στοιχείου τυπώσασθαι τοὺς παλαιοὺς
[9, 407]	τοῦ στόματος διήλειψε τὴν δίκην	τοῦ	Ἡγήμονος. Ἀγανακτοῦντες δ´ ὅ τε
[9, 406]	Τίμωνος Πρόδικον λέξω τὰ περὶ	τοῦ	Ἡγήμονος. Χαμαιλέων ὁ Ποντικὸς ἐν
[9, 407]	δ´ ἀκροώμενοι καίτοι καὶ αὐτοῦ	τοῦ	Ἡγήμονος, ὡς ἤκουσε, σιωπᾶν διεγνωκότος.
[9, 411]	ποιησόμεθα τῶν ἑξῆς ἀπὸ τῆς	τοῦ	Ἡρακλέους ἀδηφαγίας.
[9, 411]	καὶ ἀνεῖσθαί φησι τέμενος ὑπὸ	τοῦ	Ἡρακλέους ἐν Προσχίῳ, ὃ μέχρι
[9, 381]	ὑπὸ πλούτου καὶ τρυφῆς τοὺς	τοῦ	θαυμασιωτάτου Πλάτωνος διαλόγους ἠνάγκαζεν ~ἐκμανθάνοντας
[9, 389]	νεοττιᾶς κυλινδεῖται παρὰ τὰ σκέλη	τοῦ	θηρεύοντος, ἐλπίδα ἐμποιῶν τοῦ συλληφθήσεσθαι,
[9, 385]	λέγομεν, ἀτὰρ καὶ Πλάτων ἐπὶ	τοῦ	ἰχθύος ἐν Πεισάνδρῳ· (Ἤδη φαγών
[9, 392]	συζυγία τῶν βαρυτόνων λέγεται, διὰ	τοῦ	κ> ἐπὶ γενικῆς κλίνεται, κήρυκος,
[9, 411]	ὀνομάζει. ~(Ἡρόδωρος δ´ ἐν ἑπτακαιδεκάτῃ	τοῦ	καθ´ Ἡρακλέα λόγου Εὔνομον. Καὶ
[9, 410]	λαβὼν κάθαιρε, ἀπόνιζε τὸ αἷμα	τοῦ	καθαιρομένου καὶ μετὰ τὸ ἀπόνιμμα
[9, 406]	ἀληθῶς τινα τῶν παρόντων εἰπεῖν·	Τοῦ	καὶ κινυμένοιο Διὸς ποτὶ χαλκοβατὲς
[9, 401]	ὃς κατ´ οὐδὲν ἦν ἐλάττων	τοῦ	καλοῦ γραφομένου Καλυδωνίου, Προβάλλω, τὶς
[9, 373]	φιλόσοφος ἐν τῷ πέμπτῳ περὶ	τοῦ	καλοῦ καὶ τῆς ἡδονῆς γράφει
[9, 402]	σοι ἀποπροσπεποίησαι περὶ τῆς χρόας	τοῦ	Καλυδωνίου, συός εἴ τις αὐτὸν
[9, 371]	αὐτὸς Δίφιλος καὶ εὐχυλότερον εἶναι	τοῦ	καρτοῦ. Εἶναι δὲ καὶ αὐτὸ
[9, 401]	δὲ καὶ τὸ λέγειν χωρὶς	τοῦ	κατ´ ἀρχὰς σ> ὗς. Οἳ
[9, 410]	Ἀδαῖον περὶ τῆς διαφορᾶς λέγει	τοῦ	κατὰ χειρὸς πρὸς τὸ νίψασθαι.
[9, 368]	ταύρου λαρινοῦ, τίμιον ἀνδρὶ λαχεῖν,	τοῦ	κλέος Ἑλλάδα πᾶσαν ἐφίξεται οὐδ´
[9, 390]	Ἀθήνησι, φησίν, ἐπὶ τάδε πέρδικες	τοῦ	(Κορυδαλλοῦ πρὸς τὸ ἄστυ κακκαβίζουσιν,
[9, 389]	δευτέρου, οὗτος λάθρᾳ ὀχεύεται ὑπὸ	τοῦ	κρατιστεύσαντος. Γίνεται δὲ τοῦτο κατά
[9, 385]	μακρὰ χαίρειν εἰπόντες αὐτῷ ἐδείπνουν,	τοῦ	Κυνούλκου τὰ ἐξ Αὐρῶν Μεταγένους
[9, 398]	ἐπιδείξω. (Ἐπιτροπεύων γὰρ ἐν Μυσίᾳ	τοῦ	κυρίου αὐτοκράτορος καὶ προιστάμενος τῶν
[9, 368]	Οὐδὲ κωλῆνες νεβρῶν. Ἀπὸ δὲ	τοῦ	κωλέα συνῃρημένον ἐστὶν ὡς συκέα
[9, 373]	ἀλεκτρυόνας θεωροῦς´ ἄσμενοι. Ἐπεὶ δὲ	τοῦ	κωμικοῦ τούτου ἐμνήσθην καὶ οἶδα
[9, 376]	οἳ οὕτως ἐκλήθησαν ἤτοι ἀπὸ	τοῦ	λαρινεύεσθαι (ὅπερ ἐστὶ σιτίζεσθαι. Σώφρων·
[9, 374]	δ´ οὕτως ἐπειδὴ καὶ ἐκ	τοῦ	λέκτρου ἡμᾶς διεγείρει. Οἱ δὲ
[9, 376]	ἡψημένον τακερῶς, καὶ πάντων θαυμαζόντων	τοῦ	μαγείρου τὴν σοφίαν, μέγα φρονῶν
[9, 398]	πτηνῶν ζῴων οὐ τοῦ ὄρνιθος	τοῦ	μεγάλου μνημονεύει, ἀλλά τινος τῶν
[9, 371]	Θεόφραστος (εὐχυλότερον εἶναι τὸ λευκὸν	τοῦ	μέλανος καὶ ὀλιγοσπερμότερον καὶ καλεῖσθαι
[9, 386]	ταύταις, ἔφη, ταῖς συνθήκαις λέγω.	Τοῦ	μὲν ὀλβιογάστορος Ἄμφις μέμνηται ἐν
[9, 388]	τινας λαθιπορφυρίδας ὀνομάζει διὰ τούτων·	Τοῦ	μὲν πετάλοισιν ἐπ´ ἀκροτάτοις ἱζάνοισι
[9, 403]	καὶ τὴν θυίαν ἠφάνισαν ἐκ	τοῦ	μέσου, οἷον λέγω κύμινον, ὄξος,
[9, 368]	ἡδυσμάτων, οὓς ὁ καλετας ἀξιοῖ	τοῦ	μηθενός. Νικοφῶν Σειρῆσιν· Ἀλλᾶς μαχέσθω
[9, 401]	γενόμενος ἀπέθανεν, ὡς τὸ πρὸ	τοῦ	μνημείου αὐτοῦ ἐπίγραμμα δηλοῖ· Ξεῖνε,
[9, 400]	Ξενοφῶν δ´ ἐν Κυνηγετικῷ χωρὶς	τοῦ	ν> λαγῶ καὶ περισπωμένως, ἐπεὶ
[9, 400]	Δαναίσιν Ἀριστοφάνης ὀξυτόνως καὶ μετὰ	τοῦ	ν> λέγει· Λύσας ἴσως ἂν
[9, 389]	(καὶ ὁ ἡττηθεὶς ὀχεύεται ὑπὸ	τοῦ	νικήσαντος. Ἀριστοτέλης δέ φησιν ὅτι
[9, 393]	φησὶ τραφῆναι ἐν Λευκόφρυι πρὸς	τοῦ	ὁμωνύμου ὄρνιθος. Βοῖος δ´ ἐν
[9, 397]	αὐτῷ τῷ λόγῳ οὐδεμία μνεία	τοῦ	ὀνόματος γίνεται, ὄρνεις δὲ ποικίλους
[9, 393]	τῆς ἁλώσεως. Τὴν μέσην δὲ	τοῦ	ὀνόματος συλλαβὴν ἐκτείνουσιν Ἀττικοὶ ὡς
[9, 385]	ὁ κωμικὸς ἐν Δακτυλίῳ μέμνηται	τοῦ	ὀξυλιπάρου λέγων οὕτως Γαλεοὺς καὶ
[9, 402]	ἐσκευασμένοι· ἄλλοι δὲ καὶ πολὺ	τοῦ	ὀποῦ ἔχοντες, οἵτινες οὐ τὴν
[9, 399]	Θαυμασάντων οὖν ἡμῶν τὸ εὐανθὲς	τοῦ	ὄρνιθος μετ´ οὐ πολὺ καὶ
[9, 394]	τῷ σατυρικῷ Πρωτεῖ οὕτω μνημονεύοντος	τοῦ	ὄρνιθος· Σιτουμένην δύστηνον ἀθλίαν φάβα,
[9, 398]	δευτέρῳ περὶ πτηνῶν ζῴων οὐ	τοῦ	ὄρνιθος τοῦ μεγάλου μνημονεύει, ἀλλά
[9, 406]	ἀφάκη δὲ προβάτων. Πισοῦ δὲ	τοῦ	ὀσπρίου μνημονεύει καὶ Εὔπολις ἐν
[9, 367]	παροψὶς μοιχὸς ἐσκευασμένος. Σιωπῶντος οὖν	τοῦ	Οὐλπιανοῦ, Ἀλλ´ ἐγώ, φησὶν ὁ
[9, 369]	Γλαῦκος ἐν τῷ Ὀψαρτυτικῷ διὰ	τοῦ	π> ψιλῶς καλεῖ ῥάπυν. Τούτοις
[9, 389]	(Κλέαρχος δ´ ἐν τῷ περὶ	τοῦ	Πανικοῦ Οἱ στρουθοί, φησί χοἰ
[9, 409]	παρὰ τὸν παρακείμενον τὴν παραλήγουσαν	τοῦ	παρακειμένου φυλάσσουσιν, (ἄν τε ἔχῃ
[9, 408]	Χάριεν οἷς γινώσκεται τὸ πρᾶγμα	τοῦ	Παύσωνος. Ὡς δ´ ἀεί ποτε
[9, 392]	τῶν ζῴων τούτων φερομένας ἐκ	τοῦ	πελάγους ἱζάνειν εἰς τὴν νῆσον
[9, 395]	λεγομένοις (Καταγωγίοις μιᾶς προπετασθείσης ἐκ	τοῦ	πελάγους περιστερᾶς καὶ εἰς τὸν
[9, 389]	~(Φρύνιχος Τραγῳδοῖς· Τὸν Κλεόμβροτόν τε	τοῦ	Πέρδικος υἱόν. Τὸ δὲ ζῷον
[9, 396]	καὶ χοίρων. (Σιμωνίδης δ´ ἐπὶ	τοῦ	Περσέως τὴν Δανάην ποιεῖ λέγουσαν·
[9, 373]	φησίν. Ὅτι δὲ καὶ ἐπὶ	τοῦ	πληθυντικοῦ ὄρνις λέγουσι πρόκειται τὸ
[9, 381]	βραχεῖαν καὶ ἐπέδειξεν. (Ἔπειτα ἀπορρεύσαντος	τοῦ	πολλοῦ αἵματος πάντα τὰ ἐντοσθίδια
[9, 388]	ὄρτυγος φωνὴν ἀφίεσαν, ἐπεὶ δὲ	τοῦ	ποταμοῦ κοίλου ῥυέντος λιμὸς ἐγένετο
[9, 378]	παῖς, μικρὰ διακινήσω σε περὶ	τοῦ	πράγματος, (ἵνα τῷ λαλεῖν λάβωμεν
[9, 385]	παραμυθῇ μ´ ὀψαρίοις ἑκάστοτε, ἀντὶ	τοῦ	προσοψήμασιν ἀκούομεν. ~Καὶ γὰρ Ἄλεξις
[9, 402]	γὰρ τυγχάνω ἀνεγνωκὼς τοὺς Κλεομένους	τοῦ	Ῥηγίνου διθυράμβους, ὧν ἐν τῷ
[9, 391]	δ´ ἐν δευτέρῳ Ὁμοίων χωρὶς	τοῦ	σ> κῶπας αὐτοὺς ὀνομάζει. (Ἐπίχαρμος·
[9, 391]	φησι τοὺς παρ´ Ὁμήρῳ χωρὶς	τοῦ	σ> κῶπας εἶναι, καὶ Ἀριστοτέλη
[9, 374]	λέγουσιν ὄρνιχος. Ἀλκμὰν δὲ διὰ	τοῦ	σ> τὴν εὐθεῖαν ἐκφέρει· Ἁλιπόρφυρος
[9, 410]	τάδε· Ὄρυξαι βόθυνον πρὸς ἑσπέραν	τοῦ	σήματος. Ἔπειτα παρὰ τὸν βόθυνον
[9, 367]	καὶ ῥᾴστης εἰσὶ διδασκαλίας. Ἐπὶ	τοῦ	σκεύους οὖν εἴρηκεν, ὦ φιλότης
[9, 371]	οὕτως· (Κατὰ δὲ τὴν αὐτοῦ	τοῦ	σπέρματος φύσιν ὁ καλούμενος σὴψ
[9, 371]	ὅπερ ὄρνιθος κλέεται γάλα. Μνημονεύει	τοῦ	σταφυλίνου καὶ Θεόφραστος. Φαινίας δ´
[9, 371]	καὶ εὐαυξὴς σταφυλῖνος) εὐχυλότερόν ἐστι	τοῦ	σταφυλίνου καὶ μᾶλλον (θερμαντικώτερον, οὐρητικώτερον,
[9, 371]	ὁ καλούμενος σὴψ καὶ τὸ	τοῦ	σταφυλίνου σπέρμα. Κἀν τῷ πρώτῳ
[9, 407]	καὶ βρέξας τὸν δάκτυλον ἐκ	τοῦ	στόματος διήλειψε τὴν δίκην τοῦ
[9, 381]	τὰ προειρημένα χναυμάτια ἔβυσα διὰ	τοῦ	στόματος, πολλὸν ἐπιχέας ζωμὸν εὖ
[9, 389]	σκέλη τοῦ θηρεύοντος, ἐλπίδα ἐμποιῶν	τοῦ	συλληφθήσεσθαι, ἐξαπατᾷ τε ἕως ἂν
[9, 393]	καλκατιαδεισαλέοντα. Οὐκ ἀπελείποντο δὲ ἡμῶν	τοῦ	συμποσίου πολλάκις οὐδὲ ΚΥΚΝΟΙ, (περὶ
[9, 401]	σύνθετον ὁμοίως ἡμῖν συάγρου ἐπὶ	τοῦ	συὸς τοῦ ἀγρίου. Σοφοκλῆς μὲν
[9, 401]	ἐπὶ κυνὸς ἔταξε τοὔνομα ἀπὸ	τοῦ	σῦς ἀγρεύειν, λέγων· Σὺ δ´,
[9, 408]	τοὺς οὐκ εἰδότας τὴν διαφορὰν	τοῦ	τε κατὰ χειρὸς καὶ τοῦ
[9, 374]	εἴρηκε τὸν δέλφακα καὶ ἐπὶ	τοῦ	τελείου τέθεικε τοὔνομα εἰπών· Τοὺς
[9, 371]	Ἡ δὲ σευτλὶς ἕτερον, φησί,	τοῦ	τεύτλου ἐστί. Διὸ καὶ Δίφιλος
[9, 407]	Ἀλκιβιάδην, φυγόντος δι´ εὐλάβειαν καὶ	τοῦ	τὴν δίκην γραψαμένου. Αὕτη παρ´
[9, 367]	Ἀριστοφάνης ἐν τοῖς περὶ Σθενέλου	τοῦ	τραγικοῦ λέγων· Καὶ πῶς ἐγὼ
[9, 367]	Πάσαις γυναιξὶν ἐξ ἑνός γέ	του	τρόπου ὥσπερ παροψὶς μοιχὸς ἐσκευασμένος.
[9, 368]	(πάσαις γυναιξὶν ἐξ ἑνός γέ	του	τρόπου ὥσπερ παροψὶς μοιχὸς ἐσκευασμένος.
[9, 366]	Λημνίαις τὸ τακερὸν ἔταξεν ἐπὶ	τοῦ	τρυφεροῦ λέγων οὕτως· (Λῆμνος κυάμους
[9, 391]	καὶ τοὺς ἐξαπατωμένους ῥᾳδίως ἐκ	τοῦ	τυχόντος οἱ κωμικοὶ ὤτους καλοῦσιν.
[9, 387]	καὶ τριακοστῇ τῶν Εὐρωπιακῶν περὶ	τοῦ	Φάσιδος ποταμοῦ τὸν λόγον ποιούμενος
[9, 387]	γενομένην πομπὴν ἐν Ἀλεξανδρείᾳ Πτολεμαίου	τοῦ	Φιλαδέλφου καλουμένου βασιλέως ὡς μέγα
[9, 383]	δίπτυχ´, ὀβελούς, ὥστε με τῶν	τοῦ	Φιλητᾶ λαμβάνοντα βιβλίων σκοπεῖν ἕκαστα
[9, 374]	λέγοντες ὄρνιξ τὴν γενικὴν διὰ	τοῦ	χ> λέγουσιν ὄρνιχος. Ἀλκμὰν δὲ
[9, 394]	ἀνακύπτουσαν ὡς τὴν τρυγόνα καὶ	τοῦ	χειμῶνος μὴ φθέγγεσθαι, εἰ μὴ
[9, 380]	ὀνομασθέντων τοιοῦτόν τι ἐπενόησε περὶ	τοῦ	χοίρου, πῶς καὶ τὰ ἐντὸς
[9, 381]	πεποιημένον. Καὶ μετὰ ταῦτα περιέπλασα	τοῦ	χοίρου τὴν ἡμίσειαν, ὡς ὁρᾶτε,
[9, 396]	φησὶν ὅτι ἐν Βαβυλῶνι ἐπὶ	τοῦ	χρυσοῦ βωμοῦ οὐκ ἔξεστι θύειν
[9, 372]	ἦσαν καὶ τὸ ἴδιον ἀπεδίδοσαν	τοῦ	χυμοῦ. Ἐτύγχανον δ´ οὖσαι τῶν
[9, 400]	Τῇ δὲ λαγὼν ἡ διὰ	τοῦ	ω> παραπλησίως προσαγορευομένη λαγῲ παρ´
[9, 373]	(ἡμῖν τι καὶ θαυμαστὸν ἐκ	τοῦδ´	ὄρνεον. Στράττις Ψυχασταῖς· Αἱ δ´
[9, 375]	γὰρ ὄψον γένοιτ´ ἂν ἀνδρὶ	τοῦδε	βέλτιον; Καὶ πάλιν· λευκός· τί
[9, 380]	ἔχομεν ἐν Εὐπόλιδι ἐν Αἰξί·	Τοῦδε	νῦν γεῦσαι λαβών. Καὶ ὁ
[9, 366]	ἓν ἔχομεν, διὰ τέλους δὲ	τοῦθ´,	ἅλας. ἐπὶ δὲ τούτοις πίνομεν
[9, 386]	μέσον ἔστω. {Β. Δηλαδή. {Α.	Τοῦθ´	ἕτερος οὐδεὶς τῶν ὁμοτέχνων μου
[9, 376]	τῶν τεχνῶν ὄψει σχεδόν τι	τοῦθ´	ἡγούμενον. Ξεναγὸς οὗτος ὅστις ἂν
[9, 388]	ἐπὶ τῆς μοιχευομένης, ὥσθ´ ὅταν	τοῦθ´	ὑπονοήσῃ προσημαίνει τῷ δεσπότῃ, ἀγχόνῃ
[9, 372]	ἔτ´ οὐδεὶς οἶδ´ ὁπηνίκ´ ἐστὶ	τοὐνιαυτοῦ.	Μέγιστον ἀγαθόν, εἴπερ ἔστι δι´
[9, 391]	ἀπ´ αὐτῶν καλεῖται σκὼψ λαβὼν	τοὔνομα	ἀπὸ τῆς περὶ τὸ ζῷον
[9, 401]	Ἀχιλλέως Ἐρασταῖς ἐπὶ κυνὸς ἔταξε	τοὔνομα	ἀπὸ τοῦ σῦς ἀγρεύειν, λέγων·
[9, 374]	καὶ ἐπὶ τοῦ τελείου τέθεικε	τοὔνομα	εἰπών· Τοὺς μὲν ὀρεινόμους ὑμῶν
[9, 388]	Ἀττικοὶ παρὰ τὸν ὀρθὸν λόγον	τοὔνομα.	Τὰ γὰρ εἰς ας> λήγοντα
[9, 374]	λέοντας. Ἐπὶ δὲ τῶν θηλειῶν	τοὔνομα	τάττει Ἀριστοφάνης Ταγηνισταῖς Ἢ δέλφακος
[9, 383]	εἶτα θερμὴν τὴν χύτραν εἰς	τοὔξος	ἐνθῇς· διάπυρος γὰρ οὖς´ ἔτι
[9, 378]	{Α. Ἀλλ´ ὅμως ἐγὼ φράσω·	τοὐπτάνιον	ὀρθῶς καταβαλέσθαι καὶ τὸ φῶς
[9, 398]	τεθέαμαι ἐπὶ τῇ χώρᾳ ἐκείνῃ	τοὔρνεον.	Καὶ μαθὼν οὕτω καλούμενον παρὰ
[9, 368]	Σκέλη δὲ καὶ κωλῆνες εὐθὺ	τοὐρόφου.	Εὐριπίδης Σκίρωνι· Οὐδὲ κωλῆνες νεβρῶν.
[9, 389]	τῶν κεφαλῶν. Φασὶ δὲ καὶ	τοὺς	ἀγομένους θήλεις πέρδικας ἐπὶ θήραν,
[9, 389]	Ὀχεύουσι δὲ καὶ οἱ τιθασοὶ	τοὺς	ἀγρίους. Ἐπειδὰν δὲ κρατηθῇ τις
[9, 391]	οὐ παραχωρεῖ. Ὁ δὲ Θεόφραστος	τοὺς	ἀγρίους φησὶν ὀχευτικωτέρους εἶναι τῶν
[9, 407]	δὲ τῇ Γιγαντομαχίᾳ οὕτω σφόδρα	τοὺς	Ἀθηναίους ἐκήλησεν, ὡς ἐν ἐκείνῃ
[9, 384]	Λάκωνι εἰς Αἴγυπτον ἀφικομένῳ πέμψαι	τοὺς	Αἰγυπτίους χῆνας καὶ μόσχους σιτευτούς.
[9, 377]	λήψομαι νῦν μὴ κατεσθίοντα καὶ	τοὺς	ἄνθρακας, ἀπόλωλας. Εἴσω πάραγε· καὶ
[9, 394]	τὰς θηλείας οὔτε αἱ θήλειαι	τοὺς	ἄρρενας, ἀλλὰ καὶ τελευτήσαντος χηρεύει
[9, 391]	τῶν ἡμέρων. Λέγει δὲ καὶ	τοὺς	ἄρρενας εὐθὺς ἐξ εὐνῆς ἐθέλειν
[9, 392]	οὔτε μέλαν. ~Ἀριστοτέλης δέ φησι	(τοὺς	ἄρρενας τῷ χειμῶνι ἀφανίζεσθαι, διαμένειν
[9, 373]	μᾶλλον« ἀλεκτρυόνας δὲ καὶ ἀλεκτοριδέας	(τοὺς	ἄρρενας· τῶν ἀρχαίων δὲ τὸ
[9, 400]	γενέσθαι λαγῶν ἐν Ἀστυπαλαίᾳ, ὡς	τοὺς	Ἀστυπαλαιεῖς περὶ αὐτῶν μαντεύσασθαι. Καὶ
[9, 377]	οἷ δὲ νῦν βαδίζομεν εἰς	τοὺς	γάμους, ἀνδροφόνον. Ἂν τοῦτ´ αἰσθάνῃ,
[9, 391]	καλεῖσθαι τοὺς μὲν σκῶπας αὐτῶν,	τοὺς	δ´ ἀείσκωπας· εἰσὶ δὲ γλαυκοί.
[9, 391]	τούτους ἀεὶ καὶ μὴ ἐσθίεσθαι.	Τοὺς	δ´ ἐν τῷ φθινοπώρῳ φαινομένους
[9, 399]	ἵνα τί λεπτόν; {Β. Ἵνα	τοὺς	δασύποδας οὓς ἂν λάβωμεν ἁλσὶ
[9, 382]	κέκληκα μέροπας ἐπὶ δεῖπνον; Χολᾷς.	Τοὺς	δὲ μέροπας τούτους με γινώσκειν
[9, 391]	σκωπῶν καὶ τοὺς μὲν φθέγγεσθαι,	τοὺς	δὲ οὔ. Διὸ καὶ καλεῖσθαι
[9, 374]	ὀρεινόμους ὑμῶν ποιήσει δέλφακας ὑλιβάτους,	τοὺς	δὲ πάνθηρας, ἄλλους ἀγρώστας λύκους,
[9, 390]	φωνῇ διάδηλοι γίγνονται, καθάπερ προειρήκαμεν.	Τοὺς	δὲ περὶ Παφλαγονίαν γιγνομένους πέρδικάς
[9, 400]	Ἐπίχαρμος καὶ Ἡρόδοτος καὶ ὁ	τοὺς	Εἵλωτας ποιήσας. Εἶτά ἐστι τὸ
[9, 405]	δρῶν τι φαίνου καινὸν παρὰ	τοὺς	ἔμπροσθεν ἢ μὴ κόπτ´ ἐμέ,
[9, 391]	εἰσιν ὀχευτικοί· διὸ καὶ Τερψικλῆς	τοὺς	ἐμφαγόντας φησὶν στρουθῶν ἐπικαταφόρους πρὸς
[9, 380]	Καὶ ὁ Οὐλπιανὸς ἔφη· Μὰ	τοὺς	ἐν Ἀρτεμισίῳ κινδυνεύσαντας, οὐδείς τινος
[9, 380]	Οὐκ ἐρῶ, φησί, τῆτες, μὰ	τοὺς	ἐν Μαραθῶνι κινδυνεύσαντας καὶ πρὸς
[9, 380]	Μαραθῶνι κινδυνεύσαντας καὶ πρὸς ἔτι	τοὺς	ἐν Σαλαμῖνι ναυμαχήσαντας. (Ἔδοξεν οὖν
[9, 409]	νεκροῖς γινομένων καὶ ἐπὶ τῶν	τοὺς	ἐναγεῖς καθαιρόντων, ὡς καὶ Κλείδημος
[9, 391]	(ὅσα ἄνθρωπος ποιεῖ. Διόπερ καὶ	τοὺς	ἐξαπατωμένους ῥᾳδίως ἐκ τοῦ τυχόντος
[9, 401]	ἐμπλησθέντες, (ὑπερβάλλειν μοι δοκεῖτε πάντας	τοὺς	ἐπὶ πολυφαγίᾳ διαβοήτους γενομένους· καὶ
[9, 366]	Καὶ Φερεκράτης Κραπατάλλοις· Τακεροὺς ποιῆσαι	τοὺς	ἐρεβίνθους αὐτόθι. Σίνηπυ δ´ ὠνόμασε
[9, 402]	Μάνη· στεῖχ´ εἰς ἀγορὰν πρὸς	τοὺς	Ἑρμᾶς, οὗ προσφοιτῶς´ οἱ φύλαρχοι,
[9, 409]	τις, ἀπενιζόμεθα, τοὺς στεφάνους πάλιν	(τοὺς	ἑσπερίνους λαβόντες ἐστεφανούμεθα. Ἐκάλουν δ´
[9, 397]	παρὰ Φερσεφόνῃ τοιόνδε ταὧν, ὃς	τοὺς	εὕδοντας ἐγείρει. Ἀντιφῶντι δὲ τῷ
[9, 382]	τρόπον τοῦτον, ὡς ἄχθεσθαι μὲν	τοὺς	εὐωχουμένους, ὑβρίζεσθαι δὲ τὸν πάνσοφον
[9, 389]	συμβολικῶς παρείληπται. Νικοφῶν ἐν Χειρογάστορσι·	Τοὺς	ἑψητοὺς καὶ τοὺς πέρδικας ἐκείνους.
[9, 405]	περὶ μαγειρικῆς εἰρημέν´ ἐστί κατὰ	τοὺς	Ἡγησίππου Ἀδελφούς· σὺ οὖν (ἢ
[9, 406]	εἰς τὴν ὀρχήστραν διαπορεῖν ἐποίησε	τοὺς	θεατάς. Καὶ ὀλίγον διαλιπὼν εἶπε·
[9, 382]	ἁπλῶς γὰρ οὐδὲ ἓν μὰ	τοὺς	θεοὺς ὅς´ ἂν λέγῃ συνίημι·
[9, 408]	οὕτως· Πρὸς ἐμαυτὸν ἐνθυμούμενος, νὴ	τοὺς	θεούς, ὅσῳ διαφέρει σῦκα καρδάμων.
[9, 372]	(Τούτοις δ´ ὑπάρχει ταῦτ´, ἐπειδὴ	τοὺς	θεοὺς σέβουσιν. {Β. Ἀπέλαυσαν ἄρα
[9, 404]	Σφόδρα μοι κεχάρισαι, Σιμία, νὴ	τοὺς	θεούς, (ταυτὶ προείπας· τὸν μάγειρον
[9, 389]	καὶ οἱ ὄρτυγες ὡς εἰς	τοὺς	θηρεύοντας ἐμπίπτειν καθίζοντας ἐπὶ τῶν
[9, 392]	(καὶ ταύτην σκεπάζει φρυγάνοις διὰ	τοὺς	ἱέρακας, ἐν ᾗ ἐπῳάζει. Ἀλέξανδρος
[9, 402]	τοὺς ὡραίους, οὓς ἀναβαίνειν ἐπὶ	τοὺς	ἵππους μελετᾷ Φείδων καὶ καταβαίνειν·
[9, 402]	τινα ἀθλητὴν ὑπερβαλεῖν ἰσχύι φησὶ	τοὺς	καθ´ ἑαυτὸν κρέασιν αἰγείοις χρώμενον.
[9, 408]	ὁ γραμματικὸς ἐν τοῖς πρὸς	τοὺς	Καλλιμάχου πίνακας χλευάζει τοὺς οὐκ
[9, 373]	μίκρ´ ὀρνίθια. Ἀναξανδρίδης· Ὀχευομένους δὲ	τοὺς	κάπρους καὶ τὰς ἀλεκτρυόνας θεωροῦς´
[9, 400]	Ἀνάφῃ, ὡς κινδυνεῦσαι ἀναστάτους γενέσθαι	τοὺς	κατοικοῦντας. Κατ´ ἀρχὰς δ´ ἡ
[9, 402]	σύ. Πάλαι γὰρ τυγχάνω ἀνεγνωκὼς	τοὺς	Κλεομένους τοῦ Ῥηγίνου διθυράμβους, ὧν
[9, 401]	μὲν κατοικουμένη, πολλοὺς δὲ ἔχουσα	τοὺς	κουνίκλους τούτους. Καλοῦνται δέ τινες
[9, 408]	Ὡς δ´ ἀεί ποτε περὶ	τοὺς	κυάμους ἔσθ´ οὗτος ὁ σοφιστὴς
[9, 407]	τὰς χύτρας, (ἐν αἷσιν ἕψεις	τοὺς	κυάμους. Καὶ ταῦτά γε ἔφη
[9, 390]	οὖν ταὐτὰ ὅσα ἂν ἴδῃ	τοὺς	κυνηγοῦντας πράττοντας. Οἳ δὲ στάντες
[9, 385]	ὀλίγα δ´ ἐσθίων καὶ τηρῶν	τοὺς	λέγοντας ἔφη· Ὀξυλίπαρον δὲ τί
[9, 378]	ἀρχιτεκτονεῖν. Περὶ φύσεως κατεῖχε πάντας	τοὺς	λόγους· ἐπὶ πᾶσι τούτοις ἔλεγε
[9, 381]	κάλλιον, ἔφη, τὰ τοιαῦτα ἐκμανθάνειν	τοὺς	μαγείρους ἢ ἅπερ παρά τινι
[9, 382]	θαυμασιωτάτου Πλάτωνος διαλόγους ἠνάγκαζεν ~ἐκμανθάνοντας	τοὺς	μαγείρους (φέροντάς τε τὰς λοπάδας
[9, 381]	εἴρηκε ποιήσας τινὰ μάγειρον πρὸς	τοὺς	μαθητὰς διαλεγόμενον· (Ἄγε δὴ Δρόμων
[9, 376]	δ´ ἐστὶν ὁ λέγων πρὸς	τοὺς	μαθητὰς τάδε· Μαθητὰ Λεύκων οἵ
[9, 374]	τοῦ τελείου τέθεικε τοὔνομα εἰπών·	Τοὺς	μὲν ὀρεινόμους ὑμῶν ποιήσει δέλφακας
[9, 391]	δὲ οὔ. Διὸ καὶ καλεῖσθαι	τοὺς	μὲν σκῶπας αὐτῶν, τοὺς δ´
[9, 391]	δύο γένη εἶναι σκωπῶν καὶ	τοὺς	μὲν φθέγγεσθαι, τοὺς δὲ οὔ.
[9, 401]	Συρακόσιον πρεσβεύσας περὶ τῆς πρὸς	τοὺς	Μήδους συμμαχίας ἐν τῇ ἐβδόμῃ.
[9, 373]	ἐκγεννᾶν τέκνα ὄρνις θ´ ὁμοίους	τοὺς	νεοττοὺς τῷ πατρί; Τὸν δ´
[9, 367]	δοκοῦντ´ ἔστω, ἐμοὶ δὲ τάδε.	Τοὺς	ξυνετοὺς δ´ ἄν τις πείσειε
[9, 393]	τιμωμένη πρὸς τῶν πολιτῶν αὐτὴ	τοὺς	ὄντως θεοὺς ταπεινῶς ἦγε, μάλιστα
[9, 386]	μετ´ ὀρνίθων. Ἔρχονται οὖν ὡς	τοὺς	ὄρνιθας καὶ αἰφνίδιον αὐτοῖς ἐπιπτάντος
[9, 397]	τις ἐθέλοι καταβαλεῖν εἰς πόλιν	τοὺς	ὄρνιθας, οἰχήσονται ἀναπτόμενοι. Ἐὰν δὲ
[9, 373]	ἐν δευτέρῳ Παιδείας· Ἐπὶ μὲν	τοὺς	ὄρνιθας τῷ ἰσχυροτάτῳ χειμῶνι. Μένανδρος
[9, 408]	πρὸς τοὺς Καλλιμάχου πίνακας χλευάζει	τοὺς	οὐκ εἰδότας τὴν διαφορὰν τοῦ
[9, 390]	στάντες αὐτῶν καταντικρὺ ὑπαλείφονται φαρμάκῳ	τοὺς	ὀφθαλμούς, παρασκευάσαντες ἄλλα φάρμακα κολλητικὰ
[9, 379]	Οὗτοι μετ´ ἐκείνους τοὺς σοφιστὰς	τοὺς	πάλαι γεγόνασιν ἡμῶν ἑπτὰ δεύτεροι
[9, 398]	διὰ τοῦ Η> στοιχείου τυπώσασθαι	τοὺς	παλαιοὺς τὴν δασεῖαν. Διόπερ καὶ
[9, 403]	ὅ τι φέρει. Διεχλεύαζέ τε	τοὺς	πάνυ μαγείρους γενομένους, (ὧν καὶ
[9, 391]	Ὁ δὲ Μύνδιος Ἀλέξανδρός φησι	τοὺς	παρ´ Ὁμήρῳ χωρὶς τοῦ σ>
[9, 409]	θυσίαν ἐπετέλουν· καὶ τούτῳ περιρραίνοντες	τοὺς	παρόντας ἥγνιζον. Χρὴ μέντοι προπαροξυτόνως
[9, 389]	ἐν Χειρογάστορσι· Τοὺς ἑψητοὺς καὶ	τοὺς	πέρδικας ἐκείνους. Ἐπίχαρμος δ´ ἐν
[9, 407]	Ὃ δὲ παραγενόμενος καὶ συναγαγὼν	τοὺς	περὶ τὸν Διόνυσον τεχνίτας προσῆλθε
[9, 404]	ἀπήγαγον, τῶν τ´ ἐσθιόντων ἀνεκάθηραν	τοὺς	πόρους. Ὁ μὲν οὖν Ῥόδιος
[9, 388]	τις αὐτὸν θεάσηται. (Ἐχθραίνει γὰρ	τοὺς	προσιόντας αὐτοῦ τῇ τροφῇ. Τῆς
[9, 391]	περὶ συνηθείας ἀντορχουμένους φησὶν ἁλίσκεσθαι	τοὺς	σκῶπας. Ἐπεὶ δ´ ἐν τῷ
[9, 391]	δ´ αὐτὸ ποιεῖν λέγουσι καὶ	τοὺς	σκῶπας· καὶ γὰρ τούτους ὀρχήσει
[9, 379]	τέχνης τὴν ἡδονήν. {Β. Εἰς	τοὺς	σοφιστὰς τὸν μάγειρον ἐγγράφω. {Α.
[9, 379]	Ἀρίστων πόρους. Οὗτοι μετ´ ἐκείνους	τοὺς	σοφιστὰς τοὺς πάλαι γεγόνασιν ἡμῶν
[9, 409]	τραπέζας, νίμματα ἐπέχει τις, ἀπενιζόμεθα,	τοὺς	στεφάνους πάλιν (τοὺς ἑσπερίνους λαβόντες
[9, 392]	κατὰ καιρούς. Ἠλεῖοι δὲ καλοῦσι	τοὺς	στρουθοὺς δειρήτας, ὡς Νίκανδρός φησιν
[9, 376]	Ἀχαιῷ καὶ Ἐρατοσθένης ἐν Ἀντερινύι	τοὺς	σύας λαρινοὺς προσηγόρευσε μεταγαγὼν καὶ
[9, 402]	Ἑρμᾶς, οὗ προσφοιτῶς´ οἱ φύλαρχοι,	τούς	τε μαθητὰς τοὺς ὡραίους, οὓς
[9, 381]	ὃς ὑπὸ πλούτου καὶ τρυφῆς	τοὺς	τοῦ θαυμασιωτάτου Πλάτωνος διαλόγους ἠνάγκαζεν
[9, 373]	ὅπως εὐσχήμονος ἀλεκτρυόνος μηδὲν διοίσει	τοὺς	τρόπους, ἐπὶ τῷδ´ ἐπῴζους´, ὡς
[9, 391]	ἐστὶ τὴν φωνὴν καὶ μιμεῖται	τοὺς	τῶν ἀνθρώπων καὶ τῶν ἄλλων
[9, 390]	τιθέασιν. Οἱ οὖν ὦτοι θεώμενοι	τοὺς	ὑπαλειφομένους τὸ αὐτὸ καὶ αὐτοὶ
[9, 387]	οὐκ ἐπὶ ἵππων ὡς πολλοί·	Τοὺς	φασιανούς, οὓς τρέφει Λεωγόρας. Δύναται
[9, 405]	ὅτ´ ἦν ὁ λιμός, ἑστιῶντος	τοὺς	φίλους, ἀνάληψιν ἐποίης´ εἰσενέγκας κάππαριν.
[9, 392]	Κνίδιος ἐν πρώτῳ γῆς περιόδου	τοὺς	Φοίνικας λέγει θύειν τῷ Ἡρακλεῖ
[9, 367]	ἀφύη. Σίναπυ δὲ ὅτι σίνεται	τοὺς	ὦπας ἐν τῇ ὀδμῇ, ὡς
[9, 402]	οἱ φύλαρχοι, τούς τε μαθητὰς	τοὺς	ὡραίους, οὓς ἀναβαίνειν ἐπὶ τοὺς
[9, 377]	εἰς τοὺς γάμους, ἀνδροφόνον. Ἂν	τοῦτ´	αἰσθάνῃ, ἐμὸς εἶ μαθητὴς καὶ
[9, 379]	ὥστε μηδένα μισεῖν με διὰ	τοῦτ´,	ἀλλὰ πάντας λαμβάνειν. Ὑπ´ ἐμοῦ
[9, 367]	ὀρθῶς δ´ ἀντιλέγειν οὐκ ἔτι	τοῦτ´	ἐν ἔθει· καὶ πρὸς μὲν
[9, 404]	Ἂν μὲν γὰρ ἕν τις	τοῦτ´	ἐπιβλέψῃ μόνον, τοὔψον ποιῆσαι κατὰ
[9, 381]	(Κἂν τέμαχος ἐκκλίνῃς τι, καὶ	τοῦτ´	ἐστὶ σόν, ἕως ἂν ἔνδον
[9, 379]	προκατειλημμένον ἴδιον ἐφεύρηκάς τι καὶ	τοῦτ´	ἐστὶ σόν. Πέμπτην ἔθυον ἡμέραν
[9, 383]	εἶ, πρέσβυ, φης´· ἅλας φέρε.	Τοῦτ´	ἔστι πηγός; Ἀλλὰ δεῖξον χέρνιβα.
[9, 377]	εἰς τἀμπόρια, τῆς τέχνης πέρας	τοῦτ´	ἔστιν, ἂν εὖ προσδράμῃς πρὸς
[9, 372]	οὐδ´ ἂν ἐδαπανῶντο. Ἐγὼ δὲ	τοῦτ´	ὀλίγον χρόνον χρήσας ἀφειλόμην ἄν.
[9, 385]	κάραβον φαγών. Φερεκράτης Αὐτομόλοις· Τοὐψάριον	τουτὶ	παρέθηκέ τις ἡμῖν. Φιλήμων Θησαυρῷ·
[9, 367]	ὁ κωμῳδιοποιὸς ἐν Σκύθαις ἔφη·	Τουτὶ	τὸ κακὸν οὔκ ἐστ´ ἔτι
[9, 400]	ἑξακισχιλίων. Ἐγένετο δὲ τὸ πλῆθος	τοῦτο	Ἀναφαίου τινὸς ἐμβαλόντος δύο λαγωοὺς
[9, 382]	με γινώσκειν δοκεῖς; Οὐδεὶς παρέσται.	Τοῦτο	γὰρ νὴ τὸν Δία (ἐστὶ
[9, 410]	εἴπας ὅτι μετὰ δεῖπνον αὐτῷ	τοῦτο	γίνεται λαβεῖν. Ὠμολίνου δὲ μέμνηται
[9, 371]	τεύτλων, σπαστόν, καυλωτόν, λευκόν, πάνδημον·	τοῦτο	δ´ εἶναι τῇ χρόᾳ φαιόν.
[9, 380]	δίχορδον ἐτερέτιζες. σθόμην· (ἐκεῖνο δρᾶμα,	τοῦτο	δ´ ἐστὶ παίγνιον. Μή τις
[9, 383]	προαίρεσιν; Τὰς οὐλοχύτας φέρε δεῦρο.	Τοῦτο	δ´ ἐστὶ τί; Κριθαί. Τί
[9, 371]	τὰ κεφαλωτὰ καλεῖσθαί φησι γηθυλλίδας.	Τοῦτο	δὲ τὸ ὄνομα μνήμης εὑρίσκω
[9, 402]	ὧν ἐν τῷ ἐπιγραφομένῳ Μελεάγρῳ	τοῦτο	ἱστόρηται. (Οὐκ ἀγνοῶ δ´ ὅτι
[9, 377]	σοι μαγειρικῆς. Μέμνησο καὶ σὺ	τοῦτο.	Καὶ περὶ ἑτέρου δὲ μαγείρου
[9, 371]	ὡς ὁ Δίφιλος ἱστορεῖ. ΚΕΦΑΛΩΤΟΝ.	Τοῦτο	καὶ πράσιον καλεῖσθαί φησιν ὁ
[9, 389]	ὑπὸ τοῦ κρατιστεύσαντος. Γίνεται δὲ	τοῦτο	κατά τινα ὥραν τοῦ ἔτους,
[9, 400]	Καὶ Ἡρόδοτος δ´ οὕτως φησίν·	Τοῦτο	μὲν ὅτι ὁ λαγὼς ὑπὸ
[9, 404]	πῶς σκευάσαι δεῖ, μὴ προίδηται	τοῦτο	μηδὲ φροντίσῃ, οὐκέτι μάγειρος, ὀψοποιός
[9, 381]	Λήδᾳ ἔφη· ~(ἀλλ´ ἠκούσαμεν καὶ	τοῦτο,	νὴ τὴν Ἑστίαν, οἴκοι ποθ´
[9, 390]	Μιμητικὸν δέ ἐστι τὸ ζῷον	τοῦτο,	ὁ ὦτος, μάλιστα ὧν ἂν
[9, 366]	χὠ κωλεός. Μάθετε δὲ καὶ	τοῦτο	παρ´ ἐμοῦ, ὦ σοφώτατοι, ὅτι
[9, 376]	ἐτίθει. Διὸ πάντες τὸ ζῷον	τοῦτο	περίσεπτον ἡγοῦνται καὶ οὐκ ἄν,
[9, 409]	ἀπονίψασθαι. ~Ἔοικε δ´ ὁ γραμματικὸς	τοῦτο	πεφυλαχέναι παρὰ τοῖς Ἀττικοῖς, (ἐπεί
[9, 401]	Καλλιάδης ἐν Ἀγνοίᾳ οὕτω· Τί	τοῦτο;	Ποδαπὸς οὗτος; {Β. Χελιδόνειος ὁ
[9, 389]	μὲν ἄρρην ᾖ ὁ θηρεύων,	τοῦτο	ποιεῖ· ὅταν δὲ θήλεια ᾖ
[9, 394]	κύσας· οἱ δὲ νεώτεροι αἰεὶ	τοῦτο	ποιήσαντες ὀχεύουσιν. Καὶ αἱ θήλειαι
[9, 382]	ἐκεῖνον ἄνθρωπον ὁσημέραι, καὶ διὰ	τοῦτο	πολλοὺς τῶν καθαρείων ἐξόμνυσθαι τὰς
[9, 404]	δέ. Οὐ ταὐτὸ δ´ ἐστὶ	τοῦτο,	πολὺ διήλλαχεν. ~(στρατηγὸς πᾶς καλεῖθ´
[9, 379]	Ὑπ´ ἐμοῦ δ´ ὁρῶν σὺ	τοῦτο	προκατειλημμένον ἴδιον ἐφεύρηκάς τι καὶ
[9, 382]	λέγειν. Ἀλλὰ τί πρὸς ἡμᾶς	τοῦτο,	πρὸς τῆς Ἑστίας; Κατ´ ἐκεῖνον
[9, 385]	γίνεται, ὀψάριον ἔκαμες καὶ προσέστη	τοῦτό	σοι; {Β. Ἔγωγε πέρυσι κάραβον
[9, 381]	τῶν σεαυτοῦ πραγμάτων, φανερὸν ποίησον	τοῦτο	τῷ διδασκάλῳ. Νῦν τὴν ἀπόδειξιν
[9, 371]	Οἳ δὲ τὸ γήθυον καλούμενον	τοῦτό	φασιν εἶναι, οὗ μνημονεύει Φρύνιχος
[9, 396]	ἐν τοῖς περὶ βίων εἰς	τοῦτό	φησιν ὠμότητος Φάλαριν τὸν τύραννον
[9, 408]	Ἱερῷ γάμῳ. Πλεῖστον δ´ ἐστὶ	τοῦτο.	Φιλύλλιος δὲ ἐν Αὔγῃ κατὰ
[9, 369]	τοῦ π> ψιλῶς καλεῖ ῥάπυν.	Τούτοις	δ´ οὐδὲν ἄλλο ἐστὶν ὅμοιον
[9, 372]	πόλεσι δρῶ ταῦτα πλὴν Ἀθηνῶν.	(Τούτοις	δ´ ὑπάρχει ταῦτ´, ἐπειδὴ τοὺς
[9, 378]	πάντας τοὺς λόγους· ἐπὶ πᾶσι	τούτοις	ἔλεγε τὰ στρατηγικά. Πρὸ τῆς
[9, 378]	ἕκαστα καὶ τὸν καιρὸν ἐπὶ	τούτοις	ἰδεῖν, πότε δεῖ πυκνότερον ἐπαγαγεῖν
[9, 404]	τὰ τῶν νέων. (Σίναπυ παρατίθημι	τούτοις	καὶ ποιῶ χυλοὺς ἐχομένους δριμύτητος
[9, 393]	καλουμένων τὰ ὅμοια ἱστορεῖ ἐν	τούτοις·	(Καὶ τοῖς κολοιοῖς δὲ διὰ
[9, 403]	κατέχει πάντων ἀγαθῶν ἀνάμεστος. Ἔπὶ	τούτοις	λεγομένοις παρηνέχθη ἡ ῥοδουντία καλουμένη
[9, 380]	περιπατεῖ ἐν τοῖς στεφάνοις. Ἐπὶ	τούτοις	ὁ μάγειρος ἔφη· Λέξω τοίνυν
[9, 370]	βρώματος (τῆς κράμβης μέμνηται ἐν	τούτοις·	Οἷα δ´ ἐστὶν οἶσθα νῦν·
[9, 398]	ἐν τοῖς Ὄρνισι μνημονεύει ἐν	τούτοις	οἶδα· Πορφυρίωνι καὶ πελεκᾶντι καὶ
[9, 386]	προσομολογῶ παραβαίνων τὸν νόμον. Ἐπὶ	τούτοις	οὖν ἔασον ἡμᾶς δειπνεῖν. Ἰδοὺ
[9, 372]	ἐπαινῶν τὰς καλὰς Ἀθήνας ἐν	τούτοις·	Ὄψει δὲ χειμῶνος μέσου σικυούς,
[9, 384]	γαστρίμαργον ἐμφανίζων λέγει· Ἔπειτ´ ἐπὶ	τούτοις	πᾶσιν ἧκ´ ὄρχεις φέρων (πολλούς.
[9, 366]	δὲ τοῦθ´, ἅλας. ἐπὶ δὲ	τούτοις	πίνομεν οἰνάριον, ἧδος νὴ Δί´
[9, 402]	καὶ καταβαίνειν· οἶσθ´ οὓς φράζω;	τούτοις	τοίνυν ἄγγελλ´, ὁτιὴ ψυχρὸν τοὔψον,
[9, 407]	τοῦτον αὐτῷ Τηλέμαχος συνετύγχανε. καὶ	τοῦτον	ἀσπασάμενος ἡδέως πάνυ ἔπειτα Χρῆσόν
[9, 407]	μὲν δράματι Λήθῃ φησί· Μετὰ	τοῦτον	αὐτῷ Τηλέμαχος συνετύγχανε. καὶ τοῦτον
[9, 409]	παρακειμένου φυλάσσουσιν, (ἄν τε ἔχῃ	τοῦτον	διὰ τῶν δύο μμ> λεγόμενον,
[9, 392]	Ἔρυκος, Βέβρυκος, ὅσα δὲ μὴ	τοῦτον	ἔχει τὸν χαρακτῆρα, διὰ τοῦ
[9, 368]	Παροψὶς εἶναι φαίνομαι τῷ Κρωβύλῳ·	τοῦτον	μασᾶται, παρακατεσθίει δ´ ἐμέ. Ἀμφιβόλως
[9, 410]	φησί· Μετὰ δὲ ταῦτα ἔλεγον	τοῦτον	τὸν βασιλέα ζωὸν καταβῆναι κάτω
[9, 382]	διαλόγου τὰ πολλὰ τὸν τρόπον	τοῦτον,	ὡς ἄχθεσθαι μὲν τοὺς εὐωχουμένους,
[9, 405]	{ΣΙΜ. Ἄνθρωπε, μέγας εἶ. {Α.	Τουτονὶ	δ´, ὃν ἀρτίως (ἔφης ἔχοντα
[9, 392]	Καὶ ἡ σιαλὶς δὲ ἀπὸ	τούτου	ἂν εἴη, φησὶν ὁ Δίδυμος,
[9, 388]	οὐχὶ ἀτταγῆνες. ΠΟΡΦΥΡΙΩΝ. Ὅτι καὶ	τούτου	Ἀριστοφάνης μέμνηται δῆλον. (Πολέμων δ´
[9, 393]	ἐναντίας τις αὐτῶν καὶ πρὸ	τούτου	βρόχον θῇ, τρέχοντες πρὸς τὸν
[9, 389]	κἂν ἀκούσωσιν αὐτῶν τὴν φωνήν.	Τούτου	δὲ αἴτιον ἡ τῇ ψυχῇ
[9, 373]	ἄσμενοι. Ἐπεὶ δὲ τοῦ κωμικοῦ	τούτου	ἐμνήσθην καὶ οἶδα τὸ δρᾶμα
[9, 379]	ἐν Μιλησίοις μάγειρος οὐ μακρὰν	τούτου	ἐστὶ λέγων τοιάδε· Οὐκ ἴστε
[9, 389]	ἀγρίων ἡγεμὼν μαχούμενος· ἁλόντος δὲ	τούτου	ἕτερος ἔρχεται μαχούμενος. (Καὶ ὁπόταν
[9, 404]	δαιταλεῖς, (οὐ χεῖρον γὰρ καὶ	τούτου	μνησθῆναι) τί φησίν; Σφόδρα μοι
[9, 399]	λευκὰ Σικελικῶν ὑπήτρια· ΛΑΓΩΣ. Περὶ	τούτου	ὁ μὲν ὀψοδαίδαλος Ἀρχέστρατος οὕτως
[9, 404]	μὴ πολλάκις φυσώμενον ἐποίουν· ἀπὸ	τούτου	πᾶν τὸ δεῖπνον εὐτρεπές. Οὗτοί
[9, 394]	αὐτοῖς διοιγνῦσαι τὸ στόμα, διὰ	τούτου	παρασκευάζουσαι αὐτοὺς πρὸς τὴν τροφήν.
[9, 373]	ἐπ´ ἄλλων ὀρνέων, οὐ περὶ	τούτου	τοῦ εἰδικοῦ, περὶ οὗ φησιν
[9, 391]	οὕτως αὐτοὺς ὠνομακέναι. Φαίνεσθαί τε	τούτους	ἀεὶ καὶ μὴ ἐσθίεσθαι. Τοὺς
[9, 367]	ἐν ἔθει· καὶ πρὸς μὲν	τούτους	ἀρκεῖ λόγος εἷς ὁ παλαιός·
[9, 389]	τὸ σπέρμα, πλὴν τῶν ἀλεκτρυόνων.	Τούτους	δ´ ἡ τῆς ἐμφάσεως αἴσθησις
[9, 391]	φαινομένους δύο ἡμέραις ἢ μιᾷ,	τούτους	εἶναι ἐδωδίμους. Διαφέρουσι δὲ τῶν
[9, 401]	πολλοὺς δὲ ἔχουσα τοὺς κουνίκλους	τούτους.	Καλοῦνται δέ τινες καὶ χελιδονίαι
[9, 382]	δεῖπνον; Χολᾷς. Τοὺς δὲ μέροπας	τούτους	με γινώσκειν δοκεῖς; Οὐδεὶς παρέσται.
[9, 391]	καὶ τοὺς σκῶπας· καὶ γὰρ	τούτους	ὀρχήσει λόγος ἁλίσκεσθαι. Μνημονεύει δ´
[9, 397]	πολλάκις ἐν αὐτῷ ὀνομάζει, φάσκων	τούτους	τρέφειν Δῆμον τὸν Πυριλάμπους καὶ
[9, 404]	ἐρωμένην ἔχον πατρῴαν οὐσίαν κατεσθίει·	τούτῳ	παρέθηκα σηπίας καὶ τευθίδας καὶ
[9, 409]	οὗ τὴν θυσίαν ἐπετέλουν· καὶ	τούτῳ	περιρραίνοντες τοὺς παρόντας ἥγνιζον. Χρὴ
[9, 402]	παρεικάζων τὸν Περσέα τῷ ἀγρίῳ	τούτῳ	συί φησιν· Ἔδυ δ´ ἐς
[9, 392]	φησί, καὶ περιὼν τῷ ζῴῳ	τούτῳ.	Ὑποκοριστικῶς δὲ Εὔπολις ἐν Πόλεσιν
[9, 385]	Ὀδυσσεῦσιν εἴρηκε τὴν ὀξάλμην διὰ	τούτων·	ἀνθ´ ὧν πάντας ἑλὼν ὑμᾶς
[9, 377]	διδοὺς ἐπιφανής, ἐπιφανὴς ὁ λαμβάνων·	τούτων	γυναῖκες ἱέρειαι Θεᾷ, Θεῷ, κορύβαντες,
[9, 408]	περὶ τὸ βῆμ´, ἐπέρδετο. ~(Ἐκ	τούτων	δῆλόν ἐστιν ὅτι Τηλέμαχος κυάμων
[9, 386]	ἄλλο; Ναί, ἡπάτιον ὀπτὸν προσέλαβον.	Τούτων	ἐὰν δείξῃ τις ἢ φωνήν
[9, 396]	χοίρων ποτὲ περιενεχθέντων (καὶ περὶ	τούτων	ἐζήτησαν οἱ δαιταλεῖς εἰ τὸ
[9, 378]	τὰ τοιαῦτα τὴν ὥραν ἰδὼν	τούτων	ἑκάστοις ὡς προσήκει χρήσεται, ὁ
[9, 402]	οὗ ἐμνημονεύσαμεν ἐν τοῖς πρὸ	τούτων	ἐν τῇ πρὸς τὸν προειρημένον
[9, 407]	σωρόν τε κυάμων καταλαβὼν ἁρπάσας	τούτων	ἐνέτραγον. Ὁ δ´ ὄνος ἡμᾶς
[9, 410]	δείπνου κατὰ χειρός φησι διὰ	τούτων·	Ἐσπουδάκει δ´ ἕκαστος ὡς ἂν
[9, 406]	κύαμος, πισός· ἐτνηρὸν γὰρ ἐκ	τούτων	ἕψημα γίνεται· τὰ δὲ πάλιν
[9, 394]	μόνῳ. Πολυχρονιωτέρα δὲ εἶναι λέγεται	τούτων	ἡ φάσσα· καὶ γὰρ τριάκοντα
[9, 384]	τῷ φυσήματι. ~(ΧΗΝ. Περιενεχθέντων δὲ	τούτων	καὶ ἄλλων χηνῶν περιττῶς ἐσκευασμένων
[9, 408]	ἐν Θεαροῖς εἴρηκε χειρόνιβα διὰ	τούτων·	Κιθάρα, τρίποδες, ἅρματα, τράπεζαι χαλκίαι,
[9, 399]	ὡς πολλῶν ὄντων ἐμφανίζει διὰ	τούτων·	Κορίαννον ἵνα τί λεπτόν; {Β.
[9, 395]	πολλῶν Ἀριστοφάνης ἐν Ἀχαρνεῦσι διὰ	τούτων·	(Νάσσας, κολοιούς, ἀτταγᾶς, φαλαρίδας, τροχίλους,
[9, 382]	πρόβατα; Μῆλα πρόβατ´; Οὐ μανθάνω	τούτων	οὐδὲν οὐδὲ βούλομαι. Ἀγροικότερός εἰμ´·
[9, 387]	μέγα θαῦμα περὶ τῶν ὀρνίθων	τούτων	οὕτως γράφει· Εἶτα ἐφέροντο ἐν
[9, 395]	Περιστερὰς ἔνδον τρέφω τῶν Σικελικῶν	τούτων	πάνυ κομψάς. Φερεκράτης ἐν Γραυσί
[9, 388]	τανύπτερος ὡς ὅκα πορφυρίς. ΠΕΡΔΙΞ.	Τούτων	πολλοὶ μὲν μέμνηνται, ὡς καὶ
[9, 368]	ᾖ γένος Ἑλλαδικόν. Ἑξῆς δὲ	τούτων	πολλῶν καὶ παντοδαπῶν ἐπιφερομένων ἡμεῖς
[9, 398]	ὥσπερ τὰς ἄλλας, πρὸ δὲ	τούτων	τάσσουσιν. (Οἶμαι δὲ καὶ διὰ
[9, 410]	αʹ Παιδείας γράφει· Ὅταν δὲ	τούτων	τινὸς θίγῃς, εὐθὺς ἀποκαθαίρῃ τὴν
[9, 388]	δέ τινας λαθιπορφυρίδας ὀνομάζει διὰ	τούτων·	Τοῦ μὲν πετάλοισιν ἐπ´ ἀκροτάτοις
[9, 380]	δ´ ἐστὶ παίγνιον. Μή τις	τούτων	τῶν δευτέρων ἑπτὰ σοφῶν ὀνομασθέντων
[9, 392]	ὃ τὰς ἀγέλας τῶν ζῴων	τούτων	φερομένας ἐκ τοῦ πελάγους ἱζάνειν
[9, 371]	Ὑψιπέταλοί τε κράμβαι συχναί. ~ΣΕΥΤΛΑ.	Τούτων	φησὶν ὁ Θεόφραστος (εὐχυλότερον εἶναι
[9, 405]	γάρ· οὐκ αἰεὶ δὲ τὴν	τούτων	χάριν ἔχεις ὁμοίαν οὐδ´ ἴσην
[9, 395]	ἅρπαι οὐδεφινοστρακεοι λωβήσιμοι ἐξενέπονται. ΝΗΤΤΑΙ.	Τούτων,	ὥς φησιν Ἀλέξανδρος ὁ Μύνδιος,
[9, 385]	Καὶ μετ´ ὀλίγα· Σκεύαζε, παῖ,	τοὐψάριον	ἡμῖν. Τὸ δὲ ἐν Ἀναγύρῳ
[9, 385]	πέρυσι κάραβον φαγών. Φερεκράτης Αὐτομόλοις·	Τοὐψάριον	τουτὶ παρέθηκέ τις ἡμῖν. Φιλήμων
[9, 379]	ὀψοποιὸν σκευάσαι χρηστῶς μόνον δεῖ	τοὔψον,	ἄλλο δ´ οὐδέν. Ἂν μὲν
[9, 404]	ἕν τις τοῦτ´ ἐπιβλέψῃ μόνον,	τοὔψον	ποιῆσαι κατὰ τρόπον πῶς δεῖ,
[9, 402]	τούτοις τοίνυν ἄγγελλ´, ὁτιὴ ψυχρὸν	τοὔψον,	τὸ ποτὸν θερμόν, ξηρὸν φύραμ´,
[9, 409]	τὰν τράπεζαν. Παρὰ μέντοι τοῖς	τραγικοῖς	καὶ τοῖς κωμικοῖς παροξυτόνως ἀνέγνωσται
[9, 367]	ἐν τοῖς περὶ Σθενέλου τοῦ	τραγικοῦ	λέγων· Καὶ πῶς ἐγὼ Σθενέλου
[9, 402]	παρ´ ἐμοῦ ταυτί· βοῦς ἀγελαῖος,	τράγος	ὑλιβάτης, αἲξ οὐρανία, κριὸς τομίας,
[9, 396]	νεογενῆ. {Β. Τί λέγεις; {Α.	Τραγῳδίαν	περαίνω Σοφοκλέους. ΓΑΛΑΘΗΝΩΝ δὲ χοίρων
[9, 407]	κωμῳδίας ποιητὴς (ἦν δὲ καὶ	τραγῳδίας)	ἐν μὲν δράματι Λήθῃ φησί·
[9, 389]	ἄκων δεῦρο πέρδικος τρόπον. ~(Φρύνιχος	Τραγῳδοῖς·	Τὸν Κλεόμβροτόν τε τοῦ Πέρδικος
[9, 388]	διέλιπον σαφέστερον τῶν παίδων τῶν	τρανοτάτων	ἕως νῦν λέγοντες Τρὶς τοῖς
[9, 408]	διὰ τούτων· Κιθάρα, τρίποδες, ἅρματα,	τράπεζαι	χαλκίαι, χειρόνιβα, λοιβάσια, λέβητες χαλκίοι.
[9, 367]	ἐν Ἡσιόνῃ· Ὡς εἶδε τὴν	τράπεζαν	ἀνθρώπους δύο φέροντας εἴσω ποικίλων
[9, 380]	παραφερέτω. Ἄλεξις Παμφίλῃ· Παρέθηκε τὴν	τράπεζαν,	εἶτα παραφέρων ἀγαθῶν ἁμάξας Περὶ
[9, 409]	δοῦσα ἀπόδος πόχ´ ἁμῖν τὰν	τράπεζαν.	Παρὰ μέντοι τοῖς τραγικοῖς καὶ
[9, 409]	νίψασθαι· παρὰ δὲ ξεστὴν ἐτάνυσσε	τράπεζαν.	Πῂ δέ· Τοῖσι δὲ κήρυκες
[9, 381]	ἐλαίῳ. (Ἔπειτ´ ἐνέθηκα κριβάνῳ ὑποθεὶς	τράπεζαν	χαλκῆν ἐστάθευσά τε τῷ πυρί,
[9, 408]	ἀφαιρεῖν ὥρα ´στὶν ἤδη τὰς	τραπέζας,	εἶτα παρακορῆσαι, ἔπειτα κατὰ χειρῶν
[9, 409]	θᾶττον ἦμεν ἠριστηκότες, περιεῖλε τὰς	τραπέζας,	νίμματα ἐπέχει τις, ἀπενιζόμεθα, τοὺς
[9, 372]	Λητοῖ, λαμβάνειν μοῖραν ἀπὸ τῆς	τραπέζης.	Ἑώρακα δὲ καὶ αὐτὸς οὐκ
[9, 404]	καὶ πταρμὸν πολὺν ἀπὸ τῆς	τραπέζης	καὶ σίαλον ἀπήγαγον, τῶν τ´
[9, 375]	καὶ παχεῖαν κἠρυθράν. ~(Ἀλλ´ αἰ	τράφεν	λῇς, ἅδε τοι χοῖρος καλά.
[9, 393]	τὸν Ἀχιλλεῖ μονομαχήσαντα Κύκνον φησὶ	τραφῆναι	ἐν Λευκόφρυι πρὸς τοῦ ὁμωνύμου
[9, 390]	ὄρτυγος, κεφαλὴ προμήκης, ῥύγχος ὀξύ,	τράχηλος	λεπτός, ὀφθαλμοὶ μεγάλοι, γλῶσσα ὀστώδης,
[9, 394]	καὶ μικρὸν καὶ ἐρυθρόπουν καὶ	τραχύπουν·	διὸ οὐδεὶς τρέφει. Ἴδιον δὲ
[9, 378]	σοι τυχὸν φανήσεται τὸ πρᾶγμα.	Τρεῖς	ἡμεῖς μόνοι ἐσμὲν ἔτι λοιποί,
[9, 382]	λοπάδας ἅμα λέγειν Εἷς, δύο,	τρεῖς·	ὁ δὲ δὴ τέταρτος ἡμῖν,
[9, 375]	δόμοισιν εἴργασται κακά, δονοῦσα καὶ	τρέπουσα	τύρβ´ ἄνω κάτω. (Ταῦτα δὲ
[9, 394]	ἐρυθρόπουν καὶ τραχύπουν· διὸ οὐδεὶς	τρέφει.	Ἴδιον δὲ λέγει τῆς περιστερᾶς
[9, 387]	ὡς πολλοί· Τοὺς φασιανούς, οὓς	τρέφει	Λεωγόρας. Δύναται γὰρ ὁ Λεωγόρας
[9, 397]	ἐν αὐτῷ ὀνομάζει, φάσκων τούτους	τρέφειν	Δῆμον τὸν Πυριλάμπους καὶ πολλοὺς
[9, 400]	Καὶ τὴν Πυθίαν εἰπεῖν κύνας	τρέφειν	καὶ κυνηγετεῖν· ἁλῶναί τε ἐν
[9, 387]	γὰρ ὁ Λεωγόρας καὶ ἵππους	τρέφειν	καὶ ὄρνεις φασιανούς. Κωμῳδεῖται γὰρ
[9, 388]	μεθ´ ὃ κονισάμενος λούεται, εἶτα	τρέφεται.	Ἀριστοτέλης δὲ σχιδανόποδά φησιν αὐτὸν
[9, 401]	Σὺ δ´, ὦ Σύαγρε, Πηλιωτικὸν	τρέφος.	Παρ´ Ἡροδότῳ δὲ ὄνομα κύριον
[9, 366]	τρυφεροῦ λέγων οὕτως· (Λῆμνος κυάμους	τρέφουσα	τακεροὺς καὶ καλούς. Καὶ Φερεκράτης
[9, 395]	αἱ Σικελικαὶ διάφοροί· Περιστερὰς ἔνδον	τρέφω	τῶν Σικελικῶν τούτων πάνυ κομψάς.
[9, 393]	καὶ πρὸ τούτου βρόχον θῇ,	τρέχοντες	πρὸς τὸν ἐμφαινόμενον ἐν τῷ
[9, 369]	λαχάνων κράμβης φησὶν εἶναι γένη	τρία,	τῆς τε καλουμένης ἁλμυρίδος καὶ
[9, 397]	πρῴην, ἀλλ´ ἔτη πλέον ἢ	τριάκοντά	ἐστιν. (Ταὧς δὲ λέγουσιν Ἀθηναῖοι,
[9, 394]	τούτων ἡ φάσσα· καὶ γὰρ	τριάκοντα	καὶ τεσσαράκοντα ζῇ ἔτη. Οὐκ
[9, 387]	Κνίδιος ἐν τῇ τετάρτῃ καὶ	τριακοστῇ	τῶν Εὐρωπιακῶν περὶ τοῦ Φάσιδος
[9, 403]	πέρκη, σαῦρος, τριχίας, φυκίς, βρίγκος,	τρίγλη,	κόκκυξ, τρυγών, σμύραινα, φάγρος, (μύλλος,
[9, 390]	τῶν ἐκτοπιζόντων καὶ σχιδανοπόδων καὶ	τριδακτύλων,	μέγεθος ἀλεκτρυόνος μεγάλου, χρῶμα ὄρτυγος,
[9, 397]	ἐστὶ καὶ ποιολόγος καὶ τίκτει	τριέτης	γενόμενος, ἐν οἷς (χρόνοις) καὶ
[9, 392]	δ´ ἔχει μεγάλην, καὶ ταύτην	τρίλοβον.	Ἔχει δὲ καὶ ἧπαρ καὶ
[9, 385]	τε τῶν γενῶν ἐν ὀξυλιπάρῳ	τρίμματι	σκευάζεται. (Ἀκρολιπάρους δέ τινας ἀνθρώπους
[9, 408]	εἴρηκε χειρόνιβα διὰ τούτων· Κιθάρα,	τρίποδες,	ἅρματα, τράπεζαι χαλκίαι, χειρόνιβα, λοιβάσια,
[9, 388]	τῶν τρανοτάτων ἕως νῦν λέγοντες	Τρὶς	τοῖς κακούργοις κακά Συλληφθέντες δὲ
[9, 384]	ἐν ταῖς Ἑλληνικαῖς κἀν τῇ	τρισκαιδεκάτῃ	δὲ τῶν Φιλιππικῶν Ἀγησιλάῳ τῷ
[9, 392]	Νίκανδρός φησιν ὁ Κολοφώνιος ἐν	τρίτῳ	Γλωσσῶν. ΟΡΤΥΓΕΣ. Καθόλου ἐπὶ τῶν
[9, 399]	ἔγχει νύξε. Σιμάριστος δ´ ἐν	τρίτῳ	Συνωνύμων οὕτως γράφει· (Ὀσφύος αἱ
[9, 399]	Ἀτρειδῶν κάθοδον πεποιηκὼς ἐν τῷ	τρίτῳ	φησίν· Ἶσον δ´ Ἑρμιονεὺς ποσὶ
[9, 403]	καρχαριῶν, νάρκη, βάτραχος, πέρκη, σαῦρος,	τριχίας,	φυκίς, βρίγκος, τρίγλη, κόκκυξ, τρυγών,
[9, 406]	Ῥόδα τὰ εὐοσμότατα ἐν ἴγδει	τρίψας	ἐπέβαλον ἐγκεφάλους ὀρνίθων τε καὶ
[9, 399]	Τοῦ δὲ λαγὼ πολλοί τε	τρόποι	πολλαί τε θέσεις σκευασίας εἰσίν.
[9, 366]	οἰνάριον, ἧδος νὴ Δί´ οἰκίας	τρόπον.	{Β. Πῶς ἧδος; {Α. Οἷον
[9, 404]	κατὰ τρόπον πῶς δεῖ, τίνα	τρόπον	παραθεῖναι δ´ ἢ πότ´ ἢ
[9, 404]	ἐπιβλέψῃ μόνον, τοὔψον ποιῆσαι κατὰ	τρόπον	πῶς δεῖ, τίνα τρόπον παραθεῖναι
[9, 409]	Καὶ τότε περιπατήσεις κἀπονίψει κατὰ	τρόπον	(τὰς χεῖρας εὐώδη λαβὼν (τὴν)
[9, 382]	τοῦ διαλόγου τὰ πολλὰ τὸν	τρόπον	τοῦτον, ὡς ἄχθεσθαι μὲν τοὺς
[9, 388]	Χείρωνα· Ἔξεισιν ἄκων δεῦρο πέρδικος	τρόπον.	~(Φρύνιχος Τραγῳδοῖς· Τὸν Κλεόμβροτόν τε
[9, 368]	γυναιξὶν ἐξ ἑνός γέ του	τρόπου	ὥσπερ παροψὶς μοιχὸς ἐσκευασμένος. Πλάτων
[9, 367]	γυναιξὶν ἐξ ἑνός γέ του	τρόπου	ὥσπερ παροψὶς μοιχὸς ἐσκευασμένος. Σιωπῶντος
[9, 373]	εὐσχήμονος ἀλεκτρυόνος μηδὲν διοίσει τοὺς	τρόπους,	ἐπὶ τῷδ´ ἐπῴζους´, ὡς ἂν
[9, 383]	τὸ πάθος ἐστί. {Α. Τῷ	τρόπῳ;	{ΓΛ. Ὄξος λαβὼν ἢν εἰς
[9, 409]	λεκάνην οὕτως ἔλεγον, ἐν ᾧ	τρόπῳ	καὶ χειρόνιπτρον. Ἰδίως δὲ καλεῖται
[9, 388]	γὰρ τοὺς προσιόντας αὐτοῦ τῇ	τροφῇ.	Τῆς δὲ πορφυρίδος καὶ Ἀριστοφάνης
[9, 390]	Φασὶ δ´ αὐτὸν καὶ τὴν	τροφὴν	ἀναμαρυκᾶσθαι ἥδεσθαί τε ἵππῳ. Εἰ
[9, 370]	παρεσκευάζετο ὥς τι ἀντιφάρμακον εἰς	τροφήν.	Ἔφιππος γοῦν ἐν Γηρυόνῃ φησίν·
[9, 388]	πορφυρίδος, ἰδίᾳ ἑκάτερον καταριθμούμενος· τὴν	τροφήν	τε λαμβάνειν τὸν πορφυρίωνα ἐν
[9, 394]	τούτου παρασκευάζουσαι αὐτοὺς πρὸς τὴν	τροφήν.	Τῆς δὲ Σικελίας ἐν Ἔρυκι
[9, 388]	περιγράψας. Οὐ πρότερόν τε, φησίν,	τροφῆς	μεταλαμβάνει, εἰ μὴ περιπατήσει τόπον
[9, 387]	ὀρνίθων τῶν καλουμένων φασιανῶν φοιτᾷ	τροφῆς	χάριν πρὸς τὰς ἐκβολὰς τῶν
[9, 369]	πρὸς τῷ εὐστόμαχος εἶναι καὶ	τρόφιμος.	Ἡ δὲ ὀπτωμένη, φησί, γογγυλὶς
[9, 402]	γὰρ τὸ τοῦ αἰγὸς κρέας	τροφιμώτατόν	ἐστι. Κλειτόμαχος γοῦν ὁ Καρχηδόνιος
[9, 395]	τούτων· (Νάσσας, κολοιούς, ἀτταγᾶς, φαλαρίδας,	τροχίλους,	κολύμβους. Μνημονεύει αὐτῶν καὶ Καλλίμαχος
[9, 408]	μνημονεύει Ἡνίοχος ὁ κωμικὸς ἐν	Τροχίλῳ	λέγων οὕτως· Πρὸς ἐμαυτὸν ἐνθυμούμενος,
[9, 394]	τὴν φάσσαν ἀνακύπτουσαν ὡς τὴν	τρυγόνα	καὶ τοῦ χειμῶνος μὴ φθέγγεσθαι,
[9, 394]	διαφορὰς ἐκτίθεται φάσσαν, πυραλλίδα, περιστεράν,	τρυγόνα.	ὁ δὲ Μύνδιος Ἀλέξανδρος (οὐ
[9, 391]	τῷ πάχει καί εἰσι παραπλήσιοι	τρυγόνι	καὶ φάττῃ. Καὶ Σπεύσιππος δ´
[9, 394]	οὕτως· ~(Περιστερά, οἰνάς, φάψ, φάσσα,	τρυγών.	Ἐν δὲ πέμπτῳ περὶ ζῴων
[9, 394]	χρῶμα δὲ σποδιόν, ἡ δὲ	τρυγὼν	πάντων ἐλάττων, χρῶμα δὲ τεφρόν.
[9, 393]	ὅτι ἐστὶ τὸ μέγεθος ἡλίκη	τρυγών,	σκέλη δὲ μακρά, δυσθαλὴς καὶ
[9, 403]	τριχίας, φυκίς, βρίγκος, τρίγλη, κόκκυξ,	τρυγών,	σμύραινα, φάγρος, (μύλλος, λεβίας, σπάρος,
[9, 366]	τὸ τακερὸν ἔταξεν ἐπὶ τοῦ	τρυφεροῦ	λέγων οὕτως· (Λῆμνος κυάμους τρέφουσα
[9, 381]	ἡμῶν, ὃς ὑπὸ πλούτου καὶ	τρυφῆς	τοὺς τοῦ θαυμασιωτάτου Πλάτωνος διαλόγους
[9, 400]	ἂν λάβωμεν ἁλσὶ διαπάττειν ἔχῃς.	~(Τρύφων	δέ φησι· Τὸν λαγὼν ἐπ´
[9, 397]	δὲ λέγουσιν Ἀθηναῖοι, ὥς φησι	Τρύφων,	τὴν τελευταίαν συλλαβὴν περισπῶντες καὶ
[9, 393]	Ὁ δὲ τὰ Κεφαλίωνος ἐπιγραφόμενα	(Τρωικὰ	συνθεὶς Ἡγησιάναξ ὁ Ἀλεξανδρεὺς καὶ
[9, 402]	μαρτύριον ἀνίχνευσον σύ. Πάλαι γὰρ	τυγχάνω	ἀνεγνωκὼς τοὺς Κλεομένους τοῦ Ῥηγίνου
[9, 379]	τοιούτου ὧν ἐγὼ ὑμῖν πολλάκις	τυγχάνω	παρασκευάζων. Λέγει δ´ οὖν οὕτως·
[9, 393]	γράφων οὕτως· Φαληρίδας ταριχηρὰς μυρίας,	τυλάδας	πεντακισχιλίας, χέννια ταριχηρὰ μύρια. Καὶ
[9, 397]	αὐτὴν παρηκολούθηκεν, (οἷον νεὤς, λεὤς,	Τυνδάρεὠς,	Μενέλεὠς, λειπόνεὠς, εὔνεὠς, Νείλεὠς, πρᾶὀς,
[9, 378]	ὁ δ´ ἀγνοῶν ταῦτ´ εἰκότως	τυντλάζεται.	Πάλιν τὸ περὶ τῆς ἀρχιτεκτονικῆς
[9, 381]	ὅς´ ἂν ὁ μάγειρος ἐξαμάρτῃ,	τύπτεται,	ὥς φασιν, αὑλητὴς παρ´ ὑμῖν.
[9, 398]	καὶ διὰ τοῦ Η> στοιχείου	τυπώσασθαι	τοὺς παλαιοὺς τὴν δασεῖαν. Διόπερ
[9, 392]	τῷ αὐτῷ συμφώνῳ τῆς τελευταίας	τυπωτικῷ,	κἂν ἄνευ συμφώνου λέγηται, ὁμοίως.
[9, 392]	γενικῆς συμφώνῳ τῆς τελευταίας συλλαβῆς	τυπωτικῷ	(λέγω δὲ ὄνυξ καὶ ὄρτυξ)
[9, 405]	εἰσήνεγκ´ ἐγὼ τῷ Σικελιώτῃ τὴν	τυραννικὴν	φακῆν. Τὸ μέγιστον οὐκ εἴρηκα·
[9, 405]	ὑποκριτής ἐσθ´ ὅλως εἰργασμένος. Καπνιζομένη	τυραννὶς	αὕτη ´σθ´ ἡ τέχνη. (Ἀβυρτακοποιὸς
[9, 396]	τοῦτό φησιν ὠμότητος Φάλαριν τὸν	τύραννον	ἐλάσαι ὡς γαλαθηνὰ θοινᾶσθαι βρέφη.
[9, 401]	καὶ λύκον. Διονύσιος δὲ ὁ	τύραννος	ἐν τῷ Ἀδώνιδι· Νυμφῶν ὑπὸ
[9, 375]	εἴργασται κακά, δονοῦσα καὶ τρέπουσα	τύρβ´	ἄνω κάτω. (Ταῦτα δὲ παρέθετο
[9, 366]	γοῦν ἐν Μεγαρίδι φησίν· (Ὀρύα,	τυρίδιον,	κωλεοί, σφονδύλοι, τῶν δὲ βρωμάτων
[9, 403]	οἷον λέγω κύμινον, ὄξος, σίλφιον,	τυρόν,	κορίαννον, οἷς ὁ Κρόνος ἀρτύμασιν
[9, 402]	αἰγιδίων κατὰ ταὔθ´ ἃ μὴ	τυρὸν	ποιεῖ, ἐρίφου. Διὰ τὴν ἐπικαρπίαν
[9, 402]	οἷς ἔνι μήτ´ ἔρια μήτε	τυρός,	ἀρνός, φίλτατε. (Τῶν δ´ αἰγιδίων
[9, 402]	ἔριφοι, τυρὸς χλωρός, τυρὸς ξηρός,	τυρὸς	κοπτός, τυρὸς ξυστός, τυρὸς τμητός,
[9, 402]	δέλφαξ, δασύπους, ἔριφοι, τυρὸς χλωρός,	τυρὸς	ξηρός, τυρὸς κοπτός, τυρὸς ξυστός,
[9, 402]	χλωρός, τυρὸς ξηρός, τυρὸς κοπτός,	τυρὸς	ξυστός, τυρὸς τμητός, τυρὸς πηκτός.
[9, 402]	κοπτός, τυρὸς ξυστός, τυρὸς τμητός,	τυρὸς	πηκτός. Μνησίμαχος δ´ ἐν Ἱπποτρόφῳ
[9, 370]	ἐστὶν οἶσθα νῦν· ἄρτοι, σκόροδα,	τυρός,	πλακοῦντες, πράγματα ἐλευθέρι´, οὐ τάριχος
[9, 402]	ξηρός, τυρὸς κοπτός, τυρὸς ξυστός,	τυρὸς	τμητός, τυρὸς πηκτός. Μνησίμαχος δ´
[9, 402]	οὐ τομίας, δέλφαξ, δασύπους, ἔριφοι,	τυρὸς	χλωρός, τυρὸς ξηρός, τυρὸς κοπτός,
[9, 375]	ἱέρειαν οὐ θύειν ἀμνὴν οὐδὲ	τυροῦ	γεύεσθαι. Καὶ κατὰ χρόνον δέ
[9, 370]	Ἐν οἷς νομίζεται ὀπτᾶν τε	τυροῦ	Χερρονησίτου τόμους ἕψειν τ´ ἐλαίῳ
[9, 386]	{Β. Ἔχει. {Α. Κακόν, εἰ	τύφουσαν.	{Β. Ἀπολεῖ μ´ οὑτοσί. Ταῦτά
[9, 392]	εἰς Λιβύην ἀναιρεθῆναι μὲν ὑπὸ	Τυφῶνος,	(Ἰολάου δ´ αὐτῷ προσενέγκαντος ὄρτυγα
[9, 376]	δράκοντα σεσιδηρωμένον, ἐφάνη Βριάρεως· ἂν	τύχῃ	δ´, ἐστὶν λαγώς. Ὁ μάγειρος
[9, 381]	Πόλεις φησίν· Ὅ τι ἂν	τύχῃ	μάγειρος ἀδικήσας, τὸν αὐλητὴν λαβεῖν
[9, 379]	δ´ οὐδέν. Ἂν μὲν οὖν	τύχῃ	ὁ ταῦτα μέλλων ἐσθίειν τε
[9, 408]	Εὔπολις ἐν Δήμοις· Κἄν τις	τύχῃ	πρῶτος δραμὼν εἴληφε χειρόνιπτρον· ἀνὴρ
[9, 378]	ἅπαντ´ ἐφεξῆς εἰδόθ´, ἕτερόν σοι	τυχὸν	φανήσεται τὸ πρᾶγμα. Τρεῖς ἡμεῖς
[9, 391]	τοὺς ἐξαπατωμένους ῥᾳδίως ἐκ τοῦ	τυχόντος	οἱ κωμικοὶ ὤτους καλοῦσιν. Ἐν
[9, 402]	ὀποῦ ἔχοντες, οἵτινες οὐ τὴν	τυχοῦσαν	ἡδονὴν παρεῖχον ἡμῖν. Καὶ γὰρ
[9, 405]	καὶ φυσᾶν τὸ πῦρ ὁ	τυχὼν	δύναιτ´ ἄν· ὀψοποιὸς οὖν μόνον
[9, 374]	καὶ ὁ Τηρεὺς περιεσώθη μὴ	τυχὼν	νίκης καὶ ἄλλα δράματα τῶν
[9, 397]	δηλοῖ Ἀντιφάνης ἐν Στρατιώτῃ ἢ	Τύχωνι	λέγων οὕτως· Τῶν ταὧν μὲν
[9, 402]	ἐν Φορκίσι παρεικάζων τὸν Περσέα	τῷ	ἀγρίῳ τούτῳ συί φησιν· Ἔδυ
[9, 401]	Διονύσιος δὲ ὁ τύραννος ἐν	τῷ	Ἀδώνιδι· Νυμφῶν ὑπὸ σπήλυγγα τὸν
[9, 393]	ὁ μάχιμος. Μάχεται δὲ καὶ	τῷ	ἀετῷ, αὐτὸς μάχης μὴ προαρξάμενος.
[9, 379]	ἡσυχίαν ἄγε. Καὶ ὁ παρὰ	τῷ	Ἀλέξιδι δὲ ἐν Μιλησίοις μάγειρος
[9, 371]	φίλτρον καλεῖται. Νουμήνιος δ´ ἐν	τῷ	Ἁλιευτικῷ φησι· Φύλλων δ´ ὅσς´
[9, 397]	τὴν δοτικὴν ταωνι, ὡς ἐν	τῷ	αὐτῷ Ἀριστοφάνης. Ἀμήχανον δὲ παρὰ
[9, 373]	ὄρνιθα. (ὁ αὐτὸς Κρατῖνος ἐν	τῷ	αὐτῷ δράματι· Ὄρνιθα φοινικόπτερον. Καὶ
[9, 397]	ἦν αὐτῶν ἡ θέα ἐν	τῷ	αὐτῷ λόγῳ πάλιν φησίν· ἀλλὰ
[9, 392]	ὀνομάτων ἐζήτηται τί δή ποτε	τῷ	αὐτῷ οὐ χρῶνται ἐπὶ γενικῆς
[9, 392]	ἑπομένη ἡ ἑνικὴ γενικὴ χρῆται	τῷ	αὐτῷ συμφώνῳ τῆς τελευταίας τυπωτικῷ,
[9, 394]	ἐχομένῃ ἡμέρᾳ συλλαμβάνει. Ἔτι ἐν	τῷ	αὐτῷ φησιν Ἀριστοτέλης ὅτι περιστερὰ
[9, 376]	αὐτὰ ἐκπέταλα ἔχωσι. Παραπλησίως δὲ	τῷ	Ἀχαιῷ καὶ Ἐρατοσθένης ἐν Ἀντερινύι
[9, 410]	τὸ νίψασθαι. (Δημόνικος δ´ ἐν	τῷ	Ἀχελωνίῳ τὸ πρὸ τοῦ δείπνου
[9, 385]	ὀψάρια χρηστά. Μένανδρος Καρχηδονίῳ· Ἐπιθυμιάσας	τῷ	Βορέᾳ λιβανίδιον ὀψάριον οὐδὲν ἔλαβον·
[9, 392]	ἄρρενος οὐκ ἔχων τὰ ὑπὸ	τῷ	γενείῳ μέλανα. Ἀνατμηθεὶς δὲ πρόλοβον
[9, 396]	πεπνιγμένον. Κρατῖνος δ´ ἐν Δηλιάσι·	(Τῷ	δ´ ὑποτρίψας τι μέρος πνῖξον
[9, 388]	ὥσθ´ ὅταν τοῦθ´ ὑπονοήσῃ προσημαίνει	τῷ	δεσπότῃ, ἀγχόνῃ τὸ ζῆν περιγράψας.
[9, 410]	καὶ ἐξεχώρησε Καλυδῶνος. Ἐν δὲ	τῷ	δευτέρῳ τῆς Φορωνίδος Χερίαν αὐτὸν
[9, 372]	ἔφη· Νίκανδρος ὁ Κολοφώνιος ἐν	τῷ	δευτέρῳ τῶν Γεωργικῶν μνημονεύει ταύτης
[9, 390]	ἐπέκεινα τιττυβίζουσιν. Βάσιλις δ´ ἐν	τῷ	δευτέρῳ τῶν Ἰνδικῶν Οἱ μικροί,
[9, 380]	ἐκφορὰ Λύκῳ κρεῶν τότ´ οὐδὲ	τῷ	διδασκάλῳ. Ἑτέρους πορίσασθαι δύ´ ἐρίφους
[9, 381]	σεαυτοῦ πραγμάτων, φανερὸν ποίησον τοῦτο	τῷ	διδασκάλῳ. Νῦν τὴν ἀπόδειξιν τῆς
[9, 381]	ὁ κωμῳδιοποιος ἐν τοῖς Ὁμωνύμοις	τῷ	δράματι οὕτως εἴρηκε ποιήσας τινὰ
[9, 379]	αἰσθητηρίων κρίσιν) ἐν τοῖς Ἀδελφοῖς	τῷ	δράματι ποιήσας τινὰ μάγειρον πολυμαθῆ
[9, 403]	τῷ κωμικῷ μάγειρος, ὃς ἐν	τῷ	Ἐγκαλυπτομένῳ τοιάδε ὠγκώσατο· Σόφων Ἀκαρνὰν
[9, 375]	ὁ τῆς Αἰγύπτου βασιλεὺς ἐν	τῷ	ἐνάτῳ τῶν ἀπομνημονευμάτων Εἰς Ἄσσον,
[9, 405]	τὸν κωμικὸν Δημήτριον, ὃς ἐν	τῷ	ἐπιγραφομένῳ Ἀρεοπαγίτῃ ταῦτ´ εἴρηκεν· Ὅσον
[9, 409]	γῆν. Καὶ Φιλόξενος δ´ ἐν	τῷ	ἐπιγραφομένῳ Δείπνῳ φησίν· Ἔπειτα δὲ
[9, 409]	καθαιρόντων, ὡς καὶ Κλείδημος ἐν	τῷ	ἐπιγραφομένῳ Ἐξηγητικῷ. ~(προθεὶς γὰρ περὶ
[9, 402]	τοῦ Ῥηγίνου διθυράμβους, ὧν ἐν	τῷ	ἐπιγραφομένῳ Μελεάγρῳ τοῦτο ἱστόρηται. (Οὐκ
[9, 393]	ἱστορεῖ Κλέαρχος ὁ Σολεὺς ἐν	τῷ	ἐπιγραφομένῳ περὶ τῶν ἐν τῇ
[9, 381]	ἐπαινεσάντων τὸν μάγειρον ἐπί τε	τῷ	ἑτοίμῳ τῶν λεγομένων καὶ τῇ
[9, 369]	γάρ ἐστι καὶ πεπτικωτέρα πρὸς	τῷ	εὐστόμαχος εἶναι καὶ τρόφιμος. Ἡ
[9, 392]	Ἔχαιρε γάρ, φησί, καὶ περιὼν	τῷ	ζῴῳ τούτῳ. Ὑποκοριστικῶς δὲ Εὔπολις
[9, 392]	καὶ δυσθεώρητον, ὄρχεις δὲ ὑπὸ	τῷ	ἥπατι ὡς ἀλεκτρυόνες. (Περὶ δὲ
[9, 392]	περιόδου τοὺς Φοίνικας λέγει θύειν	τῷ	Ἡρακλεῖ ὄρτυγας διὰ τὸ τὸν
[9, 407]	γελάσαι, καίτοι ἀγγελθέντων αὐτοῖς ἐν	τῷ	θεάτρῳ τῶν γενομένων περὶ Σικελίαν
[9, 373]	Παιδείας· Ἐπὶ μὲν τοὺς ὄρνιθας	τῷ	ἰσχυροτάτῳ χειμῶνι. Μένανδρος Διδύμαις· Ὄρνεις
[9, 408]	χερνίβιον λέγουσιν, ὡς Λυσίας ἐν	τῷ	κατὰ Ἀλκιβιάδου λέγων οὕτως· Τοῖς
[9, 393]	τρέχοντες πρὸς τὸν ἐμφαινόμενον ἐν	τῷ	κατόπτρῳ ἐμπίπτουσιν εἰς τὸν βρόχον.
[9, 377]	προσεκδαρεὶς ἄπει. Ὅπερ οὖν ὑπεθέμην,	τῷ	κενῷ χώραν δίδου, καὶ τὰ
[9, 368]	κωμικὸς Παραλυτρουμένῳ· Παροψὶς εἶναι φαίνομαι	τῷ	Κρωβύλῳ· τοῦτον μασᾶται, παρακατεσθίει δ´
[9, 400]	λαγώς, ὡς Ξενοφῶν εἴρηκεν ἐν	τῷ	Κυνηγετικῷ. Καὶ Ἡρόδοτος δ´ οὕτως
[9, 403]	τοιοῦτον ἐξεῦρεν ὁ παρὰ Ἀνθίππῳ	τῷ	κωμικῷ μάγειρος, ὃς ἐν τῷ
[9, 400]	τῶν ἱστοριῶν γίγνεσθαί φησι παρόμοιον	τῷ	λαγῷ ζῷον τὸν κούνικλον καλούμενον,
[9, 384]	τρισκαιδεκάτῃ δὲ τῶν Φιλιππικῶν Ἀγησιλάῳ	τῷ	Λάκωνι εἰς Αἴγυπτον ἀφικομένῳ πέμψαι
[9, 378]	σε περὶ τοῦ πράγματος, (ἵνα	τῷ	λαλεῖν λάβωμεν εὔκαιρον χρόνον. {ΔΗ.
[9, 397]	περὶ ταῶν, καὶ ἐν αὐτῷ	τῷ	λόγῳ οὐδεμία μνεία τοῦ ὀνόματος
[9, 375]	ζῴων, συνάγειν βουλομένους καὶ πληθῦσαι	τῷ	μὴ καταθύεσθαι. Χοῖρον δ´ οἱ
[9, 368]	Ἀμφιβόλως δ´ εἴρηται τὸ παρὰ	τῷ	Ξενοφῶντι ἐν πρώτῳ Παιδείας. Φησὶ
[9, 400]	κάλος κάλως. Οὕτως δ´ ἐχρήσατο	τῷ	ὀνόματι καὶ Ἐπίχαρμος καὶ Ἡρόδοτος
[9, 369]	Τὴν δὲ ῥάφυν Γλαῦκος ἐν	τῷ	Ὀψαρτυτικῷ διὰ τοῦ π> ψιλῶς
[9, 387]	γλωσσῶν Ἐπαίνετον παρατίθεται λέγοντα ἐν	τῷ	Ὀψαρτυτικῷ ὅτι ὁ φασιανὸς ὄρνις
[9, 373]	ὄρνις θ´ ὁμοίους τοὺς νεοττοὺς	τῷ	πατρί; Τὸν δ´ ἀλεκτρυόνα ἐκ
[9, 391]	ἐδωδίμους. Διαφέρουσι δὲ τῶν ἀεισκώπων	τῷ	πάχει καί εἰσι παραπλήσιοι τρυγόνι
[9, 398]	τῶν πτερῶν. Σέλευκος δ´ ἐν	τῷ	πέμπτῳ περὶ Ἑλληνισμοῦ· Ταὧς· παραλόγως
[9, 373]	Χρύσιππος δ´ ὁ φιλόσοφος ἐν	τῷ	πέμπτῳ περὶ τοῦ καλοῦ καὶ
[9, 410]	Σαπφὼ δ´ (ὅταν λέγῃ ἐν	τῷ	πέμπτῳ τῶν μελῶν πρὸς τὴν
[9, 375]	(Ταῦτα δὲ παρέθετο Χαμαιλέων ἐν	τῷ	περὶ Αἰσχύλου. Περὶ δὲ ὑῶν
[9, 390]	φησί, κακκαβίζουσιν· Θεόφραστος γοῦν ἐν	τῷ	περὶ ἑτεροφωνίας τῶν ὁμογενῶν Οἱ
[9, 375]	Ἀριστοφάνης δ´ ὁ γραμματικὸς ἐν	τῷ	περὶ ἡλικιῶν φησι· (Τῶν δὲ
[9, 371]	τευτλίδας καλῶν Εὔδημος δ´ ἐν	τῷ	περὶ λαχάνων δʹ γένη φησὶν
[9, 369]	ΚΡΑΜΒΗ. Εὔδημος ὁ Ἀθηναῖος ἐν	τῷ	περὶ λαχάνων κράμβης φησὶν εἶναι
[9, 389]	αὐτὰ ἱστορεῖ καὶ Καλλίμαχος ἐν	τῷ	περὶ ὀρνέων. Μάχονται δὲ καὶ
[9, 395]	Μνημονεύει αὐτῶν καὶ Καλλίμαχος ἐν	τῷ	περὶ ὀρνέων. Παρῆσαν δὲ πολλάκις
[9, 394]	ἐν γυναικείοις. Καλλίμαχος δ´ ἐν	τῷ	περὶ ὀρνέων ὡς διαφορὰς ἐκτίθεται
[9, 388]	ἱερόν. ΠΟΡΦΥΡΙΣ. Καλλίμαχος δ´ ἐν	τῷ	περὶ ὀρνίθων διεστάναι φησὶ πορφυρίωνα
[9, 388]	καὶ σπερμολόγος. Σωκράτης δ´ ἐν	τῷ	περὶ ὅρων καὶ τόπων καὶ
[9, 368]	καὶ οὐχ, ὡς Δίδυμος ἐν	τῷ	περὶ παρεφθορυίας λέξεως, ἐπὶ τοῦ
[9, 372]	Πολέμων δ´ ὁ περιηγητὴς ἐν	τῷ	περὶ Σαμοθρᾴκης καὶ κιττῆσαί φησι
[9, 391]	γλαῦκας Καὶ Μητρόδωρος δ´ ἐν	τῷ	περὶ συνηθείας ἀντορχουμένους φησὶν ἁλίσκεσθαι
[9, 393]	ὁ Ἰξίων φησὶ Δημήτριος ἐν	τῷ	περὶ τῆς Ἀλεξανδρέων διαλέκτου. (Ἀριστοφάνης
[9, 389]	οἱ ἄρρενες. (Κλέαρχος δ´ ἐν	τῷ	περὶ τοῦ Πανικοῦ Οἱ στρουθοί,
[9, 369]	διηγήσομαι. ΓΟΓΓΥΛΙΔΕΣ. Ταύτας Ἀπολλᾶς ἐν	τῷ	περὶ τῶν ἐν Πελοποννήσῳ πόλεων
[9, 391]	τοὺς σκῶπας. Ἐπεὶ δ´ ἐν	τῷ	περὶ τῶν περδίκων λόγῳ ἐμνήσθημεν
[9, 384]	λαβὼν σιτευτόν. (Καὶ Ἀρχέστρατος ἐν	τῷ	πολυθρυλήτῳ ποιήματι· (Ὡς) καὶ σιτευτὸν
[9, 398]	ὄρνιθα. Νομίζων δὲ καὶ παρὰ	τῷ	πολυμαθεστάτῳ Ἀριστοτέλει μνήμης ἠξιῶσθαι τὸ
[9, 371]	προσαποδοτέον ὅτι καὶ Φαινίας ἐν	τῷ	προειρημένῳ βιβλίῳ γράφει οὕτως· Δρακόντιον,
[9, 371]	τὸ τοῦ σταφυλίνου σπέρμα. Κἀν	τῷ	πρώτῳ δέ φησι· πετασώδη τὴν
[9, 381]	ὑποθεὶς τράπεζαν χαλκῆν ἐστάθευσά τε	τῷ	πυρί, ὡς μήτε κατακαῦσαι μήτ´
[9, 397]	τοὺς εὕδοντας ἐγείρει. Ἀντιφῶντι δὲ	τῷ	ῥήτορι λόγος μὲν γέγραπται ἔχων
[9, 401]	δὲ δίκαιόν ἐστιν ὑμᾶς σὺν	τῷ	σ> σῦς ἐτυμώτερον· παρὰ τὸ
[9, 394]	οὐκ ὀνομάζει, καίτοι Αἰσχύλου ἐν	τῷ	σατυρικῷ Πρωτεῖ οὕτω μνημονεύοντος τοῦ
[9, 405]	Ἀγαθοκλεῖ δὲ πρῶτος εἰσήνεγκ´ ἐγὼ	τῷ	Σικελιώτῃ τὴν τυραννικὴν φακῆν. Τὸ
[9, 398]	Πολλῶν οὖν καὶ ἄλλων ἐν	τῷ	συμποσίῳ περὶ ἑκάστου τῶν εἰσκομιζομένων
[9, 406]	τὴν λοπάδα τοσαύτην εὐωδίαν παρέσχε	τῷ	συμποσίῳ, ὡς ἀληθῶς τινα τῶν
[9, 376]	Διὶ θηλὴν ὑπέσχεν ὗς καὶ	τῷ	σφετέρῳ γρυσμῷ περιοιχνεῦσα τὸν κνυζηθμὸν
[9, 398]	αὐτοῦ εἰσῆλθέ τις φέρων ἐν	τῷ	ταλάρῳ τὸν τέτρακα. Ἦν δὲ
[9, 403]	ἥκειν ἤδη καὶ μὴ μέλλειν	(τῷ	τε μαγείρῳ μὴ λυμαίνεσθ´, ὡς
[9, 368]	ἐμβάμματα καὶ βρώματα. (Καὶ παρὰ	τῷ	τὸν Χείρωνα δὲ πεποιηκότι τὸν
[9, 399]	τῶν Ἀτρειδῶν κάθοδον πεποιηκὼς ἐν	τῷ	τρίτῳ φησίν· Ἶσον δ´ Ἑρμιονεὺς
[9, 383]	γὰρ τὸ πάθος ἐστί. {Α.	Τῷ	τρόπῳ; {ΓΛ. Ὄξος λαβὼν ἢν
[9, 392]	ξ> ἀρσενικὰ ἁπλᾶ δισσύλλαβα (ὅταν	τῷ	υ> παρεδρεύηται, ἔχῃ δὲ τῆς
[9, 391]	μὴ ἐσθίεσθαι. Τοὺς δ´ ἐν	τῷ	φθινοπώρῳ φαινομένους δύο ἡμέραις ἢ
[9, 404]	τοιοῦτός ἐστιν οὐ δειπνητικός, (πρὸς	τῷ	φιλεῖν δὲ τὴν διάνοιάν ἐστ´
[9, 404]	δὲ τὴν διάνοιάν ἐστ´ ἔχων.	Τῷ	φιλοσόφῳ παρέθηκα κωλέαν, πόδας· ἀδηφάγον
[9, 382]	ὁ παρὰ Στράτωνι μάγειρος ἐν	τῷ	Φοινικίδῃ, περὶ οὗ τοιαῦτα λέγει
[9, 383]	κρομβώσας ὅλα, δούρειον ἐπάγω χῆνα	τῷ	φυσήματι. ~(ΧΗΝ. Περιενεχθέντων δὲ τούτων
[9, 392]	~Ἀριστοτέλης δέ φησι (τοὺς ἄρρενας	τῷ	χειμῶνι ἀφανίζεσθαι, διαμένειν δὲ τὰς
[9, 410]	αὐτῆς χειρόμακτρον χρύσεον. Τὸν δὲ	τῷ	χερνίβῳ ῥάναντα παῖδα διδόντα κατὰ
[9, 409]	Ἑρμῆς, βέβλεμμαι κατῶβλεψ, παρὰ Ἀρχελάῳ	τῷ	Χερρονησίτῃ ἐν τοῖς Ἰδιοφυέσιν. Ἐν
[9, 395]	οὐρία οὐ πολὺ λείπεται νήττης,	τῷ	χρώματι δὲ ῥυπαροκέραμός ἐστι, τὸ
[9, 391]	ἐστι γλαυκὸς καὶ ἐπὶ μολυβδοφανεῖ	τῷ	χρώματι ὑπόλευκα στίγματα ἔχει δύο
[9, 373]	μηδὲν διοίσει τοὺς τρόπους, ἐπὶ	τῷδ´	ἐπῴζους´, ὡς ἂν ἐκλέψῃς καλὸν
[9, 389]	τὸν θηρεύοντα πέρδικα ὠθεῖται ὁ	τῶν	ἀγρίων ἡγεμὼν μαχούμενος· ἁλόντος δὲ
[9, 402]	ἐρίφου. Διὰ τὴν ἐπικαρπίαν γὰρ	τῶν	ἁδρῶν ταῦτ´ ἐσθίων τὰ φαῦλ´
[9, 391]	τούτους εἶναι ἐδωδίμους. Διαφέρουσι δὲ	τῶν	ἀεισκώπων τῷ πάχει καί εἰσι
[9, 379]	ἂν καλεῖν, ἀναμένων τὴν ὑμετέραν	τῶν	αἰσθητηρίων κρίσιν) ἐν τοῖς Ἀδελφοῖς
[9, 374]	ὡς ἀλεκτρυών. Καὶ πάλιν· Πολλαὶ	τῶν	ἀλεκτρυόνων βίᾳ ὑπηνέμια τίκτουσιν ᾠὰ
[9, 389]	καὶ προΐενται τὸ σπέρμα, πλὴν	τῶν	ἀλεκτρυόνων. Τούτους δ´ ἡ τῆς
[9, 399]	ἔστιν εὑρεῖν τὸ οὖθαρ ἐπὶ	τῶν	ἄλλων ζῴων λεγόμενον· ΥΠΟΓΑΣΤΡΙΟΝ δὲ
[9, 369]	πρότερον ἐκθέμενός σοι καὶ περὶ	τῶν	ἄλλων μετὰ ταῦτα διηγήσομαι. ΓΟΓΓΥΛΙΔΕΣ.
[9, 391]	μιμεῖται τοὺς τῶν ἀνθρώπων καὶ	τῶν	ἄλλων ὀρνίθων ἤχους ὥσπερ ψιττακὸς
[9, 407]	μὴ γένωνται διαφανεῖς τοῖς ἀπὸ	τῶν	ἄλλων πόλεων θεωροῦσιν ἀχθόμενοι τῇ
[9, 392]	τελευταίας συλλαβῆς ἄρχον ἕν τι	τῶν	ἀμεταβόλων ἢ δι´ ὧν ἡ
[9, 391]	ὄρνεον. Ἀριστοτέλης γοῦν φησιν ὅτι	τῶν	ἀνατιθεμένων ἐν τοῖς ἱεροῖς ἀλεκτρυόνων
[9, 391]	τὴν φωνὴν καὶ μιμεῖται τοὺς	τῶν	ἀνθρώπων καὶ τῶν ἄλλων ὀρνίθων
[9, 402]	γοῦν ὁ Καρχηδόνιος οὐδενὸς δεύτερος	τῶν	ἀπὸ τῆς νέας Ἀκαδημείας κατὰ
[9, 375]	Αἰγύπτου βασιλεὺς ἐν τῷ ἐνάτῳ	τῶν	ἀπομνημονευμάτων Εἰς Ἄσσον, φησίν, ἐπιδημήσαντί
[9, 389]	θήραν, ὁπόταν ἴδωσιν ἢ ὄσφρωνται	τῶν	ἀρρένων κατ´ ἄνεμον στάντων ἢ
[9, 389]	(Πολυχρονιώτερα γὰρ ἐν τοῖς ὄρνισι	τῶν	ἀρρένων τὰ θήλεα. Ἐπῳάζει δὲ
[9, 373]	δὲ καὶ ἀλεκτοριδέας (τοὺς ἄρρενας·	τῶν	ἀρχαίων δὲ τὸ ὄρνις καὶ
[9, 376]	ἦ νομίζετέ με ἔλαττον πεπαιδεῦσθαι	τῶν	ἀρχαίων ἐκείνων μαγείρων περὶ ὧν
[9, 392]	Δῆλον τὴν νῆσον τὴν ὑπὸ	τῶν	ἀρχαίων καλουμένην Ὀρτυγίαν παρ´ ὃ
[9, 383]	Πηλέα ποιεῖν. Ἐγὼ δὲ ἕνα	τῶν	ἀρχαίων μαγείρων τεθαύμακα πείρᾳ τῆς
[9, 378]	περὶ τῶν μετεώρων τάς τε	τῶν	ἄστρων δύσεις καὶ τὰς ἐπιτολὰς
[9, 399]	πολλάκις κατεδαισάμεθα. ΨΥΑΙ. Ὁ τὴν	τῶν	Ἀτρειδῶν κάθοδον πεποιηκὼς ἐν τῷ
[9, 398]	τελευτῶσαν συλλαβὴν ὁ ταὼς πρὸς	τῶν	Ἀττικῶν προσπνεῖται. Πολλῶν οὖν καὶ
[9, 389]	τῆς θηλείας συντρίβει, ἵνα ἀπολαύῃ	τῶν	ἀφροδισίων. Ὅθεν ἡ θήλεια γιγνώσκουσα
[9, 392]	δι´ ὧν ἡ πρώτη συζυγία	τῶν	βαρυτόνων λέγεται, διὰ τοῦ κ>
[9, 405]	πάντ´ ἄκουε μηδὲ πάντα μάνθανε	τῶν	βιαίων ἔσθ´ ἕνεκα τὰ γεγραμμένα,
[9, 403]	καὶ θρυλούμενα ἀρτύματ´ ἐξήλειψαν ἐκ	τῶν	βιβλίων καὶ τὴν θυίαν ἠφάνισαν
[9, 375]	κατὰ χρόνον δέ τινα ἐκλιπόντων	τῶν	βοῶν, φησὶν ὁ Φιλόχορος, νομοθετηθῆναι
[9, 374]	(ἐν Ὀδυσσεῖ αὐτομόλῳ· Δέλφακά τε	τῶν	γειτόνων τοῖς Ἐλευσινίοις φυλάσσων δαιμονίως
[9, 407]	ἀγγελθέντων αὐτοῖς ἐν τῷ θεάτρῳ	τῶν	γενομένων περὶ Σικελίαν ἀτυχημάτων. Οὐδεὶς
[9, 385]	Γαλεοὺς καὶ βατίδας ὅσα τε	τῶν	γενῶν ἐν ὀξυλιπάρῳ τρίμματι σκευάζεται.
[9, 404]	τοῦ βίου λαμπρὸν ποιῶ. Τὰ	τῶν	γερόντων στόματα διαφορὰν ἔχει, νωθρότερα
[9, 380]	παραφέρων ἀγαθῶν ἁμάξας Περὶ δὲ	τῶν	γευμάτων ἃ σαυτῷ προὔπιες ὥρα
[9, 372]	ὁ Κολοφώνιος ἐν τῷ δευτέρῳ	τῶν	Γεωργικῶν μνημονεύει ταύτης τῆς χρήσεως
[9, 371]	αὐτὰ καὶ γηθυλλίδας λέγεσθαι. μνημονεύει	τῶν	γηθυλλίδων καὶ Ἐπίχαρμος ἐν Φιλοκτήτῃ
[9, 388]	κατὰ τὰς οἰκίας τὰς ὑπάνδρους	τῶν	γυναικῶν τηρεῖν πικρῶς καὶ τοιαύτην
[9, 402]	ἔρια μήτε τυρός, ἀρνός, φίλτατε.	(Τῶν	δ´ αἰγιδίων κατὰ ταὔθ´ ἃ
[9, 398]	Διόπερ καὶ Ῥωμαῖοι πρὸ πάντων	τῶν	δασυνομένων ὀνομάτων τὸ Η> προγράφουσι,
[9, 395]	χρόαν μικρῷ ἔλαττόν ἐστι νήττης.	Τῶν	δὲ βοσκάδων καλουμένων (ὁ μὲν
[9, 366]	φησίν· (Ὀρύα, τυρίδιον, κωλεοί, σφονδύλοι,	τῶν	δὲ βρωμάτων οὐδὲ ἕν. Καὶ
[9, 372]	γαθυλλίδες δύο. ~(Ἀριστοφάνης Αἰολοσίκωνι δευτέρῳ·	Τῶν	δὲ γηθύων ῥίζας ἐχούσας σκοροδομίμητον
[9, 393]	διὰ τὸ μέτρον· Ὄρτυγες οἰκογενεῖς.	Τῶν	δὲ καλουμένων ΧΕΝΝΙΩΝ (μικρὸν δ´
[9, 390]	πέρδιξι καὶ ταῖς γεράνοις πολεμοῦσι.	Τῶν	δὲ περδίκων ἐστὶν ἕτερονγένος ἐν
[9, 375]	ἐν τῷ περὶ ἡλικιῶν φησι·	(Τῶν	δὲ συῶν τὰ μὲν ἤδη
[9, 380]	ἐστὶ παίγνιον. Μή τις τούτων	τῶν	δευτέρων ἑπτὰ σοφῶν ὀνομασθέντων τοιοῦτόν
[9, 407]	πέμπειν σαργάνας. Ὅτι δὲ καὶ	τῶν	δήμων Ἀχαρνεὺς ὁ Τηλέμαχος ὁ
[9, 407]	ἧκεν εἰς τὸ Μητρῷον, ὅπου	τῶν	δικῶν ἦσαν αἱ γραφαί, καὶ
[9, 397]	ἔφη· Οὐκ ἄχαρι κρέας τὸ	τῶν	δορκώνων. Πρὸς ὃν ὁ Μυρτίλος
[9, 374]	πολλοί. Καὶ πολλὰ ἔχοντα κομψῶς	τῶν	δραμάτων ἠφάνιζε, δυσκολαίνων τοῖς θεαταῖς
[9, 397]	ἡ ἀλεκτορίς, οὐ πλείω δὲ	τῶν	δύο. Ἐκλέπει δὲ καὶ ἐπῳάζει
[9, 409]	(ἄν τε ἔχῃ τοῦτον διὰ	τῶν	δύο μμ> λεγόμενον, βαρύνεται, λέλειμμαι
[9, 409]	καλεῖται παρ´ Ἀθηναίοις ἀπόνιμμα ἐπὶ	τῶν	εἰς τιμὴν τοῖς νεκροῖς γινομένων
[9, 392]	τρίτῳ Γλωσσῶν. ΟΡΤΥΓΕΣ. Καθόλου ἐπὶ	τῶν	εἰς υξ> ληγόντων ὀνομάτων ἐζήτηται
[9, 398]	ἐν τῷ συμποσίῳ περὶ ἑκάστου	τῶν	εἰσκομιζομένων ῥηθέντων, Ἀλλὰ κἀγώ, φησὶν
[9, 374]	ἐφ´ ἵππου καὶ ἀπήγγειλέν τι	τῶν	ἐκ τοῦ ᾄσματος. Ἦν δὲ
[9, 390]	Ἀριστοτέλης οὕτως ὅτι Ἐστὶ μὲν	τῶν	ἐκτοπιζόντων καὶ σχιδανοπόδων καὶ τριδακτύλων,
[9, 392]	φησιν: Ὁ ὄρτυξ ἐστὶ μὲν	τῶν	ἐκτοπιζόντων καὶ σχιδανοπόδων, νεοττιὰν δὲ
[9, 369]	Ταύτας Ἀπολλᾶς ἐν τῷ περὶ	τῶν	ἐν Πελοποννήσῳ πόλεων ὑπὸ Λακεδαιμονίων
[9, 390]	μουσικῆς τοῖς ἀρχαίοις ἐπινοηθῆναι ἀπὸ	τῶν	ἐν ταῖς ἐρημίαις ᾀδόντων ὀρνίθων·
[9, 393]	Σολεὺς ἐν τῷ ἐπιγραφομένῳ περὶ	τῶν	ἐν τῇ Πλάτωνος Πολιτείᾳ μαθηματικῶς
[9, 373]	πατρί; Τὸν δ´ ἀλεκτρυόνα ἐκ	τῶν	ἐναντίων οἱ ἀρχαῖοι καὶ θηλυκῶς
[9, 403]	ἕτερος, φύσκης ἕτερος διαλαιμοτομεῖθ´ ὑπὸ	τῶν	ἔνδον· κρατὴρ ἐξερροίβδητ´ οἴνου· πρόποσις
[9, 395]	δὲ μικρὰ κολυμβίς, πάντων ἐλαχίστη	τῶν	ἐνύδρων, ῥυπαρομέλαινα τὴν χροιὰν καὶ
[9, 400]	ἁλῶναί τε ἐν ἐνιαυτῷ πλείους	τῶν	ἑξακισχιλίων. Ἐγένετο δὲ τὸ πλῆθος
[9, 411]	καταπαύσαντες τὸν λόγον ἀρχὴν ποιησόμεθα	τῶν	ἑξῆς ἀπὸ τῆς τοῦ Ἡρακλέους
[9, 410]	Δωρόθεος, φάσκων καὶ ἐν τοῖς	τῶν	Εὐπατριδῶν πατρίοις τάδε γεγράφθαι περὶ
[9, 404]	Γεύσω δ´, ἐὰν βούλῃ, σὲ	τῶν	εὑρημένων· οὐ ταὐτὰ προσάγω πᾶσιν
[9, 387]	ἐν τῇ τετάρτῃ καὶ τριακοστῇ	τῶν	Εὐρωπιακῶν περὶ τοῦ Φάσιδος ποταμοῦ
[9, 385]	ὀξάλμη; Ὀψάριον γὰρ παρ´ οὐδενὶ	τῶν	ζώντων λεγόμενον οἶδα. Οἱ μὲν
[9, 386]	οὑτοσί. Ταῦτά σοι παρ´ ἡμῶν	τῶν	ζώντων, ὀλβιογάστορ Οὐλπιανέ, ἀπεμνημόνευσα. Καὶ
[9, 391]	ἐπιτηδεύειν προαίρεσιν. Πάντα δὲ τὰ	τῶν	ζῴων εὔγλωττα καὶ διηρθρωμένα ἐστὶ
[9, 398]	λόγος ἔχει εἰς τὴν περὶ	τῶν	ζῴων ἱστορίαν) ὡς οὐδὲν εὗρον
[9, 375]	διὰ τὴν σπάνιν ἀπέχεσθαι αὐτοὺς	τῶν	ζῴων, συνάγειν βουλομένους καὶ πληθῦσαι
[9, 392]	Ὀρτυγίαν παρ´ ὃ τὰς ἀγέλας	τῶν	ζῴων τούτων φερομένας ἐκ τοῦ
[9, 368]	παροψίδες τὴν αἰτίαν ἔχους´ ἀπὸ	τῶν	ἡδυσμάτων, οὓς ὁ καλετας ἀξιοῖ
[9, 376]	τόπος ὑπὲρ τέχνης λαλεῖν τι·	τῶν	ἡδυσμάτων πάντων κράτιστόν ἐστιν ἐν
[9, 391]	τοὺς ἀγρίους φησὶν ὀχευτικωτέρους εἶναι	τῶν	ἡμέρων. Λέγει δὲ καὶ τοὺς
[9, 366]	ἐν Κωρύκῳ τις ἄλλος κύων·	Τῶν	θαλαττίων δ´ ἀεὶ (ὄψων ἓν
[9, 372]	Διατέτακται παρὰ Δελφοῖς τῇ θυσίᾳ	τῶν	Θεοξενίων, ὃς ἂν κομίσῃ γηθυλλίδα
[9, 374]	ἀγρώστας λύκους, λέοντας. Ἐπὶ δὲ	τῶν	θηλειῶν τοὔνομα τάττει Ἀριστοφάνης Ταγηνισταῖς
[9, 375]	φησιν Ἀνδροτίων, τῆς ἐπιγονῆς ἕνεκα	τῶν	θρεμμάτων μὴ σφάττειν πρόβατον ἄπεκτον
[9, 381]	μεταδίδου, τὴν πάροδον ἵν´ ἔχῃς	τῶν	θυρῶν εὐνουστέραν· τί δεῖ λέγειν
[9, 370]	(οὐ στέφανος οὐδείς ἐστι πρόσθε	τῶν	θυρῶν, οὐ κνῖσα κρούει ῥινὸς
[9, 377]	ἐστι σοφιστὴς καὶ οὐδὲν ἥττων	τῶν	ἰατρῶν εἰς ἀλαζονείαν καὶ ὁ
[9, 402]	ὁ ἀθλητὴς διὰ τὴν ἀπὸ	τῶν	ἱδρώτων δυσωδίαν. Τὰ δ´ ὕεια
[9, 410]	πατρίοις τάδε γεγράφθαι περὶ τῆς	τῶν	ἱκετῶν καθάρσεως· (Ἔπειτα ἀπονιψάμενος αὐτὸς
[9, 390]	Βάσιλις δ´ ἐν τῷ δευτέρῳ	τῶν	Ἰνδικῶν Οἱ μικροί, φησίν, ἄνδρες
[9, 376]	ὁ ἐμός γε συγγραφεὺς Πάξαμος	τῶν	ἰσικίων μέμνηται. Καὶ οὔ μοι
[9, 400]	Πολύβιος δ´ ἐν τῇ δωδεκάτῃ	τῶν	ἱστοριῶν γίγνεσθαί φησι παρόμοιον τῷ
[9, 401]	Θεόπομπος δὲ ἐν τῇ κʹ	τῶν	ἱστοριῶν (περὶ τὴν Βισαλτίαν φησὶ
[9, 369]	ἐν τῇ ἑβδόμῃ καὶ εἰκοστῇ	τῶν	ἱστοριῶν περὶ τὴν Δαλματίαν φησὶ
[9, 399]	Ἡρόδοτος δ´ ἐν τῇ τετάρτῃ	τῶν	ἱστοριῶν φησιν σπανίως δ´ ἔστιν
[9, 385]	ἀρίστῳ λαβὼν ὀψάριον. Εἶτ´ ἐπιφέρει·	Τῶν	ἰχθυοπωλῶν ἀρτίως τις τεττάρων δραχμῶν
[9, 399]	ΥΠΟΓΑΣΤΡΙΟΝ δὲ μόνον ὡς ἐπὶ	τῶν	ἰχθύων λέγεται. Στράττις Ἀταλάντῃ· Ὑπογάστριον
[9, 382]	ὁσημέραι, καὶ διὰ τοῦτο πολλοὺς	τῶν	καθαρείων ἐξόμνυσθαι τὰς παρ´ ἐκείνῳ
[9, 367]	πρώτῳ· Καὶ ταῦτα μέν μοι	τῶν	κακῶν παροψίδες. ~(Ἀχαιὸς δ´ ἐν
[9, 387]	καὶ ταῦτα· Πλῆθος δ´ ὀρνίθων	τῶν	καλουμένων φασιανῶν φοιτᾷ τροφῆς χάριν
[9, 403]	θυννίς, κωβιός, ἠλακατῆνες, κυνὸς οὐραῖον	τῶν	καρχαριῶν, νάρκη, βάτραχος, πέρκη, σαῦρος,
[9, 388]	εἶναί φησι τὸν ὄρνιν καὶ	τῶν	κατὰ τὴν Λιβύην θεῶν ἱερόν.
[9, 388]	ῥυέντος λιμὸς ἐγένετο καὶ πολλοὶ	τῶν	κατὰ τὴν χώραν ἀπώλλυντο, οὐ
[9, 377]	δίδου, καὶ τὰ στόμια γίνωσκε	τῶν	κεκλημένων. Ὥσπερ γὰρ εἰς τἀμπόρια,
[9, 376]	οὗτοι γὰρ πέτηλοι λέγονται ἀπὸ	τῶν	κεράτων, ὅταν αὐτὰ ἐκπέταλα ἔχωσι.
[9, 389]	τοὺς θηρεύοντας ἐμπίπτειν καθίζοντας ἐπὶ	τῶν	κεφαλῶν. Φασὶ δὲ καὶ τοὺς
[9, 393]	εἰς τὸν βρόχον. Καὶ περὶ	τῶν	κολοιῶν δὲ καλουμένων τὰ ὅμοια
[9, 392]	τὴν πιθανότητα· ἀλλάττεσθαι γὰρ ὡς	τῶν	κοσσύφων καὶ φαλαρίδων, ἀπολευκαινομένων κατὰ
[9, 376]	ἡγοῦνται καὶ οὐκ ἄν, φησί,	τῶν	κρεῶν δαίσαιντο. Πραίσιοι δὲ καὶ
[9, 366]	γὰρ ἐν παροψίσι περιφερόμενον μετὰ	τῶν	κωλεῶν. Οἶδα γὰρ καὶ οὕτως
[9, 388]	στόμαχον δ´ ἔχει λεπτόν· διὸ	τῶν	λαμβανομένων εἰς τὸν πόδα ταμιεύεται
[9, 376]	προσηγόρευσε μεταγαγὼν καὶ αὐτὸς ἀπὸ	τῶν	λαρινῶν βοῶν· οἳ οὕτως ἐκλήθησαν
[9, 381]	μάγειρον ἐπί τε τῷ ἑτοίμῳ	τῶν	λεγομένων καὶ τῇ τῆς τέχνης
[9, 390]	αὐτὸ καὶ αὐτοὶ ποιοῦσιν ἐκ	τῶν	λεκανίδων λαμβάνοντες καὶ ταχέως ἁλίσκονται.
[9, 398]	τάχιον ἐκθέουσα δι´ ἐπιπολῆς ἐστι	τῶν	λέξεων. Τεκμαιρόμενοι οὖν Ἀθηναῖοι καὶ
[9, 401]	Φιλητᾶς ζητῶν τὸν καλούμενον ψευδολόγον	τῶν	λόγων ὁμοίως ἐκείνῳ διαλυθῆναι. Ἰσχνὸς
[9, 383]	ἐστὶν ὡς ἀληθῶς τὸ πολὺ	τῶν	μαγείρων γένος περί τε τὰς
[9, 373]	καθάπερ τινὲς τὰς λευκὰς ὄρνιθας	τῶν	μελαινῶν ἡδίους εἶναι μᾶλλον« ἀλεκτρυόνας
[9, 410]	(ὅταν λέγῃ ἐν τῷ πέμπτῳ	τῶν	μελῶν πρὸς τὴν Ἀφροδίτην· Χειρόμακτρα
[9, 385]	ὀξάλμην ἔμβαλε θερμήν. Ὀψάριον δὲ	τῶν	μὲν ζώντων ἡμεῖς λέγομεν, ἀτὰρ
[9, 378]	μάγειρον εἰδέναι πρώτιστα μὲν περὶ	τῶν	μετεώρων τάς τε τῶν ἄστρων
[9, 395]	λεγόμεναι φασκάδες μικρῷ μείζονες οὖσαι	τῶν	μικρῶν κολυμβίδων τὰ λοιπὰ νήτταις
[9, 376]	δ´ αὐτὰς εἴρηκε μεταφέρων ἀπὸ	τῶν	μόσχων· οὗτοι γὰρ πέτηλοι λέγονται
[9, 369]	αἰεὶ καὶ χηνῶν, ἔτι δὲ	τῶν	νεοσσῶν ὀρνίθων, οὓς ἵππους τινὲς
[9, 394]	τὸ περιστεροειδὲς γένος, καὶ γενομένων	τῶν	νεοττῶν ὁ ἄρρην ἐμπτύει αὐτοῖς,
[9, 394]	φησὶν (ὡς αἱ περιστεραὶ γινομένων	τῶν	νεοττῶν τῆς ἁλμυριζούσης γῆς διαμασησάμεναι
[9, 404]	πολλῷ δ´ ἐστὶν ἢ τὰ	τῶν	νέων. (Σίναπυ παρατίθημι τούτοις καὶ
[9, 407]	Οὐδεὶς ἀπέστη καίτοι σχεδὸν πᾶσι	τῶν	οἰκείων ἀπολωλότων. (Ἔκλαιον οὖν ἐγκαλυψάμενοι,
[9, 395]	δὲ λεγόμενον γλαυκίον διὰ τὴν	τῶν	ὀμμάτων χρόαν μικρῷ ἔλαττόν ἐστι
[9, 390]	γοῦν ἐν τῷ περὶ ἑτεροφωνίας	τῶν	ὁμογενῶν Οἱ Ἀθήνησι, φησίν, ἐπὶ
[9, 374]	τυχὼν νίκης καὶ ἄλλα δράματα	τῶν	ὁμοίων τοῦ αὐτοῦ. Καὶ Θεόπομπος
[9, 386]	Δηλαδή. {Α. Τοῦθ´ ἕτερος οὐδεὶς	τῶν	ὁμοτέχνων μου ποιεῖ. {Β. Οὐκ
[9, 396]	~(Τῶν ΠΝΙΚΤΩΝ κρεᾳδίων δός Ὁ	τῶν	ὀνομάτων Δαίδαλος Οὐλπιανὸς Αὐτὸς ἐγώ,
[9, 398]	τῶν φωνηέντων κατὰ τὰς ἁπλᾶς	τῶν	ὀνομάτων ἐκφορὰς συνεκφέρεσθαι ἐθέλει καὶ
[9, 400]	(ἐπειδὴ τὰ εἰς ος> λήγοντα	τῶν	ὀνομάτων ὁμότονά ἐστι, κἂν μεταληφθῇ
[9, 398]	ἡ δασύτης τοῖς τελευταίοις μέρεσι	(τῶν	ὀνομάτων οὐδαμῶς ἐγκαθείργνυται. Ὠνόμασται δὲ
[9, 401]	εἰ ἡ χρῆσις μὴ εἴη	τῶν	ὀνομάτων παλαιά. Μινδυνεύεις οὖν ποτε
[9, 392]	ὠνομασμένη. Σχεδὸν γὰρ τὰ πλεῖστα	τῶν	ὀρνέων ἀπὸ τῆς φωνῆς ἔχει
[9, 386]	καὶ αἰφνίδιον αὐτοῖς ἐπιπτάντος ἑνὸς	τῶν	ὀρνίθων ἀγρίου τὴν ὄψιν, ~δείσαντες
[9, 387]	τὸ ἐν Νεφέλαις δὲ ἐπὶ	τῶν	ὀρνίθων ἔγωγε ἀκούω καὶ οὐκ
[9, 397]	πολλοὺς παραγίνεσθαι κατὰ πόθον τῆς	τῶν	ὀρνίθων θέας ἔκ τε Λακεδαίμονος
[9, 387]	ἱστορίας γράφει τάδε· Εἰσὶ δὲ	τῶν	ὀρνίθων οἳ μὲν κονιστικοί, οἳ
[9, 387]	βασιλέως ὡς μέγα θαῦμα περὶ	τῶν	ὀρνίθων τούτων οὕτως γράφει· Εἶτα
[9, 393]	καὶ δειλή. Περὶ δὲ τῆς	τῶν	ὀρτύγων θήρας ἰδίως ἱστορεῖ Κλέαρχος
[9, 397]	χρῆμα· πλείους δ´ εἰσὶ νῦν	τῶν	ὀρτύγων. Καὶ Εὔβουλος ἐν Φοίνικι.
[9, 391]	στίγματα ἔχει δύο τε ἀπὸ	τῶν	ὀφρύων παρ´ ἑκάτερον κρόταφον ἀναφέρει
[9, 403]	τε μαγείρῳ μὴ λυμαίνεσθ´, ὡς	τῶν	ὄψων ἑφθῶν ὄντων, ὀπτῶν ὄντων,
[9, 378]	καὶ πότε εὔκαιρον αὐτῶν ἐστι	τῶν	ὄψων τὰ μὲν θερμὰ παραθεῖναι,
[9, 388]	χώραν ἀπώλλυντο, οὐ διέλιπον σαφέστερον	τῶν	παίδων τῶν τρανοτάτων ἕως νῦν
[9, 386]	εἰ φασιανικῶν τις ὀρνίθων μέμνηται	τῶν	παλαιῶν, ἐγώ σοι ἦρι μάλ´
[9, 401]	ὦ Οὐλπιανέ, οὐδενὸς μεταλαμβάνειν εἴωθας	τῶν	παρασκευαζομένων (πρὶν μαθεῖν εἰ ἡ
[9, 380]	ἄνθρωπον, ἐπ´ ἄλλο δέ τι	τῶν	παραφερομένων τὰς χεῖρας ἐπιβάλλειν. Καὶ
[9, 406]	τῷ συμποσίῳ, ὡς ἀληθῶς τινα	τῶν	παρόντων εἰπεῖν· Τοῦ καὶ κινυμένοιο
[9, 367]	δίεισιν ὥσπερ ἐπὶ παροψήματος λέγων	τῶν	παροψίδων. Ἐν δὲ Φάωνι· Τὰ
[9, 406]	ἐπεκαλεῖτο καὶ ἐποίησεν ἔν τινι	τῶν	παρῳδιῶν· Ταῦτά μοι ὁρμαίνοντι παρίστατο
[9, 390]	συνθέμενος, σαφῶς ἐμφανίζων ὅτι παρὰ	τῶν	περδίκων ᾄδειν ἐμάνθανε. Διὸ καὶ
[9, 391]	Ἐπεὶ δ´ ἐν τῷ περὶ	τῶν	περδίκων λόγῳ ἐμνήσθημεν ὅτι εἰσὶν
[9, 395]	οὖν τότε περιουσίας εὖ ἥκουσι	τῶν	περιοίκων εὐωχοῦνται, οἱ δὲ λοιποὶ
[9, 369]	τινὲς καλοῦσι, καὶ χοίρων (καὶ	τῶν	περισπουδάστων φασιανικῶν ὀρνίθων. Περὶ λαχάνων
[9, 404]	παρέθηκα σηπίας καὶ τευθίδας καὶ	τῶν	πετραίων ἰχθύων τῶν ποικίλων ἐμβαμματίοις
[9, 389]	τῇ ψυχῇ γινομένη φαντασία περὶ	τῶν	πλησιασμῶν. Φανερώτατον δὲ γίνεται περὶ
[9, 396]	(καὶ) παραφερομένων ἐπεί τις ἔφη	~(Τῶν	ΠΝΙΚΤΩΝ κρεᾳδίων δός Ὁ τῶν
[9, 409]	τὸ ἀπόνιμμα τῶν χειρῶν καὶ	τῶν	ποδῶν. Ἀριστοφάνης· Ὥσπερ ἀπόνιπτρον ἐκχέοντες
[9, 404]	τευθίδας καὶ τῶν πετραίων ἰχθύων	τῶν	ποικίλων ἐμβαμματίοις γλαφυροῖσι κεχορηγημένα· ὁ
[9, 393]	Αὕτη κατὰ θεὸν τιμωμένη πρὸς	τῶν	πολιτῶν αὐτὴ τοὺς ὄντως θεοὺς
[9, 381]	μαγείρους ἢ ἅπερ παρά τινι	τῶν	πολιτῶν ἡμῶν, ὃς ὑπὸ πλούτου
[9, 366]	Οἶδα δὲ ὅτι νῦν τινες	τῶν	Ποντικῶν ἰδίᾳ καθ´ αὑτὸ κατασκευάζονται
[9, 379]	πολυμαθῆ (καὶ εὐπαίδευτον μνημονεύοντά τε	τῶν	πρὸ αὑτοῦ τεχνιτῶν καὶ τίνα
[9, 398]	δὲ γραμματικῶν παισὶν περὶ πάντων	τῶν	προβαλλομένων λέγειν, εἶδος φυτοῦ, εἶδος
[9, 402]	(φησίν) {Β. Τίνος; Εἰς εὐτέλειαν.	Τῶν	προβάτων μὲν οἷς ἔνι μήτ´
[9, 410]	ἐγένετο. Πολέμων δ´ ἐν ἕκτῳ	τῶν	πρὸς Ἀντίγονον καὶ Ἀδαῖον περὶ
[9, 388]	δῆλον. (Πολέμων δ´ ἐν πέμπτῳ	τῶν	πρὸς Ἀντίγονον καὶ Ἀδαῖον πορφυρίωνά
[9, 397]	ὄρνιθας, οἰχήσονται ἀναπτόμενοι. Ἐὰν δὲ	τῶν	πτερύγων ἀποτέμῃ, τὸ κάλλος ἀφαιρήσεται·
[9, 393]	καταράττουσι. Διόπερ ἐλαιοβρόχων γενομένων ἡ	τῶν	πτερῶν αὐτοῖς συγκόλλησις αἰτία γίνεται
[9, 387]	διὰ τὸ βάρος καὶ τὴν	τῶν	πτερῶν βραχύτητα. ~(Ἐστὶ δὲ κονιστικὸς
[9, 397]	οἷς (χρόνοις) καὶ τὴν ποικιλίαν	τῶν	πτερῶν λαμβάνει. Ἐπῳάζει δ´ ἡμέρας
[9, 398]	δὲ ταὧς ἀπὸ τῆς τάσεως	τῶν	πτερῶν. Σέλευκος δ´ ἐν τῷ
[9, 388]	Μύνδιος ἐν βʹ περὶ τῆς	τῶν	πτηνῶν ἱστορίας Λίβυν εἶναί φησι
[9, 406]	ἐν αʹ περὶ ἀκροπόλεως Τῆς	τῶν	πυρῶν, φησίν, ἑψήσεως ἐπινοηθείσης οἱ
[9, 383]	βιβλίων σκοπεῖν ἕκαστα τί δύναται	τῶν	ῥημάτων, πλὴν ἱκέτευον αὐτὸν ἤδη
[9, 406]	ἵκετ´ αὐτμή. Τοσαύτη διεχύθη ἀπὸ	τῶν	ῥόδων εὐωδία. Μετὰ ταῦτα περιενεχθεισῶν
[9, 376]	ζωμῶν πλέες καὶ τὰ ἐκ	τῶν	σαρκῶν εἰς λεπτὰ κατακνιζόμενα καὶ
[9, 381]	ἢ σοφὸν ἢ γλαφυρὸν οἶσθα	τῶν	σεαυτοῦ πραγμάτων, φανερὸν ποίησον τοῦτο
[9, 395]	Νίκανδρος δὲ ἐν δευτέρῳ Γεωργικῶν	τῶν	Σικελικῶν μνημονεύων πελειάδων φησί· Καί
[9, 395]	Σικελικαὶ διάφοροί· Περιστερὰς ἔνδον τρέφω	τῶν	Σικελικῶν τούτων πάνυ κομψάς. Φερεκράτης
[9, 391]	καλοῦμεν τὸ συνεικάζειν καὶ καταστοχάζεσθαι	τῶν	σκωπτομένων διὰ τὸ τὴν ἐκείνων
[9, 398]	τοῦ μεγάλου μνημονεύει, ἀλλά τινος	τῶν	σμικροτάτων. Λέγει γὰρ οὕτως· (Τέτραξ
[9, 371]	πρώτῳ δέ φησι· πετασώδη τὴν	τῶν	σπερμάτων ἀπείληφε φύσιν ἄννησον, μάραθον,
[9, 393]	τὸ πέλαγος ᾄδοντες. Ἐστὶν δὲ	τῶν	στεγανοπόδων καὶ ποηφάγων. Ὁ δὲ
[9, 387]	τροφῆς χάριν πρὸς τὰς ἐκβολὰς	τῶν	στομάτων. Καλλίξενος δ´ ὁ Ῥόδιος
[9, 391]	Μύνδιος δύο γένη φησὶν εἶναι	τῶν	στρουθῶν, τὸ μὲν ἥμερον, τὸ
[9, 372]	τοῦ χυμοῦ. Ἐτύγχανον δ´ οὖσαι	τῶν	συντεθειμένων ὑπὸ τῶν τὰ τοιαῦτα
[9, 404]	τῆς τραπέζης καὶ σίαλον ἀπήγαγον,	τῶν	τ´ ἐσθιόντων ἀνεκάθηραν τοὺς πόρους.
[9, 372]	δ´ οὖσαι τῶν συντεθειμένων ὑπὸ	τῶν	τὰ τοιαῦτα μαγγανεύειν εἰδότων ὀψαρτυτῶν.
[9, 397]	Στρατιώτῃ ἢ Τύχωνι λέγων οὕτως·	Τῶν	ταὧν μὲν ὡς ἅπαξ τις
[9, 400]	θηρίων, καὶ τὸ μὲν δασὺ	τῶν	τέκνων ἐν τῇ γαστρί, τὸ
[9, 406]	φακός· τὸ δὲ χόρτου ἕνεκα	τῶν	τετραπόδων ζῴων, οἷον ὄροβος μὲν
[9, 379]	τοιάδε· Οὐκ ἴστε ταῖς πλείσταισι	τῶν	τεχνῶν ὅτι οὐχ ἁρχιτέκτων κύριος
[9, 376]	(ἀλαζονεία· τὸ καθ´ ὅλου δὲ	τῶν	τεχνῶν ὄψει σχεδόν τι τοῦθ´
[9, 398]	τοῦ κυρίου αὐτοκράτορος καὶ προιστάμενος	τῶν	τῆς ἐπαρχίας ἐκείνης πραγμάτων τεθέαμαι
[9, 387]	(εἷς δὲ καὶ οὗτός ἐστι	τῶν	τῆς μέσης κωμῳδίας ποιητῶν) φησί·
[9, 377]	μάγειροί φασιν οὐθὲν εἰδότες· ὑπὸ	τῶν	τοιούτων δ´ ἡ τέχνη λυμαίνεται.
[9, 406]	πισῶν αὐταῖς χύτραις, ἔτι δὲ	τῶν	τοιούτων περὶ ὧν (Φαινίας ὁ
[9, 382]	ἐμαυτῷ; Καίτοι καὶ ὁ πρῶτος	τῶν	τὸν Ὀλυμπίασιν ἀγῶνα ἀναδησαμένων Κόροιβος
[9, 383]	μοίρας, δίπτυχ´, ὀβελούς, ὥστε με	τῶν	τοῦ Φιλητᾶ λαμβάνοντα βιβλίων σκοπεῖν
[9, 409]	τοῖς νεκροῖς γινομένων καὶ ἐπὶ	τῶν	τοὺς ἐναγεῖς καθαιρόντων, ὡς καὶ
[9, 388]	οὐ διέλιπον σαφέστερον τῶν παίδων	τῶν	τρανοτάτων ἕως νῦν λέγοντες Τρὶς
[9, 398]	Μυσοῖς καὶ Παίοσιν ὑπεμνήσθην ἐκ	τῶν	ὑπ´ Ἀριστοφάνους εἰρημένων τὸν ὄρνιθα.
[9, 387]	φασιανὸν ὄρνιν. (Τοσαῦτά σοι περὶ	τῶν	φασιανικῶν ὀρνίθων ἔχων λέγειν, οὓς
[9, 384]	Ἑλληνικαῖς κἀν τῇ τρισκαιδεκάτῃ δὲ	τῶν	Φιλιππικῶν Ἀγησιλάῳ τῷ Λάκωνι εἰς
[9, 402]	παισί, τὰ δὲ συάγρεια μετὰ	τῶν	φίλων αὐτὸς ἔχῃς. Καὶ Ἱππόλοχος
[9, 398]	τῇ προσῳδίᾳ φύσιν οὐκ ἐπὶ	τῶν	φωνηέντων αὐτὴν τιθέασιν ὥσπερ τὰς
[9, 398]	καὶ περισπῶσι. Τοῖς δὲ πρώτοις	τῶν	φωνηέντων κατὰ τὰς ἁπλᾶς τῶν
[9, 409]	Ἐκάλουν δ´ ἀπόνιπτρον τὸ ἀπόνιμμα	τῶν	χειρῶν καὶ τῶν ποδῶν. Ἀριστοφάνης·
[9, 402]	ἀνέχομαι. Ἐν δὲ Κύκλωπί φησι·	Τῶν	χερσαίων δ´ ὑμῖν ἥξει παρ´
[9, 384]	τοῖς ἀρχαίοις τὰ πολυτελῆ ταῦτα	τῶν	χηνῶν ἥπατα. ὅτι γὰρ χηνοβοσκοὺς
[9, 382]	ἡμῖν, ὦ φίλε Τίμαιε, ποῦ	τῶν	χθὲς μὲν δαιτυμόνων, τὰ νῦν
[9, 379]	ἡδονῆς μόνος καθέστηκ´, ἀλλὰ καὶ	τῶν	χρωμένων συμβάλλεταί τις, ἂν καλῶς
[9, 399]	δὲ νευρομήτρας καλοῦσι. Μνημονεύει δὲ	τῶν	ψυῶν καὶ Ἱπποκράτης ὁ ἱερώτατος.
[9, 390]	τὸν Ξενοφῶντα ὁ Πλούταρχος περὶ	τῶν	ὠτίδων· φέρεσθαι γὰρ πάμπολλα τὰ
[9, 398]	εἶδος πορφυρίωνι παραπλήσιος· καὶ ἀπὸ	τῶν	ὤτων ἑκατέρωθεν εἶχε κρεμάμενα ὥσπερ
[9, 397]	καὶ Θετταλίας καὶ σπουδὴν ποιεῖσθαι	τῶν	ᾠῶν μεταλαβεῖν. Περὶ δὲ τῆς
[9, 376]	χοιρείων καὶ μήτρας τόμους καὶ	τῶν	ᾠῶν τὰ χρυσᾶ, ἔτι δὲ
[9, 406]	χοίρων ἑφθοὺς σφόδρα ἐξινιασθέντας καὶ	τῶν	ᾠῶν τὰ χρυσᾶ, μεθ´ ἃ
[9, 381]	σὸς δ´ ἐγὼ διδάσκαλος. Μέμνησο	τῶνδε	καὶ βάδιζε δεῦρ´ ἅμα. (Πάντων